Դիտել ողջ տարբերակը : Սուտը` որպես ինքնապաշտպանություն
ես Ակումբում հանդիպեցի շատերին,որոնք ստում են ինքնապաշտպանության համար ես անուններ չեմ տա կարծում եմ իրենք արդեն հասկացան
թեմային նպատակը հետևյալն է
իսկ դուք ստու՟մ եք ձեզ պաշտպանելու համար :think
electrical_storm
05.02.2007, 14:34
Չգիտեմ ինչ արտակարգ դեպքերում, այո:
ատւմ եմ ստելուց և ավելի շատ ատում եմ և հիասթափվում եմ, երբ ինձ են ստում...
Իմ մոտ ստել չի ստացվում։ Միանգամից զգացվումա, որ սուտա։ Դե + դրան, ես տանել չեմ կարողանում սուտասան մարդկանց։ ՍՈՒՏԸ իրոք, որ մեղքաաաաա։
electrical_storm
05.02.2007, 23:37
Կներե'ք, բայց ինձ թվումա էլի ընգաք պեչենու բաղերը..
Ընդհանուր սուտ ասելը չի քննարկվում իմ կարծիքով, այլ, որ դեպքեր են լինում, ասենք, որ ճիշտն ասես քեզ չեն հասկանա, ավելորդ,հիմար հարցեր կտան և այլն.. այ էտ ժամանակ մի բան պիտի ասես, որ գնան,պրծնես...
Չնայած, որ գրեթե բոլորը տեղը եկած ժամանակ սիրում են պնդել,թե ատում են ստելը,սակայն երևի չկա մարդ,ով չունենա իր համար այսպես կոչված բացառություններ,երբ հերթը հասնում է իրենց,օրինակ...լավ, երևի այստեղ դեռ շատ օրինակներ կլինեն::nono
Անձս պաշտպանելու համա՞ր…ստո՞վ…
Ստով նույնիսկ ստախոսից չես պաշտպանվի…
Հնարավոր է,որ ինչ-որ բան անձնականիս հետ կապված թաքցնելու համար, ստել եմ, բայց դե նման դեպքերում կարելի է ասել, որ հորինել եմ:D
Չէ…հարցադրումը շատ օտար է…
Ինքդ քեզ պաշտպանելու համար, ավելի լավ է լռես,քան ստես…
իսկ ընդհանրապես ամենապաշտպանված ու Անառիկմարդիկ Ճշմարտության կողմնակիցներն են…բոլոր դեպքերում…
Դե իսկ Սուտը սիրում են միայն այն ժամանակ, երբ դրանով ինչ-որ բանի են հասնում,բայց ստով կորցնելը շատ ավելի հեշտ է, իսկ ճշմարտությունից ստեպ-ստեպ հեռանալն այդ դեպքում՝ անխուսափելի…:(
Սարսափելի է, երբ մարդն ինքն իրեն է խաբում…
Այ դրանից ոչ ոք պաշտպանված չէ…;)
Ստել «կաշին փրկելու համար» հերոսություն չի: Սակայն կա սուտ, որը նույնիսկ Ճշտից էլ վեր է: միգուցե դա միայն իմ կարծիքով է այդպես, բայց համոզվել եմ բազում անգամ, որ բացարձակ ճիշտը՝ ճիշտ չէ, ուրեմն սուտ է, --> երբեմն փրկարար կարող է լինել սուտը:
Ես անձամբ սուտ քիչ եմ խոսում, դրա փոխարինողը լռությունը կարող է լինել:
Աշխարհը ստի վրա է, ինչ կասեք՞
իսկ երբ ձեզ տալիս են ինտիմ հարց,որի պատասխանը մենակ դուք գիտեք ու չեք ուզում իմանան մնացածը
միթե չեք ստում ինքնապաշտպան լինելու համար՟:think
Ստել ընդհանրապես չեմ սիրում, բայց չեմ կարող ասել թե չեմ ստում, :love Բայց հիմնականում ստում եմ հարազատ մարդկանց հիասթափությունից զերծ պահելու համար: Չնայած գուցե դրա իրավունքը չունեմ: Իսկ ինքնապաշտպանության համար ինչքան հիշում եմ չեմ ստել:think , որովհետև չեմ զղջացել արածներիս համար, կամ ընդունել եմ սխալս ու համաձայնվել արված նկատողությունների հետ :[
Ես ևս սուտ չեմ սիրում խոսել, բայց եկեք խոստովանենք, որ երբևէ սուտն անելանելի վիճակից կարող է դուրս բերել: Հաճախ ստել եմ դիմացինիս վատ վիճակում չգցելու համար, ստում ես իքնապաշտպանության համար այն ժամանակ, երբ դիմացինդ քեզ չհասկացող, գլուղ տանողի մեկն է:)
Բոլորս էլ գոնե մի անգամ ստել ենք,ինքնապաշտպանվելու համար. :) Թող որևէ մեկը չասի թե չի ստել.Բայց ես հաճախ ստում եմ որ թե ինքնապաշտպանվելու.այլ պարզապես դիմացիս մարդու ներվերը ուտելու համար.:angry :) :)
Բայց կարող եմ 99 տոկոսով ասել,որ ես այնքան էլ հեշտ չեմ խաբվում/ես տենց եմ մտածում/:)
Ուլուանա
18.02.2007, 14:08
Ժամանակին շատ հազվադեպ ստում էի ինքնապաշտպանության նպատակով։ :oy Բայց կարող եմ ասել, որ արդեն մի քանի տարի է, ինչ ընդհանրապես սուտ չեմ խոսել, նույնիսկ ինքնապաշտպանության նպատակով։ Հիմա գերադասում եմ երբեմն էլ տուժել, բայց ճիշտն ասել։ Նմանատիպ թեմա արդեն եղել է, ուղղակի մի փոքր այլ ձևակերպմամբԳիտեմ, որ դժվար է դրան հավատալը, երբ անձամբ այդպես չես վարվում, բայց դե այդպես է, ուզում եք հավատացեք, ուզում եք՝ ոչ։ Բայց չեմ բացառում, որ ճակատագրական պահերի կարող եմ ստել, քանի որ դեռ հեռու եմ հոգևոր զարգացման այն աստիճանից, որի ժամանակ կարող էի առանց ստելու դուրս գալ ցանկացած իրավիճակից։ Ես նկատի ունեմ այն աստիճանի լուրջ ու վճռորոշ պահերը, ինչպիսիք կյանքում երևի մի քանի անգամ կարող են լինել, ոչ թե այնպիսի առօրեական իրավիճակներ, երբ ստում ես անհարմար վիճակի մեջ չընկնելու կամ ինչ-որ մեկին գլխիցդ ռադ անելու համար։
Եթե էնպիսի պահ ա, որ քո ինքնապաշտպանվել-չինքնապաշտպանվելու հարց ա դրված, այսինքն՝ շատ թե քիչ կարևոր կամ լուրջ ա, չեմ ստի: Փորձը ցույց ա տալիս, որ սուտը վաղ թե ուշ բռնվում ա, ու էդ բռնվելու հետևանքները շատ ավելի վատն են լինում, քան էն, ինչից էդ պահին կարող ա ստելով ազատվես: Նենց որ՝ ավելի լավ ա չստել:
Ի դեպ՝ ստելը մի բան ա, ճիշտը չասելը՝ լրիվ ուրիշ: Կարելի ա ճիշտը չասել, բայց սուտ էլ չխոսել: Կռուտիտ, էլի :D:
Սուտը մեր մեջ գոյություն ունեցող միակ մեղքն է, բայց բոլորս էլ, քիչ թե շատ ստում ենք, մեղք ենք գործում, որպիսի մեզ պաշտպանենք իրական աշխարհից, ուղղակի ոչ բոլորս ենք խոստովանում, որ ստել ենք, դա իմ կարծիքով նորմալ է, իսկ սուտասանը նա է, ով պարբերաբար ստում է ու նայում է դիմացինի աչքերին, առանց խղճի խայթ զգալու, դա արդեն, իմ կարծիքով, հիվանդություան պես մի բան է, որ գնալով ավելի է զարգանում մարդու մեջ:(:
Կարծում եմ որ ստի բազմաթիվ պատճառներից մեկն էլ ոչ հնարամիտ լինելն է։ Հնարամտությունը կարող է օգնել շատ տակտիչնի դուրս գալ իրավիճակից։
Իսկ երբ տալիս են նման հարց
իսկ երբ ձեզ տալիս են ինտիմ հարց,որի պատասխանը մենակ դուք գիտեք ու չեք ուզում իմանան մնացածը
միթե չեք ստում ինքնապաշտպան լինելու համար՟
Էտ դեպքում կարելի է ոչ այդքան էլ նրբանկատորեն ռամկաների մեջ մտցնել տվյալ մարդուն ու իրա ինտիմ հարցերը։ Պարզապես լոգիկան չեմ հասկանում։ Ինձ ինտիմ հարց են տալիս, ու եթե ես չեմ ուզում պատասխանել պիտի սուտ խոսե՞մ։ Ավելի շուտ ընդհանրապես չես պատասխանի նման հարցին քանի որ դա ոչ մեկի գործը չի։ Ուստի մի քիչ էլ անկեղծություն ու քաջություն է պետք՝ պարզորեն ասելու համար, որ «դա քեզ չի վերաբերվում»։
Ու վերջում մի «խելոք» միտք իմ կողմից։ Սուտը երբեք չի կարող օգտակար լինել։ Էտ առաջին տպավորությունն է էտպիսին, բայց հետո....
Մի լավ աֆորիզմ հիշեցի(բայց չգիտեմ թե ով է հեղինակը):Նրանում ասվում էր:
"Ես չստեցի,ես պարզապես չասացի ճիշտը"
ես չեմ օգտագործել սուտը որպես ինքնապաշտպանման միջոց,բայց եթե պետք լիներ,ապա չէի հրաժարվի::oy
Եթե ճշմարտությունը բավարար լիներ, սուտը չէին հորինի...
իսկ դուք ստու՟մ եք ձեզ պաշտպանելու համար :think
Ստում եմ ինձ պաշտպանելու համար, հարազատիս չցավացնելու համար, անիմաստ հարցերից խուսափելու համար: Սոտը եթե ոչ ոքի չվնասի ու ֆանտաստիկ գրականություն չդառնա , էտ կարգի սուտը անգամ անհրաժոշտա:)
Եթե ճշմարտությունը բավարար լիներ, սուտը չէին հորինի...
Լեո ջան իմ կարծիքով ճշմարտությունը միշտ էլ բավարարա ամեն տեղ, պարզապես մեկ մեկ մեզ ձեռ չի տալի էտ ճշմարտությունը, այլ ոչ թե չի բավարարում, դրա համարել դիմում ենք ստին:
Լեո ջան իմ կարծիքով ճշմարտությունը միշտ էլ բավարարա ամեն տեղ, պարզապես մեկ մեկ մեզ ձեռ չի տալի էտ ճշմարտությունը, այլ ոչ թե չի բավարարում, դրա համարել դիմում ենք ստին:
Ձեռք չտալ = չբավարարել :)
Ձեռք չտալ = չբավարարել :)
Չե, չբավարարել այսինքն որ էլ ուրիշ ճար չունես ու ստիպված էս ստում:
Ինքնապաշտպանությունը չգիտեմ, բայց ես ստում եմ, երբ սուտը ճշմարտությունից ձեռնտու տարբերակ է:
Սուտ ասելով կարելի է ինչպես քանդողական ու վատ գործողություններ հրահրել, այնպես էլ կառուցողական ու լավ:
Ստելով կարելի է.
մարդուն լավ տրամադրել քո հանդեպ
ուրախացնել
գումար աշխատել
աշխատանքի ընդունվել
աղջկան անկողին քարշ տալ
մի մարդու վարկանիշը մյուսի մոտ բարձրացնել
մարդուն համոզել զերծ մնա վատ արարքից
երեխային համոզել, որ վատ արաքից զերծ մնա և այլն...
չնայած բոլոր բարոյական, սոցիալական նորմերով դա ստել է համարվում, բայց իմ սուբիեկտիվ գնահատմամբ դա համոզել է ստի փոքր ու անմեղ չափաբաժնով
Մի սոցոիոլոգիական կազմակերպության տվյալներով ցանկացած մարդ օրեկան 200 մանր ու մոծ սուտ է ասում:
Ստելով կարելի է.
աղջկան անկողին քարշ տալ
Մենակ էս մասը ներվերիս վրա ազդեց, ինչի ստել որ, լավ համոզեք ինքը կուզի:
Ստելով կարելի է.
...
ուրախացնել
....
Իսկ հետո սաստիկ հիասթափեցնել :)
Մենակ էս մասը ներվերիս վրա ազդեց, ինչի ստել որ, լավ համոզեք ինքը կուզի:
Չտվող չկա, վատ ուզող կա :))
Մենակ էս մասը ներվերիս վրա ազդեց, ինչի ստել որ, լավ համոզեք ինքը կուզի:
Սիրուն աղջիկ բա տակը հ.գ. էի գրել, որ դա սուտ չեմ համարում, այլ համոզել: :)
Ստելը ո՞րն ա: Մի քիչ ճոխացրած տվյալներով իրան գովաբանելն էլ ա շատ ժամանակ հերիք: Հո չե՞մ ասում աղջկան խաբես ասես արի քնենք, հետդ կամուսնանամ, կան տենց տափակ բաներ::D
Իսկ հետո սաստիկ հիասթափեցնել :)
Վարպետության աստիճանից է կախված: Լավ ստողը ոչ թե լավ, համոզիչ սուտ ասողն է, այլ այն սուտ ասողը, որը հիշում է թե ում ինչ է ստել:
Իսկ ստուրության նպատակով ստողը, ճշտախոս լինելու դեպքում էլ է ստոր մնում: Հենց դրա համար ես սուտ խոսացող մարդկանց զուտ սուտ խոսալով գնահատական չեմ տալիս:
Չտվող չկա, վատ ուզող կա :))
Հա էլի:P
Սիրուն աղջիկ բա տակը հ.գ. էի գրել, որ դա սուտ չեմ համարում, այլ համոզել: :)
Ստելը ո՞րն ա: Մի քիչ ճոխացրած տվյալներով իրան գովաբանելն էլ ա շատ ժամանակ հերիք: Հո չե՞մ ասում աղջկան խաբես ասես արի քնենք, հետդ կամուսնանամ, կան տենց տափակ բաներ::D
Հա էլի հ.գ.-ն չէի տեսել, կներես:(
իմ կարծիքով չկա այնպիսի մարդ, որ չստի.... Ով որ կասի, որ չի ստւմ , ուղղակի ևս մեկ անգամ կապացուցի իմ ասածը... Իսկ ըստ իս ՝ կարևորը չխաբես մեկին, ով քեզ վստահւմ է...
իմ կարծիքով չկա այնպիսի մարդ, որ չստի.... Ով որ կասի, որ չի ստւմ , ուղղակի ևս մեկ անգամ կապացուցի իմ ասածը... Իսկ ըստ իս ՝ կարևորը չխաբես մեկին, ով քեզ վստահւմ է...
Այս և մյուս նմանատիպ կոնտեքստ ունեցող գրառումների վրա ընենց եմ զարմանում։ Այսինքն սուտը օդ ու ջրի պես բանա՞ դառել, որ հարյուր տոկոս վստահությամբ համոզված ենք ու պնդում ենք, որ տենց մարդ գոյություն չունի, որ չի ստում։ Ցավալի է....
Այս և մյուս նմանատիպ կոնտեքստ ունեցող գրառումների վրա ընենց եմ զարմանում։ Այսինքն սուտը օդ ու ջրի պես բանա՞ դառել, որ հարյուր տոկոս վստահությամբ համոզված ենք ու պնդում ենք, որ տենց մարդ գոյություն չունի, որ չի ստում։ Ցավալի է....
Չեմ հավատում, որ կա բացարձակ սուտ չասող մարդ:
Չեմ հավատում, որ կա բացարձակ սուտ չասող մարդ:
Էլմո ջան, համաձայն եմ, որ դժվար է հավատալ, բայց ինչի՞ա դժվար սուտ չխոսելը։ Ես անձամբ մարդ ճանաչում եմ, որ բացարձակ սուտ չի խոսում։ Բայց դա չի նշանակում անմտի պես ամեն ինչ ասել։ Կարելի է պարզապես չպատասխանել, ցրել կամ պարզ ասել, որ չեմ կարող պատասխանել կամ քո գործը չի։ Ես դեմ եմ էն մտքին, որ սուտ չխոսելը անհնար է։ Ինչո՞ւմ է կայանում անհնարը։
Այս և մյուս նմանատիպ կոնտեքստ ունեցող գրառումների վրա ընենց եմ զարմանում։ Այսինքն սուտը օդ ու ջրի պես բանա՞ դառել, որ հարյուր տոկոս վստահությամբ համոզված ենք ու պնդում ենք, որ տենց մարդ գոյություն չունի, որ չի ստում։ Ցավալի է....
իսկ դու երբևէ չես ստել.... Եթե ոչ՝ ես ներեղություն....
իսկ դու երբևէ չես ստել.... Եթե ոչ՝ ես ներեղություն....
Արթուր ջան, այստեղ հարցը ավելի գլոբալ է, քան իմ անձնական օրինակը։ Հարցը հետևյալն է. «Արդյո՞ք չստելն անհնար է», և եթե ոչ, ապա «Ինչո՞ւմն է կայանում անհնարինը»։ Ես խնդրում եմ, որ դու այս հարցերին պատասխանես ինքդ քո մտքում, որովհետև մեկ-մեկ, որ գրառում ենք անում դժվար է պահպանել այն անկեղծությունը, որը կա երբ մենք մենակ ենք ինքներս մեզ հետ։
Եթե նայես քեզ ու ինձ շրջապատող աշխարհին, ապա կտեսնես, որ համարյա ամեն ինչ ստի վրա է հիմնված՝ սկսած ամենափոքր բաներից մինչև ամենագլոբալ ու համաշխարհային նշանակություն ունեցողները։ Օրինակ՝ երեխաները ստում են ծնողներին, ծնողները ստում են երեխաներին, ամուսինները ստում են միմյանց, աշխատողը ստում է գործատիրոջը, բիզնեսում ստում են, արվեստում ստում են, գիտության մեջ ստում են, բժիշկները ստում են, կրոնականները ստում են, կառավարությունները ստում են, լրատվամիջոցները ստում են.... ու ոչ մի ձև մենք չենք կարող մեզ պաշտպանել այդ ստերի ազդեցությունից։
Ես վստահ եմ, որ ոչ մեկը իրեն ավելի ապահով, անվտանգ ու երջանիկ չի զգա՝ հասկանալով ստի տարածման ու ազդեցության մասշտաբները։
Արթուր ջան, ես պարզապես դեմ եմ այն մտածելակերպին, որ մարդիկ հիմնվելով՝ «տենց մարդ չկա, որ սուտ խոսացած չլինի» լոզունգի վրա, արդարացնում են ստախոսությունը։
Իրականում ստին դեմ է այն մարդը, ով սուտ չի խոսում։ Ու թող այս համատարած ստախոսությունից չբողոքի այն մարդը, ով համաձայն է որ սուտ խոսելը ճիշտ է։
Էլմո ջան, համաձայն եմ, որ դժվար է հավատալ, բայց ինչի՞ա դժվար սուտ չխոսելը։ Ես անձամբ մարդ ճանաչում եմ, որ բացարձակ սուտ չի խոսում։ Բայց դա չի նշանակում անմտի պես ամեն ինչ ասել։ Կարելի է պարզապես չպատասխանել, ցրել կամ պարզ ասել, որ չեմ կարող պատասխանել կամ քո գործը չի։ Ես դեմ եմ էն մտքին, որ սուտ չխոսելը անհնար է։ Ինչո՞ւմ է կայանում անհնարը։
Կներես, բայց չեմ պատկերացնում նման մարդ: Ոչ թե քեզ չեմ հավատում, այլ դա նույնն է ասենք, ոնց որ ինձ ասես, թե այլմոլորակային ես տեսել: Քեզ վրա կասկածելու հիմ չունեմ, բայց մինչև աչքովս չտենամ, չեմ ընդունի, որ դա այդպես է:
Կներես, բայց չեմ պատկերացնում նման մարդ: Ոչ թե քեզ չեմ հավատում, այլ դա նույնն է ասենք, ոնց որ ինձ ասես, թե այլմոլորակային ես տեսել: Քեզ վրա կասկածելու հիմ չունեմ, բայց մինչև աչքովս չտենամ, չեմ ընդունի, որ դա այդպես է:
Ես էլ քո պես կմտածեի, այնպես որ քեզ լիովին հասկանում եմ, ու ընդունում եմ, որ չեմ կարա ապացուցեմ։ Նույնիսկ եթե մեկին ցույց տամ ասեմ հեսա ինքնա, խոմ միանգամից չես համոզվելու, որ իրոք տենցա, ժամանակ պետք շփվելու համար։:)
Պարզապես կարծում եմ, որ հնարավոր է սուտ չխոսել, ու դա ոչ մի վնաս չի տա։ Իսկ ամենաառաջին օգուտներից մեկը էնա, որ մարդու իքնահարգանքը մի քիչ ավելի շատա լինում ու ավելի վստահելի մարդ է դառնում ։
Արթուր ջան, այստեղ հարցը ավելի գլոբալ է, քան իմ անձնական օրինակը։ Հարցը հետևյալն է. «Արդյո՞ք չստելն անհնար է», և եթե ոչ, ապա «Ինչո՞ւմն է կայանում անհնարինը»։ Ես խնդրում եմ, որ դու այս հարցերին պատասխանես ինքդ քո մտքում, որովհետև մեկ-մեկ, որ գրառում ենք անում դժվար է պահպանել այն անկեղծությունը, որը կա երբ մենք մենակ ենք ինքներս մեզ հետ։
Եթե նայես քեզ ու ինձ շրջապատող աշխարհին, ապա կտեսնես, որ համարյա ամեն ինչ ստի վրա է հիմնված՝ սկսած ամենափոքր բաներից մինչև ամենագլոբալ ու համաշխարհային նշանակություն ունեցողները։ Օրինակ՝ երեխաները ստում են ծնողներին, ծնողները ստում են երեխաներին, ամուսինները ստում են միմյանց, աշխատողը ստում է գործատիրոջը, բիզնեսում ստում են, արվեստում ստում են, գիտության մեջ ստում են, բժիշկները ստում են, կրոնականները ստում են, կառավարությունները ստում են, լրատվամիջոցները ստում են.... ու ոչ մի ձև մենք չենք կարող մեզ պաշտպանել այդ ստերի ազդեցությունից։
Ես վստահ եմ, որ ոչ մեկը իրեն ավելի ապահով, անվտանգ ու երջանիկ չի զգա՝ հասկանալով ստի տարածման ու ազդեցության մասշտաբները։
Արթուր ջան, ես պարզապես դեմ եմ այն մտածելակերպին, որ մարդիկ հիմնվելով՝ «տենց մարդ չկա, որ սուտ խոսացած չլինի» լոզունգի վրա, արդարացնում են ստախոսությունը։
Իրականում ստին դեմ է այն մարդը, ով սուտ չի խոսում։ Ու թող այս համատարած ստախոսությունից չբողոքի այն մարդը, ով համաձայն է որ սուտ խոսելը ճիշտ է։
Խնդրում եմ ինձ ճիշտ հասկացիր. Ես ամենևին էլ չեմ խրախուսում սուտը ու չեմ էլ փորձում արդարացնել... Ուղղակի ես գտնում եմ այսպես. ինչքան էլ որ ես կամ դու կամ մեկ ուրիշը քննադատենք սուտը , բացատրենք դրա բոլոր բացասական կողմերը, միևնույն է գալու է մի պահ , որ ինքներս ենք ստելու... Չեմ կարող բացատրել, թե ինչու ենք մենք դա անում... Դա մարդու բազմաթիվ թուլություններից մեկն է ու դրա հետ ոչինչ չենք կարող անել....
Ուղղակի ես մի բան եմ հաստատ իմանում, որն ուղղակի ուզում էի կիսվել բոլորի հետ.
Այն սուտը, որն օգտագործում ես քեզ վստահողների հանդեպ, երբեք ձեռնտու չի նույնիսկ այդ սուտն ասողին...
" Ինձ ցնցում է ոչ թե այն, որ դու ինձ խաբում ես, այլ այն, որ ես քեզ այլևս չեմ հավատում"...
Դա մարդու բազմաթիվ թուլություններից մեկն է ու դրա հետ ոչինչ չենք կարող անել....
Գիտե՞ս ինձ ինչն է օգնում պայքարել ստախոսության դեմ։ Ես չեմ ցանկանում համակերպվել այն մտքի հետ, որ ես չեմ կարա սուտ չխոսամ։ Բայց ինչի՞ չեմ կարա, կարա՛մ, իմ ձեռը չի՞։ Խնդրում եմ ինձ ճիշտ հասկացիր, ես բացարձակապես ցանկություն չունեմ ինձ սրբի տեղ դնելու։ Ես շատ լավ գիտեմ, թե ով եմ ու ինչ կեղտեր կան տակս (կներես գռեհիկ արտահայտությանս համար)։
Եթե Lost-ը նայել ես, հիշո՞ւմ ես Ջոն Լոքի խոսքերը, որ շատ հաճախ կրկնում է ֆիլմի ընթացքում։ Երբ նրան ասում են «դու չես կարող այսինչ բանը անել», նա պատասխանում է «Միայն ես գիտեմ, թե ես ինչ կարող եմ անել»։
Գիտե՞ս ինձ ինչն է օգնում պայքարել ստախոսության դեմ։ Ես չեմ ցանկանում համակերպվել այն մտքի հետ, որ ես չեմ կարա սուտ չխոսամ։ Բայց ինչի՞ չեմ կարա, կարա՛մ, իմ ձեռը չի՞։ Խնդրում եմ ինձ ճիշտ հասկացիր, ես բացարձակապես ցանկություն չունեմ ինձ սրբի տեղ դնելու։ Ես շատ լավ գիտեմ, թե ով եմ ու ինչ կեղտեր կան տակս (կներես գռեհիկ արտահայտությանս համար)։
Եթե Lost-ը նայել ես, հիշո՞ւմ ես Ջոն Լոքի խոսքերը, որ շատ հաճախ կրկնում է ֆիլմի ընթացքում։ Երբ նրան ասում են «դու չես կարող այսինչ բանը անել», նա պատասխանում է «Միայն ես գիտեմ, թե ես ինչ կարող եմ անել»։
Ոչ, չեմ նայել այդ ֆիլմը, բայց ընդունում եմ, որ շատ ուժեղ խոսքեր են և ճիշտ խոսքեր... Բայց ես չեմ ասում, որ ես չեմ ասում, որ օրինակ ես ինչ-որ սուտ եմ ասում, որովհետև ուղղակի չեմ կարողանում ինքս իմ վրա... Ուղղակի այդ պահին ես տենց եմ հարմար գտնում....
Իսկ եթե քեզ մոտ իրոք ստացվում է , ես անկեղծ խոնարհվում եմ ....
մի բան էլ հարցնեմ. քո անունը հայերեն ո՞նց է գրվում...:) Ուզւմ եմ խոսքի մեջ անունդ գլել ,անգլերեն ինձ մոտ չի գրվում, հայերեն էլ չգիտեմ ոնց է գրվում
RomanAni
10.07.2009, 09:20
Սուտը կարա լինի ինքնապաշտպանության մեթոդ, քանի որ ստելով կարող ես օգնել ինչ որ մեկին, ինչ որ վտանգից; Սուտ խոսաս ինչ որ բանից դրդված, բայց հաճախ ստել չի կարելի; Դա ինքաբերաբար դառնում ա քո մոտ սովորություն ու դու փորձում ես հաճախ ստել: Բայց ոչ գիտակցաբար, էդ ամենը տեղի ա ունենում ինքնըստինքյան.
Մոդերատորական։ Հարգելի RomanAni, ակումբում գրառում կատարելիս աշխատեք գրել հայերենի ուղղագրական կանոնները հաշվի առնելով, եթե դժվարանում եք, օգտվեք ուղղագրական բառարանից։
E-la Via
10.07.2009, 10:58
Այո, սուտը հաճախ ենք օգտագօրծում, որպես ինքնապաշտպանության միջոց: Ստում ենք բոլորս: Չստելու համար պետք է փոխվի մեր ամբողջ համակարգը, գիտակցությունը:
Մենք կարող ենք ձգտել չստել,պայքարել դրա դեմ:Բայց ինչ կասեք այն մասին, որ հենց մեր շրջապատն է ստիպում մեզ ստել: Մարդիկ չեն սիրում ճիշտը լսել: Իսկ երբ նրանց ճշմարտությունն ես ասում, սկսում են ագրեսիվ դառնալ, վիրավորել դրա հետ մեկտեղ քեզ ապացուցել, որ դու սխալ ես: Բայց ամեն դեպքում պետք է բոլորս ձգտենք հնարավորինս քիչ սուտ խոսել, հատկապես երբ այդ սուտը կարող է վնասել մեկ ուրիշին:
Իմ կարծիքով պետք է տարբերել սուտ ասելը խաբելուց. խաբելն իր մեջ ունի վատ երանգ, ակնկալվում է, որ դրանից անպայման տուժողներ կլինեն, համենայն դեպս լավ նպատակով չեն խաբում: Իսկ սուտ ասելը կարող է լինել ակամայից, նպատակային, սովորություն և այլն:
Սուտ ասելուց չի բխում, որ մեկը դրանից կտուժի, կնեղանա, դրա մեջ մեղքի բաժին չկա:
Ակամայից ստի օրինակ. ինչ-որ երգ հնչեց, հարցրին հավանում եմ, թե ոչ, պատասխանեցի՝ ոչ՝ չնայած այն բանին, իմ ամենասիրած երգերից էր, ուղղակի այդ պահին իմ տրամադրությունը չընդունեց դա: Ինքնաբերաբար ստացվեց:
Մարդիկ կան, որ այդպիսի «անմեղ ստեր» ամեն քայլափոխին են ասում, նրանց այդքան էլ չեմ հասկանում:
Նպատակային ստի գաղափարին նոր եմ հասել: Մինչև անցյալ տարի ես սուտ չէի ասում: Ամեն կատարված պատմում էի ինչպես կա, բայց դա անընդհատ մեծ վեճերի էր հանգեցնում: Այստեղ հարցն այն չէ, որ ես վատ բան եմ արել ու սուտ եմ ասում տակից դուրս քալու համար: Հարցն այն է, որ իմ արածը վատ չէ իմ տեսակետից, իսկ դիմացինի համար ուղղակի անընդունելի է:
Այսպիսի իրավիճակում, լինելով ոչ կոնֆլիկտային մարդ, ես նախընտրեցի և սովորեցի սուտ ասել: Դժվար էր, բայց հանուն մոտիկ մարդկանց սովորեցի:
Մի փայլուն միտք (բայց ավելի ճիշտ՝ ցավալի :( )
Սովորաբար այն մարդիկ, ովքեր պնդում են, թե սուտը ինքնապաշտպանվելու միջոց է, միշտ են սուտ խոսում։ Էտ «ինքնապաշտպանություն»-ը այս դեպքում պարզապես դառնում է ինքնարդարացում։
Երևի կհամաձայնվեք, որ կյանքում ինքնապաշտպանվելու իրավիճակները էտքան շատ չեն, ինչքան մարդիկ սուտ են խոսում...
Չեմ կարծում, որ սուտը ավելի շատ ինքնապաշտպանություն է:
Այս աշխարհում սուտն ու ճիշտը դրած են նժարին:Առանց ճշտի աշխարհը կկործանվի, առանց ստի՝ նույնպես:Մի հասարակ օրինակ՝ պատերազմների ժամանակ զորավարը ՍՏԵԼ է ասելով զորքին,թե մեր զորքը ավելի շատ է և ավելի ուժեղ քան հակառակորդինը:
Այս աշխարհում չկա ճշմարտություն, ամեն մարդ ինքն իր համար է ճիշտ:Օրինակ վիճվում ես եղբորդ հետ, հետո գնում ես ծնողներիդ բողոքելու, նա ասում է ինքն է ճիշտ դու ասում ես ես եմ ճիշտ:Սա ուղղակի ամենահասարակ օրինակն էր:
Բայց կան ստեր որոնք ցավ են պատճառում մյուսներին:Ուղղակի պետք է աշխատենք քիչ ստել,չեմ ասում որ պետք է ընդհանրապես սուտ չխոսենք,որովհետև դա հնարավոր չէ:
Ես ինքս չեմ սիրում ստել,տանել չեմ կարողանում երբ ինձ ստում են:Երբ ինձ ստում են, բայց հետո իսկապես զղջում են դրա համար հասկանում եմ , որովհետև մարդ ստում է ակամա, պահի ազդեցության տակ չգիտակցելով հետևանքների մասին:Իսկ ով որ մտադրված է ստում, ուրեմն Աստված նրա հետ:
Սուտը մարդկային թուլություն է, երբ մարդը չի կարողանում իր ճշմարտությամբ լուծել իր պրոբլեմները և դիմում է ստի օգնությանը: Դա տեղի է ունենում ենթագիտակցորեն, այսինքն` մարդը հաճախ չի գիտակցում, որ իր սուտ խոսալու պատճառը իր հոգեբանական թուլությունն է: Որոշ մարդիկ էլ հաճույք են ստանում իրենց ստից, ուրիշներին վարպետորեն հիմարացնելու իրենց <<շնորքից>>... ամեն դեպքում այնպիսի մարդ չկա, որ սուտ խոսացած չլինի, բոլորս էլ գիտենք, թե ինչ է դա...
Սուտը որպես ինքնապաշտպանություն:
Մարդիկ հաճախ ստում են ինքնապաշտապանվելու համար: Երբեմն գիտակցելով, երբեմն առանց գիտակցելու:
Բայց էտ լինում մարդ կանց մոտ հիմնականում ավելի մանուկ հասակում:
Տանել չեմ կարողանում սուտը,ու չեմ կարծում,որ շատ դեպքերում է այն, որպես ինքնապաշտպանություն հանդես գալիս,ինձ համար դա սխալ է,քանի որ որոշ մարդկանց մոտ այն սովորություն է դառնում,և ստում են որտեղ պատահի,անկախ նրանից այդտեղ պետք է,թե ոչ,և չեմ սիրում երբ ինձ են խաբում,չգիտեմ միանգամից հիասթափվում եմ տվյալ մարդուց,արդեն ամեն ինչ խոսելիս,մտածում եմ,որ ինձ խաբում է.....Հա ճիշտ է կան մարդիկ,որոնք իսկապես ստում են ինքնապաշտպանության համար,բայց նաև կան նրանք,որոնց մոտ այն փոխակերպվում է բնավորության գծի և ապրալակերպի
VisTolog
19.05.2010, 18:57
Տանել չեմ կարողանում սուտը,ու չեմ կարծում,որ շատ դեպքերում է այն, որպես ինքնապաշտպանություն հանդես գալիս,ինձ համար դա սխալ է,քանի որ որոշ մարդկանց մոտ այն սովորություն է դառնում,և ստում են որտեղ պատահի,անկախ նրանից այդտեղ պետք է,թե ոչ,և չեմ սիրում երբ ինձ են խաբում,չգիտեմ միանգամից հիասթափվում եմ տվյալ մարդուց,արդեն ամեն ինչ խոսելիս,մտածում եմ,որ ինձ խաբում է.....Հա ճիշտ է կան մարդիկ,որոնք իսկապես ստում են ինքնապաշտպանության համար,բայց նաև կան նրանք,որոնց մոտ այն փոխակերպվում է բնավորության գծի և ապրալակերպի
Սուտը կամ ինքնապաշտպանությունա, կամ այլապաշտպանություն (:D այլ մարդուն, օբյեկտին): Լավա, որ ասեցիր՝ որոշ մարդկանց մոտա սովորություն դառնում, բայց տենց մարդիկ քիչ են, կամ էլ ես չեմ հանդիպել:
Բնականաբար ցանկացած մարդ էլ չի սիրում, երբ իրեն խաբում են, բայց կան մարդիկ էլ, որոնք հասարակ կատակից՝ օրինակ՝ «ինձ մնացել է ապրելու մեկ ամիս», նեղանում են, համարելով դա վիրավորական կատակ, մինչդեռ չեն ցանկանում ընդունել, որ իրենք «խայծը կերել են», որովհետև կհասկանան, որ իրենք իրենց են խաբել::8 Նեղանում են իրենք իրենցից՝ մեղադրելով ուրիշին:
Կան մարդիկ էլ, որոնց դուրա գալիս «նեղանալը»::)) Հա՛, հենց չակերտների մեջ նեղանալ:
Ի դեպ, երբ ինչ-որ մեկի հետ խոսելից լինես, մի 10-15 րոպե, հետո հիշի թե քանի անգամ ես ստել այդ րոպեների ընթացքում: Դա կարա լինի «գլուխս ցավումա, չեմ ուզում, չեմ կարող էսինչ բանը անել, վաղը կանեմ, վաղը կբերեմ... և այլն»:
Սուտը կամ ինքնապաշտպանությունա, կամ այլապաշտպանություն (:D այլ մարդուն, օբյեկտին): Լավա, որ ասեցիր՝ որոշ մարդկանց մոտա սովորություն դառնում, բայց տենց մարդիկ քիչ են, կամ էլ ես չեմ հանդիպել:
Բնականաբար ցանկացած մարդ էլ չի սիրում, երբ իրեն խաբում են, բայց կան մարդիկ էլ, որոնք հասարակ կատակից՝ օրինակ՝ «ինձ մնացել է ապրելու մեկ ամիս», նեղանում են, համարելով դա վիրավորական կատակ, մինչդեռ չեն ցանկանում ընդունել, որ իրենք «խայծը կերել են», որովհետև կհասկանան, որ իրենք իրենց են խաբել::8 Նեղանում են իրենք իրենցից՝ մեղադրելով ուրիշին:
Կան մարդիկ էլ, որոնց դուրա գալիս «նեղանալը»::)) Հա՛, հենց չակերտների մեջ նեղանալ:
Ի դեպ, երբ ինչ-որ մեկի հետ խոսելից լինես, մի 10-15 րոպե, հետո հիշի թե քանի անգամ ես ստել այդ րոպեների ընթացքում: Դա կարա լինի «գլուխս ցավումա, չեմ ուզում, չեմ կարող էսինչ բանը անել, վաղը կանեմ, վաղը կբերեմ... և այլն»:
Կարողա և քիչ են,բայց ինձ են շատ հանդիպում...չէ հասարակ կատակը կատակ,բայց որ դառնումա սովորություն, էտ հեչ լավ չի,ու ես ինքս գիտեմ էդպիսի մարդու......կարողա և կան մարդիկ, որ իրենց դուրա գալիս նեղացած մնալը,բայց ինձ հաստատ չէ,քանի որ հեշտ չի ամեն օր տեսնել նույն մարդուն և նեղացած մնալ,դա լռիվ ուրիշ թեմայա,իսկ ես ինքս մոռացա ասել,որ շաաատ հազվադեպ դեպքերում եմ ստում, ուզում եք մի հավատացեք,այ օրինակ ստում եմ,երբ պետք է անակնկալ մատուցեմ,և չեմ ուզում,որ իմանան......
VisTolog
19.05.2010, 19:15
Սուտը ոչ միայն ինքնապաշտպանությունա, այլ ինչ-որ տեղ նաև ինքնաճանաչման և դիմացինին ճանաչելու միջոց::))
Գլոբալ ստին կտրականապես դեմ եմ, բայց մանր մունր ստերից հնարավոր չէ խուսափել:
Օրինակ՝ վեճի մեծ առարկա դարձած՝ հիվանդին իր անբուժելի հիվանդության մասին ասել չասելու խնդիրը:
Իհարկե սա մանր մունր սուտ չէ, բայց երբեմն սուտն էլ կարող է ծառայել, որպես ինքնապաշտպանության գործիք, կամ հարազատին պաշտպանելու եւ օգնելու միջոց:
*e}|{uka*
19.05.2010, 20:45
Պաշտում եմ ստել: :love Չեմ սիրում սուտը: :P
Նաիրուհի
19.05.2010, 20:55
Առանց ստելու չի կարելի։ Ինձ ճանաչողները գիտեն, որ երբեմն պետք եղածից ավելի անկեղծ մարդ եմ, բայց որոշ տեսակի ստեր հաճախ եմ ասում։ Օրինակ՝ ստում եմ, երբ չեմ ուզում՝ իմ խնդիրների համար մտերիմներս անհանգստանան։ Տվյալ դեպքում չգիտեմ ինչքանով կարելի է իմ սուտը որպես ինքնապաշտպանություն ձևակերպել։
Ստում եմ «պաշտոնական» հարաբերություններում, ասենք՝ դասախոսների մոտ, գրադարանում, երբ գիրքը ուշացրած եմ լինում... Քեռիս մի արտահայտություն է շատ սիրում գործածել նմանատիպ դեպքերի համար՝ «հոգեփրկիչ ստեր» :P
Սուտ որպես ինքնապաշտպանությո՞ւն....հմմմմ.... դե եթե ինչ որ մեկը կացինն առած ընկել է ձեր ետևից և պահանջում է, որ դուք ստեք.... այ այդ դեպքում սուտը կլինի ինքնապաշտպանություն :) , մնացած բոլոր դեպքերի համար ասեմ՝ մարդ չկա, որ չստի- "վա՜յ հոգնած եմ", "վա՜յ էս շորը քեզ ինչքան ա սազում /մտքում՝ էս ինչ անկապ շոր ա/", "վա՜յ մազերիդ ձևը շատ լավն ա /մտքում՝ էս ի՞նքն ա կտրել, թե վարսավիրի դաժան ֆանտազիայի զոհն ա դարձել/", "վա՜յ ինչ լավ ա մեզ հյուր եկաք, նորեն համեցեք /մտքում՝ սրանք խի՞ էտքան մնացին...երկու ժամ առաջ պիտի գնացած լինեին... թե իրանց ո՞վ էր կանչել/" .......
Սուտը մարդու կյանքի անբաժանելի մասն է կազմում... չեմ կարծում, որ կգտնվի մարդ, ով իր կյանքում երբեք սուտ չի խոսել՝ թեկուզ պստլիի՜կ-ճստլիի՜կ սուտ :)
Ուլուանա
19.05.2010, 22:43
Սուտ որպես ինքնապաշտպանությո՞ւն....հմմմմ.... դե եթե ինչ որ մեկը կացինն առած ընկել է ձեր ետևից և պահանջում է, որ դուք ստեք.... այ այդ դեպքում սուտը կլինի ինքնապաշտպանություն :) , մնացած բոլոր դեպքերի համար ասեմ՝ մարդ չկա, որ չստի- "վա՜յ հոգնած եմ", "վա՜յ էս շորը քեզ ինչքան ա սազում /մտքում՝ էս ինչ անկապ շոր ա/", "վա՜յ մազերիդ ձևը շատ լավն ա /մտքում՝ էս ի՞նքն ա կտրել, թե վարսավիրի դաժան ֆանտազիայի զոհն ա դարձել/", "վա՜յ ինչ լավ ա մեզ հյուր եկաք, նորեն համեցեք /մտքում՝ սրանք խի՞ էտքան մնացին...երկու ժամ առաջ պիտի գնացած լինեին... թե իրանց ո՞վ էր կանչել/" .......
Բայց ինչի՞ եք կարծում, որ բոլորը վերոնշյալ ստերը կիրառում են։ Ես, օրինակ, չեմ կիրառում։ Չհավանածս բանը երբեք չեմ ասի՝ լավն ա, նույնիսկ եթե հատուկ հարցնեն։ Ճիշտ է, կաշխատեմ հնարավորինս մեղմ արտահայտել դա, բայց չեմ ստի։ Հնարավոր է, որ ասեմ՝ ինձ դուր չի գալիս, բայց ճաշակի հարց է, կամ՝ եթե էսպես լիներ, ավելի լավ կլիներ։ Շատ դեպքերում էլ ավելի ուղիղ ձևով եմ ասում՝ կախված իրավիճակից։ Բայց եթե ինձ դուր չեկած բանը գովեմ, չգիտեմ, էդ գիշեր երևի չեմ քնի՝ խղճի խայթից։ :oy Բայց փոխարենը քեզ լավ ես զգում, որ գոնե քիչ թե շատ մտերիմ մարդիկ գիտեն՝ քո արտահայտած դրական կարծիքը հաստատ դրական է, ոչ թե մխիթարանք կամ դատարկ հաճոյախոսություն։
Ի վերջո, եթե մարդը քեզնից կարծիք է հարցնում, պիտի գիտակցի, որ կարծիքը միայն դրական կամ հիացական չի լինում, պիտի պատրաստ լինի նաև բացասականի կամ գոնե չեզոքի։ Ինչ խոսք, եթե մարդ նպատակ ունի բոլորի համար ամեն գնով լավը լինելու, միշտ ճիշտն ասելը հաստատ չի նպաստում դրան, բայց եթե սկզբունք ունես ճիշտն ասելու՝ համարելով, որ դա է ճիշտ ու եթե ոչ ուղղակիորեն, ապա անուղղակիորեն թեկուզ հենց տվյալ մարդու համար դա ավելի լավ է, ապա նման դեպքերում չես ստի։ Բացի դրանից, եթե մարդ կարող է իմ նկատմամբ վատ տրամադրվել միայն էն պատճառով, որ սուտի տեղը իրեն գովելու, կեղծ հաճոյախոսություններ անելու փոխարեն ճիշտն եմ ասել, ինձ համար էդ մարդն էսպես թե էնպես մեծ արժեք չունի, որ մի հատ էլ անհանգստանամ նրա համար, որ աչքից ընկա, կամ հետս էլ չի ուզենա շփվել։ Էդպիսի մարդկանց հետ նախ և առաջ ես ինքս չեմ ուզենա շփվել, ու ճիշտն ասելը տվյալ դեպքում շատ լավ «մաղ» կարող է հանդիսանալ «ավելորդ» մարդկանց մտերիմներիդ շրջանակից դուրս մ(ա)ղելու համար։ Ես, օրինակ, ոչ մի դեպքում չեմ կարող ընկերություն անել էնպիսի մարդու հետ, ով ինձնից անընդհատ միայն հավանություն, գովեստներ ու հաճոյախոսություններ է ակնկալում։ Իրականում շա՜տ քիչ դեպքեր կան, երբ մարդ իսկապես ստիպված է լինում ստել։
Հետո մի բան էլ կա. չստող մարդուն ուրիշներն էլ են ավելի քիչ են ստում։ Ու դա տրամաբանորեն բացատրելի է։ Եթե ես ինքս իմ նկատմամբ խիստ եմ ստելու հարցում, բնական է, որ նույնը կպահանջեմ նաև դիմացինից։ Տոն չեմ տա, որ ինձ սուտի հաճոյանա, չեղած տեղից դրական կարծիքներ ասի, «կպահանջեմ», որ ճիշտն ասի, ամեն կերպ կաշխատեմ ցույց տալ, որ ես պատրաստ եմ անկեղծ կարծիք լսել, նույնիսկ եթե այն բացասական է, որ ինձ համար կարևորն անկեղծությունն է, իրերի մասին հնարավորինս իրական պատկերացում ունենալը, ոչ թե ինքնախաբեությամբ ինձ լավ զգալը։ Ճիշտ է, ստիպել դիմացինին, որ միշտ քեզ ճիշտն ասի, երբեք չխաբի, ամեն դեպքում չես կարող, բայց կարող ես դա գոնե քո հանդեպ ստերի քանակը քո իսկ պահվածքով մինիմալի հասցնել։ Ցանկացողներն էդպես էլ անում են։
Սուտը մարդու կյանքի անբաժանելի մասն է կազմում... չեմ կարծում, որ կգտնվի մարդ, ով իր կյանքում երբեք սուտ չի խոսել՝ թեկուզ պստլիի՜կ-ճստլիի՜կ սուտ :)
Պարզ է, կարծեմ ոչ ոք չի էլ ասել, թե ինքը երբեք սուտ չի խոսել կյանքում։ Խոսքը դրա մասին չէ, բայց հաստատ սուտն էնքան անհրաժեշտ չի, ինչքան շատերը պնդում են։ Համենայնդպես, իմ կարծիքով, էդ անհրաժեշտ համարվող դեպքերի զգալի մասը միֆ է։
Խնդրում եմ բոլոր դեպքերում բոլորին չմտցնել ստողների մեջ: Միլիոններից գուցե մեկը լինի: էդպիսի մեկին հաստատ գիտեմ, պետք չի գրել, թե հաստատ չկա չստող մարդ: ;)
Ուլուանա
19.05.2010, 22:59
Խնդրում եմ բոլոր դեպքերում բոլորին չմտցնել ստողների մեջ: Միլիոններից գուցե մեկը լինի: էդպիսի մեկին հաստատ գիտեմ, պետք չի գրել, թե հաստատ չկա չստող մարդ: ;)
Խոսքը ոչ թե չստող, այլ երբևէ չստած մարդու մասին է։ Իսկ էդպիսին, ճիշտ է, համոզված պնդել, որ չկա, չի կարելի է, բայց խիստ անհավանական է։ Թե չէ ես էլ վերջին առնվազն հինգ տարիների ընթացքում ստած չկամ։ Բայց նախկինում մեկ–մեկ ստել եմ։
.... բայց հաստատ սուտն էնքան անհրաժեշտ չի, ինչքան շատերը պնդում են։ Համենայնդպես, իմ կարծիքով, էդ անհրաժեշտ համարվող դեպքերի զգալի մասը միֆ է։
Ուլուանա ջան, ես չեմ էլ պնդում, որ անհրաժեշտ ա... ուղղակի ասում եմ՝ բոլորն էլ ստում են- ոմանք՝ քիչ, ոմանք էլ՝ շատ :)
Իսկ երբ որոշ բաներ լռում ենք, արդյո՞ք դա ստել չի:8
Mark Pauler
20.05.2010, 01:27
Իսկ երբ որոշ բաներ լռում ենք, արդյո՞ք դա ստել չի:8
Եթե խոսքը վերաբերվում է նրան, որ կարելի է որոշ հարցերի ուղղակի չպատասխանել ու դիմացինին ցույց տալ որ ավելի լավ է քիթը չխոթի այնտեղ, որտեղ անելիք չունի, իհարկե լռելը ավելի ճիշտ է, քան դրա փոխարեն թեկուզ ամենաանվնաս սուտը հրամցնես: Բայց եթե լռում ես լավ իմանալով որ դա անմիջականորեն վերաբերվում է դիմացինին ու ասածդ ամեն ինչ կփոխի ապա որոշ պարագաներում դա նույնիսկ կարող է տականքություն լինել: Այ օրինակ եթե հանդիպւմ ես մի աղջկա հետ ու չես ասում որ ամուսնացած ես:
Տանել չեմ կարողանում սուտը,ու չեմ կարծում,որ շատ դեպքերում է այն, որպես ինքնապաշտպանություն հանդես գալիս,ինձ համար դա սխալ է,քանի որ որոշ մարդկանց մոտ այն սովորություն է դառնում,և ստում են որտեղ պատահի,անկախ նրանից այդտեղ պետք է,թե ոչ,և չեմ սիրում երբ ինձ են խաբում,չգիտեմ միանգամից հիասթափվում եմ տվյալ մարդուց,արդեն ամեն ինչ խոսելիս,մտածում եմ,որ ինձ խաբում է.....Հա ճիշտ է կան մարդիկ,որոնք իսկապես ստում են ինքնապաշտպանության համար,բայց նաև կան նրանք,որոնց մոտ այն փոխակերպվում է բնավորության գծի և ապրալակերպի
Չեմ հիշում ով է ասել, բայց լավ է ասել.
«Ով ասում է, թե երբեք չի ստում ուրեմն նա արդեն ստում է»;)
Հետո մի բան էլ կա. չստող մարդուն ուրիշներն էլ են ավելի քիչ են ստում։ Ու դա տրամաբանորեն բացատրելի է։ Եթե ես ինքս իմ նկատմամբ խիստ եմ ստելու հարցում, բնական է, որ նույնը կպահանջեմ նաև դիմացինից։ Տոն չեմ տա, որ ինձ սուտի հաճոյանա, չեղած տեղից դրական կարծիքներ ասի, «կպահանջեմ», որ ճիշտն ասի, ամեն կերպ կաշխատեմ ցույց տալ, որ ես պատրաստ եմ անկեղծ կարծիք լսել, նույնիսկ եթե այն բացասական է, որ ինձ համար կարևորն անկեղծությունն է, իրերի մասին հնարավորինս իրական պատկերացում ունենալը, ոչ թե ինքնախաբեությամբ ինձ լավ զգալը։ Ճիշտ է, ստիպել դիմացինին, որ միշտ քեզ ճիշտն ասի, երբեք չխաբի, ամեն դեպքում չես կարող, բայց կարող ես դա գոնե քո հանդեպ ստերի քանակը քո իսկ պահվածքով մինիմալի հասցնել։ Ցանկացողներն էդպես էլ անում են։
Հետաքրքիր է, թե այդ ինչպես ես պահանջելու, երբ չգիտես սուտ է ասում թե ճիշտ:
Ենթադրենք մազերս կամիր եմ ներկել, ծանոթիսս հարցնում եմ,իսկ նա դիտավորյալ ասում ա շատ սիրուն ա, հիմա ո՞նց իմանամ ճիշտ ա ասում թե սուտ, դանակը դնեմ բկի՞ն:
Հետաքրքիր է, թե այդ ինչպես ես պահանջելու, երբ չգիտես սուտ է ասում թե ճիշտ:
Ենթադրենք մազերս կամիր եմ ներկել, ծանոթիսս հարցնում եմ,իսկ նա դիտավորյալ ասում ա շատ սիրուն ա, հիմա ո՞նց իմանամ ճիշտ ա ասում թե սուտ, դանակը դնեմ բկի՞ն:
Գայլ ջան, իրավունք վերապահեմ Ուլուանայի փոխարեն պատասխանելու, քանի որ ոչ շատ հեռու անցյալում հենց այս հարցն էինք քննարկում իր հետ։
Ես հասկանում եմ այսպես։ Ես շողոքորթող եմ ու մարդկանց ասում եմ բաներ ինչ իրենց դուրը կգա։ Ու քանի որ մարդկանց գերակշռող մասը շատ է սիրում հաճոյախոսություն՝ առանց խորանալու, թե որքանով է ասվածը անկեղծ ու ճիշտ, շատերը միանգամից «հալվում են» նման խոսքերից ու կարելի է ասել, որ իմ սուտը (տվյալ դեպքում սուտը դա կեղծ գովեստն է) տալիս է արդյունքներ՝ մարդիկ ինձ սկսում են սիրել ու վստահել։ Բայց մեկ էլ ես հանդիպում եմ քեզ ու տեսնում եմ, որ ի տարբերություն ուրիշների դու տոն չես տալիս ասածներիս ու դրանց պատճառով չես հայտնվում յոթերորդ երկնքում։ Ու հակառակը՝ մի քանի անգամ էլ քեզանից լսում եմ քննադատություն իմ մասին՝ քո գովերգողի։ Ու ի՞նչ կստացվի էս պարագայում, որ ես քո վրա էտ տրյուկը այլևս չեմ կիրառի։ Կամ կիրառելու դեպքում էլ չեմ անի այնքան հաճախ, որքան մյուսների նկատմամբ։ Բայց ավելի ճոխ էլ կարող է լինել. ես միանգամից կփոխեմ իմ վերաերմունքը քո նկատմամբ ու գուցե գովերգողից միանգամից վերածվեմ զրպարտողի ու բամբասողի, քանի որ իրականում դու որպես անհատականություն ինձ համար ոչ մի արժեք չես ներկայացրել, ու ես պարզապես շաբլոն արած բառեր եմ ասել, որոնք քո վրա չեն ազդել։ Ու մանթո ընկնելուց, որ գտնվեց մեկը ով տեսնում է տակս արդեն տարիներով հոտած ու նեխած կեղտերը, ես որպես չարություն, կամ ինքնապաշտպանություն (տարբեր մարդիկ էս երևույթը տարբեր ձևով են մեկնաբանում) սկսում եմ քեզ քննադատել ու չարախոսել (գուցե պատճառը լինի հանրահայտ «հարձակումը լավագույն պաշտպանությունն է» սկզբունքը)։ Ու էս դեպքում դու արդեն ոչ միայն չես լսում սուտ, այլ նաև տեսնում ու լսում ես լիարժեք ճշմարտություն։ Իսկ մի իմաստուն մարդ ասեց, որ «ճշմարտությունը ազատում է» :P
Ու էս դեպքում, արդեն ընդհանրապես կարիք չկա դանակը վզին դնելու, որ մարդը ճիշտն ասի։ Իրա կուտը չուտելը էտ դանակ դնելուց բեթար բան ա, Գայլ ջան։
Կարծում եմ, Ուլուանան մոտավորապես սա նկատի ուներ :)
Ուլուանա
20.05.2010, 20:46
Jarre, շնորհակալ եմ։ Ասել ես էն ամենը, ինչ ես պիտի ասեի։ :) Ավելի լավ դժվար թե բացատրեի։ ;)
Գայլ ջան, իրավունք վերապահեմ Ուլուանայի փոխարեն պատասխանելու, քանի որ ոչ շատ հեռու անցյալում հենց այս հարցն էինք քննարկում իր հետ։
Ես հասկանում եմ այսպես։ Ես շողոքորթող եմ ու մարդկանց ասում եմ բաներ ինչ իրենց դուրը կգա։ Ու քանի որ մարդկանց գերակշռող մասը շատ է սիրում հաճոյախոսություն՝ առանց խորանալու, թե որքանով է ասվածը անկեղծ ու ճիշտ, շատերը միանգամից «հալվում են» նման խոսքերից ու կարելի է ասել, որ իմ սուտը (տվյալ դեպքում սուտը դա կեղծ գովեստն է) տալիս է արդյունքներ՝ մարդիկ ինձ սկսում են սիրել ու վստահել։ Բայց մեկ էլ ես հանդիպում եմ քեզ ու տեսնում եմ, որ ի տարբերություն ուրիշների դու տոն չես տալիս ասածներիս ու դրանց պատճառով չես հայտնվում յոթերորդ երկնքում։ Ու հակառակը՝ մի քանի անգամ էլ քեզանից լսում եմ քննադատություն իմ մասին՝ քո գովերգողի։ Ու ի՞նչ կստացվի էս պարագայում, որ ես քո վրա էտ տրյուկը այլևս չեմ կիրառի։ Կամ կիրառելու դեպքում էլ չեմ անի այնքան հաճախ, որքան մյուսների նկատմամբ։ Բայց ավելի ճոխ էլ կարող է լինել. ես միանգամից կփոխեմ իմ վերաերմունքը քո նկատմամբ ու գուցե գովերգողից միանգամից վերածվեմ զրպարտողի ու բամբասողի, քանի որ իրականում դու որպես անհատականություն ինձ համար ոչ մի արժեք չես ներկայացրել, ու ես պարզապես շաբլոն արած բառեր եմ ասել, որոնք քո վրա չեն ազդել։ Ու մանթո ընկնելուց, որ գտնվեց մեկը ով տեսնում է տակս արդեն տարիներով հոտած ու նեխած կեղտերը, ես որպես չարություն, կամ ինքնապաշտպանություն (տարբեր մարդիկ էս երևույթը տարբեր ձևով են մեկնաբանում) սկսում եմ քեզ քննադատել ու չարախոսել (գուցե պատճառը լինի հանրահայտ «հարձակումը լավագույն պաշտպանությունն է» սկզբունքը)։ Ու էս դեպքում դու արդեն ոչ միայն չես լսում սուտ, այլ նաև տեսնում ու լսում ես լիարժեք ճշմարտություն։ Իսկ մի իմաստուն մարդ ասեց, որ «ճշմարտությունը ազատում է» :P
Ու էս դեպքում, արդեն ընդհանրապես կարիք չկա դանակը վզին դնելու, որ մարդը ճիշտն ասի։ Իրա կուտը չուտելը էտ դանակ դնելուց բեթար բան ա, Գայլ ջան։
Կարծում եմ, Ուլուանան մոտավորապես սա նկատի ուներ :)
Իրականում խոսքս շողոքորթողի մասին չէր, ենթադրենք խոսքը այնպիսի մարդու մասին է, ով քո վատն է ուզում կամ էլ մի քիչ նախանձում է քեզ, սակայն դա բացահայտ ցույց չի տալիս, դրա համար էլ գրել էի «դիտավորյալ» բառը:
Jarre եթե «ես հանդիպում եմ քեզ ու տեսնում եմ, որ ի տարբերություն ուրիշների դու տոն չես տալիս ասածներիս ու դրանց պատճառով չես հայտնվում յոթերորդ երկնքում։» ապա էլ ինչու ես ինձ հարցնում, կարծում եմ ինչ որ չափով պարադոքս ստացվեց:
Ուլուանա Jarre ի ասածների հետ համաձայն ես և եթե կարելի է նույն հարցն էլ քեզ ուղղեմ, եթե դու իմ ասածներին տոն չես տալիս ապա ինչու՞ ես հարցնում:
Ուլուանա
20.05.2010, 23:41
Իրականում խոսքս շողոքորթողի մասին չէր, ենթադրենք խոսքը այնպիսի մարդու մասին է, ով քո վատն է ուզում կամ էլ մի քիչ նախանձում է քեզ, սակայն դա բացահայտ ցույց չի տալիս, դրա համար էլ գրել էի «դիտավորյալ» բառը:
Jarre եթե «ես հանդիպում եմ քեզ ու տեսնում եմ, որ ի տարբերություն ուրիշների դու տոն չես տալիս ասածներիս ու դրանց պատճառով չես հայտնվում յոթերորդ երկնքում։» ապա էլ ինչու ես ինձ հարցնում, կարծում եմ ինչ որ չափով պարադոքս ստացվեց:
Ուլուանա Jarre ի ասածների հետ համաձայն ես և եթե կարելի է նույն հարցն էլ քեզ ուղղեմ, եթե դու իմ ասածներին տոն չես տալիս ապա ինչու՞ ես հարցնում:
Բայց ես ե՞րբ եմ ասել, որ հարցնում եմ։ :)) Ի դեպ, դա էլ է էական դեր խաղում քիչ խաբվելու հարցում։ Եթե նախապես գիտեմ, որ տվյալ մարդուց ճշմարտությունը լսելու հավանականությունը շատ փոքր է, ոչ էլ կհարցնեմ, որ մի հատ էլ խաբվեմ։ Ինչի՞ս է պետք հարցնել էդ դեպքում։ Տրամաբանական չի՞, որ եթե ինձ անկեղծ կարծիք է պետք, իսկ ես նախապես գիտեմ, որ դա չեմ կարող ստանալ տվյալ մարդուց, չեմ էլ հարցնի նրան։
Ի դեպ, հարցադրման ձևից էլ է շատ բան կախված։ Օրինակ, եթե մարդը ոգևորված, ուրախ–զվարթ դեմքով գալիս, «հարցնում է». «Շորս լավն ա, չէ՞ :love :roll», ակնհայտորեն ակնկալելով հենց հավանություն ու հիացմունք, ոչ թե անկեղծ կարծիք, ապա դիմացինը սովորաբար, անկախ նրանից, թե իրականում ինչ է մտածում տվյալ շորի մասին, պատասխանում է. «Հա, (շատ) լավն ա»՝ չցանկանալով կոտրել մարդու ոգևորությունը (չնայած ես էդ առումով մի քիչ «անխիղճ» եմ, էդ դեպքերում էլ եմ ասում մտածածս կամ ուղղակի լռում, եթե հնարավոր է լինում)։ Ես ինքս, օրինակ, աշխատում եմ ընդհանրապես խուսափել որևէ մեկին նման տոնով հարցեր տալուց, որովհետև ի սկզբանե պարզ է, որ դա անկեղծ պատասխան ստանալու լավագույն միջոցը չի, մեղմ ասած։
Բայց ես ե՞րբ եմ ասել, որ հարցնում եմ։ :)) Ի դեպ, դա էլ է էական դեր խաղում քիչ խաբվելու հարցում։ Եթե նախապես գիտեմ, որ տվյալ մարդուց ճշմարտությունը լսելու հավանականությունը շատ փոքր է, ոչ էլ կհարցնեմ, որ մի հատ էլ խաբվեմ։ Ինչի՞ս է պետք հարցնել էդ դեպքում։ Տրամաբանական չի՞, որ եթե ինձ անկեղծ կարծիք է պետք, իսկ ես նախապես գիտեմ, որ դա չեմ կարող ստանալ տվյալ մարդուց, չեմ էլ հարցնի նրան։
Ի դեպ, հարցադրման ձևից էլ է շատ բան կախված։ Օրինակ, եթե մարդը ոգևորված, ուրախ–զվարթ դեմքով գալիս, «հարցնում է». «Շորս լավն ա, չէ՞ :love :roll», ակնհայտորեն ակնկալելով հենց հավանություն ու հիացմունք, ոչ թե անկեղծ կարծիք, ապա դիմացինը սովորաբար, անկախ նրանից, թե իրականում ինչ է մտածում տվյալ շորի մասին, պատասխանում է. «Հա, (շատ) լավն ա»՝ չցանկանալով կոտրել մարդու ոգևորությունը (չնայած ես էդ առումով մի քիչ «անխիղճ» եմ, էդ դեպքերում էլ եմ ասում մտածածս կամ ուղղակի լռում, եթե հնարավոր է լինում)։ Ես ինքս, օրինակ, աշխատում եմ ընդհանրապես խուսափել որևէ մեկին նման տոնով հարցեր տալուց, որովհետև ի սկզբանե պարզ է, որ դա անկեղծ պատասխան ստանալու լավագույն միջոցը չի, մեղմ ասած։
Բա ես էլ եմ ասում, որ ձեր առաջարկած բանաձևը այդքան էլ ճիշտ չի, իսկ եթե այնպիսի մարդուց պետք է հարցնես ում վստահում ես դա արդեն այլ հարց է, թե չէ ստողը կստի ինչ դիրք ուզում ես բռնի:
Իհարկե կան հարցեր, որոնք ինչ որ չափով պարտադրում են դրական պատասխան, բայց դե կան մարդիկ ովքեր պարտադրված «այո» ներ չեն ասում, ինչպես դու:):
Ուլուանա
21.05.2010, 00:38
Բա ես էլ եմ ասում, որ ձեր առաջարկած բանաձևը այդքան էլ ճիշտ չի, իսկ եթե այնպիսի մարդուց պետք է հարցնես ում վստահում ես դա արդեն այլ հարց է, թե չէ ստողը կստի ինչ դիրք ուզում ես բռնի:
Իհարկե կան հարցեր, որոնք ինչ որ չափով պարտադրում են դրական պատասխան, բայց դե կան մարդիկ ովքեր պարտադրված «այո» ներ չեն ասում, ինչպես դու:):
Չէ, բայց մարդիկ կան, որոնք, եթե իմանում են, որ դու ցանկացած դեպքում միմիայն անկեղծ կարծիք ես ուզում լսել, կոնկրետ քեզ հետ աշխատում են անկեղծ լինել՝ արդեն իմանալով, որ դու դրանից չես վիրավորվի ու իրենց հետ չես թարսվի, նույնիսկ եթե ոչ դրական կարծիք ասեն։ Բայց էդ նույն մարդիկ կարող են, ասենք, մեկ ուրիշի հետ խոսելիս նույնքան անկեղծ չլինել՝ համարելով, որ վերջինիս ոչ թե անկեղծություն է պետք, այլ հավանություն, հաճոյախոսություն։ Մարդկանց մեծ մասը հենց էդպիսին է, ի դեպ։ :) Ուղղակի շատ դեպքերում դժվար է հենց սկզբից իմանալ, թե տվյալ մարդը ոնց է մոտենում էդ հարցին, իմանալուց հետո արդեն ըստ այդմ կողմնորոշվում ես. կամ խնդրում ես, որ քեզ միմիայն անկեղծ պատասխաններ տա միշտ, որովհետև վստահում ես, որ խնդրելուցդ հետո էդպես էլ կանի կոնկրետ քեզ հետ, կամ էլ էդ մարդուն էլ չես դիմում նման հարցերով, որովհետև արդեն համոզվել ես, որ ինքն էդ մարդը չի, նույնիսկ խնդրելու դեպքում չի անի։
Ու էլի ասեմ. եթե չեմ ասում, թե կարող ես էնպես անել, որ քեզ ընդհանրապես չստեն, տվյալ դեպքում խոսքը զուտ ստելը մինիմալի հասցնելու մասին է։ Իսկ դա իսկապես հնարավոր է։ :)
Չէ, բայց մարդիկ կան, որոնք, եթե իմանում են, որ դու ցանկացած դեպքում միմիայն անկեղծ կարծիք ես ուզում լսել, կոնկրետ քեզ հետ աշխատում են անկեղծ լինել՝ արդեն իմանալով, որ դու դրանից չես վիրավորվի ու իրենց հետ չես թարսվի, նույնիսկ եթե ոչ դրական կարծիք ասեն։ Բայց էդ նույն մարդիկ կարող են, ասենք, մեկ ուրիշի հետ խոսելիս նույնքան անկեղծ չլինել՝ համարելով, որ վերջինիս ոչ թե անկեղծություն է պետք, այլ հավանություն, հաճոյախոսություն։ Մարդկանց մեծ մասը հենց էդպիսին է, ի դեպ։ :) Ուղղակի շատ դեպքերում դժվար է հենց սկզբից իմանալ, թե տվյալ մարդը ոնց է մոտենում էդ հարցին, իմանալուց հետո արդեն ըստ այդմ կողմնորոշվում ես. կամ խնդրում ես, որ քեզ միմիայն անկեղծ պատասխաններ տա միշտ, որովհետև վստահում ես, որ խնդրելուցդ հետո էդպես էլ կանի կոնկրետ քեզ հետ, կամ էլ էդ մարդուն էլ չես դիմում նման հարցերով, որովհետև արդեն համոզվել ես, որ ինքն էդ մարդը չի, նույնիսկ խնդրելու դեպքում չի անի։
Ու էլի ասեմ. եթե չեմ ասում, թե կարող ես էնպես անել, որ քեզ ընդհանրապես չստեն, տվյալ դեպքում խոսքը զուտ ստելը մինիմալի հասցնելու մասին է։ Իսկ դա իսկապես հնարավոր է։ :)
Ուլանա դու ինձանից անկեղծ պատասխան ես ուզում լսես, դե հիմա վստահում ես չես վստահում էտ կարևոր չի, պատկերացրու մեր ճանապարհները խաչվել են ու քեզ անկեղծ պատասխան ա պետք, ես էլ չեմ ուզում էտ անկեղծ պատասխանը տամ, ենթադրենք ինձ ձեռք չի տալիս, դե հիմա ինչ ֆռռիկ ուզում ես արա, ինչ ձևով ուզում ես հարցին մոտեցի մեկա սուտ եմ խոսալու:
Այսինքն քո ասածը վերաբերվում եմ մարդկային հարաբերություններին, օրինակ ես իմ ընկերոջը չեմ ստի ասելով, որ կոշիկները իրեն սազում են, ուզումա գա ասի «կոշիկներս սազում են չէ՞», որ լավը չեղավ միանշանակ կասեմ չէ, որովհետև ընկերս ա, բայց լինում են դեպքեր, որ քեզ ճիշտ պատասխան է պետք ոչ հարազատ մարդուց, իսկ այդ դեպքում քո բանաձևով չես կարող սուտը հասցնել մինիմալի, շատ հնարավոր է, որ քեզ թվա, թե իբր ճիշտ պատասխան ես ստացել ու ասես , որ սուտը հասցրել ես մինիմալի;)
Գնում ես շուկա թարմ մթերք առնելու ու ենթադրենք քեզ թարմ կանաչիա պետք, բայց դու թարմը հնից չես տարբերում:Ուլուանա, եթե 1000 հոգի հին կանաչի ծախելուց լինեն ու դու հարցնես թարմա, թե հին միանշանակ կասեն թարմ ա,ի՞նչ ձևով ուզում ես հարցրու մեկա ստանալու ես սխալ պատասխան:
Ուլուանա
21.05.2010, 02:09
Ուլանա դու ինձանից անկեղծ պատասխան ես ուզում լսես, դե հիմա վստահում ես չես վստահում էտ կարևոր չի, պատկերացրու մեր ճանապարհները խաչվել են ու քեզ անկեղծ պատասխան ա պետք, ես էլ չեմ ուզում էտ անկեղծ պատասխանը տամ, ենթադրենք ինձ ձեռք չի տալիս, դե հիմա ինչ ֆռռիկ ուզում ես արա, ինչ ձևով ուզում ես հարցին մոտեցի մեկա սուտ եմ խոսալու:
Այսինքն քո ասածը վերաբերվում եմ մարդկային հարաբերություններին, օրինակ ես իմ ընկերոջը չեմ ստի ասելով, որ կոշիկները իրեն սազում են, ուզումա գա ասի «կոշիկներս սազում են չէ՞», որ լավը չեղավ միանշանակ կասեմ չէ, որովհետև ընկերս ա, բայց լինում են դեպքեր, որ քեզ ճիշտ պատասխան է պետք ոչ հարազատ մարդուց, իսկ այդ դեպքում քո բանաձևով չես կարող սուտը հասցնել մինիմալի, շատ հնարավոր է, որ քեզ թվա, թե իբր ճիշտ պատասխան ես ստացել ու ասես , որ սուտը հասցրել ես մինիմալի;)
Գնում ես շուկա թարմ մթերք առնելու ու ենթադրենք քեզ թարմ կանաչիա պետք, բայց դու թարմը հնից չես տարբերում:Ուլուանա, եթե 1000 հոգի հին կանաչի ծախելուց լինեն ու դու հարցնես թարմա, թե հին միանշանակ կասեն թարմ ա,ի՞նչ ձևով ուզում ես հարցրու մեկա ստանալու ես սխալ պատասխան:
Վայ... Գայլ ջան, սուտը հասցնել մինիմալի նշանակում ա հնարավորինս նպաստել դրա պակասեցմանը, ոչ թե հասնել հարյուր տոկոսանոց բացառմանը։ Իսկ էդ բանաձևը սխալ դուրս կգար էն դեպքում, եթե ես պնդելիս լինեի, որ էդ ձևով միշը հնարավոր է խուսափել խաբվելուց, բայց ես նման բան չեմ ասել, չէ՞։ Արդեն չեմ հասկանում, թե ինչ ես ուզում ապացուցած լինել. էն, որ էդ բանաձևն ընդհանրապես չի՞ գործում։ Դա չես ապացուցել ու չես կարող ապացուցել։ Էն, որ էդ բանաձևը երբեք չի կարող հարյուր տոկոսանոց գործե՞լ. դա ապացուցելու կարիք չկար ի սկզբանե, քանի որ ես հակառակը չէի էլ պնդել։ Հա, քո ասած դեպքերում, իհարկե, երբեք էլ չեմ կարող համոզված լինել, որ մարդը չի ստում (թեև շատ դեպքերում կարող եմ գլխի ընկնել կամ ենթադրել), և ի՞նչ։
Վայ... Գայլ ջան, սուտը հասցնել մինիմալի նշանակում ա հնարավորինս նպաստել դրա պակասեցմանը, ոչ թե հասնել հարյուր տոկոսանոց բացառմանը։ Իսկ էդ բանաձևը սխալ դուրս կգար էն դեպքում, եթե ես պնդելիս լինեի, որ էդ ձևով միշը հնարավոր է խուսափել խաբվելուց, բայց ես նման բան չեմ ասել, չէ՞։ Արդեն չեմ հասկանում, թե ինչ ես ուզում ապացուցած լինել. էն, որ էդ բանաձևն ընդհանրապես չի՞ գործում։ Դա չես ապացուցել ու չես կարող ապացուցել։ Էն, որ էդ բանաձևը երբեք չի կարող հարյուր տոկոսանոց գործե՞լ. դա ապացուցելու կարիք չկար ի սկզբանե, քանի որ ես հակառակը չէի էլ պնդել։ Հա, քո ասած դեպքերում, իհարկե, երբեք էլ չեմ կարող համոզված լինել, որ մարդը չի ստում (թեև շատ դեպքերում կարող եմ գլխի ընկնել կամ ենթադրել), և ի՞նչ։
Ուզում եմ ասել, որ այդ մեթոդով չես կարող սուտը հասցնել մինիմալի, հնարավոր է մի երկու անգամ հաջողության հասնես, բայց դա մինիմալ չի:
Ուլուանա
21.05.2010, 02:28
Ուզում եմ ասել, որ այդ մեթոդով չես կարող սուտը հասցնել մինիմալի, հնարավոր է մի երկու անգամ հաջողության հասնես, բայց դա մինիմալ չի:
Արի տրամաբանորեն նայենք. եթե մեր քննարկած իրավիճակում (հավանություն տալու) մարդկանց զգալի մասը ստում ա՝ վատամարդ լինելուց խուսափելու համար, ու եթե գիտի, որ քո դեպքում ճիշտն ասելով՝ վատամարդ չի դառնա, էդքանը քի՞չ ա։ Իմ կարծիքով, հեչ քիչ չի։ ;) Նույնիսկ եթե քիչ էլ ա, ապա չեղածից հո լավ ա։ Ամեն դեպքում մինիմալը որոշվում ա հնարավորի համատեքստում, ոչ թե ցանկալիի։
Արի տրամաբանորեն նայենք. եթե մեր քննարկած իրավիճակում (հավանություն տալու) մարդկանց զգալի մասը ստում ա՝ վատամարդ լինելուց խուսափելու համար, ու եթե գիտի, որ քո դեպքում ճիշտն ասելով՝ վատամարդ չի դառնա, էդքանը քի՞չ ա։ Իմ կարծիքով, հեչ քիչ չի։ ;) Նույնիսկ եթե քիչ էլ ա, ապա չեղածից հո լավ ա։ Ամեն դեպքում մինիմալը որոշվում ա հնարավորի համատեքստում, ոչ թե ցանկալիի։
Դե ուրեմն էտ զգալի մասի զգալի մասը երբեք էլ չի խոստովանի, որ վատամարդ չլինի;)
Բայց սուտ խոսալը հո միայն շոր փորձելով չի՞:D
Ուլուանա
21.05.2010, 02:50
Դե ուրեմն էտ զգալի մասի զգալի մասը երբեք էլ չի խոստովանի, որ վատամարդ չլինի;)
Իմ համոզմամբ, զգալի մասը նման իրավիճակում, իմանալով, որ դրանից ոչինչ չի կորցնի, ճիշտն ասում է, այնուամենայնիվ, քանի որ հակառակից ոչ մի օգուտ չունի, միայն վստահությունը կկորցնի իզուր։ ;)
Բայց սուտ խոսալը հո միայն շոր փորձելով չի՞:D
Հա, բնականաբար։ :)) Չնայած շորը տվյալ դեպքում ընդամենը օրինակ էր, բայց համանման դեպքերը շատ են. ստեղծագործություն է գրել, որի մասին կարծիք է հարցնում, ինչ–որ իրավիճակում իր պահվածքի կամ իր որևէ հատկանիշի մասին է հարցնում և այլն։ Ճիշտ է, ուրիշ բազմաթիվ իրավիճակներ կան՝ լրիվ ուրիշ բնույթի, քան մեր քննարկածն էր։ Օրինակ, քո նշած կանաչու իրավիճակում, իհարկե, ոչինչ անել հնարավոր չի էդ առումով։ Բայց մի օրինակ էլ իմ ընտանիքից բերեմ. մայրս ի սկզբանե մեզ էնպես էր դաստիարակել, որ մենք իրեն երբեք չստենք, ոչ մի հարցում չխաբենք, թեկուզ ամենաչնչին։ Ու ի՞նչ էր արել դրան հասնելու համար. ընդամենը մեզ միշտ ասում էր, որ երբ էլ որ ինչ–որ վատ բան արած լինենք, ինքը չի բարկանա դրանից էնքան, ինչքան եթե իմանա, որ իրեն խաբել ենք. խաբելուց ավելի մեծ հանցանք չկար։ Իսկ սուտը հիմնականում վաղ թե ուշ ի հայտ է գալիս։ Նույնիսկ ամենասարսափելի բանն ավելի ներելի էր, քան սուտ խոսելը։ Ու մեր դեպքում դա իր արդյունքը տվել է միշտ։ Կարծում եմ՝ մեծ մասամբ էդպես կլինի նաև ուրիշների դեպքում։ Ուղղակի պետք է հիմքը ճիշտ դնել։ Կյանքումս մամայիս խաբած չկամ, բացարձակապես ոչ մի հարցում։ :) Հիմա համանման ձևով եթե ես ընկերներիս նույն բանն ասեմ, պարզ չի՞, որ կաշխատեն ավելի քիչ խաբել ինձ։ Նորից շեշտեմ, որ խոսքն ընդամենը ստելը հնարավորինս պակասեցնելու, ոչ թե իսպառ վերացնելու մասին է։
Հա, բնականաբար։ :)) Չնայած շորը տվյալ դեպքում ընդամենը օրինակ էր, բայց համանման դեպքերը շատ են. ստեղծագործություն է գրել, որի մասին կարծիք է հարցնում, ինչ–որ իրավիճակում իր պահվածքի կամ իր որևէ հատկանիշի մասին է հարցնում և այլն։ Ճիշտ է, ուրիշ բազմաթիվ իրավիճակներ կան՝ լրիվ ուրիշ բնույթի, քան մեր քննարկածն էր։ Օրինակ, քո նշած կանաչու իրավիճակում, իհարկե, ոչինչ անել հնարավոր չի էդ առումով։ Բայց մի օրինակ էլ իմ ընտանիքից բերեմ. մայրս ի սկզբանե մեզ էնպես էր դաստիարակել, որ մենք իրեն երբեք չստենք, ոչ մի հարցում չխաբենք, թեկուզ ամենաչնչին։ Ու ի՞նչ էր արել դրան հասնելու համար. ընդամենը մեզ միշտ ասում էր, որ երբ էլ որ ինչ–որ վատ բան արած լինենք, ինքը չի բարկանա դրանից էնքան, ինչքան եթե իմանա, որ իրեն խաբել ենք. խաբելուց ավելի մեծ հանցանք չկար։ Իսկ սուտը հիմնականում վաղ թե ուշ ի հայտ է գալիս։ Նույնիսկ ամենասարսափելի բանն ավելի ներելի էր, քան սուտ խոսելը։ Ու մեր դեպքում դա իր արդյունքը տվել է միշտ։ Կարծում եմ՝ մեծ մասամբ էդպես կլինի նաև ուրիշների դեպքում։ Ուղղակի պետք է հիմքը ճիշտ դնել։ Կյանքումս մամայիս խաբած չկամ, բացարձակապես ոչ մի հարցում։ :) Հիմա համանման ձևով եթե ես ընկերներիս նույն բանն ասեմ, պարզ չի՞, որ կաշխատեն ավելի քիչ խաբել ինձ։ Նորից շեշտեմ, որ խոսքն ընդամենը ստելը հնարավորինս պակասեցնելու, ոչ թե իսպառ վերացնելու մասին է։
Համաձայն չեմ՝ մեկ-մեկ սուտը պետք է:
Ուլուանա տես ես իմացա, որ դու գրեթե չես ստել ու քո կարծիքով տեղն եկած ժամանակ միայն դրա խաթր քեզ չեմ ստելու՞:think
Ուլուանա
21.05.2010, 03:40
Համաձայն չեմ՝ մեկ-մեկ սուտը պետք է:
Քո իրավունքն է՝ համաձայնելու կամ չհամաձայնելու։ Իմ կարծիքով՝ պետք չէ, նույնիսկ էն դեպքերում, երբ թվում է՝ պետք է։ Բայց չխորանանք։ Ամեն մարդ իր նախընտրությունն ունի, էստեղ գոնե ապացուցելու հարց, հուսով եմ, չկա։ :))
Ուլուանա տես ես իմացա, որ դու գրեթե չես ստել ու քո կարծիքով տեղն եկած ժամանակ միայն դրա խաթր քեզ չեմ ստելու՞:think
Տվյալ դեպքում ես կարծիք չունեմ։ Համ էլ իմ չստելն ի՞նչ կապ ունի քո՝ ինձ ստել–չստելու հետ, չեմ հասկանում։ :o Ինչպե՞ս կարող եմ միայն իմ չստելու հանգամանքից եզրակացնել, թե դու ինձ չես ստի։
Քո իրավունքն է՝ համաձայնելու կամ չհամաձայնելու։ Իմ կարծիքով՝ պետք չէ, նույնիսկ էն դեպքերում, երբ թվում է՝ պետք է։ Բայց չխորանանք։ Ամեն մարդ իր նախընտրությունն ունի, էստեղ գոնե ապացուցելու հարց, հուսով եմ, չկա։ :))
Տվյալ դեպքում ես կարծիք չունեմ։ Համ էլ իմ չստելն ի՞նչ կապ ունի քո՝ ինձ ստել–չստելու հետ, չեմ հասկանում։ :o Ինչպե՞ս կարող եմ միայն իմ չստելու հանգամանքից եզրակացնել, թե դու ինձ չես ստի։
Ես քո այս գրածից հասկացա, եթե դու չես ստում ուրեմն դիմացինիդ կաշխատի քեզ սուտ չասի:
Կյանքումս մամայիս խաբած չկամ, բացարձակապես ոչ մի հարցում։ Հիմա համանման ձևով եթե ես ընկերներիս նույն բանն ասեմ, պարզ չի՞, որ կաշխատեն ավելի քիչ խաբել ինձ։
Ուլուանա
21.05.2010, 04:16
Ես քո այս գրածից հասկացա, եթե դու չես ստում ուրեմն դիմացինիդ կաշխատի քեզ սուտ չասի:
Ես նկատի ունեի, որ եթե ընկերներիս ասեմ, որ ինձ համար ցանկացած կարծիք ավելի ընդունելի ու ցանկալի է, քան սուտը, ոչ թե ասեմ՝ ես չեմ ստում, դրա համար դուք էլ ինձ մի ստեք։
Իսկ կոնկրետ քո դեպքում ոչինչ չեմ կարող ասել, որովհետև քեզ չեմ ճանաչում, հետևաբար չեմ կարող քեզ հետ կապված որևէ իրավիճակի մասին դատողություններ անել էդ առումով։ Իսկ ընդհանրապես պարզ է, որ եթե մարդն անբուժելի ստախոս է, նրա դեպքում ոչինչ էլ չի փրկի։ Խոսքս նորմալ ու քիչ թե շատ բարոյական մարդկանց մասին է։ Ամեն դեպքում սուտը միշտ ինչ–որ շահ է հետապնդում՝ լինի սեփական, թե ուրիշի։ Իսկ եթե վերացնում ես շահի գործոնը, մարդն այլևս դրդապատճառ չի ունենում ստելու։ Պարզ է, որ շատ դեպքերում դա քեզնից կախված չի, որ վերացնես, բայց գոնե քեզնից կախված դեպքերում, եթե չես ուզում, որ քեզ ստեն, ինչի՞ չվերացնես կամ գոնե հնարավորություններիդ սահմաններում չպակասեցնես դրա հավանականությունը։
Ես նկատի ունեի, որ եթե ընկերներիս ասեմ, որ ինձ համար ցանկացած կարծիք ավելի ընդունելի ու ցանկալի է, քան սուտը, ոչ թե ասեմ՝ ես չեմ ստում, դրա համար դուք էլ ինձ մի ստեք։
Իսկ կոնկրետ քո դեպքում ոչինչ չեմ կարող ասել, որովհետև քեզ չեմ ճանաչում, հետևաբար չեմ կարող քեզ հետ կապված որևէ իրավիճակի մասին դատողություններ անել էդ առումով։ Իսկ ընդհանրապես պարզ է, որ եթե մարդն անբուժելի ստախոս է, նրա դեպքում ոչինչ էլ չի փրկի։ Խոսքս նորմալ ու քիչ թե շատ բարոյական մարդկանց մասին է։ Ամեն դեպքում սուտը միշտ ինչ–որ շահ է հետապնդում՝ լինի սեփական, թե ուրիշի։ Իսկ եթե վերացնում ես շահի գործոնը, մարդն այլևս դրդապատճառ չի ունենում ստելու։ Պարզ է, որ շատ դեպքերում դա քեզնից կախված չի, որ վերացնես, բայց գոնե քեզնից կախված դեպքերում, եթե չես ուզում, որ քեզ ստեն, ինչի՞ չվերացնես կամ գոնե հնարավորություններիդ սահմաններում չպակասեցնես դրա հավանականությունը։
Պարզ է, բայց ինձ թվում էր, որ մենք ընկերների մասին չենք խոսում, ես երկու ընկերներ ունեմ, որոնք, եթե ցանկանան էլ ինձ չեն կարող ստել, որովհետև գիտեմ, թե որ պահին ինչ են մտածում և ոչ էլ խոսում ենք մոլի ստախոսներից, միայն ծանոթ, բարեկամ և այլն:
Այո հիմնական գործոնը շահն է և հենց այդ պատճառով կարող է շատերին չհետաքրքրի, որ ճիշտը քո համար ամենացանկալին է, իսկ շահ վերացնելը բարդ է, ավելի ճիշտ է իմաստ չունի այդպիսի բաներով զբաղվել, որովհետև եթե իմ պես անծանոթ մարդ քեզ ստի ապա քեզ միայն մնում է կռահել՝ խաբեց, թե չխաբեց: Որոշ դեպքերում չես էլ կարող իմանալ թե էս մարդը ինչ շահ ունի, որոշ դեպքերում լինում են աննպատակ ստեր կարճ ասած խառը իրավիճակ և որպեսզի չխաբվես արդար լինելուց բացի մի քիչ էլ պետք է աֆերիստ լինել:D:D
Ուլուանա
21.05.2010, 05:03
Պարզ է, բայց ինձ թվում էր, որ մենք ընկերների մասին չենք խոսում, ես երկու ընկերներ ունեմ, որոնք, եթե ցանկանան էլ ինձ չեն կարող ստել, որովհետև գիտեմ, թե որ պահին ինչ են մտածում և ոչ էլ խոսում ենք մոլի ստախոսներից, միայն ծանոթ, բարեկամ և այլն:
Այո հիմնական գործոնը շահն է և հենց այդ պատճառով կարող է շատերին չհետաքրքրի, որ ճիշտը քո համար ամենացանկալին է, իսկ շահ վերացնելը բարդ է, ավելի ճիշտ է իմաստ չունի այդպիսի բաներով զբաղվել, որովհետև եթե իմ պես անծանոթ մարդ քեզ ստի ապա քեզ միայն մնում է կռահել՝ խաբեց, թե չխաբեց: Որոշ դեպքերում չես էլ կարող իմանալ թե էս մարդը ինչ շահ ունի, որոշ դեպքերում լինում են աննպատակ ստեր կարճ ասած խառը իրավիճակ և որպեսզի չխաբվես արդար լինելուց բացի մի քիչ էլ պետք է աֆերիստ լինել:D:D
Տվյալ դեպքում հակաճառելու բան չունեմ (համարյա), գրածներդ իմ ասածներին չեն հակադրվում, մենակ մի բան.
...իսկ շահ վերացնելը բարդ է, ավելի ճիշտ է իմաստ չունի այդպիսի բաներով զբաղվել, որովհետև եթե իմ պես անծանոթ մարդ քեզ ստի ապա քեզ միայն մնում է կռահել՝ խաբեց, թե չխաբեց:
Ճիշտ է, բարդ է, բայց գոնե ծանոթ–ընկերների դեպքում հաստատ իմաստ ունի, առնվազն ինձ համար։ Իսկ ում համար որ իմաստ չունի, թող չանի, դա ամեն մարդու իրավունքն է, բնականաբար։ :)
Իրականում խոսքս շողոքորթողի մասին չէր, ենթադրենք խոսքը այնպիսի մարդու մասին է, ով քո վատն է ուզում կամ էլ մի քիչ նախանձում է քեզ, սակայն դա բացահայտ ցույց չի տալիս, դրա համար էլ գրել էի «դիտավորյալ» բառը:
Jarre եթե «ես հանդիպում եմ քեզ ու տեսնում եմ, որ ի տարբերություն ուրիշների դու տոն չես տալիս ասածներիս ու դրանց պատճառով չես հայտնվում յոթերորդ երկնքում։» ապա էլ ինչու ես ինձ հարցնում, կարծում եմ ինչ որ չափով պարադոքս ստացվեց:
Ուլուանա Jarre ի ասածների հետ համաձայն ես և եթե կարելի է նույն հարցն էլ քեզ ուղղեմ, եթե դու իմ ասածներին տոն չես տալիս ապա ինչու՞ ես հարցնում:
Գայլ ջան, քո և Ուլուանայի գրառումներում արդեն ասվում է այն, ինչ կուզեի ասել, ուտի չեմ փորձի նույն բանը ուրիշ բառերով ասել։
Պարզապես նշեմ, որ թեև հարյուր տոկոսով չես բացառի սուտը և գուցե բոլոր մարդկանց պարագայում դա չգործի, բայց իմ անձնական փորձից կարող եմ ասել, որ թե՛ ընկերների ու թե՛ մի քանի ծանոթների և նույնիսկ՝ օտարների պարագայում Ուլուանայի նշած տարբերակը շատ լավ աշխատում է։ Եթե հետաքրքիր է կարող եմ կոնկրետ օրինաներ բերել։
Իրականում սուտը էնքան էլ ինքնապաշտպանություն չէ, որքան մենք մեզ համոզում ենք։ Ինքնապաշտպանություն է ճիշտը ասելը։ Բերեմ մի քանի օրինակներ։
Ճիշտ խոսալը ստեղծում է լավ համբավ քո մասին։
Օրինակ քիչ չեն այն դեպքերը, երբ մարդ կորցնում է եկամտաբեր աշխատանքը այնպիսի ստի պատճառով, որը իր կարծիքով ինքնապաշտպանություն է, փոքր է և ոչ մեկի վնաս չի տա։ Օրինակ իմ մտերիմ ծանոթներից մեկը մի շատ լավ վարձատրվող ֆիրմայից դուրս վռնվեց, որովհետև խաբեց իր գործի գալու ժամի վերաբերյալ։ Բայց խաբելուց ինքը չգիտեր, որ էտ օրը մեծ գողություն էր ֆիրմայում եղել, ու որ իր ասածը հետո ստուգելու էին տեսախցիկների նկարահանածով ու պահակին հարցաքննելով։ Վերջում իրան ասեցին, եթե տենց հավեսով խաբում ես, ուրեմն մեր համար դու պոտենցիալ գող ես։ Հիմա ստեղ ինքնապաշտպանություն է՞ր, թե հակառակը։
The American Journal of Psychiatry-ի հին համարներից մեկում բերվում էր վերլուծաբան Clifford Longley-ի խոսքերը. «Սուտը մեծ վնաս է հասցնում թե՛ ստողին և թե՛ խաբվողին, քանի որ այն փաստորեն «քանդում է»՝ ոչնչացնում է բանականության և իրականության միջև գոյություն ունեցող կարևորագույն կապը»։
Ճշտախոսությունը մարդուն դարձնում է անգին ընկեր։ Գայթակղիչ է շփվել մարդկանց հետ, ոքվեր ասում են ականջ շոյող բաներ։ Երբեմն գուցե այդքան էլ հաճելի չէ լսել այն մարդկանց, ովքեր ճշմարտությունը ասում են ճակատին (ես չեմ խոսում անտակտ մարդկանց մասին)։ Բայց երբ կարիք է լինում կիսվել շատ լուրջ հարցով, կամ խորհուրդ հարցնել մարդ սովորաբար կիսվում է հենց նրա հետ, ով իրեն միշտ ճիշտն է ասել, եթե նույնիսկ էտ ասելու պրոցեսը հաճելի հիշողություններ չի թողել։ Փորձեք հիշել ձեր կյանքից այդպիսի դեպքեր և կարծում եմ, որ կտեսնեք, որ դուք էլ եք այդպես վարվել։
Ճիշտ խոսալը ազատում է մարդուն տարբեր սթրեսներից, ինչն էլ նպաստում է լավ առողջությանը։
Ու կարելի ա ուրիշ շատ օգուտներ էլ նշել։ Բայց ասածս այն է, որ ստի հոգեբանությունը շատ ավելի խորն է, քան մեզ թվում է։ Ստի հետևանքները շատ ավելի ողբերգական են, քան մեզ կարող է թվալ։
Գիտեմ, որ կարանք հազար ու մի պատճառ ու «արդարացում» բերել սուտ խոսալու օգտին ու լիքը դեպքեր պատմենք, երբ ճիշտը օգուտ չի տվել, բայց դա չի փոխում ստի վնասի չափը։
Իսկ էն որ բոլորն էլ ստում են, դա ամենևին չի նշանակում, որ էտ փաստից տոգորված պիտի բոլոր հարմար առիթները օգտագործենք ստելու համար։
Իմ խորին համոզմամբ սուտը պետք է մաքսիմում բացառել ու տենց թեթև չնայել, ինչպես այսօր ընդունված է, թեև ամեն մարդ ինքն է որոշում իր համար ճիշտն ու սխալը։
ՀԳ՝ այ սա էն հարցերից է, որոնցում մարդկությունը կարիք ունի մեկ հիմնական սկզբունքի, ու ոչ թե ով ոնց ուզի խաբի, գցի, ֆռցնի.... Դրա համար էլ էս օրն ենք, էլի, հասել.....
Ու կարելի ա ուրիշ շատ օգուտներ էլ նշել։ Բայց ասածս այն է, որ ստի հոգեբանությունը շատ ավելի խորն է, քան մեզ թվում է։ Ստի հետևանքները շատ ավելի ողբերգական են, քան մեզ կարող է թվալ։
Գիտեմ, որ կարանք հազար ու մի պատճառ ու «արդարացում» բերել սուտ խոսալու օգտին ու լիքը դեպքեր պատմենք, երբ ճիշտը օգուտ չի տվել, բայց դա չի փոխում ստի վնասի չափը։
Իսկ էն որ բոլորն էլ ստում են, դա ամենևին չի նշանակում, որ էտ փաստից տոգորված պիտի բոլոր հարմար առիթները օգտագործենք ստելու համար։
Իմ խորին համոզմամբ սուտը պետք է մաքսիմում բացառել ու տենց թեթև չնայել, ինչպես այսօր ընդունված է, թեև ամեն մարդ ինքն է որոշում իր համար ճիշտն ու սխալը։
ՀԳ՝ այ սա էն հարցերից է, որոնցում մարդկությունը կարիք ունի մեկ հիմնական սկզբունքի, ու ոչ թե ով ոնց ուզի խաբի, գցի, ֆռցնի.... Դրա համար էլ էս օրն ենք, էլի, հասել.....
Չեմ կարծում, որ գտնվի մեկը, ով չդատապարտի գլոբալ սուտը, նաեւվ չեմ կարծում, որ գտնվի մեկը, ով կարողանա զերծ մնալ մանր մունր ստերից: Եթե սուտը չի վնասում դիմացինին, պետք չէ այն սարքել մեծ խնդիր եւ կանգնեցնել դատաստանին առաջ: Համաձայն չեմ այն մտքին, թե ով ընդունակ է մանր մունր հարցերում ստել, նա նաեւ ընդունակ է գլոբալ ստերի: Ես երբեք ինձ թույլ չեմ տա էնպիսի սուտ, որը կարող է դիպչել մարդկանց շահերին, բայց օրինակ, եթե չուզենամ այսօր տանից դուրս գալ, կարող եմ ասել, որ անհետաձգելի գործեր ունեմ եւ չեմ կարող ընդունել դուրս գալու հրավերը: Կարծում եմ սա ավելի քաղաքավարի մերժում է, քան կանգնել եւ մարդու երեսին ուղիղ ասել, որ այսօր չեմ ուզում ընդունել նրա հրավերը: Երբեք չեմ հավատա, եթե ինչ որ մեկը հավատացնի, թե երբեք իրեն թույլ չի տալիս նման մանր մունր ստեր, այս կարգի էպիզոդների համար սուտ բառը խիստ ուռճացված է եւ կարծում եմ, անգամ ուշադրության էլ արժանի չէ:Երբեմն, քաղցր սուտը, շատ շատերի համար ավելի նախընտրելի է քան դառը ճշմարտությունը: Օրինակ, շատ եւ շատ կանայք նախընտրում են չիմանալ ճիշտը, քան տեղյակ լինել ամուսնու դավաճանության մասին դառը ճշմարտությունը:
Իսկ խոշոր ստերի դեմ իհարկե պետք է պայքարել, խոշոր ստերը պետք է մերկացնել: Օրինակ, երբ հայ երգահանները օտար երգեր են վերցնում, հայերեն բառեր են հարմարեցնում եւ օտար երգի տակ տեղադում են իրենց անուն ազգանունը խաբելով թե դա իրենց հեղինակած երգն է:
Օրինակ Գոգայի «Չիմանաի» երգը, ըստ տեսահոլովակի տվյալների դա Գոգայի երգն է, իրականում թուրքական երգ է, որ թարգմանվել եւ ներկայացվում է, որպես Գոգոյի հեղինակած երգ:
Չամիչ, շատ շնորհակալ եմ մեկնաբանությանդ համար :)
Համաձայն չեմ այն մտքին, թե ով ընդունակ է մանր մունր հարցերում ստել, նա նաեւ ընդունակ է գլոբալ ստերի: Ես երբեք ինձ թույլ չեմ տա էնպիսի սուտ, որը կարող է դիպչել մարդկանց շահերին
Այստեղ մի նրբություն կա։ Գուցե ոչ թե համաձայն չես, այլ չես ուզում հավատալ։ Գիտե՞ս ինչու։ Որովհետև չես կարող համաձայն չլինել։ Վստահ եմ, որ ճանաչում ես ոչ մեկ մարդու, ով փոքր հարցերում էլ է ստում, մեծերում էլ։
Եթե փորձենք հասկանալ «փոքր» ստի հոգեբանությունը ու սկզբունքները դա կօգնի հասկանալ, թե արդյո՞ք «փոքր» սուտ ասողը մեծն էլ չի ասի։ Սուտը դա ճշմարտության հակառակն է։ Եթե ես գտնում եմ, որ կարելի է դա թույլ տալ, ուրեմն դու իրականում ոչ մի երաշխիք չպիտի ունենաս, որ ես մեծ հարցերում էլ այդպես չեմ վարվի։
Համաձայնվեք, թե ոչ, փաստը այն է, որ ես նորմալ եմ համարում սուտ ասելը։ Իսկ «փոքրն» ու «մեծը» արդեն երկրորդական հարցեր են։
Երբեմն, քաղցր սուտը, շատ շատերի համար ավելի նախընտրելի է քան դառը ճշմարտությունը: Օրինակ, շատ եւ շատ կանայք նախընտրում են չիմանալ ճիշտը, քան տեղյակ լինել ամուսնու դավաճանության մասին դառը ճշմարտությունը:
Չամիչ ջան, այստեղ մենք արդեն գործ ունենք գիտակցորեն ինքնախաբեության հետ։ Դե, եթե մարդ պատրաստ է դրան, դա իր անձնական գործն է։ Ու ես սա ասում եմ առանց որևէ հեգնանքի։ Բայց նման սուտը «ցանկանալը» վաղ թե ուշ, ուզես չուզես բերելու է իր դառը արդյունքները։ Ինչքան էլ ստեն կամ գաղնտի պահեն, միևնույն է այդ արարքը ունենալու է իր բացասական ազդեցությունը ամուսինների և երեխաների վրա։ Ու անկեղծ ասած, թեև ես չեմ դատարապարտում ոչ մեկին, բայց չեմ կարող հասկանալ նման մտածելակերպի արդարացնող պատճառները։
բայց օրինակ, եթե չուզենամ այսօր տանից դուրս գալ, կարող եմ ասել, որ անհետաձգելի գործեր ունեմ եւ չեմ կարող ընդունել դուրս գալու հրավերը: Կարծում եմ սա ավելի քաղաքավարի մերժում է, քան կանգնել եւ մարդու երեսին ուղիղ ասել, որ այսօր չեմ ուզում ընդունել նրա հրավերը:
Չամիչ ջան, բայց երբեք պետք չէ ճշտախոսությունը շփոթել անտակտության հետ։ Եթե նայես վերևի գրառումներս, կտեսնես, որ այս միտքը հատուկ նշել եմ։ Եթե ես մեկին հրավիրում եմ զբոսնելու ու ինքը իմ հետ չի ուզում ժամանակ անցկացնել, ապա դա չի նշանակում, որ ինքը ինձ պիտի ասի, գիտե՞ս ես քո հետ զահլա չունեմ ու վապշե ինձ քո հետ հետաքրքիր չի։ Թեև սա ճիշտը ասելն է, բայց ավելի շատ սա անտակտություն է։ Իսկ եթե մարդուն ասում ես, որ գիտես հարմար չի ինձ, կամ գործեր ունեմ, դա սուտ չի, Չամիչ։ Քանի որ եթե դու տանը մնաս, չէ որ դու ինչ որ գործով զբաղվելու ես։ Էլ ո՞րն է սուտը։
Որպեսզի ասածս պարզ լինի, թույլ տուր մի քիչ հեռվից գալ։
Այս գրառումներից հասկացա, որ մեր համար սուտը տարբեր բաներ են։
Ի՞նչ է սուտը։
Ստի իմ սահմանումը հետևյալն է (սա ոչ թե իմ ստեղծած սահմանումն է, այլ այն, ինչը ես ընդունում եմ։ Իսկ սահմանումը կազմված է տարբեր լեզուների, տարբեր բացատրական բառարաններում տրված ստի բացատրության վրա։)
Ամեն սուտ անստուգություն է, բայց ամեն անստուգություն չէ, որ սուտ է։
Ի՞նչու։ Մի բառարանում ստությունը սահմանվում է որպես «ոչ ճիշտ պնդում, որն արվում է խաբելու մտադրությամբ»։ Սուտը դա այն անստուգությունն է, որը ասվում է ինչ-որ մեկին խաբելու նպատակով։ Սակայն ոչ դիտավորյալ կերպով անստուգություն ասելը, օրինակ՝ սխալմամբ ոչ ճիշտ փաստեր կամ թվեր ներկայացնելը, կամ շփովթածության պատճառով սխալ բան ասելը նույնը չէ, ինչ սուտ խոսալը։
Հարկավոր է նաև հաշվի առնել, թե արդյո՞ք մեզ հարց տվողը իրավունք ունի իմանալու այդ տեղեկությունը կամ ստանալու ամբողջական պատասխան։ Շատ քիչ դեպքեր կան, երբ մենք բարոյական պարտավորություն ունենք բոլոր մանրամասները հայտնելու համար։ Եթե մարդը պարտավոր չի իմանալ, ապա մենք էլ պարտավոր չենք ամեն ինչ ասել։
Տվյալ դեպքում հակաճառելու բան չունեմ (համարյա), գրածներդ իմ ասածներին չեն հակադրվում, մենակ մի բան.
Ճիշտ է, բարդ է, բայց գոնե ծանոթ–ընկերների դեպքում հաստատ իմաստ ունի, առնվազն ինձ համար։ Իսկ ում համար որ իմաստ չունի, թող չանի, դա ամեն մարդու իրավունքն է, բնականաբար։ :)
Դե ես ասացի, որ ընկերների տարբերակը ընդհանրապես չեմ քննարկում, նրանք բացառություն են:
Գայլ ջան, քո և Ուլուանայի գրառումներում արդեն ասվում է այն, ինչ կուզեի ասել, ուտի չեմ փորձի նույն բանը ուրիշ բառերով ասել։
Պարզապես նշեմ, որ թեև հարյուր տոկոսով չես բացառի սուտը և գուցե բոլոր մարդկանց պարագայում դա չգործի, բայց իմ անձնական փորձից կարող եմ ասել, որ թե՛ ընկերների ու թե՛ մի քանի ծանոթների և նույնիսկ՝ օտարների պարագայում Ուլուանայի նշած տարբերակը շատ լավ աշխատում է։ Եթե հետաքրքիր է կարող եմ կոնկրետ օրինաներ բերել։
Այդ ի՞նչ օրինակ պետք է բերես:Այսինքն վստահ ես եղել, որ Պողոսը քեզ խաբելու է, բայց այնպես ես արել, որ չխաբի՞:
Չեմ կարծում, որ սուտը ավելի շատ ինքնապաշտպանություն է:
Այս աշխարհում սուտն ու ճիշտը դրած են նժարին:Առանց ճշտի աշխարհը կկործանվի, առանց ստի՝ նույնպես:Մի հասարակ օրինակ՝ պատերազմների ժամանակ զորավարը ՍՏԵԼ է ասելով զորքին,թե մեր զորքը ավելի շատ է և ավելի ուժեղ քան հակառակորդինը:
Այս աշխարհում չկա ճշմարտություն, ամեն մարդ ինքն իր համար է ճիշտ:Օրինակ վիճվում ես եղբորդ հետ, հետո գնում ես ծնողներիդ բողոքելու, նա ասում է ինքն է ճիշտ դու ասում ես ես եմ ճիշտ:Սա ուղղակի ամենահասարակ օրինակն էր:
Բայց կան ստեր որոնք ցավ են պատճառում մյուսներին:Ուղղակի պետք է աշխատենք քիչ ստել,չեմ ասում որ պետք է ընդհանրապես սուտ չխոսենք,որովհետև դա հնարավոր չէ:
Ես ինքս չեմ սիրում ստել,տանել չեմ կարողանում երբ ինձ ստում են:Երբ ինձ ստում են, բայց հետո իսկապես զղջում են դրա համար հասկանում եմ , որովհետև մարդ ստում է ակամա, պահի ազդեցության տակ չգիտակցելով հետևանքների մասին:Իսկ ով որ մտադրված է ստում, ուրեմն Աստված նրա հետ:
Ես համամիտ եմ այն հարցում որ սուտն ու ճիշտը դրված են նժարի վրա և կարծում եմ որ մենք ինչքան էլ պայքարենք ստի դեմ մեկե այն երբեք չի կարող չարտասանվել մեր շուրթերից և ինչպես Հինատան էր ասում դա ակամա է ստացվում:
Այդ ի՞նչ օրինակ պետք է բերես:Այսինքն վստահ ես եղել, որ Պողոսը քեզ խաբելու է, բայց այնպես ես արել, որ չխաբի՞:
Սովորաբար նման տրամադրվածությամբ հարցերի աշխատում եմ չպատասխանել, բայց քանի որ խոսք եմ տվել ասեմ։
Ես նկատի չեմ ունեցել, որ ճիշտը ասելով կարող ես ստիպել պրոֆեսիոնալ ստախոսին ճիշտը ասել։ Կամ որ բոլոր դեպքերում դա կգործի։ Ասածս այն է, որ լինում են դեպքեր որ ճիշտը ստիպում է, որ մարդը փոխի իր ասած սուտը։ Նույնիսկ էն մարդը, ով նպատակադրված ուզում ա քեզ խաբի, կամ գլխիդ սարքի։ Մի օրինակ կյանքիցս։ Մի անգամ աշխատակիցս ինձ մեղադրեց, որ աշխատավայրում կորած մի քանի հարյուր դոլարը ես եմ թռցրել։ Սակայն էտ մարդու հետ երկար ժամեր զրուցելուց հետո ու ցույց տալուց հետո, որ ես գիտեմ, որ ես չեմ տարել, բայց միևնույն ժամանակ կհասկանամ իրան եթե ինքը բացատրի, թե ինչու է ստում ու ինչու է ուզում ապացուցի մի բան, ինչը ես չեմ արել ու ցույց տալուց հետո, որ ես իրեն ամբողջությամբ կհասկանամ ու ոչ մի վատ բան չեմ անի, նա ժամեր անց տնօրենի մոտ խոստովանեց որ ինքն է տարել ու վերադարձրեց գումարը և բնականաբար հեռացավ աշխատանքից։
Թող ասածս մեծամտություն չհամարվի, բայց առանց մանրամասների մեջ խորանալու ասեմ, որ այդ մարդը այդ դեպքից հետո շատ փոխվեց ու մինչև էսօր ասում է. «Քո անկեղծությունը ստիպեց ինձ փոխվել»։
Վստահ եմ ասածս որպես ինքնագովեստի խոսքեր չեք ընդունի։
Մի քանի հարց, որոնց շուրջ մտածելը շատ բան կարող է ասել ստի ու ճշմարտության վերաբերյալ ունեցած մեր պատկերացումների մասին.
Ավտովթարից հետո երեխան ուշքի է գալիս և հարցնում, թե արդյո՞ք ողջ են իր ծնողները։ Փրկարարները ասում են, որ ամեն ինչ նորմալ է, չնայած նրա ծնողների դիակները գտնվում են իրենից մի քանի մետր հեռու։ Դա սուտ է՞, թե ոչ։
Կամ՝ մահացու հիվանդության հայտնաբերման մասին աստիճանաբար իրականությունը հայտնելը արդյո՞ք սուտ է։
Կամ երեխային սեռական կյանքի մասին բացատրություններ տալ հաշվի առնելով իր մտային ունակությունները և հասկանալու ու ըմբռնելու կարողությունը, արդյո՞ք դա սուտ է (այստեղ խոսքը չի գնում «քեզ արագիլը բերեց» բացատրության տիպի բացատրությունների մասին, այլ իրականությունը աստիճանաբար բացահայտելը)։
Ինչո՞ւ է ստախոսությունը մի դեպքում համարվում հերոսություն և գովեստի արժանի բան, իսկ մի ուրիշ տեղում կամ իրավիճակում դավաճանություն ու նագլիություն։
Արդյո՞ք մարդու երեսին չասելը, որ դու իրեն չես հարգում ստախոսություն է։
Արդյո՞ք չսիրածդ մարդուն շողոքորթելը՝ համոզելու համար, որ դու իրեն սիրում ես, ստախոսություն է։
Սովորաբար նման տրամադրվածությամբ հարցերի աշխատում եմ չպատասխանել, բայց քանի որ խոսք եմ տվել ասեմ։
Ես նկատի չեմ ունեցել, որ ճիշտը ասելով կարող ես ստիպել պրոֆեսիոնալ ստախոսին ճիշտը ասել։ Կամ որ բոլոր դեպքերում դա կգործի։ Ասածս այն է, որ լինում են դեպքեր որ ճիշտը ստիպում է, որ մարդը փոխի իր ասած սուտը։ Նույնիսկ էն մարդը, ով նպատակադրված ուզում ա քեզ խաբի, կամ գլխիդ սարքի։ Մի օրինակ կյանքիցս։ Մի անգամ աշխատակիցս ինձ մեղադրեց, որ աշխատավայրում կորած մի քանի հարյուր դոլարը ես եմ թռցրել։ Սակայն էտ մարդու հետ երկար ժամեր զրուցելուց հետո ու ցույց տալուց հետո, որ ես գիտեմ, որ ես չեմ տարել, բայց միևնույն ժամանակ կհասկանամ իրան եթե ինքը բացատրի, թե ինչու է ստում ու ինչու է ուզում ապացուցի մի բան, ինչը ես չեմ արել ու ցույց տալուց հետո, որ ես իրեն ամբողջությամբ կհասկանամ ու ոչ մի վատ բան չեմ անի, նա ժամեր անց տնօրենի մոտ խոստովանեց որ ինքն է տարել ու վերադարձրեց գումարը և բնականաբար հեռացավ աշխատանքից։
Թող ասածս մեծամտություն չհամարվի, բայց առանց մանրամասների մեջ խորանալու ասեմ, որ այդ մարդը այդ դեպքից հետո շատ փոխվեց ու մինչև էսօր ասում է. «Քո անկեղծությունը ստիպեց ինձ փոխվել»։
Վստահ եմ ասածս որպես ինքնագովեստի խոսքեր չեք ընդունի։
Խոսքեր չունեմ և արաքդ գովելի է:
Մտքովս անցավ, որ եթե ապացուցեիր քո անմեղությունը հենց այդ մարդու առջև ապա նա նույն կերպ կվարվեր կամ այնպես անեիր որ նա այլըտրանք չունի նույն արդյունքը կստացվեր, կարծում եմ այդ մարդը հենց այդպես էլ մտածել է:
Մի քանի հարց, որոնց շուրջ մտածելը շատ բան կարող է ասել ստի ու ճշմարտության վերաբերյալ ունեցած մեր պատկերացումների մասին.
Ավտովթարից հետո երեխան ուշքի է գալիս և հարցնում, թե արդյո՞ք ողջ են իր ծնողները։ Փրկարարները ասում են, որ ամեն ինչ նորմալ է, չնայած նրա ծնողների դիակները գտնվում են իրենից մի քանի մետր հեռու։ Դա սուտ է՞, թե ոչ։
Սուտ է, բայց ավելի լավ է ստել քան ճշմարտությունը ասել, քանի որ երեխան ապաքինման կարիք ունի:
Կամ՝ մահացու հիվանդության հայտնաբերման մասին աստիճանաբար իրականությունը հայտնելը արդյո՞ք սուտ է։
Դա մի քիչ նուրբ հարց է, որոշ դեպքերում կարելի է այդպես վարվել:
Կամ երեխային սեռական կյանքի մասին բացատրություններ տալ հաշվի առնելով իր մտային ունակությունները և հասկանալու ու ըմբռնելու կարողությունը, արդյո՞ք դա սուտ է (այստեղ խոսքը չի գնում «քեզ արագիլը բերեց» բացատրության տիպի բացատրությունների մասին, այլ իրականությունը աստիճանաբար բացահայտելը)։
Սուտ է, բայց պետք է ստել, անձամբ ես այդպես կվարվեմ, բա հո չեմ նստելու բացատրեմ ինչ է սեքսը և այլն:
Ինչո՞ւ է ստախոսությունը մի դեպքում համարվում հերոսություն և գովեստի արժանի բան, իսկ մի ուրիշ տեղում կամ իրավիճակում դավաճանություն ու նագլիություն։
Երևի որոշ դեպքերում սուտը ավելի օգտակար է քան ճշմարտությունը, ինքդ մի երկու օրինակ բերեցիր:)
Արդյո՞ք մարդու երեսին չասելը, որ դու իրեն չես հարգում ստախոսություն է։
Միանշանակ ոչ:Կան դեպքեր, որտեղ ավելի լավ է լռել քան խոսել:
Արդյո՞ք չսիրածդ մարդուն շողոքորթելը՝ համոզելու համար, որ դու իրեն սիրում ես, ստախոսություն է։
Դա արդեն կեղծավորություն է կամ նշանակում է սողալ, չնայած հանգամանքից է կախված, բայց անձամբ ես այդպիսի բան չեմ անի:
Mephistopheles
23.05.2010, 03:29
սուտը սուտ չի քանի չես բռնվել… հենց բռնվեցիր էն ժամանակ ա սուտ դառնում ու հենց ըդտեղ պտի սկսես սուտ խոսել որ սուտդ պաշտպանես, ու ներկա ստով պաշտպանելով նախկին սուտդ դու ավտոմատիկ ստում ես ինքնապաշտպանության համար որը լրիվ արդարացված է, քանի որ ամեն մարդ ունի ինքնապաշտպանության իրավունք, լինի դա զենքով թե ստով և այդ դեպքում քա սուտն ավելի քան արդարացված է որովհետև դու ոչ թե ընտրում ես բռնությունը այլ ավելի ինտելեկտուալ ու քաղաքակիրթ ձև՝ ստելը… և այս տեսանկյունից ելնելով ստելը շատ ավելի արդարացված, քաղաքակիրթ և ընդունելի ինքնապաշտպանական ձև է…
… այսինքն, սուտը ազնիվ ու բարեկիրթ մարդու ինքնապաշտպանությունն է…
...
… այսինքն, սուտը ազնիվ ու բարեկիրթ մարդու ինքնապաշտպանությունն է…
Ինչով և զբաղված է ամբողջ «քաղաքակիրթ» հասարակությունը: Այդպիսի քաղաքակիրթ ստերով են հիմա սկսվում պատերազմները:
Միգուցե ինչ-որ սահմանափակում կա՞, երբ սուտը վնաս չի հասցնում ոչ ոքի: Թե չէ՝ սուտը դարձավ շատ ընդունելի ու նույնիսկ անհրաժեշտ բան::think
Mephistopheles
23.05.2010, 23:25
Սովորաբար նման տրամադրվածությամբ հարցերի աշխատում եմ չպատասխանել, բայց քանի որ խոսք եմ տվել ասեմ։
Ես նկատի չեմ ունեցել, որ ճիշտը ասելով կարող ես ստիպել պրոֆեսիոնալ ստախոսին ճիշտը ասել։ Կամ որ բոլոր դեպքերում դա կգործի։ Ասածս այն է, որ լինում են դեպքեր որ ճիշտը ստիպում է, որ մարդը փոխի իր ասած սուտը։ Նույնիսկ էն մարդը, ով նպատակադրված ուզում ա քեզ խաբի, կամ գլխիդ սարքի։ Մի օրինակ կյանքիցս։ Մի անգամ աշխատակիցս ինձ մեղադրեց, որ աշխատավայրում կորած մի քանի հարյուր դոլարը ես եմ թռցրել։ Սակայն էտ մարդու հետ երկար ժամեր զրուցելուց հետո ու ցույց տալուց հետո, որ ես գիտեմ, որ ես չեմ տարել, բայց միևնույն ժամանակ կհասկանամ իրան եթե ինքը բացատրի, թե ինչու է ստում ու ինչու է ուզում ապացուցի մի բան, ինչը ես չեմ արել ու ցույց տալուց հետո, որ ես իրեն ամբողջությամբ կհասկանամ ու ոչ մի վատ բան չեմ անի, նա ժամեր անց տնօրենի մոտ խոստովանեց որ ինքն է տարել ու վերադարձրեց գումարը և բնականաբար հեռացավ աշխատանքից։
Թող ասածս մեծամտություն չհամարվի, բայց առանց մանրամասների մեջ խորանալու ասեմ, որ այդ մարդը այդ դեպքից հետո շատ փոխվեց ու մինչև էսօր ասում է. «Քո անկեղծությունը ստիպեց ինձ փոխվել»։
Վստահ եմ ասածս որպես ինքնագովեստի խոսքեր չեք ընդունի։
"որ ես գիտեմ, որ ես չեմ տարել"… այ էս արտահայտությունը գանձ ա՝ ոսկի… ես ստաժավոր սուտասան եմ, բայց իմ մտքով ըտենց բան չեր անցնի կյանքում… մի հատ հլա տեսեք ինչ հնարավորություններ ա ստեղծում… "ես չգիտեի որ ես եմ վերցրել" կամ " ես չգիտեի որ չեմ վերցրել, դրա համար էլ խոստովանել եմ" … Ժառ ջան, էդ գողացողը միամիտ ա եղել,թե չէ պտի ասեր "ես չգիտեի որ ես եմ վերցրել"…
Ժառ ջան, կարա՞մ դասեր վերցնեմ քո մոտ…
Mephistopheles
23.05.2010, 23:31
Ինչով և զբաղված է ամբողջ «քաղաքակիրթ» հասարակությունը: Այդպիսի քաղաքակիրթ ստերով են հիմա սկսվում պատերազմները:
Միգուցե ինչ-որ սահմանափակում կա՞, երբ սուտը վնաս չի հասցնում ոչ ոքի: Թե չէ՝ սուտը դարձավ շատ ընդունելի ու նույնիսկ անհրաժեշտ բան::think
հակառակը Ֆոտոն ջան, սուտը կանխում է պատերազմը, օրինակ… ասում են դուրս արի գրավյալ տարածքներից… եթե ճիշտն ասես, այսինքն "ոչ" պատերազմ է սկսելու, բայց որ ասում ես "այո"(սուտ) պատերազմ չի սկսում…
…ստին սահման չկա, ինչպես որ ազնվությանը… ստի շնորհիվ է որ ճիշտը կա…
Դա էլ մի տարբերակ է:
Բայց մյուս կողմից էլ ասում ես ՝ գալիս եմ լավություն անեմ, քեզ փրկեմ, գնում ավերում ես, էլի ասում ես քեզ փրկել եմ, բայց մեկ ա արդեն սպանել ես բոլորին: Ու էդ եղավ ազնիվ մարդ չէ՞:
… ստի շնորհիվ է որ ճիշտը կա…
Ճշտից վախենալու պատճառով է, որ սուտը կա: Ստի շնորհիվ չի կարող ճիշտը լինել: Ճիշտը կլինի, եթե նույնիսկ սուտը չլինի, բայց եթե սուտը կա, ճիշտը թեեւ չի վերանում, բայց չենք տեսնում:
Ճշտից վախենալու պատճառով է, որ սուտը կա: Ստի շնորհիվ չի կարող ճիշտը լինել: Ճիշտը կլինի, եթե նույնիսկ սուտը չլինի, բայց եթե սուտը կա, ճիշտը թեեւ չի վերանում, բայց չենք տեսնում:
ստի շնորհիվ է որ ճիշտը կա… համամիտ եմ այս մտքի հետ:
Որ չլինի սուտը ինչպես ենք տաբերելու սուտը ճշտից՞
Mephistopheles
24.05.2010, 21:48
Ճշտից վախենալու պատճառով է, որ սուտը կա: Ստի շնորհիվ չի կարող ճիշտը լինել: Ճիշտը կլինի, եթե նույնիսկ սուտը չլինի, բայց եթե սուտը կա, ճիշտը թեեւ չի վերանում, բայց չենք տեսնում:
սուտն է արժևորում ճշմարտությանը… ինչպես մահը՝ կյանքը
Ուլուանա
24.05.2010, 22:01
ստի շնորհիվ է որ ճիշտը կա… համամիտ եմ այս մտքի հետ:
Որ չլինի սուտը ինչպես ենք տաբերելու սուտը ճշտից՞
:)) Էդ դեպքում տարբերելու կարիք էլ չի լինի։ ;)
մյուս կողմից…
սուտը մարդու երևակայության աղբյուր է: ճիշտը նույնպես մարդու երևակայության աղբյուր է:
ու դժվար է ասել, թե որ մի երևակայություն է ճիշտ:
ու շատ դժվար է ասել, թե ճիշտը որն է:P ;)
Mephistopheles
25.05.2010, 01:24
մյուս կողմից…
սուտը մարդու երևակայության աղբյուր է: ճիշտը նույնպես մարդու երևակայության աղբյուր է:
ու դժվար է ասել, թե որ մի երևակայություն է ճիշտ:
ու շատ դժվար է ասել, թե ճիշտը որն է:P ;)
արդյունք երևի ինկատի ունես չէ՞ Դիվ
Դե մեզանից յուրաքանչյուրը պետք եղած դեպքում մի անկրկնելի սուտ կհորինի. Ինձ համար ավելի կարևոր արժեքներ կան քն ստելը. Առանց ոչ մեկին վիրավորելու կուզեի ասել, որ շատերը իրենց հրեշտակներ են ներկայացրել իրենց գրածներով. Չնայած բոլոր գրառումները չէ, որ կարդացել եմ. բայց ինչևէ հարցին խորքային նայելու դեպքում պարզ ու ակնհայտ մի փաստ կա մեզանից յուրաքանչյուրը ստում ա ամեն օր, ուղակի ֆորմատներն են տաարբեր. Դե սկսած շոր հագնելուց, որը հանգիստ կարող եմ դիտարկել որպես թերությունները ծածկելու միջոց` այսինքն սուտ. Դե մեր ազգին բնորոշ ա հնուց եկած ու մեր պապերի արյունով մեզ անցած դատավորի ունակությունները. մենք դատում ենք բոլորին, փորձելով չհասկանալ ոչ մի բան.
արդյունք երևի ինկատի ունես չէ՞ Դիվ
Բարդ հարց ես տալիս. Մեֆ: էն իմաստով որ դրա մասին չեմ մտածել հլա:
ես ինկատի ունեի ավելի ընդանուր, գլոբալ… ինչ որ ասում ենք "ճիշտ ա": օրինակ, որ ասում ենք քիթը ունի այսինչ ֆորման: իսկ կարող ա քիթ քառակուսի՞ ա /ինչ որ մեկի պատկերացմամբ/, ու դա՞ է ճիշտը: իսկ մեր աչքերը ու մյուս զգայական օրգանները սխալ ինֆո են մեզ փոխանցում :
Mephistopheles
25.05.2010, 02:20
Դե մեզանից յուրաքանչյուրը պետք եղած դեպքում մի անկրկնելի սուտ կհորինի. Ինձ համար ավելի կարևոր արժեքներ կան քն ստելը. Առանց ոչ մեկին վիրավորելու կուզեի ասել, որ շատերը իրենց հրեշտակներ են ներկայացրել իրենց գրածներով. Չնայած բոլոր գրառումները չէ, որ կարդացել եմ. բայց ինչևէ հարցին խորքային նայելու դեպքում պարզ ու ակնհայտ մի փաստ կա մեզանից յուրաքանչյուրը ստում ա ամեն օր, ուղակի ֆորմատներն են տաարբեր. Դե սկսած շոր հագնելուց, որը հանգիստ կարող եմ դիտարկել որպես թերությունները ծածկելու միջոց` այսինքն սուտ. Դե մեր ազգին բնորոշ ա հնուց եկած ու մեր պապերի արյունով մեզ անցած դատավորի ունակությունները. մենք դատում ենք բոլորին, փորձելով չհասկանալ ոչ մի բան.
Խի՞… ես կյանքում սուտ չեմ խոսացել… ես մենակ ճիշտն եմ ասում
Mephistopheles
25.05.2010, 02:22
Բարդ հարց ես տալիս. Մեֆ: էն իմաստով որ դրա մասին չեմ մտածել հլա:
ես ինկատի ունեի ավելի ընդանուր, գլոբալ… ինչ որ ասում ենք "ճիշտ ա": օրինակ, որ ասում ենք քիթը ունի այսինչ ֆորման: իսկ կարող ա քիթ քառակուսի՞ ա /ինչ որ մեկի պատկերացմամբ/, ու դա՞ է ճիշտը: իսկ մեր աչքերը ու մյուս զգայական օրգանները սխալ ինֆո են մեզ փոխանցում :
Դիվ ջան, քիթ ոչ-քառակուսի, քիթ կոր, որովհետև եթե քիթ քառակուսի, ապա քթի վրա հանգիստ արաղի բաժակ կդեինք…
Դիվ ջան, քիթ ոչ-քառակուսի, քիթ կոր, որովհետև եթե քիթ քառակուսի, ապա քթի վրա հանգիստ արաղի բաժակ կդեինք…
ու ստեղ ծագում ա մյուս հարցականները, Մեֆ:
օրինակ: իսկ արդյոք՞ արաղի բաժակը բաժակ ա: միգուցե արաղի տակառ՞ ա: ու ընդանրապես ճիշտ ա՞ որ դա արաղ ա, միգուցե լիմոնադ ա, կամ միգուցե սկի՞ հեղուկ նյութ չի, այլ պինդ մարմին ա :think
ես լրիվ լուրջ եմ խոսում ;)
Խի՞… ես կյանքում սուտ չեմ խոսացել… ես մենակ ճիշտն եմ ասում
մի հատ օրինակ կյանքից:
ասենք, գերմանացիները հարձակվում ու գրավում են ձեր տունը, ու պարանով քեզ կապում ու հարցնում են.
- Ձեր տան պադվալում կոմունիստ կա՞ թե չէ:
իսկ ձեր պադվալում, դու պատսպարել ու խնամում ես կոմունիստ Վասիլիին:
ու դու ոնց՞ կվարվես: ճիշտը կասես՞ թե կստես:
սուտն է արժևորում ճշմարտությանը… ինչպես մահը՝ կյանքը
Ըհը՛: Համեմատությունը հնչուն է, բայց, իմ կարծիքով, ոչ ճիշտ: Մարդն է արժեւորում ճշմարտությունը կամ սուտը հորինելով՝ կորցնում այն: Իսկ այն, թե մեր երեւակայության աղբյուրն է, չի խանգարում մեր երեւակայության արդյունքում ձեւավորված ու ընդունված չափանիշներով՝ որոշել ճիշտը, ու ճիշտը մի հատ է:
Իմ կարծիքով սուտն էլ իր դրական դերը ունի մարդու կյանքում, անհնար է, որ որևէ մեկը սուտ խոսացած չլինի...
Եթե պետք է սուտ խոսել ճշմարտությունը պահպանելու համար ապա դա սուտ չե...
Նայած մարդ ինչ արդյունքի է սպասում, եթե սուտը վնասելու է մի ինչ որ մեկին, դա լավ չի, դա սրիկայություն է, եթե օգնելու է ապա գերազանց է...
Երբեմն բժիշկը խաբում է հիվանդին, նրան օգնելու համար, երբեմն հակառակը...
մոտ 1 տարի աշխատում էի մի մարդու մոտ, ով մեր լեզվով ասած ՀԱՎԱՏԱՑՅԱԼ ԷՐ. Սկզբից հիացմունքս մեծ էր, երբ հասկացա, որ ես գործ ունեմ մի մարդու հետ ով չի ստում, այսինքն աշխատավարձիս հետ տալու չտալու հետ խնդիրներ չեմ ունենա. Մի որոշ ժամանակ անց, երբ ավելի լավ ճանաճեցի այս մարդուն հասկացա, որ իր առավելությունը աչքիս չի երևում. Նախ << Ռասսայական խտրականություն>> էր դնում հավատացյալ և <<մահկանացու>> աշխատողների մեջ.ամեն ինչ անում էր , որ ինձ հավատացյալ դարձնի կամ էլ դուրս հանի. իսկ հետո գնալով գործս դառավ գլխացավանք. նենց որ մարդս մարդ լինի. թե չէ սուտ մուտ սաղ սուտ ա.
Հ.Գ. Իսկ այնքան էլ գովելի չի , որ սուտ չես խոսում,. իսկ փորձը ցույց ա տալիս որ երեխաների մեջ ամենաշատը ստում են համեմատաբար խելացի երեխաները.
Դու դեռ չես ստում? սկսիր հենց հիմա.;)
... իսկ փորձը ցույց ա տալիս որ երեխաների մեջ ամենաշատը ստում են համեմատաբար խելացի երեխաները.
Ես ինչ հիշում եմ ինձ մինչև 6-7 տարեկան միշտ ստում էի: Էն որ ասում են բերանը բացվում ա, ստի տոպրակն էլ հետը իմ մասին էր :D:D:D Ամենահետաքրքիրն այն էր, որ ես էտ մտածված չէի անում հեչ: Մի բան պատմում էի սկզբից մինչև վերջ սուտ էր: Չգիտեմ ինչից էր, բայց մտածում եմ երևակայությունս շատ էր մտքիցս առաջ ընկնում... Հետո ընկերներս համարյա բոլորն էլ գիտեին, որ սաղ պատմածներս, ասածներս սուտ ա, բայց սուսուփուս հավատում էին :D
Հետո մի օր սուտ ասացի ու գնացի ծնունդի, բայց այս անգամ սուտս իսկապես ինքնապաշտպանության միջոց էր. հարևաններս էնքան էին իմ ներկայությամբ ընկերւհուս մայրիկից բամբասել, որ ես էլ մտածեցի խաբեմ ու ասեմ, որ ուրիշի ծնունդն եմ գնում.... նույն օրը դե բացահայտվեց ու մինչև հիմա մամայիս փորձում եմ ապացուցել, որ ես իսկապես պաշտշանվելու համար եմ խաբել, մեկ է այդ օրվա տպավորությունը մինչև կյանքիս վերջ կհիշեմ...
Կարևոր չի ինչի համար ես ստում, մեկ է բացահյտվելիս ինքը էնքան ցավ ա պատճառելու երկու կողմին էլ, որ ավելի լավ ա դառը ճշմարտությունը, գոնե մի քիչ քաղցրացրած ձևով ;)
Այսօր մի փոքր պատմություն հիշեցի կապված իմ չստելու վերաբերյալ: Ուրեմն մի օր դասի չէի գնացել հաջորդ օրն ուսուցիչս հարցրեց ինչու չէիր եկել ասացի տրամադրություն չունեի :D էս ուսուցիչս զարմացավ և ասաց հաջորդ անգամ նման բան չկրկնվի: :D
Շատ հաճախ մեր շրջապատը մեզ սովորեցնում է ստել և մենք ստում ենք քանի որ մեզ շրջապատող շատ մարդիկ հոգեբանորեն լավ չէն հասկանում ,եթե մենք միշտ ճիշտը ասենք շատ հնարավոր է, որ նրանք մեզ չհասկանան կամ մեղադրեն կամ ճնշեն,ջղայնանան մեզ վրա և այլն,որ այս ամենը չլինի մարդիկ սկսում են նման դեպքերի ժամանակ ստել: Շատ մարդիկ նաև ստում են վախից ելնելով: Ի դեպ ես ստին և երբեմն սուտ խոսացող մարդկանց բացասական չեմ վերաբերվում և չեմ մեղադրում նրանց ,որ ինչ որ պահերի ստում են: Շատ մարդիկ կան որոնք առանց հասկանալու դիմացինին ամոթանք են տալիս և էլ չէն վստահում այն մարդուն ով իրենց ստել է, բայց մոռանում են որ պետք եղած դեպքերում իրենք էլ են ստել: Մենք հաճախ հենց ինքներս էլ սովորեցնում ենք մեր դիմացինին ստել: Եթե մենք փորձենք հասկանալ մեր դիմացինին և մեր դիմացինը մեզ ապա շատ հնարավոր է,որ ոչ մենք կստենք ոչ էլ մեր դիմացինը:
Disturbed Guy
12.02.2011, 22:34
սխալ կլինի ասել թե կա ինչ որ մեկը որ չի ստում ես իրոք կստեմ որ կասմե չեմ ստում :) իմ մոտ էռ ստացվումա շատ լավ դե հա սուտը ինքդ քեզ կամ մոտիկներիդ պաշտպանելու համարա եթե տենց չլիներ չեինք ստի անընդհատ (իմ մասինա խոսքը) համել գիտնականները ասում են 2-3 տարեկանում ստել սկսող երեխաները լավ շատ լավ լոգիկա ունեն ես ել հենց այդ դեպքերց եմ ու կյանքում չեմ մտածել որ պահին ու ոնց խաբեմ ետ ինքնաբերաբար ա ստացվում:oy;)
Ես էլ եմ ստում եթե դրա կարիքը լինում ա...չեմ ասում որ միշտ, բայց ստում եմ... բայց երբեք չեմ ստում այն դեպքում երբ գիտեմ որ կարող եմ ինչ որ մեկին դրանով վիրավորել ու վնասել: Խորհուրդ չեմ տա ստել այդպիսի դեպքերում.....
eduard30
13.02.2011, 18:01
Եթե մտածված խոսես եբեք չես ստի:
Disturbed Guy
14.02.2011, 00:31
հենց էտա ստելու համար ա մտածել պետք իսկ իրականությունը ասելը իրենից մեծ դժվարություն չի ներկայացնում իսկ այ ստելը շատ անգամներ մեզ փրկում է չստելը ՄԵԿ ՄԵԿ էլ վտանգավորա ;)
eduard30
14.02.2011, 01:47
հենց էտա ստելու համար ա մտածել պետք իսկ իրականությունը ասելը իրենից մեծ դժվարություն չի ներկայացնում իսկ այ ստելը շատ անգամներ մեզ փրկում է չստելը ՄԵԿ ՄԵԿ էլ վտանգավորա ;)
Ուրեմն ուզում ես ասես վախկոտն է ստում, և դա լավ՞ է քո կարծիքով:
Disturbed Guy
14.02.2011, 01:59
ես էտ վախկոտություն չեմ համարում էտ վախենալ չի վախկոտները շատ հազվադեպ են ստում վախկոտների համար ավելի հեշտ ա ճիշտն ասել ու պրծնել ամեն ինչից էտ ռիսկի հարցա խաբողը պետքա կարանա իրա յուրաքանչյուր ասած ստի տակից դուրս գալ :)
Mephistopheles
14.02.2011, 02:20
Ըհը՛: Համեմատությունը հնչուն է, բայց, իմ կարծիքով, ոչ ճիշտ: Մարդն է արժեւորում ճշմարտությունը կամ սուտը հորինելով՝ կորցնում այն: Իսկ այն, թե մեր երեւակայության աղբյուրն է, չի խանգարում մեր երեւակայության արդյունքում ձեւավորված ու ընդունված չափանիշներով՝ որոշել ճիշտը, ու ճիշտը մի հատ է:
փաստն է մի հատ, իսկ ճիշտը կարող է լինել բազմաթիվ… ճիշտն իր մեջ կրում է արդարության գործոնը, իսկ արդարությունը դա մարդկային կատեգորիա է՝ արժեհամակարգային… սուտը դա շահատիտական նպատակներով փաստի աղավաղում է կամ կոծկում…
eduard30
14.02.2011, 02:34
ես էտ վախկոտություն չեմ համարում էտ վախենալ չի վախկոտները շատ հազվադեպ են ստում վախկոտների համար ավելի հեշտ ա ճիշտն ասել ու պրծնել ամեն ինչից էտ ռիսկի հարցա խաբողը պետքա կարանա իրա յուրաքանչյուր ասած ստի տակից դուրս գալ :)
Ինչ՞ ինկատի ունես այս բառերը ասելիս (վախկոտները շատ հազվադեպ են ստում վախկոտների համար ավելի հեշտ ա ճիշտն ասել ու պրծնել ամեն ինչից)
Mephistopheles
14.02.2011, 02:38
Ինչ՞ ինկատի ունես այս բառերը ասելիս (վախկոտները շատ հազվադեպ են ստում վախկոտների համար ավելի հեշտ ա ճիշտն ասել ու պրծնել ամեն ինչից)
Ինձ թվում է վախկոտները ոչ թե ճիշտն են ասում որ պրծնեն ամեն ինչից, այլ ասում են այն ինչ նրան ստիպողներ/տանջողներն են ուզում լսել… սա ստախոս/ճշմարտախոսի հետ կապ չունի… դրա համար էլ ասում են որ տանջելով սովորաբար ստանում ես քեզ ձեռնտու պատասխան/ինֆորմացիա այլ ոչ թե ճշմարտությունը…
Leo Negri
20.02.2011, 17:21
Ինձ թվում է վախկոտները ոչ թե ճիշտն են ասում որ պրծնեն ամեն ինչից, այլ ասում են այն ինչ նրան ստիպողներ/տանջողներն են ուզում լսել… սա ստախոս/ճշմարտախոսի հետ կապ չունի… դրա համար էլ ասում են որ տանջելով սովորաբար ստանում ես քեզ ձեռնտու պատասխան/ինֆորմացիա այլ ոչ թե ճշմարտությունը…
Այդպես չէ: Տանջելու իմաստը նրա մեջ չի, որ ցավի ու տանջանքների վախը ստիպի մարդուն ամեն ինչ ասել` նամանավանդ եթե մարդ ամուր կամք ունի:
Տանջելուց տեղիա ունենում էրկու բան:
1. ուժեղ պսիխոֆիզիկ ցավի ազդեցության տակ զոհը դադարումա վերահսկել սեփական մարմինը, ու նույնիսկ եթե ստումա, չի կարող բավականաչափ լավ թաքցնել սեփական սուտը: Ասելա թե զոհի ռեակցիաներից փորձառու տանջողները շատ հեշտ կարդում են, ստումա թե չէ:
2. շատ ուժեղ ցավի ազդեցության տակ որոշակիորեն վնասվումա պսիխիկան, ու մարդ ուղղակի չի կարողանում սուտ հորինել, ինչպես նաև լռել:
Այդ է պատճառը, որ նույնիսկ եթե մարդ տալիսա ողջ ինֆորմացիան տանջելուց առաջ, հաճախ մեկա մի կռուգ տանջում են` ուղղակի վերստուգելու համար, ճիշտ էր ասել թե չէ:
Բարդ հարց ես տալիս. Մեֆ: էն իմաստով որ դրա մասին չեմ մտածել հլա:
ես ինկատի ունեի ավելի ընդանուր, գլոբալ… ինչ որ ասում ենք "ճիշտ ա": օրինակ, որ ասում ենք քիթը ունի այսինչ ֆորման: իսկ կարող ա քիթ քառակուսի՞ ա /ինչ որ մեկի պատկերացմամբ/, ու դա՞ է ճիշտը: իսկ մեր աչքերը ու մյուս զգայական օրգանները սխալ ինֆո են մեզ փոխանցում :
էդ Կանտը քեզնից շուտ էր ասել:))
էդ Կանտը քեզնից շուտ էր ասել:))
Թե՞ Դեկարտը: :think
Yellow Raven
20.02.2011, 22:46
էդ Կանտը քեզնից շուտ էր ասել:))
Թե՞ Դեկարտը: :think
Դեկարտը:)
Կանտը հակառակվումա Դեկարտի <<Մտածում եմ, ուրեմն գոյություն ունեմ>> հայտնի խոսքին;)
Թե՞ Դեկարտը: :think
Կանտը,նկատի ունեմ ինքնին իրեր և իրեր մեզ համար դրույթը.քիթը տվյալ որոշակի ձև ունի միայն մեզ համար
յոգի
Եթե պետք է սուտ խոսել ճշմարտությունը պահպանելու համար ապա դա սուտ չե...
Սա արդեն նոր փիլիսոփայություն է:
Իսկ ես հիշեցի Անդրանիկ Օզանյանի խոսքը “Ստել նշանակում է հայհոյել ճշմարիտը”
եթե ասում եմ թե ստում եմ որ ինքնապաշտպանվեմ, դա նշանակումա, որ վսյո ժե ստում եմ որ ինքնապաշտպանվեմ:(
Վստա՛հ եմ, բոլորս էլ հայտնվել ենք նման իրավիճակում: Ե՛ս բազու անգամ, հարցը նրանումն է --ինչն է պատճառը: