PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Արձակ. Պոսեյդոնի, Բարեկամի և Գալաթեայի համատեղ պատմվածքը



Շինարար
18.07.2010, 12:01
Մեկնարկում է նոր համատեղ պատմվածք. Պոսեյդոն (http://www.akumb.am/member.php/24124-%D5%8A%D5%B8%D5%BD%D5%A5%D5%B5%D5%A4%D5%B8%D5%B6)ն սկսում է, Բարեկամ (http://www.akumb.am/member.php/1353-%D4%B2%D5%A1%D6%80%D5%A5%D5%AF%D5%A1%D5%B4)ը՝ շարունակում, Գալաթեա (http://www.akumb.am/member.php/10897-%D4%B3%D5%A1%D5%AC%D5%A1%D5%A9%D5%A5%D5%A1)ն՝ ավարտում:

Նախագիծը քննարկելու համար մտեք այստեղ (http://www.akumb.am/showthread.php/701-%D5%84%D5%A5%D6%80-%D5%B0%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A5%D5%B2-%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%B4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D6%84%D5%A8.-%D6%84%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%B6%D5%A5%D6%80), նոր համատեղ պատմվածք գրելուն մասնակցելու համար գրանցվեք այստեղ (http://www.akumb.am/showthread.php/33221-%C2%AB%D5%84%D5%A5%D6%80-%D5%B0%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A5%D5%B2-%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%B4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D6%84%D5%A8%C2%BB-%D5%BA%D6%80%D5%B8%D5%B5%D5%A5%D5%AF%D5%BF.-%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%B6%D6%81%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B5%D5%A1%D5%B6):

Մինչ բոլոր երեք մասնակիցների՝ իրենց հատվածները տեղադրելը քննարկումներն այս թեմայում արգելվում են:

Պոսեյդոն
20.07.2010, 00:14
1781 թվական Ֆրանսիա, Փարիզ, ժամը՝ 18:00 փողոցներից մեկում:
Երկար ու լայն փողոց: Փողոցի վրա 2-5 հարկանի շենքեր և փոքրիկ խանութներ: Փողոցի վերջում մի եկեղեցի, որը պատված է մշուշով, հազիվ երևում էր եկեղեցու գմբեթն ու խաչը: Այդ փողոցի վրա գտնվող բոլոր շենքերի, խանութների դռներն ու պատուհանները փակ են: Որոշները ամբողջովին փակ են, իսկ որոշ պատուհաններից էլ կախած են սև վարագույրներ: Ամբողջ փողոցը լի է լռությամբ և աղբով՝ տոպրակներ, թղթեր, ձմերուկի կեղևներ, ճխլորած բանջարեղեններ, մրգեր, քրքրված հագուստներ, ջարդ ու խուրդ եղած սայլեր և մի տիկնիկ՝ դրված փողոցի մեջտեղում: Փողոցում խաղում է ուժգին քամին և իր հետ այս ու այն կողմ տանում փողոցի աղբն ու փոշին, դրանից էլ փոշին բարձրացրանում է երկինք և ծածկում է արևը, որն արդեն մայր էր մտնում: Այդպիսի վիճակում էր ամբողջ քաղաքը: Եվ հանկարծ փոշու ու աղբի միջից երևում է երկու ոտք՝ սև կոշիկներով և կանաչ գույնի քրքրված շալվարով: Ոտքերը սկսում են քայլել առաջ: Հանկարծ կանգ են առնում: Երևում է այդ մարդու դեմքը, որը ամբողջովին ծածկված է: Բաց են միայն աչքերը: Աչքերը սկսում են նայել մեկ աջ, մեկ ձախ, մեկ ուղիղ, կարծես ինչ որ բան են փնտրում և հանկարծ աչքերը միանգամից կանգ են առնում դիմացի շենքի 3-րդ պատուհանի վրա, վարագույրի հետևից մարդու գլուխ է երևում, որը միանգամից անհետանում է: Հանկարծ լսվում է երեխայի ճիչ ու գմփոց և այդ պահին փողոցում հայտնված այդ մարդը բաճկոնից հանում է ատրճանակը, լիցքավորում և պահում այն ուղղությամբ որտեղից լսվել էր ճիչը: Այնուհետև ևս մեկ ձայն՝ աջ կողմից, ատրճանակը ուղղվում է աջ: Հետո մի ուրիշ ձայն և ատրճանակը պտտվում է հետև, հետո նորից աջ, նորից ձախ, ձայներն ավելի են ուժեղանում, շատանում են ճիչերը, ատրճանակը սկսվում է ավելի արագ այս ու այն կողմ շարժվել: Աչքերը սկսում են ավելի անհանգիստ շարժվել և այդ մարդը սկսում է վազել: Վազում է առաջ, չտեսնելով թե ուր է վազում և ինչից է փախնում, երևում են միայն ոտքերը, որոնք արագ վազում են փողոցով և հանկարծ ոտքը դիպում է փողոցի մեջտեղում դրված տիկնիկին և ընկնում է գետնին, գցելով ատրճանակը, որն էլ անհետանում է մշուշի մեջ: Մինչ այդ մարդը փորձում է ուշքի գալ, լսում է ոտնաձայներ, ոչ թե մեկ, երկու, երեք, այլ շատ, շատ ոտնաձայներ: Գետնի վրայի մանր քարերը սկսում են դղրդալ: Ոտքերի ձայների հետ մեկտեղ լսվում են ինչ որ գռմռոցներ, ձայները մոտենում են, մոտենում են և…

Բարեկամ
27.07.2010, 10:14
...և մարդը բարձրացրեց հայացքն ու տեսավ, որ փոշու ամպի ծվենների հետևից իրեն են նայում մի քանի տասնյակ անշարժ դեմք: Դեմքերը սառն էին, ակոսված խորը, հնամյա գծերով ու չէին ժպտում: Դա մի քարացած ուշադրություն էր, որը թեև մահվան հանդիսավորություն ուներ, բայց մարդը նույնիսկ թաքուն շոյված զգաց ներսից:
Հայացքների մոտ քամին մազերի անգույն փնջեր էր ծածանում, ու աստիճանաբար, երբ փոշու ամպը ցրվեց, երևացին նաև անգույն ցնցոտիները:
Մարդը հանկարծ մի բան հիշեց, ու տենդոտ սկսեց ինչ-որ բան փնտրել հողի փոշու մեջ` առանց հայացքը կտրելու դեմքերի սևեռված մահարձանից: Վերջապես գտավ ատրճանակը, դողացող մատներով շտապ-շտապ լիցքավորեց ու առանց հապաղելու մի քանի գնդակ արձակեց մարդկանց ուղղությամբ: Թեև հեռավորությունն ընդամենը մի քանի քայլ էր, գնդակները զարմանալիորեն վրիպեցին: Ավելին` մարդկանցից և ոչ մեկը չանհագստացավ, չփորձեց փախչել, ու շարունակում էին անթարթ ու խորը հայացքներով նայել: Մարդը, վրա-վրա պարպում էր ատրճանակը` հևիհև, քրտինքի մեջ կորած, ու կրակոցները նյարդային ծակոտում էին քրջոտ քաղաքի անդուլ քամին:
Երբ դատարկեց վերջին փամփուշտը, մի կողմ նետեց հրազենն ու թևերը հուսահատ տարածելով` ծնկաչոք անշարժացավ հողոտ գետնին` ընդհատ հևալով ու երբեմն-երբեմն ծանր կուլ տալով թուքը: Քամին ծածանում էր կանաչ տաբատի փոշոտ փեղկերը, կողքին ընկած էր սև կտորե դիմակը:

Այդ պահին, անսպասելիորեն, մարդկային դեմքերից մեկն աղավաղվեց հիստերիկ ծիծաղով, որը ճաքեր տվեց քամոտ լռության վրա: Ծիծաղողը, որը 25-26 տարեկան ոսկրոտ մի անձնավորություն էր, ծերունական կնճռոտ դեմք ուներ, որի վրա պատկառելի բացվել էին խոշոր ու տձև, ծիծաղ հիշեցնող մի քանի ատամ:
Մարդիկ անտարբեր ու խեթ նայեցին ծիծաղողին, հետո շրջվեցին ու դանդաղ հեռացան` պատռելով խուլ քամին, ամեն մեկը մի ուղղությամբ:

Երբ փողոցը լրիվ դատարկվեց, երեկոն թանձրացել էր, քամին ուժգնացել ու պոկում էր խարխուլ տների քիվերն ու պատուհանների քաթանե կոպիտ վարագույրները:
Մարդը նստել էր գետնին:

- Վեր կացեք:
Մարդը հոգնած ու մոլորված նայեց շուրջը: Ոչ ոք չկար: Քամին արդեն ոռնում էր ողջ ուժով ու խլացնում ամեն ինչ:
- Վեր կացեք, ասում եմ: - Լսվեց նորից, այս անգամ ավելի մեղմ, ու ինչ-որ հեռավոր մտերմիկ հոգածությամբ` ձայնն ասես քնքուշ հպվեց ականջին ու շշուկի պես փարվեց-մնաց աղվամազին…
- Եկեք ինձ հետ, - խնդրեց ձայնը, ու ինչ-որ մեկի փոքրիկ ձեռքը տաքուկ հագավ մարդու խոշոր ու կոպտացած ձեռքին:


Կացարանը քարե անձավ էր հիշեցնում` փոքրիկ, անձև, հարմարավետ մի խոռոչ` ասես ժայռակտորի մեջ փորված: Իրականում դա մի հին տան միակ պահպանված մասն էր, ուր կարելի էր տեղավորվել: Այստեղ տաք էր ու հաճելի, ու քամին մնացել էր պինդ փակված պատուհաննների հետևում:
Թիկնոցով մի անձնավորություն կռացել էր կրակի մոտ ու ինչ-որ բան էր բզբզում:
Մարդը, անկյունում դիզված ծղոտին կիսապառկած, հարցեր չէր տալիս:
Թիկնոցը ևս չէր խոսում: Երբեմն գնում-գալիս էր, ինչ-որ բան վերցնում-տանում, բայց հիմնական թիրախը կրակն էր, որի մոտ իջնում էր կրկին ու զբաղվում ինչ-որ: Մարդը լուռ հետևում էր թիկնոցի ընթացքին, որը նրան ինչ-որ բան էր կարծես հիշեցնում, կամ մեկին…

Վերջապես թիկնոցը շրջվեց: Գլխակալի եզրը ծածկում էր դեմքի երկու երրորդը` ստվեր գցելով միակ երևացող հատվածի` շուրթերի վրա: Շուրթերի համաչափ, հանգիստ գիծն ու մեղմ վստահությունը հարազատ թվացին նորից…

Թիկնոցը գետնին դրեց տաք գոլորշի արձակող ապուրով կավե անձև պնակը` շուրթերի աննկատ ժպիտով, ու նստեց մի փոքր ավելի հեռու, հողոտ գետնին: Մարդը երկու ձեռքով վերցրեց պնակը, մոտեցրեց դեմքին ու սկսեց խմել` առանց հայացքը կտրելու նստած թիկնոցից:
Երբ դատարկեց, դրեց գետնին, հետ մեկնվեց ծղոտին ու շարունակեց սևեռուն նայել թիկնոցին: Դեմքի գունատությունն այժմ մի փոքր շառագունել էր տաք հեղուկից ու աչքերի փայլը կամաց-կամաց հետ էր ծնվում բիբերի խորքում:
- Իսկ դուք արագ եք ընտելանում, - իրեն հատուկ աննկատ ժպիտով նկատեց թիկնոցը: - Նորեկները սովորաբար պայքարում են մի որոշ ժամանակ:
- Ինչի՞ դեմ - աներևույթ ծխից կկոցելով աչքերը` հարցրեց մարդը, ու սիրտն այդ պահին գլանակ ուզեց, շատ:
- Ինչ որ տեսնում են:
- Իսկ ի՞նչ են տեսնում, - մարդը դժկամությամբ ուղղեց մեջքը, ձայնի մեջ հեգնախառն մարտահրավեր կար:
- Իսկ դու՞ք:
- Ես լիալուսին եմ տեսնում, - ասաց մարդը մտածկոտ` նայելով պատուհանին:
- Ահ…, - ծիծաղեց թիկնոցը, - ես այն չեմ տեսնում:
Մարդը հարցական թեքեց գլուխը:
- Այստեղ միշտ է լիալուսին, իսկ անփոփոխ իրերն այստեղ չեն երևում: Դուք կամաց-կամաց կընտելանաք դրան: Ու լուսինն էլ շուտով կդադարեք տեսնել, - թիկնոցը ժպտաց աննկատ: - Որպես առաջին ծանոթացում` ես ուզում եմ հասկանաք. այս քաղաքում երևում են միայն այն իրերն ու առարկաները, այն երևույթներն ու այն գոյը, որոնք կարող են փոխվել: Մնացածը, ինչն անփոփոխ է հավետ, չի երևում:
- Սպասեք… Իսկ….
- Բարի գալուստ Սխալների Քաղաք, - արագ ու հատու ձայնով արտաբերեց թիկնոցն ու ոտքի կանգնեց: - Գնանք, ճանապարհին կպատմեմ:

Դրսում զարմանալիորեն անդորր էր. խաղաղ ու լիալուսին գիշեր: Մարդը կասկածանքով նայեց լուսնին ու մի փոքր արագացրեց քայլերը, որպեսզի հետ չմնա թիկնոցից, որը քայլում էր առջևում, լուսնի կաթնագույն լույսով ողողված խճապատ, փոշոտ ճանապարհով, որի փոշին այժմ տեղ-տեղ փայլփլում էր սև ոսկով:
- Այստեղ սովորաբար խաղաղ է: Եղանակը փոխվում է միայն, երբ ինչ-որ բան է փոխվում:
- Երեկ ինչ-որ բա՞ն էր փոխվել:
- Երեկ դուք եկաք:
Ու թիկնոցը լռեց:

- Սխալների քաղաք… Այստեղ, ուրեմն, ապրում են մարդկային սխալները: Չէ, սպասեք: Այստեղ երևու’մ են մարդկային սխալները… Չէ, մի րոպե: Այստեղ երևում են այն սխալները, որոնք փոխելի են: Իսկ ինչպե՞ս է որոշվում ինչն է փոխելի, ինչը ոչ… Ու ո՞վ է որոշում…, - մարդը բռնեց ճակատը:
- Մարդիկ էլ հենց որոշում են, - պատասխանեց թիկնոցը:
- Այստեղ մարդկային թշվառությունն է - շարունակեց մարդը, – անգույն, ցնցոտիավոր ու անժպիտ: Այստեղ գնդակները չեն դիպչում, որովհետև սխալը չես սպանի: Այստեղ եղանակը փոխվում է միայն, երբ նոր մարդ է երևում, նոր սխալ… Երևու՞մ… Փաստորեն ուղղելի՞: Ես ինչու՞ հայտնվեցի: Ինչքան ժամանակո՞վ: Այստեղի՞ց ելք կա: Վերադարձ: Բայց վերադարձ ու՞ր:
Հարցերրի տեղատարափ էր մարդու գլխում, իսկ թիկնոցը, բնականաբար, լոռւմ էր:
Մարդը հանկարծ մի բան գլխի ընկավ.
- Այստեղ արև լինու՞մ է:
- Լինում է:
- Իսկ անձրև՞:
Թիկնոցը կանգ առավ ու նայեց մարդուն.
- Դուք ավելի եք հասկանում, քան կարող էի հուսալ: Անձրև նույնպես լինում է: Անձրևն արևի հետ` նշանակալից երևույթ է: Դրանից հետո քաղաքում մի բան փոխվում է, անհետանում է մի բան ծիածանի մյուս կողմում… - աննկատ ժպտաց թիկնոցը:

- … Իսկ… շա՞տ բնակիչ ունի քաղաքը:
- Շատ: Համարյա ամբողջ մարդկությունը:
- Իսկ որտե՞ղ են նրանք տեղավորվում:
- Մի մասը թաքնվում են: Դուրս են գալիս միայն այն ժամանակ, երբ վստահ են, որ շրջապատում ոչ ոք չկա: Ոմանք, - թիկնոցը դադար տվեց - քչերը… չեն փակում իրենց տան դռները, նրանց հասցեն գաղտնի չի, ու նրանք դեմ չեն այցելուների, որոշներն անգամ ուրախ են: Բայց դե հիմանական մասը` անհամեմատ մեծամասնությունը, չեն երևում պարզապես, - ու թիկնոցը ժպտաց` այս անգամ համարյա’ աննկատ:
- Չե՞ն երևում… Այսինքն անփոփոխ են… Կամ անփոխելի: Բայց ինչպե՞ս ախր…
- Որպես երկրորդ ծանոթացում` ուզում եմ հասկանաք նաև սա. քաղաքի բնակիչներից և ոչ մեկը զրկված չի հնարավորությունից: Ամեն ինչ ընտրության խնդիր է` փոխել, թե ոչ:

Մարդը կանգնած էր փողոցի կենտրոնում: Նա կարծես սկսել էր հասկանալ: Մտածմունքները սառեցրել էին իր ստվերը կաթնագույն ճանապարհին, ու նա ևս մեկ անգամ նայեց լիալուսնին:
- Ես մեկն էի նրանցից … Մինչև այստեղ հայտնվ… երևալը:
Թիկնոցը ժպտաց:
- Սպասեք, խնդրում եմ… - մարդը բռնեց թիկնոցի թևից:
Թիկնոցն աննկատ ցնցվեց ու զգույշ ազատեց թևը:
- Ես պետք է մտածեմ: Սպասեք, խնդրում եմ: Պետք է հասկանամ: Ինձ ժամանակ է պետք:
- Ժամանակն այստեղ կանգնած է: Դուք մի անհանգստացեք: Այն ևս անփոփոխ է: Հետևաբար դուք այստեղ ժամանակ չեք զգա: Իսկ ես ձեզ հիմա տանում եմ շրջապտույտի, էքսկուրսիա` այսպես ասած: Կմտածեք հետո: Հիմա տեսեք այն, ինչ դեռ ունակ եք տեսնելու: Ու երրորդ ծանուցումս` ուզում եմ, որ հասկանաք, թե ինչ կարևոր է, որ դեռ որևէ բան կարողանում եք տեսնել: Եկեք իմ հետևից: Ես ձեզ կներկայացնեմ քաղաքի բնակիչներին: Ոմանք ձեզ սրտաբաց կընդունեն, ոմանք կփորձեն իմանալ ձեր պատմությունը, ոմանց մենք հեռվից կնայենք, իսկ ոմանց մասին պարզապես կպատմեմ…
- Բնակիչներ…
- Ահա, բեռնակիր նկարիչներ, հիդրավլիկայի պրոֆեսոր դերասաններ, սառը սիրահարներ, զգայականության բոլոր գույներով պայթող պուրիտաններ…
- Իսկ ե՞ս …
- Դու՞ք… Դուք պետք է հիշեք, թե ինչպես մտաք քաղաք: Ու կհասկանաք, թե ով եք:
Մարդը անմիջապես մտաբերեց երրորդ հարկի պատուհանի հետևում անհետացած ստվերն ու իսկույն ևեթ հետ վանեց մտքերը:

Այդ պահին նրանք անցնում էին հրապարակով ու մարդու ոտքը դիպավ ինչ-որ առարկայի: Նա կռացավ ու փոշու միջից բարձրացրեց արդեն ծանոթ տիկնիկը:
- Դուք տեսնու՞մ եք, - անվստահ հարցրեց թիկնոցին:
- Այս տիկնիկն այստեղ գցած է արդեն քառասուներեք տարի: Այն պատկանում է մի աղջկա, որի համար այդպես էլ չգնեցին այն: Աղջիկը, 13-14 տարեկան էր, բայց շատ էր սիրում տիկնիկով խաղալ: Հայրը չգիտեր ինչպես ստիպեր աղջկան թարգելու տիկնկ խաղալը, ամեն ինչ փորձել էր, աղջիկն էլի գաղտնի խաղում էր: Ու մի օր ասաց. “Եթե մի շաբաթ չխաղաս, քեզ մեծ քայլող տիկնիկ կառնեմ”: Աղջիկն ազնվորեն չխաղաց մի շաբաթ, ու երբ ժամկետը լրացավ, կանգնեց հոր առաջ` լի հույսով ու ուրախությամբ: Հայրը չհասկացավ այդ հայացքն ու, զբաղված իր գործերով, նետեց. “Դե արդեն էլ չես խաղում, էլ ինչ ես անում տիկնիկը…”
- Իսկ ի՞նչ եղավ աղջիկը, - մռայլ հարցրեց մարդը:
Աղջիկը դառավ այն, ինչ ծնողները երազում էին նրան տեսնել. Առաջատար գիտաշխատող, հետո ձեռք բերեց պաշտոն, արեց կարիերա: Երեխա ունենալ նա չհասցրեց:
- Մենք նրան նույնպե՞ս կայցելենք:
- Ոչ, ինչ եք ասում, - աննկատ ժպտաց թիկնոցը, - նա թաքնվում է: Նրան ոչ ոք չի տեսնում:
- Իսկ դու՞ք, - մարդը շեշտակի նայեց թիկնոցին:
- …Նա երբեմն դուրս է գալիս, երբ մարդ չկա, բռնում է տիկնիկի ձեռքից ու քայլեցնում…
- Մարդ չկա՞..., - մարդը նորից շեշտակի նայեց թիկնոցին:
- Գնացի’նք, - արագ վրա բերեց թիկնոցն ու շտապ առաջացավ իր փոքրիկ քայլերով:
Մարդը կանգնել էր ու չէր շարժվում: Թիկնոցը ևս կանգ առավ ու շրջվեց.
- Ի՞նչ եք ուզում ինձնից:
- Ուզում եմ բարձրացնեք ձեր թիկնոցի գլխակալը ու բացեք ձեր դեմքը:
- Իսկ բոլորովին հանե՞լ: Չե՞ք ուզում: Չե՞ք ուզում լրիվ հանեմ: Ձեզ հետաքրքիր է՞: Շա՞տ: Կարծում եք կտեսնեք այն, ինչ ուզու՞մ եք: Իսկ չե՞ք վախենում ոչինչ չտեսնել: Կամ տեսնել ոչինչ: Չէ՞: Չե՞ք վախենում, ասե’ք: Ե’ս եմ վախենում: - ու թիկնոցն արագ անհետացավ գիշերվա խավարում:

Մարդը նկատեց, որ լիալուսին այլևս չկար, ու նա գտնվում էր բացարձակ խավարում: Սառսուռ անցավ մարդու մաշկի տակով ու նա առանց երկար մտածելու վազեց այն կողմ, ուր անհետացել էր թիկնոցը` առանց որևէ ուղղության ու կողմնորոշման: