բիթի հարիֆ
29.11.2011, 01:31
53521
Պատկերացրեք, որ բուրժուական կրթական համակարգը վերացվել է: Գնահատականներն և նրանցից բխող ուսման առաջադիմության ճնշումն ու ընտրասերումը(սելեկցիա) մնացել են անցյալում: Կրթությունը` կապիտալիստական համակարգում, հանդիսանում է դասակարգային ջոկման հիմք, հետևաբար, մեր ցանկությունը կմնա երազանք մինչ դեռ գոյություն ունի դասակարգային հասարակարգը: Դասակարգային հասարակարգում, որտեղ աշխատանքը բաժանված է մտավորի և ֆիզիկականի, մարդկանց մեծ մասը, որպեսզի գոյատևի ստիպված է վաճառել իրենց աշխատուժը: Ոմանք, շնորհիվ իրենց ծագման կամ վեր սողալու ընդունակությանը, դառնում են շահագործման և ճնշման կազմակերպիչներ ու ղեկավարներ:
Բուրժուական գիտությունը ենթարկվում է կապիտալի շահերին: Օրինակ, ամբողջ հումանիտար գիտությունը փորձում է գաղափարապես արդարացնել կապիտալիստական համակարգը: Իսկ սոցիոլոգները պնդում են, որ ժամանակակից բուրժուական հասարակությունը հանդիսանում է մարդկային էմանսիպացիայի (ազատագրման) ավարտված և միակ ձևը: Տնտեսագետները` հատկապես պետկապիտալիստական(իրենց համար «կոմունիստական») ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո, փորձում են մեզ ներշնչել, որ «ազատ» շուկայական տնտեսությունը, պատմության մեջ` լավագույն տնտեսական համակարգն է: Նույնիսկ բնական գիտությունների տեսական և գործնական ուսումնասիրությունների ժամանակ, մի որոշակի պահից սկսած, խոսքը գնում է միայն կապիտալիստական շահերին ծառայելու մասին: Ճարտարագետները ստեղծում են մեքենաներ և հաստոցներ, որոնց միջոցով բանվորներն ավելի են շահագործվում և լավակացման (ռացիոնալիզացիա) արդյունքում դառնում ավելորդ, այսինքն` հեռացվում աշխատանքից: Ծրագրավորողները ստեղծում են ծրագրեր, որոնց միջոցով ղեկավարներն ավելի լավ են կարողանում մեզ վերահսկել աշխատանքի վայրում, իսկ պետությունը` հետևել հասարակական վայրերում: Կապիտալի ավելացման սկզբունքը դարձնում է մարդու ցանկացած հայտնագործություն` անեծք, ինչպիսին է օրինակ, ծագումնաբանությունը(գենետիկա)` մարդկության մեծ մասի համար:
Ապրանքային արտադրության և պետության վերացումը արմատապես կփոխի ուսուցման գործընթացը: Կրթությունն այսօրվա հասարակարգում դա հետևողական նախապատրաստություն է, դասակարգային հասարակարգում կյանքի համար: Այս կրթական համակարգը տրոհում է մարդկանց ըստ գնահատականների, հետևաբար չի կարող լինել ոչ մի հնարավորությունների հավասարություն: Ուստի անհրաժեշտ է պայքարել ոչ միայն վարցու բարձրագույն կրթության վերացման համար, այլև միջնակարգ և բարձրագույն կրթության միջև բաժանման վերացման համար: Այդ իր հերթին նաև նշանակում է վերացնե'լ, այսօրվա մտավոր և ֆիզիկական աշխատանքի միջև գոյություն ունեցող, արհեստական բաժանումը: Այդ վերացումից հետո մենք կկարողանայինգ ինքներս ակտիվորեն որոշել, թե արդյոք ուզում ենք, օրինակ, այսօր զբաղվել տեսությամբ լսարանում, թե պրակտիկայով` հասարակայնացված ձեռնարկություններում: Ազատ աշակերտներն և արտադրողները կկարողանային ինքնուրույն որոշել առանց ճնշման իրենց ուսումնական ծրագրերն ու կարգը: Հետևաբար պետք չի լինի հաղթահարել ուսումնական առաջադրանքները կոնկրետ ժամանակահատվածում: Ուսուցիչներն այլևս չեն կարող լինել իշխանությամբ օժտված անձեր, այլ կարող են լինել ազատ ընտրվող խորհրդականներ և օգնականներ: Այսպիսով, նույնպես կվերացվի ներկայիս կապիտալիստական հասարակությունում գործող բաժանումը «մասնագիտական ապուշների» և «հիմար մարդկանց»:
Ձևն ու մեթոդը, որոնց վրա հիմնված է արտադրությունը հասարակությունում, անշուշտ ազդում է կրթության համակարգի և ամբողջ կրթական ծրագրի վրա: Համապատասխանաբար, աշխատանքի կապիտալիստական գործընթացները և պետական կրթական համակարգը կարող են ջախջախվել միայն բանվորների, ուսանողների և աշակերտների համատեղ գործողություններով: Բացի դրանից, արհմիութենական բյուրոկրատները չպետք է ներկայացնեն մեր շահերը, քանի որ այդ տիկնայք և պարոնայք հանդիսանում են կապիտալիստական շահագործման «կառուցողական» համաղեկավարները: Ինքնորոշվող և ստեղծագործական գործունեությունը հնարավոր է միայան պետության և շուկայի հեղափոխական ջախջախումից հետո:
Կորչի՛ պետական կրթական համակարգը: Հանու՛ն անդասակարգ հասարակարգում ինքնորոշվող և ստեղծագործական կյանքի:
Պատկերացրեք, որ բուրժուական կրթական համակարգը վերացվել է: Գնահատականներն և նրանցից բխող ուսման առաջադիմության ճնշումն ու ընտրասերումը(սելեկցիա) մնացել են անցյալում: Կրթությունը` կապիտալիստական համակարգում, հանդիսանում է դասակարգային ջոկման հիմք, հետևաբար, մեր ցանկությունը կմնա երազանք մինչ դեռ գոյություն ունի դասակարգային հասարակարգը: Դասակարգային հասարակարգում, որտեղ աշխատանքը բաժանված է մտավորի և ֆիզիկականի, մարդկանց մեծ մասը, որպեսզի գոյատևի ստիպված է վաճառել իրենց աշխատուժը: Ոմանք, շնորհիվ իրենց ծագման կամ վեր սողալու ընդունակությանը, դառնում են շահագործման և ճնշման կազմակերպիչներ ու ղեկավարներ:
Բուրժուական գիտությունը ենթարկվում է կապիտալի շահերին: Օրինակ, ամբողջ հումանիտար գիտությունը փորձում է գաղափարապես արդարացնել կապիտալիստական համակարգը: Իսկ սոցիոլոգները պնդում են, որ ժամանակակից բուրժուական հասարակությունը հանդիսանում է մարդկային էմանսիպացիայի (ազատագրման) ավարտված և միակ ձևը: Տնտեսագետները` հատկապես պետկապիտալիստական(իրենց համար «կոմունիստական») ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո, փորձում են մեզ ներշնչել, որ «ազատ» շուկայական տնտեսությունը, պատմության մեջ` լավագույն տնտեսական համակարգն է: Նույնիսկ բնական գիտությունների տեսական և գործնական ուսումնասիրությունների ժամանակ, մի որոշակի պահից սկսած, խոսքը գնում է միայն կապիտալիստական շահերին ծառայելու մասին: Ճարտարագետները ստեղծում են մեքենաներ և հաստոցներ, որոնց միջոցով բանվորներն ավելի են շահագործվում և լավակացման (ռացիոնալիզացիա) արդյունքում դառնում ավելորդ, այսինքն` հեռացվում աշխատանքից: Ծրագրավորողները ստեղծում են ծրագրեր, որոնց միջոցով ղեկավարներն ավելի լավ են կարողանում մեզ վերահսկել աշխատանքի վայրում, իսկ պետությունը` հետևել հասարակական վայրերում: Կապիտալի ավելացման սկզբունքը դարձնում է մարդու ցանկացած հայտնագործություն` անեծք, ինչպիսին է օրինակ, ծագումնաբանությունը(գենետիկա)` մարդկության մեծ մասի համար:
Ապրանքային արտադրության և պետության վերացումը արմատապես կփոխի ուսուցման գործընթացը: Կրթությունն այսօրվա հասարակարգում դա հետևողական նախապատրաստություն է, դասակարգային հասարակարգում կյանքի համար: Այս կրթական համակարգը տրոհում է մարդկանց ըստ գնահատականների, հետևաբար չի կարող լինել ոչ մի հնարավորությունների հավասարություն: Ուստի անհրաժեշտ է պայքարել ոչ միայն վարցու բարձրագույն կրթության վերացման համար, այլև միջնակարգ և բարձրագույն կրթության միջև բաժանման վերացման համար: Այդ իր հերթին նաև նշանակում է վերացնե'լ, այսօրվա մտավոր և ֆիզիկական աշխատանքի միջև գոյություն ունեցող, արհեստական բաժանումը: Այդ վերացումից հետո մենք կկարողանայինգ ինքներս ակտիվորեն որոշել, թե արդյոք ուզում ենք, օրինակ, այսօր զբաղվել տեսությամբ լսարանում, թե պրակտիկայով` հասարակայնացված ձեռնարկություններում: Ազատ աշակերտներն և արտադրողները կկարողանային ինքնուրույն որոշել առանց ճնշման իրենց ուսումնական ծրագրերն ու կարգը: Հետևաբար պետք չի լինի հաղթահարել ուսումնական առաջադրանքները կոնկրետ ժամանակահատվածում: Ուսուցիչներն այլևս չեն կարող լինել իշխանությամբ օժտված անձեր, այլ կարող են լինել ազատ ընտրվող խորհրդականներ և օգնականներ: Այսպիսով, նույնպես կվերացվի ներկայիս կապիտալիստական հասարակությունում գործող բաժանումը «մասնագիտական ապուշների» և «հիմար մարդկանց»:
Ձևն ու մեթոդը, որոնց վրա հիմնված է արտադրությունը հասարակությունում, անշուշտ ազդում է կրթության համակարգի և ամբողջ կրթական ծրագրի վրա: Համապատասխանաբար, աշխատանքի կապիտալիստական գործընթացները և պետական կրթական համակարգը կարող են ջախջախվել միայն բանվորների, ուսանողների և աշակերտների համատեղ գործողություններով: Բացի դրանից, արհմիութենական բյուրոկրատները չպետք է ներկայացնեն մեր շահերը, քանի որ այդ տիկնայք և պարոնայք հանդիսանում են կապիտալիստական շահագործման «կառուցողական» համաղեկավարները: Ինքնորոշվող և ստեղծագործական գործունեությունը հնարավոր է միայան պետության և շուկայի հեղափոխական ջախջախումից հետո:
Կորչի՛ պետական կրթական համակարգը: Հանու՛ն անդասակարգ հասարակարգում ինքնորոշվող և ստեղծագործական կյանքի: