PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Արձակ. Հենրիկ Սենկևիչ - Յո Երթաս



The_only_one
08.02.2010, 21:48
Քննարկենք 20-րդ դարի լավագույն գրական ստեղծագործություւներից մեկը: Վեպ, որը հազարավոր մարդկանց հոգևոր վերածննդի և դարձի գալու պատճառ է հանդիսացել:
Կարդացե՞լ եք արդյոք և եթե կարդացել եք ինչպիսին են ձեր տպավորությունները:

Կաթիլ
08.02.2010, 22:05
իմ սիրած գրքերից մեկն է, մեծ հաճույքով եմ կարդացել ու… կարծում եմ դեռ էլի կկարդամ…

Ֆոտոն
08.02.2010, 22:10
եթե կարելի է, ստեղծագործության մասին մի փոքր մանրամասնեք, փոքրիկ հատվածներ դրեք: :)
Ինձ խորհուրդ տվել են կարդալ, բայց դեռ չեմ կարդացել: :oy

The_only_one
08.02.2010, 22:17
եթե կարելի է, ստեղծագործության մասին մի փոքր մանրամասնեք, փոքրիկ հատվածներ դրեք: :)
Ինձ խորհուրդ տվել են կարդալ, բայց դեռ չեմ կարդացել: :oy

Մենք էլ ենք խորհուրդ տալիս: Հավատացած եղիր, որ չես փոշմանի

The_only_one
08.02.2010, 22:26
իմ սիրած գրքերից մեկն է, մեծ հաճույքով եմ կարդացել ու… կարծում եմ դեռ էլի կկարդամ…

Կաթիլ, իսկ կարելի՞ է իմանալ թե ինչն է հատկապես դուր եկել քեզ այս ստեղծագործության մեջ

Շինարար
08.02.2010, 22:34
Ես էլ եմ շատ սիրում, սկիզբը մի քիչ դժվար ա գնում, բայց հետո սկսում ես հաճույքով կարդալ, լավ ա գրել, նույնիսկ Ներոնին չես կարողանում ատել, Պետրոնիուսն էլ լավ դեմք ա, նենց անտարբեր, ոչնչով չհետաքրքրվող, ի միջի այլոց ապրող, բայց իրականում եթե ինչ-որ բան ուզում է անել, իրանից լավ ոչ ոքի մոտ դա չի ստացվում, Վինիկիոսը և Լիգիան թույլ կերպարներ են, Վինիկիոսի փոխակերպումը անհամոզիչ ա, բայց գիրքը շատ լավն ա, մի տասը անգամ կարդացել եմ:))

The_only_one
08.02.2010, 22:42
Ես ինքս առնվազն 4 անգամ կարդացել եմ ու չեմ բացառում, որ էլի կկարդամ: Առաջին բանը, որ գրավում է այս գրքի մեջ, այն մեծ, անծայրածիր սիրո նկարագրությունն է, այն վիթխարի սիրո, հանուն որի Աստծո որդին եկավ աշխարհ խաչվելու մեզ համար: Շատ դժվար է նկարագրել այդ սերը, մարդու համար գուցե անհնարին, բայց Սենկևիչը փորձ է արել ու չէի ասի, որ վատ է ստացվել:
Ավելին՝ պահեր կան, օրինակ Քիլոնի դարձի նկարագրությունը, որ շատ դժվար է լինում արցունքներդ պահել, երբ կարդում ես: Չնայած ես ինձ ամենևին էլ զգացմունքային մարդ չեմ համարում:

Կաթիլ
08.02.2010, 22:53
Կաթիլ, իսկ կարելի՞ է իմանալ թե ինչն է հատկապես դուր եկել քեզ այս ստեղծագործության մեջ

Շինարարն արդեն նշեց, որ սկիզբը դժվար ա գնում, համաձայն եմ, բայց հետո արդեն անընդհատ ուզում ես առաջ գնալ… Ներոնին ատել չի ստացվում, բայց զզվել Ներոնից ստացվում ա, էնքան լավ ա նկարագրում նրա էդ կեխտոտ-ինքնասիրահարված էությունը
հետո շատ լավ ա նկարագրված սերը… թե դեպի կրոնը, թե ասենք Եվնիկեի սերը դեպի Պետրոնիոսը … :)

հոգնած եմ հիմա, հետո հատվածներ կտեղադրեմ :)

Լեո
08.02.2010, 22:56
Կարդացել եմ և ֆիլմը նույնպես դիտել եմ (որն ըստ իս վեպի շատ հաջող էկրանավորում է): Ծանր կարդացվող վեպ է, բայց շատ հետաքրքիր ու կլանող է:

Շինարար
08.02.2010, 23:05
Ներոնին ատել չի ստացվում, բայց զզվել Ներոնից ստացվում ա, էնքան լավ ա նկարագրում նրա էդ կեխտոտ-ինքնասիրահարված էությունը

Իսկ ես կարեկցում էի Ներոնին, համ զգում էի, որ կարեկցել պետք չի, բայց Սենկևիչը նենց խորն ա ցույց տվել նրա հոգին, որ չգիտեմ, ցավում ես նրա համար…

Կաթիլ
08.02.2010, 23:16
Իսկ ես կարեկցում էի Ներոնին, համ զգում էի, որ կարեկցել պետք չի, բայց Սենկևիչը նենց խորն ա ցույց տվել նրա հոգին, որ չգիտեմ, ցավում ես նրա համար…

ներեցեք, ես էդքան մեծահոգի չեմ… :) ո՞նց կարեկցես նման մարդուն

Ֆոտոն
08.02.2010, 23:21
Գոնե ասեք, կրոնական հիմք ունի՞, կամ պատմական: :oy

Կաթիլ
08.02.2010, 23:24
Գոնե ասեք, կրոնական հիմք ունի՞, կամ պատմական: :oy

ավելի շատ կրոնական, Ֆոտոն ջան :)

The_only_one
08.02.2010, 23:26
Շինարար, ցանկության դեպքում կարելի է Պոպպեային, Տիգելլինոսին և մի քանի ուրիշ ճիվաղների էլ խղճալ: Բայց արժի արդյո՞ք: Սենկևիչը հստակ հակադրություն է ստեղծել Աստվածային սիրով և Սուրբ Հոգով լցված Վինիկիոսի և այլասերված կրքերով լեցուն Ներոնի միջև: Նույնը Լիգիայի և Պոպպեայի համար:

Գրքի մեջ ինձ համար տպավորիչ է նաև Պետրոս առաքյալի կերպարը: Նույնիսկ Աստվածաշունչ կարդալիս ես Պետրոսին պատկերացնում եմ այնպես, ինչպես այս գրքում է նկարագրված: Հատկապես տպավորիչ է այն մասը երբ Պետրոսը ուզում է մեկնել քաղաքից և ճանապարհին հանդիպում է Աստծուն, կարծում եմ հենց էս հատվածն է գրքի գլխավոր իմաստը, քանի որ հենց անվանումն էլ այդ դրվագից է վերցված:

The_only_one
08.02.2010, 23:27
Գոնե ասեք, կրոնական հիմք ունի՞, կամ պատմական: :oy

Խորը կրոնական, խարսխված պատմական փաստերի վրա:)

Ռուֆուս
08.02.2010, 23:27
Դպրոցական տարիքում կարդացել եմ ու ինձ շատ էր դուր եկել (դե էդ տարիքում ինչ ասես դուր չի գալիս, նույնիսկ Րաֆֆին ա հավեսով կարդացվում), իսկ հիմա ուզում եք սպանեք երկրորդ անգամ չեմ կարդա: Ինչ-որ չափից դուրս սենտիմենտալ, իդեալականացված կերպարներով, քրիստոնեական քարոզչությամբ լեցուն հաստափոր գիրք էր: Գոհ ու շնորհակալ եմ, աշխարհում ավելի հետաքրքիր գրքեր կան կարդալու...

Շինարար
08.02.2010, 23:30
Շինարար, ցանկության դեպքում կարելի է Պոպպեային, Տիգելլինոսին և մի քանի ուրիշ ճիվաղների էլ խղճալ: Բայց արժի արդյո՞ք: Սենկևիչը հստակ հակադրություն է ստեղծել Աստվածային սիրով և Սուրբ Հոգով լցված Վինիկիոսի և այլասերված կրքերով լեցուն Ներոնի միջև: Նույնը Լիգիայի և Պոպպեայի համար: Գրքի մեջ ինձ համար տպավորիչ է նաև Պետրոս առաքյալի կերպարը: Նույնիսկ Աստվածաշունչ կարդալիս ես Պետրոսին պատկերացնում եմ այնպես, ինչպես այս գրքում է նկարագրված: Հատկապես տպավորիչ է այն մասը երբ Պետրոսը ուզում է մեկնել քաղաքից և ճանապարհին հանդիպում է Աստծուն, կարծում եմ հենց էս հատվածն է գրքի գլխավոր իմաստը, քանի որ հենց անվանումն էլ այդ դրվագից է վերցված:

Խոսքը նրա մասին է, որ Սենկևիչը այնքան մանրակրկիտ ու իրական, մարդկային գազանության գծերով ա ներկայացրել Ներոնին, որ դիմացդ նախ և առաջ մարդ ես տեսնում, թե չէ բնականաբար Ներոնը իմ աչքի լույն էլ չի… Ամենասիրածս կերպարը Պետրոնիուսն է, որովհետև ինձ շատ հարազատ է, Կաթիլը երևի հասկացավ, թե ինչով:)

Ռուֆուս
08.02.2010, 23:31
Կարդացել եմ և ֆիլմը նույնպես դիտել եմ (որն ըստ իս վեպի շատ հաջող էկրանավորում է):

Ֆիլմն էլ եմ դիտել (մի կերպ): Լրիվ հիսունական թվականների սուտի պատմական կռիվ կինո էր (ալյա Ben Hur), մի հատ տեսարան կար կոլիզեում, կարծեմ մի քսան րոպե էր տևում, էդ ընթացքում մի լավ հասցրի հորանջել :)) Ծերից ծեր Բեն Հուրն էր հիշեցնում, որը նույնպես մեղմ ասած չեմ սիրում :)

Ֆոտոն
08.02.2010, 23:32
Խորը կրոնական, խարսխված պատմական փաստերի վրա:)

Շնորհակալ եմ լուսաբանման համար: :)

Դժվար թե կարդամ մոտակա տասնամյակում: Էդ երկու բաղադրիչները իմը չեն:

Լեո
08.02.2010, 23:44
Ֆիլմն էլ եմ դիտել (մի կերպ): Լրիվ հիսունական թվականների սուտի պատմական կռիվ կինո էր (ալյա Ben Hur), մի հատ տեսարան կար կոլիզեում, կարծեմ մի քսան րոպե էր տևում, էդ ընթացքում մի լավ հասցրի հորանջել :)) Ծերից ծեր Բեն Հուրն էր հիշեցնում, որը նույնպես մեղմ ասած չեմ սիրում :)

Ռուֆ ջան, նայած, թե ֆիլմը ինչի համար ես դիտում: Եթե պարզապես ժամանցի, ապա իրոք շատ անհետաքրքիր ֆիլմ է (առանց կարատեի «պրյոմների»), ավելի լավ է Ջեկի Չան դիտել, համենայն դեպս քնելու ցանկություն դժվար առաջանա:

Լեո
08.02.2010, 23:46
Շնորհակալ եմ լուսաբանման համար: :)

Դժվար թե կարդամ մոտակա տասնամյակում: Էդ երկու բաղադրիչները իմը չեն:

Իսկ ինչ կասես սիրո բաղադրիչի մասին, որը վեպի առանցքն է:

Ռուֆուս
08.02.2010, 23:50
Ռուֆ ջան, նայած, թե ֆիլմը ինչի համար ես դիտում: Եթե պարզապես ժամանցի, ապա իրոք շատ անհետաքրքիր ֆիլմ է (առանց կարատեի «պրյոմների»), ավելի լավ է Ջեկի Չան դիտել, համենայն դեպս քնելու ցանկություն դժվար առաջանա:

օյ, սորի, ես ու դու տարբեր ֆիլմերի մասին ենք ոնց որ թե խոսում :oy Դու լեհական ֆիլմի հետ ես, չէ՞: Էդ մեկը չեմ դիտել, բայց հեռուսատեսությամբ մի քանի կադր տեսել եմ, ոնց որ թե վատը չէր:

Իսկ իմ ասածը 50-ականներին նկարահանած Հոլիվուդյան ֆիլմի մասին էր...

davidus
08.02.2010, 23:58
.......Պետրոնիուսն էլ լավ դեմք ա.......

Պետրոնիուսը տիպիկ բարձրաշխարհիկ հռոմեացու մարմնավորում ա, միշտ ճաշակով, էլէգանտ..... իզուր չէր, որ Ներոնը նրան "arbiter elegantium" էր կոչում...... ես րա կերպարը շատ եմ հավանում...

Շինարար
09.02.2010, 00:07
Պետրոնիուսը տիպիկ բարձրաշխարհիկ հռոմեացու մարմնավորում ա, միշտ ճաշակով, էլէգանտ..... իզուր չէր, որ Ներոնը նրան "arbiter elegantium" էր կոչում...... ես րա կերպարը շատ եմ հավանում...

Ինձ իրա բնավորության բոլորովին այլ կողմն ա չէի ասի դուր գալիս, ավելի շուտ հետաքրքիր, ապրելու իմիջայլոցությունը, կյանքին լուրջ չվերաբերվելը…

Լեո
09.02.2010, 00:11
Պետրոնիոսը իսկական փիլիսոփա էր՝ շատ խորը և իմաստալի աշխարհայացքով:

The_only_one
09.02.2010, 01:22
Պետրոնիոսը կերպարը իմ համար խորհրդանշական է էն առումով, որ կարծես չարի ու բարու միջանյալ մի վիճակ լինի: Դժվար է նրան միանշանակ դրական կերպար անվանել: Դրական կերպարը երբեք խորհուրդ չէր տա անմեղ ու անպաշտպան աղջկան խլել իր գրեթե ծնողների ձեռքից… բայց նա նաև բացասական չէ: Այս կիսավիճակը իր տրամաբանական ավարտն է ստանում Պետրոնիոսի մահով: Կյանքում էլ է այդպես կամ բարի կամ չար, կամ կյանք կամ մահ, կամ դրախտ կամ դժոխք: Միջանկյալ վիճակ ցավոք չկա և հենց դա է ուզեցել ցույց տալ հանճարեղ լեհը:

Whyspher Whisper
09.02.2010, 01:42
Պետրոնիուսը պարզապես հելենիստական աշխարհայացքի ու արժեքների կրող է հանդիսանում: Իսկ նրա մահվան հետ ցույց է տրվում նոր քրիստոնեական աշխարհայացքի հաղթանակն ու անհրաժեշտությունը ժամանակակից /`ն ժամանակից սկսած/ աշխարհի համար:

Ֆոտոն
09.02.2010, 02:26
Իսկ ինչ կասես սիրո բաղադրիչի մասին, որը վեպի առանցքն է:

Քանի որ հարցնում ես, ասեմ: Սիրո մասին շատ եմ սիրում կարդալ, բայց պատմական լինելը անտանելի է ինձ համար: Իսկ քարոզչական կամ կրոնական մոտեցումը մի կերպ կարողանում եմ իմ մտքերին փոխարկելով հասկանալ: (Իմ ուզած ձևով հասկանալ):
Սիրո մասին շատ եմ հավանել Լազարևի «Դիագնոստիկա կարմի (http://depositfiles.com/en/files/3458251)»-ն (ռուսերեն): Աստծո անունով է շատ բան, բայց չի պարտադրում, թե ո՛ր Աստծուն, որ կրոնի: Աստված ասելով ես նկատի ունեմ ինչ-որ բան, որ ոչ մի կրոնի հետ կապ չունի, ու դա չի հակասում իմ կարդացածին: Իսկ քրիստոնեական գրվածքներում հաճախ եմ հակասություններ զգում կարդացածի ու իմ հասկացությունների միջև, այդ պատճառով մի քանի էջից թողնում եմ գիրքը: Այսքան բան :)

Շինարար
09.02.2010, 02:37
Սենկևիչը բնականաբար Դոստոևսկի չի դառնա, բայց հաստատ Րաֆֆի էլ չի, չարժե նրա ստեղծագործության մասին կարծիք կազմել պատմավեպի, կրոնական գրականության կամ սիրավեպի մասին ունեցած ավանդական պատկերացումներով, միայն Ներոնի և Պետրոնիուսի զրույցները կարդալու համար արժե կարդալ այս գիրքը… Ներոնը ծայրահեղորեն մերկացնում է իր հոգին Պետրոնիուսի առջև, էնքան հետաքրքիր ձևով ա Ներոնի կերպարը էդտեղ բացահայտում Սենկևիչը, որ մնացած մանր-մունր թերությունները, մասնավորապես վեպի առանցքային հարցերից մեկը՝ Վինիկիոսի դարձը, այլևս այդքան ճչան չեն, խորհուրդ կտայի՝ գոնե թերթել, գտնել այդ զրույցները ու կարդալ դրանք…

Whyspher Whisper
09.02.2010, 02:55
Սենկևիչը բնականաբար Դոստոևսկի չի դառնա, բայց հաստատ Րաֆֆի էլ չի, չարժե նրա ստեղծագործության մասին կարծիք կազմել պատմավեպի, կրոնական գրականության կամ սիրավեպի մասին ունեցած ավանդական պատկերացումներով, միայն Ներոնի և Պետրոնիուսի զրույցները կարդալու համար արժե կարդալ այս գիրքը… Ներոնը ծայրահեղորեն մերկացնում է իր հոգին Պետրոնիուսի առջև, էնքան հետաքրքիր ձևով ա Ներոնի կերպարը էդտեղ բացահայտում Սենկևիչը, որ մնացած մանր-մունր թերությունները, մասնավորապես վեպի առանցքային հարցերից մեկը՝ Վինիկիոսի դարձը, այլևս այդքան ճչան չեն, խորհուրդ կտայի՝ գոնե թերթել, գտնել այդ զրույցները ու կարդալ դրանք…
Լիովին համաձայն եմ: Գիրքը առաջին հերթին գեղարվեստական արժեք է, հետո արդեն պատմական... և, ինձ թվում է, ավելի շուտ աշխարհայացքային, քան կրոնական /կրոնի հանդեպ մոտեցումն էլ է մի-քանի տեսակյունից ներկայացված, ընտրիր որը ուզում ես, իսկ ավելի լավ է քո սեփականը ձևակերպես/:

Monk
09.02.2010, 03:14
Վեպի իդեան Սրբազան Ավանդություննից մի հատված է, համաձայն որի Հռոմում քրիստոնյաների հալածանքների ուժգնացման հետևանքով Հռոմի քրիստոնայները Պետրոս առաքյալին խնդրում են քաղաքից հեռանալ, որպեսզի Հռոմի Եկեղեցին չգլխատվի: Հետագա պատմությունը ներկայացրել է Պետրոսի ուղեկից պատանին, որ տեսենում է, թե ինչպես արդեն քաղաքից դուրս գալիս առաքյալը հանկարծ չոքում է ճանապարհի մեջտեղը և հարցնում. «Յո՞ երթաս, Տեր», ի պատասխան պատանին ձայն է լսում. «Գնում եմ երկրորդ անգամ քո փոխարեն խաչվելու»: Դրանից հետո առաքյալը վերադառնում է քաղաք և հետո, երբ արդեն բռնում են և ցանկանում խաչել, իրեն անարժան է համարում խաչվել այնպես, ինչպես Քրիստոս էր խաչվել, ուստի գլխիվայր են խաչում: Այս ավանդության հիման վրա, որ վեպի վերջում է տեղ գտել, Սենկևիչը կառուցել է իր վեպը, ընդ որում բավականին մանրազնին ուսումնասիրել է պատմական վավերագրերը ու նյութերը, նույնիսկ գնացել է Հռոմ և այնտեղ իրականացրել իր ուսումնասիրությունները: Եթե չեմ սխալվում, հենց այս վեպի համար էլ Սենկևիչին Նոբելյան մրցանակ են տվել:
Երևի մի տասնհինգ տարի առաջ եմ կարդացել, վատ չի, բայց ամեն դեպքում ես Սենկևիչի գործերից ավելի շատ տպավորվել եմ «Առանց դավանանքի» գործից: Պատճառը երևի այն է, որ օրագրային ոճը շատ եմ սիրում:

Դատարկություն
09.02.2010, 10:33
Էս գիրքը ես կարդացել եմ 29.01.05, այսինքն մոտ 5 տարի առաջ, չնայած հերոսների մեծ մասի անունները, սյուժեի մեծ մասը մոռացել եմ, բայց գրքի տպավորությունը դեռ մնում է: Երբ որ ասեցի ուզում եմ կարդալ «Յո՞ երթաս»-ը, ինձ մոտ մարդկանցից մեկը, որ աթեիստ է, ասեց. «Մի կարդա», դրա համար էլ ավելի ուզեցի կարդամ: Չգիտեմ ձեր մոտ ինչպես, բայց իմ մոտ էս գիրքը հավատքի կատալիզատորի դեր խաղաց, որովհետև էդ շրջանում ինձ շրջապատող աթեիստների ազդեցությունը իմ վրա շատ մեծ էր: Ու էսքան տարի հետո, չնայած որ մոռացել եմ քրիստոնյաների հալածանքների, Հռոմի հրդեհի, Ներոնի, Պետրոնիոսի, Քրիստոսի աշակերտների, գրքում ծավալվող սիրո և այլ իրադարձությունների մանրամասները /կարևորը դա չէ/, բայց հիշում եմ, որ գրքի վերջում ամեն բան վերածնվեց, գրքում եղած ամբողջ հավատքը ամրագրվեց Աստծո ասած երեք բառերով` «Quo vadis, Domine?» ու որ Ներոնը ու Ներոնի նմանները եղել են, կան ու գուցե կլինեն, բայց նրանք կանցնեն, ինչպես հողմը, փոթորիկը, հրդեհը կամ ժանտախտը, իսկ Պետրոսի բազիլիկիան, որ հավատքն է խորհրդանշում, միշտ էլ կանգնած կլինի Վատիկանի բարձունքներում ու միշտ կիշխի աշխարհի վրա:)

Էդուարդ_man
09.02.2010, 12:04
Լավ գիրք է: Ափսոս Պետրոնիոսը մեռավ :

davidus
09.02.2010, 15:38
Պետրոնիուսը պարզապես հելենիստական աշխարհայացքի ու արժեքների կրող է հանդիսանում: Իսկ նրա մահվան հետ ցույց է տրվում նոր քրիստոնեական աշխարհայացքի հաղթանակն ու անհրաժեշտությունը ժամանակակից /`ն ժամանակից սկսած/ աշխարհի համար:

չգիտեմ, միգուցե սխալվում եմ, բայց ըստ իս, Պետրոնիոսը հրաժեշտ տվեց իր կյանքին նրա համար, քանի որ հստակ գիտակցում էր, որ այն կյանքով, որով նա սովոր էր ապրել, այլևս չի ապրելու.. դա նրա համար, ըստ իս, ավելի վիրավորական էր... նա այլևս չէր վայելելու այն համակրանքը, որը կայսրը ուներ նրա նկատմամբ..... իսկ դա էլ ավելի կարժեզրկեր իր կյանքը, որին նա առանց այն էլ լուրջ չէր վերաբերվում: Ըստ իս, ասյտեղ հեղինակը ցանկացել է ավելի շատ մերկացնել հռոմենական բարձրաշխարհիկ հասարակության սին բարքերը:

Շինարար
10.02.2010, 02:43
չգիտեմ, միգուցե սխալվում եմ, բայց ըստ իս, Պետրոնիոսը հրաժեշտ տվեց իր կյանքին նրա համար, քանի որ հստակ գիտակցում էր, որ այն կյանքով, որով նա սովոր էր ապրել, այլևս չի ապրելու.. դա նրա համար, ըստ իս, ավելի վիրավորական էր... նա այլևս չէր վայելելու այն համակրանքը, որը կայսրը ուներ նրա նկատմամբ..... իսկ դա էլ ավելի կարժեզրկեր իր կյանքը, որին նա առանց այն էլ լուրջ չէր վերաբերվում: Ըստ իս, ասյտեղ հեղինակը ցանկացել է ավելի շատ մերկացնել հռոմենական բարձրաշխարհիկ հասարակության սին բարքերը:

Ուղղակի, Դավ ջան, ավելացնեմ, որ կայսեր բարեհաճությունը այլևս չվայելելը նշանակում էր չապրել, Ներոնը բնականաբար կենդանի չէր թողնելու Պետրոնիուսին, իսկ Պետրոնիուսը երևի տգեղ, վատ ճաշակի դրսևորում համարեց Ներոնի կողմից կամ Ներոնի հրամանով սպանվելը և ավելի բարձրարվեստ մահ նախընտրեց, կարծեմ արդեն մահից վայրկայաններ առաջ կայսեր մոտ են իրեն կանչում, ինչը հավասար էր մահվան հրեշտակի այցելությանը, այն ժամանակ երբ Պետրոնիուսը առանց հրեշտակի էլ գտել էր մահվան ճանապարհը, կոպիտ ասած, նա չէր կարող թույլ տալ, որ իրեն ուղեկցեն, թեկուզ դեպի մահ…

davidus
10.02.2010, 13:23
Ուղղակի, Դավ ջան, ավելացնեմ, որ կայսեր բարեհաճությունը այլևս չվայելելը նշանակում էր չապրել, Ներոնը բնականաբար կենդանի չէր թողնելու Պետրոնիուսին, իսկ Պետրոնիուսը երևի տգեղ, վատ ճաշակի դրսևորում համարեց Ներոնի կողմից կամ Ներոնի հրամանով սպանվելը և ավելի բարձրարվեստ մահ նախընտրեց, կարծեմ արդեն մահից վայրկայաններ առաջ կայսեր մոտ են իրեն կանչում, ինչը հավասար էր մահվան հրեշտակի այցելությանը, այն ժամանակ երբ Պետրոնիուսը առանց հրեշտակի էլ գտել էր մահվան ճանապարհը, կոպիտ ասած, նա չէր կարող թույլ տալ, որ իրեն ուղեկցեն, թեկուզ դեպի մահ…

համաձայն են... հա, ճիշտ ես հիշում, լեգեոներները մտան նրա տուն այն ժամանակ, երբ Պետրոնիոսը արդեն կտրել էր երակները ու համարյա ուշագնաց վիճակում էր...

CactuSoul
10.02.2010, 14:33
համաձայն են... հա, ճիշտ ես հիշում, լեգեոներները մտան նրա տուն այն ժամանակ, երբ Պետրոնիոսը արդեն կտրել էր երակները ու համարյա ուշագնաց վիճակում էր...
Յա՜, բա հետո՞:o…

Ժողովուրդ, մի քիչ էլ պատմեք, արդեն կարդալու բան չի մնա տակը:)):
Էլի գիրքը քննարկեք, բայց սյուժեն ամենայն մանրամասնությամբ «ջրի երես մի հանեք», է՞լի;):

Yeghoyan
10.02.2010, 20:54
Յա՜, բա հետո՞:o…

Ժողովուրդ, մի քիչ էլ պատմեք, արդեն կարդալու բան չի մնա տակը:)):
Էլի գիրքը քննարկեք, բայց սյուժեն ամենայն մանրամասնությամբ «ջրի երես մի հանեք», է՞լի;):


չէ, իյը:oy
ես ուշադիր հետևում եմ, դուք գրեք ամեն ինչ մանրամասը, հետաքրքիր է, մենակ թե հերթականությունը չխառնեք էլի:oy

The_only_one
17.02.2010, 14:59
Թեման նորից ակտիվացնելու և նաև գրքից որոշակի հատվածներ տեղադրելու խնդրանքին ի պատասխան, տեղադրում եմ գրքի, ըստ իս, կարևորագույն հատվածների մեկը, այն հատվածը, երբ Պետրոս առաքյալը փորձում է խույս տալ քաղաքում հետզհետե ավելի ընդլայնվող հալածանքներին և լքել քաղաքը: Այս հատվածը հիմք է հանդիսացել վեպի անվանման համար:

Հաջորդ օրը լուսադեմին երկու մութ կերպարանքներ առաջանում էին Ալպիական ճանապարհով դեպի Կամպանիայի հովիտները:Նրանցից մեկը Նազաիասն էր, մյուսը Պետրոս առաքյալը, որ թողնում էր Հռոմը և այնտեղ չարչարվող դավանակիցներին:
Երկինքը արևելքում արդեն կանաչագույն փայլ էր ստանում, որ կամաց-կամաց, ավելի ու ավելի որոշ կերպով ներքևից զափռանի գույնով էր ներկվում: Ծառերն իրենց արծաթազօծված տերևներով, դղյակների ճերմակ մարմարիոնները և հովտի միջով դեպի քաղաքը ձգվող ջրմուղների կամարները պարզ որոշվում էին խավարի միջից: Երկնքի կանաչը աստիճանաբար պայծառանում էր, ոսկու գույներով թանձրանալով: Ապա արևելքը սկսեց վարդագունել և լուսավորեց Ալբանական լեռները, որոնք այնպես հրաշագեղ, մանուշակագույն էին երևում, կարծես թե միայն շողքերից կազմված լինեին:
Արշալույսը արտացոլում էր ծառերի տերևներին դողդողացող ցողի կաթիլների մեջ: Մառախուղը նոսրանում էր, ավելի ու ավելի ընդարձակ տեսարաններ բաց անելով դեպի հովիտը, նրա վրա տեղավորված տները, գերեզմանատները, քաղաքներն ու անտառները, որոնց մեջտեղում սպիտակին էին տալիս մեհյանների սյուները:
Ճանապարհը դատարկ էր: Քաղաքը բանջարեղեն բերող գյուղացիք, երևի, դեռ չէին կարողացել սայլակները լծել: Սալաքարերից, որոնցով ծածկված էր ամբողջ ճանապարհը մինչև լեռները, խաղաղության մեջ բարձրանում էր ճանապարհորդական փայտե հողաթափերի ձայնը:
Հետո արևը դուրս նայեց լեռների շղթայի վրայից, բայց միևնույն ժամանակ զարմանալի տեսիլ ընկավ առաքյալի աչքին: Ահա թվաց նրան, թե ոսկե գունդը, փոխարեն ավելի ու ավելի երկինք բարձրանալու՝ իջել է լեռներից և շարժվում է ճանապարհով:
Այն ժամանակ Պետրոսը կանգնեց և ասաց.
-Տեսնու՞մ ես այն լույսը, որ մոտենում է մեզ:
-Ոչինչ չեմ տեսնում,-պատասխանեց Նազարիասը:
Բայց մի րոպեից Պետրոսը կրկին ձայն տվեց, աչքերը ձեռքով պաշտպանելով.
-Մի ինչ-ր մարդ գալիս է դեպի մեզ արևի ճաճանչների մեջ:
Սակայն նրանց ականջին չէր հասնում ոչ մի ոտնաձայն: Շուրջը բոլորովին հանգիստ էր: Նազարիասը տեսնում էր միայն, որ հեռվում դողդողում քին ծառերը, կարծես մեկը նրանց թափ տալիս լիներ, և որ արևի շողերը ավելի ու ավելի տարածվում քին հովտի մեջ:
Եվ սկսեց զարմանքով նայել առաքյալին:
-Ռաբբի, ի՞նչ պատահեց քեզ,-գոչեց անհանգստությամբ:
Իսկ Պետրոսի ձեռքից ճանապարհորդական գավազանը ընկել էր գետնի վրա, աչքեր անշարժ առջև էին նայում, շրթունքները բաց էին, դեմքին զարմանք էր երևում, ուրախություն և զմայլանք:
Հանկարծ նա ծնկաչոք ընկավ և իր առջև տարածեց ձեռքերը, իսկ շրթունքներից դուրս թռավ բացականչություն.
-Քրիստո՜ս, Քրիստո՜ս...
Եւ գլուխը գետնին խոնարհեց, կարծես համբուրում էր մեկի ոտները:
Երկար տևեց լռությունը, և ապա խաղաղության մեջ լսվեց ծերունու` հեկեկանքից կտրվող խոսքերը.
-Quo vadis, Domine? (Յո երթաս-ուր ես գնում, լեհերեն)
Եւ չլսեց պատասխանը Նազարիասը. բայց Պետրոսի ականջին հասավ մի տխուր ու քաղցր ձայն, որ ասում էր.
-Քանի որ թողնում ես իմ ժողովուրդը, Հռոմ եմ գնում`երկրորդ անգամ խաչվելու;
Առաքյալը փռված քր գետնին, երեսը փոշու մեջ, անշարժ և անխոս; Նազարիասին արդեն թվաց, թե նա ուշաթափվել կամ մահացել է. Բայց նա վերջապես ոտքի կանգնեց, դողդոջուն ձեռներով բարձրացրեց ճանապարհորդական գավազանը և ոչինչ չասելով` շրջեց դեպի յոթնբլրյան քաղաքը:
Իսկ պատանին տեսնելով այս` հարցրեց արձագանքի պես.
-Quo vadis, Domine?
-Հռոմ,-պատասխանեց ցածր ձայնով առաքյալը:
Եւ վերադարձավ:

Sunlight
17.02.2010, 17:06
մեր դպրոցական ծրագրում համաշխարհային գրականությունից պարտադիր գրքերի ցանկում էր, ու հիշում եմ` մեր ամբիոնի վարիչը միշտ ասում էր` երեխեքին շատ դժվար է լինում համոզել, որ սկսեն կարդալ (գրքի հաստությունը տրամադրող չէր :), բայց երբ սկսում են, արդեն կտրել չի լինում: Ու իսկապես էլ մի շնչով կարդացել եմ: Շատ խորն էր տպավորությունը: Մի երկու տարի առաջ որոշեցի վերընթերցել, տպավորությունն արդեն այդքան ուժեղ չէր, բայց էլի նույն հետաքրքրությամբ եմ կարդացել: Ի դեպ` պատմական բավական ուշագրավ փաստերի կարելի է ծանոթանալ գրքից, որոնք հետաքրքիր ձևով են շարադրված: Բացի այդ` խորությամբ նկարագրվում է այդ ժամանակաշրջանում ապրող մարդկանց կենցաղն ու բարքերը: Եթե դեռ չեք կարդացել` հաստատ արժի

Grace43
17.02.2010, 18:43
Քննարկենք 20-րդ դարի լավագույն գրական ստեղծագործություւներից մեկը: Վեպ, որը հազարավոր մարդկանց հոգևոր վերածննդի և դարձի գալու պատճառ է հանդիսացել:
Կարդացե՞լ եք արդյոք և եթե կարդացել եք ինչպիսին են ձեր տպավորությունները:
Եվս մեկ ստեղծագործություն, որը կարդալուց հետո անհնար է չսիրել ու չգնահատել Քրիստոնեությունը, ու այդ ժամանակաշրջանի համարձակ քրիստոնյաներին, որոնց միջոցով այսօր ցանկացած մարդ հնարավորություն ունի կարդալ Աստվածաշունչ և ճանաչել Հիսուսին::)

Rhayader
17.02.2010, 20:15
Քննարկենք 20-րդ դարի լավագույն գրական ստեղծագործություւներից մեկը: Վեպ, որը հազարավոր մարդկանց հոգևոր վերածննդի և դարձի գալու պատճառ է հանդիսացել:
Կարդացե՞լ եք արդյոք և եթե կարդացել եք ինչպիսին են ձեր տպավորությունները:

Աշխատանքն իսկապես եզակի է, այն հիանալի գեղարվեստական աշխատանք է, որից «դարձի եկած» ու «հոգևոր վերածնունդ» ապրած մարդկանց կարելի է համեմատել այն մարդկանց հետ, ովքեր մակարոնի գովազդի շնորհիվ կնքվելու ցանկություն են ունեցել :D նամանավանդ որ վեպը բնավ նպատակ չի ունեցել քրիստոնեական պրոպոգանդա վարել, գրքի ամենահիանալի, ամենամեծ սիրով կերտված հերոսը՝ Պետրոնիոսը, ինչպես Սենկևիչն ինքը հոգու խորքում, իսկական հռոմեացի է մնում սկզբից մինչև վերջ:
Ցանկացած դեպքում, վեպը շատ մոնումենտալ է ու վարպետաբար է կերտված: Միանգամայն արժանի է Նոբելյան մրցանակին, որը ստացել է:
Ինձ ավելի շատ դուր է գալիս Սենկևիչի «Խաչակիրներ» վեպը, որտեղ նա պարզ ցույց է տալիս քրիստոնեության իրական դեմքը:;)

The_only_one
18.02.2010, 00:30
Եվս մեկ ստեղծագործություն, որը կարդալուց հետո անհնար է չսիրել ու չգնահատել Քրիստոնեությունը, ու այդ ժամանակաշրջանի համարձակ քրիստոնյաներին, որոնց միջոցով այսօր ցանկացած մարդ հնարավորություն ունի կարդալ Աստվածաշունչ և ճանաչել Հիսուսին::)
Իրոք շատ դժվար է չգնահատել քրիստոնեությունը, համաձայն եմ: Եվ դժվար է նաև չհասկանալ, թե ինչ է ուզում իր գրքով մարդկանց փոխանցել Սենկևիչը: Իհարկե Պետրոնիոսը, Ներոնը հիանալի կերպարներ են ու հեղինակի հանճարի վառ ապացույցներ, բայց չեմ կարծում, թե Սենկևիչը միայն նրանց կերպարների համար Նոբելյան մրցանակ կստանար:

Շինարար
18.02.2010, 01:04
Իրոք շատ դժվար է չգնահատել քրիստոնեությունը, համաձայն եմ: Եվ դժվար է նաև չհասկանալ, թե ինչ է ուզում իր գրքով մարդկանց փոխանցել Սենկևիչը: Իհարկե Պետրոնիոսը, Ներոնը հիանալի կերպարներ են ու հեղինակի հանճարի վառ ապացույցներ, բայց չեմ կարծում, թե Սենկևիչը միայն նրանց կերպարների համար Նոբելյան մրցանակ կստանար:

Ինձ թվում ա` կարևոր չի, թե ինչի համար է Սենկևիչը մրցանակ ստացել, ամենքս խոսում ենք մեր տպավորություններից, որ կարող է և պաշտոնական, ընդունված մեկնաբանության հետ համահունչ չլինել: Ես էլ վեպը տասնյակ անգամ վերընթերցելիս երբեք չեմ մտածել կամ զգացել, որ սա քրիստոնեության դարձի պատմություն էր կամ քրիստոնեության քարոզ: Ի վերջո, ինչ էլ ցանկացած լինի ասել հեղինակը, յուրաքանչյուրս ստեղծագործությունը անց ենք կացնում մեր աշխարհայացքի, մեր ընկալումների միջով ու մերովի ենք այն հասկանում:

Rhayader
18.02.2010, 09:21
Իրոք շատ դժվար է չգնահատել քրիստոնեությունը, համաձայն եմ: Եվ դժվար է նաև չհասկանալ, թե ինչ է ուզում իր գրքով մարդկանց փոխանցել Սենկևիչը: Իհարկե Պետրոնիոսը, Ներոնը հիանալի կերպարներ են ու հեղինակի հանճարի վառ ապացույցներ, բայց չեմ կարծում, թե Սենկևիչը միայն նրանց կերպարների համար Նոբելյան մրցանակ կստանար:
Նոբելյան մրցանակ տալիս են ԱՇԽԱՏԱՆՔԻ ԳԵՂԱՐՎԵՍՏԱԿԱՆ ԱՐԺԵՔԻ համար) կարծում եմ՝ դրանում ամենամեծ դերն ունեցել են ինչպես Պետրոնիոսի ու Ներոնի կերպարները, այնպես էլ Ուրսուսի ու ցլի կռվի տեսարանի նկարագրությունը:

Փոքրիկ հուշում. աստվածաշունչը ԵՐԲԵՔ Նոբելյան մրցանակի չի արժանացել:

davidus
18.02.2010, 10:55
Փոքրիկ հուշում. աստվածաշունչը ԵՐԲԵՔ Նոբելյան մրցանակի չի արժանացել:

ով ենք մենք, մահկանացուներս, որ կարողանանք ըստ արժանվույն գնահատել Աստծո խոսքը, ու հլը մի հատ էլ մրցանակ տանք...... ;)

The_only_one
18.02.2010, 19:55
ով ենք մենք, մահկանացուներս, որ կարողանանք ըստ արժանվույն գնահատել Աստծո խոսքը, ու հլը մի հատ էլ մրցանակ տանք...... ;)

Աստվածաշնչի յուրաքանչյուր գլուխ միանգամից մի քանի Նոբելյան մրցանակ կարող է ստանալ և ստանում է աշխարհում ապրող բազմաթիվ հավատացյալների սրտերում:

Խոսեցինք Պետրոնիոսի, Ներոնի և մնացածների մասին, բայց կարծես կարծիքներ չհնչեցին Քիլոն Քիլոնիդասի և նրա զարմանահրաշ դարձի մասին: Ի՞նչ եք կարծում նրա կերպարի մասին:

Chuk
18.02.2010, 22:06
Մոդերատորական. Թեմայում քննարկվում է Հենրիկ Սենկևիչի «Յո երթաս» վեպը, այլ ոչ թե Աստվածաշունչը, Աստվածաշնչի նոբելյան մրցանակ ստացած լինել-չլինելը, արժանի լինել-չլինելը, չեն քննարկվում նաև քննարկման մասնակիցները, արգելվում է քննարկումների անձանականացումը: Մի շարք կոնֆլիկտային ու սադրիչ գրառումներ տուգանվել ու ջնջվել են, դրանց հեղինակները՝ նույն ոգով շարունակելու դեպքում, ակումբից ժամանակավոր կարգելափակվեն: Մնացե՛ք թեմայի շրջանակներում:

StrangeLittleGirl
19.02.2010, 22:25
Եքա գրել էի, էն էլ ջնջվեց... Կարճ. իմ սիրած քրիստոնեական գրքերից է (երևի մենակ Դոստոևսկու «Ապուշին» է զիջում, ու թող ոչ ոք չասի, թե դրա մեջ քրիստոնեություն չկա): Դուրս գալիս է, որ Սենկևիչը քրիստոնյաների տարբեր տեսակներ է նկարագրում, ոչ թե ինչ-որ ստերեոտիպային կերպարներ ստեղծում: Ամենաշատը առյուծների մասն եմ սիրում:

Նաիրուհի
25.02.2010, 03:39
Դիպլոմային-բան թողած՝ նորից «Յո՞ երթաս»-ն եմ կարդում։ Երևի մինչև առավոտ կվերջացնեմ։ 8-րդ դասարանում էի կարդացել, գրեթե ոչինչ չէի հիշում, համ էլ այն ժամանակ հավանել էի ավելի շատ այն պատճառով, որ ասել էին՝ գլուխգործոց է։ Իսկ հիմա ԻՐՈՔ կլանված, հիացած կարդում եմ... Չեմ էլ կարող ասել՝ ինչն է դուր գալիս, որովհետև չկա մի բան, որ չհավանեմ։ Բայց մի բան կառանձնացնեմ՝ Պետրոնիոսի :love կերպարը...
«Նա, ինչպես միշտ, անփույթ, ծույլ, սրամիտ և թերահավատ էր։ Շատ անգամ նա շրջապատողների վրա մի այնպիսի մարդու տպավորություն էր թողնում, որ ծաղրում է նրանց, իրեն, Կեսարին և ամբողջ աշխարհը...»։

Նաիրուհի
25.02.2010, 03:51
Պետրոնիոսը կերպարը իմ համար խորհրդանշական է էն առումով, որ կարծես չարի ու բարու միջանյալ մի վիճակ լինի: Դժվար է նրան միանշանակ դրական կերպար անվանել: Դրական կերպարը երբեք խորհուրդ չէր տա անմեղ ու անպաշտպան աղջկան խլել իր գրեթե ծնողների ձեռքից… բայց նա նաև բացասական չէ: Այս կիսավիճակը իր տրամաբանական ավարտն է ստանում Պետրոնիոսի մահով: Կյանքում էլ է այդպես կամ բարի կամ չար, կամ կյանք կամ մահ, կամ դրախտ կամ դժոխք: Միջանկյալ վիճակ ցավոք չկա և հենց դա է ուզեցել ցույց տալ հանճարեղ լեհը:

«Թեև նրան պակասում էր չարն ու բարին զանազանելու զգացմունքը, բայց երբեք մատնիչ չէր եղել, և նրա հետ կարելի էր խոսել բոլորովին ապահով կերպով»։

Սենեկա-ի խոսքերից ;)
«Պետրոնիոսը վաղուց կորցրել է այն ընդունակությունը, որ զանազանում է չարը բարուց։ Համոզիր նրան, որ նրա արարքը տգեղ է, այն ժամանակ նա կամաչի»։

Rhayader
25.02.2010, 07:09
Ժող, փաստորեմ հերոսը պիտի հիստերիկ լինի ու կարիերայի ընթացքում գոնե մի անգամ առյուծների առաջ ընկնի, որ իրան բարի համարեք:

Whyspher Whisper
25.02.2010, 21:29
Ինձ մոտ մի էսպիսի հարց առաջացավ. իսկ հելլենիստական աշխարհում տարբերու՞մ էին բարին ու չարը: Ոնց որ թե դա էնքան կարևոր չէր, ինչքան քրիստոնեության ընդունումից հետո, իսկ մինչև էդ ավելի շուտ "անհատական տարբերություններն" էին հաշվի առնում:


Հ.Գ. Սա թեմայից դուրս չէի ասում, քանի որ էլի կօգնի հերոսների կերպարները ավելի լավ հասկանալուն:)

Rhayader
25.02.2010, 22:04
Ասեմ, որ քրիստոնեության մեջ չարի ու բարու գաղափարներն ի սկզբանե չէին կարող գոյություն ունենալ.

«Ես եմ կազմում լույսն ու ստեղծում խավարը: Ես եմ խաղաղություն անում ու չարիք ստեղծում: Ես, Տերն եմ անում այս ամենը:
– Եսայի 45.7
Քրիստոնեությունն իր սահմանմամբ բացառում է ցանկացած դուալիզմ: Հուդայականության ժառանգը լինելով, այն չարի փոխարեն ունի անհնազանդության ու մեղքի գաղափարները: Եթե հիշում եք, Ադամն ու Եվան դրախտից վտարվում են ոչ թե չար կամ բարի գործելու, այլ անհնազանդության համար: Ճանաչման (գնոսիս) ծառը նրանց տվեց չարն ու բարին տարբերելու հնարավորություն (դուալիզմ, հուդայական Կաբալայում՝ Թաումիել, Երկվություն Աստծո):
Չարի ու բարու, ինչպես նաև նրանց կոնֆլիկտի գաղափարները քրիստոնեությունը փոխառել է հունաեգիպտական գնոստիկ աղանդներից:
Իսկ հելլենիստական մշակույթում չարն ու բարին միանշանակորեն կային, թեև էպիկուրականներն ու մի քանի այլ փիլիսոփայական ուղղություններ դրանք ժխտում էին, մի քանիսը՝ փորձում սահմանում տալ (օրինակ՝ Արիստոտելը) և այլն:

Yellow Raven
11.05.2010, 14:58
Վերջը ես էլ կարդացի:))
Հիանալի գործ էր` կարդացվեց մեկ շնչով: Զգացվում էր, որ հեղինակը խորապես ուսումնասիրել է պատմությունն ու քրիստոնեությունը ու դրանով իսկ իսկական փայլ էր տվել հերոսների կերպարներին:
Պետրոս առաքյալի կերպարի նկարագրումը ուղղակի հիացմունքի է արժանի, կարծում եմ վեպում լավագույնս հենց նա էր նկարագրված:
Հաճելի էր, որ վեպում կարելի էր գտնել տարբեր բնույթի մարդկանց` սկսած հավատարիմ Ուրսուսից մինչև երկերեսանի Քիլոն, որի հետագա ճակատագիրը ես այդպես էլ ընթացքում չգուշակեցի` մտածելով, որ այդպես էլ երկերեսանի մնալով զոհվելու է Ներոնի չարանենգության պատճառով: Ամեն դեպքում, կամա թե ակամա , Քիլոնի կերպարը ողջ վեպի ընթացքում ինձ զզվանք էր պատճառում ու տրամաբանական չէր նրա այդպես դարձի գալը:
Պետրոնիոսը վեպի ամենասիրածս հերոսներից մեկն էր: Բացի նրանից, որ խելացի էր, նաև իր մեջ էր ամփոփում ոչ քրիստոնյա առաքինի մարդու կերպարը: Իսկ խելքի ու հարազատի նկատմամբ սիրո համար կարելի էր միայն զարմանալ:

Մի խոսքով, վեպ,որն իրոք արժանի է Նոբելյան մրցանակի:)

Askalaf
24.05.2011, 16:20
«Յո երթաս»-ը չեմ կարդացել, :8
բայց քանի որ հիմա ունակություններս ներում են լեհերեն բնօրինակը (QUO VADIS? (http://literat.ug.edu.pl/quovadis/index.htm)) կարդալու, ապա մոտակա ժամանակներս ազատ ժամանակ գտնելու դեպքում առիթը բաց չեմ թողնի սկսելու։
Հենց կարդամ, կարծիքս կգրեմ։
:)