Հոգեբանությունը Հայաստանում

[Haykolo1991]

Որքանով լավ է զարգացած այդ գիտությունը մեր երկրում?

[terev]

Լավ չի:

[Haykolo1991]

Լավ չի:

Ինչու?

[yerevanci]

Ինչու?

հայերը դեռ էտ տրամաբանությանը չեն հասել, որ վստահեն հոգեբանին

[Whyspher Whisper]

հայերը դեռ էտ տրամաբանությանը չեն հասել, որ վստահեն հոգեբանին

Փորձը ցույց է տալից, որ շատերն են հիմա դիմում հոգեբանին:

[ministr]

Հետաքրքիրա ինչ հարցերով են հիմնականում դիմում:

[Adriano]

Իմ կարծիքով գրեթե զրոյական մակարդակի վրա է: Սա իհարկե շատ ցավալի է, քանզի մասնավորապես հոգեթերապևտները շատ մեծ և էական նշանակություն կարող են ունենալ մարդկանց որոշ հոգեբանական խնդիրների լուծման գործում:

[Agni]

Իմ կարծիքով գրեթե զրոյական մակարդակի վրա է: Սա իհարկե շատ ցավալի է, քանզի մասնավորապես հոգեթերապևտները շատ մեծ և էական նշանակություն կարող են ունենալ մարդկանց որոշ հոգեբանական խնդիրների լուծման գործում:

Հաևգելի Adriano համաձայն չեմ քո հետ, կարելիա ասել շատ արագ էլ զարգանում ա, եթե նայենք թեկուզ 5 տարի առաջ ու հիմա, ապա գոնե առաջ է գնացել, դա չի նշանակում, որ մոտ է ամերիկայն կամ գերմանական դպրոցներին…բնականաբար շաաաատ է զիջում, բայց եկեք չթերագնահատենք…

[Շինարար]

Հայերն ուղղակի այնքան խնդիրներ ունեն լուծելու, մինչև բանը հասնի հոգեբանին, որ հոգեբանական օգնությանը դիմելու մշակույթ զարգացնելու համար դեռ չափազանց վաղ է, հլա նորմալ գործ ճարենք, էդ գործով կարողանանք տուն-տեղ պահենք, տարն մեկ հանգստանալու գումար ետ գցենք, դրանից հետո կմտածենք, թե ինն է մեզ խանգարում երջանիկ լինելուն, ինչ խնդիրներ ունենք, արժե արդյոք դիմել հոգեբանին, թե ոչ… Իմ համեստ կարծիքն էր սա…:oy

[Դեկադա]

Հայերն ուղղակի այնքան խնդիրներ ունեն լուծելու, մինչև բանը հասնի հոգեբանին, որ հոգեբանական օգնությանը դիմելու մշակույթ զարգացնելու համար դեռ չափազանց վաղ է, հլա նորմալ գործ ճարենք, էդ գործով կարողանանք տուն-տեղ պահենք, տարն մեկ հանգստանալու գումար ետ գցենք, դրանից հետո կմտածենք, թե ինն է մեզ խանգարում երջանիկ լինելուն, ինչ խնդիրներ ունենք, արժե արդյոք դիմել հոգեբանին, թե ոչ… Իմ համեստ կարծիքն էր սա…:oy

Շինարար ջան, լրիվ համաձայն եմ, բայց որ ուզում ես իմանալ հենց քո նշած գործ չճարելն ու տուն- տեղը պահել չկարողանալն էլ շատերի մոտ հոգեբանական շատ խնդիրների պատճառ ա հանդիսանում: Սա մի կողմից: Իսկ մյուս կողմից էլ հոգեբանական խնդիրներ ունենում են հարուստները: Դե քանի որ մենք հարուստ չենք՝ ուրեմն հոգեբանական խնդիրներ ունենալուց էլ ապահովագրված ենք:;)

[Ariadna]

Ի միջի այլոց, հիմա Հայաստանում լավ էլ մոդայիկ է հոգեբանի մոտ գնալը ու բավական թանկ հաճույք է։ Վերջերս ծանոթներիցս մեկի աղջիկն էր պահանջել, որ իրեն հոգեբանի մոտ ուղարկեն, իրականում ոչ մի պրոբլեմ էլ չուներ, երես առած երեխայի հերթական պահանջ, ըստ իս, և պարզվեց, որ հոգեբանը շատ զբաղված է, այնքան հաճախորդ ունի, որ ինքը չընդունեց, ուրիշ հոգեբանի կոորդինատներ տվեց։ Սեանսի մեկ ժամն էլ արժեր 5հազար դրամ։ Ինչքան գիտեմ դա միջին գին է, ավելի թանկերն էլ կան։

[Ձայնալար]

Հոգեբանությունն ու հոգեթերապիան տարբեր բաներ չե՞ն: Վերջիվերջո ինչի՞ մասին է թեման: Ի՞նչ է նշանակում «Որքանով լավ է զարգացած այդ գիտությունը մեր երկրում?»: Ինձ համար անհասկանալի է թեմայի պահանջը:

[Ariadna]

Հոգեբանությունն ու հոգեթերապիան տարբեր բաներ չե՞ն: Վերջիվերջո ինչի՞ մասին է թեման: Ի՞նչ է նշանակում «Որքանով լավ է զարգացած այդ գիտությունը մեր երկրում?»: Ինձ համար անհասկանալի է թեմայի պահանջը:

Բագ, կարծում եմ թեման բացողը հենց այն է ի նկատի ունեցել, ինչ որ քննարկվում է։ Համաձայն եմ, միգուցե պետք է հարցը այլ կերպ ձևակերպել, բայց ամեն դեպքում, թեմայի հեղինակը թող հաստատի, նոր։

[Շինարար]

Ի միջի այլոց, հիմա Հայաստանում լավ էլ մոդայիկ է հոգեբանի մոտ գնալը ու բավական թանկ հաճույք է։ Վերջերս ծանոթներիցս մեկի աղջիկն էր պահանջել, որ իրեն հոգեբանի մոտ ուղարկեն, իրականում ոչ մի պրոբլեմ էլ չուներ, երես առած երեխայի հերթական պահանջ, ըստ իս, և պարզվեց, որ հոգեբանը շատ զբաղված է, այնքան հաճախորդ ունի, որ ինքը չընդունեց, ուրիշ հոգեբանի կոորդինատներ տվեց։ Սեանսի մեկ ժամն էլ արժեր 5հազար դրամ։ Ինչքան գիտեմ դա միջին գին է, ավելի թանկերն էլ կան։
Դե արի՝ ինձ ասա՝ այ Շինարար, դու հոգեբանական խնդիրներ ունես, գնա հոգեբանի մոտ, ու ես գնամ, հինգ հազար դրամ տամ ամեն սեանսի համար հոգեբանին, մի տասը սեանս հաճախեմ, ու նա պարզի, որ իմ հոգեբանական խնդրի պատճառը ցածր աշխատավարձն է կամ աշխատատավարձի ուշացումը, ի՞նչ եք կարծում, կօգնի՞ դրանով նա ինձ, ամենևին, որովհետև ես այդ ամենը պարզելու համար ստիպված կլինեմ նրան վճարելու իմ աշխատավարձից ավելի մեծ գումար, որից հետո թերևս ինքնասպան կլինեմ… Լավ, սա կատակով, իսկ եթե լուրջ, համաձայն եմ Դեկադայի հետ, որ հոգեբանական խնդիրներ ունենում են առավել ապահովված մարդիկ: Օրինակ եթե համեմատենք ինքնասպանությունների թիվը Շվեդիայում և Զիմբաբվեում, առանց որևէ տվյալ ունենալու համոզվածորեն պնդում եմ, որ Զիմբաբվեում ինքնասպանություններ համարյա չեն լինում, իսկ Շվեդիայում տոկոսային առումով մի քանի անգամ շատ են լինում, քան Հայաստանում, որովհետև մարդը, որի գլխավոր խնդիրը հացի փող հասցնելն է, դժվար թե ինքնասպանություն գործի, այդ է՝ սոված կնստեր ու սովից կմեռներ: Ցավոք, մենք՝ հայերս, մեծավ մասամբ հոգեբանի կարիք դեռևս չունենք, ինչն էլ խանգարում է այդ գիտության զարգացմանը մեզանում:(

[Haykolo1991]

Ես էլ եմ գնում

[KiLa]

Թեման մի քիչ ուշ նկատեցի, և ոնց տեսնում եմ, այն այլևս չի քննարկվում: Բայց կներեք, այս առումով ասելիք ունեմ և կօգտվեմ ընձեռված հնարավորությունից: Հոգեբանությունը որպես գիտություն՝, մեզ մոտ Հայաստանում առայժմ չի կարող զարգացում ապրել մի պարզ պատճառով. մենք առայժմ չենք վստահում հոգեբանին և նույինիսկ շատերը չեն էլ տարբերում հոգեբանը հոգեբուժից: Իսկ բժշկական յուրաքանչյուր ոլորտ զարգացում է ապրում միայն այն ժամանակ, երբ ունի շատ այցելուներ, հիվանդներ, այսինքն պետք է դաշտ, պրակտիկա:
Մյուս կողմից, այդ այցելուների թիվը առայժմ զգալի աճ չի գրանցի, որովհետև մենք մեր ունեցած բոլոր պրոբլեմները կապում ենք սոցիալական վիճակի հետ: Ինձ թվում է, հոգեբանությունը որպես գիտություն զարգանում է լավ զարգացած երկրներում, իսկ մեր կարգի երկրների համար այն միշտ էլ կմնա որպես ,,Ճոխություն"...

[Magic-Mushroom]

Եսել եմ կարծում որ Հոգեբանությունը Հայաստանում չի զարգանում,որովհետեւ կուլտուրա չկա,կամ էլ բոլոր հոգեկան հարցերը հայերը լուծում են ալկոհոլի միջոցով,եթե գնաս հոգեբանի մոտ ու հանկարծ ծանոթներդ իմանան,կմտածեն որ հոգեկան հիվանդ էս,օրինակ ես Ամստերդամում ամիսը մեկ անգամ այցելում էի հոգեբանին,իսկ երբ Հայաստանում ընկերներիս հարցրեցի,թե ինչ լավ հոգեբանի խորհուրդ կտան,ծիծաղալով ասեցին հո դու հոգեկան հիվանդ չես ավելի լավ է գարեջուր շատ խմի:angry

[KiLa]

Եսել եմ կարծում որ Հոգեբանությունը Հայաստանում չի զարգանում,որովհետեւ կուլտուրա չկա,կամ էլ բոլոր հոգեկան հարցերը հայերը լուծում են ալկոհոլի միջոցով,եթե գնաս հոգեբանի մոտ ու հանկարծ ծանոթներդ իմանան,կմտածեն որ հոգեկան հիվանդ էս,օրինակ ես Ամստերդամում ամիսը մեկ անգամ այցելում էի հոգեբանին,իսկ երբ Հայաստանում ընկերներիս հարցրեցի,թե ինչ լավ հոգեբանի խորհուրդ կտան,ծիծաղալով ասեցին հո դու հոգեկան հիվանդ չես ավելի լավ է գարեջուր շատ խմի:angry
Այո, հենց այդպես է, որ կա: Մենք դեռ հոգեբանի ու հոգեբուժի տարբերությունը հասկանալու պրոբլեմը ունենք: Եվ հետո, մենք ինչպես երևում է շատ խելոք ենք, ու ինքներս կարող ենք տալ մեզ այն խորհուրդները, որը կտար հոգեբանը: Կամ ի՞նչ խորհուրդ ի՞նչ բան, պետք է ուղակի ուժեղ լինել և վերջ... Զարմանալի է, որ չգիտես ինչու՞ , մեզնից շատերին թվում է, որ հոգեբանական պրոբլեմներն ու խնդիրները, բոլորը թուլության և ինքնաներշնչանքի հետևանք են: Եվ այդպես էլ ասում են, ի՞նչ հոգեբուժ, կամքի ուժ ունեցի, քեզ ,,վնուշատ" մի արա,
եվ էլի մի քանի նման բաներ: Ով կարդացել է ձեռքն ընկած մի գիրք, կամ այդ գրքի առաջին էջերը հոգեբանության մասին, արդեն ինքն իրեն հոգեբան է կարծում ու իրավունք է վերապահում նույնիսկ խորհուրդներ տալ: Սա մեր ՝, ինձ թվում է հայկական մեծամտությունն է, որով տառապում է համարյա թե մեր ազգաբնակչության մեծ մասը: Ամեն ինչ կարան, ոչինչ դժվար չէ, երկու օրում արդեն մասնագետ են և նույնիսկ լավ: Այ հենց այստեղ էլ ինձ թվում է, որ մեր մեջ շատ-շատերին հոգեբանի օգնություն է պետք: Գուցե նրան հաջողվի համոզել ոմանց հրաժարվել այդ հիվանդ ու դատարկ ինքնավստահությունից, այդ ,,ամեն ինչ կարամից", ,,կամքի ուժից" ու ,,թույլ մարդ" ախտորոշումից...

[Արտիստ]

Խախա, ինչքան նկատեցի ստեղ մենակ գրում ենք նրա մասին որ մենք չենք վստահում հոգեբաններին, ու բոլորս մոռացել ենք այն մասին որ Հայաստանում հոգեբան գոյություն չունի բացարձակապես: Էլ ուր մնաց մի հատ էլ վստահենք?
Թե մենք խոսում ենք այնպիսի հոգեբանների մասին որոնք կան ասենք կինոներում ու կարող են մի հազար տարուց մեր մոտ էլ լինեն: Ցավում եմ, բայց ինչպես գրեթե ցանկացած ոլորտ ու եսիմ ինչ, հոգեբանություն ոչ թե զարգացած չէ հայաստանում, այլ գոյություն չունի:
Այն մի քանի պուճուր հեգբանական կենտրոնները որ կան, ենտեղ հոգեբաններ չեն, այլ տիպիկ "հայ դասախոս" իրեն ամեն ինչով:
Իսկ ինչ վերաբերվում է հոգեբանական կրթությանը(չենք մոռանում որ մոտ տասնյակ ֆակուլտետներ ունենք դրան վերաբերվող), ենտեղ ընդհանրապես մառազմատիկ երևույթներ են: Մի խոսքով, թեման կարելի է սահմանափակել, նշելով որ հայաստանում հոգեբանություն չկա,իսկ թե ինչու չկա, կարելի այդ հարցի պատասխանը գտնել մնացա այլ բազում թեմաներում, սկսած քաղաքականություն բաժնից, մինչև Ով ենք մենք հայերս(եթե այդպիսին կա):B

[Magic-Mushroom]

ժող ջան մի բանել եմ նկատել,Հայերը վախենում են անտիդեպրեսանտներ խմելուց,նրանք համարում են որ խմողը թույլ մարդ է ու հոգեկան հիվանդի տեղ են դնում,բայց չեն մտածում որ դեպրեսիյան է մարդուն թուլացնում,վերջերս գնացել էի հոգեբուժարան,որ պայմաններին ծանոթանայի,թե ինչ դեղերով են բուժում,այսինքն մոնիտորինգ էի անցկացնում ու մինչեւ հիմա շոկի մեջ եմ,հիվանդներին աշխատացնում էին որպես ստրուկներ ու գիտեք ինչ դեղերով էին բուժում այո այո 50-ականների թունավոր ու վտանգավոր նեյրոլեպտիկներով,ամինազինով ու գալոպերիդոլով թու թու թու,այդ դեղերը ոչ թե բուժում են այլ մարդկանց բանջարեղեն սարքում,իսկ շինության ներսը սարսափ ֆիլմ էր հիշեցնում,հետո մի հատ հոգեբանի հարցրեցի թե ինչն է պարկինսոն հիվանդության պատճառը մթոմ ես չգիտեի,նա ասաց ացետիլխոլինի մակարդակի իջեցումն է պատճառը,բայց իրականում դոպամինն է պատճառը:D

Ps.Առողջ ապրեք:B

[Agni]

Խախա, ինչքան նկատեցի ստեղ մենակ գրում ենք նրա մասին որ մենք չենք վստահում հոգեբաններին, ու բոլորս մոռացել ենք այն մասին որ Հայաստանում հոգեբան գոյություն չունի բացարձակապես: Էլ ուր մնաց մի հատ էլ վստահենք?
Թե մենք խոսում ենք այնպիսի հոգեբանների մասին որոնք կան ասենք կինոներում ու կարող են մի հազար տարուց մեր մոտ էլ լինեն: Ցավում եմ, բայց ինչպես գրեթե ցանկացած ոլորտ ու եսիմ ինչ, հոգեբանություն ոչ թե զարգացած չէ հայաստանում, այլ գոյություն չունի:
Այն մի քանի պուճուր հեգբանական կենտրոնները որ կան, ենտեղ հոգեբաններ չեն, այլ տիպիկ "հայ դասախոս" իրեն ամեն ինչով:
Իսկ ինչ վերաբերվում է հոգեբանական կրթությանը(չենք մոռանում որ մոտ տասնյակ ֆակուլտետներ ունենք դրան վերաբերվող), ենտեղ ընդհանրապես մառազմատիկ երևույթներ են: Մի խոսքով, թեման կարելի է սահմանափակել, նշելով որ հայաստանում հոգեբանություն չկա,իսկ թե ինչու չկա, կարելի այդ հարցի պատասխանը գտնել մնացա այլ բազում թեմաներում, սկսած քաղաքականություն բաժնից, մինչև Ով ենք մենք հայերս(եթե այդպիսին կա):B

Ժողուվուրդ ջան շաաատ սխալվում եք: Նախ էլի եմ ասել ու նորից կրկնվեմ, որ բավականին մեծ թափով զարգացում է ապրում հոգեբանությունը Հայաստանում, արտասահմանից շատ անվանի մասնագետներ են գալիս այստեղ սեմինարներ և վերապատրաստում իրականացնում: Իհարկե, համամիտ եմ, որ որոշ հոգեբաններ, առանց համապատասխան որակավորման և մասնագիտական կոմպետենտության, իրենց հոգեբան են հռչակում:
Իսկ գիտե՞ք ինչու... որովհետև պետականորեն կամ օրենսդրության մակարդակում այս մասնագիտությունը չի ապահովվում ոչնչուվ:Իսկ եթե ոչ պետությունը, էլ ով պետք է խթանի իր երկրում այս մասնագիտության զարգացմանը:Ես խոսում եմ պրակտիկ ոլորտի մասին, տեսաբաններ շաատ ունենք…
Ուղղակի հարկավոր է հասարակության շրջանում այս գիտության ճիշտ պրոպագանդումը:
Դա ուրիշ խնդիր է, որ մարդկանց մեջ դեռևս զարգացած չէ հոգեբանին դիմելու էթիկան…

[Շինարար]

Դա ուրիշ խնդիր է, որ մարդկանց մեջ դեռևս զարգացած չէ հոգեբանին դիմելու էթիկան…
Ագնի ջան, իսկ ինչու՞ է պետք զարգացնել մարդկանց մեջ հոգեբանին դիմելու էթիկան:

[Agni]

Ագնի ջան, իսկ ինչու՞ է պետք զարգացնել մարդկանց մեջ հոգեբանին դիմելու էթիկան:

Էթիկա ասելով՝ ես ի նկատի ունեմ նաև գիտակցումը, ճիշտ մոտեցումը հոգեբանին դիմելու /օրինակ հոգեբանը կոֆեի բաժակ նայող կամ էլ պայծառատես չի/: Մարդկանց մեջ, զարգացնելով համապատասխան էթիկա, ինքնստինքյան կձևավորվի նաև հոգեբանի նկատմամբ հարգանքը և արժեքը:

[Շինարար]

Էթիկա ասելով՝ ես ի նկատի ունեմ նաև գիտակցումը, ճիշտ մոտեցումը հոգեբանին դիմելու /օրինակ հոգեբանը կոֆեի բաժակ նայող կամ էլ պայծառատես չի/: Մարդկանց մեջ, զարգացնելով համապատասխան էթիկա, ինքնստինքյան կձևավորվի նաև հոգեբանի նկատմամբ հարգանքը և արժեքը:

Ճիշտն ասած, ես հասկացել էի, որ դու նկատի ունես, թե պետք է այնպես անել, որ մարդիկ սկսեն դիմել հոգեբանին: Դրա մասին իմ կարծիքը գրել եմ արդեն, ինչ վերաբերում է հարգանքին, չգիտեմ, չեմ առնչվել էդ բնագավառին, բայց իհարկե համաձայն եմ: Փաստորեն նման խնդիր կա՞: Ուղղակի ավելացնեմ, որ մարդը նույնիսկ եթե դիմել է սուրճի բաժակ նայողին կամ պայծառատեսին, ապա պարտավոր է հարգել այդ մարդուն, ում դուռը եկել է: Նույնը հոգեբանին, թարգմանչի, շինարարի, գրբացի ու բժշկի դիմելիս::)

[Մանոն]

Այս առումով մեր կառավարության վերջին որոշումներից մեկին ես ուրախությամբ արձագանեցի` վերջապես... Այն էր. յուրաքանչյուր դպրոցում պարտադիր հատկացնել մեկ աշխատատեղ հոգեբանի համար: Սա այն սակավաթիվ որոշումներից մեկն էր, որը ողջունում եմ ընդհանրապես կրթության ոլորտում: Նախ երեխան դպրոցից կսկսի շփվել հոգեբանի հետ, ձեռք կբերի Agni-ի ասա հոգեբանին դիմելու էթիկան: Հետո չմոռանանք, որ հոգեբանական խնդիրներ մարդու մոտ ծագում են հենց մանկության տարիներին, և դպրոցի հոգեբանը իր ճիշտ ու կազմակերպված աշխատանքով կարող է կանխել շատ խանգարումներ անչափահաս երեխաների մոտ: Մնում է հուսալ, որ դպրոցներում կաշխատեն իրենց գործը լավ իմացող ու աշխատասեր հոգեբաններ, ոչ թե ծանոթի միջոցով խցկված կամ տնօրենների խնամի-ծանոթ-բարեկամ կադրեր, ինչը շա՜տ լայնորեն տարածված է այսօրվա դպրոցում:

[Դեկադա]

Էթիկա ասելով՝ ես ի նկատի ունեմ նաև գիտակցումը, ճիշտ մոտեցումը հոգեբանին դիմելու /օրինակ հոգեբանը կոֆեի բաժակ նայող կամ էլ պայծառատես չի/: Մարդկանց մեջ, զարգացնելով համապատասխան էթիկա, ինքնստինքյան կձևավորվի նաև հոգեբանի նկատմամբ հարգանքը և արժեքը:

Համաձայնվելով ավելացնեմ, որ այդ հարգանքը կձեւավորվի այն ժամանակ երբ պահպանվի նաեւ հոգեբան - պացիենտ երկխոսության գաղտնիությունը:

Ի դեպ ես չեմ կարծում, որ հոգեբանին չդիմելը դա հոգեբանի «մեղավորությունն» է մենակ: Չմոռանանք, որ հասարակությունը բացի այն, որ թերահավատորեն են վերաբերվում հեգեբաններին՝ իրենց տված խորհուրդներով, նաեւ՝ երբեմն շատ բացասական են տրամադրվում հենց կոնկրետ մարդու նկատմամբ: Երբ իրարից կտարբերեն հեգեբան- հեգեբույժ հասկացությունները ու կհասկանան, որ կան դժվարություններ, որոնք կկարողանան հաղթահարել հոգեբանի աջակցությամբ էդ ժամանակ էլ հոգեբանին դիմելը վերընթաց կապրի:

[Գաղթական]

Ինձ թվում է, հոգեբանությունը որպես գիտություն զարգանում է լավ զարգացած երկրներում, իսկ մեր կարգի երկրների համար այն միշտ էլ կմնա որպես ,,Ճոխություն"...

Միանշանակ համաձայն եմ, որ կարևոր գիտություն է..
և համաձայն եմ, որ այն Հայաստանում շատ չի զարգացել այն պարզ պատճառով, որ մեզանում ձևավորված չէ հոգեբանի օգնությանը դիմելու կուլտուրա..

բայց, գիտեք, ես անձամբ այդօրինակ կուլտուրայի բացակայությանը չեմ վերագրում միմիայն բացսական եերանգներ..
և ճիշտ չեմ համարում հոգեբանության զարգացումը Հայաստանում համեմատել դրա զարգացմանն ու տարածմանը մասնավորապես արևմտյան Եվրոպայում..

անշուշտ՝ կյանքում հնարավոր են դեպքեր, որոնք ընդունակ են խաթարել շատ մարդկանց բնականոն կյանքը և վնասել բանականությանը.. նման դեպքերում փրկության ուղի կարող է լինել միայն հոգեբանի աջակցութունը..

բայց սրանք առռանձին դեպքեր են և կյանքում շատ ավելի հազվադեպ հանդիպող, քան առօրյա այլ խնդիրներ..

Հայի ու Եվրոպացու հոգեբանի օգնությանը դիմելու հաճախականությունները ուղղակի անհամեմատելի են..
այստեղ պետք է հաշվի առնել, որ սրանք լրիվ տարբեր նորմերով ապրող և կյանքին բացարձակապես տարբեր կողմերից մոտեցող հասարակություններ են.. և չի կարելի մի հասարակությունում ընդունված նորմի մյուսի մոտ բացակայությունը վերագրել վերջինիս հետամնացությանը կամ առաջադիմությանը..
պարզապես ամեն հասարակություն ունի իր պահանջներն ու հոգեկերտվածքը..

այո Եվրոպայում շաատ-շատ են այցելում հոգեբաններին.. մարդկանց մեծ մասի համար դա պարզապես հաց ուտելու պես սովորական ու առօրյա մի բան է դարձել..
բայց այստեղ կարևոր է հասկանալ, թե ինչու..
հասկանում եք Եվրոպայում անհատը բավականաչափ կտրված է իրեն շրջապատող հասարակությունից.. նա պարփակված է իր մեջ.. այո՝ կան երկրներ, որտեղ լավ տարածված է օրինակ բամբասկոտությունը, բայց մի հասարակության մեջ, որտեղ մարդը սեփական ծնողներին կամ ասենք քույր-եղբայրներին այցելելու ցանկություն ունենալու դեպքում պետք է համաձայնեցնի դա վերջիններիս հետ առնվազն մի քանի օր առաջ՝ անհատը պարզապես չի կարող մենակ չմնալ.. իսկ մենակությունը ինքնին դա արդեն շատ խնդիրների ու դեպրեսիայի առիթ կարող է տալ..
էլ չեմ ասում, թե ինչքան ծանր կարելի է տանել ասենք սիրեցյալի կորուստը, հարազատ դարձած շան սատկելը, կամ, ասենք, սովորական սուտը.. և այս ամենը Եվրոպացին կարող է քննարկել իր հոգեբանի հետ.. քննարկել ուղղակի քննարկելու համար.. ներս չգցելու ու դրանից ավելի շատ չտառապելու համար..

իսկ Հայերի մոտ բոլորովին այլ պատկեր է.. ընդհանրապես Հայերը շատ անմիջական ու մարդամոտ ժողովուրդ են.. Հայը ընդունակ է, նույնիսկ, փողոցում ծանոթանալ մեկի հետ ու նրան պատմել սեփական կյանքի այնպիսի մանրամասներ, որոնք խիստ անձնական են և հրապարակայնացնելու քիչ կարիք ունեն..
այսինքն՝ իր առջև ծառացած խնդիրներն ու առօրյա բազմահազար հոգսերը Հայը կարող է քննարկել ու դրանց լուծման բանալիներ ստանալ հարազատներից, ամենատարբեր բարեկամներից ու ընկերներից, նույնիսկ, հարևաններից և այլ..

այսինքն նորմալ մարդուն անհրաժեշտ հոգեբանական օգնությունն ու խորհուրդները շարքային Հայը ստանում է հենց իրեն շրջապատող հասարակությունից, ինչը հնարավոր չէ շարքային արևմտաեվրոպացու կյանքում..



..Օգնեցեք զմիմեանս :):)