Դիտել ողջ տարբերակը : Ինչպե՞ս ճանաչել մարդուն
Թեմայի վերնագիրն իհարկե վիճելի է, ու ամեն կարդացողի գլխում, ահավասիկ, առաջինը կարձագանքի այն միտքը, որ մարդն անճանաչելի է, որ մարդն իսկի ինքն իրեն չի ճանաչում, ինչ մնաց՝ փորձի ճանաչել մյուսին…
Այնուամենայնիվ, ամենքս էլ փորձում ենք այս կամ այն ձևով, ինչ-որ միջոցներով ճանաչել մեզ շրջապատող անձանց: Այս մասին կան ժողովրդական ասացվածքներ, օրինակ. «Ուզում ես ճանաչե՞լ մարդուն՝ հետը ճամփա գնա» , «Ասա ո՞վ է ընկերդ, ասեմ՝ ով ես դու», որի հետ ես այնքան էլ համամիտ չեմ և այլն:
Վերջերս մի շատ հետաքրքիր մարդ ասաց. «Ես որ ուզում եմ մարդուն ճանաչել, հետն սկսում եմ կռվել…»:
Նշանակում է մենք այս հարցը յուրովի ենք լուծում, եթե իհարկե դա լուծում է: Մենք մշակում ենք մարդկանց ճանաչելու մեր ալգորիթմը:
Իսկ ինչպե՞ս եք դու՛ք ճանաչում մարդկանց :think
Կամ ճանապարհ գնալ, կամ ընդհանուր գործ անել հետը:
Ինչա նշանակում կռվել ճանաչելու համար?? Ոնց որ մեկն ասի զարկերակը փրթում եմ արյան կարգն իմանալու համար:
Մնացած դեպքերում ըստ մի քանի հատկանիշերի մարդուն դասում ենք խմբերից մեկին, որոնք ինքներս ենք ստեղծել մեզ համար:
Մարդու ամենախորքերը կթափանցես, այն ժամանակ երբ կյաքի ու մահվան հարց լինի: Իսկ մնացած դեպքերում, ցամկացած դեպքում մի ծպլ կմնա, որ ցույց չի տա;):
Yeghoyan
21.12.2009, 18:12
Ինչա նշանակում կռվել ճանաչելու համար?? :
Նշանակում է, որ այդ ժամանակ կարող ես հասկանալ, իմանալ, թե ինչ էր մտածում քո մասին քո ընկերը ու չէր ասում: Իսկ երբ կռվում ես, մի քիչ այլ հարաբերություններում, անկեղծանում ու ասում են ով ես, ինչացու ես, ու դու սկսում ես հասկանալ ում հետ գործ ունեիր, կամ ունես:pardon
Արևհատիկ
21.12.2009, 18:14
Նշանակում է, որ այդ ժամանակ կարող ես հասկանալ, թե ինչ էր մտածում քո մասին քո ընկերը ու չէր ասում:Իսկ երբ կռվում ես, մի քիչ այլ հարաբերություններում, անկեղծանում ու ասում են ով ես, ինչացու ես:pardon
Ճիշտ ա: Երբ, որ մարդ հետդ կռվում ա, ասում ա էն, ինչ մտածում ա քո մասին :think
Նշանակում է, որ այդ ժամանակ կարող ես հասկանալ, իմանալ, թե ինչ էր մտածում քո մասին քո ընկերը ու չէր ասում: Իսկ երբ կռվում ես, մի քիչ այլ հարաբերություններում, անկեղծանում ու ասում են ով ես, ինչացու ես, ու դու սկսում ես հասկանալ ում հետ գործ ունեիր, կամ ունես:pardon
Ու էդ տեստը իր հետևանքներնա թողնում հետագա հարաբերությունների վրա:
Ու էդ տեստը իր հետևանքներնա թողնում հետագա հարաբերությունների վրա:
Շատ հաճախ դեպի լավը;)
Կռվից հետո? Եթե գործն ընդեղա հասել որ պետքա կռվեմ, ապա հաստատ էդ մարդու հետ հարաբերությունները դեպի լավը չի գնա ու չի էլ կարող գնալ:
Ճիշտ ա: Երբ, որ մարդ հետդ կռվում ա, ասում ա էն, ինչ մտածում ա քո մասին :think
Բայց իմանալ ինչ-որ մեկի կարծիքը քո մասին, դեռ չի նշանակում ճանաչել նրան: :8
Իմ կարծիքով մարդուն ճանաչելու համար պետք ա երկար ժամանակ շփվել իրա հետ: Ամեն մի նոր իրավիճակում մարդու մասին կարող ես մի նենց բան իմանալ, որ մինչև էտ մտքովտ էլ չեր անցնի:
Դրա համար էլ ճանապարհ գնալը կամ գործ անելը ինձ թվում ա ավելի ճիշտ տարբերակներ են: :)
Կռվից հետո? Եթե գործն ընդեղա հասել որ պետքա կռվեմ, ապա հաստատ էդ մարդու հետ հարաբերությունները դեպի լավը չի գնա ու չի էլ կարող գնալ:
Էտ դու, բայց ես ու շատ մարդիկ, որոնց ճանաչում եմ, սկզբու եթե մարդու հետ կռվում են, հետագայում իրար հետ բաժակ են բարձրացնում:
Արևհատիկ
21.12.2009, 18:28
Բայց իմանալ ինչ-որ մեկի կարծիքը քո մասին, դեռ չի նշանակում ճանաչել նրան: :8
Իմ կարծիքով մարդուն ճանաչելու համար պետք ա երկար ժամանակ շփվել իրա հետ: Ամեն մի նոր իրավիճակում մարդու մասին կարող ես մի նենց բան իմանալ, որ մինչև էտ մտքովտ էլ չեր անցնի:
Դրա համար էլ ճանապարհ գնալը կամ գործ անելը ինձ թվում ա ավելի ճիշտ տարբերակներ են: :)
Ես դեմ չեմ էդ տարբերակներին: Ուղղակի կոնկրետ խոսում էին կռվելու մասին, դրա համար գրեցի: Ես կռվի հետ չունեմ :D
Yeghoyan
21.12.2009, 18:32
Ու էդ տեստը իր հետևանքներնա թողնում հետագա հարաբերությունների վրա:
Դե իհարկե թողնում է իր ետևանքները, շատ դեպքերում էլ բացասական: Բայց գոնե հասկանում ես ինչ տեսակի մադու հետ գործ ունես, ինչի է ընդունակ դիմացինդ: Շատ ավելի օգուտ է տալիս քեզ, համաձայն եմ մարդկային հարաբերությունների կայացման լավ տարբերակ չի, բայց ի՞նչ արած, կարևորը չսխալվելու հավանականությունը փոքրանում է:
Ես ինքս մարդկանց ճանաչելու համար նման տարբերակներ չեմ փորձում, ժամանակի ընթացքում ամենքն էլ իր իսկական դեմքը ցույց է տալիս:
ժամանակի ընթացքում ամենքն էլ իր իսկական դեմքը ցույց է տալիս:
զալատիյե սլավա :good :)
Հոգեվարք
21.12.2009, 18:36
Վերջերս մի շատ հետաքրքիր մարդ ասաց. «Ես որ ուզում եմ մարդուն ճանաչել, հետն սկսում եմ կռվել…»:
Ես հատուկ չեմ կռվում մարդուն ճանաչելու համար,իսկ երբ առիթ է լինում, ու անկախ քեզանից իրավիճակի դրդումով կռիվ է ստեղծվում,ապա իրոք կռվելիս սկսում ես ճանաչել մարդու էությանը բնորոշ որոշ գծեր, որից հետո կամ շատ լավ է լինում կամ ահավոր վատ...
ճանաչե՞լ մարդուն՝ հետը ճամփա գնա»
Այո, լրիվ համամիտ եմ...
Իսկ ինչպե՞ս եք դու՛ք ճանաչում մարդկանց
Շփվելով...բայց հաճախ հասկանում եմ, որ ճանաչում եմ իսկականից տվյալ մարդուն,այնինչ հետո հասկանում եմ,որ իրականում բոլորովին էլ չեմ ճանաչել իսկականից...Բայց գտնում եմ,որ պետք է երկարատև շփվել ճանաչելու համար,բայց կարող է,որ միանգամից էլ ճանաչես մարդուն ընդհանրապես,երբ առիթ լինի կռվելու կամ թեժ ինչ որ բան կատարվի կամ էլ զուտ բարի մի բան...բայց շատ հաճախ մարդիկ դիմակավորված են ման գալիս...
Yeghoyan
21.12.2009, 18:39
Էտ դու, բայց ես ու շատ մարդիկ, որոնց ճանաչում եմ, սկզբու եթե մարդու հետ կռվում են, հետագայում իրար հետ բաժակ են բարձրացնում:
Լավ ասեցիր;)
Էս իմ մասին էր:D ընկերնեիս մեջ նայեք, ու մի քանիսն էլ, որ չկան այդ ցուցակում, համարյա բոլորի հետ ակումբում մի լավ խոսակցություն եղել է, մի լավ վիճել ենք, իսկ հետո ընկերացել /և ոչ միայն վիրտուալ/:
Եվ իհարկե այդ վեճերը դիտավորյալ չեն եղել, պարզապես իրենց ճանաչելու համար:P նենց որ բարով վիճեք:D
Լուսաբեր
21.12.2009, 18:42
Մամաս ասումա, եթե մարդուն ուզում ես ճանաչես, պետքա հարբած վիճակում տեսնես /այդ վիճակում առնչվես հետը :think
Մամաս ասումա, եթե մարդուն ուզում ես ճանաչես, պետքա հարբած վիճակում տեսնես /այդ վիճակում առնչվես հետը :think
Փաստորեն ինձ էդքան հե՞շտ ա ճանաչելը :(
*e}|{uka*
21.12.2009, 18:48
Ինչքան տարբերություններ կան մարդկանց մեջ, այնքան էլ մեթոդներ կան վերջիններիս ճանաչելու համար: Մարդուն կարելի է ճանաչել տարբեր իրավիճակներում, բայց հատուկ այդ իրավիճակները ստեղծելը մի քիչ արհեստական է, որոշ դեպքերում անհրաժեշտ, քանի որ մարդուն առանց դիմակների տեսնելը ոչ բոլորին է շնորհված, իսկ սպասելը մինչև հարաբերությունները այնքան զարգանան, որ դու կարողանաս տեսնել իրական էությունը՝ դանդաղ, զազրելի պրոցես ու ոչ միշտ ճիշտ//, քանի որ կան մարդիկ, որոնք մինչև թելի վերջին մասը մնում են իրենց ստեղծած կերպարի մեջ:
Օրինակ իմ մոտ ինտուիտիվ ա լինում ճանաչողական պրոցեսը, հիմնվում են դրա վրա, եթե գտնում եմ, որ այդ մարդը կոպիտ ասած իմ մաստից ա, հետաքրքիր ա ինձ բոլոր առումներով, նոր կարթը գցում եմ, որ բռնեմ :)) Իսկ մնացած բոլորի հետ շփվում եմ մակերեսային : Չեմ սիրում խորանալ բոլոր մարդկանց հոգեբանության մեջ, ինձ դա պետք չի: Ինտուիցիան ու մարդու պահվածքը ինձ հերիք ա, որ շփման մեջ սխալներ չանեմ:
Բայց նախանձում եմ էն մարդկանց , որոնք կարողանում են շփվել բոլորի հետ, նույնիսկ //կոպիտ ասած //հիմար մարդկանցից էլ բաներ քաղել :)
Մամաս ասումա, եթե մարդուն ուզում ես ճանաչես, պետքա հարբած վիճակում տեսնես /այդ վիճակում առնչվես հետը :think
Դրա համար ե՞ն համաձայնվել ինձ նման փեսա ունենալ: :D
VisTolog
21.12.2009, 20:18
Նշանակում է, որ այդ ժամանակ կարող ես հասկանալ, իմանալ, թե ինչ էր մտածում քո մասին քո ընկերը ու չէր ասում: Իսկ երբ կռվում ես, մի քիչ այլ հարաբերություններում, անկեղծանում ու ասում են ով ես, ինչացու ես, ու դու սկսում ես հասկանալ ում հետ գործ ունեիր, կամ ունես:pardon
Դե բնականա, որ տենց էլ պետքա ասեր:pardon
Երբ ընկերություն եք անում, դու նրա համար ամենալավ ընկերն ես, որի համար ինքը ամեն ինչ կանի և այլն, իսկ կռվելուց հետո` ճիշտ հակառակը: Հոգեբանական ինքնապաշտպանության եղանակ :pardon
Սիրահարված մարդը գովաբանում է իր սիրեցյալին, պնդելով, որ նրա նմանը ամբողջ աշխարհում չկա, որ նա գեղեցիկ է ու խելացի, հիանալի բնավորություն չունի: Բայց երբ մերժում է ստանում, սկսում է հակառակը պնդել, նա, իբր այնքան էլ գեղեցիկ չէ, անխելք է, (այլապես ինչու պետք է իրեն մերժեր), շատախոս է և այլն:
Էտ դու, բայց ես ու շատ մարդիկ, որոնց ճանաչում եմ, սկզբու եթե մարդու հետ կռվում են, հետագայում իրար հետ բաժակ են բարձրացնում:
Եթե պետքա վերջն այդպիսին լինի, էլ կռվելն ի՞նչ մի բեմականացումա :pardon
Yeghoyan
21.12.2009, 20:32
Երբ ընկերություն եք անում, դու նրա համար ամենալավ ընկերն ես, որի համար ինքը ամեն ինչ կանի և այլն, իսկ կռվելուց հետո` ճիշտ հակառակը: Հոգեբանական ինքնապաշտպանության եղանակ :pardon
Չէ Վիստօ ջան, եթե խոսքը վերաբերում է արդեն կայացած ընկերությանը, ապա սխալ է, երբ այդ նույն լավ ընկերը, որ քո համար ամեն ինչ կանի, քո սխալը քո երեսին չի ասում, պահումա որպես ի՞նչ: Լավ ընկերը սխալդ քեզ պետք է ասի, որ ուղղես, ոչ թե կռվելուց հետո ասի, որ ընկերության վերջը գա:
Եթե պետքա վերջն այդպիսին լինի, էլ կռվելն ի՞նչ մի բեմականացումա:pardon
Վիստօ ջան ոչ մեկս էլ չգիտենք էսօրվա ծանոթացածներից քանիսի հետ ենք շարունակելու շփվել հետագայում: Հնարավոր է այդ բեմականացումը առիթ լինի ընկերանալու համար, կամ արդեն ընկերոջ իսկական դեմքը տեսնելու համար:
Հենց մեր մեջ, հիշի Դավոն, որ նոր էր գրանցվել ակումբում, ինչպիսին էր իմ վերաբերմունքը /երբ իրա հետ տարբեր կարծիքներ էինք ունենում որևէ թեմայում/ ու հիմա ինչպիսին է, քեզանից լավ ոչ մեկ չի իմանա:oy
Հ.Գ. Դավո չկարդաս էս գրառումս:D
VisTolog
21.12.2009, 21:22
Չէ Վիստօ ջան, եթե խոսքը վերաբերում է արդեն կայացած ընկերությանը, ապա սխալ է, երբ այդ նույն լավ ընկերը, որ քո համար ամեն ինչ կանի, քո սխալը քո երեսին չի ասում, պահումա որպես ի՞նչ: Լավ ընկերը սխալդ քեզ պետք է ասի, որ ուղղես, ոչ թե կռվելուց հետո ասի, որ ընկերության վերջը գա:
Ցավոք սրտի շատ քչերն են այդպես անում, դեռ մի բան էլ ավելի են բորբոքում :)
Եթե պետքա վերջն այդպիսին լինի, էլ կռվելն ի՞նչ մի բեմականացումա :pardon
Բեմականացման շնորհիվ հետագայում ավելի վստահ ես լինում նրա հարցում:
VisTolog
21.12.2009, 22:23
Բեմականացման շնորհիվ հետագայում ավելի վստահ ես լինում նրա հարցում:
ԵՎ այդ բեմականացումը կարող է ընդմիշտ վերջ դնել սցենարին :sulel:)
Anulik.Sh
21.12.2009, 22:54
Մարդուն 100% չես կարող ճանաչել անգամ շփման ընտացքում կա ինչ որ կետ, որ քեզ չի թողում թափանցել նրա հոգու խորքը ու ճանաչել իրեն, մարդը հանելուկի պեսա իչքան փորցում ես գտնել հանելուկի լուծումը այնքան խճճվում ես:
*e}|{uka*
21.12.2009, 22:59
Մարդուն 100% չես կարող ճանաչել անգամ շփման ընտացքում կա ինչ որ կետ, որ քեզ չի թողում թափանցել նրա հոգու խորքը ու ճանաչել իրեն, մարդը հանելուկի պեսա իչքան փորցում ես գտնել հանելուկի լուծումը այնքան խճճվում ես:
Ոչ բոլոր մարդիկ: Շատերի մոտ էտ կետերը չկան: :)
Yeghoyan
21.12.2009, 23:05
Մարդուն 100% չես կարող ճանաչել անգամ շփման ընտացքում կա ինչ որ կետ, որ քեզ չի թողում թափանցել նրա հոգու խորքը ու ճանաչել իրեն, մարդը հանելուկի պեսա իչքան փորցում ես գտնել հանելուկի լուծումը այնքան խճճվում ես:
Արդյոք պե՞տք է մարդուն 100% ճանաչենք:
Արդյոք պե՞տք է մարդուն 100% ճանաչենք:
Ոչ, էտ դեպքում շատերի կհիասթափվենք:
Anulik.Sh
21.12.2009, 23:19
Ես համաձայն եմ Հարդի հետ որ եթե մարդուն 100% ճանաչենք դա կտանի հիասթափության դուռը:Ուստի դիմացինը միշտ իրա դիստանցիան պահումա:
*e}|{uka*
21.12.2009, 23:28
Ինչի դիմացինը դիստանցիա է պահում, որ իրանից չհիասթափվե՞ն: :D:D
Մարդուն 100% ճանաչելը անհնար ա, նույնիսկ մարդը ինքն իրեն չի կարողանում կյանքի ընթացքում մինչև վերջ բացահայտել:
Yeghoyan
21.12.2009, 23:28
Ոչ, էտ դեպքում շատերի կհիասթափվենք:
Ես համաձայն եմ Հարդի հետ որ եթե մարդուն 100% ճանաչենք դա կտանի հիասթափության դուռը:Ուստի դիմացինը միշտ իրա դիստանցիան պահումա:
Ես էլ ձեր հետ համաձայն եմ, բայց մենակ դրա համար մարդուն 100% ճանաչել չարժի, հա՞
Էլ ուրիշ պատճառ չկա՞:8
Ես էլ ձեր հետ համաձայն եմ, բայց մենակ դրա համար մարդուն 100% ճանաչել չարժի, հա՞
Էլ ուրիշ պատճառ չկա՞:8
Կա: Արդեն հնարավոր ա հետաքրքիր չլինի իր հետ: Սա ընդամենը հնարավոր ա, իսկ ուրիշ պատճառ չեմ տեսնում...
Երևի շատ սուբյեկտիվ բան կգրեմ, եթե իհարկե կրկնեմ նախորդ գրառումները, կներեք, քանի որ չեմ կարդացել
Իմ պարագայում մարդուն ճանաչելու լավագույն միջոցներից է նրան լսելը, այսինքն` պետք է կարողանաս սրտանց լսես ու ընդունես, ինչպես նաև ընկալես «նրա Պատմությունը»: Պետք է անկեղծորեն հետաքրքրվես նրանով, որ վերջինս կարողանա ամբողջովին ցույց տալ իրեն: Ամենասկզբից ևեթ չպետք է նրա ինքնասիրությունը ոտնահարել, սա նույնպես կարևոր պայման է, որ նա նույնպես անկեղծ լինի:
Էսքանը :)
Կամ ճանապարհ գնալ, կամ ընդհանուր գործ անել հետը:
Ինչա նշանակում կռվել ճանաչելու համար?? Ոնց որ մեկն ասի զարկերակը փրթում եմ արյան կարգն իմանալու համար:
Մնացած դեպքերում ըստ մի քանի հատկանիշերի մարդուն դասում ենք խմբերից մեկին, որոնք ինքներս ենք ստեղծել մեզ համար:
Երրորդ տարբերակը մոռացել էի`
Պետք է պարտք տալ...
Երրորդ տարբերակը մոռացել էի`
Պետք է պարտք տալ...
Լավ ասացիք:), այդպես էլ են ասում. «ուզում ես մարդուն ճանաչել՝ հետը փողի գործ ունեցիր»: Իսկ ընդհանրապես համամիտ ե՞ք, որ մարդիկ իրենց ավելի շատ բացահայտում են ինչ-որ էքստրեմալ հանգամանքներում:
Մարդիկ իրենց բացահայտում են, երբ որ շահերի բախում է տեղի ունենում:
Enigmatic
22.12.2009, 00:47
Համաձայն եմ մեր նախարարի հետ:
Երբ մարդը հարուստ է լինում, էնքան են հավաքվում էդ մարդու կողքերը, քծնում են, լավ ընկեր են ձևանում, բայց դրանք լավ օրվա ընկերներ են ընդամենը: Հենց էդ մարդը սնանկանում է, վերջ, էլ մարդ չի լինում, մնում են, եթե մնում են, իսկական ընկերները:
Ասում են՝ ընկորոջը նեղ օրով են ճանաչում:
Դրա համար դիստանցիայից լավ բան չկա: Շատ հազվադեպ մարդկանց պետք է մոտ թողնել այն աստիճանի, որ կարողանան քեզ վնասել ու էդ վնասելու երևույթը քեզ ավելի մեծ ցավ պատճառի, քան թե ինքը հասցված վնասը: Վերջիվերջո որտեղից են հայտնվում թշնամիները կամ չուզողները, եթե ոչ ընկերների շարքերից?
Մարդը ֆենոմեն նրան ճանաչելն անկարելի է, այն հասարակ և դժվարամատչելի միաժամանակ, քանի որ մարդու մեջ ապրում են 2 էություն միաժամանկ, անձեռակերտ հանճարը և ճղճիմ պարզամտությունը, և այս 2-ի միախառնումն է, որ մարդուն դարձնում է առեղծվածային
Լավ ասացիք:), այդպես էլ են ասում. «ուզում ես մարդուն ճանաչել՝ հետը փողի գործ ունեցիր»: Իսկ ընդհանրապես համամիտ ե՞ք, որ մարդիկ իրենց ավելի շատ բացահայտում են ինչ-որ էքստրեմալ հանգամանքներում:
կախված է նրարից, թե ինչ ասել կուզենք բացահայտել ասելով:
Եթե ինկատի ունենք էքստրեմումի ժամանակ մարդու պահվածքի ուսումնասիրությունը, ապա կարելի է ասել, որ բոլոր մարդիկ էլ նույնն են, այսինքն կարող են հանդես բերել և ծայրահեղ վատ, և ծայրահեղ լավ, դրական հատկանիշներ:
Հարցը ուրիշ է: Հարցը այն է, որ տարբեր մարդկանց համար էքստերմը տարբեր է: Տարբեր իրավիճակներ է: ու եթե մի իրավիճակում մեկի ներվերը դիմանում են, կամ ներքին էներգիան բավարար է չլարվելու ու նորմալ վիճակում իրեն ոչ հատու պահվածք դրսևորելու համար, ապա մյուսի համար այդքան "դոզան" կարող է լինել "մահացու":
:)
Նշանակում է մենք այս հարցը յուրովի ենք լուծում, եթե իհարկե դա լուծում է: Մենք մշակում ենք մարդկանց ճանաչելու մեր ալգորիթմը:
Իսկ ինչպե՞ս եք դու՛ք ճանաչում մարդկանց :think
ես սովորաբար "մարդկանց ճանաչելու" խնդիր չեմ հետապնդում: ու աշխատում եմ ըստ այդմ դիմացինիս էքստեմի մեջ չգցեմ: Էքստրեմը՝ դա աննորմալ վիճակ է, որի ժամանակ ցանկացած մարդ էլ նախ ունենում է անվերականգնելի կորուստներ, և երկրորդ, էքստրեմում պահմացքի համար վստահ եմ, որ տվյալ մարդը "պատասխանատու" չէ, այսիքն ինքը պատասխան չպետք է տա:
Ուլուանա
22.12.2009, 10:51
....Այնուամենայնիվ, ամենքս էլ փորձում ենք այս կամ այն ձևով, ինչ-որ միջոցներով ճանաչել մեզ շրջապատող անձանց: Այս մասին կան ժողովրդական ասացվածքներ, օրինակ. «Ուզում ես ճանաչե՞լ մարդուն՝ հետը ճամփա գնա», «Ասա ո՞վ է ընկերդ, ասեմ՝ ով ես դու», որի հետ ես այնքան էլ համամիտ չեմ և այլն:
Ճամփա գնալու «մեթոդը», կարծում եմ, իսկապես լավն է, իսկ «Ասա՝ ով է ընկերդ, ասեմ՝ ով ես դու» պնդումն ընդհանրապես անհեթեթ եմ համարում։ Մարդը կարող է ամենատարբեր տեսակի մարդկանց ընկերը լինել, ու դա դեռ չի նշանակում, որ անպայման պիտի ամեն ինչով նմանվի նրանց։
Վերջերս մի շատ հետաքրքիր մարդ ասաց. «Ես որ ուզում եմ մարդուն ճանաչել, հետն սկսում եմ կռվել…»:
Կռվից հետո? Եթե գործն ընդեղա հասել որ պետքա կռվեմ, ապա հաստատ էդ մարդու հետ հարաբերությունները դեպի լավը չի գնա ու չի էլ կարող գնալ:
Կարծում եմ՝ կռվել ասելով՝ չարժե հասկանալ իրար մազ փիտել, կարելի է պարզապես վիճելը նկատի ունենալ, իսկ էդ առումով լրիվ համաձայն եմ, որ մարդուն ճանաչելու շատ լավ ձև է։ Երբ մարդու ոտքը տրորում ես, կարծում եմ՝ նա շատ առումներով է «մերկանում»։ Իհարկե, խոսքը դիտավորյալ կռիվներ ու վեճեր հրահրելու մասին չէ։ Կյանքն էնքան պրոբլեմատիկ է, որ վաղ թե ուշ առիթ կլինի վիճելու, թեկուզ ամենամտերիմ, ամենահամերաշխ մարդկանց դեպքում։
Ամեն դեպքում ես համարում եմ, որ ընդհանուր առմամբ չարժե մարդու մասին կատեգորիկ դատողություններ անել նշված թեկուզև հաջող եղանակներից որևէ մեկի հիման վրա։ Համենայնդեպս, ես դրանցից ոչ մեկն էլ որպես վերջնական ախտորոշման գործիք չեմ դիտարկում։ Մարդն իր էությամբ չափազանց բարդ ու բազմազան է դրա համար։
Դրա համար դիստանցիայից լավ բան չկա: Շատ հազվադեպ մարդկանց պետք է մոտ թողնել այն աստիճանի, որ կարողանան քեզ վնասել ու էդ վնասելու երևույթը քեզ ավելի մեծ ցավ պատճառի, քան թե ինքը հասցված վնասը: Վերջիվերջո որտեղից են հայտնվում թշնամիները կամ չուզողները, եթե ոչ ընկերների շարքերից?
Ընկերների շարքից չուզողներ, թշնամիներ չեն լինում: :) Կարծում եմ, այս դեպքում խնդիրը հենց տվյալ մարդու մեջ է, նա ունի դժվարություններ դիմացին ճանաչելու հարցում եւ շտապում է ընկերներ ընտրելիս: Իսկ դիստանցիան սուտ բան է, կարծում եմ:
Ուլուանա
22.12.2009, 11:12
Իսկ ինչպե՞ս եք դու՛ք ճանաչում մարդկանց :think
Ստորև բերածս մեջբերումներն ու դրանց տվածս մեկնաբանությունները, կարծում եմ, կպատասխանեն այս հարցին.
Լավ ասացիք:), այդպես էլ են ասում. «ուզում ես մարդուն ճանաչել՝ հետը փողի գործ ունեցիր»: Իսկ ընդհանրապես համամիտ ե՞ք, որ մարդիկ իրենց ավելի շատ բացահայտում են ինչ-որ էքստրեմալ հանգամանքներում:
Փողի հետ կապված՝ այո, համաձայն եմ, բայց էքստրեմալի առումով՝ էնքան էլ չէ։
Ի դեպ, սրա հետ կապված մի երկու աֆորիզմ եմ ուզում մեջբերել.
Մարդու առաքինության մասին պետք է դատել ոչ թե ըստ նրա պոռթկումների, այլ ըստ ամենօրյա գործերի։
Բ. Պասկալ
Իմ կարծիքով, սրա մեջ էլ որոշակի ճշմարտություն կա։ Մյուս կողմից էլ փաստ է, որ հիմնականում մարդիկ հերոսանում են հենց պոռթկումների, ոչ թե ամենօրյա գործերի շնորհիվ... Հարցն այն է, թե էդ հերոսանալը որքանով է օբյեկտիվ հանգամանքների վրա հիմնված։
Մարդու մասին չի կարելի դատել առաջին հայացքից. արժանիքները սովորաբար պատված են լինում համեստության քողով, թերությունները քողարկված են լինում կեղծավորության դիմակով։
Ժ. Լաբրյուեր
Իհարկե, առաջին հայացքից կարելի է ոչ միայն դատողություններ անել, այլև ինտուիտիվ ինչ–որ բաներ զգալ անսխալ, բայց զուտ դատողությունների առումով, կարծում եմ, առաջին հայացքն իսկապես սահմանափակ է։ Վերջիվերջո, անսխալական ինտուիցիա ոչ բոլորին է տրված։
Ես ինքս, կարելի է ասել, երբեք մարդկանց մասին չեմ դատում էքստրեմալ իրավիճակներում։ Ուղղակի աշխատում եմ երկուսն էլ հաշվի առնել՝ թե՛ մարդու ամենօրյա, այսպես ասած՝ հանգիստ վիճակի և թե՛ «նեղն ընկած» վիճակի պահվածքը։ Դրանց համադրությունը սովորաբար քիչ թե շատ օբյեկտիվ պատկեր է տալիս։
Ընկերների շարքից չուզողներ, թշնամիներ չեն լինում: :) Կարծում եմ, այս դեպքում խնդիրը հենց տվյալ մարդու մեջ է, նա ունի դժվարություններ դիմացին ճանաչելու հարցում եւ շտապում է ընկերներ ընտրելիս: Իսկ դիստանցիան սուտ բան է, կարծում եմ:
Էն էլ ոնց են լինում :)
Если друг оказался вдруг
И не друг, и не враг, а - так,
Если сразу не разберешь,
Плох он или хорош,-
Парня в горы тяни - рискни!
Не бросай одного его,
Пусть он в связке в одной с тобой -
Там поймешь, кто такой.
Если парень в горах - не ах,
Если сразу раскис и - вниз,
Шаг ступил на ледник и - сник,
Оступился - и в крик,-
Значит, рядом с тобой - чужой,
Ты его не брани - гони:
Вверх таких не берут, и тут
Про таких не поют.
Если ж он не скулил, не ныл,
Пусть он хмур был и зол, но - шел,
А когда ты упал со скал,
Он стонал, но - держал,
Если шел за тобой, как в бой,
На вершине стоял хмельной,-
Значит, как на себя самого,
Положись на него.
Էն էլ ոնց են լինում :)
Если друг оказался вдруг
И не друг, и не враг, а - так,
Если сразу не разберешь,
Плох он или хорош,-
Парня в горы тяни - рискни!
Не бросай одного его,
Пусть он в связке в одной с тобой -
Там поймешь, кто такой.
Если парень в горах - не ах,
Если сразу раскис и - вниз,
Шаг ступил на ледник и - сник,
Оступился - и в крик,-
Значит, рядом с тобой - чужой,
Ты его не брани - гони:
Вверх таких не берут, и тут
Про таких не поют.
Если ж он не скулил, не ныл,
Пусть он хмур был и зол, но - шел,
А когда ты упал со скал,
Он стонал, но - держал,
Если шел за тобой, как в бой,
На вершине стоял хмельной,-
Значит, как на себя самого,
Положись на него.
Ես մեջբերումը սենց եմ հասկանում, որ միայն այդ ամենի արդյունքում կարող ես ասել ընկեր է, թե ոչ: Այսպես ասած տեստ է: Բայց այդ ամենը անցենլուց հետո դու պետք է ասես ընկեր է, թե ոչ:
Իսկ դու քո ընկերների համար թշնամի՞ կամ չուզո՞ղ կդառնաս: Այսինքն երկկողմանի է, ministr ջան, եթե դու տենց ես, քո ընկերն էլ տենց կլինի: Ւսկ եթե ոչ, պետք չէ ավելորդ դիստանցիաներ ստեղծել, կարծում եմ:
Katka ջան, էդ մեջբերումը ավելի շատ ընդհանուր թեմային էր վերաբերում, քան թե որպես լրացում իմ պատասխանին :) Ընկերը, որպես հենց ընկեր, ամբողջ խորությամբ խիստ հազվադեպ է հանդիպում: Նրանց, ում որ ասում ենք ընկերս է, ինչ որ չափով մոտ են ընկերոջ գաղափարին` մեկը մի քիչ շատ մեկն ավելի քիչ: Կյանքը միշտ ինչ որ սյուրպրզիներ է մատուցում, դրա համար երբեք չգիտես թե ում համար ինչ կդառնաս: Հաստատ կարող եմ ասել անցյալից, որ նման բան դեռ տեղի չի ունեցել, այսինքն չեմ թշնամացել: Թշնամությունը նենց բանա, որ մինիմում երկու հոգիա պետք :) Այսինքն պարզա, որ եթե թշնամություն զգամ հաստատ բարեկամական զգացումներով չեմ լցվի:
Իսկ դիստանցիան միշտ և ամենուրեք օգտակարա, ուղղակի դրա չափի կառավարման մեջա գաղտնիքը, ում հետ շատ պահես ում հետ քիչ: Իսկ 0 ականին մոտ դիստանցիա կարող ես ունենալ երևի միայն ինքդ քո հետ:
Այն ինչ որ դու ասում ես, ենթադրում է վստահություն բոլոր մարդկանց նկատմամբ: Չէ, ես չեմ վստահում, այսինքն պահեստային տարբերակը միշտ կա, հակառակ դեպքում կարող եմ խորը հիասթափություն ապրել, ինչը չեմ ուզում (այլևս չեմ ուզում :) ): Դրա համար մյուսներից չեմ պահանջում ավելին, քան կարող են տալ:
Իսկ դիստանցիան միշտ և ամենուրեք օգտակարա, ուղղակի դրա չափի կառավարման մեջա գաղտնիքը, ում հետ շատ պահես ում հետ քիչ: Իսկ 0 ականին մոտ դիստանցիա կարող ես ունենալ երևի միայն ինքդ քո հետ:
Այն ինչ որ դու ասում ես, ենթադրում է վստահություն բոլոր մարդկանց նկատմամբ: Չէ, ես չեմ վստահում, այսինքն պահեստային տարբերակը միշտ կա, հակառակ դեպքում կարող եմ խորը հիասթափություն ապրել, ինչը չեմ ուզում (այլևս չեմ ուզում :) ): Դրա համար մյուսներից չեմ պահանջում ավելին, քան կարող են տալ:
Դե գուցե մենք տարբեր կերպ ենք հասկանում դիստանցիան:Բայց ինձ համար դիստանցիան հիասթափության կանխարգելման միջոց չէ: :) Ու այդ դիստանցիան ընդամենը ինքնապաշտպանական ավելորդ շերտ է: Ես էլ բոլորի հետ շփվելուց դիստանցիա պահում եմ, բայց ոչ թե որ չհիասթափվեմ, այլ բոլորս տարբեր ենք ու դա բնական է, բայց երբեւէ չեմ կառավարում սրա հետ շատ, սրա հետ քիչ, դա ստացվում է ինքնըստինքյան: Ամեն ինչ փոխադարձ է, նախարար ջան;)
ministr-ի[/B] խոսքերից;1893037]Մարդիկ իրենց բացահայտում են, երբ որ շահերի բախում է տեղի ունենում:
Համաձայն եմ
... և ոչ միայն էս դեպքում:Ընդհանրապես ցանկացած բախում, որի հիմքում հիմնականում ընկած ա լինում ինքնապաշտպանությունը բերում ա բացահայտման: Բայց մարդուն ներքաշել էքստրեմի մեջ միայն նրա համար, որ բացահայտվի կարծում եմ էժանագին շատնաժ է:
Իսկ դիստանցիան միշտ և ամենուրեք օգտակարա, ուղղակի դրա չափի կառավարման մեջա գաղտնիքը, ում հետ շատ պահես ում հետ քիչ: Իսկ 0 ականին մոտ դիստանցիա կարող ես ունենալ երևի միայն ինքդ քո հետ:
Սրա հետ էլ եմ համաձայն:Քիչ չափաբաժնով ամեն ինչն ա օգտակար`նաև դիստանցիան:Պաշտպանում ա ավելորդ ցնցումներից:Դիստանցիա չեմ պահում մենակ այն մարդկանց հետ ովքեր իմն են`որտեղ ես չեմ մտածում իմ քայլերի ճիշտ ու սխալի համար, որտեղ ինձ չեն դնում և որտեղ ես չեմ//ն// դնում իրենց//ինձ// սանդղակի վրա ու չեմ//ն// նայում աստիճանի տակ:
Իսկ մարդկանց ճանաչելու հատուկ ինչ որ փորձեր չեմ անում`իմաստը չեմ տեսնում:Տարբեր իրավիճակներում մարդը իրեն կարա դրսևորի էնքան ինչքանով որ դա իրեն ա պետք:Սա չի վերաբերվում միայն ծայրահեղություններին, քանի որ էտ ժամանակ խոսում և գործում են էմոցիաները, իսկ միայն էմոցիայով բնորոշել մարդուն ու փորձել ճանաչել շատ դժվար է, կասեի անհանր:
Մենք երբեք չենք կարող ճանաչել մարդուն, եթե նա չցանկանա, որ իրեն ճանաչեն՝ քողարկվելով բազմազան դիմակների միջոցով: Ուստի ճանաչել մարդուն ,պարզապես նշանակում է կարողանալ ընդունել ինֆորմացիայի այն չափաբաժինը, որ մարդը թույլ է տալիս մեզ՝ ստանալու իր մասին:
*e}|{uka*
19.01.2010, 23:26
Մենք երբեք չենք կարող ճանաչել մարդուն, եթե նա չցանկանա, որ իրեն ճանաչեն՝ քողարկվելով բազմազան դիմակների միջոցով: Ուստի ճանաչել մարդուն ,պարզապես նշանակում է կարողանալ ընդունել ինֆորմացիայի այն չափաբաժինը, որ մարդը թույլ է տալիս մեզ՝ ստանալու իր մասին:
Ցանկությունը անհրաժեշտ ,բայց բավարար պայման չի: :P
Դիմացինիդ ճանաչելու համար նախ և առաջ պետք է ինքդ քեզ կարողանաս ճանաչել:
Մարդուն ճանաչելու ուղին ՝ ինքդ քեզ ներկայացնելն է ,ինչն անպայման սկսվում է ինքնաճանաչման գործընթացից:Հետո թույլ ես տալիս դիմացինին , որ քեզ ճանաչի այնչափով, որչափով, որ ուզում ես, որ նա քեզ ճանաչի:Իսկ ստացված ինֆորմացիան ընկալելու համար բավարար չէ ինքդ քեզ ճանաչելը. այն կարող է քեզ շատ քիչ օգտակար լինել կամ առհասարակ օգտակար չլինել՝ կախված նրանից, թե որքանով է տվյալ մարդը նման քեզ որպես մարդկային տիպ:Դրա համար հոգեբանական ավելի մեծ պատրաստականություն պետք է ունենալ::)
Նույնիսկ անհատն է ինքն իր համար ամբողջ կյանքում առեղծված մնում, էլ ուր մնաց դիմացինին ճանաչի:
Ուլուանա
23.01.2010, 05:24
Մենք երբեք չենք կարող ճանաչել մարդուն, եթե նա չցանկանա, որ իրեն ճանաչեն՝ քողարկվելով բազմազան դիմակների միջոցով: Ուստի ճանաչել մարդուն ,պարզապես նշանակում է կարողանալ ընդունել ինֆորմացիայի այն չափաբաժինը, որ մարդը թույլ է տալիս մեզ՝ ստանալու իր մասին:
Ցանկությունը անհրաժեշտ ,բայց բավարար պայման չի: :P
Ընդհանրապես ճանաչելը շատ հարաբերական հասկացություն է, քանի որ մարդն ամեն դեպքում սահմանափակ ինֆորմացիայի կույտ չի, որ մինչև վերջ ճանաչես ու ճանաչումը համարես սպառիչ։ Իսկ որոշ չափով (եթե պայմանականորեն ընդունենք ինչ–որ չափ) ճանաչելու հարցում, կարծում եմ, ճանաչվելիք մարդու ցանկությունը կարող է դեր խաղալ միայն որոշակի ժամանակահատվածում, իսկ դրանից հետո արդեն նրա ցանկությունից անկախ՝ քիչ–քիչ բացահայտվում է մարդու իրական դեմքը։ Ինչ ուզում է՝ լինի, մարդը չի կարող անընդհատ ձևանալ ու էնպես ձևանալ, որ ոչ մի կերպ հնարավոր չլինի նրան բացահայտել։ Վերջիվերջո, ռոբոտ չի, չէ՞, մարդ է։
Ընդհանրապես ճանաչելը շատ հարաբերական հասկացություն է, քանի որ մարդն ամեն դեպքում սահմանափակ ինֆորմացիայի կույտ չի, որ մինչև վերջ ճանաչես ու ճանաչումը համարես սպառիչ։ Իսկ որոշ չափով (եթե պայմանականորեն ընդունենք ինչ–որ չափ) ճանաչելու հարցում, կարծում եմ, ճանաչվելիք մարդու ցանկությունը կարող է դեր խաղալ միայն որոշակի ժամանակահատվածում, իսկ դրանից հետո արդեն նրա ցանկությունից անկախ քիչ–քիչ բացահայտվում է մարդու իրական դեմքը։ Ինչ ուզում է՝ լինի, մարդը չի կարող անընդհատ ձևանալ ու էնպես ձևանալ, որ ոչ մի կերպ հնարավոր չլինի նրան բացահայտել։ Վերջիվերջո, ռոբոտ չի, չէ՞, մարդ է։
Անշուշտ մարդը ռոբոտ չէ, բայց դերասան է, իսկ նրա կյանքը ամենաբազմազան դիմակների մի խաղ է, դիմակների,որոնք պաշտպանական դեր են խաղում մարդու և շրջապատի միջև:Մարդս միշտ էլ ձգտում է որոշակի տպավորություն թողնել՝ լավ թե վատ , կախված նրանից , թե ինչ խնդիր է դնում իր առջև և ինչ դերով է ուզում հանդես գալ հասարակության առջև.Մենք սկզբում որոշակի տպավորություն ենք ստանում մարդուց:Առաջին տպավորություն ասածը հենց ճանաչելն է այնչափով, որչափով, որ ճանաչել են տալիս.Հետո շրջապատին հաջողվում է ներխուժել դիմացինի ներաշխարհը այն պատճառով, որ նա պարզապես վատ է խաղում իր ստանձնած դերը և չի կարողանում կատարել իր անձի պաշտպանական առաքելությունը պատշաճ վարպետությամբ: Մի խոսքով, իմ ըմբռնմամբ՝ ճանաչումը, ի վերջո, անհատի և շրջապատի պայքարի արդյունք է:
Սֆինքսի հետ ինչ-որ տեղ համամիտ եմ: Վերջին հաշվով լավ դեր տանող մարդուն ճանաչելն ավելի դժվար է: Ուստի ես միշտ նախընտրում եմ իմ շուրջն ունենալ այնպիսի մարդիկ, ովքեր վատ դերասաններ են :)
Բայց թեման գնաց զուտ ընկերների ուղղությամբ, իսկ ես կուզենայի ավելի լայն քննարկում ծավալվեր:
Թեկուզ վերցնենք մեր երեխաներին, ծնողներին կամ կանանց ու ամուսիններին /հիմա ասելու են՝ ինչ է իրենք ընկերներ չե՞ն /;)
Կարծում եմ մարդուն ճանաչելու համար մեզ երբեմն օգնում է նրան ազատություն տալն ու հետևելը, թե ինչպե՞ս է նա իրեն դրսևորում այդ ազատության մեջ:
Հարազատին ճանաչելու հարցը շատ ավելի բարդ է. կարծում եմ , այստեղ դիմացինին ազատություն տալը դժվար թե մեզ բավարարի: Այս դեպքում մենք ազատություն պետք է տանք նաև ինքներս մեզ՝ վերացարկվելու նրանց վերաբերյալ մեր իսկ կողմից ստեղծված պատկերացումներից. մենք նրանց անչափ սիրում ենք և տեսնում ենք նրանց այնպիսին, ինչպիսին ուզում ենք տեսնել:Օրինակ, ծնողին կանչում են դպրոց և ասում են «Ձեր երեխան հայհոյել է ուսուցչին», շատ անգամ ծնողը անկեղծ զարմանքով արձագանքում է«Չի կարող պատահել...»:
Եվ հետո,հարազատին մինչև վերջ ճանաչելը, միշտ չէ, որ օգտակար է:;)
Դատարկություն
19.02.2010, 15:33
Ընդհանրապես ճանաչելը շատ հարաբերական հասկացություն է, քանի որ մարդն ամեն դեպքում սահմանափակ ինֆորմացիայի կույտ չի, որ մինչև վերջ ճանաչես ու ճանաչումը համարես սպառիչ։ Իսկ որոշ չափով (եթե պայմանականորեն ընդունենք ինչ–որ չափ) ճանաչելու հարցում, կարծում եմ, ճանաչվելիք մարդու ցանկությունը կարող է դեր խաղալ միայն որոշակի ժամանակահատվածում, իսկ դրանից հետո արդեն նրա ցանկությունից անկախ՝ քիչ–քիչ բացահայտվում է մարդու իրական դեմքը։ Ինչ ուզում է՝ լինի, մարդը չի կարող անընդհատ ձևանալ ու էնպես ձևանալ, որ ոչ մի կերպ հնարավոր չլինի նրան բացահայտել։ Վերջիվերջո, ռոբոտ չի, չէ՞, մարդ է։
Էս դեպքում տեղին է հիշել Կոնֆուցիոսի խոսքերը`
«Իմաստուն է նա, ով ճանաչում է մարդկանց»
:)
Էս դեպքում տեղին է հիշել Կոնֆուցիոսի խոսքերը`
«Իմաստուն է նա, ով ճանաչում է մարդկանց»
:)Ինձ թվում է այսպես ավելի տեղին կհնչի՝ՙինքնախաբեության մեջ է նա,ով կարծում է, թէ ճանաչում է մարդկանց՚։
E-la Via
19.02.2010, 17:11
Ես միշտ ասել եմ ու կասեմ՝ մինչ մյուսներին ճանաչելը, ճանաչիր քեզ: Ավելի լավ կլիներ փորձեիրնք մեզ ճանաչման ուղիներ փնտրել, դա քննարկել, որովհետև քանի դեռ մենք մեզ չենք ճանաչել, միշտ էլ լինելու ենք դիմակավոր, իսկ այս դեպքում այնքն էլ հետաքրքիր զբաղմունք չէ փորձել ճանաչել միայն մարդու լավ թաքցրած դիմակը, որի մասին նույնիսկ նա էլ երևի չգիտի: Այ երբ իսկապես մեզ գտնենք, կարծում ենք շատ կզարմանանք բացահայտելով, որ այսքան տարբեր լինելով հանդերձ՝ մենք նույնն ենք:
Ցանկանու՞մ ես ճանաչել մարդուն, ուրեմն սկսիր ճանաչել քեզ:
Մարդուն ճանաչելու համար պետք է նրան սիրել:
Լ. Ֆոյերբախ