Մարդու հակասական ցանկությունները: Հակադրությունների փոխհամաձայնեցում.

[Գևոր]

Եթե ուշադրություն դարձնենք շրջակա միջավայրին, ապա կարելի է նկատել, որ մենք ապրում ենք երկակի աշխարհում: Գործնականում ամեն ինչ ունի իր հակադրությունը: Գիշեր-ցերեկ, ծնունդ-մահ, լավ-վատ, տղամարդ-կին: Բայց իրականում հակադրությունները գոյություն ունեն միայն գլխում: Եվ մի զույգ հակադրությունները կարող են մեկի համար ակտուալ լինել, մյուսի համար` ոչ:
այսպես վատ է- այնպես լավ է
ես տխուր եմ- ուզում եմ ուրախություն
Բևեռները գոյություն ունեն այնքնան ժամանակ, քանի դեռ մարդու ենթագիտակցության մեջ կա լիցք, որ նրանց բաժանում է: Եթե վերացնենք այդ լիցքը, ապա բևեռները միանում են, ինչպես մագնիսները, որոնց միջև վերացրել են արգելքը:
Ցանկացած զույգ բեռևեռների ինտեգրացումից հետո
-սուբյեկտիվ մակարդակում վերանում է նրանց միջև տարբերությունը: Տարբերության մասին կարելի է հիշել օգտվելով հիշողությունից, սակայն իրենց էությամբ նրանք դառնում են նույնը:
-անջատվում է ենթագիտակցության մեջ կուտակված էներգիայի մի մասը, լուծվում են անձնական բրոբլեմները և մարդը ազատվում է մի շարք ներքին սահմանափակումներից:
Ցանկացած բրոբլեմի հիմքում ընկած է երկու տարբեր հակասությունների միջև լիցքը: Սովորամար պրոբլեմները ստեղծում են այնպիսի բևեռները ինչպիսիք են` լավ-վատ, ուզում եմ պետք է, դուր է գալիս-դու չի գալիս և այլն:
Եթե ուշադիր նայենք ցանկացած պրոբլեմի, ապա նրան կարելի է բաժանել մեկ կամ մի քանի այդպիսի զույգերի: Սակայն հին ժամանակների սկսած տարբեր փիլիսոփաներ, մտածողներ ու մտավորականներ պնդում են որ, ցանկացած մարդու կյանքում գոյություն ունի մի զույգ բևեռներ, որոնք ամենամեծ հետքն են թողնում մարդու ամբողջ կյանքի վրա: Այդպիսի բևեռները կոչվում են Առաջնային Բևեռներ: Առաջնային Բևեռները ղեկավարում են մարդու կյանքի անգիտակցական խաղը: Սկսզբում մի բևեռը դառնում է ամենամեծ ու ամենացանկալի նպատակը, իսկ երկրորդը` հակառակը-բացասական նպատակը, որից պետք է խուսափել:Որոշ ժամանակ անց այդ բևեռները փոխվում են տեղերով, ինչպես ավազե ժամացույցները: Առաջին բևեռը դրականից դառնում է բացասական և հակառակը: Արդյունքում մարդուն անգիտակցորեն ձգում է հակառակ ուղղությամբ: Մինչև որոշ ժամանակ անց բևեռները փոխվում են տեղերով:
Եթե այդպիսի բևեռները ձեր ճանապարհին են կանգնած, ապա նպատակը դժվար թե իրականանա:

[Գևոր]

"Կամ մեկը, կամ մյուսը, երրորդը տրված չէ" Արիստոտել

Երկվությունը և բևեռների գոյությունը նյութական աշխարհում գոյություն ունեցող ամեն ինչի էությունն է:
Բևեռները սահմանումը կարելի է այսպես տալ. երկու հակադիր բևեռացված ուժեր կամ հակադրություններ, վիճակներ կամ պայմաններ` մագնիսական երկու բևեռների նման: Հոգևոր զարգացումը մեծամասամաբ կայանում է գիտակցության մեջ նրանց նեյտրալիզացումից:


Քվանտային ֆիզիկայի զարգացումը ցույց է տվել աշխարհի "երկվության" պատրանքը: Դրա համար գիտությանը անհրաժեշտ եղավ ուսումնասիրել մատերիայի խորագույն հիմքերը` իջնելով տարրական մասնիկների մակարդակի, որտեղ մատերիան չի տարբերվում էներգիայից: Բայց քվանտային մեխանիկայից շատ առաջ, բազմաթիվ մտավորականներ ու փիլիսոփաներ ցույց են տվել գիտակցության երկվության հաղթահարման անհրաժեշտությունը:



"Ամեն ինչի էությունը մեկն է" Հերակլիտ

Երկու մասի բաժանված շրջանը դաոսիզմում լավ հայտնի նշան է (Տայ ցզի տու): Այն ներկայացնում է ինտեգրացիա- Ին և Յանի չեզոքացումը ( Ին-դրականև ակտիվ էներգիա; Յան- բացասական և պասիվ էներգիա)

[Ariadna]

Մոդերատորական: Խնդրում եմ հստակեցրեք թեմայի հարցադրումը: Ի՞նչ քննարկումներ եք ակնկալում, ի՞նչ հարցի պատասխան է ակնկալվում ստանալ:

[Մեղապարտ]

Հետաքրքիր է քնարկել «Մարդու հակասական ցանկությունները»:
Դոստոեվսկին իր «Ոճիր և պատիժ» վեպում շատ գեղեգցիկ անդրադարձել է այս հարցին:
Ուր կարող են տանել մարդու հակասական ցանկությունները և ի վիճակի է մարդը վերահսկել իր ցանկություններին կրիտիկական պահին:

[Գևոր]

Հիմա ես թարգմանություններ եմ անում էս թեմայով, Մեղապարտ շնորհակալություն գրքի համար, անպայման կկարդամ. Նոր թարգմանությունները կտեղադրեմ այստեղ:
Թեման ավելի շատ ստեղծված է նյութի ծանոթության համար- ենթադրում եմ հետաքրքիր կլինի:
Բևեռների մասին տեղեկությունները շատ քիչ են գրականության մեջ, որովհետև նրանց մասին ինֆորմացիան համարյա բոլոր ուսմունքների կողից գաղտնի է պահվել- հիմնականում կարելի է միայն ակնարկներ գտնել այդ մասին: Իսկ հիմա արդեն որոշ համակարգեր բացեիբաց խոսում են դրանց մասին: (Լավ բան ա ինտերնետը- վերջին 100 տարվա ընթացքում ինֆորմացիայի տարածման արագությունը մեծացել է մոտ միլիոն անգամ)

[Մեղապարտ]

Հիմա ես թարգմանություններ եմ անում էս թեմայով, Մեղապարտ շնորհակալություն գրքի համար, անպայման կկարդամ. Նոր թարգմանությունները կտեղադրեմ այստեղ:
Թեման ավելի շատ ստեղծված է նյութի ծանոթության համար- ենթադրում եմ հետաքրքիր կլինի:
Բևեռների մասին տեղեկությունները շատ քիչ են գրականության մեջ, որովհետև նրանց մասին ինֆորմացիան համարյա բոլոր ուսմունքների կողից գաղտնի է պահվել- հիմնականում կարելի է միայն ակնարկներ գտնել այդ մասին: Իսկ հիմա արդեն որոշ համակարգեր բացեիբաց խոսում են դրանց մասին: (Լավ բան ա ինտերնետը- վերջին 100 տարվա ընթացքում ինֆորմացիայի տարածման արագությունը մեծացել է մոտ միլիոն անգամ)

Շատ կարևոր է հակասակն ցանկությունների ստրուկտուրան:
Մարդը մշտապես պատրաստ է քայլել և անցնել բարոյական սահման սակայն քչերին է հաջողվում իր համար հիմք ապահովել այդ քայլը անելու համար:

[Սելավի]

Շատ կարևոր է հակասակն ցանկությունների ստրուկտուրան:
Մարդը մշտապես պատրաստ է քայլել և անցնել բարոյական սահման սակայն քչերին է հաջողվում իր համար հիմք ապահովել այդ քայլը անելու համար:

Մեղապարտ ջան, բարոյական սահման կոչվածն էլ է բեվեռացման արդյունք:
Շատերի համար շատ բաներ կարող են դիտվել «անբարոյական», երբ նույն երևույթը շատերի համար «բարոյական» է:
Հենց մարդու ուղեղի բեվեռացումից է որ մարդը նույն երևույթին տրբեր ածականներով է բնորոշում, դրանք երևույթներ են ընդհամենը, ոչ ավել՝ և կարիք չկա ինչ որ երևույթի անվանել բարոյական կամ անբարոյական, հետո զանազանել, դա լա՞վ է թե՞ վատ: Դրանք ոչ լավ են, ոչ էլ վատ, դրանք պարզապես տարբեր երևույթներ են ու հավասար իրավունք ունեն լինելու, քանզի մեր երրորդ տարածաչափության «իրականությունը» հենց բեվեռացման և երկակիություն վրա է հիմնված՝ ԱՌԱՅԺՄ:

[Մեղապարտ]

Մեղապարտ ջան, բարոյական սահման կոչվածն էլ է բեվեռացման արդյունք:
Շատերի համար շատ բաներ կարող են դիտվել «անբարոյական», երբ նույն երևույթը շատերի համար «բարոյական» է:
Հենց մարդու ուղեղի բեվեռացումից է որ մարդը նույն երևույթին տրբեր ածականներով է բնորոշում, դրանք երևույթներ են ընդհամենը, ոչ ավել՝ և կարիք չկա ինչ որ երևույթի անվանել բարոյական կամ անբարոյական, հետո զանազանել, դա լա՞վ է թե՞ վատ: Դրանք ոչ լավ են, ոչ էլ վատ, դրանք պարզապես տարբեր երևույթներ են ու հավասար իրավունք ունեն լինելու, քանզի մեր երրորդ տարածաչափության «իրականությունը» հենց բեվեռացման և երկակիություն վրա է հիմնված՝ ԱՌԱՅԺՄ:

Թեման խոստումնալից է հիմա շտապում եմ հետո կշարունակենք մեր զրույցը:

[Կտրուկ]

բարոյական սահման կոչվածն էլ է բեվեռացման արդյունք:
Շատերի համար շատ բաներ կարող են դիտվել «անբարոյական», երբ նույն երևույթը շատերի համար «բարոյական» է:Սելավի.այս մոտեցումը իր մեջ խիստ թաքնված վտանգ ունի։իրականում կա հստակ տարանջատում լավի ու վատի միջև։հակառակ պնդումը տանում է ամեն ինչի տարալուծման ու քաոսի։լավի ու վատի հասկացողությունը տեղավորելով սուբյեկտիվիզմի մեջ.կամա թէ ակամա մերժում ես արարչագործությանը ու ընդունում աննպատակ ինքնառաջացումը։

[Ֆրեյա]

Քանի որ լավի ու վատի միջև ՀՍՏԱԿ տարանջատում չկա :)) լավն ու վատը փոխներհյուսված են ամենինչի մեջ....
Ցանկացած երևույթ, գործընթաց, պատահար... ունի և' լավ, և' վատ կողմեր, ու կախված է քո նայելու տեսանկյունից ;)

[Մեղապարտ]

Մեղապարտ ջան, բարոյական սահման կոչվածն էլ է բեվեռացման արդյունք:
Շատերի համար շատ բաներ կարող են դիտվել «անբարոյական», երբ նույն երևույթը շատերի համար «բարոյական» է:
Հենց մարդու ուղեղի բեվեռացումից է որ մարդը նույն երևույթին տրբեր ածականներով է բնորոշում, դրանք երևույթներ են ընդհամենը, ոչ ավել՝ և կարիք չկա ինչ որ երևույթի անվանել բարոյական կամ անբարոյական, հետո զանազանել, դա լա՞վ է թե՞ վատ: Դրանք ոչ լավ են, ոչ էլ վատ, դրանք պարզապես տարբեր երևույթներ են ու հավասար իրավունք ունեն լինելու, քանզի մեր երրորդ տարածաչափության «իրականությունը» հենց բեվեռացման և երկակիություն վրա է հիմնված՝ ԱՌԱՅԺՄ:

Բարոյական սահմանը հասարակական հարաբերրությունների ծնունդ է բեգվեռացումը այդ հասարակական հարաբերությունների արդյունքն է :
Օրինակներ կաելի է շատ բերել ամենա հետաքրքիր որինակներից մարդակերությունը որը կարծես թե պետք է տեղ չունենար եվրոպական մշակույթի մեջ բայց այն կա և երբեմն երբեմն այն դրսևորվում է :
Սա բեվեռացման ծայրագւյն դրսևորվում է :

[Սելավի]

Որպեսզի պարզ լինի իմ դիրքորոշումը, մի անգամից ասեմ ամեն ինչ երբ մարդը դասակարգում է լավի վատի, բացասականի դրականի, արժանիի անարժանի, հաջողակ անհաջողակի, դրա մեջ շատ խորքային թաքնված է էգոն:
Այդ միջոցով մարդը ուզում է իրեն կանգնեցնել օլիմպիայ գագաթին, անտեսելով մնացածի ազատ ընտրության իրավունքը:
Ես այդ ամենը մցնում եմ մարդու կողմից, փորձ՝ ձեռքբերման մեջ, և ամեն անհատ ենթագիտակցորեն ինքն է որոշում, թե ինչ փորձի ձեռքբերման կարիք ունի ինքը:
Երբ մարդը համապատասխանաբար անցնում է այդ փորձի ձեռքբերումը, սկսում է իր համար տարանջատել, որի՞ դեպքում էր ինքը ավելի ներդաշնակ ու խաղաղ զգում, ո՞ր դեպքում էր լիցքավորվում իր համար հաճելի էներգիայով:
Դրանից հետո անհատը սկսում է հասկանալ որ ոչ մի բան էլ վատ կամ լավ չէր, այլ՝ իր փորձի ձեչքբերման համար անհրաժեշտ նախապայմաններ էին այդ բոլոր երևույթները, որոնք էլ իրեն հասցրեցին, երկակիության երևույթի բացահայտմանը:
Իսկ բեվեռացումը կրկին անհրաժեշտ նախապայման է, որպեսզի մարդը կարողանա զանազանի՝ եթե բարձրը չլինի, ոչ մեկն էլ չի կարող իմանալ թե ինչ է նշանակում ցածրը, եթե ատելությունը չլինի մարդը երբեք չի կարող իմանալ ինչ բան է սերը:
Այնպես որ այս փորձերը մարդը ձեռք բերելով և խորքային հասկանալուց հետո, շատ շնորհակալ է լինում ատելության էներգիային, որ այդ երևույթը իրեն հնարավորություն տվեց ծանոթանալու սիրո հետ:
Այդ ատելություն երևույթը ես երբեք չեմ դնում վատ կամ լավ հասկացողության մեջ, Եթե անգամ այդ տեսանկյունից էլ նայեմ, միևնունն է դա ինձ համար օգտակար ( այսինքը «լավ») երևույթ էր, քանզի ինձ հնարավորություն տվեց ծանոթանալու մեկ այլ երևույթի հետ, որը կոչվում է սեր, կամ նույն օրինակը կարող եք հակառակ կողմից շոշափել:
Եվ այդմ էլ, մարդը իր համար որոշում է թե որ էներգիան էր իր համար ավելի հաճելի և ներդաշնակ:
Դուք արդեն նայում եք այն տեսակետից որ անցել եք համապատասխան փորձի միջով և ձեզ համար որոշել եք հաճելի և դուրեկան էներգիան և դա բնորոշում եք «լավ» կամ «վատ» իսկ այն մարդիկ որոնք դեռ չեն անցել այդ փորձի միջով, նրանք դեռ պիտի ատեն, որպեսզի հասկանան որ սիրելը ավելի դուրեկան էներգիա է քան ատելության էներգիան:
Ու հենց այստեղ է որ մարդը միշտ ուզում է իր դիմացինին ապացուցի իր ճիշտ լինելու մեջ:
Բոլորն էլ ճիշտ են, նայած թե այդ մարդը իր փորձի որ փուլում է գտնվում, Մեղապարտը երբ գրում է եվրոպայի քաղաքակրթության մեջ տեղ գտած մարդակերության մասին՝ դա այդ փուլի մարդկության զարգացածության աստիճանի ճիշտն էր և մեղադրելու ոչ մի բան էլ չկա:
Դա հիմիկվա զարգացածության աստիճանի շնորհիվ ենք հետադարձ հայացք գցում և մեղադրում:
Նույն կերպ էլ Աստվածաշնչում նկարագրված որոշ զարհուրելի տեսարաններ, որ այդ ժամանակահատվածի համար համարվում էր նորմալ երևույթ, քանզի այդ ժամանակ այդ զարգացածության աստիճանի վրա էին գտնվում մարդիկ:
Մի կասկածեք, որ կանցնի մի որոշ ժամանակ և այն՝ ինչ հիմա մնք բարոյական անբարոյական կամ լավ ու վատ ածականով ենք բնորոշում իր տեղը կզիջի մեկ այլ ուրիշ հասկացողության:

[Մեղապարտ]

[/COLOR] ինքն է որոշում, թե ինչ փորձի ձեռքբերման կարիք ունի ինքը:

Մեր խոսակցության սկզբից ես նշեցի Դոստոեվսկու «Ոճիր և Պատիժ» վեպը ոչ պատահական :Հեոսը Ռոման Ռասկոլնիկովը մի աղքատ ուսանող էր :Նա որոշեց որ ինքը Նապոլեոն Բոնապարտից ցածր չէ իր ունակություններով ,նա Ռասկոլնիկովը մտածում էր Նապոլեոնը իր նպատակին հասնելու համար սպանեց շատ մարդ:
Ինքը ընդհամենը իր նպատակին հասնելու համար պետք է սպանի մի պառավ կին:

Երբ մարդը համապատասխանաբար անցնում է այդ փորձի ձեռքբերումը, սկսում է իր համար տարանջատել, որի՞ դեպքում էր ինքը ավելի ներդաշնակ ու խաղաղ զգում, ո՞ր դեպքում էր լիցքավորվում իր համար հաճելի էներգիայով:

Երբ նա հասավ իր նպատակին մարդ սպանելու միջոցով նա ընդհանրապես կորցրեց այն մինիմալ ներդաշնակությունը որ ուներ:

Դրանից հետո անհատը սկսում է հասկանալ որ ոչ մի բան էլ վատ կամ լավ չէր,
Դրանից հետո Ռասկոլնիկովը խելագարվեց:


Եվ այդմ էլ, մարդը իր համար որոշում է թե որ էներգիան էր իր համար ավելի հաճելի և ներդաշնակ:

Եթե այս տրամաբանութամբ իր վեպը շարունակեր Դոստոեվսկին ապա նա չէր հայտնվի եվրոպական գրականության Օլիմպում:

[Սելավի]

Երբ նա հասավ իր նպատակին մարդ սպանելու միջոցով նա ընդհանրապես կորցրեց այն մինիմալ ներդաշնակությունը որ ուներ:

Հա ի՞նչ, թող կորցնի, ինչա էղել (եթե կար, գոնե այդ մինիմալ ներդաշնակությունը) ուզում էս ասել դա վատա՞, պիտի կորցնի որ գտնելիքի համար տեղ ազատվի:
Իսկ խելագարությունը ուրիշ հարդության մեջ է, որը կրկին պատահականություն չէ: Նույն կերպ դատում են մարդիկ, ասելով եթե՞ Աստված կա ինչու՞ այս երեխան ծնվեց ու մահացավ, կամ լավ մարդ էր ինչու՞ այսքան դժբախտություն եկավ այս մարդու գլխին:
Այս տեսանկյունը ընդհանուր աշխարհաընկալման մեջ մարդկային ուղեղի միկռո մոտեցում է, համեմատած այն գլոբալ հասկացողության հետ որը իր մեջ պարփակում է ամեն երևույթ:
Ժամանակն է որ մարդը վեր կանգնի իր ուղեղի մակերեսային վերլուծություններից, ամեն երևույթ շատ ավելի խորիմաստ նշանակություններ ունեն քան մենք վերլուծում ենք մեր սահմանափակ ուղեղի միջոցով:
Ամեն բան էլ ծառայում է մարդկության զարգացման համար, եթե դու չիմանաիր որ Դասաևսկու այդ հերոսը գժվեց սպանություն կատարելուց հետո, մի գուցե «դու» էլ կփորձեիր ինչ որ նպատակի հասնելու համար մեկին սպանել, բայց քանի որ դու ավելի իմաստուն էս և ուրիշի փորձի շնորհիվ կարողանում էս ինչ որ բան սովորել, ուրեմ շնորհակալ եղիր այդ հերոսից որ քեզ բան սովորեցրեց իր «անձը վտանգելով»:
Այդ հերոսը հենց դրա համար էր եկել երկիր մոլորակ որ (Մեղապարտը և Սելավին) շոշափեին այդ մարդու արարքը և իրենց համար պարզեին, թե ինչի է հանգեցնում ատելությամբ լցված էգո կոչվող տենդը, էներգիան:

[Գևոր]

Թվում ա թեման ուրիշ ուղղությամբ ա զարգանում.

Հիմնական միտքն էն ա, որ մեր սուբյեկտիվ պրոբլեմները առաջանում են 2 հակասությունների միջև ընտրություն կատարելուց. Բայց բնության մեջ հակասություններ չկան. Կա միայն փոխհամաձայնեցում, տարբերությունների լրացում, կա միայն միասնություն:
Երբ գիտակցության մեջ հակադրությունները նեյտրլիզանում են, պրոբլեմը անհետանում է:

Օրինակ ինչ կլիներ եթե գիտակցության մեջ տարբերություն չլիներ >

ես ճիշտ եմ - նա է ճիշտ
ես խելացի եմ- նա ավելի խելացի է
ես պիտի պաշտպանեմ իմ կարծիքը- ես պիտի փոխեմ իմ կարծիքը
իմաստություն- հիմարություն
շատ գիտեմ - քիչ գիտեմ
ես- ուրիշը

"Սովորական " Մարդը դժվարությամբ կամ ընդհանրապես չի կարողանում դա պատկերացնել, որովհետև մանկուց մեզ սովորեցնում են, թե որն ա լավ, որը վատ, որը " +", որը "- " :
Ինչի վրա, որ մեր հայացքը հառնում ա, մենք անպայման պիտի պիտակավորենք այն (կամ նրան) ու դրանով սահմանափակենք ինքներս մեզ:

[Կտրուկ]

Ինչի վրա, որ մեր հայացքը հառնում ա, մենք անպայման պիտի պիտակավորենք այն (կամ նրան) ու դրանով սահմանափակենք ինքներս մեզ:Ինչ գույնի վրա որ հայացք ենք գցում.անպայման պիտի որոշենք թէ ինչ գույն է դա.ու դրանով սահմանափակենք ինքներս մեզ:

[Գևոր]

Հետաքրքիր ա, թե էլեկտրամագնիսկան ալիքներ ինչ չնչին տոկոսն է, որ տեսանելի է: Գույնը- որպես այդպիսին իրականում գոյություն չունի, դա մեր ուղեղն է ստեղծում (Ուղեղի տեսողական բաժինը). Առարկաները իրականում գույն չունեն- դա նրանց վրա ընկած էլեկտրամագնիսկան ալիքների չնչի տիրույթի անդրադարձումն է, որը մշակվում է ուղեղի կողմից:
Եվ դա միայն գույներին չի վերավերվում: Զարմանալի է, թե ինչքան ա պարզեցնում մեր ուղեղը աշխարհը ու նրանից եկող ինֆորմացիան : Անընդմեջ պարզեցնում, ֆիլտրում, անընդհատ պիտակավորում: Մեր ցանկացած կարծիք ամեն ինչի հանդեպ,որքան պարզեցված է, ամեն մի տպավորություն- որքան խեղաթյուրված է:
Մարդկանց վարվելակերպը, նրանց խոսքերը ու դրանց մասին ունեցած մեր կարծիքները չեն կարող ճիշտ լինել -ցանկացած մարդ, որպես անձնավորություն ավելին է քան նրա մասին հայտնի ցանկացած կարծիք:

[Չամիչ]

Մարդկանց վարվելակերպը, նրանց խոսքերը ու դրանց մասին ունեցած մեր կարծիքները չեն կարող ճիշտ լինել -ցանկացած մարդ, որպես անձնավորություն ավելին է քան նրա մասին հայտնի ցանկացած կարծիք:

Էս մտքի հետ լրիվ համամիտ եմ: Իրոք, երբեմն մարդկաց մոտ, դիմացինի մասին կարծիք կազմելու մեխանիզմենրը հասնում են աբսուրդի: Օրինակ՝ ասա ով է ընկերդ ասեմ ով ես դու.--- սա պիտակավորման հայտնի մեխանիզմ է, որը մինչ օրս գործում է:Ասա որ թաղամասում ես ապրում, ասեմ ով ես դու, ----էս կարգի մեխանիզմները հայ իրականության մեջ անթիվ, անհամար են: Մարդկանց գնահատման մեխանիզմենրի ոչ ադեկվատ մոտեցումը հասել է էն աստիճանի, որ ղարաբաղցին շատերի համար արդեն հայ չի:

Բայց, կյանքում կան օրենքներ որոնց խախտումը միանշանակ վատ է:Օրինակ՝ երբ ծնողը սիրում է իր երեխային սա լավ է, երբ չի սիրում սա վատ է: Ամեն ծնող ունի սիրո արտահայտման իր տարբերակը, բայց հոգեբանական գիտելիքները հիմա օգնում են տիրապետել սիրո արտահայտման լավ ձեվերին:
Ծնողը սիրում է երեխային, սա լավ է:
Ծնողը չի սիրու երեխային, սա վատ է:

[E-la Via]

Հետաքրքիր թեմա է, ու հետաքրքիր զրույց է գնում: Կարծում եմ, որ բոլորն ունեն ներքին հակասություններ: Միշտ բոլորը գտնվում են իրենց հակասական ցանկությունների դեմ պայքարի մեջ: Ու հենց այս ներքին հակասություններն են մարդկանց դժբախտացնում: Իսկ որտե՞ղ մեր այս հակասությունների ակունքը , որտեղից է այն գալիս: Չէ՞ որ մենք լույս աշխարհ ենք գալիս ինչպես մի մաքուր էջ, մեր մանուկ ժամանակ, երբ դեռ գիտակցություն չունենք , մենք դեռ չգիտենք որն է լավ, որը վատ, չգիտենք չարի ու բարու մասին ու երջանիկ ենք, մենք ապրում ենք մեկ օրով ու ժպտում կյանքին: Իսկ հետո ի՞նչ է պատահում: Իմ կարծիքով ահա թե ինչ է: Երբ մենք փոքր ենք, մենք կյանքը տեսնում ենք այնպիսին ինպիսին, որ կա: Բայց մեկ էլ մեր ծնողները սկսում են մեզ թելադրել իրենց կյանքի փորձը, իրենց հայացքները յուրաքանչյուր երևույթի վերաբերյալ: Մի խոսքով իրենց բարի նպատակներով մեզ դաստիարակում են: Մենք սկսում ենք կյանքին նայել նրանց աչքերով: Հետո գալիս են մանկապարտեզի դաստիարակները, դպրոցի ուսուցիչները, քահանաները, դասախոսները, քաղաքական գործիչները և այլն: Նրանցից յուրաքանչյուրը մեզ իր հայացքներն ու ճշմարտությունն է թելադրում ու նրանցից յուրաքանչյուրը մեզանից պահանջում են, որ լինենք այնպիսին ինչպիսին իրենք են ցանկանում մեզ տեսնել: Ծնողները այնպիսի երեխա են ուզում, որով կարող են հպարտանալ,իսկ երեխան էլ ամեն ինչ անում է, որ նրանով հպարտանան: Մնացած բոլորն ել են այդպես վարվում: Եվ պատահում է այն, որ մենք մեզ կորցնում են, մենք հեռանում ենք մեր էությունից: Մենք դառնում ենք այնպիսին, ինչպիսին չենք: Եվ դրանից էլ առաջանում են մեր ներքին հակասությունները: Եվ այդ հակասությունները կվերանան այն ժամանակ, երբ մենք ամբողջական լինենք, մեր միջից վերանա մասնատվածությունը: Եվ երբ ամբողջական լինենք, կլինենք երջանիկ ու կապրենք այս պահով: Կվերանան մեր իլյուզաները, ամեն ինչին կնայենք այնպենս, ինչպես որ կա: Ու մարդկանց էլ չենք պիտակավորի: Կվերադառնանք մեր մանկություն, մեր կորցրած դրախտը, բայց արդեն գիտակցորեն:

[Գևոր]

Այո, երևի կարելի է ասել մենք զոհերի զոհն ենք. Բայց չպետք է ոչ մեկին մեղադրենք, այլ պատասխանատվությունը վերցնենք մեր ձեռքը, պատասխանատվություն կրենք մեր հայացքների համար: Գիտակցաբար, թե անգիտակցաբար մենք ենք թույլ տվել, որ ազդեն մեր վրա և ընդունել բոլոր հայացքները, պիտակներն ու հակասությունները. Իսկապես, մարդը ազատ է դառնում, երբ ազատվում է դրանցից, որոնք այնքան թանկ են մեզ համար- չէ որ մենք շատ թանկ ենք վճարել դրանց ձեռք բերելու հարցում.

[Տատ]

Այո, երևի կարելի է ասել մենք զոհերի զոհն ենք.
Դա մեր կրոնից է գալիս: Քրիստոսի զոհը միշտ էլ ստիպելու է նոր զոհեր անել և համարել, որ դա լավ է: Ես չեմ սիրում այդ մասը քրիստոնեության՝ ծնունդիցդ արդեն մեղավոր ես: Իրավունք չունես ազատ ընտրության: Հակասականի երկուսն էլ կարող է ճիշտ լինեն, իսկ ընտրել մենք պարտավոր ենք ոչ թե մեր ճիշտը, այլ՝ Նրանը:

[Ֆրեյա]

Հետաքրքիր ա, թե էլեկտրամագնիսկան ալիքներ ինչ չնչին տոկոսն է, որ տեսանելի է: Գույնը- որպես այդպիսին իրականում գոյություն չունի, դա մեր ուղեղն է ստեղծում (Ուղեղի տեսողական բաժինը). Առարկաները իրականում գույն չունեն- դա նրանց վրա ընկած էլեկտրամագնիսկան ալիքների չնչի տիրույթի անդրադարձումն է, որը մշակվում է ուղեղի կողմից:

:)
Դուրս եկավ
Բացի գույնից, միշտ մտածել եմ՝ ինչու են ասում՝ "Ջուրը անհամ, անգույն հեղուկ է, չունի հոտ" :D
Իրականում՝ գուցե մենք չունենք համապատասխան զգայարաններ ջրի համը, հոտը ու գույնը ընկալելու համար... ;)
Նույն կերպ՝ մնացած ամեն ինչի հոտը էլի կախված է մարդու՝ դրանք ընկալելու հատկությունից...
Թե չէ՝ Մասիսի ստորոտում ընկած մի կտոր քարին ինչ տարբերություն, թե Իո-ն ինչ գույնի է :P /Իոն իմ սիրած արբանյակն ա, դրա համար եմ նշում, թե չէ Յուպիտերին ինչ տարբերություն՝ սիրում եմ Իո-ին, թե չէ :P/

[Ֆրեյա]

..........Իսկապես, մարդը ազատ է դառնում, երբ ազատվում է դրանցից, որոնք այնքան թանկ են մեզ համար- չէ որ մենք շատ թանկ ենք վճարել դրանց ձեռք բերելու հարցում.

:think Երբեմն մարդը կարող է գերի դառնալ ազատ լինելու ազատվելու ցանկությանը...
Իսկ գերությունը, անկախ գերողի որպիսիությունից, դրական երևույթ չէ ;)

[Գևոր]

:think Երբեմն մարդը կարող է գերի դառնալ ազատ լինելու ազատվելու ցանկությանը...
Իսկ գերությունը, անկախ գերողի որպիսիությունից, դրական երևույթ չէ ;)Համաձայն եմ:
Իմիջիայլոց ազատության մասին պատկերացումների մասին էլ արժի մտածել` ազատություն ու սահմանափակում հակասության: Եվ գուցե էդ ժամանակ պարզվի, որ մեզ ոչ մի ազատություն էլ պետք չի, քանի որ ոչ մի սահմանափակում չկա:

[Դեկադա]

Գևոր-ի խոսքերից
Եվ գուցե էդ ժամանակ պարզվի, որ մեզ ոչ մի ազատություն էլ պետք չի, քանի որ ոչ մի սահմանափակում չկա:

Ազատությունն ի ծնե է տրված մարդուն, բայց սահմանափակումներ կան ու դա կողմնակի ուժերն են` որոնց մենք կամա- ակամա ենթարկվում ենք:Այ եթե մենք դեպի ազատություն տանող ճանապարհին չենթարկվենք կամ կարենանք շրջանցել այդ ուժերին , ուրեմն կհասնենք նրան:Թեպետ այդ սահմանափակումնրը երբեմն մարդուն հետ են պահում սխալ քայլերից:Ընդհանրապես երբ ինչ որ բանի մասին սկսում ես մտածել դառնում ես նրա գերին....

[Գևոր]

Դաոսիզմում Ին և Յանը հանդիսանում են իրար լրացնող էներգիաներ, որոնք միշտ փոխհամագործակցում են գոյության ցանկացած բնագավառում: Այնտեղ, որտեղ կա Յան էներգիան, նույնպես գոյություն ունի Ինը, և հակառակը: Երբ Յանը հասնում է իր բարձրագույն ուժին, սովորեցնում է մեզ Ի-ցզին, Ինի ուժը ծնվում է նրա մեջ, որովհետև ցերեկը սկսվում է գիշերվա ամենամութ ժամանակ, ինչպես գիշերը` ցերեկվա ամենապայծառ ժամանակ: Իրականության ամենախոր մակարդակում Ին և Յանը անբաժանելի են: Բևեռները իրենց էությամբ հանդիսանում են միևնույն բանի երկու ծայրահեղությունները: Մետաղադրամը երկու կողմ ունի և այդ երկու կողմերն էլ նույն մետաղադրամինն են:
Մթությունը գոյություն ունի միայն լույսի նկատմամբ: Անշարժությունը և շարժումը կարելի է դիտարկել իրար նկատմամբ: Ամեն ինչ կրում է իր մեջ իր սեփական հակադրությունը, և երբ նա հասնում է իր զարգացման գագաթնակետին , դառնում է հակադրություն:Իրականության ամենախոր մակարդակում (Ստատիկա, Բրախմա, Աստված, Այն Սոֆ, Դատարկություն, Բարձրագույն Բանականություն, Քվանտային վակուում և այլն) ամեն ինչ միասնություն է: Այդ պատճառով, որոշ ուսմունքների համաձայն, ցանկացած մարդու բարձրագույն նպատակը այդ միասնությանը հասնելն է:

[Դեկադա]

Ավելացնեմ, որ Չինաստանի ողջ իմաստությունը հենվում է Յինի և Յանի վրա:Յինը ձևավորեց երկինքը, իսկ Յանը երկիրը:Յինը կանացի սկիզբն է, իսկ Յանը տղամարդկային:Յինը ներքինն է`այսինքն սիրտը, լյարդը, երիկամները, իսկ Յանը արտաքինը`աղիները, միզապարկը, մաշկը, մազերը: