Արձակ. Պատռված ջինսերի սերունդը. մի վավերագրություն [Պահոց]

Rhayader

13.12.2010, 05:12

Պատռված ջինսերի սերունդը #0, «Loser»

http://www.youtube.com/watch?v=n6P0SitRwy8&feature=player_embedded
Լուզեր: Այլ կերպ ասած՝ անհաջողակ: Նրան դժվար չի ճանաչել. երբ մի խումբ երիտասարդներ միասին են փարթիին, ու նստում են մի քանի սեղանների շուրջ, լուզերը վազվզում է մի սեղանից մյուսը, մի մարդուց մյուսը: Լուզերի համար սեփական շրջապատում տեղ չկա: Լուզերն անճարակ է: Լուզերը ծարավի է ընդունման, սիրո, նա ասես խմբի փոքրիկ շնիկը լինի: Երբեմն լավ վարքի համար նրան ուշադրության փշրանքներ են հասնում: Սովորաբար լուզերին մղում են անել այն ամենն, ինչ չափազանց ծիծաղելի է թվում ինքնուրույն անելու համար:
Լուզերը ծաղրածու է. ոչ թե իսկական խեղկատակ, ով գիտակցաբար ծաղրում է սեփական շրջապատն ու ինքն իրեն, այլ մեկն, ում աճը կանգնեցրել են, ում պարտադրել են այդ դերը:
Ես զգուշանում եմ լուզերներից. որքան էլ լավ վերաբերմունք ցույց տաս նրանց, օգնես ազատվել այդ դերից, հենց իրենց շրջապատը քթի տակ բարության ոսկոր թափ տա, կանգնում են ետևի թաթիկների վրա ու պատրաստ են նույնիսկ քո վրա գռմռալ:
«Ты меня уважаешь?»
Չկա ավելի սարսափելի բան, քան մի տեղ հավաքված լուզերների հասարակությունը: Մի մոռացեք, լուզերը թմրամոլ է, ուն նրա թմրադեղի անունն է «крутизна»: Լուզերների հասարակությունում նրանք իրենց լուզերության բնորոշ գծերը՝ սարսափելի վատ պարելը, անտաղանդորեն դեպրեսսիվ վիճակներ իմիտացիա անելը, նեդոտռախոզը դառնում են. «крутизна»-ի աղբյուր, կուլտիվիզացվում են: Ու, սեփական «крутизна»-ից արբած լուզերներ, հավաքված մի տեղ: Նրանք խելացի չեն, գեղեցիկ չեն, սրամիտ չեն, ուժեղ չեն, ոչ մի բան ստեղծելու առանձնապես ընդունակ չեն, պարել չեն կարողանում, բայց միշտ երազել են, ու կարող են իրենց դա թույլ տալ մի շրջապատում, որտեղ իրար տեղին-անտեղի գովելն օդ շնչելու պես է:
Լուզերներն, ընկնելով լուզերային հասարակություն, խիստ միավորված են ու ագրեսսիվ են տրամադրված իրենց հասարակությունից դուրս ամեն ինչի նկատմամբ: Նախկին ստորացմանն ու «крутизна»-ի սովին վերադառնալուց սարսափելի բան նրանք չեն կարող պատկերացնել:

Rhayader

13.12.2010, 05:14

Պատռված ջինսերի սերունդը #7, «Disco Queen»

http://www.youtube.com/watch?v=slOmqQzbB7I&feature=player_embedded
Դիսկոյի թագուհին հիանալի է պարում: Ժամանակի ընթացքում, կամքի բավականին մեծ ուժի շնորհիվ, նա հիանալի է մշակել իր շարժումները: Գրեթե չի զգացվում, որ նա նախկինում լուզեր է եղել: Լուզեր, որը բարձրացել է սեփական տեսակի նկատմամբ: Նրան ընդունել են:
«Եղիցի լույս»
Լույսը, տվյալ դեպքում, դիսկոյի գունդն է: Դիսկոյի թագուհին սիրում է այն ամենն, ինչ սիրում է իր շրջապատը, ձգտում է աչքի չընկնել, հիվանդագին կերպով հետևում է սեփական պարի փոքրագույն թերությունների վերացմանը:
Դիսկոյի թագուհիները երբեմն առաջանում են «ազնվազարմ ամուսնության» (շրջապատում բավականաչափ «крутой» բոյֆրենդ կամ գըրլֆրենդ ձեռք բերելու միջոցով), կամ երկու սոցիումների կոնֆլիկտի ժամանակ, երբ մի սոցիումը սկսում է իր մեջ ձգել հակառակորդի լուզերներին: Որոշ լուզերներ կարողանում են նոր սոցիումում հաղթահարել իրենց մեջ արմատավորված լուզերական վարքագծի տարրերն ու ավելի բարձր մակարդակի են անցնում:
Դիսկոյի թագուհին երկակի վարքագիծ ունի լուզերների նկատմամբ: Նախ, նա հոգու խորքում սարսափում է նրանցից. դա այն է, ինչից ինքը փախել է: Հաճախ դիսկոյի թագուհիներն առանձնապես դաժան են լուզերների նկատմամբ:
Հոգեբանական անհավասարակշիռ վիճակում նրանք երբեմն ռեգրեսսիա են ապրում իրենց ավելի վաղ վիճակին. լուզերությանը: Լաց լինող դիսկոյի թագուհին ու մխիթարող «Մխիթար Գոշ» լուզերը (լուզերների մասնագիտացումներից մեկը) հանկարծ իրար այնքան լավ են հասկանում, երբ նրանց արանքի պատը չկա:
Տեսե՞լ եք, թե ինչպես է պատահում, որ խիստ սիրված ու սեքսուալ աղջիկն, ընկերոջից բաժանվելուց հետո հանկարծ քնում է պզուկոտ կիսաքյառթ անհաջողակի հետ, ու հաջորդ օրը պետք է ընտրություն կայացնի. կամ ատի ինքն իրեն ու հայտարարի, որ լուզերն օգտվել է իր դրությունից, կամ էլ ասի, որ «նա չէր էլ պատկերացնում, թե Մխիթարն իրականում ինչ լավ ու խորը, զգայական մարդ է»:
Պարոնայք, դիմավորեք. She's the Disco Queen!!!

Rhayader

13.12.2010, 14:22

Վիրուսը, ծակել-անցնելով բջջաթաղանթը, շպրտում է իր պատյանը, մուտք է գործում բջջի կորիզի մեջ ու սկսում է կրկնօրինակել սեփական ԴՆԹ-ն: Մինչև բջիջը վերածվում է վիրուսի կրկնօրինակներով լցված թաղանթի:
Քյառթերն իրականում սերունդ չէին: Ետին պլան՝ լավագույն դեպքում: Դրա համար էլ նրանց կանցնենք առանց երգի ու համարի:
Հիմա, երբ հին արժեքները չեն գործում, ամեն «ախպերս, ցավդ տանեմ»-ով խոսացող կարող է ինքն իրեն քյառթ համարել: Իսկ ժամանակին քյառթերը թերությունների ստերեոտիպային կուտակումներ էին:
Չէ, իրոք, մտածեք: Ամեն մարդ կարող է լինել.

հիմար
անգրագետ
սպեցիֆիկ բառապաշարով
անճաշակ հագնվող
հոմոֆոբ
քսենոֆոբ ընդհանրապես (մասնավորապես՝ ատել հրեաներին, ռուսներին, հնդիկներին, սևամորթներին, պարսիկներին, պարսկահայերին, սփյուռքահայերին ընդհանրապես, ռոքերներին, (այ, այս մեկն ընդհանրապես բացում է) ռեպպերներին, ամերիկացիներին և այլն)
ագրեսսիվ
վախկոտ
կյանքի գինը չիմացող
տարօրինակ հավատալիքների տեր
սպեցիֆիկ ու հաճախ գրոտեսկային մակարդակի հասնող խոսելաոճի ու լեքսիկոնի տեր

Բայց քյառթերն իրենց մեջ միավորում էին այդ ամենը: Իսկ ամեն ինչ այնքան անվնաս էր թվում սկզբում. երեխաները փորձում էին իրենց մեծ զգալ: Ծխում էին, կոստյում էին հագնում, հայհոյում էին, խմում էին, պոռնո էին նայում: Բրախած բալիկներ: Դասարանում էլ կային. անլվա, հաճախ՝ ոջլոտ, անուղղելիորեն միայն «երկու» ստացող: Լավագույն դեպքում, ուսուցչուհիների բարության շնորհիվ նրանք դասարանից դասարան էին անցնում: Իսկ երբ չէին անցնում, սկսում էին խնդիրները. դասարանում հայտնվում էր սովորելու ու սովորողների վրա չարացած, տարիքով մեծ ու մարմնապես խոշոր մեկը, որը բռունցքներով արագ հեղինակություն էր վաստակում «ճժերի» մեջ:
Այլ կերպ ասած՝ Loser Triumphant! Այդպես տարածվեց 90-ականների սկզբի համաճարակը: Այն, ինչ դեռ երեկ ամոթալի էր (անգրագետ, ժարգոնային խոսելաձևը, դասերը չսովորելը, ծխելը և այլն) դասարանում դառնում էր հպարտության ու ինքնաարտահայտման միջոց:
Հայրական ուշադրության պակասով տառապող աշակերտները նմանվում էին... Դասարանի քյառթին:
Մերձակա սոցիումները, որտեղ վարակը դեռ չէր թափանցել, այդպիսի մարդկանց թշնամաբար ու ծաղրով էին վերաբերվում: Դրա համար էլ քյառթերն աշխարհ եկան ոչ թե լացելով ու դիմադրելով, ինչպես մյուս բոլոր «մանուկները», այլ միանգամից ատամներով ու ոհմակների նման համախմբված:
Քյառթերն ամբողջ օրը դրսում ընկած էին: Լրիվ բնական էր, որ նույն դրսում ընկած «բլատնոյ ձյաձկեքը» կթթվեին նրանց ականջներին իրենց «պանյատներով ու ճշտով»: Հետո՝ «բլատնոյ ձյաձկեքից» շատերն իրենց միջավայրի բարդ-հեքիաթասացներն են: Երեխաներին էլ չէր ձգում Հովհաննես Թումանյանի «Կռնատ Աղջիկը», բայց նրանք հաճույքով լսում էին բանտային ֆոլկլյորի հերոսների «տանելու», «դանակը հանելու ու սրտին խփելու», «պիստալետը հանելու, գլխին դնելու» ու այլ հերոսական արարքների մասին: Այդ պատմություններից շատերի մասշտաբը համեմատելի է «Մատանիների Տիրակալի» հետ. մենթ-նազգուլները հետապնդում են հերոսին, հետո հսկայական ճակատամարտ է տեղի ունենում «ճշտով տղերքի» ու «ոչ ճշտով տղերքի» (սովորաբար այս արտահայտության փոխարեն պատահական հայհոյանք է), և այլն:
Քյառթերի մեջ շատ արագ տարածվեցին «անաշան», մոլախաղերը, հոմոսեքսուալ փորձերը, այլ բաներ, որոնք հատուկ են բանտային ուղղվածության հույժ արական շրջապատներին:
Ընդհանուր դեպքում քյառթն իրենով վտանգ չի ներկայացնում: Երկու քյառթը՝ նույնպես: Քյառթերը վտանգավոր են դառնում միայն երբ հնգապատիկ գերազանցում են դիմացիններին:
Բայց բոլոր քյառթերն ասես կապված լինեն իրար հետ «ճշտի» տելեպատիկ ցանցով. ամեն քյառթ իր մեջքի հետևում զգում է իր «ախպերությունը»: Ոչ, դա չի նշանակում, թե մեծ ախպերությամբ քյառթն ի վիճակի է ինչ-որ մեկի հետ կռիվ անել: Բայց նա կարող է բավականին համոզիչ սպառնալ:
Արի ու տես՝ «գայլերի ոհմակ» քյառթերը միանգամից սկսում են պոչները շարժելով քսմսվել ոտքերիդ, երբ իրենց ինչ-որ բան է պետք: Չգիտեմ, Դեյլ Կարնեգին քյա՞ռթ է եղել, թե՞ քյառթերի «գուրուներից» ինչ-որ մեկը խախտել է այբբենարանից այն կողմ գիրք չկարդալու տաբուն, բայց Կարնեգիի սկզբունքների ամենաէֆեկտիվ կիրառումը... հենց քյառթերինն է:
Քյառթ տերմինը ծագեց բավականին ուշ: Սկզբում, դեռ դպրոցում, մեզ հասավ «ջակի-ջուկի» կամ պարզապես «ջակի» տերմինը. պատռված/լայն/հոլիդեյ ջինսերով մեկը:
Պատռված ջինսերի սերունդը:
Անձամբ ինձ այնքան էլ չէր հուզում, թե ովքեր են «ջակիները», ինչ են ուզում աշխարհից և այլն: Նման մարդիկ իմ անմիջական շրջապատում չկային, քյառթեր՝ նույնպես: Այլ կերպ ասած, կոնֆլիկտից հեռու: Քյառթերը տանել չէին կարողանում «ջակիներին», իսկ քյառթերը թշնամի էին:
Այնպես որ, իմ մուտքը «պատռված ջինսերի սերունդ» միայն ժամանակի հարց էր. կոնֆլիկտ, որը կստիպի ընտրել, թե ում կողմից եմ: Ասել է թե՝ կանխորոշված ելքով:

Rhayader

13.12.2010, 16:50

http://www.youtube.com/watch?v=vmPfFxo-ZiI&feature=player_embedded
Եթե հավատանք հայտնի աղբյուրներին, այն է՝ ծնողներիս ու ծննդյան վկայականիս, ես ծնվել եմ 1986 թվականի սեպտեմբերի 23-ի գիշերվա երեքի կողմերը, Մոսկվայի «Соколиная гора» թաղամասի ծննդատանը: Ասում են՝ այդ «ռեյսին» ծնված մի քանի առողջ երեխաներից մեկն էի: Ու միակը, որը ծնվել էր երկար սև մազերով ու բակենբարդներով: Նման բան պատահում է, հետո այդ մազերը սովորաբար թափվում են: Իմ մոտ նրանք սպիտակեցին, հետո աստիճանաբար սկսեցին գույն ձեռք բերել:
Երեխաների տակը գցելու կոմունիստական «պլյոնկաներ» կան՝ նարնջագույն, անջրաթափանց. դրա փոքրիկ կտորներ էին մառլյայով կապում ամեն երեխայի ձեռքից, որտեղ նշված էր մայրը, ծննդյան պահն ու, եթե չեմ սխալվում, արյան խումբը: Կարող եմ ճշտել՝ մերոնք պահել են, բայց ոչ ցանկություն կա, ոչ էլ իմաստ:
Կյանքիս առաջին տարին, որն անցել է Պոդմոսկովյեի Զելենոգրադ քաղաքում, գրեթե չեմ հիշում: Կալմարների սպիտակ շերտեր, որ սեղանի վրա կտրտում էր մայրս: Զբոսայգի: Փչովի Չիպոլինո, որը ոչ մի կերպ չէի կարողանում կրծել, մինչև չպարզեցի, որ եզրերի կարերը խոցելի են:
http://1.bp.blogspot.com/_5VdzTh2rHo8/TQYT0qdjAsI/AAAAAAAAAV8/3ep-m_pxBEk/s1600/n663013838_399592_8886.jpg

http://4.bp.blogspot.com/_5VdzTh2rHo8/TQYUAl_2igI/AAAAAAAAAWA/PrkCDErrolg/s1600/n663013838_399596_9836.jpg

http://4.bp.blogspot.com/_5VdzTh2rHo8/TQYUIxxClmI/AAAAAAAAAWE/DhyDlcSp8oc/s1600/n663013838_399599_874.jpg

Rhayader

14.12.2010, 17:32

http://www.youtube.com/watch?v=BFtv5qe5o3c&feature=player_embedded
Միզանտրոպիայի մեջ խրվելուց առաջ, մեղքս ինչ թաքցնեմ, հումանիզմ էի քարոզում՝ փորձելով հաշտություն հաստատել այս գրողի տարած երկրում բնակություն հաստատած բազմաթիվ գրողի տարած «իզմ»-երի զոհերի միջև: Բնական է՝ թերարժեքության կոմպլեքսով, անկրթությամբ ու քաղքենիությամբ ախտահարված ազգի մեջ գլուխ բարձրացրած նացիզմն էր հիմնականում թիրախս դառնում: Իսկ նացիզմը, չգիտես ինչու, ուղղված էր... հրեաների դեմ (հետագայում, իհարկե, իմացա, որ ոմն մի խելապակաս, հիտլերապաշտ անձնավորության ստեղծած «Մեկ Ազգ Կուսակցությունն» իր լուման ունի այս գործի մեջ՝ բայց այդ ժամանակ արդեն տարիներ էին անցել այս արժանահիշատակ դեպքից հետո):
Կոնֆլիկտը հասավ այն աստիճանի, որ մարդիկ սկսեցին իմ մասին բամբասանքներ տարածել՝ իբր ես էլ եմ հրեա: Դե ես էլ, երբ բամբասանքներն ինձ հասան, ասացի՝ այո, հրեա եմ, եթե պրոբլեմ ունեք՝ համբուրեք «ետևիս ճակատը»:
Մի անգամ ես ու Ռաֆոն գիշերը մարդամեկին Սարյանի այգում պատին դեմ տվեցինք, ասացինք՝ թե մի հրեայի գլխից մազ ընկնի, հենց քեզ ենք բռնելու-շանսատակ անելու:
Հրեաները՝ ի՞նչ ասեմ, ում արդեն երկու հազար տարի հալածում են ազգային պատկանելության համար, իրենց առաջնային բնազդը դարձրել են գոյապահպանումն ու ամեն իրավիճակից օգուտ քաղելը: Իսկապես, ինչպես դասախոսներիցս մեկն էր ասում՝ եթե կասկածի տակ ես դնում մեկի գոյության իրավունքը, ապա հանում ես նրա վրայից ցանկացած բարոյական պարտավորություն:
Մարդիկ զարմանում են, թե ինչպե՞ս է ստացվում, որ հակահրեական տարբեր շարժումների ականավոր անդամներ վերջում հրեաներ են դուրս գալիս: Սկսում են գաղտնի կազմակերպություններ փնտրել ու համահրեական դավադրություններ են հորինում: Իսկ իրականում՝ հրեան (իհարկե, խոսքն այս ազգի ոչ բոլոր ներկայացուցիչներին է վերաբերում), տեսնելով «Խփի՛ր ջհուդներին» գոռացող ամբոխին, լինելով մարդկային քամելեոն՝ միանում է նրանց ու այնքան լավ է մտնում իր դերի մեջ, որ... Ու տուժում են նրանք, ովքեր նման կերպարանափոխությունն իրենց գիտակցությունից կամ արժանապատվությունից ցածր են համարում:
Մի յուրահատկություն էլ ունեն. բազմաթիվ նացիստներ անարգել զբաղվում են հրեաներին հայհոյելով, ու ոչ ոք չի էլ նկատում: Իսկ իմ այս գրվածքից հետո հաստատ կգտնվեն բազում «մարդասերներ» ու «մարդասերիկներ», որոնք ինձ անտիսեմիտ ու մարդկության թշնամի կհռչակեն:
Սամոն՝ այդ ժամանակ միակ հրեա ծանոթս, լավ տղա էր: Քրիստոնյա էր, որբ, երբեմն գիշերները երկար փիլիսոփայական զրույցներ էինք վարում:
Նացիզմի ալիք բարձրանալուն նա լրիվ ոչ հրեական ռեակցիա տվեց. խնդրեց, որ բեյսբոլային մականս իրեն զիջեմ՝ ակնհայտ է, թե ինչու: Հիացած էի, բայց փորձում էի բռնության չմղել երիտասարդին:
Ես այդ ժամանակ թափառական կյանք էի վարում, գրեթե բուդդիստ-ճգնավոր էի դարձել. մրջյուններ ու ծառերի կեղև էի ուտում, սեր ու իմաստություն էի քարոզում: Դեռ հավատում էի՝ բոլորը կարող են իրար սիրել, բոլոր մարդիկ եղբայրներ են և այլն:
Հիշում եմ, ինչպես աչքերս բացվեցին. սկսեց նրանից, որ գիշերը, ալկոհոլիզմի սեանսներից մեկի ժամանակ հարցրեց.
- Լսել եմ՝ դու էլ ես հրեա:
- Էհ, Սամ ջան, ուր էր թե... Ես ու էդ հիմարներն ախր նույն արյան ենք:
- Լու՞րջ:
- Հպարտանալու բան չի, ամոթով եմ ասում:
Հաջորդ օրն անցնում էի Ստոպի մոտով, ու ինչ տեսնեմ՝ Սամոն, կանգնած մի խումբ նացիստների մեջ, ասում-խոսում են՝ լրիվ տնավարի:
Հանդիպում, առճակատում, հին թեմաներ՝ հրեաներ, մարդը մարդ լինի, և այլն: Շուռ եմ գալիս դեպի Սամոն.
- Սամ, գոնե դու մի բան խոսա, ժպտում ես: Ախր սրանք քեզ էլ են հայհոյում: Քեզ, ոչ թե ինձ:
- Գիտե՞ս, Բայանդուր, ես բան չեմ ասի, որովհետև իրականում գիտեմ, որ հրեաներն իրենցից ավելի նացիստ են:
Մի փոքրահասակ, բայց լայնաթիկունք նացիստ գրկում է նրան ու գրեթե սեռական կրքով լի հիացունքով ասում.
- Սամոն միակ սեմիտն է, որին ես հարգում եմ:
Աչքերս փակում եմ, որ չտեսնեմ Սամոյի՝ անկեղծությունից փայլող հայացքը, ու մտքումս հայհոյում.
«Այ քեզ ջհուդ...»

Rhayader

14.12.2010, 17:47

http://www.youtube.com/watch?v=e9AuKN85M7c&feature=player_embedded
Չեմ հիշում, ձյուն արդեն եկել էր, թե ոչ: Բայց այդ օրը հաստատ դրսում ձյուն չկար:
Չէ, ամեն ինչ սկսեց ավելի վաղ: Մենք գիտահետազոտական ինստիտուտի հանրակացարանում էինք ապրում, որտեղ աշխատում էր հայրս: Հալաբյանից երբ թեքվում ես դեպի Հանրապետական Հիվանդանոց, ուղիղ իջնում ես: Դեռ T-աձև խաչմերուկ չհասած՝ շուկայի նման փոքրիկ բան էր, խանութ, որի վրա գրված էր եղել «Շուկա», բայց ու-ի մասնիկը պոկվել էր ու մնացել էր «Շոկա»-ն: Եթե այդտեղից թեքվեք վերև, հետո արդեն ճանապարհը չեմ հիշում, կհասնեք մեր հանրակացարանը: Մեր բնակարանակիցները մի ընտանիք էին, որոնց հետ հիմա էլ ենք մոտիկ:
Կարելի է ասել, որ իմ վաղ մանկությունն անցել է ինժեներական շրջանում: Եթե ճիշտ եմ հիշում, էլի չորրորդ հարկում էինք ապրում: Ինչպես Կապանում: Ինչպես հիմա:
Առաջին հարկում Սարուխանյաններն էին՝ Հրաչը, նրա կին Նադյան, երեխաները՝ Մուշեղն ու Անին: Անին կյանքումս առաջին սերն էր, առաջին մարդն, ումից ինձ ստիպել են հրապարակայնորեն ներողություն խնդրել (Վարդավառի օրը շորերը փոխելուց հետո ջրելու համար), առաջին քաջ արարքիս պատճառն ու ոգեշնչողը (ներողություն խնդրելուց հետո հրապարակայնորեն հայտարարեցի, որ սիրում եմ իրեն):
Հիմա, երբ պատմում եմ, այդ ամենն այնքան կենդանի է կանգնում աչքերիս առաջ: Տալոնով ուտելիքը, հացի հերթերը: Ինչպես մի անգամ հանրախանությում մայրս ինձ մի րոպեով թողեց տեղում: Հետո ես հանկարծ տեսա նրա խալաթի նման խալաթով մի կնոջ, քայլեցի հետևից, մտածելով, որ նա է: Ու կորեցի: Հիշում եմ՝ լաց էի լինում, մի աղջիկ մոտեցավ, որը փորձեց օգնել ինձ: Տարա-հասցրեցի հանրակացարան, հետո փորձեցինք վերադառնալ ու ճանապարհին մայրիկին հանդիպեցինք:
Մի օր «Շոկայի» մոտից նայեցի վերև, դեպի շենքերը: Երկինքը շենքերի ետևում սև գծերով էր ծածկված. չգիտեմ, թվացել է, թե ոչ, բայց այնքան իրական էր: Դա ինձ չանհանգստացրեց. ասես «Ժիգուլու» ետևի պատուհանից նայեիր:
Երկու օրից դա տեղի ունեցավ: Ոչ, ձյուն չկար: Ամպամած, մռայլ եղանակ էր, բավականին ցուրտ: Քույրս նոր էր ծնվել: Ես խաղում էի մանկասենյակում. սնամեջ խորանարդիկներ էին: Կարմիր, կանաչ, սև, նարնջագույն: Անկյուններն առավել բարակ էին, կիսաթափանցիկ. նույնիսկ կարողացել էի կրծել մի քանիսը:
Ինչ-որ տհաճ ձայն լսեց. ես այն կյանքում երեք անգամ եմ լսել: Ատամների կրճտոց, եթե հիմա մտածեմ, բայց այն ժամանակ ես չգիտեի, թե ինչպես է հնչում ատամների կրճտոցը:
Տարօրինակ բան է երկրաշարժի ձայնը. երբեք չես կարող ասել, թե որտեղից է գալիս: Պատերից, գետնից, առաստաղից: Մայրիկը գրկեց բարուրած քրոջս, ինձ ու աստիճաններով վազեց ներքև: Ու կանգնեց... շենքի մուտքի հովարի տակ: Հնարավոր ամենավտանգավոր տեղը:
Ես նրան չեմ մեղադրում. նման պահերին, երբ դու կին ես, երկու երեխաներիդ հետ մենակ ես տանը, իրավունք ունես վախենալ: Իսկ վախեցած մարդիկ ցանկանում են իրենց վերևում տանիք զգալ: Դա ես կհասկանամ այս դեպքերից չորս տարի անց:
Ես հաճախ եմ բողոքել իմ ճակատագրից, բայց հիմա ներողություն եմ խնդրում: Մահն ինչ-որ նրբանկատ, կարեկից ներողամտությամբ է ինձ վերաբերվել:
Էլ ցնցումներ չեմ հիշում:
Մենք Երևանում էինք: Երկրաշարժը հարվածեց Սպիտակին, Գյումրուն, Ստեփանավանին, Հայաստանի գրեթե ամբողջ հյուսիսին: Ես մինչև հիմա սարսափով եմ մտածում այն մասին, թե ինչ են ստիպված եղել տանել այդ քաղաքների բնակիչները:
Հայրս գնաց Գյումրի՝ որպես փրկարար: Հետո նա գրեթե երբեք չէր խոսում դրա մասին, բայց մի անգամ պատմեց: Մանկապարտեզի շենքի մասին: Գործարանի դիրեկտորի մասին, որը փորձել էր սեյֆի փողերը հանել: Դիակն ընկած էր փողերի կույտի մեջ, գրպանները հապշտապ թղթադրամներ խցկած: Ու թե ինչպես, Երևան վերադառնալիս, տուն մտնելուց առաջ նստեց մայթին ու լաց եղավ:
Ընդամենը երկու տարի հետո այդ թղթադրամներով կարելի էր, լավագույն դեպքում, վառարան վառել:

Lion

14.12.2010, 17:50

Ապրես, լավ ես գրում: Սկզբի պատմվածքներդ էլ շատ արդիական են...

Rhayader

14.12.2010, 18:09

http://www.youtube.com/watch?v=khapAbJvlIs
«Ուշադրություն: Օդային տագնապ է: Առանց խուճապի անցեք ապաստարանները: Պահպանեք հանգստություն»:
Եթե ձեզ հետաքրքիր է, թե ինչ է նշանակում «ապաստարան», ապա կարող եմ վստահորեն ասել ձեզ. չգիտեմ: Բայց կարող եմ պատմել, թե որտեղ էինք թաքնվում, երբ հնչում էր Քաջարանի պղնձամոլիբդենային կոմբինատի շչակն ու ռադիոն արտասանում էր «Ուշադրություն: Օդային տագնապ է» բառերը:
Պատերազմի հետ իմ առաջին հանդիպումը տեղի ունեցավ 89-91 թվականներին, երբ գյուղում էինք: Մարդիկ խոսում էին, որ պատերազմ է, շուրջս անընդհատ Կալաշնիկովի ավտոմատներով մարդիկ էին:
Տատս հավով սուպ էր պատրաստել, հավի մեջ դեռ լրիվ չձևավորված ձու էր: Այնքան հեշտ է դա հիշելը: Գյուղում երկու տուն ունենք. «հին տունը»՝ անասելի հնության, ու «նոր տունն»՝ արդեն խորհրդային շրջանում պապիս կառուցած: Նոր տունն ավերվեց հրթիռի հարվածից, իսկ երբ հին տանն արկ կպավ, միայն մի քար ընկավ: Արկը պայթուցիկ չէր, հասարակ հակակարկտային հրթիռ էր: Մեջը յոդային միացություն էր:
Հարևանը պատմում էր, թե ինչպես են մոտ վազել, քարի շուրջը թափված դեղինը տեսնելով, մտածելով, որ «քարը վըր ա ընկալ, Պուղուց ցեղի ոսկիները թափալ ըն»: Հետաքրքրասեր կին. համտեսեց փոշին, թունավորվեց: Մի կերպ փրկեցին:
Հավով սուպը, արծաթե բաժակակալներով բաժակները, այդ ամենը շատ լավ եմ հիշում: Մթնեց: Մեծերն անընդհատ պատերազմից էին խոսում: Հեռվում ինչ-որ որոտներ էին, բայց այնքան աղոտ, որ լսելու համար պետք էր լարվել:
Ու մեկ էլ հանկարծ երկնքում ինչ-որ կանաչ կետեր աղեղ գծեցին: Նշանային փամփուշտներ են, բացատրեցին ինձ: Ռուս զինվորներն են կրակում:
Այնքան հեռու ու անիրական էր պատերազմը, բայց այդ պահին ներսումս մի բան կոտրվեց. ես գիտեի, որ աշխարհը, որը ես գիտեի, այլևս նույնը չի լինի:
Գիտե՞ք` ինչ է հուսահատությունը. երբ ցորենի ու ալյուրի բեռի մեջ Երևանից Կապան զենք ես տանում, ու խորհրդային զորքերի ուղեկալը կանգնեցնում է մեքենան: Տղադ դեռ երկու տարեկան է, աղջիկդ նոր է ծնվել: Կինդ: Ռուս երիտասարդ զինվորը ձեռքը մտցնում է ալյուրի մեջ ու գունատվում: Նայում է հորս աչքերի մեջ: Գիտի, որ չեն պատրաստվում կրակել: Անիմաստ է:
«Чисто!», գոռում է ռուսը սպային, հետո արդեն վարորդին՝ «проезжайте»:
Իսկ հիմա ապաստարանների մասին: Ես ինքս ամբողջ կյանքումս երկու տագնապ եմ հիշում. մեկն իսկական, տանը, մյուսն՝ ուսումնական, դպրոցում: Բայց շչակի ձայնը, բլուրների վրայից հնչող այդ ոռնոցն անհնարին է մոռանալ:
«Ապաստարանն» իրականում շենքի առաջին հարկում աղբատարի ու հիմնապատի արանքի նեղ խորշն էր, որտեղ խցկում էին երեխաներին: Մեծերը կանգնում էին միջանցքում: Ժամանակ առ ժամանակ ինչ-որ մեկին ուղարկում էին ստուգելու, տագնապն ավարտվել է, թե ոչ: Ստուգողը մտնում էր բնակարան ու լսում թե ինչ է ասում ռադիոն. եթե դեռ ժամացույցի չարագույժ չխկչխկոց էր, ուրեմն տագնապը դեռ չէր ավարտվել:
«Ապաստարան-խորշն» ամենակեղտոտ տեղն էր, որ կարելի էր պատկերացնել. պլոկված ներկի տակից խորդուբորդ դուրս էր տվել գաջը, աղբատարն էլ իր հոտն էր տարածել: Գետնին կոնֆետների ու էլ չգիտեմ ինչի տոպրակներ: Փոշի, խավար, անտանելի հոտ, մոտ երեսուն սանտիմետր լայնքով խորշ, մի խումբ այդ խորշը խցկված երեխաներ: Ահա այն ամենն, ինչ ես կարող եմ ասել ապաստարանների մասին:

Rhayader

14.12.2010, 18:18

Ապրես, լավ ես գրում: Սկզբի պատմվածքներդ էլ շատ արդիական են...

Շնորհակալություն: Իրականում, թեև համոզված չեմ, որ կարող եմ վերցրածս նպատակը լավագույն կերպով իրականացնել (փաստագրել կոնկրետ սերնդի առաջացումը՝ սեփական ու կյանքի ֆոնի վրա), ինչ-որ մեկը պետք է դա աներ: Ու ոչ մեկը, մինչև հիմա, դա չի արել:

Rhayader

14.12.2010, 18:49

http://www.youtube.com/watch?v=6Nh0ZTM7320
Եթե սպասում եք նոստալգիկ ու սենտիմենտալ պատմություն լսել իրար թաթիկներից բռնած զբոսնող դպրոցականների մասին, ապա հիասթափեցնեմ ձեզ՝ այդպիսի բան իմ մոտ չի եղել (էժանագին ռոմանտիկայի նոպաները մոտս սկսեցին բարձր դասարաններում ու ինստիտուտի ցածր կուրսերում):
Adagio
Իհարկե, կար Նա) Նա-ին անվանենք Լիլիթ, որովհետև անունն իսկապես Լիլիթ էր: Լիլիթը հորաքրոջս հարևան բժշկի աղջիկն էր. շիկահեր, ակտիվ երեխա էր, այնքան գեղեցիկ))) Բացի այդ ամենից, նա նաև մրցակիցս էր՝ ես երկրորդ Բ դասարանի ամենաուժեղ գերազանցիկն էի, նա՝ երկրորդ Ա-ինը: Եթե մեր ծնողները փորձում էլ էին կոմունիստական ձևերով մեր միջև մրցակցություն սերմանել, դա նրանց մոտ չստացվեց. շատ արագ մենք անբաժան ընկերներ դարձանք: Միասին նստում ու մոնոպոլիա էինք խաղում՝ ժամերով, նույնիսկ օրերով:
Ասեմ, որ շատ կեղտոտ էի խաղում. բանկից փողեր էի ցրում, տներն էի խառնում, բայց ոչ թե նրա համար, որ հաղթեմ, այլ որ խաղը չավարտվի: Կարելի է ասել՝ մենք մի անվերջանալի երկար խաղ էինք խաղում: Ձեր իմացած մոնոպոլիաներից չէր. մեծ դաշտով, երեք «օղակներով»՝ ազնիվ, կրիմինալ ու էլիտար:
Հիշում եմ, որ իմ համար «բախտ» էր բացում: Դե, աղջիկները սիրում են այդ տարիքում նման բաներով տարվել: Ինչ-որ բարդ հաշվարկ էր ԶԱՔՍ (ուղղագրական սխալն առկա էր կոնցեպտուալ նպատակներով) ու ՍԱՀՆԱԿ բառերի տառերի հետ կապված, մի քանի աղջիկների անուններ էի տալիս, իբր թե որոշում էր, թե ում հետ ինչ հարաբերություններ են լինելու: Ասեմ, որ այս ամենը ես չէի հորինել: Զ-ն չեմ հիշում, ինչ էր նշանակում, Ա-ն նշանակում էր, որ ամուսնանալու եմ այդ աղջկա հետ, Ք-ն, իհարկե, նշանակում էր, որ այդ աղջկան, հմմ, դոմփելու եմ (ի ամոթ ինձ ասեմ, որ երկրորդ դասարանում ես չգիտեի, թե դա ինչ է, իսկ Լիլիթը գիտեր իհարկե, ես գիտակի դեմք էի անում ու չէի հարցնում), Ս-ն՝ որ սիրահարվելու եմ: Ես ամեն անգամ նրա անունն էլ էի տալիս, բայց երբեք ոչինչ չէր ստացվում: Չնայած, հիմա որ մտածում եմ, գոնե այդ հարցում այդ «գուշակությունն» ինձ ճիշտ պատասխան տվեց:
Ավելորդ կլինի ասել, որ ոտքերիս մատներից մինչև ականջներիս ծայրերը սիրահարված էի նրան: Մինչև հիմա չեմ հասկանում, թե ինչպես, բայց սիրահարված էի: Անընդհատ ուզում էի ասել, ու երևի կասեի, եթե ամեն ինչ այդպես հանկարծակի չավարտվեր:
Մի օր իմացա, որ ընտանիքով տեղափոխվում են Երևան: Ես ու Լիլիթը խոստացանք գտնել իրար, ինչ էլ լինի: «Նորք պանսիոնատի մոտ», ահա թե ինչ ասաց ինձ:
Ես մտքումս խոստացա նրան միշտ սիրել: Մենք միասին անց կացրեցինք մոտ կես տարի:
Largo
Մի կես տարուց ես էլ Երևան եկա: Այդ պահից սկսած ես փորձում էի պահել խոստումս, բայց ոչինչ չէր ստացվում: Երբ փորձում էի ազգականներիցս ինչ-որ բան իմանալ, ազգականներս սկսում էին կատակներ անել այդ առիթով, ինչն իմ համար ստորացուցիչ էր: Դրա համար էլ ես սկսեցի փակվել ինքս իմ մեջ, ոչ մեկին ոչ մի բան չէի ասում: Շատ մարդիկ չէին կարողանում բացատրել իմ տրամադրության կտրուկ անկումները, բայց իմ ինչի՞ն էր դա պետք:
Լիլիթին չորս տարի չգտնելուց հետո հանձնվեցի: Իհարկե, «երիտասարդ» այրու կյանք էի վարում, ուրիշ աղջիկների նկատմամբ ուշադրություն ցուցաբերելով, որ իմ պրոբլեմներն ուշադրություն չգրավեն ու ծաղրի առարկա չդառնան: Ես փոքր ժամանակ անասելի զգայուն էի ծաղրի նկատմամբ. անսովոր անունը, բնականաբար, խնդիրներ էր ստեղծում բակում (ինչքան էլ դա տարօրինակ հնչի՝ ոչ դպրոցում), իսկ սիրային պլանում ամենաթեթև ակնարկը հորս կատակների առիթ էր դառնում, ու ոչ մեկը չէր հասկանում, թե ինչքան վատ եմ ես զգում դրանից:
Այլ կերպ ասած՝ ես մնացել էի ինքս իմ հույսին:
Երբ առաջին անգամ հանդիպեցինք, 94 թվի ամառն էր: Երբ հանդիպեցինք նորից, արդեն 2001 թվի օգոստոսն էր: Ահա թե ինչպես դա պատահեց. մի անգամ ինձ զանգահարեց մեր ընդհանուր ծանոթներից մեկն ու խոսքի մեջ ասաց. «Գիտե՞ս, Լիլիթի հետ էի խոսում, քեզանից էր հարցնում»:
Allegro Molto
«Իսկապե՞ս», հարցրեցի ես՝ լսածիս չհավատալով: Չեք պատկերացնի, ինչպես էր սիրտս բաբախում:
«Հա, իր մեյլն էր տվել, որ փոխանցեմ քեզ»:
Առաջին կուրսը նոր ավարտած, տասնվեց տարեկան տղա էի: Պատկերացնու՞մ եք, ինչեր անցան մտքովս: Պատկերացրեցի, որ նա էլ է այս ամբողջ ընթացքում փնտրել ինձ, որ նա էլ է... սիրե՞լ ինձ: Այո, ես այդպես պատկերացրեցի:
Իրար հետ թեթևակի խոսեցինք՝ չափազանց հուզված էի, որ հեռախոսով երկար խոսեմ: Լիլիթն ասաց, որ շուտով իր ծննդյան օրն է. օգոստոսի 13-ին)
Ճիշտն ասած, չէի սպասում, որ մարդ կարող է իր ծննդյան օրը դիսկոյում նշել (ասեմ, որ դա առաջին ու վերջին անգամն էր, որ ես դիսկո ոտք դրեցի): Հանդիպեցինք ու... ճանաչեց: Ես էլ ճանաչեցի, չնայած երկուսս էլ անասելի փոխվել էինք: Նայեց ինձ, ես ժպտացի, նա էլ ժպտաց: «Բայանդու՞ր», հարցրեց: «Լիլիթ», ես տեղս չէի գտնում: Ինձանից բարձրահասակ էր դարձել (տասերորդ դասարանում իմ բոյը 1,42 էր, երկրորդ կուրսի սկզբում՝ 1,60, հիմա՝ 1,77): Էլի գեղեցիկ էր, բայց ինչ-որ խորթ, վանող բան էր ավելացել, որը ես տարիքի հետ սովորեցի ճանաչել. Լիլիթն էքստրովերտ էր դարձել:( այլ կերպ ասած, նրա «հասարակական ես»-ն «անձնական ես»-ից ավելի մեծ էր:
Երբեք չեմ սիրել պարել. այդ օրն էլ բացառություն չէր: Ես եկել էի միայն մի նպատակով. ասել ամեն ինչ, որ կիսատ էր մնացել: Փարթիի մեջ տեղում ես հնարավորություն ունեցա դա անել:
«Գիտե՞ս, ես քեզ սիրում էի»:
«Գիտեմ, գնալուց առաջ Էդգարը քո նամակը բերել էր»:
«Ի՞նչ նամակ»:
«Դե, որ գրել էիր: Էդգարը բացել-կարդացել էր, ծիծաղելով բերեց»:
Գրողն ինձ տանի, թե ինչ-որ նամակ էի գրել: Մինչև հիմա էլ այդ ամենն իմ համար գաղտնիք է մնում:
«Իսկ դու ինձ սիրու՞մ էիր: Եթե քեզ այն ժամանակ ասեի, ի՞նչ կանեիր»:
«Ինչքան հիշում եմ՝ չէի սիրում: Համ էլ կջղայնանայի»:
«Իսկ... եթե սիրու՞մ էիր»:
«Չէ, հաստատ չէ: Ես այդ ժամանակ այդպիսին էի»:
Ասես ամեն ինչ երազի մեջ կատարվեր. հիշում եմ՝ ինչպես սեղանից տանձ վերցրեցի ու կծեցի: Որդնած էր: Ինչևէ, ես այն մինչև վերջ կերա:

Rhayader

15.12.2010, 16:50

Սույն գրառումը թույլատրել միայն անթափանց սև փաթեթավորմամբ ու միայն վերևի դարակում: Արգելել վաճառքն անչափահասներին: Մեծ եղբայրը դիտում է քեզ:

http://www.youtube.com/watch?v=swPt9HBRXuE&feature=player_embedded
«Սեր», «երջանկություն», «միակ», «ռոմանտիկա», «փնտրել», «մաքուր» ու շատ նման բառեր մոտս առնվազն սրտխառնոց են առաջացնում: Չէ, ես չեմ մերժում սերը, երբեմն-երբեմն ձգտում եմ երջանկության, գտել եմ իմ միակին (ինքս ինձ, ու ստում է այն մարդն, ով պնդում է, թե ուրիշը կա), փնտրում եմ իմաստավորում, գիտելիք, մարդկանց, պայմաններ, ռոմանտիկ եմ՝ բառի սեփական հասկացույթամբ (այն է թե՝ ի վիճակի եմ գեղեցկություն տեսնել), ձգտում եմ մաքուր պահել մղումներս ու խիղճս: Բայց բացի իմ սեփական իմաստից, զգացածից, կա բառերի հասարակական իմաստ: Ու հասարակությունն այնքան է շահարկել «սերը», դարձնելով այն աղջկա հետ սեքսով զբաղվելու գաղտնաբառ կամ սեքսի պակասով մարդկանց կողմից բռնաբարվել, լոճվել ու դառել լյուկի կափարիչից էլ լայն: Մաքուր աղջիկների ոչ մի ոլորտում մաքրության երաշխիք չկա, թաք «պլոմբը վրան լինի»՝ մեջինը նեխած էլ լինի, նորմալ է: Երջանկությունն էլ դարձել է ինքդ քեզ վաճառելու գին. «հանուն երջանկության» լոզունգի տակ ծախում են խիղճը, համոզմունքները, մոտիկ մարդկանց...
Փնտրում են միակին: Ասես աշխարհում ինչ-որ մեկն այնքան պարապ է մնացել, որ հատուկ քո համար «երկրորդ կես» ստեղծի: Լավ, բոլորին միավորենք իրենց զույգերի հետ: Բայց աշխարհում արական ու իգական բնակչության քանակը նույնը չի: Ովքե՞ր են մնացածը: Մերժվածնե՞ր: Անիծվածնե՞ր: Սպանե՞նք նրան: Քանի անգամ եմ տեսնում, որ մեկը (15-30 տարեկան) գտնում է իր «կեսին», հետը խոսես՝ պատրաստ է ամուսնանալ ու երեխաներ ունենալ, ու մեկ էլ, հոպլյա, կեսը փախնում է: Լացուկոծ, մելոդրամա, մինչև հաջորդ կեսը: Մի քանի փորձից հետո սկսում են սերն ու կյանքն անիծել:
Այնինչ պետք էր, սեփական իլյուզիայի հետևից ընկնելու փոխարեն, ապրել ու սիրել սովորել:
Ռոմանտիկա: Վարդեր, ամրոցներ, լուսնոտ գիշեր բլա-բլա-բլա: Ռոմա՞նտիկա, թե՞ ստերեոտիպներ: Ասենք, դրեսսիրովկա է. պայմանավորվենք, որ այսինչ-այսինչ բաները ռոմանտիկ են, երբ քո նկատմամբ անեն, կհուզվես ու քեզ լավ կզգաս:
Սեքս: ՍԵՔՍ: Կուզե՞ք՝ ավելի մեծ տառերով գրեմ: ՍԵՔՍ: Ու ի՞նչ: Մարդկանց մի խոշոր խումբ, որքան էլ տխուր չլինի, արդեն անհարմար շարժվում է աթոռներում, շուրջն է նայում՝ հո չե՞ն տեսնում, թե ինչ է կարդում: Սեքս: Այդքան սարսափելի՞ է այս բառը լսելը: Առնանդամ: Հեշտոց: Պենիս: Վագինա: Էյակուլյացիա: Օրգազմ: Կլիտոր: Վիոլետը մի բան գրեց կլիտորի մասին, ու բոլորն այնպես վրա տվեցին, ինչպես, ասենք, սուրբ Ավգուստինոսը կհարձակվեր կլիտորը, թու, Ամերիկան հայտնաբերած Կոլումբոսի վրա (ըստ սուրբ Ավգուստինոսի, անհայտ հողերը քրիստոնեական աստծո ծնունդ չէին, ու ընդհանրապես գոյություն չունեին՝ սատանայի խաբկանքն էին): Վիոլետը, տիկնայք և պարոնայք, միակ կինը չի, ով կլիտոր ունի, ու ես ցավակցում եմ կանանց, ովքեր այն չունեն:
Սեքսն ու սեռական կոնտեքստը չգիտես ինչու միայն ագրեսսիայի, հայհոյանքի իմաստով են օգտագործում: Այնինչ ամուլ պսևդոէսթետները, որոնք այդքան սիրում են խոսել վարդերի, միակների ու այլ նման բաների մասին, պարզապես վախենում են նայել մարմնական սիրո գեղեցկության աչքերի մեջ: Այո, մարմնական սերը չի ենթարկվում մարդու ինքն իր մասին ունեցած պատկերացումներին: Այն երբեք չի ուղղվում կոնկրետ մի մարդու, չի ճանաչում ռասսայական, տարիքային, լեզվական ու ազգային անջրպետներ, մարդը կարող է տարիներով ինքն իրեն մի անձ ձևանալ, ու սեքսը նրան երեք րոպեում կապացուցի, որ դա ընդամենը սուտ է:
Բայց մարդիկ ամենակատաղի կերպով պաշտպանում են ստերը, որոնք իրենք իրենց են ասում: Մաստուրբացիայի ժամանակ մոտիկ ընկերոջը պատկերացրած տղան, իհարկե, կվախենա, կատի ճշմարտությունն իր դեմքին շպրտած, իր կամքը հաղթահարած, իրեն լրիվ տիրած սեքսը:
Կոնֆորմիզմ. եկեք ատենք պոռնոգրաֆիան ու նրա հետ կապված մարդկանց, ու հանգիստ խղճով պոռնո նայենք. նրա միջի մարդիկ մարդ չեն, ինչպես և մարմնավաճառները: Մարդկանց սեքսի ճնշված, տակը հրած, թաքցրած մասը թող բավարարեն ժամանակակից հասարակության չանդալաները, մերժվածները: Վերևի համար կպահենք բազմացումն ու... ռոմանտիկան:
Եկեք ապրենք ժպտադեմ, ստերիլ, երջանիկ հասարակությունում: Ինչպես էկրանի վրա: Նուրբ, պաստելային գույների կյանքով: Ինչպես 50-ականների հեռուստաէկրանին: Գեղեցիկ: Ստերեոտիպային: Կեղծ:
http://1.bp.blogspot.com/_5VdzTh2rHo8/TQi3DFhSS8I/AAAAAAAAAWI/uAcVQgH_qL0/s1600/SunnySideofLifeBookKelloggsAdver-3.jpg
Ու՞մ է հետաքրքիր, թե Մերլին Մոնրոյին իրական կյանքում ծեծում էր բոյֆրենդը: Թե Ֆրենկ Սինատրան մաֆիայի ղեկավարներից էր:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:
Բարի գալուստ չքնաղ նոր աշխարհ:

Ջուզեպե Բալզամո

15.12.2010, 21:07

"Հետույքային շարք"ի հեղինակին կարծես էնքան էլ չխրախուսեցիր՝ էս #11-ը հետույքային ա: "Շնորհակալությամբ", առայժմ, միայն #6-ը կարողացա գնահատել…
Մենք, մեր մասին, աշխարհի հետ էնքան էլ հաճույքով չենք կիսվում: Վախենում ենք… որքան էլ որ ըմբոստ ու անկախ էություն լինենք, միևնույն է… վախենում ենք: Նրանց կարծիքին որքան էլ թքած ունենանք՝ էդ կարծիքի հետ ենք ապրելու…
Դու, կարծես թե, չես վախենում, բայց՝ զգուշ ես… Դա լավ է: Ավելի լավ, քան չվախենալը… կնշանակի ասելիք կա, կարծիքի կարիք կա … սպասենք, տեսնենք ինչ ես ասելու :)
Սա միայն կարծիք էր ;)

Rhayader

16.12.2010, 00:13

"Հետույքային շարք"ի հեղինակին կարծես էնքան էլ չխրախուսեցիր՝ էս #11-ը հետույքային ա: "Շնորհակալությամբ", առայժմ, միայն #6-ը կարողացա գնահատել…
Դե, համոզմունքների հարց է: Իհարկե, #11-ն ամենաբարեհամբույր մասը չի, բայց այն բավականաչափ անկեղծ է արտահայտում իմ տեսանկյունը շատ հարցերի շուրջ: Իսկ տեսանկյունիս շուրջ ունենալ կարծիք, թեկուզ այդպիսի, իհարկե քո իրավունքն է: Ըստ դրա կարող ենք դատել այն մասին, որ մարդիկ բավականին տարբեր են, ինչն իրենով շատ լավ երևույթ է:

Մենք, մեր մասին, աշխարհի հետ էնքան էլ հաճույքով չենք կիսվում: Վախենում ենք… որքան էլ որ ըմբոստ ու անկախ էություն լինենք, միևնույն է… վախենում ենք: Նրանց կարծիքին որքան էլ թքած ունենանք՝ էդ կարծիքի հետ ենք ապրելու…
Դու, կարծես թե, չես վախենում, բայց՝ զգուշ ես… Դա լավ է: Ավելի լավ, քան չվախենալը… կնշանակի ասելիք կա, կարծիքի կարիք կա … սպասենք, տեսնենք ինչ ես ասելու :)
Սա միայն կարծիք էր ;)
Զգույշ եմ այնքանով, որ նախընտրում եմ հիշատակվող երրորդ անձանց վնաս չհասցնել: Անկախ իմ ներկայիս վերաբերմունքից նրանց նկատմամբ: Հետագա գրառումների մեջ էլ, թեև կեղծանուններ չեն ներմուծվելու գաղտնիության նպատակով, բայց ում անունը պետք չլինի տալ, չեմ տալու:
Մնացած առումներով, ասելու եմ ամեն ինչ՝ մինչև վերջ:
Թեև հաճախ գրելուց որոշ ժամանակ հետո զգում ես, որ ինչ-որ տեղ անկախ քեզանից զգուշացել ես, ինչ-որ տեղ բաց ես թողել, քանի որ վախեցել ես խոստովանել, և այլն. այդպիսի բաների մասին չեմ կարող դատել հիմա: Երրորդ անձը դա շատ ավելի լավ կտեսնի:

SSS

16.12.2010, 14:55

Վերջապես կարդացի :) Կաաաաաաաաայֆ ,ապրես լավն էր ,նու կասեի լավնա լինելու ;)
Մենակ էն գիծը որ ասում էի հիշում ես,? ուրիշները դա կարող են զգուշավորություն ասել,բայց ինձ համար դա գիծա,Բայ աշխատի չանցնես, համ էն հարցում ,որ ասացի, համ էլ ագրեսիայի, իռոնիայի մեջ...

հարամ չանես:)

Ֆրեյա

16.12.2010, 15:16

Ես ավելի շուտ կասեի սա անձնական մեմուարներ են, քան ստեղծագործություն ու սրանց արժանի տեղը Ֆարֆալլա-ի Մեմուառների կողքն ա...
Չեմ հասկանում ինչն ա դրանց արժեքը, ընդհանրապես, համ ստեղծագործական, համ իմաստային.. ինչ-որ թանկարժեք ինֆորմացիա ա կրում սերունդներին ահմար?

1. Քյառթերի, Դիսկո Թագուհու ու Շնիկների մասին գրածիցդ ահհհավվոորր աբիժնիկի հոտ ա գալիս... ու ոնց ճիշտ նշել էիր, մարդիկ սկզբից էդ շնիկներից են լինում, հետո Դիսկո Թագուհի են դառնում.. Այ դու էլ ես էդպիսին... Ատում ես քյառթերին, որովհետև ժամանակին իրանց նման ես եղել, ատում ես Լուզերներին, որովհետև ժամանակին դու էլ ես նրանց նման եղել...

2. Ոնց որ ամեն տեղ փորձում ես ներկայացնել, որ քո ապրածը ու ցավը յուրահատուկ ա, բայց իրականում համոզված եմ, որ մարդկանց մեծ մասը կարա նմանատիպ բաներ գրի ու լացուկոծ դնի... Ոչ մեկից էլ յուրահատուկ չես, սովորական լակոտական տարիքի սրահարվածություններ, իրեն հատուկ պրոբլեմներ են...

3. Փոքր ժամանակ լրիվ ուրիշ մարդու աչքեր ես ունեցել... ցավում եմ, որ կյանքը քեզ դարձրել ա ուշերբնի...

4. Գնալով սկսում ես ավելի հիստերիկ բաներ գրել, բայց ուրիշներին սովորացնում ես, թե «իսկական» գրողը ոնց պետք ա գրի, գրողական տեխնիկաներ ես սովորացնում, դու էլ դրանց հետևի...

5. Սեքսի մասին գրածդ լրիվ քո ոճի մեջ ա... Սանձարձակ, ոչ մի արժեքներ չհարգող /ոչ ազգային, ոչ տարիքային... եւ այլն/, էնքան հարգանք չկա մեջդ, որ գոնե հասկանաս, որ աղջիկներ են կարդում թեման... Քո բոլոր ստեղծագործություններում էդ թեման անպայման շոշափվում ա, ոնց -որ էլ աշխարհում ուրիշ հետաքրքրթւոյւն չկա...

Մի խոսքով... Լավ չես աշխատում... :| Ես ձանձրացա...

հ.գ. Մաղթում եմ նորանոր Աշխատանքներ, նման զիբիլի փոխարեն....

SSS

16.12.2010, 16:13

Մի խոսքով... Լավ չես աշխատում... :| Ես ձանձրացա...

հ.գ. Մաղթում եմ նորանոր Աշխատանքներ, նման զիբիլի փոխարեն....
Ֆրեյ վավերագրությունա :)Թեկուզ ինչ որ աբիժնիկի կյանքից վերցրած :) ինչ կա որ, ինքնակենսագրությոոնը սռեղծագործություն չի? ինքը կարա շատերի համար զիբիլ լինի , շատերին ինչ որ բան տա...Չգիտեմ...

հ.գ. Սթիվեն Կինգն էլա աբիժնիկ եղել,եթե հիշում եք

հ.գ ոնց չեմ սիրում էդ բառը :oy

impression

16.12.2010, 17:14

ինձ դուր եկավ, ինձ ընդհանրապես քո մեջ աշխատելն ա դուր գալիս, Սօֆ

Rhayader

16.12.2010, 17:28

Ես ավելի շուտ կասեի սա անձնական մեմուարներ են, քան ստեղծագործություն ու սրանց արժանի տեղը Ֆարֆալլա-ի Մեմուառների կողքն ա...
Թե Ֆարֆալլան քեզ ինչ էր արել:D
Վերոհիշյալ մեմուարներին այնքան էլ ծանոթ չեմ, բայց այս աշխատանքի վերլուծական-քննադատական-մեմուարային ոճը չեմ ժխտում: Ինչևէ, առաջին անգամը չի, որ իմ աշխատանքները մեղադրում են ավելորդ օրագրայնության մեջ: Ազատ լինեմ՝ կմտածեմ դրա մասին:

Չեմ հասկանում ինչն ա դրանց արժեքը, ընդհանրապես, համ ստեղծագործական, համ իմաստային.. ինչ-որ թանկարժեք ինֆորմացիա ա կրում սերունդներին ահմար?
Հրաժարվում եմ մեկնաբանություններ տալ մինչև աշխատանքի ավարտը:

1. Քյառթերի, Դիսկո Թագուհու ու Շնիկների մասին գրածիցդ ահհհավվոորր աբիժնիկի հոտ ա գալիս... ու ոնց ճիշտ նշել էիր, մարդիկ սկզբից էդ շնիկներից են լինում, հետո Դիսկո Թագուհի են դառնում.. Այ դու էլ ես էդպիսին... Ատում ես քյառթերին, որովհետև ժամանակին իրանց նման ես եղել, ատում ես Լուզերներին, որովհետև ժամանակին դու էլ ես նրանց նման եղել...
Ինչպիսին կամ, ինչպիսին եղել եմ, ինչ մտածում եմ. անկեղծ աշխատանք: Իհարկե, համաձայն եմ, որ շատերը գիրքը չեն կարդա, եթե հերոսը Սուպերմենը չլինի, բայց ինքս Սուպերմենը չեմ, ու չեմ պատրաստվում վավերագրական աշխատանքի մեջ ինքս ինձ Սուպերմեն ներկայացնել: Ավելին, «անտիսուպերմենիզմը» շարադրանքի կոնցեպտուալ հատկանիշներից է:

2. Ոնց որ ամեն տեղ փորձում ես ներկայացնել, որ քո ապրածը ու ցավը յուրահատուկ ա, բայց իրականում համոզված եմ, որ մարդկանց մեծ մասը կարա նմանատիպ բաներ գրի ու լացուկոծ դնի... Ոչ մեկից էլ յուրահատուկ չես, սովորական լակոտական տարիքի սրահարվածություններ, իրեն հատուկ պրոբլեմներ են...
Միանշանակորեն համաձայն եմ: Ես ուզեցել եմ ցույց տալ մի սերնդի ապրումները, ոչ թե միայն իմ սեփական:

3. Փոքր ժամանակ լրիվ ուրիշ մարդու աչքեր ես ունեցել... ցավում եմ, որ կյանքը քեզ դարձրել ա ուշերբնի...
Ինչպես ասես: Այս հարցի շուրջ էլ դեռևս հրաժարվում եմ մեկնաբանություններ տալ:

4. Գնալով սկսում ես ավելի հիստերիկ բաներ գրել, բայց ուրիշներին սովորացնում ես, թե «իսկական» գրողը ոնց պետք ա գրի, գրողական տեխնիկաներ ես սովորացնում, դու էլ դրանց հետևի...
Եթե ցույց տաս, թե որտեղ եմ սեփական գրելու կանոններից շեղվել, շնորհակալ կլինեմ, քանի որ գրելուց հետո չեմ վերընթերցում, որպեսզի եզրերը չկլորացնեմ:

5. Սեքսի մասին գրածդ լրիվ քո ոճի մեջ ա... Սանձարձակ, ոչ մի արժեքներ չհարգող /ոչ ազգային, ոչ տարիքային... եւ այլն/, էնքան հարգանք չկա մեջդ, որ գոնե հասկանաս, որ աղջիկներ են կարդում թեման... Քո բոլոր ստեղծագործություններում էդ թեման անպայման շոշափվում ա, ոնց -որ էլ աշխարհում ուրիշ հետաքրքրթւոյւն չկա...
Միգուցե: Ասածիդ պատասխանը ներփակված է սեքսի մասին գրառման մեջ: Այլ կերպ ասած, ես Կոլումբոսը չեմ, ու Ամերիկա չեմ հայտնաբերել:

Մի խոսքով... Լավ չես աշխատում... :| Ես ձանձրացա...
Ինչպես կարողանում եմ:))

հ.գ. Մաղթում եմ նորանոր Աշխատանքներ, նման զիբիլի փոխարեն....
Շնորհակալություն մաղթանքիդ համար:)

ars83

16.12.2010, 17:42

Բայանդուր ջան, ինձ շատ հետաքրքիր է այս շարքը կարդալը (անկախ որոշ հարցերում տեսակետների տարբերությունից), մանավանդ, որ այն անձնական ներաշխարհի անկեղծ և համարձակ նկարագրումներ է պարունակում: Մեկ անգամ էլ կրկնեմ, որ ամենագրավիչ կողմերից մեկը հենց այս՝ տեքստի զանգվածի մեջ չպարտակած անկեղծությունն է:
Շնորհակալություն տեղադրելու համար: :ok Հուսով եմ՝ կշարունակես աշխատանքդ:

Ֆրեյա

16.12.2010, 17:49

Միանշանակորեն համաձայն եմ: Ես ուզեցել եմ ցույց տալ մի սերնդի ապրումները, ոչ թե միայն իմ սեփական:
Դու ուղղակի մեծամտությամբ ես տառապում...
Սերնդի ապրումները ցույց տալու համար պետք ա սերնդի կյանքը նկարագրեիր, ոչ թե քո... Քո նեղ անձնական... Քո նեղ անձնական պատկերացնումները մարդկանց մասին, նրանց տիպերի մասին... Մարդկանց մեծ մասը երջանիկ ու ուրախ մանկություն է ունեցել ու դժվար թե հասկանա քո հոգեվիճակը: Միայն մեծ գրողներին ա հաճողվում «բռնացնել» զանգվածների տրամադրությունները, իսկ դու դեռ գրող էլ չես, ուղղակի սիրողական ստեղծագործող ես :) ու ընդ որում բավականին սուբյեկտիվ ու շեղված ընկալում ունես, նենց որ չէի ասի, թե քո աշխատանքը ինչ-որ լուրջ մի բան ա իրանից ներկայացնում, կամ ճշգրիտ ա...

Եթե ցույց տաս, թե որտեղ եմ սեփական գրելու կանոններից շեղվել, շնորհակալ կլինեմ, քանի որ գրելուց հետո չեմ վերընթերցում, որպեսզի եզրերը չկլորացնեմ:
Առաջին, երկրորդ ու երրորդ մասերը ուղղակի օրագրային գրառում են.. դրանք ստեղծագործություն չեն... էլ չեմ ասում, որ Լուզերի մեջ գլուխս ֆռաց արտասահմանյան բառերի առատությունից.... :}

ars83

16.12.2010, 18:11

Այնքան հետաքրքիր հարցեր ես բարձրացնում, որ չեմ կարող շրջանցել, Անի ջան:

Սերնդի ապրումները ցույց տալու համար պետք ա սերնդի կյանքը նկարագրեիր, ոչ թե քո...
Հեղինակը նկարագրել է իր առջև դրված նպատակը.

փաստագրել կոնկրետ սերնդի առաջացումը՝ սեփական ու կյանքի ֆոնի վրա

Քո նեղ անձնական... Քո նեղ անձնական պատկերացնումները մարդկանց մասին, նրանց տիպերի մասին...
Կստացվեր անիրական հորինվածք: Յուրաքանչյուրս իրականությունն ընկալում ենք սեփական ներաշխարհի պրիզմայի միջով. սա էլ Բայանդուրի ընկալումն է, այն ժամանակվաիրականությունը՝ իր աչքերով: Եթե պատմության դասագիրք գրելիս լիներ, դիտողությունդ կհասկանայի, բայց նույնիսկ պատմության դասագիրք գրելիս հրավիրում են հեղինակների խումբ՝ սուբյեկտիվության տարրը նվազեցնելու համար (քանի որ ցանկացած պատկերացում սուբյեկտիվ է):

Մարդկանց մեծ մասը երջանիկ ու ուրախ մանկություն է ունեցել ու դժվար թե հասկանա քո հոգեվիճակը: Իսկ պե՞տք է արդյոք, որ հասկանան:

Միայն մեծ գրողներին ա հաճողվում «բռնացնել» զանգվածների տրամադրությունները, իսկ դու դեռ գրող էլ չես, ուղղակի սիրողական ստեղծագործող ես :)
Շատ արատավոր հասարակական սկզբունք է, պետք է ասեմ, ամեն մեկին համեմատել և ստիպել համեմատվել ժանրի ընդունված մեծությունների հետ: Այդպես քննադատները, հավանաբար, սպանեցին Սկրյաբինի՝ դաշնամուրային կոնցերտի ժանրում ստեղծագործելու ցանկությունը՝ համեմատելով նրան Շոպենի հետ: Մինչդեռ, իմ համեստ կարծիքով, Շոպենի երկու կոնցերտներից յուրաքանչյուրը զգալիորեն զիջում է Սկրյաբինի միակ գլուխգործոցին: «Բեթհովենի կրկնօրինակն է» անգամ այսօր կարելի է լսել Բրամսի ստեղծագործությունների մասին: Ինչո՞ւ: Յուրաքանչյուր մարդ անկրկնելի է իր մտածողության մեջ:

Lion

16.12.2010, 18:18

Ֆրեյա, ջան, իմ համեստ կարծիքով իհարկե, դու չափազանց խիստ ու կողմնակալ վերաբերմունք ես դրսևորում: Հիմի մարդը ստեղծագործումա, ընդ որում, էլի իհարկե իմ կարծիքով, բավականին արդիական թեմայով ու լավ ոճով - հիմի ստեղծագործումա - ինչ վատ բան կա սրա մեջ??

Moonwalker

16.12.2010, 18:32

Թեմայի մասով ասեմ, անկախ նրանից որ մտքերի մի 30-40%-ի հետ համաձայն չեմ (դե երևի ես էդ սերնդից չեմ էլի:think), դուրս լուրջ եկավ: Կարծում եմ, որ ինքնին էս թեմայի միտքը քաշով մեկ ոսկի ա: Ու սեփական կյանքի սպեկտրով սեփական կյանքի ժամանակը դիտարկելը լուրջ համարձակություն ու լուրջ փորձառություն ա պահանջում: ԻՄՀԿ մոտդ վատդ չի ստացվում: Պահեր կային, որ մտքերդ բյուրեղյա մաքրության էին հասնում, պահեր էլ կային, որ ասելիքդ չմարսեցի: Այնուամենայնիվ սեղմում եմ ձեռքդ եղբայր, շարունակիր նույն էնտուզիազմով: Ու հեչ էլ էական չի, թե ոմանց կողմից չես հասկացվի:;)

Rhayader

17.12.2010, 00:48

Իսկ թեմայի մասով ասեմ, անկախ նրանից որ մտքերի մի 30-40%-ի հետ համաձայն չեմ (դե երևի ես էդ սերնդից չեմ էլի:think)
Moonwalker, :love
Պարտավոր չես համաձայնել, չէ՞ որ սրանք իմ մտքերն են, իմ պատկերացումն աշխարհի մասին: Ու ավելին ես, ցավոք, չեմ կարող տալ: Եթե նույն գաղափարը դու իրականացնեիր, շատ հավանական է, որ ես էլ քո մտքերի 30-40%-ի հետ համաձայն չլինեի:
Բայց, ինչպես ակումբցիներից մեկի ստորագրության մեջ է, կյանքդ ափիդ մեջ. կարելի է վերցնել ու պատմել ամեն ինչ այնպես, որ բոլորին թվա՝ աշխարհում ամենաազնիվ ու ամենաարդար մարդն ես, որ հերոս ես ու երբեք ոչ մի բանից չես վախեցել, որ ամեն հարցում ճիշտ ես վարվել, ու եթե սխալվել ես, ապա միայն սեփական իմիջն արդարացնելու համար:
Բայց ես հո այդպիսին չեմ: Այն եմ, ինչ կամ: Ու դրա մասին էլ գրում եմ:

դուրս լուրջ եկավ: Կարծում եմ, որ ինքնին էս թեմայի միտքը քաշով մեկ ոսկի ա: Ու սեփական կյանքի սպեկտրով սեփական կյանքի ժամանակը դիտարկելը լուրջ համարձակություն ու լուրջ փորձառություն ա պահանջում: ԻՄՀԿ մոտդ վատդ չի ստացվում: Պահեր կային, որ մտքերդ բյուրեղյա մաքրության էին հասնում, պահեր էլ կային, որ ասելիքդ չմարսեցի: Այնուամենայնիվ սեղմում եմ ձեռքդ եղբայր, շարունակիր նույն էնտուզիազմով: Ու հեչ էլ էական չի, թե ոմանց կողմից չես հասկացվի:;)
:)

Chuk

17.12.2010, 10:03

Մոդերատորական. Gayl մասնակցի՝ անձնական հարթության, կպնողական գրառումը (որը ստեղծագործության քննարկում չէր) ու դրանից ծագած հիմնականում թեմայից դուրս զրույցը՝ որոշ դեպքերում վիճաբանության տարրերով, թվով 18 գրառում, ջնջվել է:

Rhayader

17.12.2010, 12:47

http://www.youtube.com/watch?v=823sxew032I
Փոքր մորաքույս մեզ մոտ էր գալիս քննություններին պատրաստվելու: Հորս հետ միասին սխեմաներ էին գծում, մեջը՝ տարբեր մասեր: «Հոսանքի աղբյուր», «կոնդենսատոր», «դիմադրություն», «լարման աղբյուր»: Կոնդենսատորն ու դիմադրությունը ես գիտեի, թե ինչ են: Բայց հոսանքի աղբյուրն ու լարման աղբյուրը շարժեցին հետաքրքրությունս:

Գնացի պատշգամբ, տետրի թուղթ վերցրեցի, ու վրան մանրամասն արտանկարեցի տեսածս սխեմաներից մեկը: Որ մեջը հոսանքի աղբյուր լինի: Ու տարա հորս մոտ.
- Պապ, վերցրու:
- Գնա, պարապում ենք:
- Չէ, վերցրու:
Երբ ես համառորեն խցկվեցի նրանց արանքն ու սխեման հպարտությամբ դրեցի իրենց բոլոր լեկցիաների ու գծագրերի վրա, հայրս ինձ ապտակեց: Առաջին անգամը չէր: Ու առաջին անգամը չէր, որ դա ինձ անարդար էր թվացել: Առանձնապես լավ եմ հիշում, երբ մի անգամ, տոնածառի խաղալիքը ջարդելու համար, ծեծեց ու անկյուն կանգնեցրեց:
Ես, «Առաջին սիրո երգը» ֆիլմի ազդեցության տակ, իմ անկյունից ասացի նրան.
- Տականք:
Ժամանակը ցույց տվեց, որ ես չեմ կարողանում ներել վիրավորանքները:
Հանրակացարանային շրջանն, ընդհանուր առմամբ, հետաքրքիր շրջան էր: Երբ շրջապատումդ երեխաներ են, նրանց ինժեներ կամ գիտաշխատող ծնողներն ու գրքերի որոշակի քանակությամբ գրքեր, դժվար է դրանից չտպավորվելը:
Չորս տարեկանում ես արդեն կարդում ու գրում եի հայերեն ու ռուսերեն: Ինքս պատկերացում չունեմ՝ ինչպես ռուսերենը, բայց հայերենը սովորել էի սփյուռքահայերի համար նախատեսված այբբենարանով:
- Պապ, էս ի՞նչ տառ ա:
- Չեմ ասի:
- Իսկ ես մտածում եմ, որ Ճ ա:
- Ինչի՞:
- Որովհետև ճանճի ա նման:
Մեծ փայտե արկղ կար տանը, որի մեջ ամանեղենն էին պահում: Ես միշտ երազում էի, որ այն նվիրեն ինձ, ու ես նրանից տնակ սարքեմ: Իսկ մինչ այդ իմ տնակներն իրար վրա դրված երկու աթոռ էին՝ մեկը սովորական, գետնին, մյուսը՝ թարս, որ փակի առաջինի դիմացը:
Մանկությանս առաջին գիրքը հենց հիմա ձեռքիս է. Ֆելիքս Գրիգորևիչ Լև, «Ինչից է ամեն ինչը»: Գիտա-գեղարվեստական պատմվածքներ դպրոցական կրտսեր տարիքի համար: «Արևիկ» հրատարակչություն, 1988: Եթե հանդիպեք այս գիրքը, բացեք կազմն ու թերթեք նկարները. պատկերացրեք, թե ինչ գանձ էր դա երեխայի համար:
Այդ գրքից ես իմացա, թե ինչ է կոչվում շոգեմեքենա, ինչն է ավելի ամուր՝ կա՞վը, թե՞ ապակին, ինչ է ատոմն ու շղթայական ռեակցիան, ու էլի շատ բաներ:
Ինձ ասել են, որ որոշ ծնողներ ստիպում են իրենց երեխաներին գիրք կարդալ: Իմ ծնողները փորձում էին ինձ ստիպել, որ չկարդամ: «Աչքերը կփչացնի», ասում էին:
Արդյունքում ես կարդում էի անկողնու տակ թաքնված:
Պատահում էին և այլ դեպքեր: Հիշում եմ, թե ինչպես ինձ խաղալիք ատրճանակ նվիրեցին: Չեմ հիշում ով էր, բայց ասաց՝ վերցրու, որ լավ տղա մեծանաս, թուրքերին սպանես:
Մինչ այդ մահվան հետ շփում չէի ունեցել, ու լսելով, որ ինչ-որ մեկին պետք է սպանեմ, ու որ դա քաջալերվում է, ոգևորվեցի:
Ատրճանակը պլասմասայե ձողերով էր կրակում, որոնց ծայրին ռեզինե «կպչուկ» էր: Երբ կրակում էիր հարթ մակերևույթի վրա, ձողը կպնում ու մնում էր: Մի երեկոյան ես հանեցի «կպչուկն» ու նստեցի խոհանոցի անկյունում, սկսեցի սպասել: Մտավ մեր հետ ապրող ընտանիքի աղջիկը: Իմ տարիքի էր: Նշան բռնեցի աչքին ու կրակեցի:
Բարեբախտաբար, խոհանոցը երկար էր, ատրճանակը՝ խաղալիք: Հարվածը հասավ նրա ձեռքին, սկսեց լացել, հավաքվեցին բոլորը: Աղջկա մայրն ասաց մորս. «Քո տղան մարդասպան է դառնալու»:
Իսկ ես չէի հասկանում, թե ինչն եմ սխալ արել. մի՞թե ատրճանակն ինձ մարդկանց սպանելու համար չէին տվել:

Արևածագ

17.12.2010, 13:20

Ինձ էլ շարքը դուր է գալիս, առավել ևս դուր է գալիս հեղինակի աշխատասիրությունն ու համառությունը: Նույնիսկ այնպիսի հարցերում, որոնց նկատմամբ իմ կարծիքը ծայրահեղորեն տարբեր է, նա այնքան աներկբա, համոզիչ տոնով է գրում, որ ինքս սկսում եմ ինձ կասկածել: Առայժմ գրավածի թույլ տեղն, ըստ իս, սեքսին, նվիրված բաժինն է, բայց արի ու տես, որ Մելիքի հետ զրուցելիս իմացա, որ իրեն հե'նց դա էր դուր եկել: :think
Նույնիսկ այն, որ հեղինակի տեսակետները տարբերվում են իմինից, առիթ չի տալիս, որպեսզի չնկատեմ գրագետ կազմակերպված խոսքն ու ընթերցողին «կապելու» վարպետությունը:
Ի վերջո ոչ մեկիս ձեռքերն էլ կապած չեն, որպեսզի տեղի- անտեղի քննադատության փոխարեն, «պատռված ջինսերի» կողքին սեփական «քաթանե շալվարի» կամ «դարսերով կիսաշրջազգեստի» պատմությունները ներկայացնենք: ;)

Ֆրեյա

17.12.2010, 14:32

Հետաքրքիր էր... :) Բայց ավելի շատ վատ իմաստով...
Երկու բան նկատեցի. փորձում ես բոլորին ասել, որ մոզգ ես եւ փորձում ես արդարացնել քո ներկայիս վերաբերմունքը հայրիկիդ նկատմամբ:

Հա, լավ.. ասենք թե խելացի ես... Բայց ինչպես ես օգտագործել այդ խելքդ? Մեծամիտ մարդ ես մեծացել, ոչ մի լուրջ գործ չես արել, ոչ մի նպատակ չես դրել ու չես հասել...

Մյուս կողմից էլ, ինչքան էլ ինքդ քեզ արդարացնես, մեկա մեղքի զգացում ունես ծնողներիդ հանդեպ...
Մտածի դրա մասին :B

Մի քիչ շտապեցի. իրականում երրորդն էլ է ակնհայտ. փորձում ես քո արարքների մեղքը բարդել ուրիշների վրա...
Իբր թե երեխա էիր ու չէիր հասկանում, որ մեկ ուրիշին ցավ պատճառելը վատ է, ու եթե քեզ մեկն ասել էր՝ առ քեզ ատրճանակ, որ սպանես, նա էր մեղավոր, որ «սպանում ես»...
Նույն կերպ մյուս արարքներիդ համար պատասխանատու ես համարում քեզ սովորացնողներին:
Իսկ տոնածառի խաղալիք ջարդելը շատ վատ արարք է, պետք է ծնողները դաս տան երեխուն, որ մյուս անգամ զգույշ վարվի իրերի հետ ու դաստիարակված մարդ մեծանա;

Lion

17.12.2010, 16:33

Մանկությանս առաջին գիրքը հենց հիմա ձեռքիս է. Ֆելիքս Գրիգորևիչ Լև, «Ինչից է ամեն ինչը»: Գիտա-գեղարվեստական պատմվածքներ դպրոցական կրտսեր տարիքի համար: «Արևիկ» հրատարակչություն, 1988: Եթե հանդիպեք այս գիրքը, բացեք կազմն ու թերթեք նկարները. պատկերացրեք, թե ինչ գանձ էր դա երեխայի համար:
Այդ գրքից ես իմացա, թե ինչ է կոչվում շոգեմեքենա, ինչն է ավելի ամուր՝ կա՞վը, թե՞ ապակին, ինչ է ատոմն ու շղթայական ռեակցիան, ու էլի շատ բաներ:

Լավ գիրք էր ;)

E-la Via

18.12.2010, 13:33

Կարդացի շարքը… Հետաքրքրի էր, յուրահատուկ, լավ շարադրված: Սա օրագրային գրառում է, թե այլ բան ինձ այնքան էլ չի հետաքրքրում, կարևորը, որ այն ինչ կարդացի ինձ դուր եկավ: Անիմաստ եմ գտնում այստեղ վերլուծության ենթարկել հեղինակի քայլերը, դրանց սեփական պատճառները, հետևանքները, մտածելակերպը, որոնք կարող են ինձ էլ խորթ լինել: Կարևորը կարողացել է անկեղծ շարադրել, իսկ դա այնքան էլ հեշտ բան չէ: Քչերն են կարողանում իրենք իրենց հետ անկեղծ լինել, ուր մնաց թե դա թղթին հանձնեն ու ներկայացնեն:
Մի խոսքով՝ ապրես Rhayader , լավ ես գրել ու այդպես էլ շարունակի: Մյուս գործերիդ այնքան էլ ծանոթ չեմ, բայց սա ինձ դուր է գալիս:

Հ.Գ. Սեքսին նվիրված բաժինը ամենաուժեղն էր ;):

ars83

18.12.2010, 14:35

Բայանդուր, կարելի՞ է որոշ դրվագներ սեփական մանկությունից/պատանեկությունից տեղադրել քո թեմայում, որոնք շատ նման են քո նկարագրածներին: Թե՞ դու նախընտրում ես, որ ընթերցողը չընդհատի քո գրած շարքը:

Շնորհակալություն: :)

Morg

18.12.2010, 18:19

Ինձ էլ դուր եկավ գրածները, համենայն դեպս ես էլ չեմ փորձում ինչ որ պատճառներ ման գալ նման գրառումներ կատարելու: Միտքը լավ էր շարադրված, ընթերցողին հաճելի:

Rhayader

18.12.2010, 18:54

http://www.youtube.com/watch?v=bch1_Ep5M1s&feature=player_embedded
Ինքնակենսագրական պատմություններն, իհարկե, կարևոր են, բայց եկեք չմոռանանք «պատռված ջինսերի սերնդի մասին»:
«Պատռված ջինսերի սերնդի» առաջացումից մոտ քառասուն տարով ուշանալով, ես քիչ բան կարող եմ պատմել ամենասկզբի մասին: Բայց կանեմ, ինչ կարող եմ:
Ի տարբերություն քյառթերի, որոնք բնականոն ճանապարհով «սուզվում» էին «պատռված ջինսերը» ձևավորվում էին լրիվ այլ մեխանիզմով: Այլ կերպ ասած, դա նեղ ու բավականին փշոտ սանդուղք էր, որից ընկնողները կամ մոտակայքով սուզվողները ձգտում են բռնել-քաշել իրենց հետ: Քո բարձրանալն ասես անձնական վիրավորանք ընդունեն:
Սանդուղքի տարբեր մակարդակների վրա հարթակներ կան՝ «Գագաթ» ցուցանակով: Ամեն հարթակի վրա տարբեր մարդիկ են նստած: Ոմանց համար դա ժամանակավոր ապաստան է, ոմանք իսկապես հավատում են, որ հասել են գագաթին: Ինչքան ավելի ես վերև շարժվում, այնքան ավելի քիչ են թե ընկնողները, թե սուզվողները, թե հանգստացողները:
Սանդուղքն իրականում գագաթ չունի: Համենայն դեպս, ոչ ոք դեռ նրան չի հասել: Բայց ասում են, որ եթե այն կա, ապա տանում է դեպի իրական ազատություն:
Սանդուղքը նեղ է, չնայած բարձրացողների ոչ այնքան մեծ քանակի, հաճախ է պատահում, որ երկու հոգի նրա վրա բախվեն իրար: Նամանավանդ երբ մեկը, վիրավորված ու հոգնած պայքարից, կանգ է առել, որ շունչ առնի, կամ էլ կամք չի մնացել բարձրանալու համար: Հնին կարող ես շալակդ առնել ու օգնել բարձրանալ, կամ կարող ես հաղթել նրան ու ուժ ստանալ. ոչինչ ավելի չի հուսադրում ու օգնում, ինչպես սանդուղքի վրա տարած հաղթանակը:
Ցանկացած դեպքում, մի մոռացիր, որ դիմացինդ էլ է նույնը մտածում: Ու եթե շալակդ վերցրած տանում ես, մի մոռացիր, որ քեզ կարող են գցել ներքև՝ սեփական կամքն ուժեղացնելու համար:
Հարթակների վրա մնալու պատճառներից մեկը դա է. հարթակների վրա վստահությունն էլ ավելորդ շռայլություն չի:
Երբեմն-երբեմն իրենց երիտասարդությունից արբած, հավատացող խմբերով բարձրանում են, գրավում հարթակներից մեկն ու իրենց համար դրախտ հայտարարում: Հաճախ դրանք ուրիշների կողմից հալածված մարդիկ են կամ սեփական հարթակի լուզերներ, որոնք «ավելի լավ աշխարհ» են փնտրում:
Դրա համար էլ շատ հարթակներ ատում են իրար:
Ոչ մի դրախտ հավերժ չի, էնտրոպիան հաղթում է ամեն ինչին:
Բայց բոլորին միավորում է մի բան, որը շատ հատուկ է ճանապարհի սկզբին, ու աստիճանաբար մարում է: Անգլերեն դա հնչում է «determination». հայերենի «վճռականություն» համարժեքն ամբողջությամբ չի կարող արտահայտել իմաստը:
Իհարկե, միակողմանի սանդուղքն ազատության կատարյալ հակապատկերն է, նամանավանդ ազատության ձգտողների համար: Բայց մեր համար այն ազատության հասանելի արտահայտում էր. մենք այն մագլցում էինք սեփական, ոչ թե ուրիշների կամքով: Ամեն մեկն իր սեփական կամքով էր այն ընտրել: Այն մենք էինք մեզ համար կանգնեցրել: Ու մենք չէինք բացառում կամ խանգարում այլ աստիճանների գոյությանը:
Իրականում աստիճանները շատ էին: Թեև աստիճանից աստիճան հարաբերությունները հազվադեպ էին տարբերվում հարթակից հարթակ հարաբերություններից: Կարելի է ասել՝ նույնը, բայց հիերարխիայի այլ մակարդակի վրա:
Ազատությունը կլիներ ցանկացած ուղղությամբ թռչելու հնարավորությունը: Բայց ներքև քաշողների, սուզվողների ու ընկնողների ներկայությունը, ինչպես նաև կրոնական ու քաղաքական զենիթային կրակը ոչ թռիչքային պայմաններ էին ստեղծել մարդկանց համար:
Ինչևէ, ոմանք ժամանակի ինչ-որ պահի պարզում էին թևերն ու թռչում:
Ցավոք, սովորաբար թռչում էին միայն մի քանի վայրկյան՝ պատուհանի գոգից մինչև ասֆալտին բախվելը:
Կարծել, թե «պատռված ջինսերը» նոր ժամանակների ծնունդ են, սխալ կլինի: Դեռ վաթսունականներին, չնայած սովոկների ճնշմանը, հիպպիական շարժման ամերիկյան բումն իր արձագանքը գտավ նաև ԽՍՀՄ երկրներում՝ բումբոքսն ուսին կամ կիթառը մեջքի ետևում կախած փռչոտ ու ջինսավորված հիպպիներ, կոմմունաներ, խոտի վրա նստել (ոչ թե ինտենսիվ մարիխուանա ծխելու իմաստով, այլ բառացիորեն): ԿԳԲ-ն, տարբեր ծայրահեղության քայլերի դիմելուց բացի, շատ խելացի ստրատեգիական քայլի դիմեց. նա ուշադիր հետևեց, որ հիպպիական շարժումը գաղափարախոսներ ու գաղափարախոսություն ձեռք չբերի ոչ ներսից, ոչ էլ դրսից: Իսկ արտասահմանին կապկելն արագ է ձանձրացնում մարդկանց:
Ամեն ժամանակաշրջան իր հերոսներն ունի: Ստաս Նամինը (իսկական անունը՝ Անաստաս Միկոյան, բայց բոլշևիկը չի) կազմակերպեց Երևան-81 ռոք-փառատոնը, նույնիսկ իշխանությունների արգելքի վրա թքած ունենալով:
Սովոկները ոչնչացրեցին փառատոնի ձայնագրությունն, արգելեցին որևէ հիշատակում մասս-մեդիայում: Փորձեցին ջնջել մարդկանց հիշողությունից: Նոր իշխանությունները չվերականգնեցին. նրանք իրենց գործերն ունեին՝ իշխանությունն ամրապնդել, Լենինի արձանները քանդել, պատերազմ հաղթել, երկրաշարժի հետևանքները հաղթահարել:
Որոշ պատճառները հարգելի էին: Որոշները՝ ոչ:
Բայց «պատռված ջինսերի» վրա բոլորը թքած ունեին: Եթե մենք բողոքեինք, վտանգ կդառնայինք, ու մեզ կտրորեին: Միասնությունը դարձավ երկրի ազգային անվտանգության հարց:
Բայց մենք օգտվեցինք այն փաստից, որ պետության աչքը թեքված էր: Այո, ոչ մեկը չէր պատրաստվում տալ մեզ այն ամենն, ինչ խլել էր սովետը: Ամեն մեկն ինքը թող վերցներ այն, ինչ իրենն էր:
«Պատռված ջինսերը» չեն մոռանում: Ու չեն ներում:
Շարժման հին հերոսների կողքին հայտնվեցին նորերը. «Ոստան Հայոցի» տղաներին դժվար է նոր համարել, հայտնվեցին «Ալքն» ու ավելի ուշ՝ «Ալտեր Էգոն»: Չգիտեմ, արդյո՞ք Ռուբեն Հախվերդյանը պատկերացում ունի, որ շարժման վերածննդի խոշորագույն հերոսներից է եղել ու մնում: Բոլորին անհնարին է թվարկել:
Մենք սկսեցինք աստիճաններ կանգնեցնել: Սկսեցին տարածվել Կեն Կիզիի, Չակ Պալանիկի, Ջորջ Օրվելի, Ջերոմ Դեյվիդ Սելինջերի, Հարպեր Լիի գրքերը:
Սովետի ժամանակ ամեն ինչ այնքան պարզ էր. ամեն ինչ իմաստ ուներ՝ սովետական մեծ տերության, այդ հսկայական օրգանիզմի բարօրությունը, ու մարդիկ այդ օրգանիզմի բջիջներն էին:
Երբ օրգանիզմը մահացավ, մարդիկ մնացին առանց նպատակի: Իհարկե, մնում էր գոյատևելու ու սեփական ընտանիքի բարօրության մասին հոգալու նպատակը, բայց դա այնքան էլ գլոբալ գաղափարախոսություն չի:
Այլ կերպ ասած, մարդիկ միանգամից զրկվեցին իրենց միավորող ամեն ինչից:
Նման դեպքերում կողմերն ակտիվանում են, ու ամեն մեկը տորթի իր կտորն է պոկում: Եհովայի վկաները, եկեղեցին, նացիստները, ՀՀՇ-ականները, հիսունականները... ամեն մեկն իր դուռն էր բացում ու իմաստ առաջարկում:
Հիմարություն կլիներ չմասնակցել: Ի վերջո, մենք ոչ կրոնական, ոչ քաղաքական աղանդ չէինք, ոչ ոքի չէինք ստիպում մեզ միանալ, ում դուր չէր գալիս՝ ազատ էր գնալ: Շարժումը ղեկավարներ չուներ, ու մասնակիցներից քչերն իրենց վրա դրված ղեկավար կհանդուրժեին:
Մենք տերերից չէինք փախնում, որ նոր տերերի ձեռքն ընկնեինք:
«Եղիցի քաոս», ասացինք մենք: Ու տեսանք, որ այն բարի է:
Ես ինքս «պատռված ջինսերի» նոր սերնդի ներկայացուցիչներից եմ (90-ականների վերջ):
Փոքր ժամանակ ինձ ներշնչել էին, որ ռոքն աղմուկ է: Երբևէ ռոք լսած չլինելով, ես ագրեսսիվորեն ատում էի ռոքը:
Ի՞նչն ինձ ստիպեց փոխել կարծիքս:
«Պատռված ջինսերի սերնդի» շարժիչ ուժը. «մագնիսների օրենքը»:

KiLa

18.12.2010, 19:59

Բարև հարգելիս...
Չգիտեմ ինչու՞, բայց այս անգամ մի երկու խոսք ասելու ցանկություն առաջացավ: Սա էլ երևի նրա համար, որ համբերությամբ զինվեցի ու փորձեցի կարդալ գրառումներդ մինչև վերջ: Սովորաբար հենց սկզբի մի քանի տողից հետո, էլ շարունակելու ցանկություն չէր լինում:
Հասկացա, որ գրելու տոնդ վանում է ինձ ու երևի ինձ նման շատերին: Կներես, բայց շատ սովորական դարձած ,,աբիժնիկության" սուր հոտ է փչում:
Ընդհանուր առմամբ դուր եկավ: Բայց ասեմ, որ բանի նման չէին #0, «Loser» և «Քյառթ»-ը: Մի քիչ խիստ է ասված, բայց համաձայն եմ Ֆրեայի հետ:

1. Քյառթերի, Դիսկո Թագուհու ու Շնիկների մասին գրածիցդ ահհհավվոորր աբիժնիկի հոտ ա գալիս... ու ոնց ճիշտ նշել էիր, մարդիկ սկզբից էդ շնիկներից են լինում, հետո Դիսկո Թագուհի են դառնում.. Այ դու էլ ես էդպիսին... Ատում ես քյառթերին, որովհետև ժամանակին իրանց նման ես եղել, ատում ես Լուզերներին, որովհետև ժամանակին դու էլ ես նրանց նման եղել...

Ասեմ որ ինքդ ես հիմքեր տալիս ընթերցողին նման կերպ մտածելու...
Անցնենք առաջ: Բոլոր մարդիք՝ , ինչպիսին էլ նրանք լինեն, ինչ ընտանիքում էլ նրանք ծնվեն, ինչ հասարակության ու շերտավորումի մեջ էլ դաստիրակություն ստանան,՝ իրավունք ունեն փորձելու երջանիկ լինել: Այս ճանապարհին հաճախ են լինում սայթաքումներ ու անհաջողություններ: Հաճախ մարդիք իրենք էլ չեն հասկանում թե իրենց ի՞նչ է պետք: Այդպիսի բարդ հոգեբանական իրադրությունների նման բացատրությունը, կներես, բայց նմանվում է ցինիզմի:

Տեսե՞լ եք, թե ինչպես է պատահում, որ խիստ սիրված ու սեքսուալ աղջիկն, ընկերոջից բաժանվելուց հետո հանկարծ քնում է պզուկոտ կիսաքյառթ անհաջողակի հետ, ու հաջորդ օրը պետք է ընտրություն կայացնի. կամ ատի ինքն իրեն ու հայտարարի, որ լուզերն օգտվել է իր դրությունից, կամ էլ ասի, որ «նա չէր էլ պատկերացնում, թե Մխիթարն իրականում ինչ լավ ու խորը, զգայական մարդ է»:
Պարոնայք, դիմավորեք. She's the Disco Queen!!!
Վերը նշված իրավիճակը հիշեցրեց ,,Կազինո" ֆիլմը...Բայց մարդիք դրան կարող են այլ անուն տալ կամ էլ այլ տեսանկյունից դիտել: Գուցե դա հենց այն նվիրական ու սուրբ զգացմունքն է, որը երբեմն պատժում է մարդկանց իրեն անտեսելու համար...
Եթե սա վերաբերում է կոնկրետ մարդու և իրավիճակի, ուրեմն հաստատ առկա է անձնական վիրավորանքը, այսինքն՝ աբիժնիկը: Իսկ եթե քննարկվում է երևույթը ընդհանուր առմամբ, այն բավականին բարդ վերլուծություն պահանջող թեմա է և արժանի է հատուկ մոտեցման:

Այլ կերպ ասած՝ Loser Triumphant! Այդպես տարածվեց 90-ականների սկզբի համաճարակը: Այն, ինչ դեռ երեկ ամոթալի էր (անգրագետ, ժարգոնային խոսելաձևը, դասերը չսովորելը, ծխելը և այլն) դասարանում դառնում էր հպարտության ու ինքնաարտահայտման միջոց:
Սա ունի ավելի վաղ պատմություն, և սխալ է այն վերագրել միայն 90-ականներին:

Ի բախտավորություն քեզ՝, թե հակառակը՝, երևում է, որ շատ հեռու ես գտնվել փողոցային ,,ֆոլկլյորից՛՛:

Քյառթերն ամբողջ օրը դրսում ընկած էին: Լրիվ բնական էր, որ նույն դրսում ընկած «բլատնոյ ձյաձկեքը» կթթվեին նրանց ականջներին իրենց «պանյատներով ու ճշտով»: Հետո՝ «բլատնոյ ձյաձկեքից» շատերն իրենց միջավայրի բարդ-հեքիաթասացներն են: Երեխաներին էլ չէր ձգում Հովհաննես Թումանյանի «Կռնատ Աղջիկը», բայց նրանք հաճույքով լսում էին բանտային ֆոլկլյորի հերոսների «տանելու», «դանակը հանելու ու սրտին խփելու», «պիստալետը հանելու, գլխին դնելու» ու այլ հերոսական արարքների մասին: Այդ պատմություններից շատերի մասշտաբը համեմատելի է «Մատանիների Տիրակալի» հետ. մենթ-նազգուլները հետապնդում են հերոսին, հետո հսկայական ճակատամարտ է տեղի ունենում «ճշտով տղերքի» ու «ոչ ճշտով տղերքի» (սովորաբար այս արտահայտության փոխարեն պատահական հայհոյանք է), և այլն:
Քյառթերի մեջ շատ արագ տարածվեցին «անաշան», մոլախաղերը, հոմոսեքսուալ փորձերը, այլ բաներ, որոնք հատուկ են բանտային ուղղվածության հույժ արական շրջապատներին:

Վերը նշվածից ելնելով կասեմ, որ ամենափոքր պատկերացումն անգամ չունես փողոցային դաստիրակության ու ,,բլադնոյ ձյաձկեքի" մասին:
Հոգ չէ: Չէի ասի թե դա պարտադիր է: Բայց պարտադիր չէ նաև այդ մասին գրելը: Փառք աստծո, դու կարող ես շատ ուրիշ բաների մասին գրել: Ուրեմն գրիր ինչը զգացել ես, ինչը ապրել ու ճանաչում ես: Հակառակ դեպքում ինձ մոտ կարծիք է առաջանում, թե դու ,,աբիժնիկ" ես փողոցից ու ,,բլադնոյներից":
Նորից եմ ասում. արդեն մի քանի անգամ փորձում էի կարդալ գրառումներդ, բայց այդ սկիզբը ինձ խանգարում էր: Իսկ դրանից հետոն դուր եկավ: Հատկապես #11, «S.E.X»: Ուղղակի այստեղ էլ մի քիչ խորթ է մատուցման ձևը: Բայց արտահայտված մտքերի հետ համաձայն եմ:

Այնինչ պետք էր, սեփական իլյուզիայի հետևից ընկնելու փոխարեն, ապրել ու սիրել սովորել:

Սեքսն ու սեռական կոնտեքստը չգիտես ինչու միայն ագրեսսիայի, հայհոյանքի իմաստով են օգտագործում: Այնինչ ամուլ պսևդոէսթետները, որոնք այդքան սիրում են խոսել վարդերի, միակների ու այլ նման բաների մասին, պարզապես վախենում են նայել մարմնական սիրո գեղեցկության աչքերի մեջ:
Խուսափիր չափից ավել ինքնատիպ երևալուց: Այն երբեմն կարող է վանել ընթերցողիդ: Իսկ չափից ավել բարդ, նեղ մասնագիտական, օտարամուտ կամ համաժողովրդական բառերը, դժվարեցնում են ասելիքիդ ընկալումը: Չգիտեմ, երևի քեզ ավելի դուր է գալիս կարծիքը՝, թե դու ինչքան զարգացած ու ինֆորմացիայով լեցուն մարդ ես: Բայց հավատա, հեշտ հասկացվելուց ավելի մեծ խնդիր գրողը չպետք է ունենա, որովհետև նա վերջ ի վերջո գրում է իր ժողովրդի համար: Անգրագետ, կիսագրագետ, միջն. կրթությամբ... Իհարկե այստեղ չհասկանանք այս առումով ասված ....... ռուսերեն դարձվածքը...

Շնորհակալություն: Իրականում, թեև համոզված չեմ, որ կարող եմ վերցրածս նպատակը լավագույն կերպով իրականացնել (փաստագրել կոնկրետ սերնդի առաջացումը՝ սեփական ու կյանքի ֆոնի վրա), ինչ-որ մեկը պետք է դա աներ: Ու ոչ մեկը, մինչև հիմա, դա չի արել:
Գիտես, ինձ թվում է, որ դու բավարար չափով ինֆորմացված չես, որպեսզի ,,փաստագրես" կոնկրետ սերնդի առաջացումը: Գրիր քո ու քո ապրումների մասին, իրավիճակների մասին որոնց մեջ հայտնվել ես...
Սա իմ սուբեկտիվ կարծիքն է: Հարգանքներս...

Rhayader

19.12.2010, 16:16

Rhayader

19.12.2010, 17:52

http://www.youtube.com/watch?v=ByD7RpT9bMw&feature=player_embedded
2005-ին Avalon ֆորումի երեխաներով որոշեցինք «միտինգ» (հանդիպում) կազմակերպել՝ արևածագը դիտելու նպատակով:
Դեպքերի նախապատմությանը ես դեռ կանդրադառնամ, այժմ բավական է միայն ասել, որ արդեն հինգ օր էր, ինչ փողոցում էի ապրում ու քնում էի Թամանյանի արձանի տակ:
Ցանկացած դեպքում, ես բավականաչափ սոված էի ու բավականաչափ սիրահարված, որպեսզի ընդունեի նրա հրավերը:
Երբ դու տասնչորս տարեկան աղջիկ ես, ապրում ես տատիդ հետ, ու տուն ընթրիքի ես հրավիրել տարիքիցդ շատ բոյֆրենդներ, ու հայտնվում է իմ նման նաիվ ու «տխուր կերպարի ասպետ» մեկը, բնական էր, որ տատիկդ ինձ միանգամից սիրեց:
Երբ ասացիր, որ առավոտյան ժամը չորսին պետք է գնաս ֆորումով լուսաբացը դիտելու, իմ խոստումը, որ ես քեզ կտանեմ ու կենդանի ետ կհասցնեմ, համոզեց տատիդ:
Ես, ինչպես խոստացել էի, չէի թողնում քեզ, որ քնես: Տատիկդ, որը, պրոֆիլակտիկ նկատառումներով մեզ հետ էր մնացել, ժամը մեկին գնաց քնելու:
Հետո դու առաջարկեցիր դուրս գալ պատշգամբ՝ ծխելու:
Մենք դուրս եկանք:
Գիտե՞ս, որքան էլ զարմանալի է, ծխելուց քո ձայնը ոչ մի կերպ չէր վնասվում: Իսկ դու ծխում ու հայհոյում էիր, ինչպես նավաստին:
Բայց պարզության պահերին ձայնդ հոգուս խորքն էր քերում:
Ады сознаний и подсознаний моих,
Ады, где мертвые мысли хоронят живых...
Գիտե՞ս, որ դու ես ինձ իրականում ծխել սովորեցրել: Իսկապես ծխել: Հիշու՞մ ես բալի համով Captain Black-ները, որ հատը 100 դրամով գնում էինք Օպերայի մոտից:
Դժվար թե:
Մենք ծխեցինք, ընթացքում զրուցելով: Հետո վերադարձանք սենյակ: Հետո էլի ծխելու:
Մի կարծիր, թե ես իսկապես ոչինչ չէի հասկանում: Պարզապես ինձ պետք էր, որ դու հաջորդ օրն ընկերուհուդ ասես.
- Знаешь, я попробовала. Он лох.
Ժամը երեքին ես գլուխս դրեցի ծնկներիդ ու խնդրեցի ինձ համար Սնորրի Ստուռլուսոնի գիրքը կարդալ:
Ու քնեցի:
Երազում ինքս ինձ գրքի հերոսն էի տեսնում, որը վերջինն էի կարդացել. արքայազն Կորվինը «Ամբերի Ժամանակագրությունից»:
Երբ դու ինձ սկսեցիր արթնացնել (իսկ դա հեշտ գործ չէր, այնպես որ գործի գցեցիր բռունցքով ու ոտքով հարվածելը), ես վեր կացա, բայց գլուխս դեռ երազիս մեջ էր: Մենք միջանցքով իջանք ներքև, հանկարծ ինչ-որ մեքենա եկավ ու կանգնեց: Դու ինձ հրեցիր պատի հետևն ու թաքնվեցիր: Հետո, երբ Սարյանի այգով էինք անցնում, ինչ-որ ձայն լսեցիր ու սարսափահար ասացիր.
- Все, сейчас тебя убьют, а меня изнасилуют.
Իսկ ես, դեռ երազիցս, պատասխանեցի.
- Жаль, что я не держал в руках ни колющего, ни режущего оружия с тех пор, как потерял память.
- Не надо вот этого, ладно? Не надо.
Մենք, չնայած քո վախերին, հանգիստ հասանք Կասկադ: Ոչ ոք դեռ չէր եկել: Դու պնդեցիր, որ նստենք լուսավոր տեղ:
Հետո եկան ֆորումակիցներն ու մենք, միասին թեյ խմելուց հետո, սկսեցինք Կասկադով բարձրանալ: Արդեն սկսել էր լուսանալ:
Պարզվեց՝ հորիզոնը Կասկադի վերևից էլ բաց չի: Հաղթանակի այգով սկսեցինք վազել, որ հասցնենք: Մայր Հայաստանի հուշարձանի մոտ, բլրի ետևից արևը սկսեց դուրս գալ: Երկու շենքի արանքից: Մի րոպեից էլ պակաս տևեց՝ արևի շարժումն աչքով էլ էր դիտելի:
Մի րոպե անց արևն արդեն սկսել էր լուսավորել գունատ ու մոխրագույն երկինքը:
Այդ օրը ես որոշեցի առաջ շարժվել:

Gayl

19.12.2010, 19:25

Ինչ ուրախ եմ, որ ստիպված չեմ բոլորին դուր գալ:))
Ինչու՞:think

Աբիժնիկության տպավորություն իմ մոտ էլ է առաջանում առաջանում: Քյառթերի մասին մի բան ես գրում, համատարած հիստերիկա է սկսում: Մի՞թե այդքան շատ մարդիկ իրենք իրենց տեսան իմ գրածի մեջ:
Եթե գտնվեին այդպիսի մարդիկ կարծում եմ դու կիմանայիր:

KiLa

19.12.2010, 21:01

Ինչ ուրախ եմ, որ ստիպված չեմ բոլորին դուր գալ:))
Աբիժնիկության տպավորություն իմ մոտ էլ է առաջանում առաջանում: Քյառթերի մասին մի բան ես գրում, համատարած հիստերիկա է սկսում: Մի՞թե այդքան շատ մարդիկ իրենք իրենց տեսան իմ գրածի մեջ:

Չեմ կարծում, որ հակառակորդներ կամ ,,թշնամիներ" ձեռք բերելը քաջություն կամ հերոսություն է...

Հիստերիկայի ոչ մի նշան չեմ տեսնում: Եվ մարդիք ոչ թե իրենց տեսան ,,քո գրածի" մեջ, այլ ես կասեյի, որ տեսան ոչ իրականությունը, չ՝եղելությունը...
...Նման մի զգացողություն ունեցա բոլորովին վերջերս, երբ լսեցի, որ անգլիական ինչ որ մի հանրագիտարանում, հայաստանը ներկայացված է եղել որպես կիսամահմեդական երկիր: Այսինք՝ ընդամենը սխալ ինֆորմացիա ու վերջ:
Հարգանանքներով...

Շինարար

19.12.2010, 21:14

Ինչ ուրախ եմ, որ ստիպված չեմ բոլորին դուր գալ:))
Աբիժնիկության տպավորություն իմ մոտ էլ է առաջանում առաջանում: Քյառթերի մասին մի բան ես գրում, համատարած հիստերիկա է սկսում: Մի՞թե այդքան շատ մարդիկ իրենք իրենց տեսան իմ գրածի մեջ:

Ռայադեր, իզուր ես խառնում առողջ կարծիքը աբիժնիկության հետ, մասնավորապես Կիլայի գրառման մեջ, որին հաջորդեց քո այս գրառումը, աբիժնիկության նշույլ չկա, ընդ որում հաշվի առ, որ առողջ կարծիքի հետ կարելի է չհամաձայնել, բայց ոչ այն աբիժնիկություն համարել այնպես, ինչպես քո գրածի հետ կարելի է չհամաձայնել, այն չհավանել, բայց անտաղանդություն համարել համենայն դեպս իմհկ չի կարելի: Ինչ խոսք, դու լավ ես գրում, նույնիսկ շատ լավ, ու Կիլան էլ շատ լավ, ուշադիր, թեկուզ քոնի հետ չհամընկնող կարծիք է հայտնել քո գրածի մասին, շատ առողջ կարծիք, որի հետ ես լիովին համաձայն եմ: Քո փոխարեն, կփորձեի հետևություններ անել այդ կարծիքից, թեկուզ վերջնական հետևությունդ լինի այն սխալ համարելը:

Rhayader

19.12.2010, 21:36

Ռայադեր, իզուր ես խառնում առողջ կարծիքը աբիժնիկության հետ, մասնավորապես Կիլայի գրառման մեջ, որին հաջորդեց քո այս գրառումը, աբիժնիկության նշույլ չկա, ընդ որում հաշվի առ, որ առողջ կարծիքի հետ կարելի է չհամաձայնել, բայց ոչ այն աբիժնիկություն համարել այնպես, ինչպես քո գրածի հետ կարելի է չհամաձայնել, այն չհավանել, բայց անտաղանդություն համարել համենայն դեպս իմհկ չի կարելի: Ինչ խոսք, դու լավ ես գրում, նույնիսկ շատ լավ, ու Կիլան էլ շատ լավ, ուշադիր, թեկուզ քոնի հետ չհամընկնող կարծիք է հայտնել քո գրածի մասին, շատ առողջ կարծիք, որի հետ ես լիովին համաձայն եմ: Քո փոխարեն, կփորձեի հետևություններ անել այդ կարծիքից, թեկուզ վերջնական հետևությունդ լինի այն սխալ համարելը:

Շինարար, երբ դու Ա տառն ես նկարում, որ Ա նշանակի, ու քեզ ասում են, որ իրականում դու պարզապես Ա տառից աբիժնիկ ես, դրա մեջ ոչ մի առողջ կարծիք չեմ տեսնում:
Լավ, աբիժնիկ եմ, աշխարհի ամենաաբիժնիկ մարդն եմ: Ստեղծագործության կոնտեքստում իմ աբիժնիկությունն ի՞նչ նշանակություն ունի:
Կամ, ասենք, քյառթերի առումով: Եթե ես ասեի այն ամենը, ինչ գիտեմ քյառթերի մասին, կարելի էր քյառթաբանական հանրագիտարան կազմել: Բայց չեմ պատրաստվում քյառթերին մի վերլուծական հոդվածից ավել տեղ տրամադրել իմ հեղինակության ցանկացած աշխատանքում: Ու ոչ թե որովհետև ես քյառթերից աբիժնիկ եմ, քյառթերն ինձ համար առանձնապես մարդու ստատուս չունեն. «վատ բնակլիմայական պայմաններ, տեղական ֆլորայի ու ֆաունայի ներկայացուցիչներ»: Եթե ինչ-որ մեկն ի վիճակի ա իրանց հայաթի տուզիկներից աբիժնիկ լինել նրա համար, որ տուզիկները կեղտոտում են պադյեզդում, ապա այո, ես քյառթերից աբիժնիկ եմ:))
Ասածս ի՞նչ ա:
Եթե ես նույնիսկ աբիժնիկ եմ, էս թեման չի բացվել իմ անձնական հատկանիշներից որևէ մեկը քննարկելու համար, լինի դա իմ անկեղծությունը, որի մասին խոսեց Արսը, թե աբիժնիկությունը, որի մասին ով ասես չխոսեց: Ես չեմ բացել էս թեման, որովհետև ուզում եմ, որ ինձ ապրել սովորեցնեն, ու ով ինձ փորձի ապրել սովորեցնի, նույն պատասխանն ա ստանալու. գնա ու զբոսնի:
Նամանավանդ գրական աշխատանքի նվիրված թեմայում:
Նորից ու վերջին անգամ եմ կրկնում. գրական աշխատանքի փոխարեն իմ անձնականին ուղղված ոչ մի նկատողություն չի կարող «առողջ քննադատություն» համարվել:

Gayl

19.12.2010, 22:04

VisTolog

19.12.2010, 22:12

Համաձայն եմ, մարդիկ էս թեման սարքեցիք չգիտեմ ինչ, փոխանակ ստեղծագործությունը քննարկեք, հեղինակի մասին եք խոսում:
Դե լավ ես ստեղծագործության մասին կարծիք կասեմ:
Զիբիլ:
Աբիժնիկության հոտ առա: Սորրի::))

Moonwalker

19.12.2010, 22:18

Համաձայն եմ, մարդիկ էս թեման սարքեցիք չգիտեմ ինչ, փոխանակ ստեղծագործությունը քննարկեք, հեղինակի մասին եք խոսում:
Դե լավ ես ստեղծագործության մասին կարծիք կասեմ:
Զիբիլ:

Ապեր, էդ սաղ հեչ բա տենաս խի են ակումբի ակտիվ անդամներից 17-ը (նույն թվում զարմանալիորեն նաև դու) շնորհակալություն հայտնել սույն թեմայի ասենք առաջին գրառմանը: Ասենք մեկը դու գոհ շնորհակալ ես, որ մարդիկ քո ասածով «զիբիլ» են տարածում Ակումբում::think

KiLa

19.12.2010, 22:24

Շինարար, երբ դու Ա տառն ես նկարում, որ Ա նշանակի, ու քեզ ասում են, որ իրականում դու պարզապես Ա տառից աբիժնիկ ես, դրա մեջ ոչ մի առողջ կարծիք չեմ տեսնում:
Լավ, աբիժնիկ եմ, աշխարհի ամենաաբիժնիկ մարդն եմ: Ստեղծագործության կոնտեքստում իմ աբիժնիկությունն ի՞նչ նշանակություն ունի:
Կամ, ասենք, քյառթերի առումով: Եթե ես ասեի այն ամենը, ինչ գիտեմ քյառթերի մասին, կարելի էր քյառթաբանական հանրագիտարան կազմել: Բայց չեմ պատրաստվում քյառթերին մի վերլուծական հոդվածից ավել տեղ տրամադրել իմ հեղինակության ցանկացած աշխատանքում: Ու ոչ թե որովհետև ես քյառթերից աբիժնիկ եմ, քյառթերն ինձ համար առանձնապես մարդու ստատուս չունեն. «վատ բնակլիմայական պայմաններ, տեղական ֆլորայի ու ֆաունայի ներկայացուցիչներ»: Եթե ինչ-որ մեկն ի վիճակի ա իրանց հայաթի տուզիկներից աբիժնիկ լինել նրա համար, որ տուզիկները կեղտոտում են պադյեզդում, ապա այո, ես քյառթերից աբիժնիկ եմ:))
Ասածս ի՞նչ ա:
Եթե ես նույնիսկ աբիժնիկ եմ, էս թեման չի բացվել իմ անձնական հատկանիշներից որևէ մեկը քննարկելու համար, լինի դա իմ անկեղծությունը, որի մասին խոսեց Արսը, թե աբիժնիկությունը, որի մասին ով ասես չխոսեց: Ես չեմ բացել էս թեման, որովհետև ուզում եմ, որ ինձ ապրել սովորեցնեն, ու ով ինձ փորձի ապրել սովորեցնի, նույն պատասխանն ա ստանալու. գնա ու զբոսնի:
Նամանավանդ գրական աշխատանքի նվիրված թեմայում:
Նորից ու վերջին անգամ եմ կրկնում. գրական աշխատանքի փոխարեն իմ անձնականին ուղղված ոչ մի նկատողություն չի կարող «առողջ քննադատություն» համարվել:

Հարգանքով վերաբերվիր ակումբցիներիդ, ոչ մեկ չի փորձել վիրավորել քո անձը: Իսկ ինչ վերաբերվում է ինձ, մեկ անգամ էլ կարդա ու փորձիր մեջբերել քո անձը վիրավորող հատվածը: Ես ընդամենը մատնանշել եմ այն փաստը, ինչը առիթ է տալիս ընթերցողին նման հետևություններ անել: Հենց հիմա էլ դու կատարում ես նույն սխալը: Ես վերը նշեցի, որ ամեն մարդ իրավունք ունի ձգտելու իր հասկացած ավելի լավ կյանքին: Ես նրանց՝, կկոչես քյառթ, լուզեր, և էլի մի ուրիշ կերպ՝, կարող եմ ցավակցել, կարող եմ խղճալ, կարող եմ ունենալ օգնելու ցանկություն, բայց ոչ երբեք ատելություն ու առհամարանք, որը պարզ նկատելի է քեզ մոտ: Այստեղից էլ կարելի է անել այն հետևությունը, որ դու նրանցից ինչ-ինչ պատճառով ,,աբիժնիկ" ես:
Չեմ կարծում, որ գտնվի մեկը մեր հասարակության մեջ, ով ինչ որ կերպ չի տուժել վերը նշված ,,մարդախմբից": Բայց դա պատճառ չէ այդպիսի առհամարանքով ու ատելությամբ խոսել ամբողջ այդ շերտավորման մասին:

Gayl

19.12.2010, 22:25

Աբիժնիկության հոտ առա: Սորրի::))

Սորրիով հարցը չլուծվեց:

VisTolog մականունով անդամը, ով նաև «Դար Ակումբի» մոդերատորներից մեկն է, սադրող գրառում է կատարում, փորձելով այս գեղեցիկ թեման վերածել կռվադաշտի, լինելով օրինապահ «քաղաքացի» չեմ արձագանքում տվյալ գրառմանը, ադմինիստրացիային խնդրում են և նաև պահանջում՝ պատժել ձեր աշխատակցին (կոլեգային) օրենքի ամբողջ խստությամբ:
Շնորհակալություն:

Շինարար

19.12.2010, 22:28

Շինարար, երբ դու Ա տառն ես նկարում, որ Ա նշանակի, ու քեզ ասում են, որ իրականում դու պարզապես Ա տառից աբիժնիկ ես, դրա մեջ ոչ մի առողջ կարծիք չեմ տեսնում:
Լավ, աբիժնիկ եմ, աշխարհի ամենաաբիժնիկ մարդն եմ: Ստեղծագործության կոնտեքստում իմ աբիժնիկությունն ի՞նչ նշանակություն ունի:
Կամ, ասենք, քյառթերի առումով: Եթե ես ասեի այն ամենը, ինչ գիտեմ քյառթերի մասին, կարելի էր քյառթաբանական հանրագիտարան կազմել: Բայց չեմ պատրաստվում քյառթերին մի վերլուծական հոդվածից ավել տեղ տրամադրել իմ հեղինակության ցանկացած աշխատանքում: Ու ոչ թե որովհետև ես քյառթերից աբիժնիկ եմ, քյառթերն ինձ համար առանձնապես մարդու ստատուս չունեն. «վատ բնակլիմայական պայմաններ, տեղական ֆլորայի ու ֆաունայի ներկայացուցիչներ»: Եթե ինչ-որ մեկն ի վիճակի ա իրանց հայաթի տուզիկներից աբիժնիկ լինել նրա համար, որ տուզիկները կեղտոտում են պադյեզդում, ապա այո, ես քյառթերից աբիժնիկ եմ:))
Ասածս ի՞նչ ա:
Եթե ես նույնիսկ աբիժնիկ եմ, էս թեման չի բացվել իմ անձնական հատկանիշներից որևէ մեկը քննարկելու համար, լինի դա իմ անկեղծությունը, որի մասին խոսեց Արսը, թե աբիժնիկությունը, որի մասին ով ասես չխոսեց: Ես չեմ բացել էս թեման, որովհետև ուզում եմ, որ ինձ ապրել սովորեցնեն, ու ով ինձ փորձի ապրել սովորեցնի, նույն պատասխանն ա ստանալու. գնա ու զբոսնի:
Նամանավանդ գրական աշխատանքի նվիրված թեմայում:
Նորից ու վերջին անգամ եմ կրկնում. գրական աշխատանքի փոխարեն իմ անձնականին ուղղված ոչ մի նկատողություն չի կարող «առողջ քննադատություն» համարվել:
Ախր, ասածս գրառման մեջ ոչ մի քո անձնական հատկանիշ էլ չէր քննարկվում, ափսոս, որ դու դա ես տեսել, ինչ-որ ա՝ վիրտուալ շփման վատն այն ա, որ չեմ կարող տառ առ տառ փորձել քննարկել, հասկանալ, թե ինչու դիմացինն այսպես է տեսնում, ես այլ կերպ և այլն:

Հ.Գ. Կարևորելով մեր միջև արդեն որոշ ժամանակ շարունակվող խաղաղությունը՝ ես լքում եմ այս քննարկումը:))

Gayl

19.12.2010, 22:31

Ապեր, էդ սաղ հեչ բա տենաս խի են ակումբի ակտիվ անդամներից 17-ը (նույն թվում զարմանալիորեն նաև դու) շնորհակալություն հայտնել սույն թեմայի ասենք առաջին գրառմանը:
Կարող ես այդ 17 հոգուց հարցնես:Այո հայտնել եմ, բայց հետո արդեն դուրս չի եկել, հետո՞

Ասենք մեկը դու գոհ շնորհակալ ես, որ մարդիկ քո ասածով «զիբիլ» են տարածում Ակումբում::think

Իհարկե, ոչ, բա հետո՞:

Քո գրածը ի՞նչ կապ ունի իմ գրածի հետ, այս գեղեցիկ թեման աղբանոց մի սարքեք:

Moonwalker

19.12.2010, 22:38

Կարող ես այդ 17 հոգուց հարցնես:Այո հայտնել եմ, բայց հետո արդեն դուրս չի եկել, հետո՞

Հետո՞ հասկացար որ դուրդ չի գալիս: Հմմ...:think Անձամբ ես զիբիլը միանգամից եմ ճանաչում ու հետո էլ էդ գարշահոտ թեման չեմ մտնում:

Իհարկե, ոչ, բա հետո՞:

Քո գրածը ի՞նչ կապ ունի իմ գրածի հետ, այս գեղեցիկ թեման աղբանոց մի սարքեք:

:D
Գայլ ջան, մոտս նենց ցանկություն առաջացավ հետդ ծանոթանալու ու ասենք մի բաժակ գարեջուր խմելու: Հուսանք մի օր առիթը կհանդիսանա:

Gayl

19.12.2010, 22:46

Հետո՞ հասկացար որ դուրդ չի գալիս: Հմմ...:think Անձամբ ես զիբիլը միանգամից եմ ճանաչում ու հետո էլ էդ գարշահոտ թեման չեմ մտնում:

Դե արի ու մի ասա:
-Գրողը տանի նա սկզբից խոսում էր ինչ որ մանկլավիկներից, վատը չէր, իսկ հետո վերածվեց զիբիլի:

Գայլ ջան, մոտս նենց ցանկություն առաջացավ հետդ ծանոթանալու ու ասենք մի բաժակ գարեջուր խմելու: Հուսանք մի օր առիթը կհանդիսանա:

Այս թեման չի ստեղծվել հանդիպումներ կազմակերպելու համար, իսկ այս գեղեցիկ թեման պետք չի պիվնո սարքել:

Yellow Raven

19.12.2010, 23:32

Կարդացի ու դուրս եկավ:)
Հատկապես մերսի #w10-ի համար, եթե թղթի վրա գրված բերեին էդ մասն ու ինձ համոզեին, որ ես եմ գրել` կհավատայի:)) Մի քանի անվան փոփոխությամբ մնացածը իմ մանկության 1-1 արտապատկերումն էր:)
Մեկ էլ կրկնվեմ, բայց օրագրային ոճից լավ կլիներ անցում կատարեիր ավելի գլոբալ ոճի, վատ չէր լինի, եթե քո ապրումներից բացի նկարագրեիր նաև ուրիշնեի հետ տեղի ունեցած դեպքեր(դե բնականաբար որոնց ականատես ես եղել) ;)

Շինարար

20.12.2010, 12:39

Չորս տարեկանում ես արդեն կարդում ու գրում եի հայերեն ու ռուսերեն: Ինքս պատկերացում չունեմ՝ ինչպես ռուսերենը, բայց հայերենը սովորել էի սփյուռքահայերի համար նախատեսված այբբենարանով:
- Պապ, էս ի՞նչ տառ ա:
- Չեմ ասի:
- Իսկ ես մտածում եմ, որ Ճ ա:
- Ինչի՞:
- Որովհետև ճանճի ա նման:
Մեծ փայտե արկղ կար տանը, որի մեջ ամանեղենն էին պահում: Ես միշտ երազում էի, որ այն նվիրեն ինձ, ու ես նրանից տնակ սարքեմ: Իսկ մինչ այդ իմ տնակներն իրար վրա դրված երկու աթոռ էին՝ մեկը սովորական, գետնին, մյուսը՝ թարս, որ փակի առաջինի դիմացը:
Մանկությանս առաջին գիրքը հենց հիմա ձեռքիս է. Ֆելիքս Գրիգորևիչ Լև, «Ինչից է ամեն ինչը»: Գիտա-գեղարվեստական պատմվածքներ դպրոցական կրտսեր տարիքի համար: «Արևիկ» հրատարակչություն, 1988: Եթե հանդիպեք այս գիրքը, բացեք կազմն ու թերթեք նկարները. պատկերացրեք, թե ինչ գանձ էր դա երեխայի համար:
Այդ գրքից ես իմացա, թե ինչ է կոչվում շոգեմեքենա, ինչն է ավելի ամուր՝ կա՞վը, թե՞ ապակին, ինչ է ատոմն ու շղթայական ռեակցիան, ու էլի շատ բաներ:
Ինձ ասել են, որ որոշ ծնողներ ստիպում են իրենց երեխաներին գիրք կարդալ: Իմ ծնողները փորձում էին ինձ ստիպել, որ չկարդամ: «Աչքերը կփչացնի», ասում էին:
Արդյունքում ես կարդում էի անկողնու տակ թաքնված:
Պատահում էին և այլ դեպքեր: Հիշում եմ, թե ինչպես ինձ խաղալիք ատրճանակ նվիրեցին: Չեմ հիշում ով էր, բայց ասաց՝ վերցրու, որ լավ տղա մեծանաս, թուրքերին սպանես:
Մինչ այդ մահվան հետ շփում չէի ունեցել, ու լսելով, որ ինչ-որ մեկին պետք է սպանեմ, ու որ դա քաջալերվում է, ոգևորվեցի:
Ատրճանակը պլասմասայե ձողերով էր կրակում, որոնց ծայրին ռեզինե «կպչուկ» էր: Երբ կրակում էիր հարթ մակերևույթի վրա, ձողը կպնում ու մնում էր: Մի երեկոյան ես հանեցի «կպչուկն» ու նստեցի խոհանոցի անկյունում, սկսեցի սպասել: Մտավ մեր հետ ապրող ընտանիքի աղջիկը: Իմ տարիքի էր: Նշան բռնեցի աչքին ու կրակեցի:
Բարեբախտաբար, խոհանոցը երկար էր, ատրճանակը՝ խաղալիք: Հարվածը հասավ նրա ձեռքին, սկսեց լացել, հավաքվեցին բոլորը: Աղջկա մայրն ասաց մորս. «Քո տղան մարդասպան է դառնալու»:
Իսկ ես չէի հասկանում, թե ինչն եմ սխալ արել. մի՞թե ատրճանակն ինձ մարդկանց սպանելու համար չէին տվել:
Էս հատվածը բլոգ ունենայի, բլոգումս կմեջբերեի, էնպես չի, որ ասեմ՝ իմ մասին ա, բայց էնպես ա, որ մարդ ուզում ա՝ միշտ ձեռքի տակ ունենա, մեկ-մեկ վերընթերցի: