Դիտել ողջ տարբերակը : Ինչքանո՞վ ենք պատրաստ դիմակայել դժվարություններին…
dreaming
08.02.2007, 11:46
կյանքում դժվարությունների առջև չխոնարհվես, թե չէ կռացած կմնաս…
ինչքանո՞վ ենք պատրաստ դիմակայել կյանքի դժվարություններին և պե՞տք է արդյոք դիմակայել
Եթե չպետք է դիմակայենք, ապա կարելի է գնալ սկսել փոս փորել ...
Կարծում եմ քանի դեռ մարդ ապրում է, նա դիմակայում է 100%-ով
Պատրաստ եմ դիմակայել բոլոր հնարավոր միջոցներով, բացի սպանություն:[ , դավաճանություն:[ , խաբեություն:[ :
Կյանքը պայքար է, պետք է դիմակայել կյանքի մատուցած դժվարություններին, քանզի ծնվել ենք ապրելու համար այս «դաժան» աշխարհում: Դժվարությունները ստիպում են մարդուն վերելք ապրել, չնայած որ երբեմն թվում է ամբողջովին տրորված ես ու անկարող դիմադրել:oy : Յուրաքանչյուրի մեջ կա մի ուժ, որը թույլ կտա ոտքի կանգնել, պետք է այն ուղղակի գտնել...
Իմ հասկանալով խոսքը միջոցների մասին չի
Անշուշտ խիղջ բոլորն ել ունեն ինչ որ չափով ու չեն անցնի այդ սահմանը:
Միգուցե մեթոդների՞
ասա միգուցե տենց փորձեմ /փորձենք/ պատասխանել :)
dreaming
08.02.2007, 14:57
խոսքս և հոգեպես և ֆիզիկապես դիմակայելու մեջ է: Ինձ հետաքրքրում է ամեն մարդ ունի այդ մղիչ ուժը դիմակայելու կյանքի դժվարություններին, թե՞ որոշակի մարդկանց է դա տրված
Կարեն ջան
08.02.2007, 15:11
Դժվարությունները, նրա համար են, որպիսի բացահայտես քո հնարավորությունները, երբեք չպիտի խուսափես նրանցից:Պետք է կարողանաս փառքով դուրս գալ դրանցից:
Cassiopeia
08.02.2007, 15:56
Եթե կյանքը հեշտությամբ տրվի մարդուն, առանց որևէ խոչընդոտների, ապա մենք չենք կարողանա այն ընկալել այնպիսին, ինչպիսին կա, չենք կարողանա ըմբռնել երջանկության իմաստը… Երբ մարդու ճանապարհին ի հայտ է գալիս որևէ խոչընդոտ, ապա այն հաղթահարելով ու ետ նայելով զգում է, որ հենց դա էր նախանշված ի վերուստ, որպեսզի նա կարողանա զգալ կյանքը, ոչ թե ծնվի, ապրի առանց խնդիր ու կնքի իր մահկանացուն՝ առանց ապրելու…
Դժվարությունները հետաքրքրացնում են կյանքը ու պորց են տալիս մարդուն ապագաի համար
Դժվարությունները ավելի են իմաստավորում կյանքը, հաճելի է երբ քո առջև ծառացած խնդիրը չի ընկճում քեզ, և դու ամեն դեպքում հասնում ես քո նպատակին, եթե իհարկե նպատակդ ազնիվ է :think
խոսքս և հոգեպես և ֆիզիկապես դիմակայելու մեջ է: Ինձ հետաքրքրում է ամեն մարդ ունի այդ մղիչ ուժը դիմակայելու կյանքի դժվարություններին, թե՞ որոշակի մարդկանց է դա տրված
Մղիչ ուժը կա բոլորի մեջ էլ, ուղղակի այն գտնել է պետք: Շատ է օգնում, երբ ինչ-որ մեկը հավատում է քեզ/ քո ուժերին/, և դու, եթե միչ այդ վստահ չէիր որ կհաղթահարես, սկսում էս հավատալ ու գտնում էս ուժ դիմակայելու ու հաղթահարելու: սա իմ փորձից եմ ասում:
Ինչ վերաբերում է դժվարություններին, ապա առանց դրանց կյանքը դրախտային կլիներ, ու էլ սենց թեմաներ չէին բացվեի: դրանք կան ու կլինեն, պետքա օպտիմիստ լինել, որպեսզի թեթև տանես ծառացած խնդիրները: միգուցե ճիշտ չեմ՞
CactuSoul
17.02.2007, 12:46
Ինչ վերաբերում է դժվարություններին, ապա առանց դրանց կյանքը դրախտային կլիներ...
Կներեք անկեղծությանս համար, բայց պիտի ասեմ. թքած այն դրախտի վրա, որում դժվարություններ ու խոչընդոտներ չկան:[ : Ավելի լավ ա չլինել ընդհանրապես, քան գոյություն ունենալ առանց ապրելու:
Եթե ապրում ես, ապա պիտի անընդհատ դիմակայես դժվարությունների: Պատկերացնել կյանքն առանց իմաստի՝ անհեթեթ է, իսկ կյանքի իմաստ/ներ/ փնտրելն էլ՝ յուրաքանչյուրի համար խիստ սուբյեկտիվ: Բայց մի բան, ըստ իս, անժխտելի է. ինչպիսի իմաստ էլ որ մեզանից յուրաքանչյուրը տեսնի կյանքում, այն իսկապես ունենալու, զգալու, արդարացնելու /…/ համար նրան անհրաժեշտ է նպատակներ դնել ու հասնել դրանց: Իսկ ոչ մի նպատակ չի կարող իրագործվել առանց ինչ-ինչ խոչընդոտներ հաղթահարելու: Եթե այդ ճանապարհին ոչ մի դժվարություն չլինի, նպատակը՝ որպես այդպիսին, պարզապես կկորցնի իր իմաստը:
Ինչ վերաբերում է նրան, թե ում է տրված այդ «դիմակայելու կարողությունը», ասեմ. իմ խորին համոզմամբ բոլորին, յուրաքանչյուր մարդու: Պարզապես, ինչպես միշտ, այստեղ էլ կա ընտրության հնարավորություն. ամեն մարդ ինքն է որոշում, թե ինչպիսի նպատակներ պիտի դրվեն իր առաջ, ինքն է ընտրում դրանց հասնելու ճանապարհը, հետևաբար նաև խոչընդոտների բարդության աստիճանը: Այս ընտրության վրա, իհարկե, ազդեցություն է ունենում տվյալ մարդու բնավորությունը: Որևէ մեկին կարող է «ձեռք տալ», ասենք, թեկուզ կրել վախկոտի խարան, բայց «հանգիստ», առանց խոչընդոտների ապրել՝ հանձնվելով մարդկային հոսանքի ալիքներին, իսկ մեկ ուրիշի համար էլ գուցե ավելի կարևոր է իր տեղն ու նշանակությունը այս կյանքում ու նա հաստատ միջոցներ չի խնայի դրանց հասնելու համար:
Մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ կա պոտենցիալը դժվարություններ հաղթահարելու, զարգանալու, կատարելագործվելու… Պետք է միայն ուզենալ;) …
Հ.Գ.
Ուզում էի ավելի երկար գրել, բայց այդ դեպքում հաստատ թեմայից ահագին շեղվելու էի:oy :) :
Ուլուանա
17.02.2007, 16:20
Կներեք անկեղծությանս համար, բայց պիտի ասեմ. թքած այն դրախտի վրա, որում դժվարություններ ու խոչընդոտներ չկան:[ : Ավելի լավ ա չլինել ընդհանրապես, քան գոյություն ունենալ առանց ապրելու:
Եթե ապրում ես, ապա պիտի անընդհատ դիմակայես դժվարությունների: Պատկերացնել կյանքն առանց իմաստի՝ անհեթեթ է, իսկ կյանքի իմաստ/ներ/ փնտրելն էլ՝ յուրաքանչյուրի համար խիստ սուբյեկտիվ: Բայց մի բան, ըստ իս, անժխտելի է. ինչպիսի իմաստ էլ որ մեզանից յուրաքանչյուրը տեսնի կյանքում, այն իսկապես ունենալու, զգալու, արդարացնելու /…/ համար նրան անհրաժեշտ է նպատակներ դնել ու հասնել դրանց: Իսկ ոչ մի նպատակ չի կարող իրագործվել առանց ինչ-ինչ խոչընդոտներ հաղթահարելու: Եթե այդ ճանապարհին ոչ մի դժվարություն չլինի, նպատակը՝ որպես այդպիսին, պարզապես կկորցնի իր իմաստը:
Ինչ վերաբերում է նրան, թե ում է տրված այդ «դիմակայելու կարողությունը», ասեմ. իմ խորին համոզմամբ բոլորին, յուրաքանչյուր մարդու: Պարզապես, ինչպես միշտ, այստեղ էլ կա ընտրության հնարավորություն. ամեն մարդ ինքն է որոշում, թե ինչպիսի նպատակներ պիտի դրվեն իր առաջ, ինքն է ընտրում դրանց հասնելու ճանապարհը, հետևաբար նաև խոչընդոտների բարդության աստիճանը: Այս ընտրության վրա, իհարկե, ազդեցություն է ունենում տվյալ մարդու բնավորությունը: Որևէ մեկին կարող է «ձեռք տալ», ասենք, թեկուզ կրել վախկոտի խարան, բայց «հանգիստ», առանց խոչընդոտների ապրել՝ հանձնվելով մարդկային հոսանքի ալիքներին, իսկ մեկ ուրիշի համար էլ գուցե ավելի կարևոր է իր տեղն ու նշանակությունը այս կյանքում ու նա հաստատ միջոցներ չի խնայի դրանց հասնելու համար:
Մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ կա պոտենցիալը դժվարություններ հաղթահարելու, զարգանալու, կատարելագործվելու… Պետք է միայն ուզենալ;) …
Հ.Գ.
Ուզում էի ավելի երկար գրել, բայց այդ դեպքում հաստատ թեմայից ահագին շեղվելու էի:oy :) :
Լրիվ համաձայն եմ, մենակ մի շտկում անեմ. նպատակը, ինչպես նաև դրան հասնելու միջոցներն, իհարկե, մենք ենք ընտրում, բայց խոչընդոտները՝ չէի ասի։ ;) Խոչընդոտները կարող ենք միայն կանխատեսել, այն էլ, ցավոք, ոչ լիարժեք կերպով։ :think
Այնքանով, ինչքան մեծ է դժվարությունը…նույնիսկ ավելի շատ ու հենց հիմա էլ…
Բայց ինչքա՚ն շնորհակալ եմ ինձ, որ ես ինքս եմ հաճախ ամեն ինչ բարդացնում…:)
Հավես ա…
Արևհատիկ
13.03.2010, 23:44
Վայ, հլա տեսեք, որ թվի թեմա եմ գտել: :) Դե քանի, որ գտել եմ, էլ գրեմ:
ՈՒրեմն իմ կյանքում ամեն ինչ շատ նորմալ ա: Եսիմ-ինչ մի դժվարություններ չկան: Բայց տենց հետաքրքիր չի: :8
Մեկ-մեկ ես ինքս ինձ համար կյանքս բարդացնում եմ, սկսում եմ աննորմալ բաներ մտածել: Հետո էլ փորձում եմ դրանք հաղթահարելու ձևեր գտնել: :pardon
Դե ինչ անենք, ես էլ տենց աննորմալ եմ :P
Rhayader
14.03.2010, 15:53
Դիմակայե՞լ: Մեծ քաջություն չկա դիմակայելու մեջ, դա մարդու վախի արտահայտում է: Հաշտվել, հանձնվել հոսքին, ընկալել իրական Դաոն: Հոսել կյանքի հետ: Մի՞թե դրա միջի քաջությունն ավելի մեծ չի:
Հաճախ հենց դիմակայելու պատճառով է, որ մեր մոտ պրոբլեմներ են առաջանում: Մարդկանց տառապանքների մեծ մասի պատճառը նրանց շտապողականությունն է: Իսկ եթե նպատակն անորոշ պահես, հեռանկարներն էլ անորոշ մեծ կստացվեն: Գործել՝ առանց գործողությանը կապվելու: Վայելել արդյունքն ամբողջությամբ, առանց արդյունքին կապվելու: Օգնել, առանց պահանջելու: Մի՞թե դրա միջի վայելքն ավելի մեծ չի:
Ափսոս, որ ես դեռ շատ ճանապարհ ունեմ, մինչև սրան հասնելը: Ամեն ինչ, որ կարելի է արտահայտել բառերով, անցողիկ է: Այն Դաոն, որ արտահայտվում է բառերով, իրական Դաոն չի. այն անցողիկ է ու երևութային:
Whyspher Whisper
19.03.2010, 02:45
Կյանքը պայքար է, պետք է դիմակայել կյանքի մատուցած դժվարություններին, քանզի ծնվել ենք ապրելու համար այս «դաժան» աշխարհում: ...
Ճիշտն ասած, չեմ սիրում, երբ ասում են "կյանքը ..." ու մի բառ: Կյանքը էնքան շատ բաղադրիչներից է բաղկացած, որ այն բնորոշելու համար /մի քիչ Տոլստոյի նման ասած/ այն միայն կարող ես նույն կերպ վերապրել: "Դժվարությունը"` միայն մեր տված գնահատականն է իրավիճակին: Ցանկացած բան կարելի է անվանել "դժվարություն", "արկած", "հնարավորություն" կամ էլի ինչ-որ բան: Դա կախված է միայն մարդուց, ու, երևի, տվյալ պահի տրամադրությունից: Իսկ կյանքի էությունը, ինձ թվում է, հենց ամեն իրավիճակ ապրելն է /ոչ թե հաղթահարելը/:
E-la Via
19.03.2010, 13:37
կյանքում դժվարությունների առջև չխոնարհվես, թե չէ կռացած կմնաս…
ինչքանո՞վ ենք պատրաստ դիմակայել կյանքի դժվարություններին և պե՞տք է արդյոք դիմակայել
Գիտեք, կյանքը անհնար է առանց դժվարությունների, անհնար է չունենալ խնդիրներ, որոնց լուծում պետք է տրվի: Պատրաստ եմ տանել, դիմակայել ցանկացած դժվարության ու երբեք գլուխս չխոնարհել այդ դժվարություների առջև, թույլ չեմ տա, որ այդ դժվարությունները ինձ դարձնեն դաժան, կոպիտ, փակ ու կյանքի միայն վատ կողմերը տեսնող անձնավորություն: Ժամանակին պայքարութմ էի դժվարությունների դեմ, աշխատում էի որքան հնարավոր է դրանցից խուսափել, բայց դա ավելի մեծ դժվարություններ էի բերում իմ կյանք: Եվ եկավ մի պահ, երբ ես ընդունեցի դժվարությունները, ընդունեցի այնպես, ինչպես ընդունում եմ լավը, ուրախությունը: Ընդունումից հետո եկավ այն հասկացությունը, որ մեկ է, որքան էլ մենք խուսափենք դժվարություններից, դրանք կան, դա փաստ է, իսկ եթե կան, ուրեմն հարկավոր է բաց աչքերով նայել դրանց, ճիշտ ընկալել ու անհրաժեշտության դեպքում դրանց դիմակայել կամ անել քայլեր, որոնք կօգնեն հաղթահարել մեր դժվարությունները:
Հարկավոր է չթողնել, որ դժվարությունները մեզ խանգարեն տեսնել ու ապրել կյանքը:
Mark Pauler
19.03.2010, 23:36
Էս թեմաի հետ կապված մի պատմություն կպատմեմ:
Մի օր պատահական հանդիպում եմ իմ դասընկերուհիներից մեկին, որին չեի տեսել մի հազար տարի: Ահավոր անտրամադիր էր, քիչ էր մնում լաց լիներ, հազիվ էր իրեն զսպւմ: Համ ջղայնացած էր համ հուզված: Ուզեցի մի բանով օգնեմ: Սկսեցի հարցեր տալ: Սկզբում չէր ասում, բայց երկար պնդումներիցս հետո ասեց: Բանից պարզվում ա, էս դասընկերուհւս քուրը, իրա համար, Դուբայից "թույն" սապոգներ (երկարաճիտք կոշիկներ) ա բերել: Շատ լավն են: Ահավոր լավն են....... Բայց ինքը մի ամբողջ օր Երևանում ման ա գալիս ու չի կարողանում դրանց համապատասխան ՍՈՒՄՉԿԱ (պայուսակ) գտնի: Իրա համար էտ տրագեդիա էր: ինքը հանդիպել էր իր համար շատ մեծ դժվարության....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Մարդիկ միշտ էլ ունեն դժվարություններ ու հաղթահարում են ամեն մեկը իր ձևով: Ուղղակի ամենակարևոր հարցն է, թե ինչն ենք մենք համարում դժվարություն, պրոբլեմ, բարդ խնդիր....
Որոնք են կյանքի դժվարությունները, այլ ոչ թե կենցաղային մանր մունր խնդիրները, որտեղ է դրանց սահմանը??? Գուցե մենք չենք դիմակայում, այլ սովորական ֆիզիկայի 6-րդ դասարանի գրքում նկարագրված հակազդեցություն է դա? Սովորական հակազդեցություն, որը հաճախ սխալ ուղղություն ունի!!!
Mark Pauler
22.03.2010, 21:29
dreaming -ը շատ հետաքրքիր թեմա է բացել, ու կարծում եմ դեռ շատերը ասելիք կունենան, ուղղակի առաջարկություն ունեմ` ավելի կոնկրետ եկեք խոսենք: Երբ ասում եք թե ինչքանով եք պատրաստ դիմակայել, ասեք նաև թե ինչն եք համարում դժվարություն:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
dreaming - բա քո կարծիքը??? Թե թեման բացել ես ու փոշմանել???;)
Մարկ Պաուլերի խոսքերից (ասեք նաև թե ինչն եք համարում դժվարություն)…
Շատ լավ ես ասում: Ո՞րն ենք համարում դժվարություն, սապոժկեքին համապատասխան պայուսակ չճարե՞լը, թե՞, քեզ համապատասխան վիճակ չգտնելը: Ինձ համար՝, քո այդ ասած սահմանը սկսվում է հենց այստեղից: Քո տեղը չգտնելուց: Միայն սա է, որ կարելի է համարել դժվարություն, և դիմակայել կյանքի դժվարություններին, նշանակում է փնտրել այդ տեղը: Մնացածը արդեն մանր մունր կենցաղային և գուցե մի քիչ էլ ոչ կենցաղային խնդիրներ են:
Mark Pauler
24.03.2010, 01:53
Մարկ Պաուլերի խոսքերից (ասեք նաև թե ինչն եք համարում դժվարություն)…
Շատ լավ ես ասում: Ո՞րն ենք համարում դժվարություն, սապոժկեքին համապատասխան պայուսակ չճարե՞լը, թե՞, քեզ համապատասխան վիճակ չգտնելը: Ինձ համար՝, քո այդ ասած սահմանը սկսվում է հենց այստեղից: Քո տեղը չգտնելուց: Միայն սա է, որ կարելի է համարել դժվարություն, և դիմակայել կյանքի դժվարություններին, նշանակում է փնտրել այդ տեղը: Մնացածը արդեն մանր մունր կենցաղային և գուցե մի քիչ էլ ոչ կենցաղային խնդիրներ են:
Հարցը նրանում է, որ հաճախ մեր աշխարհընկալումն է ստեղծում տրամադրություն ու ստիպում համապատասխան ձևով մեզ պահենք ու զգանք: Եթե մարդ իրեն չի գտնում ինչ որ տեղ, ինչ որ ոլորտում կամ միջավայրում ունի ընտրություն` փոխի իրեն կամ համապատասխան միջավայրը:
Ես 8 տարվա ընթացքում փոխել եմ աշխատանքի 8 տեղ: Երևի ուժ եմ գտել մեջս փոխեմ միջավայրս, այլ ոչ թե ճկվեմ իրականության անարդարության տակ կամ հակարակը, ուժ չեմ ունեցել փոխեմ ինքս ինձ ու թողել փախել եմ` փոխել եմ միջավայրս: Չնայած առաջարկածս տարբերակներից առաջինն է եղել, որովհետև հասկացել եմ, որ ես չեմ կարող կամ չեմ ուզում "շեֆ" ունենալ ու հիմա ես եմ իմ շեֆը:
Բայց իրականում հարցը նրանում է, թե ինչպես ենք մենք աշխարհը զգում:
Դժբախտ ես քեզ զգում երբ տեսնում ես որ գրպանւմդ ընդամենը հազար դրամ կա, թե ուրախ ես, որ դեռ հազար դրամ էլ ունես:
Ես աշխատում եմ քիչ շփվեմ խռոնիկ դեպրեսիվ բողոքականների հետ: Էդ տեսակ մարդիկ կարան կյանքից ահավոր դժգոհ լինեն եթե նույնիսկ իրենք նվեր են ստացել տաս հազար դոլարանոց ոսկյա զարդ, բայց հարևանի կինը ասենք ունի քսան հազարանոց.... Ու միաժամանակ կան մարդիկ, որոնք սրտանց ուրախանում են մի հատիկ վարդ ստանալուց, չնայած պակասություն չունեն, թե ուշադրության, թե ֆինանսի:
Ուղղակի մարդիկ հաճախ իրենց մանր խնդիրները ձևական ուռացնում դարցնում են փիղ ու հենց իրենք էլ դրանից դժբախտ են զգում:
Հիմա ինչը համարենք դժվարություն, որ մի հատ էլ դիմակայենք???
Մարկ Պաուլերի խոսքերից--Ես 8 տարվա ընթացքում փոխել եմ աշխատանքի 8 տեղ: Երևի ուժ եմ գտել մեջս փոխեմ միջավայրս, այլ ոչ թե ճկվեմ իրականության անարդարության տակ կամ հակարակը, ուժ չեմ ունեցել փոխեմ ինքս ինձ ու թողել փախել եմ` փոխել եմ միջավայրս: Չնայած առաջարկածս տարբերակներից առաջինն է եղել, որովհետև հասկացել եմ, որ ես չեմ կարող կամ չեմ ուզում "շեֆ" ունենալ ու հիմա ես եմ իմ շեֆը:
Ապրես... Հենց դա է իսկական դժվարությունը: Ութ տարում ութ աշխատանքային տեղ փոխելը: Արդեն ակնհայտ է, որ դու չես կարողանում ,,գտնել քո տեղը", այսինքն չի ստացվում ինտեգրվել այն հասարակությանը, այն հասարակարգին, որում ծնվելու բախտն ես ունեցել: Սա հենց այն դժվարությունն է, որը չհաղթահարելը դառնում է մարդուս դժբախտության պատճառն ու գրավականը:Իսկ մնացածը մարդու մոտ միշտ էլ հարաբերական բնույթ է կրել: Ուրախանա՞լ 1000դրամով, թե՞ տխրել, որ 100000-ի փոխարեն ունես ընդամենը 90000: Կամ քո ունեցած կենցաղային իրերը լավագու՞յնն են, թե՞, չեն հատում նույնիսկ միջինի սահմանը:
Բայց հարցը վերաբերում էր, թե ինչքանո՞վ ենք պատրաստ դիմակայել այդ դժվարություններին, անկախ թե մեզանից ով, ինչն է համարում դժվարություն: Իմ կարծիքով՝, որքան երիտասարդ ենք ու որքան հավատում ենք մեր ուժերին, այնքան պատրաստակամ ենք ու վստահ: Բայց երբեք չեմ պնդի, որ առաջին աշխատատեղը ( ելնելով սկզբունքայինությունից) լքելը, նման է , երբ դա անում ես արդեն ութերրորդ անգամ: Իհարկե, ,,մարդը մարդ է, քար չէ", և ինչքան էլ ցանկալի չէ, բայց համենայնդեպս հոգնում է, կորցնում է հավատը, կամ ուղղակի անընդհատ պատին հարվածելուց ցավում է ճակատը...
Mark Pauler
24.03.2010, 15:12
Ապրես... Հենց դա է իսկական դժվարությունը: Ութ տարում ութ աշխատանքային տեղ փոխելը: Արդեն ակնհայտ է, որ դու չես կարողանում ,,գտնել քո տեղը", այսինքն չի ստացվում ինտեգրվել այն հասարակությանը, այն հասարակարգին, որում ծնվելու բախտն ես ունեցել: Սա հենց այն դժվարությունն է, որը չհաղթահարելը դառնում է մարդուս դժբախտության պատճառն ու գրավականը:Իսկ մնացածը մարդու մոտ միշտ էլ հարաբերական բնույթ է կրել: Ուրախանա՞լ 1000դրամով, թե՞ տխրել, որ 100000-ի փոխարեն ունես ընդամենը 90000: Կամ քո ունեցած կենցաղային իրերը լավագու՞յնն են, թե՞, չեն հատում նույնիսկ միջինի սահմանը:
Բայց հարցը վերաբերում էր, թե ինչքանո՞վ ենք պատրաստ դիմակայել այդ դժվարություններին, անկախ թե մեզանից ով, ինչն է համարում դժվարություն: Իմ կարծիքով՝, որքան երիտասարդ ենք ու որքան հավատում ենք մեր ուժերին, այնքան պատրաստակամ ենք ու վստահ: Բայց երբեք չեմ պնդի, որ առաջին աշխատատեղը ( ելնելով սկզբունքայինությունից) լքելը, նման է , երբ դա անում ես արդեն ութերրորդ անգամ: Իհարկե, ,,մարդը մարդ է, քար չէ", և ինչքան էլ ցանկալի չէ, բայց համենայնդեպս հոգնում է, կորցնում է հավատը, կամ ուղղակի անընդհատ պատին հարվածելուց ցավում է ճակատը...
Հասարակության մեջ ինտեգրվել չկարողանլու պրոբլեմ չունեմ: Հավատա աշխատանք փոխելը ճիշտ բան ա, մանավանդ եթե միշտ ավելի լավն ես գտնում ու ավելի շատ ես գնահատվում, թե գումարով և թե որպես մասնագետ: Եվ ի վերջո անպայման հասկանում ես, որ քոնն ես ուզում ունենաս...
Եթե ինչ որ մի 40 տարեկան մարդ ասի, որ վերջապես գտավ իր մեջ ուժ և հաղթահարեց իր համար դժվարություն համարվող խնդիրը, իսկ այդ խնդիրը այն էր, որ ինքը վերջապես կարդաց վերջացրեց առաջին հաստափոր` 300 էջանոց գիրքը: ինչպես կվերաբերվես դրան???
Դժբախտությունը նրանում է, որ այդպիսիները շատ են, իսկ իրականում դա դժվարություն չի, այլ .... Չգիտեմ էլ ինչ:
Դրա համար պետք է սկսել հասկանալ ինչն է կյանքի իրական դժվարությունը ու թուլամորթությունից եկած մտածմունքները չընդունել, որպես դժվարություն:
Էստեղ են ասում. նայած ում համար դժվարություն ասվածը որն է?
Մինչև չի գալիս էտ "դժվարությունը" հաստատ չես էլ իմանում, թե ոնց ես դիմակայելու... հետո անցնում ա, դու հաղթած ես դուրս եկել ու ավելի ուժեղ ես քեզ զգում, իսկ հակառակի դեպքում ավելի թույլ, բնականաբար, բայց ասեմ, որ պարտությունն էլ առողջ մարդու համար դառնում է նոր դժվարություններին դիմակայելու ընտիր միջոց...
Ես հա բախտ եմ ունեցել դժվարություններ հաղթահարել ու էտ զգացել եմ մենակ 3 տարի հետո, որովհետև իմ համար էտ ոնց որ բնականոն կյանքի ռիթմ լիներ, հիմա հստակ գիտեմ, որ էտ կյանքի կոփման ընթացքի մեջ եմ եղել, չեմ էլ իմացել... բայց դրանից ինչքան եմ ուժ հավաքե լ... մեկ-մեկ ասում են "ռեմբոն" ես դարձել (էս էլ խնդլու համար :D )