PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Վիրտուալ հաղորդակցություն



Ուլուանա
20.03.2006, 19:37
Այսօր վիրտուալ հաղորդակցությունը շատերիս կյանքի անբաժան ու արդեն անհրաժեշտ մասն է կազմում։ Կարճ ասած՝ այդ ոլորտը ոտք դրած մարդու համար արդեն դժվար է դրանից հրաժարվելը և իր կյանքը առանց այդպիսի հաղորդակցության պատկերացնելը։
Այնուամենայնիվ, կա տարածված կարծիք, որ այդպիսի հաղորդակցությունը լիարժեք չէ, որ այն, չնայած իր բոլոր հնարավորություններին, չի կարող փոխարինել իրական շփմանը։
Ի՞նչ առավելություններ ու թերություններ ունի վիրտուալ հաղորդակցությունը։ Հնարավո՞ր է արդյոք ճանաչել մարդուն չաթի, ինտերնետային ֆորումների կամ էլեկտրոնային նամակագրության միջոցով։ Եվ եթե այո, ապա որքանո՞վ։ Մարդու ո՞ր հատկանիշներն են, որ ոչ մի դեպքում չեն բացահայտվում վիրտուալ շփման դեպքում։ Իսկ գուցե որոշ գծեր էլ կարելի է բացահայտել հենց այդպիսի շփման արդյունքու՞մ։ Գուցե շատերի համար սա իրենց արտահայտելու, դրսևորելու առավել հարմար, իսկ ոմանց համար նույնիսկ միակ ձև՞ն է։
Ի՞նչ եք կարծում։ Դե, սպասում եմ ձեր կարծիքներին։ Ի՞նչ է ցույց տվել ձեր մինչև այժմ ունեցած փորձը այս ոլորտում։

StrangeLittleGirl
20.03.2006, 21:23
Ես արդեն 3 տարուց ավելի է, ինչ ինտերնետով շփվում եմ տարբեր մարդկանց հետ: Ոմանց իրական կյանքում տեսել եմ, ոմանց՝ ոչ: Ինձ թվում է՝ հնարավոր է մարդուն վիրտուալ հաղորդակցությամբ լիովին բացահայտել, սակայն դրա համար շատ երկար ժամանակ է պետք ու կանոնավոր շփում:
Արդեն 3,5 տարի է, ինչ ես մի ֆորումի անդամ եմ, որի անդամներից շատերի հետ եմ շփվել: Ոմանց հետ իսկական նամակագրական կապ էլ ունեմ, իրար նվերներ ու բացիկներ ենք ուղարկում, երկար նամակներ գրում: Ոմանց հետ հաճախ շփվում եմ MSN-ով, կիսվում առօրյա խնդիրներից, տարբեր հարցեր ենք քննարկում: Ավելին՝ այդ ֆորումում մի աղջկա հետ էի ծանոտացել, որի հետ 2 տարի շփվելուց հետո նա եկավ Հայաստան, որ ինձ տեսնի: Հրաշալի ժամանակ անցկացրեցինք միասին:
Բայց կարճատև շփումն ինտերնետով խաբուսիկ է, հաճախ շատերը ստեր են հորինում իրենք իրենց մասին:
Վիրտուալ շփումը մի առավելություն ունի, որը շատ կարևոր է: Եթե մեկը հենց սկզբից էլ չի ստում, ապա կարող է մինչև վերջ անկեղծանալ: Այսպես ավելի հեշտ է, մարդու աչքերի մեջ չես նայում, ձայնը չես լսում:

Chuk
21.03.2006, 00:58
Իմ համար վիրտուալ շփումը հնարավորություն է.
Նոր ծանոթներ ձեռք բերելու (որպես կանոն հետաքրքիր և լավ մարդիկ)
Գիտելիքներ ձեռք բերելու
Ինքնարտահայտվելու
ժամանակ անցկացնելուԵս թվարկումը կատարեցի ըստ կարևորության: Բայց վիրտուալ "կյանքը" իմ համար չի կարող փոխարինել իրական կյանքին, իրական շփմանը: Միաժամանակ վիրտուալն ու իրականը իմ համար իրար հետ կողք-կողքի ապրող աշխարհներ չեն: Ավելի շուտ սրանք իրար լրացնող, իմ առօրյան լցնող երևույթներ են:

Արդյոք կարելի՞ է վիրտուալ շփան ժամանակ ճանաչել խոսակցին: Ամեն ինչ կախված է խոսակցից: Եթե նա ուզում է որ իրեն ճանաչեն, շփվելուց անկեղծ է ու ազնիվ, ապա միանշանակ կարելի է ճանաչել:

Բայց չպետք է մոռանալ, որ "իրական" կյանքում էլ է այդպես. եթե խոսակիցդ չուզի, նրան չես կարող ճանաչել: Չնայած մյուս կողմից պետք է հասկանանք, որ "վիրտուալում" "թաքնվելն" ավելի հեշտ է, քան "իրականում": Այստեղ ավելի հեշտ է ինչ-որ կերպարի մեջ մտնելը, որովհետև եթե "իրական կյանքում" կերպարի մեջ մտնելու համար (կոպիտ ասեմ), պետք է խելք և դերասանական տաղանդ, ապա "վիրտուալում" միայն խելքը բավարար է:

Ուլուանա
21.03.2006, 18:13
Ճիշտն ասած՝ իմ վիրտուալ կյանքը, իմ բոլոր վիրտուալ կյանք ունեցող ծանոթների համեմատ, շատ ավելի մանուկ է՝ ընդամենը 9 ամսական, ու, բնականաբար, փորձս ավելի քիչ է այդ ոլորտում, բայց կարող եմ համոզված ասել, որ իմ վիրտուալ ծանոթների մեջ կան մարդիկ, որոնց հետ նաև իրականում շփվելով՝ ես հասկացել եմ, մի բան. միայն իրական շփման միջոցով ես հաստատ չէի կարողանա բացահայտել կամ գոնե շատ ուշ կբացահայտեի նրանց որոշ շատ կարևոր արժանիքներ, որովհետև մարդիկ կան, որոնք միայն այդ եղանակով՝ վիրտուալ շփման միջոցով են կարողանում դրսևորել իրենց որոշ գծեր, կամ, համենայնդեպս, վիրտուալ հաղորդակցության միջոցով ավելի հեշտությամբ ու ավելի կարճ ժամանակում են դրանք արտահայտում։ Եթե, ասենք, այդ հատկանիշները միայն իրական շփման դեպքում ես կբացահայտեի մի տարում, ապա վիրտուալի միջոցով բացահայտում եմ, ասենք, մի ամսում։ Ինչ խոսք, կարող է լինել նաև հակառակը։ Դա արդեն կախված է մարդու բնույթից։ Ես ինքս իմ ծանոթներից մեծ մասի համար, որոնք ինձ ծնված օրից ճանաչում են իրական կյանքում կամ գոնե իրենք այդպես են կարծում, դեռ մինչև հիմա էլ չբացահայտված մութ անտառ եմ, իսկ ոմանք ինձ պարզապես որպես բոլորովին ուրիշ մարդ են պատկերացնում՝ իմ որոշ ինքնամփոփության պատճառով։ Երբեմն ինձ այնպիսի հատկանիշներ են վերագրում, որոնք բացարձակապես ոչ մի կապ չունեն իմ իսկական էության հետ։ Իսկ վիրտուալ շփման ժամանակ, կարող եմ ասել, որ ինձ ընդհանուր առմամբ ճիշտ են հասկանում, ճիշտ են ճանաչում՝ չհաշված որ շատ թերություններ, միևնույն է, մնում են լիովին չբացահայտված։ :(

Ինձ, օրինակ, վիրտուալ հաղորդակցության մեջ ամենաշատը դուր չի գալիս, կարելի է ասել, նույնիսկ վախեցնում է այն հանգամանքը, որ հաճախ սկզբում ինձ շատ ավելի լավն են պատկերացնում, քան իրականում կամ... Իսկ դա նշանակում է, որ հիասթափություններն անխուսափելի են, և դա շատ տխուր է...
Համոզված եմ, որ այս բարդույթը շատերն ունեն։

Օրինակ, Ի՞նչ եք կարծում մարդկային ո՞ր հատկանիշներն են, որ դժվարությամբ են բացահայտվում վիրտուալ հաղորդակցության ժամանակ, որոնք հեշտ է թաքցնելը (խնդրում եմ, եթե դժվար չի, նշեք կոնկրետ հատկանիշներ)։
Եկեք նաև մեր վիրտուալ փորձից օրինակներ բերենք, այսինքն՝ վիրտուալ շփման դեպքեր, որոնք այս կամ այն չափով հաստատում են մեր տվյալ տեսակետը, հիասթափության դեպքեր և հակառակը, որոնք մեր կարծիքով հետաքրքրություն են ներկայացնում։ Եթե դժվար չի, օրինակ բերեք նաև ձեզ, այսինքն՝ թե ինչ հատկանիշներ են ձեզ իրականում բնորոշ, որոնք, ձեր կարծիքով, վիրտուալ շփման մեջ հաճախ չեն երևում և հակառակը։ Միայն թե պայմանավորվենք, որ խոսելու ենք լրիվ անկեղծ, ու սեփական արժանիքների մասին խոսելը ինքնագովասանք չի համարվելու։ Դե, մերկացրեք ձեր իրական էությունը... վիրտուալ հաղորդակցության միջոցներից մեկի՝ այս ֆորումի միջոցով :P

kataxik
21.03.2006, 21:33
Զգուշացում. Գրառումը հանդիսանում էր "ԴԱՐ" Ակումբի օրենսդրության 2.2.3. կետի խախտում, այդ պատճառով ջնջվել է: Ակումբի օրենսդրությանը ծանոթացեք այստեղ (http://www.akumb.am/announcement.php?f=26):

StrangeLittleGirl
21.03.2006, 21:46
Վիրտուալ շփման ժամանակ դու կարող ես ինքդ ընտրել ինչը թաքցնել, ինչը՝ ոչ: Օրինակ, ես թաքցնում եմ իմ բոլոր թերությունները, հատկապես երբ շպվ'ում եմ օտարերկրյացիների հետ:

Ուլուանա
21.03.2006, 22:00
Իսկ ես, օրինակ, չեմ աշխատում թաքցնել իմ բոլոր թերությունները։ Դե, որոշ թերություններ թաքցնում եմ, բայց ընդհանրապես ես ձգտում եմ այնպես անել, որ մարդիկ ինձ ճանաչեն այնպիսին, ինչպիսին որ կամ՝ իմ թերություններով ու արժանիքներով հանդերձ։ :)

StrangeLittleGirl
21.03.2006, 22:02
երբեմն էլ պատահում ե, որ ուզում եմ թերություններս ցույց տալ, բայց կա'մ չի ստացվում, կա'մ ինձ չեն հավատում

Ուլուանա
21.03.2006, 22:35
երբեմն էլ պատահում ե, որ ուզում եմ թերություններս ցույց տալ, բայց կա'մ չի ստացվում, կա'մ ինձ չեն հավատում
Ինձ հետ էլ է այդպես հաճախ պատահում։ :D

lateralis
22.03.2006, 01:45
Օրինակ, Ի՞նչ եք կարծում մարդկային ո՞ր հատկանիշներն են, որ դժվարությամբ են բացահայտվում վիրտուալ հաղորդակցության ժամանակ, որոնք հեշտ է թաքցնելը (խնդրում եմ, եթե դժվար չի, նշեք կոնկրետ հատկանիշներ)։
Լավ, որ էսպես ես հարցնում ասեմ. ծուռ ոտքերը:

Ուլուանա
22.03.2006, 10:02
Լավ, որ էսպես ես հարցնում ասեմ. ծուռ ոտքերը:
Մարդկային հատկանիշներ ասելով՝ պարզ է, որ ֆիզիկականը չեն նկատի ունենում։ ;)

lateralis
22.03.2006, 11:20
Մարդկային հատկանիշներ ասելով՝ պարզ է, որ ֆիզիկականը չեն նկատի ունենում։ ;)
Լավ, որ կատակը չստացվեց, փորձեմ լուրջ; Երեւի առաջին հերթին այդ իսկ ծուռ ոտքերից հետեւող կոմպլեքսներն են, որոնք իրական կյանքում թաքցնելն անհնար է, իսկ ինտերտենտում ոչ ոք չի նկատում: Հետո ամաչկոտությունը. բոլոր քիչ-շատ ամաչկոտ մարդիկ էնպես են ընդարձակվում ինտերնետում, որ...
Էհ, քյացի: Հետո կշարունակեմ:

Լոս
22.03.2006, 16:56
Ամաչկոտույությունը լիովին չի վերանում կոնկրետ իմ մոտ.

վիրտ. շփումները .. նայած ինչ կարգի շփում.. նայած ինքդ ոնց ես ուղում շփվես.
եթե չուկի ասած ինֆ. ստանալու, կամ ժ. անցկացնելու համար ես մտնում լավա..

իսկ եթե ընկերներտ ինտեռնետից են.. ապա ցավակցում եմ..
առավել ևս որ ինտեռնետով սիրահարվում են.

ըւնդհանուր հետաքրքիր բանա.. (Էտել ՉլնեՐ ի՞նՉ եինք անեԼՈՒ)

ռեալում ամենինչ այլ է.. մարդուն կարող ես զգալ ինչ որ անհայտ զգայարաններով. իհարկե եթե ինքը ուզի որ զգաս..

նույն բանը ես ամեն դեպքում կասեմ վիրտուալի դեպում.. բայց էդ քիչա.. թույլա...

Ուլուանա
22.03.2006, 19:42
Համաձայն եմ, որ ամաչկոտությունն իսկապես կարելի է լավ թաքցնել, բայց, ինչպես նկատեց Լոսը, ոչ լիովին։ Օրինակ, ես ինքս վիրտուալ շփման մեջ թաքցնում եմ ամաչկոտությանս զգալի մասը (իրականում բավականին շատ է :oy ), քանի որ առանց թաքցնելու շփումը շատ դժվար կլիներ, բայց, կարծում եմ, որ լրիվ չի հաջողվում։ Եվ երևի պետք էլ չի։ Թող մարդիկ ինձ ճանաչեն այնպիսին, ինչպիսին որ կամ։
Այնուամենայնիվ, իրոք մարդիկ կան, որ վիրտուալում շատ շփվող, ազատ, ասող-խոսող են, բայց ռեալում... :oy ոնց որ լրիվ ուրիշ մարդ... :think

Hovulik
24.03.2006, 23:35
Պարզապես շփվելուց բացի էլ ոչինչ չի մնացել այս կյանքի հաճույքներից...
Տես Էկզյուպերի

Koms
25.03.2006, 00:27
Խորապես համոզված եմ, որ օնլայն /վիրտուալ/ քննարկում-ֆորումը` դա 21 դարի ամենամեծ ձեռքբերումներից է: Եւ ես համոզված եմ նաեւ, որ արդեն ինքնին ինտերնետային քննարկմանը մասնակցելը արդեն իսկ վկայում է տվյալ անձի զարգացվածության բարձր աստիճանի մասին:

Koms
25.03.2006, 22:38
Կարող եմ ասել , որ վիրտուալ հաղորդակցումը կարող է նաեւ սպեղանի լինել որոշակի հոգեբանական սթրեսային պայմաններից դուրս գալու դեպքում: Կան մարդիկ, որոնք իրոք ունեն այսպես ասաց "մարդկային շփման դեֆիցիտ", եւ այստեղ օգնության է գալիս Ինտեռնետը:

StrangeLittleGirl
26.03.2006, 19:39
Կասեմ նաև հակառակը: Վիրտուալ շփումը երբեմն նյարդայնացնում է:

Koms
26.03.2006, 19:54
իհարկե ամեն ինչն էլ ունի "երկու կողմ"...

Ուլուանա
27.03.2006, 17:02
Վիրտուալ հաղորդակցության ամենալուրջ թերություններից մեկը, իմ կարծիքով, այն է, որ անհամեմատ ավելի շատ նպաստավոր պայմաններ կան թյուրիմացությունների համար։ Եթե իրական շփման մեջ կարելի է վերաբերմունքի նրբություններն արտահայտել ձայնի հնչերանգի, որոշակի բառերի շեշտման ու այդպիսով՝ դրանց կարևորման, դիմախաղի կամ ժեստերի միջոցով, ապա վիրտուալ շփման մեջ հույզերի դրսևորման հնարավորությունները սահմանափակվում են լոկ սմայլիկներով, որոնք, որքան էլ շատ ու բազմազան լինեն, միևնույն է, չեն կարող արտահայտել մարդկային բոլոր հույզերն՝ իրենց նրբերանգներով։ Իսկ եթե դրան ավելացնենք նաև այն հանգամանքը, որ իրական շփման ժամանակ մեր ձայնի տոնը, դեմքի արտահայտությունն ու շարժուձևը հիմնականում ինքնաբերաբար են ուղեկցում մեր խոսքին, այսինքն՝ մենք երբեք չենք մոռանում ժպտալ, բարկացած կամ վշտացած ժամանակ հոնքերը կիտել կամ կատակելու ժամանակ ծիծաղել, եթե այդ զգացողություններն իրոք ունենում ենք, ապա վիրտուալի ժամանակ բավական է, որ մոռանաս կամ անուշադրության պատճառով չդնես ընդամենը մի սմայլիկ, և ասածդ կարող է լրիվ հակառակ իմաստով հասկացվել ու լուրջ ընդհարման պատճառ դառնալ՝ ընդհուպ մինչև հարաբերությունների խզում։ Իսկ եթե բախտը ձեր նկատմամբ այն աստիճան անբարեհաճ գտնվի, որ ձեր ինտերնետի կապն անսպասելիորեն անջատվի այն պահին, երբ պարզել եք, որ ձեր աննշան անփութության պատճառով ձեզ սխալ են հասկացել, և հիմա արդեն փորձում եք բացատրել տվյալ անձին, թե իրականում ինչ եք նկատի ունեցել տվյալ բանն ասելով, ապա ձեզ կարելի է միայն ցավակցել... հատկապես եթե դրանից հետո ինտերնետ կապը «սկզբունքորեն» հրաժարվում է միանալուց կամ միանում է միայն մի քանի ժամ հետո, երբ ձեր վիրտուալ ծանոթն արդեն վաղուց լքել է ձեր «հանդիպման վայրը», և աստված գիտի, թե ինչ զգացողություններով ու մտքերով։
Այնպես որ, վիրտուալ հարաբերություններում շատ ավելի նրբանկատ է պետք լինել, եթե, իհարկե, այդ հարաբերությունները ձեզ համար որևէ արժեք ներկայացնում են։

Koms
27.03.2006, 18:48
Վիրտ. հաղորդակցման ամենա "գլխավոր" արժեքը համարում եմ այն, որ վ.հ.-ն, այսպես ասաց, չի պարտավորեցնում, եւ դրա համար մարդն ավելի ազատ ու անկաշկանդ է այդ շփման ընթացքում: Սա եմ համարում կարեվորը: Մնացածը, կարծում եմ, ածանցյալ է:

Ուլուանա
27.03.2006, 19:17
Որոշ առումով դա այդպես է, իհարկե, բայց շատ բան կախված է նաև այն հանգամանքից, թե մարդ ինչ կարևորություն է տալիս այս կամ այն մարդու հետ իր վիրտուալ շփմանը։ Պարտավորության տեսակետից, անկասկած, ռեալ-ի հետ համեմատել չի կարելի, բայց եթե մարդու հետ այդ շփման ընթացքում հասցնում ես կապվել ու որոշ չափով մտերմանալ, ապա այդ «պարտավորություն» կոչվածն էլ համապատասխանաբար մեծանում է։ :think

Chuk
27.03.2006, 23:59
Եթե իրական շփման մեջ կարելի է վերաբերմունքի նրբություններն արտահայտել ձայնի հնչերանգի, որոշակի բառերի շեշտման ու այդպիսով՝ դրանց կարևորման, դիմախաղի կամ ժեստերի միջոցով, ապա վիրտուալ շփման մեջ հույզերի դրսևորման հնարավորությունները սահմանափակվում են լոկ սմայլիկներով, որոնք, որքան էլ շատ ու բազմազան լինեն, միևնույն է, չեն կարող արտահայտել մարդկային բոլոր հույզերն՝ իրենց նրբերանգներով:
Լրիվ համաձայն եմ :)
Իմ հետ հաճախ է եղել, որ կատակով ասածներս լուրջ են ընդունել... չէ, կոնֆլիկտային բնույթի չէ:
Օրինակ մի ծաղրական կայքի էսքիզ էի արել ու տեղադրել ֆորումներից մեկի հումորի բաժնում, ու չնայած սմայլիկների առատությանը, շատերը կարծել էին թե լրջորեն մտադիր եմ այդպիսի կայք բացել :D

Koms
28.03.2006, 10:21
ինչքան որ ծանոթ եմ "արեւմտյան" ֆորումների պատմությանը, ասեմ, որ այնտեղ ամեն կայք /նահանգի, քաղաքի, կազմակերպության/ պարտադիր ունի իր ֆորումը, եւ մարդիկ տարիներ շարունակ քննարկում ու քննարկում են բազմապիսի հարցեր,

Ուլուանա
28.03.2006, 10:57
Լրիվ համաձայն եմ :)
Իմ հետ հաճախ է եղել, որ կատակով ասածներս լուրջ են ընդունել... չէ, կոնֆլիկտային բնույթի չէ:
Օրինակ մի ծաղրական կայքի էսքիզ էի արել ու տեղադրել ֆորումներից մեկի հումորի բաժնում, ու չնայած սմայլիկների առատությանը, շատերը կարծել էին թե լրջորեն մտադիր եմ այդպիսի կայք բացել :D
Հա, ճիշտ է, հիշում եմ, թե ոնց էին բոլորը ոգևորվել... :D
Բայց մի բան էլ ասեմ. քո կատակները ռեալում էլ են երբեմն մի քիչ դժվար ճանաչելի, որովհետև մեկ-մեկ էնքան լուրջ տոնով, լուրջ ձայնով ու լուրջ դեմքի արտահայտությամբ ես կատակում, որ մարդու մտքով չի անցնում, որ դա կատակ է։ :))
Դրա համար խորհուրդ կտայի, որ ռեալում կատակելիս մի քիչ հաճախակի «սմայլիկներ» հագնեիր։ :P ;)

Koms
28.03.2006, 16:23
Շատերից լսեմ եմ նաեւ այսպիսի արտահայտություն, թե իրենց կյանքում "ռեալը" շատ ավելի դժգույն է. քան "վիրտուալ" իրականությունը, գուցե եւ իրոք կարող է դա այդպես լինել:

Հովիկ
30.03.2006, 04:29
Վիրտուալ հաղորդակցությունը ժամանակ սատկացնէլու լավաքույն միջոցն է :B

Ուլուանա
30.03.2006, 09:43
Վիրտուալ հաղորդակցությունը ժամանակ սատկացնէլու լավաքույն միջոցն է :B
Ոմանց համար ժամանակ սատկացնելու միջոց է, ոմանց համար էլ՝ մարդկանց հետ շփվելու, նոր ընկերներ ձեռք բերելու, ինչպես նաև տեղեկատվության աղբյուր։ Իսկ ժամանակ «սատկացնելն» ու ժամանակ անցկացնելը տարբեր բաներ են։ Այ ժամանակ «սատկացնողների» հետ անձամբ ինձ համար շփվելն այնքան էլ հաճելի ու հետաքրքիր չէ...;)

StrangeLittleGirl
31.03.2006, 18:18
Ո՞վ էդքան ժամանակ ունի, որ դեռ հասցնում է նաև «սատկացնել»:

Ուլուանա
31.03.2006, 20:08
Ո՞վ էդքան ժամանակ ունի, որ դեռ հասցնում է նաև «սատկացնել»:
Բյուր, հավատա, շատ-շատերը...

Artgeo
31.03.2006, 20:22
Բյուր, հավատա, շատ-շատերը...
Հայաստանի երիտասարդության

StrangeLittleGirl
31.03.2006, 23:17
Ցավակցում եմ հայ երիտասարդությանը: Ես միշտ երազում եմ մի քանի ազատ րոպե ունենալու մասին, որ հասցնեմ հանգստանալ, իսկ մյուսնեռյ ժամանակ են սպանում: :(

Narinfinity
04.04.2006, 02:00
Ինչ վերաբերվում է Վիրտուալ Հաղորդագությանը ,ապա այն արագ ինֆորմացիոն հաղորդակցման միջոց է, որը շատ նման է առանց նկարների գիրք կարդալուն,և դրանով մարդիկ իրար կարող են միայն պատկերացնել, իսկ պատկերացման կատարյալ լինելու համար պետք է ճիշտ հարցերն ուղղել զրուցակցին , և ստանալ անկեղծ ու օբյեկտիվ պատասխաններ :
Հետո էլ չմոռանանք որ մարդու էությունը պարզ է դառնում շփվելիս , նրա հետ ապրելիս,
ԵՎ ԴԺՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ հաղթահարելիս , սակայն նույնիսկ մենք ինքներս էլ մեզ հաճախ չենք բացահայտում մինչև վերջ , այնպես որ ՎԻՐՏ.ՀԱՂՈՐԴԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ողղակի արագ կապի միջոց է:

StrangeLittleGirl
04.04.2006, 17:49
Ճիշտն ասած, համաձայն չեմ այդ համեմատության հետ: Առանց նկարների գրքերը հիմնականում այն պատճառով են առանց նկարների, որովհետև դրանց կարիքը չկա, կարելի է պատկերացնել առանց նկարների: Իսկ վիրտ. հաղորդակցության ժամանակ ոչինչ այդպես մանրամասն չի բացվում մեր առջև, ինչպես առանց նկարների գրքերի մեծ մասում է:

John
13.04.2006, 20:19
Մոտ 1 տարի հաղորդակցվում էի չատի միջոցով,բայց ոչ մի լավ բան չգտա այնտեղ.Ուրախ եմ,որ կարողացա ինքս ինձ ստիպել այլեվս չատ չմտնել,իսկ ֆորումները կարծում եմ անհրաժեշտ են այն մարդկանց,որոնք իրական կյանքում չեն կարողանում ինքնահաստատվել,իսկ եթե այդ առումով բարդույթներ չկան,ավելի լավ.Ամեն դեպքում ֆորումը գերադասում եմ չատից.

Hasik
15.04.2006, 16:22
ես բոլորովին վերջերս եմ օգտվում վիրտուալ հաղորդակցությունից, նույնիսկ չգիեմ ինչը ստիպեց հետաքրքրվելու, բայց ասեմ, իմ կարծիքով այդպես կարելի է մարդու մասին որոշակի կարծիք կազմել, նայած թե դիմացինդ որքան անեղծ է, կոնկրետ ես առաջնորդվում եմ ինքնազգացողությամբ, և կարելի է ասել, շատ քիչ հատկանիշներ են որ չեմ կարողանում ճիշտ նկատած լինել տվյալ մարդու մոտ, չնայած որ վիրտուալ կյանքից շփվել եմ ընդամենը 2 հոգու հետ:Ամեն դեպքում ես այնքան չեմ կապվել այս ձևին, որ առանց դրա դժվարանամ, համենայնդեպս շատ հետաքրքիր է և օգտակար:

kiki
17.04.2006, 01:27
Ինտերնետը իմ կարծիքով առաջին հերթին ինֆորմացիայի հրաշալի աղբյուր է, ես ինքս աշխատանքի բերումով, չնայած մինչ այդ էլ, չեմ կարող առանց ամենօրյա լուրեր կարդալու ու տարբեր պետքրքիր նորությունները գտնելու...իսկ երկրորդը`մարդկանց հետ շփումը է...ու բոլորովին կարևոր չէ ճանաչում և բացահայտում ես մարդուն , թե չէ, երբեմն հենց միայն շփման, կարծիք փոխանակման, ու զրույցի գաղափարն է կարևորը...ես վաղուց եմ ինտերնեից օգտվում, բայց մարդկանց հետ ինտենսիվ շփումների ժամանակ ցավոք քիչ եմ ունեցել միշտ, հիմա կա 3 ֆոռում, որտեղ պարզապես չեմ կարողանում չմտնել, թեկուզ քիչ ժամանակով, պարզապես նորություններն իմանալու համար...ես հանդիսանում եմ ֆուտբոլի երկրպագու շատ վաղուց, ու մի ժամանակ Հայսաստանում բոլորովին չեի ճանաչում համախոհների, ու այս առումով ինտերենտը ինձ համար շատ կարևոր էր գտնելու համար նրանց, ով կիսում է իմ կարծիքը, ընկերների, որոնց հետ կարող էի պարզապես զրուցել ու կարծիքներով կիսվել սիրված ակումբի մասին...հո չէի կանգնելու Երևանի կենտրոնում ու գոռալու- ով է երկրպագում այս ակումբին...?- համաձայնեք, այս առումով ինտերնետը շատերին է օգնում, կան անգամ մարդիկ, ով պակաս ունի շփման, և նոր ծանոթներն ու ընկերները նրան անհրաժեշտ են ...ընդհանրապես, աշխարհը շատ մեծ է, ու մարդիկ կարողանում են իրար հետ փոխանակվել ինֆորմացիայով, ծանոթանալ, իմանալ ինչ է կատարվում աշխարհի այն կողմում...մի խոսքով, շատ կարևոր է սա, համենայն դեպս ինձ համար, ու առանց ինտերնետի արդեն իմ կյանքը ու առօրյան չեմ պատկերացնում...նշեմ, որ սա բոլորովին չի փոխարինում ինձ ռեալ կյանքը, քանի որ ես հասկանում ու տարբերում եմ այն և այն, ու իրական կյանքը, իրական մարդկային հարաբերություններն ու շփումները անփոխարինելի են...
մի ժամանակ անգամ նոր մոդեմ չէի գնում, որովհոտև հասկանում էի, որ եթե տանը ինտերնետ լինի, չեմ աշխատի, ու եթե մեջը լինեմ, հաստատ մի նորություն կամ կարդալու բան կգտնեմ, ու դուրս չեմ գա..:oy , բայց նոր կոմպյուտերի հետ նոր մոդեմ եկավ ու ամեն ինչ սկվեց նորից, չնայած նշեմ էլի, որ ժամանակ շատ չեմ կարողանում շփմանը հատկացնել, բայց ամբողջ օրը կարդում եմ այս կամ այն լրատվական էջը...

Pantera
25.06.2006, 12:24
Վիրտուալ հաղորդակցությունն այսօր ամենա տարածված ու օգտակար միջոցներից մեկն է, որն օգտագործում ենք տարբեր նպատակներով:
Ինձ համար այն ինֆորմացիայի շատ կարևոր կենտրոն է, ընկերների, ընտանիքի ավելի հաճախակի շփում է, աշխարհով մեկ հայկական միավորում է, որը պակասեցնում է օտարության շունչը... այն կապում է ինձ ամբողջ աշխարհի հետ...
Իսկ ինչ վերաբերվում է ուղղակի չաթերին, որտեղ դատարկաբանություններից բացի ոչինչ չի լինում՝ համարում եմ ժամանակի վատնում, չարաշահում ու անփութություն:
Չաթում՝ մարդն անտեսանելի է, ոչ ոք, ոչ մեկին չի ճանաչում ու դրա համար էլ՝ մեծամասնությունը չաթն օգտագործում է իր իսկ հակառակ պատկերին համեմատ; ասում, խոսում այն՝ ինչը չէր ասի իրականում, շրջապատում՝ որտեղ անձամբ ճանաչում են նրան:
Այսինքն՝ մարդը գտնում է իր մտքերի ու լեզվի ազատությունը՝ հենց չաթում, որտեղ իրեն ոչ ոք չի ճանաչում:

Քրիստինա
24.08.2006, 20:31
Չաթում՝ մարդն անտեսանելի է, ոչ ոք, ոչ մեկին չի ճանաչում ու դրա համար էլ՝ մեծամասնությունը չաթն օգտագործում է իր իսկ հակառակ պատկերին համեմատ; ասում, խոսում այն՝ ինչը չէր ասի իրականում, շրջապատում՝ որտեղ անձամբ ճանաչում են նրան:
Այսինքն՝ մարդը գտնում է իր մտքերի ու լեզվի ազատությունը՝ հենց չաթում, որտեղ իրեն ոչ ոք չի ճանաչում:

Կարծում եմ , որ կան մարդիկ, որոնք Չատում այնպես են խոսում, ինչպես կխոսեին իրական կյանքում

Sergey
24.08.2006, 20:35
Կարծում եմ , որ կան մարդիկ, որոնք Չատում այնպես են խոսում, ինչպես կխոսեին իրական կյանքում

Շատ ճիշտ ես անում:

Koms
24.08.2006, 23:10
եկեք մի քիչ լայնացնենք քննարկման ֆորմատը, եւ եթե դեմ չենք խոսենք մի երեւոյթի մասին, որը կոչվում է՝

Քիբերհոգեբանություն

Այժմ ողջ աշխարհում առկա է այդ սինդրոմը` մարդիկ երկար ժամեր ի վեր շփվում են Ինտերնետում /չատ, ֆորում, մեսենջեր, է-մեյլ/` գտնվելով վիրտուալ տարածքում, կերտելով վիրտուալ կերպարներ եւ որոշակիորեն արդեն կախման մեջ գտնվելով այդ ամենից` ձեռք բերելով այսպես կոչված “քիբերհոգեբանության սինդրոմը”,

և այսպես` ձեր կարծիքները այդ թեմայի շուրջ,..

armenianhackers[info]
23.01.2007, 15:26
Բազմիցս նշվել է, որ ինչքան մարդ գոյության ունի, այնքան ել հոգեբանություն: Սակայն նրանք տարբերվում են իրարից....

Օրինակ, ես մարդ գիտեմ, որը ռեալ կյանքում ունի մեկ յլ հոգեբանություն, իսկ վիրտուլ աշխարհում մեկ այլ:
Կարող եմ վստահ ասել, որ նրանց թիոը բաոականին շատ է...
Ըստ ձեզ, մարդիկ ովքեր վարում են նման տիպի կյանք (իրական կյանքում նորմալ են, իսկ համակարգչի դեմ իրենց արքա են զգում.... խոսքիս օրինակ կարող է ծառայել, ասենք ինչ որ ինտերտետային կայքի/ֆորումի/չատի մոդերատոր, ադմինիստրատոր), նրանք նորմալ են, թե տառապում են ինչ որ հիւվանդությամբ՞, եւ հոգեբանի կարիք ունեն....՞

electrical_storm
23.01.2007, 16:16
ըհը..տենց դեմքեր կան.. դրանք ծիծաղ են առաջացնում ու խղճահարություն..
կան նաև ընենցները, որ ամաչկոտ են, կամ չգիտեմ ինչ պատճառով ասենք ինտերնետով շփվելիս ավելի ազատ են ու իրանց ներքին աշխարհն ու էմոցիաներն ավելի են ցույց տալիս... դա ուրիշա... չգիտեմ..ես տենց չեեմ....բոււււ

Idealistka
26.01.2007, 20:22
Ինձ թվում է, որ շատ արդիական թեմա է:) , ու այդպիսի խնդիր իրոք գոյություն ունի, մանավանդ Հայաստանի համար այն ձեռք է բերում կողմնակի դրսեւորումներ: Գաղտնիք չէ, որ ավելի ազատ հասարակության մեջ/օրինակ մեր ծեծված ԱՄՆ- ն/ մարդկանց վախերը՝ սխալ հասկացված լինելու հետ կապված/պարզ է, մարդիք ինքնադրսեւորման պահանջ են զգում, իսկ ինտերնետը տալիս այդպիսի հնարավորություն/, քիչ են , ավելի քիչ, քան մեզ մոտ,չէ՞: Այնտեղ հասարակության շերտերի միջեւ տարբերություններն շատ են, իսկ մեզ մոտ քիչ, կամ չկա:( :

Cleopatra
26.01.2007, 20:57
']Բազմիցս նշվել է, որ ինչքան մարդ գոյության ունի, այնքան ել հոգեբանություն: Սակայն նրանք տարբերվում են իրարից....

Օրինակ, ես մարդ գիտեմ, որը ռեալ կյանքում ունի մեկ յլ հոգեբանություն, իսկ վիրտուլ աշխարհում մեկ այլ:
Կարող եմ վստահ ասել, որ նրանց թիոը բաոականին շատ է...
Ըստ ձեզ, մարդիկ ովքեր վարում են նման տիպի կյանք (իրական կյանքում նորմալ են, իսկ համակարգչի դեմ իրենց արքա են զգում.... խոսքիս օրինակ կարող է ծառայել, ասենք ինչ որ ինտերտետային կայքի/ֆորումի/չատի մոդերատոր, ադմինիստրատոր), նրանք նորմալ են, թե տառապում են ինչ որ հիւվանդությամբ՞, եւ հոգեբանի կարիք ունեն....՞ Ես կարծում եմ, որ դա ռեալ կյանքում չինքնահաստատված մարդիկ են, որոնք իրենց տեր ու տիրակալ են զգում միայն տվյալ ֆորումում կամ չատում, կամ նրանք այդ չատով կամ ֆորումով են ապրում, այսինքն վիրտուալ աշխարհում են սավառնոելով, և օրվա մեծ մասն այդպես անցկացնելով:

dvgray
29.09.2007, 16:38
էս հարցին ես մինչև հիմա մատների արանքով էի նայում
Սակայն Ուլուանայի հետևյալ գրառումը մտորումների տեղիք տվեց:


Միայն թե դրա համար անհրաժեշտություն է միմյանց հետ մինչև վերջ անկեղծ ու ազնիվ լինելը՝ թյուրիմացությունների ու հետագա հիասթափությունների հավանականությունը նվազագույնի հասցնելու համար: Երբ երկու կողմերն էլ ամեն ինչ անում են իրենց իրական բնույթը դիմացինին ցույց տալու

Բայց չէ որ ամենադժվար բաներից մեկը ՝ դա սեփական անձը գնահատելն է, մանավարդ այնպես, ինչպես երևում ես ուրիշների աչքին:
Այսինքն վիրտուալը այս դեպքում օգնու՞մ է ճիշտ ճանաչել ինքտ քեզ:

Ուլուանա
18.10.2007, 08:02
էս հարցին ես մինչև հիմա մատների արանքով էի նայում
Սակայն Ուլուանայի հետևյալ գրառումը մտորումների տեղիք տվեց:

Բայց չէ որ ամենադժվար բաներից մեկը ՝ դա սեփական անձը գնահատելն է, մանավարդ այնպես, ինչպես երևում ես ուրիշների աչքին:
Այսինքն վիրտուալը այս դեպքում օգնու՞մ է ճիշտ ճանաչել ինքտ քեզ:
Կներես, ուշացումով պատասխանեմ հարցիդ. այո, պատկերացրու, որ ահագին օգնում է ոչ միայն դիմացինիդ, այլև հենց ինքդ քեզ ավելի լավ ճանաչելուն: Օրինակ, ես ինքս վիրտուալ շփման ընթացքում շատ ու շատ նոր գծեր ու թաքնված կողմեր եմ հայտնաբերել իմ մեջ՝ թե՛ դրական և թե՛ բացասական: Այնպես որ վիրտուալ շփումը շատ առումներով նաև ինքնաբացահայտման լավ հնարավորություն է ընձեռում մարդուն:


Բայց չէ որ ամենադժվար բաներից մեկը ՝ դա սեփական անձը գնահատելն է, մանավարդ այնպես, ինչպես երևում ես ուրիշների աչքին:
Այո, բարդ է, բայց իմ ասած ազնիվ ու անկեղծ լինելու դեպքում սկսում ես քո՝ քեզ հայտնի կերպարը համեմատել այն կերպարի հետ, որը տեսնում է քո մեջ դիմացինդ, և փորձում ես գնահատել այդ երկու կերպարները: Համեմատության արդյունքում մի կողմից իմանում ես, թե ինչպիսի տպավորություն ես թողնում (ու, եթե համարում ես, որ այն սխալ է, վերլուծում ես դրա պատճառները՝ անկախ նրանից՝ տպավորությունը բացասական է, թե դրական), մյուս կողմից էլ երբեմն իմանում ես, որ որոշ գծեր ունես (էլի և՛ դրական, և՛ բացասական), որոնց մասին մինչ այդ, փաստորեն, չէիր էլ կասկածում:

Ուղղակի ամբողջ հարցն այն է, որ շփման վիրտուալ տեսակը լիակատար անկաշկանդության հնարավորություն է ապահովում, որի արդյունքում մարդու մեջ գլուխ են բարձրացնում թաքնված ու մինչ այդ չդրսևորված շատ հատկանիշներ: Կարող եմ վստահաբար ասել, որ վիրտուալ հաղորդակցության շնորհիվ ես ինքս ինձ շատ եմ բացահայտել: Ի դեպ, վիրտուալ շփումը զգալիորեն ազդում է նաև ռեալ շփման վրա. վիրտուալի անմիջականությունը հաճախ ինքնաբերաբար տեղափոխվում է նաև ռեալ ոլորտ, և մարդը, փաստորեն, փոխվում է՝ դառնալով ավելի շփվող, արտահայտվող ու անմիջական: Իմ շրջապատում այդպիսի դեպքերը բազմաթիվ են: :)

Ծով
18.10.2007, 14:23
Անձնական փորձս ցույց տվեց, որ վիրտուալ ճանապարհով իմ իրական կերպարը ավելի տեսանելի է, իսկ հոգուս վիճակները` ավելի թափանցիկ;
Վիրտուալ շփումն ինքնին խաղի է նման և որպեսզի կանխամտածված սցենար չունենա, պիտի գործի անկեղծության հիմքի վրա...
Ինձ օրինակ icq-ական շփումներն այնքան էլ չեն օգնում մարդուն լիովին ճանաչելու համար, բայց ֆորումը՝ իմ դեպքում հենց ակումբը, անդամների խորամանկ, խաղարկային, հակասող, անկեղծ, միամիտ, պատահաբար, պահի ազդեցության տակ և այդպես շարունակ արված գրառումները ահագին օգնեցին...:)
Չեմ թաքցնի, որ շատերի գրառումները հենց այնպես չեմ կարդացել, այլ ուսումնասիրել եմ:D, ինչն ավելի է օգնել ունենալ տվյալ կերպարի խառնվածքի գոնե ուրվագիծը...
Բնական է, որ ինչպես իրական կյանքում վիրտուալում ևս հիասթափությունները հայտնվել ու անհետացել են...
Վիրտուալ ձևով ավելի եմ մտերմացել նույնիսկ այնպիսի մարդկանց հետ, որոնց վաղուց ճանաչել եմ:)
Ուղղակի.../մեջբերումներ անեմ գրածս հոդվածից, որը գուցե մի օր տեղադրեմ, բայց հիմա իրավունք չունեմ;)/
Ինտերնետում միտքը ձեռագիր չունի, ուստիև չունի բնավորություն:
Յուրաքանչյուր ընթերցող կամ համակարգչին սևեռված տեսողություն հասցնում է ֆիքսել բառերը՝ առանց դրանք զգալու, առանց շոշափելու դրանց ինքնարժեքը։ Վտանգավոր է, քանի որ հենց այդպես մարդիկ ենթարկվում են ռոբոտացման։

Ինչևէ, մեզանից յուրաքանչյուրն ինքն է ընտրում կյաքնի օգտակար և անօգուտ ասպեկտները; Այժմ մենք շատ ու շատ լայն հնարավորություններ ունենք ինքնակրթության, ինքնազարգացման և ինքնահաստատման համար;
Պարզապես մեր «կյանքի իմաստ» դարձած ինտերնետի բոլոր հնարավորություններից օգտվելիս չպետք է մոռանալ, որ այն ժամանակը կուլ տալու հակում ունի; Չպետք է մոռանալ և այն, որ ինտերնետը ունակ է ինչպես էներգիա փոխանցելու, այնպես էլ քո մեջ եղած էներգիան սպառելու:
Ոչ մի դեպքում վիրտուալ հարաբերությունները, տեղեկատվության ազատ, ճշմարիտ և կամ սուտ էջերը չպետք է գերադասել իրական կյանքի, մարդկային շփման տարաբնույթ դրսևորումներից, ազատ, ճշմարիտ և կամ սուտ էջերից, որովհետև ամենաչնչին առավելությունը որ կարող ենք ընդգծել, դա վիրտուալի ծնունդն է հենց իրականում ու իրականից;
Հա ու մեկ էլ...
Միանգամայն համոզված եմ, որ դու ձեռք կբերես հրաշալի ընկերներ, որոնց հետ վիրտուալ շփման տրամաբանական շարունակությունը կուզենաս տեսնել իրական կյանքում։
Երբ որ հանկարծ զգաս իրականի ու վիրտուալի տարբերությունը ոչ միջոցի, այլ անձի դրոևորման մեջ, կխճճվես;
:D....իսկ ես դեռ ուսումնասիրում եմ վիրտուալ կյանքը ու հասկացել եմ, որ այն այնքան էլ բարդ չէ, եթե լայն բացես աչքերդ:o:love:oy;):angry:D
Հ.Գ. Գաղտնիք բացեմ...ակումբում լիքը ինձ հարազատ մարդիկ եմ գտել:D/լավ..էս գաղտնիք չէր/, բայց մեկ-երկու հոգու հետ եմ կարողանում թեթև ու հանգիստ շփվել:P...վիրտուալում էլի, որովհետև նրանք էլ են կարողանում/
Այնումանեյնիվ աչքերին փոխարինել ոչինչ չի կարող...քո աչքերին նայող աչքերին;)

Agni
07.03.2010, 23:10
Հոգեբանության բաժնում պեղումներիցս մեկը եղավ այս թեման, որը կցանկանայի վերանայվեր և նոր կարծիքներով համալրվեր՝ վերտուալ հաղորդակցության դրական ու բացասական կողմերն հաշվի առնելով:
Ինքս էլ սկսեմ երևի: Վերջերս շատ եմ մտածում այս մասին, ինտերնետը կայծակնային արագությամբ ներխուժեց իմ կյանք: Իհարկե փորձում եմ սահմանափակել, քանի որ այստեղ` վերտուալ աշխարհում, ժամանակը ավելի արագ է ընթանում և իմ գործերը մնում են կիսատ::( Հետաքրքիր կարծիքներ կարդացի և ոմանց հետ համաձայն եմ... Ինչևէ բացասականը ինձ համար նաև շատ է, չեմ հասկանում դեռևս ինչից է առաջանում այդ հետաքրքիր կապվածությունը... Այո, վերտուալ շփման մեջ մարդիկ ավելի ազատ են, բայց նաև հաճախ ներկայանում են ավելի դրական կողմերով կամ էլ այնպես, ինչպես կցանկանան, որ իրենց ընկալեն, թեև իրականում կարող է էտպես չի... Հույզերը արտայատում ենք սմայլով, բայց ասենք կիրառում ենք այս սմայլը:D, բայց հաստատ բարձր ի սրտե թեթևանալու աստիճան չենք ծիցաղում կամ էլ "տապալվում գետնին", այլ ուղղակի ժպտում ենք... չգիտեմ ճիշտ են ասում, որ աուտիզացիայի դար է:
Չկարծեք միայն բողոքում եմ, չէ ես գիտեմ նաև դրական կողմերը, այն որ ընկերներ ձեռք բերեցի կամ անընդհատ նոր ինֆորմացիան, որը պիտի տանջվեի գրադարանում, որ ասենք համապատասխան գիրքը գտնեի ու իմանայի...
Միևնույն է տեխնիկայի միջոցով շփումը, այնուամենայնիվ, միջնորդավորված է ...

@Lika@
07.03.2010, 23:59
ըստ ինձ ինտերնետի լավ կամ վատ կողմեր ունենալը նախ մարդուց է կախված,օրինակ եթե մարդ պարապա ու դարդն ու ցավը ժամանակ մեռցնելնա,ուրեմն ինտերնետը կատարյալ տարբերակա,ու այդտեղից էլ սկսում են առաջանալ սուտ պատմություններ,մարդ ներկայացնում է ոչ թե իրեն այլ իր նախընտրելի կերպարը...............իսկ այն մարդկանց համար,ում համար ինտերնետը լրացուցիչ հետաքրքրություն է,ինֆորմացիայի աղբյուր բնականաբար դրական կողմերն ավելի շատ են,օրինակ ես բազմաթիվ գրքեր եմ բեռնում,գրադարան գնալ գալու փոխարեն,շփվում այլ երկրներում գտնվող ընկերներիս ու բարեկամներիս հետ........իհարկե կա ինտերնետի չափից դուրս գրավիչ լինելու գործոնը բայց իմ կարծիքով դա կրկին կախված է մարդուց,նրա կամքի ուժից և հետաքրքրություններից.......պետք չէ մեծ կախման մեջ լինել ինտերնետից,թե չէ շատ շատերը կսկսեն մարդկանցից հիասթափվել պարզելով նրանց ստերն........

Ուլուանա
23.06.2018, 05:21
Էստեղ մեջբերեմ, ձեռի հետ էլ էս թեման արթնացնեմ ութամյա խոր քնից:


ivy ... վիրտուալը գերիրականացված ա, ցավոք սրտի...
Ճիշտն ասած` չգիտեմ, թե սա ասելով` ինչ նկատի ունես, բայց, ըստ իս, ժամանակակից վիրտուալը գերիրականացված կարելի է համարել նախ և առաջ նրանով, որ էսօր վիրտուալի դրսևորումներն ահագին բազմազան են, ասենք, մի տասը տարի առաջվա համեմատ, ու դրանց միջոցով կարելի է մարդուն արդեն էնքան լավ ճանաչել, որ իրականում հանդիպելով` նույնիսկ չզգաս, որ առաջին անգամ ես հանդիպում, կարծես վաղուց իրականում ճանաչելիս լինես, ու պատճառը կարող է բոլորովին էլ հոգեհարազատությունը չլինել: Օրինակ, տարիներ առաջ, երբ ո՛չ վիդեոներ հրապարակելու կամ իրար ուղարկելու ձև կար, ո՛չ սքայփով տեսա-/լսազանգ անդլու, ո՛չ էլ, առավել ևս, լայվ մտնելու, բացի տեքստային ինֆորմացիայից, կարելի է ասել, դեպի ռեալ բացվող միակ պատուհանը լուսանկարներն էին, բայց նույնիսկ դրանց հասանելիությունը չի կարելի համեմատել էսօրվանի հետ: Էս գերիրականացվածությունը մի կողմից, իհարկե, լավ է, քանի որ հնարավորություն է տալիս հեռավորության վրա շատ մարդկանց ռեալին հավասար կամ համարյա հավասար ճանաչել: Մյուս կողմից էլ մաքուր վիրտուալ կերպարները, այսինքն` նրանք, որոնց գիտենք բացառապես իրենց տեքստային հաղորդագրություններով` լինեն դրանք ֆորումում, չաթում, թե Ֆեյսբուքում, գնալով պակասում են, իսկ նրանք շատ դեպքերում առանձնահատուկ հետաքրքրություն են ներկայացնում` ինչ-որ առումով նմանվելով գրքային կերպարների, որոնց չերևացող մասը վերականգնում ենք սեփական երևակայությամբ` հիմնվելով զուտ իրենց գրառումների ու հաղորդագրությունների վրա: Վիրտուալ կերպարներ կան, որոնց մի տեսակ ափսոս է «իրականացնելը». իրենք հենց վիրտուալ են հետաքրքիր ու լավը, իսկ ապավիրտուալացվելու դեպքում էսպես թե էնպես դառնալու են սովորական մարդիկ, քանի որ բոլորս էլ իրականում էս կամ էն չափով սովորական ենք:


հը՞ն... իմ վիրտուալը վիրտուալ է, իրականը՝ իրական... ու իրենք իրար վանող մագնիսների նման գլորվում են տարածաժամային կոնտինիումում՝ մերթ ընդ մերթ իրար հետ առաձգական բախվելով...

իրականը երբեք էլ չի կարող գերագնահատված լինել, քանի որ ինչքան էլ գնահատես իրականը, հա էլ կա մի հարյուր էտքան էլ գնահատելու տեղ... առնվազն... իսկ վիրտուալը... հա, շատերս ունենք դրան գերիրականացնելու հակումներ այս օր ու դարում... քյասա... թռա՝ իրական կյանքը սպասում է իմ կողմից հավելյալ գնահատվելուն :))
Ես կասեի` նույնն էլ վիրտուալը: Հենց էն չերևացող մասի պակասը հաճախ օգնում է, որ ավելի շատ նրբություններ նկատես ու ոչ ակնհայտ հատկանիշներ բացահայտես մարդու մեջ` երևացող դրսևորումների հիման վրա, մոտավորապես նույն սկզբունքով, ինչպես որ, օրինակ, կույր մարդու լսողությունն ավելի նուրբ ու ուժեղ է դառնում տեսողության բացակայությամբ պայմանավորված:

LisBeth
23.06.2018, 20:48
հը՞ն... իմ վիրտուալը վիրտուալ է, իրականը՝ իրական... ու իրենք իրար վանող մագնիսների նման գլորվում են տարածաժամային կոնտինիումում՝ մերթ ընդ մերթ իրար հետ առաձգական բախվելով...

իրականը երբեք էլ չի կարող գերագնահատված լինել, քանի որ ինչքան էլ գնահատես իրականը, հա էլ կա մի հարյուր էտքան էլ գնահատելու տեղ... առնվազն... իսկ վիրտուալը... հա, շատերս ունենք դրան գերիրականացնելու հակումներ այս օր ու դարում... քյասա... թռա՝ իրական կյանքը սպասում է իմ կողմից հավելյալ գնահատվելուն :))

Այվիի ասածը (https://www.akumb.am/showthread.php/2925-%D4%B1%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%A2%D6%81%D5%AB%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%AB%D6%81-%D5%B8%D6%82%D5%9E%D5%B4-%D5%B0%D5%A5%D5%BF-%D5%AF%D6%81%D5%A1%D5%B6%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D6%84-%D5%AE%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D5%A9%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%AC-%D6%87-%D5%AF%D5%A1%D5%B4-%D5%B4%D5%BF%D5%A5%D6%80%D5%B4%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%AC?p=2574313&viewfull=1#post2574313) կարծում եմ վիրտուալը իրականից տարանջատելու մասին խնդիրը չի, այլ այն որ ասենք էդ վիրտուալ ու իրական անձը նույն կենտրոնական նյարդային համակարգից չի օգտվում կարծես, տարբեր միջավայրերում։ Այսինք ենթարկվելով որոշակի պահանջարկի վերափոխում ու վերադասավորում ա իր վիրտուալ ինքնութնունը, ու դառնում ա իրականին անհամապատասխան։ Պարզ լեզվով ասած կարա երկար ճառեր գրի հանդուրժողականության մասին, բայց մի հատ սևամորթ մտնի գազոնը, բռնի գլխից խփի։ ՄԻ քիչ չափազանցրի, բայց մոտավոր այ սենց տարբերություններ մասին խոսքը։ Չգիտեմ հանուն ինչի ա դա արվում, բայց ահագին տարօրինակ երևույթ ա դա, քանի որ վիրտուալի վրա հիմնվելով իրա մասին արդեն թյուր կարծիք ա ձևավորվել, կոնտրաստային շոկ ա ստեղծվում ծանոթության, կամ մտերմության ընթացքում։
Քո ասած տարանջատումը կարա ներգործի էս ամենի վրա, եթե կանխակալ ենթադրես, որ իրականությունը տարբեր ա, ու սպասելիքներ չունենաս։ Բայց տվյալ թեմայում մարդիկ ցանկություն են հայտնում հենց էդ վիրտուալ անձի հետ ծանոթանալու, նենց որ սա արդեն սպասելիք ա, կարա բերի հիասթափության։
Իսկ իրականությունը գնահատելու ու վերագնահատելու մտքերը լավ ա հնչում։ Լիքը նյուանսներ կան մարդկանց մեջ, որ թերևս հարատև ճանաչողական պրոցեսս կարող են պահանջել։

LisBeth
23.06.2018, 21:43
Հա, ի լրումն վերևի գրառմանը ասեմ, որ իրականությունը կարող ա նաև ճիշտ չգնահատվի, որովհետև մարդը ռոբոտ չի, որ բոլոր իրադրություններում նույն ձևի իրան դրսևորի, կամ մտածված քայլեր անի։ Պետք ա հաշվի առնել նաև իրադրությունը որում տեղի ա ունենում վիրտուալի ու իրականի հատումները։ Բայց դե սրանք զուտ խոսակցութություններ են։ Ամեն մեկն իր ընկալման գերին ա դառնում, ու ստացվում ա փյուր քաքմեջ :D Բայց դե դրական օրինակներ նույնպես գոյություն ունեն, ինչքան մարդ, այնքան փորձ։