PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Բնիկ որտեղացի՞ ես



Լեռնցի
02.04.2009, 22:49
Ոչ մի ժողովուրդի ներկայացուցիչ իր հայրենակցին հանդիպելիս չի հարցնում նրա բնիկ որտեղից լինելը, քանզի իր ամբողջական տարածքի վրա սեփական պետականությունը պահպանած ժողովրդի զավակի համար անիմաստ և անբնական է նման հարց տալը, որովհետև nman երկրի բնակիչները լուրջ տեղաշարժեր չեն գործում, առավել ևս հարկադրական, իսկ նրանք, ովքեր տեղահանությանը ենթարկվել են շատ առաջ, որևէ քաղաք կամ գյուղ հիշել չեն կարող որպես իրենց պապերի բնօրան, նրանց մոտ կարոտը կորուսյալ հայրենիքի հանդեպ ընդհանրացված, վերացական է, հիմնված միայն գրավոր հիշատակությունների վրա, որպես հեռավոր պատմական հուշ, այնպես ինչպես եբրայեցիների մոտ էր դարեր շարունակ, թեև դա ամենևին էլ չխանգարեց, որ նրանք կրկին հավաքվեն իրեն պատմական հայրենիքում և վերականգնեն իրենց պետականությունը:
Նոր աշխարհի նվաճողները` իսպանացիները, անգլիացիները ու մյուսները, Հին աշխարհի զանազան տարածքը տարածքները, երկրները զավթած պորտուգալացիները, հոլանդացիները, ֆրանսիացիները արդեն կորցրել են իրենց պատմական հայրենիքի զգացողությունը, դուրս են մղել կամ ոչնչացրել են բնիկներին և կամ ձուլել են նրանց` պարտադրելով իրենցազգային լեզուն և սովորույթները, հրաշալիորեն հարմարվել են իրենց նոր տուն ու տեղին, որը դարձել է նրանց համար նոր հայրենիք, թեպետև ամենևին էլ փակ չէ դեպի հին հայրենիքը տանող նրանց ճամփան: Այդպսիս պարագայում եթե հայրենի եզերքի մասին ցավ, կարոտ և հիշողություն մնացել է, ապա դա երեկվա իրենց տուն ու տեղը կորցրած բնիկների սրտում է անթեղված: Այդ նրանք են հարկադրաբար թողել իրենց հայրենի եզերքը, սակայն կենդանի են պահել մի օր այն ետ ստանալու հույսը: Դրա անվիճելի ապացույցն է գաղութացված բոլոր ազգերի երկարատև և համառ պայքարը, հանուն իրենց հողի ու ազատության:
Հայ ժողովրդին դարեր շարունակ հրով ու սրով ստիպել են թողնել հազարամյակներվ շենացրած մեր տունն ու տեղը, ապաստան որոնել այս մոլորակի գրեթե բոլոր անկյուններում` մեզ հետ տանելով մեր շինարար, ստեղծագործ շնորհների հետ միասին նաև Հայրենիքի կարոտն ու ցավը: Արտագաղթը հայոց կյանքում ստացել է առանձնահատուկ ընթացք, որն էլ դրսևորվել է մեր ժողովրդի պատմական ճակատագրի յուրօրինակությամբ: Հայրենի եզերքի` <Էրգրի> հանդեպ կարոտը ծնվել է նախ այլ երկրներ պանխտած հայորդիների մոտ, որոնք անհուն կարոտով են հիշել իրենց հայրենի գյուղն ու քաղաքը, հարազատ տունը և օտար ափերում միմյանց հանդիպելիս հարցրել են` “Բնիկ որտեղացի ես?”: Պանդուխտների մեծ մասը, վաստակած,թե դատարկաձեռն, այնուամենայնիվ տուն է վերադարձել: Իսկ նրանք, ովքեր մնացել են հեռու ափերում, կազմել են մեր առաջին գաղթականությունը` ականջի միշտ հայոց կռունկի ձայնին` հայրենի աշխարհից խաբրի ստանալու հույսով: Ազգի նեղ օրերին` չդիմանալով նվաճողների բռնություններին, գաղթական են դարձել հայ բազմաթիվ ընտանիքներ: Ամենամեծ արտագաղթը տեղի է ունեցելՄեծ եղեռնի տարիներին: Բռնությամբ տեղահանվել են բազմահազար հայ ընտանիքներ և ցրվել աշխարհով մեկ: Եվ ուր էլ հասել է գաղթական հայը, իր սրտում տարել է հայրենի շենի ու բնաշխարհիկ կարոտը և այն փոխանցել է սերունդներին: Այդ կարոտը կենդանի է նույնիսկ Արևմտյան Հայաստանից Արևելյան Հայաստան գաղթած հայերի սրտերում: Ու անգամ հայրենի հողի վրա ապրողները միմյանց հարցնում են` “Բնիկ որտեղացի ես?“:
Շարունակելի

Լեռնցի
02.04.2009, 22:50
Շարունակություն
Հարցնում է այն հույսով, որ անծանոթ հայը, նրա հայրը կամ պապը իր հոր ու պապի պես կարող են վանեցի լինել, ու եթե պատասխանը դրական է, ապա նրանք հարազատի պես ողջագուրվում են` միմյանց տալով իրենց ազգն ու տոհմը ճշտող բազմաթիվ հարցեր: Զրույցը ծավալվում է հարազատ Վանի բարբառով, խոսք է գնում տուն ու տեղի, հարազատների զբաղմունքի, Վանի ինքնապաշտպանությանը ունեցած մասնակցության, գաղթի և այլ մանրամասների մասին: Ու հայի երկու բեկոր, աշխարհավեր հողմերից քշված, իրար են գտնում, քանզի կա ապուպապերի բնօրրանի, հայրենի տան անփոփոխ հասցեն` կենդանի ավանդներով ու արյամբ ամրապնդված: Ու այդպես, անուն-ազգանվան պես “Էրգրի” անունը ճանաչել է տալիս մարդկանց, կապում ` միմյանց նույն ցավով ու կարոտով, նույն հույսերով ու սպասումներով: Ու մոգական նշանակություն ունեցող այդ մեկ հատիկ անունը դառնում է պատմական հիշողություն, ապրեցնում է հային օտար ու անսիրտ աշխարհում, կամք ու արիություն է ներշնչում նրան, որ դիմանա տարիներով, դիմանա դարերով, հայ մնա, ապավեն նրա ծագմանն ու կարոտներին: Ու կարևոր չէ, թե Ֆրեզնոն որքան է հեռու Բաղեշից, Ֆրեզնոյում ծնված Վիլյամ Սարոյանը, աշխարհը ոտքի տակ տված և աշխարհահռչակ Սարոյանը, ուր էլ գնար, ուր էլ լիներ, ապրում էր որպես հայ ու բաղեղցի/բիթլիսցի/: ՈՒ մի օր էլ, երբ հնարավոր եղավ, գնաց բաղեշ, փնտրեց հարազատ թաղը, տունը, իր հոր մյուս կենդանի ու մեռած հարազատների աչքերով կարոտած նայեց հայրենի քաղաքին, շրջակա բնակարանին…
Ու ամեն մի հայ որտեղ էլ որ ծնված և ապրելի լինի, այդ անունը սրբությամբ է պահում, պահում է որպես անձնագիր, որպես անցաթուղթ, որպես ամենազոր թալիսման ու հավատում է այդ զորությանը անվերապահորեն: Նա այդ անվան հանդեպ պաշտամունք ունի: Ու այդ հայրենի ու հարազատ տեղանվան հիշատակումն անգամ ալեկոծում է հայ մարդու սիրտն ու հոգին, արթնացնում բազմաթիվ զգացումներ և հիշողություններ: Ու անգամ 100-ամյա վանեցի ծերունին հայրենի Վանի անունը լսելիս հուզվում է, մանկան պես լաց լինում: Այդ կախարդական անվանումը լսելիս զինաթափ է լինում ինքնասածի պաշտոնյան, ժլատը դառնում է առատաձեռն, չարը` բարի, օտարը` հարազատ: Այդ մեկ հատիկ բառով մարդիկ միավորվում են ոգով ու սրտով, ու այդ միասնությունից է ծնվում իսկական հայրենասիրությունը:
Ափսոս, շատ ափսոս, որ ոմանք կորցրել են այդ մոգական բառը: Ոմանք “Բնիկ որտեղացի ես” հարցին այսօր արդեն չեն կարող որոշակի պատասխան տալ: Նրանք ընդամենը ինչ-որ տեղի բնակիչ են, ծնված ինչ-որ տեղ, անտոհմ, անհայենիք: Նրանց հայրերը, գուցե և իրենք, զրկել են իրենց այդ մեկ և միակ հայրենիքն ունենալու շատ թանկ ժառանգությունից: Այդ է պատճառը, որ Երևանում կամ Թբիլիսիում ծնված արցախցին, հայրենի բարբառը կորցնելուց բացի, կորցրել է նաև արցախցի լինելու գիտակցությունը: Նրան ոչինի չի կապում հայրենի եզերքի հետ, և այնտեղ այսօր ծավալվող իրադարձությունները նրան ոչ հուզում են, ոչ հետաքրքրում: Դժխբախտաբար, հայերից ոմանք չգիտեն անգամ իրենց կենսագրություն և “Բնիկ որտեղացի ես” հարցին պատասխանում են, որ իրենց հայրն ու մայրը Երևանում են ծնվել, իսկ պապի պապը, գուցե նա հին բայազետցի է կամ ղարսեցի: Ճակատագրի բերումով` հայ մարդուն շատ են տարուբերել բռնության հողմերը, սակայն ի վերջո հայ մարդը միայն մեկ տեղից կարող է լինել, և այդ միակ տեղը նրա ապուպապերի հազարամյա քաղաքը կամ գյուղն է: Եվ առանց այդ տեղը ճանաչելու, այդտեղացի լինելը ընդունելու` առարկայական և որոշակի չեն կարող լինել Հայրենիք և հայրենասիրություն հասկացողությունները: Գուցե այս մոտեցումը խնդրին արտաքուստ թվա նեղ, տեղային ազգասիրություն, ոմանք, նույնիսկ, նման հայրենասիորությունը կարողանում են հակադրել, մեծ, համահայկական, համազգային ճանաչված հայրենասիրությանը, սակայն հայրենաբաղձության երևույթը, որ ծնվել է մեր խլված հայրենիքի սիրուց և կարոտից, իր խորքում համազգային հայրենասիրությունը ծնող և սնող աղբյուր է: Եվ հազար անգամ իրավացի են նրանք, ովքեր իրենց գյուղն ավելի են սիրում, քան մյուսները, իրենց շրջանն ավելի են սիրում, քան մյուսները, և իրենց հայրենքին ավելի շատ են սիրում, քան ողջ աշխարհը: Եվ այս փոքրից, սեփականից սկսվող իրական առարկայական սերերն են, որոնք գումարվելով` ծնում են մեծ ու անմարելի սերը Հայաստան հայրենիքի հանդեպ: Հայրենի եզերքի հանդեպ առանձնահատուկ սիրո դրսևորումը ամենևին էլ տեղապաշտպանություն չէ: Դա սեփական արմատի գիտակցումն է, որից վերընձյուղվում է ազգի ներկա և ապագա լինելիությանը միտող ընկալումը: Երբ չկա այդ արմատը, չկա պատմական հիշողությունը, չի կարող լինել նաև հայրենասիրության որոշակի դրսևորում:
Ոչ հեռու անցյալում ազգային մտածողության ամեն մի դրսևորում դիտվում էր որպես ազգայնամոլություն և օրենքով հետապնդվում ու դատապարտվում էր: Հայ մարդը բռնության զոհ չգնալու համար ստիպված որոնում էր իր ծագումը, արևմտահայ լինելը, քանզի հատկապես նրանք էին հալածվում իբրև խորհրդային իշխանության ու ժողովրդի թշնամիները: Հայտնի է, որ Աթարբեկյանը սեփական ձեռքով գնդակահարում էր Էջմիածնում ապաստանած գաղթականներին միայն այն բանի համար, որ նրանք Սասունցի և Մշեցի էին:

Լեռնցի
02.04.2009, 22:51
Շարունակություն
Ազգի այն ժամանակվա “փրկիչները” ուզում էին զրկել մեզ պատմական հիշողությունից, մեր արմատներից վերածելով մեզ ինչ-որ տարածքի վրա ապրող , ազգային դեմք և շահեր չունեցող զագվածի, որին իր կամքին ենթարկելն ու իշխելը շատ ավելի դյուրին է: Ու մեզ փրկեց /և կփրկի նաև ապագայում/ այն, որ Վանեցին չմոռացավ Վանը, մշեցին` Մուշը, սասունցին` Սասունը, կարնեցին` Կարինը, ղարսեցին` Ղարսը, անեցին` Անին... Ու նորից մանր բոցերից բռնկվեց հայոց բախտի մեծ հրդեհը Արցախ աշխարհում` որպես ազգի գերխնդրի աներկբայելի դրսևորումը` մեր ազգային բազում կորուստների գիտակցմամբ և դրանք հետ բերելու անսասան վճռականությամբ: Ու “բնիկ որտեղացի ես” հարցը այսօր և ամեն օր ալեկոծում է հայ մարդուն, ստիպում հետ նայել, հիշել որտեղից է սերում ինքը, ինչ հողմեր են տեղահանել իրեն, բորբոքում է նրա կարոտը և հույսի կրակը, որ արծարծում է նրա կարոտը և հույսի կրակը, որ արծարծում է նրա ընդվզման ոգին` ընդդեմ չարի ու բռնության:
Այդ ոգին է այսօր ստիպում մեզ մաքառել հանուն Արցախի, պաշտպան կանգնել մեր հող ու ջրին, փակում է նոր ջարդի ու տեղահանության ճամփան, քանզի դառն ու դաժան փորձով հայ մարդը գիտե, որ հակառակ դեպքում ստեփանակերտցին աշխարհի ինչ-որ հեռավոր մի անկյունում բնակվող արցախցուն պիտի հարցնի. “Բնիկ որտեղացի ես?”, ու դառնացած հոգով ապրողների թիվը պակասելու փոխարեն կավելանա աշխարհի վրա: Եվ օտարության մեջ մեռնող ամեն հայ հայրենական հողի բուռ կերազի իր շիրիմին:
Ինձ համար ամենևին էլ զարմանալի չէ, որ մեկ տարի առաջ հայրենի Վան այցելած Գուրգեն Մահարու որդին` Գրիգոր Աճեմյանը, մի մեծ տոպրակ հող էր բերել` այսօր շատ թանկ համարվող ապրանքների փոխարեն, և Վանի կարոտից մեռնող ամեն վանեցու շիրիմին տանում էր մի պտղունց այդ սուրբ մասունքից, որն ընդունվում էր որպես աստվածային պարգև:
Ու քանի դեռ կա աշխարհում բնավեր ու անտուն հայ ի սփյուռս աշխարհի, թող միշտ հնչի “բնիկ որտեղացի ես” հարցը, և պատասխանը լինի հայերեն, հստակ ու որոշակի: Եվ ամեն ոք թող տա իր մեն-միակ Հայրենիքի անունը, լինի դա թշնամուց ավերված փոքրիկ գյուղակ, թե շեն մի քաղաք, ու ոչ մեկի սրտում թող չմարի կարոտն ու կորստի ցավը այնքան ժամանակ, քանի դեռ պետք է տալ “բնիկ որտեղացի ես” հարցը:
Խաչիկ Սաֆարյան

Լեռնցի
02.04.2009, 22:56
Ես բնիկ Գորիսեցի եմ...մինչև 17-րդ դարը, դրանից առաջ դեռ ստույգ պարզ չէ:) Խնդրեմ գորիսեցիներ...

Nareco
03.04.2009, 00:31
I Ղարս (1757)=>II Շուշի=>III Տաթև=>IV Վաղատնի-Որոտն (Հովհան Որոտնեցու ծննդավայր, Սյունիքի մարզ )=> V (ծնվել եմ)Երևանում

Լուսաբեր
03.04.2009, 01:02
Նախնիներս ապրել են -18 դար Արցախ, գյուղ Առաջաձոր, հետագայում տեղափոխված և հիմնված Սյունիքի մարզում հիմնելով Առաջաձոր գյուղը,նույն իրենց գյուղի անունով:
Ծնվել ու մեծացել եմ Սյունիքի մարզ Կապան քաղաքում... :love

Հիմա ես բնիկ որտեղացի՞ եմ...:think
Հ.Գ. Կապանցի :P Չնայած Ղարաբաղից են նախնիներս:think Բա՞ որ երեխեքս էլ Երևանում ծնվեն ու մեծանան :o

Փոքրիկ
03.04.2009, 01:16
:loveեղել եմ և կամ և միշտ կլինեմ բնիկ Էջմիածնեցի :love

Չիպ
03.04.2009, 01:56
Սիսուլը Գյումրիից ա

Լեռնցի
03.04.2009, 08:45
I Ղարս (1757)=>II Շուշի=>III Տաթև=>IV Վաղատնի-Որոտն (Հովհան Որոտնեցու ծննդավայր, Սյունիքի մարզ )=> V (ծնվել եմ)Երևանում
Հիմա որ մի ղարսեցի գրի, կարծում եմ զրուցելու ընդհանուր բան կունենաք:)
Ես ասեմ, որ 17-րդ դարում Գորիս քաղաքը որպես էդպիսին դեռ չկար, ու դա Գորիս գյուղն էր, որ հիմա էլ կա, էդ ժամանակ մարդիկ իրանց տները հիմնականում ժայռերի մեջ էին փորում… Հիմա էլ կարող եք գնալ տեսնել էդ տները…

Nareco
03.04.2009, 11:28
Հիմա որ մի ղարսեցի գրի, կարծում եմ զրուցելու ընդհանուր բան կունենաք:)

Շատ ղարսեցիների գիտեմ, հանդիպելուց մեր սիրած Ղարսի խորովածից ենք:love խոսում, նոր համեմունքներից բանից, խորովածի պատրաստման վերջին տեխնիկայից, նորամուծություններից, մի խոսքով... Գորիսի լոբին էլ է համով... :love

Ռուֆուս
03.04.2009, 12:34
Պապայիս կողմը մինչև 1830թ-ը ապրել է Էրզրումում, այնուհետև տեղափոխվել Գյումրի: Մամայիս կողմը բնիկ գյումրեցի է :)

Chilly
03.04.2009, 12:37
Գորիիիիիիիիիիիիս..... Խնձորեեեսկ :hands

Cesare
03.04.2009, 13:25
Տաջիկստանից :):oy

Երվանդ
03.04.2009, 13:33
Ալաշկերտից եմ բնիկ, ապուպապերս նդեղից են գաղթել, Ալաշկերտի գավառ Զիրո գյուղ:B

Բարձրահասակ
03.04.2009, 13:36
Արմատներս բոլոր կողմերից գնում է դեպի Եղեգնաձոր:

John
03.04.2009, 16:41
Պապիս պապը Մշեցի ա եղել, Եղեռնի ժամանակ Արևելյան Հայաստան են գաղթել, պապս Ապարանում է ծնվել, հայրս' Գյումրիում, ես էլ Գյումրիում, երեխեքս' Երևանում, թոռներս' Դետրոիտում: Տենց էլի . . .

masivec
03.04.2009, 16:49
Մասիվցի:P:D:yahoo

Lion
03.04.2009, 21:04
Սա էլ իմ նախնիների մասին: Ուրախ կլինեմ գտնել տոհմակիցներիս, հատկապես հեռու և շուտ ընձյուղվածներին, որոնց մասին տեղեկություններ չունեմ

Տոհմածառը կազմված է 2 մասից; 1-ին մասը ընդգրկում է Երվանդ անունով մի ծերունու պատմվածքը, մյուս մասը իմն է...

Գլուխ 1
Երվանդ պապի մատյանը:

Սույն գլխում տրվում է Երվանդ պապի կազմած տոհմածառի բառացի բովանդակությունը:
<<Էրզրում քաղաքից մեր Չարչօղլյանների ծագումը 234 տարի առաջ: Գրեցի 1962 թ. մարտի 23-ին, իմ` Երվանդ պապի, ծնված օրը (1881 թ. մարտի 23), որ մինչ այս օր 81 տարեկան եմ:
Սիրելի և հարազատ Չարչօղլյաններ, այս 12 էջանոց տետրակը լրացնում եմ, քանի որ մեր ազգի ազգի ծագումը շատերիտ հայտնի չէ, մանավանդ երիտասարդությանը, թե մեր պապերը ով են եղել, և ով է եղել Չարչին: Ես պարտ համարեցի ինձ վրա վերցնել այս պարտականությունը և այս գրվածքով իմաց տալ իմ հարազատ Չարչօղլյաններին, ինչպես որ ես զգամ իմ ազգը, նույնպես էլ երիտասարդները: Շնորհիվ Ղումրի Շաքար տատի, որ իմ Գրիգոր պապի մայրն էր (101 տարեկան հասակում մահացավ), իմացել եմ, որ մենք ունեցել ենք մի քանի պապեր, որոնց մասին գրում եմ: Ղումրի Շաքար տատիկը շատ իշխանասեր մի պառավ էր, հավաքում էր էր իր երեխաներին իր շուրջը, պատմում հեքիաթներ, առակներ, իր անցյալը, թե ինչպես է Օհանես պապի հետ ամուսնացել և շատ նման տեսակ խոսքերով իր երեխաներին զբաղեցնում էր: Մեզ միրգ էր տալիս, կաղին, քիշմիշ, կակալ, փինրլի շաքար և այլն. այս բոլորը ինքը չէր ուտում, այլ տալիս էր երեխաներին:
Երեխաների մեջ ամենամեծը ես էի, 11 տարեկան և ամենից շատ ինձ էր սիրում և ես նրան միշտ լսում էի: Պատմում էր, որ 18 տարեկան հասակում ամուսնացել է, 20 տարեկան հասակում առաջին որդին ծնվել է` Մաթևոսը, երկրորդը` Մանուկը, Հռիփսիմեն, Սոնան, Գալուստը և Գրիգորը, որը ծնվել է 1828 թվականին, սրանից 134 տարի առաջ, (գրված է ռուսերեն – Մ. Հ.) Իմպերատոր Նիկոլայ Պավլովիչ պերվիի ժամանակ: Այդ ժամանակ (գրված է ռուսերեն – Մ. Հ.) Գրաֆ Պասկեվիչը վերցրել էր Էրզրումը, Ղարսը: Հենց նույն թվին մեր Օհանես պապը, իր եղբայրների` Մկրտիչի ու Մովսեսի ու նրանց ընտանիքների հետ գաղթել են դեպի Արևելյան Հայաստան: Գյումրի քաղաքում հնարավորություն չեն ունեցել մնալու, և գնացել են ու ապրել Դարբանդ գյուղում: Գրիգոր պապիս տերտերը կնքել է անասունների մսուրում, դրել թասը և այնտեղ կնքել և անվանել Գրիգոր: Դա արդեն փաստ է, որ 1962 թվից մինչև 1828 թիվը անցել է 134 տարի: Մկրտիչը, Օհանեսը և Մովսեսը գյուղում պարապելիս են եղել նալբանդի արհեստով: Դարբանդ գյուղում երկար մնալուց հետո Օհանեսը և Մկրտիչը երկու առանձին տներ են վարձել քաղաքում և գյուղից տեղափոխվել քաղաք, իսկ Մովսես մնացել է իր գերդաստանով Դարբանդում, ուր մինչև օրս էլ ապրում են. մենք այդ Չարչօղլյաններին ասում ենք Մոսոամոնք:
Մովսես պապից ծնվել են Ստեփանը, Հակոբը, Սևակը, Անազատը: Ստեփանից ծնվել են Օհանեսը, Մկրտիչը, Մեխակը, Վանոն, Կարոն, Զարունը, Շուշանիկը: Մեխակից և նրա կին Մարիյաից ծնվել է Աղասին, Շուշանիկը և Աստղիկը: Մեխակից ծնվել է Միսակը:
Հակոբից ծնվել են Արտաշը, Երվանդը, Աշոն:
Սևակից ծնվել են Արտուշը, Սաթենիկը: Արտուշից և նրա կին Ռոզայից ծնվել են` Թոբիկը, Ալբերտը և Էդիկը:
Հիմա գրում եմ Մկրտիչ պապից ծնվածները:
Մկրտիչ պապից ծնվել է Մելքոնը, Կարապետը:
Մելքոնից ծնվել է Միքայելը, Արշակը և Մկրտիչը, Փիփրոնը և Եղիսաբեթը: Միքայելից և Մարգարիտից ծնվել է Օհանեսը, մանուկ Գրիշան և (տեքստը անհասկանալի է – Մ.Հ.) ծնվել է մեր Հ (երեվի՞՞՞ – Մ.Հ.) սչակա-օր Լաուրիատ Կարնափսոս գնա: Արշակից և Սոնիայից ծնվել է Արտաշը, Սաթենիկը և Ամալիան: Մկրտիչից և Կատայաից ծնվել է Գևորգը, Շողակաթը, Գայանեն: Գևորգից ծնվել է Մելքոնը, Մկրտիչը, Մելքոնից և Նազիկից ծնվել է… (էջը բացակայում է – Մ.Հ.):
… հիմա գրում եմ մեր ամենամեծ պապի ով լինելը:
Մելքոն պապը 234 տարի առաջ ծնված էր: Դա պետք է ապացուցել, թե ես այս թիվը որտեղից եմ վերցրել: Ղումրի Շաքարը մահացել է 101 տարեկան հասակում, ես 11 տարեկան էի, այսինքն 1962 թվականից 70 տարի առաջ, և եթե Ղումրի շաքարը մինչև օրս կենդանի լիներ, կլիներ 171 տարեկան: Ղումրի Շաքարի ամուսինը, Օհանես պապը, մեծ էր իր կնոջից 9 տարով, ուրեմն Օհանես պապը մինչև այսօր կլիներ 180 տարեկան: Օհանեսի հայրը` Գասպարը 27 տարի մեծ էր իր որդուց, ուրեմն Գասպար պապը ներկայումս կլիներ 207 տարեկան: Մելքոն պապը մեծ էր իր որդի Գասպարից էլի 27 տարի և Մելքոն պապը մինչև ներկայիս 1962 թվականը հասնում է 234 տարեկանի:
Մեր Մելքոն պապը և նրա որդի Գասպարը ունեցել են 7 հատ ձի և 7 հատ ջորի: Այս 14 անասունով աշխատել են, տարեկան 2-3 անգամ եկել են Թիֆլիս, գնել են (գրված է ռուսերեն – Մ. Հ.) մանուֆակտորնիի տովար, բարձել այդ 14 անասունին և վերադարձել Էրզրում և սկսել այդ ապրանքը ծախել: Տաճիկները Մելքոն պապին անվանել են Չարչի, իսկ նրա որդի Գասպարին` Չարչօղլի, այսինքն չարչու տղա: Ահա թե որտեղից է առաջացել մեր սիրելի Չարչօղլյանների ազգանունը, որի նախահոր` Մելքոնի պապի ծննդյան օրից անցել է 234 տարի:
Սիրելի Չարչօղլյան, այս տետրակում չեմ կարող գրել բոլորի անունները: Ես կարող եմ գրել միայն իմ Օհանես պապի և իր կնոջ` Ղումրի Շաքարից սկսած: Իմ Գրիգոր պապը ծնվել է վերոհիշյալ ծնողներից:
Հիմա գրում եմ.
Մելքոն պապից ծնվել է Գասպարը, նրանից Օհանեսը, նրանից և Ղումրի Շաքարից` Մաթևոսը, Մանուկը, Հռիփսիմեն, Սոնան, Գալուստը և Գրիգորը, որը իմ պապն էր և որ մինչ օրս տարիքը` 1962, լրանում է 134 տարի: Գրիգոր պապից և Մարիամ տատից ծնվել է Հաճի պապը, Օհանեսը, Եկոսը, Ենովքը, Աքապին, Տիրունը:
Հաճի պապից և Զարղալամից ծնվել է Միսակը, Երվանդը, Հայկանուշը, Նվարդը, Սերգոն:
Երվանդից և Մարիա խանումից ծնվել են Հրաչը, Գուրգենը, Աշխենը, Սուրենը: Գուրգենից և Նատալից ծնվել է Սվետլանան: Աշխիկից ծնվել է Ռուբիկը, նրանից և Լալայից` Սերոժը: Սուրենից ծնվել է Մայիչկեն և Ֆիրիչկեն:
Օհանեսից (Գրիգորի որդի) և Թագունից ծնվել է Մկրտիչը, և Արևհատը: Մկրտիչից և Ամալիայից ծնվել են Ռուբիկը, Սերոժը և Լյովան: Սերոժից ծնվել են Արտաշը և Մուկուչը, Ռուբիկից` Գրիգորը, որն իմ պապի անունն է:
Եկոսից և Շողակաթից ծնվել է Սաթենիկը, Հեղուշը, Վարսոն, Հրանուշը:
Ենովքից և Փառանձեմից ծնվել են Մնացականը, Մարտինը, Աղասին, Վարդգեսը, Սիրուշը, Վարդուշը: Մնացականից և Գոհարիկից ծնվել է Ռաֆիկը, որից և Ռոզայից էլ Գոհարչիկը: Մարտինից և Մարուսից ծնվել են Սուրիկը, Գարիկը, Լիաննան: Աղասուց և Լուսիայից ծնվել են Թոբիկը և Աշոտիկը: Վարդգեսից և Ամալիայից ծնվել են Վահագը, Լյովան, Ժորան, որ Չարչողլյան է:
Հիմա գրում եմ մեր պապերի տարիները, մինչև 1962 թիվը:
Մելքոն պապը՝ 234 տարեկան է, (թաղված է Էրզրումում)
Գասպար պապը` 207, (թաղված է Էրզրումում)
Օհանես պապը` 180, (թաղված է Գյումրիում)
Գրիգոր պապը` 134, (թաղված է Գյումրիում)
Հաճի պապ` 106,
Ես` Երվանդ պապ` 81:
Սիրելի ազգականներ, Մկրտիչ պապը, Օհանես պապը և Մովսես պապը, որ գաղթել են Էրզրումից, շատ նեղություններ են քաշել, չքավոր մարդ են եղել: Լավ է, որ մի արհեստ են ձեռք բերել` Նալբանդություն, և այդ արհեստով կարողացել են իրենց գոյությունը պաշտպանել: Շատ աշխատասեր մարդիկ են եղել: Մեր տնից բոլորը նալբանդներ էին, Մոսոամոնք ևս: Իմ Գրիգոր պապի հայրը առաջնակարգ նալբանդ էր, գյուղացոց մոտ շատ լավ անուն ու պատիվ ուներ:
Մինչև օրս ես չեմ կարող մոռանալ իմ բոլոր պապերին և հարազատներիս, և ցանկությունս է, որ մեր երիտասարդ Չարչօղլյանները լինեին այնպես, ինչպես իմ ցանկությունն է:
Ես մի բան մոռացա գրել: Իմ Օհանես պապից և Ղումրի Շաքարից ծնված է 5 երեխա: Վեցերրորդը, ամենափոքրը ծնված է Գրիգորը` 134 տար առաջ: Օհանես պապը իր որդի Գրիգորից մեծ էր 46 տարի, որը մինչև օրս հավասար է 180 տարի. իսկ Ղումրի Շաքարը իր որդի Գրիգորից` 37 տարի, որ մինչև օրս հավասար է 171 տարի:
Իմ բոլոր գրածները ճիշտ է, բարի գիշեր:

Երվանդ 1962 թ-ի 23-ը մարտի>>

Lion
03.04.2009, 21:09
Գլուխ 2
Իմ տոհմածառը

<<…Ինձանից էլ ջահել իմ պապերը,
հրաժեշտ չտված հեռացան,
վշտի մեջ էլ հպարտ իմ տատերը,
հանկարծ մի գիշերում ծերացան…>>

Ռ. Հախվերդյան

Այսպիսով Ես Մհեր Հակոբյանն եմ (Չարչօղլյան), որդին Իշխանի, որդին Անդրանիկի, որդին Արտաշեսի, որդին Հակոբի, որդին Մովսեսի, որդին Գասպարի, որդին Մելքոնի:
1. Մելքոն: (1728- մահ. թվ. անհայտ): Ապրել է Կարինում (Էրզրում), ունեցել մեկ որդի, զբաղվել է առևտրական գործունեությամբ` Թիֆլիսից մանուֆակտուրային ապրանք Էրզրում ներկրելով, ունեցել է 7 ձի և 7 ջորի: Թաղված է Էրզրումում:
2. Գասպար: (1755- մահ. թվ. անհայտ): Մելքոնի միակ որդին, ապրել է Էրզրումում, ունեցել է երեք որդի` Մկրտիչ, Հովհաննես, Մովսես, զբաղվել առևտրական գործունեությամբ ընկերակցած հորը: Թաղված է Էրզրումում:
3. Մովսես: (Մոտ 1795- մահ. թվ. անհայտ): Գասպարի երրորդ՝ փոքր, որդին, ծնվել է Էրզրումում, ունեցել է 3 որդի Ստեփանը, Հակոբը, Սևակը, և մեկ դուստր` Անազատ: 1828 թվականին Թուրքիայի տիրապետության տակ գտնվող Հայաստանի նահանգներից հայ բնակչության՝ Ռուսական տիրապետության տակ գտնվող Հայաստանի նահանգներ գաղթելու կապակցությամբ այլ` բազմահազար հայերի հետ իր և եղբայրների ընտանիքների հետ գաղթել է Ռուսական տիրապետության տակ գտնվող Հայաստանի նահանգներ, Գյումրիում բնակվել չկարողանալու պատճառով հաստատվել է Դարբանդում: Սովորել է դարբնություն և այդ բնագավառում հասել է մեծ հաջողությունների` վայելելով համագյուղացիների հարգանքն ու ջերմ վերաբերմունքը: Թաղված է Դարբանդում:
4. Հակոբ: (1843-1907): Մովսեսի երկրորդ՝ միջնեկ, որդին: Ապրել է Դարբանդում: Տեղեկությունները սուղ են: Եղել է դարբին: Ունեցել է երկու որդի` Արտաշես և Երվանդ: Հենց նրա անունով է Չարչօղլյանների մեր ճյուղը այժմ կոչվում Հակոբյան: Թաղված է Դարբանդում: Ես տեսել եմ նրա գերեզմանաքարը, որը մինչ այժմ պահպանվում է մեր տոհմական գերեզմանատանը՝ Դարբանդում:
5. Արտաշես: (ծն. թվ. անհայտ -1920): Հակոբի մեծ որդին: Ապրել է Դարբանդում: Ունեցել է երեք որդի` Մովսես, Անդրանիկ և Հակոբ: Եղել է գյուղի հովիվ: 1920 թվականի հայ-թուրքական պատերազմի ժամանակ նոյեմբերի 15-18-ին Ջաջուռ-Դարբանդի ուղղությամբ թուրքական բանակի ձեռնարկած հարձակման ժամանակ նա և ընկերը գերվում են: Ըստ Արտաշեսի ընկերոջ պատմածի՝ թուրքերը նրանց միջոցով նախիրը հասցնում են մինչև Արփաչայ գետը, անցկացնում են այն ու մոտենում Կարսին: Գիշերային հանգստի տեղավորվելուց հետո, ընկերը առաջարկում է փախչել, սակայն Արտաշեսը չի համաձայնվում: Ընկերը այնուհանդերձ փախչում է: Վերադառնալով գյուղ - այս մարդը պատմում է ամեն ինչ, թեև այն, թե ինչ է եղել իրականում և թե այդ ընկերոջ պատմածը ինչքանով է համապատասխանում իրականությանը, մինչև այժմ մնում է չպարզված: Արտաշեսի մասին այլևս ոչինչ հայտնի չէ: Ըստ երևույթին թշնամին նրան սպանել է…
6. Անդրանիկ (1907-1983): Արտաշեսի միջնեկ որդին: Ապրել է Դարբանդում: Ունեցել է հինգ որդի` Արտաշես, Շիլլեր, որի մահից հետո ևս մեկ որդի, որին կնքել է նույն՝ Շիլլեր անունով, Իշխան, Աշոտ, և երեք դուստր` Հայկանուշ, Մանիկ, Վերա, առաջին կնոջից` Կատյաից, երկու որդի` Ռազմիկ, Ռաֆիկ, և մեկ դուստր` Ամալիա, երկրորդ կնոջից` Արևիկից, ինչպես նաև մեկ որդի, Ֆրանսիայում դիմադրական շարժմանը մասնակցելու ժամանակ, մի ֆրանսուհուց՝ Վրեժ անունով:
Հայկական 390-րդ հրաձգային դիվիզիայի կազմում, որպես շարքային, մասնակցել է Հայրենական Մեծ պատերազմին, և դիվիզիայի կազմում 1942 թ-ին մարտի 22-ին մասնակցել է Գերմանական 22-րդ տանկային դիվիզիայի հարձակման ետ մղմանը: Հետագայում դիվիզիայի հետ նահանջել է և շրջապատվել: Կերչի թերակղզում դիվիզիայի ջախջախվելուց հետո, ողջ մնացած սակավաթիվ մարտիկների հետ գերվել: Պահվել է Ֆրանսիայի տարածքում գտնվող համակենտրոնցաման ճամբարում (այստեղ փրկել է մի հայ զինվորի կյանքը, երբ գերմանացիները բոլորին արագորեն հանել են բարաքներից, իսկ նա ով չի կարողացել դուրս գալ, այսինքն հիվանդ անպետք է, պատրաստվել են գնդակահարել: Նա գրկել է այս զինվորին և ձեռքով ուղիղ պահել շարքում, որ չերևա, որ հիվանդ է և կարողանա ուղիղ կանգնել: Նրան հաջողել է փորել պարսպի տակ և շրջակա գյուղերից պարբերաբար կարտոֆիլ ձեռք բերել:): Փախել է ճամբարից, և միացել է ֆրանսիայում գործող 1.200 հայ ռազմագերիներից կազմված 1-ին պարտիզանական գնդին, որի կազմում մարտնչել է մինչև պատերազմի վերջը: Շատ աղոտ տեղեկությունների համաձայն Ֆրանսիայի Մարսել քաղաքում ֆրանսուհուց ունեցել է մի տղա` պատգամելով տղային անվանել Վրեժ: Գերմանիայի ջախջախումից հետո վերադարձել է ԽՍՀՄ, ուր նրան Ստալինյան բռնապետությունը բազմիցս հալածել է` գերի ընկնելու համար: Զբաղվել է գաղտնի առևտրական գործունեությամբ Թիֆլիս քաղաքի իր գործընկերների հետ: Չի թողել որ Կատյան, մի գեղեցիկ կին, աշխատի կոլխոզում, որի համար գյուղացիները բազմիցս ամբաստանել են նրան:
Աչքի է ընկել հսկայական ֆիզիկական ուժով` երբ մի անգամ կայարանում եղբոր հետ ընդհարվելով օտար գյուղացիների մի մեծ խմբի հետ, բոլորին ծեծել են և չեն պարտվել, ընդ որում կռվելով գնացքի ռելսերի շպալերով: Շատ է սիրել կանացի սեռը, և տրվել է այս գործին հաճույքով, ստեղծագործական տաղանդով ու մեծ ոգևորությամբ: Առաջին կին` Կատյայի մահից հետո ամուսնացել է երկրորդ անգամ: Թաղված է Դարբանդում՝ մեր տոհմական գերեզմանատանը:
7. Իշխան (ծնվել է 1948 թ. մարտի 3-ին), Անդրանիկի երրորդ որդին: Ունի մեկ որդի` ես՝ Մհեր, և մեկ դուստր` Մանե:
8. Մհեր (ծնվել է 1981 թ. մայիսի 18-ին) Իշխանի միակ որդին եմ: Ապրում եմ Երևանում:

Վերջաբան

Այս տոհմածառը կազմեց Մհեր Իշխանի Հակոբյանը:
Ես գրեցի միայն այն ճյուղերի և այն կազմող անձանց անունները, որոնք ինձ հայտնի են: Հատկապես ժամանակագրական առումով շուտ ընձյուղված ճյուղերի մասին ես տեղեկություն չունեմ, և իմ տվյալները սահմանափակվում են Երվանդ պապի տետրակով: Դրա համար, եթե ինչ-որ մեկը կցանկանա, թող օգտվի այս գրվածքից և մանրամասն լրացնի իր ճյուղը կազմող անձանց կամ տա նրանց մասին մանրամասն տվյալներ:
Իմ գրածները ճիշտ են: Այս գրվածքի հետ խնդրում եմ վարվել խնամքով և թույլ չտալ նրա կորուստը, քանի որ այդ դեպքում վերականգնումը չափազանց դժվար կլինի:

18.09.2006 թ. Երևան[/QUOTE]

Երվանդ
03.04.2009, 23:54
Սա էլ իմ նախնիների մասին: Ուրախ կլինեմ գտնել տոհմակիցներիս, հատկապես հեռու և շուտ ընձյուղվածներին, որոնց մասին տեղեկություններ չունեմ

Տոհմածառը կազմված է 2 մասից; 1-ին մասը ընդգրկում է Երվանդ անունով մի ծերունու պատմվածքը, մյուս մասը իմն է...

Գլուխ 1
Երվանդ պապի մատյանը:

Սույն գլխում տրվում է Երվանդ պապի կազմած տոհմածառի բառացի բովանդակությունը:
<<Էրզրում քաղաքից մեր Չարչօղլյանների ծագումը 234 տարի առաջ: Գրեցի 1962 թ. մարտի 23-ին, իմ` Երվանդ պապի, ծնված օրը (1881 թ. մարտի 23), որ մինչ այս օր 81 տարեկան եմ:
Սիրելի և հարազատ Չարչօղլյաններ, այս 12 էջանոց տետրակը լրացնում եմ, քանի որ մեր ազգի ազգի ծագումը շատերիտ հայտնի չէ, մանավանդ երիտասարդությանը, թե մեր պապերը ով են եղել, և ով է եղել Չարչին: Ես պարտ համարեցի ինձ վրա վերցնել այս պարտականությունը և այս գրվածքով իմաց տալ իմ հարազատ Չարչօղլյաններին, ինչպես որ ես զգամ իմ ազգը, նույնպես էլ երիտասարդները: Շնորհիվ Ղումրի Շաքար տատի, որ իմ Գրիգոր պապի մայրն էր (101 տարեկան հասակում մահացավ), իմացել եմ, որ մենք ունեցել ենք մի քանի պապեր, որոնց մասին գրում եմ: Ղումրի Շաքար տատիկը շատ իշխանասեր մի պառավ էր, հավաքում էր էր իր երեխաներին իր շուրջը, պատմում հեքիաթներ, առակներ, իր անցյալը, թե ինչպես է Օհանես պապի հետ ամուսնացել և շատ նման տեսակ խոսքերով իր երեխաներին զբաղեցնում էր: Մեզ միրգ էր տալիս, կաղին, քիշմիշ, կակալ, փինրլի շաքար և այլն. այս բոլորը ինքը չէր ուտում, այլ տալիս էր երեխաներին:
Երեխաների մեջ ամենամեծը ես էի, 11 տարեկան և ամենից շատ ինձ էր սիրում և ես նրան միշտ լսում էի: Պատմում էր, որ 18 տարեկան հասակում ամուսնացել է, 20 տարեկան հասակում առաջին որդին ծնվել է` Մաթևոսը, երկրորդը` Մանուկը, Հռիփսիմեն, Սոնան, Գալուստը և Գրիգորը, որը ծնվել է 1828 թվականին, սրանից 134 տարի առաջ, (գրված է ռուսերեն – Մ. Հ.) Իմպերատոր Նիկոլայ Պավլովիչ պերվիի ժամանակ: Այդ ժամանակ (գրված է ռուսերեն – Մ. Հ.) Գրաֆ Պասկեվիչը վերցրել էր Էրզրումը, Ղարսը: Հենց նույն թվին մեր Օհանես պապը, իր եղբայրների` Մկրտիչի ու Մովսեսի ու նրանց ընտանիքների հետ գաղթել են դեպի Արևելյան Հայաստան: Գյումրի քաղաքում հնարավորություն չեն ունեցել մնալու, և գնացել են ու ապրել Դարբանդ գյուղում: Գրիգոր պապիս տերտերը կնքել է անասունների մսուրում, դրել թասը և այնտեղ կնքել և անվանել Գրիգոր: Դա արդեն փաստ է, որ 1962 թվից մինչև 1828 թիվը անցել է 134 տարի: Մկրտիչը, Օհանեսը և Մովսեսը գյուղում պարապելիս են եղել նալբանդի արհեստով: Դարբանդ գյուղում երկար մնալուց հետո Օհանեսը և Մկրտիչը երկու առանձին տներ են վարձել քաղաքում և գյուղից տեղափոխվել քաղաք, իսկ Մովսես մնացել է իր գերդաստանով Դարբանդում, ուր մինչև օրս էլ ապրում են. մենք այդ Չարչօղլյաններին ասում ենք Մոսոամոնք:
Մովսես պապից ծնվել են Ստեփանը, Հակոբը, Սևակը, Անազատը: Ստեփանից ծնվել են Օհանեսը, Մկրտիչը, Մեխակը, Վանոն, Կարոն, Զարունը, Շուշանիկը: Մեխակից և նրա կին Մարիյաից ծնվել է Աղասին, Շուշանիկը և Աստղիկը: Մեխակից ծնվել է Միսակը:
Հակոբից ծնվել են Արտաշը, Երվանդը, Աշոն:
Սևակից ծնվել են Արտուշը, Սաթենիկը: Արտուշից և նրա կին Ռոզայից ծնվել են` Թոբիկը, Ալբերտը և Էդիկը:
Հիմա գրում եմ Մկրտիչ պապից ծնվածները:
Մկրտիչ պապից ծնվել է Մելքոնը, Կարապետը:
Մելքոնից ծնվել է Միքայելը, Արշակը և Մկրտիչը, Փիփրոնը և Եղիսաբեթը: Միքայելից և Մարգարիտից ծնվել է Օհանեսը, մանուկ Գրիշան և (տեքստը անհասկանալի է – Մ.Հ.) ծնվել է մեր Հ (երեվի՞՞՞ – Մ.Հ.) սչակա-օր Լաուրիատ Կարնափսոս գնա: Արշակից և Սոնիայից ծնվել է Արտաշը, Սաթենիկը և Ամալիան: Մկրտիչից և Կատայաից ծնվել է Գևորգը, Շողակաթը, Գայանեն: Գևորգից ծնվել է Մելքոնը, Մկրտիչը, Մելքոնից և Նազիկից ծնվել է… (էջը բացակայում է – Մ.Հ.):
… հիմա գրում եմ մեր ամենամեծ պապի ով լինելը:
Մելքոն պապը 234 տարի առաջ ծնված էր: Դա պետք է ապացուցել, թե ես այս թիվը որտեղից եմ վերցրել: Ղումրի Շաքարը մահացել է 101 տարեկան հասակում, ես 11 տարեկան էի, այսինքն 1962 թվականից 70 տարի առաջ, և եթե Ղումրի շաքարը մինչև օրս կենդանի լիներ, կլիներ 171 տարեկան: Ղումրի Շաքարի ամուսինը, Օհանես պապը, մեծ էր իր կնոջից 9 տարով, ուրեմն Օհանես պապը մինչև այսօր կլիներ 180 տարեկան: Օհանեսի հայրը` Գասպարը 27 տարի մեծ էր իր որդուց, ուրեմն Գասպար պապը ներկայումս կլիներ 207 տարեկան: Մելքոն պապը մեծ էր իր որդի Գասպարից էլի 27 տարի և Մելքոն պապը մինչև ներկայիս 1962 թվականը հասնում է 234 տարեկանի:
Մեր Մելքոն պապը և նրա որդի Գասպարը ունեցել են 7 հատ ձի և 7 հատ ջորի: Այս 14 անասունով աշխատել են, տարեկան 2-3 անգամ եկել են Թիֆլիս, գնել են (գրված է ռուսերեն – Մ. Հ.) մանուֆակտորնիի տովար, բարձել այդ 14 անասունին և վերադարձել Էրզրում և սկսել այդ ապրանքը ծախել: Տաճիկները Մելքոն պապին անվանել են Չարչի, իսկ նրա որդի Գասպարին` Չարչօղլի, այսինքն չարչու տղա: Ահա թե որտեղից է առաջացել մեր սիրելի Չարչօղլյանների ազգանունը, որի նախահոր` Մելքոնի պապի ծննդյան օրից անցել է 234 տարի:
Սիրելի Չարչօղլյան, այս տետրակում չեմ կարող գրել բոլորի անունները: Ես կարող եմ գրել միայն իմ Օհանես պապի և իր կնոջ` Ղումրի Շաքարից սկսած: Իմ Գրիգոր պապը ծնվել է վերոհիշյալ ծնողներից:
Հիմա գրում եմ.
Մելքոն պապից ծնվել է Գասպարը, նրանից Օհանեսը, նրանից և Ղումրի Շաքարից` Մաթևոսը, Մանուկը, Հռիփսիմեն, Սոնան, Գալուստը և Գրիգորը, որը իմ պապն էր և որ մինչ օրս տարիքը` 1962, լրանում է 134 տարի: Գրիգոր պապից և Մարիամ տատից ծնվել է Հաճի պապը, Օհանեսը, Եկոսը, Ենովքը, Աքապին, Տիրունը:
Հաճի պապից և Զարղալամից ծնվել է Միսակը, Երվանդը, Հայկանուշը, Նվարդը, Սերգոն:
Երվանդից և Մարիա խանումից ծնվել են Հրաչը, Գուրգենը, Աշխենը, Սուրենը: Գուրգենից և Նատալից ծնվել է Սվետլանան: Աշխիկից ծնվել է Ռուբիկը, նրանից և Լալայից` Սերոժը: Սուրենից ծնվել է Մայիչկեն և Ֆիրիչկեն:
Օհանեսից (Գրիգորի որդի) և Թագունից ծնվել է Մկրտիչը, և Արևհատը: Մկրտիչից և Ամալիայից ծնվել են Ռուբիկը, Սերոժը և Լյովան: Սերոժից ծնվել են Արտաշը և Մուկուչը, Ռուբիկից` Գրիգորը, որն իմ պապի անունն է:
Եկոսից և Շողակաթից ծնվել է Սաթենիկը, Հեղուշը, Վարսոն, Հրանուշը:
Ենովքից և Փառանձեմից ծնվել են Մնացականը, Մարտինը, Աղասին, Վարդգեսը, Սիրուշը, Վարդուշը: Մնացականից և Գոհարիկից ծնվել է Ռաֆիկը, որից և Ռոզայից էլ Գոհարչիկը: Մարտինից և Մարուսից ծնվել են Սուրիկը, Գարիկը, Լիաննան: Աղասուց և Լուսիայից ծնվել են Թոբիկը և Աշոտիկը: Վարդգեսից և Ամալիայից ծնվել են Վահագը, Լյովան, Ժորան, որ Չարչողլյան է:
Հիմա գրում եմ մեր պապերի տարիները, մինչև 1962 թիվը:
Մելքոն պապը՝ 234 տարեկան է, (թաղված է Էրզրումում)
Գասպար պապը` 207, (թաղված է Էրզրումում)
Օհանես պապը` 180, (թաղված է Գյումրիում)
Գրիգոր պապը` 134, (թաղված է Գյումրիում)
Հաճի պապ` 106,
Ես` Երվանդ պապ` 81:
Սիրելի ազգականներ, Մկրտիչ պապը, Օհանես պապը և Մովսես պապը, որ գաղթել են Էրզրումից, շատ նեղություններ են քաշել, չքավոր մարդ են եղել: Լավ է, որ մի արհեստ են ձեռք բերել` Նալբանդություն, և այդ արհեստով կարողացել են իրենց գոյությունը պաշտպանել: Շատ աշխատասեր մարդիկ են եղել: Մեր տնից բոլորը նալբանդներ էին, Մոսոամոնք ևս: Իմ Գրիգոր պապի հայրը առաջնակարգ նալբանդ էր, գյուղացոց մոտ շատ լավ անուն ու պատիվ ուներ:
Մինչև օրս ես չեմ կարող մոռանալ իմ բոլոր պապերին և հարազատներիս, և ցանկությունս է, որ մեր երիտասարդ Չարչօղլյանները լինեին այնպես, ինչպես իմ ցանկությունն է:
Ես մի բան մոռացա գրել: Իմ Օհանես պապից և Ղումրի Շաքարից ծնված է 5 երեխա: Վեցերրորդը, ամենափոքրը ծնված է Գրիգորը` 134 տար առաջ: Օհանես պապը իր որդի Գրիգորից մեծ էր 46 տարի, որը մինչև օրս հավասար է 180 տարի. իսկ Ղումրի Շաքարը իր որդի Գրիգորից` 37 տարի, որ մինչև օրս հավասար է 171 տարի:
Իմ բոլոր գրածները ճիշտ է, բարի գիշեր:

Երվանդ 1962 թ-ի 23-ը մարտի>>

Երվանդները պապ են լինում հա երբեմն :o:cry, Աստղո:անգռը:scare

ars83
03.04.2009, 23:55
TuroJan, պաթոսով, բայց տառասխալներով գրված այդ հոդվածն ինչ չհամոզեց: Դարերով ամեն մեկս էլ այդպես ենք ապրել՝ ամեն մեկն իրեն իր գյուղի, գավառի, կամ քաղաքի տերը զգալով միայն: Կարծում եմ՝ դա սխալ է և վատ հետևանքների է բերում: Գորիսը պատկանում է ոչ միայն Գորիսի բնակիչներին, այլև երևանցիներին, գյումրեցիներին, և ամեն մի հայի: Նույն ձևով Երևանը միայն Երևանի բնակիչներինը չէ, մնացած հայերինն էլ: Քո երկրի բոլոր մասերի տերը քեզ զգալը մեծ պատասխանատվություն է: Եթե մի բան քոնն է /երեխա, ընտանիք, հարազատ, ընկեր, քաղաք, գյուղ/, ապա դու առաջին հերթին պատասխանատվություն ես զգում նրա համար: Հեշտ է ասել, իհարկե՝ իմը այս կամ այն քաղաքն է, ու վերջ. մնացածի դու ոչ տերն ես, ոչ պատասխանատուն:
Ես չեմ սիրում ոչ թեմայի վերնագիր հանդիսացող հարցը, ոչ էլ դրան պատասխանել եմ սիրում /համենայն դեպս՝ նման կոնտեքստում/: Ոչ էլ հավատում եմ գրածին, թե երբ վանեցին կամ մեկ ուրիշը իր համաերկրացուն է գտնում, հրճվանքից բարիանում է դեպի իրեն շրջապատողները: Եթե մինչև այդ բարի չէր, դժվար թե հիշողությունից բարիանա:
«Արցախցին չգիտի իր արմատները, դրա համար էլ անտարբեր է Արցախում ծավալվո գործողությունների նկատմամբ»,- միտք է հայտնում հեղինակը: Ոչ, պարզապես նա, հայ լինելով, իրեն չի զգում Արցախի տերը: Եվ ոչ մի կապ չունի, թե արմատներն ինչպիսին են:

Lion
04.04.2009, 10:38
Լինում են, Երվանդ ջան, լինում են...:(

ministr
04.04.2009, 10:53
Արմատները - Բայազետ, Իգդիր, Ալաշկերտ

Ես ել երևանցի :)

Adam
04.04.2009, 19:03
ծնվել եմ Երևանում: Պապուցս սկսած բոլորը համշենահայ են: Սուխումի:

Չամիչ
05.04.2009, 00:41
Ծնողներս երկուսն էլ Արթիկի ծնունդ են, հորական տատիկիս ծնողները գաղթել են Մուշից:

Rhayader
05.04.2009, 06:02
Իմ տոհմածառը, ընչքան հիշում եմ, սկսում է մոտ 450 տարի առաջ, երբ Բարխուդարն իր տղա Պողոսի հետ Հյուսիսային Ղարաբաղի Զեյվա գյուղից մի քանի ուրիշ ընտանիքների հետ գաղթում է Սյունիք ու Բաղաբերդ ամրոցի ավերակների մոտ հիմնում բնակավայր՝ այն անվանելով նորից Զեյվա:
Պողոսից սերում են Պողոսյանները, որոնց տոհմի ծագման ու գոյատևման գերագույն նպատակն էր ծնունդ տալ Բ. Ի. Պողոսյանին՝ այսինքն, ինձ:love

Լեռնցի
05.04.2009, 16:11
ծնվել եմ Երևանում: Պապուցս սկսած բոլորը համշենահայ են: Սուխումի:
Համշենահայերի մի քանի ընտիր պարեր գիտեմ, Ձեր հեռու բարեկամները Համշենից ժամանել էին Երևան, եթե հետաքրքրեց, կարամ ավելի իմֆորմացիա տամ:)

Լեռնցի
05.04.2009, 16:20
TuroJan, պաթոսով, բայց տառասխալներով գրված այդ հոդվածն ինչ չհամոզեց:
«Արցախցին չգիտի իր արմատները, դրա համար էլ անտարբեր է Արցախում ծավալվո գործողությունների նկատմամբ»,- միտք է հայտնում հեղինակը: Ոչ, պարզապես նա, հայ լինելով, իրեն չի զգում Արցախի տերը: Եվ ոչ մի կապ չունի, թե արմատներն ինչպիսին են:
Տառասխալների համար ներողություն եմ խնդրում, պարզապես շտապ էի տեքստը հավաքում ու չհասցրեցի մեկ անգամ նույնիսկ կարդալ ու ստուգել…
Մնացածը ես համարում եմ քո անձնական կարծիքը, և ես այդքան էլ չեմ ընդունում քո տեսակետը…
Այդ հարցն իր մեջ մեծ ուժ ունի...
Եթե ցանկանում ես, վերընթերցի հոդվածը...

Adam
05.04.2009, 19:42
Համշենահայերի մի քանի ընտիր պարեր գիտեմ, Ձեր հեռու բարեկամները Համշենից ժամանել էին Երևան, եթե հետաքրքրեց, կարամ ավելի իմֆորմացիա տամ:)

գիտեմ, շնորհակալ եմ :)
նախանցած տարի նույնիսկ մասնակցեցի հատուկ համշենահայերի համար կազմակերպված փոքրիկ երեկոյին: Ես էի, մեկ էլ ընտանիքիցս մի քանի հոգի: :)
Պարերից մեկը գիտեմ.. անունը չեմ հիշում, մի տեսակ դուրս չեկավ, եսիմ:
Դու կապ ունե՞ս համշենահայության հետ: Կարողա՞ դու էլ ես համշենահայ:

Rammstein
05.04.2009, 21:20
Ասեմ կարճ, կոնկրետ, կիսով չափ Գետաշենցի եմ (ներկայումս այն ադրբեջանի տարածքում է), կիսով չափ էլ` արեւմտահայ: :)

Լեռնցի
06.04.2009, 13:34
գիտեմ, շնորհակալ եմ :)
նախանցած տարի նույնիսկ մասնակցեցի հատուկ համշենահայերի համար կազմակերպված փոքրիկ երեկոյին: Ես էի, մեկ էլ ընտանիքիցս մի քանի հոգի: :)
Պարերից մեկը գիտեմ.. անունը չեմ հիշում, մի տեսակ դուրս չեկավ, եսիմ:
Դու կապ ունե՞ս համշենահայության հետ: Կարողա՞ դու էլ ես համշենահայ:
Չէ...
Ես Գորիսից եմ. արդեն ասել եմ…
Երկու պար եմ տեսել....մեկը արծիվների պարը...շատ վեհ պար էր...մեկն էլ Համշենահայերի քոչարին:)
Համշենն ասում են հիանալի տեղ է հա՞

Guest
06.04.2009, 16:09
Երևանում եմ ծնվել, պապաս էլ ա Երևանցի… պապաիս պապան էլ ա ծնվել և մեծացել Երևանում, իսկ այ պապուս պապան չենք իմանում որ տեղ ա ծնվել, բայց 3 տարեկանից Երևանում ա ապրել ու մեծացել:

ars83
06.04.2009, 17:05
Տառասխալների համար ներողություն եմ խնդրում, պարզապես շտապ էի տեքստը հավաքում ու չհասցրեցի մեկ անգամ նույնիսկ կարդալ ու ստուգել…
Եթե քոնն են ու հավաքելիս են ստացվել, խնդիր չկա :) Ես կարծում էի՝ պատճենահանված է որևէ տեղից և հեղինակինն են:


Այդ հարցն իր մեջ մեծ ուժ ունի...
Եթե ցանկանում ես, վերընթերցի հոդվածը...
Սեփական արմատները հիշելը, իսկապես, կարևոր է այսօր Սփյուռքի համար, որի ներկայացուցիչները գտնվում են մեր պատմական Հայրենիքից դուրս, ինչպես նաև ՀՀ քաղաքացիների համար է կարևոր հիշել մեր պատմական Հայրենիքի մեծ մասից զրկվելու մասին: Բայց երբ մենք իրար մեջ /ՀՀ քաղաքացիներս/ ենք սկսում պարզել, թե ով է Գորիսեցի, ով՝ Արցախցի, ով՝ Գյումրեցի, ո՞րն է սրա ուժը:

murmushka
06.04.2009, 17:17
ինչքան հիշում եմ տատիկիս պատմածներից մեր նախնիները գաղթել են Էրզրումից Ջավախք, իսկ ես ծնվել մեծացելեմ Երևանում

Արիացի
06.04.2009, 17:47
Սեփական արմատները հիշելը, իսկապես, կարևոր է այսօր Սփյուռքի համար, որի ներկայացուցիչները գտնվում են մեր պատմական Հայրենիքից դուրս, ինչպես նաև ՀՀ քաղաքացիների համար է կարևոր հիշել մեր պատմական Հայրենիքի մեծ մասից զրկվելու մասին: Բայց երբ մենք իրար մեջ /ՀՀ քաղաքացիներս/ ենք սկսում պարզել, թե ով է Գորիսեցի, ով՝ Արցախցի, ով՝ Գյումրեցի, ո՞րն է սրա ուժը:

Արս ջան, քո տարակուսանքը ես էլ եմ կիսում ու համաձայն եմ, որ ՀՀ քաղաքացիները ու ընդհանրապես Հայերը երբեք չպետք է իրար մեջ տարբերություն դնեն ծննդավայրի հետ կապված: Հաճելի ա իհարկե իմանալ քո ակունքների մասին, բայց Հայ մարդը առաջին հերթին պետք է գիտակցի, որ ինքը Հայ ա, ինչպես մնացածը ու բոլոր Հայերին վերաբերվի, որպես իր եղբայրների, հետո նոր պարզել ակունքները: Իսկ ծննդավայրով տարբերություն դնելը ազգի միջև վտանգավոր է ու կարող է բերել կատաստրոֆիկ հետևանքների: Չպետք է թույլ տրվի, որ սկսվեն տարբերություն դնեն երևանցի, գյումրեցի, ղարաբաղցիների միջև, քանի որ բոլորս էլ Հայ ենք: Ու ընդհանրապես, արդեն ժամանակն է, որ մենք սկսենք մի քիչ ավելի համախմբված գործել: Եթե մենք` Հայերս, դեռևս նպատակ ունենք մեր պատմական հողերը վերականգնելու, (իսկ ես համոզված եմ, որ էդ նպատակը ու հույսը դեռևս կա մեր սրտում) ապա պետք է վերանանք հեքիաթային գաղափարներից, գործենք ավելի համախմբված ու հարգենք մեկս մյուսին: Ասածս իհարկե չի նշանակում, որ այս թեմայի հարցը սխալ է: Շատ լավ ու գեղեցիկ բան է իմանալ քո ակունքները, բայց սա պարզելուց առաջ պետք է հստակ գիտակցել, որ առաջին հերթին մենք Հայ ենք, հետո նոր Գորիսեցի, Արցախցի կամ Մշեցի:

Հ. Գ. Ես Կապանցի եմ :)

Լեռնցի
06.04.2009, 19:17
Հատուկ Արիացու ու Արսի համար...հետևյալ տողերը նորից մեջ բերեմ...

Գուցե այս մոտեցումը խնդրին արտաքուստ թվա նեղ, տեղային ազգասիրություն, ոմանք, նույնիսկ, նման հայրենասիորությունը կարողանում են հակադրել, մեծ, համահայկական, համազգային ճանաչված հայրենասիրությանը, սակայն հայրենաբաղձության երևույթը, որ ծնվել է մեր խլված հայրենիքի սիրուց և կարոտից, իր խորքում համազգային հայրենասիրությունը ծնող և սնող աղբյուր է: Եվ հազար անգամ իրավացի են նրանք, ովքեր իրենց գյուղն ավելի են սիրում, քան մյուսները, իրենց շրջանն ավելի են սիրում, քան մյուսները, և իրենց հայրենքին ավելի շատ են սիրում, քան ողջ աշխարհը: Եվ այս փոքրից, սեփականից սկսվող իրական առարկայական սերերն են, որոնք գումարվելով` ծնում են մեծ ու անմարելի սերը Հայաստան հայրենիքի հանդեպ: Հայրենի եզերքի հանդեպ առանձնահատուկ սիրո դրսևորումը ամենևին էլ տեղապաշտպանություն չէ: Դա սեփական արմատի գիտակցումն է, որից վերընձյուղվում է ազգի ներկա և ապագա լինելիությանը միտող ընկալումը: Երբ չկա այդ արմատը, չկա պատմական հիշողությունը, չի կարող լինել նաև հայրենասիրության որոշակի դրսևորում:

և այնուհետև...
Ու քանի դեռ կա աշխարհում բնավեր ու անտուն հայ ի սփյուռս աշխարհի, թող միշտ հնչի “բնիկ որտեղացի ես” հարցը, և պատասխանը լինի հայերեն, հստակ ու որոշակի: Եվ ամեն ոք թող տա իր մեն-միակ Հայրենիքի անունը, լինի դա թշնամուց ավերված փոքրիկ գյուղակ, թե շեն մի քաղաք, ու ոչ մեկի սրտում թող չմարի կարոտն ու կորստի ցավը այնքան ժամանակ, քանի դեռ պետք է տալ “բնիկ որտեղացի ես” հարցը:

Հարցն այն է, որ այսօր շատ Գորիսեցիների համար ավելի հարմար է ապրել Երևանում, և նրանք դրա հետ հեշտությամբ են հաշտվում, էլ չեմ ասում դատարկվող գյուղերի մասին...Չէ այդ հարցն իր մեջ շատ խտացումներ ունի...:)

Մարկիզ
06.04.2009, 19:24
Ասեմ կարճ, կոնկրետ, կիսով չափ Գետաշենցի եմ (ներկայումս այն ադրբեջանի տարածքում է), կիսով չափ էլ` արեւմտահայ: :)
http://www.merhayrenik.narod.ru/lyrick/getashen.html
---------------------------------------------------------------------------------

Դե, այսպես որ խորանանք նախնադարում, ես էլ արցախցի եմ::)

Արիացի
06.04.2009, 19:54
Հատուկ Արիացու ու Արսի համար...հետևյալ տողերը նորից մեջ բերեմ...

Գուցե այս մոտեցումը խնդրին արտաքուստ թվա նեղ, տեղային ազգասիրություն, ոմանք, նույնիսկ, նման հայրենասիորությունը կարողանում են հակադրել, մեծ, համահայկական, համազգային ճանաչված հայրենասիրությանը, սակայն հայրենաբաղձության երևույթը, որ ծնվել է մեր խլված հայրենիքի սիրուց և կարոտից, իր խորքում համազգային հայրենասիրությունը ծնող և սնող աղբյուր է: Եվ հազար անգամ իրավացի են նրանք, ովքեր իրենց գյուղն ավելի են սիրում, քան մյուսները, իրենց շրջանն ավելի են սիրում, քան մյուսները, և իրենց հայրենքին ավելի շատ են սիրում, քան ողջ աշխարհը: Եվ այս փոքրից, սեփականից սկսվող իրական առարկայական սերերն են, որոնք գումարվելով` ծնում են մեծ ու անմարելի սերը Հայաստան հայրենիքի հանդեպ: Հայրենի եզերքի հանդեպ առանձնահատուկ սիրո դրսևորումը ամենևին էլ տեղապաշտպանություն չէ: Դա սեփական արմատի գիտակցումն է, որից վերընձյուղվում է ազգի ներկա և ապագա լինելիությանը միտող ընկալումը: Երբ չկա այդ արմատը, չկա պատմական հիշողությունը, չի կարող լինել նաև հայրենասիրության որոշակի դրսևորում:

և այնուհետև...
Ու քանի դեռ կա աշխարհում բնավեր ու անտուն հայ ի սփյուռս աշխարհի, թող միշտ հնչի “բնիկ որտեղացի ես” հարցը, և պատասխանը լինի հայերեն, հստակ ու որոշակի: Եվ ամեն ոք թող տա իր մեն-միակ Հայրենիքի անունը, լինի դա թշնամուց ավերված փոքրիկ գյուղակ, թե շեն մի քաղաք, ու ոչ մեկի սրտում թող չմարի կարոտն ու կորստի ցավը այնքան ժամանակ, քանի դեռ պետք է տալ “բնիկ որտեղացի ես” հարցը:

Հարցն այն է, որ այսօր շատ Գորիսեցիների համար ավելի հարմար է ապրել Երևանում, և նրանք դրա հետ հեշտությամբ են հաշտվում, էլ չեմ ասում դատարկվող գյուղերի մասին...Չէ այդ հարցն իր մեջ շատ խտացումներ ունի...:)


Արտուր, ես քեզ լավ գիտեմ ու որ քո կողմից նման հարցադրումը լրիվ անկեղծ ա: Համոզված եմ, որ հեղինակն էլ ա նման անկեղծությամբ գրել այդ տողերը: Բայց ոչ բոլորն են տենց մտածում ու նման հարցադրումը շատ հաճախ տարբերություն դնելու միտում ունի: Ու դրա համար ասում եմ, որ նման հարց տալուց առաջ ցանկացած հայ պետք ա առաջինը գիտակցի, որ ինքը հայ ա ու դիմացինն էլ ա հայ: Մնացածը լրիվ երկրորդական են ու այդ հարցն էլ երկրորդական է: Ես չեմ ուզում, որ Հայերը վրացիների նման սկսեն տարբերություն դնել իրար միջև: Եթե գիտես, վրացիները ունեն նման խնդիր ու հիմա պայքարում են ազգի մեջ համերաշխություն ու համաձայնություն ստեղծելու համար: Փառք աստծո, Հայերը նման խնդիր չունեն ու իմ միակ ցանկությունը ու գրառմանս իմաստը էն ա, որ նման խնդիր երբեք չծագի մեր մեջ: Իսկ, որ Գորիսեցիք Գորիսը լքում են, դա նրանից չի, որ նրանք չգիտեն իրենց արմատները, այլ նրանից, որ Գորիսում մի աղվեսիկ կա, որից չեն կարում ազատվել:

Լեռնցի
06.04.2009, 20:02
Արտուր, ես քեզ լավ գիտեմ ու որ քո կողմից նման հարցադրումը լրիվ անկեղծ ա: Համոզված եմ, որ հեղինակն էլ ա նման անկեղծությամբ գրել այդ տողերը: Բայց ոչ բոլորն են տենց մտածում ու նման հարցադրումը շատ հաճախ տարբերություն դնելու միտում ունի: Ու դրա համար ասում եմ, որ նման հարց տալուց առաջ ցանկացած հայ պետք ա առաջինը գիտակցի, որ ինքը հայ ա ու դիմացինն էլ ա հայ: Մնացածը լրիվ երկրորդական են ու այդ հարցն էլ երկրորդական է: Ես չեմ ուզում, որ Հայերը վրացիների նման սկսեն տարբերություն դնել իրար միջև: Եթե գիտես, վրացիները ունեն նման խնդիր ու հիմա պայքարում են ազգի մեջ համերաշխություն ու համաձայնություն ստեղծելու համար: Փառք աստծո, Հայերը նման խնդիր չունեն ու իմ միակ ցանկությունը ու գրառմանս իմաստը էն ա, որ նման խնդիր երբեք չծագի մեր մեջ: Իսկ, որ Գորիսեցիք Գորիսը լքում են, դա նրանից չի, որ նրանք չգիտեն իրենց արմատները, այլ նրանից, որ Գորիսում մի աղվեսիկ կա, որից չեն կարում ազատվել:
Դա էլ կա...բայց եթե մարդը իր արմատները գիտակցի իր հզորությամբ, հաստատ չի լքի...ոչ մի աղվես էլ չի կարա իրեն քշի:)
Քո ու Արսի դիտողությունները հասկանալի են, առկա են, բայց կարծում եմ, որ այդքան էլ չեն բռնում էս թեմային:
Ես այլ հեղինակների մտորոնուներ էլ էլի կտեղադրեմ, հենց այս հարցադրման հետ կապված....:)

ars83
07.04.2009, 15:48
Արս ջան, քո տարակուսանքը ես էլ եմ կիսում ու համաձայն եմ, որ ՀՀ քաղաքացիները ու ընդհանրապես Հայերը երբեք չպետք է իրար մեջ տարբերություն դնեն ծննդավայրի հետ կապված: Հաճելի ա իհարկե իմանալ քո ակունքների մասին, բայց Հայ մարդը առաջին հերթին պետք է գիտակցի, որ ինքը Հայ ա, ինչպես մնացածը ու բոլոր Հայերին վերաբերվի, որպես իր եղբայրների, հետո նոր պարզել ակունքները: Իսկ ծննդավայրով տարբերություն դնելը ազգի միջև վտանգավոր է ու կարող է բերել կատաստրոֆիկ հետևանքների: Չպետք է թույլ տրվի, որ սկսվեն տարբերություն դնեն երևանցի, գյումրեցի, ղարաբաղցիների միջև, քանի որ բոլորս էլ Հայ ենք:
Համաձայն եմ: Ես այս երևույթի հետ այդքան էլ ծանոթ չէի, քանի որ շատ չեմ եղել ՀՀ մարզերում և Արցախում: Նախանցյալ տարի Արցախ կատարած ուղևորությանս ժամանակ բացահայտեցի այս տհաճ երևույթը: Օրինակ, ուղեկիցներիցս մեկը, հրաժեշտ տալով մի արցախցի կնոջ, որի տանն օթևանել էինք, ասաց նրան. «Շատ շնորհակալ ենք, որ այսքան լավ ընդունեցիք օտարերկրացիներիս»: Կինը շփոթվեց, հուզվեց, կարմրեց և սկսեց առարկել, թե մենք ի՞նչ օտարերկրացիներ... Մյուս կողմից, Ստեփանակերտի շուկայում, երբ մեր խմբի կանայք փորձում էին գցել ընկույզի գինը, լսեցին ի պատասխան՝ ի՞նչ է, ձրի երկի՞ր եք եկել... Եվ նման մի շարք մանրուքներ, որոնք ցույց են տալիս մարդու վերաբերմունքը դիմացինի նկատմամբ:
Ինչո՞ւ դիմացինիս բարյացկամ վերաբերմունքը վայելելու համար բավական չէ այն, որ հայ եմ, այլ անպայման անհրաժեշտ է պարզել, թե «որ հող ու ջրից» եմ: :esim


Հ. Գ. Ես Կապանցի եմ :)
Մայրական գծով ես քո և TuroJan-ի հողակիցն եմ, բայց ինձ բավարարում է այն, որ երեքիս ազգանուններն էլ «յան»-ով, «յանց»-ով կամ «ունի»-ով են ավատրտվում: ;)


Իսկ, որ Գորիսեցիք Գորիսը լքում են, դա նրանից չի, որ նրանք չգիտեն իրենց արմատները, այլ նրանից, որ Գորիսում մի աղվեսիկ կա, որից չեն կարում ազատվել:
Կարելի է մտածել՝ Երևանում աղվեսների կամ գայլերի չափն ավելի փոքր է կամ դրանք վերացել են...



Հարցն այն է, որ այսօր շատ Գորիսեցիների համար ավելի հարմար է ապրել Երևանում, և նրանք դրա հետ հեշտությամբ են հաշտվում, էլ չեմ ասում դատարկվող գյուղերի մասին...Չէ այդ հարցն իր մեջ շատ խտացումներ ունի...
Ինձ թվում է՝ Երևանում պարզապես ավելի նպաստավոր են պայմանները կարիերայի և գումար վաստակելու համար: Առնվազն, երիտասարդ ծրագրավորողների համար /իսկ դա էլ ամենատարածված մասնագիտություններից է այժմ/: Դա նաև գալիս է նրանից, որ մեր հանրապետության ամեն ինչի կենտրոնը մայրաքաղաքն է /ինչն իմ դուրը, օրինակ, չի գալիս/: «Ապակենտրոնացումը» հեչ չէր խանգարի:

Լեռնցի
11.04.2009, 16:21
Արս ջան, մարդկային հարաբերությունների արատները հանդիպում են ամենուր...քո նշած խնդիրները շատ տգեղ երևույթ են, առկա են...բայց անցողիկ են, որովհետև էդ մտածելակերպի մարդիկ էլ անցողիկ են....բայց նշված հարցադրումը կապ չունի քո նշածների հետ...:)

Selene
11.04.2009, 17:30
Ալաշկերտից եմ բնիկ, ապուպապերս նդեղից են գաղթել, Ալաշկերտի գավառ Զիրո գյուղ:B

Իմ ապուպապերն էլ են էնտեղից, իսկ այ պապիկիցս սկսած Երևանում ենք ծնվել մեծացել:)

StrangeLittleGirl
11.04.2009, 21:25
Հորական պապիս մայրը շուշեցի էր, հայրը՝ Տրապիզոնից:

Հորական տատիս մայրը Խարբերդից էր, հայրը՝ պոլսեցի:

Մորական պապիս մայրը կեսարացի էր, հայրը՝ էրզրումցի:

Մորական տատիս երկու ծնողներն էլ Գետաշենից էին (ինչքան գիտեմ):

Դե ասեք՝ ես որտեղի՞ց եմ, եթե երկու ծնողներս էլ, երկու պապերս էլ Երևանում են ծնվել:

Մարկիզ
01.07.2009, 22:17
Բայց լավ էլ երևում ա::'

Տրիբուն
01.07.2009, 22:25
Ժողովուրդ սա ոնց անեմ, որ ցուց տա ?

Հատուկ քո խաթեր համար, որոշ թերություններով


Ովքե՞ր են համշենահայերը — որտեղի՞ց են •ալիս

Պատմական տեղեկությունների համաձայն` 8-րդ դարում, չդիմանալով արաբական տիրապետության ճնշումներին, Մեծ Հայքի Այրարատ նահան•ի Արա•ածոտն, Կոտայք — Վասպուրական նահան•ի •ավառներից շուրջ 12 000 հայ Շապուհ — Համամ Ամատունի իշխանների — մի քանի նախարարների •լխավորությամբ •աղթում — բնակություն են հաստատում Ս— ծովի հարավ-ար—ելյան մասում` Ֆորթունա •ետի հովտում: Այստեղ Համամ Ամատունին, վերական•նելով ավերված Տամբուր քաղաքը,իր անունով կոչում է Համամաշեն այսինքն` Համամի շեն,որը հետա•այում դառնում է Համշենի հայկական իշխանության կենտրոնը: Ավելի ուշ, քաղաքը ստացավ Համշեն /հայերեն/ կամ Հեմշին /թուրքերեն/ անվանումը: Տարիների ընթացքում այս իշխանության տարածքն ընդլայնվեց` ընդ•րկելով ս—ծովյամ մի շարք շրջաններ —ս` Հոպա, Բորչկա, Տրապիզոն, Օրդու — այլն:Բնակիչները հայտնի էին իբր— համշենցիներ, խոսում էին համշեներենով , որը հայոց լեզվի բարբառներից է:
Համամ Ամատունու հիմնադրած իշխանությունը կործանվեց 1489թ., երբ Համշենը •րավվեց թուրքերի կողմից, որոնք սկսեցին բռնի կերպով հավատափոխ անել հայերին: Նրանք, ովքեր հակառակվում էին, սպանվում էին — նետվում Ֆորթունա •ետը: Եկեղեցիները ավերվում էին կամ վերածվում մզկիթների: Հավատափոխությունից — հալածանքներից խուսափելու համար շատ համշենահայեր նորից բռնեցին •աղթի ճանապարհը` սփռվելով Սինոպսից մինչ— Բաթում: 19-րդ դարի 60-70թթ., հատկապես ռուս թուրքական պատերազմից հետո, Համշենի մեծ մասը •աղթեց — հաստատվեց Ս— ծովի Կովկասյան ափերին` Սուխումի, Մծարա, Գա•արա, Կրասնոդարի շրջանում: Արտա•աղթը զան•վածային բնույթ կրեց Մեծ Եղեռնի ժամանակ` շարունակվելով մինչ— 1920-ական թթ.: Այսօր համշենահայությունը բաժանված է երկու մեծ խմբի` թե’ դավանանքի, թե’ բնակության վայրի առումով.
1. Թուրքիայի պոնտական ափին բնակվող իսլամացած համշենահայեր
2. Ս— ծովի աբխազական — ռուսական ափին բնակվող քրիստոնյա համշենահայեր:
Համշենցիները հայտնի են իրենց հարուստ ֆոլկլորով` հեքիաթներով, ասացվածքներով, կատակներով, հանելուկներով, եր• ու պարով: 1980-ականներին քրիստոնյա համշենահայերից մի խումբ տեղափոխվեց Հայաստան, մինչ այսօր նրանք պահպանում են իրենց լեզուն — ավանդույթները: Թուրքիայի ծայրա•ույն ար—ելքում •տնվող բազմաթիվ համշենական բնակավայրեր —ս դեռ—ս պահպանում են իրենց բնիկ հայկական բարբառը:
Ցավոք, այսօր մեզանից քչերը •իտեն հայ ժողովրդի այս հատվածի •ոյության, պատմության — մշակութային հարուստ ժառան•ության մասին:

«Վովա» խմբի մասին
«Վովա» խմբի կորիզը կազմում են համշենահայեր Հիքմեթ Աքչիչեքը — Մուստաֆա Բիբերը։Աքչիչեքը ծնվել է Հոպա քաղաքում 1963թ.։ Մայրենի լեզուն համշեներենն է։ Մտահո•ված լինելով այն հան•ամանքով, որ արա• փոփոխվող կյանքի պայմաններում հնարավոր է թե՛ համշենական երաժշտությունը, թե՛ համշեներեն լեզուն մոռացության մատնվեն — անհետանան աշխարհի երեսից, Աքչիչեքը ստանձնում է մի մեծ պարտականություն` հավաքելով համշենական եր•երը։
2000թ. Աքչիչեքը ծանոթանում է Էրսին Չելիքի — Մուստաֆա Բիբերի հետ, որոնց հետ միասին 2005 թ. թողարկում է իրենց առաջին` «Վովա» ալբոմը։ Մուստաֆա Բիբերը ապահովում է •ործիքավորումը:Այսօր «Վովա» համույթը հանդես է •ալիս համեր•ներով ու մասնակցում տարբեր երաժշտական միջոցառումների։ Հայրենի եր•ն ու պարը, սրին•ն ու պարկապզուկը այս խմբի շնորհիվ նորից վեր բարձրացրեցին համշենահայ երաժշտության յուրահատուկ մեղեդիները:

Լեռնցի
01.07.2009, 22:28
Հա դե հայերեն էլի երևա... թե դու կարում ես կարդաս էս լեզուն՞:)

Տրիբուն
01.07.2009, 22:32
թե դու կարում ես կարդաս էս լեզուն՞
Խի մենակ էտ լեզուն, ապեր
Իսկ էտ գրածդ ինչերեն էր? համշենահայերի այբուբենն էր ??

Lion
01.07.2009, 22:33
TuroJan-ին, ախպերության ֆոնդից:)

Ովքե՞ր են համշենահայերը և որտեղի՞ց են գալիս

Պատմական տեղեկությունների համաձայն` 8-րդ դարում, չդիմանալով արաբական տիրապետության ճնշումներին, Մեծ Հայքի Այրարատ նահանգի Արագածոտն, Կոտայք և Վասպուրական նահանգի գավառներից շուրջ 12 000 հայ Շապուհ և Համամ Ամատունի իշխանների և մի քանի նախարարների գլխավորությամբ գաղթում և բնակություն են հաստատում Սև ծովի հարավ-արևելյան մասում` Ֆորթունա գետի հովտում: Այստեղ Համամ Ամատունին, վերականգնելով ավերված Տամբուր քաղաքը,իր անունով կոչում է Համամաշեն այսինքն` Համամի շեն,որը հետագայում դառնում է Համշենի հայկական իշխանության կենտրոնը: Ավելի ուշ, քաղաքը ստացավ Համշեն /հայերեն/ կամ Հեմշին /թուրքերեն/ անվանումը: Տարիների ընթացքում այս իշխանության տարածքն ընդլայնվեց` ընդգրկելով սևծովյամ մի շարք շրջաններ ևս` Հոպա, Բորչկա, Տրապիզոն, Օրդու և այլն:Բնակիչները հայտնի էին իբրև համշենցիներ, խոսում էին համշեներենով , որը հայոց լեզվի բարբառներից է:
Համամ Ամատունու հիմնադրած իշխանությունը կործանվեց 1489թ., երբ Համշենը գրավվեց թուրքերի կողմից, որոնք սկսեցին բռնի կերպով հավատափոխ անել հայերին: Նրանք, ովքեր հակառակվում էին, սպանվում էին և նետվում Ֆորթունա գետը: Եկեղեցիները ավերվում էին կամ վերածվում մզկիթների: Հավատափոխությունից և հալածանքներից խուսափելու համար շատ համշենահայեր նորից բռնեցին գաղթի ճանապարհը` սփռվելով Սինոպսից մինչև Բաթում: 19-րդ դարի 60-70թթ., հատկապես ռուս թուրքական պատերազմից հետո, Համշենի մեծ մասը գաղթեց և հաստատվեց Սև ծովի Կովկասյան ափերին` Սուխումի, Մծարա, Գագարա, Կրասնոդարի շրջանում: Արտագաղթը զանգվածային բնույթ կրեց Մեծ Եղեռնի ժամանակ` շարունակվելով մինչև 1920-ական թթ.: Այսօր համշենահայությունը բաժանված է երկու մեծ խմբի` թե’ դավանանքի, թե’ բնակության վայրի առումով.
1. Թուրքիայի պոնտական ափին բնակվող իսլամացած համշենահայեր
2. Սև ծովի աբխազական և ռուսական ափին բնակվող քրիստոնյա համշենահայեր:
Համշենցիները հայտնի են իրենց հարուստ ֆոլկլորով` հեքիաթներով, ասացվածքներով, կատակներով, հանելուկներով, երգ ու պարով: 1980-ականներին քրիստոնյա համշենահայերից մի խումբ տեղափոխվեց Հայաստան, մինչ այսօր նրանք պահպանում են իրենց լեզուն և ավանդույթները: Թուրքիայի ծայրագույն արևելքում գտնվող բազմաթիվ համշենական բնակավայրեր ևս դեռևս պահպանում են իրենց բնիկ հայկական բարբառը:
Ցավոք, այսօր մեզանից քչերը գիտեն հայ ժողովրդի այս հատվածի գոյության, պատմության և մշակութային հարուստ ժառանգության մասին:

<<Վովա>> խմբի մասին
<<Վովա>> խմբի կորիզը կազմում են համշենահայեր Հիքմեթ Աքչիչեքը և Մուստաֆա Բիբերը։Աքչիչեքը ծնվել է Հոպա քաղաքում 1963թ.։ Մայրենի լեզուն համշեներենն է։ Մտահոգված լինելով այն հանգամանքով, որ արագ փոփոխվող կյանքի պայմաններում հնարավոր է թե՛ համշենական երաժշտությունը, թե՛ համշեներեն լեզուն մոռացության մատնվեն և անհետանան աշխարհի երեսից, Աքչիչեքը ստանձնում է մի մեծ պարտականություն` հավաքելով համշենական երգերը։
2000թ. Աքչիչեքը ծանոթանում է Էրսին Չելիքի և Մուստաֆա Բիբերի հետ, որոնց հետ միասին 2005 թ. թողարկում է իրենց առաջին` <<Վովա>> ալբոմը։ Մուստաֆա Բիբերը ապահովում է գործիքավորումը:Այսօր <<Վովա>> համույթը հանդես է գալիս համերգներով ու մասնակցում տարբեր երաժշտական միջոցառումների։ Հայրենի երգն ու պարը, սրինգն ու պարկապզուկը այս խմբի շնորհիվ նորից վեր բարձրացրեցին համշենահայ երաժշտության յուրահատուկ մեղեդիները:

Lion
01.07.2009, 22:35
Տրիբուն, մի քանի րոպե ուշացա, հարգելի պատճառով (մյուս թեմայում քեզ պատասխան էի գրում), բայց զատո իմ պոստում «գ»-երը ու «և»-երը երևում են նորմալ տեսքով:P

Լեռնցի
01.07.2009, 22:35
Խի մենակ էտ լեզուն, ապեր
Իսկ էտ գրածդ ինչերեն էր? համշենահայերի այբուբենն էր ??
Կատակի չվերածենք... ես հատուկ գրեցի, որ մեկ էլ տեսար մի համշենահայցի դուրս եկավ ֆորումում...
Ի դեպ Թուրքիան այսօր համշենահայերի նկատմամբ հատուկ քաղաքականություն է վարում, նրանք չեն բավարարվում միայն կրոնափոխությունով… մի քանի ընտանիքներ արդեն իսկ տեղափոխվել են...
Ցեղասպանությունը շարունակվում է... պարզապես այն այսօր սպիտակ է:(

Հայկօ
01.07.2009, 23:03
Ժողովուրդ սա ոնց անեմ, որ ցուց տա ?

Մտիր այս էջը (http://hayeren.am/?p=Convertor), տեքստը պատճենիր առաջին դաշտում, ընտրիր ArmSCII - Unicode, սեղմիր «Փոխարկել» և վայելիր գերագույն հաճույք :D:

Գոռ Ջան - Հայ
02.07.2009, 00:14
Էս թեման ֆորումի պատմության մեջ իմ հանդիպած ամենաԿԱրգին թեմանա, ապրեքքքք

Պապուս պապը Սասուն քաղաքիցա էղել, պապուս հերը Արաբոի ու զորավար Սմբատի հետ ֆիդայի ա էղել, ավելի ուշ Սմբատի հետ գաղթել են արևելյան Հայաստան ընտանիքներով, Սմբատը Երևան, պապուս հերը Աշնակ գյուղ, պապս ծնվելա Թալինի Աշնակ գյուղում, հետո տեղափոխվել են Ահագչի գյուղ Թալինի, հերս ծնվելա Ահագչի , ու հենց էդ ժամանակ տեղափոխվել են Երևան, ես ծնվել եմ Երևանում :B

Lion
02.07.2009, 12:36
Հարգանքներս պապերիդ ու քեզ:)

Արամ
02.07.2009, 13:35
Պապաս ու մամաս իջևանից են ....

Լեռնցի
02.07.2009, 16:19
Էս թեման ֆորումի պատմության մեջ իմ հանդիպած ամենաԿԱրգին թեմանա, ապրեքքքք

Պապուս պապը Սասուն քաղաքիցա էղել, պապուս հերը Արաբոի ու զորավար Սմբատի հետ ֆիդայի ա էղել, ավելի ուշ Սմբատի հետ գաղթել են արևելյան Հայաստան ընտանիքներով, Սմբատը Երևան, պապուս հերը Աշնակ գյուղ, պապս ծնվելա Թալինի Աշնակ գյուղում, հետո տեղափոխվել են Ահագչի գյուղ Թալինի, հերս ծնվելա Ահագչի , ու հենց էդ ժամանակ տեղափոխվել են Երևան, ես ծնվել եմ Երևանում :B

Եղբայր շատ ուրախ եմ... իսկ Սասնա ինչ պարեր գիտես պարել ? :)

Elmo
02.07.2009, 17:25
Ովքե՞ր են համշենահայերը և որտեղի՞ց են գալիս


http://www.youtube.com/watch?v=wAXgiDMaz8c&feature=related

Ուշադիր լսելու լրիվ բառերը կարող եք հասկանալ: Համարյա հայերեն ա մնացել լեզուն:

Տրիբուն
02.07.2009, 22:49
Էս թեման ֆորումի պատմության մեջ իմ հանդիպած ամենաԿԱրգին թեմանա, ապրեքքքք

Պապուս պապը Սասուն քաղաքիցա էղել, պապուս հերը Արաբոի ու զորավար Սմբատի հետ ֆիդայի ա էղել, ավելի ուշ Սմբատի հետ գաղթել են արևելյան Հայաստան ընտանիքներով, Սմբատը Երևան, պապուս հերը Աշնակ գյուղ, պապս ծնվելա Թալինի Աշնակ գյուղում, հետո տեղափոխվել են Ահագչի գյուղ Թալինի, հերս ծնվելա Ահագչի , ու հենց էդ ժամանակ տեղափոխվել են Երևան, ես ծնվել եմ Երևանում :B
պապուս մորական կողմն էլ ա Ահագչեցի .. էլի Սասունից են գաղթել .. հորական կողմը մշեցի..

hovik95
27.07.2009, 06:36
Իմ հայրը և պապը ծնվել են Երևանում, բայց պապիս հայրը գաղթել է Արևմտյան Հայաստանի Արաբկիր քաղաքից: