PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Ի՞նչ է նշանակում «հպարտանալ ինչ–որ բանով»



Արշակ
09.01.2007, 11:37
Ի՞նչ է նշանակում «հպարտանալ ինչ–որ բանով»։ Ինչո՞վ կարելի է հպարտանալ ու ինչով՝ ոչ։ Ինչպե՞ս է դրսևորվում հպարտանալն ու հպարտությունը։ Գուցե ընդհանրապես անիմաստ, անկապ բան է։
Ես այնքան էլ վստահ չեմ, թե ճիշտ եմ հասկանում այդ հասկացությունը։

Psy
09.01.2007, 12:01
Հարգելի Արշակ, չգիտեմ ինչու հուսահատության նոտաներ եմ նկատում հաղորդագրության մեջ: Պետք հպարտանալ հայրենիքով, անկախ նրանից, թե ինչպիսինն է այն:

Ուլուանա
09.01.2007, 12:12
Հարգելի Արշակ, չգիտեմ ինչու հուսահատության նոտաներ եմ նկատում հաղորդագրության մեջ: Պետք հպարտանալ հայրենիքով, անկախ նրանից, թե ինչպիսինն է այն:
Ես կասեի՝ պետք է սիրել ու պահպանել/պաշտպանել հայրենիքը՝ անկախ նրանից, թե ինչպիսին է այն, բայց հպարտանալ՝ անկախ նրանից, թե ինչպիսին է, կարծում եմ, մի քիչ անհեթեթ է... Նորից եմ ասում, սիրելը բոլորովին ուրիշ հարց է, սերը կարող է պատճառ չունենալ, բայց հպարտության համար լուրջ հիմքեր են պետք... :think

Astghik
09.01.2007, 12:22
Հպարտանալ, հմմմ:think , հետաքրքիր հարց է:
Ինձ թվում է հպարտությունը կապված է հաջողության հետ,թե անձնական ու թե որևէ ինչի կամ երևէ մեկի:Իմ կարծիքով հպարտանալը դրական է միայն մինչև այն վերածվի գոռոզության, իսկ գոռոզությունն անտանելի է...:angry

Երվանդ
09.01.2007, 12:26
Հպարտությունը կարողա վերածվի գոռոզության եթե ինքտ քեզնով ես հպարտանում, բայց մարդկանց մեծամասնությունը հպարտանում է իր հարազատների կամ ընկերների իր կարծիքով լավ հատկություններով, օրինակ ես հպարտանում եմ իմ ընտանիքով, հպարտանում եմ որ հայ եմ ու տենց:

Արշակ
09.01.2007, 13:38
Հարգելի Արշակ, չգիտեմ ինչու հուսահատության նոտաներ եմ նկատում հաղորդագրության մեջ: Պետք հպարտանալ հայրենիքով, անկախ նրանից, թե ինչպիսինն է այն:
Չէ, ոչ մի հուսահատություն չկա։ :) Ուղղակի ուզում եմ հասկանալ, թե ընդհանրապես ինչ ենք հասկանում հպարտանալ ասելով։

Այդպես էլ ոչ ոք չբացատրեց, թե ի՞նչ է հասկանում հպարտանալ ասելով :( Ինչպե՞ս կբացատրեք այդ զգացմունքը։ Ի՞նչ է նշանակում հպարտանալ հայրենիքով կամ ասենք հարազատներով։
Այ օրինակ, «Հպա՞րտ ես, որ հայ ես (http://www.akumb.am/showthread.php?t=4673)» թեմայում այսպիսի կարծիք հնչեց.

Հպարտանալ հայ լինելով, նույնն ա, թե հպարտանալ, որ ծրագրավորող ես, կամ գինեկոլոգ, կամ էլ նույնն ա, որ հպարտանաս, որ ծնվել ես հունվարին կամ հունիսին:
Համաձա՞յն եք։ Եթե՝ ոչ, ապա ո՞րն է տարբերությունը։

Երվանդ
09.01.2007, 13:46
Համաձա՞յն եք։ Եթե՝ ոչ, ապա ո՞րն է տարբերությունը։

էտ վոնց որ ասես շատ եմ սիրում խոզի բուդ ուտել ու շատ եմ սիրում ծաղիկներ:)

Արշակ
09.01.2007, 15:36
էտ վոնց որ ասես շատ եմ սիրում խոզի բուդ ուտել ու շատ եմ սիրում ծաղիկներ:)
Ճիշտն ասած, չհասկացա համեմատությունը։:think

StrangeLittleGirl
09.01.2007, 16:22
Հպարտանալ ասելով ես հասկանում եմ, երբ չափից դուրս գոհ ես ինչ-որ բանից, ինչ-որ բանի լավ լինելը վերագրում ես քեզ :think անկապ ստացվեց

Psy
13.01.2007, 18:09
Հարգելի Ուլուանա, ես ոչ միայն սիրում եմ իմ հայրենիքը, այլև հպարտանում եմ նրանով. իսկ դրա հիմքը ես ունեմ լիովին, քանի որ գիտեմ հայ պատմությունը և որպես հոգեբան պատկերացում ունեմ մեր ազգի մտավոր և ստեղծագործական պոտենցիալի մասին, որը այս պահին լիովին չի դրսևորվում. եթե հաշվի առնենք, որ մենք ապրում ենք պատմության ընդամենը մի փոքրիկ հատվածում, ապա կհասկանանք, որ ամեն ինչ դեռ ուղղման ենթակա է:

Լավագույն ցանկություններով :)

Angelina
15.01.2007, 11:27
Ինձ թվում է, երբ ինչ-որ բան անում ես ու դու ինքդ գոհ ես լինում դրանից, ու 100% համոզված ես, որ ճիշտ ես արել, այդ ժամանակ էլ գոհ ես լինում ու հպարտանում ես:

Է Ն Ց Ո
15.01.2007, 12:31
օրնակ բոլոր Երևանցիները հպարտանում են, որ իրենք Երևանցի են
կարծում եմ դա նույն բաննա, որ հպարտանաս թե ծնվել ես հինգշաբթի

հպարտանում են նրանք ովքեր քիչ են տեղեկացված
հիշեք միշտ էլ լավից-լավը պատահումա
իսկ որնա վերջի լավը ետ ել ժամանակի հարցա պարզելը;)

Մանե
16.01.2007, 22:52
Հպարտանալ ասելով ես հասկանում եմ, երբ չափից դուրս գոհ ես ինչ-որ բանից, ինչ-որ բանի լավ լինելը վերագրում ես քեզ :think անկապ ստացվեց
Համաձայն եմ.Մենակ կարամ ավելացնեմ,որ ուղղակի փորձում ես ցուցադրել քո մասնակցությունը այդ բանի լավ լինելու մեջ

Ուլուանա
17.01.2007, 12:22
Համաձայն եմ.Մենակ կարամ ավելացնեմ,որ ուղղակի փորձում ես ցուցադրել քո մասնակցությունը այդ բանի լավ լինելու մեջ
Ու եթե հանգամանքներն այնպիսին են, որ դու դրանում ամենևին էլ քո մասնակցությունը չունես, ապա տվյալ դեպքում հպարտանալն անիմաստ ու անհիմն բան է դառնում։

Երվանդ
17.01.2007, 12:40
Ու եթե հանգամանքներն այնպիսին են, որ դու դրանում ամենևին էլ քո մասնակցությունը չունես, ապա տվյալ դեպքում հպարտանալն անիմաստ ու անհիմն բան է դառնում։

Անցած տարմ մեր շախմատիստները դարձան օլիմպիական չեմպիոն, ես շատ հպարտ եմ որ հենց մեր շախմատիստներն են օլիմպիական չեմպիոնները , չնայած ես ոչ մի բանում իմ ներդրումը չունեմ էտ գործում:)

Chuk
11.03.2007, 19:25
Հպարտության մասին խոսելիս հարցին կարող ենք մոտենալ տարբեր տեսանկյուններից ու այս պահին ցանկանում եմ մոտենալ Աստվածաշնչի ու Քրիստոնեության տեսանկյունից: Թե ինչու՞ հատկապես այդ տեսանկյունից, կբացատրեմ քիչ անց:

Քրիստոնեության մեջ հպարտությունը համարվում է մեղք, ընդ որում ծանրագույն մեղքերից մեկը, որովհետև նրանից կարող են ծնվել մնացած բոլոր մեղքերը: Հպարտությունը մեղք է համարվում, որովհետև մենք հպարտանում մեր ունեցածով, իսկ Քրիստոնեություն ընդունելու դեպքում ընդունում ենք, որ այն ամենը, ինչ ունենք, մեզ տվել է Աստված:

Սա Քրիստոնեության տեսանկյունից հպարտության բնութագիրը:
Իսկ հիմա ավելի կոնկրետ խոսեմ իմ ընկալմամբ հպարտության էության մասին: Հպարտանալ կարելի է մի բանով որն ունենք, որը յուրահատուկ, առանձնահատուկ է և խիստ դրական: Բերեմ կոպիտ օրինակներ. ունենք տուն, որը շատ դրական ու լավ բան է, բայց դա հպարտության աղբյուր չի կարող լինել, որովհետև տուն ունեն շատ շատերը: Կարելի է ուրախ լինել, որ տուն մենք էլ ունենք, բավարարված, որ այդ բարիքից մեզ էլ է հասել:
Առանձնահատուկ բան. Ենթադրենք ունենք գիրք, որտեղ մանրամասն բացատրված է մարդուն տանջապահ անելու բոլոր եղանակները (ուսումնական ձեռնարկ), բայց դրանից ուրիշ ոչ ոք չունի: Դա էլ հպարտության աղբյուր ըստ իս չի կարող լինել, որովհետև դրական բան չէ:
Հպարտանալ, ըստ իս, կարելի է միայն և միայն այն դեպքում երբ
1. ունենք
2. առանձնահատուկ է
3. դրական է:

Արշակ, քանի որ այս թեման բացել «Հպա՞րտ ես, որ հայ ես» թեմայում առաջացած որոշ հարցեր քննարկելու համար, ապա ես էլ օրինակս կբերեմ, հիմնվելով այդ թեմային: «Որոնենք» հայերի մեջ առանձնահատկություն, որն ունենք և որը դրական է: Առաջին գտածս առանձնահատկություններից մեկը քրիստոնեությունը որպես պետական կրոն առաջինը ընդունելն է:
1. Եղել է
2. Իրոք առանձնահատուկ է, որովհետև դրանով տարբերվում ենք բոլոր մյուս ազգերից
3. Գուցե ոմանք չհամաձայնվեն, բայց մեծամասնությունը կարծում եմ, որ կպնդի դրա դրական քայլ լինելը

Ինչո՞վ է դրական: Դրական լինելու ամենամեծ բնորոշումն, ըստ իս, կլիներ այն, որ մինչև այսօր մնացած լինեինք իսկական քրիստոնյա ոչ միայն պետականորեն ընդունված լինելու չափանիշով, այլև մեր ապրելակերպով, համոզմունքներով, հավատարմությամբ: Եկեք չխորանանք այն քննարկման մեջ, թե այսօր մեր ժողովրդի քանի տոկոսն է իսկական քրիստոնյա, այլ միայն նշենք, որ իսկական քրիստոնյա լինելու դեպքում չենք կարող հպարտանալ, քանի որ ինչպես գրեցի այս գրառմանս ամենավերևում, քրիստոնեությունը հպարտությունը մեղք է համարում, և այստեղ ստացվում է պարադոքս:

Իսկ հիմա էլ ավելի կոնկրետ հպարտության իմ բնորոշման մասին: Հպարտությունը այն է, երբ քեզ մյուսներից վեր ես դասում, որն այլ կերպ կարելի է ասել, որ քեզ գերագնահատում ես: Գերագնահատումը, որը նույնն է ինչ սխալ գնահատումը (սխալ գնահատականի մասնավոր դեպք է) կարող է հանգեցնել միայն վատ հետևանքների. սխալ ես պատկերացնում իրավիճակը որի հետևանքով կարող ես անել սխալ քայլեր: Կարծում եմ, որ բոլորս պետք է ձգտենք ճիշտ գնահատականներ տալուն, կամ որ կարելի է ասել նույնն է, ըստ արժանվույն գնահատելուն, և այս դեպքում կհանգենք նրան, որ շատ հաճախ «հպարտ» բառի փոխարեն կարող ենք օգտագործել տվյալ իրավիճակին առավել սազական և մեր զգացմունքներն ավելի իրական ներկայացնող բառեր, արտահայտություններ: Ենթադրենք երբեմն «Ես հպարտ եմ այսինչ բանով»-ի փոխարեն կարող ենք օգտագործել «Ես հիանում եմ այսինչ բանով», երբեմն այդ «հպարտ» բառը կարելի է փոխարինել «ուրախ»-ով, երբեմն «գոհ»-ով և այլն: Ու ահա այս մեթոդներով, էլի ըստ իս, կարելի է գալ իրական արժեքների համակարգին:

Highordy
12.03.2007, 22:53
Հպարտության մասին խոսելիս հարցին կարող ենք մոտենալ տարբեր տեսանկյուններից ու այս պահին ցանկանում եմ մոտենալ Աստվածաշնչի ու Քրիստոնեության տեսանկյունից: Թե ինչու՞ հատկապես այդ տեսանկյունից, կբացատրեմ քիչ անց:

Քրիստոնեության մեջ հպարտությունը համարվում է մեղք, ընդ որում ծանրագույն մեղքերից մեկը, որովհետև նրանից կարող են ծնվել մնացած բոլոր մեղքերը: Հպարտությունը մեղք է համարվում, որովհետև մենք հպարտանում մեր ունեցածով, իսկ Քրիստոնեություն ընդունելու դեպքում ընդունում ենք, որ այն ամենը, ինչ ունենք, մեզ տվել է Աստված:Հիմա էլ ես ասեմ.

Չեմ ուզում վիրավորել որևէ մեկի զգացմունքները, մանավանդ քրիստոնյաների, բայց հայտնեմ իմ խորին համոզմունքը, որ քրիստոնեության մեջ հպարտությունը համարվում է մեղք, ընդ որում ծանրագույն մեղքերից մեկը, որովհետև քրիստոնեությունը պահանջում է հնազանդություն, խոնարհ ապրելակերպ և ոչ մի դեպքում խրոխտ, հպարտ կեցվածք: Քրիստոնեության ուսմունքին հակառակ է դա: Սա քրիստոնեության տեսանկյունից հպարտության բնութագիրը (միայն ներքին գործածման համար:) ):
Իսկ հիմա ավելի կոնկրետ խոսեմ իմ ընկալմամբ հպարտության էության մասին: Հպարտանալ կարելի է մի բանով որն ունենք, որը յուրահատուկ, առանձնահատուկ է և խիստ դրական: Բերեմ կոպիտ օրինակներ. ունենք տուն, որը շատ դրական ու լավ բան է, բայց դա հպարտության աղբյուր չի կարող լինել, որովհետև տուն ունեն շատ շատերը: Կարելի է ուրախ լինել, որ տուն մենք էլ ունենք, բավարարված, որ այդ բարիքից մեզ էլ է հասել:
Առանձնահատուկ բան. Ենթադրենք ունենք գիրք, որտեղ մանրամասն բացատրված է մարդուն տանջապահ անելու բոլոր եղանակները (ուսումնական ձեռնարկ), բայց դրանից ուրիշ ոչ ոք չունի: Դա էլ հպարտության աղբյուր ըստ իս չի կարող լինել, որովհետև դրական բան չէ:
Հպարտանալ, ըստ իս, կարելի է միայն և միայն այն դեպքում երբ
1. ունենք
2. առանձնահատուկ է
3. դրական է:Ես ունեմ երկու զավակ: Շատ դաստիարակված (չեմ ստում, կարող եք ստուգել): Մեծ ու փոքր ճանաչող, համալսարանում և դպրոցում հրաշալի սովորող, հրաշալի տրամաբանությամբ և «անալիտիկ» մտածողությամբ, նրբանկատ… դադարեմ «գովերգելուց :D »…

Սա՝ ես ունեմ:

Հիմա.

Առանձնահատու՞կ է… Ո՛Չ, համոզված եմ, որ Երկրագնդի 6 մլդ բնակչության գոնե քառորդ մասը ունի այս բոլոր «բարեմասնությունների» ամբողջական հավաքածուն և դեռ ավելին…

Դրակա՞ն է… այո…

Մի կետ չի համապատասխանում հպարտության վերաբերյալ ստեղծածդ սահմանմանը, բայց արի ու տես, որ, չգիտեմ ինչու հպարտ եմ նրանցով… Ըստ քեզ՝ ստացվում է, որ անիմաստ է դրանով հպարտանալ…

Մեկ այլ օրինակ.

Այս կյանքում ես ստիպված եմ եղել երեք անգամ «սկսել 0-ից»: Այդպես ստացվեց… Ցավում եմ, ափսոսում եմ, բայց չեմ բողոքում…

Երեք անգամ էլ հասա հաջողության (իհարկե՝ ամեն անգամ տարբեր մակարդակների հաջողություններ են): Ես ինքս հասա… Օգնող չունեի: Երևի ինչ որ տեղ ավելի հեշտ լիներ կամ օգնականներս դառնային խանգարողներ… Չգիտեմ: Համենայնդեպս չունեի… Մենակ հասա այն ամենին - ինչ հիմա ունեմ:

Դրակա՞ն է… Չիմանալով ինչի մասին է խոսքս - չես կարող ասել… Գուցե շատ վատ բաներ եմ արել…

Արածովս հպարտ ե՞մ… Միանշանակ:


Օրինակ 3րդ.

Վիկ Դարչինյանը ռինգում բազում հաղթանակներ է տարել և ամեն տեղ ոչ թե ասում, այլ, կարելի է ասել՝ «գոռում» է, որ հայ է, հայաստանցի…

Երեկ TV- ով ցույց էին տալիս, թե ինչպես 12 խաղամասում հաղթեց մեքսիկացուն: Տարավ հիանալի հաղթանակ և նորից բարձր պահեց հայ մարզիկների պատիվը ամբողջ աշխարհում:

Ի՞նչ է, էլ ուրիշ լավ բռնցքամարտիկ չկա՞, այլազգի… Իհարկե կան, հայ բռնցքամարտիկներից էլ շատ: Վիկը «յուրահատկություն» չէ, առանձնահատուկ չէ…

Դրակա՞ն է… Չես կարող ասել Այո, որով հետև խեղճ Բորգեսին մենամարտից հետո տարան հիվանդանոց:

Հպա՞րտ եմ… Միանշանակ:

Հպարտ եմ, որովհետև Դարչինյանը հայ է: Բարձր է պահում Հայաստանի պատիվը, հայերի պատիվը… ես էլ հայերի մի փոքրիկ մասնիկն եմ: Հպարտ եմ, որ մաս եմ կազմել այն ազգի, որը դաստիարակել է զավակներիս նման հայեր, որ այդ ազգի մասնիկը լինելով և դաստիարակվելով հայ ազգի իրական արժեքներով կարողացել եմ ոչ միայն գոյատևել, այլև ոտքի կանգնել… Հպարտ եմ, որ դաստիարակվել եմ քո պապի քավորի՝ Նժդեհի գաղափարներով, որ ոչ միայն ընդունում, այլև հասկանում եմ ազգիս թե՛ լավը, և թե՛ վատը, բայց, միևնույն ժամանակ փորձելով բացերը վերացնել՝ ուժերիս ներածի չափով: Այ սրանով էլ եմ հպարտ, որ չեմ նստում ու ընդամենը մատնանշում միայն վատը: Հպարտ եմ, որ Վախթանգ Դարչինյանն էլ հայ է…

Այդ ո՞ր ծնողը չի հպարտանա, որ իր զավակը ազնիվ է… Այդ ո՞ր զավակը չի հպարտանա, որ իր հայրը կռվել է հայրենիքի համար… Չնայած սրանք առանձնահատուկ բաներ չեն…



«Որոնենք» հայերի մեջ առանձնահատկություն, որն ունենք և որը դրական է: Առաջին գտածս առանձնահատկություններից մեկը քրիստոնեությունը որպես պետական կրոն առաջինը ընդունելն է:
1. Եղել է
2. Իրոք առանձնահատուկ է, որովհետև դրանով տարբերվում ենք բոլոր մյուս ազգերից
3. Գուցե ոմանք չհամաձայնվեն, բայց մեծամասնությունը կարծում եմ, որ կպնդի դրա դրական քայլ լինելը

Ինչո՞վ է դրական: Դրական լինելու ամենամեծ բնորոշումն, ըստ իս, կլիներ այն, որ մինչև այսօր մնացած լինեինք իսկական քրիստոնյա ոչ միայն պետականորեն ընդունված լինելու չափանիշով, այլև մեր ապրելակերպով, համոզմունքներով, հավատարմությամբ: Եկեք չխորանանք այն քննարկման մեջ, թե այսօր մեր ժողովրդի քանի տոկոսն է իսկական քրիստոնյա, այլ միայն նշենք, որ իսկական քրիստոնյա լինելու դեպքում չենք կարող հպարտանալ, քանի որ ինչպես գրեցի այս գրառմանս ամենավերևում, քրիստոնեությունը հպարտությունը մեղք է համարում, և այստեղ ստացվում է պարադոքս:

Վերը ասածդ այնքա՜ն նման է «ինքը իսկակա՛ն կոմունիստ էր, ոչ թե մյուսների նման» արտահայտությանը… Դա՝ երբ ուզում են ասել, որ կաշառակեր չէր, ավելորդ բնակարաններ ու տարածքներ չգռփեց, երբ ուներ դրա հնարավորությունը, ոչ մեկի «հավին «քշա՛» չասեց»…

Չէ՛… Ոչ թե, որ «իսկական կոմունիստ» էր, այլ կարգին մարդ էր, որը հասկանում էր մարդկային հարաբերությունների իրական արժեքները և իմաստը: Եվ դա ընդհանրապես կապ չունի նա քրիստոնյա էր, թե բուդդիստ, թե սինտոիստ, թե հեթանոս…

«Իսկական կոմունիստ» էր Լենինը… դրեց ու աշխարհի կեսի «հերն անիծեց», միաժամանակ վրեժ լուծելով եղբոր համար, խառնելով սահմանները, ծախելով Հայաստանը…


Իսկ հիմա էլ ավելի կոնկրետ հպարտության իմ բնորոշման մասին: Հպարտությունը այն է, երբ քեզ մյուսներից վեր ես դասում, որն այլ կերպ կարելի է ասել, որ քեզ գերագնահատում ես: STOP ! Էս քո ասածը գոռոզությունն է: Մի խառնիր հպարտության ազնիվ զգացմունքը սեփական հիվանդագին բարդույթներին հագուրդ տալու ստորագույն երևույթի՝ գոռոզության հետ:


Գերագնահատումը, որը նույնն է ինչ սխալ գնահատումը (սխալ գնահատականի մասնավոր դեպք է) կարող է հանգեցնել միայն վատ հետևանքների. սխալ ես պատկերացնում իրավիճակը որի հետևանքով կարող ես անել սխալ քայլեր: Սա միանշանակ ճիշտ է, եթե իհարկե բացատրում ես գոռոզությունը, բայց ոչ հպարտությունը:


Կարծում եմ, որ բոլորս պետք է ձգտենք ճիշտ գնահատականներ տալուն, կամ որ կարելի է ասել նույնն է, ըստ արժանվույն գնահատելուն, և այս դեպքում կհանգենք նրան, որ շատ հաճախ «հպարտ» բառի փոխարեն կարող ենք օգտագործել տվյալ իրավիճակին առավել սազական և մեր զգացմունքներն ավելի իրական ներկայացնող բառեր, արտահայտություններ: Ենթադրենք երբեմն «Ես հպարտ եմ այսինչ բանով»-ի փոխարեն կարող ենք օգտագործել «Ես հիանում եմ այսինչ բանով», երբեմն այդ «հպարտ» բառը կարելի է փոխարինել «ուրախ»-ով, երբեմն «գոհ»-ով և այլն: Ու ահա այս մեթոդներով, էլի ըստ իս, կարելի է գալ իրական արժեքների համակարգին:

Խնդրին բավարար ծանոթ չես:

Եվ հետո. ի՞նչ իմաստ ունի բառը փոխարինել, մանավանդ որ՝ վերը առաջարկածդ տարբերակները բոլորովին էլ հոմանիշներ չեն «հպարտություն» բառին: Դրանք տարբեր հասկացություններ են:

Որևէ բանով հպարտ լինելու համար նախ անհրաժեշտ է այդ «բանը» խորապես հասկանալ, զգալ դրա էությունը… Այ, այդ ժամանակ, հաստատ համոզված եմ, որ հպարտության ազնիվ ջերմությունը կլուսավորի հոգիդ:

Քեզ լույս եմ ցանկանում

Cleopatra
13.03.2007, 10:49
Հպարտացե'ք, ձեր ձեռքբերումներով (և նյութական և հոգևոր) ու ձգտե'ք հասնել ավելիին, հպարտացե'ք ձեր առաջ դրված նպատակների հաղթահարման համար, երբ գնահատվում են ձեր ուժերը, երբ զգում ես, որ կյանքում եթե նպատակ ես դնում ապա անհաղթահարելի ոչինչ չկա: :P

Idealistka
20.03.2007, 18:11
Աստվածաշնչով հպարտությունն իրոք մեղք է:( , բայց դա սովորական մարդկային զգացմունք է:Երբ փոքր էինք, ծնողները մեզ քաջալերում էին, ինչ-որ մանր հաղթանակների համար՝ մեզ մեջ հպարտության նոտաներ առաջացնելով եւ այլն: Մարդ, որ մեծանում, դաստիարակվում է այսպիսի հասարակության մեջ, չի կարող խուսափել նաեւ հպարտությունից: Բայց այն նաեւ կախված է մարդու խառնվածքից. ինքնաքնադատաբար իրենց վերաբերվող մարդիկ շատ անգամ կարող են տուժել այդ պատճառով, բայց նաեւ կարող են ավելի բարձր անդյունքների հասնել/տարբեր դրություններում/: Այնպես որ հպարտության մի կաթիլն էլ չի խանգարի, բայց միայն մեկը;) :

Ծով
29.03.2007, 03:02
Նշանակում է ունենալ մի բան, որը կորցնել չես ուզում…

Highordy
29.03.2007, 11:18
Նշանակում է ունենալ մի բան, որը կորցնել չես ուզում…

Շատ հակիրճ, լակոնիկ, բայց և խորը պատասխան…:ok

ՀՊԱՐՏ եմ, որ ակումբում նման մտածողության տեր մարդիք էլ կան… :hands

Arisol
29.03.2007, 13:09
Երբևիցե չէի մտածել այս հարցի շուրջը, բայց, երբ այս թեման բացվեց՝ այլևս չեմ կարողանում ասել «հպատրանում եմ էսինչով, էնինչով» … Չի ստացվում…

Ծո՛վ, հետաքրքիր պատասխան էր :) :

Ֆոտոն
02.11.2009, 04:29
Չեմ հասկանում հպարտանալու գաղափարը, քանի որ ոչնչով էլ չեմ հպարտանում: :esim
Սիրում եմ մի բան, գոհ եմ ստացածս արդյունքով, ուրախ եմ, որ հայ եմ կամ որ Չուկը այդքան լավ ներկայացրեց իր կարծիքը, որին հիմնականում համաձայն եմ, ... բայց հպարտանալ... երևի էդ էն ժամանակ են հպարտանում, երբ շաաատ կարևոր ու մեծ բան են անում, օրինակ՝ երկրագնդի կյանքն են փրկում (չնայած ո՞վ իմանա՝ փրկել են, թե՞ հակառակը), բայց էդքանն անողը էլի վերջում չի հպարտանում: :8

Դեկադա
02.11.2009, 09:45
Ի՞նչ է նշանակում...
... ինչով եմ հպարտ- նրանով որ հայ եմ`անկախ ամեն ինչից:Ասում եմ անկախ, քանի որ երբեմն ինձ էլ շատ զարմացնում և զայրացնում են հայավարի արարքները...բայց ես հպարտ եմ, որ ունեմ ազգը, որ ընկերներս ու հարազատներս հայ են...
.... հպարտ եմ որ ունեմ ընտանիք`անկախ մեծամասնության կողմից ընդունվող կարծիքներից`թե դրական թե բացասական...
... հպարտ եմ, որ ապրում եմ էս հողի վրա`անկախ նրանից, որ երբեմն- երբեմն հենց այդ հողին ամուր կանգնած մարդիկ կարենում են սուրները ճոճել աջ ու ձախ...
.... հպարտ ու գոհ եմ որ ունեմ այս ամենը....ես գնհատում եմ ինչ ունեմ, բայց չեմ գոռոզանում որ ունեմ....
...գոհ եմ որ իմ ուժերով հասնում եմ ինչ որ բանի, բայց հպարտանում եմ, որ դա անում եմ հենց իմ ուժերով...
էսքանից հետո որպես վերջաբան նշեմ -հպարտանալ դա բացասական զգացողություն չի, այ հպարտությունը օգտագործելն է վատ`:) այն վերածելով գոռոզության...

Սելավի
02.11.2009, 11:17
Անձնական ինչ որ բանով հպատրանալը դա նեղ էգոյական տարրեր է պարունակում իր մեջ:

Այսինքը ես հպարտանում եմ, որ այսինչ բանին հասա ( կամ ունեմ) իմ հնարավորություններով:
Սա նշանակում է դու համեմատության մեջ էս նայում քո հնարավորությունները՝ քեզ շրջապատող մարդկանց հնարավորությնների հետ, և ծածուկ կամ բացահայտ հպարտանում էս որ քեզ շրջապատող մարդկանց միջից, հենց մենակ դու դրան կարողացար հասնել, այլ ոչ՝ ասենք հարևանտ:
Հակառակ դեպքում եթե հարևանտ էլ հասած լիներ էդ բանին, դու չէիր հպարտանա, այլ կուրախանաիր որ դու նույն պես կարողացար հասնել (կամ ունենալ) այդ բանին:

Հպարտանալ կարելի է միայն համամարդկային հաջողությաններով, իսկ դրանք բազմաթիվ են:

Դեկադա
02.11.2009, 14:02
Անձնական ինչ որ բանով հպատրանալը դա նեղ էգոյական տարրեր է պարունակում իր մեջ:

Այսինքը ես հպարտանում եմ, որ այսինչ բանին հասա ( կամ ունեմ) իմ հնարավորություններով:
Սա նշանակում է դու համեմատության մեջ էս նայում քո հնարավորությունները՝ քեզ շրջապատող մարդկանց հնարավորությնների հետ, և ծածուկ կամ բացահայտ հպարտանում էս որ քեզ շրջապատող մարդկանց միջից, հենց մենակ դու դրան կարողացար հասնել, այլ ոչ՝ ասենք հարևանտ:
Հակառակ դեպքում եթե հարևանտ էլ հասած լիներ էդ բանին, դու չէիր հպարտանա, այլ կուրախանաիր որ դու նույն պես կարողացար հասնել (կամ ունենալ) այդ բանին:

Հպարտանալ կարելի է միայն համամարդկային հաջողությաններով, իսկ դրանք բազմաթիվ են:

Իսկ ի՞նչի պարտադիր էգոիստական...և ի՞նչ պարտադիր է հասածը անպայման հարևանին նախանձել վերագրել:
.... ես ... ու իմ նման հազարավոր մարդիկ չենք անում համամարդկային գործեր դա նշանակում ա էն ինչը մենք ունենք`իսկ մենք ունենք լավ ընտանիք կամ օրինակ երեխաներին մեծացնում ենք լավ մարդ // սա ինքնագովեստ չի ուղղակի օրնակ եմ բերում:)//, դա նշանակու՞մ է չհպարտանալ:Ինչու՞ անպայման հպարտությունը պիտի կապվի նախանձի հետ...
... Սախարովին բոլորս հարգում ենք` մարդը ուրանի միջուկի տրոհումը օգտագործեց էներգիա ստանալու համար:Հպա՞րտ ենք-այո...բայց էտ նույն ուրանը հիմա ի՞նչի համար են օգտագործում ...հիմա հպարտ են՞ք որ դա հայտնագործվեց
...ասածս այն է, որ եթե մարդը իր ուժերով հասնում է ինչ որ բանի ու կաորղանում է այն պահպանել` դա հպարտանալու է... ո՛չ գոռոզանալու, և ո՛չ էլ մնացածին ապացուցելու, որ տես ես հասա` դու չէ...

AniwaR
02.11.2009, 20:44
Chuk-ի հետ ընդհանրապես համաձայն չեմ, որոշ չափով Highordy-ն է շտկել, բայց քանի որ 2 տարի առաջվա խոսակցություն է, մասնավոր բանավեճի մեջ չեմ մտնում:

Հպարտությունը, այլ կերպ ասած, ինքդ քեզ և ուրիշների մոտ ինչ-որ բանով պարծենալու հնարավորությունն է, որի օբյեկտը, կախված կոնկրետ սուբյեկտներից, նրանց մտածելակերպից ու տվյալ իրադրությունից ու հանգամանքներից, կարող է լինել ամեն ինչ: Իսկ ինչու՞ է մարդկանց անհրաժեշտ հպարտանալ: - Որովհետև ինչքան շատ հպարտանալու տեղ ունես, ֆորումային լեզվով ասած՝ այնքան էլ բարձր վարկանիշ ունես: Իսկ բարձր վարկանիշը ունի շատ սուբյեկտիվ և օբյեկտիվ պլյուսներ, որոնց մոտավոր ցանկը թվարկել ալարում եմ:

Chuk
03.11.2009, 00:13
Chuk-ի հետ ընդհանրապես համաձայն չեմ, որոշ չափով Highordy-ն է շտկել, բայց քանի որ 2 տարի առաջվա խոսակցություն է, մասնավոր բանավեճի մեջ չեմ մտնում:

Հպարտությունը, այլ կերպ ասած, ինքդ քեզ և ուրիշների մոտ ինչ-որ բանով պարծենալու հնարավորությունն է, որի օբյեկտը, կախված կոնկրետ սուբյեկտներից, նրանց մտածելակերպից ու տվյալ իրադրությունից ու հանգամանքներից, կարող է լինել ամեն ինչ: Իսկ ինչու՞ է մարդկանց անհրաժեշտ հպարտանալ: - Որովհետև ինչքան շատ հպարտանալու տեղ ունես, ֆորումային լեզվով ասած՝ այնքան էլ բարձր վարկանիշ ունես: Իսկ բարձր վարկանիշը ունի շատ սուբյեկտիվ և օբյեկտիվ պլյուսներ, որոնց մոտավոր ցանկը թվարկել ալարում եմ:

Ճիշտն ասած Chuk-ի հետ ես էլ համաձայն չեմ, բայց քո ասածը հետաքրքրեց:

Փաստորեն հպարտությունը քո սահմանմամբ պարծենկոտությունն է (որոշակի մոտավորությամբ) որը որոշակիորեն պախարակելի երևույթ է :)

հ.գ. Օրինակ ես հպարտ եմ, որ հպարտ եմ:

AniwaR
03.11.2009, 00:29
Փաստորեն հպարտությունը քո սահմանմամբ պարծենկոտությունն է (որոշակի մոտավորությամբ) որը որոշակիորեն պախարակելի երևույթ է

Օ, եթե բառի կենցաղային իմաստով ըմբռնենք, հնարավոր է, որ այդպես էլ կա: Ուզում եմ մեկ անգամ ևս շեշտել՝ ամեն ինչ կախված է


կոնկրետ սուբյեկտներից, նրանց մտածելակերպից ու տվյալ իրադրությունից ու հանգամանքներից

Օրինակ՝ Մայրն ասում է.
-Իմ որդին իմ պարծանքն է:

Պախարակելի որևէ բան կա՞ր: Եթե այնուամենայնիվ այո, ապա ոչ ավելի քան «Ես հպարտանում եմ իմ որդով»-ի մեջ: Պարծենկոտությունը ուրիշ է իհարկե, հպարտության համեմատ՝ թեթևսոլիկ, թիթիզ երևույթ է, բայց որպես կանոն, եթե մենք հպարտ ենք ինչ-որ բանով, ապա կարող ենք նաև պարծենալ դրանով::think Ինչպես նշել եմ՝ պարծենալու հնարավորություն է և ոչ թե «պարծենկոտություն»: Ֆու՜հ, լավ պրծա: :))

Gayl
03.11.2009, 00:35
Իսկ հիմա էլ ավելի կոնկրետ հպարտության իմ բնորոշման մասին: Հպարտությունը այն է, երբ քեզ մյուսներից վեր ես դասում, որն այլ կերպ կարելի է ասել, որ քեզ գերագնահատում ես:

Միթե՞ դա հպարտություն է,գոնե ինձ համար դա գոռոզություն է:Գոռոզ կարող են լինել միայն դատարկ մարդիկ:
Ես ունեմ տուն,իմ շրջապատում բոլորն էլ ունեն տուն,բայց ես հպարտ եմ,հպարտ եմ որովհետև իմ տունը հալալ աշխատանքիս արդյունքն է:
Չես կարծում որ մարդ կա հպարտա,որ իրա մատները էնքան ճկուն են,որ կարա օրինակի համար գողություն անի ցանկացածի գրպանից ու չբռնվի:Դրական չի չէ՞,բայց հպարտ ա:

Chuk
03.11.2009, 00:37
Օ, եթե բառի կենցաղային իմաստով ըմբռնենք, հնարավոր է, որ այդպես էլ կա: Ուզում եմ մեկ անգամ ևս շեշտել՝ ամեն ինչ կախված է



Օրինակ՝ Մայրն ասում է.
-Իմ որդին իմ պարծանքն է:

Պախարակելի որևէ բան կա՞ր: Եթե այնուամենայնիվ այո, ապա ոչ ավելի քան «Ես հպարտանում եմ իմ որդով»-ի մեջ: Պարծենկոտությունը ուրիշ է իհարկե, հպարտության համեմատ՝ թեթևսոլիկ, թիթիզ երևույթ է, բայց որպես կանոն, եթե մենք հպարտ ենք ինչ-որ բանով, ապա կարող ենք նաև պարծենալ դրանով::think Ինչպես նշել եմ՝ պարծենալու հնարավորություն է և ոչ թե «պարծենկոտություն»: Ֆու՜հ, լավ պրծա: :))
Ոչ, «Իմ որդին իմ պարծանքն է» ու «իմ որդին իմ հպարտությունն է» երկուսն էլ մեր աշխարընկալմամբ պախարակելի չեն: Բայց եթե մի պահ փորձենք այլ տեսանկյունից նայենք, ապա կտեսնենք, որ «Իմ որդին իմ երջանկությունն է», «Իմ որդին իմ ուրախությունն է» արտահայտությունները շատ ավելի ազդեցիկ, գեղեցիկ ու չպարտադրող են :)

Chuk
03.11.2009, 00:39
Ես ունեմ տուն,իմ շրջապատում բոլորն էլ ունեն տուն,բայց ես հպարտ եմ,հպարտ եմ որովհետև իմ տունը հալալ աշխատանքիս արդյունքն է:
Բայց էդտեղ հպարտանալու ի՞նչ կա: Փաստորեն հպարտ ես, որ, կներես, կոպիտ ասեմ, «բեզձելնիկ» չե՞ս :)

Ֆոտոն
03.11.2009, 00:46
Ոչ, «Իմ որդին իմ պարծանքն է» ու «իմ որդին իմ հպարտությունն է» երկուսն էլ մեր աշխարընկալմամբ պախարակելի չեն: Բայց եթե մի պահ փորձենք այլ տեսանկյունից նայենք, ապա կտեսնենք, որ «Իմ որդին իմ երջանկությունն է», «Իմ որդին իմ ուրախությունն է» արտահայտությունները շատ ավելի ազդեցիկ, գեղեցիկ ու չպարտադրող են :)

:aha
Միշտ ինձ նվաստացած եմ զգացել, երբ ինձնով հպարտացել են ծնողներս: Իսկ մեկի ուրախությունը լինելուն միշտ էլ ուրախ եմ: :)

Մի անգամ աշխատողների հետ գործատուի հանդիպում-քննարկում էր: Բոլորին հարցնում էին, թե ինչով են հպարտանում: Ինպես էստեղ, ամեն մեկը մի բան գտնում էր. հայրենիք, ընտանիք, աշխատանք...
Ես մտածեցի, որովհետև անակնկալ հարց էր ու պատասխանեցի, որ հպարտ չեմ: :) Ոմանք ուզում էին, որ անպայման մի բանով հպարտ լինեմ, բայց էս է: ՈՒզում եք, ուզեք, չեք ուզում, ...:oy

Gayl
03.11.2009, 00:49
Բայց էդտեղ հպարտանալու ի՞նչ կա: Փաստորեն հպարտ ես, որ, կներես, կոպիտ ասեմ, «բեզձելնիկ» չե՞ս :)

Չէ կոպիտ չէր ճիշտ արտահայտություն էր,ի դեպ ես օրինակ եմ բերել:
Լավ Chuk ջան,այսպիսի օրինակ բերեմ.
Ես ունեմ տուն,իմ շրջապատում,ոչ ոք իր սեփական բնակարանը չունի:
1.Ունեմ:
2.Արդեն առանձնահատուկ է:
3.Դրական է:
Այսինքն առաջինի դեպքում ես հպարտ էի որ «բեզդելնիկ» չեմ,իսկ երկրորդի դեպքում հպարտ եմ,որ տուն ունեմ::D

AniwaR
03.11.2009, 00:54
Ոչ, «Իմ որդին իմ պարծանքն է» ու «իմ որդին իմ հպարտությունն է» երկուսն էլ մեր աշխարընկալմամբ պախարակելի չեն: Բայց եթե մի պահ փորձենք այլ տեսանկյունից նայենք, ապա կտեսնենք, որ «Իմ որդին իմ երջանկությունն է», «Իմ որդին իմ ուրախությունն է» արտահայտությունները շատ ավելի ազդեցիկ, գեղեցիկ ու չպարտադրող են :)

Եվ ի՞նչ: Ինչ-որ բան այն չեմ ասե՞լ::8 Էդ արտահայտությունների իմաստը տարբեր է ու տարբեր կոնտեկստում կարող են գործածվել: Իսկ «իմ որդին իմ պարծանքն է» ու «իմ որդին իմ հպարտությունն է» համարյա հոմանիշներ են:

Chuk
03.11.2009, 00:55
Չէ կոպիտ չէր ճիշտ արտահայտություն էր,ի դեպ ես օրինակ եմ բերել:
Լավ Chuk ջան,այսպիսի օրինակ բերեմ.
Ես ունեմ տուն,իմ շրջապատում,ոչ ոք իր սեփական բնակարանը չունի:
1.Ունեմ:
2.Արդեն առանձնահատուկ է:
3.Դրական է:
Այսինքն առաջինի դեպքում ես հպարտ էի որ «բեզդելնիկ» չեմ,իսկ երկրորդի դեպքում հպարտ եմ,որ տուն ունեմ::D

Օրինակը քեզ ու ընկերներիդ չի վերաբերվում, խնդրում եմ վիրավորական չդիտարկել, ընդամենը կոնտեքստային վերլուծություն:

Եթե մի պահ դիտարկում ենք, որ տուն (սեփական ուժերով) ունենալը բեզձելնիկ չլինելու նշան ա, էդ դեպքում հետևում ա որ սեփական ուժերով տուն չունենալը բեզդելնիկության նշան ա: Ու ստացվում , որ դու հպարտ ես, որ առանձնանում ես բեզդելնիկների մեջ (այդ տրամաբանությամբ):

Իրականում սեփական ուժերով տուն ունենալը բեզձելնիկ լինել-չլինելու նշան չի, հետևաբար անցնենք առաջ, փորձեմ այլ օրինակ բերել:

Ենթադրենք ես ունեմ տարրական դասարանի կրթություն, գիտեմ տառերը:
Ընկնում եմ մի գյուղ, որտեղ ոչ մեկը տարրական կրթություն չունի:
Հպարտանա՞մ, որ ես տարրական կրթություն ունեմ: Թե՞ ուրախանամ, որ գոնե էդքանն ունեմ:

Սեփական ուժերով տուն ձեռք են բերում հսկայական քանակով մարդիկ: Դու առանձնահատուկ չես դրանով: Ես ուրախ եմ, որ դու քո ուժերով դրան հասել ես: Բայց քո դրանով հպարտանալդ չեմ հասկանում: Այ որ ուղղակի ուրախանայիր, կհասկանայի:

Chuk
03.11.2009, 00:58
Եվ ի՞նչ: Ինչ-որ բան այն չեմ ասե՞լ::8 Էդ արտահայտությունների իմաստը տարբեր է ու տարբեր կոնտեկստում կարող են գործածվել: Իսկ «իմ որդին իմ պարծանքն է» ու «իմ որդին իմ հպարտությունն է» համարյա հոմանիշներ են:

Այդ կոնտեքստում այո՛, պարծանքն ու հպարտությունը նույն իմաստն են արտահայտում, բայց հոմանիշներ չեն: Իսկ ես խոսում էի այն մասին, որ գուցե այնքա՞ն էլ նպատակահարմար չէ դրանց կիրառությունը՝ գլոբալ մասշտաբով:

Ի՞նչ է նշանակում հպարտանալ կամ պարծենալ որդով:
Պարծենալ, որ ասենք որդին գերազանց ավարտել է բժշկականը: Տո լավ ա արել: Շատերն են գերազանց ավարտում: Հետո՞ ինչ: Ուրախանալը, երջանիկ լինելը դրանից ավելի մեղմ զգացումներ են, որոնք չեն «նվաստացնում» դիմացինին ;)

Ֆոտոն
03.11.2009, 01:27
Իսկ «իմ որդին իմ պարծանքն է» ու «իմ որդին իմ հպարտությունն է» համարյա հոմանիշներ են:

Հոնանիշներ (http://www.akumb.am/showpost.php?p=1831966&postcount=54) են, այո՛, բայց կարծես այդ բառերը ոչ մի դրական բան չեն պարունակում: :think

AniwaR
03.11.2009, 01:31
Լավ.


Ընկնում եմ մի գյուղ, որտեղ ոչ մեկը տարրական կրթություն չունի:
Հպարտանա՞մ, որ ես տարրական կրթություն ունեմ:

Իսկ ինչու՞ ոչ:


Փաստորեն հպարտ ես, որ, կներես, կոպիտ ասեմ, «բեզձելնիկ» չե՞ս

Իսկ ինչու՞ չհպարտանալ:

և այլն... Կարծում եմ՝ հասկանալի էր: Քո ասելով՝ ստացվում է հպարտանալ կարելի է մի այնպիսի բանով, որը երկրի վրա մեն-մենակ է, եզակի: Ասենք, մարդ կարող է հպարտ լինել միայն Ջիմի Հենդրիքս լինելու դեպքում: Իսկ ինքը հպա՞րտ էր... չէ-հա... Չնայած՝ ի՞նչ իմանաս: Մարդու հոգեբանությունը շատ խճճված է. մարդ կա, կհպարտանա, որ իր երեխաների համար տուն-տեղ է կառուցել, ապահովել ամեն ինչով, մարդ էլ կա՝ նույն վիճակում կընկնի դեպրեսսիայի մեջ. բա է՞ս էր կյանքից իմ ուզածը, ես երազում էի Ջիմի Հենդրիքս լինել::( Հետևաբար.


Ի՞նչ է նշանակում հպարտանալ կամ պարծենալ որդով:

Սա լրիվ ուրիշ հարց է, արժի-չարժի. մեկի համար արժի, մյուսի համար՝ ոչ: Բայց ես մնում են այն կարծիքին (քանի դեռ ավելի լավ բացատրության չեմ հանդիպել), որ «հպարտանալ ինչ-որ բանով» նշանակում է «ինքդ քեզ և ուրիշների մոտ այդ ինչ-որ բանով պարծենալու տեղ ունենալ»: :))

Chuk
03.11.2009, 01:33
Իսկ ինչու՞ չհպարտանալ:
Որովհետև ինչքան էլ փորձենք խուսափել, հպարտանալը հենց գոռոզության նշան ա, գոռոզության արտահայտման մի ձև, բացասական բան :)

Chuk
03.11.2009, 01:34
Որովհետև ինչքան էլ փորձենք խուսափել, հպարտանալը հենց գոռոզության նշան ա, գոռոզության արտահայտման մի ձև, բացասական բան :)

հ.գ. իսկ լինելով հիմարների մեջ նրանցից մի քիչ ավելի խելոք լինելու համար հպարտանալը հիմարություն ա, ուրիշ ոչինչ :)

AniwaR
03.11.2009, 01:34
Հոնանիշներ (http://www.akumb.am/showpost.php?p=1831966&postcount=54) են, այո՛, բայց կարծես այդ բառերը ոչ մի դրական բան չեն պարունակում: :think

Նախորդ գրառումս ինչ-որ չափով սրան էլ է պատասխանում, բայց դա էլ միանշանակ չի: Ընդհանրապես, իմ կարծիքով, կյանքը բացառությունների շղթա է, ոչ թե օրինաչափությունների: Մեկ էլ տեսար՝ մի օր դրական եղավ::)

Սելավի
03.11.2009, 02:54
Իսկ ի՞նչի պարտադիր էգոիստական...և ի՞նչ պարտադիր է հասածը անպայման հարևանին նախանձել վերագրել:
.... ես ... ու իմ նման հազարավոր մարդիկ չենք անում համամարդկային գործեր դա նշանակում ա էն ինչը մենք ունենք`իսկ մենք ունենք լավ ընտանիք կամ օրինակ երեխաներին մեծացնում ենք լավ մարդ // սա ինքնագովեստ չի ուղղակի օրնակ եմ բերում:)//, դա նշանակու՞մ է չհպարտանալ:Ինչու՞ անպայման հպարտությունը պիտի կապվի նախանձի հետ...
... Սախարովին բոլորս հարգում ենք` մարդը ուրանի միջուկի տրոհումը օգտագործեց էներգիա ստանալու համար:Հպա՞րտ ենք-այո...բայց էտ նույն ուրանը հիմա ի՞նչի համար են օգտագործում ...հիմա հպարտ են՞ք որ դա հայտնագործվեց
...ասածս այն է, որ եթե մարդը իր ուժերով հասնում է ինչ որ բանի ու կաորղանում է այն պահպանել` դա հպարտանալու է... ո՛չ գոռոզանալու, և ո՛չ էլ մնացածին ապացուցելու, որ տես ես հասա` դու չէ...

Dekada ջան, մարդը հպարտանում է երբ ինչ որ բան է ունենում համեմատելու:
Դու ասում էս ես ունեմ լավ ընտանիք ու դրանով հպարտանում եմ, նշանակում է դու քո գիտակցության մեջ ունես լավ ընտանիք կոչվելու մոդելը, չափորոշիչները, ու քո շրջապատում տեսել էս նաև քո գիտակցության կառուցած մոդելի ըմբռնումից հեռու՝ ուրիշ չափանիշներով առաջնորդվող մեկ այլ ընտանիք, որը քեզ մոտ ասոցացվել է «վատ» ընտանիք հասկացողությամբ, ուստի դու քո ընտանիքը համեմատում էս այդ քո տեսած ընտանիքների հետ, և ակամայից ներքին հպարտությամբ էս լցվում որ քո ընտանիքը Պողոսի ընտանիքի պես չի՝ այլ լավնա:

Իսկ այն ընտանիքը, որը առաջնորդվում է ուրիշ գիտակցական՝ «լավի» ըմբռնման իր մոդելի արժեհամակարգով, նա էլ համաեմատվելու է քո ընտանիքի հետ և ներքին հպարտությամբ է լցվելու որ իր ընտանիքը շատ ավելի լավն է քան քոնը:
Օրինակ՝ տիկին Ռոզան հպարտանում է որ իր տղա Գագիկը՝ շնորհքով, գողական լավ տղա է ու բարձր ձայն ունի իր շրջապատում, դա իր գիտակցակն ըմբնման արժեհամակարգի « լավի» մոդելն է, իսկ դու օրինակ՝ քո տղային համաեմատում էս այդ տիպի տղաների հետ ու հպարտանում, որ քո տղան գողական տղա չի, այլ համեստ խելոք լավ տղա է: Սա էլ քո գիտակցության «լավի» կառուցած մոդելն է:
Օրինակ՝ խուլ անտառում ապրող միայնակ ընտանիքի անդամների մտքով երբեք չի անցնի այն հանգամանքը, որ իրանք մի հատ վերլուծեն ու տեսնեն իրանք լավ ընտանիք են թե ոչ:
Բայց երբ այդ անտառում մեկ այլ ուրիշ ընտանիք էլ կլինի և իրանք սկսեն լավ ու վատի զանազանել իրենց գիտակցական արժեհամակարգի մոդելով, այդտեղ արդեն գլուխ կբարձրացնի հպարտությունը:

Dekada ջան, իսկ դու ինչու՞ չես հպարտանում որ ձեր բակում աշուն է:
Դու երբեք չես կարող հպարտանալ, քանզի այս ժամանակահատվածում բոլորի բակերում էլ աշուն է, այստեղ դու չունես համեմատելու բան, ուստի չես հպարտանա, այլ կուրախանաս այդ գեղեցիկ աշունով:


Գոռոզանալը, հպարտության մեծ քույրն է և ուրիշ հարթությունում է «տժժում» :) Գոռոզանում են այն ժամանակ երբ ինչ որ «կարևոր» բան իրանք անձնական ունեն, իսկ ուրշը չունի, այստղ համաեմատության մեջ չի դնում իր ունեցածը, այլ հստակ տեսնում է որ ինքը դա ունի, իսկ ուրիշը չունի, դա էլ շատ ժամանակ առիթ է դառնում գոռոզանալու, պարծենալու:

Եթե քո համեմատած ուրանի օրինակով զուգահեռ տանենք, կնշանակի որ մարդկությունը պիտի դանկ էլ չստեղծեր, լուցկի էլ չստեղծեր, ինքնաթիռ էլ չստեղծեր... չէ որ սրանցով էլ են « վատ» բաներ անում:
Ես օրինակ հպարտանում եմ որ մարդկության կոլեկտիվ գիտակցությունը սկսում է ըմբռնել, թե այս թվարկածս՝ ինչպես նաև քո ասած ուրանը ինչ նպատակներով և մղումներով է ստեղծել մարդկությունը:

Dekada ջան, դու ուզես թե չուզես, դու մասնակցում էս համամարդկային արժեքների բարձրացմանը, քո գիտակցությունը կոլեկտիվ գիտակցության մի մասնիկն է:
Դրանով հանդերձ դու արդեն գտնվում էս մարդկությանը հաջողության մղելու ճանապարհին:
Կոլեկտիվ գիտակցության բարձրացման շնորհիվ է միայն մեր մոլորակ ներմուծվում, այդ գիտակցության մակարդակին համապատասխան ատրիբուտներ մտքեր:
Նայելով մեր ունեցածին, կարող ենք արձանագրել որ մարդկությունը առաջ է ընթանում իր էվոլուցիոն զարգացման մեջ և սա ուրախանալու, ինչպես նաև հպարտանալու լավ առիթ է ամբողջ մարդկության համար:

Որպեսզի շատ չերկարի բանավեճը, մի անգամից ասեմ, որ ես առայժմ վեր շարադրված ձևով եմ հասկանում՝ ինչ որ անձնական բանով հպարտանալու պատճառները:
Մի գուցե ես սխալ եմ հասկանաում, կամ դա այդպես չի, չեմ վիճի, պարզապես ես ներկայացրեցի, թե ինչպես եմ ես ընկալում այդ երևույթը:

Jarre
03.11.2009, 07:58
Այս բաժնի գրառումները կարդալով հիշեցի Վովենարգի խոսքերը. «Հպարտությունը մխիթարություն է թույլերի համար»։
Այ եթե փորձենք անկեղծորեն պարզել թե ի՞նչն է մեզ դրդում ինչ որ բանով հպարտանալ, ե՞րբ ենք կարիք ունենում ինչ որ բանով հպարտանալու, ինչո՞ւ ենք հպարտանում.... շատ բան կհասկանանք։

Ընդունված կարծիք է, որ Ալեքսանդր Մակեդոնացին խնդրել է իրեն թաղել ձեռքերը տարածած։ Նա կարծես ուզեցել է ցույց տալ, որ եկել է աշխարհ առանց որևէ բանի ու գնում է դատարկ։ Այո՛ մենք ոչինչ չենք բերել ու չենք էլ տանելու։ Իսկ եթե մի քիչ ավելի ռեալ նայենք, ապա նույնիսկ մեր կյանքի օրոք չենք ստեղծել կամ արել մի բան, ինչը կազդի մարդկության ընդհանուր դրության վրա։ Ուստի ինչո՞վ հպարտանալ, կամ ինչո՞ւ հպարտանալ։

Ժան Ժակ Ռուսոն այս մասին շատ լավ խոսքեր ունի գրած. «Խոնարհվենք մարդկության առաջ, որ կարողանանք հպարտանալ մարդկությամբ»։ Հպարտանալու առարկա կարող է լինել այն ինչ համամարդկային է։

Իսկ անձնական հաջողություններով ուրախանալն ու հպարտանալը շա՜տ տարբեր հասկացություններ են։ Սովորաբար անսահման հպարտություն ունենում են անսահման փոքրիկ մարդիկ ;)

Ու եթե մի փոքր էլ խորանանք, ապա կտեսնենք, որ սովորաբար մարդիկ հպարտանում են նրանով, ինչը ընդունելի և նախանձելի է իրենց շրջապատի համար։ Այսինքն դժվար է ինդիվիդուալիզմ պահպանելը։

dvgray
03.11.2009, 08:35
ամեն մի վեհ ու վսեմ զգացմունքի մեջ էլ կարելի է բացասական ու ստոր ակցենտներ ներմուծել: Ցանկություն միայն լինի ;) մարդու լեզուն հետաքրքիր "օրգան" է, ու կարևորը՝ առանց ոսկորի :B

հպարտության զգացմունք իրականում ճաշակում է մարդ տարբեր իրավիճակնեում, եթե իհարկե հպարտանալու բան ունենում է:
Լավագույնը ըստ իս այն է, որ լինելով ոչ այնքան խոշոր մասնագետ, քո աշխատանքի արդյունքը բարձր են գնահատում էքսպերտները կամ բնագավառի թոփ մասնագետները:
մյուսը, կարծում եմ այն է, որ քո կողմից հարգված հասարակության անդամները գնահատում են քո երեխայի/երեխաների դաստիրակվածությունը ու հասարակության պիտանելիության աստիճանը: Դրանցի մեծ բան կարծում եմ ծնողի համար չկա, և երևի չի ծնվել մեկը, որ այդ իրավիճակում հպարտ չլինի:

ասեմ, որ ես անձամբ ես նշած երկու հարթություններում էլ ՇԱԱԱԱՏ հպարտ եմ ու դա մի այլ ձևի զգացմունք է ու դա ի այլ ձևի է կյանք ու էներգիա տալիս առաջընթացի
:)

Gayl
03.11.2009, 23:48
Օրինակը քեզ ու ընկերներիդ չի վերաբերվում, խնդրում եմ վիրավորական չդիտարկել, ընդամենը կոնտեքստային վերլուծություն:

Եթե մի պահ դիտարկում ենք, որ տուն (սեփական ուժերով) ունենալը բեզձելնիկ չլինելու նշան ա, էդ դեպքում հետևում ա որ սեփական ուժերով տուն չունենալը բեզդելնիկության նշան ա: Ու ստացվում , որ դու հպարտ ես, որ առանձնանում ես բեզդելնիկների մեջ (այդ տրամաբանությամբ):

Իրականում սեփական ուժերով տուն ունենալը բեզձելնիկ լինել-չլինելու նշան չի, հետևաբար անցնենք առաջ, փորձեմ այլ օրինակ բերել:

Ենթադրենք ես ունեմ տարրական դասարանի կրթություն, գիտեմ տառերը:
Ընկնում եմ մի գյուղ, որտեղ ոչ մեկը տարրական կրթություն չունի:
Հպարտանա՞մ, որ ես տարրական կրթություն ունեմ: Թե՞ ուրախանամ, որ գոնե էդքանն ունեմ:

Սեփական ուժերով տուն ձեռք են բերում հսկայական քանակով մարդիկ: Դու առանձնահատուկ չես դրանով: Ես ուրախ եմ, որ դու քո ուժերով դրան հասել ես: Բայց քո դրանով հպարտանալդ չեմ հասկանում: Այ որ ուղղակի ուրախանայիր, կհասկանայի:

«Սեփական ուժերով տուն ձեռք են բերում հսկայական քանակով մարդիկ: Դու առանձնահատուկ չես դրանով: Ես ուրախ եմ, որ դու քո ուժերով դրան հասել ես: Բայց քո դրանով հպարտանալդ չեմ հասկանում:»
«Դու առանձնահատուկ չես» այսինքն երբ ոչ ոք քո շրջապատում չունի իսկ դու ունես ուրեմն պետք է հպարտանա՞ս,չէ՞ որ առանձնահատուկ է:
Ճիշտ ես եթե ունես կրթություն և այդ գյուղում միայն դու կարդալ գիտես ուրեմն պետք է ուրախ լինես,բայց ապեր չէ՞ որ այս դեպքում դու բոլորից առանձնանում ես,այսինքն.
1.ունես
2.առանձնահատուկ ես
3դրական
Տվյալ դեպքում բոլոր հիմքերը ունես հպարտանալու,բայց դա իմ կարծիքով հպարտություն չի կամ ուրախանում են կամ պարծենում :

Chuk
04.11.2009, 00:40
«Սեփական ուժերով տուն ձեռք են բերում հսկայական քանակով մարդիկ: Դու առանձնահատուկ չես դրանով: Ես ուրախ եմ, որ դու քո ուժերով դրան հասել ես: Բայց քո դրանով հպարտանալդ չեմ հասկանում:»
«Դու առանձնահատուկ չես» այսինքն երբ ոչ ոք քո շրջապատում չունի իսկ դու ունես ուրեմն պետք է հպարտանա՞ս,չէ՞ որ առանձնահատուկ է:
Ճիշտ ես եթե ունես կրթություն և այդ գյուղում միայն դու կարդալ գիտես ուրեմն պետք է ուրախ լինես,բայց ապեր չէ՞ որ այս դեպքում դու բոլորից առանձնանում ես,այսինքն.
1.ունես
2.առանձնահատուկ ես
3դրական
Տվյալ դեպքում բոլոր հիմքերը ունես հպարտանալու,բայց դա իմ կարծիքով հպարտություն չի կամ ուրախանում են կամ պարծենում :
Gayl, կներես, որ երկար բարակ գրելու հավես չունեմ, կարճ ասեմ, փորձիր հասկանալ. լոկալ վայրում թագավոր լինելը հպարտանալու առիթ չի: Եթե դու քեզ առանձնացնում ու սահմանափակում ես նեղ շրջանակներում ու այդ նեղ շրջանակներում առավելություններով հպարտանում ու քեզ պատկերացնում շատ արժեքավոր, ապա ասեմ, որ ըստ իս դա իրականում ողբերգություն է:

Գևոր
04.11.2009, 00:55
Ինձ թվում ա հպարտանալը ավելի շատ էգոիստական արմարներ ունի, քան բանական.
Մենք պարզապես ընդգծում ենք սեփական նշանակալիությունը.... Հպարտությունը "ԷԳՈ"- ի խաղն է, իսկ մենք կարծում ենք, ինչ որ սուրբ զգացողություն է ու ամեն կերպ բաց չենք թողնում այն...

Gayl
04.11.2009, 01:18
Gayl, կներես, որ երկար բարակ գրելու հավես չունեմ, կարճ ասեմ, փորձիր հասկանալ. լոկալ վայրում թագավոր լինելը հպարտանալու առիթ չի: Եթե դու քեզ առանձնացնում ու սահմանափակում ես նեղ շրջանակներում ու այդ նեղ շրջանակներում առավելություններով հպարտանում ու քեզ պատկերացնում շատ արժեքավոր, ապա ասեմ, որ ըստ իս դա իրականում ողբերգություն է:

Օրինակներս են նեղ շրջանակներում,որ ավելի պարզ ու մատչելի լինեն,թե չէ ինքս երբեք չեմ հպարտում,որ ես տուն ունեմ կամ իմ ինտեռնետը աշխարհում ամենա արագնա;):

Chuk
04.11.2009, 01:21
Օրինակներս են նեղ շրջանակներում,որ ավելի պարզ ու մատչելի լինեն,թե չէ ինքս երբեք չեմ հպարտում,որ ես տուն ունեմ կամ իմ ինտեռնետը աշխարհում ամենա արագնա;):

Իսկ հիմա, քանի որ տեսանք որ այդ մատչելի օրինակների համար հպարտանալը մեղմ ասած անմտություն ա, արի մատչելիից էն կողմ անցնենք, քանի որ քննարկման մասնակիցները կարծես թե ամենքն էլ լուրջ մարդիկ են ու կարող են բարդ բաներ էլ հասկանալ: Այսպիսով, ինչի՞ համար ես հպարտանում:

Gayl
04.11.2009, 01:46
Իսկ հիմա, քանի որ տեսանք որ այդ մատչելի օրինակների համար հպարտանալը մեղմ ասած անմտություն ա, արի մատչելիից էն կողմ անցնենք, քանի որ քննարկման մասնակիցները կարծես թե ամենքն էլ լուրջ մարդիկ են ու կարող են բարդ բաներ էլ հասկանալ: Այսպիսով, ինչի՞ համար ես հպարտանում:

Ինքդ ասացիր որ անմտությունա;),բոլոր օրինակներս այնպես էր բերված,որ համապատասխաներ քո «թեորեմա» ի երեք պայմաններին:
Հենց սկզբից էլ այ էտ հարցից պետք է սկսեինք,թե դու թե ես:
Հպարտ եմ,որ կյանքում,ոչ մեկի ոտի տակ սապոն դրած չկամ,որ ոչ մեկի հացին վայիս չեմ եղել,ինքդ էլ գիտես որ կյանքում այնպիսի պահի ես հանդիպում որ պետք է ընտրություն կատարես կամ աջ կամ ձախ,եթե այլես աջ կվնասես հարազատիդեթե ձախ ուրեմն ընկերոջդ եթե չքայլես ինքդ քեզ,այս օրինակը ես օդից չեմ ասում հավատա որ առնչվել եմ այսպիսի տհաճ պահի,բայց ընտրել եմ երրորդ տարբերակը:
Այսօր ամեն պահի ամեն վայրկյանի համար պետք է կռվես,բայց կան մարդիկ ոքեր չունեն պրինցիպներ ու այդ մարդկանց քանակը չափազանց շատա:

Գալաթեա
04.11.2009, 01:51
Ինքդ ասացիր որ անմտությունա;),բոլոր օրինակներս այնպես էր բերված,որ համապատասխաներ քո «թեորեմա» ի երեք պայմաններին:
Հենց սկզբից էլ այ էտ հարցից պետք է սկսեինք,թե դու թե ես:
Հպարտ եմ,որ կյանքում,ոչ մեկի ոտի տակ սապոն դրած չկամ,որ ոչ մեկի հացին վայիս չեմ եղել,ինքդ էլ գիտես որ կյանքում այնպիսի պահի ես հանդիպում որ պետք է ընտրություն կատարես կամ աջ կամ ձախ,եթե այլես աջ կվնասես հարազատիդեթե ձախ ուրեմն ընկերոջդ եթե չքայլես ինքդ քեզ,այս օրինակը ես օդից չեմ ասում հավատա որ առնչվել եմ այսպիսի տհաճ պահի,բայց ընտրել եմ երրորդ տարբերակը:
Այսօր ամեն պահի ամեն վայրկյանի համար պետք է կռվես,բայց կան մարդիկ ոքեր չունեն պրինցիպներ ու այդ մարդկանց քանակը չափազանց շատա:

Դուք հպարտանալու համար նշում եք հատկանիշներ, որ հատուկ են մարդուն...պարզապես մարդուն, որը ... մարդ է...

Դուք դրանով ե՞ք հպարտանում:
Դա արդեն հպարտանալու առիթ է՞ դարձել.. փաստորեն..

Chuk
04.11.2009, 01:58
Ինքդ ասացիր որ անմտությունա,բոլոր օրինակներս այնպես էր բերված,որ համապատասխաներ քո «թեորեմա» ի երեք պայմաններին:
Գայլ ջան, քո բերած օրինակներից և ոչ մեկը չի համապատասխանել իմ սահմանումների առնվազն մի կետին՝ առանձնահատկությանը ;)

Gayl
04.11.2009, 02:10
Դուք հպարտանալու համար նշում եք հատկանիշներ, որ հատուկ են մարդուն...պարզապես մարդուն, որը ... մարդ է...

Դուք դրանով ե՞ք հպարտանում:
Դա արդեն հպարտանալու առիթ է՞ դարձել.. փաստորեն..

Իսկ իմ կարծիքով հպարտանալու ամենալավ առիթներից մեկն է,որովհետև ոչ թե «պարզապես մարդու» այլ «ՄԱՐԴՈՒ»:
Եթե ես հպարտ եմ,որ ունեմ որդի ով հանուն հայրենիքի կյանքն է տվել ապա ես հպարտանում եմ,ոչ թե նրա համար որ որդիս զոհվեց այլ նրա համար որ նրա մեջ կան ազնիվ մարդկային հատկանիշներ:Օրինակս սիրուն չստացվեց ուղակի ավելի պարզ լինելու համար այսպիսի օրինակ բերեցի:
Ո՞վ է մարդը,միթե՞ կա նրանից ավելի հզոր էակ այս երկրագնդի վրա,Նա կարող է ստեղծել նաև ոչնչացնել ու այն մարդիկ ովքեր ստեղծում են ուրեմն ունեն իրավունք հպարտանալ իրենց ստեղծածով

Գալաթեա
04.11.2009, 02:16
Իսկ իմ կարծիքով, պարզապես մարդ լինելը, բոլոր իր հատկանիշներով, հպարտանալու խնդիր չէ:
Դա հենց նսեմացնում է մարդու, որպես այդպիսին, գաղափարը:
Մենք սկսում ենք մտածել որ մարդ է նա, ով չի խաբում, չի քցում, գյ...թյուն չի անում, չի ոչնչացնում...իրականում այդ աստիճանին ամեն ինչ իջեցնելն ու դրանով հպարտանալն առաջին Չմարդությունն է:

Gayl
04.11.2009, 02:17
Գայլ ջան, քո բերած օրինակներից և ոչ մեկը չի համապատասխանել իմ սահմանումների առնվազն մի կետին՝ առանձնահատկությանը ;)

Ես միշտ նշել եմ «շրջապատ» բառը,այսինքն քո ասած առանձնահատկությունը ավելի մեծ սահմաններ ունի,եթե այդպես է ուրեմն ոչ ոք իրավունք չունի հպրտանալու և չի էլ կարող,ուրեմն չկա մի բան որ առանձնահատուկ լինի,եթե կա ու ես չգիտեմ ուրեմն ներող կլինես օրինակներս սխալ էին,բայց եթե կարելի է բեր մի այնպիսի կենդանու,առարկայի կամ մարդկաին հատկանիշի օրինակ որ առանձնահատուկ է:

Chuk
04.11.2009, 02:26
Ես միշտ նշել եմ «շրջապատ» բառը,այսինքն քո ասած առանձնահատկությունը ավելի մեծ սահմաններ ունի,եթե այդպես է ուրեմն ոչ ոք իրավունք չունի հպրտանալու և չի էլ կարող,ուրեմն չկա մի բան որ առանձնահատուկ լինի,եթե կա ու ես չգիտեմ ուրեմն ներող կլինես օրինակներս սխալ էին,բայց եթե կարելի է բեր մի այնպիսի կենդանու,առարկայի կամ մարդկաին հատկանիշի օրինակ որ առանձնահատուկ է:
Գայլ ջան, ես մի քանի էջ ա ուզում եմ բացատրել, որ էն բաները, որոնցով «հպարտանում ե(ն)ք» չափազանց կենցաղային ու մանր բաներ են ու որ դրանցով հպարտանալը անմտություն ա: Ես ուզում եմ ցույց տալ, որ դեպքերի մի մասում գործ ունենք պարզագույն պարծենկոտության և/կամ գոռոզության հետ, կամ էլ գործ ունենք շատ ավելի մարդկային ու նորմալ զգացումների (ինչպիսին է ուրախությունը, երջանկությունը, գոհությունը, շնորհակալությունը և այլն) հետ, պարզապես սխալամբ դա անվանում ենք հպարտություն:

Ես իմ սահմանմանը զուգահեռ օրինակ էի բերել, որ իմ կարծիքով կարելի է հպարտանալ այս, այս ու այս դեպքերում ու նաև ասել էի, որ դրան համապատասխանում է օրինակ հայերի՝ առաջինը քրիստոնեությունը ընդունելը: Միաժամանակ ցույց էի տվել նաև, որ դա էլ հպարտության աղբյուր չեմ համարում այս, այս ու այս պատճառներով:

Իսկ ընդհանրապես ես, թեև հպարտության զգացումից զերծ չեմ, բայց զուտ տրամաբանորեն հասկանում եմ դրա կեղծ կատեգորիա լինելն ու վատ բան լինելը: Այլ կերպ ասած հպարտությունը իսկապես պախարակելի երևույթ եմ համարում, թեև ինքս էլ դրանից զերծ չեմ:

Ուղղակի ուզում եմ ևս մեկ անգամ փաստեմ, որ իմ սահմանմանը (որն ի դեպ ճշմարտության չի հավակնում, ուղղակի մի օր մի բան գրել էի, կոպիտ ասած, որոշակի մոտարկումներով) քո օրինակներից և ոչ մեկը չէր համապատասխանում: Այսինքն եթե մտել էիր քննարկման մեջ դրա սխալ լինելը ցույց տալու համար, որը ես սկզբից չէի հասկացել, ապա շատ սխալ ուղղությամբ էիր գնացել ;)

Gayl
04.11.2009, 02:41
Գայլ ջան, ես մի քանի էջ ա ուզում եմ բացատրել, որ էն բաները, որոնցով «հպարտանում ե(ն)ք» չափազանց կենցաղային ու մանր բաներ են ու որ դրանցով հպարտանալը անմտություն ա: Ես ուզում եմ ցույց տալ, որ դեպքերի մի մասում գործ ունենք պարզագույն պարծենկոտության և/կամ գոռոզության հետ, կամ էլ գործ ունենք շատ ավելի մարդկային ու նորմալ զգացումների (ինչպիսին է ուրախությունը, երջանկությունը, գոհությունը, շնորհակալությունը և այլն) հետ, պարզապես սխալամբ դա անվանում ենք հպարտություն:

Ես իմ սահմանմանը զուգահեռ օրինակ էի բերել, որ իմ կարծիքով կարելի է հպարտանալ այս, այս ու այս դեպքերում ու նաև ասել էի, որ դրան համապատասխանում է օրինակ հայերի՝ առաջինը քրիստոնեությունը ընդունելը: Միաժամանակ ցույց էի տվել նաև, որ դա էլ հպարտության աղբյուր չեմ համարում այս, այս ու այս պատճառներով:

Իսկ ընդհանրապես ես, թեև հպարտության զգացումից զերծ չեմ, բայց զուտ տրամաբանորեն հասկանում եմ դրա կեղծ կատեգորիա լինելն ու վատ բան լինելը: Այլ կերպ ասած հպարտությունը իսկապես պախարակելի երևույթ եմ համարում, թեև ինքս էլ դրանից զերծ չեմ:

Ուղղակի ուզում եմ ևս մեկ անգամ փաստեմ, որ իմ սահմանմանը (որն ի դեպ ճշմարտության չի հավակնում, ուղղակի մի օր մի բան գրել էի, կոպիտ ասած, որոշակի մոտարկումներով) քո օրինակներից և ոչ մեկը չէր համապատասխանում: Այսինքն եթե մտել էիր քննարկման մեջ դրա սխալ լինելը ցույց տալու համար, որը ես սկզբից չէի հասկացել, ապա շատ սխալ ուղղությամբ էիր գնացել ;)

Չուկ մենք այս հարցով երբեք էլ չենք կարող հայտարարի գալ,դա ես նոր հասկացա,չնայած պետք է ավելի շուտ ընկալեի,պատճառը շատ պարզ է,քո համար հպարտությունը և գոռոզությունը հոմանիշներ են,իսկ իմ համար դրանք լրիվ տարբեր բաներ են ու երբ ես հպարտություն բառը օգտագորում եմ դու գոռոզություն ես հասկանում:
Եթե դու հպարտ ես որ առաջին Քրիստոնյա ազգը մենք ենք,ուրեմն ես քեզ էլ առավել չեմ հասկանում:
«եթե մտել էիր քննարկման մեջ դրա սխալ լինելը ցույց տալու համար, որը ես սկզբից չէի հասկացել, ապա շատ սխալ ուղղությամբ էիր գնացել» համաձայն եմ քո հետ,սկզբից ենթադրում էի որ դու հպարտությունը գոռոզություն ես համարում,իսկ հիմա համոզված եմ:Իմ արածը նման էր նրան,որ ես ուզում էի քեզ հակառակը ապացուցեի,ես դա նոր հասկացա որը չպիտի անեի,հենց սկզբից սխալ ուղղություն ընտրեցինք:Դե լավ առայժմ համենայնդեպս հաճելի էր::ok:

Chuk
04.11.2009, 02:45
Եթե դու հպարտ ես որ առաջին Քրիստոնյա ազգը մենք ենք,ուրեմն ես քեզ էլ առավել չեմ հասկանում:
Թույլ տուր այ այս կետից ընդհատել գրառմանդ ընթերցումը հետևյալ մեղադրանքով. դու չես լսում, թե դիմացինդ ինչ է ասում, քո համար ավելի կարևոր է սեփական եզրահանգումը :)

Chuk
04.11.2009, 02:58
Հպարտ եմ,որ կյանքում,ոչ մեկի ոտի տակ սապոն դրած չկամ,որ ոչ մեկի հացին վայիս չեմ եղել,ինքդ էլ գիտես որ կյանքում այնպիսի պահի ես հանդիպում որ պետք է ընտրություն կատարես կամ աջ կամ ձախ,եթե այլես աջ կվնասես հարազատիդեթե ձախ ուրեմն ընկերոջդ եթե չքայլես ինքդ քեզ,այս օրինակը ես օդից չեմ ասում հավատա որ առնչվել եմ այսպիսի տհաճ պահի,բայց ընտրել եմ երրորդ տարբերակը:
Ինչ անուշադիր եմ, չէի կարդացել: Կներես Գայլ ջան, բայց ինձ բացեց :))

Շարունակեմ, հա՞

Հպարտ եմ, որ գող չեմ:
Հպարտ եմ, որ մարդասպան չեմ:
Հպարտ եմ, որ անասուն չեմ:
Հպարտ եմ, որ դեբիլ չեմ:
Հպարտ եմ, որ գործ տվող չեմ:
Հպարտ եմ, որ հարևանիս կնկան չեմ բռնաբարել:
Հպարտ եմ, որ մանկապիղծ չեմ:
Հպարտ եմ, որ ...

Կներես եղբայր, բայց ես էջերով հենց նման օրինակներն էի ցույց տալիս, դու էլ համաձայնվում էիր, որ անմտություն է տենց բաների համար հպարտանալը ;)

Gayl
04.11.2009, 03:28
Ինչ անուշադիր եմ, չէի կարդացել: Կներես Գայլ ջան, բայց ինձ բացեց :))

Շարունակեմ, հա՞

Հպարտ եմ, որ գող չեմ:
Հպարտ եմ, որ մարդասպան չեմ:
Հպարտ եմ, որ անասուն չեմ:
Հպարտ եմ, որ դեբիլ չեմ:
Հպարտ եմ, որ գործ տվող չեմ:
Հպարտ եմ, որ հարևանիս կնկան չեմ բռնաբարել:
Հպարտ եմ, որ մանկապիղծ չեմ:
Հպարտ եմ, որ ...

Կներես եղբայր, բայց ես էջերով հենց նման օրինակներն էի ցույց տալիս, դու էլ համաձայնվում էիր, որ անմտություն է տենց բաների համար հպարտանալը ;)
Եթե ՄԱՐԴ ես ուրեմն հպարտացիր,որովհետև եթե գող ու ավազակ լինեիր հաստատ խնդալդ չէր գա:
Դե լավ արի քեզ միանամ ու երկուսով հպարտանանք որ մենք ենք առաջին Քրիստոնեաները,էտ ավելի խնդալու էր:Մեկա հաստատ իրար չենք ընկալելու մի բանի անունը դրել ենք հպարտություն,բայց դու ինձ բացատրում ես թե տանձը ինչ տեսք ունի իսկ ես քեզ խնձորի մասին եմ պատմում ու ուզում ենք հայտարարի գանք:

Chuk
04.11.2009, 03:36
Եթե ՄԱՐԴ ես ուրեմն հպարտացիր,որովհետև եթե գող ու ավազակ լինեիր հաստատ խնդալդ չէր գա:
Դե լավ արի քեզ միանամ ու երկուսով հպարտանանք որ մենք ենք առաջին Քրիստոնեաները,էտ ավելի խնդալու էր:Մեկա հաստատ իրար չենք ընկալելու մի բանի անունը դրել ենք հպարտություն,բայց դու ինձ բացատրում ես թե տանձը ինչ տեսք ունի իսկ ես քեզ խնձորի մասին եմ պատմում ու ուզում ենք հայտարարի գանք:
Չէ, ես արդեն լրջորեն ջղայնանում եմ :)

Դու իսկապե՞ս չես հասկանում, որ ես նման բան չեմ ասել, թե՞ քեզ կայֆ ա տալիս դա կրկնելը ;)

Հպարտանալ նրանով, որ վատ բան չես արել, նվազագույնը ծիծաղելի ա: Դեռ կարող է հասկանալի լինել լավ բան անելու համար հպարտանալը, բայց հպարտանալը որ վատ բան չես արել... վայ... ես հպարտ եմ, էն օրը կողքովս պուճուրիկ երեխա էր վազում, կարող էի քարը վերցնել ու գլխին տալ, բայց չեմ արել :) Հպարտանալու բան ա ;)

Gayl
04.11.2009, 04:05
Չէ, ես արդեն լրջորեն ջղայնանում եմ :)

Դու իսկապե՞ս չես հասկանում, որ ես նման բան չեմ ասել, թե՞ քեզ կայֆ ա տալիս դա կրկնելը ;)

Հպարտանալ նրանով, որ վատ բան չես արել, նվազագույնը ծիծաղելի ա: Դեռ կարող է հասկանալի լինել լավ բան անելու համար հպարտանալը, բայց հպարտանալը որ վատ բան չես արել... վայ... ես հպարտ եմ, էն օրը կողքովս պուճուրիկ երեխա էր վազում, կարող էի քարը վերցնել ու գլխին տալ, բայց չեմ արել :) Հպարտանալու բան ա ;)

Չհասկանալու խնդիր չկա գրածդ նորից կարդացի,գիշերվա հազարնա մի քանի բառ էլ կարողա կարդամ միայն կարդալու համար:
«Հպարտանալ նրանով, որ վատ բան չես արել» դու արդեն ասածներս հասկանում ես էնպես ինչպես քեզ ձեռ ա տալիս:Իմ ասածը քո համար օրինակ էր իսկ իմ համար իրականություն որի հետ առնչվել եմ,գրածս չես ուզում հասկանաս,էտ պուճուր էրեխի օրինակը խի բերեցիր ես ընդհանրապես չհասկացա,լավ կլինի շարունակենք վաղը,որովհետև համոզված եմ որ դու իմ գրածներն ես կիսատ-պռատ կարդում ու հասկանում,ես էլ քո:Հիմա կասեմ բայց լավ կլինի վաղը պատասխանես որ լիարժեք ընկալես ասածս:
Ավելի եմ մանրանում.
Չեմ ասել՝ ես հպարտ եմ,որ չեմ գողանում,ոչ էլ ասածիցս այդպիսի բան է հետևում:Պատկերացրու ստեղծվում է մի պահ ունես մեկ քայլի հնարավորություն և երեք ուղություն,եթե քայլես աջ վնասում ես ընկերոջդ,եթե ձախ հարազատիդ,եթե չանես ինքդ քեզ ու պատկերացրու որ վնասդ գումար չի ասենք վնասդ բախտիդ վրա քար քցելա,իհակե կներես որ փակագծերով եմ խոսում ուղակի չեմ կարող ավելի պարզ ուզում եմ բուն իմաստը բացատրեմ:Ես հո չեմ ասում հպարտ եմ որ կողիս երեխային արունլվիկ չեմ անում:
Մենք խոսում ենք ռեալ կյանքից,գալիս են պահեր որ դեպքերն են քեզ թելադրում,թելադրում են,որ ստորանաս,որ շեֆիդ հետ նստես նարդի խաղաս ու պետք եղած ժամանակ տանուլ տաս,այ ես էս նկատի ունեմ ու եթե Չուկ դու ինքդ կարողանում ես էս ամբողջից մաքուր ելնես ուրեմն հպարտ եղիր որ մտար ցեխը բայց մաքուր դուրս եկար կամ մարդ էիր մարդ մնացիր:Վերջ այսքանը ու եթե էսքանից հետո պտի էլի ասես չեմ գողանում ու դրա համար հպարտ եմ ուրեմն ախպեր ջան ես իսկականից փաս:
Արդեն աչքերս փակ եմ գրում,բարի գիշեր:

Chuk
04.11.2009, 04:11
Չհասկանալու խնդիր չկա գրածդ նորից կարդացի,գիշերվա հազարնա մի քանի բառ էլ կարողա կարդամ միայն կարդալու համար:
«Հպարտանալ նրանով, որ վատ բան չես արել» դու արդեն ասածներս հասկանում ես էնպես ինչպես քեզ ձեռ ա տալիս:Իմ ասածը քո համար օրինակ էր իսկ իմ համար իրականություն որի հետ առնչվել եմ,գրածս չես ուզում հասկանաս,էտ պուճուր էրեխի օրինակը խի բերեցիր ես ընդհանրապես չհասկացա,լավ կլինի շարունակենք վաղը,որովհետև համոզված եմ որ դու իմ գրածներն ես կիսատ-պռատ կարդում ու հասկանում,ես էլ քո:Հիմա կասեմ բայց լավ կլինի վաղը պատասխանես որ լիարժեք ընկալես ասածս:
Ավելի եմ մանրանում.
Չեմ ասել՝ ես հպարտ եմ,որ չեմ գողանում,ոչ էլ ասածիցս այդպիսի բան է հետևում:Պատկերացրու ստեղծվում է մի պահ ունես մեկ քայլի հնարավորություն և երեք ուղություն,եթե քայլես աջ վնասում ես ընկերոջդ,եթե ձախ հարազատիդ,եթե չանես ինքդ քեզ ու պատկերացրու որ վնասդ գումար չի ասենք վնասդ բախտիդ վրա քար քցելա,իհակե կներես որ փակագծերով եմ խոսում ուղակի չեմ կարող ավելի պարզ ուզում եմ բուն իմաստը բացատրեմ:Ես հո չեմ ասում հպարտ եմ որ կողիս երեխային արունլվիկ չեմ անում:
Մենք խոսում ենք ռեալ կյանքից,գալիս են պահեր որ դեպքերն են քեզ թելադրում,թելադրում են,որ ստորանաս,որ շեֆիդ հետ նստես նարդի խաղաս ու պետք եղած ժամանակ տանուլ տաս,այ ես էս նկատի ունեմ ու եթե Չուկ դու ինքդ կարողանում ես էս ամբողջից մաքուր ելնես ուրեմն հպարտ եղիր որ մտար ցեխը բայց մաքուր դուրս եկար կամ մարդ էիր մարդ մնացիր:Վերջ այսքանը ու եթե էսքանից հետո պտի էլի ասես չեմ գողանում ու դրա համար հպարտ եմ ուրեմն ախպեր ջան ես իսկականից փաս:
Արդեն աչքերս փակ եմ գրում,բարի գիշեր:

Գայլ ջան, ես ահավոր հպարտ եմ, որ չնայած բերածդ օրինակներին, տեսակետս չի փոխվում :))

Նայի, դու էլի ինձ սխալ ես հասկացել: Ես ինքս կարող է և հպարտ եմ, որ էդ երեխու գլուխը չեմ ջարդել, կամ էլ քո բերած օրինակով՝ չեմ ստրկացել, մարդ եմ մնացել (դե... գոնե իմ կարծիքով):

Բայց էդ չնշանակեց, որ հպարտանալը լավ բան ա:
Հպարտանալ նշանակում ա, որ դու քեզ գերագնահատում ես մյուսներից (բոլորս էլ էդպիսին ենք, գրեթե բոլորս), բայց դե դա լավ չի, դա արատ է, թերություն է, բարդույթ է:

Ուրիշ հարց, որ ես ուրախ եմ, որ չեմ ստրկացել ու կարողացել էդ ամեն ինչի դեմ կանգնել: Ուրախանալը ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ արժեք ա: Հպարտանալը քեզ ուրիշներից վեր դասող ;)

dvgray
04.11.2009, 04:34
քեզ գերագնահատում ես մյուսներից (բոլորս էլ էդպիսին ենք, գրեթե բոլորս), բայց դե դա լավ չի, դա արատ է, թերություն է, բարդույթ է:


նախ կուզեի հասկանալ, թե ինչ վատ բան կա նրա մեջ, որ ունենալով ռեալհիմքեր, ավելի ես գնահատում քեզ:
ավել գնահատելու մյուս կողմ էլ կա՝ ավելի քիչ գնահատել սեփական արժեքը, քան ավելի արժեքավոր՝ կողքինինը:
մարդ եթե գնահատելու կարողություն ունի, ապա բնական գնահատմատ սանդղակ գոյություն ունի: հավասարությունը ՝ վերաբերվում է պետության կողմից հավասար հնարավորություններ ստեղծելում, և ոչ թե բոլորին իրար հետ հավասարացնելուց

Chuk
04.11.2009, 15:15
նախ կուզեի հասկանալ, թե ինչ վատ բան կա նրա մեջ, որ ունենալով ռեալհիմքեր, ավելի ես գնահատում քեզ:
ավել գնահատելու մյուս կողմ էլ կա՝ ավելի քիչ գնահատել սեփական արժեքը, քան ավելի արժեքավոր՝ կողքինինը:
մարդ եթե գնահատելու կարողություն ունի, ապա բնական գնահատմատ սանդղակ գոյություն ունի: հավասարությունը ՝ վերաբերվում է պետության կողմից հավասար հնարավորություններ ստեղծելում, և ոչ թե բոլորին իրար հետ հավասարացնելուց

Գերագնահատումը ու ռեալ գնահատումն իրարից են էապես տարբերվող բաներ են :)

Gayl
04.11.2009, 23:48
Գայլ ջան, ես ահավոր հպարտ եմ, որ չնայած բերածդ օրինակներին, տեսակետս չի փոխվում :))

Նայի, դու էլի ինձ սխալ ես հասկացել: Ես ինքս կարող է և հպարտ եմ, որ էդ երեխու գլուխը չեմ ջարդել, կամ էլ քո բերած օրինակով՝ չեմ ստրկացել, մարդ եմ մնացել (դե... գոնե իմ կարծիքով):

Բայց էդ չնշանակեց, որ հպարտանալը լավ բան ա:
Հպարտանալ նշանակում ա, որ դու քեզ գերագնահատում ես մյուսներից (բոլորս էլ էդպիսին ենք, գրեթե բոլորս), բայց դե դա լավ չի, դա արատ է, թերություն է, բարդույթ է:

Ուրիշ հարց, որ ես ուրախ եմ, որ չեմ ստրկացել ու կարողացել էդ ամեն ինչի դեմ կանգնել: Ուրախանալը ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ արժեք ա: Հպարտանալը քեզ ուրիշներից վեր դասող ;)

«Հպարտանալը քեզ ուրիշներից վեր դասող» այ հենց բանը նրանում է որ ես այդպես չեմ մտածում,ուրիշներից վեր ես դասում,եթե գոռոզ ես,սա իմ անձնական կարծիքն է և դժվար թե գտնվի մեկը որ կարող է ինձ հակառակը ապացուցի:Ես ինքս հպարտության մեջ ոչինչ վատ չեմ տեսնում:
Դե լավ Չուկ ջան էլ ավելացնելու ոչինչ չունեմ ու այս թեման շարունակելու իմաստ չկա,որովհետև ոչ դու քո կարծիքը կփոխես ոչ էլ ես իմը:Վերջում ավելացնեմ որ շատ հաճելի էր:hands:

Chuk
04.11.2009, 23:50
«Հպարտանալը քեզ ուրիշներից վեր դասող» այ հենց բանը նրանում է որ ես այդպես չեմ մտածում,ուրիշներից վեր ես դասում,եթե գոռոզ ես,սա իմ անձնական կարծիքն է և դժվար թե գտնվի մեկը որ կարող է ինձ հակառակը ապացուցի:Ես ինքս հպարտության մեջ ոչինչ վատ չեմ տեսնում:
Դե լավ Չուկ ջան էլ ավելացնելու ոչինչ չունեմ ու այս թեման շարունակելու իմաստ չկա,որովհետև ոչ դու քո կարծիքը կփոխես ոչ էլ ես իմը:Վերջում ավելացնեմ որ շատ հաճելի էր:hands:
Չէ, ես մինչև վերջ գնալու եմ, այսպիսով կրկնում եմ նախորդ գրառումներիցս մեկի մեջ գրածը.

Ես ուզում եմ ցույց տալ, որ դեպքերի մի մասում գործ ունենք պարզագույն պարծենկոտության և/կամ գոռոզության հետ, կամ էլ գործ ունենք շատ ավելի մարդկային ու նորմալ զգացումների (ինչպիսին է ուրախությունը, երջանկությունը, գոհությունը, շնորհակալությունը և այլն) հետ, պարզապես սխալամբ դա անվանում ենք հպարտություն:
Այլ կերպ ասած, էն, ինչը դու կարծում ես, թե հպարտությունն է, իրականում լրիվ ուրիշ բան է: Սխալ անուն ես տալիս ;)

Gayl
05.11.2009, 00:09
Չէ, ես մինչև վերջ գնալու եմ, այսպիսով կրկնում եմ նախորդ գրառումներիցս մեկի մեջ գրածը.

Այլ կերպ ասած, էն, ինչը դու կարծում ես, թե հպարտությունն է, իրականում լրիվ ուրիշ բան է: Սխալ անուն ես տալիս ;)

Լավ արի սենց անենք ես ասեմ «դու սխալ ես մտածում»,իսկ դու ինձ պատասխանի «դու ես սխալ մտածում»:D

Chuk
05.11.2009, 00:15
Լավ արի սենց անենք ես ասեմ «դու սխալ ես մտածում»,իսկ դու ինձ պատասխանի «դու ես սխալ մտածում»:D

Չէ, արի ուրիշ կերպ անենք: Ես ասեմ, որ դու չես լսում քեզ ինչ են ասում, դու էլ ասա, որ ես սխալ եմ մտածում: Բայց խնդիրն էն ա, որ դու չես կարող իմ մտածածը սխալ համարես, եթե դա չես փորձում հասկանալ ;)

Gayl
05.11.2009, 00:32
Չէ, արի ուրիշ կերպ անենք: Ես ասեմ, որ դու չես լսում քեզ ինչ են ասում, դու էլ ասա, որ ես սխալ եմ մտածում: Բայց խնդիրն էն ա, որ դու չես կարող իմ մտածածը սխալ համարես, եթե դա չես փորձում հասկանալ ;)

Խնդիր չկա դու ինձ ասում ես «չես լսում ինձ»,ես էլ քեզ ասում եմ «դու սխալ ես մտածում»:
Ապեր այ հիմա չեմ հասկանում ի՞նչ ես ուզում ապացուցած լինես,որ քո գրածը ճիշտա՞,(չնայած ինքդ էլ էտ գրածիտ հետ համաձայն չես):Ասենք ինձ չես կարա ոչ համոզես ոչ էլ ապացուցես կամ ուզում ես ապացուցես որ ես սխա՞լ եմ,էտ էլ չես կարող անել,որովետև ես էլ չեմ կարա քեզ հակառակը համոզեմ:Լավ դու ինձ այդ հարցը տվեցիր,հիմա ես քեզ կտամ:
Ասա կամ մի բան որի համար դու հպարտ ես,թեկուզ մի չնչին բան թեկուզ գրիչ կամ լուցկու չոփ չգիտեմ մի բան որի համար հպարտ ես:

Գևոր
05.11.2009, 00:35
Ամենատարբեր Թեմաների մեջ մի ընդհանուր բան կա ... մի հոգի իրեն հետաքրքրող հարց ա տալիս... մի քանի հոգի պատասխանում են... ու հանկարծ 2 պատասխաններ իրար հակասում են... ու սկսվում ա....
Երկուսն էլ միաժամանակ ու որոշ չափով ճիշտ են ...երկուսն էլ խոսում են նույն բանի տարբեր կողմերի մասին...

ժողովուրդ ինչ էլ հավես ունեք? ինչ հպարտություն?, ինչ թիթիզություն?, սաղ սուտ ա, իլյուզիա... ինչքան ենք սիրում , մենք մեզ երևակայենք... հերոսություն անենք...հպարտանանք մեզնաով... լողալ սեփական նշանակալիության մեջ...
ինչքան Չենք սիրում ապրել առանց ավելորդ գնահատականների ու պիտակների...

ինչքան ենք սիորում տափակ բաներին իմաստ վերագրենք ու հմայվենք դրանցով...

Chuk
05.11.2009, 00:49
Խնդիր չկա դու ինձ ասում ես «չես լսում ինձ»,ես էլ քեզ ասում եմ «դու սխալ ես մտածում»:
Ապեր այ հիմա չեմ հասկանում ի՞նչ ես ուզում ապացուցած լինես,որ քո գրածը ճիշտա՞,(չնայած ինքդ էլ էտ գրածիտ հետ համաձայն չես):Ասենք ինձ չես կարա ոչ համոզես ոչ էլ ապացուցես կամ ուզում ես ապացուցես որ ես սխա՞լ եմ,էտ էլ չես կարող անել,որովետև ես էլ չեմ կարա քեզ հակառակը համոզեմ:Լավ դու ինձ այդ հարցը տվեցիր,հիմա ես քեզ կտամ:
Ասա կամ մի բան որի համար դու հպարտ ես,թեկուզ մի չնչին բան թեկուզ գրիչ կամ լուցկու չոփ չգիտեմ մի բան որի համար հպարտ ես:

:D Բա որ ասում եմ չես լսում ;)

Gayl
05.11.2009, 00:53
Ամենատարբեր Թեմաների մեջ մի ընդհանուր բան կա ... մի հոգի իրեն հետաքրքրող հարց ա տալիս... մի քանի հոգի պատասխանում են... ու հանկարծ 2 պատասխաններ իրար հակասում են... ու սկսվում ա....
Երկուսն էլ միաժամանակ ու որոշ չափով ճիշտ են ...երկուսն էլ խոսում են նույն բանի տարբեր կողմերի մասին...

ժողովուրդ ինչ էլ հավես ունեք? ինչ հպարտություն?, ինչ թիթիզություն?, սաղ սուտ ա, իլյուզիա... ինչքան ենք սիրում , մենք մեզ երևակայենք... հերոսություն անենք...հպարտանանք մեզնաով... լողալ սեփական նշանակալիության մեջ...
ինչքան Չենք սիրում ապրել առանց ավելորդ գնահատականների ու պիտակների...

ինչքան ենք սիորում տափակ բաներին իմաստ վերագրենք ու հմայվենք դրանցով...

«մի քանի հոգի պատասխանում են... ու հանկարծ 2 պատասխաններ իրար հակասում են... ու սկսվում ա....» սկսողը մենք ենք ոչ թե դու:

Gayl
05.11.2009, 00:57
:D Բա որ ասում եմ չես լսում ;)

Ախր հարգելիս սխալ ես մտածում:D
Դե լավ էն իմ վերջին հարցին էլ պատասխանի ու վերջ:

Ֆոտոն
05.11.2009, 01:03
Ասա կամ մի բան որի համար դու հպարտ ես,թեկուզ մի չնչին բան թեկուզ գրիչ կամ լուցկու չոփ չգիտեմ մի բան որի համար հպարտ ես:

Երևի այս հարցի պատասխանին ես սպասում , հա՞:

եթե իհարկե կարելի է պատասխանել:B

Ոչինչ չկա, որի համար ես հպարտ լինեմ:
Հպարտ բառը, ինչպես վերը բերեցի հոմանիշների շարքը, չի պարունակում դրական իմաստ:
Հպարտությունը գոռոզության մեղմ վիճակն է: Ինչքան էլ վատ բանը փոքրացնես, վատը լավ չի դառնա:

Ոչինչ չէ՞, որ ինձ չէր ուղղված հարցը, ի վերջո սա ֆորում է:

Gayl
05.11.2009, 01:13
Երևի այս հարցի պատասխանին ես սպասում , հա՞:

եթե իհարկե կարելի է պատասխանել:B

Ոչինչ չկա, որի համար ես հպարտ լինեմ:
Հպարտ բառը, ինչպես վերը բերեցի հոմանիշների շարքը, չի պարունակում դրական իմաստ:
Հպարտությունը գոռոզության մեղմ վիճակն է: Ինչքան էլ վատ բանը փոքրացնես, վատը լավ չի դառնա:

Ոչինչ չէ՞, որ ինձ չէր ուղղված հարցը, ի վերջո սա ֆորում է:

Իհարկե հետաքրիր է իմանալ ցանկացածի ԱՆԿԵՂԾ կարծիքը:
Իսկ եթե այն քո համար արատ չլիներ ինչ կպատասխանեիր,պատասխանդ ՈՉ էր որովհետև այն արա՞տ է:

Chuk
05.11.2009, 01:17
Գայլ, խնդիրն էն ա, որ եթե դու իմ գրածները կարդայիր, էդ հարցը չէիր տա, որտև ես մի քանի անգամ գրել եմ, որ կան բաներ, որոնցով ես հպարտանում եմ, ու համարում եմ, որ դա վատ ա, որովհետև հպարտությունը վատ բան ա, այն քեզ գերագնահատելու, կամ քեզ ուրիշից վեր դասելու, իրավիճակը ռեալ չգնահատելու, պարծենկոտության, գոռոզության ու նման այլ տարրեր է պարունակում:

Gayl
05.11.2009, 01:27
Գայլ, խնդիրն էն ա, որ եթե դու իմ գրածները կարդայիր, էդ հարցը չէիր տա, որտև ես մի քանի անգամ գրել եմ, որ կան բաներ, որոնցով ես հպարտանում եմ, ու համարում եմ, որ դա վատ ա, որովհետև հպարտությունը վատ բան ա, այն քեզ գերագնահատելու, կամ քեզ ուրիշից վեր դասելու, իրավիճակը ռեալ չգնահատելու, պարծենկոտության, գոռոզության ու նման այլ տարրեր է պարունակում:

Չուկ այս պահին իմ գրածի տակ լռիվ ուրիշ բան հասկացար,քո այդ գրածը շատ լավ հիշում,ես այս հարցը չեմ տվել որ պատասխանիցդ հետո ասեմ«Բա խի ես հպարտ»,ուզում եմ իմանամ որոնք են այն բաները որոնցով դու հպարտանում ես,եթե արատ ա չի նշանակում որ զերծ ես այդ արատից:

Chuk
05.11.2009, 01:29
Չուկ այս պահին իմ գրածի տակ լռիվ ուրիշ բան հասկացար,քո այդ գրածը շատ լավ հիշում,ես այս հարցը չեմ տվել որ պատասխանիցդ հետո ասեմ«Բա խի ես հպարտ»,ուզում եմ իմանամ որոնք են այն բաները որոնցով դու հպարտանում ես,եթե արատ ա չի նշանակում որ զերծ ես այդ արատից:

Թեման դրա համար չի նախատեսված, իսկ նման հարցախույզներին նախընտրում եմ չպատասխանել ;)

Gayl
05.11.2009, 01:39
Թեման դրա համար չի նախատեսված, իսկ նման հարցախույզներին նախընտրում եմ չպատասխանել ;)

Դա արդեն քո իրավունքն է:

Ֆոտոն
05.11.2009, 01:46
Իհարկե հետաքրիր է իմանալ ցանկացածի ԱՆԿԵՂԾ կարծիքը:
Իսկ եթե այն քո համար արատ չլիներ ինչ կպատասխանեիր,պատասխանդ ՈՉ էր որովհետև այն արա՞տ է:

Չեմ հպարտանում, որովհետև էդպիսի բան չեմ գտնում, որ հպարտանամ: Ինչի՞ պիտի դա կապ ունենա դրա՝ վատ համարելու հետ: Կարող էի նաև հպարտանալ, չնայած համարեի վատ: