Դիտել ողջ տարբերակը : Թեթև ապրենք
Մեզանից յուրաքանչյուրն ունի բարդույթների մի շարք,որոնք խանգարում են ազատ ապրելուն,եկեք կիսվենք դրանցով և, ինչու չէ ,ծիծաղենք դրանց վրա:
Ես էլ կսկսեմ
Կոմպլեքսավորվում եմ ,երբ առավոտյան հայելու մեջ նայելիս ինձ տգեղ եմ թվում,ու հաստատ այդ օրերին ինչ էլ անես դու չես գեղեցկանա,բայց այդ օրը անպայման քաղաքում ցանկացած անցորդ աչքերը չռած քեզ է նայելուև առաջին միտքը,որ գալիս է"Վայ մամա ջան,էսքան գեշ եմ":8
Rhayader
05.03.2010, 13:22
Ես էլ կսկսեմ
Կոմպլեքսավորվում եմ ,երբ առավոտյան հայելու մեջ նայելիս ինձ տգեղ եմ թվում,ու հաստատ այդ օրերին ինչ էլ անես դու չես գեղեցկանա,բայց այդ օրը անպայման քաղաքում ցանկացած անցորդ աչքերը չռած քեզ է նայելուև առաջին միտքը,որ գալիս է"Վայ մամա ջան,էսքան գեշ եմ":8
Խոստովանեմ:) կոմպլեքսավորվում եմ անծանոթ մարդկանց հետ որևէ հարաբերություն ունենալու մտքից անգամ: Ասենք, որ կորեմ էլ, կմեռնեմ, մինչև կհարցնեմ ճանապարհը: Հարցը խիստ բարդանում է, երբ գործի մեջ փող է խառնվում. նույնիսկ խանութից առևտուր անելիս վատանում եմ:
CactuSoul
05.03.2010, 13:23
… առավոտյան հայելու մեջ նայելիս ինձ տգեղ եմ թվում,ու հաստատ այդ օրերին ինչ էլ անես դու չես գեղեցկանա …
Ինչի՞ց ենթադրեցիր;):
Նման դեպքերում ակնթարթային լուծում կա. սկսում ես ինքդ քեզ ժպտալ հայելու մեջ: Բոլոր նորմալ մարդիկ էլ շատ ավելի գեղեցիկ են դառնում, երբ ժպտում են:P:
Ինչի՞ց ենթադրեցիր;):
Նման դեպքերում ակնթարթային լուծում կա. սկսում ես ինքդ քեզ ժպտալ հայելու մեջ: Բոլոր նորմալ մարդիկ էլ շատ ավելի գեղեցիկ են դառնում, երբ ժպտում են:P:
Դա էլ եմ փորձել.չի ստացվում:)Ինչ որ ծամածռված բանա ստացվում
Խոստովանեմ:) կոմպլեքսավորվում եմ անծանոթ մարդկանց հետ որևէ հարաբերություն ունենալու մտքից անգամ: Ասենք, որ կորեմ էլ, կմեռնեմ, մինչև կհարցնեմ ճանապարհը: Հարցը խիստ բարդանում է, երբ գործի մեջ փող է խառնվում. նույնիսկ խանութից առևտուր անելիս վատանում եմ:իսկ եթե ինձ խանութում խաբեն,կամ սխալ ապրանք տան կոմպլեքսավորվում եմ ասեմ:angry
Rhayader
05.03.2010, 13:56
Մի բան ասեմ) գեղեցկության հասկացությունը վերջերս այնքան են պարուրել ստերեոտիպներով, որ շատ մարդիկ մոռացել են ինչ է նշանակում գեղեցիկ: Ինչ արտաքին էլ ունենաս, միշտ կգտնվեն մարդիկ (գոնե հարյուր հազարը՝ հաստատ), ովքեր քեզ կորակավորեն որպես «ինչքան ուժ ունես՝ գեշ ես ծնվել»: Միևնույն ժամանակ կգտնվեն շատ քիչ մարդիկ, ովքեր քեզ գեղեցիկ կհամարեն առանց քո նկատմամբ սեռական ցանկություն (ու ակնկալիքներ) ունենալու:
Սովորիր ինքդ քեզ դուր գալ: Միգուցե ոճդ փոխես, տատու անես, պիրսինգ. նման կոմպլեքսներ սովորաբար առաջանում են, երբ մարդու արտաքինն ու ներքինն իրար չեն համապատասխանում: Ուրեմն փոխիր արտաքինդ:
Եթե նկար դնեիր, կփորձեի առավել օբյեկտիվ ու մանրամասն ասել:
Rhayader
05.03.2010, 13:57
իսկ եթե ինձ խանութում խաբեն,կամ սխալ ապրանք տան կոմպլեքսավորվում եմ ասեմ:angry
Լրիվ ես եմ:( իմ հետ շուկա գնալ չի լինում, հենց կողքս փորձում են գին իջեցնել, ուզում եմ գետնի տակը մտնել:
Մի բան ասեմ) գեղեցկության հասկացությունը վերջերս այնքան են պարուրել ստերեոտիպներով, որ շատ մարդիկ մոռացել են ինչ է նշանակում գեղեցիկ: Ինչ արտաքին էլ ունենաս, միշտ կգտնվեն մարդիկ (գոնե հարյուր հազարը՝ հաստատ), ովքեր քեզ կորակավորեն որպես «ինչքան ուժ ունես՝ գեշ ես ծնվել»: Միևնույն ժամանակ կգտնվեն շատ քիչ մարդիկ, ովքեր քեզ գեղեցիկ կհամարեն առանց քո նկատմամբ սեռական ցանկություն (ու ակնկալիքներ) ունենալու:
Սովորիր ինքդ քեզ դուր գալ: Միգուցե ոճդ փոխես, տատու անես, պիրսինգ. նման կոմպլեքսներ սովորաբար առաջանում են, երբ մարդու արտաքինն ու ներքինն իրար չեն համապատասխանում: Ուրեմն փոխիր արտաքինդ:
Եթե նկար դնեիր, կփորձեի առավել օբյեկտիվ ու մանրամասն ասել:Ես ինձ տգեղ չեմ համարում,պարզապես օրեր են լինում,որ ինձ տգեղ եմ զգում(կախված տրամադրությունից)
VisTolog
05.03.2010, 14:06
...և, ինչու չէ ,ծիծաղենք դրանց վրա:
Ծիծաղե՞նք.. (քմծիծաղ)
Չէի մտածում, որ կարող է նենց մարդ լինի, ով կասի «ծիծաղեք իմ հոգեբանական թերությունների վրա»
Ծիծաղե՞նք.. :քմծիծաղ
Չէի մտածում, որ կարող է նենց մարդ լինի, ով կասի «ծիծաղեք իմ հոգեբանական թերությունների վրա»
Ինչու միյան իմ,դուք կոմպլեքսներ չունեք?
Rhayader
05.03.2010, 14:27
Ծիծաղե՞նք.. (քմծիծաղ)
Չէի մտածում, որ կարող է նենց մարդ լինի, ով կասի «ծիծաղեք իմ հոգեբանական թերությունների վրա»
Վիստ, որ ես ինքս իմ անվան վրա ծիծաղել եմ «Տարօրինակ անունների» թեմայում, ուրեմն հաստատ կլինի:
Ես էլ եմ մարդկանց հետ շփվելուց դժվարանում: Շատ ուշ եմ բացվում, այսպես ասած, մերվում շրջապատին: :( Իսկ էդ գին գցելու մասին էլ չեմ ասում: Հա, որ խոսքն առևտրից գնաց, ասեմ`մեկ էլ ամաչում եմ ասեմ, որ էդ ապրանքը դուրս չի գալիս:
Ես էլ եմ մարդկանց հետ շփվելուց դժվարանում: Շատ ուշ եմ բացվում, այսպես ասած, մերվում շրջապատին: :( Իսկ էդ գին գցելու մասին էլ չեմ ասում: Հա, որ խոսքն առևտրից գնաց, ասեմ`մեկ էլ ամաչում եմ ասեմ, որ էդ ապրանքը դուրս չի գալիս:
Իսկ եղել ա,որ են ինչ որ պետք գնեիր քո նախատեսածից թանկա եղել,բայց քանի թր ձեռքդ վրան ես դրել ամոթից գնել ես:D
VisTolog
05.03.2010, 14:34
Վիստ, որ ես ինքս իմ անվան վրա ծիծաղել եմ «Տարօրինակ անունների» թեմայում, ուրեմն հաստատ կլինի:
Ես քո անունը թերություն չեմ համարում :)
Rhayader
05.03.2010, 14:36
Ես ինձ տգեղ չեմ համարում,պարզապես օրեր են լինում,որ ինձ տգեղ եմ զգում(կախված տրամադրությունից)
Չափից դուրս շատ ես կենտրոնանում դրա վրա: Միգուցե փորձես թեթև տանել:
Այսքան տգեղ դու քեզ երբեք չես զգա.
http://www.grimmemennesker.dk/data/media/2/cant_afford_me.jpg
http://www.grimmemennesker.dk/data/media/2/HPIM02062.jpg
http://www.grimmemennesker.dk/data/media/2/big-booty.jpg
http://www.grimmemennesker.dk/data/media/2/Ug_Trish.jpg
VisTolog
05.03.2010, 14:36
Ինչու միյան իմ,դուք կոմպլեքսներ չունեք?
Կոմպլեքսներ բոլորն էլ ունեն, բայց ես չեմ ծիծաղի դրանց վրա:)
Rhayader
05.03.2010, 14:37
Ես քո անունը թերություն չեմ համարում :)
Կոմպլեքսներն էլ ոչ միշտ են թերություն:
VisTolog
05.03.2010, 14:40
Ես էլ եմ մարդկանց հետ շփվելուց դժվարանում: Շատ ուշ եմ բացվում, այսպես ասած, մերվում շրջապատին: :(
1. ՈՒշ եմ հարմարվում շրջապատի մարդկանց հետ, բայց հարմարվելուց հետ անցնում եմ երկրորդին`
2. եթե 5-ից 3-ի հետ շարունակելու եմ շփումս, ուրեմն իրանց հետ շատ ավելի ուշ/դանդաղ/ժամանակի ընթացքում եմ մտերմանում, (ավելի լավ ճանաչելու համար) իսկ մնացած 2-ի հետ հենց տեղում, եթե տեսնում եմ, որ հետագայում ոչինչ էլ չի լինի:
Ես էլ կսկսեմ
Կոմպլեքսավորվում եմ ,երբ առավոտյան հայելու մեջ նայելիս ինձ տգեղ եմ թվում,ու հաստատ այդ օրերին ինչ էլ անես դու չես գեղեցկանա,բայց այդ օրը անպայման քաղաքում ցանկացած անցորդ աչքերը չռած քեզ է նայելուև առաջին միտքը,որ գալիս է"Վայ մամա ջան,էսքան գեշ եմ":8
Միայն երբեմն հա՞: Իսկ ես ամեն օր եմ տենց ասում, ամեն անգամ հայելուն նայելիս ասում եմ ՝ բայց դու ինչ գեշ ես:
Ինչի՞ց ենթադրեցիր;):
Նման դեպքերում ակնթարթային լուծում կա. սկսում ես ինքդ քեզ ժպտալ հայելու մեջ: Բոլոր նորմալ մարդիկ էլ շատ ավելի գեղեցիկ են դառնում, երբ ժպտում են:P:
Ինձ միշտ թվում ա, թե ես ժպտալիս ավելի գեշ եմ, քան չժպտալիս: :}
Պետք է անկեղծ ասեմ,փոքր ինչ գեղեցիկ եմ նրանցից
VisTolog
05.03.2010, 14:43
Կոմպլեքսներն էլ ոչ միշտ են թերություն:
Բայց դիմացինը ավելի հաճախ չհասկանալով (կամ միգուցե շատ էլ լավ հասկանալով (ուղղակի իրեն անհասկացողի տեղ դնելով)) սկսում է ծիծաղել (կամ ոնց ընդունված է` ղժժալ)թերություն չհամարվող հատկանիշի վրա:
Ծիծաղե՞նք.. (քմծիծաղ)
Չէի մտածում, որ կարող է նենց մարդ լինի, ով կասի «ծիծաղեք իմ հոգեբանական թերությունների վրա»
ես ինքս իմ վրա ծիծաղել եմ ,ծիծաղեք իմ հոգեբանական թերությունների վրա;
Rhayader
05.03.2010, 14:48
Միայն երբեմն հա՞: Իսկ ես ամեն օր եմ տենց ասում, ամեն անգամ հայելուն նայելիս ասում եմ ՝ բայց դու ինչ գեշ ես:
Դայ, եթե դու գեշ ես, ապա աշխարհհի ամենասիրուն գեշ աղջիկը:D
VisTolog
05.03.2010, 14:48
ես ինքս իմ վրա ծիծաղել եմ ,ծիծաղեք իմ հոգեբանական թերությունների վրա;
դե ուրեմն, պետք չի հետո ասել, որ իմ վրա ծիծաղում են, հետս չեն շփվում, ընկերություն չեն անում, ուշադրություն չեն դարձնում/արհամարհում են, որովհետև դու ինքդ ես ստիպում, որ քո վրա ծիծաղեն... :)
ՀԳ Մի օր էլ դառնում ես սարսափ ֆիլմերի մանյակներից, ու սկսում ես բոլոր մարդկանց սպանել, որովհետև նրանցից որոշները ծիծաղել են քո վրա... :D:)
Rhayader
05.03.2010, 14:49
Բայց դիմացինը ավելի հաճախ չհասկանալով (կամ միգուցե շատ էլ լավ հասկանալով (ուղղակի իրեն անհասկացողի տեղ դնելով)) սկսում է ծիծաղել (կամ ոնց ընդունված է` ղժժալ)թերություն չհամարվող հատկանիշի վրա:
Գիտեմ: Տհաճ երևույթ է:
Բայց եթե ինքդ ղժաս, կոնտեքստը միանգամից դզվում է:
դե ուրեմն, պետք չի հետո ասել, որ իմ վրա ծիծաղում են, հետս չեն շփվում, ընկերություն չեն անում, ուշադրություն չեն դարձնում/արհամարհում են, որովհետև դու ինքդ ես ստիպում (եթե ոչ խնդրում), որ քո վրա ծիծաղեն... :)
ՀԳ Մի օր էլ դառնում ես սարսափ ֆիլմերի մանյակներից, ու սկսում ես բոլորի մարդկանց սպանել, որովհետև նրանք ծիծաղել են քո վրա... :D:)
;)ուրեմն, պետք չի:D
Ես էլ կսկսեմ
Կոմպլեքսավորվում եմ ,երբ առավոտյան հայելու մեջ նայելիս ինձ տգեղ եմ թվում,ու հաստատ այդ օրերին ինչ էլ անես դու չես գեղեցկանա,բայց այդ օրը անպայման քաղաքում ցանկացած անցորդ աչքերը չռած քեզ է նայելուև առաջին միտքը,որ գալիս է"Վայ մամա ջան,էսքան գեշ եմ":8
Դայ, եթե դու գեշ ես, ապա աշխարհհի ամենասիրուն գեշ աղջիկը:D
Ես ակումբում ես միայն սիրուն նկարներն եմ դրել, որտեղ ինձ սկի նման էլ չեմ:
Էս մասին մի բան էի գրել ժամանակին.
ես հարազատ քույր չունեմ…
Ատավոտյան որ հայելու մեջ ինձ եմ նայում, միշտ մտածում եմ. “Տեսնես ես լավիկն ե՞մ” ու էդ երևի շատ նորմալ աղջկական մտածելակերպա, նույնիսկ կասեի իմ միակ նորմալ աջակական մտածած բաննա: Խնդիրը նրանումա, որ ես հարազատ քույրիկ չունեմ: Պապաի կողմի բարեկամներից 4 քույր ունեմ, իսկ մամայի կողմում ես միակ աղջիկն եմ /համարյա/ ու երբեմն-երբեմն քույրերս գալիս են մեր տուն, իմ մոտ մնալու: Ես իրանց միշտ էդ հիմար հարցն եմ տալիս ՝ “я хорошенькая?” ու ամեն անգամ ինքս էլ եմ զարմանում պատասխաններվ: Մեծ քույրս, ինքը շատ սիրունա էլի, ասումա. “Գիտե՞ս ոնց ազիզ ջան, պետք ա քեզ հետևես: Դու ճիշտ չես հագնվում, զարդեղենի մասին դե խոսք չկա, մակիաժ պետք ա անել՝ ամեն ինչ բայց շատ ճաշակով: Գնա սպորտի կամ պարի, մարմինդ ձգի,(կներեք արտահայտության համար) քամակդ փոքրացրու ու քեզ գնահատի”: Իրա հարազատ քուրիկը ասում.” Ազ դե լավ էլի, էլի սկսեցիր հիմարություններով գլուխդ լցնել…”: Բայց դե իրանք հեռու են, տարվա մեջ մեկ կամ երկու անգամ են Հայաստան գալիս, այն էլ 10-15 օրով ու էդքան էլ մտերիմ չենք, բայց այ էստեղի հորաքրոջս աղջկա հետ շատ մտերիմ ենք: Դեռևս շատ փոքր հասակից միշտ միասին ենք ու իրա կարծիքը ավելի համոզիչ ա: Իհարկե չենք մոռանում, որ ինքն էլ շատ սիրունա:Միշտ երբ միասին ենք լինում, շատ ափսոսում ենք, որ հարազատ չենք, որ միշտ միասին լինենք ու քնելուց առաջ ժամերով խսոսենք: Ու մի օր էլ, մեր տանն ենք ու պատրաստվում ենք արդեն քնել, ես ասում եմ. “Ան, ի՞նչ ես կարծում, я хорошенькая”, նայեց դեմքիս ու դեռ չէր հասցրել ինչ-որ բան ասել, ես վրա բերեցի. “Նան ջան, մենակ чесно”: -Արմ ջան չէ, սիրուն չես, չեմ կարա ասեմ սիրուն ես, բայց աստղով ես…,- շարունակությունը չլսեցի, վերմակի տակ մտա ու քնեցի ու մտածեցի, ափսոս որ ես հարազատ քույր չունեմ, ինքը հաստատ “ճիշտը” կասեր:
[QUOTE=VisTolog;1951734]դե ուրեմն, պետք չի հետո ասել, որ իմ վրա ծիծաղում են, հետս չեն շփվում, ընկերություն չեն անում, ուշադրություն չեն դարձնում/արհամարհում են, որովհետև դու ինքդ ես ստիպում (եթե ոչ խնդրում), որ քո վրա ծիծաղեն... :)
ՀԳ Մի օր էլ դառնում ես սարսափ ֆիլմերի մանյակներից, ու սկսում ես բոլորի մարդկանց սպանել, որովհետև նրանք ծիծաղել են քո վրա... :D:)[/QUOTE
էստեղ խոսքը մարդու մասին չէ,մենք փորձում ենք ծիծաղել մեր կոմպլեքսների,ոչ թե մեր վրա:Դրանք տարբեր բաներ են
Rhayader
05.03.2010, 14:53
Չեմ հավատում;) կարծում եմ, դու շատ ավելի գեշ ես:D (տնաշեն(c), նկար դիր էլի, քոռ-քոռ խոսում ենք):D
Rhayader
05.03.2010, 14:54
էստեղ խոսքը մարդու մասին չէ,մենք փորձում ենք ծիծաղել մեր կոմպլեքսների,ոչ թե մեր վրա:Դրանք տարբեր բաներ են
Ավելացնեմ իմ կողմից՝ ծիծաղում ենք կոմպլեքսների վրա, առանց ինքներս ծիծաղելի դառնալու:P
Չեմ հավատում;) կարծում եմ, դու շատ ավելի գեշ ես:D (տնաշեն(c), նկար դիր էլի, քոռ-քոռ խոսում ենք):D
:(Ապարատն ինձ "պրիզնատ"չի գալիս
Rhayader
05.03.2010, 14:57
Ես ակումբում ես միայն սիրուն նկարներն եմ դրել, որտեղ ինձ սկի նման էլ չեմ:
Ես քեզ տեսել եմ ռեալում;) Իմփրեշնի հետ հրապարակով անցնում էինք, մոտեցար իրեն բարևեցիր:
VisTolog
05.03.2010, 14:57
դե ուրեմն, պետք չի հետո ասել, որ իմ վրա ծիծաղում են, հետս չեն շփվում, ընկերություն չեն անում, ուշադրություն չեն դարձնում/արհամարհում են, որովհետև դու ինքդ ես ստիպում (եթե ոչ խնդրում), որ քո վրա ծիծաղեն... :)
ՀԳ Մի օր էլ դառնում ես սարսափ ֆիլմերի մանյակներից, ու սկսում ես բոլորի մարդկանց սպանել, որովհետև նրանք ծիծաղել են քո վրա... :D:)
էստեղ խոսքը մարդու մասին չէ,մենք փորձում ենք ծիծաղել մեր կոմպլեքսների,ոչ թե մեր վրա:Դրանք տարբեր բաներ են
Էստեղ խոսքը մարդու հոգեբանական բարդույթների մասին է, որոնց վրա փորձում եք ծիծաղել (ինչպես նաև ձեր հոգեբանական բարդույթների):
Լուսաբեր
05.03.2010, 14:59
Ես քո անունը թերություն չեմ համարում :)
Վիստ ջան, ոչ մի անուն թերություն չի կարող համարվել, բայց կարողա դու քո անվանումից կոմպլեքսավորվես, դա լրիվ ուրիշա ;)
Դե հիմա բռնվեք իմ կոմպլեքսներն եմ գրում. Ես նենց բարդույթավորված մարդ եմ :)) Չնայած բաներ կան, որ կապում եմ ամաչելու հետ, բայց դրանք իմ կարծիքով փոխկապակցված երևույթներ են...
Չեմ կարող մենակ մի տեղ գնալ.Նախընտրում եմ, որ հետս մեկը լինի, որ քայլելուց հետը խոսամ ու ինձ հետ խոսեն: Նոր մարդկանց հետ, եթե գիտեմ պետքա ծանոթանամ ինձ նախապատրաստվելա պետք, միշտ ինձ թվումա, որ նրանց դուր չեմ գա, չգիտեմ ինձ ինչպես պետքա պահեմ, որ լավ լինի, չնայած գիտեմ նաև որ բնական վիճակնա ամենալավը: Երեկույթներին չեմ կարողանում ազատ պահեմ ինձ, ասենք պարեմ, երգեմ, չնայած, որ ներքին ցանկություն միշտ ունենում եմ, բայց չգիտես ինչի ինձ թվումա մարդիկ բոլորը ինձ են նայում ու կարողա իմ շարժումները նորմալ չեն ընդունվում: Մի տեսակ կաշկանդվում եմ էլի :oy հետո.. գնումներ անելուց գին չեմ իջեցնի, շատ դեպքեր են եղել, որ տեսել եմ կողքինիս համար ուրիշ գնով են նույն ապրանքը վաճառել, բայց ինձ այլ գին են ասում: Դրա համար նախընտրում եմ սուպերմարկետներից գնումներ կատարել, որտեղ անմիջական առնչություն վաճառողի հետ չկա: Սենց կարելիա երկար շարունակել, ասենք իմ նկարներից ոչ մեկը դուրս երբեք չի գալիս, երբեմն տգեղ եմ երևում աչքիս/ ի դեպ ժպտալը միշտ օգնումա :)/ անգամ մայրիկիս մոտ շորերս չեմ փոխում, կամ հայրիկի մոտ <յապոնկա> մայչկա չեմ հագնի...
Չնայած ես ամեն ինչին իմ հարազատ ու բարեկամ մարդիկ ինձ այդպիսին չեն էլ պատկերացնում, ցույց չեմ տալիս, չեմ արտահայտվում:
Մեկ էլ էսքան կոմպլեքսավորված լինելով հանդերձ չեմ կոմպլեքսավորվում սրա մասին գրել :))
Նենց որ, ոնց էլ ապրում եք, կոմպլեքսավորվում եք, թե ձեզ հաշվում եք շատ <ազատ> մարդ, մեկա. Թեթև ապրեք :victory:
մեկ էլ գիտեք ինչից եմ նյարդայնանում(աղջիկներն ինձ կհասկանան)որ մեր "սևավոր ախպերները" կանգնած են լինում (մի 47 հոգով)ու դու բարձրակրունգների վրայով փորձում ես աննկատ անցնել,ու հենց այդ պահին ՂԸՌՌՌՌՌՌՌՌՏ,բա ոնց առանց դրա չի լինի:angry
Rhayader
05.03.2010, 15:03
:(Ապարատն ինձ "պրիզնատ"չի գալիս
Էլի կոմպլեքսներ))) «ամենաչպրիզնատված» նկարն էլ հենց դիր))
Իմ ջանը քար ա՞, որ սենց նկարներ եմ դրել.
http://i759.photobucket.com/albums/xx238/tpforums/photos/01-Turist.jpg
http://i759.photobucket.com/albums/xx238/tpforums/photos/02-Boobs.jpg
http://i759.photobucket.com/albums/xx238/tpforums/photos/20-The-Maniac-and-the-Gay.jpg
http://i759.photobucket.com/albums/xx238/tpforums/photos/23-Bools-Eye.jpg
VisTolog
05.03.2010, 15:04
Վիստ ջան, ոչ մի անուն թերություն չի կարող համարվել, բայց կարողա դու քո անվանումից կոմպլեքսավորվես, դա լրիվ ուրիշա ;)
Իսկ ես չեմ էլ ասում, որ թերություն կարա լինի :P
Էլի կոմպլեքսներ))) «ամենաչպրիզնատված» նկարն էլ հենց դիր))
Իմ ջանը քար ա՞, որ սենց նկարներ եմ դրել.
http://i759.photobucket.com/albums/xx238/tpforums/photos/02-Boobs.jpg
Էս ծիծիկով նկարը վերջն ա :love
Հիմա աշխատանքի եմ,մոտս չկա,բայց խոստանում եմ(Rhayder)
Rhayader
05.03.2010, 15:11
Հիմա աշխատանքի եմ,մոտս չկա,բայց խոստանում եմ(Rhayder)
Էդ ժամանակ էլ կխոսենք) իսկ արհեստական ժպտալը երբեք էլ չի օգնում: Ավելի լավ է աղջիկների իմ դրած նկարները հիշի՝ կարծում եմ, կժպտաս անկեղծորեն:
Իսկ եղել ա,որ են ինչ որ պետք գնեիր քո նախատեսածից թանկա եղել,բայց քանի թր ձեռքդ վրան ես դրել ամոթից գնել ես:D
Հա, տենց էլ ա պատահում մեկ-մեկ :))
Rhayader
05.03.2010, 15:13
Ի միջի այլոց, շնորհակալություն, SSS, բավականին հաճելի մթնոլորտ ստեղծող թեմա է;)
Վիստ ջան, ոչ մի անուն թերություն չի կարող համարվել, բայց կարողա դու քո անվանումից կոմպլեքսավորվես, դա լրիվ ուրիշա ;)
Դե հիմա բռնվեք իմ կոմպլեքսներն եմ գրում. Ես նենց բարդույթավորված մարդ եմ :)) Չնայած բաներ կան, որ կապում եմ ամաչելու հետ, բայց դրանք իմ կարծիքով փոխկապակցված երևույթներ են...
Չեմ կարող մենակ մի տեղ գնալ.Նախընտրում եմ, որ հետս մեկը լինի, որ քայլելուց հետը խոսամ ու ինձ հետ խոսեն: Նոր մարդկանց հետ, եթե գիտեմ պետքա ծանոթանամ ինձ նախապատրաստվելա պետք, միշտ ինձ թվումա, որ նրանց դուր չեմ գա, չգիտեմ ինձ ինչպես պետքա պահեմ, որ լավ լինի, չնայած գիտեմ նաև որ բնական վիճակնա ամենալավը: Երեկույթներին չեմ կարողանում ազատ պահեմ ինձ, ասենք պարեմ, երգեմ, չնայած, որ ներքին ցանկություն միշտ ունենում եմ, բայց չգիտես ինչի ինձ թվումա մարդիկ բոլորը ինձ են նայում ու կարողա իմ շարժումները նորմալ չեն ընդունվում: Մի տեսակ կաշկանդվում եմ էլի :oy հետո.. գնումներ անելուց գին չեմ իջեցնի, շատ դեպքեր են եղել, որ տեսել եմ կողքինիս համար ուրիշ գնով են նույն ապրանքը վաճառել, բայց ինձ այլ գին են ասում: Դրա համար նախընտրում եմ սուպերմարկետներից գնումներ կատարել, որտեղ անմիջական առնչություն վաճառողի հետ չկա: Սենց կարելիա երկար շարունակել, ասենք իմ նկարներից ոչ մեկը դուրս երբեք չի գալիս, երբեմն տգեղ եմ երևում աչքիս/ ի դեպ ժպտալը միշտ օգնումա :)/ անգամ մայրիկիս մոտ շորերս չեմ փոխում, կամ հայրիկի մոտ <յապոնկա> մայչկա չեմ հագնի...
Չնայած ես ամեն ինչին իմ հարազատ ու բարեկամ մարդիկ ինձ այդպիսին չեն էլ պատկերացնում, ցույց չեմ տալիս, չեմ արտահայտվում: Մեկ էլ էսքան կոմպլեքսավորված լինելով հանդերձ չեմ կոմպլեքսավորվում սրա մասին գրել :))
Նենց որ, ոնց էլ ապրում եք, կոմպլեքսավորվում եք, թե ձեզ հաշվում եք շատ <ազատ> մարդ, մեկա. Թեթև ապրեք :victory:
Լուսաբեր ջան, էս բոլդով ընդգծած մասերը ոնց որ իմ մասին գրած լինեիք: :)
Մեկ էլ կոմպլեքսավորվում եմ, երբ իմ արած աշխատանքը, մանավանդ եթե ստեղծագոչծական աշխատանք ա, պիտի տամ,որ ինչ-որ մեկը կարծիք հայտնի: Անընդհատ մտածում եմ` էս մեկը պիտի սենց գրեիր, էն մյուսը պիտի նենց անեիր, ու դրանից ավելի եմ ներվայինանում:
Մեկ էլ կոմպլեքսավորվում եմ,որ հագուստս գրպան չի ունենում,չգիտեմ ձեռքերս ինչ անեմ:think
Leo Negri
05.03.2010, 17:02
Կոմպլեքսավորվում եմ ,երբ առավոտյան հայելու մեջ նայելիս ինձ տգեղ եմ թվում,ու հաստատ այդ օրերին ինչ էլ անես դու չես գեղեցկանա,բայց այդ օրը անպայման քաղաքում ցանկացած անցորդ աչքերը չռած քեզ է նայելուև առաջին միտքը,որ գալիս է"Վայ մամա ջան,էսքան գեշ եմ"
Օրը սկսի ժպտալով ու երգելով: Ավելի լավա առավոտ շուտ հայելու մեջ նայելուց տենաս կենսուրախ ու մի քիչ խենթ դեմք, քան թե քեզ թվա, որ տգեղ ես, ու նման տրամադրությունը ընդարձակվի օրվա մեջ:
Մեկ էլ կոմպլեքսավորվում եմ,որ հագուստս գրպան չի ունենում,չգիտեմ ձեռքերս ինչ անեմ
Ոչ մի դեպքում մի պահի մեջքիդ հետևը կամ գրպաններում - մնացածը ինչ ուզում ես արա:
մեկ էլ գիտեք ինչից եմ նյարդայնանում(աղջիկներն ինձ կհասկանան)որ մեր "սևավոր ախպերները" կանգնած են լինում (մի 47 հոգով)ու դու բարձրակրունգների վրայով փորձում ես աննկատ անցնել,ու հենց այդ պահին ՂԸՌՌՌՌՌՌՌՌՏ,բա ոնց առանց դրա չի լինի:angry
Ահա, ճիշտ ա :)): Մեկ էլ նյարդայնանում եմ, երբ անցնում ես իրանց կողքով, ու էդ ժամանակ ոչ ոք ոչ մի բան չի խոսում, լռություն ա :nea
Ահավոր չեմ սիրում, երբ որ բարևում եմ, ու չեն լսում :}:
Շփման մեջ էնքան էլ կոմպլեքսավորված չեմ... Այսինքն` նայած ինչ պայմաններ են: Եթե էդ անծանոթ շրջապատում գոնե մի հոգի շատ մոտ մարդ կա, հիմնականում հեշտ եմ շփվում բոլորի հետ :): Եթե էդ մարդկանցից ոչ մեկը մյուսին չի ճանաչում, էլի ազատ եմ: Բայց եթե բոլորը իրար ճանաչում են, իսկ ես նոր եմ.. օյ :}.. Համարյա չեմ խոսում :)):
Իսկ ինչ վերաբերում ա փողոցում կամ կորելու դեպքում ինչ-որ բան հարցնելուն, ընդհանրապես չեմ ամաչում :P: Ախր ի՞նչ կա դրա մեջ, նույնիսկ դուր ա գալիս :D: Կամ եթե պետք ա ինչ-որ անծանոթ տեղ զանգել (հիմնականում բջջային օպերատորներին :))), ինձ են ասում, որ զանգեմ :)):
Ու ընդհանրապես անծանոթ մարդու հետ ավելի հեշտ եմ շփվում, եթե էլ չեմ հանդիպելու կամ խոսելու հետը, քան քիչ ծանոթի հետ :):
E-la Via
05.03.2010, 17:12
SSS, շատ լավ թեմա ես բացել: Բարդույթների մասին կարելի է շատ խոսել, քննարկել շատ արտահայտված ու տարածված և ավելի նուրբ երանգներ ունեցող բարդույթներ: Ինչպես նկատեմ եմ, հենց բարդույթները չեն թողնում, որ մարդկանց միջև հաստատվի ավելի մտերմիկ ու ջերմ հարաբերություններ: Բարդույթներն են, որ թույլ չեն տալիս բացվել կյանքի առաջ, փողոցով քայլել ժպիտով, ուրախությամբ, մարդկանց հանդիպելիս , բարևելիս ժպտալ, ջերմություն տալ, նույնսկ անծանոթներին: Դե, որ այստեղ շատ չընդհանրանամ, ասեմ իմ մասին:
Ես միշտ եղել եմ քիչ ամաչող, ունեցել եմ քիչ բարդույթներ: Այս վերջին տարիները սկսեցի զբաղվել իմ ունեցած այն քիչ բարդույթներով և հասել եմ նկատելի արդյունքների: Քույրս անընդհատ ինձ ասում եմ, որ մարդ չի կարող այդքան առանց բարդույթների ու ամաչելու լինել: Ես նրա հետ համաձայն չեմ, ինչի՞ց ամաչեմ: Ես այնպիսին եմ, ինչպիսին կամ: Եթե բարդույթավորվեմ կամ ամաչեմ դրանով ինչ որ բան կփոխե՞մ: Կարող եմ ցանկացած մարդու հետ խոսքի բռնվել, առաջինը ծանոթանալ, կարող եմ իմ զգացմունքներից հանգիստ խոսել, առանց անհանգստանալու, թե դա ինչպես կընկալվի, կարող եմ իմ ցանկացած թերության կամ ծիծաղելի իրվիճակի մեջ ընկնելու վրա ծիծաղել: Ու իմ այդ պահվածքը ինքնստինքյան ստիպում է մարդկանց, որ ինձ հետ լինեն առանց բարդույթների, անկեղծ, բաց:
Բայց ասեմ իմ նախկին բարդույթներից: Միշտ չեմ սիրել նկարվել, ֆոտոգենիկ չեմ, շատ վատ եմ դուրս գալիս նկարների մեջ ու երբ տեսնում էի նկարներս, բարկանում էի, ամաչում ու պատռում դրանք: Մյուս բարդույթս կապված էր ժպիտիս հետ, դե սիրուն ժպիտ չունեմ ու ամաչում էի ժպտալ: Այդ ամոթից էլ դեմքիս լուրջ, անծիծաղ դիմակ էի դնում, կամ էլ, եթե չէի կարողանում ծիծաղս զսպել ձեռքերս էին օգնության գալիս: Ասում եմ չէ, քիչ են իմ բարդույթները, այստեղ հիշեցի միայն երկուսը: Բայց ինչպես նշեցի վերևում, ես դրանցից արդեն ազատվել եմ: Ինչպե՞ս: Ասեմ: Մի օր հասկացա, որ ուզում եմ մարդկանց ժպտալ, սրտանց ծիծաղել հումորների վրա, ուզում եմ ծանոթներիս հետ անկաշկանդ նկարվել: Ու սկսեցի նայել իմ բարդույթների ամեն կողմից, գտնել դրանց պատճառները ու ընդունել դրանք, այլ ոչ թե պայքրել դրանց դեմ: Երբ ընդունեցի դրանք, ինքնստինքյան փոփոխություններ տեղի ունեցան: Թեկուզև հիմա էլ ժպիտս գեղեցիկ չէ, նկարներում էլ շարունակում եմ վատ դուրս գալ, բայց դրանք էլ նշանակություն չունեն ինձ համար: Ուզում եմ ժպտալ, ժպտում եմ, նույնիսկ եթե կողքս կանգնած է հոլիվուդյան գեղեցիկ ժպիտ ունեցող մեկը, ուզում եմ նկարվել, նկարվում եմ:
Երեխեք, եթե ունեք բարդույթներ, եթե որևէ թերությունից ամաչում եք, միայն հարկավոր է ընդունել , գիտակցել: Երբ դուք ամբողջությամբ ընդունեք դրանք, հրաշք տեղի կունենա: Մի օր կարթնանաք ու կտեսնեք, որ դրանք այլևս ձեզ չեն անհանգստացնում:
Leo Negri
05.03.2010, 17:17
Ես առաջ նենց ոչինչ կոմպլեքսավորվում էի ամբիոնում մեծ աուդիտորիայի դեպ խոսալուց, կամ պրեզենտացիա անելուց, կամ մարդկանց ինչ որ խմբի ինչ որ բան սովորացնել-բացատրելուց /լինի յոգա, թե մարտարվեստ, թե ասենք ֆինանսական անալիզի մեթոդներ/: Սաղ անցավ երբ ծանոթ ՆԼԾ վարպետի խորհրդով սկսի պատկերացնել, որ աշխարհն թատրոնա, իսկ ես դահլիճում ամենահարմար ու թունդ տեղն եմ զբաղեցնում:
Շատ էի կոմպլեքսավորվում պարելուց: Անցավ, երբ հասկացա, որ պարում եմ իմ, ոչ թե ուրիշների հաճույքի համար, ու տայչիի օգնությամբ քիչմ պլաստիկա ձեռք բերեցի:
Կոմպլեքսավորվում էի անծանոթ մարդկանց, նամանավանդ գեղեցիկ սեռի ներկայացուցիչների հետ խոսալուց: Անցավ երբ մի օր տնից դուրս եկա ու սկսեցի տարբեր բաների մասին խոսալ տարբեր հանդիպած մարդկանց հետ - սկսած հրապարակում ստալինի արձան դնելու կարևորությունից վերջացրած հագուստի խանութում կանացի տարբեր զգեստերի առավելությունները քննարկելով:
Խայտառակ կոմպլեքսավորվում եմ սույն թեմայում Ռայադերի պոստած նկարիցս - անշուշտ կանցնի երբ իրան տենամ ու ի կատար ածեմ նկարի սյուժեն: Բոուիի դանակս արդեն սրում եմ:
Ես էլ եմ ահավոր կոմպլեքսավորվում լսարանի առաջ խոսելուց, նույնիսկ մի քանի հոգու մոտ խոսելուց եմ ամաչում, եթե ինձ լավ ծանոթ չեն, էլ ուր մնաց մի ամբողջ լսարան։ Էս հատկությանս պատճառով շատ եմ տուժել։ Պարելու մասին էլ չասեմ։ Պարում եմ, մենակ երբ խմած եմ :)) Լավ, էս մեկը չափազանցրի։ Բայց պարելուց առաջ իրոք շատ էի կոմպլեքսավորվում։ Հիմա կամաց-կամաց փորձում եմ հաղթահարել։ Հեռախոսով խոսել չեմ սիում։ Հաղորդագրություն գրելն եմ նախընտրում։ Էդ ամեն ինչը գալիս ա անձնական շփման մեջ կոմպլեքսավորվելուց։ :(
Leo Negri
05.03.2010, 17:57
Օգտագործի թատրոնի հնարքը: Պատկերացրա որ աշխարհը մեծ մեծ թատրոնա, դահլիճում մարդ չկա, մենակ դու ես ամենահարմար տեղում նստած, ու սաղ թատրոնը քո համարա: Ու դու ես որոշում, երբ մասնակցել թատրոնի ընթացքին /նման բան կա օրինակ ճապոնական կաբուկի թատրոնում/:
Նույն հնարքի ավելի կոպիտ տարատեսակա գազանանոցի հնարքը, բայց ես իրան չեմ օգտագործում, քանզի տգեղա:
Rhayader
05.03.2010, 18:38
Ուֆ, պարելուց մի խոսացրեք... Չեմ կարողանում+չեմ ուզում+չեմ սիրում: Չնայած, եթե աղջկա նկատմամբ լավ եմ տրամադրված, կարող եմ «slow dance» պարել (գլուխ գովել չկոչվի, այ էդ մեկը հեչ վատ չեմ անում): Նույնիսկ երբ ոմն ժողովուրդ «truth or dare» խաղալուց ստրիպտիզ պահանջեց, չկոմպլեքսավորվեցի: Բայց հասարակ պարերից վադանում եմ այլանդակ ձևի:
Մեկ էլ կոմպլեքսավորվում եմ,որ հագուստս գրպան չի ունենում,չգիտեմ ձեռքերս ինչ անեմ:think
մեկել չեմ կարողանում բառերս դասավորեմ…
Կարծում եմ բոլորն էլ ունեն բարդույթներ ու հասկանալով դա սկսում ենք պայքարել դրա դեմ: Հաղթում ենք՝ ի հայտ է գալիս մեկ ուրիշը… Մի խոսքով դա անվերջ ճանապարհ է... բայց, ասեմ թե ես ոնց եմ սկսել դրանց դեմ պայքարե:լ
... առաջին հերթին մամա դառնալը ինձ ստիպեց շատ «չեմ կարենում»-ներ կամ «ամաչում»-ներ նրբանկատորեն ու խնամքով փակել ու դնել մի կողմ...
...նայելով.. կողքերս նայելով... տեսնում եմ, որ շատերը անգամ ինձ շատ մոտ կանգնած մարդիկ, ինչպես են իրենց ներկայացնում իրենց բարդույթներով հանդերձ: Երբ սկսում ես ինքդ քեզ հետ լեզու գտնել ու նպատակ դնել քո առաջ, սկսում ես այդ նպատակը իրականացնելու ռեալ քայլեր անել՝ քեզ ապացուցելու համար, որ քեզնից ինչ որ բան ներկայացնում ես: Փորձեք սա իրոք օգնում է:
... միջավայրը... ինձ շատ օգնեց երկրից թեկուզ կարճ ժամանակով դուրս գալը... այն ինձ ապացուցեց, որ կարելի է ապրել բարդույթների հետ կողք կողքի:Ու նորից վերադառնալով հայրենիք ես ինձ գտա լրիվ վերափոխված: Ես սովորեցի, որ բարդույթից խուսափելու ամենահարմար ձեւը՝ դա մատուցման ձեւն է: Ներքին անհանգստության վրա ծածկոց ես քաշում ու ի ցույց դնում արտաքին հագստությունը:
... եւ որ ամենակարեւորն է ինձ համար կողքերս նայելով անգամ՝ ես ձգտում եմ մնալ այն ինչ իմ ներքին է ինձ թելադրում:
Rhayader....ինչու ես աըդքան կոմպլեքսավորված....գիտես երբ մարդ լի է կոմլեքսներով նա շատ դժվարությամբ է մերվում աշխարհին, չի շարժվում նրա ռիթմին համապատասխան,արի անկեղծ նայենք...հիմա ոչ ոք չի ուզենա շփում հաստատել ամաչկոտ, ինքն իրեն չվստահող անձնավորության հետ, իսկ այդ ամենը հաղթահարելու համար իմ կողմից քեզ խորհուրդ. շփվիր բոլորի հետ ազատ և անկաշկանդ, պատկերացրու, որ շփվում ես մոտիկ ընկերոջդ հետ...մի վախեցիր, որ կարող է քեզ սխալ հասկանան....ես էլ էի սկզբում քեզ նման կոմպլեքսավորված....բաըց հիմա ես ինքս ինձ չեմ ճանաչում.....այսօր պոնչիկանոցում նստելու տեղ ինչպես միշտ չկար....ես ու ընկերս էինք....գիտես ես ինչ արեցի. գնացի նստեցի 2 աղջիկների կողքը, իհարկե նրանք չընդունեցին ինձ, ես ստիպված հելա....բայց միանգամից կողքի սեղանից հրավերք ստացա......վերջում էլ եդ ամաչկոտ ախջիկներին, որ տեղ չտվեցին, սրտիցս բխող խոսքեր ասեցի և ինձնից շատ գոհ դուրս եկա...ընկերս զարմացել էր իմ պահվածքից....այս կյանքում բարդույթներով ոչնչի չես հասնի........մի խորհուրդ. շփվիր մարդկանց հետ ինչքան կարող ես շատ ու ամենքի հետ....ու կտեսնես, որ ժամանակի ընթացքում այդ բարդույթները կանցնեն ու դու կյանքից կսկսես իսկական հաճույք ստանալ////:hands
Rhayader
05.03.2010, 20:21
:) Ես արդեն էդ տարիքում չեմ: Հետո՝ մի քանի մանրամասն.
ա) ես այդ վարդագույն դժոխքը, որին դուք պոնչիկանոց եք ասում, ոտ չեմ դնում:D
բ) չեմ պատկերացնում, որ ինչ-որ աղջկա կողքը նստեի, ու նա ուրախանալու փոխարեն «չընդուներ»
Չէ, երևի ինձ սխալ հասկացաք: Ես էն ամաչկոտ լուզերներից չեմ, որոնց վրա ոչ մեկն ուշադրություն չի դարձնում) պարզապես էդ բոլոր կոմպլեքսներն ունեմ ու ինքս իմ հետ բավականաչափ ազնիվ եմ, որ խոստովանեմ դա:
Ահավոր նեռվայնանում եմ իմ հասցեին ուղղված քննադատությունից: Ցանկացած քննադատություն, մեղադրանք կամ ուղղակի հակառակ կարծիք ընդունում եմ որպես անձնական վիրավորանք ու համապատասխան միջոցներ եմ ձեռնարկում, որոնք շա՜տ հազվադեպ են տեղավորվում միջազգային կոնվենցիաների շրջանակներում: Շատ ցավագին եմ տանում, երբ ինձ փորձում են ապացուցել, որ ես սխալ եմ: Հստակ գիտակցում եմ, որ դա սխալ է, շատ լավ կարողանում եմ արդարացի քննադատությունը տարբերել «դեմքին թռնելուց», խիստ նպատակաուղղված կերպով ինքս ինձ վարժեցնում եմ նման քննադատություններին չեզոք մոտեցում ցուցաբերելուն ու դրանցից հնարավորինս մեծ օգուտ քաղելուն (հա, ես օպպորտունիստ էլ եմ)՝ լինի դա սեփական սխալի ուղղումը, թե քննադատողի մասին պատկերացումս ու իր ճանաչումը թարմացնելը և ըստ այդմ՝ հաջորդ անգամ արարքներս մեկ քայլով ավելի հեռու հաշվարկելը, քան այսօր եմ անում: Սակայն փաստը մնում է փաստ. քննադատություն չեմ սիրում: Գուցե դա պայմանավորված է այն բանով, որ վեճեր չեմ սիրում ուղղակի, կամ գուցե ես չափազանց եսակենտրոն եմ՝ ուրիշ մեկի հեղինակության (գոյության) հետ համակերպվելու համար, գուցե ինքնապաշտպանական բնազդս է խոսում, կամ գուցե գործում է «գայլերի մեջ գայլ» սկզբունքը, չգիտեմ. շատ հավանական է, որ դրանք բոլորն էլ (և ոչ միայն դրանք) ճիշտ են: Ամեն դեպքում՝ մարդն ինձ համար նախ թշնամի է, ապա՝ հակառակորդ ու մրցակից և միայն հետո՝ նույն կենսաբանական դասին պատկանող բջջակույտ: Թերևս հենց սա է պատճառը, որ մարդուն ընկեր կոչելը ինձ համար շռայլություն է (բայց եթե ինչ-որ մեկը իմ ընկերն է, նրա համար կյանքս կտամ): Եվ ուրեմն՝ նոր ծանոթություններից չեմ խուսափում, բայց երբեք էլ չեմ խորացնում դրանք, մարդկանց հետ շփվել կարողանում եմ, բայց չեմ ձգտում շփվելու, երբեք ու ոչ մի դեպքում մինչև վերջ չեմ «բացվում» ոչ ոքի առաջ, եթե նրան իմ ընկերը չեմ համարում: Հակառակը՝ նա, ով իմ ընկերն է, կարող է անվերապահորեն հավատալ ինձ ու վստահ լինել, որ ցանկացած հարցում ես օգնելու եմ իրեն՝ ինչով կարողանամ. երբ շրջապատումդ իսկական մարդիկ քիչ են, ամեն մեկի արժեքը բազմակի աճում է: Սակայն նույնիսկ այդ քիչ մարդկանց՝ ինձ ուղղված քննադատությունը, միևնույնն է, ցավագին եմ ընդունում:
Farfalla
05.03.2010, 21:14
Ահավոր կոմպլեքսավորվում եմ բեմ բարձրանալուց, մենակ էն փաստից, որ հիմա լիքը մարդ ինձա նայում սիրտս ճաքումա: Մեկ էլ չեմ սիրում որ ինձ video-ով նկարում են: Ինձ թվումա հեչ հաջող դուրս չեմ գալիս ու միշտ վախենում եմ, որ կարողա ինչ-որ անհեթեթ իրավիճակում ինձ նկարեն:
Ահավոր կոմպլեքսավորվում եմ բեմ բարձրանալուց, մենակ էն փաստից, որ հիմա լիքը մարդ ինձա նայում սիրտս ճաքումա: Մեկ էլ չեմ սիրում որ ինձ video-ով նկարում են: Ինձ թվումա հեչ հաջող դուրս չեմ գալիս ու միշտ վախենում եմ, որ կարողա ինչ-որ անհեթեթ իրավիճակում ինձ նկարեն:
Իմձ մոտ էլ ա այդպես,ու վիդեոն նայելիս մարմնիս ամբողջ մկանները լարում եմ ,մինչև վերջին րոպեն,հետո խորը շունչ եմ քաշում ու ինձ հույս եմ տալիս"դե լավ ետքան էլ ահավոր չէր"բայց դե հո ես գիտեմ որ ահավոր էր:
Ամենանկատելի կոմպլեքսս էն ա, որ խուսափում եմ մարդաշատ տեղերից ու ձգտում եմ մենակության: Իսկ ընդհանրապես շատ թեթև եմ ապրում: Էնքան թեթև, որ դիմացիններս դրանից մեկ մեկ ներվայնանում են :))
Ամենանկատելի կոմպլեքսս էն ա, որ խուսափում եմ մարդաշատ տեղերից ու ձգտում եմ մենակության: Իսկ ընդհանրապես շատ թեթև եմ ապրում: Էնքան թեթև, որ դիմացիններս դրանից մեկ մեկ ներվայնանում են :))
Իսկ ինձ շրջապատողները ներվայնանում են իմ կոմպլեքսներից"տնաշեն ինչ ես ընկեկ հետևիցդ"արտահայտությունն ինձ համար սովորական է,բայց ես էլ եմ թեթև ապրում կարող է տարօրինակ թվա .բայց իրոք այդպես է
Rhayader
06.03.2010, 12:02
Ժող, դուք արդեն սկսել եք կոմպլեքսները շփոթել բնավորության գծերի հետ:
Ժող, դուք արդեն սկսել եք կոմպլեքսները շփոթել բնավորության գծերի հետ:
Ապրես :)
Լավ թեմայ ա: Իհարկե, ի լուր աշխարհի չեմ անկեղծանա մինչև վերջ, բայց քանի որ այստեղ խոսք գնաց առևտուրից, սակարկելուց ամաչելուց, մի երկու բան պատմեմ: Նախ, ախպերս ամաչում ա` ինձ հետ առևտուրի գնա, ասում ա` խայտառակ ես :)) Բայց կարևոր բան որ լինում ա, ասում ա` դու գնա, ուղղակի ինքը հետս չի գալիս, օրինակ հայլայնի պայմանագիրը կնքելիս ինչ օրն եմ գցել էդ աղջկան, բայց ճիշտ եմ արել, ասում եմ` ինձ նորմալ սպասարկեք, տեղը տեղին պայմանագիրը կետ առ կետ բացատրել եմ տվել, էդ աղջիկը ասում էր` վախում եմ` քո հետ պայմանագիր կնքեմ, գալու ես կռիվ անես, ասում եմ` ամեն ինչ ճիշտ արեք, կռիվ չեմ անի, վերջը իմ պահանջած ձևով ինձ սպասարկեցին, պայմանագիրս կնքեցի, հիմա փողոցում էդ աղջկա հետ հանդիպելիս իրար բարևում ենք, իրենց մոտ գնալիս էլ արտահերթ ա ինձ սպասարկում:)) ու ամեն տեղ սիրում եմ, որ նորմալ ամեն հարց ճշտեմ, նոր տվյալ ապրանքը առնեմ, ու գինն էլ ինչքան կարող եմ գցում եմ, մի սվիտեր էի հավանել, ութ հազար դրամ էր, դե հիմա, ես էժանանոց սվիտերներ եմ հագնում, այ քեզ բան, ում ինչ գործն ա, շորի բազարից եմ առել, մեր Կիրովականի մալաթիայից:)) վերջը փող չունեի, ամեն գնալիս ասում էի, որ վեցով տաք, կառնեմ, չէին տալիս, բայց որ տային էլ, փող չկար, վերջը, ապագայի համար գործ էի դզում, մի օր էլ փողը գրպանումս գնացի, փորձեցի, տխուր ասում եմ` վեցով տվեք էլի, բա չէ, վեց ու կես, ասում եմ` էս ամիս ու կես ա` աչքս վրան ա, տեսեք, իմ նավսից ոչ մեկ չի առնում, վերջը բա լավ, վեցով վերցրու, քո ղսմաթն ա, տենց, ասի` լավ դե որ բարիշել ենք, ասեմ, իննով էլ տայիք վերցնելու էի, ծիծաղում են, վերջը զզվանք գնորդ եմ, կապ ուներ չէ՞ գրածս թեմայի հետ…
Լավ թեմայ ա: Իհարկե, ի լուր աշխարհի չեմ անկեղծանա մինչև վերջ, բայց քանի որ այստեղ խոսք գնաց առևտուրից, սակարկելուց ամաչելուց, մի երկու բան պատմեմ: Նախ, ախպերս ամաչում ա` ինձ հետ առևտուրի գնա, ասում ա` խայտառակ ես :)) Բայց կարևոր բան որ լինում ա, ասում ա` դու գնա, ուղղակի ինքը հետս չի գալիս, օրինակ հայլայնի պայմանագիրը կնքելիս ինչ օրն եմ գցել էդ աղջկան, բայց ճիշտ եմ արել, ասում եմ` ինձ նորմալ սպասարկեք, տեղը տեղին պայմանագիրը կետ առ կետ բացատրել եմ տվել, էդ աղջիկը ասում էր` վախում եմ` քո հետ պայմանագիր կնքեմ, գալու ես կռիվ անես, ասում եմ` ամեն ինչ ճիշտ արեք, կռիվ չեմ անի, վերջը իմ պահանջած ձևով ինձ սպասարկեցին, պայմանագիրս կնքեցի, հիմա փողոցում էդ աղջկա հետ հանդիպելիս իրար բարևում ենք, իրենց մոտ գնալիս էլ արտահերթ ա ինձ սպասարկում:)) ու ամեն տեղ սիրում եմ, որ նորմալ ամեն հարց ճշտեմ, նոր տվյալ ապրանքը առնեմ, ու գինն էլ ինչքան կարող եմ գցում եմ, մի սվիտեր էի հավանել, ութ հազար դրամ էր, դե հիմա, ես էժանանոց սվիտերներ եմ հագնում, այ քեզ բան, ում ինչ գործն ա, շորի բազարից եմ առել, մեր Կիրովականի մալաթիայից:)) վերջը փող չունեի, ամեն գնալիս ասում էի, որ վեցով տաք, կառնեմ, չէին տալիս, բայց որ տային էլ, փող չկար, վերջը, ապագայի համար գործ էի դզում, մի օր էլ փողը գրպանումս գնացի, փորձեցի, տխուր ասում եմ` վեցով տվեք էլի, բա չէ, վեց ու կես, ասում եմ` էս ամիս ու կես ա` աչքս վրան ա, տեսեք, իմ նավսից ոչ մեկ չի առնում, վերջը բա լավ, վեցով վերցրու, քո ղսմաթն ա, տենց, ասի` լավ դե որ բարիշել ենք, ասեմ, իննով էլ տայիք վերցնելու էի, ծիծաղում են, վերջը զզվանք գնորդ եմ, կապ ուներ չէ՞ գրածս թեմայի հետ…
Տնաշեն, բայց դու դեմք ես հա…:D Այս գրառումնդ պահելու եմ, ու երբ Մեծ գրող դառնաս՝ «Նշանավոր մարդկանց կյանքից» բաժնում տեղադրեմ:P
Արևհատիկ
09.03.2010, 22:14
Էհ, մի քիչ էլ ես պատմեմ իմ կոմպլեքսներից :(: Էդքանը երևի չեմ հիշի, որ գրեմ, բայց դե……… :think
Ուրեմն՝ սենց, անծանոթ մարդկանց շրջապատում շատ կոմպլեքսավորված եմ լինում, ու դրա արտահայտման ձևը քիչ խոսալն ա (վառ օրինակ՝ մի քանի օր առաջ ակումբցիներ հանդիպմանը :oy : Հուսով եմ հաջորդ անգամ քիչ-թե շատ ազատված կլինեմ էս կոմպլեքսից ):
Առևտուր անելուց երբեք գինը չեմ իջացնում, եթե իմանամ էլ, որ թանկ են տալիս ինձ: Մի բան էլ, գնում եմ շոր եմ փորձում, ինձ դուր չի գալիս, բայց ամաչում եմ ասեմ :oy: (Չնայած հիմա դրա լուծումը գտել եմ, էլ մենակ չեմ գնում հագուստ գնելու:)): Հետո էլ մինչև տրամադրվում եմ էդ շորը հագնեմ, դուրս գամ, էլ չասեմ ինչքան ժամանակ ա պետք :D Մտածում եմ, որ փողոցում լրիվ ինձ են նայում, ու տենց կաշկանդված սաղ օրս անցնում ա:
Ինչ վերաբերում ա նկարներիս՝ նկարներում ինձ դուր եմ գալիս, բացառությամբ որոշ նկարների: Հլը նայում եմ, ասում «Ինչ էլ լավն եմ :love», բայց դե հաջորդ պահին, հայելիով ինձ նայում եմ, լրիվ հակառակ տպավորություն ա լինում «յախք ինչ գեշ եմ :[»: Դրա համար ձգտում եմ, հակառակ հաջորդականությամբ նայեմ, սկզբից հայելիով, հետո նկարներով: :)) (Չնայած ինչ էլ չլինի ավելի շատ հայելիով եմ նայում, հո ամեն անգամ չեմ գալու նկարներիս նայեմ, տնից դուրս գամ :D):
Հիմա էլ ինչքան ժամանակ մի նոր կոմպլեքս ա ի հայտ եկել՝ մի թեմայում ուզում եմ գրառում անեմ, մի քանի օր գրում եմ, ջնջում: Ասում եմ, ինչ անտաղանդ եմ, չեմ էլ կարողանում 2 բառ իրար կապեմ: :( Բայց դե էս մեկը արդեն կարծես, թե հաղթահարեցի ;):
Leo Negri
09.03.2010, 23:38
Առևտուր անելուց երբեք գինը չեմ իջացնում, եթե իմանամ էլ, որ թանկ են տալիս ինձ:
Ես մի անգամ գինն իջացնելու նպատակով կարտոֆիլ վաճառող պապիկից հարցրեցի, թե պնդուկն ինչ արժի: Պապիկը նեղացավ, ու ընդհանրապես հրաժարվեց ինձ կարտոֆիլ վաճառել, ի հրճվանք ընկերներիս: Երևի պապիկը լուրջ կոմպլեքսներ ուներ կապված յուր կարտոֆիլի չափսերի հետ: :(
Ի դեպ, մուսուլմանական երկրներում /վառ օրինակ Եգիպտոս/ նենց գին են կրակում, որ եթե կոմպլեքսները մարդ դեն չգցի ու չաշխատի գինը իջացնել - իրեք չորս անգամ թանկ կնաղդեն վրեն:
Իմաստուն խորհուրդ՝ սակարկելուց կոմպլեքսավորվողներին: Սովորաբար ինչպե՞ս է կատարվում սակարկույթը կամ, իսպաներեն ասած, բազառը. վաճառողն ասում է բարձր գին, գնորդն ասում է ցածր գին, հետո վաճառողը սկսում է իր ասած նախնական գինը իջացնել, իսկ գնորդը՝ իր ասած գինը բարձրացնել, և, ի վերջո, բանակցող կողմերը չեզոք տարածքի վրա հանգում են կոնսենսուսի, չէ՞: Հիմա՝ ամենակարևորը. երբ վաճառողը սկսում է իր ասած գիը իջեցնել, դուք ևս իջեցրեք ձեր ասած գինը: Վաճառողն անակնկալի կգա, կշփոթվի, իսկ շփոթվողը սկսում է տարակուսել, տարակուսողը՝ անհանգստանալ, անհանգստացողը՝ վախենալ, վախեցողը՝ հուսահատվել, իսկ հուսահատված մարդն ինքնասպան է լինում. սա հայտնի է անհիշելի ժամանակներից: Այդպիսով՝ վաճառողը տեղնուտեղը կզրկի իրեն կյաքից որևէ պրիմիտիվ եղանակով, իսկ դուք կվերցնեք ձեզ հետաքրքրող ապրանքն ու ուրախ սուլելով կգնաք տուն:
Ամենանկատելի կոմպլեքսս էն ա, որ խուսափում եմ մարդաշատ տեղերից ու ձգտում եմ մենակության: Իսկ ընդհանրապես շատ թեթև եմ ապրում: Էնքան թեթև, որ դիմացիններս դրանից մեկ մեկ ներվայնանում են :))
Ես էլ եմ թեթև ապրում։ Ամեն ին թեթև եմ տանում կամ գոնե աշխատում եմ թեթև տանել։ Եթե ինչ-որ բան նենց չի գնում, ոնց որ ես էի սպասում, ասում եմ՝ լավ , է, գրողի ծոցը, աշխարհը չքանդվեց։ Ընկերներս միշտ զարմանում են ու նյարդայնանում են դրանից։ :)) Բայց հաճախ նենց ա լինում որ էդ թեթև տանելը մենակ արտաքին տպավորություն ա, իրականում լավ էլ ծանր եմ տանում, ուղղակի ինքս ինձ խաբում եմ, իբր հեչ բան ա։
Ես էլ եմ թեթև ապրում։ Ամեն ին թեթև եմ տանում կամ գոնե աշխատում եմ թեթև տանել։ Եթե ինչ-որ բան նենց չի գնում, ոնց որ ես էի սպասում, ասում եմ՝ լավ , է, գրողի ծոցը, աշխարհը չքանդվեց։ Ընկերներս միշտ զարմանում են ու նյարդայնանում են դրանից։ :)) Բայց հաճախ նենց ա լինում որ էդ թեթև տանելը մենակ արտաքին տպավորություն ա, իրականում լավ էլ ծանր եմ տանում, ուղղակի ինքս ինձ խաբում եմ, իբր հեչ բան ա։
Իրականում կարծում եմ,որ թեթև ապրելու համար ամենևին էլ պարտադիր չէ ձերբազատվել բարդույթներից,թեման ընտրել էի"Թեթև ապրենք"ոչ նրա համար,որ հրաժեշտ տանք դրանց,այլ պարզապես թեթև տանենք և հասկանանք ,որ միայն մ ենք չենք այդպիսին,ես ունեմ բարդույթներ և չեմ ամաչում դրա մասին խոսել,դրանցից մի քանիսը հաղթահարել եմ,մի քանիսը չեմ էլ ուզում հաղթահարել,որովհետև ես ինձ սիրում եմ դրանց առկայությամբ,կորցնելով դրանք կկորցնեմ իմ ինքնատիպությունը ,ես սիրում եմ իմ բաևդույթները և ինձ լավ եմ զգում 'գիտակցելով,որ ցանկացած պահի կարող եմ վերացնել դրանք:Եկեք ուղղակի թեթև նայենք դրանց և մինչ դրանց դեմ պայքարելը մտածենք արդյոք առանց դրանց մենք ճանաչելու ենք մեզ;)
A.r.p.i.
11.03.2010, 13:39
Եթե էս հարցը գլոբալ տեսանկյունից քննարկվի, ապա չեմ կարծում, թե աշխարհիս երեսին կգտնվի մի մարդ, ով լիարժեք թեթևա ապրում…Դա պիտի առնվազն ուղեղիդ off կնոպկեն սեղմած լինես:)), որովհետև հնարավոր չի անարդարություն ու դաժանություն տեսնես, ու ինքնդ քեզ ասես, այ մարդ դե ինչ կա, թեթև տար, տենց էլ պիտի լինի…:angry
Իսկ եթե խոսքը զուտ վերաբերումա սուտի-մուտի կոմպլեքսներից ազատվելու ու թեթև ապրելու մասին, ապա ես կամաց-կամաց բուժվում եմ:)), որովհետև եթե նախկինում ինձ էին շատ շատերը ասում, թեթև տար, հիմա ես եմ շատ շատերին այդ բանը ասում…
Ասեմ , որ ժամանակին ունեցել եմ այ այս տիպի կոմպլեքներ.
-Անծանոթ շրջապատում դժվար հարմարվող,/չնայած հիմա էլ մի քիչ պահպանվելա էդ կոմպլեքս, բայց այն չի խանգարում ինձ թեթև ապրել/:)
-Ամաչում էի արևային ակնոց կրելուց/ինչ էլ կոմպլեքս էր:)/
Ուֆ էլ չեմ հիշում, ոնց որ իրոք բուժվել եմ:))
Ճիշտն ասած,ես կարծում եմ,որ անծանոթ միջավայրում պասիվություն դրսևորելը ոչ այնքան կոմպլեքս է,որքան բնական երևույթ,ընդհակառակը տանել չեմ կարողանում ավելորդ ինքնավստահությունը,ես էլ անծանոթերի մոտ քիչ եմ արտահայտվում,բայց դա կոմպլեքս չէ այլ զգուշություն,ընտելացում,պարզաբանում ինքդ քեզ համար 'քո շրջապատն է ,թե ոչ
Rhayader
11.03.2010, 15:15
Եթե, իհարկե, արվում է գիտակցաբար ու հակառակ կերպ վարվելը ոչ մի դժվարություն չի առաջացնում:
CactuSoul
11.03.2010, 15:23
Իրականում կարծում եմ,որ թեթև ապրելու համար ամենևին էլ պարտադիր չէ ձերբազատվել բարդույթներից,թեման ընտրել էի"Թեթև ապրենք"ոչ նրա համար,որ հրաժեշտ տանք դրանց,այլ պարզապես թեթև տանենք....
Հակասական բաներ ես ասում;):
Եթե կարողանում ես թեթև ապրել քո բնավորութայն որևէ գծի կամ ունեցած սովորության հետ, ուրեմն դա քեզ համար բարդույթ չի: Մի կատակ կա ծրագրավորողների մասին. «Եթե մինչև ծրագրի թողարկումը որևէ թերություն (bug) չի շտկվել, այն հայտարարվում է իբրև հատկություն (feature)»: Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ինչ անուն կտաս իրերին:
Բարդույթ են այն սովորությունները կամ բնավորության գծերը, որոնք բարդացնում են կյանքը, նեղություն են պատճառում:
Էս էլ 20%կատակ-80%լուրջ ապացույց:P.
(<թեթև ապրել> == !<նեղվել>) && (<բարդույթ ունենալ> == <նեղվել>) => (<թեթև ապրել> == !<բարդույթ ունենալ>)
Անձամբ ես, կարծեմ, բարդույթներ չունեմ: Արդեն չունեմ, քանի որ փոքր ժամանակ ոտքից գլուխ բարդույթ էի:)): Բայց բնավորության որոշ գծեր ունեմ, որ թեև բարդույթ չեմ համարում, բայց շտկման կարիք ունեն. ոչ թե որովհետև վատն են, այլ որովհետև դրանք ինձ հեռու են պահում այն մարդուց, ով ուզում եմ լինել:
Հակասական բաներ ես ասում;):
Եթե կարողանում ես թեթև ապրել քո բնավորութայն որևէ գծի կամ ունեցած սովորության հետ, ուրեմն դա քեզ համար բարդույթ չի: Մի կատակ կա ծրագրավորողների մասին. «Եթե մինչև ծրագրի թողարկումը որևէ թերություն (bug) չի շտկվել, այն հայտարարվում է իբրև հատկություն (feature)»: Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ինչ անուն կտաս իրերին:
Բարդույթ են այն սովորությունները կամ բնավորության գծերը, որոնք բարդացնում են կյանքը, նեղություն են պատճառում:
Էս էլ 20%կատակ-80%լուրջ ապացույց:P.
(<թեթև ապրել> == !<նեղվել>) && (<բարդույթ ունենալ> == <նեղվել>) => (<թեթև ապրել> == !<բարդույթ ունենալ>)
Անձամբ ես, կարծեմ, բարդույթներ չունեմ: Արդեն չունեմ, քանի որ փոքր ժամանակ ոտքից գլուխ բարդույթ էի:)): Բայց բնավորության որոշ գծեր ունեմ, որ թեև բարդույթ չեմ համարում, բայց շտկման կարիք ունեն. ոչ թե որովհետև վատն են, այլ որովհետև դրանք ինձ հեռու են պահում այն մարդուց, ով ուզում եմ լինել:
Իսկ ես կարծում եմ ,որ բարդույթ ունենալը հոգեկան դրսևորում է,որը կարող է միայն ինչ որ չափով խանգարել թեթև ապրելուն(այ դրանց դեմ արժե պայքարել),իսկ թեթև ապրելն առհասարակ գալիս է մարդու բնավորությունից,հոգեկան կերտվածքից:Օրինակ ես կարող եմ կոմպլեքսավորվել անծանոթի հայացքից,բայց դա ինձ չի ստիպի բարդացնել կյանքս,և միևնույն ժամանակ'ունենալով որոշակի բարդույթներ,կարող եմ թեթև տանել ,այն որ ինչ որ գործ տանուլ եմ տվել,որ այդ օրը գումար եմ կորրցրել,որ կոտրվել է կոշիկիս կրունկը,կամ ինչ որ մեկը իմ հասցեին չարախոսել է ...Քո ասածը մոտ է իրականությանը ,բայց դեռ իրականությունը չի:
CactuSoul
11.03.2010, 15:40
Իսկ ես կարծում եմ ,որ բարդույթ ունենալը հոգեկան դրսևորում է,որը կարող է միայն ինչ որ չափով խանգարեել թեթև ապրելուն(այ դրանց դեմ արժե պայքարել),իսկ թեթև ապրելն առհասարակ գալիս է մարդու բնավորությունից,հոգեկան կերտվածքից:Օրինակ ես կարող եմ կոմպլեքսավորվել անծանոթի հայացքից,բայց դա ինձ չի ստիպի բարդացնել կյանքս,և միևնույն ժամանակ'ունենալով որոշակի բարդույթներ,կարող եմ թեթև տանել ,այն որ ինչ որ գործ տանուլ եմ տվել,որ այդ օրը գումար եմ կորրցրել,որ կոտրվել է կոշիկիս կրունկը,կամ ինչ որ մեկը իմ հասցեին չարախոսել է ...Քո ասծը մոտ է իրականությանը ,բայց դեռ իրականությունը չի
Եթե կառչենք բառերից, կարող ենք շատ երկար վիճել, բայց ասածիդ իմաստը հասկանում եմ ու, կարելի է ասել, համաձայն եմ:
...Քո ասծը մոտ է իրականությանը ,բայց դեռ իրականությունը չիՈրքան տեղին էր, փաստորեն, ստորագրությանս այսօրվա փոփոխությունը:).
И слова мои не были ложью, но не были и истиной, они просто говорили о другом.
Антуан де Сент-Экзюпери, "Цитадель"
Enigmatic
11.03.2010, 15:55
Ես մենակ բարդույթավորվում եմ , որ ասենք բոյս մի 1.70 չի, թեչէ միշտ տափակ կհագնեի:(:))
մեկ էլ, որ մեկ-մեկ բարդույթավորվում եմ, որ ասենք մոզգ չեմ:)) բայց դե դա էլ նայած շրջապատում եմ հիշում էդ բարդույթիս մասին:
Հա մեկ էլ որ դեմքս միքիչ լիքոտ լիներ իդեալական կլիներ:D
Ariadna-ն երեկ խորհուրդ տվեց էս թեման մտնեմ:D Անն, ես էլ թեման կարդում եմ, ասում եմ հեսա մարդիկ ընենց թեթեւ ապրելու դեղատոմսեր են գրած լինելու:D
Հա, մտել-մտել եմ ՝ առաջին ու մեծ բարդույթը ակնոց դնելուց էր, դե հիմա անցել-մացելա, չեմ դնում:D, բայց առաջին ռեակցիան դիմացինիցս սենց էր՝ էթ ակնո՞ց ես դնում:}
Ariadna-ն երեկ խորհուրդ տվեց էս թեման մտնեմ:D Անն, ես էլ թեման կարդում եմ, ասում եմ հեսա մարդիկ ընենց թեթեւ ապրելու դեղատոմսեր են գրած լինելու:D
Հա, մտել-մտել եմ ՝ առաջին ու մեծ բարդույթը ակնոց դնելուց էր, դե հիմա անցել-մացելա, չեմ դնում:D, բայց առաջին ռեակցիան դիմացինիցս սենց էր՝ էթ ակնո՞ց ես դնում:}
Լինզա դիր: Ես չեմ կոմպլեքսավորվում երբ ակնոց եմ դնում, բայց լինզաներով ավելի լիարժեք եմ զգում: :)
Ariadna-ն երեկ խորհուրդ տվեց էս թեման մտնեմ:D Անն, ես էլ թեման կարդում եմ, ասում եմ հեսա մարդիկ ընենց թեթեւ ապրելու դեղատոմսեր են գրած լինելու:D
Հա, մտել-մտել եմ ՝ առաջին ու մեծ բարդույթը ակնոց դնելուց էր, դե հիմա անցել-մացելա, չեմ դնում:D, բայց առաջին ռեակցիան դիմացինիցս սենց էր՝ էթ ակնո՞ց ես դնում:}
իսկ ես շատ եմ սիրում ակնոցներ,ինձ համար դա յուրահատուկ շարմ ա հաղորդում մարդուն,ուղակի պետքա այնպիսինը ընտրես,որ քեզ սազի
Կատ ջան, ես էլ էս թեման մտնելուց հետո բարդույթավորվեցի, որ տեսա, ինչ բարդույթներ կան, ու որ ես դրանցից չունեմ, ասեցի կարող ա իմ մոտ մի բան էն չի։ Որովհետև գիտեմ, որ լրիվ անբարդույթ լինելն էլ մի բան չի։ Բայց ոնց գցում–բռնում եմ, որևէ խորացած բարդույթ չեմ գտնում մոտս ու դրանից բարդույթավորվում եմ :))))))))))))))))))
Կատ ջան, ես էլ էս թեման մտնելուց հետո բարդույթավորվեցի, որ տեսա, ինչ բարդույթներ կան, ու որ ես դրանցից չունեմ, ասեցի կարող ա իմ մոտ մի բան էն չի։ Որովհետև գիտեմ, որ լրիվ անբարդույթ լինելն էլ մի բան չի։ Բայց ոնց գցում–բռնում եմ, որևէ խորացած բարդույթ չեմ գտնում մոտս ու դրանից բարդույթավորվում եմ :))))))))))))))))))
Ես էլ նայեցի՝ ոնց որ բարդույթավորված չեմ:crazyԲայց դրանից թեթեւ չի:D Չաշխատեց, Անն:
Նաիրուհի
12.03.2010, 18:08
Շատ եմ բարդույթավորվում, երբ շատ խելացի մարդկանց շրջապատում եմ լինում, բայց դա այդ մարդկանցից է կախված… Կան մարդիկ, որոնք շատ խելացի լինելու հետ նաև ճնշող էներգիա ունեն, իսկ իմ էներգետիկ դաշտը շատ զգայուն է...
Բայց «Ակումբի» Հայկօ-ի նման խելացի մարդկանց հետ շփվելիս չեմ ճնշվում, որովհետև նրա/նց մեջ ագրեսիա և դիմացինին խեղճացնելուց իրեն լավ զգալու հակում չկա...
Մեկ էլ շատ եմ նեղվում, երբ հակառակ սեռի որևէ մեկն իմ փոխարեն վճարում է տրանսպորտում, սրճարանում կամ ցանկացած այլ վայրում ու հանգամանքներում։
Ariadna-ն երեկ խորհուրդ տվեց էս թեման մտնեմ:D Անն, ես էլ թեման կարդում եմ, ասում եմ հեսա մարդիկ ընենց թեթեւ ապրելու դեղատոմսեր են գրած լինելու:D
Հա, մտել-մտել եմ ՝ առաջին ու մեծ բարդույթը ակնոց դնելուց էր, դե հիմա անցել-մացելա, չեմ դնում:D, բայց առաջին ռեակցիան դիմացինիցս սենց էր՝ էթ ակնո՞ց ես դնում:}
Ես էլ առաջին անգամ դնելուց ահավոր բարդույթավորվել էի, բայց պատճառը տատիկս էր : Էնքան էր ասել «տանը պտի մնաս», որ վախենում էի դնեմ: Բայց դե չմնացի.. ;):
Ես էլ կսկսեմ
Կոմպլեքսավորվում եմ ,երբ առավոտյան հայելու մեջ նայելիս ինձ տգեղ եմ թվում,ու հաստատ այդ օրերին ինչ էլ անես դու չես գեղեցկանա,բայց այդ օրը անպայման քաղաքում ցանկացած անցորդ աչքերը չռած քեզ է նայելուև առաջին միտքը,որ գալիս է"Վայ մամա ջան,էսքան գեշ եմ":8
Շատ կլինի ասել որ կոմպլեքսավորվում եմ, բայց նախնական բարդույթի պես մի բանա (իրավաբանները սիրում են ամեն ինչ խառնել ու ակնհայտը չխոստովանել;) ) - ուրեմն էս վերջերս բարդույթավորվում եմ... փողոցում աղջկան մոտենալ ու "բարև" ասելուց...:B
Մոդերատորական։ Մնացեք թեմայի շրջանակներում։ Վերջին անլուրջ գրառումները ջնջվել են։
Whyspher Whisper
17.03.2010, 13:37
Բարդույթ են այն սովորությունները կամ բնավորության գծերը, որոնք բարդացնում են կյանքը, նեղություն են պատճառում:
Էս էլ 20%կատակ-80%լուրջ ապացույց:P.
(<թեթև ապրել> == !<նեղվել>) && (<բարդույթ ունենալ> == <նեղվել>) => (<թեթև ապրել> == !<բարդույթ ունենալ>)
Բարդույթ /ի տարբերություն պարզի/, այսինքն կոմպլեքսային երևույթ` անվանումը իրականում նաշանակում է, որ դա բազմաթիվ հույզերի ու մտքերի խտացում է մի մտքի շուրջ, որը չափազանց նշանակալի է դառնում մարդու համար: Այն կարող է առանձնանալ հոգեկանի մնացած բովանդակությունից, անհնար դարձնելով ուղղակի գիտակցումը այդ մտքերի ու հույզերի:
Ահավոր կոմպլեքսավորվում եմ, երբ ինչ-որ մեկի հետ նոր եմ ծանոթանում, էդ մարդը ինձ դուր ա գալիս, բայց ինձ թվում ա, որ ես բոլորովին իրեն դուր չեմ գալիս :}: Էդ ժամանակ լարվում եմ, կաշկանդված եմ լինում, չեմ կարողանում ինձ սովորականի պես պահել...
Թեթև ապրեմ... :think
Հ.Գ. Բայց էնքան լավ ա, որ իմանում եմ՝ սխալվել եմ :)):
իմ մոտ ել նրա հետ խոսելիս չես հավատա լեզուս կապ էր ընկնում:love
Ահավոր կոմպլեքսավորվում եմ, երբ ինչ-որ մեկի հետ նոր եմ ծանոթանում, էդ մարդը ինձ դուր ա գալիս, բայց ինձ թվում ա, որ ես բոլորովին իրեն դուր չեմ գալիս :}: Էդ ժամանակ լարվում եմ, կաշկանդված եմ լինում, չեմ կարողանում ինձ սովորականի պես պահել...
Թեթև ապրեմ... :think
Հ.Գ. Բայց էնքան լավ ա, որ իմանում եմ՝ սխալվել եմ :)):
Իմ ամենամեծ կոմպլեքսը այն է, որ ես չեմ կարողանում ելույթ ունենլ, երբ ինձ բոլորը նայում են, չգիտեմ ինչպես դա հաղթահարեմ:oy/ Ըստ ձեզ ինչպե՞ս դա հաղթահարեմ/:
Երբ մենակ եմ քայլում միշտ ականջակալներով եմ լինում ու աշխատում եմ մարդկանց դեմքերին չնայել, երևի դա էլ է ինչ-որ կոմպլեքս:
CactuSoul
29.03.2010, 18:18
Իմ ամենամեծ կոմպլեքսը այն է, որ ես չեմ կարողանում ելույթ ունենլ, երբ ինձ բոլորը նայում են, չգիտեմ ինչպես դա հաղթահարեմ:oy/ Ըստ ձեզ ինչպե՞ս դա հաղթահարեմ/:
Ելույթ ունեցի ինքդ քեզ համար: Չգիտեմ՝ ինչ ես անում, ինչ ելույթի մասին ես ասում, բայց ինչ էլ որ անում ես, արա առաջին (ու երևի միակ) հերթին ինքդ քեզ համար: Ու ինքդ հաճույք ստացի դրանից: Եթե դա, էդ միակ բանը, քեզ հաջողվի, ուրեմն իմացիր, որ շատ համակիրներ ձեռք կբերես: Իսկ եթե չստացվի ինքդ քեզ գոհացնել, ուրեմն տվյալ ասպարեզն ուղղակի քոնը չի, գտիր քոնը:):
Ես էլ լիքը կոմպլեքսներ ունեմ:
Երևի բոլորը հիմա չեմ էլ կարող հիշել գրել: Շատ բաներ կան որ "անիմաստ" ծանր եմ տանում: Բայց ոչ ըստ իս էլի, այլ ըստ ուրիշների անիմաստ: Բայց այնուամենայնիվ կուզենաի շատ բաներից ազատվեի: Օրինակ ես չեմ կարողանում մենակ առեվտրի գնալ :Հատկապես հագուստ գնելու: Միշտ լացելով տուն եմ գալիս, որովհետև ինչքան վատ, անորակ ու չսազող ապրանք կա խաբում ծախում են վրաս:( : Գալիս եմ տուն նայում եմ ու գնաց...: Հետո ստիպված պետքա ջղայն ու լուրջ դեմքով մեկին գտնեմ հետս տանեմ, որ հետ տամ ապրանքը:D: Ուֆ ուֆ դարդերս հիշեցի Տեր Աստված ինչքան շատա տենց բան եղել իմ հետ:
Բայց ամենավատն էնա, որ ինձ մեկ մեկ թվումա ես գեշացել եմ: Որ ինչ որ մի տեղ հայելու մեջ նայում եմ ու ինձ թվումա բոլորը սիրուն են ինձնից, իսկ ես ոնցոր անճոռնի ճուտիկ լինեմ: Սմբողջ տրամս ընկնումա... ուֆ չէ չեմ կարում թեթև ապրեմ ես:mda
Ես, ի վերջո, պարզել եմ, ես իրոք մեծամիտ եմ:D բայց համեստորեն աշխատում եմ հնարավորինս թաքցնել դա:))
Ես, ի վերջո, պարզել եմ, ես իրոք մեծամիտ եմ:D բայց համեստորեն աշխատում եմ հնարավորինս թաքցնել դա:))
ասեմ ,որ մոտդ լավ չի ստացվում :D
Մեծամիտ եմ, թեկուզ եթե իմ բերանից թռավ որ հավի ձուն ուտելու չի, մեկա ուզումա 1000 հոգի բացատրի որ ուտելուա մեկա իմ կարծիքին եմ մնալու, ետ հերիք չի մի հատ էլ քյալա եմ տալու, հասկանալով որ ես սխալ եմ:
Quyr Qery
14.09.2010, 17:08
Առօրյա կյանքում բարդույթներ չունեմ,,, կասեի ավելին-չափազանց ազատ եմ,,, ինչի համար ինձ հաճախ են կշտամբում... :(... իսկ այ հիմա կոմպլեքսավորվում եմ Դար մտնելուց,,,... ինձ շատ հետաքրքիր են ես թեմաները, ձեր գրածները... բայց,, որ ոչ մեկիդ չեմ ճանաչում մի փոքր քաշվում եմ...
Առօրյա կյանքում բարդույթներ չունեմ,,, կասեի ավելին-չափազանց ազատ եմ,,, ինչի համար ինձ հաճախ են կշտամբում... :(... իսկ այ հիմա կոմպլեքսավորվում եմ Դար մտնելուց,,,... ինձ շատ հետաքրքիր են ես թեմաները, ձեր գրածները... բայց,, որ ոչ մեկիդ չեմ ճանաչում մի փոքր քաշվում եմ...
Ոչ մեկին չճանաչելը իրականում առավելություն էլ ա. քեզ էլ ոչ մեկ չի ճանաչում ;):
Sonatina
14.09.2010, 20:24
Առօրյա կյանքում բարդույթներ չունեմ,,, կասեի ավելին-չափազանց ազատ եմ,,, ինչի համար ինձ հաճախ են կշտամբում... :(... իսկ այ հիմա կոմպլեքսավորվում եմ Դար մտնելուց,,,... ինձ շատ հետաքրքիր են ես թեմաները, ձեր գրածները... բայց,, որ ոչ մեկիդ չեմ ճանաչում մի փոքր քաշվում եմ...
Ես էլ չեմ ճանաչում ոչ մեկին,բայց չէ որ " Москва не сразу строилась" Այնպես որ...:ok
Մի շա՜տ համեստ մարդ մի օր ասեց - Մարդ պետք ա կոմպլեքսավորված ըլնի…
Ես էլ ունեմ մի տարoրինակ բարդույթ-դեֆեկտ :think
Երբ հարցնում են թե ինչ պրոբլեմ ունեմ ու ես ցանկանում եմ խոսել դրա մասին, չի ստացվում, կամ հաաազիվ զսպելով ինձ ասում եմ, որ չէ, չեմ ուզում խոսել էդ մասին, կամ էլ չի ստացվում զսպել ու սկսում եմ լացել… սա երեևի ինձ մոտ արդեն հիվանդություն ա ինչ-որ :8
Մի շա՜տ համեստ մարդ մի օր ասեց - Մարդ պետք ա կոմպլեքսավորված ըլնի…
Ես էլ ունեմ մի տարoրինակ բարդույթ-դեֆեկտ :think
Երբ հարցնում են թե ինչ պրոբլեմ ունեմ ու ես ցանկանում եմ խոսել դրա մասին, չի ստացվում, կամ հաաազիվ զսպելով ինձ ասում եմ, որ չէ, չեմ ուզում խոսել էդ մասին, կամ էլ չի ստացվում զսպել ու սկսում եմ լացել… սա երեևի ինձ մոտ արդեն հիվանդություն ա ինչ-որ :8
Կարծում եմ հիվանդություն չի պարզապես այդ պահին հոգեպես պատրաստ չես խոսել պրոբլեմներիդ մասին դրա համար էլ չի ստացվում:
Quyr Qery
15.09.2010, 14:21
Ես էլ չեմ ճանաչում ոչ մեկին,բայց չէ որ " Москва не сразу строилась" Այնպես որ...
Լավ է,,, էդ կոմպլեքսս էլ է կամացից անցնում.....:ok
Quyr Qery
27.09.2010, 21:02
Երեխեեեեեք....մի բանով կարող եք օգնել???? Նոր կոմպլքս եմ իմ մոտ նկատել...-երբ խոսում եմ դիմացինիս հետ որևէ լուրջ թեմայով,,,լուրջ բանի մասին անկախ ինձանից դեմքին չեմ նայում,,,հայացքս փախցնում եմ,,, անցորդներին եմ նայում,,կամ ինչ որ առարկայի...զրուցակիցս նեղանում է, որ իրեն չեմ լսում ու էլ չի խոսում...բայց ես միշտ լսում եմ,, ուղղակի չեմ կարող նայել....:(:8
Երեխեեեեեք....մի բանով կարող եք օգնել???? Նոր կոմպլքս եմ իմ մոտ նկատել...
;).
Մի շա՜տ համեստ մարդ մի օր ասեց - Մարդ պետք ա կոմպլեքսավորված ըլնի…
Valentina
27.09.2010, 21:08
Երեխեեեեեք....մի բանով կարող եք օգնել???? Նոր կոմպլքս եմ իմ մոտ նկատել...-երբ խոսում եմ դիմացինիս հետ որևէ լուրջ թեմայով,,,լուրջ բանի մասին անկախ ինձանից դեմքին չեմ նայում,,,հայացքս փախցնում եմ,,, անցորդներին եմ նայում,,կամ ինչ որ առարկայի...զրուցակիցս նեղանում է, որ իրեն չեմ լսում ու էլ չի խոսում...բայց ես միշտ լսում եմ,, ուղղակի չեմ կարող նայել....:(:8
Վախենում ես աչքերիդ մեջ տեսնեն քո ներաշխարհը?
Quyr Qery
27.09.2010, 21:27
Վախենում ես աչքերիդ մեջ տեսնեն քո ներաշխարհը?
Չգիտեմ,,,անկեղծ եմ ասում վախենում եմ տեսնել մարդկանց աչքերում են ինչ չէի ցանկանա տեսնել...կամ հակառակը....չեմ հասկանում....:(:(
Valentina
27.09.2010, 21:30
Չգիտեմ,,,անկեղծ եմ ասում վախենում եմ տեսնել մարդկանց աչքերում են ինչ չէի ցանկանա տեսնել...կամ հակառակը....չեմ հասկանում....:(:(
Պրոբլեմը վերացնելու համար պետքա վերացնել պատճառը, իսկ պատճառը կարծում եմ ինքդ պետքա զգաս, դրանում դժվար քեզ ուրիշներն օգնեն ու մի տխրի լավ՞
javaharut
27.09.2010, 21:35
Quyr Qery ջան ես էլ եմ տենց ու հետաքրքիրն այն է, որ բացատրություն չունեմ, եթե կարողանաք լուծել ես պրոբլեմը ինձ էլ կասեք: Ավելի շուտ մարդկանց աչքերի մեջ նայելուց ես չեմ կենտրոնանում դրանից ա :think
Quyr Qery
27.09.2010, 21:36
Լավ......:) շնորհակալություն;).... երևի պետք է լավ մտածել ու գտնել պատճառը.... ես էլ եմ ինձ վատ զգում,, մարդիկ էլ նեղանում են........
Չգիտեմ,,,անկեղծ եմ ասում վախենում եմ տեսնել մարդկանց աչքերում են ինչ չէի ցանկանա տեսնել...կամ հակառակը....չեմ հասկանում....:(:(
Իմ կարծիքով քո մեջ դեր է խաղում վախը: Ինչևէ խորհուրդ կտաի չճնշել վախդ եթե վախենում ես մարդկանց աչքերին նայել ապա սկզբից նայիր նրանց ճակատին որոշ ժամանակ հետո փորձիր նայել աչքերի մեջ և միաժամանակ ընդունիր վախդ,զգա այն սկզբից կարող է տհաճ լինել այդ զգացմունքը կամ զգացմունքները բայց հետո կքչանա այն:
Quyr Qery
27.09.2010, 21:40
Quyr Qery ջան ես էլ եմ տենց ու հետաքրքիրն այն է, որ բացատրություն չունեմ, եթե կարողանաք լուծել ես պրոբլեմը ինձ էլ կասեք: Ավելի շուտ մարդկանց աչքերի մեջ նայելուց ես չեմ կենտրոնանում դրանից ա :think
Հաաաաաաա,,, ինփ մոտ էլ է էդպես.....երբ աչքերի մեջ եմ նայում չեմ կենտրոնանում...իսկ որ չեմ նայում նորմալ լսում եմ,,,բայց էդ դեպքում էլ իրանց է թվում,,,,,,որ չեմ լսում...
Է չես նայում՝ չես նայում, ինչ ա եղե՞լ որ, շատ էլ թե չես նայում :)):
Ես երբ խոսացողի թեման ինձ չի հետաքրքրում էտ ժամանակ աշխատում եմ չնայեմ, քանի որ կարողա աչքերիցս հասկանա թե ոնց եմ ես տվյալ թեմայից, ու իրանիիիից զզզզվուում...:))
Quyr Qery
29.09.2010, 19:46
Է չես նայում՝ չես նայում, ինչ ա եղե՞լ որ, շատ էլ թե չես նայում :)):
Հա դե հիմա պատկերացրու,,,որ մեկի հետ խոսում ես ,, իսկ ինքը ուրիշ տեղ է նայում,,,չես մտածի ,,, որ էդ մարդը ուղղակի քեզ չի լսում,,, կամ ինչպես գրել էր Երվանդը իրա համար դու տհաճ ես...
մեկ էլ գիտեք ինչից եմ նյարդայնանում(աղջիկներն ինձ կհասկանան)որ մեր "սևավոր ախպերները" կանգնած են լինում (մի 47 հոգով)ու դու բարձրակրունգների վրայով փորձում ես աննկատ անցնել,ու հենց այդ պահին ՂԸՌՌՌՌՌՌՌՌՏ,բա ոնց առանց դրա չի լինի:angry
աաա զզվում եմ:sad:angry
Հ.Գ. Էնպիսի տպավորություն ա, որ ակումբն իր դարն անցել ա:(, նման լիքը թամներ կան, որ նորից կարելի է քննարկել, նոր ու հին անդամների հետ միասին: Ակումբին ինչ-որ ռիֆրեշա պետք:8
աաա զզվում եմ:sad:angry
Հ.Գ. Էնպիսի տպավորություն ա, որ ակումբն իր դարն անցել ա:(, նման լիքը թամներ կան, որ նորից կարելի է քննարկել, նոր ու հին անդամների հետ միասին: Ակումբին ինչ-որ ռիֆրեշա պետք:8
Էդ կոմպլեքսից ես էլ ունեմ, փաստորեն շատերի մոտ է էդպես: :))
Էդ կոմպլեքսից ես էլ ունեմ, փաստորեն շատերի մոտ է էդպես: :))
ըհը:)), երևի իրեն հարգող յուրաքանչյունի.
Էստեղ բոլորը առանաց որևէ բարդույթի գրել են իրենց բարդույթի մասին:)), կարելի ա ասել դա մի քայլ ա դրանից ազատվելու համար: Դե ես էլ ասեմ, ինչքան ուզում ա ինձ ասեն, որ դրա մեջ բան չկա,մեկա ես դրանից կոմլեքսավորվում եմ: Շատ հաճախ կարմրում եմ, ու հեչ լավ չի լինում:( : Ասենք մի փոքր ջերմությունից, շոգից կամ հուզվելուց միանգամից կարմրում եմ, ուֆ...
Իսկ էդ գին գցելու մասին էլ չեմ ասում:
Հա մեկ էլ սրանից ունեմ, բայց Հայկօն (http://www.akumb.am/showthread.php/52163-%D4%B9%D5%A5%D5%A9%D6%87-%D5%A1%D5%BA%D6%80%D5%A5%D5%B6%D6%84/page5#69) լավ բացատրեց:D
VisTolog
23.04.2012, 09:50
աաա զզվում եմ:sad:angry
Հ.Գ. Էնպիսի տպավորություն ա, որ ակումբն իր դարն անցել ա:(, նման լիքը թամներ կան, որ նորից կարելի է քննարկել, նոր ու հին անդամների հետ միասին: Ակումբին ինչ-որ ռիֆրեշա պետք:8
Հետաքրքիրա, դու մեկ տարի էլ չկա ինչ գրանցված ես ու արդեն դարից ես խոսում::)) Սենց «կրիզիսային» շրջաններ եղել են ու անցել, էս մեկն ել կանցնի:
Ուղղակի արդեն ինչ վերնագրով ու բովանդակության թեմա ասես չկա, դրա համար էլ թվումա թե էլ քննարկելու բան չկա:
Ես սարսափում եմ,որ ինձ կարող են չհասկանալ այնպես ինչպես պետք է ու որ կարող են ինձանից նեղանալ:Վախենում եմ լքված լինելուց մենակ մնալուց:ՈՒ ամենաշատը վախենում եմ ինձ ուղված խեթ հայացքներից ու ծաղրական ժպիտներից:
Հետաքրքիրա, դու մեկ տարի էլ չկա ինչ գրանցված ես ու արդեն դարից ես խոսում::)) Սենց «կրիզիսային» շրջաններ եղել են ու անցել, էս մեկն ել կանցնի:
Դե, հին գրառումները անհամեմատ ուրիշ են:Շատ ավելի լավ, որ կանցնի :), դե որ ստաժավորն ա ասում:))
Ուղղակի արդեն ինչ վերնագրով ու բովանդակության թեմա ասես չկա, դրա համար էլ թվումա թե էլ քննարկելու բան չկա:
ըհը, դրա համար էլ ասում թարմացում ա պետք: