Հարցազրույց CactuSoul -ի հետ

[Արևածագ]

CactuSoul . «Ուզում եմ երջանիկ լինել » :



Արևածագ
Բարև Անի ::)

CactuSoul
Բարև :)

Արևածագ
Ակումբի հնաբնակներից ես: Քո գրառումներում երբեմն զգացվում է կարոտախտը նախկին ակումբի ու ակումբցիների նկատմամբ: Ո՞րն է դրա պատճառը: Ի՞նչն է փոխվել այս տարիների ընթացքում, որը քեզ ստիպում է կարոտով հիշել անցյալը: Արդյոք նույնքա՞ն հաճույքով ես մտնում ակումբ, քան այն ժամանակ, երբ քո սիրելիներն էլ դեռ ակումբում էին:

CactuSoul
Իրականում շատ բան է փոխվել, բայց ասել, թե այն ժամանակ ավելի հաճույքով էի ակումբ մտնում, քան հիմա, սխալ կլինի․ պարզապես հաճույքի «տեսակն» է փոխվել: «Նախկին» ակումբի անդամները շատ ավելի քիչ էին, այն ժամանակ զրուցարան չկար ու փոխարենը օֆֆտոպանոցներն էին ծաղկում, չգիտեմ` ինձ է թվում, թե իրականում էլ էր այդպես, բայց անգրագետ գրառումների թիվը, կարծես թե, ավելի քիչ էր (տոկոսային հարաբերությամբ), քան հիմա, քննարկումներն էլ հազվադեպ էին վերածվում ծաղրուծանակի... Գուցե այս կարծիքն ունեմ, որովհետև այն ժամանակ նոր էի ակումբում ու ամեն ինչ թարմ էր թվում: Չգիտեմ: Իսկ ինչ վերաբերում է սիրելիներին, իհարկե կան որոշ սիրելի ակումբցիներ, որ հիմա չեն մտնում ակումբ, բայց նրանցից շատերը վերադառնում են ժամանակ առ ժամանակ: Բացի այդ եթե այն ժամանակվա սիրելի ակումբցիները հիմա ակումբ չեն մտնում, դրա փոխարեն ակումբում են շատ ուրիշ նոր մարդիկ, ովքեր դարձել են սիրելի, այնպես որ ակումբն էլի մի վայր է, որ չեմ կարող հենց էնպես լքել:

Արևածագ
Հիմա ակումբում ի՞նչ կապվածություններ ունես, ովքե՞ր են քո ընկերները: Ընդհանրապես ի՞նչ ես կարծում աղջիկների ընկերություն անել կարենալ-չկարենալու վերաբերյալ:

CactuSoul
Եթե սկսեմ թվել բոլոր ընկերներիս, ճիշտ բան չի լինի, քանի որ շատ են, ու կարող եմ պատահաբար բաց թողնել մեկնումեկի անունը, հետո էլ պիտի նստեմ ու դարդ անեմ, թե ո՜նց կարող էի մոռանալ այդ մարդուն: Ակումբական ընկերության մեջ ինձ ամենաշատը դուր է գալիս այն, որ այս շրջապատում ես կարող եմ լինել այնպիսին, ինչպիսին կամ տվյալ պահին, առանց լարվելու, առանց մտավախության, թե ի՞նչ կմտածեն իմ մասին։ Առաջին ակումբային հանդիպումից սկսած չեմ դադարում հիանալ ու զարմանալ այն ֆենոմենի վրա, որ բոլորս իրարից շատ տարբեր ենք, բայց միասին շատ լավ ենք զգում։
Ինչ վերաբերում է աղջիկների ընկերությանը՝ այն միանշանակ հնարավոր է, ճիշտ այնքանով, ինչքան որ տղաների դեպքում է հնարավոր: Ինչպես տղաների, այնպես էլ աղջիկների դեպքում, իսկական ընկերը պիտի տղա լինի;): Սեռն էստեղ կապ չունի:

Արևածագ
Մի քիչ ինձ անհասկանալի մնաց «տղա» բառի իմաստը::think

CactuSoul
Դե որ այլ կերպ բացատրել լիներ, երևի այլ կերպ կասեի:D Նկատի ունեմ մի շարք արժանիքներ, որ պիտի բնորոշ լինեն մարդուն, որպեսզի նա կարողանա ընկեր լինել: Այդ թվում` հավատարմություն, սիրելու կարողություն, նվիրում, ազնվություն, ցանկացած դեպքում ընկերոջ կողքին լինելու պատրաստակամություն ու կամք, և այլն:

Արևածագ
Իսկ ինչու՞ ես այդքան լավ հատկանիշները միայն տղաներին վերագրում: Բա մե՞նք: :))

CactuSoul
Չէ, միայն տղաներին չեմ վերագրում, ես որ հաստատ էդպիսի բան չէի անի: Ուղղակի էդպես են ասում, էլի, ես էլ այդ բառը կիրառեցի` միտքս կարճ ձևակերպելու համար:

Արևածագ
Ակումբցիների գրառումներից հասկացա , որ շատ նրբազգաց ես: Շրջապատիդ կարծիքը քո մասին համընկնու՞մ է քո մասին հենց քո կարծիքի հետ: Ինչքանով է շրջապատի կարծիքն ազդում քո կենսակերպի վրա:

CactuSoul
Նրբազգա՞ց եմ.Երևի: Բայց շուտ վիրավորվող չեմ, նաև կարողանում եմ ներել: Գլխավորապես երևում եմ այնպիսին, ինչպիսին կամ, այնպես որ երբ մարդիկ կարծիք են հայտնում, փորձում եմ հասկանալ` դա արդյո՞ք այն էր, ինչ ես ուզում էի, որ մարդիկ տեսնեն, արդյո՞ք դա որևէ կերպ չի նշանակում, որ կորցրել եմ դիրքերս ինչ-որ հարցում: Բայց չէի ասի, թե շրջապատի կարծիքն առանձնապես ազդեցություն ունի կենսակերպիս վրա: Համենայն դեպս` դրա պատճառով զոհողության չեմ գնա։

Արևածագ
Քո թովիչ ժպիտի մասին բազմաթիվ գրառումների եմ հանդիպել: Ի՞նչ ես կարծում, բնավորությանդ որ գծերն են, որ գրավում են մարդկանց, և որոնք են, որ կարող են հանկարծ վանել:

CactuSoul
Կարծում եմ` հանգստությունս է գրավում, ամեն ինչի մեջ դրականը տեսնելը, լսելու ունակությունը, երբեմն` մարդուն հոգեպես օգնելու կարողությունը: Սիրում եմ լրացնել մարդկանց, բայց չլինել ավելորդ ոչ մի միջավայրում: Խանգարել չեմ սիրում: Նկատել եմ, որ երբեմն հենց դա կարող է վանել մարդկանց, որքան էլ որ տարօրինակ հնչի: Նաև շատերին վանում կամ նեղություն է տալիս պեդանտությունս, իհարկե եթե բավականաչափ մտերմություն կա, քանի որ հակառակ դեպքում այդ հատկանիշս կա՛մ չի դրսևորվում, կա՛մ այդքան աչքի չի զարնում։ Բայց աշխատանքներ տանում եմ՝ օպտիմալ չափաբաժինը գտնելու ուղղությամբ։ Իսկ ծնողներիս, օրինակ, նյարդայնացնում է թեման գլոբալից լոկալ ու լոկալից գլոբալ հարթություններ տեղափոխելու ճկունությունս, որն, իրականում, ամենաշատ սիրածս բնավորության գծերից է իմ մեջ:oy։

Արևածագ
Խելահեղ քայլերի ընդունա՞կ ես: Որ պայմանների դեպքում կարող ես դրանք թույլ տալ և կամ ու՞մ համար: Իհարկե, անուններ պետք չի նշել:

CactuSoul
Բացի ինքնասպանությունից (հնարավոր է նաև ուրիշի սպանությունից, վստահ չեմ) ամեն ինչի էլ ընդունակ եմ: Պարզապես հանգամանքներից է կախված: Իսկ թե ում համար` իհարկե բացառապես կարևոր մարդկանց: Շատ հավանական տարբերակ է նաև«ինձ համարը»:

Արևածագ
Նպատակասլա՞ց մարդ ես: Մի՞շտ ես իրագործում կանխորոշածդ նպատակները: Ո՞րն է քեզ ավելի գրավում՝ գործընթա՞ցը, թե՞ արդյունքը:

CactuSoul
Դժվար հարց էր... Նպատակասլաց չեմ այն իմաստով, որ անընդհատ իմ առջև նպատակներ չեմ դնում ու հասնում դրանց: Դինամիկա սիրում եմ, բայց հանգստության, խաղաղության մեջ: Ճիշտ նպատակ ընտրելն է դժվար, իսկ եթե ի վերջո նպատակ դնեմ իմ առաջ, անպայման կիրականացնեմ: Պարզապես փորձը ցույց է տալիս, որ հաճախ նպատակներն այն չեն իրականում, ինչ հոգուս պետք է: Հենց այդ պատճառով էլ որոշ նպատակներ արդյունքում այնքան էլ լավ չեն իրագործված, քանի որ չեմ սիրում ծախսել ավելին, քան նպատակի իրական արժեքն է իմ աչքում:
Գործընթացն ինձ ավելի է գրավում, բայց առանց արդյունքի այն անիմաստ է: Կյանքն ինքնին գործընթաց է, նպատակ չի, իսկ ես ապրել եմ սիրում։ Եթե նպատակ, ապա միայն գործընթացի մեջ լինելու համար, քանի որ առանց նպատակի գործընթաց էլ չկա։

Արևածագ
Դու կարո՞ղ ես առաջնորդել մարդկանց՝ նորանոր բարձունքներ նվաճելու: Եթե հանկարծ տղա ծնված լինեիր ու դառնայիր զինվորական, զինվորական աստիճանասանդուղքի ո՞ր հարթակին քեզ ավելի հարմարավետ կզգայիր:

CactuSoul
Առաջնորդել դժվար թե կարողանամ նորմալ պայմաններում։ Ես կարող եմ դրդել, ուղղություն ցույց տալ դեպի բարձունքներ, դրանք նվաճելու մեթոդներին ծանոթացնել, բայց առաջնորդ լինելն իմը չի: Ինքնիշխան եմ․ ո՛չ առաջնորդել եմ սիրում, ո՛չ առաջնորդվել։ Բայց երբ զգում եմ, որ դրանցից որևէ մեկի դեպքում ավելի լավ է լինելու, «սկզբունքներս» առաջ չեմ բրթում։
Չէի ուզենա լինել զինվորական աստիճանասանդուղքի որևէ հարթակի վրա: Եթե պիտի մի պատասխան տամ, ապա՝ երևի թե զինվորական բժիշկ կլինեի:

Արևածագ
Քո կյանքը փոխելու հարցում ուրիշների օգնության կարիքն ունե՞ս:

CactuSoul
Ի վերջո ես եմ ընտրում փոխել որևէ բան, թե ոչ: Մարդիկ կարող են փորձել օգնել, ես էլ երբեմն ինձ կարող եմ թույլ տալ օգտվել դրանից, բայց իրականում ես եմ որոշողը` փոխել, թե ոչ ու եթե այո, ապա որ ուղղությամբ:

Արևածագ
Իսկ ի՞նչ մասնագիտություն ունես: Աշխատու՞մ ես քո մասնագիտությամբ: Ի՞նչ նախարարություն կուզենայիր ղեկավարել:

CactuSoul
Մասնագիտությամբ ծրագրավորող եմ, հիմա մասնագիտությամբ եմ աշխատում։ Սիրում եմ մասնագիտությունս, բայց մի տեսակ ուրիշ տեղ է հոգիս ձգտում... չեմ հասկանում` ուր: Ժամանակին, երբ երաժշտական դպրոցն ավարտեցի գերազանց գնահատականներով, երկընտրանք կար` շարունակել ուսումը երաժտության ուղղությամբ, թե «խրվել» մաթեմատիկայի մեջ, որ իմ ամենասիրելի առարկան էր դպրոցում: Ի դեպ, մեկ էլ անգլերենն էի շատ սիրում: Ընտրեցի մաթեմատիկան, ծրագրավորումը` մտածելով, թե այդպիսով կհամատեղեմ ստեղծագործությունն ու մաթեմատիկան:
Կուզեի ավելի շատ ժամանակ ունենալ ինքնաբացահայտման ու ստեղծագործելու համար։
Նախարարություն կղեկավարեի բացառապես այն դեպքում, երբ ինձնից ավելի լավ թեկնածու չլիներ, այսինքն` «ստիպված», «ազգին ծառայելու նպատակով»: Երևի մշակույթինը. դժվար թե ավելի հոգեհարազատ ու կարևոր բան գտնվի:

Շարունակելի...

[Արևածագ]

Արևածագ
Երբվանի՞ց ես բանաստեղծություններ գրում: Որոնք են գրական նախասիրություններդ, ի՞նչ կամ ինչպիսի գրքերն ես հաճույքով կարդում:

CactuSoul
Առաջին բանաստեղծություններս գրել եմ 2-րդ դասարանում, հետագայում վերացրել եմ դրանք՝ անողոքաբար անտեսելով մորս սրտի կսկիծը:pardon։ Արածիս համար չեմ փոշմանել․ դրանք, որքան էլ որ լավը լինեին, ընդամենը ուրիշ բանաստեղծների ու գրողների ստեղծագործությունների արձագանքն էին, ոչ ավելի։ Զգացմունքն ու սեփական մտածողությունը պակասում էին դրանց։ Ու ես դա գիտեի նույնիսկ գրելու պահին։
Իսկ առաջին անգլերեն բանաստեղծությունը գրել եմ, երևի, 13 կամ 14 տարեկանում, թեպետ իրական, այսպես ասենք՝ արժեքավոր առաջինը գրվել է 18 տարեկանում, assembler-ի դասին:} («A.D.A.F.»):
Գրական նախասիրություններս, մյուս նախասիրություններիս պես, կախված են պահից։ Կարող եմ հարգել որևէ հեղինակի, բայց չկարողանալ կարդալ նրա ստեղծագործության նույնիսկ մեկ էջ։ Վերջերս նախընտրում եմ կարդալ բացառապես այնպիսի գրքեր, որոնք զարգացող սյուժեից զատ ունեն նաև հետաքրքիր շարադրանք, երբ ամեն առանձին վերցրած նախադասությունից էլ կարող ես հաճույք ստանալ։ Սիրում եմ առօրյա բառապաշարով սովորական մարդկանց մասին պատմող հեղինակների գործերը, երբ նկարագրվում է միայն այն, ինչ երևում է աչքով, բայց ապրում ես հերոսների զգացողություններով ու զգացմունքներով շատ ավելի, քան եթե դրանք մանրամասնորեն ներկայացվեին։

Արևածագ
Իսկ երաժշտական նախասիրություններիդ մասին ի՞նչ կասես:

CactuSoul
Էլի պահից է կախված։ Չեմ սիրում անորակ ու անգրագետ երաժշտություն, դա միանշանակ։
Սիրում եմ, երբ երաժշտության մեջ տրամաբանություն կա, երբ երաժշտությունն ինքն իրենով քեզ թույլ չի տալիս ունկնդրելուց բացի նաև այլ բանով զբաղվել։
Մարդկանցից բացի մնացած երևույթներից ամենաշատը հենց երաժշտությունն եմ սիրում․ դրանից ավելի մեծ հրաշք տիեզերքում չկա։
Իսկ ինձ ամենալավը բնորոշող, «ամենաշատ իմը» երաժշտությունը, երևի թե, Dead Can Dance խմբի երաժշտությունն է։ Ու դա անկախ նրանից, որ ավելի հաճախ բոլորովին այլ բաներ եմ լսում։

Արևածագ
Երաժշտական ստեղծագործություններ էլ ունե՞ս:

CactuSoul
Փոքր ժամանակ մի երկու երգ ունեի հորինած՝ Պատվական Խաչատրյանի մանկական բանաստեղծությունների հիման վրա: Բայց գրված չէին, ուղղակի նվագում-երգում էի: Իսկ ավելի լուրջ ստեղծագործություններ չունեմ: Մեկն էլ կար, մի պատառիկ էր ուղղակի, դա էլ էի երբեմն նվագում, բայց գրելն ինձ մոտ չի ստացվում, չնայած երաժշտական դպրոցում բոլոր թելադրություններից ամենաբարձր գնահատականն էի ստանում: Ժամանակ առ ժամանակ մտքովս նույնիսկ սիմֆոնիաներ են անցնում, բայց մինչև ցանկանամ գրի առնել, արդեն մոռացած կլինեմ մեղեդին:

Արևածագ
Ափսո՜ս::( Որեմն նաև երգու'մ ես:

CactuSoul
Երաժշտական դպրոցի երգչախմբում եմ երգել, հիմա էլ սկսել եմ հաճախել հայկական ավանդական/ժողովրդական երգի, այնտեղ էլ եմ երգում, պրոֆեսիոնալ երգի հետ դա կապ չունի: Ինքս ինձ համար եմ երգում, բայց պիտի խոստովանեմ, որ լավ չի ստացվում:

Արևածագ
Ինքն իր համար երգելն էլ ահագին բան է, լավ չստացվելն էլ քո կարծիքն է, եթե երգդ լսողներ եղել են, իրենց կխնդրենք որ հարցազրույցից հետո մեկնաբանեն:
Կա՞ այնպիսի գրական կամ արվեստի ստեղծագործություն, որ կուզենայիր ինքդ հորինած լինել:

CactuSoul
Չգիտեմ, երևի թե չկա։ Ես ինքս ստեղծագործություններ ունեմ, որ ժամանակ առ ժամանակ հիշում եմ ու ապշում, որ դա ես եմ գրել, այ դրանք կուզեի ես գրած լինել:))։ Իրականում ոչ իմ գրածներից բացառիկ ստեղծագործություններ կան, որ ինձ հոգեհարազատ են, կարող եմ փորձել թվարկել, բայց երբևէ հավակնություն չեմ ունեցել դրանք ինքս գրած լինել, մի տեսակ՝ մտքովս չի անցել։ Դրանցից են Դավիթ Մելիքի մի քանի ստեղծագործությունները, Էդգար Պոյի «Ագռավն» ու Ալեն Գինսբերգի «Արևածաղկի սուտրան» (բնագրով), իսկ գրքերից Էքզյուպերիի «Ամրոցը» («Citadelle»)։ Ի դեպ, վերջինը դեռ մինչև վերջ չեմ կարդացել, բայց այս դեպքում դա կապ չունի։ Սրանք ստեղծագործություններ են, որոնց պարբերաբար ուզում եմ վերադառնալ, վերընթերցել, վերա-զգալ: «Ագռավը» ավելի շատ լեզվի գեղեցկության, գրավչության համար, իսկ մյուսներն այն բանի համար, որ խտացված զգացողություններ են պարունակում ու հետևաբար՝ չեն սպառվում վերընթերցումից։
Էլի սիրած հեղինակներ ու ստեղծագործություններ կան, բայց վերջին բավական երկար ժամանակաշրջանում սրանք են ինձ համար ավելի կարևոր։

Արևածագ
Ովքե՞ր են քո ուսուցիչները: Ում ես պարտական «միջուկիդ» համար:

CactuSoul
Միջուկիս համար ամենաշատը բնությանն եմ պարտական, մի զգալի մասով՝ գեներիս, իսկ մնացած մասն արդեն իմ աշխատանքն է։ Ուսուցիչ կարող եմ համարել շատ մարդկանց, որոնցից մեծ մասին նույնիսկ չեմ էլ ճանաչում․ դիտարկումներիս հերոսներն են։ Բառի դասական նշանակությանն ավելի մոտ իմաստով՝ երևի թե Էքզյուպերին իր էությամբ, Լարս Վոն Տրիերը «Դոգվիլ» ֆիլմով և Philosopher-ը՝ երբեմն հենց «ուսուցիչ» բառի բուն իմաստով։

Արևածագ
Ասում են՝ սիրելիի հետ քողտիկում էլ դրախտ է: Համաձա՞յն ես սրան: Ինքդ ի՞նչ կարող ես անել, որ մի օր այդ քողտիկը դղյակի վերածվի:

CactuSoul
Ոչինչ ավելի, քան տվել է բնությունը, այսինքն՝ միայն մի բան, բայց մեծ բան՝ սիրել։ Կարող եմ սիրել՝ դրանից բխող բոլոր «հետևանքներով»։
Սիրելիի հետ քողտիկը դրախտի կվերածվի, բայց միայն մի պայմանի դեպքում․ երբ սիրելիիդ սիրելին դու ես։ Հակառակ դեպքում դու պարզապես կսպառես ինքդ քեզ, իսկ դրախտիդ ծառերը աչքիդ առաջ կչորանան՝ ինչքան էլ խնամես։

Արևածագ
Նկարագրիր քո երազանքի տունը՝ նրանում բնակվող մարդկանցից սկսելով:

CactuSoul
Չեմ երազում:)։ Հիմա արդեն դադարել եմ երազել, որովհետև մի ժամանակ երազանքներս արժեզրկվեցին ու ժամանակավրեպ դարձան։ Ավելի լավ երազանքներ չունեմ այս պահին, իսկ ես մահը գերադասում եմ դեգրադացիայից։
Եթե ժամկետն անց երազանք կընդունեք, ապա մի ժամանակ երազում էի մի երկու հարկանի սեփական տուն ունենալ անտառի եզրին, մարդկությունից կտրված, որտեղ ես մենակ կապրեի։ Երազանքս լրիվ տեսք, կարծեմ, այդպես էլ չստացավ, բայց մի բան հաստատ էր․ նկուղային հարկում պիտի մի սենյակ լիներ, որը հատուկ նախատեսված կլիներ երաժշտություն ունկնդրելու համար։
Իսկ մարդիկ..․ Չ'է, թույլ տվեք հիմա չերազել, կամ ֆանտաստիկ երազանքներս ձեզ չպատմել։ Նախ՝ վախենում եմ արժեզրկել, հետո էլ կարող եմ սխալ հասկացվել։

Արևածագ
Մի՞շտ ես անկեղծ

CactuSoul
Այո: Միշտ անկեղծ եմ, միայն թե ես անկեղծություն համարում եմ ո'չ թե այն, որ ինչի մասին հարցնում են, պատասխանես, այլ ա'յն, որ երբ չես ուզում պատասխանել, պարզապես անկեղծորեն ասես, որ տվյալ հարցին պատասխանել չես ուզում: Թե չէ չուզելով մի բան ասելն անկեղծություն չի, քանի որ թաքցրիր այն, որ չես ուզում պատասխանել:
Իսկ գաղտնիք ունենալն ամեն մեկի իրավունքն է, նաև անկեղծների:

Արևածագ
Երկնքից աստղ ընկնելիս մտքումդ ի՞նչ երազանք ես պահել մանկապարտեզում, դպրոցում ու հիմա: Իրականանու՞մ են:

CactuSoul
Ախր այնքան աբստրակտ բաներ եմ պահում, որ չեմ էլ հասկանում՝ ի վերջո իրականացե՞լ են, թե՝ չէ․․․
Մանկապարտեզում նման բաներ ինձ հետաքրքիր չէին, դպրոցում էլ, ինչքան հիշում եմ։ Ընկնող աստղերին հետևել եմ ավելի մեծ տարիքում, ու կարծեմ շատ ոգևորված չէի։ Գյուղում էի , էնտեղ երկինքը պարզ էր, ու կես րոպեն մեկ որևէ աստղ անպայման «ընկնում» էր։ Առանձնապես երազանք չէի պահում, ավելի ճիշտ՝ ես էլ եմ իրականում կանխատեսելի, սովորական աղջիկ:oy:D․․․
Վերջին անգամ, երբ ընկնող աստղ տեսա, արդեն ավելի իրական էր, նկատի ունեմ, որ գիսաստղի նման էր։ Ես երկնքին չէի նայում այդ պահին, բայց այդ շարժվող լույսը գրավեց ուշադրությունս։ Մինչև վեր նայեցի, մինչև հասկացա, որ ընկնող աստղ է ու պետք է երազանք պահել, աստղը մարեց, ու հասցրի երազանքս «պահել» միայն իբրև զգացողություն․․․
Իրականում երազանքս միակն է՝ երջանիկ լինել։ Մնացածներն այդ մեկի կառուցման համար անհրաժեշտ շինանյութն են պարզապես։

Արևածագ
Եթե քեզ հնարավորություն տրվեր ասելու մի նախադասություն, որն աշխարհի բոլոր հեռուստա ու ռադիոկայանները պիտի հեռարձակեին, ի՞նչ կասեիր մարդկությանը:

CactuSoul
Չգիտեմ... Կարևոր բաները ես չեմ սիրում ասել, մի նախադասությամբ չես կարող խտացնել այն, ինչ նման դեպքում կուզեիր փոխանցել: Միգուցե Loesje-ի մտքերից` «Սիրեք միմյանց, վաղ թե ուշ դա ձեզ դուր կգա» : :)

[Շինարար]

Մի շնչում կարդացի:) Մի երկու հարց տալու իրավունք ունեմ, չէ՞:
-Կակտուսոուլ, ո՞րն է Ձեր հմայքի գաղտնիքը:)) անկապ հարց չի, ինչպե՞ս ես կարողանում այդպես դրական տպավորություն թողնել, իսկապե՞ս այդպես դրական ես, թե՞ միայն թվում է կողքից, ի՞նչ բացասական կողմեր ունե՞ս, ըստ քեզ, որ անտեսանելի է մնում գոնե ակումբում:
-Ինչ որ մեկին վատություն արե՞լ ես, ի՞նչ ես արել, եթե իհարկե՝այո, զղջու՞մ ես:
-Ինչի՞ ես ձգտում, ի՞նչ լինի, որ ասես՝վերջ, էլ ուրիշ ոչինչ պետք չի, հրաշալի է: Գուցե հիմա՞ էլ է հրաշալի:
-Սեփական ամրոցդ անառիկ պահելու համար ինչի՞ ես ընդունակ: Պե՞տք է այն անառիկ մնա:
-Մարդկանց հետ շփման մեջ ինչ-որ նախապայման ունե՞ս, որ այ, ինքը պետք է այսպիսին լինի, այս բանը անի, որ կարողանամ իր հետ մտերմություն անեմ:
Մի հարց էլ ակումբի վերաբերյալ:
-Ինչպիսի՞ն լինի ակումբը, որ հիմա այդպիսին չի:

Կներես անկապ հարցերի համար, ինձ էլ դա հետաքրքրեց:

Արևածագին շնորհակալություն գեղեցիկ հարցազրույցի համար:

Կներես անկապ հարցերի համար

[One_Way_Ticket]

Նախ ասեմ, որ ես առաջին իսկ նախադասությունից արդեն շոկի մեջ եմ: Ես գիտեի, թե Կակտուսոուլը տղա է :{ Պատճառը Երջանկության թեորեմի մասին թեման (http://www.akumb.am/showthread.php/6041-Թեորեմ-երջանկության-մասին) էր, մտքովս չէր էլ անցնի, որ այն աղջիկ կարող է գրել :)
Կարելի՞ է մի հարց: Ո՞ր ԲՈՒՀը/ֆակուլտետն ես ավարտել, որ թվականին: Մեկ էլ տեսար, պարզվի մեր կուրսի Անին ես :)

[CactuSoul]

Շինարար ջան, հարցերիդ հիմա չպատասխանեմ, լա՞վ, մնա վաղը: One_Way_Ticket-ի հարցին պատասխանելն ավելի հեշտ է.


Կարելի՞ է մի հարց: Ո՞ր ԲՈՒՀը/ֆակուլտետն ես ավարտել, որ թվականին: Մեկ էլ տեսար, պարզվի մեր կուրսի Անին ես :)
Հենց ձեր կուրսի Անիներից մեկն եմ:), բայց ինձ դժվար թե հիշես:pardon:

[Ուլուանա]

Վաղուց էսքան հաճույքով հարցազրույց չէի կարդացել :love։ Նույնիսկ մտածում եմ, որ էսքան հավեսով երևի դեռ ոչ մի անգամ չէի կարդացել հարցազրույց :o։ Պատասխանների անկեղծությունն ու տպավորություն թողնելու ձգտման բացակայությունն ամեն ինչ արժեն :ok։ Դե, համ էլ սիրում եմ, էլի, գրագետ մարդկանց ;), ինչու՞ չէ, նաև պեդանտներին կամ էդպիսին համարվողներին :))։ Ան, կարոտեցի քեզ մի տեսակ... :love

Ռուզաննա ջան, քեզ էլ շնորհակալություն։ Առաջին հարցազրույցդ (համենայնդեպս, Ակումբի առաջինը) շատ լավ է ստացվել :)։

[CactuSoul]

-Կակտուսոուլ, ո՞րն է Ձեր հմայքի գաղտնիքը:)) անկապ հարց չի, ինչպե՞ս ես կարողանում այդպես դրական տպավորություն թողնել, իսկապե՞ս այդպես դրական ես, թե՞ միայն թվում է կողքից, ի՞նչ բացասական կողմեր ունե՞ս, ըստ քեզ, որ անտեսանելի է մնում գոնե ակումբում:
Շինարար ջան, գիտե՞ս ոնց, ես ինձ վաղուց արդեն նմանացնում եմ սպունգի. ներծծում եմ թե՛ դրականը, թե՛ բացասականը: Ուղղակի քանի որ ես բանական սպունգ եմ(:))), փորձում եմ ներծծել միայն լավը, դրականը: Երկու դեպքում էլ արտաքուստ առանձնապես ոչինչ չի երևում, եթե, իհարկե, չափազանց շատ չի լինում ներծծվելիքը ու եթե չեն «ճզմում»: «Ճզմվելիս» էլ ավելի հաճախ դրականություն է հոսում ինձնից, քանի որ մինչ այդ դրականն էի աշխատել ներծծել, այսպես ասեմ` I bleed sunshine:oy:
Բացասական գծերից՝ ավելի շատ մտածում եմ, քան գործում, եթե չիմանամ՝ ուր եմ գնում ու ինչի համար, ճանապարհ չեմ ելնի, նույնիսկ ռիսկի դիմելու դեպքում, գոնե զգացողությամբ պիտի վստահ լինեմ, որ հաջողվելու է նպատակս: Հաճախ դա ճիշտ մոտեցում չի, ինչպես ցույց է տալիս կյանքը: Շատ եմ քնում, մորս չեմ օգնում տնային գործերում (այ հենց քիչ առաջ էլ բողոքում էր:oy), աշխարհից կտրված եմ, ինքնամփոփ եմ, չեմ սիրում ներկայանալ, վրաս հատուկ ուշադրություն հրավիրել… Սրանցից շատերն անձամբ ինձ այնքան էլ չեն խանգարում, բայց շրջապատիս մարդկանց են խանգարում, հետևաբար երևի թե բնավորության սխալ գծեր են:


-Ինչ որ մեկին վատություն արե՞լ ես, ի՞նչ ես արել, եթե իհարկե՝այո, զղջու՞մ ես:
Դե, ծնողներիս եմ պարբերաբար «վատություն անում», երբ ուշ եմ տուն գալիս, երբ չեմ օգնում, երբ չեմ խոսում իրենց հետ:oy… Մեկ էլ մի դեպք է մեջս տպավորված, երևի թե մի երեխայի հոգեբանության վրա եմ շատ վատ ազդել, կոմպլեքսներ առաջացրել գուցե ամբողջ կյանքի համար… Հուսով եմ՝ սխալվում եմ, հուսով եմ՝ կաշխատի «կմեծանաս, կմոռանաս» տարբերակը: Բայց դիտմամբ չեմ արել… Շատ եմ զղջում, իհարկե, բայց ոչինչ փոխել չեմ կարող:


-Ինչի՞ ես ձգտում, ի՞նչ լինի, որ ասես՝վերջ, էլ ուրիշ ոչինչ պետք չի, հրաշալի է: Գուցե հիմա՞ էլ է հրաշալի:
Հրաշալին՝ հրաշալի է: Բայց ես չեմ պատկերացնում էնպիսի իրավիճակ, երբ կասեմ «վերջ, էլ ուրիշ ոչինչ պետք չի»: «Գոհանալով եղածով՝ ձգտել ավելիին». կյանքը ճիշտ ապրելու իմ բանաձևերից մեկն է: Առանց շարժման կյանք չկա:


-Սեփական ամրոցդ անառիկ պահելու համար ինչի՞ ես ընդունակ: Պե՞տք է այն անառիկ մնա:
Ամրոցս անառիկ պահելու համար պատրաստ եմ պատերազմել: Այն պետք է անառիկ մնա, բառի բուն իմաստով, բայց իմ հարազատներն այնտեղ ազատ ելումուտի իրավունք ունեն:


-Մարդկանց հետ շփման մեջ ինչ-որ նախապայման ունե՞ս, որ այ, ինքը պետք է այսպիսին լինի, այս բանը անի, որ կարողանամ իր հետ մտերմություն անեմ:
Խառնեցիր իրար, Շինարար ջան:)) Մի հարց ես տալիս, բայց ստիպված եմ երկու պատասխան տալ. ուղղակի շփման համար նախապայման չկա, իսկ մտերմության համար կա, բնականաբար: Ինչքան ավելի շատ հարազատություն զգամ, այնքան ավելի մեծ կլինի մտերմության հավանականությունը:


Մի հարց էլ ակումբի վերաբերյալ:
-Ինչպիսի՞ն լինի ակումբը, որ հիմա այդպիսին չի:

Ավելի հասուն: Կուզեի՝ մարդիկ մի բան գրելուց, post անելուց առաջ մտածեին: Ու ընդհանրապես, ցանկացած բան անելիս մտածեին՝ որքանով է դա նպաստում իրենց հոգևոր զարգացմանը: Սեփական սխալների կամ թերությունների նկատելն ու գոնե ի ցույց չդնելն արդեն իսկ լուրջ քայլ է: Ակումբն այդ հնարավորությունն ընդձեռնում է:
Կուզեի՝ պահի ազդեցության տակ գրառումները քիչ լինեին, նկատի ունեմ՝ թեմաները լինեին այնպիսին, որ նույնիսկ տարիներ հետո կարդացողը հասկանա՝ ինչի մասին է խոսքը: Նաև կուզեի, որ այդ տարիներ հետո կարդացողն իր կարդացածից հաճույք ստանա:
Ու մեկ էլ քննարկումներում քիչ ջուր լինի ու եղածն էլ չդրվի ու ծեծվի մինչև կատարյալ անհամություն:
Կուզեի, որ մարդիկ իրենք իրենց ու մասնավորապես ակումբում իրենց կերպարը հարգեին ու պատասխանատվությամբ մոտենային սեփական մեծ ու փոքր արարքներին:

[Շինարար]

Շնորհակալություն, Անի ջան, ճիշտն ասած «Ո՞վ է ֆորումում» տեսել էի, որ պատասխանում ես թեմայում, ու սպասում էի: Շնորհակալ եմ իմ կողմից ոչ մի կերպ չկռահված, չենթադրված ու միաժամանակ նաև կարծես թե իմ մտածած պատասխաններիդ համար:)

[Դեկադա]

Անկեղծ. չէի պատկերացնում որ էսքան լավն ես: Ավելի շուտ էտքան փափուկ: Ինչև:

ստորագրությունդ...հեղինակը.... եթե ընտրել ես, որպես ստորագրություն, ուրեմն համաձայն ես բառ առ բառ: Էտպե՞ս է: Կործանված մարդու վերջին բառեր թե՞ նորից սկսելու հիմանքար:

...հեղինակը.... որպեսզի չանձնականացնեմ սենց ձևակերպեմ: Նշանակություն ո՞ւնի ով է ստորագրությանդ հեղինակը թե՞ իմաստի մեջ ես տեսնում իմաստը / մի քիչ խառը ստացվեց, բայց դու կհասկանաս/:

[Tig]

Ընտիր հարցազրույց էր, մեծ հաճույքով կարդացի:)

Մի հարց ունեմ մենակ: Անի ջան, որտե՞ղ ես գնում երգելու::)

[Rhayader]

Սովորաբար հարցազրույցներ չեմ կարդում, այս անգամ որոշեցի սիրտս պնդացնել ու կարդալ մինչև վերջ: Փաստորեն, ճիշտ էի անում, որ չէի կարդում: «Ինչու եմ ես այսքան հիասքանչ» - «Օհ, բայց երբեմն ես էլ մահկանացու եմ» - «Իմ խեղճ, փշրված սիրտը» կարգի բան էր: Իհարկե, մեղքը ոչ թե Անիինն է, այլ քոնը, Ռուզաննա: Ես ավելին էի սպասում:
Նախ, չտեսա, որ վարես հարցազրույցը: Ավելի շուտ՝ հարցեր, որոնց դիմացինդ կցանկանար պատասխանել: Հետո՝ չտեսա, որ հարցազրույցի ժամանակ կոնկրետ բան ցանկանաս իմանալ: Աղջիկները դպրոցական տարիքում հաճախ հուշատետրեր են պահում՝ թիթեռներով, սրտիկներով ու ծաղիկներով զարդարված: Ամեն էջի վրա հարցեր են, որոնք տարբեր մարդկանց տալիս են լրացնելու: Մոտավորապես նույն կարգի հարցեր:
Հարցազրույց վերցնողը չպետք է թույլ տա սուբյեկտին ընկնել քնարական զեղումների մեջ: Երբեք: Պոեզիայի երեկո չի:
Արդյունքում՝ զրոյական անկեղծություն, զրոյական անմիջականություն, զրոյական հարցազրույց: Ասենք, գեղեցկության մրցույթների ժամանակ որ թեկնածուներից վերցնում են: Դրանցից: «Ի՞նչ կմաղթեիք մարդկությանը» - «Խաղաղություն ամբողջ աշխարհում (հոլիվուդյան ժպիտ)»:
Այնինչ սուբյեկտի պոտենցիալը, կարծում եմ, շատ ավելի մեծ էր, քան գեղեցկության մրցույթի միջին ստատիստիկ մասնակցուհունը:

[Jarre]

Ռուզաննա ու Անի ջաներ, շատ մերսի հետաքրքիր ու գեղեցիկ հարցազրույցի համար :love
Չեմ ուզում առեղծվածային լինել, բայց կային մի քանի մտքեր, որոնք ինձ համար շատ արժեքավոր էին, բայց կցանկանամ չբարձրաձայնել։
Մի խոսքով, ապրեք երկուսդ էլ ու շնորհակալություն ;)

[CactuSoul]

ստորագրությունդ...հեղինակը.... եթե ընտրել ես, որպես ստորագրություն, ուրեմն համաձայն ես բառ առ բառ: Էտպե՞ս է: Կործանված մարդու վերջին բառեր թե՞ նորից սկսելու հիմանքար:
Իհարկե համաձայն եմ: Հենց հիմա միգուցե ոչ 100%-ով, բայց ստորագրությունս փոխելու ու սա դնելու պահին՝ հաստատ համաձայն եմ եղել: Չեմ ուզում փորձ անել վերլուծելու հեղինակի նկատի ունեցածը, իսկ իմ դեպքում ավելի շուտ կործանվող մարդու բառեր են, քան կործանված: Նորից սկսելու հիմնաքար չեն, բայց կարող են լինել այն, ինչից մի քայլ անդին արդեն այդ հիմնաքարն է: Հուսով եմ էդպես էլ կլինի:


...հեղինակը.... որպեսզի չանձնականացնեմ սենց ձևակերպեմ: Նշանակություն ո՞ւնի ով է ստորագրությանդ հեղինակը թե՞ իմաստի մեջ ես տեսնում իմաստը / մի քիչ խառը ստացվեց, բայց դու կհասկանաս/:
Ստորագրության ընտրության հարցում հեղինակի անձը նշանակություն չունի, իսկ ընդհանրապես չի կարող չունենալ… Զգացի, որ չեմ կարող ճիշտ ձևով ասել, թե ինչու: Եթե կարճ, ապա շատ եմ գնահատում նրա գոյությունն աշխարհում, որպես մարդ, որպես զգացող մարդ:



Որպես հետգրություն՝ ստորագրությունս էլ գրեմ, որ հետո, երբ փոխեմ, հասկանալի լինի, թե հիմա ինչի մասին է խոսքը.

…և ես ազատ եմ. ես չունեմ ոչինչ, ո՛չ հույս, ո՛չ կարոտ, ո՛չ երջանկություն: Ես չունեմ ոչինչ…
Արդեն մեկնում եմ: Ձեզ կկարոտեմ: Եվ մի օր, գուցե, կգաք երազիս: Գրեք ինձ: Հասցես՝ Ապոկալիպսիս: (http://www.akumb.am/showthread.php/239-%D4%B2%D5%A1%D5%BE%D5%AB%D5%B2%D5%AB-%D5%B4%D5%A5%D5%BB?p=27241&viewfull=1#post27241)
(c) Մելիք (http://www.akumb.am/member.php/240-%D5%84%D5%A5%D5%AC%D5%AB%D6%84)

---------- Ավելացվել է՝ 11:59 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 11:39 ----------


Անի ջան, որտե՞ղ ես գնում երգելու::)
«Բնատաճարի» կազմակերպած երգի-պարի դասերին եմ գնում:):

[Tig]

«Բնատաճարի» կազմակերպած երգի-պարի դասերին եմ գնում:):

Փաստորեն պարի էլ ես գնում:) Դե ընդեղի ժողովրդին բարևի մինչև կհարմարացնենք մենք էլ կգանք:

[Ծով]

հրաշք...:love ինչ-որ մեկը կուզե՞ր լինել կակտուսոուլ..
մի՛ փորձիր...չի՛ ստացվի...:love
մինչև հիմա հիշում եմ. առաջին անգամ տեսել եմ Անիին երևի երկրորդ հանդիպմանս ակումցիների հետ... Սքուեըր Վանում /Վանում չէ լօլ/ ու էն որ ասում են. տղա լինեի, կսիրահարվեի...
իսկականից անսովոր հանգստություն ա գալիս իրանից...ՄԻ խոսքով Անին Մեդիտացիա ա...:D

[CactuSoul]

Որ իմ մասին էդքան ճոխ բաներ եք ասում, նույնիսկ ամաչում եմ գրառման տակ «շնորհակալություն» դնել:D:oy:

Բոլորիդ շնորհակալ եմ կարծիքների համար: Իրականում առաջին անգամ եմ «հարցաքննվում», չգիտեի՝ ինչ ու ինչպես է պետք ասել, որ ճիշտ լինի, որ հա՛մ ասեմ՝ ինչ մտածում եմ, հա՛մ էլ չձանձրացնեմ ընթերցողին: Լավ է, որ շատերը գոհ են:):

[My World My Space]

Ան ջան, ապլե՛ս, մի շնչում կարդացի ամբողջը.....
Արևածագին էլ հատուկ շնորհակալություն բովանդակալից հարցերի ու հետաքրքիր քննական հաջորդականության համար:

Այնուամենայնիվ մի երկու հարց էլ իմ կողմից....

1. Ի՞նչ ես կարծում, կյանքում փշեր ունենալը հարկավո՞ր է...
2. Կպարզաբանե՞ս իսկական ընկերոջ քո կոնցեպտը...
3. ի՞նչպես կմեկնաբանես իմ այս գրառումը.

Ժամանակն է խմբակային սիրո խոստովանության.... :love Ես ձեզ սիրում եմ քիչ ավելի, քան հարգում եմ և ուզում եմ որ դրա համար ինձանից մի քիչ նեղանաք....:oy

[CactuSoul]

1. Ի՞նչ ես կարծում, կյանքում փշեր ունենալը հարկավո՞ր է...
Հարկավ, Հով ջան:)) Հարկավոր է: Որ ուրիշները քեզ զգույշ ու հարգալից մոտենան: Իհարկե, պետք չի «անմեղ տեղը» մարդկանց ծակծկել, բայց պրոֆիլակտիկ նպատակներով պետք են: Օրինակ, փուչիկներին պայթացնելու համար:pardon:


2. Կպարզաբանե՞ս իսկական ընկերոջ քո կոնցեպտը...
Իսկական ընկերը պիտի ընկերոջ կողքին լինի ամեն դեպքում, ու ավելի կարևոր է՝ հոգով, քան ֆիզիկապես: Պիտի հասկանա ընկերոջը, պիտի նրա ո՛չ ցավերի ու, առավել ևս, ո՛չ էլ ուրախության մեջ մենակ չթողնի… Ու էս կարգի բաներ: Հավատարմություն, վստահելիություն, սեր…
Կոպիտ օրինակ ասե՞մ: - Եթե իմանաս, որ մտերիմ ընկերդ երեկ չէ առաջի օրը 5 մարդ ա սպանել, իրենից չսկսես խորշել, այլ իրեն իմանալով՝ փորձես հասկանալ ու եթե կարող ես, օգնել:
Դե չեն ձևակերպվում կարևոր բաները, հո զոռո՞վ չի:oy…


3. ի՞նչպես կմեկնաբանես իմ այս գրառումը.
Հով ջան, դու գրել ես, չգիտե՞ս` ինչ ես գրել, որ ես պիտի մեկնաբանեմ:pardon:D
Ասում ես, որ մեզ (կամ գուցե իրենց:8) սիրում ես, ու էնքան ես սիրում, որ հարգանքին տալիս-անցնում ա, չնայած չեմ հասկանում, թե ոնց ես համեմատում տարբեր զգացմունքների չափերը: Երբ սիրում ես շատ, արդեն չես էլ մտածում հարգանքի մասին, բայց էն ամեն ինչը, որ հարգանքի դեպքում պիտի լիներ, ինքնըստինքյան լինում ա: Սերն ավելի ենթագիտակցական է, հարգանքը՝ գիտակցական: Ենթագիտակցությունն ինձ ավելի հիմնավոր է թվում:):
Չգիտեմ՝ ինչի համար ես ուզում, որ նեղանանք, բայց ինձ թվում ա` լավ ես անում, որ սիրում ես:)):

[Rhayader]

(սպասում ա, թե երբ են բորոտներին բերելու բժշկելու:)))

Լավ, մի հարց էլ ես տամ: Վերջին անգամ որ խոսեցինք իրար հետ, բանակից առաջ: Հրապարակի վրա: Դու ինձ հարց տվեցիր: Հիմա ուզում եմ, որ ինքդ քո հարցին պատասխանես:

[My World My Space]

Հով ջան, դու գրել ես, չգիտե՞ս` ինչ ես գրել, որ ես պիտի մեկնաբանեմ:pardon:D


Ես գիտեմ Ան ջան, ուզում էի քո մեկնաբանությունը լսել....:):flower

[CactuSoul]

Վերջին անգամ որ խոսեցինք իրար հետ, բանակից առաջ: Հրապարակի վրա: Դու ինձ հարց տվեցիր: Հիմա ուզում եմ, որ ինքդ քո հարցին պատասխանես:
Իմ հիշելով՝ վերջին անգամ քո՝ բանակից գալուց բավական հետո ենք խոսել, ու դա հրապարակում չէր: Էնպես որ հիմա չեմ մտաբերում, թե ինչ հարց նկատի ունես:

[Rhayader]

Իմ հիշելով՝ վերջին անգամ քո՝ բանակից գալուց բավական հետո ենք խոսել, ու դա հրապարակում չէր: Էնպես որ հիմա չեմ մտաբերում, թե ինչ հարց նկատի ունես:

Ի նկատի ունեմ մինչև բանակ վերջին խոսակցությունը: Լավ, եթե չես հիշում, դա արդեն բավարար պատասխան է;) ուրիշ հարց տամ:secret
Ինչպե՞ս ես վերաբերվում.
ա) կրեացիոնիզմին
բ) թեոսոֆիային
գ) ակվարիան-նյուէյջին

[CactuSoul]

Ինչպե՞ս ես վերաբերվում.
ա) կրեացիոնիզմին
բ) թեոսոֆիային
գ) ակվարիան-նյուէյջին
Սիրուն բառեր են: Տպավորիչ են:

[Rhayader]

Սիրուն բառեր են: Տպավորիչ են:

Փաստորեն, քո մոտեցումը փիլիսոփայությանն այդպես էլ չի փոխվել:D

[erexa]

1. Ո՞րն է քո մանկության լավագույն հուշը:
2. Եթե հնարավորություն ունենայիր կյանքդ վերստին սկսել, ի՞նչն այլ կերպ կանեիր:
3. Ի՞նչ երաժշտություն ես սիրում:
4. Եթե ճանապարհորդելու հնարավորություն ունենայիր, ու՞ր կուղևորվեիր և ինչու՞:
5. Ո՞վ է ամենից շատ հիացնում քեզ:
6. Ո՞րն է քո ամենաուժեղ գիծը:
7. Ինչպիսի՞ն պետք է լինի կատարյալ օրը քեզ համար:

[CactuSoul]

Գիտեմ, որ վատն եմ, երկու ամիս քաշեց, մինչև հասա էս թեմային․․․
Կներես, erexa ջան։ Հուսամ՝ պատասխաններս չեն հիասթափեցնի էսքանից հետո :)



1. Ո՞րն է քո մանկության լավագույն հուշը:
Էնքան դժվար ա առանձնացնել, չգիտեմ։ Գուցե երբ ձմեռվա գիշերներով հավաքվում էինք մեր ցմփոր վառարանի կողքերն, ու ես լամպի լույսի տակ «Նշխարներ Արցախի բանահյուսությունից» էի կարդում, մերոնք էլ լսում էին։ Գուցե այն, որ երազում էի Թումանյանի «Շունն ու կատուն» ու «Մի կաթիլ մեղրը» ընդգրկող բարալիկ գիրքն ունենալ, ու այբենարանի հանդեսից հետո մեզ նվիրեցին դա ու մի ուրիշ գիրք։ Գուցե այն, որ «Բժիշկ Այբոլիտն» էի տեսել, ասել էի, որ ուզում եմ ունենալ, ու եղբայրս ինձ նվիրեց մի օր (ինքն ու մորաքրոջս տղաները գիրք էին վաճառում էդ տարիներին, դրանց մեջ «Այբոլիտն» էլ ընդգրկեցին, ու մեկն ինձ հասավ)։ Գուցե լավագույն հուշն այն է, որ եղբայրս ձմռանը ինձ սահնակով դպրոց էր տանում։ Գուցե «խմած֊խմած» խաղալն էր։ Գուցե ավելի փոքր ժամանակ, երբ հայրս ինձ ուսի վրայով ներքև էր կախում, հետո մեջքի կողմից ներքևից բռնում ու առաջ բերում )) աղոտ հիշում եմ )) Գուցե այն օրն էր, երբ դաշնամուրի առաջին դասին էի գնացել։ Գուցե երբ մանկապարտեզում Վալերիկը տիկնիկի գլխից հարսի քողը գողանում էր, բերում֊գցում գլխիս ու քթի տակ դնդնալով՝ վալս պարացնում․․․
Հստակ առանձնացող մեկը չկա։
Անկեղծ ասած, վատ և/կամ վրաս վատ ազդեցություն ունեցած հուշերն ավելի հստակ են մնացել։


2. Եթե հնարավորություն ունենայիր կյանքդ վերստին սկսել, ի՞նչն այլ կերպ կանեիր:
Եթե նույն միջավայրում լինեի, նույն իրավիճակներում, կարծում եմ՝ ամեն ինչ նույն կերպ կանեի, որովհետև նույն մարդը կլինեի։ Ուզած֊չուզած։
Իսկ եթե հնարավորություն կա ուրիշ մարդ լինել, ապա կուզեի ավելի ակտիվ լինել, մանուկ ժամանակ շատ կիջնեի բակ, շատ կխաղայի, կշփվեի մարդկանց հետ, շատ չէի խորանա երևույթների իմաստի մեջ, կսովորեի հասարակության անդամ լինել։ Ուրիշ դպրոցում կսովորեի։ Ու դրանից հետո, ամենայն հավանականությամբ, շատ բան ուրիշ կլիներ ինքնըստինքյան։ Հա, ու կուզեի, որ արվեստն ու մշակույթն ավելի մեծ տեղ ունենային կյանքումս։


3. Ի՞նչ երաժշտություն ես սիրում:
Բազմազան։ Տրամադրությունից կախված տարբեր բաներ կլսեմ հաճույքով։ Դասականից սկսած, ռոքով ու մետալով (հատկապես պրոգրեսիվ), էլեկտրոնայինով․․․ վերջացրած ռաբիսով․ մի֊երկու երգ կա, որ երբեմն՝ հատուկ տրամադրությունների ժամանակ լսում եմ (տարին մեկ֊երկու անգամ, շատ չէ)։ ։Դ
Սիրած խմբերից կառանձնացնեի Dead Can Dance֊ն ու Riverside֊ը, Pink Floyd֊ն ա հասնում սրտիս խորխորատները, Liquid Tension Experiment, Soen... Չխորանամ ))
(Dead Can Dance֊ն իմ ամենա֊ամենան ա։ ԱմենաԻՄ երաժշտությունն ա։)


4. Եթե ճանապարհորդելու հնարավորություն ունենայիր, ու՞ր կուղևորվեիր և ինչու՞:
Կգնայի Հայաստանով մեկ զբոսանքի։ Որովհետև էս մի բուռ հողում էնքան բան կա տեսնելու ու ճանաչելու, որ էլ չասած։ Ու սխալ եմ համարում քո ունեցածը չճանաչելով գնալ ու ուրիշ երկրներով հիանալը։
Մեկ էլ Թուրքիա կուղևորվեի՝ Համշենն իմ աչքերով տեսնելու, համշենահայերի հետ շփվելու, կենցաղ կիսելու։ :love


5. Ո՞վ է ամենից շատ հիացնում քեզ:
Չգիտեմ։ Երևի ոչ ոք առանձնապես։
Եթե սկսեմ թվարկել՝ էսինչն էսինչ բանով ա հիացնում, էնինչն՝ էնինչ բանով, շատ երկար ցանկ կստացվի։
Համենայն դեպս հարցը կարդալիս միանգամից մտքիս ոչ ոք չի գալիս։


6. Ո՞րն է քո ամենաուժեղ գիծը:
Լավատեսությունն ու, թերևս, ներողամտությունը։


7. Ինչպիսի՞ն պետք է լինի կատարյալ օրը քեզ համար:
Տարբեր սցենարներ կարող են լինել։ Ու երևի բոլորն էլ ներառում են սիրելի մարդու առկայություն կողքիս։
Ասենք՝ անտառի փեշին, մարդկանցից հեռու մի ծովափ լինի, վրան խփենք, կրակ վառենք, ադեալով փաթաթվենք ու թեյ խմենք․․․ Նաև կարող են մեր երեխեքը վազվզել կողքներս, ավելի կատարյալ կլինի ամեն ինչ ))