Ոչ առանց Աստծո

[Sambitbaba]

1. ԽՆՁՈՐՆԵՐԻ ՀՈՐ ՄԻՏՔԸ


Այն խնձորների Հայրը բևեռել է հայացքը
Իր Երկնային Այգուն.
Տարօրինակ հայացք է
Երկնային Հոր հայացքը:
Այն խնձորների Հորը լսելի է նույնիսկ
արմատների լուռ շարժումը երազում,
Եվ նաև ձմռան շարժումը
դեպի գարուն:

Բ.Գրեբենշչիկով - "Խնձորների հայրը"

1

Եվ Նրա սերը սահման չունի:
Սահման չունի մեր Երկնային Հոր սերը:
Եվ նայում է Նա Իր սիրով անսահման
Իր Այգու խնձորենուն և Այգուն Եդեմական:


Այն խնձորների Հայրը ձայն է լսում Այգում,
հարազատ մի ձայն.
Նշանակում է,
բոլորն այստեղ են:
Այն խնձորների Հայրը բոլորին խնդրում է
զբաղեցնել իրենց տեղերը
Իրենց տարիքի
և պաշտոնի համաձայն:


Այստեղ են. Ադամ Առաջինը,
Ադամ Միակը, Ադամ Աստվածածինը,
Այսինքն, Ադամից բացի
առայժմ դեռ ոչ ոք չկա, որ լինի ներկա:
Ադամ Առաջինն ասում է
Ադամ Միակին և Ադամ Աստվածածնին,
Որ խնձորների Հայրն իրեն մի բան ասաց,
բայց ինքը ոչինչ չհասկացավ:



Այն խնձորների Հայրը,
անսահման սիրով լիքը լցված
և ժպտամիտ նայում է
Իր Աստվածածին, միակ
և առաջնեկ Ադամ որդու վրա.
Ի՜նչ հիասքանչ որդի է նա
և որքա՜ն հարազատ:

Բայց միայնակ է որդին,
Ադամն այդ հիասքանչ,
Աստվածն այդ մարմնացած:
Ջահելն այդ, Ադամ - էությունը
դեռ չի զգում
իր ամբողջականությունը,
Եվ հարկ է, որ նա
սովորի, ճանաչի և հասկանա:


Հիմա էլ, տես, ինչպես,
կանգնել Դրախտի մեջ,
առանձնացրել է իրեն Եդեմական Այգուց,
Կարծում է, թե հյուր է այստեղ,
այս Այգում Եդեմական;
Աստված նայում է ժպտամիտ
որդուն իր անդրանիկ.
Հայրը նայում է որդուն
Եվ չի կարող տարբերել
որդուն Հորից՝ Աստծոց:

Բայց միայնակ է որդին,
սիրելի Ադամը,
Եվ ամբողջ այս
երջանկության ծանրությունը
չի կարող իր ուսերին տանել:
Մի օգնական է հարկավոր
Հոր սիրելի, միակ որդուն,
Որ օգնի հասկանալ
Հոր միտքը առաջին,
Որ Հոր տված անսահման
երջանկությունը
հանձն առնի Ադամի հետ բաժանել:

2.

Երկա՜ր-երկա՜ր ճամփա անցավ
այն միտքը ծնված,
քանի դեռ կհասկանար,
Որ հարկ է բարձրացնել
կնոջ այդ նոր ծնված
թարթիչները երկա՜ր-երկա՜ր:


Հեզության ակունքը
իրենց մեջ խորտակած
աչքերն այդ անծայրածիր,
Հավերժական սիրո
մարտկոցները երկու -
ջերմության աղբյուրները


Ընդգրկեցին իրենց
հոգու անհատակության մեջ,
մտքի անեզրության մեջ
Իրենց արտասովոր,
կերտող և շինարար այդ Հոր
անսահման սերը:


Հետո թեքվեց
հայացքն այդ իմաստնացած
դեպի Հորից իրեն տրված ընկերը,
Որը քնած էր դեռ,
այդ վիրահատությունից հոգնած -
կորցրած իր մի զույգ կողոսկրները:


Տեսավ ու զմայլվեց,
տեսավ և հիացավ:
Գետնից պոկեց իր նազելի իրանը,
Հենված ձախ արմունկին,
Երկա՜ր – երկա՜ր նայեց,
թե ինչպես է արթնանում Ադամը:



3.

Կնոջ երկար մազերը կախվեցին
քնած Ադամի դեմքի վրա
Եվ անզգուշորեն խառնվեցին
գոցված կոպերի հանգստությանը:
Եվ թավշե կուրծքն էլ ծանրացավ
քնած Ադամի սրտի վրա`
Սրտի զարկերին ուժ տալով այնքան,
որ քնած Ադամը - արթնացավ:

Եվ բացեց Ադամն իր աչքերը`
այդ անծանոթ հպումից առաջացած
մի ինչ-որ նոր զգացումից վախեցած:
Եվ առաջին բանը, դա երկար
և շիկահեր մազերի ալիքներն էին,
որ տեսան աչքերն այդ զարմացած:

ՈՒ կառչելով այդ շիկահեր ալիքներից,
հևիհև վեր մագլցեց Ադամի հայացքը -
Տեսնելու, թե ու՞ր են տանելու իրեն
ալիքներն այդ հրաշք, -
ՈՒ հանկարծ մի անեզր ծով տեսավ
իր վրա խոնարհված կնոջ աչքերի մեջ,
Եվ այդ անհատակ ծովի մեջ
չխորտակվել չկարողացավ:


4.

- Ո՞վ ես դու, - երկյուղով հարցրեց Ադամը:
Ասաց խոսքերն այս ու... կարծես թե քարացավ:
Չէ որ սա առաջին անգամն էր, որ խոսեց Ադամը,
նա խոսեց ու ձայնից իր վախեցավ:

Իսկ քիչ անց այդ վախը վերածվեց
հետաքրքրության, և Ադամը շշմած
Կրկնեց նույն հարցը. "Ո՞վ ես դու",..
հիմա ասես թե ինքն իրեն, զարմացած:

Բայց միայն Ադամը չէր Այգում Եդեմական,
որ վախեցել էր իր ձայնից, -
Ադամի վրա խոնարհված կինն էլ գոչեց "Ա՜-ա՜-ա՜..."
և վախեցած հետ քաշվեց Ադամից:
Եվ այդ "Ա"-ն արտահայտված`
աստվածային հոգու ձայնն էր,
Որ, առաջին անգամ լսված, -
ընդգրկեց Այգին և ամբողջ Տիեզերքը:

Հայր -Աստվածն այն խնձորների
և այս նորաստեղծ մարդկանց,
Գոհացավ առաջին շփումից
Իր երկու առաջնեկ զավակների.
Մտադրությունն Իր խորամանկ`
Ֆի-զի-կա-կա-նա-ցրած
Մի գալար սարքեց ու փաթաթեց
այն խնձորենու բնին:

Քնաթաթախ Ադամը վեր կացավ
ու նստեց իր դեմ նստած կնոջ դիմաց:
Երկա՜ր –երկա՜ր նայեց նրան ու չը-ձանձրացավ:
Երկա՜ր նայեց ու այդպես էլ մնաց հմայված:
Եվ այստեղ մեր Հայրը օրենսդրեց,
որպեսզի հետաքրքրությունը միշտ հաղթի վախին:
Եվ Ադամն իր հարցն ուզած-չուզած կրկնեց,
զգուշորեն դիպչելով կնոջ ուսին:

- Ես Ադամն եմ, - նա ասաց:
- Իսկ դու՞... Ո՞վ ես դու:-
Եվ կինն այդ երկրորդ անգամ "Ա՜ -ա՜-ա՜" ճչաց,
վախեցած հպումից Աստծո որդու:

Երկրորդ "Ա"-ն` դա միտքն էր Հայր Աստծո,
որ կնոջ մեղրահոս շուրթերից դուրս պրծավ:
Եվ Այգին ու Տիեզերքը լցվեցին մտքով,
և Աստծո արարումն ամբողջ իմաստնացավ:
Իսկ Աստված գոհ մնաց Իր մտքից,
հիացավ ծրագրով Իր նորաստեղծ,
Եվ մարմնացրած Իր երկրորդ գալարն էլ
խնձորենու բնին փաթաթեց:

Այն երկուսը դեռ զննում էին իրար,
դեռ փորձում էին իրար ճանաչել:
Երբ կնոջ առաջին վախն անցավ,
ձեռք տվեց Ադամին նա զգուշորեն:
Ձեռք տվեց Ադամի մազերին,
այտերով զգուշորեն իջավ ցած:
Երբ հասավ այր-մարդու կրծքերին`
կրծքերին իր նայեց զարմացած:


Եվ Ադամն էլ կնոջ հետ միասին
սովորում էր իր մարմինը գիտակցել:
ՈՒ երբ կնոջ մատներն ավելի ցած սահեցին`
երկյուղած այդ հպումից` նա "Ա՜-ա՜-ա՜" գոչեց:

Եվ այդ "Ա"-ն ծնունդ տվեց զգացմունքին,
և Աստծո արարումն արթնացավ:
Եռյակով այս. զգացմունքի, հոգու, մտքի,
արարումն այդ ամբողջականացավ:
Եվ Աստված գոհ մնաց արդյունքից:
Եվ մարդկանց նոր փորձից հիացած`
Սիրելի Իր խնձորենու բնին
մի գալար էլ փաթաթեց մարմնացրած:


- Ա, - կրկնեց նորից այդ կինը`
դնելով իր ձեռքը իր կրծքին:
Ասաց. "Ադամ", - ցույց տալով Ադամին էլ
ու մոտեցավ, նորից նստեց նրա կողքին:

- Ադամ և Ա՞, - հարցրեց Ադամը:
Այդ ժամը նրանց ճանաչման ժամն էր:
ՈՒ կինն էլ նորից կրկնեց քանի անգամ.
"Ադամ և Ա, Ադամ-և-Ա, Եվ-ա-Ադամ":
- Եվա-Ադամ,- կրկնեց Ադամը: - Ադամ, Եվա:
Եվա, Եվա, Եվա,- կրկնեց:- Եվա, Եվա:-
Քանի անգամ որ կրկնեց նա անունը նրա,
այնքան նոր գույներ կամար կապեցին երկուսի վրա:



5.

Եվ աշխարհը լցվեց գույներով:
Տիեզերքն էլ անչափ հարստացավ:
Խոսքերով, գույներով և ձայներով
Աստծո միտքն էլ երանգ ստացավ:

Ավարտվեց արարման սիմֆոնիան`
առաջինը համայն աշխարհում:
Եվ տեսավ Տեր-Աստված, որ միայն
փորձն է Աստծոն բացահայտում:

Հասկացավ, որ ճիշտ էր այդ միտքը`
բազմանալ Իր զավակների մեջ:
Նա տեսավ, որ զավակն էլ, դա` Ինքն է,
նայեց նրանց և Իրենով զմայլվեց:

Ցանկացավ ավելի բազմանալ
և Իր փորձն էլ բազմապատկել:
Տեսնել Ինքն Իրեն, հիանալ
Իր զավակների զավակների մեջ էլ:

Մեծագույն հաճույքով լպստեց
երկսայրի Իր լեզուն մարմնացած,
Խնձորենուց երկու խնձոր պոկեց,
զգուշորեն ծառից սողաց ցած:

Ադամն ու Եվան իրարով կլանված,
ինչ խոսք, որ չէին տեսնում ուրիշ ոչինչ:
Հայրը մոտեցավ նրանց աննկատ.
Հայրը - սիրով լի և Հայրը - Արարիչ:

Նայեց Հայրը նրանց, Իր զավակներին,
Իր զավակներով հիացավ և օրհնեց:
ՈՒ նրանց ոտքի տակ, ժպտերես, աննկատ
իմացության այն երկու խնձորները գլորեց:

...Եվ սկսվեց...

[Արամ]

Հարգելիս Հարցազրույց Աստծո հետ թեմայում վերջին գրառումտ ես որակում եմ ուղղակի որպես ՊՌ, իսկ ստեղծագործությունը մինչև վերջ չեմ կարդացել առաջին 7-8 տողից հետո ցանկություն չառաջացավ շարունակելու:

[Sambitbaba]

Հարգելիս Հարցազրույց Աստծո հետ թեմայում վերջին գրառումտ ես որակում եմ ուղղակի որպես ՊՌ, իսկ ստեղծագործությունը մինչև վերջ չեմ կարդացել առաջին 7-8 տողից հետո ցանկություն չառաջացավ շարունակելու:

Չնայած չգիտեմ, թե ինչ է նշանակում ՊՌ, բայց այնուամենայնիվ շնորհակալություն գնահատականիդ համար: Մի բան հասկանալի չէ. բանաստեղծությունը չես կարդացել, բայց ՊՌ-ն այստեղ ես տեղադրել : Ինչու՞:

[*e}|{uka*]

:bl Հոգեցնդաբանություն- կներեք շատ անկեղծ կարծիքիս համար: :( :pardon

[Արամ]

Չնայած չգիտեմ, թե ինչ է նշանակում ՊՌ, բայց այնուամենայնիվ շնորհակալություն գնահատականիդ համար: Մի բան հասկանալի չէ. բանաստեղծությունը չես կարդացել, բայց ՊՌ-ն այստեղ ես տեղադրել : Ինչու՞:
Ուրիշ կերպ գրածս կնշանակեր, որ դու հորինել ես երգերի բառերը գրելու պատմությունը, որ մարդկանց հետաքրքրի մտնեն ստեղ և կարդան:
Իհարկե կներես, բայց իմ կարծիքն է ու յավնի տենց է երևում:

[Sambitbaba]

:bl Հոգեցնդաբանություն- կներեք շատ անկեղծ կարծիքիս համար: :( :pardon

Ոչինչ, սիրելիս, սկզբում միշտ էլ այդպես է: Երբ մեկը հանկարծակի ոտքդ տրորում է, քո առաջին միտքը` նրան ապտակելն է: Իսկ երկրորդը` մտածում ես. միգուցե այդ ե՞ս էի ոտքս սխալ տեղ դրել...

[einnA]

Sambitbaba ջան, պետք չէ հուսահատվել: Փշերով մի քիչ եղավ ես գրառումները, բայց դու նորմալ ընդունի ու փորձի հակառակն ապացուցել, մենակ հուսալքվել չլինի :)

[*e}|{uka*]

Ոչինչ, սիրելիս, սկզբում միշտ էլ այդպես է: Երբ մեկը հանկարծակի ոտքդ տրորում է, քո առաջին միտքը` նրան ապտակելն է: Իսկ երկրորդը` մտածում ես. միգուցե այդ ե՞ս էի ոտքս սխալ տեղ դրել...
Ոտքս չէ, ուղեղս տրորվեց՝ հատկապես մի քանի տուն կարդալուց: Երկրորդի հետ համաձայն եմ՝ ոտքս այստեղ չպետք է դնեի: :pardon

Անկեղծ կարծիքն էլ է կարծիք: :)

[Sambitbaba]

Ուրիշ կերպ գրածս կնշանակեր, որ դու հորինել ես երգերի բառերը գրելու պատմությունը, որ մարդկանց հետաքրքրի մտնեն ստեղ և կարդան:
Իհարկե կներես, բայց իմ կարծիքն է ու յավնի տենց է երևում:
Բորիս Գրեբենշչիկովը ռուսական մոտ 30 ամյա համբավ ունեցող "Ակվարիում" ռոք խմբի ղեկավարն է, խմբի համարյա բոլոր գործերի հեղինակը: Ճիշտ չէր լինի ասել, թե ես ազդված եմ նրանով, բայց մեր մտածելակերպը շատ է նման իրար: Երբեմն նրա գործերն ինձ գրելու թեմա են տալիս, ինչը որ տեղի ունեցավ այս անգամ էլ: Թյուրիմացությունից խուսափելու համար քեզ համար կտեղադրեմ այստեղ հատված այդ երգից:

Диск: «Любимые Песни Рамзеса четвертого» - год 1993

ОТЕЦ ЯБЛОК

Отец яблок пристально смотрит в Небесный Сад -
Странный взгляд.
Отцу яблок слышно движение корней во сне,
Зимы к весне.
Его любви здесь нет,
Его любовь - ей минус пятнадцать лет.
Она ждет за ветхим крылом,
За темным стеклом.

И ей бесконечно странно.

[Inana]

Սամբիթբաբա ջան իմ դուրը շատ է եկել Ձեր գրածը::hi:
Ես սիրում եմ, երբ Աստվածաշնչյան պատմությունները նորովի են մեկնաբանվում:

[Sambitbaba]

Sambitbaba ջան, պետք չէ հուսահատվել: Փշերով մի քիչ եղավ ես գրառումները, բայց դու նորմալ ընդունի ու փորձի հակառակն ապացուցել, մենակ հուսալքվել չլինի :)

Շնորհակալ եմ, einnA ջան: Փշերին մենք բոլորս էլ սովոր ենք` արդեն երկու հազար տարի: Այնպես որ ես լրիվ պատրաստ էի դրան, առանձնապես եթե հաշվի առնենք, թե ինչի մասին է խոսքը գնում:
Ապացուցելու համար կոնկրետ ինչ-որ բաներ են հարկավոր: Իսկ առայժմ կոնկրետ բաներ չկան. խայթոցներ են միայն: Եվ գիտե՞ս, թե ինչու՞:
Մարդու բնույթն է դա. եթե ցանկանում ես մի բան ընդունել` սկզբում հերքիր: "Մատյան Երանության" գրքում ասվում է. եթե ցանկանում ես ճանաչել, թե ինչ է Աստված` սկզբում ճանաչիր, թե ինչը Աստված չի:
Նորից. շնորհակալություն, և խոստանում եմ չհուսալքվել: Ճշմարիտն ասած, դրա ժամանակն էլ չկա:

---------- Ավելացվել է՝ 10:38 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 10:32 ----------


Ոտքս չէ, ուղեղս տրորվեց՝ հատկապես մի քանի տուն կարդալուց: Երկրորդի հետ համաձայն եմ՝ ոտքս այստեղ չպետք է դնեի: :pardon
Անկեղծ կարծիքն էլ է կարծիք: :)
ՈՒղեղը տրորվել չի կարող - այն ոսկորի մեջ է:
Իսկ անկեղծության համար - շնորհակալություն:

[Երվանդ]

Չկարողացա մինչև վերջ գնալ:pardon

[Ժունդիայի]

Մատյան Երանության գիրքն ինչ ուղղվածություն ունի, եթե դժվար չէ կմեկնաբանես՞: Առաջին անգամ եմ լսում....

Կանխավ շնորհակալոթյուն:


Թիվ մեկ գրառումն էլ հետաքրքիր էր, կարդացի որոշ հատվածներ:

[*e}|{uka*]

Շնորհակալ եմ, einnA ջան: Փշերին մենք բոլորս էլ սովորե նք` արդեն երկու հազար տարի: Այնպես որ ես լրիվ պատրաստ էի դրան, առանձնապես եթե հաշվի առնենք, թե ինչի մասին է խոսքը գնում:
Ապացուցելու համար կոնկրետ ինչ-որ բաներ են հարկավոր: Իսկ առայժմ կոնկրետ բաներ չկան. խայթոցներ են միայն: Եվ գիտե՞ս, թե ինչու՞:
Մարդու բնույթն է դա. եթե ցանկանում ես մի բան ընդունել` սկզբում հերքիր: "Մատյան Երանության" գրքում ասվում է. եթե ցանկանում ես ճանաչել, թե ինչ է Աստված` սկզբում ճանաչիր, թե ինչը Աստված չի:
Նորից. շնորհակալություն, և խոստանում եմ չհուսալքվել: Ճշմարիտն ասած, դրա ժամանակն էլ չկա:

Սամբիթբաբա չէի ուզում ձեզ վիրավորեի, ամենևին էլ օձ չեմ, անփուշ ոզնի եմ: :)):Կարծիքս էր, ջղայնացած էի: Իմ համար լուրջ չէր ձեր պոեզիան, եթե ընդունում եք, որ Աստված սեր է ու Աստծո անունն եք շոշափում...... կներեք բայց ձեր գրվածքում, ես մենակ Ադամի ու Եվայի ինտիմ կյանքից ինչ որ դրվագ տեսա: :)) Այսքանը:

[Sambitbaba]

Սամբիթբաբա ջան իմ դուրը շատ է եկել Ձեր գրածը::hi:
Ես սիրում եմ, երբ Աստվածաշնչյան պատմությունները նորովի են մեկնաբանվում:
Անչափ շնորհակալ եմ, սիրելի Ինանա:
Քանի որ գործը գրվել է իրոք որ անգիտակից մակարդակի վրա (չնաայած Արամի չհավատալուն ` իրոք այդպես է), ինձ շատ հետաքրքիր է լսել ուրիշների կարծիքները: Եթե ունեք ցանկություն` խոսեք այդ մասին, խնդրում եմ. ի՞նչը Ձեզ ավելի շատ դուր եկավ; ի՞նչն էր առավել հետաքրքիր...
Իսկ երբ փոթորիկները հանդարտվեն, ես ուրիշ գործեր էլ կտեղադրեմ "Ոչ Առանց Աստծո" բաժնում:

[Inana]

Անչափ շնորհակալ եմ, սիրելի Ինանա:
Քանի որ գործը գրվել է իրոք որ անգիտակից մակարդակի վրա (չնաայած Արամի չհավատալուն ` իրոք այդպես է), ինձ շատ հետաքրքիր է լսել ուրիշների կարծիքները: Եթե ունեք ցանկություն` խոսեք այդ մասին, խնդրում եմ. ի՞նչը Ձեզ ավելի շատ դուր եկավ; ի՞նչն էր առավել հետաքրքիր...
Իսկ երբ փոթորիկները հանդարտվեն, ես ուրիշ գործեր էլ կտեղադրեմ "Ոչ Առանց Աստծո" բաժնում:

Դուրս եկավ Եվա անվան ծագման պահը, հետաքրքիր տարբերակ է: Նաև դուրս եկավ այն միտքը, որ ոչ թե օձն է գայթակղել Եվային, այլ , որ Աստված ինքն է նրանց տվել ճանաչողության հնարավորությունը:
Կսպասեմ հաջորդ ստեղծագործություններին: Շնորհակալություն

[Sambitbaba]

Չկարողացա մինչև վերջ գնալ:pardon
Ոչինչ: Երբեմն առաջին անգամից դժվար է:
Երբ առաջին անգամ ձեռքս առա Պաուլո Կոելիոյի "Ալքիմիկոսը", մի երկու էջից դեն նետեցի: Բայց անցավ մի քանի օր...

Հ.Գ. Դու ասում ես, որ բոլոր ճամփաները դեպի կյանք են տանում: Համաձայն եմ:
Իսկ համաձա՞յն ես դու արդյոք, որ բոլոր ճամփաները ՔՈ դռնից են սկսվում...

[Երվանդ]

Ոչինչ: Երբեմն առաջին անգամից դժվար է:
Երբ առաջին անգամ ձեռքս առա Պաուլո Կոելիոյի "Ալքիմիկոսը", մի երկու էջից դեն նետեցի: Բայց անցավ մի քանի օր...

Հ.Գ. Դու ասում ես, որ բոլոր ճամփաները դեպի կյանք են տանում: Համաձայն եմ:
Իսկ համաձա՞յն ես դու արդյոք, որ բոլոր ճամփաները ՔՈ դռնից են սկսվում...

Հմմ էտ կարգի բան ես գրել փաստորեն:)), գլուխգործոց ես փաստորեն ստեղծել, որը պետք ա բազում բազմաթիվ անգամներ կարդալ հասկանալու համար:))

[einnA]

Sambitbaba շատ գովելի է, որ դուք վստահ եք ձեր ստեղծագործության արժեքավոր լինելու մեջ, բայց կարծում եմ այստեղ եք տեղադրել, որ կարծիքներ լսեք, այնպես չէ?
Ես անկեղծ եմ ասում, եթե կարդացի առաջին տողերը, հետո արդեն եթե շարունակեմ, ուրեմ ինչ-որ բան ասել է ինձ: Անկեղծ առաջին 3 տողերից չեմ շարունակել... գուցե հարցադրում անեք, թե ինչու ???

[Chuk]

Sambitbaba, խոսքեր չունեմ...
Անկեղծ ասած այս չարախոսների կարծիքները կարդալուց հետո ցանկություն անգամ չունեի կարդալու, կարծում էի, որ հերթական անտաղանդություն է (Ճիշտ են էլի ասում, որ սև փիառը լավագույն փիառն է), սակայն երբ կարդացի, որ Դուք Ձեր գործը համեմատել եք Պաուլո Կոելիոյի գրվածքի հետ, հասկացա, որ սոսկ հերյուրանք են բացասական խոսակցությունները, ընդամենը անտաղանդ մարդկանց՝ արժանավորի մասին չար նախանձով լցված խոսքեր: Մի հուսահատվեք, շարունակեք գրելը: Երկնային Հայրը Ձեզ մեծագույն շնորհքով է օծել: Ադամական ստեղծագործություն էր, եդեմական այգուց սերված: Բրավո՛՜՜՜:

[einnA]

Ժողովուրդ բայց եկեք համաձայնվեք, որ եթե անգամ մտածված ՊՌ չի (համոզված եմ, որ մտածված չի), ապա շատ լավ մուտք է ակումբ)))
Sambitbaba ջան բարի գալուստ:Ես առաջին դառը, առանց աղ ու հացի դիմավորումն էր, հետո լավ կլինի ;)

[Sambitbaba]

Մատյան Երանության գիրքն ինչ ուղղվածություն ունի, եթե դժվար չէ կմեկնաբանես՞: Առաջին անգամ եմ լսում....
Կանխավ շնորհակալոթյուն:
Այդ գրքի մասին կխոսենք ավելի ուշ: Բայց ուղղվածության մասին... Կարդա Նիլ Դոնալդ ՈՒոլշի "Զրույց Աստծո հետ" գիրքը:


Թիվ մեկ գրառումն էլ հետաքրքիր էր, կարդացի որոշ հատվածներ:
ՈՒրախ եմ, որ հետաքրքրել է "Թիվ 1-ը", բայց կցանկանայի շեշտել, որ այն հատվածներ չի, այն` ամբողջություն է:

---------- Ավելացվել է՝ 11:28 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 11:20 ----------


Հմմ էտ կարգի բան ես գրել փաստորեն:)), գլուխգործոց ես փաստորեն ստեղծել, որը պետք ա բազում բազմաթիվ անգամներ կարդալ հասկանալու համար:))
Երվանդ ջան, դու կարող ես հասկանալ, ինչպես կուզես: Չէ որ, վերջիվերջո, բոլոր ճնապարհները քո դռնից են սկսվում:
Բայց իմ ասածը սա էր. նույնիսկ Կոելիոյին կարելի է մի կողմ նետել: Բայց ավելի ճիշտը` մինչև վերջ կարդալն է:

[Sambitbaba]

Սամբիթբաբա չէի ուզում ձեզ վիրավորեի, ամենևին էլ օձ չեմ, անփուշ ոզնի եմ: :)):Կարծիքս էր, ջղայնացած էի:
Սիրելի Ոզնի ջան: Բոլորովին էլ չեմ վիրավորվում: Մի՞թե քեզ թվում է, թե ես չգիտեի, թե գլուխս ինչ հարվածների տակ եմ դնում: Այստեղ ավելի կարևոր ու ցավալի բաներ կան: Քեզ համար:
Տես, դու ասում ես.

Իմ համար լուրջ չէր ձեր պոեզիան, եթե ընդունում եք, որ Աստված սեր է ու Աստծո անունն եք շոշափում......
ՈՒրեմն, ես լրջորեն չեմ վերաբերվում Աստծոն, երբ ասում եմ, որ Աստված - Սե՞ր է...
Այդ դեպքում, արի ես ծաղրուծանակի էլ ենթարկեմ Աստծոն, ասելով, որ Աստված նաև - Կյա՛նք է:

կներեք բայց ձեր գրվածքում, ես մենակ Ադամի ու Եվայի ինտիմ կյանքից ինչ որ դրվագ տեսա: :)) Այսքանը:
Հավանաբար, դու տեսար այն, ինչ ցանկանում էիր չտեսնել: Ծիծաղելի է, բայց քո պատկերացրած դրախտն ինձ հիշեցրեց Սովետական Միությունը, որտեղ, ինչպես բոլորին հայտնի է` "սեքս չկար":
Իսկ եթե լուրջ խոսենք, այստեղ խոսքը գնում է աստվածային երրորդության մասին ընդամենը...

[*e}|{uka*]

. ՈՒրեմն, ես լրջորեն չեմ վերաբերվում Աստծոն, երբ ասում եմ, որ Աստված - Սե՞ր է...
Ես նման բան ամենևին չասեցի, իմ համար ցավալի ա, որ նման կերպ մեկը կարող է համարձակվել-ներկայացնել սուրբ երրորդության գաղափարը:

Հավանաբար, դու տեսար այն, ինչ ցանկանում էիր չտեսնել: Ծիծաղելի է, բայց քո պատկերացրած դրախտն ինձ հիշեցրեց Սովետական Միությունը, որտեղ, ինչպես բոլորին հայտնի է` "սեքս չկար":
Իսկ եթե լուրջ խոսենք, այստեղ խոսքը գնում է աստվածային երրորդության մասին ընդամենը...
Մդաաաաա.... Ինչպես ասել է շատ հայտնի կորեացի մի փիլիսոփա.«Վայ, մամա ջան»:
Մենակ ես չտեսա, շատերը տեսան, փաստորեն շատերի համար դեռ Սովետական Միությունը չի փլուզվել: :))

Մի խոսքով՝ «ախմախ» գործ էր:

[Sambitbaba]

Sambitbaba շատ գովելի է, որ դուք վստահ եք ձեր ստեղծագործության արժեքավոր լինելու մեջ, բայց կարծում եմ այստեղ եք տեղադրել, որ կարծիքներ լսեք, այնպես չէ?
Ես անկեղծ եմ ասում, եթե կարդացի առաջին տողերը, հետո արդեն եթե շարունակեմ, ուրեմ ինչ-որ բան ասել է ինձ: Անկեղծ առաջին 3 տողերից չեմ շարունակել... գուցե հարցադրում անեք, թե ինչու ???

Իհարկե կհարցնեմ: Ինչու՞:
Բայց ցանկանում եմ զգուշացնել: Ես վստահ եմ ոչ թե իմ ստեղծագործության արժեքավոր լինելու վրա: Ես վստահ եմ թեմայի կարևորության վրա:
Եվ ցանկանում եմ ասել վերջապես: Ես եկել եմ ձեր "Ակումբը" ոչ թե իմ ստերղծագործությունների գովքը լսելու համար: Ես ոչ պրոֆեսիոնալ պոետ եմ, ոչ էլ հոգևորական: ՈՒ տեղադրում եմ այստեղ ոչ թե այն գործերը, որոնք գրել եմ ամբողջ կյանքումս, այլ նրանք, որոնք ծնվել են վերջին ժամանակներս` հիմնականում լրիվ զգայական մակարդակի վրա: Ավելի ազնիվ լինելու համար ասեմ, որ ես նույնիսկ ինձ ամբողջովին նրանց հեղինակը չեմ կարողանում զգալ: Եթե դուք գիտեք, թե այս նոր դարաշրջանում ինչ է նչանակում "չեննելինգ" - ուրեմն ավելի ճիշտ կհասկանաք ինձ: Ես եկել եմ, որովհետև ասելու ահագին բան ունեմ: Դրանք նոր բաներ են, շատ կարևոր մեր այսօրը լիովին ըմբռնելու համար: Որովհետև այսօր ամեն ինչ փոխվել է: Ամեն ինչ ուրիշ է: ՈՒ եթե դուք պետք է շարունակեք մեր այսօրվան նայել երեկվա հայացքով, - դուք ոչ մի տեղ էլ չեք գնա:
Այս ասածս մի քիչ պարզաբանելու համար ստիպված եմ ժամանակից շուտ մի ուրիշ գործ ել տեղադրել: Կփորձեմ անել այդ այսօր:

---------- Ավելացվել է՝ 12:22 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 12:18 ----------


Ես նման բան ամենևին չասեցի, իմ համար ցավալի ա, որ նման կերպ մեկը կարող է համարձակվել-ներկայացնել սուրբ երրորդության գաղափարը:

Մդաաաաա.... Ինչպես ասել է շատ հայտնի կորեացի մի փիլիսոփա.«Վայ, մամա ջան»:
Մենակ ես չտեսա, շատերը տեսան, փաստորեն շատերի համար դեռ Սովետական Միությունը չի փլուզվել: :))

Մի խոսքով՝ «ախմախ» գործ էր:
Շնորհակալություն:

[Երվանդ]

Երվանդ ջան, դու կարող ես հասկանալ, ինչպես կուզես: Չէ որ, վերջիվերջո, բոլոր ճնապարհները քո դռնից են սկսվում:
Բայց իմ ասածը սա էր. նույնիսկ Կոելիոյին կարելի է մի կողմ նետել: Բայց ավելի ճիշտը` մինչև վերջ կարդալն է:
Ուրիշ գործ դիր , չեմ շտապում եզրակացության հանգել ինչ որ, մենակ էս մի գործով, քանի որ ես կրոնական թեմաներով ստեղծագործություններ տանել չեմ կարողանում, մի գուցե այդ պատճառով դուրս չեկավ էս մեկը:esim

[Sambitbaba]

Sambitbaba, խոսքեր չունեմ...
Անկեղծ ասած այս չարախոսների կարծիքները կարդալուց հետո ցանկություն անգամ չունեի կարդալու, կարծում էի, որ հերթական անտաղանդություն է (Ճիշտ են էլի ասում, որ սև փիառը լավագույն փիառն է), սակայն երբ կարդացի, որ Դուք Ձեր գործը համեմատել եք Պաուլո Կոելիոյի գրվածքի հետ, հասկացա, որ սոսկ հերյուրանք են բացասական խոսակցությունները, ընդամենը անտաղանդ մարդկանց՝ արժանավորի մասին չար նախանձով լցված խոսքեր: Մի հուսահատվեք, շարունակեք գրելը: Երկնային Հայրը Ձեզ մեծագույն շնորհքով է օծել: Ադամական ստեղծագործություն էր, եդեմական այգուց սերված: Բրավո՛՜՜՜:
Ինչի՜ մասին է խոսքը, հարգելի Չուկ, ի՜նչ հուսահատություն: Գեկի արև! Ձեր խորին հովանավորության ներքո և Հոր մեծագույն շնորհով օծված, ես կարող եմ Օլիմպոսն ու Էվերեստը միանգամի՛ց բարձրանալ:

[Chuk]

Ինչի՜ մասին է խոսքը, հարգելի Չուկ, ի՜նչ հուսահատություն: Գեկի արև! Ձեր խորին հովանավորության ներքո և Հոր մեծագույն շնորհով օծված, ես կարող եմ Օլիմպոսն ու Էվերեստը միանգամի՛ց բարձրանալ:

Դե ուրեմ Օ՜ն, Ա՜նդր, Առա՜ջ :B

հ.գ. Հույս ունեմ, որ հաջորդ տեղադրելիք ստեղծագործությունն այնպիսին կլինի, որը կարելի է մի քանի տողից ավելի կարդալ ;)

[Sambitbaba]

Ուրիշ գործ դիր , չեմ շտապում եզրակացության հանգել ինչ որ, մենակ էս մի գործով, քանի որ ես կրոնական թեմաներով ստեղծագործություններ տանել չեմ կարողանում, մի գուցե այդ պատճառով դուրս չեկավ էս մեկը:esim
Երվանդ ջան, ճիշտն ասած, չգիտեմ, թե ինչ ասեմ: Երևի կը-կրկնվեմ, քանի որ քիչ առաջ արդեն խոսեցի այդ մասին Էիննաի հետ: Բայց ազնվորեն, առաջին հերթին, իմ գործերի մասին կարծիքը չէ, որ հետաքրքրում է ինձ, - կարծիքը հետաքրքրում է երկրորդ հերթին: Եվ հետո, այնպես ստացվեց, որ վերջին տարիներին ես համոզվեցի, որ ինչի մասին էլ խոսես, միևնույն է, Աստծո մատը ամեն ինչի մեջ էլ խառնված է: ՈՒ դա է երևի այն հիմնականը, ինչի մասին կուզենաի խոսել: Այստեղից էլ` այդ թեմայով գործերը:
Բայց գիտես, մի գործ կա, որը երևի կհամապատասխանի քո պահանջներին: Այնպես որ առաջինը այն կտեղադրեմ, իսկ հետո` արդեն խոստացածս:

Հ.Գ. Մի բան ևս: Կրոնի մասին խոսելը և Աստծո մասին խոսելը ինձ համար երկու լրիվ տարբեր բաներ են: ՈՒ եթե մեր այս զրույցներին տրված է շարունակելի լինել, ուրեմն դու կհասկանաս ինձ և - հուսամ - կհամաձայնվես ինձ հետ:

[Երվանդ]

Երվանդ ջան, ճիշտն ասած, չգիտեմ, թե ինչ ասեմ: Երևի կը-կրկնվեմ, քանի որ քիչ առաջ արդեն խոսեցի այդ մասին Էիննաի հետ: Բայց ազնվորեն, առաջին հերթին, իմ գործերի մասին կարծիքը չէ, որ հետաքրքրում է ինձ, - կարծիքը հետաքրքրում է երկրորդ հերթին: Եվ հետո, այնպես ստացվեց, որ վերջին տարիներին ես համոզվեցի, որ ինչի մասին էլ խոսես, միևնույն է, Աստծո մատը ամեն ինչի մեջ էլ խառնված է: ՈՒ դա է երևի այն հիմնականը, ինչի մասին կուզենաի խոսել: Այստեղից էլ` այդ թեմայով գործերը:
Բայց գիտես, մի գործ կա, որը երևի կհամապատասխանի քո պահանջներին: Այնպես որ առաջինը այն կտեղադրեմ, իսկ հետո` արդեն խոստացածս:

Հ.Գ. Մի բան ևս: Կրոնի մասին խոսելը և Աստծո մասին խոսելը ինձ համար երկու լրիվ տարբեր բաներ են: ՈՒ եթե մեր այս զրույցներին տրված է շարունակելի լինել, ուրեմն դու կհասկանաս ինձ և - հուսամ - կհամաձայնվես ինձ հետ:
Ստեղծագործությունդ չհաշված, մնացած ամեն ինչ ինձ դուր է գալիս քո հետ կապված:), Կրոնի ու աստծո հետ կապված` երկար խոսակցություն կստացվի:), հույս ունեմ որ մեր զրույցները շարունակելի կլինեն:)

[Sambitbaba]

հ.գ. Հույս ունեմ, որ հաջորդ տեղադրելիք ստեղծագործությունն այնպիսին կլինի, որը կարելի է մի քանի տողից ավելի կարդալ ;)
Դե, դա սովորությունից է կախված: Մարդ կա, առաջին երեք տողն է կարդում, մարդ կա` վերջին երկուսը: Կարելի է նաև մի տող կարդալ, երկուսը` չկարդալ - մինչև վերջ: Հուլիո Կորտասարն, օրինակ (քավ լիցի, ես ինձ նրա հետ էլ չեմ համեմատում), իր գործերից մեկն առաջարկում էր գլուխները խառը կարդալ: Այնպես որ... այն ինչպե՞ս ասացիր սկզբում...
Օ՜ն, Ա՜նդր, (Յ)Առա՜ջ

[Interdenominational]

Sambitbaba:Նոր Խոսքը միշտ էլ իրարամերժ մտքերի ու զգացողությունների է տանում…
Կարդացի:
Գուցե արձա՞կ շարադրեիք…գուցե գրական խնամքով մշակումի՞ց հետո արժեր հրապարակել: Խախտված տաղաչափություններն ու ԱՆհայերեն Հայերենը ուղղակի «աչք են շոյում»:
Ներեցեք…

[Sambitbaba]

Ստեղծագործությունդ չհաշված, մնացած ամեն ինչ ինձ դուր է գալիս քո հետ կապված:), Կրոնի ու աստծո հետ կապված` երկար խոսակցություն կստացվի:), հույս ունեմ որ մեր զրույցները շարունակելի կլինեն:)
Փոխադարձորեն...:oy
Իսկ կրոնի հետ կապված խոսակցությունները երևի ավելի ճիշտ կլիներ տանել "Զրույց Աստծո հետ" բաժնում, համամին չե՞ս:

[Chuk]

Դե, դա սովորությունից է կախված: Մարդ կա, առաջին երեք տողն է կարդում, մարդ կա` վերջին երկուսը: Կարելի է նաև մի տող կարդալ, երկուսը` չկարդալ - մինչև վերջ: Հուլիո Կորտասարն, օրինակ (քավ լիցի, ես ինձ նրա հետ էլ չեմ համեմատում), իր գործերից մեկն առաջարկում էր գլուխները խառը կարդալ: Այնպես որ... այն ինչպե՞ս ասացիր սկզբում...
Օ՜ն, Ա՜նդր, (Յ)Առա՜ջ

Գիտես, Sambitbaba, դու քո գրառումներում անընդհատ մտցնում ես էն միտքը, որ քո համար էական չի ստեղծագործության մասին գնահատականը, այլ կարևոր է, որ դրա ասելիքը տեղ հասնի:
Հիմա չափազանց պարզ մի հարց. ու՞մ մոտ է տեղ հասնելու, եթե մարդիկ երեք-չորս տող կարդալուց հետո դադարեցնում են այն կարդալը (համենայն դեպս շատերն այս թեմայում այդ մասին բարձրաձայնել են):

Հասկանանք հասարակ բան. սա ստեղծագործողի անկյունն է, որտեղ ներկայացվում են ստեղծագործություններ ու որոնք ներկայացվում են հիմնականում իրենց գրական-գեղարվեստական արժեքի մասին կարծիքներ լսելու համար: Իհարկե ասելիքն էլ է կարևոր: Բայց եթե խնդիրը զուտ ասելիքն է, ապա ասելիքը կարելի է ամենատարբեր ձևերով ներկայացնել, մասնավորապես մենք ֆորումում ենք, որտեղ կան բազում թեմաներ, որտեղ կարելի է սեփական տեսակետը, պատկերացումը, ասելիքը ներկայացնել:

Գրական ստեղծագործությունները մշտապես եղել են հրաշալի գործիք գաղափարների տարածման, ասելիքը ներկայացնելու համար: Բայց գրական ստեղծագործությունը դրա համար գեղարվեստական արժեք պիտի ունի, պիտի գեղեցիկ կառուցված լինի, հետաքրքիր կառուցված լինի: Ի՞նչ գաղափարի տարածման մասին է խոսքը, եթե ստեղծագործությունը ի սկզբանե անհետաքրքիր է ու վանում է, եթե մարդիկ այն կարդալու ցանկություն անգամ չունեն:

Հետևաբար նորից հույս եմ հայտնում, որ ներկայացրածդ հաջորդ ստեղծագործությունը կլինի այնպիսին, որ դա մարդը կուզեի 3-4 տողից ավելի կարդա:


հ.գ. Թեմայում նաև գրում էիր, որ ցանկալի է մարդը ստեղծագործությունն ամբողջովին կարդա, բերելով Կոելիոյի անունը: Ուրեմն հայտնեմ քեզ, որ բնավ ցանկալի չէ, որ մարդիկ վատ ու անտաղանդ ստեղծագործությունների վրա ժամանակ ծախսեն, քանի որ այդ ժամանակը կարող են ծախսել առավել արժեքավոր գործերի վրա:

[Երվանդ]

Փոխադարձորեն...:oy
Իսկ կրոնի հետ կապված խոսակցությունները երևի ավելի ճիշտ կլիներ տանել "Զրույց Աստծո հետ" բաժնում, համամին չե՞ս:
Չէ ճիշտն ասած, ես երկար չեմ սիրում գրել , մի օր ռեալ կհանդիպենք, մի մի բաժակ գարեջուր ըմպելով կխոսենք;)

[Sambitbaba]

Sambitbaba:Նոր Խոսքը միշտ էլ իրարամերժ մտքերի ու զգացողությունների է տանում…
Կարդացի:
Գուցե արձա՞կ շարադրեիք…գուցե գրական խնամքով մշակումի՞ց հետո արժեր հրապարակել: Խախտված տաղաչափություններն ու ԱՆհայերեն Հայերենը ուղղակի «աչք են շոյում»:
Ներեցեք…
Նախ, շնորհակալություն մինչև վերջ կարդալու համար:
Ցավոք, միգուցե իմ կոմպյուտերի հետ վարվելու անկարողությունն էր պատճառը, բայց ես չկարողացա տեղադրել տողերն այնպես, ինչպիսին նրանք իրականում են գրված, և ինձ թվում է, որ դա է խախտված տաղաչափության պատճառը:
Իսկ ինչ վերաբերվում է լեզվին, ես չեմ կարծում, որ կարող եմ համաձայնվել Ձեզ հետ: Նախ, որ պատմության մեջ քչերին չեք հանդիպի, որոնց նույն պիտակն են տվել (անունները չեմ շեշտում, ես դրա դառը փորձն ունեմ արդեն "Ակումբի" էջերին, չեմ ցանկանում ինձ նրանց հետ համեմատել): Եվ եկրորդ (ծայրահեղ օրինակ). հիմա, եթե ես մի քանի "արա" տեղադրեմ իմ գործի մեջ, մի տասնյակ "ապեր" կամ "ընգեր", ասեմ . "ըտենց չի, ըսենց ա", - իմ ԱՆհայերեն Հայերենը կդառնա՞ ՀԱՅԵՐԵՆ հայերեն...

Ճշմարիտն ասած, իմ ցանկությունը թեմայի մասին խոսելն էր, այլ ոչ որակի...

[Interdenominational]

Նախ, շնորհակալություն մինչև վերջ կարդալու համար:
Ցավոք, միգուցե իմ կոմպյուտերի հետ վարվելու անկարողությունն էր պատճառը, բայց ես չկարողացա տեղադրել տողերն այնպես, ինչպիսին նրանք իրականում են գրված, և ինձ թվում է, որ դա է խախտված տաղաչափության պատճառը:

Բարեկամս… պիտի Ձեր հիսաթափությունն ու զարմանքը շարժեմ ասելով, որ «տաղաչափությունն» ու «տողաչափությունը» /տողային կառուցվածքը/ իրար հետ այնքանով են ընդհանուր, որքանով, օրինակ՝ jpeg-ն ու mpeg-ը:


Իսկ ինչ վերաբերվում է լեզվին, ես չեմ կարծում, որ կարող եմ համաձայնվել Ձեզ հետ: Նախ, որ պատմության մեջ քչերին չեք հանդիպի, որոնց նույն պիտակն են տվել (անունները չեմ շեշտում, ես դրա դառը փորձն ունեմ արդեն "Ակումբի" էջերին, չեմ ցանկանում ինձ նրանց հետ համեմատել):


Մի մարտիրոսվեք, ի սեր աստծո… Վերջակետեք հենց ԱՅԴՏԵՂ:


Եվ եկրորդ (ծայրահեղ օրինակ). հիմա, եթե ես մի քանի "արա" տեղադրեմ իմ գործի մեջ, մի տասնյակ "ապեր" կամ "ընգեր", ասեմ . "ըտենց չի, ըսենց ա", - իմ ԱՆհայերեն Հայերենը կդառնա՞ ՀԱՅԵՐԵՆ հայերեն...


Դուք, եթե ոչ ԳՐՈՂ, գո՜նե ուշադիր ԸՆԹԵՐՑՈՂ լինելով պիտի իմ նախորդ գրառման մեջ տեսնեիք հեղինակի հոգեբանական կերպարը, այն, որ նա «ընգեր»-ագրության ու «ապեր»-աբանության գիտակ չէ:


Ճշմարիտն ասած, իմ ցանկությունը թեմայի մասին խոսելն էր, այլ ոչ որակի...

Սիրով… եկեք պոռնոգրաֆիկ չափածո հրապարակենք և … ուղղակի ԽՈՍԵՆՔ, ու չորակենք:

[My World My Space]

Ճշմարիտն ասած, իմ ցանկությունը թեմայի մասին խոսելն էր, այլ ոչ որակի...

Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, անորակ թեման խոսելու ոչ մի ստիմուլ չի տալիս ......;)

[Sambitbaba]

Գիտես, Sambitbaba...
Համախոհների ձեր այս տաք վեճն ինձ հետ` կասկածի տակ է դնում այն, որ, ինչպես դուք եք պնդում, բոլորդ միասին ըդամենը մի տասնհինգ տող եք կարդացել իմ այս գործից: Ի՞նչ կար այդ մի քանի տողի մեջ, որ այսպես վրդովվել եք: Էլ չխոսենք արդեն այդ մի քանի տողերի տաղաչափության կամ տողաչափության մասին: Վատ ու անտաղանդ լինելու մասին, "ախմախության" մասին, "մարտիրոսվելու" մասին... Այ, ուրիշ բան, եթե կարդացել եք մինչև վերջ (կարծում եմ, որ իրականում հենց այդպես էլ կա). այդ դեպքում ձեր վրդովմունքը հասկանալի է: ՈՒրեմն, էլ ինչու՞ աղավաղել իրականությունը, եկեք բուն թեմայից խոսենք:
Իսկ հիմա ստացվել է այնպես, որ դուք թողել գործը, իմ` ձեզ տված պատասխաններն եք քննարկում: Եվ մի՞թե ակնհայտ չէ, որ նման հարձակման տակ յուրաքանչյուրն էլ կսայթաքի: Ինչից որ ես էլ չխուսափեցի:
Ձեր թույլտվությամբ կփորձեմ ճշտել սխալս: Ես ցանկանում էի ասել, որ գրածիս ստեղծագործական արժեքը ոչ թե կարևոր չի ինձ համար, այլ` առաջնահերթ չի: Թե չէ ինչ խոսք, որ շատ հաճելի է դրական կարծիքներ լսելը և չափազանց տխուր` լսել այն, ինչ լսում եմ ես հիմա:
Եվ իրոք որ ես շատ ուրախ կլինեի, որ մենք դադարենք իմ մասին խոսելն ու անցնենք բուն նյութին, եթե կարելի է...

[Sambitbaba]

2. ՀԵԹԱՆՈՍԱԿԱՆ

Այստեղ,այս երկու գետերի միջում`
Այս Միջագետքում,
Անհասանելի անցյալից եկած սարերի վրա
քամին է շրջում:
Իսկ Տիեզերքում
Հավերժությունը անշարժացել է չգիտես ինչու,
Համախմբել է մոլորակներին, աստղերին հեռու
ՈՒ կենտրոնացրել այս բյուր բանակի հայացքն ահավոր
Այստեղ, այս երկու գետերի միջում,
Այս Միջագետքում,
Որտեղ հեռավոր անցյալից եկած սարերի վրա
քամին է շրջում:

Հին գետի ափին, քարերի վրա, թփուտների մեջ
Թաքնվել է Նա:
Նա սպասում է:
Գիտի, որ ճիշտ է իր սպասելը:
Գիտի, որ` ինչ որ կատարվելու է,
Այսօր անպայման պիտի կատարվի:
Տիեզերական համախմբումը
Այստեղ, այս երկու գետերի միջում
Այսօր իզուր չէ.
Եկել է ժամը արհավիրքների:

Սպասում է Նա:
Դարան է մտել:
Որսի դուրս եկած գազանի նման
Անշարժ կանգնած է թանձր թփերի տերևների տակ:
ՈՒ քամին պետք է տատաներ թփի տերևները խիտ, -
Բայց քամի չկա:

Հոծ լռության մեջ գիշերն է շրջում:
Շուրջպար է բռնել գիշերը այսօր մեղմ ալիքների
մեղեդու ներքո,
Հեռու աստղերի նվագակցությամբ:


Հավանական է, որ ալիքների մեղեդին էր ջերմ
քնքշորեն շոյում հուշերը Նրա:
Հնարավոր է, այն բյուր աստղերի արտացոլումն էր
ծանրացել Նրա կոպերի վրա:
ՈՒ հավանաբար սպասողը այս,
դարան մտածը,
Հոգնել էր արդեն իր սպասումից,
Եվ չհասցրեց նույնիսկ հասկանալ, թե ինչպես...
Քը-նեց:

Ես չեմ հասկանում, ինչպե՞ս քնեցի...
Ինչպե՞ս քնեցի հենց այն վայրկյանին,
Երբ Ծիր-Կաթինը իր գորգն էր փռել գետի ջրերին,
ոտքերիս առջև:
Երբ հավատացի, որ Լուսնի Ճամփան ինձ տանելու է
դեպի իղձերըս,
երկար փափագած...
Երբ Հավերժության հուր-հիացմունքը և Իմաստության
Լույսը թաքնված
Արտացոլվեցին աչքերիս խորքում
ՈՒ որոշեցի դուրս գալ դարանից և ընկնել ճամփա:
Սակայն քնեցի... կարծես - քարացա...

Ոչ ոք չգիտի, ե՞րբ լույսը բացվեց.
Առավոտյա՞ն էր, թե՞ անցած տարի,
Թե՞ հարյուր տարի, կամ դարեր հետո:
Բայց, երբ կատարվեց անխուսափելին,
Երբ Լույսը բացվեց...
Ոչ ոք չգիտի, առավո՞տ էր դա,
Թե՞ կայծակների,
Որ հուրում էին ամբողջ Գիշերը
Անհասանալի Անցյալից եկած սարերից այն կողմ,
Այս կայծակների
Արտացոլումը գետի ջրերին...

Իրականությու՞ն է սա, երա՞զ, ոչ ոք չգիտի:
Բայց հեռվից եկած մի պատմություն են պատմում
հին մարդիկ,
Որ Միջագետքում,
Այնտեղ, այն երկու գետերի միջում,
Ինչ-որ մի Կերտող,
Կամ ինչ-որ Աստված
Արձան է կերտել շատ դարեր առաջ:
Եվ սպասում է Արձանն այս խոնարհ,
Թե երբևիցէ Գիշերը կանցնի,
Եվ, վերջիվերջո, Առավոտ կգա
Եվ Նա - կարթնանա:

[Շինարար]

Համախոհների ձեր այս տաք վեճն ինձ հետ` կասկածի տակ է դնում այն, որ, ինչպես դուք եք պնդում, բոլորդ միասին ըդամենը մի տասնհինգ տող եք կարդացել իմ այս գործից: Ի՞նչ կար այդ մի քանի տողի մեջ, որ այսպես վրդովվել եք: Էլ չխոսենք արդեն այդ մի քանի տողերի տաղաչափության կամ տողաչափության մասին: Վատ ու անտաղանդ լինելու մասին, "ախմախության" մասին, "մարտիրոսվելու" մասին... Այ, ուրիշ բան, եթե կարդացել եք մինչև վերջ (կարծում եմ, որ իրականում հենց այդպես էլ կա). այդ դեպքում ձեր վրդովմունքը հասկանալի է: ՈՒրեմն, էլ ինչու՞ աղավաղել իրականությունը, եկեք բուն թեմայից խոսենք:
Իսկ հիմա ստացվել է այնպես, որ դուք թողել գործը, իմ` ձեզ տված պատասխաններն եք քննարկում: Եվ մի՞թե ակնհայտ չէ, որ նման հարձակման տակ յուրաքանչյուրն էլ կսայթաքի: Ինչից որ ես էլ չխուսափեցի:
Ձեր թույլտվությամբ կփորձեմ ճշտել սխալս: Ես ցանկանում էի ասել, որ գրածիս ստեղծագործական արժեքը ոչ թե կարևոր չի ինձ համար, այլ` առաջնահերթ չի: Թե չէ ինչ խոսք, որ շատ հաճելի է դրական կարծիքներ լսելը և չափազանց տխուր` լսել այն, ինչ լսում եմ ես հիմա:
Եվ իրոք որ ես շատ ուրախ կլինեի, որ մենք դադարենք իմ մասին խոսելն ու անցնենք բուն նյութին, եթե կարելի է...

Հարգելի Sambitbaba, սկսեմ նրանից, որ վերջերս շատ քիչ եմ կարդում այն ամենը, ինչ գրվում է ստեղծագործողի անկյունում ոչ թե դրանց անարժեքության կամ արժեքավորության համար, այլ պարզապես մոտս նման չկարդալու փուլ է, բայց երեկվանից ի վեր նման ակտիվ քննարկումն ինձ ստիպեց, որ փորձեմ կարդալ: Սկիզբը անչափ պարզունակ թվաց, ներեցեք, եթե դա գրած լիներ Երգ երգոցի հեղինակը այն ժամանակներում, կարելի էր խոնարհվել, բայց այսօր՝ քսանմեկերորդ դարում այդպիսի լեզվով ստեղծագործությունը ժամանակավրեպ է փոքր ինչ, դե մի չորս-հինգ հազար տարով ուշացած… Կեսից կարծես ուզում էր ավելի հետաքրքիր դառնալ ընթերցումը, բայց արդեն չկարողացա կարդալ… Էլի եմ ասում, դա կարող է լինել ոչ թե Ձեր ստեղծագործության արժեքի բացակայությամբ պայմանավորված, այլ ներկայիս իմ հոգեվիճակով, բայց երբեք ոչ մի հոգեվիճակ ինձ չի կարողացել խանգարել որ ես կարդամ, օրինակ, Մեծարենց կամ Տերյան… Նաև, ներեցեք, ակնկալում էի հերթական կրոնական մոլեռանդի հետ բախվել, բայց Ձեր գրառումները, հակադարձումները ինձ թվացին եթե ոչ տեղին, գոնե բնորոշ բավականին ադեկվատ անձնավորության, ինչն ուրախացնում է: Ողջունում եմ Ձեզ «Դար» ակումբում:)
Ստեղծագործությունը ապրանք է: Անկախ ասելիքից, անկախ տվյալ ապրանքի որակից, այն որոշակի փաթեթավորում է պահանջում, որն արտահայտվում է տվյալ դեպքում վերնագրով, տաղաչափությամբ, խոսքի ընթերցվողությամբ: Ստիպեք ընթերցողին կարդալ այն, ինչ գրելեք: Հազվագյուտ մարդիկ կենթադրեն, որ փթած լոլիկների ետևում առողջ, խոշոր, վլվլան լոլիկներ են: Առաջին պլանում դրված փթած ապրանքը վանում է գնորդին մոտենալ տվյալ առևտրի տաղավարին: Սա շատ կարևոր է: Անկախ ասելիքի խորությունից, անկախ երեք էջ քննարկումներից, որոնք իրենց ինձ կարդալ ստիպելու, հրահրելու դերը կարդացին, փաթեթավորումը վանեց, չկարողացա կարդալ: Ես-ը այստեղ ընթերցողն է:
Հիմա անդրադառնանք Ձեր վերջին գրառմանը, չգիտեմ՝ ինչ նկատի ունեք «բուն նյութ» աելով, բայց այս բաժնում նյութը ներկայացված ստեղագործությունն է, քննարկում ենք դրանք ձևի և բովանդակության առումներով, դրանից դուրս ցանկացած քննարկում թեմայից դուրս է: Ստեղծագործության մեջ արծարծված թեմաների քննարկումը ստեղծագործությունից դուրս արգելում եմ: Սա մոդերատորական պահանջ է: Թեման կարելի է քննարկել միայն այն տեսանկյունից, թե այն որքանով է ճիշտ, լավ արտահայտված ստեղծագործության մեջ, պարզապես արարչագործությունից, պարզապես Ադամից ու Եվայից կամ Աստծո գաղափարից այստեղ չենք խոսելու, եթե այնումանայնից բուն նյութին անցնելու Ձեր հորդորը ես սխալ եմ հասկացել, ներողություն եմ խնդրում:
Ավելացնեմ, որ «անորակ թեմա»-յի կարգի որակումները թեև թեմայից դուրս չեն, բայց ինքս դրանց հետ համամիտ չեմ, ինձ մոտ այնպիսի տպավորություն է, որ ակումբը հերթական անգամ բավականին հետաքրքիր մասնակից է հյուրընկալել, որի հետ դեռ բազմաթիվ անգամներ բանավիճելու, զրուցելու հաճույքը պիտի վայելենք, կրկին ողջունում եմ Ձեզ:)

[Sambitbaba]

Թեմայից դուրս: Հատուկ` Երվանդին, ի պատասխան միասին գարեջուր ըմպելու:

ԳԻՆԻ ԽՄԵԼՈՒ ԱՌԱՋԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ

Վստահիր ինձ, խնդրում եմ, երբ հարցը գլխավորի մասին է,
Մնացածը քո գործն է, կարող ես նաև չհավատալ:
Մի գիրք կարդացի. զարմանալի մարդկանց մասին էր,
Որ քնում են գիշերները: Կարող ես ծիծաղել վրաս, բայց կարող ես նաև հավատալ:

Մի՞թե լավ չէ, որ կարող ենք մեկին ուղարկել գինի բերելու:
Երբ ես փոքր էի, չգիտեի, որ կարելի է այդպես էլ.
Քարակույտերով սարքել մի անանցանելի անտառ, ու
Այդ Բաբելոնով փորձել աստղերի հետ խոսել:

Նայիր աչքերիս մեջ և ասա, կարո՞ղ եմ արդյոք ես խաբել:
Եթե ոչ` հավատա, որ հենց նոր մի աստղ ընկավ:
Հավատա, որ այդպես է, երդվում եմ, ես դեռ չեմ հասցրել հարբել.
Նա, որ գնաց գինի բերելու, այդպես էլ չկա ու չկա:

Մենք սպասում ենք այնքան, որ սպասելուց ավելի հիմար բան չկա:
Երբ ես փոքր էի, չգիտեի, որ կարելի է այդպես էլ.
Քարե ճյուղերի միջից նայել գինուն սպասողների վրա,
Ծիծաղել նրանց հավատի վրա ու նաև` չարախոսել:

Մենք կանգնել ենք, անտառի մեջ երկու քար, ո՞վ մեզ նշան կտա:
Բայց, գիտե՞ս, այն աստղի վրա, որ անցյալ անգամ ընկավ, -
Բազում արահետների մեջ ես միակը գիտեմ` ջրի ճամփան.
Եկ գնանք ջուր խմենք, մինչև գինի բերողը կգա:

[Katka]

Ինձ դուր չեկան ստեղծագործությունները: Գրաքննադատները կասեն գրելաոճիդ մասին,բայց պոեզիա սիրելով՝ ասեմ, բացակայում է խորքը, էն, որ միշտ փնտրում ես՝ հարցերիդ պատասխան, զգացմունքներիդ արտահայտում ուրիշի գրչով, մտածելու պատճառ: Իսկ «Հեթանոսական»-ը հետաքրքիր էր, բայց մի բան նկատեցի՝ մի մանրացիր նկարագրելու, նկարագրելու ու նկարագրելու վրա...Իմաստը կորում է կամ էլ վերջում այնպիսի մի իմաստ բեր, որ հետաքրքրի:

[Sambitbaba]

Ինձ դուր չեկան ստեղծագործությունները: Գրաքննադատները կասեն գրելաոճիդ մասին,բայց պոեզիա սիրելով՝ ասեմ, բացակայում է խորքը, էն, որ միշտ փնտրում ես՝ հարցերիդ պատասխան, զգացմունքներիդ արտահայտում ուրիշի գրչով, մտածելու պատճառ: Իսկ «Հեթանոսական»-ը հետաքրքիր էր, բայց մի բան նկատեցի՝ մի մանրացիր նկարագրելու, նկարագրելու ու նկարագրելու վրա...Իմաստը կորում է կամ էլ վերջում այնպիսի մի իմաստ բեր, որ հետաքրքրի:
Շնորհակալություն:

[ՆանՍ]

Որ ճիշտն ասեմ, արդեն 3-րդ անգամն եմ ուզում կարդալ էն առաջին ստեղծագործությունդ, որ հասկանամ քեզ, բայց էլի չեմ կարողանում: Քեզ մոտ միանգամից եկած , ասենք, 5 տեսակի միտքը դու 2 բառով ես բացատրում , ու անհասկանալի մի բանա ստացվում:think
Ինձ դուր եկավ Եվա անվան հետ կապված քո միտքը, բայց ,նաև, էդպես էլ չհասկացա, թե ոնց Արարիչը, Երկնային Հայրը, խնձորների Հայրը... վերջում դարձավ օձ(գրել էիր, որ ուներ մարմնացած երկսայր լեզու և սողաց ծառից) ու առաջարկեց խնձորները Ադամին ու Եվային:
Այ էդ մասը ինձ շատ հետաքրքիրա. դու ինչ? ես ցանկացել հասցնել ընթերցողին, ես էլ ,ասենք, մի քիչ լավ չեմ ըմբռնել և ուզում եմ բացատրեք, եթե կարելի է: Կանխավ, շնորհակալ եմ::)

[Ստեգոզավր]

Թեմայից դուրս: Հատուկ` Երվանդին, ի պատասխան միասին գարեջուր ըմպելու:

ԳԻՆԻ ԽՄԵԼՈՒ ԱՌԱՋԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ


Մենք սպասում ենք այնքան, որ սպասելուց ավելի հիմար բան չկա:
Երբ ես փոքր էի, չգիտեի, որ կարելի է այդպես էլ.
Քարե ճյուղերի միջից նայել գինուն սպասողների վրա,
Ծիծաղել նրանց հավատի վրա ու նաև` չարախոսել:

Մենք կանգնել ենք, անտառի մեջ երկու քար, ո՞վ մեզ նշան կտա:
Բայց, գիտե՞ս, այն աստղի վրա, որ անցյալ անգամ ընկավ, -
Բազում արահետների մեջ ես միակը գիտեմ` ջրի ճամփան.
Եկ գնանք ջուր խմենք, մինչև գինի բերողը կգա:

Հարգելի Սամբիտբաբա: Ինձ անկեղծորեն դուր չեկավ ակումբականների մեծամասնության, այսպես ասած, «հաշվեհարդարային» տրամադրվածությունը, այնքան դուր չեկավ, որ ես որոշեցի ամեն գնով կարդալ քո ստեղծագործությունները, նոր միայն կարծիք հայտնել, մանավանդ, որ ինձ նաև երիցս դուր չեկավ այն, որ ոմանք սկսել էին այդ կարծիքը հայտնել ընդամենը երեք տող կարդալուց հետո: Եվ ես կարդացի…դժվար կարդացի, բայց ո՛չ այնքան դժվար, ինչքան, ասենք, Կաֆկա կկարդայի:)
Եթե մարդը երբևէ կարողացել է դելփյան Պյութիայի ասածներին իմաստ վերագրել, ապա քո ասածներին առավել ևս հնարավոր է, որովհետև, իմ կարծիքով, քոնոնք շատ ավելի հավակնում են հասկանալի լինել: Սակայն, սիրելի բաբա, ես ևս ուզում եմ շեշտել, որ երբ խոսում ես, ասենք, քաղաքականության մասին, խոսքին չափածո տեսք տալը մի տեսակ…թեթևսոլիկություն է: Նույն կերպ, չափածոյի բաժնում տեղադրված գործը չափից ու ձևից զրկելը նույնպես ճիշտ չէ: Մանավանդ, որ քեզ, այնուամենայնիվ, հաջողվում է միտք արտահայտել… Ապացույց՝ քո քարե անտառի բնակիչների դարավոր մոլորությունը՝ գինի բերողին սպասելու փոխարեն գինուն սպասելը…տեսնվում է: Սակայն, սիրելիս, եթե որևէ բան դու նոր ես տեսել, դա դեռ չի՛ նշանակում, որ առաջինն ես տեսել…
Թույլ տուր խորհուրդ տալ. Մի ձգտիր ամեն ինչ միանգամից ասել, հետո ասելիք չես ունենա: Ես, օրինակ, կուզենայի, որ Հիսուսը մարդկանց սովորեցներ ոչ թե երեք, այլ, գոնե, երեք հազար տարի:
Լավ, կարծես թե նախնական ասելիքս ասացի, մնացածը, եթե քեզ հաճո կլինի՝ հետո:think

[Chuk]

Համախոհների ձեր այս տաք վեճն ինձ հետ` կասկածի տակ է դնում այն, որ, ինչպես դուք եք պնդում, բոլորդ միասին ըդամենը մի տասնհինգ տող եք կարդացել իմ այս գործից:

Համախոհնե՜ր, տաք վե՜ճ, փշե՜ր, խայթոցնե՜ր, կասկածնե՜ր, հարձակու՜մ, սայթաքե՜լ, Կոելիո՜, բուն ասելի՜ք...

Ցավոք ես ստեղծագործողի անկյունում ներկայումս այնքան ժամանակ չեմ ծախսում, որքան որ կուզեի ծախսել, քանի-որ ունեմ ժամանակի սղություն, իսկ ակումբում գտնվածս ժամերին էլ այնքան հոգնած եմ լինում, որ ինձ սովորաբար չեմ թույլատրում այդ պահի հոգեվիճակով կարդալ գրական ստեղծագործություններն ու կարծիք կազմել: Հատկապես սա վերաբերվում է պոեզիային, որը հիմնականում շրջանցում եմ: Բայց ահա այս թեման ու դու իմ հետաքրքրությունը շարժեցիք:

Ինչու՞:
Շատ պարզ:
Երբ ես տեսնում եմ որ կա ստեղծագործության մասին գնահատական՝ բացասական գնահատական, իսկ ստեղծագործողը համառորեն, թեև պետք է խոստովանեմ, որ շատ դիպլոմատիկ, քաղաքավարի ու գրագետ ձևով այդ բացասական գնահատականին անընդհատ հակադրում է իր տեսակետը, որ դու փշոտ ես, դու խայթում ես, «Օ՜, մենք վաղուց ենք սովոր այս խայթոցներին, առավել քան 2000 տարի», և այլն, և այլն, և այլն (ես քննարկումները հաճախ կարդում եմ), ահա այդ դեպքում իմ մոտ առաջանում է խիստ բնական հետաքրքրություն ու ուզում եմ հասկանալ, թե ինչի մասին է խոսքը: Խոստովանում եմ, կարդացել ոչ երեք տող, այլ մի փոքր ավելի, ասենք 20-30 տող, կարդացել եմ զոռով, որ տեսնեմ, գուցե ինչ-որ բան փոխվու՞մ է, ստանդարտ շարված տողերը հանկարծ ընդունու՞մ են իրական բանաստեղծական տեսքը, գուցե հանգե՞րն են սիրունանում, գուցե ավելի մեղեդայի՞ն է դառնում, գուցե հայտնվում են խորը մտքե՞ր, գուցե գեղեցիկ պատկերնե՞ր են կառուցվում, գուցե ես մեջ գտնում եմ փնտրա՞ծս... բայց ավաղ, ինչպես 3-4 տողն էր, այնպես էլ 20-30 տողն էր: Ու ես շտապեցի կատարել իմ սարկազմիկ գրառումը, որում պարփակված էր այս ողջ ասածս: Ես գուցե չգրեի: Չգրեի, եթե ստեղծագործության մասին գնահատականները՝ բացասական գնահատականները, ընդունված լինեին նորմալ: Ի՞նչ իմաստ կունենար գրելս, եթե մեկն արդեն գրել էր և դուք գրած լինեիք օրինակ «Ինձ վշտացնում է, որ չեք հավանել, բայց շնորհակալ եմ կարծիքի համար»: Կամ «Գիտեք, ես չեմ համարում, որ ախմախություն է, բայց շնորհակալ եմ, որ ստեղծագործությանս վրա ժամանակ եք վատնել», կամ...

Ու ի վերջո ելակետը եղավ ընթերցողին ասելը, որ նա ՊԻՏԻ կարդա լրիվ, ոչ թե 4-5 տող, որովհետև անգամ Կոելիոյին մարդիկ երբեմն դժվար են կարդում: Այս զուգահեռը եղավ վերջին դրվագը, որ ես ստիպված լինեմ իմ կարծիքը գրելու, որպեսզի ասեմ, բարեկամս, ես համարում եմ, որ դուք գրում եք չափազանց պարզունակ ու ես չեմ կարող լինել Ձեր ընթերցողը: Ներեցեք: Բայց, Ձեր ստեղծագործությունները չեն հատում իմ չափանիշներով դրականի սահմանը: Ես չեմ տեսնում դրանցում քննարկելու բան: Ես տեսնում եմ միայն դրանց որակի մասին կարծիքս հնչեցնելու կարիք: Բայց Դուք գրեք, բարեկամս, որովհետև կապ չունի ես կընթերցեմ Ձեզ, թե ոչ: Կարևորն այն է, որ դուք իմանաք, որ ես չեմ ընթերցի: Իսկ ուրիշը գուցե և Ձեր տողերում կգտնի իրեն դուր եկածը: Ուրեմն գրեք նրա համար: Գուցե նա ձեր գրածից ինչ-որ բան ստանա: Բայց ինձ ինչ-որ բան տալ չեք կարող: Չի ձգում Ձեր ստեղծագործությունն այդքանին:

[CactuSoul]

ԳԻՆԻ ԽՄԵԼՈՒ ԱՌԱՋԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ

Վստահիր ինձ, խնդրում եմ, երբ հարցը գլխավորի մասին է....

Ինձ թվում է՝ թեման (http://www.akumb.am/showthread.php/236-%D4%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%A1%D6%81%D5%B6%D5%A4%D5%A1%D5%A2%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D 6%80) է սխալ ընտրված, թե չէ՝ նորմալ է:pardon:

[Sambitbaba]

Շինարարի խոսքերից
ակնկալում էի հերթական կրոնական մոլեռանդի հետ բախվել

Ի սկզբանե ցանկանում եմ բոլորին ասել. այն օրից (մեկ ամսական էի), ինչ ծնողներս կնքեցին ինձ, այդպիսին էլ մնացել եմ` քրիստոնիա: Ոչ մի աղանդի չեմ պատկանում, ոչ մի փոքրամասնության կամ գունավորության չեմ պատկանում, բուդդիստ կամ հինդուիստ էլ չեմ, չնայած` հարգում եմ. այդ կողմից ինձ ավելի մոտ են Յոգանանդայի ուսմունքն ու թեոսոֆիան: Ցանկության դեպքում կարող եք նույնիսկ հավատացյալ էլ չհամարել, քանի որ ունեմ իմ կոնկրետ համոզմունքը. բավական է Աստծոն հավատալ: Ժամանակն է Աստծոն ճանաչել: ՈՒրեմն, երևի ավելի ճիշտ կլիներ ինձ բնութագրել այսպես. ձգտում եմ դառնալ "ճանաչացյալ":


եթե դա գրած լիներ Երգ երգոցի հեղինակը այն ժամանակներում, կարելի էր խոնարհվել, բայց այսօր՝ քսանմեկերորդ դարում այդպիսի լեզվով ստեղծագործությունը ժամանակավրեպ է փոքր ինչ, դե մի չորս-հինգ հազար տարով ուշացած

Այդ Դուք ասացիք: Իսկ ես կցանկանայի ավելացնել, որ նա ոչ միայն "Երգ Երգոցն" է գրել, այլ նաև "Առակացն" ու "Ժողովողը", էլ չխոսենք կաբբալիստական "Բանալիների" մասին, որոնք նույնպես նրան են վերագրվում: Պոետների պոետը, իմաստունների իմաստունը: Այդ Ձեր ասած հազարամյակների ընթացքում էլ ով ասես, որ չի փորձել կրկնօրինակել նրան. Ռենանից ու Պապյուսից սկսած` Պուշկինով ու Պաստերնակով վերջացրած: Բոլորի միայն անուններեը գրելու համար էջեր են հարկավոր... Մարդիկ մինչև այսօր հազար ձևի փորձում են վերծանել նրա ասածները, իսկ Դուք իմ չնչին գրվածքը համեմատում եք Մեծն Սողոմոնի գործերի հետ... Ես չգիտեմ, թե ինչ ասեմ: Երևի միակ բանը, որ կարելի է այստեղ հիշել, դա հենց իր` Սողոմոնի խոսքերն են, որոնք, հուսով եմ` Դուք հիշում եք, նա գրել էր իր մատանու ներքին պատին. "Այդ էլ կանցնի":
Սիրելի Շինարար: Վատ չմտածեք, խնդրում եմ, իմ այս տողերի վրա: Ես իրոք որ շնորհակալ եմ Ձեր խրախուսանքի համար, ձեր` հետաքրքիր զրուցակից գտնելու հույսերի ակնարկի համար (կաշխատեմ արդարացնել Ձեր հույսերը): Եվ սակայն, երբ ես կարդում եմ փթած լոլիկների մասին, չեմ կարող չհիշեցնել մեկ այլ համեմատություն, որ. մրոտ քարածուխի բարակ շերտի տակ երբեմն ոսկու հսկայական պաշարներ են թաքնված լինում:
Եթե քո ճանապարհին մի բան է ընկած ու դու, նրա վրա ուշադրություն չդարձնելով` անցնում-գնում ես, - դու իհարկե, ոչինչ չես կորցնում, բայց շատ հնարավոր է, որ մի լավ բան չգտնես...


դրանից դուրս ցանկացած քննարկում թեմայից դուրս է

Այս հարցում Դուք, ինչ խոսք, որ շատ ճիշտ եք: Ես դա հաշվի շէի առել: Ներողություն:

[Ohanyan]

Կարդացի մեծ հաճույքով, բավականին հետաքրքիր մեկնաբանություն էր մանավանդ ավարտը. նկատի ունենանք Աստվածաշնչյանին հակոտնյա լինելու առումով… հավելեմ նաեւ, որ շատ լավ պատկերներ եք ստեղծում, դրանք նույնիսկ տեսողական են, իսկ դա ինքնին զգայարանների վրա ազդում է՝ ստեղծելով որոշակի հուզականություն… տեմպը պահում եք, գործի մեջ զգացվում է երաժշտականություն… մի բան էլ՝ ծառին երեք նշումների պահը յուրօրինակ սիմվոլիկա էր… կարծում եմ հաջողված գործ է, մանավանդ որ սկզբից մտածեցի, թե Իսահակյանի «Լիլիթ »հետո դժվար ասելիք լինի ու պարզվեց փաստորեն............. ասելիք դեռ կար

[Sambitbaba]

Կարդացի մեծ հաճույքով...
Սիրելի Օհանյան! Ձեր տողերն ինձ անսահման ուրախություն պատճառեցին, շնորհակալություն: Ճիշտն ասած, սկսում էի մտածել, որ երևի սխալվել ենք ես և Ինանան, ինչպես նաև իմ մի քանի մտերիմները, ում որ կարդացել էի "Խնձորների Հոր Միտքը": ՈՒրեմն, ամեն ինչ ավելի հասկանալի է ու հասարակ: ՈՒ չեմ կարող այստեղ չհիշել մի շատ խելացի մարդու միտքը. ինչ-որ մի բանի մասին մի խոսք ասելուց առաջ դատարկիր քեզ, - քո "իմաստությունից", "գիտելիքներից", ինքնասիրությունից (ամբիցիա): Դա կբացի քո սրտի աչքերը:
Մի երկու բան ցանկանում եմ ասել գործի վերաբերյալ: Բայց քանի որ արդեն մի քանի օր է` ՆանՍ-ը պատասխանիս է սպասում, ավելի լավ կլինի ես նրան պատասխանեմ, ու դա Ձեզ էլ կվերաբերվի: Հուսով եմ, դեմ չեք:

[Sambitbaba]

Սիրելի ՆանՍ! Ներող եղիր, որ երկար ուշացումով եմ պատասխանում` շատ զբաղված էի վերջին օրերը: Իսկ պատասխանել ցանկանում էի, քանի որ քո հարցերն իրոք կարիք ունեն պատասխանի: Շնորհակալություն այդ հարցերի համար:)


Որ ճիշտն ասեմ, արդեն 3-րդ անգամն եմ ուզում կարդալ էն առաջին ստեղծագործությունդ, որ հասկանամ քեզ, բայց էլի չեմ կարողանում: Քեզ մոտ միանգամից եկած , ասենք, 5 տեսակի միտքը դու 2 բառով ես բացատրում , ու անհասկանալի մի բանա ստացվում:
Երևի իրոք իմ մեղքը կա դրանում` դու ճիշտ ես, այս գործը շատ սեղմ է ստացվել: Բայց, հասկանում ես ՆանՍ, բանաստեղծությունը գրելուց հետո, ես ինքս փորձեցի պարզաբանել որոշ հարցեր, որոնք որ ինձ անհասկանալի թվացին: Չստացվեց: Շատ չարչարվելուց հետո ես հասկացա. այս գործը տրվել է ինձ գրել մի կոնկրետ բանի համար: Այդ բանը մարդուն ստեղծելու դրդապատճառին նոր մոտեցումն է: Թող չտխրի հարգելի Ստեգոզավրը, բայց դա իրոք որ նոր մոտեցում է. հնարավոր է, որ ինչ-որ մեկն արդեն "տեսել է", բայց ես չեմ հիշում, թե ինչ-որ մեկն ասել է:
Խոսքս վերջաբանի մասին է, ինչին որ մենք կհասնենք իր հերթին: Հիմա խոսենք սկզբից...
Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ Աստված ցանկացավ ճանաչել Ինքն Իրեն` փորձով: Որովհետև միայն հասկացական մակարդակի վրա, ինչ էլ ուզում է լինի` լավագույն դեպքում կարող է գիտելիք լինել, այլ ոչ թե ճանաչում: Նույնիսկ եթե դա Աստված է: Իսկ ճանաչումը գալիս է միմիայն փորձի միջոցով: Ֆի-զի-կա-կա-նաց-ված: Նշանակում է, Աստված որոշեց ֆի-զի-կա-կա-նա-նալ: Եվ այստեղից էլ` Ադամը, ֆիզիկականացած Աստված:
Առաջին անհաջող փորձս էր բացահայտել այս միտքը` չստացվեց: Գրելու պրոցեսում ինձ համար (ի՛նձ համար)բացահայտվեց այդ երկու անունների նշանակությունը: Եվայի մասին` հետո: Հիմա` Ադամը, առանց Աճարյանի բառարանի:
Ադամ` նշանակում է. Ադ-Ամ; Այդ-Ամ; Այդ-Եմ; Ես` Այդ Եմ; Այդ Ես Եմ: Այդ Ես Եմ` Աստված: Անգլերենի գիտակները կարող են համեմատել. "Add: I Am."
(Ես հայագետ չեմ, բայց ինձ թվում է, որ ստացվում է, որ հայերենը առաջնահերթ լեզու է...)
ՈՒրեմն, ստեղծելով Ադամին, Աստված ֆիզիկականացավ: Բայց տես, թե ինչ ստացվեց: Ադամն ասում է, որ. "Խնձորների Հայրն իրեն մի բան ասաց, բայց ինքը ոչինչ չհասկացավ": Այսինքն, Ադամը` առանց Եվայի, դա Աստծո "անգիտակցությունն" էր":
Սա էլ ես փորձեցի բացատրել: Էլի չստացվեց: ՈՒ ես հասկացա, որ պատահականություն չի այդ չստացվելը: Պատկերացրու, եթե ստացվեր... Քանի՞ ամիս ես պետք է գրեի այս ամենը մի գործի մեջ ամփոփելու համար... Իսկ այս պահին իհձ պետք էր ասել այն, ինչ պե՛տք է ասվեր:


Ինձ դուր եկավ Եվա անվան հետ կապված քո միտքը
Ինձ էլ է շատ դուր գալիս: Եվ այս միտքն անմիջականորեն կապված է Օհանյանի նկատած "ծառին երեք նշումների պահի", այսինքն` այն երեք ֆիզիկականացված գալարների - հետ: Ամեն անգամ արտահայտված "ա"-ն` Աստծո համար հաստատումն է Իր մտադրության իրավացիության: Եվ որպես դրա հաստատում, Նա` Աստված, աստիճանաբար կերպարանավորվում է օձի տեսքով (երեք գալարները):
"ա" տառը մեր առաջին տառն է` առաջնահերթ տառը: Նկատիր, թե ինչպիսին է նրա կառուցվածքը. երեք մասնիկներից յուրաքանչյուրը սկսվում է երկնքից, թեթևակի դիպչում է երկրին ու անմիջապես նորից երկինք է բարձրանում... Մի՞թե դա չէ մեր գիտեցած "աստվածային երրորդության" ապացույցը` ֆի-զի-կա-կա-նա-ցած: Ըստ ինձ` իհա՛րկե, ուրիշ էլ ի՞նչ: Փորձիր բաժանել այդ մասնիկներն իրարից: Ի՞նչ կստացվի: Ոչի՛նչ:
Ստացվում է, որ անիմաստ էր միայնակ Ադամը: Նա ընդամենը ամբողջից անջատված մի անիմաստ մասնիկ էր: Այդ պատճառով էլ եկավ "ա"-ն:
Կարծում եմ, սիրելի ՆանՍ, հիմա դու հեշտությամբ կարող ես շարունակել այս, մինչ այժմ քեզ անհասկանալի միտքը, ինչպես նաև կկարողանաս լուծել հետևյալ հավասարումը. 1 + 1 = 3:


էդպես էլ չհասկացա, թե ոնց Արարիչը, Երկնային Հայրը, խնձորների Հայրը... վերջում դարձավ օձ(գրել էիր, որ ուներ մարմնացած երկսայր լեզու և սողաց ծառից) ու առաջարկեց խնձորները Ադամին ու Եվային: Այ էդ մասը ինձ շատ հետաքրքիրա. դու ինչ? ես ցանկացել հասցնել ընթերցողին:
Իսկ ի՞նչ զարմանալի (կամ անհասկանալի) բան կա նրանում, որ Արարիչն արարում է իրեն օձի կերպարանքով: Չէ որ օձը, վերջապես, իմաստության սիմվոլն է, հավերժության սիմվոլն է: Նրանք, ովքեր չեն կարծում, որ այն բոլորին հայտնի սիմվոլի վրա գավաթին փաթաթված օձը` դա Հիպպոկրատի պաղպաղակ ուտող զոքանչն է, կհամաձայնվեն, որ օձը կարող է նույնիսկ առաողջության կամ բժշկության սիմվոլը համարվել: Քո Աստծո համար դա անհնա՞ր է... Իմ Աստծո համար` ոչ, Նրա համար անհնարին ոչինչ չկա՛:
Իսկ սրանով ցանկացել եմ ասել, իհարկե, այդ հենց Աստվա՛ծ էր իմացության խնձորների առաջարկողը; որ էլ ինչի՞ համար Աստված ստեղծեց մեզ, եթե ոչ ճանաչման; ուրեմն ինչու՞մ էր Արարման իմաստը:
Հ.Գ. Այս միտքը հենց նոր եկավ, չկիսվել չեմ կարող.
Բավակա՛ն է Իմացության Խնձորները դիտել որպես - անառակության խնձորներ:

[Sambitbaba]

Ինձ թվում է՝ թեման (http://www.akumb.am/showthread.php/236-%D4%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%A1%D6%81%D5%B6%D5%A4%D5%A1%D5%A2%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D 6%80) է սխալ ընտրված, թե չէ՝ նորմալ է:pardon:

???

---------- Ավելացվել է՝ 23:00 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 22:54 ----------

!!!

սիրելի բաբա, ես ևս ուզում եմ շեշտել, որ երբ խոսում ես, ասենք, քաղաքականության մասին, խոսքին չափածո տեսք տալը մի տեսակ…թեթևսոլիկություն է:
Սիրելի զավր, իհարկե, շնորհակալ եմ գործս ուշադրության արժանացնելու համար: Ես դեռ նույնը չեմ հասցրել անել քո ստեղծագործությունների հետ, բայց խոստանում եմ` կանեմ:
Առայժմ ցանկանում եմ նշել, որ ինչ խոսք, որ Էյզեյնշտեյնի փորձը` Մարքսի "Կապիտալից" ֆիլմ սարքել, - անհաջողության մատնվեց, - միգուցե իրոք թեթևսոլիկություն էր: Բայց լավ, արի մոռանանք Հոմերոսին, արի համարենք, որ սխալմու՛նք է, Միլթոնը գոյություն անգամ չի ունեցել: Բայց ինչպե՞ս կարող ենք աչքիթողի անել մեր, հարազատ, սեփական, մեծագույն "թեթևսոլիկին"` Սուրբ Գրիգոր Նարեկացիուն: Թէ՞ ես սխալվում եմ, և չափածո չի "Մատյան ողբերգությանը"...


չափածոյի բաժնում տեղադրված գործը չափից ու ձևից զրկելը նույնպես ճիշտ չէ
Այս բանը դու առաջինը չես, որ ասում ես: Միգուցե ճիշտ խորհուրդ է, չգիտեմ: Բայց ներքուստ մի զգացողություն ունեմ, որ ուղղակի ամեն մեկն իր քանոնն ու մկրատն ունի չափածոին չափ ու ձև տալու, այսիքն` միայն իրեն յուրահատուկ ռիթմի զգացողությունը: ՈՒ դրան, ես չեմ կարծում, թե ինչ-որ տեղ կարելի է սովորել:


Թույլ տուր խորհուրդ տալ. Մի ձգտիր ամեն ինչ միանգամից ասել, հետո ասելիք չես ունենա:
Թույլ տուր մի խորհուրդ էլ ես տամ: Եթե Աստված միանգամից երեք միտք է տվել, - միանգամից երեքն էլ օգտագործիր: Քանզի հնարավոր է, որ Նա քեզ փորձում է. կարո՞ղ ես արդյոք միանգամից երեք միտք օգտագործել: ՈՒ ոչինչ, եթե այնքան էլ հաջող չի ստացվի առաջին անգամ: Նա գիտի, որ հաջորդ անգամ ավելի լավ կստացվի: Իսկ եթե օգտագործես մեկը միայն, իսկ երկուսը դնես գրպանդ` հետո օգտագործելու համար, - ուրեմն. ա)Աստված նոր միտք չի տա քեզ այնքան ժամանակ, քանի դու դեռ այն երկու հինն էլ չես օգտագործել;
բ)հաջորդ անգամ քեզ միայն մի միտք կտա, քանի որ դու մեկ-մեկ ես Նրա տված մտքերն օգտագործում: Իսկ այն երկու ավելացած մտքերն էլ ինձ կտա, քանի որ գիտի արդեն, որ ես կարողանում եմ մի քանի մտքեր իրար հետ օգտագործել...


Ես, օրինակ, կուզենայի, որ Հիսուսը մարդկանց սովորեցներ ոչ թե երեք, այլ, գոնե, երեք հազար տարի:
Իսկ մի՞թե մեղքը Հիսուսինն է, որ մարդիկ կարծում են, որ Հիսուս սովորեցնում է իրենց ոչ թե երեք, այլ արդեն երկու հազար տարի:

[Արամ]

???


չստացված հեգնանք

[Sambitbaba]

Իսկ մի՞թե մեղքը Հիսուսինն է, որ մարդիկ կարծում են, որ Հիսուս սովորեցնում է իրենց ոչ թե երեք, այլ արդեն երկու հազար տարի:

Այս միտքը ճիշտ կլինի կարդալ հետևյալ կերպ.

- Իսկ մի՞թե մեղքը Հիսուսինն է, որ մարդիկ կարծում են, որ Հիսուս սովորեցրել է իրենց երեք, այլ ոչ արդեն երկու հազար տարի:

[ՆանՍ]

Սիրելի ՆանՍ! Ներող եղիր, որ երկար ուշացումով եմ պատասխանում` շատ զբաղված էի վերջին օրերը: Իսկ պատասխանել ցանկանում էի, քանի որ քո հարցերն իրոք կարիք ունեն պատասխանի: Շնորհակալություն այդ հարցերի համար:)



Իրոք, շատ հետաքրքիր ես վերլուծում, բայց հենց նոր մի բայց էլ ինձ մոտ առաջացավ. Եթե Աստված իրեն ներկայացրել է օձի տեսքով, էդ դեպքում ինչու? է Աստվածաշնչում սատանային ներկայացվում օձի տեսքով, նա էլ ոչ պակաս խելացի է`բացասականի առումով, ու քո վերլուծելով ստացվում է, որ Աստված սատանան է:think

[Sambitbaba]

Իրոք, շատ հետաքրքիր ես վերլուծում, բայց հենց նոր մի բայց էլ ինձ մոտ առաջացավ. Եթե Աստված իրեն ներկայացրել է օձի տեսքով, էդ դեպքում ինչու? է Աստվածաշնչում սատանային ներկայացվում օձի տեսքով, նա էլ ոչ պակաս խելացի է`բացասականի առումով, ու քո վերլուծելով ստացվում է, որ Աստված սատանան է:think

Աստված սատանան չէ, Աստված Նա է, ով մեզ տվեց իմացության խնձորները: Իսկ մենք` իմացության խնձորների տվողին անվանեցինք սատանա: Աստված էլ, իր խոստման համաձայն` ի կատար ածել մեր բոլոր ցանկությունները, ասում է. "Ինչպես կցանկանաք: Ցանկանում եք սատանա՞, - թող լինի՛ սատանա": Եվ դա կլինի սատանա ընդամենն այնքան ժամանակ, որքան որ մենք ենք ցանկանում: Իսկ հենց որ ցանկանանք, որ այդ խնձորները տվողը լինի Աստված, - կլինի Աստված: Այդպես է ամեն ինչ: Եթե դու ցանկանում ես, որ ես լինեմ քո բարեկամը, ուրեմն ես քո բարեկամն եմ: Թշնամի՞դ. ուրեմն ես քո թշնամին եմ ու որքան էլ ջանամ, չեմ կարող փոխել քո ցանկությունը: Քանի դեռ դու ինքդ չես փոխել այն...

---------- Ավելացվել է՝ 21:26 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 21:22 ----------


Աստված սատանան չէ, Աստված Նա է, ով մեզ տվեց իմացության խնձորները: Իսկ մենք` իմացության խնձորների տվողին անվանեցինք սատանա: Աստված էլ, իր խոստման համաձայն` ի կատար ածել մեր բոլոր ցանկությունները, ասում է. "Ինչպես կցանկանաք: Ցանկանում եք սատանա՞, - թող լինի՛ սատանա": Եվ դա կլինի սատանա ընդամենն այնքան ժամանակ, որքան որ մենք ենք ցանկանում: Իսկ հենց որ ցանկանանք, որ այդ խնձորները տվողը լինի Աստված, - կլինի Աստված: Այդպես է ամեն ինչ: Եթե դու ցանկանում ես, որ ես լինեմ քո բարեկամը, ուրեմն ես քո բարեկամն եմ: Թշնամի՞դ. ուրեմն ես քո թշնամին եմ ու որքան էլ ջանամ, չեմ կարող փոխել քո ցանկությունը: Քանի դեռ դու ինքդ չես փոխել այն...

P.S.Ահագին գրել էի այս մասին, ցավոք` ջնջվեց: Ինչ արած... Եթե կարողանամ վերականգնել, ավելի ուշ կտեղադրեմ:

[ՆանՍ]

Անկեղծ եմ ասում՝ հարգում եմ քո կարծիքը, սակայն չեմ կարող չարտահայտվել. դու ասում ես, որ Աստված սատանան չի,Աստված Նա է, ով մեզ տվեց իմացության խնձորները, էդ դեպքում Աստվածաշնչում ներկայացված օձի կերպարը, որը բնորոշված է սատանային, դու հերքում ես, այսինքն էդ գրքում սխալ է գրված , թյուր տեղեկություն է , էն դեպքում, երբ Աստվածաշունչը Աստծո խոսքն է՝գրի առնված մարգարեների միջոցով… Իսկ նրանք ինչու՞ պետք է Աստծո խոսքը սխալ ներկայացնեին:think:Սա բերումա մի բանի, որ նշանակումա, թե դու նոր մարգարե ես, ու նոր տեղեկատվություն ես մեզ հայտնում Իր միջոցով, որ էէէէէէն ժամանակ ուրիշ բանա ասել, իսկ հիմա դրա բացատրությունը այլ կերպ է սահմանում.......???????????:think

[Sambitbaba]

Անկեղծ եմ ասում՝ հարգում եմ քո կարծիքը, սակայն չեմ կարող չարտահայտվել. դու ասում ես, որ Աստված սատանան չի,Աստված Նա է, ով մեզ տվեց իմացության խնձորները, էդ դեպքում Աստվածաշնչում ներկայացված օձի կերպարը, որը բնորոշված է սատանային, դու հերքում ես, այսինքն էդ գրքում սխալ է գրված , թյուր տեղեկություն է , էն դեպքում, երբ Աստվածաշունչը Աստծո խոսքն է՝գրի առնված մարգարեների միջոցով… Իսկ նրանք ինչու՞ պետք է Աստծո խոսքը սխալ ներկայացնեին:think:Սա բերումա մի բանի, որ նշանակումա, թե դու նոր մարգարե ես, ու նոր տեղեկատվություն ես մեզ հայտնում Իր միջոցով, որ էէէէէէն ժամանակ ուրիշ բանա ասել, իսկ հիմա դրա բացատրությունը այլ կերպ է սահմանում.......???????????:think
Սիրելի ՆանՍ, այնտեղ չի ասված, թե օձը` դա սատանան է: Իսկ թե ով ինչ է կարծում ու ինչ է ենթադրում, դա արդեն ուրիշ հարց է: Եթե խոսենք այդ ենթադրությունների մասին, այստեղ արդեն ես էլ, դու էլ, իրավունք ունենք ընդունել այն ենթադրությունները, որոնք որ հարմար կհամարենք: Ինկվիզիցիան էլ, օրինակ, իր "ենթադրթյուններով" հանդերձ, տես, թե ինչ փորձանք էր մարդկության գլխին քանի հարյուր տարի:
Ես, օրինակ, ամբողջ կյանքումս չեմ կարողացել հաշտվել նրա հետ, որ իմ Հայր-Աստված կարող էր ինձ համար դժոխք ստեղծել: Այսօր ես արդեն հաստատ համոզված եմ, որ Նա չի՛ էլ ստեղծել դժոխքը: Դու օրինակ, կարո՞ղ ես քո երեխայի համար դժոխք ստեղծել, իր կյանքի ճանապարհին որտեղ էլ որ քո երեխան սայթաքի: Համոզված եմ, չե՛ս կարող: Ես էլ չե՛մ կարող: Եվ այդ չկարողանալով հանդերձ, ես էլ, դու էլ՝ մեզ լավ ծնողներ ենք համարում, ճի՞շտ է: ՈՒրեմն ինչո՞ւ ես կարծում, թե Աստված մեզանից վատ ծնող է...
Ի միջի այլոց, չմոռանամ ասել, որ Հռոմի անցյալ պապն ասաց, որ դժոխք գոյություն չունի: Իսկ ներկայիս պապն ասաց, որ սատանա գոյություն չունի: Բայց իմ համոզմունքները նրանց ասածի վրա չէ, որ կազմավորվել են, ես ուղղակի փաստացի մեջբերում կատարեցի:

Եթե Աստված մի բան է մտադրվել, ուրեմն այդ մտադրությունը պե՛տք է մի արդյունք բերի: Կոնկրետ այս հարցում` Աստծո մտադրությունն էր իմացության ծառը, ճի՞շտ է: ՈՒրեմն, ի՞նչը պետք է լիներ նրա բերած արդյունքը, եթե ոչ իմացությունը... ՈՒրեմն, էլ ո՞րն էր իմացության ծառի իմաստը:

[ՆանՍ]

Դու շատ հետաքրքիր նորություն հայտնեցիր, որը ես չէի լսել. էն մասին, որ Հռոմի պապերը հերքել են սատանայի ու դժոխքի գոյությունը ու, զուգահեռներ անցկացնելով քո ստեղծագործության հետ, տեսնում եմ` դու նույնպես հերքում ես դրանց գոյությունը,այսինքն`նեգատիվ չկա, բացասական չկա, օձը -Իմացություննա ինքնին, ու չարը գոյություն չունի: Ոչ.եթե կա դրական, չի կարող չլինել բացասականը, եթե կա բարին, ուրեմն` չարն էլ կա, թեչե դու ինչ? կիմանաս լավը որնա, եթե վատը չտեսնես:Ու էս աշխարհն էլ(էդ էլ իմ կարծիքով) Աստված կառուցելա թվերի հիման վրա. եթե (+) եղել ա , ուրեմն` (-) չէր կարա չլիներ, որովհետև ամեն ինչում բալանս պետքա պահպանվի:

[Sambitbaba]

Դու շատ հետաքրքիր նորություն հայտնեցիր, որը ես չէի լսել. էն մասին, որ Հռոմի պապերը հերքել են սատանայի ու դժոխքի գոյությունը ու, զուգահեռներ անցկացնելով քո ստեղծագործության հետ, տեսնում եմ` դու նույնպես հերքում ես դրանց գոյությունը,այսինքն`նեգատիվ չկա, բացասական չկա, օձը -Իմացություննա ինքնին, ու չարը գոյություն չունի: Ոչ.եթե կա դրական, չի կարող չլինել բացասականը, եթե կա բարին, ուրեմն` չարն էլ կա, թեչե դու ինչ? կիմանաս լավը որնա, եթե վատը չտեսնես:Ու էս աշխարհն էլ(էդ էլ իմ կարծիքով) Աստված կառուցելա թվերի հիման վրա. եթե (+) եղել ա , ուրեմն` (-) չէր կարա չլիներ, որովհետև ամեն ինչում բալանս պետքա պահպանվի:

Իհա՛րկե, սիրելի ՆանՍ: Անպայման: Չէ՞ որ հենց դրանում է այս կյա՛նք ասես, թե փո՛րձ ասես, թե արարու՛մ ասես, մի խոսքով, այդ ամենի իմաստը: Հակադրությունները, որոնցից ամենահիմնականն է, ինչ խոսք, չարն ու բարին կամ մութն ու լույսը:
Հիմա տես. մենք գիտենք, որ Աստված ամեն ինչ է, ճի՞շտ է: Մենք դրա բավականին ապացույցներն ունենք Աստվածաշնչում: Օրինակ.
1 Կորնթ. Ը;6. - "Բայց մեզ համար մե՛կ Աստված կա, Հայր, որից` ամենայն ինչ, և մենք` Նրանը":
Կամ.
Հայտնություն, Ա;8, "Ես եմ Ալֆան և Օմեգան, նա, որ Է-ն է և որ է և որ գալու է. Ամենակալը":
Եվ այլն: ՈՒրեմն, մենք գիտենք, որ Աստված ամեն ինչ է:

Հիմա պատկերացրու, որ մենք չկանք, այլ կա միայն Աստված, և Նա գիտի, որ ինքն Ամեն Ինչ Է: Այսինքն, չկա ուրիշ ոչինչ. կա միայն այդ Ամեն Ինչը: Բայց ինչպե՞ս հասկանալ, թե ի՞նչ է այդ Ամեն Ինչը: Պարզվում է, որ ոչ մի կերպ դա հասկանալ հնարավոր չէ, քանզի եթե Ամեն Ինչից բացի ուրիշ ոչինչ չկա` ուրեմն Ամեն Ինչն էլ չկա (ես ուղղակի կրկնեցի քո խոսքերը հակադրությունների մասին): Պատկերացրու, որ Աստված էլ շատ լավ հասկանում էր դա, երբ վերցրեց ու ստեղծեց այդ Ամեն Ինչի հակադրությունը, այն, ինչ Ամեն Ինչ Չի: Այդպես լուծվեց հակադրությունների պրոբլեմը, եղավ երկու բան. Այն,Ինչ Ամեն Ինչ Է և Այն,Ինչ Ամեն Ինչ Չէ: Բայց, քանի որ Աստված ամեն ինչ է, ինքնստինքյան ստացվ ում է, որ Այն,Ինչ Ամեն Ինչ Չէ` դա էլ է Աստված: Չէ՞ որ, վերջիվերջո, Աստված Ամեն Ինչ Է:
Սա է հենց այն բոլորին ծանոթ "էություն-ան-էությունը", ինչի մասին դարեր շարունակ խոսում է մտավորականությունը:
Ստացվում է, որ "Այն,Ինչ Ամեն Ինչ Չէ"-ն ուղղակի ֆիկցիա է, պատրանք: Հնարովի մի բան է միմիայն նրա համար, որպեսզի Աստված հասկանա, թե ինչ ասել է Լինել Ամեն Ինչ: Եվ ստացվում է շղթայական ռեակցիայի պես մի բան. չարն էլ է ֆիկցիա; մութն էլ է ֆիկցիա; և այդպես շարունակ:
Վերցնենք մութը: Այն գոյություն ունի այնքան ժամանակ, քանի դեռ չկա Լույսը, ճի՞շտ է: ՈՒրեմն, երևի կարելի է ասել, որ չկա մութը, դա ուղղակի Լույսի բացակայությունն է: Եվ իրոք, երբ մութ սենյակում մենք վառում ենք լույսը, մութը աստիճանաբար չի նահանջում, ճիշ՞տ է, այլ անմիջապես չքվում է, անհետանում: Համաձայնվիր, որ նա նույնիսկ մի ուրիշ, ավելի մութ տեղ էլ չի նահանջում, այլ ուղղակի անհետանում է, չկա:
Կարճ ասած, իմ պատասխանը քո հարցին սա է. չարը գոյություն ունի որպես ֆիկցիա, միմիայն նրա համար, որպեսզի մենք ճանաչենք Բարին:

Հ.Գ. Եթե դու հետաքրքրվում ես թվերով, այսինքն` Գեմատրիայով, կառաջարկեի քեզ կարդալ հետևյալ գիրքը. Фиддлер: «Иисус Христос - Солнце Бога»: Շատ-շատ հետաքրքիր է և ուսուցանող:

[ՆանՍ]

Չէ, ճիշտն ասած` չեմ հետաքրքրվել Գեամետրիայով, ուղղակի լոգիկայով ասացի, բայց արդեն հետաքրքրեց, կկարդամ, շնորհակալ եմ: Իսկ ինչ վերաբերում է նրան, որ չարը գոյություն ունի, որպես ֆիկցիա, դա է հենց պատրանքը:) Հնարավոր է, որ սկզբնական շրջանում, երբ մենակ Աստվածն է եղել, ստեղծել է Այն, Ինչ Ամեն Ինչ Է, և Այն, Ինչ Ամեն Ինչ Չէ, քանզի Նա երկուսը մեկում է, բայց հենց մարդու արարումից հետո շատ "գետեր հոսեցին"...ու նաև եղան այնպիսի բաներ, ինչ չէր նախատեսել հենց Ինքը` Արարիչը. Իր իսկ հավատարիմ" աջ ձեռքը"`բարի հրեշտակ Լյուցիֆերն ըմբոստացավ Նրա դեմ, և , լինելով նաև մեծ խելքի տեր, Իմացության խնձորները առաջարկեց Եվային, առաջին հերթին հենց Աստծուն հակառակվելու նպատակով, իսկ Եվան էլ "կուտը կերավ": Դե Ես էլ մտածում եմ, որ Աստված հենց էստեղ միտքը փոխել ու ստեղծել է դժոխքը`որպես պատժարան, և այսպիսով` ստացվել է Դրախտի հակադիրը::), այսինքն այն` ինչը, դու պատրանք ես համարում:

[Sambitbaba]

Չէ, ճիշտն ասած` չեմ հետաքրքրվել Գեամետրիայով, ուղղակի լոգիկայով ասացի, բայց արդեն հետաքրքրեց, կկարդամ, շնորհակալ եմ: Իսկ ինչ վերաբերում է նրան, որ չարը գոյություն ունի, որպես ֆիկցիա, դա է հենց պատրանքը:) Հնարավոր է, որ սկզբնական շրջանում, երբ մենակ Աստվածն է եղել, ստեղծել է Այն, Ինչ Ամեն Ինչ Է, և Այն, Ինչ Ամեն Ինչ Չէ, քանզի Նա երկուսը մեկում է, բայց հենց մարդու արարումից հետո շատ "գետեր հոսեցին"...ու նաև եղան այնպիսի բաներ, ինչ չէր նախատեսել հենց Ինքը` Արարիչը. Իր իսկ հավատարիմ" աջ ձեռքը"`բարի հրեշտակ Լյուցիֆերն ըմբոստացավ Նրա դեմ, և , լինելով նաև մեծ խելքի տեր, Իմացության խնձորները առաջարկեց Եվային, առաջին հերթին հենց Աստծուն հակառակվելու նպատակով, իսկ Եվան էլ "կուտը կերավ": Դե Ես էլ մտածում եմ, որ Աստված հենց էստեղ միտքը փոխել ու ստեղծել է դժոխքը`որպես պատժարան, և այսպիսով` ստացվել է Դրախտի հակադիրը::), այսինքն այն` ինչը, դու պատրանք ես համարում:

Երևի, եկել է ժամանակը փորձելու քիչ լուսավորել Լյուցիֆերի պարադոքսը, որը որ խառնաշբոթ է մտցնում մեր հավատքների մեջ: Այդ պատճառով եկ ընդգծենք ակնհայտը. եթե մենք հավատում ենք Աստծոն, Վերին Էությանը, Ամենայն Գոյին, ուրեմն ինչպե՞ս կբացատրենք Նրանից առանձին մի ուժի, սատանայի գոյությունը: Ինչպե՞ս կարող է մի ինչ-որ ուրիշ բան էլ գոյություն ունենալ, Ամենայն Գոյից բացի: Եվ բոլոր հավատներում էլ այդպես է. չնայած նրան, որ Աստված Ամենակալ է, գտնվում է ամեն ինչի մեջ և շուրջը, այնուամենայնիվ սատանան, չարիքներից չարագույնը, Նրանից առանձին է գործում:

Շատ օգտակար կլիներ վերընթերցել Աստվածաշունչը որպես գիտելիքներ և ուժ ձեռք բերելու դասագիրք, այլ ոչ որպես պաշտամունքի առարկա, ոչ որպես հպատակման հեքիաթային ձեռնարկ: Այդ էզոթերիկ միստիցիզմով լի մեծագույն աշխատության մեջ Գաղտնի Իմաստություն է թաքնված, և մեր խնդիրն է վերծանել կոդերը, բացահայտել բառերի իրական նշանակությունը, ինչպիսին այն եղել է մինչև ժամանակակից մեկնությունները:

Մեզ սովորեցրել են վախենալ օձից և հավատալ այն բանին, որ մեր դժբախտությունները սկսվեցին, երբ Ադամն ու Եվան չհնազանդվեցին Աստծոն: Այս հանգամանքը ստիպում է մեզ վախենալ Աստծո դատաստանից, Նրա զայրույթից, որը կթափվի նրանց վրա, ովքեր չեն հնազանդվի սուրբ օրենքին և կանոնադրությանը:

Մյուս կողմից, եկ մտածենք. իսկ ի՞նչ կլիներ աշխարհում այն միակ զույգ արարածների հետ, եթե նրանք հրաժարվեին խնձորից և այդպես էլ մնային եդեմական այգու միայնակ բնակիչներ. առանց սերնդի, առանց մեզ, առանց պատմության:

Հ.Գ. Հա, ՆանՍ ջան, ցանկանում եմ ճշտել, որ Գեամետրիա չէ, Գեմատրիա է. փնտրելիս կարող ես սխալ տեղ ընկնել: Գեոմետրիան` դա երկրաչափությունն է, և այդ թեմայով էլ մի արտակարգ հետաքրքիր հասկացություն կա` Սրբազան Երկրաչափություն: Այդ մասին շատ հետաքրքիր գրում է Դրունվալո Մելքիսեդեքը, իր "Древняя тайна Цветка Жизни" գրքում: Խուրհուրդ կտայի. մեծ հայտնությունների կբերի:

[Sambitbaba]

ԵԹԵ ԱՍՏՎԱԾ` ԴԱ ՆԱ Է...


Եթե Աստված` դա Նա է,
ումից որ դու երկչում ես, -
Կորած ես դու, եղբայր,
ես քեզ խղճում եմ:
Եթե երկչում ես, ինչպե՞ս կարող ես
դու Նրան սիրել,
Ինչպե՞ս կարող ես
քո Աստծոն ապավինել:

Եթե Աստված` դա Նա է,
ում որ դու կանչում ես, -
Կորած ես դու, եղբայր,
ես քեզ խղճում եմ:
ՈՒրեմն չես զգացել,
որ Նա կողքիդ է:
Ի՞նչ ես կորցրել Աստծոդ,
Նա միշտ քեզ հետ է:

Եթե Աստված` դա Նա է,
ում առջև դու մեղանչում ես, -
Կորած ես դու, եղբայր,
ես քեզ խղճում եմ:
Անիմաստ է մեղանչել
Աստծո առջև.
Թող ներեն նրանք, ում դու
ինչ-որ վնաս ես պատճառել:

Եթե Աստծոց երկչում ես,
կանչում ես, մեղանչում ես, -
Գալիս է ժամանակ,
երբ դու Աստծոց` փախչում ես:
Էլի կորած ես դու, եղբայր,
և ես խղճում եմ քեզ.
Աստված` Նա ամենուր է.
ու՞ր պիտի Աստծոց փախչես:


Պատճառը Նա չէ` քո Աստված,
պատճառը` դու ես:
Այդ քո հավատն է վախվորած,
իսկ դու` համայն երկյուղ ես:
Պապերդ են դեռ ասել քեզ,
և պատմությունդ.
Այսպես չասես, այնպես չանես,
թե ոչ` դժոխքն է տունըդ:

Այո, տխուր է սա, եղբայր,
տխուր վիճակ է:
Սա կյանք չէ, սիրելիս,
վախի... համաճարակ է:
Սարսափը քեզ համար
նորմալ վիճակ է:
Եվ միշտ արդյունքը քո կյանքի`
կասկածի տակ է:

Որքա՞ն կարող ես դու այդպես,
քանի՞ հազարամյակ:
Ինչքա՞ն կարող ես կռանալ
այդ բեռի տակ:
Ե՞րբ պետք է վերջապես
դու` անճարակդ
Փորձես սթափվել այդ խոր քնից,
շտկել վիճակդ...

Տեսնես, որ սխալ ես քո մասին
դու մտածում,
Եվ անճարակ չես դու, -
ինչու՞ ես այդպես կարծում:
Ամեն ինչ քո ձեռքին է:
Եվ արի ու տես,
Կյանքիդ հետ դու կարող ես
անել իկնչ ուզես:


Եղբայր, եկ թա՛փ տուր դու ուսերդ,
բացի՛ր աչքերդ,
Տե՛ս, թշնամի չէ քո Աստված,
Նա քո ընկե՛րն է:
Նա համայն սեր է քո հանդեպ,
քո կյանքի շունչն է:
Նույնիսկ կարիք չունես փնտրել,
Նա միշտ քո շուրջն է:

Նա միշտ քո շուրջն է, քո Աստված,
Նա միշտ քո մեջ է:
Եվ քո վիճակն այս, ճիշտն ասած,
հիշիր` անվերջ է:
Թե բաժանվել էլ ցանկանաս`
դու անկարող ես, -
Քո կապը քո Աստծո հետ
անընդմեջ է:

Սիրո վրա է հիմնված ձեր կապը,
ոչ վախի,
Այնպես որ քո Աստծոց
դու մի փախիր:
Եվ վստահիր դու քո Աստծոն,
դու այդ կարող ես:
ՈՒ հավատա, որ քո Աստված
ամենակարող է:

Աստված հսկիչը չի կյանքիդ,
Աստված դիտող է:
Դու արարիչն ես քո կյանքի,
Նա` հաստատողն է:
Ինչ որ ստեղծես դու քո կյանքում,
Նա համաձայն է:
Նույնիսկ խորհուրդ էլ քեզ չի տա`
դա քո գործն է:

Ինչ խոսք, որ կարող ես դու
հերքել Աստծոդ,
Թե ուզես, կարող ես
նույնիսկ ուրանալ:
Բայց չես կարող երբեք դու
մոռանալ Աստծոդ,
Եվ անկարող ես
քո Աստծոց հեռանալ:

Հիշիր, թե ինչպիսին
Նա քեզ ստեղծեց.
Դու ճիշտ ես, Իր նման
և հենց Իր կերպ:
Այսինքն, դու նույնպես,
ինչպես Աստված`
Ամեն ինչ կստեղծես,
ինչ ցանկանաս:

ՈՒրեմն, իմ եղբայր,
անցիր գործի,
Չար ու սև մտքերից դու
ազատվել փորձիր,
Սև ու մութ ամպերը քո կյանքի
մի կողմ վանիր,
Վստահիր Աստծոդ
և ապավինիր:

Եթե ձեր հաղորդակցության
միջոցը սերն է,
ՈՒրեմն, երջանիկ նախանձը`
դա իմ դերն է:
ՈՒրեմն, քո վերջի մասին
հիմք չունես դու հոգալու,-
Չկա ոչ մի իմաստ`
դրախտը փնտրելու:

Քանզի արդեն հիմա, լսու՞մ ես,
դու դրախտում ես:
Արդեն ունես ամեն ինչ,
ինչ փնտրում ես:
Քո կյանքը դառնություն չէ`
փորձություն է,
Աստծո նվերն է քեզ,
երանություն է:


Եթե Աստված` դա Նա է,
ում որ դու սիրում ես, -
ՈՒրախ եմ ես, եղբայր,
դու արթնանում ես:
Քո արթնացման համար
անչափ ուրախ եմ.
Կգա մի օր, երբ կմոռանաս,
թե ինչ է վախը:

Եթե Աստված` դա Նա է,
ումից դու սովորում ես, -
ՈՒրախ եմ ես, եղբայր
և խոնարհվում եմ:
Աստծո տված միակ դասը`
դա փրկությունն է:
Գիտե՞ս, թե ինչ ես դու սերտում, -
սերտում ես Անմահությունը:

Եթե Աստված` դա այն է,
ինչը որ դու շնչում ես, -
ՈՒրախ եմ ես, եղբայր,
և քեզ անչափ սիրում եմ:
Եթե Աստծով շնչում ես,
սիրում ես, սովորում ես, -
Գալիս է ժամանակ,
երբ ինքդ` աստվածանում ես:

[ՆանՍ]

Հարգելի Sambitbaba, էլի շատ հետաքրքիր ես գրել,շնորհակալություն, որի հետ էդքան համաձայն չեմ::) Ասեմ`խի. Ես էս աշխարհում մենակ Աստծուց եմ վախենում ու առաջին հեթին հենց Իրեն եմ սիրում, հետո նոր իմ ծնողներին, որովհետև Իր շնորհիվ է,որ իմ ծնողները ողջ ու առողջ են ու ես կյանքիս չափ շնորհակալ եմ…Ու եթե ես աստվածավախ մարդ եմ, էդ չի նշանակում, որ ես կորած եմ,վախկոտ եմ, ու դու պիտի ինձ խղճաս,:D քո ասած էդ մի արտահայտությունը արդեն ինձ համար լրիվ աբսուրդա…:angry Կոնկրետ ինձ համար Բարձրյալի նկատմամբ վախը ավելի շատ բնորոշվումա, որպես խորին հարգանքի ու ակնածանքի ու սիրո նշան, ոչ թե ես սարսափահար եղած եմ ապրում իմ կյանքը:D Լավ դե, ինչևէ, որոշ լաաավ մտքեր էլ ես գրել:hands

[My World My Space]

ԵԹԵ ԱՍՏՎԱԾ` ԴԱ ՆԱ Է...

Եթե Աստված` դա Նա է,
ում առջև դու մեղանչում ես, -
Կորած ես դու, եղբայր,
ես քեզ խղճում եմ:
Անիմաստ է մեղանչել
Աստծո առջև.
Թող ներեն նրանք, ում դու
ինչ-որ վնաս ես պատճառել:



Հարգելիս նախքան "աստվածային ստեղծագործություններ" գրելը, համոզվեք որ ճիշտ եք հասկացել աստծո խոսքը:
Մեղանչել` նշանակում է մեղք գործել, ոչ թե մեղա գալ...

[Sambitbaba]

Ցանկանում եմ ասել (ցավոք, դա ճշմարտություն է), որ շատ անգրագետ եմ կոմպյուտերից օգտվելու հարցում: Բոլորովին չեմ պատկերացնում նրա հնարավորությունները: Լրիվ պատահաբար հենց նոր սեղմեցի "Ղեկավարման վահանակ" բառերի վրա և պարզեցի... որ նամակներ ունեմ:
Ներողություն եմ խնդրում բոլոր նրանցից, ովքեր ինձ գրել են: Այսքան ժամանակ իմ մտքով անգամ չի անցել, որ կա այդպիսի բաժին, որտեղ մարդիկ կարող են անձնական խոսակցություններ վարել: Հայկական մեկ այլ էջի վրա կար նման բան, բայց այնտեղ հստակ երևում էր, որ դու նամակ ունես: Ինչևէ, նորից, իմ բազում ներողությունները բոլոր նրանցից, ովքեր գրել են ինձ: Խոստանում եմ հնարավորին չափ արագ պատասխանել բոլորին:

---------- Ավելացվել է՝ 23:18 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 23:15 ----------


Հարգելիս նախքան "աստվածային ստեղծագործություններ" գրելը, համոզվեք որ ճիշտ եք հասկացել աստծո խոսքը:
Մեղանչել` նշանակում է մեղք գործել, ոչ թե մեղա գալ...
Շնորհակալություն:

[Sambitbaba]

Հարգելի Sambitbaba, էլի շատ հետաքրքիր ես գրել,շնորհակալություն, որի հետ էդքան համաձայն չեմ::) Ասեմ`խի. Ես էս աշխարհում մենակ Աստծուց եմ վախենում ու առաջին հեթին հենց Իրեն եմ սիրում, հետո նոր իմ ծնողներին, որովհետև Իր շնորհիվ է,որ իմ ծնողները ողջ ու առողջ են ու ես կյանքիս չափ շնորհակալ եմ…Ու եթե ես աստվածավախ մարդ եմ, էդ չի նշանակում, որ ես կորած եմ,վախկոտ եմ, ու դու պիտի ինձ խղճաս,:D քո ասած էդ մի արտահայտությունը արդեն ինձ համար լրիվ աբսուրդա…:angry Կոնկրետ ինձ համար Բարձրյալի նկատմամբ վախը ավելի շատ բնորոշվումա, որպես խորին հարգանքի ու ակնածանքի ու սիրո նշան, ոչ թե ես սարսափահար եղած եմ ապրում իմ կյանքը:D Լավ դե, ինչևէ, որոշ լաաավ մտքեր էլ ես գրել:hands

ՆասՍ ջան, եկ փորձենք քիչ պարզել այս հարցը` վախը Աստծո հանդեպ: Եթե դեմ չես, խնդրում եմ, սկզբում պատասխանիր հետևյալ հարցերին: Բայց պատասխանիր ազնվորեն, ինչպես ասում են, ձեռքդ սրտիդ դրած: Պատասխանիր ոչ թե ինձ, այլ քո խղճին: Եվ քո պատասխանելուց առաջ ցանկանում եմ մի բան էլ հիշեցնել քեզ, որ. մարդու ամենախիստ դատավորը դա հենց ինքն է, որ կա, քանզի ինձանից լավ ոչ ոք չի կարող գիտենալ իմ լավ ու վատ գործերը, մտքերը, ցանկությունները: Եվ այնպես խստորեն է մարդ իրեն դատում, որ Աստված նույնիսկ կարիք էլ չունի իր վրա վերցնելու այդ տհաճ գործը, եթե նույնիսկ ցանկանա: Այո, եթե ցանկանա: Սա էլ կլինի իմ տված հարցերից մեկը, ոչ, երկուսը. ցանկանու՞մ է արդյոք Աստված քեզ դատել. նրա ինչի՞ն է դա պետք. մի՞թե դրա համար է Նա քեզ ստեղծել: Բայց սրանք կլինեն վերջին հարցերը: ՈՒրեմն.
1. Վախենու՞մ ես դու արդյոք քո ծնողներից:
2. Եթե վախենում ես. եղե՞լ են քո կյանքում (հետ գնա քո կյանքում` որքան կարող ես հիշել)դեպքեր, ակնթարթներ, երբ քո այդ վախի պատճառով ատել ես քո ծնողներին, ցանկացել ես, որ նրանք չլինեն, և ուրիշ նմանատիպ բացասական մտքեր քո ծնողների հանդեպ:
3. Հաճելի՞ է քեզ արդյոք, երբ քո ծնողները դատում են քեզ:
4. Դատապարտե՞լ ես արդյոք քո ծնողներին երբևէ քո այդ վախի համար:
5. Կցանկանայի՞ր արդյոք, որ քո երեխաները քեզանից վախենան:
6. Կցանկանայի՞ր արդյոք, որ քո երեխաները քեզ դատեն:
7. Ցանկանու՞մ է արդյոք Աստված քեզ դատել:
8. Աստծո ինչի՞ն է պետք քեզ դատել. մի՞թե դրա համար է Նա քեզ ստեղծել:

Եկ առայժմ բավարարվենք այս ութ հարցերով: Առավել ևս, որ, ըստ գեմատրիայի, 8-ը Քրիստոսի թիվն է (888) և նշանակում է հավերժություն:

Հ.Գ. Երկու խոսք ավելացնեմ քո` քեզ դատելուն: Երևի լսել ես, որ յուրաքանչյուր միտք ֆիզիկականանում է: Այո՛, դա այդպես է, ես ինքս զգացել եմ դա ինձ վրա բազում անգամներ: Եվ այլ կերպ լինել չի կարող, որովհետև մեր այս ֆիզիկական աշխարհում, մեզ` ֆիզիկականներիս համար, մեր փորձի համար ամեն ինչ պետք է շոշափելի լինի: Դրա՛ համար է միտքը ֆիզիկականանում: Իսկ դա ժամանակ է պահանջում, ճի՞շտ է: Եվ հենց այդ` մտքի և նրա իրականացման միջև ընկած ժամանակը դառնում է մեր կյանքի ամենամեծ թյուրիմացությունը: Հենց այդ ժամանակ է, որ մենք հասցնում ենք մեզ`սիրելիներիս, ներել: Չէ՞ որ ներել` առավել հաճելի է (ինքդ քեզ, ոչ ուրիշներին), քան դատելը: Իսկ այդ տհաճությունը` քեզ դատելը, բարդում ես Աստծո ուսերին... հետո՛ Նա կդատի, ո՛չ ֆիզիկական կյանքում, կամ կների կամ... բայց քո բնազադը քեզ հուշում է, որ անշուշտ, կների, և դու հանգստանում ես:

Բայց հիմա եկ փորձենք պատկերացնել, թե որ՞ն է մեր ոչ ֆիզիկական կյանքի իրականությունը:
Կհամաձայնվե՞ս, որ ոչ ֆիզիկական կյանքում ֆիզիկական ոչնչի կարիքը չկա, որ ֆիզիկական ոչինչ գոյություն չունի այնտեղ: Եվ նաև չի կարող ֆիզիկականի հետ կապված մի ինչ-որ բան էլ լինել այնտեղ, ճի՞չտ է: Տրամաբանորե՞ն: Նշանակում է, որ չկա նաև այն ժամանակը, որը որ միտքը ֆիզիկական էր դարձնում: Այսինքն, մենք մեզ ներելու ժամանակ չունենք, մենք մեզ անմիջապես` դատում ենք:

ՈՒ տես, թե ինչ է ստացվում: Դու մարդ ես սպանել; գողություն ես արել; և այլ վատ բաներ; կամ լավ բաներ: Հետո` մահացել ես: Հետո` արթնացել ես ոչ ֆիզիկական աշխարհում: Եվ առաջին բանը, որ դու անում ես` սկսում ես քեզ հիշել, թե ով ես դու, ճի՞շտ է: Եվ առաջինը, որ դու վերհիշում ես, դա քո ամենամոտիկ անցյալն է, որտեղ դու ապրել ես քո ամենամոտիկ փորձը որպես մարդասպան կամ որպես մարգարե: Եվ, անմիջապես վերհիշելով դատաստանի մասին միտքը, որը քեզ ուղեկցել է քո ամբողջ ֆիզիկական կյանքում, քո վախը, դու մտածում ես քո առաջին միտքը. "Այս ինչե՜ր եմ ես արել: Ինձ նմանի տեղը` դժո՛խքն է": Հիշիր, որ ոչ ֆիզիկական կյանքում, արդեն քո փրկիչը` ժամանակը - չկա, և դու քեզ ներելու ժամանակ էլ չունես: Եվ դու անմիջապես որտե՞ղ ես... շատ ճիշտ ես. դժոխքում: Դժոխքում, որը դու անմիջապես կպատկերացնես քեզ համար, կմտածես և կկերտես...

Տես, որ դու մի ակնթարթում ազատեցիր Աստծոն երկու տհաճ գործից. քեզ դատելուց և նաև քեզ համար դժոխք կառուցելուց: Դու այդ ավելի լավ կանես, քանզի ինքդ էլ լավ գիտես, թե ի՛նչ դատաստանի ես դու արժանի և ինչպիսի՛ դժոխք է քեզ պետք:

Հիմա դու հասկանու՞մ ես, թե ինչ ասել է` լինել Աստծո "կերպ և նմանությամբ" ստեղծված:
Հիմա դու հասկանու՞մ ես, որ քեզանի՛ց պետք է վախենաս, այլ ոչ թե Աստծոց:
Եթե հասկանում ես, ուրեմն այս ակնթարթին ավելի՛ մեծացավ քո սերը դեպի Աստված, ուրեմն ավելի՛ մաքրվեց այնպիսի արատներից, ինչպիսիք են վախը, կասկածը: Եթե հասկացար, ուրեմն այս վայրկյանին դու մի փոքր ավելի` աստվածացար:


ՀՀ.ԳԳ. Որոշեցի հատուկ քեզ համար մեջբերել մի փոքրիկ հատված "Մատյան Երանության" գրքից.

Իսկ ի՞նչ, եթե դու ուրի՛շ
որոշում ընդունես:
Իսկ ի՞նչ, եթե դու
որոշես ընդունել,
Որ վախի պետք չունե՛ս,
որ վերջդ` ապահովվա՛ծ է,
Եվ դա` օրե՛նք է,
որ Աստծո կողմից դրվա՛ծ է:

Որ Աստված` քո՛ Աստված,
իրո՛ք որ Ամենակարող է,
Եվ այդ Նա՛ է, անկասկած,
միակ Արարո՛ղը:
Որ Աստվա՛ծ, այդ Նա՛ է
Ամենամեծ Սիրո՛ղը:
Քո Պահապա՛նն է Նա,
քո մասին Հոգ Տարո՛ղը:

ՈՒ եթե հավատաս սրան,
եթե սա ընդունես,
Դու գիտե՞ս, թե դու ի՛նչ
արդյունքի կհասնես...
Ահա՛ թե ինչ կասեմ քեզ.
դու կապրես այնպես,
Ինչպես ապրել է Բու՛դդան,
ինչպես Հիսու՛սն է ապրել:

Այդպես ապրել է
յուրաքանչյուր սուրբ,
ՈՒմ որ երբևիցե
երկրպագել եք դուք:

[ՆանՍ]

Ինչ էլ ճարտար լեզու ունես:) ու լավ գիտես մարդուն ոնց խճճես, որ չկարողանա բառերիդ տակից դուրս գա;),հարցերի տարափ, ուլտիմատւմներ:D Բայց մի բան կմատածեեեեենք:D
Պատասխան 1.Էն էլ ոնց եմ վախենում, բայց ես իրանց ցավը տանեմ, իրանք ինձ նենց են դաստիարակել, որ հենց հիմա էլ ես կողմ եմ, որ իմ երեխեն էլ տենց դաստիարակվի:ok
2.Մի քանի անգամ մամայիս ատել եմ, որ զոռռելա ճաշս ուտեմ, չեմ կերել իրեն հակառակ, բայց 5 րոպե հետո վազելով գնացել եմ մամայիս պաչել եմ,ներողություն եմ խնդրել:;)
3.Չէ դուրըս չի գալիս, որ դատում են. ես էլ վռազ վրա եմ բերում`մի դատեք, որ չդատվեք:D Իսկապես սկզբում, երբ դու "դատապարտվում" ես ծնողիդ կողմից, հնարավորա, որ պահի լրջությունը չհասկանալով ես համարում իրենց սխալ, բայց որոշ ժամանակ անց դու զգում ես, որ հենց տենց էր պետք ու տենց էր ճիշտ քայլը:
4.Երբեք չեմ դատապարտել իմ ծնողին իմ վախի համար, որովհետև իրենք ինձ չեն վախեցրել:D Իրենք մի թեթև խստոտ եղել են, բայց ազատություն էլ են տվել , որ ես իմ Եսը գտնեմ ու ճիշտ տեսնեմ ինձ, իսկ ես նրանց այդ որոշումը էնքան եմ հարգել, որ երբեք չեմ փորձել իմ սահմաններից դուրս գալ: Ահա հենց էդ տրված ազատության համար էլ գնալով սերս ավելի է ուժեղացել:hands
5.Այո ես կուզենայի, որ իմ երեխաները մի թեթև վախենային իրանց մամայից;)
6.Իսկ ես կաշխատեմ լինել այնպիսի ծնող, որպեսզի իմ երեխաներն իրենց մտքում էլ ինձ չդատեն, այլ միշտ հպարտանան իրենց մայրիկով:
7.Այ էդ մեկը չգիտեմ, կարողա:)Եթե ես այնպիսի արարք գործեմ, որի համար արժանի կլինեմ, որ Աստված ինձ դատի, ուրեմն, թող դատի:
8.Աստված ամեն մարդուն ստեղծում ա մի ինչ-որ կարևոր առաքելության համար ու քեզ կանգնեցնումա մի ճանապարհի սկզբնամասում, ասում ա` գնա ու չշեղվես, մինչև հասնեն այն կետին, որի համար եկել ես: ու եթե դու էդքան հիմար ես, որ քեզ տրված ճամփից անընդհատշեղվում ես, Ինքն էլ նորից քեզ ուղղումա, դու նորից շեղվում ես ու տենց շատ երկար անգամներ, իսկ նա էլի քեզ համբերատար ներումա ու շանս ա տալիս, բայց դու տենց էլ չես հասկանում, ուրեմն` պիտի դատվես:angry, նորից ծնվես ու աշխատես մյուս կանքում էդ նույն սխալները չանես:

8.

[Sambitbaba]

Ճիշտն ասած, սիրելի ՆանՍ, չեմ գտնում ոչ մի պատճառ` քեզ կամ մեկ ուրիշին խճճելու: Լրիվ հակառակը. իմ միակ նպատակն է ցույց տալ Աստծո և մարդու միջև հարաբերութունների պարզությունն ու գեղեցկությունը: Իսկ ամենակարևորը, որ Աստված շատ ավելի Մեծ է, քան մենք պատկերացնում ենք: Որ Նա անսահման է, իսկ մենք փորձում ենք սահմանափակել Նրան, հնարելով մի տեղ, որտեղ Նա չի կարող լինել: Հայտարարելով հանդերձ, որ Աստված ամենակարող է, մենք ինքներս (ծիծաղելի է նույնիսկ) կասկածում ենք Նրա ամենազորության վրա, կասկածում ենք Նրա բացարձակ սիրո վրա մեր` Իր զավակների հանդեպ, միևնույն ժամանակ այդ նույն բացարձակ սերը սփռելով մեր զավակների վրա (հետաքրքիր է, ումի՞ց ենք մենք դա սովորել` բացարձակ սիրոն մեր զավակների հանդեպ):
Ես հիմա քիչ ավելի կընդարձակեմ վերևում բերածս մեջբերումը: Դու, խնդրում եմ, կարդա ուշադիր, իսկ հետո մենք կշարունակենք, եթե էլի հարցեր կլինեն:

Եթե դու համարում ես,
որ Աստված Ամենակարող
Լսելով բոլորի աղոթքները,
ոմանց ասում է "ոչ", մյուսներին` "այո",
Մնացածին էլ ասում է.
"կարող է, բայց ոչ հիմա",-
Դու մոլորության մեջ ես,
դու սխալվում ես, ՆանՍ:

Ինչպ՞ես պեք է Նա որոշի,
ո՞ր օրենքի հիման վրա,
Թե ու՞մ տա, ումի՞ց առնի,
իսկ ու՞մ տա հետո, այլ ոչ հիմա...

Եթե դու հավատում ես,
որ քո կյանքում Աստված
Ամեն ինչի ստեղծողն է,
նաև իրագտործողն է,-
Դու մոլորության մեջ ես,
սխալ ես անկասկած:
Աստված ստեղծող չի քո կյանքում,
Աստված` դիտող է:

Աստված պատրաստ է
միշտ օգնել քեզ,
Որպեսզի դու, սիրելիս,
քո կյանքով ապրես:
Այլ ոչ այնպես, ինչպես դու
հավանաբար կարծում ես,
Եվ ոչ այնպես, ինչպես դու,
հնարավոր է, սպասում ես:

Ստեղծել, թե չստեղծել
քո կյանքի իրավիճակները`
Դա ոչ Աստծո գործն է,
և ոչ էլ Նրա դերը:

Աստված ստեղծել է մեզ
Իր կերպ և նմանությամբ.
Օժտված այն ամենով,
ինչով որ Ինքն է օժտված:
Մնացած ամեն ինչը
ստեղծել ենք մենք` մեր ցանկությամբ
Եվ այն իրավունքով,
որը տվել է մեզ Աստված:

Այսինքն, Աստված
մեզ ընտրության ազատություն է տվել.
Ինչ որ ցանկանանք,
մեր կյանքի հետ մենք կարող ենք անել:

Այսպիսով, այն, ինչ մենք
ցանկանում ենք մեզ համար,-
Դա այն է, ինչ Աստված էլ
ցանկանում է մեզ համար:

Մենք ապրում ենք այնպես,
ինչպես մենք ենք ապրում,
Եվ Աստված նախընտրությույններ
չունի այդ հարցում:
Մեր ամենամեծ պատրանքը
նրանում է կայանում,
Որ իբր Աստծո համար միևնույն չէ,
թե ինչ և ինչպես ենք մենք անում:

Բայց որքան էլ ծանր լինի
մեզ լսել ճշմարտությունը,-
Թե մենք ինչ ենք անում`
Նրա համար միևնույն է:

Երբ երեխայիդ
ուղարկում ես բակ
Մի բան խաղալու,
ասենք թե` գնդակ.
Մի՞թե քեզ համար
միևնույնը չէ,
Թե ի՞նչ է խաղում
փոքրիկդ, մանչըդ:

Իհարկե, ինչ խոսք,
որ կարևոր չէ,
Թե ինչ են խաղում
քո զավակները:
Միայն մեկ բան կա
իրոք կարևոր.
Հարկ է, որ նրանք
ապահով լինեն:

Եվ եթե այսօր
գնդակն էր խաղը,
Իսկ վաղը կնտրեն
ցատկապարանը
Կամ պահմտոցին`
իրենց գործն է դա,
Միայն թե նրանք
լինեն անփորձանք:

Իհարկե, դու կփորձես
նրանց հետ պահել
Իրենց վտանգավոր
խաղերից:
Բայց ասեմ, որ քեզ
կհաջողվի այդ անել,
Հավատա, ոչ անվերջ
և ոչ միշտ:

Ոչ նրանց կյանքի
ամեն նոր ակնթարթին,
Սկսած ծնունդից
մինչև մահ:
Եվ իմաստուն է
այն ծնողը, սիրելիս,
Ով հստակ
հասկանում է դա:

Դրա հետ միասին
ծնողը շարունակում է
Անհանգստանալ
արդյունքների համար:
Այս վիճակի մեջ
նա կարծես երկատվում է.
Ընթացքի համար` հանգիստ է,-
անհանգիստ է արդյունքի համար:

Դա այն է, ինչը
մեզ մոտեցնում է
Հասկանալու Աստծո
Բացարձակ Սերը:Բայց մենք հասկանալ
դա չենք ցանկանում:
Չենք կարողանում ընդունել
Աստծո այդ նվերը:

Բայց միևնույն է,
արդյունքի մասին
Չի անհանգստանում
բոլորովին Աստված:
Ընդունենք, թե չընդունենք,
հասկանանք - չհասկանանք,-
Վերջնական արդյունքն
ապահովված է:

Եվ սա մարդկանց երկրորդ
ամենամեծ պատրանքն է,
Որ կյանքի ավարտը
միշտ կասկածի տակ է:

Հենց այդ կասկածն էլ
վերջնական արդյունքի մասին,
Ստեղծել է մեր
ամենամեծ թշնամուն` վախին:
Եվ եթե վերջնական
արդյունքին ենք կասկածում,
ՈՒրեմն կասկածում ենք
հենց Իրեն` Աստծոն:

Իսկ եթե մենք կասկածում ենք
մեր Աստծո վրա,
ՈՒրեմն ամբողջ կյանքում
վախի մեջ կմնանք:

Եթե մենք կասկածում ենք
Աստծո մտադրության վրա`
ստեղծել այդ վերջնական արդյունքը,-
ՈՒրեմն ինչպե՞ս կարող ենք
երբևիցե հանգստանալ:
ՈՒրեմն ինչպե՞ս կարող ենք
երբևիցե հանգիստ գտնել:

Աստված կարող է
անել այնպես,
Որպեսազի մտադրությունները
համընկնեն արդյունքների հետ:
Իսկ մենք հավատալ
դրան անկարող ենք,
Չնայած հայտարարում ենք,
որ Աստված ամենակարող է:

Եվ այդ պատճառով էլ
մեզ անհրաժեշտ էր
Աստծոն հակառակող
մի ուժ ստեղծել,
Որպեսզի կարողանանք,
որպեսզի բացատրենք,
Թե ի՞նչն է, որ կարող է
Նրա կամքին խանգարել:


Եվ մեր դիցաբանության մեջ
Վերցրեցինք - ստեղծեցինք
Մի արարած և նրան
"սատանա" անվանեցինք:
Եվ դա բավական չէ,
մենք պատկերացնում ենք,
Թե այդ արարածի հետ
Աստված պատերազմում է:

Մենք համարում ենք,
որ Աստված Իր պրոբլեմները
Լուծում է այնպես,
ինչպես մենք լուծում ենք` մերը:

Եվ վերջիվերջո
մենք սկսեցինք մտածել,
Որ Աստված կարող է
այդ պատերազմում պարտվել:
Դա հակառակում է
այն ամենին,
Ինչ որ, մեզ թվում է,
գիտենք Աստծո մասին:

Բայց դա էլ չի կարևորը,
այլ կարևորն այն է,
Որ այդ պատրանքը
մեր իրական կյանքն է:
Մենք որոշել ենք
սարսափի մեջ ապրել.
Աստծո հզորությունը
կասկածի տակ առնել:

Իսկ ի՞նչ, եթե մենք ուրի՛շ
որոշում ընդունենք:
Իսկ ի՞նչ, եթե մենք
որոշենք ընդունել,
Որ վախի պետք չունե՛նք,
որ վերջն` ապահովվա՛ծ է,
Եվ դա` օրե՛նք է,
որ Աստծո կողմից դրվա՛ծ է:

Որ Աստված` մ՛եր Աստված,
իրո՛ք որ Ամենակարող է,
Եվ այդ Նա՛ է, անկասկած,
միակ Արարո՛ղը:
Որ Աստվա՛ծ, այդ Նա՛ է
Ամենամեծ Սիրո՛ղը:
Մեր Պահապա՛նն է Նա,
մեր մասին Հոգ Տարո՛ղը:

ՈՒ եթե հավատանք սրան,
եթե սա ընդունենք,
Դուք գիտե՞ք, թե մենք ի՛նչ
արդյունքի կհասնենք...
Ահա՛ թե ինչ կասեմ ձեզ.
մենք կապրենք այնպես,
Ինչպես ապրել է Բու՛դդան,
ինչպես Հիսու՛սն է ապրել:

Այդպես ապրել է
յուրաքանչյուր սուրբ,
ՈՒմ որ երբևիցե
երկրպագել եք դուք:

[Interdenominational]

Վերջապես կարողացա հիշել` տվյալ թեման իր կառուցվածքով նման է ռուսական «Серебряный шар» հեռուստածրագրին` վերլուծություն, անոնս, մեկնաբանություն, ու շշմած հեռուստադիտողին - առ քեզ ստեղծագործություն:

/Ներեցեք, բայց ամենաանվնաս նկատառումներով եմ ասում/ :

[Sambitbaba]

Վերջապես կարողացա հիշել` տվյալ թեման իր կառուցվածքով նման է ռուսական «Серебряный шар» հեռուստածրագրին` վերլուծություն, անոնս, մեկնաբանություն, ու շշմած հեռուստադիտողին - առ քեզ ստեղծագործություն:

/Ներեցեք, բայց ամենաանվնաս նկատառումներով եմ ասում/ :

Ցավոք, ծանոթ չեմ այդ հեռուստածրագրին: Բայց հարց, այնուամենայնիվ, առաջացավ. իսկ իմ գրառումը Ձեզ հետաքրքրեց միմիայն այդ հեռուստածրագրի հետ նմանությա՞մբ...

[ՆանՍ]

Հարգելի Սամբիթբաբա, ազնիվ խոսք, նենց տպավորությունա, որ Աստծո գրած օրենքները դու ուզում ես թազա գրես, ավելի ճիշտ՝ սրբագրես:o:D
Շնորհակալ եմ ստեղծագործության համար. էն գնդակի պահը դուրըս եկավ, որ երեխես պիտի բակում տարբեր խաղեր խաղա ու իմ վեջն էլ չի, թե ինչ տեսակի խաղեր կխաղա, մենակ թե խաղա ու ապահով. բայց, այ ստեղ բայցերը եկաաաաաան. հանկարծ իմ երեխան գնդակով խփումա մեկի լուսամուտը ջարդումա, ես իրա վրա պիտի՞ ջղայնանամ, պիտի, :angry,թե՞ ասեմ՝ բալես, ես քեզ սիրում եմ, կարաս մի հատ էլ ջարդես:D 2-րդ անգամ ա ջարդում, էլի եմ մի թեթև բարկանում, բայց քանի, որ երեխես ա, ես միշտ պիտի իրան ներեմ…ու ինքը դրանից լկստվումա ու էլի ա շարունակում սխալ անել: Երբ 3-րդ անգամա ջարդում էդ անտեր մնացած պատուհանը, մաման, ջղայնացած վեր ա կենում ու մի 2 լավ, տնական ապտակա հասցնում իրա չլսող երեխուն,պատժումա, որոշ ցանկություններից էլ զրկելով ,ու ստեղ երեխեն արդեն սկսումա վախենալ մամայից, էլ փորձում ա ապակիներ չջարդել, հասկանում ա, որ չի կարելի, դզզայա:D Բայց մաման էլի նույն սիրով ա իրան սիրում, էլի գրկում, համբուրումա:love ու երեխեն էլ արդեն ծնողական խոսքը հարգելովա սիրում ու փայփայում մամային, և բոլորը երջանիկ են:)
Մի բան էլ՝ ես կյանքում չեմ կասկածել ու հիմա էլ, հետո էլ, չեմ էլ ուզում նույնիսկ մտածեմ Իմ Աստծո ամենազորության ու ամենակարողության վրա կասկածելու մասին, ու իմ մտածողությունն էլ դու մի փորձիր հեղափոխել, հատատ չի ստացվի, ես լրիվ ուրիշ կերպ եմ հասկանում Աստծուն, դու ուրիշ:) և արի էլ անկապ տեղը ջուր չծեծենք:ok
Լավ մնացեք;)

[Sambitbaba]

Հարգելի Սամբիթբաբա, ազնիվ խոսք, նենց տպավորությունա, որ Աստծո գրած օրենքները դու ուզում ես թազա գրես, ավելի ճիշտ՝ սրբագրես:o:D
Շնորհակալ եմ ստեղծագործության համար. էն գնդակի պահը դուրըս եկավ, որ երեխես պիտի բակում տարբեր խաղեր խաղա ու իմ վեջն էլ չի, թե ինչ տեսակի խաղեր կխաղա, մենակ թե խաղա ու ապահով. բայց, այ ստեղ բայցերը եկաաաաաան. հանկարծ իմ երեխան գնդակով խփումա մեկի լուսամուտը ջարդումա, ես իրա վրա պիտի՞ ջղայնանամ, պիտի, :angry,թե՞ ասեմ՝ բալես, ես քեզ սիրում եմ, կարաս մի հատ էլ ջարդես:D 2-րդ անգամ ա ջարդում, էլի եմ մի թեթև բարկանում, բայց քանի, որ երեխես ա, ես միշտ պիտի իրան ներեմ…ու ինքը դրանից լկստվումա ու էլի ա շարունակում սխալ անել: Երբ 3-րդ անգամա ջարդում էդ անտեր մնացած պատուհանը, մաման, ջղայնացած վեր ա կենում ու մի 2 լավ, տնական ապտակա հասցնում իրա չլսող երեխուն,պատժումա, որոշ ցանկություններից էլ զրկելով ,ու ստեղ երեխեն արդեն սկսումա վախենալ մամայից, էլ փորձում ա ապակիներ չջարդել, հասկանում ա, որ չի կարելի, դզզայա:D Բայց մաման էլի նույն սիրով ա իրան սիրում, էլի գրկում, համբուրումա:love ու երեխեն էլ արդեն ծնողական խոսքը հարգելովա սիրում ու փայփայում մամային, և բոլորը երջանիկ են:)
Մի բան էլ՝ ես կյանքում չեմ կասկածել ու հիմա էլ, հետո էլ, չեմ էլ ուզում նույնիսկ մտածեմ Իմ Աստծո ամենազորության ու ամենակարողության վրա կասկածելու մասին, ու իմ մտածողությունն էլ դու մի փորձիր հեղափոխել, հատատ չի ստացվի, ես լրիվ ուրիշ կերպ եմ հասկանում Աստծուն, դու ուրիշ:) և արի էլ անկապ տեղը ջուր չծեծենք:ok
Լավ մնացեք;)
Ինչ խոսք, որ եկ ջուր չծեծենք, ՆանՍ ջան: Եկ չծեծենք: Ցանկանում եմ հիշեցնել ուղղակի, որ ես ընդամենը քո հարցերին եմ պատասխանում, ու նաև չեմ հասկանում, թե ինչո՞վ եմ քեզ փորձում հեղափոխել: Միգուցե նրանո՞վ, որ առաջարկում եմ վախենալու փոխարեն ավելի վստահել ու սիրել քո իսկ Աստծոն, հավատալ, որ Նա էլ քեզ է սիրում և որ քեզ պատժելու ոչ մի պատճառ ու ցանկություն չունի՞: ՈՒրեմն, ներողություն, ՆանՍ ջան, էլ չեմ հեղափոխի: Վախեցիր որքան կցանկանաս:
Բայց մի բան, այնուամենայնիվ, կցանկանայի ասել: Երեխայի գնդակով պատուհան ջարդելը` դա ոճրագործություն չի, դա նույնիսկ վատ արարք էլ չի, դա` պատահար է: Եվ դրա համար ցավալի և նույնիսկ դաժան է երեխային պատժելը: Առավել ևս, որ այդ պատահարը կարող է կրկնվել երկրորդ, երրորդ, տասներորդ անգամ և ոչ թե այն պատճառով, որ քո փոքրիկը ոճրագործ է, այլ որովհետև դու, նրա սիրելի մայրիկը, նրան գնդակ խաղալու ավելի լավ տեղ չես կարողացել ապահովել, քան թե այդ անընդհատ կոտրվելու հատկություն ունեցող ապակիների տարածքում...
Ինչ խոսք, որ փոքրիկդ կարող է ապակին կոտրել ոչ թե գնդակով, այլ, ասենք, քարով: Բայց մի՞թե դու կարծում ես, որ երբ նա քարով կոտրում է ինչ-որ մեկի պատուհանի ապակին, նա չգիտի, որ վատ արարք է կատարում: Անշուշտ գիտի, սիրելիս, ինչ խոսք, որ գիտի: Դու ինքդ գիտեի՞ր, թե՞ չգիտեիր, երբ ինչ-որ վատ արարք էիր կատարում: Արդյո՞ք ինչ-որ մեկը քեզ սովորեցրել է բոլոր լավ ու վատ արարքները տարբերելը...
Իհարկե,երեխան շատ էլ լավ տարբերում է իր լավ ու վատ արարքները: Նա ուղղակի իր փոձն է ապրում այդ լավի ու վատի մեջ, և հատուցումը կամ վարձատրությունը, դրանք փորձի ավարտական փուլն են հանդիսանում:

[Ohanyan]

Անհամբեր սպասում եմ նոր գործերի :)

[Sambitbaba]

Անհամբեր սպասում եմ նոր գործերի :)

Սիրելի Օհանյան!
Շնորհակալ եմ արձագանքիդ համար: Սակայն ստիպված եմ հուսախաբ անել քեզ: Այս բաժնում ես պարտավոր եմ տեղադրել միայն թեմային վերաբերող գործեր: Նոր գործեր դեռևս չունեմ ու չգիտեմ, թե երբ կլինեն: Տեղադրված երեք գործերն էլ գրված են լրիվ զգայական մակարդակի վրա, ու թե երբ կարող է նման վիճակը կրկնվել` ես չգիտեմ: Իսկ "Մատյան Երանությանը" դեռևս աշխատանքային պրոցեսի մեջ է: Այնպես որ, ոչինչ խոստանալ չեմ կարող:
Բայց ունեմ մի նորություն, և եթե այն կարող է քեզ ուրախություն պատճառել, ասեմ, որ որոշեցի մի նոր բաժին բացել, որտեղ կտեղադրեմ այն ամենը, ինչ գրել եմ տարիներ շարունակ, սկսած պատանեկությունից: Տեսնենք, թե ինչ դուրս կգա դրանից: Բաժինը կոչվելու է "Պոէզներ":

[luys747]

Sam, մի մոռացիր, որ կատարյալ չենք, մի օգտագործիր Աստծո հակառակորդի առաջարկած խոսքերը: Խոսքս վերաբերվում է «խնձորների հոր միտքը»ի վերջին տողերին: այդ ստոր օձը ի սկզբանե ցանկանում էր հայտնվել մեր Աստծո տեղում: Աստվածաշունչը կարդալիս մի քիչ էլ հեռվից նայի, որ սկիզբն ու վերջը միանգամից տեսնես:

[Sambitbaba]

Sam, մի մոռացիր, որ կատարյալ չենք, մի օգտագործիր Աստծո հակառակորդի առաջարկած խոսքերը: Խոսքս վերաբերվում է «խնձորների հոր միտքը»ի վերջին տողերին: այդ ստոր օձը ի սկզբանե ցանկանում էր հայտնվել մեր Աստծո տեղում: Աստվածաշունչը կարդալիս մի քիչ էլ հեռվից նայի, որ սկիզբն ու վերջը միանգամից տեսնես:

Իսկ եթե կատարյա՞լ ենք, Լույս ջան: Միգուցե փորձե՞ս գոնե մեկ ակնթարթ քեզ թույլ տալ կատարյալ լինել: Մի՞թե ավելի հաճելի չէ կատարյալ լինելը:

[Sambitbaba]

Ստեղծագործությունդ չհաշված, մնացած ամեն ինչ ինձ դուր է գալիս քո հետ կապված:), Կրոնի ու աստծո հետ կապված` երկար խոսակցություն կստացվի:), հույս ունեմ որ մեր զրույցները շարունակելի կլինեն:)

Ցավոք` չեղան...

[luys747]

Եթե ինքնաքննադատությունդ լիարժեք չէ, ապա նայելով շուրջ բոլորդ, կտեսնես մարդկության թշվառ վիճակը: Ցանակացած մեղք գործողը մեղքի ստրուկն է: Որքան էլ մարդ սիրի մեղքը, դիտելով այն որպես կատարելության հասցնող օգնող գործիք, միեվնույնն է այն սպանելու է այդ մարդուն: Կատարելության մենք հասնելու ենք, եթե ուզենանք նմանվել Հիսուսին, այլ ոչ թե Ադամին: Այստեղ Սերը Հիսուսի նկատմամբ դառնում է ամենակարեվորը, եվ ապա պետք է ունենալ ատելություն մեղքի հանդեպ: Այդ օձը պարտադիր այրվելու է հավիտենական կրակի մեջ

[Sambitbaba]

Եթե ինքնաքննադատությունդ լիարժեք չէ, ապա նայելով շուրջ բոլորդ, կտեսնես մարդկության թշվառ վիճակը:
Սիրելի Լույս, ցանկանում եմ քեզ մի հարց տալ: Քեզ Լույս անվանելով, արդյո՞ք դու գիտես, թե ինչ ասել է "Լույս": Կառաջարկեի քեզ կարդալ "Փոքրիկ Հոգին և Արևը" պատմվածքը "Զրույց Աստծո հետ" բաժնում: Հուսով եմ, որ այն կարդալուց հետո կհամաձայնվես, որ մենք բոլորս այստեղ "Լույսեր" ենք, այն "թշվառ վիճակի" մեջ գտնվող մարդկանցից յուրաքանչյուրը:
Բայց նաև առաջարկում եմ քիչ ավելի առաջ գնալ այդ մտքից ու պատկերացնել, որ դու, կամ ես, կամ երրորդը, տասերորդը, բոլորը, - ոչ թե ուղղակի Լույս ես, այլ` Փարոս: Իսկ կարո՞ղ ես պատկերացնել մի փարոս, որը դրված է այնտեղ, որտեղ նավարկությունը լրիվ անվտանգ է: ՈՒ՞մ է պետք նա այնտեղ, այդ անիմաստ փարոսը:
Առաջարկում եմ այդ թշվառ վիճակի մեջ գտնվող մարդկանց մեջ Փարոս զգալ քեզ, այլ ոչ թե հերթական թշվառը: Միգուցե քեզ ընդօրինակելով, որոշ ժամանակ հետո մեկ ուրիշն էլ կփորձի իրեն Փարոս զգալ, հետո` մեկ ուրիշն ել, հետո` մեկ ուրիշը...


Ցանակացած մեղք գործողը մեղքի ստրուկն է:
Ստրուկ չդառնալու մի շատ հեշտ միջոց կարող եմ հիշեցնել. մեղք չգործել: Բայց մեղքի մասին, եթե ցանկանում ես, եկ խոսենք մի ուրիշ անգամ և մեկ ուրիշ տեղ: Հիմա ոչ տեղն է և ոչ էլ ժամանակ կա. դա առանձին թեմա է և շատ ժամանակ է պահանջում:


Կատարելության մենք հասնելու ենք, եթե ուզենանք նմանվել Հիսուսին, այլ ոչ թե Ադամին: Այստեղ Սերը Հիսուսի նկատմամբ դառնում է ամենակարեվորը:
Եվ սակայն Քրիստոս քիչ այլ կերպ էր ձևակերպում, թե ինչն է ամենակարևորը.
"Նոր պատվիրան եմ տալիս ձեզ, որ սիրեք միմյանց. ինչպես ես ձեզ սիրեցի, դուք էլ միմյանց սիրեցեք:"
Հովհ. ԺԳ;34


Այդ օձը պարտադիր այրվելու է հավիտենական կրակի մեջ:
Եթե օձին նայենք քո աշխարհընկալմամբ, ուրեմն ասածդ մի տեսակ աքսյումորոն է ստացվում` անհամատեղելի համեմատություն: Քանզի, ինչպե՞ս կարող է օձն այրվել հավիտենական կրակի մեջ, եթե այդ հավիտենական կրակը հենց իր` օձի, պատկանելիությունն է (հիշեցնում եմ նորից. քո աշխարհընկալմամբ: Ես այդպես չեմ կարծում):

[luys747]

Ես համաձայն եմ, որ պետք է փարոս լինել, սակայն փարոսը պետք է դրված լինի ճիշտ տեղում, որպեսզի մարդիկ գնալով դեպի այդ լույսը, չզարկվեն խութերին: Հիսուսն է ճշմարիտ Լույսը եվ ես խորհուրդ կտայի նայել միայն Նրան: Հիսուսի պատվիրանը միմյանց սիրելու մասին իմ միակ կյանքի իմաստն է, եվ բոլոր մարդիկ պարտավոր են պահել այդ պատվիրանը: Sam, մի բան ուղղակի կցանկանայի ասել(որպես լույս, կամ որպես փարոս) միգուցե դա կկարողանար օգնել. գտիր քո կատարելությունը Հիսուսի մեջ, որովհետեվ Նա է Աստծո առաջին, Կատարյալ ստեղծագործությունը, այնժամ դու կտեսնես քեզ Աստծո մեջ: Աստված մեզ ստեղծել է Հիսուսի նման, այդ մենք ենք ապստամբվել եվ կորցրել մեր կատարելությունը: Հիսուսն է ճանապարհը նորից Տուն գնալու: Եվ իմացիր, պետք չէ մեռնել, Նրան նորից տեսնելու համար: Այլ պետք է ապրել այնպես, ինչպես Հիսուսը , եվ սիրել այնպես, ինչպես Հիսուսը:

[Sambitbaba]

Ես համաձայն եմ, որ պետք է փարոս լինել, սակայն փարոսը պետք է դրված լինի ճիշտ տեղում, որպեսզի մարդիկ գնալով դեպի այդ լույսը, չզարկվեն խութերին: Հիսուսն է ճշմարիտ Լույսը եվ ես խորհուրդ կտայի նայել միայն Նրան: Հիսուսի պատվիրանը միմյանց սիրելու մասին իմ միակ կյանքի իմաստն է, եվ բոլոր մարդիկ պարտավոր են պահել այդ պատվիրանը: Sam, մի բան ուղղակի կցանկանայի ասել(որպես լույս, կամ որպես փարոս) միգուցե դա կկարողանար օգնել. գտիր քո կատարելությունը Հիսուսի մեջ, որովհետեվ Նա է Աստծո առաջին, Կատարյալ ստեղծագործությունը, այնժամ դու կտեսնես քեզ Աստծո մեջ: Աստված մեզ ստեղծել է Հիսուսի նման, այդ մենք ենք ապստամբվել եվ կորցրել մեր կատարելությունը: Հիսուսն է ճանապարհը նորից Տուն գնալու: Եվ իմացիր, պետք չէ մեռնել, Նրան նորից տեսնելու համար: Այլ պետք է ապրել այնպես, ինչպես Հիսուսը , եվ սիրել այնպես, ինչպես Հիսուսը:
Լույս ջան, ներող եղիր ուշ պատասխանի համար` վաղուց չէի նայել այս էջը:
Եվ մեկ անգամ ևս ներող եղիր. երևի մի քիչ չոր հնչեն պատասխաններս: Որովհետև, երբ կարդում եմ գրածդ, ինձ թվում է, որ կամ իմ, կամ էլ քո` մտքի թելը փախչում է ձեռքիցս: Ես ինչ-որ չեմ կարողանում ամբողջովին ընկալել, թե ինչ ես ուզում ասել, ու գրածիցդ մի տեսակ ագիտ-պլակատի հոտ եմ առնում:
Այսպիսով, ստացվում է, որ ուզած-չուզած երրորդ անգամ էլ պետք է ներես, որովհետև սկսելու եմ չհամաձայնվել քեզ հետ:


պետք է փարոս լինել, սակայն փարոսը պետք է դրված լինի ճիշտ տեղում, որպեսզի մարդիկ գնալով դեպի այդ լույսը, չզարկվեն խութերին
Դե, ուրեմն, առաջարկում եմ ոչ թե մտորել կամ փիլիսոփայել այդ մասին, այլ քեզ համար տեղ ընտրել ու լուսավորել այդ տեղը:


Հիսուսն է ճշմարիտ Լույսը եվ ես խորհուրդ կտայի նայել միայն Նրան
Նորից. առաջարկում եմ կարդալ "Փոքրիկ Հոգին և Արևը": Եվ վերադարձիր նրան, ինչը որ պիտի ասեմ հիմա, պատմվածքը կարդալուց հետո:
ՈՒր էլ որ նայես (լույսի առումով)` Հիսուսին ես նայում, որովհետև նայում ես համընդհանուր Լույսին, այսինքն` Արևին, իսկ Հիսուսը` Աստծո Արևն է: Իսկ դու, ես և մնացած բոլոր Լույսերը` այն մոմի լույսերն ենք, ինչից որ կազմված է Արևը: Այնպես որ անվախ քեզ էլ կարող ես նայել. դու էլ ընդհանուրի մի արժանապատիվ մասնիկն ես:


գտիր քո կատարելությունը Հիսուսի մեջ
Գրքից հետևում է, որ Հիսուս մեզանից վերցրել է մեր մեղքերը: Եվ սակայն ոչինչ չի ասվում այն մասին, որ նա մեզանից մեր կատարելությունն էլ է վերցրել: ՈՒրեմն, ինչո՞ւ պետք է ես պահանջեմ Հիսուսից մի բան, ինչ ինքը չունի` իմ կատարելությունը: Քեզ էլ խորհուրդ չէի տա, Լույս ջան. քոնն էլ Նրա մոտ չէ: Փնտրիր այն քո մեջ: Ավելի ճիշտ, ազատ արձակիր կատարելությունդ:


այնժամ դու կտեսնես քեզ Աստծո մեջ
Ես միշտ ինձ տեսնում եմ Աստծո մեջ: Որովհետև, ուր էլ աչք գցեմ` Աստված է, և ինչին էլ միտքս ուղղեմ` նույնպես Աստված է: Ամենուր` Աստված է...


Աստված մեզ ստեղծել է Հիսուսի նման
Համաձայն եմ, քանզի դա` տրամաբանական հավասարման վերջին մասն է: Ահա այն ամբողջությամբ.
ա)Աստված մեզ ստեղծել է իր նման;
բ) Աստված Հիսուսին ստեղծել է Իր նման;
գ) Աստված մեզ և Հիսուսին ստեղծել է Իր նման;
դ) Աստված մեզ և Հիսուսին ստեղծել է իրար նման;
ե) Աստված մեզ ստեղծել է Հիսուսի նման:


այդ մենք ենք ապստամբվել եվ կորցրել մեր կատարելությունը
Լույս ջան, ես չգիտեմ, թե դու քանի տարեկան ես` քսան, քառասուն, ավել, պակաս... Կարևոր չի. քո բոլոր տարիներն էլ քոնն են: Կարևորն այն է, որ դու գոնե մեկ անգամ նստես ու լրջորեն մտածես, թե քեզ պատկանող քո այդ բոլոր տարիների մեջ, դու, երբևիցէ, ա-պ-ս-տ-ա-մ-բ-ե՞-լ ես... Ե՞րբ, սիրելիս...


պետք է ապրել այնպես, ինչպես Հիսուսը , եվ սիրել այնպես, ինչպես Հիսուսը
Դե ես էլ քեզ հենց այդ եմ ասում, Լույս ջան. ապրիր Հիսուսի նման: Իսկ դու ընկել, ինչ-որ չեղյալ ապստամբություններ ես ման գալիս...
ՈՒ մի բան լավ իմացիր. քանի դեռ չես սովորել ապրել Հիսուսի պես` Հիսուսի պես սիրել էլ. չես կարող:

[Sambitbaba]

* * *
Գիշեր է, մառախուղ և անձրև:
Մենակ ենք մենք տանը հիմա:
Երբ դուռը ծեծեն, իմ սեր, դու մի վախենա,
Այդ Քամին է հետևիցս եկել:

Տարիներ շարունակ իմ ընկերն է Քամին:
Գաղտնիքներիս շտեմարանն է ընկերս` Քամին:
Նա կարող է ցրիվ տալ ամպամած մտքերս,
ՈՒ գիտի նաև միջոցը` բուժելու վերքերս:

Նա կարող է ցրել ամպերը կուտակված,
Որպեսզի քո օրը արևոտ լինի:
Նա կարող է երկնքից աստղերը բերել ցած,
Իսկ արցունքներից կարող է սարքել գինի:

Երբ Քամին տուն մտնի, խնդրում եմ, չամաչես,
Մեզ մենակ մի թողնիր ու մնա սենյակում:
Ցանկանում եմ, որ դու նրան լավ ճանաչես,
Դու լսիր միայն, թե ինչպես է նա երգում:

ՈՒ հետո, կա նաև կարևոր մի հանգամանք,
Որպեսզի դու այսօր ծանոթանաս Քամուն.
Ես այսօր Քամու հետ ընկնում եմ ճանապարհ`
Ինձ կանչում է հեռուն, ինձ քաշում է հեռուն:

ՈՒ գիտեմ ես անշուշտ, որ շատ վատ եմ վարվում,
Մեղավոր եմ, իհարկե, քո առջև, սիրելիս:
Անորոշ ժամկետով քեզ մենակ եմ թողնում,
Չգիտեմ, ե՞րբ նորից կունենամ քեզ կողքիս:

Խոստացել է Քամին ինձ իր հետ վերցնել,
Աշխարհներ ցույց տալ ինձ. Եգիպտոս, Խորասան...
Ծովերով անց կացնել, սարերով վեր հանել,
Խոստացել է տանել ինձ իմ Մայր Հայաստան...

Կայցելեմ ես այնտեղ հայրիկիս շիրիմին`
Սպասում է հայրիկս այցիս շա՜տ երկար:
Կհարցնեմ նրան. "Հայր, երկնային Տան ճամփեքին
Մայրիկին` նա հենց նոր Տուն գնաց, - չտեսա՞ր..."

[Sambitbaba]

ՔԱՆԻ՞, ՔԱՆԻ՞, ՔԱՆԻ՞…

1.

Քանի՞ հազար տարի, քանի՞ երկիր, քանի՞ կյանք,
Քանի՞ ազգ ու քանի՞ հավատ ես փոխեցի, անցա:
Քանի՞ կոշիկ ես մաշեցի իմ ճամփեքին…
Քանի՞ աղոթք նվիրեցի ես երկնքին…

Քանի՜ անգամ քարկոծվեցի,
երբ Քեզ էի փնտրում, Աստված,
ամբոխի մեջ…
Քանի՜ անգամ համառ ճակատս կոտրեցի՝
հոծ պատերին դեմ առնելով
գիշերվա մեջ…

Քանի՜-քանի՜ գործ փոխեցի,
ընտանիքիս համար սնունդ հայթհայթելու
հոգսով տարված,
Կյանքիս կեսը զուր պարպեցի,
բայց այդպես էլ Իղձս մնաց
չկատարված…

Քեզ՝ չգտա…

Եվ, ապարդյուն ջանքերիցս արդեն հոգնած,
ճամփաների խաչմերուկին գցած արկղին
ես նստեցի,
Որոշեցի իմ տունդարձի երկար ճամփան
ոտքերիս տակ տալուց առաջ
առնել դադար:

Երեկո էր:

Անցորդների բազմությունը
նոսրանում էր կամաց-կամաց:
Անցորդների ոտքերի տակ
լավ ծեծկռտված ճանապարհը
Շուտով պիտի մինչ առավոտ
հանգստանար:

Կամաց-կամաց
մաքրվում էր օդը փոշուց.
փոշին՝ հոգնած,
Լռության մեջ ցած էր իջնում
ճամփեզերքի կանաչներին՝
արդեն քնած:

Ցրտոտ էր քիչ:

Երեկոյի լռության մեջ,
արկղին նստած,
Փորձում էի ի մի բերել օրս անցած…
Հենց այդ պահին՝ լուռ մոտեցար
ու նստեցիր
կողքիս, Աստված…

Ես, կարկամած,
լուռ հայացքս Քեզ մեկնեցի
հուսատարած…
- Հա՜յր…, - չասացի,
այլ զգացի հոգուս խորքում,
սրտիցս ցած…

- Լռիր, որդիս, -
ջերմ շողացին աչքերը Քո
լուսնի ներքո:
Սերը հորդաց Քո աշխարհից,
ինձ բարուրեց
համատարած…

Ես համրացա:

Ինձ համակած
երջանկության տաքության մեջ
ես լսեցի հանկարծ սրտում.
- Ի՞նչ ես փնտրում
դու անիմաստ
այն, ինչ ունես վաղուց, տղաս:

Ի՞նչ ես փնտրում
դու ապարդյուն
այն, ինչ միշտ քեզ հետ է եղել:
Զուր ես կարծում,
թե կարող ես
Աստծոն ինչ-որ տեղ կորցնել:

Միշտ քեզ հետ եմ
Ես, սիրելիս,
ժամանակների հենց սկզբից:
Անհնար է
Ինձ կորցնել,
անհնար է փախչել Ինձնից:

Բացիր աչքերը քո սրտի,
մաքրիր միտքդ
տաղտկությունից ամենօրյա:
Այդպես կզգաս շունչս հավերժ,
սերս անսահման,
սրտիս կանչը՝ սրտիդ վրա:

Քեզ տվել եմ Ես ամեն ինչ,
որ երջանիկ
կյանք վայելես:
Ուր էլ ձեռքդ մեկնես, որդիս,
ինչ ցանկանաս՝
այն կգտնես:

Իսկ դու՝ տրտում
Ի՜նչ ես փնտրում
ճամփաներին կարճ ու երկար:
Ի՜նչ ես օրերդ
զուր վատնում:
Զուր վատնում ես ինչի՞ համար…

Աստղերը լուռ կայծկլտացին:

Հոգիս հևիհև թրթռաց,
միտքս՝ դողաց
երջանկության զգացումից համատարած:
Աչքերիցս դուրս հորդացին
արցունքներս
ու փախան ցած:

Ինձ Իր գիրկը առավ Աստված,
սեղմեց կրծքին
ու լուռ ժպտաց:
Ու, զարնացած, ես զգացի
իմ այտի տակ…
կուրծք… կանացի…

- Մա՞յր… - դողացին շրթունքներս
անլսելի,
անչափ հուզված:
Գիշերային լռության մեջ
արձագանքեց
կամաց Աստված.

- Ո՞վ կարող է մխիթարել
քեզ ավելի,
քան քո մայրը:
Իսկ քո Աստված միշտ քեզ համար,
հիշիր, թե մայր
և թե հայր է:

Խոսիր, տղաս, մի կաշկանդվիր,
ասա, ինչ որ
սիրտդ է ուզում:
Թեթևացրու բեռդ, որդիս,
Տիեզերքն է
ողջ քեզ լսում: -

Աստված ժպտաց մոր ժպիտի ջերմ թավիշով:

Ոգևորված
Աստծո կոչով՝
ես ուսերս թափ տվեցի,
Արկղից՝ հողին
ցած սահեցի
ու, ծնկաչոք, “Մա՜յր” – ասացի:

Ասացի “Մայր”,
որոշելով
սիրտս բացել Աստծո առջև,
Պատմել կյանքս
հոգեխռով,
ու հոգսերիս պարկը պարպել:

Բայց… լռեցի:
Պապանձվեցի:
Մտքիս թելը կորչեց-գնաց:
Ես հասկացա.
չկա մի բան,
ինչին տեղյակ չի իմ Աստված:

Արցունքախեղդ աչքերովս
ես վախվորած
վեր նայեցի…
Հոր ժպիտն ինձ լուսավորեց,
ու ես նորից
համբառնեցի:

- Ի՞նչ կարող եմ ես Քեզ ասել,
Հայր սիրելի, -
ասացի ես: -
Արդյո՞ք կա մի բան իմ կյանքում,
ինչի մասին
Դու չգիտես… -

Աստծո սերը ինձ պարուրեց:

- Այո, Ես ամեն ինչ գիտեմ,
ճիշտ ես, որդիս, -
ասաց Աստված: -
Բայց Ինձ համար կարևոր էր,
որ դու ինքդ
այդ հասկանաս:

Համաձա՞յն ես արդյոք հիմա,
որ Ես միշտ
քեզ հետ եմ եղել:
Համաձա՞յն ես հիմա, որդիս:
- Այո, Աստված, -
ասացի ես:

- Իսկ կարո՞ղ ես Ինձ հավատալ,
որ քո կյանքը
Ես չեմ կերտում:
Արարիչը կյանքիդ՝ դու ես:
- Կերտում եմ… ե՞ս…
Ասա, ինչպե՞ս…


2.

- Կփորձեմ, սիրելիս,
Ես քեզ բացատրել:
Բայց… լսիր, թուլացիր քիչ,
ի՞նչ ես այդպես լարվել:
Դեհ, վեր կաց գետնից,
եկ, նստիր կողքիս:

Վեր կաց, վեր կաց, տղաս: -

Ես գետնից վեր կացա
և արկղին
նստեցի նորից:
Եվ Աստծո սերն ու բերկրանքը
կրկին համակեց
ամբողջ ինձ:

Եվ Աստված սկսեց այսպես.

- Երբ աչքերդ փակում ես,
ասա, ի՞նչ ես տեսնում:
- Ոչինչ…
- Այո: Եվ դա այն է,
ինչ Ես տվել եմ քեզ
ամենասկզբից:

Ոչինչ,
դատարկություն,
փորձադաշտն ամենահարմար
Քո յուրաքանչյուր,
նույնիսկ՝ ամենախելագար
մտահղացումների համար:

Դու կարող ես
լցնել այն,
ինչով որ ցանկանաս:
Ինչ խելքիդ կփչի,
ինչ միտքդ
կհղանա:

Հուսով եմ,
հիշո՞ւմ ես
նվերն Իմ մեծագույն,
այն, որ տվել եմ Ես քեզ
կամքի
ազատություն:

Հիշո՞ւմ ես,
թե ինչ եմ
ամենասկզբից քեզ պատգամել.
Ամենն,
ինչ անում եմ Ես,
դու էլ կարող ես անել:

…Ոչ, չես հիշում:
Դու մոռացել ես:
Քեզ ստիպել են մոռանալ:
Բայց հիմա,
սիրելի զավակս,
քեզ հարկավոր է հասկանալ,

Որ եկել եմ Ես,
որ բացեմ
քո առջև մի մեծ գաղտնիք.
Մարդն ինքն
արդեն Աստված է,
թող որ լինի Աստված փոքրիկ:

- Բայց…

- Լռիր ու մի ասա Ինձ
դու ոչինչ
հենց այս պահին:
Բայց լսիր հոգուդ
և արթնացրու
քո էությունն աստվածային:

Վստահիր զգացմունքներին քո
և ապրիր
սրտիդ կանչով:
Եվ կգա մի օր,
երբ կհամոզվես,
որ Աստված Ես Ամենակարող:

Այդ դու ես
հեղինակը
քո կյանքի սցենարի,
Հենց դու ես
դերակատարը
քո գլխավոր դերերի:

Եվ, որ ամենակարևորն է,
թատրոնում
քո կյանքի՝
Դու բեմադրող ռեժիսորն ես
քո բոլոր
պիեսների:

- Լավ, եթե ես եմ
արարիչն
իմ կյանքի,
Ուրեմն, էլ ինչո՞ւ եմ
ինձ մատնել
տանջանքի:

Ինչո՞ւ չեմ գրել ես
այնպիսի
մի սցենար,
Որտեղ կյանքս երջանիկ
ու հանգիստ
կընթանար:

Ես, ի՞նչ է, խելագա՞ր եմ,
կամ հիվա՞նդ,
մազոխի՞ստ:
Ինչո՞ւ եմ ես պատժել
ինքս ինձ
այսքան խիստ…

- Դու քեզ, սիրելիս,
բոլորովին էլ
չես պատժել:
Դու ուղղակի
մոռացել ես,
թե ինչո՛ւ ես աշխարհ եկել:

Մտածիր դու մի պահ միայն,
խորհիր
լրջորեն.
Արդյո՞ք քո վիճակն իրոք
այդքան
ահավոր է:

Եթե դու ձգտում էիր
երջանիկ,
ապահով կյանքի,
Ուրեմն
էլ դրախտը
ինչո՞ւ լքեցիր:

Ոչ ոք և երբեք քեզ
դրախտից
չի վռնդել:
Դու ինքդ ես
որոշել և
լույս աշխարհ ես եկել:

Եկել ես, որ փորձով
իրականացնես
հիմա այն,
Ինչ մինչև այժմ գիտեիր
որպես
գաղափար միայն:

Այն, որ դու անբաժան
մասնիկն ես
Աստծո,
Եվ որ ինքդ էլ Աստված ես,
պատճենը
քո Հոր:

Բայց, հասկանալու համար,
որ դու
ամենակարող ես, -
Քեզ փորձ էր հարկավոր
ֆիզիկական,
հասկանո՞ւմ ես:

Իսկ նրա համար, որպեսզի դու
երանության մեջ
լինեիր,
Քեզ պետք չէր Լույս աշխարհ գալ՝
դու արդեն
այնտեղ էիր: -

Աստված վեր կացավ, նայեց ինձ, ժպտաց.

- Լավ, բավական է քեզ
քարոզ կարդամ, -
ասաց: -
Ինձ թվում է, որ այսօր
դու ինչ-որ բան
հասկացար:

Իսկ հիմա, վեր կաց, գնա
և ասածներս
մարսիր:
Եվ հետո,
ընտանիքիդ էլ,
գնա, տեր կանգնիր:

…Հա, մի բան էլ.
տեսնում ես,
քիչ մնաց մոռանայի:
Դու վաղուց արկղին նստած ես,
իսկ արկղի մեջ
նայեցի՞ր:

- Ոչ,.. - պատասխանեցի ես
կիսազարմացած,
կիսատարակուսած:
- Հետո ասում են,
թե Իր զավակներին
ոչինչ չի նվիրում Հայր-Մայր Աստված:

Հաճախ,
ձեր ճանապարհին
ընկած մի բան եք գտնում:
Բայց… բանի տեղ չեք դնում,
անցնում եք,
գնում:

Այդ դեպքում, դուք, իհարկե,
ոչինչ
չեք կորցրել,
Բայց շատ հաճախ էլ
կարող է
այնպես պատահել,

Որ այդպես էլ չգտաք դուք ձեր ցանկացածը:

Դե լավ, սիրելիս: Հիմա
Դու արկղը
բացիր:
Ինչ որ այնտեղ կա՝
քոնն է,
վայելիր: -

Անչափ
զարմացած
ես ոտքի կանգնեցի
Եվ,
տարակուսած,
արկղը բացեցի:

Այն բերնեբերան լիքն էր գանձերով…

Մնացի ես կանգնած՝
շշմած,
գլխիկոր…
Նաև՝ կախարդված
այդ գանձերի
փայլքով:

. . . . .

Թե որքան տևեց իմ այս վիճակը, -
չգիտեմ ես
պարզ:
Բայց երբ վերջապես հետ՝ խելքի եկա…
էլ չկար
Աստված…

Ես, խելագարված,
շուրջս
նայեցի,
- Հա՜յր իմ… Մա՜յր… Աստվա՜ծ…
ու՞ր Ես, -
գոչեցի: -

Ես չե՜մ ուզում
ոսկի
ու գանձ:
Ինձ մի՜ լքիր:
Մնա՜…
Աստվա՜ծ… -

…Ու, լսեցի
այնժամ
իմ մեջ.
- Ես քեզ հե՜տ եմ,
քո մե՜ջ:
Հավե՜րժ:


04.04.2012