Դիտել ողջ տարբերակը : Արձակ. Այլևս երբեք...
Դժվար էր որոշում կայացնելը, բայց այնուամենայնիվ որոշեցի ու հեռացա...Ավելի շուտ` փախա, փախա տնից` առանց հետոյի մասին մտածելու: Այնքան քայլեցի, մինչև անգամ շրջապատող իրերն ու մարդիկ սկսեցին անծանոթ թվալ: Բայց օտար միջավայրը, ինչքան էլ տարօրինակ է, ինձ միայն վստահություն ներշնչեց. այստեղ ինձ չեն գտնի, համենայնդեպս, եթե գտնեն էլ, դա շուտ չի լինի, ժամանակ կպահանջվի:
Ամբողջ օրը չափչփեցի անծանոթ փողոցները: Նա խոստացել էր, որ կգա, գիտեր, որ փախնելու եմ տնից: Հույս ունեի` կհանդիպենք, բայց արդեն վստահ չէի, որ ուզում եմ...
Մոտալուտ գիշերվա ցուրտը կամաց-կամաց զգացնել էր տալիս, բայց հաճելի էր: Սառը օդը շոյում էր անգամ ոսկորներս, ու դրանից միայն մի զգացում էր մեջս` ես կենդանի եմ, ես շնչում եմ...
Օդը երբեք այդքան հագեցած չէր եղել թարմությամբ, ես վայելում էի, կլանում էի օդի յուրաքանչյուր մոլեկուլը: Ու ես երբեք ինձ այդքան երջանիկ չէի զգացել, որքան այդ օրը` առանց գիշերելու տեղ ունենալու, մրսած, սոված, հոգնած...Չնայած այդ ամենին արտասովոր թեթևություն էի զգում: Չէի ուզում պատկերացնել, թե ինչ է լինելու մեկ, երկու, տասներկու ժամ հետո, մեկ օր հետո... Բայց գիտեի, գիտեի, որ դա հավերժ չի շարունակվելու, գալու է ժամը ու ես վերադառնալու եմ: Ու քանի դեռ պահը չէր եկել, որոշեցի չմտածել հետոյի մասին:
Շուտով մթնելու էր, և ես գնալու տեղ չունեի, իսկ նա չկար ու չկար: Աստիճանաբար ընտելացա այն մտքին, որ փողոցում եմ գիշերելու ու նա չի գալու, բայց նրա դեմ չարացած չէի:
Քայլերս նորից ուղղեցի մոտակա զբոսայգին, որտեղ պայմանավորվել էինք հանդիպել: Սոված էի: Պայուսակս քրքրեցի, հույսով, որ գոնե մեկ-երկու կոնֆետ կգտնեմ, բայց իզուր: Հոգնած էի: Ամբողջ օրը թափառել էի: Նստեցի մոտակա նստարաններից մեկին: Ցուրտ էր: Ավելի պինդ փաթաթվեցի վերարկուիս մեջ: Աչքերս հոգնածությունից փակվում էին, ցավում էին ոտքերս, քունս տանում էր, իսկ դատարկ ստամոքսս հանգիստ չէր տալիս:Արդեն մութ էր, բայց զբոսայգում անցորդներ դեռ կային: §Ինձ հիմա փնտրում են... Ինչ լավ էր` հեռախոս չվերցրի...¦
Չէ, չէի ափսոսում փախուստիս համար, բայց անելիքս արդեն չգիտեի: Պարզ էր, որ զբոսայգին շուտով լրիվ կդատարկվի:Ես մի փոքր վախեցա այդ մտքից: Իսկ եթե հարբած խուլիգաններ կամ գազազած շներ հանդիպե՞ն...
Մտքերի մեջ ընկած` ինքս էլ չիմացա, թե ինչպես նիրհեցի: Չգիտեմ ինչքան էի քնել, երբ մի անծանոթ, կիսաշշուկ փայն լսեցի.
-Երկա՞ր ես քնելու:
Ես վեր թռա, բայց ձայնի մեջ այնքան քնքշություն կար, որ չվախեցա: Նա էր...
-Այս ժամին, մենակ... չե՞ս վախենում,- ժպտում էր մի փոքր մեղավոր,- ներիր, ավելի շուտ գալ չկարողացա... Բայց գիտեի, որ այստեղ կգտնեմ քեզ:
-Ես արդեն հաշտվել էի այն մտքի հետ, որ չես գալու:
-Լրիվ մրսել ես, արի քայլենք,- ասաց նա` անկաշկանդ բռնելով ձեռքս, ասես համոզվելու համար, թե չի՞ սխալվել:
Ես ակամա հետևեցի նրան: Դողում էի. սովը, մրսածությունն ու հուզմունքը միախառնվել էին: Բայց քայլելով` մի փոքր տաքացա: Բավականին երկար քայլեցինք: Նա ինձ անընդհատ հարցեր էր տալիս ու ես նրան նորովի էի բացահայտում այդ օրը: Կամաց-կամաց ամբողջանում էր նրա` իմ մեջ կառուցված պայծառ կերպարը:
-Ես չգիտեմ ոնց եմ հետ վերադառնալու: Ես չեմ կարողանա...
-Երբեք պետք չի փոշմանել արածի համար:
-Ես չեմ փոշմանել... Գոնե հիմա, գոնե այս պահին ես չեմ փոշմանել,- մինչ այդ դողդողացող ձայնս ավելի ինքնավստահ հնչեց:
Մենք թեքվեցինք մի նեղլիկ ու մութ նրբանցք ու ես զգացի, որ վախենում եմ: Այդ հասկանալով` նա ժպտաց.
-Ես այստեղ եմ ապրում: Բարձրանանք վերև:
-Չէ, ավելի լավ է` քայլենք:
-Թեյ կխմենք, կտաքանաս,- նորից ժպտաց նա:
Ես անխոս հետևեցի նրան: Շքամուտքը լուսավորված չէր: Նա բռնել էր ձեռքս ու մթության մեջ` բջջայինի աղոտ լուսավորության տակ, բարձրացանք վերև:
Տանը տաք էր: Նա օգնեց հանել վերարկուս, հետո տաք թեյ բերեց: Մենք երկար, շատ երկար զրուցեցինք, նույնիսկ չեմ էլ հիշում ինչի մասին, բայց հաճելի էր նրա հետ: Ինձ նրա հետ ոչինչ չէր կաշկանդում, հակառակը, ես երբեք ինձ այդքան թեթև չէի զգացել: Մենք պարզապես գետնին էինք նստել, առանց կոշիկների, միայն նասկիներով: Թեյը վաղուց էինք խմել, մեղմ երաժշտություն էր միացրել, որ լրիվ համահունչ էր իմ ներքին հանգստությանն ու հոգեվիճակին: Ես լրիվ կտրվել էի իրականությունից, որովհետև... երևի ուղղակի շատ էի ուզում:
Նա ձեռքս պահել էր ափի մեջ` տաք էր, անսովոր ջերմություն էի զգում մեջս: Նրա աչքերը այնքան խորաթափանց էին, խելացի: Ու միայն այդ պահին զգացի, որ բավական երկար ժամանակ է` ոչ մեկս արդեն չենք խոսում:
Ինձ հետ երբեք նման բան չէր պատահել, բայց ես, չգիտես ինչու այդ պահին այնպես ուզեցի գրկել նրան...Նա կողքիս էր, շատ մոտ ու ինչ-որ կերպ զգում էի նրա շնչառությունը: Նա շոյեց գլուխս: Մազերս, որ թափվել էին դեմքիս, զգուշորեն կողքի տարավ` ասես պատահաբար կպնելով դեմքիս: Նրա մատների ջերմությունից անսովոր հոսանք էր անցնում մարմնովս: Չգիտեմ, այդ ջերմությունն էր, թե իմ հոգնածությունը, բայց աչքերս փակվում էին, չնայած, որ քնել չէի ուզում: Երևի կուզենայի, որ ասեր ինչ-որ բան, բայց նա համառորեն լռում էր:Աչքերն էին խոսում, իսկ ես նրա աչքերի մեջ երկար նայել չէի կարողանում...
Նրա տաք, զարմանալիորեն նուրբ մատները սահեցին ականջներիս մոտից մինչև պարանոցս...
-Երկար վիզ ունես,-վերջապես խոսեց նա:
Երևի ժպտում էր:
Չգիտեմ, հոգնածությունն էր, թե անկանխատեսելի ցանկությունը, բայց ես գլուխս դրեցի նրա ուսին ու փակեցի աչքերս: Նա գրկեց ինձ: Դա հաճելի էր, մի նոր` ջերմ ու տաք հոսանք անցավ մարմնովս: Ես սեղմվեցի նրան: Փորձեցի փակ աչքերով <որսալ> նրա հոտը: Նա մազերս հետ տարավ ու ու քնքշությամբ համբուրեց վիզս: Երբ զգաց, որ չեմ դիմադրում, ավելի համարձակ գրկեց ինձ, իսկ համբույրները ավելի ջերմ ու ավելի կրքոտ դարձան: Շունչս կտրվում էր:
Շարունակելի
-Լույսն ինձ խանգարում է,- հազիվ շշնջացի ես:
Լույսն անջատելուց հետո նա վերադարձավ ու օգնեց ինձ կանգնել: Նորից գրկեց, ու ես նրա տաք գրկի մեջ ինձ այնքան ապահով զգացի…
Քունս տանում էր, ու ես պարզորոշ չէի հասկանում ինչ եմ զգում կամ ինչ եմ ուզում: Նրա ձեռքը հագուստիս տակից ներս սահեց ու շոյեց մեջքս: Համբույրներն ավելի կրքոտ էին դարձել` անթիվ, խելահեղ ու արբեցնող: Խավարի մեջ ես մերթ ընդ մերթ գտնում էի նրա շուրթերը` թաց ու տաք: Ինքս էլ չզգացի, թե ինչպես հանեցի նրա վերնաշապիկը: Նրա մարմինը փոքր-ինչ խոնավ էր… ու ես ամուր սեղմվեցի նրան…
Անսպասելի կիրքն ինձ ամբողջովին կտրել էր իրականությունից:
Նա ինձ գրկեց ու զգուշությամբ, առանց համբույրները դադարեցնելու պառկեցրեց բազմոցին: Անասելի ցանկություն ունեի զգալու նրա մարմնի ամբողջ ծանրությունն իմ վրա: Ուզում էի խեղդվել նրա գրկում…
Նրա համբույրները երբեմն ցավոտ էին, բայց այդ ցավն անգամ այդ պահին հաճելի էր: Ես նրան ճանկռելու մեծ ցանկություն ունեի ու այդ ցանկությունս զսպելու մասին անգամ չէի մտածում:
Բայց և այնպես սկզբի քնքշությունը չէր կորել…
Հետո իմ մեջ անզուսպ գոռալու ցանկություն առաջացավ, բայց նա, ասես դա զգալով, մեղմորեն ձեռքի ափով փակեց բերանս…..
* * *
Երբ աչքերս բացեցի, առավոտ էր: Մի պահ չկարողացա հասկանալ, թե որտեղ եմ ու ինչ է կատարվել: Մի փոքր ժամանակ պետք եղավ, որ նախորդ գիշերը վերականգնվեր մեջս:
Նա քնած էր: Շնչառությունը դանդաղ էր ու համաչափ: Հրեշտակի խաղաղություն կար դեմքին: Ես զգուշորեն, որպեսզի չարթնացնեմ նրան, հագնվեցի: Հեռանալ չէի ուզում, բայց գիտեի, գիտեի, որ պետք է հեռանամ: Առանց հրաժեշտի չէի կարող, հնարավոր է` էլ երբեք նրան չհանդիպեմ, բայց արթնացնել նույնպես չէի ուզում:
Բլոկնոտիցս մի թուղթ պոկեցի ու երկտող գրեցի: Հեռացա, հաստատ չիմանալով` երբևէ կվերադառնա՞մ, թե չէ: Երկրորդ տարբերակն ավելի հավանական էր…
Հեռացա, որովհետև ուղղակի պե'տք էր հեռանալ, որովհետև չկար սեր, կար միայն կիրք` անսպասելի, անծանոթ… անցողիկ միգուցե:
Հեռացա, որովհետև նա իմը չէր ու երբեք չէր լինի: Որովհետև ես նրան ուղղակի պետք չէի…Որովհետև մենք լրիվ տարբեր աշխարհներում էինք ապրում ու այդ աշխարհները երբևէ խաչվելու տեղ չէին ունենալու, քանի որ շատ տարբեր էին իրարից:
Հեռացա` ինքս իմ մեջ երդվելով երբե'ք, երբե'ք հետ չնայել...
«Յոթերորդ օրը»… Ցավոտ էր, բայց ես գտա ինձ: Հասկացա ով եմ, հասկացա ինչ եմ ուզում: Հասկացա, որ իմ կյանքը ճիշտ կառուցելու համար ես ուղղակի պարտավոր էի այդ օրն անցկացնել այնտեղ, նրա գրկում, նրա հետ` ընդարմացած ուղեղով ու անզուսպ կրքի պոռթկումներով… Չկար ափսոսանքի զգացում, չկար այն գիտակցությունը, որ կորցրել եմ ինչ-որ բան… Ընդհակառակը ես գտել էի ինձ …
Ամբողջ օրն էլի աննպատակ չափչփեցի փողոցները ու հասկացա, որ վերադառնալու եմ: Ինչքան էլ չէի ուզում, ինչքան էլ համարձակությունս չէր ներում, բայց անհրաժեշտ էր:
Ուշ գիշեր էր երբ վերադարձա: Տան բոլոր լույսերն հանգցրած էին: Ես մթության մեջ խարխափելով բացեցի տան դուռն ու… մի տաք ապտակ ինձ դիմավորեց…
-Այլևս երբե'ք, երբե'ք չանես այդ բանը…
Բոլոր վարկանիշների համար շնորհակալ եմ:oy
Comet, շարունակում ես ինձ զարմացնելու քո գրածների տարբերությամբ: Նախ ուզում եմ ասել, որ ուղղակի սիրուն էր: Ու հստակ ստացվել է ներկայացնել հերոսի՝ երազանքների ու իրականի սահմանը, երազանքի հրաշքն ու իրականի սառնությունը, չորությունը: Մի խոսքով, ուղղակի ուզում եմ ասել, որ լավն էր: Կեցցե՛ս :)
Հետաքրքիրն այն է, որ բոլոր comment-ներն ու կարծիքները pm-ով կամ վարկանիշի տեսքով են գալիս: :D
Հետաքրքիրն այն է, որ բոլոր comment-ներն ու կարծիքները pm-ով կամ վարկանիշի տեսքով են գալիս: Գրածիդ բովանդակությունից է ;) ու ապրածդ երկրից...
Պատմվածքդ զարմանալիորեն տաք էր ու իրական, շատ իրական, ինձ թվաց թե տեսնում կամ նույնիսկ զգում եմ նրա հպումը, թե այն տղան հենց ես եմ... Ըստ իս ցանկացած պատմվածք հենց դրանով է գնահատելի... շնորհակալ եմ...
Գրածիդ բովանդակությունից է ;) ու ապրածդ երկրից...
Պատմվածքդ զարմանալիորեն տաք էր ու իրական, շատ իրական, ինձ թվաց թե տեսնում կամ նույնիսկ զգում եմ նրա հպումը, թե այն տղան հենց ես եմ... Ըստ իս ցանկացած պատմվածք հենց դրանով է գնահատելի... շնորհակալ եմ...
Մերսի:oy բայց երևակայության գիրկը շատ մի ընկի;)
Մերսի:oy բայց երևակայության գիրկը շատ մի ընկի;)
Տենց ա էլի..ասում ես՝ ինչի թեմայում չեք արձագանքում, հետո հենց մեկը համարձակվում ա ՝ բերանը փակում ես :D
impression
08.05.2009, 14:38
ապրես
վաղուց եմ քեզ "հետևում"
իսկականից ապրես :)
ապրես
վաղուց եմ քեզ "հետևում"
իսկականից ապրես :)
Լիլ, անկեղծ ասած` քո կարծիքն իմ համար կարևոր էր, սպասում էի:oy
Second Chance
08.05.2009, 16:26
comet ինձ դուր չեկավ:(:
Գրելաոճդ իհարկե հիանալի է քեզ ասել եմ: Այստեղ էլ էր այդպես:
Բայց միտքը լավը չէր: Գաղափարախոսությունը լավը չէր: Ամեն ստեղծագործություն էլ ունի իր գաղափարախոսությունը սրա մեջ՝ ազատամտության գովազդն էր : Ընդարմացնել ուղեղը ու տրվել զգացմունքայնությանն ու մարմնավորին մոռանալով մտքի ու դատողության մասին- սա գովազդվում էր, արդարացվում՝ «… Չկար ափսոսանքի զգացում, չկար այն գիտակցությունը, որ կորցրել եմ ինչ-որ բան… Ընդհակառակը ես գտել էի ինձ …» Այսինքն ստեղծագործության մեջի ուսուցողական միտքը խիստ բացասական կողմի վրա էր:
Կներես որ գովեստի շարքը չեմ շարունակում: Ամեն դեպքում կարող ես ընդունել որպես սուբյեկտիվ կարծիք: Բայց լավ կլինի, որ հաջորդ ստեղծագործություններիդ մեջ հաշվի առնես նաև ուսուցողական միտքը՝ ստեղծագործության ասելիքին, որ այն դրական կողմի վրա լինի;): Բայց դե դա քո գործն է;):
comet ինձ դուր չեկավ:(:
Գրելաոճդ իհարկե հիանալի է քեզ ասել եմ: Այստեղ էլ էր այդպես:
Բայց միտքը լավը չէր: Գաղափարախոսությունը լավը չէր: Ամեն ստեղծագործություն էլ ունի իր գաղափարախոսությունը սրա մեջ՝ ազատամտության գովազդն էր : Ընդարմացնել ուղեղը ու տրվել զգացմունքայնությանն ու մարմնավորին մոռանալով մտքի ու դատողության մասին- սա գովազդվում էր, արդարացվում՝ «… Չկար ափսոսանքի զգացում, չկար այն գիտակցությունը, որ կորցրել եմ ինչ-որ բան… Ընդհակառակը ես գտել էի ինձ …» Այսինքն ստեղծագործության մեջի ուսուցողական միտքը խիստ բացասական կողմի վրա էր:
Կներես որ գովեստի շարքը չեմ շարունակում: Ամեն դեպքում կարող ես ընդունել որպես սուբյեկտիվ կարծիք: Բայց լավ կլինի, որ հաջորդ ստեղծագործություններիդ մեջ հաշվի առնես նաև ուսուցողական միտքը՝ ստեղծագործության ասելիքին, որ այն դրական կողմի վրա լինի;): Բայց դե դա քո գործն է;):
Կարծում եմ ստեղծագործությունը նախատեսված չէ 1-3 դասարանի մայրենի լեզվի դասագրքում ընդգրկելու համար, որ հեղինակը իրեն կեղծեր միայն նրա համար, որ ուսուցողական ստացվի գրվածքը։ Իսկ եթե ԿԳ նախարարության պատվեր կատարեր, կարծում եմ Comet–ը անպայման կհետևեր, որ ստեղծագորությունը ուսուցողա–դաստիարակչական երանգներ ունենար :)
comet ինձ դուր չեկավ:(:
Գրելաոճդ իհարկե հիանալի է քեզ ասել եմ: Այստեղ էլ էր այդպես:
Բայց միտքը լավը չէր: Գաղափարախոսությունը լավը չէր: Ամեն ստեղծագործություն էլ ունի իր գաղափարախոսությունը սրա մեջ՝ ազատամտության գովազդն էր : Ընդարմացնել ուղեղը ու տրվել զգացմունքայնությանն ու մարմնավորին մոռանալով մտքի ու դատողության մասին- սա գովազդվում էր, արդարացվում՝ «… Չկար ափսոսանքի զգացում, չկար այն գիտակցությունը, որ կորցրել եմ ինչ-որ բան… Ընդհակառակը ես գտել էի ինձ …» Այսինքն ստեղծագործության մեջի ուսուցողական միտքը խիստ բացասական կողմի վրա էր:
Կներես որ գովեստի շարքը չեմ շարունակում: Ամեն դեպքում կարող ես ընդունել որպես սուբյեկտիվ կարծիք: Բայց լավ կլինի, որ հաջորդ ստեղծագործություններիդ մեջ հաշվի առնես նաև ուսուցողական միտքը՝ ստեղծագործության ասելիքին, որ այն դրական կողմի վրա լինի;): Բայց դե դա քո գործն է;):
comet ջան, ներիր, որ քո էջում պատասխանում եմ լա՞վ։
Ամինա, իսկապես, դա հեղինակի գործն է, գիտե՞ս։
Ուսուցողական միտքն ու վես գաղափարները դու քո քարոզ-գրառումներում էնքան ես պարտադրում, որ անձամբ ինձ մոտ comet-ի գրածի պես ստեղծագործությունները մաքուր օդ են դառնում։
Ոչ մի բացասական միտք էլ չկար։ Ու ոչ մի սուտի ուսուցողական գաղափարախոսութուն էլ պետք չի ճխտել։
Գրված էր շատ գեղեցիկ, անկեղծ, տաք ու կյանքի, իսկական կյանքի համով գործ։
Եվս մեկ անգամ, ապրես, comet։
:loveէնքան տաք էր, էնքան քաղցր ու մի քիչ հոգեհարազատ:oy
Ապրես, շատ լավն էր:oy
Հիանալի ու շատ գեղեցիկ պատմվածք էր: Իրոք դուրս եկավ, քանի որ պատմվածքի մեջ այնքան քնքշություն և սեր կար... Ապրես
:)
Կարելի՞ է ընդամենը 1 հարց. ամենավերջի ապակի իմաստը ո՞րն էր - այսինքն որ նա գեղեցիկ երազից կտրվեց ու վերադարձավ գորշ իրականոթյո՞ւն::think
impression
09.05.2009, 00:09
Հիանալի ու շատ գեղեցիկ պատմվածք էր: Իրոք դուրս եկավ, քանի որ պատմվածքի մեջ այնքան քնքշություն և սեր կար... Ապրես
:)
Կարելի՞ է ընդամենը 1 հարց. ամենավերջի ապակի իմաստը ո՞րն էր - այսինքն որ նա գեղեցիկ երազից կտրվեց ու վերադարձավ գորշ իրականոթյո՞ւն::think
իմ կարծիքով վերջինն ընդամենը բանալ, առօրեական հայրական ապտակ էր :esim
իմ կարծիքով վերջինն ընդամենը բանալ, առօրեական հայրական ապտակ էր :esim
Ու շատ տեղին…:D:)
Եվ ինչպես միշտ կենցաղային ու պրոզայիկ ճշմարտացիությունը... հաղթանակ է տանում գեղեցիկ ու ռոմատիկի նկատմամբ: Ափսոոոսսս:(
Երկնային
09.05.2009, 21:01
Ու շատ տեղին…:D:)
չես կարող ասել...
չես կարող ասել...
Իմ կարծիքով ապտակը շատ տեղին էր…պատմվածքում, կներեք «հին» ֆրազի համար՝ կարմիր թելի նման անցնում է խախտման, զանցանքի առկայությունը, իսկ դա պետք է «պատասխանվի»: Չեի ցանկանա երբևէ որևէ զանցանք անել անպատժելիության զգացմամբ:think
Second Chance
11.05.2009, 09:45
comet ջան, ներիր, որ քո էջում պատասխանում եմ լա՞վ։
Ամինա, իսկապես, դա հեղինակի գործն է, գիտե՞ս։
Ուսուցողական միտքն ու վես գաղափարները դու քո քարոզ-գրառումներում էնքան ես պարտադրում, որ անձամբ ինձ մոտ comet-ի գրածի պես ստեղծագործությունները մաքուր օդ են դառնում։
Ոչ մի բացասական միտք էլ չկար։ Ու ոչ մի սուտի ուսուցողական գաղափարախոսութուն էլ պետք չի ճխտել։
Գրված էր շատ գեղեցիկ, անկեղծ, տաք ու կյանքի, իսկական կյանքի համով գործ։
Եվս մեկ անգամ, ապրես, comet։
Գալաթեա ես ինքս էլ նշել եմ, որ դա իր գործն է, և արտահայտել եմ իմ կարծիքը: Ընդհանրապես ես ոչ մեկին ոչինչ չեմ պարտադրում, չունեմ դրա կարիքը:):
Երբ ինչ որ մեկի կարծիքը որևէ երևույթի հանդեպ չի համապատասխանում քո կարծիքին դա շատ նորմալ է ու պետք չէ միանգամից ագրեսիվորեն պատասխանել ու սխալ հանել : Ինչի՞ համար:
Քեզ դուր եկավ ստեղծագործությունը շատ լավ: Ինձ դուր չեկավ , ինձ դուր չի գալիս անկապ ինչ որ մեկին տրվելով ինքնահաստատավելու եղանակը: Թույլ տուր ես էլ իմ կարծիքն արտահայտեմ: Դա էլ իմ իրավունքն է ինչպես քոնը:
Ամինա, քո իրավունքն է: Արիադնան ու Գալաթեան իմ փոխարեն արդեն սպառիչ պատասխանեցին: Ավելացնելու ոչինչ չունեմ:)
Հետաքրքրություն ջան
11.05.2009, 10:10
Դժվար էր որոշում կայացնելը, բայց այնուամենայնիվ որոշեցի ու հեռացա...
Հիանալի էր անձամբ իմ դուրը շատ եկավ, առհասարակ շատ գեղեցիկ ու հետաքրքիր գրելավոճ ունես:hands
ամենավերջի ապակի իմաստը ո՞րն էր - այսինքն որ նա գեղեցիկ երազից կտրվեց ու վերադարձավ գորշ իրականոթյո՞ւն::think
Կարևոր չի թե ուր վերադարձավ, ու կարևոր չի իրականությունը գորշ էր թե չէ. ուղղակի վերադարձավ:
Իմ կարծիքով ապտակը շատ տեղին էր…պատմվածքում, կներեք «հին» ֆրազի համար՝ կարմիր թելի նման անցնում է խախտման, զանցանքի առկայությունը, իսկ դա պետք է «պատասխանվի»: Չեի ցանկանա երբևէ որևէ զանցանք անել անպատժելիության զգացմամբ:think
Կյանքում յուրաքանչյուր մարդ գոնե մեկ անգամ ցանկություն է ունենում անել այն, ինչ ինքն է ուզում, ոչ թե այն, ինչ հարևաններն են ուզում: Վերջերս մի ֆիլմ նայեցի, որտեղ հնդկական որոշ ավանդությունների տհաճ հետևանքներն էին արտացոլված: Եվ եթե ընտրություն լինի, թե հաջորդ կյանքում ինչ ծնվել` տղամարդ թե շնաձուկ, ես կընտրեմ երկրորդ տարբերակը:
Կյանքում յուրաքանչյուր մարդ գոնե մեկ անգամ ցանկություն է ունենում անել այն, ինչ ինքն է ուզում, ոչ թե այն, ինչ հարևաններն են ուզում: Վերջերս մի ֆիլմ նայեցի, որտեղ հնդկական որոշ ավանդությունների տհաճ հետևանքներն էին արտացոլված: Եվ եթե ընտրություն լինի, թե հաջորդ կյանքում ինչ ծնվել` տղամարդ թե շնաձուկ, ես կընտրեմ երկրորդ տարբերակը:
Դե գիտե՞ս ցանկությունները խիստ տարբեր են լինում: Մեկը շա՜տ մեծ ցանկություն ունի ծակվելու, մյուսը՝ շա՜տ մեծ ցանկություն ունի բռնաբարելու իրենց հարևան Վազգուշին, երրորդը ցանկանում է լքել իր տունն ու, առանց որևիցե բան ասելու, մի քանի օրով մեկնելու Ծաղկաձոր կայֆավատի:
Հիմա շատ էլ, որ ցանկանում են, պետք է կատարե՞ն…
Այդ աղջիկը, ճիշտ է, չի զղջում իր արարքի համար, բայց նա թքել էր իր հարազատների վրա: Պատմվածքը կյանքի մասին է: Կյանքում հե՞շտ է ծնողի համար մի քանի օր գիշեր-ցերեկ լուր չունենալ իր զավակից: Այն էլ, եթե զավակը երիտասարդ աղջիկ է: Նախքան ցանկություններին տրվելը՝ պետք է համոզվենք, որ դրանով մենք մեր հարազատներին չենք վնասում:
Իսկ եթե այդ չզղջացող աղջկա դուստրը հետագայում նման կերպ վարվի իր հետ, ինքը, որպես մայր, կհաստատի՞ իր դստեր նմանատիպ արարքը, չի ապտակի՞…
Այնպես որ՝ սխալ արարքը, պահվածքը պետք չէ արդարացնել բուռն ցանկությամբ:
Հեռացա, որովհետև ուղղակի պե'տք էր հեռանալ, որովհետև չկար սեր, կար միայն կիրք` անսպասելի, անծանոթ… անցողիկ միգուցե:
Հա, մոռացա, հատկապես, որ այդ աղջնակը մոլորված չէր: Չէր սիրում: Պարզապես հրապուրվել է: Հետո էլ՝ կայֆավատ: Հիմար աղջիկ է: Չեմ էլ կասկածում՝ վաղն էլ նույն կերպ կարող է վարվել իր ամուսնու ու երեխաների հետ:
Իհարկե պատմվածքը շա՜տ լավն է::)
Կարևոր չի թե ուր վերադարձավ, ու կարևոր չի իրականությունը գորշ էր թե չէ. ուղղակի վերադարձավ:
Բարդ հարց է:think Ու սա մի թեմա է, որի մեջ ճշմարտությունը գտնելը շատ դժվար է: Ամեն մարդ թող իր ընտրությունն անի...
Դե գիտե՞ս ցանկությունները խիստ տարբեր են լինում: Մեկը շա՜տ մեծ ցանկություն ունի ծակվելու, մյուսը՝ շա՜տ մեծ ցանկություն ունի բռնաբարելու իրենց հարևան Վազգուշին, երրորդը ցանկանում է լքել իր տունն ու, առանց որևիցե բան ասելու, մի քանի օրով մեկնելու Ծաղկաձոր կայֆավատի:
Հիմա շատ էլ, որ ցանկանում են, պետք է կատարե՞ն…
Է թող կատարվեն, եթե որևէ մեկին վնաս չեն տալիս;)
Կյանքում հե՞շտ է ծնողի համար մի քանի օր գիշեր-ցերեկ լուր չունենալ իր զավակից:
Մի մոռացիր, որ ծնողն էլ է ժամանակին երիտասարդ եղել` իր բոլոր գաղտնի ու բացահայտ ցանկություններով:
Իսկ եթե այդ չզղջացող աղջկա դուստրը հետագայում նման կերպ վարվի իր հետ, ինքը, որպես մայր, կհաստատի՞ իր դստեր նմանատիպ արարքը, չի ապտակի՞…
Դրա մասին պետք է ժամանակին մտածել ու ճիշտ սեռական դաստիարակություն տալ երեխային:
Այնպես որ՝ սխալ արարքը, պահվածքը պետք չէ արդարացնել բուռն ցանկությամբ:
Այստեղ չէր քննարկվում արարքի ճիշտ կամ սխալ լինելը: Կարելի էր հարցի հոգեբանական պահը հասկանալ:
Է թող կատարվեն, եթե որևէ մեկին վնաս չեն տալիս;)
Է հա, բայց վնաս տվեց, չէ՞: Չվնասե՞ց…:)
Մի մոռացիր, որ ծնողն էլ է ժամանակին երիտասարդ եղել` իր բոլոր գաղտնի ու բացահայտ ցանկություններով:
Հա, ցանկություններ՝ գաղտնի կամ բացահայտ: Բայց բոլոր ցանկությունները չէ, որ իրագործվում են: Ցանկություններ կան, որոնք այդպես էլ մնում են ցանկություն… ու անցնում, գնում են…
Դրա մասին պետք է ժամանակին մտածել ու ճիշտ սեռական դաստիարակություն տալ երեխային:
Այսինքն՝ այդ աղջիկը սեռական ոչ ճիշտ դաստիարակություն էր ստացել: Հնարավոր է: Բայց դա ինձ թվում է, որ այն այնքան էլ կապ չունի նրա այդ արարքի հետ: Այդ արարքում շատ պարզ երևում է նրա անպատասխանատու վերաբերմունքն իր հարազատների նկատմամբ՝ շատ քիչ մարդկանց բնորոշ եսամոլությամբ: Գոնե զանգեր, ախմախը… Ժամանակ չկա՞ր… Գոնե «ընդմիջումներից:))» մեկի ժամանակ զանգեր, ասեր. «Պապ, մամ, ես ողջ եմ…Լավ, վռազ եմ… Քյասար, ողջ եմ…Դավայծե…»:
Այստեղ չէր քննարկվում արարքի ճիշտ կամ սխալ լինելը: Կարելի էր հարցի հոգեբանական պահը հասկանալ:
comet ջան, պատմվածքն ինձ շատ դուր է եկել, շատ լավն է: Շատ իրական է: Գերազանց ես նկարագրել բոլոր ապրումները: Հարցի հոգեբանական պահն էլ շատ լավ հասկանում եմ, բայց չեմ հասկանում՝ ինչու չես ուզում այստեղ քննարկվի հերոսուհու արարքի ճիշտ կամ սխալ լինելը… Այսինքն՝ ճիշտ ես այդտեղ քննարկելու բան չկա: Բոլորին էլ հասկանալի է՝ հերոսուհու արարքը սխալ էր միանշանակ::) Դա ամենևին չի նշանակում, որ աններելի է: Բոլորն են սխալվում… Կարևորը՝ երկրորդ անգամ նույնը չկրկնել, որպեսզի հոր կամ մոր սրտամկանի արյան շրջանառությունը հանկարծ չխանգարվի…
Չնայած, ասում են՝ մի դատիր, որ չդատվես…
Է հա, բայց վնաս տվեց, չէ՞: Չվնասե՞ց…
Ում?:think
Հա, ցանկություններ՝ գաղտնի կամ բացահայտ: Բայց բոլոր ցանկությունները չէ, որ իրագործվում են: Ցանկություններ կան, որոնք այդպես էլ մնում են ցանկություն… ու անցնում, գնում են…
Կարծում ես նորմալ է, երբ մարդն անընդհատ չիրագործվող ցանկություններ է ունենում? Հարցն էլ հենց դա է, որ չեն անցնում գնում, նստվածք ամեն դեպքում մնում է: Խոսքը այս դեպքին ու այս ստեղծագործությանը չի վերաբելում, այլ ընդհանուր: Ինչու են մարդիկ կոմպլեքսավորվում? Արդյոք պարբերաբար մերժումներն ու կոպիտ ասած <ինքնամերժումները> չեն պատճառը?
Գոնե «ընդմիջումներից» մեկի ժամանակ զանգեր, ասեր. «Պապ, մամ, ես ողջ եմ…Լավ, վռազ եմ… Քյասար, ողջ եմ…Դավայծե…»:
Ամբողջ իմաստն էլ հենց նրանում էր, որ նա որոշել էր միայն մեկ օր ապրել միայն ի'ր համար, հեռու բոլորից, իր ուզած ձևով, միգուցե մեկի համար ճիշտ, մեկի համար սխալ, բայց ի'ր ընտրած ձևով, ոչ թե հոր, մոր հարևանի կամ քեռակնոջ... Թող որ այդ ընտրությունը սխալ էր, բայց իրենն էր...:oy
Հնարավոր է` դա նաև բողոքի մի ձև էր?...
Չնայած, ասում են՝ մի դատիր, որ չդատվես…
Ես ինքս էի ուզում գրել:
պատմվածքն ինձ շատ դուր է եկել, շատ լավն է: Շատ իրական է: Գերազանց ես նկարագրել բոլոր ապրումները:
Շնորհակալ եմ:oy
Ախր պետք չի էդքան խորանալ ու մտածել, թե բա տնեցիք անհանգստացան, բա ոնց առանց սիրվելու տրվեց, բա գիշերը ոնց մենակը նստեց էդ մութ ու ցուրտ այգում...Պետք ա դիտարկել որպես գեղարվեստական ստեղծագործություն։ Ինձ համար, օրինակ, ամենավատ բանը որ մարդ կարող է անել ծնողի հանդեպ, դա առանց զգուշացնելու ուշանալն է, էլ չեմ ասում տուն չգալը։ Մինչև հիմա, նույնիսկ եթե պետք ա 20 րոպե ուշանամ, զանգում զգուշացնում եմ։ Բայց պատմվածքը կարդալուց պետք չի ախր կենտրոնանալ էդ նյուանսների վրա։ Կարդացել ե՞ք Ցվայգի «Անծանոթուհու նամակը»։ Եթե չէ, անպայման կարդացեք։ Ու հետաքրքիր ա, էլի էդ հարցերը կտա՞ք ինքներդ ձեզ։ Թե որ Ցվայգն ա, իրան կարելի ա գրել ամենաանիրական սիրո ու նվիրվածության մասին, իսկ հայ աղջիկը որ բան ա գրում, պետք ա անպայման իրականությանը կառչած մնա։ Ճիշտ ա էնտեղ սիրո գործոնը կար, որը էստեղ բացակայում է, բայց ամեն դեպքում նաև նմանություններ կան։ Մի խոսքով ասածս էն ա, որ գրական ստեղծագործությանը պետք է մի քիչ ուրիշ ձևի վերաբերվել։ Ինչպես օրինակ աբստրակտ նկար նայելիս պետք չի անպայման խորանալ, թե նկարիչը ինչ է ուզել պատկերել ու բռնաբարել նկարչին հարցերով, պարզապես պետք է նայել, կամ հավանել կամ ոչ, փորձել ընկալել՝ ամեն մարդ իր երևակայության սահմաններում։:)
Գալաթեա ես ինքս էլ նշել եմ, որ դա իր գործն է, և արտահայտել եմ իմ կարծիքը: Ընդհանրապես ես ոչ մեկին ոչինչ չեմ պարտադրում, չունեմ դրա կարիքը:):
Երբ ինչ որ մեկի կարծիքը որևէ երևույթի հանդեպ չի համապատասխանում քո կարծիքին դա շատ նորմալ է ու պետք չէ միանգամից ագրեսիվորեն պատասխանել ու սխալ հանել : Ինչի՞ համար:
Քեզ դուր եկավ ստեղծագործությունը շատ լավ: Ինձ դուր չեկավ , ինձ դուր չի գալիս անկապ ինչ որ մեկին տրվելով ինքնահաստատավելու եղանակը: Թույլ տուր ես էլ իմ կարծիքն արտահայտեմ: Դա էլ իմ իրավունքն է ինչպես քոնը:
Ագրեսիվության պահով չեմ խորանում, պարզապես ասեմ, որ դա իմ գրելաձևն է: Ասել մտածածս, կոնկրետ, առանց դեսուդեն ընկնելու ու տոննաներով անիմաստ սմայլիկներ շարելու:
Ինչ վերաբերում է քո մտայնությանը, որ ես իմ ու քո կարծիքների տարբերության վրա զարմանում եմ, համարում եմ, որ դու սխալ ես ես ճիշտ` այստեղ դու..մմմ..սխալ ես:
Ես, հակառակը, կզարմանայի, եթե ես ու դու համակարծիք լինեինք:
Պարզապես մի պահ կա...ասելուց հետո, որ պատմվածքը քեզ դուր չի եկել, դու հեղինակից ուզում ես ուսուցողական գաղափարախոսություն, վեհ գաղափարներ ու մտքի հաղթանակ ...մի պատմվածքից, որի ենթատեքստը ակնհայտորեն հոգեբանական է..այսինքն կամ պետք է զգալ ու կամ հասկանալ, կամ ոչ: Դա կյանք է, իրական կյանք, իրական խնդիրներով, իրական հոգնածությամբ ու իրական ներքին երկրաշարժով..
Էպոս չէ, որտեղ հերոսները ստիպված են հերոսներ լինել:
Եվ Ինչպես Արիադնան արդեն ասաց` այս գործը ԿԳ պատվեր չէր: Ոչ էլ մանկական հանրագիտարանի հոդված:
Չնայած, ասում են՝ մի դատիր, որ չդատվես…
Վայ, էս հասանք շտոլի? :)
Եվս մեկ անգամ մեջբերում եմ այս տողերս այն մարդկանց համար, ովքեր չեն տեսել, կամ տեսել են, բայց մոռացել են, որ տեսել են::))
comet ջան, պատմվածքն ինձ շատ դուր է եկել, շատ լավն է: Շատ իրական է: Գերազանց ես նկարագրել բոլոր ապրումները: Հարցի հոգեբանական պահն էլ շատ լավ հասկանում եմ, բայց չեմ հասկանում՝ ինչու չես ուզում այստեղ քննարկվի հերոսուհու արարքի ճիշտ կամ սխալ լինելը… Այսինքն՝ ճիշտ ես այդտեղ քննարկելու բան չկա: Բոլորին էլ հասկանալի է՝ հերոսուհու արարքը սխալ էր միանշանակ:
Վայ, էս հասանք շտոլի? :)
Այսինքն՞… Հասանք ինչի՞ն…:esim
Եթե ստեղծագործության քննարկումը ահա այսպես գնաց ու հանգեց կերպարի քննարկման, ապա սա արդեն իսկ գործուն ապացույց է, որ ստեղծագործությունն ավելի քան կայացած է, որ այն ուղղակի հրաշալի է շարադրված, ընթերցողին «ստիպել է» «ապրել իրենով»: Սա նշանակում է, որ մենք ուղղակի հերթական հրաշալի ստեղծագործության հետ գործ ունենք, իսկ դա իր հերթին նշանակում է, որ իրականում քննարկումից դուրս է կերպարի արարքների ճիշտ կամ սխալ արած լինելը: Գրական ստեղծագործությունները պիտի քննարկեն կյանքի բոլոր դրվագները, և սպասել, որ գրական լավ ստեղծագործություններում պիտի միայն լավն ու հեքիաթայինը քննարկվի, կներեք, բայց անմտություն է: Դա նշանակում է գրական ստեղծագործությունների միջոցով ստեղծել վիրտուալ անիրական երազային աշխարհ, որտեղ արքայադուստրը յոթ դոշակի վրա պառկած ժամանակ անգամ զգում է սիսեռի առկայությունն ու մեջքը կապտուկներով է ծածկվում: Սա իրական կյանք չէ: Սա գրական ստեղծագործության միսիան չէ:
Իսկ ընդհանրապես քննարկումներում ինձ զարմացրեց հենց անիրականությունը, ռեալ կյանքից հեռանալն ու ՄԱԿԵՐԵՍԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆԸ: Ոչ մեկը (հատկապես բարոյախրատականը «դրոշակ» սարքածների մասին եմ ասում) չփորձեց խորանալ հարցի էության մեջ ու թեկուզ ինքն իր համար հասկանալ պատճառները: Ստեղծագործությունը բավական մտորելու ու ըստ քեզ պատմությունն ամբողջական շարունակելու տեղ է տալիս, չեմ ուզում շարադրեմ իմ պատկերացումները, բայց ուզում եմ հիշեցնել որ ոչ մի հետևանք չի լինում առանց պատճառի: Հետևաբար քննարկել ստեղծագործության հերոսի արարքը, առանց մտածելու դրա դրդապատճառների մասին, բացարձակ սխալ է: Այո՛, պատմվածքի մեջ այդ դրդապատճառների մասին գրված չէ, ու դրանով իսկ ընթերցողին մտորելու հսկայական դաշտ է տրված, հնարավորություն «իրերի դրվածքը» պատկերացնել քո ուզած, քո պատկերացրած իրականության ձևով: Մեկը կարող է հերոսի կյանքը պատկերացնի ցոպ ու շվայտ, որտեղ նրան տրված է երջանկության բոլոր հնարավորությունները, բայց ինքը գնում է ինչ-որ «հակաբարոյական» բաների ու ըստ այդմ չընդունի նրա արարքը, մյուսը կարող է պատկերացնել, որ հերոսին դրել էին խիստ սահմանափակումների մեջ, զրկել ամեն տեսակի հաճույքներից ու ուրախությունից, գերել նրան, ստիպել փախնել ու անել մի բան, գոնե մի անգամ, որն իր ցանկությամբ է: Բայց ոչ, ոչ մեկը փորձ չի արել խորանալու: Սա շատ հետաքրքիր է:
Պատմվածքը շարունակում եմ համարել հրաշալի, հերոսի բարոյական կերպարի քննարկումը՝ զավեշտալի:
Այսինքն՞… Հասանք ինչի՞ն…:esim
Դու էիր գրել Կոմս, "Մի դատիր, որ չդատվես":
Ավելի սպառիչ հնարավոր չէր ի մի բերել քննարկումները:
Գրական ստեղծագործության հերոսի ճիշտն ու սխալը որոշելը չեմ հասկանում, էտ ասենք ոնց որ Չարենցի Ասպետականը կարդաս ու ասես շատ լավն էր հզոր էր, բայց հերոսը սխալ արեց որ էն բձուն սպանեց:D, հա էլի կարաս ասես, բայց իմաստը որն ա ?:
Որպեսզի կարողանաս մարդու արարքը ճիշտ կամ սխալ գնահատես, պետք է հայտնվես տվյալ մարդու հոգեվիճակում, մի գուցե դու ավելին կաներիր էտ դեպքում:think, էս էլ մարդկային տեսանկյունից:
Գրական ստեղծագործության հերոսի ճիշտն ու սխալը որոշելը չեմ հասկանում, էտ ասենք ոնց որ Չարենցի Ասպետականը կարդաս ու ասես շատ լավն էր հզոր էր, բայց հերոսը սխալ արեց որ էն բձուն սպանեց:D, հա էլի կարաս ասես, բայց իմաստը որն ա ?:
Որպեսզի կարողանաս մարդու արարքը ճիշտ կամ սխալ գնահատես, պետք է հայտնվես տվյալ մարդու հոգեվիճակում, մի գուցե դու ավելին կաներիր էտ դեպքում:think, էս էլ մարդկային տեսանկյունից:
Եր ջան, էս ամենը մի բացատրություն ունի: Էդ` հերոսին մեղադրելը, սխալ հանելը, ասելը` լավ արին, որ վերջում ապտակեցին, թե մեդալ էր հասնում..
Պատմվածքի մեջ հերոսն անցել էր նորին մեծություն հայկական նամուսի վրայով:
Աններելի քայլ: Նամուսին կպնել չի կարելի:
Եթե հերոսը փոխարենը մարդ սպաներ, էսքան չէր խոսվելու: Համոզված եմ:
Եր ջան, էս ամենը մի բացատրություն ունի: Էդ` հերոսին մեղադրելը, սխալ հանելը, ասելը` լավ արին, որ վերջում ապտակեցին, թե մեդալ էր հասնում..
Պատմվածքի մեջ հերոսն անցել էր նորին մեծություն հայկական նամուսի վրայով:
Աններելի քայլ: Նամուսին կպնել չի կարելի:
Եթե հերոսը փոխարենը մարդ սպաներ, էսքան չէր խոսվելու: Համոզված եմ:
Լօլ 21-րդ դարում ենք ապրում ինչ հայկական նամուս:D, տենց որ նայենք շաատ հնարավոր ա հենց էտ աղջիկը ավելի նամուսով էր քան շատ շատ սուտի կամ չսուտի կույսեր ,որ տղու հետ ինչ ասես կանեն բացի սեքսից որ կույս մնան, բայց դե մեկա էտ ստեղծագործության հետ կապ չունի էլի, կարելի ա համապատասխան թեմայում քննարկել , կամ ասենք նոր թեմա բացել եթե չկա, թե չէ էս մարդը գրել դրել ա, մենք փոխարեն գրածի մասին խոսենք , քննադատենք կամ դրվատենք, դրել ենք հերոսին ենք ցեխը մտցնում հանում:D
Իսկ ընդհանրապես քննարկումներում ինձ զարմացրեց հենց անիրականությունը, ռեալ կյանքից հեռանալն ու ՄԱԿԵՐԵՍԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆԸ: Ոչ մեկը (հատկապես բարոյախրատականը «դրոշակ» սարքածների մասին եմ ասում) չփորձեց խորանալ հարցի էության մեջ ու թեկուզ ինքն իր համար հասկանալ պատճառները:
Ներիր, Չուկ, բայց այդ մարդու ցանկություններն ու ցանկությունների իրագործման պատճառները այնքա՜ն լավ եմ պատկերացնում:)): Անգամ ամենահիվանդագին ու արտահայտված ցանկությունն ու պահանջը կարելի է հաղթահարել, եթե տվյալ անհատն ունի համապատասխան ինքնագիտակցում, որն իր մեջ ներառում է նաև պատասխանատվություն: Պատասխանատվություն՝ տարբեր հարցերի հետ կապված:
Մի հարցում էլ չեմ համաձայն: Ինչպե՞ս քննարկել ստեղծագործությունն առանց քննարկելու հերոսուհուն, նրա կերպարը, նրա արարքը, ինչպես նշել ես դու՝ այդ արարքի դրդապատճառները: Այս ամենի մեջ մտնում է նաև նրա բարոյական կերպարը: Նրա բարոյական կերպարը նրա անքակտելի մասն է: Լավն է, թե վատն է, դա էական չէ:
…
«Այլևս երբեք…» ասող ու ապտակող հայրը, մայրը, եղբայրը կամ ավագ քույրը չէր կարող լինել արժանի նման վերաբերմունքի: Կամ ոչինչ էլ չէին ասի, ոչ էլ կապտակեին, կամ էլ՝ ապտակով ու «այլևս երբեք»-ով չէին սահմանափակվի… Այստեղից կարող ենք ենթադրություն անել նրա ընտանիքի և նրա ներընտանեկան փոխհարաբերությունների մասին: Նրան սպասել են, նաև ներել են…
comet-ն արդեն ապտակի մասին գրել է, այսինքն ծնողների անհանգստության համար նա հոգ է տարել, էլ ինչի՞ համար եք "վիճում" :)
Շատ սիրուն ստեղծագործություն է :)
Ներիր, Չուկ, բայց այդ մարդու ցանկություններն ու ցանկությունների իրագործման պատճառները այնքա՜ն լավ եմ պատկերացնում:)): Անգամ ամենահիվանդագին ու արտահայտված ցանկությունն ու պահանջը կարելի է հաղթահարել, եթե տվյալ անհատն ունի համապատասխան ինքնագիտակցում, որն իր մեջ ներառում է նաև պատասխանատվություն: Պատասխանատվություն՝ տարբեր հարցերի հետ կապված:
Մի հարցում էլ չեմ համաձայն: Ինչպե՞ս քննարկել ստեղծագործությունն առանց քննարկելու հերոսուհուն, նրա կերպարը, նրա արարքը, ինչպես նշել ես դու՝ այդ արարքի դրդապատճառները: Այս ամենի մեջ մտնում է նաև նրա բարոյական կերպարը: Նրա բարոյական կերպարը նրա անքակտելի մասն է: Լավն է, թե վատն է, դա էական չէ:
…
«Այլևս երբեք…» ասող ու ապտակող հայրը, մայրը, եղբայրը կամ ավագ քույրը չէր կարող լինել արժանի նման վերաբերմունքի: Կամ ոչինչ էլ չէին ասի, ոչ էլ կապտակեին, կամ էլ՝ ապտակով ու «այլևս երբեք»-ով չէին սահմանափակվի… Այստեղից կարող ենք ենթադրություն անել նրա ընտանիքի և նրա ներընտանեկան փոխհարաբերությունների մասին: Նրան սպասել են, նաև ներել են…
Գելի գլխին ավետարան են կարդում, ասում ա. «շուտ արեք, ոչխարը սարն անց կացավ»:
Մի՛ դատիր, որ չդատվես:
Բացի այս երկու խոսքերից բացի ավելացնելու ոչ մի բառ չունեմ: Ամեն ինչ արդեն ասված է:
Եր ջան, էս ամենը մի բացատրություն ունի: Էդ` հերոսին մեղադրելը, սխալ հանելը, ասելը` լավ արին, որ վերջում ապտակեցին, թե մեդալ էր հասնում..
Պատմվածքի մեջ հերոսն անցել էր նորին մեծություն հայկական նամուսի վրայով:
Աններելի քայլ: Նամուսին կպնել չի կարելի:
Եթե հերոսը փոխարենը մարդ սպաներ, էսքան չէր խոսվելու: Համոզված եմ:
Գալաթեա ջան, առաջինն ես այս թեմայում, ով հիշեց նամուսի մասին: Նամուսի մասին այստեղ ընդհանրապես խոսակցություն չի գնացել: Խոսակցություն գնացել է հերոսուհու անպատասխանատվության մասին:;)
Եթե հերոսը փոխարենը մարդ սպաներ, էսքան չէր խոսվելու: Համոզված եմ:
Միգուցե… Հետո ինչ՞…:)
Գելի գլխին ավետարան են կարդում, ասում ա. «շուտ արեք, ոչխարը սարն անց կացավ»:
Մի՛ դատիր, որ չդատվես:
Բացի այս երկու խոսքերից բացի ավելացնելու ոչ մի բառ չունեմ: Ամեն ինչ արդեն ասված է:
:D… Հա, ես գել դարձա, դու էլ՝ գլխիս ավետարան կարդացող…
Նրա բարոյական կերպարը նրանն է, ուրիշինը չէ, որ չքննարկվի:
Ու՞ր է, Չուկ: Այստեղ առանձնապես նոր բան չկա ասված(նկատի ունեմ հարցիս պատասխանը).
Իսկ ընդհանրապես քննարկումներում ինձ զարմացրեց հենց անիրականությունը, ռեալ կյանքից հեռանալն ու ՄԱԿԵՐԵՍԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆԸ: Ոչ մեկը (հատկապես բարոյախրատականը «դրոշակ» սարքածների մասին եմ ասում) չփորձեց խորանալ հարցի էության մեջ ու թեկուզ ինքն իր համար հասկանալ պատճառները: Ստեղծագործությունը բավական մտորելու ու ըստ քեզ պատմությունն ամբողջական շարունակելու տեղ է տալիս, չեմ ուզում շարադրեմ իմ պատկերացումները, բայց ուզում եմ հիշեցնել որ ոչ մի հետևանք չի լինում առանց պատճառի: Հետևաբար քննարկել ստեղծագործության հերոսի արարքը, առանց մտածելու դրա դրդապատճառների մասին, բացարձակ սխալ է: Այո՛, պատմվածքի մեջ այդ դրդապատճառների մասին գրված չէ, ու դրանով իսկ ընթերցողին մտորելու հսկայական դաշտ է տրված, հնարավորություն «իրերի դրվածքը» պատկերացնել քո ուզած, քո պատկերացրած իրականության ձևով: Մեկը կարող է հերոսի կյանքը պատկերացնի ցոպ ու շվայտ, որտեղ նրան տրված է երջանկության բոլոր հնարավորությունները, բայց ինքը գնում է ինչ-որ «հակաբարոյական» բաների ու ըստ այդմ չընդունի նրա արարքը, մյուսը կարող է պատկերացնել, որ հերոսին դրել էին խիստ սահմանափակումների մեջ, զրկել ամեն տեսակի հաճույքներից ու ուրախությունից, գերել նրան, ստիպել փախնել ու անել մի բան, գոնե մի անգամ, որն իր ցանկությամբ է: Բայց ոչ, ոչ մեկը փորձ չի արել խորանալու: Սա շատ հետաքրքիր է:
Դե որ Չուկն ասում է՝ դրդապատճառների մասին խոսենք, ես էլ գրեմ: Կարծում եմ՝ հիմնական դրդապատճառը հերոսուհու միայնությունն էր, ինչ-որ մեկին պետք լինելու զգացումը ու պատճառը զուտ ֆիզիկական բավարարվածության պակասը չէր.
Հեռացա, որովհետև նա իմը չէր ու երբեք չէր լինի: Որովհետև ես նրան ուղղակի պետք չէի…Որովհետև մենք լրիվ տարբեր աշխարհներում էինք ապրում ու այդ աշխարհները երբևէ խաչվելու տեղ չէին ունենալու, քանի որ շատ տարբեր էին իրարից:
Ինչ վերաբերում է ծնողների, ընտանիքի մասին չհոգալուն, երևի՝ դա էլ այդպես չէր, քանի որ, վերջիվերջո, ինչ-որ բան նրան ստիպեց վերադառնալ տուն: Դժվար թե դա լիներ «տաքուկ և ապահով անկյուն» ունենալու ցանկությունը. նա արդեն փոխել էր այն փողոցի սառնության հետ մեկ անգամ:
Հեռացա, որովհետև ուղղակի պե'տք էր հեռանալ, որովհետև չկար սեր, կար միայն կիրք` անսպասելի, անծանոթ… անցողիկ միգուցե:
Այս մասից էլ երևում է, որ հերոսուհին կիրք չէր փնտրում, քանի որ խորթ և «անծանոթ» է համարում կատարվածը:
Ինձ վրա պատմվածքը մեծ տպավորություն չգործեց. հոգեբանական ասպեկտը, ըստ իս, մի քիչ շատ էր թուլացված կրքի ծավալուն նկարագրությամբ ու հոգեբանական կոնտրաստների պարզունակությամբ:
Հ.Գ. Մեկ հարց comet-ին. կարդացե՞լ եք Դոստոևսկու "Униженные и оскорбленные" գլուխգործոցը:
Ու՞ր է, Չուկ: Այստեղ առանձնապես նոր բան չկա ասված(նկատի ունեմ հարցիս պատասխանը).
Դե հիմա արի քիչ մը բացատրեմ.
Ներիր, Չուկ, բայց այդ մարդու ցանկություններն ու ցանկությունների իրագործման պատճառները այնքա՜ն լավ եմ պատկերացնում:)): Անգամ ամենահիվանդագին ու արտահայտված ցանկությունն ու պահանջը կարելի է հաղթահարել, եթե տվյալ անհատն ունի համապատասխան ինքնագիտակցում, որն իր մեջ ներառում է նաև պատասխանատվություն: Պատասխանատվություն՝ տարբեր հարցերի հետ կապված:
Սա քո հետևյալ ասածների վերաձևակերպումն է, այլ ոչ նոր բան.
Դե գիտե՞ս ցանկությունները խիստ տարբեր են լինում: Մեկը շա՜տ մեծ ցանկություն ունի ծակվելու, մյուսը՝ շա՜տ մեծ ցանկություն ունի բռնաբարելու իրենց հարևան Վազգուշին, երրորդը ցանկանում է լքել իր տունն ու, առանց որևիցե բան ասելու, մի քանի օրով մեկնելու Ծաղկաձոր կայֆավատի:
Հիմա շատ էլ, որ ցանկանում են, պետք է կատարե՞ն…
Հա, ցանկություններ՝ գաղտնի կամ բացահայտ: Բայց բոլոր ցանկությունները չէ, որ իրագործվում են: Ցանկություններ կան, որոնք այդպես էլ մնում են ցանկություն… ու անցնում, գնում են…
Այս մեկը.
Մի հարցում էլ չեմ համաձայն: Ինչպե՞ս քննարկել ստեղծագործությունն առանց քննարկելու հերոսուհուն, նրա կերպարը, նրա արարքը, ինչպես նշել ես դու՝ այդ արարքի դրդապատճառները: Այս ամենի մեջ մտնում է նաև նրա բարոյական կերպարը: Նրա բարոյական կերպարը նրա անքակտելի մասն է: Լավն է, թե վատն է, դա էական չէ:
...
բայց չեմ հասկանում՝ ինչու չես ուզում այստեղ քննարկվի հերոսուհու արարքի ճիշտ կամ սխալ լինելը…
Այս մեկը.
«Այլևս երբեք…» ասող ու ապտակող հայրը, մայրը, եղբայրը կամ ավագ քույրը չէր կարող լինել արժանի նման վերաբերմունքի: Կամ ոչինչ էլ չէին ասի, ոչ էլ կապտակեին, կամ էլ՝ ապտակով ու «այլևս երբեք»-ով չէին սահմանափակվի… Այստեղից կարող ենք ենթադրություն անել նրա ընտանիքի և նրա ներընտանեկան փոխհարաբերությունների մասին: Նրան սպասել են, նաև ներել են…
Քո բոլոր գրառումներն էս թեմայում:
Ընդամենը բառերն էին մի քիչ փոխվել, մի քիչ ճոխացվել կամ երկարացվել, Բայց բացարձակապես որևէ նոր բան չասեցիր, որ նոր պատասխան լսես (ի դեպ մենակ ես չի, որ քեզ պատասխանել ու քո ասածները հերքել):
Իսկ ընդհանրապես, եթե ուզում ես, ապա քննարկի, մակերեսորեն, անիմաստ, վերցրու քո վրա դատողի պատասխանատվությունը, քննարկի, քննադատի, մտածի որ միակ ճշմարտությունը քեզ ա հասանելի, որ արարքն անթույլատրելի էր ու էլի եսիմ ինչեր, ուղղակի իմացիր, որ մեկը ես էդ գրառումներիդ վրա ծիծաղելու եմ, քանի որ ինչպես գրել եմ նախկինում.
Պատմվածքը շարունակում եմ համարել հրաշալի, հերոսի բարոյական կերպարի քննարկումը՝ զավեշտալի:
Չուկ, դու մի գրառումով փորձել ես աղավաղել այն ինչ իրականում կատարվել է: Քո կողմից մեջբերված հատվածները մեջբերումներ են երկխոսություններից: Եթե մարդու հետ երկխոսում ես, որի ժամանակ թեկուզ իմ սուբյեկտիվ կարծիքով նա չի ընկալում կամ չի ցանկանում ընկալել այն, ինչ իրականում նկատի եմ ունեցել, պարզ է, որ պետք է մեկ անգամ էլ ասեմ ավելի ճոխացրած, պատկերավոր: Այնպես որ՝ զուր են մտքերդ այն մասին, որ ես «կրկնվում եմ»՝ ոչինչ չասելով: Երկխոսության ժամանակ հնարավոր է, որ մի միտքը հինգ անգամ կրկնվի՝ անկախ նրանից այդ երկխոսությունն ում համար է ծիծաղելի, ում համար տխուր:
Իսկ ընդհանրապես, եթե ուզում ես, ապա քննարկի, մակերեսորեն, անիմաստ, վերցրու քո վրա դատողի պատասխանատվությունը, քննարկի, քննադատի, մտածի որ միակ ճշմարտությունը քեզ ա հասանելի, որ արարքն անթույլատրելի էր ու էլի եսիմ ինչեր, ուղղակի իմացիր, որ մեկը ես էդ գրառումներիդ վրա ծիծաղելու եմ, քանի որ ինչպես գրել եմ նախկինում.
Չէ, իհարկե, մակերեսային քննարկում չեմ ուզում: Չուկ, դու արդեն մտքերս էլ ես կարդու՞մ::D Դեռ քիչ չի մտքերս ես կարդում, նաև ահավոր սուբյեկտիվ մտքեր ես արտահայտում իմ մտքերի մասին:
Իսկ «ծիծաղելու» մասին ասեմ, որ, փաստորեն, քո մոտ հաճախ լինում են « ոչ ադեկվատ հուզական ռեակցիա»- ներ:
Չնայած, սա արդեն շատերին չի հետաքրքրում(հասկանալի պատճառներով), բայց ասեմ՝ պատմվածքն ինձ էլ է շատ դուր եկել:
Երկխոսության ժամանակ հնարավոր է, որ մի միտքը հինգ անգամ կրկնվի՝ անկախ նրանից այդ երկխոսությունն ում համար է ծիծաղելի, ում համար տխուր:
Արի կլինի կողմնորոշվի, հիմա կրկնվու՞մ ես, թե՞ չէ: Ես պնդում եմ, որ հա:
Գալաթեա ջան, առաջինն ես այս թեմայում, ով հիշեց նամուսի մասին: Նամուսի մասին այստեղ ընդհանրապես խոսակցություն չի գնացել: Խոսակցություն գնացել է հերոսուհու անպատասխանատվության մասին:;)
Էն որ ես էդ մասին առաջինը բարձրաձայնեցի, դեռ չի նշանակում, որ մնացածն էդ մասին չեն մտածել։ Ես ընդհանրապես շատ բան եմ առաջինն ասում Ակումբում։
Ու ևս մեկ անգամ պնդում եմ, եթե հերոսուհին իր ընդվզումը սուբլիմացներ ոչ թե խալխի հետ քնելու միջոցով, այլ ասենք, հարևան շաուրմայանոցի ապակիները ցբխելով, բոլորը, ովքեր կարծում են, որ հերուսուհու կատարած քայլը քխ էր ու հակաուսուցողական, կգրեին՝ "այ, ինչ աղջիկ ա, է, տեղն ա էդ օբեկտատերերին"։
Ու անպատասխանատվության մասին խոսք չէր գնա։
Արի կլինի կողմնորոշվի, հիմա կրկնվու՞մ ես, թե՞ չէ: Ես պնդում եմ, որ հա:
Իսկ իմաստը՞… :think Չուկ, դու արդեն օֆֆտոպ ես սադրու՞մ::D
Չուկ, ճիշտ չէ այլոց գրառումների ողջ իմաստն աղավաղել մեկ գրառմամբ՝ մեջբերումներ անելով տարբեր հատվածներից…
Ես պնդում եմ…
Պնդի՛ր…:clap
Էն որ ես էդ մասին առաջինը բարձրաձայնեցի, դեռ չի նշանակում, որ մնացածն էդ մասին չեն մտածել։ Ես ընդհանրապես շատ բան եմ առաջինն ասում Ակումբում։
Ու ևս մեկ անգամ պնդում եմ, եթե հերոսուհին իր ընդվզումը սուբլիմացներ ոչ թե խալխի հետ քնելու միջոցով, այլ ասենք, հարևան շաուրմայանոցի ապակիները ցբխելով, բոլորը, ովքեր կարծում են, որ հերուսուհու կատարած քայլը քխ էր ու հակաուսուցողական, կգրեին՝ "այ, ինչ աղջիկ ա, է, տեղն ա էդ օբեկտատերերին"։
Ու անպատասխանատվության մասին խոսք չէր գնա։
Փաստորեն, դու էլ ես մարդկանց մտքերը կարողանում կարդալ: Պարզապես մտածեցիր, որ «աղջկա քայլը» քխ ասողները՝ բոլորը, ովքեր, ի դեպ, ընդամենը երկու-երեք հոգի են, կմտածեին…
Հետո էլ, իհարկե, մտածելով իմ և բոլորի մեջ մտնող մյուսների մտքերի մասին, եկար այն եզրակացության, որ հաստատ կմտածեինք, կեզրակացնեինք ու կգրեինք՝ «շատ լավ է արել», այն դեպքում, եթե աղջիկը թափառական, ոջլոտ, հիվանդ շուն տաներ տուն՝ ընդվզելով…
Փաստորեն, դու էլ ես մարդկանց մտքերը կարողանում կարդալ: Պարզապես մտածեցիր, որ «աղջկա քայլը» քխ ասողները՝ բոլորը, ովքեր, ի դեպ, ընդամենը երկու-երեք հոգի են, կմտածեին…
Հետո էլ, իհարկե, մտածելով իմ և բոլորի մեջ մտնող մյուսների մտքերի մասին, եկար այն եզրակացության, որ հաստատ կմտածեինք, կեզրակացնեինք ու կգրեինք՝ «շատ լավ է արել», այն դեպքում, եթե աղջիկը թափառական, ոջլոտ, հիվանդ շուն տաներ տուն՝ ընդվզելով…
Կոմս, ընդունիր, առանձնապես դժվար բան չի ստերեոտիպային մտածելակերպով բոլորի մտքերը կարդալը :)
Երկրորդ պարբերությանդ չեմ անդրադառնում։ Բազարի բուն ա։
Մենք արդեն իսկապես շատ ենք շեղվել ու անձամբ ես այս գրառումովս կթարգեմ այս «զրույցը», որովհետև երբ ես մի ստեղծագործություն քննարկում եմ, ապա «երկխոսություն չեմ ծավալում», որ քո նման նույն միտքը մի քանի անգամ կրկնեմ՝ ասելիքս առաջ տանելու համար, վերջում էլ ասեմ «երկխոսության մեջ դա նորմալ ա»: Ու ոչ մի խոսքդ չեմ խեղաթյուրել, ընդամենը ցույց եմ տվել, որ հա նույնն ես կրկնում ու ասել, որ ինքս չեմ պատրաստվում նույնը կրկնելով ասելիքներիդ պատասխանեմ, չնայած կարող եմ դա հրաշալի անել՝ իմիտացիա ստեղծելով, թե նոր ու խելոք բան ասեցի:
Իմ տեսակետը բազմիցս կրկնել եմ թեմայում (տես, ասում եմ, որ կրկնում եմ), ստեղծագործությունը հրաշալի է, իսկ կերպարին քննարկելը... (սպասի քո նման անեմ, մի քանի բառ փոխեմ, տպավորություն ստեղծվի թե նոր բան եմ ասում) ...այս ստեղծագործության համատեքստում կարող եմ դիտել ընդամենը որպես ստեղծագործության իրական, գրական, գեղարվեստական, հոգեբանական ուղղվածությունը էժանացնելու անհաջողագույն փորձ, քանի-որ ստեղծագործությունը շարադրված է հրաշալի, նրա ասելիքը խորն է, զգայնական է, տպավորիչ է, մտորելու համար շատ տեղ է տալիս, հուզում է, ստիպում է իրենով ապրել ու իր մասին մտածել, վերլուծել, քննարկել:
Մենք արդեն իսկապես շատ ենք շեղվել ու անձամբ ես այս գրառումովս կթարգեմ այս «զրույցը», որովհետև երբ ես մի ստեղծագործություն քննարկում եմ, ապա «երկխոսություն չեմ ծավալում», որ քո նման նույն միտքը մի քանի անգամ կրկնեմ՝ ասելիքս առաջ տանելու համար, վերջում էլ ասեմ «երկխոսության մեջ դա նորմալ ա»: Ու ոչ մի խոսքդ չեմ խեղաթյուրել, ընդամենը ցույց եմ տվել, որ հա նույնն ես կրկնում ու ասել, որ ինքս չեմ պատրաստվում նույնը կրկնելով ասելիքներիդ պատասխանեմ, չնայած կարող եմ դա հրաշալի անել՝ իմիտացիա ստեղծելով, թե նոր ու խելոք բան ասեցի:
Ցանկացած քննարկում կատարվում է երկխոսության միջոցով: Խելոք ձևանալու իմիտացիա իմ կողմից չի արվել: Դա քեզ ընդամենը թվում է: Խելքի առկայությունն ապացուցելու բազմաթիվ միջոցներ կան: Որ մի հատ փորձեմ ապացուցել, այն էլ՝ իմիտացնելով: Այնպես որ՝ Չուկ, ներիր, բայց եթե կարծում ես, որ այստեղ գրառումներ եմ կատարում քեզ ու մյուսներին խելոքությունս ապացուցելու համար, ապա պետք է փաստեմ՝ չարաչար սխալվում ես, այն էլ ինչպե՜ս:
Ինչպիսի՜ կրկնողություն:
Այլ թեմաներում «ամենաջրիկ» գրառումներ կատարողներից մեկը ես եմ: Այդ ինչպե՞ս… Անհաջող փորձեր եմ անում սրամի՞տ ձևանալ… Բաժիններից մեկում էլ՝ հայտարարել եմ, որ «չի կարելի սա անել», «չի կարելի այն անել», «տգեղ է», միևնույն մտքերն էլ բազմիցս կրկնել եմ: Երևի մտքովդ անցել է, որ անհաջող փորձեր եմ անում «բարոյական մարդ» կամ «լավ տղա» երևալ այլոց աչքերում, այդ թվում՝ քո: Եթե այդպես ես կարծում, ապա կրկնում եմ՝ ներիր, բայց մարդու մասին կարծիք կազմելու չափորոշիչներդ և ունակություններդ համարյա չեն տարբերվում մեր Զուբ Գագոյի աշխարհահացքից(կրկնում եմ՝ եթե այդպես է):
Կարճ ասած, ես ձեզնից(այդ թվում՝ քեզ) որևիցե մեկին ապացուցելու բան չունեմ: Պա՞րզ է՝ ինչ նկատի ունեմ:
Իսկ, ընդհանրապես, քննարկումների ժամանակ մտքի կրկնողությունը հատուկ է գրեթե բոլորին ֆորումում, այդ թվում՝ նաև քեզ: Եվ դա նորմալ է:
Նորից եմ կրկնում՝ այս պատմվածքն ինձ էլ է շա՜տ դուր եկել… Շնորհակալ եմ քեզնից, հարգելի հեղինակ:
Բայց թույլ տվեք ևս մեկ անգամ կրկնել, որ այն մարդիկ, ովքեր ծիծաղելի կհամարեն իմ մեկնաբանություններն այս թեմայում, տառապում են «էմոցիոնալ լյաբիլությամբ» և դրսևորում են «ոչ ադեկվատ հուզական ռեակցիա»: Ամենայն պատասխանատվությամբ հայտարարում եմ, որ պատրաստ եմ ապացուցել…
Շա՞տ եմ կրկնել նույն մտքերը…:D
Վերջ::)
Ուլուանա
12.05.2009, 02:25
Ժողովուրդ, որևէ մեկը գրական ստեղծագործության գնահատման չափանիշները հստակ գիտի՞։ Կա՞ էդպիսի մարդ էստեղ, ով համոզված կարող է ասել, որ գրական ստեղծագործությունը պիտի լինի նաև դաստիարակող, բարոյախրատական կամ հակառակը՝ որ պարտադիր չէ, որ էդպիսին լինի. բավական է որևէ հույզ առաջացնի, արդեն հաջողված կարելի է համարել։ Ու ընդհանրապես էդ հարցում ընդունված չափանիշներ կա՞ն։ Ես էդ հարցի պատասխանը վաղուց փնտրում եմ, բայց դեռ ոչ մեկից չեմ լսել, փոխարենը պարզապես ամեն մեկը գնահատման իր չափանիշներով է առաջնորդվում որևէ ստեղծագործության մասին կարծիք հայտնելիս։ Հիմա երբ ինչ–որ մեկը գրում է, որ իր համար բարոյախրատական, ուսուցողական կողմը կարևոր է, ինչու՞ են էդ կարծիքից հակառակ տեսակետի կրողները վրդովվում, երբ իրականում հակառակը ցույց տվող ընդունված հստակ չափանիշներ չկան։ Կամ ո՞վ է ասել, որ կերպարի վերլուծությունը (ցանկացած տեսանկյունից), քննարկումը չի կարելի ներառել ստեղծագործության քննարկման մեջ։ Եթե ընդունում ենք, որ ցանկացած ստեղծագործություն կարող է յուրովի ընկալվել տարբեր մարդկանց կողմից (կարծեմ սա ոչ ոք չի ժխտել)՝ կախված տարբեր գործոններից, ուրեմն թողեք ամեն մարդ ընկալի ու գնահատի ինչ ուզում է և ինչպես ուզում է։ Մեկի համար գուցե կերպարի քննարկումն է անհեթեթ ու զավեշտալի, մյուսի համար՝ զուտ զգայականության հորդանքի պատկերմամբ հիանալը։
Կոնկրետ էս ստեղծագործության մեջ, իմ կարծիքով, կերպարին քննադատելու համար բավականաչափ ինֆորմացիա ներկայացված չէր պատմվածքում, կերպարի կյանքի գրեթե ոչ մի հանգամանք, ոչ մի պայման նշված չէր, որի հիման վրա հնարավոր լիներ համապատասխան եզրակացություններ անել։ Բայց դե, կարծում եմ, մյուս կողմից էլ բնական է, որ մարդ ստեղծագործություն կարդալիս ակամա իր մեջ ինչ–որ կերպ փորձում է գնահատել կերպարին, թեկուզև չնչին՝ համարյա բացակայող ինֆորմացիայի հիման վրա։ Իսկ եթե բոլորս ամեն րոպե կարողանայինք առաջնորդվել «Մի դատիր, որ չդատվես» ասացվածքով, ապա ամենայն հավանակությամբ ֆորումը վաղուց փակած ու «տներով ցրված» կլինեինք։
Մեկի համար գուցե կերպարի քննարկումն է անհեթեթ ու զավեշտալի, մյուսի համար՝ զուտ զգայականության հորդանքի պատկերմամբ հիանալը։
Ան ջան, որ որոշեցիր դու էլ քո հերթին ասել, թե ինչն ես համարում քննարկման մեջ թույլատրելի, ինչը անթույլատրելի, չնայած էդ թվում նշում ես, անթույլատրելի ես համարում այդ ամենը քննարկելը ու գալիս ենք պարադոքսի, ապա նշեմ, որ զավեշտալին ընդամենը մակերեսային քննարկումն է, երբ մարդ առանց խորանալու ընդամենը ինչ-որ երևույթի նկատմամբ կանխակալ կարծիք ունենալով որոշում է այդ կարծիքը անպայման տարածել հերոսի նկատմամբ, ու թող որևէ մեկն անգամ փորձ չանի ասելու, որ դա այդպես չէ, որ խնդիրը երևույթի նկատմամբ կանխակալ կարծիքը չէ, որ խորացել է, որ մակերեսային չի դատել, որովհետև նվազագույն ինքներդ ձեզ խաբած կլինեք:
Շնորհակալություն ուշադրության համար բոլորին :)
…ու ընդհանրապես, ինչու՞ է ոմանց թվում, որ իրենք ահավոր խելոք են, ունակ են խորանալ ու հասնել ծովի հատակին, իսկ դիմացինը խղճուկ ու մակերեսային, այստեղ-այնտեղ իր գանգում ուղեղի առկայությունը զուր ապացուցելու փորձեր անող էակ է՝ կարծրացած մտածելակերպով, իրենց քուչի Նագլի Վռամի պատմած հեքիաթներով մեծացած:
Իսկ ի՞նչ գիտեք՝ մինչև ուր են խորացել մյուսները:
Հարգանքներով՝ Բոլոր
…ու ընդհանրապես, ինչու՞ է ոմանց թվում, որ իրենք ահավոր խելոք են, ունակ են խորանալ ու հասնել ծովի հատակին, իսկ դիմացինը խղճուկ ու մակերեսային, այստեղ-այնտեղ իր գանգում ուղեղի առկայությունը զուր ապացուցելու փորձեր անող էակ է՝ կարծրացած մտածելակերպով, իրենց քուչի Նագլի Վռամի պատմած հեքիաթներով մեծացած:
Իսկ ի՞նչ գիտեք՝ մինչև ուր են խորացել մյուսները:
«Հարգանքներով»՝ Բոլոր
Կոմս, մի ջղայնացի :) Վեճի մեջ ճշմարտությունն է ծնվում :) Ասում են։
Սիրով՝ Ոմանք ;)
Ա կօտ Վաս'կա սլուշաետ դա եստ :D Comet ջան, մի հատ ձայն հանի, մարդիկ էստեղ իրենց կոտորում են, իսկ դու ստեղծագործությունը հրամցրել ես ու ձեռքերդ լվացել :)
Ars 83-ի խոսքերից
Ինձ վրա պատմվածքը մեծ տպավորություն չգործեց. հոգեբանական ասպեկտը, ըստ իս, մի քիչ շատ էր թուլացված կրքի ծավալուն նկարագրությամբ ու հոգեբանական կոնտրաստների պարզունակությամբ:
Հնարավոր է, որովհետև անկեղծ ասած ես մի քիչ երկար մտածեցի, տեղադրել պատմվածքը ֆորումում, թե չէ, և ի վերջո որոշեցի տեղադրել միայն որոշ կրճատումներից հետո, ինչի արդյունքում ինչ-որ հակասական պահեր ստեղծվեցին ու շատ բաներ միգուցե մնացին անհասկանալի ընթերցողի համար:
Ars 83-ի խոսքերից
]Հ.Գ. Մեկ հարց comet-ին. կարդացե՞լ եք Դոստոևսկու "Униженные и оскорбленные" գլուխգործոցը:
Չէ:oy Բայց անպայման կկարդամ:)
Չէ:oy Բայց անպայման կկարդամ:)
Արժի կարդալ: Ես որպես ընթերցող եմ չափազանց տպավորված այդ ստեղծագործությունից, դուք, հաստատ, նաև որպես գրող շատ բան կքաղեք այնտեղից: :)
Ուլուանա
13.05.2009, 02:34
Երեկ էս թեմայում գրառում արեցի, բայց հանգամանքների բերումով գրառումս ոչ թե պատմվածքի մասին կարծիքս էր արտահայտում, այլ ուղղված էր քննարկողներից ոմանց, իսկ կարծիքս էդպես էլ չգրեցի, թեև շնորհակալության ու վարկանիշի տեսքով արտահայտել էի հենց սկզբից։ Ինչևէ, թյուրիմացություններից խուսափելու համար թերևս պիտի միանգամից գրեի... Ուզում եմ սխալս ուղղել։ :oy Ուղղակի սկզբում մի տեսակ խոսքեր չէի գտնում, իսկ էնքան որ մի բան գրելու համար չուզեցի գրել։
Պատմվածքն ինձ դուր եկավ։ Պարզ ու միաժամանակ չձանձրացնող ոճով էր գրված, ավելորդ ու ձգձգված մանրամասներից զերծ, նկարագրություններն էլ ինձ համար բավական կենդանի ու իրական էին։ Մի խոսքով՝ կարդալիս ինձ հաջողվեց «մտնել» հերոսուհու մաշկի մեջ։ :)
Բայց մի դիտողություն անեմ, հա՞. :oy պատմվածքի մեջ «ես»–երն ու «նա»–երը տեղ–տեղ ավելորդ էին. շատ դեպքերում առանց էդ դերանունների էլ պարզ է լինում, որ ենթական «ես»–ն է կամ «նա»–ն, ու նախադասությունն առանց դրանց ավելի բնական է հնչում։ Եթե լավ չպատկերացրիր, թե ինչ նկատի ունեմ, կասես, կոնկրետ օրինակների վրա ցույց կտամ։ ;)
Հերթական սպասված գրառումն էր:oy
Շնորհակալ եմ Անահիտ ջան:
պատմվածքի մեջ «ես»–երն ու «նա»–երը տեղ–տեղ ավելորդ էին. շատ դեպքերում առանց էդ դերանունների էլ պարզ է լինում, որ ենթական «ես»–ն է կամ «նա»–ն, ու նախադասությունն առանց դրանց ավելի բնական է հնչում։ Եթե լավ չպատկերացրիր, թե ինչ նկատի ունեմ, կասես, կոնկրետ օրինակների վրա ցույց կտամ։
Հաջորդ անգամ ավելի ուշադիր կլինեմ:)
Արժի կարդալ: Ես որպես ընթերցող եմ չափազանց տպավորված այդ ստեղծագործությունից, դուք, հաստատ, նաև որպես գրող շատ բան կքաղեք այնտեղից: :)
Ես ինձ գրող չեմ համարում:oy
Ուշացումով… Կարծիքս փոխեցի: Անկապ պատմվածք: Այնպիսի պատմվածք, ինչպիսիք լիքն եմ ինտերնետում ու էն գույնզգույն ռուսալեզու (մի տեսակ սիրուն՝ սովորաբար աղջիկ-տղա նկարած կազմերով) գրքերում: