PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Դիմե՞լ հոգեբանի, թե՞.......



mukik
18.01.2007, 10:58
Բոլոր քաղաքակիրթ պետություններում յուրաքանչյուր անձ ունի իր հոգեբանը.... Մեզանում վախենում են դիմել հոգեբանին, քանի որ դա կարող է դիտվել որպես հոգեկան շեղում.
Կարծում եմ այսօր շատերն ունեն հոգեբանի կարիք…
Ինչպես նաև ուզում եմ բարձրացնել հոգեբանական ծառայությունների շատ բարձր գների առկայության խնդիրը.. Որքնով է՞ դա հասանելի քաղաքացիներին.

Arisol
18.01.2007, 14:47
Բոլոր քաղաքակիրթ պետություններում յուրաքանչյուր անձ ունի իր հոգեբանը.... Մեզանում վախենում են դիմել հոգեբանին, քանի որ դա կարող է դիտվել որպես հոգեկան շեղում.
Ծանոթներիցս մեկը հետևյալ կերպ ա պատասխանել էս հարցին. «Մեր հոգեբանները մեր հարևաններն են» :D :

Cassiopeia
18.01.2007, 14:52
Բոլոր քաղաքակիրթ պետություններում յուրաքանչյուր անձ ունի իր հոգեբանը.... Մեզանում վախենում են դիմել հոգեբանին, քանի որ դա կարող է դիտվել որպես հոգեկան շեղում.
Պարզապես արտասահմանում գործում է այն չգրված օրենքը, որ եթե օգնության կարիք ունես, խնդրիր այդ օգնությունը և կստանաս: Իսկ մեզ մոտ վախենում են թույլ երևալ…

ihusik
18.01.2007, 21:40
Ընտրեք ճիշտ հոգեբանի և անպայման դիմեք նրան...:)
/կներեք երկար եմ գրել/;)

Անձամբ ես հոգեբան եմ /հոգեբան, ոչ թե հոգեհան:D / ու թվում է պատասխանս միանշանակ պետք է լիներ, բայց...՞՞՞ մի կողմ թողնելով /չնայած դրանք էլ ոչ կարևոր հարցեր չեն/ հասարակության վերաբերմունքն հոգեբաններին դիմող մարդկանց նկատմամբ ու հոգեբանական ծառայության թանկ լինելու խնդիրներն, ես կուզեի ասել այն մասին, որ շատ դժվար է ոչ միայն Հայաստանում, այլև ամենուր /ուր կարծում եք թե ամեն մեկն մի-մի հոգեբան ունեն ու երջանիկ ապրում են/ լավ, որակյալ հոգեբան գտնելն - այնպիսի հոգեբանի, ինչպիսին ես եմ պատկերացնում, որ հոգեբանն պետք է լինի, չնայած գուցե իմ պահանջներն են շատ բարձր տվյալ ու նմանատիպ բնագավառների մասնագետների հանդեպ, բայց այլ կերպ ճիշտ չեմ համարում... Ամեն հարց քննարկելիս իմ ուշադրության կենտրոնն մարդն է, տվյալ դեպքում երկուսն են՝ մի կողմից հոգեբանն, մյուս կողմից այցելուն. և միայն երկուսի ճիշտ համագործակցության դեպքում հնարավոր կլինի դրական արդյունք ունենալ, այո, այո- միայն երկուսի ճիշտ համագործակցության դեպքում քանի որ ես չեմ ընդունում այն տեսանկյունն, երբ մարդ սեփական սխալ ապրելակերպով ձեռք է բերում պրոբլեմներ ու գնում մեկ ուրիշի մոտ ու այդ մեկ ուրիշն /լինի նա հոգեբան, բժիշկ, քահանա, թե նույնիսկ Աստված/ առանց տվյալ այցելուի պրոբլեմների առաջացման պատճառներն գտնելու, դրանց լուծման ուղիներն այցելուին առաջարկելու և օգնելու այցելուին, որ նա ինքն, իր սեփական կամքով ու ջանքերով սեփական սխալ ապրելակերպն փոխելու միջոցով լուծի իր խնդիրներն, սկսի լուծել այցելուի առջև ծառացած խնդիրներն առանց նրա /այցելուի/ գիտակցման թե ի՞նչն էր նրա պրոբլեմների պատճառն հանդիսացել և ի՞նչն փոխի իր մեջ ու իր ապրելակերպում, որպեսզի հետագայում կրկին չհայտնվի նույն վիճակում /սա է պատճառն, թե ինչու արտասահմանում ամեն մեկն մի-մի հոգեբան ունեն ու նրանց մշտական այցելուներն են ցմահ/: Ի՞նչ է ստացվում. մարդ՝ իր սեփական սխալ ապրելակերպի պատճառով ձեռք է բերում որոշակի պրոբլեմներ /ֆիզիկական, հոգեբանական, հոգևոր/, որն իր առջև է դնում Կյանքն, որպեսզի ցույց տա տվյալ անձին նրա ապրելակերպի ընտրած ուղու ոչ ճիշտ լինելն ու որ նա հաղթահարի Ճշմարտության որոնմամբ ու սեփական ջանքերով սխալ ապրելակերպի հաղթահարմամբ ու դրանք դրականով փոխարինմամբ, մարդ գնում է մեկ ուրիշի մոտ /բժիշկ, հոգեբան, հոգևորական կամ նույնիսկ "Աստված"/ և ուզում, որ նրանց հետ բոլորովին կապ չունեցող մեկն լուծի իրենց առաջ Կյանքի դրած խնդիրներն, ասես թե այս աշխարհում ոչ մի Օրենք էլ գոյություն չունի. ասես թե իսպառ մոռացել են, որ ամենուր գործում է պատճառահետևանքային օրենքն /ինչ ցանես՝ այն էլ կհնձես, որն գործում է ինչպես ֆիզիկական, այնպես էլ հոգևոր ոլորտներում - ուշադիր եղեք... ով ցանում է՝ նա էլ հնձում է և ինչ սերմեր որ ցանում է համապատասխալ բերք էլ ստանում է/, ասես մարդկային աշխարհում արդեն ծառից խնձորն երբ պոկվում է ոչ թե ներքև է ընկնում, այլ երկինք է բարձրանում:oy , բայց...
Իմ պատկերացմամբ այն հոգեբանն, այն բժիշկն ու այն քահանան է ճիշտ վարվում, որն իր մոտ եկող ու իրենից օգնություն հայցող մարդու խնդիրներն լուծում է ոչ թե դեղով, հոգեբանական մեթոդներով կամ մեղքերի թողություն տալով, այլ այցելուի հետ միասին փնտրում և գտնում են այցելուի ապրելակերպում տեղ գտած այն սխալներն, որոնք պատճառ են հանդիսացել տվյալ պրոբլեմի առաջացմանն, այսինքն՝ պրոբլեմի հարուցող պատճառներն և ցույց տալիս ապրելակերպում այն անհրաժեշտ կատարվելիք փոփոխություններն՝ այսինքն պրոբլեմի լուծման ուղին կամ ուղիներն, որին կամ որոնց հետևելու դեպքում նա իր համար /հոգեբանի, բժշկի կամ հոդևորականի օգնությամբ/ կկարողանա լուծել իր այդ պրոբլեմներն վերջնականապես ու հիմնովին... ;)

Arisol
18.01.2007, 21:53
[B]
Իմ պատկերացմամբ այն հոգեբանն, այն բժիշկն ու այն քահանան է ճիշտ վարվում, որն իր մոտ եկող ու իրենից օգնություն հայցող մարդու խնդիրներն լուծում է ոչ թե դեղով, հոգեբանական մեթոդներով կամ մեղքերի թողություն տալով, այլ այցելուի հետ միասին փնտրում և գտնում են այցելուի ապրելակերպում տեղ գտած այն սխալներն, որոնք պատճառ են հանդիսացել տվյալ պրոբլեմի առաջացմանն, այսինքն՝ պրոբլեմի հարուցող պատճառներն և ցույց տալիս ապրելակերպում այն անհրաժեշտ կատարվելիք փոփոխություններն՝ այսինքն պրոբլեմի լուծման ուղին կամ ուղիներն, որին կամ որոնց հետևելու դեպքում նա իր համար /հոգեբանի, բժշկի կամ հոդևորականի օգնությամբ/ կկարողանա լուծել իր այդ պրոբլեմներն վերջնականապես ու հիմնովին... ;)
Համամիտ եմ:) :

StrangeLittleGirl
18.01.2007, 22:22
Իմ պատկերացմամբ այն հոգեբանն, այն բժիշկն ու այն քահանան է ճիշտ վարվում, որն իր մոտ եկող ու իրենից օգնություն հայցող մարդու խնդիրներն լուծում է ոչ թե դեղով, հոգեբանական մեթոդներով կամ մեղքերի թողություն տալով, այլ այցելուի հետ միասին փնտրում և գտնում են այցելուի ապրելակերպում տեղ գտած այն սխալներն, որոնք պատճառ են հանդիսացել տվյալ պրոբլեմի առաջացմանն, այսինքն՝ պրոբլեմի հարուցող պատճառներն և ցույց տալիս ապրելակերպում այն անհրաժեշտ կատարվելիք փոփոխություններն՝ այսինքն պրոբլեմի լուծման ուղին կամ ուղիներն, որին կամ որոնց հետևելու դեպքում նա իր համար /հոգեբանի, բժշկի կամ հոդևորականի օգնությամբ/ կկարողանա լուծել իր այդ պրոբլեմներն վերջնականապես ու հիմնովին...
Ես էլ եմ համաձայն:
Ի դեպ, հոգեբանական ծառայությունների գնի առումով խնդիրներ չունեմ: Չէ՛, չէ՛, միլիոնատեր չեմ :D Ուղղակի մասնագիտությամբ հոգեբան ընկերուհիներ ունեմ, որոնց ծառայություններն անվճար են ինձ համար :)

ihusik
19.01.2007, 01:44
Ի դեպ, հոգեբանական ծառայությունների գնի առումով խնդիրներ չունեմ: Չէ՛, չէ՛, միլիոնատեր չեմ :D Ուղղակի մասնագիտությամբ հոգեբան ընկերուհիներ ունեմ, որոնց ծառայություններն անվճար են ինձ համար :)
Շատ ուրախ եմ, որ նման հոգեբան ընկերուհիներ ունես և հույսով եմ նրանք էլ են համաձայն ասածներիս հետ ու հենց այդպես էլ աշխատում են, բայց... կուզենայի ասել, որ ոչ մասնագետ /հոգեբան/ ընկերուհիների, հարևանների կամ այլ ծանոթ ու մտերիմ մարդկանց հետ սեփական պրոբլեմներով կիսվելն ու սիրտն ժամանակավորապես թեթևացնելն /որն նույն բժշկի տված ցավազրկողի դեր է տանում, որն այո, մի քանի վարկյանով թեթևացնում կամ անցկացնում է ցավն, բայց պրոբլեմի վերջնական լուծման հարցում դեր չի խաղում/ չի կարելի նույնացնել իսկական, բանիմաց հոգեբանի ծանր աշխատանքի հետ...
Հ.Գ. Խնդրում եմ հոգեբանին ու հոգեկանին տարբերեք իրարից:D ու երբ առաջին անգամ այցելում եք հոգեբանի փորձեք զգալ հաստատ հոգեբա՞նն է ձեր առջև նստած, թե՞ հոգեկանն /կներեք սև կատակիս համար, բայց ամեն կատակի մեջ կատակի որոշակի չափ կա, իսկ մնացածն ճշմարտություն է............./ :P :) ;) :D

Ծով
19.01.2007, 01:48
Իմ կարծիքով հոգեբանի ամենամեծ առաքելությունը լսելու միայն իրեն այդքան խորապես պատկանող ունակությունն է և ունիկալ հարցեր տալու սովորությունը…
Իսկ ընդհանրապես ուժեղ մարդիկ իրենք իրենց հոգեբաններն են…
:)

Angelina
19.01.2007, 12:09
Ավելի լավ է ինքդ քեզ հաղթահարես քո դժվարությունը, քան այցելես հոգեբանին: Նա միայն կարող է քեզ առնվազն լսել, բայց օգնել՝ ոչ:

StrangeLittleGirl
19.01.2007, 12:43
Իմ կարծիքով հոգեբանի ամենամեծ առաքելությունը լսելու միայն իրեն այդքան խորապես պատկանող ունակությունն է և ունիկալ հարցեր տալու սովորությունը…
Այ դա շատ ճիշտ ես ասում: Մի անգամ պետք է տեսնեիր, թե հոգեբանության դասախոսս ինձ ինչ օրը գցեց :D Հարցը տալիս էր ու շեշտակի նայում ինձ: Չգիտեմ, թե ոնց էր անում, բայց պատասխանից խուսափելն անհնար էր: Ու ամեն պատասխանից հետո նոր հարց էր տալիս: Ես այդ ժամանակներում մազերս շատ կարճ կտրել էի: Նա միակ մարդն էր, որին հետաքրքրեց պատճառը ու կարողացավ ինձնից դուրս կորզել այն: Չէ՛, իրոք դեմք էր: Նա իմ կյանքում շատ փոփոխություններ կարողացավ մտցնել: Կարոտում եմ այդ ժամանակները :love

Աբելյան
19.01.2007, 13:17
Ավելի լավ է ինքդ քեզ հաղթահարես քո դժվարությունը, քան այցելես հոգեբանին: Նա միայն կարող է քեզ առնվազն լսել, բայց օգնել՝ ոչ:
ճիշտ ա:

ihusik
19.01.2007, 14:23
Ավելի լավ է ինքդ քեզ հաղթահարես քո դժվարությունը, քան այցելես հոգեբանին: Նա միայն կարող է քեզ առնվազն լսել, բայց օգնել՝ ոչ: Համամիտ չեմ և ասեմ ինչու՞: Այս թեմայի տակ իմ առաջին գրածում ես նշել էի, որ ամեն մարդ պետք է իր առջև դրած Կյանքի պրոբլեմներն ինքն լուծի, որն էլ հենց օգնում է, որ մարդ մի պրոբլեմն մյուսի ետևից լուծելով առաջ շարժվի կյանքում՝ կատարելագործվի, բայց դա չի նշանակում, որ պետք չէ դիմել մասնագետի օգնությանն, որն ուսումնասիրել է խորապես տվյալ բնագավառն, կարող է գտնել այն հիմնական պատճառն, որն առաջացրել է այդ հոգեբանական պրոբլեմն տվյալ մարդու մոտ ու գիտի, թե ինչպես դուրս գալ տվյալ իրավիճակից, ինչպես հաղթահարել այն ու թե ինչպես անել, որ ապագայում խուսափի նմանատիպ իրավիճակում հայտնվելուց: Հոգեբանն տվյալ դեպքում հանդես է գալիս որպես ձեր օգնական ընկեր, որն ավելի շատ գիտելիքներ, պատկերացում ու փորձ ունի տվյալ բնագավառից, քան դուք ինքներդ և նրա օգնությամբ կկարողանաք հաղթահարել ձեր այդ պրոբլեմներն: Ես կողմ եմ, որ ամեն ոք ինքն լուծի իր առջև ծառացած խնդիրներն, եթե նա համապատասխան գիտելիքներ ունի տվյալ բնագավառից և կարող է անձամբ գտնել իր ապրելակերպում տեղ գտած այն սխալներն, որոնք էլ ծնել են այդ պրոբլեմն ու կարող է սեփական ուժերով դրանք հաղթահարել: Կյանքում ես նկատել եմ, որ շատ մարդիկ, որոնք ինչ-ինչ հոգեբանական պրոբլեմներ են ունենում, դիմում են հոգեբանական գրականությանն, փորձում ինքներն պարզել սեփական հոգեկանում տեղ գտած պրոբլեմների պատճառներն և շատ ուսումնասիրելով, նաև իվերջո մասնագիտանալով տվյալ բնագավառում նրանք իրենք իրենց ուժերով հաղթահարում են իրենց հոգեբանական պրոբլեմներն, բայց եթե մարդ պատկերացում չունի տվյալ բնագավառից ինչու՞ չդիմել այն մարդուն, որն կարող է օգնել մեզ: Եթե մարդ շտապ օգնության կարիք ունի չէ՞ որ չենք նստի ինքներս զրոից տվյալ հիվանդության հետ կապված բոլոր հարցերն ինքնուրույն ուսումնասիրենք /որի համար մասնագետներն տարիներ են վատնում/ ու առանց փորձ ունենալու ինչ-որ բուժում տանք ինքնագլուխ կամ եթե ինչ-որ տեղ է ցավում ու մենք չգիտենք թե որ դեղն ինչ նշանակություն ու ազդեցություն ունի կարո՞ղ ենք հուսալ, որ եթե պատահական մի դեղ վերցնենք ու խմենք դա մեզ կօգնի... նույնն էլ հոգեկանի ոլորտի հետ կապված հարցերում: Այնպես որ - Ընտրեք ճիշտ հոգեբանի և անպայման դիմեք նրան, եթե դրա կարիքն կա...:) Սա չեմ ասում միայն այն պատճառով, որ ես հոգեբան եմ դրա համար կամ չեմ ասում միայն հոգեբանության հետ կապված, այլ ցանկացած բնագավառի հետ կապված... Եթե ինձ չեք հավատում կարող եք Arisol-ի ստորագրությունն ուշադիր կարդալ -
Բոլոր տառապանքների պատճառն անգիտությունն է…

Malu
19.01.2007, 16:26
Հայերիս մեջ հոգեբան ունենալու միտքը դեռ խորթ է, և շատ դեպքերում մեկ թյուր կարծիքի պատճառով: Շատերը հոգեբան և հոգեբույժ բառերը շփոթում են, և կարծում են, որ եթե դիում ես հոգեբանի, նշանակում է, որ դու կամ մտավոր խնդիրներ ունես, կամ շիզոֆրենիայով ես տառապում և այլն: Դ բոլորովին էլ այդպես չէ… մենք բոլորս էլ ունենք հոգեբանի կարիք, նույն հենց իրենք հոգեբանները չեն կարող պրոֆեսիոնալ համարվել, մինչև անձամբ չանցնեն հոգեթերապիայի կուրս մեկ այլ հոգեբանի մոտ: Հոգեբանի այցելել նշանակում է ճանաչել ինքդ քեզ: Ճիշտ հոգեբանը երբեք չպետք է քեզ խորհուրդ տա, դա համար առաջին սխալն է հոգեբանության մեջ: Ճիշտ հոգեբանը հարցերի միջոցով պարզելով, թե որտեղ է թաքնված տվյալ մարդու խնդրի հիմքը, պետք է այնպես անի, որ այցելուն ինքը գա այն համոզման, որը չիշտ է և որը կլուծի իր ներհոգեկան խնդիրները:Միայն ճանաչելով ինքդ քեզ կարող ես հաղթահարել քո խնդիրները: Իսկ մեզ մոտ շատ հոգեբաններ իրենց մասնագիտությունը սխալ են հասկանում, և աջ ու ձաղ խորհուրդներ ու խրատներ են բաժանում:
Ինքս ավարտել եմ հոգեբանության բաժինը, և 2-րդ մասնագիտությունս մանկական հոգեբանությունն է, սակայն չեմ շարունակել այդ ուղղությամբ, քանի որ համարում եմ, որ դա շատ պատասխանատու, աշխատատար մասնագիտություն է:
Լավ, ինչ-որ շեղվեցի… ասելիքս այն է, որ հոգեբանին այցելելու մեջ ոչ մի վատ բան չկա, պարզապես պետք է ճիշտ մասնագետի ընտրել: Անձամբ ճանաչում եմ մի քանի փայլուն մասնագետների…

ihusik
20.01.2007, 04:39
Հոգեբանի այցելել նշանակում է ճանաչել ինքդ քեզ: Ճիշտ հոգեբանը երբեք չպետք է քեզ խորհուրդ տա, դա համար առաջին սխալն է հոգեբանության մեջ: Ճիշտ հոգեբանը հարցերի միջոցով պարզելով, թե որտեղ է թաքնված տվյալ մարդու խնդրի հիմքը, պետք է այնպես անի, որ այցելուն ինքը գա այն համոզման, որը չիշտ է և որը կլուծի իր ներհոգեկան խնդիրները:Միայն ճանաչելով ինքդ քեզ կարող ես հաղթահարել քո խնդիրները: Իսկ մեզ մոտ շատ հոգեբաններ իրենց մասնագիտությունը սխալ են հասկանում, և աջ ու ձաղ խորհուրդներ ու խրատներ են բաժանում: Հարգելի Malu, վերը բերված քո խոսքի մեջ ինքդ քեզ չե՞ս հակասում արդյոք: Տես, մի կողմից ասում ես, որ Հոգեբանի այցելել նշանակում է ճանաչել ինքդ քեզ: Միայն ճանաչելով ինքդ քեզ կարող ես հաղթահարել քո խնդիրները: իսկ մյուս կողմից Ճիշտ հոգեբանը երբեք չպետք է քեզ խորհուրդ տա, դա համար առաջին սխալն է հոգեբանության մեջ: Ճիշտ հոգեբանը հարցերի միջոցով պարզելով, թե որտեղ է թաքնված տվյալ մարդու խնդրի հիմքը, պետք է այնպես անի, որ այցելուն ինքը գա այն համոզման, որը չիշտ է և որը կլուծի իր ներհոգեկան խնդիրները: Իսկ մեզ մոտ շատ հոգեբաններ իրենց մասնագիտությունը սխալ են հասկանում, և աջ ու ձաղ խորհուրդներ ու խրատներ են բաժանում: Ստացվում է, որ այցելուի հոգեբանական պրոբլեմների լուծման միակ ուղին դա այն է, որ հենց այցելուն ճանաչի, գիտակցի ինքն իրեն, բայց միևնույն ժամանակ նշում ես, որ հոգեբանի առաջին սխալն այն է, որ նա խորհուրդ է տալիս այցելուին: Այդ դեպքում դուրս է գալիս, որ կամ այցելուն ինքնուրույն, առանց հոգեբանի օգնության, պետք է ճանաչի ինքն իրեն (քանի որ հոգեբանն ճակատագրական սխալ կանի եթե այցելուին փորձի խորհուրդներ տալ) կամ էլ հոգեբանն այնպիսի մոգական հնար պետք է անի, որ այցելուն գիտակցի, ճանաչի ինքն իրեն առանց սեփական գիտակցության մասնակցության...:) հասկանում եմ, որ քո ասածն դասական հոգեբանության տեսակետ է, բայց ես անմիջապես չեմ համաձայնվում ամեն մտքի հետ, եթե նույնիսկ այն ասվում է հեղինակություն հանդիսացող մի լուրջ դեմքով գիտնականի կողմից: :think Եթե մեր այս կայքի ղեկավարներն դեմ չեն և թույլ կտան, ես կցանկանայի մի փոքր ընդլայնելով այս թեման քեզ, որպես հոգեբանի, մի քանի հարցեր տամ, որոնք կարծում եմ շատերին կհետաքրքրի. 1.ի՞նչ է հոգեկանը, 2.ի՞նչ տարբերություն կա հոգեկանի և հոգու միջև, 3.մահանու՞մ է արդյոք հոգեկանն մարմնի մահվան հետ միասին (Եթե որոշ հարցերի պատասխանն չգտնես էլ հոգ չէ ու ամոթ բան էլ չկա (դիմում եմ քեզ որպես իմ կոլեգայի, որպես չնայած անծանոթ, բայց ընկերոջ ու հույսով եմ վատ չես ընդունի;) ), քանզի հոգեթերապիայով զբաղվող լուրջ մասնագետների հետ էլ երկար զրուցելուց հետո նրանք էլ խոստովանել են, որ նույնիսկ առաջին առաջ քաշածս հարցիս վերջնական ու սպառիչ պատասխանն չգիտեն): Կրկին ուզում եմ ասել, որ եթե կգտնեք թեմայից շատ ենք շեղվում, ապա կարող եք անպատասխան թողնել հարցերս... :oy

StrangeLittleGirl
20.01.2007, 11:14
Չնայած հոգեբան չեմ, բայց 2-րդ հարցի պատասխանը գիտեմ :D

lili-4
06.02.2007, 19:03
Հոգեբանի օգնության կարիք այսօր շատերն ունեն, բայց , ցավոք, դա բարձրաձայն չեն խոստովանում:Մեր իրականության մեջ դա նորություն է, և շատերը չեն կարողանում հասկանալ դրա անհրաժեշտությունը:Ոչ ոք չի կարող ինքնուրույ լուծել այն խնդիրը, որն արդեն հասունացել է, անկախ նրանից, թե ինչպես է փորձում:Այստեղ ես կարևորում եմ մասնագետի դերը:Պարզապես մենք պետք է համարձակություն ունենանք, կատարելու առաջին քայլը:
Ես լիովին համամիտ եմ մեր հոգեբան մասնակիցների կարծիքին:Բայց ,չգիտես ինչի, չեք պատասխանել առաջադրված հարցերին:Անձամբ ինձ համար դրանց պատասխանները շատ հետաքրքիր են:


1.ի՞նչ է հոգեկանը, 2.ի՞նչ տարբերություն կա հոգեկանի և հոգու միջև, 3.մահանու՞մ է արդյոք հոգեկանն մարմնի մահվան հետ միասին

Ես կցանկանայի, որ ստանայի ihusik-ի կողմից առաջադրված այս հարցերի պատասխանները:Գուցե պատասխանի հենց հեղինակը՞:)

electrical_storm
06.02.2007, 21:47
Ես ինքս եմ իմ հոգեբանը... գիետմ, երբ ոնց ինձ օգնել....

Idealistka
06.02.2007, 22:38
Չնայած որ հոգեբան չեմ, բայց ինձ այս ոլորտը շատ է հետաքրքրում, մանավանդ Հայաստանի պայմաններում: Ես էլ համամիտ եմ, որ առկա է հոգեբանների մոտ հաճախելու խնդիրը մեզ մոտ, բայց մյուս կողմից, արդյունավե՞տ կլինի արդյոք: Անձամբ ինձ՝ որպես դիլետանտի, հետաքրքրում է, թե մեր արդի հոգեբանների սերունդը ինչ ուղղություն է բռնել, կարող ա մի քիչ ակտուալ չհնչի, բայց ինձ համար անհայտ է, մենք ֆրեյդաֆի՞լ ենք ամերիկացիների պես: Ես ընդհանրապես, օրինակ , համաձայն չեմ նրա պսիխոալալիզի հետ, ո՞նց պետք ա լուծվի խնդիրը տվյալ դեպքում:

ihusik
07.02.2007, 02:30
Հոգեբանի օգնության կարիք այսօր շատերն ունեն, բայց , ցավոք, դա բարձրաձայն չեն խոստովանում:Մեր իրականության մեջ դա նորություն է, և շատերը չեն կարողանում հասկանալ դրա անհրաժեշտությունը:Ոչ ոք չի կարող ինքնուրույ լուծել այն խնդիրը, որն արդեն հասունացել է, անկախ նրանից, թե ինչպես է փորձում:Այստեղ ես կարևորում եմ մասնագետի դերը:Պարզապես մենք պետք է համարձակություն ունենանք, կատարելու առաջին քայլը:
Ես լիովին համամիտ եմ մեր հոգեբան մասնակիցների կարծիքին:Բայց ,չգիտես ինչի, չեք պատասխանել առաջադրված հարցերին:Անձամբ ինձ համար դրանց պատասխանները շատ հետաքրքիր են:
1.ի՞նչ է հոգեկանը, 2.ի՞նչ տարբերություն կա հոգեկանի և հոգու միջև, 3.մահանու՞մ է արդյոք հոգեկանն մարմնի մահվան հետ միասին
Ես կցանկանայի, որ ստանայի ihusik-ի կողմից առաջադրված այս հարցերի պատասխանները:Գուցե պատասխանի հենց հեղինակը՞:)
Նախ ասեմ, որ համամիտ եմ Ձեզ հետ, որ պետք է դիմել լավ մասնագետ հոգեբանի... ինչպես ամեն մարդ էլ կարող է նկար անել, բայց նկարիչ չեն կոչվում, այնպես էլ այս կամ այն չափ բոլորն էլ շատ թե քիչ լսել են հոգեկանի մասին, բայց հոգեբան չեն կարող կոչվել, այլ կարող են անփորձ նկարչի նման լղոզել կտավի վրա... Սիրով կփորձեմ պատասխանել այն հարցերին, որոնք ինքս էլ բարձրացրել էի, բայց պետք է ասեմ, որ դա կանեմ ընդհանուր գծերով, իսկ եթե հետաքրքրվողներ կլինեն ու կոնկրետ հարցեր կբարձրացնեն, կքննարկենք նաև այդ կոնկրետ հարցերը.

1.ի՞նչ է հոգեկանը, 2.ի՞նչ տարբերություն կա հոգեկանի և հոգու միջև, 3.մահանու՞մ է արդյոք հոգեկանը մարմնի մահվան հետ միասին Նախ ասեմ, որ ներկայացնելու եմ իմ պատկերացումներն ու կարծիքը և ոչ թե դասական հոգեբանության տեսակետը և կպատասխանեմ նախ երկրորդ հարցին.

(2) -Հոգեբանները, վերցնելով առասպելա-միստիկական գրականությունից նույն հոգեկանը բնութագրող "փսիխեա" - "հոգեկան" - "հոգի" տերմինը ու միաժամանակ ցույց տալով, որ գտնվել է նոր ուսումնասիրման առարկա ու դրան համապատասխան մեթոդներ, ցանկացան առանձնանալ փիլիսոփայությունում ու կրոնում կիրառվող "հոգի" տերմինից ու սկսեցին յուրովի, այն ժամանակին հատում մատերիալիստական հիմքերի վրա, մեկնաբանել ու ուսումնասիրել մարդու հոգեկանը: Այսինքն ըստ էության "հոգեկան" տերմինը ստեղծել են հոգեբանները զուտ ձևական, որպեսզի հերքեն իրենց ուսումնասիրման առարկայի նույնությունը փիլիսոփայության մեջ ու կրոնում կիրառվող "հոգի" տերմինից և սահմանել են այն ըստ իրենց մատերիալիստական հիմքերի վրա դրված ուսումնասիրման միջոցով ստացված տվյալների: "Հոգեկան"-ն ու "հոգի"-ն ըստ էության նույնն են, ուստի հետագայում կկիրառեմ "հոգի" տերմինը, դրա տակ հասկանալով նաև "հոգեկան"-ը:

(1) - (3) Այս երկու հարցերը իրար հետ միասին կնաենք: Նախ որպեսզի հասկանանք, թե ի՞նչ է հոգին ու մահանու՞մ է արդյոք հոգին ֆիզիկական մարմնի մահվան հետ միասին (այս մասին կա նաև առանձին բացված թեմա "Դար" Ակումբում), պետք է պատկերացնենք, թե ի՞նչ տեղ է այն գրավում մարդու ողջ կառուցվածքում: Եվ այսպես, մարդը բաղկացած է՝ 1.ֆիզիկական մարմնից 2.հոգուց և 3.Ոգուց (սրանք ևս բաղկացած են տարբեր մասերից, բայց այստեղ շատ չմանրամասնելու համար չեմ ներկայացնի): 1.ֆիզիկական մարմնի ծննդյան ու մահվան ֆիզիոլոգիական կողմի մասին երևի թե շատերը գիտեն, բայց թե հոգին ի՜նչ հետաքրքիր ու հրաշալի կերպ է միանում իր այդ մարմնի հետ ու հետո հրաժեշտ տալիս նրան, շատ ու շատ քչերն են տեղյակ... 3.Ոգին, դա մեր մեջ Աստվածայինի մի մասնիկն է, Անհատականացված Աստվածայինի մի մասնիկը մեր մեջ, որով մենք ինքներս ձեռք ենք բերում անմահություն և հենց դա էլ հանդիսանում է մեր Իսկական Էությունը, որը անցնում է մի մարմնավորումից մյուսը՝ տալով մարդուն կատարելագործվելու հնարավորություն (որը հնարավոր է միայն ֆիզիկական ոլորտում ու հենց դա էլ մղում է հոգիներին նոր մարմնավորումների), բայց սովորաբար (2) հոգում է գտնվում մեր գիտակցությունն ու ինքնագիտակցությունը (երբ մենք ասում ենք "ես")՝ չնայած ինչպես ասեցի մեր Իսկական "Ես"-ը մեր Ոգին է: Եվ այն պայքարը, որ կա մարդու մեջ, դա հոգու, գիտակցության կողմից, ընտրության, երկընտրանքի արդյունքում է կատարվում՝ մի կողմից մարմնական ցանկությունների, կրքերի ու բնազդների, մյուս կողմից Ոգու բարձրագույն ձգտումների, բարոյականության ու Աստվածայինին ծառայելու միջև տեղի ունեցող պայքարն է մեր գիտակցականում, հոգեկանում արտացոլվում: Հոգին՝ գտնվելով այս երկուսի՝ ֆիզիկական մարմնի ու Ոգու, միջև, վերապրտոմ է մարդու ֆիզիկական մահը, տեղափոխվում "նուրբ աշխարհ" ուր նրա ցածրագույն մասն որոշ ժամանակ հետո ևս մահանում է (տարալուծվում այդ ոլորտի մեջ), իսկ հոգու բարձրագույն ձեռքբերումներն անցնում ու հարստացնում են մեր Անհատական կուտակումները և հետևաբար ամեն մի նոր մարմնավորում դա մի քայլ առաջխաղացում է էվոլուցիոն սանդղակում ու այդպես էլ տեղի է ունենում մարդու կատարելագործումը:

Ընդունված է մահացածի 7-րդ կամ 40-րդ օրը նշել ու դա կապ ունի վերը ասածիս հետ... Չնայած հասկանում եմ, որ այսքան կարճ չէի կարող հասկանալի ու պարզ ներկայացնեի այդ ամենը, բայց կարծում եմ որոշ բաներ պարզ դարձավ, թե ինչպես եմ պատկերացնում այդ ամենը, որը իմ ստեղծածը չէ, այլ դարերից եկող ու հավերժ ներկա, միայն պետք է փնտրել այն ու իմանալ, թե որտեղ փնտրել...

Չամուռ
07.02.2007, 12:26
Մոդերատորական։ Գրառումը ջնջված է ակումբի այլ անդամների նկատմամբ անհարգալից վերաբերմունք արտահայտելու պատճառով։

Լոս
08.02.2007, 04:33
հետաքրքիր է, լուծելով իրենց բոլոր հոգեկան պրոբլեմները, հոգեբանները ի՞նչ կարգավիճակով են ապրում, դեպրեսիաներ տանո՞ւմ են արդյոք, կամ ինչպես կբնութագրեիք ձեր վիճակը։ Կոնստա՞նտ
, մեխանիկակա՞ն։

Իսկ ուժեղ մարդիկ, իմ խորին համոզմամբ միշտ չի որ չորս ոտի վրա են ընկնում։ Անձամբ ես ինձ նախկինում ուժեղ համարող, չեի հրաժարվի հոգեբանական օգնությունից։

ihusik
08.02.2007, 14:14
Ասեմ որ սովորաբար ամեն մի հոգեբան պետք է ունենա իր հոգեբանը ևս, որովհետև դա միայն առաջին հայացքից է այդքան հեշտ թվում հոգեբանի աշխատանքն, իսկ երբ նա պետք է այցելուին հասկանալու համար խորանա ու ըմբռնի նրա պրոբլեմը... այդ ամենը չի կարող ազդեցություն չունենա այս կամ այն կերպ հոգեբանի հոգեկան աշխարհի վրա, որքան էլ որ նա չպաշտպանվի այդ ազդեցություններից, ուստի նրանք էլ մտքերով, զգացմունքներով սովորական մարդ լինելով կարիք են ունենում այդ ամենից ազատվել, լիցքաթափվել իրենց հոգեբանի օգնությամբ:

Կարեն ջան
08.02.2007, 14:20
Նման մարդկանց, ովքեր հոգեբանների հոգեբան են անվանում են «սուպերվիզոր»:
Բառի հայերեն տարբերակը միգուցե չկա, կամ ես չգիտեմ:oy

Ասեմ որ սովորաբար ամեն մի հոգեբան պետք է ունենա իր հոգեբանը ևս, որովհետև դա միայն առաջին հայացքից է այդքան հեշտ թվում հոգեբանի աշխատանքն, իսկ երբ նա պետք է այցելուին հասկանալու համար խորանա ու ըմբռնի նրա պրոբլեմը... այդ ամենը չի կարող ազդեցություն չունենա այս կամ այն կերպ հոգեբանի հոգեկան աշխարհի վրա, որքան էլ որ նա չպաշտպանվի այդ ազդեցություններից, ուստի նրանք էլ մտքերով, զգացմունքներով սովորական մարդ լինելով կարիք են ունենում այդ ամենից ազատվել, լիցքաթափվել իրենց հոգեբանի օգնությամբ:

lili-4
09.02.2007, 17:41
Հարցերի պատասխանը կարդացի և պետք է խոստովանեմ.շատ բարդ էր,անկեղծ եմ ասում:Ավելի շուտ բարձրագույն մաթեմատիկայի խնդիրներից գլուխ կհանեյի, քան թե այս թեմաներից:
Նախ Ոգու մասին:

3.Ոգին, դա մեր մեջ Աստվածայինի մի մասնիկն է, Անհատականացված Աստվածայինի մի մասնիկը մեր մեջ, որով մենք ինքներս ձեռք ենք բերում անմահություն և հենց դա էլ հանդիսանում է մեր Իսկական Էությունը, որը անցնում է մի մարմնավորումից մյուսը՝ տալով մարդուն կատարելագործվելու հնարավորություն (որը հնարավոր է միայն ֆիզիկական ոլորտում ու հենց դա էլ մղում է հոգիներին նոր մարմնավորումների), բայց սովորաբար (2) հոգում է գտնվում մեր գիտակցությունն ու ինքնագիտակցությունը (երբ մենք ասում ենք "ես")՝ չնայած ինչպես ասեցի մեր Իսկական "Ես"-ը մեր Ոգին է:
Փաստորեն բոլորիս մեջ կա Ոգին, Աստվածային մի մասնիկ:
Իսկ եթե ես չեմ կարողանում ընդունել Աստծո գոյությունը…Ուրեմը ես չունեմ Ոգի, թե՞, այն լիարժեք չի կամ…
Հիմա ֆիզիկական մարմնի և հոգու մասին

Հոգին՝ գտնվելով այս երկուսի՝ ֆիզիկական մարմնի ու Ոգու, միջև, վերապրտոմ է մարդու ֆիզիկական մահը, տեղափոխվում "նուրբ աշխարհ" ուր նրա ցածրագույն մասն որոշ ժամանակ հետո ևս մահանում է (տարալուծվում այդ ոլորտի մեջ), իսկ հոգու բարձրագույն ձեռքբերումներն անցնում ու հարստացնում են մեր Անհատական կուտակումները և հետևաբար ամեն մի նոր մարմնավորում դա մի քայլ առաջխաղացում է էվոլուցիոն սանդղակում ու այդպես էլ տեղի է ունենում մարդու կատարելագործումը:


Ես միշտ այսպես եմ պատկերացրել.կա մարմնի և հոգու ամբողջություն, որոնք լրացնում են մեկը մյուսին, արարելով հույզ-զգացմունք-ցանկություն, մի ամբողջություն, կյանքի շարժառիթ, իսկ մարդու մահով դադարում է այդ երկուսի գոյությունը:Մահանում է ոչ միայն մարմինը, այլ նաև հոգին:Հակառակ կարծիքին հասնելու համար ես չեմ հանդիպել համապատասխան գրականության:Չգիտեմ, թե ինչ վերնագրի տակ սա կարելի է քննարկել, բայց ինձ հանար հետաքրքիր էր իմանալ պատասխանները:
Իսկ հիմա այս տեմայի մասին.մենք հոգեբանի օգնության կարիք ունենք ոչ թե նրա համր, որ արտասահմանում դա կա, այլ նրա համար,որ վիճակագրական փաստերն են դրա անհրաժեշտության մասին խոսում:Այսօր շատացել են թե ամոթե ւսնալուծություններըի,թե ինքնասպանությունների թիվը:Միթե դա հոգեկան անհավասառակշռվածության առդյունք չէ՞…
Ցավոք ,մենք սովոր չենք անգամ սովորական բժշկի դիմել, ինչ մնաց թե հոգեբանի…

ihusik
09.02.2007, 19:20
Փաստորեն բոլորիս մեջ կա Ոգին, Աստվածային մի մասնիկ: Իսկ եթե ես չեմ կարողանում ընդունել Աստծո գոյությունը…Ուրեմը ես չունեմ Ոգի, թե՞, այն լիարժեք չի կամ… Այստեղ "Աստվածային մի մասնիկ" ասելով նկատի չունեմ այն Աստծուն, որին հավատում և ընդունում են շատ հավատացյալներ, որպես անձնավորություն, մարդու կերպարով ու նրա նմանությամբ, մարդկային հատկություններով ու բնավորության գծերով՝ ասես ոչ թե Աստվածն է մարդուն ստեղծել Իր նմանությամբ ու կերպարով, այլ հակառակը՝ մարդիկ են օժտել հատկություններով ու ստեղծել իրենց Աստծուն իրենց նմանությամբ ու կերպարով: "Աստվածային մի մասնիկ" ասելով նկատի ունեմ Անսահման, Բացարձակ ու Հավերժ այն Միակին, որին ոչ մի բառով հնարավոր չէ բնութագրել, այլապես Նա կդադարեր Անսահման, Բացարձակ ու Հավերժ այն Միակը լինելուց: Եթե կցանկանաք, կարող եք նրան ընդունել որպես մի պարզունակ ու միատարր (ինքն իրենից միայն բաղկացած՝ առանց երկրորդի) Էներգիա, որ հիմքն ու էությունն է ամեն բանի՝ ինչ կա և գոյություն ունի: Այն ամեն ուր է՝ չկա մի տեղ, որտեղ նա չլինի: Ասես երբ սպունգը մտցնում եք ջրի մեջ, նա ամբողջությամբ լցվում է այդ ջրով, այդպես էլ այդ Անսահման, Բացարձակ ու Հավերժ այն Միակը ամեն ուր է:

Միայն մարդկային էվոլուցիոն մակարդակից սկսած հնարավոր է դառնում, Նրա այդ կորիզի վրա ձևավորել մեր մարդկային Անհատականությունը, որն էլ հենց մեր Ոգին է, մեր իակական Էությունն ու "Ես"-ը՝ մինչդեռ կարող է և նրա մասին մենք չիմանանք էլ, ինչպես երբ նայում ենք Լուսնի լույսին (մեր հոգու՝ հույզերի, մտքերի խորհրդանիշը) մեզ թվում է, թե դա նրա լույսն է, մինչդեռ դա Արևի լույսի (մեր Ոգու, իսկական "Ես"-ի) արտացոլանքն է սոսկ: Այնպես որ, եթե բազում Լուսիններ էլ մահանան Տիեզերքում (հոգին իր հուզական ու մտային ոլորտներով) Արևը կմնա (Ոգին անմահ է): Ամեն ոք ունի Ոգի, բայց եթե մարդ չգիտի այդ մասին, ապա այն այդպես էլ պասիվ մնում է իր մեջ՝ ինչպես մի մարդ, որ կարող է իր տան մեջ աշխարհի ամենամեծ գանձն ունենա մեկի կողմից պահ տրված և նա չիմանա կամ մոռանա այդ գանձի մասին ու իր ողջ կյանքը աղքատության մեջ ապրի:;) Խորհուրդ կտայի նաեիք նաև "Մահ, իսկ հետո..." թեման::)

Այսօր շատացել են թե ամուսնալուծությունների, թե ինքնասպանությունների թիվը: Մի՞թե դա հոգեկան անհավասարակշռվածության արդյունք չէ՞… Ցավոք ,մենք սովոր չենք անգամ սովորական բժշկի դիմել, ինչ մնաց թե հոգեբանի…Այո համամիտ եմ Ձեզ հետ, դա հոգեկան անհավասարակշռվածության արդյունք է, որն էլ իր հերթին բարոյական ու ոգեղեն արժեքների հանդեպ անուշադրության ու անկման արդյունքն է:
Ես միշտ այսպես եմ պատկերացրել.կա մարմնի և հոգու ամբողջություն, որոնք լրացնում են մեկը մյուսին, արարելով հույզ-զգացմունք-ցանկություն, մի ամբողջություն, կյանքի շարժառիթ, իսկ մարդու մահով դադարում է այդ երկուսի գոյությունը:Մահանում է ոչ միայն մարմինը, այլ նաև հոգին:Հակառակ կարծիքին հասնելու համար ես չեմ հանդիպել համապատասխան գրականության: Կարող եք այցելել http://www.roerich.com/7.htm ինտերնետային կայքը համապատասխան գրականության համար:

CactuSoul
10.02.2007, 15:04
Որ սպանեք էլ էլ չեմ գրի այն, ինչ մտածում եմ այս հարցի շուրջ:angry …Մի ժամից ավել տանջվել-գրել էի:( :angry :( … Չեմ հասկանում՝ ի՞նչ ա նշանակում
Ֆորումը փակ է:Ուու՜ուուուֆֆֆ:( …

lili-4
10.02.2007, 15:19
Շնորհակալություն Հուսիկ և պատասխանի և առաջարկած սայթի համար, կկարդամ, գուցե ինչ որ բան փոխվի իմ պատկերացման մեջ:

Երկնային
11.03.2008, 02:22
Բոլոր քաղաքակիրթ պետություններում յուրաքանչյուր անձ ունի իր հոգեբանը.... Մեզանում վախենում են դիմել հոգեբանին, քանի որ դա կարող է դիտվել որպես հոգեկան շեղում.
Կարծում եմ այսօր շատերն ունեն հոգեբանի կարիք…
Ինչպես նաև ուզում եմ բարձրացնել հոգեբանական ծառայությունների շատ բարձր գների առկայության խնդիրը.. Որքնով է՞ դա հասանելի քաղաքացիներին.

Արտասահմանում շատ է ընդունված իրենց խնդիրները հոգեբանի հետ կիսել… հոգեբանները իրենց համար ընկերոջ դեր են կատարում… կարողանում են լսել, օգտակար խորհուրդ տալ պետք եղած ժամանակ… իրենք բավականին կախում ունեն իրենց հոգեբաններից… նույնիսկ եթե հոգեբանը չի կարող նրանց ընդունել, իրենց տեղը չեն գտնում…
հիմնական պատճառը այն է, որ մեծ քաղաքներում մարդիկ միշտ շտապում են, միշտ զբաղված են… իսկական շփում ու շատ մոտ ընկերներ նրանք չեն ունենում… տարբեր պատճառներով… ժամանակ չունեն, թերահավատորեն են մոտենում ընկերությանը, վախենում են կիսվել… իսկ հոգեբանի աշխատանքը լսելն է, դրա համար հեշտությամբ վստահում են նրան…

Հայաստանում հոգեբանի չեն դիմում մի քանի պատճառներով… հիմնականում, որովհետև մտերիմ ընկերներ ունեն, որորնց հետ կիսվում են… տվյալ պարագայում մեզ համար հոգեբանի դեր է կատարում մեր ընկերը… :)

դե էլի պատճառներ կան… օրինակ, որ շատ «խելացի» հայեր հոգեբանը հոգեբույժի հետ են նույնացնում, ու կարծում են, թե հոգեբանի մոտ գնացողը պարտադիր հոգեկան հիվանդ պետք է լինի… :D

Dayana
11.03.2008, 10:44
Իսկապես հոգեանին դիմել կարելի է և նույնիսկ խիստ անհրաժեշտ :) ուղղակի մենք հայերս վախենում ենք դիմել նրանց :esim երևի կգա ժամանակ, որ էդ հիմար կոմպլեքսը կանցնի ;)

Adam
11.03.2008, 14:16
ժողովուրդ կարողա՞ իմանաք, Ցոլակ Հակոբյանին դիմելը ի՞նչ արժի... :D
Ինքը կարծեմ հատուկ օֆիս ունի, որը կոչվումա ՀԱԿԱՍԹՐԵՍ: Հետաքրքիրա... մարդիկ ասում են, որ շատ լավ ազդեցությունա գործում մարդկանց վրա ինքը

Երկնային
21.04.2008, 02:08
ժողովուրդ կարողա՞ իմանաք, Ցոլակ Հակոբյանին դիմելը ի՞նչ արժի... :D
Ինքը կարծեմ հատուկ օֆիս ունի, որը կոչվումա ՀԱԿԱՍԹՐԵՍ: Հետաքրքիրա... մարդիկ ասում են, որ շատ լավ ազդեցությունա գործում մարդկանց վրա ինքը

Քեզ ա՞ պետք… :P