Դիտել ողջ տարբերակը : Հպա՞րտ ես, որ հայ ես
Ուզում եմ իմանալ, հպա՞րտ եք, որ հայ եք
1. Ինչո՞ւ եք հպարտ
2. Ո՞ր հայերով եք հպարտանում
Հայերի մեջ հայ լինելը էնքան էլ հպարտանալու բան չի, արտասահմանցիների մոտ ինչո՞վ եք հպարտանում:
Ես նացիոնալիստ չեմ, ուստի ինձ համար նշանակություն չունի, թե ես որ ազգին եմ պատկանում, ուստի քվեարկել եմ «ի՞նչ հպարտանալու բան կա» :) :
հա, հպարտ եմ , որ արտասահմանցիներից տարբերվում եմ համբերությամբ ու դժվար իրավիճակներից ինքնուրոույն ելք գտնելու ունակությամբ
քաղաքացի
08.01.2007, 17:42
1. Ես հպարտ եմ: Ինչո՞ւն շատ բաներ կա ասելու: Եթե հարցեր ունեք ասեք:
2. Այն բոլոր հայերով, որ իրենք էլ են հպարտ հայ լինելով:
Արտասահմանցիների մոտ պետք է միքիչ (ոչ շատ) նացիոնալիստական տպավորություն թողնես:oy …:think Չէ լավ: Կմատածեմ հետո կասեմ:
StrangeLittleGirl
08.01.2007, 17:42
Ի՞նչ հպարտանալու բան է: Հպարտանա՞մ, որ հայրենակիցներիս ճնշող մեծամասնությունը ստրկամիտ է, հարմարվող, դժգոհում է, բայց մատը մատին չի տալիս: Հպարտանա՞մ, որ երկրիս կառավարությունն ինչ ուզում, անում է, որ վաղը-մյուս օր ինձ իմ տնից էլ է զրկելու, որ հոսանքը երբ ուզում գնում է, երբ ուզում գալիս է, որ փողոցները սառած են, որ փոստով ուղարկած նամակներս եթե մի քիչ հաստ են լինում, բացում են, որ դոլարի կուրսն անխիղճ ձևով իջնում է, իսկ գները բարձրանում են, որ եթե կառավարության բարեկամն ես, քեզ ամեն ինչ տրվում է, իսկ եթե բարեկամը չես, թշնամին ես համարվում, ամեն ինչ վերցնում են քո ձեռքից:
քաղաքացի
08.01.2007, 17:49
Ի՞նչ հպարտանալու բան է: Հպարտանա՞մ, որ հայրենակիցներիս ճնշող մեծամասնությունը ստրկամիտ է, հարմարվող, դժգոհում է, բայց մատը մատին չի տալիս: Հպարտանա՞մ, որ երկրիս կառավարությունն ինչ ուզում, անում է, որ վաղը-մյուս օր ինձ իմ տնից էլ է զրկելու, որ հոսանքը երբ ուզում գնում է, երբ ուզում գալիս է, որ փողոցները սառած են, որ փոստով ուղարկած նամակներս եթե մի քիչ հաստ են լինում, բացում են, որ դոլարի կուրսն անխիղճ ձևով իջնում է, իսկ գները բարձրանում են, որ եթե կառավարության բարեկամն ես, քեզ ամեն ինչ տրվում է, իսկ եթե բարեկամը չես, թշնամին ես համարվում, ամեն ինչ վերցնում են քո ձեռքից:
Հետաքրքիր է կառավարության բարեկամները ինչ կարծիքի են: Ինչ էլ ասեն 100% չեմ հավատ:
Հպարտ եմ…էլ դու սուս…
նացիոնալիստ եմ , բայց դաշնակցական չեմ:D
Հպարտ եմ իսկական հայերով…հպարտ եմ այն հայերով,որ իրենց լեռնային փոքրիկ տունը օվկիանոսների հետ չեն փոխի…
Հպարտ եմ այն հայերով,որ սիրում են իրենց հայրենիքը,հոգատար են այդ հայրենքիքի նկատմամբ…
Հպարտ եմ այն հայերով,որ կռվեցին,որ դու հիմա ապրես խաղաղ հայրենիքում…
Շատ գոհ եմ, որ հայ եմ։ Ինքս իմ մեջ հպարտ եմ իմ հայ լինելով ու հպարտանում եմ բազմաթիվ հայտնի ու անհայտ հայերով։ Շատ բան ունեմ հպարտանալու։ Շատ բաներ ուղղակի զգում եմ ու դժվարանում եմ ձևակերպումներ տալ։ Բայց երբևէ այլազգիների առաջ գլուխ չեմ գովում ու հայերին մյուսներից վեր չեմ դասում։ Հարգում եմ այլոց ազգային պատկանելությունը։ Յուրաքանչյուր ազգ ունի իր յուրահատկություններն ու արժանիքներ, որոնցով կարող է հպարտանալ։
Այս ամենի հետ միասին, հայ ժողովուրդն ունեցել է ու ունի բազմաթիվ խայտառակություններ, ազգային ամոթալի, որոշ դեպքերում կործանարար հատկանիշներ, որոնք փորձում եմ գիտակցել ու պայքարել դրանցից ազատվելու համար։
Շատ գոհ եմ, որ հայ եմ...
Մի քիչ էլ ձգեիր ռեպ կտայի… շատ ճիշտ էր, հալալ ա Արշակ;)
StrangeLittleGirl
08.01.2007, 18:26
Շատ գոհ եմ, որ հայ եմ։
Մի քիչ էլ ձգեիր, ռեպ կիջեցնեի :D
Հպատրտանալ հայ լինելով, նույնն ա, թե հպարտանալ, որ ծրագրավորող ես, կամ գինեկոլոգ, կամ էլ նույնն ա, որ հպարտանաս, որ ծնվել ես հունվարին կամ հունիսին:
Firegirl777
08.01.2007, 18:59
Հենց նայեցի թեման բացողի անունը, անմիջապես մտքովս անցավ, միայն նա կարող է այսպիսի թեմա բացել :)
Հպատրտանալ հայ լինելով, նույնն ա, թե հպարտանալ, որ ծրագրավորող ես, կամ գինեկոլոգ, կամ էլ նույնն ա, որ հպարտանաս, որ ծնվել ես հունվարին կամ հունիսին:
Է հա, ես հպարտ եմ, որ ծրագրավորող եմ :P
հպա՞րտ եք, որ հայ եքՀպարտ եմ միանշանակ: Փորձեմ բացատրել, թե ինչու՞
1. Ինչո՞ւ եք հպարտ1. Հպարտ եմ, որովհետև հայերը մինչև այժմ գոյատևած ժողովուրդների մեջ ամենահներից են, եթե ոչ հնագույնը
2. Հպարտ եմ, որովհետև գիտեմ, որ Հայ ազգը իր բոլոր թերություններով հանդերձ շա՜տ լավ գծեր ունի, որոնք բացակայում են մյուս ազգերի մոտ…
3. Հպարտ եմ, որովհետև հպարտ չլինելու պատճառ չունեմ
4. Հպարտ եմ, որովհետև աշխարհի ամենախելացի ազգն ենք… չե՞ք հավատում, ասե՛ք, թե ո՞ր ազգն է ձեր կարծիքով հայերից խելացի ու ես կապացուցեմ, որ մենք իրենցից խելացի ենք…
էլ ի՞նչ ասեմ… հպարտ եմ, որովհետև մենք ունենք մշակույթ, որը միշտ լավագույններից մեկն է եղել աշխարհում… ես հայրենասեր եմ… սիրում եմ իմ հարազատներին, հարևաններին, ընկերներին, մեր տունը, մեր բակը, մեր քաղաքը… սիրում եմ իմ երկիրը՝ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ: Ինչու՞ որովհետև ՀԱՅ եմ:
Ո՞ր հայերով եք հպարտանում
Հպարտ եմ այն հայերով, ովքեր ամբողջ աշխարհին ի ցույց են դնում այն փաստը, որ ՀԱՅԵՐԸ լավագույնն են… ո՞ր բնագառում ենք որևէ մեկին զիջում արվե՞ստ, սպո՞րտ, գիտությու՞ն… բավական է նշել մի քանիսի անունները, ում շնորհիվ մեզ՝ ՀԱՅԵՐԻՍ որպես ազգ ճանաչում են ամբողջ աշխարհում
1.Միսակ Մանուշյան- Ֆրանսիայի ազգային հերոս, մարդ՝ ով իր կյանքը զոհել է հանուն ճշմարտության
2. Շարլ Ազնավուր-ներկայացնելու հարկ չկա…
3. Վախթանգ Դարչինյան-բռնցքամարտիկ, ով հանդես գալով Ավստրալիայի դրոշի ներքո՝ ամեն մարտից առաջ և հետո գլխավերևում պահում է Հայկական դրոշը
4. Հայաստանի շախմատի հավաքական
բայց ամաչելու առիթ էլ ունեմ՝ մեր ազգի 97%-ը չի ճանաչում մեր մեծերին…
ես ամաչեցի, երբ մի քանի օր առաջ հեռուստացույցով ցույց էին տալիս Լևոն Արոնյանի լուսանկարը և 100 հոգուց ընդամենը 27-ը ճանաչեցին նրան… իսկ մենք հպարտանում ենք…
Ամեն դեպքում հպարտ եմ…
ԵՍ ՀԱՅ ԵՄ: Հպարտ եմ դրա համար:
Ուրվական
08.01.2007, 19:44
Մի քիչ խիստ ա ասված, "Ի՞նչ մի հպարտանալու բան կա", չէ, ըտենց չի, հպարտանալու բան կա, բայց հպարտանալու բան բոլոր ազգերն էլ ունեն, եթե հայ չլինեի, էլի հպարտանալու բան հաստատ կունենայի, բայց, քանի որ հայ եմ, պետք է ձգտեմ հպարտանալու այդ պատճառները արտահայտել բոլոր այլազգիների մոտ, քանի որ դրանով ես նրանց աչքին կբարձրացնեմ հայ ազգին, ինչու ոչ, այդ թվում նաև ինձ (եթե, իհարկե, այդպիսի խնդիր ունեմ): Մի խոսքով, եթե հայ չլինեի, հաստատ դարդ չէի անի:
Հպատրտանալ հայ լինելով, նույնն ա, թե հպարտանալ, որ ծրագրավորող ես, կամ գինեկոլոգ, կամ էլ նույնն ա, որ հպարտանաս, որ ծնվել ես հունվարին կամ հունիսին:
Հարցը քիչ-քիչ հանգում է նրան, թե ընդհանրապես ի՞նչ է «հպարտանալ» ասվածը։ Գուցե ընդհանրապես անիմաստ բառ է։:think Կա՞ արդյոք որևէ բան, որով կարելի է հպարտանալ։ Ի՞նչում է կայանում հպարտանալը, ինչպե՞ս է այն դրսևորվում։ :think
Եկեք քննարկենք :)
Հպարտ եմ, որ հայ եմ:Շատ պատճառներ կան դրա համար,եթե հիշենք մեր բանաստեղծներին,մեր պատմությունը, լեզուն, կրոնը, ու էլի շատ բաներ ապա չհպարտանալն անհնար է:Իհարկ է կան բաներ որոնց մասին հիշելուց ամաչում ես բայց դրանք ավելի քիչ են:
Մենք քիչ ենք բայց մեզ հայ են ասում:
1. Պատկերացրի մի սենց իրավիճակ: Մեր պետական կաշառակեր ու տուն քանդող պաշտոնյաները ոնց են հանկարց ընկնում Փարիզ, ու մեծ ոգևորությամբ հպարտանում ֆրանսիացիների մոտ, որ ինքը նույն ազգից ա (հայ ա) ոնց որ Շառլ Անձնավուրը...Հավանաբար դիմացի ֆրանսիացին մտածում է, "հետո ի՞՞՞նչ... այ տուտուց :[ "
Հպարտանալ իր ազգությամբ, դա հատուկ է փրփուրներից կախվողներին
2. Պատասխանը 1 կետում է,
միայն են ավելացնեմ, որ մարդ իրավունք ունի հպարտանալ միմյան իր կրթած ու մեծացրած զավակներով ու սաներով. Մնացածը դեպքերում (նաև իր ծնողների ու պապերի նվաճումներով) նա իրավունք չունի գլուխ գովալու; Դա իր նվաճումը չի;
... նա միայն կարող է պահպանել, զարգացնել ու ավելացնել էտ ամենը;
Եթե կարող է...
Ավելացվել է 4 րոպե անց
4. Հպարտ եմ, որովհետև աշխարհի ամենախելացի ազգն ենք… չե՞ք հավատում, ասե՛ք, թե ո՞ր ազգն է ձեր կարծիքով հայերից խելացի ու ես կապացուցեմ, որ մենք իրենցից խելացի ենք…
խելացի ազգ ասելով ի՞նչ ինկատի ունես; խելացի ազգը ո՞րն ա :)
StrangeLittleGirl
09.01.2007, 01:39
Նախ, dvgray-ը շատ դիպուկ ասաց այն, ինչը ես մտածում էի, բայց չէի կարողանում հարմար ձևակերպում գտնել: Լիովին համամիտ եմ:
Հպարտ եմ, որ հայ եմ:Շատ պատճառներ կան դրա համար,եթե հիշենք մեր բանաստեղծներին,մեր պատմությունը, լեզուն, կրոնը, ու էլի շատ բաներ ապա չհպարտանալն անհնար է:Իհարկ է կան բաներ որոնց մասին հիշելուց ամաչում ես բայց դրանք ավելի քիչ են:
Մենք քիչ ենք բայց մեզ հայ են ասում:
Այստեղ թողնենք մեր բանաստեծներին, նրանցով թող հենց իրենք հպարտանան, իսկ մեր գործը նրանցով հիանալն է կամ չհիանալ: Պատմությու՞ն… կներեք, բայց խայտառակ պատմություն ունենք… Լեզու՞… հպարտանու՞մ եք լեզվով, այդ դեպքում փորձեք նորմալ տիրապետել լեզվին: Չե՞ք տեսնում, թե ինչ օրի է հասել այն: Հպարտանալու փոխարեն լավ կլինի զբաղվենք լեզվի ամրապնդմամբ: Կրո՞նը… ի՞նչ մի հպարտանալու բան կա: Քրիստոնյա ենք կոչվում, բայց ժողովրդի 10%-ն էլ որ իմանա ինչ է քրիստոնեությունը, կասեմ լավ է, մինչդեռ քրիստոնյա պետությունները շատ են աշխարհում, որոնք շատ լավ գիտեն ինչի են հավատում:
Մենք քիչ ենք, բայց մեզ էդ էլ է շատ
քաղաքացի
09.01.2007, 01:47
Բյուրա՛կն, ես ինձ մի պահ շատ վատ զգացի :sorry ասեմ ինչու, որովհետև այն ինչ ասացիր լրիվ ճշմարտությունն է:
Ես ընդունում եմ, ուզում եք հպարտ եղեք, ուզում եք մի եղեք: Կարևորը օտարամոլ չլինել:
Ես, բնականաբար, հպարտ եմ, որ հայ եմ: Պատճառներ չեմ փնտրել, չեմ էլ պատրաստվում փնտրել: Որովհետև հայ եմ և հայ էլ կմնամ: Իսկ ինչու՞պետք է հպարտ չլինեմ: Արդեն նշվել են անուններ, որոնք Հայաստանին միայն հպարտություն են պարգևել: Բայց ես չեմ ուզում հպարտանալ ուրիշների սխրանքներով: Ես կարծում եմ, որ ամեն մարդ պետք է ձգտի նրան, որ իր արած գործերով հայ ազգը հպարտանա, որ ամեն մարդ պետք է ձգտի հետք թողնել Հայաստանի պատմության մեջ, թող հաջողվի միայն կեսին: Հպարտանալով ևս բարձր ենք պահում Հայաստանի պատիվը: Իսկ ինչի՞ կհասնենք՝ հայտարարելով, որ մենք ունենք խայտառակ պատմություն(բայց ինչնա խայտառակ ես չեմ հասկանում), որ մեր մայրենի լեզվին չենք տիրապետում և այլն: Պետք է հպարտանալ ունեցածով և փորձել հասնել ավելիին, ոչ թե բողոքել, թերությունները չափազանցացնել և հայտարարել: Եթե հայերն են իրենց մասին այսպես խոսում, ապա ինչու այլազգիները պետքա մեզ հարգեն:
Ես հպարտ ու երջանիկ եմ, որ հայ եմ:
Ես հպարտ չեմ որ հայ եմ. ես խոնարհ եմ որ հայ եմ:
Սրանք իմ խոսքերը չեն, բայց ես սրանք ընդունում եմ:
Ուլուանա
09.01.2007, 11:45
Համաձայն եմ dvgray-ի հետ. իսկապես դիպուկ էր ասված։ Եսե էլ եմ համարում, որ հպարտանալ կարելի է նրանով, ինչում դու թեկուզ մի փոքր ունես քո լուման, ինչի ստեղծմանն ու կայացմանը դու գոնե չնչին չափով մասնակից ես եղել, հետևաբար իմ ազգի արժանավոր մարդկանցով ես կարող եմ ընդամենը հիանալ, ինչպես Բյուրակնն ասաց։ Դե, բնականաբար, արժանավորներով հիանում եմ, անարժաններին հակակրում։ Իսկ եթե մտածենք, որ կարող ենք հպարտանալ մեր հայ լինելով, որովհետև մենք լավ բանաստեղծներ և այլ բնագավառների նշանավոր գործիչներ ունենք, ապա հարց է առաջանում. իսկ ո՞ր ազգը չունի։ Համարյա բոլոր ազգերն էլ իրենց պատմության ընթացքում ունեցել են և ունեն արժանավոր կերպարներ, որոնցով կարելի է հիանալ։ Հիմա ի՞նչ է, դնենք հաշվենք, թե ումն է ավելի շա՞տ, թե՞ նախօրոք՝ առանց հաշվելու էլ համոզված ենք, որ մերն ավելի շատ է... :o դե որ մենք ենք, ուրեմն բոլորից լավն ենք, հա՞... :think
Չգիտեմ, բայց Արշակի հետ համաձայն եմ, որ հպարտանալ բառի իմաստը երևի մի քիչ պետք է հստակեցնել։ Ընդհանրապես ի՞նչ ենք մենք հասկանում հպարտանալ ասելով։
Գոհ եմ, որ հայ եմ, եթե հայ եմ ծնվել, ուրեմն այդպես է պետք, բայց դա չի նշանակում, որ եթե ուրիշ ազգի ներկայացուցիչ լինեի, դժգոհ կլինեի։
Դավիթն էլ ճիշտ նկատեց, իմ կարծիքով, որ հայ լինելով (և ընդհանրապես ցանկացած ազգությամբ) հպարտանալը նույնն է, ինչ հպարտանաս, որ ծնվել ես հունիսին կամ, ասենք, երկուշաբթի օրը։
խելացի ազգ ասելով ի՞նչ ինկատի ունես; խելացի ազգը ո՞րն ա :)
Խելացի ազգ ասելով ի նկատի ունեմ, որ համաշխարհային նշանակություն ունեցող բազմաթիվ հայտնագործություններ հայերն են արել, չնայած մեր ազգի փոքր լինելուն, շախմատում միշտ լավագույններից մեկն են եղել, իսկ շախմատը էն մարզաձևնա, որը մարդու խելքի հետ ամենաշատնա կապված…
մի տեսակ անտարբեր եմ...
չգիտեմ...երևի բնավորությունիցս է...
որ ասեմ հպարտ չեմ, սուտ կլինի և հակառակը...
նայած երբ...էտ էլ կա...
Հպարտանա՞մ, որ երկրիս կառավարությունն ինչ ուզում, անում է, որ վաղը-մյուս օր ինձ իմ տնից էլ է զրկելու, որ հոսանքը երբ ուզում գնում է, երբ ուզում գալիս է, որ փողոցները սառած են, որ փոստով ուղարկած նամակներս եթե մի քիչ հաստ են լինում, բացում են, որ դոլարի կուրսն անխիղճ ձևով իջնում է, իսկ գները բարձրանում են, որ եթե կառավարության բարեկամն ես, քեզ ամեն ինչ տրվում է, իսկ եթե բարեկամը չես, թշնամին ես համարվում, ամեն ինչ վերցնում են քո ձեռքից:
Ինձ թվում է էս քո թվարկածները էնքանել կապ չունեն հարցի, հետ եթե մեր կառավարությունը լավը չի էտ չի նշանակում որ հայ ազգը ընդհանրապես վատնա, մենք գտնվում ենք անցումային փուլում ու էս բոլորը անցյալ կդառնա ես համոզված եմ, ընդհանրապես համոզված չեմ թե հայերը ստրկամիտ ժողովուրդ են, եթե տենց լիներ մենք շուտվանից ձուլված կլինեինք, թերություններ իհարկե ունենք օրինակ մի քիչ նախանձ ենք:) , բայց դրա փոխարեն լիքը առավելություններ, մեր ազգը ճարտարապետակն հիանալի ավանդույթներ ունի, ունեցել ենք համաշխարային մակարդակի գիտնականնր , երաժիշտներ, ուրիշ այլ արվեստների մարդիկ,սպորտսմեններ և այլն, քո ասած էտ «ստրկամիտ» ազգը հայրենական պատերազմում տվել է 113
( եթե չեմ սխալվում, բայց 100-ից հաստատ ավել էր) հերոսներ ծով չունենալով ունեցել ենք ծովակալ, էլ որն ասեմ, հպարտանալու պատճառները շատ շատ են:
Ավելացվել է 14 րոպե անց
Հպարտանալ պետք է միանշանակ, մենք ունեցել ենք <խայտառակ> պատմություն որովհետև Չհպարտացողներն ու անտարբեր մարդիկ շատ են երևի, բայց հիմնական պատճառը իհարկե անմիաբանությունն է երբ ամեն մեկը մտածումա որ ինքը շատ ավելի լավ կկառավերեր, ովքեր կլինեին հիմա Ղարաբաղում եթե բոլոր էն տղերքը որոնք կռվեցին նդեղ մտացեին ստեղի որոշ մարդկաց նման, կամ անտարբեր լինեին, կամ ասեին ստրկամիտ ենք թո ադրբեջանցիք գան ստրկացնեն մեզ, իսկ քանի քանիսը Եվրոպաից եկան թողած իրանց լավ կյանքը ու կյանքը զոհեցին Ղարաբաղում ես իրանցովել եմ հպարտանում, Պետոն, Մոնթեն շատ շատ են որ մեկին ասես:
Գոհ եմ, որ հայ եմ, եթե հայ եմ ծնվել, ուրեմն այդպես է պետք, բայց դա չի նշանակում, որ եթե ուրիշ ազգի ներկայացուցիչ լինեի, դժգոհ կլինեի։
Շատ դիպուկ ու ճիշտ ա,ճիշտ Անահիտի ոճով:
Իմ վերաբերմունքին ամենահամապատասխանը էս ձևակերպունը կլիներ:
StrangeLittleGirl
09.01.2007, 17:28
Գոհ եմ, որ հայ եմ, եթե հայ եմ ծնվել, ուրեմն այդպես է պետք, բայց դա չի նշանակում, որ եթե ուրիշ ազգի ներկայացուցիչ լինեի, դժգոհ կլինեի։
Վա՜յ, շատ ճիշտ բան ես ասել: Տեսա գրառումդ մեծ է, մինչև վերջ չկարդացի :D Ես էլ եմ համաձայն: :)
Չգիտեմ…Ըստ իս ամեն մեկն իր տեսակի մեջ ճիշտ է: Ես ընտրում եմ 50-50 տարբերակը, չնայած առաջադրված տարբերակների մեջ այն չկա; Մտեք այստեղ՝
http://www.armtown.com/forum/viewtopic.php?id=129
տեսաֆիլմ կա տեղադրված, նայեք այն և վերջում ինքներդ ձեզ հարց տվեք. « Կոտրվա՞ծ չէ արդյոք մեր ազգային հպարտությունը»: Սա իմաիջայլոց, օրիանկի համար:
Գոռ Ջան - Հայ
09.01.2007, 18:14
Հավատս չի գալիս: Հարցման արդյունքները խորապես հիասթափեցնում են:
Ազգը ուրացողներ էլ կան:[
Չեմ երկարացնում, անվերջ երկար կլինի...:[
Հավատս չի գալիս: Հարցման արդյունքները խորապես հիասթափեցնում են:
Ազգը ուրացողներ էլ կան:[
Չեմ երկարացնում, անվերջ երկար կլինի...:[
Այստեղ ուրանալու բան չկա ուղղակի մարդիկ տեսնելով ներկա իրավիճակը խորը հիասթափություն են ապրում: Ես ինչ որ տեղ հասկանում եմ նրանց:
Իսկ եթե իմ պատասխանին անդրադառնամ ապա այո ԵՍ ՀՊԱՐՏ ԵՄ, դա երևի գալիս է նրանից, որ ես օպտիմիստ եմ և հավատում եմ վատը կգնա, սա անցողիկ ժամանակաշրջան է: Այս տարիները կարելի է համեմատել շամպայնի շշի բացելուն սկզբից շատ փրփուր է լինում, բայց այն անցնում գնում է և շշի մեջ մնում է խմիչքը:) :
Ինձ համար ինչ–որ անհրաժեշտ պայմաններ չկան, որոնք բավարարված լինելու արդյունքում հպարտ եմ, կամ էլ հակառակ պարագայում հպարտ չեմ։ Հպարտ լինելու համար պետք չէ հաշվի առնել, թե քանի հայ քանի գյուտ է արել, թե ով է առաջինը քրիստոնեություն ընդունել, և նման այլ իռացիոնալ չափանիշներ։ Այս հարցն ինձ համար գրեթե նույնն է, թե «Հպարտ ես, որ դու դու ես»։ Բնականաբար հպարտ եմ;)
Խելացի ազգ ասելով ի նկատի ունեմ, որ համաշխարհային նշանակություն ունեցող բազմաթիվ հայտնագործություններ հայերն են արել, չնայած մեր ազգի փոքր լինելուն, շախմատում միշտ լավագույններից մեկն են եղել, իսկ շախմատը էն մարզաձևնա, որը մարդու խելքի հետ ամենաշատնա կապված…
Այ հենց որ դադարենք սենց դատարկ-դատարկ գլուխ գովալը, կնշանակի արդեն սկսել ենք ինչ որ մի բան անել, ու աշխարքին ու մարդկությանը ինչ որ օգուտ տալ.:)
Մի ձև գտիր, ու հետևիր ասենք National Geographic Channel կամ Discovery ( հատկապես Discovery Science ) հաղորդումներին, ու հետո երևի կպոխես վերաբերմունքտ ուրիշ ազգերի ու ժողովուրդների հանդեպ, ու ավելի լավ կհասկանաս, թե ռեալ մենք ով ենք ու ինչ օգուտ ենք տալիս մարդկությանը ...
Կարելի է նաև կարդալ: Օրինակ կարելի է հետաքրքրվել ճապոնական Աբացի ու Կոբո կղզիները միացնող 4 կմ-անոց Ակաշի - Կայկյո կամուրջի նախագծման եվ կառւցման մասին :o :
Ավելացվել է 6 րոպե անց
Հավատս չի գալիս: Հարցման արդյունքները խորապես հիասթափեցնում են:
Ազգը ուրացողներ էլ կան:[
Ես չէի անդրադարնա ես մտքերին, սակայն կարելի է տանել զուգահեռներ.
Տեսակետ կա, որ հենց սենց "հիմնաոր", նաև Եղիշեն մոգոնեց իր պատմությունը "ազգուրաց" Վասակի մասին: :B
Angelina
10.01.2007, 11:38
Յուրաքանչյուր մարդ պետք է հպարտանա իր ազգությամբ::P
Lapterik
10.01.2007, 13:43
Հայ եմ ու վերջ: Այլազգի չէի էլ կարող լինել:
Գոռ Ջան - Հայ
10.01.2007, 17:44
Այ հենց որ դադարենք սենց դատարկ-դատարկ գլուխ գովալը, կնշանակի արդեն սկսել ենք ինչ որ մի բան անել, ու աշխարքին ու մարդկությանը ինչ որ օգուտ տալ.:)
Մի ձև գտիր, ու հետևիր ասենք National Geographic Channel կամ Discovery ( հատկապես Discovery Science ) հաղորդումներին, ու հետո երևի կպոխես վերաբերմունքտ ուրիշ ազգերի ու ժողովուրդների հանդեպ, ու ավելի լավ կհասկանաս, թե ռեալ մենք ով ենք ու ինչ օգուտ ենք տալիս մարդկությանը ...
Կարելի է նաև կարդալ: Օրինակ կարելի է հետաքրքրվել ճապոնական Աբացի ու Կոբո կղզիները միացնող 4 կմ-անոց Ակաշի - Կայկյո կամուրջի նախագծման եվ կառւցման մասին :o :
Ավելացվել է 6 րոպե անց
Ես չէի անդրադարնա ես մտքերին, սակայն կարելի է տանել զուգահեռներ.
Տեսակետ կա, որ հենց սենց "հիմնաոր", նաև Եղիշեն մոգոնեց իր պատմությունը "ազգուրաց" Վասակի մասին: :B
Իմ համար դա ընդհանրապես հիմք չի հանդիսանում, որովհետև եթե հավատանք կիասհավաստի պատմություններին, պիտի ենթադրենք ,որ Մամիկոնյաններն էլ չինացի են եղել:D
Ու ընդհանրապես , անհասկանալիա, ոնց կարելիա սեփական ազգը չընդունել… :B
Իմ համար դա ընդհանրապես հիմք չի հանդիսանում, որովհետև եթե հավատանք կիասհավաստի պատմություններին, պիտի ենթադրենք ,որ Մամիկոնյաններն էլ չինացի են եղել:D
Իմ համար էլ դա հիմք չի հանդիսանում,
Մամիկոնյաններն ինչ են եղել, դա հավանաբար մենակ իրենց պապը ստույգ գիտի :D
Հայ ժողովրդի պատմությունը Խորենացուց հետո էնպես է աղավաղված , որ իմ համար անգամ նորագույն շրջանի հայ պատմա-"գիտությունը" ոչ մի հիմք չի ծառայում. Անգամ ես օրերի ժամանակագրությունն, որին բոլորս վկա և ականատես ենք,սրա-նրա պատվերով նենգափոխում են , էլ ուր մնաց սրանից 100 կամ 1000 տարի արաջվանը;
Ու ընդհանրապես , անհասկանալիա, ոնց կարելիա սեփական ազգը չընդունել… :B
Իմ համար էլ է դա անհասկանալի; Իսկ ինչի՞ց ես եզրակացրել, որ էստեղ ինչ որ մեկը իր սեփական ազգը չի ընդունել, ու պատրաստվում ա առաջին իսկ հնարավորության դեպքում իր ազգը փոխել (ուրանալ) ::)
Գոռ Ջան - Հայ
11.01.2007, 19:35
Իմ համար էլ դա հիմք չի հանդիսանում,
Մամիկոնյաններն ինչ են եղել, դա հավանաբար մենակ իրենց պապը ստույգ գիտի :D
Հայ ժողովրդի պատմությունը Խորենացուց հետո էնպես է աղավաղված , որ իմ համար անգամ նորագույն շրջանի հայ պատմա-"գիտությունը" ոչ մի հիմք չի ծառայում. Անգամ ես օրերի ժամանակագրությունն, որին բոլորս վկա և ականատես ենք,սրա-նրա պատվերով նենգափոխում են , էլ ուր մնաց սրանից 100 կամ 1000 տարի արաջվանը;
Իմ համար էլ է դա անհասկանալի; Իսկ ինչի՞ց ես եզրակացրել, որ էստեղ ինչ որ մեկը իր սեփական ազգը չի ընդունել, ու պատրաստվում ա առաջին իսկ հնարավորության դեպքում իր ազգը փոխել (ուրանալ) ::)
ՀԱրցման արդյունքներից:[
Միանշանակ հպարտ եմ.Երբեք ոչ մի բանով չէի փոխի ազգությունս. Պարզապես մենք սովոր ենք ձգտել նրան ինչ անհասանելի է.
Հայերն ամենալավ ազգն են/իմ համար/
Երեկ Թաթայի համերգն էի նայում Լոսում Նոր Ալիքով… ու մտածեծի, որ արժեր հայ լինել մենակ նրա համար, որ հասկանալ Թաթայի երգերը…
Highordy
28.01.2007, 11:23
Ինձ թվում է էս քո թվարկածները էնքան էլ կապ չունեն հարցի, հետ եթե մեր կառավարությունը լավը չի էտ չի նշանակում որ հայ ազգը ընդհանրապես վատնա, մենք գտնվում ենք անցումային փուլում ու էս բոլորը անցյալ կդառնա ես համոզված եմ…
100 % համաձայն եմ: Հենց հիմա, այս պահին աճում է ապագա կառավարողների մի նոր սերունդ, որը ունի բոլորովին այլ պատկերացումներ և արժեքներ քան արդիս «կառավարականները»: Այդ սերունդը (հուսով եմ) զերծ է «բիվշի աբիժնիկ»-ի հոգեբանությունից և համոզվածությունից, որ փոքրագույն հնարավորության դեպքում անհրաժեշտ է գրպանները լցնել…
Կառավարությունը - դա դեռ բոլորովին էլ ազգը չէ: Քո գլխարկը՝ քո հագուստը չէ, այլ միայն հագուստիտ տարրը, այն էլ մի փոքրիկ տարրը:
Գլխարկի օրինակը դիտմամբ բերեցի, նկատի ունենալով վերին մասը, բայց նաև ակնկալելով, որ գլխարկը միշտ էլ կարելի դեն նետել, իսկ այ ներքնազգեստը… որը դրսից չի երևում, բայց պաշտպանում է ցրտից և միևնույն ժամանակ (այստեղ՝ ազգային) հիգիենայի անհրաժեշտ միջոց է…
…ընդհանրապես համոզված չեմ թե հայերը ստրկամիտ ժողովուրդ են,…
100 % համոզված եմ, որ դա այդպես չէ: Ասելուց առաջ կարելի էր գոնե հավեսի համար հիշել ազգի ազատագրական պայքարի պատմությունը, իհարկե, եթե դա ինչ-որ արժեք ունի ձեզ համար:
…եթե տենց լիներ մենք շուտվանից ձուլված կլինեինք, թերություններ իհարկե ունենք օրինակ մի քիչ նախանձ ենք:) , բայց դրա փոխարեն լիքը առավելություններ, մեր ազգը ճարտարապետական հիանալի ավանդույթներ ունի, ունեցել ենք
և ունենք
համաշխարհային մակարդակի գիտնականնր , երաժիշտներ, ուրիշ այլ արվեստների մարդիք, սպորտսմեններ և այլն, քո ասած էտ «ստրկամիտ» ազգը հայրենական պատերազմում տվել է 113 ( եթե չեմ սխալվում, բայց 100-ից հաստատ ավել էր) հերոսներ ծով չունենալով ունեցել ենք ծովակալ, էլ որն ասեմ, հպարտանալու պատճառները շատ շատ են:
Հպարտանալ պետք է միանշանակ, մենք ունեցել ենք <խայտառակ> պատմություն որովհետև Չհպարտացողներն ու անտարբեր մարդիք շատ են երևի, բայց հիմնական պատճառը իհարկե անմիաբանությունն է երբ ամեն մեկը մտածումա որ ինքը շատ ավելի լավ կկառավերեր, ովքեր կլինեին հիմա Ղարաբաղում եթե բոլոր էն տղերքը որոնք կռվեցին նդեղ մտացեին ստեղի որոշ մարդկաց նման, կամ անտարբեր լինեին, կամ ասեին ստրկամիտ ենք թո ադրբեջանցիք գան ստրկացնեն մեզ, իսկ քանի քանիսը Եվրոպաից եկան թողած իրանց լավ կյանքը ու կյանքը զոհեցին Ղարաբաղում ես իրանցով էլ եմ հպարտանում, Պետոն, Մոնթեն շատ շատ են որ մեկին ասես:
:) Ծիծաղում եմ… չէ… :D հռհռում եմ կամովին ինքն իրեն «ստրկամիտ» պիտակող անձանց հասցեին:
Ստրկամտության գաղափարը ընդունողները թող մի կողմ քաշվեն՝ տեղ տան ազատամիտ՝ ստրկամիտների ստրկությունը թոթափող հայրենասեր մարդկանց: :D
Philosopher
29.01.2007, 16:10
Հպարտ եմ, որ մարդ եմ, թեև երբեմն նաև ամաչում եմ դրա համար, իսկ իր հայ կամ ճապոնացի լինելով թող հպարտանա նա, ով ոչ հպարտ է ու ոչ էլ ամաչում է իր մարդ լինելուց:
Highordy
29.01.2007, 16:23
Իսկ գիտե՞ք, որ հին Հռոմում և Հին Հունաստանում օրենք կար, ըստ որի պետության և ազգի համար ամոթալի և անպատվաբեր իրադարձությունները և դեպքերը չգրանցել պատմության մեջ: Դրա համար էլ նրանց պատմությունը կազմված է միայն հաղթանակներից... Բա չէ, մերոնց նման… մի քանի դավաճան են ունեցել (Վասակ Մամիկոնյան (???), Վեստ Սարգիս, Գևորգ Գետադարձ… ), պատմության մեջ անմահացրել են, իհարկե պախարակելով, որ մատաղ սերունդը հանկարծ նրանց չնմանվի… Ինչ իմանային մեր խեղճ նախնիները, որ քսանմեկերորդ դարում արի հայի զավակը ինքն-իրեն ստրուկ կորակի… Մոռանալով ի վերուստ իրեն պարգև հասած շնորհները…
Դառնամ ու հազար ափսոս ասեմ թշնամու հոգեբանական պատերազմը տանուլ տված և այդ պատերազմում ջաղջախված ու իսպառ կորսված «Իշխաններիս»… Հազար ափսոս… ու… բյուր-հազա՛ր ամոթ…
Չեմ կարդացել քննարկումը, ու չգիտեմ թե ի՞նչ ուղղությամբ է այն զարգացել: Բայց ուզում եմ մի քանի բառ գրել հարցի մասին: Նախ, ասեմ, որ չեմ պատասխանել, հետո ասեմ, թե ինչու՞:
Ի՞նչ իրավունք ունեմ ես պատասխանել այս հարցին, քանի դեռ իմ պահվածքով հայրենիքիս իրավունք չեմ տվել որոշել, թե նա՝ հայրենիքը, կկարողանա ինձ իր զավակներից մեկը կոչել ու չի ունենա առիթ ափսոսալու, որ ես «հայ» եմ:
Չէ որ շատ են այն հայերը, ովքեր գցում են թե՛ հայերի, թե՛ Հայաստանի անունը: Միթե՞ նրանք էլ իրավունք ունեն հպարտանալ իրենց հայ լինելով: Եվ որտեղի՞ց իմանամ, որ նրանցից չեմ :think
Firegirl777
29.01.2007, 17:57
Չեմ կարդացել քննարկումը, ու չգիտեմ թե ի՞նչ ուղղությամբ է այն զարգացել: Բայց ուզում եմ մի քանի բառ գրել հարցի մասին: Նախ, ասեմ, որ չեմ պատասխանել, հետո ասեմ, թե ինչու՞:
Ի՞նչ իրավունք ունեմ ես պատասխանել այս հարցին, քանի դեռ իմ պահվածքով հայրենիքիս իրավունք չեմ տվել որոշել, թե նա՝ հայրենիքը, կկարողանա ինձ իր զավակներից մեկը կոչել ու չի ունենա առիթ ափսոսալու, որ ես «հայ» եմ:
Չէ որ շատ են այն հայերը, ովքեր գցում են թե՛ հայերի, թե՛ Հայաստանի անունը: Միթե՞ նրանք էլ իրավունք ունեն հպարտանալ իրենց հայ լինելով: Եվ որտեղի՞ց իմանամ, որ նրանցից չեմ :think
Անկասկած դու այդ մարդկանցից չես, բայց այ թե ինչ կտա քեզ հայրենիքը արդեն հարց է, այստեղ իրոք մնում է սպասել ու նոր միայն առիթը լինելուց հետո որոշել իրոք հպարտանում ես քո հայրենիով թե ոչ...
smilingangel
31.01.2007, 15:43
Այն էլ ինչքա՜ն...;)
թեև ոչ մի ազգ էլ անթերի չէ,բայց պաշտում եմ հայկական ամեն ինչը...(միաժամանակ չատելով այլ ազգերի ներկայացուցիչներին)
:hands
Highordy
31.01.2007, 19:44
Ճիշտն ասած դեռ չեմ քվեարկել և երևի չմասնակցեմ քվեարկությանը, որովհետև այնտեղ միայն մի հատ «ԱՅՈ» կա…:D Այդ մի հատ «ԱՅՈ»ն չի կարող արտահայտել իմ իսկական վերաբերմունքը հարցին: Մի չորս հատ լիներ՝ հաստատ կքվեարկեի::)
Այսինքն… կարող եք ասածս համարել քվեարկությանս արդյունք :)
Ավելացվել է 14 րոպե անց
Չէ որ շատ են այն հայերը, ովքեր գցում են թե՛ հայերի, թե՛ Հայաստանի անունը: Միթե՞ նրանք էլ իրավունք ունեն հպարտանալ իրենց հայ լինելով: Եվ որտեղի՞ց իմանամ, որ նրանցից չեմ :think
Chuk, հավատացնում եմ՝ «շատ են» - չի նշանակում որ մեծամասնություն են կազմում կամ, Աստված մի արասցե - բոլորն են…
Հավատա, ես էլ քո նման չարացած եմ դրանց դեմ… Բայց արի «լավ» ասենք, որ լավ լինի… Հերիք է ինչքան լավը թողած վատն ենք անիծում, կարծելով, որ կբուժվենք: Եթե մարդուն անընդհատ ասեն, որ նա վատն է, վերջ ի վերջո նա կհավատա, որ վատն է: Եկեք փորձենք հակառակը… Մեկ էլ տեսար մի օր «չ»ԱՐը դուրս եկավ մեջներիցս (այսինքն՝ ոչ ԱՐը); Մարդ ես… բա որ ստացվի՞ :) :) :)
Բոլորին եմ կոչ անում… մեկ էլ տեսար - ստացվեց: Ի՞նչ կասեք…:think
Highordy
12.02.2007, 11:23
Այստեղ ուրանալու բան չկա ուղղակի մարդիկ տեսնելով ներկա իրավիճակը խորը հիասթափություն են ապրում: Ես ինչ որ տեղ հասկանում եմ նրանց:
Իսկ եթե իմ պատասխանին անդրադառնամ ապա այո ԵՍ ՀՊԱՐՏ ԵՄ, դա երևի գալիս է նրանից, որ ես օպտիմիստ եմ և հավատում եմ վատը կգնա, սա անցողիկ ժամանակաշրջան է: Այս տարիները կարելի է համեմատել շամպայնի շշի բացելուն սկզբից շատ փրփուր է լինում, բայց այն անցնում գնում է և շշի մեջ մնում է խմիչքը:) :
Եթե թույլ կտաք՝ ասեմ, որ իմ կարծիքով Ձեր պատասխանը պայմանավորված է ոչ թե Ձեր լավատեսությամբ, այլ հիմնահարցը տեսնելու ունակությամբ. և շամպայնի շշի օրինակը շատ ճիշտ է բնութագրում ներկայիս վիճակը: Ուղղակի շատերը մոռանում են «ոչ միայն հացիվ, այլև բանիվ» արտահայտության իմաստը:
Չգիտեմ,կարող է խոսքս մի քիչ ֆաշիզտական թվա,բայց ինձ թվում է`հայ չեն ծնվում,հայ դառնում են:Ես շատ հպարտ կլինեի, եթե իրավունք ունենայի հայ կոչվել:Գիտեք,քվյարկության արդյունքներն այնքան ել վատը չեն,համենին դեպս անտարբերների թիվը համեմատաբար քիչ է(չնայած, որ մեր մի բուռ երկրում դա էլ է շատ )
Highordy
12.02.2007, 20:33
Չգիտեմ,կարող է խոսքս մի քիչ ֆաշիզտական թվա,բայց ինձ թվում է`հայ չեն ծնվում,հայ դառնում են:Ես շատ հպարտ կլինեի, եթե իրավունք ունենայի հայ կոչվել:Գիտեք,քվյարկության արդյունքներն այնքան ել վատը չեն,համենին դեպս անտարբերների թիվը համեմատաբար քիչ է(չնայած, որ մեր մի բուռ երկրում դա էլ է շատ )
Շատ եմ խնդրում, երբեք մի ամաչիր այս առիթով հոգուտ ճիչը արտահայտել, բայց, շատ կարևոր մի բան՝ երբեք այլանդակ ֆաշիզմը չշփոթես ազնիվ ցեղակրոնության (նացիզմի) հետ: Դրանք բոլորովին տարբեր բաներ են:
Ֆաշիստները արիության գաղափարը միտումնավոր ապականողներն էին:
Եթե ներքուստ զգում ես, որ ցեղակրոնության հակումներ ունես՝ գլուղդ բարձր պահիր. արիացուն վայել::)
Vive L'Armenie
12.02.2007, 22:08
Ես չափազանց հպարտ եմ, որ ՀԱՅՈՒՀԻ եմ։
Շատ պատճառներ կան հպարտ լինելու համար։
Հայրեիքիդ ամեն մի դրականն ու բացասկանը օտարուտյան մեջ ես բացահայտում:
Եվ երբ որ լինեք օտարուտյան մեջ դուք էլ ՁԵԶ հպարտ կզգաք::) :) :)
A<R<A<K<S
13.02.2007, 19:27
Ես նույնպես շատ հպարտ եմ որ ՀԱՅ եմ :
Ուղիղ 1 տարի շարունակ եղել եմ օտարության մեջ:( ,բայց այժմ ՀԱՅԱՍՏԱՆՈՒՄ եմ
և ինձ շատ լավ եմ զգում իմ Հայրենիքում:hands :
StrangeLittleGirl
14.02.2007, 11:31
Եվ երբ որ լինեք օտարուտյան մեջ դուք էլ ՁԵԶ հպարտ կզգաք:
Ես շատ եմ եղել օտարության մեջ, բայց երբեք ինձ հպարտ չեմ զգացել: Ինչի՞ համար հպարտ զգամ: Նրա՞, որ մարդիկ Հայաստանի մասին ընդհանրապես չեն լսել կամ էլ եթե լսել են, միայն Ցեղասպանության մասին: Նրա՞, որ այդ երկրներում բազմաթիվ հայ խաբեբաներ կան:
Հայը ուրիշա ելի. Մենք ենք մեր սարերը մի խոսքով. Ուխակի ինձ լավ եմ ըզգում հայ լինելով. Չնայած համամիտեմ Armenoի հետ. Հայ Դարնում են.:)
Highordy
14.02.2007, 22:17
Ես շատ եմ եղել օտարության մեջ, բայց երբեք ինձ հպարտ չեմ զգացել: Ինչի՞ համար հպարտ զգամ: Նրա՞, որ մարդիկ Հայաստանի մասին ընդհանրապես չեն լսել կամ էլ եթե լսել են, միայն Ցեղասպանության մասին: Նրա՞, որ այդ երկրներում բազմաթիվ հայ խաբեբաներ կան:
Ես նույնպես շատ եմ եղել օտարության մեջ ու հպարտ եմ եղել, որ հայ եմ: Որովհետև երբ մարդիք լսում եին, որ հայ եմ, անմիջապես փորձում էին հիշելհայազգի հանճարներին և սկսում էին թվարկել՝ Համբարձումյան, Խաչատուրյան, Ազնավուր, Մարկ Արյան...
Չճանաչողների պրոբլեմը նրանց տգիտությունն էր և, ասեմ, որ նրանց մտավոր ունակությունների և գիտելիքների մակարդակը դրոշմված էր նրանց դեմքերին: Դրանց մեջ կային թե պետական պաշտոնյաներ, թե գիտական գործիչներ և թե հասարակ քաղաքացիներ:
Իսկ խաբեբաներ Հայաստանում էլ կան, Արգենտինայում էլ կան, մի հատ էլ, ասում են Անտարկտիդայի գիտական ձմեռոցում :D … Ի դեպ, դրանք միայն հայազգի չեն: «Գյուղ չկա, որ շուն չլինի»:
Թաիլանդում, և ընդհանրապես արևելյան շատ երկրներում (բայց 100% կարող եմ ասել միայն Թաիլանդի համար) շատ անգամ քրիստոնյաներին անվանում են Հայ: Տեղյա՞կ եք դրա մասին…
Ես նույնպես շատ եմ եղել օտարության մեջ ու հպարտ եմ եղել, որ հայ եմ: Որովհետև երբ մարդիք լսում եին, որ հայ եմ, անմիջապես փորձում էին հիշելհայազգի հանճարներին և սկսում էին թվարկել՝ Համբարձումյան, Խաչատուրյան, Ազնավուր, Մարկ Արյան...
Չճանաչողների պրոբլեմը նրանց տգիտությունն էր և, ասեմ, որ նրանց մտավոր ունակությունների և գիտելիքների մակարդակը դրոշմված էր նրանց դեմքերին: Դրանց մեջ կային թե պետական պաշտոնյաներ, թե գիտական գործիչներ և թե հասարակ քաղաքացիներ:
Իսկ խաբեբաներ Հայաստանում էլ կան, Արգենտինայում էլ կան, մի հատ էլ, ասում են Անտարկտիդայի գիտական ձմեռոցում :D … Ի դեպ, դրանք միայն հայազգի չեն: «Գյուղ չկա, որ շուն չլինի»:
Թաիլանդում, և ընդհանրապես արևելյան շատ երկրներում (բայց 100% կարող եմ ասել միայն Թաիլանդի համար) շատ անգամ քրիստոնյաներին անվանում են Հայ: Տեղյա՞կ եք դրա մասին…
Նույննա ինչ նացիստին ասես անպայման Գերմանացի:D
Highordy
15.02.2007, 00:26
Նույննա ինչ նացիստին ասես անպայման Գերմանացի:D
Չէ, Ձեր ասածը ավելի շատ օգտագործվում էր միայն Սովետական և հետսովետական տարածքում: Դա «ստերեոտիպի» դրսևորում էր:
Թաիլանդում իմաստը ուրիշ ե, այստեղ քրիստոնեությունը հայերն են տարածել. պատճառը դա է միայն:
Այո հպարտ եմ, որ հայ եմ, որովհետև չկա մի այլ ազգ, որ ստիպի ինձ հպարտ չլինել իմ հայությամբ:ok
Շատ գոհ եմ, որ հայ եմ։ Ինքս իմ մեջ հպարտ եմ իմ հայ լինելով ու հպարտանում եմ բազմաթիվ հայտնի ու անհայտ հայերով։ Շատ բան ունեմ հպարտանալու։ Շատ բաներ ուղղակի զգում եմ ու դժվարանում եմ ձևակերպումներ տալ։ Բայց երբևէ այլազգիների առաջ գլուխ չեմ գովում ու հայերին մյուսներից վեր չեմ դասում։ Հարգում եմ այլոց ազգային պատկանելությունը։ Յուրաքանչյուր ազգ ունի իր յուրահատկություններն ու արժանիքներ, որոնցով կարող է հպարտանալ։
Այս ամենի հետ միասին, հայ ժողովուրդն ունեցել է ու ունի բազմաթիվ խայտառակություններ, ազգային ամոթալի, որոշ դեպքերում կործանարար հատկանիշներ, որոնք փորձում եմ գիտակցել ու պայքարել դրանցից ազատվելու համար։ Համաձայն եմ յուրաքանչյուր մտքին։ Ստորագրում եմ ;)
Highordy
17.02.2007, 19:17
Salut!
J'habite à Strasbourg, près de l'UE. ;)
J'ai habitai à Paris, à Troyes et à Nancy. Je ne sais pas ou est l'Union Européenne. Mais j'aim beauqup la France.
J'ai un grand jalue (?) contre toi. :[
:)
Շատ եմ խնդրում, երբեք մի ամաչիր այս առիթով հոգուտ ճիչը արտահայտել:
Եթե ներքուստ զգում ես, որ ցեղակրոնության հակումներ ունես՝ գլուղդ բարձր պահիր. արիացուն վայել::)
Եթե ամաչեմ հայրենիքս ու ժողովրդիս մասին խոսելուց,դա նույնն է,որ դավաճանեմ երկրիս:Ամեն ոք,ով ուրանում է հայրենիքը,ոչնչով չի տարբերվում ընկերներին լքած ռազմի դաշտից փախչող դավաճանից:angry
Highordy
17.02.2007, 21:25
ՄՈԴԵՐԱՏՈՐՆԵՐԻՆ կամ ՈւՄ ՈՐ ՀԱՐԿՆ Է
Իսկ հնարավո՞ր է արդյոք տեսնել հարցման արդյունքները ըստ քվեարկողների անունների:
Կամ, եթե հենց սկզբից հայտնի լիներ, որ «հնարավոր է», արդյո՞ք բոլորը կքվեարկեին այնպես, ինչպես որ արդեն քվեարկել են…
Ակնկալում եմ պատասխան, բայց ոչ «օֆֆթոպանոցում»: :)
ՄՈԴԵՐԱՏՈՐՆԵՐԻՆ կամ ՈւՄ ՈՐ ՀԱՐԿՆ Է
Իսկ հնարավո՞ր է արդյոք տեսնել հարցման արդյունքները ըստ քվեարկողների անունների:
Կամ, եթե հենց սկզբից հայտնի լիներ, որ «հնարավոր է», արդյո՞ք բոլորը կքվեարկեին այնպես, ինչպես որ արդեն քվեարկել են…
Ակնկալում եմ պատասխան, բայց ոչ «օֆֆթոպանոցում»: :)
Հարցումը ես եմ բացել և հատուկ բացել եմ փակ քվեարկություն: Կարող էի և բաց քվեարկություն ստեղծել: Ըստ այդմ ոչ: Եթե ինչ որ մեկը ուզում է ասել իր քվեարկության վերաբերյալ, ապա կասի:
Կարող եմ իմ մասին ասել, ես քվեարկել եմ
Ի՞նչ մի հպարտանալու բան է տարբերակի օգտին:
Լավ,եթե այդպես է,ես էլ կասեմ, ես քվեարկել եմ ,որ հպարտ եմ:Կարծում եմ չհպարտանալու համար ոչ մի էական հիմքեր չկան,քանի որ ամեն ազգ էլ ունի իր լավ ու վատ հատկանիշները:Եվ այդ ամենը հաշվի առնելով՝ զգում եմ,որ ավելի շատ հակված եմ հպարտ լինելուն:)
Lilit_jan
24.02.2007, 19:55
Կարծում եմ մեզանից յուրաքանչյուրն, իրոք, պետք է հպարտ լինի այն բանով, որ հայ է, որ ապրում է մի այնպիսի երկրում, որի անցյալի, ներկայի ու ապագայի տերն ինքն է: :)
Կառուցելով մեր ապագան` մենք կունենանք անհոգ ներկա::ok
Հնարավոր է, որ ասածներս չափազանց լավատեսական երանգ ունեն, բայց կարծում եմ, որ ամեն անհնար բան կարելի է հնարավոր դարձնել համառ աշխատանքի ու մեծ ցանկության դեպքում:
Ուրեմն` ՀՊԱՐՏ ԼԻՆԵ'ՆՔ, ՈՐ ՀԱՅ ԵՆՔ ՈՒ ԿԶԳԱՆՔ, ՈՐ ՀՊԱՐՏԱՆԱԼՈՒ ՇԱՏ ԲԱՆԵՐ ՈՒՆԵՆՔ ;:hands
Cassiopeia
25.02.2007, 01:25
Կարծում եմ մեզանից յուրաքանչյուրն, իրոք, պետք է հպարտ լինի այն բանով, որ հայ է, որ ապրում է մի այնպիսի երկրում, որի անցյալի, ներկայի ու ապագայի տերն ինքն է: :)
Համամիտ չեմ, դեռ անցյալ պատմության էջերից կարելի է նկատել, որ մենք օտարամոլ ազգ ենք եղել: Տիգրան Մեծը՝ կառուցելով Տիգրանակերտ մայրաքաղաքը այն բնակեցրեց օտարազգիներով, որի պատճառով այդ հրաշակերտ քաղաքը, ինչպես նաև "ծովից ծով Հայաստանը" ի չիք դառավ… Ու դասեր չքաղելով պատմության դառը իրականությունից մենք շարունակում ենք օտարներին ավելի տեղ տալ քան ինքներս մեզ: Մեզ համար մի երրորդ կարգի ռուսի կամ ամերիկացու խոսքն ավելի արժեքավոր է, քան մի խելացի հայ մտավորականի: Ու եթե ամեն ինչ այսպես շարունակվի, չեմ կարծում թե ինքներս ենք լինելու մեր ապագայի տերը:
Ու ինչի՞ համար հպարտ լինել… որ օտարին ավելի ենք հարգում, քան ինքներս մե՞զ…
Հեթանոս Հրեշտակ
25.02.2007, 03:09
Cassiopeia, համաձայն եմ փոստիտ երկրորդ մասի հետ / առաջին մասի մասին բան չեմ կարող ասել, քանզի տեղյակ չեմ
Եթե չես հպարտանում քո հայ լինելով, ուրեմն արժանի չես հայ լինելու:
Մի անգամ չի, որ լսել եմ նմանատիպ խոսքեր: Եթե այդ ու այդ տիպի խոսքերը ճիշտ են, ապա... ապա արժանի չեմ: Չէ, ոչ միայն արժանի չեմ, այլև չեմ ուզում հայ լինել: Դե կներեք էլի...
Թող որ ոչ մեկն իմ գրածներն իր հասցեին վիրավորանք չհամարի, որտև այստեղից ոչ մեկի մասին չեմ գրում: Գրում եմ ամենքիս մոտ արմատացած սխալ մտածողության մասին:
Ախր ե՞րբ, հարգելիներս, ե՞րբ պետք է դադարենք հայրենասիրություն հասկացությունը տարբերել ահեղագոչ խոսքերից, դատարկ «հպարտությունից», հայրենիքի ու մեր նախնիների նկատմամբ սիրո սուտ խոստովանություններից...
Ես իմ երկրի համար կյանքս կտամ....
Հաստա՞տ: Հլը արի կոպալով երկու անգամ գլխիդ խփեմ, տեսնեմ էլի նույն երգն ես երգելու... երկրի համար կյանք տվողները սովորաբար իրենց չեն գովերգում:
Մենք նենց նախնիներ ունենք, մենք նրանցով այնքա՜ն ենք հպարտանում....
Հա ցավդ տանեմ, ճիշտ ես ասում: Նարեկացու անունը լսած կլինես: Գոնե փորձե՞լ ես կարդալ, թե՞ քեզ ուղղակի ասել են որ հանճար է:
Մեր երկրի նման երկիր էլ չկա, նրա բնությունն անկրկնելի ա, ժայռերը, անտառները, սարերը....
Աչքիս քեզ պետք ա տանեմ աշխարհով մեկ ման տամ ու կտեսնես թե որքան անկրկնելի բնություն կա ամբողջ աշխարհում:
.....ու սենց շարունակ.....
Ներեցեք պոռթկումիս համար, ուղղակի բավ է էլի, բավ:
Հեթանոս Հրեշտակ
25.02.2007, 04:28
Որ քո նման մտածողները շատ լինեն՝ մեր երկիրը կորած ա անվերադարձ
Կարծու՞մ ես :'
Ի դեպ «մենք» իրոք հպարտ ենք մեր հայ լինելով ու դա է «ցույց տալիս» նաև վիճակագրությունը.
Cassiopeia
25.02.2007, 15:25
Մեր ցավը նրանում է, որ մենք չգիտենք մեր պատմությունը: Շատերը չգիտեն, որ դարերի խորքից է դեռ գալիս "մեկս մյուսի տակ փորելու" հանճարեղ գործընթացը: Դեռևս հին դարերից է գալիս, որ մեր ղեկավարները իրենց շահի համար մեկը մյուսի դեմ են դուրս եկել, փոխանակ միահամուռ ուժերով մարտնչեն իրենց սեփական երկրի համար, լինեին մի միասնական ուժ: Իսկ մենք՝ չէ, մեզ ավելի շատ հետաքրքրում է սեփական շահը: Ի՞նչ եք կարծում, ինչո՞ւ ԱՄՆ-ն այդքան կարճ ժամանակահատվածում կազմավորվեց որպես հզոր պետություն: Որովհետև ԱՄՆ-ի քաղաքացիները, թեպետ լինելով տարբեր մայրցամաքների տաժանակիրներ, վերջին մակարդակի տականքների հավաքածու, լավ գիտեն իրենց պատմությունը, ու ի դեպ, նրանք բացի իրենց սեփական պատմությունից ուրիշ ոչ մի երկրի պատմություն չգիտեն: Նրանց համար աշխարհի արարումը եղել է ԱՄՆ-ի կազմավորումից, իսկ աշխարհի արարիչները եղել են Լինկոլն ու Ռուզվելտը: Ու նրանց համար սեփական երկիրը շատ թանկ է արժեցել ու նրանք գնահատել են այդ հողատարածքը, որի վրա ապրել են: Իսկ մե՞նք… Փողոցում փորձեք մի քանի պատահական երիտասարդի հարցնել հայոց պատմության ակնառու էջերից, քանի՞ հոգի ճիշտ պատասխան կտան: Չեմ կարծում թե 50%-ից ավելին: Մեզ մենակ մեր գրպանն է հետաքրքրում, մենք կարող ենք թքել փողոցում, կեղտոտել մեր ամենօրյա շրջակա միջակայքը, չմտածելով, որ այն ՄԵՐՆ է, որ մենք ինքներս առաջին հերթին պետք է սիրենք ու գուրգուրենք մեր երկիրը ու հետո պահանջենք որ մեզ հարգեն որպես հին մշակույթ ունեցող ու դարերի խորքից եկող ազգ:
Հիմա խնդրում եմ ասեք, ինչի՞ համար հպարտանալ…
Աչքիս քեզ պետք ա տանեմ աշխարհով մեկ ման տամ ու կտեսնես թե որքան անկրկնելի բնություն կա ամբողջ աշխարհում:
.....ու սենց շարունակ.....
Ներեցեք պոռթկումիս համար, ուղղակի բավ է էլի, բավ:
Աշխարհում շատ գեղեցիկ վայրեր կան համաձայն եմ:) բայց մի՞թե հարցը միայն բնության մեջ է կայանում կարծում եմ ոչ, Աստված Հայ ժողովրդին հիասքանչ բնություն չի տվել այլ տվել է մի քարքարոտ լեռնակղզի և այդ ժայռերի վրա մեր ժողովուրդը կերտել է իմ կարծիքով աշխարհի ամենահիանալի հրաշալիքները: Մենք կառչել ենք այս մի բուռ հողից արդեն ավելի քան հինք հազարամյակ այնքան արյուն և քրտինք ենք թափել, որ ուրիշ ոչ մի ազգի պատմության մեջ չի եղել և հուսով եմ չի էլ լինի, և այդ երկար ու մութ հարյուրամյակների ընթացքում այնքան ենք կապվել այս հողի հետ, որ համարում ենք այն ԱՄԵՆԱ ԱՄԵՆԱՆ և խորապես համոզված ենք, որ դրախտը եղել է մեզ մոտ:)
ԵՎ ես երբեք չեմ զարմանում երբ նույնիսկ աշխարհ տեսած հայերը Հայաստանն են համարում աշախարհի ամենա հիասքանչ վայրը:)
Մնացած ասածներիդ հետ 100%-ով համաձայն եմ:)
ԵՎ ես երբեք չեմ զարմանում երբ նույնիսկ աշխարհ տեսած հայերը Հայաստանն են համարում աշախարհի ամենա հիասքանչ վայրը:)
Այն ինչ կասեմ, վերաբերվում է ոչ բոլորին, այլ շատերին:
Այո՛, ես էլ չեմ զարմանում, որ «աշխարհ տեսած հայերը» նստում են մի շքեղ ռեստորանում, սեղանին են դնում Մասիսի նկարն ու հոնգուր-հոնգուր լաց լինելով ասում. «Ա՜խ իմ երկրի ջուրը, ա՜խ իմ երկրի հողը, ա՜խ մեր ժայռերը, Արաքսը, Մասիսս...»: Չեմ զարմանում, որ երկիր վերադառնալով նրանք 2 շաբաթում շրջում են «ողջ» Հայաստանում (Գառնի-Գեղարդ-Սևան)՝ հպարտանալով մեր ճարտարապետությամբ, հիանալով մեր բնությամբ և ամբողջ ժամանակ ուշադիր փնտրելով մի շքեղ ռեստորան, որ մասիսի նկարը դնեն սեղանին ու հաց ուտեն, բայց իրենց չափանիշներին բավարարողը չգտնելով ասում. «Տուն վերադառնալուս ժամն է, երթանք, գործեր ունենք...»:
Հետո չեմ զարմանում, որ մենք, հպարտ հայերս, մեր գողտրիկ բնությունը պաշտում ենք այն աստիճան, որ նրա ամեն մի քայլին փորձում ենք ժամանակակից մի շքեղ հուշակոթող կառուցել (մի ռեստորան, մի սրճարան, մի հյուրանոց, մի պոռնկանոց...) լինի դա մեր ամենասիրուն ժայռի կողքին, ամենասիրուն անտառի ամենասիրուն բացատում թե ամենահին ճարտարապետական հուշակոթողի... ասենք տանիքին (հեչ չվախեք, դրան էլ ենք հասնելու) (Օրինակ Նորավանքի կողքի սրճարանը, որի պատճառով ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն այդ հուշարձանը չմտցրեց իր ցուցակների մեջ):
Աշխարհում շատ գեղեցիկ վայրեր կան համաձայն եմ բայց մի՞թե հարցը միայն բնության մեջ է կայանում կարծում եմ ոչ,
Ո՛չ, հարցը կայանում է նրանում, որ մեծամասնությունն ասում է, առանց այդ գեղեցիկները տեսած լինելու, ասում է, որովհետև այդպես ընդունված է, ասում է, որովհետև այդպես իր վարկանիշն ու հեղինակությունն է բարձրանում: Բայց ասենք թեկուզ նույն համակարգչի desktop-ին գցում է ոչ թե մեր ժայռերի նկարը, այլ ենթադրենք Սահարա անապատի նկարը (ի դեպ գեղեցիկ է չէ՞ այդ անապատը, գոնե նկարներում): Խոսքն այն մասին է, որ շատերն ասում են հպարտանում ենք, առանց հասկանալու թե ինչ բան է հպարտությունը, առանց հասկանալու թե ինչով են հպարտանում: Իսկ ի՞նչ արժեք ունի հպարտությունը: ՈՉ ՄԻ: Արժեք ունի միայն արժանապատվությունը: Չեմ ուզում թերթել թեմայի էջերը, որ գտնեմ այնտեղ գրված ճշմարիտ խոսքերը, ասեմ հիշողությամբ: Ինչ-որ մեկն ասել է «Հպարտ եմ, որ մարդ եմ»: Ավելացնեմ նրա խոսքերին. եղեք (լինենք) արժանապատիվ մարդ, դրանից հետո եղեք (լինենք) արժանապատիվ զավակ, ծնող, քույր-եղբայր, հարազատ, հետո եղեք (լինենք) արժանապատիվ ընկեր, հետո եղեք (լինենք) արժանապատիվ հայ կամ այլազգի:
Highordy
03.03.2007, 22:28
…Չեմ զարմանում, որ երկիր վերադառնալով նրանք 2 շաբաթում շրջում են «ողջ» Հայաստանում (Գառնի-Գեղարդ-Սևան)՝ հպարտանալով մեր ճարտարապետությամբ, հիանալով մեր բնությամբ և ամբողջ ժամանակ ուշադիր փնտրելով մի շքեղ ռեստորան, որ մասիսի նկարը դնեն սեղանին ու հաց ուտեն, բայց իրենց չափանիշներին բավարարողը չգտնելով ասում. «Տուն վերադառնալուս ժամն է, երթանք, գործեր ունենք...»: Եթե մի փոքր ավելի խորանանք մեր պատմության հոգեբանական ոլորտում, ապա շատ հեշտությամբ կնկատենք, որ շատ երկար տարիներ պետականություն չենք ունեցել: Պետականություն չունենալով, երկրում վիճակը, հատկապես հայերի համար եղել է անկայուն: Անկայուն իրավիճակում ամենակարևորը ինչն է՞… կացության միջոցներ ստեղծելը: Դե, հայերը մեծ վարպետ են ամեն ինչից օգուտ քաղելու: Ու լավից-վատից ստեղծել են: Ափսոս, որ այդ անկայուն վիճակը տևել է երկար… շատ երկար… Այնքան երկար, որ դա մտել է մեր հայերի հոգեբանության և աշխարհայացքի մեջ: Այսօր էլ մեր երկիրը կայուն չէ: Ու ես բոլորովին չեմ զարմանում, երբ որոշում են տուն վերադառնալ, երբ «այնտեղ» գործեր ունեն: Իհարկե պարտավոր են վերադառնալ: Իհարկե գործեր ունեն: Բա ինչո՞վ են հայթհայթելու իրենց իսկ ընտանիքների կացության միջոցները: Իհարկե «այնտեղի» գործով: Էհ… էստեղ լավ լիներ՝ էստեղ գործ կդնեին: Հո գիժ չէ՞ն… Ու ես երբեք չեմ զարմանում ու չեմ քննադատում նրանց, ովքեր «հեռանում են» հայրենիքից: Նրանք հայրենիքից չեն հեռանում, Մասիսից չեն հեռանում, օդ ու ջրից չեն հեռանում… Հեռանում են վիճակից: Չեմ նախատում նրանց: Նրանք հայրենիքից չեն հեռանում… ընդամենը փոխում են կացության վայրը: Մեզանից շատ են տանջվում, թեկուզ հենց կարոտելով… Իսկ կարոտը… կարոտը ես ինքս իմ մաշկի վրա եմ զգացել…
Հետո չեմ զարմանում, որ մենք, հպարտ հայերս, մեր գողտրիկ բնությունը պաշտում ենք այն աստիճան, որ նրա ամեն մի քայլին փորձում ենք ժամանակակից մի շքեղ հուշակոթող կառուցել (մի ռեստորան, մի սրճարան, մի հյուրանոց, մի պոռնկանոց...) լինի դա մեր ամենասիրուն ժայռի կողքին, ամենասիրուն անտառի ամենասիրուն բացատում թե ամենահին ճարտարապետական հուշակոթողի... ասենք տանիքին (հեչ չվախեք, դրան էլ ենք հասնելու) (Օրինակ Նորավանքի կողքի սրճարանը, որի պատճառով ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն այդ հուշարձանը չմտցրեց իր ցուցակների մեջ): Ես ուղղակի իսկապես հետաքրքրված եմ, թե UNESCO-ի ո՞ր ցուցակներում… Այն, որ Նորավանքը հին ճարտարապետական կոթող է, դա աքսիոմա է, և հարևան սրճարանը (եթե խոսքը իմ իմացածի մասին է, ապա ասեմ, որ այն կառուցված է շատ գեղեցիկ, միջնադարյան ամրոցի բերդապարսպի տեսքով, որպեսզի ներդաշնակ լինի շրջապատին) ոչ մի կերպ չի կարող Նորավանքին զրկել հին ճարտարապետական կոթող լինելու կարգավիճակից: Ինձ իսկապես, առանց կատակի կամ հետին մտքի հետաքրքրում են այդ ցուցակները: Ինչի՞ ցուցակներ են…
Ո՛չ, հարցը կայանում է նրանում, որ մեծամասնությունն ասում է, առանց այդ գեղեցիկները տեսած լինելու, ասում է, որովհետև այդպես ընդունված է, ասում է, որովհետև այդպես իր վարկանիշն ու հեղինակությունն է բարձրանում: Բայց ասենք թեկուզ նույն համակարգչի desktop-ին գցում է ոչ թե մեր ժայռերի նկարը, այլ ենթադրենք Սահարա անապատի նկարը (ի դեպ գեղեցիկ է չէ՞ այդ անապատը, գոնե նկարներում):Կատակով ասեմ, որ հայրենի բնությունը ցանկության դեպքում երբ ուզի - կարող է տեսնել, ի տարբերություն Սահարայի բնապատկերի::)
Խոսքն այն մասին է, որ շատերն ասում են հպարտանում ենք, առանց հասկանալու թե ինչ բան է հպարտությունը, առանց հասկանալու թե ինչով են հպարտանում: Իսկ ի՞նչ արժեք ունի հպարտությունը: ՈՉ ՄԻ: Արժեք ունի միայն արժանապատվությունը Ոսկի բառեր… Միայն ավելացնեմ, որ սեփական արժանապատվության զգացողությունը ի վերջո ծնում է հպարտության զգացողություն՝ այդ արժանապատվությունը ունենալու համար:
Համամիտ չեմ, դեռ անցյալ պատմության էջերից կարելի է նկատել, որ մենք օտարամոլ ազգ ենք եղել: Տիգրան Մեծը՝ կառուցելով Տիգրանակերտ մայրաքաղաքը այն բնակեցրեց օտարազգիներով, որի պատճառով այդ հրաշակերտ քաղաքը, ինչպես նաև "ծովից ծով Հայաստանը" ի չիք դառավ… Ու դասեր չքաղելով պատմության դառը իրականությունից մենք շարունակում ենք օտարներին ավելի տեղ տալ քան ինքներս մեզ: Մեզ համար մի երրորդ կարգի ռուսի կամ ամերիկացու խոսքն ավելի արժեքավոր է, քան մի խելացի հայ մտավորականի: Ու եթե ամեն ինչ այսպես շարունակվի, չեմ կարծում թե ինքներս ենք լինելու մեր ապագայի տերը:
Ու ինչի՞ համար հպարտ լինել… որ օտարին ավելի ենք հարգում, քան ինքներս մե՞զ…Սիրելի Cassiopeia, Տիգրան Մեծը իր կառուցած Տիգրանակերտը աշխատում էր բնակեցնել ոչ թե «օտարազգիներով» այլ տեղաբնակներով (իհարկեէ հայ չէին) միայն նրա համար, որպեսզի նախկինում այդ տարածքում ապրողները իրենց վտարանդի չզգային այլ հողերում և չհամախմբվեին ու պարտիզանական պատերազմներ չվարեյին Հայոց պետության դեմ: Մի տեղ հավաքելով նրանց, Տիգրանը փորձում էր հեշտացնել նրանց կառավարման խնդիրը: Շատ խելոք քայլ էր: Իսկ տարածքը կորցրեցինք ոչ այդ պատճառով: Ուղղակի առյուծի ատամները արդեն թափվել էին ( մի մոռացեք, որ Տիգրանը գահ բարձրացավ 40 տարեկանում): Մյուս կողմից էլ Զարեհը՝ Տիգրանի որդին, որին նա հայտարարել էր գահաժառանգ, հոր բացակայությամբ սկսեց իր իսկ պատկերով դրամներ հատել: Ասեմ, որ Զարեհը Տիգրանի երկրորդ կնոջ՝ Պոնտոսի թագավոր Եվպատորի դուստր Կլեոպատրայի առաջնեկն էր և մոր ու պապի ջանքերով դաստիարակված եր որպես Տիգրանի «վերջը տվող», հայատյաց մի ապերախտ «կենդանի»: Տիգրանը պետական դավաճանության հրովարտակով գլխատել տվեց Զարեհին, ինչը չէր կարող իր ազդեցությունը չունենալ նրա հետագա քայլերի վրա, հետևաբար և պատմության ընթացքի… Ահա պատմությունը: Այ հենց սրա վատ իմացություն է, որ ստիպում է ոմանց չհպարտանալ իրենց ՀԱՅ լինելու պարագայով:
Մի պատճառ էլ կա. չակերտավոր «ազնիվ» ու «անաչառ» լինելու տենչանքը, ինչը, հնարավոր է հագուրդ է տալիս սեփական աչքին մյուսներից տարբերվելու անիմաստ պահանջին: Հենց այդ տենչանքն է, որ ստիպում է նորմալ մարդուն ի ցույց դնել իր ազգի բոլոր թերությունները, միայն թե հիմք ունենա իր բացասական կարծիքը արտահայտելու համար… էդ «արանքում» իսպառ մոռանալով իր ազգի այն լավը, որը հազար, ո՛չ, հարյուր հազար անգամ գերազանցում է եղած վատը…
Ինչ վերաբերվում է 3րդ կարգի ռուսի կամ 4.37 կարգի ամերիկացու:D խոսքը հայրենակցի խոսքից գերադասելուն, ապա կարող եմ հակաճառել, որ իր գործը առաջ տանելու համար, շատերի մոտ սովորական և անխարանելի է համարվում օտարի կարծիքի առերես ընդունումը՝ հանուն սեփական շահերի: Վարդան Մամիկոնյանից են սովորել…:hands
Դավաճանների մասին խոսելիս հիշեք, որ
]… հին Հռոմում և Հին Հունաստանում օրենք կար, ըստ որի պետության և ազգի համար ամոթալի և անպատվաբեր իրադարձությունները և դեպքերը պահանջվում էր չգրանցել պատմության մեջ: Դրա համար էլ նրանց պատմությունը կազմված է միայն հաղթանակներից... Բա չէ, մերոնց նման… մի քանի դավաճան են ունեցել (Վասակ Մամիկոնյան (???), Վեստ Սարգիս, Գևորգ Գետադարձ… ), պատմության մեջ անմահացրել են, իհարկե պախարակելով, որ մատաղ սերունդը հանկարծ նրանց չնմանվի… Ինչ իմանային մեր խեղճ նախնիները, որ քսանմեկերորդ դարում արի հայի զավակը ինքն-իրեն ստրուկ կորակի… Մոռանալով ի վերուստ իրեն պարգև հասած շնորհները…
Դառնամ ու հազար ափսոս ասեմ թշնամու հոգեբանական պատերազմը տանուլ տված և այդ պատերազմում ջաղջախված ու իսպառ կորսված «Իշխաններիս»… Հազար ափսոս… ու… բյուր-հազա՛ր ամոթ…Chuk. ինչ վերաբերվում է ստորև մեջբերված խոսքերիդ՝
Հաստա՞տ: Հլը արի կոպալով երկու անգամ գլխիդ խփեմ, տեսնեմ էլի նույն երգն ես երգելու..., ապա ասեմ, որ՝ ինչ վերաբերվում է ինձ, ապա ես ընդամենը այդ նույն «կոպալով» երկու չէ՝ տասներկու անգամ կպատասխանեմ… և արել էմ: Հայրենիքի նկատմամբ ունեցած պարտքը փակելն անհնար է, բայց ես, ինձ բաժին ընկած այդ սուրբ պարտքիս մի փոքր մասը փակել եմ: Իհարկե՝ դեռ էլի ունեմ փակելու: Բայց ամեն ինչը իր ժամանակին, իր տեղում… Իսկ ինչ վերաբերվում է հայրենիքի համար կյանքը տալու հայտարարությունների ոգու պոռթկումներին՝ ապա չի կարելի դրանք բերանից դեռ դուրս չեկած որակել դատարկ խոսքեր: Ընդհակառակը՝ պետք է կրակը պահպանել:
Համաձայն եմ՝ կան ահավոր բացեր: Բայց եկեք դրանք փակենք և ոչ թե ամբողջ աշխարհում գոռալով մատնանշենք: Եթե հայ լինելով ինքդ իսկ հպարտ չես, բա ո՞վ լինի… ամերիկացի՞ն լինի հպարտ, որ դու հայ ես: Հպարտ լինելու համար մի օր մի բաց ծածկիր… փողոցում թքողին բացատրիր, որ նա հայ է, իսկ հայը՝ դա այն ազգն է, որին ոչ միայն սազական չե, այլև խորթ է մայր հողի վրա թքելը: Այ այդ ժամանակ հպարտ կլինես, որ որպես հայ մի լավ բան արեցիր՝ մեկին դարձի բերեցիր:
Թե չե… «ի՞նչ մի հպարտանալու բան է որ…»…
Միանգամայն ասեմ, որ ՀՊԱՐՏ ԵՄ, Քանի որ Հայ Տղա եմ:
Highordy
04.03.2007, 20:36
Միանգամայն ասեմ, որ ՀՊԱՐՏ ԵՄ, Քանի որ Հայ Տղա եմ:
«Հալալ ա» քեզ !
:ok
Հեթանոս Հրեշտակ
04.03.2007, 22:28
«Հալալ ա» քեզ !
:ok
Հալալ ըլնելու բան չկա կարծում եմ, դա «պարտականություն» է, պատվի հարց ըստ իս ... ազգի համար
Highordy
05.03.2007, 22:06
Հալալ ըլնելու բան չկա կարծում եմ, դա «պարտականություն» է, պատվի հարց ըստ իս ... ազգի համար«Հալալ ա», որ ինքն իրեն ձև չի տվել ու չի փորձում «անաչառ» «օրիգինալ» երևալ: Բարձր ասելու համար եմ ասում, ոչ թե հպարտանալու…
Էսքան ժամանակ չէի կարդում էս թեման, նոր կարդացի...
Չեք պատկեացնի՝ ինչքան վատ եմ հիմա ինձ զգում...
ՀՊԱՐՏ ԵՄ...
Եթե մի փոքր ավելի խորանանք մեր պատմության հոգեբանական ոլորտում, ապա շատ հեշտությամբ կնկատենք, որ շատ երկար տարիներ պետականություն չենք ունեցել: Պետականություն չունենալով, երկրում վիճակը, հատկապես հայերի համար եղել է անկայուն: Անկայուն իրավիճակում ամենակարևորը ինչն է՞… կացության միջոցներ ստեղծելը: Դե, հայերը մեծ վարպետ են ամեն ինչից օգուտ քաղելու: Ու լավից-վատից ստեղծել են: Ափսոս, որ այդ անկայուն վիճակը տևել է երկար… շատ երկար… Այնքան երկար, որ դա մտել է մեր հայերի հոգեբանության և աշխարհայացքի մեջ: Այսօր էլ մեր երկիրը կայուն չէ: Ու ես բոլորովին չեմ զարմանում, երբ որոշում են տուն վերադառնալ, երբ «այնտեղ» գործեր ունեն: Իհարկե պարտավոր են վերադառնալ: Իհարկե գործեր ունեն: Բա ինչո՞վ են հայթհայթելու իրենց իսկ ընտանիքների կացության միջոցները: Իհարկե «այնտեղի» գործով: Էհ… էստեղ լավ լիներ՝ էստեղ գործ կդնեին: Հո գիժ չէ՞ն… Ու ես երբեք չեմ զարմանում ու չեմ քննադատում նրանց, ովքեր «հեռանում են» հայրենիքից: Նրանք հայրենիքից չեն հեռանում, Մասիսից չեն հեռանում, օդ ու ջրից չեն հեռանում… Հեռանում են վիճակից: Չեմ նախատում նրանց: Նրանք հայրենիքից չեն հեռանում… ընդամենը փոխում են կացության վայրը: Մեզանից շատ են տանջվում, թեկուզ հենց կարոտելով… Իսկ կարոտը… կարոտը ես ինքս իմ մաշկի վրա եմ զգացել…
Իսկ ո՞վ է քննադատում: Կամ ավելի գլոբալ դնենք հարցը. «Ո՞վ իրավունք ունի քննադատելու:» Ոչ մեկը: Ու խոսքը բնավ դրա մասին չէր, ցավում եմ, որ այդքանը հասկացաք գրածիցս: Իսկ որպեսզի ավելի մանրամասն չգրեմ (կարող եք կարդալ նախորդ գրածս), ապա պարզապես կարճ կասեմ, որ գրում էի ընդամենը կեղծավորների մասին, ովքեր իրականում ոչ մի զգացմունք չունեն իրենց հայրենիքի նկատմամբ, իրականում արդեն իրենց ներկայիս բնակության վայրն են հայրենիք համարում (գուցե հետս չեք համաձայնվի, բայց անձամբ ես դրանում ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում), բայց ձևականորեն ներկայացնում են, թե այս երկրի համար «ուշքները գնում է»: Ա՛յ այդպիսի մտածողությունն ու վարվելակերպը, մեղմ ասած, չեմ հարգում: Իսկ թե ո՞վ է ավելի շատ տանջվում կամ կարոտում ու ցավում այս երկրի համար, բնավ կապ չունի բնակության վայրի հետ, այդպիսիք կան թե՛ Հայաստանի ներսում, թե՛ Սփյուռքում:
Ես ուղղակի իսկապես հետաքրքրված եմ, թե UNESCO-ի ո՞ր ցուցակներում… Այն, որ Նորավանքը հին ճարտարապետական կոթող է, դա աքսիոմա է, և հարևան սրճարանը (եթե խոսքը իմ իմացածի մասին է, ապա ասեմ, որ այն կառուցված է շատ գեղեցիկ, միջնադարյան ամրոցի բերդապարսպի տեսքով, որպեսզի ներդաշնակ լինի շրջապատին) ոչ մի կերպ չի կարող Նորավանքին զրկել հին ճարտարապետական կոթող լինելու կարգավիճակից: Ինձ իսկապես, առանց կատակի կամ հետին մտքի հետաքրքրում են այդ ցուցակները: Ինչի՞ ցուցակներ են…
Բնավ կապ չունի թե ինչպիսին է այդ սրճարանը: Կարևորն այն է, որ այդ հուշակոթողը «ամբողջական» է իր իրական տեսքով, այն շրջակայքում, որում կառուցվել է, և եթե մենք իրոք հարգում ենք մեր պատմությունը, իրոք գնահատում ենք մեր ճարտարապետությունը, ապա գոնե որոշ հուշարձաններ պետք է թողնենք իրենց «նախնական» տեսքով, իրենց «նախնական» շրջակայքում, որովհետև նրանց իրական արժեքը (ամբողջությամբ) երևում է միայն այդպես: Ես վստահ կպնդեմ, որ այդպիսիներից է Նորավանքը, իսկ իմ հետ համաձայն կլինի թեկուզ նույն UNESCO-ն: Իսկ խոսքը ահա այս ցուցակների (http://whc.unesco.org/en/list/) մասին է:
Իսկ նույն Ամաղուի ձորում այնքան տեղ կա, որտեղ կարելի էր նման սրճարան կառուցել, ու հարց է ծագում. «Ինչու՞ հպարտ հայերն ընտրեցին հատկապես Նորավանքի անմիջական շրջակայքը:»
Ոսկի բառեր… Միայն ավելացնեմ, որ սեփական արժանապատվության զգացողությունը ի վերջո ծնում է հպարտության զգացողություն՝ այդ արժանապատվությունը ունենալու համար:
Միայն կարճ կասեմ, որ համաձայն չեմ, բայց սա արդեն ուրիշ թեմա է:
Chuk. ինչ վերաբերվում է ստորև մեջբերված խոսքերիդ՝ , ապա ասեմ, որ՝ ինչ վերաբերվում է ինձ, ապա ես ընդամենը այդ նույն «կոպալով» երկու չէ՝ տասներկու անգամ կպատասխանեմ… և արել էմ: Հայրենիքի նկատմամբ ունեցած պարտքը փակելն անհնար է, բայց ես, ինձ բաժին ընկած այդ սուրբ պարտքիս մի փոքր մասը փակել եմ: Իհարկե՝ դեռ էլի ունեմ փակելու: Բայց ամեն ինչը իր ժամանակին, իր տեղում… Իսկ ինչ վերաբերվում է հայրենիքի համար կյանքը տալու հայտարարությունների ոգու պոռթկումներին՝ ապա չի կարելի դրանք բերանից դեռ դուրս չեկած որակել դատարկ խոսքեր: Ընդհակառակը՝ պետք է կրակը պահպանել:
Ամբողջ խնդիրն այն է, որ այնքան շատ են «անտեղի» և նաև «ձևական» այդպիսի հայտարարություններ անողները, իրենց «հայրենիքի հերոս» ներկայացնողները, որ, ներողություն եմ խնդրում, բայց ակամա ձեր գրածներն էլ եմ կասկածի տակ առնում: Եվ սա անձամբ ձեր հետ չէ կապված, ոչ, ձեզ բնավ չեմ ճանաչում, այլ այսօր այդ հայրենասիրության մասին ամեն տեղ բարձր ճչալու «մոդայի» հետ: Ցավոք իմ ոչ այնքան երկար կյանքում շատ-շատ եմ հանդիպել այդ երևույթին, երբ մարդիկ խոսում ու չեն գործում, այնքան շատ, որ թերևս կարելի է որոշակի մոտավորությամբ ընդհանրացնել:
Կարծում եք քննադատու՞մ եմ իրենց հայ լինելով հպարտացողներին: Բնավ: Ես ինքս հպարտության պատճառ չեմ տեսնում, թեև ինքս գոհ եմ իմ հայ լինելով: Բայց դա չի նշանակում թե քննադատում եմ: Իմ միակ ասածն այն է, որ մի՛ ասեք այդ խոսքերը, որովհետև ընդունված է ասել, մի՛ ասեք, եթե իրականում չեք հպարտանում, մի ասեք, որովհետև կողքինն ասել է, որ հպարտանալու բան կա, ուսումնասիրեք պատմությունը, ուսումնասիրեք մշակույթը, քննեք, լավ մտածեք, կշռադատեք և ապա նոր ինքներդ որոշեք, հպա՞րտ (կամ ուրախ, կամ գոհ) եք, թե՞ ոչ, որ հայ եք: Եվ կավելացնեմ իմ անհատական կարծիքը, որը ոչ մեկին չեմ ուզում պարտադրած լինել. ձեզ վեր մի դասեք մյուս ազգերից, հիշե՛ք, որ նրանք էլ ունեն պատմություն, մշակույթ և այլ բաներ, որոնցով կարելի է «հպարտանալ»: Եթե չեք հավատում, կարող եք ուսումնասիրել նաև նրանց պատմությունն ու մշակույթը:
Համաձայն եմ՝ կան ահավոր բացեր: Բայց եկեք դրանք փակենք և ոչ թե ամբողջ աշխարհում գոռալով մատնանշենք: Եթե հայ լինելով ինքդ իսկ հպարտ չես, բա ո՞վ լինի… ամերիկացի՞ն լինի հպարտ, որ դու հայ ես: Հպարտ լինելու համար մի օր մի բաց ծածկիր… փողոցում թքողին բացատրիր, որ նա հայ է, իսկ հայը՝ դա այն ազգն է, որին ոչ միայն սազական չե, այլև խորթ է մայր հողի վրա թքելը: Այ այդ ժամանակ հպարտ կլինես, որ որպես հայ մի լավ բան արեցիր՝ մեկին դարձի բերեցիր:
Իսկ օտա՞ր հողի վրա թքելը:Իսկ ես կարծում եմ, որ մարդուն բացատրիր, որ փողոցում թքելը լավ չէ՝ ոչ քո երկրում, ոչ էլ ուրիշ, ու այդ ժամանակ «հպարտ» եղիր, որ որպես մարդ մի լավ բան արեցիր: Չէ որ թքելն էլ հայերի մենաշնորհը չէ...
Ավելացվել է 5 րոպե անց
Միանգամայն ասեմ, որ ՀՊԱՐՏ ԵՄ, Քանի որ Հայ Տղա եմ:
Արամ ջան, ախր կներես, բայց տրամաբանություն չեմ տեսնում :(
Արջի քոթոթն էլ հպարտ լինի, որ արջ ա, որտեվ արջի քոթոթ ա...
Ռուսը հպարտ լինի որ ռուս ա, որտեվ ռուսի տղա ա...
Մարսեցին որ Մարսեցի ա, որտեվ մարսեցու տղա ա...
Եթե այդպես գնանք, կտեսնենք, որ բոլորն էլ հպարտ պետք է լինեն իրենց ազգությամբ, բայց այդ դեպքում «հպարտության» իմաստն է կորում, որովհետև պետք է հպարտանաս ինչ որ «յուրօրինակությամբ», ըստ իս...
Ավելացվել է 9 րոպե անց
Հալալ ըլնելու բան չկա կարծում եմ, դա «պարտականություն» է, պատվի հարց ըստ իս ... ազգի համար
Ես էլ եմ հայ, բայց ոչ մի նման «պարտականություն» չունեմ: Ու ոչ մեկն էլ չունի: Կուզեմ հպարտ կլինեմ, կուզեմ չեմ լինի: Մարդու պատիվը դրանով չի որոշվում: Մի ընկեք չափազանցությունների գիրկը, պետք չէ:
Հեթանոս Հրեշտակ
10.03.2007, 16:18
Նժդեհը հայությունը բաժանում է զգայա-գիտակցական երեք շերտերի՝ ազգային-ցեղային (Ցեղը), տատանվող կամ չկողմնորոշված (ժողովուրդը), ամբոխացած, հակազգային (տականքը):
Արդի հայությունը գերազանցորեն հանդես է գալիս որպես հայ ժողովուրդ, այսինքն՝ հայկական որեւէ հատկանիշ ունեցող մարդկանց ժողովածու: Հայության շատ փոքր մասն է, որ իր զգայա-գիտակցական մակարդակով ու կենսաձեւով նկատվում է որպես Հայ ցեղ (ազգ): Հայության մի հատվածն էլ կազմում է տականքը:
Տականքը - Սա հայության ազգուրաց տարրն է, նրա աղբը, թերմ ացքը: Սա Ցեղի ներքին թշնամին է՝ լծված արտաքին թշնամու ռազմակառքին. անդիմագիծ՝ որպես հայ եւ զզվելի՝ որպես մարդ. հայության հանդեպ ո՛չ մի պարտականություններ չճանաչող, բայց մշտապես իրավունքներից ճամարտակող:
Նա ազգային պատկանելություն չունի, եւ եթե խոսում էլ է հայերեն, ապա միայն այն պատճառով, որ հաղորդակցվելու այլ ձեւ դեռ չի գտել: Նյութակրոն՝ որի համար գերագույն արժեքը դրամն է: Հայրենիք չի՛ ճանաչում եւ առաջնորդվում է «որտեղ հաց, էնտեղ կա՛ց» սկզբունքով: Նրա համոզումով՝ Հայ ցեղը «ցեխ» է, մարդկային ստորադաս տեսակ:
Ժողովուրդը հայության չկողմնորոշված, տատանվող տարրն է: Այն ամբոխամետ է, եթե ավելի տականքի ձայնն է լսում, քան՝ Ցեղի: Ժողովուրդն ապրում է առօրեայով, Ցեղը՝ հավիտենականով. նա՝ օրվա մտածումներով, սա՝ անցյալի հիշողությամբ, ապագայի հաստատուն հավատով եւ օրվա հարատեւ պայքարով, միաժամանա՛կ: Ժողովուրդն առաջնորդվում է հատվածական, Ցեղը՝ համահայկական շահերով: Ժողովուրդը դասակարգերի, դավանանքների ու կուսակցությունն երի խառնամբոխ է. Ցեղի մեջ չկա՛ն տիրող եւ հպատակ դասակարգեր, կրոնական հարանվանություններ, քաղաքական ուղղություններ - կա՛ն միայն Հայեր:
Ժողովուրդն արդարություն եւ ապրելու իրավունք աղերսող է, Ցեղը՝ դրանք նվաճող ու հաստատող:
Ժողովուրդն արդարություն եւ ապրելու իրավունք աղերսող է, Ցեղը՝ դրանք նվաճող ու հաստատող:
Ժողովուրդը մեծարում է միջակություններին, Ցեղը՝ միայն իր հանճարներին: «Ժողովուրդը դպիրներ է ծնում, Ցեղը՝ մարգարեներ» : Նա արժեքներ պահել ու հերոսներ գնահատել չգիտի. այսօր մե-կին հերոս է դարձնում, վաղը՝ ոտնատակ անում. կամ, երեկվա սրբու-թյունները, ամբոխային կուրությամբ, այսօր ոչնչացնում: Ցեղն իր ար-ժեքների հավիտենական կրողն է, իր սուրբ մեռելների պաշտամունքը հավերժացնողը:
Եվ որքան հայության մեջ բարձր է Ցեղի տեսակարար կշիռը, այնք ան նա ապրում է ցեղորեն, այնքանով հզոր ու կենսունակ է նա՝ որպես Ազգ: Իսկ Ցեղի տեսակարար կշիռը պիտի բարձրացվի ժողովրդի հաշվին՝ նրան Դարձի բերելով, դեպի Ցեղը կողմնորոշելով:
Դե հիմա ասեք՝ ո՞ր շերտին եք պատկանում
A<R<A<K<S
10.03.2007, 16:19
Հպարտ եմ.......
Դե հիմա ասեք՝ ո՞ր շերտին եք պատկանում
:)
Նժդեհը հայությունը բաժանում է զգայա-գիտակցական երեք շերտերի
Դե ըստ Նժդեհի ես ժողովրդի մեջ եմ, դու ցեղի, այլ կերպ ասած ես հերթական տարրն եմ հայության, որը իր բնականոն ճանապարհով կապրի ու կվերջանա, իսկ դու մարգարեների թեկնածուներից: Կանաչ ճանապարհ քեզ դեպի մարգարեություն, իսկ ինձ, դեպի դպիրություն...
Իսկ եթե լուրջ, հը՜մ...
Արդի հայությունը գերազանցորեն հանդես է գալիս որպես հայ ժողովուրդ, այսինքն՝ հայկական որեւէ հատկանիշ ունեցող մարդկանց ժողովածու:
Այս հարցման տվյալներով կարելի է հակառակը ենթադրել, և հետևաբար, կարելի է համարել. որ
Եվ որքան հայության մեջ բարձր է Ցեղի տեսակարար կշիռը, այնք ան նա ապրում է ցեղորեն, այնքանով հզոր ու կենսունակ է նա՝ որպես Ազգ: Իսկ Ցեղի տեսակարար կշիռը պիտի բարձրացվի ժողովրդի հաշվին՝ նրան Դարձի բերելով, դեպի Ցեղը կողմնորոշելով:
այս պահանջը կատարված է, հետևաբար մենք պետք է հիմա շատ հզոր ու կենսունակ լինեինք, մինչդեռ իմ կարծիքով հակառակ ճանապարհի վրա ենք:
Եվ եկեք «դատարկ» խոսակցությունների փոխարեն (հազար ներողություն բնորոշմանս համար, ես ինքս էլ այստեղ ահագին շատ «դատարկ» խոսեցի) այդ ճանապարհից շեղվելու ու հզորացման ճանապարհ ընտրելու ելք գտնենք ;)
Առաջարկում եմ մինչև այստեղ քննարկումները շարունակելը այցելել նաև այս (http://akumb.am/showthread.php?t=4686) թեման, մանավանդ որ այնտեղ ևս կարող է ասելիքներ ունենաք:
Եվ ի դեպ, Նժդեհը պապիս քավորն է, որը համարում եմ թե՛ իմ, թե՛ ընտանիքիս համար պատվաբեր, բայց արդյո՞ք հպարտ եմ:
Highordy
18.03.2007, 00:16
Բնավ կապ չունի թե ինչպիսին է այդ սրճարանը: Կարևորն այն է, որ այդ հուշակոթողը «ամբողջական» է իր իրական տեսքով, այն շրջակայքում, որում կառուցվել է, և եթե մենք իրոք հարգում ենք մեր պատմությունը, իրոք գնահատում ենք մեր ճարտարապետությունը, ապա գոնե որոշ հուշարձաններ պետք է թողնենք իրենց «նախնական» տեսքով, իրենց «նախնական» շրջակայքում, որովհետև նրանց իրական արժեքը (ամբողջությամբ) երևում է միայն այդպես: Ես վստահ կպնդեմ, որ այդպիսիներից է Նորավանքը, իսկ իմ հետ համաձայն կլինի թեկուզ նույն UNESCO-ն: Իսկ խոսքը ահա այս ցուցակների (http://whc.unesco.org/en/list/) մասին է:
Իսկ նույն Ամաղուի ձորում այնքան տեղ կա, որտեղ կարելի էր նման սրճարան կառուցել, ու հարց է ծագում. «Ինչու՞ հպարտ հայերն ընտրեցին հատկապես Նորավանքի անմիջական շրջակայքը:»Նշածս սրճարանը գտնվում է Նորավանքից մոտ մեկ կիլոմետր հեռավորության վրա, այն էլ ոլոր-մոլոր ճանապարհով: Նորավանքից այն տեսնելու ուղղակի «ձև չկա», որպեսզի այն որևէ կերպ ազդի Նորավանքի «միանձնության» վրա:
Ամբողջ խնդիրն այն է, որ այնքան շատ են «անտեղի» և նաև «ձևական» այդպիսի հայտարարություններ անողները, իրենց «հայրենիքի հերոս» ներկայացնողները, որ, ներողություն եմ խնդրում, բայց ակամա ձեր գրածներն էլ եմ կասկածի տակ առնում: Եվ սա անձամբ ձեր հետ չէ կապված, ոչ, ձեզ բնավ չեմ ճանաչում, այլ այսօր այդ հայրենասիրության մասին ամեն տեղ բարձր ճչալու «մոդայի» հետ: Ցավոք իմ ոչ այնքան երկար կյանքում շատ-շատ եմ հանդիպել այդ երևույթին, երբ մարդիկ խոսում ու չեն գործում, այնքան շատ, որ թերևս կարելի է որոշակի մոտավորությամբ ընդհանրացնել:Որքան ինձ հայտնի է՝ դու քրիստոնյա էս: Քրիստոսն ասել է, որ շատերը կգան և կասեն, որ իրենք են Քրիստոսը, մի հավատացեք դրանց, տարբերեք իրականը ստից…
Եթե դու, եթե չես տարբերում իրականը «մոդայից»՝ ինչպե՞ս ես տարբերելու Քրիստոսին հազարավոր ինքնակոչ «փրկիչներից»…
…Եվ կավելացնեմ իմ անհատական կարծիքը, որը ոչ մեկին չեմ ուզում պարտադրած լինել. ձեզ վեր մի դասեք մյուս ազգերից, հիշե՛ք, որ նրանք էլ ունեն պատմություն, մշակույթ և այլ բաներ, որոնցով կարելի է «հպարտանալ»: Եթե չեք հավատում, կարող եք ուսումնասիրել նաև նրանց պատմությունն ու մշակույթը Բայց, նախ՝ հնարավորինս խորը ուսումնասիրիր մեր պատմությունը, այն ժամանակ կհասկանաս մյուսների հպարտության պատճառը:
Իսկ օտա՞ր հողի վրա թքելը: Իսկ ես կարծում եմ, որ մարդուն բացատրիր, որ փողոցում թքելը լավ չէ՝ ոչ քո երկրում, ոչ էլ ուրիշ, ու այդ ժամանակ «հպարտ» եղիր, որ որպես մարդ մի լավ բան արեցիր: Չէ որ թքելն էլ հայերի մենաշնորհը չէ...Շատ նեղ ես մտածում: «Մայր հող ասելով» նկատի ունեմ Երկիր մոլորակը և ոչ միայն «մեր քուչի գառաժների դեմը»…
Արջի քոթոթն էլ հպարտ լինի, որ արջ ա, որտեվ արջի քոթոթ ա...
Ռուսը հպարտ լինի որ ռուս ա, որտեվ ռուսի տղա ա...
Մարսեցին որ Մարսեցի ա, որտեվ մարսեցու տղա ա...
Եթե այդպես գնանք, կտեսնենք, որ բոլորն էլ հպարտ պետք է լինեն իրենց ազգությամբ, բայց այդ դեպքում «հպարտության» իմաստն է կորում, որովհետև պետք է հպարտանաս ինչ որ «յուրօրինակությամբ», ըստ իս...Ահավոր անհեթեթ են հնչում բերածդ համեմատությունները, Ես կասեի՝ անիմաստ ու որպես խնդիրը չհասկացած լինելու վկայական:
Իսկ եթե փաստը, որ Նժդեհը պապիդ քավորն է եղել, սակայն չգիտես հպարտ ես դրանով թե ոչ - խորհուրդ կտամ մեկ անգամ ևս, բայց այս անգամ ավելի ուշադիր, կարդալ Նժդեհի, Հեթանոս Հրեշտակի կողմից մեջբերած մտքերը: Գուցե որոշես՝ հպա՞րտ ես, թե ոչ…
Քեզ Արև եմ ցանկանում
Ահավոր անհեթեթ են հնչում բերածդ համեմատությունները, Ես կասեի՝ անիմաստ ու որպես խնդիրը չհասկացած լինելու վկայական:
Իսկ եթե փաստը, որ Նժդեհը պապիդ քավորն է եղել, սակայն չգիտես հպարտ ես դրանով թե ոչ - խորհուրդ կտամ մեկ անգամ ևս, բայց այս անգամ ավելի ուշադիր, կարդալ Նժդեհի, Հեթանոս Հրեշտակի կողմից մեջբերած մտքերը: Գուցե որոշես՝ հպա՞րտ ես, թե ոչ…
Քեզ Արև եմ ցանկանում
Շնորհակալ եմ, ես արև ունեմ ;) Այն ջերմացնում է իմ կյանքն ու ինձ շրջապատողների կյանքը: Իմ արևը... չխորանանք, ուղղակի ասեմ, որ հպարտ եմ, որ արև ունեմ :D
Գիտեք, ակամա ժպտացի ձեր գրածները կարդալիս: Ու պատճառն այն չէ, որ գրել էիք, թե Նորավանքի կողքի սրճարանը չի խանգարում նրան, առանց իմանալու, թե խոսքը ի՞նչ սրճարանի մասին է: Պատճառն այն չէ, որ ինձ «մեղադրում եք» պատմությունը չիմանալու մեջ, առանց ճշտելու, դա այդպե՞ս է, թե՞ ոչ: Պատճառն անգամ այն չէ, որ ինձ մեղադրում եք նեղ մտածողության մեջ ու կասկածի տակ դնում ճշմարտացին կեղծից տարբերելու ունակությունը: Պատճառը Նժդեհն է: Ինչու՞ եք կարծում, որ եթե պետք է հպարտանամ նրա՝ իմ պապի քավոր լինելով, ապա դրա պատճառը լինելու է ոչ թե նրա փիլիսոփայությունը, ոչ թե նրա գործը, այլ նրա ինչ-որ խոսքերի ինչ-որ մեկի մեկնաբանումը, ի դեպ խոսքեր, որոնք առանձին վերցված առիթ չեն կարող տալ նրանով հպարտանալու, որովհետև, թող ներվի իմ մեծամտությունը, բայց այդ սահմանումը «վերին գաղափար» չէ ու միայն այն, որ այն ասել է Նժդեհը կամ վերագրվել է Նժդեհին, առիթ չպետք է հանդիսանան այդ խոսքերով հիանալու, հպարտանալու ;)
Ես հայ եմ: Հայ եմ առաջին հերթին ոչ թե իմ ապրելակերպով ու իմ համոզմունքներով, այլ իմ ծնունդով: Ծնվել եմ Հայաստանում, ծնողներս ազգությամբ հայ են:
Ուրախ եմ, որ ծնվել եմ այնպիսի ընտանիքում, որտեղ ինձ ճիշտ դաստիարակություն են տվել: Ուրախ եմ, որ ինձ սովորեցրել են տեսնել թերություններն ու դրանից ամոթահար գլուխը չկախել: Ուրախ եմ, որ ինձ սովորեցրել են տեսնել առավելություններն ու դրանից գլուխը վեր չցցել: Ուրախ եմ, որ ինձ սովորեցրել են ուղիղ նայել:Ծնվել, մեծացել ու ապրել եմ երկրում, որի պատմության մեջ եղել են թե՛ մութ, թե՛ լուսավոր էջեր: Ուրախ եմ, որ ինձ սովորեցրել են այդ էջերը հնարավորինս ճիշտ վերլուծել: Ներկայացուցիչն եմ մի ազգության, որն ունի թե՛ լավ, թե՛ վատ հատկություններ, թե՛ լավ, թե՛ վատ սովորություններ: Ուրախ եմ, որ ինձ սովորեցրել են հնարավորինս ճիշտ գնահատել այդ արժանիքները ու ինքս էլ փորձել եմ այդ արժանիքներից ծաղկաքաղ անել: Ուրախ կլինեմ, եթե մի օր (հետագայում) ասեն, որ ես կարողացա ապրել որպես մարդ՝ մարդկային արժանիքներով:
Հպարտ կլինեմ որ հայ եմ, եթե հայրենակիցներիս ճնշող մեծամասնության մասին հնարավոր լինի ասել, որ նրանք ապրում են որպես մարդ՝ իրական մարդկային արժանիքներով:
Դե հիմա ասեք՝ ո՞ր շերտին եք պատկանում
Ես հայ եմ՝ վաղուց դուրս եկած ցաղի կարգավիճակից, ու եթե հպարտ եմ որ իմ ազգը Չարենցի ծնողն ա, նույնքան էլ ամաչում եմ, որ դեռ այդ ազգի մի մասը դուրս չի եկել ցեղի կարգավիճակից ու մի բան էլ հապարտանում է դրանով:
Highordy
18.03.2007, 18:44
Մոդերատորկան։ Գրառումը ջնջված է։ Կարդացեք Ակումբի կանոնադրությունը (http://www.akumb.am/showthread.php?t=2437#post67297)։ Մասնավորապես
2.1.1. Չի թույլատրվում վիրավորել կամ ծաղրել ակումբի մյուս անդամներին, նրանց նկատմամբ ցուցաբերել բացահայտ արհամարհական վերաբերմունք, ֆորումի բանավեճերը տեղափոխել վեճի, հարաբերություններ պարզելու, կռվի հարթություն:
Մոդերատորկան։ Գրառումը ջնջված է։ Կարդացեք Ակումբի կանոնադրությունը (http://www.akumb.am/showthread.php?t=2437#post67297)։ Մասնավորապես
2.1.1. Չի թույլատրվում վիրավորել կամ ծաղրել ակումբի մյուս անդամներին, նրանց նկատմամբ ցուցաբերել բացահայտ արհամարհական վերաբերմունք, ֆորումի բանավեճերը տեղափոխել վեճի, հարաբերություններ պարզելու, կռվի հարթություն:
Հեթանոս Հրեշտակ
19.03.2007, 01:01
Մելիք, ցեղի մեջ մտնելու համար բավական/անհրաժեշտ չէ լինել կառավարական «շղթայի» օղակ:
ամաչում եմ, որ դեռ այդ ազգի մի մասը դուրս չի եկել ցեղի կարգավիճակից ու մի բան էլ հապարտանում է դրանով
Ուրեմն նրանք այնքան էլ ցեղի մեջ չեն եղել
Ժ Ա Ռ Ա Ն Գ ՈՒ Թ Յ ՈՒ Ն
Ոմանք Հայու ազգը ցած, անարգ, սինլքոր, կոշտ, սեւ բան մը կսեպեն. ոմանք ալ տեսակ մը հպարտ եւ համառ ազգասիրությամբ` չեն ուզեր, որ մեկ կերպով մը ազգին դիպչվի, ազգին վրա արատ մը դրվի, իբրեւ թե ազգը սիրելը` անոր պակասություններն ալ պաշտել ըսել է, մեկեն ազգը պաշտպանենք ըսելով` անոր պակասություններն ալ կպաշտպանեն, առանց իմանալու կամ իմանալով:
Ազգին պակասությունները պարտակել` խելացություն է, բայց պակասությունը չճանչնալ` մեծ անխելքություն: Ազգը միշտ վար զարնել, անդադար պակասություններն հիշել, ողբալ արհամարհել` ասոնք մարդուն սիրտը կկոտրեն, կթուլացնեն, կհուսահատեցնեն, կկատղեցնեն: Միշտ գովելն եւ գովելի ցուցնելն ալ` սիրտը կուռեցնեն, միտքը կկուրացնեն, սնապարծ ազգասեր մը կընեն, օդու մեջ պարող մը, որ հաստատություն չունի, ու խելացին «փուֆ» մը ըսե` վար կիյնա: «Ազգին վրա փոշի մը չնստեցնել ուզելն` ազգն քարկոծելու վտանգի մեջ ձգել է»,- կըսե Խիկար:
Ո՞րն են մեր պարծանաց աղբյուրներն. քաղաքական զորությու՞ն, խելացի քաղաքավարությու՞ն, գիտությանց զարգացմունք, երեւելի գործոց համբավ ու փա՞ռք: Դժբախտաբար ասոնցմե խիստ քչերը կտեսնենք հիմա: Իսկ թե որ անցածներուն վրա է պարծելիքնիս, պետք է անցյալը ներկայեն զանազանենք, ու ըսենք թե ունեինք, թե չէ ունինք:
Թե որ հայու ազգը լավ հատկություններ ունի, ուրիշ ազգեր ալ ունին, թե որ անոնք պակասություններ ունին, հայն ալ ունի: Վասնզի ազգ ըսածդ պարտեզի մը կնմանի, որ անկարելի է, թե գեշ եւ անօգուտ խոտ ալ չբուսցնե. բանը սա է, թե որ պարտեզ ավելի մոլախոտած կըլլա: Շարունակյալ կրթությունն է, որ ազգերն ավելի կծաղկեցնե, քան թե անխնամ թողնված բնական ձիրք: Ունեցե՞ր ենք արդյոք, կամ ունի՞նք մենք ալ աս շարունակյալ կրթությունը... Ուրեմն լռությամբ եւ արդար ցավով խոստովանինք, թե մեր մեջ ալ շատ պակասություններ կան, շատ հետ մնացեր ենք: Թե որ պակասություն անունը մեզի պժգալի է, ավելի զզվելի ըլլա անոր հետեւանքը: Ջանանք ճանչնալ ու խլել աս գեշ խոտերն, ան ատեն առանց քարոզելու ալ լավ կերեւնանք:
Ազգ մը արթնցնելու, վեր կեցնելու ատեն իրավ է, որ առջի բերան սիրտ տալու է, հուսո եւ գովության ձայներ պետք է տալ: ... Գովեստ ըսելը, ուրախանալը եւ քիչ մը պարծիլն ալ` նշան է սրտին կենդանության. թե որ աս նշանս չըլլար, պետք էր հուսահատիլ մեր ազգեն: Բայց գովելով միայն կրթություն չըլլար. նոր կրթվող ազգ մը պետք է իմանա իրեն տիրող պակասությունները, որ ըստ այնմ զգուշանա ու շտկե զինքը. բոլոր ճարտարությունն հոս է, թե ինչպես, ինչ կերպով իմացնելու է: Շատ կսխալին անոնք, որ ազգը կուզեն շարժել հանդիմանող, կծու ձայնով. կկարծեն, թե փոսը ընկած էշ մը կվերցնեն` հրելով, մշտելով, կանչվռտելով, հայհոյելով. այս բանս շարժելու տեղ ավելի կջլատե, կկոտրե ուժը, արդեն հիվանդ մարմինը ավելի կվատուժցնե: Նույնպես ասոր հակառակ` չափազանց փայփայելն, շողոքորթելն ալ կրնա չարաչար գիրություն մը բերել հիվանդ սրտին, որ նույնպես վնասակար է անոր:
Ամչնա եւ պռկունքը խածնե այն ցուրտ բերանը, որ օդը պղծելով կհամարձակի ըսելու, թե` Կցավիմ հայ ծնած ըլլալուս: Այդ ցավը չէ իրեն, հապա իր ազգակցածը պետք է` ասանկ ազգակից մը ունենալու համար:
Չափավոր գովեստ մը, մանավանդ առջի բերան, կրնա լավ օծանելիք մը ըլլալ վիրաց` ո՛չ շատ ճզմելով, ո՛չ շատ շոյելով:
Արդ` անիրավ է արհամարհել մեր ազգը կամ անպատճառ մեծցնել: Խելացի մարդուն կվայելե, որ արդար աչքով նայե անոր վրա եւ սիրե, եւ այս սիրույն համար ճանչնա անոր կատարելություններն ալ, պակասություններն ալ: Առանց հարկի չբանա այն վերքերն, որ պետք է բժշկել. հարկ որ ըլլա` զգուշությամբ դիպչի, դոդղուն ձեռքերով, արտասվոտ աչքերով, տաք շնչով: Արդարությու՛նը միայն բանա զայն, կարեկցությունը պատե, իմաստությունը դարմանե, սերը անհետ ընե սպիներն ալ:
ՂԵՎՈՆԴ ԱԼԻՇԱՆ
1849թ.
http://www.chi.am/news/070320/07032004.htm
Պանդուխտ
21.08.2007, 17:10
Հայի հայի ընդառաջ հպարտանալու մասին չէ խօսքը: Վասնզի բոլորս հայ են եւ հպարտ մեր բաժնեկցած արժանիքով: Ուրեմն խօսքը օտարազգիների առաջ հպարտանալու մասին է: Ամաչում եմ երբ հայեր առանց առիթի կամ պատճառի սկսում են գլուխ գովել, սխալը ճիշտին խառնելով պատմութիւնից խօսել, անտեղի անհարկի հայի կայսերական նուաճումների մասին պատմել: Այսպիսի զրոյց սկսելու համար օտարազգի ներկայացուցիչը ի՛նք պէտք է խօսք բացի: Առհասարակ նախընտրելի է հայի մարդկային աւանդի մասին զրուցել, քան աշխարհակալութեամբ հպարտանալ (Տիգրան բ. Արտաշէսեան) :
Հայութեամբ հպարտ լինել նշանակում է անպայման հայ մնալու ձգտում ունենալ: Հայ մնալու համար վատնել ժամանակ, հանգիստ, երջանկութիւն: Օտարութեան մէջ՝ Սփիւռքում հանդիպել ենք, հանդիպում ենք անուն ու ազգանուն փոխած հայերի, մարդիկ որոնք փորձում են ընդունելի լինել նոր բնակավայրում: Մարդիկ խուսափում են հայ երեւելուց: Լինի Տիգրան Մեծով հպարտանալը, լինի զավակին օտար անուն ազգանուն տալը. բղխում է ազգային թերաժէքութեան հոգեկան ախտից:
Առաջինը՝ պարտուած խեղճացած հայն է, որ ընդբոստանում եւ փորձում է մխիթարուել Մեծն Տիգրանով: Երկրորդը՝ փախչում է հայութիւնից, օտար միջավայրում հայ լինելուց:
Հայութեամբ հպարտ լինել առաջին հերթին նշանակում է. օտարութեան մէջ հային հանդիպելիս. հայրերէն խօսել, հայկական անուն ազգանունը պահել, զաւակին հայկական կրթութիւն ջամբել, հայկական մշակոյթով ապրել: Հպարտութիւնը կը յաղթի հայ երեւելու վախից: Այո՛, վախենում ենք թուրքիայում, Ռուսաստանում:
Երբ օտարազգի կամ այլասէր մի «հայ» անարգի վիրաւորի հայի ազգային արժանապատւութիւնը. հայութեամբ պէտք է հպարտանալ՝ դրսեւորելով այնպիսի պահուածք, որ ամաչեցնի հայը անարգողին:
Ականջալուր եղել եմ բազում գովասանքի, երբ արաբ քաղաքացիներս թուել են հայի, հին հայերի արժանիքը: Առհասարակ հայի հին տեսակը, աշխատասէր, պարտաճանաչ, ճշտապահ, համեստ, ազնիւ եւ լաւ արհեստաւորներ, բժիշկներ, ճարտարապետներ եղել են: Բարի համբաւ թողել են: Այժմ հին հայերին հանդիպում ենք գերեզմանատներում:
Գովասանք լսել եմ եւս թուրք յաճախորդներիցս: «Դուք վստահելի եք» ասել են: Չգիտեմ շողոքորթ քծնախօ՞ս են եղել, թէ իսկապէս իրանց տեսակէտն այդպէս է եղել:
Այսպէս պէտք է լինի: Օտարազգիք նախ իրանք պէտք է գովեն մեր բարի համբաւը: Պէտք է հրաժարուենք ինքնագովեստից: Պէտք է հրաժարուենք նաեւ անպայմանօրէն օտարազգիներին մեր մշակոյթը ինքութիւնը ներկայացնելու մարմաջից: Նախ իրանք պէտք է հետաքրքրուեն մեզնով:
Մեզնով հետաքրքրւողը մեր մասին տեղեկանք կը գտնի: Կարեւորը մենք ճանչնանք զմեզ: Ծանիր զքեզ:
Հպարտ լինել հայութեամբ նշանակում է սիրել հայ աղջկան, սիրել նրա սեւ կամ շագանակագոյն կամ շէկ մազերը: Սիրել նրա հայկական, բայց նաեւ իգական քիթը:
Հպարտ լինել հայութեամբ, նշանակում է տէր կանգնել Հայրենիքին, Սուրբ Պետութեան (իշխանութիւնը այլ երեւոյթ է), Արցախին:
Հպարտ լինել նշանակում է խտրութիւն չդնել հայի եւ հայի միջեւ: Հպարտ լինել հայութեամբ նշանակում է արտասահմանում դիպւածով յայտնուած հային չարհամարհել, չպարսաւել: Հպարտ լինել հայութեամբ նշանակում է գնահատել հայի հայութիւնը, այսինքն գնահատել այն հայերը, որոնք պահպանում են հայ ինքնութիւնը դժուար պարագաներում:
Ազգին պակասությունները պարտակել` խելացություն է, բայց պակասությունը չճանչնալ` մեծ անխելքություն: Ազգը միշտ վար զարնել, անդադար պակասություններն հիշել, ողբալ արհամարհել` ասոնք մարդուն սիրտը կկոտրեն, կթուլացնեն, կհուսահատեցնեն, կկատղեցնեն:
Սիրելի Հայր, դժբախտաբար այս ֆորումում, ոմանք զբաղում են միայն այս գործով: