Դիտել ողջ տարբերակը : Հարգե՞լ ծնողին, ինչպիսին էլ որ նա լինի
Ինչ եք կարծում պետք է արդյոք հարգել ծնողին, եթե անգամ նա արժանի էլ չի այդ կոչմանը?
Հիմա մեծամասնությունը կասի ծնողը անկախ ամեն ինչից մնում ա ծնող, որին դու պարտական ես քո կյանքով: Բայց եթե տեսնում ես, որ ծնողդ շաաատ հեռու բարոյական իդեալներից, որ նա բացարձակապես չի կատարում իր ծնողական պարտականությունները, դժոխք է դարձնում շատերի կյանքը, ինչ էլի կուրորեն պիտի հարգես? Բայց չէ որ հարգանքը լուրջ զգացում է, որին ամեն մեկը չի կարող արժանանալ:
Հարգանքին պետք է արժանանալ:
Հնարավոր ա, եթե երեխան ապրել չի ուզում կամ հենց ինքն ա փոշմանել իրա ծնունդի համար... դժվար ա պատկերացնել, բայց թեմայի հարցը հենց դա ա:
Լուսաբեր
03.08.2010, 19:30
Ինչ եք կարծում պետք է արդյոք հարգել ծնողին, եթե անգամ նա արժանի էլ չի այդ կոչմանը?
Կներեք իսկ ինչ է նշանակում արժանի լինել այդ կոչմանը? :think
Եթե մարդը քեզ ծնելա, ինքը արդեն ծնողա:
Կներեք իսկ ինչ է նշանակում արժանի լինել այդ կոչմանը? :think
Եթե մարդը քեզ ծնելա, ինքը արդեն ծնողա:
Միգուցե սե՞նց հասկանանք, ասենք երբ ծնել ա բայց չի դաստիարակել ու ալյ մնացած ծնողի պարտականությունները չի արել:
Կամ էլ շեշտը դրվել ա, հարգանքի վրա... հարգված լինելու կոչու՞մ :think
Կներեք իսկ ինչ է նշանակում արժանի լինել այդ կոչմանը? :think
Եթե մարդը քեզ ծնելա, ինքը արդեն ծնողա:
Ծնող ասելով դուք միայն մարդուն լույս աշխարհ բերողին եք պատկերացնում?
Ծնող բառը ավելի լայն եմ հասկանում: Ծնողը սեր ա, քնքշանք, բարություն, հոգատարություն: Ծնողը մի մարդ ա, ով կյանքը կզոհաբերի քո համար:
Այ էս ա ծնող կոչվում ու ոչ թե մենակ ֆիզիկապես ծնած ու ով գիտի ծնվելուց ետ երեխային անիծած մարդը:
Ժունդիայի
03.08.2010, 19:54
Բացածդ թեմայի վերնագրին եթե անդրադառնամ, ապա ասեմ այո պետք ա ընդունել, ինչպես որ կան: Տողատակիդ շարադրանքը մի քիչ ծայրահեղություն է, վիճելի: Բայց դրան էլ հաստատ լուծում կա: Այիսնքն, պետք է հարգես, սիրես, ընդունես ինչպես, որ կա: Մի մոռացիր երբեք, որ մի օր էլ դու ես դառնալու ծնող, ու չգիտես ապագայի չափանիշներով երեխուդ համար, որը կլինի բացասական ծնողի կերպարը: Չգիտես, արդյո՞ք, եթե մի հատ տուտուզին խփես, ապագայի մեկ այլ ֆորումում չի բացի թեմա ու հարցադրի, «եթե ծնողը ձեր տուտուզին է խփում, արժի՞ ծնող կոչվելու իրավունք ունենա»:
Ասածս ինչ ա, նման հարցեր հիմնականում, որքան հանդիպել եմ առաջանում են ավելի վաղ տարիքի մարդկանց մոտ, հիմնականում աղջիկների: Առաջանում են հատկապես նախաամուսնական շրջանում: Միայն տղեն իրեն շուտ տուն տանի, ծնողի զայրացած հայացքը կձևախեղի ու կդարձնի պլետահարող դահիճի դաժան կերպար, չմտածելով հետագա տհաճ արդյունքների մասին: Կոչ եմ անում, որքան էլ ձեր չափանիշներով ծնողը դաժան ա, կարիք չկա արձանագրել ու ամենուր տարածել, այդկերպ փորձելով ինքնահաստատվել, խղճմտանք առաջացնել դիմացինի մոտ: Կլինի դա ամուսինդ, ապագա սկեսրայրդ ու առավել ևս սկեսուրդ, մեկ-երգու անգամ «կմտնեն դրությանդ մեջ», հաջորդ անգամ այնքան երեսով կտան, որ «նառկոման» ու «հարբեցող» պապադ ու գլխիդ օրնիբուն ավելի կոթով հարվածող մայրդ քեզ համար կդառնան աստվածային կերպարներ, բայց ավաղ ուշ կլինի արդեն սիրելիս: Խնդրում եմ հետայսու գրառում կատարողներին ևս միանալ իմ տեսակետին, միգուցե ինչ-որ չափ կսփոփենք, այն մարդկանց, ովքեր հայտնվում են նման իրավիճակներում: Ծնողի կերպարը անբեկանելի է: Նա է ինչ-որ տրվել է մեզ, մեր ճակատագիրն է: Ասելիքս այսքանն է: Սիրեք Ձեր ծնողներին, ու մի մոռացեք, որ այդ բերկրանքը Ձեզ է տրվելու մի օր նույնպես:
Սիրով՝
Լուսաբեր
03.08.2010, 20:06
Միգուցե սե՞նց հասկանանք, ասենք երբ ծնել ա բայց չի դաստիարակել ու ալյ մնացած ծնողի պարտականությունները չի արել:
Կամ էլ շեշտը դրվել ա, հարգանքի վրա... հարգված լինելու կոչու՞մ :think
Դե լավա էլի... չէ, ես չեմ կարա տենց հասկանամ, որովհետև ես չեմ կարա իմ ծնողից բան պահանջեմ, մարդիկ ինձ կյանք են տվել, ինձ մեծացրել են, դաստիարակել են, ուսման են տվել, հասցրել են էն գիտակցությանը որ ես էսօր նստեմ ու մտածեմ իրենք ինչ-որ բաներ ինձ պարտական են, թե չէ?
Ծնող ասելով դուք միայն մարդուն լույս աշխարհ բերողին եք պատկերացնում?
Իհարկե, ինչի՞ էտ բառը ուրիշ բացատրություն էլ ունի հայերենում :think
Ծնող բառը ավելի լայն եմ հասկանում: Ծնողը սեր ա, քնքշանք, բարություն, հոգատարություն: Ծնողը մի մարդ ա, ով կյանքը կզոհաբերի քո համար:
Այ էս ա ծնող կոչվում ու ոչ թե մենակ ֆիզիկապես ծնած ու ով գիտի ծնվելուց ետ երեխային անիծած մարդը:
Մայրը հազար ու մի փորձության միջովա անցնում էտ 9 ամիսը մինչև երեխային լույս աշխարա բերում… ոնց կարա քեզ անիծի ունենալուց հետո, թե՞ բանավոր զայրույթին ասված խոսքը էտքան մեծ նշանակություն ունի, քան են ջերմ հայացքը որ քո քնած ժամանակ ուղղելա դեպի քեզ փոքր ժամանակ: Լավ էլի երեխեք, մի ծայրահեղացրեք:
Ես ինձ կյանք պարգևողին կյանքում չեմ կարա քննարկեմ, չգիտեմ, ինձ այդպես չեն դաստիարակել…
Դուք եթե ցանակնում եք խոսեք, քննարկեք այս թեման, հաջողություն ;)
Բացածդ թեմայի վերնագրին եթե անդրադառնամ, ապա ասեմ այո պետք ա ընդունել, ինչպես որ կան: Տողատակիդ շարադրանքը մի քիչ ծայրահեղություն է, վիճելի: Բայց դրան էլ հաստատ լուծում կա: Այիսնքն, պետք է հարգես, սիրես, ընդունես ինչպես, որ կա: Մի մոռացիր երբեք, որ մի օր էլ դու ես դառնալու ծնող, ու չգիտես ապագայի չափանիշներով երեխուդ համար, որը կլինի բացասական ծնողի կերպարը: Չգիտես, արդյո՞ք, եթե մի հատ տուտուզին խփես, ապագայի մեկ այլ ֆորումում չի բացի թեմա ու հարցադրի, «եթե ծնողը ձեր տուտուզին է խփում, արժի՞ ծնող կոչվելու իրավունք ունենա»:
Ասածս ինչ ա, նման հարցեր հիմնականում, որքան հանդիպել եմ առաջանում են ավելի վաղ տարիքի մարդկանց մոտ, հիմնականում աղջիկների: Առաջանում են հատկապես նախաամուսնական շրջանում: Միայն տղեն իրեն շուտ տուն տանի, ծնողի զայրացած հայացքը կձևախեղի ու կդարձնի պլետահարող դահիճի դաժան կերպար, չմտածելով հետագա տհաճ արդյունքների մասին: Կոչ եմ անում, որքան էլ ձեր չափանիշներով ծնողը դաժան ա, կարիք չկա արձանագրել ու ամենուր տարածել, այդկերպ փորձելով ինքնահաստատվել, խղճմտանք առաջացնել դիմացինի մոտ...
Ես ամեն ինչ շատ լավ հասկանում եմ, բայց սենց մի հարց տամ բանակցություններդ թեժացնելու համար:). ծնողին հարգել նույնիսկ եթե բռնանում ա՞:
Բացածդ թեմայի վերնագրին եթե անդրադառնամ, ապա ասեմ այո պետք ա ընդունել, ինչպես որ կան: Տողատակիդ շարադրանքը մի քիչ ծայրահեղություն է, վիճելի: Բայց դրան էլ հաստատ լուծում կա: Այիսնքն, պետք է հարգես, սիրես, ընդունես ինչպես, որ կա: Մի մոռացիր երբեք, որ մի օր էլ դու ես դառնալու ծնող, ու չգիտես ապագայի չափանիշներով երեխուդ համար, որը կլինի բացասական ծնողի կերպարը: Չգիտես, արդյո՞ք, եթե մի հատ տուտուզին խփես, ապագայի մեկ այլ ֆորումում չի բացի թեմա ու հարցադրի, «եթե ծնողը ձեր տուտուզին է խփում, արժի՞ ծնող կոչվելու իրավունք ունենա»:
Ասածս ինչ ա, նման հարցեր հիմնականում, որքան հանդիպել եմ առաջանում են ավելի վաղ տարիքի մարդկանց մոտ, հիմնականում աղջիկների: Առաջանում են հատկապես նախաամուսնական շրջանում: Միայն տղեն իրեն շուտ տուն տանի, ծնողի զայրացած հայացքը կձևախեղի ու կդարձնի պլետահարող դահիճի դաժան կերպար, չմտածելով հետագա տհաճ արդյունքների մասին: Կոչ եմ անում, որքան էլ ձեր չափանիշներով ծնողը դաժան ա, կարիք չկա արձանագրել ու ամենուր տարածել, այդկերպ փորձելով ինքնահաստատվել, խղճմտանք առաջացնել դիմացինի մոտ: Կլինի դա ամուսինդ, ապագա սկեսրայրդ ու առավել ևս սկեսուրդ, մեկ-երգու անգամ «կմտնեն դրությանդ մեջ», հաջորդ անգամ այնքան երեսով կտան, որ «նառկոման» ու «հարբեցող» պապադ ու գլխիդ օրնիբուն ավելի կոթով հարվածող մայրդ քեզ համար կդառնան աստվածային կերպարներ, բայց ավաղ ուշ կլինի արդեն սիրելիս: Խնդրում եմ հետայսու գրառում կատարողներին ևս միանալ իմ տեսակետին, միգուցե ինչ-որ չափ կսփոփենք, այն մարդկանց, ովքեր հայտնվում են նման իրավիճակներում: Ծնողի կերպարը անբեկանելի է: Նա է ինչ-որ տրվել է մեզ, մեր ճակատագիրն է: Ասելիքս այսքանն է: Սիրեք Ձեր ծնողներին, ու մի մոռացեք, որ այդ բերկրանքը Ձեզ է տրվելու մի օր նույնպես:
Սիրով՝
Լավ էլի ես լուրջ բաներից եմ խոսում, դուք ասում եք տուտուզիկին հարվածել, նախաամուսնական ինքնահաստատում...
Ավելի ծանրակշիռ փաստարկներ չեք տեսնում?
---------- Ավելացվել է՝ 21:14 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 21:11 ----------
Դե լավա էլի... չէ, ես չեմ կարա տենց հասկանամ, որովհետև ես չեմ կարա իմ ծնողից բան պահանջեմ, մարդիկ ինձ կյանք են տվել, ինձ մեծացրել են, դաստիարակել են, ուսման են տվել, հասցրել են էն գիտակցությանը որ ես էսօր նստեմ ու մտածեմ իրենք ինչ-որ բաներ ինձ պարտական են, թե չէ?
Իհարկե, ինչի՞ էտ բառը ուրիշ բացատրություն էլ ունի հայերենում :think
Մայրը հազար ու մի փորձության միջովա անցնում էտ 9 ամիսը մինչև երեխային լույս աշխարա բերում… ոնց կարա քեզ անիծի ունենալուց հետո, թե՞ բանավոր զայրույթին ասված խոսքը էտքան մեծ նշանակություն ունի, քան են ջերմ հայացքը որ քո քնած ժամանակ ուղղելա դեպի քեզ փոքր ժամանակ: Լավ էլի երեխեք, մի ծայրահեղացրեք:
Ես ինձ կյանք պարգևողին կյանքում չեմ կարա քննարկեմ, չգիտեմ, ինձ այդպես չեն դաստիարակել…
Դուք եթե ցանակնում եք խոսեք, քննարկեք այս թեման, հաջողություն ;)
Ծնողը միայն մայրը չի:
Սենց եք ասում, բայց Րաֆֆու Սամվելի արարքը հաստատ նորմալ եք համարում չէ?
Դե լավա էլի... չէ, ես չեմ կարա տենց հասկանամ, որովհետև ես չեմ կարա իմ ծնողից բան պահանջեմ, մարդիկ ինձ կյանք են տվել, ինձ մեծացրել են, դաստիարակել են, ուսման են տվել, հասցրել են էն գիտակցությանը որ ես էսօր նստեմ ու մտածեմ իրենք ինչ-որ բաներ ինձ պարտական են, թե չէ?
Իհարկե, ինչի՞ էտ բառը ուրիշ բացատրություն էլ ունի հայերենում :think
Մայրը հազար ու մի փորձության միջովա անցնում էտ 9 ամիսը մինչև երեխային լույս աշխարա բերում… ոնց կարա քեզ անիծի ունենալուց հետո, թե՞ բանավոր զայրույթին ասված խոսքը էտքան մեծ նշանակություն ունի, քան են ջերմ հայացքը որ քո քնած ժամանակ ուղղելա դեպի քեզ փոքր ժամանակ: Լավ էլի երեխեք, մի ծայրահեղացրեք:
Ես ինձ կյանք պարգևողին կյանքում չեմ կարա քննարկեմ, չգիտեմ, ինձ այդպես չեն դաստիարակել…
Դուք եթե ցանակնում եք խոսեք, քննարկեք այս թեման, հաջողություն ;)
Չէ, հանկարծ քո մոտ նենց չտպավորվի, որ ինձ ավելի վատ են դաստիարակել կամ նման մի բան... Իմ Ծնողներս իմ համար Սուրբ են:
Աստված հեռու պահի տենց մարդկանցից, բայց կան, որ երեխային ծեծում ու ջարդում են, դաժե ուրիշ բաներ էլ են անում մինչև ինվալիդ հասցնելը...
Քո կարծիքով դրանք ովքե՞ր են: Կամ ինչ կարծիք ունեք "суррогатное материнство" հասկացողության մասին: (կներեք թարգմանությունը չգիտեմ)
---------- Ավելացվել է՝ 19:19 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 19:16 ----------
Սենց եք ասում, բայց Րաֆֆու Սամվելի արարքը հաստատ նորմալ եք համարում չէ? Կամ էլ Պավլիկ Մառոզովին :)) Հա, իրոքից, դրա մասին ինչ կասեք, Պավլիկը իրա ծնողներին ծախեց ու էդքանից հետո սաղ ԽՍՀՄ երկրներում որպես պիոների իդեալ էին համարում :D
(վերջինը կատակ էր, հատուկ "ամերիկացիների" համար)
Կամ էլ Դոստոևսկու "Կարամազով եղբայրների" մեջ հայրը` հարբեցող, կնամոլ, երեխաներին ուրիշների դաստիարակությանը հանձնած, որդու ձեռքից նրա սիրած աղջկան խլել փորձող խեղկատակը արժանի է հարգանքի:
Ախր նայեք իրականությանը, չկան վատ ծնողներ, բոլորը լավն են, ու միայն նրա համար, որ քեզ ծնել են?
Ժունդիայի
03.08.2010, 20:26
Հակադարձ հարց տամ, կլինի՞: Ծնողները երեխուն բա ո՞նց են հարգում, սիրում, եթե երեխան ա բռնանում…
Հա, հարգիր ու սիրիր ծնողդ ա…ու սա քննարկան ենթակա չի…Ծնողս ինձ փոքր ժամանակ «ջարդել» ա, ու իմ այն ժամանակվա պատկերացումներով դա բռնանալ էր, շատ հարցերում հակադրձել ա, ու իմ այնժամանակվա պատկերացումներում ևս բռնանալ էր… Ասյօր ես պարտական եմ, այն ամենի համար, ինչ արվել է ինձ համար, իրանց շնորհիվ եմ ես այսօր մարդ կոչվում: Հարցադրումդ պարադոքսալ ա, ծնող կա ընդհանրապես չի «բռնանում», բայց երեխու պատկերացումներում դիտվում ա որպես բռնություն…
Հ.գ. Մենակ ծնողի կողմից սեռական ոտնձգությունը խնդրում եմ չշոշափես, թեման ավելի թեժացնելու համար: Նման գելխեղդները մարդ կոչվելու իրավունք անգամ չունեն:
Երեխային միայն ծնելը դեռ գործի կեսն էլ չի, հետևաբար միայն ծնող (բուն իմաստով) լինելով հարգանքի չես արժանանում: Ծնել ու անտեր ու դուս մեծացնել նշանակում ա ավելի շուտ վատություն անել, մի դժբախտ մարդ ավելացնել «մարդկության շարքերում»:
Ժունդիայի
03.08.2010, 20:31
Լավ էլի ես լուրջ բաներից եմ խոսում, դուք ասում եք տուտուզիկին հարվածել, նախաամուսնական ինքնահաստատում...
Ավելի ծանրակշիռ փաստարկներ չեք տեսնում?
Ես ավելի քան լուրջ փաստարկ եմ բերել, Ինանա: Թեմադ էլ չեմ փորձում անլրջության վերածել: Կխնդրեի հարգանքով վերաբերվել անձիս նկատմաբ:
Էսօր լավ արտահայտություն եմ վերհիշել՝ ջայլամի քաղաքականություն։
Հա ծնողը սրբություն է և ծնողին պարտավոր ենք հարգել։ ԲԱՅՑ.... Այստեղ գրառում կատարողներից շատերը պարտքի զգացումից դրդված չի, որ հարգում են իրենց ծնողներին։ Մենք սիրում ենք նրանց, կապնված ենք նրանց հետ ու պարզապես չենք կարա չհարգել ու չսիրել, թեև հնարավոր է երբեմն նրանց հետ ունենում ենք լարված հարաբերություններ։
Բայց ես չեմ հասկանում ինչ է նշանակում պարտավոր լինելը։ Ես լիովին համաձայն եմ Inana-ի հետ, որ հարգանքին պետք է արժանանան։ Եթե ծնողը միայն ծնողի դերում է, ապա նա կներեք, բայց ծնող չի, նա ուղղակի ծննդաբերող է։ Ու խնդրում եմ մի վատացեք էս խոսքերի վրա։ Կողքերդ նայեք ու կտեսնեք, որ կան մարդիկ որ ուղղակի ծննդաբերող են ոչ ավելին ու ինչքան էլ մենք ջայլամի քաղաքականություն վարենք, միևնույն է դա փաստ է։ Իհարկե ասածս չի վերաբերվում այն դեպքերին, երբ երեխաները իրենց կապռիզից ելնելով իրենց ծնողին այդպիսին են համարում։ Ես խոսում եմ ծնողի վարքի մասին։
Լուսաբեր
03.08.2010, 20:35
Չէ, հանկարծ քո մոտ նենց չտպավորվի, որ ինձ ավելի վատ են դաստիարակել կամ նման մի բան... :
Մտքիս ծայրով էլ չի անցնում ;)
Աստված հեռու պահի տենց մարդկանցից, բայց կան, որ երեխային ծեծում ու ջարդում են, դաժե ուրիշ բաներ էլ են անում մինչև ինվալիդ հասցնելը...
Քո կարծիքով դրանք ովքե՞ր են:
Մարդ չեն :)
Կամ ինչ կարծիք ունեք "суррогатное материнство" հասկացողության մասին: (կներեք թարգմանությունը չգիտեմ)[/SIZE]
Թարգամանաբար` փոխնակ մայր:
Ինքս դրական եմ վերաբերվում այդ երևույթին, բայց դա լրիվ այլ թեմայա:
Հակադարձ հարց տամ, կլինի՞: Ծնողները երեխուն բա ո՞նց են հարգում, սիրում, եթե երեխան ա բռնանում…
Հա, հարգիր ու սիրիրծնողդ ա…ու սա քննարկան ենթակա չի…Ծնողս ինձ փոքր ժամանակ «ջարդել» ա, իմ այն ժամանակվա պատկերացումներով դա բռնանալ էր, շատ հարցերում հակադրձել ա ու իմ այնժամանակվա պատկերացումներում ևս բնանալ էր… Ասյօր ես պարտական եմ, այն ամենի համար, ինչ արվել է ինձ համար, իրանց շնորհիվ եմ ես այսօր մարդ կոչվում: Հարցադրումդ պարադոքսալ ա, ծնող կա ընդհանրապես չի «բռնանում», բայց երեխու պատկերացումներում դիտվում ա որպես բռնություն…
Հ.գ. Մենակ ծնողի կողմից սեռական ոտնձգությունը խնդրում եմ չշոշափես, թեման ավելի թեժացնելու համար: Նման գելխեղդները մարդ կոչվելու իրավունք անգամ չունեն:
ВСЕ, հարցը քննարկված ա, թեման փակում ենք:
Բա էդ էի ասում :)
Թե չէ ծնողը ծեծ էլ ա տալիս, վատ բառեր էլ ա ասում, բայց զուգահեռ չի դադարում սիրելուց...
Բայց Պավլիկի պահը չեմ հասկանում, ասենք Լենինը ժամանակի քաղաքականության գիժ ա եղել ու երեխուն ուզեցել ա իդեալ սարքի, բա են Մաքսիմ Գորկին էլ հոմ քաղաքական գործիչ չի եղել..
:Թարգամանաբար` փոխնակ մայր:
Ինքս դրական եմ վերաբերվում այդ երևույթին, բայց դա լրիվ այլ թեմայա:
Շնորհակալություն լուսավորելու համար, բայց նկատի ունեյի իրան ծնող կարելի ա՞ կոչել:
Լուսաբեր
03.08.2010, 20:47
Շնորհակալություն լուսավորելու համար, բայց նկատի ունեյի իրան ծնող կարելի ա՞ կոչել:
Հաա :) Իսկ ես կարծում էի երևույթի մասին ես հարցնում )))
Փոխնակ մայրության մասին թեմա կա կարծեմ ու քննարկել ենք, չգիտեմ ինչքանով ճիշտ կլինի էստեղ խոսել դրա մասին: Բայց մի քանի բառով ասեմ: Փոխնակ մայրը էստեղ կոպիտ ասած հանդիսանումա ինկուբատոր, որի մեջ դնում են ուղղակի արդեն բողմնավորված ձվաբջիջ ու էնտեղ ապագա երեխան ուղղակի աճումա, մեծանումա, զարգանումա: Իրեն ոչինչ փոխնակ մորից չի փոխանցվում: Այո փոխնակ մայրը մասամաբ ծնողա կոչվում էտ երեխային,որովհետև իրեն լույս աշխարհ բերողնա, բայց դրա մասին նա չի էլ իմանա, որովհետև ոչնչով նրան նման չի: Ստեղ լրիվ չոր գործարքային հարաբերություններ են, առանց որևէ զգացմունքային տարրերի:
Ես իմ արարքների համար դաժան ծեծի եմ ենթարկվել, ու այսօր երբ վերհիշում եմ բացասական արարքներս, կրկնակի գոհունակությամբ եմ ընդունում ծնողներիս վերաբերմունքը… Ծեծվել եմ, բայց դեռ ագրեսիվություն չեմ ցուցաբերել, առավել ևս դաժանություն…Սիրուն, պուպուշ ու ժպիտով տղա եմ…:P
Լավ էլի Ռաֆ, երեխային ծեծող ցանկացած ծնող իմ համար հարգելի չէ, խոսքը քո ծնողների մասին չէ, բայց ցանկացած բռնության դեմ եմ, իսկ դա ինքնին բռնություն է, ծեծելով չես կարող դաստիարակես, շատ-շատ դու այդ բանից վախենաս ու էլ չանես, բայց միևնույնա միշտ կուզես անել ու ի վերջո մարդ ամենալավը իր սխալների վրա է սովորում: Իսկ դաժան ծեծի ենթարկել երեխային դա հրեշավոր է , իսկը բնորոշ է հայ ընտանիքներին, երեխային չեն հասկանում ու վրա են տալիս ու ծեծում, դա անորմալ է իմ համար ու ասել, որ դա օգնում է չեմ ընդունում… ուղղակի քո բնավորությունը իմանալով կարող եմ ասել, որ դու ես լավը եղել ու դրանից չես հիասթափվել, իսկ ես ամենայն հավանականությամբ նման ծնողին կատեի…ըստ իս դա թուլության դրսևորում է ու սեփական էմոցիաները չկառավարելու ընդունակության բացակայություն…
Իսկ ինչ վերաբերվում է ծնողի հարգանքին: Երբեք չեմ հարգի ու չեմ սիրի այն ծնողին, ով փորձում է իր էգոի համար սեփական երեխայի անձնականի մեջ մտնել ու նրան խանգարի ամեն անգամ ինքնուրունության ձգտելու մեջ՝ անընդհատ ոտքերից բռնելով… նման դեպքեր հայ ընտանիքներում անհամար են, ուղղակի որոշ երեխաներ ընդունում են դա, որոշները ոչ, ես կողմ եմ երկրորդ տարբերակին, նման էգոիստ ծնողից պետք է հնարավորինս շուտ հեռանալ, քանի քո կյանքը չի դարձրել իրենը: Էնպես որ ասել, ոչ ցանկացած պարագայում նա քո ծնողն է պիտի հարգես և այլն, դա ծայրահեղա…բացառություններ միշտ կան:
Հաա :) Իսկ ես կարծում էի երևույթի մասին ես հարցնում )))
Փոխնակ մայրության մասին թեմա կա կարծեմ ու քննարկել ենք, չգիտեմ ինչքանով ճիշտ կլինի էստեղ խոսել դրա մասին: Բայց մի քանի բառով ասեմ: Փոխնակ մայրը էստեղ կոպիտ ասած հանդիսանումա ինկուբատոր, որի մեջ դնում են ուղղակի արդեն բողմնավորված ձվաբջիջ ու էնտեղ ապագա երեխան ուղղակի աճումա, մեծանումա, զարգանումա: Իրեն ոչինչ փոխնակ մորից չի փոխանցվում: Այո փոխնակ մայրը մասամաբ ծնողա կոչվում էտ երեխային,որովհետև իրեն լույս աշխարհ բերողնա, բայց դրա մասին նա չի էլ իմանա, որովհետև ոչնչով նրան նման չի: Ստեղ լրիվ չոր գործարքային հարաբերություններ են, առանց որևէ զգացմունքային տարրերի:
Իսկ էս երեխու մայրը փոխնակ չի եղել ու գործարքներ չի կատարել, քո կարծիքով ինքը քո ասած ինկուբատրից ինչո՞վ ա տարբերվում:
հ.գ. էլի որ, ծնել ա, 9 ամիս էլ երևի հղիություն ա տարել, հետո՞:
http://www.vesti.ru/doc.html?id=272803
Ստեղ են ասել. «Հո դուք թու՞րք չէք»:
Ինչի՞ թուրք լինելը վատ բանա:D թուրք չեմ, ոչ էլ ռուս եմ, ոչ էլ ամերիկացի եմ, հայ եմ, բայց դա չի նշանակում, որ պետք է ամեն ինչ ընդունում, ինչը առկա է մեր մենթալիտետի մեջ;)
Ժունդիայի
03.08.2010, 21:22
Լավ էլի Ռաֆ, երեխային ծեծող ցանկացած ծնող իմ համար հարգելի չէ, խոսքը քո ծնողների մասին չէ, բայց ցանկացած բռնության դեմ եմ, իսկ դա ինքնին բռնություն է, ծեծելով չես կարող դաստիարակես, շատ-շատ դու այդ բանից վախենաս ու էլ չանես, բայց միևնույնա միշտ կուզես անել ու ի վերջո մարդ ամենալավը իր սխալների վրա է սովորում: Իսկ դաժան ծեծի ենթարկել երեխային դա հրեշավոր է , իսկը բնորոշ է հայ ընտանիքներին, երեխային չեն հասկանում ու վրա են տալիս ու ծեծում, դա անորմալ է իմ համար ու ասել, որ դա օգնում է չեմ ընդունում… ուղղակի քո բնավորությունը իմանալով կարող եմ ասել, որ դու ես լավը եղել ու դրանից չես հիասթափվել, իսկ ես ամենայն հավանականությամբ նման ծնողին կատեի…ըստ իս դա թուլության դրսևորում է ու սեփական էմոցիաները չկառավարելու ընդունակության բացակայություն…
Իսկ ինչ վերաբերվում է ծնողի հարգանքին: Երբեք չեմ հարգի ու չեմ սիրի այն ծնողին, ով փորձում է իր էգոի համար սեփական երեխայի անձնականի մեջ մտնել ու նրան խանգարի ամեն անգամ ինքնուրունության ձգտելու մեջ՝ անընդհատ ոտքերից բռնելով… նման դեպքեր հայ ընտանիքներում անհամար են, ուղղակի որոշ երեխաներ ընդունում են դա, որոշները ոչ, ես կողմ եմ երկրորդ տարբերակին, նման էգոիստ ծնողից պետք է հնարավորինս շուտ հեռանալ, քանի քո կյանքը չի դարձրել իրենը: Էնպես որ ասել, ոչ ցանկացած պարագայում նա քո ծնողն է պիտի հարգես և այլն, դա ծայրահեղա…բացառություններ միշտ կան:
Շուշ ջան ով ասեց, որ ինձ համար հաճելի էր, հո ես մազոխիստ չեմ, որ ինձ ծեծեին մի հատ էլ չհիասթափվեի…Չեմ ասում ինձ կացնահարել են, կտտել, բայց ցավացել ա, զգացել եմ մարմինս վրա…Հա եղել ա, այդ պահին նեղացել եմ, վիարավորվել, բայց երբեք քննարկման առարկա չեմ դարձրել, իմանալով հանդերձ, որ եթե միամիտ հայացքով պատմեմ ուրիշին ինձ հոգեկան հանգստություն կպարգևեմ…Տարիներ հետո կամաց-կամաց զգում ես, որքան տեղին ա եղել, հատկապես երբ մոտենում ես ծնող դառնալու շեմին…Դեռ երեխա չունեմ, բայց Աստծո կամոք ես ել կդռանամ ծնող…Կաղոթեմ, որ որդիս ինձ նման անհեթեթություններ չանի երբեք, բայց չի նշանակաում, որ անելու դեպքում չպիտի «դաժան» ձևով կտտեմ…
Իսկ ինչ վերաբերվում ա ծնողի հարգանքին, Շուշ ջան պտի սիրես ծնողին, հա մի հատ էլ թող էգո լինի, հա մի հատ էլ թող ասի աչքիդ վրա ունք կա, հա մի հատ էլ թող անձնականիդ մեջ խառնվի, երբմեն մեծահասկաները նկատում են ավելին քան մենք…Համ էլ փառք տուր Աստծուն, սադիստ ծնող չունես, որ ամեն օր պարտադրաբար ծեծում է քեզ, անտեղին…Արի գոհ լինենք, այն ամենի համար ինչ ունենք…Մերն են, իրանց ցավը տանեմ…:)
Yellow Raven
03.08.2010, 21:34
Թույլ մարդիկ են դիմում ծեծի, ովքեր չեն կարողանում խոսքով հասկացնել երեխային: Իրանց համար ավելի հեշտ ա ռեմենը վերցնել երեխային ծեծել, քան մտածել, թե ոնց կարելի ա խոսքով նույն բանը հասկացնել: Ոնց կարելի ա երեխային, էդ անպաշտպան ու թույլ էակին ծեծել:
Էդ ծեծի միջոցով ստացած դաստիարակությունը երեխայի արցունքի մի կաթիլն անգամ չարժի :
Իսկ ի՞նչ կառաջարկես, եթե երեխային 17 անգամ նույն «չի կարելի»-ն կրկնելուց հետո, ինքն ,այնուամենայնիվ, շարունակի անել այդ «անթույլատրելին»;)
Հ.Գ. Ծեծին ես էլ եմ կտրականապես դեմ, բայց որոշ դեպքերում մի լավ բարկանալը երեխայի վրա տեղին է:)
Իսկ ի՞նչ կառաջարկես, եթե երեխային 17 անգամ նույն «չի կարելի»-ն կրկնելուց հետո, ինքն ,այնուամենայնիվ, շարունակի անել այդ «անթույլատրելին»;)
Հ.Գ. Ծեծին ես էլ եմ կտրականապես դեմ, բայց որոշ դեպքերում մի լավ բարկանալը երեխայի վրա տեղին է:)
Ուրեմն դու ես մեղավոր, որ չես կարողանում նորմալ բացատրել ու հասկացնել, որ դա սխալ ա:
Ժունդիայի
03.08.2010, 21:41
Լավ Ժողովուրդ ջան, բանը հասավ դիվան բաշուն, թեմայի շրջանակից էլ անցնաք երեխու երբեմն կոկորդիլոս, երբմեն անմեղ արցուքներին…Ծնողը մնում ա ծնող, ու մեկ այլ անուն տալ անհարիր ա… Սա կուսության ինստիտուտի, կամ էլ կարմիր խնձորի թեմա չի, որտեղ կարծիքները հաճախակի բախվում են…
Էլ չեմ մասնակցում թեմայի քննարկմանը, լավ են արել ծեծել են, աչքս էլ հանէլ են, հարց կա՞… Պետք եղած տեղը, թող մի հատ էլ վերսկսեն, դա արդեն իմ որդի կոչվելու շրջանակներում ա… Ես հեռանում եմ, :cry
Դաժան եք, ուղղակի դաժան: Կասեի անգամ դաժան ինքներդ ձեր նկատմամբ:
էէէ, թեմայի վերնագիրն էնքան մեծ երևույթներ ա պարունակում իրա մեջ , որ զարմանում եմ, թե մարդիկ ոնց են միանշանակ պատասխան տալիս հարգել թե չհարգել. Ամեն ինչ էնքան էլ էնքան չի. Իսկ հարգել թե չհարգել ի վերջո, երևի ամեն մարդու մոտ էնքան տարբեր վիճակ կարա լինի. իսկ ծեծը, չգիտեմ, դա էլ ա անհատական, անքննարկելի, անհասկանալի ու շատ անհատական. երեխաներն էլ են տարբեր, ծնողներն էլ. Ինձ ծեծել են բայց ես <սթռես> չեմ տարել, մյուսին էլ ծեծել են տարել ա. Ուֆ թե ինձ ինչ? ես գիտեմ թե իմ բալիկներին ոնց կդաստիրակեմ, իրանք էլ ըստ դրա կհարգեն.
---------- Ավելացվել է՝ 23:00 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 22:58 ----------
Համաձայն եմ. ով երեխա չունի դեռ շուտա իր կարծիքը գրի. Հավատացեք մի հատ չար երեխա ունենալուց հետո, ձեր կարծիքը 180 աստիճանով կփոխվի:
Չար նենց ասեցիր ես պատկերացրեցի, թե մի օր զարթնելու եմ ու տեսնեմ, որ երեխաս չար ա.
հ.գ. ի վերջո ինձ հակասելով, եթե հասել ա նրան, որ դու մտածում էս հարգել, թե չէ, ուրեմն չէ. ոնց կարամ մտածեմ հարգել թե չէ?
Համաձայն եմ. ով երեխա չունի դեռ շուտա իր կարծիքը գրի. Հավատացեք մի հատ չար երեխա ունենալուց հետո, ձեր կարծիքը 180 աստիճանով կփոխվի:
Ճիշտ եք, դեռ երեխա դաստիարակելու փորձ չունեմ, կարող ա ....
Բայց ասեմ, որ ես երազում եմ չար երեխա ունենալ, որ հետո մեծանա ու հիշենք իրա չարաճճիությունները ու մի լավ ծիծաղենք:
---------- Ավելացվել է՝ 23:07 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 23:01 ----------
Համ էլ բացի ծեծից (սա էնքան էլ պատճառ չի ծնողին չհարգելու համար) ուրիշ շաատ բաներ կան, որոնք գցում են ծնողին երեխայի աչքերում:
Հարբեցողություն, նարկոմանիա, անբարոյական կենսակերպ....
Չգիտեմ ձեր մոտ ոնց, բայց աչքիս առաջ մի հիանալի օրինակ ունեմ ծնողների, ովքեր հիմա արդեն ծեր են ունեն թոռնիկներ: Նրանք երբեք իրենց երեխաներին չեն ծեծել, բայց պետք է տեսնել, թե ինչ լավ հարգված, չափված -ձևված մարդիկ են հիմա դարձել նրանց երեխաները: Ու տեսնեք ինչ պատկառանքով, կասեի գերագույն հարգանքով են վերաբերվում իրենց ծնողներին: Այ սա ա իսկական դաստիարակությունը:
boooooooom
03.08.2010, 22:21
Ճիշտ եք, դեռ երեխա դաստիարակելու փորձ չունեմ, կարող ա ....
Համ էլ բացի ծեծից (սա էնքան էլ պատճառ չի ծնողին չհարգելու համար) ուրիշ շաատ բաներ կան, որոնք գցում են ծնողին երեխայի աչքերում:
Հարբեցողություն, նարկոմանիա, անբարոյական կենսակերպ....
Եթե ծնողը երեխային սիրում է, իսկ 99 տոկոսով այդպես է լինում, երեխան ամեն դեպքում պետք է իր ծնողին հարգի, և եթե անգամ ծնողը ինչ որ մի տեղ սայթաքել է, ապա դա դեռ պատճառ չէ նրան չհարգելու: Ընդհակառակը երեխան պետք է իր ուժերի չափով ծնողին սատար լինի: Մարդ որ իր /սիրող/ ծնողին չհարգի, նման մարդը չի կարող լինել լավ Հայրենասեր, լավ ծնող և առհասարակ լավ մարդ. նա արժանի չի իր կյանքին:
Չգիտեմ ձեր մոտ ոնց, բայց աչքիս առաջ մի հիանալի օրինակ ունեմ ծնողների, ովքեր հիմա արդեն ծեր են ունեն թոռնիկներ: Նրանք երբեք իրենց երեխաներին չեն ծեծել, բայց պետք է տեսնել, թե ինչ լավ հարգված, չափված -ձևված մարդիկ են հիմա դարձել նրանց երեխաները: Ու տեսնեք ինչ պատկառանքով, կասեի գերագույն հարգանքով են վերաբերվում իրենց ծնողներին: Այ սա ա իսկական դաստիարակությունը:
Ես իրանց բարի նախանձով նախանձում եմ:)
Եթե ծնողը երեխային սիրում է, իսկ 99 տոկոսով այդպես է լինում, երեխան ամեն դեպքում պետք է իր ծնողին հարգի, և եթե անգամ ծնողը ինչ որ մի տեղ սայթաքել է, ապա դա դեռ պատճառ չէ նրան չհարգելու: Ընդհակառակը երեխան պետք է իր ուժերի չափով ծնողին սատար լինի: Մարդ որ իր /սիրող/ ծնողին չհարգի, նման մարդը չի կարող լինել լավ Հայրենասեր, լավ ծնող և առհասարակ լավ մարդ. նա արժանի չի իր կյանքին:
Ձեր կարծիքով բոլոր ծնողները սիրող են....?
Էնքան անտարբեր ծնողներ կան, որ թքած ունեն իրանց երեխաների վրա: Եթե նման մարդիկ չլինեին, էսքան մանկատներ ու ինտերնատներ էլ չէին լինի:
Երկու ժամ քնեցի, զարթնեցի, պարզվեց արդեն չորս էջ քննարկում է գնացել :) Էրեխեք ջան, ախր շատ հայ եք է, ամեն ինչ ծայրահեղացնում եք։ Ճիշտ է թեման ես չեմ բացել, բայց կարծում եմ, որ հեղինակը հեչ այն ի նկատի չուներ, ինչ այստեղ քննարկում եք։ Սովորական՝ ծնող երեխա հարաբերությունների մասին չի էստեղ խոսքը, կարծում եմ, էն ծնողի, որ կարող է մի օր ջղայնանա, ապտակի, կամ ինչ որ ձևով պատժի երեխային, բայց իր կյանքն ու հոգին պատրաստ լինի տալ հանուն իր երեխայի։ Մեզնից բոլորն էլ կարծում եմ մեծացել են ծնողական ջերմությամբ ու սիրով շրջապատված, մեկի ծնողը միգուցե երբեմն ապտակել է, էն մյուսինը շոկոլադից կամ հեծանիվից զրկել, որպես պատիժ, բայց բոլորն էլ տվել են իրենց անսահման սերը իրենց երեխաներին։ Հա, ի դեպ, ինչ վերաբերում է ծեծին, առանձին թեմա կա ակումբում՝«Ծեծը որպես դաստիարակության միջոց»,[/URL] եթե չեմ սխակվում, կարող եք քննարկումներն այնտեղ շարունակել։ Իսկ էստեղ, կարծում եմ այն դեպքերն են, որոնք հայաստանում այդքան տարածում չունեն, բայց այնուամենայնիվ գոյություն ունեն։ Ասենք մայրը ունի սիրեկան, երեխային հանձնում է մանկատուն ու փախնում նրա հետ։ Էսօր հենց Լրագիր կայքում մի էդպիսի հոդված էի կարդում, հատուկ դպրոցի պրոբլեմն էր, ու էդ տնօրենն էր ասում, երեխան ավարտել է, բայց տեղ չունի գնալու, զանգում ենք մորը, ասում է ինչ ուզում եք արեք, շպրտեք փողոց, դուք պատասխանատու չեք նրա համար, ինձ էլ նա պետք չի։ Կարծում եմ խոսքը նման դեպքերի մասին է։
Իսկ ընդհանրապես էդ հարգանք բառը չեմ սիրում սիրելի և հարազատ մարդկանց դեպքում։ Ես երբ սիրում եմ, դա արդեն ամեն ինչ է։ Հարգել առանց սիրելու ինչ որ մեկին, կարող եմ, բայց երբեք չեմ սիրում ու միևնույն ժամանակ հարգում, դա մի տեսակ սառը հասկացություն է ինձ համար, ամեն դեպքում, երբ խոսքը գնում է առաջին կարգի բարեկամների մասին, հա մեկ էլ էն որ, ոնց որ ասում են՝ ոչ մորս կողմից ա բարեկամ, ոչ հորս, բայց սիրում եմ :)), այսինքն ամուսնու կամ կնոջ։
boooooooom
03.08.2010, 22:45
Ինձ հետ էլա տենց եղել, ես ոչ մի մեղք չունեի, ուղղակի էդ պահի տակ էր, պապաս ջղայնությունը վրաս թափես, բայց ես մեկա պապայից շաաատ եմ սիրում:love
Տեսնում եք , որ հարգանքը ծնողական ապտակի հետ կապ չունի.
Մոդերատորական. ծնողական ծեծին վերաբերող գրառումները տեղափոխվել են համապատասխան՝ Ծեծը դաստիարակության միջոց թեման։ Ծեծի թեմայով քննարկումները շարունակեք այստեղ (http://www.akumb.am/showthread.php/8205-Ծեծը՝-դաստիարակության-միջոց)
Սիրելը լրիվ բնազդ ա, քեզ չես կարող ստիպել սիրել կամ չսիրել, ուզում ա ծնող լինի ուզում ա ուրիշ մարդ, հարգանքը պայմանավորված է լիքը գործոններով որոնցում ուղեղը մեծ դեր ունի, բայց եթե տվյալ գործոնները բացակայեն, իհարկե չես կարող քեզ ստիպել հարգել, նենց որ առանց պատճառի կամ առիթի կարող ես սիրել, բայց հարգել չէ, նենց որ հնարավոր է սիրել ծնողին ինչպիսին էլ որ նա լինի, բայց հարգել ո՛չ:
...նենց որ հնարավոր է սիրել ծնողին ինչպիսին էլ որ նա լինի, բայց հարգել ո՛չ:
Հնարավո՞ր է: Այսինքն` հնրավոր է նաև չսիրել, չէ՞:
Իմ կարծիքով հնարավոր ա ծնողին չսիրել ու չհարգել:
Հնարավո՞ր է: Այսինքն` հնրավոր է նաև չսիրել, չէ՞:
Իմ կարծիքով հնարավոր ա ծնողին չսիրել ու չհարգել:
Կյանքում ամեն ինչ էլ հնարավոր է։ Բայց դա չի վերաբերում հոգեպես առողջ ծնողների, նորմալ ընտանիքում մեծացած, հոգեպես առողջ զավակներին, կարծում եմ։
Հնարավո՞ր է: Այսինքն` հնրավոր է նաև չսիրել, չէ՞:
Իմ կարծիքով հնարավոր ա ծնողին չսիրել ու չհարգել:
Իհարկե հնարավոր է:
---------- Ավելացվել է՝ 00:28 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 00:26 ----------
Կյանքում ամեն ինչ էլ հնարավոր է։ Բայց դա չի վերաբերում հոգեպես առողջ ծնողների, նորմալ ընտանիքում մեծացած, հոգեպես առողջ զավակներին, կարծում եմ։
Դե եսիմ որ տանում են իրանց երեխեքին քցում են մանկատուն, դրանց մեջ բոլորը հոգեկան հիվա՞նդ են:
Իհարկե հնարավոր է:
Դե եսիմ որ տանում են իրանց երեխեքին քցում են մանկատուն, դրանց մեջ բոլորը հոգեկան հիվա՞նդ են:
Եր, դրա համար գրել եմ, նորմալ ծնողների, նորմալ ընտանիքում մեծացած երեխան չի կարող չսիրել կամ ատել իր ծնողին։ Իսկ էն որ մանկատուն են հանձնում, կապ չունի թե ինչ պատճառով, էդ երեխան կարող է չսիրել ու առավել ևս չհարգել, պարզ է։ Իհարկե էլի նայած դեպք։
Եր, դրա համար գրել եմ, նորմալ ծնողների, նորմալ ընտանիքում մեծացած երեխան չի կարող չսիրել կամ ատել իր ծնողին։ Իսկ էն որ մանկատուն են հանձնում, կապ չունի թե ինչ պատճառով, էդ երեխան կարող է չսիրել ու առավել ևս չհարգել, պարզ է։ Իհարկե էլի նայած դեպք։
Մեկ մեկ լրիվ նորմալ ընտանիքի երեխեն էլ չի սիրում, ես տենց դեպք գիտեմ, նորմալ էլ մարդ էր օբշիով, բայց դե էտ բացառություններ են:
Ինչ եք կարծում պետք է արդյոք հարգել ծնողին, եթե անգամ նա արժանի էլ չի այդ կոչմանը?
Հիմա մեծամասնությունը կասի ծնողը անկախ ամեն ինչից մնում ա ծնող, որին դու պարտական ես քո կյանքով: Բայց եթե տեսնում ես, որ ծնողդ շաաատ հեռու բարոյական իդեալներից, որ նա բացարձակապես չի կատարում իր ծնողական պարտականությունները, դժոխք է դարձնում շատերի կյանքը, ինչ էլի կուրորեն պիտի հարգես? Բայց չէ որ հարգանքը լուրջ զգացում է, որին ամեն մեկը չի կարող արժանանալ:
Հարգանքին պետք է արժանանալ:
Երեխաները ամեն ինչ ընդօրինակում են ծնողներից, այդ թվում, նաեւ, հարգելու ընդունակությունը: Եթե ուզում ես հարգանքի արժանանալ, սկզբում ինքդ հարգի, հետո հարգանք պահանջի, սա է իմ սկզբունքը:
Եթե ծնողը չի հարգում իր երեխային, ինչու՞ երեխան պիտի հարգի էնպիսի ծնողի, ով ունի էնպիսի երեխա, ով անգամ ծնողի կողմից հարգանքի արժանի չէ::think
Մեկ մեկ լրիվ նորմալ ընտանիքի երեխեն էլ չի սիրում, ես տենց դեպք գիտեմ, նորմալ էլ մարդ էր օբշիով, բայց դե էտ բացառություններ են:
Հա, դե բացառություններ միշտ էլ, ամեն տեղ կան։ Մեկ էլ դա երբեմն պատահում է, արդեն մեծ տարիքում, երբ ծնողները խանգարում են երջանկությանը, ասենք մայրը հիվանդագին խանդ է ունենում որդու հանդեպ, ու ամեն կերպ փորձում է էնպես անել, որ տղային բաժանի կնոջից, էդ դեպքում, հնարավոր է, որ տղան կամաց–կամաց սառի ծնողից։
Ինչպես Ժառը լավ նշեց, ծնող լինելը միայն ծննդաբերելը, հագցնել, կերակրելը չէ, ծնող լինելը հսկայական աշխատանք է, ծնող լինելը հատուկ վարպետություն է, որը իր մեջ ներառում է բազմակողմանի գիտելիքներ, սկսած բարուրման տեխնիկայից մինչեւ հոգեբանական լուրջ գիտելիքներ:
Իսկ հայ հասարակության մեջ, շատ շատերը առաջնորդվում են հենց այն մոտեցմամբ, որ երեխան ամբողջ կյանքում պարտական է իր ծոնղին իրեն լույս աշխարհ բերելու համար, եւ պարտավոր է իր ողջ կյանքում հնազանդորեն տանել ծոնողի ցանկացած դաստիարակչական քմահաճույք: Արտասահմանում շատ եւ շատ ծոնղների զրկում են ծնողական իրավունքից նման քմահաճույքների համար, փառք Աստծո, որ մեզ մոտ դեռ էտ օրին չենք հասել, բայց ծնողական իրավունքների չարաշահումները, երեխաների արժանապատվության եւ իրավունքների ոտնահարումները ամեն քայլի կարող ենք հանդիպել:
Գիտեք, ամենաշատն ինչի՞ց եմ վախենում, որ երեխեքս ինձ ասեն, թե «պապ ջան, քո ասածով կանենք», բայց շրջապատի ազդեցությամբ ու շրջապատում լավ երեևլու համար անեն հակառակը։
Վախենում եմ, որ ասեն, թե «ի՞նչ ես արել դու ինձ համար, ուրիշները ոսկի սարեր են դիզել ու տվել իրենց երեխեքին, իսկ դո՞ւ...», չնայած դա քիչ հավանական եմ համարում, բայց՝ ի՞նչ իմանաս։
Հա, էստեղ խոսք գնաց այն մասին, որ հատկապես աղջիկ երեխաների անշնորհակալ լինելն արտահայտվում է նախաամուսնական շրջանում։ Էդ ժամանակ ծնողներն էլ են հաճախ «ջուր» լցնում ջրաղացին։ Ծնողները անգիտակցաբար այն համոզմունքին են լինում, որ իրենցից լավ իրենց զավակին ոչ ոք չի պահի։ Ու որ մի քիչ էլ սկսում են իրենց «խնամոնցից» բարձր դասել, էդ ավելի գեշ ա արտահայտվում։ Իսկ ամենագեշն էն ժամանակ ա լինում, երբ սկեսուրն ու զոքանչը հանուն իրենց զավակի «բնավորություն» են բանեցնում հարսի ու փեսի վրա, ու սրանք էլ ի պատասխան են բանեցնում։ Էդ ծնող-երեխա հարաբերությունների ամենաբարդ շրջանն ա՝ դեռահասության շրջան մուտք գործելու ժամանակշրջանից հետո։ Ու էդ ժամանակ ա, որ երեխեն պետք ա ցույց տա իր մեծահասակությունը՝ հավասարապես սիրելով և՛ ծնողին, և՛ իր կեսին։ Դժվար ա, բայց պարտավոր ա անի ծնողին կամ ամուսնուն չկորցնելու համար...
Մի կենաց եմ հնարել նորապսակների համար՝ էստեղ կսազի. «Իրար սիրեք այնպես, ինչպես ծնողը երեխային, իրար հարգեք այնպես, ինչպես երեխան ծնողին»։Եթե այդպես լինի, ամեն ինչ նորմալ կընթանա սերնդե սերունդ...:)
Սամսար ջան, դու արդեն ծնողական կոմպլեքսներից ես խոսում, այնինչ, թեմայում մի փոքր այլ բան է քննարկվում:
Օրինակ, մեր վերեւի հարեւանուհին, բավականին զիլ ձայնով ամբողջ օրը իր երեխաների էլ ինչ ասես, որ չի ասում-« այ դեբիլ, անասուն, տո դու ով եղար, որ քո էրեսից ուրիշների առաջ էս տարիքիս պիտի կանգնեմ ամաչեմ եւ այլն եւ այլն»: Երեխաների հետ նման ձեւով խոսում է, ոչ միայն տան պատերի ներսում, այլ շատ դեպքերում, նաեւ ուրիշների աչքի առաջ: Բայց, երեխաները միշտ ընտիր հաքնված, կերած խմած, պապայի պադավատները տակը դրած, չնայած, որ պադավատի վարորդին ավելի հաճածխակի են տեսնում, քան հենց պապային: Հիմա, ո՞ր մի տրամաբանությամբ այս կարգի ծնողին հարգանքի արժանացնենք: Համոզված եմ, որ եթե մեր հարեւանուհին նման տեմպերով շարունակի, նրա երեխաները մեծանալով լրիվ օտարանալու են իրենց մորից, եւ դա բնական է, պարզ չէ՞, որ բոլորս էլ խուսափում ենք շփվել մեկի հետ, ով բացի դաստիարակչա-խրատական տոնից, շփման այլ մոտեցում չունի:
Սամսար ջան, դու արդեն ծնողական կոմպլեքսներից ես խոսում, այնինչ, թեմայում մի փոքր այլ բան է քննարկվում:
Էդ բարդույթները չհարգված լինելու վախից են։
Ուլուանա
04.08.2010, 02:09
Ո՛չ սերը, ո՛չ էլ հարգանքը պարտականություն չի կարող լինել, ու ոչ ոք ոչ ոքի չի սիրում կամ հարգում, որովհետև էդպես է պետք։ Եթե սերը հարազատների նկատմամբ հիմնականում ինքնըստինքյան է լինում՝ անկախ ամեն ինչից, ապա հարգանքը, որպես կանոն, վաստակում են։ Ուրիշ բան, որ մարդ կարող է հարգալից վերաբերվել իր ծնողներին, այսինքն՝ հնարավորինս հոգ տանել, նրանց չկոպտել, չվիրավորել, աշխատել ցավ չպատճառել՝ գիտակցելով, որ իր ծնողներն են, բայց կարող է էդ ամենով հանդերձ՝ միաժամանակ ներքուստ առանձնապես հարգանք չտածել նրանց նկատմամբ՝ ինչ–ինչ պատճառներով, օրինակ՝ որովհետև անազնիվ են, ընդունակ են ինչ–որ խարդախությունների, խառնակչությունների և այլն։ Բնական է, որ նման բաները, եթե տվյալ մարդու արժեհամակարգում անընդունելի բաներ են, կարող են լուրջ հիմք հանդիսանալ մարդու նկատմամբ հարգանքը կորցնելու համար՝ անկախ նրանից՝ տվյալ մարդն իր ծնողն է, հարևանը, թե ուրիշ մեկը։ Չգիտեմ, իմ խորին համոզմամբ, հարգանքն, ի տարբերություն սիրո, ամեն դեպքում օբյեկտիվ երևույթ է, այսինքն՝ պիտի հիմնավորված ու պատճառաբանված լինի. օդից հարգանք չի լինում։ Էլի եմ ասում՝ չխառնել հարգալից վերաբերմունք ցուց տալու հետ. դրանք տարբեր բաներ են։ Այլ կերպ ասած՝ հարգանքը գնահատական է՝ լինի արտահայտված, թե չարտահայտված։ Ուղղակի շատ դեպքերում մարդիկ չեն արտահայտում իրենց իսկական գնահատականը ծնողների նկատմամբ՝ համարելով դա անտեղի (ու հնարավոր է, որ որոշ դեպքերում նույնիսկ ճիշտ են անում՝ ինչ–ինչ հանգամանքներից ելնելով (դա լրիվ այլ հարց է), բայց դրանից իրենց ներսում ունեցած գնահատականը չի փոխվում), ու կողքից կարող է հարգանքի պատրանք ստեղծվել։