PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Հարս-սկեսուր հարաբերություններ



Cassiopeia
10.02.2007, 00:12
Բոլոր ընտանիքներում էլ, առավել ևս հայկականում առկա է մի խնդիր… Դա "հարս-սկեսկուր" հարաբերություններն են, որոնք միշտ էլ նկարագրվում են շատ սուր բնութագրերով: Միգուցե այդ հարաբերությունները ձևավորվում են աղջկա և ապագա սկեսրոջ առաջին հանդիպման ժամանա՞կ… Ինչո՞ւ են այդ հարաբերություններն այդքան լարված… Պատճառը մայրական խա՞նդն է… Չէ՞ որ նա որդուն պիտի "կիսի" ինչ-որ մեկի հետ, որը արժան չէ որդու սիրուն…

electrical_storm
10.02.2007, 11:41
Պարզապես ֆինանսական/տնտեսական անկախությունա պետք ու էտ ամենը ինչը չի լինի…

Gohar
10.02.2007, 14:01
Պարզապես ֆինանսական/տնտեսական անկախությունա պետք ու էտ ամենը ինչը չի լինի…
Ճիշտ ես: :) Ամուսնական զույգերը առաջի իսկ օրվանից պետք է առանձին ապրեն և ֆինանասպես կախված չլինեն իրենց ծնողներից, այդ դեպքում ինչպես ասում են. «Դու կհարգվես, ես կհարգվեմ»: :)

Cassiopeia
10.02.2007, 14:14
Ճիշտ ես: :) Ամուսնական զույգերը առաջի իսկ օրվանից պետք է առանձին ապրեն և ֆինանասպես կախված չլինեն իրենց ծնողներից, այդ դեպքում ինչպես ասում են. «Դու կհարգվես, ես կհարգվեմ»: :)
Բայց չես կարծում, որ այդ դեպքում տղայի մայրն հարսին ավելի չի սիրի, քանի որ հարսը տղային "լրիվ բաժանում է" իրենից…

Gohar
10.02.2007, 14:30
Բայց չես կարծում, որ այդ դեպքում տղայի մայրն հարսին ավելի չի սիրի, քանի որ հարսը տղային "լրիվ բաժանում է" իրենից…
Cassiopeia ջան, եթե սկեսուրի գլխում պտտվում է տղայից բաժանման միտքը, ապա դա տղան վաղուց զգացած կլինի ու եթե նա ֆինանսապես կախում չունի իր ծնողներից, ապա իր երջանկությունը ավելի վեր կդասի իր մորից (շրջապատումդ հանդիպած կլինես նմանատիպ բազմաթիվ դեպքերի): Մայրն էլ նկատելով, որ իր «անհանգստությունը» ավելի շատ վնաս է իր համար, քան օգուտ, կսկսի հարսին պաշտել (թեկուզ ձևական :)) ): Ինչպես ասում են. «Քանի փոքր էինք մեծերից էինք վախենում, հիմա մեածացանք սկսեցինք փոքրերից վախենալ»:
Ամեն ինչ կախված է տղայից: :)

Ուլուանա
10.02.2007, 14:38
Ճիշտ ես: :) Ամուսնական զույգերը առաջի իսկ օրվանից պետք է առանձին ապրեն և ֆինանասպես կախված չլինեն իրենց ծնողներից, այդ դեպքում ինչպես ասում են. «Դու կհարգվես, ես կհարգվեմ»: :)
Այո, ամուսնու ծնողներից առանձին ապրելն, ինչ խոսք, զգալիորեն հեշտացնում է գործը, բայց համաձայնեք, որ դա հարցի լուծում չէ, դրանով ընդամենը կարելի է խուսափել հետևանքներից, բայց պատճառը մնում է։ Եթե հարսն ու սկեսուրն իրար հետ լավ չեն, ապա իրար հետ չապրելով՝ չեն սկսի իրար սիրել, ուղղակի ավելի քիչ կընդհարվեն։

Ընդհանրապես փորձը ցույց է տվել, որ այդ մայրական խանդ կոչվածը ավելի հաճախ ի հայտ է գալիս այն մայրերի մոտ, ովքեր ամուսին չունեն և մենակ են մեծացրել իրենց որդիներին։ Կարծում եմ, որ դա կարելի է բացատրել նրանով, որ այն սերն ու նվիրվածությունը, փաստորեն, նաև խանդը, որ նրանք պետք է տային ամուսնուն, ամբողջությամբ ուղղում են դեպի որդին, դե, դրան էլ գումարած մայրական սերն ու չափազանցված հոգատարությունը, ստացվում է անառողջ ու էգոիստական ինչ-որ զգացմունք, որը խանգարում է որդուն ապրել նորմալ ու հանգիստ կյանքով։

Cassiopeia
10.02.2007, 14:39
Ամեն ինչ կախված է տղայից: :)
Համամիտ եմ, որ ամեն ինչ կախված է տղայից: Բայց Հայաստանում քանի որ առկա է ՀԱՅ ՄՈՐ գաղափարը, որը իրեն կուրորեն նվիրում է տղային, չեմ կարծում, որ տղան մոր խոսքը կանտեսի ու կհեռանա ծնողներից, նրանց թողելով բախտի քմահաճյույքին: Եթե ծնողները մեծացրել են որդուն՝ իրենց զրկելով ամեն ինչից, ապա, ըստ հայակական մենթալիտետի, որդին էլ պարտավոր է նրանց սատար կանգնել օր ծերության: Համենայն դեպս, դեռ չենք հասել այն մակարդակին, երբ զավակը՝ ձեռք բերելով չափահասության փաստաթուղթ, հեշտ ու հանգիստ կարող է լքել մորը աշխատանք գտնելու և ինքնուրույն ապրելու համար: Ներկայումս հայաստանյան պայմաններում "շարքային" մարդը չի կարող միայն իր աշխատավարձով ընտանիք պահել: Ուստի առանձնանալու խնդիրը դնենք մի կողմ և քննարկենք այն դեպքերը, երբ անհնար է առանձին ապրելը…

Ավելացվել է 2 րոպե անց
Եվ ի դեպ, կարծում եմ, որ ամենաճիշտը կլինի, որ հարսի և սկեսրոջ հարաբերություններին տղան ընդհանրապես չխառնվի, որովհետև այս դեպքում նա կլինի ջրի և կրակի արանքը, չիմանալով որ կողմը պաշտպանի, որպեսզի ճիշտ լինի…

Ծով
10.02.2007, 15:15
Հենց ամենասկզբից պիտի երկուսն էլ տրամադրեն իրենց, որ հարազատներ են դառնում…
Ես իմ սկեսուրին արդեն շատ եմ սիրում, բայց չգիտեմ ով է…:D
Մի բան ասե՞մ…մեծից շատ բան է կախված…
Ինքը ինչ մթնոլորտ ստեղծի, այնպես էլ կընթանա համատեղ կյանքը…
Բայց դե, ինչ խոսք, առանձին ապրելը միշտ էլ ցանկալի է…
;)
Բայց ավելի շատ բան հենց տղայից է կախված…հարգանքն ու սերը ընտանիքի անդամների հանդեպ չպետք է ընդհանրացնել. այդ դեպքում է,որ յուրաքանչյուրը պահանջում է ավելի շատ ուշադրություն հենց իր հանդեպ…
լավ չի…լավ չի…
Սպասեք գնամ, կասեմ…:P

CactuSoul
10.02.2007, 16:43
Հայաստանում քանի որ առկա է ՀԱՅ ՄՈՐ գաղափարը, որը իրեն կուրորեն նվիրում է տղային, չեմ կարծում, որ տղան մոր խոսքը կանտեսի ու կհեռանա ծնողներից, նրանց թողելով բախտի քմահաճյույքին:
Իսկ ես չեմ կարծում, որ ծնողներից առանձին ապրելը նշանակում է ծնողներին թողնել բախտի քմահաճույքին: Մի՞թե չի կարելի ապրել ծնողներից առանձին, բայց շարունակել նրանց սիրել, պարբերաբար /թեկուզ շատ հաճախ/ այցելել, հոգ տանել նրանց մասին…

Մայրական խանդ, անշուշտ, գոյություն ունի: Ու հարս-սկեսուր վեճերի պատճառ դառնում է հենց այդ կույր խանդը: Սակայն, ինչպես բոլոր դեպքերում, այստեղ էլ միանշանակ ոչինչ ասել չի կարելի, քանի որ ամեն ինչ կախված է տվյալ ընտանիքից ու տվյալ իրավիճակից:
Իսկ որ տղան պիտի միջամտի իր մոր և կնոջ միջև ծագած խռովությանը, կարծում եմ՝ ակնհայտ է: Չէ՞ որ այդ երկու մարդիկ իր միջոցով են իրար հետ կապվել, իր միջոցով են միմյանց ներկայացել ու երկուսն էլ /համենայն դեպս նորմալ ընտանիքում/ սիրում են իրեն: Ուրեմն հենց նա պիտի կապող օղակ հանդիսանա նրանց միջև ու օգնի հասկանալ մեկը մյուսին:

Philosopher
10.02.2007, 16:46
Հարսերի ու սկեսուրների հարաբերության խնդիրը այնպիսի ավանդական հասարակություններում, ինչպիսին հայ հասարակությունն է, երբեք չի եղել անհատական հարաբերությունների խնդիր և հիմա էլ չէ: Դա կայուն ձևավորված ավանդական հարաբերության ձև է, որի ներքին էությունը կայանում է նրանում, որ սկեսուրի հիմնական խնդիրը տան կանացի առաջնորդի գործառույթը իր ձեռքերում պահելն է, այն պարագայում, երբ այդ գործառույթը բնականորեն պետք է փոխանցվի նոր կնոջը` հարսին: Այդ փոխանցումը սահուն անելու համար մարդկային հարաբերությունների ու բնության օրենքների իմացության մեծ մշակույթ է պետք, որի գոյությունը հայ ընտանիքում խիստ մեծ բացառություն է: Սակայն խնդիրը բարդանում է նաև նրանով, որ ոչ միայն այս մշակույթը չկա, այլև չկա սովորական կանացի երջանկություն և դրանից առաջին հերթին զրկված է սկեսուրը, որը և այդ` երջանկության բացակայությունը լրացնելու այլ միջոց չունի, քան հարսի դժբախտացումն է: Եվ սրանից հայկական մշակութային կոնտեքստում չի խուսափում ոչ ոք: Սկեսուրի սադիստական վերաբերմունքը նոր կնոջ նկատմամբ չունի այլ բացատրություն, քան նրա դժբախտությունն է և կանացի անբավարավածությունը` կյանքից ո սիրուց, որն էլ և դառնում է մեծ մարդկային ողբերգության հիմք: Իսկ եթե չի դառնում, ապա նշանակում է, որ հարսը համաձայնել է իր մազոխիստական դերի հետ ու սպասում է ինքն էլ իր զոհին` իր հարսին: Եվ սա կոչվում է ընտանիքի կառուցման ազգային ավանդույթ: Իսկ մնացած լռություն է ու դեռ ապրող սրտերի անարժեք արցունքներ այդ լռության մեջ:

Selene
12.02.2007, 12:28
Հարս-սկեսուր հարաբերություններ, ես կասեի լարված հարաբերություններ… Իրոք բավականին տարածված երևույթ է հատկապես հայերիս մոտ(դժբախտաբար:( )
Բազմիցս լսել եմ նման բարդ իրավիճակների թեժ քննարկմներ,արդյունքում ունեմ հստակ ձևավորված կարծիք իմ համար:)
Նախ ամեն ինչ էլ փոխադարձ է այս կյանքում, ու այստեղ էլ հարցի եթե ոչ լուծման,ապա գոնե «զինադադար»-ի կարելի է հասնել փոխադարձ հասկացողության պայմաններում:
Չգիտես ինչու այս օրինակ թեմաներ քննարկելիս միշտ ավլի շատ որպես լարվաշություն առաջացնող դիտվում է սկեսուրը: Բայց քիչ չեն դեպքեր,երբ մեղավորը հարսն է լինում:
Ընդհանրապես կյանքը,առավել ևս մարդը շատ բարդ է իր էությամբ:Տարբեր մարդիկ տարբեր դաստիարակություն են ստանում,հետևաբար տարբեր մտածելակերպ ու սկզբունքներ են ունենում:Լավ,որեսզի կոնկրետ թեմայից շատ չշեղվեմ,կասեմ միայն որ հարսը սկեսուրի մեջ պետք է տեսնի մի կնոջ,որի զավակին նա անչափ սիրում է ու իր ողջ կյանքն է կապել նրա հետ, ու եթե ուզում է ,որ իր ամուսինն իրեն ավելի հարգի ու գնահատի,նա պետք է հարգի իր ամուսնու ծնողին՝ նաև ինչ-ինչ բաներ անտեսելով:Չպետք է սկեսուրի մեջ տեսնել միայն քեզ վատը կամեցող կամ քեզ վատ տրամադրված անձի,դա շատ սխալ է:
Միևնույն ժամանակ,կարծում եմ, սկեսուրն էլ պետք է իր հարսի մեջ տեսնի մի կնոջ, որին իր որդին է սիրում,որն իր թոռների մայրն է և չի բացառվում,որ հետագայում խոր ծերության տարիներին հենց այդ նույն հարսն էլ հոգ կտանի իր մասին շատ ավելի լավ,քան իր սեփական դուստրը:
Բայց այս հարաբերություններում շատ էական,ես կասեի առանցքային դերը պատկանում է տղային:Նա պետք է իր պահելաձևով ու վերաբերմունքով և մորը,և կնոջը հասկացնի,որ երկուսն էլ իրենց ուրույն տեղն ունեն իր կյանքում,երկուսն էլ անչափ կարևոր են իր համար,ու երբևէ մեկի նկատմամբ տածած սերը չի նվազեցնում մյուսի հանդեպ ունեցած սիրո չափը, ու նրանց հաշտ ու համերաշխ հարաբերությունները միայն իր երջանկությունը լիարժեք կդարձնեն:
P.S.Ես հաստատ գիտեմ,որ ինքս կաշխատեմ շատ-շատ լավ վերաբերել իմ ապագա ամուսնու մորը;)

Cassiopeia
12.02.2007, 12:32
P.S.Ես հաստատ գիտեմ,որ ինքս կաշխատեմ շատ-շատ լավ վերաբերել իմ ապագա ամուսնու մորը;)
Նման բարի մտքեր բոլորն էլ, մինչ ամուսնանալը ունենում են, սակայն փաստը ցույց է տալիս, որ այդպես չի դասավորվում կյանքը և ամեն ինչ շատ սուր բնույթ ունի…

Selene
12.02.2007, 12:39
Նման բարի մտքեր բոլորն էլ, մինչ ամուսնանալը ունենում են, սակայն փաստը ցույց է տալիս, որ այդպես չի դասավորվում կյանքը և ամեն ինչ շատ սուր բնույթ ունի…
Չեմ կարծում,որ բոլորն են ունենում;) Ամեն դեպքում բարի մտքերի հետ պետք է նաև այդ մտքերն իրականացնելուցանկություն էլ ունենաս:Որովհետև կյանքը մասամբ կարելի է դասավորել նաև այնպես,ինչպես ինքդ ես ուզում,ճիշտ է,որոշ զոհողությունների ու զիջումների գնալու գնով իհարկե:Չեմ ժխտում քո այն միտքը,որ «ամեն ինչ շատ սուր բնույթ ունի»,ուղղակի պետք է փորձել մեղմացնել այդ սրությունը,քան ավելի սրել:

Արսեն
13.02.2007, 01:44
Մեր հայկական ադաթները արյան մեջ են, հարսն ու սկեսուրն էլ ոնց որ «շունն ու կատու» լինեն: էնքան բարդ ա ամեն ինչ, ամեն մեկի մոտ մի պատճառ կա, ամեն դեպքում 2 կողմն էլ տուժվում է:
Օր. եթե տղան ամուսնանա մոր կողմից ընտրված մի աղջկա հետ, որին մայրը շաատ սիրում և ընդունում է, միթե ամեն ինչ կմնա այնպես, ինչպես մինչ ամուսնանալը՞:

Cassiopeia
13.02.2007, 11:48
Մեր հայկական ադաթները արյան մեջ են, հարսն ու սկեսուրն էլ ոնց որ «շունն ու կատու» լինեն: էնքան բարդ ա ամեն ինչ, ամեն մեկի մոտ մի պատճառ կա, ամեն դեպքում 2 կողմն էլ տուժվում է:
Օր. եթե տղան ամուսնանա մոր կողմից ընտրված մի աղջկա հետ, որին մայրը շաատ սիրում և ընդունում է, միթե ամեն ինչ կմնա այնպես, ինչպես մինչ ամուսնանալը՞:
Ես կարծում եմ, որ այդ դեպքում էլ նրանք անպայման կիսելու բան կգտնեն

Ուրիշ բան, որ (ճիշտն ասած չեմ հիշում, թե որտեղի համար էր ասվում) աղջկան դեռ երեխա հասակից՝10-12 տարեկան, տանում էին տղայի տուն, աղջկան մեծացնում ու դաստիարակում իրենց աղջկա պես, ու աղջիկը ապրելով տղայի ընտանիքում արդեն ապագա սկեսրոջն ընդունում էր որպես մայր, իսկ տղայի ընտանիքը՝ որպես իր ընտանիք

StrangeLittleGirl
13.02.2007, 15:03
Մեր հայկական ադաթները արյան մեջ են, հարսն ու սկեսուրն էլ ոնց որ «շունն ու կատու» լինեն: էնքան բարդ ա ամեն ինչ, ամեն մեկի մոտ մի պատճառ կա, ամեն դեպքում 2 կողմն էլ տուժվում է:
Օր. եթե տղան ամուսնանա մոր կողմից ընտրված մի աղջկա հետ, որին մայրը շաատ սիրում և ընդունում է, միթե ամեն ինչ կմնա այնպես, ինչպես մինչ ամուսնանալը՞:
Կարծում եմ ավելի շատ ամեն ինչ հենց նախատրամադրվածությունից է սկսվում: Հայ աղջիկն ամուսնանում է՝ նախօրոք իմանալով, որ սկեսրոջ հետ լեզու չի գտնելու: Նույնը վերաբերում է սկեսրոջը: Կարծում եմ, որ տարաձայնությունների մեծ մասը հենց այդտեղից են սկսվում, այլապես եթե նույնիսկ մի փոքր անհարթություն առաջանա հարսի և սկեսրոջ հարաբերություններում, կարծում եմ, որ նրանցից գոնե մեկը կփորձի ինչ-որ բան շտկել: Բայց նախնական տրամադրվածության պատճառով դա անհնար է դառնում:
Ինչ վերաբերում է մոր հավանած աղջկան, կներեք, մայրը չի ամուսնանում: Ինչ խոսք, պետք է մոր կարծիքի հետ մի քիչ հաշվի նստել. վերջիվերջո մեծերը տեսնում են այնպիսի բաներ, ինչը երիտասարդները սովորաբար չեն նկատում: Բայց դա բոլորովին չի նշանակում, որ պետք է ամուսնանալ մոր ընտրած աղջկա հետ հենց միայն այն պատճառով, որպեսզի հարս-սկեսուր տարաձայնություններ չլինեն:

Goga
16.02.2007, 16:35
միշտ շատ բամբասվող հարաբերություններից մեկը, ինչպես փեսան և զոքանչը:)
Ինչու՞ ենք փորձում ամեն ինչի մեջ վատը տեսնել, մի՞թե հնարավոր չէ սիրել ու ընդունել նրան, ով լույս աշխարհ է բերել քո սիրած էակին, կամ մի՞թե անհնար է լավ, ինչու չէ նաև աղջկա պես վերաբերվել նրան, ով երջանկացնում է քո որդուն:think
Իմ կարծիքով պետք է վարվել այնպես, ինչպես կցանկանաս քեզ հետ վարվեն, ու այդ ժամանակ ամեն ինչ փոխադարձ կլինի, ինչն էլ կնպաստի հարս-սկեսուր շատ նորմալ հարաբերություններին:ok

Tumbler
16.02.2007, 17:08
Չեմ կարծում որ դա ինչ որ խանդից ե . Երևի դա արդեն ուխակի ավանդականե դարձել.
Որովհետև այժմ կարծես ամեն ինչ որ բան փոխվել է. Ես ահագին ծանոթ ունեմ որ իրանց հարաբերութոնները շատ լավ են:)

Ուլուանա
16.02.2007, 17:34
Չեմ կարծում որ դա ինչ որ խանդից ե . Երևի դա արդեն ուխակի ավանդականե դարձել.
Որովհետև այժմ կարծես ամեն ինչ որ բան փոխվել է. Ես ահագին ծանոթ ունեմ որ իրանց հարաբերութոնները շատ լավ են:)
Վերջին տարիներին ես էլ եմ շատ լսել հարս-սկեսուր հարաբերությունների բավական ջերմ դեպքերի մասին։ :love Ինձ էլ է թվում, որ մեր սերնդում այդ հարաբերություններն ավելի առողջ են, քան մեր ծնողների սերնդում էր։ Չնայած ահավոր ծանր դեպքերի մասին էլ եմ լսել։ :[

Կարծում եմ, որ հարս-սկեսուր հարաբերությունների համեմատական բարելավումը կապված է մարդկանց՝ ինքնուրույն ու ազատ ապրելու միտումի զարգացման հետ. այսօր շատ սկեսուրներ գերադասում են չխառնվել իրենց որդու անձնական կյանքին, ավելի շատ են այն դեպքերը, երբ ինքը՝ սկեսուրն է համարում, որ տղայի առանձին ապրելն ավելի ճիշտ է։ Սա ես ասում եմ ոչ թե որպես հարաբերությունների սրումը կանխելու ձև կամ արդեն սրված հարաբերություններից խույս տալու միջոց, այլ որպես տղայի ու հարսի ազատության ու ինքնուրույնության իրավունքի գիտակցման դրսևորում։ Բացի դրանից, մեր սերնդի սկեսուրների մեջ շատ եմ հանդիպել հոգով երիտասարդ ու ազատամիտ սկեսուրներ, որոնք իրենց հարսներին վերաբերում են ոչ միայն որպես դստեր, այլև որպես ընկերուհու։ :love Կարծում եմ՝ այդպիսի սկեսուր ունենալու մասին ցանկացած հարս էլ կերազի։

Tumbler
16.02.2007, 17:38
Վերջին տարիներին ես էլ եմ շատ լսել հարս-սկեսուր հարաբերությունների բավական ջերմ դեպքերի մասին։ :love Ինձ էլ է թվում, որ մեր սերնդում այդ հարաբերություններն ավելի առողջ են, քան մեր ծնողների սերնդում էր։ Չնայած ահավոր ծանր դեպքերի մասին էլ եմ լսել։ :[

Կարծում եմ, որ հարս-սկեսուր հարաբերությունների համեմատական բարելավումը կապված է մարդկանց՝ ինքնուրույն ու ազատ ապրելու միտումի զարգացման հետ. այսօր շատ սկեսուրներ գերադասում են չխառնվել իրենց որդու անձնական կյանքին, ավելի շատ են այն դեպքերը, երբ ինքը՝ սկեսուրն է համարում, որ տղայի առանձին ապրելն ավելի ճիշտ է։ Սա ես ասում եմ ոչ թե որպես հարաբերությունների սրումը կանխելու ձև կամ արդեն սրված հարաբերություններից խույս տալու միջոց, այլ որպես տղայի ու հարսի ազատության ու ինքնուրույնության իրավունքի գիտակցման դրսևորում։ Բացի դրանից, մեր սերնդի սկեսուրների մեջ շատ եմ հանդիպել հոգով երիտասարդ ու ազատամիտ սկեսուրներ, որոնք իրենց հարսներին վերաբերում են ոչ միայն որպես դստեր, այլև որպես ընկերուհու։ :love Կարծում եմ՝ այդպիսի սկեսուր ունենալու մասին ցանկացած հարս էլ կերազի։



Աչքիս մի երկու հոգու երազանք կատարվելա.;) Իհարկե երկու հոգի որոնք մի ընտանիքից են չպետքե վատախոսեն իրար.:ok

Ուլուանա
16.02.2007, 17:41
Աչքիս մի երկու հոգու երազանք կատարվելա.;) Իհարկե երկու հոգի որոնք մի ընտանիքից են չպետքե վատախոսեն իրար.:ok
Ճիշտն ասած, չհասկացա, թե ինչ նկատի ունես... :unsure Մեջբերմանդ ու գրառմանդ միջև կապ չտեսա։ Կբացատրե՞ս։ ;)

Tumbler
16.02.2007, 17:47
Ճիշտն ասած, չհասկացա, թե ինչ նկատի ունես... :unsure Մեջբերմանդ ու գրառմանդ միջև կապ չտեսա։ Կբացատրե՞ս։ ;)


Գրառումս առանդզին բաներ. Իսկ մի երկու հոգին իմ ծանոթներից էին:P :D

gayane70
09.10.2007, 16:37
Ինձ թվում է հարաբերությունները պետք է ստեղծված լինի փոխադարձ հարգանքի վրա.չկա հարգանքը -ուրեմն չկա նաև նորմալ հարաբերություն: Հարսը ձգտում է ինքնահաստատման, իսկ սկեսուրը ձեռք բերածը բաց չթողնել:think: Դրա համար ամենա լավ տարբերակը ի սկզբանե առամձին ապրելն է:Յուրաքանչյուր կին ուզում է իրեն իր տան տիկինը զգալ::D

Մարիաննա
09.10.2007, 23:45
Յուրաքանչյուր կին ուզում է իրեն իր տան տիկինը զգալ::D
Ես կասեի տիկնիկը, թե չէ տիկինը կա ու կա: :D Լավ թեայից չշեղվեմ: Իրականում, հարս և սկեսուր ավելի շատ մրցակցում են, քան վիճում: :)

Apsara
10.10.2007, 11:38
Ինչպես Բյուրը ասեց շատ բան է կախված նախատրամադրվածությունից: Օրինակ եթե մարդ բարի տրամադրված լինի դեպի իր ապագա ամուսնու մորը, շնորհակալ լինի նրան իր սիրելիին լույս աշխարհ բերելու դաստիրակելու համար: Իսկ սկեսուրը պիտի հասկանա և ընդունի աղջկան ինչպես մեկին, ով երջանկացրել է իր տղային, ով իրեն թոռնիկներ կպարգևի:
Ու մեկ էլ մի բան, անհնար է գտնել մի մարդ այս աշխարհում, ով լինի միայն վատը:o
Բոլոր մարդկանց մեջ էլ կարելի է և ՊԵՏՔ է տեսնել լավը ու այդ լավը երբ նկատվում է սկսում է աճել ու շատանալ…:love

gayane70
10.10.2007, 14:39
Ես կասեի տիկնիկը, թե չէ տիկինը կա ու կա


Սիրելի Մարիաննա ինձ թվում է որպես տիկնիկ կնդունեն երևի սկզբում, իսկ տարիների ընթացքում կամա թե ակամա յուրաքանչյուր տիկնիկ դառնում է տիկին

Մարիաննա
10.10.2007, 16:58
Սիրելի Մարիաննա ինձ թվում է որպես տիկնիկ կնդունեն երևի սկզբում, իսկ տարիների ընթացքում կամա թե ակամա յուրաքանչյուր տիկնիկ դառնում է տիկին
Սիրելի Գայանե, ինձ թվում է դու իմ անմեղ կատակը լրջության վերածեցիր: :) Իսկ ընդհանուր առմամբ, կարծում եմ՝ դու ինքդ էլ գիտես, որ յուրաքանչյուր իգական սեռի ներկայացուցիչ, եթե հարս է, ուրեմն՝ տարիների ընթացքում չէ, որ տիկնոջ պետք է վերածվի, նա արդեն տիկին է: Իսկ տիկնիկ կարելի է լինել յուրաքանչյու օր, իհարկե չմոռանալով տիկնոջ պարտականությունների մասին: :) Իսկ թե քանի տարի կարող ես մնալ տիկնիկի դերում, դա արդեն կախված է տղամարդուց: Յուրաքանչյուր տղամարդ իր կնոջը դարձնում է այնպիսին, ինչպիսին ինքն է ուզում: :)

Երկնային
13.01.2008, 02:10
բնական է, որ իրար հետ լեզու չեն գտնում... մենք մեր ծնողների հետ ապրում ենք ու էլի լիքը բաներում անհամաձայնություններ են լինում
օրինակ, եթե մայրս բարկացած լինի ու ինձ ինչ ասես չասի, ես կմոռանամ երկու րոպեից, բայց հերիք է սկեսուրս թեթևակի թարս նայի, արդեն վիրավորական կլինի...

իրարից առանձին ապրելը իրոք որ շատ ճիշտ է, ավելի ջերմ կլինեն հարաբերությունները, ավելի շատ կգնահատեն իրար համար արածները... օրինակ որ կիսուրը երեխաների հետ նստի մի ժամ, կամ հարսն էլ օգնի ծննդյան օրվա համար աղցան պատրաստել, շատ գոհ կլինեն երկուսն էլ... :love
բայց եթե իրար հետ են ապրում, դա ընդունվում է որպես պարտականություն, բացի այդ վատ սովորությունները սկսում են աչք ծակել, ու առաջանում են բազում կոնֆլիկտներ...

ես իմ ապագա սկեսուրին դեռ չեմ ճանաչում, բայց արդեն շատ հարգում... ու համոզված եմ որ մեր հարաբերությունները շատ ջերմ կլինեն... ես ինքս դրա համար ամեն ինչ կաշխատեմ անել...
ուղղակի չպետք է մոռանալ, որ նա էլ է մայր, ու դաստիիարակել ու մեծացրել է ձեր սիրած տղամարդուն հենց էնպիսին, ինչպիսին նրան սիրում եք դուք... ու վատը նրան չի ցանկանա :oy

Annychka
13.01.2008, 18:41
իրարից առանձին ապրելը իրոք որ շատ ճիշտ է, ավելի ջերմ կլինեն հարաբերությունները, ավելի շատ կգնահատեն իրար համար արածները... օրինակ որ կիսուրը երեխաների հետ նստի մի ժամ, կամ հարսն էլ օգնի ծննդյան օրվա համար աղցան պատրաստել, շատ գոհ կլինեն երկուսն էլ... :love
բայց եթե իրար հետ են ապրում, դա ընդունվում է որպես պարտականություն, բացի այդ վատ սովորությունները սկսում են աչք ծակել, ու առաջանում են բազում կոնֆլիկտներ...


ճիշտ է.իրարից ապրելը լավ է ,բայց պարտադիր չէ…
Եթե դու օրերից մի օր ամուսնանաս և առանձնանաս և քո եղբայրը (եթե իհարկե ունես) նույնպես ամուսնանա արդյոք՞ճիշտ կլինի որ նա քո ծնողից առանձին ապրի…
(Ակնկալում եմ անկեղծ պատասխան)

Ավելացվել է 7 րոպե անց

բնական է, որ իրար հետ լեզու չեն գտնում... մենք մեր ծնողների հետ ապրում ենք ու էլի լիքը բաներում անհամաձայնություններ են լինում
օրինակ, եթե մայրս բարկացած լինի ու ինձ ինչ ասես չասի, ես կմոռանամ երկու րոպեից, բայց հերիք է սկեսուրս թեթևակի թարս նայի, արդեն վիրավորական կլինի...

իրարից առանձին ապրելը իրոք որ շատ ճիշտ է, ավելի ջերմ կլինեն հարաբերությունները, ավելի շատ կգնահատեն իրար համար արածները... օրինակ որ կիսուրը երեխաների հետ նստի մի ժամ, կամ հարսն էլ օգնի ծննդյան օրվա համար աղցան պատրաստել, շատ գոհ կլինեն երկուսն էլ... :love
բայց եթե իրար հետ են ապրում, դա ընդունվում է որպես պարտականություն, բացի այդ վատ սովորությունները սկսում են աչք ծակել, ու առաջանում են բազում կոնֆլիկտներ...

ես իմ ապագա սկեսուրին դեռ չեմ ճանաչում, բայց արդեն շատ հարգում... ու համոզված եմ որ մեր հարաբերությունները շատ ջերմ կլինեն... ես ինքս դրա համար ամեն ինչ կաշխատեմ անել...
ուղղակի չպետք է մոռանալ, որ նա էլ է մայր, ու դաստիիարակել ու մեծացրել է ձեր սիրած տղամարդուն հենց էնպիսին, ինչպիսին նրան սիրում եք դուք... ու վատը նրան չի ցանկանա :oy

Ճիշտ է առանձին ապրելը լավ է,բայց պարտադիր չէ.
Օրերից մի օր դու ամուսնանում և առանձնանում ես: Քո եղբայրը (եթե իհարկե ունես) նույնպես ամուսնաում է.արդյոք՞ ճիշտ կլինի,որ նա առանձին ապրի քո ծնողից:

Երկնային
13.01.2008, 22:06
Ճիշտ է առանձին ապրելը լավ է,բայց պարտադիր չէ.
Օրերից մի օր դու ամուսնանում և առանձնանում ես: Քո եղբայրը (եթե իհարկե ունես) նույնպես ամուսնաում է.արդյոք՞ ճիշտ կլինի,որ նա առանձին ապրի քո ծնողից:

Չնայած եղբայր չունեմ, բայց ճիշտ կլիներ, որ առանձնանային... :)
հաշվի առնելով մամայիս հանգիստ ու խելոք բնավորությունը, գտնում եմ, որ հարսը մամայիս կյանքը կուտեր :D

Undina
14.01.2008, 16:35
Կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր ընտանիք պիտի առանձին ձևավորվի, ինքը ստեղծի ամեն ինչ:

Երկնային
15.01.2008, 00:47
Մեկ էլ ամենատհաճը այն է, որ ամենափոքրիկ կոնֆլիկտի դեպքում և հարսը, և սկեսուրը հավեսով գնում ու բողոքոմ են ամուսնուն/որդուն` դրանով խեղճ տղային գցելով երկու կրակի արանքը... չի կարելի այդպիսի էգոիստ լինել :oy

Adam_Smith
15.01.2008, 20:50
Ես կարծում եմ ,որ էդ հարաբերությունները էդպիսին լինելը հիմնականում կախված են տղայի դիրքից, իհարկե կարևոր ա նաև հարսի ու կեսուրի անդուր բնավորության առկայությունը, բայց և այնպես էդ հարցը պետք ատղան լուծի:think

Annychka
15.01.2008, 20:59
Մեկ էլ ամենատհաճը այն է, որ ամենափոքրիկ կոնֆլիկտի դեպքում և հարսը, և սկեսուրը հավեսով գնում ու բողոքոմ են ամուսնուն/որդուն` դրանով խեղճ տղային գցելով երկու կրակի արանքը... չի կարելի այդպիսի էգոիստ լինել :oy


Իմ կարծիքով լավ մայրը չի գնա տղայի մոտ ու բողոքի իրա կնոջ կատարած հերոսությունների համար, ընհակառակն կռիվ չլինելու համար պիտի էտ մասին ոչ մեկին չպատմի անգամ հարևաններին,բայց դե հարսներից բեթար կռիս սկեսուրներ լինում են;)

Vive L'Armenie
15.01.2008, 21:09
Մեկ էլ ամենատհաճը այն է, որ ամենափոքրիկ կոնֆլիկտի դեպքում և հարսը, և սկեսուրը հավեսով գնում ու բողոքոմ են ամուսնուն/որդուն` դրանով խեղճ տղային գցելով երկու կրակի արանքը... չի կարելի այդպիսի էգոիստ լինել :oy

Վայ, ո՜նց եմ զզվում այդպիսի իրավիճակներից :[ Պետք է մի քիչ խորը դատել, մտածել է հարկավոր մի բանն անելուց առաջ :angry
Մի քիչ ներողամիտ, հասկացող պետք է լինել...:angry Հարսը պետք է հասկանա իր տեղն այդ տան մեջ, հարմարվի էլք ու դիրքին, իսկ սկեսուրն էլ չպիտի չարաշահի...

Այսքա՛ն բան...:angry :ok

*e}|{uka*
17.01.2008, 15:53
Իմ կարծիքով ամեն ինչ գալիս է նախատրամադրվածությունից , թե աղջկա , թե տղու մոր ,Եթե տղու մայրը հավանություն չի տվել տղայի ընտրությունը , հարսը ինչ ուզում է անի մեկ է մի բան թերի է լինելու ու ամեն մանրուքից վեճ է ծագելու ու ներողամտությունը , համբերատարությունը այստեղ դեր չեն խաղում , քանի որ էտ ամենը կարողա շարունակվի տարիներ ու հաստատ հիվանդության բուն կլինի թե մեկի , թե մյուսի համար ,չասած էլ տղայի վիճակը :) Միակ ելքը այս դեպքում մենակ ապրելն է ... :P

Ariadna
18.01.2008, 10:55
Իմ կարծիքով ամեն ինչ գալիս է նախատրամադրվածությունից , թե աղջկա , թե տղու մոր ,Եթե տղու մայրը հավանություն չի տվել տղայի ընտրությունը , հարսը ինչ ուզում է անի մեկ է մի բան թերի է լինելու


Իսկ ինձ թվում է ամեն ինչ գալիս է տղայից։ Տղան պետք է էնքան տղամարդ լինի, որ ի սկզբանե իր մոր մտքով չանցնի՝ հարսին հավանություն տալ, թե չտալ։ Եթե տղան ընտրել է այդ աղջկան, ուրեմն պետք է ընդունել այդ աղջկան և լավ տրամադրվել հենց սկզբից։ Իհարկե չեմ խոսում բացառիկ դեպքերի մասին։ Միջին վիճակագրական հայ աղջկա և հայ կեսուրի տարբերակն եմ վերցնում։ Իսկ ընդհանրապես, եթե կա հնարավորություն և պայմաններ, իհարկե, առանձին ապրելու դեպքում հաստատ հարաբերություններն էլ ավելի լավ կլինեն, բոլորի նյարդերն էլ ավելի տեղը:)

Kristin
22.01.2008, 14:37
Կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր ընտանիք պիտի առանձին ձևավորվի, ինքը ստեղծի ամեն ինչ:

Լրիվ համամիտ եմ Ձեզ հետ. ափսոս մեր հայերը չեն ուզում ընդունեն այդ փաստը

Selene
22.01.2008, 17:07
Կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր ընտանիք պիտի առանձին ձևավորվի, ինքը ստեղծի ամեն ինչ:

Չէ, սա խնդրի լուծում չի, եթե իրականում պիտի լինեն հարս-սկեսուր սրված հարաբերություններ, առանձին ապրելը ելք չի, որովհետև լարվածությունն այդ դեպքում չի պակասի, ու, գուցե, ավելի վատ հետևանքներ ունենա: Պարզապես պետք է այս եռանկյան ամեն մի կողմը (կին, ամուսին, մայր) իր տեղն ու դերը դիմացինի ու ընտանիքի կյանքում ճիշտ հասկանա ու ըմբռնի, ու, մի բան ևս, ամեն աղջիկ իր ժամանակին կին է դառնալու, ու հետո` սկեսուր;)
Նոր կազմավորված ընտանիքի առանձնացումը ճիշտ է միայն բավականին հասուն նորապսակների համար, այսինքն նրանք պատրաստ են ինքնուրույն կյանքին, բայց կան զույգեր, որոնց առանձնացումը ամուսնության հենց սկզբում այնքան էլ տեղին չի լինի, իրենք չեն կարող ինքնուրույն որպես առանձին լիարժեք ընտանիք հանդես գալ, որովհետև մեծերի խորհրդի կարիքը կզգացվի:) Բայց քանի որ սա առանձին թեմա է արդեն, սահմանափակվեմ այսքանով;)

Ուլուանա
23.01.2008, 07:48
Չէ, սա խնդրի լուծում չի, եթե իրականում պիտի լինեն հարս-սկեսուր սրված հարաբերություններ, առանձին ապրելը ելք չի, որովհետև լարվածությունն այդ դեպքում չի պակասի, ու, գուցե, ավելի վատ հետևանքներ ունենա: Պարզապես պետք է այս եռանկյան ամեն մի կողմը (կին, ամուսին, մայր) իր տեղն ու դերը դիմացինի ու ընտանիքի կյանքում ճիշտ հասկանա ու ըմբռնի, ու, մի բան ևս, ամեն աղջիկ իր ժամանակին կին է դառնալու, ու հետո` սկեսուր;)
Մերի ջան, տեսականորեն էնքան հեշտ է էդպես ասելը։ Հա, բոլորս էլ գիտենք, որ հարկավոր է զիջող լինել, իրար ներել և այլն։ Բայց երբեմն դա բավական չի լինում, հավատա։ Հա, իհարկե, կարող են շատ բաներում լռել, համակերպվել, բայց ներքուստ չբավարարված լինել, իսկ դա արդեն հերիք է, որ հարաբերություններն առողջ չլինեն։ Ամենատարբեր բնույթի հարցեր կան, որոնցում կարող են հարսի ու սկեսուրի կարծիքները, ճաշակները, նախասիրություններն ու մոտեցումները խիստ տարբեր լինել, և հաճախ դրանք բավական են լինում սրված հարաբերությունների ձևավորման համար։ Ասում են՝ տանը պետք է մի տնտեսուհի լինի։ Սա օդից վերցված անհիմն պնդում չէ, այլ բազմիցս փորձված ճշմարտություն։ Մի հասարակ կենցաղային օրինակ բերեմ. սկսեսուրը տարիներ շարունակ իր խոհանոցում իրերը դասավորել է ինչ–որ ձևով, իսկ հիմա հարսը եկել է և ուզում է դասավորել իր ձևով, որը լրիվ տարբեր է սկսեսուրինից ու վերջինիս բոլորովին դուր չի գալիս, և նա պնդում է, որ ինքն ամբողջ կյանքում այդպես է պահել իր խոհանոցը և իրեն այդպես է հարմար գործ անելը և այլն։ Հարսն էլ ամբողջ կյանքում իր ձևով է արել, իրեն էլ իր իմացած ձևն է հարմար։ Բա հիմա ի՞նչ անեն։ Հա, մեկը կարող էթ հարմարվել, բայց ինչի՞ համար։ Ավելի լավ չի՞ ամեն մեկը իր ուզած ձևով վարվի իր տանը։ Ես ընդամենը մի օրինակ բերեցի, բայց նման օրինակները շատ–շատ են։ Մարդիկ կան, որոնց չես կարող մի քանի օրում փոխել, էլ չեմ ասում, որ շատ մարդկանց ընդհանրապես համարյա անհնար է փոխելը, այդ դեպքում ինչու՞ հարաբերությունները փչացնել, նոր առանձնանալ։ Ավելի լավ չի՞ լինի, եթե հենց սկզբից առանձին ապրեն ու, ինչպես այս թեմայում մի քանի հոգի արդեն նշել էր, իրար համար արած չնչին բաներն էլ գնահատեն ինչպես հարկն է։

Բան չունեմ ասելու, որոշ սկեսուրների, որոշ հարսերի կամ նրանց համապատասխան «համադրության» դեպքում միանգամայն հնարավոր է լինում իսկապես առողջ, համերաշխ ու ջերմ համակեցությունը։ Ես կարծում եմ, որ դեռևս մինչև ամուսնանալը, բավականաչափ շփվելով տղայի ծնողների, մասնավորապես՝ ապագա սկեսրոջ հետ, կարելի է արդեն գոնե մոտավորապես պատկերացնել, թե ինչպիսին կլինի ձեր համատեղ կյանքը։ Եվ եթե կանխատեսումներն այնքան էլ լավատեսական չեն, ու առանձին ապրելու թեկուզ չնչին հնարավորություն կա, ապա անպայման արժե օգտվել դրանից։

Selene
23.01.2008, 16:36
Մերի ջան, տեսականորեն էնքան հեշտ է էդպես ասելը։ Հա, բոլորս էլ գիտենք, որ հարկավոր է զիջող լինել, իրար ներել և այլն։ Բայց երբեմն դա բավական չի լինում, հավատա։ Հա, իհարկե, կարող են շատ բաներում լռել, համակերպվել, բայց ներքուստ չբավարարված լինել, իսկ դա արդեն հերիք է, որ հարաբերություններն առողջ չլինեն։ Ամենատարբեր բնույթի հարցեր կան, որոնցում կարող են հարսի ու սկեսուրի կարծիքները, ճաշակները, նախասիրություններն ու մոտեցումները խիստ տարբեր լինել, և հաճախ դրանք բավական են լինում սրված հարաբերությունների ձևավորման համար։ Ասում են՝ տանը պետք է մի տնտեսուհի լինի։ Սա օդից վերցված անհիմն պնդում չէ, այլ բազմիցս փորձված ճշմարտություն։ Մի հասարակ կենցաղային օրինակ բերեմ. սկսեսուրը տարիներ շարունակ իր խոհանոցում իրերը դասավորել է ինչ–որ ձևով, իսկ հիմա հարսը եկել է և ուզում է դասավորել իր ձևով, որը լրիվ տարբեր է սկսեսուրինից ու վերջինիս բոլորովին դուր չի գալիս, և նա պնդում է, որ ինքն ամբողջ կյանքում այդպես է պահել իր խոհանոցը և իրեն այդպես է հարմար գործ անելը և այլն։ Հարսն էլ ամբողջ կյանքում իր ձևով է արել, իրեն էլ իր իմացած ձևն է հարմար։ Բա հիմա ի՞նչ անեն։ Հա, մեկը կարող էթ հարմարվել, բայց ինչի՞ համար։ Ավելի լավ չի՞ ամեն մեկը իր ուզած ձևով վարվի իր տանը։ Ես ընդամենը մի օրինակ բերեցի, բայց նման օրինակները շատ–շատ են։ Մարդիկ կան, որոնց չես կարող մի քանի օրում փոխել, էլ չեմ ասում, որ շատ մարդկանց ընդհանրապես համարյա անհնար է փոխելը, այդ դեպքում ինչու՞ հարաբերությունները փչացնել, նոր առանձնանալ։ Ավելի լավ չի՞ լինի, եթե հենց սկզբից առանձին ապրեն ու, ինչպես այս թեմայում մի քանի հոգի արդեն նշել էր, իրար համար արած չնչին բաներն էլ գնահատեն ինչպես հարկն է։
Համաձայն եմ, Անահիտ ջան, որ իրոք տեսականորեն ասելը շատ հեշտ է, պարզապես գրառում անելիս ավելի շատ հիմնվում եմ այն բանի վրա, թե ես ոնց կվարվեի այս կամ այն իրավիճակում, ու, ինձ բավականաչափ իմանալով, տվյալ դեպքում հաստատ կկարողանայի մինչև վերջնական համատեղ ու համերաշխ լուծում գտնելը հարմարվել այն դրվածքին, որն արդեն կա՝ ժամանակ առ ժամանակ փոփոխությունների դիմելով, որպեսզի դրանով ոչ ես ինքս վատ զգամ ու անհարմար, ոչ էլ սկեսուրը մտածի, թե իր տան դրվածքը հարսի սրտովը չէ և այլն: Այն ամենը, ինչ արվում է աստիճանաբար, հաստատ երկուստեք դրական արձագանք կստանա, քան եթե միանգամից երկուսն էլ փորձեն առաջնային տանտիրուհու իրենց դիրքը դնել/պահպանել, ու արդյունքում խեղճ փեսան օր ու հանգիստ չունենա: Իսկ եթե առանձնանալու ոչ մի հնարավորություն չկա, ուրեմն ի՞նչ, չարժե՞ հարմարվել հանուն սեփական ընտանիքի հանգստության, երջանկության, ու չբավարարված լինելու հարցն իրականում էնքան էլ մեծ չլինի, որքանով որ չմեծացվի, որովհետև անգամ հարազատ մայրիկի հետ ոչ բոլոր կենցաղային հարցերում աղջիկը նույն տեսակետն ու մոտեցումը կունենա, բայց դե դա հիմք չի, որ մայր-աղջիկ հարաբերությունները սրվեն, չնայած հարազատ մայրն ու սկեսուրը տարբեր մարդիկ են, բնականաբար, բայց նա էլ սիրած էակի մայրն է:think
Իսկ գնահատողն ինձ թվում է, անկախ ամեն ինչից, կգնահատի, դա արդեն մարդու էությունից է գալիս, չգնահատողին անգամ լավ հարաբերություններն էլ չեն օգնի, հավատա, միշտ մի ուրիշ պատճառ կգտնի:
Իսկ առանձնացման համար`


Նոր կազմավորված ընտանիքի առանձնացումը ճիշտ է միայն բավականին հասուն նորապսակների համար, այսինքն նրանք պատրաստ են ինքնուրույն կյանքին
Հակառակ դեպքում, հարսը մինչ ամուսնությունը սովոր է եղել թեկուզ հենց օրինակում նշված խոհանոցի իր հարազատ մոր դրվածքին, հիմա էլ՝ ամուսնու մոր, այսինքն նա որպես կայացած տանտիրուհի դեռ հանդես չի գալիս, հետևաբար նման հարցում խնդիրներ դժվար թե առաջանան:think


Ես կարծում եմ, որ դեռևս մինչև ամուսնանալը, բավականաչափ շփվելով տղայի ծնողների, մասնավորապես՝ ապագա սկեսրոջ հետ, կարելի է արդեն գոնե մոտավորապես պատկերացնել, թե ինչպիսին կլինի ձեր համատեղ կյանքը։
Համաձայն եմ, հենց այդ բավականաչափ շփումներն էլ սկեսրոջ հետ, միմյանց բնավորությանը փոքր ի շատե ծանոթ լինելը մինչ ամուսնությունը խելացի հարսին ու սկեսուրին կօգնեն մասամբ կամ առավելագույնս խուսափել լարված հարաբերություններից:)

Second Chance
25.01.2008, 15:20
Երբ այս թեմայի մասին խոսում ենք տատիկիս հետ կատաղում է ու քիչա մնում ինձ ծեծի :Dերբ ասում եմ, որ սխալ է սկեսրոջ հետ ապրելը...
Ուզում էի հիմնավորումներ անել էնել Ուլուանան լրիվ մանրամասն բացատրել էր իմ տեսակետը;)
Ես ինքս ուզում եմ ամենալավ հարաբերությունները ստեղծեմ իմ ապագա սկեսրոջ հետ,ու ամեն կերպ կաշխատեմ հարգել ու սիրել ու հոգատար լինել, բայց այդ ամենի հետ մեկտեղ որպեսզի չտուժի իմ անձնական երջանկությունը ու կոնֆորտը ուղղակի անհրաժեշտ է առանձին ապրելը:
Իրականում մեծերից շատերը չեն հասկանում դրա կարևորությունը ու խնդիրը շատ հաճախ դրանից էլ ծնվում է: Տղաներն էլ չեն հասկանում շատ հաճախ դրա բարդությունը, որովհետև իրանց կյանքում շատ բան չի փոխվում -այ եթե առաջարկեք իրենց ապրել աղջկա ծնողների տանը կզգան թե ինչ է զգում աղջիկը նման դեպքում ու ինչքան դժվար է նրա համար :
Ու մեկել շատերը մեջ են բերում «ջահելների անփորձությունը»- սա ինձ համար անընդունելի է, միթե եթե միասին չեն ապրում հնարավոր չէ խորհուրդներով օգնել/ բայց օգնել էլի ոչ թե խանգարել ու ներվայնացնել:D/

Ուլուանա
26.01.2008, 01:30
Ու մեկել շատերը մեջ են բերում «ջահելների անփորձությունը»- սա ինձ համար անընդունելի է, միթե եթե միասին չեն ապրում հնարավոր չէ խորհուրդներով օգնել/ բայց օգնել էլի ոչ թե խանգարել ու ներվայնացնել:D/
Ես էլ չեմ ընդունում էդ անփորձության մասին տեսակետը. եթե այնքան անփորձ են, որ ի վիճակի չեն մենակ ապրել, ուրեմն նրանք դեռ պատրաստ չեն ընդհանրապես ամուսնանալու և ընտանիք կազմելու՝ անկախ նրանից, թե որտեղ և ում հետ կապրեն։ Գուցե խնդրիրների զգալի մասը հենց էդտեղի՞ց է գալիս, այսինքն՝ որ ամուսնանում են՝ առանց դրան պատրաստ լինելու։

ivy
26.03.2017, 00:20
Հետաքրքիր է` էս թեման դեռ շատ ընտանիքներո՞ւմ է ակտուալ։
Էնքան դժվար եմ պատկերացնում էս պրոբլեմը ժամանակակից ընտանիքներում, հատկապես ամուր տղամարդու առկայության դեպքում։
Իմ պատկերացմամբ, տղամարդու թույլ լինելու դեպքում է, որ հարս ու սկեսուր հարաբերություններում անդուր վիճակները հնարավոր են դառնում։

John
26.03.2017, 00:48
ԹԵման չեմ կարդացել ճիշտն ասած, բայց դե եթե պատահաբար հայտնաբերել են, որ ուզում են իրար, ի՞նչ կա որ․ նորմալ ա։