Դիտել ողջ տարբերակը : Երեխաների որդեգրման հոգեբանական հետևանքները
Բոլորս էլ գիտենք, որ բնակչության մի զանգված գոյություն ունի, որը զրկված է եղել ծնողական խնամքից: Մի մասը մեծացել են այլ ընտանիքներում, մյուսներն ել տարբեր նմանատիպ մարդկանց համար նախատեսված վայրերում: Իհարկե ես կարծում եմ սա շատ բարդ պրոցես է, թե որդեգրումը, թե առանց ծնողների մեծանալը: Մի խոսքով առաջանում են բազմաթիվ հոգեբանական խնդիրներ, որոնք շատ դժվար է լինում հաղթահարել: Ինչպես կարելիէ քչացնել նման երեխաների թվաքանակը, ինչպիսի հոգեբանական ապրումներով տարված են ծնողները, որ երեխաներին հենց այնպես հանձնում մեկ ուրիշին և որն ամենակարևորն է ինչպես են այս ամենը տանում, ինչպիսի հոգեբանական ապրումներ են ունենում, այս, անմեղ երեխաները: Ահա եկեք պատասխանենք այս հարցերին:
Սակայն ավելացնեմ մի բան, որ հենց նոր կարդացի ռուսական mail.ru -ից ու ուղղակի շշմեցի, և կցանկանայի նաև իմանալ ձեր վերաբերմունքը նման ծնողների մասին, ու ինչպես պետք է ապրի այս երեխան: Ահա այդ հոդվածը.
http://news.mail.ru/society/3632970/шне
CrusaderAM
09.04.2010, 01:59
դե, ինձ թվումա, որ սա բավականին մեղմ դեռևս թեմայա այն բոլոր <հանցավոր>, նույնիսկ կարելի է էտպես անվանել, արարքների հետ համեմատած, վերաբերող որդեգրվող երեխաներին, երբ նրանց հատուկ որդեգրում են` օգտագործելու որոշ առիթները բավարարելու նպատակով.. շատ շատ են դիպվածները ուստի վերոնշյալը գտնում եմ դեռևս նորմալ երևույթ..
Մեկ-մեկ ասում են չէ, որ մարդը կենդանուց էլ փիս արարած է...
Էհ ամեն տեսակի մարդ էլ լինում է, էլ չեմ ասում կյանքի իրավիճակներi կամ ուղղակի դիպվածների մասին, որ վայրկյանների ընթացքում մարդու ճակատագիր է փոխվում...
Որբ երեխաների հոգեբանական վիճակն ինչքան էլ փորձենք հասկանալ, մեկ է իրանցից լավ չենք հասկանա. պետք է զգաս, որ իմանաս:
Ինձ գիտեք ինչն է անհանգստացնում? Հասարակության վերաբերմունքը նման երեխաների նկատմամբ:Ավելի շատ խղճում են: Բայց ով ասաց, թե նրանց հենց էտ է պետք? (չգիտեմ գուցե և պետք է...)
Ես նրանց չեմ խղճում, ես նրանց իմ աչքերում էլ ավելի իրանց ինքնագնահատականը չեմ նվազեցնում, նսեմացնում...
Մեզ մոտ երեխային որդեգրելու կուլտուրա չկա անգամ: Հարևանները կխղճան, հետո ծնողները մինչև կյանքի վերջ իրենց մեջ ուրիշ կարգի խղճում են այդ երեխային... ու տենց շարունակ:
Ինչու չի կարելի ընդունել, որ որդեգրելը նորմալ է, ու հարևանների կարեկից հայացքներին լուռ հանդիմանությամբ հայացքով ամեն ինչ տեղը կարաս դնես ու քայլ առաջ անես? ինչու չասես երեխային, թե նա ով է... ինչու նրան նրա իսկ կյանքի այդ մասը ջնջել, հանել, կիսատացնես... ինչու հենց այդ իսկ դրվագը չօգնագործել ու նրան ավելի հոգեբանորեն ավելի պինդ դարձնել...
Էհ դե երևի մենք էլ դեռ բավականին պատրաստ չենք հոգեբանորեն :(