Դիտել ողջ տարբերակը : «Վաճառվում է» Հայաստանը
Հետազոտական ռեսուրսների կովկասյան կենտրոնների (ՀՌԿԿ) կողմից 2008թ. անցկացված ընտրանքային հետազոտության արդյունքներից պարզվում է.
–Հայաստանում 92 տոկոսը խնդիր է համարել այն, որ ստիպված է վաճառել տունը, ավտոմեքենան կամ ամառանոցը,
–Հարցվածների 17%-ը հնարավորության դեպքում կմեկներ Հայաստանից` այլ վայրում մշտապես բնակվելու համար, իսկ 48%-ը կմեկներ ժամանակավորապես բնակվելու համար,
–30 տոկոսը չունի բավարար միջոցներ սննդի համար, իսկ 37%-ը համարում է, որ միջոցները բավարար են սննդի, բայց ոչ հագուստի համար:
http://www.a1plus.am/am/society/2009/07/28/survey
Այս ամենից կարելի տեսնել, որ իմ տարակուսանքները բավականին իրական են, որ այսօրվա Հայաստանը կարելի է ուղղակի գնել ու հայերն իրենք իրենց ոտքով կլքեն հայկական հողերը ու կտեղափոխվեն ցանկացած վայր, որտեղ իրենց սննդի ու ապրուստի պայմանները ապահովված կլինեն։
Պատասխաններից կարելի է տեսնել, որ առնվազն 30-40 տոկոս ազգաբնակչությունը գոյատևման խնդիր ունի ու այդքան էլ պատրաստն են մեկնել, չնայած պնդում են, որ ժամանակավոր, բայց ժամանակավորից ավելի հավետ բան չի լինում։
Իմ գնահատականներով, հայաստանյան ընտանիքների ճնշող մեծամասնության ունեցվածքը առավելագույնը 200 հազար դոլլարին համարժեք է։
Այսինքն եթե այն 30-40 տոկոս բնակչությանը,որ մոտ մեկ միլլոն է կազմում ու պատրաստ են վաճառել ամեն ինչ ու մեկնել, ամեն անձի հաշվով 100 հազարական գումար առաջարկվի, չեմ կասկածում, որ վաղն էլ կլքեն Հայաստանը, որտեղ նրանց ոչինչ այսօր չի պահում։
Արդյունքում 100 միլլիարդ դոլլարը բավական է, որ Հայաստանը այսօր համարյան դատարկվի ու խոցելի դառնա, իսկ այդ գումարը կրկնապատկելու դեպքում ուղղակի լրիվ կդատարկվի ու ինչպես 90ականներին էին կատակում, վերջին հայը կանջատի Զվարթնոցի լույսերը ու Հայաստանը կդադարի գոյություն ունենալ։
Չեմ կարող հասկանալ, ինչպես է ազգաբնակչությունը հանդուրժում Հայաստանյան առօրյա իշխանավորներին, որոնք փաստացի նրանց հասցրել են այս վիճակին, որ Հայաստանի ամենաոխերիմ թշնամին չեր կարող երազել - մի ինչ որ չնչին 200 միլլիադ դոլլար ծախսելով ոչնչացնել Հայաստանը - այդքան միայն Թուրքիան հաջորդ 10 տարում ծախսելու է իր ռազմական համակարգի վրա....
նյութապաշտ հասարակությունների բոլորի վախճանն էլ նույնն է:
Վերջանում է առուծախի գործարքով:
Իսկ ինչի՞ց է ծնվում նյութապաշտությունը:
հոգևոր դատարկությունից ու կեղծ արժեքների դավանանքից:
Մարտնչող անաստվածությունից, երբ մերժվում է «Ճշմարտությունը մեկն է ու անունն է նրա Արդարություն» սկզբունքը:
Այս տոտալ ճգնաժամը որի մեջ մենք գտնվում ենք իհարկե դա միայն մեր խնդիրը չի: Դա ամբողջ հուդա-քրիստոնեա-դեմոկրատական քաղաքակրթության ճգնաժամն է:
Ուղղակի մեր մոտ այն շատ սուր տեսք է ընդունել, ու հարցը հասել է լինել չլինելու մակարդակի:
Բայց ես վստահ եմ որ Հայությունը կվերապրի այս ճգնաժամը:
Մենք դեռ դիմադրում ենք, մենք ցավ ենք զգում նշանակում է դեռ չենք կորցրել գիտակցությունը....
Ազգեր կան որ արդեն ցավ էլ չեն զգում, հանգիստ որոճում են իրենց բաժին խոտը ու զբաղված են իրենց առօրյա մանր մունր կայֆերը հոգալով:
Չեմ կարող հասկանալ, ինչպես է ազգաբնակչությունը հանդուրժում Հայաստանյան առօրյա իշխանավորներին, որոնք փաստացի նրանց հասցրել են այս վիճակին, որ Հայաստանի ամենաոխերիմ թշնամին չեր կարող երազել - մի ինչ որ չնչին 200 միլլիադ դոլլար ծախսելով ոչնչացնել Հայաստանը - այդքան միայն Թուրքիան հաջորդ 10 տարում ծախսելու է իր ռազմական համակարգի վրա....
Ինչպե՞ս կարող է չհանդուրժել մի երևույթի, որին ամենասկզբում հենց ինքն է ծախվել: Ծախու ձայներով գահին բազմած իշխանավորը բացի առ ու ծախից ինչո՞վ պետք է զբաղվեր, իսկ ձայներ ծախողին պետություն ծախելով շատ չէս անհանգստացնի:
Արդյունքում 100 միլլիարդ դոլլարը բավական է, որ Հայաստանը այսօր համարյան դատարկվի ու խոցելի դառնա, իսկ այդ գումարը կրկնապատկելու դեպքում ուղղակի լրիվ կդատարկվի ու ինչպես 90ականներին էին կատակում, վերջին հայը կանջատի Զվարթնոցի լույսերը ու Հայաստանը կդադարի գոյություն ունենալ։
Իրականում դրա կեսի կեսն էլ է բավարար ու մի բան էլ ավել:
Չեմ կարող հասկանալ, ինչպես է ազգաբնակչությունը հանդուրժում Հայաստանյան առօրյա իշխանավորներին, որոնք փաստացի նրանց հասցրել են այս վիճակին, որ Հայաստանի ամենաոխերիմ թշնամին չեր կարող երազել
Voter
Որևէ մեկին հատկապես կազմակերպված իշխանություններին չհանդուրժելու համար պետք է ունենալ նախ հենման կետ որի վրա հենվելով կարելի է չհանդուրժել:
REAL_ist
28.07.2009, 17:17
Կապիտալիզմի ինչն եմ ասել:angry
Երեվի թե այսօրվա իշխանություններին հանդուրժելու հարցն ավելի շատ հոգեբանական է, բայց դա կնշանակի Հայ Առաքելականը, որ պատասխանատու է հայ մարդու հոգևորի համար ՉԻ ԿԱՏԱՐՈՒՄ իր առաքելությունը։
Ինչ որ խեղված հոգեբանություն է ստեղծվել Հայաստանում - հուսանք, որ իսկապես այն գիտակցումը, որ շատերը ունեն ու հասկանում են, որ ինչ որ «դատարկության» մեջ են ապրում, կփափագվի արժեքներով, հավատքով, արվեստով ու գիտելիքներով։
Առայժ ցավոք ստրի փողով այդ դատարկությունը ստեծում են ու վաղ թե ուշ շատ վատ կարող է դա վերջանալ...
Էս սոց հարցումներին որ նայենք Հայաստանը սովից մեռնումա: Բայց երեկոյան սրճարաններում ու Հրազդանի կիրճի ռեստորաններում ազատ տեղ գտնելը էդքան էլ հեշտ գործ չի... դե արի ու հասկացի:
Ու գող թալանչիներ չեն, նորմալ միջին կլասի մարդիկ են:
…
Այսինքն եթե այն 30-40 տոկոս բնակչությանը,որ մոտ մեկ միլլոն է կազմում ու պատրաստ են վաճառել ամեն ինչ ու մեկնել, ամեն անձի հաշվով 100 հազարական գումար առաջարկվի, չեմ կասկածում, որ վաղն էլ կլքեն Հայաստանը, որտեղ նրանց ոչինչ այսօր չի պահում։
…
Վոթեր, մարդա 100 հազար դոլար տան, կարող է Չինաստանն էլ տեղափոխեն, պանիկայի պատճառը չեմ հասկանում:)) Իմ կարծիքով հիմնվում ես աբսուրդային հնարավորությունների վրա, էդպես որ դատենք, կարելի է ենթադրել, որ հայերով կարող ենք փող քցվել ու ասենք Վանուատուն, կամ Տոնգան առնել, իրենք գուցե մարդա 1000 դոլարին էլ են համաձայն ու համ էլ քիչ են;) 100 միլիարդ դոլարը կարգին էլ թիվ է, իմիջայլոց մի անգամ էլ եմ ասել, կարելի է պատվիրակություն ուղարկել Ճապոնիա, մեկ էլ տեսար առան, Հայաստանի բանալիները տանք իրենց թռնենք պրծնենք, գիտես վա՞տ կլինի, ահագին գլխացավանքից կազատվենք:P Համ էլ իսկականից ասում են տո տնտեսական անկում, տո աղքատություն, տո գործազրկություն, բայց Հայաստանի մուրացկանները աֆրիկացիների բացարձակ մեծամասնությունից լավ են ապրում, արտասահմանցիք գալիս են էստեղի թանկանոց մեքենաները տեսնում ցխվում են:D
Աներես, հաստակաշի ազգ ենք, մեզ չոռն էլ չի տանի, ու մեզ 100 միլիարդ դոլար ոչ մեկ չի տա, արխային, խելքները հացի հետ ե՞ն կերել։ Գիտեն, որ կհամաձայնվենք ու իրենց համար վատ կլինի:)) Իսկ եթե լուրջ, ապա 37 տոկոսը եթե իսկապես հագուստի համար բավարար միջոցներ չունի, ապա գոնե ամեն երրորդ մարդը որ փողոցում հանդիպեինք, պիտի քրջոտ լիներ։ Ինձ թվում է 37 տոկոսը բողոքել են, որ ասենք Վիկտորիա Սիկրեթսի կամ Քրիստիան Դիորի համար չեն ներում միջոցները։ Ու էդ 37 տոկոսը էն 48 տոկոսի հետ միասին առնում են թուրքական հագուստ (Վերսաչե, Ջորջիո Արմանի, Դոլչե և Գաբանա:D), տնաշենի վրացիք էլ չեն ֆայմում, որ հագուստ արտադրեն մեզ համար։ Թամբալ ժողովուրդ են էլի…
Հ.Գ. Հա մոռացա ասել, 100 միլիարդ դոլարը գալիս է մեր սարեր–ձորերի քառակուսի մետրը մոտավորապես 3.4 դոլար, չեմ ջոկում, էժան ա՞ թե թանկ:think
Enigmatic
28.07.2009, 22:29
Էս սոց հարցումներին որ նայենք Հայաստանը սովից մեռնումա: Բայց երեկոյան սրճարաններում ու Հրազդանի կիրճի ռեստորաններում ազատ տեղ գտնելը էդքան էլ հեշտ գործ չի... դե արի ու հասկացի:
Ու գող թալանչիներ չեն, նորմալ միջին կլասի մարդիկ են:
Իմիջայլոց իսկապես զարմանալի ա, բացի քո նշածից, դուրս եմ գալիս ու ամեն երկրորդ մեքենան շատ թանկարժեք, ծյունինգապատ մեքենա է, զարմանում եմ բա էդքան փող որտեղից մարկանց էտ մեքենաները գնելու համար:esim շատ ցուցամոլ ժողովուրդ ենք: Ախքատ ու հպարտ
հայերի մոտ հիվանդությունա արդեն , սոված մեռնում են բայց Բրաբուս պտի քշեն, ասեմ, ետ ռեստորանների ու մեքենաների մասին իմ կարծիքը, մարդ կա մեքենա չունի մարդել կա 50 հատ ունի, ետ ձեր ասած արտասահմանյան մեքենաները մի մտածեք եստեղից 50000հազար դոլարով են բերում, 90տոկոսը արտասահմանից, շատ էժան գներով են ներմուծել ծանոթների միջոցով, երկրորդ, ետ ռեստորաններում միջին կարգնա, բոլորս էլ գիտենք որ հայաստանի 70տոկոսը ապրում է արտասահմանի իրենք, բարեկամների օգնությյան շնորհիվ, մի պահ պատկերացրեք, ռուսաստանը փակի ու չտողի հայերին ռուսաստան, ու ռուսաստան գնալը դառնա այնքան դժվար որքան ամերիկա, հաստատ իմացեք ես պարագայում հաստատ հայաստանի 50տոկոսը սովամահ կլինի.
հայաստանը 10 տարի առաջ են սքսել վաճառել, թե մեղադրում էին լևոնին, ասելով վաճառելա մեր գործարանները, լևոնից հետո էլ քիչ բան չվաճառեցին, այսինքն մնացած այն ամենը ինչ մնացել էր, սախ վաճառվեց, գոնե արմենտելը ձեվի համար պահեին, չդառնաինք Բիլայն , ամոթա, հայաստանի անուննել շուտով կփոխեն, տեսնենք որ երկրի անունը կդնեն.
հայաստանի անուննել շուտով կփոխեն, տեսնենք որ երկրի անունը կդնեն
Երկի՞ր :D: Ույե՛զդ: Նույնիսկ պերեուլըկ:
Էս սոց հարցումներին որ նայենք Հայաստանը սովից մեռնումա: Բայց երեկոյան սրճարաններում ու Հրազդանի կիրճի ռեստորաններում ազատ տեղ գտնելը էդքան էլ հեշտ գործ չի... դե արի ու հասկացի:
Քեֆ անողին քեֆ չի հասնիլ...
Իմ գնահատականներով, հայաստանյան ընտանիքների ճնշող մեծամասնության ունեցվածքը առավելագույնը 200 հազար դոլլարին համարժեք է։
Իսկ նվազագու՞յնը: Ես ել եմ ուզում էդ ճնշող մեծամասնության մեջ լինել )
Էս սոց հարցումներին որ նայենք Հայաստանը սովից մեռնումա: Բայց երեկոյան սրճարաններում ու Հրազդանի կիրճի ռեստորաններում ազատ տեղ գտնելը էդքան էլ հեշտ գործ չի... դե արի ու հասկացի:
Ու գող թալանչիներ չեն, նորմալ միջին կլասի մարդիկ են:
5% ասում է, որ լավ էլ ապրում է ու թանկարժեք գնումներ կարող է իրեն թույլ տալ, այսինքն հարյուր հազար հայաստանցի սրճարաններ ու հրազդանի կիրճի ռեստորաններ իրեն կարող է թույլ տալ։
Թե ուզում ես ասել, որ այդ սրճարաններում ու հրազդանի կիրճում հարյուր հազարից ավել մարդ է ամեն երեկո ուտուշ խմուշ անում ու հարյուր հազարից ավելի թանկարժեք ջիպ կա հայաստանում՞
Վոթեր, մարդա 100 հազար դոլար տան, կարող է Չինաստանն էլ տեղափոխեն, պանիկայի պատճառը չեմ հասկանում:)) Իմ կարծիքով հիմնվում ես աբսուրդային հնարավորությունների վրա, էդպես որ դատենք, կարելի է ենթադրել, որ հայերով կարող ենք փող քցվել ու ասենք Վանուատուն, կամ Տոնգան առնել, իրենք գուցե մարդա 1000 դոլարին էլ են համաձայն ու համ էլ քիչ են;) 100 միլիարդ դոլարը կարգին էլ թիվ է, իմիջայլոց մի անգամ էլ եմ ասել, կարելի է պատվիրակություն ուղարկել Ճապոնիա, մեկ էլ տեսար առան, Հայաստանի բանալիները տանք իրենց թռնենք պրծնենք, գիտես վա՞տ կլինի, ահագին գլխացավանքից կազատվենք:P Համ էլ իսկականից ասում են տո տնտեսական անկում, տո աղքատություն, տո գործազրկություն, բայց Հայաստանի մուրացկանները աֆրիկացիների բացարձակ մեծամասնությունից լավ են ապրում, արտասահմանցիք գալիս են էստեղի թանկանոց մեքենաները տեսնում ցխվում են:D
Աներես, հաստակաշի ազգ ենք, մեզ չոռն էլ չի տանի, ու մեզ 100 միլիարդ դոլար ոչ մեկ չի տա, արխային, խելքները հացի հետ ե՞ն կերել։ Գիտեն, որ կհամաձայնվենք ու իրենց համար վատ կլինի:)) Իսկ եթե լուրջ, ապա 37 տոկոսը եթե իսկապես հագուստի համար բավարար միջոցներ չունի, ապա գոնե ամեն երրորդ մարդը որ փողոցում հանդիպեինք, պիտի քրջոտ լիներ։ Ինձ թվում է 37 տոկոսը բողոքել են, որ ասենք Վիկտորիա Սիկրեթսի կամ Քրիստիան Դիորի համար չեն ներում միջոցները։ Ու էդ 37 տոկոսը էն 48 տոկոսի հետ միասին առնում են թուրքական հագուստ (Վերսաչե, Ջորջիո Արմանի, Դոլչե և Գաբանա:D), տնաշենի վրացիք էլ չեն ֆայմում, որ հագուստ արտադրեն մեզ համար։ Թամբալ ժողովուրդ են էլի…
Հ.Գ. Հա մոռացա ասել, 100 միլիարդ դոլարը գալիս է մեր սարեր–ձորերի քառակուսի մետրը մոտավորապես 3.4 դոլար, չեմ ջոկում, էժան ա՞ թե թանկ:think
Չինաստանի համար 100 միլլիարդ դոլլարով կարելի է համոզել իրանց երկրից ՄԻ ԺԱՄՈՎ հրաժարվեն, բայց դրանից դրությունը չի փոխվի։
Իսկ Հայաստանի համար դա իրական վտանգ է, որ այդքան չնչին գումարով կարելի է Հայաստանը առնել...
100 միլլիարդը գումար չի այսօրվա ֆինանսական շուկայում, ամեն քոսոտ բանգ Եվրոպայու ու ԱՄՆու այդքան արժի, կամ հենց Ադրբեջանցիների Լուկօյլը մենակ 50 միլլարդ արժի մի երկու այդպիսի հիմնարկ ծախեն փողերը ներդնեն, Հայաստանը կառնեն...
Կարծեմ արդեն գրել էի 1988ից սկած ադրբեջացիք փորձեր անում էին, գալիս էին հայկական գյուղեր փող առաջարկում, որ հայերը քոչեն։ Եթե այն ժամանակ մարդիկ փողը իրենց հայրենիքից ավելի չեին կարևորում, հիմա ցավոք սրտի հակառակն է, ինքտ էլ ասում ես, տվող չկա ճապոնացուց բանից ըլներ ծախաեին եթաինք...
Դա է տխուր, որ հայը Հայաստանը օր օրի ավելի քիչ է գնահատում ու դա է ամենամեծ քաքը, որ կերվել ու ուտվում ա մինչ օրս Հայաստանյան իշխանությունների կողմից, սկսած ԼՏՊի ժամանակներից....
Ի դեպ, ի կարծեք, թե անող չկա ու արդեն չեն ծախսում գումարներ հայերին հանելու համար – իրաքից քրիստոնյաների հանում տանում են ընդունում, որ չխանգարեն քրդերի հետ հանգիստ նաֆթ քաշելու։
Այս տարածքում էլ օր օրի հետաքրքրությունները ուժեղանալու պես եթե տեսնեն հայերը խանգարում են ծրագրեր կմշակեն կցրեն ամերիկաների, կանադանարերի ու ռուսաստանի տարածքներում։
Փաստացի գումարը չի էլ հատկացվում կանխիկ ամեն մարդուն, այլ հենց ամերիկյան, եվրոպական ձեռնարկություններին ու հաստատություններին են տալիս, որ նրանք տներ տարածքներ կառուցեն, ասսիմիլյացիայի ծրագրեր իրականացնեն, որ այդ մարդիկ գան տեղավորվեն։ Արդյունքում փողն էլ է մնու իրենց, տարածքը դատարկելու հարցն էլ է լուծվում։
Չինաստանի համար 100 միլլիարդ դոլլարով կարելի է համոզել իրանց երկրից ՄԻ ԺԱՄՈՎ հրաժարվեն, բայց դրանից դրությունը չի փոխվի։
Իսկ Հայաստանի համար դա իրական վտանգ է, որ այդքան չնչին գումարով կարելի է Հայաստանը առնել...
100 միլլիարդը գումար չի այսօրվա ֆինանսական շուկայում, ամեն քոսոտ բանգ Եվրոպայու ու ԱՄՆու այդքան արժի, կամ հենց Ադրբեջանցիների Լուկօյլը մենակ 50 միլլարդ արժի մի երկու այդպիսի հիմնարկ ծախեն փողերը ներդնեն, Հայաստանը կառնեն...
Կարծեմ արդեն գրել էի 1988ից սկած ադրբեջացիք փորձեր անում էին, գալիս էին հայկական գյուղեր փող առաջարկում, որ հայերը քոչեն։ Եթե այն ժամանակ մարդիկ փողը իրենց հայրենիքից ավելի չեին կարևորում, հիմա ցավոք սրտի հակառակն է, ինքտ էլ ասում ես, տվող չկա ճապոնացուց բանից ըլներ ծախաեին եթաինք...
Դա է տխուր, որ հայը Հայաստանը օր օրի ավելի քիչ է գնահատում ու դա է ամենամեծ քաքը, որ կերվել ու ուտվում ա մինչ օրս Հայաստանյան իշխանությունների կողմից, սկսած ԼՏՊի ժամանակներից....
Վոթեր ջան, ախր համեմատություններդ հեչ տեղին չեն: Քո տրամաբանությանը որ հետևանեք, ապեր, Սիթին ու HSBC-ն էլ միասին այնքան արժեն, որքան Ֆրանսիայի ՀՆԱ-ն է: Բայց դա չի նշանակում, որ ինչ-որ մեկը կվաճառի Սիթին ու HSBC-ն ու կգնի Ֆրանսիան: Կարճ ասած, դու մանդարինը համեմատում ես կոշիկի հետ:
Եթե ուզում ես իմանաս, Հայաստանում առանձնապես ոչ մեկին էլ պետք չի փող տալ, որ լքեն Հայաստանը: Կարելի ընդամնեը ԱՄՆ ու Եվրոպա մեկնելու համար վիզան վերացնել: Երկու տարվա մեջ բոլորս, առանց մի կոպեկ մեկից ուզելու, կգաղթենք Լոս: էն որ Հայաստանից, բլոկադայի պայմաններում, 15 տարվա մեջ միլիոնից ավել մարդ ա մեկնել, էտ մեկնողներից ոչ մեկին ոչ ոք 100 000 դոլար փող չի տվել գլխանց:
Փաստացի գումարը չի էլ հատկացվում կանխիկ ամեն մարդուն, այլ հենց ամերիկյան, եվրոպական ձեռնարկություններին ու հաստատություններին են տալիս, որ նրանք տներ տարածքներ կառուցեն, ասսիմիլյացիայի ծրագրեր իրականացնեն, որ այդ մարդիկ գան տեղավորվեն։ Արդյունքում փողն էլ է մնու իրենց, տարածքը դատարկելու հարցն էլ է լուծվում։ Ու ստեղ մի հատ մեծ հարց ա առաջանում: Ամերիկացիների ինչին ա պետք երեք միլիոն հայն Ամերիկայում ու դատարկ Հայաստանը ստեղ ? Որի հետ ինչ են անելու ? Կարող ա ժիվոյ հայերից Ամերիկայում երշիկ են սարքելու, դատարկ Հայաստանն էլ արոտավայրի են վերածելու ?
Հ.Գ. Հա մոռացա ասել, 100 միլիարդ դոլարը գալիս է մեր սարեր–ձորերի քառակուսի մետրը մոտավորապես 3.4 դոլար, չեմ ջոկում, էժան ա՞ թե թանկ
Անցած տարվա էս ժամանակահատվածի համար նորմալ գին էր: Բայց հիմա ֆինասական կրիզիս ա բան ա, գներն ընկել են: Բայաց կարելի ա մաս-մաս տալ, զապչաստի պես - տարածքներ կլինեն որ կարանք ավվելի թանկով էլ սղացնենք: Ծաղկաձորց ու Սևանից էլ պետք ա մի-մի կտոր պահել, մարդ ես, կարող ուզում ենք գանք հանգստանալու:
Անցած տարվա էս ժամանակահատվածի համար նորմալ գին էր: Բայց հիմա ֆինասական կրիզիս ա բան ա, գներն ընկել են: Բայաց կարելի ա մաս-մաս տալ, զապչաստի պես - տարածքներ կլինեն որ կարանք ավվելի թանկով էլ սղացնենք: Ծաղկաձորց ու Սևանից էլ պետք ա մի-մի կտոր պահել, մարդ ես, կարող ուզում ենք գանք հանգստանալու:
Չէ, հիմա դրանք չի կարելի, կրիզիսից դուրս գալու ա չէ մի օր աշխարհը? Դու առևտուրից բան չես հասկանում: Թանկանալու են չէ? Հիմա էժանները սղղցնենք, զանգելան-մանգելան...
5% ասում է, որ լավ էլ ապրում է ու թանկարժեք գնումներ կարող է իրեն թույլ տալ, այսինքն հարյուր հազար հայաստանցի սրճարաններ ու հրազդանի կիրճի ռեստորաններ իրեն կարող է թույլ տալ։
Թե ուզում ես ասել, որ այդ սրճարաններում ու հրազդանի կիրճում հարյուր հազարից ավել մարդ է ամեն երեկո ուտուշ խմուշ անում ու հարյուր հազարից ավելի թանկարժեք ջիպ կա հայաստանում՞
Նշված 5%-ը միջին խավը չէ, այլ հարուստներ կամ մեծահարուստներ: Իս ռեստորաններում մենակ էդ սոց. խումբը չի որ ժամանակա անցկացնում:
Միջին խավը սովորաբար վարում է, որ Range Rover-ներ, բայց օրինակ Rav4 լրիվ նորմալա: Ու քաղաքում եթե ուշադիր լինեք բավականին շատ են նաև միջին դասի մեքենաները, շատ ավելի քան թանկարժեքները:
Նշված 5%-ը միջին խավը չէ, այլ հարուստներ կամ մեծահարուստներ: Իս ռեստորաններում մենակ էդ սոց. խումբը չի որ ժամանակա անցկացնում:
Միջին խավը սովորաբար վարում է, որ Range Rover-ներ, բայց օրինակ Rav4 լրիվ նորմալա: Ու քաղաքում եթե ուշադիր լինեք բավականին շատ են նաև միջին դասի մեքենաները, շատ ավելի քան թանկարժեքները:
Էտ "միջին" խավը հազիվ փող ա կպցնում որ քո ասած ավտոնների վարկը փակի...Հնարավոր ա տարին մի անգամ էլ պռոշյանում ծնունդ անի:
Իմ կարծիով Հայաստանում միջին խավ նույնիսկ 5% էլ չկա...Շատ հարուստ մարիդկ կան, մի 5000 ընտանիք: Մի չնչին մաս նորմալ ապրում է, մնացածը գոյություն են քարշ տալիս...Դուրս ես գալիս ման գալու անընդհատ նույն դեմքերը, նուն մարդիկ նույն կաֆերում, քիչ ա մնում բարև տամ տեսնելուց...
Իսկ եթե ուզում եք ասել որ Հայասատոնւմ սոցիալական վիճակը լավ է ` միջին խավ կա, ռեստորանները ծփում են, բոլորը լավ հագնվում են...ուրեմն մենք պռոբլեմ չունենք ու Ռոբիկին էլ արձան դնենք որ իրա ղեկավարման տարիններին ժողովուրդը սենց լավա ա սկսել ապրել...
Բայց մի քիչ երևանից դուրս եկեք ու կտեսնեք ինչ ահավոր ծանր սոցիալական վիճակ է...Ասենք Հրազդան, կամ Աշտարակ...
Վոթեր ջան, ախր համեմատություններդ հեչ տեղին չեն: Քո տրամաբանությանը որ հետևանեք, ապեր, Սիթին ու HSBC-ն էլ միասին այնքան արժեն, որքան Ֆրանսիայի ՀՆԱ-ն է: Բայց դա չի նշանակում, որ ինչ-որ մեկը կվաճառի Սիթին ու HSBC-ն ու կգնի Ֆրանսիան: Կարճ ասած, դու մանդարինը համեմատում ես կոշիկի հետ:
Եթե ուզում ես իմանաս, Հայաստանում առանձնապես ոչ մեկին էլ պետք չի փող տալ, որ լքեն Հայաստանը: Կարելի ընդամնեը ԱՄՆ ու Եվրոպա մեկնելու համար վիզան վերացնել: Երկու տարվա մեջ բոլորս, առանց մի կոպեկ մեկից ուզելու, կգաղթենք Լոս: էն որ Հայաստանից, բլոկադայի պայմաններում, 15 տարվա մեջ միլիոնից ավել մարդ ա մեկնել, էտ մեկնողներից ոչ մեկին ոչ ոք 100 000 դոլար փող չի տվել գլխանց:
Հարցը նրանում է, որ ավելի այն կարևոր ու պետությունը պահոց միջին խավը որ կա, այսօր շատ էժանով կարելի է առնել ու դատարկել Հայաստանը, դրանից հետո HSBC, Բջնի, ասֆալտի զավոդ, նշանակություն ու արժեք չեն ունենա ու ձեռի հետ կպատկանեն նրան, ով Հայաստանը կառնի։
Հենց այդ ԷԺԱՆՈՎ առնելը մտահոգիչ փաստ է - փաստորեն բաժնետոմսերի 30 տոկոսին տիրանալով կարող ես անել ինչ ցանկանաց, քանի որ մնացածը այլևս ի վիճակի չեն լինի պաշտպանվելու ու գոյատեվելու...
Ու ստեղ մի հատ մեծ հարց ա առաջանում: Ամերիկացիների ինչին ա պետք երեք միլիոն հայն Ամերիկայում ու դատարկ Հայաստանը ստեղ ? Որի հետ ինչ են անելու ? Կարող ա ժիվոյ հայերից Ամերիկայում երշիկ են սարքելու, դատարկ Հայաստանն էլ արոտավայրի են վերածելու ?
Վտանգը իհարկե այսօր բացակայում է, զուտ այն պատճառով, որ այսօր գնորդ չկա - բայց խոսքը հենց նրանում է, որ պոտենցիալ Աքիլեսյան գարշապար ունենք, որին մեր թշնամին կարող է խփել ու առանց մեկ զինվոր անգամ ուղարկելու ԳՐԱՎԵԼ երկիրը։
Պնդել, թե «մենք ոշ մեկի պետք չենք» գրավող չկա, նույն է ինչ դուռ ու կողպեք չպահել, ասել մեկա տանը թալանելու բան չկա - բա որ գան ու բնակվեն, կամ սկսեն աղբ թափել տանդ՞ անուղղակի ու ուղղակի առումով, Հայաստանը դատարկեն ռադիոակտիվ թափոնների ու ՆԱՏՈի ռազմաբազանների պալիգոն սարքեն ՞՞՞՞
Բայց մի քիչ երևանից դուրս եկեք ու կտեսնեք ինչ ահավոր ծանր սոցիալական վիճակ է...Ասենք Հրազդան, կամ Աշտարակ...
Երևանից դուրս գալը պարտադիր չի, ուղղակի պետք է նկատել նաև նրանց ովքեր ոչ ի տեղ էլ չեն հաճախում, ոչ մի տեղ էլ ծնունդ ու կնունք չեն անում, լավ ավտո էլ չեն քշում: Դրանք բացարձակ մեծամասնություն են, բայց մենք նրանց չենք նկատում: Քանի որ զոռով ցանկանում ենք նկատել լավ ավտոներն ու ռեստորաններում նստածներին, ու մենք մեզ համոզում ենք, որ բողոքելու բան չկա, սաղ լավ ա:
Ծայրահեղության մեջ չենք ընկնում, քանի որ սով ու ծայրահեղ աղքատություն չկա, բայց դե ամեն ինչ այդքան լավ չի, որքան մեզ է թվում: Ու բնակչության բարեկեցությունը ռեստորանների թվով ու ճոխոթյամբ գնահատելն էլ զուտ քոչարյանական մեթոդ ա:
Երևանից դուրս գալը պարտադիր չի, ուղղակի պետք է նկատել նաև նրանց ովքեր ոչ ի տեղ էլ չեն հաճախում, ոչ մի տեղ էլ ծնունդ ու կնունք չեն անում, լավ ավտո էլ չեն քշում: Դրանք բացարձակ մեծամասնություն են, բայց մենք նրանց չենք նկատում: Քանի որ զոռով ցանկանում ենք նկատել լավ ավտոներն ու ռեստորաններում նստածներին, ու մենք մեզ համոզում ենք, որ բողոքելու բան չկա, սաղ լավ ա:
Ծայրահեղության մեջ չենք ընկնում, քանի որ սով ու ծայրահեղ աղքատություն չկա, բայց դե ամեն ինչ այդքան լավ չի, որքան մեզ է թվում: Ու բնակչության բարեկեցությունը ռեստորանների թվով ու ճոխոթյամբ գնահատելն էլ զուտ քոչարյանական մեթոդ ա:
Այդ չքավորներին նկատող, անվճար ճաշ բաժանող կամ սոցիալական ճաշարան կա Երևանում՞
Եթե չկա կարող եք պարզել ինչ կարգի ծախսեր են փորձենք կազմակերպել՞
Այդ չքավորներին նկատող, անվճար ճաշ բաժանող կամ սոցիալական ճաշարան կա Երևանում՞
Իմ իմանալով կա: Ու ոչ միայն ճաշարան:
Այն որ Հայաստանում սովից կոտորված մինչև հիմա չենք տեսել, դա փաստ է, ու փառք Աստծո: Բայց դա չի նշանակում, որ աղքաություն չկա:
Հայաստանում, որքան էլ տաօրինակ է, կա նաև սոցիալական պաշտպանության համակարգ, ու շատ ընտանիքներ ստանում են Ընտանեկան Նպաստ, կամ ժողովրդի մեջ ընդունված անվանումով` "Փարոս" նպաստ:
Իմ իմանալով կա: Ու ոչ միայն ճաշարան:
Այն որ Հայաստանում սովից կոտորված մինչև հիմա չենք տեսել, դա փաստ է, ու փառք Աստծո: Բայց դա չի նշանակում, որ աղքաություն չկա:
Հայաստանում, որքան էլ տաօրինակ է, կա նաև սոցիալական պաշտպանության համակարգ, ու շատ ընտանիքներ ստանում են Ընտանեկան Նպաստ, կամ ժողովրդի մեջ ընդունված անվանումով` "Փարոս" նպաստ:
Տեղեկություն, սայթեր կան այդ ճաշարանների կազմակերպիչների գտնվելու վայրերի մասին
Կարող է որևէ մեկը նկարներ, վիդո տեղադրի, գոնէ youtube...
Տեղեկություն, սայթեր կան այդ ճաշարանների կազմակերպիչների գտնվելու վայրերի մասին
Կարող է որևէ մեկը նկարներ, վիդո տեղադրի, գոնէ youtube...
Այ ընկեր, սոցիալական ճաշարան նկարելն ու ինտերնետում տեղադրելը հարիր չի մեր ազգային նկարագրին: Մենք դրա փոխարեն Ծառուկյանի աղջկա հարսանիքն ենք նկարում ու տեղադրում…
Այ ընկեր, սոցիալական ճաշարան նկարելն ու ինտերնետում տեղադրելը հարիր չի մեր ազգային նկարագրին: Մենք դրա փոխարեն Ծառուկյանի աղջկա հարսանիքն ենք նկարում ու տեղադրում…
Կրաճ ասած առավելագույնը լսել ես որ բանկով ֆանտա բացողի տեսնողա եղել՞
Լուրջ եմ հարցնում, որևէ մեկը տեղեկություն ունի ով է դրանով զբաղվում ինչ կազմակերպություն, որտեղ, միգուցե ինտեռնետ կայք ունի նայել, աջակցել հնարավոր է....
Կրաճ ասած առավելագույնը լսել ես որ բանկով ֆանտա բացողի տեսնողա եղել՞
Լուրջ եմ հարցնում, որևէ մեկը տեղեկություն ունի ով է դրանով զբաղվում ինչ կազմակերպություն, որտեղ, միգուցե ինտեռնետ կայք ունի նայել, աջակցել հնարավոր է....
ես գիտեմ որ հաստատ այդպիսի բան կա: Իմ մոտ ընկերը աշխատում էր մի կազմակերպությունում որը նախ վերանորոգում էր այդպիսի տարածքները, ու հանձնում այդպիսի ճաշարանին: իր ասելով կերակրում էին հիանալի: Ծերերը կամ ավելի ճիշտ կարիքավորները ընտրվում էին արդարաբար /այսինքն նրանք, ովքեր իրականում ունեն դրա կարիքը/: բացվել էին այդպիսի ճաշարաններ Երևանի բոլոր շրջաններում /որքան հիշում եմ/: Երևանից դուրս էլ էին բացվում, բայց կոնկրետ որտեղ, չեմ հիշում:
Փողերը այդ գործի համար որպես գրանտ գալիս էին դրսից: Կոնկրետ ովքեր էին ֆինանսավորում, չեմ հիշում կրկին :(
Կրաճ ասած առավելագույնը լսել ես որ բանկով ֆանտա բացողի տեսնողա եղել՞
Վօթեր, պարզ չե՞մ ասում, որ հաստատ գիտեմ, որ կա: Քեզ վռազ վիդեոռոլիկ ա պետք, ասում եմ երևի չկա: Պարտադիր ռոլի՞կ ա պետք, որ համոզվես: Ուզում ես օգտակար բան անել, գլուխ մի տար, հազար հատ բարեգործական կազմակերպություն ա գործում Հայաստանում: Որ ցանկություն ունենաս, հաստատ դրանցից մեկին կգտնես:
Լավ ինչ որայա, պարզա որ շատ անորակ կազակերպած է, որ տեղը մարդ չգիտի կերակրվողներին էլ ԸՆՏՐՈՒՄ են – բարեգործությունը ընտրովի չի արվում, այն էլ անվճար ուտելիք տալը։
Եթե մարդը այդ վիճակու է, որ անվճար ճաշարանի հույսին է ու գալիս է պիտի կերակրես ու ոչ թե ընտրես...
Ամեն դեպքում եթե որևէ մեկը բարեգործական ճաշարանների տեղը կամ կապվելու տվյալները իմանա թողեք այս թեմայում կամ ինձ անձնական հաղորդագրությամբ....
Լավ ինչ որայա, պարզա որ շատ անորակ կազակերպած է, որ տեղը մարդ չգիտի կերակրվողներին էլ ԸՆՏՐՈՒՄ են – բարեգործությունը ընտրովի չի արվում, այն էլ անվճար ուտելիք տալը։
Եթե մարդը այդ վիճակու է, որ անվճար ճաշարանի հույսին է ու գալիս է պիտի կերակրես ու ոչ թե ընտրես...
ես իրականում չեմ հասկանում: Դու երբևէ Հայաստանում ապրել՞ ես թե ոչ: Դու ծանոթ չես՞ հայկական "շնից մազ պոկելու" մասին արտահայտությանը:
Լավ ինչ որայա, պարզա որ շատ անորակ կազակերպած է, որ տեղը մարդ չգիտի կերակրվողներին էլ ԸՆՏՐՈՒՄ են – բարեգործությունը ընտրովի չի արվում, այն էլ անվճար ուտելիք տալը։
Որտեղից պարզեցիր սա, ընկեր ? Ով ա ասել որ ընտրում են: Իմ կարծիքը իշխանությունների մասին ստեղ բոլորն էլ գիտեն: Բայց դա չի նշանակում, որ Հայաստանում բոլորս անհոգի ու անաստված արարածներ ենք: Ոչ մեկը ոչ մեկին չի ընտրում: Անվճար ճաշարանը բացվել էր բոլոր ցանկացողների համար, ու ցանկացած մարդ որ մտնում էր այնտեղ ստանում էր նվազագույնը տաք կերակուր:
Հայսատանում սոցիալական պաշտպանության համակարգն իդեալական չի (խնդրում եմ չխառնել սոցիալական արդարության հետ, սա ընդհանրապես գոյություն չունի), ու չի էլ կարող լինել, դե գիտես աղքատ երկիր ենք: Բայց այն այնուամենայնիվ կա ու գործում է, ու համարվում է նախկին խորհրդային տարածքում ամենաարդյունավետներից ու նպատակայիններից մեկը: Ուրիշ բան, որ թալանչիների այնպես չեն անում, որ համակարգին հատկացվող գումարներն էլ այնքան լինեն, որ աղքատությունը հացվի նվազագույնի կամ ընդհանրապես վերացվի:
Որտեղից պարզեցիր սա, ընկեր ? Ով ա ասել որ ընտրում են:
Dvgray-ն ա ասել «Ծերերը կամ ավելի ճիշտ կարիքավորները ընտրվում էին արդարաբար /այսինքն նրանք, ովքեր իրականում ունեն դրա կարիքը/:»
Երեվում է նա ինձանից էլ քիչ գիտի, ոնց ինչ է, կամ քո ասածից հասկացա որ ոչ թե Է այլ ԷՐ, արդեն էլ չկա՞
Սոցիալական նպաստների համակարգը մտցրել են ու համարում են հարցը լուծված, սոված մարդ չկա ուտելիք բաժանել պետք չի՞
ես իրականում չեմ հասկանում: Դու երբևէ Հայաստանում ապրել՞ ես թե ոչ: Դու ծանոթ չես՞ հայկական "շնից մազ պոկելու" մասին արտահայտությանը:
Հայաստանի հետ կապ չունի, ամենահարուստ երկրում էլ անգամ ձրի ապրանքից մարդիկ չեն հրաժարվում։
Ամենահարուստ ԱՄՆում անվճար կամավորական սկզբունքով բժշկական օգնությունից միլլոնավոր մարդիկ են օգտվում իսկ եվրոպայում սուպերմարկետի ժամկետանց ապրանքները, սոցիալական ծառայության հատուկ թույլատվությամբ են արդեն բաժանում կամ սիմվոլիկ մեկ եվրո գումար են պահանջում, որ չվերավաճառեն....
Իսկ մի գուցե արժի թեմայի վերնագիրը փոխել, Հայաստանը "վաճառաված է" ???
ՀԺ–ի այսօրվա խմբագրականում Հայաստանի վաճառելու մասին նմանատիպ ընդհանրացումներ են արվում
ՂԱՐԱԲԱՂ` ՓՈՂԻ ԴԻՄԱ՞Ց
ՀՀ կառավարության երեկվա նիստից հայ հանրությունը տեղեկացավ, որ կառավարությունը պատրաստվում է եւս 700 միլիոն դոլարի վարկ վերցնել, այս անգամ` Ասիական զարգացման բանկից: Փողը կառավարությունը մտադիր է ծախսել այսպես կոչված «Հյուսիս-հարավ» մայրուղու շինարարության վրա: Մեր երկրի հյուսիսում` հայ-վրացական սահմանի վրա գտնվող Բավրա անցակետը այս մայրուղին կապելու է Մեղրիի, այսինքն` հայ-իրանական սահմանի հետ: Ընդ որում, 700 միլիոն դոլարը, ինչպես ասել է վարչապետը, այս մայրուղու առաջին փուլի իրականացման արժեքն է: Ամբողջ մայրուղու շինարարության արժեքը կարող է հասնել 1,5 միլիարդ դրամի: Առաջին հայացքից շատ էլ լավ ծրագիր է, մանավանդ որ` ինչպես Տիգրան Սարգսյանն է հայտարարել, մայրուղին համապատասխանելու է միջազգային չափանիշներին: Խնդիրն այն չէ` Ասիական բանկը կտա՞ այդ գումարը, թե՞ ոչ: Խնդիրն այն է, որ կառավարությունը նորմալ է համարում միայն մի քանի ամսվա ընթացքում արդեն 1,3 միլիարդ դոլարով արտաքին պարտքը մեծացնելուց հետո մտածել նոր պարտք վերցնելու մասին, ընդ որում` որեւէ տրամաբանական սխեմա` այդ վարկերը փակելու, առայժմ չի հնչեցվել: 700 միլիոն դոլարի նոր վարկ վերցնելուց հետո մեր երկրի արտաքին պարտքը կանցնի 3 միլիարդ դոլարը: Երբ ՀՀ կառավարությունը գնաց մեր արտաքին պարտքը եւս 1,3 միլիարդ դոլարով ավելացնելու քայլին, պաշտոնավորները պնդում էին, թե որեւէ վտանգ դրանում չկա, քանի որ արտաքին պարտքը չի գերազանցում վտանգավոր շեմը` համախառն ներքին արդյունքի 50 տոկոսը: 700 միլիոն դոլարի նոր վարկ վերցնելու պարագայում արդեն, մեղմ ասած, շեմը կգերազանցվի, եւ դա շատ լավ գիտեն նաեւ կառավարությունում: Եւ ուրեմն` հարց է ծագում` ինչո՞ւ է կառավարությունը այդպես համառորեն ուզում հատել այդ վտանգավոր շեմը: Իսկ շեմը իրոք վտանգավոր է, ընդ որում` Հայաստանի պես երկրների համար վտանգավոր է նույնիսկ շատ ավելի ցածր շեմը: Ամենեւին չի կարելի բացառել, իհարկե, որ սա ընդամենը ինքնագովազդի հերթական ակցիան է. «Տեսեք` միջազգային չափանիշներով ավտոմայրուղի ենք կառուցում ամբողջ Հայաստանի երկայնքով մեկ, իսկ դուք մեզ չեք սիրում» թեմայով: Սա, անշուշտ, հավանական տարբերակներից մեկն է: Բայց կա նաեւ մեկ այլ` ավելի սարսափելի տարբերակ: Նման պարտքեր կուտակելու համար կամ պետք է լրիվ անմեղսունակ լինել, կամ` հույս դնել մի հրաշքի վրա. ասենք` մի արեւոտ օր մեր պարտատերերը որոշեն ներել մեր պարտքը կամ դրա մեծ մասը: Տեսականորեն նման հրաշք լինել չի կարող, եթե Հայաստանը իրեն սնանկ չի հայտարարել, եթե Հայաստանում մի զարհուրելի բնական աղետ տեղի չի ունեցել, կամ էլ, եթե Հայաստանը իր պարտատերին չի զիջել մի բան, որը շատ ավելի կարեւոր է, քան փողը: Սնանկ հայտարարել Հայաստանը կարելի է ցանկացած պահի, բայց դա կնշանակի, որ մեր երկիրը կորցնելու է իր նույնիսկ ձեւական սուվերենությունը եւ բացահայտորեն դրվելու է արտաքին կառավարման տակ: Հույս դնել, որ Հայաստանի վրա կընկնի մի մեծ գիսաստղ, եւ դրա արդյունքում կներվեն մեր պարտքերը, պարզապես իմաստ չունի, որովհետեւ այդ դեպքում էլ կառուցվելիք մայրուղին ոչ մի բանի համար պետք չի գա, նույնիսկ` բնակչության էվակուացիայի համար: Մնում է մի տարբերակ` որ Հայաստանը պարտատերերին տա մի այնպիսի բան, որը նրանց համար ավելի կարեւոր է, քան պարտքի ետ ստացումը:
Մի տարօրինակ «զուգադիպությամբ»` Հայաստանին սկսեցին առատորեն վարկեր տալ հենց այն ժամանակ, երբ ակնհայտ դարձավ, որ Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման հարցում «լուրջ առաջընթաց» է նշմարվում: Նույնիսկ ամենամեծ ցանկության դեպքում սա հնարավոր չէ հասարակ զուգադիպություն համարել: Դժվար է գտնել այսօր որեւէ միամիտի, ով կհամարձակվեր կիսապատերազմական վիճակում գտնվող, թշնամիներով շրջապատված, մեղմ ասած` խիստ կասկածելի տնտեսական քաղաքականություն իրականացնող, օլիգարխների տիրապետության տակ գտնվող, հասարակության ատելությունը վայելող իշխանություն ունեցող Հայաստանի պես երկրին վարկ տալ եւ ակնկալել, թե իր փողը` տոկոսներն էլ հետը, ետ կստանա: Եւ ուրեմն` կարելի է հաստատապես պնդել, որ վարկերի առատորեն տրամադրումը եւ ԼՂ կարգավորման հարցում «առաջընթացը» ամենեւին էլ զուգադիպություն չեն: Դժվար չէ կռահել, որ այսպես կոչված միջազգային հանրությունը ղարաբաղյան գլխացավանքից ազատվելու համար պատրաստ է որոշակի գումար վճարել: Դա կարող է լինել մի քանի միլիարդ դոլար: Բայց այդ միլիարդների վճարումը, բնականաբար, չի կարող ուղղակի կապվել հակամարտության լուծման հետ: Իսկ միլիարդավոր դոլարների պարտքեր տրամադրելը եւ ապա դրանցից հրաժարվելը, թերեւս, լավագույն լուծումն է: Թե պարտք տվողը եւ թե պարտքը վերցնողը փոխադարձ կախվածություն են ունենում` պարտք վերցնողը չի կարող հրաժարվել համաձայնեցված պայմաններից, քանի որ պարտքը չի ներվի, իսկ պարտք տվողը չի կարող հրաժարվել, քանի որ պարտք վերցնողը կարող է հրաժարվել համաձայնեցված պայմանները կատարելուց: Այս փոխադարձ կախվածությունը կարեւոր է, քանի որ խոսքը գնում է հակամարտության կարգավորման մասին, ինչը տեւական գործընթաց է եւ չի կարող սկսվել ու ավարտվել մեկ գործողությամբ: Այսինքն` կարելի պնդել, որ այսօր ՀՀ գործող իշխանությունը ներգրավված է մի գործընթացում, որը պայմանականորեն կարելի է կոչել` «Ղարաբաղ` փողի դիմաց»: Ուշագրավ է, որ Ադրբեջանը նմանատիպ վարկային աֆյորաների մեջ չի մտել, ու կարծես նման մտադրություն էլ չունի:
Այսինքն եթե այն 30-40 տոկոս բնակչությանը,որ մոտ մեկ միլլոն է կազմում ու պատրաստ են վաճառել ամեն ինչ ու մեկնել, ամեն անձի հաշվով 100 հազարական գումար առաջարկվի, չեմ կասկածում, որ վաղն էլ կլքեն Հայաստանը, որտեղ նրանց ոչինչ այսօր չի պահում։
Արդյունքում 100 միլլիարդ դոլլարը բավական է, որ Հայաստանը այսօր համարյան դատարկվի ու խոցելի դառնա, իսկ այդ գումարը կրկնապատկելու դեպքում ուղղակի լրիվ կդատարկվի ու ինչպես 90ականներին էին կատակում, վերջին հայը կանջատի Զվարթնոցի լույսերը ու Հայաստանը կդադարի գոյություն ունենալ։
Ոտեր, բայց լավ միտք առաջ քաշեցիր: Կարելի ա արտաքին որոշ ուժերի համոզել մեր էդ 1 միլիոն բնակչությանը ամենքին 100000 դոլլար փող տա, որ դրանք իրենց ամեն ինչը ծախեն ու գնան, հետո էդ 100 միլիարդ դոլլարը էդ մարդկանցից խլենք, իրենց ամեն ինչը թողնենք իրանց ու էդ փողով գնանք Արևմտյան Հայաստանը քրդերից առնենք:
Հենց հիմա մեկը ինձ 100 000 դոլլար տա, նոր կարամ իմ հայրենի կամ մարյենի(ում ոնց հարմար ա) ՀՀ -ում տուն առնեմ: Հետո նոր կարան գան ինձնից էդ տունը առնեն, որ առանց հայրենիք մնամ:
Եթե հաշվի առնենք, որ ժողովրդին փող բաժանելուց հայրենի հողը անմարդկային թանկանում ա(Հյուսիսային պողոտայի վտարվածների կոմպենսացիան էդ պահին կհերիքեր տուն առնել, բայց վայրկյանական տները տասնապատիկ թանկացան) կարելի ա ասել, որ 100 000 դոլլարով էդ պահին հավաբուն էլ չեմ առնի:
Նենց որ Չի վաճառվում
Միամիտ էք մտածում - կանխիկ փող, փողը վերցնենք քցենք չգնանք, Երևանում բնակարան առնենք...
Կրկնվեմ - նման ծրագրերը ու գումարը ոչ մեկ հայաստանին ու առանձին անձերին չի տալիս, այն հատկացվում է այս կամ այն ձեռնարկությանը ԱՄՆում Ալյասկայում տներ կառուցող ինչ որ Building Consulting, Եվրոպայում ինչ որ մի Bauhausի իսկ Ռուսաստանում Зеленстроин, նրանք տներ են կառուցում, մյուս ձեռնարկությունը կահույք է տեղադրում, երրորդը լեզվի ուսուցումն է կազմակերպում ևյլն ու այդ ամենի շնորհիվ ինտեգրացնում են ներգաղթողներին իրեց հասարակություն դարձնում իրենց քաղաքացին...
Այդ ամենը փաստացի հնարավոր է ամեն հայի 100 հազար դոլլարի հաշվով իրականացնել, իսկ հայերից գնում է միայն Հայաստանում եղած չեղածը թողեն կամ ծախեն գաղթեն դառնան ամերկացի եվրոպացի կամ ռուսաստանի քաղաքացի - հրաժարվեն Հայաստանի հողերից։
Նման իրավիճակում Հայաստանում տների գները ջրի գին կդառնան ինչպես 90ականներին էր, իսկ էլիտար ոչ մեկ չի առնի։
Այնպես որ եթե վիզ դնեն անեն չեք կարող խլել ու որոշել թե որտեղ ու ինչ եք դուք ուզում ունենալ այդ 100 հազարի դիմաց, արդեն ուզած պրծած տեղավորած կլինեն։
Օրինակը կա, գերմանացի ազգությամբ Ղրղզստանի, Վրաստանի, Ռուսասատնի բնակիչները, որոց բնակավայրերը, գյուղերը այսօր Սիբիրներում ու Ղրղստանի խոպաններում ուր հայերը խոպան էին գնում փող աշխատում, քայքայված դատարկ վիճակում են իսկ նրանք 2 միլլիոնով 10 տարում տեղափոխվել ու բնակեցրել են Գերմանիան։
Այնպես որ, բան վտանգավոր է հենց դա, որ հնարավոր է հանեն տանեն բնակչությանը չհասկանաս ինչպես եղավ...
Ի դեպ այդ թեմայով հենց այսօր էլի մի հոդված, հուսահատված հայ հերոսի մասին, որն փամփուշտի արտադրամասը սեփական փողով ու պարտք անելով բերել է պատերազմի տարիներին Հայաստան իսկ շնորհակալության փոխարեն ԳՑԵԼ են
Վերջերս ես պատահաբար հանդիպեցի իմ վաղեմի ծանոթին՝ Ավիկ Օհանյանին, որին ժամանակին գիտեի որպես Հայաստանում ռազմարդյունաբերական համալիր ստեղծելու ակտիվ կողմնակից: Այս մարդն իր գործունեությամբ անգնահատելի ներդրում կատարեց առաջին լուրջ ռազմարդյունաբերական ձեռնարկության ստեղծման գործում: Ձևավորվեց փամփուշտի արտադրության լիարժեք, ժամանակին համահունչ գործարան: Ենթադրեցի, որ հարմար առիթ է բավարարելու իմ հետաքրքրությունը Հայաստանում ռազմարդյունաբերական վիճակի վերաբերյալ: Եւ հուսախաբ եղա: Իմ առջև կանգնած էր մարդ, որն իր մտահոգ և հուսահատ տրամադրությամբ արտահայտում էր այդ արտադրության այսօրվա վիճակը: Հետո մեր զրույցից ես տեղեկացա, որ նա կորցրել է ամեն ինչ...
Դժվար էր հավատալ, որ ժամանակին ռազմարդյունաբերության համակարգում զբաղեցնելով հանգուցային պաշտոն, նախաձեռնել է զարգացնել տնօրինած ոլորտը և ստիպված է եղել դրա համար հատուցել իր անձնական ճակատագրով: Նաև դժվար էր հավատալ, որ ռազմարդյունաբերությունում այս առաջնեկների ողջ էներգիան փոշիացավ մեր իշխանավորների անփութության, անտարբերության և անառողջ վերաբերմունքի պատճառով: Սակայն մեկ մարդու պատմությունը ինձ ստիպում է հավատալ դրան:
Ես շատ լավ ծանոթ եմ Ավիկ Օհանյանի նկարագրին: Հիշում եմ, այն տարիներին, զրույցների ժամանակ նա հաճախ կրկնում էր հետևյալ միտքը.
- Պետական կառույցում աշխատող յուրաքանչյուր ոք պարտավոր է իր գործունեությամբ նպաստել համապատասխան ոլորտի զարգացմանը: Եթե համաձայն չէ, կամ հնարավորությունները չեն ներում, թող գնա Սադախլոյից ապրանք բերի, վաճառի, պետական կառույցում նա անելիք չունի: Ցավոք, պետք է ասեմ, որ պետական մեքենայի տարբեր կարույցներում այս միտքն առավել կիրառելի է այսօր...
Խորհրդային ժամանակներում աշխատելու տարիներին ձևավորված իր կապերի շնորհիվ 1994 թ. Ավիկը կարողացել է ձեռք բերել պրոֆեսոր Կոշկինի փամփուշտի արտադրության հոսքագծերի հայտնի համակարգի պահեստային օրինակը, որը գտնվում էր միջինասիական մի հանրապետությունում: Ծախսվել է ընդամենը 100 հազար դոլար, որի ողջ կանխիկ մասը` շուրջ 60 հազար դոլար, հայթայթել է պարտքով: 3 ամիս հետո, 1995թ. հունվարին նրան ձերբակալել են պետանվտանգության մարմինները, Դաշնակցության հետ կապված հայտնի դեպքերի առիթով, հետո հեռացրել են աշխատանքից: Հետագայում, մինչ այսօր նա իշխանությունից պահանջում է իր կողմից արված ծախսերը: Ստացված գրավոր պատասխանները միևնույնն են.- ցույց տուր հիմքեր` արածդ ծախսերը կվերադարձնենք:
Նախագահին հղած գրության մեջ նա նշում է, որ եթե համակարգի ձեռք բերման ընթացքում փորձեր հիմքեր ստեղծել, Հայաստանն այսօր փամփուշտի արտադրություն չէր ունենա: Ես համաձայն եմ ասվածի հետ, ինչը հասկանալու համար առանձնապես խորաթափանց լինելու անհրաժեշտություն նույնիսկ չեմ տեսնում: Եվ վերջապես, որքանով բարոյական է հիմքեր պահանջել, երբ շուրջ 25 միլիոն դոլար արժողությամբ համակարգը՝ 9 վագոն բեռ, դարձել է Հայաստանի սեփականությունն ընդամենը 100 հազար դոլարով:
Ի դեպ, վերջերս, կառավարության որոշումով, համակարգն oտարվեց շուրջ 20 միլիոն դոլարով: 1995-ից ի վեր հայտնվելով պարտքեր փակելու անպտուղ գործընթացի մեջ, նա կորցրել է միակ սեփականությունը` մեկ սենյականոց բնակարանը: Ինձ ապշեցրեց այն, որ այս իրավիճակում իմ վաղեմի ծանոթն ամենևին էլ վհատված չէր: Նրան մտահոգում էր միայն այն, որ իր երեխաների մոտ, չափահաս դառնալուց հետո, կձևավորվի տեսակետ, որ ծանր վիճակը, որի մեջ հայտնվել են, հետևանք է իրենց հոր հայրենանվեր գործերի: Պետք է ասեմ, որ արդեն իսկ նկատելի է, որ Հայաստանում շատ արագ արմատացավ սպառողական վերաբերմունքն այն մարդկանց հանդեպ, որոնք ընդունակ են հանուն ընդհանուր գործի զոհաբերել իրենց անձնականը: Իսկ երբ արված գործն ունի ստրատեգիական նշանակություն, առավել դատապարտելի է այդպիսի վերաբերմունքը նման մարդկանց հանդեպ, տվյալ դեպքում՝ Ավիկ Օհանյանի հանդեպ: Եվ ամենևին էլ զարմանալի չէ, թե ինչու մեզ մոտ ռազմարդունաբերությունը հայտնվել է նման անփառունակ վիճակում: Այն պարզապես ոչ մեկին հարկավոր չէ: Ոչ մեկին էլ պետք չեն նվիրյալներ: Վաղեմի ծանոթս՝ Ավիկը ցավում է, որ տարիների ընթացքում կայացած շատ մասնագետներ այսօր զբաղված են այլ, իրենց կենցաղը մի կերպ ապահովող աշխատանքներով:
Այդպիսի տխուր վախճան ունեցավ Ավիկ Օհանյանի գլխավորությամբ նվիրյալների կառուցած ռազմարդյունաբերության համակարգը Հայաստանում: Եվ ես չեմ զարմանում, որ մեր ստրատեգիական դաշնակից հանդիսացող երկիրը կողմնորոշվեց համագործակցել Ադրբեջանի հետ, որն ունի պետական ծրագիր ռազմարդյունաբերական լուրջ համակարգ ստեղծելու, և որն այդ ծրագրի իրագործումը նախ և առաջ կապում է Հայաստանի հետ ապագա պատերազմին:
Մնում է, Հայաստանում բռունցքներ ճոճել հաճախ կազմակերպվող զինվորական շքերթների ժամանակ և հպարտանալ բանակով և բանակային կադրերով: Իրականում ինչ է տեղի ունենում այդ կադրերի և բանակի հետ` քչերին է հետաքրքրում:
ՄԱՆՎԵԼ ՍԱՐԳՍՅԱՆ
ՌԱՀՀԿ փորձագետ
http://www.lragir.am/src/index.php?id=comments&pid=28381
նրանք տներ են կառուցում, մյուս ձեռնարկությունը կահույք է տեղադրում, երրորդը լեզվի ուսուցումն է կազմակերպում ևյլն ու այդ ամենի շնորհիվ ինտեգրացնում են ներգաղթողներին իրեց հասարակություն դարձնում իրենց քաղաքացին...
Հենց հիմա ուզում եմ: Ու՞ր ա էդ ծրագիրը, ո՞նց գրանցվեմ որ կահավորված տուն տան ու հետն էլ լեզու սովորացնեն: Ազգությունս էլ եմ փոխում, լեզուս էլ եմ մոռանում, նախապապերիս էլ արմատներս էլ:
Որ սաղ կյանքս էս տրաքած երկրի ռեզիդենտ եմ ու տուն չէ, սեփական 1 ք/մ հող էլ չունեմ ոչի՞նչ:
Ասում ես էլի ո՞վ ա գժվել տենց բան անի: Հենց էդ ծրագրի մասին լուրջ բան իմանաս, խաբար արա, ամենայն անկեղծությամբ եմ ասում: Անձնագիրս էլ կճղեմ եռագույնն էլ կայրեմ, գերբն էլ կծռեմ:
Ով տուն ու տեղ ա տալիս, էն էլ հայրենիք ա:
Հենց հիմա ուզում եմ: Ու՞ր ա էդ ծրագիրը, ո՞նց գրանցվեմ որ կահավորված տուն տան ու հետն էլ լեզու սովորացնեն: Ազգությունս էլ եմ փոխում, լեզուս էլ եմ մոռանում, նախապապերիս էլ արմատներս էլ:
Որ սաղ կյանքս էս տրաքած երկրի ռեզիդենտ եմ ու տուն չէ, սեփական 1 ք/մ հող էլ չունեմ ոչի՞նչ:
Ասում ես էլի ո՞վ ա գժվել տենց բան անի: Հենց էդ ծրագրի մասին լուրջ բան իմանաս, խաբար արա, ամենայն անկեղծությամբ եմ ասում: Անձնագիրս էլ կճղեմ եռագույնն էլ կայրեմ, գերբն էլ կծռեմ:
Ով տուն ու տեղ ա տալիս, էն էլ հայրենիք ա:
Վազգ, տենց ծրագրեր շատ կան: Ես կոնկրետ չգիտեմ, բայց հենց էդ ծրագրերով մեր մոտից լիքը մարդ հրաժարվել ա Հայաստանից ու փախստականի կարգավիճակով գնացել Գերմանիա ու Ֆրանսիա: Դե բայց փախստական մի տարի ես ապրում, հետո քաղաքացիություն բան տալիս են, ամեն ինչ ապահովում ու հանգիստ քո համար ապրում ես քաղաքակիրթ եվրոպայում: Անձամբ ես երկու ընտանիք ճանաչում եմ: Ուղղակի մի փոքր պրոբլեմ կա, որը էդքան էլ մեծ նշանակություն չունի. դրանից հետո Հայաստան վերադառնալ չես կարող, քանի որ հայտնվում ես հետախուզության մեջ:
Վազգ, տենց ծրագրեր շատ կան: Ես կոնկրետ չգիտեմ, բայց հենց էդ ծրագրերով մեր մոտից լիքը մարդ հրաժարվել ա Հայաստանից ու փախստականի կարգավիճակով գնացել Գերմանիա ու Ֆրանսիա: Դե բայց փախստական մի տարի ես ապրում, հետո քաղաքացիություն բան տալիս են, ամեն ինչ ապահովում ու հանգիստ քո համար ապրում ես քաղաքակիրթ եվրոպայում: Անձամբ ես երկու ընտանիք ճանաչում եմ: Ուղղակի մի փոքր պրոբլեմ կա, որը էդքան էլ մեծ նշանակություն չունի. դրանից հետո Հայաստան վերադառնալ չես կարող, քանի որ հայտնվում ես հետախուզության մեջ:
Ապեր էսքանից հետո Հայաստան գամ ի՞նչ անեմ: Արտագախթից են խոսում, այ հարայ, գնացին, պրծան էս արին էն արին,սաղ տները դատարկ ա, բայց ջահել ընտանիքները դրսում են:
Ծրագրավորող տղա ես, երկրի ամենալավ վարձատրող ֆիրմայում ես աշխատում, քանի՞ տարի պետք ա սոված մնաս, որ տուն կարանաս առնես: 100՞ 200՞:
Բա ծալեմ սենց երկրի դրոշը, ինձ պետք ա՞ հետ գամ: Մենակ շրագրի տեղն ասա, հենց հիմա տվյալներս ուղարկեմ:
Գնացողներին ու պոտենցիալ գնացողնեին, Բարի Ճանապարհ,
Մնացողներին` Տղերք, Եկեք տեսնենք ինչ ենք անում:
Գնացողներին ու պոտենցիալ գնացողնեին, Բարի Ճանապարհ,
Մերսի Արթուր ջան: Տեղն ասա, ո՞նց են գնում:
Տառապելով գնալու տեղը չասես: Էն Ոթերի ասած առոք փառոք տարբերակից ասա: Մենք գնանք, որ վարձով տները էժանանա էլի: Պոտենցյալ պահանջարկ ենք ապահովում:
Ապեր էսքանից հետո Հայաստան գամ ի՞նչ անեմ: Արտագախթից են խոսում, այ հարայ, գնացին, պրծան էս արին էն արին,սաղ տները դատարկ ա, բայց ջահել ընտանիքները դրսում են:
Ծրագրավորող տղա ես, երկրի ամենալավ վարձատրող ֆիրմայում ես աշխատում, քանի՞ տարի պետք ա սոված մնաս, որ տուն կարանաս առնես: 100՞ 200՞:
Բա ծալեմ սենց երկրի դրոշը, ինձ պետք ա՞ հետ գամ: Մենակ շրագրի տեղն ասա, հենց հիմա տվյալներս ուղարկեմ:
Վազգ, հավատա, շատ երկրներ սոցիալապես ավելի վատ պայմաններում են գտնվում քան Հայաստանը, բայց չգիտես ինչի էդ երկրներից մարդիկ չեն փախնում: Ուղղակի հայերի մոտ չգիտես խի բուռն հակում կա էս երկիրը լքելու, որի բացատրությունը ես չեմ կարում գտնել, բայց դա հաստատ սոցիալական վիճակը չի: Նույն բանն ա նկատվել նաև 19-րդ դարի երկրորդ կեսին, երբ արևմտահայաստանից հայերը սկսեցի փախնել եվրոպա ու ամերիկա: Թե արդյունքում ինչ ստացվեց, մենք գիտենք:
Ղրիմում հանդիպեցի մի հայի: Ասում ա. <<Ստեղ կյանք չկա, ոչ մի գործարան չի աշխատում, հենց սենց տաքսի եմ քշում, որ ապրեմ մի կերպ>>, ասեցի <<Բա արի Հայաստան, աչքիս մեր մոտ մի քիչ ավելի լավա վիճակը>>, չի կարող գալ, քանի որ ամեն ինչ իրա ծնողները ծախել ու գնացել են ու էդ մարդը հարազատ չունի իր հայրենիքում: Ոչ մի երկրում էլ մեղր չեն բաժանում, ուղղակի մարդ մի քիչ պետք ա կապվածություն ունենա իր հողին ու իր արմատներին, ունենա մի քիչ համբերություն, ունենա մի քիչ հավատ, որ վաղ թե ուշ ամեն ինչ կընկնի իր տեղը և ամեն ինչ լավ կլինի ու ունենա մի քիչ էլ ուժ այդ լավին հասնելու մեջ իր ներդրումը կատարելու համար: Ես դեռևս ունեմ այս բոլորը, դրա համար ես մնում եմ: Գնացողներին չեմ մեղադրում ուղղակի ցավում եմ, որ ևս մեկը լքում ա էս հիանալի երկիրը:
Մերսի Արթուր ջան: Տեղն ասա, ո՞նց են գնում:
Տառապելով գնալու տեղը չասես: Էն Ոթերի ասած առոք փառոք տարբերակից ասա: Մենք գնանք, որ վարձով տները էժանանա էլի: Պոտենցյալ պահանջարկ ենք ապահովում:
Ու թե հիմա, իմ բալի՛կս, ես քո գլխին ճառ եմ կարդում,
Ապա միայն նրա համար, որ շատ հաճախ կյանքում մարդու
Եթե իր մեծ բաժինն ունի ժամանակը, ինքը դարը,
Բայց և այնպես քիչ չի ազդում նաև ընտրած ճանապարհը:
Գուցե քեզ հետ նույնը լինի, որ պատել է հաճախ ինձ է՛լ.
Հաճախ շուրջս աչք ածելով, այն մարդկանց եմ ես նախանձել,
Որոնց կյանքը հեշտ է անցնում – ասես կյա՜նք չէ, այլ խճուղի`
Անխոչընդո՜տ և անարգելք, քանոնի պես հա՜րթ ու ուղիղ.
Դպրոց, հետո ինչ-որ մի ԲՈՒՀ, մի ազդեցիկ զանգահարող,–
Եվ տաք տեղն է ապահովված…
Այդպես ապրել դու չե՜ս կարող:
Չէի ուզի, որ քո կյանքը հարթ խճուղու նման լիներ:
Դու մի՛ անցիր ասֆալտ ճամփով, գերադասի՛ր ճամփա շինել:
և շարունակությունը
Ազնի՛վ եղիր ամեն ինչում – ո՞վ է կայնքում սովից մեռել:
Ճշտի համար աքսոր չկա – ստի հանդեպ ինչու լռել:
Իսկ մեր շուրջը դեռ կան մարդիկ, որ երբ պետք է, մեջք են ծռում,
Երբ որ պետք է, հռհռում են, պե՞տք է` ժպտո՛ւմ, պե՞տք է` լռո՛ւմ,
Պե՞տք է` իրենց մատն են տնկում… Դու մի՛ եղիր կյանքում տհաս`
Դու հասկացի՛ր հենց այս գլխից, մի՛ մոռացիր երբեք, տղա՛ս.
Ազնըվությունն այն է միայն, որ չի փոխվում` ոնց էլ խուռ տաս,–
Նա մի ճերմակ երես ունի, ոչ թե յոթ-ութ գունեղ աստառ…
*
Մի՛ տրտնջա: Դու հիշո՞ւմ ես. «Ձախորդ օրեր… կուգան-կերթան»…
Մի՛ տրտնջա: Եթե լավից ետ ես ընկել` ինքդ հասիր…
Մի՛ տրտնջա, բայց և կյանքը գրքի նման դու մի՛ կարդա,
Գրքի նման` քեզնից հեռու, ինչ-որ օտար մարդկանց մասին…
Հպա՛րտ եղիր, բայց ոչ գոռոզ (դատարկ մարդն է գոռոզանում,
Հայրդ խելոք ու տխմարին դրանով էր զանազանում):
Հորդ նման հպա՛րտ զգա, որ ոչ մեկի տուն չես քանդել,
Ոչ մի ազնիվ խոսք չես կտրել, ոչ մի ազնիվ միտք չես բանտել,
Որ շիտակ ես քայլել կյանքում և լռել ես եթե հաճախ,
Ապա միայն նրա համար, որ առևտուրը մանարծախ
Հաճախ միայն զիզի-բիզի զանգուլակ է նետել շուկա,
Իսկ դու զուրկ ես զիզի-բիզուց, կեղծ դրամ էլ մոտըդ չկա…
*Դու փոքր ես դեռ, դեռ չգիտես, թե ոնց պիտի կյանքին նայել:
Դու փոքր ես դեռ: Երբ մեծանաս, դառնաս արդեն հասուն ջահել,
Խորհուրդներն իմ և՛ հնացած, և՛ ավելորդ թվան գուցե –
Կյանքում այնժամ էլ չլինեն նման բացեր, նման խոցեր:
Է՛հ, տա Աստված: Ես էլ կյանքում ուրիշ ոչինչ չեմ երազում
(Կույրը, տղա՛ս, ինչպես գիտես, երկու աչք է միայն ուզում):
Խորհուրդներն իմ թող հնանան… Ծաղիկն է լոկ այդպես մեռնում,
Երբ ամռանը ծառի վրա հասուն միրգ է արդեն դառնում:
Հանուն գալիք վառ խարույկի ես պատրաստ եմ այսօր ծխալ,
Հանուն վաղվա ճշմատության թող որ այսօր լինեմ սխալ…
Սասուն ջան ես էս երկրից հաց չեմ ուզում: Չեմ ուզում չաշխատել ու արպրել: Լավ էլ գիտես մսանագետ մարդ եմ, աշխատում եմ ու իմ հացի փողը առնում: Հալա մի բան էլ ավել:
Ես իմ հայրենի հողի վրա սեփական 4 պատ եմ ուզում իրա տանիքով: Ձրի չեմ ուզում, ուզում եմ առնեմ, բայց ոչ 60 000 դոլլարից սկսած: Որ չոր աշխատավարձով նայենք, սկի պրեզիդենտի աշխատավարձը չի հերիքի տուն առնի: Բա լավ ո՞նց անենք: Մի սենյականոց տան մեջ ծնվել մեծացաել եմ ու հիմա իմ ընտանիքով չեմ կարա նույն տան մեջ ծնողներից հետ միասին ապրեմ: Արդեն փոքր ա: Նորն էլ գնել չեմ կարող:
Եթե մի երկիր ինձ տնով ապահովի, ես էդ երկրի քաղաքացին եմ ուրեմն: Իմ ուժն ու եռանդը կներդնեմ էդ երկրի զարգացման համար:
Սահման պահելուց ես հո չե՞մ նվնացել, թե վայ թաք տղա եմ, կարճատես եմ, չեմ կարա ....:
Գնացել բարեխիղճ ծառայել եկել եմ չէ՞: Բա ու՞ր ա իմ պատպանած երկրի իմ բաժին տունը:
Դու մի՛ անցիր ասֆալտ ճամփով, գերադասի՛ր ճամփա շինել:
Ընգեր: դու էլ ինձ որպես ակումբի պերսոնաժ չէս ճանաչում էլի:
էն որ օրեկան 150 դրամով էի ապրում ու 14 ժամ ոտի վրա վազվզելով ուսման վարձ էի ճանկռում, չէի տրտնջում:
Էն որ ուղիղ 1,5 տարի հողի տակ էի քնում, ու գիշերները ցրտին սահմանի վրա կանգնած էի էլի չէի տրտնջում: Որ բռնած հագիս շորորից մինչև կենցաղային տեխնիկա ու ամենօրյա հացը ամենօրյա ներվային աշխատանքով վաստակել եմ, էլի չեմ տրտնջում: Օրեկան տոննայով գիրք կարդալուց էլ չեմ տրտնջում:
Ընդամենը 4 պատ գնելու հնարավորություն եմ ուզում: Որ թոշակի անցնելուց ծերանոցում չլինեմ:
Սասուն ջան ես էս երկրից հաց չեմ ուզում: Չեմ ուզում չաշխատել ու արպրել: Լավ էլ գիտես մսանագետ մարդ եմ, աշխատում եմ ու իմ հացի փողը առնում: Հալա մի բան էլ ավել:
Ես իմ հայրենի հողի վրա սեփական 4 պատ եմ ուզում իրա տանիքով: Ձրի չեմ ուզում, ուզում եմ առնեմ, բայց ոչ 60 000 դոլլարից սկսած: Որ չոր աշխատավարձով նայենք, սկի պրեզիդենտի աշխատավարձը չի հերիքի տուն առնի: Բա լավ ո՞նց անենք: Մի սենյականոց տան մեջ ծնվել մեծացաել եմ ու հիմա իմ ընտանիքով չեմ կարա նույն տան մեջ ծնողներից հետ միասին ապրեմ: Արդեն փոքր ա: Նորն էլ գնել չեմ կարող:
Եթե մի երկիր ինձ տնով ապահովի, ես էդ երկրի քաղաքացին եմ ուրեմն: Իմ ուժն ու եռանդը կներդնեմ էդ երկրի զարգացման համար:
Սահման պահելուց ես հո չե՞մ նվնացել, թե վայ թաք տղա եմ, կարճատես եմ, չեմ կարա ....:
Գնացել բարեխիղճ ծառայել եկել եմ չէ՞: Բա ու՞ր ա իմ պատպանած երկրի իմ բաժին տունը:
Վազգ տուն չունենալը դեռևս պատճառ չի երկրից բողոքելու: Հիմա էլ սովետ չի, որ պետությունը աշխատանքով ու տնով պարտավորվի մարդուն ապահովել: Իսկ քո ասած 60000-ն էլ պետությունը չի որոշում այլ շուկայական ազատ տնտեսական հարաբերությունները: Տուն առնելն էլ իմ սուբյեկտիվ կարծիքով տենց մեծ բարդություն չի ներկայացնում: Վերջ ի վերջո, հեսա նորից վարկերը բացելու են: Կարելի ա ընդհանրապես նույնիսկ տարածք առնել ու տուն սարքել քո միջոցներով: Պապս իրա տունը գյուղում 10 տարում ա սարքել, քանի որ իրա կյանքի նպատակն ա եղել հայրենի գյուղում տուն ունենալ ու ամեն ինչ արել ա դրան հասնելու համար: Մի խոսքով ձևեր կան: Մի քիչ դժվար են, մի քիչ խոչնդոտներ կան, բայց կան:
Սասուն ջան հենց դու կարանաս առնես, ինձ կասես որ հնարավոր ա ՕԿ՞:
Սասուն ջան հենց դու կարանաս առնես, ինձ կասես որ հնարավոր ա ՕԿ՞:
Անպայման :)
Ընգեր: դու էլ ինձ որպես ակումբի պերսոնաժ չէս ճանաչում էլի:
էն որ օրեկան 150 դրամով էի ապրում ու 14 ժամ ոտի վրա վազվզելով ուսման վարձ էի ճանկռում, չէի տրտնջում:
Էն որ ուղիղ 1,5 տարի հողի տակ էի քնում, ու գիշերները ցրտին սահմանի վրա կանգնած էի էլի չէի տրտնջում: Որ բռնած հագիս շորորից մինչև կենցաղային տեխնիկա ու ամենօրյա հացը ամենօրյա ներվային աշխատանքով վաստակել եմ, էլի չեմ տրտնջում: Օրեկան տոննայով գիրք կարդալուց էլ չեմ տրտնջում:
Ընդամենը 4 պատ գնելու հնարավորություն եմ ուզում: Որ թոշակի անցնելուց ծերանոցում չլինեմ:
Էլմո ջան, համաձայն եմ և հպարտ եմ, որ չես տրտնջացել:
Դու տան գների մասին, վերջին անգամ երբ ես հետաքրքվել?
Հիմա 10.000.000 -ով չորս պատ հաստատ կարաս գնես:
Ծայրամասերում, ավելի էժան սեփական տներ:
Եթե քո նշածների մեջով դու անցել ես, սրա մեջով էլ կանցնես... Էլ մի ընկիր սարեր, ձորեր, նույն ոգով, շարունակիր ճամփա շինել :)!
Հիմա 10.000.000 -ով չորս պատ հաստատ կարաս գնես:
10 000 000 դրամը գիտե՞ս քանի տարվա աշխատավարձս ա: մոտավորապես 55 ամսվա
Մերսի Արթուր ջան: Տեղն ասա, ո՞նց են գնում:
Տառապելով գնալու տեղը չասես: Էն Ոթերի ասած առոք փառոք տարբերակից ասա: Մենք գնանք, որ վարձով տները էժանանա էլի: Պոտենցյալ պահանջարկ ենք ապահովում:
Ելմօ յան,
մի գուցե այս տարբերակներին արդեն ծանոթ ես, բայց ես իմ իմացածն ասեմ. Այլ ազգերի երիտասարդներ միայն այսպես են անում.
Հենց այս սխեմայով են ԱՄՆ հասել հիմա բարգավաճող բոլոր լավ մասնագետները.
Ամերիկյան ֆիրմաներն ու համալսարանները ցանկացած պահի լավ մասնագետների պահանջարկ ունեն. Հարցը նրանց քո որակներով շահագռգռելու մեջ է. Եթե ունես լավ CV, ապա ինտերնետում գտնում ես երրորդ դիվիզիոնի համալսարանների ցուցակը /դրանք ամերիկյան հարյուր ամենաթույլ համալսարաններն են: գտնում ես այն դեպարտմենտները, որոնց կարող ես տպավորել քո CV-ով ու բոլորին էլ ուղարկում ես մի նամակ որ ուզում ես գաս, ասենք master kam PhD դառնալու համար սովորելու. Նույն ձևով ման ես գալիս, գտնում ես մի հիսուն միջին կամ վատ որակի ֆիրմաներ, որոնց կհետաքրքրես./Հետո մի կես տարվա մեջ դրանց թողնում, մի շատ ավելի լավ տեղ ես գտնում/.
Հարյուր հիսուն տեղ դիմելիս առաջարկ ստանալու հավանականությունը 1.00 է.
Անգլերեն պարապիր ու դիմի. գնա այն ուղով, որով աշխարհն է գնում, հաստատ տեղ կհասնես.
Կարելի ա ընդհանրապես նույնիսկ տարածք առնել ու տուն սարքել քո միջոցներով:
տարածք առնելն ու տուն սարքելը էժան հաճույք չի..... առանց ավելորդ թիթիզությունների ու բոբոլոզների 2 հարկանի սեփական տուն սարքելը նստում ա 100.000-ի կարգի` տարածքը չհաշված.... սեփական տուն սարքելը նոր-նոր կայացող ընտանիքների բան չի /եթե իհարկե օգնող չկա/.... հիպոթեկային վարկը լավագույն լուծում ա երևի:think
հիպոթեկային վարկը լավագույն լուծում ա երևի
Հա, ամսեկան 200 000 -ի կարգի տալիս եմ վարկ ու օդով սնվում:
Բիձա ջան փորձելու եմ ու գնամ: ԱՄՆ չէ, բայց Կանադա մեծ հաճույքով կգնամ:
Սասուն ջան հենց դու կարանաս առնես, ինձ կասես որ հնարավոր ա ՕԿ՞:
Բիձա ջան փորձելու եմ ու գնամ: ԱՄՆ չէ, բայց Կանադա մեծ հաճույքով կգնամ:
Որ առնեմ ու քեզ ասեմ, որ հնարավոր ա, հետ ես գալու? :)
Հա, ամսեկան 200 000 -ի կարգի տալիս եմ վարկ ու օդով սնվում:
Բիձա ջան փորձելու եմ ու գնամ: ԱՄՆ չէ, բայց Կանադա մեծ հաճույքով կգնամ:
այ պետության դերը ստեղ նրանում կլինի, որ ստիպի բանկերին երկարաձգել վարկերի ժամկետները և իջեցնել տոկոսադրույքները.... թե չէ դրանցից ինչ տուն պահանջես
Որ առնեմ ու քեզ ասեմ, որ հնարավոր ա, հետ ես գալու? :)
Դրա հավանականության. մասին էլ կարելի է դատել այսպիսի օրինակներից…
Երիտասարդ ամուսինների դեպքում հետ գալու հավանականությունը անչափ փոքր է, օրինակ կոնկրետ դեպք գիտեմ-ամուսիններով գրին քարտով տեղափոխվել են, ամուսինը մի գործ գտել է, մի երեք տարուց կորցրել է աշխատանքը, /հիմնականում լեզուն չիմանալու և չսովորելու պատճառով/ հիմա կինն է աշխատում… Ետ գնալու մասին առհասարակ չեն մտածում…
Միայնակ տղաների հետ գնալու դեպքեր չգիտեմ, աղջիկների մասին լսած կամ…
Ambrosine
11.08.2009, 18:08
Գնացողներին ու պոտենցիալ գնացողնեին, Բարի Ճանապարհ,
Մնացողներին` Տղերք, Եկեք տեսնենք ինչ ենք անում:
էլի՞ խտրականություն:angry
աղջիկները ձեզնից ինչո՞վ են պակաս. խելքո՞վ, թե՞ համարձակությամբ:think
էս վերջին մի քանի գրառումները այլ թեմայի նյութ են:) վերադառնանք բուն թեմային;)
Վազգ, հավատա, շատ երկրներ սոցիալապես ավելի վատ պայմաններում են գտնվում քան Հայաստանը, բայց չգիտես ինչի էդ երկրներից մարդիկ չեն փախնում: Ուղղակի հայերի մոտ չգիտես խի բուռն հակում կա էս երկիրը լքելու, որի բացատրությունը ես չեմ կարում գտնել, բայց դա հաստատ սոցիալական վիճակը չի: Նույն բանն ա նկատվել նաև 19-րդ դարի երկրորդ կեսին, երբ արևմտահայաստանից հայերը սկսեցի փախնել եվրոպա ու ամերիկա: Թե արդյունքում ինչ ստացվեց, մենք գիտենք:
Ղրիմում հանդիպեցի մի հայի: Ասում ա. <<Ստեղ կյանք չկա, ոչ մի գործարան չի աշխատում, հենց սենց տաքսի եմ քշում, որ ապրեմ մի կերպ>>, ասեցի <<Բա արի Հայաստան, աչքիս մեր մոտ մի քիչ ավելի լավա վիճակը>>, չի կարող գալ, քանի որ ամեն ինչ իրա ծնողները ծախել ու գնացել են ու էդ մարդը հարազատ չունի իր հայրենիքում: Ոչ մի երկրում էլ մեղր չեն բաժանում, ուղղակի մարդ մի քիչ պետք ա կապվածություն ունենա իր հողին ու իր արմատներին, ունենա մի քիչ համբերություն, ունենա մի քիչ հավատ, որ վաղ թե ուշ ամեն ինչ կընկնի իր տեղը և ամեն ինչ լավ կլինի ու ունենա մի քիչ էլ ուժ այդ լավին հասնելու մեջ իր ներդրումը կատարելու համար: Ես դեռևս ունեմ այս բոլորը, դրա համար ես մնում եմ: Գնացողներին չեմ մեղադրում ուղղակի ցավում եմ, որ ևս մեկը լքում ա էս հիանալի երկիրը:
Մի հատ նման երկիր ասա Հայաստանից վատ, որ ճար ունեն մարդիկ ու չեն գնում՞՞՞
Պետք չի բարդել ազգի դավաճան սերժանտ ու ռազբիրատչիկ քրեականների մեղքերը ամբողջ ժողովրդի վրա, այդ պայմանները ու հուսահատությունը որ դրանք ստեղծել են դա է հիմքը ու այն դավաճանությունը, որին մեր ցանկացած թշնամի կցանկանա հասնել։
Ինչ է չեք գիտակցում, որ հայաստանը գրավելու համար մի քանի հարյուր միլլիարդի շպիոններ, զինվորներ, տանգեր պատրաստելու փոխարեն մեր այսօրվա իշխանավոր տականքները հասցրել են իրավիճակը նրան, որ Հայաստանը կարելի է հանգիս ԳՆԵԼ քանի որ հնարավորության դեպքում ավելի շատ մարդ կգնա քան նշված սոցալիական հարցումն է պարզել։
Ավելին, «տուն արի» են երգում քանի որ հասկանում են գնացողը հետ էլ չի ուզում գա։
Դեմոգրաֆիական զենքը շատ ավելի վտանգավոր է քան ցանկացած ատոմայինը, մի օր հայաստանում «կպայթի» դեմոգրաֆիական վիճակը կամ ավելի վատ կպայթեցնեն ու դրա դեմ ոչ մի վոին,լավ տղա չի կարա պայքարի, դոշ դեմ տա - վիագրայով ծնցնողներից պիտի հուսանք, որ հայկական հողերը պիտի բնակեցնեն՞....
Մերսի Արթուր ջան: Տեղն ասա, ո՞նց են գնում:
Տառապելով գնալու տեղը չասես: Էն Ոթերի ասած առոք փառոք տարբերակից ասա: Մենք գնանք, որ վարձով տները էժանանա էլի: Պոտենցյալ պահանջարկ ենք ապահովում:
Առոք փառոք տարբերակը Ավստրալիան, Նոր Զելանդիան, Կանադան կամ մյուս էմիգրացիոն երկրներն են, որտեղ ներգաղթողին տալիս են տեղ, ապրուստ, լեզվի ուսուցում։ Ներկա դրությամբ առոք փառոք չի բայց 5-6 տարի աշխատելուց հետո կունենաս համեմատաբար անհոգ կյանք իսկ 20 տարի հետո սեփական 4 պատ էլ ամեն ինչ էլ։
Եթե մտադրություն ունես արտագաղթելու ուսումնասիրի http://www.how2immigrate.net/ նույնիսկ ԱՄՆի համար ինչքան էլ հիմա խստացված է, մտածել իմաստ ունի։ Բիձաի մեթոդը լավ է,բայց անպայման պետք է ազնվորեն էմմիգրացիայի նպատակդ ցույց տաս թե չէ վերադաձի վիզա կտան, որ պատավորվում ես վերադառնալ ու մենակ ժամանակվոր կաշխատես հետո կվտարեն։
Բիձաի մեթոդը լավ է,բայց անպայման պետք է ազնվորեն էմմիգրացիայի նպատակդ ցույց տաս թե չէ վերադաձի վիզա կտան, որ պատավորվում ես վերադառնալ ու մենակ ժամանակվոր կաշխատես հետո կվտարեն։
Իրենք հարցին նման ձևով չեն մոտենում… Իմմիգրացիայի հարց չէ, այլ ուսանելու /ուսանողական վիզայով -F1 / J1 վիզայի դեպքում /աշխատանքային վիզա է/ երբեմն նման հարց ծագում է, կոնկրետ կարելի է լրիվ կարդալ թե երբ է դա կիրառելի http://www.immigrationdirect.com/?gclid=CLiCnNjvm5wCFQEhDQodQHXzeA
Ուսանողականը շատ ավելի պարզ է, քանի որ մնալու հարցը հենց իրենց է ձեռնտու.
Ես այն կարծիքի եմ, որ հայ երիտասարդները աշխարհի մյուս երիտասարդների պես պետք է դուրս գան Հայաստանից, լուրջ կրթություն ստանան: Հետագայում արդեն թող իրենք որոշեն թե որտեղ են ապրելու:
Քանի դեռ Հայաստան ասածը մնում է մի քանի գավառամիտ գեղցիների վոտչինա, չարժի որ ունակ, վառ երիտասարդը իր ապագան զոհաբերի այդ տականքներին:
Իրենք հարցին նման ձևով չեն մոտենում… Իմմիգրացիայի հարց չէ, այլ ուսանելու /ուսանողական վիզայով -F1 / J1 վիզայի դեպքում /աշխատանքային վիզա է/ երբեմն նման հարց ծագում է, կոնկրետ կարելի է լրիվ կարդալ թե երբ է դա կիրառելի http://www.immigrationdirect.com/?gclid=CLiCnNjvm5wCFQEhDQodQHXzeA
Ուսանողականը շատ ավելի պարզ է, քանի որ մնալու հարցը հենց իրենց է ձեռնտու.
Ես այն կարծիքի եմ, որ հայ երիտասարդները աշխարհի մյուս երիտասարդների պես պետք է դուրս գան Հայաստանից, լուրջ կրթություն ստանան: Հետագայում արդեն թող իրենք որոշեն թե որտեղ են ապրելու:
Քանի դեռ Հայաստան ասածը մնում է մի քանի գավառամիտ գեղցիների վոտչինա, չարժի որ ունակ, վառ երիտասարդը իր ապագան զոհաբերի այդ տականքներին:
ՈՒսանելու հարցը հեշտ է երիտասարդ տարիներին,բայց եթե Էլմոն տուն տեղ ընտանիք ունի, հաստատ 30 բոլորած կլինի ու այդ ժամանակ ուսանող դառնալ նույնիսկ Ph.D.Student բարդ է նույնիսկ երրորդ կարգի համալսարանում։ Մինչև 30 տարեկանն է պետք այդ ճանապարհը բռնել, քանի որ գիտական աստիճանը հաստատ մի 5 տրաի տևում։
Մասնագետի էմմիգրացիան այդքան բոբո բան չի ու շատ ավլեի հնարավոր է ու հեշտ - նպատակ է պետք դնել, գտնել այն տեղանքը, որտեղ քո մասնագիտական գիտելիքների կարիքը ունեն։
Ընկերս ծրագրավորման մասնագետի կարգավիճակով Ավստրալիայում երկար աշխատել է ու հիմա առանց Ph.D. է իհարկե ու հաճախ նեղվում է քանի որ տեսնում է, որ իրենից ավելի ախմախները գիտական աստիճան ունեն ու դրանով առավելություններ կարիերայի համար, բայց ապահով կյանքի համար ոչինչով տուժված չէ։
ՈՒսանելու հարցը հեշտ է երիտասարդ տարիներին,բայց եթե Էլմոն տուն տեղ ընտանիք ունի, հաստատ 30 բոլորած կլինի ու այդ ժամանակ ուսանող դառնալ նույնիսկ Ph.D.Student բարդ է նույնիսկ երրորդ կարգի համալսարանում։ Մինչև 30 տարեկանն է պետք այդ ճանապարհը բռնել, քանի որ գիտական աստիճանը հաստատ մի 5 տրաի տևում։
Մասնագետի էմմիգրացիան այդքան բոբո բան չի ու շատ ավլեի հնարավոր է ու հեշտ - նպատակ է պետք դնել, գտնել այն տեղանքը, որտեղ քո մասնագիտական գիտելիքների կարիքը ունեն։
Ընկերս ծրագրավորման մասնագետի կարգավիճակով Ավստրալիայում երկար աշխատել է ու հիմա առանց Ph.D. է իհարկե ու հաճախ նեղվում է քանի որ տեսնում է, որ իրենից ավելի ախմախները գիտական աստիճան ունեն ու դրանով առավելություններ կարիերայի համար, բայց ապահով կյանքի համար ոչինչով տուժված չէ։
Նախապես հայաստանում PhD ստանալ, /առնել, ձեռք բերել, դասավորել/, նոր գնալն ամենալավ տարբերակն է: Դրսում ցանկացած երկրի PhD աշխատում է: եթե մարդու գիտելիքները տեղն են, հարց չի առաջանում:
Որ առնեմ ու քեզ ասեմ, որ հնարավոր ա, հետ ես գալու?
չէ Սաս ջան: Որ գնացի էլ չեմ գալու: Էս պետությունը պարսիկին ու ինձ նույն գնով ու պայմաններով տուն ծախում: Սաղ տները առել, իրանց համար հնարավոր պատերազմից փախնելու ու ապաստանվելու տեղ են սարքել: Էդ ֆոնի վրա գները տասնապատկվեցին, իսկ պետության հեչ պետքն էլ չի:
Եթե ես ու պարսիկը էս պետության համար նույնն ենք, էլ գալիս եմ ի՞նչ անեմ: Լավ ա Կանադայում հայ էմիգրանտ լինեմ, քան Հայաստանում պարսիկին հավասար ռեզիդենտ:
այ պետության դերը ստեղ նրանում կլինի, որ ստիպի բանկերին երկարաձգել վարկերի ժամկետները և իջեցնել տոկոսադրույքները.... թե չէ դրանցից ինչ տուն պահանջես
Պետությունը թքած ունի:
Ցանկացած իրեն հարգող երկրում եթե անշարժ գույքը զբաղացնում ու չէս ապրում մեջը, էնքան հարկ են ուզում, որ ստիպված ես լինում վաճառել:
Այսինքն գործնականորեն ձեռք չի տալիս 2 տուն ունենաս, մեկը փակես թոռներիդ համար, մյուսում ապրես: Իսկ ստեղ ունեցողը 3-4 հատ ունի, չունեցողը՝ ոչ էլ կարում ա ունենա:
Բացի էդ, ցանկացած մարդավարի երկրում երիտասարդ զույգին էնքան առավել պայմաններով են տուն տալիս, որ ով գոնե մի քիչ անգյալ չի ու աշխատում ա՝ կարողանում ա էդ հարցերը հոգա:
Ստեղ մի բան էլ գալիս չամռվում են, թե ո՞նց ու ի՞նչ պայմաններով եք ապրում ստեղ: Որ իմանան վարձով ես ապրում թաղայինով բանով գալիս տան տիրոջ ունքերը պոկում են: Էն Էլ իրա հերթին ա թանկացնում, որ հարհեր տա: Այսինքն բերդից փախածի նման ենք ապրում:
Կարճ ասած իմ փայ Հայաստանը չեմ վաճառում: Փոխանակում եմ ցանկացած նորմալ բնակարանի հետ քիչ թե շատ նորմալ երկրում:
Ինչ է չեք գիտակցում, որ հայաստանը գրավելու համար մի քանի հարյուր միլլիարդի շպիոններ, զինվորներ, տանգեր պատրաստելու փոխարեն մեր այսօրվա իշխանավոր տականքները հասցրել են իրավիճակը նրան, որ Հայաստանը կարելի է հանգիս ԳՆԵԼ քանի որ հնարավորության դեպքում ավելի շատ մարդ կգնա քան նշված սոցալիական հարցումն է պարզել։
Սենց բաներից եմ ջղայնանում, խի նախկինը Չէր ծախու՞մ, ավելի շատ, որ տաս տարի Ձեններ կտրած ապրում էին, հիմա էլ արդեն ոնց որ թե վերջացրել են
Էլմո ջան, ուրիշ երկրներում էլ տուն առնելը խաղ ու պար չի, հիմնականում վարձով են ապրում, իսկ հաշմանդամներին էլ ցմահ տուն են տալիս... տենց բաներ էլի...
Ու իմացի, Քո Հայրենիքից այլ տեղ, դու երջանիկ չես կարող ապրել, այլ կզբաղվես ինքնախաբեությամբ…Էս մեկը քեզ հաստատ եմ ասում...
Էլմո ջան, ուրիշ երկրներում էլ տուն առնելը խաղ ու պար չի, հիմնականում վարձով են ապրում, իսկ հաշմանդամներին էլ ցմահ տուն են տալիս... տենց բաներ էլի...
Ու իմացի, Քո Հայրենիքից այլ տեղ, դու երջանիկ չես կարող ապրել, այլ կզբաղվես ինքնախաբեությամբ…Էս մեկը քեզ հաստատ եմ ասում...
ապեր ես էլ եմ նույն կարծիքի, բայց եթե ընտանիքի տեր չես, երեխա չունես, մի քիչ ավելի հեշտությամբ ես էտ ամենը ասում..... ընտանիքը սրբություն ա, ու տղամարդը պարտավոր ա իրա ընտանիքը պահի, ու եթե չի կարողանում ստեղ, սեփական երկրում ԻՐԱ ՈՒԶԱԾՈՎ ընտանիքը պահի, ապա մեղադրելու չի նրա` դուրս գնալու ցանկությունը....
Ժողովուրդ ես իմ կարգի մարդկանց տեսակետն եմ արտահայտում:
Հարցը նրանում չի թե ես ոնց եմ նայում էս ամեն ինչին, հարցը ընդհանուր պրոբլեմն ա, որ կոկորդներս սեղմում ա:
Ուրիշ երկրում սենց, ուրիշ երկրում նենց....: Ես գիտեմ, որ իմ երկրի ռեսուրսները հերիքում են ինձ ու իմ նման տասնյակ հազարավոր ընտանիքներին 4 պատ տրամադրելու ու կապելու էս հող ու ջրին: Բայց չի արվում: 100-ավոր շենքեր են սարքել, ու դատարկ թողել: Չեն կարու՞մ արտոնյալ պայմաններով վաճառեն նորաստեղծ ընտանքիներին: Իհարկե կարում են:
Մոռացել ե՞նք, որ մարդիկ 1 իքնաթիռի տոմսի դիմաց տները տվեցին ու փախան էս երկրից: Ինչ ա պետք ա պատերազմ սկսվի՞, որ տան տեր դառնանք:
Էն ժամանակ չենք գնացել, հիմա էլ չենք գնա: Իսկ նրանք դա գիտեն, դրա համար էլ սենց են վարվում:
Անձամբ ես իմ հարցերը կարողանում եմ լուծել: Գետինը կքերեմ, կապրեմ: Բայց ամեն մարդ չի, որ իմ չափ հնարավորություններ ունի: Մարդ կա 10 դասարանի կրթություն ունի: Թողեն դառնա բո՞մժ"
Սենց բաներից եմ ջղայնանում, խի նախկինը Չէր ծախու՞մ, ավելի շատ, որ տաս տարի Ձեններ կտրած ապրում էին, հիմա էլ արդեն ոնց որ թե վերջացրել են
Էլմո ջան, ուրիշ երկրներում էլ տուն առնելը խաղ ու պար չի, հիմնականում վարձով են ապրում, իսկ հաշմանդամներին էլ ցմահ տուն են տալիս... տենց բաներ էլի...
Ու իմացի, Քո Հայրենիքից այլ տեղ, դու երջանիկ չես կարող ապրել, այլ կզբաղվես ինքնախաբեությամբ…Էս մեկը քեզ հաստատ եմ ասում...
Ասիր ու պրծ չէ, նախկինը քաք էր ուտում ուրեմն այսօրվան էլ իրավունք ունի քաք ուտի։
Բայց հասարակ մի բան կա, այն ժամանակ իմ ծանոթներից Էլմոի նման տան հարց լուծելու համար միտք էին դնում գնում Շուշի ու Քարվաճառ բնակվելու կամ նվազագույնը Ստեփանակերտում դասախոսելու, այսինքն ՀՈՒՅՍ կար որ սեփական նախաձեռնությամբ ինչ որ բանի կհասնես։
Հիմա չկա ՀՈՒՅՍԸ – ԳՑԵԼ են հայությանը, ստրկացրել բաժանել մարդա իրա թաղը իշխու է իսկ ով կարողացել է գնացել է նրանց հարազատությանը ՊԱՏԱՆԴ են պահում, առանց իրավունքների ու ազատության, որ բարեկամներից ու ցավակցող սփյուռքից շանտաժ անեն փող կորզեն։
Չեմ զարմանա, որ մի առ ժամանակ հետք արգելեն Հայաստանից դուրս գալ, թե չէ որ բոլոր մասնագետները գնան բացի մուրացիկ հացի փողից, ոչ մի ուրիշ բանի համար, փող տվող չի լինի, տան ինչ որ գործի համար որ ով այդ գործն անի եթե միայն թշվառների երկիր է դառնում Հայաստանը՞՞՞....
Պատանդ լինել ոչ մեկ չի ցանկանում, դրա համար էլ գնում են։
"Պատանդ" գնահատականը, ըստ ինձ, մի քիչ խիստ է.... օրինակ ես, դրսում ահագին բարեկամություն ունեմ, բայց ինձ "պատանդ" չեմ համարում, նամանավանդ որ դուրս գնալու հնարավորություն եղել ա ու մենք չենք գնացել.....
ըստ ինձ, ավելի շատ գերիշխում է ՀԻԱՍԹԱՓՈՒԹՅԱՆ մթնոլորտը, քանի որ մարդիկ ռեալ տեսնում են լավ ապրելու ուղիները սեփական երկրում, բայց հենց նույն երկիրը նրան էտ հնարավորությունը չի տալիս կամ ընենց ա չոքում բկին, որ ավելի լավ ա չանես, քան հարամ ձևով անես.... բոլորս էլ տեսնում ենք որ դրսում լավ կյանք կա, ուզում ենք էտ լավ կյանքը մեզ մոտ էլ կառուցենք, բայց արի ու տես որ չենք կարողանում.....
Հիմա չկա ՀՈՒՅՍԸ – ԳՑԵԼ են հայությանը, ստրկացրել բաժանել մարդա իրա թաղը իշխում է իսկ ով կարողացել է գնացել է նրանց հարազատությանը ՊԱՏԱՆԴ են պահում, առանց իրավունքների ու ազատության, որ բարեկամներից ու ցավակցող սփյուռքից շանտաժ անեն փող կորզեն։
Չեմ զարմանա, որ մի առ ժամանակ հետո արգելեն Հայաստանից դուրս գալ, թե չէ որ բոլոր մասնագետները գնան բացի մուրացիկ հացի փողից, ոչ մի ուրիշ բանի համար, փող տվող չի լինի, տան ինչ որ գործի համար որ ով այդ գործն անի եթե միայն թշվառների երկիր է դառնում Հայաստանը՞՞՞....
Պատանդ լինել ոչ մեկ չի ցանկանում, դրա համար էլ գնում են։[
"ԳՑԵԼ են հայությանը",
Շատ լավ բնորոշում է, ավելի բնորոշ, քան "վաճառվում է Հայաստանը".
Ու դա կշարունակվի այքան ժամանակ, քանի դեռ Հայաստանում "հայրենասիրությունն" ավելի "բարձր" արժեք է, քան սեփական քաղաքացիական շահը, արժանապատվությունը, բարեկամ ճիվաղին հանդուրժելն ու օրվա հացը ազատությունից գերադասելը
Քրիստոսը տանջվեց-մարգարեացավ… Հայերը տանջվում են -տանջվում, հետո անհետ կորչում…
Այլ երկրներում հարստությունն ու բարիքը ստեղծվում են աշխատանքով, կամ ուրիշի աշխատանքի շահագործմամբ…
Մեզ մոտ առհասարակ բարիք չի ստեղծվում, որովհետև իրականում աշխատելն է արգելված…
միայն թալան է… Է թալանով էլ ընդամենը եղածը մի գրպանից մյուսն է անցնում, բարիք չդառնալով…
Գաղթական
11.08.2009, 22:59
Ընդամենը 4 պատ գնելու հնարավորություն եմ ուզում: Որ թոշակի անցնելուց ծերանոցում չլինեմ:
Elmo ջան դժգոհությունդ արդարացի է..
դժվար է Հայ մարդու համար համակերպվել էն մտքի հետ, թե ինքը սեփական տուն ունենալ չի կարող..
բայց հավատա - այսօրվա «քաղաքակիրթ աշխարհ»-ին պատկանող ցանկացած երկրում դժվար կլինի գտնել մի կազմակերպություն, որ ասենք իր քաղաքացիներին ձրի տներ բաժանի.. եթե ընդհանրապես հնարավոր լինի գտնել նման կազմակերպություն..
այսքան տարի ապրելով Եվրոպայում ես չնչին քանակությամբ մարդկանց՝ եվրոպացիների եմ հանդիպել, ով սեփական տանն է ապրում..
չգիտեմ թե ինչու, բայց այս մարդիկ նախընտրում են ամբողջ կյանքը վարձով ապրել..
հետն էլ՝ այստեղ էլ սեփական տուն գնելը այնքան հեշտ գործ չի..
դու ասեցիր, թե էդտեղ 60.000-ով կարող ես տուն գնել.. չգիտեմ, թե ինչ չափսերի տուն ի նկատի ունեյիր, բայց ենթադրում եմ, թե Երևանում..
զուտ որպես օրինակ ասեմ, որ, վերջին անգամ, անցած շաբաթ էի տների թերթը աչքի անցկացնում ու փոքրիկ պրովինցիայի/մարզի շրջկենտրոնում (Հայաստանյան չափանիշներով՝ մեծոտ գյուղ... ընդամենը 15.000 բնակչությամբ) ամենաէժան տունը 250.000 եվրո էր... երեք սենյականոց..
ու էդ էլ ասեմ՝ էդքան փող բնակչության, երևի թե, հինգ տոկոսն էլ նաղդ չունի..
խոսքի տուն առնողը պիտի բանկից վարկ վերցնի..
էդ էլ եկամուտներիդ հաշվինա իհարկե..
ու, ճիշտն ասած, չգիտեմ էդ ինչքան եկամուտ պիտի ունենաս, որ էդքան գումար քեզ տան, բայց մի բանկում 2 շաբաթ առաջ ասացին, որ իմ 1300 եվրո աշխատավարձով կարող եմ միայն 75.000 եվրոյի վարկ վերցնել..
եզրակացությունները թողնում եմ քեզ.. :)
"Պատանդ" գնահատականը, ըստ ինձ, մի քիչ խիստ է.... օրինակ ես, դրսում ահագին բարեկամություն ունեմ, բայց ինձ "պատանդ" չեմ համարում, նամանավանդ որ դուրս գնալու հնարավորություն եղել ա ու մենք չենք գնացել.....
ըստ ինձ, ավելի շատ գերիշխում է ՀԻԱՍԹԱՓՈՒԹՅԱՆ մթնոլորտը, քանի որ մարդիկ ռեալ տեսնում են լավ ապրելու ուղիները սեփական երկրում, բայց հենց նույն երկիրը նրան էտ հնարավորությունը չի տալիս կամ ընենց ա չոքում բկին, որ ավելի լավ ա չանես, քան հարամ ձևով անես.... բոլորս էլ տեսնում ենք որ դրսում լավ կյանք կա, ուզում ենք էտ լավ կյանքը մեզ մոտ էլ կառուցենք, բայց արի ու տես որ չենք կարողանում.....
Գիտես ինչն է ամենատխուրը, ինձ համար արդեն ակընհայտ է, որ հայության մի մեծ մասը անելանելիությունից ընկել է այսպես կոչված «Ստոկհոլմյան սինդրոմի» մեջ, դա այլ կերպ կոչվու է «պադանտի սինդրոմ», երբ պադանտը սկսու է համակրել իրեն խոշտանգողին, իր հետ անարդար վերաբերվողին – հայաստանու դա քրեական տականք սերժանտներն են, որոնց նույնիսկ որոշ մարդիկ նախանձու են։
Այդ հոգեվիճակում պատանդները նույնիսկ նույնացնում իրեն դրանց հետ ու եթե նույնիսկ այդ մարդկանց ազատում ես պատանդից, շարունակում են հետաքրքրվել իրենց խոշտանգողների ճակատագրով ու նույնիսկ խնդրում դաժան չվարվել նրանց հետ, մեղմ պատիժ նշանակել....
Elmo ջան դժգոհությունդ արդարացի է..
դժվար է Հայ մարդու համար համակերպվել էն մտքի հետ, թե ինքը սեփական տուն ունենալ չի կարող..
բայց հավատա - այսօրվա «քաղաքակիրթ աշխարհ»-ին պատկանող ցանկացած երկրում դժվար կլինի գտնել մի կազմակերպություն, որ ասենք իր քաղաքացիներին ձրի տներ բաժանի.. եթե ընդհանրապես հնարավոր լինի գտնել նման կազմակերպություն..
այսքան տարի ապրելով Եվրոպայում ես չնչին քանակությամբ մարդկանց՝ եվրոպացիների եմ հանդիպել, ով սեփական տանն է ապրում..
չգիտեմ թե ինչու, բայց այս մարդիկ նախընտրում են ամբողջ կյանքը վարձով ապրել..
հետն էլ՝ այստեղ էլ սեփական տուն գնելը այնքան հեշտ գործ չի..
դու ասեցիր, թե էդտեղ 60.000-ով կարող ես տուն գնել.. չգիտեմ, թե ինչ չափսերի տուն ի նկատի ունեյիր, բայց ենթադրում եմ, թե Երևանում..
զուտ որպես օրինակ ասեմ, որ, վերջին անգամ, անցած շաբաթ էի տների թերթը աչքի անցկացնում ու փոքրիկ պրովինցիայի/մարզի շրջկենտրոնում (Հայաստանյան չափանիշներով՝ մեծոտ գյուղ... ընդամենը 15.000 բնակչությամբ) ամենաէժան տունը 250.000 եվրո էր... երեք սենյականոց..
ու էդ էլ ասեմ՝ էդքան փող բնակչության, երևի թե, հինգ տոկոսն էլ նաղդ չունի..
խոսքի տուն առնողը պիտի բանկից վարկ վերցնի..
էդ էլ եկամուտներիդ հաշվինա իհարկե..
ու, ճիշտն ասած, չգիտեմ էդ ինչքան եկամուտ պիտի ունենաս, որ էդքան գումար քեզ տան, բայց մի բանկում 2 շաբաթ առաջ ասացին, որ իմ 1300 եվրո աշխատավարձով կարող եմ միայն 75.000 եվրոյի վարկ վերցնել..
եզրակացությունները թողնում եմ քեզ.. :)
Եվրոպայում կամ ԱՄՆ ում եթե աշխատում ես ու սեփական տան հոգսերի պատրաստ ես, ապա ընտանիքում առնվազն երկուսն պիտի աշխատեն որ 20/30 տարում եթե ոչ ավելի այդ տան վարկը մարեն։
Բայց հենց վարկ վերցնելու հարցն է, որ Հայաստանում ընդհանրապես անհույս է երիտասարդ ընտանիքի համար վարկ վերցնի ու իր աշխատավարձով թեկուզ 20 տարումուն տունը սեփականացնի։ Մի հատ վարկերի գները նայի 18% 20%, նման պայմաններով նույնիսկ ամենավատ վարկը Եվրոպայում աչեն տրամադրում, դա այն վարկն է, որ հաշվի համարիդ փող չի մնում ու մեկա փող ես վերցնում առանց նույնիսկ բանկին իաց անելու մինուս էս անցնում։
"ԳՑԵԼ են հայությանը",
Շատ լավ բնորոշում է, ավելի բնորոշ, քան "վաճառվում է Հայաստանը".
Ու դա կշարունակվի այքան ժամանակ, քանի դեռ Հայաստանում "հայրենասիրությունն" ավելի "բարձր" արժեք է, քան սեփական քաղաքացիական շահը, արժանապատվությունը, բարեկամ ճիվաղին հանդուրժելն ու օրվա հացը ազատությունից գերադասելը
Քրիստոսը տանջվեց-մարգարեացավ… Հայերը տանջվում են -տանջվում, հետո անհետ կորչում…
Այլ երկրներում հարստությունն ու բարիքը ստեղծվում են աշխատանքով, կամ ուրիշի աշխատանքի շահագործմամբ…
Մեզ մոտ առհասարակ բարիք չի ստեղծվում, որովհետև իրականում աշխատելն է արգելված…
միայն թալան է… Է թալանով էլ ընդամենը եղածը մի գրպանից մյուսն է անցնում, բարիք չդառնալով…
Ռուսկի ստանդար Բիձա ջան – սովորել են ինչ որ մի կանալի, հանքի, նաֆթահերի վրա նստեն ու լափեն։
Հայաստանում հանքը աշխարհով մեկ սփռված հայությունն է, որ Հայաստան պետության ուտելու ու ապրելու ծախսերը հոգում է, բարեկամներին փող է ուղարկում իսկ էտ բարեկամները պիտի ուտեն, բուժվեն հանգստանան, թոշակ ստանան – դրանք էլ բաժանել են իրար մեջ ամեն մի ոլորտ ու ամեն մեկը իր բաժնի համր գին է դնում ու պահանջում մուծվել։ Չես մուծվում սկսում են բանտարկել, օրենքներ հնարել տույժեր գրել, պահանջում ես չեկ տան հարկերը արդար բաշխեն, «ի արա դու ով ես որ ատչոտ ես ուզում» գոչյուններով սկսում են գյուլել, Մարտի 1....
Իրանք ստեղծել ոչինչ չեն կարտող մենակ թվեր նկարեն, գները բաձրացնեն որ ավելի ու ավլեի շատ փող քամեն։
Միակ համակարգը, որ Հայաստանում միջազգային կարգ ու կանոններով է աշխատում ու համաշխարհային գոնէ չափավոր վստահություն ունի, դա բանկային փոխանցուներն են, պայմանավորվածությունները միջազգային բանկերի հետ կատարում են, թե չե փոխանցելն որ չլինի կպրծնի Հայաստան պետությունը....
բայց հավատա - այսօրվա «քաղաքակիրթ աշխարհ»-ին պատկանող ցանկացած երկրում դժվար կլինի գտնել մի կազմակերպություն, որ ասենք իր քաղաքացիներին ձրի տներ բաժանի.. եթե ընդհանրապես հնարավոր լինի գտնել նման կազմակերպություն..
այսքան տարի ապրելով Եվրոպայում ես չնչին քանակությամբ մարդկանց՝ եվրոպացիների եմ հանդիպել, ով սեփական տանն է ապրում..
չգիտեմ թե ինչու, բայց այս մարդիկ նախընտրում են ամբողջ կյանքը վարձով ապրել..
հետն էլ՝ այստեղ էլ սեփական տուն գնելը այնքան հեշտ գործ չի..
1, ես չեմ ուզում որ ինձ ինչ որ բան նվիրեն: Ես անչափահաս տարիքից ինքնուրույն եմ ապրում ու ինքնուրույն եմ հոգում իմ կարիքները: Նվիրեն էլ չեմ վերցնի: ես ուզում աշխատավոր մարդու գրպանին հասանալի լինի այն, ինչը օրհասական խնդիր է իր համար: Ես դղյակ, շքեղ մեքենա, կամ եսիմ ինչեև չեմ ուզում: Սովորական բնակարան եմ ուզում գնել իմ սովորական աշխատավարձով ու հասանելի գնով:
2. Եվրապայում վարձով ապրելու կուլտուրա կա: Նախ այնտեղ ոմն տյոտյաի տանը չէս ապրում, որը երբ տուտուզը կանգնացնի կարա գին ավելացնի, կամ ասի վաղվանից ազատեք: Այնտեղ գործակալություններ կան, որոնք զբաղվում են անշարժ գույքով:
երկրորդը եվրապայում ձեռք չի տալիս սեփական տունը: Էսօր ասենք Մերսեդես ֆիրմայի ինչ որ մասնաճյուղում ինժեներ ես, վաղը կարող ա բարձրացնեն ու գլխավոր օֆիսում ինժեներ նշանակեն, որը 2000 կմ էնկողմ ինչ որ քաղաքում ա: Ու դու ստիպված տուն չէս ծախի այլ կտեղափոխվես նույն գործակալության էդ քաղքաքի շենքի մեջ:
Համ էլ երբ Հայաստանը Եվրապայի չափանիշների 20 տոկոսին կհասնի, միասին կհամեմատենք Հայաստանն ու Եվրոպան հա՞:
Հնարավոր ա մտածեք ես բողոքավոր եմ, կամ թեման շեղում եմ մի ուղղությամբ, բայց ես միշտ երջանիկ եմ, ու չեմ նեղվում իմ կարգավիճակից: Ոչ էլ իրականում միտք ունեմ երկրից գնամ: Ես տեսակետ եմ ներկայացնում ու հենց էս հարցում առանցքային տեսակետ:
Արի ու տես, որ հային Հայաստանին կապելու համար 2 բան ա պետք:
1. տուն
2. աշխատանք:
եթե էս 2-ը եղան, հային 8 փետով ծեծելով էլ Հայաստանից չէս հանի:
Հայաստանում հանքը աշխարհով մեկ սփռված հայությունն է, որ Հայաստան պետության ուտելու ու ապրելու ծախսերը հոգում է, բարեկամներին փող է ուղարկում իսկ էտ բարեկամները պիտի ուտեն, բուժվեն հանգստանան, թոշակ ստանան – դրանք էլ բաժանել են իրար մեջ ամեն մի ոլորտ ու ամեն մեկը իր բաժնի համր գին է դնում ու պահանջում մուծվել։
Այ սա էլ ա Հայաստանի չարորակ ուռուցքը:
Գիտե՞ս քանի հայ կա, որ բազմոց մաշացնելուց բացի ոչ մի բան չի անում, բայց ամեն մասի զանգում ա բարեկամներին ու ողբ Եդեսիոն կապում:
Նրանք էլ փող են տալիս, սրանք ապրում են: Ու սենց շարունակ: Ոչ մեկ չի դուրս գալի նորմալ աշխատի, մի բան տեղից շարժի, մի բան վերցնի մի տեղից, մյուս տեղը դնի ու փող աշխատի: Օրինական հարկ ու սոց մուծի, ապրի: Սփյուռքի փողերն են հարկում ստիպված:
Դէ բիզնես աշխարհում էլ մեկը մյուսի ոտն ուտում ա, որ մոնոպոլիա ստեղծի: Էքսպորտ անող բիզնեսմենի կրունկը կտրում են վրից: Մանր նեմուծողներին աչքերը քերում են ու մոնոպոլիա ստեղծում: Դրա շնորհիվ գները թռցնում են աստղերից էլ վեր ու աշխատավոր մարդը կանգնում ա պատի առաջ:
լացողներին ի՞նչ կա: մի քանի ժամ ավել ողբ Եդեսիոն կկապեն ու իրանց հացը կուտեն: Աշխատողն էլ տրաքում ա մեջից, բայց սոված ա:
այսքան տարի ապրելով Եվրոպայում ես չնչին քանակությամբ մարդկանց՝ եվրոպացիների եմ հանդիպել, ով սեփական տանն է ապրում..
չգիտեմ թե ինչու, բայց այս մարդիկ նախընտրում են ամբողջ կյանքը վարձով ապրել..
հետն էլ՝ այստեղ էլ սեփական տուն գնելը այնքան հեշտ գործ չի..
դու ասեցիր, թե էդտեղ 60.000-ով կարող ես տուն գնել.. չգիտեմ, թե ինչ չափսերի տուն ի նկատի ունեյիր, բայց ենթադրում եմ, թե Երևանում..
զուտ որպես օրինակ ասեմ, որ, վերջին անգամ, անցած շաբաթ էի տների թերթը աչքի անցկացնում ու փոքրիկ պրովինցիայի/մարզի շրջկենտրոնում (Հայաստանյան չափանիշներով՝ մեծոտ գյուղ... ընդամենը 15.000 բնակչությամբ) ամենաէժան տունը 250.000 եվրո էր... երեք սենյականոց..
ու էդ էլ ասեմ՝ էդքան փող բնակչության, երևի թե, հինգ տոկոսն էլ նաղդ չունի..
. :)
Եվրոպական գներին տեղյակ չեմ, բայց գիտեմ, որ արևմուտքում սեփական տուն ասածը հարաբերական է…
Օրինակ ԱՄՆ-ում մարդկանց միայն տասը տոկոսն է, որ ունի արդեն բանկերի պարտքերը մարած իրոք սեփական տուն, Միջին խավը հիմնականում ապրում են իրենց սեփական տներում, որոնց գնի ասենք տաս, երեսուն, քառասուն տոկոսն է մարված…
Մյուս կողմից էլ տների գները քաղաքներում, վատ շրջաններում հայաստանյանից շատ ավելի ցածր են… Օրինակ Դետրոյտում, Բալթիմորում, սևերի թաղամասերում , $5-10000-ով կառնես տանելի վիճակում գտնվող տուն… Որոշ կես միլիոնից փոքր քաղաքներում $40,000 կառնես մոտ հարյուր քմ տուն, իր բոլոր հարմարություններով ու ոչ վատ թաղերում… Կարող ես վերցնել ԱՄՆ քարտեզը ու http://www.zillow.com/ ով գտնել ամերիկյան ցանկացած տան շուկայական արժեքը.
Գաղթական
11.08.2009, 23:52
1, ես չեմ ուզում որ ինձ ինչ որ բան նվիրեն: Ես անչափահաս տարիքից ինքնուրույն եմ ապրում ու ինքնուրույն եմ հոգում իմ կարիքները: Նվիրեն էլ չեմ վերցնի: ես ուզում աշխատավոր մարդու գրպանին հասանալի լինի այն, ինչը օրհասական խնդիր է իր համար: Ես դղյակ, շքեղ մեքենա, կամ եսիմ ինչեև չեմ ուզում: Սովորական բնակարան եմ ուզում գնել իմ սովորական աշխատավարձով ու հասանելի գնով:
Լավ էլ անում ես, որ ուզում ես Էլմո ջան..
որ ծուռ նստենք դուզ խոսանք՝ ես հլա քեզնից էլ ավելի շատ բան եմ ուզում..
որ Հայաստանում սովորական մարդը կարողանա իր սովորական աշխատավարձով տարին գոնե մեկ անգամ էլ իր ու իր ընտանիքի համար արձակուրդ կազմակերպի..
բայց դե դու ինձնից էլ լավ գիտես, որ Հայաստանում առայժմ դա անհնար է..
այն պարզ պատճառով, որ աշխատանք քիչ չկա.. տնտեսությունը թերզարգացած է.. երկիրը աղետալի վիճակում է առանց որևէ ռեալ ապագայի..
արի ուղղակի սովորական մահկանացուներիս չհամեմատենք Հայաստանյան օլիգարխ կոչվածների հետ ու ռեալ նայենք, թե Հայաստանն էդ ինչ ռեսուրսներ ունի, որ ինքն իրանով իրա բնակչությանը ապահովի.. ուր մնաց հլա մի հատ էլ մտածի, թե ոնց անի, որ իրա քաղաքացիները իրանց աշխատավարձով տուն առնեն..
իսկ էն փողատերներն էլ, հեչ որ չէ, էդքան չեն ֆայմում գոնե մարդա մի երկու կոպեկ գցվեն, մի քիչ քիչ հետ գցեն, ու ճանապարհներ ստեղծեն Հայաստանի Հայի հանգիստ աշխատելու ու իր աշխատանքով փող ստեղծելու համար..
չէ որ եթե շարքային Հայըհարստանան՝ իրանք էլ ավտոմատ էլ ավելի կհարստանան..
ուրեմն՝ մեր պրոբլեմը ոչ թե էնա, որ մեր երկիրը մեզ էժան տուն չի վաճառում, այլամենամեծ պրոբլեմը, ես կասեյի, էնա, որ փողատեր Հայը դեռ չի հասունացել այնքան, որ հասկանա, որ ոչ թե աղքատ Հայինա պետք նեղել ու վերջին լումաները վրից քերել՝ այլ պետքա օգնել, որ նրանք էլ բարձրանան ու միասին մնացյալ աշխարհին քերեն..
2. Եվրապայում վարձով ապրելու կուլտուրա կա: Նախ այնտեղ ոմն տյոտյաի տանը չէս ապրում, որը երբ տուտուզը կանգնացնի կարա գին ավելացնի, կամ ասի վաղվանից ազատեք: Այնտեղ գործակալություններ կան, որոնք զբաղվում են անշարժ գույքով:
երկրորդը եվրապայում ձեռք չի տալիս սեփական տունը: Էսօր ասենք Մերսեդես ֆիրմայի ինչ որ մասնաճյուղում ինժեներ ես, վաղը կարող ա բարձրացնեն ու գլխավոր օֆիսում ինժեներ նշանակեն, որը 2000 կմ էնկողմ ինչ որ քաղաքում ա: Ու դու ստիպված տուն չէս ծախի այլ կտեղափոխվես նույն գործակալության էդ քաղքաքի շենքի մեջ:
եղբայր դու էլ լավ հասկանում ես, որ էտի օդի մեջ օրինակ էր..
նախ՝ բոլորը մերսեդեսում չեն աշխատում, երկրորդն էլ՝ մերսեդեսը իրա մասնագետներին ամեն օր ստեղից էնտեղ չի ուղարկում..
ուղղակի էդ մարդկանց երկիրնա նախօրոք էնպիսի պայմաններ հորինել, որ ավելի շատ փող աշխատի..
խոսքի տների գների արհեստական թանկացում, որ ամեն մարդ չկարենա դրանք առնել ու ստօպված մարդիկ սկսեն վարձով ապրել..
դե էն տանտերերն էլ, բնականաբար, ավելի շատ հարկ պիտի մուծեն պետությանը՝ ի դեմս հարկայինի.. որ տուն ունի քիչ չի՝ հլա մի բան էլ վարձովա տալիս..
դե իհարկե մի երկու սերունդ էլ որ արանքում անցնի՝ արդեն վարձով ապրելու «կուլտուրան» համատարած բնույթ կկրի..
չեղած տեղից նոր նալոգներ հորինելու ու սեփական բնակչությունից քերելու պրակտիկան Եվրոպայում նորություն չէ..
էդ ուղղակի մեր մոտ են թերի պատկերացումներ լինում աշխարհի մասին մինչև չենք գալիս ու սեփական աչքերով չենք տեսնում, թե ինչն ինչոց է..
Համ էլ երբ Հայաստանը Եվրապայի չափանիշների 20 տոկոսին կհասնի, միասին կհամեմատենք Հայաստանն ու Եվրոպան հա՞:
խոսքը մեր մեջ՝ ես կյանքում չեմ էլ ուզենա, որ Հայաստանը հանկարծ վերածվի այսօրվա արևմտյան Եվրոպայի երկրներից ցանկացածի կարգի մի երկիր..
կբաղձամ, որ մեր ՀԱՍՈՒՆԱՆԱԼՈՒ շրջանը որքանհնարավորէ շուտավարտվի ու կերտենք մեր սեփական բարքերով ու չափանիշներով մի երկիր ու հասարակություն..
հեչ որ չէ գոնե չենք վերածվի ռոբոտատիպ էգոիստ մի մասսայի ու էլի կշարունակենք տխրելուց իրոք վշտանալ, իսկ ուրախանալուց՝ լիաթոք երջանկություն զգալ..
իսկ այդ ամենինչը հնարավոր կլինի միայն ճանապարհների ստեղծմամբ, որ շարքային Հայը կարողանա հանգիստ դուրս գալ միջազգային ասպարեզ..
դե իհարկե մի երկու սերունդ էլ որ արանքում անցնի՝ արդեն վարձով ապրելու «կուլտուրան» համատարած բնույթ կկրի..
Էս 2 օրը իմացա մեկի հարսանիքը չէր կայացել, որովհետև աղջկան չէին տվել մի տղու, ով վարձով ա ապրելու :) Բայց չխորանանք, թե չէ ուրիշ թեմայի պատմություն կդառնա:
սենց որ գնա ազգի աճի հետ էլ լուրջ խնդրիներ կունենանք:
Հայաստանը խորը փսի մեջ ա, ու դուրս գալու միտում էլ չեմ տեսնում: Երևի փսում կայֆ ա հալա որ: Էս երկիրը մեկումեջ ցնցումներ ա սիրում տենալ: Մինչև չէս ցնցում, տեղից մի թ քայլ առաջ չի գնում: Մի թեթև Լևոնն էր ուզում ցնցեր, էն էլ տեսանք ինչ եղավ: Բայց ցնցման արդյունքները տեսանք էլի:
Ձրի ծննդօգնություն, ինչո որ թեթև մեթև բարեփոխումներ....
Այ սա էլ ա Հայաստանի չարորակ ուռուցքը:
Ոչ մեկ չի դուրս գալի նորմալ աշխատի, մի բան տեղից շարժի, մի բան վերցնի մի տեղից, մյուս տեղը դնի ու փող աշխատի: Օրինական հարկ ու սոց մուծի, ապրի: Սփյուռքի փողերն են հարկում ստիպված:
Դէ բիզնես աշխարհում էլ մեկը մյուսի ոտն ուտում ա, որ մոնոպոլիա ստեղծի: Էքսպորտ անող բիզնեսմենի կրունկը կտրում են վրից: Մանր նեմուծողներին աչքերը քերում են ու մոնոպոլիա ստեղծում: Դրա շնորհիվ գները թռցնում են աստղերից էլ վեր ու աշխատավոր մարդը կանգնում ա պատի առաջ:
Աշխատողն էլ տրաքում ա մեջից, բայց սոված ա:
Իմ կարծիքով հայերիս մոտ հնուց եկած զարմանալի ստրկամիտ դրվածքներ կան: Նույնիսկ հայհոյանքները քննարկելիս զարմանալի բաների կարելի է հանդիպել:
Օրինակ հաճախ թե մարդու և թե ունեցվածքի առումով կլսես «ես քո տիրու---«
Այսինքն մեզանում դիմացինն ինքնին սուբյեկտ չէ, նույնիսկ ունեցվածքը կոնկրետ դիմացինինը երբեք չի եղել, այլ ինչ որ մի երրորդինն է եղել և, բոլորն էլ այդ տարբեր տերերի մոտ ստրուկ կամ ճորտ են եղել
Սա խորը հետևանք է թողել մեր մեջ հանդեպ ունեցվածքը և աշխատանքը: Մեր պատկերացրածով մարդիկ միշտ էլ պետք է աշխատեն ոչ թե իրենց, այլ ինչ որ մի ուրիշի համար:
Սովետի օրոք այդ ուրիշ մեկը պետությունն էր: Սովետը վերացավ, բայց այդ ուրիշ մեկը մնաց արդեն ի դեմս հայտնի գյադեքի:
Լենինի շաբաթօրյակների տրադիցիան /հավելյալ անվճար աշխատանք ի բարօրություն հասարակության/ առանց լոզունգների արևմուտքում միշտ է եղել որպես հասարակական կյանքի էլեմենտ: Այնտեղ հաճախ կտեսնես մեժահասակների կամ երեխաների , որոնք անվճար աշխատում են /volonteer/ դպրոցներում, խանութներում, թանգարաններում.
Մեզանում փողոցում եղած մի փոքր փոսը թաղի ցանկացած բնակիչ կարող է լցնել, բայց նա դա չի անում, որովհետև դրվածքը չկա- հանրօգուտ աշխատանքի կուլտուրան, տրադիցիան չկա:
Մի 15 տարի առաջ մեր փողոցում անց ու դարձը դարձել էր անհնարին: Վերցրեցի բահը գնացի մենակով սկսեցի հարթեցել, փոսերը լցնել: Անցնող- դառնողների կեսը ողջունում էր իմ արածը, մյուս կեսն էլ ախպերավարի մոտենում ինձ խելք էր սովորեցնում թե -բա քեզ պետք ա՞: Բայց այդ երկու խմբի մարդկանցից ոչ մեկը չեկավ ինձ օգնելու:
Այ այս «Բա քեզ պետքա»-ն է մեր ցեցը, մեզ կործանողը:
Հայ անհատը կա, բայց հասարակականը ի պսառ չկա: էդպիսի ոչ երկիր, ոչ հասարակություն, ոչ էլ ազգ է հնարավոր:
aerosmith
12.08.2009, 00:21
ՄԻ բան էլ ես ավելացնեմ, Հայաստանում դեռ զարգացած չի հարկային մարմինը, հսկողություն չկա սահմանված, ով ոնց ուզում հարկա գանձում։
Ծանոթներիցս մեկը փոքրիկ մթերային խանութ էր բացել, որպեսզի օրվա հացի փող վաստակի, բայց էդ կարկայինները ընենց էկան չոքեցին վզին, որ խեղճ մարդը դեռ մի բան էլ ինքը տուժեց, ու չանցած կես տարի խանությը փակեց։ Իսկ օրինակ զարգացած երկրներում, մասնավորապես ՝ ԱՄՆ-ոիմ տենց չի։
Պետությունը քեզ թույլատրում է կես տարի աշխատեցնես քո բիզնեսդ, առանց հարկեր վճարելու։
այնուհետև եթե շարունակեցի բիզնեսդ, պարտավոր էս նշված քանակի ամիսներից հետո այդ առանց հարկային տուրքի աշխատեցնելուդ ամիսների քանակը ընթացիկ հարկի հետ տոկոսներով մարես։
Իսկ եթե բիզնեսդ չէս ուզում շարունակես , ապա նշված ամիսների քանակում պետք է կրկին տոկոսներով մարես պետական տուրքդ։ Իսկ ստեղ դեռ նորմալ մի ամիս էլ չաշխատացրած , գալիս չոքում են մարդկանց բգին որ պոտական տուրքդ տաս։
Դրա համ ստեղ բիզնես դնելը ընդհանրապես ձեռնատու չէ, կամ ել պետքա շատ փող ունենաս որ պետական տուրքերի անխիղչ քանակին դիմանաս։
չէ Սաս ջան: Որ գնացի էլ չեմ գալու: Էս պետությունը պարսիկին ու ինձ նույն գնով ու պայմաններով տուն ծախում: Սաղ տները առել, իրանց համար հնարավոր պատերազմից փախնելու ու ապաստանվելու տեղ են սարքել: Էդ ֆոնի վրա գները տասնապատկվեցին, իսկ պետության հեչ պետքն էլ չի:
Եթե ես ու պարսիկը էս պետության համար նույնն ենք, էլ գալիս եմ ի՞նչ անեմ: Լավ ա Կանադայում հայ էմիգրանտ լինեմ, քան Հայաստանում պարսիկին հավասար ռեզիդենտ:
Փաստորեն դու բողոքում ես էս երկրից, որ քեզ ու պարսիկին նույն պայմաններն ա ապահովում տուն առնելու հարցում, բայց չես բողոքում էն երկրից` օրինակ Կանադայից, որ իր երկրի քաղաքացուն ավելի թանկ ա տուն վաճառում, քան Հայաստանից փախած էմիգրանտին, ավելին կարող է էմիգրանտին նույնիսկ ձրի տուն տալ, բայց իր քաղաքացուն վաճառել: Քո համար Կանադան դառնում ա արդարության ու հավասարության չափանիշ, իսկ Հայաստանը կոռուպցիայի ու անարդարության:
Բա ոնց? Չէ որ քեզ պիտի ավելի լավ պայմաններ առաջարկեն, դու նույնիսկ Կանադայում պետք է ավելի հեշտ տուն ձեռք բերես, քան Կանադայի բնակիչը: Ու երբ Հայաստանում քեզ ու մի ինչ-որ քնձռոտ պարսիկի նույն պայմաններն են առաջարկում, ոտնահարվում են քո տարրական բոլոր իրավունքները: Խնդիրը նրանում է, որ շատ մարդիկ ոչ թե արդարություն են ուզում, այլ ուղղակի ուզում են լավ ապրել, թքած թե արդարացի չի լինի: Այսինքն նման մարդիկ, մտածելակերպի տեսակետից նույնն են ինչ էսօրվա իշխանությունները: Ոչ մեկը արդարություն չի փնտրում: Ուղղակի բոլորը ձգտում են լավ ապրել:
p.s. Վազգ էս վերջին պարբերությունը կոնկրետ քեզ չի ուղղված, այլ ընդհանուր:
Մի հատ նման երկիր ասա Հայաստանից վատ, որ ճար ունեն մարդիկ ու չեն գնում՞՞՞
Պետք չի բարդել ազգի դավաճան սերժանտ ու ռազբիրատչիկ քրեականների մեղքերը ամբողջ ժողովրդի վրա, այդ պայմանները ու հուսահատությունը որ դրանք ստեղծել են դա է հիմքը ու այն դավաճանությունը, որին մեր ցանկացած թշնամի կցանկանա հասնել։
Ինչ է չեք գիտակցում, որ հայաստանը գրավելու համար մի քանի հարյուր միլլիարդի շպիոններ, զինվորներ, տանգեր պատրաստելու փոխարեն մեր այսօրվա իշխանավոր տականքները հասցրել են իրավիճակը նրան, որ Հայաստանը կարելի է հանգիս ԳՆԵԼ քանի որ հնարավորության դեպքում ավելի շատ մարդ կգնա քան նշված սոցալիական հարցումն է պարզել։
Ավելին, «տուն արի» են երգում քանի որ հասկանում են գնացողը հետ էլ չի ուզում գա։
Դեմոգրաֆիական զենքը շատ ավելի վտանգավոր է քան ցանկացած ատոմայինը, մի օր հայաստանում «կպայթի» դեմոգրաֆիական վիճակը կամ ավելի վատ կպայթեցնեն ու դրա դեմ ոչ մի վոին,լավ տղա չի կարա պայքարի, դոշ դեմ տա - վիագրայով ծնցնողներից պիտի հուսանք, որ հայկական հողերը պիտի բնակեցնեն՞....
Հետխորհրդային բոլոր երկրների վիճակն էլ Հայաստանից լավ չի:
Ես ոչ մեկի մեղքը ուրիշին չեմ բարդում: Ուղղակի դու չես հասկանում, որ խնդիրը իշխանավորի մեջ չի, որ եթե էսօր քեզ էլ դնեն էս երկրի ղեկավար մեկ ա, դրանից բան չի փոխվելու, քանի որ նման մտածելակերպը ոչ թե սոցիալական վիճակից ա առաջացել այլ ունի ավելի խորքային պատմական պատճառներ: Սա ազգային հոգեբանության մաս ա դառել: Մարդիկ դեռևս սովետը չքանդված, դեռևս երկիր չկառուցած, արդեն մասսաներով լքում էին էս երկիրը ու նույնիսկ էնպիսի մարդիկ, որոնք սոցիալապես լավ էլ կայուն էին, օրինակի համար` Մեսչյանի ու Արամ Ասատրյանի նման մարդիկ: Էնպես որ, եկեք բոլորս միաձայն ընդունենք, որ պրոբլեմը ոչ այնքան սոցիալական է, որքան հոգեբանական: Երբ որ սա ընդունեք, էն ժամանակ էլ միգուցե նաև լուծումներ կարենաք գտնել խնդրի:
Փաստորեն դու բողոքում ես էս երկրից, որ քեզ ու պարսիկին նույն պայմաններն ա ապահովում տուն առնելու հարցում, բայց չես բողոքում էն երկրից` օրինակ Կանադայից, որ իր երկրի քաղաքացուն ավելի թանկ ա տուն վաճառում, քան Հայաստանից փախած էմիգրանտին, ավելին կարող է էմիգրանտին նույնիսկ ձրի տուն տալ, բայց իր քաղաքացուն վաճառել: Քո համար Կանադան դառնում ա արդարության ու հավասարության չափանիշ, իսկ Հայաստանը կոռուպցիայի ու անարդարության:
Ապեր նախ Կանադան մարդ պետք ա հավաքի իրա երկրում, դրա համար էլ տունը եկողին նվիրում ա: Երկրորդը Կանադաի բնակիչը թող Կանադայից բողոքի: Ով լավ պահի ինձ, նա էլ իմ հայրենիքն ա:
Վեհ մեհ գաղափարները թողելու եմ հանդեևձյալ կյանքի համար:
Երկրորդն էլ եթե պարսիկին ու ինձ մի պայմանով են տուն ծախում, հեսա կռիվ սկսվի, թող պարսիկներն էլ գնան կռվեն: Փիղ միղ էլ թող հետները տանեն:
Ես էս երկրին զինվոր չեմ տա:
Ապեր նախ Կանադան մարդ պետք ա հավաքի իրա երկրում, դրա համար էլ տունը եկողին նվիրում ա: Երկրորդը Կանադաի բնակիչը թող Կանադայից բողոքի: Ով լավ պահի ինձ, նա էլ իմ հայրենիքն ա:
Վեհ մեհ գաղափարները թողելու եմ հանդեևձյալ կյանքի համար:
Երկրորդն էլ եթե պարսիկին ու ինձ մի պայմանով են տուն ծախում, հեսա կռիվ սկսվի, թող պարսիկներն էլ գնան կռվեն: Փիղ միղ էլ թող հետները տանեն:
Ես էս երկրին զինվոր չեմ տա:
Լավ, որ դառնաս Կանադայի լիարժեք քաղաքացի, կբողոքես, որ Կանադան քեզ ու պարսիկին նույն պայմաններն ա առաջարկել:
Վեհ գաղափարները ոչ մեկին էլ չեն հետաքրքրում, բոլորն էլ թողել են հանդերձյալ կյանքի համար: Ուղղակի դու գտնում ես, որ սեփական երկրում ինչ-որ զոհողություններով, մի քիչ ավելի ցածր պայմաններում ապրելը վեհ գաղափարների հետևանք ա, մինչդեռ էդտեղ նույնիսկ վեհ գաղափարներ չեն պետք:
Մեկ էլ մի հարց: Եթե Կանադան ինչ-որ հրաշքով կռիվ սկսի Հայաստանի դեմ քո` Կանադայի լիարժեք քաղաքացի դառնալուց հետո, դու զինվոր տալու ես քո նոր հայրենիքին?
Ասիր ու պրծ չէ, նախկինը քաք էր ուտում ուրեմն այսօրվան էլ իրավունք ունի քաք ուտի։
Ես տենց բան եմ ասել?:o Չէ ասում եմ ասում եք, երկուսին էլ ասեք...
Բայց հասարակ մի բան կա, այն ժամանակ իմ ծանոթներից Էլմոի նման տան հարց լուծելու համար միտք էին դնում գնում Շուշի ու Քարվաճառ բնակվելու կամ նվազագույնը Ստեփանակերտում դասախոսելու, այսինքն ՀՈՒՅՍ կար որ սեփական նախաձեռնությամբ ինչ որ բանի կհասնես։
Հետաքրքիր է, քանի տենց ծանոթ ունեիր? Էն ժամանակվա Ջերմուկին նայի, ու էս ժամանակվա, Էլմոն էլ թող հաստատի... Հիմա էլ հույս կա... Հիմա ես որ ահագին մարդ եմ ճանաչում, որ վերաբնակեցման ծրագրով ասենք, ԼՂՀ-ում ա ապրում, փաստորեին էն ժամանակ էլ է գործել տենց ծրագիր?:8
Հիմա չկա ՀՈՒՅՍԸ – ԳՑԵԼ են հայությանը, ստրկացրել բաժանել մարդա իրա թաղը իշխու է իսկ ով կարողացել է գնացել է նրանց հարազատությանը ՊԱՏԱՆԴ են պահում, առանց իրավունքների ու ազատության, որ բարեկամներից ու ցավակցող սփյուռքից շանտաժ անեն փող կորզեն։
Չեմ զարմանա, որ մի առ ժամանակ հետք արգելեն Հայաստանից դուրս գալ, թե չէ որ բոլոր մասնագետները գնան բացի մուրացիկ հացի փողից, ոչ մի ուրիշ բանի համար, փող տվող չի լինի, տան ինչ որ գործի համար որ ով այդ գործն անի եթե միայն թշվառների երկիր է դառնում Հայաստանը՞՞՞....
Պատանդ լինել ոչ մեկ չի ցանկանում, դրա համար էլ գնում են
Ամեն ինչ էդքան վատ չի, ոնց դու ես տեսնում... և հույսը կա և ապրելու միջոցներ... պարզապես, եռանդ է պետք ու աշխատանք,,... իսկ օլիգարխների հարցի լուծումը հեռու չի...
Մեկ էլ մի հարց: Եթե Կանադան ինչ-որ հրաշքով կռիվ սկսի Հայաստանի դեմ քո` Կանադայի լիարժեք քաղաքացի դառնալուց հետո, դու զինվոր տալու ես քո նոր հայրենիքին?
Բա ի՞նչ պետք ա անեմ: Ով պահում պահպանում ա, նրան պետք ա պահել պահպանել:
Հենց պետության վրա կրակում են դառնում ա հայրենիք չէ՞: Քանի վրան չեն կրակում, ինքը պետություն ա, պետք ա հարմարվել պետության օրենքներին, պետք ա դժվարություններ տանել, պետք ա ներվային օրեր անցկացնել, բայց նայել, թե ոնց են մեր գլխին նստած օլիգարխները խժռում մեր բաժինը: Օրենքից դուրս, ու օրենքը ձեռները: Բայց հերիք ա էդ պետության վրա կարակեն ու ես պետք ա դուրս գամ ու կյանքս զոհեմ հանուն երկրի անվտանգության: Հանուն Ծառուկյանի դղյակի, հանուն մեր զուտ սիմվոլիկ դրոշի ու գերբի:
Ավելի լավ ա միանգամից կապիտուլացիայի ենթարկվի էս երկիրը, որովհետև չկա մի բան, հանուն որի արժե կռվել:
Իսկ Կանադային զինվոր կտամ, ինքս էլ կկռվեմ հանուն իմ ու իմ ընտանիքի բարեկեցիկ կյանքի: Հանուն նրա, որ ընդունեց, տուն տեղ տվեց, պաշտպանեց իմ իրավունքները, ապահովեց ամեն ինչով: Կտամ, որ թոռներս էլ բարեկեցիկ ապրեն: Ոչ թե որ գոյատևեն Հայաստանի պես ախմախ պետության մեջ՝ ինչ-որ վերացական վեհ գաղափարներով, ճնշված ու նեղված:
Էսօր ոտս կոտրվի, մի 2 ամիս չաշխատեմ սովամահ կլինեմ(եթե ընկեր-բարեկամ չօգնեն) ի՞նչ պեությամ մասին ա խոսքը:
Բա ի՞նչ պետք ա անեմ: Ով պահում պահպանում ա, նրան պետք ա պահել պահպանել:
Հենց պետության վրա կրակում են դառնում ա հայրենիք չէ՞: Քանի վրան չեն կրակում, ինքը պետություն ա, պետք ա հարմարվել պետության օրենքներին, պետք ա դժվարություններ տանել, պետք ա ներվային օրեր անցկացնել, բայց նայել, թե ոնց են մեր գլխին նստած օլիգարխները խժռում մեր բաժինը: Օրենքից դուրս, ու օրենքը ձեռները: Բայց հերիք ա էդ պետության վրա կարակեն ու ես պետք ա դուրս գամ ու կյանքս զոհեմ հանուն երկրի անվտանգության: Հանուն Ծառուկյանի դղյակի, հանուն մեր զուտ սիմվոլիկ դրոշի ու գերբի:
Ավելի լավ ա միանգամից կապիտուլացիայի ենթարկվի էս երկիրը, որովհետև չկա մի բան, հանուն որի արժե կռվել:
Իսկ Կանադային զինվոր կտամ, ինքս էլ կկռվեմ հանուն իմ ու իմ ընտանիքի բարեկեցիկ կյանքի: Հանուն նրա, որ ընդունեց, տուն տեղ տվեց, պաշտպանեց իմ իրավունքները, ապահովեց ամեն ինչով: Կտամ, որ թոռներս էլ բարեկեցիկ ապրեն: Ոչ թե որ գոյատևեն Հայաստանի պես ախմախ պետության մեջ՝ ինչ-որ վերացական վեհ գաղափարներով, ճնշված ու նեղված:
Էսօր ոտս կոտրվի, մի 2 ամիս չաշխատեմ սովամահ կլինեմ(եթե ընկեր-բարեկամ չօգնեն) ի՞նչ պեությամ մասին ա խոսքը:
Վազգ, եթե անկեղծ ասեմ, քո հետ էսքան վիճում եմ, որովհետև չեմ հավատում, որ դու իրոք տենց ես մտածում: Ուղեղումս ոչ մի ձև չի տեղավորվում, որ դու էդ մտածողությամբ մարդ ես: Շատ մարդիկ եմ տեսել նման մտածողությամբ ու չեմ էլ փորձել հակառակը համոզել, քանի որ նման մտածողությամբ մարդուն երբեք հակառակը չես համոզի: Բայց կոնկրետ քո դեպքում, չգիտեմ խի, չեմ հավատում, որ դու տենց ես մտածում:
Բա ի՞նչ պետք ա անեմ: Ով պահում պահպանում ա, նրան պետք ա պահել պահպանել:
Հենց պետության վրա կրակում են դառնում ա հայրենիք չէ՞: Քանի վրան չեն կրակում, ինքը պետություն ա, պետք ա հարմարվել պետության օրենքներին, պետք ա դժվարություններ տանել, պետք ա ներվային օրեր անցկացնել, բայց նայել, թե ոնց են մեր գլխին նստած օլիգարխները խժռում մեր բաժինը: Օրենքից դուրս, ու օրենքը ձեռները: Բայց հերիք ա էդ պետության վրա կարակեն ու ես պետք ա դուրս գամ ու կյանքս զոհեմ հանուն երկրի անվտանգության: Հանուն Ծառուկյանի դղյակի, հանուն մեր զուտ սիմվոլիկ դրոշի ու գերբի:
Ավելի լավ ա միանգամից կապիտուլացիայի ենթարկվի էս երկիրը, որովհետև չկա մի բան, հանուն որի արժե կռվել:
Իսկ Կանադային զինվոր կտամ, ինքս էլ կկռվեմ հանուն իմ ու իմ ընտանիքի բարեկեցիկ կյանքի: Հանուն նրա, որ ընդունեց, տուն տեղ տվեց, պաշտպանեց իմ իրավունքները, ապահովեց ամեն ինչով: Կտամ, որ թոռներս էլ բարեկեցիկ ապրեն: Ոչ թե որ գոյատևեն Հայաստանի պես ախմախ պետության մեջ՝ ինչ-որ վերացական վեհ գաղափարներով, ճնշված ու նեղված:
Էսօր ոտս կոտրվի, մի 2 ամիս չաշխատեմ սովամահ կլինեմ(եթե ընկեր-բարեկամ չօգնեն) ի՞նչ պեությամ մասին ա խոսքը:
Եթե ժողովուրդը չունենա կրոն, մշակույթ, արվեստ, ապա պաշտպանելու բան էլ չի ունենա, քանզի հեշտությամբ կարող է չդիմադրել, ձուլվել ու տարածվել հակառակորդի զանգվածի մեջ: Զինվորը պետք է քաջ գիտակցի իր կոչումը, իմանա` ում և ինչ է պաշտպանում:
Վազգ, եթե անկեղծ ասեմ, քո հետ էսքան վիճում եմ, որովհետև չեմ հավատում, որ դու իրոք տենց ես մտածում: Ուղեղումս ոչ մի ձև չի տեղավորվում, որ դու էդ մտածողությամբ մարդ ես: Շատ մարդիկ եմ տեսել նման մտածողությամբ ու չեմ էլ փորձել հակառակը համոզել, քանի որ նման մտածողությամբ մարդուն երբեք հակառակը չես համոզի: Բայց կոնկրետ քո դեպքում, չգիտեմ խի, չեմ հավատում, որ դու տենց ես մտածում:
Սաս ջան ասում եմ ես հնարավոր տեսակետ եմ ներկայացնում: Իմ անձնականը չէ, այլ ընդհանուր: Ավելի պարզ ասեմ, ես բանավիճող կողմ եմ ներկայացնում, որ թե կոնկրետ իմ անձը:
Անձամբ ես լրիվ ուիրշ ձև եմ մտածում:
Ստեղ ընդհանուր բաներից ենք խոսում, ես էլ ներկայացնում եմ էն մարդկանց հիմնավորումները, որոնք գնում են էս երկրից:
Եթե ժողովուրդը չունենա կրոն, մշակույթ, արվեստ, ապա պաշտպանելու բան էլ չի ունենա, քանզի հեշտությամբ կարող է չդիմադրել, ձուլվել ու տարածվել հակառակորդի զանգվածի մեջ: Զինվորը պետք է քաջ գիտակցի իր կոչումը, իմանա` ում և ինչ է պաշտպանում:
ԱՄՆ չունի նշածներիցդ ոչ մեկը, բայց ոչ միայն պաշտպավնում ա, այլ նաև հարձակվում:
Սաս ջան ասում եմ ես հնարավոր տեսակետ եմ ներկայացնում: Իմ անձնականը չէ, այլ ընդհանուր: Ավելի պարզ ասեմ, ես բանավիճող կողմ եմ ներկայացնում, որ թե կոնկրետ իմ անձը:
Անձամբ ես լրիվ ուիրշ ձև եմ մտածում:
Ստեղ ընդհանուր բաներից ենք խոսում, ես էլ ներկայացնում եմ էն մարդկանց հիմնավորումները, որոնք գնում են էս երկրից:
Դե շուտ ասա, մի քիչ հանգստանամ էլի: Թե չէ արդեն խառնվել էի: :)
Ուղղակի շատ դաժան ես հակառակ կողմին ներկայացնում: :D
Դե շուտ ասա, մի քիչ հանգստանամ էլի: Թե չէ արդեն խառնվել էի: :)
Ուղղակի շատ դաժան ես հակառակ կողմին ներկայացնում: :D
մի տեղ էլ եմ նշել, բայց երկար ա եղել գրառումը երևի չէս կարդացել:
Ընդհանրապես բանավեճի մեջ անձնական հայացքներով չեմ կարա մտնեմ: :) Ստատուսս ա պարտադրում, դրա համար կողմ եմ ներկայացնում:
Ուրեմն՝ եթե քիչ թե շատ նորմալ ապրելուս (ապրել, կյանք անել-գլոբալ ու ծավալուն հասկացություններ են և իրենց մեջ ներառում են բազմաթիվ հարցեր. միայն ուտելն ու քնելը չի) բոլոր հնարավորությունները սպառվեն, ես լքելու եմ իմ երկիրը… Լքելու եմ, որ իմ ընտանիքն ու ես լավ ապրենք: Ու թող որևիցե մեկն այդ ամենից հետո չկասկածի իմ հայրենասիրության վրա:
Ավելին, թող որևիցե մեկը իրեն ինձնից կամ էն մյուս «պարտադրված» գնացողից ավելի հայրենասեր չկարծի:
Ուրեմն՝ եթե քիչ թե շատ նորմալ ապրելուս (ապրել, կյանք անել-գլոբալ ու ծավալուն հասկացություններ են և իրենց մեջ ներառում են բազմաթիվ հարցեր. միայն ուտելն ու քնելը չի) բոլոր հնարավորությունները սպառվեն, ես լքելու եմ իմ երկիրը… Լքելու եմ, որ իմ ընտանիքն ու ես լավ ապրենք: Ու թող որևիցե մեկն այդ ամենից հետո չկասկածի իմ հայրենասիրության վրա:
Ավելին, թող որևիցե մեկը իրեն ինձնից կամ էն մյուս «պարտադրված» գնացողից ավելի հայրենասեր չկարծի:
Կոնկրետ քո բերած այս տարբերակը ևս բողոքի ձև է, ճիշտ է պասիվ, բայց ևս պայքար է...
ԱՄՆ չունի նշածներիցդ ոչ մեկը, բայց ոչ միայն պաշտպավնում ա, այլ նաև հարձակվում:
Դե տրա տեղը փող ունի... հենց ԱՄՆ-ի փողը պրծնի, դա կնշանակի ԱՄՆն էլ կպրծնի, իսկ մենք քանի հազար տարի ենք առանց փող ու չենք պրծել:
Հետխորհրդային բոլոր երկրների վիճակն էլ Հայաստանից լավ չի:
Ես ոչ մեկի մեղքը ուրիշին չեմ բարդում: Ուղղակի դու չես հասկանում, որ խնդիրը իշխանավորի մեջ չի, որ եթե էսօր քեզ էլ դնեն էս երկրի ղեկավար մեկ ա, դրանից բան չի փոխվելու, քանի որ նման մտածելակերպը ոչ թե սոցիալական վիճակից ա առաջացել այլ ունի ավելի խորքային պատմական պատճառներ: Սա ազգային հոգեբանության մաս ա դառել: Մարդիկ դեռևս սովետը չքանդված, դեռևս երկիր չկառուցած, արդեն մասսաներով լքում էին էս երկիրը ու նույնիսկ էնպիսի մարդիկ, որոնք սոցիալապես լավ էլ կայուն էին, օրինակի համար` Մեսչյանի ու Արամ Ասատրյանի նման մարդիկ: Էնպես որ, եկեք բոլորս միաձայն ընդունենք, որ պրոբլեմը ոչ այնքան սոցիալական է, որքան հոգեբանական: Երբ որ սա ընդունեք, էն ժամանակ էլ միգուցե նաև լուծումներ կարենաք գտնել խնդրի:
Այ հենց այդ հակասությունից էլ հասկացի ինչի մասին է խոսքը - անարդարության, որից նույնիսկ կարողացողը չի մնում Հայաստանում։
Պարզից էլ պարզ է, որ բաշարողին անգամ շնչելու տեղ չեն տալիս ու խոսքը անբանների մասին չի խոսքը, ինչպես Էլմոն արդեն նկատեղ, «դիվանագետ» անկապություններ, որ զանգում փող են մուրում հա էլ կա ու կլինի բայդ նրանք ՉԵՆ գնում, այլ խելոք, գրագետ, հնարավորություններ ու պոտենցիալ ունեցողները հարցնում ես ԻՆՉՈՒ՞, որովհետև սերժանտա-հաբռգա-քրեականները չեն հանդուրժում իրենցից բացի որևէ մեկը գործ անի Հայաստանում, անեն արտադրեն որ իրանց մանր առևտրական սպեկուլյանտի բիզնեսին խփեն ռուսաստանի ձմերուկն ու պամիդորը չառնվի տեղականը առնեն՞
Ես տենց բան եմ ասել?:o Չէ ասում եմ ասում եք, երկուսին էլ ասեք...
Հետաքրքիր է, քանի տենց ծանոթ ունեիր? Էն ժամանակվա Ջերմուկին նայի, ու էս ժամանակվա, Էլմոն էլ թող հաստատի... Հիմա էլ հույս կա... Հիմա ես որ ահագին մարդ եմ ճանաչում, որ վերաբնակեցման ծրագրով ասենք, ԼՂՀ-ում ա ապրում, փաստորեին էն ժամանակ էլ է գործել տենց ծրագիր?:8
Ամեն ինչ էդքան վատ չի, ոնց դու ես տեսնում... և հույսը կա և ապրելու միջոցներ... պարզապես, եռանդ է պետք ու աշխատանք,,... իսկ օլիգարխների հարցի լուծումը հեռու չի...
Ասում էս ջղայնանում ես, որ ասում ենք այսօրվա իշխանությունները քաքել են գործի մեջ իսկ նախկինների մասին բան չենք ասում։ Դրանից էլ հարցրի, որ ասեմ նախկինները ինչ քաքեր են կերել, դրանից այսօրվա վիճակը կփոխվի ու այսօրվա քաքեր ուտողների հարցը կփակվի՞
Հիմիկվա առօրյա վիճակի մասին է հիմա քննարկումը, ինչ է հիմա պետք անել, որ վիճակը փոխվի ու դրանից էլ նա ով իրեն հայտարարել է իշխանություն, թող բարի լինի պատասխանատվությունը կրի ու անի։ Նախկինները, հռոմի կայսրերը, նիբելունգները արդեն պատմություն են ու նրանից կախված ոչինչ չկա։
Իսկ եթե ներկաներից էլ բան կախված չի, այդ դեպքում իրանք ում պրիբորին են պետք՞
Ջերմուկի երգը արդեն 20 տարիա լսում եմ - կերակրենք Հայաստանը ջերմուկի ջրերով... Առանձին թեմա է։
Իսկ որ հիմա տենց վատ չի ոնց որ ներկայացնում եմ, երևում է նկատի ունես այն, որ սովետական ԽՆԱՄԻ ԾԱՆՈԹ ԲԱՐԵԿԱՄ համակարգով ապրողների համար հա էլ լավ ա։
ՈՒղղակի հարց, այդ «բաշարողը կարումա անումա» քանի հոգի է՞ - թեման սկսելուց ներկայացրել էի տվյալները դրանք քարը տրաքի 100 հազար հոգի են, դե ուրեմն իրանք էլ թո գնան ու բաշարեն Ազատագրված տարածքները բնակեցնեն, ես էլ մի օր լսեմ «տուն արի» ծրագրով առաջին ընտանիքը որ իր ունեցվածքը ծապել գնացել տեղափոպվելվորվել է Քարվաճառում Քոչարյանի ընտանիքն է....
Այիսնքն հայաստանում հա կա լավ բաշարող գոր անողներ, ովքեր են նույն սովետ ժամանակվա ցխավիկները, որ ԽԾԲ են ստեղծում հիմա դա կչիշա է կոչվում ու դա արդեն էնքան արժանիք է համարվում որ ուրիշ բանի կարիք չունես։
Ապե ծանոթ կարում ես գտնես կապրես Հայաստանում, չէ ուրեմ վարիանտ չի, նույնիսկ եթե նենց գործ անող ես, որ դրան Microsoft էլ կերազի։
Հայաստանին առանց կռիշի գործ անող հարկերը վճարող, միջազգային արժեք ստեղծողը պետք չի, այլ պետք է պապային, շեֆին նվիրված իրան մուծվողը, իսկ ինքը պապան քո գոյությունը կապահովվի, ինչ օրենք պետք ա կգտի որ դու լինես ու իրան մուծվես։ Փառք շեֆին որ նա կա։
Ա1+ից մեզ երևում է կարդում են, մենք էլ իրանց ։-)
Ամեն դեպքում հետաքրքիր էր տեսնել, որ տ.Խառատյանի կարծիքը նույնն է - ժողովրդագրական(դեմոգրաֆիական) ճգնաժամը զգացվում է
«Ա1+»-ի կայքում ընթացող էլեկտրոնային հարցման արդյունքում, որին մասնակցել է ավելի քան 660 մարդ, մեղմ ասած, մտահոգիչ արդյունքներ են արձանագրվել է: Պարզվել է, որ հարցման մասնակիցների 50,7 տոկոսը ցանկանում է մշտական բնակություն հաստատել արտերկրում, իսկ 25, 7 տոկոսը ցանկանում է արտերկիր մեկնել ժամանակավոր բնակության համար: Հարցման մասնակիցների միայն 19, 1 տոկոսը չի ցանկանում հեռանալ երկրից, իսկ 4,4 տոկոսը դեռ կողմնորոշված չէ:
Երկրում շարունակաբար ընթացող արտագաղթի աճը ազգագրագետ Հրանուշ Խառատյանն առաջին հերթին կապում է երկրում արդարության դեֆիցիտի հետ. «Շատ մեծ քանակով մարդիկ արտագաղթում են, քանի որ գտնում են, որ ապրում են անարդար երկրում: Ընդ որում` նրանք գնում են անարդար երկիր, սակայն գտնում են, որ ավելի հեշտ է տանել օտար երկրի անարդարությունը, քան սեփականի, որտեղ նրանց սպասելիքներն ավելի մեծ են»: Նրա կարծիքով անադարության պատճառով գնում են հիմնականում այս կամ այն չափով կայացած մարդիկ:
Արտագաղթի տեմպերի աճման մասին Հրանուշ Խառատյանը դեռեւս ահազանգել է 2003 թ. հրատարակած իր ուսումնասիրություններում: Ըստ նրա` Հայաստանում արտագաղթի պիկերը արձանագրվել են հատկապես 2003թ. խորհրդարանի ընտրություններից հետո. «Այդ միգրացիան ոչ թե քաղաքական հայացքների եւ ակնկալիքների հետեւանքով էր: Պարտված պատգամավորների հետեւորդները, անկախ իրենց քաղաքական հայացքներից, իրենց Հայաստանում ռեալիզացնելու շանս չեն տեսնում»,- «Ա1+»-ի հետ զրույցում ասաց տիկին Խառատյանը: Նրա ուսումնասիրությունների ընթացքում բազմաթիվ քաղաքացիներ ասել են. «Օրինակ` մենակ մնացած ծեր կինը մեզ ասում է` տղաներս ուզում էին, որ այսինչը ընտրվեր, չընտրվեց` մնան ի՞նչ անեն»:
Արտագաղթին նպաստել է նաեւ սեփականաշնորհման գործընթացը:
Հրանուշ Խառատյանի ուսումնասիրությունները ցույց են տվել, որ հողի սեփականաշնորհումը իրականում գյուղացուն հեռացրել է հողից, տնտեսական անառողջ մրցակցություն ստեղծել. «Հողերը մեծ կտորներով սեփականաշնորհել են ոչ թե գյուղացիներին, այլ շատ քիչ թվով մարդկանց, որոնք գյուղացիներին վարձելով չնչին գներով` փորձում են մշակել այդ հողերը: Խոշոր հողակտորների սեփականատերերն իրենց հնարավորություններով եւ ազդեցություններով փոքր հողակտոր ունեցող գյուղացուն իր մթերքը սպառելու շանս չեն թողնում»:
Հրանուշ Խառատյանի ուսումնասիրությունները նրան թույլ են տալիս ասել. «Գյուղական բնակավայրերում երիտասարդության 70-80 տոկոսը ուզում է գնալ Հայաստանից»:
Իսկ ընդհանրապես երկրից հիմնականում արտագաղթում են երիտասարդները, որոնք տիրապետում են լեզուների եւ հմտությունների: Օրինակ` գիտությունների թեկնածու` 34-ամյա Գ. Գրիգորյանը իր գիտական գործունեության համար ստանում է ընդամենը 20 հազար դրամ եւ այսօր Հայաստանից հեռանալու ուղիներ է փնտրում: «Այս պահին կա մի երեւույթ, որը նպաստում է արտագաղթին. Մի շարք երկրներ ներգաղթի ծրագրեր են իրականացնում իրենց ժողովրդագրական վիճակը շտկելու համար` օրինակ Կանադան, ԱՄՆ-ն եւ այլն: Ներգաղթի ծրագրերը լրացուցիչ մոտիվ են անարդարությունից փախչող եւ տնտեսական ակտիվություն փնտրող մարդկանց համար»,- ասաց տիկին Խառատյանը:
Իրավիճակի ամբողջ լրջությունն ընդգծելու համար` տիկին Խառատյանը ներկայացրեց նաեւ ՀՀ-ի վերաբերյալ ՄԱԿ-ի ուսումնասիրությունները. «2025թ. եւ 2050թ. ՀՀ-ին սպառնում է ակտիվ ծերացում` երկու պատճառով` ծնելիության նվազում եւ աշխատանքային տարիքի մարդկանց նվազում: Նույն պատկերը սպառնում է Վրաստանին, իսկ Ադրբեջանին եւ Թուրքիային սպասվում է ազգաբնակչության երիտասարդացում»:
Նույն ՄԱԿ-ի ուսումնասիրությունների համաձայն` 2050 թ. ՀՀ-ում յուրաքանչյուր թոշակառուի բաժին է ընկնում մեկ աշխատանքային տարիքի մարդ. «Սա շատ սպառնալի ցուցանիշ է, հատկապես, որ մեր կենսաթոշակային ֆոնդը ձեւավորվում է աշխատանքային տարիքի այս պահին վճարած գումարներով: Այսինքն, մենք գումար հետ չենք գցում` թոշակառուների համար: Այս տարվա աշխատողի գումարը հենց այս տարի էլ թոշակ է տրվում»:
Ամփոփելով իր տեսակետը` տիկին Խառատյանն ասաց. «Ցավոք, մեզ սպառնում է ժողովրդագրական ճգնաժամ, երկրում կենսունակության պակաս, որը բռնապետության ցավալի հեռանկար է»:
Մի հատ էլ հոդված տեղերից լավ «վիճակի» Ջերմուկի, Ծախկաձորի մասին չի մնացած Հայաստանի մասին է
Շիրակի մարզի Մարալիկ գյուղի 78- ամյա բնակիչ Ալիս Ուռուտյանը 3 զավակ ունի, սակայն նրանցից որեւէ մեկն այսօր մոր կողքին չէ:
«78 տարեկան եմ, բայց մեն-մենակ, տխուր: Ո՞ւմ է պետք է իմ ապրելը: Երեխաներիցս 2-ը Ռուսաստանում են, 1-ն էլ Թուրքիայում, բայց էնտեղ էլ մի օրի չեն: Ի՞նչ են մտածում ես իշխանությունները, որ բոլորին գցել են դրսերը, օտարության մեջ»,- «Ա1+»-ին նեղսրտած պատմեց Ալիս Ուռուտյանը:
Արտագաղթած զավակները մորը չեն կարողանում ֆինանսապես աջակցել, ամսվա ընթացքում 1-2 անգամ զանգահարում են նրա առողջական վիճակի մասին տեղեկանալու համար: «Ինչո՞վ օգնեն, մեկը լինի իրենց օգնի: Հայաստանից գնացին, որովհետեւ չէին կարողանում պարտքերը փակել, իսկ էստեղ աշխատանք չունեին»:
78-ամյա միայնակ կինն իր ապրուստը հոգալու համար նույնիսկ սեփական փոքրիկ այգին չի կարողանում մշակել. «Գյուղը ոռոգման ջուր չունի: Օրվա մեջ 1-2 ժամ խմելու ջուր են տալիս, էն էլ հազիվ հավաքում եմ, դրանով այգի մշակել չի լինի: Թե անձրեւ գա խեղճ ծառերը կջրվեն, թե չէ` չորանում են: Ամբողջ օրը սպասում ենք, թե երբ ենք ստանալու էդ երկու կոպեկ թոշակը, որը պարտքերը տանք ու նորից պարտք անենք` ցամաք հաց առնելու համար: 23 հազար դրամ եմ ստանում, բայց 23 հազար էլ դարդ ունեմ»:
78-ամյա Ալիս Ուռուտյանի ճակատագիրը այնքան էլ չի տարբերվում իր տարեկից համագյուղացիներից: Ընդհանրապես` Մարալիկի մոտ 1500 բնակիչների շարքում միայնակ տարեցները մեծամասնություն են կազմում: Գյուղում մնացել են հիմնականում այն երիտասարդները, որոնք մեկնելու հնարավորություններ չունեն:
80- ամյա Ժենյա Ղազարյանը 7 երեխա ունի` 1 որդի եւ 6 աղջիկ: Միակ տղան իր ընտանիքի հետ մեկնել է Ռուսաստան:
Նրա 6 աղջիկներից Մալարիկում ապրում են 2-ը, որոնք երկուսն էլ բարձրագույն կրթություն ունեն. «Երկու աղջիկներս էլ աշխատանք չունեն, ոչ էլ դեռ թոշակ են ստանում: Ում դիմեցին ասեցին փող տվեք` աշխատանքի ընդունենք: Դե որ փող ունենան, էլ ինչի՞ պիտի աշխատանք փնտրեն: Աղջիկներիցս մեկի երեխաների հետ եմ ապրում: 8 շունչ ենք մի տան մեջ, ոչ մեկս էլ չենք աշխատում: Ես չեմ դուք եք, ասեք` ո՞նց ապրենք»:
Որդուն Ռուսաստան ուղարկելու համար ծախել են կովն ու մի քանի ոչխարները. «Եղածներս ծախեցինք, բայց էն էլ Ռուսաստանում էլ մի բան չի: Թոռներիցս մեկին էլ դպրոց չեն ընդունել, ասել են Ռուսաստանի քաղաքացի չես: Հիմա ոչ իմ տղուն կարանք օգնենք, ոչ էլ տղաս մեզ: Ո՞ւմ դիմեմ, չգիտեմ: Մարդու երես չենք տեսնում: Հենց ընտրություն է գալիս, գալիս են մի հատ երեւում, խաբում, գնում»:
Մի հատ էլ հոդված տեղերից լավ «վիճակի» Ջերմուկի, Ծախկաձորի մասին չի մնացած Հայաստանի մասին է
իմիջայլոց իզուր ես մտածում, որ Ջերմուկում ու Ծաղկաձորում վիճակը ուրիշ է:
Մի հատ էլ հոդված տեղերից լավ «վիճակի» Ջերմուկի, Ծախկաձորի մասին չի մնացած Հայաստանի մասին է
Ասեմ քեզ, որ Ջերմուկում էլ եսիմ ինչ փայլուն վիճակ չի: Ծնողներս Ջերմուկում են ապրում: Հա, բան չունեմ ասելու աշխատանք ունեն, բայց Երևանի հետ համեմատած կես եկամուտ ունեն:
Ծախսերն էլ բավականին շատ են: Ամեն ինչը ավելի թանկ ա, քան երևանում, որովհետև երկար ճանապարհ ա անցնում ու վերավաճառվում:
Բայց էլի լավ ա, որ գոնե ցանկացած Ջերմուկցի 1 կամ մի քանի տեղ աշխատում ու ապրում ա: Բայց ավելի վատ, քան Երևանում ու ավելի շատ, քան Երևանում:
իմիջայլոց իզուր ես մտածում, որ Ջերմուկում ու Ծաղկաձորում վիճակը ուրիշ է:
Ասեմ քեզ, որ Ջերմուկում էլ եսիմ ինչ փայլուն վիճակ չի: Ծնողներս Ջերմուկում են ապրում: Հա, բան չունեմ ասելու աշխատանք ունեն, բայց Երևանի հետ համեմատած կես եկամուտ ունեն:
Ծախսերն էլ բավականին շատ են: Ամեն ինչը ավելի թանկ ա, քան երևանում, որովհետև երկար ճանապարհ ա անցնում ու վերավաճառվում:
Բայց էլի լավ ա, որ գոնե ցանկացած Ջերմուկցի 1 կամ մի քանի տեղ աշխատում ու ապրում ա: Բայց ավելի վատ, քան Երևանում ու ավելի շատ, քան Երևանում:
Ջերմուկի երգը չասեմ ով, բայց դաշնակցական ոտանավորներ արտասանողներ էին երգում, ես ցավոք շատ լավ գիտեմ ինչ է կատարվում, քանի որ մոտիկ մարդիկ ունեմ, որոնք քաղաքից փախնելով հուսալով, որ գնում են հանգիստ հեռու տեղ ապրեն, հայտնվել են քարե դարում, ասում են պանիրը ծիրանի հետ են փոխում, պամիդորը շորի, քանիո որ կանխիկ գումար տվող չկա, շուկա թողող չկա, մթերելու տեղ էլ չկա փող ասածը Երևանից դուրս ու բարեկամ չունեցող հայի համար ուտոպիայա դառել – ապրանքափոխանակության դար է սկսվել Հայաստանում, իսկ Երևանի «ընդիմադիր» ազգի համար մտածող տղեքը բեխաբար «Ջերմուկ զուլալ իմ աշխարհ մոծակներիդ մատաղ են երգում»...
Այս ամենը տխուր է, բայց ծիծաղելու բան էլ կա, այն որ ինչ որ մարդկանց թվում է, թե իրենք կարող են այդ վիճակը շտկել, բայց հայերի մենթալիտետը չի թողում ապե - ռազբիրատի ձգտող դուխով տղու նման, որ ամենից ուժեղն է գոռում «արա թողեք ինձ, թողեք տեսեք ինչ եմ անում, թողեք» բայց ով ա իրան բռնում, տենց էլ չես հասկանում կամ ավելի ճիշտ գոռում ա, որովհետև հույս ունի, որ թողող չի լինի։
Կարճ ասած իրանք էլ շատ լավ գիտեն ինչ է կատարվում, դրա համար էլ Հայաստանով մեկ Երևան եկող ճանապարհները հա փակում են, երբ միտինգ է լինում, մենթալիտետի վրա են բարդում, որ ասեն ԱՆՀՆԱՐԱ սրանից լավ վարիանտ չի սսկվեք... ՈՒ որ ոչ մեկ չկարողանա ցույց տալ, որ հնարավոր է ներառյալ ազգ.անվտանգույան ուժերը զբաղված են տնտեսական համակարգի կանտոլով, հենց մեկն ու մեկը մի բան է ստեղծում որ սկսում է աշխատել, գլխին տալիս ձեռից առնում են։
Ա
Հիմիկվա առօրյա վիճակի մասին է հիմա քննարկումը, ինչ է հիմա պետք անել, որ վիճակը փոխվի ու դրանից էլ նա ով իրեն հայտարարել է իշխանություն, թող բարի լինի պատասխանատվությունը կրի ու անի։ Նախկինները, հռոմի կայսրերը, նիբելունգները արդեն պատմություն են ու նրանից կախված ոչինչ չկա։
։
Առաջին հարցով , /ինչ է հիմա պետք անել, որ վիճակը փոխվի/ ամեն մեկս մի ասելիք կունենա և կարծում եմ, որ սա առանձին քննարկման կարևորագույն թեմա է և Վոտեր ջան ուրախ կլինեմ, եթե դու այն ներկայացնես քննարկման որպես առանձին թեմա:
Իսկ երկրորդ հարցի պատասսխանը վաղուց է հայտնի -Իշխանությունը երբեք էլ, ոչ մի երկրում էլ առանց հասարակության կողմից կզացվելու ոչ մի բան էլ չի անում: Ուղղակի տարբեր երկրներում այդ պրոցեսը տարբեր գործիքներով է կատարվում: մեզ մոտ դա երազանքներով է արվելու, կսպասենք կտեսնենք:
Իսկ առաջին թեմայով կասեմ հետևյալը: Մեզանում հասարակական գիտակցության մեջ համատեղվում են բազմաթիվ կեղծիքներ ու հակասական տեսակետներ, -մի ճշմարտություն և ակտիվ կամ պասսիվ սրիկայություն -մեր սրիկա բարեկամների հանդեպ /համար/, չեզոքություն մեզ իբր չհարվածող ցանկացած այկլանդակության հանդեպ, և ստրկամիտ հավատք, որ իշխանությունը հո թուրքից վատը չի կարող լինել: -«ուղղակի ամեն տեղ է վատ, մեր մոտ էլ է նույնը»
Ես թքած ունեմ թե որտեղ է վատ: Պետք է նայել թե որտեղ է լավ, ու լավի հետ համեմատվել ու ձգտել դրան: Թե չէ մի օր էլ մեռելների հետ մեզ կհամեմատենք ու կայֆից կմեռնենք: Հենց պլանկայի իջեցումն է մեզ կզացրել, հասցրել զերոյական մակարդակ:
Եթե համեմատվում ենք հարևանների հետ ապա համեմատվենք նաև մեր և նրանց տականքների որակներով: Ոչ մի տեղ մերոնց պես դեգեներատների չեք տեսնի կառավարական և բիզնես օլիմպում:
Ինչ պետք է անելը շատ ծավալուն է, և վիճելի, հուսով եմ, որ կխոսենք նոր բաժնում:
Դա է մեր վիճակի կարևորագույն հարցադրումը, եկեք խոսենք հենց այդ մասին: Եթե լուծում կա, ապա այս ֆորումում հավաքվածների թե գիտելիքները, թե հայրենասիրությունը և թե քաղաքացիական կեցվածքը բավարար են այն գտնելու, վեր հանելու և մատուցելու:
Հավաքական, չեզոք միտքը շատ ավելի հզոր է տարիներով մտասևեռված դոգմատիկ, առանձին ուղեղներից:
Առաջին հարցով , /ինչ է հիմա պետք անել, որ վիճակը փոխվի/ ամեն մեկս մի ասելիք կունենա և կարծում եմ, որ սա առանձին քննարկման կարևորագույն թեմա է և Վոտեր ջան ուրախ կլինեմ, եթե դու այն ներկայացնես քննարկման որպես առանձին թեմա:
Իսկ երկրորդ հարցի պատասսխանը վաղուց է հայտնի -Իշխանությունը երբեք էլ, ոչ մի երկրում էլ առանց հասարակության կողմից կզացվելու ոչ մի բան էլ չի անում: Ուղղակի տարբեր երկրներում այդ պրոցեսը տարբեր գործիքներով է կատարվում: մեզ մոտ դա երազանքներով է արվելու, կսպասենք կտեսնենք:
Իսկ առաջին թեմայով կասեմ հետևյալը: Մեզանում հասարակական գիտակցության մեջ համատեղվում են բազմաթիվ կեղծիքներ ու հակասական տեսակետներ, -մի ճշմարտություն և ակտիվ կամ պասսիվ սրիկայություն -մեր սրիկա բարեկամների հանդեպ /համար/, չեզոքություն մեզ իբր չհարվածող ցանկացած այկլանդակության հանդեպ, և ստրկամիտ հավատք, որ իշխանությունը հո թուրքից վատը չի կարող լինել: -«ուղղակի ամեն տեղ է վատ, մեր մոտ էլ է նույնը»
Ես թքած ունեմ թե որտեղ է վատ: Պետք է նայել թե որտեղ է լավ, ու լավի հետ համեմատվել ու ձգտել դրան: Թե չէ մի օր էլ մեռելների հետ մեզ կհամեմատենք ու կայֆից կմեռնենք: Հենց պլանկայի իջեցումն է մեզ կզացրել, հասցրել զերոյական մակարդակ:
Եթե համեմատվում ենք հարևանների հետ ապա համեմատվենք նաև մեր և նրանց տականքների որակներով: Ոչ մի տեղ մերոնց պես դեգեներատների չեք տեսնի կառավարական և բիզնես օլիմպում:
Ինչ պետք է անելը շատ ծավալուն է, և վիճելի, հուսով եմ, որ կխոսենք նոր բաժնում:
Դա է մեր վիճակի կարևորագույն հարցադրումը, եկեք խոսենք հենց այդ մասին: Եթե լուծում կա, ապա այս ֆորումում հավաքվածների թե գիտելիքները, թե հայրենասիրությունը և թե քաղաքացիական կեցվածքը բավարար են այն գտնելու, վեր հանելու և մատուցելու:
Հավաքական, չեզոք միտքը շատ ավելի հզոր է տարիներով մտասևեռված դոգմատիկ, առանձին ուղեղներից:
Երևի դեռ չես նկատել իմ լուծման տարբերակը որն ամեն տեղ գովերգում եմ - Հայաստանը պառլամենտական պետության վերածելու http://www.akumb.am/showthread.php?p=960158&postcount=5
Հիմնական իմաստը նրանում է, որ չլինի ինչ որ մեկը որի գործողությունների հույսով բոլորը սպասեն, թե այ Սասնա Դավիթը կեծակին հանի սաղ հարցերը կլուծվի։ Անձի պաշտամունքից է պետք ազատել մարդկանց ԶՐԿԵԼՈՎ պապա, թագավոր, թաղի աֆտարիտետ ունենալուց կամ վատագույն դեպքում դրանք լինեն շատ ու ամեն բնագավառում առանձին անձինք, որ ոչ մեկ չկարծի, թե մի կետին սեղմելով կարելի է ամեն տեղ հարց լուծել։
Նման իրավիճակում, բոլորը կսկսեն հույսները դնել իրենց կամ գոնէ բազմաթիվ այլ անձերի համապմբությունների վրա, հետաքրքրությունների ակումբներ, կուսակցություններ, միություններ կստեղծեն իրենց նպատակին հասնելու համար և ոչ թե կձգտեն ինչ որ տեղ ինչ որ մեկի հետ լավ կապերի շնորհիվ ինչ որ կերակրատաշտակի իրար բրդելով հասնեն ու վայելեն։
Հավաքական մտքի ի համեմատ աձանձին ուղեղի արժեք լինելու գաղափարդ շարունակեմ հավաքակա պատասխանատվության միտքը ավելացնեմ - մեզ պակասում է այսօր այդ հավաքական պատասխանատվությունը նույն չեզոք անկախ անձերից կիրառվող պատասխանատվությունը։
Այսօրվա իրականությունում դարձվել է ԿՈՒՌՔ անձը ու խորասուզվել ենք անվերջ փնտրտուքների մեջ, էսի լավնա էնի վատնա, էսի քոռա էնի վոինա, մյուսը խաղամոլա։ Ամենաանարատ ղեկավարի ուտոպիստական փնտրտուքի մեջ է հայ ժողովուրդը, բայց մյուս կողմից գիտակցելով, որ դա անհընար է մոկն ու մեկին գտնում դնում է գլխին ու սկսում անվերջ քծնել հուսալով, որ դրանից նա գոնէ իրենց մասին կմտածի։
Ավելի կոնկրետ, ստորագրահավաք է պետք կազմակերպել ու սահմանադրության փոփոխություն պարտադել հանել Գլուխ 3 Հանրապետության Նախագահ հասկացողությունը, կամ հավասարեցնել այդ պաշտոնը Անգլիական թագուհու կարգավիճակին, որ առավելագույնը շախմատի կամ բաստկետբոլի մրցույթների ժամանակ այդ անձի կարիքը զգացվի և ոչ մի ուրիշ պետական գործունեության ժամանակ։
Երևի դեռ չես նկատել իմ լուծման տարբերակը որն ամեն տեղ գովերգում եմ - Հայաստանը պառլամենտական պետության վերածելու http://www.akumb.am/showthread.php?p=960158&postcount=5
Հիմնական իմաստը նրանում է, որ չլինի ինչ որ մեկը որի գործողությունների հույսով բոլորը սպասեն, թե այ Սասնա Դավիթը կեծակին հանի սաղ հարցերը կլուծվի։ Անձի պաշտամունքից է պետք ազատել մարդկանց ԶՐԿԵԼՈՎ պապա, թագավոր, թաղի աֆտարիտետ ունենալուց կամ վատագույն դեպքում դրանք լինեն շատ ու ամեն բնագավառում առանձին անձինք, որ ոչ մեկ չկարծի, թե մի կետին սեղմելով կարելի է ամեն տեղ հարց լուծել։
Նման իրավիճակում, բոլորը կսկսեն հույսները դնել իրենց կամ գոնէ բազմաթիվ այլ անձերի համապմբությունների վրա, հետաքրքրությունների ակումբներ, կուսակցություններ, միություններ կստեղծեն իրենց նպատակին հասնելու համար և ոչ թե կձգտեն ինչ որ տեղ ինչ որ մեկի հետ լավ կապերի շնորհիվ ինչ որ կերակրատաշտակի իրար բրդելով հասնեն ու վայելեն։
Հավաքական մտքի ի համեմատ աձանձին ուղեղի արժեք լինելու գաղափարդ շարունակեմ հավաքակա պատասխանատվության միտքը ավելացնեմ - մեզ պակասում է այսօր այդ հավաքական պատասխանատվությունը նույն չեզոք անկախ անձերից կիրառվող պատասխանատվությունը։
Այսօրվա իրականությունում դարձվել է ԿՈՒՌՔ անձը ու խորասուզվել ենք անվերջ փնտրտուքների մեջ, էսի լավնա էնի վատնա, էսի քոռա էնի վոինա, մյուսը խաղամոլա։ Ամենաանարատ ղեկավարի ուտոպիստական փնտրտուքի մեջ է հայ ժողովուրդը, բայց մյուս կողմից գիտակցելով, որ դա անհընար է մոկն ու մեկին գտնում դնում է գլխին ու սկսում անվերջ քծնել հուսալով, որ դրանից նա գոնէ իրենց մասին կմտածի։
Ավելի կոնկրետ, ստորագրահավաք է պետք կազմակերպել ու սահմանադրության փոփոխություն պարտադել հանել Գլուխ 3 Հանրապետության Նախագահ հասկացողությունը, կամ հավասարեցնել այդ պաշտոնը Անգլիական թագուհու կարգավիճակին, որ առավելագույնը շախմատի կամ բաստկետբոլի մրցույթների ժամանակ այդ անձի կարիքը զգացվի և ոչ մի ուրիշ պետական գործունեության ժամանակ։
Կարդացի ամբողջ "Պառլամենտական, թե՞ նախագահական հանրապետություն" բաժինը:
ուսանելի էր:
Հասկացա հետևյալը:
Այդ վեճը սկսվել էր 1989-90-ին, երբ դեռ ապագայի մասին ոչ մի բան էլ վերջնականապես հայտնի չէր: 1991-2008 անցած ճանապարհը մարդկանց մոտ որոշ պարզություն մտցրել է, թե կառավարման որ ձևը որքանով մեզ կսազղի, բայց հիմնական հարցը- թե ինչպես անել որ հայաստանում որևէ օրինական կառավարման ձև իրապես աշխատի- չի քննարկվել:
Ես այսպես եմ տեսնում, մենք հայերս նման ենք նորագույն մեքենաների տոնավաճառ այցելած անփող տուրիստի, որը մտնում, նստում է ցանկացած մեքենայի ղեկին, գնահատում է լավն ու վատը, բայց նույնիսկ իրեն հաշիվ չի տալիս, լավ, ասենք բոլորն էլ փորձեցի, որն եմ ունակ առնելու՞
Սա է իրավիճակը: ինչ պառլամենտական-նախագահականի մասին է խոսքը: Անփող, անսկզբունք կանգնած ենք ստրկատիրության մեջ:
Հարցը մեր աշխատած փողով սայլ- արաբա,-հետո կառք, հետո պոբեդա -ժիգուլի, հետո էլ վերջապես մերսեդես նստելով ժամանակակից աշխարհ հասնելն է: Մեզ ցանկացած կարավարման համակարգ էլ ձրի տան, մեկ է սել ենք սարքելու:
Խնդիրը ստրուկ-ճորտ հոգեբանությունից քաղաքացի հոգեբանության հասնելն է: Էդ անցումը / բարիքը/ ընդօրինակել -առնելով չի ստացվելու, :
Ինչպես մարդկային սաղմը իր զարգացման ընթացքում սկսելով 2 բջջից զարգանալով տարբեր պրիմիտիվ ստադիաներ անցնելով դառնում է մարդ, նույն ձևով էլ մենք պետք է տեսնենք, թե արդյոք ի վիճակի ենք վայրենու համառությունն ու բնազդները մի կողմ թողնելու և զարգանալու այն աստիճան, որ ընտրենք արդեն ոչ թե ֆիզիկական գոյության քարշ տալու դարավոր մեր ապրելաձը, այլ ժամանակակից կառավարման համակարգերը:
Բազմաթիվ ազգեր ապացուցեցին որ նայելով ընդունակ են հասկանալու և ընդօրինակելու եղած առաջավորը:
Հիմնական հարցն այն էր, թե մենք ինչու չենք կարողանում՞ : Այդ չկարողանալը ճակատագրական է, թե ելքեր կան:
Կյանքումս մի 10 անգամ հանգել եմ այն եզրակացության, որ ելքեր չկան, բայց մի գուցե սխալ եմ՞
Դուք ինչ կասեք՞, /առանց հեգնանքների, մեծամտության և միայն հարցի էական առումով-չոլեր չընկնենք/
Կարդացի ամբողջ "Պառլամենտական, թե՞ նախագահական հանրապետություն" բաժինը:
ուսանելի էր:
Հասկացա հետևյալը:
Այդ վեճը սկսվել էր 1989-90-ին, երբ դեռ ապագայի մասին ոչ մի բան էլ վերջնականապես հայտնի չէր: 1991-2008 անցած ճանապարհը մարդկանց մոտ որոշ պարզություն մտցրել է, թե կառավարման որ ձևը որքանով մեզ կսազղի, բայց հիմնական հարցը- թե ինչպես անել որ հայաստանում որևէ օրինական կառավարման ձև իրապես աշխատի- չի քննարկվել:
Ես այսպես եմ տեսնում, մենք հայերս նման ենք նորագույն մեքենաների տոնավաճառ այցելած անփող տուրիստի, որը մտնում, նստում է ցանկացած մեքենայի ղեկին, գնահատում է լավն ու վատը, բայց նույնիսկ իրեն հաշիվ չի տալիս, լավ, ասենք բոլորն էլ փորձեցի, որն եմ ունակ առնելու՞
Սա է իրավիճակը: ինչ պառլամենտական-նախագահականի մասին է խոսքը: Անփող, անսկզբունք կանգնած ենք ստրկատիրության մեջ:
Հարցը մեր աշխատած փողով սայլ- արաբա,-հետո կառք, հետո պոբեդա -ժիգուլի, հետո էլ վերջապես մերսեդես նստելով ժամանակակից աշխարհ հասնելն է: Մեզ ցանկացած կարավարման համակարգ էլ ձրի տան, մեկ է սել ենք սարքելու:
Խնդիրը ստրուկ-ճորտ հոգեբանությունից քաղաքացի հոգեբանության հասնելն է: Էդ անցումը / բարիքը/ ընդօրինակել -առնելով չի ստացվելու, :
Ինչպես մարդկային սաղմը իր զարգացման ընթացքում սկսելով 2 բջջից զարգանալով տարբեր պրիմիտիվ ստադիաներ անցնելով դառնում է մարդ, նույն ձևով էլ մենք պետք է տեսնենք, թե արդյոք ի վիճակի ենք վայրենու համառությունն ու բնազդները մի կողմ թողնելու և զարգանալու այն աստիճան, որ ընտրենք արդեն ոչ թե ֆիզիկական գոյության քարշ տալու դարավոր մեր ապրելաձը, այլ ժամանակակից կառավարման համակարգերը:
Բազմաթիվ ազգեր ապացուցեցին որ նայելով ընդունակ են հասկանալու և ընդօրինակելու եղած առաջավորը:
Հիմնական հարցն այն էր, թե մենք ինչու չենք կարողանում՞ : Այդ չկարողանալը ճակատագրական է, թե ելքեր կան:
Կյանքումս մի 10 անգամ հանգել եմ այն եզրակացության, որ ելքեր չկան, բայց մի գուցե սխալ եմ՞
Դուք ինչ կասեք՞, /առանց հեգնանքների, մեծամտության և միայն հարցի էական առումով-չոլեր չընկնենք/
Համեմատությունդ մեքենաների տարբերակով ներկայացնեմ։
Այն որ դու կարծում ես մենք մի մեքենա պիտի ընտրենք դա նման է այսօրվա անձակենտրոն հոգեբանությանը ու դրանից հետևող նախագահական համակարգի միջոցով ղեկավարվելու ցանկությանը, մի մեքենայա լավ որ ման գանք ու փող ունենաք միանգամից սախ հարցերը կլուծվի կգնա, բայց հենց այդ անձնական հարցը լուծելու դժբախտությունից չես կարողանում ընտրություն կատարել։ Ես կասեի փող ունես, բայց կարծում ես, որ դրանից ավել երբեք էլ չես ունենալու ու մի անգամ կարաս առնես ու ՊՐԾ....
Հավաքական պատասխանատվություն ունենալու դեպքում, ընտրության դժբախտություն ՉԿԱ, քանի որ այնքան ընդհանուր/հավաքական պարտավորեցնող պարտավորություններ ու հանգամանքներ կան քո կյանքում - բնության պահպանություն, երկագնդի տաքացում, նավթի պաշարների խնայողաբար օգտագործում, քաղաքում երթեվեկելիս կայանման տեղերի սուղություն ևյլն, որոնք ընտրությունը դարձնում են հասարակ ՏԵՍՔԻ հարց, քանի որ այդ հավաքական պատասխանատվություն պահանջող հարցերը քեզ պարտադրում են անձնական կայֆերը մի կողմ դնել ու կատարել տրամաբանական բոլորի կամ գոնէ մեծամասնության համար ընդունելի ընտրություն։
Այդպիսին է պառլամենտական պետությունը, որտեղ չես կարող քո էշը բռթես, նույնիսկ եթե զորքը քո հետևում է, միլիցեքն էլ ձեր բակում է, առանց բոլոր կողմերի հետաքրքրությունների հաշվի առնելու ու մեծամասնություն ապահովվելու ոչինչ էլ չես անի։
Այն որ դու կարծում ես մենք մի մեքենա պիտի ընտրենք դա նման է այսօրվա անձակենտրոն հոգեբանությանը ու դրանից հետևող նախագահական համակարգի միջոցով ղեկավարվելու ցանկությանը, մի մեքենայա լավ որ ման գանք ու փող ունենաք միանգամից սախ հարցերը կլուծվի կգնա, բայց հենց այդ անձնական հարցը լուծելու դժբախտությունից չես կարողանում ընտրություն կատարել։ Ես կասեի փող ունես, բայց կարծում ես, որ դրանից ավել երբեք էլ չես ունենալու ու մի անգամ կարաս առնես ու ՊՐԾ....
Վոտեր, էն տպավորությունն է, որ գրածս չես կարդացել:
Գաղթական
12.08.2009, 20:58
Կարդացի ամբողջ "Պառլամենտական, թե՞ նախագահական հանրապետություն" բաժինը:
ուսանելի էր:
Հասկացա հետևյալը:
Այդ վեճը սկսվել էր 1989-90-ին, երբ դեռ ապագայի մասին ոչ մի բան էլ վերջնականապես հայտնի չէր: 1991-2008 անցած ճանապարհը մարդկանց մոտ որոշ պարզություն մտցրել է, թե կառավարման որ ձևը որքանով մեզ կսազղի, բայց հիմնական հարցը- թե ինչպես անել որ հայաստանում որևէ օրինական կառավարման ձև իրապես աշխատի- չի քննարկվել:
Ես այսպես եմ տեսնում, մենք հայերս նման ենք նորագույն մեքենաների տոնավաճառ այցելած անփող տուրիստի, որը մտնում, նստում է ցանկացած մեքենայի ղեկին, գնահատում է լավն ու վատը, բայց նույնիսկ իրեն հաշիվ չի տալիս, լավ, ասենք բոլորն էլ փորձեցի, որն եմ ունակ առնելու՞
Սա է իրավիճակը: ինչ պառլամենտական-նախագահականի մասին է խոսքը: Անփող, անսկզբունք կանգնած ենք ստրկատիրության մեջ:
Հարցը մեր աշխատած փողով սայլ- արաբա,-հետո կառք, հետո պոբեդա -ժիգուլի, հետո էլ վերջապես մերսեդես նստելով ժամանակակից աշխարհ հասնելն է: Մեզ ցանկացած կարավարման համակարգ էլ ձրի տան, մեկ է սել ենք սարքելու:
Խնդիրը ստրուկ-ճորտ հոգեբանությունից քաղաքացի հոգեբանության հասնելն է: Էդ անցումը / բարիքը/ ընդօրինակել -առնելով չի ստացվելու, :
Ինչպես մարդկային սաղմը իր զարգացման ընթացքում սկսելով 2 բջջից զարգանալով տարբեր պրիմիտիվ ստադիաներ անցնելով դառնում է մարդ, նույն ձևով էլ մենք պետք է տեսնենք, թե արդյոք ի վիճակի ենք վայրենու համառությունն ու բնազդները մի կողմ թողնելու և զարգանալու այն աստիճան, որ ընտրենք արդեն ոչ թե ֆիզիկական գոյության քարշ տալու դարավոր մեր ապրելաձը, այլ ժամանակակից կառավարման համակարգերը:
Բազմաթիվ ազգեր ապացուցեցին որ նայելով ընդունակ են հասկանալու և ընդօրինակելու եղած առաջավորը:
Հիմնական հարցն այն էր, թե մենք ինչու չենք կարողանում՞ : Այդ չկարողանալը ճակատագրական է, թե ելքեր կան:
Կյանքումս մի 10 անգամ հանգել եմ այն եզրակացության, որ ելքեր չկան, բայց մի գուցե սխալ եմ՞
Դուք ինչ կասեք՞, /առանց հեգնանքների, մեծամտության և միայն հարցի էական առումով-չոլեր չընկնենք/
Բիձա ջան շատ կարևոր թեմա ես առաջ քաշում հարգելիս, բայց ես էլ քո այն կարծիքին եմ, որ դա այն թեման չէ, որ արժանի է խառնվելու մեկ այլ թեմայի, այլ՝ իրավունք ունի գոնե առանձին քննարկվելու..
խնդրում եմ մի առանձին թեմա բացիր, և, ինչպես դու ասացիր, շատերը շատ ասելիքներ կարող է ունենան..
Գաղթական
12.08.2009, 21:30
Հետխորհրդային բոլոր երկրների վիճակն էլ Հայաստանից լավ չի:
Ես ոչ մեկի մեղքը ուրիշին չեմ բարդում: Ուղղակի դու չես հասկանում, որ խնդիրը իշխանավորի մեջ չի, որ եթե էսօր քեզ էլ դնեն էս երկրի ղեկավար մեկ ա, դրանից բան չի փոխվելու, քանի որ նման մտածելակերպը ոչ թե սոցիալական վիճակից ա առաջացել այլ ունի ավելի խորքային պատմական պատճառներ: Սա ազգային հոգեբանության մաս ա դառել: Մարդիկ դեռևս սովետը չքանդված, դեռևս երկիր չկառուցած, արդեն մասսաներով լքում էին էս երկիրը ու նույնիսկ էնպիսի մարդիկ, որոնք սոցիալապես լավ էլ կայուն էին, օրինակի համար` Մեսչյանի ու Արամ Ասատրյանի նման մարդիկ: Էնպես որ, եկեք բոլորս միաձայն ընդունենք, որ պրոբլեմը ոչ այնքան սոցիալական է, որքան հոգեբանական: Երբ որ սա ընդունեք, էն ժամանակ էլ միգուցե նաև լուծումներ կարենաք գտնել խնդրի:
Արիացի ջան, հարյուր տոկոս հետդ համաձայն եմ, որ Հայության պրոբլեմը հոգեբանական է..
բայց քո առաջ քաշած դրույթները ես այլ կերպ կձևակերպեի..
1. դարերով Հայը իր Հայազգի և/կամ Հայեցի իշխանավորն ու թագավորը չունենալով միշտ հալածվել ու ստորացվել է օտար իշխանի/«տիրոջ» կողմից.. բնական է, որ դարերի դառը փորձը Հայ ազգի մոտ որոշակի հասարակական վերաբերմունք է ձևավորել դեպի իշխանությունը/օրենքը.. ասենք՝ փողոցում կարող ես տեսնել մարդկանց, որոնք կանգնած հայհոյում են սեփական իշխանավորին ու պետությանը ու սա լրիվ նորմալ կարող է ընդունվել և դեռ մի բան էլ քաջալերվել ողջ փողոցի կողմից..
բայց կա նաև մյուս հոգեբանական պահը..
դարերով այդպիսի իշխանավոր ունենալուց Հայի մոտ հանկարծ էն տեսակետն է ձևավորվել, որ «իրան հարգող» իշխանավորը հենց էդպիսին էլ պետք է լինի.. հենց նույն մեծամտությամբ ու արհամարհանքով պետք է վերաբերվի սոցիալական աստիճանահարթակի վրա իրենից ավելի ցածր կանգնածների հետ ու հենց նույն գոռոզությամբ ու ինքնահավանությամբ պետք է օծված լինի..
և ես միայն կառավարության մասին չեմ խոսում..
ցանկացած Հայի մի քիչ «վլաստ» տուր ու նայիր, թե իրեն ինչպես կպահի..
պռիչոմ՝ էդ «վլաստը» լրիվ հարաբերական է.. նա կարող է ընդամենը ասենք մի խանութ ունենալ ու քիթը վեր տնկած ֆռֆռալ ու մունաթ գալ աշխատողների վրա, կամ ասենք բակում, իր տարիքայինների մեջ, առաջինը ավտոմեքենա ձեռք բերել..
2. մեր լեզուների վրա արդեն մազոլ է առաջացրել «Հայը աշխատասեր ժողովուրդ է» արտահայտությունը.. բայց, որ խորանում ես, էսօրվա միջին Հայաստանցին ահավոր ծույլ ու ալարկոտ մեկի է վերածվել.. ոչ մեկ ոչ մի բան չի ուզում անի.. առավել ևս՝ եթե այն իրեն չի բերի «խոշոր»՝ սեփական գնահատականով, շահ.. ուր մնաց, թե մարդիկ հանրօգուտ աշխատանքով սկսեն զբաղվել..
մեզնից քչերը կհամաձայնվեն օրինակ ջանքի ու եռանդի խոշոր ներդնում կատարել մի գործում, որից տասնապատիկ օգուտ կարելի է քաղել, ասենք՝ մի 5-10 տարի հետո.. մենք ուզում ենք ամեն ինչ ու նաղդ..
և այս հանգամանքն էլ կարելի է դիտարկել տարբեր օրինակներով..
ու հենց այս հանգամանքն էլ շարժառիթ է հանդիսացել շատ Հայերի մոտ՝ լքելու Հայաստանը..
այսինքն՝ «տո քեզ 1000 տարի պետքա մի բան անես Հայաստանի համար.. մեկա էսի երկիր չի դառնա..»՝ պռիչոմ էդ վերջի «երկիր չի դառնա»-ն ավելի շատ որպես մահանա է հանդիսանում՝ «ես»-ին սեփական աչքերում և այլոց մոտ մեծ-մեծ խոսելիս արդարացնելու համար.. ու հենց նույն հոգեբանությամբ էլ մենք պատրաստ չենք այսօր ջանք չխնայելու, որ Հայաստանին հասցնենք մրցունակ աստիճանի մեր ապագայի կամ ասենք մեր երեխաների ապագայի խաթեր համար..
ո՞ւմ մրգինա պետք որ.. ավելի հեշտ չի թողնել փախնել մի ուրիշ երկիր, ուր արդեն ամեն ինչ պատրաստած ու նախատեսված է ուրիշների կողմից, թինկ տալ Ձիվանին ու փիլիսոփայել, թե՝ «ախպեր Հայաստանը հարյուր տարի էլ մնա մեկա առաջ չի գնա.. եթե դաժե գնա էլ՝ մեր թոռներն էլ էտի չեն տենա..»
Արիացի ջան, հարյուր տոկոս հետդ համաձայն եմ, որ Հայության պրոբլեմը հոգեբանական է..
բայց քո առաջ քաշած դրույթները ես այլ կերպ կձևակերպեի..
1. դարերով Հայը իր Հայազգի և/կամ Հայեցի իշխանավորն ու թագավորը չունենալով միշտ հալածվել ու ստորացվել է օտար իշխանի/«տիրոջ» կողմից.. բնական է, որ դարերի դառը փորձը Հայ ազգի մոտ որոշակի հասարակական վերաբերմունք է ձևավորել դեպի իշխանությունը/օրենքը.. ասենք՝ փողոցում կարող ես տեսնել մարդկանց, որոնք կանգնած հայհոյում են սեփական իշխանավորին ու պետությանը ու սա լրիվ նորմալ կարող է ընդունվել և դեռ մի բան էլ քաջալերվել ողջ փողոցի կողմից..
բայց կա նաև մյուս հոգեբանական պահը..
դարերով այդպիսի իշխանավոր ունենալուց Հայի մոտ հանկարծ էն տեսակետն է ձևավորվել, որ «իրան հարգող» իշխանավորը հենց էդպիսին էլ պետք է լինի.. հենց նույն մեծամտությամբ ու արհամարհանքով պետք է վերաբերվի սոցիալական աստիճանահարթակի վրա իրենից ավելի ցածր կանգնածների հետ ու հենց նույն գոռոզությամբ ու ինքնահավանությամբ պետք է օծված լինի..
և ես միայն կառավարության մասին չեմ խոսում..
ցանկացած Հայի մի քիչ «վլաստ» տուր ու նայիր, թե իրեն ինչպես կպահի..
պռիչոմ՝ էդ «վլաստը» լրիվ հարաբերական է.. նա կարող է ընդամենը ասենք մի խանութ ունենալ ու քիթը վեր տնկած ֆռֆռալ ու մունաթ գալ աշխատողների վրա, կամ ասենք բակում, իր տարիքայինների մեջ, առաջինը ավտոմեքենա ձեռք բերել..
2. մեր լեզուների վրա արդեն մազոլ է առաջացրել «Հայը աշխատասեր ժողովուրդ է» արտահայտությունը.. բայց, որ խորանում ես, էսօրվա միջին Հայաստանցին ահավոր ծույլ ու ալարկոտ մեկի է վերածվել.. ոչ մեկ ոչ մի բան չի ուզում անի.. առավել ևս՝ եթե այն իրեն չի բերի «խոշոր»՝ սեփական գնահատականով, շահ.. ուր մնաց, թե մարդիկ հանրօգուտ աշխատանքով սկսեն զբաղվել..
մեզնից քչերը կհամաձայնվեն օրինակ ջանքի ու եռանդի խոշոր ներդնում կատարել մի գործում, որից տասնապատիկ օգուտ կարելի է քաղել, ասենք՝ մի 5-10 տարի հետո.. մենք ուզում ենք ամեն ինչ ու նաղդ..
և այս հանգամանքն էլ կարելի է դիտարկել տարբեր օրինակներով..
ու հենց այս հանգամանքն էլ շարժառիթ է հանդիսացել շատ Հայերի մոտ՝ լքելու Հայաստանը..
այսինքն՝ «տո քեզ 1000 տարի պետքա մի բան անես Հայաստանի համար.. մեկա էսի երկիր չի դառնա..»՝ պռիչոմ էդ վերջի «երկիր չի դառնա»-ն ավելի շատ որպես մահանա է հանդիսանում՝ «ես»-ին սեփական աչքերում և այլոց մոտ մեծ-մեծ խոսելիս արդարացնելու համար.. ու հենց նույն հոգեբանությամբ էլ մենք պատրաստ չենք այսօր ջանք չխնայելու, որ Հայաստանին հասցնենք մրցունակ աստիճանի մեր ապագայի կամ ասենք մեր երեխաների ապագայի խաթեր համար..
ո՞ւմ մրգինա պետք որ.. ավելի հեշտ չի թողնել փախնել մի ուրիշ երկիր, ուր արդեն ամեն ինչ պատրաստած ու նախատեսված է ուրիշների կողմից, թինկ տալ Ձիվանին ու փիլիսոփայել, թե՝ «ախպեր Հայաստանը հարյուր տարի էլ մնա մեկա առաջ չի գնա.. եթե դաժե գնա էլ՝ մեր թոռներն էլ էտի չեն տենա..»
Գաղթական ջան, լրիվ նույնությամբ արտահայտեցիր իմ տեսակետը ու ես քո հետ լրիվ համաձայն եմ:
Մարդկանց համար արդարացում է դառել: <<Սա երկիր չի ու չի դառնա>> ասում են ու վեշերը հավաքում գնում արտասահման: Գնում են ուրիշի երկիրը երկիր դարձնելու: Մինչդեռ պետք է գիտակցել, որ ցանկացած երկիր էլ երկիր է դառնում իր քաղաքացիների շնորհիվ: Այդ մի քաղաքացին էլ ես եմ, բնական է, որ եթե ես լքեմ ու բոլորն էլ իմ նման մտածեն, ապա վերջ ի վերջո էս երկիրը կդատարկվի ու բնականաբար սա երկիր չի դառնա: Վերջ ի վերջո, որն ա մեր բոլորի նպատակը? Այն որ ունենանք հզոր երկիր, որտեղ մարդիկ ապրում են բարեկեցիկ ու ազատ: Հա, էսօր Հայաստանը հեռու ա այդպիսի երկիր կոչվելուց, բայց չէ որ դա տեղի ա ունենում աստիճանաբար: Մենք դարերով պետականություն չենք ունեցել ու հիմա ձեռք ենք բերել: Այլ ազգերը, որ հիմա դեմոկրատ ու բարեկեցիկ են ունեն պետականության մի երկար պատմություն ու հարյուրամյակների փնտրտուքների արդյունքում են եկել հասել նրան, որ դառնան բարեկեցիկ ու ազատ: Իսկ մենք ընդամենը 18 տարի է ինչ ունենք պետականություն և հաշվի առնելով հասարակության նախկին սովետական հոգեբանությունը, հաշվի առնելով, որ սովետի վերջին տարիներին կոռուպցիան ինչ աստիճանի էր հասել, բնական է որ հասարակությունը չէր կարող միանգամից դառնալ լավը ու ապրեր արդար ու ազատ: Չէ որ դա մի ամբողջ մասսա է ու մասսան փոխելը մի երկու իշխանավորի գործ չի: Ստեղ հարցը հասարակական է: Ճիշտ ասեցիր, ցանկացածին եթե իշխանություն տաս լրիվ կերպարանափոխվում է, 180 աստիճանով շրջվում է: Դրա համար էլ ով էլ գա իշխանության իրավիճակը դրանից չի փոխվի, ոչ դեպի վատ, ոչ դեպի լավ: Դրա համար պետք ա հասարակությունը փոխվի: Պետք ա մեր բոլորի կոլեկտիվ աշխատանքը այդ թվում նաև սփյուռքի: Սփյուռքը նույնպես պետք է աշխատանք տանի այս հարցում, որ ոչ թե հայաստանաբնակների հաշվին սփյուռքը մեծանա, այլ սփյուռքի հաշվին հայաստանաբնակների թիվը մեծանա: Դեռևս հակառակն է տեղի ունենում: Ստեղ կարևոր է նաև երիտասարդության դերը: Հենց երիտասարդությունը, որ ապրել ու մեծացել ա արդեն նոր հոգեբանությամբ, պետք ա ամեն ինչ անի, որ էդ արատավոր երևույթները դուրս գան մեր միջից: Ու էդ դեպքում, մենք մի սերունդ արդեն հետո կունենանք կայուն ու հարգանքի արժանի երկիր:
Վոտեր, էն տպավորությունն է, որ գրածս չես կարդացել:
Կարդացել եմ, հասկացել եմ որ հուսահատված ես ու իմ գրածը հակադրվում է դրան, որ կարծում ես փող չունենք մենակ նայում ենք։
ՈՒնենք ու շատ ուղղակի վախենում ենք, որ քիչ է, որ ծախսեցինք էլ չենք ունենա, իսկ սերժանտաքրեածինները մեզ դրանում փորձում են նունիսկ համոզեն, ով ինչ որ բան արել է ժամանակին, հայրենիք պաշտպանել, գործ դրել, հեռուստատեսություն ստեղծել, թերթ հրապարակել, ազատ խոսել, գլխներին բամփում են ու պատկերավոր ճնշում որ հուսահատեցնեն։
Հուսահատ, են մարդիկ ու վախենում են, որ իրենք էլ նոր բան չեն կարա անեն դրանից էլ էկել հին փորձած ԼՏՊին ենք հանգել կամ պատմություն ենք մենակ հիշում առանց ներկա պոտենցիալը օգտագործելու, քանի որ նորը անփորձ է ու անհայտ ռիսկի պիտի դիմենք, դրանից էլ գերադասում ենք հինը, նույնիսկ եթե արդեն անօգուտ է, չի աշխատում։
Պետք է ծախսել, օգտվել սովորել և ոչ թե սպասել, պահել ամբողջ կյանքում հավաքել ու մի անգամ առնել տանել խփել պատին ու սամասուդ լինել։
Ես ինքս սկզբում զապ եմ քշել սովորել, հետո ժիգուլի, նիվա ևյլն վթարներ էլ, տուգանքներ էլ եմ ունեցել ու դրա համար հիմա ղեկին որ նստում եմ վստահ եմ քշում ու տեղ եմ հասնում, խազ մազ քցելուց չեմ դողում, ետին ընթացքով նեղ տեղեր մտնելուց չեմ վախենում ու մեկ մեկ էլ սպիդոմետրն որ 200 անցնում է շատը զոքանչս է պանիկա անում։
Չփորձել, չծախսես, չփոխել, չփորձարկել ու չհուսալ - հավետ ոչինչի էլ չես հասնի, այդպես էլ դա իրականություն կդառնա ու ոչինչի էլ իսկապես չես հասնի...
Ասիր ու պրծ չէ, նախկինը քաք էր ուտում ուրեմն այսօրվան էլ իրավունք ունի քաք ուտի։
Բայց հասարակ մի բան կա, այն ժամանակ իմ ծանոթներից Էլմոի նման տան հարց լուծելու համար միտք էին դնում գնում Շուշի ու Քարվաճառ բնակվելու կամ նվազագույնը Ստեփանակերտում դասախոսելու, այսինքն ՀՈՒՅՍ կար որ սեփական նախաձեռնությամբ ինչ որ բանի կհասնես։
Հիմա չկա ՀՈՒՅՍԸ – ԳՑԵԼ են հայությանը, ստրկացրել բաժանել մարդա իրա թաղը իշխու է իսկ ով կարողացել է գնացել է նրանց հարազատությանը ՊԱՏԱՆԴ են պահում, առանց իրավունքների ու ազատության, որ բարեկամներից ու ցավակցող սփյուռքից շանտաժ անեն փող կորզեն։
Չեմ զարմանա, որ մի առ ժամանակ հետք արգելեն Հայաստանից դուրս գալ, թե չէ որ բոլոր մասնագետները գնան բացի մուրացիկ հացի փողից, ոչ մի ուրիշ բանի համար, փող տվող չի լինի, տան ինչ որ գործի համար որ ով այդ գործն անի եթե միայն թշվառների երկիր է դառնում Հայաստանը՞՞՞....
Պատանդ լինել ոչ մեկ չի ցանկանում, դրա համար էլ գնում են։
http://new.aravot.am/am/articles/politics/66611/view
«Հայրենիք ու պատիվ» կուսակցության քաղխորհրդի անդամ, ազատամարտիկ Վարդան Մալխասյանն էլ նկատում է. «Հայն առանց հացի դիմանում է, բայց առանց արդարության չի դիմանում: Ղարաբաղյան պատերազմի տարիներին մարդիկ ոչինչ չունեին, բայց դիմանում էին, որովհետեւ հույս ունեին, իսկ հիմա՝ հաց կա, բայց հույս չկա, ու մարդիկ գերադասում են ամենաստորացուցիչ պայմաններով ապրել օտար երկրում, քան սեփական: Մարդիկ, զգալով, որ այս հայրենիքն օտար է իրենց համար, եւ իշխում են օտարներ, որոնք մազաչափ անգամ կապ չունեն իրենց տեսակի բարձր հատկանիշների, հավատքի եւ մշակույթի հետ, ովքեր եկել են՝ ներսից բռնազավթել են երկիրը եւ արդարադատության անվան տակ անարդարություն հաստատել, արտագաղթեցին ոչ միայն ազատագրված տարածքներից, այլ նաեւ՝ բուն Հայաստանից: Մինչդեռ հայրենիքը հայրենիք է ժողովրդով, քաղաքացիական կեցվածք ունեցող իր քաղաքացիով: Հայրենիքն այսպես են կորցնում: Հետպատերազմյան տարիներին, հայի արյան գնով ձեռք բերված ազատագրված տարածքներում, բնակեցման պետական ծրագրի շրջանակներում, 24-25 հազար մարդ էր բնակեցվել: Բայց մենք դաժան քննադատության էինք ենթարկում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին եւ այդ ժամանակվա իշխանավորներին, որ շատ վատ են կազմակերպում այդ տարածքների բնակեցումը, քանի որ գտնում էինք, որ 100 հազարներով պիտի համալրվի տեղի բնակչությունը: 1999թ-ից հետո այդ տարածքներում մնաց ընդամենը 5 հազար մարդ»:
Հուսով եմ այդ դավաճանությունը, որ հային ՀՈՒՍԱՀԱՏ անելը ավելի վատ է քան հող հանձնելը, քանի որ դրանից հետո հայն ինքն է հող հանձնում, ավելի ու ավելի մարդիկ կգիտակցեն։
Պարզեցնելու համար համեմատություն անեմ – կոլցո օպերացիան, որ սովետական–ռուսական զինվերները կազմակերպել էին ու ԲՌՆԻ իրենց ցանկությանը հակառակ տեղահանում էին հայերին ու ստիպում արտագաղթել, ոչ մի հայ որպես «հայության համար ընդունելի լուծման տարբերակ» չի համարձակվի բնութագրել, նույնիսկ եթե տեղահանվածները ավելի ապահով են քան կլինեին, եթե մնային ապագա ռազմական գործողություների գոտում, նրան կհամարեն ազգի դավաճան ու թշնամի։
Բայց այսօր հային հասցնել նրան, որ ինքը առանց սովետական–թուրքական օմոնի միջամտության ուզենա թողնել իր երկիրը ոչ միայն այն, որ թուրքի թնդանոթի տակ է, այլ նաև Երևանում քանի որ իրեն այնտեղ ապահով չի զգում, չգիտես ինչու «կրուտոյ, խարոշի, հարգված, ազգիս համար» կատարվող գործունեություն է....
Մոդերատորական. Վերջին 8 գրառումները թեմայից դուրս լինելու պատճառով ստացել են տուգանային միավորներ, տեղափոխվել են նորաստեղծ «Բողոքի գիրք (http://www.akumb.am/showthread.php?t=47182)» թեմա: