Chuk
11.06.2009, 04:14
Արցունքի համը
- Ես չեմ թողնի, որ Միհրանը քեզ հետապնդի, - լռության մեջ շշուկով երդվեց տղան, - մենք միշտ իրար հետ ենք լինելու:
Աղջկա աչքերի արցունքներ հոսեցին շուրթերին, ու նա զգաց աղի, բայց հաճելի համը: Ուրախության արցունք էր: Նրանք գրկեցին իրար ու երկար ժամանակ այդպես նստած էին մութ պուրակում, որտեղ ոչ մի ուրիշ շունչ չկար, մինչև որ տղան սթափվեց.
- Ուշ է, ծնողներդ հիմա քեզ են սպասում: Գնանք:
Նրանք չէին ուզում բաժանվել, բայց գնացին: Գնացին իրար ձեռք բռնած, խավարի մեջ:
Շենքի բակում աղմուկ էր: Քայլերն արագացրին: Ոստիկանության ու շտապ օգնության մեքենաներ էին կանգնած, ու բակում ամբոխ էր հավաքված:
Աղջկա ոտքերը թուլացան. ինչ-որ վատ կանխազգացում ուներ: Տղան բռնեց նրան ու միասին մոտեցան շենքին:
* * *
- Զառ, ուզում եմ հետդ անկեղծ լինել, - տղայի ձայնը դողում էր, - ծնողներս դեմ են որ քո հետ հանդիպեմ: Նրանք ուզում են, որ ես ապահով մարդու հետ լինեմ: Ծնողներիդ մահից հետո նրանք... կներես ինձ... ես չեմ կարող իրենց դեմ գնալ:
Աղջկա արցունքներից տհաճ համ էր գալիս: Այս նույն համը նա զգացել էր ծնողների թաղման ժամանակ...
* * *
Հարսանիքը Միհրանենց տանն էր: Աղջկա հորեղբայրը մնաց կես ժամ ու գնաց, մինչև գնալը Զառայի ականջին շշնջալով. «Պստիկս, ես չէի կարող քեզ պահել: Միհրանը երևի քեզ լավ կնայի: Դու էլ գիտես, ինքը քեզ շատ ա սիրում: Քանի տարի հետևիցդ ա եկել»:
Զառան արցունքները զսպեց ու հորեղբորը չվշտացնելու համար չպատմեց, որ ծնողները միշտ դեմ էին Միհրանին ու որ ինքն էլ չի սիրում: Բայց հասկանում էր նաև հորեղբորը: Կողոպտիչները տարել էին ծնողների կուտակած ողջ գումարը, որը նրանք տարիներ շարունակ հավաքել էին սեփական բնակարան գնելու համար. չէին ուզում էլ վարձով ապրել: Տարել էին մոր ոսկեղենը: Անգամ դիակների վրայից, նրանց սպանելուց հետո հանել ու տարել էին հոր և մոր ամուսնական մատանիները, մոր գեղեցիկ շղթան, ականջօղերը: Զառան մնացել էր առանց որևէ բանի. չուներ տուն, գումար չուներ, որ ավարտեր վճարովի ուսումը, չուներ ոչինչ: Միայն մի հորեղբայր ուներ, որն աղքատ էր ու իրեն չէր կարող պահել:
Հորեղբայրը գնաց, իսկ Միհրանը դեռ խմում էր իր ընկերների հետ: Ընկերներ, որոնք անգամ այս հարսանիքի օրով չէին սափրվել: Զառան տհաճությամբ նայում էր նրանց դաջվածքներին ու նրանց խոսակցություններից սրտխառնուք էր զգում: Անշարժ ու վախեցած նստել էր ամուսնու կողքին, որի հետ կյանքում մի քանի բառ էր փոխանակել ու հետևում էր, թե սա ինչպես է հարբում:
Գիշերը երկուսին ընկերները գնացին, մեկ սենյականոց, քանդված պատերով ու հնացած կահույքով տանը թողնելով հարբածությունից օրորվող Միհրանին ու նրա կողքը դեռ անշարժ նստած Զառային:
- Սեղանը հավաքի՛ր, - զկռտալով հրամայեց ամուսինն ու փռվեց մահճակալին: Մի քանի վայրկյան անց սենյակում տարածվեց նրա խռմփոցը:
Զառան վեր կացավ ու լուռ հավաքեց սեղանը: Հետո նստեց աթոռին, կուչ եկավ: Քունը չէր տանում: Ասենք մեկ է չգիտեր, որտեղ պառկի: Ամուսնու՞ կողքին: Այլ մահճակալ կամ բազմոց չկար:
Գիշերը չքնեց, բայց երևի առավոտվա կողմ աչքը կպել էր, երբ զգաց որ ձեռքից քաշում են: Աչքերը բացեց: Ամուսինն էր, հարբածությունից դեռ մշուշված աչքերով կանգնած էր գլխավերևում:
- Արի՛, - նորից հրամայեց, - մենք արդեն ամուսնացած ենք:
Մեկ րոպեից անշուք սենյակում տարածվեց հին մահճակալի անդուր ճռճռոցը:
* * *
Զառան ցերեկները մենակ էր: Տնից դուրս չէր գալիս, ամուսինը չէր թողնում: Ամուսին ասելը սխալ է, որովհետև Միհրանն ասել էր, որ ԶԱԳՍ-ում ավելի ուշ կգրանցվեն, հիմա դրա ժամանակը չի: Իսկ երեկոները գալիս էր Միհրանը, սովորաբար արդեն խմած, բայց միևնույն է էժանագին արաղի շիշը ձեռքին, ընկերների հետ ու նստում էր բլոտ խաղալու: Ընկերներին ճանապարհելուց հետո համենայն դեպս ծեծում էր Զառային. «որ հանկարծ չմտածես ինձնից գնալ», հետո սենյակում մահճակալի ճռճռոցի ձայնն էր գալիս: Հետո Միհրանը խռմփացնում էր, իսկ Զառան լաց էր լինում:
Արդեն երեք ամիս էր անցել: Զառան հղի էր: Միհրանն այդ օրը տուն եկավ վուլգար հագնված մի կնոջ հետ:
- Վերջ, գնա՛ իմ տնից, - կարճ հրամայեց կնոջը:
- Միհրան, ու՞ր գնամ, - վախեցավ Զառան, - ես քո երեխային եմ սպասում:
- Ռադ եղիր էս տնից ասում եմ: Ի՞նչ իմ երեխա: Ու՞մ ես ձեռ առնում: Եսիմ ումից ա էդ: Դու ստեղ գործ չունես: Ինքն ա իմ կնիկը:
- Միհրան...
Աղջկա խոսքը ընդհատվեց Միհրանի հարվածից. ոտքով փորին:
- Ռադ եղի՛ր, - նորից հրամայեց Միհրանը:
* * *
Հորեղբայրը Զառային ընդունեց: Բայց խնդրեց սպանել պտուղը: Հրաժարվեց: Խոստացավ, որ երեխայի ծնունդից հետո կաշխատի ու կպահի իրենց: Հորեղբայրը հոգոց հանելով համաձայնվեց:
* * *
- Թույլ կտաք, ձեզ օգնեմ, - արևափայլ ժպիտը դեմքին հարցրեց տասնիննամյա պատանին:
- Չէ, շնորհակալություն, ծանր չի, ինքս կտանեմ, - ժպտաց աղջիկը:
- Ամեն դեպքում ուզում եմ օգնել, տեսնում եմ, որ ծանր է, - պնդեց տղան՝ աղջկա ձեռքից խլելով պայուսակը: - Որտե՞ղ եք ապրում:
- Հենց այստեղ, այս շենքում:
Բարձրացան վերև: Աղջիկը հանեց բանալին ու բացեց դուռը:
- Շնորհակալ եմ, - դիմեց տղային: - Եթե կուզես, մտիր ներս, սրճենք:
- Սիրով, - ուրախացավ տղան:
Սենյակում վեցամյա շեկլիկ երեխան նստած խաղում էր:
- Ձեր եղբա՞յրն է, - հարցրեց աղջկան:
- Չէ, որդիս, - պատասխանեց տղային, - ի դեպ ծանոթանանք, անունս Զառա է:
- Արման:
Զառան գնաց սուրճ դնելու, իսկ Արմանը մոտեցավ մանչուկին: Երբ Զառան սրճի բաժակները ձեռքին վերադարձավ, Արմանն ուրախ խաղում էր երեխայի հետ:
* * *
Հաջորդ օրը երբ Զառան դուրս եկավ խանութ գնալու, Արմանին տեսավ. իրեն էր սպասում: Սկսեցին հանդիպել: Զառան տանն էր աշխատում, դերձակություն էր անում ու շատ պատվերներ ուներ, կարողանում էր պահել իրեն ու տղային: Արմանը ապագա ծրագրավորող էր. սովորում էր:
* * *
- Դու հո չե՞ս գժվել, - բղավում էր Արմանի ընկերը, - ոնց թե սիրահարվել ես քեզնից մեծ աղջկա, որն երեխա ունի ու ուզում ես հետն ամուսնանաս: Խելքդ գլուխդ հավաքիր:
- Եթե հետն ամուսնանաս, հաշվի որ մեր աչքից ընկել ես, - ասաց մյուս ընկերը:
- Հետը ուզում ես քնել, քնիր, բայց հանկարծ մտքովդ չանցնի ամուսնանաս, - շարունակեց երրորդը:
Արմանն ընկերներից հեռացավ ընկճված:
Քայլերն ուղղեց Զառայի տան կողմը, բայց տեղ չհասավ: Կեսից շրջվեց ու գնաց տուն: Նստեց մահճակալին ու գլուխն առնելով ձեռքերի մեջ սկսեց լալ:
- Տղաս, ի՞նչ է եղել, - մայրն էր:
Արմանն ամեն ինչ պատմեց, հուսով, որ մայրը կհասկանա: Մայրը լսում էր՝ տղայի գլուխը շոյելով:
Երեկոյան տանը պատերազմ էր: Մեծ եղբայրն ու հայրը գոռում էին Արմանի վրա ու անթույլատրելի համարում նրա՝ Զառայի հետ կյանքը: Արմանը փորձում էր բացատրել, որ սիրում է, որ Զառան էլ իրեն է սիրում, որ երեխան էլ է իր հետ կապվել, որ լավ ընտանիք կստացվի: Հուսով նայում էր մորը, կարծելով, թե կպաշտպանի իրեն, իսկ մայրը ճիշտ է լռում էր, բայց հասկացվում էր, որ հոր տեսակետն է պաշտպանում:
- Այլևս այդ աղջկա հետ չհանդիպես, - հրահանգեց հայրը:
- Հա, տղաս, մի հանդիպի, ու կմոռանաս: Դա ընդամենը կիրք է, - հաստատեց մայրը:
Արմանը լուռ էր: Պիտի աներ այն, ինչ ասում էին ծնողները, բայց մոռանալ չէր կարողանում:
Ծնողները տեսնում էին Արմանի տանջանքը ու ոչինչ անել չէին կարողանում: Ի վերջո հայրը գտավ հնարքը:
Արմանը քննությունները փայլուն տվեց: Ուսումը պետք է շարունակեր Ամերիկայում, մի հայտնի համալսարանում. «Այնտեղ կմոռանա այդ աղջկան», - ուրախ մորը ասում էր հայրը, ով ամեն ինչ արել էր, որ որդին ընդունվի:
Զառայի համար լուրն անսպասելի էր: Զառան վաղուց չէր զգացել դառն արցունքի համը: Լալիս էր նաև Արմանը. մեկ ամսից պետք է գնար...
* * *
- Հայրիկ, դուք էլ օդանավակայան մի եկեք, - ուրախ ժպիտը դեմքին ասաց Արմանը, - ես մենակ կգնամ, ընկերներիս հետ եմ, կարիք չկա: Այնտեղից կզանգեմ:
- Լա՛վ, տղաս, - համաձայնեց հայրը՝ ուրախ, որ տղայի դեմքին նորից ժպիտ է:
Արմանը ճամպրուկները դրեց տաքսու մեջ, համբուրեց ծնողներին, եղբորը ու հրաժեշտ տալով գնաց:
- Տես, որ ասում էի կմոռանա, - ուրախ ձայնով արտասվող կնոջը դիմեց հայրը:
* * *
Օդանավակայանում ճամպրուկները ձեռքին, որդու ձեռքը բռնած կանգնած էր քսանհինգամյա գեղեցիկ աղջիկն ու անհամբեր նայում էր ժամացույցին: Տասնիննամյա պատանին նրանց հեռվից տեսնելով ժպտաց, գրպանից հանեց ամուսնական մատանին, դրեց մատին ու մոտեցավ, համբուրեց սկզբից փոքրիկին, հետո կնոջը ու հարցրեց.
- Գնացի՞նք:
Կինը չպատասխանեց. նրա շուրթերին արցունքի հաճելի համն էր:
- Ես չեմ թողնի, որ Միհրանը քեզ հետապնդի, - լռության մեջ շշուկով երդվեց տղան, - մենք միշտ իրար հետ ենք լինելու:
Աղջկա աչքերի արցունքներ հոսեցին շուրթերին, ու նա զգաց աղի, բայց հաճելի համը: Ուրախության արցունք էր: Նրանք գրկեցին իրար ու երկար ժամանակ այդպես նստած էին մութ պուրակում, որտեղ ոչ մի ուրիշ շունչ չկար, մինչև որ տղան սթափվեց.
- Ուշ է, ծնողներդ հիմա քեզ են սպասում: Գնանք:
Նրանք չէին ուզում բաժանվել, բայց գնացին: Գնացին իրար ձեռք բռնած, խավարի մեջ:
Շենքի բակում աղմուկ էր: Քայլերն արագացրին: Ոստիկանության ու շտապ օգնության մեքենաներ էին կանգնած, ու բակում ամբոխ էր հավաքված:
Աղջկա ոտքերը թուլացան. ինչ-որ վատ կանխազգացում ուներ: Տղան բռնեց նրան ու միասին մոտեցան շենքին:
* * *
- Զառ, ուզում եմ հետդ անկեղծ լինել, - տղայի ձայնը դողում էր, - ծնողներս դեմ են որ քո հետ հանդիպեմ: Նրանք ուզում են, որ ես ապահով մարդու հետ լինեմ: Ծնողներիդ մահից հետո նրանք... կներես ինձ... ես չեմ կարող իրենց դեմ գնալ:
Աղջկա արցունքներից տհաճ համ էր գալիս: Այս նույն համը նա զգացել էր ծնողների թաղման ժամանակ...
* * *
Հարսանիքը Միհրանենց տանն էր: Աղջկա հորեղբայրը մնաց կես ժամ ու գնաց, մինչև գնալը Զառայի ականջին շշնջալով. «Պստիկս, ես չէի կարող քեզ պահել: Միհրանը երևի քեզ լավ կնայի: Դու էլ գիտես, ինքը քեզ շատ ա սիրում: Քանի տարի հետևիցդ ա եկել»:
Զառան արցունքները զսպեց ու հորեղբորը չվշտացնելու համար չպատմեց, որ ծնողները միշտ դեմ էին Միհրանին ու որ ինքն էլ չի սիրում: Բայց հասկանում էր նաև հորեղբորը: Կողոպտիչները տարել էին ծնողների կուտակած ողջ գումարը, որը նրանք տարիներ շարունակ հավաքել էին սեփական բնակարան գնելու համար. չէին ուզում էլ վարձով ապրել: Տարել էին մոր ոսկեղենը: Անգամ դիակների վրայից, նրանց սպանելուց հետո հանել ու տարել էին հոր և մոր ամուսնական մատանիները, մոր գեղեցիկ շղթան, ականջօղերը: Զառան մնացել էր առանց որևէ բանի. չուներ տուն, գումար չուներ, որ ավարտեր վճարովի ուսումը, չուներ ոչինչ: Միայն մի հորեղբայր ուներ, որն աղքատ էր ու իրեն չէր կարող պահել:
Հորեղբայրը գնաց, իսկ Միհրանը դեռ խմում էր իր ընկերների հետ: Ընկերներ, որոնք անգամ այս հարսանիքի օրով չէին սափրվել: Զառան տհաճությամբ նայում էր նրանց դաջվածքներին ու նրանց խոսակցություններից սրտխառնուք էր զգում: Անշարժ ու վախեցած նստել էր ամուսնու կողքին, որի հետ կյանքում մի քանի բառ էր փոխանակել ու հետևում էր, թե սա ինչպես է հարբում:
Գիշերը երկուսին ընկերները գնացին, մեկ սենյականոց, քանդված պատերով ու հնացած կահույքով տանը թողնելով հարբածությունից օրորվող Միհրանին ու նրա կողքը դեռ անշարժ նստած Զառային:
- Սեղանը հավաքի՛ր, - զկռտալով հրամայեց ամուսինն ու փռվեց մահճակալին: Մի քանի վայրկյան անց սենյակում տարածվեց նրա խռմփոցը:
Զառան վեր կացավ ու լուռ հավաքեց սեղանը: Հետո նստեց աթոռին, կուչ եկավ: Քունը չէր տանում: Ասենք մեկ է չգիտեր, որտեղ պառկի: Ամուսնու՞ կողքին: Այլ մահճակալ կամ բազմոց չկար:
Գիշերը չքնեց, բայց երևի առավոտվա կողմ աչքը կպել էր, երբ զգաց որ ձեռքից քաշում են: Աչքերը բացեց: Ամուսինն էր, հարբածությունից դեռ մշուշված աչքերով կանգնած էր գլխավերևում:
- Արի՛, - նորից հրամայեց, - մենք արդեն ամուսնացած ենք:
Մեկ րոպեից անշուք սենյակում տարածվեց հին մահճակալի անդուր ճռճռոցը:
* * *
Զառան ցերեկները մենակ էր: Տնից դուրս չէր գալիս, ամուսինը չէր թողնում: Ամուսին ասելը սխալ է, որովհետև Միհրանն ասել էր, որ ԶԱԳՍ-ում ավելի ուշ կգրանցվեն, հիմա դրա ժամանակը չի: Իսկ երեկոները գալիս էր Միհրանը, սովորաբար արդեն խմած, բայց միևնույն է էժանագին արաղի շիշը ձեռքին, ընկերների հետ ու նստում էր բլոտ խաղալու: Ընկերներին ճանապարհելուց հետո համենայն դեպս ծեծում էր Զառային. «որ հանկարծ չմտածես ինձնից գնալ», հետո սենյակում մահճակալի ճռճռոցի ձայնն էր գալիս: Հետո Միհրանը խռմփացնում էր, իսկ Զառան լաց էր լինում:
Արդեն երեք ամիս էր անցել: Զառան հղի էր: Միհրանն այդ օրը տուն եկավ վուլգար հագնված մի կնոջ հետ:
- Վերջ, գնա՛ իմ տնից, - կարճ հրամայեց կնոջը:
- Միհրան, ու՞ր գնամ, - վախեցավ Զառան, - ես քո երեխային եմ սպասում:
- Ռադ եղիր էս տնից ասում եմ: Ի՞նչ իմ երեխա: Ու՞մ ես ձեռ առնում: Եսիմ ումից ա էդ: Դու ստեղ գործ չունես: Ինքն ա իմ կնիկը:
- Միհրան...
Աղջկա խոսքը ընդհատվեց Միհրանի հարվածից. ոտքով փորին:
- Ռադ եղի՛ր, - նորից հրամայեց Միհրանը:
* * *
Հորեղբայրը Զառային ընդունեց: Բայց խնդրեց սպանել պտուղը: Հրաժարվեց: Խոստացավ, որ երեխայի ծնունդից հետո կաշխատի ու կպահի իրենց: Հորեղբայրը հոգոց հանելով համաձայնվեց:
* * *
- Թույլ կտաք, ձեզ օգնեմ, - արևափայլ ժպիտը դեմքին հարցրեց տասնիննամյա պատանին:
- Չէ, շնորհակալություն, ծանր չի, ինքս կտանեմ, - ժպտաց աղջիկը:
- Ամեն դեպքում ուզում եմ օգնել, տեսնում եմ, որ ծանր է, - պնդեց տղան՝ աղջկա ձեռքից խլելով պայուսակը: - Որտե՞ղ եք ապրում:
- Հենց այստեղ, այս շենքում:
Բարձրացան վերև: Աղջիկը հանեց բանալին ու բացեց դուռը:
- Շնորհակալ եմ, - դիմեց տղային: - Եթե կուզես, մտիր ներս, սրճենք:
- Սիրով, - ուրախացավ տղան:
Սենյակում վեցամյա շեկլիկ երեխան նստած խաղում էր:
- Ձեր եղբա՞յրն է, - հարցրեց աղջկան:
- Չէ, որդիս, - պատասխանեց տղային, - ի դեպ ծանոթանանք, անունս Զառա է:
- Արման:
Զառան գնաց սուրճ դնելու, իսկ Արմանը մոտեցավ մանչուկին: Երբ Զառան սրճի բաժակները ձեռքին վերադարձավ, Արմանն ուրախ խաղում էր երեխայի հետ:
* * *
Հաջորդ օրը երբ Զառան դուրս եկավ խանութ գնալու, Արմանին տեսավ. իրեն էր սպասում: Սկսեցին հանդիպել: Զառան տանն էր աշխատում, դերձակություն էր անում ու շատ պատվերներ ուներ, կարողանում էր պահել իրեն ու տղային: Արմանը ապագա ծրագրավորող էր. սովորում էր:
* * *
- Դու հո չե՞ս գժվել, - բղավում էր Արմանի ընկերը, - ոնց թե սիրահարվել ես քեզնից մեծ աղջկա, որն երեխա ունի ու ուզում ես հետն ամուսնանաս: Խելքդ գլուխդ հավաքիր:
- Եթե հետն ամուսնանաս, հաշվի որ մեր աչքից ընկել ես, - ասաց մյուս ընկերը:
- Հետը ուզում ես քնել, քնիր, բայց հանկարծ մտքովդ չանցնի ամուսնանաս, - շարունակեց երրորդը:
Արմանն ընկերներից հեռացավ ընկճված:
Քայլերն ուղղեց Զառայի տան կողմը, բայց տեղ չհասավ: Կեսից շրջվեց ու գնաց տուն: Նստեց մահճակալին ու գլուխն առնելով ձեռքերի մեջ սկսեց լալ:
- Տղաս, ի՞նչ է եղել, - մայրն էր:
Արմանն ամեն ինչ պատմեց, հուսով, որ մայրը կհասկանա: Մայրը լսում էր՝ տղայի գլուխը շոյելով:
Երեկոյան տանը պատերազմ էր: Մեծ եղբայրն ու հայրը գոռում էին Արմանի վրա ու անթույլատրելի համարում նրա՝ Զառայի հետ կյանքը: Արմանը փորձում էր բացատրել, որ սիրում է, որ Զառան էլ իրեն է սիրում, որ երեխան էլ է իր հետ կապվել, որ լավ ընտանիք կստացվի: Հուսով նայում էր մորը, կարծելով, թե կպաշտպանի իրեն, իսկ մայրը ճիշտ է լռում էր, բայց հասկացվում էր, որ հոր տեսակետն է պաշտպանում:
- Այլևս այդ աղջկա հետ չհանդիպես, - հրահանգեց հայրը:
- Հա, տղաս, մի հանդիպի, ու կմոռանաս: Դա ընդամենը կիրք է, - հաստատեց մայրը:
Արմանը լուռ էր: Պիտի աներ այն, ինչ ասում էին ծնողները, բայց մոռանալ չէր կարողանում:
Ծնողները տեսնում էին Արմանի տանջանքը ու ոչինչ անել չէին կարողանում: Ի վերջո հայրը գտավ հնարքը:
Արմանը քննությունները փայլուն տվեց: Ուսումը պետք է շարունակեր Ամերիկայում, մի հայտնի համալսարանում. «Այնտեղ կմոռանա այդ աղջկան», - ուրախ մորը ասում էր հայրը, ով ամեն ինչ արել էր, որ որդին ընդունվի:
Զառայի համար լուրն անսպասելի էր: Զառան վաղուց չէր զգացել դառն արցունքի համը: Լալիս էր նաև Արմանը. մեկ ամսից պետք է գնար...
* * *
- Հայրիկ, դուք էլ օդանավակայան մի եկեք, - ուրախ ժպիտը դեմքին ասաց Արմանը, - ես մենակ կգնամ, ընկերներիս հետ եմ, կարիք չկա: Այնտեղից կզանգեմ:
- Լա՛վ, տղաս, - համաձայնեց հայրը՝ ուրախ, որ տղայի դեմքին նորից ժպիտ է:
Արմանը ճամպրուկները դրեց տաքսու մեջ, համբուրեց ծնողներին, եղբորը ու հրաժեշտ տալով գնաց:
- Տես, որ ասում էի կմոռանա, - ուրախ ձայնով արտասվող կնոջը դիմեց հայրը:
* * *
Օդանավակայանում ճամպրուկները ձեռքին, որդու ձեռքը բռնած կանգնած էր քսանհինգամյա գեղեցիկ աղջիկն ու անհամբեր նայում էր ժամացույցին: Տասնիննամյա պատանին նրանց հեռվից տեսնելով ժպտաց, գրպանից հանեց ամուսնական մատանին, դրեց մատին ու մոտեցավ, համբուրեց սկզբից փոքրիկին, հետո կնոջը ու հարցրեց.
- Գնացի՞նք:
Կինը չպատասխանեց. նրա շուրթերին արցունքի հաճելի համն էր: