PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Հայ մտավորականությունն ու քաղաքականությունը



Mephistopheles
02.02.2009, 14:23
Այս թեմայի շարժառիթը հանդիասացավ Կարեն Ջանիբեկյանի հարցազրույցը "Առավոտին" որը ստորև մեջբերված է… Կարդալուց հետո հարց է ծագում՝ արդյո՞ք մեր ժողովուրդը պետք է հետևի մտավորականներին, թե՞ հակառակը, մտավորականները հետևեն ժողովրդին… Ցավոք պետք է նշել որ ընկ. Ջանիբեկյանը միակը չէ, նա պարզապես իմ համոզմամբ ամենազվարճալին է… ինչևէ, վայելեք հարցազրույցը…
............................................................................................................................................ ..................................
«ՄԱՐՏԻ 1-Ի ՏԱՍԸ ԶՈՀԵՐԻ ՄԵՂՔԸ ՌՈԲԵՐՏ ՔՈՉԱՐՅԱՆԻ ՎՐԱ Է»

Համոզված է ՀՀ վաստակավոր դերասան Կարեն Ջանիբեկյանը

- Պարոն Ջանիբեկյան, ինչպե՞ս եք գնահատում ԵԽԽՎ ընդունած վերջին բանաձեւը, ըստ որի՝ ՀՀ իշխանություններին ժամանակ տրվեց մինչեւ ապրիլ: Եվ համաձա՞յն եք այն տեսակետի հետ, թե դա ՀՀ իշխանությունների հաղթանակն էր:

- Դրական եմ գնահատում ԵԽԽՎ որոշումը եւ, այո, դա համարում եմ այս իշխանությունների հաղթանակը: Քանի որ, ըստ իս, մեր իշխանություններն այսօր ճիշտ ուղու վրա են, իսկ ահա ընդդիմությունն իրեն սխալ է պահում: Անշուշտ, իշխանություններն ունեն բազմաթիվ բացթողումներ ու թերություններ, բայց դա չի կարելի սարքել մատի փաթաթան եւ անընդհատ ասել միայն վատը, վատը, վատը: Ես չեմ ընդունում այսօրվա ընդդիմության որդեգրած վարկաբեկիչ եւ հետապնդող գործելաոճը:

- Բայց, պարոն Ջանիբեկյան, հետապնդողն այսօր ոչ թե ընդդիմությունն է, այլ՝ իշխանությունը: Ի վերջո, հենց իշխանության հետապնդող գործելաոճի արդյունքում են ընդդիմության տասնյակ ներկայացուցիչներ հայտնվել բանտերում:

- Այն մարդկանց, ովքեր բանտերում են, կգա ժամանակը՝ կազատեն: Ուղղակի պետք է հանգստանալ, մեզ բոլորիս պետք է հանգստություն, որ դա արվի: Մինչդեռ՝ ընդդիմությունն անընդհատ բորբոքում է վիճակը:

- Իսկ իշխանությունն ի՞նչ է անում: Արդյո՞ք որեւէ քայլ անում է Ձեր նշած հանգստության հաստատման համար: Չէ՞ որ ընդդիմության կողմից երկխոսության գնալու պահանջը մեկն էր՝ ազատ արձակել «Մարտի 1»-ի գործով կալանավորված ընդդիմության ներկայացուցիչներին: Ինչո՞ւ իշխանությունները, որոնք, Ձեր գնահատմամբ, այսօր ճիշտ ուղու վրա են, չեն գնում այդ քայլին:

- Բայց ախր դուք անընդհատ մի կողմն եք ասում: Հակառակն էլ ասեք: Ինչո՞ւ չեք ասում էն ոստիկանների մասին, որոնց էդ նույն ընդդիմությունը ծեծում էր, էն խանութների մասին, որ թալանում էր: Էդ բոլորը ո՞վ արեց: Դրսից ոչ ոք չեկավ-չարեց, չէ՞: Ինչի՞ եք մի լարի վրա ծնգծնգացնում:

- Իսկ Դուք վստա՞հ եք, որ այն, ինչ տեսել եք հեռուստատեսությամբ, չէր արտացոլում միայն մեկ կողմը: Ի՞նչ կասեք ընդդիմության հրապարակած բազմաթիվ տեսաերիզների մասին, որոնք բոլորովին այլ պատկեր էին ներկայացնում: Ծանո՞թ եք դրանց, տեսե՞լ եք, արդյոք:

- Այո, տեսել եմ, ամեն ինչ էլ տեսել եմ:

- Այդ դեպքում, ինչո՞ւ, ըստ Ձեզ, դրանցից ոչ մեկը չցուցադրվեց ՀՀ անկախ կոչվող հեռուստաալիքներից որեւէ մեկով:

- Ես ի՞նչ իմանամ, ես ամենագետ չեմ, որ պատասխանեմ էդ տեսակ հարցերին: Բայց համոզված եմ, որ երբ ժամանակը գա, այդ մարդկանց կազատեն, բա հո չե՞ն պահելու, էդ մարդիկ հայեր են, չէ, հո մենք թուրք չե՞նք: Մեր կառավարությունը նորմալ հայեր են:

- Ո՞վ է որոշելու, թե երբ է այդ ժամանակը: Շուտով մեկ տարին կլրանա:

- Մի մտածեք, նրանց կազատեն: Թող մի քիչ էլ, մեկ տարի էլ անցնի, ի՞նչ է եղել, որ:

- Առանձնապես ոչինչ՝ գուցե Ձեզ եւ ինձ համար: Սակայն այդ անմեղ մարդկանց, նրանց երեխաների, հարազատների համար...

- Անմեղ մարդն ի՞նչ գործ ուներ այնտեղ, չեմ հասկանում:

- Անմեղ մարդն ընդամենը միտինգի էր գնացել: Այս երկրում, կարծեմ, արգելված չէ միտինգի գնալ: Ինքներդ էիք ժամանակին գնում Արկադի Վարդանյանի միտինգներին:

- Հա, ես էլ էի գնում, բայց ես անմեղ չէի: Ես ասելիք ունեի եւ ասում էի:

- Այսինքն՝ ճի՞շտ էին արել, որ Ձեզ ձերբակալել էին ընդամենը Ձեր կարծիքը արտահայտելու համար:

- Ես հայհոյում էի երկրի նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին: Ես այսօր էլ եմ հայհոյում նրան, բայց Սերժ Սարգսյանին՝ ոչ: Կարծիքը կարելի է հայտնել, ամեն ինչ էլ կարելի է անել, դա դուխի հարց է:

- Նաեւ՝ պարզապես մարդու իրավունքների ու իրական ժողովրդավարության: Եվ, այնուամենայնիվ, ի՞նչը Ձեզ ժամանակին դրդեց հանկարծակի դառնալ ընդդիմադիր եւ նույնքան հանկարծակի էլ՝ դադարել այդպիսին լինելուց:

- Ես միշտ էլ դեմ եմ եղել Քոչարյանի քաղաքականությանը: Երբ նա ասաց, թե իրենից բացի Հայաստանում տղամարդ չկա, դա ինձ վրա շատ վատ ազդեց: Բայց այսօր մտածում եմ՝ միգուցե նա ճիշտ էր: Այսօր, իրոք, Հայաստանում տղամարդ չկա:

- Դե, եթե նա ճիշտ էր, այդ դեպքում ինչո՞ւ եք այսօր էլ շարունակում նրան հայհոյել:

- Հա, ճիշտ էր, բայց մեր ազգը, մենք բոլորս հակասական ենք:

- Նկատենք, սակայն, որ Արկադի Վարդանյանի եւ նրա համակիրների ձերբակալությունից հետո Ռոբերտ Քոչարյանը դեռ 6 տարի ՀՀ նախագահն էր, սակայն այդ տարիներին Դուք որեւէ կերպ Ձեր անհամաձայնությունը չէիք արտահայտում նրա գործունեության վերաբերյալ: Ինչո՞ւ:

- Որովհետեւ հասկացա, որ քաղաքականությունը շատ կեղտոտ բան է, եւ, որ ընդդիմության գործունեությամբ կամ շիտակը խոսելով, որեւէ բան չի փոխվի:

- Այդ դեպքում ինչպե՞ս պետք է այս երկրում որեւէ բան փոխվի, ո՞րն է ճանապարհը:

- Ճանապարհը ինքն իր հունով գնում է, էլի, ինչո՞ւ եք շտապում, ամեն ինչ իրար խառնում: Ապրեք, ապրեք՝ կտեսնեք:

- Ապրում ենք, սակայն այսօր այդ ճանապարհին տեսնում ենք, որ ՀՀ շարքային քաղաքացիներին ընդդիմության հանրահավաքներին մասնակցելու համար ձերբակալում են, իսկ բարձրաստիճան պաշտոնյաներին՝ առողջապահության փոխնախարարներին, հասարակական վայրում մարդկանց ծեծելու համար ընդամենը խիստ նկատողություն հայտարարում:

- Ի՞նչ անենք, դա էլ է մարդկային բան: Մշակույթի նախկին նախարարն էլ ատրճանակով մեկին հարվածեց: Դա էլ է մարդկային, մարդ սպանելն էլ է մարդկային: Ամոթ իրենց, բայց եթե այդպես դատենք, բոլորին պետք է բանտերը լցնե՞նք:

- Պարոն Ջանիբեկյան, վերադառնալով ԵԽԽՎ բանաձեւին՝ ի՞նչ եք կարծում, մինչեւ ապրիլ որեւէ բան կփոխվի՞:

- Վստահ եմ՝ այո: Բայց պետք է հիշենք, որ այդ ամենը, այդ 10 զոհերը նախկին նախագահի՝ Ռոբերտ Քոչարյանի վզին են: Մարտի 1-ը նրա օրոք է եղել, ինքն է հրահանգ տվել, ինքն էլ պետք է այդ ամենի տակից դուրս գա:

- Մի վերջին հարց. անկախացումից հետո ո՞րն է վերջին պարգեւը, որը Ձեզ շնորհվել է Հայաստանի Հանրապետության կողմից:

- ՀՀ վաստակավոր դերասանի կոչումը:

- Իսկ դա ե՞րբ է տեղի ունեցել եւ ո՞ւմ կողմից է այն Ձեզ շնորհվել:

- 2004-ին՝ Հայաստանի Հանրապետության նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի կողմից:




ԱՐԵՎԻԿ ՍԱՀԱԿՅԱՆ

Elmo
02.02.2009, 15:43
Վատ չի: Ամբողջ հարցազրույցը կարդալ չցանկացողների համար կոնսպեկտել եմ ընդհանուր պարունակությունը մի քանի նախադասությամբ:
2 բառով սենց ա ասում

Դուրս չեկավ հայհոյեցի նախագահին: Տեսա խելքիս բանը չի էլ չհայհոյեցի, համ էլ վախում եմ, բայց չեմ ասում: Հիմա ավելի շատ եմ վախում, դրա համար ոչ միայն չեմ հայհոյում, այլև գոհ եմ: Որպեսզի անցած հայհոյածիս հետևանքները մեղմեմ մի քիչ էլ ընդիմությանն եմ քննադատում: Ընդհանուր առմամբ խորհուրդ եմ տալիս "եթե ձեզ բռնաբարում են ու դուք ոչինչ չեք կարողանում անել իմ պես թուլացեք ու հաճույք ստացեք, ու իքներդ ձեզ համոզեք, որ դա լավ ա:": Կլողանանք կանցնի էլի: Մի տարի 2, տարի ի՞նչ ա որ:

dvgray
02.02.2009, 16:25
գռդոնչուն մտավորական մի ըսեր
ամոթ է :angry…
:D

Norton
07.02.2009, 17:43
Հայտնի դերասան, «Ագուլիս» տիկնիկային թատրոնի ղեկավար Երվանդ Մանարյանը չի վստահում այն իշխանությանը, որն իր երկրի ազատամարտիկներին մեկ տարի անազատության մեջ է պահում՝ չփաստարկված մեղադրանքներով:
---------------------------------------------------------------------------------------------
Պարոն Մանարյան, Ձեր գնահատմամբ, հասարակության տարբեր շերտերի ներկայիս քաղաքական բեւեռացվածության հիմքերը որտե՞ղ պետք է փնտրել: -

Այդ հիմքերը պետք է փնտրել ԱԺ վերջին ընտրություններում: Հիշո՞ւմ եք, երբ ընտրություններից 2-3 ամիս առաջ Ռոբերտ Քոչարյանը հայտարարեց այն կուսակցությունների անունները, որոնք անցնելու էին խորհրդարան: Նա ասաց, որ սատարում է այդ կուսակցություններին, ու նրանք անցան: Դա ես համարում եմ պարզապես ուխտադրժություն, անընդունելի, խայտառակ բան: Եվ կարծում եմ, որ ԱԺ անընդունելի ընտրություններն իրենց որակը տարածեցին ամբողջ հետընտրական զարգացումների վրա, դա դարձավ արդեն սկզբունքային մոտեցում:

- Ի դեպ, սկզբունքների մասին: 2007թ. սեպտեմբերին Դուք «Ազատություն» ռադիոկայանին տված հարցազրույցում, խոսելով Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի մասին, հայտարարեցիք. «Ես դեմ եմ Տեր-Պետրոսյանի վերադարձին, քանի որ նա ժամանակին վատ բաներ շատ է արել»: Բայց դրանից ընդամենը մեկ ամիս անց հայտնվեցիք հարթակում՝ Տեր-Պետրոսյանի կողքին: Ի՞նչը ստիպեց Ձեզ փոխել Ձեր դիրքորոշումը:

- Որովհետեւ ժողովուրդն այդպես ցանկացավ: Ես՝ որպես շարքային անդամ, գնացի լսելու Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին, եւ հանրահավաքի մասնակիցներից շատերն ինձ ասացին, որ իմ տեղը վերեւում է՝ հարթակի վրա, Լեւոնի կողքին: Հետո գնացին այլ զարգացումներ: Տեր-Պետրոսյանն իր ելույթներում շատ հարցերի շուրջ տվեց իր գնահատականը, որոնք ինձ մեծապես համոզիչ թվացին:

- Իսկ ներկա իշխանությունների պահվածքում, գաղափարախոսության մեջ Ձեզ որեւէ բան համոզիչ չթվա՞ց:

- Ես չեմ կարող ասել, որ վատերի մեջ լավ բան չկա եւ լավերի մեջ վատը չկա: Երկու կողմն էլ պետք է համեմատել, նոր գնահատական տալ: Կարող եմ նաեւ իշխանությունների արածներում էլ լավ բաներ տեսնել, բայց դրանք առավելապես կենցաղային բնույթի մանր բաներ են, որոնց կողքին տեսնում ես այնպիսի խայտառակ բացթողումներ, որ այդ լավ բաները մոռացվում են: Երբ տեսնում եմ, որ այդ Արցախն ազատագրած տղաներն այսօր քաղբանտարկյալներ են, ակամայից սկսում եմ նաեւ Արցախի հարցում չվստահել իշխանություններին:

- Ինչպե՞ս եք գնահատում ԵԽԽՎ վերջին բանաձեւը եւ, մասնավորապես, այն փաստը, որ այնտեղ այլեւս չկա քաղբանտարկյալ բառը:

- Դա ուղղակի ծիծաղելի է: Ըստ Եվրախորհրդի տարբեր պատասխանատուների՝ երեկ քաղբանտարկյալներ կային, այսօր չկան: Բա լավ, էդ մարդիկ ի՞նչ եղան, ցնդեցի՞ն: Գոնե ուրիշ բան ասեին: Սպիտակ կտորի վրա փորձում են սեւ թելերով կարկատան անել: Ինչպե՞ս կարելի է նման մարմինը լուրջ ընդունել: Եվ առհասարակ, եթե ընդդիմությունը հույսեր է կապում Եվրոպայի հետ, ապա սխալվում է: Ես չեմ կարծում, որ մեր ազգի հոգեւոր-բարոյական անցյալը թույլ է տալիս այսպես ստրկամտորեն վերաբերվել Եվրոպայի ասածին: Ասածս վերաբերվում է երկու կողմին էլ՝ ե՛ւ ընդդիմությանը, ե՛ւ իշխանությանը: Մենք մեծ զոհողությունների գնով ստեղծել ենք առաջին քրիստոնյա պետությունը եւ դարերի ընթացքում հավատարիմ ենք մնացել քրիստոնեական մեր սկզբունքներին: Ու հիմա չպետք է մեզ թույլ տանք, որ ինչ-որ եվրոպացիներ վերամբարձ տոնով ու քամահրանքով խոսեն մեզ հետ: Համենայնդեպս, ես դա թույլ չեմ տա երբեք: Եթե Հայ ազգային կոնգրեսի անդամները թույլ են տալիս՝ իրենց խնդիրն է: Ես Կոնգրեսի անդամ չեմ, ես ազատ մարդ եմ: Եվ իմ կարծիքը սա է:

- Եթե մենք, իրոք, Ձեր նշած քրիստոնեական արժեհամակարգը կրող ազգ ենք, այդ դեպքում ինչպե՞ս եղավ, որ այդ նույն ազգի մի հատվածը դուրս եկավ մյուսի դեմ, եւ արդյունքում Երեւանի կենտրոնում 10 քրիստոնյա հայ զոհվեց նույնպիսի քրիստոնյա հայերի ձեռքով:

- Տեղի ունեցավ անհամապատասխանություն՝ ընդդիմության ռազմավարության ու մեթոդիկայի եւ իշխանության վարվեցողության մեջ: Այսինքն՝ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը մտածեց, որ կարելի է հնդկական ձեւով բողոքի ալիք բարձրացնել՝ Գանդիի պես գաղափարների վրա համառելով հասնել խնդրի լուծման, իսկ դիմացինը ասաց՝ ոչ, ես կկրակեմ, ու կրակեց:

- Բայց մի՞թե դա ամբողջովին ազատում է Լ. Տեր-Պետրոսյանին պատասխանատվությունից՝ հենց թեկուզ իշխանությունների՝ կրակելու քայլը հաշվի չառնելու մասով: Չէ՞ որ, եթե նրանց անվանում էր մոնղոլ-թաթարներ, կարելի էր եւ սպասել, որ այդ «մոնղոլ-թաթարները» կդիմեն զենքի օգնությանը:

- Միշտ չէ, որ մոնղոլ-թաթարները կրակում են, լինում են նաեւ բարեհոգի մոնղոլ-թաթարներ: Իհարկե, կարելի է մեղադրել Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին որոշ հարցերում միամտություն ցուցաբերելու մեջ: Ամբողջ դժբախտությունն այն է, որ անցած 70 տարիների ընթացքում խորհրդային իշխանությունն ամեն ինչ արեց, որ մենք չունենանք քաղաքական կադրերի պատրաստման դպրոց, այստեղ չձեւավորվեն քաղաքական լուրջ գործիչներ: Եվ մեր ազգի դժբախտությունն է, որ տրիկոտաժի ֆաբրիկայի նախկին կուսքարտուղարը դառնում է մեր անկախ պետության նախագահը: Խնդիրն այստեղ անձը չէ: Մեկին բերում ենք Մատենադարանից՝ չենք հավանում, մյուսին տրիկոտաժի ֆաբրիկայից՝ էլի չենք հավանում: Իմ կարծիքով, երկու կողմերն էլ բախվեցին մի իրողության հետ, որին անպատրաստ էին:

- «Առավոտին» տված հարցազրույցում Պերճ Զեյթունցյանը կարծիք հայտնեց, որ եթե «Մարտի 1-ի» գործով կալանավորված անձինք իրոք քաղբանտարկյալներ են, ապա դատարանը այն տեղն էր, ուր նրանք կարող էին իրենց կեցվածքով եւ խոսքով հաստատել, որ իրենք քաղբանտարկյալներ են, ընդ որում՝ համոզել նաեւ նրանց, ովքեր հակառակն են կարծում: Կիսո՞ւմ եք այդ կարծիքը:

- Պերճ Զեյթունցյանը քաղաքական խնդիրներին առնչվող պատմական մի հիանալի պիես է գրել՝ «Ոտքի, դատարանն է գալիս»: Եվ նա դատական մարմնի ուղնուծուծը, կարծում եմ, հրաշալի գիտի: Մի՞թե կարելի է այս դատարաններին վստահել, հավատալ նրանց ազնվությանը: Ում-ում՝ Զեյթունցյանին այս հարցի պատասխանը պետք է որ հայտնի լիներ:

- Արդյոք կիսե՞լ եք Ձեր մտահոգությունները հակառակ ճամբարում հայտնված Ձեր մտավորական ընկերների հետ:

- Ես շատ եմ ափսոսում իշխանական մտավորականներից ոմանց համար, հատկապես իմ վաղեմի ընկեր Պերճ Զեյթունցյանի համար, որին խանգարում է անձնական վիրավորվածությունը Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հանդեպ: Ընդ որում՝ արդարացի վիրավորվածությունը: Սակայն Պերճի պես մտավորականը, կարծում եմ՝ պետք է վեր կանգնի անձնական վիրավորանքից: Ափսոսում եմ նաեւ մեր մեծ դերասանապետ Սոս Սարգսյանի համար: Ընդունեք, որ այսօր ինքներդ դժվարությամբ եք գտնում ընդդիմադիր հայացքների տեր մտավորականի՝ կարծիքը հարցնելու համար, եւ գալիս-դիմում եք մի խեղճ տիկնիկագործի: Մի քանի ընդդիմադիր մտավորականներիս ի հակակշիռ ստեղծեցին Հանրային խորհուրդ ասվածը: Այդ խորհրդի աշխատանքները նախապատրաստող հանձնաժողովում ովքե՞ր էին՝ ԽՍՀՄ ժողովրդական դերասան, մեր մեծ դերասանապետ Սոս Սարգսյանը, մեր տաղանդավոր, մեծ գրող Պերճ Զեյթունցյանը: Եվ ո՞վ էր ղեկավարում այդ հանձնաժողովը, այդ մարդկանց՝ ոմն Գառնիկ Իսագուլյան: Մի՞թե սա նորմալ է: Ահա հենց այստեղից էլ երեւում է, թե որքան խեղված են արժեքները, որքան հիվանդ է մեր հասարակությունը, երբ նման մեծության մտավորականների խումբը ղեկավարում է ազգային անվտանգության գծով մի խորհրդական:
www.aravot.am

Mephistopheles
08.02.2009, 11:15
.............................................Մի քանի ընդդիմադիր մտավորականներիս ի հակակշիռ ստեղծեցին Հանրային խորհուրդ ասվածը: Այդ խորհրդի աշխատանքները նախապատրաստող հանձնաժողովում ովքե՞ր էին՝ ԽՍՀՄ ժողովրդական դերասան, մեր մեծ դերասանապետ Սոս Սարգսյանը, մեր տաղանդավոր, մեծ գրող Պերճ Զեյթունցյանը: Եվ ո՞վ էր ղեկավարում այդ հանձնաժողովը, այդ մարդկանց՝ ոմն Գառնիկ Իսագուլյան: Մի՞թե սա նորմալ է: Ահա հենց այստեղից էլ երեւում է, թե որքան խեղված են արժեքները, որքան հիվանդ է մեր հասարակությունը, երբ նման մեծության մտավորականների խումբը ղեկավարում է ազգային անվտանգության գծով մի խորհրդական:
www.aravot.am

Սրանք շատ կարևոր տողեր են… աշխարհի բոլոր ժողովուրդներն էլ այդ թվում նաև հայերը, ունեն թափթփուկներ, տականքներ, սովորական ժողովուրդ և ինտելեկտուալներ…Սակայն նորմալ երկրներում տականքները չեն իշխում ժողովրդի ու ինտելեկտուլների վրա ինչպես մեզ մոտ, այլ հակառակը

dvgray
08.02.2009, 18:06
Սրանք շատ կարևոր տողեր են… աշխարհի բոլոր ժողովուրդներն էլ այդ թվում նաև հայերը, ունեն թափթփուկներ, տականքներ, սովորական ժողովուրդ և ինտելեկտուալներ…Սակայն նորմալ երկրներում տականքները չեն իշխում ժողովրդի ու ինտելեկտուլների վրա ինչպես մեզ մոտ, այլ հակառակը

ու բոլոր անլուծելի խնդիրների աղբյուրը սա է:
Եթե վերևում ասվածն է առկա: Ապա ամենահասարակ թվացող խնդիրը, օրինակ շուրջօրյա ջրամատակարարումը, վերածվում է "ազգային" գերնպատակի:
Հակառակ դեպքում, բարդագույն խնդիրները լուծվում են միանգամայն պարզ, հասկանալի, երբեմն միակ ճիշտ ճանապարհով:

ու բոլոր պոստ սովետական երկրների խնդիրը սա է: որ տականքներից վերցվի իշխանությունը:

Mephistopheles
17.02.2009, 14:33
Չգիտեմ Շառլին կարելի է դասել հայ մտավորականության շարքերում, բայց էն որ նա դրսևորեց որոշ հայ մտավո(.)ականական հատկանիշներ դա ակնհայտ է… ուղղակի հավատս չի գալիս որ հայերանասիրությունից դրդված է դարձել Շվեցարիայի դեսպան

միգուցե օֆֆտօպ է, կներեք, կարող եք տեղափոխել

Gayl
07.03.2010, 00:36
Այդ մարտի 1-ը դարձրել եք մատի փաթաթան
Կարեն Ջանիբեկյան
Հարցազրույց դերասան Կարեն Ջանիբեկյանի հետ

- Պարոն Ջանիբեկյան, ինչպե՞ս եք` մայրաքաղաքի այս թոհուբոհից հեռու, Գառնիի Ձեր տանը:

- Ես մայրաքաղաքից հեռու չեմ, որովհետեւ ես արվեստի մարդ եմ, եւ եթե արվեստում ինչ-որ իրադարձություն է կատարվում, ես այնտեղ եմ: 4 տղա ունեմ, որոնցից 3-ը Երեւանում են, 1-ը` Մոսկվայում, դերասան է: Դե, ամեն մեկն իր ընտանիքն է կազմել, ես Գառնիում մնացել եմ մենակ` իմ Արջուկ շան հետ:

- Ի՞նչը ստիպեց Ձեզ տեղափոխվել:

- Պարզապես ես փոքրուց սիրել եմ հողը, ծառը, եկել եմ, իմ սիրած գործն եմ անում: Դա է, թե չէ` փախչել հասարակությունից, նույնն է, որ փախչես ինքդ քեզնից: Իսկ ինքդ քեզնից ո՞ւր կփախչես, այս նույն ազգի խմորումն ես, այս նույն ազգի զավակն ես, հայրն ես, եղբայրն ես, ամեն ինչն ես:

- Իսկ մայրաքաղաքից դուրս մարդկային փոխհարաբերություններն ա՞յլ են` ավելի մաքուր:

- Գիտե՞ք ինչ, արվեստի բնագավառում, քաղաքականության մեջ, թե ընդհանրապես ուրիշ ոլորտներում նույնն է, որովհետեւ մենք հայ ենք: Մենք իրար չենք սիրում, մենք աշխատում ենք մեկս մյուսի տակը քանդել, մեկս մյուսին պախարակել: Ոչ մի լավ բան չենք տեսնում: Ցավոք սրտի, դա մենք ենք: Դրա համար պատճառներ չկան, դա գենետիկ երեւույթ է: Էս ենք մենք: Մենք մեզ չենք կարող փոխել: Մենք կարող ենք փոխվել, երբ որ սկսենք քաղաքակիրթ երկրների հետ ինչ-որ շփումների մեջ մտնել, եթե դառնանք Եվրամիության անդամ: Մենք ահավոր հետամնաց ազգ ենք, մենք շատ ենք գոռգոռում, խոսում եւ այլն, բայց մի հատ նայեք մեր այսօրվա կեցվածքը, մեր այսօրվա քաղաքացու վիճակը, երբ գյուղացին եկել է քաղաք եւ դարձել է քաղաքացի, բայց մի բռի թրիքի հոտ է գալիս վրայից, ջիփ էլ քշում է: Դա չի նշանակում, որ նա քաղաքակիրթ է կամ գյուղացին է քաղաքակիրթ: Չէ: Դա ազգի ցավն է, մենք այնքան ենք հետ մնացել, որ էլ ասելու չէ: Մենք չենք կարողանում ժպտալ, իրար դեմքի նայել: Մենք չենք սիրում իրար: Ցավում եմ, որ մենք այդպիսին ենք: Հին ազգ ենք մենք, մենք երեւի պետք է վերանանք կամ խառնվենք, որ մի քիչ թարմանա մեր արյունը: Մի քիչ թող լինենք պրիմիտիվ, բայց ապրելու հավես ունենանք: Հավեսով ապրենք, ոչ թե մտածենք` այս մարդը այսքան փող ունի կամ լավ է ապրում: Լավ է ապրում, ուրախացիր: Սա է, որովհետեւ դու էլ կարող ես լավ ապրել: Այն օրլիգարխը, որ գնում է Եվրոպա կամ Սաուդյան Արաբիա, հո չի՞ փոխվել: Իրեն թվում է, թե ինքը ապրում է: Նա էլ է ապրում, էն վատ ապրողն էլ: Բայց վատ ապրողն ապրում է երջանիկ, որովհետեւ ինքն ազնիվ է: Ախր, ապրելը այն է, որ հասկանաս` ինչ ես տեսնում, որ մարդու հետ խոսես, տեսնես նրա մեջ ինչ հոգի կա: Այդ շփումներն են ապրելը: Ապրելը ծառի, հողի, արեւի լույսի ու աստղերի հետ ապրելն է:

- Պարոն Ջանիբեկյան, մի առիթով ասել էիք, որ ոչ մի այլ գործում չեք կարողացել հաջողության հասնել. Ձեզ միշտ խաբել են, դուք էլ` խաբվել: Դերասանությունն, ասում էիք, ազնիվ գործ է: Իսկ այսօր սուտը, անարդարությունը, կեղծիքը ի՞նչ տեղ ունեն մեր իրականության այս կամ այն ոլորտում:

- Կեղծիքը դժվարություններ է արտադրում մարդու համար: Կեղծիքը մի թշնամի է, որը պետք է վերացնել իսպառ, եթե ուզում ես ազգդ բարգավաճի: Մեր կյանքում դրանք, իհարկե, շատ են: Հավատն է վերացել: Ցավոք սրտի, Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը կոտրեց ժողովրդի հավատը: Այն ժամանակվանից կոտրվեց եւ այդպես շարունակվեց:

- Բայց, համենայնդեպս, այսօր կարելի է ասել վերականգնված է նրա հանդեպ այդ հավատը, եւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին հասարակությունն ավելի շատ է վստահում, քան գործող իշխանությանը:

-Չէ~, սխալ ես, Լեւոնին հավատում է 10 տոկոսը, այն էլ ավելացրած թվեր են: Ալան-թալանը, խաբեբայությունը սկսվեց իր օրոք: Ինքը շրջապատեց իրեն այդպիսի մարդկանցով: Կարող է ինքը ազնիվ էր, բայց ուրեմն պրեզիդենտ չէր, եթե ինքը ազնիվ էր ու չգիտեր` շուրջը ինչ է կատարվում:

- Իսկ այսօրվա իշխանությունների մասին ի՞նչ կասեք:

- Շատ բարձր կարծիք ունեմ այսօրվա իշխանությունների մասին, որովհետեւ այն երկուսը, նաեւ Ռոբերտ Քոչարյանին նկատի ունեմ, ամեն ինչ փչացրին, հիմա այս մեկը պետք է այդ ամենը մաքրի, իսկ դրա համար ժամանակ է հարկավոր: Հիմա ինչքանով կարող է, թող մաքրի: Իր խնդիրը դա է, որովհետեւ ազգը կործանման եզրին է:

- Կարծում եք` 2 տարին քի՞չ ժամանակ է` որեւէ արդյունքի հասնելու համար:

- Իհարկե, շատ քիչ, մինիմում 70 տարի է պետք, որ մեր ազգը ազգ դառնա:

- Արյունով, Մարտի 1-ի միջով իշխանության եկած մարդը կարո՞ղ է մաքրել ինչ-որ բան, կարգավորել երկիրը:

- Չէ, չէ, չէ, մենք ազգովի ենք անցել Մարտի 1-ի միջով: Հետո՞ ինչ: Դա ի՞նչ ասելու բան է: Այդ Մարտի 1-ը դարձրել եք մատի փաթաթան: Ինչու, քի՞չ երկրներ կան, որտեղ այդպիսի բաներ են տեղի ունենում, քի՞չ հայեր կան, որ գնացին նահատակ եղան: Ինչու դրա մասին չեք խոսում: Այդ Մարտի 1-ի զոհերը 2 պրեզիդենտների զոհերն են: Սերժին ինչու եք կապում դրա հետ: Մենք պարզապես ստախոս, գող ազգ ենք, եկեք այլեւս չխոսենք բարձր մատերիաների մասին: Սա ենք մենք:

- Պարոն Ջանիբեկյան, դառնալով մշակույթին` մեր թատրոններում այսօրվա իրականությունն արտացոլող ներկայացումներ չկան կամ գրեթե չկան, Ձեր կարծիքով` ինչո՞ւ է այդպես:

- Մենք նույն ժամանակի մեջ ենք ապրում` թե թատրոնը, թե կինոն, թե արվեստի բոլոր բնագավառները: Հիմա արվեստը դառնում են հեռուստասերիալները, տարբեր հումորներ, որոնք «պլինտուսից» ցածր մակարդակ ունեն: Հիմա ինչ, ես բողոքե՞մ դրա դեմ: Ազգովի է այդ վիճակը: Եթե 70 տարվա ընթացքում Սունդուկյանի անվան թատրոնը հասավ այնպիսի բարձունքների, որ կարող էր մրցել ցանկացած համաշխարհային թատրոնի հետ, հիմա մեր թատրոնը «Արմենիա» TV-ի «Yere1»-ն է` էն գալուբոյ-մալուբոյը: Դա է մեր այսօրվա թատրոնը, եւ ժողովուրդը դա է նայում: Ժողովրդի մակարդակն իջեցրին, հասցրին 1-ից բարձր: Լավ է 0-ից չի իջել, մինուս չէ:
http://www.armtimes.com/3184
Վախկոտ ծերունի դերասունություն ես անու՞մ, թե էտքան ազնիվ արվեստագետ էիր Քոչի ժամանակ ասեիր որ ինքը թալանչիա, կյանքը ստիպում է որոշ անինքնասերներին դառնալ փողին ստրուկ:

Ձայնալար
13.03.2010, 22:29
Բա հլը Մսրյանի եռանդին նայեք… իսկական խեղկատակ: Սրանց թվում ա, թե մտավորական բառի արմատը մուտքն ա, ոչ թե միտքը:

http://www.youtube.com/watch?v=_TcnphEFuFI

Rammer
13.03.2010, 22:49
Բա հլը Մսրյանի եռանդին նայեք… իսկական խեղկատակ: Սրանց թվում ա, թե մտավորական բառի արմատը մուտքն ա, ոչ թե միտքը:

Ապեր բայց ախր դերասանից ինչ մտավորական է? Հետո ինչ որ լավ դերասանա, կարող ինքը ուղեղ չունենա վաբշե...Կամ կարողա լավ նկարում ա, երգում ա բայց անասուն ա:
Ինչի ատենց կարծիք ձևավորվել որ դերասանը մտավորական ա:

Ambrosine
13.03.2010, 22:55
Ինչի ատենց կարծիք ձևավորվել որ դերասանը մտավորական ա:
Այ այս թեմայով ահագին բանավեճ է եղել, միայն թե չեմ հիշում՝ որ թեմայում էր. միգուցե մարտի 1-ի թեմայում:

Բիձա
14.03.2010, 07:02
Ռաֆայել Ղազարյանը այս հարցին վաղուց է պատասխանել: Ինքը դեռ 1993-94-ին, որպես գրական, գործածության մտցրեց մտավոռականություն տերմինը :
Ինտելլեկտուալ ասածն էլ մի գուցե մի փոքր այլ երանգ ունի, բայց դա էլ հիմիկվա երևույթ չի,-նախկին բան է:
Տարօրինակն այն է, որ 17 տարի անց դեռ խոսում-վիճում ենք բաների մասին, որոնք վաղուց չկան:

Լեռնցի
19.03.2010, 16:30
ՄԵՆՔ

Հասկանում ենք արդյոք, որ մենք ինքներս ոտընձգություն ենք անում մեր իսկ տեսակի վրա: Հաճախ. Հագուրդ տալով այն “ժամանակակից” կոչվածին, որն ավելի հաճախ ժամանակավոր է, մենք կորցնում ենք այն գանձերը, որոնք մեր հավերժի գրավականն են, որոնցով ենք մենք որպես տեսակ գոյատեևում:
Եվրոպային ճարտարապետական, գիտական, գրական և այլ բազում հանճարեղ ստեղծագործություններ տված, տարբեր ասպարեզներում եվրոպական դպրոցի հիմքը մատնանշած ազգը այնպիսի մոլագարությամբ է ձգտում ինտեգրվել եվրոպական “ընտանիքին”, ինչպիսի մոլագարությամբ անհնար է պատկերացնել երկրային դրախտ երազող ամենամոլի հավատացյալի մոտ:
Մենք պատրաստ ենք կորցնել մեր տեսակի լավագույն նմուշները: Հավատացած եղեք, որ “աշխարհի” պահանջը իրենց անբաժանելի մասը` իմա իրենց տեսակը դառնալու համար, միմիայն մեր տեսակը կորցնելն է:
Այնպիսի ստորաքարշությամբ, աղոթքի նմանվող ստրկական մրմունջով ենք փորձում կատարել Եվրոպայի պահանջները, որ չենք էլ հասկանում, որ մեզ նման քաղաքական մուրացիկներին եթե օգնում էլ են, ապա ոչ գթությունից, այլ առավել զզվելուց: Եվ մեր պետականությունը նման մտայունությունից եթե արդեն չի վերածվել , ապա շատ շուտով կվերածվի “բուտաֆորիայի”: Ինչպիսի փութաջանությամբ ենք կատարում պահանջները, առանց կշռադատելու պահանջվածի վնասակարության և այդ ամենի հետևանքում վաստակվող նոր, փայլփլուն խոստում-փաթեթավորումով կապանքների ծանրությունը:
Իսկ եթե Եվրոպան վաղը պահանջի նույն անուն ազգանունը (Գվիդոնյան Գվիդոն) կրել, դե նրանք հայրանուն չեն էլ պահանջի, հայրանունն անգամ իրենց համար պատմություն է, և մեր տեսակը վերհիշեցնող մի հերթական “ատրիբուտ”, ինչից ժամ առաջ պետք է ձերբազատվել: Ախր հայրանունը մեր հիմնական կապող օղակն է մեր տոհմի, ազգի և մեր պատմության հետ: Իսկ հիշել քո պատմությունը, չկորցնել քո տեսակը արդեն ոճրագործություն, մահացու մեղք է ընդդեմ եվրոպական “ընտանիքի”: Իսկ եթե քո պրպտուն միտքը չի կարողանում ընդունված ձևով մտածել, ապա դու ճահիճ հիշեցնող անդորրը խափանող ու խռովարար կճանաչվես:
Մենք այս ամենով ոտնձգություն ենք անում մեր իսկ ստեղծած գանձերի դեմ նկատմամբ, որոնցից շատերը նույն Եվրոպան մեծ հաճույքով իրենը կհայտարարեր, եթե փոքր-ինչ հիմքեր ունենար: Մենք կարծես նաև պարտավորություններ ենք վերցրել, որպեսզի պարենք մեր կյանքն ու հոգիները ողողող տեղաշորային շարժումներով պարերը, մեծագույն հաճույքով աղբարկղ նետելով մեր` հազարամյակների փորձություն բռնած պարերը, որոնք ոչ միայն պար են, այլև գաղափարախոսություն, կենսակերպ և ի վերջո պատմություն:
Եվ երեևի հանճարեղ Կոմիտասը, այդքան ուսանելով Եվրոպայում “իմաստություն չունեցավ” ինտեգրվելու Եվրոպայի հետ և փութաջանորեն տքնելով` վերականգնեց խազերը, հայ բազմադարյա երաժշտությունը մաքրեց օտարամուծություններից, դարերի փոշուց և համակարգելով նրան նոր փայլ տվեց: Վերականգնեց Հովհաննես Ղուլ Երզնկացու “Կռունկը”, որը մինչ օրս հիացնում է այդ նույն աշխարհին: Երևի նա մեր չափ չհասկացավ, կամ մենք չհասկացանք, որ չկա հին ու նոր, այլ կա ընդամենը հավերժ և ժամանակավոր, որը հիմարաբար ժամանակակից ենք կոչում:
Եվրոպան շատ հանճարներ է տվել (Մակեդոնացի, Կեսար, Նապոլեոն…)` զրնգացող անուններով (գիտեք` ինչն է զրնգում ավելի ուժեղ), որոնք եթե երբևէ հայտնվել են “ձիու վրա”, ապա իրենք են իրենց արձանը կերտել, արձան, որի պատվանդանը բազում արատներից էր ստեղծված, և որոնց միացնող շաղախը լոկ մարդկային արյուն է եղել:
Այլ են մեր հանճարները (Նժդեհ, Կոմիտաս…), և, ցավոք այլ ենք մենք: Եվ եթե նրանք համեստությունից իրենք իրենց արձանը չեն կերտել, մենք էլ ոչ միայն զլացել ենք, այլև, մեր էպոսի համաձայն, պատրաստել ենք Ագռավաքարեր (մեկին` “խորհրդահայ” բանտի նկուղները, մյուսին փարիզյան հոգեբուժարանի սենյակը): Չհասկացանք, որ նրանք չկերտեղին իրենց արձանը, և իրենք իրենց պատվանդան դարձրին մի ամբողջ ազգ վեհացնելու համար: Հասկացան, որ արձանի արժանին միայն ազգն է, իսկ նրա պատվանդանը իրենց նման անարատ, բազմաբնույթ հանճարներով պսակված անհատներից պետք է կերտվի, իսկ շաղախը ազգայինն է` արվեստը, լեզուն, գաղափարախոսությունը… Եվ կործանում է նշանակում շաղախի անտեսումն ու մերժումը:
Իսկ մտածել ենք արդյոք այն սերունդի մասին, որ մեզնից հետո է գալու: Ում մենք հայրանուն և հայանվան հետ պատմություն ու մեր տեսակն ենք տալիս: Մտածել ենք այն մասին, որ նրանք մեր արատապատկերումն են հայելու մեջ, և շատ հաճախ մենք ինքներս վերածում ենք այդ արատապատկերումները ծիծաղի սենյակի հայելիների մեջ առաջացնող պատկերների, դիմանկարների, իսկ երբեմն, փշրելով այդ մեզ ընդհանրացնող հայելիները, ծնում ենք մերօրյա անդիմությունը:
Այս պատկերի լրացումն է մեր իրական մտավորականության բացակայությունը (անհարգելի) և ստամտավորականության ճռճռացող, օսլայացած ճառերը, և այդ ճառերի ստվերում նրանց “ստվերային” ապրելակերպը: Հավատացնում եմ ձեզ, որ “ստամտավորականություն” բառը ստեղծող մեր հանճարին կրթվածությունն ու բարձրագույն հատկանիշները միայն թույլ չեն տվել ավելի խիստ, բայց մերօրյա մտավորականության ճշգրիտ բնորոշող բառեր ստեղծել:
Մենք այդպես էլ չհասկացանք հանճարի այն բառերի իմաստը, որը շատերը ընդունում են օտարը ապազգայնամոլով, իսկ եթե նույնիսկ անհրաժեշտ է ընդունել օտարը, ապա միայն անցկացնելով ազգային մաղի միջով: Ահա այն իրականությունը, որով հնրավոր է դուրս չմղվել հավերժի մայրուղուց:
Հավատացե’ք` մեր արեվեստը, լեզուն, գաղափարախոսությունը այն զրահն են, որի վրա կփշրվեն մեր ազգին դեպի ուծացում տանող բոլոր “համաշխարհային նկրտումները”:
Մտավորականության սթափվելու, սեփական գոյության վերաարժևորման, և օրհասական պահի իրատեսական գնահատման ժամն է: Եվ այս ամենը գիտակցելուց հետո նաև ահազանգ հնչեցնելու առաքելությունը մտավորականությանն է տրված:
Եվ ինչքան շուտ մենք հասկանանք մեզ ամենքիս բաժին հասած առաքելության կարևորությունը և ինքնամերժմամբ գործի լծվենք, այնքան շուտ` օր առաջ, կկանգնենք փրկարար ուղու վրա:
Խենթության հասնող իմաստություն է անհրաժեշտ, որ հասկանալով այս ամենհրաժեշտ, որ հասկանալով այս ամենը` շարունակենք ապրել, և հանդգնենք նույնիսկ հավերժի շարունակությունը եղող նորը (չշփոթել ժամանակակից կոչված ժամանակավորի հետ) արարել: Խոնարհվելով միայն հացահատիկը կարող է վերադառնալ դեպի հողը` համոզված, որ իրենից կատարյալ, նոր ծիլ է տալու:

Գագիկ Գինոսյան