Տնաշենի

[Շինարար]

Մի ընկեր ունեմ, որ ծայրահեղ վատ վիճակում ա: Ուրիշի կյանքի մանրամասները, թեկուզ անծանոթ բոլորիդ, իհարկե չեմ պատմի: Մարդը ահավոր դեպրեսված ա, կոտրված, լնդերի բորբոքում ուներ, գնացել էր բժշկի, ասել էին՝ ներվերից ա, գնացել էր ուրիշ բժշկի մոտ, նույնն էին ասել, ասում ա՝ երեք տարբեր բժշկի մոտ գնացել եմ: Այսինքն՝ արդեն ապրումների պատճառով առողջությունն ա քայքայվում: Էդ մարդուն երբեք ժպտալիս չեմ տեսել, այսինքն՝ ժպտում ա, բայց չի չի զգացվում, որ դա ժպիտ ա: Չգիտեմ՝ մեծ-մեծ խոսալ ա ստացվում ասելը, որ անելանելի վիճակներ չեն լինում, երևի լինում են, բայց հանձնվելը ու հարմարվելը ամենավատ բանն ա, որ մարդ կարող ա անի ինքն իր հանդեպ: Դանդաղ ինքնասպանություն: Պայքարել, ելք որոնել պետք ա, թեկուզ էդպես էլ չգտնես, բայց էդ պայքարդ (նկատի չունեմ միտինգի դուրս գալ, բայց հուսահատ քայլերի դիմել, փորձել հարցը ինչ-որ կերպ լուծել), ելքի որոնումդ հենց նույն ելքն ա, որով արդեն իմաստավորում ես էսօրդ: Ծեծված միտք ա, թե կյանքի իմաստը էդ իմաստի որոնումն ա: Չգիտեմ՝ ո՞վ ա որ լիովին բավարաված ա իր ամեն ինչով, բայց ախր ոնց կարելի ա թևաթափ լինել: Էսքանը էս թեմայով:


Ինչքան ասում եմ շփումներս կրճատեմ չի ստացվում: Օֆիսից խոհանոց հինգ մետր ա, բաժակը ձեռքիս գնում եմ ջուր խմելու, ճամփին էնքան մարդ եմ հանդիպում, մինչև հետ եմ գալիս օֆիս տուն գնալու ժամանակն ա արդեն :)) Որ նոր էի եկել, մտքովս չէր անցնում, որ էս աստիճան կասիմիլացվեմ էս բազմազգ հրաշալի միջավայրին: Բայց պետք ա աշխատել, որ պատվով անցնեմ էս փուլը, թե չէ մեկ էլ տեսար ես էլ վերջում թևաթափ եղա :) Մի խոսքով, շատ շփումներ ունենալը ոչ միշտ ա լավ:

[Շինարար]

Անգլերեն լեզվակիրներին դժվար ա դե արտասանել այնպիսի հնչյուններ ինչպիսիք են հայերենի պարզ խուլերից պ-ն, կ-ն: Արաբերենում կան օրինակ էմֆատիկ տ, ղ-ոտ կ, էստեղ արտասանում են էմֆատիկ թ, ղ-ոտ ք: Հիմա ես պետք ա դե դաս տամ, մոդուլի համակարգողը ու ղեկավարս ինձ ասում են, որ քո գխավոր խնդիրը ուսանողներին սովորացնելն ա ճիշտ արտասանել, ասեն բացատրել, որն ա տարբերությունը թ-ի ու էմֆատիկ թ-ի, ք-ի ու էմֆատիկ ք-ի միջև :Դ Ամաչում եմ ասեմ, որ գայս, ախր դուք էլ ճիշտ չեք արտասանում :ԴԴ Ինչևէ, բուդ՛եմ ռաբոտատ՛ Համ վախեցած եմ, համ ահավոր ոգևորված: Ինձնից մի տարի առաջ քուվեյթցի տղա կա մեր ֆակուլտետում, ով էլ դաս չի տալու, որովհետև ժամանակ չունի, ահագին դուխ տվեց, թե արխային, լավ կլինի:ԴԴ Տեսնենք, տեսնենք: Բայց սովորացնել ընդհանրապես շատ եմ սիրում, ավելի շատ, քան հետազոտություն անել:

Էստեղ ջիմում երաժշտությունը շատ լավն ա, լավը որն ա, ժամանակից մոդայիկ պոպ՝ Ջասթին Բիբեր բան:ԴԴ Ջիմկիցս էլ պարելու գիժ ա, ասենք դե մեկս վարժություն ա անում, մեկը պիտի հանգստանա, ինքը դրա փոխարեն պարում ա, դե ես էլ եմ արդեն վարակվել, մեկս վարժություն ա անում, մյուսը ոգևորված պարում: Ամենահետաքրքիրն էն ա, որ ոչ մեկի վեջը չի, ոչ մեկ չի ասում էս ցնդածներն ով են, կամ գուցե ասում են, բայց ցույց չեն տալիս:ԴԴ Բայց որոշել եմ, որ հիփ-հոփի գնամ, որ Հայաստանը ամոթով չթողեմ ջիմում, նորմալ պարեմ, թե չէ էս ինչ ա, ամոթ էլ ա:

Ոնց որ վերադարձել եմ ի շրջանս իւրոյ, նկատի ունեմ, թեզիս մեջ եմ էլի հոգով սրտով, էսօր ավտոբուսից դուրս գալուց վարորդին փոխանակ շնորհակալություն հայտնեմ, բարևեցի:ԴԴ Մտածեցի՝ կայֆ, արդեն ցնդում եմ էլի, ուրեմն նորմալ աշխատանքային վիճակում եմ:ԴԴ

[Շինարար]

Ես տենց էլ գիտեի որ էս խուժան Եվրոպան լավ բանի չի հանգեցնի ինձ։ Երկու տարի թեզիս վրա աշխատելուց հետո որը ընդհանրապես ոչ մի կապ չունի գենդերի հետ նստեցի մի ամբողջ գլուխ գրեցի թե ինչու եգիպտական պիեսներում կանայք չկան կամ եթե կան իրենք իրենց չեն ներկայացնում այլ կանայք են մայրեր դուստրեր։ Մնում ա թեզիս թեմայի մեջ խցկեմ։ Էհ Տիրան ջան սենց բա կլինի՞: Կանանց հարցը լուծեցինք իսկ որտե՞ղ են գեյերը։

[Շինարար]

Նոր հիշեցի, որ էս արտահայտությունը ակումբում կարամ մեջ բերեմ, հորս հետ ինչքան սկայպով խոսում եմ, հարցնում եմ՝ ո՞նց ես, ասւոմ ա՝ մեզ ինչ ա եղել, քեզնից ասա՝ ո՞նց ես անում էդ չոլում:ԴԴ

[Շինարար]

Էս թեմային մի թեթև անդրադարձել եմ, մանրամասն պատմեմ, արդեն երբ հումորվ եմ ամեն ինչին նայում:

բյուրոկրատիան բրիտանական ակադեմիայում ոնց ա աշխատում


արտասահմանում դաշտային աշխատանքի համար էթիկայի հանձնաժողովից թույլտվություն ա պետք:


Եգիպտոս գնալուց առաջ բնականաբար գրել եմ իրանց որ էս ինչ էս ինչ օրերը լինելու եմ Եգիպտոսում ինտերվյուներ եմ վերցնելու էս ինչ էս ինչ մարդկանցից, դիմել եմ մի ամիս առաջ, գնալուցս առաջ նամակ եկավ, թե էդ դիմումդ օնլայն տարբերակով էլ կարա՞ս մեզ ուղարկես, ընդ որում ըստ դիմումիս արդեն պիտի Եգիպտոսում լինեի, ուղղակի իրանք քանի որ զգում են ավելորդ թղթաբանություն ա, իրանք են ականջի հետև գցում, վերջը հենց նույն օրը բոլոր պահանջված փաստաթղթերը ուղարկում եմ նաև օնլայն, չնայած իրանք կարային տեղում սկան անեին, ու իմ հավեսով գնում եմ Եգիպտոս, խոստացածս ժամկետից ուշացումով ինտերվյուներս վերցնում եմ, մեկ էլ նամակ ա գալիս,թ ե էս ինչ էս ինչ տեղերը դիմումիդ կարա՞ս հստակեցնես, նշանակում ա՝ որ պետք ա դիմումս նորից գրեմ, բոլոր էդմարդիկ ստորագրեն, նորից սկան անեմ, ե Եգիպտոսւոմ եմ, ասում եմ՝ նախ էս պահին հեչ հարմարչի, կլինի՞ հետ գամ նոր, երկրորդն էլ արդեն ինտերվյուները վերցրել եմ,

վերջը ոչ մի պատասխան չի գալիս շուրջ մի շաբաթ, թե կլինի կամ չի լինի, մեկ էլ մի շաբաթից մի խստաշունչ նամակ ա գալիս, որ անթույլատրելի ա առանց թույլտվության ինքնագլուխ ինտերվյուներ վերցնելը, դու դրանք չես կարող օգտագործել, դե կներեք էլի՞, կարող ա հետ գայի, նոր թույլտվությունը տայիք: Բնականաբար նամակ եմ գրում բոլոր պատասխանատուներին, թե քիչ մի դանդաղ եք աշխատում, մի բան էլ մուննաթեք գալիս վրաս: ոչ ձեն ոչ թուն:


հետ էմ գալիս, ղեկավարներս ասում են նոր նիստ կլինի երևի, հետադարձ թույլտվություն կտան, բայց մեզ նկատողություն կանեն, ասում են բայց ոչինչ, ասում եմ՝ ձեզ խի՞ նկատողություն կանեն, ասում են` ոչինչ

վերջը ինձ մեկ էլ նամակ ա գալիս, թե հարցրե՞լ ես թարմացնել և լրացնել փաստաթղթերդ, կներե՞ս բայց ինձ ով էր պաշտոնապես հայտնել, որ ամեն դեպքում հետադարձ պետք ա թույլ տաք, վերջը թարմացնում եմ, մի հատ ժողով ա լինում ինչ-որ պատասխանատուների հետ, ասում են՝ էս էս բաները պիտի դիմումիդ մեջ ներառես, այդ թովւմ՝ ներողություն, ասում եմ՝ խնդիր չկա, բայց կներկայացնեմ նաև ոնց ա իրականում եղել, պատճառները, բա՝ էդքան մանրամասն կարիք չկա:ԴԴ Կարճ կոնկրետ, ես էլ կարճ կոնկրետ գրում եմ, հիմա էլ պարզվում ա, որ մենակ պատճառների մասն էր պետք կարճ ու կոնկրետ, վերջը բա՝ կիսատ պռատ ա, պատասխանում եմ, բա ամեն բան տեղն ա իմ կարծիքով, եթե բարի լինեք ասեք ինչն ա կիսատ պռատ, կավելացնեմ, նոր նամակ՝ վերանայիր նշումներդ մեր հանդիպման ԴԴնշումները գրի եմ առնում իմեյոլվ ուղարկում, նշելով, որ իմ կարծիքով ամեն բան ներառված ա, ուրեմն չորս տարբեր դիմում ա, էնքան զահլես տարան, շաշ-մաշ լրիվ տարբեր հարցերի պատասխանող դիմումների պարունակությունները իրար կպցրեցի, ու բոլորի մեջ նույն կոմիտեին ուղղված նույն բանը գրեցի, ասին՝ հիմա նորմալ ա,


էրկու շաբաթ անցել ա, դեռ սպասում եմ պատասխանի,

Տիրան, նստի թեզդ գրի


Ուրեմն մի հատ ֆոնդի ենք դիմել կոնֆերանս ֆինանսավորելու, մի ընտիր բյուջե ենք կազեմլ, բոլոր ծախսերը հղումներով, արդնե կատարվածները թե իրականում ինչքան էինք պլանավորել, ինչքան ենք ծախսել, չորս հինգ տիպի աղյուսակներով տարբեր ձևերով նույն բյուջեն ներկայացնելով, պատասխան ա եկել, որ մենք մանրամսն ինոֆրմացիա ենք ձեզանից ուզել, ոչ թե ուղղկաի բյուջե, ու թե ինչ մանրամասն ինֆորմացիա, էն ամենը ինչ ներկայացրել ենք, էրեխեքը ներվայանցել են, բայց դե ես արդնե կոփվել եմ, գրեցինք, որ կներեք, կարող եք ավելի սհտակ ասել, որովհետև ձեր ուզած ինֆորմացիան մեր պատկերացնելով մենք ներառել ենք, մեկ էլ ավոտմատ պատասխան ա գալիս, թե մինչև ամսի 17-ը օֆիսում չեմ, մարդը արձակուրդ ա գնում, առանց խորանալու մի անկապ պատասխան ա մեզ գրել, իբր թե աշխատում ա էլի:ԴԴ

դե արդեն համալսարանական լևելում եմ դաս տալիս, առաջին կուրսեցիներին, առաջ երեկոյան խմբակ էր, ամեն ամիս թայմշիթ ա կոչվում, լրացնում եմ, թե քանի դաս եմ եմ տվել ամսվա ընթացքում, որ օրերը, որ ժամերին, կներեք, ձեզ մոր դասացուցակները չկա՞ն,

ամենավատն ու ստորացուցիչն էս ամենում գիտե՞ք որն ա, որ գիտես՝ եկա ա էս ամենով հանդերձ Հայաստանում վիճակն ավելի վատ ա

[Շինարար]

Էստեղ մի ղազախ տղա կա, հաքքին ազի հակահայկական հոդվածներ ա լայքում, երևի շատերդ եք տեղյակ էդ կայքից: Մի անգամ իմ թուրքմեն ծանոթներից մեկը, թե էստեղ մր ռուս ընկերներից մեկն էր ուղարկել, կարդանք, սաղս շշմել էին, թե ոնց ա հնարավոր տենց բաներ գրել: Ու ես միշտ ասում եմ՝ գտեք էդ ոճով գրված հայկական հոդվածներ, հենց տեղում ամոթից գետինը մտնեմ:

Էրեռկ էդ ղազախը, թե էրեկ մի ադրբեջանական հոդված էի կարդում, տրա լալ լա, հիշեցի, ասի, որ իրականում ապշել էի, որ ոնց կարա կիրթ ու զարգացած մարդը քո նման նման նյութ լայքի, բա դե կարող ա ինչ-ր միտք էդ հոդվածում դուրս էր եկել, ասում եմ՝ մի նախադասության համար ռասիստական հոդված չեն լայքւոմ էլի: Վերջը հասավ ցեղասպանությանը, թե պետք ա առաջ նայեք, անցած դարում ա եղել, պետք ա առաջ շարժվել, ասում եմ՝ կներես մենք ինչ ենք անում որ առաջ չենք նայում, ընդ որում առաջին մարդը չի որ տենց բան ասում, մի օր էլ մի չեչեն էր ինձ դա բացատրում, բայց մենք ի՞նչ ենք անում՝՝ Թուրքիային տնեսական բլոկադայի՞ ենք ենթարեկլ, Թուրքիայի հետ պատերազմող երկրներին աջակցություն ենք ցուցաբերո՞ւմ, ճշմարտություն ենք կեղծո՞ւմ, Թուրքիայի հայ լրագրողներին սպանո՞ւմ ենք« վարչապետի մակարդակով մե՞նք ենք ասւոմ, որ հայերը Թուրքիայի մեծագույն սպառնալիքն են: Դե բան չունի ասելու, անցնում ա Ղարաբաղյան հարցին, թե դե որ ադրբեջացնիների հետ ես խոսւոմ իրանք էլ իրանց ճիշտն ունեն: Ասւոմ եմ, ո՞րն ա իրանց ճիշտը, Ղարաբաղի բնակչության ճիշտը էն ա, որ իրանք ուզւոմ են անկախ լինեն, Ադրբեջանի ճիշտը էն ա, որ իրանք չեն ուզւոմ ուրիշներն անկախ լինեն: Էդտեղ ի՞նչ ճիշտ կարա լինի: Հենց էստեղի մեր ընդհանուր ծանոթ վրացիների օրինակ եմ բերում, որ իրանք գտնում են, որ դա Աբխազիայի իրավունքն ա որոշել, թե ոնց վարվեն՝ Վրաստանի կազմում լինեն, թե՞ չէ: Միջազգային օրենքներից ա խոսում, թե դու իդեալիտ ես, կներես՝ ես թատրոն ու գրականություն եմ ուսւոմնասիրում, մեր ռուս ընկերն ասում ա՝ դե մարդկային առումով դու ճիշտ ես: Կներե՞ք, բայց մենք մարդիկ ենք չէ՞խոսացողները, մենք խոսում ենք մեր մարդկային մոտեցումների մասին,ես Հայաստանը չեմ, դու Ռուսաստանը, մյուսը Ղազախստանը: Ես միշտ խոսում եմ իմ մարդկային մոտեցման մաիսն, ամեն անգամ Սիրիայի քուրդի տեսնլիս ամոթից գետինն եմ մտնում, որ մենք չընդւոնեցինք եզդիներին, արաբները ինչքան հարցնւմ են Սիրիայից եկած հայերի մասին, պարտադիր ասում եմ, որ ես շատ վատ եմ զգւմ, որ արաբներին իմ երկիրը չի ընդունում: Ազգությունը ի՞նչ կապ ունի, եթե ճշմարտությունից ենք խոսում:

Վերջը պիտի դաի գնայի ընդհատեցի, բայց չեմ վերադառնա էդ թեմային էլ, ուղղակի գոհ եմ, որ մարդուն ասացի իր սիրելի կայքի մասին, որովհետև մի քանի տեղ արտահայտվել էի, կստացվեր ետևից եմ խոսւոմ: Ցավալին էն ա, որ էս թեմայից դուրս էնքան համակրելի ու հաեճլի մարդ ա ինքը: Ապագա միջազգայնագետ, էսպիսի մարդիկ են ստեղծւմ միջազգային քաղաքականությունը:

[Շինարար]

Էն աստիճան էի խառնվել գործերի շատությունից, ցայտնոտի մեջ էի զգում, հրաժարվել էի սոցիալական կյանքից ընդհանրապես ու թվում էր, թե էլի չեմ հասցնելու ու մեկ էլ վերջնաժամկետից չորս օր շուտ արդեն պատրաստ եմ: Հիմա չգիտեմ ինչ անեմ, մուտք անեմ, թե թեթևի մեջ էս չորս օրն էլ աշխատեմ նյութի վրա, հարստացնեմ և այլն: Ախր ես գիտեմ, որ վերջում էլ ա ամեն բան սենց լինելու, հետ եմ լինելու, հետ, մեկ էլ չեմ զգալու ոնց մի քանի օրվա մեջ ամեն բան իր տեղն ա ընկնելու: Ինքս ինձնից շշմել եմ:

մեզ մոտ լավ սառն ա, ձմեռվա հոտ ա գալիս:

[Շինարար]

Մտածում էի տոներս ոնց էստեղ հետաքրքիր անցկացնեմ: Էլի ընկերներ ունեմ, որ էստեղ են լինելու, ու առաջարկել էին իրանց միանամ: Բացի էդ, որքան գիտեմ Սուբ ծննդի գիշերը նախանցած տարվա ֆլեթմեյթս կարող ա մոտս մնա, դեռ հաստատ չի, ուրիշ տեղից եմ լուրերը ստացել, ինձ բան չի ասել, նու իմ խաթեր չէ, իհարկե, գործերով: Վերջը, որոշեցի, օգտակար գործունեությամբ զբաղվեմ, դիմել եմ Ամազոն փաթեթավորողի ժամանակավոր գործի: Երկուշաբթի ինտերվյուի եմ: Համ մի քիչ տխուր ա, համ էլ դե խի՞ որ, նոր տպավորություններ, նոր փորձառություն, նոր մարդկանց հանդիպելու հնարավորություն: Կոնկրետ էս պահին ֆինանսի կարիք չունեմ, բայց եկող տարի եթե էստեղ մնամ՝ առանց կրթաթոշակի՝ էլի մի բան կունենամ, համ էլ եկող տարվա էս շրջանի համար էլ կիմանամ ինչ անեմ: Խոխմ կլինի՝ չընդունեն: Իսկ հիմա պետք ա գիշեր-ցերեկ թեզիս վրա աշխատեմ, որ հասցնեմ էդ մի երկու-երեք շաբաթը բաց թողնեմ: Ըհըն, ևս մի պլյուս: Մոտիվացիա փնտրել պետք չի: Չնայած էս առումով մի հզոր պիես եմ կարդացել, որ մի այլ կարգի ա մոտիվացրել՝ առայժմ մտովի, ձեռքս գրելուն չի հասնում: Ղեկավարներիս միշտ բողոքում եմ, որ մտքիս մեջ հանճարեղ գաղափարներ եմ ունենում, հենց գրում եմ, հիմարություններ են դուրս գալիս, ասում են՝ նորմալ ա՝ բոլորս էլ մեր մտքերում նոբելյան մրցանակակիրներ ենքԴԴ Ու ինձ սփոփում են, թե դու հաշվի առ, որ դու լեզվակիր չես, բա որ հայերեն գրեիր:ԴԴ Խոխմը էն ա, որ էդ ասող ղեկավարս ինքն էլ լեզվակիր չի:

[Շինարար]

Ծխելը երկրորդ անգամ թարգելուց հետո հասկացա, որ դա ալկոհոլիզմի նման մի բան ա, այսինքն՝ եթե դու ծխող ես, էլ վերջ դու ծխող ես, դա անբուժելի ա, ուղղակի պետք ա էլ սիգարետի ընդհանրապես չմոտենաս, հենց մի անգամ, երկու անգամ, երեք անգամ մոտենաս, չես զգա՝ ոնց էլի դրա մեջ հայտնվեցիր: Սկզբում ասում էի՝ ինչ կայֆ ա, երբ ուզեմ կծխեմ հազարից մեկ ու երբ ուզեմ չեմ ծխի, չէ, չկա տենց բան, ուղղակի պետք ա ընդհանրապես էլ չծխել, նեվըր էվըր:

[Շինարար]

Մեզ մոտ էսպիսի հաստիք կա՝ ասիսթանթ վորդըն ա կոչվում: Դոկտորանտների համար ա: Համալսարանական հանրակացարաններում անվճար սենյակ ա տրամադրվում, բայց շաբաթը երկու անգամ հերթապահության ես տվյալ հանրակացարանի համար: Մտածեցի, որ հրաշալի տարբերակ ա ինձ համա ու սկսեցի դիմել, ինը անգամ դիմելուց ու հարցազրույցի չհրավիրվելուց հետո նամակ գրեցի իրանց, թե ինչումն ա խնդիրը: Պատասխաններ ստացա, որ ես չունեմ անհրաժեշտ կամավորական փորձ հաշմանդամություն ունեցող անձանց հետ շփվելու: Դե նայում են իրավիճակին իրանց դիտակետից, արևմտյան մշակութային կոնտեքստում: Նաև գրել էին, թե ինչ բարդ աշխատանք ա շաբաթը երկու անգամ հերթապահ լինելը ուսանողների համար: Պատասխանեցի, որ ես այլ մշակութային միջավայրից եմ գալիս ու էնպես ա ստացվել, որ տասնմեկ տարեկանից աշխատել եմ, ես աշխատանքի բարդությունից չեմ վախենում: Բացի այդ՝ բանակում ամբողջ վաշտի համար ամիսը երկու անգամ հերթապահ եմ եղել ու գիտեմ ինչ բան ա պատասխանատու լինել մեծ խմբի համար: Բացի այդ հինգ տարի լրագրող եմ աշխատել, որի ընթացքում ամենատարբեր մարդկանց հետ եմ շփվել, բացի այդ դասավանդում եմ այստեղ ու շփվում եմ ուսանողների հետ: Չէի դիմի, եթե կասկածեի, թե ի վիճակի չեմ: Ամեն դեպքում վերագրեցի դիմումներս: Ու ենթադրում եմ, որովհետև զահլա էի տարել, ամեն դեպքում հրավիրեցին ինտերվյուի: ՄԱնեավերջին ինտերվյուին էի: Հենց սկզբից զգացի, որ ձևական էին կանչել: նախորդ ինտերվյուիի հետ հարցազրույցը շատ ուրխ էր անցնում, ինչը չեմ ասի, թե իմ դեպքում: Վերջը էսօր պատասխան եկավ, թե որոշակի հմտություններ կան, որոնք թրեյնինգների ընթացքւոմ անհնար է ձեռք բերել ու ինձ երբեք այդ հաստիքը չեն տալու ու խնդիրը իմ անհատականության մեջ ա: Ճիշտն ասած ես այս ինտերվյուից առաջ արդնե նոր բնակարանի պայմանագիր ունեի ու ուղղակի հանուն սկզբունքի էի գնացել հարցազրույցին: Ես ինքս համոզված եմ, որ գործ ունեմ ենթագիտակցական դիսկրիմինացիայի հետ՝ ֆոբիայի՝ այլ մշակույթի մարդուն իրանց թիմում ընդգրկել: Վորդընների ցանկը ուսումնաիսրել եմ, ոչ մի սև չկա, ոչ մի այսպես ասած ասիացի չկա, մի հարավասիացի ա, թե երկու՝ տղաներ, ու երկու մեձավորարևելքցի աղջիկ: Լիքը մարդիկ իմ ծանոթներից մի անգամ դիմելով ընդունվում են՝ բոլորը սպիտակ եվրոպացիներ: Ընդ որում իրանք հենց տղաների կարիք ունեն, ու իմ դիմած տեղերից մեկի համար մարդ չճարեցին ու դեդլայնը հետաձգեցին, բայց ինձ սկզբունքայնորեն չեն հրավիրում ինտերվյուի: Վերևից Աստված էլ իջնի՝ չի համոզի, թե ես չեմ կարող էդ գործը անել: Ահավոր նյարդայնացոնղ ա: Ամենավատն էն ա, որ ապացուցել չեմ կարող իմ կարծիքը, բայց դե ուզում եմ, որ գոնե քննարկվի, դրա համար բողոքել եմ մի քանի հնարավոր ատյանների: Ընկերներիցս, ծանոթներից, ովքեր այսպես ասած «գունավոր» են՝ սև, միքսդ, միանշանակ իմ պես են մտածում, ովքրե սպիտակ՝ ասում են՝ դժվար ա պնդելը, դե կարծում եմ, որովհետև իրանք նույն իրավիճակում չեն եղել, չեն պատկերացնում, թե դա ոնց ա: Ընդ որում՝ ես չեմ պնդւոմ, որ բացահայտ ռասիզմի հետ գործ ունենք, ավելի շուտ ենթագիտակցական ֆոբիա ա՝ այլ մշակույթից եկողների հետ համագործակցելու: Մի խոսքով՝ ասի՝ էստեղ էլ պատմեմ, մի քիչ ջղայնությունս անցնի գուցե:

[Շինարար]

Վախում եմ՝ ևս մի անգամ ապացուցեմ իմ երաժշտական պոպսա ճաշակը, բայց խելքս գնում էր էս երգի համար



https://www.youtube.com/watch?v=E8gmARGvPlI


Տխուր ա:love

[Շինարար]

ես ծնողներիս միշտ բողոքում եմ, թե էդքան մի զանգեք էլի, մանավանդ մաման հենց տեսնում ա օնլայն եմ՝ զանգում ա, բայց ես էդ առումով ավելի ցեց եմ իրականում: Վայ էսօր օնլայն չեղան, տեսնես ի՞նչ ա եղել, վայ ուշացրեց զանգելը, վայ երկու օր ա պապան կոմպին չի մոտենում, խի՞, Տարոնն ո՞ւր ա էս ժամին, որ տանը չի, էս էրեխուն խի եք հիվանդացրել, էս մարդուն խի չեք լավ նայում, էս կնկան խի եք ջղայնացրել: Մի ահավոր պարանոյիկ խասյաթ ա մոտս, ամեն բանի համար անհանգստանում եմ՛: Էն որ ասում են մեր հողը մեր ջուրը մեր միրգը, չէ էլի, միրգը չնայած մի քիչ հա, բայց ամեն բան մի կողմ, հարազատներիս ամեն օր տեսնելու, ոնցությունում վստահ լինելու հնարավորության բացակայությունն ամենավատ բանն ա էս պահին իմ կյանքում: Որ ասեմ կարոտում եմ, կարոտը մի տեսակ շատ վերացական բան ա, չգիտեմ ինչ ա, ես որ մեկին ուզում եմ տեսնեմ՝ համարում եմ կարոտում եմ, ու տենց շատ-շատերին եմ ուզում տեսնել, կարոտում, բայց էս կարոտը չի, էս վստահության պակասություն ա, որ էնտեղ հեռվում իրոք լավ են,տրամադրությունները բարձր ա, կարո՞ղ ա ինչ-որ բանի համար տխուր են, ինձ չեն ասում ևայլն: Ինձ թվում ա՝ սա հիվանդություն ա, համենայն դեպս՝ առողջ երևույթ չի:

[Շինարար]

https://www.youtube.com/watch?v=-dEOZDsDjbs

[Շինարար]

Նոր քաղաքից նոր ծանոթներիցս մեկի հետ էի խոսում, ասում եմ՝ փարթ թայմ գործ եմ ման գալիս էս քաղաքում, շաբաթը ոչ ավել, քան 16 ժամը: Մի հայ աղջիկ կա մեզ մոտ, ինքն ա խորհուրդ տվել, ասում ա՝ ում հետ կես բերան զրուցել ունես, արտահայտվի, որ գործ ես ման գալիս: Ընդհանրապես շատ խելացի ա: Ինչը ոնց խորհուրդ ա տալիս, անում եմԴԴ Մի խոսքով, մարդը բա մեզ մոտ գարունը նոր աշխատատեղեր են լինելու՝ շաբաթը ութից տասնվեց ժամ: Հարցազրույցը ես եմ անցկացնում, դիմումը կօգնեմ՝ ոնց լրացնես, որ համակարգը ավտոմատ չմերժի նախքան հարցազրույցը և այլն: Իրականում դե ինձ սեպտեմբերից ա գործը պետք, բայց մտածում եմ՝ հիմիկվանից փնտրեմ, մի բան գտնեմ: Տեսնեմ՝ ոնց ա ծանոթը աշխատում: Որոշել էի օրը մի տեղ դիմեմ, երեկ օնլայն դիմեցի, էսօր փողոցում պատահաբար ծանոթիս տեսնելով: Դեմը ինը ամիս կա, մի բան կստացվի: Մանավանդ որ շատ քթի մազության տեղ չունեմ, ընտրելուեմ էն, ինչ առաջարկում ա էս քաղաքի շուկան: Բայց եթե էս գործը լինի, խոխմ կլինի, որ ամենաստից գործն էլ ոնց ա ավելի հեշտ ուղղակի ծանոթով գտնել, քան նորմալ դիմելով:

[Շինարար]

Ուրեմն հանգամանքների բերումով նենց ա ստացվել, որ ես մեր արաբերենի ամբիոնի ժողովրդի հետ էդքան մտերիմ չեմ, իրանք շատ ամուր մտերիմ համայնք են, բայց իմ մտերիմները մյուս լեզուների ամբիոններից են սաղ: Մեր ամբիոնի ժողովուրդը ինձնից ընդհանրապես տեղյակ չի արդյունքում, որովհետև ընդհանուր մտերիմներ էլ չկան: Նույնիսկ ղեկավարներիս հետ բացի պաշտոնական հանդիպումներից համարյա չեմ հանդիպում: Հիմա էս նոր քաղաքում նենց ա ստացվել, որ մեր ամբիոնի սաղ դոկտորանտներս էստեղից ենք ու մի աղջիկ կա, շատ սիրեցի, միանգամից շատ հարազատացանք: Հաճախ ենք հանդիպում՝ խմելու, քննարկելու մեր հոգսերը՝ անձնական և կենցաղային: Հիմա առաջին օրը ինքը մեր ամբիոնից մի դասախոսի հետ խմելու էր, թե միանաս, ասի էդքան չեմ կարա մնամ դուրսը, ցուրտ ա, բան: Նենց ա ստացվել, որ իրանց նաև ղեկավարներիցս մեկն ա միացել: Էրեգ էլ ես ու էդ աղջիկը հանդիպեցինք՝ էլի խմելու: Պատմում ա ինձ՝ ոնց ա ինչ հետը կիսվել եմ, հետները քննարկել, ասում ա՝ Ֆաբիոն սենց ասավ, Ֆաբիոն ղեկավարս ա, Մայքլը սենց ասավ, Մայքլն էլ աշխատանքային անմիջական ղեկավարս ա:Դ Նենց էլ աչքերիս մեջ նայելով պատմում ա, ոնց որ տենց էլ պիտի լիներ: Վերջը Ֆաբիոն ասել ա՝ Տիրանի մասին ինչ ես պիտի չիմանամ՝ մի ասա, որովհետև ես իր ղեկավարն եմ: Ես էլ որտեղ կանգնում եմ՝ ասում եմ՝ ղեկավարներս սարսափելի դեմքեր են՝ կատակով, իմ ընկերները գիտեն, որ դա ուղղակի հավես կատակ ա, չարություն չկա մեջը, ասում եմ՝ էդ հո չե՞ս ասել, ասում ա՝ չէ, էդ մեկը չասի:ԴԴ Բայց կապ չունի, էդ աղջկան շատ սիրեցի, ու էլի իր հետ մտերիմ կլինեմ ու անկեղծ կլինեմ հետը, որովհետև մի տեսակ հարազատություն ստացվեց մեր մեջ:

Էկել եմ տուն, հետիս ապրողին պատմում եմ, ասում եմ, բայց դա նորմա՞լ ա, ասում ա՝ իհարկե, զեթ իզ ուոթ փիփլ դու: ԴԴ

Եքա տարիքս առած մարդ եմ՝ չեմ իմացել:


Ես ըստ էության դեմ չեմ, որ մարդիկ ինձ քննարկեն, ես նախընտրում եմ՝ ուրիշներին չքննակեմ, որովհետև ինքնասիրությունս խոցվում ա, որ ես պիտի ուրիշից խոսամ, թող մարդիկ ինձնից խոսան:

Բայց մի քանի ժամանակ առաջ մեր ֆակուլտետում մի տղա կա՝ տարիքով լավ մեծ, զգացել էի, որ բամբասել սիրում ա, հրավիրեցի իմ օֆիս՝ թեյի, կակռազ մենակ էի, դե ոչ մի բամբասանքից տեղյակ չեմ, որովհետև տոն չեմ տալիս սովորաբար, էս հերթ ասի՝ կլռեմ, տոն տալու կամ հարցեր տալու չհասավ, մարդը իբր տաքուհով լինելով, թե անհարմար եմ զգում ասեմ՝ բան, ու սկսեց՝ ինչքան բամբասանք կա, սաղ պատմեց, ես էլ հենց գիտեմ սաղս իրար սիրում ենք, պարզվում ա՝ չէ:ԴԴ վերջը սիրուն սաղ լսեցի, ասի՝ ահավոր ինձ վատ զգացի, էս անգամ արեցիր, էլ չանես, ես բամբասել չեմ սիրում, չնայած իտոգում ես ուղղակի լսողի դերում էի: բայց մտածում եմ՝ իրականում ճի՞շտ ա արդյոք կույր-կույր ԵՐՋԱՆԻԿ ապրելը, թե՞ ավելի լավ ա աշխարհը ներսից ճանաչել ու էդքան երջանիկ չլինել՝ անհիմն:

[Շինարար]

Մեկի հետ մասնավոր հայերեն եմ պարապելու, մթամ գին եմ բարիշում, ժամը՝ քսան ֆունտը հո շատ չի՞ քեզ համար, ասում ա՝ չէ, նորմալ ա, ասում եմ՝ հաստա՞տ: Ասում ա՝ հա: Ասում եմ՝ դե տես, եթե տեսնես, չես տեղավորվում, արխային կարաս չվճարես էլ :)) Մարդը երևի զարմացել էր, թե էս ցնդածն ով ա:)

[Շինարար]

քաղաքականությունը բայց ինչ զզվելի բան ա՝ամեն տեղ՝ Ամերիկա, Բրիտանիա, եվրոպա, Ռուսաստան, Ուկրաինա, Արաբական աշխարհ, նույնիսկ Հայաստան :հոհոհո, ուր նայում ես՝ նույն զզվելիությունն ա: ասենք՝ խի՞ ա սխալ՝ ազատ ժամանակ գիրք կարդալ, երաժշտություն լսել, զբաղվել հաճելի գործունեությամբ, վայելել ամեն լավը ու ընդհանրապես չհետևել էս զզվելի ոլորտին: Միջազգային հարաբերությունները որպես գիտության ոլորտ ընդհանրապես չեմ հասկանում, ու մարդիկ նենց էլ հպարտ են, որդրանով են զբաղվում: մթամ լավ բան են էլի անում:

[Շինարար]

Զահլես գնաց այ

[Շինարար]

Էսօր էնքնա սարսափելի բաներ կարդացի, էն որ ասւոմ ա՝ ես էլ երբեք առաջվանը չեմ լինի: Սաղ զինվորական ծառայությունս աչքիս դեմով անցավ, էն չափով ինչ չափով ուղեղս նախընտրել ա պահպանել, որովհետև չգիտեմ կհավատաք թե չ, բացի մեկ երկու մոտ ընկերներից մնացած ոչ մեկի անուն անգամ չեմ հիշում իմ հետ ծառայածներից: Ահավոր բաներ եմ տեսել, ահավոր անտարբեր էի դարձել ուրիշների ցավի հանդեպ, ինքս ահավոր բաների միջով եմ անցել: Չէի պատկերացնի, որ դրանից ահավոր բաներ էլ կարա լինի: Հիմա ի՞նչ իմանամ՝ իմ կողքինների հանդեպ նման բաներ չի կատարվե՞լ, երբ ես գերադասում էի գլուխս թաղել Չեխովի հատորների մեջ ու չտեսնել, թե կողքս ինչ ա կատարվում:

[Շինարար]

Խնդրել էի, որ փորձառու դասախոսները գան դասերս լսեն ու ինձ ֆիդբեք տան՝ ոնց եմ անու, ինչն եմ լավ անում, ինչը՝ սխալ: Ահագին զարմացել էի, որ մի ամբողջ սեմեստր ես դաս տվեցի ու ոչ մի ստուգում, վերահսկողություն, ուղղություն չստացա, ու ես էի ստիպված դիմել դրա համար, բայց պատճառը կարա լինի էն, որ ամբիոնի վարիչի ուսանողն եմ, էլ ո՞վ պիտի ինձ ստուգի, կամ ես եմ խիստ հայավարի վերլուծում: Ինչևէ, ահագին օգտակար ֆիդբեք ստացա, օրինակ՝ պարզվեց՝ ես բաներ կա շատ եմ բարդացնում, ասենք՝ իրանք բայը խոնարհելու համար փոխանակ ասեն՝ երկրորդ դեմք, եզակի թիվ, իգակական սեռ, ուղղակի ասում են համապատասխան դերանունը. իսկ ես փորձում էի ակադեմիական լինել, պարզվեց՝ բայց պետք չի :ԴԴ Բայց շատ էի ուրախացել, որ նաև ահագին պոզիտիվ ֆիդբեք ստացա: Օրինակ երբ որ հանձնարարում եմ՝ խմբերով աշխատել, ես աթոռս վերցնում եմ ու հերթով գնում եմ էս կամ էն խմբի մեջ նստել, հետները մասնակցել քննարկմանը, զրույցին: Ես սա անում էի ուղղակի որ անընդհատ մեջները լինեմ՝ անգլերեն չխոսեն հանկարծ, թե չէ աչքդ թեքեցիր՝ անցնում են անգլերենի: Պարզվեց՝ իրանցից ոչ մեկ էդ աստիճան պատնեշը չի ջնջում ուսանողների հետ ու իրանք մենակ շրջում են մեջները քննարկումների ժամանակ, ոչ թե միանում էդ քննակումներին: Ասին՝ արդեն մենք էլ տենց կանենք:ԴԴ Մանրուք ա, բայց էնքան էի ուրախացել :D

[Շինարար]

ուրեմն էրեկ օֆիսից դուրս եկա, գնամ խոհանոց սուրճ պատրաստեմ, մի ռուս աղջիկ կա, բա՝ պռիվետ, ասի՝ պռիվետ: Խոհանոց մտա, մի բահրեյնցի աղջիկ կա, բա՝ սաբահ ալ-խեյր, ասի՝ սաբահ ան-նուռ, հետո ինքը գնաց, մեկ մտավ, թե՝ հայ, ասի՝ հելլո, խոհանոցից դուրս եկա, որ գնամ օֆիս, մի սիրիահայ կա կողքի օֆիսում, ինքն էլ իր օֆիսից էր դուրս գալիս, բա՝ բարև, ասի՝ ողջույն: Ասում եմ՝ ինչ կայֆ ա, երբ բոլոր իմացածդ լեզուները առիթ ես ունենում ամենօրյա պրակտիկայում օգտագործելու, բա որ իտալերեն, ֆրանսերեն, իսպաներեն, պարսկերեն էլ իմանայի, խոսքի էլի, ու էլի լեզուներ, էս փոքրիկ տարածքում բոլորը պետք կգային: ու հա, կրթության, գիտության զարգացման համար բազմազանությունը նույնքան անհրաժեշտ ա, որքան բուն գիտելիքը:

[Շինարար]

ուրեմն դե էստեղ ուասնողների և դասախոսների, կամ դասատու ասենք, միջև անջրպետը դե տենց մեծ չի, մանավանդ եթե դու ինքդ էլ փոսթգրեդուեյթ ես, հիմնականում դիմում են անունով, օրինակ: միշտ մի տեսակ եմ լինում, երբ ջիմում հանդիպում եմ ուսանողներիս, մի տեսակ դա ավելի ա ջնջում պատը: գիտեմ, որ շատ թյութըրներ նույնիսկ լռվցնում են ուսանողների հետ՝ սեքս, բան, ինչը չի էլ թույլատրվում, բայց վեջները չի, կան՝ գլուխ էլ կգովան իրանց արկածներից: մի բան ա եթե հանդիպում ես՝ սիրահարվել ես, դե ինչ արած, այլ բան ա պատահական հուքափները, պահպանողական ուղեղս չի մտնում ու մեզ դե հենց սկզբից ասել են՝ նո, նո, նո, չի կարելի: հիմա իմ որոշ ուսանողներ որ մտնում են լսարան օդի մեջ էն որ ձեռով են անում տղերքը իրար, տենց են անում, յանի, ապե՞ր, էստեղ ես:ԴԴ դե ինձ մոտ էդ ռեակցիան ա առաջանում: սա հիմնականում էն ուսանողներն են, ում հետ ջիմում տեսնվում եմ, մի երկուսի հետ հանդերձարանում էլ եմ բախվել, ասենք շալվարդ ես վեր քաշում, կոճակներդ կոճկում էդ պահին, ու ձեռի հետ զրուցում եղանակից դեսից դենից, ես որպես դասատու նույնիսկ էդ պահին աշխատում եմ մնալ արաբերենի շրջանակում իհարկե:ԴԴ դե չեմ կարա ասեմ թե օդի մեջ պռիվետը որըս ա, բայց որ ուրիշ թյութըրներին պատմում եմ, ասում են՝ հա, ինչ, նորմալ ա: Բայց մեր դասընթացի ղեկավարը, մոդուլ քոորդինեյթըր ենք ասում, պատմում ա, որ առաջին կուրսեցիների հետ առաջին դասից հետո, ուսանողներից մեկը միջանցքում տեսել ա, ուսին ախպերաբար թփթփացրել ա, թե բարի օր ախպեր :D ասում ա՝ չիմացա՝ ինչ ռեակցիա տամ :)) էն որ ասում ա՝ ով ժամանակներ, ով բարքեր: Բարդ ա:

[Շինարար]

ուրեմն պարի եմ գնում՝ սթրիթ դանս, գիտեմ՝ այ պռճկվեմ ես :D խմբում ամենավատը իհարկե ես եմ, բայց դե ես տարիքով եմ, դախացած, ոչինչ, մի շարժում էլ վերջում մնա, լավ ա, բացի էդ հզոր կարդիո ա՝ բնականաբար: Էն օրը լուսնային պարն էինք սովորում :D իհարկե ես նորից ամենաանընդունակն էի: Էրեկ իմ մի ընկերուհի ինձ հրավիրել էր փաբ՝ իր փարթնըրի հետ ծանոթացնելու, ճիշտն ասած՝ զբաղված եմ, բայց դե ահագին զգացվել էի, որ ինձ էդքան մոտ ա ընդունում և այլն, գնացի: Շաբաթ երեկո, փաբում բարձր երաժշտություն, որոշ մարդիկ պարում են, մեկ էլ տեսնեմ մեր պարի խմբի տղաներից մեկը իր ընկերներին գլխին հավաքած մեր սովորած շարժումներն ա սովորացնում :D երկու պարապմունք ա եկել, արդեն էքսպերտ ա, մի նենց էլ ակնածանքով ընկերները հետևում էին, թե ոնց ա անում:


ինքնավստահություն, ինքնավստահություն, ինքնավստահություն, իմ ամենաթույլ կողմն ա, ինչ չեմ կարում, ինքնավստահության պակասի պատճառով ա, ինչ անում եմ՝ նրա շնորհիվ ա, որ որոշ չափի ինքնավստահություն ամեն դեպքում ձեռք եմ բերել:

[Շինարար]

Եվրոպական բարքերից մի բան պատմեմ: Կակռազ էրեկ հայերով, ռուսներով քննարկում էինք, թե ինչքան տարբեր են մեր աշխարհընկալումները էստեղից, ու աշխարհը ինչքան արագ ա փոխվում: Էստեղ մի գեյ ընկերուհի ունեմ, վերևի գրառման աղջիկը, ով հրավիրել էր իր փարթնըրի հետ ծանոթացնելու: Ոնց վերն ասացի՝ ահագին զգացվել էի, որ ինձ տենց մոտ ա ընդունում, ու մեր ընդհանուր ընկերներից մեկին եմ հետո պատմում՝ հոլանդացի, բնականաբար՝ ես չեմ պատրաստվում իմ ընկերներին աութինգի ենթարկել, նույնիսկ եթե իրանք շատ բաց են էդ հարցում, ես չէ, որ պիտի մարդկանց տեղեկացնեմ էդ մասին, նույնիսկ գեյ չլինեն, ասենք՝ երկու հոգի սիրած են, գաղտնիք չի, մեկը տղա ա (նույն հոլանդացին՝ օրինակ, սերիալ դառավ:D), մյուսը աղջիկ, ինձ մարդիկ հարցնում են իրանց մասին, ասում եմ՝ իրանց հարցրեք, ես տեղյակ չեմ :D ինչևէ, դե որ հանգամանքներ չբացեմ, ջենդեր նյութրըլ տերմին եմ օգտագործում՝ փարթնըր: Էս հոլանդացի ընկերս ասում ա՝ վո՞զ հի օր շի նայս:)) Խոսքի՝ մարդը քանի դեռ տեղյակ չի փարթնըրի սեռից, որոշում ա, որ ճիշտ չի լինի ենթադրել, թե նա տղա ա: Իհարկե երկուսով էլ ծիծաղեցինք իր ձևակերպման չափազանց պոլիտկոռեկության վրա, հետո հայերին ու ռուսներին էլ եմ պատմում, էլի ահագին ուրախացանք:

***

Գնացի հերթագրվեցի, որ հիվանդանոցում կամավորություն անեմ: Նախ, էդ փորձը ինձ պակասում ա, ու մեկ էլ եսիմ երբ հնարավորություն ու ժամանակ կունենամ, հետո հետաքրքիր ա թվում: Քեզնից պահանջվում ա, որ միջանցքում դիմավորես հաճախորդներին ու թղթերը տաս՝ լրացնեն: Բայց եթե ստացվի, նոր աշնանը, տենց հեշտ չի:

[Շինարար]

Պաս եմ պահում, եթե դիմացաի էս յոթ շաբաթը, ուրեմն կանցնեմ այսպես կոչված վեգանության: Նու հնարավորինս:

[Շինարար]

Գիտեմ, որ անհամբեր սպասում եք, թե Շինարարի թեզը ոնց ա առաջ գնում, ինչ նորություններ ունի, ասեմ՝ հունիսի 9ին վերջին գլուխն եմ ավարտում՝ սթրիքթ դեդլայն: Ղեկավարներս ավելի ու ավելի գոհ են յուրաքանչյուր նոր գլխի հետ, չնայած դե յուրաքանչյուր նոր գլուխ ինձ ստիպում ա, որ խմբագրեմ նախորդները, համապատասխանացնեմ և այլն, բայց ահա և վերջը այսքան մոտ ա: Միշտ նեղվում էի, որ ղեկավարներս բանի տեղ չեն դնում, որ ահավոր բարդ բան եմ անում, որ նման բեռի տակ ոչ մի ոչ բարբառակիր (Եգիպտոսի բարբառով խոսացող) չի մտնում և այլն, մտածում էի բայց նաև՝ ում ա դա հետաքրքիր, կարևորը աշխատանքիդ վերջնական որակն ա, իսկ հիմա ղեկավարնես իրանք են ասւոմ, որ արաբագիտական միջավայրից դուրս ակադեմիայում միշտ շեշտի էդ փաստը, դա շատ կարևոր ա բան:


Կամավորական եմ գրվել՝ Միավի մասին տեղկեացվածությունն եմ բարձրացնում Շոտլանդիայում: Էլ ով դիմանար:ԴԴ Բայց հավես ա, վաղուց էի ուզում ինչ-որ պիտանի բան անել, այսինքն՝ ինչ ակադեմիայում եմ ու անընդհատ ճգնաժամներ եմ ունենում, թե էն ինչով զբաղվում եմ, վերջին հաշվով կարա և չլինի ու ոչ ոքի կյանքում դրանից ոչինչ չի փոխվի, բացի ինձնից:ԴԴ Չգիտեմ՝ պիտանի լինելու կարիք ունեի, որովհետև Հայաստանում իմ աշխատանքի բերումով ինձ միշտ պիտանի եմ զգացել: Էստեղ մի քիչ նեղվում էի:


Մնաց գործ ճարեմ ու կյանքը կհամարեմ ստացված: Չէ, էլի լավ ա: Կարևորը պոզիտիվ տրամադրվածությունն ա ու ուժեղ լինելը, չկոտրվելը, ալհամդուլիլլահ, ես ուժեղ եմ:


գնացի Խոստումը նայեցի Էդինբուրգ: Իհարկե սյուժեն եսիմինչ օրիգինալ չի, բայց մյուս կողմից եթե դրան նայենք Ռոմե և Ջուլիետից կամ ավելի շուտ Մաջնուն Լեյլայից հետո սիրո պատմություններ խոսքի պետք չի պատմել: Ինձ շատ դուր եկավ: Ինձ դուր եկավ, որ հայ կերպարները բարոյականության վեհ շղարշով չէին պաճուճված, այլ նորմալ մարդիկ էին, սիրում էին սեքս, աշխատել և վայելել: Մի երկու տեղ արցունքներս չկարացի զսպեմ, որովհետև գիտակցում ես, որ սա ընդամենը մի պատմություն ա միլիոններից, էնքան նման քո նախնիների քեզ հասած պատմություններին: Թուրք լավ տղու դերասանից մի ուրիշ ֆիլմ եմ նայել՝ հոլանդական՝ Գայլ ա կոչվում, ինքը գլխավոր կերպարում ա, մարոկկացի ա կամ թունիսից, մի խոսքով մաղրիբի արաբ ա: Լավ կերպար ա: Մի խոսքով, արժե նայել:

Հուլիսին պիտի գնայի Սան Պաոլո, բայց դպրոցը ճամփուծախսիս կեսն ա փակում, չեմ ուզում կոնֆերանսի վրա իմ գրպանից գումար ծախսել: Նենց որ Մի քիչ դուխս ընկավ էդ պահով, բայց էդ կոնֆերանսի փեյփրը էստեղ ընկերներիս համար ներկայացրեցի, ահագին լավ անցավ, հետո ղեկավարներս էլ էին շատ գոհ: Կարևորը էդ ա: Ընդհանրապես վերջին գլուխս ղեկավարնես շատ լավ ընդունեցին: Կանանց մասին ա: Ֆեմինիստ եմ դառել:լօլ Այսինքն՝ միշտ եմ եղել, բայց երբեք տեսական չէի խորացել, հիմա ահագին խորացա:


Ահռելի մեծ ա տարբերությունը՝ մեր Ժամանակակից լեզուների դպրոցի դոկրտորանտների ևայլ դպրոնցերի դոկտորանտների միջը, ասենք՝ էկոնոմիկա, միջազգային հարաբերություններ, թե՞ այլ դպրոցներից իմ մտերիմները պոստսովետից են դրանից ա: Ասենք՝ լեզուների դպրոցում չկա մեկը որի հետ հանդուրժողականության, ազատությունների և նման հարցերում տարաձայնություններ լինեն, չհաշված խիստ մանր բաներ, ասենք՝ հիմնականում կարաս վստահ լինես, որ անհնար ա սեքսիստ քոմենթ նույնիսկ: Չգիտեմ՝ ինձ թվում ա՝ ես շատ ճիշտ ընտրություն եմ արել, որ հենց լեզուների դպրոց եմ դիմել, ոչ թե միջազգային հարաբերությունների, չնայած իմ թեզի վերնագրով թեզ էնտեղ էլ կարայի անեմ, մի քիչ մոտեցումները տարբեր կարող ա լինեին, բայց ինձ թվում ա էդ միջավայրում ինձ էս աստիճան հարմարավետ չէի զգա, ոն որ էս միջավայրում:


Հիմա որ արդնե մոռացել եմ, թե անցած տարի ինչ դժվար էր, ինչքնա էի հիասթափված րիսըրչ անելուց ու որ արդեն մեծ հաճույքով եմ գրում, մտածում եմ ակադեմիայում գործ փնտրել: Եսիմ է, բայց արժե՞ որ:

[Շինարար]

Մի հատ ապուշ գործ եմ ճարել: Երկուշաբթի դասընթացի եմ: Արկած ա էլի, որոշել եմ փորձեմ, մանավանդ որ փող պետքս ա, թոշակս պրծնում ա, բայց դեռ մի տարի էլ պետք ա թեզս պրծցնելուն: Ավելի հարմար տարբերակ կար, բանվոր ինչ-որ փաբում, բայց դե ստացվելու էր, որ մի քաղաքում ապրում եմ, մյուսում սովորում, երրորդում աշխատում, ֆիզիկապես ի վիճակի չէի լինի: Մի խոսքով, եթե էս գործին կպնեմ, մանրամասն կպատմեմ: Թիմը դզել ա, մի տեսակ ցնդած դեմքեր են, իմ նման, հոգնել եմ թե չէ ակադեմիայի լրջությունից:

[Շինարար]

Մի հատ ապուշ գործ եմ ճարել: Երկուշաբթի դասընթացի եմ: Արկած ա էլի, որոշել եմ փորձեմ, մանավանդ որ փող պետքս ա, թոշակս պրծնում ա, բայց դեռ մի տարի էլ պետք ա թեզս պրծցնելուն: Ավելի հարմար տարբերակ կար, բանվոր ինչ-որ փաբում, բայց դե ստացվելու էր, որ մի քաղաքում ապրում եմ, մյուսում սովորում, երրորդում աշխատում, ֆիզիկապես ի վիճակի չէի լինի: Մի խոսքով, եթե էս գործին կպնեմ, մանրամասն կպատմեմ: Թիմը դզել ա, մի տեսակ ցնդած դեմքեր են, իմ նման, հոգնել եմ թե չէ ակադեմիայի լրջությունից:

Պատմեմ: Ուրեմն ահագին դաժան փորձ ունեմ աշխատանք փնտրելու: Ակնհայտորեն ես չեմ կարողանում էսպես ասած վաճառել ինձ: Համենայն դեպս երբ հարցը գալիս ա ոչ մասնագիտական աշխատանքին: Խնդիրը իմ ծայրահեղ անկեղծությունն ա, իսկ աշխատանքի դիմելիս պետք ա էնտուզիազմ: Բնականաբար երբ հարցը վերաբերվում ա արաբական թատրոնին, անկեղծությունը մենակ ինձ օգնում ա, համենայն դեպս օգնել ա փհդ դիմելիս, դեռ աշխատանքի դիմելու փորձ չունեմ, բայց էստեղ էնտուզիազմի պակաս չի զգացվում: թատրոնն էն ա, ինչը ես շատ եմ սիրում, իսկ արաբական թատրոնն էն ա, ինչը ես նաև լավ գիտեմ: Բայց երբ ուղղակի սևագործ փարթ թայմ ես փնտրում, անկեղծությունդ կարա խանգարի: Չնայած առայժմ ինտերվյուի մենակ մի փորձ ունեի, երբ զոռով ինտերվյուի իրավունքը պոկեցի համալսարանի կացարաններում պահակություն անելու համար դիմելիս, բայց արդեն մարդիկ կանխակալ վերաբերմունք ունեին: Իհարկե ես շատ նրբորեն կասկած հայտնեցի իրենց դիսկրիմինացիոն քաղաքականության համար, ինչին իրանք բնականաբար չհամաձայնեցին, բայց չեմ փոշմանել, որովհետև դրանից հետո իմ երկու սևամորթ ընկերներ դիմեցին և ստացան էդ գործը, հաստատ չեմ կարա ասեմ, թե իմ բողոքը օգնել ա դրանում, բայց հաստատ չի խանգարել:

Հետո արդեն կամավորության համար ինտերվյուս շատ լավ անցավ, որովհետև դե մեկ ա չեն վճարելու, բայց նաև էնտուզիազմի պակաս չկար, որովհետև իրոք ուզում էի դա:

Բայց այլ աշխատանքների դեպքում եղել ա, որ նույնիսկ օնլայն դիմելու փուլը չեմ անցել, այսինքն հիմնականում տենց էլ եղել ա:

Բայց մի օր պատահական քայլում էի, մի աղջիկ, թե կարող ա գործ ես ման գալիս: լոլ ֆունդրայզինգ ընկերություն ա: փողոցում անծանոթների հետ զրուցելու հետ խնդիր չունեմ, որովհետև դե վաղտին լրագրող եմ աշխատել: որոշեցի ռիսկի դիմեմ, ինտերվյուն անցա, անկեղծորեն ասելով, թե շատ վատն եմ էս գործի համար, հոգեբանական բարիերներ ունեմ և այլն, բայց քանի որ շատ վստահ էի խոսում, իրանց դե դա էր պետք: հետո երկօրյա դասընթաց եղավ, առաջին օրը լիքը մարդ փրթվեց, իսկ ես քընսըրներով անցա, իսկ երկրորդ օրը երեք լավագույն ֆիդբեք ստացողների մեջ էի: Նվազագույն աշխատավարձ, բոնուսների հնարավորություն, ուրբաթ սկսում եմ: իթս գոին թու բի թաֆ բայց այլ գիվ ա թրայ: Վերաբերվում եմ սրան որպես արկածի: փող պետքս ա, ավելի լավ ա սենց ստաբիլ բան լինի, ինքս վաստակեմ իմ ապրուստը քան գիշեր ցերեկ ֆունդինգներ փնտրեմ: իմ եվրոպացի մտերիմ ընկերներից մեկը իմ նույն վիճակում ա, բայց չի էլ մտածում աշխատելու մասին, մենակ ֆունդեր գտնելու, իր բոլոր գտած ֆունդերը կիսվեց հետս, էստեղ ա էրևում լավ ընկերը չէ՞, բայց սաղ մերժվեցի ես :ԴԴ չգիտեմ, շատ ուրախ եմ, հուսով եմ կստացվի մոտս, էս մի տարին հորով մորով անենք, իհարկե սեպտեմբերից դաս եմ տալու էլի, ու համապատասխանաբար կպակասացնեմ մի օրով փարթ թայմս, որովհետև մի ժամ դասի համար չորս անգամ ավել եմ ստանալու, բայց իթս բեթը թու բի սեյֆ: առաջին աշխատանքային օրս անցնի, կպատմեմ էլի: չնայած գիտեմ ոչ մեկի վեջը չի

[Շինարար]

Ես տենց էլ խելքը գլխին ֆեմինիստ չկարողացա դառնամ: Ինֆարկտ եմ ստանում կնոջը հայհոյող տղամարդուց: Չի մտնում ուղեղս, արա խի՞: Քննարկեք էլի ձեզ համար խախանդ, վիրավորելը ո՞րս ա: Հա գիտեմ՝ իմ նյարդերն էլ մեկ-մեկ տեղի են տալիս, երբ կատարյալ ապուշություն են մարդիկ դուրս տալիս, բայց չի կարելի, սիրուն չի: Չգիտեմ, չեմ ուզում նեղացնել ակումբի հիմնադիրներին, բայց մեկ-մեկ մոտս տպավորություն ա, որ ակումբս դառել ա քուչի բիսետկա՝ մի երկուսի թեթև ձեռքով: Ներող եղեք, էս որ ասում եմ, ակումբի համար ջանացավությունից եմ ասում: Ամենալավ անկյունը մնում ա ինձ համար իմ օրագիրը՝ գրագետ, էմոցոնիալ, հարազատ :love

[Շինարար]

Պատմեմ: Ուրեմն ահագին դաժան փորձ ունեմ աշխատանք փնտրելու: Ակնհայտորեն ես չեմ կարողանում էսպես ասած վաճառել ինձ: Համենայն դեպս երբ հարցը գալիս ա ոչ մասնագիտական աշխատանքին: Խնդիրը իմ ծայրահեղ անկեղծությունն ա, իսկ աշխատանքի դիմելիս պետք ա էնտուզիազմ: Բնականաբար երբ հարցը վերաբերվում ա արաբական թատրոնին, անկեղծությունը մենակ ինձ օգնում ա, համենայն դեպս օգնել ա փհդ դիմելիս, դեռ աշխատանքի դիմելու փորձ չունեմ, բայց էստեղ էնտուզիազմի պակաս չի զգացվում: թատրոնն էն ա, ինչը ես շատ եմ սիրում, իսկ արաբական թատրոնն էն ա, ինչը ես նաև լավ գիտեմ: Բայց երբ ուղղակի սևագործ փարթ թայմ ես փնտրում, անկեղծությունդ կարա խանգարի: Չնայած առայժմ ինտերվյուի մենակ մի փորձ ունեի, երբ զոռով ինտերվյուի իրավունքը պոկեցի համալսարանի կացարաններում պահակություն անելու համար դիմելիս, բայց արդեն մարդիկ կանխակալ վերաբերմունք ունեին: Իհարկե ես շատ նրբորեն կասկած հայտնեցի իրենց դիսկրիմինացիոն քաղաքականության համար, ինչին իրանք բնականաբար չհամաձայնեցին, բայց չեմ փոշմանել, որովհետև դրանից հետո իմ երկու սևամորթ ընկերներ դիմեցին և ստացան էդ գործը, հաստատ չեմ կարա ասեմ, թե իմ բողոքը օգնել ա դրանում, բայց հաստատ չի խանգարել:

Հետո արդեն կամավորության համար ինտերվյուս շատ լավ անցավ, որովհետև դե մեկ ա չեն վճարելու, բայց նաև էնտուզիազմի պակաս չկար, որովհետև իրոք ուզում էի դա:

Բայց այլ աշխատանքների դեպքում եղել ա, որ նույնիսկ օնլայն դիմելու փուլը չեմ անցել, այսինքն հիմնականում տենց էլ եղել ա:

Բայց մի օր պատահական քայլում էի, մի աղջիկ, թե կարող ա գործ ես ման գալիս: լոլ ֆունդրայզինգ ընկերություն ա: փողոցում անծանոթների հետ զրուցելու հետ խնդիր չունեմ, որովհետև դե վաղտին լրագրող եմ աշխատել: որոշեցի ռիսկի դիմեմ, ինտերվյուն անցա, անկեղծորեն ասելով, թե շատ վատն եմ էս գործի համար, հոգեբանական բարիերներ ունեմ և այլն, բայց քանի որ շատ վստահ էի խոսում, իրանց դե դա էր պետք: հետո երկօրյա դասընթաց եղավ, առաջին օրը լիքը մարդ փրթվեց, իսկ ես քընսըրներով անցա, իսկ երկրորդ օրը երեք լավագույն ֆիդբեք ստացողների մեջ էի: Նվազագույն աշխատավարձ, բոնուսների հնարավորություն, ուրբաթ սկսում եմ: իթս գոին թու բի թաֆ բայց այլ գիվ ա թրայ: Վերաբերվում եմ սրան որպես արկածի: փող պետքս ա, ավելի լավ ա սենց ստաբիլ բան լինի, ինքս վաստակեմ իմ ապրուստը քան գիշեր ցերեկ ֆունդինգներ փնտրեմ: իմ եվրոպացի մտերիմ ընկերներից մեկը իմ նույն վիճակում ա, բայց չի էլ մտածում աշխատելու մասին, մենակ ֆունդեր գտնելու, իր բոլոր գտած ֆունդերը կիսվեց հետս, էստեղ ա էրևում լավ ընկերը չէ՞, բայց սաղ մերժվեցի ես :ԴԴ չգիտեմ, շատ ուրախ եմ, հուսով եմ կստացվի մոտս, էս մի տարին հորով մորով անենք, իհարկե սեպտեմբերից դաս եմ տալու էլի, ու համապատասխանաբար կպակասացնեմ մի օրով փարթ թայմս, որովհետև մի ժամ դասի համար չորս անգամ ավել եմ ստանալու, բայց իթս բեթը թու բի սեյֆ: առաջին աշխատանքային օրս անցնի, կպատմեմ էլի: չնայած գիտեմ ոչ մեկի վեջը չի

Գործից դուրս եկա, ավելի շուտ տարեկետում վերցրեցի, ավելի ճիշտ ամսակետում: Ահավոր չլոց ա, բայց լավ ա կազմվածքիդ համար, որովհետև ընդհանուր գոհ եմ, բայց փորիս վրայի կուբիկները լավ չեն նշմարվում, այսինքն՝ համարյա չեն նշմարվում, մենակ ես եմ տեսնում, ըըհ, զգում որ կան՝ էնտեղ մոտերքում :D

Խոսակցություն ունեցա համալսարանի մանի մեթըրսի հետ ու պարզվեց, որ հավանաբար ինձ լրացուցիչ թոշակ կտան՝ էնքան որ փակի տան վարձս, տրանսպորտ, բիլս, ձեռքի ծախս՝ սնունդ, բան, չեմ կարծում՝ նույնքան լինի, որքան մինչ այս ունեի, բայց սոված չեն թողնի, մտածեցի, որ ավելի լավ ա հիմա թեզիս վրա կենտրոնանամ, քանի փող ունեմ, ղեկավարներիս, ներողություն արտահայտությանս, բավարարեմ, հետո կզգամ՝ ինչքանի կարիք ունեմ, ըստ այդմ՝ կվերադառնամ, բայց գործը իրոք հավես էր:

[Շինարար]

Մի բան էլ ասեմ էլի: Չգիտեմ՝ իմ հարազատ ֆակուլտետն ա, լեզուս չի պտտվում վատ բան ասել: Բայց էն օրը ինչ-որ հեռուստատեսության ալիքով ԵՊՀ Արևելագիտության ֆակուլտետի զամդեկանը՝ թուրքագետ, մի ասպիրանտ՝ թուրքագետ, ակումբից ի դեպ, ու արաբագիտության ու իրանագիտության ամբիոնի վարիչներն էին հյուր: Բոլորը տղամարդ՝ փողկապով, կոստյումով, գովազդում էին Արևելագիտության ֆակուլտետը, հրավիրում էին դիմորդներին դիմել: Շեշտը ամբողջովին ռազմա-քաղաքական կարևորության մասին էր ֆակուլտետի, մեր պետականության համար կարևորության, հետագայում դիվանագիտական աշխատանքի անցնելու հնարավորության, փորձագետ դառնալու, հյուրերի նման պատկառելի տեսքով ու լուրջ դեմքով տղամարդիկ դառնալու: Գրողը տանի: Արաբագիտության ամբիոնի վարիչը վերջին եսիմքանի տարին կին էր՝ հավեսով, քիչ մը հիպիոտ, մեր ուսանող ժամանակ ինքը էն դասախոսներից էր որ մազերը գժոտ կարմիր էր ներկում բան: Ափսոս որ էլ ինքը չի: Գրողը տանի ևս մի անգամ, հումանիտար ֆակուլտետ եք գովազդում: Ինչ ռազմա-քաղաքական, ինչ կոստյում շալվար փողկապ: Մշակույթ եք ուսումնասիրում: Մի քիչ թեթև եղեք էլի: Տասնյոթ տարեկան էրեխեք եք հրավիրում չէ՞ էդտեղ սովորելու: Արժե՞ էդ ռոլ-մոդելներով հրապուրեք: Գոնե ասպիրանտին մի քիչ թեթև հագցրեք, մանավանդ շոգերն ընկել ա: Ինչի՞ չեք շեշտը դնում արևելյան բազմաշերտ մշակույթի վրա, աշխարհի եվրոպակենտրոն լինելու, էն դեպքում երբ էնքան գանձեր կան ուսումնասիրելու Արևելքում: Մերձավոր Արևելյան ճգնաժամից խոսելիս, ինչի՞ չեք շեշտը դնում մարդասիրության, հումանիտար կրթության կարևորության մասին, պետականություն հա պետականություն: Հանուն արդարության ասեմ, որ արաբագիտության ամբոնի վարիչը միակն էր, որ էլի փորձում էր խոսել մշակույթից ու մի տեսակ ոնց որ անհարմարավետ զգար իրան էդ միջավայրում ու ընդհանրապես նաև երևի էդ հագուստի մեջ:

Երբ ես ուսանող էի, մոտավորապես էս նույն մարդիկ էին էնտեղ դասախոս: Մեր ամբիոնի դասախոսները սաղ դասի էին գալիս ջինսերով, առօրյա հանգնված, շատ թեթև մթնոլորտ էր, լիքը բաներ կար, որ էլի ինձ դուր չէր գալիս, մասնավորապես՝ իմ կողմից շատ հարգված մեր էն ժամանակվա ամբիոնի վարիչը՝ Սամվել Կարաբեկյանը (մեծատառով մարդ), իմ կարծիքով ավելի շատ տեղ էր տալիս էն ուսանողներին, ովքեր իրանց առաջ էին գցում, դասերի ժամանակ ինչ-որ ապուշ ապուշ դուրս էին տալիս, յանի մենք ակտիվ ենք, մինչդեռ իմ նման գորշ մկնիկները տեսադաշտից դուրս էին մնում: Չնայած մեղքս ինչ թաքցնեմ՝ գերազանց ավարտել եմ, բայց ինչ-որ լրացուցիչ ծրագերի մեջ, երևի իմ մեղքս էր, իրականում հա, հենց պետք ա քեզ առաջ գցել: Բայց ընդհանուր մթոնլորտը էլի եմ ասում ահավոր թեթև էր ու ահավոր տարբեր էս իմ տեսած հաղորդման ահավոր փքված մթնոլորտից:

Ես չեմ ուզում էրեխեքին համալսարան հրավիրել՝ պետությանը ծառայելու գաղափարը ներշնչելով: Սա ահավոր սխալ ա: Սա հանրապետական կամ կոմկուսի երիտասարդական թևը չի, սա համալսարան ա: Սա հակաշիռ ա իշխանությանը, ոչ թե սպասավոր: Էստեղ լավ մասնագիտություն ես սովորում, որը հետաքրքիր ա քեզ ու պետքական, ու հա, կարելի ասել, որ նաև աշխատաշուկայում էս-էս հնարավորությունները կլինեն: Օրինակ՝ թարգմանիչներ, գիդեր, որոնց մասին չխոսվեց: Թարգմանիչների մասին խոսվեց, որ պետության համար շատ կարևոր ա թալիշերենից կամ ադրբեջանական թյուրքերենից թարգմանելը: Իսկ ուղղակի գրականություն թարգմանե՞լը, իսկ ուղղակի հանդիպումների ժամանակ ռազմավարական որևէ նշանակություն չունեցող զրույցներ թարգմանե՞լը: Իսկ Մերձավոր Արևելյան ճգնաժամի պատճառով միջազգային կազմակերպություններում՝ հումանիստական, արաբերենի մասնագետների անհրաժեշտությո՞ւնը, որ ոչ թե մեր պետականությանը ծառայես, այլ դժբախտության մեջ գտնվող արաբներին, քրդերին, պարսիկներին, եզդիներին, թուրքերին: Իսկ ուղղակի ոչ թե ի շահ մեր պետության, այլ հանուն բարիդրացիության ադրբեջանցիների հետ մշակութային, կամ ուղղակի զուտ մարդկային մակարդակի վրա երկխոսության անհրաժեշտությո՞ւնը:

Պետության սպասավորներ պիտի չկրթի համասլարանը, այլ Մարդիկ, մարդասեր, բազմակողմանի զարգացած, լայնախոհ ու աչքաբաց քաղաքացիներ: Իսկ Արևելագիտության ֆակուլտետը ունի էդ պոտենցիալը:

Չգիտեմ, տխրեցի: Չեմ ուզում էսպիսին տեսնել մեր ֆակուլտետը:

Մեր դպրոցը էստեղ Սենթ Էնդյուսում համարվում ա երկրորդը Մեծ Բրիտանիայում անցնող ուստարվա տվյալներով: Օքսֆորդից առաջ ենք: Չգիտեմ՝ մեր կարողությունները ոնց են պետությանը ծառայացնելու, կամ միջազգային համալսարան ա, որ պետությանն են ծառայացնելու, բայց մենք որ ուսումնասիրում ենք մշակույթ, թատրոն, գրականություն, լեզու, խնդիրը մշակույթի շուրջ երկխոսություն ծավալելն ա, հումանիտար հարցեր բարձրացնելն ա՝ ֆեմինիզմ, հանդուրժողականություն՝ ի հակակշիռ աշխարհը կառավարող ուժերի, ոչ թե ի նպաստ: Տխուր ա:

գոնե պաշտոնյա չունեին, ասպիրանտը աղջիկ լիներ, կամ մի սովորական կին դասախոս հետները գար, որ աղջիկներն իմանային՝ իրանց էլ ապագա կա:

[Շինարար]

Էսօր առավոտ չգիտեմ խի մտքովս անցավ, որ ակումբում գրեմ, որ նույնիսկ մեր ակումբի առաջադեմ, լիբերալ համարվող երիտասարդների լիբերալությունը երբեմն սահմանափակվում ա գեյերին հանդուրժելով միայն, մեկ էլ նույն մարդը նենց մտքեր կարտահայտի այլ խոցելի խմբերի վերաբերյալ, ասենք՝ սևերի, մուսուլմանների, ծերերի, հաշմանդամություն ունեցողների, գործազուրկների, մտավոր հիվանդություններ ունեցողների և այլն, մազերդ բիզ-բիզ ա կագնում, ասում ես՝ լավ էլի, էս նո՞ւյն մարդն ա:

Հետո չգիտեմ խի էդ ՍՕՍ-ի տղու ինտերվյուն սկսեցի պատահաբար նայել, սիրած հերոսը՝ Հիտլեր: Էս էն նույն տղեն ա, որ լիքը փող հավաքեց երկրաշարժի պատճառով անօթևան դարձած մարդկանց համար ու լիքը մարդու բնակարանային հարց լուծեց: Ու մեկ էլ՝ Հիտլեր:

Մենակ մեզանում չի էս արժեքների կատարյալ խեղաթյուրումը: Ռուսաստանում լիբերալության խորհրդանիշ Նավալնին ասում ա նախագահ դառնամ, Կովկասի ու Կենտրոնական Ասիայի համար վիզա մտցնեմ, թե չէ՝ they take our jobs, էս արտահայտությունը Բրեքսիթի պատճառներից գլխավորն էր, որ եվրոպացիներից դժգոհ էին, թե գալիս են մեր աշխատատեղերը վերցնում:

Եսիմ, անկապ տեղը մեկ էլ շաշ-մաշ բաներ եմ մտածում:

[Շինարար]

ասում ա, չի ասում, գրում ա ինձ, պատմում ա՝ էսօր սիրտս նեղ ա, հետս ասում ա սառն ա ինչ-որ: մեկ էլ մի կես ժամ հետո բա՝ իրան գրեցի, որ սառն ես էսօր, ի՞նչ ա եղել, չեն հանդիպել էլի, գրելուց սառնություն ա զգում:D ասում ա՝ բա՝ բա ո՞նց եմ սառը, սառը չեմ, հիմար՝ սիլլի, ասում ա՝ սիրտս տեղն ընկավ, եթե մեկի հանդեպ սառը լինես, ո՞նց հիմար կասես:D գրական ստեղծագործություն ա, մարդ ժամանակ ու տաղանդ չունի, ակումբում գրառում ա անում :)

[Շինարար]

Երբեք հեղինակություն չեմ սիրել: Բակալավրում մեր ամբիոնի վարիչին տանել չէի կարողանում, նույնը մագիստրատուրայում: Ավարտելուց հետո երբ արդեն իրանից ոչնչով կախում չունեմ, մեծապես հարգում եմ իրան՝ որպես սկզբունքային մարդու: Գործիս տեղը ղեկավարիս հետ յոլա չէի գնում, չնայած միշտ մարդկայնորեն ընդունում էի, բայց իր աշխատողների հետ աշխատելաոճը, հատկապես ինձ հետ, չէի կարողանում ընդունեմ ու անընդհատ կոնֆլիկտներ էին առաջանում, որոնցից մեկի արդյունքում էլ գործը թողեցի: Միևնույն ժամանակ երբեք ավելի վերադասի մոտ չէի բողոքի: Ասենք՝ թիմը ինձնից բողոքում էր, վերադասը հարցնում էր ինչն ա պատճառը, ասում էի իրանք են դժգոհ իրանց հարցրա: Նույնիսկ գործից դուրս գալուց հետո երբ վերադասը հարցրեց, ես ասի, որ բողոք չունեմ: Ու հիմա էդ իմ անմիջական ղեկավարի հետ շատ լավ հարաբերության մեջ եմ, որովհետև էլ իրանից մեկ ա կախում չունեմ: Էս մեր ակումբի Չուկին էլ սկզբում չէի սիրում առանձնապես, մինչև դադարեցի իրան ակումբի ադմին ընկալել :))

Էստեղ ղեկավարներիս հետ չնայած միշտ հումորով միշտ ժպտադեմ եմ հետները խոսում, աշխատում եմ հայավարի դուռ չշրխկացել, բայց անընդհատ անհամաձայնության մեջ եմ: Չեմ հասկանում դա իրանց աշխատելաոճն ա, թե ինչ, բայց ամեն հանդիպման ընթացքում փոխանակ ինձ ոգևորեն, հետևողականորեն կոտրում են: Խնդիրն էն ա, որ իմ թեզիս թեմայից համարյա իրանք տեղեկացված չեն, իմ սկզբնաղբյուղներից ոչ մեկը չեն կարդացել, թատրոնի տեսություն չգիտեն և այլն, ու դե պարզ ա սևագիր գլուխներում լիքը թերություններ ա լինում, (նաև հաշվի առնելով, որ ինձ էդքան էլ հեշտ չի անգլերեն բացատրվելը ու վերջում սովորաբար վճարում եմ կոլեգաներիցս մեկին, որ միասին վերաշարադրենք ասելիքս նեյթիվ ինգլիշով): Եթե իրանք տեսություն իմանան, էդքան ծանր չեն տանի, կասեն՝ էս կարդա, էս հարցում կօգնի, էս կարդա էս մի հարցում կօգնի, հիմա ընդամենը կարան ասեն տեսություն կարդա: Արդյունքում սևագրերը էդքան թերի տեսնելով խառնվում են իրար: Հետո երբ պատրաստի գլուխը կարդում են, ասում են՝ վայ, բա էս ոնց կարողացար, ինչը իրականում էլի ահագին վիրավորական դրական արձագանք ա: Հիմա վերջին գլխի սևագիրն եմ ուղարկել, արդեն չորս գլուխ էս պրոցեսով անցնել ա, գիտեն, որ ի վերջո հղկվելու ա, զարգացման, հասունացման պրոցես ա, էլի նույն մռայլ դեմքերով, ասես՝ մեկը մահացել ա, դիմավորում են ինձ, ու նախորդ անգամ ասել էի՝ էլ չասեք մենք քընսըրներ ունենք, հիմա էլ ասում են՝ պրոբլեմն էս ա, պրոբելմն էն ա, երկու օր ա մեջս ինձ ուտում եմ, վերջը չդիմացա, մի հատ նամակ եմ գրել մի տասը էջանոց, մի ամբողջ գլուխ կկազմեր, ասում եմ՝ էս հարցն եմ քննարկել, խի՞ չեք ձեր ֆիդբեքը սկսում նրանից,որ սա հետաքրքիր հարց ա, բայց թերի ա, պետք ա սենց զարգացնել, կենտրոնանալ սրա վրա, ալտերնատիվ հերոսի տեսություն եմ առաջարկում, փոխանակ խառնվեք, թե սա ի՞նչ նկատի ունես, խի՞ չեք մտածում, որ հետաքրքիր ա, կարելի ա պատից կախված նկարներն էլ ալտերնատիվ կերպարներ դիտարկել, էդ էլ քննարկել, ավելի համոզիչ բացատրիր ասածդ, և այլն, ոչ թե պրոբլեմ հա պրոբլեմ, կամ սոցիալական ցանցերը հակադրում եմ արվեստին, խի՞ չեք ասում սա հետաքրքիր ա, բայց կիսատ, ավելի խորացիր, էս տեսությունը կա էդ թեմայով, կարդա, բայց սոցիալական ցանցերն էլ խնդիրներ ունեն, դրա վրա կենտրոնացիր, ես իմ ֆիդբեքը գիտեմ, ես դա պատրաստվում եմ անեմ, բայց ուզում եմ, որ իրանք նկատեն, որ հետաքրքիր թեմաներ եմ շոշափում: Էդ ոնց ա լինում, որ առաջին սևագրում ոչ մի հետաքրքիր բան չի լինում, հետո զարգանում, զարգանում, լավ գլուխ ա դառնում: Ախր էդ բոլոր թեմաների սաղմերը էդ սևագրում կային, խի՞ չեք նկատում, էլի բոլոր թերությունները ասեք, բայց դրականով սկսեք հանդիպումը, կամ մի երկու կառուցողական բան առաջարկեք, ոչ թե մենակ ասեք՝ իթս վագ, իթս վագ, իթս վագ, հասկացա, գիտեմ, բայց դրա համար եմ սևագիրը ձեզ ուղարկել, որ մի խելքը գլխին բան ասեք, գլուխ գլխի տանք: Եթե ամեն բան էդքան վատ ա, խի՞ եմ էս անդերը երեք տարի անում: Հույս ունեմ էս հարցիցս հետո չեն ասի, դե վերջ, էլ մի արա, վեշերդ հավաքի տուն գնա, բայց իրոք նամակս շատ պասիվ ագրեսիվ ստացվեց, ինչ արած: Ոնց ա լինում, հենց ավարտուն գործ ա լինում, պրեզենտացիա, հոդված, ասում եք՝ շատ լավ էր, բայց աշխատանքային պրոցեսում չեք թողնում մարդ շնչի: Ամենավատն էն ա, որ շատ լավ մարդիկ են ու մարդ մեղավոր ա զգում բողոքելիս: Էս անդեր թեզին պատահական չի, որ չորս տարի են տվել, դեռ մարդիկ կան հինգերորդ տարին են վերցնում, ինչը ինձ պիտի որ չսպառնա, որովհետև վերջին գլուխն եմ գրում երրրորդ տարիս դեռ չի ավարտվել:

Ես գիտեի, որ իրանցից մեկի մի ուսանողը տապալել ա պաշտպանությունը, թե չի էլ հասել պաշտպանության, էն էլ մի անգամ մյուսը բերանից թռցրեց, թե մեկը չէ, մի քանիսը, ինչը ահագին անհանգստացնող ա ինձ համար, բայց գրողը տանի՝ ես պարտավոր չեմ ձեր նախորդ ուսանողների համար պատասխան տամ, հիմա էս խիստ քննադատական ֆիդբեքով, որը գրի եմ ես դե միշտ առնում ու վերջում ներկայացվում ա ֆակուլտետին, գուցե փորձում են իրանց ապահովագրել, թե մենք խիստ ենք եղել: Ու ցավն էն ա, որ ես ոնց ասի, վերադասի երբեք չեմ բողոքում, այսինքն՝ չնայած գրի առնողը ես եմ, միշտ երևում ա իրանց տեսակետը ու վերջ: Վերջը լիքը անգամներ եղել եմ կիսատ թողնելու տրամադրվածության շեմին, հետո ավարտուն գլուխ եմ հանձնել, դրական ֆիդբեք ստացել, ու հույսով մնացել, որ արդեն իրանք գիտեն, որ ես կարամ անեմ, արդեն ապացույց ունեն իրանց ձեռքին, ավելի կվստահեն: Չէ, ախպեր ջան: Նույնը: Ասում ա՝ համոզվա՞ծ ես, որ կհասցնես, ասում եմ ես հանդիպումներին չեմ գալիս խոստումներ տալու, որ համոզված եմ, թե չէ, ես գալիս եմ ֆիդբեք ստանալու, քննարկելու էն հարցերը, որ արծարծում եմ, ո՞նց կարաս կես ժամ մեկին ասես պրոբլեմն էս ա, պրոբլեմն էն ա, պրոբլեմն էն ա, վերջում, թե՝ համոզվա՞ծ ես: Էլ համոզված կմնա՞:

Պրիտոմ, իրանք գիտեն, որ ըստ էության ես ոչ թե երրորդ, այլ երկրորդ տարվա վերջին եմ, որովհետև առաջին տարին ոչ գրականություն ունեինք, ոչ թեմա գիտեինք, ոչ բան: Գնացի Եգիպտոս, մարդկանց հետ խոսացի, թատրոն այցելեցի, գիրք առա, եկա, մի կես տարի էլ կարդացի, լավլավուճ արեցի, որ եկանք հասանք թեմայի: Խոխմը էն ա, որ Եգիպտոսից նոր էի եկել, երկու ամիս ա անցել, դեռ թամամ երկու բան չեմ կարդացել, գլուխ են պահանջում, վերջը նոթերս ուղարկեցի՝ մի երկար նամակ կցելով ու բացատրելով, որ սա նոթերն են, որովհետև դեռ թեմայի շուրջ չեմ կողմնորոշվում, ի՞նչ գլխի մասին ա խոսքը, հետո գնացել եմ հանդիպման, ասում են՝ սա գլուխ չէր ու ֆիդբեք են տալիս, գրողը տանի, բայց ես նամակ էի գրել, որ դա գլուխ չի, եթե երկու ամսվա մեջ գլուխ եք ուզում, թեզն էլ ութ ամսում պիտի գրեմ էլի: Էլ չեմ ասում նենց սկզբանղբյուներ եմ օգտագործում, որ սկի արաբերենով մասնագիտական գրականություն չկա իրանց մասին, որ ինձ կողքից օգներ, հա գիտեմ՝ վերջում պաշտպանության ժամանակ դա ոչ մեկին չի հուզելու, բայց դուք իմ քննողները չեք, ղեկավարներն եք, մի քիչ ըմբռնումով մոտեցեք: Էլ չեմ ասում, որ բարբառով տեքստեր սկի այլ բարբառով խոսացողները չեն հանձն առնում ուսումնասիրեն: Մի բան հստակ ա, եթե չտապալեմ թեզը, ինքը ահագին օրիգինալ աշխատանքվա լինելու՝ առաջնորդության խնդրից հասնում եմ մինչև ֆեմինիզմ, քաղաքական Իսլամ, մտավորականություն, մասսաներ ու էդ ամենը թատրոնի պրիզմայով ու ամենահետաքրքիրն էն ա, որ շատ սիրուն, տրամաբանորեն կապվում են էդ ամենը իրար:


Եթե ես ղեկավար լինեի, թեկուզ իրոք հոգուս խորքում քնսըրներ ունենայի, աշխատելու ընթացքում կաշխատեի հնարավորինս քաջալերել, սաղս էլ յություբ վիդեոներ տեսել ենք, որ պատահական մարդկանց ասում են՝ ինչ սիրուն ես, ոնց են սիրունանում:


Ուրեմն կարող ա պատմել էլ եմ, էստեղ աշխատավարձիցս իմ կարծիքով անարդարացի պահումներ էին անում, անմիջական ղեկավարիս ասացի, բա՝ չէ, տենց էլ պիտի լինի: Ասի, դե մի բան գիտի, մեկ էլ մի տարի հետո չգիտեմ ինչ տեսչությունից նամակ եկավ, թե վերահսկողության, թե ինչ արդյունքում պազել ենք, որ էսքան փող ենք քեզ պարտք, հասցեն հաստատիր, որ չեկը ուղարկենք: Ասենք մատս մատիս տալ էլ պետք չեղավ:


Օգոստոսին բանկային քարտիս ժամկետը լրանում ա, ընկերներիցս մեկին ասում եմ՝ մարդ ժամանակ չունի, թե գնա բանկ, իմանա ոնց ա էդ հարցը լուծվում, ու սիրուն իրիկունը տուն եմ գալիս, տեսնում եմ բանկից նամակ, մեջը կոշտ բան, բացում եմ՝ նոր քարտ: Կարող ա չտեսություն ա սենց բաներից զարմանալը:


Առաջին անգամ էստեղ ծնունդ եմ անում, ոնց անեմ՝ ում հրավիրեմ, ում չէ, տակը մնաց հիսուն հոգի:D դե ամառ ա, շատ մարդ ստեղ չի, մարդիկ կան, որ չեն գա, ես էլ շատ տեղեր չեմ գնում, բայց եթե քսան հոգի էլ գա, տեղավորելու տեղ չունեմ, բայց էնքան ինձ հպարտ զգացի, որ երեք տարի չկա էստեղ եմ, ծնունդիս ամենաքիչը հիսուն հոգի մարդ կա, որ պիտի կանչեմ, որից ամենաքիչը տասին կարամ մտերիմ ընկերներ համարեմ, իմ չշփվող հալով, չնայած ում ասում եմ ես չշփվող եմ, ինտրովերտ եմ, քմծիծաղ են տալիս :D

Մի բան էլ պատմեմ, մի օր մտնում եմ օֆիս, իմ երկու շատ մտերիմ ընկերներ ոգևորված խոսում են, հենց մտա՝ դադարեցրին, թե սա բամբասանք ա, Տիրանի մոտ պետք չի, մի տեսակ ինձ լավ զգացի :D մարդիկ հարիր չհամարեցին իմ ներկայությամբ բամբասել :)

[Շինարար]

Ծերացել եմ այ մարդ: Մի ուսանողական ընկեր ունեմ, ասենք ոնց էինք ուսանող ժամանակ շփվում՝ տափակ բառապաշարով, անկապ հումորներով, էլ չի ուտվում, հա փորձեցի ավելի հասունացնեմ մեր զրույցները, չստացվեց, սկսեցի չպատասխանել, մի օր էլ բա՝ կմեռնեիր էրեկ վայբերով պատասխանեիր ախպորդ ծնունդը շնորհավորեիր:D տեսել ա չեմ զանգում, ինքն ա որոշել զանգի, ես էլ լրիվ մոռացել ՝էի, որ ծնունդն ա, չեմ պատասխանել ԴԴ: Չգիտեմ՝ լավ ա երևի որ մարդիկ հոգով ջահել են մնում, բայց ես էլ չեմ կարում, հիմա նույնիսկ մտածում եմ՝ իրո՞ք ես առաջ տենց եմ եղել:

Մի անգամ էլ Երևանում էս ընկերոջս հետ նստած ենք մի սրճարանում գալուցս ամիսներ առաջ, զանգեցինք ՝ մի երրորդ կուսրեցի էլ միացավ, էդ երրորդին ասում եմ՝ ո՞նց ես: Բա՝ օօօֆֆֆիիիսս եեմմմ բբբաացցեելլլ, սենց նվնվալով էլի, յանի ծախսերի մեջ եմ, գործերս լավ չի: Արա՝ դե մեծացեք էլի, ջղայնացա, թե գիտես կանչել ենք հաշիվ փակես, թե ինչ, հո մանկապարտեզ չի, թողեցի գնացի: Այսինքն՝ մանրամասն չեմ հիշում ինչ ասի, էս ընկերս մի անգամ հիշացրեց...

Կարող ա ես եմ վատը, մարդը տարիներով չենք հանդիպել, ինքը նույնձև ա հիշում ինձ, նույն ձև ա փորձում շփվի, որ դեռ Հայաստան էի, երբ հնար էր լինում հանդիպեինք, երկուսիս ատամներն էլ մինչև ականջներ բացվում էր, էնքան էինք ուրախանում որ անմիջական շփման մեկ-երկու ժամ էր լինում, բայց հիմա որ էդ անմիջական շփումը էլ չկա, էս անկապ տուֆտելով գրելուն ներվերս չի հերիքում:

[Շինարար]

Որ փոքր էինք մեր բակի տղաներից մեկը բա՝ գնալու եմ, գլանդներս վիրահատեմ, սաղ սկսեցին վրան ծիծաղել, թե արա գլան ա, գլանդ չի :) Ընդհանրապես տգիտությունը սիրում ա ծաղրել:

[Շինարար]

Հայկը ճիշտ էր ասում, որ ակումբում սկսել են անձանց քննարկել թեմաների փոխարեն: Ու իրոք մի այլ կարգի տհաճ ա: Ինչքան ա իմ բախտը բերել ակումբցիներից իմ մտերիմների հարցում, երբեք առիթ չենք ունեցել հարաբերություն պարզաբանելու: Ամենաշատը մտերիմ եմ եղել Հրաչի հետ, դե հիմա հեռու ենք, բայց իհարկե հնարավորինս աշխատում ենք շփվել, շատ հազվադեպ ա ստացվում: Հրաչը ակտիվ չի շատ ֆորումում, բայց իմ ճանաչած լավագույն մարդկանցից մեկն ա: էնպես չի, որ մենք ամեն բան կիսվում ենք և այլն, բայց էն մարդկանցից ա, ում վստահաբար կարելի ա անվերապահորեն վստահել ու երբե չզղջալ: Ուղղակի ուզեցա ասեմ էսքանը իր մասին:

[Շինարար]

էս էինքնա վաղտ ա չէի կարողանում աշխատեմ: Էսօր 1152 բառ: Պլանը երեք հազար բառ էր :D Բայց ոչինչ, երկրաչափական պրոգրեսիայով :D ժամը 9:26 շաբաշ ենք անում:

[Շինարար]

Ինչ-որ ասեմ, կարող ա շատ էլ սխալ եմ, բայց ինձ թվում ա ճիշտ եմ:

Էս վերջերս մոտս վախ ա սկսվել, թե մարդկային հարաբերությունները կորցնում են իրանց իրականությունը: Աբսուրդի թատրոն: Չգիտեմ, ինձ թվում ա՝ արհեստականը, ձևականը, ֆորմալը գնալով շատանում ա, իսկ իրականը, անկեղծը դառնում ա ընդհակառակը վատ ճաշակի, վատ վարքի, վատ բարքի արտահայտում: Ասենք, եթե զրուցելիս մի քիչ ավելի էնտուզիաստիկ ես լինում, կարող ա ագրեսիվի տեղ անցնի: Վերջին հաշվով թքած, պարտավոր չեմ ինձ տեղավորեմ գնալով արհեստականացող աշխարհում: Ինչքան հաճախ ա լինում, որ նկատում ես՝ մարդիկ ուղղակի հաղորդակցվում են, զրույցը պահում, որովհետև անհամար ա լուռ նստել, բայց ոչ զրուցում: Մեկը մյուսի ասածի մեջ չի խորանում, վեջը չի, զրույցին նոր մարդ մոտենալու դեպքում միանգամից կարան անցնեն նոր թեմայի ու հետագայում ընդհանրապես վեջներն էլ չլինի, թե բա հետո՞, էս ինչ տեղը կանգ առար, ի՞նչ էիր ասում: Դրա համար հատկապես փաբեր մեծ ընկերախմբերի հետ վաղուց չեմ գնում: Մարդիկ գնում են փաբեր, որովհետև տենց քուլ ա, իրանք սոցիալիզվում են, ոչ թե որովհետև կոնկրետ մարդկանց հետ ուզում են իրանց ժամանակը անցկացնել: Մարդիկ իրանց նախկինների հետ ընկեր են մնում, շաբաթը մեկ հանդիպում, սուրճ խմում, զրուցում Դոնալդ Թրամփից, նոր տուն տեղափոխվելու խնդիրներից կամ նոր բացված ռեստորանից, որովհտեև տենց իրանք քուլ են, իրանք տես կարում են ընկեր մնան իրանց նախկինի հետ, ու ոչինչ որ էդ զրուցելու պահին իրանք իրականում չեն էլ զրուցում, զրույց են պահում, բայց մտովի վերարատադրում են իրանց վերջին կամ նախավերջին սեքսը, իրար լեզուների համն են իրանց բերանում հիշում, բայց հիմա ամենքը նոր հարաբերություն ունեն, խոսքի: Գրողը տանի: Ինչի եք էդ մի ժամը իրար հետ սուրճ խմելու վրա սպանում: Ամենքդ ձեր օֆիսում լռվցրեք, յություբով անկապ վիդերոներ նայեք, տենց ավելի լավ ա:

Չէ, ես ուրախ եմ, որ ինձ մոտ ամեն բան դեռ որ իրական ա, իսկական ա: Ասենք՝ մի ընկեր ունեմ, որ նոր էինք շփվում՝ մեկ-մեկ ինձ կարող ա ասեր, ոնց որ ագրեսիվ ես, ինչ ա թե հետաքրքրվածությամբ էի զրույցին մասնակցում: Հիմա ինքը էլի նույն մարդն ա, բայց կոնկրետ ինձ հետ շփման մեջ մի տեսակ լրիվ իսկական ա, ոնց որ էդ նույն մարդը չլինի, ասենք՝ քիթը կխոթի գործերիս մեջ, չհարցրած տեղը խորհուրդներ կտա, կասի՝ սենց մի արա, նենց արա: Զահլա կտանի, ոնց որ հեչ էդ չափված-ձևված, պոլիտկորեկտ մարդը չլինի: Բայց սենց ավելի լավ ա, իրոք:

Մի անգամ հետիս ապրողը դուռը թխկացրեց ու առանց պատասխանի սպասելու մտավ սենյակս մի բավականին անհարմար պահի, որ դրա կարիքը մեմղ ասած բոլորովին չկար: Էլի իրոք սենց ավելի լավ ա: Հիմա էլ նոր ֆլեթմեյթերս, ամեն օր չէ, բայց իրիկունը հոգնած տուն եմ գալիս, մեկ էլ կգան կնստեն մի կես ժամ ավելի, կզրուցեն, ուզում ես զուտ դինջանաս, բայց չեմ ուզում էս իսկականությունը մարդկային հարաբերությունների փչացնեմ, սենց ավելի լավ ա:

Մի իսպանացի օֆիսմեյթ ունենք, իմ ճանաչած ամենալավ մարդկանցից մեկը, բայց հա կխոսա, ոգևորված աշխատում ենք, սաղին կընդհատի, թե մի բան ասեմ էլի: Պահի տակ բոլորիս դեմքին էլ կարող ա ինչ-որ դժգոհության արտահայտություններ նկատվեն, բայց ոչ ոք երբևէ չի սաստում: Ու չգիտեմ ուրիշները խի, կոնկրետ ես, որովհետև էդ մարդը էդպիսի մարդ ա, ու լավ ա, որ ինքը հենց տենց իսկական ա իրան պահում, պետք չի էդ անձնական տարածք, չեմ իմանում ինչերով փչացնել էդ իսկականությունը:

Եթե մարդիկ դժգոհում են, որ ես շատ էմոցիոնալ եմ, ես որոշեցի, որ իրականում դա իմ լավագույն հատկանիշն ա: Պիտի չհարմարվեմ: Ում դուր չի գալիս, բարի ճանապարհ:

[Շինարար]

Էստեղ նույնիսկ անենաօփենմայնդիդ մարդկանց եվրոկենտրոն մտածողությունը մեկ մեկ մի այլ կարգի ապշեցնում ա։ Մի օր մեկը բա դու ոնց ես գրականություն ուսումնասիրում եթե կարդալ չես սիրում։ Ասում եմ ինչից որոշեցիր։ Ասում ա դե սկի Հարրի Փոթերը չես կարդացել։ Իրա կարդացող ուղեղի համար գրականությունը սկսվում ու ավարտվում ա Մեծ Բրիտանիայում :D


Էս մի երկու տարվա բան ա։ Ուղղակի տանը մենակ եմ անկապ բաներ եմ հիշում։

[Շինարար]

Թեզիս եզրակացություններն եմ գրում, այ մարդ, մեկ էլ մի հանճարեղ միտք եկավ, ինձնից գոհ գրեցի ու ասում եմ՝ էս ե՞ս եմ, ես սենց խելացի եմ եղել ու չե՞մ իմացել: Համ էլ ահավոր ծանոթ միտք թվաց, նենց չէր, որ նոր հասա էդ բարձր գիտակցությանը, վաղուց էի էսքան հասուն: Մեկ էլ հիշեմ, որ էս իմ միտքը չի, Հրանտ Մաթևոսյանինն ա: )) Բայց կապ չունի, վաղուց էի ուզում մի ձև գտնեմ, որ Հրանտ Մաթևոսյանին հղում անեմ, իր անունը նշվի թեզումս, ավելի լավ, ինքնաբերաբար ստացվեց, արհեստական չի ստացվի: Ահագին հաջող օր էր աշխատանքային առումով: ))

[Շինարար]

էն օրը մի հատ պիես եմ կարդացել թեզիս համար, էնքան լավն էր, էնքան ուրախացա, ում տեսնում եմ՝ բովանդակությունը պատմում եմ :D

[Շինարար]

էս էինքնա վաղտ ա չէի կարողանում աշխատեմ: Էսօր 1152 բառ: Պլանը երեք հազար բառ էր :D Բայց ոչինչ, երկրաչափական պրոգրեսիայով :D ժամը 9:26 շաբաշ ենք անում:

Երեք շաբաթվա մեջ քառասունհինգ հազար բառ։ Շուտ էի որոշել, որ եթե վերջում եզրակացություններից հետո հանկարծ թեզս լրիվ ուրիշ ձև պատկերացնեմ, թամբալություն չեմ անելու, պիտի նստեմ զրոյից գրեմ։ Կեսից շատը արեցի։ Ընդամենը երեք շաբաթ։ Պարզ ա որ չորս տարվա մտածած հասունացած ա, բայց գոհ եմ, որ չափսոսացի գրածս ջնջել ու նորից գրել։ Բան չմնաց, քանի գնում էնքան պայծառը վերջը երևում։

[Շինարար]

Վաղուց վարժվել եմ, որ օդանավակայաններում ես եմ էն տղեն ում անվտանգության աշխատակիցները լրացուցիչ զննում ու հարցեր են տալիս, բայց Ֆրանկֆուրտի աերոպորտի անմարդկային վերաբերմունքին ոչ ոք չի հասնի: Ձեռները մտցրեցին շորտից ներս, սեռական օգրաններս ու հետևս են ձեռ տալիս, լավ էր ասեին՝ հանվի, քան թե սենց: Ճիշտն ասած ես ուզում էի առաջարկեմ, թե տղերք, ուզո՞ւմ եք հանվեմ, բայց մտածեցի, որ կարող ա լրացուցիչ գլխացավանքներ առաջացնի: Զուտ մայկով ու շորտով էի, ասենք ի՞նչ էին ուզում գտնեն: Կամ գրպանները նայում եք հասկացանք, ձեռներդ խի՞ եք սեռական օրգաններիս տանում: Զուտ իմ մերձավորարևելյան արտաքինի համար: Էսօր բողոք գրեցի իրանց կայքին բոլոր հնարավոր իմեյլներով, որ գտա: Չգիտեմ բան կփոխի, թե չէ, բայց էս անասուն վերաբերմունքը մերձավորարևելցիների հանդեպ պիտի դադարեցվի: Հլա ես արաբ մուսուլման չեմ, բա որ լինեի, էլ ավելի նվաստացուցիչ կլիներ էս: Անձնագրի ստուգման ժամանակ, բա ի՞նչ ես սովորում, առաջ ասում էի՝ արաբերեն, հետո տեսա որ թատրոն եմ ասում ավելի հեշտ ա լինում, հիմա էլ ուղղակի ինադու ասի՝ արաբամուսուլմանական գիտություններ, բա Անգլիայո՞ւմ՝ Էդինբուգ եմ թռչում: Ասի՝ չէ, Շոտլանդիայում:


Բարդ ա:

[Շինարար]

Ոնց որ բարի աստղի տակ ծնված լինեմ: Դեպքերը կատարվում են, երբ պետք են: Սեպտեմբերի համար մեկուկես ամսով գործ եմ ճարել՝ հնարավոր ամենաբարձ աշխատավարձով: Իհարկե ժամավճարով ա, ու չգիտեմ, թե վերջում քանի ժամ կունենամ. գումարային շատ մեծ բան չի կազմի, բայց մի ժամի համար էնքան են տալիս, ինչքան համալսարանում պրոֆեսորներին: Դպրոցականներին պիտի նախապատրաստեմ բարձրագույն կրթության: Կոնկրետ դեռ նախապատրաստական փուլ կա իհարկե անցնելու, ավելի լավ հետո կպատկերացնեմ, թե ինչ եմ անելու, բայց գիտեմ, որ քաղաքի տարբեր դպրոցներում դասեր եմ վարելու: Ընդունելության քննության համար հոգեկան առողջության թեմայով պրեզենտացիա էի պատրաստել, հետաքրքիր էր, որ մի քանի հոգի իրար հետ էինք հարցազրույցը անցնում ու կարող էինք միմյանց պրեզենտացիաները տեսնել: Արդեն էդ ժամանակ զգացի, որ իմ պրեզենտացիան տարբերվում ա մյուսներից՝ բովանդակությամբ, որովհետև ես չէի խոսում մեծ խնդիրների մասին՝ դեպրեսիա, շիզոֆրենիա, ինքնասպանության հակվածություն, այլ կենտրոնացել էի առօրյա ուսանողական հոգսերի, անհանգստությունների վրա՝ տանից-տեղից կտրվել, մենակություն, շփման պակաս, քննություններից վախ, մտայնություն, թե շուրջ բոլորը մտքի գիգանտներ են ու միայն դու ես անխելքի մեկը և այլն: Արդեն առանձին հարցազրույցների ժամանակ, երբ հարցերին պատասխանում էի՝ երբեմն որոշակի վարանում ունենալով, հարցազրուցավարների քաջալերումից զգացի, որ իմ հանդեպ լավ են տրամադրված. ամենայն հավանականությամբ աշխատանքը իմն ա:

Սեպտեմբերին պիտի որոշ ազատ ժամանակ ունենայի ու փողի մեծ կարիք. պատրաստ էի ամեն աշխատանքի՝ բարմեն, մատուցող, աման լվացող: Մեկ էլ հոպ էս տարբերակը գտա, որ մի ժամվա համար 4-5 անգամ ավել կվճարվեմ, ու կողքից ասում էին՝ բայց դու համապատասխանո՞ւմ ես չափանիշներին, որովհետև պահանջ կար՝ տեղյակ լինել շոտլանդական կրթական համակարգից՝ դպրոցական: Է ես էլ գուգլեցի ու դարձա տեղյակ: Ընկերներիցս մեկը՝ այլ ֆակուլտետից, որ իր փհդ-ն ինձ հետ ա սկսել, արդեն ֆուլ-թայմ ակադեմիական աշխատանքի ա անցնում օգոստոսի մեկից: Մի երկու ամիս առաջ պաշտպանեց: Իհարկե ինքը ավելի պահանջված մասնագիտություն ունի, բայց իր ոլորտում էլ մասնագետները ավելի շատ են: Շատ պատրաստված տղա ա և շատ աշխատասեր: Լիքը հարցերով ես իրա համեմատ կաղում եմ՝ նույն աշխատասիրությունը: Գնալով ես ավելի ավելի եմ կարևորում ժամանցը, ու էս ամենազբաղված փուլումս էլ, որ պիտի գիշեր-ցերեկ անեի, գիշեր-ցերեկ չեմ անում:

Իմ լավ կողմն էն ա, որ մարտահրավերներից չեմ վախենում: Ի՞նչ ա նշանակում՝ դու կարա՞ս: Մինչև չփորձեմ՝ ի՞նչ իմանամ:

Լիքը անորոշություն կա ապագայում: Ֆլեթմեյթս անցած տարի մասթըրը ավարտեց, մոտս «լաց եղավ», թե ապագան անորոշ ա, ավարտական միջոցառման նկարները ֆեյսբուք գցեց ու գնաց ֆռֆռալու: Մի կազմակերպությունում, որտեղ ինտերնշիփ էր անցել, նկարները ֆեյսբուքում տեսել էին, որ ավատել ա, հրավիրել էին աշխատելու: Ֆռֆռալուց եկավ ու տեղափոխվեց Գլազգո՝ իր երազանքների քաղաքը: Ես էլ եմ Գլազգոն շատ սիրում, հազար անգամ ավելի, քան Էդինբուրգը, չնայած աշխարհի ամենամեծ ամենամյա թատերական փառատոնը Էդինբուգում ա, ու «ի պաշտոնե» պիտի Էդինբուրգը ավելի ձգեր, բայց Գլազգոն ինձ համար ավելի երկրային, հասարակ ու հավես քաղաք ա: Ափսոս, արաբերենի ֆակուլտետ չունեն: Ամբողջ ՄԹ-ում յոթ բուհ են արաբերեն առաջարկում: Բարդ ա, ամենաշատը չեմ ուզում ճամպրուկներս հավաքեմ ու հետ գնամ տուն: Հարցը էն չի, որ տուն գնալ չեմ ուզում, բայց էսքանից հետո չկարողանալ աշխատաշուկայում իրացվել, կարա կոտրի: Բայց դե: Տեսնենք:

Ամեն բան լավ էր չնայած: Ղեկավարների առումով բախտս չբերեց: Հրաշալի մարդիկ են երևի, բայց աշխատելաոճերով չհամընկանք ու արդյունքում թեզովս զբաղվելը հաճույք չդառավ ինձ համար, որովհետև մտքիս ազատություն տալու փոխարեն հենց սկզբից ստիպված էի ղեկավարներիս պահանջները բավարարելու վրա սևեռվել: Հիմա վերջնական խմբագրման փուլում եմ, պիտի կրճատեմ, որովհետև շատ երկար ա ստացվել: Ղեկավարներս ասում էին՝ գիտենք՝ ցավոտ ա կրճատելը, քո գրածն ա և այլն: Ամենեևին, էն բոլոր հատվածները որ ստիպելով եմ ինձնից կորզել, որովհետև ղեկարավարներս պահանջում էին (հիմնականում զուգահեռները եվրոպական թատրոնի հետ, Համլետ-բան), նենց հավեսով եմ կտրում հանում: Հուսով եմ նոր խմբագրված տեքստը իրանց շատ չի հիասթափացնի:


Հլա իհարկե պաշտպանեմ, նենց կուզեմ որպես գիրք հրատարակելու հնարավորություն ունենամ, որ լիքը բան վերագրեմ արդեն:


Ինչևէ ամենալավը էն էր, որ էս չորս տարիների ընթացքում ահագին զվարճացա: Կյանքումս էդքան խմած չկայի և ոչ միայն: Ազատությունից լավ բան չկա կյանքում. լավ ա, որ ներքին ազատություն ենք ունենում, բայց ավելի լավ ա, որ մեր ներքին ազատությունը հնարավորինս կարողանում ենք իրագործել: Թեզիս առումով դա չստացվեց, բայց լիքը այլ առումներով ստացվում ա, ու գրողը տանի թեզը չէ՞, եթե թեզից դուրս ոչինչ չլիներ, ինչը ակադեմիայում էնքան հաճախ ա հանդիպում:

[Շինարար]

Ինքնահավան հիմարությունը բայց ինչ տհաճ ա։

[Շինարար]

Վերևի գրառումը կպնողական չի ու ակումբցիներից ոչ մեկին ուղղված չի։ Բոլորովին այլ բանի հետ կապված էր մտքովս անցել։ Ոչ իրական կյանքի հետ կապված։ Բրեյքինգ Բեդն էի նայում։ Էս գրում եմ որովհետև ակումբում անմիջապես իմ գրելուց հետո ինչ որ գրառում աչքովս ընկավ ու մտածեցի որ մարդիկ տարընթերցել են երևի։ Չնայած ով գիտի էդ գրառումն էլ իմ գրառման հետ կապ չունի ու ես էլ եմ տարընթերցել։ Համենայն դեպս ասի հստակեցնեմ։

[Շինարար]

Ուրեմն օրենքով քանի ուսանող եմ շաբաթը քսան ժամից ավել չեմ կարող աշխատել։ Մեկ գործ չունեի, հիմա էլ էնքան ա տարբեր տեղերից դպրոցներ համալսարան երեկոյան դասընթաց գլխիս հավաքվել, որ վտանգ կա քսան ժամը անցնելու։ Մի կողմից չեմ ուզում ոչինչ զոհաբերել որովհետև միանգամից մինչև ութ ժամ եմ զոհելու ամեն շաբաթից մյուս կողմից պետք ա մտածել ոնց ուղղակի դասավորել որ օրենքը չխախտեմ։ Ամենավատն էն ա որ եթե պայմանագրային աշխատող լինեմ սրա կեսի չափ եմ դաս տալու ու արդյունքում երեք անգամ ավել աշխատավարձ կստանայի, բայց դե էս պահին կարևորը ինձ պահեմ մինչև հիմնական աշխատանքի դիմելուն հասնելը։ Ես դեռ գոնե դաս եմ տալու, շատերը էս անցումային փուլը սրճարաններում են աշխատում ավելի քիչ վճարելով։ Մի խոսքով ասի ասեմ որ մոտս ամեն ինչ առայժմ լավ ա։

[Շինարար]

Ապագա քննողիս հետ ֆեյսում ֆրենդ եմ։ Ընկերներիցս մեկն ասում ա կարող ա խնդիր առաջանա չթողնեն որ ինքը լինի քննողդ։ Իրականում դժվար խնդիր լինի բայց եթե լինի խնդալու կլինի որովհետև չեմ կարողանում մտաբերել որևէ պոտենցիալ քննող՝ անգլիալեզու աշխարհում, ում հետ ֆրենդ չլինեմ։

[Շինարար]

Ստեղ մասնավոր դպրոցում դաս եմ տալիս համալսարանին զուգահեռ։ Մամաս դժգոհ ա։ Ասում ա համալսարանից հետքայլ ա։ Ինչ նկրտումներ են։ Մի ամիս առաջ մտածում էի մատուցող եթե ստացվի լավ ա որովհետև բարմեն դժվար ինձ վստահեն:))

[Շինարար]

Երեկ թեզս մուտք արեցի։ Ղեկավարներս ասացին թեզի ա նման։ Չորս տարվա մեջ կես առաջին գովեստի խոսքը :D

[Շինարար]

Ի դեպ, վերջ բուսակերությանը: Ամենայն հարգանքով՝ խոզի միս շատ եմ սիրում:

[Շինարար]

Վաղուց վարժվել եմ, որ օդանավակայաններում ես եմ էն տղեն ում անվտանգության աշխատակիցները լրացուցիչ զննում ու հարցեր են տալիս, բայց Ֆրանկֆուրտի աերոպորտի անմարդկային վերաբերմունքին ոչ ոք չի հասնի: Ձեռները մտցրեցին շորտից ներս, սեռական օգրաններս ու հետևս են ձեռ տալիս, լավ էր ասեին՝ հանվի, քան թե սենց: Ճիշտն ասած ես ուզում էի առաջարկեմ, թե տղերք, ուզո՞ւմ եք հանվեմ, բայց մտածեցի, որ կարող ա լրացուցիչ գլխացավանքներ առաջացնի: Զուտ մայկով ու շորտով էի, ասենք ի՞նչ էին ուզում գտնեն: Կամ գրպանները նայում եք հասկացանք, ձեռներդ խի՞ եք սեռական օրգաններիս տանում: Զուտ իմ մերձավորարևելյան արտաքինի համար: Էսօր բողոք գրեցի իրանց կայքին բոլոր հնարավոր իմեյլներով, որ գտա: Չգիտեմ բան կփոխի, թե չէ, բայց էս անասուն վերաբերմունքը մերձավորարևելցիների հանդեպ պիտի դադարեցվի: Հլա ես արաբ մուսուլման չեմ, բա որ լինեի, էլ ավելի նվաստացուցիչ կլիներ էս: Անձնագրի ստուգման ժամանակ, բա ի՞նչ ես սովորում, առաջ ասում էի՝ արաբերեն, հետո տեսա որ թատրոն եմ ասում ավելի հեշտ ա լինում, հիմա էլ ուղղակի ինադու ասի՝ արաբամուսուլմանական գիտություններ, բա Անգլիայո՞ւմ՝ Էդինբուգ եմ թռչում: Ասի՝ չէ, Շոտլանդիայում:


Բարդ ա:

Պատասխան եկավ, թե բա նորմալ ա, անվտանգության համար ենք անում, ու ոչ մի բացատրություն թե խի՞ մենակ թրաշով սևուկ տղուն տենց տնտղեցիք: Սրանից հետո ինքնաթիռ նստելիս ներքնաշոր չեմ հագնելու: Մուրազները թող փորներում չմնա:

[Շինարար]

Ժող ջան պաշտպանեցի կարող եք շնորհավորել

[Շինարար]

Եղբայրս ա պատմում։ Ասում ա՝ իր հարսնացուն ընկերների հետ ակումբից են խոսում, գրանցված չեն, բայց ակտիվ հետևել են։ Եղբայրս ասում ա՝ ախպերս էլ ա ակտիվ եղել էդ ֆորումում։ Ասում են՝ հո Շինը չի՞։ Ակումբի ժողովրդականության մասին էլի ։))

[Շինարար]

Աշակերտս Չեխիայի պաղեստինցի ա: Ասում ա՝ չեխերը շատ են խմում, բայց բրիտանացիների պես ագրեսիվ չեն: Ասում եմ՝ բրիտանացիներն էլ չեն ագրեսիվ իմ կարծիքով: Բա՝ գիտե՞ս՝ խի՞ ես դու տենց ասում: Ասում եմ՝ խի՞: Բա՝ որովհետև հայ ես :o Ասում եմ՝ դա ինչ կապ ունի: Ասում ա՝ Չեխայում հայ ընկերներ ունեմ, սաղ օրը կռիվների մեջ են, պարզ ա, որ քեզ բրիտանացիներն էլ չեն ագրեսիվ թվա :D

[Շինարար]

Գլխիս էնքան խնդիր ունեմ կուտակված, որ վայթե մի թղթի վրա գրի առնեմ ու ցուցակագրեմ, թե որ օրը որի մասին պիտի մտածեմ։ Ամենավատը էն ա, որ որոշ խնդիրներ քեզնից անկախ գալիս տեղավորվում են գլխիդ վերևը։ Էս գրառումս նախանձելու թեմային ի պատասխան եմ գրում։ Մեկը ես ոչինչ չունեմ նշելու, որի համար ինձ կարելի լիներ նախանձել։ Հազար հատ խնդիր, որ մենակ ինձ վրա ա։ Միակ լավ կողմս իմ կենսունակությունն ա։ Միշտ պլան բ, գ ու դ կա, որոնցից ոչ մեկը սովորաբար չի աշխատում, բայց որտեղից որտեղ պլան ճ ա հայտնվում, ու էդ մի հարցն էլ ա լուծվում, չնայած մյուս կողմից էլ երեք հատ նոր խնդիր գլխիս են կախվում։ Չեմ հիշում պատմել եմ թե չէ՝ ընկերներիցս մեկը մի օր պաշտպանությունիցս առաջ ինձ ասում ա՝ դե դու ձախողես էլ տենց վեջս չի, որովհետև դու մեկ ա չես կոտրվի։ Ասում եմ՝ այ ապրես, ինչ ա հեշտ չեմ կոտրվում, պիտի վեջդ չլինե՞մ։ Իրա հավատով կոմպլիմենտ ա անում ։))

Մեկ էլ որ մարդիկ իրանց կյանքից անընդհատ բողոքում են, միշտ մտածում եմ՝ ես խի՞ պիտի լսեմ սա։ Հլա իրա խնդիրները, հլա իմը։ Դրա համար շատերը չեն, որ սիրում են ինձ մոտ սիրտները դատարկել։ Ես լուռ ու համբերատար ականջ չեմ կարողանում դառնալ, կամ ասում եմ՝ դա էդ ինչ մեծ խնդիր ա, որ դարդ ես անում, կամ սկսում եմ իմ նմանատիպ կամ ավելի մեծ խնդիրներից խոսալ։
Կամ եթե մեկից բողոքում են, փորձում եմ իրավիճակին նայել նրա աչքերով, ումից բողոքում են, որ հանգստացնեմ, ոչ թե կրակի վրա յուղ լցնեմ։ Մեկ էլ պարզվում ա՝ մարդուն կարեկից լսող էր պետք, բայց ինքը պատրաստ չի քո համար կարեկից լսող դառնալ։ Տենց նախընտրում են ուրիշ զոհեր գտնել ։D

Ու էս ամենի հետ միասին անցած տարին կյանքիս ամենաերջանիկ տարին ա եղել։ Նենց չի, որ մինչ էդ դժբախտ էի, միշտ հետո ես զգում, որ հիմա սենց ավելի լավ ա։ Մինչև էդ, երբ էդ ամենը չկար, ինչ իմանաս որ տենց էլ ա հնարավոր։

Մորմոնները մի օր լավ օրինակ բերեցին, որը իհարկե չօգնեց իրանց։ Ինձ ուզում են մորմոնագրեն։ Դե բոլորին դեմքով գիտեի, մի քանի անգամ կարճ զրուցել էինք, հետո միշտ՝ բարև բարլուս ոնց ես էսօր։ Իրանք բարևել սիրում են։ Ասում եմ՝ ես առանց Աստծո էլ երջանիկ եմ, էլ ինչի՞ս ա պետք հավատքը։ Ասում են՝ պատկերացրու սենյակդ շատ լուսավոր ա, քեզ բավարարում ա, մեկ էլ մի օր մի նոր լամպ ես բերում, էնպիսի կատարյալ լուսավորություն ա առաջացնում, որ մինչև էդ չէիր էլ պատկերացնում, թե հնարավոր ա։ Լավ օրինակ ա, բայց ավելի լավ ա էդ լուսավորության ինքնուրույն հասնեմ՝ առանց Աստծո միջամտության։

[Շինարար]

Գլխիս էնքան խնդիր ունեմ կուտակված, որ վայթե մի թղթի վրա գրի առնեմ ու ցուցակագրեմ, թե որ օրը որի մասին պիտի մտածեմ։ Ամենավատը էն ա, որ որոշ խնդիրներ քեզնից անկախ գալիս տեղավորվում են գլխիդ վերևը։ Էս գրառումս նախանձելու թեմային ի պատասխան եմ գրում։ Մեկը ես ոչինչ չունեմ նշելու, որի համար ինձ կարելի լիներ նախանձել։ Հազար հատ խնդիր, որ մենակ ինձ վրա ա։ Միակ լավ կողմս իմ կենսունակությունն ա։ Միշտ պլան բ, գ ու դ կա, որոնցից ոչ մեկը սովորաբար չի աշխատում, բայց որտեղից որտեղ պլան ճ ա հայտնվում, ու էդ մի հարցն էլ ա լուծվում, չնայած մյուս կողմից էլ երեք հատ նոր խնդիր գլխիս են կախվում։ Չեմ հիշում պատմել եմ թե չէ՝ ընկերներիցս մեկը մի օր պաշտպանությունիցս առաջ ինձ ասում ա՝ դե դու ձախողես էլ տենց վեջս չի, որովհետև դու մեկ ա չես կոտրվի։ Ասում եմ՝ այ ապրես, ինչ ա հեշտ չեմ կոտրվում, պիտի վեջդ չլինե՞մ։ Իրա հավատով կոմպլիմենտ ա անում ։))

Մեկ էլ որ մարդիկ իրանց կյանքից անընդհատ բողոքում են, միշտ մտածում եմ՝ ես խի՞ պիտի լսեմ սա։ Հլա իրա խնդիրները, հլա իմը։ Դրա համար շատերը չեն, որ սիրում են ինձ մոտ սիրտները դատարկել։ Ես լուռ ու համբերատար ականջ չեմ կարողանում դառնալ, կամ ասում եմ՝ դա էդ ինչ մեծ խնդիր ա, որ դարդ ես անում, կամ սկսում եմ իմ նմանատիպ կամ ավելի մեծ խնդիրներից խոսալ։
Կամ եթե մեկից բողոքում են, փորձում եմ իրավիճակին նայել նրա աչքերով, ումից բողոքում են, որ հանգստացնեմ, ոչ թե կրակի վրա յուղ լցնեմ։ Մեկ էլ պարզվում ա՝ մարդուն կարեկից լսող էր պետք, բայց ինքը պատրաստ չի քո համար կարեկից լսող դառնալ։ Տենց նախընտրում են ուրիշ զոհեր գտնել ։D

Ու էս ամենի հետ միասին անցած տարին կյանքիս ամենաերջանիկ տարին ա եղել։ Նենց չի, որ մինչ էդ դժբախտ էի, միշտ հետո ես զգում, որ հիմա սենց ավելի լավ ա։ Մինչև էդ, երբ էդ ամենը չկար, ինչ իմանաս որ տենց էլ ա հնարավոր։

Մորմոնները մի օր լավ օրինակ բերեցին, որը իհարկե չօգնեց իրանց։ Ինձ ուզում են մորմոնագրեն։ Դե բոլորին դեմքով գիտեի, մի քանի անգամ կարճ զրուցել էինք, հետո միշտ՝ բարև բարլուս ոնց ես էսօր։ Իրանք բարևել սիրում են։ Ասում եմ՝ ես առանց Աստծո էլ երջանիկ եմ, էլ ինչի՞ս ա պետք հավատքը։ Ասում են՝ պատկերացրու սենյակդ շատ լուսավոր ա, քեզ բավարարում ա, մեկ էլ մի օր մի նոր լամպ ես բերում, էնպիսի կատարյալ լուսավորություն ա առաջացնում, որ մինչև էդ չէիր էլ պատկերացնում, թե հնարավոր ա։ Լավ օրինակ ա, բայց ավելի լավ ա էդ լուսավորության ինքնուրույն հասնեմ՝ առանց Աստծո միջամտության։

Մարդիկ են, խոսում են շուրջս: Մեկը ամբողջ օրը նյարդային ապրումների մեջ ա: Էս ինչը իր գործը լավ չի անում, էն ինչը գլուխ ա պահում, էս ինչը աշխատանքային տեղում չէր: Ես էսքան չարչարվում եմ, մարդիկ գլուխ են պահում: Մյուսն էլ՝ ես ինչը ինձ հետ լավ չվարվեց, էն ինչը կոպիտ էր, էն ինչը անշնորհակալ ա: Ես էսքան մարդկանց համար անում եմ, մարդիկ ոնց են ինձ վերաբերվում: Մեկ-մեկ էլ ինձ են հուշում՝ էն ինչը էս ինչ բանը որ քեզ ասաց, սիրուն չէր: Տես դու էս ինչի համար էսքան ստացար, բայց գիտե՞ս էն ինչին կրկնակի շատ են տվել: Որ ես տարիներով չգիտեի, ու տվածի համար էլ երախտապարտ էի ու տաքուհով էի լինում մի բան էլ:

Սկսել էր իրոք ինձ վրա էլ ազդել, աշխատունակությանս, ընդհանուր տրամադրությանս:

Հետո մտածեցի՝ ախր երբեք իմ վեջը չեն եղել տենց բաները: Ընդհանրապես առողջ մոտեցում չի, ու ինձ նույնիսկ մի քիչ եսակենտրոն մոտեցում ա թվում, ով ինչ անի՝ ինձ վերագրեմ, ինձ հետ համեմատեմ ու ջղայնանամ: Գրողը տանի աշխարհը իմ շուրջը չի պտտվում: Չէ, բան չեմ ասում, մարդիկ լավ նկատառումներով են ինձ էդ ամենը ասում, ոչ թե տրամադրությունս գցելու, ինձ համար անհանգստանալով, ինձ համար հոգալով: Մյուս կողմից էլ՝ ես միշտ երջանիկ անիմացությունը նախընտրել եմ: Եթե շուրջս նայեմ՝ աշխարհում էնքան անարդարություն կա, էնքան վատ բաներ են կատարվում մեր շուրջը, ես էն հազվագյուտ երջանիկներից եմ, որը հա դժվարությունների առաջ ա, քարեր ունի գլորելու, բայց նաև ուժ ունի էդ քարերը գլորելու: Եթե անընդհատ աչքս էս ու էն կողմ նետեմ, ով իր քարը ոնց ա գլորում, ով ա գլուխ պահում, ում են քոմակ անում, ով կարար մեջքս պահեր խորդուբորդ մասում, չեմ էլ նկատի ոնց՝ քարը ուսիցս կիջնի, կգլորվի ցած: Պետք ա մեր ունեցած լավը գնահատենք, հասկանանք՝ էն երջանիկ, արտոնյալ կարգավիճակը, որում ինչ-ինչ պատճառներով հայտնվել ենք ու փորձենք քայլել դեպի ավելի լավը: Եթե նույնիսկ թվում ա՝ թե ուրիշների մոտ ավելի հեշտ ա ստացվում, ես ի՞նչ գիտեմ իրանց մասին, ոնց են հասել էդ հիմա թվացյալ ավելի հեշտին, ինչ այլ դժվարություններ ունեն իրանք, որ ես չունեմ, ինչի ա իրան էդ քոմակը պետք քարը գլորելիս, իսկ ես առանց քոմակի էլ գլուխ կհանեմ, արդյո՞ք գլուխ ա պահում, որ նստել ա, թե՞ հոգեպես ու ֆիզիկապես ուժասպառ ա եղել: Ես հոդացավեր ունեմ խոնավությունից ու աշխարհի ամենախոնավ տեղերից մեկում եմ: Որ ես տանից դուրս չեմ գալիս, ո՞վ գիտի՝ ով ինչ կարա մտածի, հո սաղին չեմ գնալու պատմեմ, կամ որ պատմեցի՝ ի՞նչ: Բա ես ի՞նչ գիտեմ՝ խի՞ Պողոսը էսօր ինձ չբարևեց: Կարող ա էնքան ահավոր գլխացավ ունի, որ սկի գլուխը չի կարողանում թեքել: Կարող ա ես չգիտակցված նենց մի բան եմ ասել, որ ինքն իր պրիզմայով ա մեկնաբանել ու մինչև հոգու խորքը նեղացել ա:

[Շինարար]

Առաջին անգամ մեր համալսարանում դրամատուրգիայի սեմինարներ եմ վարում, մինչև հիմա մենակ արաբերենի դասեր եմ տվել: Դասընթացը կոչվում ա 20-21-րդ դարերի համաշխարհային դրամատուրգիա: Քաղաքական թատրոն են կարդում: Լեզվի դասերը սիրում եմ, բայց էստեղ տարերքիս մեջ եմ: Սկզբում շատ անհանգիստ էի՝ ոնց կանցկացնեմ, կկարողանամ նորմալ վարել, թե հիմարի տպավորություն կթողնեմ: Շատ պիեսներ առաջին անգամ հենց դասընթացի համար եմ կարդում: Զբաղվածությանս մեջ չեմ հասցնում պիեսից դուրս բան կարդամ՝ վերլուծականներ և այլն: Չեմ հասցնում նորմալ ժամանակ ունենամ կարդացածս մարսեմ, ինքս իմ մեջ նորմալ վերլուծեմ: Ուսանողներն էլ պայծառ՝ նենց բաներ են նկատում, նենց տողեր են մեջբերում, կարդալուց մտքովս էլ չի անցած լինում ուշադրություն դարձնել շատ ժամանակ:

Ուրեմն ես ինքս բավականին հանդարտ մարդ եմ՝ ոչ բարձրախոս, ոչ շատ աշխույժ: Շատ եմ կատակում իմ դասերին, բայց երբեմն ընկերներիս համար ա նույնիսկ դժվար հասկանալ, որ կատակում էի, որովհետև ունքս էլ չի թեքվում կատակելիս սովորաբար: Ինքս իմ կատակների վրա ոչ ժպտում եմ, ոչ էլ առավել ևս ծիծաղում: Ու շատ լուրջ տեսք ունեմ: Դասի ժամանակ ինչքան ուզում ա ընկերական լինեմ, պատկառանքը միշտ տեղում ա ուսանողների: Եթե խմբով վարժություն են անում ասենք արաբերենի ժամին, բավական ա շատ ցածր ձայնով շշնջամ՝ թույլ կտա՞ք, ու լսարանը դառնում ա համակ ուշադրություն: Սկզբում նեղվում էի դրանից, որովհետև ուզում էի ավելի աշխույժ անցնեն դասերս, բայց հետո տարբեր դասընթացների մասնակցեցի՝ դասավանդման հմտությունների թեմայով ու բոլոր ֆիդբեքներում դա որպես առավելություն էր նշվում: Ասենք՝ ես աշխատում եմ հնարավորինս չերևամ, եթե աթոռին նստում եմ, դա ուսանողներին հավասար նստարաններից մեկի դիմաց ա՝ աթոռին: Շատ դասախոս-դասատուներ, ասում են՝ երբեք չեմ նստի աթոռին, ասենք համակարգչի հետևը նստեն՝ իրանց դիրքը շատ ա բարձրացնում, իսկ եթե ուսանողների դիմաց հավասար նստեն՝ վախում են որ անջրպետը նենց ջնջվի՝ չկարողանան լսարանը պահել: Եսիմ, ես հատուկ չեմ մտածել, ուղղակի ինձ տենց ավելի համար եմ զգում: Ու էդ աստիճան չերևալով հանդերձ, երբեք լսարանը թեմայից չի շեղվում: Իհարկե տարեվերջին ֆիդբեքում երբ ուսանողներից նշում են, որ ես ճնշող ներկայություն եմ մեկ-մեկ ունենում, հաճելի չի կարդալը, բայց սենց բան հազվադեպ ա լինում, ու ինչ ուզում ա անես՝ մեկը կլինի, ում չես դզում: Ինչ արած:


Մի խոսքով, լեզվի դասերին պարզ ա որ ես հեղինակություն եմ, իրանց քերականություն եմ սովորացնում, խոսալ եմ սովորացնում, որ բառը որ կոնտեքստում ոնց օգտագործեն, որ հնչյունը ոնց արտասանեն՝ որ հնչյունի դեպքում շնչեն, որի ժամանակ արտաշնչեն, որի ժամանակ՝ խորխելու անեն, որի ժամանակ բերանը ողողելու: Ու պարզ ա, որ ինչ ասում ես, ինչ գրատախտակին գրում ես, բոլորը նշումներ են անում:

Բայց որ թատրոնի սեմինարներին են նշումներ անում, մի տեսակ համ ինձ լավ եմ զգում, համ էլ ահավոր անհարմար: Ես դասախոսը չեմ, ես լեկցիա չեմ կարդում, ընդամենը սեմինարը վարում եմ, խթանում եմ, որ քննարկեն դասախոսների ուզած հարցերը: Բնականաբար իհարկե ուղղություն եմ ցույց տալիս, որ ասենք հետաքրքիր միտք են հայտնում, առաջարկում եմ՝ էս ինչ տողին ուշադրություն դարձնեն, էս ինչ դեկորին և այլն: Բայց կապ չունի, անհարմարության զգացումը միշտ կա:


Շատ շեղվեցի, խոսում էի նրանից որ բարձրախոս չեմ: Սեմինարները աշխույժ քննարկում են պահանջում: Դասալսել եմ ուրիշ սեմինարավարների, իրոք մարդիկ կան՝ շատ աշխույժ ա իրանց մոտ անցնում: Ինձ մոտ հանդարտ, ամենքը իր ասելունը դանդաղ, ցածրաձայն ասում ա: Բան չունեմ ասելու՝ բոլորը արտահայտվում են, ոչ ոքի ես չեմ թողնում որ լուռ մնա: Նույնիսկ ամենալուռ ուսանողը երբ մի կես բերան բան ասում ա ու ասում ես ընտիր դիտարկում ա ու մի երկու դետալ ես հուշում զարգացնելու, ոգևորվում են, սկսում են խորանալ, բայց դանդաղ ու հանդարտ ոգևորությամբ:

Խումբս փոքր ա, էդքան նպատակահարմար չի առանձին ավելի փոքր խմբերի բաժանել, որ իրար մեջ քննարկեն: Բայց մի անգամ ասացի փորձեմ՝ երկու-երկու բաժանեմ, ես ինձ հեռու պահեմ, գուցե իրար հետ ավելի ազատ զգան, իմ էդ ճնշող ներկայությունից չկաշկանդվեն: Սկսեցին իրար մեջ փսփսալ: Ինձ հատուկ լուրջ դեմքով ասի՝ էրեխեք, որ ես ինքս բարձրախոս չեմ, չի նշանակում, թե դուք իրար մեջ էլ պիտի ցածր խոսաք: Արխային աղմուկ արեք: Ծիծաղեցին ու շարունակեցին փսփսալ :D


Մի խոսքով՝ չգիտեմ, շատ մեծ հաճույքով եմ էս դասընթացին մասնակցում: Նենց չի, որ արաբերենից հոգնել եմ, բայց լրջորեն մտածում եմ փոսթ-դոկ փորձեմ ինչ-որ թատրոնի կամ համեմատական գրականության ֆակուլտետում անեմ ու էդ միջոցով փորձեմ վերաորակավորվեմ արաբերենից դեպի թատրոն ընդհանրապես: Չնայած իհարկե իմ սերը մնում ա Եգիպտոսը ու արաբերեն լեզվով թատրոնը:

Սենց անդարդ ապրում եմ: Իրականում գործ ճարել ա պետք, մատս մատիս չեմ տվել:

[Շինարար]

Ճիշտն ասած ես մի քիչ կույր եմ խտրականության հարցերում։ Հայաստանում եմ մեծացել որտեղ բոլորը ինձ նման են ու իմ գույն։ Իմ հանդեպ խտրականությունը էնպիսի թեմա ա որի ոչ մեծ փորձ ունեմ ոչ էլ սևեռվում եմ։ Ասենք սևամորթ կամ հարավասիացի ընկերներս որ բողոքում են, ասում եմ թքած ունեցի։ Ասում եմ ընդհակառակը արի բռնենք մենք էլ քեզ ներվայնացնողներին ներվայնացնենք։ Բայց միշտ նաև ասում եմ կներես ես քո կոշիկների մեջ չեմ, ես քո փորձառությունը չունեմ ու ինձ դժվար ա ընկալել։ Գոնե էդ առումով խիղճս հանգիստ ա որ միշտ անկեղծ ընդունել եմ որ ուղղակի չեմ կարողանում ընկալել թե խի ա դա քո օրը փչացնում։

Էս վերջերս մի միջոցառում էին մեր դոկտորանտները կազմակերպել։ Արդեն պաշտպանածները կիսվում են պաշտպանության իրանց փորձով մյուսների հետ։ Երեք հոգի պիտի ելույթ ունենան ու ինձ ոչ մեկ չի հարցրել, թե կուզես դու էլ խոսաս։ Երեք սպիտակ եվրոպացի։ Ամենախոխմը որ շրջակայքում արդեն պաշտպանած երկու հոգի ենք։ Էն երկուսը Էդինբուրգ են ապրում։ Ու որոշել են երևի երեք հոգին հերիք ա, բայց միակ միրուքավոր բրդոտ մերձավոր արևելքցուն չեն էլ հարցրել։ Մի տղա էլ կա կողքի քաղաքում, ոչ շրջակայքում, բայց իր չլինելը չի օգնում, որովհետև Աբդալլահը ավելի մերձավոր արևելքցի ա քան ես։ Կազմակերպիչները երկու սպիտակ եվրոպացի են։ Հետո պարզվեց որ նախորդ թիմն ա կազմակերպել, էլի երկու սպիտակ եվրոպացի։ Այսինքն չորս սպիտակ եվրոպացու ձեռքով ա անցել։ Ոչ մեկի մտքով չի անցել բա Տիրա՞նը։ Շատ հարազատ մի ընկեր էլի սպիտակ եվրոպացի ասում ա քեզ պե՞տք ա, որ զուտ պլյուս դնելու համար քեզ էլ դիմեն։ Ասում եմ ավելի լավ տենց քան էս զգացումը։ Հետո կարիք չկա ինձ հատուկ դիմել։ Կարելի ա բոլոր պաշտպանածներին ընդհանուր նամակ գրել թե՞ ով կուզի մասնակցել։ Էդքան բան։

Ես չեմ ասում հատուկ ասել են էն միրուքավոր մուսուլմանին արի չկանչենք։ Ուղղակի ես իրանց մտքով չեմ անցել։ Նման կոնտեքստում իմ արտաքինը ունեցող մարդը, իմ գույնի մարդը իրանց մտքով չի անցնում։ Արտաքուստ միջոցառումը թողնում ա վերոնշյալ տպավորությունը՝ սպիտակ մարդիկ սպիտակ մարդկանց են հրավիրել։ Ես ինձ զգում եմ մոռացված, չհիշված։ Իրանք ուղղակի մտածել են երեք հոգին հերիք ա, ո՞ւմ հարցնենք՝ կամայական Բրիջիդ, Քըրսթի, Բրամ։ Որովհետև էս անունները ավելի արագ են կամայական Դանիելե, Սեմ, Բեկի, Տոտի անունը ունեցող մարդկանց մտքով անցնում։

Կյանքում չէի մտածի որ սենց բանը սենց սրտիս մոտ կընդունեմ։ Նենց չի որ ինձ դա ինչ-որ բան էր տալու։ Որ հարցնեին երևի սկի ժամանակ չունենայի։ Բայց սրանից հետո հետևելու եմ ինքս իմ խորհրդին, թքած եմ ունենալու։

[Շինարար]

Մի քիչ գլուխ գովամ: Ընդհանրապես որևէ լեզվի հմտություններդ ցուցադրելու լավագույն ձևերից ա ոչ կոնվենցիոն բառապաշարի նրբերանգների իմացությունդ: Ասենք ՛բոզ՛-ը արաբերեն շառմուտա ա: արտաքուստ կանոնավոր հոգնակի պիտի ունենա, բայց իրականում անկանոն ա հոգնակին: Երբ ուսանողները գտնում են էս բառը ու սկսում են ի ցույց դնել իրանց իմացությունը՝ հոգնակին սխալ կազմելով, միշտ հեղինակավոր տեսքով հայտարարում են, որ լավ չեն կատարել ՛տնայինը՛ ու ավելի ուշադիր լինեն, որովհետև հոգնակին անկանոն կազմություն ունի:

Անգլերենի առումով էդքան ինքնավստահ չեմ սովորաբար: Չէ, անգլերեն ավելի վարժ եմ խոսում բնականաբար, համարյա հինգ տարի հիմնական հաղորդակցությանս լեզուն ա, ընդ որում՝ լեզվակիրների միջավայրում, բայց մասնագիտական կրթություն չունեմ էդ լեզվով: Էսօր իսպանացի ընկերոջս ուղղեցի, թե ՛to shit՛-ը անկանոն անցյալի կազմություն ունի ԴԴԴ Ահագին ծիծաղեցինք, բայց երևի արդեն հասել եմ էն կետին, որ էլ կարիք չունեմ անգլերենի իմացության հարցում անինքնավստահ լինել: Ամենակարևորը արդեն գիտեմ :D

[Շինարար]

Մոտս էկզիստենցիալ ճգնաժամ ա։ Միշտ ես ինձ տրամադրել եմ, որ ամեն ինչ լավ ա լինելու, մանրուքները կամ չեմ նկատել կամ չնկատելու եմ տվել, հիմա երբ թվում ա թե ամեն բան թեկուզ ոչ իդեալական բայց երբեք էսքան լավ ու հուսադրող չի եղել, մոտս սենց անիմաստ ու չարդարացված ճգնաժամ ա սկսվել։ Նենց չի որ ոչինչ չեմ ուզում անել, ամեն ինչ անեմ, բայց չշփվեմ։ Երեկ ընկերներիցս մեկի ծնունդն էր։ Երեք օր էր ինձ ուտում էի թե ինչ պատճառ գտնեմ չգնամ։ Վերջը ուղղակի գրեցի որ չեմ գալիս ԴԴ Մարդամեջ չեմ ուզում։ Ես ինձ համար իմ ամենամտերիմները ու վերջ։

Պատճառները գիտեմ, չեմ ասի։ Էն որ դու քո քարը շալակած համարյա հասցրել ես սարի գագաթը, մեկ էլ կողքից մեկը քիչ ա մնում իրա քարի տակ ընկնի, մի ձեռով իրա քարն ես պահում, մյուսով քոնն ես գոնե որտեղ կա փորձում պահել, ֆիզիկականս հերիքում ա, բայց բարոյապես լրիվ քձձվում ես։ Այ տենց զգացողություն ա։ Ու լուծումն էլ գիտեմ։

[Շինարար]

Ամեն անգամ երբ ինչ-որ մարդկանց առավելություն են տալիս իմ հանդեպ (իսկ տենց բան վերջին չորս-հինգ տարիներին հաճախ ա լինում), ու նրանք ձախողում են գործը կամ տեսանելիորեն վատ են անում, ինչքան ուզում ա լավ մարդիկ լինեն, ես ներքուստ ուրախանում եմ: Գիտեմ՝ սիրուն չի հնչում, բայց նույնքան տհաճ ա, երբ քեզ թերագնահատում են որոշում ընդունողները իրանց ուղեղում եղած կարծրատիպերի պատճառով: Գիտեմ, որ առավելություն ստացող մարդիկ անձամբ մեղավոր չեն, բայց կապ չունի, ես ուրախանում եմ, նենց չի, որ չարախնդում եմ... Կամ թեկուզ և մի քիչ չարախնդում եմ, ես ինքնս ինչով կարամ կօգնեմ ու հաստատ չեմ խանգարի, օրինակ եղել ա՝ նկատել եմ, որ մարդը հստակ սխալ բան ա անում, իրան առանձին ասել եմ ու ուղղություն եմ ցույց տվել, ու վերևներին տեղյակ չեմ պահել, որովհետև իմ գործը չի, բայց մեջս մտածում եմ՝ ձեզ հասնում ա, ախր ես հաստատ ավելի լավ կանեի:

[Շինարար]

Էս շաբաթ օր կա մինչև ութանցկես աշխատում եմ։ Էսօր առավոտը իննից մինչև տասներկուսը արաբերեն եմ տվել։ Տասներկուսը անց տասից մինչև մեկը հուլիսի համար աշխատանքային պայմանագիր եմ կնքել։ Մեկին լեկցիա եմ լսել մինչև երկուսը։ Երկուսից չորսը ինքս եմ դասընթացի մասնակցում։ Չորսից հինգը դրամատուրգիայի սեմինար եմ վարել։ Ու մոտավորապես սենց ամեն օր։ Ես որ հոգնում եմ շատ ծիծաղկոտ եմ դառնում ու կատակասեր։ Բայց արդեն անհանգստանում եմ որ լսարանում արած կատակներս գուցե պոլիտկոռեկտ չէին։ Մյուս կողմից ինչքան ռելաքսդ եմ դառել լսարանում։ Առաջ ինչքան էի կաշկանդվում՝ ինչը ոնց ասեմ, ինչը ոնց անեմ։ Հիմա մտածում եմ ես էս ինչ լավ դասատու եմ, երանի ես իմ դասատուն լինեի:D

Հուլիսի գործս ամառային դպրոցի կազմակերպչական թիմում ա։ Ոնց հասկանում եմ դպրոցականների համար հեղինակավոր դեմքի դեր եմ տանելու, ումից կքաշվեն ու ում կհարգեն։ Որոշմանը նպաստել ա, որ էստեղ մի քանի ամիս դպրոցներից մեկում դաս եմ տվել, որը պարզվում ս վատ համբավ ունի։ Հարցազրույցի ժամանակ ասացին կիսվի փորձով էդ դպրոցի։ Ես համբավից տեղյակ չէի, ասի շատ կազմակերպված աշակերտներ ունեի, միանգամից ոգևորվեցին, թե որ դու իրանց հետ լեզու ես գտել, մենք քեզ էինք փնտրում:D Հիմնական աշխատանքի պահով դեռ տեղաշարժ չկա։ Նույնիսկ հարմար հայտարարություններ աչքովս չեն ընկնում։ Ու ընդհանրապես գործ փնտրելը դեպրեսիայի բուն ա։ Բայց լավատես եմ, ինձ թվում ա ուղղակի պետք ա ճիշտ պահին ճիշտ տեղում լինել։ Ու վերևի գրառումներում բողոքել էի որ երբեմն խտրականություն եմ տեսնում, երբեմն անարդար մոտեցում եմ տեսնում։ Իմ հարազատ միջավայրն ա, արտահայտվում եմ, բայց ճիշտը չնկատելն ա ու քայլ առ քայլ դեպի քո նպատակը շարժվելը։ Երբեմն խոչընդոտը չնկատելով առաջ գնալը։ Ես չեմ ուզում թույլ մարդու, մերժված մարդու, մոռացված մարդու հետագիծ թողնել։ Եթե չստացվի, ուրեմն ես տենց ուզեցի։ Ինձ տենց ավելի հարմար էր։ Այսինքն էդ դեպքում դա էլ չստացվել չի լինի։ Չստացվելուն հնարավորություն չես տալիս։

Էս ամենի հետ օն-օֆ եք անում։ Օնին էլ ժամանակ կմնա՞, օնդ էլ օֆֆ ա դառնում։ Որ սկսում ես մտածել՝ այդ դոնթ ոնթ սեքս թըդեյ ու տենց ամեն օր:D ծերանալու նշա՞ն ա, թե՞ երիտասարդներն էլ են հոգնում, թե՞ էս գրառմանս ոգուն համապատասխան աղվեսի դունչը խաղողին չի հասնում :D

[Շինարար]

Արաբերենի դասախոսի աշխատանքի համար եմ դիմել։ Նույն համալսարանում որտեղ սովորեցի։ Գիտական աշխատանք չի զուտ դաս տալ բայց գոնե ստաբիլություն կլինի սկզբի համար։

Իրականում շանսեր չունեմ։ Գիտեմ՝ լեզվակիր են ուզում։ Նախորդ կիսամյակ խնդրեցի որ մի կիսամյակով ինձ էդ աշխատանքը տան։ Չտվեցին։ Լեզվակիր բերեցին։ Ես ժամավճարով ավելի շատ դաս էի տալիս քան պայմանագրով աշխատողը։ Երեք խումբ ունեի, չհաշված ուրիշ ամբիոններում դասերը։ Կոնսուլտացիաների համար չէի վճարվումում, բայց ուսանողները դիմում են չեմ կարողանում մերժել։ Մյուս դասախոսները սկի չգիտեն թե ինչքան եմ լրացուցիչ աշխատել։ Հո ամեն անգամ չեմ հայտարարի։ Իսկ պայմանագրով աշխատողը սկի քննություն չէր ուզում վերցնի։ Մի բան էլ բողոքում ա թե իրան շահագործում են։

Արդյունքում բոլոր քննություններում ստուգողականներում իմ խմբերը ամենաբարձր միավորներ են ստանում։

Չգիտեմ իրականում ինձ թվում ա ինձ պարտք են գոնե հարցազրույցի հրավիրեն, էնտեղ էլ կփորձեմ ուժերիցս վեր ցույց տամ։

Էստեղ գրեցի որովհետև դե ինչ լինում ա ձեզ պատմում եմ։

[Շինարար]

Որ առաջին անգամ համալսարանական մակարդակում սկսեցի արաբերեն դասավանդել, ուսանողներից տարեվերջին ահավոր ցածր ֆիդբեք ստացա։ Ամենաբարձրը մեկն ա, ամենացածրը չորսը։ Գնահատականներս երեքի մոտ էին։ Չէի հասկանում ինչն եմ սխալ անում։ Ուղղում էի սխալները, ուղղություն էի ցույց տալիս։ Ղեկավարներս ասին բանի հետևից մի ընկնի։ Լավ ա սաղ։ Հետո հասկացա փորձառու դասախոսներ կան ավելի ցածր են ստանում։ Բայց ես ուզում էի լավ դասատու լինեմ։ Դասընթացների եմ անընդհատ մասնակցում։ Դասերը ամեն անգամ ինքս իմ մեջ վերլուծում եմ։ Վերագնահատում։ Ուրիշ դասատուներին դասալսում։ Խնդում որ ինձ դասալսեն։ Կիսամյակ կիսամյակի վրա դանդաղ ֆիդբեքս բարելավվում ա։ Էս կիսամյակ 1.4 ա դառել, որ իդեալական ա, յոթանասուն տոկոս գերազանց են գնահատել, մնացածը շատ լավ, մի հոգի լավ։ Դրամատուրգիան առաջին կիսամյակն ա դաս եմ տալիս։ Միանգամից ավելի բարձր ստացա։ 1.25 յոթանասունհինգ տոկոս գերազանց քսանհինգ տոկոսը շատ լավ։

Չգիտեմ՝ մանրուք ա իհարկե, բայց հաճելի ա։ Հարմարվել որ վերևներում ինձնից գոհ են ու ոչինչ չանել ոչնչով չի օգնելու։

Քննության ժամանակ հետիս քննողը ծիծաղում էր, ասում ա ամենքի պատասխանի ժամանակ ոնց որ ծննդաբերես։ Էն որ հայացքով միմիկայով ուզում եմ պատասխանները բերաններից դուրս բերեմ։ Չգիտեմ ախր եթե որևէ գործ անելիս ամբողջ էությամբ չնվիրվեմ, իմա՞ստը։ Կյանքը կդառնա ռուտին։

Երեկ մի ընկեր ասում ա բայց որ էս արաբերենի գործին դիմել ես դու լեզվակիր չես, կկարողանա՞ս չորրորդ կուրսին դաս տալ։ Ասում ա օրինակ իտալերենի չորրորդ կուրս ոչ մի ոչ լեզվակիր չի ուզում։ Ասում եմ իհարկե դժվար կլինի, բայց ընդամենը մի կիսամյակ։ Ես հաստատ չեմ վախենա։ Գիտեմ որ գիշեր ցերեկ պիտի պատրաստվում դասերին, բայց կանեմ։

Ժող նենց եմ ուզում մնամ դասախոս։ Շուրջս որ նայում եմ հազվագյուտ ա որ փհդ անողները ոչ լեզվակիր լինեն լեզուների գծով էդ էլ մեծ մասամբ ոչ լեզվակիրները բրիտանացիներ են։ Պարսիկները պարսկերեն են ուսումնասիրում, իտալացիները իտալերեն ու մեկ էլ անգլերեն լեզվակիրները որևէ լեզու բայց եվրոպական։ Ես ու մի իսպանացի աղջիկ արաբերեն ենք ուսումնասիրում ու վերջ։ Հա մեկ էլ մի բելգիացի աղջիկ իսպաներեն էր ուսումնասիրում։ Ու վերջ։

Մեկ մեկ ինձ ասում են խի չես փորձում ինչ որ հայկական մշակույթի կուրսեր առաջարկել։ Ճիշտն ասած որ ճարս կտրի հա, բայց վիրավորական եմ մի քիչ համարում։ Ինչի՞ հայկական մշակույթ դասավանդելու համար ընդամենը պիտի հա՞յ լինել։ Մարդիկ տարիներով կրթություն են ստանում մասնագիտանում են։

Վերջը անիմաստ գրառումներ եմ անում։ Շուտ գործ ճարել ա պետք։

[Շինարար]

Մի ընկեր ունեմ՝ իսպանացի-սիերալեոնցի՝ Էստրեյան: Իհարկե շատ են զրուցում, բայց հաճախ լինում ա՝ իրար հետ կքայլենք, ճանապարհ կգնանք՝ մի բառ չենք փոխանակի: Մի տեսակ իրար հետ հարմարավետ զգալու մի ուրիշ աստիճանն ա, երբ պարտադիր չի զրուցել:

Էս ամիս պաշտոնապես անգործ եմ: Մտածում էի՝ ժամանակավոր մի բան ճարեմ, բայց մատս մատիս չեմ տալիս: Երևի թե որոշել եմ էս մի ամիսը չաշխատել: Հուսով եմ՝ հիմարություն չեմ անում, մի ամիս ա էլի:

Առանձնապես բան չի կատարվում, որ պատմեմ:

Ուզում էի Շանհայ գնամ, բայց էնպես ստացվեց, որ էդ ընթացքի համար աշխատանք ունեմ: Մի ուրիշ անգամ, ուղղակի կյանքումս ժամանակակից մեգապոլիսում չեմ եղել, շատ ա հետաքրքիր:

[Շինարար]

Դպրոցականների համար ամառային դպրոցում եմ աշխատում էս ամիս: Աշխարհի տարբեր երկրներից եկել են: Կարող ենք հպարտանալ մեր բազմազանությամբ: Տարբեր խաղերի համար երեկ պետք ա կամավորներ առանձնացնենք: Սահմանափակ թվով մարդ կարող էր մասնակցել կոնկրետ էդ խաղերին: Ընտրողները երկու սպիտակ եվրոպացի են, տղա և աղջիկ: Ուսանողներ: Ձեռք բարձրացնողները շատ-շատ էին: Առաջին տասը հոգանոց թիմում ոչ մի ոչ սպիտակի չներառեցին: Երկրորդ վեց հոգանոց թիմում մի արևելաասիացի: Հաջորդ թիմում ոչ մի ոչ սպիտակ: Չեմ ասում հատուկ են անում: Ուղղակի ոչ սպիտակ բարձրացված ձեռքերը չեն նկատում էս մարդիկ: Սպիտակ եվրոպացի ընկերոջս պատմում եմ, ասում ա քանի հոգին են ոչ սպիտակ: Չեմ հաշվել, գուցե կեսը, գուցե մի քիչ պակաս: Չեն ուզում հավատալ, որ իրանց երկրում կողմնակալություն կա, թեկուզ ենթագիտակցական: Ինչքան ասում եմ, որ սենց բաները չնկատելու տամ, չի ստացվում: Ախր աչքս ծակում ա: Մի պաղեստինցի կոլեգա ունենք, ասում են, որ սկզբում շատ լավն էր, հետո նյարդային համակարգը խախտվեց: Շատ պրոբլեմներ ա հարուցում աշխատանքում: Քանի գնում ավելի ու ավելի եմ հասկանում իրան: Ասելս էն ա, որ բազմազանությունը մի բան ա, ներառականությունը մի ուրիշ բան: Երկրորդից կմ-երով հեռու ենք: Երեսուն հոգանոց աշխատանքային թիմում ընդամենը չորս ոչ սպիտակ ենք:


Հստակեցնեմ: Մենակ սպիտակներին են ընտրում, եթե հստակ չի ձևակերպված:

[Շինարար]

Բռնաւոր մը կայ որ գեղեցիկ անուան տակ ծածկուած զմեզ գերութեան կը դատապարտէ։ Նոյն իսկ այն առանձնաշնորհմանց մէջ զորս մեր կամքն կը շնորհէ մեզ և որոց չհակառակիր օրէնքն։ Այս բռնաւորը բնութեան ալ կը հակառակի և թոյլ չտար անոր որ ազատ համարձակ գործէ մարդ էակին վրայ։ Այս բռնաւորը քաղաքավարութիւնն է։

Հակոբ Պարոնյան

[Շինարար]

Արաբերենի դասախոսի աշխատանքի համար եմ դիմել։ Նույն համալսարանում որտեղ սովորեցի։ Գիտական աշխատանք չի զուտ դաս տալ բայց գոնե ստաբիլություն կլինի սկզբի համար։

Իրականում շանսեր չունեմ։ Գիտեմ՝ լեզվակիր են ուզում։ Նախորդ կիսամյակ խնդրեցի որ մի կիսամյակով ինձ էդ աշխատանքը տան։ Չտվեցին։ Լեզվակիր բերեցին։ Ես ժամավճարով ավելի շատ դաս էի տալիս քան պայմանագրով աշխատողը։ Երեք խումբ ունեի, չհաշված ուրիշ ամբիոններում դասերը։ Կոնսուլտացիաների համար չէի վճարվումում, բայց ուսանողները դիմում են չեմ կարողանում մերժել։ Մյուս դասախոսները սկի չգիտեն թե ինչքան եմ լրացուցիչ աշխատել։ Հո ամեն անգամ չեմ հայտարարի։ Իսկ պայմանագրով աշխատողը սկի քննություն չէր ուզում վերցնի։ Մի բան էլ բողոքում ա թե իրան շահագործում են։

Արդյունքում բոլոր քննություններում ստուգողականներում իմ խմբերը ամենաբարձր միավորներ են ստանում։

Չգիտեմ իրականում ինձ թվում ա ինձ պարտք են գոնե հարցազրույցի հրավիրեն, էնտեղ էլ կփորձեմ ուժերիցս վեր ցույց տամ։

Էստեղ գրեցի որովհետև դե ինչ լինում ա ձեզ պատմում եմ։
Ի միջի այլոց, էս հարցազրույցին չկանչեցին: Չորս հոգի էին շորթլիսթ արել, ինձ կանչեցին որպես հանդիսատես Դդ համ հետաքրքիր էր համ էլ չգնացի: հետո իմացա որ չորսից երկուսը ահավոր թույլ են եղել, էն մյուս երկուսին աշխատանք են առաջարկել, բայց մեկը կարող ա չգա: երեսս պնդացրի էսօր գրեցի որ չգա ինձ հետ մի տարով պայմանագիր կնքեք էլի: գիտեմ չլինող բան ա, բայց հետո չասեն որ չգիտեինք հետաքրքրված ես: դեռ տենց դրական լուր ոչ մի տեղից չունեմ բայց հուսադրող տարբերակներ կան ուղղակի ամենաշուտը մյուս տարվա սեպտեմբերի համար: լավ կլինի ի վերջո: Չեմ ուզում շատ բողոքավոր լինել: ուրիշի երկրում ուզում եմ բարձր որակավորում պահանջող աշխատանք գտնել, պարզ ա որ հեշտ չի լինելու:

Մարդ հանգիստ նստեր գլուխը կախ ուսումնասիրություն աներ: երանություն:

[Շինարար]

Ժող ջան, մի կիսամյակով արաբերենի դասախոսի պայմանագիր առաջարկեցին էսօր էն համալսարանում, որտեղ պաշտպանեցի: Ես մի տարով էի ուզում, բայց վիզայի հետ կապված հարցեր են մեջբերում, ամեն դեպքում կոնկրետ ֆակուլտետը ու ամբիոնը շահագրգռված են, որ դարձնեն ընթացքում մի տարով: Ինչ էլ լինի, ժամավճարից արդեն հալումաշ էի լինում՝ հազար տեղ դաս տալով: Հիմա կոնկրետ երկու առարկա ա, որոնցից մեկի համար էնքան փորձ ունեմ, որ նույնիսկ պատրաստվելու կարիք չեմ ունենալու, մյուսն էլ պիտի որ շատ հեշտ հունի մեջ ընկնեմ, որովհետև նույն առարկայի շարունակությունն ա:

Մյուս տարվա սեպտեմբերի համար Լոնդոնի Ռոհեմթոնի համալսարանի Թատրոնի ամբիոնը ահագին ոգևորված ա թվում՝ ինձ որպես գիտաշխատող վարձելու: Մի տեսակ էն աստիճան ա էս պահին իրանց ոգևորությունը, որ մարդ մի քիչ կասկածամտորեն ա մոտենում: Ամեն դեպքում ինձ համար էլ ոգևորիչ ա, որ վերջապես մոտիվացնում ա ինձ հոդվածներով զբաղվել: Թե չէ մի պահ ոչ մի բանի հավես չունեի: Խնդիրն էն ա, որ վերջնական որոշումը իրանցից չի կախված՝ այլ համալսարանից դուրս ֆինանսավորող մարմնից, դրա համար մի քիչ զարմանում եմ իրանց ոգևորության վրա: Ինչևէ, եթե էս ոգևորության արդյունքում երեք հոդվածներս գոնե մուտք անեմ, աշխատանքը չլինի էլ, շնորհակալ եմ իրանց մոտիվացնելու համար: Համալսարանը ավարտելուց հետո նույնիսկ երբևէ չեմ մտածել, թե մի օր ոչ թե արաբերենի, այլ թատրոնի ամբիոնում դասախոսելու թեկուզ առայժմ միայն հեռանկար կունենամ: Իհարկե իմ թատրոնը մնում ու մնալու ա արաբական թատրոնը:

Ես իհարկե Գլազգո էի ուզում տարբեր պատճառներով, այդ թվում անձնական: Գլազգոյից դեռ չեն մերժել, բայց եթե չմերժեն էլ, երևի ամեն դեպքում Լոնդոնի հետ փորձեմ՝ զուտ մարդկային գործոնը, իրանց ներգրավվածությունը հաշվի առնելով:

[Շինարար]

Ուզում եմ հիշել թե վերջին անգամ ժամանցիս համար երբ եմ գիրք կարդացել ու ոնց որ թե ավելի քան հինգ տարի առաջ:

[Շինարար]

Մի քիչ պատմեմ: Ուրեմն ամառը ավարտական միջոցառումս էր, հետո անմիջապես դրանից հետո մի ամսով աշխատանք ունեի ամառային դպրոցում ու անորոշություն՝ հացի խնդրի առաջ կանգնած: Դիմել էի մեր համալսարանում աշխատանքի, բայց չէին շորթլիստել նույնիսկ: Ոչ մի բանի մոտիվացիա չկար, տենդագին աշխատանք էի փնտրում: Նույնիսկ ֆիզիկական աշխատանքի համար ոչ մի տեղից հետս չէին կապնվում: Լոնդոնում գտնվող մի շինարարական ընկերության հայտարարություն գտա, մի տեսակ զգացվում էր, որ ընկերության տերերը հայեր են: Սիվիս ուղարկեցի, հինգ րոպեից զանգեցին, բա՝ հայերեն խոսո՞ւմ եք: Մի խոսքով՝ վաղն էլ արի, որ պահին ուզես, կարա՞ս ցեխ անես, պատ ներկե՞ս: Ո՞նց չեմ կարա: Դե եսիմ՝ փիէյջդի բան: Ահագին ինձ իհարկե դուխ տվեց, որ սոված չեմ մնա մինչև վիզայիս ավարտը, բայց պետք էր Լոնդոն տեղափոխվել, բա՝ կարաս մեր տանն էլ մնաս: Խնդրեցի մինչև սեպտեմբեր ժամանակ տալ: Հիմնական խնդիրս էն էր, որ փոսդոկի համար համալսարանների հետ բանակցում էի ու վախեցա՝ ժամանակ չունենամ շինարարության մեջ աշխատանքի ընթացքում:

Ավելի հանգիստ խղճով սկսեցի տեղում ֆիզիկական աշխատանքներ փնտրել: Ամազոնում ինտերվյուի գնացի օգոստոսի վերջին: Ինտերվյուերի հետ խոսակցությունից հասկացա, որ շատ աշխատողների կարիք ունեն ու հաստատ վերցնելու են: Վիճակս կրիտիկական էր, ամսվա վերջին երկու կոպեկ ունեի ստանալու, որ գնաց տան վարձին ու կոնսուլ տաքս, մի հիսուն ֆունտ էլ մնաց ինձ: Ընդ որում կոնսուլ տաքսի հետ բանակցեցի, որ էդ ամիս կեսը վճարեմ: Էնքան հեշտ համաձայնեցին, որ դուրս գալուց հետո մտածում էի՝ պիտի խնդրեի՝ մյուս ամսվա վրա տեղափոխեին ամբողջ գումարը: Աշխատավարձս էլ չորս հարյուր ֆունտ պակաս էին վճարել, որ իրոք ինձ թողնում էր վաղվա օրվա հացի կարոտ: Համալսարանից ասացին՝ կներես թյուրիմացության համար, մյուս ամվա վերջին: Մինչև մյուս ամսվա վերջը ապրել ա պետք: Միակ հույսս Ամազոնի աշխատանքն էր՝ գիշերը հինգին սկսում ա մինչև առավոտվա տասնմեկը, ու երկու շաբաթը մեկ վճարում են: Բայց պատասխանը չի գալիս: Ամեն պահի պատրաստ էի սկսել:

Սեպտեմբերի երկուսին համալսարանից նամակ եկավ, որ կներես խնդրել էիր՝ մեզ հետ մի տարով պայմանագիր, բայց քանի որ քո վիզան չի փակում մի տարին, կարող ենք՝ մի կիսամյակով, ուզո՞ւմ ես: Ո՞նց չեմ ուզում: Չեմ էլ խնդրո՞ւմ: Բացի սա դե երեկոյան լեզվի դասընթացն եմ վարում: Որոշեցի՝ իրանց չեմ գրի, մինչև պայմանագիրը չկնքեմ: Էնքան հետաձգեցի, որ ուշ էր նոր մարդ ճարելու համար: Բացի էդ հուսով եմ, որ նաև էն պատճառով, որ վատ դասատու չեմ՝ կադրերի բաժնի հետ բանակցեցին ու ինձ թույլ տվեցին համալսարանի համար ամբողջական դրույքի հետ միասին ժամավճարով աշխատել երեկոյան դասընթացի համար: Էս պահին պաշտոնապես շաբաթը 48 ժամ աշխատում եմ:

Ամազոնի պատասխանը երբ արդեն եկավ, էլ պետք չէր: Ընկերներիցս մի երկու կոպեկ պարտք արեցի՝ մինչև ամսվա վերջ յոլա գնալու ու դե ամսվա վերջ վերադարձրեցի: Ընկերների տներում էի մնում, որ տրանսպորտի վրա գումար չծախսեմ:

Էս պահին փաստորեն ոչնչի ժամանակ չունեմ: Գիշեր ցերեկ աշխատում եմ: Շաբաթը տասնինը ու կես ժամ լսարանում մենակ: Օր կա առավոտը իննին սկսում եմ, երեկոյան իննին ավարտում: Էդ օրը վաղն ա:

Պլյուս հոդվածներ, պլյուս պոստդոկի դիմումներ: Մի հոդված սեպտեմբերին մուտք արեցի, մյուսը էս շաբաթ կանեմ: Լրիվ ռոբոտ վիճակ ա: Շաբաթ օրը տուն եմ գնացել գիշերը մեկին:

Էս ամենի հետ ամենածիծաղելին էն ա, որ ամռանը երբ ամառային դպրոցում էի աշխատում, տանս մնում էր ընկերներիցս մեկը մինչև ինքը տուն կճարի, որովհետև ես հենց պիտի աշխատանքիս պայմաններով ապրեի հանրակացարանում: Ուրեմն ինքը աշխատանք ունի, ես առաջարկել էի՝ տունս մեկ ա դատարկ ա, գնա մնա, մինչև տուն ճարես քո ուզած: Ինքը գիտեր ֆինանսական վիճակիս մասին: Ասում ա՝ բեր ես մեկ ա քո տանն եմ մնում, գումար տամ, մինչև հարցերդ կարգավորվեն: Վայ, ասում եմ, ամո՞թ չի, ես եմ առաջարկել գաս մնա, ինչ փող ինչ բան: Համ ասում եմ, համ մտքիս գլխիս տալիս :D

Մի ուրիշ ընկեր էլ, գիտեի, որ անօթևանության շեմին ա, ու շատ ա մնացել իմ տներում, երբ կարիք ա ունեցել: Միշտ իհարկե ես եմ առաջարկել: Շատ համեստ ու լավ տղա, ինքը երբեք չի դիմի՝ մինչև օրհասական չլինի վիճակը: Մտքիս ասում եմ՝ էս անգամ չեմ առաջարկելու: Հասուն մարդ ա, թող եթե պետք ա դիմի, համ էլ տունս մեկ-մեկ գոնե իմ միաձնյա տնօրինության տակ կլինի: Մի խոսքով, էս ռուս ընկերս մի ամիսուկեսի կարգի մնաց, գնաց, էս հայ ընկերոջս պատահական հանդիպեցի, կես ժամ դեսից-դենից խոսացինք, ասում եմ՝ դե գիտես իմ տան դռները միշտ բաց են քո առաջ :) Բա գամ, բայց վարձ կտամ, ինչքան կարելի ա թե չէ: Ես՝ չեմ չում, բա ամոթ չի :D Ամենաօրհասական վիճակներս ա օգոստոսի վերջեր: Մի խոսքով, վերջը ֆեսյբուքով էլ գրեց, թե թույլ տուր վճարեմ: Ասի դե լավ, բեր հիմա արի, հետո կխոսանք ԴԴԴ Դեռ պիտի խոսանք:

Չհնչի թե բողոքում եմ ընկերներիցս: Ուղղակի տրագիկոմիկի հասնող վիճակս եմ ներկայացնում, որ ես տրանսպորտի գումար չունեի, բայց երեսս չի բռնում, որ մարդիկ իրանց բերանով առաջարկում են, պնդում են՝ ես վարձ վերցնեմ:

Հիմա պատմում եմ, որովհետև սեպտեմբերի վերջին արդեն աշխատավարձս ստացա, և պարտք վճարեցի, և ավտոբուսի վարձ կարող եմ հոգալ: Հանգիստ կարող եմ խոսալ էս մասին: Իհարկե մինչև հունվար ա աշխատանքս:

Համալսարանը էլի արաբերենի դասախոսի հայտարարություն ա դրել: Էլի եմ դիմելու: Տեսնենք: Իհարկե՝ եթե պոսդոկս լինի՝ կկարողանամ հանգիստ գիտությամբ զբաղվել: Բայց որը շուտ լինի, նրան եմ գնալու: Եթե վիզայի խնդիրը չլիներ, կսպասեի պոսդոկի պատասխանին, էս հաստիքին չէի էլ դիմի, Լոնդոն մեկ ա շինարարության գործը բարիշած ա :D

Զուտ ասացի՝ վերջին ընթացքի արկածներիցս պատմեմ:)

[Շինարար]

Դասերիցս: Ուրեմն արաբերեն «քանի»-ն «քամ» ա, բայց ուսանողներս չգիտեմ խի ամեն տարի սկսում են «քում» ասել: Էսօր առաջին կուրսեցիներին էդ բառն եմ սովորացնում: Ասում եմ դե հիմա խմբով՝ քամ, նորից, մի անգամ էլ, ուսանողները գոռում են, ուսանողները շոկի մեջ են, ես ավելի եմ ոգևորվում, նորից, ավելի բարձր, լավ ա, ավելի լավ ա, մի անգամ էլ, այո, այո, ուսանողները համ խմբով գոռում են, համ ավելի ու ավելի են շոկի մեջ: Մի խոսքով մի րոպեի չափ գոռացին՝ քամ, քամ, քամ, ես գոռացի՝ այոո, այոոո, ավելի բարձր, չեմ լսում, ևս մի անգամ: Հետո բացատրեցի, որ ուսանողնրը միշտ սխալ են արտասանում էս բառը, հուսով եմ՝ իրանք երբեք չեն սխալվի ու նոր գիտակցեցի՝ ինչ էր կատարվում. cum անգլերեն սերմնաժայթքել, օրգազմ ունենալ ա նշանակում, ուսանողները գոռում են՝ ժայթքիր, ես՝ այոո, ուսանողները՝ ժայթքիր, ես՝ այոո, ավելի բարձր :D :oy Հույս ունեմ՝ պորֆեսորադասախոսական անձնակազմից ոչ ոք էդ պահին լսարանի կողքով չեն անցել :))

[Շինարար]

Գրողը տանի, մարդ մի շաբաթ պառկեր դիվանին ու ոչ մի բան չաներ, բացի հեռուստացույց նայելուց: Դեկտեմբերին դաս չենք տալիս, օրենքով պիտի կարողանամ նման ճոխություն ինձ թույլ տալ, բայց չէ՝ պիտի հունվարից հետոյի աշխատանք գտնել, մշտական դիմումներ, մշտական ինքնակատարելագործում, մենագրությամբ զբաղվել, որովհետև դա կբարձրացնի մրցունակությունս աշխատաշուկայում: Հա բայց կարայի չէ՞ մի շաբաթ գոնե շնչեմ նոր: Ցավոք, ժամանակ չկա: Էս վազքի մեջ մարդ ապրելու ժամանակ չունի: Նենց չի, որ կարիերայի հետևից եմ վազում, բայց գոնե մի բան: Վիզայի հարցը չլիներ, անկեղծ վեջս չէր լինի, մի տարով ինչ-որ փարթ թայմ գործ կանեի, իմ հավեսով մենագրությամբս կզբաղվեի մինչև ռեալ մի բան հայտնվեր հեռանկարում: Բա Հայաստանը Եվրամիություն չլինե՞ր, Բրիտանիան էլ շենգեն :D Ամեն բան իմ դեմ ա :think

Ուղղակի գիտակցում եմ, որ եթե կարիերայի մեջ ընդհատում եղավ, եկա Հայաստան, հետ դառնալու ու մասնագիտությամբս զբաղվելու հավանականությունը զրոյի ա մոտենում: Հա երևի թե ինչ-որ ոչ խիստ մասնագիտական աշխատանք կունենամ, բայց չի լինի էն, ինչը ամենից լավ գիտեմ, ինչում ամբողջ կյանքումս մասնագիտացել ու խորացել եմ: Իհարկե աշխարհի վերջը չի լինի, բայց դե... Ամեն անգամ ասում եմ՝ հենց ինչ-որ քիչ թե շատ հաստատուն բան եղավ, մի շաբաթ պիտի հանգստանամ ու դեռ որ դրան չի հասել:

[Շինարար]

Կարող ա սխալ եմ, բայց ես սենց եմ մտածում: Մարդիկ կան` ինչ գիտեմ նեղված են, նեղսրտած: Իրանց կյանքը ամենախղճուկն ա, իրանց պրոբլեմները` ամենամեծը: Էս ինչը կոպիտ էր իրանց հետ, էն ինչը չար, մյուսը անարդար, կյանքը դաժան, իրանք` դժբախտ: Հոգնում եմ էդպիսի մարդկանցից, ամբողջ էներգիաս կլանում են: Իմ կարծիքով սեփական խնդիրը էդքան ծանր տանող, էդքան հիշաչար ու նեղսիրտ մարդիկ հիմնականում էգոցենտրիկ մարդիկ են: Աշխարհն իրանց շուրջն ա պտտվում, մարդիկ քնում վեր են կենում մտածում են ոնց իրանց վատություն անեն: Մի հատ շուրջներդ նայեք. մարդիկ կյանքի ու մահի կռիվ են տալիս սովի, պատերազմի, հիվանդությունների դեմ, հարազատներ ու երեխաներ են կորցնում ու ուժ ունեն ապրելու: Մեկ էլ մեկը իր կենցաղային մանրուքով` էս ինչը չորս ամիս առաջ աննրբանկատ էր, էն ինչին ես սիրում եմ, ինքը չի սիրում, մի հատ չես հարցնում ոնց ես: Ու լաց ու կոծ:

Չգիտեմ: Ես դա չեմ սիրում, էդպիսի մարդկանց չեմ սիրում ու չեմ հասկանում: Թող հեռու մնան ինձնից:

[Շինարար]

Մի շաբաթ առաջ Մանչեսթերի համալսարանից նամակ եկավ, թե վիզադ երբ ա լրանում որովհետև մենք վիզա չենք հովանավորում մի կիսամյակի համար: Մի կիսամյակով աշխատանքի էի դիմել` պոստ կոլոնիալ արաբական գրականության դասախոս: Երևի պիտի տխրեի, բայց ուրախացա, որ հետաքրքրված են: Առաջին անգամ ինձ ուզել են ինտերվյուի կանչեն մասնագիտական աշխատանքի համար: Թե չէ էլ ավելորդ ինչ նամակագրություն են վարում, էն ա կմերժեին: Մի քանի օր հետո էլ իմ աշխատած համալսարանից ինտերվյուի հրավեր եկավ: Սա արաբերենի դասախոսի հաստիք ա` առանց գիտական կոմպոնենտի: Հանձնաժողովում ղեկավարներս են, լսարանում ընկերներս ու ուսանողներս, ովքեր պետք ա որ լավ տրամադրված լինեն` ի վերջո արաբերեն քրֆել եմ սովորացնում, հետն էլ ասում ոչ մեկի չասեք: Ճիշտն ասած մի քիչ արխային էի որ մեկ ա մնաց մի ամիս: Թե չէ խուժան բաներ չէի սովորացնի: Ամեն դեպքում շանսերս շատ փոքր են` պիտի օբյեկտիվ լինեմ: Ես ոչ արաբերենի ոչ էլ անգլերենի լեզվակիր չեմ: Ոչ էլ երկար տարիների աշխատանքային փորձառություն ունեմ: Ինչքան ուզում ա ինտերվյուին լավ ինձ դրսևորեմ, մյուսը ավելի լավ կարող ա լինի: Ես տեսել եմ, թե ոնց իրանց ամենամտերիմ ընկերներին հանձնաժողովը մերժում ա, որովհետև ավելի լավ թեկնածուներ կան: Ինչևէ Մանչեսթերի համեմատ որտեղ միայն ցանկացել էին ինտերվյուի կանչել, էս ինտերվյուն առաջընթաց եմ համարում, անկախ արդյունքից: Հաջորդը էլ ավելի լավ արդյունք ա լինելու, եթե սա նույնիսկ մերժվեմ:

Հոդվածս ընդունել են տպագրության, մանր շտկումներ են առաջարկել րիվյուերները, հատկապես մեկի րիվյուն ընդհանրապես չեմ ընդունում, ասենք էնպիսի գիտնականների գործերի առաջարկում հղումներ անել ովքեր ըստ էության կողմ են ու քաջալերում են Արևմուտքի կողմից Մերձավոր Արևելքում կատարվող ագրեսիան: Պիտի ինչ որ մի կերպ գտնեմ, որ գոնե մի ասածի հետ համաձայն լինեմ, նենց չլինի որ րիվյուն ընդհանրապես արհամարհեմ: Որոշեցի որ տենց ա զուտ էդ հատվածներից որոնք պահանջում ա զարգացնել, որքան հնարավոր ա ուղղակի կրճատեմ ընդհակառակը: Հետո մի ուրիշ հոդվածում կանդրադառնամ:

Ժող ջան, իմ մասնագիտությամբ ռեալ էսօր Հայաստանում իմ կարիքը չկա: Այսինքն եթե ես ուզում եմ դասախոսել ու թատրոնով զբաղվել: Տեղս տաքանա գուցե պիեսներ թարգմանեմ հայերեն: Դրա միջոցով հայերենով մասնագիտությունս արդարացնեմ: Բայց ինձ գիտեմ էս սենց ասում եմ ոչ էլ կանեմ:

Ինչևէ ինձ հաջողություն մաղթեք: Դեկտեմբերի տասին կասեմ ինչ եղավ:

[Շինարար]

Մի շաբաթ առաջ Մանչեսթերի համալսարանից նամակ եկավ, թե վիզադ երբ ա լրանում որովհետև մենք վիզա չենք հովանավորում մի կիսամյակի համար: Մի կիսամյակով աշխատանքի էի դիմել` պոստ կոլոնիալ արաբական գրականության դասախոս: Երևի պիտի տխրեի, բայց ուրախացա, որ հետաքրքրված են: Առաջին անգամ ինձ ուզել են ինտերվյուի կանչեն մասնագիտական աշխատանքի համար: Թե չէ էլ ավելորդ ինչ նամակագրություն են վարում, էն ա կմերժեին: Մի քանի օր հետո էլ իմ աշխատած համալսարանից ինտերվյուի հրավեր եկավ: Սա արաբերենի դասախոսի հաստիք ա` առանց գիտական կոմպոնենտի: Հանձնաժողովում ղեկավարներս են, լսարանում ընկերներս ու ուսանողներս, ովքեր պետք ա որ լավ տրամադրված լինեն` ի վերջո արաբերեն քրֆել եմ սովորացնում, հետն էլ ասում ոչ մեկի չասեք: Ճիշտն ասած մի քիչ արխային էի որ մեկ ա մնաց մի ամիս: Թե չէ խուժան բաներ չէի սովորացնի: Ամեն դեպքում շանսերս շատ փոքր են` պիտի օբյեկտիվ լինեմ: Ես ոչ արաբերենի ոչ էլ անգլերենի լեզվակիր չեմ: Ոչ էլ երկար տարիների աշխատանքային փորձառություն ունեմ: Ինչքան ուզում ա ինտերվյուին լավ ինձ դրսևորեմ, մյուսը ավելի լավ կարող ա լինի: Ես տեսել եմ, թե ոնց իրանց ամենամտերիմ ընկերներին հանձնաժողովը մերժում ա, որովհետև ավելի լավ թեկնածուներ կան: Ինչևէ Մանչեսթերի համեմատ որտեղ միայն ցանկացել էին ինտերվյուի կանչել, էս ինտերվյուն առաջընթաց եմ համարում, անկախ արդյունքից: Հաջորդը էլ ավելի լավ արդյունք ա լինելու, եթե սա նույնիսկ մերժվեմ:

Հոդվածս ընդունել են տպագրության, մանր շտկումներ են առաջարկել րիվյուերները, հատկապես մեկի րիվյուն ընդհանրապես չեմ ընդունում, ասենք էնպիսի գիտնականների գործերի առաջարկում հղումներ անել ովքեր ըստ էության կողմ են ու քաջալերում են Արևմուտքի կողմից Մերձավոր Արևելքում կատարվող ագրեսիան: Պիտի ինչ որ մի կերպ գտնեմ, որ գոնե մի ասածի հետ համաձայն լինեմ, նենց չլինի որ րիվյուն ընդհանրապես արհամարհեմ: Որոշեցի որ տենց ա զուտ էդ հատվածներից որոնք պահանջում ա զարգացնել, որքան հնարավոր ա ուղղակի կրճատեմ ընդհակառակը: Հետո մի ուրիշ հոդվածում կանդրադառնամ:

Ժող ջան, իմ մասնագիտությամբ ռեալ էսօր Հայաստանում իմ կարիքը չկա: Այսինքն եթե ես ուզում եմ դասախոսել ու թատրոնով զբաղվել: Տեղս տաքանա գուցե պիեսներ թարգմանեմ հայերեն: Դրա միջոցով հայերենով մասնագիտությունս արդարացնեմ: Բայց ինձ գիտեմ էս սենց ասում եմ ոչ էլ կանեմ:

Ինչևէ ինձ հաջողություն մաղթեք: Դեկտեմբերի տասին կասեմ ինչ եղավ:

Հարցազրույցը շատ լավ անցավ: Ես մտածում էի` մեկ ա չի լինելու, գոնե նենց պատրաստվեմ` ղեկավարներս սևերես չմնան: Զուտ հայկական մարդկանց ամոթով չանելու մոլուցքով տարված` բանից պարզվեց ամենալավ տպավորությունը ես եմ թողել: Շատ դժվար որոշման առաջ եմ` գիտական աշխատանք չի ու հնարավոր ա մի քանի տարով բոլոր հեղինակավոր փոսդոկների հնարավորությունը փակի: Մյուս կողմից, ավարտելուց մի կիսամյակ անց մշտական աշխատանք Բրիտանիայի ամենահեղինակավոր բուհերից մեկում, կողքից գիտությամբ մանրից կբզբզամ, մի քանի տարի հետո կփորձեմ աշխատանքիս բնույթը փոխել, բայց վիզայի խնդիր չի լինի: Մի խոսքով առաջին ինտերվյուս էր ի դեպ: Բախտ եմ ասել :)) Վեց տարի առաջ վանաձորյան տեղական թերթի թղթակիցը կմտածեր թե բրիտանական որևէ բուհում արաբերենի դասախոս ա աշխատելու: Փոխանակ ուրախանամ, սիրտս կախ ա` թե գիտական չի: Այ կրակվես դու հա :D

[Շինարար]

Որ չեն սկսում զահլա տանել հայերենի վերջի վանկի շեշտով: Էդ ով որոշեց: Իմ մայրենի հայերենում շեշտը նախավերջին վանկի ձայնավորին ա: Հայաստանի բնակչության մի ստվար զանգված էդպես ա խոսում ու ստանդարտ լեզուն դա պիտի ընդունի, ոչ թե անիմաստ ու անբնական կերպով լեզուն կաղապարայնացնեն:

[Շինարար]

Ճիշտ մարդկանց հետ շփվելու մասին:

Աշխարհում ամեն տեղ կարևոր ա համարվում կապերի հաստատումը: Մարդիկ կարևոր մարդկանց հետ մոտիկանում են, հյուր են հրավիրում, պատիվ են տալիս, որ իրանց հարցերը լուծեն և այլն: Ես ընդհակառակը միշտ հեռու եմ պահել ինձ որևէ համակարգում ինձնից ավելի բարձր կանգնած մարդկանցից` որպես ուսանող դասախոսներից, որպես աշխատող շեֆերից և այլն: Երբեմն սա խախտվել ա, բայց որովհետև վերադասներն են քայլ արել, ոչ թե ես փորձել եմ կապեր հաստատել: Ասենք թերթում որ աշխատում էի, թե խմբագիրը, թե սեփականատերը շատ ընկերական մարդիկ էին: Նենց չի որ լավագույն ընկերներ էինք, բայց իրար հետ լանչի գնալ կամ զանգել ժամերով խոսալ կար, որի նախաձեռնողը ես չէի: Չնայած կոնֆլիկտով բաժանվեցինք, ամեն տուն գնալիս իրանց տեսնում եմ, հիմա վերադասներս չեն, կարող եմ նախաձեռնել:

Ինձ համար շփումը շփման համար ա, ոչ թե կապերի հաստատման: Մի ընկեր ունեի, չմանրամասնեմ բայց ոչ եվրոպացի, շատերը կային իրան չասեմ չէին սիրում բայց անտարբեր էին, բայց միջոցառումներին մեկ էլ ներառում էին ու նայում իմ դեմքին, յանի քեզ չենք ուզում նեղացնել դրա համար: Երբ էս մարդը մուտք ստացավ ավելի ակադեմիական աուրա ունեցող շրջանակ` սպիտակ եվրոպացի, զգացի, որ փորձում ա իրանց հետ ավելի մտերմանա` առանց իմ միջնորդության: Իր իրավունքն ա: Կամ մեկը կա ինձ հետ ջերմ զրուցում ա, մեկ էլ հիերարխիայով ավելի բարձր մեկն ա անցնում, զրույցն ընդհատում ա վազում դեպի նա, իսկ հակառակը երբեք չեմ տեսել: Եվ այլն:

Համոզված չեմ, որ էս մարդիկ ճիշտ վարվում` հենց նույն ռազմավարական տեսանկյունից: Նենց չի որ ես իմ շփումները հատուկ ռազմավարական նպատակներով եմ անում, ես շփվում եմ, որովհետև հաճելի ա շփվելը տվյալ մարդու հետ, որովհետև հարաբերություններում անկեղծություն կա: Բայց մեկ էլ կյանքի ամենատարբեր ոլորաններում նենց ա լինում որ ես եմ շահող դուրս գալիս, որովհետև ինձ աջակցողները անկեղծ ինձ են աջակցում, իսկ նման արհեստական կապերի դեպքում շահերն են առաջնային: Ասենք նույն թերթում աշխատելիս ես ամենամտերիմը մյուս լրագրողի հետ էի: Եվ աշխատանքում էինք իրար օգնում և ղեկավարության հետ կոնֆլիկտներում: Էն ժամանակ ոչ ոք չէր էլ պատկերացնի, բայց էսօր ինքը փոխմարզպետ ա: Նենց չի որ էսօր ինձ պետք ա իր աջակցությունը, բայց ուզում եմ ասեմ, որ եթե նույնիսկ պաշտոնյա ընկերներ ունեմ, դա իրոք ընկերություն ա` փորձությունների միջով անցած:

Լիքը տարբեր հարցեր ինձ համար լուծվել են ինձ պես հասարակ մարդկանց հետ իմ ընկերության շնորհիվ, մեծ մասամբ առանց իմ դիմելու, առանց իմ նույնիսկ ենթադրելու, որ իրանք կարող են օգնել: Էսօրվա իմ աշխատանքը, որ ակադեմիական կարիերայի իմ փուլում գտնվող մեկի համար, անհավատալի բան ա` մշտական կայուն աշխատանք, նաև դրա շնորհիվ ա: Չեմ ասում` ես արժանի չէի: Բայց...

Իմ օղակի իմ կոլեգաների հետ ես ամենամտերիմ հարաբերություններ ունեմ` լավագույն ընկերներ ենք: Էս էն մարդիկ են, ովքեր հանձնաժողովի կազմում չեն ընգրկվում ի պաշտոնե: Որոշումների ընդունման վրա անմիջական ազդեցություն չեն կարող ունենալ: Բայց ներկա են աշխատանքի ընդունման պրեզենտացիաներին: Պրեզենտացիայից հետո ինձ ասին որ ամենալավ տպավորությունը ես եմ թողել: Նման աշխատանքի համար նախընտրելի ա լեզվակիր ու հետագա նեղ քննարկման ժամանակ ֆակուլտետի դեկանը պնդել ա, որ լեզվակիր ա պետք: Ֆակուլտետից դուրս վերադաս հանձնաժողովականները իմ կողմից են եղել, բայց ասել են դուք որոշեք` ամբիոնի վարիչին, ով իմ թեզիս ղեկավարներից ա, ու դեկանին: Ինձ էս ամենը դեկանն ա անկեղծ ասել: Մի խոսքով ամբիոնի վարիչը պնդել ու երաշխիքներ ա տվել և որոշել են ինձ վերցնել: Ճիշտ ա իմ թեզիս ղեկավարն ա ու կարգին մարդ, բայց ճանաչելով իրան, վստահ չեմ, որ նույնկերպ երկու օր շարունակ կպնդեր, եթե խնդիր չունենար հաջորդ օրը նայելու իմ երկու կոլեգաների աչքերի մեջ ու բացատրելու, թե ինչու ոչ ես: Գուցե սխալվում եմ: Էլի եմ ասում` հարցը իմ արժանի լինել-չլինելը չի: Ես տեղ էի թողել ինձ աջակցելու իմ պրեզենտացիայով: Էդ երկու օրը ես ամբիոնի վարիչից խուսափում էի, որ ինքը չմտածի, թե հոգեբանական ճնշում եմ գործադրում, բայց կոլեգաներիցս մեկը, սիրիացի մի կին, գնացել ասել էր` ինչ կա էդքան մտածելու, Տիրանը և վերջ: Երբ հետագայում ներողություն խնդրեցի ամբիոնի վարիչից ասելով որ ինքնագլուխ ա արել ու ես ահագին անհարմար եմ զգացել, ասաց որ չանհանգստանամ դրա համար որովհետև դա չի ազդել իր որոշման վրա: Մի հատ էլ կրկնեմ ոչ սա զուտ իմ ենթադրությունն ա, գուցե սխալվում եմ և ամբիոնի վարիչը այլ հանգամանքներում էլ ինձ աջակցեր, մյուս կողմից ինչու պիտի աջակցեր մեկին ում կոլեկտիվն առանձնապես չի ուզում: Այսինքն եթե նույնիսկ մղումն իրենից ա եկել, կոլեգաների գործոնը վերջին տեղում չի:


Չգիտեմ նենց չի որ եսիմ ինչ բարձունքների եմ հասել էս կյանքում, մեծ ամբիցիաներ չունեմ էլ: Միշտ փոքր քայլեր եմ առաջս դնում` պլանավորելով միայն հաջորդ կանգառը, բայց ինչ ունեմ ամուր հիմքերի վրա ա, որովհետև էդ հիմքերը անկեղծ մարդկային հարաբերություններն են` առանց մրցակցության, առանց համեմատվելու: Զուտ մտքեր են, կիսվեցի:

[Շինարար]

Օսկարի ներկայացված ոչ մի ֆիլմ չեմ նայել, Օսկարն էլ չեմ նայել բնականաբար: Ոչ էլ ինձ թվում ա, թե մշակութային կյանքից հետ եմ մնացել:

[Շինարար]

Social distancing-ը անում եմ ինձ սոցիալական ցանցերից կտրելով: Ոչ ֆեյսբուք, ոչ թվիթեր աշխատելու եմ էլ չմտնել, եթե չստացվի, կջնջվեմ: Ֆեյսբուքում հատկապես սաղ դասախոս են գլխիսէ լվացվիր, տանից ֆաքինգ դուրս մի գա, խի՞ ֆաքինգ, մեկ ուզում էի բոլոր նման շրջանակա ունեցողներից անֆրենդ անեմ, էն էլ լիքը ընկերներ կան, դու չես ուզւոմ՝ մի դուրս գա, իմ դուրս գալուն խի ես այ մարդ հայհոյում: Հետո որ մտնում են պաշտոնատար անձանց էջերը սկում՝ այ ապուշ սենց նենց, սաղ հրաշալի գիտեն նման իրավիճակում ոնց վարվել, մենակ նախարարներն են «այ ապուշ»-ներ: Ու մենակ Հայաստանում չի էս վիճակը: Ամեն տեղ: Սոցիալական ցանցրից դուրս էլ՝ մամուլը շատ վատ ա լուսաբանում: Չգիտես խի՝ ակադեմիական շրջանակների ամենասիրած թիրախը մամուլն ա: Էս վիճակում՝ ամենակարևոր գործերից մեկը հենց մամուլն ա անում, իհարկե Հրապարակի կարգի արտաքնոցները նախ և առաջ մամուլ չեն: Մի խոսքով՝ կներեք անհոդաբաշխ խոսքիս համար: Ասելս էն ա՝ եթե պետք լինեմ, ինձ փնտրեք ակումբում:

[Շինարար]

Մի քիչ պատմեմ:

Մեր ամբիոնի վարիչը, որ նաև ժամանակին իմ գիտական ղեկավարն էր, ոնց որ ձեռքերը լվացած լինի: Ոչ մի բան չի անում կամ եթե անում ա՝ տեղյակ չենք: Ասենք կուրսերից մեկի ղեկավարը սաղ օրը բզբզում ա ծրագրերը, ուսանողների հետ փորձնական պարապունքներ ա անցկացնում, իր կուրսի դասախոսների համար, որոնցից մեկը ես եմ, առանձին վիդեոկոնֆերանս ա անում ու նաև ծրագրում ա, որ մենք առանձին փորձնական պարապունք անենք: Մնացած կուրսերի ղեկավարը ամբիոնի վարիչն ա, ոչ մի լուր: Տնաշեն, առաջինը դու պիտի բզբզաս, մեզ հետ մշտական կապ հաստատես, քննարկես, խելք խելքի տանք: Միանձնյա որոշում ես, որ հնարավոր չի առանց խորհրդակցելու որ ինչ: Մեկը ես հստակ պատկերացում ունեմ՝ իր ղեկավարած դասընթացում իմ դասերը ոնց պիտի վարեմ: Կարող ա իմ պատկերացման մեջ սխալներ կան, բայց որ ինքը չի քննարկում, ես չեմ կարող ինձ առաջ գցել:

Էդ նույն կերպ կյանքս կերան թեզիս ընթացքում, մարդիկ ինձ ասում են, որ վատ ղեկավար լինեին, թեզդ վարի կտայիր, եթե հաջող պաշտպանել ես, ուրեմն չես կարող բողոքել: Չէ, ախպեր, իմ նյարդային համակարգի ամրության ու նաև իրավիճակիս ինչ-որ չափով անելանելիության պատճառով երեսս պնդացրած աշխատել եմ, թե չէ հաստատ երկրորդ տարվա վերջերում կդադարեցնեի հետները աշխատանքը՝ հնարավոր չի, դու չես կարող, դու վերլուծական մտածողություն չունես, էն ինչ գրում ես թեզի նման չի, քննողները սա չեն ընդունի: Գրողը տանի, դեռ երկրորդ տարվա կեսերն ա, ինչ քննողներ, թողեք աշխատեմ: Մի խոսքով, հիմա հանգիստ եմ տանում, բայց պետք ա չմոռանամ ինչ պայմաններում եմ աշխատել: Հա ասում եմ լավ մարդիկ են և այլն, բայց պետք չի մոռանալ նաև թերությունները: Հիմա մտավախություն ունեմ, որ վերջին պահին տեսնի ճար չկա, պիտի դասերը վարվեն, մի աբսուրդ բան մոգոնի, ասի՝ սենց են վարում ու վերջ:

Էստեղ իմ անենահին ընկերներիցս մեկը ******ացի մի տղա ա, լավ ու վատի հարց չի, երևի ուղղակի տարբեր ենք, բայց քանի գնում համոզվում եմ, որ նման մարդու հետ ես չեմ կարող ընկերություն անել: Մարդը եվրոպացի ա՝ իր անձնական տարածքի խիստ հոգածությամբ, պոլիտկոռեկտ և այլն, գիտի, կամ իրան թվում ա, թե գիտի՝ երբ ինչ ասի, ոնց ասի: Թվիթերում ստատուսներ ա գրում, թե ոնց ա պետք վերջ տալ սպիտակ պատրիարքատին և այլն: Երբ որ սպիտակ հետերոսեքսուալ տղամարդը մի քիչ շատ ա էդ թեմայից խոսում, մոտս տպավորություն ա, որ դա սպիտակ պատրիարքատի վերահաստատում ա, ոչ թե վերջ տալ: Մի քիչ հովանավորչության հոտ չի՞ գալիս էս ամենից, մենք սպիտակ տղամարդիկս սովորեցնում ենք շրջապատին թե ինչ վատ ա սպիտակ պատրիարքատը: Երբ որ աշխատանքի ինտերվյուի կլինես ու քո և ոչ եվրոպացի կնոջ միջև ընտրության արդյունքում դու կընտրվես և ի նպաստ այդ կնոջ կհրաժարվես այդ աշխատանքից, կխոսենք: Թվիթերում բոլորս էլ կարող ենք գրել: Վրաս մեղք չվերցնեմ, գուցե և մի երկու անգամ արել ա նման բան, բայց ես տեղյակ չեմ:

Հիմա ինչու ենք մենք տարբեր: Ուրեմն էս մարդը դողում ա իր անձնական տարածքի վրա, ես իր ընկերն եմ, գիտեմ, ուշադիր եմ: Դեպքեր կա՝ ուղեղս չնայած չի մտնում: Երբ վերջին օրերն էին, ես իրենից երկու օր առաջ թեզս մուտք արեցի, որովհետև պիտի դաս տայի շատ ու օրենքի հետ կապված նրբություններ կար, էդքան կարայի աշխատեմ, մենակ եթե թեզս մուտք եմ արել: Կարևոր չի: Թեզս տպել եմ, օֆֆիսում դասավորում եմ, ինքը կատաղած աշխատում ա, մեր մյուս ընկերը բա՝ Տիրանը տես թեզը մուտք ա անում, հուհու և այլն, բա՝ սորրի այ եմ բիզի: Ոչ մի հաջողության մաղթում, ոչ մի վայրկյան աչքը թեքել: Հա դե հեչ էլ: Ջանդ սաղ:

Շատ բաներ որ էդպես տարօրինակ եմ համարել չպատմեմ կետ առ կետ: Վերջերս տեղափոխվում էր իմ նոր օֆիս, բայց դեռ բանալի չուներ, պիտի իրերը բերեր, ասաց՝ մինչև ե՞րբ ես էստեղ լինելու: Ասացի՝ էս ա գնում եմ, բայց կարող եմ դուռը բաց թողել, դու օգտագործիր, ժամը ութին հսկիչները կփակեն իրանք: Վայ չէ բան: Դե չէ չէ: Հաջորդ օրը ինձ տաք ու հով լինելով ինձ ասում ա՝ կարո՞ղ եմ խնդրել որ երբ օֆիսից դուրս ես գալիս, դուռը բանալիով փակես, որովհետև ուսանողների անձնական տվյալներով գրավորներ կան մոտս: Նախ ոչ մեկի դարդը չի կտրել մտնի ուսանողների գրավորները քո սեղանին նայի: Երկրորդ՝ դիր գրապահարանը և բանալիով փակիր: Երրորդ՝ դեռ նոր ես էս օֆիսում, ի՞նչ գիտես ես դուռը փակում եմ, թե չէ: Ասում եմ՝ բայց խի՞ ես նման բան ինձ խնդրում, ես դուռը միշտ փակում եմ: Բա դե որ երեկ ասիր՝ վեջդ չի կարաս բաց թողնես: Ասում եմ՝ երեկ ասի, որովհետև քեզ պետք էր, ասում ա՝ դե էդպես պետք չէր, ես համենայն դեպս քեզ խնդրում եմ: Գրողի տանի: Հիշո՞ւմ եք՝ սովետի ժամանակ Երևանցի մի ընտանիք Մոսկվայից հյուր էր ունեցել, արձակուրդ էին վերցրել, պարտք արել, որ հյուրերին լավ ժամանակ ապահովեն, դրանք վայելել էին ու գնացել ԿաԳեԲե: Հետո մամուլում հրապարակվել էր՝ Հայկական հյուրասիրություն և ռուսական անշնորհակալություն վերնագրով: Մի խոսքով, մարդկանց փորձում ես օգնել, քո դեմ ա դուրս գալիս:

Մի քանի օր առաջ բոլոր օֆիսցիներին խնդրեց, որ կլինի՞ էսինչ ժամից էնինչ ժամը օֆիսում չլինենք՝ մի ժամ, ինտերվուի եմ սկայպով: Իհարկե կլինի: Ես ինքս ինձ թույլ չէի տա նման բան խնդրել, ինքս իմ սկայպով ինտերվյուները տանից եմ վարել ու բոլորն էլ հասկանում են, որ կարիերայի նման փուլում դու երևի անձնական միայն քո օֆիս չես ունենա, ոչ մի կերպ դա ոչ պրոֆեսիոնալ չի դիտվում: Հիմա հատկապես էս կորոնավիրուսի համաճարակի դեպքում առավել ևս: Բայց խնդիր չեմ տեսնում, ինչևէ: Ինտերվյուից հետո գալիս եմ օֆիս, տեսնեմ սեղանս դասավորած: Գրողը տանի նենց չի որ կեղտոտ էր, մի քանի թուղթ, երկու երեք գիրք, բայց խառնիխուռն են դրված: Նորից, եթե ինտերվյուրի ես, բոլորը հասկանում են, որ թերևս օֆիսում այլ մարդիկ կան, ակադեմիական շրջանակներում տարածված ա խառնիխուռն սեղան ունենալը: Կամ կարող էիր ինձ խնդրել, ես մի քիչ կարգի գուցե բերեի: Կարող էիր կարգի բերելուց առաջ ինձ հարցնել, կարելի՞ ա: Նման անհրավեր ներխուժում ուրիշի անձնական տարածք, ուղղակի որովհետև Տիրանը ընկերական տղա ա, բաց, ազատ շփման մեջ, կարելի ա ուրե՞մն: Վեջս չէր լինի, եթե իր նման զգուշավոր մարդու կողմից չլիներ: Մի խոսքով, գուցե ես եմ սխալ մտածում, բայց մենք շատ տարբեր ենք մտածում:

Աշխարհը իր կորոնավիրուսով ես սենց մանրուքներով: Նենց չի որ քունս կորցրել եմ, ջղայնացած եմ կամ եսիմինչ, բայց ուղղակի երևի մի քիչ շատ ժամանակ ունեմ ինչ-ինչ բաներ վերլուծելու, վերագնահատելու: Ու ես հստակ գիտակցում եմ՝ իմ պարզությունը, հասարակությունը, ընկերականությունը շատ հաճախ ա իմ դեմ դուրս գալիս՝ սկսած նրանից որ ցանկացած լուրջ դեմքով, կաստյում-գալստուկով մեկը սկսում ա ենթադրել թե ինքը ավելի խելացի ա, ակադեմիապես, ինչ էլ բառ հնարեցի, ավելի խորագիտակ ա ու կարող ա ինձ սովորացնել, բացատրել, վերջացրած սենց մանրուքներով ու էն փաստով որ չնայած ինձ վարձել են որպես մշտական աշխատող դեռ նորմալ առանձին օֆիսի հարց չեն լուծել ինձ համար:

Ոչինչ փորձաշրջանս անցնի, կլուծեք, կստիպեմ, որ լուծեք:

[Շինարար]

Գիտեք ամենաշատը ինչն ա ինձ վտանգավոր թվում: Բնական ա բոլոր բռնատիրությունները վախի վրա են հիմնված` արտաքին թշնամու` Ամերիկան կլինի, Աստված կլինի, թե ինչ-որ վիրուս: Չեմ ասում` հիմա միանշանակ դրան ենք գնում, բայց էս իրավիճակը ցույց ա տալիս աշխարհի ամենաազատ երկրների բնակիչներին անգամ ինչ հեշտ ա կառավարել, որքան հեղհեղուկ ա մեր ազատությունը: Մենք բոլորս էլ ենթարկվում ենք նոր համակարգին շատ հեշտությամբ: Ես էլ եմ ենթարկվում, որովհետև չգիտեմ, թե ճիշտը որն ա, բայց ամենավտանգավորը էն ա, թե ինչ հեշտությամբ եմ մարդիկ վերածվում գործիքի նոր համակարգի ձեռքին: Օնլայն բոլոր տեսակի ստատուսները` տանը մնացեք, քունածը տանը մնացեք, կներեք բառացի թարգմանում եմ էն ինչ շատերիս ֆեյսբուքյան ընկերների գլխավոր նկարների տակն ա գրած, ով տանը չի մնում, նպաստում ա, որ մահանան իրենց շրջապատի տարեցները, մուննաթ, սպառնալիք, հոգեբանական շանտաժ և այլն, և այլն: Էլի եմ ասում` ես ինքս չգիտեմ, որն ա ճիշտը: Ինքս հետևում եմ վերևից եկող ցուցումներին, բայց ոնց կարող եմ ուրիշներին թելադրել, թե ինչ անել ու ամենաստոր միջոցը հոգեբանական շանտաժն ա: Չեմ ուզում որևէ մեկին անձնապես նեղացնել, բայց այլ ժամանակներում այլ հանգամանքներում էլ մարդիկ հանուն ասենք կոմունիզմի, պայծառ ապագայի մատնություններ էին անում: Գուցե իրոք ամենաճիշտը քունածը տանը մնալն ա, բայց դա համակարգի կողմից պիտի կարգավորվի ու վերահսկվի: Գոյություն ունեն իշխանություններ, բանակի յախշու պես շարքի կողքից քայլել ու լրացուցիչ զորքի վրա գոռալը որն ա: Դեռ մի օր իրար աչքերի մեջ պիտի նայենք: Ես չեմ մուննաթ գալու աջուձախ ու էս ընթացքում շատ բաներ եմ վերագնահատում ինձ համար, այդ թվում նաև իմ հարաբերությունները շրջապատի հետ: Կներեք գրառմանս մեջի հայհոյական բառապաշարի համար:

[Շինարար]

Էս ակումբը ոնց կա, տենց էլ մնում ա, ասում, խոսում, կատակում, իրար կծմծում, կռվում, խռովում, մի տան էրեխանց պես, մտածս օրվանից էդ ա:

Ուսանողներիս ստուգողականներն եմ ստուգում, դե էս անգամ արդեն իհարկե գրավոր չի, այլ հավաքած տեքստեր են ու պիտի օնլայն հետ ուղարկենք: Էն գործը որ մի տասնհինգ րոպեում պիտի անեի, ժամուկես ու ավել ա տևում, որովհետև ամեն զարդ ու զիբիլ փորձարկում եմ ֆիդբեքի համար, էլ նկար, էլ սլաք, էլ կարմիր, էլ կապույտ, էլ մանուշակագույն... Մեկ ա տենց մի անելու բան չկա, ինձ զբաղացնում եմ, համ էլ տեխնոլոգիապես ինքնակրթվում, լա՛նաթ քեզ չար սատանա, քիչ էր մնում ինքնակրտվում գրեի: Նենց չի որ ինչ-որ մեկը շնորհակալ ա լինելու, ոնց որ Հայաստանում էր, նենց էլ էստեղ, ինչքան շատ ես աշխատում, նախ չեն հավատում, որովհետև խի՞ պիտի քեզ կոտորելով աշխատես, տիպիկ ղեկավարության ու գործատուի մտածելակերպ, երկրորդն էլ՝ պահանջներն են միայն ավելանում: Առայժմ հավես ա: Ու չեմ նեղվում, որովհետև ներկայիս աշխատանքս, չնայած մշտական ա, ես էդպիսին չեմ դիտարկում, երկու տարի ու սուս փուս դուրս ծլկելու տարբերակներ եմ սկսելու որոնել: Կյանքը կարճ ա մի տեղում լճանալու համար, արդեն իսկ շատ երկար եմ էստեղ, բայց էս պահին ինձ համար երկնքից իջած հնարավորություն էր:

Ոնց որ վարժվինք հա՞ էս նոր կյանքին, առաջվա պես օրը երեսունհինգ անգամ կորոնավիրուսի ափդեյթներին չեմ հետևում, ընդամենը մի տասը-տասնհինգ անգամ, էս էլ կմարի:

[Շինարար]

Ուսանողներիս մի հսկա մասը ամերիկացի ա: Մի անգամ բանավոր քննությանը ուսանողին հարցնում ենք՝ միլիոնատեր լինես, ինչ կանես, ասում ա՝ ես միլիոնատեր եմ: Էսօր էլի պայմանական եղանակն եմ հետները պրակտիկա անում ու էդ դեպքը պատմեցի: Մի քիչ հետո մեկին հարցնում եմ՝ դասից հետո ինչ ես անելու: Շատ վեջս չի, ուղղակի դե արաբերեն եմ խոսացնում, բա՝ լողավազան կգնամ: Ասում եմ՝ խի՞ բաց են լողավազանները, բա՝ տանինը բաց ա:

[Շինարար]

Ձախակողմյան դիսկուրսին ամենամեծ վնաս տվողներից են ակադեմիայի` առնվազն հումանիտար ուղղվածության տափակ ու սահմանափակ ներկայացուցիչների մի ստվար հատված, ովքեր անսասան վստահություն ունեն իրենց խելացիության հանդեպ ու ուղղակի ասում են ձախակողմյան հնչեղություն ունեցող ուղղակի նախադասություններ ու կոչեր` առանց խորամուխ լինելու իրենց ասածի տխմարության մեջ: Դե դատարկության մեջ ինչ խորամուխ լինեն: Ես նման դատարկախոսներին մեղադրում եմ ձախակողմյան դիսկուրսի անհաջողությունների համար:

[Շինարար]

Ձախակողմյան դիսկուրսին ամենամեծ վնաս տվողներից են ակադեմիայի` առնվազն հումանիտար ուղղվածության տափակ ու սահմանափակ ներկայացուցիչների մի ստվար հատված, ովքեր անսասան վստահություն ունեն իրենց խելացիության հանդեպ ու ուղղակի ասում են ձախակողմյան հնչեղություն ունեցող ուղղակի նախադասություններ ու կոչեր` առանց խորամուխ լինելու իրենց ասածի տխմարության մեջ: Դե դատարկության մեջ ինչ խորամուխ լինեն: Ես նման դատարկախոսներին մեղադրում եմ ձախակողմյան դիսկուրսի անհաջողությունների համար:

Հնչողություն ունեցող նկատի ունեի, ինքնաուղղումն ա գործել:

[Շինարար]

Նախորդ անգամ ֆեյսբուքյան տենդենցների մասին, որ մեծամիտ գրառում արեցի, պարզվեց՝ իմ ակումբի ընկերներից մեկը իր վրա էր վերցրել, ես ընդհանրական էի գրել բայց հասկանում եմ, որ ինչքան ուզում ա ընդհանրական գրես, եթե կոնկրետ բաներ ես նշում, բնական ա, որ յուրաքանչյուրը ով այդ բաներից որևէ մեկը արել ա, իր վրա ա վերցնելու, ինչի համար ներողություն եմ խնդրում, բայց էլի եմ մեծ-մեծ խոսալու:

Հատուկ ընդգծեմ, որ դիտարկումներս մեծ մասամբ հիմնված են էստեղի ակադեմիական շրջանակների իմ շրջապատի ֆեյսբուքյան էջերի վրա, բայց բնական ա որ մեր հայաստանյան ֆեյսբուքն էլ զերծ չի դրանից: Հիմա մեծամիտ մասը:

Էս օրը մի ալբոմի շապիկ, օրը մի գրքի շապիկ շեյրելու պրակտիկան, հասկանում եմ, գալիս ա պարապությունից, բայց հետաքրքրիր ա, որ հատուկ տարածում և, ինչը ավելի կարևոր ա, հատուկ գունավորում ա գտնում ակադեմիական պսևդոինտելեկտուալ շրջանակներում՝ կրթադաստիարակչական՝ լուսավորենք մարդկանց որակյալ գրականությամբ, լուսավորենք մարդկանց որակյալ երաժշտությամբ, որովհետև մենք դոկտորներ ու պրոֆեսորներ ենք ու բնականաբար մեր լսած երաժշտությունը ամենաորակյալն ա, մեր կարդացած գրականությունը ամենաորակյալն ա, իսկ ֆեյսբուքյան մեր ընկերների զանգվածները խիստ կարիք ունեն լուսավորվելու: Այ պռճկվեք դուք հա: Չգիտեմ, ախր ակումբում էլ ենք կիսվում՝ ով ինչ ա կարդում, ինչ ա լսում, բայց ոչ թե զուտ կիսվում ենք, այլև արտահայտվում, ինչ ա նշանակում՝ ոչ մի մեկնաբանություն, միայն կիսվել: Եթե էդ ամենը հանգեցնում ա քննարկման, զրույցի, ոչ թե վերամբարձ կիսվելու ու անցնելու հաջորդին, իհարկե լրիվ այլ երանգ ա ստանում, որովհետև ինֆորմացիայի փոխանակման ա վերածվում, սա ես հասկանում եմ, ոչ թե մշակութային լուսավորչական աշխատանքի:

Ու էստեղ հիշեցի, որ ֆեյսբուքյան դոկտոր ընկերներ ունեմ, հենց պաշտպանեցին, ֆեյսբուքում մի բան են շեյր անում, տակը քոմենթ ես գրում, երբեք չեն պատասխանում, քննարկման մեջ չեն մտնում: Կարո՞ղ ա գիտես Մադոննան ես կամ Քիմ Քարդաշյանը, ֆեյսբուքյան ընկերներդ էլ քո ֆաներն են: Բնականաբար, եթե մեկը մի անգամ արհամարհեց իմ քոմենթը, երբեք երկրորդ անգամ չեմ քոմենթի իրանց, ընդհանրապես լավագույն դեպքում՝ անֆոլոու, իսկ հաճախ ուղղակի ջընջ:

[Շինարար]

Վերջնական համոզմամբ պնդում եմ, որ Հայաստանը խայտառակ վատ իշխանություններ ունի ներկայումս: Էս օրերին Փաշինյանի՝ կորոնավիրուսի դեմ պայքարի գլխավոր մունետիկի դերն ստանձած ֆեյսբուքյան էջըի ակտիվությունը, ծիծաղելի կլիներ, եթե իրականությանը չհամապատասխաներ, վերջնականապես հերքեց էն զոռով պահվող հույսի վերջին կայծերը: Այլ իրավիճակում կասեի ամենավատ, բայց քանի որ նախորդը կոռուպցիայի մեջ թաղված վատն էր, իսկ դրա նախորդը կոռուպցիայի ու արյան մեջ թաղված վատն էր, ուղղակի ասում եմ՝ խայտառակ վատ: Ոչ մի հույս չեմ կապում իրանց հետ, բացի էն, որ էլի գոնե չփչանան: Հնարավորինս աջ հայացքների տեր իշխանություն ա, որին բացարձակ չի հետաքրքրում աշխատավոր խավը, ու էստեղ ա իրանց ամենամեծ սխալը, որովհետև բնակչության մեծամասնությունը էդ աշխատավոր խավն ա: Աղքատ, ընչազուրկ մարդու համար ոչ մի տարբերություն չկա, թե իր հարստահարումը, ճնշումը կոռումպացված ճնշում ա, թե օրենքի շրջանակներում: Մի օր էլի կարող ա դուրս գան մարդիկ, ու էդ դեպքում դա էլ նախորդ անգամվա պես չի լինի, այլ զանգվածային անկարգությունների տեսքով: Ընդդիմությունում էլ տեսնում ենք թե ովքեր են, էդպիսի առիթի սպասող ուժերի պակաս չունենք: Ոնց ասել եմ, էլի մնում եմ էն համոզման, որ Հայաստանի ամենամեծ խնդիրը ոչ թե ոչ կոմպետենտ ու անճարակ իշխանություններն են էս պահին, այլ ոչ թե խայտառակ վատ, այլ սարսափելի ընդդիմությունը: Էն որ մարդու մոտ հույս էլ չի մնում, որ հա, հիմիկվաններն իրանց չարդարացրեցին, կամ էն, ինչ պետք էր սպասել իրանցից արեցին, հաջորդ անգամ իրենց չեն ընտրի: Այլ տարբերակ չկա:

[Շինարար]

Բլեքլայվսմեթըրի թեմայով օնլայն, հրապարակային տարածքներում ես հնարավորինս էլ չեմ խոսում, որովհետև ես ոչ միայն ինքս դրա միջով չեմ անցել, իմ կենսափորձը չի, այլ նաև այնպիսի տեղ եմ ծնվել, մեծացել, որ ինձ վրա դա որևէ կերպ չի անդրադարձել, չեմ տեսել: Մի խոսքով՝ ամաչում եմ խոսել մի բանից, ինչին անմասնակից եմ: Եթե հա մեզ մոտ ցույց լիներ, կգնայի կողքը ես էլ սուս-փուս կկանգնեի: Հետո ես չեմ ուզում քարոզել… Զրուցել, քննարկել՝ հա, քարոզել՝ չէ: Դրա համար էլ թվիթերից ջնջվեցի, աջուձախ քարոզիչ են: Բայց էս թեմայով զրուցել էլ մարդ չի ուզում, որովհետև ինչ-որ մեկի տառապանքը չի կարող ինձ համար իմաստասիրության նյութ դառնալ: Նույնիսկ քննարկումները, երբ վարվում են իրականում կամ ըստ իս անմասնակից մարդկանց կողմից, տհաճ են ինձ: Իոնեսկոյի Ռնգեղջյուրն են հիշեցնում՝ քանի եղջյուր ուներ ռնգեղջյուրը, սիլոգիզմ-ալոգիզմ: Ոմանց համար իմաստասիրության ու շաղակրատելու նյութ, ոմանց համար էսօր, երեկ ու վաղը, որի մեջ ապրում են:

Ասենք՝ եթե ես սարսափելի գլխացավեր ունենայի, չէի ուզենա կողքս էդ պահին քննարկում լիներ, մեկը ասեր՝ ատամի ցավն օրինակ ավելի ահավոր ա, մյուսը՝ երբեմն իմ գլուխն էլ ա ցավում, երրորդը՝ է չմրսացնեիր՝ չցավար, չորրորդը՝ օֆ աստված այնպես արա Շինարարի գլուխը չցավա, հինգերորդը՝ ինչո՞ւ միայն Շինարարի, թող ոչ ոքի գլուխը չցավա, հետո մեկն էլ՝ ինչ մի սաղդ իր գլխից եք խոսում, հո մենակ իր գլուխը չի ցավում, ինչո՞ւ չեք խոսում այլոց գլխացավերից, մեկն էլ՝ էնքան էլ մեծ ա գլուխը, մարդ հավեսով կչափալախեր, հաջորդը՝ գլխից կլինի, գլխի մեծությունից կլինի, է գլխարկ դիր, է էդքան մեծ գլխի հագով գլխարկ կլինի՞: Տափակ համեմատություն ա, բայց արդեն ես պատկերացնելիս ջղայնացա: Կարո՞ղ ես ձեռքդ թեկուզ գլխիս դնելով, ձեռքս բռնելով սրտացավություն ցույց տալ, մի դարման անել կարո՞ղ ես, չե՞ս կարող՝ ցավ ունեցող մարդու նյարդային համակարգը թույլ ա լինում, մի սղոցիր: Փոքր ժամանակ ես ուժեղ գլխացավեր ունեի, ծնողներս ձեռքները դնում էին ճակատիս, ցավը թուլանում էր: Բայց մազերս եթե մի քիչ երկար լիներ, չոլկես նույնիսկ անհրավեր էդ պահին ճակատիցս ներքև իջներ, նյարդերս քայքայվում էին, որովհետև այ մազ, չես կարողանում օգնես, ոտքի տակ մի ընկի:

Ու ակումբում էս թեմայի ակտիվացումը, ռասիստական անեկդոտների թեմայի առկայության շուրջ իմաստասիրությունները, կարաք՝ ի պատասխան ինձ կոպտեք, խոսքս մարդկանց մասին չի համենայն դեպս, այլ քննարկման, մի տեսակ ինձ համար տհաճ են դարձնում էս միջավայրը: Երևի իրականում ես եմ սխալը, երևի ես եմ հիմա բարբաջում, գուցե շատ անտակտ ձևով, ներող եղեք, բայց լիքը գրառումներից շշմել եմ, ես չէի սպասում էդ մարդկանցից էդպիսի մոտեցումներ: Բայց եթե էդքան իմ կարծիքով շատ խելացի մարդիկ լրիվ ուրիշ ձև են մտածում, հավանականությունը մեծ ա, որ ես եմ սխալը: Եթե քեզ թվում ա, որ շուրջ բոլորդ խելագարներ են, հավանականությունը մեծ ա, որ դու ինքդ ես խելքդ հետ տվել: Սիրուն աֆորիզմ ա, հաստատ ես նոր չհնարեցի, այլ ինչ-որ մեկը ասել ա մինչև հիմա: Բայց կապ չունի: Ինձ տհաճ ա: Ակումբային հանդիպմանն էլ դրա համար չմիացա: Մի տեսակ հիպոկրիտություն կլիներ էս պահին:

Մի տեսակ ձգող ուժ ունի ակումբը, մարդ ինչքան ասում ա՝ էլ չմտնեմ, գրողը տանի համարյա ութ հազար գրառում ունեմ: Ջնջվելու ֆունկցիա չկա, անկախ քեզնից մեկ էլ հա հետ ես գալիս՝ օրվա մեջ մի քանի անգամ: Նախանձում եմ էն մարդկանց, որ շատ ակտիվ են եղել ու էլ չեն մտնում, նույնիսկ Չուկն ա կարողանում չմտնել: Ես կուզեի ավելի սիրուն, ինձ համար, իմ կարծիքով սիրուն նկատի ունեմ, թե չէ գուցե էլի սիրուն ա, բայց ես էլ չեմ տեսնում, վերջին պատկեր ունենայի ակումբից:

[Շինարար]

Էսօր ընկերներիցս մեկի հետ վիդեչաթով խոսելիս ասացի, որ դրական փոփոխություն բերած որևէ հեղափոխություն չեմ հիշում, ու որ եկել եմ էն համոզման, որ հեղափոխությունը աղետ ա, որովհետև կոռումպացված կլինի, բռնատիրական կլինի՝ ունես ինչ-որ գործող համակարգ, որը հեղափոխությունը կազմաքանդում ա՝ փորձելով ամեն բան սկսել նոր զրոյական կետից։ Զրոյական կետից սկսելը արդեն իսկ մեծ մարտահրավեր ա, հեղափոխությամբ իշխանության եկած անպատրաստ, անփորձ ուժերն էլ, որքան էլ գաղափարական լինեն, եթե իրոք այդպիսիք են, ունակ չեն նույնիսկ առկա համակարգը գործի դնելու, ուր մնաց նոր գործընթացները հաջողությամբ ավարտելու։ Ընկերս բա՝ քո տնկիցը, ով սիրիահայ ա, ժամանակին ինձ նույն բանը ասել ա Սիրիայի վերաբերյալ։ Երևի շուտով ինձ համար բլոգ կբացեմ, որտեղ մտքովս անցածը կգրեմ, ոչ ոք չի գա ասի՝ դու սուս, գուցե ոչ ոք տեղը չիմանա էլ, ուղղակի էս գրառումը որոշեցի էստեղ անեմ՝ որպես հնարավորինս միայն իմ տարածք, ուր անհրավեր ներխուժումները ակումբի կանոնադրությամբ ա արգելված։

Ֆեյսբուքում երկու ֆեյք եմ հայտնաբերել ու կարդում՝ մեկը իշխանական՝ Ռեգինա Պրազյան, մյուսը ընդդիմադիր`Գագիկ Սողոմոնյան։ Եթե ասածներները ճիշտ են՝ երկու կողմն էլ որքան զզվելի են, եթե սուտ են՝ երկու կողմն էլ նույնքան զզվելի են էլի նման կեղտոտ արշավ կազմակերպելու համար միմյանց դեմ։ Մտքովս անցնում ա՝ երկուսի գրառումների հիման վրա դիստոպիական իրականություն պատկերող ինչ սերիալ կնկարվեր։ Իրականում ինչու դիսպտոպիական, երբ Հայաստանը փաստացի իրենից ներկայացնում ա էդ իրականությունը էսօր։

[Շինարար]

Առաջ ֆեյսում չէի գրում շատ, որովհետև մտածում էի, թե Հայաստանում չեմ՝ երկրի ներքին քաղաքական անցուդարձին չեմ տիրապետում։ Իմ կողմից հարգված մարդիկ էլ կային, որ դրսից խոսացողների հասցեին մեծ-մեծ էին արտահայտվում: Պատերազմից հետո վերանայեցի մոտեցումս, որովհետև․․․ Չեմ էլ ուզում բացատեմ, բայց ես էլ ՀՀ քաղաքացի եմ, ու բացարձակ ինձ չի հետաքրքրում, թե ով ոնց կտվայտվի իմ կարծիքից երկրի ներսում։

Հիմա էլ մի ուրիշ խնդիր ա ինձ խանգարում: Ֆեյսբուքը գրառումներս թարգմանում ա, ու լիքը բան, որ ուզում եմ ասեմ, չէի ուզի այլազգիները կարդան:

Սարսափած եմ բարոյական արժեքների բացարձակ անկմամբ ֆեյսբուքի հայալեզու տիրույթում ու հայ քաղաքական դաշտում, որի հիմնական դրսևորման տարածքը ֆեյսբուքն ա: Ֆեյքերով ու իրական պրոֆիլներով ինչ սարսափելի բաներ են գրում՝ հայհոյանքներ, սպանության ու բռնաբարության սպառնալիքներ՝ ուղղված ընտանիքների բոլոր անդամներին՝ ծնողներից մինչև մանկահասակ երեխաներ, ընտանիքներով ու գերդաստաններով մորթելու սպառնալիքներ։ Մյուս կողմից մարդկանց ինտիմ կյանքի մանրամասների հրապարակայնացնումներն են եղած բացը լրացնում՝ ով ում ինչ դիրքով ու ում հետ։ Սա անում են քաղաքական գործիչները, սա անում են «մշակութային» գործիչները ու սա անում են ֆեյքերի հետևին կագնած քաղաքական գործիչները՝ վարչապետի ընտանիքից թերևս սկսած ու ընդդիմության տրիբունում կանգնածներով վերջացրած։

Բա ասում էին Ադրբեջանի հետ պատերազմը քաղաքակրթությունների բախում ա։ Սա՞ էր էն քաղաքակրթությունը, որով ուզում էինք հաղթել, ու որին ուզում էինք Արևմուտքը օգնի՝ ընտանիքներ մորթել սպառնացնող, անչափահաս երեխաներ բռնաբարել սպառնացող «էլիտայով»՝ «գազազած ամբոխներ» ղեկավարող։ Էս ո՞ւր են տանում մեր երկիրը, սա ի՞նչ սարսափելի բարոյազրկում ա իրենց «էլիտա» հորջորջող շրջանակներում։ Ցանկացած այլ երկիր հավաքի այս ամբողջ ինֆորմացիան, գա Հայաստանը գրավի՝ Թուրքիա կլինի, Ռուսաստան կլինի, ու ասի՝ փրկեցի Հայաստանի ժողովրդին, հեշտ ու հանգիստ կհամոզի ամբողջ աշխարհին։ Առանց էն էլ ոչ մեկի աչքի լույսը չէինք։

Չգիտեմ՝ ինչ ա հնարավոր անել, բայց եթե մեր երկիրը իշխանություն ունենար՝ բռնաբարության ու մարդասպանության սպառնալիքներ գրող բոլոր օգտատերերը պիտի հիմա ազատության մեջ չլինեին։

[Շինարար]

Մի անուղեղ ֆեյսբուքում նկար ա դրել, թե ոնց ա Պաղեստինը Իսրայելի կողմից տասնամյակների ընթացքում կլանվում ու փոքրանում; Քննադատում ա Իսրայելին ու գրում, որ Հայաստանը չպիտի դառնա տարածաշրջանային Իսրայել ու իսլամաֆոբիան տեղ չունի Հայաստանում։ Ես զարմանում եմ՝ քննադատական մտածողության էդ աստիճա՞ն բացակայություն։ Ախր մարդ ինչքան անուղեղ պիտի լինի, որ ապրելով Հայաստանում, անցնելով նաև վերջին իրադարձությունների միջով՝ չհասկանա, որ մենք ենք Պաղեստինի վիճակում, որ հարևանների կողմից կլանվել ու կլանվում ենք։

Հայաստանում ակտիվիստները՝ բնապահպան կլինեն, գեյ ակտիվիստներ կլինեն, գենդերային խնդիրներով զբաղվողներ կլինեն, հաճախ մի ցավալի խնդիր ունեն՝ նորմալ հանրակրթության բացակայություն, որ կտար քննադատական մտածողության կարողություն։ Գնում են տարբեր սեմինարների ու անգիր անում, սերտում՝ առանց տեղայնացնելու, առանց կոնտեքստի մեջ տեղադրելու։ Միջազգային կազմակերպությունները իրենց ագենդան ունեն, որը Հայաստանյան իրականության հիմքի վրա չի կազմավորվել։ Հայ ակտիվիստները պիտի էդ ագենդան նաև հայկականացնեն, ոչ թե անգիր անեն։

Երբ Շուռնուխում գեյերին ծեծել էին, ակտիվ հետևում էի էդ էրեխեքի ինտերվյուներին։ Էն ժամանակ անբարոյականություն կլիներ իրենց մասին քննադատական ինչ-որ բան ասելը ու տեղին էլ չէր լինի, որովհետև նախ և առաջ դա իրենց ծեծի հետ կապ չուներ։ Մի այլ կարգի աչքի էր զարնում անգիր արած ֆրազներով խոսելը, որ երբեմն նախադասություն էլ չի դառնում։ Խելացի, պրպտող էրեխեք են, ովքեր պայքարում էին իրենց ազատությունների համար, սեմինարների էին մասնակցում իրենց կրթելու համար, բայց էդ ամենը էսպես ասած մարսելու հմտություն չունեին։ Թող ասածս վերամբարձ հնչի։ Ոչ մի սեմինար հիմնարար հանրակրթությանը, էլ չեմ ասում բարձրագույն կրթությանը չի փոխարինի։

Սա ահավոր տխուր երևույթ ա, որովհետև միջազգային կազմակերպությունների ագենդաները իրականում լայնախոհ, աչքաբաց ու ազատամիտ հասարակություն ունենալու համար կարևոր են՝ ազատություններ, հավասարություն և այլն։ Բայց իրենք եվրոպական առանցք ունեն, որտեղ, օրինակ, քրիստոնյա-մուսուլման հարաբերություններում մուսուլմանը մոտավորապես նույն իրավիճակում ա դիտվում, որքան սթրեյթ-գեյ հարաբերակցության մեջ գեյը։ Մենք քրիստոնյա աշխարհի կողմից մուսուլմանական աշխարհի դարավոր գաղութացման հետ ոչ մի կապ չունենք։ Իսլամաֆոբիան երվրոպական երևույթ ա, որտեղ մուսուլմանները իրենց գաղութացրած երկրներից «եկել են լցվել» ու հիմա էլ «խնդիրներ են ստեղծում»: Մենք էդ ամենի համար պատասխանատու չենք: Եթե մենք հայկական իրականությունում կոնտեքստուալացնում ենք եվրոպացիների պատասխանատվությունը Մերձավոր Արևելյան տարածաշրջանում խնդիրների համար Մերձավոր Արևելքի դերում մենք ենք, Եվրոպայի դերում՝ Մերձավոր Արևելքը: Ախր ինձ թվում ա սա էնքան պարզ պիտի լինի:

Ցավոք նման հիմար գաղափարներ տարածելով, թե հայ-թուրք, հայ-ադրբեջան կոնֆլիկտների պատասխանատվությունը մերն ա և այլն, իրանք նաև հասարակության աչքում ստվեր են գցում նաև էն դրական պայքարի վրա, որն իրենց նախնական ագենդան էր՝ լգբտ իրավունքներ, բնապահպանություն, գենդերային հավասարություն: Արդյունքում ուլտրաազգայնական ուժերը դա օգտագործում են ու ստացվում ա, որ հենց նույն իրավահավասարության շարժմանը գուցե ավելի շատ վնասում են, քան օգնում:

Վստահ եմ, որ հանրակրթությունը մտածված, լուրջ բարեփոխումների կարիք ունի, որը պետք ա անել առանց շտապողականության և հիմնավոր՝ առանց հեղափոխականության: էնպիսի կրթական համակարգ ա պետք, որ դպրոցն ավարտելուց հետո գեյ ակտիվիստը, կանանց իրավունքների պաշտպանը սեմինարների մասնակցելով, ոչ միայն կրթվի, այլև կրթի սեմինարավարներին, որ հետագայում երկրի ներսում իրենց գործունեությունը ծավալելիս հազար հատ խելոք բան ասելու հետ մի էնպիսի աչք ծակող անհեթեթություն դուրս չտան, որ աչքը ուղղելու փոխարեն, ունքն էլ չծռեն:

Գրականության ծրագրի էն ծնկի վրա կազմած փոփոխությունները, այսինքն էն ինչ հասանելի էր, խայտառակություն էին: Եվրոպական կրթական համակարգը էսօր կարևորում ա ընդլայնել գրական կանոնը, դուրս գալ եվրոպական նեղ շրջանակից: Թվում է, թե կրթված մարդիկ նորից առանց տեղայնացնելու, առանց կոնտեքստը հասկանալու փորձում են եվրոպականացնել մեր կրթությունը: Ախր բա մե՞րը: Մենք էլ որ չսովորենք, էլ ո՞վ պիտի սովորի: Համո Սահյանը հայոց լեզվի մասին ասում ա՝ ինչ ունենք էլ աշխարհում, որ այսքան մերը լինի: Լեզուն լեզու ա իր գրավոր մշակույթով: Մենք պիտի դպրոցում մերը անցնենք, գուցե զուգահեռ արտասահմանյան գրականության դասընթացով, որը նույնպես պիտի չկազմվի ինքնանպատակ՝ հիմնված Անտառեսի հրատարակած գրքերի վրա, այլ ինչ-որ տեսլականի հետևի: Գրականությունից եմ խոսում, որովհետև ես գրականության մասնագետ եմ, էստեղ կարող եմ մի խելքը գլխին բան էլ ես ասեմ: Եթե ասեմ, որ ամբողջական տեսլական ունեմ՝ գրականության դասընթացի, սուտ կլինի, որովհետև դա մի հոգու խելքի բան չէ, բայց շատ եմ ուզում ինչ-որ կերպ մասնակցություն ունենալ քննարկումներին: Թող լինի ակումբում էս մի առաջին գրառման միջոցով:

[Շինարար]

Ոնց որ մի ներքին կանխազգացմամբ թարգմանած լինեմ… Ոչինչ չէի փոխի հիմա...
Թարգմանություն՝ Շինարար-ի կողմից․ խնդրել էր իր անունից տեղադրել։

Ես այնտեղից եմ

(«Պաղեստին» ժողովածուից)

Ես այնտեղից եմ: Հիշողություններ ունեմ: Ծնվել եմ, ինչպես ծնվում են մարդիկ: Մայր ունեմ,
Տուն՝ շատ պատուհաններով: Եղբայրներ ունեմ: Ընկերներ: Եվ սառը պատուհանով բանտ ունեմ:
Ալիք ունեմ, որ ճանկել են որորները: Միայն իմ տեսարանն ունեմ: Ու այնքա՜ն խոտ ունեմ:

Լուսին ունեմ՝ խոսքի հեռուներում, իմ թռչնաբաժինն ու մշտակենդան ձիթենի ունեմ,
Քայլել եմ երկրի վրա, նախքան թրերն անցան մարմնի վրայով ու սեղան դարձրեցին այն:
Ես այնտեղից եմ: Երկինքը մորն եմ վերադարձնում, երբ երկինքը լալիս է մոր համար,
Ես էլ լալիս եմ, որ վերադարձող մի ամպ լինի՝ ինձ իմանա:

Ես սովորել եմ արյան դատարանին հարիր բոլոր խոսքերը, միայն որ հիմքը խախտեմ,
Սովորել և մասնատել եմ բոլոր խոսքերը, որ միայն մի բառ կազմեմ՝

Հայրենիք:

Մահմուդ Դերվիշ

Բնագիրն՝ էստեղ (https://www.aldiwan.net/poem9093.html)։
Անգլերեն թարգմանությունն՝ էստեղ։ (https://www.palestineadvocacyproject.org/poetry-campaign/i-belong-there/)

[Շինարար]

Չգիտեմ՝ ձեզ մոտ էլ ա տենց, թե չէ, որ ինչքան մեծանաք՝ էնքան ձեր ծնողներով ավելի հպարտանաք: Իմ ծնողներս բարձրագույն կրթություն չունեն, հայրս պատմություն ա սիրել, բայց քանի որ գրագետ գրել չի կարողացել, հայոց լեզվի ընդունելության քննությունը կտրվել ա ու դարձել ընտիր արհեստավոր: Հիմա լիներ, ենթադրաբար մոտը դիսլեքսիա կհայտնաբերեին, հատուկ մոտեցում կցուցաբերեին լեզու սովորեցնելիս, խնդիր չէր առաջանա:

Երբ փոքր էի, մտնեիր մեր տունը՝ ամենքը մի անկյունում կարդում էր՝ ես երևի իմ հեքիաթը, հերս երևի բոլոր թերթերը ստանում էր, մաման՝ գեղարվեստական: Հայոց պատմությանը առնչվող մեծ գրադարան ունի պապան, Հայաստանի բոլոր ժամանակների քարտեզները, էն որ հիմա գուգլ-մափսով են քարտեզը ճշտում, հորս հետ կապվեն, ավելի ճշգրիտ քարտեզներ կտրամադրի:

Երբեք մեզ՝ ինձ, ախպորս, չի խրատել՝ սենց արեք, սենց մի առակ պատմեմ, ականջիդ օղ արեք: Ծնողներ կան չէ՞, մանավանդ հայրեր՝ արու զավակներին կանգնացնում են կողքները ճաշի ժամին, իրանք արաղի բաժակը ձեռքներին ճառ ասում, խրատ կարդում, էրեխեքն էլ ականջները կախ լսում: Իմ հերս ասում ա՝ ծնողը օրինակով ա դաստիարակում։ Մարդկայնության էնքան օրինակներ կարող եմ հիշել, որ իրեն տեսել ու սովորել եմ, որ էս գրառմանս մեջ տեղ չի անի:

Երբեք մեզ համար անվերապահ հեղինակություն չի եղել, փոքրուց ազատ հակաճառել ենք, բանավիճել, շատ բաներում չենք համաձայնել, ինքն էլ հետներս վիճել ա հավասարի պես, ոչ թե թելադրել, դասախոսել: Էնքան շատ եմ ես դա գնահատում: Մենք երբեք չենք վախեցել, թե վայ պապան չտեսնի։ Ծխել ենք՝ մոտը ծխել ենք, հայ տղաների մոտ հաճախ ընդունված չի սա:

Մեկ-մեկ տարիքով բարեկամներ կան, իբր նկատողություն անեն մեծավարի և այլն, մենք էլ ջահելավարի չհակաճառենք, իրանք էլ մտածեն՝ նահապետավարի մեծ հարգանք են վայելում, իրանց խոսքը խոսք ա: Հերս ծանրակշիռ՝ երբեք թույլ չի տա իրան մի ջահելի ասի՝ տղա, աղջիկ, աչքիդ վերևը ունք կա, նույնիսկ ինձ ու ախպորս չի ասում։

Իր հասակակից ազգականները իբր հանդիմանորեն ասում են՝ միշտ դեմ ա եղել հեղափոխությանը, ցանկացած հեղափոխության, ես էլ մտածում էի՝ դե պահպանողական մարդ ա: Ուրեմն իմ հերս պատմության մասին էնքան գիրք ա կարդացել, բարձրագույն կրթություն չի ստացել, որ իր գիտելիքն ու վերլուծածը էսսեի, կուրսայինի ու դիպլոմայինի ձևակերպի, բայց երկու հաազար տասնութի հեղափոխության ժամանակ ասում էր՝ սրանք գալիս են Արցախը հանձնեն: Վերլուծաբանները տարբեր կերպ կարող են բացատրեն, թե ոնց եղավ, որ էսպես եղավ, հատուկ չհանձնեցին, ուղղակի տգետ էին գուցե, բայց փաստացի մարդը ճիշտ էր:

Իմ գիտական թեզում ես ցույց եմ տալիս, թե ինչպես են ավագ սերնդի եգիպտացի դրամատուրգները հեղափոխությանը հակադրվում, երբ իրենց ողջ նախկին դրամատուրգիան իր բնույթով հակահեղափոխական էր: Էնտեղ էլ կա երիտասարդների մոտ էդ մոտեցումը, որ ով մեզ հետ չի, մեզ դեմ ա: Ասենք՝ ֆեյսբուքում մի քանի տարի սևացման մեծ արշավ էր իմ ուսումնասիրած դրամտուրգներից մեկի դեմ, ինչ ա, թե թատերական փառատոնում դեմ էր քվեարկել երիտասարդ ու համարձակ դրամատուրգի գործերից մեկին մրցանակ տալուն՝ որպես լավագույն պիես՝ ասելով, թե թույլ պիես ա: Ինչ ասես չասին մարդուն՝ էլ համակարգին ծառայող, էլ կոռումպացված մտավորական: Ես հետևում եմ՝ երիտասարդ ու համարձակ մտավորականը շատ արագ դարձավ համակարգի մաս՝ մուտք գործելով լավագույն բեմեր։ Շատ էլ ճիշտ արեց, իր ասելիքը ավելի շատ մարդու կհասցնի, բայց մեղադրանքները ուղղված էին մի մարդու դեմ, ով իր ակտիվիստության համար նույն տարիքում ա բանտ ա նստել, ում պիեսները բովանդակության համար ոչ միայն մերժվել են, դրանով ոչ մեկի չես զարմացնի, այլև էքստրեմիստների կողմից հարձակումների են ենթարկվել, ում կյանքին մշտապես սպառնալիքներ են ուղղվել, ում հիսուն տարի առաջ գրած գործը էսօրվա իրականության լավագույն քննադատություն ա, նույնը քառասուն տարի առաջ գրածը, երեսուն, քսան, տասը, նոր բան պարտադիր էլ չի գրի:

Լիքը բանավեճեր եմ ունեցել, թե չես քննադատում իրան, ինքը տես՝ հեղափոխությունը ոնց ա ներկայացնում: Ասում եմ՝ ես իր կոշիկների մեջ չեմ, էդ մարդը կյանք ա ապրել ու էդպես ա տեսնում հեղափոխությունը: Իմ գործը հասկանալ ու բացատրելն ա, թե ինչու, քննադատողների պակաս ինքը չունի:

Չգիտեմ՝ էս ոնց մեր մեջ մտավ էս աստիճան մերժողականությունը, տենց մի նշանավոր մարդ չեմ հիշում, որ սևացված չլինի, տենց մի կուսակցություն չեմ հիշում, որ սևացված չլինի, տենց մտավորական չեմ հիշում, որ սևացված չլինի, տենց ակտիվիստ չեմ հիշում, որ սևացված չլինի: Բանսարկության համընդհանուր մի էնպիսի մթնոլորտ ա ստեղծվել, որ որ կողմը նայես, միայն հուսալքվես:

Չհամաձայնենք, վիճենք, հակաճառենք, բացարձակ հեղինակություններ չկան, բայց հողին չհավասարեցնենք մեր անցյալը, մեր մշակույթը, մեր մտավորականներին, մեր պետական համակարգը, մեր կրթական համակարգը, հանրակրթությունը, մեր պապերին, մեծ ծնողներին, մեր երկիրը, Սփյուռքը, մեր Արցախը, մեկս մյուսին։

[Շինարար]

Էս վերջերս ընկերներիս հետ խոսելիս շատ եմ ասում՝ էստեղ էլ, մեր հայերի հետ խոսալիս էլ։ Ասի էստեղ էլ գրեմ։ Պատկերացրեք՝ Հայաստանը լիներ տարածաշրջանում ագրեսիվ երկիր, բոլորը զգուշանային, ես էլ էլ եվրոպական մի բուհում հզոր երկրից եկած հումանիտար ոլորտի առաջադեմ գիտնական լինեի, քննադատեի մեր երկրի ագրեսիվ քաղաքականությունը, ամաչեի իմ երկրի պահվածքից, բայց իմանայի, որ մեզ կործանում չի սպառնում՝ մեր ինքությանը, մեր մշակույթին, մեր լեզվին, մեր պետականությանը էնպես, ինչպես իմ ճանաչած բազմաթիվ առաջադեմ թուրք, անգլիացի, ռուս, ամերիկացի, հրեա բազմաթիվ գիտանականներ են վարվում, բայց միևնույն ժամանակ ինձ հետ միասին ապրում ու աշխատում են աշխարհի ամենաագրեսիվ քաղաքականություն վարող երկրներից մեկում, օգտվում են էդ քաղաքականության արդյունքում ստեղծված բոլոր արտոնություններից՝ բարձր աշխատավարձ, լավագույն կրթական և առողջապահական համակարգեր, հրաշալի աշխատանքային պայմաններ, կենսաթոշակային ընտիր համակարգ, որից դժգոհ են ու պարբերաբար գործադուլներ են անում ավելի բարեփոխելու համար, հարուստ, գեղեցիկ, ազատ երկրում կյանք, ամեն տեսակ վայելքների հասանելիություն։

Իսկ մենք ընկած մեր մեղքն ենք ման գալիս։

[Շինարար]

Ակումբ ջան, ինչ էիր, ինչ դառար։ Մարդիկ հարյուրամյակով ու ավել ինչ ասես չեն արել իրանց ուզածին հասնելու համար՝ ցեղասպանություններից մինչև միլիարդներով փող ծախսել ամբողջ աշխարհում, որ իրանց սուտը ճիշտ դառնա։ Ներսում լրագրողից մարմնավաճառ առել են, օգնել, որ բարձրանան ու իրանց սպասարկեն ամենաբարձրից։ Խեղճուկրակ ակումբը գլուխը կախ անվճար էդ գործն անում ա։ Ինչ ասես։ Ինչ խոսաս։

[Շինարար]

Հայաստանը փոքր երկիր ա ու չի կարողանում իրենց կարողություններին համապատասխան աշխատանքով ապահովել իր բոլոր քաղաքացիներին։ Սա նոր երևույթ չի։ Խորհրդային շրջանում էլ մարդիկ գնացել են խոպան՝ Ռուսաստան, եթե մի օր Եվրամիություն էլ մտնենք, գնալու են Լեհաստան ու Չեխիա։ Հիմա էլ են գնում։ Սահմանը բացվի, գնալու են Թուրքիա, հիմա էլ են գնում։ Եթե ձեր բախտը բերել ա ու դուք Հայաստանում պահանջվող աշխատանք ունեք, որով կարողանում եք ձեզ ու ձեր ընտանիքը ապահովել, ձեզ շնորհավորում եմ, բայց հայրենասիրության չափման միավոր բնակության վայրը նշելը ազնիվ ու արդար չի։ էս բառը օգտագործում եմ, որովհետև օգտագործված տեսա։ Ես չեմ շահարկում էս բառը սովորաբար, իմ վերաբերմամբ էլ չեմ գործածում։

Ասենք՝ չես կարող պահանջել, որ միջազգայնորեն պահանջված թեկուզ ֆրանսիացի մասնագետը մնա Ֆրանսիայում, եթե անգլիալեզու աշխարհի լավագույն հաստատություններից մեկում աշխատանքի ու կարիերայի հնարավորություն ունենա։ Իր Ֆրանսիայում մնալը ոչ մի կերպ հայրենասիրություն չէր լինի, այլ տխմարություն ֆրանսիական մասնագիտական կարողությունները միջազգային ասպարեզ դուրս բերելու հնարավորությունը բաց թողնելու առումով, առավել ևս եթե Ֆրանսիայում իր մասնագիտությամբ աշխատելու հնարավորություն չէր լինելու շուկայի առումով և իր պոտենցիալը վատնելու էր նվազագույն աշխատավարձով այնպիսի մի գործ անելով, որը իրենը չէր։