Դիտել ողջ տարբերակը : Ի՞նչ անել եթե տարիների սերը մարում է
հին_մարդ
07.10.2010, 19:21
Եթե մի զույգ տարիներ առաջ կրքոտ սիրահարվածություն ա ունեցել, դա դեռ չի նշանակում որ նրանք հավերժ են սիրելու իրար, իսկ հիմա զգացմունքները մարել ու տակը բան էլ չի մնացել բացի առօրյա կյանքից:
Բայց բաժանվել չի կարելի, ախր խոսք են տվել բոլորի առաջ սիրել ու հոգ տանել միմյանց մասին:
Ի՞նչ անել զգացմունքները զարթնացնելու, նորից սիրահարվելու, սիրելու ու սիրվելու համար: Մի՞թե վերջ ի վեջո տղամարդը պիտի սիրուհի ունենա, իսկ կինն էլ հավերժ դժբախտանա...
Ուլուանա
07.10.2010, 19:53
Եթե մի զույգ տարիներ առաջ կրքոտ սիրահարվածություն ա ունեցել, դա դեռ չի նշանակում որ նրանք հավերժ են սիրելու իրար, իսկ հիմա զգացմունքները մարել ու տակը բան էլ չի մնացել բացի առօրյա կյանքից:
Բայց բաժանվել չի կարելի, ախր խոսք են տվել բոլորի առաջ սիրել ու հոգ տանել միմյանց մասին:
Ի՞նչ անել զգացմունքները զարթնացնելու, նորից սիրահարվելու, սիրելու ու սիրվելու համար: Մի՞թե վերջ ի վեջո տղամարդը պիտի սիրուհի ունենա, իսկ կինն էլ հավերժ դժբախտանա...
Եթե սերն իսկապես լրիվ մարել է, ու տղամարդուն իր կնոջ մեջ այլևս ոչինչ ի ձգում, չի գրավում, ապա, իմ համեստ կարծիքով, ամենաճիշտ քայլը բաժանվելն է։ Էն, որ տարիներ առաջ խոսք են տվել բոլորի առաջ, չգիտեմ ինչ, դրանք նույնքան ժամանակավրեպ են դառնում տվյալ իրավիճակում, որքան մարած սերը, հետևաբար զուտ դրանցից կառչելով՝ ամուսնությունը պահպանել փորձելը, մեղմ ասած, միամտություն ու անհեթեթություն է։ Ամեն դեպքում բաժանվելն ավելի ազնիվ քայլ է, քան սիրուհի պահելով կնոջը նվաստացնելն ու նաև սեփական խիղճը ծանրացնելը։ Ի վերջո, հանուն ինչի՞ են մարդիկ իրար հետ ապրում, եթե պիտի երկուսն էլ դժբախտ լինեն իրար հետ, ու՞մ են խաբում, ինչի՞ համար։ Ո՞վ է էդ իրավիճակից ինչ–որ բան շահում։
Բայց կարող է նաև էնպես լինել, որ զգացմունքներն ինչ–որ շրջանում որոշ չափով թուլանան ուղղակի, մի տեսակ քնեն, ու էդ դեպքում, կարծում եմ, արժե դրանք արթնացնելու, թարմացնելու ուղղությամբ որոշակի քայլեր ձեռնարկել։ Իհարկե, նման դեպքերում կոնկրետ առաջարկներ անելը դժվար է, երբ ծանոթ չես տվյալ զույգի փոխհարաբերություններին, նախասիրություններին, բնավորություններին։ Ամեն դեպքում անկեղծ զրույցը, միասին ինչ–որ հաճելի բաներով զբաղվելու, գուցե հին ու բարի օրերը վերհիշելու փորձերը կարող են հաջող սկիզբ լինել քնած զգացմունքների արթնացման համար։ :) Իսկ մնացածն արդեն ըստ իրավիճակի պետք է կողմնորոշվել։
Սերն ու ընտանեկան երջանկությունը դա մի խարույկ է, որի վրա պետք է մշտապես նոր փայտ ավելացնել...
ակումբի մասնակիցներից Sonatina-ի խորհրդով Ադամ Ջեկսոնի «Սիրո 10 գաղտնիքներ»-ն եմ սկսել կարդալ, այնտեղ ձեր նշած խնդրի լուծումը կա...:) գիրքը ռուսերեն է
Девятый секрет Истинной Любви - сила страсти.
Страсть воспламеняет любовь и не дает ей угаснуть. Долговечная страсть появляется с помощью не только физического влечения, но и глубокой преданности, энтузиазма, интереса и радостного волнения.
Страсть можно воссоздать, воссоздавая прошлые ситуации, когда вы чувствовали страсть.
Спонтанность и сюрпризы создают страсть.
Суть любви и счастья одна; нужно только каждый день жить со страстью.
եթե անհրաժեշտ է կարող եմ գիրքն ուղարկել;) կարող եք այն ինտերնետում էլ փնտրել ;) ես արագ գտա
հ.գ. ներեցեք ռուսալեզու մեջբերման համար
---------- Ավելացվել է՝ 21:11 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 21:04 ----------
ես համաձայն եմ այն մտքի հետ, որ Սերը մի ծաղիկ է, եթե չջրես չի աճի....
իմ սենյակային բույսերից որին էլ քիչ ուշադրություն եմ դարձնում, մեկ էլ տեսնում եմ` թոռոմելու նշաններ են ի հայտ եկել..ըստ իս Սերն էլ պահանջում է <<ջուր>>, ընդ որում երկկողմանի ու փոխադարձ պիտի լինի այն:love
Բայց բաժանվել չի կարելի, ախր խոսք են տվել բոլորի առաջ սիրել ու հոգ տանել միմյանց մասին:
Ի՞նչ անել զգացմունքները զարթնացնելու, նորից սիրահարվելու, սիրելու ու սիրվելու համար: Մի՞թե վերջ ի վեջո տղամարդը պիտի սիրուհի ունենա, իսկ կինն էլ հավերժ դժբախտանա...
Իսկ ինչի բաժանվել չի կարելի? Այստեղ խոսքը գնում է կյանքի մասին: Իմ կարծիքով ավելի լավ է բաժանվեն, քան տղամարդը սիրուհի պահի:
Անտիգոնե
07.10.2010, 20:30
Խնդիրն անյքան է "ԽԻՍՏ ԱՆՁՆԱԿԱՆ", որ երկմտելով եմ կատարում գրառումս:
Անշուշտ եթե զգացմունք արդեն չկա և հետագա կյանքը պատկերվում է որպես իրար հաջորդող տաղտկալի օրերի շարան, ապա միակ ճիշտ լուծումը իրար չտանջելն ու ազատ թողնելն է: Բայց... գուցե այն զգացողությունը որ Դուք ժամանակի այս հատվածում ունեք և որը հիմնավոր է թվում Ձեզ, ամենևին էլ հիմնավոր չէ....Սովորաբար որևե երևույթի դժվար է ճիշտ գնահատական տալ ժամանակի տվյալ հատվածում: Պետք է յուրովսանն անել տարիների ընթացքում կառուցածը պահպանելու համար:
Ոչ ոք մեզ երաշխավորագիր չէր տվել, թե ամուսնական առաջին տարվա կրքոտ սիրահարվածությունը հավերժ է տևելու: Բայց եթե մի ժամանակ ընտրել ենք մեկին, որի հետ կյանքներս ենք կապել, նշանակում է նրա մեջ տեսել ենք այնպիսի հատկանիշներ, որ հոգեհարազատ է եղել մեզ, սիրել ենք տվյալ մարդուն հենց այն պատճառով, որ նա ինչ- որ չափով համընկել է մեր մտքում գծած իդեալին: Բոլոր սերերն էլ այդ տեսակետից հաշվենկատ են: Ավելի պարզ ասեմ. չէի կարող սիրել նրան, ով փողոցով քայլելիս րոպեն մեկ թքում էր, կամ յուրաքանչյուր նախադասությունն սկսում էր «արա' ախպեր» -ով: Դուք էլ Ձեր կողակցի մեջ հաստատ սիրել եք որոշ բաներ: Հիմա էլ հարաբերությունները պիտի կառուցել հենց Ձեր սիրածը վերհիշելով, ուշադրությունը պիտի սևեռել այն ամեն լավին, որ կա Ձեր երկրորդ կեսի մեջ: Անհանարին է, որ այդ լավը չլինի: Ընդհանուր զբաղմունք պիտի գտնել, դա կարող է լինել նաև ֆիզիկական աշխատանքը՝ պաստառներ փոխելը կամ էլ չգիտե՞մ՝ այգում աշխատելը: Պիտի հասկանալ, որ ընտանիքը բարձրագույն արժեք է ու շատ զոհաբերություններ է պահանջում: Եթե ցանկանում եք պահպանել ընտանիքը, կգտնեք հնարավորությունները, իսկ եթե չեք ցանկանում՝ պատճառներ կգտնեք այն քանդելու համար:
Ես չեմ հավատում, որ սերը կարա մարի, ուրեմն չի էլ եղել: Զզվում եմ , որ ասում են , սիրում էի, բայց մարելա: Սիրելը ունակությունա, ուրեմն էտ մարդնա էտ ունակությունը կորցրել: Սերը չի մարում, կարողա կիրքը հանդարտվի, բայց եթե սերը կա , ուր պիտի կորի? Սերը կարա փոխակերպվի, բայց չի կորի, հիշի ինչ համար ես սիրել էտ մարդուն, կամ ինչնա իրա մեջ քեզ խելքահան արել: Մի բաժանվի, էտ միշտ էլ կհասցնես, եթե էլ ուրիշ ճար չլինի, երևի հոգնել ես, էտ բնականա, համբերի, պայքարի, փորձի ինքդ քո մեջ արթնացնել էն ինչ քնելա, որովհետև եթե կար չի կարա կորի: Կոտրելը հեշտա, փորձի պահես, քեզ թանկ մարդա չէ?
ճիշտ ա ամենահեշտ բանը կարծես թե խորհուրդ տալն ա, բայց դեպքը լավերից չի, օրինակ չեմ կարծում թե երբևէ սերը ծնողի կամ եղբոր հանդեպ մարի. Նույնը կարծում եմ պետք է լինի սիրած մարդու դեպքում. Տարբերություն կարծես թե չկա. միգուցե սխալվում եմ.
One_Way_Ticket
07.10.2010, 22:41
Կրքոտ սիրահարվածության հիման վրա ամուսնանալը շատ սխալ բան է (փորձեցի մեղմ արտահայտվել, որ հանկարծ որևէ մեկին չվիրավորեմ)։
Բայց բաժանվել չի կարելի, ախր խոսք են տվել բոլորի առաջ սիրել ու հոգ տանել միմյանց մասին
Բոլորն ով ա: Բոլորն ի՞նչ կապ ունեն:
Իսկ եթե անեցել ա, կարելի ա բոլորից ներողություն խնդրել ու բաժանվել::) Ափսոս են մնացած տարիները անցած տարիների համար վատնել:oy
Rhayader
07.10.2010, 23:01
Եթե մի զույգ տարիներ առաջ կրքոտ սիրահարվածություն ա ունեցել, դա դեռ չի նշանակում որ նրանք հավերժ են սիրելու իրար, իսկ հիմա զգացմունքները մարել ու տակը բան էլ չի մնացել բացի առօրյա կյանքից:
Բայց բաժանվել չի կարելի, ախր խոսք են տվել բոլորի առաջ սիրել ու հոգ տանել միմյանց մասին:
Ի՞նչ անել զգացմունքները զարթնացնելու, նորից սիրահարվելու, սիրելու ու սիրվելու համար: Մի՞թե վերջ ի վեջո տղամարդը պիտի սիրուհի ունենա, իսկ կինն էլ հավերժ դժբախտանա...
Թող որոշեն, ինչն է ավելի կարևոր: Երեք տարբերակ նշեցիր, ամեն դեպքում մի բան ես ընտրում. անձնական երջանկություն, բամբասանքներից խուսափել, ամուսնական էթիկա:
Սիրահարվածություն, սեր... սրանք տարբեր բաներ են: Սիրահարվածությունը կարա վերափոխվի սիրո: Սերն էլ կարա տարիների ընթացքում մարի: Չեմ ուզում քննադատորեն մոտենալ մի քանի գրառում վերև գրառոււմ անողին, բայց մարելն էլ նույնքան բնականոն է ինչքան էլ որ զզվես: Կրիքը լրիվ ուրիշ բնագավառ ա: Մի՛ խառնեք սիրո հետ: Մարած սերն էլ հնարավոր ա վերապրեցնել եթե ցանկությունը կա: Եթե չկա ուրեմն միակ ճիշտ ելքը թողնել հեռանալն ա: Բայց ոնց ցույց ա տալիս կյանքը բոլորը չի որ հանգիստ գնում են: Պատճառները կարան տարբեր լինեն:
Եթե սիրում եք ուրեմն կան արժանիքներ: Հենց էնպես օդում չեն սիրում: Ու եթե գալիս ա մի պահ, որ լիքը պատճառներով կանգնում ես փաստի առաջ, որ սերը մարում ա ուրեմն արժի հիշել էն արժանիքները որոնց համար սիրել ես ու քայլեր կարաք անեք այն վերադարձնելու համար նորովի: Չեմ ասում վերականգնեք, բայց նորովի ետ բերեք:
հին_մարդ-ի խոսքերից
Բայց բաժանվել չի կարելի, ախր խոսք են տվել բոլորի առաջ սիրել ու հոգ տանել միմյանց մասին
Էնքան լավ կլինի, որ բոլորին խոսք տալու փոխարեն իրար խոսք տան ու աշխատեն էտ խոքսը պահել:
Լավ ես անում , որ քննադատորեն չես մոտենում, բայց ոչինչից ոչինչ չի առաջանում, ու ինչ որ բանը ոչ մի տեղ չի կորում ու չի մարում: Լավ ասեց վերևիս գրողը, մորդ ու հորդ կարողա մի օր սկսես չսիրել, բա էտ սերը խի չի մարում? որովհետև սերա, իսկ էն եսիմ ինչա եղել:
Rhayader
07.10.2010, 23:12
Ոչ ոք մեզ երաշխավորագիր չէր տվել, թե ամուսնական առաջին տարվա կրքոտ սիրահարվածությունը հավերժ է տևելու: Բայց եթե մի ժամանակ ընտրել ենք մեկին, որի հետ կյանքներս ենք կապել, նշանակում է նրա մեջ տեսել ենք այնպիսի հատկանիշներ, որ հոգեհարազատ է եղել մեզ, սիրել ենք տվյալ մարդուն հենց այն պատճառով, որ նա ինչ- որ չափով համընկել է մեր մտքում գծած իդեալին: Բոլոր սերերն էլ այդ տեսակետից հաշվենկատ են: Ավելի պարզ ասեմ. չէի կարող սիրել նրան, ով փողոցով քայլելիս րոպեն մեկ թքում էր, կամ յուրաքանչյուր նախադասությունն սկսում էր «արա' ախպեր» -ով: Դուք էլ Ձեր կողակցի մեջ հաստատ սիրել եք որոշ բաներ: Հիմա էլ հարաբերությունները պիտի կառուցել հենց Ձեր սիրածը վերհիշելով, ուշադրությունը պիտի սևեռել այն ամեն լավին, որ կա Ձեր երկրորդ կեսի մեջ: Անհանարին է, որ այդ լավը չլինի: Ընդհանուր զբաղմունք պիտի գտնել, դա կարող է լինել նաև ֆիզիկական աշխատանքը՝ պաստառներ փոխելը կամ էլ չգիտե՞մ՝ այգում աշխատելը: Պիտի հասկանալ, որ ընտանիքը բարձրագույն արժեք է ու շատ զոհաբերություններ է պահանջում: Եթե ցանկանում եք պահպանել ընտանիքը, կգտնեք հնարավորությունները, իսկ եթե չեք ցանկանում՝ պատճառներ կգտնեք այն քանդելու համար:
Լաաաաաավ էլի:angry զոհաբերություններ:
Հայ կանանց մի սովորությունն եմ ատում. առիթ են ման գալիս, որ իրենք իրենց զոհեն: Հայոց պատմությունը որտեղ թերթում ես՝ իրենց զոհած հայ կանայք են՝ փառանձեմներ, այծեմնիկներ ու այլոք: Ու սաղ-սաղ մի հատ Հունան Ավետիսյան:
Ժող, էդ զոհային արտահայտությունները դադարեցրեք էլի:angry
Կնախընտրեմ ինքս ինձ կաստրացիայի ենթարկել, քան կյանքս նման «զոհի» կողքն անց կացնել:
Թու՜... որ տղամարդը դնի, կանանց ֆեմինիզմ քարոզի:angry
Լաաաաաավ էլի:angry զոհաբերություններ:
Հայ կանանց մի սովորությունն եմ ատում. առիթ են ման գալիս, որ իրենք իրենց զոհեն: Հայոց պատմությունը որտեղ թերթում ես՝ իրենց զոհած հայ կանայք են՝ փառանձեմներ, այծեմնիկներ ու այլոք: Ու սաղ-սաղ մի հատ Հունան Ավետիսյան:
Ժող, էդ զոհային արտահայտությունները դադարեցրեք էլի:angry
Կնախընտրեմ ինքս ինձ կաստրացիայի ենթարկել, քան կյանքս նման «զոհի» կողքն անց կացնել:
Թու՜... որ տղամարդը դնի, կանանց ֆեմինիզմ քարոզի:angry
Փիսո ջան , մի գազազի, կարելի առանց զոհաբերության, կարելիա ավելի "ոչ հայկական", ցիվիլ տարբերակով, ուղակի կարելիա ուշքի գալ ու հասկանալ, որ սերը չի մարում, էտ մոմից մի քիչ տարբերվումա հենց իրա էտ մի հատկությամբ:
Իսկ եթե աղջիկը ասումա, որ չի սիրում էլ ու ուրիշի ա հավանում(բայց ետ տղու նկարներն ա տեսել ու հեռախոսով ա խոսում), բայց մինչ էտ կարելիա ասել նշանվելու շեմին էինք,ես դեպքում ինչ կասեիք՞
Լավ ես անում , որ քննադատորեն չես մոտենում, բայց ոչինչից ոչինչ չի առաջանում, ու ինչ որ բանը ոչ մի տեղ չի կորում ու չի մարում: Լավ ասեց վերևիս գրողը, մորդ ու հորդ կարողա մի օր սկսես չսիրել, բա էտ սերը խի չի մարում? որովհետև սերա, իսկ էն եսիմ ինչա եղել:
:) հենց էնպես ոչինչ չի լինում: Առաջի տարվա սերը 10 տարվա սիրո հետ կհամեմատե՞ս: Երբե՛ք: Մարդիկ կան ովքեր տարիների ընթացքում իրար ավելի են սիրում, որովհետև տեսնում և գնհատում են միմյանց մեջ գծեր, որոնք սկզբում չեն տեսել: Ինչի՞ ա թվում, որ եթե հենց սկզբից սիրեցիր էլ չսիրելու հիմքեր չես ունենա: Ի՞նչ խաբկանք ա դա: Սիրուն աչքերի համար չէ որ միայն սիրում են: Սիրուն արժանանալ ա պետք: Այլապես կմարի: Բնկան էլ ա, որ կմարի: Շատ հնարավոր ա փոխակերպումներ էլ ստանա - կապվածություն, կախվածություն... և այլն, բայց միշտ նույն բոցավառը չի: Այլապես մարդիկ չէին բաժանվի:
Ի վերջո շատերը սիրահարվելով կյանքները կապում են մեկի հետ ում երբեք էլ չեն սիրում :
*e}|{uka*
07.10.2010, 23:21
Ես չեմ հավատում, որ սերը կարա մարի, ուրեմն չի էլ եղել: Զզվում եմ , որ ասում են , սիրում էի, բայց մարելա: Սիրելը ունակությունա, ուրեմն էտ մարդնա էտ ունակությունը կորցրել: Սերը չի մարում, կարողա կիրքը հանդարտվի, բայց եթե սերը կա , ուր պիտի կորի? Սերը կարա փոխակերպվի, բայց չի կորի, հիշի ինչ համար ես սիրել էտ մարդուն, կամ ինչնա իրա մեջ քեզ խելքահան արել: Մի բաժանվի, էտ միշտ էլ կհասցնես, եթե էլ ուրիշ ճար չլինի, երևի հոգնել ես, էտ բնականա, համբերի, պայքարի, փորձի ինքդ քո մեջ արթնացնել էն ինչ քնելա, որովհետև եթե կար չի կարա կորի: Կոտրելը հեշտա, փորձի պահես, քեզ թանկ մարդա չէ?
Սերը կոնստանտ մեծություն չի, որ չկարանա մարի ու ստեղ բացարձակապես կապ չունի իսկական սեր ա, թե՞ սութի-մութի: Կարող ա մեկին հինգ օր սիրես, ավելի շատ սեր ապրես, ավելի շատ բան ստանաս ու ավելի իսկական լինի, քան մյուսին որին կսիրես հինգ տարի գուցե և ավելի:
---------- Ավելացվել է՝ 00:21 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 00:17 ----------
Իսկ եթե աղջիկը ասումա, որ չի սիրում էլ ու ուրիշի ա հավանում(բայց ետ տղու նկարներն ա տեսել ու հեռախոսով ա խոսում), բայց մինչ էտ կարելիա ասել նշանվելու շեմին էինք,ես դեպքում ինչ կասեիք՞
Մի եղեք պասիվ, այցելեք մասիվ: :))
Եթե մի զույգ տարիներ առաջ կրքոտ սիրահարվածություն ա ունեցել, դա դեռ չի նշանակում որ նրանք հավերժ են սիրելու իրար, իսկ հիմա զգացմունքները մարել ու տակը բան էլ չի մնացել բացի առօրյա կյանքից:
Բայց բաժանվել չի կարելի, ախր խոսք են տվել բոլորի առաջ սիրել ու հոգ տանել միմյանց մասին:
Ի՞նչ անել զգացմունքները զարթնացնելու, նորից սիրահարվելու, սիրելու ու սիրվելու համար: Մի՞թե վերջ ի վեջո տղամարդը պիտի սիրուհի ունենա, իսկ կինն էլ հավերժ դժբախտանա...
Նախքան այս շաաաաաաաատ նուրբ հարցին բուն իմաստով մոտիկանալը, ասեմ, որ մարդը բազմասեր է: Այսինքն, համաձայն չեմ այն մարդկանց տեսակետի հետ, երբ ասում են , որ մարդու սիրտը կարող է սահմանափակվել միայն մեկ սերով, որքան էլ այդ սերը ամբողջական և խորը լինի մարդը իր էությամբ բազմասեր է: Տղամարդիկ սիրահարվում են բազում աղջիկների և հակառակը: Եվ եթե մարդը էությամբ այդպես է, իմ կարծիքով, մարդուն ստիպել սիրել ուղղակի միայն մեկին դա նույն է, որ մարդուն ստիպես մահացած ապրի իր ողջ կյանքը: Այստեղ ասում են մեղք է գործում ոչ թե գողը, այլ այն մարդը որը իրեն հատկացված կյանքի ժամանակհատվածը չի կարողանում ապրել լիարժեք:
Վերը նշվում է< խոսք ենք տվել >արտահայտությունը, սակայն սերը ինքը իրենով պետք է խոստումների վրա հենված չլինի: ինչպես տեսնում ենք եվրոպան հասկացել է դա: Նույնիսկ մարդ ինքն իրեն է դժվարությամբ խոսք տալիս , նույնիսկ փոքր ժամանակահատվածի համար, ուր մնաց այս հարցում մարդը գնա սեփական էությանը հակառակ և խոսք տա ապրել, իր իսկ ստեղծած սիրո բանտում ողջ կյանքը: Հաջորդ նշվածի մասին ասեմ, որ լրիվ ընդունում եմ, որ մարդը մնում է մարդ անկախ սեռից, ազատությունը սիրելու, սիրվելու, մնալու չմնալու տրված է թե տղամարդկանց , թե կանանց: իհարկե, Հայաստանում և բազում երկրներում դեռ գործում է մարդուն ճորտ դարձնելու պրակտիկան, որը կիրառվում է հենց կանանց վրա: Իսկ լուծումը տեսնում եմ սեփական կյանքը լիարժեք ապրելու մեջ, պետք է վերջ տալ ձևին և սկսել նորովի մտածել: Այսինքն պետք է նոր կյանք սկսել: Սա նախ լավ է երեխաների համար, քանզի երեխաները երբևէ պարտավոր չեն ծնողների ծանր, տխուր հայացքները տանել, բացի այդ լավ արտահայտություն կա ազատությունս ավելի եմ գնահատում քան սերը: Այ երբ կարելի լինի սիրո միջոցով հասնել իսկապես ազատության դա արդեն դրախտ է: Մի խոսքով գտնում եմ, որ բաժանվելը ամենակարճ, ամենաիրատեսական ուղին է:
Rhayader
07.10.2010, 23:33
Փիսո ջան , մի գազազի, կարելի առանց զոհաբերության, կարելիա ավելի "ոչ հայկական", ցիվիլ տարբերակով, ուղակի կարելիա ուշքի գալ ու հասկանալ, որ սերը չի մարում, էտ մոմից մի քիչ տարբերվումա հենց իրա էտ մի հատկությամբ:
Սլիմ, նայիր (որ դու ես խոսում, էլ ո՞նց գազազեմ;)): Հենց նույն հայկական տարբերակով: Քո կարծիքով, էդ պրոբլեմն ունեցող մարդը (որի ընտանիքը պահող միակ ուժը, նշեմ, ուրիշների առաջ տված խոստումն ա), քո կարծիքով սիրո հետ կապված բավականաչափ փորձ ունեցե՞լ ա մինչև հարսանիքը, որ իմանա՝ սերն ինչ ա: Կամ էլ, ասենք, երկա՞ր ա մտածել, նախքան համաձայնություն տալը:
Կարծում եմ, որոշման համար ափսոսալու սերմերը համաձայնության պահին արդեն ծլել էին:
Սլիմ, նայիր (որ դու ես խոսում, էլ ո՞նց գազազեմ;)): Հենց նույն հայկական տարբերակով: Քո կարծիքով, էդ պրոբլեմն ունեցող մարդը (որի ընտանիքը պահող միակ ուժը, նշեմ, ուրիշների առաջ տված խոստումն ա), քո կարծիքով սիրո հետ կապված բավականաչափ փորձ ունեցե՞լ ա մինչև հարսանիքը, որ իմանա՝ սերն ինչ ա: Կամ էլ, ասենք, երկա՞ր ա մտածել, նախքան համաձայնություն տալը:
Կարծում եմ, որոշման համար ափսոսալու սերմերը համաձայնության պահին արդեն ծլել էին:
Հա Ռայ ՋԱՆ, էն որ փորձ չի եղել , ճիշտ ես, ես էտ չէի մտածել, ուղակի երբ ես եմ ասել , որ սիրում եմ , ասածս հենց էտ էլ նշանակելա, դրա համար կարծեցի էս մարդն էլ իմացած կլինի էտքան մարդու մոտ ինչա խոսում ու ինչա խոստանում: Դրա համար էլ վստահորեն ասում եմ , որ եթե սեր լիներ չէր մարի: Հնարավորա չեն սիրել, իրանց թվացելա, էտ պարագայում, ճիշտը էն կլինի, որ գնան մարդա իրա ճանապարհով:
Mephistopheles
07.10.2010, 23:49
կարաս դավաճանես կնոջդ կամ ամուսնուդ առերևույթ, եթե խանդեց ուրեմն կորած չի, իսկ եթե չէ… կարաք բաժանման թղթաբանությամբ զբաղվել, ավելի հանգիստ կապրեք
Rhayader
07.10.2010, 23:57
կարաս դավաճանես կնոջդ կամ ամուսնուդ առերևույթ, եթե խանդեց ուրեմն կորած չի, իսկ եթե չէ… կարաք բաժանման թղթաբանությամբ զբաղվել, ավելի հանգիստ կապրեք
Իսկ եթե տապոռը վերցրեց ու «Դեզդեմո՛նա, ես քեզ խյուխտու՛լու ըմ» գոռալով սկսեց մոռռռռռռռթել իրան:think ամեն ինչ կորա՞ծ ա, թե՞ չէ:
Լաաաաաավ էլի:angry զոհաբերություններ:
Հայ կանանց մի սովորությունն եմ ատում. առիթ են ման գալիս, որ իրենք իրենց զոհեն: Հայոց պատմությունը որտեղ թերթում ես՝ իրենց զոհած հայ կանայք են՝ փառանձեմներ, այծեմնիկներ ու այլոք: Ու սաղ-սաղ մի հատ Հունան Ավետիսյան:
Ժող, էդ զոհային արտահայտությունները դադարեցրեք էլի:angry
Կնախընտրեմ ինքս ինձ կաստրացիայի ենթարկել, քան կյանքս նման «զոհի» կողքն անց կացնել:
Թու՜... որ տղամարդը դնի, կանանց ֆեմինիզմ քարոզի:angry
Ռայ, բայց ինձ թվում ա, որ Արևածագի ասածը կանանց չէր վերաբերվում միայն, այլ տղամարդկանց էլ հավասարաչափ։
Ցանկացած փոխհարաբերություն էլ պահանջում է ինչ որ չափի զոհաբերություն։ Դու էլ կյանքումդ զոհաբերություն արած կլինես քո ընկերների համար։ Նույնը ընտանիքում՝ մտերիմ ընկերոջդ՝ կողակցիդ համար։
Interdenominational
08.10.2010, 00:06
Ի՞նչ անել եթե տարիների սերը մարում է
…Հասնելով քննարկումների 2-րդ էջը, ինձ այլ հարց հետաքրքրեց՝ մեզանից քանի՞սն ունեն ամուսանական համատեղ կյանքի առնավազն 10 տարվա փորձառություն:
Չեմ կարծում թե թեմայի հեղինակին ուղղակի «զրույց չրթելու» մարմանջն էր տանջում հարցադրումը ձևակերպելիս… անտակտություն չհամարեք ասածս, բայց «անփորձներով» փորձում ենք «փորձ հաղորդել», կամ թեկուզև՝ դատողություններ անել մեզ համար ապագայի դեռևս փակ դռներից այն կողմ գտնվելիքի մասին…
…Հասնելով քննարկումների 2-րդ էջը, ինձ այլ հարց հետաքրքրեց՝ մեզանից քանի՞սն ունեն ամուսանական համատեղ կյանքի առնավազն 10 տարվա փորձառություն:
Չեմ կարծում թե թեմայի հեղինակին ուղղակի «զրույց չրթելու» մարմանջն էր տանջում հարցադրումը ձևակերպելիս… անտակտություն չհամարեք ասածս, բայց «անփորձներով» փորձում ենք «փորձ հաղորդել», կամ թեկուզև՝ դատողություններ անել մեզ համար ապագայի դեռևս փակ դռներից այն կողմ գտնվելիքի մասին…
...ինձնից առաջ անցար: Ի դեպ կան փորձառուներ, որոնք իրենց կարծիքը ասել են այստեղ::)
Ես չեմ հավատում, որ սերը կարա մարի, ուրեմն չի էլ եղել: Զզվում եմ , որ ասում են , սիրում էի, բայց մարելա:
Մարդը լիովին չի կարող կառավարել իր զգացմունքները:Մենք կարող ենք գժի պես սիրելին մեկին որին ընդհանրապես չէինք սիրում և չսիրելին մեկին որին գժի պես էինք սիրում:
Mephistopheles
08.10.2010, 03:38
Իսկ եթե տապոռը վերցրեց ու «Դեզդեմո՛նա, ես քեզ խյուխտու՛լու ըմ» գոռալով սկսեց մոռռռռռռռթել իրան:think ամեն ինչ կորա՞ծ ա, թե՞ չէ:
ուրեմն հըլը սիրում ա… բայց ամեն ինչ կորած ա… էդ էլ երրորդ վարյանտն ա…
---------- Ավելացվել է՝ 03:38 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 03:25 ----------
Եթե մի զույգ տարիներ առաջ կրքոտ սիրահարվածություն ա ունեցել, դա դեռ չի նշանակում որ նրանք հավերժ են սիրելու իրար, իսկ հիմա զգացմունքները մարել ու տակը բան էլ չի մնացել բացի առօրյա կյանքից:
Բայց բաժանվել չի կարելի, ախր խոսք են տվել բոլորի առաջ սիրել ու հոգ տանել միմյանց մասին:
Ի՞նչ անել զգացմունքները զարթնացնելու, նորից սիրահարվելու, սիրելու ու սիրվելու համար: Մի՞թե վերջ ի վեջո տղամարդը պիտի սիրուհի ունենա, իսկ կինն էլ հավերժ դժբախտանա...
հանգիստ բաժանվեք եթե կյանքն անտանելի է… բաժանումը լուծում է ոչ թե հանցագործություն… անցանկալի ամուսնությունը, կամ մարած սերը կարող է մարդու մեջ վատագույն հատկություններն առաջ բերել՝ հատկություններ որոնց գոյության մասին ինքդ էլ չես իմացել…
Ինչ էլ որ լինի, առաջին քայլը նստել ու ազնիվ զրուցելն է… որ ասում եմ ազնիվ ինկատի ունեմ ԱԶՆԻՎ, դրանից վնաս չկա, դա միայն հարցի հանգուցալուծման կտանի, մեռյալ կետից կշարժի… դրանից հետո դուք ինքներդ ձեր ուրույն լուծումը կգտնեք… բանաձև չկա…
ամենակարևորը ԱԶՆՎՈՒԹՅՈՒՆՆ է… ոչինչ չթաքցնելը, հակառակ դեպքում նորից նույն խնդրի առաջ ես կանգնելու… պատկերացրու բավականին հետաքրքիր ընթացք կարող է ունենալ…
իմիջայլոց կինն էլ կարող է (իրավունք ունի) սիրեկան ունենալ… սա քեզ տղամարդ է ասում… բայց դա լուծում չի
Հ.Գ. ամենադժվարը լինելու է ճշմարտության հետ հաշվի նստելն առանց մեկմեկու կշտամբելու ու մեղադրելու… սա շատ դժվար բան է, բայց պիտի արվի… ուրիշ ճանապարհներ էլ կլինեն, բայց ես սա եմ գերադասում
քեզ հաջողություն… եթե սիրտդ շատ նեղվի, մտի Ակումբ գրի, ստեղ ենք
Սիրահարվածություն, սեր... սրանք տարբեր բաներ են:
իսկ ինչ՞ է սերը :): որն է սիրո բանաձև: Հավերժական, մարդու ամենաադեմագոգիկ հարցերից մեկը չէ՞ :)
սերը չի կարող վերափոխվի: ընդանրապես, մարդու կյանքում ոչինչ էլ չի վերափոխվում: ընդամենը մի "բանին" փոխարինում է մյուս "բանը":
այլ կերպ ասած. տիեզերքը դիսկրետ է, այլ ոչ չէ անընդատ: և մեկի վերջը համընկնում է մյուսի սկզբի հետ, քանի որ վակոււմը ՝ դա տիեզերական անոմալիա է:
ասածս էն է. որ սերը չի կարղ վերափոխվել: այն կարող է մեռնել, մարել, հանգել…
բայց ի բարեբախտություն մարդուն, և մասնավորապես հայ մարդուն, մարդիկ ամուսնանում են ոչ միայն սիրո հիման վար, այլ ամուսնական ու հետամուսնական ընթացքը դա մի դինամիկ պրոցես է, որտեղ մի գերակա զգացմունքին կարող է փոխարինել և հիմնականում փոխարինում է այլ գերակա զգացմունքներ ու նաև տրամաբանական ու ընդանուր շահեր: Հաճախ, երջանիկ կոչվող զույգերում այսպես կոչված նախաամուսնական ու մեղրամիսաին սեր կոչվածին, որը հիմնականում գրգիռներ են /ոչ միայն սեքսուալ առումով/ որպես պրիարիտետային ՝ փոխարինելու է գալիս մոտ ընկերության և միմյանց փոխլրացնելու գործոնը:
…
իսկ բաժանումը՞… դա Հայաստանում հիմանկանում ունի ֆինանսական հիմքեր: հիմնականում ֆինանսական խնդիրենրի հիման վրա են մարդիկ իրար կյանք ուտում ու դառնում իրար ատելի :
կյանքը շատ ավելի հասրակ ու պարզ մի իրողություն է, քան դա արտացոլվում է մեր ուղեղներում:
մարդուն երջանիկ լինելու համար շատ քիչ բան է պետք: սիրած միրած, դրանք փայլուն մատրիեաներ են, որոնք պատրաստված են անարժեք նյութի հիմքի վրա:
Լաաաաաավ էլի:angry զոհաբերություններ:
Հայ կանանց մի սովորությունն եմ ատում. առիթ են ման գալիս, որ իրենք իրենց զոհեն: Հայոց պատմությունը որտեղ թերթում ես՝ իրենց զոհած հայ կանայք են՝ փառանձեմներ, այծեմնիկներ ու այլոք: Ու սաղ-սաղ մի հատ Հունան Ավետիսյան:
Ժող, էդ զոհային արտահայտությունները դադարեցրեք էլի:angry
Կնախընտրեմ ինքս ինձ կաստրացիայի ենթարկել, քան կյանքս նման «զոհի» կողքն անց կացնել:
Թու՜... որ տղամարդը դնի, կանանց ֆեմինիզմ քարոզի:angry
Ռայադեր, հետաքրքիրն այն է, որ քո բերած փաստարկների ու ծաղրի հիմքում սոսկ կարդացածդ գրքերն են ու ուրիշի ընտանիքների՝ կողքից դիտարկումները, իսկ իմինը՝ երկու տասնամյակի ամուսնական կյանքը: Էլի իմ գրածում այնքան վստահություն չկա, որքան քոնինում: Աստված տա, որ դու էլ ընտանիք ունենաս ու երեխաներ: Երբ նորածիններդ գիշերը լաց լինեն ու պահանջեն վեր կենալ, կերակրել կամ տակաշորերը փոխել, ո'չ դու, ո'չ էլ կինդ չե՞ք զոհաբերելու ձեր անուշ քունը այդ ճղճիմ զբաղմունքին: Կամ դու աշխատավարձիդ մեծ մասը չե՞ս տրամադրելու ընտանիքիդ կարիքները հոգալուն: Թե՞ սրանք զոհաբերություններ չեն::think
Rhayader
08.10.2010, 10:10
Ռայ, բայց ինձ թվում ա, որ Արևածագի ասածը կանանց չէր վերաբերվում միայն, այլ տղամարդկանց էլ հավասարաչափ։
Ցանկացած փոխհարաբերություն էլ պահանջում է ինչ որ չափի զոհաբերություն։ Դու էլ կյանքումդ զոհաբերություն արած կլինես քո ընկերների համար։ Նույնը ընտանիքում՝ մտերիմ ընկերոջդ՝ կողակցիդ համար։
Jarre, երբեք չեմ անի որևէ զոհողություն: Պատրաստ եմ հասկանալ՝ դա զոհողություն չի: Պատրաստ եմ իմ գործերը թողնել, նրանց գործերով զբաղվել՝ դա էլ զոհողություն չի, իմ գործերը ոչ մի տեղ չեն փախնի: Պատրաստ եմ օգնել՝ դա էլ զոհողություն չի:
Իրականում այդ ամենն առողջ էգոիզմ է: Ես դա անում եմ, որովհետև այդ մարդկանց համար դա արած լինելու զգացողությունն ինձ ներքին բավարարվածության զգացողություն է պարգևում: Ես դա անում եմ, որովհետև զգում եմ դրա կարիքը:
Բայց երբեք խելքին մոտ սահմաններից չեմ անցնի: Օրինակ, ինչ-որ բան չանել ամբողջ կյանքում հանուն ինչ-որ մեկի: Չե մի: Կարող եմ, ասենք, հանուն Վելվետի իր մոտ էլ չծխել, բայց որ հանուն ինչ-որ մեկի ծխելը թողնեմ՝ ինչի՞ է նման: Որ փոքր ժամանակ ասում էին, է՝ «էս մի գդալը մամայի համար կեր»: Թե մաման ի՞նչ կապ ունի գդալի հետ: Ոչ մի: Պարզապես մամայի նկատմամբ սերն օգտագործում են երեխային մանիպուլյացիա անելու համար (պատճառաբանելով «դա իր սեփական լավի համար է»):
ՄԱ-ՆԻ-ՊՈՒ-ԼՅԱ-ՑԻ-Ա: Պարզապես փորձում ես կողքիդ եղած մարդուն համապատասխանեցնել կողքիդ լինելիք մարդու պատկերացումների հետ, այդ նպատակով նրան մանիպուլյացիա ես անում, օգտվելով «հանուն ընտանիքի զոհողություններ» չրթիկից:
Interdenominational, միգուցե և չունեմ ամուսնական համատեղ կյանքի տաս տարվա փորձ, բայց ծնողներիս քսանհինգ տարվա համատեղ ամուսնական կյանքից քսանչորսն աչքիս առաջ է եղել, ու դրանցից գոնե քսաներեքը ես գիտակից վիճակում եմ անց կացրել ու հիշում եմ: Այնպես որ, կարիք չկա վառարանին կպնել, որ իմանաս՝ կվառի: Եթե կարող ես կողքիդ մարդկանց սխալների վրա սովորել:
Արևածագ, ոչ, զոհաբերություններ չեն: Եթե ես զոհաբերություն համարեի երեխաների տակաշորերը փոխելը, ես երեխաներ պարզապես չէի ունենա: Ես ուզում եմ երեխաներ ունենալ: Ու ուզում եմ դա իր բոլոր հետևանքներով, անկախ նրանից, դրանք ձեզ դրական են թվում, թե բացասական: Ու մի ասեք, թե փորձ չունեմ, որովհետև ընկերներիս երեխաների մեծ մասին ես եմ դայակություն անում մանկուց: Տակաշորներ փոխելով ու մնացած ամեն ինչով: Որովհետև ես սիրում եմ երեխաներին իրենց բոլոր բնական արտահայտումներով: Ու ես պատրաստ եմ այդ ամենին: Զոհողությունների կարիք ունեն այն մարդիկ, ովքեր չէին պատկերացնում, թե ինչ են անում: Ովքեր չգիտեին, թե ինչի են գնում իրականում: Իսկ ես գիտեմ դա:
Իսկ աշխատավարձը))) ինչքա՜ն նշանակալի բան է, օ՜հ, ի՜նչ զոհողություն՝ աշխատավարձիս մեծ մասն ընտանիքին եմ հատկացնելու:
Եթե աշխատավարձը (որի մեծ մասը ես, դեռևս ավելի արժեքավոր ծախս չտեսնելով, խմում եմ) իմ համար զոհողություն լիներ, ես պիտի վաղուց ինքնասպան լինեի:
Ընդհանրապես, զոհողությունների կարիք ունեն թույլ մարդիկ ու մարդիկ, ում համոզել են անել մի բան, որն իրենք չեն ուզում:
Թեմայի վերնագիրն է «Ի՞նչ անել եթե տարիների սերը մարում է»: Ես գրել եմ իմ տեսակետը՝ բնականաբար չանդրադառնալով հազար ու մի հնարավոր այլ ուղիների, որնց մեջ կարող էին լինել ամուսնալուծությունից սկսած մինչև խմբակային սեքս կազմակերպելու տարբերակները: Իմ ասածը հիմնաված է սեփական փորձի վրա, գուցե եթե ինչ որ ժամանակ ընտրած լինեի ամուսնալուծվելու տարբերակը, հիմա գրառմանս մեջ ավելի հանգամանորեն հենց այդ տարբերակի թերությունների կամ առավելությունների մասին կգրեի:
Մի նկատառում ևս. Եթե թեմայի հեղինակը հարաբերությունները պահպանելու միակ նախադրյալը կրքոտ սիրահարվածության մեջ է տեսնում, նույնիսկ ամուսնալուծության կամ սիրուհի պահելու դեպքում էլ նույն հիասթափությունն է իրեն սպասում: Ի՞նչ երաշխիք կա, որ հաջորդ սիրահարվածություններն էլ առաջինի նման չեն մարելու:
Jarre, երբեք չեմ անի որևէ զոհողություն: Պատրաստ եմ հասկանալ՝ դա զոհողություն չի: Պատրաստ եմ իմ գործերը թողնել, նրանց գործերով զբաղվել՝ դա էլ զոհողություն չի, իմ գործերը ոչ մի տեղ չեն փախնի: Պատրաստ եմ օգնել՝ դա էլ զոհողություն չի:
Իրականում այդ ամենն առողջ էգոիզմ է: Ես դա անում եմ, որովհետև այդ մարդկանց համար դա արած լինելու զգացողությունն ինձ ներքին բավարարվածության զգացողություն է պարգևում: Ես դա անում եմ, որովհետև զգում եմ դրա կարիքը:
Բայց երբեք խելքին մոտ սահմաններից չեմ անցնի: Օրինակ, ինչ-որ բան չանել ամբողջ կյանքում հանուն ինչ-որ մեկի: Չե մի: Կարող եմ, ասենք, հանուն Վելվետի իր մոտ էլ չծխել, բայց որ հանուն ինչ-որ մեկի ծխելը թողնեմ՝ ինչի՞ է նման: Որ փոքր ժամանակ ասում էին, է՝ «էս մի գդալը մամայի համար կեր»: Թե մաման ի՞նչ կապ ունի գդալի հետ: Ոչ մի: Պարզապես մամայի նկատմամբ սերն օգտագործում են երեխային մանիպուլյացիա անելու համար (պատճառաբանելով «դա իր սեփական լավի համար է»):
ՄԱ-ՆԻ-ՊՈՒ-ԼՅԱ-ՑԻ-Ա: Պարզապես փորձում ես կողքիդ եղած մարդուն համապատասխանեցնել կողքիդ լինելիք մարդու պատկերացումների հետ, այդ նպատակով նրան մանիպուլյացիա ես անում, օգտվելով «հանուն ընտանիքի զոհողություններ» չրթիկից:
Interdenominational, միգուցե և չունեմ ամուսնական համատեղ կյանքի տաս տարվա փորձ, բայց ծնողներիս քսանհինգ տարվա համատեղ ամուսնական կյանքից քսանչորսն աչքիս առաջ է եղել, ու դրանցից գոնե քսաներեքը ես գիտակից վիճակում եմ անց կացրել ու հիշում եմ: Այնպես որ, կարիք չկա վառարանին կպնել, որ իմանաս՝ կվառի: Եթե կարող ես կողքիդ մարդկանց սխալների վրա սովորել:
Արևածագ, ոչ, զոհաբերություններ չեն: Եթե ես զոհաբերություն համարեի երեխաների տակաշորերը փոխելը, ես երեխաներ պարզապես չէի ունենա: Ես ուզում եմ երեխաներ ունենալ: Ու ուզում եմ դա իր բոլոր հետևանքներով, անկախ նրանից, դրանք ձեզ դրական են թվում, թե բացասական: Ու մի ասեք, թե փորձ չունեմ, որովհետև ընկերներիս երեխաների մեծ մասին ես եմ դայակություն անում մանկուց: Տակաշորներ փոխելով ու մնացած ամեն ինչով: Որովհետև ես սիրում եմ երեխաներին իրենց բոլոր բնական արտահայտումներով: Ու ես պատրաստ եմ այդ ամենին: Զոհողությունների կարիք ունեն այն մարդիկ, ովքեր չէին պատկերացնում, թե ինչ են անում: Ովքեր չգիտեին, թե ինչի են գնում իրականում: Իսկ ես գիտեմ դա:
Իսկ աշխատավարձը))) ինչքա՜ն նշանակալի բան է, օ՜հ, ի՜նչ զոհողություն՝ աշխատավարձիս մեծ մասն ընտանիքին եմ հատկացնելու:
Եթե աշխատավարձը (որի մեծ մասը ես, դեռևս ավելի արժեքավոր ծախս չտեսնելով, խմում եմ) իմ համար զոհողություն լիներ, ես պիտի վաղուց ինքնասպան լինեի:
Ընդհանրապես, զոհողությունների կարիք ունեն թույլ մարդիկ ու մարդիկ, ում համոզել են անել մի բան, որն իրենք չեն ուզում:
Ու նաև, զոհաբերություն անողն ավելի մեծ զոհաբերություն է պահանջում դիմացը. շարունակաբար գնահատել իր այդ զոհաբերությունը: Ու ի վերջո, մնում չարացած` չներելով ինքն իրեն իր այդ թուլությունը` զոհաբերելը:
հին_մարդ
08.10.2010, 11:43
Սերն ու ընտանեկան երջանկությունը դա մի խարույկ է, որի վրա պետք է մշտապես նոր փայտ ավելացնել...
Համաձայն եմ, բայց ժամանակի ընթացքում փայտերը վերջանում են, հարցս ավելի շատ "փայտի" մասին էր, ոնց են անում, ինչ անեմ, որտեղից...
Սերը կոնստանտ մեծություն չի, որ չկարանա մարի ու ստեղ բացարձակապես կապ չունի իսկական սեր ա, թե՞ սութի-մութի: Կարող ա մեկին հինգ օր սիրես, ավելի շատ սեր ապրես, ավելի շատ բան ստանաս ու ավելի իսկական լինի, քան մյուսին որին կսիրես հինգ տարի գուցե և ավելի:
Լավ ա գոնե մեկը վարդագույն ակնոցները հանեց ու հասարակ "սիրահարվածությունը ուրիշ ա սերը ուրիշ ա" բառերով չբացատրվեց... Լավ էլ սիրել եմ, ու կյանքս էլ եմ պատրաստ եղել տամ:
կարաս դավաճանես կնոջդ կամ ամուսնուդ առերևույթ, եթե խանդեց ուրեմն կորած չի, իսկ եթե չէ… կարաք բաժանման թղթաբանությամբ զբաղվել, ավելի հանգիստ կապրեք
Խորհուրդի համար շատ շնորհակալություն, տղամարդ եմ ու հնարավորություն ունեմ դավաճանելու, բայց չեմ անի, չգիտեմ, երևի մեղք եմ համարում դրա համար, համոզված եմ կինս էլ չի անի:
…Հասնելով քննարկումների 2-րդ էջը, ինձ այլ հարց հետաքրքրեց՝ մեզանից քանի՞սն ունեն ամուսանական համատեղ կյանքի առնավազն 10 տարվա փորձառություն:
Չեմ կարծում թե թեմայի հեղինակին ուղղակի «զրույց չրթելու» մարմանջն էր տանջում հարցադրումը ձևակերպելիս… անտակտություն չհամարեք ասածս, բայց «անփորձներով» փորձում ենք «փորձ հաղորդել», կամ թեկուզև՝ դատողություններ անել մեզ համար ապագայի դեռևս փակ դռներից այն կողմ գտնվելիքի մասին…
Ես ընդամենը խորհուրդ եմ հարցրել, իսկ մարդիկ արդեն տապոռում են աջ ու ձախ... Շնորհակալություն:
Ես դժբախտ չեմ, բայց երջանիկ էլ չեմ, իսկ առաջ երջանիկ էի, քանի որ կիրք կար, բայց կարելի էր կրքով ապրել առանց սեքսի ու նորից լինել երջանիկ: Տարբերությունը մեծ ա: Բաժանվել բոլորն էլ կարան, բայց դրանից հետո հանգիստ ապրե՞լ:
Rhayader
08.10.2010, 12:24
Գիտե՞ք, անձամբ իմ համոզմունքն է՝ սերը բնավ ամուսնության պարտադիր պայման չի: Եթե ես ընտրություն ունենամ՝ ամուսնանալ մեկի հետ, ում նկատմամբ ուժեղ սիրահարվածություն եմ զգում, բայց հարաբերություններն ու ընդհանրությունները հենց սիրով էլ սահմանափակվում են, թե հին ու լավ ընկերոջ հետ, ում հետ շատ ընդհանուր բաներ ու գոյակցության փորձ ունեմ, ում կարող եմ ամեն ինչ վստահել (ու ով գլխիս կռիվ չի սարքի, եթե ինչ-որ մեկին սիրահարվեմ կամ հետը սեքսով զբաղվեմ, ու նույնն էլ ես իրեն կարող եմ տալ), ես միանշանակորեն կընտրեմ երկրորդ տարբերակը:
Ձեզ կթվա՝ հաշվա՞րկ է: Սխալվում եք: Պարզապես սերն ու վստահությունն այդ ընկերոջ նկատմամբ սիրո ավելի բարձր մակարդակ են:
Կատարյալ տարբերակի դեպքում այս երկուսն իրար հետ համատեղվում են:
Բայց եթե քո սեփական հակումները «զոհում ես» հանուն ինչ-որ մեկի (իրականում՝ ընդամենը չուլանում թաքցնում դրանք), ՄՈՌԱՑԻՐ, թե դիմացինդ քեզ երբևէ կհասկանա: Ինչու՞: Որովհետև դու դադարել ես նրա համար լինել այն, ինչ կաս: Վերածվել ինչ-որ կաստրատ, թերի պատկերի: Որն իր որոշ մասը «զոհաբերել է»:
Ամուսնական «զոհաբերությունն» ընդամենը գեղեցիկ բառ է տգեղ հասկացության՝ «ստելու», «ձևանալու» համար: Ուզում ես, որ ամուսնանա՞ հետդ. ձևացիր, որ այն ես, ինչ նրան պետք է: Ուզում ես, որ տանը կռիվ չլինի՞. ձևացրու, թե համաձայն ես: Ուզում ես, որ չբաժանվի՞. ձևացրու, փոխվիր, թաքցրու, կամ էլ ՀԻՇԵՑՐՈՒ ՆՐԱՆ ԱՅՆ ԱՄԵՆՆ, ԻՆՉ ԶՈՀԱԲԵՐԵԼ ԵՍ ՀԱՆՈՒՆ ՆՐԱ:
Ու հետո հարցնում եք, թե ինչու են մարդիկ ընտանիքում դժբախտ: Իհարկե, նրանց պետք է «բարձր գաղափար», որով կհպարտանան ու կարդարացնեն իրենց սխալները. «զոհաբերություն հանուն ընտանիքի»:
Իսկ հետո՞. ծնողներն իրենց զոհաբերում են հանուն իրար, իրենք իրենց զոհաբերում են հանուն երեխաների, երեխաների անձնական կյանքն ու էլի շատ բաներ զոհաբերում են սեփական հոգու հանգստությանը, աջ ու ձախ բոլորը զոհաբերում են իրենք իրենց ու ուրիշներին: Իսկ երեխաները վարակվում են այդ ախտով. նրանց ախր սովորեցնում են, թե իրենց ծնողներն ինչքա՜ն են իրենք իրենց զոհաբերել իրենց երեխաներին, ու թե դա ի՜նչ մեծ զոհողություն է:
Իսկ ինչ-որ մեկը պահանջե՞լ է այդ զոհողությունները:
Ու հետո հարցնում եք՝ ինչու՞ է հայերի մոտ զոհի մտածելակերպ:
հին_մարդ
08.10.2010, 13:17
Գիտե՞ք, անձամբ իմ համոզմունքն է՝ սերը բնավ ամուսնության պարտադիր պայման չի: Եթե ես ընտրություն ունենամ՝ ամուսնանալ մեկի հետ, ում նկատմամբ ուժեղ սիրահարվածություն եմ զգում, բայց հարաբերություններն ու ընդհանրությունները հենց սիրով էլ սահմանափակվում են, թե հին ու լավ ընկերոջ հետ, ում հետ շատ ընդհանուր բաներ ու գոյակցության փորձ ունեմ, ում կարող եմ ամեն ինչ վստահել (ու ով գլխիս կռիվ չի սարքի, եթե ինչ-որ մեկին սիրահարվեմ կամ հետը սեքսով զբաղվեմ, ու նույնն էլ ես իրեն կարող եմ տալ), ես միանշանակորեն կընտրեմ երկրորդ տարբերակը:
Ու մինչև ե՞րբ: Ես էլ երբ 17 տարեկան էի, մտածում էի որ չեմ ամուսնանա մինչև քառասուն տարեկան, դե լավ կլինի քանի որ ազատ կլինեմ, թե հարաբերությունների թե ֆինանսական առումով հեշտ կլինի... Հա, համաձայն եմ, ընկեր-կանայք, ազատ հարաբերություններ, բայց մինչև ե՞րբ:
Ձեզ կթվա՝ հաշվա՞րկ է: Սխալվում եք: Պարզապես սերն ու վստահությունն այդ ընկերոջ նկատմամբ սիրո ավելի բարձր մակարդակ են:
Կատարյալ տարբերակի դեպքում այս երկուսն իրար հետ համատեղվում են:
Համաձայն եմ: Բայց ոչ կատարյալի դեպքում զիճել միայն ուժեղ մարդը կարող է: Զգա տարբերությունը, զոհելու ու զիճելու: Տվյալ դեպքում զիճելը դա քո հավատարմությունն է, որը հետո արդեն կոչվում ա նորմա, ոչ նրա համար որ տենց ա պետք, այլ որ ինքդ քեզ թույլ չես տալիս նայել սրա նրա հետևից: Ախր ստրկուհի պահել ոչ մեկ չի ուզում, ահավոր ա երբ կինդ համակերպվում ա քո "թաքուն ցանկություններին":
Բայց եթե քո սեփական հակումները «զոհում ես» հանուն ինչ-որ մեկի (իրականում՝ ընդամենը չուլանում թաքցնում դրանք), ՄՈՌԱՑԻՐ, թե դիմացինդ քեզ երբևէ կհասկանա: Ինչու՞: Որովհետև դու դադարել ես նրա համար լինել այն, ինչ կաս: Վերածվել ինչ-որ կաստրատ, թերի պատկերի: Որն իր որոշ մասը «զոհաբերել է»:
Ամուսնական «զոհաբերությունն» ընդամենը գեղեցիկ բառ է տգեղ հասկացության՝ «ստելու», «ձևանալու» համար: Ուզում ես, որ ամուսնանա՞ հետդ. ձևացիր, որ այն ես, ինչ նրան պետք է: Ուզում ես, որ տանը կռիվ չլինի՞. ձևացրու, թե համաձայն ես: Ուզում ես, որ չբաժանվի՞. ձևացրու, փոխվիր, թաքցրու, կամ էլ ՀԻՇԵՑՐՈՒ ՆՐԱՆ ԱՅՆ ԱՄԵՆՆ, ԻՆՉ ԶՈՀԱԲԵՐԵԼ ԵՍ ՀԱՆՈՒՆ ՆՐԱ:
Հիշացնե՞մ, իսկ պե՞տք ա, ախր փողոցի ընկերս չի, կռվի չեմ դուրս եկել, կինս ա, թեկուզ արդեն իրար հետ էն հարաբերությունները չունենք, բայց չեմ գտնում որ նման "հիշեցնելային" զրույցները կօգնեն հարաբերությունների տաքացման մեջ:
Ու հետո հարցնում եք, թե ինչու են մարդիկ ընտանիքում դժբախտ: Իհարկե, նրանց պետք է «բարձր գաղափար», որով կհպարտանան ու կարդարացնեն իրենց սխալները. «զոհաբերություն հանուն ընտանիքի»:
Իսկ հետո՞. ծնողներն իրենց զոհաբերում են հանուն իրար, իրենք իրենց զոհաբերում են հանուն երեխաների, երեխաների անձնական կյանքն ու էլի շատ բաներ զոհաբերում են սեփական հոգու հանգստությանը, աջ ու ձախ բոլորը զոհաբերում են իրենք իրենց ու ուրիշներին: Իսկ երեխաները վարակվում են այդ ախտով. նրանց ախր սովորեցնում են, թե իրենց ծնողներն ինչքա՜ն են իրենք իրենց զոհաբերել իրենց երեխաներին, ու թե դա ի՜նչ մեծ զոհողություն է:
Իսկ ինչ-որ մեկը պահանջե՞լ է այդ զոհողությունները:
Ու հետո հարցնում եք՝ ինչու՞ է հայերի մոտ զոհի մտածելակերպ:
Տարբեր հարթություններ են կնոջն ու ամուսնու սերը և երեխաների ու ասենք հայրենիքի կամ էլ ընկերոջ սերը... դրանց մասին արժե՞ ընդանուր խոսալ:
Ես խորհուրդ եմ հարցրել, ինչպե՞ս "քնած" զգացմունքները զարթնացնել:
Շնորհակալություն.
Իսկ ինչու էդ հարցը կնոջդ չես տալիս?
Եթե անկեղծ խորհուրդ ես ուզում, ասեմ, ասեմ:))՝ դու ոչ մի բան էլ չես կարող անել, առաջին հերթին կինդ կամ ընկերուհիդ , ինքը պիտի նենց անի որ քո սերը վերականգնվի, դու ընդամենը կարաս իրան չխանգարես, եթե իր համար կարևոր չի էտ հարցը ուրեմն անհույս ա, եթե կարևոր ա, բայց խճճված ա, բան արա՛ , հա ինչ եմ ասում, փորձի ինտիմում ինչ որ նոր բաներ ման գաս, եթե կա ինտիմ էլի, տենց կարա ինչ որ բան փոխվի:
Էնքան էլ օֆտոպ չի....
Իրականում այդ ամենն առողջ էգոիզմ է: Ես դա անում եմ, որովհետև այդ մարդկանց համար դա արած լինելու զգացողությունն ինձ ներքին բավարարվածության զգացողություն է պարգևում: Ես դա անում եմ, որովհետև զգում եմ դրա կարիքը:
Իսկ մահամերձ հիվանդ երեխային խնամելու կարիք մարդ զգում է՞։ Դրանից բավարարվածություն ստանում է՞։ Իսկ ինչո՞ւ է անում։ Հաճելի է դրա համա՞ր։
Բայց երբեք խելքին մոտ սահմաններից չեմ անցնի: Օրինակ, ինչ-որ բան չանել ամբողջ կյանքում հանուն ինչ-որ մեկի: Չե մի:
Այնուամենայնիվ փորձիր պատկերացնել մեկին, ով անում է։ Դա զոհողություն չէ՞։
Կարող եմ, ասենք, հանուն Վելվետի իր մոտ էլ չծխել, բայց որ հանուն ինչ-որ մեկի ծխելը թողնեմ՝ ինչի՞ է նման:
Հանուն մարդկության զենք արտադրելը թողնե՞մ դա ինչի՞ է նման։ Հանուն մարդկության բնության աղտոտումը թողնե՞մ, որը ինձ տարեկան միլիարդների օգուտ է բերում, դա ինչի՞ է նման։ Այ հենց էս մտածելակերպի պատճառով է, որ աշխարհը էն վիճակի ա հասել, որը քեզ ու քո նման բազմաթիվ մտածող մապդկանց տհաճություն ա պատճառում։
Պարզապես փորձում ես կողքիդ եղած մարդուն համապատասխանեցնել կողքիդ լինելիք մարդու պատկերացումների հետ, այդ նպատակով նրան մանիպուլյացիա ես անում, օգտվելով «հանուն ընտանիքի զոհողություններ» չրթիկից:
Չրթիկ :D:D:D
Կներկայացնե՞ս ինչ որ կառույցի կամ մարդկային փոխհարաբերությունների մոդել, երբ «հանուն ինչ որ մի բանի» սկզբունքը չկա։
Արևածագ, ոչ, զոհաբերություններ չեն: Եթե ես զոհաբերություն համարեի երեխաների տակաշորերը փոխելը, ես երեխաներ պարզապես չէի ունենա: Ես ուզում եմ երեխաներ ունենալ: Ու ուզում եմ դա իր բոլոր հետևանքներով, անկախ նրանից, դրանք ձեզ դրական են թվում, թե բացասական:
Իսկ ինչի՞ց ես վերցրել, որ զոհաբերությունը միշտ պետք է տհաճ, մարդու կամքին հակառակ ինչ որ բան լինի, որը մարդ ստիպված պետք է անի։
---------- Ավելացվել է՝ 14:36 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 14:30 ----------
Ու նաև, զոհաբերություն անողն ավելի մեծ զոհաբերություն է պահանջում դիմացը. շարունակաբար գնահատել իր այդ զոհաբերությունը: Ու ի վերջո, մնում չարացած` չներելով ինքն իրեն իր այդ թուլությունը` զոհաբերելը:
Իհարկե ներիր անտակտությանս համար, բայց պետք չէ մի օրինակ վերցնել ու շաբլոն սարքել բոլոր դեպքերի համար (չնայած ինքս էլ երբեմն այդպես անում եմ)։ Նույն հաջողությամբ ես կարող եմ պնդել, որ զոհաբերություն անողը ոչ մի բան էլ դիմացը չի պահանջում։ Քո ասածը ճիշտ է։ Բայց դա ընդամենը տարբերակ է։ Բոլորը այդպես չեն։ Բոլոր դեպքերում այդպես չի։
Ու մի բան էլ։ Ինչո՞ւ ես դա թուլություն անվանում։ Ինչո՞ւմ է արտահայտվում ինչ որ մեկի համար մի բան անելու թուլությունը։
Եթե անկեղծ խորհուրդ ես ուզում, ասեմ, ասեմ:))՝ դու ոչ մի բան էլ չես կարող անել, առաջին հերթին կինդ կամ ընկերուհիդ , ինքը պիտի նենց անի որ քո սերը վերականգնվի, դու ընդամենը կարաս իրան չխանգարես, եթե իր համար կարևոր չի էտ հարցը ուրեմն անհույս ա, եթե կարևոր ա, բայց խճճված ա, բան արա՛ , հա ինչ եմ ասում, փորձի ինտիմում ինչ որ նոր բաներ ման գաս, եթե կա ինտիմ էլի, տենց կարա ինչ որ բան փոխվի:
Եր, ինչ ա՞ նշանակում «Ասում եմ, եթե կյանքը ֆոտոշոփով «նկարելի» լիներ, իմը լրիվ նույնը կմնար ՝ «փնթի ու թափթփված», որովհետև փոտոշոփ գիտեմ էնքան, ինչքան «ապրել»:» Եթե կանայք ասում են զոհաբերություններ և այլն, դա դեռ չի նշանակում, որ կանայք «լապուխ» են ու պիտի վազեն իրենցից հոգնած ու հիաթափված տղաարդու հետևից: Նման տղամարդկանց առաջ պիտի շատ արագ դուռը բացել ու ճամփել էնտեղ, որտեղ «ձին չի գնում» :sad
Ներողություն թեմայից շեղվելու համար, բայց եթե չես սիրում, ճամփեդ ազատ ա, գնա ուր ուզում ես, կողակից կինը/տղամարդը հեչ ստիպված չի ապրել չսիրած ու չսիրող ամուսնու/կնոջ հետ: Էդ ամենաքիչն անբարո ա - Իմ համար:
...
Ես խորհուրդ եմ հարցրել, ինչպե՞ս "քնած" զգացմունքները զարթնացնել:
Շնորհակալություն.
Ուրեմն շատ անկեղծ. Շատ տղամարդկանց (նաև ինձ հետ) հետ երբեմն պատահում է, որ կնոջ մի ինչ–որ վարմունքից, մի ինչ որ հատկանիշից մի քիչ հիասթափվում են, մեկ էլ պահի տակ մեկ այլ կնոջ սեքսոտ կլորավուն ելևէջներ ու խաղեր են տեսում, ու սատանան հայտվում, թփթփացնում է ուսիդ ու թե՝ «արա հիշում ե՞ս ժամանակին ինչ կիրք կար, ինչ հետաքրքիր էր, ինչ բուռն զգացողությունն էր, իսկ հիմա լոքշ մեռնում ես»... Էդ պահին պիտի ինքդ քեզ պիտի հարցնես, արդյո՞ք քո կյանքի նպատակն է ամեն օր կրքերով ու բուռն զգացումներով անցկացնել, թե՞ էլի նպատակներ ունես։ Եթե առաջինն է, ուրեմն ասեմ, որ ողջ կյանքդ պիտի ամուսնանաս–բաժանվես, ոգեշնչվես ու հիասթափվես ու լինես արվեստագետ, որ էդ զգացումներդ արտահայտես ստեղծագործություններով ու հիացնես մարդկանց կամ էլ անտաղանդի մեկը դուրս գաս ու հետևիցդ թողնես միայն աբիժնիկ կանանց։ Մարդ կա իրեն դուր է գալիս նման սադոմազոխիզմը։ Իսկ եթե դու գերադասում ես հարմարավետ, առանց լուրջ ցնցումների, կանխատեսելի կյանքը, երեխաներով, թոռներով, լավ գործեր անելով, զարգանալով, ինքդ քեզ համար հետաքրքրություններ ստեղծելով, ապա պիտի միայն մտածես, թե ինչ լավ է, որ ամուսնացար, կինդ թեկուզ իդեալական չի (դու էլ իդեալական չես), բայց հալալ կեսդ է, իրար օժանդակում, իրար լրացնում եք, էս կյանքում միասին եք, մի հատ էդ պահին զանգես կնոջդ՝ «կյանքս, ոնց ես, ինչի կարիք կա տանը, գնա՞նք իրիկունը մի տեղ ֆռֆռանք, քեզ համար հագուստ նայենք, հետո գնանք կինո...», ու երբ կինդ տաքանա (հաստատ կտաքանա, ձայնը կփոխվի) կհասկանաս թե ինչ քաղցր է կյանքդ, ու ինչ լավ է ամեն ինչ, կազմակերպված, պլանավորված, առանց հիմար հիասթափությունների, ու նաև կջոկես թե քեզնից որպես տղամարդ ինչքան բան է կախված։ Զգացմունքները դու ես քնացրել ու ոնց քնացրել ես, այդպես էլ արթնացրու։ Եթե ձանձրանում ես, ապա երևի ինքդ էլ ես ձանձրալի, չես սիրում կազմակերպել, ուզում ես նախաձեռնողը կինդ լինի, պատասխանատվություն վերցնելու հաճույքը չես զգում և այլն... Հազար ու մի մանրուքներ ու խնդիրներ կան, որոնցում եթե մեղավորությունը քո մեջ չփնտրես այլ միշտ այլ տեղ փնտրես (կնոջդ մոտ, զոքանչի մոտ, ճակատագիր, հանգամանքներ, ցուրտ ա՝ սերը սառել կպել ա բորդյուրին, և այլն) ապա միայն կավելացնես խնդիրները։ Որովհետև բնության մեջ գործում է հավասարակշռության օրենքը, պիտի տաս, որ ստանաս, ինչքան ավելի շատ տաս, այդքան հնարավոր է ավելի շատ ստանաս։ Իհարկե կնոջդ մոտ էլ պիտի համարժեք մոտիվացիա լինի, բայց դու կնոջդ վրա ավելի շատ կարող ես ազդել, քան կինդ քեզ վրա, որովհետև դու ուժեղ սեռի ներկայացուցիչ ես, «ուժեղ» բառը էստեղ մենակ մուսկուլներին չի վերաբերում։ Այնպես որ գազն ու տոռմուզը հիմնականում քո ձեռքին է։
Իսկ առհասարակ՝ սերը սուտ ա, մածուն կերեք։:P
Եր, ինչ ա՞ նշանակում «Ասում եմ, եթե կյանքը ֆոտոշոփով «նկարելի» լիներ, իմը լրիվ նույնը կմնար ՝ «փնթի ու թափթփված», որովհետև փոտոշոփ գիտեմ էնքան, ինչքան «ապրել»:» Եթե կանայք ասում են զոհաբերություններ և այլն, դա դեռ չի նշանակում, որ կանայք «լապուխ» են ու պիտի վազեն իրենցից հոգնած ու հիաթափված տղաարդու հետևից: Նման տղամարդկանց առաջ պիտի շատ արագ դուռը բացել ու ճամփել էնտեղ, որտեղ «ձին չի գնում» :sad
Ներողություն թեմայից շեղվելու համար, բայց եթե չես սիրում, ճամփեդ ազատ ա, գնա ուր ուզում ես, կողակից կինը/տղամարդը հեչ ստիպված չի ապրել չսիրած ու չսիրող ամուսնու/կնոջ հետ: Էդ ամենաքիչն անբարո ա - Իմ համար:
Դայ ջան, էտ ֆոտոշոփի պահերը չհասկացա ճիշտն ասած, ինչ վերաբերվում ա զոհաբերելուն կամ պահելուն, էտ նույնպես ընտրություն ա, դու կգցես ու կգնաս, մի ուրիշն էլ կպայքարի ու կհաղթի, նայած ոնց ես նայում դրան, հա ասեմ, որ օրինակ դու հաստատ չես գցի ու գնաս եթե սիրես, ուղղակի մեծ-մեծ խոսում ես, բացի դա ես ուրիշ բան էի ասում:(, ես ուզում եմ ասեմ, հարցեր կան, որոնք կանայք շատ ավելի լավ են կարում լուծեն, եթե կա ցանկություն, եթե ուզում են լուծեն իրանք կարան իրանց բնազդով շատ ավելի շուտ գտնեն լուծման ճանապարհը քան տղամարդը;), դա զոհաբերություն չի:
Դայ ջան, էտ ֆոտոշոփի պահերը չհասկացա ճիշտն ասած, ինչ վերաբերվում ա զոհաբերելուն կամ պահելուն, էտ նույնպես ընտրություն ա, դու կգցես ու կգնաս, մի ուրիշն էլ կպայքարի ու կհաղթի, նայած ոնց ես նայում դրան, հա ասեմ, որ օրինակ դու հաստատ չես գցի ու գնաս եթե սիրես, ուղղակի մեծ-մեծ խոսում ես, բացի դա ես ուրիշ բան էի ասում:(, ես ուզում եմ ասեմ, հարցեր կան, որոնք կանայք շատ ավելի լավ են կարում լուծեն, եթե կա ցանկություն, եթե ուզում են լուծեն իրանք կարան իրանց բնազդով շատ ավելի շուտ գտնեն լուծման ճանապարհը քան տղամարդը;), դա զոհաբերություն չի:
Եր, եթե իմ տղամարդն ինձ չի սիրում, ես թողնում ու գնում եմ, ու չեմ փաթաթվում վզին, դա չի նշանակում, որ ես դադարում եմ սիրել: Դրանք շատ տարբեր են: Ու միակ ճիշտ լուծումը էդ մարդուն հանգիստ թողնելն ա, որովհետև պայքարել-հետ սիրահարեցնելն աբսուրդ ա, կինն ուղղակի յազվա կդառնա էդ տղամարդու աչքերում: :)
Եր, եթե իմ տղամարդն ինձ չի սիրում, ես թողնում ու գնում եմ, ու չեմ փաթաթվում վզին, դա չի նշանակում, որ ես դադարում եմ սիրել: Դրանք շատ տարբեր են: Ու միակ ճիշտ լուծումը էդ մարդուն հանգիստ թողնելն ա, որովհետև պայքարել-հետ սիրահարեցնելն աբսուրդ ա, կինն ուղղակի յազվա կդառնա էդ տղամարդու աչքերում: :)
Ի՞նչ ա նշանակում չի սիրում, ոչ մեկ չի կարող համոզված պնդել իրան սիրում են թե չեն սիրում, կարողա պահի տակ ու ժամանակավոր հիասթափություն ա, որը հատուկ ա բոլոր տղամարդկանց, իսկ դու էտ դեպքում պիտի ասես , չես սիրում ես հելա հաջող, եթե հա, ուրեմն լիքը տղամարդ ես փոխելու:)), հետո էլ ինչ սեր , ու ինքնավստահություն ունես, որ տենց հեշտ պիտի հավատաս որ քեզնից վերջնական ու անհույս հիասթափվել են, ու զենքերը վայր դնես, կոնկրետ էս քննարկվող դեպքում, էտ սերը չի հանգել, ընդհամենը մարել ա, սենց բան բոլորի մոտ էլ լինում ա, ու ես շարունակում եմ պնդել, որ կանայք շատ ավելի մեծ հաջողությամբ են սենց իրավիճակներից լուծում գտնում, քան տղամարդիկ , դա չի նշանակում, որ կանայք տղամարդկանցից վատն են Արմին ջան:)
Ի՞նչ ա նշանակում չի սիրում, ոչ մեկ չի կարող համոզված պնդել իրան սիրում են թե չեն սիրում, կարողա պահի տակ ու ժամանակավոր հիասթափություն ա, որը հատուկ ա բոլոր տղամարդկանց, իսկ դու էտ դեպքում պիտի ասես , չես սիրում ես հելա հաջող, եթե հա, ուրեմն լիքը տղամարդ ես փոխելու:)), հետո էլ ինչ սեր , ու ինքնավստահություն ունես, որ տենց հեշտ պիտի հավատաս որ քեզնից վերջնական ու անհույս հիասթափվել են, ու զենքերը վայր դնես, կոնկրետ էս քննարկվող դեպքում, էտ սերը չի հանգել, ընդհամենը մարել ա, սենց բան բոլորի մոտ էլ լինում ա, ու ես շարունակում եմ պնդել, որ կանայք շատ ավելի մեծ հաջողությամբ են սենց իրավիճակներից լուծում գտնում, քան տղամարդիկ , դա չի նշանակում, որ կանայք տղամարդկանցից վատն են Արմին ջան:)
Իսկ եթե կինն ա տղամարդուն ասում, որ իր մոտ ինչ-որ սերը մարում ա, չի հանգել, տղամարդն ի՞նչ ա անում :think
Իսկ ընդհանրապես մարդը սարսափելի փոփոխական է. այսօր այսպիսին է, վաղը՝ լրիվ ուրիշ տրամադրությամբ: Այսօրվա ասածից չարժի կախվել ու դրա հիման վրա շրջադարձային որոշումներ կայացնել: Վաղը նա այլ կերպ է մտածելու, ու շատ հնարավոր է՝ ձեզ շատ ձեռնտու տարբերակով: Միևնույն ժամանակ, մյուս օրն էլ դու ես փոխվելու, գնահատականներդ ու կարևորություններդ: Դրա համար էլ լռությունը, համբերությունն ու սպասելու կամ թեթև նայելու ընտրությունը հաճախ լինում են լավագույնը բոլոր լուծումներից:
Ի՞նչ ա նշանակում չի սիրում, ոչ մեկ չի կարող համոզված պնդել իրան սիրում են թե չեն սիրում, կարողա պահի տակ ու ժամանակավոր հիասթափություն ա, որը հատուկ ա բոլոր տղամարդկանց, իսկ դու էտ դեպքում պիտի ասես , չես սիրում ես հելա հաջող, եթե հա, ուրեմն լիքը տղամարդ ես փոխելու:)), հետո էլ ինչ սեր , ու ինքնավստահություն ունես, որ տենց հեշտ պիտի հավատաս որ քեզնից վերջնական ու անհույս հիասթափվել են, ու զենքերը վայր դնես, կոնկրետ էս քննարկվող դեպքում, էտ սերը չի հանգել, ընդհամենը մարել ա, սենց բան բոլորի մոտ էլ լինում ա, ու ես շարունակում եմ պնդել, որ կանայք շատ ավելի մեծ հաջողությամբ են սենց իրավիճակներից լուծում գտնում, քան տղամարդիկ , դա չի նշանակում, որ կանայք տղամարդկանցից վատն են Արմին ջան:)
Ցանկացած դեպքում գնալը ճիշտա, գուցե դա հենց նույն քո ասած ճիշտ լուծումնա ,որոննք կանայք են գտնում :) Պարզապես ի տարբերություն տղամարդկանց,որոնք գնալը գնալ են հասկանում ,մնալը' մնալ, թողնելը' թողնել,կանանց մոտ մի փոքր այլա...
Ցանկացած դեպքում գնալը ճիշտա, գուցե դա հենց նույն քո ասած ճիշտ լուծումնա ,որոննք կանայք են գտնում :) Պարզապես ի տարբերություն տղամարդկանց,որոնք գնալը գնալ են հասկանում ,մնալը' մնալ, թողնելը' թողնել,կանանց մոտ մի փոքր այլա...
Ցանկացած դեպքում չէ, հասկանում եմ ինչ ես ասում:), ճիշտ ես ասում , մենակ ոչ ցանկացած դեպքում, էտ արդեն լրիվ տվյալ մարդկանցից ու տվյալ իրավիճակից ա կախված, կարողա սերդ փրկելու համար պիտի մնաս, կախված ա իրավիճակից:
---------- Ավելացվել է՝ 15:32 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 15:27 ----------
Իսկ եթե կինն ա տղամարդուն ասում, որ իր մոտ ինչ-որ սերը մարում ա, չի հանգել, տղամարդն ի՞նչ ա անում :think
Չափալախում ա ի՞նչ ա անում:)), նույն բանն ա անում Արմին ջան, եթե թեկուզ էտ իմանալով ինքը զգում ա, որ դիմացինը իր մարդն ա, ուրեմն կախված իրավիճակից որոշում ա, կարողա աղջիկը պահի տակ խառնվել ա, կարողա տենց չի որ հանգել ա սերը, ուղղակի ինչ որ պատճառով մարում ա, ու կարելի ա էտ շտկել, ամեն ինչ կախված ա նրանից ինքանով ա դիմացինը կարևոր քո համար, եթե սիրում ես հաստատ առանց պայքարի չես գնա, իսկ եթե գնալդ հենց պայքարի ձև ա, պիտի լավ քցես բռնես, կարողա լավ արդյունք չտա:
Բարդ իրավիճակ է, կարծում եմ թեմայի հերոսը ուզում է իրեն կրկին երիտասարդ զգալ, ուզում է զգալ, որ արյունը եռում է երակներում ուզում է նորից ոգեշնչվել ու լինել ոգեշնչման աղբյուր: Սա շատ բնական, պաշտպանական մեխանիզմ է, մարդը չի ուզում հրաժեշտ տալ երիտասարդությանը, կամ էլ զգում է, որ դեռ ունի բավարար ներուժ, որի արտահայտման միջոց չի կարողանում գտնել: Ուզում է իրեն կրկին կենդանի զգալ, զգալ, որ ապրում է: Կարծում եմ, որ ժամանակավոր բաժանումը չի խանգառի տվյալ դեպքում, հավանաբար իրարից հանգստանալ է պետք, եթե իրարկե դրա հնարավորությունը կա:
Վիշապի գրառմանը մի հատ 5+ : Արևելյան կինը ամեն ինչ անում է, նույնիսկ տունն է մաքրում ամուսնու համար: Կնոջն ընդառաջ արած մի քայլի դիմաց տղամարդը սովորաբար երկու քայլ ուշադրություն, հոգատարություն ու սեր է ստանում: Բայց այդ մի քայլը տղամարդը պիտի' անի: Այն էլ այնպիսի մանրուքներով, որպիսիք են սիրալիր խոսքերը, մեկ- մեկ առանց առիթի ծաղիկներ գնելը, փոքրիկ նվերները: Մի ծանոթ ընտանիք ունենք, երբ նրանք ջահել էին ու փող չունեին, ամուսինը քաղաքի ծաղկանոցներից ծաղիկներ էր թռցնում, որ նվիրի կնոջը, մի երկու անգամ էլ բռնվել էր միլիցիոներների կողմից: Հիմա այդ նույն մարդը հնարավորություն ունի ծաղկի խանութի ամենաշքեղ ծաղկեփունջը կնոջը նվիրելու: Եվ կլոր տարին, ամառ թե ձմեռ նրանց տանը մշտապես թարմ ծաղիկներ կան:
Մի անեկդոտ էլ թեմային որոշ չափով համապատասխան.
Մեկը բողոքում է ընկերոջը, թե «ձանձրացել եմ կնոջիցս, թափթփված է, իրեն չի հետևում, ուտելու բան չի սարքում: Ի՞նչ անեմ, որ իրենից ազատվեմ»: Ընկերն էլ .«Արձակուրդ վերցրու մի երկու շաբաթով, մնա տանը ու կնոջդ հետ առավոտից իրիկուն սեքսով զբաղվի: Ինքը չի դիմանա էդ ծանրությանն ու կմեռնի»: Խորհուրդ հարցնողն այդպես էլ անում է: Սրա ընկերը մի տասն օր հետո որոշում է գնալ ընկերոջ տուն՝ տեսնելու, թե ի՞նչ իրավիճակ է: Դռան զանգը տալիս է, դուռը բացում է մի գեղեցկուհի՝ սիրուն հագնված, մազերը հարդարած, ամեն ինչը՝ տեղը տեղին: Տունը փայլում է մաքրությունից, խոհանոցից էլ համով հոտեր են բուրում: Սա հարցնում է, թե «ամուսինդ ու՞ր է»: Կինը առաջնորդում է հյուրին դեպի ննջասենյակ , իսկ ինքը երգելով գնում է իր գործին:
- Հետևե՞լ ես խորհրդիս,- ասում է խորհրդատուն:
- Բա ինչ եմ արել,- թույլ ձայնով պատասխանում է ընկերը:- Տեսնում ես ո՞նց ա երգում, հլա չգիտի, որ չորս օրից մեռնելու ա: :))
Սեքսը հրաշալի միջոց է կյանքի տոնուսը վերականգնելու համար:;)
CactuSoul
08.10.2010, 15:20
Պետք ա մի պարզ բան հասկանալ. սերը չի առաջանում, սերը կա, ու քոնն ա, ուրիշ ոչ ոք, ու նույնիսկ սիրո օբյեկտը դրա գոյության հետ կապ չունեն: Դու ինքդ ես որոշում՝ ինչպես վարվել քո մեջ եղած սիրո հետ: Ու բնական է, որ կարող ես այն սնել-աճացնել, կարող ես և «մարեցնել», թույլ տալ, որ թուլանա: Իսկ սիրո ուղղությունը ինքդ ես որոշում՝ ում, երբ, ինչքան: Եթե մարդու մեջ սերը շատ է, ու ինքը դրա ուղղությունը պարբերաբար փոխում է, գալիս է *e}|{uka*-ի ասած «5 օր սիրելը», որ իր խտությամբ կարող է ուրիշների տասնյակ տարիների սիրո «տեղը հանի»: Բայց եթե էդ նույն սերը ուղղորդվեր միայն մի օբյեկտի, ԻՀԿ, շատ ավելի լավ կլիներ ու ճիշտ, նույնիսկ՝ ավելի հետաքրքիր, ինչքան էլ որ պարադոքսալ հնչի:
Երվանդը վստահ է, որ «բոլոր տղամարդիկ» ժամանակ առ ժամանակ հիասթափվում են, քանի որ տղամարդիկ, ընդհանրապես ասած, ավելի անփույթ են, քան կանայք: Իրենց մեջ եղած սիրուն էլ ժամանակ առ ժամանակ մոռանում են խնամել, ոմանք սկսում են ալարել, ու լինում է այն, ինչի մասին ասում է Երվանդը կամ թեմայի հեղինակը: Կանանց դեպքում էլ կարող է «սերը մարել», բայց կանանց մի չնչին կայծ է պետք բոցավառվելու համար: Էնպես որ տվյալ օրինակում համամիտ եմ Վիշապին, որ ասում էր, թե տղամարդու ձեռքին են «գազն ու տոռմուզը»:
Կիսատ-պռատ գրեցի, բայց հուսով եմ՝ միտքս պարզ էր:
---------- Ավելացվել է՝ 16:20 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 16:09 ----------
Սեքսը հրաշալի միջոց է կյանքի տոնուսը վերականգնելու համար:;)
Եթե ուզում ես վերականգնել: Հակառակ դեպքում դրանով կարող ես ինքդ քեզ էլ, կողակցիդ էլ համոզել, որ ամեն ինչ սխալ է ու բաժանումը վատ, բայց միակ ելքն է: ԻՀԿ, իհարկե, կարող եմ և սխալվել:
հին_մարդ, եթե ուզում ես ինչ-որ բան թարմացնել, վերականգնել, 1000 ու մի միջոց կգտնես: Ելքերը շատ են: Իսկ թե իսկապես ուզում ես, բայց ելք չես գտնում, դիմիր կնոջդ, նա որ հաստատ կօգնի;):
Իսկ կարծիք հայտնողներից քանիսն են իրական կյանքում փորձել մարած սերը կենդանացնել ու քանիսին է դա հաջողվել, քանիսի մոտ են այդպիսի հարաբերությունները երկար կյանք ունեցել՞ ապագա...
Բնությանը հնարավո՞ր է խաբել արդյոք... Չգիտեմ :)
դու ուժեղ սեռի ներկայացուցիչ ես, «ուժեղ» բառը էստեղ մենակ մուսկուլներին չի վերաբերում։ Այնպես որ գազն ու տոռմուզը հիմնականում քո ձեռքին է։
Իսկ առհասարակ՝ սերը սուտ ա, մածուն կերեք։:P
Ես այդքան էլ համաձայն չեմ որ տղամարդը ուժեղ սեռի ներկայացուցիչ է եթե խոսքը գնում է ամուսնական կյանքին: Ի դեպ տղամարդիկ ավելի շատ և հաճախ կարող են դավաճանել քան կանայք ուր մնաց էդտեղ տղամարդու ուժեղ լինելը??ՈՒ գիտեք ինչի են տղամարդիկ հաճախ դավաճանում երբ չեն կարողանում լուծել իրենց ամուսնական խնդիրները, փոքր խնդիրներից էլ նրանք պատրաստ են դավաճանել իրենց կնոջը
(սա իհարկե բոլոր տղամարդկանց չի վերաբերվում): Շատ բաներ էլ կնոջից են գալիս, կինը չպետք է ամեն ինչ թողնի իր ամուսնու վրա , կինը նույնպես պետք է ուշադիր լինի իր ամուսնու հանդեպ , նրանք երկուսով պետք է աշխատեն իրենց կյանքի վրա, եթե սերը մարել է նրանք երկուսով պետք է աշխատեն այդ սերը վերականգնել: :)
impression
08.10.2010, 16:16
մի քիչ ես էլ փիլիսոփայեմ :)
կոնկրետ իմ կյանքում եղել են մի քանի շատ բուռն սիրավեպեր, որոնք այլևս ակտուալ չեն, սակայն նրանցից յուրաքանչյուրի հետ էլ ես ցանկացած պահի ունեմ խոսելու թեմա, կարոտում եմ, սիրում որպես մարդ
ու վստահ եմ, որ նրանցից ում հետ էլ կյանքս կապեի՝ կիրքը կարող ա մարեր, բայց էդ մնացածը՝ չէ
ինձ թվում ա կարևորն էդ ա՝ պիտի մարդուն սիրես, միջուկը, ներսը
իսկ կիրք-միրք էնքան գնացող-էկող բան ա դա, որ չարժի էդքան ֆիքսվել
կիրքը հետ բերելու բազում անամոթ միջոցներ կան, ու ինչքան անամոթ ա միջոցը, էնքան արագ ու արդյունավետ ա կիրքը վերադառնում
իսկ եթե չկա մարդու հանդեպ խորը սերը՝ երբ սիրում ես անկախ ամեն ինչից, ուրեմն երևի թե պետք էլ չէր ամուսնանալ, բայց եթե ամուսնացել են, երևի լավ կլինի չտանջել իրար ու գնալ տարբեր ճամփաներով
իսկ եթե չկա մարդու հանդեպ խորը սերը՝ երբ սիրում ես անկախ ամեն ինչից, ուրեմն երևի թե պետք էլ չէր ամուսնանալ, բայց եթե ամուսնացել են, երևի լավ կլինի չտանջել իրար ու գնալ տարբեր ճամփաներով
Լրիվ համամիտ եմ մեջբերածիս հետ:
Դեկադա ջան, ընդունում եմ, սեքսն իսկապես կարևոր գործոն է բայց ամեն ինչի պատասխան չի ու լիակատար երջանկության աղբյուր չի:
Տենց լիներ, կռոլիկից երջանիկ արարած չէր լինի աշխարհում:
Մարած սերը սեքսի առատությունը հետ չի բերի:
Չէ որ երբ սերը մարում է, ձգողությունն էլ է թուլանում: Հո զոռով չե՞ն անելու:
Հին մարդուն ցավոք պրոդուկտիվ խորհուրդ չեմ կարող տալ, իմը դեռ չի մարել, իսկ օդից խոսել խելացի դեմքով չեմ ուզում:
*e}|{uka*
08.10.2010, 20:05
Պետք ա մի պարզ բան հասկանալ. սերը չի առաջանում, սերը կա, ու քոնն ա, ուրիշ ոչ ոք, ու նույնիսկ սիրո օբյեկտը դրա գոյության հետ կապ չունեն: Դու ինքդ ես որոշում՝ ինչպես վարվել քո մեջ եղած սիրո հետ: Ու բնական է, որ կարող ես այն սնել-աճացնել, կարող ես և «մարեցնել», թույլ տալ, որ թուլանա: Իսկ սիրո ուղղությունը ինքդ ես որոշում՝ ում, երբ, ինչքան: Եթե մարդու մեջ սերը շատ է, ու ինքը դրա ուղղությունը պարբերաբար փոխում է, գալիս է *e}|{uka*-ի ասած «5 օր սիրելը», որ իր խտությամբ կարող է ուրիշների տասնյակ տարիների սիրո «տեղը հանի»:
Ան ջան կներես, բայց քո նկարագրածը սեր չի::pardonՍերը խելքի բան չի, որ նստես որոշես ու՞մ, ե՞րբ, ինչքա՞ն :))Կա՛մ կա էտ անտերը, կա՛մ չկա: Սիրո մեջ շատ ու քիչ չկա: Կա՛մ կա էտ անտերը, կա՛մ չկա(c) :aha
CactuSoul
08.10.2010, 23:38
Ան ջան կներես, բայց քո նկարագրածը սեր չի::pardonՍերը խելքի բան չի, որ նստես որոշես ու՞մ, ե՞րբ, ինչքա՞ն :))Կա՛մ կա էտ անտերը, կա՛մ չկա: Սիրո մեջ շատ ու քիչ չկա: Կա՛մ կա էտ անտերը, կա՛մ չկա(c) :aha
Խելքով չես որոշում, բայց որոշում ես: Ու ընենց էլ չի, որ առանց գիտակցության մասնակցության ես որոշում, իրականում դա գիտակցության ու ենթագիտակցության համատեղ «սարքած գործն» ա: Ուղղակի երկար-բարակ չեմ կարող մանրամասնել, որ բացատրեմ, թե չէ կընդունեիր հաստատ, я так думаю;):
Իսկ լինել-չլինելը… Ժամանակի որոշակի պահին կարող է և ասածդ ճիշտ լինել, չեմ ժխտում: Բայց բոլոր մարդիկ էլ, ԻՀԿ, ի սկզբանե սիրո պոտենցիալ ունեն: Իսկ թե կյանքի ընթացքում դրա հետ ով ինչպես ա վարվում, արդեն ուրիշ հարց է:
Չերկարացնեմ, օֆֆտոպում եմ ոնց որ թե: Մտածեք՝ ոնց կուզեք, ես կարծիքս ասացի՝ մտածելով, որ թեմայի հեղինակին այն, հնարավոր է, օգուտ տա:pardon:
Տեսնես ինչ ասվում է, հին -մարդուն պետք ա՞: Չէ, հաստատ:)
Լրիվ համամիտ եմ մեջբերածիս հետ:
Դեկադա ջան, ընդունում եմ, սեքսն իսկապես կարևոր գործոն է բայց ամեն ինչի պատասխան չի ու լիակատար երջանկության աղբյուր չի:
Տենց լիներ, կռոլիկից երջանիկ արարած չէր լինի աշխարհում:
Մարած սերը սեքսի առատությունը հետ չի բերի:
Չէ որ երբ սերը մարում է, ձգողությունն էլ է թուլանում: Հո զոռով չե՞ն անելու:
Հին մարդուն ցավոք պրոդուկտիվ խորհուրդ չեմ կարող տալ, իմը դեռ չի մարել, իսկ օդից խոսել խելացի դեմքով չեմ ուզում:
Թու հա... ստեղ են ասել ո՞վ ... ո՞վ գնա սանատորիա: Ես սեքսից որտեղ եմ գրել, որ էս քոռ աչքով դեռ հլա ակնոցներս էլ դրած չեմ գտնում:
Բայց էստեղ վերևներում մի հարցադրում աչքովս ընկավ... կյանքում ամեն ինչ էլ պատահում ա, ու եթե մարդիկ շատ ցանկանան հնարավոր ա մարած սերը նորից վառել..հավատացեք:
բա հլա քանի հոգի էլ շնորհակալ ա....
Ձայնալար
09.10.2010, 02:41
Էլեկտրոնային սարքերի հուսալիությունը գնահատող մի կոր կա, որը բնութագրում ա խափանման հավանականությունը կախված օգտագործման ժամկետից: Ուրեմը սկզբում՝ առաջի մի տարում, էդ հավանականությունը մեծ ա՝ բոլոր գործարանային դեֆեկտները, եթե այդպիսիք առկա են, իրանց մասին զգացնել են տալի, հետո կորը սկսում ա նվազել, մի քանի տարի հետո կրկին մանր-մանր կորը սկսում ա աճել՝ արդեն մաշվածությունն ա իրանը ասում: Հիմա ասածս ինչ ա՝ էդ գործարանային դեֆեկտները բացառելու համար մի քիչ երկար ա պետք իրար ճանաչել մինչև ամուսնանալը, բայց էնքան երկար չէ, որ մաշվածությունը սկսի իրանը ասել:
Էսքանը ներածություն :D
Իսկ կոնկրետ հարցադրումը կոնկրետ իրավիճակից կախված լուծում ունի: Ամեն մարդ ինքն ա որոշում, ոնց վարվի: Հարյուր պարամետրով օպտիմալացման խնդիր ա: Նայած ում համար որ պարամետրի դեմը ինչ գործակից ա գրած: Հետո «սերը մարելը» տարբեր ա լինում: Կարող ա մի թեթև մարել ա ու վերջ, կարող ա մեկն ու մեկը ուրիշին ա սիրում, կարող ա ոչ միայն մարել ա, այլև ֆիզիկական հակակրանք՝ զզվանք ա ի հայտ եկել, երեխեք կան կամ չկան, 30 տարեկան են ամուսինները, թե 70, ու տենց մինչև բնակարանային պայմաններ, ժեկի թուղթ, հարևանի բամբասանք, բարեկամների ինֆարկտ …
Էսքանը ներածություն :D
Իսկ կոնկրետ հարցադրումը կոնկրետ իրավիճակից կախված լուծում ունի: Ամեն մարդ ինքն ա որոշում, ոնց վարվի: Հարյուր պարամետրով օպտիմալացման խնդիր ա: Նայած ում համար որ պարամետրի դեմը ինչ գործակից ա գրած: Հետո «սերը մարելը» տարբեր ա լինում: Կարող ա մի թեթև մարել ա ու վերջ, կարող ա մեկն ու մեկը ուրիշին ա սիրում, կարող ա ոչ միայն մարել ա, այլև ֆիզիկական հակակրանք՝ զզվանք ա ի հայտ եկել, երեխեք կան կամ չկան, 30 տարեկան են ամուսինները, թե 70, ու տենց մինչև բնակարանային պայմաններ, ժեկի թուղթ, հարևանի բամբասանք, բարեկամների ինֆարկտ …
Համաձայնվեց:ok, հին-մարդ մանրամասնի՛, մանրամասնի, որ մեր` հոգեբան փիլիսոփաների թիմը, կարողանա քեզ ճիշտ օգնություն ցույց տա:))
Mephistopheles
09.10.2010, 05:57
Հին Մարդ ջան, էսքան ասածներից մեկն ու մեկը փորձեցի՞ր… եթե փորձել ես ասա տեսնենք օգնեց թե չէ…
հին_մարդ
09.10.2010, 12:23
Համաձայնվեց:ok, հին-մարդ մանրամասնի՛, մանրամասնի, որ մեր` հոգեբան փիլիսոփաների թիմը, կարողանա քեզ ճիշտ օգնություն ցույց տա:))
Արդեն երրորդ տարին ենք ամուսնացած, երեխաներ չկան, բայց խնդրում եմ խորհուրդ չտաք ունենալ, քանի որ երեխաներ խորհուրդով չեն ունենում, երեխաներ ունենալը կարող է ուրիշ հարցերի առաջ կանգնեցնի, ժամանակը կգա... Ինֆարկտներ, մահացած հարևան բարեկամներ չկան, ֆինանսական առումով ոչ մի առանձնահատկություն` կարելի ա մեկ-մեկ թույլ տալ "առանձնահատուկ" օր անցկացնել կամ հանգիստ քաղաքից դուրս...
Հին Մարդ ջան, էսքան ասածներից մեկն ու մեկը փորձեցի՞ր… եթե փորձել ես ասա տեսնենք օգնեց թե չէ…
Հատկապես ո՞ր խորհուրդը նկատի ունես, դավաճանե՞մ, թե՞ սեքսի նոր տարբերակ փորձեմ, թե՞ բաժանվեմ... Իսկ ո՞րն եք առաջարկում:
Cassiopeia
09.10.2010, 13:18
Ամուսնացած ենք 2.5 տարի ու այդ ընթացքում երբեք նույնիսկ տարաձայնություն չենք ունեցել: Փորձել ենք հասկանալ միմյանց ու ընդունել իրար այնպիսին, ինչպիսին կանք: Մինչ օրս իրար ջերմորեն սիրում ենք, մեկնումեկիս տնից դուրս գալուց համբույրով ճանապարհում ու համբույրով տուն ընդունում: Ու հուսով եմ, որ այդպես էլ շարունակվելու է:
Ու գիտեք թե ո՞րն է այստեղ էականը: Չէ, կիրքը չի, ոչ էլ սեքսը: Այլ այն, որ մենք ապրում ենք մեկս մյուսի համար: Որ մենք գնահատում ենք այն, ինչ ունենք ու մեր համատեղ ուժերի օգնությամբ ենք ուզում հասնել բարձունքների, և չենք նայում հարևանի կնոջը, որն ավելի սիրուն է ու լավը: Չենք նկատում, որ մեր հարևան թաղապետը ավելի լավ է ապրում, ունի իր տունն ու պաշտոնը ու չենք նախանձում իրեն: Մենք ապրում ենք մեր կյանքով, որը հենց մերն է, որը մենք ինքներս ենք ստեղծել…
Ասելիքս ինչ է. դուք ինքներդ եք կառուցում այն կյանքը, որով ուզում եք ապրել: Եթե զգում եք, որ կորցնում եք այն, ապա պետք է համատեղ ջանքեր գործադրեք ու համատեղ փորձեք պահպանել այն: Սկսեք ամենահեշտ միջոցից: Պարզապես նորից մտքով ետ վերադարձեք անցյալ, երբ դեռ ամուսնացած չէիք ու նորից փորձեք վերապրել մինչամուսնական ռոմանտիկան, գնացեք թատրոն, տանը ռոմանտիկ ընթրիքներ կազմակերպեք, երեկոները տաղտուկ հեռուստացույցի կամ համակարգչի առջև նստելու փոխարեն գոնե մի հատ տանգո պարեք ու զրուցեք իրար հետ (սա ամենակարևորն է, քանի որ հենց խոսքն է կապողը, եթե լռեք ու ամեն մեկդ ձեր գործին նայեք, ապա կգա մի օր, երբ դուք կդառնաք միմյանց համար օտարներ):
Ձեզ հաջողություն եմ մաղթում:
Rhayader
09.10.2010, 13:34
Ու մինչև ե՞րբ: Ես էլ երբ 17 տարեկան էի, մտածում էի որ չեմ ամուսնանա մինչև քառասուն տարեկան, դե լավ կլինի քանի որ ազատ կլինեմ, թե հարաբերությունների թե ֆինանսական առումով հեշտ կլինի... Հա, համաձայն եմ, ընկեր-կանայք, ազատ հարաբերություններ, բայց մինչև ե՞րբ:
Ես չեմ ասում՝ չամուսնանալ մինչև քառասուն տարեկանը: Հայկական իրականության մեջ աղջկա համար ամուսնությունն ամենից հաճախ ունի թաքուն (կամ էլ ոչ այնքան թաքուն) նպատակ՝ ծնողներից անկախանալ: Ու եթե գնում ես այդ քայլին, պետք է գոնե համոզված լինես, որ չես ափսոսալու (ոչ թե անես, հետո մտածես՝ արել եմ, պիտի քաշեմ, ինքս եմ դա ընտրել): Ընտրել մարդ, ումից նվազագույն կախվածություն կունենաս ու առավելագույն վստահություն:
Համաձայն եմ: Բայց ոչ կատարյալի դեպքում զիճել միայն ուժեղ մարդը կարող է: Զգա տարբերությունը, զոհելու ու զիճելու: Տվյալ դեպքում զիճելը դա քո հավատարմությունն է, որը հետո արդեն կոչվում ա նորմա, ոչ նրա համար որ տենց ա պետք, այլ որ ինքդ քեզ թույլ չես տալիս նայել սրա նրա հետևից: Ախր ստրկուհի պահել ոչ մեկ չի ուզում, ահավոր ա երբ կինդ համակերպվում ա քո "թաքուն ցանկություններին":
:D ուրիշ բան չեմ կարող ասել: Չէ, կարող եմ. միայն թե մի ասա, թե կանայք պահի տակ «թաքուն ցանկություններ» չեն ունենում: Անկախ նրանից, սիրում են ամուսնուն, թե ոչ:
Հիշացնե՞մ, իսկ պե՞տք ա, ախր փողոցի ընկերս չի, կռվի չեմ դուրս եկել, կինս ա, թեկուզ արդեն իրար հետ էն հարաբերությունները չունենք, բայց չեմ գտնում որ նման "հիշեցնելային" զրույցները կօգնեն հարաբերությունների տաքացման մեջ:
Իսկ ես չեմ առաջարկում իմ նկարագրածն անել: Ես ասում եմ, որ դա դասական հայկական տարբերակն է: Որը զզվելի է:
Տարբեր հարթություններ են կնոջն ու ամուսնու սերը և երեխաների ու ասենք հայրենիքի կամ էլ ընկերոջ սերը... դրանց մասին արժե՞ ընդանուր խոսալ:
Դե, հայրենիքի սերն աբստրակտ ինչ-որ բան է: Բայց մարդու նկատմամբ սերը մարդու նկատմամբ սեր է: Սիրո կեսը: Ավելացրու մյուս կեսը՝ մարմնական սեր: Վուալյա: Կատարյալ ամբողջություն:
Ես խորհուրդ եմ հարցրել, ինչպե՞ս "քնած" զգացմունքները զարթնացնել:
Շնորհակալություն.
Եթե պատրաստ ես պայքարել զգացմունքներիդ համար, էլ կողմնակի ուղիներ, սիրուհի-միրուհի մի էլ քննարկիր:
Հաճելի բաներ արա կնոջդ համար: Տուն գալիս ոչ թե բողոքիր, այլ ժպտա նրան: Արձակուրդ վերցրու, ճանապարհորդության գնացեք: Շատ ձևեր կան: Գրավիր նրան նորից: Մոռացիր հին սերն, այնպես արա, որ նորից սիրահարվի քեզ:
Հետևիր արտաքինիդ, մարզադահլիճ այցելիր:
Ինձ թվում է՝ ձևը դու ինձանից լավ գիտես: Սերը հազվադեպ է քնում ամուսնության մեջ, ու հաճախ է մահանում: Դիակը դուրս շպրտիր, նորը ստեղծիր:
Թու հա... ստեղ են ասել ո՞վ ... ո՞վ գնա սանատորիա: Ես սեքսից որտեղ եմ գրել, որ էս քոռ աչքով դեռ հլա ակնոցներս էլ դրած չեմ գտնում:
Բայց էստեղ վերևներում մի հարցադրում աչքովս ընկավ... կյանքում ամեն ինչ էլ պատահում ա, ու եթե մարդիկ շատ ցանկանան հնարավոր ա մարած սերը նորից վառել..հավատացեք:
բա հլա քանի հոգի էլ շնորհակալ ա....
Դեկադա ջան, մի նեղվի, շատ սիրելուց ա :)
Արևածագի փոխարեն քո անունն էի գրել, վրիպակի համար ներողություն եմ խնդրում:
Անտիգոնե
09.10.2010, 15:44
Հատկապես ո՞ր խորհուրդը նկատի ունես, դավաճանե՞մ, թե՞ սեքսի նոր տարբերակ փորձեմ, թե՞ բաժանվեմ... Իսկ ո՞րն եք առաջարկում:
Հարգելի հին_մարդ, անխտիր բոլոր գրառումները կարդալով եկա այն համոզման, որ այս ամենը պարզապես օտար մարդկանց մտքեր են ու ոչ մի կապ չունեն և չեն էլ կարող ունենալ կոնկրետ Ձեր իրավիճակի հետ: Փորձելով իրեն պատկերացնել նմանօրինակ մի իրավիճակում յուրաքանչյուրը հայտնում է կոնկրետ իր վերաբերմունքը այդ իրավիճակի նկատմամբ (և դա բնական է):
Հիշեք որ, անցյալն այլևս ետ չի բերվի, իսկ ապագան կարող է և չլինել: Կա միայն ներկան, այս պահը. որում Դուք ապրում եք: Վստահեք Ձեր զգացողություններին, սրտին: Նա կթելադրի միակ ճիշտ լուծումը: Իսկ եթե տարիներ հետո զգաք , որ սխալ որոշում եք կայացրել, գոնե դա ձեր կատարած սխալը կլինի, ոչ թե բազում արտահայտած կարծիքներից առաջացած ընդհանուր հայտարար:
Իրավիճակը, որում դուք հայտնվել եք, շատ հուզեց ինձ: Ուզում եմ հավատալ, որ Ձեզ մոտ ամեն բան լավ կլինի և վերջ իվերջո կգտնեք ճիշտ լուծումը:
հին_մարդ
09.10.2010, 15:50
Ես չեմ ասում՝ չամուսնանալ մինչև քառասուն տարեկանը: Հայկական իրականության մեջ աղջկա համար ամուսնությունն ամենից հաճախ ունի թաքուն (կամ էլ ոչ այնքան թաքուն) նպատակ՝ ծնողներից անկախանալ: Ու եթե գնում ես այդ քայլին, պետք է գոնե համոզված լինես, որ չես ափսոսալու (ոչ թե անես, հետո մտածես՝ արել եմ, պիտի քաշեմ, ինքս եմ դա ընտրել): Ընտրել մարդ, ումից նվազագույն կախվածություն կունենաս ու առավելագույն վստահություն:
Քո կարծիքով քանիսն են "ճիշտ ժամանակին" հանդիպում հենց էդ մեկին... Սիրահարվածության, ամուսնության կարճ ասած էն երբ դեռ տուն տունիկ են խաղում մամա ու պապա դերերով, երբ դեռ կյանք էլ չեն մտել էդ ժամանակ քանի հոգի են գիտակցում կամ կարողանում չափել թե արդյոք դա հենց ինքն ա "Ընտրել մարդ, ումից նվազագույն կախվածություն կունենաս ու առավելագույն վստահություն:" Ժամանակ ա գալիս երբ արդեն պետք ա լինում կյանք կիսել/ամուսնանալ երբ չես մանրանում նման հարցերի շուրջ "բա որ ինքը ինձ չհասկանա 59 տարեկանում..." Այլ ուղղակի ամուսնանում ես, քանի որ չես ուզում ամեն ինչ չափես, ձևես նոր հաշվարկով, որ ամեն ինչ լավ կլինի, ամուսնանաս. տենց հետաքրքիր չի:
Իսկ ես չեմ առաջարկում իմ նկարագրածն անել: Ես ասում եմ, որ դա դասական հայկական տարբերակն է: Որը զզվելի է:
Իհարկե զզվելի ա, առավել ևս երբ մարդ չի գիտակցում, որ ինքը իր կնոջ միակ հույսն ա, իսկ ինքը ուզում ա ազատվի ինչպես իրից են ազատվում, իհարկե չի կարելի:
Դե, հայրենիքի սերն աբստրակտ ինչ-որ բան է: Բայց մարդու նկատմամբ սերը մարդու նկատմամբ սեր է: Սիրո կեսը: Ավելացրու մյուս կեսը՝ մարմնական սեր: Վուալյա: Կատարյալ ամբողջություն:
Երեխաներին չի կարելի դավաճանել, իսկ կնոջը կարելի է, կամ էլ ասենք ծնողներին չի կարելի չսիրել, բայց կնոջը կամ ամուսնուն դիմանում են մարդիկ.. նույնիսկ մարդկային սերը տարբեր տեսքեր ա ունենում, տարբեր են զգացմունքների գամմաները...
Եթե պատրաստ ես պայքարել զգացմունքներիդ համար, էլ կողմնակի ուղիներ, սիրուհի-միրուհի մի էլ քննարկիր: Ես դա մեղք եմ համարում ինքս իմ առաջ, ոչ այնքան կնոջս այլ ինքս իմ:
Հաճելի բաներ արա կնոջդ համար: Տուն գալիս ոչ թե բողոքիր, այլ ժպտա նրան: Արձակուրդ վերցրու, ճանապարհորդության գնացեք: Շատ ձևեր կան: Գրավիր նրան նորից: Մոռացիր հին սերն, այնպես արա, որ նորից սիրահարվի քեզ:
Հետևիր արտաքինիդ, մարզադահլիճ այցելիր:
Ինձ թվում է՝ ձևը դու ինձանից լավ գիտես: Սերը հազվադեպ է քնում ամուսնության մեջ, ու հաճախ է մահանում: Դիակը դուրս շպրտիր, նորը ստեղծիր:
Շատ շնորհակալ եմ, երևի մի քիչ արժեք ուներ միայն էս վերջի պարբերությունդ, իսկ ապրելու ձևը սովորցնողներին խնդրում եմ, որ հարցս կարդան ու հասկանան իմ ուզածն ինչ է, իսկ սևը սպիտակից տարբերել, կամ ասենք "տենց դեպքերում չեն ամուսնանում", "սերը չի մարում", "իրար հասկացեք" դա բանալնի բաներ ա, որի համար չեմ մտել ու հարցս ուղղել, այլ ավելի օգտակար կլիներ միջոցներն իմանայի ինպես կնոջ/տղամարդու մոտ նորից գռգռել զգացմունքները, կամ էլ վատագույն դեպքում գոնե հորմոնները:
Շնորհակալություն.
Rhayader
09.10.2010, 16:17
Լավ, կարծում եմ՝ ինչ-որ չափով հասկացա: Քեզ տեխնիկան է հետաքրքիր:
Փորձե՞լ ես պոպուլյար տանտրա/տանտրիկ սեքս ուսումնասիրել: Որպես լուրջ պրակտիկա աննշան բան է, բայց սեռական կյանքը կարգի բերելու ու բարձր մակարդակի վրա պահելու հիանալի ձև է:
Արդեն երրորդ տարին ենք ամուսնացած, երեխաներ չկան, բայց խնդրում եմ խորհուրդ չտաք ունենալ, քանի որ երեխաներ խորհուրդով չեն ունենում, երեխաներ ունենալը կարող է ուրիշ հարցերի առաջ կանգնեցնի, ժամանակը կգա... Ինֆարկտներ, մահացած հարևան բարեկամներ չկան, ֆինանսական առումով ոչ մի առանձնահատկություն` կարելի ա մեկ-մեկ թույլ տալ "առանձնահատուկ" օր անցկացնել կամ հանգիստ քաղաքից դուրս...
Հատկապես ո՞ր խորհուրդը նկատի ունես, դավաճանե՞մ, թե՞ սեքսի նոր տարբերակ փորձեմ, թե՞ բաժանվեմ... Իսկ ո՞րն եք առաջարկում:
Այ քեզ անակնկալ:o Ես էլ սպասում էի, որ առնվազ մի 15 տարվա համատեղ կյանքի փորձ կա: Շատ-շատ ընտանիքներ տարիներ շարունակ պահպանվում են զուտ անկողնային հարաբերությունների շնորհիվ, իսկ ձեր տարբերակում ինչպես պարզվում է արդեն դա էլ չկա: Ինչպես ինձ է թվում, զգացմունքների մարելու գլխավոր շարժառիթը հենց անկողինն է: Մարդիկ ցերեկը իրար միս են ուտում, գիշերը, անկողնում ամեն ինչ հարթվում է: Շատ հնարավոր է, որ դուք պարզապես անհամատեղելի եք: 3 տարին ի՞նչ է, որ կիրքը մարի, 3 տարվա ընթացքում, մարդի նոր-նոր սկսում են անկողնում իրար ավելի լավ հասկանալ եւ ավելի մտերմանալ, իսկ ձեր մոտ ամեն ինչ վերջացել է: Շատ կներեք իհարկե, նման անկեղծության եւ համարձակության համար, բայց սա ավելի շուտ նման է անբավարարվածության:
... իսկ ապրելու ձևը սովորցնողներին խնդրում եմ, որ հարցս կարդան ու հասկանան իմ ուզածն ինչ է, իսկ սևը սպիտակից տարբերել, կամ ասենք "տենց դեպքերում չեն ամուսնանում", "սերը չի մարում", "իրար հասկացեք" դա բանալնի բաներ ա, որի համար չեմ մտել ու հարցս ուղղել, այլ ավելի օգտակար կլիներ միջոցներն իմանայի ինպես կնոջ/տղամարդու մոտ նորից գռգռել զգացմունքները, կամ էլ վատագույն դեպքում գոնե հորմոնները:
Շնորհակալություն.
Աաաա, է տենց էլ ասեիր:beee, թե չէ՝ սերը մարել է՛, զգացմունքները քնել ե՛ն, կիրք չկա՛, երկիրը երկիր չիիի՛... չէ էս մեկը իմն էր:))
Եղբայր, իմ կարծիքով ճիշտ է խորհուրդները լսելուն զուգահեռ կնոջդ հետ ծուռ նստեք, դուզը խոսեք, ու միասին դիմեք մի նորմալ սեքսոպաթոլոգի, եթե ուզում ես, ՊՄ–ով գրի, մեկի տեղը կասեմ։ Թե չէ էստեղ 40 հոգի դիլետանտ, ամեն մեկս մեր ձևով մի բան կասենք, որ կարող է ոչ մեկի խորհուրդն էլ չբռնի քո իրավիճակի հետ։ Դրա համար պիտի պրոֆեսիոնալ մեկը ճշգրիտ ընտանեկան անամնեզ հավաքի, տարբեր հետազոտություններ և այլն ու համապատասխան ուղղություն տա ձեզ։ Դրա համար համար առաջին խնդիրը երկուսով որոշում կայացնելն է՝ մարդ ու կնիկ միասին։ Մեծ կյանք է, ամեն մի դժվարություն էլ լինում է, ամեն մի դժվարության ռաստվելիս որ ամուսնալուծվես, դա ոչ թե խնդրի լուծում է, այլ՝ փախուստ խնդրից։ Ամեն դեպքում եթե դու զգում ես, որ երկուսիդ ցանկությունների մեծ մասը իրար հետ բռնում են, խիստ տարբեր մաստերի մարդիկ չեք, ապա դա ձեր միասնական խնդիրն է, որը դուք միասին էլ պիտի լուծեք։
Իհարկե երբեմն լինում է, որ մարդիկ միայն արտաքին փոխադարձ գրավչության ու կրքերի հիման վրա են ամուսնանում, հետո պարզվում է, որ ասենք ամուսինը նստակյաց է, սիրում է անդորր, հանգիստ բնության գրկում և այլն, իսկ կինը սիրում է աղմկոտ երեկոներ, միշտ ընկերական մեծ խմբերի հետ, դիսկոտեկա և այլն ու ամեն մեկը ոչ մի կերպ չի ուզում հանուն մյուսի իր կյանքի ձևը փոխել, ապա այդ դեպքում իհարկե ավելի բարդ է, ու հաճախ կյանքի կես լինելու փոխարեն իրար վզին բեռ են դառնում մարդիկ ու սկսում են փոխզիջումներից խոսել ու դառնում է Ղարաբաղի հարցը:)) Եթե սա ձեր դեպքը չի, ապա՝ առաջին պարագրաֆ։
Բոլոր դեպքերում անհրաժեշտ է տրամադրվել ու անկեղծության երեկո կազմակերպել հանգիստ միջավայրում, որ ոչ մեկ չխանգարի ու չմիջամտի։ Ամենակարևորը՝ քաղաքակրթության ու փոխադարձ հարգանքի սահմաններում։
Ու մի բան էլ անկեղծ... երբեմն, իհարկե կախված հանգամանքներից, լևի գնալը՝ դե մարմնավաճառի մոտ էլի, կարող է հակառակ ազդեցությունը ունենալ՝ տղամարդը մեկ մեկ մինչև օտարի մոտ չի գնում, չի հասկանում օտարի ու հարազատի տարբերությունը։ Բայց սա կրկնում եմ, նայած ում համար։ Երբեմն էլ կարող է հակառակ էֆֆեկտը տալ՝ տղամարդուն կարող է դուր գալ բուռն արկածներ ունենալը, դա կախված է արդեն մտահորիզոնից, աշխարհայացքից և այլն։ Մարիխուանան էլ է կայֆ բան, բայց շատերս գիտակցաբար չենք օգտագործում։ Այնպես որ՝ առաջին պարագրաֆ։;)
Հ.Գ. Համ էլ շատ ներողություն իհարկե, բայց կարող է կինդ էլ խնդիրներ ունի, որ նման իրավիճակ է ստեղծվել, իսկ իր խնդիրները քեզ չե՞ն հետաքրքրում, դու իր կարծիքը հարցրե՞լ ես։
Ի՞նչ անել զգացմունքները զարթնացնելու, նորից սիրահարվելու, սիրելու ու սիրվելու համար: Մի՞թե վերջ ի վեջո տղամարդը պիտի սիրուհի ունենա, իսկ կինն էլ հավերժ դժբախտանա...
Հակառակ տարբերակը: Անտեղի խորհուրդ է իհարկե, քանի որ ուղղված է ոչ թե քեզ, այլ կնոջդ. որպես կին այսպես ասած "դուրս գալ աշխարհ", այնպես որ իրեն նկատեն: Չդավաճանել, բայց աշխատել դուր գալ "դրսի աշխարհին", բոլոր տղամարդկանց, այդ առումով` հետևել իրեն, ձեռք բերել նոր տեսք, նոր վստահություն, զգալ իրեն կին "դրսում": Հենց սկսես նկատել կնոջդ ուղղված հայացքները, կնոջդ անկախությունը, հանգած զգացմունքներդ ու կիրքդ կարթնանան, ու ամեն ինչ կվերսկսվի նորովի: Քեզ պարզապես վախ է պետք` կնոջդ կորցնելու վախը:
Շատ շնորհակալ եմ, երևի մի քիչ արժեք ուներ միայն էս վերջի պարբերությունդ, իսկ ապրելու ձևը սովորցնողներին խնդրում եմ, որ հարցս կարդան ու հասկանան իմ ուզածն ինչ է, իսկ սևը սպիտակից տարբերել, կամ ասենք "տենց դեպքերում չեն ամուսնանում", "սերը չի մարում", "իրար հասկացեք" դա բանալնի բաներ ա, որի համար չեմ մտել ու հարցս ուղղել, այլ ավելի օգտակար կլիներ միջոցներն իմանայի ինպես կնոջ/տղամարդու մոտ նորից գռգռել զգացմունքները, կամ էլ վատագույն դեպքում գոնե հորմոնները:
Շնորհակալություն.
Ճիշտը որ ասեմ , քո գրածից սկզբում հասկացա , որ ինչ որ "վերին սիրո " մասինա խոսքը, փաստորեն քո մոտ սերը չի մարել, սեքսը դուրդ չի գալիս ու քեզ չի ձգում: Անկեղծ ասած կինդ էնպես պիտի անի, որ քեզ նորից հրապուրի, դե ինչ ասեմ անեմահասարակ բաներից սկսած, ասենք սեքսուալ ներքնազգեստ, տրամադրող միջավայր, իրան հետևի, փոխի սանրվածքը: Դու էլ կարող ես իրա համար նոր , բացոտ զգեստ կամ քեզ դու եկած ներքնազգեստը գնել ու նվիրել: Նոր բաներ փորձի սեքսի մեջ, չգիտեմ մինչև ուր եք հասել, բայց 3 տարում դժվար էլ բան թողած չլինեք,ինքդ առաջարկի կնոջդ էն ամեն ինչը ինչ քեզ կարծում ես բավականություն կպատճառի:
Էս քեման մի թեթև կարդացի ու մի անեկդոտ հիշեցի.
Մեկին հարցնում են.
- Կարո՞ղ ես մեկ քառակուսի մետր տարածքի վրա սեքսով զբաղվել…
- Այո…
- Իսկ կես քառակուսի մետրի վրա՞…
- Այո…
- Իսկ կեսի կեսի՞…
- Միանշանակ…
- Դե էդ դեպքում դու բաց տեղանքում սեքսով զբաղվելու խնդիր բացարձակ չես ունենա… :think
- Չէ, այ էդ մեկը չեմ կարող…
- Ինչի՞...
- Խորհուրդ տվողները շատ են…
:D
Mephistopheles
09.10.2010, 20:59
..............................
Հատկապես ո՞ր խորհուրդը նկատի ունես, դավաճանե՞մ, թե՞ սեքսի նոր տարբերակ փորձեմ, թե՞ բաժանվեմ... Իսկ ո՞րն եք առաջարկում:
հատկապես խոսելը… խոսեցի՞ր… կամ փորձեցի՞ր խոսել
Mephistopheles
09.10.2010, 21:43
...................................
Ես խորհուրդ եմ հարցրել, ինչպե՞ս "քնած" զգացմունքները զարթնացնել:
Շնորհակալություն.
"քնա՞ծ"… կարող ա "մեռա՞ծ" ա… համոզված ե՞ս որ քնած ա… եթե 3 տարին չբոլորած "քուն" է մտել. միգուցե "մահացել" ա… էդ դեպքում խոսքը վերակենդանացման մասին կարող է լինել, կամ էլ ընդհանրապես չի եղել ու նոր-նոր պիտի սկսի… 3 տարին շատ քիչ ժամանակ ա որ զգացմունքը "քնի", առավել ևս "հորմոնների խնդիր առաջանա…
սենց խնդիրներ կարող էր առաջանալ եթե մի 15 տարի ամուսնացած լինեիք ու էդ ժամանակ փոփոխությունը ձեր մեջ էնքան մեծ պիտի լիներ տարիների ընթացքում որ ձեր "նոր ինքնությունը" հաստատելու և ընդունելու խնդիր կլիներ… սա բնական բան ա, բայց 3 տարին…… մի քիչ շատ քիչ ա
դրա համար էլ ասում ենք…
Ինչ էլ որ լինի, առաջին քայլը նստել ու ազնիվ զրուցելն է… որ ասում եմ ազնիվ ինկատի ունեմ ԱԶՆԻՎ, դրանից վնաս չկա, դա միայն հարցի հանգուցալուծման կտանի, մեռյալ կետից կշարժի… դրանից հետո դուք ինքներդ ձեր ուրույն լուծումը կգտնեք… բանաձև չկա…
ամենակարևորը ԱԶՆՎՈՒԹՅՈՒՆՆ է… ոչինչ չթաքցնելը, հակառակ դեպքում նորից նույն խնդրի առաջ ես կանգնելու… պատկերացրու բավականին հետաքրքիր ընթացք կարող է ունենալ…
Վիշապ ախպերն իր #72 գրառման մեջ շատ ճիշտ բաներ ա ասել… բայց եթե անգամ խոսակցություն չի ստացվում, կամ ազնիվ չի, ուրեմն ուրախ եղի որ երեխաներ չունեք…
կինդ էն մարդն ա որը քեզ կարա համբերությունից ու սահմաններից հանի և միևնույն ժամանակ քեզ դարձնի անսահման՝ աշխարհի ամենաերջանիկը…
Հին_մարդ, չնայած ես ամուսնացած չեմ, բայց, էս թեման կարդալիս, մտքովս մի բան անցավ. կարող ես սեքսուալ գրականություն բերել ու քեզ համար կարդալ, հետո թող, ասենք, սեղանին, գնա, բայց կնոջդ մի ասա`ախչի, հլը վեկալ էս կարդա:D մի քիչ զարգացի:ok: Նա ինքը եթե նկատեց էդ գիրքը, կամ ամսագիրը, լավ էլ կվերցնի, կկարդա, չկասկածես: Քեզ հաջողություն;)
Հին_մարդ, չնայած ես ամուսնացած չեմ, բայց, էս թեման կարդալիս, մտքովս մի բան անցավ. կարող ես սեքսուալ գրականություն բերել ու քեզ համար կարդալ, հետո թող, ասենք, սեղանին, գնա, բայց կնոջդ մի ասա`ախչի, հլը վեկալ էս կարդա:D մի քիչ զարգացի:ok: Նա ինքը եթե նկատեց էդ գիրքը, կամ ամսագիրը, լավ էլ կվերցնի, կկարդա, չկասկածես: Քեզ հաջողություն;)
Բայց ինչից որոշեցիր? Կարողա հենց ինքը էդ գիրքը կարդալու կարիքն ունի
Բայց ինչից որոշեցիր? Կարողա հենց ինքը էդ գիրքը կարդալու կարիքն ունի
Շատ ճիշտ ա , թող հեերթով կարդան. մի օր մեկը, մի օր մյուսը, :hands և 3-րդ օրը կարողա սպասածից էլ լավ լինի;)
Ոչինչ այնպես չի սպանում սերը, ինչպես ամուսնությունը
Դա ես չեմ ասել
Ոչինչ այնպես չի սպանում սերը, ինչպես ամուսնությունը
Դա ես չեմ ասել
Դե որ դու չես ասել, ուրեմն չես էլ նեղանա գրածիցս։ Իրականում ոչինչ այնպես չի սպանում սերը, ինչպես աբիժնիկների խորհուրդները։
Եթե մարդ դժբախտ ամուսնություն ա ունեցել ու իրա սերը կորել ա, էտ դեռ չի նշանակում որ դա համընդհանուր ճշմարտություն է։ Ու ես կարամ լիքը օրինակներ բերմ թեկուզ հենց ակումբցի զույգերից, որ իրանց ամուսնությունը լավ էլ պահպանել, զարգացրել ու զարգացնում ա էտ սերը։
Նույն ձև էլ եթե մեկը ամուսնության մեջ ավելի զարգացրել ու գեղեցկացրել ա էտ սերը, դա էլ դեռ հիմք չէ հայտարարել, որ ամուսնությունը զարգացնում է սերը։
Ուրեմն գալիս ենք մի հետևության։ Որ նման հայտարարությունները ոչ միայն անիմաստ են, այլև՝ սխալ, ոչ ճիշտ ու շատ անկապ։ Ամեն ինչ գալիս է մարդուց ու զույգից։
Իսկ եթե չի ստացվում էտ սերը, ուրեմն պետք չի ուրիշ տեղ փնտրել պատճառները, ոչ ամուսնությունը կապ ունի ոչ էլ չամուսնությունը։ Մարդկանցից ա՝ երկուսից ու իրանց աշխարհահայացքից։ Այ էտ ա սպանում ամուսնությունը, Օպեր ջան։
Տնաշեն տերմինակոխ արիր ես հո չեմ գրել դա որ բուռն ռեակցիա տան
փոքր ինչ հումորային ստացվեց:
Ես չեմ նեղանում քանի որ դու շատ բաներում ճիշտ ես Օխպեր ջան
Ի՞նչ անել: Բայց արդյոք մարել է: :cry
Ի՞նչ կարող է անել տղան կամ աղջիկը, շատ դժվար հարց է, ու դժվար է այն ժամանակ, երբ գալիս է այդ պահը ու դու քո մաշկի վրա էս դա զգում:
Թող ոչ ոք չասի՝ ես հասկանում եմ, ես գիտեմ, ես պատկերացնում եմ: