PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Տնաշենի



Էջեր : [1] 2

Շինարար
09.11.2009, 00:58
Երևանից գալիս էի, տաքսիստ Օնիկը չթողեց երթուղային նստեմ, բայց ինքն էլ ուրիշ ուղևոր չուներ, պետք է մի քիչ սպասեի, ու քանի որ կինոռոսիայից մոտ է Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցին, որոշեցի, որ գնամ, մոմ վառեմ, մինչև Օնիկը էլի մի քանի իմ նման միամիտների կպցնի: Դեպի եկեղեցի տանող աստիճանների ամենասկզբում մի չքավոր աղջիկ մոտեցավ ինձ՝ տեսքից մի քառասուն տարեկան, բայց ներքին մի զգացողություն ինձ ենթադրել տվեց, որ շատ ավելի երիտասարդ է: Օրացույցներ էր վաճառում Հիսուս Քրիստոսի նկարով: Ասաց, որ օրհնված են և հաջողություն են բերում, հատը՝ երկու հարյուր դրամ: Մոտս տասհազարանոց էր, ասաց կմանրի, ասացի՝ լավ, մեկ է՝ մոմ եմ առնելու, իջնելուց կգնեմ:
-Բայց անպայման կգնես, չէ՞:
-Դե, եթե խոստանում ես, որ հաջողություն են բերում…
-Հաստատ բերում են:
Գնացի մոմս վառեցի, դուրս եկա և ներքևի ճանապարհով ուղղվեցի դեպի կինոռոսիա տանող գետնանցումը, արդեն մտնում էի անցում, երբ հիշեցի աղջկա մասին, հետ դարձա, ժպտալով ինձ ընդառաջ եկավ: Գումարը տվեցի, օրացույցը դրեցի ծոցագրպանս՝ սրտիս մոտ:
-Բայց հաստատ հաջողություն են բերում, չէ՞,- կատակեցի ես:
-Հաստատ, այ կտեսնես…- շատ լուրջ ասաց աղջիկը:
-Դե, տես, հա:
Ինձնից շատ գոհ վերադարձա Վանաձոր:
Հաջորդ շաբաթ ես ազատ գրաֆիկով աշխատանքի անցա որպես թարգմանիչ, իր միջնորդությամբ Վանաձորում մի շատ հետաքրքիր տեղ ինձ աշխատանքի վերցրին, չնայած առայժմ փորձաշրջան եմ անցնում, բայց այնքան հաճելի աշխատանք է, լիքը սիրուն աղջիկներ… Ընդունվեցի ասպիրանտուրա՝ որպես հայցորդ, ծանոթացա մի շատ սիրուն դերասանուհու՝ Նազելի Հովհաննիսյանի հետ, ինքը միգուցե ինձ էլ չի էլ հիշում, բայց ինձ շատ հաճելի էր. ի միջի այլոց իրականում ինքը շատ ավելի նուրբ է, ավելի երիտասարդ է երևում, քան եթերից, և իրոք շատ սիրուն է… Որոշել էի հաջորդ Երևան գնալուց այդ աղջկան տեսնեմ և շնորհակալություն հայտնեմ, բայց այս մի քանի փոքր հաջողությունները արդեն գլուխս պտտեցրել էին, և Երևանում լրիվ մոռացա այդ մասին: Ոչինչ հաջորդ անգամ անպայման կգտնեմ նրան և շնորհակալություն կհայտնեմ, որ այդքան ազնիվ էր, ու ներողություն կխնդրեմ, որ ես չէի հավատում:
Հ. Գ. Ես սնահավատ չեմ, ազնվությամբ:

Շինարար
16.12.2009, 02:51
Մի քիչ կյանքս պատմեմ, նախօրոք եմ ասում, որ ով չուզի, չկարդա: Ավելի շուտ, վիտուալ կյանքս եմ պատմելու: Էս ֆորումները, վիրտուալ ծանոթություները ինձ համար նոր բան է, կարելի է ասել` մի քանի ամիս է, ինչ էս աշխարհում հայտնվեցի: Ամեն ինչ սկսվեց ադնակլասնիկիով, բայց այնտեղ սովորաբար գտնում էի հին ծանոթներիս: Հետո ակումբը հայտնաբերեցի, հետո ադնակլասնիկիից դուրս եկա՝ ոչ այնքան տուրք տալով հակաադնակլասնիկիային նորաձևությանը, որքան փորձելու համար, թե ինչպես է դա արվում, բայց այդպես էլ չվերադարձա այնտեղ: Ակումբում ինձ լավ եմ զգում, հետաքրքիր մարդկանց հետ եմ շփվում, ու անկախ այն բանից, թե էդ շփումը տեղափոխվում ա դեպի իրական կյանք, թե ոչ, հաճելի ա, շատ բան եմ սովորում, շատ բան եմ առաջինը իմանում շրջապատի համեմատ՝ առանց ինտերնետը երկար քչփորելու, որովհետև այստեղ ով ինչ նոր բան իմանում ա, վռազ սաղին պատմում ա: Բայց էսօր, այսինքը՝ արդեն երեկ, վիրտուալ շփման բացասական կողմի հետ էլ ծանոթացա, մեկը առավոտ շուտ տրամադրությունս փչացրեց, ու վատն այն ա, որ հնարավորություն չկա համարժեք պատասխան տալու: Համարժեք ասելով՝ նկատի չունեմ իր արածին հավասար պատասխան, այլ այն պատասխանը, որ ես կուզեի անել իր արածի դիմաց, իսկ դրա համար իրական հանդիպում ա պետք, ինտերնետային չափալախը նման կլինի ադնակլասնիկի նվերներին, որ ասած Հովհաննես Թումանյանին՝ իրեք հատ գեղ կա՝ երկուսը դատարկ, երրորդում էլ ոչ տուն կա, ոչ շունչ (կներեք, իմաստն եմ մեջբերում, բառացի չեմ հիշում): Մի խոսքով, ինտերնետային խուլիգաններ կան, որոնց համար շատ ավելի հեշտ ա վիրտուալում գործել, քան իրական կյանքում հանդիպող խուլիգանների: Դե, ոչինչ, ներողամիտ եմ, իրենց համար էլ հեշտ բան չի գիտակցել, որ իրանց մենակ ինտերնետում կարան իրանց երազած տղու տեղը դնեն, նույնիսկ մի փոքր հասկանում եմ...

Շինարար
23.12.2009, 02:41
Մի տասը-տասնհինգ տարի առաջ օսկարի մրցանակաբաշխության ժամանակ Մադոննան չեմ հիշում ինքն էր վարում արարողությունը, թե ինչ-որ մրցանակ էր հանձնում, ռուսական ալիքի մեկնաբանը նրա մուտքի ժամանակ մեծ հանդիսավորությամբ ասաց. «Այստեղ նրան չեն սիրում»… :)) Մոտս շատ էր տպավորվել, հիմա պատահաբար հիշեցի, ասացի` անկապ բան ա, անկապում պատմեմ:))

Շինարար
28.12.2009, 13:39
Հորեղբորս աղջկան վերջին անգամ տեսել եմ, երբ վեց տարեկան էր, ես էլ յոթ տարեկան էի, հիմա արդեն դպրոցական տղա ունի, մեկ էլ sms եմ ստանում, բարև, քեռի, այսօրվանից արձակուրդ եմ, կամ այսօր լավ պատասխանեցի դասս, կամ մի բան ասեմ, մամային չասես բայց: Ինձ վստահում ա:))

Շինարար
07.01.2010, 01:35
Էսօր Թոխատյանի հյուրերը Ինգան ու Անուշն էին, ասում էին, որ իրենց երգերի համար լավագույն «ինդիկատորը», իրենց բառն է, երեխաներն են, եթե երեխաները հավանեցին, ուրեմն կդառնա այդ երգը հիթ: Մի դեպք հիշեցի տոնական օրերից: Մեր բարեկամներն էին մեր տանը, տասնմեկ տարեկան տղան նայեց տատիս, որ շատ մեծ է, բա՝ մամ, էս տատիկի տղաները ինչքան շատ դարդ են ունեցել, որ այսքան փոքրացել ա: Շիրազ երբեք չեմ սիրել, բայց նոր գտա այս ոտանավորը
Դարդս տվի հովերին՝ հովերը չառան,
Դարդս տվի ծովերին՝ ծովերը չառան:
Դարդս տվի ընկերիս՝ ընկերս չառավ,
Դարդս տվի սիրածիս՝ սիրածս չառավ:
Դարդս տվի քարերին՝ քարերը չառան,
Դարդս տվի սարերին՝ սարերը չառան:
Դարդս տվի իմ դարին՝ դարն էլ չառավ, չէ,
Դարն էլ չառավ, իմ դարդի սարն էլ չառավ, չէ:
Դարդս տվի քույրիկիս՝ քույրիկս չառավ,
Մայրս առավ ու հալվեց, ու մի բուռ դառավ…

Շինարար
16.01.2010, 03:30
Էս Հաիթիի երկրաշարժն ինչու՞ եղավ է:( Մեզ համար խելոք ապրում էինք, փորձում մեր կյանքը դասավորել, պարզվում ա, որ ամեն ինչ անիմաստ էր, տեսնես՝ այդ զոհվածներից ո՞վ էր վաղը աշխատանքի ընդունվելու հարցազրույցի, ո՞վ էր պատրաստվում վերջապես իր սիրածին սեր խոստովանել, աղջիկներից ո՞վ էր, որ չնայած տղային սիրում էր, բայց մտածում էր՝ մի քիչ ինձ թանկացնեմ, տեսնես՝ աղջի՞կը զոհվեց, թե՞ տղան, թե՞ երկուսն էլ… Տեսնես՝ այդ պահին ով էր մոր հետ վիճում, թե իմ կյանքին մի խառնվիր, թող ես իմ սխալներով ապրեմ, քո փորձը ինձ պետք չի, ո՞վ էր աշխատանքի շտապելիս հեռվից պապին տեսել ու մտածել, թե պապն ա էլի, ամեն օր տեսնում եմ, ինձ մեկ ա չի նկատել, էլ չկանգնեմ… Ո՞վ էր ծխելը մի շաբաթ առաջ թարգել ու տանջվում ատամների քորից կամ թոքերի այրոցքից, ու՞մ սիրտը պաղպաղակ ուզեց, բայց ալարեց իջնել խանութ, ո՞ր զույգը այդ օրը իրար չտրվեց, թե հոգնած ենք, շուտ քնենք, թե խռով ենք, թե չգիտեմ ինչ… Որ աղջիկը հասկացավ, թե տղան իրան խաբում ա, ուզածը միայն սեքս ա, իր հետ չի ամուսնանալու, ու այդպես էլ կույս հեռացավ կյանքից, ու ո՞ր աղջիկը տրվեց տղային, լսեց նրա սիրո խոսքերը ու այդպես էլ չիմացավ, որ նրա ուզածը միայն սեքսն ա ու երբեք իրեն չի սիրել, ո՞ր տղան չհասցրեց ընկերների մոտ պարծենալ, թե վերջապես տիրել է իրենց կուրսի ամենագայթակղիչ աղջկան… Ու՞մ վերջինը բանաստեղծությունը այդպես էլ չկարդացին, ու՞մ վերջին երգը այդպես էլ չլսեցին, ու՞մ նոր թխած հացը այդպես էլ չկերան…
Ինչու՞ ենք նեղվում, որ չենք կարողանում մեր գործերը մեր ուզածի պես անել, իրագործել մեր պլանները, իրականացնել մեր երազանքները, երբ Աստված չի կարողանում իր սկսածը նորմալ ավարտին հասցնել… Ինչու՞ ենք երազում…

Շինարար
18.01.2010, 01:11
Դե հենց սկզբից երևում ա, որ երկար գրառում ա, չեք ուզում, մի կարդացեք:))
Երևի թե երազներին հավատում եմ, ուղղակի չեմ կարողանում ճիշտ մեկնաբանել, երեկ էլ հետաքրքիր երազ տեսա, դե երազները միշտ էլ հետաքրքիր են, ինչպես կարող է անհնարինի որպես այդպիսին ընկալումը հետաքրքիր չլինել: Եթե երազի ընթացում այնքան էլ հետաքրքիր չի լինում, հիշելիս հաստատ ավելի քան հետաքրքիր է: Վատն այն է, որ հիշում ես, որ էլի հետաքրքիր բաներ կատարվեցին, բայց թե ինչ, չես հիշում: Երեկ երազումս տաքսու վարորդ Օնիկին եմ տեսել: Ով կարդացել է իմ «Երևանյան ուղևորություններ» բլոգը, պիտի որ նրան հիշի, ով չի կարդացել, ոչնչով օգնել չեմ կարող, բլոգը ջնջել եմ: Ուրեմն Երևան եմ գնում բնականաբար Օնիկի տաքսիով, որը տարօրինակորեն, բայց երազում ոչ այնքան, որքան հիշելիս, մոտոցիկլետ է, էլ ավելի տարօրինակորեն ահագին էլ ուղևորներ կայինք մեջը, որոնցից միայն մի մոր ու դստեր եմ հիշում, մայրը կարճ կտրած, շագանակագույն մազերով միջին տարիքի կին է, իսկ դուստրը երկար, կիսագանգուր ու նույնպես շագանակագույն մազերով մի աղջիկ, բայց մոր մազերը հաստատ ներկած էին, աղջկա մասին հաստատ բան չեմ կարող ասել: Մի խոսքով, ճանապարհին Օնիկը, ուզում էի գրել բլոգը:D, ինձ ասում է, թե դու լայն կապեր ունես:o, թե ինձ որտեղից լայն կապեր, նույնիսկ երազումս զարմացա, կարո՞ղ ես զանգահարել Ամերիկա Ազարյանին ու Վանդոսին… Ուրեմն ինչ-որ գործ է Օնիկս ձեռնարկում ու ուզում է, որ անպայման իրեն օգնեմ իմ լայն կապերով, դե Ազարյանը գիտենք ով է, իսկ Վանդո՞սը, այսօր տատիս երազս պատմեցի, թե Վանդոսը «Մորթու-մուշտակի ֆաբրիկայի» նախկին տնօրենն է… Ինչ գործով պետք է օգտակար լինեի Օնիկին, հիմա չեմ հիշում, հետո ինչ-որ խոսակցություն գնաց իրար հետ խորաված ուտելու մասին, որին այդ մայրն ու դուստրն էլ էին մասնակցելու, այդպես հասա տեղ՝ Չարենցի փողոց՝ ԵՊՀ-ից մի քիչ ներքև, այդ թաղում ժամանակին ընկերոջս հետ վարձով եմ մնացել մի նկուղային սենյակում, որում մի սեղան, երկու մահճակալ, մի առնետ ու ես կամ ընկերս էինք տեղավորվում, դրա համար հիմնականում մեկնումեկս էր տանը, ներեցեք, որ դա տուն եմ անվանում, մեր ունեցածն այդ էր, գիշերում, իսկ մյուսս սովորաբար մնում էր երևանաբնակ իր ընկերներից մեկի տանը, կամ էլ երկուսս էլ մեր ընկերների տներում էինք մնում, դե բնականաբար մեր բացակայության ժամանակ մեր տանը տիրություն էր անում առնետը: Ինչ-որ է, սա երազիս հետ կապ չունի: Այդ թաղերում, բայց մեր տանից ավելի վերև, երազումս ես տեղ էի հասել ու իջա մոտոցիկլետից, Օնիկը մի քիչ ոտքով ինձ ճանապարհեց, երևի որ առանձին ավելի մանրամասն պայմանավորվենք, թե ինչ եմ ասելու Ազարյանին ու Վանդոսին կամ ուրիշ պատճառով, հիմա չեմ հիշում ինչ էինք այդ ժամանակ խոսում: Վերջը գրպանիցս փող հանեցի, որ տաքսու վարձը տամ, Օնիկը բա՝ չէ, էնա լավ էլ վճարեցիր էլի, մի բան էլ ավել, ասում եմ.:o «Ե՞րբ, ի՞նչ, ո՞նց», այս բառերն էլ ենթադրելով եմ գրում, որովհետև զարմանալս ու ինչ-որ բան ասելս հիշում եմ, իսկ ինչ ասելս չեմ հիշում, Օնիկը բա՝ տասհազարանոցը թողեցիր մոտոցիկլետի մեջ, դե երազում հնարավոր է մոտոցիկլետի մեջ բան թողնելը, բայց հետո ոնց է լինում, չնայած մոտոցիկլետից ահագին հեռացել էինք, այդ տասհազարանոցն էլ եմ երազումս տեսնում,:think թե Օնիկը գրպանից հանեց, թե այն ուղևոր մոր ձեռքին էր, որոնք էլ էին մոտեցել մեզ, ու այդպես պարզվում է, որ այդ կինն է վճարել՝ աղջկա մայրը էլի, Օնիկը բա՝ այս կինը քո մայրը չի՞, ասում եմ՝ չէ, հետո Օնիկն ու այդ կինը մի կես մետր հետ են հայտնվում ինձնից, ու ես ձեռքս գրպանս եմ տանում ու մտածում՝ հիմա ես էլ վճարե՞մ Օնիկին, թե էնա այդ կինը տասհազար տվել է, մենք էլ, մեկ է, հետո իրար հետ խորոված ուտելու ենք գնալու, հետո ասում եմ՝ լավ, մի հազար դրամ վճարեմ, որովհետև ճիշտ է՝ տաքսու մեկ անձի վարձը մինչև Երևան երկու հազար դրամ է, բայց սա մոտոցիկլետ է, սրան հազարն էլ է լավ: Վերջը այնուամենայնիվ որոշեցի վճարել, բայց բախտս բերեց, չհասցրեցի, այդտեղ արթնացա եղբորս հեռախոսի ձայնից, որ հյուրասենյակում էր թողել, որտեղ ես քնում եմ, որովհետև ննջասենյակում եղբայրս հեռուստացույցը միացրած է քնում, իսկ ես լույսի ու ձայնի ներքո չեմ կարողանում քնել, բայց սա էլ երազիս հետ կապ չուներ, :8բայց էլի ահագին բան կար երազումս, որոնց մի մասը առավոտը գոնե աղոտ հիշում էի, իսկ հիմա ընդամենը այսքանը կարողացա հիշողությունիցս վերծանել, գիտեմ, որ երազները շատ կարճ են տևում՝ մի քանի վայրկյանից մինչև մեկ-երկու րոպե, բայց այդ ընթացքում Վանաձորից հասա Երևան, ճանապարհին էլ ինչքան երկար-բարակ զրուցեցի, ու դեռ տեղ հասած ժամանակ էլ Օնիկի հետ ոտքի վրա հասցրեցի մի քանի բան քննարկել…

Շինարար
19.01.2010, 01:40
Մի օր մեկը ասաց, թե երբ մեկի տուն է գնում, առաջինը ուշադրություն է դարձնում այդ մարդու գրադարակին, ըստ նրա կարդացածի վճռում է, թե արժե՞ շփվել այդ մարդու հետ, թե՞ ոչ, իսկ իմ լավագույն ընկերները գիրք չեն կարդում կամ համարյա չեն կարդում… Մտածում եմ՝ մարդկանց մասին ըստ նրանց կարդացածի դատող այդ մարդը ինչքան հրաշալի մարդկանց հետ շփվելու առիթ է կորցնում…

Շինարար
21.01.2010, 02:12
-Այ տղա, գնա՝ քնի՛ր:angry
-Լավ:sorry

Շինարար
22.01.2010, 00:31
Ընդունելության քննությունների համար, որ անգլերեն էինք պարապում, թարգմանությունների ժամանակ հաճախ էր հանդիպում looking forward to արտահայտությունը, որ թարգմանում էինք կանխավայելել: Կանխավայելել բառը առաջին անգամ այդ ժամանակ եմ լսել, սիրում եմ այդ բառը, ճիշտ բառ ա, իրոք կյանքում ավելի շատ կախավայելում ենք, քան վայելում, որովհետև այդ կանխավայելած բաները վայելելու պահը երբ գալիս ա, զգում ենք, որ իրականում վայելելու բան չկա, ու կանխավայելելն էլ չլիներ, ինչ տխուր կլիներ մեր կյանքը, ամբողջ կյանք ապրում ենք կանխավայելելով, կարելի ա ասել, որ կյանքը մահվան կանխավայելումն ա, ու վախենում եմ, որ էլի հուսախաբ ենք լինելու:8

Շինարար
11.02.2010, 23:05
Բանակային հուշեր

Ինձ խաբողը լավ տղա չի:

Հ. Գ. Բնականաբար:)) :P :8

Շինարար
22.02.2010, 20:12
Երևանյան ուղևորություններ շարքից

Երևանից գալիս այսօր, ի միջի այլոց էդ ինչ սելավ էր, տաքսու մեջ վանաձորցի մի մարդ կար, որ Ղարաբաղի Դրբոն գյուղում էր աշխատում, ասում ա՝ էդ ինչ ժողովուրդ են, ասում ա՝ մինը էշին նստած եկավ աշխատավարձ ստանալու, էշը կապեց ծառից, մտավ աշխատավարձը ստացավ, գնաց կողքի խանութը, էրկու մեշոկ պիսոկ (հա, լավ ա, մենք պիսոկ ենք ասում:P) առավ, դրեց ուսին, տարավ հասցրեց տուն, հետ եկավ, էշը ծառից քանդեց, նստեց վրեն, էլի գնաց տուն:))

Շինարար
17.04.2010, 18:33
Հենց նոր մի միտք հղացա, որ ինձ հանճարեղ թվաց:)) էս վերջերս իմիջիայլոց հաճախ եմ հանճարեղ մտքեր հղանում, որոշեցի ձեզ հետ կիսվեմ, հետս էն աշխարհը չեմ տանելու, իմացեք էլի:B Հաճախ են վիրտուալ կոնֆլիկտներ լինում, թեկուզ ակումբում, երբեմն այնպիսի տպավորություն է լինում, որ շատերի մոտ դա շատ սրտամոտ է ընդունվում, որ վիրտուալից տեղափոխվում է առօրյա, որ այստեղի բարկությունը կարող է այնտեղ երևալ, որ այստեղի թշնամանքը այնտեղ շարունակվում է, որ այստեղի խնդիրը այնտեղ անհանգստացնում է, որ այստեղ եղածն այնտեղ նստվածք է տալիս: Անկեղծորեն նախանձում եմ այդ մարդկանց, ինձ մոտ այդպես չէ, երևի նրանից է, որ իրական կյանքում ես շատ ավելի մեծ ու լուրջ պրոբլեմներ ունեմ::8

Շինարար
20.04.2010, 09:28
Էս վերջերս մի կարծիք լսեցի, որ կատեգորիկ, վերջին ինստանցիայի ճշմարտության նման պնդումներ անող մարդիկ հիմնականում շատ քիչ գիտեն այն ամենի մասին, ինչից խոսում են, երևի դրա համար է, որ լուրջ գիտնականներն իրենց աշխատություններում այդքան սիրում են օգտագործել կարելի է ենթադրել, կարծում եմ, թերևս և այդ կարգի այլ արտահայտություններ: :8

Շինարար
20.04.2010, 16:58
Ակումբում իհարկե արգելված են կպնողական գրառումները, բայց ո՞վ կարող է հերքել, որ կան գրառումներ, որոնք ունեն կպնողական ենթատեքստ, բայց ուղղակի ոչ ոքի ոչինչ չեն ասում, այդպիսով կանոնադրության հետ էլ հակասության մեջ չեն մտնում, անկեղծ լինելու համար ասեմ, որ ես էլ կունենամ նման գրառումներ: Երկու օրվա մեջ երեք գրառում կարդացի, որոնք իրենց ենթատեքստով կարծես հենց իմ դեմ էին ուղղված, գուցե և ամենայն հավանականությամբ նման բան չկա, բայց կարդալիս առաջին բանը, որ մտքովս անցավ, այս էր. «Ինձ ա կպնում»: Էհ, մոտս հետապնդման մոլուցքի նախանշաններ են դիտարկվում:8

Շինարար
22.04.2010, 02:15
Վիրտուալ շփման մեջ հեշտ է համարձակ լինելը, չես տեսնում դիմացինին, չես նայում նրա աչքերի մեջ: Երևի շատերն են այստեղ ինքնաարտահայտվում, համարձակ բանավիճում, «աչքեր հանում», իրենց շատ ավելի համարձակ պահում, քան են: Ես այդպիսի՞ն եմ: Կարծում եմ՝ այո: Ես էլ վիրտուալում մի փոքր ավելի համարձակ եմ, քան իմ էությունն է, բայց այսօր այս ուղղությամբ մտածելիս փորձեցի վերհիշել ռեալում իմ կատարած գործողությունները և պարզեցի, որ վերջին շրջանում ռեալում իմ արած շատ քայլեր շատ ավելի համարձական են եղել իմ կողմից, քան իրականում եմ, բազմաթիվ բաներ եմ արել ու ասել, որ իմ էությանը չի համապատասխանում, ես պիտի չկարողանայի դա անել կամ ասել, ինչքան պահեր են եղել, որ ահավոր երկմտանքով, ինքնահաղթահարմամբ արել եմ մի բան ու հետո մտածել, թե արդյո՞ք դա ես էի, ապշել, թե ոնց արեցի դա: Դրանով ավելի համարձակ դարձե՞լ եմ: Ոչ: Նույնը տասներորդ անգամ անելիս էլ անցնում եմ հոգեբանական ինքնահաղթահարման նույն ճանապարհը: Թե վիրտուալում, թե ռեալում ավելի համարձակ եմ ինձ պահում, քան էությանս մեջ եմ: Անկա՞պ է: Հակառակն է չէ՞ սովորաբար լինում, ավելի համարձակ լինում են հոգու խորքում, իսկ իրականում չեն կարողանում արտահայտել իրենց ներքին ազատությունը, ներքին համարձակությունը: Գիտեմ, որ անկապ է, դրա համար էլ այստեղ գրեցի:

Շինարար
25.04.2010, 01:58
Էսօր փողոցում պատահաբար մի ծանոթ աղջկա հանդիպեցի, բա՝ լավ ա քեզ էլ տեսա, դու նշանված չես, չէ՞: -Չէ::8 Պայուսակից մի կոնֆետ հանեց, բա՝ կդնես բարձիդ տակ: -Նշանվե՞լ ես::) -Հա, հիմա էլ մի ամբողջ շաբաթ ա՝ կոնֆետ եմ բաժանում, հիշում ես անցյալ անգամ ինչ հուսահատ էի խոսում էս թեմայով: Չհիշեցի, երևի ուրիշի հետ է հուսահատ խոսացել, խառնում էր, որովհետև մի վեց ամիս է՝ ինչ իրեն ճանաչում եմ, ու անցյալ հանդիպումից հիշում եմ, որ գլուխս տարավ, էնքան ոգևորված գովում էր իր ընկերոջը::) Հիմա էլ իրեն բաժին հասած երջանկությունը շրջապատին բաժանելով է փողոցով քայլում, :))հլա մի բան էլ երջանկությունը բաժանելուն նախապատրաստված է տանից դուրս գալիս: :))Վերջը, բաժանվեցինք, մի քիչ գնացի, ինչպես և սպասելի էր, չդիմացա, կոնֆետը կերա: :oy

Հիմա էսպես անորոշ վիճակում գնում եմ՝ քնեմ:8

Շինարար
01.05.2010, 01:45
Շատ շուտ մի պատմվածք եմ կարդացել, որի ոչ վերնագիրն եմ հիմա հիշում, ոչ հեղինակին: Պատմվածքում այսպիսի մի դրվագ կար, որ դպրոցականին հանձնարարում են գրել շարադրություն երջանկության մասին, որում նա պարտավոր էր գրել, որ երջանկությունն աշխատանքի մեջ է: Դե, սովետական բարքերն այդպիսին էին: Եթե վերացարկվենք աշխատանք հասկացության այն մասից, որ դրանով փող ես աշխատում, գլուխդ պահում, ընտանիքի հոգս քաշում և այլն, ու խոսենք պարզապես զբաղվածության մասին, կարծում եմ ամեն դեպքում ճշմարտություն կա այդ մտքում: Երբ ազատ ժամանակ ունես, կարողանում ես շրջապատիդ ժամանակ տրամադրել, շփվել: Սիրում եմ աբսուրդի թատրոնը, ես խոսում եմ դիմացինս ինձ ունկնդրում է, բայց բոլորովին այլ բան է լսում, դիմացինիս ես եմ ունկնդրում, բայց չեմ լսում այն, ինչ նա ասում է: Որքան շատ ժամանակ ունես շրջապատին տրամադրելու, այնքան շատ ես շփվում, որքան շատ ես շփվում, այնքան շատ ես գիտակցում, որ քեզ չեն հասկանում, այնքան միայնակ ես քեզ զգում, իսկ երբ զբաղված ես ինչ-որ բան անելով, ինչ-որ աշխատանքով, գործով, որում քեզ հետաքրքիր է ընթացքը և արդյունքը, այնքան քիչ ժամանակ ունես շփվելու, խոսելու և չլսվելու, չհասկացված լինելու կամ չհասկացված լինելդ գիտակցելու, այլևս միայնակ չես, ինքդ քեզ հետ ես ու անելիքիդ:8

Շինարար
03.05.2010, 16:28
Զարմանալի մարդիկ ենք մենք: Հետաքրքիր է՝ ո՞վ է ավելի վատը՝ հասարակությու՞նը, որ ինչ-որ երևույթ նորմալ չի ընդունում, թե՞ նա, ով իմանալով, որ իր արարքը լավ ընդունելություն չի գտնելու տվյալ հասարակության մեջ, գնում և ամենամարդաշատ վայրում անում է դա, հետո ծաղրվում, հետո հայհոյում այդ հասարակությանը... Արդյո՞ք երկու համասեռականներ եթե համբուրվեն Հանրապետության հրապարակի կենտրոնում, ծաղրվեն, ծեծվեն, իրավու՞նք կունենան բողոքելու, թե իրենց հանդեպ հալածանքներ են կիրառվում հայրենիքում, արդյո՞ք այն կինը, որ ավանդապաշտ մուսուլմանական մի երկրում, ուր առանց հիջաբի կանայք պախարակվում են, առանց գլխաշորի շուկա է գնում առևտուր անելու ու ենթարկվում սմբուկների, լոլիկների, ստեպղինների և այլ բանաջարեղենների գանահարության, իրավունք ունի՞ բողոքելու այդ հասարակության վերաբերմունքից: Ի վերջո, ոչ ոք չի արգելում համասեռականներին համբուրվել, համբուրվեք ձեր տներում, ոչ մի նորմալ ավանդապաշտ մուսուլման եվրոպացի կնոջը վատ չի վերաբերվի, եթե նա իր Իտալիայում առանց հիջաբի շուկա գնա, բայց իմ երկրում, հարգի՛ր իմ տունը, իմ ադաթը: Եվ ավելի բարձր չէ այն ծաղրվողը, որը նախապես իմանալով, որ իր արածի համար ծաղրվելու է, «հասարակություն, թքեմ քո դեմքին» ասելով անում է այն, ինչ անում է, դեռ հետո էլ իրեն ծաղրողներին ՀԵՏԵՎԻՑ հայհոյում: Մենք բոլորս էլ տուն ունենք և ի վերջո բնությունն այնքնա գողտրիկ ծածուկ անկյուններ ունի, ոչինչ արգելված չէ, եթե դրանով շրջապատիդ վատություն չես անում: Ի՞նչ էի ասում, հա, մի հայհոյեք հասարակությանը ոչ գործով, ոչ արարքներով, քանի որ լավ գիտեք այդ հասարակությանը, ապրում եք նրանում, նրա մի մասն եք:

Շինարար
03.05.2010, 23:04
Այսօր Երևանից գալիս, Գրիգոր Լուսավորչի եկեղեցու մոտ՝ անցումի դիմացը, մի աղջիկ մոտեցավ, օրացույցներ էր վաճառում, բա՝ գնեք, հաջողություն է բերում, չպատասխանեցի անցա, մոտս դեժավու առաջացավ, հիշեցի իրեն (http://www.akumb.am/showthread.php/41955-%D4%B1%D5%B6%D5%AF%D5%A1%D5%BA-%D6%85%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%AB%D6%80-3?p=1846233&highlight=#post1846233), հետ դարձա, ժպտացի՝ Ձեզնից մի անգամ գնել եմ օրացույց, ինձ հաջողություն է բերել, ի՞նչ արժե, բա՝ 200 դրամ, տվեք մի հատ… -Շնորհակալություն, հաջողությունը թող ամբողջ կյանքում ուղեկցի Ձեզ, ու աշխարհի բոլոր օրհնանքները… Այնքան բարի աղջիկ է, հաճելի է նման մարդուց նույնիսկ խաբված լինելը, բայց ես իրեն հավատում եմ:8

Շինարար
07.05.2010, 02:37
Չգիտեմ, թե քանի գրառում կունենամ այստեղ կամ արդյո՞ք կունենամ, բայց որոշեցի՝ ես էլ իմ օրագիրն ունենամ: Օրագիրն անձնական է, բայց իմ առօրյայով այստեղ չեմ կիսվելու, հուսով եմ, որ «Անկապ օրագիրը» դեռ կբացվի ու այնտեղ էլ դեռ կհասցնեմ մի լավ ձանձրացնել բոլորիդ, իսկ այստեղի գրառումները, եթե լինեն, կապված են լինելու իմ կյանքի հետ «Դար» ակումբում, կիսվելու եմ գրառումներից ստացված տպավորություններով, հիասթափություններով ու ոգևորություններով: Չեք պատկերացնի ինչքան հաճախ եմ հիասթափվում ակումբից, մեկի՝ ինձ համար անընդունելի մի գրառումը բավական է լինում, որ որոշեմ, որ այլևս ակումբ չեմ մտնելու, բայց նույնքան հաճախ էլ ոգևորվում եմ, ու այսպես մի հազար անգամ որոշել եմ, որ էլ վերջ, էլ ակումբ չեմ մտնելու ու շարունակում եմ ամեն օր օրս սկսել ու ավարտել ակումբում: Դեռ կհանդիպենք, գուցե հենց այս թեմայում:
Հ. Գ. Այսօր ակումբ չմտնելու վճիռ չեմ կայացրել, բայց հիասթափություն ունեցել եմ, այս անգամ ոչ թե գրառման պատճառով, այլ մեկի մասին հիացմունք արտահայտող գրառման տակ եղած շնորհակալությունների:

Շինարար
15.05.2010, 01:13
Չարը խափանվեց…

Շինարար
17.05.2010, 09:24
Որքանով է ազատամիտ նա, ով չի հանդուրժում այլոց բարոյական արժեքները, որքանով է լայնախոհ ու բարձր նա, ով իրեն բարձր է դասում շրջապատից:8

Շինարար
29.05.2010, 16:21
Այլատյացությունը շատերի կողմից ընկալվում է որպես առաջադիմության հոմանիշ: Ատիր, արհամարհիր այն, ինչ ուրիշները սիրում են, և դու աստղ կդառնաս Ակումբում, երկու հատ կանաչ սմայլիկ դիր՝ արտահայտելով քո վերաբերմունքը այն մասին, ինչը գուցե ես շատ եմ սիրում, ձեռքի հետ ասա, որ դա դեբիլություն է, տխմարություն, որ բթացնող հատկություն ունի և այլն, շնորհակալությունների տարափն ապահովված է: Շատերը, իրենք չկարողանալով նման այլատյացական գրառումներ անել, իրենց առաջադեմ լինելն արտահայտում են նման գրառումներին շնորհակալություն տալով: Մենք առաջադեմ ենք ու հանճարեղ, մենք լավագույն երաժշտությունն ենք լսում, լավագույն գրքերն ենք կարդում, լավագույն ֆիլմերն ենք դիտում, դրա համար էլ նման առաջադեմ ենք, նման խելացի ենք, նման գեղեցիկ ենք, բայց այդ ամենի հետ նման անհանդուրժող ենք, էդ ամենի հետ չարությունը թափում է մեր յուրաքանչյուր գրառումից: Ես էս ամեն ինչը չէի գրի, այլ փոխարենը կդնեի մի կանաչ սմայլիկ, կգրեի, թե որքան եմ զզվում նման մարդկանցից, որ թքած ունեմ իրենց կարծիքի վրա, բայց այդ դեպքում խաբած կլինեի:

Շինարար
02.06.2010, 21:04
Ես- Բարև Ձեզ:
Բարեհամբույր հետբալզակյան տարիքի վաճառողուհին- Բարև Ձեզ:
Ես- Վիվասելի հազարանոց քարտ ունե՞ք:
Բարեհամբույր վաճառողուհին- Այո:
Ես- Մի հատ տվեք, խնդրում եմ, կներեք, մոտս կոպեկներ են:
Հանում եմ մի խուրձ կոպեկներ՝ տասը, հիսուն, հարյուր, երկու հարյուր դրամանոցներ:
Բարեհամբույր վաճառողուհին- Ոչինչ:
Բերում է քարտը: Հաշվում եմ հարստությունս, ինը հարյուր հաշվել եմ, մնացածը պետք է տասը դրամանոցներով դզեմ:
Բարեհամբույր վաճառողուհին- Չէ, գոնե երկու հարյուրանոցներով տվեք:
Ես- Չէ, դե այս հարյուր դրամն էլ տասնանոցներ են:
Բարեհամբույր վաճառողուհին- Չէ, դե որ էդպես է…
Տանում է քարտը:
-Բայց ինչու՞, դրանց վրա Հայաստանի գերբը չկա՞:
Բարեհամբույրը- Չէ, նայեք, շատ ունեմ, չի լինի:
- Գիտեք, չէ՞՝ Դուք իրավունք չունեք չընդունելու այս դրամը, բայց Դուք գիտեք, կողքի խանութից կառնեմ:
Բարեհամբույրը- Գիտեմ, բայց չեմ տալիս, կարող եք բողոքել:
Ես- Տեսնու՞մ եք, ես կիրթ կերպով մոտեցա Ձեզ, նախապես ներողություն խնդրեցի՝ ցույց տալով մետաղադրամներիս խուրձը, խնդրեցի, որ քարտ տաք, Դուք նախ վիրավորեցիք ինձ՝ հրաժարվելով սպասարկել, հիմա նորից եք վիրավորում՝ ասելով, որ բողոքեմ, բնականաբար ես չեմ բողոքելու, կողքի խանութից կգնեմ, բայց եթե իմ փոխարեն մտներ մի այլ կարգի մարդ, որոնց սպասարկելու սովոր եք, ասեր՝ մոքիր հլա մի հատ վիվայի քարտ տուր՝ Ձեր երեսին չնայելով ու ծամոնը առանց բերանը փակելու ծամելով, Դուք բնականաբար չէիք հրաժարվի սպասարկել նրան:
Բարեհամբույր կինը-
Էլ չլսեցի, թե ինչ ասաց, դուրս եկա, մինչև վերջին պահը ժպտում էի, դեմքիս գույնը կառավարել չեմ կարող, երևի կարմրած լինեի, դուրս գալուց հետո դեմքիս արտահայտությունն էլ համապատասխանեց դեմքիս գույնին:

Դեպքը երեկ է տեղի ունեցել, կեսօրին: Նրանք, ովքեր այնուաամենայնիվ ժամանակ վատնում են՝ կարդալով Տնաշենի փնթփնթոցները, կմտածեն, թե այս գրառումը կապ չուներ այս օրագրի ձևաչափի հետ, ասեմ, որ կապ ուներ, այն էլ անմիջականորեն, քանի դեռ ճշմարտության հատիկ կա կուժի և կուլայի մասին ժողովրդական ասացվածքում:

Շինարար
04.06.2010, 01:37
Էս վերջերս հաճախ ա լինում, որ գրառում եմ ոգևորված անում, մի քսան-երեսուն տող գրում եմ, վերջում չեմ հաստատում:8 ինձ արտահայտվել էր պետք, արտահայտվում եմ, ի՞նչ կարևոր ա, որ մյուսները կարդան:))

Շինարար
06.06.2010, 00:46
Երբ ոչ ոք ոչինչ չի գրում, ստիպված եմ լինում ինքս գրառում կատարել:8

Շինարար
07.06.2010, 23:42
Գրառումս սկսում եմ նեղացած ակումբցիների ամենասիրած արտահայտությամբ. չնայած որոշել էի այս թեմայում այլևս չգրել:beee բայց…:}
Հներ, նորեր, տարանջատում, պառակտում… -Անհեթեթություն է,- ինչպես կասեր իմ այնքան էլ չսիրած ակումբցիներից մեկը:) Ի՞նչ պառակտման մասին կարող է խոսք լինել, երբ մինչև ակումբը այս մարդիկ հիմնականում իրար չէին էլ ճանաչում: Ընդհակառակը, սա միացում է: Հներին միացել են նորերը, և եթե դեռ նրանց միջև մտերմություն չկա էլ, շատերն իրար արդեն ճանաչում են:
Ինչպե՞ս ես հայտնվեցի ակումբում: Հաստատ չեմ հիշում: Կարծում եմ՝Դորիանի շնորհիվ: Մի օր ձեռքս վերցրեցի «Դորիան Գրեյի դիմանկարը», հետո հիշեցի, որ ռուսերենի դասախոսս պատմում էր Օսկար Ուայլդի մի այլ հետաքրքիր ստեղծագործության մասին, որոշեցի փնտրել այն ինետում: Տարբեր բառերով էի որոնում, այդ թվում՝ Դորիան: Այսպես գտա ակումբի Դորիանին և ակումբը…:)
Երևի հենց այս ժամանակ էր, որ ինտենսիվորեն նորեր էին միանում ակումբին, ես դա կապում եմ Հայ Լայնի տարածման հետ, գուցե սխալ եմ, ի վերջ, դա ինչ կարևոր է:))
Հիշում եմ, ինչպես կասեր Մեծ Հայրենականի ժամանակ Կերչ հասած վետերան մի պապիկ, որ արդեն այդ ժամանակ նորերը բողոքում էին, որ հներն իրենց հետ չեն շփվում: Ես ուշադրության պակաս չէի զգում. ակումբում գտել էի ստեղծագործողի անկյունը, ու քանի որ երբեմն-երբեմն ես էլ եմ սիրահարվում, մի քանի խզբզոցներ ունեի այդտեղ ներկայացնելու:oy Կաթիլը, Տիգը, Մանոնը, Դեկադան, Հրաչը, Դատարկությունը և էլի մարդիկ միանգամից դարձան իմ ընթերցողները: Հետո, երբ պարզվեց, որ նրանք բոլորն էլ վանաձորցիներ են, ես կարող էի հիասթափվել իմ ստեղծագործական ունակություններից, բայց վստահ եմ, որ նրանք անկեղծորեն հավանել էին իմ գրածները ոչ թե այն պատճառով, որ ես վանաձորցի եմ, այլ որովհետև, որքան էլ գրական գրած լինեի դրանք, լոռվա բարբառում շեշտը ընկնում է բառի նախավերջին վանկի վրա, և դա իմ գրածներում արտահայտվում էր…:oy
Հետո Հրաչը հիմնեց «Ակումբի վանաձորցիները» խումբը, հերթով վանաձորցիները սկսեցին համախմբվել այդ խմբի շուրջ և ոչ միայն վանաձորցիները:)) Այսօր այդ խմբի անդամներ են Ներսես ԷյԷմը և Վորլդը, որքան գլուխ եմ կոտրում, թե նրանք ինչ կապ ունեն Վանաձորի հետ, չեմ կարողանում հասկանալ:8 Երևի պարզապես մեր խումբն էլ ակումբի ջերմ անկյուններից մեկն է, ինքս մեծ սիրով կմիանայի ղափանցիների խմբին, այնտեղ ութ օր զինվորական կալանատանն եմ եղել, չե՞ք ընդունի:D
Բոլորն ասում են, մի քիչ գլուխ գովամ, այդ թվում՝ խմբի նախաձեռնողը՝ Հրաչը, որ եթե ես չլինեի, չէր լինի մեր խումբը: Հա, ասեմ, որ այն ժամանակ մականունս Վանաձորցի Տղա էր, մի քիչ քյառթոտ մականուն է:B բայց դե դա էլ իմ անցյալն է:oy Նման մականուններով էլի ակումբցիներ են եղել՝ Կիրովականցի և այլն, բայց նրանք ինչ-որ չեն դրդել վանաձորցիներին՝ իրար շուրջ համախմբվելու, իրար ճանաչելու: Ոնց որ շատ գլուխ գովացի, անցնենք առաջ:)
Մի խոսքով այսպես սկսվեց, այսպես ես խրվեցի:}
Քչերին եմ ակումբից ճանաչում, բայց ամեն ծանոթության հետ համոզվել եմ, որ բոլոր ակումբցիները հրաշքներ են, գրառումներով շատերին չեմ սիրել, հետո ծանոթանալով Վելվետի հետ՝ զգացել եմ, թե ինչ սխալ տպավորություն կարելի է կազմել մարդու մասին միայն գրառումներով: Վելվետ ջան, ապրես, քո շնորհիվ այսօր ամենաինձդուրչեկած գրառումներ անողների նկատմամբ էլ բացասաբար չեմ տրամադրված, որովհետև համոզված եմ, որ իրականում իրենք էլ քո նման հրաշք են:)
Շատ խոսեցի:oy ամփոփեմ:8 Գիտական աշխատությունների վերջում եզրակացություններ են պահանջվում, չէ՞:))
Լավ է, որ ակումբը կա, որ կան հները, որ կան նորերը, որ կան վանաձորցիները, որ կան ղափանցիները, որ կա Դորիանը, Վելվետը կա…:) Լավ է, որ նույնիսկ Վանաձորցի Տղան կա:))

Շինարար
15.06.2010, 20:49
Ժամանակին թեմաներից մեկում վիճում էի, թե երբեք չեմ ամաչի մտերիմ մարդու՝ ինձ համար անընդունելի արարքի համար, քուանշեցին, սրեցի, երևի երբեք չէի բախվել այնպիսի դեպքի հետ, երբ իմ կարծիքով լրիվ ադեկվատ մարդը նման բան կաներ, այնտեղ խոսում էինք պապիկներից ու տատիկներից, հոգեկան հիվանդներից ու կրթության պակաս ունեցողներից, հիմնականը, էականը թողած բացառություններն էինք քննարկում, որոնց համար երևի իսկապես նորմալ է չամաչելը, բայց ահա բախվել եմ հիմնականին, մի խոսքով ես էդ թայլեն տակ տվեցի:)

Շինարար
18.06.2010, 18:49
Նոր աչքովս ընկավ ակումբցիներից մեկի ստորագրությունը և եկա փնփթփնթալու, վերջերս ինձ համար էլ է ակումբն ինչ-որ թախծոտ դարձել: Ամեն անգամ ակումբ մտնելիս ևս մի ակումբցու բանակ գնալու մասին թեմա եմ տեսնում: Բանակ գնացողներից Ռամշը, Արիացին ու Միքոն իմ մտերիմներն են գոնե վիրտուլ տիրույթում: Ռամշին անձամբ չեմ ճանաչում, բայց մյուս երկուսի հետ հասցրել եմ ծանոթանալ էլ, Միքոն ընդհանրապես վերջին շրջանում իմ գլխավոր զրուցակիցն էր ակումբում, երևի ոչ միայն իմ, այլ շատերի, զրուցասեր տղա է:)) Ներեցեք, ես ոչ ոքի չեմ ցանկանում վիրավորած լինել, բայց հիմա երբ մեր լավագույն տղերքը բանակ են գնում և երկու տարի մեզ հետ չեն լինելու, ինձ զարմանալի թվաց կարգազանց ակումբցու երկշաբաթյա արգելափակման համար ծնված տխրության մասին ստորագրությամբ աղաղակելը: Լույս դառնաս, Հովհաննես Թումանյան (http://www.akumb.am/showthread.php/8826-%D5%80%D5%B8%D5%BE%D5%B0%D5%A1%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D5%BD-%D4%B9%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%A1%D5%B6%D5%B5%D5%A1%D5%B6?p=1919305&viewfull=1#post1919305):)

Շինարար
21.06.2010, 22:14
Նոր ակումբցիներից մեկի հետ էի խոսում վիտուալ այլ տարածքում, ասում ա՝ փնթփնթանոցում տակից վիրավորում ես մարդկանց, վերընթերցեցի գրածներս, բոլորն էլ ենթատեքստով են, այո, բոլորն էլ ակումբի գրառումներից ստացված տպավորություններիս մասին են, բայց ու՞մ եմ վիրավորել, չգտա, բարեկամս, այստեղ ես ընդամենը փնթնփնթում եմ, երբ մարդիկ տակից վիրավորում են, ուշադիր չես եղել:)

---------- Ավելացվել է՝ 23:14 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 23:09 ----------

Հ. Գ. Եվ ընդհանրապես, մի՞թե վերնագիրը ձեզ չի վանում, մի կարդացեք «Փնթփնթանոցս»:

Շինարար
24.06.2010, 17:25
48535 48533 48534 48532 48531

Շինարար
24.06.2010, 17:27
Եվ ընդհանրապես ում ինչ գործն է, որոշել եմ օրագրիս ձևաչափը փոխել, էլ չեմ խոսելու այն ամենի մասին, ինչ չեմ սիրում, այլ պատմելու եմ, թե ինչ եմ սիրում:P Սկսում եմ իմ քաղաքից:love

Շինարար
26.06.2010, 18:34
Ինչ անելներից ամենաշատը կարդալ եմ սիրում: Կարդալ սկսել եմ այբբենարանը սովորելուց հետո ու մինչ օրս կարդում եմ: Ինչպես բոլոր «նորմալ» երեխաները այբբենարանից անմիջապես հետո Անանյանի մանկական վեպերն եմ կարդացել, առաջին կարդացածս արտահայտությունն էլ «Կիրովականի մսի կոմբինատ»-ն էր. իմ սենյակի պատուհանից է երևում, ընդ որում այդ ժամանակ դեռ «բ» տառը չէինք անցել, ինքս եմ գուշակել:)) Երկրորդ դասարանում դասվարս թղթի վրա մի գրքի վերնագիր էր գրել, տվեց ինձ, որը տանը հարցնեմ՝ ունենք, թե չէ, նայեցի, ասացի ունենք, բայց հիմա ես դա կարդում եմ, ապշած ինձ նայեց, բա՝ խնդրում եմ, մի շաբաթով ինձ տաս, Կունի «Հին Հունաստանի լեգենդներն ու առասպելներն» էին, ահավոր չեմ սիրում ուրիշին գիրք տալ, իսկ չորրորդ դասարանում տանեցիների հետ սաղ օրը կռվում էի, որ ինձ թողան՝ կանաչ հանրագիտարանի հատորները կարդամ, հասել էի վեցերորդ, թե յոթերորդ հատորին, էլ չէին թողնում, թե տեսողությունդ կփչացնես, տառերը փոքր են, բայց ես իհարկե ձևը գտա. կարդում էի, երբ տանը մարդ չկար:beee Տեսողության հետ կապված մինչ օրս ոչ մի խնդիր չունեմ: Հա, չէի սիրում կարդալ այն, ինչ ինձ հանձնարարված է, դրա համար էլ դաս չէի սովորում, բայց որ տանը չնկատեն դա, գեղարվեստական գիրքը դնում էի դասագրքի մեջ, իբր դաս եմ անում, չնայած բռնվում էի:)) Կարդում եմ այն ամենը, ինչ աչքովս կընկնի՝ խանութների ցուցափեղկերը, աֆիշները, ինչ-որ տեղ սեղանին դրված թղթի կտորները. մի խոսքով որակը կապ չունի, էնքան կարդալու բան լինի:D Բանակում էլ զուգարանի պատերի արձանագրություններն էի կարդում, բայց հետո պարզեցի, որ դրանք բոլորն են կարդում:D Բայց մի պրոբլեմ ունեմ, ահավոր արագ եմ կարդում, ինչի պատճառով հաճախ է լինում, որ ամբողջը չի տպավորվում մոտս, սակայն դրա լավ կողմն էլ այն է, որ նույն գիրքը երկրորդ, նույնիսկ երրորդ անգամ կարդալիս ինձ համար լիքը նորություններ են մնում դրանում:)) Միշտ զարմացել եմ մարդկանց բողոքներից, թե լոկշ է, թե կյանքն անհետաքրքիր է, թե ուրիշներն ինչ կայֆեր են անում, իսկ մենք փող չունենք. ախր ինչպես կարելի է ձանձրանալ, երբ այսքան կարդալու բան կա:esim

Շինարար
27.06.2010, 02:52
Դե որ կարդալուց պատմեցի, պատմեմ նաև մանկությանս երկրորդ հոբբիի մասի:oy
Բոլոր հարազատներս, ազգականներս միշտ վստահ են եղել, որ ես նկարիչ եմ դառնալու: Հորեղբայրս նկարիչ է: Ռուսաստանում է ապրում, այնքան վաղուց չենք տեսել իրար, որ դեմքը չեմ հիշում. ասում են՝ արտաքինով, շարժուձևով, բնավորության որոշ գծերով իրար շատ նման ենք, և ահա բոլորը ապագաս էլ են նույն կերպ պատկերացրել:esim
Բնականաբար ինձ չէին կարող նկարչական դպրոց չուղարկել: Ատելով ատում էի նկարչական դպրոցը, բայց մինչև վերջ գնացել եմ որոշակի ընդմիջումներով:
Կերպարվեստ շատ եմ սիրում, ակումբի նկարիչների հանդեպ առանձնահատուկ գորովանք եմ տածում: Դե իսկ ակումբցիների նկարներին նվիրված թեմաներն էլ ամենասիրածս թեմաներից են ակումբում:
Հատկապես սիրում եմ լուսանկարչական ճշգրտությամբ նկարները, մանկական անվարժությամբ արված նկարները և էն նկարները, որոնց մեջ փոքր-ինչ սյուրռեալիզմ կա: Օրինակ, Բոտերոյի նկարները, եթե ծանոթ եք, կասկադի էն սև կատվի հեղինակն ա կարծեմ, կարծես լուսանկարչական ճշգրտությամբ արված լինեն, բայց բոլորն ու ամենը արտասովոր գեր են դրանցում: Նույնիսկ հայտնի նկարների արտանկարների շարք ունի էդ ոճով: Հրաշք ա իր գեր Մոնա Լիզան:love Էդպիսի գժական բաներ եմ սիրում:))
Նկարչական դպրոցում ինձ ահավոր անտաղանդ էի զգում: Գծանկարից միշտ գերազանց էի ստանում, բայց ահա գունանկարի հետ լուրջ խնդիրներ ունեի: Ոչ թե գունային տեսողությունս էր թույլ, այլ պարզապես փնթիությունը թափվում էր նկարներիցս:oy
Տանը պաստելով էի գունանկարներ անում, դե պաստելի տեխնիկայի հետ նկարչականում չէինք ծանոթացել, ձեռքերով, մատներով լրիվ լղոզում էի, ինքս էլ ամբողջովին վերածվում էի ներկապնակի, մինչև ստանում էի իմ ուզած երանգները:)) Դասատուս չէր հավատում, թե ես եմ նկարել:esim
Մի օր էլ նատյուրմորտ ենք նկարում, դասատուս եկել, հիացած նայում է, բա՝ նայի՛ր էս խնձորը, էս ինչ անմահական կտոր է, ամբողջ նկարը հասցրու էս մակարդակին: Ջրաներկ էր, էնքան ոգևորվեցի, էնքան անմահացրեցի էդ կտորը, որ թուղթը ծակվեց:D
Հաջորդ տարի նկարչական չգնացի: Մի օր հորաքրոջս աղջիկը իր արտանկարներն էր ցույց տալիս իրենց տանը, նայում եմ՝ հա, լավն են, բայց ախր ինչ ա արել, ուրիշի նկարածը կամ լուսանկարը նայելով պատճենել է: Եկա տուն, տանեցիների՝ իմ արած դիմանկարներն եմ նայում, մտածում եմ՝ չէ, էդքան էլ անտաղանդ չեմ: Ասեմ, որ տանեցիները միշտ շատ գոհ էին մնում իրանց դիմանկարներից, բացի տատիցս, ով բողոքում էր, թե իրեն շատ եմ ծեր նկարում:D բայց ես ազնվությամբ մտադրված չէի անում, ոնց կար, նկարում էի:8 Հատկապես մամայիս էնքան էի նկարել, որ ճեպանկարներ անելիս էլ էի դիմագծերը ստանում:))
Մի խոսքով, հաջորդ տարի նորից գնացի նկարչական դպրոց: Էդ տարի գոբելեն գործել սովորեցի: Տանը հատուկ դազգահ սարքեցի, որքան հիշում եմ՝ հենք ա կոչվում, թելերը իրար գլուխ հավաքեցի, սկսեցի գործել, բնավորության մի գիծ ունեմ, ոչինչ կիսատ թողնել չեմ սիրում, գոբելեն գործելիս ինձ համար ամենահետաքրքիր պահը դազգահ պատրաստելն էր, հենց գործելը սկսեցի, հինգ րոպեում հավեսս փախավ: Բայց դե սկսել էի, պետք էր ավարտել: Էդ գոբելենը, եթե այն, ինչ ստացվեց, կարելի է այդպես անվանել:)) մինչև օրս պահում եմ: Մի քիչ փնթի ա ստացվել, թելը կապ ընկած, կեսից նեղացող, գույները անհամապատասխան, բնդած տեղերը շատ, բայց դե ես եմ գործել, իմն ա:love
Հաջորդ տարի էլի չգնացի նկարչական, բայց էտյուդնիկիցս անբաժան էի, քանի պաստել ունեի, նկարում էի: Նկարչական դպրոցում դասատուս ասել էր, թե ամենալավ ջրաներկերը լենինգրադյան ջրաներկերն են: 14 000 դրամ արժեր: Մեզ չէինք կարող թույլ տալ: Լենինգրադյան ջրաներկը մանկությանս մեծագույն երազանքն ա եղել:)
Հաջորդ տարի նորից գնացի նկարչական դպրոց: Մի օր էլ մամաս հետս եկավ, տնօրենին ասում ա, որ տանը հաճույքով եմ նկարում, բայց դպրոց չեմ ուզում գնամ՝ ես խնդրում եմ Ձեզ, ինքս նկարչությունից էդքան չեմ հասկանում, գիտեմ՝ սիրում ա նկարել, բայց դպրոց գալ չի սիրում, եթե ինքը ինչ-որ ընդունակություններ, շնորհք չունի, անկեղծ ասեք, եկեք՝ չստիպենք, որ անիմաստ դպրոց գա: Ճիշտն ասեք, ու էլ չեմ ուղարկի: Դե փաստորեն արդեն երրորդ դասարան էի: Նախորդ օրն էլ երկու նոր տղա էին նկարչական բերել. եղբայրներ էին, իրենց հայրը պնդում էր, որ միանգամից չորրորդ դասարան նստեն, որովհետև լավ են նկարում: Մեղք չվերցնելով վրաս՝ խոստովանեմ, որ իրոք լավ էին նկարում: Դասատուս էլ իմ անունն ա տալիս, թե իբր ինչի ինձնից լա՞վ են նկարում, որ ես պետք է դասարան-դասարան գնամ, իրենք գան միանգամից ինձնից էլ մի դասարան բարձր նստեն: Մամայիս եկած օրն էլ տնօրենը, թե ամբողջ դպրոցում երեք հոգի կա, որ ես հույս եմ կապում նկարիչ դառնալու, մեկը ինքն ա, մյուս երկուսն էլ երկու աղջիկներ էին, որ հինգերորդ դասարանում էին, այսինքն չորս դասարան էր, իրենք ավարտել էին, բայց քանի որ հանրակրթականը դեռ չէին ավարտել, էլի գալիս էին նկարչական դպրոց: Էսպես համոզվեցի, որ չէ, երևի տաղանդ ունեմ: Էդ տարեվերջին նորից հիասթափվեցի, բայց մի տարի էր մնացել, ես էլ արդեն ասացի, որ չեմ սիրում սկսածս կիսատ թողնել, ու շարունակեցի չորրորդ դասարանն էլ::)
Ձեռքերս սկսել էին դողալ: Չգիտեմ՝ նկարելուց էր, թե ոչ: Բայց տանը, երբ էտյուդնիկիս դիմացն էի հայտնվում, ձեռքերս և շորերս պաստելոտվում էին, նկարի մեջ էի մտնում, ահավոր լարվում էի: Նկարելիս նյարդերս էն աստիճանի էին լարվում, որ պատկերացրեք մի փունջ ալյումինե մետաղալարեր, որ պտտել եք էնքան՝ էսա-էսա կկտրվեն: Արվեստի պատմություն էլ էինք անցնում: Իմացա, թե ինչպես ա Վան-Գոգը ականջը կտրել և այլն:8 Տանը դադարեցի նկարել, պաստելներս, որ շատ քիչ էին մնացել, գույներ կային՝ էլ ընդհանրապես չունեի, լցրեցի էտյուդնիկիս մեջ ու դրեցի մի կողմ: Հետո ուսանող ժամանակ դրանք տվեցի ուսանողական մի ընկերոջ, ու ինքը հրաշք նկարներ նկարեց, չնայած նկարիչ չէր, բայց աբսուրդ դրամատուրգիա էր կարդում, նկարներն էլ էդ ոճով էին, վերջում էլ հատը 30 դոլարով ծախեց:o
Նկարչական դպրոց էլ դրանից հետո գնում էի զուտ, որ ավարտեմ: Ավարտելուց հետո նկարելու նպատակով ոչ մի անգամ ձեռքս մատիտ չեմ վերցրել: Ձեռքերս էլ ոնց-որ չեն դողում, համենայն դեպս ոչ էն ժամանակվա պես: Գուցե կապ չուներ մեկը մյուսի հետ, բայց նյարդերս էլ երբեք էդ վիճակում չեն եղել:8
Ասում են չէ՞՝ շնորհք ուներ, բայց չզբաղվեց: Կարծում եմ՝ յուրաքանչյուրի շնորհքն էնքան է, որքան անում է: Ես էլ էդքան նկարելու շնորք եմ ունեցել:)
Չեմ փոշմանել, որ չեմ նկարում, չեմ կարոտել նկարելուն, երբեք մոտս նկարելու ցանկություն չի առաջանում, բայց երբ տեսնում եմ՝ մեկը նկարում է, չեք պատկերացնի՝ ինչպես եմ ուրախանում…
Էլ ի՞նչ ասեմ… Էսքանը էլի:8

Շինարար
28.06.2010, 23:30
Երևի էնքան եմ ասել, որ սենյակիս պատուհանից եկեղեցի ա երևում, որ բոլորին հասցրել եմ ձանձրացնել: Ակումբում առաջին ավատարս հենց էդ եկեղեցին ա եղել: Ժամի թաղեցոնց համար դա պարզապես եկեղեցի չի. մեծ բակ ունի ու նաև զբոսատեղի ա: Ժամանակին փոքր երեխաները եկեղեցու բակում ֆուտբոլ էին խաղում երեկոյան ժամերին. մի անգամ նկարչական դպրոցում ցանկացա դա նկարել, դասատուս ասավ՝ դա ի՞նչ սրբապղծություն ա:angry Հիմա նման «սրբապղծություն» էլ չկա, գերեզմանաքարերին երեկոյան ժամերին նստողներն էլ են պակասել... Եսիմ, ինձ թվում ա՝ դա վատ ա. այ էն ժամանակ էր եկեղեցին իր համախմբող դերը խաղում, երբ այն և զբոսայգի էր, և ինչու չէ՝ մարզադաշտ, հավաքատեղի էր, հիմա եկեղեցի է, էն ժամանակ ժամ էր: Հետաքրքիր զուգադիպությամբ արաբերենում մզկիթին ժամիա են ասում, որ հավաքատեղի ա նշանակում: Չգիտեմ՝ ինձ թվում ա` ժամ բառը ինչ-որ աղերս ունի ժամիայի հետ. ոչ միայն տեղ է, որտեղ ժամն ես իմանում, այլ տեղ, որտեղ ժամա՛ա ես լինում, հավաքվում ես: Նոր եկեղեցիներ էլ կան քաղաքում, բայց դրանք ժամ չեն: Սիրում եմ մեր հին եկեղեցին, ամեն կիրակի ժամ եմ գնում, մոմ եմ վառում, Հայր Մերն եմ ասում, սովորույթի ուժ ա մոտս, մոլեռանդ չեմ, նույնիսկ վստահ չեմ, որ Աստծուն հավատում եմ, ուղղակի ժամը կանչում է: Ինչ է կարոտը, ինչպես կարելի է այն նկարագրել, չգիտեմ, բայց որ երկար ժամանակ քաղաքում չեմ լինում, մեր Ժամը ինձ երազ է գալիս. ինձ համար կարոտը էն ա, երբ երազում մեր Ժամն եմ տեսնում: Մեր Ժամը մտնելուց առաջ մոմ վառողները պարտադիր երեք պտույտ են մոմը ձեռքներին անում եկեղեցու շուրջը, ուրիշ ոչ մի տեղ չեմ տեսել դա, մենակ մատաղի գառներին են ուրիշ տեղերում պտտում: Սա երևի հենց իր նաև զբոսավայր լինելու հետ ա կապված, փոքր քաղաք ա, առաջ ավելի փոքր ա եղել, ու քանի մեծանում ա, քանի ժամանցի վայրերը շատանում են, Ժամը կորցնում ա իր բազմագործառույթությունը: Լա՞վ ա: Իհարկե լավ ա, 21-րդ դար, ինտերնետ, չեմ իմանում ինչ, քլաբեր, կազինո, բիլյարդանոց, եվրոֆուտբոլ, մանկոյի կամ քույրականի դեմը աղջիկ տենալու, գնալու տեղերը շատացել են, բայց ես տխրում եմ, որ Ժամը էլ ժամա՛ա անելու տեղ չի, որ Ժամը լուծարվում ա, մնում ա եկեղեցին:8

Էս էլ Ժամը:) 48603

Շինարար
30.06.2010, 09:29
Թագավորանիստից մի քանի լուսանկար էր պետք, երեկ երեկոյան գնացքի ռելսերով գնացի Թագավորանիստ, նկարները այստեղ չեմ դնում, որովհետև սիրուն տեսարաններ չէր, որ պետք է նկարեի, ինչևէ, բայց քանի որ սկսել եմ պատմել սերերիցս, չեմ կարող չխոսել անտառի մասին: Փոքր ժամանակ գիտեինք յուրաքանչյուր ծաղիկի սեզոնը ու հերթով գնում էինք ձնծաղկի, մանուշակի, կովածաղկի, մայիսյան վարդի, պուտ-պուտի, յասամանի: Ձնծաղկի համար Ղըռեր էինք գնում, Ղըռեր ասում ենք չգիտեմ Բազումի թե Փամբակի լեռնաշղթային, գիտեմ, որ Վանաձորը այդ երկու լեռնաշղթաների մեջտեղում ա, բայց թե որը որն ա, չգիտեմ:oy Ղըռերից նաև կապույտ և կարմիր երիցուկներ էինք բերում, յուրաքանչյուրն իր հատուկ վայրն ուներ: Կապույտ երիցուկները սովորականից կարճ էին, գուցե երիցուկ էլ չէին, բայց շատ նման էին, իսկ կարմիրները ծաղկամանի մեջ երկու օրում սպիտակում էին, երևի հողի մեջ պղնձի բաղադրությունն էր շատ, թե ինչ, երանգը դրանից էր:8 Մի անգամ էլ Ղըռերից մեծ փնջերով սարի սմբուլ էինք բերել, էն էլ պարզվեց, որ տանը դնել չի կարելի, վատ նշան ա:( Ղըռեր գնալու համար գերեզմանների միջով ենք անցնում, դրա համար գերեզմանների հետ կապված բանահյուսական պատմություններից, որ սիրում են ճամբարներում խարույկի մոտ պատմել, երբեք չեմ վախեցել:) Հա, Ղըռեր գնում էինք նաև սպիտակ հողի, դա մի մեծ փոսի մեջից էինք հանում, էդ հողը օգտագործում էին աման լվանալու համար:) Մանուշակը, կովածաղիկն ու պուտ-պուտը արդեն Թագավորանիստից էինք բերում, որ ավելի մոտ է: Կովածաղիկն աշխարհի ամենաբուրավետ ծաղիկն ա ու շատ սիրուն ա, անունին մի նայեք, գրական կարծեմ գնարբուկ են ասում, յասաման բերում էինք աչիստնոյից, մեր մանկական լեզվով եմ էդ բառն ասում, թե այդտեղ ինչ էին մաքրում, չեմ ասի՝ հակագեղագիտական բնույթ չտալու օրագրիս:oy
Հիմա երեխաները՝ համենայն դեպս մեր բակի, համարյա անտառ չեն գնում կամ գնում են քեֆի, ծաղկի համար չեն գնում, մենք շատ-շատ հետներս հացուպանիր տանեինք կամ ծխախոտ՝ տանից թաքուն ծխելու, ինչ խորոված, ինչ քեֆ, ռոմանտիկա չկա հիմա:))
Սիրում եմ Ղըռերը, գերեզմանները, Թագավորանիստը, հետևի անտառն ու դրա հետևում գտնվող Բուդաղի թալեն, որին հասնելու համար ռելսերով քանի կմ քայլել ա պետք, Բուդաղի թալեն հանգստանալու լավ տեղ էր, մեծ բացատ էր, հիմա գյուղացներին են տվել ու վար ու ցանք են անում, թե ասա, քիչ հող ունեք, քաղաքի հողերին եք աչք գցել… Աչքիս առաջ ինչքան ա փոխվել Վանաձորը, ու էս գրառումներս անելիս եմ դա զգում, չէի էլ նկատել, Կիրովականն ավելի լավն էր, իսկ երբ տատս Ղարաքիլիսայից ա պատմում, հասկանում եմ, որ Ղարաքիլիսան էլ ավելի լավն ա եղել:)

Շինարար
01.07.2010, 10:40
Էս էն դեպքն էր, որ գրում եմ, հետո փոշմանում:))

Շինարար
02.07.2010, 10:06
Սիրում եմ մեզ՝ հայերիս:)) Անսպառ բանահյուսական նյութ ենք տալիս խոսքարվեստի պատմությանը:

Հենց նոր հեռախոսազանգ, վերցրեցի.
-Լսում եմ:
-Ալո, Էմիլ, դու՞ ես…
-Սխալ եք զանգել:
-Իյա:beee ասավ ու հեռախոսը անջատեց:esim Կներեք էլի, որ սխալ էիք զանգել:))

Էս քանի օրը ընկերոջս մեքենայով գնում ենք, հետիոտնի համար չնախատեսված տեղում, հետիոտնի համար չնախատեսված ժամանակ և հետոտնի համար անկանխատեսելի արագությամբ մի կին էր փողոցը հատում, ընկերս հասցրեց կանգնեցնել մեքենան, կինը շրջվեց դեպի մեքենան.
-Անասուն: :esim :D Էդ տղայի եղբայրը լիներ, դրանից հետո էդ կնոջը հաստատ վրաերթի կենթարկեր, բայց ինքը հումորով տղայ ա, ընդամենը ծիծաղեց:))

Մայթով քայլում եմ, երկու երիտասարդ կին զրուցելով, դիմացը չնայելով մեծ արագությամբ գալիս են, մինչև կհասցնեմ աջ քաշել, նրանցից մեկը բախվում է ինձ ու.
-Դիմացդ նայի հա:angry
Դրանից հետո ես:esim

Մեր շենքի իններորդ հարկ մի տղա է գալիս, վերելակը կանչում է, հենց էդ պահին իններոդ հարկից մի աղջիկ վերելակով իջնում է, տղան առաջին հարկից բնականաբար դա չի տեսնում, հենց առաջին հարկում դռները բացվում են, մի քիչ էլ էդ պահին երևի մտքերով տարված, ուզում է ներս մտնել, մեկ էլ ներսից էդ աղջիկը.
-Չոոոոոոոոո՜շ:o:esim:D

Մի խոսքով, երևի էս ամեն ինչը զայրանալու բաներ են, բայց եթե չլինեին, ինչպե՞ս էր հարստանալու մեր ժողովրդական բանահյուսությունը, ես ժպիտով են նայում նման բաներին, ձեզ էլ նույնն եմ խորհուրդ տալիս:))

Շինարար
02.07.2010, 10:58
Էս մեկը պիտի փնթփնթամ բայց:))
Չնայած Մաթևոսյանի համար առանձին թեմա եմ բացել, բայց գոնե մի գրառում չեմ կարող չնվիրել իրեն, մանավանդ որ էն 5000 տարեկան տրեխի թեմայում ինչ գրում եմ, ջնջվում ու տուգանվում կամ դատափետվում ա:8
Մի հատ 5000 տարեկան տրեխ են գտել ու հայ-հայ, բա գիտե՞ք՝ սա ինչ ա նշանակում, էս տրեխը մեզ դասում ա աշխարհի ամենաքաղաքակիրթ ազգերի դասը, սրանով մենք մեր արժանի տեղն ենք գրավում համաշխարհային քաղաքակրթության և մշակույթի պատմության մեջ, Հայաստանը տուրիզմի կենտրոն է դառնում, ամբողջ աշխարհից զբոսաշրջիկները շտապում են Հայաստան՝ տեսնելու աշխարհի ութերորդ նորահայտ հրաշալիքը, տրեխանախշ բացիկները միլիոնավոր օրինակներով վաճառվում են ամբողջ աշխարհում, բայց ասում են մի գրող ունենք, որ սուս-փուս, վիզը ծուռ գրել ա, էնպես ա գրել, որ իր գրածը կարդացող ցանկացած ազգի ներկայացուցիչ հասկանա, որ էս մարդը մի ազգից ա, որ ահա մեր օրերում էնպիսի գրականություն ա ստեղծում, որ էսօրվա համաշխարհային գրականության պատմությունն ա կերտում, անգլերեն թարգմանությունը որ այսպես լավն ա, բա բնագիրը ոնց կլինի, չնստե՞մ հայերեն սովորեմ:8 Ու էս տարի, ասում են, էս գրողի հոբելյանն էր, ու ի՞նչ, ինչպե՞ս նշվեց, ո՞վ իմացավ, Հայլուրով երկու ռեպորտաժ ու վերջ:
Ես Մաթևոսյան եմ ասում, բայց վաղը չէ մյուս օրն էլ Մհեր Մկրտչյանի հոբելյանն ա…
Էսօր չգիտեմ ունենք թե չէ, բայց հաստատ լավ երեկ ենք ունեցել, ու ամոթ ա, որ մեր երեկվա մասին լռելով հնությունից բորբոսնած հերվա չլերը հանել ենք ու դրոշի պես ծածանում ենք. «Զարմայր նահապետ, չէ՜ մի զահրումար նահապետ»,- ականջդ կանչի Հրանտ Մաթևոսյան (http://www.akumb.am/showthread.php/47684-%D5%80%D6%80%D5%A1%D5%B6%D5%BF-%D5%84%D5%A1%D5%A9%D6%87%D5%B8%D5%BD%D5%B5%D5%A1%D5%B6):
:)

Շինարար
05.07.2010, 17:18
Ոչ ոք ոչ ոքի չի լսում, ոչ ոք ոչ ոքի չի հասկանում… Գիտեմ, որ գիտեք, այս մասին հատորներ են գրվել, որոնք կարդալու հարկ էլ չկա իմանալու համար: Ամենակարևոր բաները չենք էլ ասում, իսկ ինչքան է լինում, որ կարիքն ունենք ասելու, բայց ինչպես ասես, ասես ու դիմացինդ հասկանա, որ դու էլ ես մարդ՝ իր նման, դու էլ ես զգում, դու էլ ես մտածում, չէ է, պետք չի, ավելի լավ է լռել, մանավանդ որ մեկ ա՝ ասես էլ, ինքը քեզ չի լսելու, չի հասկանալու, ինքը լսելու ա այն, ինչ ուզում ա, հասկանալու այն, ինչ ուզում ա... Բա պե՞տք ա… Դե, մեկ-մեկ իսկապես պետք ա լինում… Ինչևէ, վիրտուալը դրանով ա լավ, որ կարող ես ազատ, արխային խոսել, ասել այն, ինչ ուզում ես, անկեղծանալ, ասել, որ, չամիչ շատ ես սիրում կամ մի ուրիշ տարօրինակ բան, մեկ ա՝ ոչ ոքի չես ճանաչում, ոչ ոք քեզ չի ճանաչում, հետո այնպես չի լինի, որ հանդիպես մեկին ու քեզ վատ զգաս, որ ահա այս մարդու մոտ ես անկեղծացել եմ, ինքը գիտի, որ ես չամիչ շատ եմ սիրում… :8 Ով իմանար, որ այսքան շուտ վիրտուալը ռեալ կդառնար:oy Մարդիկ, որոնք նախկինում ընդամենը մականուններ ու ավատարներ էին, իրական մարդիկ դուրս եկան, որոնց հետ կարելի է զրուցել, սուրճ կամ գարեջուր խմել, քեֆ անել, տարածությունը կրճատվել է… Բայց մի տարօրինակ, անհասկանալի պատ է հայտնվել, և որքան բաժանող տարածությունը փոքրանում է, պատն ավելի է մեծանում… Զգացե՞լ եք, որ նամակներում ավելի հեշտ ենք ասում կարևորը, քան անմիջական շփման ժամանակ… Դասընկերների հետ, որոնք երբեք մեր մտերիմները չեն եղել, ադնակլասնիկիով հումորներ կարող ենք անել, ասել-խոսալ, ծիծաղել, պատմել պլաններից, իսկ հետո քաղաքում հանդիպելիս բավարարվել ձեռքսեղմումով:8 Օտարման մասին այս գրառումս, եթե գրեի այն ժամանակ, երբ նորեկ էի ակումբում, ավելի երկար ու անկեղծ կլիներ, իսկ հիմա այսքանն արդեն երկմտանքով եմ հաստատում:)

Շինարար
08.07.2010, 01:32
Հեչ եղե՞լ ա, որ ձեզ վրա ատրճանակ պահեն, իսկ դուք ժպտաք կամ հազիվ զսպեք ձեր ծիծաղը:8
Ինչքան խնդիրներս շատ են լինում, էնքան շատ եմ հակված լինում ծիծաղելու և զվարճանալու, էս վերջերս ինձ թվում ա՝դեպրեսիայի մեջ եմ:)) Մի երկու անգամ փորձել եմ մտերիմ մարդկանց հետ զրուցել էդ թեմայով, ամփոփվել, փորձել իրենց օգնությամբ, զրույցի օգնությամբ հասկանալ պատճառը, նայել են դեմքիս ու չեն հավատացել, զգացել եմ, որ լուրջ չեն վերաբերվում, մեր պրոբլեմները, քո ժպտադեմ դեպրեսիան, դե էլ ինչ խոսաս դրանից հետո:)

Շինարար
12.07.2010, 11:12
Դե, բնականաբար փոքր ժամանակ սիրել եմ գրել… Ինչքան երեխաներ կային, որ դպրոցում ատում էին շարադրություննները, իսկ ես ուրախանում էի, երբ շարադրություն էին հանձնարարում:)) Սկզբում իմ փոխարեն մայրս էր գրում, որովհետև ես գրում էի այն, ինչ մտածում էի, իսկ մտածածս միշտ չէ, որ հանձնարարելի էր:8 «Իմ ապագա քաղաքը» վերնագրով շարադրություն էին հանձնարարել, գրել էի, թե ահա փողի կուրսը ընկնում է, ծառերը կտրում և վառում ենք, որ տաքանանք, փողոցները կեղտոտ են, մարդիկ երկրից փախչում են, և պատկերել էի այն ապագան, որ դրանից հետևում էր:scen Մայրս գրեց, թե ապագայում քաղաքը որքան կանաչ է, ինչ գեղեցիկ է, մարդիկ որքան ուրախ են ու երջանիկ, և դպրոցում այդ տարբերակն էլ գրեցի:8 Բայց աստիճանաբար սկսեցի ըմբոստանալ ու ինքս գրել իմ շարադրությունները, հետո նույնիսկ եղբորս համար էի գրում: Մի օր եղբորս համար շարադրություն եմ գրել, նաև հանձնարարել են նախադասություններ կազմել, այդ թվում եղբայր բառով: Եղբայրս գրել էր. «Այսօր եղբայրս ինձ համար շարադրություն գրեց»:D
Բայց միայն դպրոցում հանձնարարվածով հնարավոր չէր հագեցնել գրելու հանդեպ ունեցած իմ կիրքը… Փոքր ժամանակ սերիալներ էի գրում:oy:D Մեկը, որ կոչվում էր «Անտառում», հեքիաթների հերոսների մասին էր, մյուսը՝ Պուպկինի, ում մասին «Շկիդի» հերոսները ֆիլմ էին նկարել, ես էլ մեծ ոգևորությամբ ու ամենայն լրջությամբ շարունակում էի Պուպկինի արկածները… Հիմա չեմ հիշում, թե ինչեր էր անում Պուպկինը իմ գրածներում, բայց այնքան էի գրել, որ գրոտածս թղթերը մի ամբողջ արկղ էին զբաղեցնում: Հետո այդ թղթերը վառարանի համար որպես կպչան ծառայեցին:(
Հեքիաթների հերոսների մասին սերիալը ավելի շատ է տպավորվել մոտս, որովհետև դրանից մի հատված շենքի երեխաներով նույնիսկ բեմականացրեցինք:)) Գրված էր սերիալային բոլոր օրենքներին համապատասխան՝ ինտրիգներ, լարված փոխհարաբերություններ, ամուսնական դավաճանություն, սպանություններ, ապօրինի զավակներ, բռնաբարություն և յուրաքանչյուր սերիայի ավարտ ամենադրամատիկ պահին:D Յուրաքանչյուր սերիա զբաղեցնում էր մեկ էջ, այսինքն էջը կարող է չլրացվեր, բայց հաջորդ սերիան նոր էջից էի սկսում: Ահա դրանցից մեկը. «Կարմիր Գլխարկը փախչում է, Գայլը հետապնդում է նրան, սերիան ավարտվում է այն պահին, երբ Գայլը, ուր որ է, կբռնի Կարմիր Գլխարկին» :D Իսկ այսքանը կեսժամանոց սերիայում տեղադրելու խնդիրը մնում էր ռեժիսորի վրա:)) «Անտառում» սերիալս էլ է օգնել մեզ տաքանալու հարցում, հիմա այս կարևորագույն գրական փաստաթղթերից մի էջ էլ չկա:( Նման բաներ:)

Շինարար
13.07.2010, 01:59
Մոդերատորական. հեղինակի ցանկությամբ «Տնաշենի փնթփնթանոց» թեման հետայսու կկոչվի «Տնաշենի»:

Շինարար
15.07.2010, 03:35
Էնպես անսովոր ա, համարյա մի տարի ա՝ պարտք համարյա չունեմ: Դե, ընտանիքիս հետ եմ ապրում, երբ գումարս չի բավարարում, հարազատներից եմ վերցնում՝ բնականաբար ոչ պարտքով: Իսկ մինչ այդ բացառիկ տաղանդ եմ ունեցել պարտք կուտակելու և որ ավելի կարևոր է՝ պարրտքով փող հայթայթելու: Բայց ասեմ, որ պարտքերս վճարելու հարցում միշտ պարտաճանաչ եմ եղել, թեկուզ դա արել եմ այլ պարտքերի հաշվին:D Ուսանող ժամանակ Երևանում ամենաքիչը տասնմեկ տուն եմ փոխել: Ամեն անգամ նոր տուն տեղափոխվելիս առաջին հարցը կողքի խանութում նիսյայի գործ դզելն էր: Կապ չուներ, թե այդ պահին ես փող ունեի, թե ոչ: Ես առաջին իսկ օրը խանութից նիսյա էի վերցնում, ինձ ապահովում էի խանութով, որ փող չունեցածս ժամանակ նիսյա կտար: Ո՞վ է ասել՝ այ մարդ, մի քիչ էլ վաղվա օրվա մասին մտածեք: Ես ազնվորեն հետևում էի այդ խորհրդին:)) Հետաքրքիրն այն էր, որ հաճախ բնակարան վարձակալել եմ ընկերների հետ, որ այդ տանը ինձնից ավելի վաղ էին ապրում, ու երբեք նրանց այդ խանութից նիսյա չէին տվել, ոչ մի թախանձնանք նրանց չէր օգնել: Էլ չասեմ էն դեպքերի մասին, որ տանտերերը, որոնց մոտ վարձով էի ապրում, ինձ խնդրում էին, որ իրենց կողքի խանութից իրենց համար նիսյա վերցնեմ:D Բանակում չայնի կար, երբ նոր էի տեղափոխվել այդ զորամաս, մեկ-երկու օր չէր անցել, ընկերոջս հետ, որի հետ նույն զորամասից էինք տեղափոխվել, գնացինք չայնի, ես էի հրավիրել, հաշիվը ես պետք է փակեի, վերջում ընկերս ապշած մնաց, երբ ասեցի. «Ռայա տոտա, դե սա էլ ավելացրա երեկվա պարտքին»:o Երբ դուրս եկանք, ընկերս թե՝ «Իսկ գիտե՞ս, որ Ռայան ոչ ոքի նիսյա չի տալիս, նույնիսկ սպաներին»:)) Ռայա տոտան ավելի ուշ ինձ ոչ միայն նիսյա էր տալիս, այլ հսկայական նիսյա կուտակածս ժամանակ նույնիսկ պարտքով փող էր տալիս, նույնիսկ մի երկու հոգու համար հույժ անհրաժեշտ ժամանակ կարողացել եմ այդպես փող ճարել:) Ինչպե՞ս էր դա ստացվում ինձ մոտ, ո՞րն է իմ հմայքի գաղտնիքը, ինչպես հայտնի գովազդում է ասվում:D չեմ ասի:P

Շինարար
16.07.2010, 00:51
Էհ, օրագիր ջան, ինչի՞ս ես պետք, եթե ամենաախմախ մտքերս հետդ չեմ կարա կիսեմ. ցուցամոլություն, ուրիշ ոչինչ, բայց մեկ ա պետք ա ունենալ, տուն ա, թող լինի, ինչո՞վ եմ պակաս մյուսներից:))

Շինարար
23.07.2010, 03:12
Դպրոցում կենսաբանությունից ու ֆիզիկայից երկու հատ հինգ ենք ստանում ու սկսում մեզ հանճարեղ ու անչափ իմաստուն երևակայելով գտնել Աստվածաշնչում հակասություններ, տրամաբանության բացակայություն, իրականության պատկերման ոչ գիտական մոտեցում, որ ֆիզիկայից ու կենսաբանությունից ստացած երկու հինգով արդեն իսկ կարելի է տեսնել… Էս ամենը մեզնից առաջ արել են ջորդանոբրունոներն ու գալիլեյները, դարվիններն ու էյնշտեյնները, բեռնարդշոուներն ու լեոտաքսիլները, թեև գուցե իրենց ոչ բոլորի նպատակն է եղել Աստվածաշնչի հերքումը… Իրանցից գրագետ ու համակողմանի կերպով Աստվածաշունչը հերքել ոչ մեկս չենք կարող… Էս էն դեպքն ա, երբ խոսելով՝ միայն մեր անգրագիտությունն ենք ցույց տալիս… Բայց, հարգելիներս ու սիրելիներս, հեչ մտածե՞լ եք, որ այնուամենայնիվ եթե բազմաթիվ մարդիկ, որ կենսաբանությունից ու ֆիզիկայից տասնյակ հինգեր են ստացել ու ի տարբերություն մեզ Աստվածաշունչը սկզբից մինչև վերջ կարդացել են ու մեզնից լավ գիտեն դրանում առկա տրամաբանական բոլոր հակասությունները, մեզ հայտնի ճշմարտության ապաներկայացման ամբողջական պատկերը, այս ամենից հետո շարունակում են հավատալ Աստծոն ու Աստծո խոսք հռչակված Աստվածաշնչին, գուցե կա մեզ հայտնի տրամաբանությունից դուրս մի այլ տրամաբանություն, գուցե մեզ հայտնի գիտելիքն ու ճշմարտություն կոչվածն իրականում առասպել են, իսկ ճշմարիտ է այն, ինչի մոլորություն լինելում մեզ համոզում են մեր հինգերը… Հավատացող մարդուն իր տգետ լինելում համոզելու փորձերով մենք ինքներս ավելի տգետ չե՞նք երևում, ծիծաղելի վիճակում չե՞նք հայտնվում, երբ Լեո Տաքսիլից հետո փորձում ենք ծաղրել Աստվածաշունչը, Տաքսիլը դա լավագույնս ա արել… Մի հավատացեք, բայց ձեր անհավատությունը, որ հիմնավորել են մեծերը, իսկ դուք չեք կարողանում, մի քարոզեք հավատացյալների անհիմն հավատքին… Եվ վերջապես, գրողը տանի, էս արտահայտությունը վաղուց էի ուզում ինչ-որ տեղ օգտագործել, գուցե լավագույն տեղը չգտա, բայց ես արեցի այն, ինչ ուզում էի՝ անկախ տրամաբանությունից, ես հազար ու մի տրամաբանված ու հիմնավորված պատճառ ունեմ չհավատալու և ոչ մի հիմնավոր ու տրամաբանության ենթարկվող պատճառ հավատալու, ու ես նախընտրում եմ հավատալ, ու գրողի ծոցը կորչեն, ես նորից հնարավորություն ստացա այս արտահայտությունը օգտագործելու, կենսաբանության օլիմպիադաներում վաստակած իմ բոլոր դիպլոմները…

Շինարար
26.07.2010, 08:48
Միշտ զարմացել եմ, երբ մի բան ինձ դուր է եկել, իսկ մյուսներին ոչ՝ ֆիլմ, երգ, կինո և այլն… Ընկերներիս ստիպում էի ամբողջ օրը նույն երգը լսել կամ գիրքը կարդալ, իսկ երբ ըմբոստանում էին, ապշում էի, ինչպե՞ս կարելի է հոգնել այդ երգից, չհավանել այդ գիրքը… Ուրեմն ուշադիր չեն կարդացել, ուշադիր չեն լսել… Մի օր մի նույն ֆիլմը տարբեր ալիքներով հինգ անգամ ցույց տվեցին… Ընկերիցս մեկը հինգ անգամն էլ ստիպեց, որ բոլորս նայենք… Ապշել կարելի է. եղբայր հոգնեցի այդ ֆիլմից, չեմ ուզում նայել, եթե քեզ դուր է գալիս, հո պարտավոր չե՞նք՝ մենք էլ հավանենք… :esim

Շինարար
31.07.2010, 03:29
Մնջախաղ տեսել էի հեռուստացույցով, մեկ էլ թատերականում սովորող մի ընկեր ունեի, «Կալիգուլա» բեմադրության մեջ հեթանոսական ծես էր պատկերել, որում մնջախաղի տարրեր էր օգտագործել: Երեկ իսկական մնջախաղ տեսա, պլաստիկա չկար, բայց ինձ նման չտեսի համար, առաջին անգամ նման ներկայացման գնացողի համար հետաքրքիր էր շատ, սկզբում վերնագրի հետ կապը չէի հասկանում, բայց կամաց-կամաց սկսեցի բեմադրության մեջ Գողթան երգերը տեսնել, հետո Հայոց պատմության դրվագներ, ծեծված թեմա էր, միայն Գողթան երգերը լինեին, ավելի հետաքրքիր կլիներ, բայց էլի եմ ասում՝ ինձ համար էդ էլ լավ էր, ուրախացել էի, որ բանալին գտել եմ: Գուցե սխալ էին ենթադրություններս, բայց մեկ է, ինչ-որ բան հասկացել էի այդ ամբողջ բեմադրությունից: Որ հեռուստացույցով բալետ էին ցույց տալիս, ամբողջ գիշեր կնայեի՝ ընկերներիս զայրույթն ու զարմանքը շարժելով, որովհետև կարծեմ թե արվեստասեր մարդու համբավ չունեմ: Մի խոսքով, բեմական արվեստ փաստորեն սիրում եմ: Դե, մարդ չկա, որ տարօրինակություն չունենա: Կարծում եմ՝ իմ թերությունս այդքան էլ մեծ չի:oy համ էլ իմ շատ տարօրինակությունների մասին մենակ դուք գիտեք, եթե ինձ ուրիշ միջավայրում էլ եք ճանաչում, խնդրում եմ չմատնել: Ուրիշ միջավայրում բացահայտված տարօրինակություններիս մասին էլ խնդրում եմ այստեղ չմատնել:oy

Շինարար
02.08.2010, 22:25
Ջահել ժամանակս բլոկնոտ էի պահում, հիմա պետք ա պահել, չեմ պահում:))
Իմ հանճարագործություններն ու տարաբնույթ աֆորիզմները մի կողմ, ի՞նչ կարելի է պեղել այդտեղից՝

Հոգնել եմ(հատված ընկերներիցս մեկի բանաստեղծությունից), «Իմ երգը շուն է» (Արեգ Նազարյանի երգի միայն վերնագիրը), Ձոնիկք (Դուրյան), Էքսպրոմտ գրված հողմի ժամանակ (Չարենց, բանաստեղծությունը վերնագրից կարճ է:))), Լռություն (Էդգար Լի Մասթըրս), Նամակ 141 (Շոդերլո դը Լակլո «Վտանգավոր կապեր»), Փինք Ֆլոյդի High Hopes երգի խոսքերը, Չարլզ Բուկովսկի, Ենգիբարյան, Հայնե, Չարենց, Բրայըն Փեթըն, Շելլի, Սևակ, Տերյան, Տերյան, Մեծարենց, Մեծարենց, Մեծարենց, Դուրյան, Դուրյան, Սևակ, Սևակ, Սևակ, Սևակ, Լոուրընս Ֆերլինգետտի, Սևակ, Սևակ, Սևակ, Գևորգ Էմին, Սևակ, Սևակ, Նիզար Կաբանի, 1930-2006 թթ. ֆուտբոլի աշխարի չեմպիոնները, ասիացի դրամատուրգների պիեսների համառոտագրություններ, աֆրիկացի դրամատուրգների պիեսների համառոտագրություններ, ապագայում գրելիք ստեղծագործություններիս վերնագրերը:D հեռախոսահամարներ ու վերջին էջերում պարտքերիս ցուցակը:D

Շինարար
03.08.2010, 13:07
Գորտը...
_ Այսպես...
Մոտեցա ակվարիումին... Գորտը, որին ձեռք էի բերել կոլումբիացի ընկերոջս միջոցով, անշարժացել էր ջրի մակերևույթին, ջրից դուրս հանելով թաթերի մի մասն ու քիթը: Մի պահ թվաց` ծաղրում է ինձ... Դեմքիս ժպիտ հայտնվեց, ապա` անկախ ինձանից ծիծաղեցի այն մտքից, որ ժպտում եմ: Ռետինե ձեռնոց հագնելով` ձեռքս տարա ապակու տակ, գորտը սառն էր, կարծես սառույցի շարժվող կտոր լիներ...
Խոհանոցում դարակից հանեցի Փառանձեմի նվիրած դանակը, այն, որ միշտ, ամեն տեսնելիս, հարցնում էր. «Օգտագործու՞մ ես, լավն է չէ՞»...
Ընդհանուր առմամբ բավական հանգիստ էի, արդեն ամեն ինչ որոշել էի, ամեն ինչ մանրամասն կշռադատել, անգամ հագուստս էր հատուկ ընտրված...
Գորտը phyllobates terribilis էր, հազվագյուտ տեսակ, այնքան գեղեցիկ էր, որ անընդհատ ուզում էի նայել նրան, անընդհատ, ձգում էր ինչպես մագնիսը երկաթին, մաշկի վառ դեղինն ուղղակի խենթացնում էր իր երանգով ու փայլով...
Գորտի չորս թաթերն էլ ամրացրի երեկ երեկոյան հատուկ պատրաստածս տախտակին, վերցրի դանակը...
Ներարկիչը. հա՛, ներքևի դարակում է...
Գորտը չէր շարժվում, կարծես հաշտվել էր իր վիճակի հետ:
«Զարմանալի է, ինչպե՞ս կարելի է հաշտվել... ». _ անցավ մտքովս ու անմիջապես էլ ժպտացի...
Գորտի մեջքին փոքրիկ կտրվածք արեցի, դեղին, մաշկի գույնից չտարբերվող գույնի թանձր հեղուկը աստիճանաբար կուտակվում էր թպրտացող գորտի կողքին, վերցրի ներարկիչը, մի կաթիլ... այդ էլ բավական է...
Եվ ապա...
Նախ մաշկիս տակ թեթև տաքություն զգացի, հետո` ուժեղ ծակոց...
Հետո մահացա... երևի...
Որոշ ժամանակ առաջ, երբ ակումբում այս գործը տեղադրվեց, ես իմ շարունակությունը պատկերացրեցի: Քանի որ դժվար այն ինձ երբևէ որևէ տեղ պետք գա, բայց որքան էլ անկապ լինի, ափսոսում եմ կորցնել, տեղադրում եմ այստեղ:


Ինչու երևի՞… Որովհետև կարծես մահացել էի, պառկած էի սենյակի մեջտեղում՝ սեղանի վրա դրված դագաղի մեջ, մայրս ու երկու մորաքույրներս նստած լալիս էին, մայրս մերթ ընդ մերթ համբուրում էր դեմքս, կարծես հետո ինձ տարան գերեզմաններ ու թաղեցին, բայց ես այդ ամենը տեսնում էի… Տեսնում էի լացող մորս, ցավակցողներին, գիշերը դագաղիս մոտ հերթափոխի նստած ընկերներիս, որոնք դարդոտած դեմքերով ծխում էին, հետո տափակ անեկդոտներ պատմում, ծիծաղում, հետո դժվարությամբ դեմքներին նորից դարդոտած արտահայտություն տալիս ու էլի ծխում: Տեսնում էին ինձ` սենյակի մեջտեղում՝ սեղանի վրա դրված դագաղի մեջ պառկած, ապշելու ճերմակ դեմքի անխռով արտահայտությամբ:
Հետո էլ ինձ չտեսա: Ինձ ծածկեցին կափարիչով, իջեցրեցին փոսը, «լավ է»,- մեկը մյուսին ասացին դագաղը փոսի մեջ տեղավորողները, ու ծածկեցին հողով: Բոլորը մի-մի բուռ հող էին լցնում դագաղի վրա, մի բուռ էլ ես լցրեցի ու բոլորի հետ տուն եկա: Բորորը տեղավորվեցին սեղանների շուրջը, լցրեցին բաժակները, իսկ ինձ համար նստելու տեղ չկար: Գնացի խոհանոց ու մորաքրոջս խնդրեցի, որ ինձ համար էլ ափսե ու բաժակ դնի սեղանին: Մորաքույրս ինձ չպատասխանեց, նույնիսկ իմ կողմը չնայեց: Բոլորն անտեսում էին ինձ, արդեն որերոդ օրն էր՝ ոչ ոք հետս մի բառ չէր փոխանակում: Այդ անտարբերությունը չափազանց վիրավորական էր, ու ես որոշեցի հեռանալ տնից…
Թափառումներիս մանրամասները հիմա լավ չեմ հիշում:
Ինչպե՞ս հայտնվեցի այստեղ…
Դա մի մեծ, սպիտակ շենք էր՝ հիվանդանոցի նման: Մտա ներս, ընդունարանն էր, ներսում նույնպես ամեն ինչ սպիտակ էր, միայն սեղանի ետևում նստած մարդն էր կանաչ… Այսինքն, դա մարդ չէր, մարդաչափ հսկա գորտ կարծես լիներ՝ սպիտակ կոստյումով: Նա ժպտաց ինձ: Դա այն գորտը չէր:Մարդու համար իհարկե դժվար է գորտերին դիմագծերով տարբերելը, բայց վստահ եմ՝ լրիվ այլ գորտ էր, չափերը հո չեմ խառնի… Ինձնից ավելի հաղթանդամ էր, չնայած ես էլ առանձնապես փոքրամարմին չեմ:
Ինչևէ, մարդու հագուստով, մարդաչափ ու մարդու պես ժպտացող գորտ երբևէ չէի տեսել: Այստեղ ես պետք է զարմանայի, բայց արդեն զգացել էի, որ աստիճանաբար կորցնում եմ զգալու ունակություններս, ուստի չզարմանալս զարմանալի չէր ինձ համար…
Իսկ հետո՞… Հետո էլ չզգացի…

Շինարար
17.08.2010, 15:11
Պատկերներ տեսա, որ հիմա չեմ ուզում ծախսած լինել, որովհետև գուրգուրում եմ, թե երբևէ կգրեմ:
Ուրիշ բան չէի ուզում գրել, բայց քանի որ միայն մեջբերմամբ գրառում անել հնարավոր չէ, այսքանը գրեցի:)

Շինարար
22.08.2010, 18:56
Մ.թ.ա. 66 թ.- Արտաշատի պայմանագիր
Տիգրան Մեծ հայոց աշխարհակալ արքան Պոմպեոսին վճարում է 6000 տաղանդ ոսկի, Հռոմին է զիջում իր բոլոր արտաքին նվաճումները, որդուն, հարսին նվիրում է Պոմպեոսին, որպեսզի Հռոմում հաղթահանդեսի ժամանակ խոնարհվեն Հռոմի առաջ, և փոխարենը Հայաստանը ճանաչվում է Հռոմեական պետության բարեկամն ու դաշնակիցը:8

Մ.թ. 2010 թ.:8

Շինարար
05.09.2010, 16:09
Մեկ տարի ակումբում: Երևի կես հարյուրյակ իրական և հարյուրավոր վիրտուալ նոր ծանոթություններ. սա ամենակարևորն է, որ ձեռք եմ բերել այստեղ: Պահեր են լինում, որ ակումբն սկսում է դուր չգալ: Վիճել չեմ սիրում, ուրիշներին համոզել չեմ սիրում, ու որ ինձ են փորձում համոզել, էլի չեմ սիրում. նման պահերին է, որ ակումբը չեմ սիրում, բայց դրանք միայն պահեր են… Շատ բան կա, որ ուզում եմ ասել, բայց չեմ ասի. ամեն ինչ չէ, որ հնարավոր է ասել, և ամեն ինչ չէ, որ կարելի է ասել… Ամենակարևորը. դեռ երկար եմ այստեղ մնալու, գուցե մինչև վերջ…:)

Շինարար
07.09.2010, 13:07
Քամիներն ու ես

Մոլորվել է քամին իմ ականջում,
Մոլորվել ու մեկին կանչում է ու կանչում,
Իսկ այդ մեկը չկա,-
Մոլորվել է գուցե այլ ականջում:
Ու կանչում եմ ես քեզ,
Ես էլ քեզ եմ կանչում...
Մոլորվել է ձայնն իմ քամիների կանչում::love
Հրաչյա Սարուխան

Շինարար
10.09.2010, 23:02
Երեկ մեկը մեծ ցավակցությամբ ինձ ասում էր` էսքան գնացիր, սովորեցիր, բայց հիմա, տես, որտեղ ես աշխատում, ինչ աշխատավարձ ես ստանում: Չէի խորացել մինչ էդ, որ իմ կյանքը այդպես անհաջող ա դասավորվել:D Այս պահին էլ նայում եմ իմ տրամադրությունը ու մտածում, որ ես անուղղելի լավատես եմ:))

Շինարար
21.09.2010, 01:27
Էսօր հերթական անգամ թեմաներից մեկում գրառում արեցի ու չհաստատեցի, համ ասելիք ունեմ թեմայի մասին, համ թեման գրառում անելու արժանի չեմ համարում, այսինքն գոյության իրավունք էլ չունի, ու էնքան շատ են էդձև թեմաները, իրանք իրանց համար կորած էին, որտեղից են մարդիկ պեղում, չեմ հասկանում, որն է կյանքի իմաստը, ինչ է սերը, ինչ է ընկերությունը, ինչ է ժամանակը, ինչ է տխրությունը, ու մեկ էլ հարյուր տոկոսով վստահ բանաձևերի եմ գրառված հանդիպում նման թեմաներում, ապշում եմ, ոնց ա լինում, որ մարդիկ էդձև գոհ են լինում իրանք իրանց հանճարեղությունից, կամ էլ ես եմ չափից դուրս անվստահ, բայց իմ իմանալով մարդիկ հազարավոր տարիներ գլուխ են ջարդում, չեն կարում էդ հարցերի պատասխանը գտնել, «Ամուսնություն օտարազգիի հետ»: Երեսուն տարեկան, չամուսնացած կին եմ, կամուսնանամ օտարազգու հետ, յախք: Ես գիտեի՝ մարդիկ ամուսնանում են, որովհետև ուզում են իրար հետ ապրել, ոչ թե որովհետև ինքը հայ ա, թուրք ա կամ մուսուլման:-Սիրում են, որովհետև սիրում են: -Իսկ ես սիրում եմ միանգամայն այլ նկատառումներով: Էս ես չեմ ասել, ուրիշն ա ասել: Ի՞նչ է սերը: Սերը դա:think գիտեք, ես վստահաբար գտել եմ, թե ինչ է սերը, բա ոնց դու կիմանաս, հլա ասա, ես էլ իմանամ: Հա մեկ էլ ուրիշների ասածները որ կրկնում եք, տակը մի գրեք Ձեր ակումբային նիկերը, ասողների անուններն էլ մի գրեք, մեզ կթվա, թե դա ձեր հանճարեղ մտահղացումն ա, բայց էդքան աչք զարնող մի յուրացրեք էլի, կարող ա՝ էլի մարդիկ լինեն, իրանց վաղուց ծանոթ լինեն էդ նույն խոսքերը: Սկսել եմ ձանձրանալ,այսինքն սկսել եմ խոստովանել, որ ձանձրանում եմ:

Շինարար
08.10.2010, 19:06
Մենք ութերորդ հարկում ենք ապրում, սովորաբար ոտքով եմ բարձրանում, իջնում: Ամեն անգամ իջնելիս ներքևում կանգնած կանայք՝ էս լիֆտը չի աշխատու՞մ, ես՝ աշխատում ա, բա՝ խի՞ ես ոտքով իջնում, բարձրանալիս էլ նույնը՝ լիֆտը աշխատում ա: -Այ մարդ ես ոտքով եմ ուզում բարձրանալ, ձեզ ի՞նչ:)) Էս վերջերս ավելի հաճախ եմ լիֆտից օգտվում, երևի որ չասեն՝ էս տղան տարօրինակ ա, առանց էն էլ:))

Շինարար
30.12.2010, 18:00
Սիրածս գովազդը:)


http://www.youtube.com/watch?v=70oFm5YJLdA&feature=player_embedded

Շինարար
19.01.2011, 22:41
Ինչպե՞ս լաց լինի ուռենին, երբ աչքերն են հանել…

50985

Շինարար
16.02.2011, 23:18
Մարդիկ եթե չլինեին՝ աշխարհը տխուր կլիներ: Շատ խոտ կլիներ, խոտերի միջով գետը կգնար, սպիտակ թիթեռը խոտերի վրայով դեսուդեն կքշվեր... տխուր ու գեղեցիկ կլիներ: Հիմա ոչ տխուր է, ոչ էլ գեղեցիկ, ոչ էլ գիտես ինչ անես: Ինչո՞ւ է պտտվում բազեն: Ինչո՞ւ են կանգնած ծառերը: Կանգնած են ու միայն կանգնած են: Պտտվեց-պտտվեց ու, ասենք թե, ընկավ ու մի լոր խփեց, հետո՞: Հետո դարձյալ պտտվում է: Երբ պտտվում է՝ գեղեցիկ ու տխուր է, չգիտես ինչ իմաստ, բայց գեղեցիկ ու տխուր մի իմաստ է լինում: Ինչպե՞ս է առաջացել երկիրը, ո՞ւր են գնում գետերը, ի՞նչ է մտածում ձին՝ երբ չի արածում և չի շարժվում, այլ ժամերով կանգնած մտածում է, ո՞ր ծովից ինչ անտառների վրայով են գալիս ամպերը, ինչո՞ւ երեկոները լինում են այդպես տխուր, մտածկոտ ու ծանր, իսկ առավոտները՝ այդպես մաքուր ու հիմար, ինչո՞ւ մեր հայ ժողովուրդը, երբ տափաստաններն ազատ էին, չի գնացել, գնացել, գնացե՜լ մինչև մեծ ծովը դեմը կտրի, այլ մնացել է այս ձորի մեջ. որտե՞ղ է վերջանում աշխարհը, ինչո՞ւ է թպրտում, ի՞նչ է ուզում մեր սիրտը:

Հրանտ Մաթևոսյան «Սկիզբը»

Շինարար
02.04.2011, 22:50
Ակումբն իմ տեղը չի... Վաղուց եմ համոզվել, հիմա որոշեցի՝ ասեմ: Շատ եմ սիրում, գնահատում, ըստ էության արդեն կարծես իմը լինի, բայց իրականում իմը չի, այստեղ սխալմամբ եմ հայտնվել ու միշտ ակումբային միջավայրում իմ ափսեում չլինելու զգացողությունն ունեմ, բայց դե անիմաստ է հեռանալ, իմ համարյա 3000՝ կապ չունի կարևոր, թե լրիվ անկապ, գրառումներով մխրճվել եմ, ու ուզեմ, թե չուզեմ, այստեղ եմ... Անկեղծությանս համար ներողություն եմ խնդրում, բայց եթե ցանկացա ասել, ուրեմն պետք էր ասել...

Շինարար
24.05.2011, 11:55
Պիտի խոստովանեմ, որ տխրեցի:cry :))

Շինարար
20.06.2011, 21:27
Ինչպե՞ս լաց լինի ուռենին, երբ աչքերն են հանել…
50985


Նորից ժպտում է:)
52380

Շինարար
27.06.2011, 21:27
Էս գրելն էս ինչ ցավ ա... Իմփրեշընի թեմայի քննարկման հետ կապ չունի, բայց խոսքը էլի ստեղծագործելու մասին չի, պարզապես գրելու՝ կարծիք, քոմենթ, գրառում... Թեկուզ խոսում ես էդ թեմայով, արտահայտվում, ամփոփվում, բայց ուզում ես մի հատ էլ գրավոր ասած լինես... Ախր, եթե լիներ գրել հենց այնպես, առանց զգացմունքի, (էս վերջերս ակումբցիներից մեկը նկատեց՝ ես ի տարբերություն իրեն էմոցաներով էի գրել) ուրիշ, բայց ես չէ, պիտի մինչև վերջ ասեմ, կարող ա կարդացողի համար էդքան մինչև վերջ չերևա, բայց ես, որ կարդում եմ հետո, հո գիտեմ, որ մինչև վերջ ա, ու չեմ ուզում էդքան մինչև վերջ գրած եղած լինեմ, ու չգրել էլ չեմ կարում...
Հիմա կարող ա՝ մի նոր սկիզբ ա մոտս, ու չեմ ուզում ասեմ... գրեմ ու չեմ կարում չասեմ...

Շինարար
21.08.2011, 00:39
Էսօր հայացքով մի կնկա նենց սաստեցի, մինչև հիմա որ հիշում եմ, բացում ա:)) Դասական երաժշտության համերգ ա, էն որ քաղաքի սերուցքը կոբզոնյան հայացքով ոչ այնքան ունկնդում, որքան ներկա է, որ տեսնեն իր այդտեղ ներկա լինելը իր նման մյուս ներկաները... Ես ուշացած էի մտել ներս ու փնտրում էի ակումբցիներին... Օրվան և միջոցառմանը համապատասխան դեմք ընդունած երկու կին մեկ էլ ինձ ձեռքով քշելու շարժում են անում, երևի թե՝ տեսադաշտներս փակում ես... Հարգելիներս եթե դուք այնքան կլանված եք այդ երաժշտությամբ, որքան ձեր հայացքներն են հուշում, էդ ո՞նց նկատեցիք ինձ:8 Հայկօի ասած էն բիրտ հայացքով նենց նայեցի մի հատ իրանց, որ տեղում սսկվեցին:)) Ու լավ եմ արել, համերգ եք եկել, ձեր համերգը ունկնդրեք, ոչ թե ձեզ ցույց տվեք, թե տեսեք՝ մենք համապատասխան կեցվածք ունենք, մի օր էլ մի գրքի շնորհանդեսի ժամանակ սերուցքի երկու ներկայացուցչի հետ վիճել եմ ու դուրս եկել կեսից... Ընդհանրապես չգիտեմ սովետից ա դա ժառանգած, թե իրոք տենց էլ պետք ա լինի, էնքան ձանձրալի ա էդ մեր էսօրվա մտավորականի ընդունված կերպարը, ձանձրալին սխալ բառ էր, տաղտկալի... ու սաղ երևի դա է պատճառը, որ էսօր մենք մտավորականներ, նույնիսկ մտավորականներից կազմված մի ամբողջ սերուցք ունենք, բայց իմ ու մյուս հասարակ մահկանացուների պահանջներին համապատասխան մտավորականների արտադրանք չունենք... Իսկ էն մարդիկ, որ ինչ-որ բան ստեղծում են կամ ունակ են ստեղծելու, նրանց մասին չենք էլ իմանում, նրանց չենք տեսնում, որովհետև ամֆիթատրոնի լավագույն տեղերում սերուցքն է նստած...

Շինարար
04.09.2011, 19:32
Ճիշտ ա՝ Վանաձորցին միայն վաղը կդառնա 2 տարեկան, բայց հազիվ կիրակի ա, հիմա մոնիտորինգ արեցի, հիմա էլ գրում եմ: Ժամը չգտա, բայց ակումբում գրանցվել եմ 05.09.2009-ին՝ ցերեկվա կողմերը՝ Արսեն-777-ից հետո ու Phedora-ից առաջ, իրանք տենց էլ ոչ մի գրառում չեն արել, իսկ ես 3200-ից ավել, ավատարիս վրայի գրածին մի նայեք, թեմաներ կան, որոնցում գրառումները չեն հաշվառվում: Ամենահին գրառումս վստահ չեմ, որ ճիշտ եմ գտել, որովհետև համակարգում ինչ-որ բան ճիշտ չի աշխատում, ու բոլոր գրառումներս, որ բերեցի, հասավ 2009-ի սեպտեմբերի 18-ի կողմերը ու կանգնեց, բայց հիշում էի, որ մտել էի, ինչ-որ գրական թեմաներով հեղինակավոր կարծիքներ էի հայտնում, էդպես մի քանի բան գտա:

Ուրեմն ըստ իմ գտածի՝ գրանցվել եմ ու ոչ դես ոչ դեն մտել եմ աֆորիզմների թեմա ու սաղ իմացածս աֆորիզմները գրել մի գրառմամբ (http://www.akumb.am/showthread.php/10-%D4%B1%D6%86%D5%B8%D6%80%D5%AB%D5%A6%D5%B4%D5%B6%D5%A5%D6%80-%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D5%B4%D5%BF%D6%84%D5%A5%D6%80...?p=1786660&viewfull=1#post1786660), ուրեմն էն ժամանակ միամիտ եմ եղել, վարկանիշի մասին չեմ իմացել, թե չէ քիչ-քիչ կօգտագործեի ունեցածս ռեսուրսները, հիմա լիներ, հաստատ չէի գրի էդ գրառումը, չնայած նայեցի՝ նենց դոգմատիկ աֆորիզմներ չեն, մի մասն ավելի շուտ սրամտություններ են, կարելի ա:))
Հետո «Մեր ամենասիրած գրողներն ու գրքերը» թեմայում տեղեկացրել եմ, թե ով ա իմ սիրած գրողը (http://www.akumb.am/showthread.php/9-%D5%84%D5%A5%D6%80-%D5%A1%D5%B4%D5%A5%D5%B6%D5%A1%D5%BD%D5%AB%D6%80%D5%A1%D5%AE-%D5%A3%D6%80%D5%B8%D5%B2%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%B6-%D5%B8%D6%82-%D5%A3%D6%80%D6%84%D5%A5%D6%80%D5%A8?p=1786669&viewfull=1#post1786669), հետո էլ «20-րդ դարի լավագույն գիրքը» թեմայում ինչ-որ մաթեմատիկական հաշվարկներով հայտարարել եմ, որ էդ թեմայում փնտրվող գրքի մասին տեղեկություններ չունեմ, բայց լավագույն պիեսը Շանթի «Հին աստվածներն (http://www.akumb.am/showthread.php/4973-20-%D6%80%D5%A4-%D5%A4%D5%A1%D6%80%D5%AB-%D5%AC%D5%A1%D5%BE%D5%A1%D5%A3%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%B6-%D5%A3%D5%AB%D6%80%D6%84%D5%A8?p=1786682&viewfull=1#post1786682)» է: Վանաձորցու էդ կարծիքը ոչ էն ժամանակ, ոչ հիմա էլ չեմ կիսում, բայց դե մարդ ա, ասել ա, հետը չվիճենք, մանավանդ որ հայկական ավելի լավ պիես չեմ հիշում:))
Ըստ իմ պեղած գրառումների ժամանակացույցի դրանից հետո մտել եմ ««Ինքնագիր» թեմա և առաջարկել ժամանակակից պոեզիան անվանել ունիտազպոեզիա (http://www.akumb.am/showthread.php/21041-%D4%BB%D5%B6%D6%84%D5%B6%D5%A1%D5%A3%D5%AB%D6%80?p=1786692&viewfull=1#post1786692), ապա մտել «Ժարգոնը ժամանակակից հայ գրականության մեջ» թեմա և առաջարկել գրել գրական ժարգոնով (http://www.akumb.am/showthread.php/19633-%D4%BA%D5%A1%D6%80%D5%A3%D5%B8%D5%B6%D5%A8-%D5%AA%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%AF%D5%AB%D6%81-%D5%B0%D5%A1%D5%B5-%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%A1%D5%B6-%D5%B4%D5%A5%D5%BB?p=1786701&viewfull=1#post1786701)՝ որպես ասածիս ցայտուն նմուշ բերելով «Տիտանիկ» ֆիլմի օրինակը:D Կասեք ի՞նչ կապ ունի մեկը մյուսի հետ. Վանաձորցին կապ գտնում է:))
Վերջին գրառումս էսօր եմ արել

Եթե չգիտես՝ լացես, թե ծիծաղես, ավելի լավ ա՝ ծիծաղիր, որովհետև էնքան բան կա միանշանակ լացելու... Ու բացի էդ էլ հիմա համատարած լացում են, ծիծաղելն ավելի ֆորմատից դուրս ա ու կայֆ;)

Դուրս գալիս ա, մի տեսակ հեչ չեմ փոխվել ու դա լավ ա:))

Առաջին բացածս թեման էլ սա է՝ այ սա (http://www.akumb.am/showthread.php/47624-%D4%B1%D5%B6%D5%A1%D5%BD%D5%A5%D5%AC%D5%AB%D6%84), անունը փոխել եմ, սկզբում ուրիշ էր, հետո սուս-փուս փոխեցի, որովհետև մեկ ա՝ տենց էլ ոչ ոք ոչինչ գլխի չընկավ, կամ էլ ես գլխի չընկա, թե ինչ-որ մեկը ինչ-որ բան գլխի ընկա՞վ, բայց սակայն ինչ տարբերություն...

Հիմա կասեք՝ էսքան որ գրեցիր՝ էդ ու՞մ ա հետաքրքիր, եթե իհարկե կարդաք: Բայց ես խոստանում եմ, որ ինսունինը տոկոսը գրառումներիս, իմ հիշելով՝ նույնիսկ 100 տոկոսը, բայց կարող ա սխալվեմ, չեմ արել, որ ինչ-որ մեկին հետաքրքիր լինի, ուղղակի ուզել եմ...

Հիմա քանի գնում, քիչ եմ ուզում... Տարիքի հետ քիչ են ուզում երևի, քիչ չի, 2 տարեկան եմ արդեն, դե համարյա:)) կամ էլ սա էլ իմ գրանցված ակումբը չի... Չգիտեմ, հիմա լրիվ ուրիշ ա, չեմ կարա ասեմ, որ սկզբում ամեն ինչով հիացած էի, ինձ թվում էր՝ անհանդուրժողությունը շատ ա, ինձ թվում էր ցինիզմը շատ ա, հիմա էլ էն ժամանակվա մասին նույն կարծիքի եմ, բայց հիմա էլ ինձ թվում ա՝ ձանձրալի ա...

Պահ կար է, որ հներն ասում էին՝ նորերը մի տեսակ տարբեր են, բա մեր վաղտով սե՞նց էր, նորերն էլ ասում էին, նորերը չգիտեմ ինչ էին ասում, բայց իրանք էլ իրենցն էին ասում, ես, ինձ թվում ա, ոչ հին եղա, ոչ նոր, ու էսպես դրսում հայտնվեցի, նենց չի, որ տխրում եմ, վերևը գրառում ունեմ դրա մասին, բայց ակումբը երևի սիրում եմ էլի, թե չէ էսքան երկար հիմա չէի գրի, ով կարդաց, նրանից ներողություն եմ խնդրում, որ էսքան ձանձրացրի, սկզբից էլ երևում էր էլի, որ երկար գրառում ա, էն ա չկարդայիք::))

Շինարար
26.09.2011, 14:06
-Էն կանաչ արաբերեն գիրքս ուր ա,- առավոտը տասից մինչև 12-ը ամենաշատ ասածս նախադասությունն ա, մորս հետ լավ վիճելուց հետո, թե հերիք էս գրքերը խառնես իրար, իրա կարծիքով դասավորում ա, զանգեցի եղբորս գործի տեղը, իրան էլ մի լավ ներվայնացրեցի, արդեն քիչ էր մնում զանգեի Ռուսաստան՝ հորս:D

Հետո սկսեցի դարակներս տակն ու վրա անել, իսկ դրանք շատ են, կան դարակներ, որ ի սկզբանե հագուստի համար են նախատեսված եղել, բայց հիմա ամբողջը թուղթ, քսերոքս ու գիրք ա, այսինքն վերջին տասնհինգ տարին: Ոչ ոք իրավունք չունի փորձել դասավորել էդ ամենը, կարգի բերել: Չնայած ինչպես Հայաստանում ամեն տեղ, էնպես էլ մեր տանը, ով ա իրավունքներին նայում, մեկ էլ կորոշեն, որ խառն ա ամեն ինչ, ու իրանց կարծիքով կդասավորեն, դե գնա կանաչ գիրքը գտի: Շատերի համար ամեն ինչ կարող ա խառը թվալ, բայց ես լավ գիտեմ, որտեղ ինչ ա, ինձ համար դա դասավորած ա: Էն պահարանը, որը հենց սկզբից էլ նախատեսված ա եղել գրքերի համար, մայրս ա դասավորւմ, էդտեղ գեղարվեստական էն գրականությունն ա, որից ես հիմնականում չեմ օգտվում, ու չեմ էլ կարող օգտվել, էդտեղ հնարավոր չի ոչինչ գտնել:
Մի խոսքով, կանաչ գիրքս գտնելու համար էսօր ստիպված եղա դասավորել տան բոլոր դարակներում եղած գրքերը, չափազանցրած չեմ լինի, եթե ասեմ, որ մի երկու պարկ ավելորդ թուղթ հանեցի արանքներից, երկու դարակ ազատվեցին, սվիտերի սեզոնն ա գալիս, հիմա տեղ կլինի դրանք տեղավորելու:))

Կանաչ գիրքս չկար ու չկար, արդեն հուսահատ՝ կպցրեցի սիգարետս, մտա ակումբ, որ օրագրումս ողջ հուզմունքս արտահայտեմ, կիսվեմ ձեզ հետ, արտահայտվեմ, թեթևանամ, հիմա էլ կապ չկա:angry

Չգիտեմ՝ ճիշտ եմ անում, թե չէ, բայց որ կապ չեմ ունենում, մոդեմն անջատում, միացնում եմ, կռացա, որ էդ ավանդական գործողությունն անեմ, ու ինչ տեսնեմ՝ կանաչ գիրքս մոդեմի տակ ա դրած, այսինքն իր ճիշտ տեղում ա էղել, ես էլ ընգած սաղ խառնեցի իրար, հիմա վաղը մի ուրիշ գիրք պետք գա, ոնց եմ գտնելու:( :D

Շինարար
18.10.2011, 19:52
Էս վերջերս ինձ բռնացրել եմ նրա վրա, որ մտնում եմ էն էջը, որտեղ իրար հետևից երևում են իմ ստացած վարկանիշները, սեղմում եմ հղումներին ու մեծագույն հաճույքով կարդում... իմ հին գրառումները:oy:D

Շինարար
26.11.2011, 12:51
Էս ինչ հաճույք ա, երբ քեզ աշխատանք են առաջարկում, ու դու մերժում ես:D Գիտե՞ք՝ այս մեկը օրը Ձեզ հետ աշխատելով՝ ես հասկացա, որ մենք չենք կարող միասին աշխատել:P:D 2 օրվա մեջ 2-րդ դեպքն ա. ոչինչ, ինձ մի հարյուր անգամ ավելի շատ են մերժել:)

Շինարար
08.12.2011, 16:37
Ակումբում մի հատ ժամանակակից գրողի (ներողություն եմ խնդրում Հ.Մ.-ից) են քննարկում, և մի այնպիսի ոգևորությամբ (կասեր Սևակը:))).... Չգիտեմ, հա ուզում եմ՝ մտնեմ էդ թեման, արտահայտվեմ, հա չեմ անում.... Պետք չի: Ավելի լավ ա էստեղ, իմ մոտ ինքս իմ հետ արտահայտվեմ: Թումանյանն ասում էր՝ ես ամենայն հայոց բանաստեղծն եմ, Մաթևոսյանը հայերի, բոլոր-բոլոր հայերի մասին խոսելիս ասում էր՝ իմոնք:) Նրանք իրենցն էին համարում ամենատգետին, ամենասխալին ու ամենազարգացածին ու ամենաճշտին, բոլորն իրենցն էին ու իրենք բոլորինն են: Գրողը, իմ պատկերացրած Գրողը, ապրում է մարդու ապրումով, ու եթե էդ ապրումը իրոք կարողանում ա ապրել, նոր նրա գրածը կարող է լինել նաև մարդունը՝ ամենքինը կամ էդ ամենքից մեկինը, տասնմեկինը, հարյուր երեսուներեքինը.... Շատերն են ապրում մարդու ապրումով, ոմանք կարողանում են դա գրավոր արտահայտել, ոմանք չէ: Բայց եթե մինչև գրելն իսկ իրեն գրող հորջորջողի կամ ոմանց կողմից գրող հորջորջվողի կողմից մարդու հանդեպ մարդկային վերաբերմունք չկա, եթե մտնում ես նրա կայք ու առաջինը, ինչ տեսնում ես, հայհոյանքների տարափ է մարդկանց մի մեծ խմբի հանդեպ, թեկուզ ինչ-որ բաներով սխալ, երբ ուղելու, օգնելու, հասկացնելու, քեզ հետ լինելու հոգածություն չկա, այլ կա ատելություն, էլ նրա գրածը ի՞նչ պետք ա լինի.... Մի բավականին կռվարար ու անհաշտ ակումբցի թեմա էր բացել, թե ով է մեր ժամանակի հերոսը: Նկատի ուներ գրական հերոսը, գրական հերոսը չգիտեմ, գրականության հերոսը արդեն պատկերացնում եմ, թե ով է, դե էդ հերոսի գրական հերոսին էլ կարելի ա պատկերացնել: Խոստացել էի, որ սա էլ փնթփնթանոց չի, ավել-պակաս կներեք:oy

Շինարար
22.12.2011, 20:52
Էդքան բողոքում եմ, որ ակումբն իմը չի ու ես ակումբինը չեմ, բայց էդպես էլ ինձ համար վիրտուալ այլ տարածք՝ կամ թեկուզ ոչ վիրտուալ, ակումբին չփոխարինեց: Հաճախ եմ նկատել, նոր էլ նկատեցի, դրա համար եմ էս գրառումն անում, որ ակումբցիները նույն գրառումն անում են ակումբում ու ֆեյսբուքում ու գուցե էլի մի տեղ: Դա երևի լավ ա, էնպես չի, որ դեմ եմ դրան, ինձ սխալ չհասկանաք: Բայց ինձ համար ակումբն էն տեղն ա, որտեղ ես ասում եմ էն, ինչ ուրիշ ոչ մի տեղ գրավոր չեմ ասում: Միայն էս էջի գրառումները նայեցի հիմա ու մեկ կամ երկու գրառում, որ էդ միտքը ուրիշ տեղ էլ կգրեի, մնացածն ակումբային են, միայն ակումբային: Ու ակումբում գրելս էլ ա լրիվ ուրիշ: Մի տեսակ երևի եսասիրական ա, որ երբ ինձ պետք ա, էդ ժամանակ եմ գալիս, մյուս կողմից էլ եսասիրական ա ակումբի հանդեպ, բայց մեծապես մարդասիրական ա ակումբցիների հանդեպ. անկետադրություն, անդադար խոսքով շատ զահլա չեմ տանում:))

Շինարար
10.03.2012, 00:45
Տիգրան Մեծի թեման գմփալուց հետո պետք ա էլ ակումբ չմտնեի, նոր թեման էի նայում, մեծ քանակությամբ բացասական լիցք ստացա, ավելի շուտ վերստացա: Կներեք, ուղղակի որ դրականն ասում եմ, բացասականն էլ ասեմ:

Շինարար
26.04.2012, 23:19
Ուֆ, տեղս չեմ գտնում:

Շինարար
27.04.2012, 17:52
Էսօր սաղ քաղաքը պրոսպեկտով գնում էր հանրապետականի միտինգին. նախագահն ա եկել: Իսկ ես հոսանքին հակառակ էի քայլում, ինձ թվաց՝ մենակ ես եմ էդ ուղղությամբ գալիս: Մի տեսակ ինձ հանդուգն ու ինքնագոհ զգացի:D
Ողբամ քեզ, ուսուցչուհի, որ աշակերտներիդ հանրապետականի դրոշներ ես բաժանում ու նախընտրական միտինգի տանում:

Շինարար
17.05.2012, 23:38
Ֆեյսբուքից ջնջվել եմ: Իրականում դա խորհրդանշական բնույթ ունի, որովհետև երբ ուզեմ, կմտնեմ, բայց որ ջնջվել եմ, մի տեսակ չի ձգում: Էրեկ մեկի մեյլն էր պետք, տանն էի, կողքս մարդ չկար, որ խնդրեի՝ իր էջից մտներ, նայեր, սովորաբար հիմա տենց եմ անում: Մի խոսքով, մտա ֆեյսբուք, մի քիչ կարդացի, մի քիչ Դատարկուսի հետ զրուցեցի, հասցրի ինչ-որ բան լայքելու 3 առաջարկ ստանալ, հետո Դատարկին ասի՝ ջնջվեմ, քանի նորից չեմ կապնվել: Էդպես ասացի, բայց իրականում էդ կես կամ մի ժամը, որ ֆեյսբուքում անցկացրի, հակառակ ազդեցությունն ունեցավ: Ինչքան չարություն կար, ինչքան կյանքից կտրվածություն, ինչքան սին, անիմաստ, բայց, վեհաշուք ասեմ, բոցաշունչ ասեմ, քննարկումներ, այ մարդ նախիրս սարն անցավ է՜: Էնպես մեծ-մեծ խոսում եմ, իբր ես էլ դեռ մի երկու շաբաթ առաջ էդ ամեն ինչի մեջ չէի, իբր ձենս հիմա արդեն տաք տեղից ա գալիս: Հայլուր-մայլուրին ենք ասում, բայց ախր դա էլ մի ուրիշ, լրիվ հակառակ ծայրահեղությունն ա: Իրական կյանքում լրիվ ուրիշ, երկրային, դատարկ ու ոչ հայրենանվեր հարցեր են մարդկանց հուզում: Էսօր բարեկամներիցս մեկն ասում ա՝ էդ Դիայվայ ակումբի հարցը դարձրել են եսիմինչ, մարդկանց ուշադրությունը շեղում են: Ասի՝ դուրս գանք փողոց, հարցնենք մարդկանց, տեսնենք՝ ում ուշադրությունն ա շեղվել: Մարդիկ խորապես անտարբեր ու անտեղյակ են դրանից: Վերջին զանգին մի շաբաթ բան մնաց, երեխեքի հագուստ, քեֆի փող ա պետք հասցնել, աշակերտուհիները ավարտական երեկոյի սանրվածքի դարդերով են: Ես՝ գրավիս ժամկետը լրացել ա, բայց փող չկա, տեսնեմ՝ ոնց եմ անվանափոխություն անում, նորից գրավադրում ունեցած-չունեցածս: Ախպերս աղջիկ ա հավանել, պերերիվին տուն չի գալիս, գնում ա ինստիտուտի դեմը բուսուն ա պահում: Մի խոսքով, էս ա իրական կյանքը, ու էս ամեն ինչը, ինչքան էլ կարար ավելի լավ լիներ, այսինքն նույնիսկ ավելի չէ, կարար գոնե մի փոքր լավ լիներ, որովհետև իրականում ոչինչ էլ լավ չի, բայց ֆեյսբուք-մեյսբուքի քննարկումներով տարվելուց հաստատ լավ ա: Հա, ինչ էի ասում, ո՞վ էր ասում ակումբը սենց, ակումբը նենց, ակումբը շատ ավելի իրական կյանքին մոտ ա, որովհետև շուտ-շուտ ստեղծագործական մրցույթներ են կազմակերպվում, ու նենց հավես ա էդ ամենին հետևելը, գուշակելը, սխալվելը, իսկ թե Մեֆն ու Տրիբունը ինչ հարց են քննարկում, չես ուզում, մի մտիր էդ թեման, չնայած մեր մեջ, ես սաղ կարդում եմ, սենց խառը էլի:

Շինարար
02.06.2012, 17:37
Չգիտեմ` պատմել եմ, թե չէ: Փոքր ժամանակ, որ կռիվ էի անում, աշխատում էի նենց խփեմ, որ չցավեցնեմ:Ու որ ինձ խփում էին, ցավում էր, լացս գալիս էր: Ոչ թե ցավից, այլ վիրավորանքից, թե չի հասկանո՞ւմ, որ ցավեցնում ա: Հետո որ մեծ էի, մի ընկերախմբում պատմեցի, վրաս ծիծաղեցին, ինձ չհասկացան:

Շինարար
09.06.2012, 01:09
Էսօր փողոցում պատահաբար մի ծանոթ աղջկա հանդիպեցի, բա՝ լավ ա քեզ էլ տեսա, դու նշանված չես, չէ՞: -Չէ::8 Պայուսակից մի կոնֆետ հանեց, բա՝ կդնես բարձիդ տակ: -Նշանվե՞լ ես::) -Հա, հիմա էլ մի ամբողջ շաբաթ ա՝ կոնֆետ եմ բաժանում, հիշում ես անցյալ անգամ ինչ հուսահատ էի խոսում էս թեմայով: Չհիշեցի, երևի ուրիշի հետ է հուսահատ խոսացել, խառնում էր, որովհետև մի վեց ամիս է՝ ինչ իրեն ճանաչում եմ, ու անցյալ հանդիպումից հիշում եմ, որ գլուխս տարավ, էնքան ոգևորված գովում էր իր ընկերոջը::) Հիմա էլ իրեն բաժին հասած երջանկությունը շրջապատին բաժանելով է փողոցով քայլում, :))հլա մի բան էլ երջանկությունը բաժանելուն նախապատրաստված է տանից դուրս գալիս: :))Վերջը, բաժանվեցինք, մի քիչ գնացի, ինչպես և սպասելի էր, չդիմացա, կոնֆետը կերա: :oy

Հիմա էսպես անորոշ վիճակում գնում եմ՝ քնեմ:8
Էս վերջերս փողոցում պատահաբար էս աղջկան հանդիպեցի :)) Իր երկվորյակ բալիկների հետ էր: Էդ ի՜նչ երջանիկ էր, ինչքա՜ն խոսաց, պատմեց երեխաներից: Մեկը խելոք ա, էն մյուսը՝ ավելի ակտիվ, անհանգիստ: Ուզում ա՝ աշխատի, բայց մտածում ա, որ անհնար ա, քանի որ իրոք շաատ անհանգիստ ա: Իմ տեսած ժամանակ երկուսն էլ քնած էին շատ հանգիստ, մուշ-մուշ: Ինչ հավես էր, ինչ նախանձելի երջանկություն:))

Շինարար
09.07.2012, 01:58
Էս չորս ոչ աշխատանքային օրերի համար ահագին գործ էի պլանավորել: Չորս օր ազատ եմ լինելու, չորս օր զբաղվելու եմ նրանով, ինչ ինձ շատ ա հետաքրքրում, ինչը հաճույքով եմ անում, բայց ինչի համար չեմ վարձատրվում, ինչը, ամենայն հավանականությամբ, ինձ երբեք պետք չի գալու, ու ինչը էսօր հաստատ բացի ինձնից ոչ մեկին հետաքրքիր չի, ինչը այնտեղ, որտեղ ես եմ ապրում, անելն անհնար ա, բայց ես ամենայն պատասխանատվությամբ եմ մոտենում դրան, ու ոնց որ հնարավոր եմ դարձնում: Մի խոսքով, չորս նվիրվելու էի անիմաստությանը, անօգտակարությանն ու ապարդյունությանը: Այնպես եղավ, որ հինգշաբթին ինձ համար աշխատանքային էր: Ուրբաթ թվարկածս պատճառներով չկարողացա տրամադրվեմ, շաբաթ գնացի անտառ: Կիրակի էն, ինչ չորս օրվա համար ծրագրել էի անել, արեցի ամբողջը: Դեռ հասցրի տանից դուրս էլ գալ մի երկու ժամով: Ես որ զարմացած եմ :)) Ասելս ինչ ա, կուրսեցի ընկերներիցս մեկն ասում էր՝ երբեք այսօր մի արա էն, էն ինչ կարաս էգուց անել :)) Բայց ես տենց չեմ մտածում, ուղղակի ուզեցա մի քիչ գլուխ գովալ :)

Շինարար
04.08.2012, 00:56
Ավելի լավ ա լռեմ…

Շինարար
25.08.2012, 23:04
Անզորության զգացումից մեջիցս ինձ ուտում եմ:

Շինարար
25.08.2012, 23:59
Հարգելի վարկանիշ տվող, նաև ինձանից ու քեզանից ա կախված:

Շինարար
24.09.2012, 03:14
Ուզում էի առաջվա նման օրագրեմ, բայց ոնց որ էլ առաջվա նման չի ստացվում: Լա՞վ ա, թե՞ վատ:

Շինարար
26.09.2012, 01:12
Ուշ ժամի, այսինքն` մի ժամ առաջ, դրսում կանգնած գարեջուր ենք խմում:oy Մի տարիքով մարդ մոտեցավ, թե՝ տղերք ջան, խմեք, խմեք, շշերն ինձ կտա՞ք, ասինք՝ հա, բիձա ջան, մի կողմ քաշվեց, ես էլ ճիշտն ասած տենց խմելու հետ չունեմ, իմ կիսատ շիշը տվեցի իրեն: Շարունակվում է գարեջրախմությունը, մի քիչ հետո բիձեն՝ մի քիչ արագ խմեք էլի:D

Շինարար
09.10.2012, 23:34
Մի աբսուրդ վիճակում եմ հայտնվել էս ինչքան վաղտ ա: Աշխատավարձիս կեսը բարձրացրել են, մյուս կեսը՝ չէ:)) Էս շաբաթվանից գործադուլ եմ հայտարարել, անում եմ միայն աշխատանքիս բարձրացված կեսը:P

Շինարար
13.10.2012, 02:40
Մի աբսուրդ վիճակում եմ հայտնվել էս ինչքան վաղտ ա: Աշխատավարձիս կեսը բարձրացրել են, մյուս կեսը՝ չէ:)) Էս շաբաթվանից գործադուլ եմ հայտարարել, անում եմ միայն աշխատանքիս բարձրացված կեսը:P

Էսօր ինձ ասին, որ այլևս իմ կարիքը չեն զգում:D Էս կռիվը ես եմ հաղթելու, վստահ եմ:goblin

Շինարար
16.10.2012, 12:40
Էսօր ինձ ասին, որ այլևս իմ կարիքը չեն զգում:D Էս կռիվը ես եմ հաղթելու, վստահ եմ:goblin

Հիմա էլ հետ կանչեցին, թե դեռ որոշ ժամանակ պետք ա մնաս, մինչև փոխարինող կգտնենք, բայց արդեն համաձայն են, որ անեմ միայն աշխատանքիս բարձրացված կեսը:D Հա, ինչ էի ասում. էս կռիվը ես եմ հաղթելու:goblin ինձ թվում ա:))

Շինարար
26.11.2012, 01:44
Ես իմ գրառումը, լավ արեցի, ջնջեցի, բայց խոսքերս հետ չեմ վերցնում:

Շինարար
02.12.2012, 23:56
Էս տասը օր ա, ավել, ահավոր հոգնած եմ, հույս ունեմ՝ վաղը, մյուս օրը կվերջացնեմ ու կսկսեմ քիչ հոգնելը:

Շինարար
20.12.2012, 22:29
Տատս ձմռանը մեր տանն է մնալու: Չնայած իր հեռուստացույցը հետը բերել է, բայց քանի որ լավ չի լսում, ընտանյոք հանդերձ "Դժվար ապրուստ" ենք նայում: Մերին փախել է, շաբաթ օրը կարող է այստեղ լինի: Բոլորս շատ ուրախ ենք, անհամբեր սպասում ենք:

Շինարար
23.12.2012, 02:34
Տարրական դասարանները ուրիշ դպրոց եմ գնացել: Չորրորդ, թե հինգերորդ դասարանում կյանքիս առաջին մեծ սխալը գործեցի: Մեր քաղաքում վարժարան բացվեց, տեղափոխվեցի այդ վարժարանը, ու զգացի, որ ես ուրիշ եմ, իրենք` ուրիշ (c)
Հին դասարանում հատկապես երկու հոգու հետ էի մոտ, իրենք նստում էին երկուսով ամենավերջում, ես ամենասկզբում, բայց եթե հնարավորություն էր լինում, դասատուին խնդրում էի, որ հետ գնամ: Զարմանում էր, բոլորն ուզում են` առաջ գան: Մեկը երրորդ դասարանից տեղափոխվեց, բայց հենց հնարավորություն էր լինում, զանգում էի, խոսում էինք, դե մենք հեռախոս չունեինք: Մեկ-մեկ էլ իր պապիկը բերում էր մեր դպրոց, որ մեզ տեսնի: Նոր դպրոցում` առաջին անգամ զգացի, որ ես էդքան էլ լավ չեմ հագնվում, որ ես Նինթենդո չունեմ, որ ես Սնիկերսը մենակ գովազդից գիտեմ` ինչ ա, որ ես արձակուրդներին աշխատում եմ, որ ես ամեն օր ոտքով ութ հարկ փայտ եմ բարձրացնում: Հին դպրոցում միակ տարբերությունն էն էր, որ բոլորը համազգեստ ունեին, իսկ ես մամայիս գործած սվիտրով էի, որն ինձ ավելի էր դուր գալիս, իսկ որ շալվարս ցեպի փոխարեն բուլավկայով էր ամրացրած, ով էր նկատում: Հների հետ կապը կամաց ընդհանրապես կտվեց, դե էլ երբ հասցնեի(նք), բացի էդ եթե մարդիկ հույսը իմ վրա դնեն, ես շփում պահող չեմ:oy: Երեկ հին դպրոցի դասարանցիներիցս մեկը, թե Դ-ն Վանաձորում էր, քեզնից հետաքրքրվեց, ասում ա` ինտերնետով փնտրում եմ, չեմ գտնում: Ես փնտրեցի, գտա: Մի խոսքով, էսօր ահագին դրական տրամադրություն ունեմ, ափսոս մեր մյուս ընկերոջ, եթե կարելի ա էդպես անվանել, մասին ինքն էլ տեղեկություն չուներ, բայց ահագին բաներ հիշեցինք: Պարզվեց, որ շատ բան ես իրանից լավ եմ հիշում, կամ էլ իմ երևակայությունն ավելի վառ ա, լիքը բաներ ժամանակին հնարել եմ, որ հետաքրքիր լինի, հիմա ինձ թվում ա` տենց էլ եղել ա, ով գիտի: Մի խոսքով, լավ օր էր:

Շինարար
02.01.2013, 23:02
Տարին լավ սկսվեց: Էսօր առաջին անգամ հորս հետ Նոր տարուն ես էլ գնացի պատմական հայրենիք` Ստեփանավան: Վերջին անգամ մի քսան տարի առաջ էի եղել էնտեղ մի քանի օրով ու շատ աղոտ էի հիշում: Լավ էր, սիրեցի իմոնց: Մի տեսակ բոլորը ոնց որ ես լինեին: Ես էլ ասում եմ էս խի եմ ես սենց ու ոնց հնենց, օրինակ խի են մազերս սենց շուտ սպիտակում: Պարզվեց` նույնիսկ շուտ չի: Մերոնք բոլորը շատ ավելի ճերմակած են: Այո, արմատները կարևոր են, պետք ա կապ պահպանել, չնայած գիտեմ, որ դժվար էլ թե, բայց ասում եմ էլի:

Շինարար
07.02.2013, 18:38
Կներեք, պիտի փնթփնթամ: Էն, որ ասում ա կտրվելուց հետո ա ծառի իրական հաստությունը երևում, չի նշանակում, թե ամեն կտրված ծառ էդքան հաստ ա եղել: Ֆեյսբուքում էնպիսի տպավորություն ա, թե մեր ազգը վերջին 20 տարում լուսահոգի բանաստեղծի պոեզիայով ա ապրել: Ոնց կարելի ա մահացածի հիշատակին տուրք տալով այսպիսի տողեր մեջբերել նրանից. "Առավոտյան դու դեռ ոչ մի տարեկան ես...": Ով կարա, ընդհանրապես, ինձ բացատրի, թե ինչ ա դա նշանակում: Կներեք, երեք օր ա ջերմությունս 40-ից չի իջնում, իմ մեջ ուռել, չարացել եմ, բայց իմ օրագրում գրեցի, որ քննարկում չդառնա, ես ինձ հետ խոսում եմ, ինձ հետ կռվում:

Շինարար
15.02.2013, 19:49
Անիմաստ բյուրոկրատիան քիչ ա մնում ստիպի, որ դադարացնես անիմաստ տեղը սկսած անիմաստ գործդ:

Շինարար
25.02.2013, 01:05
Չուզեցի նախագահական ընտրությունների մասին թեմայում գրեմ, որովհետև վերջին գրառումների շրջանակում ես ինձ էդտեղ կողմնակի մարդ զգացի: 2008-ին ոչ ակումբում եմ եղել, ոչ էլ Երևանում, բայց որոշ գրառումներ ինձ վրա վերցրի, չնայած ամենայն հավանականությամբ ինձ հետ կապ չունեն կամ ով գիտի, գուցե ունեն, որովհետև ակումբ իմ մուտքը եղել ա ընդդիմադիրների հետ բանավեճերով էնքանով, ինչքանով ես կարողանում եմ մինչև վերջ բանավիճել: Մանավանդ էս վերջերս վարկանիշերս նայելիս ահագին ուրախացել էի Տրիբունի հետ ասացվածքային վարկանշային կրակահերթերից: 2008-ից 5 տարի ա անցել, չգիտեմ՝ ում մոտ ոնց, բայց իմ կարծիքովամեն մտածող մարդ էլ հինգ տարվա մեջ պիտի հասունանար, աճեր, մեծանար, զարգանար և այլն: Մեկը ես հասունանում, աճում, մեծանում, զարգանում եմ ամեն բանավեճից, զրույցից, կարդացած գրառումից, ստատուսից, գրքից, փողոցում ամեն պտույտից հետո: Դա վա՞տ ա, դա ամո՞թ ա, դա երեսո՞վ տալու ա: Ես դրանով մինչև էս պահ գոհ եմ եղել: Ես էսօր էլ չեմ Երևանում, միտինգներին չեմ մասնակցում, 2008-ի միտինգներն էլ տեսնելու, հասկանալու, դրանց բովանդակությունը ընկալելու հնարավորություն չեմ ունեցել, բայց ինձ մեղավոր չեմ զգում հինգ տարի առաջվա, տասը տարի առաջվա, անցյալ տարվա իմ մտածածների, ասածների համար, որովհետև ասել եմ էն, ինչ էդ ժամանակ մտածել եմ, արել եմ նենց, ոնց էն ժամանակ մտածել եմ: Երեսով տալու իմաստը չեմ հասկանում: Մի տեսակ ոնց-որ թաքուն, փախած, պատատակին ստացվեց էս թեմայում իմ արձագանքելը, բայց մտածեցի ինձ մեջ չգցեմ մի խոսակցության, որ գուցե իմ մասին չի, բայց ուղղակի ինձ հետ բռնեց, որովհետև նախկինում ազգային ժողովի, նախագահի ընտրությունների ժամանակ ես իմ բողոքն արտահայտում էի Կարապետիչին ընտրելով՝ իբր ոչ մեկն էլ նրանից լավը չի, ու դրա համար չեմ փոշմանել, ու էդ թեմայում խոսվեց էդ մասին:

Շինարար
15.03.2013, 22:01
Նախատեսվածից մի ժամ շուտ հասա Երևան: Մաշտոցի պողոտայում իջա ավտոբուսից, ճանապարհը երկարացնելով հասա Գրականության ինստիտուտ: Հետո նախատեսվածից մի ժամ շուտ ավարտվեց, քայլելով ճանապարհը երկարացնելով գնացի Արևելագիտության ինստիտուտ: Ինչ լավ ա Երևանում քայլելը, իմ քաղաքում քիչ թե շատ մարդաշատ ա մենակ մի փողոցի մի փոքր մասը, ու որ քայլում ես, միշտ նույն մարդիկ են, երբեմն տպավորություն ա, թե էս մի երեք-չորս հարյուր մարդն ենք մնացել քաղաքում ու բոլորս իրար հատ-հատ դեմքով ճանաչում ենք: Երևանում բոլորը անծանոթ էին, ու իմ քաղաքի համեմատ շատ էին: Մենակ Աբովյանով բարձրանալիս Արեային տեսա, իջնում էր, էս գարուն օրով աշնանային գույների մեջ, ինքն իր մտքերի մեջ, ես բոլորին զննում էի, ինքը ոչինչ չէր տեսնում: Որ անցավ, շրջվեցի, ձայն տվեցի՝ անունը, շատ էր ինքն իր մեջ, մտածեցի, մարդը մտածում է, եթե էդքան հեռացել ա, ինչ իրավունք ունեմ կտրելու իր մտքերից, գուցե «Պարագրումի» պատմվածքն ա հղանում էդ պահին ու ես ամենաառանցքային մասի ձևը գտնելու վրա սաղ փչացնեմ: Երկրորդ անգամ ձայն չտվեցի, նորից սկսեցի զննել շրջապատս: Գուցե ինձ թվաց, բայց ոնց որ այդտեղ մարդիկ մի քիչ ավելի պակաս տխուր էին, մի քիչ ավելի պակաս գլուխները կախ, մի քիչ ավելի պակաս մտամոլոր:Թե էդ շատությունը ինձ ստիպեց, որ մնացած ամեն ինչն էլ պատկերացնեմ, տեսնեմ, երևակայեմ իմ քաղաքի հետ հակադրության մեջ: Մի խոսքով, երբ հեռու եմ լինում, ուշ-ուշ եմ գնում, ուրիշ տեսակ եմ սիրում Երևանը, ուղղակի շատ ա շոգ: Էս սեզոնին ի՞նչ խաբար էր էսօրվա շոգը օրինակ:

Շինարար
03.04.2013, 00:36
Որ մագիստրատուրայում էի սովորում, թեզ էինք դե բնականաբար գրում: Կուրսեցիներիս օրինակով գիտեմ, որ դա էն ա, ինչով զբաղվում են ամենաշատը վերջին մեկ-երկու ամիսը: Թե ոնց են հաջողացնում, չեմ կարող ասել: Որքան գիտեմ՝ մեր կուրսի ամենաթույլ ուսանողը չէի, բայց դա էն էր, ինչով ես մագիստրատուրայիս երկու տարին օր ու գիշեր էի զբաղվում ու ի՜նչ հաճույքով: Մեր կուրսից մի աղջիկ կար, իր հետ երկուսով հետաքրքրված էինք նույն երկրի գրականության նույն ժամանակաշրջանի նույն շերտով, ուղղակի տարբեր հեղինակներով: Բնականաբար լիքը խոսալու բան ունեինք, քննարկելու, իրար կարդալու գրքեր խորհուրդ տալու, մեր վերջին «հայտնագործությունները» վերլուծելու: Թեզիս վրա աշխատելիս էդ մեր զրույցները շատ են օգնել: Ամենակարևորն էն էր, որ ըստ էության քո հնարավոր ու անհնարին ծանոթության շրջանակում կա գոնե մեկը որ էդ անիմաստ, անհետաքրքիր արածդ իրան էլ ա հետաքրքիր: Ընդամենը մեկ հոգու հետաքրքրվելը ինչքա՜ն էր ոգևորում:

Կյանքիս վերջին երեք-չորս տարին կորցրած էի համարում: Էս վերջերս ֆեյսբուքում իրան գտա, պատմեցի, բա ուղարկիր կարդամ, ինքն ուզեց, ես նիրյադ չեղա: Հլա համոզեցի, որ՝ լավ հա, ինչիդ ա պետք, նույնիսկ ես եմ ալարում կարդամ, բա՝ չէ, հետաքրքիր ա: Ուղարկեցի, պատկերացրեք՝ կարդացել ա, ոնց կոգևորվես, գոնե մի հոգու հետաքրքիր ա:))

Ակումբը հրաշք միջավայր ա, էլ որտե՞ղ կարան մոտ ու ավելի քան 30 տարեկան ծյոծյաներ ու ձյաձյաներ էս ամեն տեսակ մոգականությունից, ռեալիստականությունից կտրված օրերում լրջորեն մոգական ռեալիզմ քննարկել, ոգևորվել, նույնիսկ վրդովվել:

Էն օրը մեր տնօրենը մի գիրք առաջարկեց տալ, որ կարդամ, ասի՝ լավ հա, ով ժամանակ ունի: Էլի ներկա մարդիկ կային: Խի՞ տենց ասի: Երևի ինչ-որ բարդույթ մոտս արտահայտվեց, թե ինչ:

Շինարար
08.04.2013, 01:12
Էրեկ մի կինո էի նայում, ցնդած-մնդած մարդկանց մասին էր, ընտիր կինո էր: Կերպարներին ամենքին ծանոթներիցս մեկին նմանացրի, հոգով ինձ հարազատ մարդկանցից, թեկուզ ոչ էնքան մոտիկ: Էս մասին սկզբում ուզում էի ֆեյսում գրեի, հետո մտածեցի մարդիկ կարող ա իրանց վրա վերցնեն ու նեղանան, չէ՞ որ ցնդածների մասին ա կինոն: Մտածեցի, որ վերջում նշեմ, որ բոլոր կերպարներին էլ նաև ինձ եմ նմանացրել, բայց ֆեյսում էդքան անկեղծանալ չի լինի: Հետո որոշեցի ակումբում գրել, բայց էլի էդ նեղանալու պահը կանգնեցրեց, որովհետև նաև ակումբից մարդիկ կան, ում կերպարներից որոշներին նմանացրի: Որոշեցի գրեմ, բայց էդ պահը լռեմ, բայց ոնց որ արդեն չլռեցի: Շաբաթ-կիրակի օրերը արդեն ազատ եմ լինում, ուզեմ կինո կնայեմ, ուզեմ չեմ նայի, բայց կարամ 24 ժամ համակարգչի առաջ չլինեմ, իսկ առաջ էդ նույն շաբաթ-կիրակին իմ միակ հնարավորությունն էր բառիս բուն իմաստով 24 ժամ համակարգչի առաջ լինելու, որ էդ գլխացավանքից պրծնեմ: Մի բան պետք ա մտածել, գյուղում տուն ունենայի, մեղու կպահեի, իսկ սենց, միակ տարբերակն էն ա, որ մի բան մտածեմ:

Շինարար
24.04.2013, 23:56
Միշտ մտածել եմ, թե էդպես չի լինում, որ ոչնչի մասին չմտածես, ընդհակառակը ամեն վայրկյան հազար ու մի բանի մասին ես մտածում: Էս պահին ոնց որ չիմանամ, թե ինչի մասին եմ մտածում: Այսինքն գիտեմ, բայց մի տեսակ երևի բառերով չի մտածածս: Շատ էի ուզում դրա մասին ստատուս գրեմ, այսինքն էստեղ էլի, գրառում, մի հատ փորձեցի, չստացվեց, շինծու էր մի տեսակ, ոնց որ զոռով թեմատիկ գրառում լիներ, բայց ախր ես պարտադրված չէի գրում, իրոք կոնկրետ բանի մասին էի մտածում, հետո նորից փորձեցի էդ շինծուն վերապատմել իմ բառերով, էլի ինձ դուր չեկավ, բայց ինձ համար շատ կարևոր էր, որ էդ մտածածիս մասին գրեմ: Բայց էդպես էլ չստացվեց ճիշտ բառերը գտնել, որ շինծու չդառնա: Ու էս գրառումս անելիս մտածեցի, որ պատճառը առիթն ա՝ էսօրը, իրականում բառերը երևի նույնիսկ ճիշտ էին, բայց մի տեսակ տհաճ տպավորություն թողեց նույնիսկ ինձ վրա, երբ էդ մտածողը ես եմ: Մի խոսքով, թող էս մնա, որ հետո սրա միջոցով էսօվա մտքերս կարողանամ վերհիշել ու գուցե գտնեմ էն բառերը, որոնք կային մտքումս, բայց չկարողացա վերծանել:

Շինարար
03.05.2013, 21:54
Երեք ու կես տարի առաջ սկսած անիմաստությունս էսօր հասավ իր տրամաբանական ավարտին: Ըստ էության, ինձ դա երևի պետք չէր, գուցե պետք չգա էլ երբեք: Բայց բոլոր հիասթափվելների, զզվելների հետ ինչքան ոգևորություն եմ ներդրած եղել, որ էսօր մի տեսակ դատարկված եմ ինձ զգում, շատ պոետիկ չհնչի: Բա հետո՞: Հետո երևի մի նոր անիմաստություն նախաձեռնեմ, փորձը ցույց է տալիս, որ դա ինձ մոտ լավ է ստացվում կամ գոնե ամենաքիչը հաճույքով եմ անում:

Շինարար
05.05.2013, 14:47
Էնքան ուրախանում եմ, որ էս վերջերս ակումբում երիտասարդ, հետաքրքիր, ակտիվ մասնակիցների մի նոր ալիք ա հայտնվել: Պիտի խոստովանեմ, որ էդքան ուշադիր չեմ եղել իրանց գրառումների հանդեպ, բայց նույնիսկ էդ դեպքում իրանք արդեն էնքան նկատելի, երևացող են, մի տեսակ արդեն լիարժեք տանտերեր են: Հիշո՞ւմ եք՝ մի ժամանակ հների ու նորերի ինչ-որ քննարկումներ կային, հիմա նույնիսկ դա չկա, շատ ինքնավստահ, ինքնաբավ գրավել են իրենց արժանի տեղը: Իրոք, շատ եմ ուրախանում, հիմա արխային կարելի ա և թոշակի անցնել, և երկարատև արձակուրդի գնալ և նույնիսկ տեղը գա՝ դուխով խռովել, գնալ՝ առանց մեղավորության զգացմունքի, թե դավաճանություն եմ գործում: Իսկ ես վատատես էի, թե էս վերջն ա, քանի գնա մարելու ա և այլն: Էսպիսի հարցերում սխալվելն էլ առանձնահատուկ հաճելի ա: Մեկ ուզում էի Անկապում գրեմ, հետո իմ օրագրում գրեցի: Ինչի՞ հիման վրա եք որոշում, թե տվյալ գրառումը անձնական օրագրո՞ւմ, թե՞ Անկապում գրեք… Միշտ էդ հարցը հետաքրքրել ա:

Շինարար
09.05.2013, 20:02
Որ նոր էի գրանցվել ակումբում, ի՜նչ գրագետ էի գրում՝ «է» օժանդակով, «այսպես-այնպես»-ով, գեղեցիկ շարահյուսական կառույցներով, նոր գտա գրառումներս հայերի պատմական ծագմանը նվիրված թեմաներում, բայց հաստատ հիշում եմ, որ այդ նույն ժամանակ նաև կռվում էի գրական լեզվում «ա» օժանդակի, «խի»-ի ու «հա»-ի համար, նույնիսկ մեկը ինձ լավ տեղը դրեց, թե բա՝ եթե այդպես է, ինչո՞ւ չես դու էլ «ա»-ով ու «խի»-ով գրում: Մի տեսակ գեղեցիկ նոստալգիա ապրեցի այն ժամանակների, երբ ավելի երիտասարդ էի, ավելի խելացի, ավելի բարձրահասակ, նույնիսկ ավելի շարմաղ ու կապուտաչյա: Հիմա ամեն ինչ այլ է, արդեն ինձ շատերն են ճանաչում, էլ առաջվանը չեմ կարող լինել:

Շինարար
19.05.2013, 15:36
Տատս խառնված զանգեց, թե անձնագրիս նկարը կորցրել եմ, շուտ արի: Մեղա քեզ: Գնացի, անձնագիրը ձեռքին էր, թե` էս քեզ առաջին էջը, նկարը չկա: Բացեցի երկրորդ էջը, նկարը տեղում էր: Տատին էն ո՜նց ուրախացավ, էն ինչքա՜ն ինձ օրհնեց:

Շինարար
14.06.2013, 00:30
Էսօր հայացքս պատահական ընկավ մեր պատուհանից բացվող տեսարանը: Չէ, էնպես չի, որ առաջին անգամ եմ նայում, բայց երևի առաջին անգամ էսքան պարզ տեսա բացվող տեսարանի գեղեցկությունը, Ղռերը՝ կանաչով ծածկված, Թիքրանիստը՝ կանաչ, դեռ տեղ-տեղ կարմրին տվող կովածաղիկներով ու արդեն կարմրին տվող պուտ-պուտներով, միսկոմբինատի կիսավեր վարդագույն ու գազարագույն շենքը՝ ճահիճ դարձած բակով ու ճահճում աճած կանաչներով, սև ու կարմիր ժամը՝ կանաչ բակով, կանաչ շրջանայինները, նույնիսկ քանդված փողոցները տեսարանի տեսքը չեն գցում: Էս ինչ հրաշք ա: Հեռուստացույցով, երբ այլ երկրների բնության, գեղեցիկ քաղաքների տեսարաններ ենք տեսնում, հմայվում ենք, իսկ ահա իմ պատուհանից երբևէ տեսածս ամենագեղեցիկ տեսարանն ա երևում, ու չեմ նկատել, ու մենակ ես չեմ, որ չեմ նկատել: Էս քաղաքում էս սեզոնին պետք ա տուրիստներից հանգիստ չլիներ: Ես հմուտ չեմ լուսանկարելում, զրո տոկոսն էլ չեմ կարողացել ստանալ, բայց նկարը կցում եմ: Տխուր ա, որ էս գեղեցիկ տեսարանը լքում ենք, լքել են ինձ հարազատ մարդիկ, մի օր երևի ես էլ խելքի գամ ու… Մաթևոսյանի ասած՝ տխուր ու գեղեցիկ: Չի՞ կարող գեղեցիկ լինել ու տխուր չլինել, հեռուստացույցով, որ տեսնում եմ, գեղեցիկ ա ու տխուր չի: Պետք ա գնալ աչքով տեսնել, համոզվել, հետո կերևա:
55742

Շինարար
04.07.2013, 00:51
Որ գիրք կարդամ ու հետո երազումս տեսնեմ էդ գրքի գործողությունները, շատ ա եղել դպրոցական տարիներին: Բայց էս անգամ երազումս ոչ թե վեպի գործողությունները տեսա, այլ վեպը պատմում էի մերոնց: Մարտինի զարհուրելի վեպի մասին ա խոսքը, ամենադաժան տեսարաններն էի պատմում, ու պատմելիս երեսս թեքում էի մի կողմի վրա, ջղաձգվում էնպես, ոնց կարդալիս ա եղել, ու մերոնք էլ էին լսելիս երեսները թեքում մի կողմ ու ջղաձգվում էնպես, ոնց կլիներ, եթե իրականում պատմեի: Բայց ինչո՞ւ էդ տեսարանները չտեսա, այլ ընդամենը պատմեցի: Երևակայությունս նույնիսկ երազներում էլ էն չի հա՞, ոնց որ էն ժամանակ, երբ դպրոցական էի:

Շինարար
16.07.2013, 23:51
Բանակում էնպես էղավ, որ ձեռքս ընկավ Չեխովի երկերի լիակատար, կարծեմ, գիտական հրատարակությունը` 18 հատոր: Էնպես էղավ, որ բանակում էի, ժամանակ ունեի, կարդացի: Բոլոր գործերից ամենաշատը տպավորվեց, որ նամակներից մեկում Այվազովսկու մասին էր խոսում. ասում ա, երբ Ղրիմ եմ գնում, «էդ ծեր սահմանափակ հայիկը» նեղանում ա, եթե իրան չեմ այցելում: Նենց լավության կարգով այցելում ա էլի: Չգիտեմ՝ էս վերջին իրադարձությունների հետ որքանով կապ ունի, բայց էս վերջին իրադարձությունների հետ կապված հիշեցի:

Շինարար
20.08.2013, 19:01
Ինձ շատ են ասում, թե մեծամիտ ես: Իրականում մեծամիտ չեմ, բայց դե հո չեմ կռվի՝ չէ, ես մեծամիտ չեմ: Էսօր իմ մի շատ լավ ընկեր ինձ ասաց, որ իմ մեծամտությունը շատ ա սիրում :)

Շինարար
09.09.2013, 22:23
Էս մեր տան հեռախոսը մի քսան օր ա փչացած ա, մարտկոցն ա վարի գնացել, թե ինչ, մի հատ մարտկոց էլ բերեցինք, սխալ միացրինք երևի, վառվեց: Հետո էնպիսի դեպքեր եղան, որ ով ժամանակ ու սիրտ ու հավես ուներ դրանով զբաղվելու: Հետո արդեն ժամանակ կար, ու էսօր նոր ձեռքիս վրա զանգեց մամայիս ընկերուհին (մաման հեռախոս դե չունի), ու հանկարծ հիշեցինք, որ տանը հեռախոս չունենք, ու ոնց որ դա չի խանգարում ապրելուն:

Շինարար
12.09.2013, 21:57
Դու կռվի, թշնամացի, ասա, տնեցիներին էլ համոզի, որ գոնե սուս մնացեք, ուրիշ բան պետք չի, վերջում հանկարծ իմացի, որ միլիցիայից եկել են, տնեցիք սաղ ստորագրել են, որ բողոք չունենք:

Շինարար
07.10.2013, 19:45
Այբի գրառումը դրդեց, որ սա գրեմ, բայց չուզեցի մեջբերեմ՝ պատասխանեմ :))

Երևի երրորդ կուրս էի, ընկերոջս հետ Չարենցի վրա մի սենյակիկ էինք վարձել՝ երկու մահճակալ, մի սեղան ու ընդամենը մի հոգու շարժվելու տեղով: Ընկերս սովորաբար Երևանում ապրող իր մորաքրոջ տանն էր մնում, ես էլ՝ համարյա ամեն օր երևանցի մի կուրսեցի ունեի շատ մոտ, իրենց տանը: Բայց եթե ընկերս կարող էր մորաքրոջ տանը լողանալ, ես թեկուզ հրաշալի ընկերոջ տանը չափից դուրս շատ մնալուց էի վատ զգում, ուր մնաց՝ լողանայի: Մեր վարձած սենյակիկի դիմացը դրսի զուգարան կար՝ պպզովի, ներեցեք մանրամասների համար: Ջուր էի տաքացնում ու լողանում էդտեղ: Դիմացի մայթին բարձրահարկ շենքեր էին, որոնցից մեր բաղնիք-զուգարանը երևում էր: Ու էստեղ ամենագլխավոր մանրամասնը՝ մեր բաղնիք-զուգարանի կտուրը բաց էր :))

Հետագայում երբ արդեն Նար–Դոսի վրա մի հինավուրց, փլվող շենքում բնակարան էինք վարձել չորս ընկերներով, ընկերներիցս միակն էի, ում բնակարանում բաղնիքի բացակայությունն ընդհանրապես չէր անհանգստացնում. ես անվրդով լողանում էի պատշգամբում. դիմացի մայթի բնակելի շենքերի առկայությունը ինձ էլ բնավ չէր անհանգստացնում :))

Շինարար
11.10.2013, 00:55
Էհ, ամեն դեպքում երբ նոր էի գրանցվել, ակումբն ավելի ակտիվ էր, կռիվներն էլ էր շատ, իրար կծմծելն էլ, քննարկումներն էլ, կրքերն էլ, նեղանալն էլ, խռովելն էլ: Ու հլա ինձ ասում էին՝ ուր ես, երկու տարի առաջ պիտի տեսնեիր: Իմ ու Մեֆի քննարկումը ինձ դուր եկավ, ես մեզանից գոհ եմ: Մեֆը որ ուզում ա, կարում ա, հո զոռով չի: Կուզեի սենց տասնյակ թեմաներ բացվեին օրական, նորեկները քննարկեին, մենք էլ երեկոյան կարդայինք: Ձեր պարապը չենք, ամեն անգամ մենք գրենք, դուք կարդաք: Էսքան նորեկ ունենք, այ մարդ, մի հատ արտահայտվեք, հա՞: Ախր էնքան թարմացնելու թեմա կա, էնքան քննարկելու բան կա, պրպտեք էս միջավայրը: Պատմությունում բանավիճում էինք, լեզվում բանավիճում էինք, քաղաքականությունում բանավիճում էինք, գրականությունում, նախասեռական ամուսնական հարաբերություններում, կարմիր խնձորում, երաժշտությունում, վարկանիշներով էլ էինք բանավիճում: Ակումբը չէր հերիքում, այսիքյու էինք մտնում: Որ ասեմ նոր սերունդ չկա, կան: Ռուբին ասում ա, նեղվեցի, ինչքան վաղտ ակումբ չմտա: Նեղվում, նեղողի պորտը տեղն են դնում, որ մյուս անգամ չնեղի: Բայց վերջին քննարկման ժամանակի խոսքերս հետ չեմ վերցնում. առանց իրար վիրավորելու :))

Շինարար
19.10.2013, 00:00
Էս մեր ակումբի ստեղծագործողների հալն էլ հալ չի: Մարդիկ տաղանդ ունեն, գրում են, երկնում են, դնում են քննարկման, անտաղանդներովս սկսում ենք՝ էս սենց լիներ, էն նենց լիներ, ասելիք չկա, լեզվի և բովանդակության ներդաշնակությունն աղճատված է, լեզուն հանիրավի ճեղքվել է, գունի և նոտայի խաչասերումը լավ չի ստացվել: Ասա՝ այ խելոքներ, թուղթ էլ ունեք, թանաք էլ ((ց) Հ. Մ.), տղա ես՝ նստի, գրի:

Լավը չենք էլի, հո զոռով չի: Ես ինձ հույս եմ տալիս, որ մեր ստեղծագործողները մեր ասածները հալած յուղի տեղ չեն ընդւոնում ու լավ գիտակցում են, որ ամենալավը իրենք գիտեն՝ ինչ էր պետք անել ու ինչ անեն հետո:

Շինարար
24.10.2013, 01:47
Էս Թոյֆլը փրկություն ա: Էսսեները բանից պարզվեց իմ ամենաուժեղ կողմն ա, բայց փոխանակ ուժերս կենտրոնացնեմ մյուս բաների վրա, օրը չորս հինգ հատ էսսե եմ գրում, քանի որ ես գրել եմ սիրում: Ու քանի որ գրել սիրում եմ, 350 բառի մեջ չեմ տեղավորվում, ամեն էսսեն գնում ա մինչև 700 բառ:D Ակումբը ինչքան երկար գրառումներից փրկվեց :))

Շինարար
07.11.2013, 19:58
Ուշքի չեմ գալիս Կրոնի բաժնում ծավալված խոր ու համակողմանի բանավեճից: Բանավեճի ինչպիսի բարձր մշակույթ: Այն պետք է կիրառել նաև մյուս բաժիններում. հրաշք կդառնա մեր ակումբը:

Շինարար
06.12.2013, 20:51
Էս գործիս տեղը միշտ սովոր եմ եմ, որ պետք ա անընդհատ պայքարի, վեճի գնով ցույց տամ, թե ոնց ա պետք ինձ հետ շփվել, ինչքան ա իմ աշխատելու չափը, որ հանկարծ ինչ-որ չփորձեն ինձ շահագործել կամ Հայաստանյան շարքային աշխատողների 90 տոկոսի վիճակում չհայտնվեմ, որ գործից կառչած վախում են հակաճառել, անտեսում են ղեկավարների անտակտ վերաբերմունքը և այլն: Ու էս ինչքան վաղտ ա ինչ-որ շատ հովվերգական վիճակ ա, շատ դրական վերաբերմունք, շատ զիջողական մոտեցում իմ հանդեպ: Էս երկու օր ա մեջս ինձ ուտում եմ, ինչ-որ շատ ա ամեն ինչ լավ, ինչ-որ շատ են ինձնից գոհ, աչքիս ինձ շահագործում են, կոնկրետ չգիտեմ ինչ պահով, բայց մի բան էն չի, դեռ չգիտեմ՝ ինչից դժգոհեմ, առայժմ ուղղակի ունքերս կիտած կգնամ գործի, թե չէ սովորել են՝ բարի լույս ձեզ, ո՞նց եք:

Շինարար
16.12.2013, 23:49
Ուրբաթ ու էսօր գործի չգնացի, հենց տենց բռնեցի ու չգնացի: Թե իրանք աղան են, ես էլ Սիմոնն եմ, տենամ՝ ով ա առաջինը բարկանում, հլա որ դիմադրում են, վերջը խեր լինի: Անցած անգամ, որ սենց բան արեցի՝ գործիս 50 տոկոսսից զրկվեցի:)) Բայց կապ չունի: Գլուխս բարձր քայլելու իրավունքս ոչ մի բանի հետ չեմ փոխի:

Շինարար
23.12.2013, 01:52
Վաղը կարևոր օր ա, վերջնականապես հրաժեշտ եմ տալիս կյանքիս ինձ արդեն մինչև ուղն ու ծուծը ձանձրացրած հատվածին... հերթական անգամ:oy Մենակ էս անգամ էլ չկոտրվեմ ու իրոք վերջնական լինի:

Շինարար
23.12.2013, 15:01
Կարողացա:

Շինարար
09.01.2014, 00:00
Կներեք, կարող ա շատ անդուր բան եմ անում, որ սենց հրապարակային արտահայտվում եմ, բայց քանի գնում, համոզվում եմ, որ ես իրականում շատ լավն եմ, մի ուրիշ տեսակ լավը: Սիրուն չի սենց ասելը, բայց ինչ կա, կա:

Շինարար
20.01.2014, 11:47
Տատս արդեն ութսուն տարեկան էր: Իր երկու տղաները Ռուսաստանում են ապրում՝ ռուս կանանց հետ, ռուսացած երեխաներով, Հայաստան վերադառնալու մասին խոսք անգամ չի կարող լինել: Պապաս էլ, երկրորդ տարին էր, խոպանում էր: Սանահին գյուղից, թե կայարանից մի տարիքով մարդ կին էր փնտրում, մեր հարևանը մամային ասաց՝ սկեսուրդ կարո՞ղ ա ուզենա ամուսնանալ: Տատս միշտ հարդարված էր, արդեն իննսունին մոտ տարիքում էլ մենք իրեն առանց մանիկյուր-պեդիկյուրի չենք տեսել, առանց մազերը սանրելու չենք տեսել, վատառողջ էր լինում, շտապօգնություն էինք կանչում, հանգնվում էր, սանրվում էր, ասում էր՝ չասեն՝ իմ թոռների տատը գզգզված մազերով ա, իբր մեզ համար ա անում, էլի:)) Մի խոսքով, հավանականությունը փոքր չէր, որ ամուսնանալ կուզի, մաման ասաց, որ պետք ա ամեն դեպքում իրան հարցնեմ, տատն էլ սեթևեթելով թե՝ թող գա, տեսնենք: Մի խոսքով՝ էս մարդը եկավ, գնացինք տատի տուն, իր բաղչից էլ մալինա էր բերել, գովաց իր տուն-տեղը, իր զավակներին, տատն էլ՝ տակ չմնաց:)) Տատիս տարիքը հարցրեց, չհավատաց, որ ութսուն տարեկան ա, ինքը վաթսունհինգ տարեկան էր, բայց տատից մեծ էր երևում: Տատիս թոշակի չափը հարցրեց, տատին ակնհայտորեն դա դուր չեկավ: Հարցնում ա, թե հիմա ի՞նչ ես ասում, մտքիդ ի՞նչ կա: Տատը սեթևեթում ա՝ տեսնենք, մտածեմ. ազապ աղջիկ ա, կոտրատվում ա: -Այ տատի, մի բան ասա, էս մարդուն անտեղի հույսով մի պահի: -Դե չգիտեմ և այլն: Էս մարդուն ճամփինք, տատը ոգևորվեց՝ այ վայը դրա գլխին, ոնց որ հավի ճուտ լիներ, եկել ա աղջիկ ուզելու, մալինա ա բերել, թոշակիս չափն ի՞նչ ա անում, մեղաա-մեղաա, ինչ չէինք տեսել, էդ էլ տեսանք, տղամարդը էդպե՞ս ա աղջիկ ուզելու գնում:D -Այ տատ, չէիր հավանել, կոնկրետ ասեիր, կոտրատվելդ ո՞րն էր:
Պարզվեց՝ տատի մտքին ի սկզբանե ամուսնանալը չկար, բայց ուզում էր, որ իրենով հետաքրքրված լինեն, իրան ուզելու եկած լինեն, ինքը կոտրատված լինի, իր համար պայքարած լինեն: Հետո էլ հարևանների տներն էր հերթով գնացել, թե՝ իմացաք, չէ՞, որ ինձ ուզելու էին եկել, ու հպարտանալով ավելացրել՝ թոռս ու հարսս ասին՝ մենք ամուսնացնելու աղջիկ չունենք:D

Շինարար
30.01.2014, 04:33
Ուրեմն, ժող, էնպիսի բան արեցի, որ էլ հույս չունեի, որ դրան դեռ կվերադառնամ, որ դեռ կկարողանամ, որովհետև ես որ մի բան թողնում եմ, վերջնականապես եմ թողնում, նկարելը՝ վկա, դպրոցն ավարտելուց ի վեր, մատիտ բռնել եմ մեկ էլ Թոյֆլի թեստը հանձնելիս:)) Բայց սա ուրեմն իրականում չէի թարգել: Մի խոսքով՝ էսօր ինձանից շատ գոհ եմ:B

Շինարար
31.01.2014, 17:10
Էս արդեն մի տարի ա՝ մի հատ շատ լավ վարսավիր եմ գտել: Էս քանի տարիների ընթացքում Վանաձորի բոլոր վարսավիրանոցներում գլուխս փորձության եմ ենթարկել՝ փնտրելով նման որակյալ մասնագետի ու գտել եմ. չի՛ խոսում, հարցեր չի՛ տալիս, կյանքը չի՛ պատմում: Էսօր ասավ՝ ո՞նց ես, գործերդ ո՞նց են: Մտքիս ասի՝ ապեր ջան, էդ էլ չպիտի ասած լինեիր, միջազգային որակի մասնագետ կլինեիր, բայց համենայն դեպս առայժմ Վանաձորում լավագույնն ա:

Շինարար
04.02.2014, 18:59
Ուրեմն էս երկու օր ա գազ չունենք: Էսօր առավոտից էլ օրվա ուղիղ կեսը լույս չունեինք: Հետո ցերեկը ջրի խողովակները տրաքեցին, սառել էին: Հետո լույսը տվին, շենքի տանիքը վառվեց, վռազ-վռազ հանգցրինք, պարզվեց՝ պատճառը լիֆտի կաբելն ա, հրդեհից պրծանք, բայց լիֆտ չունենք: Խոստացել են, որ գազը յոթից հետո կտան, մի րոպե մնաց: Ո՜նց եմ սիրում իմ քաղաքը::love

Շինարար
12.02.2014, 02:49
Թե կացինը չէր լավ կտրում, թե փայտն էր պինդ, թե աշխօրն էր քիչ ու դատարկ,- դժվար աշխատանք էր:
ՀՄ, Նժույգս, նժույգս (http://hrantmatevossian.org/hy/works/id/nzhuygs)

Շինարար
12.02.2014, 21:59
Էսօր առավոտ ես ինձ համար Թոյֆլի պարապունքի էի գնում, հա՛, ինձ մոտ տենց ա, առաջ հանձնում եմ, հետո պարապում, Արցախ պուրակում մարդկանց մի հոծ բազմություն եմ տեսնում: Սենց միտինգ մեկ էլ Րաֆֆու հետընտրական առաջին միտինգն էր՝ մարդաշատ: Ուրեմն մի ավագանու նախկին անդամ կա, իր երկու ընկերների հետ սպանության մեջ են մեղադրվում: Չեմ ասում՝ սպանել են, որովհետև անմեղության կանխավարկած կա, բայց փաստն էն ա, որ վերջին պահին իրանք են կողքին եղել, ու էդ մարդը մեռել ա՝ ծեծվելով: Էսօր էս մարդիկ հավաքվել էին, արդար դատավարություն էին պահանջում, որ անմեղ տղաները ազատվեն: Ժող, կներեք, ես ոչ մի լավ բանի հույս չունեմ:

Շինարար
19.04.2014, 15:43
Վաղուց չեմ գրել էստեղ: Չեմ սիրում, որ գրեմ, որ ես սենց լավ բան եմ արել, կեցցեմ ես: Բայց էս գրառումս էդ մասին ա, կներեք: Մանկատան երկու շրջանավարտների հետ եմ ընդամենը առնչվել: Մեկին, կարծում եմ, շատ եմ օգնել: Մյուսի հետ ուղղակի ընկերներս են ծանոթացրել, ուղղակի միշտ հարգանքով եմ վերաբերվել, առանձնապես բան էլ չունեմ արած: Ուրեմն երբևէ եթե որևէ մեկի մատից փուշ ունեմ հանած, միայն կամ հատկապես էս երկու մարդկանց կողմից եմ զգացել ինչ-որ շեշտադրված գնահատում արածներիդ, էն փողոցում բարևելիս ու ոնց ես հարցնելիս էլ դա զգացվում ա: Էսօր բարլուսով քաղաքից քաղաք ինձ հյուր էր եկել՝ ծանոթացնելու նշանած աղջկա հետ, ու մի տեսակ ևս մեկ անգամ ինձ լավ զգալու առիթ ունեցա: Էն որ արդեն մտածում էր, որ իր հետ մի բան կանի, ու հիմա տեսնում ես, թե ոնց ա ոտքի կանգնել: Ինչ-որ գուցե ոչ էնքան կարևոր բան էլ ես ունեմ արած էս կյանքում, ու դա լավ զգացողություն ա: Էս անգամ ուզեցա պատմեմ:

Շինարար
20.05.2014, 16:49
Չեմ հիշում էդպիսի դեպք, որ մարդ պետք ա ինքն իր թերություններից խոսա ու իսկապես թերություն նշի: Կարող ա հանդիպել ա, բայց հակառակ դեպքերի կողքին էնքան քիչ, որ իրոք չեմ հիշում: Սովորաբար նշում են՝ չափազանց ազնիվ լինելը, չափից դուրս շատ նվիրվելը, մարդկանց վստահելը, պատասխանատվությունը, աշխատասիրությունը, արդարամտությունը, անկեղծությունը, ճշտախոսությունը, վեհությունը, վսեմությունը, կատարյալությունը, բայց գրողն ինձ տանի, ես ինչ-որ բան սխա՞լ եմ հասկանում, թե՞ իրոք սրանք բոլորը ոչ թե թերություններ, այլ առավելություններ են: Ու հաճախ դա լինում ա ոչ թե ի պատասխան կոնկրետ պարտադրող հացրի, այլ ինչ-որ անբացատելի ներքին մղումից դրդրված մարդը որոշում է իբր իր իր «թերություններից» խոսել: Նույնիսկ եթե հարցրել են, չափազանց ազնիվ մարդու համար ավելի ազնիվ չէ՞ր լինի, եթե պատասխաներ՝ սեփական թերությունները չնկատելը:8

Էս ուղղակի ընդհանուր դիտարկում ա, էնպես չի, որ ես սուրբ եմ ինձ համարում, բայց համենայն դեպս կարելի ա ուղղակի չանդրադառնալ սեփական թերություններին, ո՞վ ա ստիպում:

Շինարար
01.06.2014, 23:02
Ուրեմն երկու օր առաջ մի խումբ նույն մասնագիտության կրողներ ֆեյսբուքում իրանց գործընկերուհուն սովետի ոճով տողանի էին հանել՝ անպարկեշտ հագնվելու համար:love Մի խոսքով, գամել էին պարսավանքի սյունին: Էդ անպարկեշտ հագնվողը մեր գավառական փոքրիկ քաղաքում աչքի ա ընկնում, իմ կարծիքով,նրանով, որ իրոք լավ ա անում իր գործը: Բնականաբար գործընկերների միջակ դաշտում դա չարության և նախանձի տեղիք ա տալիս, մարդիկ խմբակային ինկվիզիցիա էին նախաձեռնել: Պաղ քրտմանց մեջ, գուցե նաև աղջկա անպարկեշտ հագուստի կախարդանքի տակ՝ վերը հնչեցրածս կարծիքը քննարկման ժամանակ անկեղծորեն արտահայտեցի: Ես էլ եմ էդ դաշտում աշխատել, էդ սաղ մարդիկ իմ գործընկերներն էլ են եղել: Գուցե պետք չէր տենց անկեղծանալ: Էսօր իմ նախկին գործընկերներից մեկը նամակ ա գրել, որ չէր սպասի ինձնից, ուրեմն ինքը միջա՞կ ա, ահագին վիրավորված ա և այլն: Շատերն են նեղացել, բայց կոնկրետ էդ մարդու հետ իրոք շատ լավ գործընկեր ենք եղել, ու իմ դուրս գալուց հետո մինչև վերջերս բողոքում էր, որ ղեկավարության դեմ մնացել ա մենակ, որ մեկը չկա՝ հույսը վրան դնի և այլն, ես էլ իրենից եմ գոհ: Դե արդեն ասել, պրծել եմ, էլ երեսպաշտության, խուսանավելու տեղ չկա, ուղղակի ներողություն խնդրեցի, ասացի, որ ամենաքիչը իրան կուզեի նեղացրած լինելի, բայց խոսքիցս հետ չէի կարող կանգնել, պնդեցի: Մի խոսքով, ընկեր կորցրեցի, դե ինչ արած: Էդ մարդը էդ քննարկմանը չէր մասնակցել, իրան էդ տողանը չէր վրդովվեցրել, բայց նկատել էր, որ ընդհանուր միջակություն արտահայտության մեջ կարելի ա իրեն էլ ենթադրել ու վրդովվել էր: Ասում եք ակումբցիներին շակալ են ասել, բայց երևույթով էնքան են վրդովված եղել, որ չե՞ն նկատել: Ձեզ շատ եմ սիրում: Եթե նույնիսկ սխալ եմ հասկացել, թողեք վայելեմ իմ սխալ հասկացածը:

Շինարար
13.06.2014, 01:07
Դբա լավը:

Շինարար
19.06.2014, 22:30
Էս սպասողական վիճակը ոնց եմ ատում. ինձ համար խախանդ ապրում էի:

Շինարար
20.06.2014, 19:12
Վերջ: Կարող եմ հանգիստ շունչ քաշել:

Շինարար
23.06.2014, 22:30
Ոնց-որ թե գնում եմ բրիտանացի գիտնական դառնամ::oy

Շինարար
30.07.2014, 01:02
Դբա լավը…

Շինարար
30.07.2014, 01:07
Ուշադրություն եմ փորձում գրավել էլի… Ես դեռ ստեղ եմ, ես դեռ կամ::oy

Շինարար
03.09.2014, 22:42
Ուրեմն ինչ էլ լրագրող չեմ աշխատում, ֆեյսբուքում բոլոր լրատվամիջոցներից լայքերս հանել եմ, ֆրենդլիստս մաքրել եմ բոլոր էն մարդկանցից, ովքեր էդ աշխատանքիս բերում էին էդտեղ հայտնվել: Ու որ մտնում եմ ֆեյսբուք, լրահոսս էնքան լավն ա, որ հերթով սկսում եմ վերջին գրառումները ու նոր նկարները լայքել, էնքան լայքելու բան ա լինում, որ արտահայտվելու ժամանակ էլ չի մնում: Առաջ մտածում էի, որ շուտով էս էլ անեմ ու կջնջվեմ ֆեյսից, էն էլ անեմ ու կջնջվեմ, որովհետև շատ բան էր նյարդայնացնում, իսկ հիմա չէ, էլ դժվար էլ ջնջվեմ, եթե սենց գնա:


Ահագին վաղտ ա օրագրումս գրառում չէի արել, նենց չի, որ էս պահին ֆեյսբուքյան ֆրենդլիստիս հրաշալիությունը ամենահուզող միտքն էր, բայց դե էսօր մտքովս անցավ, դրական դիտարկում ա էլի, թե չէ ինչքան կարել ա մենակ նյարդայնացնող բաներից խոսալ:

Շինարար
04.09.2014, 19:55
Ուրեմն ինչ էլ լրագրող չեմ աշխատում, ֆեյսբուքում բոլոր լրատվամիջոցներից լայքերս հանել եմ, ֆրենդլիստս մաքրել եմ բոլոր էն մարդկանցից, ովքեր էդ աշխատանքիս բերում էին էդտեղ հայտնվել: Ու որ մտնում եմ ֆեյսբուք, լրահոսս էնքան լավն ա, որ հերթով սկսում եմ վերջին գրառումները ու նոր նկարները լայքել, էնքան լայքելու բան ա լինում, որ արտահայտվելու ժամանակ էլ չի մնում: Առաջ մտածում էի, որ շուտով էս էլ անեմ ու կջնջվեմ ֆեյսից, էն էլ անեմ ու կջնջվեմ, որովհետև շատ բան էր նյարդայնացնում, իսկ հիմա չէ, էլ դժվար էլ ջնջվեմ, եթե սենց գնա:


Ահագին վաղտ ա օրագրումս գրառում չէի արել, նենց չի, որ էս պահին ֆեյսբուքյան ֆրենդլիստիս հրաշալիությունը ամենահուզող միտքն էր, բայց դե էսօր մտքովս անցավ, դրական դիտարկում ա էլի, թե չէ ինչքան կարել ա մենակ նյարդայնացնող բաներից խոսալ:

Էս գրառումս անելուց հետո մտածեցի, որ Ֆեյսի իմ լրահոսը, իրականում, կարող է ահագին նյարդազդեցիկ լինել՝ ուժերի ծաղկման շրջանում գտնող տղամարդ, որ ամբողջ օրը տափակ թեստեր ա լրացնում ու շեյր անում, ո՞վ եք եղել Ձեր անցյալ կյանքում, ո՞ր քաղաքն է ամենահարմարը Ձեզ համա՞ր, ի՞նչ խառնվածք ունեք Դուք, ո՞ր սպորտսմենին եք նման (ի դեպ Ռոնալդուին էի նման:D) ու էսպես տասնյակներով, գուցե հարյուրներով, երեք հատը թվարկեցի արդեն ես իմ ֆրենդների փոխարեն սկսեցի նյարդայնանալ: Բայց ի՞նչ անեմ, հավես ա, մի տեսակ մոլուցք ա դառել, հենց թեստ եմ տեսնում, մի անբացատրելի ձգողական ուժ ստիպում ա, որ պարտադիր լրացնեմ, թե չէ ուշադրությունս հա դեպի էդ թեստն ա:D

Շինարար
14.09.2014, 10:30
Մտնում եմ ակումբ, արդեն առաջին հերթին միջին տարիքում տղամարդկանց ճաղատացման թեմաներն են հետաքրքրում, ծերանում ենք Պարույր ջան, ծերանում:D

Շինարար
15.09.2014, 02:30
Մի երկու բան ասեմ ու գնամ քնեմ:

Ֆեյսբուքում մի հետաքրքիր օրինաչափություն եմ նկատել, իշխանամետները, այսինքն՝ իրանք իբր իշխանամետ էլ չեն, ընդդիմատյացները, ավելի շատ են դժգոհում, քան էն մարդիկ, ովքեր ավելի դժգոհ են իրերի ներկա դրությամբ, համենայն դեպս որքանով որ ես գիտեմ: Ուրեմն, ընդդիմատյացները անընդհատ մի բանից դժգոհ են, այսինքն՝ դժգոհ են մնացած մարդկանց պահվածքից՝ չելինջներից, կարդացողներից, չկարդացողներից, գլուխգովաններից, համեստներից, մարդկանցից, դժգոհներից (չնայած ոնց որ արդեն պարզեցինք, դժգոհն իրանք են), ու իրանց դժգոհության մեջ ինչ-որ ընդգծված մեծամտություն կա: Ինքնաարդարացման ինչ-որ բնազդ է երևի խոսում իրանց մեջ: Այսինքն, էդքան էլ հետաքրքիր բան չէր, ուղղակի բան էր, նկատել էի, արտահայտվեցի: Ի միջի այլոց ֆեյսբուքից ֆրենդլիստս օրը մոտավորապես մեկով կրճատում եմ (տենց գրաֆիկ չեմ կազմել, բայց հենց խամ մարդուց նորություն ա աչքովս ընկնում լրահոսումս, ջնջում եմ), թողնում եմ մենակ էն մարդկանց, ում հետ քիչ թե շատ մտերիմ եմ, ու ակումբցիներին:

Երեկ առաջիկա մի տարվա մեջ վերջին անգամ վարպետ Օնիկի տաքսին նստեցի, վերջին երեք տարվա մեջ էլ երևի առաջին անգամ: Առաջ ֆորումում մի երկար գրառում կանեի էդ թեմայով, բանակից նոր էի եկել, ամեն ինչ նոր էր, ոնց որ նոր ծնված, հիմա սկզբում նույնիսկ չէի ուզում նստեմ, բայց կուտս տվեց Օնիկը: Ճամփին էլ ոչ մի հետաքրքիր բան չեղավ՝ պատմելու արժանի, կամ էլ ես չնկատեցի, կամ էլ առաջ էլ չէր լինում, բայց ինձ թվում էր, թե լինում ա: Հետ գալիս էլ ուրիշ վարորդ էր, շատ ջղայն էր, ամեն ինչից ջղայնում էր, խորհուրդ տվեցի, որ ղեկին եղած ժամանակ կյանքին ավելի թեթև վերաբերվի, որովհետև մեկ ա իրա ջղայնալուց բան չի փոխվի, մենք էլ ուղևորներով մեզ ավելի ապահով կզգանք ու ավելի վստահ, որ բարով-խերով տուն կհասնենք: Մնացած ճանապարհը անցավ առանց միջադեպերի:

Մեկ ուզում էի էլի բաներ պատմեմ, էն էլ որ հենց սկզբից երկու բան խոստացա, էսքանով եզրափակվենք:

Շինարար
17.09.2014, 03:33
Թարսի պես Վանաձորը հենց էսօր պիտի անձրևոտ լիներ, որ հատկապես ուժեղ զգայի, որ էս ա իմ քաղաքը, որից դուրս երբեք չեմ պատկերացրել, թե կապրեմ: Դե հա, մի կողմից իհարկե ընդմիշտ չի, բայց մյուս կողմից քաջ գիտակցում եմ, որ վերադարձն իմաստ չունի, ընդմիշտ չի կոնկրետ էդ տեղի առումով, բայց ընդմիշտ ա էն առումով, որ էլ հաստատ Վանաձորում չեմ ապրելու, այլապես ուրեմն էս առաջիկա մի քանի տարին անիմաստության վրա վատնած կլինեմ: Ու էս առումով սա ինձ համար ոչ թե մեծ արկածի կանխավայելում ա, այլ իրոք հրաժեշտ իմ նամշոտ (էս բառի ամենառոմանտիկ իմաստով:D) քաղաքին: Երևի մնաս բարով, Վանաձոր ջան, սրանից հետո քեզ կայցելեմ::bye

Շինարար
23.09.2014, 17:01
Ինձ էստեղ լրիվ Գիքոր եմ զգում: Էն որ ասում ա՝ տերդ մեռնի քաղաք, կոշիկի չոտկն առանձին, ատամինն առանձին, պոլինն առանձին: Ուզում էի ամաչած լինեմ, որ ոչ մի բանից գլուխ չեմ հանում, էն էլ տեսա, որ մենակ չեմ էդ օրի, դեռ շատերից արագ եմ կողմնորոշվում, էլ չամաչեցի:

Էն որ ուսանողները կարտ են խաղում գրազով, որ ով կրվի՝ մի կաթսա գլխին դուրս գա բակ, շերեփը գլխին տալով ֆռֆռա, էստեղ էդ խաղն իմաստ չունի, ոչ մեկը կողմդ չի էլ նայի, ոչ մեկը չի էլ նկատի… որովհետև սաղ տենց են:D լավ իմաստով իհարկե, Լոնդոնի օդանավակայանում երևի էդպես կրված մի տղա էր՝ մինի շրջազգեստով (շոտլանդական տարազ չէ), հետևից ընկերները գնում էին, գոռում, ուրախանում, բայց չտես ես էնտեղ չլինեի, սաղ խաղը հարամ էր լինելու, որովհետև բացի ինձանից ոչ ոք չնկատեց էլ իրանց:)

Հանրաքվեի օրը Էդինբուրգում փողոցում եմ գիշերել, շոտլանդացիք՝ ուրախ, երջանիկ, հարբած, մի քիչ էլ զարմացած, որ ում հարցնում են՝ կողմ ա քվերակել, բայց դեմն ա հաղթել, ուզում էի հրավիրեմ Հայաստան, որ իմանան էդ ոնց ա լինում, հետո ասի՝ թող իրանց երջանիկ անտեղյակության մեջ մնան: Հարևանիս պատմում եմ, որ Հայաստանի տնտեսությունը անկախությունից հետո մի այլ կարգի վերելք... այսինքն վայրէջք ա ապրել, բայց ասում եմ՝ զատո մենք անկախ լինելու երջանկությունն ու հպարտությունն ունենք, հա, ասում ա, լավ բան ա, բայց աչքիս վրաս ղժժում էր:think


Իսկ մարդիկ հրաշք են՝ պատրաստակամ, օգնելու պատրաստ, նույնիսկ իրանց առաջ գցող, առաջինը մոտեցող, գյուղում ընդհանրապես լրիվ Հայաստանն ա, բոլորն իրար բարևում են, մաքուր օդ, ծով
կարկատած փողոցներ:D

Շինարար
27.09.2014, 15:07
Ժող, մի բան էլ պատմեմ, դե էստեղ քննարկելու բան չկա, օրագրի թեմա ա: Գրում եմ, որովհետև ուրիշները, որ սենց իրանց դրսերի արկածներից պատմում էին, ինձ միշտ հետաքրքիր ա եղել, կարող ա մեկին էլ էս հետաքրքիր լինի, ուղղակի ես որ շատ եմ գիքոր, կարող ա էն, ինչը ինձ մոտ հատկապես ա տպավորվում, ձեզ համար սկի էլ հետաքրքիր չլինի, էդ դեպքում կներեք:

Ուրեմն սենց:))

Էստեղ գալուց առաջ ինձնից մի պատվաստում էին ուզել, որ պետք ա պարտադիր ունենամ, հատուկ գնացի Երևան, ստացա էդ պատվաստումը, մի դեղին թղթի կտոր էլ տվեցին, որ էստեղ ցույց տամ, որ ըհը ունեմ էդ պատվաստումից, բայց քանի որ էդ թղթի կտորը շատ էր թղթի կտոր, արդեն էստեղ քաղաքում գրպանիցս ընկել էր: Նկարագրեմ, տասը տասի վրա:D դեռ էլ փոքր, գրպանում էլ ճմռթված, անկապ թղթի կտոր, բնակնաբար ոչ մի հույս, թե կգտնեմ,մտածեցի՝ լավ դե ուզեն, կասեմ՝ կորցրել եմ, պատվաստմանս տեղը ցույց կտամ :oy :D

Մեկ էլ երեկ մեյլ ա գալիս ինձ, որ մոտեցեք կորցրած իրերի բաժին, ձեր իրը գտնվել ա, մեղա քեզ: Փաստորեն, քանի որ դա փողոցում ընկած միակ թղթի կտորն ա եղել, դա աղբ չի դիտարկվել, մարդիկ բարձրացրել են ու չեն ալարել, տարել են կորցրած իրերի բաժին են հանձնել: Կներեք էլի, եթե պատմածս հեչ զարմանալի չէր, բայց ամենամեծ մշակութային շոկս էր առայժմ:

Շինարար
29.09.2014, 16:59
Որ ամեն բան սենց հրաշալի չթվա, մի բան էլ ասեմ, ինչը ինձ դուր չի գալիս: Էն գյուղում, որում մնում եմ, բոլորը զբոսնում են իրենց շների հետ, ոմանք՝ նույնիսկ՝ երկու-երեք, ու տարբեր տարիքի մարդիկ՝ երիտասարդներ, ծերեր, միջին տարիքի: Շատ հազվադեպ եմ տեսնում երեխաների հետ զբոսնող մարդկանց: Գուցե ուղղակի երիտասարդ զույգերը գյուղում չեն ապրում, ու ողջ երկիրը չի այսպես, չգիտեմ: Էս տխուր նոտայի վրա էլ ավարտեմ էսօրվա գրառումս:

Շինարար
30.09.2014, 13:36
Ծխելը թողնելու լավագույն միջոցը սիգարետի գներն են, չեմ ծխում Լոնդոնի աերոպորտում Վինսթոնի գինը տեսնելուց ի վեր:

Շինարար
01.10.2014, 14:15
Էլի վատ բաներից, էսօր հարևանիս մոտոն գողացել էին, տարել բարձունքից գցել ծովափ, ջարդուխուրդ արել, հալալ չի՞ մեր հայ գողերին, կտանեին իրանց համար կխուրդեին, մի բանի տեր կդառնային, անիմաստ, աննպատակ չարությունը չեմ կարողանում հասկանամ:

Շինարար
15.10.2014, 17:30
Ուրեմն էս իմ սիրելի ակումբցին, ակումբցիներից ում հետ կուզեի ծանոթանալ, կորած ակումբցիները, ում եմ կարոտել, էսինչն ինչ պուպուշ ա թեմաների մասին: Ուրեմն մի հետ չեղավ մտնեմ, տեսնեմ՝ մեկն ասել ա՝ վուխ էս Շինարարին ոնց եմ կարոտել, էս ո՞ւր ա կորել Շինարարը և այլն, ու մեկ էլ տեսնում ես էնպիսի ակումբցիների են ասում էս ուր ա կորել, որ սկի չգիտեի, որ էդպիսի օգտատեր ունենք ակումբում (կներեք իհարկե, նենց չի, որ նախանձում եմ կամ չուզողություն ա, բայց համենայն դեպս էլի), կամ եսիմ երբևէ գրառում արած կա՞, թե՞ ոչ: 5-6 հազար հատ գրառում արեցի, մի բանի տեր չդառա, այ մարդ:D

Շինարար
26.10.2014, 21:36
Մի արաբ գրողի հոդված էի կարդում, որում բողոքում էր, թե ամեն անգամ Լոնդոնի կամ Միացյալ Նահանգների օդանավակայաններում ինչքան են իրան սպասեցնում, ինչ նվաստացումների միջով ա անցնում՝ լինելով ամենաթարգմանվող ժամանակակից արաբ գրողը, մեր մեջ՝ ինքս չեմ հասկանում իր հանդեպ էդքան մեծ հենց արևմտյան հետաքրքրությունը, իրան էդքան տեղ տալը, բայց ինչևէ, դրա մասին չի խոսքը: Հայտնիությունը կապ չունի, արաբ ա ու վերջ:

Ես արաբ չեմ, բայց մի երկրից եմ, որի անունը մարդիկ կամ լսած չեն կամ էլ հենց իմանում են Ռումինիա, բայց քանի որ ավելի հաճախ լսած չեն ու ես էլ տիպիկ արևելյան արտաքին երևի ունեմ, ու քիչ չի էդ ամենը, հետն էլ արաբագետ եմ, Լոնդոնի օդանավակայանում էդ արաբ գրողի մաշկի մեջ ինձ զգացի՝ իրականում երևի նախ և առաջ հենց վերջին կետի պատճառով: Ինձ հետ զրուցող աշխատակցի աշխարհագրական գիտելիքները ահագին ավելացրի՝ բացատրելով, որ կա այդպիսի պետություն, որը կոչվում ա Հայաստան, որն ամենևին էլ արաբական չի: Աշխատակիցը երևում ա շատ սիրեց աշխարհագրությունը, ուզեց իմանալ նաև մեր սահմանակից երկրների մասին, ու հենց իմացավ, որ այդ թվում նաև Թուրքիա, փայլատակեց, ամենայն հավանականությամբ ես ծպտյալ սիրիացի փախստական եմ, որը չերեզ Թուրքիա Հայաստան ա փախել:D Ստիպված էի նաև դասախոսություն կարդալ ոչ միայն աշխարհագրությունից, այլև աշխարհաքաղաքականությունից՝ բացատրելով, որ Հայաստան-Թուրքիա սահմանը փակ ա, ու օձն իր պորտով, հավքն իր թևով: Դե հիմա էլ արի բացատրի, որ բա որ տենց ա, էդ ո՞նց ես դու Ստամբուլից գալիս:D

Շինարար
29.10.2014, 23:16
Մամաս յուրացնում ա ինտերնետային լայնածավալ տարածքները: Օդնոյում պրոֆիլ ա բացել, ու գլխավոր նկարը չգիտես խի դրել ա պապայիս, հորքուրիս ու հորեղբորս համատեղ նկարը, այսինքն գիտեմ խի, անկապ տեղն էլի՝ միամիտ:D Բայց էդ հլա հեչ, ուրեմն էստեղ տունս վարձելիս մարդկանց հետ սկայպով էի կապնվում, որ տունը ցույց տան և այլն, ու հիմա էստեղ ինձ համար նոր այսպես ասած հաշիվ եմ բացել, մերոնք էլ էդ հին հաշվով մտնում են ինձ հետ կապվում, ու էստեղիս ծանոթները բողոքում են, թե քո տնեցիք սաղ օրը մեզ զանգում են ու հենց միացնում ենք, բան չեն խոսում, անջատում են::D Գժվցնում են էլի:)) Դե էլի գիտեմ, որ միամիտ:

Շինարար
12.11.2014, 02:04
Որ նոր էի եկել, գրադարանի համակարգիչներից էի օգտվում: Մի օր նկատեցի, որ ցանցի առաջարկած լեզուների թվում (շուրջ 10-15 լեզու) կան եբրայերեն, լիտվերեն, այսինքն՝ լեզուներ, որ էդքան էլ տարածված չեն: Նամակ գրեցի իրանց ադմինությանը, որ խնդրում եմ, հայերեն էլ ավելացրեք, որովհետև սիրուն չի, երբ հայերի հետ լատինատառ եմ շփվում սոցիալական ցանցերում՝ առանց խորանալու, որ գրադարանի համակարգիչները հայերի հետ սոցիալական ցանցերով շփվելու համար չեն նախատեսված: Ինչքան ժամանակ ա արդեն, այսպես ասած, աշխատասենյակ են տրամադրել, գրադարանի համակարգիչներից էլ ով ա օգտվում, էսօր նամակ ա եկել, որ մյուս սեմեստրից համակարգչային ցանցի թարմացման հետ հայերենը կավելացվի ցանցի լեզուների թվում: Թող լինի էլի, մենք հայերս սենց ստից բաներից փառավորվել ունենք, ով իմանա՝ մի օր մեկը կտեսնի,կուրախանա:)

Շինարար
22.11.2014, 16:19
Ամեն դեպքում եթե հակառակորդի զինվորին ասկյար ենք անվանում ու մահանալուն շարքից դուրս գալ, իրանք չեն դադարում մարդ լինելուց: Հասկանում եմ, որ էդպես էր պետք, նույնիսկ մի քանի տեղ ես լայքեցի, բայց հետո էդ շարքից հանել, ասկյար բառերը աչքս մտան.... Եսիմ է, էլի էդպես էր պետք, բայց գուցե տենց ռազմահայրենասիրաբար չտարածե՞նք: Ֆեյսում զգուշանում եմ ամեն բան գրելուց, դուխս չի հերիքում, թե ոնց…Շնորհակալ եմ, որ կարող եմ վստահ եմ լինել ձեր ներողամտության վրա, որ որոշ բաների վրա աչք կփակեք, եթե մի բան նենց չասեմ:

Շինարար
01.12.2014, 19:15
Սովորաբար աշխատանքի հետ կապված իմ բոլոր անհաջողություններով ձեզ հետ կիսվել եմ՝ գործիս կեսից ընկա, ղեկավարներս հետս չունեն, գործից դուրս արեցին (դուրս եկա իրականում, բայց դուրս անելը ավելի հնչեղ ա, չէ՞), մնացի գործազուրկ և այլն, ու հետն էլ իրականության հետ չհամընկնող էնպիսի բարձր տրամադրությամբ, երջանկությունից վեր վեր թռնող սմայլիկներով, որ կարեկցության տեղ չէր մնում: Էս մի անգամն էլ խեր խաբարով, 11 ամսվա գործազրկությունից հետո էսօր աշխատանքի պայմանագիր կնքեցի, իսկ համալսարանն ավարտելուց ի վեր՝ առաջին անգամն ա, որ աշխատելու եմ մասնագիտությամբ: Բայց որ չթվա, թե ուզում եմ ցույց տալ, որ ամեն բան հրաշալի ա (ամեն բան հրաշալի չի լինում երբեք, համենայն դեպս ինձ մոտ), ասեմ, որ անասելի դժվար ա լինելու ոչ մայրենի լեզվով (քո ուսանողների լեզվով) մեկ այլ ոչ մայրենի լեզու դասավանդելը, հիմիկվանից վախում եմ մյուս սեմեստրի գալուց: Ակումբցի զինվորներ ջան, կներեք, ես հեչ չեմ շտապում, որ ժամանակն արագ անցնի:

Շինարար
09.01.2015, 03:26
Էսօր մի անգամ էլ փորձեցի էստեղ գրել, հետո փոշմանեցի, բայց չէ, պիտի գրեմ, ֆեյսբուքում քննարկումների մեջ չեմ ուզում մտնել, որովհետև համ չեմ սիրում, համ էլ դեմս դեդլյաններ ունեմ, պարապ խոսակցություններ պետք չեն ինձ: Ուղղակի վրաս շատ ա ազդում, մի տեսակ որպես անձնական իմ խնդիր եմ ընդունում էս վերջին իրադարձությունների հետ կապված արաբների ու մուսուլմանների հանդեպ էս ատելությամբ լի գրառումները, որ ֆեյսբուքում աչքովս են ընկնում: Նուրբ թեմա ա, արարքը որևէ արդարացում չունի, ստիպված ես հա կրկնել, որ չթվա, թե փորձում ես պաշտպանել, բայց բոլոր արաբները, արաբները ընդհանրապես, մուսուլմաններն ընդհանրապես ի՞նչ մեղք ունեն: Հետաքրքիր ա, որ մի հայ Ստամբուլում կամ Անկարայում ահաբեկչություն գործի, ո՞նց կվերաբերվենք, ի՞նչ կխոսանք: Չէ, էլի եմ ասում, չեմ արդարացնում որևէ կերպ, բայց հայերով խի՞ ենք սենց ոգևորվել: Ռուսաստանում բոլոր հնարավոր միջոցներով մեր ազգային արժանապատվությանը անընդհատ ու շարունակաբար կպնում են, ու մենք չենք ասում՝ բոլոր ռուսները, ու պետք էլ չի, չի կարելի ամբողջ ազգին ատել մի քանի փիսերի պատճառով, ճիշտ ենք անում: Բա եթե էդպես ընդհանրացնող ազգ ենք, եկեք հիշենք, որ Սիրիայում, Եգիպտոսում, Լիբանանում հայերը միշտ ինչ լավ են ապրել, էնտեղ էլ են արաբներ, բայց դա չի նշանակում չէ՞, որ պետք ա իրանց առաջ խոնարհվենք, չենք խոնարհվում ու ճիշտ ենք անում, բայց գիտե՞ք ինչ եմ մտածում, մտածում եմ, որ չենք խոնարհվում ոչ թե որվհետև չի կարելի քեզ թերագնահատել որևէ այլ ազգի առաջ, այլ որովհետև իրանք արաբ են ու մուսուլման, որովհետև մի ուրիշ ազգի առաջ ոնց որ թե լավ էլ պարբերաբար խոնարհվում ենք: Վերջը ես մեզ չեմ հասկանում: Ու մենք որ ազգերի հանդեպ ունենք նման աստիճանակարգված մոտեցում՝ արաբ, եզդի, քուրդ, պարսիկ, վրացի, տաջիկ, ուզբեկ, կիրկիզ.... Հլա հայերեն ասեք, ի՞նչ հնչերանգ ա գալիս: Հեչ փորձո՞ւմ ենք էդ ատիճանակարգում մեր տեղը փնտրել, ենթադրել, թե որտեղ ենք մենք....Հա բա, փորձում ենք, ու նույնիսկ գտել ենք, հրեաների հետ միասին աշխարհին նայում ենք՝ տիրություն անել իմաստով: Հլա նայեք՝ ինչքան նշանավոր մարդ կա, իրանց ադյուտանտը, կնիկը, սիրուհին, ախոռապետը, վարորդը, աջ... ձեռքը հայ ա եղել, ու էդ մարդը էդ հային բեսամթ հարգել ա ու շարժվել ա մենակ էդ հայի խորհուրդներով: Մի քիչ խառը ստացվեց, կներեք, ուղղակի հենց էս պահին ինչ մտքովս եկավ, գրեցի, արաբներին մի տեսակ առանձնահատուկ գորովանքով եմ վերաբերվում, երևի զգացած կլինեք: Մի խոսքով՝ արաբների մասին էի ուզում խոսել, բայց քանի որ հայերի հանդեպ էլ ավելի անտարբեր չեմ, միտքս ինքնաբերաբար դեպի մեզ գնաց: Ավել-պակաս մի անգամ էլ կներեք:

Շինարար
19.01.2015, 19:43
Ստրուկ կարանք լինենք, բայց մեզ ստրուկ չասեն, ստրուկ ասողին կխեղդենք, ստրկացնողին՝ չէ, ուժներս չի պատում: (http://hraparak.am/?p=71147&l=am%2F&fb_action_ids=929337080433542&fb_action_types=og.comments)

Շինարար
19.01.2015, 20:47
Ստրուկ կարանք լինենք, բայց մեզ ստրուկ չասեն, ստրուկ ասողին կխեղդենք, ստրկացնողին՝ չէ, ուժներս չի պատում: (http://hraparak.am/?p=71147&l=am%2F&fb_action_ids=929337080433542&fb_action_types=og.comments)

Ժող, նկատի ունեմ տակի քոմենթները:

Շինարար
22.01.2015, 00:31
Մեջիցս պայթում եմ, բա մարդ ասելիք ունենա ու չիմանա՞ ոնց ասի: Հայերենով աշխատելիս լինեի, օրը տասը էսքան կգրեի, բայց ամեն նախադասության վրա ժամով տանջվում եմ, որ հայերենով իմ պատկերացրածը հնարավորինս ամբողջականորեն ընգրկի ու էլի չի ստացվում, հետն էլ հասցնում եմ մոռանալ, թե հետո ինչ էի գրելու: Բա սա կյա՞նք ա:

Շինարար
27.01.2015, 23:31
Խայտառակ վիճակ ա: Ամբողջ օրը կոմպի դիմաց աշխատելիս զուգահեռ պետք ա ինչ-որ բանով բզբզալ, որ ուշադրությունդ ասենք մի թեթև, կիսով չափով շեղես, բայց աչքի տակով էկրանին նայես, հա վերադառնաս աշխատանքիդ ու ընդհատես նորից: Իհարկե կարելի ա սենյակում մեծ-մեծ լոքերով քայլել, բալետային թռիչքներ նմանակել, բայց դե կողքից կասեն՝ էս ով ա, մի խոսքով սա չի անցնի: Ծխախոտի գները վերջին 4 ամիսների ընթացքում ինձ ծխախոտի հանդեպ ամենաանտարբեր մարդն են դարձրել, կողքս 4 հոգի բքի, վեջս էլ չի, բացարձակ: Կարելի ա թխվածքաբլիթներ կրծել, ինչն էլ սովորաբար անում եմ, բայց դե արդյունքում իրիկունը տուն եմ գնում՝ սոված չեմ, առավոտը դեռ սոված չեմ, իսկ միայն թխվածքաբլիթներով սնվել չի կարելի: Էս ինչ երկիր ա. արևածաղկի սերմն էլ չրթած են ծախում: Մի խոսքով, տեղս չեմ գտնում:

Շինարար
30.01.2015, 20:39
Գողական բարքերը ֆեյսբուք էլ են թափանցում: Ֆեյսբուք նայողների խավ ա ձևավորվել, էսինչին տեսնեք, ասեք՝ ասիչը ասում ա, ու գնաաաց, մի հարյուր հոգի ի կատար են ածում: Դուրըս չի գալիս:


Հանաք-հանաք սկսել եմ փնթփնթալ էլի, օրագրիս հին անունը վայթե վերականգնեմ:))

Շինարար
05.02.2015, 20:37
Էրեկ ձյուն էր եկել... մի ամբողջ միլիմետր... Գիշերը զարթնեցի, զգացի մրսում եմ էն աստիճան, որ ալարում եմ գնալ ջեռուցումը միացնել, բայց ցուրտ ա մի այլ կարգի, էսպես ոչ մի անգամ չէր եղել... Էդպես մի քիչ տանջվեցի, մեկ էլ նկատեմ՝ պատուհանս ճարտար բաց ա: Ու ե՞րբվանից ա բաց, ե՞րբ եմ բացել, չեմ էլ հիշում: Հյուսիս եմ ասել է: Բա որ շոտլանդացիները «գլուխ են գովում», թե էստեղ միշտ ցուրտ ա: Գոլֆստրիմ ջան, Գոլֆստրիմ: Մարդիկ աշխարհի հյուսիսում, հայ հայ ա հասնում ենք Գրենլանդիա, ձմեռը շորտով են ֆռֆռում, էս մեր հայ ժողովրդի բախտը ոչ մի առումով չի բերել է: Դրա համար էր Ասողը զարմանում, թե «ինչո՞ւ մեր հայ ժողովուրդը, երբ տափաստաններն ազատ էին, չի գնացել, գնացել, գնացե՜լ մինչև մեծ ծովը դեմը կտրի, այլ մնացել է այս ձորի մեջ»:

Շինարար
11.02.2015, 02:00
Անցած դասի ժամանակ կաթվածահար էի լինում, առաջին անգամ լսարան եմ մտել, խումբ եմ դասավանդում, ահա սրանք իրար ականջի քչփչացին, ինձ են քննարկում, էս մեկը տարօրինակ նայեց, համաձայն չի, մտածում ա՝ սխալ եմ, ինչ մի ժպտում ա, էդքան ծիծաղալո՞ւ եմ, ձանձրանում են, չեմ կարողանում էնպես անել, որ չհոգնեն, քերականությունը ոչ բոլորը հասկացան, էն մյուսը ինչ-որ բան ա քրքրում իր նոթբուքում, աչքիս էլ վեջն էլ չի դասը, վերջնականապես հիասթափվել ա իմ պարապելու ձևից, էլ չի էլ գա, վեերջ, վերջնականապես խայտառակ եղա: Ոնց եմ հասկանում իմ բոլոր դասատուներին ու դասախոսներին հիմա: Դասից անմիջապես հետո նամակ գրեցի մեր անմիջական ղեկավարին, որ դասը ձախողել եմ, էդ ինչ փորձանք էր, չէի՞ք կարող սկսնակ փուլ տալ, որովհետև իրականում իրոք սխալ ա նոր դասատուին չորրորդ տարվա երկրորդ կիսամյակի ուսանողներ տալը, թե՝ աշխատիր հետները, բայց էս խմբի հետ էր եղել խնդիրը գուցե հենց իմ բախտից ու էս կուրսում էր թափուր տեղը: Մի խոսքով, էս խեղճ կինը՝ էդ նոր ուսուցիչների գծով ղեկավարը, մի շաբաթ ա հետս աշխատում ա, նայում ա ինչ եմ պատրաստել հաջորդ դասի համար, ինչ եմ պլանավորում, լսում ա՝ ինչ եմ արել նախորդին, զարմանում ա, թե որտեղ ա էդտեղ ձախողումը, էնպես եմ ներկայացրել, որ ինձ հետ սպասում ա բողոքի նամակների հորձանուտի: Բողոքող չկա: Էսօր ասաց՝ դու պերֆեկցիոնիստ ես ուղղակի, մտքիս ասացի՝ լավ, հերիք ա ինքս ինձ փնովեմ, ավելի լավ ա համաձայնեմ: Էսօր ավելի լավ էր, էնպես չի, որ ամեն բան հրաշալի էր, ամենաշատը անհանգստացրել էր, որ երկու բացակա ունեի, մտածեցի՝ ըհը, իմաստ չեն տեսնում իմ դասը հաճախելու մեջ, ամբողջ դասին դրա համար անհանգիստ էի: Բայց դասի վերջում հարցրեցի՝ ինչու են բացակա, ասացին՝ հիվանդ են, հազիվ ինձ զսպեցի, որ համդուլլահ չբացականչեմ :D


Դե իհարկե լավ կլիներ, որ բոլորը հիացական հայացքներով 120 րոպե ինձ նայեին, կլանեին ամեն ասածս, երջանկությունից փայլեին նոր ստացած գիտելիքների համար, իսկ դասի ավարտը ազդարարվեր ուսանողների բուռն և որոտընդոստ ծափահարություններով, մի երկուսն էլ էքստազից վերնաշապիկները ճղեին, ոնց որ Ջեքսոնի համերգների ժամանակ, բայց դե էլի իրոք փառք Աստծու էս անգամ ավելի լավ ու ինքնավստահ էի ինձ զգում, քան նախորդ:

Շինարար
15.02.2015, 05:27
Միշտ թվացել ա, որ վարկանիշ տալու հարցում առանձնապես խստապահանջ չեմ, բայց չեմ հասկանում ոնց ա լինում ում ուզւոմ եմ վարկանիշ տալ ասում ա՝ գնահատեք այլ անդամների: Ընդամենը ուզում էի էդ մարդուն երջանկություն մաղթեմ, իսկ եթե վարկանիշով կոնկրետ գրառմանը չես պատասխանում, մարդը չի իմանա, թե ինչը քեզ դրդեց հենց էս պահին: Այ մարդ էսքան պրոբլեմ կլինի որ իմ գլխին ա կոտրվում:))

Շինարար
16.02.2015, 22:20
Երեք շաբաթվա մեջ երեք զույգ ձեռնոց եմ կորցրել ու մի գլխարկ: Կեցցեմ ես:

Շինարար
17.02.2015, 20:50
Էս էլ որերորդ անգամն ա՝ մարդկանց հետ եմ ծանոթանում, սկզբում հարցնում են՝ ինչով ես զբաղվում, -արաբերեն, սկսում են քաղաքավարական հեռվից հետս խոսել, մեկ էլ հարցնում են՝ որտեղի՞ց էիր, պատասխանում եմ, -վայ ինչ լավ ա, ու լրիվ վերաբերմունքը փոխվում ա, ասենք՝ եթե արաբ լինեի կամ մուսուլման, քեզ համար ի՞նչ տարբերություն, ի՞նչ ա դա փոխում:

Շինարար
24.02.2015, 01:58
Fifty Shades of Grey-ի մասին վերջապես էսօր մի քիչ ինտերնետում քրրքեցի, թե չէ ֆեյսում աջ ու ձախ խոսում են դրանից ու բան չգիտեմ: Վիքիում կարդացի հեղինակի կենսագրությունը, փաստորեն միջին տարիքի կին ա, ով իր հավեսի համար ինտերնետում սկսել ա գրել ու մեկ էլ պատահաբար բեսթսելլերի հեղինակ ա դարձել: Քանի որ իմ հիմնական զբաղմունքիս անունը կարդալն ա նորից երկու տարի անց, հաճույքիս համար, ժամանցիս համար էլ չեմ կարդում, մի խոսքով էդ գրքին հերթ չի հասնի, բայց հավես ա: Հեչ կարևոր չի, որ գիրքը լավը չի, վատ ա գրված ու եսիմինչ, հավես ա, որ մարդը հանկարծ նման հաջողության ա հասել մի ոլորտում, որի մասին գուցե մինչ էդ երբեք չի մտածել: Սիրում եմ սենց հրաշքներ:


Այվին մի անգամ գրել էր, որ ահագին ուրախացել ա, որ Պուգաչովան 65 տարեկանում երեխա ա ունեցել: Իրոք հրաշք ա: Ինձ համար նույն շարքից ա:


Ութսունինը տարեկան տատս մի սև զգեստ ուներ դենը դրած, չէր հագնում, ուրիշի էլ չէր տալիս, ասում էր՝ լավն ա, բայց շատ ա մեծի, ծերանամ՝ կհագնեմ:

Շինարար
01.03.2015, 22:07
Ինչ էստեղ եմ, արդեն երեք հոգու հետ եմ ծանոթացել, ովքեր Հայաստանում եղել են, մարդիկ եկել են ուղղակի շրջելու, տարօրինակ զուգադիպությամբ միայն երկուսը էն խմբում են, որին դաս եմ տալիս: Ու հաշվի առնելով, որ ես առանձնապես շփման մեծ սիրահար չեմ, ու ոնց Հայաստանում, էնպես էլ էստեղ մարդկանց շատ նեղ շրջանակի հետ եմ շփվում, երեքը ահռելի մեծ թիվ է: Չինաստանում եղած որևէ մեկին չեմ ճանաչում, օրինակ՝ չհաշված չինացիներին: Արդեն քանի հոգի էլ նշել ա, որ Հայաստանը առաջին քրիստոնյա երկիրն ա, մեկը ասաց՝ հայ լինելով՝ Թուրքիային ո՞նց ես վերաբերվում, մյուսը՝ բա, թո՞ւրք ես, չէ հա՞յ, վայ կներես: Երեկ էլ մեկը թե՝ իզ Յերեվան զը քեփիթըլ ըֆ Արմինիա. աշխարհագրությունից ակնհայտ ուժեղ էր մարդը: Գուցե մեր երկիրը էդքան էլ կորած-մոլորած չի:

Շինարար
07.03.2015, 23:36
Մի քիչ էլ ես իմ տառապանքներից պատմեմ, բայց մրցույթից դուրս: Ուրեմն ատում եմ էս տնայնագործություն ա, ինչ ա՝ տան գործը: Հատկապես ուտելիքի հետ առնչվող, հատկապես եփել: Մարդու կյանքը փաստորեն ուտելու շուրջն ա ֆռռում, ինչքան ժամանակ ենք մենք ծախսում ուտելու ու ուտելուն առնչվող մյուս գործունեությունների վրա: Երբեք ուտելու սիրահար չեմ եղել, ասենք՝ գուրման, սիրտս էս ուզի, էն ուզի, բայց դե պետք ա, ի՞նչ անես: Բայց, լավ, ուտելը մի կողմ, ես ինքս արագ եմ ուտում, բայց դա եփել ա պետք: 5 րոպեում ուտելու համար մի կես ժամ ժամանակ ա պետք ամենաքիչը, կարտոֆիլը կտրտի, էստեղ լավ ա չեն կլպում, ընդունված չի, ինձ էլ տենց մի բան էր պետք, էսը կտրտի, սոխը կտրտի, սխտորը ճզմի, կարագը կտրի դիր թավայի մեջ, միսը նախօրոք եփի, մնացածը աստիճանաբար ավելացրու, եթե լոբի՝ նախօրոք ջրի մեջ դիր, տռզի, բա սալաթ սարքելն ինչ անտանելի ա՝ հեչի պես երեք-չորս բաղադրատարր պիտի օգտագործե՞ս, դե էդքանը կտրտի: Հիմա էլ կեր, մարդու ախորժակ ա փակվում էս անմարդկային տանջանքերից հետո: Կերա՞ր, անուշ, դե գնա ամանները լվա: Չորացրու, դիր պահարանը: Բայց էդ սնունդը տանը հենց էնպես չի հայտնվում, չէ՞, դե գնա առևտուր արա, էս չմոռանաս, էն չմոռանաս: Որ ասեմ՝ կյանքում առաջին անգամ եմ ես ամբողջովին էս հոգսերի մեջ, սուտ կլինի, բայց առաջ ո՞նց էի անում, արդեն մոռացվել ա: Ախր գոնե էդ ուտելը ինձ հաճելի լիներ, վայելեի, իմանայի, որ հանուն վեհ ու գերագույն նպատակի ա էդ տաժանակրությունը: Ինչի՞ չի կարելի բույսերի պես ֆոտոսինթեզով ապրել, դու քո համար ապրում ես, օրգանիզմդ ինքը ստեղծում ա էն ամենը ինչ իրան պետք ա օդից:

Շինարար
05.04.2015, 04:26
Ինտերնետային գրառումների տեսակ կա՝ երբեք չեմ հասկանա մարդկանց, որոնք սենց, մարդիկ կան, որոնք սենց են անում, սենց են մտածում, մարդիկ կան՝ սենց են ապրում և այլն, մարդիկ կան սենց են կարդում, սենց գրքեր են հավանում, ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հասկանել էն մարդկանց, ովքեր պպզած են քայլում, և այլն, բայց էդ մարդիկ ոչ մեկին չեն վնասում, ոչ ոքի ցավ չեն պատճառում, իրանց համար իրանց ուզած գիրքը կարդում են, ջհանդամ, թե դու չես հասկանա իրանց, կամ իրանց համար պպզած են քայլում, այ բանը, տենց ա ուզում: Ասում ա՝ օրինակ ինչը ինձ պիտի դրդեր, որ ես էս արտահայտության հեղինակը հիշեմ ով ա, քննադատում ա էլի հիշողներին, նայում ես արտահայտությունը, հեղինակին իրոք հիշում ես, ուղեղիդ զոռ ես տալիս, չես պատկերացնում՝ ինչն ա դրդել, ուղղակի լավ հիշողություն ունես գրողը տանի, կամ ասում ա՝ պիես կարդալ, հի-հի-հի, իսկ փորձել եք ֆիլմ լսել, հա-հա-հա, չէ, չեմ փորձել, բայց ուզեմ՝ կփորձեմ: Կամ ասում ա՝ իմաստը, իմաստը, սրա իմաստը, նրա իմաստը, ախպեր, իմաստ չկա, մեզ համար ապրում ենք՝ոնց պատահի: Բա որ վերջում էլ ոչ միայն քննադատում են էդ իրանց չհասկացած մարդկանց, մի բան էլ ասում են՝ այ խիյար, այ ոչխար, կարդում ես՝ իսկը քո մասին ա, մինչև խիյարի ու ոչխարի պահը էլի …ԴԴ Շուռ գաս ասես՝ խիյարն էլ ես,ոչխարն էլ, այ բադրջան ու այ պոպոք, կվիրավորվեն, իրանք իրանց համար վերացական գրել են, դու անձնավորում ես:


Ասելս ինչն ա՝ խի չեն էդ մարդիկ մի քիչ իրանց կյանքով ապրում, իրանց ինչին ա պետք, որ ժամանակ են տրամադրում, ուղեղները շահագործում, որ փորձեն հասկանան թե ով ինչը խի ա անում ու մի բան էլ մեկ ա վերջում տենց էլ չեն հասկանում:

Գուցե ես էլ եմ տենց բաներ արել, չնայած հաշվի առնելով իմ անտարբերությունը խիստ անհավանական ա, ես հիմնականում չեմ էլ նկատում, քանի ինձ չի առնչվում, գուցե հենց էս գրառումս էլ ա էդ շարքից, բայց կողքից ուղղակի շատ տհաճ ա նայվում: Կամ այսինքն անում են, թող անեն: Եթե դրանից են հաճույք ստանում, որ նկատեն, թե ով ա ոտքը քայլելիս ծուռ դնում, իրանք էլ ունեն երջանիկ լինելու իրավունք, թող նկատեն: Կամ նկատում են, ներողամիտ ժպտում են, ոնց որ ոտքը ծուռ դնողը հանցանք ա գործում, մի բան էլ ներողամիտ են ժպտում :)

Շինարար
07.04.2015, 21:47
Որ իմացա էս վերջին ձերբակալությունների մասին, ահագին մեջս լցվել էր, մի տեսակ մտքեր կային լիքը, գրելիք, բայց օրվա մեջ մարեց, խամրեց, արդեն վարժվել ենք: Բայց ընդհանուր ասելիքս էն ա, որ մեզ մոտ զինվորը սահմանի վրա փախչում ա, անցնում հակառակորդի կողմը, մեղավորը զինվորն ա, դավաճան ա ինքը, ոչ թե մեղավոր են իրան էդ օրը հասցնողները, ապրլի 24-ին մարդիկ ուզում են բողոք սկսեն, մեղավորը էդ օր բողոք սկսողներն են, դավաճան են, աշխարհով մեկ խայտառակ են անում մեզ, ոչ թե մարդկանց էդ օրը հասցնողներն են մեղավոր, որ նույնիսկ էդ օրը ավելի օրհասական խնդիր ունենք, քան ոգեկոչումը: Մի խոսքով՝ առավոտեց էս ամենը ավելի խրոխտ ու բոցաշունչ էր մտքումս ձևակերպված, հիմա վերստին մտքումս գերիշխող դեր գրավեց եգիպտական դրամատուրգիան, բայց ամեն դեպքում ասի՝ ասեմ: Գիտեմ, որ շատերին դուր չի գալիս, որ օրագրի միջոցով եմ (ենք) ակումբի հետ կապը պահում, բայց դե ինչ արած: Քննարկման ժամանակ ախր ինձ շատ դժվար ա՝ պատասխանեն ու ես չպատախանեմ, մանավանդ, որ շատ սխալ կերպով քո գրածը մեկնաբանելով քեզ սխալ են հանում :), ուզում ես չէ որ չէ պարզաբանես, բայց էդքան ժամանակ էս պահին իրոք չունեմ, նույնիսկ հիմա եմ ավելի շատ ակումբը թերթում, քան ինձ կարամ տենց ճոխություն թույլ տալ: Բայց մեկ-մեկ գրելով օրագրում, թեկուզ սենց անկապ ու խառը-մառը բաներ, էլի ինձ մի տեսակ մասնակից եմ զգում ներկայացման գործողություններին, ոչ թե զուտ հանդիսատես:

Շինարար
09.04.2015, 04:33
Էսօր թատրոն էի գնացել. աթոռներին թռուցիկներ էին, վրան Քիմի նկարը, ասում ա անցած տարի Քիմն էսքան ա վաստակել, էնքան ա վաստակել, իսկ որոշ անհաջողակ նախանձ մարդիկ չարախոսում են, ճիշտն ասած սկզբում մի քիչ շվարած մնացի, թե ես ինչ կապ ունեմ, ես երբեք չեմ չարախոսել, միշտ զմայլվել եմ իր բարեմասնություններով, նույնիսկ աչքերով, հետո տեսա՝ չէ, ուրիշների աթոռներին էլ կա:

Շինարար
17.04.2015, 13:05
Գերհոգնած եմ:(

Շինարար
19.04.2015, 18:56
Միշտ նենց եմ զարմացել, թե ոնց են մարդիկ կարողանում իրանց ավելի բարձր դասել մնացած հասարակությունից, սաղ զիբիլ են, իրանք մի փոքր խմբի հետ միասին ավելի բարձր, ավելի լավը: Գրառումը չմեջբերեցի, որովհետ կոնկրետ գրառման մասին էլ չի, տենց շատ մարդիկ կան մտածող: Տխուր ա, չեմ ուզում էդ փոքր խմբի մաս կազմել:

Շինարար
22.05.2015, 18:37
Էս ֆեյսբուքիս լրահոսը ահագին հետաքրքիր ա, ուրեմն քանի որ ինձ տարիքակից մարդիկ են մեծ մասամբ, հետն էլ մեծ մասամբ նստակյաց երևի՝ աշխատանքի բնույթով նկատի ունեմ, որոշակի տարիքից բոլորն սկսում են առողջության համար անհանգստանալ, ու օր չկա, որ ինչ-որ մեկը ֆիզիկական վարժությունների որևէ համալիր շեյր չանի: Չգիտեմ՝ ի՞նձ ա թվում, որ էս առողջ ապրելակերպի ձգտումը նոր ա Հայաստանում սենց ակտիվանում, ու մի տասը-տանսհինգ տարի առաջ էսպես չէր, թե՞ ուղղակի տասը-տանսհինգ տարի առաջ ես էնքան առողջ էի, որ վեջս չէր էդ մասին մտածելն անգամ: Չնայած հիմա էլ՝ թու-թու-թու, բայց առաջ միշտ հպարտանում էի, որ օրը համարյա երկու տուփ ծխում եմ ու վեջս էլ չի, ութերորդ հարկ վազելով եմ բարձրանում, ու առաջին անգամ ծխելը թողնելու մասին մտածեցի, երբ յոթերորդ հարկում զգացի, որ չէ, պետք ա քայլելով շարունակեմ, վազելը դժվարացավ: Վերջը, ֆեյսբուքյան լրահոսս ահագին մոտիվացնում ա էս առումով, մի երկու ամիս առաջ մեկի էջում քոմենթ արեցի, թե six-pack-ն անհնարին ա թվում, ինքն էլ ասավ՝ հա իրոք, իսկ էսօր արդեն ձեռքբերում ա, դե համարյա էլի, բայց արդեն անհնարին չի թվում էլ առաջվա պես:

Էրեկ ակումբում մի թեմայում գրեցի, թե որքան կարևոր ա՝ մեզ ումով ենք շրջապատում: Ռեալում էլ եմ ես դա շատ կարևորել միշտ, դրա համար միշտ կողքս շատ քիչ մարդիկ են եղել, վիրտուալում էլ: Ամենահպարտանալու ֆրենդլիստն ունեմ ֆեյսբուքում, գուցե մի քանիսին անֆոլլոու եմ արել, և ինչ-որ անընդունելի բաներ գրողներ էլ կան, բայց դա չեմ նկատում, իմ լրահոսում չի երևում, երբեմն-երբեմն իմ որոշ ֆրենդներ քոմենթներ են գրում իրանց ընկերների ստատուսների տակ, ու ինձ համար բացահայտվում ա, որ կան նաև էսպիսի մարդիկ, էսպես մտածող և այլն՝ վատ առումով, բայց դրա դեմն էլ եմ առել, ընկերներիս էդ ընկերներին արգելափակում եմ, ինձ հետաքրքիր չի, չեմ ուզում վատը տեսնեմ, ջայլամությո՞ւն ա, լավ եմ անում:

Հա, ինչ էի ուզում ասել, ուր հասանք, էն անգամ որ վիճում էի Բյուրի հետ, որ չէ՝ մեծ մասամբ սենց-նենց, դուք վատն ենք տեսնում ընդհանրացնում բոլորի վրա, իսկ ես իմ շուրջը նայում եմ՝ մենակ լավն ա: Էրեխեք, չեմ ուզում իրոք ես սխալը եղած լինեմ, բայց ով գիտի՝ գուցե հենց ես էի սխալ, ուղղակի ես չեմ տեսնում, ու հենց ես եմ մեկը նրանցից, ով Բյուրի ասած՝ փակվել ա իր աշխարհում՝ հրաշալի մարդկանց փոքր խմբի մեջ, իսկ դրանից դուրս այլ բաներ են կատարվում: Իհարկե, ես էլի դեմ եմ մնում երևույթները տենց կոպիտ որակելուն, բայց չգիտեմ...

Էստեղ էլ գյուղում իմ հարևանները էնքան լավն են, էնքան հիացած եմ շոտլանդացիների մարդամոտությամբ, բարյացակամությամբ, ոնց որ հարյուր տարվա Հայաստանի հարևաններ, այ էդպիսի հարաբերություններ են, բայց մեր օֆիսում մի շոտլանդացի աղջիկ կա, ընկերը իսպանացի ա, ասում ա՝ հարևանները խեթ են նայում իրանց, որովհետև դե էդ տղան արևելքցու ա նման, այսինքն՝ էն որ ինձ թվում ա, թե էս ինչ հրաշք միջավայր ա, էստեղ էլ ազգայնականություն կա, ես չեմ տեսել մինչ օրս:

Մի օր իմ ամենաառաջին աշխատածս հիմնարկի գործընկերներից մեկի հետ խոսում էի՝ դեռ երբ Հայաստանում էի, բայց արդեն ուրիշ տեղ էի աշխատում, ասում եմ՝ էդքան ցածր աշխատավարձ էինք ստանում և այլն, բայց ինչ լավ միջավայր էր, ոչ մի բամբասանք, չարախոսություն, իրար ոտքի տակ քանդել, բոլորս բոլորի նկատմաբ լավ էինք տրամադրված, ասում եմ՝ ուրիշ հիմնարկներից որ խոսում են, շշմում եմ, որ ինչ լարված հարաբերություններ են, էդ գործընկերս՝ նենց ապշած ինձ նայեց, ոնց որ գիժ լինեի էդ պահին, ասում ա՝ դու վստա՞հ ես, որ մեր հիմնարկի մասին ես խոսում, մեր հիմնարկն ես հիշում էս պահին:

Ընդհանրապես ես դիտողունակ չեմ, ու գոհ եմ էդ առումով, էսքան ժամանակ չգիտեմ հաուսմեյթերիցս որը երբ ա տուն գալիս, երբ ա գնում, ինչ ա եփում, ոնց ա եփում, ինչ ա առնում, որ օրը տուն եկավ, որ օրը՝ չէ, չի հետաքրքրում, ուշադիր չեմ եղել, իրանք՝ չէ, ուշադիր են, տուն չեկա, կհետաքրքրվեն՝ որտեղ էի, իսկ ես ազնվությամբ՝ լինում ա՝ չեմ նկատում՝ տուն եկան, թե չէ: Հաուսմեյթերիցս մեկը մի շաբաթ ա տուն չի եկել փաստորեն, էսօր էն մյուսն ասում ա՝ դե գիտես երևի՝ գնացել ա էս ինչ տեղը, ասում եմ՝ ո՞նց, ես չգիտեի, որ տանը չի: Մի օր էլ նույն ժամին ենք երկուսով գիշերով տուն գալիս, ընդ որում ես միշտ շատ ուշ եմ տուն գնում, կեսգիշերից հետո, հաուսմեյթս ասում ա՝ ջան, մեր տան մոտի փողոցի լույսը սարքել են, ասում եմ՝ փչացա՞ծ էր, շշմած ինձ ա նայում, որ ոնց, դու ես ամեն օր գիշերով տուն գալիս, էս երկու շաբաթ ա արդեն. չէի նկատել, ինչ անեմ:

Հա, գուցե ֆեյսբուքիս ֆրենդլիստն էլ էդքան էլ լավը չի, ես չեմ նկատում: Բայց չէ, իրականում նենց էլ չի, որ ես եմ մարդկանց մեջ լավը միայն տեսնում և այլն, չէ: Իրականում էս առումով ահագին չմահավան եմ, բնավորության գիծ, որ իմ մեջ ինձ դուր չի գալիս: Ուղղակի, չհավանեցի՝ չեմ շփվում ու բնականաբար արդյունքում՝ չեմ էլ տեսնում:

Կթվա, թե առողջ ապրելակերպից ուր հասանք, բայց էս ամենը իմ դիետայի մասն ա կազմում:

Շինարար
24.05.2015, 21:01
Էստեղ դե կանգառից դուրս կանգառ չկա: Էսօր տանից դուրս եկա, մեկ էլ տեսնեմ ավտոբուսը էսա քթիս տակով անցնում ա, կանգառ չէի հասնի, հաջորդ ավտոբուսն էլ մի ժամից ա, մի խոսքով՝ տենց դիլխոր ուզում էի թազա տուն մտնեմ, ավտոբուսը ուղիղ տան մոտ կանգնեց, վարորդը աչքով-ունքով հասկացրեց, թե արագացրու, ոչ ձեռով էի արել, ոչ նշան էի տվել: Էս երբ էդքան ժամանակ անցավ, որ արդեն վարորդները դեմքով ճանաչում են:))

Շինարար
26.05.2015, 19:05
Համալսարանում հայ գրականության ժամին, երբ ժողովրդական բանահյուսության մասին դասախոսություն էր, մեր դասախոսն ասաց, որ էն լեզուները, ովքեր լավ են անիծելուց, էդքան էլ հարուստ չեն հայհոյանքների առումով, իսկ հայհոյելուց լավ լեզուները աղքատ են անեծքների առումով սովորաբար, բայց իր խոսքով՝ հայերենը, ի պատիվ մեզ, երկու առումներով էլ հարուստ է: Իհարկե, էն ժամանակ ծիծաղալու հնչեց, բայց քանի գնում համոզվում եմ, որ չէ, մեր լեզուն շատ աղքատ ա թե անեծքներից, թե հայհոյանքներից: Իհարկե, պրպտելու դեպքում կգտնենք բազմահարկ անեծքներ էլ, հայհոյանքներ էլ, բայց ակտիվ բառապաշարի մաս են կազմում միայն շատ քչերը դրանցից, ավելի շատ երևի հայհոյանքները՝ էդ էլ ռուսերենի ազդեցությամբ հիմնականում: Փոխարենը ինչքան բարեմաղթանքեր ունենք. մենք օրհնում ու բարեմաղթում ենք ամեն առիթով՝ բարև-բարլուսը դե բոլորն ունեն, բայց մենք ուտելուց առաջ բարի ախորժակ ենք մաղթում, հետո՝ անպայման անուշ լինի, անուշի պատասխանն էլ կա՝ անուշի ծոցը մնաս: Հա, անգլերեն էլ ինչ-որ արտահայտություն կա, կամ ֆրանսերեն տարբերակն են օգտագործում, բայց մերի պես պարտադիր արարողակարգի մեջ չի մտնում: Չգիտեմ, ինձ սա շատ ա դուր գալիս, օրդ սկսում ես բարեմաղթանով, արթնացար՝ հերթով ընտանիքի բոլոր անդամներին բարի լույս մաղթեցիր, բարի լույսն առար, լողացար՝ բաղնիքդ անուշ, շնորհակալությունն էլ՝ ապրես ենք ասում, սափրվեցիր, թրաշդ անուշ, նախաճաշ՝ բարի ախորժակ, անուշ լինի, տանից դուրս եկար՝ Աստված քեզ հետ, կամ ուղղակի հաջողություն, ճաշելիս՝ նույն բարեմաղթանքների համալիրը, մի նոր բան առար՝ բարով մաշես, բարով վայելես, մի լավ բան կատարվեց՝ աչքներս լույս, աչքդ լույս, իրար դիմելիս էլ՝ ցավդ ու չարդ տանեմ, վիճելիս էլի՝ այ ցավդ տանեմ՝ ուղղակի հնչերանգը փոխած: Հրաժեշտ տալիս՝ հաջողություն էլի: Դե հա, սկզբում էլ ասի՝ բարև-բարլուս բոլորն ունեն, բայց ընդհանուր պատկերը ստանալու համար սրանք էլ եմ նշում, բայց էստեղ օրինակ բարի օրի փոխարեն ավելի հաճախ՝ հայ կամ հեյ են ասում, ռուսերեն՝ պռիվետ, մենք չէ՝ բարև, բարի լույս, բայց եթե ողջույն էլ ասենք, էլի ողջություն ենք մաղթում: Էստեղ մեկ էլ մի հատ չիըռս ունեն, բարև էլ ա, հաջող էլ ա, շնորհակալություն էլ ա, խնդրեմ էլ ա, կենաց էլ ա, ընդ որում բոլոր կենացները՝ առաջին, երկրորդ, ծնողների:Դ, ամեն ինչ ա մի խոսքով: Ամեն լեզվում ինչ-որ հետաքրքիր առանձնահատկություն կարելի ա գտնել, բայց ինձ շատ ա դուր գալիս, որ մեր լեզուն էս աստիճան դրական ա, որ մեր լեզվի ու մեր շփման ոճի առանձնահատկություններից մեկը բարեմաղթանքների առատությունն ա:

Շինարար
04.06.2015, 16:19
Հիմա էստեղ համարյա չի մթնում, կամ եթե մթնում էլ ա՝ էնքան ուշ, որ ես չեմ տեսնում: Էնպես չի, որ գիշերը պայծառ ու լուսավոր ա, բայց մի տեսակ առանձնահատուկ գեղեցկություն ունեցող մթնշաղ ա՝ մանուշակագույն, թե ուղղակի կապույտի մի հետաքրքիր երանգի, մի խոսքով՝ հրաշք ա, դե տուն միշտ գիշերով եմ գնում, ու ավտոբուսի կանգառից մինչև տուն հասնելը էդ կիսամթնում մի ուրիշ հաճույք ա, բայց էստեղ ում ասում եմ՝ էս ինչ հրաշք ա, սկսում են բացատրել, թե դա նորմալ ա, ամառը գիշերները կարճանում են, ձմեռը՝ երկարում և այլն, այ ձեր ցավը տանեմ, գիտեմ էդքանը, ես էլ եմ դպրոց գնացել, բայց եթե դա նորմալ ա, չի նշանակում չէ՞, որ սիրուն չի: Չգիտեմ՝ մարդիկ մի հին շենք են տեսնում, հիացած կանգնում են, նայում, զմայլվում, իսկ էն որ ինքը իրանից բնական գեղեցկություն ա, չեն նկատում, հետաքրքիր չի, դե արվեստի գործ չի, որ վեհ քննարկումների առիթ հանդիսանա: Կարող ա ասածս կապ չունի հիմա ինչի հետ կկապեմ, բայց ուղղակի էդպես մտքից միտք ա առաջանում: Էն Իսլամական պետության ներկայացուցիչները, որ արձաններն էին ջարդում, մեկ էլ հիմա որ Պալմիրա են հասել, ինչքան քննարկվեց, մարդիկ շեյր էին անում վիդեոները, հայհոյում այդ բարբարոսներին, ովքեր չեն գնահատում արվեստը, ոչնչացնում են արվեստի գործերը և այլն, և այլն, պաթոսով գրառումներ, չեմ իմանում ինչ, Պալմիրայում ես եղել եմ, էդ հրաշքի հանդեպ իհարկե ես էլ անտարբեր չեմ, բայց մի րոպե, Իսլամանական պետությունը է՞ն չէր, որ աջուձախ կոտորում էր մարդկանց: Ոչ մի արվեստի գործ, շենք, նկար, գիրք ինձ համար մեկ մարդկային կյանք չարժե, բայց էդ արվեստի գործերի կործանմամբ ցնցվողները չեմ հիշում որ նույն կերպ հրապարակային ցնցվեին էդ մարդկային կյանքերի համար: Մի խոսքով՝ շատ ենք նյութապաշտ, ահավոր:


Մի ժակետ ունեի՝ հին, հին, տասնքանի տարի ա հագնում էի, մերոնց ձեռից քանիցս փրկել եմ, որ աղբը չգցեն, հետս բերել էի էստեղ, սաղ օրը հագնում էի, մի խոսքով՝ էդ շորիս հետ շատ էի կապված:)) Էրեկ ավոտբուսում եմ մոռացել: Ծերանում եմ թե ոնց, շատ եմ բաներ կորցնում ավտոբուսում::think

Շինարար
21.06.2015, 17:51
Էրեկ Սեն Էնդրյուսում առաջին անգամ գյադեքի մի կույտ փողոցում կպշկեց՝ կռվի ակնկալիքով. էստեղ սովորաբար մարդիկ տենց դեպքերում ուղղակի քայլերն արագացնում են, փախչելու անում, բայց իմ հայկական էությունը թույլ չտվեց թռնել:



Մի անգամ նման բան Դանդիում ա եղել, որ ավելի մեծ քաղաք ա: Մենք խմբով էինք, երեկոյան ժամ, անցնում էինք փաբի մոտով, մի կուչկա հարբածներ սկսեցին հետևներիցս կրքոտ պարային շարժումներ անել ու հռհռալ, արևմտաեվրոպացի ուղեկիցներս ուղղակի արագացրին քայլերը, իսկ ես էլի չդիմացա, հետ դարձա ու պարողներից հետաքրքրվեցի, թե արդյոք անհագ կերպով տենչում են հետս պարել, ինչին իրանք արդեն իրանց վրա ծիծաղալով պատասխանեցին, թե չէ, ախպեր, շնորհակալություն (բրիտանական քաղաքավարություն):


Էրեկվանները հարբված չէին, ինձ թվաց: Երկուսը տարիքով մեծ էին՝ երեսունի կարգի, երկուսը ավագ դպրոցականի տեսք ունեին՝ 17-19 տարեկան: Մի քիչ ավելի վտանգավոր էին երևում, սկզբում արագացրի քայլերս, հետո հայը հաղթեց, չդիմացա, հետ դարձա, բռնեցի մեկի ձեռքի թենիսի ռակետը, որով սպառնում էին հարվածել ինձ:Դ ու ուղղակի ասացի՝ ամոթ քեզ, մեծ տղա ես: Հետաքրքրվեց՝ տեղացի եմ, թե չէ, ասացի՝ չէ, բայց էլի եմ ասում, ամոթ քեզ, նայեցի մեջների ջահելներին՝ ասացի՝ սա էլ ձեզ համար նմանական մոդե՞լ ա, ուզում եք իր տարիքում իրեն նմանվե՞լ, սովորական լուզեր, ու շրջվեցի ճամփաս շարունակեցի, տարիքովը հետևիցս էլի գոռգոռում էր, թե բա որտեղից եմ, հռհռում իրան իրան, իբր վրաս ղժժում ա, ես թողեցի գնացի: Հայաստանում նման բան լիներ, սուտի որձակությունս հանգեցնելու էր, որ խմբով բռնեն-տփեն, ուրիշ ոչինչ: Հա, կա խուժանություն, բայց էստեղի խուժաններն էլ նույնիսկ ավելի քաղաքակիրթ են, թե ոնց:

Շինարար
21.06.2015, 19:46
Ժող ջան, իմ շատ սիրելի մարդիկ, օրագրերը կոչվում են անձնական. անկախ նրանից, թե անձնականության ինչ աստիճան ենք ներդնում դրանցում, դրանք մնում են խիստ ինտիմ անկյուն, էն թաքուն տեղը, որտեղ անկաշկանդ կարող ենք մեր ինտիմ տեղերը քորել և խեթ հայացքների չարժանանալ: Մեկ-մեկ իհարկե մեջբերում ենք անձնական օրագրերից գրառումներ՝ պոզիտիվ նկատառումներով, ասենք՝ վայ, ինչ հավես ա, կամ մեկ էլ դեպքից մի այլ դեպք հիշելով, ասենք՝ Ռուֆուսը հիշում ա՝ ոնց ա իր ֆլեթմեյթը ունքերը հանել, մի ուրիշը նմանատիպ այլ դեպք ա հիշում և այլն: Բայց նեգատիվ նկատառումներով իմ անձնական օրագրի գրառումները մի մեջբերեք, ախպոր պես, ես քննադատություն չեմ ուզում, չեմ անկնկալում. ստեղծագործական թեմա չեմ բացել, ոտանավոր դրել, որ հիմա էլ սրտի դողդոջով սպասեմ արձագանքներին: Բան եմ գրում, մեկ էլ մեկդ իմ յեքա գրառումս մեջբերում եք, թե՝ յախք, բաղնիքդ անուշից վիրավորական բան չկա, քո ցավն էլ տանեմ, գնա գրի էդ մասին, բայց իմ գրառումը մի մեջբերի էդ ասելիս, կամ հիմա՝ հայ լինելն էս ա, էս չի: Խոր փիլիսոփայական գրառումներ չեմ անում, ճշմարտություններ չեմ փորձում գտնել, նոր տեսություններ չեմ առաջադրում, բան էր, այ մարդ, ասի, գիտական ամսագրում չեմ պատրաստվում տպագել, ոչ էլ բանավեճի ընթացքում եմ ասել, ես իմ անձնական օրագրում գրել եմ: Ընդ որում, էս վերջերս լինում ա համ ուզում եմ գրեմ, համ նմանատիպ արձագանքների հնարավոր լինելը հուշում ա ինձ՝ չգրել, առանց էն էլ ինձ ստիպելով եմ գրում: Ես հնարավորինս աշխատում եմ ձեր օրագրային մտքերը քննադատական պրիզմայի միջով չանցնկացնել, եթե երբևէ արել էլ եմ, ներողություն եմ խնդրում, ես չեմ հիշում, նույնպիսի վերաբերմունք եմ աղերսում իմ՝ անձնական մակնշումն ունեցող գրառումների հանդեպ, որքան էլ դրանք արված լինեն թեթև ժանրի մեջ և իմ հոգեբանական վիճակի վայրիվերումների մասին ակնհայտ հղումներ չպարունակեն: Շնորհակալություն ականջալուր լինելու համար:

Շինարար
27.06.2015, 01:45
Քանի բոլորդ միտինգներով եք, արխային կարամ էստեղ խրախճեմ: Լոնդոնից եմ պատմելու, առաջին անգամ էի էդպիսի հսկա եվրոպական քաղաքում: Ինքս ճարտարապետության, քանդակագործության մեծ սիրահար չեմ, Մեֆի ականջը խուլ, բայց իհարկե չնկատել հզորությունն անհնար էր, բայց ամենատպավորիչը ազգային պատկերասրահ այցելությունս էր, որովհետև այնուամենայնիվ կերպարվեստի սիրահար եմ, (էստեղ նկարիչների անուններ էի գրել, բայց ջնջեցի, մի տեսակ չեմ սիրում հնչեղ անուններով գրառումներ), իմ աչքի առաջ, էն ռոքերները համերգների ժամանակ որ «գժվում են», մոտս էդպիսի զգացողություն էր, մի տեսակ տարօրինակ սարսուռ, փշաքաղվել և այլն, կամ էլ կարող ա արվեստի հետ կապ չուներ, ուղղակի գերհոգնած էի, քանի օր ոտքիս վրա տնգի էի տալիս:)) Ինչևէ, իսկ ամենամեծ տպավորությունս մարդիկ էին: Սա էլ եվրոպական քաղաք չի, սա աշխարհի մայրաքաղաք ա հիշացնում, քայլում ես՝ իտալացիներ են, արաբներ են, ամբողջական արաբական փողոցներ, հնդիկներ, չինացիներ, ազգեր, գույներ, տարբեր, չգիտեմ՝ լոնդոնցիք ինչպես են վերաբերվում դրան, բայց ասում են, որ սովոր են ու ազգայնական կուսակցությունները ամենաքիչ հաջողություն հենց Լոնդոնում են ունենում, բայց ինձ դա շատ դուր եկավ, էդպիսի բազմազգ Հայաստան եմ ուզում, այլ ազգերի համար Լոնդոնի պես հրապուրիչ Երևան:


Պլանավորածիցս թատրոն չհասցրի գնալ, դրա համար հենց հասա տուն տոմս պատվիրեցի ու հուլիսի կեսերին մի հատ էլ եմ գնալու՝ մենակ թատրոն այցելելու:

Շինարար
02.07.2015, 20:38
Էս բրիտանացիք որ եղանակից չեն բողոքում՝.... Ամառը զով, ձմեռը՝ հով, էլ ի՞նչ ա պետք լիակատար երջանկության համար: Ընդհանրապես որ բրիտանացիք չեն բողոքում... Երանի մենք էլ էդ հոգսերն ունենայինք, երանի մենք էլ էդ դժգոհություններն ունենայինք: Սենց ժամանակները հիշում եմ, որ ժամանակին ինչ-որ քննարկում ա եղել, ու Մաթևոյսանն ասել ա՝ հայերենով վեպ գրել չի լինի, ու ինչ-որ հակադրվել էի ն՝ ոնց, բան, մեր լեզվի մասին նման կերպ... Բայց մարդը հաստատ դա չի նկատի ունեցել, մենք նեղ են ապրում, մեր հոգսերը նեղ են. վեպի չեն ձգում: Լավագույն դեպքում՝ պատմվածք, հազարից մեկ՝ վիպակ, իսկ սովորաբար՝ անեկդոտ. էս ա մերը:


Չնայած հումորիստն ասել ա՝ քեզ խոսք չի հասնում, ու չնայած իրոք ես էլ մտածում եմ, որ երևի ինձ խոսք չի հասնում, բայց դե հիմա ով ա նայում՝ ինչ ա հասնում, ինչ չի հասնում: Էս միտինգներից պիտի խոսամ: Ոգևորված հետևում էի, պահի տակ նույնիսկ անհանգստանում՝ մի բան չլինի էս ժողովդրի հետ, շատերի պես հպարտանում և այլն: Բայց մեկ էլ եկավ մի պահ, որ նկատեմ՝ մամուլի ու օնլայն հետևողների քննարկման հիմնական առարկան դարձել ա՝ ով ա հերոս, ով ա դավաճան, էլ թալանի հարց չի քննարկվում, սեփական վարկանշի հարց ա քննարկվում, չգիտեմ՝ էս տեղերքը դավաճան են, ու էս տղերքի չափ արեք, նոր խոսացեք տիպ խոսակցությունները հավասարապես տհաճ դարձան:

Թե ասում եմ՝ ընդհանրապես ոչ հետևեմ, ոչ հետաքրքրվեմ, ոչ էլ պետքս ա, ես իմ հազար ու մի գործն ունեմ: Չի ստացվում, առայժմ:

Շինարար
09.07.2015, 16:43
Հիմա կասեք՝ էս Շինարարը լրիվ տափակացել ա, օրը մի անկապ թեմա բացում ա: Էն մի թեման ընդհանրապես անկապ տեղը ու անհիմն կերպով դրին փակին, բայց լավ, չհիշենք անցյալը: Ես ուղղակի փորձում եմ անկեղծ առաջարկել զրուցելու թեմաներ, որոնք ինձ էս պահին հետաքրքրում են, որոնք ես էստեղ էլ օնլայնից դուրս քննարկում եմ, որոնց մասին զրուցելն ինձ հետաքրքիր ա, ու էդ թեմաները մեծ մասամբ շատ հեռու են վեհից, վերերկրայինից, հա՝ էս պահին ինձ հետաքրքիր ա՝ ինչ ուտել, ինչ վարժություններ անել, Լիլիթ Հովհաննիսյանը որքանով տանելի երգիչ ա, էն խեղճ կնգան խի դատեցին, ու ինչ ա նշանակում ախը: Էս վերջին հետաքրքրությանս քննարկումը բաժնի մոդերատորի կողմից չխրախուսվեց, մարդը լուրջ թեմա ա պահանջում Դեսից դենից բաժնում, ինչ արած, դրա համար ա բաժինը եռում լրջորեն բլթբլթացող թեմաներով, լավ, ոնց ասի՝ մոռանանք, ուրիշ բանի համար էինք հավաքվել էստեղ: Գիտեմ, որ շատերին դուր չի գալիս, երբ ակումբը էդքան վեհ չի, մարդիկ ավելի խոր ու համապարփակ թեմաներ են ուզում, խոր ու համապարփակից իմ էս պահի թեման ժամանակակից արաբական թատրոնի ու սոցիալ-քաղաքական կյանքի փոխհարաբերություններն են, այսպես կոչված բառացի թատրոնի (վըբեթիմ բառը հուսով եմ ճիշտ եմ թարգմանում) ծագումնաբանական առնչությունները արաբական բանասացների ավանդույթի հետ, խիստ կասկածում եմ, թե էդ թեմատիկան ակումբում զարգացում կստանա:


Էրեխեք, էկեք իրոք անկեղծ զրուցենք էն ամենից, ինչը մեզ հետաքրքիր ա: Հենա Գալաթեան ինձ մի խմբում ֆեյսբուքում ավելացրեց, մարդիկ եփում, թափում են, մասնակիցներից շատերը ակումբցիներ են, ակումբում կա խոհանոց բաժինը, բայց ակումբում ընդունված չի գրականությունից ու ազգիս փրկությունից զատ այլ թեմաներից հետաքրքրությունը ցուցադրել, թե ինչ, խոսքի Վիշապն ասում ա՝ ձեր երկիրը վարի ա գնում, դուք եկել եք Քենեդի եք անում: Էկեք՝ փորձենք Քենեդի էլ անենք, մեկ-մեկ, ի՞նչ կլինի: Ես զգում եմ, որ մարդիկ դեռ էստեղ են, ակտիվ են, ինչ թեմայով հետաքրքրվեցի, մարդիկ սիրով արձագանքեցին, պատասխանեցին, ոչ մեկ չասավ՝ վայ, Շին, չէ, էն ախ-ի դեպքում մի հոգի ասավ :)) Մեկ ա՝ ես ոնց գլխի եմ մենք էս երկու ամսվա մեջ էս երկիրը փրկողը չենք, բալքի առողջ սնունդ պատրաստել սովորենք ու ֆիզիկական վարժությունների լավ համալիր մշակենք: Պինդ կացեք:

Շինարար
15.07.2015, 00:01
Էստեղ տեղի թատրոնի հետ համալսարանը մեծ պրոյեկտ ա սկսում՝ մշակույթների մերձեցում և այլն, ու երեք հիմնական ուղղությամբ՝ կինո, գրական քննարկումներ ու հրապարակային դասախոսություններ: Էնպես ա ստացվել, որ կինոն ևս մի հոգու հետ ես եմ համակարգում :ԴԴ Երբեք կինոյով տարված չեմ եղել ասենք նենց, ոնց գրականությամբ, ու որ հիմա էսպիսի բանում կներգրավվեմ, լրիվ անսպասելի էր: Ինքս էլ չեմ հասկանում, թե ոնց եմ ներգրավվել պրոյեկտում, երևի ինչ-որ մեյլի սխալմամբ կամ միամտաբար պատասխանել եմ ու ընկել կրակը, անկեղծ՝ չեմ հիշում: Բայց ֆիլմերի ցուցադրումը ուղղակի ցուցադրում չի լինելու, անպայման հյուրերով-բանով, առաջին հյուրը Ժան-Պիեռ Ժընեն ա հարմարվել :ԴԴ (հույս ունեմ անունը ճիշտ եմ տառադարձում): Ահագին հավես էր ֆիլմերի ընտրությունը, լրիվ մեզ վրա ա, մնացած թիմը իրավունք ունի միջամտելու միայն, եթե անգլիալեզու կամ պոռնոգրաֆիկ ֆիլմ ընտրած լինենք, մի խոսքով՝ հազիվ առիթ ա՝ հայավարի մի հայկական ֆիլմ էլ մեջը գցեմ: Բնականաբար՝ Նռան գույնը, կմնա բայց էն մյուս տարի, շատ եմ ուզում ստացվի, որ դա էլ նայենք պրոյեկտի ամենալավ շրջանում՝ կայացած արդեն, շատ հանդիսատեսով:


Մի այլ կարգի հավես ա, երբ քեզ փորձում ես բաներում, ինչում երբեք չես էլ մտածել, թե կներգրավվես: Նոր էլ տենց մի առաջարկ եկավ, ինչ-որ այլ պրոյեկտում համակարգողի թափուր տեղ կա, ոչ մեկ չի դիմել, (նենց ա, որ էս լեզվի դպրոցի ժողովուրդը, հաշվի՝ ստեղի բրյուսովցի՞ք, ահագին պասիվ են, բանից էլ բեխաբար) բա՝ ապեր կարո՞ղ ա ուզեսԴԴ: Բացարձակ չեմ պատկերացնում անելիքս, բայց համաձայնեցի :ԴԴ


Հա, ամենակարևորը՝ որոշել եմ պիես բեմադրեմ :ԴԴԴ Գժանոց, ոլորտ, որից կիլոմետրերով հեռու եմ, Հայաստանում մտքովս էլ չէր անցնի սենց բան, իմ ամենասիրած գրական ստեղծագործություններից մեկը, ու Հայաստանում եթե մտքովս անցներ էլ՝ մարդկանց ասեի՝ կասեին՝ բայց կարա՞ս: Մի վռազ՝ կասկած, մի վռազ՝ վհատեցում: Չնայած գուցե ոչ էլ վհատեցնեին, մի բան որ չեմ փորձել, ինչ եմ ինձ ու ինձ որոշում, թե ինչ կլիներ, մանավանդ իմ ղեկավարս ինձ միշտ ոգևորել ա, ու իր ոգևորելն ա, որ հիմա էստեղ եմ: Մի խոսքով՝ հեչ էլ թե չկարողանամ: Ի՞նչ պիտի լինի որ: Շատ-շատ չստացվի, կամ հաջող չստացվի, կամ վրաներս լոլիկներ ու ձվեր շպրտեն, էդ էլ ա կայֆ, ամեն մեկը կարա՞ պարծենա, որ իր վրա նեխած լոլիկ են շպրտել: Հլա շատ ջղայանանամ՝ կարող ա մեջը խաղամ էլ. ուղղակի դեռ չեմ որոշել հեղինակի՞ դերը, թե՞ ընդհանրապես գլխավոր :ԴԴ (չէ, չեմ խաղա, ուզում եմ՝ իրոք լավը լինի) Մի խոսքով, էստեղ ում ասում եմ՝ ասում են՝ վայ, ինչ ընտիր ա, անպայման փորձիր: Ոգևորում են, բայց չեն ֆինանսավորում :ԴԴ Դիմում եմ ու դիմում: Ամեն ինչ անելու եմ, որ ստացվի, որ ձեռնամուխ լինեմ դրան: Մենակ էս ուրախությունը, որ ուզում եմ անել՝ ամեն ինչ արժե, թեկուզ հետո չանեմ էլ, բայց էսքան հո ոգևորվեցի էս ընթացքում :ԴԴ

Էստեղ նույն շենքում, նույն հարկում մի սիրիահայ տղա կա, լիքը ընդհանուր ծանոթներ ունեինք, ասենք՝ մեր օֆիսի սաղ ժողովուրդն իրան ճանաչում էր, ես իրանց օֆիսից ահագին մարդու (իրանցը ավելի մեծ ա), ամեն օր իրար կողքով անցնում էինք, վերջում արդեն՝ հեյյա, հաու ար յու և այլն, բայց չէինք ծանոթանում :ԴԴ Վերջը ծանոթացա մի ահագին վաղտ առաջ առաջինը ես: Մի այլ կարգի երես չի տալիս ինձ :ԴԴ Ես պնդերեսաբար կանգնում եմ, զրուցում, պատմում, հարցեր տալիս, ինքը միայն լուռ ու խորհրդավոր ժպտում ա :ԴԴ Տնեցիք Երևան են տեղափոխվել. թե հայաստանցիներից լավ բան չի սպասում, թե ինչ, չգիտեմ: Բայց վեջս չեմ դնում, հաջորդ անգամ էլի տեսնելիս բերանս մինչև ականջներս բացած ժպտում եմ ու զրույցի բռնվում, որ իր դեպքում ավելի շատ իմ մենախոսություն ա դառնում :ԴԴ


Էս վերջերս լիքը քննարկումների եմ մասնակցել, հույս ունեմ՝ իրավունք վաստակել եմ՝ մի անգամ էլ ուղղակի օրագրումս մենախոսելու:

Շինարար
21.07.2015, 04:27
Երբեք որևէ հարաբերությունների չստացվելու դեպքում չեմ կարողացել մեղքի իմ բաժինը տեսնել, չնայած մյուս կողմին էլ հնարավորինս չեմ մեղադրել: Հնարավոր ա՝ էդ պահին ջղայնացել եմ, բայց մի քիչ ժամանակ անցնելուց հետո որոշել եմ, որ ինքն էլ իր ճիշտն ունի, ուղղակի մեկ-մեկ չես ուզւոմ ուրիշի ճշտի հետ հարմարվել, որովհետև ներողություն, ես էլ իմ ճիշտն ունեմ:

Ու հիմա էլ վստահ եմ, որ ես սխալ չեմ եղել, ոչ մի անթույլատրելի սխալ չեմ գործել, բայց մեկ էլ տեսնում ես՝ քեզ մեղադրում են: Չգիտեմ, ու հենց էն ժամանակ, երբ դու որոշում ես, որ էս ամենը պիտի շատ ավելին դառնա, այսինքն՝ չես կարող որոշել, բայց ուզում ես, մտածում ես փորձել: Գուցե շուտ էր պետք, բայց պետք էր հասնել չէ՞ դրան: Ու ինչո՞ւմ են ինձ մեղադրում. թե շատ ես ողջամիտ, իհարկե հնարավոր չի էս բառում ծաղրական երանգը չտեսնել: Բա էսքան տարի չէ՞ր զգացվում: Ես վայթե իմ ողջամտությունը ոչ մեկին չեմ պարտադրում, ես վայթե մինչև հարց չեն տալիս, չեմ պատասխանում, բայց ծիծաղելի ա, երբ պահանջում են իրանց էնպես ընդունել ոնց կան մեկից ով հենց տենց էլ ամենայն ողջամտությամբ անում ա, բայց ծաղրանքով են վերաբերվում իր բնավորության էդ գծին:


Բայց գոհ եմ, որ հենց հիմա սենց եղավ, ու գոհ եմ, որ ամառը Հայաստան գալս չստացվեց, թե չէ կարող ա ինձ համար ավելի անհարմար իրավիճակ ստեղծվեր կամ հետո ավելի վատ լիներ:


Էրեխեք, կներեք, սենց տրամադրությունների մեջ մեկ էլ մի տասը տարի առաջ էի ունենում: Ու երևի պատճառը նաև ընդհանուր մենակությունն ա, մեկ էլ մի տասը տարի առաջ եմ սենց վիճակներում եղել: Չէ, նենց չի, որ էստեղ մեն-մենակ եմ, առանց շփումների կամ ընկերների, կան մարդիկ, բայց չէ: Ուղղակի չգիտեմ, էն որ ինչ-որ բան կար քո կյանքում, ինչ-որ կապ, որում էնքան վստահ էիր, էնքան հանգիստ, ու հիմա դա չկա էլ, ու տեսնում ես, որ ուրեմն պետք չի էդքան երբեք վստահ լինել, ուրեմն մենակ ես: Քիչ ա մնում ոտանավոր գրեմ: Չէ, ոտանավորը կատակ ա, բայց ամեն դեպքում երևի սենց ավելի լավ եղավ: Հիմա գիտես, որ ազատ ես, կարաս նայես առաջ՝ մենակ, ազատ, բաց:


Հա, գուցե կողքից նայողի համար սխալ եմ. որ եթե ավելին էիր ուզում, շուտ հասկանայիր էդքանը, այ էշ: Բայց չէ, այ բանը, հո զոռով չի, ես էլ նոր էի ուզում հասկանամ: Նենց ա, որ ուզեմ հիշեմ, լիքը բաներ կարող եմ հիշել, որ ինձ կարող էին արգելակել, ու գուցե արգելակել են, բայց ես ոչնչում չեմ մեղադրում: Ու նենց չի, որ հիմա էս գրառմանս մեջ փորձում եմ ինքս ինձ արդարացնել, կամ էլ լավ էլ փորձում եմ ու լավ էլ ստացվում ա: Պարտավոր չեմ միշտ ես լինեմ հասկացողի, ըմբռնողի, ողջամիտի դերում:


Մի խոսքով՝ ինչ եղավ, լավ եղավ: Հեչ վեջս էլ չի:


Ու էս գրառումս էլ տենց եսիմ ինչ լուրջ գրառում պետք չի համարել, ուղղակի էս անձնական ժանրում էլ փորձեցի ուժերս: Թե չէ, գիտես, եսիմ ինչ լուրջ բան չի: Մթամ տվայտվում եմ ու էդ տվայտվողը ո՞նց գրառում կանի օրագրում, փորձում եմ էդպես գրել: Էդքան բան:

Շինարար
25.07.2015, 19:17
Էսօր ինձ ու ինձ Աստծո մասին էին մտածում՝ կա՞, չկա՞: Աստիճանաբար ամբողջովին Աստծով եղա, մեկ էլ քիչ էր մնում՝ ավտոյի տակ ընկնեի :))

Շինարար
27.07.2015, 19:13
Էստեղ էկած չեկած փոքրիկ բիզնես էի հիմնել, հայտարարություն էի փակցրել, որ կպարապեմ արաբերեն, ու աշակերտներ ունեի: Դե հիմա ամառ ա, դասերի սեզոն չի, բայց քանի որ օգոստոսին էստեղ չեմ լինելու, ասի՝ գնամ տեսնեմ հայտարարությունս ինչ վիճակում ա: Ինչ տեսնեմ. անմիջապես իմ սևուսպիտակ հայտարարության վերևում գունագեղ գրված ա՝ Արաբերենի լեզվակիրը կպարապի արաբերեն ժամը 10 ֆունտով: Հայի բախտ:( Հայտարարությունս պոկեցի, էլ անիմաստ չմնա: Մնաս բարով, իմ փոքրիկ բիզնես: Բայց զատո ես ավելի թանկ էի պարապում :P

Շինարար
28.07.2015, 20:01
Օֆ-օֆ, էսօր ինչի՞ց խոսանք…

Շինարար
04.08.2015, 21:04
Էն որ մտածում ես՝ սրանից վատ չի կարող լինել Հայաստանի համար, ու մենք հատել ենք վատի հետ վարժվելու հնարավորության ամենաանպատկերացնելի սահմանները, ու էստեղ տեսնում ես, որ էնքաաաան ավելի վատ կարող ա լինել: Ասում են՝ հա ինչ ա եղել որ, ամեն տեղ էլ սենց ա, կենտրոնը զարգացած, մնացած տեղերը՝ բախտի քմահաճույքին, նույնիսկ Ամերիկայում: -Չէ, նույնիսկ իմ Հայաստանում, որի մասին լսած էլ չկայիք, տենց չի: Բայց էդ ուղությամբ ենք գնում: Ծանոթությունս ետնախորշերից եմ սկսել: Ինձ շատ ա հետաքրքիր:


Վախ, մեր գլուխգովան, աշխատասեր հայ տաքսիստներ ջան: Ինձ թվում ա՝ մեզ համար աշխատանքում ավելի կարևոր ա մեծ մասամբ, ընդհանրացնում եմ բնականաբար, աշխատանք ունենալը, քան վաստակելը: Դրա համար էլ գիշեր-ցերեկ են անում մեր տաքսիստները ջրի գնով, ու հպարտանում են, որ աշխատանք ունեն: Չէ բա, չորս ժամվա ընթացքում երեսուն տաքսիստ գին կրակելով, հազար տեսակ սուտ երդում ուտելով ու խաբելով ու ծամածռվելով մի կլիենտ չկպցեցին: Ասում ա՝ ամիս աեղել, ոչ մի կլիենտ չեմ ունեցել: Բայց ունեցած վաղտ էլ, վստահ եմ, հպարտանում են, որ խաբեցին, հարիֆացրին:

Փողոց անցնելը, ես էսպիսի բան չեմ տեսել, չէի կարող անգամ պատկերացնել, լայն, երթևեկությունից եռացող պողոտաներում, ավտոստրադաներում մարդիկ, սայլակները՝ էշին լծված, հակառակ ուղղություններով, լայնակի, երկայնակի, թեքությամբ վխտում են ավտոների արանքով, ավտոն մարդուն խփում ա, էնքան կոփված ա, սկի չի էլ թեքվում: Էս երևի հարմարացնեմ, վիդեո էլ անեմ:


Մետրոյի վագոն մտնելիս զարմացա, որ սաղ կանայք են, ասացին՝ էս քոնը չի, նոր հասկացա, որ կանանց համար առանձին վագոն կա փաստորեն:

Բա որ երբ ինձ չեն հասկանում, ես էլ իրանց, չեն մտածում, որ երևի արաբ չեմ, արաբերենս երևի կաղում ա, մտածում են՝ սուրի՞, սիրիացի՞ ես:))


Բրիտանիայի հազար ներողություն, միլիոն կներեսից հետո, էստեղի, պոլիտկորեկտորեն ասեմ, անմիջականությունը մի այլ կարգի ա զգացվում: Բայց մարդիկ նույնքան պատրաստակամ են օգտակար լինելու, որքան Բրիտանիայում, մարդիկ լավն են, պայմաններն են տարբեր ուղղակի:


Բայց շատ չեմ պատմի էս թեմայով, չձանձրացնեմ, էս հլա առաջին հոգնած օրս էր, թեթևակի զբոսանք: Մի ամիս էստեղ եմ, մնացածը՝ ինձ:

Շինարար
17.08.2015, 01:13
Անընդհատ Եգիպտոսը մտովի համեմատում եմ Սիրիայի հետ, ասենք՝ ալ-Հուսիին մզկիթը Օմայան մզկիթի հետ, Խան ալ–Խալիլի շուկան ալ-Համիդիա շուկայի հետ, բուրգեր դեռ չեմ գնացել, բայց էնքան վստահ եմ, որ Թադմորին զիջելու են իմ վրա թողած ազդեցությամբ, սիրտս առայժմ Սիրիայի կողմն ա, բայց էն իմ տեսած Սիրիայից, գիտեմ, բան չի մնացել: Բայց սիրեցի Եգիպտոսը, մտմտում եմ՝ ձև չկա՞, մի տարի մնամ. գիտեմ, որ էս պահին չկա, բայց կուզեի մնալ, մեջից ճանաչել, ոնց Սիրիան էն ժամանակ, հիմա ավելի մեծ եմ ու էստեղ լրիվ մենակ, ավելի լավ կստացվեր: Զարմանում եմ, թե խի չի կարելի: Լիքը ֆակուլտետներ մի տարի ֆիլդվորք են տալիս, գնա՝ ֆռֆռա, նյութ հավաքի, մեզ մոտ էլ ախր, եթե մարդն ուզում ա, խի՞ չեք թողում: Ափսոս վճարողն իրանք են:

Շինարար
20.08.2015, 12:54
Կահիրեի գրախանութներում արաբական դրամատուրգիա եմ հարցնում, ընդհանրապես արաբերեն լեզվով պիեսներ, ամենամեծ գրախանութներն եմ մտել, միակ բանը որ ունեն՝ Շեքսպիր :))

Շինարար
22.08.2015, 14:29
Էստեղ ներկայացումները շատ ուշ են սկսում՝ շոգի պատճառով, տասի կողմերը, էլ ուշ, ու պատկերացրեք՝ երեքուկես ժամանոց ներկայացում: Մի խոսքով, գիշերը երկուսի կողմերն ա, տունը ահագին հեռու ա, բայց ասի՝ փորձեմ քաղաքային տրանսպորտով գալ: Մեկը մոլորված դեմքիցս երևի ջոկեց, որ արտասահմանցի եմ, օգնեց գտնել մի մարշուտկա, որ ճամփի կեսը բերում ա, ինքն էլ էդ նույն տեղն էր գնում, էդտեղ իջանք, ճիշտն ասած առանց իր օգնության էլ կգտնեի ու գուցե ավելի հարմար տեղ հասնեի, բայց որ սենց առիթ ա լինում տեղացիների հետ զրուցելու, միշտ հետաքրքիր ա: Հիմա հետս լռվել ա, թե մինչև դու քո տրանսպորտը չնստես, ես չեմ գնա, կամ էլ գնանք մեր տուն, էստեղ մոտիկ ա: -Ապո ջան, էրեխա չեմ, չեմ կորչի, գնա տուն՝ կին, էրեխա քեզ են սպասում: Եթե տրանսպորտ էլ չհանդիպի, տաքսին կա ու կա: -Չէ, ասում ա, ուան մինիթ, ասում ա՝ հասկանո՞ւմ ես՝ ուան մինիթն ինչ ա:ԴԴ Իր անգլերենը ի դեպ էդքանով սահմանափակվում էր: Հիմա էլ տաքսի ա կանգնացնում, փորձում ա գին բարիշի, բայց ես արդեն ոնց որ իրանց տաքսիներից ավելի կուրսի եմ, բացատրեցի, որ պետք չի բարիշել, հաշվիչը կմիացնի, տենց ավելի էժան կլինի, թ չէ սենց գին են կրակում: Մի խոսքով, կապ չունի, մարդն ուզում ա օգտակար լինի: Էս ընթացքում ահագին զրուցեցինք, մեկ էլ հարցնում ա՝ մուսուլման ես, թե քրիստոնյա, ո՞րն ա ձեր կրոնը: Ինձ թվում ա՝ շատ վատ հարց ա, բայց էստեղ հաճախ են հարցնում, Սիրիայում օրինակ դա անքաղաքավարություն էր համարվում: Եթե ասես աթեիստ, մի տեսակ քեզ չեն հասկանա, կամ ասես՝ ինձ համար՝ մեկ ա՝ Աստված կա, չկա, ինչը իմ դեպքն ա հենց, բարդ կլինի բացատրելը, թե ինչը ոնց, ու ես էլ նման լուսավորչական խնդիր չեմ վերցրել ինձ վրա: Ասում եմ՝ քրիստոնյա եմ, բայց սիրուն չի հարցնելը: Բա՝ չէ, ինչ կա, բոլորս մարդ ենք, միս ու արյունից, նույն մազերն ունենք, նույն ոտքերը, ձեռքերը, Ղուրան ա մեջբերում ոգևորված, մի այա էլ ես մեջբերեցի, չնայած հեչ տեղին չէր ոնց որ, բայց ինչ անեմ, էդ հիշեցի:ԴԴ Մեկ էլ էս ջիգյարով, հավեսով տղեն ոգևորված խոսքի մեջ, թե՝ կգա ժամանակը ու իսլամը կհաղթի մարդկանց սրտերում ու բոլոր մարդիկ մուսուլման կլինեն: -Պիտի չէիր ասել, ապո ջան: Ասում եմ՝ ինչի՞, քրիստոնյաները լավը չե՞ն: Նորից բա՝ բոլորս մարդ ենք, նույն մսից, արյունից, մազեր, ոսկոր: Մի տաքսի վրա հասավ, իրան իր տուն հասցրի, ես էլ գնացի իմ ճամփով:

Տխրում եմ, որ ոնց ա կրոնը մարդկանց մեջ սեպ խրում: Ամեն բան հրաշալի ա, դու մեր հյուրն ես, ամեն ինչով քեզ օգտակար կլինեմ, բայց մի օր դու մուսուլման ես դառնալու: Խի՞:

Շինարար
27.08.2015, 23:31
Մերժելը գիտեմ դժվար բան ա, բայց մեկը ես ավելի եմ հարգում երբ կոնկրետ ասում են՝ չէ, ոչնչով չենք կարող օգտակար լինել քան սարեր ձորեր են գցում: Ախր ես կպչուն էլ չեմ, ուղղակի մարդիկ սկզբում ասում են ես ինչով կարամ քեզ օգտակար կլինեմ, ինչ հարց լինի դիմի, ես էլ ինչ ասում են հալած յուղի տեղ եմ ընդունում, մեկ էլ դիմում ես, որ ախպեր էս ինչ բանով կարո՞ղ ես օգտակար լինել, ու գլխից ցրում են, սպաս տեսնեմ ինչ եմ կարողանում անել ու զանգեմ ու գնաց թե զանգում են: Մի ասա՝ չէ, զահլեդ չունեմ, ռադ, էդքան անմիջականություն էլ չեմ պահանջում, դժվա՞ր ա ասել՝ կներես, չեմ կարող, զբաղված եմ, էդ հարցով ուղղակի չեմ կարող օգտակար լինել: Էլի կռուտիտ, բայց մարդուն հույսով մի պահիր: Տանել չեմ կարողանում էս բանը:

Շինարար
30.08.2015, 05:06
էՍՕր տաքսին նույն ճամփի համար երեք անգամ էժան ուզեց, ինչ սովորաբար վճարում էի, ուրախությունիցս հնի չափ տվեցի:D որ ֆունտի եմ վերածում, ինձ վատ եմ զգում, որ մտածել եմ՝ ինձ որպես արտասահմանցու խաբել են: Չէ, խաբելը խաբել են, բայց դե ուրիշ տեղերի չխաբածի 15-20 տոկոսն էլ չի կազմում: Բայց որ դրամի եմ վերածում, մի տեսակ էնքան եմ սկսում սիրել մեր հայ տաքսիստներին, քիչ ա մնում գամ տաքսիստ աշխատեմ Հայաստանում, որ էդ տաժանակրությունը կիսեմ հետներըԴԴ Էլ ոնց կլինի հարյուր դրամի մանրը երբեմն չեն ուզում վերադարձրած լինել:


Մեկ էլ գամ, Ալեքսանդրիայում եմ լռվցնելու, խախանդ, իրեքմիլիոնանոց քաղաքա:Դ Նենց չեմ ուզում գնամ հետ էն ցուրտ Եվրոպաները, բայց ձև չունեմ, աշխատանքային պայմանագիր, երկու հատ պրոյեկտ, բայց տեսնեմ կարա՞մ էնպես դասավորեմ մարտից՝ գարուն-ամառ 2016-ը էստեղ անեմ:Դ

Շինարար
01.09.2015, 18:56
Մեկը փողոցում մոտեցավ, թե՝ եգիպտացի չես չէ՞, ասի՝ չէ, բա՝ լավ, ու թողեց գնաց։ Գրազ էր եկել, թե ինչ։ Ընդհանրապես մեծ հաջողություն ունեմ, մոտենում են, ծանոթանում, ֆեյսիս տվյալներն ուզում, հեռախոսի համարը, սիրով տրամադրում եմ, ամենատարբեր առաջարկություններ եմ ստանում, հիմնականում մերժում եմդդդ, բայց մեծ հարգանքով ու աջակցության պատրաստակամությունս հայտնելով, բայց էս ամենատարօրինակն էր, ոնց թե մասրի չես ու թողեց գնացդդդդ

Շինարար
02.09.2015, 21:06
Էս վերջին օրերս ամենաարդյունավետն ստացվեցին, վերջին 40-50 տարվա իրանց ամենանշանավոր դրամատուրգների հետ եմ հանդիպել, երկուսի հետ էլ հանդիպման հույս ունեմ, հարցազրույցներ, որ ինձ համար ահագին բաներ բացահայտեցին, երկուսը յոթանասունի կարգի ու ինչքան լայնախոհ ու ազատամիտ, շշմում եմ, երիտասարդներն էլ, բայց երիտասարդների համար էդքան զարմանալի չի: Բայց վերադառնամ խոխմերին, իմ կարծիքով՝ խոխմ, որովհետև զգում եմ՝ բանի տեղ դնող չկա, բայց ինձ համար էս ամենը իրոք տարբեր ա, նոր, անսպասելի ու հետաքրքիր, անկեղծ սիրեցի էստեղ, էս մարդկանց: Էրեկ գիշերը տաքսու վարորդը սկսեց ինձ համար սովորական դարձած կրոնական խոսակցությունը, բայց ոչ սովորական ոգևորությամբ: Քրիստոնյաները սխալ են ու հիմնավորում ա, թե խի:ԴԴ Արաբերենիս խոսակցական կարողությունները՝ հատկապես Eգիպտոսի բարբառի, չեն բավարարում, որ իրոք խորանամ թեմայի մեջ, բայց նաև չեմ ուզում լուռ լսողի դերում մնամ կամ համաձայնելու անեմ, դրա համար հումորի եմ տալիս, կրոնական թեմայով լայթ կատակներ եմ անում, ասածների վրա բարեհոգաբար ծիծաղում եմ, վարորդս գնալով ավելի ա ջղայնանում, բայց էդ ամենի հետ ձայնի մեջ չարություն չկա, մոլեռանդություն ա, բայց մի տեսակ կամեցող մոլեռանդություն:ԴԴ Ասում եմ՝ զգո՞ւմ ես՝ ինչքան անքաղաքավարի ես պահում քեզ, ես քո հյուրն եմ, քո երկրում, ըստ էության քո տանը, դու ինձ ուզում ես սխալ հանես մի թեմայով, որի շուրջ ես չէի էլ ուզում քեզ հետ զրուցել, ո՞ւր մնաց արաբական հյուրընկալությունը: ՄԻ խոսքով՝ հա-հա, հի-հիով, զահլա չունեմ ուղղակի, թե չէ ուղղակի կարող էի ցանկացած ոստիկանի մոտ կանգնեցնել ու բողոքել, պետությունը էստեղ լուրջ պայքար ա տանում կրոնամոլության դեմ հիմա, ասենք՝ փողոցում նիկաբով կանանց ամեն քայլափոխի կարող են կանգնեցնել ու պայուսակը ստուգել և այլն, բոլոր եկեղեցիները պահպանվում եմ ոստիկանների կողմից և այլն, ինչևէ, իրոք հավես ու ժամանակ չունեմ, էս մարդն էլ ըստ էության Եհովայի վկաներից շատ չէր տարբերվում, մի խոսքով՝ ասած Սևակին՝ վերնագիրը վերջում, հասանք տեղ, նախ ազնիվ տաքսիստ էր, բանից պարզվեց՝ մինչև հիմա էս ճանապարհի համար ոչ թե 3, այլ հինգ անգամ էի թանկ վճարում:D, հետն էլ ձեռքի Ղուրանը ինձ նվիրեց, թե՝ լավ տղա ես, ուղղակի ափսոսում եմ, որ մուսուլման չես, մինչև էդ ասել էի՝ ոչինչ, թող ես մահից հետո ջհաննամ գնամ, դու գնա ջեննա, ասում ա՝ դարձի գաս, շանս ունես ջեննայի, ախր շատ ափսոս ես:Դ

Շինարար
06.09.2015, 12:21
Էս դանիացիներից էշ կերած-էշ մեծացած ազգ Եվրոպայում դեռ չեմ տեսել: Նույն նեմեցները, ֆրանսիացիները, անգամ իմ չսիրած անգլիացիները ու ով ասես, եթե նույնիսկ սաղ կյանքը լավ են ապրեն, առանց դժվարության հասկանում են, թե ինչ ա վատ կյանքը, էմպաթիա կա, բան կա: Բայց դանիացիները լրիվ քառակուսի են էդ հարցում:

Մի անգամ մի դանիացի պրոֆեսորի տանը հյուր էի: Քաղաքի ամենաճոխ թաղամասերից մեկում մի ճոխ-ճոխ բնակարան էր: Հարցրեց, թե ինչու եմ Հայաստանից գնացել: Ասեցի, որ աշխատավարձս ցածր էր, աճելու տեղ չկար, բան: Ինքն էլ թե՝ ստեղ էլ կյանքը թանկ ա: Դե արի ու բացատրի, որ ինչքան էլ կյանքը թանկ լինի, ստեղի աշխատավարձով տեղը տեղին ապրում եմ: Ասեցի՝ չհասկացար, էնքան ցածր էր, որ ծնողներիս հետ էի ապրում, չէի կարող ինձ թույլ տալ առանձին ապրել: Ասեց՝ ես էլ եմ ծնողներիս հետ ապրում ամեն շաբաթ-կիրակի (ծնողները վիքենդին հյուր են գալիս էլի):

Մեկ էլ վերջերս բողոքում էի, թե՝ ձմեռն էկավ: Մի հատ ուրիշ դանիացի ասեց՝ դու չգիտես ձմեռն ինչ ա: Ասեցի՝ էդ դու չգիտես, որտև կյանքում չես տեսել ինչ ա նշանակում -20-ի տակ առանց ջեռուցման ու էլեկտրաէներգիայի, մոմի լույսի տակ վերմակներով փաթաթված նստել: Դրան պատասխան ասեց՝ ոչ, դու չգիտես, ես -15-ին առանց ձեռնոցի հեծանիվ եմ քշում, մինչև նոյեմբերի վերջ էլ ծովում լողանում:

Դե արի ու բան բացատրի սրանց:
Մի քիչ էլ ես բողոքեմ: Առաջին օրվանից ինձ չի լքում էն զգացումը, որ բոլորն ուզում են ինձ խաբած լինեն, որը՝ փոքր գումարով, որ ասում ես՝ ջհաննամ դե, որը՝ մեծ, որը կարողանում ա, որը՝ չէ, որը չի կարողանում, բայց պոկում ա, որը՝ ոչ գումարով, գրկաբաց ընդունելով, բաներ խոստանալով, որ չէիր խնդրել ու ոչ ձեն ոչ ձուն, որը՝ նույնիսկ չեմ ուզում ասել, թե ինչ, ու բողոքում են, թե հեղափոխությունից հետո տուրիստները չեն ուզում գալ էստեղ, բայց ի՞նչ վարկանիշ եք ստեղծում դուք ձեր երկրի համար, ձեր ժողովրդի համար, մանր խաբեբայի՞, ժուլիկի՞, ու էնպես էլ լիաթոք ու բարեհամբույր ժպտում են, երբ երեսներին ասում ես, ոչ մի վատ զգալ:

Չգիտեմ, բարի գալուստի փոխարեն եգիպտացիք ասում են՝ դու լուսավորեցիր Եգիպտոսը քո գալով, չգիտեմ որտեղից ա գալիս էդ արտահայտությունը, գուցե նրանից, որ Նապոլեոնի գալուց հետո իրոք Եգիպտոսի համար լուսավորության շրջան սկսվեց, գուցե արաբական ուրիշ երկրներում էլ կա էս արտահայտությունը՝ չգիտեմ, բայց պոչով սուտ ա հո, ու երբ մարդուն հենց սկբից դիմավորելով խաբում ես, թե քո գալով լուսավորեցիր Եգիպտոսը ու լայն ժպտում, խաբելը գուցե նո՞րմ ա դառնում: Չեմ ուզում ընդհանրացնեմ, նաև շատ լավ մարդկանց հետ եմ ծանոթացել, օրինակ՝ երկու տանտերերս, բայց առաջինին որ էս բաներն ասում էի՝ ասում էր՝ թեյք իթ իզի:ԴԴ Իր համար լրիվ նորմալ էր, էս երկրորդի տանը դեռ մի գիշեր էլ մնալու եմ, արդեն պարանոյա ա մոտս, ով իմանա, որովհետև հիմնականում իրանց բացահայտում են վերջին պահին, բայց մինչև հիմա իրան հրաշալի ա պահել: Ու հետո, շատերը նաև օգնել են իրոք, բայց ավելին են խոստանում, մի արեք էդ բանը, մի փչացրեք թողած տպավորությունը:

Մեկ-մեկ հարցնում եմ մուսուլմա՞ն ես, բա հարա՞մ չի, որ քեզ էդպես ես պահում մուսուլման լինելով, ի պատասխան՝ լիաթոք ժպիտ, ես ոչ մի տեղ էսպիսի լիաթոք ժպիտ չեմ տեսել:


Բայց շատ սիրուն են՝ կեղտի մեջ կորած չքավորներից սկսած, էս շեշտում եմ, որովհետև էդ չքավորներից շատերը սերնդե սերունդ չքավորեն, որ ասես՝ այլագիների հետ ամուսնանային և խառնվեին, չէ՝ զտարյուն են, առանձնահատուկ են եգիպտական դիմագծերը, առանձնահատուկ ա իրանց մաշկի գույնը, բայց իրանք իրանց սիրուն չեն համարում, սպիտակամաշկն ա իրանց համար չափանիշ, բոլոր սեքս սիմվոլները Լիբանանից են, մի հատ էլ հայ պորտապարուհի ունեն, Սոֆի Նազը (Ծովինա՞ր), Ռուսաստանից ա եկել իրանց ասելով, ինձ հեչ դուր չի գալիս, բայց իրանց համար սեքս սիմվոլ ա մի երևելի: Վերջը:


Ինձ թվում ա՝ լավն ավելի շատ ա, ուղղակի վատը միշտ ավելի տեսանելի ա:

Շինարար
10.09.2015, 18:17
Էս վորքշոփների ժամանակ անծանոթ մարդկանց հետ էս սոցիալիզացիա ասածից զահլես գնում ա, կանգնում եք, ամենքդ ձեր րիսըրչից պատմում, իբր շատ հետաքրքիր ա՝ իրար լսում, հետո՝ մյուսի, ծանոթությունների ցանցի ընդլայնում, մարդ ձանձրույթից կմեռնի, էս ողջ ձևական զրույցները, անհետաքրքիր քննարկումները իմը չեն էլի, հո զոռով չի: Րիըլիի՞, զեց ինթըրսըթին, յա՞, հաստա՞տ, անկե՞ղծ: Շփում շփված լինելու համար, ավելի լավ ա՝ մենակությունից մեռնեմ: Էրեկ իրիկունն էլ երկու հոգի խոսում էին, թե երկրի վրա պատերազմների դեմն առնելու միակ տարբերակը այլ մոլորակներ գրավելն ա, թե որքան վտանգավոր են հողմակայանները շրջակա միջավայրի համար, որ ղազախները մինչև թյուրքանալը շիկահեր ու կապուտաչյա են եղել և այլն, և այլն: Կյանքում էլ չեմ գնա սոցիալական խմբերի որևէ հանդիպման, ասի՝ Մերձավորարևելյան ա, հետաքրքիր ծանոթություններ բալքի լինեն, էսօրվա վորքշոփն էլ վրադիր, մի հատ էլ էգուց ունեմ: Լավ, գնամ, կեսից փախել եմ, բայց վերջում պիտի ստորագրենք:

Շինարար
16.09.2015, 14:23
Ինձ թվում ա՝ ոչ էլ ակումբն ա պասիվացել, ուղղակի ես եմ սպառվել, ոչ մեկ էլ չի նկատում գոյությունս, հեյ գիտի ժամանակներ, երբ ինչ գրում էի, էնքան արձագանքներ էի ստանում, հիմա Բյուրն էլ չլինի, ոչ մեկի պետքը չեմ: Դեռ մի բան էլ կռիվ եմ անում աղջկա հետ:


Ոչ մեկի պետքը չի, առանձնապես հետաքրքիր բան էլ չի, բայց պատմեմ: Երեկ Սեն Էնդրյուսում ծանոթներիցս մեկի հետ (Բյուր, ավստրալացի ի դեպ:D), ում հետ նույն ավտոբուսից ենք նույն ժամերին օգտվում, ավտոկայանից մի 50-100 մետր իրար հետ քայլելով գնացինք, մինչև մեր ճամփաները բաժանվեն, ու չգիտեմ ոնց ստացվեց, որ էս ճանապարհի վերջին 20 մետրի վրա իրարից անկախ 7 տարբեր ծանոթների հանդիպեցի՝ հելլո, հայ Թիրան, հեյյա և այլն, էս տղեն մեկ էլ շվարած ինձ ա նայում՝ վաու, սաղ քեզ գիտե՞ն էստեղ :D

Շինարար
18.09.2015, 01:43
Բանից պարզվում ա՝ իվենթին ավելի շատ մասնակցության հայտ են ներկայացնում, երբ ուղղակի շեյր ես անում այն, քան անհատական հրավերներ ուղարկելիս, ավելին՝ էս դեպքում մի քիչ ավելի վստահ կարող ես լինել, հայտ ներկայացրածների գոնե քսան տոկոսը կգա: Նախորդ անգամ իհարկե ավելի շատ մարդ եկավ, քան հայտ էին ներկայացրել, բայց հայտ ներկայացրածներից և ոչ մեկը: Որն ա էս իմ համակարգածի գաղափարախոսությունը, մինչև հիմա հիմա գլխի չեմ, ու դա ազդում ա բացասաբար ոգևորությանս վրա, ասելիքը ո՞րն ա, ի՞նչ ենք ուզում արած լինել: Հետաքրիքրն էն ա, որ նախաձեռնողներն էլ գլխի չեն, բայց դե ամեն դեպքում տողա ՍիվԻումս, ու ոգևորում ա, որ ամեն դեպքում մարդիկ գալիս են:

Մյուս նախագիծս ձախողման եզրին ա, բայց մի երկու բան կա՝ ուրիշների եմ վստահել, ու ինձ թվում ա՝ չեն արել: Փորձը ցույց ա տալիս, որ նույնիսկ Արևմտյան Եվրոպայում մարդիկ սիրում են գլխիդ տակ փափուկ բարձ դնել, խոստանալ, հավաստիացնել ու չանել: Ես էլ Եգիպտոսից էի բողոքում: Ոչինչ, ես նորից կանեմ՝ ինքս:


Փաստորեն զուգարանի կաբինաներում կպցրած պոստերները էդքան էլ արդյունավետ չեն: Բայց զատո աղջիկների զուգարանը ներսից եմ տեսել:ԴԴ Ահագին վախում էի՝ էդ պահին մեկը մտնի, խայտառակ լինեմ, ասեն՝ էս հայերը ինչ անտակտ են, բայց հետո ում տեսա՝ պատմեցի:ԴԴ

Շինարար
24.09.2015, 15:53
Մամաս ֆեյսբուքում սկսել ա ակտիվիստներին հետևել: Կարեն Հարությունյանի ֆանատն ա, ես չգիտեի էլ իրան, Նավակը Ճոճողից պատմում ա, գիտեմ, որ կա էդպիսի մարդ, Վաղինակ Շուշանյանին դե էլեկտրականությունից, բայց Կարեն Հարությունյանին կներեք անգրագետիս չգիտեի: Ինչ-որ ամուսնացել ա, մաման ահագին ուրախացել ա, ասում ա՝ ինչ գրում ա՝ խելացի, կազմակերպված, տեղը տեղին: Նուրբ ակնարկում ա, որ ես իմ էջը լավ չեմ վարում էլի:)


Ամբողջ կյանքում ինձ ասում են՝ եղուգներդ մի կրծի՝ ծնողներս, ախպերս, ընկերներս, ջանացավ մարդիկ: Էդ պահին ուղղակի թեթև նյարդայնանում եմ, բայց օգուտ չկա, էլի կրծում եմ: Էդ ա, ուզում եք ուզեք, չեք ուզում էլի ուզեք:Լավ ասելու իմաստը ո՞րն ա, եթե բան չի փոխվում:

Շինարար
30.09.2015, 08:02
Երբ թիմում մի ներվերի դեղ մասնակից ես ունենում ու քեզ համար ամենահեշտը իրան ռադ անելն ա, ու իր գործը ինքդ անելը, հետն էլ ավել գումարը գրպանդ չի ծակի, բայց հիշում ես, որ քեզ թուլության պահին մենակ քաջալերել են, ու դու էլ պիտի նույն կերպ վարվես երևի: Բայց ախր ես իմ թուլության պահին ասում էի՝ չէ, վայ, ես չեմ կարա, ոչ թե մուննաթ էի գալիս, ես ինձ էի քննադատում, ոչ թե աջուձախ մեղավոր հանում: Չէ, ախպեր, էգուց էլ կես բերան բողոքեց, իրոք ասելու եմ հաջող ախպեր: Ներվերս չի հերիքում, կամ էդքան ժամանակը որ ես ծախսում եմ իրա հետ զրույցների վրա, ինձից ա գնում, ինձ ոչ մեկ դրա դիմաց չի վճարում, ինձ քաջալերողները շատ շնորհակալ եմ իհարկե, բայց ամեն դեպքում դրա դիմաց աշխատավարձ էին ստանում:

Շինարար
30.09.2015, 15:46
Երբ թիմում մի ներվերի դեղ մասնակից ես ունենում ու քեզ համար ամենահեշտը իրան ռադ անելն ա, ու իր գործը ինքդ անելը, հետն էլ ավել գումարը գրպանդ չի ծակի, բայց հիշում ես, որ քեզ թուլության պահին մենակ քաջալերել են, ու դու էլ պիտի նույն կերպ վարվես երևի: Բայց ախր ես իմ թուլության պահին ասում էի՝ չէ, վայ, ես չեմ կարա, ոչ թե մուննաթ էի գալիս, ես ինձ էի քննադատում, ոչ թե աջուձախ մեղավոր հանում: Չէ, ախպեր, էգուց էլ կես բերան բողոքեց, իրոք ասելու եմ հաջող ախպեր: Ներվերս չի հերիքում, կամ էդքան ժամանակը որ ես ծախսում եմ իրա հետ զրույցների վրա, ինձից ա գնում, ինձ ոչ մեկ դրա դիմաց չի վճարում, ինձ քաջալերողները շատ շնորհակալ եմ իհարկե, բայց ամեն դեպքում դրա դիմաց աշխատավարձ էին ստանում:

Ասացի՝ հազար շնորհակալություն, ես ինքս, և խնդրում եմ մի անհանգստացիր, բարեկամս:

Շինարար
06.10.2015, 03:57
Էս ֆեյսբուքը լրահոսումս անընդհատ քաչալանալու դեմ ինչ-որ դեղամիջոցներ ա բերում, չեմ հասկանում, էդ թեման ինձ ընդհանրապես չի անհանգստացնում, Աստված տվել չի խնայել, այսինքն՝ չէր անհանգստացնում, հիմա մտածում եմ՝ գուցե ամենատես Մարկոսն ավելի լավ գիտի, գուցե վտանգը մո՞տ ա, դարձի՞ ա պետք գալ:

2 ամսվա ընդմիջումից հետո սկսել եմ աշխատել, ես արդեն մտածում էի՝ էլ ուշքի չեմ գա, բայց երկու էջ կարդալուց հետո արդեն իսկ մտքերը սկսեցին վրա տալ, բայց էս պահին դեռ մոտս նենց տպավորություն ա, որ ինչ-որ անհնարին բեռի տակ եմ մտել, բայց չէ, ընկել եմ, պիտի քաշեմ:

Մի բան էլ էի գրել, բայց վախեցա՝ կմտածեք՝ տեսեք-տեսեք, ինչ հրաշք եմ ես ոճի մեջ ա, ջնջեցի, չնայած իրականում հրաշքլինելու բան չկա, զուտ ընդհակառակը էգոիզմի հարց ա, բայց լավ է, չեմ ասի, էդ մի բանն էլ թող մեջս մնա: Մեկ ա՝ ոչ մեկի վեջը չի: Հեչ էլ թե:

Շինարար
07.10.2015, 04:59
Յություբի գովազդները իհարկե ներվերի դեղ են, բայց էս մեկը չալարեցի, նայեցի, ու ավելի լավն էր, քան բուն վիդեոն, որ ուզւոմ էի նայեմ:


https://www.youtube.com/watch?v=76n2Rtm3tsw

Շինարար
11.10.2015, 07:01
Էսօր քունս չի տանում, ընդամենը երեք բաժակ գինի ու կես կում ռոմ: Էս վերջերս շատ եմ խմում, այսինքն՝ հաճախ, էստեղ ուրիշ ձև հնարավոր չի: Վարի եմ գնում երևի:

Ակումբի ընկերներիցս մեկը ասում էր՝ եթե ինքը լավ մարդ չի, ում են պետք իր հանճարեղ ստեղծագործությունները, բառացի չեմ հիշում, բայց իմաստն էդ էր, շուտվա զրույց ա, բայց սենց հանճարեղ մտքերը սևեռվում մնում են հիշողությանս մեջ:

Ես մի քիչ դանդաղ եմ մտածում, թե ինչ, ուշ եմ որոշում, ու ամեն բան իմ կյանքում ուշ ա կատարվում, ուշացումով սենց ասած, բայց կատարվում ա, կատարվելու ա, բացի մի բանից, որ երևի անթույլատրելի շուտ էր: Ինչ-որ ա:

Դեպի պայծառ ապագա, պետք ա ամեն բան փորձել, եթե մտքովդ անցել ա. չարածի համար են փոշմանում, իսկ փորձածը ի՞նչ, ամենավատ բանը որ կարող ա կատարվի, ձախողումն ա, ես մեեեեծ փորձ ունեմ ձախողումների, էլ չեմ վախում դրանից, դա էլ ա փորձ, դա էլ ա հետո հուշ դառնում ու հումորով պատմելու առիթ:

Եգիպտոսում մի բան չարեցի, որ հիմա փոշմանել եմ, էդ էլ ուշ առիթ եղավ, դե ես էլ երկար եմ մտածում, բայց հետ եմ գնալու:

Տանը աշխատելը չստացվեց, երկուշաբթի օրվանից՝ ամեն օր օֆիս, ամսվա վերջին վերջնաժամկետ ունեմ, խայտառակ եմ լինում, բան չեմ արել: Ուրեմն տանը աշխատելը սխալ ա:

Ամսվա վերջից գնում եմ լողալ սովորեմ: Էն որ ասում ա՝ մանկուց երազել եմ: Չէ, փոքր ժամանակ ծովում լողում էի, հետո՝ էլ չէ, բայց երբեք չես իմանա՝ ինչ իրավիճակում կհայտնվես, հոլանդացի ընկերս ասում ա՝ իրանց մոտ հանրակրթական ազգային ծրագրի մաս ա կազմում լողը, այսինքն՝ առանց դրա չես կարող դպրոցն ավարտել, չէ բա՝ շախմատը: Ինձ թվում ա՝ դպրոցում պետք ա պարտադիր սովորեցնել լողալ, մեքենա վարել, ոչ թե շաշ-մաշ բաներ, որ ամեն դպրոցն ավարտող իմանա երթևեկության բոլոր կանոնները, նշանները, կարողանա մեքենա վարել, և կարողանա լողալ ու խեղդվողի տեսնելիս էշի պես կանգնած չմնա՝ անզորությունից չիմանալով ինչ անել, ինձ հետ տենց բան չի եղել, բայց պատկերացնում եմ՝ եթե լինի, ինչ ահավոր վիճակ կլինի:

Առայժմ էսքանը:

Հա, մեկ էլ, մյուս կիսամյակի ֆիլմացանկն արդեն որոշել ենք, բայց դեռ մի տարի էլ ունենք էս ծրագիրը վարելու: Էս տարի արանքը հոլանդական ֆիլմ խցկեցինք, ավելի լավ, չասեն՝ հայը եկել ա հայավարի իրանցն ա անցկացնում, մյուս տարի անպայման հայկական եմ ընդգրկելու ծրագրում, սկզբում մտածում էի Նռան գույնը, բայց հիմա կամուկացի մեջ եմ: Գուցե ավելի ռեալիստական ինչ-որ բան ընտրեմ: Հենրիկ Մալյանի ֆիլմերը լավն են, որովհետև ինքը ընտրում ա ընտիր տեքստեր՝ Թոթովենցից, Մաթևոսյանից, Աղասի Այվազյանից, բայց չգիտեմ, ինձ թվում ա էդ ֆիլմերում ռեժիսոր չկա, նույն Մենք ենք, մեր սարերում մի հատ տեսարան ասեք, որ առանց տեքստի ինքն իրանով լավն ա, ասելիք ունի, կամ Կտոր մը երկինքում:

Ես Ալբերտ Մկրտչյանին եմ շատ սիրում՝ Մեր մանկության տանգոն կամ Տխուր փողոցի լուսաբացը, Տանգոյի հումորը շատ ա, բայց օտար հանդիսատեսը կընկալի՞, էդ տխուր հումորը ամեն տեղ ա գնահատվում իհարկե, բայց էստեղ իրավիճակը շա՞տ չի հայկական: Հետո եսիմ էս ֆիլմերից որևէ մեկը անգլերեն սուբտիտրերով կա՞: Ժող, էս գրառմանս վերջին հատվածի մասով եթե ասելիք ունենաք, խորհուրդ, տեղեկություն, խնդրում եմ՝ անձնական նամակով կամ Թեմայից դուրսում:

Շինարար
11.10.2015, 15:22
Կներեք մի օրվա մեջ երկու գրառման համար: Մեջս եռում ա: Պիտի սկսեմ ստեղծագործել, հա, հենց տենց, հենց ես, հա ուզում եմ գրեմ, մնում ա՝ հասկանամ, թե ինչ:D Չբռնե՞մ բլոգ բացեմ, մտքերս լցնեմ էնտեղ, շուտվանից եմ մտածում ու չեմ համարձակվում, թե ինչ:


Նոր ֆեյսում աչքովս ընկավ, Տրիբուն ձյաձ, ներող ֆեյս բառը գրառմանս մեջ օգտագործելու համար: Ինչ-որ մեկը մի չարությամբ ու անհանդուրժողականությամբ լեցուն բան էր գրել ի պաշպանություն Հրանտ Թոխատյանի ու Վահրամ Սահակյանի: Չգիտեմ՝ հիմնախնդիրն ինչ ա, բայց մտա նաև Վահրամի էջ, ատելություն, չարություն, հորդացող, մարտնչող եռացող տկարամտություն, գրական ապիկարություն ու հայհոյանք նրանց դեմ, ովքեր իր կարծիքով իրեն դեմ են: Լավ եմ անում, ֆորումում մականունով եմ գրում, ինքը էդքան չկա, որ ես իր հետ քննարկման, երկխոսության մեջ մտնեմ, չարության էդ տեսակի հետ ես զրույցի չեմ բռնվում, թքած ունեմ իր իրեն ներսից կրծող հայհոյանքների վրա, բայց զզվում եմ, նողկում եմ:

Սա իմ գրողը չի, իմ մտավորականը չի, իմ հերոսը չի: Ակումբի ստեղծագործողներ ջան, չդառնաք էդպիսին, խնդրում եմ, ո՞նց եք հիանում դրանով: Մի չարացեք, եթե ուզում եք մեծ լինել, մեծ գրող, մեծությունը մեծ լինելով ա լինում: Բոլորովին պատահաբար գիշերվա գրառմանս մեջ իմ ընկերներիցս մեկի մի հանճարեղ արտահայտություն էի մեջբերել, ինչքան տեղին դուրս եկավ էս առնչությամբ: Ու չասեք՝ եթե Մաթևոսյանը սենց, ինչ պարտադիր ա որ սաղ: Հարցը Մաթևոսյանը չի: Հարցն էն ա, որ էդ աստիճան փոքրոգությամբ հնարավոր չի մեծ գրող լինել, մեծ երաժիշտ լինել, մեծ շինարար լինել, մեծ հայր լինել, մեծ մայր լինել, մեծ զավակ լինել, մեծ թոռ լինել, իրոք մեծ լինել: Մի դառեք տենց ու մի տարվեք էդ մանրությամբ, խնդրում եմ: Չնայած ոչ էլ խնդրում եմ, դուք ոնց գիտեք, ձեր գործն ա, հետո ուղղակի չասեք՝ էն վաղտ Շինարարը գիտեր ու չզգուշացրեց:


Գալաթեա ջան, աշխարհի չափ շնորհակալ եմ:

Շինարար
20.10.2015, 17:52
Էստեղ Շոտլանդիայում՝ իմ երբևէ տեսած ամենաբարեկեցիկ երկրում, իսկ ես շատ բան չեմ տեսել, Մեծ Բրիտանիայի երրորդ հնագույն համալսարանում, այս մտքի կաճառում:ԴԴ, կոմունիստական բջիջ ա գործում, բջիջ էին չէ՞ վայթե կոչվում, թե՞ կորիզ, ինչ-որ ա, մարդիկ լրջորեն հավաքվում են, ընթերցում Լենինի գյուղատնտեսության թեմայով խոսքի գրվածքները ու քննարկում: Էն օրը ինձ մեկը բացատրում ա, թե ուղղակի Ստալինը վարի տվեց կոմունիզմը, թե չէ էն ինչ Լենինն էր ուզում անել, հիանալի էր, ու իրականում ես անարդար եմ Լենինի հանդեպ, երբ ասացի, որ ինձ համար Լենին, Ստալին, Հիտլեր, նույն, ներողություն Սամբիթբաբա հայհոյական արտահայտությանս համար, խ*ռս են, ինձ վիրավորեց՝ անվանելով ոչ այնքան իմաստունԴԴ, ասենք՝ խի՞ են էլի Լենինի համակիրները անպայման մոլեռանդ դառնում, ոնց կարելի հանուն քո կոմունիստական իդեալների վիրավորել մարդուն, ում ընկեր ջան, ընկեր ջան ես ասում:

Մի խոսքով, հիմա էլ ինչ-որ ակցիա են կազմակերպել՝ ի սոլիդարություն Անկարայի, Անկարայի զոհերին նվիրված: Դատարապարտում են Թուրքիայի կառավարության վարած քաղաքականությունը և այլն: Ախպոր պես, ես պաս: Նախ, վերնագիրը՝ ներողություն ռազմահայրենասիրությանս, ես որևէ կերպ սոլիդար չեմ Անկարայի հետ, որովհետև էդ վերնագիրը տարբեր կերպ կարա ընթերցվի, երկրորդ, իմ երկրի կառավարությունն էնքան քաք ա ուտում, մի տեսակ տարօրինակ ա ինձ համար որ ես պիտի գնամ որևէ այլ երկրի կառավարությունից ժողովրդավարություն և այլն պահանջեմ:

Վերադառնալով կոմունիզմի թեմային, տխուր ա, որ նրանք բջիջներ ունեն ամենուր ու միշտ հարության վտանգը կա: Երբ Կահիրեի ամենաբարեկեցիկ հատվածում մեքենայի վրա սվաստիկա տեսա, ահագին տխուր մտքեր էին մոտս առաջացել: Էն օրը էստեղ ավտոբուսի կանգառներից մեկի վրա տեսա ինչ-որ մեկի ձեռագիր աշխատանքը՝ սվաստիկայի տեսքով: Հույս ունեմ՝ ուղղակի որպես սիրուն պատկեր ա արվել, ու ֆաշիստական բջիջ չկա էստեղ:

Հա, մեկ էլ հետաքրքիր ա, որ նվիրյալ կոմունիստները իրենք իրենց մասով որևէ կերպ սոցիալիստ չեն, նախ իրենք, իրենց անհատական շահը, բայց բոլոր մնացածը թող համընդհանուր բարօրության նպատակին ծառայեն:

Շինարար
10.11.2015, 06:44
Չնայած Թբիլիսի օդանավակայանից ստացածս ահավոր վատ տպավորությանը, Երևանի հանդեպ երկու առավելություն ունի, Էդինբուրգից հասնելը շաատ ավելի էժան ա, ու ճանապարհին ընդամենը մեկ տրանզիտով հնարավորություն կա, Ստամբուլի օդանավակայանն էլ դե արդեն հարազատ ա դառնում:

Շինարար
14.11.2015, 03:10
Լավ, ովքե՞ր են էս ատելության ֆաբրիկաները ղեկավարում, համակարգում, ինչի՞ համար, ո՞ւմ ա պետք: Ուղեղս չի մտնում, խի՞: Այ բջջակույտեր:

Շինարար
23.11.2015, 18:46
Ռուս, ուկրաինացի, լիտվացի՝ ամենաշատը, երևի միջպետական պայմանագիր ունեն, ղազախ՝ համարյա ռուսների չափ շատ, թուրքմեն, վրացի, չեչեն (ներկայանում ա, որպես չեչնիացի, ոչ թե ռուսաստանցի), էստոնացի, մի խոսքով՝ Խորհրդային Միությունն իր իր ողջ հմայքով ներկայացված ա էստեղ, ոմանց ճանաչում եմ, ոմանց ուղղակի գիտեմ, որ կան, ու ոչ մի ադրբեջանցի: Չնայած հայաստանցի հայ էլ ոնց որ էս պահին մենակ ես եմ, մինչև ես էլ մեկն էլ ա եղել: Ոչինչ չասող ստատիստիկա ա, ուղղակի մտքովս անցավ, գրեցի, չնայած նաև ինչ-որ բան ասում ա, օրինակ՝ Ղազախստանը ամեն տարի հազար հոգու ֆինանսավորում ա՝ Ղազախստանից դուրս հետբուհական կրթություն ստանալու, ընդ որում՝ միջազգային ամենաբարձ կրթաթոշակների չափով: Կրթվում, հետ են գնում, դե դուք ասեք՝ սենց չի, հնենց ա:

Շինարար
24.11.2015, 02:26
Ես ակումբիս ցավը տանեմ: Իմ ոչ մի համալսարան, ոչ մի կրթություն ինձ էդքան չի հղկել, որքան ակումբը՝ ոչ գիտելիքի, այլ զգալու, վարվելու, պահվածքի, մարդկայինի առումով: Անկեղծ՝ մեկ-մեկ ինձ էնքան եմ դուր գալիս: Ապրես, ակումբ ջան:

Շինարար
28.11.2015, 05:20
Ամեն դեպքում ես կազմակերպիչ եմ եղել, չեմ իմացել: Էս տարի էնքան բան կազմակերպեցի, ղեկավարներիս հետ արդեն լուրջ խնդիրներ ունեմ, մարդիկ մտավախություն ունեն, որ թեզս վարի եմ տալիս, վերջը տրամս տեղը չէր, հետն էլ դե որ ապացուցեմ, որ վարի չեմ տա, գերզբաղվածություն, մինչև ուշ գիշեր կարդալ-գրել, մի շաբաթից էլ սենց ասած փեյփըր և այլն, ընկճված էի ահագին, կասեի՝ կոտրված, մինչև երեկ իրիկուն: Մեկ էլ ֆեյսով գրեց ծանոթներիցս մեկը, թե բարեգործական ընթրիք կազմակերպենք, գումարն ուղարկենք Լիբանան՝ սիրիացի փախստականներին՝ Նոր տարուն ընդառաջ, մի էներգիա ա ինձ պատել, մի ոգևորություն, մինչև գիշերվա հազարը ֆոնդեր եմ քրքրում, գտնում իհարկե: Չէ դե ինչ-որ մի կծած ցորենի հատիկի չափով օգտակար բան անելն էլ իր տեղն ունի, բայց էս վիճակը՝ խառը, գովազդել, մարդ հավաքել, տեսնել՝ ստացվո՞ւմ ա, չստացվելու դեպքում հուսահատ միջոցների դիմել :) լրիվ իմն ա:


Նախորդ պրոյեկտս դասընթացներ էր. առաջին դասին մի ուսանող էր ընդամենը եկել, դասախոսը հիասթափվեց, մի դաս էլ ուներ, հրաժարվեց, թե ասա՝ դու խի՞ ես խառնվել, դու վճարվում ես, ես պիտի անհանգստանամ: Վերջը հաջորդ դասը ես վարեցի, սխալներս հաշվի առնելով գովազդային տակտիկաս շտկեցի և այլն, ութ ուսանող էր հաճախել արդեն, հետո՝ ավելի շատ, չորրորդ ու հինգերորդ դասերից երկուական սեսիա էի ստիպված արդեն կազմակերպել, վերջինը՝ երեք սեսիա: Մի այլ կարգի բավարարվածության զգացում ա, երբ արդյունք ես տեսնում, ու ժամանակ չունեմ ախր քննարկումներին գնամ, բայց նենց հաճելի ա արդեն գիտակցված ու շտկված սխալներիդ փորձով կիսվելը, ոնց որ հաղթանակով կիսվես էլի, ստիպված սպորտզալի ճամփին սպորտզալի ընկերներիս զահլեն եմ տանումԴ: Թե չէ թեզս գիտեր:D

Չէ, էդ կատակ, սկսել եմ, պիտի տեղ հասցնեմ, մանավանդ որ ինձ իրականում ահավոր հետաքրքիր ա, բայց արդեն գիտեմ՝ ակադեմիան իմը չի, դաս կտայի, բայց ևս երկու տարի ու հերիք ա ինչքան գիրք կրծեցի ու թանաք վարի տվեցի:


Իմ էս դինջ ու ալարկոտ հալին ես շարժում եմ սիրում իրականում:

Շինարար
01.12.2015, 01:36
Մի քիչ էլ դասերիցս պատմեմ, էն որ ասում էի՝ մտնում եմ դասարան, ծնկներս թուլանում են...
Հիմա հեչ վեջս չի, վեջս չէր այսինքն, խումբը ահավոր անհամասեռ էր իր գիտելիքներով, չգիտեի՝ ոնց անեմ, որ մի բան սովորեն, դրա համար նույնիսկ չէի պատրաստվում, ընդհանուր ինձ համար որոշել էի կուրսի ընթացքում ինչ եմ ուզւոմ սովորեցնել, ու ըստ օրվա հարմարության, ով ա ներկա, ով ա բացակա, կազմակերպում էի պարապմունքը: Էն օրը կիսամյակի վերջին դասն էր: Մի ուսանող ունեմ, որ մտածում էի գիտելիքներով ամենաթույլն էր, ու սկզբում զգում էի, որ չի էլ ընկալում ոնց-որ, բայց ինչ ասում եմ՝ պարտաճանաչ գրի ա առնում, կեսից արգելեցի գրելը, ասեցի՝ ինչ կհիշես, կհիշես, դասին ոչ մի բան մի գրիր, որովհետև զգում եմ, որ էդ գրելը իր դեպքում չի աշխատում: Հա, ինչ էի ասում, վերջին դասն էր, բայ ենք խոնարհում, զգում եմ՝ ինչ բայ ասում եմ՝ տարբեր կաղապարների, ընտիր խոնարհվում ա: Բայը խոնարհեցիր, հաշվի կխոսես էդ լեզվով: Ասի՝ լավ, արեք ուրիշ ձև խաղանք, արեք՝ դուք ինձ բայեր ասեք, ես խոնարհեմ: Ասում են, արանք-արանք սխալներ եմ թույլ տալիս, ասում ա՝ որ սխալ ես թույլ տալիս ուղղե՞մ, հա բա ինչ անես, դրա համար եմ սխալ թույլ տալիս, ոնց ուզում եմ շփոթացնեմ, գտնում ա սխալները, չէ մարդը իրոք արդեն գիտի, սովորել ա, ընկալել ա, մի ինձ ու ինձ անկապ տեղը ուրախացա, ոգևորվեցի, ամբողջ խմբին լրացուցիչ հավելյալ պարապմունքի եմ կանչել, որ կրավորական սեռն էլ բացատրեմ:D

Մի խոսքով, շաշություն:)

Շինարար
05.12.2015, 17:13
Երեկ զեկուցում էի կարդալու, որոշել էի էս անգամ բանավոր խոսամ, թղթին չնայեմ, սկզբում ասի՝ անգիր կանեմ:ԴԴ, հետո էլ դե ով զահլա ունի: Զեկուցումս կոնֆերանսի երրորդ ժամին էր, ինձնից առաջ մի ահագին ծանր ելույթ էր՝ հագեցած գաղափարախոսություն բառով: Բանավոր խոսալը դե ահագին իմպրովիզացիայի հնարավորություն ա տալիս, մանավանդ եթե տեքստդ անգիր չես ասում:ԴԴ Քսան րոպե խոսացի, լսարանը երևի մի վեց-յոթ անգամ լիաթոք ծիծաղեց, ու չնայած ահագին լարված էի ներքուստ, բայց ինքս ինձնից չէի սպասում,որ սենց աշխույժ կանցկացնեմ:ԴԴ Ամենակարևորը երբ նույնիսկ պաշտոնական միջավայրում անգլերեն կարողանում եմ արդեն կատակել, ու մարդիկ հասկանում են, ինձ համար լեզուն տիրապետելու նոր մակարդակ ա: Բովանդակային մասով էլ չասեմ, որ ղեկավարներս մինչև էս ինձնից ահագին դժգոհ էին, չնայած ես գտնում եմ, որ էս պահին համար իրանց սպասելիքները հեչ արդարացված չեն, ըստ էության ես երկու ամիս ա ինչ լիարժեք սկսել եմ թեզիս վրա աշխատել՝ տրամադրությանս տակ ունենալով Եգիպտոսից բերած սկզբնաղբյուրներս,ու ոչնչով հետ չեմ ոչ նրանցից, ովքեր հենց սկզբից ունեին իրանց պետք եղած նյութերը ու երբեմն էլ նաև նրանցից, ովքեր արդեն երրորդ տարին ա, ինչ աշխատում են: Վերջը, վերջում մոտեցան, իրանց գոհունակությունը հայտնեցին: Բայց ամենաշատը գոհ եմ, որ կարողացա հասկանալի դարձնել կատակներս: Մեկ էլ ինձ լավ եմ զգում, որ ես արաբական թատրոնից եմ խոսում, ներկա արաբները ուշադիր ինձ են լսում, հենց պատահաբար իրանց ծանոթ անուն են լսում, անպայման ինչ-որ ձև ցույց են տալիս, որ չէ, մի բան էլ մենք գիտենք:ԴԴ Չնայած դե ես էլ մի անգամ էստեղ հայագիտական սեմինարի գնացի, նույն անհարմար վիճակում էի, որ մարդիկ ինձնից ավելի լավ են տիրապետում հայերենի բարբառներին::)


Բայց չէ, ակադեմիան իմը չի:

Շինարար
13.12.2015, 01:30
Հայաստանից բերած մի հատ հավեսով անձրևանոց ունեի օֆիսում գցած, օրը մեկը իբր իրանի հետ շփոթում էր:ԴԴ ես էլ առանձնապես չեմ սիրում անձրևանոցով ֆռֆռալ: Հազարից մեկ էն օրը վերցրեցի հետս ու մոռացա ավտոբուսում:(

Առավոտն էլ տնկիցս բա՝ էս նոր հեռախոսդ ինչ ա նոր ա, էլ ավտոբուսի մեջ չես մոռանում: Իրա աչքն էր՝ աչքիս: Բայց հեռախոսը գտնողները ընկերների միջոցով կարողանում էին ինձ գտնել, վերադարձնել, անձրևանոցս միացավ բազմաթիվ ձեռնոցներիս, գլխարկներիս ու անչափ սիրելի հինավուրց ժակետիս:

Շինարար
14.12.2015, 19:06
Ուրիշ թեմայում արտասանությունից էին խոսում, դե ես էլ բողոքել սիրում եմ, բողոքեմ իմ խնդիրներից: Անցած տարի որ եկա էստեղ, հայտնվեցի ամենատարբեր անգլերենների հորձանուտում, որոնցից ոչ մեկը նման չէր իմ իմացած Լանդըն իզ զը քեփիթըլ ըֆ գրեյթ բրիթանին: Ղեկավարներիցս մեկը անգլիացի ա ու ինչ-որ սպեցիֆիկ ակցենտով ա խոսում, որը մինչև հիմա դժվարությամբ եմ հասկանում: Տնկիցներիցս մեկը խոսում էր անգլիական ու կարիբյան անգլերենների միջանկյալ տարբերակով, մյուսը՝ մաքուր կարիբյան, անցած տարի իրան ընդհանրապես չէի հասկանում, նոր եմ նկատել, որ ասք-ին աքս ա ասում, դե արի գլուխ հանի: Շոտլանդացիներից էլ չեմ խոսում՝ էն էնդեա սեգարետս ար չեփըր, էս գրած ա, բայց որ խոսալուց լսեք:)) լոնգ թայմ նո սի, նո քեն դու, չնայած էս էրկուսը ոնց որ միջազգային են)) Դպրոցում մտերիմ շփում ստացվում էր մենակ էն մարդկանց հետ, ովքեր ոչ նեյթիվ են: Էդ էլ նայած: էս հլա նեյթիվ սփիքըրներից եմ խոսում, բայց մի առանձին թեմա ա ֆրանսիացիների ակցենտը հասկանալը, բա իսպանացիները: Հիմա իհարկե հունի մեջ եմ ընկել, նոր նեյթիվ սփիքըրի հետ հանդիպելիս առաջին հինգ րոպեն ձևացնում եմ, թե լիովին հասկանում եմ իրեն:)) մինչև ուսումնասիրեմ իր խոսքի առանձնահատկությունները, դրանից հետ խնդիր չկա: Ու էս բոլորը նորմալ անգլերեն ա՝ թույլատրելի, ասենք՝ զեկուցումների ժամանակ, պաշտոնական միջավայրում: Հայաստանի պես չէ, որ եթե հանկարծ շեշտը վերջին վանկի ձայնավորի վրա չդրեցիր, ուրեմն անգրագիտության մեջ կարող ա մեղադրվես:

Շինարար
15.12.2015, 03:35
Տուն գնալուց առաջ մի կես բերան էլ մեր հայ ժողովրդից բողոքեմ: Ուրեմն, դե հանգամանքների բերումով լիքը այլազգի ընկերներ են ավելացել ֆրենդլիստումս, մեծ մասը՝ եգիպտացի՝ եգիպտական արշավանքիս արդյունքում, բայց նաև էստեղ աշխարհի ամենատարբեր երկրներից իմ ծանոթները: Դե եգիպտացիք մեզնից շատ են ֆեյսբուքում ապրում, օրը մի թեմա գտնեն՝ ազգովի քննադատեն(ք), լրիվ մերոնքական են, իմ ընկերները դեռ թատրոնի ոլորտից են, ու իրանց թեմաները ինձ ահավոր հետաքրքիր են, թեկուզ ոչ թատրոնից էլ, ասենք՝ էս նախարարն էս տուֆտեց, էսօր էլ սենց եղավ և այլն, ինձ հետաքրքիր ա, որովհետև հետո էդ ամենը անդրադառնում ա թատրոնում, ու երբ մեջից ես իմանում դեպքերը, հեշտ ա լինում որոշ բաներ հասկանալը: Լավ, էդ հեչ, բայց որ մենակ հայերս ենք սաղ օրը միմյանց ֆեյսբուքյան վարքագծից բողոքում, էդ հաստատ: Ուրիշ որևէ մեկին չեմ տեսել, որ գրի՝ երբեք չեմ հասկանա էն մարդկանց ովքեր ֆեյսբուքում ու մի բան, կամ որ սենց բան եք գրում, խի եք գրում, կամ խի եք սենց անում, բայց նենց չէ: Ով ինչ ուզում անում ա, ոչ ոքի տանձին չի, ոչ ոք չի անհանգստանում՝ ես ֆեյսբուքում ինձ ոնց եմ դրևորում, հետաքրքրեց՝ կլայքեն, չէ՞՝ չեն լայքի ու վերջ: Ըստ էության իմ գրառումն էլ ա էդ ոճի մեջ էս պահին, խոսքի՝ խի՞ եք սաղ օրը ֆեյսբուքյան լրահոսից բողոքում, ձեր ֆրենդների պահվածքից բողոքում և այլն, բայց, ժող, ախր էնքան շատ խնդիրներ կան աշխարհում, էլ էբոլա, էլ Իսլամական պետություն, էլ երկրաշարժներ, էլ գլոբալ տաքացում, էլ կարմիր մսից ասում ա քաղկեղ ա առաջանում, գլխեգլուխ մեզ հերիք ա, թեթև եկեք ապրենք էլի: Եկեք՝ չքննադատենք, թե ով ինչ ա անում ֆեյսբուքում, քանի դեռ նրանց վարքագիծը չի խթանում ընտրակեղծիքների կատարմանը:

Շինարար
22.12.2015, 06:30
Մի տեսակ ամեն բան չափից դուրս հեշտ, սահուն ստացվեց: Ին շա ալլահ սենց հարթ էլ մնա: Դե լավ ա, ուրախացիր, որ լավ ա, ինչ մի հիմա էլ անհանսգտանում ես, թե ինչի ա սենց լավ:

Շինարար
09.01.2016, 19:54
Էս գրողի տարած կյանքը մեկ-մեկ կարա ահավոր կարճ լինի, ու ասել Բուլգակովը, ամենասարսափելին էն ա, որ հանկարծակի ա լինում էդ վերջը: Չգիտեմ՝ երբ պիտի մարդ հասկանա, որ էս կյանքը էս մի հատն ա, շատ կարճ ա ու չարածներիդ համար ոչ մեկ չի ասելու՝ հալալ ա, չարեց:

Շինարար
15.01.2016, 17:14
Ժող ջան, կներեք, որ սուս-փուս եկա Երևան, հետ դառա, բայց էնպիսի իրավիճակ էր, որ էդքան էլ նպատակահարմար չէր, որ աղմուկ հանեի գալուս հետ կապված: Մի խոսքով՝ չհաշված վատը, որ որևէ մեկի ուժից վեր էր կանխելու, լավ էր, որ եկա: Մեկ էլ եթե կարողանամ խելքս գլուխս հավաքեմ ու մայիսի ատեստացիայի ժամանակ դուրս չթռնեմ, 2017-ի ամառը երևի կգամ: Կտեսնվենք: Առայժմ:

Շինարար
20.01.2016, 14:53
Հեռախոսս էրեկ կորցրի, էսօր գտնվեց: Հետիս ապրողը անցած տարի իր պայուսակի, նույնիսկ ջրի շշի վրա անունը ու մեյլը գրում էր: Արժե տենց անել ու արխային մտքովդ անցածը կորցնել:

Շինարար
21.01.2016, 16:58
Հիմա էլ ուսանողական քարտս եմ կորցրել, խայտառակ վիճակ ա մոտս: Անփույթ, անփույթ, էսքան անփո՞ւյթ:

Վերջը, էս հեչ:

Արմենիայում մի հաղորդավար կար, կարծեմ Կարեն Չգիտեմեսիմինչյան, որ ՉտոԳդեԿագդան էլ վարում էր: Վանաձոր էր գնացել, ճամփին փոս-մոս էր տեսել, ֆեյսբուքում մի ոգևորված, համարձակ, ընդդիմադիր գրառում էր արել: Դե Երևանից Վանաձորի քաղաքապետին հոգեպես, ֆիզիկապես և բարոյապես ջախջախելով քո քաղաքացիական դիրքորոշումը ցուցադրելը ավելի հարմար ա: Ասում ա՝ գիշերով Երևանում ևս մի շենք են փլել, Զվարթնոցն էլ կփլեն դեռ: Կարենչոյից ձեն-ձուն կա՞: Թե՞ մեկ-մեկ կարող ա Պալմիրայում իսլամիստների արած վանդալությունների վիդեներ շեյր անի ու վրդովվի, թե ոնց կարելի ա: Իսլամիստ-իսլամիստ, թե չէ սրանցից ինչով են տարբեր: Սրանք ուղղկաի թաքուն են անում, ոչ թե վիդեո են հանում ու յություբ գցում, մենակ էդ ա, բայց պետք լինի՝ էդ էլ կարող են անել:

Ուզում եմ ասել՝ տենց եսիմինչ սարսափելի, անհասկանալի կենդանիներ պետք չի պատեկրացնել էդ իսլամիստներին, Սերժի թայֆի սֆաթներին, Տարոնին, բանին, Աշոտյան-Շերմազանով, նայեք, պատկերացրեք, էդ տարածքներում ապրելիս լինեինք, սրանք նաղդ ալ-Բաղդադիի մանկլավիկներն էին լինելու, 15 թվին երդվյալ երիտթուրքեր, 37-ին՝ Եժով, Բերիա, Միկոյան: Ու հա, Հայաստանում մեր աչքի առաջ նույն կարգի սարսափելի բաներ են կատարվում, ինչ Իսլամական պետությունում՝ շենք-մենք փլելու առումով: Առայժմ մարդ չեն մորթում, պետք լինի՝ կմորթեն:

Նենց մեծ վտանգ եմ զգում Վանաձորի համար, որ հաջորդը էդ արդեն իբր գրագետ, հոգին սատանային ծախելու պատրաստ կադրերից ա գալու, Դարբինյանն ի՞նչ, քաղաքը չէ՞ր շինում, հաջորդը՝ քանդելու ա, ոնց Տարոն Մարգարյանն ու իր նախորդները:

Շինարար
23.01.2016, 19:04
Էստեղ մի խումբ, մեր հետխորհրդային տարածաշրջանից՝ ռուսներ, ղազախ, թուրքմեն ու երբեմն նաև մի սիրիահայ, առանձնին-առանձին էնքան լավ էրեխեք են, բոլորին շատ լավ եմ վերաբերվում, բայց սաղ օրը ֆոյեում բարձրաձայն սոցիալիզացվում են՝ հա-հա, հի-հի: Թողեք աշխատենք էլի: Հերիք ա բոլ ա:


Գիտեմ՝ էս պահին ես եմ վատը, ջղայնացած, բայց էսի՝ էս թաքուն տեղը ինձ ու ինձ բողոքեմ, գուցե անցնի:

Շինարար
04.02.2016, 20:53
Էսօր ահագին գրեցի, ոգևորված պիես եմ վերլուծում՝ վերհիշելով և զուգահեռ տանելով Անվար Սադաթի արտահայտության հետ, որ քարտերի 99 տոկոսը ԱՄՆ-ի ձեռքում ա. նենց լրիվ միամիտ հիշեցի էդ խոսքը այ, ու էս պիեսի հետ նենց սազաց մի տեսակ: Ու մեկ էլ ամենաոգևորված ու հոգնած ժամանակ հիշեցի, որ բանակում մի սպա ունեինք, կապիտան էր կարծեմ, վաշտի հրամանատար, մեղրեցի ջահել տղա՝ 25-30 տարեկան, բոյով, շեկ, կանաչ աչքերով, պարապած, իդեալական արտաքինով, ատամները փչացած, բնակարանը ուղիղ զորամասի դեմը, մի խոսքով՝ մառոզ, մի այլանդակ ձևի: Մի ահարկու, ասում էին՝ ձեռը չընկնես, ես չեմ ընկել կոնկրետ իր ձեռքը, բայց գիտեմ էդ տեսակների ձեռքն ընկնել ինչ ա նշանակում: Մորթում են, ոտքերի տակ աղում, մի քանի նման փորձ ունեմ: Մի խոսքով, կարողանում էր ամբողջ գունդ բռի մեջ պահի պետք եղած ժամանակ, տենաս հիմա ինչ ա անում: Գունդը շարում էր ու ասում՝ ծպԸտուն չլսեմ: Ու չէր լսում: Թե խի հիշեցի: Դժվար դա էս պիեսի վերլուծության ժամանակ պետք գա:

Շինարար
09.02.2016, 02:53
Տասներկու ժամ աշխատելուց հետո ջոկեցի, որ աշխատանքիս ուղիղ կեսը արել եմ առաջին մի ժամում, մյուս կեսը՝ վերջին տասներկուսում:

Շինարար
20.02.2016, 04:27
Անցած տարի երկու կոնֆերանսի մասնակցությունս մերժեցին, դե երևի որովհետև Մերձավոր Արևելյան խնդիրներին նվիրված կոնֆերանսներին ամենաքիչը թատրոնն ա հետաքրքիր, ենթադրում եմ, չգիտեմ, հիմա գնալու եմ Շվեդիա ու սա արդեն հենց ընդհանրապես թատրոնին ա նվիրված, մեծ, ընտիր բան ա, ոչ թե ինչ-որ համալսարանի կազմակերպած, այլ միջազգային թատերական հաստատության, մի խոսքով՝ կապեր ձեռք բերելու համար շատ կարևոր ա: Մի վորքշոփ էինք էստեղ կազմակերպել՝ երկու փուլով, երկրորդ փուլը իսկական կոնֆերանսի վերածվեց: Դե որ էդքան բաշարում ենք, որոշեցինք սեպտեմբերին կոնֆերանս կազմակերպել, սկզբում ուզում էի՝ արաբական թատրոն, հետո դե մենակ չես անի, մի հոգի միացավ՝ դարձավ՝ քաղաքական թատրոն, հետո մեկն էլ միացավ, դարձավ, արվեստ և քաղաքականություն:ԴԴԴ Վերջում էլ գիրքը կտպենք, առաջաբան, խմբագրել, ակադեմիական երազանքների վերջը: Թե ասա ինչիդ ա պետք, եթե մեկա չես աշխատելու ոլորտում: Ինձ պրոցեսն ա դզում՝ ևս մի բան կազմակերպելու: Վերջը որոշեցի, սեպտեմբերին կամ հոկտեմբերին Նռան գույնն ենք ցուցադրելու: Ուզում էի ամսի երեքին գնամ Լոնդոն համերգի, Քեյրոքի խմբի՝ եգիպտական, իրանց երգերը էստեղ երեկոյան խմբակներում սովորացնում եմ, նկատի ունեմ բառապաշարը, ոչ թե երգել: Բայց երկուսին զբաղված եմ, չեմ տեղավորվում ժամանակի մեջ: Ափսոս:
Էս կիսամյակ արդեն երկու երեկոյան խմբակ ունեմ, արդեն մտնում եմ ինքնավստահ, ինքնագոհ:

Բակալավարիատի ուսանողների համար դասընթացները էս սեմեստր վարի տվեցի, մարդ չկարողացա հավաքեմ, չեղյալ արեցի:

Ղեկավարներիս հետ դեռ համաձայնության չեմ գալիս, չնայած ինքս վերջում լույսը տեսնում եմ, բայց պիտի կարողանամ համոզեմ, որ թույլ տան ինձ աշխատեմ նենց, ոնց աշխատում եմ: Բարդ ա, լավ էր մի ղեկավար ունենայի, թե չէ ես ասում եմ, ասում են՝ հա, հետո իրար հետ քննարկում են, վերադառնում են իրանց կարծիքին: Բայց չեմ զիջելու, ես ավելի լավ ա չանեմ, քան էնքան ա մի բան անեմ: Լավ չի, որ ես պեռվում եմ, վերջում միշտ ես եմ տուժում, բայց ինչ անեմ, ինձ շատ դժբախտ կզգամ, եթե կոտրվեմ:


Էս անգամ անկապ չեմ գնա Եգիպտոս, ամառային դպրոց կգնամ, մի քիչ թանկ ա ավելի, բայց դե ինչ անեմ: Մի իտալացի իմ պես դոկտորանտի սպանել են էնտեղ էս վերջերս, ղեկավարներս ասում են՝ դու էլ քաղաքական թատրոն ես ուսումնասիրում: Իրոք վտանգավոր էր երբ էնտեղ էի, շատ եմ բախվել վտանգավոր իրավիճակների, ես էլ մի տեսակ դինջ, ով կպշկվում էր, հետը նստում զրույց էի անում, շփվում էի: Պետք չէր: Դրա համար էս անգամ ամառային դպրոց կգնամ:

Տարիս շատ տխուր սկսվեց: Նոր տարվա օրերը հազիվ էին անցել, հորեղբայրս մահացավ: Վեց տարեկանում եմ իրան տեսել վերջին անգամ, ինքը Ռուսաստան էր ապրում, էվակուացիայի ժամանակ մենք իր մոտ էինք գնացել: Խմել էին պապայիս հետ ինձ շպրտում էին ձների մեջ գնդակի պես, ես գոռում էի, լաց էի լինում: իրանց թվում էր, թե ուրախանում եմ, խաղում էին հետս:ԴԴ Հորս ասում եմ, ասում ա՝ դու երբ ես երբևէ լաց եղել որ, լավ էլ ուրախանում էիր, գոռում էիր:ԴԴ Դե ամեն հոր համար էլ երևի իր տղան վերջն ա: Մի խոսքով, բոլորս հորեղբորս շատ էինք սիրում, հպարտանում էինք, ազգի պարծանքն էր, ազգից մեկը գնացել էր Ռուսաստան, նկարիչ դարձել, ոչ հայտնի, բայց մեզ համար ամենալավն ինքն էր: Մի խոսքով, պապան հազիվ հասցրեց հետ գա, որ ինձ ճանապարհի: Տղան ասել ա՝ ցուցահանդես են կազմակերպելու, որոշել ենք ցուցահանդեսին բոլորս գնանք՝ մեր տնեցիքով: Էս անգամ մերոնց Ռուսաստանում կհանդիպեմ, Հայաստան չեմ գա, եթե էս մայիսի ատեստացիան չկտրվեմ իհարկե: Եթե կտրվեմ, էս սաղ ասածս հեչ ա լինում:ԴԴ


Մի խոսքով, հիմա սաղ լավ ա, նույնիսկ պրոբլեմների վերջում լույս եմ տեսնում, առանց խնդիր չի լինում, բայց մի տեսակ չեմ ուրախանում:

Լիվընում տատու-սրահ կա, գնամ հետաքրքրվեմ, բայց ասում են՝ շատ թանկ ա, մայիսից ամեն դեպքում ուզում եմ, եթե ռիվյուն անցնեմ բարով-խերով, մեկ-երկու ամիս սուպերմարկետում-բանում աշխատեմ, ինձ նկարազադրեմԴԴ Հա բա ինչ:


Էստեղ պոստսովետից էրեխեք կան, ոմանք էս տարի ավարտում են, ու հիմա աշխատանքի փնտրման պրոցեսում են, դա էլ մի մեծ պրոբլեմա: Որ տեսնում եմ իրանց հոգսերը, չեմ ուզում ես ավարտած լինեմ: Չնայած իրանք ոնց որ սևեռված են Մեծ Բրիտանիայի վրա, ես նման սևեռում չունեմ, բայց կուզեմ գործ ճարեմ մինչև ավարտելս, թե չէ որ հետ եկա, ինձ թվում ա, չնայած սաղպրոցեսները օնլայն են և այլն, բայց մի տեսակ ավելի բարդ ա լինելու: Բայց ես միշտ վերջում հաղթում եմ, չնայած դե էդ վերջը դեռ չի եկել, էդ միշտն էլ մի անգամ ա լինելու էլի:

Լողալ տենց էլ չսովորեցի, մարտի արձակուրդներին անհատական պարապմունքներ եմ վերցնելու: Մի տեսակ ձգվում եմ, ու բնական չեմ կարում շարժվեմ ջրում, ոնց որ մեխանիկական աշխատանք լինի ու անհամաչափ, վերջը չի լինում:Ու իրականում չեմ վախում ախր:

Շինարար
25.02.2016, 00:13
Էս օֆիսում էնքան հաջողի տեղը գուդ լաք եմ ասել, սի յուի փոխարեն, սկզբում շնորհակալություն էին հայտնում, հետո ջոկեցին, որ հաջող նկատի ունեմ, հիմա սկսել են մեկ-մեկ իրանք էլ առաջինը գուդ լաք ասել:Դ

Շինարար
25.02.2016, 02:20
Էսօր երկու ժամ հազիվ աշխատեցի, ու նենց եղավ, որ ավելի շտա բան արեցի, քան վերջին տասը օրում: Մի տեսկա էնքան ինքնասվտահություն վերականգնեցի:

Շինարար
10.03.2016, 19:34
Չեմ սիրում, որ ինձ կառավարում են: Ղեկավարներս հանձնարարություն են տվել՝ գրելու ինչ-որ թեմայի շուրջ, որը իհարկե իմ թեզին ա առնչվում, և որի մասին ես առանց էն էլ գրելու էի, բայց երբ դա դառնում ա հանձնարարություն՝ ժամկետի մեջ, չափի մեջ, տհաճ ա: Բայց ինձ համար կարող ա ճակատագրական լինի ուղղակի չորով հակառակվելը էս պահին, ոնց անեմ, ինչ անեմ, որոշեցի էնպես գրել, որ էդ թեման բնորոշող իրանց առաջարկած բառը ոչ մի անգամ չօգտագործեմ, մի տեսակ ավելի բարդանում ա ասելիքդ էնպես ասել, որ ամեն ինչ ասես, բայց էդ բառը չլինի, բայց հավեսով արեցի գոնե, հակառակվելն ավելի կայֆ բան ա ի վերջո, քան ենթարկվելը:

Շինարար
01.04.2016, 01:12
ընդհանրապես չեմ սիրում, որ օրագրային գրառումներս մեջբերում են ու սկսում քննադատել, բայց որ սուս-փուս մուղամով կարելի ա մարդու օրագիրը կարդալ, հետո գրառումներից կատրած եզրահանգումը իրոնիայով մարդու երեսին շպրտել, լակոտություն եմ համարում նույնիսկ պատասխանելու ոչ արժանի, էս մի տեղն էր, որ մարդ իր արևին արխային ինչ շաշություն ուզւոմ էր գրում էր, մեկ-մեկ կարդում եմ սեփական օրագիրս, ասւոմ եմ՝ ըհըն, կարելի ա նույնիսկ ախտորոշում տալ:ԴԴ, պարզվում ա՝ չաժի էդքան արխայինն ընկել,


Ասում ա՝ Եվ մարդ ինչո՞ւ չպիտի կարողանա նյարդերը թուլացնել: Մենք ծառերի պես անջատ կանգնած ենք ամեն մեկս իր համար, յուրաքանչյուրս վերցնում է իր բաժին արևը և գցում է իր ստվերը: Այդ ինչպե՞ս է լինում, որ անտառի պես լռիկ կեցած աշխարհը դառնում է շնանոց:

Լույս դառնաս Հ. Մ.

Շինարար
07.04.2016, 18:19
Գժանոց: Ժող ջան, ինչ համաձակ գաղափար մտքներովդ անցնում ա, որ ասում եք՝ հաստատ չի լինի, միանշանակ փորձեք, շատ-շատ չլինի, բայց որ չփորձեք՝ մեկ ա՝ չի լինելու: Վերջին մի չորս տարվա մեջ իմ չափ երևի ոչ մեկ ձախողված չի լինի իր նախաձեռնությունների մեջ, բայց ամենաաբսուրդ բանն էլ մտքովս անցավ, փորձում եմ, ու նոր ահնարիններից մեկը եղավ, որ մի այլ կարգի ձև չէր էլի:

Շինարար
11.04.2016, 02:38
https://www.youtube.com/watch?v=zKGW9V1WSl8

Շինարար
15.04.2016, 15:06
Չգիտեմ, ես կոնկրետություն եմ սիրում, հա-ն հա ա, չէ-ն չէ ա: Արի հանդիպենքը արի հանդիպենք ա: Սուրճ խմելու գնալու առաջարկը սուրճ խմելու գնալու առաջարկ ա: Սիրելը սիրել ա, տենչալը տենչալ ա: Պայմավորությունը պայմանավորություն ա, ու եթե մի բան եմ պլանավորել, եսիմ ինչ պիտի լինի, որ էդ պլանավորածս փոխեմ ու մարդկանց ասեմ, որ լավ, չի հարմարվում, կներեք: Եթե ուրիշ բան ա մեջ ընկնում, ուղղակի ուրիշ ժամի կգցեմ, ոչ թե՝ վայ, սա ավելի կարևոր ա, նա վերջ, որովհետև չէ՞ որ մարդկանց հետ պլանավորել եմ, մարդիկ ինձ վրա կոպիտ ասած հույս են դնում:

Ձևը չեմ սիրում ու չեմ հասկանում: Էստեղ մարդիկ մի սենց բան ունեն՝ մի օր գնանք խմելու, սկզբում ինձ ասում էին, սկսում էի օր, ժամ առաջարկել, կամ եթե էդ պերիոդ զբաղված եմ, ասում էի՝ բեր թողանք մի երկու շաբաթից, հիմա խառն եմ: Հետո ջոգի, որ դա ինչ-որ «քաղաքավարի» ժեստ ա, բան ա՝ ասում են ու իրանց համար զարմանալի ա, որ դու սկսում ես էդ պահին քո գրաֆիկը նայել: Վերջը հիմա որ ասում են՝ գնանք խմելու, սովորել եմ, հա բա ոնց, անպայման, ու անցավ գնաց, բայց չի դզում մի այլ կարգի էդ ձևը:
Լավ էդ հեչ, մարդը քեզ խնդրում ա, հետդ ժամ ա պայմանավորվում, դու քո գործերը համապատասխան ես դասավորում, մեկ էլ կամ հետաձգում ա, կամ չի գալիս, հաջորդ անգամ՝ վայ կներես, հաջորդ անգամ, ասում ես՝ բեր գիտե՞ս ինչ, ինչ-որ սա չի դառնում էլի, թարգը տանք, -վայ խի՞, չէ էլի, խնդրում եմ, շատ եմ ուզում: Լո՞ւրջ: Դե արի բան հասկացիր:

Բայց երևի մենակ եվրոպական չի, կամ սկի չի կարելի ընդհանրացնել, էստեղ ամեն երկրից էլ կան, երևի ուղղակի մարդկային ա: Մեր ակումբից օրինակ երկու ակումբցիներ վարկանիշով, անձնական նամակով քանի անգամ գրել էին, թե ոնց են ուզում ծանոթանան հետս, մի օր պիտի խմենք, բան: Օքեյ: Ես խմելու մեծ սիրահար չեմ, ոչ էլ ծանոթանալու՝ անկեղծ ասած, բայց որ մարդիկ հա ասում են, ասում ես՝ հա: Երևան գնալիս մի անգամ եմ տեղյակ պահում, դե մարդ ա հարմար չի, բայց հետո էլի ինչ-որ ձևով ցույց ա տալիս, որ շատ ա ցանկանում հետդ ծանոթ լինել, երկրորդ անգամ՝ էլի չի հարմարվում, երրորդ անգամ նոր միանգամից տասերորդ անգամ հասկանում, որ դա ուղղակի դրական վերաբերմունք ցույց տալու ձև ա, ոչ թե սֆաթդ տեսնելու անհագ ցանկություն: Ճիշտ չի էլի:


Վերջը խառն ա: Բայց ընդհանուր շատ լավ եմ, էս մայիսն անցնի, կերևա ավելի շուտ:

Շինարար
25.04.2016, 01:52
Էն օրը մեկը փողոցում մոտիկացավ՝ բա ուրդու տղա ես: Բա՝ քեզ առաջին անգամ եմ տեսնում, յանի՝ սաղ քաղաքին ճանաչում ա էլի: Բա՝ ո՞նց հայ, բա հայե՞ր դեռ կան, ես գիտեի՝ թուրքերը սաղին կոտորել են: Բա՝ էս ինչ լավ մայկա ունես: Լավ, պայմանավորված եմ, արագացնեմ: Նայս թու միթ յու, սի յու լեյթըր :'

Շինարար
26.04.2016, 02:45
էս մեր Հայաստանը մտածում եմ ասես մի մեծ ընտանիք լինի՝ ազգուտակ: Ոչ թե որ բոլորն իրար հետ լավ են, չէ, դե ազգուտակում էլ հազար ու մի տեսակ հարաբերություն ա լինում, այլ որ բոլորը մի հոգսով են ապրում՝ մի տանից չենք, մի հալից ենք: Ասենք՝ մի մեծ երկրում, որ ծանրորդները դառնան չեմպիոն, միայն էդ մարզաձևով հետաքրքրվողներին դա կհուզի, չէ, մեզ մոտ, ծանրամարտով հետարքրվում ես, չես հետաքրքրվում, գիտես ինչ ա, թե չէ, դա բոլորիս ուրախությունն ա, ևս մի անգամ ցույց տվեցինք աշխարհին հայի հաղթական ոգին: Ուրախությունն էլ ա բոլորինս, տխրությունն էլ, ցավն էլ, վիշտն էլ, հպարտությունն էլ: Միջազգային ինչ-որ երգի մրցույթում մեր մասնակիցը լավ ա երգում, բայց խայտառակ վատ ռուսերենով ա խոսում, բոլորիս խայտառակությունն ա: Դե մի կողմից լավ ա, երևի թե: Ասենք՝ էս վերջին պատերազմի օրերին բոլորի պատերազմն էր, ինչքան մարդ կամավորագրվեց, շատ-շատերը, քչերին տարան, պատկերացնում ես՝ եթե հանկարծ վիճակն օրհասական լիներ, դեռ ինչքան էլ կգնային, փակագծում ուզում էի (ք) գրեմ, բայց լավ, մեծ-մեծ չխոսամ չեղած տեղը:

Հետո սոցիալական ցանցերում, բոլորը իրանց պատասխանատու էին զգում էդ օրերին, ինչ կարելի ա գրել, ինչ չի կարելի, միմյանց խորհուրդ էին տալիս՝ սենց գրեք, սենց մի գրեք, ասենք՝ ինչի պիտի շարքային քաղաքացին իր անձնական տարածքում ազատ չլինի իր տվյալ պահի հոգու պոռթկումը արտահայտելու, չէ, չի կարելի, որովհետև դու պատասխանատու ես ոչ միայն քեզ համար, այլ ողջ ժողովրդի: Կամ հակառակը այ մարդ, ինչ պարտադիր ա տվյալ թեմայով բոլորս արտահայտվենք: Բայց չէ, պարտադիր ա, դա սոցիալական ցանցում որ ուզում եք իմանալ սեփական մտքերով արտահայտվել էլ չի, դա մասնակցել ա ազգուտակի հետ ընդհանուր զրույցին, համազգային զրույցին ասեմ:

Բայց վատ կողմեր էլ ունի, քո կյանքը քոնը չի, քո անձնականը քոնը չի, նույնիսկ քո նեղ շրջապատինն էլ չի, ազգինն ա: Երեսունն անց պատանի, երջանիկ քո ազապ տղա լինելով, պարտականություններից զերծ, պատասխանատվությունից զերծ, աշխարհը քոնն ա, ինչ ռիսկի ուզես կդիմես և այլն, ասում ես՝ այ մարդ, բախտս էս ինչ բերել ա բերել, մանավանդ բեռի տակ կքած մի երկու ծանոթի էլ մտաբերում ես, ասում ես՝ չէ, գտած ա իմ վիճակը: Դուրս ես գալիս փողոց, որ փափախդ ծուլ անելով վազես երջանկությունից, մեկ էլ անծանոթ մեկը կկանգնացնի՝ ուշացնում ես, ամուսնանալուդ վաղտն ա, հա՝ ցավդ տանեմ, դե ինչ գլուխ դնես, չես էլ հիշում ով ա, մեկ էլ երկրորդը՝ ամոթ ա, ամոթ, քո թայերն արդեն թոռնատեր են, երրորդը՝ քեզ մեղք չես գալիս, ծնողներիդ խղճա, մեղա, իմ ծնողներին ի՞նչ ա եղել, մեկ էլ մի տասը րոպեից նկատում ես, որ ինչ-որ կուչ եկար, էլ նորվա ծովը ծնկներիդ հետ պատանյակը չես, աշխարհի բեռը ուսերիդ ծանրացավ: Հա էլի, ասում ես՝ էս ինչ ահավոր դժբախտ եմ եղել ես, չեմ իմացել: Դե չես կարող ասել՝ ձեր ինչ գործ, որովհետև չկա իմ ու քո խնդիր, կա ազգային խնդիր, հետո բացի այդ, երբ քեզ պետք ա եղել, էդ բոլոր մարդիկ քեզ ինչ-որ բանով օգտակար են եղել, ձեռք են մեկնել և այլն, հոգատար են քեզ համար, անհանգստանում են:


Իրականում էս ավտոբուսի ցավալի դեպքի պահով էսքանը մտքովս անցավ:

Էսօր հարևանիս թաղումն էր էստեղ, էն մարդը ով ինձ առաջինն ա դիմավորել Շոտլանդիայում, մայկաներիս վրա իր նկարն էինք տպել՝ կիթառ նվագելիս, հետո եկա տուն, մերոնց հետ սկայպ, դե պարապ էի՝ տանը մենակ, հետո Գեյմ օֆ սրոնս: Անկապ էլի: Էս գրառումս ընդհանուր հայրենական թեմաներով ոնց ուզում եք, բայց էն վերջին պարագրաֆի մասով խնդրում եմ մեջ չբերեք: Ինձ համար վաղուց արդեն խնդիրը արդիական չի, ուղղակի էս թեմայի հետ կապված մտաբերեցի:

Շինարար
10.05.2016, 01:52
ափսոս

Շինարար
14.05.2016, 00:17
Էսօր վերջնաժամկետ ունեմ, երկու նախադասություն ա մնացել, ալարում եմ, Եգիպտոսի ծանոթներիցս մեկի հետ վոցափով մի կես ժամ գյալաջի արի, վիրտուալ եգիպտերենս եմ զարգացնում:ԴԴԴ դուրս եկա մթոմ սուպերմարկետ, մի բան առնեմ ուտեմ, տեղում ջոկեցի, որ սոված չեմ, մլուլ եմ անում, հետ եկա, կոֆե սարքեցի, մի կում արեցի, զզվեցի, էսօր հինգերորդ բաժակն ա երևի իրար վրա, արա դե երկու նախադասություն ա մնացել, մեկը պիտի ուրիշ գրած տեքստիցս քաթ անեմ, բերեմ, էստեղ կպցնեմ, մյուսն էլ գիտեմ ինչ եմ գրելու: Ու ալարում եմ: Այ տենց հոգնած եմ:


Լավ, քոփի-փասթի մասը արեցի, մնաց գրելունը:

Շինարար
18.05.2016, 16:07
Իմ անձնական արդեն ոչ էնքան կարճ կյանքի փորձը ցույց ա տալիս, որ ճիշտը խոսալը, անկեղծությունը միշտ ավելի շատ կրեդիտ ա բերում, քան տարբեր բնույթի զարտուղությունները: Երբեմն էդ սուտ խոսալ չկարողանալուս պատճառով մեծ սխալներ էլ եմ արել, բայց մեծանալով՝ իհարկե սովորել եմ մեկ-մեկ նաև խաբել: Չեմ կարա ասեմ՝ երբեք չեմ խաբել, շատ եմ խաբել, որովհետև ոնց ասացի, ինչքան մեծանում ես էնքան սովորում ես խաբելու արվեստը: Ու էդ խաբելուս պատճառով ահռելիորեն ավելի մեծ սխալներ էլ եմ արել, քան փոքր ժամանակ խաբել չկարողանալու:

Էստեղ մեր մի պրոյեկտի համար սքոլարշիփների ենք դիմում: Երկու բան կա, որ կոնկրետ մեր պրոյեկտի մասին չի, բայց մեր պրյեկտը դա ներառում ա, հիմա իրանք տեքստը ֆռռացնում են, սուտի-մուտի բաներ են ավելացնում (գործընկերս), որ էդ ֆունդինգին համապատասխանի մեր պրոյեկտը, ես ասում եմ՝ չէ էլի, էրեխեք, եկեք անկեղծ ասենք՝ մեր պրոյեկտը էս-էս ա, չնայած ամբողջովին չի տեղավորվում ձեր հետաքրքրությունների շրջանակում, բայց էս-էս մասերով ներառում ա, ասում են՝ կմերժեն բայց տենց հեշտ ու հանգիստ, է ջհանդամիս, թե չմերժեն, հավանականությունը մերժվելու երկու դեպքում էլ նույն չափ ա, իրանք սենց թե նենց քո պրոյեկտի մասին հրապարակային հասանելի ամբողջ ինֆորմացիան նայելու են, բայց նենց ախր գոնե սուտ չես խոսացած լինի, հետո երբ սուտ ես գրում, ժամանակ ա պետք էդ սուտը մոգոնելու համար, իսկ ճիշտը շատ հեշտ ա, ինչ կա, միանգամից գրում ես, հնարելու բան չկա էլի: Մի խոսքով, էն մի ֆունդինգը մերժեցին, էն մեկն էլ վստահ եմ մերժելու են էլի: Բայց դե իմ զահլան գնում ա շատ զոռելուց, ուղղակի ասում եմ՝ կոնկրետ իմ արած պրոյեկտներում ես շարունակելու եմ իմ ձևով, իսկ դուք ոնց գիտեք, ոնց ասած՝ կուզեք ընդունեք, կուզեք՝ չէ:

Էն բոլոր հարցերում, որոնք հաջողությամբ են ավարտվել, ինձ օգնել ա անկեղծ խոսալը, ճիշտը ներկայացնելը, ու դեպքեր ա եղել, որ ոնց որ թե շատ անհավանական ա, ախր ոչ մի տվյալդ չի բռնում, ու դու սաղ նշել ես քո դիմումի մեջ, մեկ էլ չես իմանում խի՝ ստացվել ա: Երկուշաբթի օրը ինտերվյուի եմ, էս վերջերս սաղ թարս ա գնում, բայց գոնե էս մեկը ստացվի, սա անձամբ իմ պրոյեկտն ա, ու չգիտեմ՝ ինձ թվում ա, եթե մի քանի փուլ անցել եմ, հասել եմ ինտերվյուի, հավանականությունը մեծ ա, հը՞:

Շինարար
19.05.2016, 17:07
Գիտեք ինչը չեմ հասկանում, երբ մարդիկ մտնում են իրենց ընկերների, ֆրենդների էջեր, ու քոմենթներ գրում հրապարակյին կերպով, թե էս ինչ բանը ես սխալ եմ համարում, մի տեսակ չեմ ընդունում ու չեմ հասկանում, որ դա անում ես, բայց ամեն դեպքում քեզ սիրում եմ, ասենք՝ ինչո՞ւ ձեզ չպահեք ձեր դատապարտող սերը փոխանակ ևս մի անգամ ցավացնելու էն մարդուն, ում որ սիրում եք, եթե իրոք անկեղծ եք: Շատ ժամանակ մոտս ցանկություն ա առաջանում էդ ասողներին առաջարկելու իրենց սիրով գրողի ծոցը կորչել, բայց ըստ էության իմ էջում չի, իմ ընկերների էջում ա, ասենք՝ ապուշություն կլինի իմ կողմից նման բան ասելը իմ ընկերների թերևս ընկերներին:

Շինարար
24.05.2016, 16:52
Անկապ գրառում ա, հենց սկզբից ասեմ, որ անտեղի չկարդաք, չնայած մեկ ա կարդացող չկա էլ:

Էս շենքում որտեղ մեր օֆիսն ա, լիքը ուրիշ օֆիսներ կան, մեզ նման՝ փհդ ուսանողների, ընդհանուր փոքր խոհանոց ունենք: Նույն մարդկանց ամեն օր տեսնում ես, Հայաստանում պիտի բարևես, ասենք՝ մեր գործի տեղում Վանաձորում էլի լիքը օֆիսներ են, լիքը մարդկանց անձամբ չէի ճանաչում, բայց հարգալից բարևում էի, անցնում: Ուրեմն խոհանոցում մենակ կանգնած ես, թեյ ես պատրաստում կամ ինչ-որ ա, կմտնեն, ու լռություն: Ես ամեն դեպքում չգիտեմ հաջորդ անգամ եթե ես եմ մտնում՝ ուրիշ մարդ կա էնտեղ, մեխանիկորեն բարևում եմ, դե բարևն Աստծունն ա, մեկ էլ մարդ կլինի, շշմած երեսիդ կնայի, թե մթամ խի ես ինձ բարևում, թե ինչ: Իհարկե, գյուղում որտեղ ապրում եմ, էդպես չի, մարդիկ բնական են: Մեկ էլ հետո որ առիթ ա լինում էդ նույն մարդկանց ծանոթանալու, ծանոթանալս էլ չի գալիս:


Իհարկե, ես ոնց կամ, նենց էլ ինձ պահում եմ հնարավորինս, ու զրույցների ժամանակ էլ ասում եմ, որ էդպիսի պահվածքը նորմալ ու սիրուն չեմ համարում, կիրթ մարդուն հարիր չի էլի, բայց իհարկե մարդիկ պարտավոր չեն ինձ դուր գան, էդ դեպքում ես էլ իհարկե պարտավոր չեմ իրանց դուր գամ, կարամ արխային խոսքի եղունգներս կրծեմ:


Լավ վատը հերիք ա:

Մի հիմար խասյաթ ունեմ, ով հարցնում ա՝ ոնց ես, ինչ կա, սաղ պատմում եմ, այ բանը՝ եթե ձևական եք հարցնում, մի հարցրեք, ես էլ չպատմեմ:Դ Մի գործի համար եմ դիմել, ծանոթ աղջիկներից մեկին պատմում եմ, բա՝ հա, վայ, ինչ լավ ա, երանի լինի, բան: Հաջորդ օրը էդ աղջկա ընկերոջն եմ պատմում, բա՝ ընկերուհուս հետ փաստորեն նույն գործի համար եք դիմել:ԴԴ Ամենախոխմը էդ ա, որ որպես երաշխավորող էդ տղային եմ նշել, որովհետև էնպիսի գործ ա, որ կուզեմ բացի ակադեմիականից նաև ընկերոջ կարծիք լինի:ԴԴ Բայց էնպես ա որ, չլինի էլ, ուրախ եմ: Ինքը երևի դրա կարիքն ավելի շատ ունի: Ինչ-որ ա:

Էս թուրքմեն ազգի վրա սիրահարվել եմ: Այսինքն, շատ թուքմեն չեմ ճանաչում, ընդամենը մի աղջկա: Դե քանի որ ծանոթներս շատ չեն, ստիպված ընդհանրացնում եմ էդ մի հոգով: Գիտեմ, որ ընդհանրացնելը սխալ ա: Բայց դարերով մի պետության կազմում լինելով՝ թե իրանական, թե ռուսական, ինչքան քիչ բան գիտենք մենք էդ կողմի մարդկանց մասին: Մի խոսքով՝ մի իդեալական:

վերջապես լավ վարսավիր եմ գտել, թանկոտ ա, բայց դե նորմալ մազ ա կտրում, ասում ա՝ որտեղից ես, ասում եմ, դե սովոր եմ, որ շատերը կարան դրանից հետո շվարած տեսք ընդունեն, թե հլա հայեր կա՞ն, բան: Ասում եմ՝ դու որտեղի՞ց ես, բա՝ Թուրքիա, բա ի՞նչ ես զարմացած ինձ նայում, լսա՞ծ չես Ա:մինիա: -Չէ, ոնց լսած չեմ: Իսկ ովքե՞ր են ձեր հարևանները: Ասում եմ՝ օրինակ Թուրքիան: Մի այլ կարգի ա շշմել: Ասում ա՝ Ալբանիան Թուրքիայի հետ հարևա՞ն են որ: -Էրմենիստան, ասում եմ, բա՝ սորի մեն, այ նոու Էրմենիստան: Տենց բաներ: Ինչ-որ մի քիչ շատ էր ածելի օգտագործում, հետո շորը եսիմինչով թրջեց, բերել ա քթիս մոտ ա պահում, ես էլ ռելաքս՝ իբր լիովին վստահում եմ:ԴԴ Բայց վերջին երկու տարվա մեջ հանդիպածս առաջին վարսավիրն էր, որ իրոք զուտ մկրատ բռնող չէր: Լավին լավն ասենք: էդ ածելին ու շորն էլ երևի հոգեբանական ճնշում էր:դդ

Վերջը սենց, անկապ էլի:

Շինարար
07.06.2016, 06:56
Վաղվա համար ինձ հաջողություն մաղթեք էլի, ավելի շուտ արդեն էսօր ցերեկվա


առայժմ իմ ուզածի պես չի գնում բայց

Շինարար
11.06.2016, 21:05
էս մեր կոնֆերանսին աշխարհի բոլոր ծայրերից էնքան դիմում ենք ստացել որ չասելու, ու չնայած ի սկզբանե նախատեսված էր դոկտորանտների համար, բայց դիմումների հալալ կեսը արդեն պաշտպանած, համալսարաններում աշխատող մարդիկ են՝ Չինաստան, Հնդկաստան, Սինգապուր, Միացյալ Թագավորություն, Եվրոպա, Արաբական աշխարհ, Ամերիկա, Կանադա, Լատինական Ամերիկա, դե մեր կապերը որտեղ ներել են ինֆորմացիան տարածելու, շատ էի ուզում հայաստանցի էլ մարդ լիներ, բայց դե դիմող չեղավ, բայց հայկական ազգանանով լիբանացի կա, էլի ոչինչ: Դե հիմա արի էսքանին մերժի:D Դիմոողներից երկուսին անձնական շփումների ժամանակ եմ համոզել ու ամենախոխմը նրանցից մեկի դեպքն էր: Էդ տղայի հետ մի միջոցառման ժամանակ ծանոթացա, իմ զահլան գնում ա էս ակադեմիական միջավայրից, բայց դե պետք ա խոսաս, շփվես մարդկանց հետ, ես էլ դե իմ պլաններից կիսվել սիրում եմ՝ ծանոթ-անծանոթ կապ չունի: Այսինքն ծանոթանալ որն ա, իրար անուն ասելուն չհասավ, ասի՝ սենց կոնֆերանս ենք դե կազմակերպում, մյուս օրը վերջնաժամկետն ա, ինքն էլ էդ պահին հետս խոսալիս իր հեռախոսն ա ձեռի հետ քչփորում ինչպես նորմալ ժամանակակից մարդ :)), ես էլ մտածի՝ կոնֆերանսի մասին ինֆո ա նայում, ասում եմ՝ հետաքրքրե՞ց, բա՝ ուրիշ բան էի նայում, դե դրանից հետո ամոթու կոնֆերանսն էլ նայեց, մեկ էլ, թե՝ լավ, ես վռազ եմ, գնամ, որ հասցնեմ դիմեմ ու թռավ: Ես ինձ ու ինձ՝ հլա էս անկապին, ձեռ ա առնում ինձ: Գնամ օֆիս, մեյլս ստուգեմ, տեսնեմ՝ իրոք դիմել ա :D

Շինարար
23.06.2016, 02:19
Դե գիտեմ՝ ուշքումիտքներդ ես եմ, անհանգստանում եք, տեսնես՝ էն տնաշենին ինչ արավ, ինչ եղավ… պատմեմ…


էս վերջերս էյոֆրիայի մեջ եմ քայլում, չգիտեմ՝ երևի սենց չի կարելի… էսքան ամեն ինչով բավարարվել ԴԴԴ և գոհ լինել, բայց դե ինչպես ասում են էս կյանքը մի անգամ ա տրվում, կարելի ա լավը տեսնել, լավը զգալ, կարելի ա վատը, էսօր օրինակ երկու դեպք եղավ, մեկ՝ ղեկավարներիս հետ հանդիպեցի, ասացին՝ մյուս կիսամյակ կարող ա արաբերենի արդեն հենց համալսարանական լեվելում դաս տամ, բիգիններս, ինչը հեշտացնում ա գործս, բայց արտասանության վրա եմ աշխատելու, ինչը տարօրինակ ա, ինչո՞ւ ես և ոչ մի որևէ նեյթիվ սփիքեր, ինչևէ, դեռ ընդամենը կարող ա, բայց երկու տարի ա պայքարում եմ սրա համար, չնայած մտքիս չկա ակադեմիայում մնալը, բայց մտքիս կա դրսում մնալը ( իսկ ակադեմիան երևի ամենահնարավոր տարբերակն ա լինելու, ու սա ևս մի կետ ա իմ սիվիում հեշտացնելու գործ ճարելը, մի խոսքով՝ առայժմ ընդամենը կարող ա,

վատն էն էր, որ գնալու եմ Վորվիք ամառային դպրոցի՝ թատրոնի գծով, ու դիմել էի ճամփուծախսը հոգալու դրամաշնորհի, ասացին՝ ներող ախպեր ջան, փող չկա, այսինքն՝ վատ էլ չի, կարար ավելի լավ լիներ, բայց չեղավ,

հիմա նայի, կարամ նեղվեմ չէ՞, բայց ախր ղեկավարներս ասին կարող ա դաս տաս, թեկուզ ընդամենը կարող ա, բայց էս օրս դասում եմ լավ օրերիս շարքին, նույն Վորվիքի դպրոցը, իրանք ամեն բան հոգում են՝ ուսման վարձ, մնալու կացարան, սնունդ, մենակ գնալն ա ինձ վրա, դե ոչինչ,

ամեն ինչին ընդհանրապես կարող ես տարբեր դիտակետերից նայել, նու ամեն ինչին չէ, բայց լիքը բաների, ու որտեղ կարելի ա լույս տեսնել, ուրեմն պետք ա հենց էդ լույսը տեսնել,

Շվեդիան ընտիր էր իհարկե, թատրոնի ոլորտի ամենամեծ կոնֆերանսն ա, 900 մասնակից, մի գժանոց, ես ինքս երբեք էդքան լավ ելույթ չէի ունեցել նույնիսկ իմ հարազատ միջավայրերում, ինչքան էնտեղ, մթնոլորտն էլ էնքան բարի էր, հինգ օր չգիտեմ օդերով էի քայլում, հրաշալի մարդկանց հետ ծանոթություններ, գնալիս ինքնաթիռի չվերթը փոխվեց, ու էնպես ստացվեց գիշերը անցկացրի Օսլոյի օդանավակայանում, ու հենց էս Օրլանդոյի ահավոր դեպքերն էին եղել, ամբողջ գիշեր դա եմ կարդացել, էդ պահին ինձ թվաց, թե դա աշխարհի ամենակարևոր բանն ա ու էդպես կիսարթուն առավոտ գիշերով հասել եմ Ստոկհոլմ, զուգարանում փոխվել, տաքսի նստել, որ գնամ զեկուցումիս հասնեմ, ինձ թվաց՝ հենց արաբական թատրոնի աշխատանքային խմբում էդ մասին պետք էր խոսալ, մեր խոսքը ասել, ու ես դրանից սկսեցի իմ ելույթը, ու եսիմ գուցե արհեստականորեն բերեցի հասցրեցի իմ ելույթին, որ ամեն դեպքում կա նաև թատրոն, ինչի շնորհիվ մեր աշխարհը դեռ ապրելու համար լավ տեղ ա ու ավելի լավն ա դառնալու, բացի նրանցի, որ սա պետք էր, բայց ինձ համար սա նաև զուտ անձնական խիզախում էր՝ անգլերենով նախապես չպատրաստված տեքստ ասել հենց ամբիոնից, ու ինքնաբերաբար էլ զեկույցս էլ դրանից հետո չկարդացի առանձնապես, ինքն իրան հոսեց գնաց,


բայց ես իրոք հավատում եմ էրեխեք, որ ամեն դեպքում էսօրվա աշխարհը շատ ավելի լավն ա, քան հարյուր տարի առաջվա, ուղղակի հիմա ինֆորմացիան հասանելի ա, հատկապես Եվրոպայում ու Ամերիկայում ինչ կատարվում ա, անմիջապես հասնում ա բոլորին, ու մեզ թվում ա թե էդ ինչեր ա կատարվում, օրինակ եթե վերցնենք նույն գեյերի թեման, նույն Մերձավոր Արևելքում, որտեղ երկրներ կան, որ մահապատիժ ա հասնում, եթե պատժվողների վերջին տասը տարվա թվերը վերցնենք, անգամ մոտ չի էն իրավիճակին, որ ասենք նախորդ դարի կեսերին Մեծ Բրիտանիայում էր…

աշխարհը իրոք շատ ավելի լավն ա դառնում, Շվեդիայում մի իսրայելցի տղայի հետ ծանոթացա, ռեժիսոր, դերասան բան, չգիտեմ խի ինձ թվաց, որ ես պարտավոր եմ իմ մոտեցումը ներկայացնել իրան, ասացի՝ Պաղեստինա-Իսրայելական հակամարտությունում իմ ողջ համակրանքը Պաղեստինի կողմն ա, ու ինձ համար դա արաբա-իսրայելական կոնֆլիկտ էլ չի, դա սեփական տանը տեր կանգնելու իրավունքի, ազատության ու իրավահավասարության համար պայքարողների և դա թույլ չտվող Իսրայելի պայքար ա, բա՝ ես էլ եմ տենց մտածում, թեկուզ մարդը՝ կիսաաքսորված վիճակում ա Իսրայելից և այլն, ժող, պատկերացնո՞ւմ եք՝ մի ադրբեջանցի տենց բան ասելիս Ղարաբաղի մասին, ասում են՝ կան… համենայն դեպս, մի տեսակ մարդկանց սկսեցի ավելի շատ սիրել, մեր մեջ ամեն դեպքում մարդկայինն ավելի շատ ա, քան ոչ մարդկայինը ու քանի գնում շատանում ա,


իսկ էդ այլ գենդեր ունեցողների թեմայով մի տեսակ չարացում եմ զգում, պետք չի էրեխեք, դա ձեզ չի կպնում, կամ շատ մեղմ ա կպնում, իմ ակումբին չի սազում, մեր սիրտը պիտի մեծ լինի, ակումբը էնքան լույսով լիքն ա, պետք չի մթնացնել, մի տեսակ նույնիսկ տխրեցի, որ տենց ոգևորվել եք էդ ախմախ վիդեոյով ու ա տաքացած պաշտպանում եք ձեր տեսակետը, ես ճիշտ եմ, դուք սխալ էդ հարցում, բայց ջաններդ սաղ, սիրեմ կը ակումբը ու ձեզ, որովհետև ակումբը ձեզնով ա ակումբ,

շատ թեթև եմ գինովցած, այսինքն՝ գարեջրովցած:oy

Շինարար
23.06.2016, 17:04
էս գրեմ, անցնեմ գործի

Էսօր էստեղ ռեֆերենդումն ա, մի այլ կարգի անտարբեր եմ, սաղ էստեղի ընկերներս ոգևորված են, հանկարծ չլքեն Եվամիությունը և այլն, ընդհանրապես Եվրամիությունը շատ տարօրինակ կառույց ա՝ հիմնված Եվրոպայի վրա, նույնիսկ արժեքներն իրանց համամարդկային չեն կոչվում, եվրոպական են կոչվում, ասենք ինչի՞ չի ուղղակի պետությունների միավորում, մենք եվրոպացիքովս միավորվենք, պայմանավորվենք, մենք իրար հետ չենք պատերազմում, մենք իրար օգնում ենք, մնացած աշխարհը թող ուտեն իրար, մենք էլ կօգնենք իրանց էդ իրար ուտելու գործում, ասենք՝ եթե ժամանակին մի քիչ բաց լիներ նույն Հայաստանի հանդեպ, Սերժը կարող ա վաղտին Պուտինի դեմ ավելի դուխով լիներ, մեզ էլ չմտցներ էս մաքսային միության մեջ, հիմա ուզում են՝ Թուրքիայի քաղաքացիներին անվիզա Եվրոպա գնալու իրավունք տան, չէ՞, ասենք՝ խի՞ Հայաստանին էլ չէ էլի, Թուրքիան իր ողջ մարդու իրավունքների խնդրով, Կիպրոսով, քրդական հարցով, մշակութային ժառանգությունների ոչնչացմամբ արժանի ա, Հայաստանը մի հանրապետական ունի, էդ էլ էստեղի ասենք թորիներից շատ չեն տարբեր, արժանի չի,

հետո մի տեսակ շատ ա սպիտակ մարդկանց համար, մյուսներն էլ եթե ինչ-որ բան ունեն՝ սպիտակ մարդկանց բարեհաճության շնորհիվ ա,




բան չեմ ասում, էսօր գոյություն ունեցող լավագույն կառույցն ա, բայց ահավոր հեռու ա ոչ թե ուղղակի իդեալական լինելուց, այլ հենց իրապես լավը լինելուց, երկակի ստանդարտներ ամենուր,

բայց չէ, թող մնա, ուղղակի հույս ունեմ, որ մի օր դրա մեջ Հայաստանն էլ իրավունք կունենա մտնելու, Թուրքմենիան էլ, Նոր Զելանդիան էլ, Կոնգոն էլ, ու դա չի լինի Եվրոպական միություն, այլ ուղղակի կլինի Միություն, ու էդքան աշխարհին չեն նայի Եվրոպայի հաճախ ահավոր ծուռ դիտանկյունից

Շինարար
12.07.2016, 00:44
Նոր մի թուրք աղջկա հետ ծանոթացա, սկսեց ցեղասպանությունից խոսալ ու աչքերը լցրեց։

Շինարար
02.08.2016, 17:58
ին-որ բան ա կատարվում չեմ ասի թե ինչ ախր խի անգլերեն լավ չես խոսում հը՞

Շինարար
04.08.2016, 15:52
Էրեկ իբր ներկայացման էի գնացել, բայց ժամը խառնել էի, գրած էր՝ 8-9:30, ես մտածել էի՝ 9:30 ա սկսվում: Մի խոսքով չտեսա, բռնաբարության թեմայով էր, ժամանակին դեպք ա եղել գաղութարարության շրջանում, որ բրիտանացի զինվորները եգիպտացի աղջիկների են բռնաբարել և այլն: այսպես կոչված վըրբեթիմ (բառացի՞) թատրոն ա կոչվում, որ հիմա շատ մոդայիկ ա ամենուր հիմնականում կոնկրետ խնդիրներ քննարկելուն ուղղված: Մեծ հանդիսատես նման թտրոնները չեն գրավում՝ հիմնականում գրանտներով են գործում և հանդիսատեսն էլ՝ ակտիվիստներ և այլն: ամեն դեպքում ռեժիսորը Արմ-ում ամենաուսումնասիրվող եգիպտացի ռեժիսորն ա, հետը խոսեցի, բայց չասացի, որ ուսումնասիրող եմ, թե չէ վաղվա համար գուցե տեղ գտնվեր ինձ համար դահլիճում (հրավիրատոսմերով ա ու հրավիրատոմսերը պարզվեց սպառված են): Ինքս հետաքրքրված եմ ավելի շատ ռեալ գրական արժեք (իմ ընկալմամբ) ունեցող տեսքտերի հիման վրա արվող ներկայացումներով: Բայց սա չի կարևորը, թատրոնի շենքից դուրս եկա, հարակից նրբանցքում մի ամբողջովին մերկ հաստլիկ բայց ոչ գեր կին բացականչում էր դանդաղ վազելով՝ իղթիսաբ ու կաթլ, յա3նի՝ բռնաբարություն և սպանություն, նրբանցքում միայն ես էի ու մի ուրիշ տղա, տղան մատով շաշ արավ, թե մագնուն ա, յա3նի՝ գիժ ա, բայց կինը շատ մաքուր էր, մարմինը նկատի ունեմ, գիժ չէր հիշեցնում, բայց բռնաբարված էլ չէր հիշեցնում, որովհետև արյունոտ չէր, ծեծված չէր, տկլոր կնիկ էր, հետո ասում եմ՝ գուցե պիտի մոտենայի, հարցնեի՝ ինչով կարող եմ օգնել, բայց քանի որ գիտեի՝ նորվա ներկայացումն ինչի մասին էր, մտածեցի՝ երևի ներկայացմանը կից ակցիա ա, չգիտեմ,գուցե պիտի մոտենայի:


Քանի որ ինչքան ժամանակ թատրոնով եմ հետաքրքրվում, գիտեմ, որ բռնաբարության թեմայով նման ներկայացումները շատ են, մերկ կինը դահլիճից պատմում ա իր գլխով անցածը օրինակ և այլն, ուսւոմնասիրողները սիրում են անդրադառնալ նման ներկայացւոմների՝ հանդիսատեսի շոկն ա հետաքրքիր, մերկ մարմինը բեմում, բայց ես չեմ հասկանում սա: Եթե նպատակը հասարակության ուշադրություն գրավելն ա խնդիրների հանդեպ շոկի միջոցով, ապա էն հանդիսատեսը չի էնտեղ: կանայք են շատերը, ակտիվիստներ, տղաներ, որոնք հաստատ երբեք բռնաբարություն չէին գործի, ասենք մարդկանց մղկտացրեցիր, գուցե հանդիսատեսից ոմանք վերապրեցին իրանց գլխով անցածը ու ի՞նչ:


Մարդիկ կան, որ ինձ քննադատում են, թե գնում ես դասական ոճով գրված պիեսների հետևից, ոչ մի նորարարություն չկա և այլն դրանցում: Կներեք, բայց պիեսը պիես ա, բայց սա էն մոդելն ա, որը հանդիսատես ա բերում, ու իրոք քննարկված խնդիրները կարան ազդեցություն գործեն հասարակության վրա որոշակի, որովհետև շատ մարդիկ են նայում, կա մյուս տարբերակը, որ Հայկո-Մկոյի կամ Վահրամ Սահակյանի արած կավեէնատիպներկայացումներին անդրադառնաս, որը իրականում էլ ավելի շատ հանդիսատես ա բերում, էլ ավելի շատ ազդեցություն կունենա, բայց էդ էլ ախր էնքան մակերեսային ա, որ հաճախ էդ ազդեցությունը ոչ թե քննադատվող երևույթների հանդեպ բացասական տրամադրվելն ա լինում այլ ընդհակառակը մարդիկ սկսում են կրկնօրինակել:

Շինարար
08.08.2016, 20:57
Անցած տարի մեկի հետ ծանոթացա, որ Հայաստան այցից ահագին դժգոհ էր ու նեղված էր խոսում ու ես էլ իր նեղվելուց էի նեղվել: Էս տարի Կահիրեն մի տեսակ ավելի հարազատ ա՝ իմն ա: Ոչինչ չի նյարդայնացնում, ոչնչից չեմ նեղվում, ամեն բան սիրում եմ, նեղվում եմ մենակ էն գիտակցումից, որ քաղաքակրթության այս օրրանը էս վիճակին ա էսօր, էսպես պիտի չլիներ, արդար չի: Ինչ հետաքրքիր բանի մասին մարդ կարդում ա, ուզում ա պարզի, թե որտեղից ա սկիզբ առել, պարզվում ա՝ Եգիպտոս: Ինչի պիտի էս վիճակին հասներ էս երկիրը: Արդեն էնքան իմն ա, որ առանց գին հարցնելու արխային տաքսի եմ նստում ու գիտեմ՝ որտեղ իջնելիս ինչքան վճարեմ, որ համ շատ չվճարեմ, համ իրանց սպասածից ավել լինի: Ջան ասում ենք, ջան լսում: Շատ կարևոր էր էս գալս: Եկող տարի էլ եմ գալու՝ ոչ ամառը, որովհետև շատ զբաղված կլինեմ, բայց մինչև տարեվերջ պիտի կարողանամ: Հա, ու չեմ հոգնի ասլուց,մարդիկ էստեղ ինչ սիրուն են՝ բացառիկ, տարբեր, ուրիշ տեսակ, ու բոլորը: Ու երկիրն ա սիրուն, բայց ծածկված թոզի մեջ, ու մարդկանց սիրունությունն էլ ա ծածկված աղքատության, թոզի, տխրության, նեղվածության, նեղսրտվածության մեջ: Մի տեսակ տխուր սիրունություն ա՝ մաթևոսյանական…

Շինարար
10.08.2016, 03:44
Հակամուսուլմանական գրառումներ անելու և լայքելու համար երկու ֆրենդների ֆեյսբուքյան ընկերացանկիցս ջնջեցի: Ճիշտն ասած էս մարդիկ որևէ կերպ իմ գոյությունը ըստ էության չէին էլ նկատում, ու լավագույն դեպքում իրանց համար մեկ կլինի կամ ուղղակի չեն նկատի, իսկ գուցե նաև ուրախանան: Ընդհանրապես այլատյացության բոլոր տեսակի դրսևորումներ նկատելիս ջնջում եմ մարդկանց, բայց եթե էդ մարդու հետ փոխադարձ գրորովանք ենք ունենում իրար հանդեպ կամ անձնական ծանոթություն և մտերմություն, ավելի բարդ ա: Ստիպված կամ արձագանքում եմ կամ էլ, դե մնաց մյուս կամը, լռում: Ինչ անեմ, իմ սկզբունքայնության սահմանն էդքան ա: Բայց ինձ շատ անհարմար եմ զգում, որ էդ գրառումները իմ լրահոսում պարբերաբար հայտնվում են: Մյուս կողմից կարող եմ արդարացնել մոտեցումս. միևնույն ա՝ էդ մարդկանց, կոնկրետ ում ջնջում եմ, վեջը չեմ, համենայն դեպս չեմ զգում որևէ կերպ որ վեջն եմ, էդ դեպքում ինչու պիտի լրացուցիչ անգամ անհարմարության զգացում ապրեմ: Անիմաստ քննարկումների ժամանակ էլ չունեմ: Ասեմ, որ ընդգծված կերպով իսլամը գովերգող (ընդհանրապես քարոզող, թեկուզ քրիստոնեություն լինի) մարդկանց էլ եմ ջնջում, նրանցից մեկի հետ շփումը ի դեպ ինձ համար շատ կարևոր կարող էր լինել, բայց մի տեսակ նաև իր՝ իսլամի էդ գովերգման մեջ քրիստոնյաների հանդեպ ատելությունն էր չգրված բայց ընթերցելի, թե չէ գուցե մինչև հանդիպումը դիմանայի:

Հանգամանքների բերումով՝ ես գնալով ավելի ու ավելի շատ մուսուլման ընկերներ եմ ձեքբերում, էդ թվում՝ ոչ թե պարզապես ընկերներ մի քիչ ընդհանրացված իմաստով, այլև շատ թանկ մարդիկ, շատ-շատ: Իմ էդ մտերիմների թվում կան կրոնին թեթև նայող մարդիկ, բայց կան նաև մարդիկ որ պարտադիր երեկոյան աղոթքը կատարում են: Ես ինքս ինձ թույլ եմ տալիս իմ շատ մուսուլման մտերիմների հետ (այդ թվում՝ աղջիկ) բանավիճել, երբ իրանք օրինակ պաշտպանում են հիջաբը, ասել, որ իրանց բերած փաստարկները խիստ հեղհեղուկ են ու վիճելի և այլն: Ինձ էդ ազատությունը տալիս եմ, որովհետև էդ մարդիկ գիտեն, որ ես զբաղվում եմ մեծ մասամբ մուսուլմանական մշակույթի ուսումնասիրությամբ՝ ընդ որում մեծ սիրով (թեկուզ կրոնի խոր կնիք չլինի, բայց էդ միջավայրում ստեղծված պիեսներ են, որոնցում եթե կրոնի մասին ակնարկ անգամ չլինի (չնայած հեչ չլինի Ալլահի անունով երդումներ հո կան) բեմում հայտնվելիս մեկ էլ իր սրտին բավարարող պահին հանդիսատեսը բացականչում ա՝ Ալլահու աքբար): Մի խոսքով, երբ քրիստոնեական միջավայրից դուրս եկած մարդն ա կոպիտ արտահայտվում քրիստոնեության մասին (ես էլի իհարկե առիթներ եղել են որ ցույց տամ, որ ինձ դա դուր չի գալիս, Աթեիստը կհաստատի) էլի մի տեսակ ոչինչ, ոչինչ չի, բայց դե լավ՝ ոչինչ, բայց երբ էդ միջավայրից դուրս մեկն ա էդպես ընդհանրացված հայհոյում բոլոր մուսուլմաններին, չգիտեմ, էրեխեք, ես դա չեմ կարողանում ընդունել, ներող եղեք: Մի անգամ ֆեյսում Հեթանոսը ասաց՝ բա մեր հազարամյա ճնշված վիճակը իրանց լծի տակ, ախպեր ջան, իրանցից էլ որոշ ծայրահեղականներ հենա իրանց վերջին երկու հարյուր տարիների ճնշված վիճակի մուռն են հանում, է հետո՞: Ես չեմ կարող աղ կոյունլուների արարքների համար ատեմ իմ թուրքմեն ծանոթուհուն, որը իմ ճանաչած ամենակատարյալ մարդկանցից մեկն ա: Թալեաթի համար ատեմ Հրանտ Դինքի համար լաց լինող իմ թուրք ծանոթուհուն: Մսրա Մելիքի համար ատեմ իմ եգիպտացի ամենահարազատ մարդկանցից մեկին:)

Լավ մնացեք: Մի ընդհանրացրեք վատ տրամադրվածությունը էդ մշակույթի, էդ կրոնի, էդ սեռի, էդ սեռականության, էդ մասնագիտության,մաշկի էդ գույնի բոլոր կրողների հանդեպ:

Շինարար
23.08.2016, 05:16
Ստամբուլի օդանավակայանում ժամանակ եմ սպանում։ Վերանայում եմ անցածս ներկաս անցնելիս։ Բարդ ա։ Էս քանի օրը համալսարանիցս ահագին ներվայնացրին։ Իրանց բյուրոկրատական քաշքշուկների մեղքը ուզում էին վրաս կոտրեն։ Ինձ թվում ա նամակներիցս մեկում պասիվ ագրեսիա էին կարդացել ու որոշել էին հախիցս գալ՝ դու էիր մնացել այ հայի մեկը գաս մեր Եվրոպաներում քեզ լավ զգաս։ Հետո էլ ասում են ռասիզմ չկա։ Ես իրականում շատ եմ զգում բայց չտեսնելու եմ տալիս։ Ձեր պարապը չեմ։ Բայց էս անգամ եթե գլուխս կախեի հետո վատ էր լինելու։ Ես եթե հարցը արդեն գործին ա վերաբերվում միշտ էլ առճակատման եմ գնացել։ Էստեղ խի տեի գլուխս կախ։ Մի խոսքով ներողություններ չստացա բայց խոստումներ ստացա որ իմ ուզածով կլինի։ Շատ կարևոր էր որ ղեկավարներս ինձ վստահում են։ Բայց ինձ թվում ա չէր կարելի Եգիպտոսում վերջին օրերս հարամ անել։ Ինչ որ ա։ Եթե ներողություն չեն խնդրում ու բացատրում թե ինչով էր պայմանավորված էդ վարմունք ը, ես ազատ եմ ինքս ենթադրելու ու ես վերագրում եմ ռասիզմին, ուրիշ ոչինչ։

Շինարար
29.08.2016, 19:26
Էս ինչ լավն ա ակումբս էսօր, Գալաթեայի ու Այվիի գրառումները կարդացի, Դայանայի նիկը Գալի գրառումում, չեմ կարում իրանց վարկանիշ տամ, բայց մի տեսակ անկախ ինձանից ես էլ քաջալերվեցի: Չէ, ես հուսալքված չեմ, ոչ տունը երեխաս ա լացում ոչ էլ եսիմինչ այլ խնդիր ունեմ, չգիտեմ, առանձնապես քաջալերվելու կարիք չունեի, բայց դե հիմա քաջալերվեցի, ի՞նչ անեմ :))

Շինարար
31.08.2016, 16:24
Էստեղ կողքի օֆիսից մի պակիստանցի կա, ինձ չի բարևում :)) Էրեկ մեր ընդհանուր ընկերների հետ խոսում ենք, ոնց խոսքը դրան հասավ, ասի՝ էդ գյադեն ինձ չի բարևում ու մի տեսակ զգում եմ, որ թույն ա շնչում: Մի անգամ մի աղջիկ իրա ծնունդին ինձ հրավիրել էր, ու հենց էդ տղու տանն էր նշում, մենակ էդ պատճառով չգնացի, որովհետև դե նախընտրում եմ բացասական էներգակիրներից հեռու ֆռամ: Մի խոսքով, ասին՝ քեզ չի հավանում …ԴԴ Ասում եմ՝ ծանոթ չենք, երբեք բառ չենք փոխանակել, ո՞նց ա տենց հնարավոր, որ լրիվ անծանոթ մարդուն, որից ոչ լավն ես տեսել, ոչ վատը, չհավանես: Ոչ թե չհավանես զուտ, այլ ուղղակի տենց էդ աստիճան ցուցադրական ատես, ու որ սաղ իմանան, այսինքն՝ որ մարդիկ ինձ ասւոմ են, ուրեմն ինքը արտահայտվել ա, չէ՞: Չգիտեմ՝ ինձ հետ տենց չի լինում, եթե ես մարդուց ոչինչ չեմ տեսել, ինձ համար ինքը լավն ա, մինչև վատը կտեսնեմ:

Իկս ընդհանրապես, մեզ մոտ նորմալոտ ամառ ա, արև ա համենայն դեպս, անձրև շատ քիչ ա գալիս: Աշխատելս էս հրաշալի եղանակին չի գալիս, բայց պետք ա:

Շինարար
01.09.2016, 21:24
Էսօր արաբերենի երեկոյան խմբակիցս հրաժարվեցի, որովհետև արդեն համալսարանական լեվըլում եմ հենց դաս տալու, էդքան շատ ժամանակ չունեմ, բայց ընտիր բան ա էս, ահավոր ուրախ եմ:

Էստեղ մարդկանց մեջ մի տեսակ անմիջականություն կա, որ մի այլ կարգի հրապուրում ա: Երբ դեռ նոր էի գալու, տուն ու տնկիցներ էի փնտրում, աչքովս ահագին ֆեյսբուքյան խմբերում հայտարարություններ ընկան, ուր մարդիկ իրանց մասին պատմելիս շեշտում էին, որ իրանք ամաչկոտ են՝ հասուն մարդիկ՝ 25-35 տարեկան: Ասենք չգիտեմ՝ հասուն հայ տղամարդը տենց հանգիստ իր մասին կասի՞, որ որ ես ամաչկոտ եմ, թե՞ կամաչի :))


Էստեղ մի տարիքով ընկեր ունեմ, հիսուն կարող ա լինի, անցած տարի մասթըր էր անում, էս տարվանից սկսել ա ՓհԴ: Էսօր լրիվ պատահաբար փողոցում հանդիպեցի, խոսում ենք, ասի՝ իրիկունը ընկերներով ընթրում ենք, անպայման միացիր: Նոր նամակ ա գրել, թե որտե՞ղ, ե՞րբ, բայց դու հաստատ գնում ես, չէ՞, որովհետև մեծ մասին չեմ ճանաչում, ես էլ ամաչկոտ եմ դե՝ ասում ա :)

Ու ասեմ, որ էս նույն անմիջականությունն էր տպավորվել Սիրիայում, նույնը՝ Եգիպտոսում: Մարդիկ չէին վախենում ծիծաղելի թվալ և այլն, այսինքն՝ տենց «կարգին տղու» իմիջ չկար, որի մեջ պետք ա տեղավորվել: Գուցե Հայաստանում ա տենց, ես եմ սխալ տպավորություն ստացել: Ակումբցիքս հաստատ տենց են, բայց իմ տպավորությամբ մեծ մասամբ կան էդ չափանիշները, որ մեջ պետք ա ցույց տաս քեզ՝ ջոկող,նիստուկաց իմացող, տպավորությունը մեզ համար շատ կարևոր ա:

Չնայած էստեղ էլ ուրիշ բան կա, պետք ա՝ սիրալիր լինել: Մի ծանոթ աղջիկ կա, տուն ա վարձել, տանտերերը մեր տարիքի ամուսիններ են, ասում ա սկզբի օրերը շատ սիրալիր էիր (նայս) և այլն, հետո փոխվել են, դարձել՝ չոր, խիստ, անհյուրընկալ: Դե ասում ա՝ սկզբում իրանց համար հյուրի պես էի, բայց դե որոշ ժամանակ անցավ, դարձավ սովորական, մարդիկ հոգնեցին նայս լինելուց երևի: Ո՞նց կարա մարդ հոգնի ինքն իր պես լինելուց, եթե դեր չի դա, որը խաղում ա:

Շինարար
03.09.2016, 19:33
Այ մարդ, սենց բան կլինի, օրը մի լավ բան լինում ա, ուրախանում եմ, էլ չեմ աշխատում, թե՝ մեկ ա հաջողությունը հետս ա :ԴԴ