Ծով
17.02.2009, 02:48
/Մերիին ու Ալեքսին/
...
—Ծանոթացի՛ր, Մե՛ր, Ալեքսն է, ընկերս։
—Ուրախ չեմ։
—Նա այդպիսին է, Ա՛լ...լավ, անցնենք առաջ...
—Թո՛ղ խոսեմ, վա՜յ...ինձ իսկապես շատ հաճելի է , Մերի՛...ջան...
—Նստի՛ր էստեղ, Մե՛ր...
—Լավ...էս ի՞նչ ա...
—Մի՛ հարցրու, ջա՛նս...
—Չմոռանամ ասել. Ես Ալեքսին ճանաչում եմ...
—Ուրեմն, Մերի՛ ջան, էս իմ ստեղծած սարքն ա...սեղմում եմ, ընկնում էս հիշողությունների գիրկը...ուրեմն սա նաև սուտ-մուտ ա բռնում, բայց մենք էս սարքով դեռ պիտի քո անցյալում սուզվենք...
Դե լավ, ուղղակի մի հատ փափուկ աթոռ ա, քնում ես ու նյարդերդ թուլացնում։
—ԻՆչու՞....
—Մե՛ր, քեզ համար, ջա՛նս...
—Ալեքսը թո՛ղ գնա...
—Բայց ախր Ալեքսի գյուտն ա, ինքն ա փորձարկելու...մի՛ վախեցիր հետդ եմ...սա խմի՛ր։
—Ի՞նչ ա
—Համով բան
—Լուրջ...համով ա
...
«Ես հիշում եմ երկու սիլուետ...ստվերներ...լուսավոր ու մութ մի փողոց...այսպես շատերն են խոսում..բայց ես մեղավոր չեմ...այդքան շաբլոն են իմ հիշողությունները և...»
—Ալե՛քս, հորինում ա...
—Մե՛ր, պիտի անջատվես իրականությունից։ Այս ակնոցները դրա համար են։ Փորձիր հաշվել աստղերը ու բարձրաձայն հիշել, լա՞վ...
—Ի՞նչ
—Ինչ ուզում ես...
—ԵՍ հիշում եմ բարև ու էլի բարև ու էլի բարև...ես հիշում եմ ընթացք...ընկավ աստղը...դու սկսում ես մտքերս խառնել իրար...ես հետզհետե սիրահարվում եմ...հետո ես վախենում եմ ու սովորության համաձայն փախչում...հետո ես սկսում եմ կարոտել...հետո ես լրիվ կտրում եմ մեր կապը...հետո ես քեզ մոռանում եմ...հիշում եմ, երբ դու էլ ինձ ես մոռանում, բայց միայն քեզ հիշեցնելու համար, որ միակն էի, ով կոտրեց հպարտությունդ ու ես...
—Ալե՛քս, անկեղծ ա՞...
—Հա
—Մե՛ր...
—Քնեց
—Ա՛լ, ի՞նչ էիր լցրել մեջը...
—Քնաբերը...քիչ դոզայով...
—Քեզ բան պիտի ասեմ։ Մերին տանջվում ա։ Մենակ ա տանջվում։ Պիտի օգնենք։
—Հը՞ն...
—Տանջվում ա։ Ինչի՞ց։ Ինքս էլ չգիտեմ։ Բայց զգում եմ, որ ես էլ եմ տանջվում, երբ տեսնում եմ, թե ինչքան տխուր ա։ Ոչ ոքի ոչինչ չի պատմում ու չի մատմի։ Ալե՛քս, պիտի օգնեմ, սիրում եմ, շատ։ Չգիտեմ, թե ով ա քեֆին կպել, բայց ինչ էլ որ է, պիտի օգնեմ, եթե անգամ ուժերիս մեջ չտեղավորվի։
Քեզ մոտ եմ բերել՝ մտածելով, որ դու ինչ-որ մասնագիտական մոտեցում ցույց կտաս։ Բայց քո մեթոդները շատ տարօրինակ են, իսկ Մերին մի քիչ սառն ա, շատ սառը։ Ինքը շուտ ա հոգնում ու հեսա քնից էլ կհոգնի, կարթնանա, անկախ նրանից դոզան ինչքան ա։
Ի՞նչ անեմ։
—Ու՞մ մասին էր խոսում...
—Չգիտեմ, պատկերացում անգամ չունեմ, բայց գիտեմ, որ պիտի օգնեմ...
—Չգիտեմ...նման նախադեպ չի եղել, որ ես հաճախորդին խոսեցնեմ ուրիշ մեկի մոտ։
—Վախենում ա...վախենում եմ...
—Գիտես, չէ՞ ինչու քնեցրինք...
—Հա...
—Մոտը նոպա էր սկսվում...տեսա՞ր ոնց էին ցնցնվում ձեռքերն ու շուրթերը...
—Հա...
—Եթե մտադիր ես օգնել, իմացի՛ր...դժվար գործ ենք հանձն առնում...էս տեսակը երբեք իր կյանքից չի հրաժարվի, բայց մեռած կապրի ինչքան ուզես...տեսա՞ր նույնիսկ ասեց, որ ինձ ճանաչում է...իսկ ես հո առաջին անգամ եմ տեսնում...
—Բա...տեսնում ես...
—Ուրեմն կարթնանա մի քիչ հանգստացած...ես հարցեր կտամ շատ զգույշ...դու չխանգարես կողքից...ես գիտեմ՝ ինչ եմ հարցնելու...
...
—Ալեքսը թո՛ղ գնա...
—Մե՛ր, ինքը գործի գիտակ ա, քեզ կօգնի...
—Ես գիտիմ՝ ինչ զիբիլ ա ինքը...
—Ա՛լ, Մերին հոգեբաններին տանել չի կարողանում...
—Վահե՛, դու գնա ուրեմն...
—Մե՛ր, ջա՛ն...
—Եթե ուզում ա, պիտի գնաս...ինձ «հիվանդիս հետ մենակ թո՛ղ»
...
—Մերի՛...
—Քեզ ու՞մ տեղն ես դրել...
—Իմ...
—Ի՞նչ ներկայացում է։ Ի՞նչ, ուզում ե՞ս հիշողություններիս մեջ էնպես անեմ Վահեն գլուխդ ջարդի։
—Ես ի՞նչ իմանայի, որ էդ հոգեկանը դու ես...
—Ես..հոգեկան...ինչու՞ ես ձևացնում, թե ինձ չգիտես...ինչու՞...չեմ հասկանում...
—Ջա՛ն, վահեն չգիտի, որ քեզ հետ կապ եմ ունեցել...
—Ի՞նչ կապ
—վիրտուալ...
—գժվել ե՞ս...մեր կապը միայն վիրտուալ չի եղել..մենք իրականում էլ ենք շփվել..հետո ի՞նչ վատ բան կա նրա մեջ, որ մենք սովորական շփվել ենք...
—Մե՛ր, դու գիտես, որ մեր մեջ ոչ մի զրույց սովորական չի եղել...
—Լսի՛ր, հոգի՛ս, ես հոգնել եմ քեզանից վաղուց...չես պատկերացնում, թե որքան սովորական են եղել այդ զրույցները...դու նույնիսկ պատկերացում չունես...ավելին. շատ բաներից գաղափար չունես, թե չէ այս աթոռին դու կլինեիր նստած ու ինքդ քեզ աստղերը կսովորեցնեիր հաշվել...
—Մե՛ր, Վահեն ընկերս ա, ճիշտ ա՞...
—Չգիտեմ՝ քեզ համար ով է ընկերը...
—Ես քեզ հետ առաջին իսկ զրույցից մի նպատակ եմ ունեցել. գրավել սիրտդ...
—Չի ստացվել...
—Համոզված չեմ...բայց եթե Վահեն իմանա, որ քեզ այսպես ասած փորձել եմ գայթակղել...մի խոսքով...մի՛ փչացրու մեր դարավոր ընկերությունը...
—Ի՞նչ անել...
—Ինչու՞ ես տխուր...
—ԵՍ տխուր չեմ..
—Մե՛ր, օգնի՛ր ինձ...արի՛ կազմենք սցենարը, թե ինչպես եմ քեզ իբրև թե փրկելու։ Միևնույն է քեզանից լավ ոչ ոք քեզ չի կարող օգնել...
—Դու գժվել ես...
—Մե՛ր, ես քեզ իրոք սիրել եմ...բայց դու շատ անհասանելի էիր։ Ես դժվար բաներ չեմ սիրում։ Քեզ հասնելը դժվար էր։ Փոխարենը՝ դա ավելի հեշտացավ, երբ մենք դադարեցինք շփվել, որովհետև դու վերջապես ինձ սովորեցիր կարոտել...
—Դե հիմա դու՛ լսիր։ Ես քեզ իրոք սիրել եմ...չէիր սպասում, չէ՞...բայց եթե հիշում ես մեր կապը դադարեցրել եմ ես...ինչու՞...որովհետև դու ձանձրալի ես...
—Հավատս չի գալիս...
—ՀԻմա...ահա թե ինչ...Տղամարդ եղի՛ր...ասա՛ ընկերոջդ ճշմարտությունը, այլապես դու փալաս ես...
—Մե՛ր...
—Լսի՛ր, Վահեն իմ մանկության ընկերն է։ Ես նրան նյարդերով գիտեմ։ Նա քեզ կների, բայց ինձ՝ ոչ...
—Մե՛ր, ես խճճվել եմ...ես քեզ...
—Վե՛րջ տուր...
Լավ, դու կանչում ես ու ասում, որ իրականում ինձ մոտ մարդկանց մոտ շատ հաճախ հանդիպող մի դեպրեսիոն շրջան է. երբ ամեն ինչ պատվում է ունայնության քողով, երբ մարդը կախվում է օդերից, բայց ոտքերը գետնին հասնում են, ահա թե ինչու չի խեղդվում...
—ԻՆչպես միշտ...
—Ալե՛քս, ես այդպես էլ չհասկացա, թե ինչ գաղտնի ու թաքուն սիրավեպ էր մեր մեջ։ Բայց դա շատ սովորական մի բան էր ինձ համար, որովհետև ես...ես իսկապես ավելին չէի ուզում...
Ալե՛քս, միակ բանը, որ կուզենայի, դա այն է, որ Վահեն ինձ ատեր, բայց դա անհնար է, քանի որ ես շատ լավն եմ...հեհե...իսկապես...մի խոսքով...Ալե՛քս, ես իսկապես ավելին չէի ուզում։ Ես ուզում էի ավարտը։ Ես առաջին անգամ ուզում էի ունենալ ինչ-որ թանկ բանի սկիզբը և ավարտը։ Ես հավերժի կողմնակից չեմ։ Ես հավերժությունը համարում եմ շատ ձանձրալի մի բան։
Խնդիրն այն է, որ սկիզբն ինձ համար այնքան թանկ չէր, որքան ավարտը, որովհետև դա օգնեց գնահատել, իրապես գնահատել իմ ու քո սկիզբը...
Վե՞րջ...Կանչե՞նք...պատրաստ ե՞նք...
—Ես քեզ սիրում եմ...
—Գիժ ես...
—Թո՛ղ որ...ես պաշտում եմ քեզ...ահա թե ինչից էի վախենում...ես վախենում էի մի օր աչքերիդ մեջ նայելուց...քեզ ճշմարտությունը ասելուց...քո ճշմարտությունը լսելուց ու քեզ հենց այսպես փխրուն, բաց ու քնից նոր արթնացած սիրելուց...Մե՛ր, մի՞թե այս ամենը սովորական է...
—Չեմ զիջի...
—Հե՜՜՜յ...սպասի՛ր...
—Ոչ...
—Սա քո առաջին համբույրն էր...
...
—Կներե՛ք, չեմ համբերում, ի՞նչ է կատարվում, Մե՛ր, Ալե՛քս, ինձ բացատրե՛ք...այս ի՞նչ փոփոխություն է...հրեշտակս բուժվե՞ց...
—Լսի՛ր եղբայր...
—Ալե՛քս...
—Մենք ամուսնանում ենք...հը՞ն , խաչեղբայրս կլինե՞ս...
—Ի՞նչ...
—Ոչինչ Վահե՛, ինձ տուն տար...
—Մե՛ր, ախր...
—Երբեք, երբեք չեմ ուզում քեզ տեսնել...ես չեմ սիրում այս սերը...սա սեր չէ...
—Ի՞նչ է կատարվում...
—Վա՛հ, ես քեզ ամեն ինչ կբացատրեմ...մի քիչ ուշ...ինձ տուն տար...միայն թե հիշի՛ր...ես արտոնել եմ...կարող ես սրան շանսատակ անել...Մեկ էլ...մի բան էլ...էդ ո՞վ է ասել, որ սերը հավերժ է...Ալե՛քս, վերջին խրատս. Սկիզբը պիտի վերջ էլ ունենա, այլապես մենք «կապիկ կմնայինք» կամ, որ հաստատ է «դրախտից չէինք վտարվի»...
...
...
—Ծանոթացի՛ր, Մե՛ր, Ալեքսն է, ընկերս։
—Ուրախ չեմ։
—Նա այդպիսին է, Ա՛լ...լավ, անցնենք առաջ...
—Թո՛ղ խոսեմ, վա՜յ...ինձ իսկապես շատ հաճելի է , Մերի՛...ջան...
—Նստի՛ր էստեղ, Մե՛ր...
—Լավ...էս ի՞նչ ա...
—Մի՛ հարցրու, ջա՛նս...
—Չմոռանամ ասել. Ես Ալեքսին ճանաչում եմ...
—Ուրեմն, Մերի՛ ջան, էս իմ ստեղծած սարքն ա...սեղմում եմ, ընկնում էս հիշողությունների գիրկը...ուրեմն սա նաև սուտ-մուտ ա բռնում, բայց մենք էս սարքով դեռ պիտի քո անցյալում սուզվենք...
Դե լավ, ուղղակի մի հատ փափուկ աթոռ ա, քնում ես ու նյարդերդ թուլացնում։
—ԻՆչու՞....
—Մե՛ր, քեզ համար, ջա՛նս...
—Ալեքսը թո՛ղ գնա...
—Բայց ախր Ալեքսի գյուտն ա, ինքն ա փորձարկելու...մի՛ վախեցիր հետդ եմ...սա խմի՛ր։
—Ի՞նչ ա
—Համով բան
—Լուրջ...համով ա
...
«Ես հիշում եմ երկու սիլուետ...ստվերներ...լուսավոր ու մութ մի փողոց...այսպես շատերն են խոսում..բայց ես մեղավոր չեմ...այդքան շաբլոն են իմ հիշողությունները և...»
—Ալե՛քս, հորինում ա...
—Մե՛ր, պիտի անջատվես իրականությունից։ Այս ակնոցները դրա համար են։ Փորձիր հաշվել աստղերը ու բարձրաձայն հիշել, լա՞վ...
—Ի՞նչ
—Ինչ ուզում ես...
—ԵՍ հիշում եմ բարև ու էլի բարև ու էլի բարև...ես հիշում եմ ընթացք...ընկավ աստղը...դու սկսում ես մտքերս խառնել իրար...ես հետզհետե սիրահարվում եմ...հետո ես վախենում եմ ու սովորության համաձայն փախչում...հետո ես սկսում եմ կարոտել...հետո ես լրիվ կտրում եմ մեր կապը...հետո ես քեզ մոռանում եմ...հիշում եմ, երբ դու էլ ինձ ես մոռանում, բայց միայն քեզ հիշեցնելու համար, որ միակն էի, ով կոտրեց հպարտությունդ ու ես...
—Ալե՛քս, անկեղծ ա՞...
—Հա
—Մե՛ր...
—Քնեց
—Ա՛լ, ի՞նչ էիր լցրել մեջը...
—Քնաբերը...քիչ դոզայով...
—Քեզ բան պիտի ասեմ։ Մերին տանջվում ա։ Մենակ ա տանջվում։ Պիտի օգնենք։
—Հը՞ն...
—Տանջվում ա։ Ինչի՞ց։ Ինքս էլ չգիտեմ։ Բայց զգում եմ, որ ես էլ եմ տանջվում, երբ տեսնում եմ, թե ինչքան տխուր ա։ Ոչ ոքի ոչինչ չի պատմում ու չի մատմի։ Ալե՛քս, պիտի օգնեմ, սիրում եմ, շատ։ Չգիտեմ, թե ով ա քեֆին կպել, բայց ինչ էլ որ է, պիտի օգնեմ, եթե անգամ ուժերիս մեջ չտեղավորվի։
Քեզ մոտ եմ բերել՝ մտածելով, որ դու ինչ-որ մասնագիտական մոտեցում ցույց կտաս։ Բայց քո մեթոդները շատ տարօրինակ են, իսկ Մերին մի քիչ սառն ա, շատ սառը։ Ինքը շուտ ա հոգնում ու հեսա քնից էլ կհոգնի, կարթնանա, անկախ նրանից դոզան ինչքան ա։
Ի՞նչ անեմ։
—Ու՞մ մասին էր խոսում...
—Չգիտեմ, պատկերացում անգամ չունեմ, բայց գիտեմ, որ պիտի օգնեմ...
—Չգիտեմ...նման նախադեպ չի եղել, որ ես հաճախորդին խոսեցնեմ ուրիշ մեկի մոտ։
—Վախենում ա...վախենում եմ...
—Գիտես, չէ՞ ինչու քնեցրինք...
—Հա...
—Մոտը նոպա էր սկսվում...տեսա՞ր ոնց էին ցնցնվում ձեռքերն ու շուրթերը...
—Հա...
—Եթե մտադիր ես օգնել, իմացի՛ր...դժվար գործ ենք հանձն առնում...էս տեսակը երբեք իր կյանքից չի հրաժարվի, բայց մեռած կապրի ինչքան ուզես...տեսա՞ր նույնիսկ ասեց, որ ինձ ճանաչում է...իսկ ես հո առաջին անգամ եմ տեսնում...
—Բա...տեսնում ես...
—Ուրեմն կարթնանա մի քիչ հանգստացած...ես հարցեր կտամ շատ զգույշ...դու չխանգարես կողքից...ես գիտեմ՝ ինչ եմ հարցնելու...
...
—Ալեքսը թո՛ղ գնա...
—Մե՛ր, ինքը գործի գիտակ ա, քեզ կօգնի...
—Ես գիտիմ՝ ինչ զիբիլ ա ինքը...
—Ա՛լ, Մերին հոգեբաններին տանել չի կարողանում...
—Վահե՛, դու գնա ուրեմն...
—Մե՛ր, ջա՛ն...
—Եթե ուզում ա, պիտի գնաս...ինձ «հիվանդիս հետ մենակ թո՛ղ»
...
—Մերի՛...
—Քեզ ու՞մ տեղն ես դրել...
—Իմ...
—Ի՞նչ ներկայացում է։ Ի՞նչ, ուզում ե՞ս հիշողություններիս մեջ էնպես անեմ Վահեն գլուխդ ջարդի։
—Ես ի՞նչ իմանայի, որ էդ հոգեկանը դու ես...
—Ես..հոգեկան...ինչու՞ ես ձևացնում, թե ինձ չգիտես...ինչու՞...չեմ հասկանում...
—Ջա՛ն, վահեն չգիտի, որ քեզ հետ կապ եմ ունեցել...
—Ի՞նչ կապ
—վիրտուալ...
—գժվել ե՞ս...մեր կապը միայն վիրտուալ չի եղել..մենք իրականում էլ ենք շփվել..հետո ի՞նչ վատ բան կա նրա մեջ, որ մենք սովորական շփվել ենք...
—Մե՛ր, դու գիտես, որ մեր մեջ ոչ մի զրույց սովորական չի եղել...
—Լսի՛ր, հոգի՛ս, ես հոգնել եմ քեզանից վաղուց...չես պատկերացնում, թե որքան սովորական են եղել այդ զրույցները...դու նույնիսկ պատկերացում չունես...ավելին. շատ բաներից գաղափար չունես, թե չէ այս աթոռին դու կլինեիր նստած ու ինքդ քեզ աստղերը կսովորեցնեիր հաշվել...
—Մե՛ր, Վահեն ընկերս ա, ճիշտ ա՞...
—Չգիտեմ՝ քեզ համար ով է ընկերը...
—Ես քեզ հետ առաջին իսկ զրույցից մի նպատակ եմ ունեցել. գրավել սիրտդ...
—Չի ստացվել...
—Համոզված չեմ...բայց եթե Վահեն իմանա, որ քեզ այսպես ասած փորձել եմ գայթակղել...մի խոսքով...մի՛ փչացրու մեր դարավոր ընկերությունը...
—Ի՞նչ անել...
—Ինչու՞ ես տխուր...
—ԵՍ տխուր չեմ..
—Մե՛ր, օգնի՛ր ինձ...արի՛ կազմենք սցենարը, թե ինչպես եմ քեզ իբրև թե փրկելու։ Միևնույն է քեզանից լավ ոչ ոք քեզ չի կարող օգնել...
—Դու գժվել ես...
—Մե՛ր, ես քեզ իրոք սիրել եմ...բայց դու շատ անհասանելի էիր։ Ես դժվար բաներ չեմ սիրում։ Քեզ հասնելը դժվար էր։ Փոխարենը՝ դա ավելի հեշտացավ, երբ մենք դադարեցինք շփվել, որովհետև դու վերջապես ինձ սովորեցիր կարոտել...
—Դե հիմա դու՛ լսիր։ Ես քեզ իրոք սիրել եմ...չէիր սպասում, չէ՞...բայց եթե հիշում ես մեր կապը դադարեցրել եմ ես...ինչու՞...որովհետև դու ձանձրալի ես...
—Հավատս չի գալիս...
—ՀԻմա...ահա թե ինչ...Տղամարդ եղի՛ր...ասա՛ ընկերոջդ ճշմարտությունը, այլապես դու փալաս ես...
—Մե՛ր...
—Լսի՛ր, Վահեն իմ մանկության ընկերն է։ Ես նրան նյարդերով գիտեմ։ Նա քեզ կների, բայց ինձ՝ ոչ...
—Մե՛ր, ես խճճվել եմ...ես քեզ...
—Վե՛րջ տուր...
Լավ, դու կանչում ես ու ասում, որ իրականում ինձ մոտ մարդկանց մոտ շատ հաճախ հանդիպող մի դեպրեսիոն շրջան է. երբ ամեն ինչ պատվում է ունայնության քողով, երբ մարդը կախվում է օդերից, բայց ոտքերը գետնին հասնում են, ահա թե ինչու չի խեղդվում...
—ԻՆչպես միշտ...
—Ալե՛քս, ես այդպես էլ չհասկացա, թե ինչ գաղտնի ու թաքուն սիրավեպ էր մեր մեջ։ Բայց դա շատ սովորական մի բան էր ինձ համար, որովհետև ես...ես իսկապես ավելին չէի ուզում...
Ալե՛քս, միակ բանը, որ կուզենայի, դա այն է, որ Վահեն ինձ ատեր, բայց դա անհնար է, քանի որ ես շատ լավն եմ...հեհե...իսկապես...մի խոսքով...Ալե՛քս, ես իսկապես ավելին չէի ուզում։ Ես ուզում էի ավարտը։ Ես առաջին անգամ ուզում էի ունենալ ինչ-որ թանկ բանի սկիզբը և ավարտը։ Ես հավերժի կողմնակից չեմ։ Ես հավերժությունը համարում եմ շատ ձանձրալի մի բան։
Խնդիրն այն է, որ սկիզբն ինձ համար այնքան թանկ չէր, որքան ավարտը, որովհետև դա օգնեց գնահատել, իրապես գնահատել իմ ու քո սկիզբը...
Վե՞րջ...Կանչե՞նք...պատրաստ ե՞նք...
—Ես քեզ սիրում եմ...
—Գիժ ես...
—Թո՛ղ որ...ես պաշտում եմ քեզ...ահա թե ինչից էի վախենում...ես վախենում էի մի օր աչքերիդ մեջ նայելուց...քեզ ճշմարտությունը ասելուց...քո ճշմարտությունը լսելուց ու քեզ հենց այսպես փխրուն, բաց ու քնից նոր արթնացած սիրելուց...Մե՛ր, մի՞թե այս ամենը սովորական է...
—Չեմ զիջի...
—Հե՜՜՜յ...սպասի՛ր...
—Ոչ...
—Սա քո առաջին համբույրն էր...
...
—Կներե՛ք, չեմ համբերում, ի՞նչ է կատարվում, Մե՛ր, Ալե՛քս, ինձ բացատրե՛ք...այս ի՞նչ փոփոխություն է...հրեշտակս բուժվե՞ց...
—Լսի՛ր եղբայր...
—Ալե՛քս...
—Մենք ամուսնանում ենք...հը՞ն , խաչեղբայրս կլինե՞ս...
—Ի՞նչ...
—Ոչինչ Վահե՛, ինձ տուն տար...
—Մե՛ր, ախր...
—Երբեք, երբեք չեմ ուզում քեզ տեսնել...ես չեմ սիրում այս սերը...սա սեր չէ...
—Ի՞նչ է կատարվում...
—Վա՛հ, ես քեզ ամեն ինչ կբացատրեմ...մի քիչ ուշ...ինձ տուն տար...միայն թե հիշի՛ր...ես արտոնել եմ...կարող ես սրան շանսատակ անել...Մեկ էլ...մի բան էլ...էդ ո՞վ է ասել, որ սերը հավերժ է...Ալե՛քս, վերջին խրատս. Սկիզբը պիտի վերջ էլ ունենա, այլապես մենք «կապիկ կմնայինք» կամ, որ հաստատ է «դրախտից չէինք վտարվի»...
...