Դիտել ողջ տարբերակը : Ընկերոջ կերպարը
Ինձ թվում է, որ այսօր տեղի են ունենում ընկերական պրակտիկաների, ձևերի և դրանց հիմքերի տրանսֆորմացիաներ: Դրանք արդյունքն են ինֆորմացիոն հասարակության զարգացման, որի պայմաններում մեծացել է հաղորդակցության տարբեր միջոցների/ հեռախոս, ինտերնետ/ դերը` ընկերական հարաբերությունների ստեղծման ու պահպանման մեջ: :8Բացի այս, ինֆորմացիոն հասարակության զարգացումը պայմանավորում է նոր սոցիալական դերերի, արժեքների առաջացում և այս շրջանում երիտասարդների համար ավելի էական է դառնում ընկերների կարծիքը::B
Ասպիսով իմ հետազոտության նպատակն է բացահայտել այն էական բնութագրիչները, որոնք անհրաժեշտ են ընկերական փոխազդեցությունների համար, որի արդյունքում կկառուցենք ընկերոջ կերպարը` համաձայն ձեր պատկերացումների: Ինչպես նաև, կանդրադառնանք երիտասարդների միջև կոմմունիկացիաների սպեցիֆիկայի և առօրյա ընկերական փոխազդեցությունների պրակտիկաների պարզաբանմանը: :think
Marine-24
11.12.2009, 18:00
Ընկերը պետք է նախ հարգի քո անձը, լինի նվիրված: Քեզ հետ ընկերություն չանի փողի ու շահի համար . Ո՞ւր կորա՜ն…
Մոտիկներըս ո՞ւր կորա՜ն.
Ինչքան լացի, ձեն ածի`
Ձեն չի տվին, լո՜ւռ կորան։
Հով. Թումանյան
Լուսաբեր
11.12.2009, 18:09
Ընկերոջ կերպարը
:think
Երբեք նման կերպարներ չեմ փորձում ստեղծել...
Ինքնիստինքյան ընկերանում եմ, եթե համապատասխանում են ինձ
*e}|{uka*
11.12.2009, 18:11
Իսկ ընկերական հենքային տրանսֆոմացիանները , երիտասարդների միջև կոմմունիկացիանների սպեցիֆիկացիայի քննարկումը (լեզուս կապ ընկավ) ի՞նչ կապ ունի այս բաժնի հետ: :think :)
Ուլուանա
11.12.2009, 23:20
Մոդերատորական։ Թեման «Սեր, զգացմունքներ, ռոմանտիկա» բաժնից տեղափոխվել է «Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն»։
Տեսնես ինչու՞ է բոլորին, անկախ թեմայից, էս բաժինն էսքան ձգում։ :think
Իսկ ինչ կասեք այն մասին, թե որքան ընկերներ ունեք, այսինքն ծանոթներից քանիսին եք ձեզ իրոք ընկեր համարում:Իսկ ձեր [B]ընկերների հետ որքան հաճախ եք շփվում [B]ու լավ կլինի նշեք կոնկրետ ժամանակ, օրինակ ամեն օր, շաբաթը մեկ և այլն,:friends:Ընկերների հետ շփվելու [B]որ միջոցներն եք նախընտրում`հեռախոս, ինտերնետ, դեմ-դիմաց շփում և այլն:;)
Իսկ ընկերական հենքային տրանսֆոմացիանները , երիտասարդների միջև կոմմունիկացիանների սպեցիֆիկացիայի քննարկումը (լեզուս կապ ընկավ) ի՞նչ կապ ունի այս բաժնի հետ: :think :)
Իսկ որ բաժնում խորհուրդ կտաս քննարկումս ծավալեմ:think
:think
Երբեք նման կերպարներ չեմ փորձում ստեղծել...
Ինքնիստինքյան ընկերանում եմ, եթե համապատասխանում են ինձ
Իսկ միգուցե ստեղծենք, ու այդ ժամանակ երևի պարզ կդառնա . որ այնքան էլ ինքստինքյան չեք ընտրում ընկերներին :)
Ընկերը պետք է նախ հարգի քո անձը, լինի նվիրված: Քեզ հետ ընկերություն չանի փողի ու շահի համար . Ո՞ւր կորա՜ն…
Մոտիկներըս ո՞ւր կորա՜ն.
Ինչքան լացի, ձեն ածի`
Ձեն չի տվին, լո՜ւռ կորան։
Հով. Թումանյան
Մերսի այս հրաշք տողերը ևս մեկ անգամ հիշեցնելու համար, շարունակիր նույն ոգով, հույսով եմ, որ նոր առաջադրած հարցս ևս կհետաքրքրի:hands
Լուսաբեր
14.12.2009, 13:52
Իսկ միգուցե ստեղծենք, ու այդ ժամանակ երևի պարզ կդառնա . որ այնքան էլ ինքստինքյան չեք ընտրում ընկերներին :)
Ոչ թե ինքնիստինքյան ընտրում եմ, այլ ինքնիստինքյան ընկերանում: Տարբեր բաներ են :)
Yellow Raven
14.12.2009, 14:00
Ընկերը հեռախոս չի, որ ընտրես...
Ընկերների միջև առաջին նախապայմանները պետք է լինեն փոխադարձ վստահությունը ամեն հարցում, ամեն տեսակի ձևականությունների վերացումը ու ընկերոջ անձը սեփականից վեր չդասելը:)
Իսկ «ընկերոջ կերպար» հասկացությունը աբսուրդա ըստ իս, տարբեր ընկերներ կարող են լրիվ տարբեր կերպարներ ունենալ ու էդ լրիվ նորմալա;)
Yeghoyan
14.12.2009, 14:54
Իսկ ինչ կասեք այն մասին, թե որքան ընկերներ ունեք, այսինքն ծանոթներից քանիսին եք ձեզ իրոք ընկեր համարում:Իսկ ձեր [B]ընկերների հետ որքան հաճախ եք շփվում [B]ու լավ կլինի նշեք կոնկրետ ժամանակ, օրինակ ամեն օր, շաբաթը մեկ և այլն,:friends:Ընկերների հետ շփվելու [B]որ միջոցներն եք նախընտրում`հեռախոս, ինտերնետ, դեմ-դիմաց շփում և այլն:;)
Գիտե՞ս, էնքան էլ հաջող հարցեր չեն;)
Մարդիկ ուզեն թե չէ շատերի հետ են շփվում, շատերի հետ են ընկերանում, դե չեմ ասի բոլորն էլ ընկերներ են համարվում, բայց լինում են այնպիսիները որոնց հետ մտերմանում ես ու մի օր էլ հասկանում ես, որ կողքդ իսկական ընկեր կա /սեռը նշանակություն չունի/, հաստատ իմանալով, որ կարող ես վստահել ցանկացած հարցում: Կոնկրետ կերպարի պահը ինչ որ չկարողացա պատկերացնել, ես ինքս շատ տարբեր մարդկանց հետ եմ շփվում, ու նրանց մեջ երևի հենց այդ տարբերությունն է պատճառը, որ ընկերացել ենք, փորձում եմ մտաբերել ընկերներիս մեջ ընդհանուր մի բան, որը պատճառ է դարձել մեր ընկերության համար, ու չեմ գտնում: Նման բան երևի չկա:pardon
Մարդիկ տարբեր են, ու ամենքի մեջ լավ ու վատ կողմեր կան, ես ունեմ ընկերներ, որոնց մեջ շատ բաներ դուրս չեն գալիս /ու նույնն էլ նրանք են իմ մասին ասում/, բայց մենք շատ լավ ընկերներ ենք, դա մեզ չի խանգարում: Չկա կերպար, որ մարդկանց հետ ծանոթանալուց մտածես՝ ահա, նա նման իմ կողմից ստեղծված կերպարին ես իր հետ կընկերանամ, իսկ այ նա նման չի, ուրեմն պետք չի ընկերանալ:
Վերևում առաջարկեցիք ստեղծել կերպար հասկանալու համար ինչի ենք ընկերանում: Իսկ ինչի՞ ստեղծենք, դու՞ք ստեղծել եք, դրանից ի՞նչն է փոխվել ձեր, ձեր ընկերների հետ հարաբեություններում, եթե իհարկե փոխվել է:
Ինչ վերաբերում է նրանց հետ շփվելուն, դու ինքդ կոնկրետ ժամ ու օր սահմանե՞լ ես ընկերներիդ հետ շփվելու համար:
Ես պատասխանեմ, որ նման բան չեմ անում, ու մտադիր էլ չեմ;)
Anais-ի խոսքերից[/B];1883910]Իսկ ինչ կասեք այն մասին, թե որքան ընկերներ ունեք, այսինքն ծանոթներից քանիսին եք ձեզ իրոք ընկեր համարում:Իսկ ձեր [B]ընկերների հետ որքան հաճախ եք շփվում [B]ու լավ կլինի նշեք կոնկրետ ժամանակ, օրինակ ամեն օր, շաբաթը մեկ և այլն,:friends:Ընկերների հետ շփվելու [B]որ միջոցներն եք նախընտրում`հեռախոս, ինտերնետ, դեմ-դիմաց շփում և այլն:;)
Մոտս էնպիսի տպավորություն ստեղծվեց կարծես խոսքը գնում է ոչ թե մարդու այլ ռոբոտի մասին:Ինչպե՞ս կարանք նշենք օր, ժամ.... ընկեր ունեմ տարին երկու անգամ հազիվ եմ տեսնում, բայց նա մնում են իմ ամենալավագույն ընկերը:
Ինչպե՞ս կարանք ստեղծենք կերպար:Դա գրական հերոս է ո՞ր դնենք հորինենք:
Կարծում եմ կերպար ոչ թե պետք է ստեղծենք, այլ պարզապես պետք է ընկեր համարենք նրան` ով իրոք ընկեր է:
.... սա ինչ որ նման է մարդու կողմից կառուցվող իդեալի օրնակին: Երբ բոլորը ցանկանում են իրենց կողքինին պատկերացնել իդեալի տեսքով և հիասթափվում են երբ այն չի համապատասխանում այդ մոդուլին:
....Ձեր էտ թվարկածները ավելի շատ ձևականության ոլորտից են... երբ ընդամենը պարտք են կատարում....
Ինչքանով հասկացա, թեման առաջարկում է միասին դուրս բերել ընկեր բառի էությունն ու սահմանումը::)
Ընկերն ինձ համար այն մարդն է, որին կարող եմ մտքերս հայտնել, կիսվել, վստահ լինել, որ կիսվելուց հետո չեմ «տուժի» (մի քիչ կոպիտ ասացի, բառը չեմ գտնում): Ընկերոջից կկարողանամ մի բան խնդրել: Ընկերոջը ուրախության ու տխրության պահին անմիջապես կկանչեմ ինձ մոտ՝ վստահ լինելով, որ չի արհամարհի: Երբեմն էլ իմ գործած սխալներից երես չի թեքի, կհասկանա:
Մի ընկեր ունեմ, որին ամիսը մեկ եմ տեսնում, հեռախոսով էլ ուշ-ուշ ենք խոսում: Անցյալ տարի նույնիսկ իրար հետ կապ չենք ունեցել, հետո՞ ինչ: Բայց առաջին առիթից էլ մեր կապը ակտիվացավ, կարծես հեչ էլ չէր ընդհատվել:
Միշտ ծննդյանս օրը մի տեսակ վախով եմ լցվում, տխրությամբ, որ ոչ մեկն էլ չի հիշի, չի զանգի, ու որ հանկարծ հրավիրեմ, մի պատճառով չեն գա: Ուրախության պահին էլ ընկերը չի լքում: Այս տարվա ծնունդիս ընկեր կոչվելու արժանացան շատերը: (Ակումբցիներին :love) Նաև ընկալեցի, որ ո՛չ զանգելը, ո՛չ տեսնելը դեռ ընկեր լինել չեն ենթադրում:
Հ.Գ. Շատ խոսեցի: Ներեցեք: :)
Հարգելիներս երևի ես այնպեսա չէի ձևակերպել հարցերը, որ ձեզ մոտ առաջացավ այն տպավորությունը, որ պետք էր գրել հատուկ մշակված գրաֆիկներ, թե որքան հաճախ եք հանդիպում ձեր ընկերների հետ, կամ եթե ընկերոջ հետ ամիսներով կապ չես ունենում, դա նշանակում է, որ նա դադարում է քո ընկերը լինելուց, ամենևին էլ ոչ;պարզապես ընդհանրացված պատկեր էր անհրաժեշտ հարցերի շուրջ:Կամ ես չեմ ուզում, որ դուք նկարագրեք ընկերոջ կերպար, պարզ է, որ դա անհնար է , որովհետև յուրաքանչյուրն էլ ունի իրարից բավականին տարբերվող մի շարք ընկերներ;Կերպարի կառուցումը ենթադրվում է, որ լինելոի է մեր քննարկման վերջնական արդյունքներից մեկը, իսկ երբ արդյունքները կընդհարնրացնեմ, այն ժամանակ դուք ազատ եք այդ կերպարի ճակատագիրը տնօրինելու: Ամեն դեպքում ես կարծում եմ, որ բավականին օրինաչափություններ կլինեն բոլոր հարցերի վերաբերյալ; Ուստի պիտի խնդրեմ ևս մեկ անգամ անդրադառնաք առաջարկված հարցերին :handsև ավելացնում եմ ևս մեկը.
Կնշեք այն հիմնական վայրերը, որտեղ հանդիպում եք ձեր ընկերների հետ, ու հիմնականում ինչ եք անում, երբ միասին եք ընկերներով:;)
Հարգելիներս երևի ես այնպեսա չէի ձևակերպել հարցերը, որ ձեզ մոտ առաջացավ այն տպավորությունը, որ պետք էր գրել հատուկ մշակված գրաֆիկներ, թե որքան հաճախ եք հանդիպում ձեր ընկերների հետ, կամ եթե ընկերոջ հետ ամիսներով կապ չես ունենում, դա նշանակում է, որ նա դադարում է քո ընկերը լինելուց, ամենևին էլ ոչ;պարզապես ընդհանրացված պատկեր էր անհրաժեշտ հարցերի շուրջ:Կամ ես չեմ ուզում, որ դուք նկարագրեք ընկերոջ կերպար, պարզ է, որ դա անհնար է , որովհետև յուրաքանչյուրն էլ ունի իրարից բավականին տարբերվող մի շարք ընկերներ;Կերպարի կառուցումը ենթադրվում է, որ լինելոի է մեր քննարկման վերջնական արդյունքներից մեկը, իսկ երբ արդյունքները կընդհարնրացնեմ, այն ժամանակ դուք ազատ եք այդ կերպարի ճակատագիրը տնօրինելու: Ամեն դեպքում ես կարծում եմ, որ բավականին օրինաչափություններ կլինեն բոլոր հարցերի վերաբերյալ; Ուստի պիտի խնդրեմ ևս մեկ անգամ անդրադառնաք առաջարկված հարցերին :handsև ավելացնում եմ ևս մեկը.
Կնշեք այն հիմնական վայրերը, որտեղ հանդիպում եք ձեր ընկերների հետ, ու հիմնականում ինչ եք անում, երբ միասին եք ընկերներով:;)
Էս դեպքում կարծում եմ սխալ տեղ եք ընտրել թեման բացելու համար:Իմ կարծիքով էս բաժնում բացված թեման պետք է որ շոշափի ընկերոջ կերպարը հոգեբանական տեսանկյունից:Իսկ Ձեր թեման ավելի շատ հարցում է:Հարցման դեպքում գուցե հնարավոր լինի պատասխանել առաջադրված հարցերին:
Չգիտեմ հնարավոր է ես սխալ եմ:think
Rhayader
15.12.2009, 20:05
Ինձ թվում է, որ այսօր տեղի են ունենում ընկերական պրակտիկաների
Այ, երբ մարդկային հարաբերությունները տեղափոխում եք քիչ իմաստ արտահայտող բարդ, խելոք թվացող բառերի դաշտ (ըստ երևույթին՝ խելոք երևալու համար), մեղմ ասած, աթարի համը դուրս է գալիս:
Այլ կերպ ասած՝ բարդ լինգվիստիկ կառույցներով արհեստականորեն հագեցված պսևդոգիտական դրույթները, որոնք բերվում են սուբկուլտուրալ ոլորտում էգոյի համար սոցիո-ինտելլեկտուալ բարձր դիրք գրավելու համար, հանդիսանում են :o ու :8 ու կամ էլ :think սմայլիկների անսպառ աղբյուր (գոնե ռեալում), ինչպես նաև բնավ չեն հանդիսանում կիրառելի մեթոդոլոգիա էմոցիոնալ-էթիկ հասարակական երևույթների բնութագրման և ուսումնասիրության համար:
Երևի ինձ հետաքրքրող հարցերը ձեզ չեն հուզում, որ արձագանքներ չկան, թե այդքան բարդ խնդիրա, որ չեք ուզում կարծիք հայտնել :oy:Լավ, ինչպես կուզեք, այդ դեպքում դուք առաջարկեք, թե ինչ հետաքրքրող հարցեր կան այս թեմայի շուրջ ձեզ համար, իսկ ինձ ևս մի շատ հետաքրքիր հարցա հետաքրքրում, օրինակ ինչ պիտի անի ընկերը. որ դուք դադարեք նրան ընկեր կոչել: :think
Այ, երբ մարդկային հարաբերությունները տեղափոխում եք քիչ իմաստ արտահայտող բարդ, խելոք թվացող բառերի դաշտ (ըստ երևույթին՝ խելոք երևալու համար), մեղմ ասած, աթարի համը դուրս է գալիս:
Այլ կերպ ասած՝ բարդ լինգվիստիկ կառույցներով արհեստականորեն հագեցված պսևդոգիտական դրույթները, որոնք բերվում են սուբկուլտուրալ ոլորտում էգոյի համար սոցիո-ինտելլեկտուալ բարձր դիրք գրավելու համար, հանդիսանում են :o ու :8 ու կամ էլ :think սմայլիկների անսպառ աղբյուր (գոնե ռեալում), ինչպես նաև բնավ չեն հանդիսանում կիրառելի մեթոդոլոգիա էմոցիոնալ-էթիկ հասարակական երևույթների բնութագրման և ուսումնասիրության համար:
Վատ չէր պատկերացրու, նույնիսկ ինձ մոտ չէր ստացվի, ուղղակի ափսփս, որ այնքան էլ ճիշտ ուղու վրա չես քո դատողություններում, այդ նույն պրակտիկա բառով ուզում էի արտահայտել ընդամենը մի քանի մտքեր, իսկ նշածս տարբերակը բոլորը ամփոփում է:Նկատի ունեմ ձեր ասած մարդկային հարաբերությունների ձևերը, դրանք իրականացնելու ձևերը, դրանց նկատմամբ վերաբերմունքը, չես կարծում, որ ընկերության այսօրվա ընկալումը էնքան էլ նույնը չի մնացել. ինչ որ 10-20 տարի առաջ էր:Այսքանը ընդամենը, դասախոսություններ չեմ կարդում էստեղ::nea
Էս դեպքում կարծում եմ սխալ տեղ եք ընտրել թեման բացելու համար:Իմ կարծիքով էս բաժնում բացված թեման պետք է որ շոշափի ընկերոջ կերպարը հոգեբանական տեսանկյունից:Իսկ Ձեր թեման ավելի շատ հարցում է:Հարցման դեպքում գուցե հնարավոր լինի պատասխանել առաջադրված հարցերին:
Չգիտեմ հնարավոր է ես սխալ եմ:think
Իսկ օրինակ նոր առաջադրածս հարցը, կամ թեկուզ նախորդի մի մասը` ինչ եք անում, կամ ինչ ընդհանուր հետաքրքրություններ ունեք ձեր ընկերներ հետ, երբ միասին եք : :think Երևի ես չեմ հասկանում, թե ինչ է նշանակում հարաբերությունների հոգեբանական կողմ, ես օրինակ ինձ վատ չեմ զգա, եթե մի հարց դուք առաջ քաշեիք քննարկման համար, որը, ըստ ձեզ ,այս թեմայի շրջանակներում կլիներ հոգեբանական ուղղվածությամբ:)
Yeghoyan
17.12.2009, 16:16
Երևի ինձ հետաքրքրող հարցերը ձեզ չեն հուզում, որ արձագանքներ չկան, թե այդքան բարդ խնդիրա, որ չեք ուզում կարծիք հայտնել
Anais ջան ակումբում ցանկացած թեմայի շուրջ քննարկումներ լինում, արձագանքներ լինում են, կոնկրոտ այս դեպքում ոչ թե խնդիրն է բարդ, այլ խնդիրը սխալ է, կամ էլ մենք ենք սխալ հասկանում /չնայած չէի ասի թե սխալ ենք հասկանում/:8 կարծիքներ եղել են, ո՞վ է ասում չենք ուզում կարծիք հայտնել, բայց քո կողմից առաջադրված հարցերը մի քիչ անհաջող են: Միգուցե ինքդ սկսես այդ հարցերին պատասխանել, խոսել այդ մասին, թե չէ հարցնում ես ընկերների հետ որքան հաճախ եք շփվում, նշեք կոնկրետ ժամանակ:
Երևի ինձ հետաքրքրող հարցերը ձեզ չեն հուզում, որ արձագանքներ չկան, թե այդքան բարդ խնդիրա, որ չեք ուզում կարծիք հայտնելԳիտե՞ք, մարդկային փոխհարաբերությունների մասին խոսելը հաճախ անիմաստ է, բոլորն էլ կարող են հրաշալի բաներ գրել կամ ասել իսկական ընկերության կամ սիրո կամ ընտանեկան հարաբերությունների մասին, սակայն այս առումով առավել խոսուն է մարդու կոնկրետ ունեցած հարաբերությունները, կոնկրետ ես որևէ կերպ չեմ կարող մեկնաբանել իմ ընկերությունը որևէ մեկի հետ, տալ բացատրություններ, փորձել գտնել մեր ընկերության սոցիալ-հոգեբանական կամ չգիտեմինչական ակունքները, շատ կարճ ու միակ կարողացածս ձևով բացատրեմ այնուամենայնիվ: Ես ինչ-որ մեկի հետ ընկերություն եմ անում, որովհետև նրա հետ ընկերություն եմ անում, ուրիշ մեկնաբանություններ չունեմ;)
Rhayader
17.12.2009, 18:34
Անաիս, քո ասած «ի՞նչ պիտի մարդ անի, որ ընկեր կոչվի/չկոչվի» կոնցեպցիան ընկերություն չի, մանկական «ընկեր-ընկեր» խաղալ է: Ընկերությունը հիվանդություն չի, որ սիմպտոմներ ունենա, գործարք չի, որ փոխշահավետ պայմաններ ունենա, և այլն:
Մյուս կողմից, ինչպես մարդկային հարաբերությունների հետ կապված ցանկացած բան, ընկերությունը շատ սուբյեկտիվ բան է, ու ամեն մարդ իր ձևով է այն ընկալում:
Իսկ օրինակ նոր առաջադրածս հարցը, կամ թեկուզ նախորդի մի մասը` ինչ եք անում, կամ ինչ ընդհանուր հետաքրքրություններ ունեք ձեր ընկերներ հետ, երբ միասին եք : :think Երևի ես չեմ հասկանում, թե ինչ է նշանակում հարաբերությունների հոգեբանական կողմ, ես օրինակ ինձ վատ չեմ զգա, եթե մի հարց դուք առաջ քաշեիք քննարկման համար, որը, ըստ ձեզ ,այս թեմայի շրջանակներում կլիներ հոգեբանական ուղղվածությամբ:)
Հմ:think:Գիտե՞ք խնդիրը ինչում է:Հարցերը, որոնք դուք եք առաջադրում, ինձ հիշեցնում են ամեն տարի աշխարհում անցկացվող սոցհարցումների մասին, որոնք տալիս են այս կամ այն չափի ճշգրիտ տեղեկություններմ կոնկրետ հարցի վերաբերյալ:Բայց այն բոլոր խթանիչները որոնք հենց այդ հարցի վերջնական արդհունքի հիմքում են ընկած դրանք չեն հարպարակվում:Մի օրինակ բերեմ :Սոցհարցումը տալիս է թե ամեն տարի բնակչության աճը քանի տոկոս է կազմել նախորդ տարվա համեմատությամբ, կամ քանի մարդ է մահացել այս տարի անցած տարվա նույն ժամանակահատվածի հետ համեմատած :Բայց կոնկրետ մարդու մահվան պատճառը չի տրվում չէ՞:Հիմա երկու տարբերակ էլ ես նշամ:
Ունեմ ընկեր. ում հետ
ա.տարին երկու անգամ հազիվ եմ տեսնվում
բ.տարին մի քանի անգամ հազիվ եմ հեռախոսով խոսում` այն էլ երբ հարցը ուրիշ քննարկման ձև չունի
գ.ինտերնետով շփումը լինում է ամիսը մեկ -երկու անգամ
Հիմա ինձ հետաքրքիր է. ի՞նչ եզրակացրեցիք դուք իմ նշած թվերից:
Մյուս դեպքում հենց այդ իմ նույն ընկերը ինձ համար
ա. պատրաստ է աջակցել ցանկացած խնդրի լուծման ժամանակ, անգամ եթե մենք տարբերվում ենք իրարից գաղափարախոսությամբ, կյանքի հանդեպ ունեցած մեր պատկերացումներից
բ.ուրախանում է իմ բոլոր հաջողություններով և ցավ ապրում իմ անհաջողությունների դեպքում:
գ.անգամ կեսգիշերին նա առանց տրտնջալու կհամաձայնվի ինձ հետ գալ անմարդաբնակ կղզի գանձ որոնելու, քանի որ. նախ նա իմ ընկերն է և երկրորդ` ընկերոջը մենակ չեն թողնում` ինչքան էլ որ արկածը գայթակղիչ չլինի:
Էս դեպքում էլ ինձ հետաքրքիր է ձեր կարծիքը և ավելի հետաքրքիր է այս երկու տարբերակներից ձեր մոտ կազմավորված պատասխանը իմանալ: Ի դեպ երկրորդ տարբերկը խոսում է հենց հոգեբանական կողմի մասին: Եվ ընդգծված տողերը հենց դրա ապացույցն են. քանի որ, ես օրինակ վստահ կարող եմ ասել դուք դա չեք անի ինձ համար, քանզի իմ ընկերը չեք:)
Ի դեպ կերպար բառը կարելի է չակերտների մեջ դնել, քանի որ իմ կարծիքվ դա նշանակում է դրածո, իսկ ընկերության մեջ դրածոներ չեն լինում;)
Ուզում էի ընկերության մասին թեմա բացել, բայց երևի ավելի լավ կլինի էստեղ էլ հենց քննարկում ծավալել:
Ովքեր են մեր ընկերները? Ինչպես ենք մենք նրանց ընտրում? Արդյոք ընկերներին ընտրում ենք թե ձեռք բերում? Գուցե ճակատագրին է մեզ նրանց նվիրում? Ինչպիսին պիտի լինեն ընկերների միջև փոխհարաբերությունները? Արդյոք կան ընկերության որոշակի տեսակներ ու արդյոք տարբերվում են էդ տեսակները, թե ուղղակի մենք ենք այն սահմանել? Եկեք մի փոքր ավելի ազատ խոսենք էս մասին ու գուցե պարզվի, որ մենք ընկերություն ասելով հասկանում ենք մի բան, իսկ իրականում մեզանից ոչ ոք չունի էդ պատկերացրած, իդեալական ընկերությունն ու ընկերոջը:
Ինչպես ենք մենք նրանց ընտրում? Արդյոք ընկերներին ընտրում ենք թե ձեռք բերում? Գուցե ճակատագրին է մեզ նրանց նվիրում?
իմ կարծիքով ավելի ճիշտ է ձեռք բերել սահմանումը, ձեռք ենք բերում մեր աշխարհայացքին համապատասխան մեկին, որը լրացնում է մեր Եսը հասարակությունում
իմ կարծիքով ավելի ճիշտ է ձեռք բերել սահմանումը, ձեռք ենք բերում մեր աշխարհայացքին համապատասխան մեկին, որը լրացնում է մեր Եսը հասարակությունում
Փաստորեն մենք ընկերներ ենք ձեռք բերում, որպեսզի ուղղակի հասարակության լիիրավ անդամ դառնանք հա? Իսկ էդ ոնց է արվում? Եթե ես ընկերներ չունեմ, ոորվհետև ընկերների համար ժամանակ չունես, ուրեմն ես ոչ միայն վատ մարդ եմ, այլև հասարակության մեջ չհաստատված հա` "հասարակության թերի օղակ": Մի տեսակ էն չի ստացվում, ոորվհետև մենք մեր ընկերներին ականջներից "վերմիշել" ենք կախում ու ասում, որ նրանք մեր կյանքի կարևոր կետերն են, մեր կյանքը "գունավորող տարրերն են", իսկ իրականում էդ մեր հերթական ինքնահաստատման եղանակն է: :think
Փաստորեն մենք ընկերներ ենք ձեռք բերում, որպեսզի ուղղակի հասարակության լիիրավ անդամ դառնանք հա? Իսկ էդ ոնց է արվում? Եթե ես ընկերներ չունեմ, ոորվհետև ընկերների համար ժամանակ չունես, ուրեմն ես ոչ միայն վատ մարդ եմ, այլև հասարակության մեջ չհաստատված հա` "հասարակության թերի օղակ": Մի տեսակ էն չի ստացվում, ոորվհետև մենք մեր ընկերներին ականջներից "վերմիշել" ենք կախում ու ասում, որ նրանք մեր կյանքի կարևոր կետերն են, մեր կյանքը "գունավորող տարրերն են", իսկ իրականում էդ մեր հերթական ինքնահաստատման եղանակն է: :think
գուցե ես ճիշտ չձևակերպեցի միտքս, յուրաքանչյուրս ունի իր ուրույն տեղը և դիրքը, ընկեր ունենալով և իրականում ընկերություն անելով մենք ավելի վստահ ենք դառնում ավելի է ամրանում կապը հասարակության հետ,որի մի մասնիկն է նաև մեր ընկերը
կան թեմաներ որոնք հաստատ չես քննարկի անծանոթ մեկի հետ,ուրախություննդ չես կիսի փողոցի քայլողների հետ,
Ուզում էի ընկերության մասին թեմա բացել, բայց երևի ավելի լավ կլինի էստեղ էլ հենց քննարկում ծավալել:
Ովքեր են մեր ընկերները? Ինչպես ենք մենք նրանց ընտրում? Արդյոք ընկերներին ընտրում ենք թե ձեռք բերում? Գուցե ճակատագրին է մեզ նրանց նվիրում? Ինչպիսին պիտի լինեն ընկերների միջև փոխհարաբերությունները? Արդյոք կան ընկերության որոշակի տեսակներ ու արդյոք տարբերվում են էդ տեսակները, թե ուղղակի մենք ենք այն սահմանել? Եկեք մի փոքր ավելի ազատ խոսենք էս մասին ու գուցե պարզվի, որ մենք ընկերություն ասելով հասկանում ենք մի բան, իսկ իրականում մեզանից ոչ ոք չունի էդ պատկերացրած, իդեալական ընկերությունն ու ընկերոջը:
Ընկերներին ձեռք ենք բերում ընտրելով :) Ընտրել ասվածը բայց շատ լայն հասկացությունա: Այսինքն միայն ուղեղով չի, նաև կա ինչ որ ներքին հոգեկան կապ, որ առաջանումա տվյալ մարդու և քո միջև: Ստացվեց որ ընկեր ընտրում են ոչ միայն ուղեղով, այլ նաև հոգով և սրտով: Հակառակ դեպքում մեր բոլոր ընկերները կլինեին ջրի կաթիլի պես իրար նման բնավորություններով: Յուրաքանչյուր ընկերության գլխավոր արժանիքը նա է, որ այն նման է ընկերության :) Մի քիչ փիլիսոփայական բան ասեցի, բայց կարծում եմ հասկանալի է :) Այսինքն նման է իդեալականին, իսկականին, որն ավելի հազվադեպ բան է, քան իսկական սերը ;)
գուցե ես ճիշտ չձևակերպեցի միտքս, յուրաքանչյուրս ունի իր ուրույն տեղը և դիրքը, ընկեր ունենալով և իրականում ընկերություն անելով մենք ավելի վստահ ենք դառնում ավելի է ամրանում կապը հասարակության հետ,որի մի մասնիկն է նաև մեր ընկերը
կան թեմաներ որոնք հաստատ չես քննարկի անծանոթ մեկի հետ,ուրախություննդ չես կիսի փողոցի քայլողների հետ,
Փաստորեն էդ իդեալական ընկերներին ձեռք ենք բերում, որ առիթի դեպքում գնանք իրենց մոտ ու սկսենք բողոքել, պատմել որոշակի "անբացահայտելի" իրողութուններ ու նման բաներ: Փաստորեն իրենք նրա համար չեն, որ եթե Աստված մի արասցե երիկամները ավտովթարից վնասվեն, առանց երկար-բարակ մտածելու ու անվճար մեր երկամը նվիրենք?
Ընկերներին ձեռք ենք բերում ընտրելով :) Ընտրել ասվածը բայց շատ լայն հասկացությունա: Այսինքն միայն ուղեղով չի, նաև կա ինչ որ ներքին հոգեկան կապ, որ առաջանումա տվյալ մարդու և քո միջև: Ստացվեց որ ընկեր ընտրում են ոչ միայն ուղեղով, այլ նաև հոգով և սրտով: Հակառակ դեպքում մեր բոլոր ընկերները կլինեին ջրի կաթիլի պես իրար նման բնավորություններով: Յուրաքանչյուր ընկերության գլխավոր արժանիքը նա է, որ այն նման է ընկերության :) Մի քիչ փիլիսոփայական բան ասեցի, բայց կարծում եմ հասկանալի է :) Այսինքն նման է իդեալականին, իսկականին, որն ավելի հազվադեպ բան է, քան իսկական սերը ;)
Լավ, իսկ էդ իդեալական ընկերն ինչ-որ պարտականություններ ունի, թե ընկեր ասվածն արդեն իսկ կատարյալ ազատություն ա տալիս? :think
Իսկ ընկերներից հրաժարվել կարելի է?
Դայ ջան կմանրամասնես ինչ ազատությունների ու պարտականությունների հետ ես?
*e}|{uka*
08.01.2010, 20:39
Բոլորս էլ մտածում ենք, թե մենք ենք ընտրում ընկերներին, մեր ընկերներն էլ մտածում եմ իրենք են մեզ ընտրում: Բայց իրականում, բոլորս էլ վաղուց ինչ որ տեղ ընտրված ենք:
Չեմ սիրում ինչ որ բան բացատրելիս հետևյալ կերպով ձևակերպել, «դա սա է...»: Բայց... ընկերը, դա այն մարդն է, որի հետ կարելի է ռուսների ասած //не просто потрындеть//, այլ կարելի է հետը լռության մեջ խորանալ, որին կարիք չկա բացատրել ինչ է քո հետ կատարվում: Յուրաքանչյուր մարդու հետ էլ կարելի է խոսալ, բոլորի մոտ էլ կարելի է լացել:
Իսկ ընկերը նա է, ով հասկանում է, թե իսկական ինչ ծաղիկների մեջ ես դու: Ում կարող ես տարիներով չզանգես, չշփվես հետը, բայց իմանաս որ ցանկացած պահին ինքը կա: Ինքը ոչ միայն տխուր պահերին ա քո հետ, այլ ուրախության պահերին հավասար ուրախանում ա: Ով գիտե քեզ, ավելի լավ քան դու ինքդ, ով չի զարմանաում, երբ ապուշություններ ես դուրս տալիս:Ով չի դավաճանի,տակդ չի փորի, չի քծնի, չի խաբի, չի օգտագործի: Ինքը իդեալական չի :)) , սուպերմեն էլ չի: Բայց տենց պիտի լինի...
Իսկ էն, որ երիկամդ ընկերոջդ պետք լինի չտաս, ուրեմն դու իսկական ընկեր չես, դե կներեք էլի: Ժամը 12-ին ընկերդ քեզ կանչի, ասի՝ պետք ես, ոչ մի կերպ չկարողանաս գնալ, ընկերդ մտածի. « էս ի՞նչ ընկեր ա» : Ինձ այդպիսի ընկեր պետք չի: Մի ընկեր ունեի, ասում էր ընկեության մեջ շահ կա, մի օր դու ես պետք, մի օր նա:
Ընկերները քիչ են ժող, ինչքան էլ բոլորս սիրում ենք ասել՝ ես շատ ընկերներ ունեմ: Դրանք ընկերներ չեն, դրանք բարեկամներ են, ծանոթներ: Անցողիկ կադրեր...
Արևհատիկ
08.01.2010, 21:00
Բոլորս էլ մտածում ենք, թե մենք ենք ընտրում ընկերներին, մեր ընկերներն էլ մտածում եմ իրենք են մեզ ընտրում: Բայց իրականում, բոլորս էլ վաղուց ինչ որ տեղ ընտրված ենք:
Չեմ սիրում ինչ որ բան բացատրելիս հետևյալ կերպով ձևակերպել, «դա սա է...»: Բայց... ընկերը, դա այն մարդն է, որի հետ կարելի է ռուսների ասած //не просто потрындеть//, այլ կարելի է հետը լռության մեջ խորանալ, որին կարիք չկա բացատրել ինչ է քո հետ կատարվում: Յուրաքանչյուր մարդու հետ էլ կարելի է խոսալ, բոլորի մոտ էլ կարելի է լացել:
Իսկ ընկերը նա է, ով հասկանում է, թե իսկական ինչ ծաղիկների մեջ ես դու: Ում կարող ես տարիներով չզանգես, չշփվես հետը, բայց իմանաս որ ցանկացած պահին ինքը կա: Ինքը ոչ միայն տխուր պահերին ա քո հետ, այլ ուրախության պահերին հավասար ուրախանում ա: Ով գիտե քեզ, ավելի լավ քան դու ինքդ, ով չի զարմանաում, երբ ապուշություններ ես դուրս տալիս:Ով չի դավաճանի,տակդ չի փորի, չի քծնի, չի խաբի, չի օգտագործի: Ինքը իդեալական չի :)) , սուպերմեն էլ չի: Բայց տենց պիտի լինի...
Իսկ էն, որ երիկամդ ընկերոջդ պետք լինի չտաս, ուրեմն դու իսկական ընկեր չես, դե կներեք էլի: Ժամը 12-ին ընկերդ քեզ կանչի, ասի՝ պետք ես, ոչ մի կերպ չկարողանաս գնալ, ընկերդ մտածի. « էս ի՞նչ ընկեր ա» : Ինձ այդպիսի ընկեր պետք չի: Մի ընկեր ունեի, ասում էր ընկեության մեջ շահ կա, մի օր դու ես պետք, մի օր նա:
Ընկերները քիչ են ժող, ինչքան էլ բոլորս սիրում ենք ասել՝ ես շատ ընկերներ ունեմ: Դրանք ընկերներ չեն, դրանք բարեկամներ են, ծանոթներ: Անցողիկ կադրեր...
Համաձայն եմ Յոժ ջ՛ան: Իմ մտածածն ես գրել, ուղղակի ավելի գրագետ :D
Իսկ ես ընդհանրապես չեմ սիրում ասել, որ շատ ընկերներ ունեմ: Ես ասում եմ շատ ծանոթներ ունեմ: Ու էդ ծանոթներից երկու կամ երեք հոգու եմ ինձ ընկեր համարում:
Լավ, իսկ էդ իդեալական ընկերն ինչ-որ պարտականություններ ունի, թե ընկեր ասվածն արդեն իսկ կատարյալ ազատություն ա տալիս? :think
Ճիշտն ասած միայն Դայանայի գրառումը կարդացի ու իր հետ լիովին համաձայն եմ (եթե իհարկե ճիշտ եմ հասկացել :P )
Ընկերոջ կերպարի մասին խոսելուց առաջին հերթին մենք ինքներս պիտի գանք մեր աչքի առաջ։ Որովհետև եթե դիմացինից պահանջում ենք լինել լավ ընկեր, արդյո՞ք ինքներս այդպիսին ենք դիմացինի համար, ինչպիսին պահանջում ենք, որ ինքը լինի մեր նկատմամբ :think
Իսկ ընկերներից հրաժարվել կարելի է?
Էս էն կատեգորիայի հարցերից է, որ տասը հոգու հարցնես տասնհինգ տարբեր պատասխաններ կլսես :(
Անձամբ ես դեմ եմ ընկերներից հրաժարվելուց, բայց կարծում եմ, որ կյանքում կարող են լինել նման իրավիճակներ։
Դայ ջան կմանրամասնես ինչ ազատությունների ու պարտականությունների հետ ես?
Շփման, պահելաձևի ազատությունը: Ասվեց, որ ընկերոջն ասում ենք էն, ինչ ուրիշ ոչ ոքի չէինք ասի, իսկ կան բաներ, որ հենց էդ ընկերոջը երբեք չես ասի: Կան որոշակի իրավիճակներ, երբ պետք է քեզ նեղություն տաս, դեմ գնաս ինքդ քեզ` հանուն ընկերոջ:
Ճիշտն ասած միայն Դայանայի գրառումը կարդացի ու իր հետ լիովին համաձայն եմ (եթե իհարկե ճիշտ եմ հասկացել :P )
Ընկերոջ կերպարի մասին խոսելուց առաջին հերթին մենք ինքներս պիտի գանք մեր աչքի առաջ։ Որովհետև եթե դիմացինից պահանջում ենք լինել լավ ընկեր, արդյո՞ք ինքներս այդպիսին ենք դիմացինի համար, ինչպիսին պահանջում ենք, որ ինքը լինի մեր նկատմամբ :think
Էս էն կատեգորիայի հարցերից է, որ տասը հոգու հարցնես տասնհինգ տարբեր պատասխաններ կլսես :(
Անձամբ ես դեմ եմ ընկերներից հրաժարվելուց, բայց կարծում եմ, որ կյանքում կարող են լինել նման իրավիճակներ։
Իսկ ինչ կլինի, եթե ասենք ես բռնեմ ու իմ բոլոր ընկերներից հրաժարվեմ? Ես եմ ու հայտարարում եմ, որ իրենք ինձ պետք չեն: Թող ներեն ինձ էն մի քանի (շատ սակավ) ընկերներս, որոնք կկարդան այս գրածս:
Շփման, պահելաձևի ազատությունը: Ասվեց, որ ընկերոջն ասում ենք էն, ինչ ուրիշ ոչ ոքի չէինք ասի, իսկ կան բաներ, որ հենց էդ ընկերոջը երբեք չես ասի: Կան որոշակի իրավիճակներ, երբ պետք է քեզ նեղություն տաս, դեմ գնաս ինքդ քեզ` հանուն ընկերոջ:
Իսկ ինչ կլինի, եթե ասենք ես բռնեմ ու իմ բոլոր ընկերներից հրաժարվեմ? Ես եմ ու հայտարարում եմ, որ իրենք ինձ պետք չեն: Թող ներեն ինձ էն մի քանի (շատ սակավ) ընկերներս, որոնք կկարդան այս գրածս:
Ամեն դեպքում տնավարությունը մոտիկության չափանիշ չի: Ես կասեի տնեցիներից բացի ուրիշների հետ տնավարի լինելը ուղղակի քաղաքավարի չի :)
Երբեմն ընկերոջն էլ չենք ասում շատ բաներ, քանի որ ընկերը դա մեր ներքին ձայնը չի ամեն դեպքում: Էդ որ ասում ես դեմ գնաս քեզ... շատ դեմ պետք չի գնալ, քանի որ ինչպես ցույցա տալիս կյանքը, մարդիկ շնորհակալ են լինում մանր լավությունների համար, երախտապարտ միջիններին, ու մոռանում են մեծերը... Քո ասածը իդեալական դեպքնա, այսպես ասած Մուզկամանդի օրենքը` ընկերոջ համար հոգի տալ, կյանքը չխնայել և այլն, որն իրականում չի գործում ու կարող է գործել միայն էքստրեմալ պայմաններում (օրինակ պատերազմի դաշտում): Հիմա դու ինչ կարգի դեմ գնալու մասին ես խոսում?
Դայ ջան ընկերներից երբեք պետք չի հրաժարվել, որովհետև մենակ մարդն էս կյանքում անզորա: Եթե զգում ես, որ տվյալ մարդու ընկերությունը քեզ նեղումա որոշ դեպքերում, ապա ուղղակի մեծացրու դիստանցիան, բայց մի հրաժարվի: Կարող ես իջեցնել ընդհուպ մինչև ծանոթի կարգավիճակի, բայց չհրաժարվել, եթե իհարկե տվյալ մարդը չի պատկանում "չամուռների" դասին :)
Ամեն դեպքում տնավարությունը մոտիկության չափանիշ չի: Ես կասեի տնեցիներից բացի ուրիշների հետ տնավարի լինելը ուղղակի քաղաքավարի չի :)
Երբեմն ընկերոջն էլ չենք ասում շատ բաներ, քանի որ ընկերը դա մեր ներքին ձայնը չի ամեն դեպքում: Էդ որ ասում ես դեմ գնաս քեզ... շատ դեմ պետք չի գնալ, քանի որ ինչպես ցույցա տալիս կյանքը, մարդիկ շնորհակալ են լինում մանր լավությունների համար, երախտապարտ միջիններին, ու մոռանում են մեծերը... Քո ասածը իդեալական դեպքնա, այսպես ասած Մուզկամանդի օրենքը` ընկերոջ համար հոգի տալ, կյանքը չխնայել և այլն, որն իրականում չի գործում ու կարող է գործել միայն էքստրեմալ պայմաններում (օրինակ պատերազմի դաշտում): Հիմա դու ինչ կարգի դեմ գնալու մասին ես խոսում?
Դայ ջան ընկերներից երբեք պետք չի հրաժարվել, որովհետև մենակ մարդն էս կյանքում անզորա: Եթե զգում ես, որ տվյալ մարդու ընկերությունը քեզ նեղումա որոշ դեպքերում, ապա ուղղակի մեծացրու դիստանցիան, բայց մի հրաժարվի: Կարող ես իջեցնել ընդհուպ մինչև ծանոթի կարգավիճակի, բայց չհրաժարվել, եթե իհարկե տվյալ մարդը չի պատկանում "չամուռների" դասին :)
Մի երկու տարի առաջ կստորագրեի գրածիդ տակ, բայց հիմա մի ձևի չի ստացվում: պատմությունը ցույց ա տալիս, որ բոլոր հրեշավոր արաքներն արվել են ընկերների միջոցով, ամենաուժեղներին տապալել են ընկերները ու նման էլի շատ բաներ: Հիմա տես, ընկերս ինձ նեղացնում, ցավացնում, ընդհուպ մինչև լացացնում ա, որովհետև գտնում ա, որ դա ինձ անհրաժեշտ ա, որովհետև ինձ "լավություն" ա անում ու "ճշմարտությունն" ա ասում, իսկ ես գիտեմ, չէ համոզված եմ, որ էլ երբեք էդ մարդուն ընկեր չեմ համարի: Իր տեսանկյունից ինքը ճիշտ է ու իմ`իրենից հեռու մնալն ուղղակի անհեթեթ է, իսկ մյուս կողմից էլ ես` ոնց կարող եմ դիստանցիայով շփվել մեկի հետ, ում երեսը տեսնել չեմ ուզում:
Ասածս իհարկե չափազանցված է, բայց դե օրինակ է: Հիմա ինչ, ես հրաժարվում եմ ընկերոջից ու դառնում անզոր? Բայց էդ անզորությունը երևի գերադասելի անընդհատ քծնող ընկերներից չէ? Եվ հետո, եթե ես մի քիչ ավելի վաղ հասակում բավականաչափ խելք չեմ ունեցել կարգին ընկերներ ընտրելու համար ինչ է, ողջ կյանքս պիտի "յոլա գնամ" ունեցած-չունեցած ընկերներով?
Մի երկու տարի առաջ կստորագրեի գրածիդ տակ, բայց հիմա մի ձևի չի ստացվում: պատմությունը ցույց ա տալիս, որ բոլոր հրեշավոր արաքներն արվել են ընկերների միջոցով, ամենաուժեղներին տապալել են ընկերները ու նման էլի շատ բաներ: Հիմա տես, ընկերս ինձ նեղացնում, ցավացնում, ընդհուպ մինչև լացացնում ա, որովհետև գտնում ա, որ դա ինձ անհրաժեշտ ա, որովհետև ինձ "լավություն" ա անում ու "ճշմարտությունն" ա ասում, իսկ ես գիտեմ, չէ համոզված եմ, որ էլ երբեք էդ մարդուն ընկեր չեմ համարի: Իր տեսանկյունից ինքը ճիշտ է ու իմ`իրենից հեռու մնալն ուղղակի անհեթեթ է, իսկ մյուս կողմից էլ ես` ոնց կարող եմ դիստանցիայով շփվել մեկի հետ, ում երեսը տեսնել չեմ ուզում:
Ասածս իհարկե չափազանցված է, բայց դե օրինակ է: Հիմա ինչ, ես հրաժարվում եմ ընկերոջից ու դառնում անզոր? Բայց էդ անզորությունը երևի գերադասելի անընդհատ քծնող ընկերներից չէ? Եվ հետո, եթե ես մի քիչ ավելի վաղ հասակում բավականաչափ խելք չեմ ունեցել կարգին ընկերներ ընտրելու համար ինչ է, ողջ կյանքս պիտի "յոլա գնամ" ունեցած-չունեցած ընկերներով?
Ճիշտ ես, ընկերները, կանայք մեկ անգամ չի որ փորձանք են բերել, ու մեկ անգամ էլ չի որ փորձանքից ազատել են...
Դայ ջան չես ուզում մի շփվի, ովա քեզ ստիպում? Ընդհանրապես, որպեսզի մեկին "կյանք" բացատրես, մեկա էդ մեկը քեզ շատ մոտ ընդունի, ու պատրաստ լինի լսելու նաև քննադատություն: Հիմա եթե դու էդ մարդուն քեզ մոտ չես համարում, ինչի ես իրա ասածներից հուզվում? Իրա ճիշտը թող մնա իրան, քեզ ինչ:
Թշնամիներից առավել մարդ պետքա զգուշանա քծնողներից և շողոքորթողներից: Ու դրանց ընկեր համարելը կատեգորիկ արգելվումա: Եթե ստիպված ես ամեն օր տեսնել կամ շփվել ինչ արած.. բայց ընկերություն մի արա:
Ինչի որ մեկնա փիլիսոփա ծնվում? Բոլորն էլ կյանքում քաղում են դառը դասեր, ու աշխատում ապագայում նման սխալներ թույլ չտալ: Թե ում մոտ ինչքանովա դա ստացվում առանձին թեմայա: Իսկ էդ "ընկեր" ունենալը հո լիմիտ կամ ակցիա չի որ սպառվումա? Կյանքում անընդհատ նոր մարդկանց ես հանդիպում, որոնց մի մասը դառնում են քեզ մոտիկ, ավելի քիչ մասը ընկեր:
Ճիշտ ես, ընկերները, կանայք մեկ անգամ չի որ փորձանք են բերել, ու մեկ անգամ էլ չի որ փորձանքից ազատել են...
Դայ ջան չես ուզում մի շփվի, ովա քեզ ստիպում? Ընդհանրապես, որպեսզի մեկին "կյանք" բացատրես, մեկա էդ մեկը քեզ շատ մոտ ընդունի, ու պատրաստ լինի լսելու նաև քննադատություն: Հիմա եթե դու էդ մարդուն քեզ մոտ չես համարում, ինչի ես իրա ասածներից հուզվում? Իրա ճիշտը թող մնա իրան, քեզ ինչ:
Թշնամիներից առավել մարդ պետքա զգուշանա քծնողներից և շողոքորթողներից: Ու դրանց ընկեր համարելը կատեգորիկ արգելվումա: Եթե ստիպված ես ամեն օր տեսնել կամ շփվել ինչ արած.. բայց ընկերություն մի արա:
Ինչի որ մեկնա փիլիսոփա ծնվում? Բոլորն էլ կյանքում քաղում են դառը դասեր, ու աշխատում ապագայում նման սխալներ թույլ չտալ: Թե ում մոտ ինչքանովա դա ստացվում առանձին թեմայա: Իսկ էդ "ընկեր" ունենալը հո լիմիտ կամ ակցիա չի որ սպառվումա? Կյանքում անընդհատ նոր մարդկանց ես հանդիպում, որոնց մի մասը դառնում են քեզ մոտիկ, ավելի քիչ մասը ընկեր:
Այ հիմա քեզ հետ համաձայն եմ :)
Հ.Գ. Ու թող չնեղանան ընկերներս, եթե մի օր իրենք էլ դառնանա նախկին ընկեր :))
Իսկ ինչ կլինի, եթե ասենք ես բռնեմ ու իմ բոլոր ընկերներից հրաժարվեմ? Ես եմ ու հայտարարում եմ, որ իրենք ինձ պետք չեն: Թող ներեն ինձ էն մի քանի (շատ սակավ) ընկերներս, որոնք կկարդան այս գրածս:
Անկեղծ ասած չեմ հասկանում հարցի իամատսը :think Կարծում եմ դու իքնդ ավելի լավ գիտես թե ինչ կլինի։
Ես կարող եմ ասել, թե ինչ կլինի ինձ հետ, եթե «ասենք բռնեմ ու իմ բոլոր ընկերներից հրաժարվեմ»։
Մարդկային փոխհարաբերությունները շատ տարբեր են։ Հետևաբար հարցիդ պատասխանը կախված է մի քանի գործոններից.
ո՞վ է «ընկեր»-ը քեզ համար։
ի՞նչ տեղ է զբաղեցնում քո կյանքում
որքա՞նով ես թողնում, որ նա ազդի կյանքիդ վրա
Եթե այս և սրանց նման այլ հարցերի պատասխանները հստակացնես ինքդ քո համար, շատ հեշտ կլինի գտնել հարցիդ պատասխանը։
Գիտեք, ինձ երբեմն թվում ա, որ մենք ընկեր ենք ընդունում նրան ով այդ պահին մեզ լսում է, այսինքն լավ ունկնդիր է:
Իրականում ըստ իս մեր ընկերը մենք ենք՝ մեր ներքին ձայնը, եթե անաչառ ու ազնիվ գտնվենք ինքներս մեր հանդեպ, քանի որ ինչպես էստեղ նշվեց. ամեն ինչ չէ, որ կասես անգամ ամենամոտ ընկերոջդ:Իսկ մնացած դեպքերում համաձայն եմ Ժառի հետ:
Գիտեք, ինձ երբեմն թվում ա, որ մենք ընկեր ենք ընդունում նրան ով այդ պահին մեզ լսում է, այսինքն լավ ունկնդիր է:
Դեկադա ճիշտ ես լսելը շատ կարևոր է, բայց կարծում եմ ընկերը չի որոշվում միայն լսելով՝ դա լավ ընկերոջը բնորոշ հատկություններից ընդամենը մեկն Է:
Իմ համար իսկական ընկերոջը բնորոշ հատկություններից մեկն Էլ այն Է, որ նա ընկերություն անի ոչ միայն ստանալու, բայց նաև տալու համար, և երկրորդ՝ օգնի անել ճիշտը, նույնիսկ եթե դա քո սրտով չի ու ինքը գիտի, որ դու հետո իրենից նեղանալու ես:
Բոլորի գրառումները չեմ կարդացել, այդ իսկ պատճառով ներող կլինեք, եթե կրկնվեմ::)
Նախ ասեմ, որ չեմ ընդունում «Ասա ո՞վ է ընկերդ, ասեմ ո՞վ ես դու» ասացվածքը: Ես ունեմ շատ տարբեր տեսակետներ ունեցող ընկերներ, որոնց մտածելակերպն ու արարքներն անգամ չընդունելով՝ ես շատ հանգիստ կարող եմ շարունակել ընկերությունս նրանց հետ՝ չփոփոխվելով ու մնալով այն` ինչ կամ:
Ինձ համար ընկերը նա է, ով ոչ թե պատրաստ է ժամերով համբերատարորեն քեզ լսել, /այդպես շատերը կարող են/ այլ նա՝ ում դու վստահում ես քո հենց այդ ասելիքը: Չէ՞ որ ամեն քեզ լսողի կողքին չես նստի ու պատմես քեզ հուզող մտքերը:
Ինձ համար ընկերը նա է, ով ընդունակ է ներել: Բացարձակ հարաբերություններ չեն լինում, ու վաղ թե ուշ՝ ամենալավ ընկերներն անգամ կարող են վիճաբանություններ ունենալ: Լավ ընկերը իրեն բարձր պահելով ամեն տեսակի անհամաձայնություններից՝ կկարողանա ներել ու ընդունել քեզ այնպիսին՝ ինչպիսին կաս: Իհարկե այս ամենը պետք է փոխադարձ լինի:
Լավ ընկերը նա է, ում գուցե հանդիպես ամիսը մեկ, կամ տարին մեկ, բայց հանդիպման պահին այնպիսի զգացողություն ունենաս, ասես թե երեկ էիք բաժանվել:
Ես ունեմ լավ ընկեր, ում երեսն անգամ չեմ տեսել, բայց իմ հոգում գիտեմ, որ միշտ էլ կարող եմ վստահել նրան ու նա էլ՝ ինձ::)
Լավ ընկերը Աստծո կողմից պարգև է: Եզակի դեպքեր են լինում, երբ ԻՍԿԱԿԱՆ ընկեր ես ունենում, որին կարող ես մինչև վերջ վստահել, հավատալ, սիրել ու սիրվել, միայն մաքուր ու պարզ հարաբերություններ ունենալ նրա հետ: Ու եթե գտել ես էդպիսի մի ընկերոջ, ուրեմն պիտի կարողանաս պահել էդ հարաբերությունները: Ես միշտ այն կարծիքին եմ եղել, որ ընկերությունը "արվեստ է" ` բարդ ու գեղեցիկ:
Ամենալավ ընկերդ էլ կարող է հանկարծ մի սխալ թույլ տալ քո հանդեպ, այդ դեպքերում պիտի նաև կարողանաս ներել, եթե իհարկե նա դա չարությամբ կամ դիտավորյալ չի արել: Իսկ ինչ վերաբերում է նրան, թե պետք է արդյոք շփվել մեկի հետ, ում երեսը չես ուզում տեսնել, ասեմ, որ երբեմն ստիպված ես լինում, ուղղակի դա պետք է անես շատ խիստ հեռավորություն պահպանելով և ամենևին չվստահելով: Ցանկանում եմ, որ բոլորդ այս կյանքում գտնեք լավ ու ազնիվ ընկերոջ և երբեք չհուսախաբվեք:
Ընկերներ չեմ ասի շատ ունեմ, բայց ունեմ բավականին, որ նրանց մի քանի խմբերի բաժանեմ, ասենք ինչպես ` "քաղաքացիական ընկերներ" (էտ մեր նիկն է ;)), դպրոցական, բարեկամ-ընկերներ, կոլեգաներ, արշավական ... ու էտպես շարունակ: Իրանք բոլորն էլ իմ մի մասնիկն են կազմում: Հետաքրքիր բան եմ նկատել իմ մեջ. եթե մեկի հետ շփվում եմ, ու ինքն անտարբեր է ինձ շրջապատող առարկաների ու որ կարևորն է ընտանիքիս հանդեպ, իրան երբեք ընկեր չեմ կոչում, ուղղակի ծանոթ: Ամեն մեկի հետ ուրիշ շփում է, տարբեր է:
Բայց անկեղծ կասեմ. ես չունեմ մի ընկեր, ում հետ ես ամբողջովին բաց եմ ու ես ինչ-որ բան չեմ թաքցնում: Կարծում եմ, որ բոլորն էլ կհասկանան:Կան բաներ, որ մարդ մենակ ինքն իր հետ է քննարկում, խոսում, վերլուծում, դնում-վերցնում, անկեղծանում:
Հնարավոր չի գտնել մեկին, որ ամբողջովին քեզ բացահայտած լինի. ինքդ քեզ չես բացահայտում մինչև վերջ, ուր մնաց խեղճ ընկերը:
Էնպես, որ շատ բաներ պետք չի պահանջել ընկերներից, ուղղակի պետք է լինել անկեղծ ու ինչքան հնարավոր է բնական, առանց դիմակնկերի, որ ընկերություն լինի իսկականից:
Իմ ունեցած պատկերացումը ընկերոջ ու ընկերության մասին հետևյալն է.
…Ընկերն ուրիշ է, ընկե’րը նուշ է,
Միայնակ մարդուն կյանքը մշուշ է,
Ընկերների հետ երբեք էլ ուշ չէ,
Առա’նց նրա է, որ ճամփեն փուշ է:
Առանց ընկերոջ թիկունքդ բաց է,
Սա’, ինքնին արդեն մի լուրջ հարված է,
Ոտքիդ տակ քար է, քարի տակ իժ է,
Աչքդ թեքեցիր` ,,հարցդ լուծված է”…
Ու պետք է կողքիդ ընկեր իսկական,
Ընկեր մի ազնիվ ու անդավաճան,
Ընկե’ր, նույն ծառից ու նույն արմատից,
Միևնույն նյութի’ց ու նու’յն լուծույթից:
Այդ ընկերոջ հետ բարդը դյուրին է,
Փոքրիկ կայծն անգամ մի վառ կերոն է,
Այդ ընկերոջ հետ մեռնելը ի՞նչ է,
Դժոխքի սարսափն անգամ ոչինչ է…
Ընկերն եղբայրն է գումարած ընտրության իրավունքը...
Վաաայ,ինչ լավ թեմայա......Ընկերներ ասեմ,որ շաաատ ունեմ,տարեց տարի ավելանում են,ու երևի ինձանիցա,որովհետև,ես շփվող մարդ եմ,ու որտեղ ել լինեմ ամպայման գոնե մի հոգու հետ պիտի ինքս ծանոթանամ,թե չէ մենակ լինելն ումա՞ պետք,բայց ասեմ,որ մի սխալ ունեմ,որ զգում եմ էդ ընկերուհին ինձ մի քիչ նմանա,ու լավնա,սկսում եմ կիսվել հետը ամեն ինչից,ու հետագայում զգում եմ,որ իմ նման անկեղծ չեն ինձ հետ,ու շատերին եմ հանդիպել էդպես,բայց դե առանց ընկերների էլ չեմ կարա,ընկերախմբի մարդ եմ,չեմ ասում,թե լավ ընկերուհիներ չունեմ,ուղղակի երևի անկեղծ ընկերուհի չունեմ.....ընկերը լավ բանա,այ տղաների մոտ լրիվ ուրիշա,իրանք թիկունքին կանգնող ընկերներ են,ոչ բոլոր,բայց էդպես որ լինումա,շատ եմ գնահատում,իրենց ընկերությունը լրիվ ուրիշա,ուրիշ ձևի ամեն պահին կարող են հասնել իրար....երկար կարող եմ խոսել էս թեմայում,բայց դե ձանձրալի կլինի,ուղղակի պետք է ամենքս էլ կարողանանք գնահատել ընկերների՝ մեր կողքին լինելը,մեզ օգնելն ու սիրելը,որը պետք է փոխադարձ լինի;)Շատ եմ սիորւմ ձեզ:love
Ես շատ շփվող մարդ եմ, բայց շատ ուշ եմ ընկերանում. շատ ուշ եմ մարդկանց վստահում...
Ընկեր-ընկերուհիներ շատ չունեմ, քիչ են, բայց լավն են: Ըստ իս` ընկերները պետք է իրար նման լինեն /արտաքինով չէ :)) /` նույն կերպ մտածեն, նույն կերպ ընկալեն երևույթները, նույն մտածելակերպն ունենան...
Ատում եմ ընկերությունը հիմնված շահի վրա. դա արդեն ընկերություն չի, այլ միմյանցից օգուտ քաղելու նողկալի երևույթ:
Սիրում եմ իմ փոքրաթիվ ընկերներին... :friends:
Ես շատ շփվող մարդ եմ, բայց շատ ուշ եմ ընկերանում. շատ ուշ եմ մարդկանց վստահում...
Ընկեր-ընկերուհիներ շատ չունեմ, քիչ են, բայց լավն են: Ըստ իս` ընկերները պետք է իրար նման լինեն /արտաքինով չէ :)) /` նույն կերպ մտածեն, նույն կերպ ընկալեն երևույթները, նույն մտածելակերպն ունենան...
Ատում եմ ընկերությունը հիմնված շահի վրա. դա արդեն ընկերություն չի, այլ միմյանցից օգուտ քաղելու նողկալի երևույթ:
Սիրում եմ իմ փոքրաթիվ ընկերներին... :friends:
Էլիզ ջան, իմհկ հենց ինչ-որ հարաբերություն սկսվում է չափվել «պետք է»-ով, այն դառնում է չափելի, այլևս չի կարող լինել իրական, իսկական, «պետք է»-ով ընկերություն ըստ իս չեն անում:)
Էլիզ ջան, իմհկ հենց ինչ-որ հարաբերություն սկսվում է չափվել «պետք է»-ով, այն դառնում է չափելի, այլևս չի կարող լինել իրական, իսկական, «պետք է»-ով ընկերություն ըստ իս չեն անում:)
էէ, չես ուզում` մի արա ընկերություն :))
Եթե լուրջ` Շին ջան, ըստ իս` ընկերությունը միմյանց համապատասխանելու և հասկանալու վրա է հիմնված /տես` քո խաթր չասեցի` ընկերները պետք է միմյանց համապատասխանեն ու հասկանան :)) /
Երբ գտնվես սոցիալական, ֆիզիկական ու հոգեկան վատ դրության մեջ՝ հաստատ համոզված եղիր, որ կունենա՛ս իսկական ու անկեղծ ընկերներ:
Բայց եթե սոցիալական, ֆիզիկական ու հոգեկան վիճակդ լինի լավ, նույնիսկ շատ լավ ու կյանքումդ հասնես տարբեր հաջողությունների, էդ անկեղծ ընկերներիդ թիվը ռեալ կպակասի: Վախենամ նույնիսկ 0-ի հավասարվի:
Հ.Գ. Կյա՛նքն ա սա մեր դաժան ու տխուր...
Ուլուանա
18.07.2010, 23:29
Երբ գտնվես սոցիալական, ֆիզիկական ու հոգեկան վատ դրության մեջ՝ հաստատ համոզված եղիր, որ կունենա՛ս իսկական ու անկեղծ ընկերներ:
Բայց եթե սոցիալական, ֆիզիկական ու հոգեկան վիճակդ լինի լավ, նույնիսկ շատ լավ ու կյանքումդ հասնես տարբեր հաջողությունների, էդ անկեղծ ընկերներիդ թիվը ռեալ կպակասի: Վախենամ նույնիսկ 0-ի հավասարվի:
Կոնկրետ սոցիալականի առումով սովորաբար ճիշտ հակառակն է լինում, Ադամ։ Բավական է մարդիկ իմանան, որ սոցիալապես լավ վիճակում ես, հետդ ընկերացողների քանակը կտրուկ կաճի։ ;) Ունևոր մարդու հետ ընկերություն անելը ձեռնտու է, չգիտեի՞ր։ :)) Բայց էս ամենն, իհարկե, վերաբերում է սուտի ընկերներին, որոնք մարդկանց հետ հարաբերություններում հիմնականում շահ են փնտրում։ Իսկ իսկական ընկերների համար սոցիալական, ֆիզիկական ու հոգեկան վիճակդ ոչ մի նշանակություն չի կարող ունենալ։ Եթե համաձայն չես, ուրեմն ուղղակի դեռ իսկական ընկեր չես ունեցել։ ;)
Կոնկրետ սոցիալականի առումով սովորաբար ճիշտ հակառակն է լինում, Ադամ։ Բավական է մարդիկ իմանան, որ սոցիալապես լավ վիճակում ես, հետդ ընկերացողների քանակը կտրուկ կաճի։ ;) Ունևոր մարդու հետ ընկերություն անելը ձեռնտու է, չգիտեի՞ր։ :))
Ես խոսում եմ անկեղծ ու իսկական ընկերների մասին, Ան: ;)
Հ.Գ. Էլի թող կապ չունենան էդ ամեն ինչը իսկականների համար, քո ասած...
Բայց կան շատ ու շատ մարդկային «կեղտոտ» զգացողություններ, որոնց հետ ոչինչ չես կարող անել: Ի դեպ, զգացողություններ, որ բոլորն են ունենում, ցավոք... այդ
թվում նաև մենք ինքներս...
Ինքնաբերաբար: :)
Մենակ չասես չէ, որովհետև չեմ հավատա:
Հ.Գ.Գ. Բոլորս էլ ունենք լավ ու մոտիկ ընկերներ, առանց որոնց մեր կյանքը չենք պատկերացնում:
Բայց «իսկական, բացառապես անկեղծ ու կատարյալ ընկեր» հասկացողությանը, մեղմ ասած, էնքան էլ չեմ հավատում:
Ու եթե նեղն ընկած տեղը օգնություն ես խնդրում ու օգնում են, դեռ դա էլ չի նշանակում, որ իսկապես ընկեր է կողքդ, որովհետև էդ օգնությունը պետք է հասներ աանց խնդրելու: Այսինքն քո վիճակին ու ցավին էնքան կարեկցող և ուշադիր մարդ լինի, որ հասկանա քեզ ու ձեռք մեկնի: Թե չէ SOS գոռալուց անծանոթն էլ կարող է օգնել, ընդ որում երբեմն շատ ավելին անելով, քան ընկեր կոչվածը:
Ուլուանա
19.07.2010, 00:01
Ես խոսում եմ անկեղծ ու իսկական ընկերների մասին, Ան: ;)
Հ.Գ. Էլի թող կապ չունենան էդ ամեն ինչը իսկականների համար, քո ասած...
Բայց կան շատ ու շատ մարդկային «կեղտոտ» զգացողություններ, որոնց հետ ոչինչ չես կարող անել: Ի դեպ, զգացողություններ, որ բոլորն են ունենում, ցավոք... այդ
թվում նաև մենք ինքներս...
Ինքնաբերաբար: :)
Մենակ չասես չէ, որովհետև չեմ հավատա:
Սենց ասեմ. եթե մարդուն ընկերս եմ համարում, իր ոչ լավ, ոչ էլ վատ վիճակում լինելն ինձ չի ստիպի հեռանալ էդ մարդուց։ Հա, որոշ իրավիճակներում ավելի հաճելի կլինի շփումը, որոշ իրավիճակներում՝ պակաս հաճելի կամ գուցե նույնիսկ տհաճ։ Բայց, էլի եմ ասում, եթե էդ մարդն ինձ համար իսկապես մտերիմ ու հարազատ ա, դա պատճառ չի կարող լինել, որ մեր ընկերությունը դադարի։
Օրինակ, եթե ընկերս կամ ընկերուհիս հոգեպես վատ վիճակում ա ու ամբողջ օրն իր դարդերից ա խոսում, կյանքից բողոքում, լացում, նվնվում և այլն, ու ուրիշ բանից հետը խոսել չի լինում, անձամբ ինձ համար էդ շրջանում ամենայն հավանականությամբ շփումն էնքան էլ հաճելի չի լինի, բայց քանի որ ընկերս ա, մտերիմս ա, կդիմանամ, կփորձեմ մխիթարել կամ զրուցել, ինչ–որ բանով օգնել և այլն, բայց չեմ հեռանա, ինչքան էլ որ էդ պահին հաճելի չլինի իրեն լսելը կամ էդ վիճակում տեսնելը։ Բա ընկերությունը հո մենակ լավ ժամանակների համար չի։ Իսկ ընդհանրապես ինձ թվում ա՝ ոչ ոքի համար էլ հաճելի չի անընդհատ բացասական բաների մասին լսելը՝ անկախ նրանից, թե ով ա խոսողը։ Ուղղակի ընկերը հենց նրանով ա ընկեր, որ թե լավ, թե վատ վիճակում կողքիդ լինի։
Իսկ որ լավ լինելը վանի, էդ երևի նախանձի դեպքում ա հնարավոր։ Չեմ ժխտում, որ բոլորի կամ գրեթե բոլորի մեջ էլ գոնե չնչին չափով էդ նախանձի պահը կա, բայց էլի կարծում եմ, որ իսկական ընկերության դեպքում դա առնվազն վճռորոշ դեր չի խաղա, համենայնդեպս, ոչ էն աստիճանի, որ ընկերոջդ լավ լինելը քեզ ստիպի հետը չշվել, հեռու մնալ։ Չգիտեմ, ես տենց եմ ընկալում։ Իհարկե, էս հարցում մեծ նշանակություն ունի նաև էն, թե դու ինքդ տվյալ պահին ինչ վիճակում ես։ Եթե, օրինակ, անձնական հարցերում անհաջողության շրջան ես ապրում, ընկերոջդ վիճակն էլ էդ առումով շատ լավ ա էդ պահին, գուցե ինչ–որ չափով խուսափես, բայց շատ դեպքերում՝ ավելի շատ քեզ իրենից հեռու պահելու համար, ոչ թե իրեն՝ քեզնից, որովհետև գուցե մտածես, որ քո վատ վիճակը կարող ա ինչ–որ առումով ընկերոջդ երջանկությունը մթագնի, կամ գուցե չուզենաս, որ քեզ խղճա։ Բայց, էլի եմ ասում, էս էն դեպքում, եթե նախանձությունը քո ամենացայտուն գծերից չի, մեղմ ասած։ :))
Սենց ասեմ. եթե մարդուն ընկերս եմ համարում, իր ոչ լավ, ոչ էլ վատ վիճակում լինելն ինձ չի ստիպի հեռանալ էդ մարդուց։ Հա, որոշ իրավիճակներում ավելի հաճելի կլինի շփումը, որոշ իրավիճակներում՝ պակաս հաճելի կամ գուցե նույնիսկ տհաճ։ Բայց, էլի եմ ասում, եթե էդ մարդն ինձ համար իսկապես մտերիմ ու հարազատ ա, դա պատճառ չի կարող լինել, որ մեր ընկերությունը դադարի։
Օրինակ, եթե ընկերս կամ ընկերուհիս հոգեպես վատ վիճակում ա ու ամբողջ օրն իր դարդերից ա խոսում, կյանքից բողոքում, լացում, նվնվում և այլն, ու ուրիշ բանից հետը խոսել չի լինում, անձամբ ինձ համար էդ շրջանում ամենայն հավանականությամբ շփումն էնքան էլ հաճելի չի լինի, բայց քանի որ ընկերս ա, մտերիմս ա, կդիմանամ, կփորձեմ մխիթարել կամ զրուցել, ինչ–որ բանով օգնել և այլն, բայց չեմ հեռանա, ինչքան էլ որ էդ պահին հաճելի չլինի իրեն լսելը կամ էդ վիճակում տեսնելը։ Բա ընկերությունը հո մենակ լավ ժամանակների համար չի։ Իսկ ընդհանրապես ինձ թվում ա՝ ոչ ոքի համար էլ հաճելի չի անընդհատ բացասական բաների մասին լսելը՝ անկախ նրանից, թե ով ա խոսողը։ Ուղղակի ընկերը հենց նրանով ա ընկեր, որ թե լավ, թե վատ վիճակում կողքիդ լինի։
Իսկ որ լավ լինելը վանի, էդ երևի նախանձի դեպքում ա հնարավոր։ Չեմ ժխտում, որ բոլորի կամ գրեթե բոլորի մեջ էլ գոնե չնչին չափով էդ նախանձի պահը կա, բայց էլի կարծում եմ, որ իսկական ընկերության դեպքում դա առնվազն վճռորոշ դեր չի խաղա, համենայնդեպս, ոչ էն աստիճանի, որ ընկերոջդ լավ լինելը քեզ ստիպի հետը չշվել, հեռու մնալ։ Չգիտեմ, ես տենց եմ ընկալում։ Իհարկե, էս հարցում մեծ նշանակություն ունի նաև էն, թե դու ինքդ տվյալ պահին ինչ վիճակում ես։ Եթե, օրինակ, անձնական հարցերում անհաջողության շրջան ես ապրում, ընկերոջդ վիճակն էլ էդ առումով շատ լավ ա էդ պահին, գուցե ինչ–որ չափով խուսափես, բայց շատ դեպքերում՝ ավելի շատ քեզ իրենից հեռու պահելու համար, ոչ թե իրեն՝ քեզնից, որովհետև գուցե մտածես, որ քո վատ վիճակը կարող ա ինչ–որ առումով ընկերոջդ երջանկությունը մթագնի, կամ գուցե չուզենաս, որ քեզ խղճա։ Բայց, էլի եմ ասում, էս էն դեպքում, եթե նախանձությունը քո ամենացայտուն գծերից չի, մեղմ ասած։ :))
Կոնկրետ իմ դեպքում միշտ փորձել եմ հասնել էդ «կատարյալ ընկեր»-ին: Բայց մենակ իմ հասնելը հերիք չի:
Հակառակ կողմից դեռևս չեմ հանդիպել: