Դիտել ողջ տարբերակը : Ինքնախեղում
Նախ նշեմ թեման բացելուս հիմնական դրդապատճառը. իմ զորամասում ինքնախեղման և ինքնասպանության հակված զինծառայողների հետ աշխատող հանձնաժողովի նախագահն եմ և այս խնդրի առաջ ժամանակ առ ժամանակ կանգնում եմ: Վստահաբար մասնագիտական բավարար գիտելիքներով հիմավորված խորհուրդները օգտակար կարող են լինել: Ուստի ակնկալում եմ նմանատիպ խորհուրդներ, կարծիքներ, համապատասխան ինֆորմացիա: Նախապես շնորհակալ եմ շատ :)
Rhayader
01.12.2010, 00:50
Նախ նշեմ թեման բացելուս հիմնական դրդապատճառը. իմ զորամասում ինքնախեղման և ինքնասպանության հակված զինծառայողների հետ աշխատող հանձնաժողովի նախագահն եմ և այս խնդրի առաջ ժամանակ առ ժամանակ կանգնում եմ: Վստահաբար մասնագիտական բավարար գիտելիքներով հիմավորված խորհուրդները օգտակար կարող են լինել: Ուստի ակնկալում եմ նմանատիպ խորհուրդներ, կարծիքներ, համապատասխան ինֆորմացիա: Նախապես շնորհակալ եմ շատ :)
Կմանրամասնե՞ս: Ի՞նչ տեսակի ինքնախեղում, հիվանդագի՞ն, մազոխիստակա՞ն, թե՞ ծառայությունից խուսափելու նպատակով:
P.S. Հիմա Մեթյու Լյուիսի «The Monk» վեպն եմ կարդում ու մտորում, մականվանդ հետ կապ ունի՞, թե՞ ոչ:
Կմանրամասնե՞ս: Ի՞նչ տեսակի ինքնախեղում, հիվանդագի՞ն, մազոխիստակա՞ն, թե՞ ծառայությունից խուսափելու նպատակով:
P.S. Հիմա Մեթյու Լյուիսի «The Monk» վեպն եմ կարդում ու մտորում, մականվանդ հետ կապ ունի՞, թե՞ ոչ:
Ավելի լայն տարածում ունի օրինակ ինչ-որ բանից նեղված լինելուց երակներ կտրելը: Հենց այդպես էլ պատասխանում են. «Նեղված էի»: Կա նաև որոշակի նոպաների ազդեցության տակ որևէ ձևով ինքն իրեն վնասելը. ասենք՝ դանակով ոտքին խփել: Ասում է, որ ինքն էլ չի հասկանում, թե ինչու՛ է այդպես արել: Խոսքս էն դեպքերին չի վերաբերում, երբ կարող է «ռազբորկաների» արդյունքում առաջացածը որպես վերոնշյալ ներկայացվել: Ծառայությունից խուսափելու նպատակով էլ են լինում կամ երբ նման ձևով ուզում են «գժի» անուն ձեռք բերել, որ հանկարծ իրեն «ձեռ տվող» չլինի:
Հ.Գ. Ծանոթ գործ չի, չեմ կարդացել: :)
Rhayader
01.12.2010, 01:30
Շնորհակալություն))
Հմմ: Պրակտիկայի վրա հաճախ եմ հանդիպել, չկեղծված դեպքում բավականին հաճախ մեղքի զգացողության արտահայտում է: Այսինքն, անձն ինքն իրեն մեղադրում է մի բանի մեջ, ինչի համար իրեն պատժել են, կամ ինչի մեջ իրեն մեղադրել են այլ բաների համար իրեն պատժող մարդիկ (ծնողներ/ուսուցիչներ/կրոնական դաստիարակություն): Այդ դեպքերում սուբյեկտն ենթագիտակցաբար փորձում է պատժել ինքն իրեն: Դեղերի հետ էլ զգույշ եղեք. նման մարդիկ ինքնաձաղկման (ավտոֆլագելյացիա, այս տերմինն ինձ ավելի է դուր գալիս, քանի որ արտահայտում է խնդրի հոգեբանական կոնտեքստը) նոպան կարող են արտահայտել դեղերի չարաշահման միջոցով՝ հաճախ անվնաս դեղերի, բայց նման աննկատ ու չվերահսկվող չարաշահումը կարող է բերել ավելի լուրջ հետևանքների: Առանձնապես զգույշ եղեք դեղերից, որոնց մեծ քանակը կարող է վնասել լյարդին, երիկամներին կամ կենտրոնական նյարդային համակարգին: Ավտոֆլագելյացիան երբեմն արտահայտվում է նույնիսկ ծխելու տեսքով (մարդը ծխում է միայն ինքն իրեն վնասելու նպատակով): Հոգեբանության տեսանկյունից կարող ախտորոշվել նևրոտիկ օբսեսիվ-կոմպուլսիվ խանգարումից մինչև շիզոֆրենիայի որևէ ձև:
Եթե պետք է, կարող եմ պարզաբանել կոնկրետ կետերը:
gevorg ghazaryann
01.12.2010, 09:59
:BԻսկ ես մտածում եմ,որ բանակում լավ չեն կերակրում,խոնավա,առավոտներն շուտ են վազացնում,չեն դիմանում Զինվորներն....:)
Rhayader
01.12.2010, 13:48
:BԻսկ ես մտածում եմ,որ բանակում լավ չեն կերակրում,խոնավա,առավոտներն շուտ են վազացնում,չեն դիմանում Զինվորներն....:)
Իսկ ես կարծում եմ, որ զինվորներին եթե լավ վազացնեն, իրանք նման հիմարությունների ժամանակ չեն ունենա:
Իսկ ես կարծում եմ, որ զինվորներին եթե լավ վազացնեն, իրանք նման հիմարությունների ժամանակ չեն ունենա:
Իսկ ես կարծում եմ բանակում մեղքի զգացումից ինքնասպան լինելը գրեթե չհանդիպող դեպք է:
Էս վերջին դեպքը հիշու՞մ ես, 8 հոգու վրա կրակ էր բացել, իսկ վերջում ինքն իրեն էր վնասել, իսկ ինչու էր 8 հոգու վրա կրակ բացել, որովհետև ինքնասիրությանն էին կպել:Շատ զինվորներ բանակում «տաքսի» են դառնում, ոմանց կյանքը վերածվում է դժողքի և նախընտրում են չապրելը քան ապրելը:
Կոնկրետ դեպքի մասին.
Մեր գումարտակում բավականին ուշ բացահայտեցինք, որ զինվորներից մեկը խոնավությունից առաջացած իր վերքերի վրա դիտավորյալ հող էր քսում, որ ծանրացնի իր վիճակը ու դիրքերից հոսպիտալացվի կենտրոնական հոսպիտալ։ Այսինքն տեղի սանիտարական մասում նա ստանում էր համապատասխան դեղորայք, բայց դրանք օգտագործելու փոխարեն վնաս էր հասնում իրեն։ Հետո հասավ «նպատակին»՝ նրան հոսպիտալացրեցին ծանր վիճակում, ու վերջում իմացանք, որ վերքերի խորացումից փտախտ է առաջացել ու ոտքի մի հատված ստիպված կտրել են։
Իմ կարծիքով նման ցանկություն առաջացնելու հիմնական պատճառներն են՝ զորամասային լարված մթնոլորտից, օտար միջավայրից, համակերպվելու ուժ չունենալուց առաջացած դեպրեսիան, զինվորի նեղ աշխարհայացքը, դաստիարակության ցածր մակարդակը, պրիմիտիվ կարծրատիպերը, վախը, էմոցիոնալ վիճակը և այլն…
Իսկ ցանկությունը ի կատար ածելու հնարավորություն բնականաբար տալիս է սպայական անձնակազմի անտարբերությունը։ Պետք չի հույս դնել թե զինվորները իրար նկատմամբ ուշադիր կլինեն, ու մեկը մյուսի խնդրի մասին կբարձրաձայնի, բլա բլա բլա... ճիշտ հակառակը՝ բանակում զինվորները խորը անվստահություն ունեն սպայական կազմի նկատմամբ, սպաները նրանց թշնամիներն են, ու դեմբելները այդ համոզմունքը սերմանում են նորակոչիկների մեջ ու այդպես փոխանցում սերնդեսերունդ։
Իմ կարծիքով խնդիրը էլի համակարգային է և անմիջականորեն առնչություն ունի զինվորների պատրաստվածության ու բանակի մարտունակության հետ։ Այսինքն ինքն իրեն վնաս հասցնող զինվորին կարելի է համարել աութսայդեր, նա մարտի ժամանակ կենդանի ուժի փոխարեն ավելի շուտ ավելորդ բեռ կներկայացնի իրենից, հուսահատության ու վհատության աղբյուր, պոտենցիալ դասալիք, հանձնվելու պրոպագանդիստ, լավագույն դեպքում մի ծակ մտած ու ինքզինքը փրկած սովորական քաղաքացի, բայց ոչ զինվոր։ Եթե մի պահ մոռանանք ցինիզմի մասին, ապա կնշանակի, որ պետությունը անիմաստ ծախս է անում նման զինվորին պահելու համար։ Չի բացառվում՝ ավելի շուտ օրինաչափություն է, որ նման զինվորները հետագայում լիարժեք կյանքով ապրելու շանսեր էլ են քիչ ունենում։ Հետևաբար յուրաքանչյուր զինվորի մարտունակության, բարձր պատրաստվածության խնիրները հույժ կարևոր են թե տնտեսական, թե սոցիալական և թե ամենակարևորը՝ պետության անվտանգության տեսակետից։
Ես կարծում եմ, որ զորակոչիկները պիտի զինվորական պատրաստվածություն անցնեն ոչ այնպես, ինչպես հիմա է՝ ամբողջ օրը շարային հիմար վարժություններ, «պադշիվ», «պարտյանկա», թեթև ծանոթացում զենքին, ու հետո միանգամից երդում են տալիս ու դառնում զինվոր։
Առաջնային ուշադրություն է պետք դարձնել զինվորների հոգեբանական պատրաստվածությանը, որը պետք է ձևավորվի հստակ մշակված զինվորական դաստիարակության մեթոդներ կիառելով, զորակոչիկներին կրթելով, զինվորական փիլիսոփայություն նրանց մեջ սերմանելով ու ֆիզիկական, տեխնիկական պատրաստվածության նվազագույն շեմը հաղթահարելուց հետո նոր (երկու կամ երեք ամսից) անցկացնել զինվորական երդման արարողությունը ու նրանց դարձնել զինվոր։ Աութսայդերներին էլ ժամանակին բացահայտել ու կամ ուղարկել վերապատրաստման, կամ՝ քաղաքացիական ծառայության։
Rhayader
01.12.2010, 14:35
Վիշապ, քո մեթոդը կբերի միլիտարիստական հասարակության ստեղծմանը: Ու կիրառելի է, ասենք, եթե երկիրն ունի մշտական, կամավորական, պրոֆեսիոնալ բանակ: Հակառակ դեպքում՝ զիբիլ կստացվի:
Բայց դե գաղութային մտածելակերպով մեծամասնությամբ մարդկանց բռնել ու փակելը բնական է, որ պիտի բերի միկրոգաղութի ձևավորմանը: Շատ ավելի լավ կլիներ ժառանգականությունը կոտրել՝ արգելելով շփումը հին ու նոր ծառայողների միջև: Դիզօրիենտացիա, ներքին զինվորական կազմավորումների կանխում (խոսքը չի գնում մարդկային ընկերության մասին, խոսքը գնում է խմբավորումների ձևավորման, ուտելիքի, ալկոհոլի ու այլ բաների ընդհատակյա բաշխման ու այլ նման բաների մասին): Հնարավորինս շատ ֆիզպատրաստում՝ հոգնած քուն մտած զինվորից լավ բան չկա, միաժամանակ զինվորների առողջական վիճակի անընդհատ մոնիտորինգ: Կարելի է նույնիսկ մակարդակների բաժանել ու ըսկ մակարդակի մարզումների պլան մշակել: Հաճախակի զորավարժություններ՝ կայուն միավորների բաժանումով: Սպաների ու զինվորների միջև առավել առողջ հաստատությունների հաստատում. ի վերջո, պատկերացրեք սպաների վիճակն էլ, երբ իրենք գիտեն, որ իրենց մեջքի հետևում բ** են ասում՝ անկախ վերաբերմունքից: Երբեք չմղել ու չխրախուսել զինվորների մեջ «ստուկաչությունը», որը սպաների ու զինվորների միջև լարվածության, ինչպես նաև գաղութային մթնոլորտի հիմնական աղբյուրներից է: Վերահսկել ու կանխել թմրադեղերի շրջանառությունը, ՆԱՄԱՆԱՎԱՆԴ ՍԱՀՄԱՆԱՄԵՐՁ ԳՈՏԻՆԵՐՈՒՄ: Դեպքեր են եղել, երբ հայ ու ադրբեջանցի զինվորները «անաշայի» առևտուր են արել իրար հետ: Եթե ադրբեջանցիների խելքը կտրեր «անաշային» մի երկու ուրիշ բան խառնել՝ կապարի աղեր, այլ ծանր մետաղներ, ցիանային միացություններ և այլն (փաստ չի, թե չեն անում), կարող էր շատ ուժեղ սաբոտաժի բերել: Սահմանափակել, վերջապես, բլատնոյ երաժշտությունը՝ ավելի առողջ երաժշտական մթնոլորտ, մշակութային միջոցառումներ ու այլ բաներ կազմակերպելով:
Բայց հիմա խոսքը բանակը բարեկարգելու մասին չի, այլ կոնկրետ երևույթի հոգեբանական բացատրության ու կանխարգելման մասին:
Վիշապ, քո մեթոդը կբերի միլիտարիստական հասարակության ստեղծմանը: Ու կիրառելի է, ասենք, եթե երկիրն ունի մշտական, կամավորական, պրոֆեսիոնալ բանակ: Հակառակ դեպքում՝ զիբիլ կստացվի:
Ռայ, ինձ թվում է, պարտադիր չի, ու քո մնացած առաջարկություններին էլ իմ կարծիքը չի հակասում։
Տվյալ երևույթը կարծես թե այդքան էլ առեղծվածային ու անըմբռնելի չի, ու ինձ թվում է, պարզ է, որ անմիջական կապ ունի զինվորական մեթոդաբանությունների հետ և ուստի առաջացնում է վերջիններիս բարեփոխումների անհրաժեշտությունը։
Մյուս կողմից էլ բարձր մարտունակությամբ օժտված բանակը մեզ հենց հիմա, հենց այս պահին շատ է պետք։
gevorg ghazaryann
01.12.2010, 15:06
[Դեպքեր են եղել, երբ հայ ու ադրբեջանցի զինվորները «անաշայի» առևտուր են արել իրար հետ: Եթե ադրբեջանցիների խելքը կտրեր «անաշային» մի երկու ուրիշ բան խառնել՝ կապարի աղեր, այլ ծանր մետաղներ, ցիանային միացություններ և այլն (փաստ չի, թե չեն անում), կարող էր շատ ուժեղ սաբոտաժի բերել: ]
Rhayader,լավ գաղափառ տվեցիր,մերսի...
Հ.Գ. Ես իհարկե ներողություն եմ խնդրում թեմայից փոքր ինչ շեղվելու համար, նույնսիկ նոր ջոկեցի, որ թեման «Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն» բաժնում է:8 Ինձ թվում է հոգեբանության տեսակետից շատ բան քննարկելու կարիք չկա էլ, կարելի է պարզապես թվել դրդապատճառներն ու նպաստող հանգամանքները՝
Նպաստող հանգամանքները.
1. Զինվորը ժամանակ ունի էմոցիոնալ «հիմար» մտքերով, կարոտով տարվելու,
2. Զինվորները ժամանակ և հնարավորություն ունեն իրար մեջ անձնական հարաբերություններ պարզելու, աքլորանալու, թույլերին նեղելու ու ստորացնելու հաշվին ինքնահաստավելու,
3. Դեդովշինայի առկայությունը, «գողական» գաղափարախոսությունները, արհեստական վախի ներշնչումները տարբեր տգիտության տիպարների կողմից
4. Սպայական կազմի անտարբերությունը, մոտիվացիայի պակասը, պրոֆեսիոնալիզմի պակասը,
5. Կոնկրետ անհատի ստացած դաստիարակությունը, թույլ բնավորությունը, տեմպերամենտի բացակայությունը,
6. Վատ սնունդը, ստամոքսաաղիքային համակարգի խցանումները, մարսողության խանգարումները ու վերջինների հետևանքով առաջացած դեպրեսիան
7. Զինվորական ռեժիմի անհամապատասխանությունը նորմատիվներին և այլն։
Դրդապատճառները.
1. Այլ զինվորների կամ սպաների կողմից ստորացված ու ծաղրված լինելը,
2. Անորոշությունը ու դրանից առաջացած վախը,
3. Անտերության զգացումը,
4. Օտարության զգացումը,
5. Վերոհիշյալներից ծնված ճնշվածությունը ու դրանից ազատվելու անզուսպ ցանկությունը և այլն։
Ինձ թվում է, բանակում մարդիկ ուզած թե չուզած, երես առ երես, բախվում են իրենց հոգեբանական էն խնդիրների հետ, որոնք քաղաքացիական կյանքում հնարավոր է ինչ որ չափով քողարկել, շրջանցել, չտեսնելու տալ, հարմարվել: Բանակում, շատ շատերը, հնարավոր է առաջին անգամ, երես առ երես հանդիպում են իրենք իրենց հետ: Եվ այդ հանդիպումը միշտ չէ, որ ոգեւորում է, ինքնախեղումը ինքաատելության պարզ դրսեւորում է: Հավանաբար, ինքնախեղման գնացողը գիտակցում է, որ իր մեջ առկա չեն այն հատկանիշները, որոնք հնարավորություն կտան իրեն «լավ» զգալ բանակային միջավայրում: Առաջանում է սուր ներքին կոնֆլիկտ, անհանդուրժողականություն սեփական անձի հանդեպ:
Բանակից խուսափողը վախենում է ոչ թե բանակից, այլ ինքն իրենից:
Rhayader
01.12.2010, 15:45
Բանակից խուսափողը վախենում է ոչ թե բանակից, այլ ինքն իրենից:
Մաման ծաղկաման:this:aaa:fool
Մոնկ, ես իմ ասածն ասացի դեռ երկրորդ գրառմանս մեջ: Աշխատանքային թերապիան (ինչ-որ չստորացնող բան, ոչ թե ավլել և այլն) կօգնի: Բայց մի փոքր անվտանգ բան, որ ավտոֆլագելյացիայի միջոց չդառնա: Ինչ-որ բան, որ շոշափելի արդյունք տա ու հնարավորություն տա հպարտանալ սեփական արածով: Պետք է նպաստել տվյալ մարդու դրական ինքնագնահատականի զարգացմանը: Օրինակ՝ բրուտագործական դազգահ+ուսուցիչ: Թող կավից տարբեր բաներ պատրաստեն: Հեշտ է ու էժան:
…Աշխատանքային թերապիան (ինչ-որ չստորացնող բան, ոչ թե ավլել և այլն) կօգնի:
Rhayader, կարող է լավ բան ես ասում, բայց արի մտածենք, զինվորը հանգստի կարիք ունի՞, թե՞ ոչ։ Արդյո՞ք զինվորին պետք է անընդհատ չլել ու աշխատեցնել, որ երեկոյան հոգնած ու սատկած մտածի միայն քնելու մասին ու չինքնախեղվի։ Բրուտագործությունն էլ է աշխատանք, որից հոգնում են, չնայած չի կարելի բացառել, որ ոմանք հոգեպես կարող են և հանգստանալ։ Բայց գերհոգնածությունն էլ կարող է ինքնախեղման շարժառիթ հանդիսանալ, բոլորը չի, որ օրինակ ասենք բրուտագործությունից բավականություն կստանան ու կհանգստանան։
Իմ կարծիքով զինվորները և պիտի մարզվեն ու կրթվեն, և հանգստանան, ոմանք կարող են պասիվ հանգիստ նախընտրել։ Պարզապես պասիվ հանգստի ժամանակ էլ պետք է նրանց զբաղվելիքը տրամադրել։ Էս (http://www.akumb.am/showthread.php/2405-%D5%80%D5%A1%D5%B5%D5%B8%D6%81-%D5%A2%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%AF...?p=2110394&viewfull=1#post2110394)թեմայում գրել էի, կրկնեմ.
Բանակում եթե գործի նորմալ գրաֆիկ, կանոնադրական ռեժիմ, զինվորը պարապ մնալու ժամանակ չունենա և զբաղվի անընդհատ մարզումներով, դասընթացներին մասնակցելով, զորավարժանքներով, իսկ հանգստի ժամանակ էլ նրանց հնարավորություն տրվի կինո նայել, երաժշտություն լսել, գիրք կարդալ, բայց ամեն դեպքում պարապ չթողնել, ապա մեր բանակի խնդիրները շեշտակի կպակասեն, իսկ մարտունակությունը շեշտակի կբարձրանա:
Իմ համեստ կարծիքով, եթե զինվորը հոգեպես առողջ է բանակ գնացել, ապա հնարավոր չի, որ հոգնելուց, կամ զբաղմունքի պակասից, կամ խոնավությունից, ինչպես արդեն մի տեղ նշվեց, որոշի ինքնախեղվել։ Բոլորս էլ գիտենք ինչ աստիճանի անասուններ կան բանակում, սպայական կազմում, ու կարծում եմ, որ դրանք ի վիճակի են ցանկացած նորմալ մարդու շիզոֆրենիայի հասցնել։ Ասածս էն ա, որ պետք է բանակը մաքրեն նման անասուններից, ոչ թե հոգևորական կամ էլ հոգեբան հրավիրեն զինվորներին ճիշտ ուղու վրա կանգնեցնելու համար։ Իսկ սկզբի համար լավ կլինի, Մոնք ջան, եթե հնարավորություն տան ձեզ հենց էդ իմ նշած անասունների հետ աշխատանքներ տանել, դրանց դարձի բերել։
Rhayader
01.12.2010, 16:35
Արիադնա, իսկ չե՞ս կարծում, որ իմ առաջարկած բանը, թեկուզ նման խնդիրներով մարդկանց իրար հետ զբաղմունք տալը, կարող է նրանց հնարավորություն տալ անկախանալ քո նշած անասուններից: Ինչպես, ասենք, թերապեվտական խմբերում է տեղի ունենում:
Արիադնա, իսկ չե՞ս կարծում, որ իմ առաջարկած բանը, թեկուզ նման խնդիրներով մարդկանց իրար հետ զբաղմունք տալը, կարող է նրանց հնարավորություն տալ անկախանալ քո նշած անասուններից: Ինչպես, ասենք, թերապեվտական խմբերում է տեղի ունենում:
Չէ, չեմ կարծում, որովհետև կարող ա դա նոր թեմա տա անասուններին, ասենք թե սենց՝ արաաաաաաա, էդ կավագործությամբ ես զբաղվում, վայ հորս արև ու ստիպեն ասենք մի բուռ թաց կավ ուտել կավագործությոամբ զբաղվողին։ Իհարկե ֆանտազիայիս եմ զոռ տալիս, բայց մեր բանակում ամեն ինչ հնարավոր է :))))
Rhayader
01.12.2010, 17:00
Չէ, չեմ կարծում, որովհետև կարող ա դա նոր թեմա տա անասուններին, ասենք թե սենց՝ արաաաաաաա, էդ կավագործությամբ ես զբաղվում, վայ հորս արև ու ստիպեն ասենք մի բուռ թաց կավ ուտել կավագործությոամբ զբաղվողին։ Իհարկե ֆանտազիայիս եմ զոռ տալիս, բայց մեր բանակում ամեն ինչ հնարավոր է :))))
Մի զբաղվողին՝ միգուցե: Քսան զբաղվողների՝ ոչ մի դեպքում:
Իմ համեստ կարծիքով, եթե զինվորը հոգեպես առողջ է բանակ գնացել, ապա հնարավոր չի, որ հոգնելուց, կամ զբաղմունքի պակասից, կամ խոնավությունից, ինչպես արդեն մի տեղ նշվեց, որոշի ինքնախեղվել։ Բոլորս էլ գիտենք ինչ աստիճանի անասուններ կան բանակում, սպայական կազմում, ու կարծում եմ, որ դրանք ի վիճակի են ցանկացած նորմալ մարդու շիզոֆրենիայի հասցնել։ Ասածս էն ա, որ պետք է բանակը մաքրեն նման անասուններից, ոչ թե հոգևորական կամ էլ հոգեբան հրավիրեն զինվորներին ճիշտ ուղու վրա կանգնեցնելու համար։ Իսկ սկզբի համար լավ կլինի, Մոնք ջան, եթե հնարավորություն տան ձեզ հենց էդ իմ նշած անասունների հետ աշխատանքներ տանել, դրանց դարձի բերել։
Իսկ ունե՞նք այդ անասունների ցուցակը:;) Ի՞նչ հատկանիշներով է պետք տարբերել անասուններին, մեր օրենսդրության մեջ կարծեմ «անասուն» հատկանիշը չի ձևակերպված:
Ariadna ջան, հասկանում եմ ինչ ես ասում, բայց նման հարցերում հարկ է կանոնակարգված, իրավաչափ քայլեր ձեռնարկել, եթե «անասուններին» տարբերելը այդպես հեշտ լիներ, ապա նրանց բանակ ուղարկելու տեղը միանգամից ասենք ֆերմա կուղարկեին: Գոյություն ունի ՀՀ զինված ուժերի կարգապահական կանոնագիրք, գոյություն ունի ռազմական ոստիկանություն: «Անասուններն» էլ կրթվելու ու դաստիարակվելու կարիք ունեն, ցանկացած «անասունի» կարելի է խելք սովորեցնել, վերապատրաստել ու կարգին զինվոր դարձնել, «անասուններ» չեն ծնվում, այլ դառնում են, իսկ դառնում են հիմնականում հասարակության անտարբերության պատճառով ու սկսում են վրեժ լուծել հասարակությունից:
Իսկ ունե՞նք այդ անասունների ցուցակը:;) Ի՞նչ հատկանիշներով է պետք տարբերել անասուններին, մեր օրենսդրության մեջ կարծեմ «անասուն» հատկանիշը չի ձևակերպված:
Ariadna ջան, հասկանում եմ ինչ ես ասում, բայց նման հարցերում հարկ է կանոնակարգված, իրավաչափ քայլեր ձեռնարկել, եթե «անասուններին» տարբերելը այդպես հեշտ լիներ, ապա նրանց բանակ ուղարկելու տեղը միանգամից ասենք ֆերմա կուղարկեին: Գոյություն ունի ՀՀ զինված ուժերի կարգապահական կանոնագիրք, գոյություն ունի ռազմական ոստիկանություն: «Անասուններն» էլ կրթվելու ու դաստիարակվելու կարիք ունեն, ցանկացած «անասունի» կարելի է խելք սովորեցնել, վերապատրաստել ու կարգին զինվոր դարձնել, «անասուններ» չեն ծնվում, այլ դառնում են, իսկ դառնում են հիմնականում հասարակության անտարբերության պատճառով ու սկսում են վրեժ լուծել հասարակությունից:
Վիշ ջան, հիմա չեմ ուզում տղերքի հետ էդ թեմաներով դիսկուսիայի մեջ մտնեմ, էն էլ քո, որքանով որ հիշում եմ ծառայել ես, ու հաստատ ավելի լավ գիտես ինչը ոնց ա, քան ես :) , բայց շատ կուզեի, որ իրոք էդպես լիներ, ոնց որ դու ես ասում։ Ուղղակի ես էդ օրենսգրքերին ու ռազմական ոստիկանություններին չեմ հավատում, ինչպես և դու, կարծում եմ։ Էդ նույնն ա, որ ասում են՝ դատարանը կորոշի քաղբանտարկյալը մեղավոր է թե անմեղ։ Բայց ես ամբողջ սրտով հավատում եմ, որ վերևում 2-3 հոգի ցանկանան, մի ամսում կարող ենք նորմալ ու կարգապահ բանակ ունենալ։ Ինչ որ կա այսօր՝ պարզապես շատ ձեռնտու է մեր ղեկավարությանը, դրա համար էլ էս օրի ենք։ Իսկ երբ ունենանք նորմալ բանակ, էն ժամանակ հաստատ ավելի իմաստ կունենա Մոնքի պես նորմալ մարդկանց աշխատանքը բանակում։
Իսկ ինչ վերաբերում է անասուններին. հիշում ե՞ս էն յութուբով տարածված տեսագրությունը, որ իբր պատժեցին, բայց դրա նմանները հաստատ հարյուրավոր են չէ՞ բանակում, հո էդ մեկը չէր, ու բանակում են դրանք բոլորը դեռ, այնուամենայնիվ, ոչ թե ֆերմայում։
... հիշում ե՞ս էն յութուբով տարածված տեսագրությունը, որ իբր պատժեցին, բայց դրա նմանները հաստատ հարյուրավոր են չէ՞ բանակում, ...
Չէ:;) Բայց ամեն մի զորամասում մի քանի հոգի լինեն, բարարար է բոլորի կյանքը թունավորելու համար, քանի որ այն անհրաժեշտ գործոնները, որոնց առկայության դեպքում անասունները ոչ թե զոռ կտային իրենց անասունությանը. այլ կփորձեին մարդ լինել, բացակայում են:
Չէ:;) Բայց ամեն մի զորամասում մի քանի հոգի լինեն, բարարար է բոլորի կյանքը թունավորելու համար, քանի որ այն անհրաժեշտ գործոնները, որոնց առկայության դեպքում անասունները ոչ թե զոռ կտային իրենց անասունությանը. այլ կփորձեին մարդ լինել, բացակայում են:
100% համաձայն եմ քեզ հետ :)
Magic-Mushroom
02.12.2010, 01:43
Իսկ իմ կարծիքով մեր բանակին պետք են շատ լավ ու իրենց գործը սիրող հոգեբաններ՝որոնք շաբաթը մեկ կզրուցեն զինծառայողների հետ,կարծում եմ ամենինչ գալիս է կյանքից աբիժնիկ լինելու պատճառով,այդ մարդիկ բուժման կարիք ունեն եւ իրենց անբավարարվածությունը փորձում են լրացնել թույլերին նվաստացնելով,ես ուզում եմ տեսնել կարգապահ ու հայրենասիրական բանակ՝որտեղ զինծառայողները ծառայում են հաճույքով ու հայրենասիրական մղումներով,այլ ոչ թե բանակը լինի բանտի նման՝ որտեղ իշխում են բանտային ցգրված օրենքները եւ ես շատ բարկացած եմ մեր աֆիցեռների վրա,որ նման դեպքերը չեն կանխում,այլ նույնիսկ խրախուսում են,ես ուզում եմ Իսրայելի նման բանակ՝որտեղ բոլորը հաճույքով են ծառայում ու գիտեն հանուն ինչի համար են ծառայում,այլ ոչ թե զինվորներին բանեցնում են ստրուկների նման,ինչ-որ պաշտոնյաի հողամասն են սարգում,կամ լավ ծեծ ուտում,հիվանդանում ու կոտրված վերդառնում են բանակից ու հետո էլ բողոքում որ զինվորները խուսափում են ու չեն ուզում ծառայել մեր բանակում,իսկ հետո որ պատերազ սկսվի ինչ են անելու?հիվանդ զինվորներին կանգնացնելու են առաջին շարքում եւ օգտագործեն որպես պուշեչնայա մյասը:angry
StrangeLittleGirl
02.12.2010, 11:15
Monk, մի հարց տամ: Ձեր հանձնաժողովում հոգեբույժ կա՞: Հոգեբան չէ, հոգեբույժ:
Ժողովուրդ ջան, անչափ շնորհակալ եմ արձագանքների ու կարծիքների համար: Չնայած ժամանակ չեմ ունենում մանրամասն քննարկումների մեջ մտնել, բայց վստահաբար կարդում եմ բոլոր գրառումները և օգտակար հետևություններ անում, ինչի համար կրկին շնորհակալություն: Բայց խնդրում եմ թեման չվերածենք էլի բանակի խնդիրներին նվիրված ունիվերսալ թեմայի: Դրա համար համապատասխան թեման լիովին բավարար է: Մանավանդ որ առկա խնդիրներին ևս մի անգամ անդրադառնալով, լավագույն դեպքում, լիցքաթափվել կարող ենք, հազիվ թե որևէ շոշափելի տեղաշարժ ունենանք: Իսկ կոնկրետ թեմայի շրջանակներում մասնագիտական կոմպետենտ խորհուրդներով շատ հավանական է, որ նվաստիս միջոցով օգնած լինեք որևէ կոնկրետ զինվորի: Ես կխնդրեի այդքան շատ չկենտրոնանալ էլ բանակի վրա. տվյալ դեպքում բանակն իր համապատասխան բացասական դրսևորումներով պարզապես ազդակ է դառնում հոգեկան համապատասխան խնդիրների ի հայտ գալու համար: Ի վերջո բանակի բացասական կողմերը գրեթե բոլորի վրա են տարածվում, բայց այս խնդիրն ի հայտ է գալիս միայն որոշ մարդկանց մոտ: Դրանք հոգեկան որոշակի խնդիրներ ունեցող մարդիկ են` զորակոչված այսպես կոչված «7-ի գ. կետով» (ա. և բ. կետերով ախտորոշվածները ենթակա չեն զորակոչման): Ես խնդրում եմ կենտրոնանալ բուն երևույթի վրա. հոգեկան ի՞նչ խնդիր է սա, ինչպե՞ս ճիշտ աշխատել նման մարդկանց հետ, որ օգնելու փոխարեն վնասել չլինի և այլն, և այլն: Ինչքան հնարավոր է, մասնագիտական խորհուրդ է պետք: Նորից կանխավ շնորհակալությունս:
Monk, մի հարց տամ: Ձեր հանձնաժողովում հոգեբույժ կա՞: Հոգեբան չէ, հոգեբույժ:
Չէ, չկա: Ոչ հոգեբույժ, ոչ էլ հոգեբան: :(
Rhayader
02.12.2010, 19:36
Monk, մի հարց տամ: Ձեր հանձնաժողովում հոգեբույժ կա՞: Հոգեբան չէ, հոգեբույժ:
Ուֆ:angry
Չէ, չկա: Ոչ հոգեբույժ, ոչ էլ հոգեբան: :(
Մոնկ, ճիշտ կլինի, որ գոնե մի կոմպետենտ հոգեբան ունենաք: Հոգեբույժ չէ, հոգեբան:
... Ես խնդրում եմ կենտրոնանալ բուն երևույթի վրա. հոգեկան ի՞նչ խնդիր է սա, ինչպե՞ս ճիշտ աշխատել նման մարդկանց հետ, որ օգնելու փոխարեն վնասել չլինի և այլն, և այլն: Ինչքան հնարավոր է, մասնագիտական խորհուրդ է պետք: ...
Monk ջան, ես շատ հեռու եմ մասնագետ լինելուց ու նույնսիկ դիլետանտ էլ չեմ, տո իսկի սիրողական վերաբերմունք էլ չունեմ։ Բայց դեմ չես, չէ՞, որ կարծիք եմ արտահայտում, որովհետև դե արի ու էս նեղ մաջալին իսկական մասնագետ ճարի:))
Իմ թշվառ կարծիքով պետք չի շատ խորանալ այդ զորակոչիկների ներքին, անձնական, այսպես ասած նրբին խնդիրների ու դրանց ելևէջների վրա ու ամեն մի նման զորակոչիկի նկատմամբ առանձնակի քնքուշ վերաբերմունք ցույց տալ, հատուկ հոգեբանական աշխատանք տանել և այլն։ Նախ մի քիչ թույլ բնավորությամբ, «փափուկ բարձի վրա» մեծացած ցանկացած առողջ երիտասարդ ընկնելով համապատասխան ախմախ միջավայր կարող է փսիխոզի դրսևորումներ ունենալ։ Եվ երկորդ՝ բանակը ոչ սանատորիա է, ոչ էլ հոգեբուժարան, իսկ կոնկրետ զինվորների նկատմամբ առանձնահատուկ վերաբերմունքը կարող է էլ ավելի վատ անդրադառնալ նրանց հոգեվիճակի վրա, նրանց արժանացնել շրջապատի ծաղրին և այլն։ Ուստի ընդհանուր վերաբերմունքն ու մոտեցումներն է պետք փոխել։ Զինվորների մոտ հիմնական խնդիրը վախն է և ճնշվածությունը։ Ինչու՞։ Որովհետև նրանք անինքնավստահ են, նրանք չունեն հենարան և չունեն հավատ իրենց ուժերի նկատմամբ։ Մնացածի մեջ ինչպես ասեցի, կարծում եմ, որ խորանալ չարժի։ Թե ինչու՞ չունեն. Մեկը իր ծնողին է կարոտում, իր փափուկ տեղաշորին է կարոտում, մյուսը վախենում է ծեծվելուց ու ավել անելուց, էն մյուսը դիրքեր բարձրանալուց է վախենում ու ազերի զինվորներ տեսնելուց է վախենում, էն մեկի ծնողը էդքան լավ չէր զգում, էն մյուսը սիրած աղջիկ էր թողել և այլն, ինչքան էլ դաժան բան ասեմ, այ սրանք հեչ կարևոր չեն, որովհետև այս խնդիրները նախ բանակում միևնույն է չեն լուծվելու, և երկրորդ՝ մտնելով այս հարցերի մեջ պարզապես կարելի է թաղվել ու դուրս չգալ։ Ուստի գրողի ծոցը յուրաքանչյուր զինվորի անձնական կյանքը։ :shat_knereq
Ի՞նչ անել.
1. Պետք է զինվորի մոտ ինքնավստահության աստիճանը բարձրացնել և տալ հենարան։
2. Պետք է զինվորին ադապտացնել նոր կյանքին և մոռացնել տալ իր անձնական խնդիրները (ժամանակավոր, երկու տարով)։
Ինչպե՞ս.
1. Բացատրական աշխատանքներ և քարոզչություն. բանակի նշանակությունը, զինվորի արժեքը և նշանակությունը, խնդիրները, նպատակը, կարգապահական կանոնագրքի դրույթները, զինվորը որպես թիմի (ջոկի, դասակի, վաշտի և այլն) մասնիկ, բլա բլա բլա, և գործնականորեն ապացուցել, որ նա պաշտպանված է օրենքով, կանոններով, վերաբերմունքով։ Ծաղրի, ստորացման ցանկացած պատահարի դեպքում պատժել մեղավորներին։
2. Ծանրաբեռնել խնդիրներով (ֆիզիկական, տեխնիկական, տակտիկական, հոգեբանական) և ուշադիր հետևել յուրաքանչյուր զինվորի առաջընթացին (հետընթացին), նշանակել գնահատականներ, աչքի ընկնողներին խրախուսել, քաջալերել, հետ ընկնողների խնդիրները թուլացնել ու կրկնել այնքան, մինչև նրանք սկսեն լուծել խնդիրները, հետո խրախուսել, քաջալերել, նորից բարդացնել խնդիրները (սա ցիկլ էր)։ Զինվորը բանակում պիտի էվոլյուցիա զգա և ոչ թե բանտային ռեժիմի տակ ճահճացած վիճակ, որ օրերը հաշվի մինչև զորացրվելը։ Զինվորի կյանքը բանակում պետք է անցնի հետաքրքիր և նպատակային։
Էն բանակում, որտեղ կարգապահական կանոնները գործում են, զինվորին էլ վերաբերվում են որպես մարդու, որպես զինված ուժերի ռեսուրսի և ոչ թե ծաղրի առարկայի, էդ բանակում զինվորները չեն ինքնախեղվում, որովհետև ինքնախեղվելու թեմա չկա։
Monk ջան, ինչքան էլ դու հոգեբանություն ուսումնասիրես, մեկ է, գալու ես ու կանգնելու ես բանակի կարգապահական խնդիրների առաջ։;)
Մոնկ, ճիշտ կլինի, որ գոնե մի կոմպետենտ հոգեբան ունենաք: Հոգեբույժ չէ, հոգեբան:
Ճիշտ կլինի իհարկե, բայց ու՞ր է, չկա: Հաստիքը կա, մասնագետ չկա: Մեր հոգեբաններն առայժմ ասուլիսներով ու տեսական հրապարակումներով են սահմանափակվում, կամ էլ, լավագույն դեպքում, մայրաքաղաքային զորամասերով բավարարվում:
Monk ջան, ես շատ հեռու եմ մասնագետ լինելուց ու նույնսիկ դիլետանտ էլ չեմ, տո իսկի սիրողական վերաբերմունք էլ չունեմ։ Բայց դեմ չես, չէ՞, որ կարծիք եմ արտահայտում, որովհետև դե արի ու էս նեղ մաջալին իսկական մասնագետ ճարի:))
Վիշապ ջան, ոչ միայն դեմ չեմ, այլև շատ շնորհակալ եմ արժեքավոր խորհուրդների համար: Տարբեր տեսակնկյուններից տրված խորհուրդները միայն նպաստում են սեփական պատկերացմանս ավելի հարստացմանը: Ինձ համար խիստ կարևոր են բոլորի գրածներն էլ: :)
Rhayader
03.12.2010, 00:49
Ճիշտ կլինի իհարկե, բայց ու՞ր է, չկա: Հաստիքը կա, մասնագետ չկա: Մեր հոգեբաններն առայժմ ասուլիսներով ու տեսական հրապարակումներով են սահմանափակվում, կամ էլ, լավագույն դեպքում, մայրաքաղաքային զորամասերով բավարարվում:
Սխալ տեղ եք փնտրում: Բիձեքից ու պետական աշխատանքի վրա նստածների փոխարեն կարելի է հոգեբան գտնել տարբեր ժամանակակից դպրոցներ ներկայացնող ասոցիացիաներից: Իհարկե, պետք է մի հատ նայել՝ նորմալ հոգեբանական դպրո՞ց է, չե՞ չրի ու չարազեղենի ընդհանուր դեպք: Պարզապես մի խնդիր կա. հոգեվերլուծաբաններն, օրինակ, կարող են առավել էֆեկտիվ աշխատել բավականաչափ ինքնագիտակցությամբ օժտված ու ինտելլեկտի տեր անձանց հետ: Զինվորների մեծ մասն այդ պահանջին չեն համապատասխանի: Տրանսակտ անալիտիկները տվյալ դեպքում կարող են շատ օգտակար լինել՝ ի վերջո, տրանսակտ անալիզի հիմքերից մեկը սոցիոպսիխոլոգիան է: Բայց տրանսակտ անալիտիկի տվյալ ոլորտում կոմպետենտությունն էլ իրականում շատ բանով կախված է մարդկանց տվյալ տիպի հետ աշխատանքի փորձից: Հումանիստական տեսության հետևորդները մեծ դժվարությունների կհանդիպեն՝ կապված շատ զինվորների կարծրամտության հետ: Այնպես որ, ամեն ուղղությունն էլ ունի իր ուժեղ ու թույլ կողմերը:
Դրա համար էլ ես առաջարկեցի ամենաէժան, ամենաանշառ ու օգնելու բավականին մեծ հավանականությամբ տարբերակը՝ աշխատանքային թերապիա: Ինչ-որ հնարավորինս կրեատիվ բան:
Մոնկ, չեմ ցանկանում ընդարձակվել, բայց ինձ թվում է դու էլ լավ հիշում ես, թե ինչ միջավայրերում էր նման ինքնախեղումը տարածված: Չեմ ասում ինչ-որ կերպ կպնելու, քննադատելու կամ վիրավորելու համար. պարզապես կարելի է մի քանի դեպք ուսումնասիրելով, երբ մարդիկ գիտակցաբար իրենց մարմնին վնաս են հասցնում, ու նայելով այդ ամենին հնարավորինս նեյտրալ աչքով, ընդհանուր գծեր տեսնել: