Դիտել ողջ տարբերակը : Ի՞նչ թեմայի ստեղծագործություն է ակնկալում ընթերցողը
Ողջույն բոլորին:
Երբ քննարկվում էր իմ <Տիգրան Մեծ> վեպը ընթերցողներից ոմանք ցանկություն հայտնեցին ստեղծագործություններ կարդալ Արցախի հերոսամարտից: Շատ կուզենայի իմանալ, թե էլ ինչ պահանջարկ է իշխում ընթերցողների մեջ :) Խնդրում եմ կարծիքներ հայտնել այս առթիվ: Իսկ եթե կան կոնկրետ սյուժեներ` (կարելի է նույնիսկ չորս-հինգ նախադասությամբ), թող ամեն մեկն իր իմացածը գրի, որը կարող է ոգեշնչման աղբյուր հանդիսանալ ակումբի ստեղծագործողների համար: Կխնդրեի նաև հատուկ կարծիք արտահայտել հայկական դեդեկտիվի մասին:
Ինչ թեմայի ստեղծագործություն է ակընկալում ընթերցողը
Էս հարցադրման (մենակ թե վերջին բառը երբեմն փոխելով «ունկնդիր»-ով կամ «դիտող»-ով) պատասխանի փնտրտուքներից էլ երևի ծնունդ է առնում այն, ինչը մի բառով անվանում են «պոպսա»:
Կխնդրեի նաև հատուկ կարծիք արտահայտել հայկական դեդեկտիվի մասին:
Դեդեկտիվն ի՞նչ ա: Առեղծվածի լուծումը դեդուկտիվ մեթոդով բացահայտող դետեկտի՞վ:
[QUOTE=Velvet Bride;2141411]Էս հարցադրման (մենակ թե վերջին բառը երբեմն փոխելով «ունկնդիր»-ով կամ «դիտող»-ով) պատասխանի փնտրտուքներից էլ երևի ծնունդ է առնում այն, ինչը մի բառով անվանում են «պոպսա»:
Ինչ նկատի ունես գրելով «պոպսա»
Դեդեկտիվն ի՞նչ ա: Առեղծվածի լուծումը դեդուկտիվ մեթոդով բացահայտող դետեկտի՞վ:[/QUOTE]
Դետեկտիվ բառը գրել էի տառասխալով, իսկ դու մի ամբողջ փիլիսոփայություն բխեցրիր այդտեղից :)
Մալխաս, եթե խոսքը հայ ընթերցողին է վերաբերվում, իմ կարծիքով նա ուզում է կարդալ ժամանակակից օտարալեզու մոդայիկ գրականություն: Եթե հաշվի առնենք, որ տասից մեկն է կարդում, իսկ գիրք կարդացողների համարյա կեսն էլ նաև գրում է, դուրս է գալիս մեր գրած՝ մեր կարդացած:
Երգերի պարզունակ տեքստեր պիտի գրել, մարդ ճարել որ հարմարեցնի թուրք- արաբական շախով «մուզիկաներին», որ ժողովուրդը դրա տակ «տժժա»: Սա է հաջողության հասնելու գրավականը:
«Գիլգամեշի» կիբերպանկ մեկնաբանությունն եմ ուզում կարդալ: Լուրջ :8:
Rhayader
10.12.2010, 17:58
Ինչ-որ բան, որի մեջ Նու Պագաձին հայ չի, չի գրված սենտիմենտալ դեռահաս կույսի կողմից, որ ոչ իր վրայից նավթալինի հոտ գա, ոչ էլ հեղինակի, որ Վահան Տերյանի ազդեցության տակ գրված չլինի, քաղաքականությանը չանդրադառնա, Ինքնագրում տպագրության ենթակա չլինի, 40-ն անց կին չի գրել, բարոյախրատահայրենասիրական բնույթ չունի, նյուէյջի կամ նման բանի պրոպոգանդա չի վարում, հերոսներից ոչ մեկի անունը Իգնասիո/Մարիա Լուիզա/Անխել չի, հետերոսեքսուալ սուպերհմայիչուհավատարիմունվիրված վամպիրներ չի պարունակում, որի վերջում տղան ու աղջիկը չեն ամուսնանում, կամ եթե ամուսնանում էլ են, ապա աղջիկը չի մահանում քաղցկեղից, չի պարունակում «վախ հորս արև» լեքսիկոն, գրողը գրել գիտի, ոչ թե հրամցնում է սեփական հումորի գոհարները՝ ինքն էլ ընթացքում ծիծաղից խեղդվելով սեփական սրամտությունից, չի պարունակում «մենք քնքշորեն համբուրվեցինք, ու մեր սիրատրոփ զգացմունքների խելահեղ հոսքը քշեց մեզ արևելաճաճանչափայլողական բարձունքներ» լեքսիկոն, և այլն:
Մալխաս, եթե խոսքը հայ ընթերցողին է վերաբերվում, իմ կարծիքով նա ուզում է կարդալ ժամանակակից օտարալեզու մոդայիկ գրականություն: Եթե հաշվի առնենք, որ տասից մեկն է կարդում, իսկ գիրք կարդացողների համարյա կեսն էլ նաև գրում է, դուրս է գալիս մեր գրած՝ մեր կարդացած:
Երգերի պարզունակ տեքստեր պիտի գրել, մարդ ճարել որ հարմարեցնի թուրք- արաբական շախով «մուզիկաներին», որ ժողովուրդը դրա տակ «տժժա»: Սա է հաջողության հասնելու գրավականը:
Գուցե տասից մեկն է կարդում, բայց հաստատ նրանց կեսը չի ստեղծագործում:
Չեմ կարծում նաև, որ մեծ ցանկություն կա ժամանակակից հեղինակների կարդալ: Իսկ կարդացողներն էլ հաճախ հիասթափվում են, ինչպես, ասենք, Կոելյոի դեպքում:
Ես նաև նկատի չունեմ ընթերցողի պահանջ դրա վատ իմաստով: Հղման մեջ նաև ակնարկել էի` օրինակ Արցախի հերոսամարտին նվիրված:
Գուցե տասից մեկն է կարդում, բայց հաստատ նրանց կեսը չի ստեղծագործում:
Չեմ կարծում նաև, որ մեծ ցանկություն կա ժամանակակից հեղինակների կարդալ: Իսկ կարդացողներն էլ հաճախ հիասթափվում են, ինչպես, ասենք, Կոելյոի դեպքում:
Ես նաև նկատի չունեմ ընթերցողի պահանջ դրա վատ իմաստով: Հղման մեջ նաև ակնարկել էի` օրինակ Արցախի հերոսամարտին նվիրված:
Մալխաս, քո թեմաներից մեկում կարծեմ արդեն գրվել էր, որ հիմա Արցախի պատերազմին անդրադառնալը մի քիչ շուտ է: Կռիվներին մասնակցածները բազմաթիվ են, տարակարծություններ շատ կլինեն: Պիտի պատրաստ լինել, որ մարդիկ նույնիսկ փոքրիկ անճշտությունը քարկոծելու են որպես մահացու մեղք: Ռիսկային նախաձեռնություն կլինի, բայց դե մյուս երեսից էլ «ով ռիսկ չի անում, նա շամպայն չի խմում»: ;)
Խոսեմ իմ՝ ընթերցողիս անունից. Քաղաքական երգիծանքի ժանրով գրված ստեղծագործություն եմ ուզում, նույնիսկ վեպը կկարդամ:
Մալխաս, քո թեմաներից մեկում կարծեմ արդեն գրվել էր, որ հիմա Արցախի պատերազմին անդրադառնալը մի քիչ շուտ է: Կռիվներին մասնակցածները բազմաթիվ են, տարակարծություններ շատ կլինեն: Պիտի պատրաստ լինել, որ մարդիկ նույնիսկ փոքրիկ անճշտությունը քարկոծելու են որպես մահացու մեղք: Ռիսկային նախաձեռնություն կլինի, բայց դե մյուս երեսից էլ «ով ռիսկ չի անում, նա շամպայն չի խմում»: ;)
Խոսեմ իմ՝ ընթերցողիս անունից. Քաղաքական երգիծանքի ժանրով գրված ստեղծագործություն եմ ուզում, նույնիսկ վեպը կկարդամ:
Սիրելի Արևածագ
Լավ հիշում եմ քո գրառումը: Ավելին, ես համամիտ եմ դրա հետ: Սակայն մյուս կողմից, պատերազմում հաստատ եղել են հետաքրքիր, անձնազոհ ու զվարճալի դեպքեր, որոնք զարգացնելով հնարավոր է պատմվածք կամ նույնիսկ փոքրիկ վեպ գրել:
Ունենալով մի քանի նախադասությունից կազմված պատմություն ես գրեցի համարյա դետեկտիվ մի պատմվածք: Դու դրա սկզբի մասը կարդացել ես: Կարծում եմ ստեղծագործությունը հաջողվեց: Չնայած ակումբում առանձնապես շատ չկարդացին, բայց ես հասկանում եմ, որ այստեղ կարդալու համար հարմար չէ, որովհետև երկար է: Ինչ կարող ես անել: Ինչպես որ դու չես կարողանում երկար գրել, այնպես էլ ես չեմ կարողանում կարճ գրել :) Ինչևէ, դրա մասին չեմ ցանկանում ընդարձակվել, այլ գաղափարի: Թող յուրաքանչյուր ակումբակից գրի իրեն հայտնի արժանահիշատակ պատմություն, որը կուզենար գեղարվեստական տեսքով կարդալ, իսկ ստեղծագործողները թող փորձեն պատմվածք գրել:
Ինքս հաճույքով կանդրադառնայի քաղաքական երգիծանքի ժանրին, բայց էլի նույն պատճառաբանությունը պետք է բերեմ` համապատասխան սյուժե չունեմ :)