Hay_XY
16.04.2009, 06:20
Հոգեբաններն էլ են երբեմն ստեղծագործում: :) (Բանաստեղծություններ գրելու «ունակությունը» ժառանգել եմ տատիկիցս):
Հանձնում եմ Ձեր քննադատությանը:
Բարձրացիր վար
Հիմա գոնե տեսնու՞մ ես` որքան վեր ես դու իջել,
Ինչպե՞ս տեսնես, քանի դեռ մի բան էլ կա քեզնից վեր:
Մի՛ շտապիր: Դու ստո՛ր ես, բայց թանկ իմ խոր հուշերում,
Այդքան ջանք դու մի թափիր. կհասնես դեռ, բայց թե՝ ու՞մ:
Մի՞թե նման ջնջոց կար, որ անցյալդ մոռացրեց,
Չե՜, քեզ քո ստեղծած սուզանավը խենթացրեց,
Հանեց քեզ վա՜ր, հասցրեց բարդու սաղարթին,
Ուշքի՛ արի, ա՜յ հիմար, նմանվել ես երկաթի:
Քանի դեռ անգիտակից, կիսամեռել մարդու նման մի քիչ շունչ կա քո մարմնում,
Շնչի՜ր, երկա՛թ, դու սառում ես, ինչպես հուրը սառցե չարքի բերանում:
Հիշի՜ր, հիշի՛ր, հիշի՛ր՝ ինչպես էիր մարդը խոտից տարբերում,
Ի՞նչ է՝ կու՞յր ես: Չէ՛, կույրը քեզ պես չորս ոտքերով չի քայլում:
Դու տկար ես, հանգած ալիք, գարնան գետ ես անվարար,
Լա՛վ, դու սար ես՝ անդունդի պես կամ՝ հրաման՝ անկատար:
Չէ՞: Այս բառերն էլ արդեն էլ քեզ չեն նեղացնում:
Վերադարձի՛ր... ես «հաչում եմ», դու՝ ճամփադ ես կարճացնում:
Մոռացե՞լ ես՝ ինչպես միասին չորս ոտքերով, մարդս՝ երկու,
Կարմրած դեմքով, հաղթահարած սառը հողմերը հուժկու,
Սարերին՝ սար, ծառներին՝ ծառ, մարդկանց բարև ասելով,
Առանց նավի ծով էինք կտրում՝ ալիքները թոքերումս մարսելով:
Լսի՛ր ձայնս, շատ մի ել վար, բան չմնաց վախճանիդ,
Ետ արի, սա՛ր, հույսդ մի՛ դիր որդերով լի գրպանիդ:
Բարձրացիր վար, շուտ ետ արի, այստեղ բարձր է ամենից,
Արի դահլիճ, կանգնիր կողքիս, կրկին խոսենք մենք բեմից:
Հանձնում եմ Ձեր քննադատությանը:
Բարձրացիր վար
Հիմա գոնե տեսնու՞մ ես` որքան վեր ես դու իջել,
Ինչպե՞ս տեսնես, քանի դեռ մի բան էլ կա քեզնից վեր:
Մի՛ շտապիր: Դու ստո՛ր ես, բայց թանկ իմ խոր հուշերում,
Այդքան ջանք դու մի թափիր. կհասնես դեռ, բայց թե՝ ու՞մ:
Մի՞թե նման ջնջոց կար, որ անցյալդ մոռացրեց,
Չե՜, քեզ քո ստեղծած սուզանավը խենթացրեց,
Հանեց քեզ վա՜ր, հասցրեց բարդու սաղարթին,
Ուշքի՛ արի, ա՜յ հիմար, նմանվել ես երկաթի:
Քանի դեռ անգիտակից, կիսամեռել մարդու նման մի քիչ շունչ կա քո մարմնում,
Շնչի՜ր, երկա՛թ, դու սառում ես, ինչպես հուրը սառցե չարքի բերանում:
Հիշի՜ր, հիշի՛ր, հիշի՛ր՝ ինչպես էիր մարդը խոտից տարբերում,
Ի՞նչ է՝ կու՞յր ես: Չէ՛, կույրը քեզ պես չորս ոտքերով չի քայլում:
Դու տկար ես, հանգած ալիք, գարնան գետ ես անվարար,
Լա՛վ, դու սար ես՝ անդունդի պես կամ՝ հրաման՝ անկատար:
Չէ՞: Այս բառերն էլ արդեն էլ քեզ չեն նեղացնում:
Վերադարձի՛ր... ես «հաչում եմ», դու՝ ճամփադ ես կարճացնում:
Մոռացե՞լ ես՝ ինչպես միասին չորս ոտքերով, մարդս՝ երկու,
Կարմրած դեմքով, հաղթահարած սառը հողմերը հուժկու,
Սարերին՝ սար, ծառներին՝ ծառ, մարդկանց բարև ասելով,
Առանց նավի ծով էինք կտրում՝ ալիքները թոքերումս մարսելով:
Լսի՛ր ձայնս, շատ մի ել վար, բան չմնաց վախճանիդ,
Ետ արի, սա՛ր, հույսդ մի՛ դիր որդերով լի գրպանիդ:
Բարձրացիր վար, շուտ ետ արի, այստեղ բարձր է ամենից,
Արի դահլիճ, կանգնիր կողքիս, կրկին խոսենք մենք բեմից: