Դիտել ողջ տարբերակը : Մամայություն
երեք օրա մտածում եմ գրեմ-չգրեմ, բայց որոշեցի գրեմ, որ հեշտ լինի, խոսալ չեմ հասցնում, շփվել չեմ հասցնում, գրել հասցնում եմ,
ինձ համար մամայանալը հեշտ էր ֆիզիկական տեսանկյունից, տենց տասն անգամ էլ կմամայանամ, բայց հոգեբանորեն շատ ծանր եմ տանում ամեն ինչ, ամեն փոփոխություն , հոգեբանորեն մեկին էլ չեմ դիմանա, արդեն չեմ դիմանում, բա վախերը, որ նորմալ երեխա չեմ մեծացնի, բա որ հանցագործ դառնա, սուտասան լինի և այլն,
խելքս ետ եմ տվել
հա
Հազիվ լավացանք, երկու շաբաթ՝ մի շաբաթ մեր տանը՝ Կոմիտասում, հետո լավացավ, բայց տեղափոխվեցինք մերոնց տուն, մերոնց տունը սիբիրա, երեխես մի օր էր տաքություն չուներ, մեկ էլ հոպ ու նորից, ավելի ծանր, առաջին շաբաթվա ընթացքում ենքան պանադոլ էի տվել, որ ցանկացած գթալ, կապ չունի մեջը ինչա, ձեռքով մերժում էր, ինձանից ուտելիք չէր ընդունում, երկու շաբաթ մենակ կրծքի կաթի վրա ու էն էլ հազվագյուտ: Նիհարել էր, լաչառացել, նույնիսկ պապիկին, որ շատ ա սիրում, չէր ընդունում, լացում էր անընդմեջ, տաքությունը չէր թողնում ոչ քնի, ոչ խաղա, թույլ էր: Էտ հեչ, երբ տաքությունը իջավ լրիվ մարմինը ցան դուրս եկավ, սկսեցինք գուշակել ինչից ալերգիա կունենա, գենետիկորեն հավանականությունը մեծ ա: Տենց էլ չհասկացանք, հիմա լավ ա, ամսի մեկին մեր առաջին ուրախ օրն եղավ, մնումա նորից սկսեմ դաստիարակել, որ ինձ այդքան կպած չլինի:
ես կերազեի իմ երեխու նման երեխա ունենալ...
Մտածում եմ, եթե էս երեխեն էս բնավորությամբ ուրիշ "պինդ" մամա ունենար, հրաշամանուկ կմեծանար: Շատ շուտ ա սովորում ամեն ինչ, մի օրում սովորեց առանց պամպերս լինել և նշան տալ միզել ցանկանալու դեպքում, նույնիսկ գիշերն առանց պամպերս է քնել, ծոցս, բայց չի միզել, առավոտ շուտ սկսեց ձայն հանել, պահեցի տակաշորի վրա միզեց ու քնեց նորից: Բայց այսօր ալարել եմ առանց պամպերս պահեմ, ու ինքը նորից հետ կսովորի, ու վերջում կփչացնեմ իրա բնական սովորելու ընթացքը:
հ.գ. էսա երկար ժամանակ համացանցում չգրել-չկիսվելը, հայերենի հերն անիծում եմ գրառումներումս, հույսով եմ, քիչ-քիչ կդզվի
Երբ դեռ հղի չէի և ինձ թվում էր այդ օրվան դեռ շատ կա, ամուսնուս ծնողների տանը վիճաբանություն սկսվեց երեխաների դաստիարակելու, ճիշտ սնունդ տալու, ճիշտ էսինչ անելու ճիշտ էնինչ անելու մասին և մենք բաժանվեցինք երկու բանակների- ես և ամուսինս ու մնացածը: Այս տեղ ամուսինս մի բան ասեց, որ մինչ հիմա հիշում եմ ու համարում իմ լսած իմաստուն մտքերից մեկը
Եթե մենք երեխային չփչացնենք, նա իդեալական ծնվում ա ու իդեալական էլ կմեծանա: Ինքը բոլորից լավ գիտի իրան ինչ ա պետք, ինչքան ա պետք, որն ա ճիշտը ու որը սխալը, մենակ մենք մերը կողքից չխցկենք ու չխախտենք իրա բնական բալանսը
Որ տղուս հարցնեն առաջին համբույրդ երբ է եղել, նա վստահ կարող է պատասխանել 16.06.2011թ.
Ուրեմն մանկասայլակով դեռ շենքն էլ չենք անցել մի հրեշտականման աղջնակ վազեց դեպի տղաս և սիրահարված հայացքով մեզ բոլորիս գամեց տեղում: Նայեց-նայեց մոտեցավ տղայիս ձեռքը բռնեց սիրեց, մանկասայլակը խլեց ու տանում ա:D Համոզոցինք, որ տուն չտանի, այլ միայն զբոսնի հետը, իսկ հրաժեշտ տալիս շուրթերը ամուր-ամուր համբուրեց, հետո իր թուշը դեմ տվեց, Ալեքսանդրն էլ համբույրանման պատասխան տվեց և հազիվ բաժանվեցին:love
Էս երեխեքի անկեղծությունը լրիվ զինաթափումա մարդուն....
Տղես ՏՂԱՅ Ա:D, ուրեմն հազիվ գտանք իր բերանի համը, պարզվում ա, որ մարդուն պիտի կարգին էփած, մսով ու հացով բրդած ճաշ տաս, որ հերիք չի ուտի, մի բան էլ կշտանա, հա ի դեպ ճաշը հանկարծ բլենդեր չպիտի անեմ, շատ-շատ պատառաքաղով տրորեմ, բայց նենց, որ մեջը լիքը ծամելու բան լինի, թե չէ ոնց բերանը մտավ տենց էլ թքում ա:B
Հա իսկ կաթով կաշաները հեչ տղամարդու ուտելիք չեն, մանավանդ քաղցր, այ աղ լցրու ջրով էփած կաշայի մեջ, մի քիչ էլ հաց հետը նենց հավեսով չէ, բայց կուտի մեր խաթեր
Բա, սենց բաներ, զարմացած եմ
Սրտիս մոտիկ չընդունեմ, բայց այսօր կոռուպցիայի զարգացմանը նենց թեթև 1000 դրամով նպաստել եմ: Ճիշտն ասած դեմ գնացի իմ սկզբունքներին միայն հոգեբանական նկատառումից, մեկ էլ տղուս խաթեր: Էսոր գնացել էինք մանկական հիվանդանոց հեմոգլոբինի համար արյան անալիզ տալու և սովորական չափումներ անելու: Ձևի համար քիթ-կոկորդ-ականջ, աչք և նյարդաբանի սենյակներով էլ անցանք: Ուրեմն մայրս մինչ այդ տվյալ շենքի մեծերի բաժնում է աշխատել և ոմանք գիտեն, որ Ալեքսանդրը իր թոռնիկն է, նրանցից էր նյարդաբանը:
"հլը նստացրու, քայլացրու, պոլին քայլացրու, բա մամադ ու՞ր ա, միշտ ա գլուխը սենց տմբտմբացնում՞"
Դե պատասխանում եմ, բայց ասողին լսող ա պետք "մամաս չկարողացավ 40 րոպե սպասել, իրեն էլ էին հիվանդներ սպասում, չէ հազվագյուտ, իսկ հիմա շատ հոգնած ա նորից քնելու ժամը եկել ա, համ էլ սոված ա"
Չգիտեմ ինչ դիագնոզ դրեց, բայց ինձ հետ չկիսվեց, այլ կաբինետից դուրս եկավ ասելով - արի, հետո էլ չթողեց մտնեմ բժշկի սենյակ, ինքը մտավ ասելով- սպասի, կիսվեց բժշկի հետ, հետո բաց թողեց, բա լավ ես ինչի քարշ եկա վեշերով ու կիսատկլոր երեխուս հապճեպ անհարմար գրկած մի ձեռքով, իսկ մյուսով զոռով մանկասայլակը քարշ տալով:
Հետո բժշկի խորհուրդով իջանք լաբորատորիա, որովհետև այնտեղի կանայք ժամանակից շուտ "թռնելու " սովորություն ունեն, դժվար ա բռնացնելը: Այդ ամայի վայրում պատի վրա- կաբինետներից մեկի դռան կողքը, գրիչով մեծ մեծ գրված էր ՄԵԶ, ԿԵԽՏ ու սլաքով ուղղությունը ցույց էր տրվում, դե ես էլ մտա սենյակ ու հարցրեցի- արյունը այստեղ է՞
Բազմաչարչար մանկաբույժ-լաբարանտկան, որը տարիքն առած, նիհար և, ինչպես հասցրեցի նկատել, շփմանը կարոտ կին էր, չհապաղեց և սկսեց նկատողություն անել, որ այս ինչ կերպ եմ խոսում, ինչու հայերեն չգիտի ներկայիս երիտասարդությունը և հետո իրենց հարևանուհի Սեդայի թոռը… երկար կգնար, եթե չասեի, կներեք:
Ու հենց այդ պահին էլ մտքովս անցավ, որ պիտի 1000 դրամ դնեմ սեղանին, ինտուիցիաս ասեց, չսխալվեց: Կինը բավականին արագ ու թեթև ծակեց տղայիս մատիկը, իսկ երբ դրամը դրեցի, աչքերը կլՕրացան, զարմացավ, բայց ինչպեես շոյվեց, սկսեց շնորհակալություններ հայտնել: Ախր սավսեմ չէր սպասում է:
Էսօր 1000 դրամով սիրտ եմ փափկեցրել, կայֆ էր:
քաշը - 9100գ.
բոյը - 72 սմ.
մի քիչ բոյով ա ինչպես միշտ:love
Եսօր ատամ ա ծակել, վերջապես, էնպես էի սպասում, որ չգիտեմ ոնց ուրախանամ: :D
Մեծանում ա էէ...
Տղես քիչ-քիչ մարդ ա դառնում, բնավորության գծերն ի հայտ են գալիս: Համառությամբ ինձ և ամուսնուս տվել անցել ա, համերատարությանն էլ կարելի ա նախանձել:
Ուրեմն ինքը իր լեզվով խոսում ա, մենք չենք հասկանում, մի տաս րոպե տանջվում բացատրում ա, ասենք չիշիկ ա ուզում, վերջում ջղայնանում, հուսահատությունից լացում ու նոր տակն ա անում: ամեն ինչ սիրում ա կոլեկտիվ անել, մենակ հաց չի ուտում, եթե կողքն ես, բայց չես ուտում ինքը իրա ուտելիքը բերանդ ա լցնում- հյուրասիրում ա էլի, մենակ չի խաղում, խաղալիքը վերցնում ու շպրտում ա դեպի քեզ ու մի նենց քաղցր ժպտում-խաղի հրավիրում, որ չես հրաժարվում.... օհօ արթնացավ, ես թռա
Այսօր տղես երեք քայլ ինքնուրույն կատարեց, լավ ռիսկով ա, մի վեց անգամ արդեն շրմփացելա քիթ-մռութին, բայց մեկա չի դադարում ինքնուրույն քայլելու փորձեր կատարել:
Շամշադինում ենք, օդը մաքուր, մարդիկ բարի, բայց այ եղանակը հեչ չի թողնում ուզածներիս չամ դրսում գտնվենք կամ գնանք մոտակա անտառում զբոսնելու: Զատո ախորժակը տղուս նենց ա բացվել, որ հազիվ ենք հասցնում ուտելիք պատրաստել իր հետ խաղալ, թափածը հավաքել, նորից ուտելիք պատրաստել ու սենց ամբողջ օրը: Աշխույժացել ա՜, մի բառով ցեց ա դառել5277652777
Մայրանալուց հետո մի ուրիշ տեսակ զգայուն եմ դարձել այն ամենի նկատմամբ, ինչ կապված է երեխաների և նրանց խնդիրների հետ: Հասկանալով, որ ամեն մի մանուկ մայրական անսպառ սիրո և ուշադրության կարիք ունի, մտքիցս չեն գնում այն ճստոները, որ ի ծնե զրկված են լինել մոր կողքը, զգալ նրա տաք գիրկը և մեծանում են աշխարհը տեսնելով իրենց օրորոցի ճաղերի հետևից, և ամեն օր սպասում են, որ ինչ-որ մեկը, արդեն կապ չունի, թե ով, իրենց մի կաթիլ սեր կնվիրի, մի րոպե ուշադրություն և մի վայրկյան կժպտա` նայելով իրենց աչքերի մեջ:
Երկու դրվագ աչքիս առջևից չեն գնում, մեկը արցունքներ է բերում, մյուսը ժպիտ չի արթնացնում, բայց ավելի լավն է:
1. Հեռուստացույցով ցույց են տալիս, թե ինչ պայմաններում են պահում այն մանկատան հիվանդ փոքրիկներին /մինչև երեք տարեկան երեխաների մասին է խոսքը/. սովորական սենյակ է մեջը հինգ-վեց մահճակալ, տարբեր տարիքի երեխաներ պառկած, նստած կամ կանգնած են, մեկը քնած է, մեկը խաղում է, իսկ նրանցից մեկը, երևի մեկ տարեկան տղա, կանգնած իր մահճակալում լացում է և նայում ուղիղ էկրանին, նրա ձայնը չի լսվում, լրագրողի ձայնն է լսվում, որ տեսեք-տեսեք ինչ-լավ պայմաններ են այստեղ, բայց երեխայի ձայնը կարող ես հասկանալ նայելով նրա աչքերի բերանի ծռմռվածություններին; Մեկ էլ հանկարծ արցունքների միջից փոքրիկը ժպտում է և ձեռքով անում, մի վայրկյան և նրա աչքերում այնքան հույս և սեր է հայտնվում, որ առանց արցունքներ չես կարող նայել, քանի որ հասկանում ես թե հաջորդ պահին ինչ դաժան ձևով պիտի կոտրվի նրա այդ սպասումը: Դրվագը շատ կարճ էր, երևի երեսուն վայրկյան, բայց ինձ համար մի տիեզերք էր ու շատ բան էր ասում: Իսկ երեխան ձեռքով արեց հավանաբար այն պատճառով, որ լրագրողներին խանգարում էր և նրանք ձայնը կտրելու համար ուղակի ասացին` դե ձեռքով արա, ձեռքով արա:
2. Գնունի փողոցից մի երկու բան պիտի գնեի, գնումները կատարելուց հետո քայլում էինք դեպի մեքենան ու տեսանք մի կնոջ, որ նստել էր ուղիղ մայթի մեջտեղում` կեղտոտ, չսանրված, ճղճղված հագուստով, շատ նիհար, իսկ գիրկը իր փոքրիկն էր` ոչնչով չզիճելով մորը, կուրծքն էր փնտրում;
Շատերը կարող են ինձ հետ չհամաձայնվել, բայց ազնիվ խոսք այդ երեխան ավելի երջանիկ, ապահով և սիրված է իրեն զգում, քան մանկատանը մեծացած ցանկացած փոքրիկ, թե ինչ կլինի հետո, չգիտեմ, գուցե այդ կնոջ երեխան էլ դառնա մուրացկան, իսկ մանկատան փոքրիկը ակադեմիկ, բայց մանկական հոգեբանությունը արդեն վնասված է, սիրո պակասը իր չար գործը արդեն արել է և այդ մարդը ինչ-որ տեղ իր ենթագիտակցության խորքում թերի է......
կուզեի այս թեման քննարկենք, բայց չգիտեմ ինչ վերնագրով և որտեղ բացեմ թեմա
Շուտով, շատ շուտով կիմանամ, թե ով է իմ փորում լող տալիս ազատ, հրմշտում տոտիկներով, թաթիկներով կռվում, այդպես էլ չի հարմարվում, իր տեղը չի գտնում: Ահավոր անհամբեր եմ, թե ոնց եմ այսքան դիմացել....
Ալեքսանդրը 4 մասից քույրիկ կունենա:), տեսնես ինչպես կընդունի, պիտի որ ուրախանա, բայց մի 6-7 ամսից՝ էն ժամանակ, երբ կարողնա հետը խաղա:
Տեսնես այս երեխան էլ տղայիս նման անհանգիստ ու գժուկ կլինի, թե գոնե մի քիչ հանգիստ ա լինելու, որ ինձ գժանոց չտանեն
Երեխու խելքավ կրկնակի մամա եթե չեք տեսել, եկեք հանդիպենք :D....
Լավն ա Անիս, արդեն իսկ օգնականս ա, աչքով չտամ;), բայց հանգիստ բալիկ ա, ուտում, քնում կամ էլ բաց աչուկներով հանգիստ պառկում ա:
Սևուկ ուլիկ սիրուն բալիկ ա, մանավանդ Ալեքսանդրի հետ համեմատած:
Իսկ տղես ամեն օր մեծանում ա, բայց դեռ չի խոսում: Հասկանում ա մեզ իրա ուզածն էլ հասկացնում ա, բայց համառորեն չի խոսում: Անիին սիրում ա, համբուրում ա, չի խանդում, երբ կերակրում եմ, բայց երկար էլ չի դիմանում, հենց զգում ա չափը անցա «ասում ա» դիր իրա տեղը արի խաղանք:
Երջանիկ, բայց հոգնած մայրիկ...
Երեկ շատ տարօրինակ զգացում ունեցա. առաջին անգամ բակի երեխեքը դուռը թակեցին ու Ալեքսանդրին կանչեցին խաղալու: Տղես քնած էր, բայց նրանք մի ժամից նորից եկան, երբ Ալեքսանդրը նոր էր աչքերը բացել ու դեռ հագնված էլ չէր: Ներս հրավիրեցի երեխեքին, տանը խաղացին, կերան, համակարգչով էլ զբաղվեցին: Այ էստտեղ ես վերջնականորեն համոզվեցի, որ մանկապարտեզը լավ բան է ու իմ երեխուն պետք է
էս հայերեն,ամ ը չլիներ գրառումներ ընդհանրապես չէի կարանա անեմ, առանց այդդ էլ մի քանի օր զսպում էի ինձ:
Կողքից որ ինձ նայում եմ շատ ջղային ու նյարդային մամա եմ: Տղուս վրա որ թարս-թարս նայում եմ, խեղճը ձեռքերով աչքերը փակում ա: Բա որ գոռգոռում եմ, ոնցա նեղանում, վիրավորվում, Սիրտս կտոր կտոր ա լինում, մոտենում եմ գրկում համբուրում եմ, ասում եմ կներես բալես մամադ մի քիչ ներվային ա բախտդ չի բերել, բայց ինչ իմանամ գոռալուց հետո դա արժեք ունի թե չէ:
Հիմա իրա էգոի ձևավորման պահն ա, արդեն իմ ու քո ա անում իրերը, ամաչում ա մարդկանցից, առաջ աշխարհն ու ինքը մեկ էին, հիմա ինքը լրիվ առանձին մենակ ա աշխարհը առանձին ա, տեսնես երբ նորից կգա առաջնային իմաստությանը, որ աշխարհն ու ինքը մեկ են...
Ոնց ա Անիին սիրում, զարմանալի ա, ուշադիր ա, որ հանկարծ Անին իր տեսադաշտից չանհայտանա, եթե մոտիկ ա, գրկում ա իր կերածը հյուրասիրում: Գոհ եմ ու երջանիկ:
Տղես թազա բան ա սովորել՝ թարս նայել վրաս: Վրան բարկանում եմ, գիտի, որ արժանի ա, գլուխը կախում ա աչքերը ունքերի տակից սևեռում վրաս: Ու այդպես այնքան նայում, մինչև կանչեմ համբուրեմ կամ ժպտամ, այսինքն ներեմ: Ախր շատ համովն ա, չեմ դիմանում սկսում եմ պաչպչել ու ինքը նորից անցնում ա իրա խուլիգանություններին:
Մի հատ էլ հետաքրքիր երևույթ կա, մի ամիս ա որ հայտնվել ա: Որ քունը տանում ա, մանավանդ ցերեկվա քունը, գլուխը կոխում ա փափուկ խաղալիքի մեջ կամ մի ուրիշ տենց հարմար տեղ ա գտնում ու վայրակենական անջատվում: Վերջերս էլ հատակին էր քնել: Մի անգամ էլ հետս գզմրտվում էր մեկ էլ հոպ ու քնեց, նույնիսկ վախեցա, մտածեցի կարող ա աննորմալ երևույթ ա: Հետո հիշեցի, որ քույրիկս էլա փոքր ժամանակ էտպիսին եղել, պապաս կայֆի համար ոտքերից բռնում էր գլխիվար, իսկ ինքը քնում էր, քանի որ քնելու ժամը եկել էր:
Այսօր հրաշք էր, մեկ էլ հանկարծ աղջիկս սկսեց բարձրաձայն ծիծաղել: Ալեքսանդրը խաղում էր իր մեքենաներով, սեղանի վրայով գլորում էր ու աղմուկով հատակին գցում: Անիին դա անչափ զվարճալի թվաց ու աղջիկս ջրիկացել էր: Իսկ ես սառել էի, պահի հրաշքը զգալու համար, հավես էր: ՀՅետո հասկացա, որ Ալեքսանդրին արդեն ճանաչում ա, իրա խնդալուց վարակվում, տեսնելուց ժպտում, նայելուց չի ձանձրանում:
Համարյա մի տարի կլինի, որ չեմ գրել, բայց սա շատ լավ տեղ ա, որ իմ մամայության ուրախ և տխուր հույզերը գրառեմ, հետո էլ կարդամ ու նորից վերապրեմ: Էս մի տարում ահագին բան ա փոխվել, ճտերս մեծացել են: Նայում եմ տղուս, իր շարժուձևին ու հիանում եմ, դեռ բնական ա, շփվող, սիրում ա երգել, ճիշտ ա իրա լեզվով, բան չենք հասկանում, բայց հաճելի ա, մատիտը վերցնում ա միկրոֆոնի պես ու երգում: Նաև պարել ա սիրում, ժամանակակից երաժշտության տակ արագ-արագ թռվռում ա, իսկ դանդաղ երաժշտության տակ սիրուն բալետային շարժումներ ա անում: Մեկ էլ ահավոր լիդեր ա, միշտ բոլորը իր ուզածով պիտի պարեն, խաղը ինքն ա տանում, դասավորում ա ամեն մեկին իր դերն ա տալիս: Իսկ աղջիկս բոյով նիհար գեղեցկուհի ա, բայց լաչառուշկայա: Օբշի հանգիստ երեխայ ա, պահանջները շատ չեն, բայց եթե մի բան ա ուզում պիտի հասնի դրան: ինքն էլ ա սիրում պարել, սիրում ա ամեն ինչում Ալեքսանդրին խանգարել, իրա հետ խաղալ: Տղես սկսել ա խոսալ, արդեն լավ հասկացնում ա ամեն ինչ, բառերը կրկնում ա, մանավանդ երբ նոր բառեր ա լսում: Ու սաղ իր ինիցիածիվայով, ես չեմ նպաստում դրան:
չեմ էլ հաշվում, թե վերջին գրառումից ինչքան ա անցել, բայց շատ ա, ու մենք ևս եկով ավելացել ենք, Դավիթը իմ ամենամեծ սերն ա, էս երեխայի հետ հոգիս մի այլ կերպ ա կապված, կարծում եմ անցած կյանքերի հետ կապված միստիկական մի բան կա էստեղ, կարծես իրար վաղուց ճանաչում ենք, հիմ ա 1.5 ա, դեռ չի խոսում, բայց հայացքիցս էլ ա հասկանում ինչ եմ ուզում, իսկ ես իրան եմ լավ կարդում։ Գուցե մայրական փորձս ա շատացել, պարզ չի, համենայնդեպս ավելի լավը չեմ դարձել։ Մեծ երեխեքս՝ Անին ու Ալեքսանդրը վաղուց խոսում են, իրանց մոտ հակածնողական կոալիցիայ ա, երբ մեկի վրա ջղայնանում եմ իրար կողք կանգնու են ու ինձ սպառնում։ Էդ լավ ա, ինձ դուր ա գալիս։ Բա որ կողքից իրանց մանկական զրույցներն եմ լսում, շատ հետաքրքիր ա։ Ալեքսանդրը իր բնավորության հիմնական գծերը՝ լիդերություն, ստեղծագործ խաղեր, խորը հետաքրքրություն ամեն ինչի նկատմամբ, էլ ավելի ա բազմացրել և ճյուղավորել։ Սիրում ա երբ ինչ–որ գիտական բաներ են ենք պատմում ասենք տիեզերքի մասին, աշխարհի կառուցվածքի մասին, սիրում ա մաթեմ, արդեն խնդիրներ ա պահանջում, թվերի անվերջությունը ընկալել ա, ու կարողանում ա ինչքան ուզի հաշվի։ Մի առավոտ ժամը 6.30 արթնացավ, ու որոշեց իր զիլ ձայնով մինչև 300 հաշվի, դե մենք էլ կիսաքուն կիսաարթուն՝ չգիտես ուրախանաս թե բարկանաս։ Անին բավականին հետ ա եղբորից, ոչինչ չի ուզում նստի սովորի, բայց երբ կողքից լսում ա լավ էլ ընկալում ա այն ամենը ինչ Ալեքսանդրին ենք ասում։ Ահավոր էմոցիոնալ ա, ու իր հոգեկան վիճակը լրիվ ինձանից ա կախված, մեծ կապ ունի իմ ներքին վիճակի հետ։ Եթե նույնիսկ չարտահայտվեմ իրանից կարաք իմանաք թե մեջս ինչ ա կատարվում։ Մի մեծ խնդիր ունենք իրա հետ, բեմի վր կամ անծանոթների մոտ ոչ արտասանում ա ոչ խոսում ա ոչ էլ մի ռեակցիայա տալիս, ընկնում ա ինչ–որ քարացման վիճակի մեջ ու իրանից ոչինչ չես կարող ստանալ։
Երբ տխուր եմ, ոնց հիմա, ապրելու ցանկությունը փախնում ա, ուզում եմ հետ գնամ ու նորից սկսեմ, նայում եմ Դավիթին, գրկում իրան ու հասկանում, որ մենակ իրա համար արժեր այս ամենը, կարծես միակ իմաստն ա կյանքիս, կարծես ծնվել եմ իրան ծնելու համար։ Ինքը մի մեծ դրական լիցքերի աղբյուր ա՝ շատ հին հոգի ունի, խորը հայացք ու մեեեեծ խնդիրներ....
Մի բան պատմեմ.
Էս ձմռան մի սարսափելի սառնամանիք օր էր, որ մերոնց տնից դուրս եկա ու գնացի դիմացի սուպերմարկետի մոտից տաքսի բռնելու, հատակը լրիվ մերկասառույց էր, ես եմ ու 3 երեխաներս։ Ալեքսանդրը միշտ էլ ինքնուրույն ու ճարպիկ ա եղել, այդ օրն էլ նքն իր համար զգույշ առաջ էր գնում, Անին վախկոտ ա, չափազանց զգուշավոր ու նվնվան, ձեռքս բռնած մի ձև վայ–վույ անելով գալիս ա, իսկ Դավիթը... Դավիթը անզգույշ ա գլխապատառ ու օգնություն չի ընդունում մինչև ուժասպառ չլինի։ Մի ձեռքով Դավիթին եմ գրկած, որ ամեն գնով ուզում ա իջնի, պայքարում ա, քացի ա տալիս, անհանգիստ առաջ ա գցվում, մյուսը Անիի ձեռքն եմ բռնել։ Դե պարզ ա մի հարմար տեղ, որ իմ կարծիքով բավականին ապահով էր Դավիթին դրեցի գետնին, նա զսպանակի նման պոկվեց, սկսեց վազվզել անկանոն աջ ու ձախ, հետո սայթաքեց ու ընկավ ՝ ձեռքերը խրելով ձյան մեջ, որ մնացել էր մայթեզրին։ Նորից գրկեցի, ու բարեհաջող հասանք սուպերմարկետի մոտ։ Տաքսի չկար։ Մտանք ներս, որ չսառենք, գնացինք մինչև հացի բաժին ու այ էստեղ Դավիթը սկսեց մի աղիողորմ լացել, ձեռքը տնկում ա ցույց ա տալիս՝ ՅԱ ՅԱ՜՜՜՜ գոռում ա, էդ նշանակում ա ցավում ա։ Յա մտածում եմ կարող ա դուրս եմ գցել, ես էդ գործից լավ եմ, բայց սուգում եմ, չէ, շարժում ա ձեռքն էլ մաներն էլ, լավ մտածում եմ, կապրիզ ա հեսա կանցնի, բայց լացի ձևը չի փոխվում, ցավի լաց ա, արդեն շուրջս լիքը մարդ ա հավաքվել։ Նայում եմ ժամացույցին՝ 10-15 րոպե է լացում է,հետո հիշում եմ ընկնելը։ Գուցե ձեռքը վնասել է, ասենք ճաքել է կամ ջարդել է, կամ եսիմ ինչ ա եղել, չեմ հասկանում։ Եվ ինքս ինձ համար անսպասելի որոշում եմ կայացնում՝ զանգահարում եմ շտապօգնություն։ Բուն սուպերմարկետից դուրս եմ գալիս ու սպասում դռան մոտ, այդ ամբողջ ընթացքում Դավիթին գրկել եմ ու ձեռքը անշարժացրել, եթե վնասվածք է դա լավագույնն է որ կարող եմ անել։ Ու իսկապես լռում է, հենց շարժում եմ լացում է նորից։ Վերջը շտապ օգնությունը հասավ մի 15 րոպեից, երբ Դավիթը բթացած իմ ձեքերի մեջ օրորվում էր։ Երիտասարդ բժիշկը սկսեց մանրամասն հարցուփորձ անել, բայց Դավիթը էլ չլացեց, այլ զարմացած բժիշկին էր նայում։ Եզրակացրեց, որ վնասվածք չկա, բայց ապահովության համար լավ կլինի մանկական հիվանդանոց գնալ՝ վիրաբույժն էլ նայի, առաջարկեց Ծերեթելիի հիվանդանոցը, որից ես զզվում եմ։
Ու ստեղից սկսվում ա զվարճալին. նախ ես համաձայնվեցի՝ մտքումս հիշելով, թե քանի անգամ Ալեքսանդրը ցանկություն ա արտահայտել նստել ՎիյունՎիյուն ավտո, հետո մտածեցի վատ չէր լինի ստուգել, ինչի պիտի այդպես լացի երեխան։ Բայց ճանապարհին հասկացա, որ ձեռքերը սառել են ու ցավից ա լացել, սառելու ցավից, որ հաշվում ես րոպեներ են ընկավ ձյուների մեջ ձեռքերը առեցին, բայց դեռ ներսի արյունը տաք է, 1.30 րոպեում ես հասա սուպերմարկետ 0-ից ցածր օդի ջերմաստիճանով, դա էլ ավելի սառեցրեց, հետո կտրուկ մտանք տաք միջավայր ու 30 վյր հետո հասանք հացի բաժին, տաք օդ սառը արյուն, մզմզոց, ցավ, իր համար նոր և անհասկանալի զգացողություններ։ Բայց էսքանը չէի կարող պատմել բուժքրոջը, որը մեզ հետ միասին սառում էր վիյունվիյուն ավտոյի ետևամասում։ Նա սկսեց կասկածելի հարցեր տալ, թե մենք որտեղ ենք բնակվում, ասում ա՝ հաստատ 3րդ մաս չեք կամ էդ կողմերը, ասում եմ չէ էլի, կենտրոնում ենք։ Բայց նա չէր հանդարտվում, հարցնում ա ամուսինդ ուր ա որտեղ ա աշխատում, վերջը ոչ մի զացեպկա չգտավ, բայց բավականին նաստիռնի էր։ Ինձ թվում ա նա կարծում էր, որ ես որոշել եմ անվճար տուն հասնել։
Հիվանդանոցում, ինչպես և հարիր է այդ .... ..... .... էս սաղ վատ բառեր հիվանդանոցին տիրում էր անկապ քաոսային վիճակ, մեկը ձանձրացած կիսաբաց աչքերով ինչ–որ թղթեր ա լրացմնում, ինձ անուն ա հարցնում և այլ ինորմացիա, հետո պարզվում ա ուրիշ բան ա գրել, հետո մի ձև մ սանիտարկայ ա գտնում որ գնա բժիշկի հետևից։ Բժիշկը գալիս ա նայում ա Դավիթին, ձեռք չի տալիս, թևը չի ուսումնասիրում, բայց եզրակացնում ա, որ սաղ օկ ա իմ տղեն սիմուլյանտ ա։ Հավես չունեի վիճելու կամ բանավիճելու, միայն լուռ ժպտում եմ և մտքումս ասում՝ Հայկ, շուտ հասի, մեզ տար տուն։
Ու մեկ էլ սանիտարկան, ավելը ձեռքին ներս ա մտնում նայում ինձ, հետտո իմ 3 երեխաներին հերթով ուսումնաիսրում ա, գնում ա, նորից ա գալիս, նորից ա նայում ինձ, փորձում ա արտաքինիցս ելնելով ինչ–որ համընդհանուր ընդունված կարծիք կազմել՝ բոմժ, միայնակ մայր, լիրբ, հոգով մուրացկան և այլն։ Վերջը չդիմացավ ու հարցրեց՝ կներեք Ձեր երեխաների հայրերը տարբեր ե՞ն։ Աչքերս ակամայից լայնացան։ Ասում եմ՝ չէ, ինչի տենց կարծեցիք։ Պաասխանում ա՝ դե 3ն էլ տարբեր գույների են։ Էստեղ միջամտեց բուժքույրը՝ յա, այ կնիկ, հո չես գժվել, հլը ուշադիր նայի ինչ նման են իրար, բայց մամային նման չեն։ Լավ ա ըստեղ Հայկը եկավ, գուցե իրանց համար ինչ–որ բան պարզ դարցավ, կամ այդպես էլ մնաց անհասկանալի։ Քանի որ չկար վնասվածք նրանք մտածում էին մեկ այլ պատճառ է ինձ դրդել շտապ օգնություն կանչել։
Բարև ակումբ, ինչ լավ ա, որ դու կաս, այն ինչ հիմա չեմ կարող բացատրել երեխաներիս, բայց կցանկանամ իրանք իմանան, գրում եմ և վստահ եմ, որ մի օր իրանք կկարդան. այ այդքան երկար կյանք քեզ....
Այս տարի Հայաստանից դուրս ընտանեկան առաջին ճանապարհորդությունը կազմակերպեցինք: Երբ Հայկը առաջարկում էր, ես հրաժարվում էի, հրաժարվում էի նույնիսկ Ծաղկաձոր կամ Աղվերան, իսկ համաձայնվելու դեպքում պահանջում էի մեկ կամ մի քանի տատիկի հրավիրել մեզ հետ: Իսկ այս ձմեռ Հայկը սկսեց ինձ համոզելու գործընթացը և շատ դժվարությամբ հասավ իմ համաձայնությանը: Դե իմ երեք գժուկների հետ ուր էլ գնանք գժական ա անցնում: Երբ Հայկը ինձ համոզեց, ես էլ սկսեցի ինքս ինձ համոզել, որ ես չեմ գնում հանգստանալու, այլ երեխաներին տանում եմ ծովի հետ ծանոթացնելու և իրենց համար ամենալավ ժամանցը կազմակերպելու: Այդպես էլ ստացվեց, բայց ունեցա բոնուս՝ ես էլ իրենց հանգստացա, լիցքավորվեցի նոր թարմ ուժերով, հպարտացա նրանցով, նոր տեսանկյունից ճանաչեցի: Ապրեն իմ ճտերը, իրանցից լավը չկա, եթե ես մի քիչ իրանց նման լինեի ....
Երբ տխրությունդ կրծքավանդակում այնքան է մեծանում, որ ներգծված շրջանագծի չափսերով մի գունդ է դառնում. էլ աճելու տեղ չկա, մի քիչ էլ ու կպայթեմ: Եվ այն ինչ սնում է նրան ոչ ոքի երբեք չեմ ասել, նույնիսկ ինքս ինձ, որովհետև նրա շուրջ մի ամուր պատնեշ եմ կառուցել, եթե բացեմ, էլ չեմ կարողանա պահել, դուրս կհորդի ու անվերջ... անվերջ.... գուցե միայն մեկ մարդ կա, որին վաղուց չեմ եսել, բայց ինքը շատ հասանելի ա, էդ մարդն ի վիճակի է ինձ հասկանալ, որովհետև քիչ թե շատ կյանքից գրեթե նույն քացիներն ենք կերել:
Դավիթ
Դավիթն էլ մեծացավ, էն աստվածային անմեղությունն ու պարզությունը քիչ-քիչ տեղի են տալիս առօրյա կյանքի կպչուն ու ծորուն ռիթմի դեմ: Նա շուտ սովորեց պաշտպանվել, որովհետև բնավորությամբ ուժեղ է, չնայած իր ֆիզիկական թերությանը, որ հաճախ խանգարում է իրեն լիարժեք խաղալ մյուսների նման, որ ստանա նույն արդյունքը, ինչ երկու ձեռքերը հավասար օգտագործող երեխաները: Բայց քանի դեռ փոքր ա, քանի չի գիտակցում, որ ինքը նման չի մյուսներին, ձգտում ա, ձգտում ա ու հասնում: Սկսել ա խոսել, սիրում ա հեքիաթի նկարազարդ գրքեր, որ ես կարդամ իսկ ինքը մատով ցույց տա հերոսնեին, իրերը, իսկ մի օր էլ ինքն ա սկսում պատմել հեքիաթը: Օրը 2 անգամ մեկ մեկ ժամ նվիրում ենք գրքերի ընթերցանությանը: Սիրում ա Անիի հետ խաղալ, Անիի խաղերը պարզ են, շատ խոսք չեն պահանջում, իսկ Ալեքսանդրը իր աշխարհն ունի, որտեղ բացի իր հայրիկից այլ մարդկանց ներս չի թողնում: Եթե խցկվես, գլխիդ կստանաս: Մեծանում են իրենք, մենք էլ ենք մեծանում: 8 տարվա մեջ կորցրեցի ինքնավստահությունս, որ կկարողանամ աշխատել կոլեկտիվում, սովորել նոր բան: Բայց կարծում եմ անհրաժեշտություն է, որովհետև երբ Անիին հարցնում ենք՝ որ մեծանաս ինչ ես ուզում դառնալ, պատասխանում ա՝ մամա, ու ինքը տեսնում ա, որ մաման մենակ մամայ ա, վսո, իսկ Ալեքսանդրը հստակ գիտեր 3 արեկանից, որ հա պապա պիտի դառնա, համ բժիշկ, համ վարորդ, համ էլ երաժիշտ ու որ այդ ամենը մեկ մարդու մեջ հնարավոր ա. իր օրինակը ավելի լավն ա եղել
Ալեքսանդր
Հենց ծնված օրից յուրօրինակ բալիկ ա եղել, իհրկե, ես դա շատ ուշ եմ հասկացել, որովհետև մինչ Ալեքսանդրը ուրիշ նորածին երեխայի ոչ տեսել եմ, ոչ պահել: Ալեքսանդրը հոյակապ ինտելեկտի տեր է, պլյուս ուժեղ ստեղծագործ միտք ունի; Երեկ իր առաջին բանաստեղծությունը «գրեց», քանի որ դեռ ոչ բոլոր տառերը գիտի, թղթին ես հանձնեցի. ձնծաղիկի մասին էր: Ես առաջին անգամ բանաստեղծություն եմ գրել առաջին դասարանի վերջում՝ քամու մասին: Երբ Ալեքսանդրը տանը նկարում է, նա միշտ ասելու, պատմելու բան ունի իր նկարների միջոցով, դրանք բնության, մարդկանց, կենդանիների, ծովի բնակիչների մասին են, երբեմն փողոցներ ա գծագրում, քարտեզներ, ճանապարհներ; Նկարները կյանքով շատ լեցուն են, մարդիկ՝ պատկերված այնտեղ, նույնպես; Նույնը չես ասի, երբ տեսնես դասարանային աշխատանքները, երբ իրեն չեն թողնում ստեղծագործի, այլ պիտի արտանկարի գրաըտախտակից. ուսուցիչը նույնիսկ «աչքս կոխեց» տղայիս ահավոր անհաջող նկարը՝ ցանկանալով ապացուցել, որ Ալեքսանդրը մյուսներից հետ է դասարանում: Ես համաձայն եմ, որ նկարը ահավոր վատ էր և դա հատուկ էր վատ նկարված, պատճառն ինձ համար ակնհայտ էր, բայց ես որոշեցի հարցնել հեղինակին՝ Ալեքսանդրին; Նա պատասխանեց նույնը՝ հետաքրքիր չէր, ինքն ուրիշ բան էր ուզում նկարել, բացի այդ նկարել էր աջ ձեռքով, չնայած ինքը ձախլիկ է. կարծում եմ դրանով իր առաջադրանքը ուզել է գոնե հետաքրքիր դարձնել:
Խելացի բալիկները շատ են, շատ-շատ են, որոնք հստակ կատարում են տրվածը, ստանում սպասելիք պատասխանները/ռեզուլտատները, անպատասխան թեմայից դուրս հարցեր չեն տալիս և այլն: Ալեքսանդրը այդ ամենից ոչ մի բան չի կատարում, բայց հավոր կանոնապաշտ է, եթե ասվել է տանը կապույտ մատիտով Տ տառը կգրեք, նա հենց այդպես էլ կկատարի, բայց կողքից կավելանան իր ստեղծագործ մտքի արգասիքները, որոնք ոչ հաճախ են ուսուցչին դուր գալիս, Ալեքսանդրը կտա հարցրե, որոնք միշտ թեմայից դուրս են թվում, բայց երբ խորանում ես, հասկանում ես, որ դա մանրուք է եղել, կամ բացթողում ուսուցչի/ծնողի կողմից և նա հստակեցման կարիք ունի: Շատ նրբազգաց է բայց դրա հետ մեկտեղ՝ «անջատված»՝ ինքը կարծես անընդհատ այլ աշխարհներում լինի, մտքերը հեռու՜ հեռու՜, արևի, տիեզերքի մասին են վերջերս: Չէ, Ալեքսանդրին չի հետաքրքում իր հագած շորի գույնն ու նկարը, իր իրերը, նրան հետաքրքում ա, բա ինչ լինի եթե մի օր արևը հանգի, և երբ ասում ես, որ կյանքը երկրագնդի վրա կվերանա, նա չի տխրում ու դադարում մտածել; Հնչում են նորանոր հարցեր, հնարավոր թեորյաներ կյանքի փրկության և այլն: Սա միայն վերջին շաբաթվա թեման եմ պատմում, թե չէ ամեն անգամ էլ հետաքրքիր է Ալեքսանդրի աշխարհներով անցնել: Նաև գեյմեր է, կարող է խորասուզվել ինչ-որ հեռախոսային խաղի մեջ ողջ էությամբ, Հայկի հետ կարող են ժամերով լուծումներ փնտրել, փորձել ու պարտվել, մինչև կստացվի, նոր հանգստանում են: Էս պահով կռիվ եմ անում, ասում եմ դեռ շուտ ա, ժամանակը սահմանափակում եմ:
Պիտի նշեմ նաև նրա ինտելեկտի և մտածողության բարձր լինելու ևս մի փաստ՝ շաշկի, շախմատ և կրեստիկ/նոլիկ խաղերի մեջ հոյակապ արդյունքներ: Ասենք շաշկի ու կրեստիկ/նոլիկ խաղերում հաղթում է մեզ հետ շփվող բոլոր միջին մարդկանց՝ օրինակ ինձ: Դե այդ խաղերում հենց սկզբի քայլն է կարևոր, որից հետո հնարավոր վերջը պարզ է, իր համար էլ ակնհայտ: Շախմատը լավ առաջ էր գնում, որոշեցինք շախմատի դպրոց գնալ, բայց ուսուցչի ռեկամենդացիայով չտարանք. ինտելեկտը շատ ավելի է զարգացած, քան ասենք մարմնաճանաչողությունը: Գնացինք գիմնաստիկայի, առայժմ գոհ է և երջանիկ:
Ինչ ա մամայությունը, եթե ոչ դեր, որ սկզբից քո ցանկությամբ քաշում ես վրադ, իսկ հետո զգում, որ դիմակը մաշկիդ է կպել, եթե քաշես կցավա, իսկ եթե հանես դեմքդ էլ հետը դուրս կգա ու կմնաս անդեմ, կդառնաս ոչինչ։ ինչ ա մամայությունը, եթե ոչ իրավունքների խախտում․ իրավունք չունես թույլ լինել, լացել, հիվանդանալ, գժվել, տխրել, ինքնամփոփ դառնալ, իրավունք չունես գործել համպատրաստից, իմպրովիզը լրիվ կյանքիցդ թռնում ա դուրս, ամեն օրը, ժամը պլանավորած ա ըստ ընտանիքի հարմարության, իրավունք չունես անպատասխանատու լինել, չես կարող հանձնվել և մի կողմ քաշվել, <<ոչ, ոչ մի դեպքում>> գոռում ա քեզ միջիդ մայրությունը։
Ուզում ես խոսել, կիսվել, բողոքել, բայց չես կարող, որովհետև մտերիմներին հանկարծ խիստ կանհանգստացնես "չեղած" տեղը, անծանոթ/կիսածանոթներին պետք չեն քո տխրություններն ու դրամաները, իրանք իրանցը ունեն, սոց․ցանցերում վխտում են հեռու-մոտիկ բարեկաները, որ նունիսկ կատակդ վերածում են բամբասանքի։ Լավա էս ակումբը կա ու հիմնականում օրագրային գրառումները չեն կարդացվում, թե չէ կպայթեմ։ Տեսնես վաղվա վարդուհին այսօրվա վարդուհու գրածները որ կարդա ինչ կմտածի․․․
մի ժամ առաջ էնպիսի մի բան տեղի ունեցավ, որ ուզում եմ կիսվել, բայց ոչ սոց․ցանցերում, որտեղ գրվածքդ կայծակի արագությամբ հասնում է բոլոր հարազատներիդ ականջին, տեղ-տեղ էլ բամբասանք է դառնում։ Սեմինարից տուն եմ վերադառնում, առաջին զարմանքս էն եղավ, որ հայկը բակում դիմավորեց, գրկեց համբուրեց; Հիմնականում գալիս եմ դուռը երկար ծեծում, որ լսեն բացեն, որովհետև խաղով են տարված լինում; Ինձ բարիացնելուց հետո հետևեց նախադասություն․
- Չջղայնանաս, մուլծիկ են նայում։
-Եղավ,- պատասխանեցի ես։ Հետն էլ մտածեցի, որ տենց մի ահավոր հանցագործություն չի, որ դրա խաթեր էսպիսի բարեացկամ վերաբերմունք ստանամ։
Էստեղ պիտի անպայման նշեմ, որ մեր տան злой полицеиский ես եմ։ Մտա տուն, երեխաները վազելով իրենց շորերը ուղղելով եկան գրկեցին, էս պահին ես ինձ համակենտրոնացան ճամբարի վարիչ զգացի, որից էնքան են վախենում, որ դաժե սիրում են։ Երբ շուռ եկա, որ գնամ հյուրասենյակ, Հայկը նորից գրկեց, համբուրում է ու խոսում․
- Հիմա մի հատ էլ ա բան եղել, բայց շաաատ եմ խնդրում, չգոռգռաս ու չջղայնանաս։
Ես իսկապես շփոթված կանգնած եմ և աչքերով փնտրում եմ այդ ահավոր բանը, դե ինչպես միշտ հյուրասենյակը հասցրել են թափթփել, տեսնում եմ թեյի սեղան, որը հավաքած չի, զարմացած հարցնում եմ․
- ինչի համար, որ ճաշասենյակում եք հաց կերե՞լ;
-Հլը ուշադիր նայի հատակին։
Նայում եմ․ ինչ-որ տարօրինակ սպիտակ լղազված հետքեր են գնում դեպի երեխաների սենյակի դուռը, ես կամաց քայլերով գնում եմ դեպի մանկական սենյակ, Հայկը պիիինդ գրկած է ինձ; Իսկ սենյակում, իսկ սենյակում ողջ հատակը ինչ-որ բան է լղոզած, խաղալիքներն էլ թափած են ու լղոզված;
- Էս ի՞նչ է,- ուզում եմ ճշտել ես, որ տեսնեմ ոնց եմ մաքրելու, ոչ ցեխի է նման, ոչ պլաստիլինի (ի դեպ լղոզած պլաստիլինը ինձ խոհանոցում էր սպասում ՝ գրկախառնված յոգուրտի հետ)։
Պարզվում է երեկոյան Հայկի եղբայրը կնոջ հետ հյուր են եկել և նվեր բերել երեխաներին գիպսե փոշի, որից կարելի է տարբեր ֆիգուրաներ պատրաստել; Էդ փոշին թափվել է, իրենք փորձել են մաքրել և էլ ավելի տարածել և լղոզել։ Հետո Հայկը զբաղված է եղել հյուրերով, իսկ երեխաները արել են էն ինչ արել են։
Բայց Հայկի պահվածքը լրիվ քոմեդի ֆիլմ էր։
Ուլուանան իր բլոգային գրառւմներից մեկում նենց լավ է նկարագրել դեպրեսիա ծյոծային, որ ուրիշ նկարագրություն պետք չի։ Անկոչ հյուրի նման իմ տուն էլ ա սիրում գալ, հենց ներս ա մտնում երեխաների ձայները սկսում են խանգարել, իսկ եթե մեկն ու մեկը լացեց, վսո, գլուխս կաթսայի պես սկսում է եռալ։ Հետո քիչ-քիչ ամեն բանի նկատմամբ դառնում եմ անզգամ և անտարբեր՝ տան գործ, սոված երեխաներ, հեռախոսի զանգեր, նամակներ․ մարդկանց հետ ցանկացած շփումից թռած ման եմ գալիս։ Քնում եմ, երբ բոլորը տանը արթուն են, արթնանում եմ, երբ բոլորը արդեն քնած են։ Համ հասկանում եմ, որ պիտի ուժերս հավաքեմ ու վռնդեմ էս անկոչ հյուրին, համ էլ անշարժ պառկած եմ մնում։
Էս անգամ կյանքի ուժ պուճուրս տվեց, էն որ դիակի պես սառած՝ անզգացմունք, անգույն ու անտարբեր նստած ես (կամ վեր ընկած), մեկ էլ պատահական կպավ ինձ։ Եթե մեռել չլինեի, չէի զգա թե ինչ հսկայական կենսատու աղբյուր կա մեջը, ինջ ահռելի ջերմություն է հորդում իրենից։ Պինդ գրկեցի ու արթնացա, ես իրեն համբուրում, ինքը՝ ինձ։ Էնպես մեծ փայլուն սիրող աչքերով նայում է ինձ, քսմսվում, համբուրում, գրկում, կարծես հասկանում է, որ կյանքի է բերում, որ դատարկ տեղը լցնում է։ Բան չասեց, բայց հենց զգաց, որ վսո, ես արդեն ապրում եմ, կանգնեց, թե՝ գնամ ինքնաթիռովս խաղամ, հա՞։:love
հ․գ․ վամպիռ մամա՞՞:o:o:think:think:think