Morpheus_NS
21.04.2009, 00:55
ՄՈՐՖԻՈՒՍԻ ԱՇԽԱՐՀԸ
(Երազների աշխարհը)
Սա իմ կյանքը չի, ես հյուր եմ եկել,
Այս դարը ձերն է, սա իմ դարը չի,
Մի մոլոր սիրտ է իմ սիրտը բեկել,
Այս ձեր աշխարհն էլ իմ աշխարհը չի:
Երբ ընթերցողս կարդա իմ ասքը,
Գուցե խոսքերիս նա չի հավատա,
Գուցե մի փոքր կթրջի աչքը,
Գուցե հեգնանքով նա լոկ կժպտա:
********
Այս մեծ աշխարհում այս աշխարհից զատ,
Կար ուրիշ աշխարհ՝ չքնաղ ու սիրուն,
Ուր ապրում էին բոլորը ազատ,
Ուր միայն սերն ու բարին էր տիրում:
Երբ մարդը, հոգնած առօրյա կյանքից,
Գեթ մի վայրկյանով աչքերն էր փակում,
Հենց այդ նույն պահին, անկախ իր կամքից,
Հրաշք աշխարհի դուռն էր նա թակում:
Ու երազների չքնաղ աշխարհում
Կատարվում էին իղձերը բոլոր.
Անտունը այստեղ տուն էր ձեռքբերում,
Սեր էին գտնում սրտերը մոլոր:
********
Ուղիղ կենտրոնում հրաշք աշխարհի,
Թիկնած բարձրաբերձ ժայռերի ուսին,
Վեր էր խոյանում շքեղ, վիթխարի,
Հսկա դղյակը արքա Մորֆիուսի:
Մահկանացու չէր արքան Մորֆիուս,
Աստվածների հետ հավասար էր նա,
Նա չէր ընդունում աշխարհները մյուս,
Ուր տարածվում էր չարը անխնա:
Նա իր աշխարհը հողից չէր սարքել,
Այլ երազներից, իղձերից մարդկանց,
Հետո ինքն իրեն արքա էր կարգել,
Որ ծաղկուն լինի այն դեռ դարեր անց:
Նա հավաքել էր արքունիքում իր,
Տարբեր փոքր ու մեծ շատ աստվածների,
Որ օգնեն կերտել երազ մի երկիր,
Որպես հակադրում այլ աշխարհների:
Նա իր դղյակը սարքել էր վերում,
Որ մարդիկ երբեք չտեսնեն իրեն,
Ու չիմանան, որ հեռու ամպերում
Այս հրաշք երկրին կա տեր-տնօրեն:
Ու միշտ աչքերով իր ամենատես,
Վերից հսկում էր իր ամբողջ երկրին,
Երբ չարն էր տեսնում, նա անմիջապես
Գործի էր դնում հպատակներին:
Այսպես ծաղկում էր առանց դարդ ու վիշտ,
Արքայի կերտած աշխարհը սիրուն,
Ու երազները անուշ էին միշտ,
Ու մղձավանջներ դեռ չէին լինում:
*******
(շարունակելի)
(Երազների աշխարհը)
Սա իմ կյանքը չի, ես հյուր եմ եկել,
Այս դարը ձերն է, սա իմ դարը չի,
Մի մոլոր սիրտ է իմ սիրտը բեկել,
Այս ձեր աշխարհն էլ իմ աշխարհը չի:
Երբ ընթերցողս կարդա իմ ասքը,
Գուցե խոսքերիս նա չի հավատա,
Գուցե մի փոքր կթրջի աչքը,
Գուցե հեգնանքով նա լոկ կժպտա:
********
Այս մեծ աշխարհում այս աշխարհից զատ,
Կար ուրիշ աշխարհ՝ չքնաղ ու սիրուն,
Ուր ապրում էին բոլորը ազատ,
Ուր միայն սերն ու բարին էր տիրում:
Երբ մարդը, հոգնած առօրյա կյանքից,
Գեթ մի վայրկյանով աչքերն էր փակում,
Հենց այդ նույն պահին, անկախ իր կամքից,
Հրաշք աշխարհի դուռն էր նա թակում:
Ու երազների չքնաղ աշխարհում
Կատարվում էին իղձերը բոլոր.
Անտունը այստեղ տուն էր ձեռքբերում,
Սեր էին գտնում սրտերը մոլոր:
********
Ուղիղ կենտրոնում հրաշք աշխարհի,
Թիկնած բարձրաբերձ ժայռերի ուսին,
Վեր էր խոյանում շքեղ, վիթխարի,
Հսկա դղյակը արքա Մորֆիուսի:
Մահկանացու չէր արքան Մորֆիուս,
Աստվածների հետ հավասար էր նա,
Նա չէր ընդունում աշխարհները մյուս,
Ուր տարածվում էր չարը անխնա:
Նա իր աշխարհը հողից չէր սարքել,
Այլ երազներից, իղձերից մարդկանց,
Հետո ինքն իրեն արքա էր կարգել,
Որ ծաղկուն լինի այն դեռ դարեր անց:
Նա հավաքել էր արքունիքում իր,
Տարբեր փոքր ու մեծ շատ աստվածների,
Որ օգնեն կերտել երազ մի երկիր,
Որպես հակադրում այլ աշխարհների:
Նա իր դղյակը սարքել էր վերում,
Որ մարդիկ երբեք չտեսնեն իրեն,
Ու չիմանան, որ հեռու ամպերում
Այս հրաշք երկրին կա տեր-տնօրեն:
Ու միշտ աչքերով իր ամենատես,
Վերից հսկում էր իր ամբողջ երկրին,
Երբ չարն էր տեսնում, նա անմիջապես
Գործի էր դնում հպատակներին:
Այսպես ծաղկում էր առանց դարդ ու վիշտ,
Արքայի կերտած աշխարհը սիրուն,
Ու երազները անուշ էին միշտ,
Ու մղձավանջներ դեռ չէին լինում:
*******
(շարունակելի)