My World My Space
20.03.2011, 19:07
«Խնամիները...»
Շրջանից կողքի գյուղ եկած մեխանիկ-կոնբայնավարը այցել էր գյուղ, ու դաշտում աշխատող աղջիկներից մեկին հավանել:
Կողքին կանգնած Մասխարա Սարգսին հարցրել էր.
- Եղբայր ջան էն հուրի-փերին ու՞մ աղջիկն է:
Սա էլ տարել-բերել էր թե.
- Նախագահ Գառնիկի:
Երիտասարդը ոչ էս, ոչ էն, բռնել խաբար էր արել տուն, թե եկեք հարս ուզելու: Երկու օր անց հարազատների դելեգացիան եկել, գնացել էր կոլտնտեսության դաշտերը, գործ անող հարս ու կանանց մեջ գտան իրենց ապագա հարսին, տեսել, հավանել, ու հորեղբորը երեկոյան գորշուղել էրին շրջկենտրոն մատանի բերելու:
Հաջորդ երեկոյան հորեղբոր հետ գյուղ էր եկել նաև Գառնիկենց ցեղի զարմիներից մեկը, որպես բարեխոս: Սպասեցել էին մինչև երեկոյան աշխատանքներն ավարտվի ու գնացել Գառնիկենց տուն:
Գառնիկն իր հարազատին տեսել, սուփրեն բացել ու քեֆ էր կազմակերպել: Ոչ հարցրել էր, թե հետիններն ով են, ոչ էլ ինչի համար են էկել: Ղոնախն Աստծունն է:
Երեկոյան մի ժամի երբ քեֆները լավացել էր, հյուրերը սկսեցել էին կամաց-կամաց խոսք բաց անել.
- Գառնիկ ջան շատ շնորհակալ ենք, աստված մեկդ հազար անի, բայց մի խնդրանքով ենք քո դուռն էկել:
Գառնիկն էլ թե.
- Բարին եք էկել, ասեք, տեսնեմ, ձեզ ինչով օգտակար լինեմ:
Թե բա.
- Էկել ենք քեզ խնամիանանք:
- Ո՞նց խնամիանանք:
- Դե ուզում ենք աղջկադ հարս տանենք:
- Լավ եք անում, բայց ես նշանելու աղջիկ չունեմ, իմ աղջիկը դեռ քյորփա է:
- Ո՞նց է քյորփա, ախր էսօր ենք դաշտում գործ անելիս տեսել, արդեն հասա՜ծ աղջիկ է:
Գառնիկը լռել, բեղի տակին խնդացել էր ու.
- Ազնի՜վ, հլա ներս արի, - ու երբ Ազնիվն եկել էր ներս, հարցրել էր,- էս աղջկա՞ս եք հավանել:
- Հա, Գառնիկ ջան:
- Տարե՛ք, տղերք ջա՛ն, հալա՜լ լինի, մենակ ինձ էլ մի կնիկ բերեք, որ երեք էրեխուս մերություն անի....,- ապա շուռ էր եկել իր բարեկամին,- քյոփողլու շա՛ն որդի, սրանց առ, ու շառդ քաշի ստեղից, թե չէ ոտնատակ կտամ:
«Խնամիները» պոչները քաշած գիշերով հազիվ փախել էին գյուղից....
Շրջանից կողքի գյուղ եկած մեխանիկ-կոնբայնավարը այցել էր գյուղ, ու դաշտում աշխատող աղջիկներից մեկին հավանել:
Կողքին կանգնած Մասխարա Սարգսին հարցրել էր.
- Եղբայր ջան էն հուրի-փերին ու՞մ աղջիկն է:
Սա էլ տարել-բերել էր թե.
- Նախագահ Գառնիկի:
Երիտասարդը ոչ էս, ոչ էն, բռնել խաբար էր արել տուն, թե եկեք հարս ուզելու: Երկու օր անց հարազատների դելեգացիան եկել, գնացել էր կոլտնտեսության դաշտերը, գործ անող հարս ու կանանց մեջ գտան իրենց ապագա հարսին, տեսել, հավանել, ու հորեղբորը երեկոյան գորշուղել էրին շրջկենտրոն մատանի բերելու:
Հաջորդ երեկոյան հորեղբոր հետ գյուղ էր եկել նաև Գառնիկենց ցեղի զարմիներից մեկը, որպես բարեխոս: Սպասեցել էին մինչև երեկոյան աշխատանքներն ավարտվի ու գնացել Գառնիկենց տուն:
Գառնիկն իր հարազատին տեսել, սուփրեն բացել ու քեֆ էր կազմակերպել: Ոչ հարցրել էր, թե հետիններն ով են, ոչ էլ ինչի համար են էկել: Ղոնախն Աստծունն է:
Երեկոյան մի ժամի երբ քեֆները լավացել էր, հյուրերը սկսեցել էին կամաց-կամաց խոսք բաց անել.
- Գառնիկ ջան շատ շնորհակալ ենք, աստված մեկդ հազար անի, բայց մի խնդրանքով ենք քո դուռն էկել:
Գառնիկն էլ թե.
- Բարին եք էկել, ասեք, տեսնեմ, ձեզ ինչով օգտակար լինեմ:
Թե բա.
- Էկել ենք քեզ խնամիանանք:
- Ո՞նց խնամիանանք:
- Դե ուզում ենք աղջկադ հարս տանենք:
- Լավ եք անում, բայց ես նշանելու աղջիկ չունեմ, իմ աղջիկը դեռ քյորփա է:
- Ո՞նց է քյորփա, ախր էսօր ենք դաշտում գործ անելիս տեսել, արդեն հասա՜ծ աղջիկ է:
Գառնիկը լռել, բեղի տակին խնդացել էր ու.
- Ազնի՜վ, հլա ներս արի, - ու երբ Ազնիվն եկել էր ներս, հարցրել էր,- էս աղջկա՞ս եք հավանել:
- Հա, Գառնիկ ջան:
- Տարե՛ք, տղերք ջա՛ն, հալա՜լ լինի, մենակ ինձ էլ մի կնիկ բերեք, որ երեք էրեխուս մերություն անի....,- ապա շուռ էր եկել իր բարեկամին,- քյոփողլու շա՛ն որդի, սրանց առ, ու շառդ քաշի ստեղից, թե չէ ոտնատակ կտամ:
«Խնամիները» պոչները քաշած գիշերով հազիվ փախել էին գյուղից....