PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : 7 պատճառ, թե ինչու խաղերը կարող են քեզ դարձնել գերմարդկային արարած



Հայկօ
13.03.2010, 00:51
7 պատճառ, թե ինչու խաղերը կարող են քեզ դարձնել գերմարդկային արարած



Խաղա՛ և դարձի՛ր կատարելության մարմնացում


Գիտությունը վաղուց արդեն ապացուցել է. չկա ավելի հաճելի զգացում, քան լևել-ափն է: Սկսած այն նոր էբոնիտե զրահից, որ արդեն կարող ես հագնել, և վերջացրած էկրանի անկյունում փայլող նվիրական +1-ով՝ամեն ինչ ծառայում է միակ ազնվագույն նպատակին՝ ապացուցելուն, որ քո տքնաջան աշխատանքն ու խեղճ մկնիկի չարչարանքն իզուր չեն անցել, ու դու հենց նոր դարձար մի քիչ ավելի մահաբեր, մի քիչ ավելի թունավոր ու մի քիչ ավելի կախարդական, քան առաջ էիր:
Իսկ այն, ինչը ճշմարիտ է խաղային աշխարհի համար, ճշմարիտ է նաև իրականում (գիտության ապացուցած փաստ համար երկու): Եվ ուրեմն՝ խաղերը ոչ միայն քո խաղային ավատարին են պարգևում այդ լևել-ափն ու փորձի միավորները, այլև հենց քե՛զ (այո, քե՛զ) են բարձրացնում մի նոր որակական մակարդակի վրա՝ ի վերջո սովորական մարդուց վերածելով սուպեր-արարածի: Այս գերգաղտնի ցուցակը կազմելու համար մենք ստիպված ենք եղել կոտրել ԿՀՎ-ի արխիվները, վառել հինգ համակարգիչ և նույնիսկ հերձել մեկ կորեացի գեյմերի դիակ: Կարդա՛ ու զարգացի՛ր:


7. Խաղերը պարգևում են քեզ գերագույն կենտրոնացման վեհ ունակությունը


…Եվ ահա՝ խաղն ավարտվում է, դու վայելում ես վերջին վիդեոն, սցենարի վերջին տողերը, վերջին սպանվածի ալ-կարմիր արյունն ու բավարարված փռվում ես քո բազկաթոռի մեջ՝ ժպտալով ու հիշելով, որ դեռ մի չանցած բլոկբաստեր էլ ունես քո հոգեպահուստներում: Դու պոկում ես քո դողդողացող ափը մկնիկից, հայացքդ կտրում ես էկրանից ու նկատում, որ դիմացդ՝ սեղանի վրա, չորս բաժակ սառած թեյ է դրված, որ քո ընթրիքը մենակ ու տխուր հանգչում է աղբամանի մեջ, որ հեռախոսդ պայթում է անպատասխանատու զանգերից, կարդում ես կասկածելի բովանդակությամբ դեղին քառակուսի թուղթը, որ երեք օրինակով կպցրած է քո ճակատին («Ես քեզ էլ չեմ սիրում, աննասու՜ն, ափսոս էն մի ամիսը, որ քեզ հետ ապրեցի, զզվանք, ատում եմ քեզ, լքում եմ քեզ»)… Գրողը տանի, ե՞րբ է այս ամենը եղել: Ե՞րբ, ո՞նց, ո՞վ… Հպա՛րտ զգա քեզ, բարեկա՛մ, հպարտ ու երջանիկ, քանզի դու եղել ես «Զոնայում»:


http://s57.radikal.ru/i158/1003/8b/d8f79e236064.jpg


Զոնան, որ հասու է միայն հզորագույն գիտակցություններին, նման է նիրվանայի ու ձեն-բուդդիստական մեդիտացիայի ջերմամիջուկային խառնուրդին: Դա մի վիճակ է, որը թույլ է տալիս լիովին մեկուսացնել ինքդ քեզ արտաքին աշխարհից, խզել բոլոր կապերդ օբյեկտիվ իրականության հետ, կատարելապես նվիրել քեզ քո առաքելությանն ու գերագույն նպատակին և ամբողջովին կենտրոնանալ քո աշխատանքի վրա:

Այս գագաթնակետին հասնելու համար տարիներ տևող մարզումներ են հարկավոր, այս արվեստին տիրապետելու համար՝ անթիվ-անհամար անքուն գիշերներ ու մինուս վեց տեսողություն: Սա քեզ թույլ կտա հաղթահարել այն արգելքները, որոնք հասարակ մահկանացուների համար անանցանելի են, և հասնել կենտրոնացման գերագույն աստիճանին: Խաղերի օգնությամբ դու կսովորես գիտակցաբար մտնել այս վիճակի մեջ՝ ամեն օր, ռեժիմով, մի քանի հաջորդական ժամ, երբեմն նույնիսկ տոն օրերին:


6. Խաղերը քեզ դարձնում են ավելի խելացի ու բանիմաց


Եթե գորշ նյութի պակասի պատճառով քո առօրյան անհետաքրքիր է, քո աշխատանքը՝ դժվար, իսկ քո կյանքը՝ անդուր, ապա մի՛ վախեցիր. խաղա՛, և քո ուղեղի հզորությանը շուտով կնախանձի անգամ Էյնշտեյնը: Լինի դա հատուկ գերինտելեկտուալ խաղ, կամ թեկուզ տակտիկական, տնտեսագիտական ու կառավարական տարրեր պարունակող զոմբի-շութեր՝ խաղալը մարդուն դարձնում է ավելի խելոք, փա՛ստ է:


http://s54.radikal.ru/i146/1003/d7/3029992ef8e9.jpg


Գեյմերը հարյուրավոր ու հազարավոր ժամեր է տրամադրում իր սիրելի զբաղմունքին՝ շարունակելով բարձր պահել իր բազմաչարչար ուղեղի ակտիվությունը նույնիսկ աշխատանքային կամ ուսումնական օրվա ավարտից հետո: Հավերժ ու հաճելիագույն օվերթայմ, ամե՛ն: Իսկ սովորական, միջին վիճակագրական մարդիկ աշխատանքից վերադառնում են տուն, սնվում են ու պառկում են քնելու… կամ էլ անջատված նայում են ինչ-որ բանի: Քնելն ու անջատված ինչ-որ բանի նայելը երբեք-ու-ոչ-մի-դեպքում քեզ խելացի չի դարձնի, ո՜վ խաղատյաց. քո դեմքի կնճիռները կավելանան, իսկ ուղեղիդ կնճիռները՝ ո՛չ, և դու այդպես էլ չես իմանա, թե հաշաշիներն ովքեր էին, ու թե ինչ է անիզոտրոպիկ ֆիլտրացիան: Այդ նույն ժամանակը հարկավոր է օգտագործել՝ զանազան խաղերով սեփական էրուդիցիան մարզելու համար: Միտքը նման է մկանի. Ինչքան շատ ես այն աշխատացնում, այնքան հզոր է դառնում: Իսկ ինչքան ավելի հզոր է քո միտքը, այնքան ավելի ինտելեկտուալ ես դու: Սա պարզ թվաբանություն է: Կիմանա՞ր արդյոք շարքային Սաքոն դաշնակիցների զորքերի՝ Նորմանդիա իջեցրած դեսանտի և երկրորդ ռազմաճակատը բացելու մասին, եթե չլիներ Medal of Honor-ը: Իհա՛րկե ոչ:


5. Խաղերը զարգացնում են ձեռք-աչք կոորդինացիան


Բոլորն էլ աչքեր ունեն (ներողութուն ենք խնդրում այն մարդկանցից, ովքեր չունեն, չնայած՝ միևնույնն է՝ դուք այս տեքստը երբեք չեք կարդա), բոլորն էլ ձեռքեր ունեն (եթե ինչ-որ մեկը չունի, ապա հաջողություն ենք մաղթում նրան՝ այս տեքստը մինչև վերջ կարդալու բարդ գործում), բայց ոչ բոլորն են կարողանում կոորդինացնել այդ երկուսի աշխատանքը: Էլ չենք խոսում վայրկյանի մեկ հազարերորդ մասի ընթացքում թիրախը ֆիքսելու ու տասնութ կոճակների խճճված կոմբինացիայով այն հողին հավասարեցնելու մասին: Իսկ քո՝ գեյմերի մատների ճարպկությանն ու աչքի սրությանը սև նախանձով նախանձում է ցանկացած վիրաբույժ. N6 դրույթին համաձայն զարգացած ուղեղը հրաշալիորեն համատեղում է տեսողական ապարատի և վերին վերջույթների գործունեությունը: Խաղերի օգնությամբ մարզելով քո մարմինը՝ դու կկարողանաս պատվով կատարել անգամ ամենաճշգրիտ ու բարդ առաջադրանքները:


http://i045.radikal.ru/1003/af/d72ec20359ff.jpg


Երբ քո աչքերը սևեռված են էկրանին, իսկ ձեռքերդ՝ սոսնձված ստեղնաշարին ու մկնիկին, դու, քո աչքերը, քո ձեռքերը և քո խաղային մեքենան դառնում եք մեկ ամբողջություն, մարդու ու տեխնիկայի մի գերհզոր սիմբիոզ, կիբերնետիկական օրգանիզմ: Այդ պահին քո աչքերն ու ձեռքերն ասես կախարդական լարերով միացված են իրար, և լույսից էլ արագ ազդանշանները երթևեկում են այդ երկուսի միջև՝ կոորդինացնելով, ուղղորդելով ու կառավարելով քո գործողությունները հանուն միակ արդար նպատակի՝ հաղթանակի (երբեմն՝ նաև հանուն +5 poison damage կացնի): Այս ունակությունը բնածին չի՛ լինում. խաղե՛րն են քեզ դա սովորեցրել:


4. Խաղերը մեծացնում են… դիմացկունությունը


Կինոների միջին տևողությունը – մոտ երկու ժամ: Գիրք կարդալիս կես ժամից ավելի արթուն մնալու միջին հավանականությունը – 0.0000007%: Ձեր սիրելի RPG-ի դիմաց արմատակալած մնալու միջին ժամանակը – օրեր ու շաբաթներ:


http://s58.radikal.ru/i162/1003/0f/45caf38f988c.jpg


Ուրիշ ո՞ր բանական էակը կկարողանար օրերով նստած մնալ նույն դիրքով, պարբերաբար սնվել զանազան խոլեստերինոտ ուտելիքներով, բացարձակապես չքնել ու ակնապիշ նայել, թե ինչպես են կանաչ սուպեր-մուտանտները զվռնում Վաշինգտոնի փլատակներում: Ճիշտ է՝ բացի գեյմերից ուրիշ ոչ ոք ունակ չէ նման սխրանքի: Խաղերը բարձրացնում են մարդու դիմացկունությունը՝ բազմիցս գերազանցելով ցանկացած չխաղացող արարածի բնական տվյալները: Խաղերն ասես վերստեղծում են քեզ, ատոմ առ ատոմ, մոլեկուլ առ մոլեկուլ կրկին հավաքում, կոփում ու թրծում են իսկական գեյմերի մարմինը՝ այն վերածելով Գործին նվիրված սրբազան տաճարի: Որևէ օֆիսային աշխատող ութ ժամ անընդհատ նույն մոնիտորին նայելուց ու նույն կոճակները սեղմելուց հետո անխուսափելիորեն կլինիկական մահ է ապրում, իսկ զտարյուն գեյմերը կարող է մի քանի օր շարունակ սեղմել W, A, S, D կոճակները՝ տասը րոպեն մեկ դրանց միացնելով F5-ը, և բնավ չհոգնել: Ավելին՝ այդ սիզիփոսյան աշխատանքը նա ընդունում է իսկական սպարտացու տոկունությամբ և քաջաբար ամեն օր վերադառնում է մարտադաշտ՝ իր նպատակին հասնելու և խաղի վերջին դրվագները տեսնելու համար:

Խաղերը սովորեցնում են քեզ անտեսել հոգնածությունը, արհամարել քնի պակասը, դիմանալ սովին ու ծարավին և արյուն լցված աչքերով ու այտուցված մատներով շարժվել առաջ, միայն ու միայն առաջ անգամ այն ժամանակ, երբ ամեն ինչ ստիպում է քեզ կանգ առնել: Հանուն քուիկ սեյվի և քուիկ լոդի, հավիտյանս հավիտենից ամեն:

Հայկօ
13.03.2010, 00:52
3. Խաղերը քեզ սովորեցնում են միաժամանակ մի քանի բան անել


Յուրաքանչյուր խաղում ամենակարևոր ու կենսական անհրաժեշտության զենքը ոչ թե BFG-ն է կամ Կայծակ մակնիշի ռազմական ահեղ մուրճը, այլ միաժամանակ մի քանի բան անելու կարողությունը: Վաղու՜ց հեռացել են այն հին ու բարի ժամանակները, երբ խաղերն ընդամենը մի սպիտակ պիքսել էին էկրանի վրա և մի կլոր կարմիր կոճակ՝ ջոյստիկի մեջտեղում (գրողի ծոցը, ի դեպ՝ բնավ էլ բարի ժամանակներ չէին): Հիմա ամեն ինչ քո ուզածով անելու և ողջ մնալու համար անհրաժեշտ է միանգամից զբաղվել տասնյակ կոճակներով, հարյուրավոր կոմբինացիաներով, մի քանի քայլ առաջ մտածել քո անելիքը, տրամաբանել, կշռադատել, ֆիքսել ամեն մի մանրուք, ձախ ձեռքի հինգ մատներով հսկել տասնհինգ կոճակ, իսկ աջ ձեռքով զարմանահրաշ նախշեր գծել մկնիկի գորգի վրա՝ միաժամանակ օգտագործելով քո սիրելի խաղային կրծողի բոլոր տասը կոճակները: Եվ այդ ամենը՝ առանց հայացքն էկրանից կտրելու:


http://s56.radikal.ru/i154/1003/74/8b2eead03567.jpg


Պատկերացրու այսպիսի իրավիճակ. խիստ անսպասելիորեն հանկարծ անհրաժեշտություն է ծագել, որ դու վազես սղոցների արանքով, ցատկես թունավոր փշերով թակարդի վրայով ու անցնես անդունդը՝ միաժամանակ փոխելով սաղավարտդ, ռմբակոծելով ներքևի թշնամուն, սնայպերով կրակելով աշտարակի վրայի ֆաշիստին, խուսափելով սատանայի պտուկներից ժայթքող կրակե գնդերից ու վերցնելով ահա ա՜յն ծառից կախված նոր վեցփողանի գնդացիրը: Անհնա՞ր է: Իհա՛րկե ոչ. դու գեյմե՛ր ես: Խաղերը սովորեցնում են քեզ այդ ամենը միաժամանակ անելու անզուգական տաղանդը, ընդ որում՝ առանց մի վայրկյան իսկ երկմտելու և այն էլ այնպես, որ կյանքի կարմիր գծից ոչ մի միլիմետր չպակասի:


2. Խաղերը մարզում են տեսնելու և նկատելու ունակությունը


Մի տեսակ շփոթվա՞ծ ես քեզ զգում: Ինչ-որ տարօրինակ զգացու՞մ է անհանգստացնում քեզ: Հոգնե՞լ ես ցեխաջրերի ու բաց փոսերի մեջ ընկելուց: Ձանձրացե՞լ ես կատաղած վարորդների հայհոյանքներից: Պատճառը մեկն է՝ դու ուշադիր չես: Դու չես պատկանում այն էլիտար մարդկանց դասին, ովքեր իրենց շուրջը նայելիս անընդհատ որոնում են ամենամոտիկ ելքը, ամենահարմար թաքստոցի հնարավորությունը, խաղը պահելու տեղերը, բժշկական արկղիկը, սնայպերների հնարավոր դիրքերն ու զինամթերքի թաքստոցները: Խաղերը քեզ ապավեն, ո՜վ մոլորյալ: Խաղերը և միմյայն խաղերը քեզ կսովորեցնեն ուշադրություն դարձնել քեզ շրջապատող աշխարհի բոլոր մանրուքներին, օդից որսալ ամբողջ անհրաժեշտ ինֆորմացիան ու ոչ մի հարմար առիթ բաց չթողնել՝ ապրելու, առաջ ընթանալու ու ճամփին հնարավորինս մեծ թվով հակառակորդներ ոչնչացնելու համար:


http://i074.radikal.ru/1003/c7/c4155563fe5b.jpg


Երբ վետերան գեյմերը նայում է Modern Warfare 2-ի էկրանին, նա պարզապես ինչ-որ զենք ու ինչ-որ կանաչավուն ֆոն չի տեսնում: Նա տեսնում է FAMAS ավտոմատ՝ վրան ACOG դիտակ, տակը՝ լիցքավորված ականանետ, տեսնում է, որ զենքի վրա «տրոպիկական անտառ» կամուֆլյաժ է նկարած, ակնթարթորեն իմանում է, թե քանի փամփուշտ է մնացել պահունակում և քանի պահունակ՝ ուսապարկի մեջ, տեղնուտեղը իմանում է գոտուց կախված նռնակների տեսակը, C4-երի քանակը, ֆիքսում է ժամը, իր կոորդինատները, դաշնակիցների ու թշնամիների դիրքերը, մինչև ավիացիոն ռմբակոծությունը մնացած ժամանակը, հաջորդ թիրախի հեռավորությունը, քաղաքացիական անձանց տարանջատում է չեչեն գրոհայիններից և հասցնում է նկատել, որ ձախից չորրորդ դիակը մեռնելուց առաջ քաշեց F1-ի օղակը: Այս ամենը տեսնելու համար իսկական գեյմերին հարկավոր է ընդամենը 0.016 վայրկյան ժամանակ:

Խաղալը կմարզի քո ուշադրությունն ու կսովորեցի հետևել այս բոլոր մանրամասնություններին, և այդ ամենը՝ այն ժամանակ, երբ դու շիֆտով վազելով փրկում ես քո սեփական կաշին ու որսորդական երկփողանի հրացանով ցրիվ ես տալիս հակառակորդներիդ դեմքերը: Ուրիշ ի՞նչ է հարկավոր կատարյալ երջանկության համար:


1. Խաղերը ամրապնդում են վճռականությունն ու կամքը


Առանց վճռականության մենք չէին կարողանա հավաքել հսկայական քաղաքում սփռված բոլոր 1000 միավորները, արժանանալ պլատինե մրցանակին ու հաղթել մեր սիրելի խաղում: Խաղեր խաղալը կբարձրացնի քո վճռականությունն ու կամային հատկանիշների մակարդակը՝ քեզ դարձնելով շատ ավելի նպատակաուղղված մարդ, քան միջին վիճակագրական հոմո սափիենսն է:


http://s48.radikal.ru/i122/1003/09/e048224072d2.jpg


Մենք՝ գեյմերներս, խաղում ենք հիմնականում հանգստանալու համար, կամ՝ զվարճանալու, կամ էլ, ասենք, խաղերի հանդեպ անկեղծ սիրուց դրդված: Սակայն երբեմն (սու՜ս) մենք նստում ենք մոնիտորի առջև, երբ բնավ էլ չենք ուզում խաղալ, երբ ամենատհաճ բանը մեզ համար կրկին անգամ վերադառնալն է այն վիրտուալ աշխարհը, որտեղ մենք ապրել ու ստեղծագործել ենք վերջին երեք ամսվա ընթացքում: Ինչու՞: Ինչու՞, կհարցնեք:

Որովհետև գեյմերները վճռական ու նպատակաուղղված էակներ են: Որովհետև հարկավոր է գտնել բոլոր աուդիո-օրագրերը, բացել քարտեզի բոլոր մութ անկյունները, գնդակահարել բոլոր պսիխո-կապիկներին ու հասնել «100%-ով անցած խաղ» պատվավոր շքանշանին: Ինչ-որ բան մեզ դրդում է ձգտելու կատարելության, և այդ ինչ-որ բանի համար մենք պարտական ենք խաղերին: Այդ գաղտնի ուժերը պողպատե վճռականությունն ու անկոտրում կամքն են: Խաղեր, մենք հավերժ երախտապարտ ենք ձեզ:

Hda
13.03.2010, 10:10
Լավ էր
Հայկ ջան մնացած 7-ն էլ գրի,քո մոտ իդեալական է ստացվում:
իմ կողմից--խաղերն են,որ մեզ ստիպում են շուտ-շուտ վիդեոքարտ փոխել:):D

Հարդ
13.03.2010, 10:13
Հայկօ, էս թեման ոնց հասկացա լուրջ ա հա? Ես լրիվ չկարդացի, բայց դատելով վերնագրերից ու մի քանի նախադասությունից ասելիքդ հասկացա: Վերջերս լսեցի, որ Ցոլակ Հակոբյանն ասեց քո բերած բոլոր փաստարկները սուտ են, չկա տենց բան: Խաղերը ոչ մի բան էլ չեն զարգացնում, ու ղղակի մատերի ճկունությունն են բարձրացնում, էտքան բան::) Ես էլ եմ տենց կարծում: Իսկ ինտելեկտ կարող են բարձրացնել միայն ինտելեկտուալ խաղերը:

Rhayader
13.03.2010, 11:12
Անձամբ իմ համար ձեռք-աչք կոորդինացիայի զարգացումը փաստ ա: Դյունա ու Սթարքրաֆթ էդքան խաղալու շնորհիվ ա, որ կարողանում եմ մինիատյուրաներ նկարել;) հետո՝ լավ խաղը պետք ա լավ գրքի կամ լավ ֆիլմի նման ընկալել: Լավ գեյմփլեյն այն ա, որը խաղալուց չես նկատում:

_DEATH_
13.03.2010, 14:40
Իսկ գիտեք որ սկզբնաղբյուրը EA Games ա? :ok

Յանի գեյմեռները բանակում ավելի լավ են ծառայում, իսկ իրականում մոլի խաղացողների մեծ մասը բանակից չի վերադառնում տուն, որովհետև իրան թվում ա էտ ամենը ընդամենը խաղ ա ու Game Over լինելուց կարա save արած տեղից շարունակի, իսկ դիմացկունությունը, վճռականությունն ու կամքը ուղակի ծիծաղ ա առաջացնում, մի քիչ մտածեք, նախ կամքի ուժ ունեցող մարդը ժամերով չի նստի ու խաղա:

Հ.Գ. Իմիջայլոց Վալենտինն էլ չեմ հիշում որ շնորհավորական բացիկներ սարքով ընկերությունն ա ստեղծել:

Rhayader
13.03.2010, 15:13
նախ կամքի ուժ ունեցող մարդը ժամերով չի նստի ու խաղա:
Լրիվ համաձայն եմ: Ոչ մի կամքի ուժ ունեցող մարդ ժամերով չի խաղա, ժամերով կինո չի նայի, ժամերով գիրք չի կարդա, ժամերով երաժշտություն չի լսի: Կամքի ուժ ունեցող մարդը չպետք ա անի էն, ինչ որ իրան հաճելի ա: Կամքի ուժ ունեցող մարդն ինքն իրան պիտի տանջի, որ հանկարծ հաճույքի գերի չդառնա: Էն ժամանակ, երբ կամազուրկները խաղեր են խաղում, կամքի ուժով մարդը լամպուշկեք ու մեխեր ա ուտում, նստում ա բամբուկի ծլերի վրա, Սատանի նասկիներից հոտ ա քաշում ու Ֆիխտենգոլցով մաթեմ ա պարապում:D

_DEATH_
13.03.2010, 16:06
Լրիվ համաձայն եմ: Ոչ մի կամքի ուժ ունեցող մարդ ժամերով չի խաղա, ժամերով կինո չի նայի, ժամերով գիրք չի կարդա, ժամերով երաժշտություն չի լսի: Կամքի ուժ ունեցող մարդը չպետք ա անի էն, ինչ որ իրան հաճելի ա: Կամքի ուժ ունեցող մարդն ինքն իրան պիտի տանջի, որ հանկարծ հաճույքի գերի չդառնա: Էն ժամանակ, երբ կամազուրկները խաղեր են խաղում, կամքի ուժով մարդը լամպուշկեք ու մեխեր ա ուտում, նստում ա բամբուկի ծլերի վրա, Սատանի նասկիներից հոտ ա քաշում ու Ֆիխտենգոլցով մաթեմ ա պարապում:D

Հա հեչ, կլեյ քթով քաշելը գիտես ինչ կայֆ ա, բա խի չես քաշում հաց ուտելու տեղը:
Կակային, հեռոյին, ... գիտես ինչ հաճելի ա առանձ բացառության բոլորի համար: Բոլոր կամքի ուժ ունեցող մարդի էլ նառկաման են:

Rhayader
13.03.2010, 16:18
Կակային, հեռոյին, ... գիտես ինչ հաճելի ա առանձ բացառության բոլորի համար: Բոլոր կամքի ուժ ունեցող մարդի էլ նառկաման են:
Դե, աչքիս դու լավ կամքի ուժով մարդ ես, ռազ էդքան լավ խաբար ես:

_DEATH_
13.03.2010, 16:25
Դե, աչքիս դու լավ կամքի ուժով մարդ ես, ռազ էդքան լավ խաբար ես:

Նառկամանների մասին կարծիք կազմելու համար պարտադիր չի նառկաման լինել:
Հետո էլ ընդհանրապես կարողա լավ չեմ շարադրել միտքս: Ես ինքս խաղում եմ մեկ-մեկ ցրվելու համար 15-20 րոպե, մաքսիմում կես ժամ, բայց ոչ 10-24 ժամ, շաբաթը 7 օր, տարին 365 օր: Էտի արդեն կախվածություն ա:

Rhayader
13.03.2010, 16:36
Նառկամանների մասին կարծիք կազմելու համար պարտադիր չի նառկաման լինել:
Հետո էլ ընդհանրապես կարողա լավ չեմ շարադրել միտքս: Ես ինքս խաղում եմ մեկ-մեկ ցրվելու համար 15-20 րոպե, մաքսիմում կես ժամ, բայց ոչ 10-24 ժամ, շաբաթը 7 օր, տարին 365 օր: Էտի արդեն կախվածություն ա:
Լիարժեք պատկերացում կազմելու համար պարտադիր ա:
Կախվածության մասին կարելի ա խոսել, եթե չես կարողանում առանց խաղալու))) իսկ խաղալու քանակն ընդհանրապես կապ չունի:
Ցրվելու համար խաղացողները նման են ցրվելու համար կարդացողներին: Եթե խաղերի մի մասն իսկապես միայն զվարճացնող է, կան նաև լուրջ, գեղեցիկ, ինտելլեկտուալ խաղեր, ինչպիսիք են Տուրգորը, Ֆոլլաութը, Բիոշոկը և այլն:
Օրինակ, ես հաճախ եմ շաբաթներով խաղում, բայց խաղալու նստելու համար երբեմն ստիպված եմ լինում ինքս ինձ համոզել՝ ինչպես և գրքերի դեպքում: Ուրիշ բան է ֆեյսբուքի խաղերի մեծ մասը, որոնց միակ էությունը քլիք անելն է ու գրեթե ոչ մի ինտելլեկտուալ կամ գեղագիտական բան չեն տալիս մարդուն: Այ այդ խաղերն իսկապես կախվածություն են առաջացնում:

Lion
13.03.2010, 18:25
հաշաշիներն ովքեր էին,

Կասկածում եմ, որ նույնիսկ վերետարն գեյմերների մեծ մասը գիտենա, թե հաշաշիններն իրոք ովքեր էին...


Կիմանա՞ր արդյոք շարքային Սաքոն դաշնակիցների զորքերի՝ Նորմանդիա իջեցրած դեսանտի և երկրորդ ռազմաճակատը բացելու մասին, եթե չլիներ Medal of Honor-ը: Իհա՛րկե ոչ:

Խեղճ Սաքո... որ այդ խաղի միջոցով պետք է իմանա այդ հայտնի փաստի մասին...

Հայկօ
13.03.2010, 19:20
Հայկօ, էս թեման ոնց հասկացա լուրջ ա հա? Ես լրիվ չկարդացի, բայց դատելով վերնագրերից ու մի քանի նախադասությունից ասելիքդ հասկացա: Վերջերս լսեցի, որ Ցոլակ Հակոբյանն ասեց քո բերած բոլոր փաստարկները սուտ են, չկա տենց բան: Խաղերը ոչ մի բան էլ չեն զարգացնում, ու ղղակի մատերի ճկունությունն են բարձրացնում, էտքան բան::) Ես էլ եմ տենց կարծում: Իսկ ինտելեկտ կարող են բարձրացնել միայն ինտելեկտուալ խաղերը:

Կներես, մոռացել էի վերջում լօլ սմայլիկ դնել :):

Մեկը լիներ՝ Ցոլակ Հակոբյանին հարցներ՝ կյանքում քանի՞ խաղ է խաղացել: Ինտելեկտուալ խաղերի պահով. անթերի սխալ միտք է :)): Մի քանի պարզ օրինակ բերեմ: «Assassin's Creed» խաղի շնորհիվ ես իմացել եմ assassin բառի ստուգաբանական բացատրությունը, մի քանի շատ հետաքրքիր մանրամասներ եմ պարզել խաչակրաց արշավանքների, Ակրայի, Դամասկոսի և Երուսաղեմի մասին, ծանոթացել եմ այդ ժամանակաշրջանին վերաբերվող մի շարք պատմական փաստերի հետ: «S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl» խաղն ինձ ստիպեց շատ ավելի մանրամասն ուսումնասիրել Չեռնոբիլի աղետը. մասնավորապես՝ առանց այդ խաղի ես երբեք չէի ստանա Պրիպյատ քաղաքի մասին շատ ու շատ տեղեկություններ: «Civilization» խաղերի շարքն ընդհանրապես մարդկության ողջ պատմությանը վերաբերող հանրագիտարան ասես լինի: «Commandos 2: Men of Courage»-ը ինձ ծանոթացրեց Երկրորդ Համաշխարհայինի շրջանի բազմաթիվ հետաքրքիր փաստերի, ընդ որում՝ դրանց միայն մի փոքր մասն էին պատմական դեպքերին վերաբերում: «Call of Duty»-ները ծանոթացրեցին դաշնակիցների՝ երկրորդ ճակատը բացելու բոլոր մանրամասներին: «Tomb Raider»-ների շնորհիվ իմացա հին ու ոչնչացած ազգերի մի շարք առասպելներ ու հավատալիքներ: «BioShock» խաղալիս ծանոթացա արվեստի Art Deco ուղղությանը: Հավատա՝ օրինակները չափազանց շատ են. բոլորը գրելու դեպքում շա՜տ մեծ ու հետաքրքիր ցուցակ կստացվի: Ի դեպ՝ Ցոլակ Հակոբյանի հարգելի բացակայության պատճառով նույն հարցը քեզ եմ ուղղում. ի՞նչ խաղեր ես ընդհանրապես լուրջ խաղացել:


Իսկ գիտեք որ սկզբնաղբյուրը EA Games ա? :ok

Յանի գեյմեռները բանակում ավելի լավ են ծառայում, իսկ իրականում մոլի խաղացողների մեծ մասը բանակից չի վերադառնում տուն, որովհետև իրան թվում ա էտ ամենը ընդամենը խաղ ա ու Game Over լինելուց կարա save արած տեղից շարունակի, իսկ դիմացկունությունը, վճռականությունն ու կամքը ուղակի ծիծաղ ա առաջացնում, մի քիչ մտածեք, նախ կամքի ուժ ունեցող մարդը ժամերով չի նստի ու խաղա:

Հ.Գ. Իմիջայլոց Վալենտինն էլ չեմ հիշում որ շնորհավորական բացիկներ սարքով ընկերությունն ա ստեղծել:

Ի դեպ՝ որոշ խաղեր զարգացնում են նաև մարդու հումորի զգացումը ;):

Կամքի ուժի պահով. նույն հաջողությամբ կարող եմ ասել, որ կամքի ուժ ունեցող ու վճռական մարդը կինո չի նայի, գիրք չի կարդա, սեքսով չի զբաղվի, ջակուզիում չի լողանա, նարդի չի խաղա, համով բաներ չի ուտի: Ի՞նչ տարբերություն: Անպայման չի խաղալ ինչ-որ աշխատանքի փոխարեն, կարելի է խաղալ ինչ-որ աշխատանքից հետո:


Նառկամանների մասին կարծիք կազմելու համար պարտադիր չի նառկաման լինել:
Հետո էլ ընդհանրապես կարողա լավ չեմ շարադրել միտքս: Ես ինքս խաղում եմ մեկ-մեկ ցրվելու համար 15-20 րոպե, մաքսիմում կես ժամ, բայց ոչ 10-24 ժամ, շաբաթը 7 օր, տարին 365 օր: Էտի արդեն կախվածություն ա:

Ի՞նչ ես խաղում: Զումա՞: Սոլիտե՞ր :)): Իրոք՝ հետաքրքիր է:

Ժողովուրդ ջան, համակարգչային խաղերի մասին շատ սխալ պատկերացում կա շատ մարդկանց մեջ: Ընդ որում՝ հետաքրքիր մի փաստ արձանագրեմ. խաղերը հատկապես կոշտ կերպով քննադատում են հենց այն մարդիկ, ովքեր կյանքում ոչ մի լավ խաղ չեն խաղացել և հիմնականում խոսում են՝ ըստ իրենց լսածի: Արդյո՞ք ես ճիշտ կլինեմ, եթե սկսեմ քննադատել համաշխարհային սինեմատոգրաֆը՝ հիմնվելով միայն Հրաչ Քեշիշյանի նկարած տեսահոլովակների վրա: Հարցս հռետորական էր. ի դեպ՝ կինոյի հետ համեմատությունը բնավ էլ պատահական չի. այս երկու ինդուստրիաները գրեթե հավասարվել են՝ թե՛ իրենց լսարանի մեծությամբ և թե՛ շրջանառվող ահռելի կապիտալի ծավալով: Համակարգչային խաղերը միայն անունով են խաղ: Դրանք գետնից բարձրի ու զիլինայի հետ ոչ մի ընդհանրություն չունեն: Ավելին ասեմ՝ շատ խաղեր շատ ավելի արվեստ են, քան զվարճանքի միջոց: «Syberia» խաղի գրեթե յուրաքանչյուր կադր գեղեցկագույն պատկեր է. սարսափում եմ նույնիսկ մտածելուց, թե ինչքան ջանք, եռանդ ու ժամանակ է ծախսվել՝ ձեռքով նկարելու համար մի տեսարան, որն էկրանին պիտի երևա ընդամենը մի քանի վայրկյան:

Հ.Գ. Այս գրառումս լօլ սմայլիկի կարիք չունի ;):

Հայկօ
13.03.2010, 19:28
Կասկածում եմ, որ նույնիսկ վերետարն գեյմերների մեծ մասը գիտենա, թե հաշաշիններն իրոք ովքեր էին...



Խեղճ Սաքո... որ այդ խաղի միջոցով պետք է իմանա այդ հայտնի փաստի մասին...

Բարև, Lion: Շնորհակալություն՝ հոդվածս չմասնատելու համար :)): Հարց. իսկ բացի պատմաբաններից, արևելագետներից ու Assassin's Creed խաղացած մարդկանցից ուրիշ ովքե՞ր գիտեն, թե հաշաշիններն իրոք ովքեր էին: Ի դեպ՝ կասկածում եմ, որ բոլոր վետերան պատմաբաններն ու արևելագետները գիտեն, թե նրանք ովքեր էին:

Վերոհիշյալ Սաքոն շատ ավելի խեղճ կլիներ, եթե ընդհանրապես չիմանար այդ մասին: Իսկ իրական գիտելիքը մնում է գիտելիք՝ անկախ այն բանից, թե դու դա փոշոտ դասագրքում ես կարդացել, թե չիփսի ցելոֆանե տուփի վրա: Դու, օրինակ, գիտե՞ս, թե Ռագնարյոկն ու Վալկիրիաները ինչ են: Հիշում ե՞ս՝ մուրճը Թորի՞ զենքն էր, թե՞ Օդինի: Այնինչ՝ սրանք սկանդինավյան դիցաբանության ոլորտից շատ հետաքրքիր ու ընդհանուր զարգացածության համար կարևոր գիտելիքներ են, ու բնավ էլ կարևոր չէ, թե դրանց մեջ խորանալու համար իմ խթանը եղել է պատմության դասագի՞րքը, թե՞ «Max Payne» խաղը:

VisTolog
13.03.2010, 19:33
Իսկ ես խաղում եմ, երբ մի բան եմ քաշում:D:roll մինչև մի "միսիան" վերջացնում եմ, արդեն քաշածա լինում :D

Հարդ
13.03.2010, 19:38
Կներես, մոռացել էի վերջում լօլ սմայլիկ դնել :):

Մեկը լիներ՝ Ցոլակ Հակոբյանին հարցներ՝ կյանքում քանի՞ խաղ է խաղացել: Ինտելեկտուալ խաղերի պահով. անթերի սխալ միտք է :)): Մի քանի պարզ օրինակ բերեմ: «Assassin's Creed» խաղի շնորհիվ ես իմացել եմ assassin բառի ստուգաբանական բացատրությունը, մի քանի շատ հետաքրքիր մանրամասներ եմ պարզել խաչակրաց արշավանքների, Ակրայի, Դամասկոսի և Երուսաղեմի մասին, ծանոթացել եմ այդ ժամանակաշրջանին վերաբերվող մի շարք պատմական փաստերի հետ: «S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl» խաղն ինձ ստիպեց շատ ավելի մանրամասն ուսումնասիրել Չեռնոբիլի աղետը. մասնավորապես՝ առանց այդ խաղի ես երբեք չէի ստանա Պրիպյատ քաղաքի մասին շատ ու շատ տեղեկություններ: «Civilization» խաղերի շարքն ընդհանրապես մարդկության ողջ պատմությանը վերաբերող հանրագիտարան ասես լինի: «Commandos 2: Men of Courage»-ը ինձ ծանոթացրեց Երկրորդ Համաշխարհայինի շրջանի բազմաթիվ հետաքրքիր փաստերի, ընդ որում՝ դրանց միայն մի փոքր մասն էին պատմական դեպքերին վերաբերում: «Call of Duty»-ները ծանոթացրեցին դաշնակիցների՝ երկրորդ ճակատը բացելու բոլոր մանրամասներին: «Tomb Raider»-ների շնորհիվ իմացա հին ու ոչնչացած ազգերի մի շարք առասպելներ ու հավատալիքներ: «BioShock» խաղալիս ծանոթացա արվեստի Art Deco ուղղությանը: Հավատա՝ օրինակները չափազանց շատ են. բոլորը գրելու դեպքում շա՜տ մեծ ու հետաքրքիր ցուցակ կստացվի: Ի դեպ՝ Ցոլակ Հակոբյանի հարգելի բացակայության պատճառով նույն հարցը քեզ եմ ուղղում. ի՞նչ խաղեր ես ընդհանրապես լուրջ խաղացել:

Դե շատ բան չեմ խաղացել, Call of Duty մեկ էլ Дальнабойщик: Երկրորդը շատ եմ սիրում: Լավ, ասում ես, որ էտ խաղերից ահագին բան ես իմացել աշխարհի մասին, բայց ասում ես նաև, որ դրանից ավելանում ա մարդու արագ կողմնորոշվելու ունակությունը, բայց դրա մասին խաղի անուն չտվեցիր:

VisTolog
13.03.2010, 19:44
Դե շատ բան չեմ խաղացել, Call of Duty մեկ էլ Дальнабойщик: Երկրորդը շատ եմ սիրում: Լավ, ասում ես, որ էտ խաղերից ահագին բան ես իմացել աշխարհի մասին, բայց ասում ես նաև, որ դրանից ավելանում ա մարդու արագ կողմնորոշվելու ունակությունը, բայց դրա մասին խաղի անուն չտվեցիր:
Mario:lol

ՀԳ :pardon

Հայկօ
13.03.2010, 19:47
Դե շատ բան չեմ խաղացել, Call of Duty մեկ էլ Дальнабойщик: Երկրորդը շատ եմ սիրում: Լավ, ասում ես, որ էտ խաղերից ահագին բան ես իմացել աշխարհի մասին, բայց ասում ես նաև, որ դրանից ավելանում ա մարդու արագ կողմնորոշվելու ունակությունը, բայց դրա մասին խաղի անուն չտվեցիր:

Ինչ անեմ, թեման տեղափոխեմ «Զվարճալի» բաժի՞ն :{: Հարդ ջան, հատուկ քեզ համար էստեղ դնում եմ մի քանի հատ լօլ (:D:D:D), տեղադրիր վերևի հոդվածի կարևոր ստրատեգիական հատվածներում: Ասենք՝ «Mario» խաղն ինձ մանկուց օգնել է, որ ես արագ կողմնորոշվեմ՝ անտառում սնկերի վրա ցատկելիս :)):

Խաղերը գնահատելու համար պիտի նվազագույնը մի հինգ-վեց տարվա ստաժ ունենաս: Էլ չեմ խոսում էնպիսի բրածոներ հիշելու մասին, ինչպիսիք են Deus Ex-ը, Half-Life-ը ու System Shock-ը (խոսքը իննսունականների վերջերի մասին է): Նաև՝ միայն խաղալը բավական չէ: Խաղալ էլ կա, խաղալ էլ: Էլի վերադառնամ կինոներին. ինչ-որ մեկը կարող է դիտել «300»-ը, վայելել էկրանից լիտրերով ծորացող արյունն ու տեղնուտեղը մոռանալ այդ մասին, իսկ դու կարող ես ֆիլմը նայել, ապա բացել հանրագիտարաններն ու ինտերնետը և լիքը հավելյալ ու հավաստի տեղեկություններ կարդալ-իմանալ Սպարտայի, Պարսկաստանի ու Լեոնիդաս արքայի մասին: Նույնը խաղերի դեպքում է:

Lion
13.03.2010, 19:48
Բարև, Հայկօ ջան: Խնդիրն այն է, որ "Assassin's Creed խաղացած մարդիկ" իրոք չգիտեն, թե ովքեր են եղել հաշաշիները: Նրանք ընդամենը գիտեն երևույթի "խաղային մակարդակը": Իսկ Սաքոյին այս ամենը կարելի է սովորեցնել դպրոցում, ուր հաճախելու փոխարեն էլ նա հավանաբար ժամանակ է անցկացնում մոնիտորի առաջ...

Հ.Գ. Այսքան ֆորումներում եմ եղել և միայն այս ֆորումում են այսպես "խուճապային վախի մեջ" [QUOTE][QUOTE] ֆունկցիայից:think:think

Հայկօ
13.03.2010, 19:50
Mario:lol

ՀԳ :pardon

Ազնիվ գեյմերական խոսք, նախորդ գրառումս արեցի, հետո տեսա, որ Մարիո ձյայի մասին դու էլ ես գրել :D:

Հարդ
13.03.2010, 19:51
Ինչ անեմ, թեման տեղափոխեմ «Զվարճալի» բաժի՞ն :{: Հարդ ջան, հատուկ քեզ համար էստեղ դնում եմ մի քանի հատ լօլ (:D:D:D), տեղադրիր վերևի հոդվածի կարևոր ստրատեգիական հատվածներում: Ասենք՝ «Mario» խաղն ինձ մանկուց օգնել է, որ ես արագ կողմնորոշվեմ՝ անտառում սնկերի վրա ցատկելիս :)):

Խաղերը գնահատելու համար պիտի նվազագույնը մի հինգ-վեց տարվա ստաժ ունենաս: Էլ չեմ խոսում էնպիսի բրածոներ հիշելու մասին, ինչպիսիք են Deus Ex-ը, Half-Life-ը ու System Shock-ը (խոսքը իննսունականների վերջերի մասին է): Նաև՝ միայն խաղալը բավական չէ: Խաղալ էլ կա, խաղալ էլ: Էլի վերադառնամ կինոներին. ինչ-որ մեկը կարող է դիտել «300»-ը, վայելել էկրանից լիտրերով ծորացող արյունն ու տեղնուտեղը մոռանալ այդ մասին, իսկ դու կարող ես ֆիլմը նայել, ապա բացել հանրագիտարաններն ու ինտերնետը և լիքը հավելյալ ու հավաստի տեղեկություններ կարդալ-իմանալ Սպարտայի, Պարսկաստանի ու Լեոնիդաս արքայի մասին: Նույնը խաղերի դեպքում է:

Երևի ճիշտ ես, ուղղակի ես տենց խորացած չեմ, դրա համար ընդամենը կարծիք եմ հայտնում:

_DEATH_
13.03.2010, 19:53
Ի՞նչ ես խաղում: Զումա՞: Սոլիտե՞ր :)): Իրոք՝ հետաքրքիր է:

Հիմնականում լոգիկան զարգացնող խաղեր, եթե հոգնած չեմ լինում, օրինակ շախմատ:
Վերջին 3-4 տարվա ընթացքում կոմպով չեմ խաղում, մենակ Mafia եմ խաղացել, բայց հեռախոսով երթուղային մեջ որ ուրիշ անելու բան չկա խաղում եմ


Pandemonium :roll

http://img523.imageshack.us/img523/1846/pandemonium3rdax0nt7tx0.jpg


Asphalt 1,2,3,4 :roll
http://media.share.ovi.com/m1/large/0623/23fe11aadb2c4a4eb4b891de9276922b.jpg


Tony Hawk's Pro Skater :roll


Real Football 2009 (http://mobile360.org/mobile-games/symbian-s60-3rd-games/14931-3313-real-football-2009-hd-by-gameloft)

Հայկօ
13.03.2010, 19:58
Բարև, Հայկօ ջան: Խնդիրն այն է, որ "Assassin's Creed խաղացած մարդիկ" իրոք չգիտեն, թե ովքեր են եղել հաշաշիները: Նրանք ընդամենը գիտեն երևույթի "խաղային մակարդակը": Իսկ Սաքոյին այս ամենը կարելի է սովորեցնել դպրոցում, ուր հաճախելու փոխարեն էլ նա հավանաբար ժամանակ է անցկացնում մոնիտորի առաջ...

Հ.Գ. Այսքան ֆորումներում եմ եղել և միայն այս ֆորումում են այսպես "խուճապային վախի մեջ" [ QUOTE][ QUOTE] ֆունկցիայից:think:thinkԼավ. ես լեզվաբան եմ, ինձ համար խիստ հետաքրքիր էր «ասասին» և «հաշիշ» բառերի նույնարմատ լինելու փաստը, ժամանակին արաբերենում, պարսկերենում, անգլերենում, ֆրանսերենում ու հայերենում փոխառված բառերի մասին մի փոքրիկ հոդված էի գրում, այդ նոր տեղեկությունն ինձ շատ օգնեց: Իսկ «խաղային մակարդակ» ասածը նույնիսկ դու չգիտես ինչ է, չէ՞ ;): Խոստովանի՛ր, որ գաղափար անգամ չունես, թե ինչ տեղեկություններ կարելի է քաղել Assassin's Creed խաղից հաշաշինների մասին, ուղղակի գրել ես՝ գրելու համար, քանի որ քննարկման կոնտեքստում հանդիպում է «խաղ» բառը: Ի՞նչ գիտես, որ այդ մարդիկ չգիտեն, թե ովքեր են եղել հաշաշինները: Դա ինչ-որ փակ-գաղտնի ինֆորմացիա՞ է, որ հասու է միայն ընտրյալներին: Թե՞ խաղացել ես վերոհիշյալ խաղը և ֆիքսել բոլոր պատմական սխալները: Չեմ կարծում. դու բավականաչափ կամքի ուժ ու վճռականություն ունես՝ խաղեր չխաղալու համար:

Հ.Գ. Մեղրն էլ է լավ բան, քանի դեռ չես սկսել օրական երեք լիտր ուտել:

Lion
13.03.2010, 20:13
Չէ, ժամանակին խաղացել եմ - կարճ պերիոդներով խաղացել եմ "Մարիո" և "Սերիոզ Սեմ" - ավելի լուրջ ու հիմնավոր "Կազակի": Հիմա, երբ կարիք եմ ունենում ցրվելու, շախմատ եմ խաղում: Քո ասած խաղի մասին հենց նոր իմացա և ուղղակի ենթադրեցի, որ պատմական ինֆորմացիան այնքան էլ այն չի լինի: Գոնե Հաշաշինների հիմնադրի անունը այդ խաղում... կա՞:

Հայկօ
13.03.2010, 20:21
Չէ, ժամանակին խաղացել եմ - կարճ պերիոդներով խաղացել եմ "Մարիո" և "Սերիոզ Սեմ" - ավելի լուրջ ու հիմնավոր "Կազակի":

«Serious Sam»-ը հեչ serious խաղ չի :)):

Մնացածը՝ «Պատմություն» բաժնում (որտեղ ես կյանքում ոտք չեմ դնի՝ պարզելու համար, որ հաշաշինների պապա Հասան ձյան զտարյուն հայ է եղել) :D:

min-mak
13.03.2010, 22:19
Թեմայի սկզբում տեղադրված 7 կետերը կարդալով չկարողացա ծիծաղս զսպեմ:D: Ուղակի զարմանում եմ թե մարդ ինչպիսի երևակայություն պիտի ունենա որ կարողանա նման սուտ մտքեր շարադրի, մալադեց EA Games-ի մասնագետներին:
Հայկօ ջան դու նշում ես թե խաղերը զարգացնում են տրամաբանությունը, շուտ կողմնորոշվելու ունակությունը, խաղերի միջոցով իմանում ես պատմական փաստեր, խաղերի անուններ ես նշում թե տեսեք ես խաղերը ինչքան բան են սովորացնում...
1. Տրամաբանություն և շուտ կողմնորոշվելու ունակություն զարգացնելու համար գոյություն ունի մի հիանալի խաղ` որի անունն է ՇԱԽՄԱՏ
2. Պատմական փաստեր իմանալու համար հարկավոր չի ինչ որ խաղեր խաղալ, այլ պետք է պարզապես որոշ ժամանակ դրամադրել համապատասխան գրքեր կամ հոդվածները կարդալուն, ու համոզված եմ որ այդ ժամանակը մի քանի անգամ ավելի քիչ կլինի քան խաղ խաղալունը
3. Հետաքրքիր փաստեր էլ կարելի է իմանալ բազմաթիվ ամսագրերից
4. Նաև պետք չի մոռանալ որ խաղեր խաղացողների 90%-ը չի խաղում որպեսի ինչ որ բան իմանա, այլ պարզապես խաղում է կամ հաճույքի համար կամ էլ արդեն կախման մեջ է խաղերից

Դեմ չեմ որ խաղերը որոշ բաներ զարգացնում են մարդու մեջ, բայց նույն խաղերի հետևանքով մարդ այնքան վնաս է կրում որ օգուտները չնչին բաներ են վնասի համեմատ: Օրինակ խաղը մարդու մեջ առաջացնում է ագրեսիվություն, կախում խաղերից ...: Հիշեք թե գերմանիայում քանի դեպք է եղել երբ երեխան խաղի ազդեցության տակ սպանել է ընտանիքի անդամներին, համադասարանցիներին...
Էլ չեմ խոսում են փաստի մասին որ գեյմերների 80%-ը վիրտուալ աշխարհից դուրս չեն կարողանում իրենց դրսևորել, դժվարությամբ են շփվում իրենց տարիքի մարդկանց հետ...


Օգուտ 20% - 80% ՎՆԱՍ

Հայկօ
13.03.2010, 23:00
Թեմայի սկզբում տեղադրված 7 կետերը կարդալով չկարողացա ծիծաղս զսպեմ:D: Ուղակի զարմանում եմ թե մարդ ինչպիսի երևակայություն պիտի ունենա որ կարողանա նման սուտ մտքեր շարադրի, մալադեց EA Games-ի մասնագետներին:
Պառդո՞ն:

Հայկօ ջան դու նշում ես թե խաղերը զարգացնում են տրամաբանությունը, շուտ կողմնորոշվելու ունակությունը, խաղերի միջոցով իմանում ես պատմական փաստեր, խաղերի անուններ ես նշում թե տեսեք ես խաղերը ինչքան բան են սովորացնում...
1. Տրամաբանություն և շուտ կողմնորոշվելու ունակություն զարգացնելու համար գոյություն ունի մի հիանալի խաղ` որի անունն է ՇԱԽՄԱՏ
2. Պատմական փաստեր իմանալու համար հարկավոր չի ինչ որ խաղեր խաղալ, այլ պետք է պարզապես որոշ ժամանակ դրամադրել համապատասխան գրքեր կամ հոդվածները կարդալուն, ու համոզված եմ որ այդ ժամանակը մի քանի անգամ ավելի քիչ կլինի քան խաղ խաղալունը
3. Հետաքրքիր փաստեր էլ կարելի է իմանալ բազմաթիվ ամսագրերից
4. Նաև պետք չի մոռանալ որ խաղեր խաղացողների 90%-ը չի խաղում որպեսի ինչ որ բան իմանա, այլ պարզապես խաղում է կամ հաճույքի համար կամ էլ արդեն կախման մեջ է խաղերից

Դեմ չեմ որ խաղերը որոշ բաներ զարգացնում են մարդու մեջ, բայց նույն խաղերի հետևանքով մարդ այնքան վնաս է կրում որ օգուտները չնչին բաներ են վնասի համեմատ: Օրինակ խաղը մարդու մեջ առաջացնում է ագրեսիվություն, կախում խաղերից ...: Հիշեք թե գերմանիայում քանի դեպք է եղել երբ երեխան խաղի ազդեցության տակ սպանել է ընտանիքի անդամներին, համադասարանցիներին...
Էլ չեմ խոսում են փաստի մասին որ գեյմերների 80%-ը վիրտուալ աշխարհից դուրս չեն կարողանում իրենց դրսևորել, դժվարությամբ են շփվում իրենց տարիքի մարդկանց հետ...


Օգուտ 20% - 80% ՎՆԱՍ

Անհետաքրքիր ա ձեզ հետ :oy: Բոլորդ խոսում եք մի բանի մասին, որից համարյա ոչ մի գաղափար չունեք: Բոլորդ լրջագույնս քննարկում եք մի բան, որ ի սկզբանե շաղախված է եղել հումորի շատ մեծ չափաբաժնով: Ես հիմա ինձ զգում եմ մի մարդու նման, ով շատ ծիծաղելի անեկդոտ է պատմել, բայց քանի որ ոչ ոք չի ծիծաղում, ստիպված հատ-հատ բացատրում է անեկդոտի իմաստը՝ դրա ամբողջ համուհոտը հարամ անելով: Գրածդ, min-mak ջան, ծայրից ծայր սխալ է ու հիմնված է գեյմերների մասին այն սխալագույն կարծիքի վրա, որ նշել եմ վերևում: Կարող եմ, իհարկե, մանրամասն անդրադառնալ քո նշած բոլոր դրույթներին՝ գրելով, թե որտեղ ինչը չի համապատասխանում իրականությանը, բայց արդյո՞ք արժի:

1. Շախմատը ձանձրալիագույն խաղ ա: Ես ձեզ եմ ներկայացնում իմ սուբյեկտիվ կարծիքն ու ձեզ լիովին իրավունք եմ վերապահում ինձ տեղեկացնելու, որ ես շախմատից բան չեմ հասկանում, ինչպես և ես իրավունք (և հիմքեր) ունեմ ենթադրելու, որ այս քննարկման մասնակիցներից շատ շատերը պատկերացում անգամ չունեն, թե ինչ է իսկական, որակյալ, մեծ բյուջեով ու տաղանդավոր ստեղծողներով համակարգչային խաղը: Ի դեպ, ինչքան ես եմ հասկանում, շախմատը տրամաբանության հետ ոչ մի կապ չունի. ցանկացած տրամաբանություն մտածողություն է, բայց ոչ բոլոր մտածողություններն են տրամաբանություն. ահա այս տրամաբանական եզրահանգման վրա հիմնվելով՝ ես պնդում եմ, որ շախմատ խաղալիս մարդու տրամաբանությունը չի զարգանում :)): Բլից-պարտիաների դեպքում՝ գուցե շուտ կողմնորոշվելուն կօգնի, բայց արդյո՞ք եթե շախմատը նպաստում է այդ երկու ունակությունների զարգացմանը, հարկավոր է կառչած մնալ միայն շախմատից: Գլյուկոզան կշտացնում է մարդուն. արդյո՞ք մարդը սոված ժամանակ պիտի միայն գլյուկոզա սրսկվի: Գրքերում ամեն ինչ կա գրած. արդյո՞ք մենք պետք է դադարենք օգտվել Ինտերնետից: Իհա՛րկե ոչ:

2. Իսկ ինչու՞ չփորձել առավելագույնս օգուտ քաղել մի բանից, որ նաև հաճելի է:

3. Նույնը, ինչ շախմատի համար: Եղբայր, ես ամսագրեր էլ եմ կարդում, գրքեր ու հոդվածներ էլ, բազմաթիվ ուրիշ նյութեր էլ, երբեմն նույնիսկ գրում եմ այդ հոդվածներից, ու այնուամենայնիվ՝ դա ինձ բնավ չի խանգարում, որ ես մեկ-մեկ հաճելի ժամանակ անցկացնեմ համակարգչիս էկանի առաջ: Քեզ մոտ եզակին հանդես է գալիս որպես ամբողջության բացառում. դա սխալ է:

4. «Խաղերից կախման մեջ լինել» հասկացություն չկա: Եթե նույն տրամաբանությամբ դատենք, ապա ինչ-որ մեկն էլ կարող է կախման մեջ լինել գիրք կարդալուց, մեկ ուրիշը՝ սեղանի թենիսից, երրորդը՝ բազառ-բլոտից: Բայց դու ճիշտ ես ասում. խաղում են, նախ և առաջ, հաճույքի համար: Իսկ ուրիշ ինչի՞ համար պիտի մարդը խաղա ու ժամանակ անցկացնի, կասե՞ս :):

Օգուտի, վնասի, ագրեսիայի ու մարդասպան պզուկոտ դեռահասների մասին: Ոչ մի խաղ երբեք չի կարող մարդասպանության դրդել այն մարդուն, ով իր էությամբ ի զորու չէ մարդ սպանելու: Չնայած՝ սա դեռ թողնենք մի կողմ. մոտավորապես պատկերացնու՞մ ես, թե քանի՜ խաղացող կա ամբողջ աշխարհում: Կարծում եմ՝ գոնե գիտես, որ շա՜տ շատ: Իսկ քանի նման մարդասպանության դեպք է գրանցվե՞լ: Հատուկենտ: Կարելի է հաշվել միայն ձեռքերի մատնեի վրա: Հիմա՝ օրինակ. աշխարհում կան փիլիսոփայություն ուսումնասիրող մեկ միլիոն ուսանողներ, որոնցից հինգը շուտով սպանելու են իրենց ընկերուհուն, ծնողին կամ դասախոսին. արդյո՞ք սրա միակ մեղավորը նրանց ուսումնասիրած փիլիսոփայությունն է: Գուցե ատա՞մն էր ցավում, կամ գենետիկ հոգեկան հիվանդությու՞ն ուներ, կամ գուցե փո՞ղ էր պետք, կամ այդ օրը երեկոյան «Տեխասյան սպանդ բենզասղոցո՞վ»-ն էր նայել: Ինչու՞ կինոների մասին ոչ ոք չի խոսում, իսկ հենց գործը հասնում է խաղերին, բոլորին սարսափեցնում է մկնիկի ձախ կոճակով սպանվող կանաչավուն զոմբին:

Տոկոսներ ներկայացնելուց, ի դեպ, մի շտապիր, եթե այդ տոկոսային հարաբերություններն ապացուցող փաստեր չունես: Ի՞նչ ութսուն տոկոսի մասին է խոսքը: Հաշվապահների մեջ էլ դժվար շփվող մարդիկ կան, ուրեմն հաշվապահությունը վնա՞ս է մարդու հոգևոր առողջությանը: Նորից եմ ասում, ձեր մեծ մասի կարծիքը «գեյմեր» երևույթի մասին ծայրից ծայր սխալ է: Կան, իհարկե, բացառություններ, կան ինքնամփոփ կամ ագրեսիվ մարդիկ, ովքեր նաև համակարգչային խաղեր են խաղում, բայց բացառությունը օրենք չէ: Դուք պարզապես չեք իմանա, որ ձեր դիմացը նստած լուրջ, փողկապով-կոստյումով մարդը նաև գեյմեր է, որովհետև այդ երևույթը ձեզ մոտ ասոցացվում է համակարգչից կախման մեջ ընկած դեռահասի պատկերի հետ, և այդպիսով՝ ձեզ կթվա, որ գեյմերները միայն վերոհիշյալ դեռահասներն են: Ոչինչ, ժամանակին կինոն էլ էր արգելված հաճույք, կանանց դերակատարությամբ թատրոն նայելն էլ էր խայտառակություն, իսկ որոշ գրքեր կարդալու համար այրում էին խարույկի վրա:

matlev
13.03.2010, 23:23
Ժողովուրդ, ի՞նչ եք էս թեման լուրջ-լուրջ քննադատում, յանի որ հիմա «ինտերնետի վրա նստած չլինեիք», էդ չխաղացողներիդ մեծ մասը խաղալիս չէիք լինելու՞: :D

Հայկօ
13.03.2010, 23:25
Ժողովուրդ, ի՞նչ եք էս թեման լուրջ-լուրջ քննադատում, յանի որ հիմա «ինտերնետի վրա նստած չլինեիք», էդ չխաղացողներիդ մեծ մասը խաղալիս չէիք լինելու՞: :D

Ինձ թվում է՝ չխաղացողների մեծ մասը հիմա պաշտանելիս կլինեին իրենց թեկնածուական դիսերտացիան:

matlev
13.03.2010, 23:28
Ինձ թվում է՝ չխաղացողների մեծ մասը հիմա պաշտանելիս կլինեին իրենց թեկնածուական դիսերտացիան:

Հիմա ի՞նչ, անջատե՞մ: :(

Շինարար
13.03.2010, 23:34
Թեմայի սկզբում տեղադրված 7 կետերը կարդալով չկարողացա ծիծաղս զսպեմ:D: Ուղակի զարմանում եմ թե մարդ ինչպիսի երևակայություն պիտի ունենա որ կարողանա նման սուտ մտքեր շարադրի, մալադեց EA Games-ի մասնագետներին:
Հայկօ ջան դու նշում ես թե խաղերը զարգացնում են տրամաբանությունը, շուտ կողմնորոշվելու ունակությունը, խաղերի միջոցով իմանում ես պատմական փաստեր, խաղերի անուններ ես նշում թե տեսեք ես խաղերը ինչքան բան են սովորացնում...
1. Տրամաբանություն և շուտ կողմնորոշվելու ունակություն զարգացնելու համար գոյություն ունի մի հիանալի խաղ` որի անունն է ՇԱԽՄԱՏ
2. Պատմական փաստեր իմանալու համար հարկավոր չի ինչ որ խաղեր խաղալ, այլ պետք է պարզապես որոշ ժամանակ դրամադրել համապատասխան գրքեր կամ հոդվածները կարդալուն, ու համոզված եմ որ այդ ժամանակը մի քանի անգամ ավելի քիչ կլինի քան խաղ խաղալունը
3. Հետաքրքիր փաստեր էլ կարելի է իմանալ բազմաթիվ ամսագրերից
4. Նաև պետք չի մոռանալ որ խաղեր խաղացողների 90%-ը չի խաղում որպեսի ինչ որ բան իմանա, այլ պարզապես խաղում է կամ հաճույքի համար կամ էլ արդեն կախման մեջ է խաղերից

Դեմ չեմ որ խաղերը որոշ բաներ զարգացնում են մարդու մեջ, բայց նույն խաղերի հետևանքով մարդ այնքան վնաս է կրում որ օգուտները չնչին բաներ են վնասի համեմատ: Օրինակ խաղը մարդու մեջ առաջացնում է ագրեսիվություն, կախում խաղերից ...: Հիշեք թե գերմանիայում քանի դեպք է եղել երբ երեխան խաղի ազդեցության տակ սպանել է ընտանիքի անդամներին, համադասարանցիներին...
Էլ չեմ խոսում են փաստի մասին որ գեյմերների 80%-ը վիրտուալ աշխարհից դուրս չեն կարողանում իրենց դրսևորել, դժվարությամբ են շփվում իրենց տարիքի մարդկանց հետ...


Օգուտ 20% - 80% ՎՆԱՍ

Մին-Մակ ջան, քո գրառման՝ իմ կողմից բոլդ արված հատվածների մասին, էս թեմայի առաջին գրառումը կարդալով՝ արդեն իսկ պետք է հասկանալի լիներ, որ գրառում կատարողը ունի տրամաբանություն և շուտ կողմնորոշվելու ունակություն, ժամանակ տրամադրում է գրքեր, հոդվածները և ամսագրեր կարդալուն…
համով-հոտով գրառում ա գրել… հիմա էն տոկոսների մասին, նույն շատ կարդացող մարդիկ էլ հաճախ առօրյա շփման խնդիրներ են ունենում, բայց դա պարտադիր չի… Իսկ էդ սպանությունների հետ կապված՝ ասեմ, որ խելագար մարդասպաններ էլ կան, որ շատ են կարդում, կան էլ որ կյանքում գիրք չեն կարդացել, համակարգիչն էլ չգիտեն ինչ ա, էդ ամենը շատ հարաբերական ա…

_DEATH_
13.03.2010, 23:41
Խաղերը մարզում են տեսնելու և նկատելու ունակությունը :unsure

Ես փոքր ժամանակ շատ էի խաղում, առավոտվանից գիշեր դենդի էի խաղում, հետո Սեգա, կարճատես եմ դարձել դենդիի տանկերի շնորհիվ: Նկարում ճիշտ հակառակն ա: Դրա պատճառով էլ հիմա չեմ խաղում: Չնայած միտքը սխալ ա նկարում արտահայտված, գեյմեր/ոչ գեյմեր նույն բանն են տեսնում, ուղակի ուշադրության հարցն ա, որ յանի գեյմերը որոշ բաներ նկատում ա, իսկ ոչ գեյմերը չի նկատում: Չնայած դրան ոչ մի լուրջ ապացույց չկա դեռ:
Իսկ էն EA Games որ գրել էի, մոտ 1-2 շաբաթ առաջ լուրերի մեջ էր հայտնվել, որ գեյմեռները բանակում շատ ավելի լավ են ծառայում նկատելու ունակության շնորհիվ: Մեկին գիտեմ, բառիս բուն իմաստով օրը 14 ժամ խաղում ա, բանակ տանեն մի օր չի ձգի:

Rhayader
13.03.2010, 23:45
1. Տրամաբանություն և շուտ կողմնորոշվելու ունակություն զարգացնելու համար գոյություն ունի մի հիանալի խաղ` որի անունն է ՇԱԽՄԱՏ
Բոոոոո՜րինգ:baby

4. Նաև պետք չի մոռանալ որ խաղեր խաղացողների 90%-ը չի խաղում որպեսի ինչ որ բան իմանա, այլ պարզապես խաղում է կամ հաճույքի համար կամ էլ արդեն կախման մեջ է խաղերից
Կաշմառ կակոյ))) իհարկե, ոչ մեկն էլ չի խաղում նոր բան իմանալու համար: Գեղարվեստական գրքեր էլ չենք կարդում այդ նպատակով: Դա, կարելի է ասել, հաճելի կողմնակի էֆեկտ է: Բայց համակարգչային խաղերից կախման մեջ գտնվող մարդը միշտ էլ բան կգտներ, որից կախման մեջ հայտնվեր, եթե խաղեր չլինեին: Կազինո, օրինակ: Բայց ես չգիտեմ ոչ մեկին, ով Վորլդ Ոֆ Վորքրաֆթ խաղալուց առաջացած պարտքերից տունը ծախի:
Այո, խաղերը կարող են ուժեղ ԿԱՊՎԱԾՈՒԹՅՈՒՆ առաջացնել. այն մարդիկ, ովքեր իրենց կյանքից դժգոհ են, ստանում են իրականությունից փախչելու ալտերնատիվա. նոր կյանք, նոր մարմին: Կարող են հերոս լինել ու փրկել աշխարհը: Կարող են աշխարհի ութերորդ հրաշալիքը կառուցել: Կարող են մեծ պետության իշխան դառնալ: Բայց համակարգիչն անջատում ես, վերադառնում ես աշխարհ: Մարդու ամբիցիաների անբավարարվածությունը միանշանակ բերում է ագրեսսիայի: Համոզված եմ՝ նույնիսկ Հիտլերը կարող էր ավելի լավ մարդ լինել, եթե օրը մի քանի ժամ Էյջ Օֆ Իմփայրս խաղար:

Օրինակ խաղը մարդու մեջ առաջացնում է ագրեսիվություն, կախում խաղերից ...: Հիշեք թե գերմանիայում քանի դեպք է եղել երբ երեխան խաղի ազդեցության տակ սպանել է ընտանիքի անդամներին, համադասարանցիներին...
Ագրեսսիա առաջացնում են հասարակական ու ընտանեկան բազմաթիվ ֆակտորներ: Իսկ մեղադրում են կինոն, գրքերը, խաղերը, երաժշտությունը... Միանգամից հիշում են, որ այդ երեխան այս խաղն էր խաղում կամ այն խաղը: Բայց գրեթե բոլոր երեխաներն են խաղեր խաղում: Գրեթե ցանկացած երեխայի դիսկադարանում, անկախ նրանից, մարդ կսպանի թե ոչ, կարելի է գտնել գրեթե նույն խաղերը: Ու ոչ մեկի մտքով չի անցնում մեղադրել ընտանիքը, դաստիարակությունը, առնետների վանդակ հիշեցնող դպրոցը, հայաթի բլատնոյ Գագոյին, ում «ջահելն» է սպանողը, որը նրան սովորեցնում էր. «ազիզ, քեզ որ մեկը (կամայական հայհոյանք) ասի, հերդ էլ ըլնի, հորս արև, դանակը հանի կոխի սիրտը: Չհելնե՞նք (քաղաքավարի ասած՝ լևի), մի քիչ էլ պլան կա մոտս, հետո կուռենք: Թազա մաշնես տեսե՞լ ես»:

Էլ չեմ խոսում են փաստի մասին որ գեյմերների 80%-ը վիրտուալ աշխարհից դուրս չեն կարողանում իրենց դրսևորել, դժվարությամբ են շփվում իրենց տարիքի մարդկանց հետ...
Ասեմ քեզ, որ երեխաների ու երիտասարդների մոտ 70 տոկոսը ինչ-որ չափով գեյմեր է: Ոչ գեյմերների հետ ես էլ եմ դժվարությամբ շփվում. նրանք սովորաբար հետաքրքրություններից զուրկ մարդիկ են:
Ինչքան են մարդիկ սիրում խոսել մի բանից, որից ոչ մի պատկերացում չունեն: Այս գրառումը «Հեմինգուեյ մի կարդա, ձկնորսական հանրագիտարան կարդա» շարքից էր:

Rhayader
13.03.2010, 23:49
Խաղերը մարզում են տեսնելու և նկատելու ունակությունը :unsure

Ես փոքր ժամանակ շատ էի խաղում, առավոտվանից գիշեր դենդի էի խաղում, հետո Սեգա, կարճատես եմ դարձել դենդիի տանկերի շնորհիվ:

Ես էլ 90-ականներին մոմի ու ֆանարիկի լույսի տակ գիրք կարդալով եմ աչքերս փչացրել: Ոչ մի վայրկյան չեմ ափսոսացել:

Հայկօ
13.03.2010, 23:51
Չէ, ես էս թեման հաստատ տեղափոխելու եմ «Զվարճալի»: _DEATH_ ջան, հոդվածում ինչ որ գրված է, ամբողջովին սուտ է. իրականում Տիտանիկն էլ է «Fallout»-ի տուփին բախվելուց ծակվել, Քենեդին էլ է դարձել պզուկոտ դեռահաս գեյմերի ջոյստիկի հարվածի զոհը, Ֆրեդի Մերկուրին էլ adult-only խաղից է սպիդ վարակվել:

Իսկ համակարգչային խաղերը տեսողությանը վնաս չեն, ամենայն պատասխանատվությամբ վստահեցնում եմ: Մեծ փորձ ունեմ երկու բնագավառներում էլ: Պարզապես հարկավոր է ճիշտ ռեժիմով նստել մոնիտորի առջև (ժամը մեկ՝ գոնե մի տասը րոպե ընդմիջում, աչքերի մարզանք) ու մոնիտորի վրա էլ փող չխնայել:

Լեո
13.03.2010, 23:55
Խաղերը լավ բան են :) Նրանք մխիթարող հատկություն ունեն, հատկապես երբ վիրտուալ Ռեալը հաղթում է վիրտուալ Բարսելոնային :)

_DEATH_
13.03.2010, 23:56
Կարող են հերոս լինել ու փրկել աշխարհը: Կարող են աշխարհի ութերորդ հրաշալիքը կառուցել: Կարող են մեծ պետության իշխան դառնալ: Բայց համակարգիչն անջատում ես, վերադառնում ես աշխարհ:

Ոչ միշտ ես վերադառնում :this

Ես մի քանի տարի առաջ շատ էի խաղում, GTA VC 5 ժամ խաղալուց հետո դուրս էի եկել, մեկ էլ անկախ ինձնից վազեցի փողոցում, ուզում էի մի հատ մաշնի դուռ բացեի, լավ ա հետս մարդ կար:

Հայկօ
14.03.2010, 00:03
Ոչ միշտ ես վերադառնում :this

Ես մի քանի տարի առաջ շատ էի խաղում, GTA VC 5 ժամ խաղալուց հետո դուրս էի եկել, մեկ էլ անկախ ինձնից վազեցի փողոցում, ուզում էի մի հատ մաշնի դուռ բացեի, լավ ա հետս մարդ կար:

:D:D:D

Դզեց :):

Ջահել ժամանակ, երբ դեռ Splinter Cell էի խաղում (առաջինը), ցերեկային լամպերին նայելիս երբեմն մտածում էի, թե սրանցից ո՞ր մեկը կրակոցից կջարդվի, իսկ ո՞ր մեկն է զրահապատ :)): Ավելի հետաքրքիր օրինակ բերեմ, որ միայն ինձ մոտ չի, որ նկատել եմ. Fallout III-ին սիրահարվածությանս ժամանակ ես (ու ոչ միայն ես. փոքրիկ սոցհարցում եմ անցկացրել) ափսոսում էի կոկա-կոլայի մետաղե կափարիչները գցել (խաղում դրանք փոխարինում են դրամին):):

Բայց միշտ վերադարձել եմ իրականության գիրկը, ամենայն անկեղծությամբ եմ ասում: Համակարգչային խաղերն իմ իրականության անբաժան մասն են :love:

_DEATH_
14.03.2010, 00:03
Չէ, ես էս թեման հաստատ տեղափոխելու եմ «Զվարճալի»: _DEATH_ ջան, հոդվածում ինչ որ գրված է, ամբողջովին սուտ է. իրականում Տիտանիկն էլ է «Fallout»-ի տուփին բախվելուց ծակվել, Քենեդին էլ է դարձել պզուկոտ դեռահաս գեյմերի ջոյստիկի հարվածի զոհը, Ֆրեդի Մերկուրին էլ adult-only խաղից է սպիդ վարակվել:

Իսկ համակարգչային խաղերը տեսողությանը վնաս չեն, ամենայն պատասխանատվությամբ վստահեցնում եմ: Մեծ փորձ ունեմ երկու բնագավառներում էլ: Պարզապես հարկավոր է ճիշտ ռեժիմով նստել մոնիտորի առջև (ժամը մեկ՝ գոնե մի տասը րոպե ընդմիջում, աչքերի մարզանք) ու մոնիտորի վրա էլ փող չխնայել:

Հայկօ ջան բայց ես չեմ ասում սուտ ա, ուղակի նկարի նենց տպավորություն ա, որ ոչ գեյմերը կարճատես ա, իսկ գեյմեր դառնալով ուղղվել ա տեսողությունը, իսկ միտքը լրիվ ուրիշ բան ա գրված: Ասում եմ հնարավոր ա տենց բան, ուղղակի մինչև ասելը, նախ պետք ա հետազոտություններ անել ու համոզվել որ իսկապես տենց բան կա:

min-mak
14.03.2010, 00:10
Չեմ վիճում, դուք հաղթեցիք

Rhayader
14.03.2010, 00:39
Հայկօ ջան բայց ես չեմ ասում սուտ ա, ուղակի նկարի նենց տպավորություն ա, որ ոչ գեյմերը կարճատես ա, իսկ գեյմեր դառնալով ուղղվել ա տեսողությունը, իսկ միտքը լրիվ ուրիշ բան ա գրված: Ասում եմ հնարավոր ա տենց բան, ուղղակի մինչև ասելը, նախ պետք ա հետազոտություններ անել ու համոզվել որ իսկապես տենց բան կա:

Նկարը ցույց ա տալիս, որ ոչ գեյմերի ուշադրությունը միանգամից գնում ա պալմայի վրա (դե, պալմա չտեսած չտես ազգ ենք), իսկ գեյմերը միանգամից ֆիքսում ա թշնամիներին, թշնամիների քանակը, տեսակը, զինվածությունը, ջարդվող ու պայթող օբյեկտները, թաքնվելու ու սնայպերների տեղակայման կետերը, իր ու թշնամու նահանջի հնարավոր ուղիները, նռնակների պայթելուց կտորների ռիկոշետի հավանականությունը, փամփուշտի շարժման կորագիծն ու էլի մի քանի տասնյակ բաներ:

Rhayader
14.03.2010, 00:46
Չեմ վիճում, դուք հաղթեցիք

Երանի Ցոլակն ու Ջեկ Թոմսոնն էլ տենց հեշտ համոզվեին::D

Հայկօ
14.03.2010, 00:49
Երանի Ցոլակն ու Ջեկ Թոմսոնն էլ տենց հեշտ համոզվեին::D

Ջեկ Թոմսոնին հարկավոր ա Ուվե Բոլլով ծեծելով սպանել :D:

_DEATH_
14.03.2010, 00:53
Նկարը ցույց ա տալիս, որ ոչ գեյմերի ուշադրությունը միանգամից գնում ա պալմայի վրա (դե, պալմա չտեսած չտես ազգ ենք), իսկ գեյմերը միանգամից ֆիքսում ա թշնամիներին, թշնամիների քանակը, տեսակը, զինվածությունը, ջարդվող ու պայթող օբյեկտները, թաքնվելու ու սնայպերների տեղակայման կետերը, իր ու թշնամու նահանջի հնարավոր ուղիները, նռնակների պայթելուց կտորների ռիկոշետի հավանականությունը, փամփուշտի շարժման կորագիծն ու էլի մի քանի տասնյակ բաներ:

Rhayader ջան, իսկ էտ ուղղությամբ ինչ որ հետազոտություններ արվել են, թե ուղակի ենթադրություններ են: Ինձ էսքան ժամանակ էտ ա հետաքրքրում: Որովհետև իմ ճանացած մոլի խաղացողները զենք բռնել էլ չեն կարա:

Rhayader
14.03.2010, 01:08
Rhayader ջան, իսկ էտ ուղղությամբ ինչ որ հետազոտություններ արվել են, թե ուղակի ենթադրություններ են: Ինձ էսքան ժամանակ էտ ա հետաքրքրում: Որովհետև իմ ճանացած մոլի խաղացողները զենք բռնել էլ չեն կարա:

Դու է՞լ ես նրանցից, որ EA Games-ի հայտարարությունը լուրջ են ընդունել:D թեթև տար) սրանք մարտական սիմուլյացիաներ կամ ուսուցողական ծրագրեր չեն: Ընդամենը խաղեր: Խաղերի նկատմամբ նման պահանջ դնելն անգամ հիմարություն է (թեչէ կարո՞ղ ա բանակում հետդ մոտ քսան տեսակի զենք տանես, գռանատամյոտից էլ պիստալետի նման կրակես):D

_DEATH_
14.03.2010, 01:31
Ես լուրջ չեմ ընդունում, ուղակի էտ լուրը նենց համոզիչ էր գրած, որ սկսեցի կասկածել կարող ա ճիշտ ա:

Նոկիայի գյուտերից էլ, մի հատ Նոկիայի մասնագետի անունից էր գրած.

Ուրեմն գրած ա, որ հեռախոսի ռադիացիան ոչ մի վնաս չի տալիս, ընդհակառակը օգտակար ա (յանի մեջը վիտամիններ կան :D ) ու օրական 2-3 ժամ ռադիացիայի տակ գտնվելու շնորհիվ մարդու հիշողությունը ահագին լավանում ա, ուղեղը սկսում ա ավելի լավ աշխատել, ...

Հայկօ
14.03.2010, 01:33
Մոդերատորական. օֆֆտոպը դադարեցնում ենք:

Lion
14.03.2010, 10:22
«Serious Sam»-ը հեչ serious խաղ չի :)):

Մնացածը՝ «Պատմություն» բաժնում (որտեղ ես կյանքում ոտք չեմ դնի՝ պարզելու համար, որ հաշաշինների պապա Հասան ձյան զտարյուն հայ է եղել) :D:

Գիտեմ, որ լուրջ խաղ չէ: Իսկ ով ասաց, որ ես ուզեցել եմ լուրջ խաղ խաղալ ;) Իսկ պարզելու համար, որ. "աշաշինների պապա Հասան ձյան զտարյուն հայ է եղել", քեզ կարիք չի լինի "Պատմություն" բաժին "ոտք դնել", քանի որ այնտեղ, համենայն դեպս իմ ստորագրության տակ, դու նման բան չես գտնի...

inheritance
20.03.2010, 10:12
համակարգչային խաղերից կախվածություն առաջացնելու 5 մեթոդ (http://habrahabr.ru/blogs/Game-Dev/88161/#habracut)
Հայկօ-ին ու նրա հետ համակարծիք մարդկանց խորհուրդ կտամ կարդալ: Ինչպես ասվում է Portal-ում, the cake is a lie)

J3an
22.05.2010, 10:44
Rhayader ջան, իսկ էտ ուղղությամբ ինչ որ հետազոտություններ արվել են, թե ուղակի ենթադրություններ են: Ինձ էսքան ժամանակ էտ ա հետաքրքրում: Որովհետև իմ ճանացած մոլի խաղացողները զենք բռնել էլ չեն կարա:

Համամիտ չեմ Մինաս ջան , մեր չաստում ամենա լավ հրաձիգը ես եի , ինչ ես կարծում ինչից եր ?