Դիտել ողջ տարբերակը : Dayana-ի անկյուն
Տեսնես կա՞ աշխարհում մեկն, ով չի սիրում չորացած տերևները ոտքերով խշխշացնել
http://blog.educationaltoysplanet.com/wp-content/uploads/2009/02/kids-playing-with-autumn-leaves.jpg
Կա Դայ ու դաժե իրա նյարդեի վրա ազդում էր իմ խշխշացնելը:)) ` ես էլ առիթս բաց չէի թողնում:D:oy
Աշխարհը ստեղծելիս Աստված պապիկը մարդկանց էնքան տարբեր ա սարքել: Ոմանք կյանքում գտնում, ամրապնդում են իրենց տեղն ու դիրքը, ու դառնում էս մեծ կյանք ասվածի մի փոքրիկ, բայց շատ ամուր կտոր: Ոմանք ծնված են երկրոր պլանում մնալու համար ու որքան էլ հնարավորություններ ունենան, մեկ է, մնալու են ստվերում: Կան երրորդները, ովքեր ոչ առաջին ու ոչ էլ երկրորդ տեսակին չեն պատկանում ու նրանց էլ իրենց կյանքը "հետաքրքրացնում" են երևակայությամբ, իսկ երբ մի օր էդ երևակայած "պայծառ" կյանքի փոխարեն մռութը հանդիպում է իրական կյանքին... Դրա համար էլ երևի "մենք" կառուցում ենք բարձր կամուրջներ:
http://www.portlandmercury.com/binary/6be9/feature1_maggy.jpg
Երևի էս տարբերության վրա էլ հենց կառուցվել է էս գույնզգույն աշխարհը:
Հ.Գ. Հենց էս տարբերությունն ա պատճառը, որ ոմանք սիրում են թեյը կաթով խմել, իսկ ոմանք արճիճից իրեր են պատրաստում: :)
Ընկերներս` Անուշն ու Վազգն էսօր պստոիկ են ունեցել: /արդեն երեկ/ Հանկարծ մտածեցի. Ինչ լավա, որ սենց լավ ընկերներ ունեմ:
http://thumbs.dreamstime.com/thumb_411/12456888217RQNpk.jpg
Մոտ մի տարի առաջ, երբ Անուշենք նոր էին ամուսնացել ու ես դեռ չէի ճանաչում Վազգին, Անուշի հետ հաճախ էինք տարբեր թեմաներով խսում, կատակներ անում: Մի օր էլ Վազգը Օդնոյով գրեց ու երբ բողոքեցի, թե ինչի Անուշը չի գրում, ասեց. "Հեսա, աթոռիս հենված ա, գնանք կինո նայենք, հետո քեզ կգրի": Երևակայությանս մեջ նկարեցի էդ վայրկյանն ու պահեցի: Էսօր ուզում էի պատկերացնել Վազգին իրանց փոքրիկ հրաշքին նայելիս ու փորձեցի պատկերացնել նորաթուխ ծնողների երջանիկ դեմքերը ու անմիջապես ենթագիտակցությունս վերականգնեց մի տարի առաջ "պահպանված" պատկերը` իրական երջանկության "անընդհատ աճող" պատառիկը: :)
Հ.Գ. Մեկ էլ հանկարծ պատկերացրեցի, թե ոնց ենք ես ու Մերին խաղալու մի տարի հետո ու ստացա էս պատկերը`
http://3.bp.blogspot.com/_Va3objv1cIE/SPZRsx3j3aI/AAAAAAAAAJc/m6cKWokkcng/s320/friendsCartoon.jpg
Շուտ եմ ասել, կանաչ յուբկան իմն ա :angry :D
Ժամանակի ընթացքում մարդիկ փոխվում են ու էդ բնական ա, ու էդ փսոփոխությունը երբեմն հանգեցում է բարդությունների: Եթե և' x-ը, և' y-ը ժամանակի ընթացքում փոփոխվում են տարբեր չափերով, նրանց երբեմնի ընդհանրությունները ուղղակի 0 են դառնում:
Մի խոսքով ես ահավոր փոխվել եմ ու հեչ չեմ կարողանում շփվել էն մարդկանց հետ, ում հետ մի քանի տարի առաջ նույնիսկ ընկերություն էի անում: Ինձ զգում եմ դավաճան, բայց դե ես մեղք չունեմ, ուղղակի կենցաղային թեմաները սպառվել են: :(
Մի քիչ մաքուր օդ, ու ամեն ինչ իր տեղը կնըկնի... երևի...
http://www.chrismadden.co.uk/eco/air-pollution-illustration.jpg
Մրսում եմ ...
Մենակ նստել եմ մեր պատշգամբի բազմոցին ու դողում եմ քնից նոր արթնացած մանչուկի պես...
Արդեն տասնինը օր է, ինչ նա գնացել է: Էդպես էլ չհասկացա, թե ինչու գնաց: Մի քանի օր ջերմություն ուներ, առաջարկեցի բժշկի գնալ, իսկ նա համառորեն հրաժարվում էր: Մի օր էլ գիշերն արթնացավ, գնաց լոգարան, ես իհարկե դրանում ոչ մի տարօրինակ բան չտեսա, սակայն նա վերադարձավ ամբողջովին թաց գիշերազգեստով:
-Շոգո՞ւմ ես սիրելիս:
-Վայ, էս դու քնած չե՞ս, կներես, արթնացրի, ուղղակի մի փոքր շոգեցի...
Հարցակոծ անել չեմ սիրում, ոչինչ չհարցրի: Մենք սիրում էինք միմյանց ու եթե ինչ-որ բան ունեինք ասելու, ասում էինք առանց կողմնակիությունների: Երբևէ չենք փորձել գուշակել դիմացինի տրամադրությունը, ինչ-որ բանա սելու համար. դա երկուսիս համար էլ չասված օրեք էր` ասել ամեն ինչ, երբ ցանկանանք ու ինչպես ցանկանանք, և դա պիտի ընդունվեր առանց քննարկումների:
Չքնեցի, մտածելով, որ գուցե ինչ-որ բան այն չէ: Հաջորդ երեկո համբուրեցի ճակատն ու բարի գիշեր մաղթեցի, իսկ ինքս ձևացրի, թե թերթ եմ կարդում, ու նստեցի գրասեղնի մոտ, որին դրված լուսամփոփի աղոտ լույսը ծածկեցի մարմնովս ու սպասեցի մինչև քնի: Մոտ երկու ժամ ոչ մի շարժում չէին անում, որպեսզի համոզվեմ, որ քնել է: Վերջապես ինքս էլ անկողին մտա: Դեռ կես ժամ չէր անցել, երբ Էլին վեր կացավ ու գնաց լոգարան: Սիրտս սկսեց արագ բաբախել: Միթե՞ կինս ինչ-որ խնդիր ունի, որի մասին ինձ ոչինչ չի ասում, միթե՞ այդքան սխալ եմ ինձ պահել, որ չի վստահում, կամ գուցե վախենում է ասել, վախենում է անհանգստացնել... Ի վերջո եկա եզրահանգման, որ ոչինչ էլ չկա, հակառակ դեպքում Էլին ինձ ամեն ինչ կասեր:
Հաջորդ շաբաթ մեր տանն ընթրիք էր: Ներկա էին իմ բոլոր ընկերները, որոնց Էլին տարբեր գույներով էր անվանում ու մեր ընկերական երեկոներին գույնզգույն էր անվանում: Ընկերներս տարբեր են ու ես նրանց չեմ ընտրել ինչ-որ արժանիքի համար, ու առհասարակ ես ընկերներ չեմ ընտրում, այդ նրանք են ինձ ընտրում ու հարկ եղած դեպքում ուղղակի հեռանում: Էլին այլևս ընկերներ չուներ. իմ ընկերները՝ նրա ընկերներն էին, որոնցից շատեին ուղղակի տանել չեր կարողանում: Այդ ցանկը գլխավորում էր Վիլլին, որին Էլին ոչ միայն չէր սիրում, այլև տխամր էր անվանում: Միակ ընկերս էր, ում հետ շփվելս Էլիին առավել տհաճ էր, բայց նա գիտեր, որ Վիլլին իմ կարիքն ունի, ու ես նրան չեմ թողնի:
Շաբաթ երեկոյան ընթրիքից հետո Վլլին խնդրեց մնալ մեր տանը, ինչին Էլին համաձայնվեց այնպիսի քաղաքավարությամբ, որ նույնիսկ ես ապշեցի: Իսկ երկու օր հետո, նա եկավ, կանգնեց ուղիղ դիմացս ու ասաց`
- Ռիչարդ, ես տեղափոխվում եմ Վիլլի մոտ:
-Բայց..,- լեզուս կապ ընկածի պես կմկմացի ես,- չէ որ դու ատում ես Վիլլիին,- ու ոչ մի հարց, թե արդյո՞ք սիրում է նրան, կամ չի՞ մտածում իմ մասին, մեր ապրած 6 տարիների մասին...
-Վիլլին մեկնել է Եվրոպա և առաջիկա մի քանի տարիների ընթացքում չի երևա, իսկ տունն իմ տրամադրության տակ կլինի:
-Փաստորեն մենք երկուսով ենք տեղափոխվում, իսկ ինչը՞ քեզ դուր չի գալիս մեր տնաը,- անմիջապես վրա հասա ես, ենթադրելով, որ Էլիանորային դուր չէր եկել մեր տունն ու նա ավելի հարմարավետ տուն էր գտել մեզ համար: Եվ իսկապես, մեր տունն ընդհամենը մեկ սենյակից էր բաղկացած, մի փոքրիկ պատշգամբ, խոհանոց, որը մեր տան ամենաընդարձակ մասն է: Ու եթե որոշել էինք ընտանիքի անդամների քանակն ավելացնել, հարկավոր էր ավելի հարմարավետ բնակարան տեղափոխվել:
-Սպասիր Ռիչ, ես չասացի մենք, ես ասացի՝ ես: Ես գնում եմ, իսկ դու մնաում ես,- սառը ցնցուղի նման խոսքերը թափվեցին գլխիս: Հետո նա համբուրեց ինձ, ինչպես երբևէ, փակեց դուռը երեսիս ու գնաց: Այդպես էլ չհասկացա, թե ինչու՞ գնաց:Մնացի մենակ... Մի քանի անգամ խոսել եմ նրա մոր հետ, ու նա էլ ինձ պես զարմացած է, սակայն ասում է, որ Էլին ինձ շատ է սիրում ու դա արել է իմ երջանկության համար: Սակայն մոռացել է ինձ հարցնել, ի՞նչ եմ ես ուզում, որն է իմ իրական երջանկությունը: Ինչպես կարող եմ ես երջանիկ լինել առանց նրա...
Նստած եմ մեր պատշգամբում ու մրսում եմ...
-Սառա, ջուր կտա՞ս:
-Խմիր սիրելիս: Լսիր, գուցե զանգե՞ս Ռիչարդին, դու պարտավոր ես նրան ասել այդ մասին:
-Մենք վաղուց միասին չենք և ես ոչնչով նրան պարտավոր չեմ:
-Բայց...
-Խնդրում եմ, ես ուզում եմ քնել:
-Քնիր փոքրիկս, քնիր... քնիր...
Լավն էր, հետաքրքրի ու թեթև ընթերցվեց, բայց վերջն ինչ որ անհասկանալի էր:
վերջն ինչ որ անհասկանալի էր: և ոչ միայն վերջը... Դայ, խի գնա՞ց... ի՞նչն էր պատճառը... :think
և ոչ միայն վերջը... Դայ, խի գնա՞ց... ի՞նչն էր պատճառը... :think
գնաց քնի :)
StrangeLittleGirl
26.10.2009, 18:10
Դայ, մտել եմ Դայուշնոցդ, էնքան հավես ա: Ուզեցի հետդ խոսել, էն էլ օֆլայն ես: Էս վերջինի վերաբերյալ... Մենակ ե՞ս եմ, որ հասկացել եմ, թե՞ սխալ եմ հասկացել: Ամեն դեպքում հզոր էր: Սկզբում Լոնդոնի «Մեծ տան փոքրիկ տիրուհին» հիշեցրեց, բայց հետո լրիվ ուրիշ ընթացք ստացավ: Պաչիկ եմ անում քեզ: Ահավոր կարոտել եմ:
Դայ, մտել եմ Դայուշնոցդ, էնքան հավես ա: Ուզեցի հետդ խոսել, էն էլ օֆլայն ես: Էս վերջինի վերաբերյալ... Մենակ ե՞ս եմ, որ հասկացել եմ, թե՞ սխալ եմ հասկացել: Ամեն դեպքում հզոր էր: Սկզբում Լոնդոնի «Մեծ տան փոքրիկ տիրուհին» հիշեցրեց, բայց հետո լրիվ ուրիշ ընթացք ստացավ: Պաչիկ եմ անում քեզ: Ահավոր կարոտել եմ:
Շնորհակալ եմ Բյուր ջան: Իսկապես մենակ դու հասկացար, երևի մասնագիտությունից էր: Ուզում էի նկարագրել գիշերային շնչահեղձ լինելու տեսարանները և այլն, բայց մտածեցի ընդմիշտ քնելու օրինակն ամեն ինչ կասեր: Անկեղծ սպասում էի, որ ինչ-որ մեկը Արիադնայի պես կասի. "Դայ, հերիք ա հերոսներիդ սպանես :angry", բայց ոչ ոք չասեց: :) Ամեն դեպքում շնորհակալ եմ: Ես էլ եմ շատ կարոտել:
Հա մտածեցի ու էդպես էլ չկարողացա միտքս ճիշտ ձևակերպել:
Ուզում էի բացատրել, որ գլխից մեծ խոստումներ տալը, դա ստելու տեսակ ա ու ես նենց եմ հոգնել էդ ստից:
http://hussainyousif.files.wordpress.com/2009/03/paul_gauguin-_eve_-_dont_listen_to_the_liar.jpg
Եվս 7200 շխկ-շխկ-շխկ ու լույսը կբացվի: :)
Վերջին բացահայտումներիցս.
Թերարժեքության ու գերարժեքության կոմպլեքսներն իրար եղբայրներ են ու մեկն առանց մյուսի չի ապրում: Մարդիկ տառապում են մեկով ու երբ գտնում են դրա դեմ պայքարի կամ դա մեղմացնող միջոց, մյուսն է գլուխ բարձրացնում` այն էլ ահռելի թափով: Տեսնես ինչի՞ ա դա էդպես: :8
Տեսնես բարդույթներն ընդհանրապես հաղթահարելի ե՞ն: :esim
Վախում եմ, երբ մարդիկ ինձ սիրում են, լավ են վերաբերվում, պուպուշ են անում, սարսափում եմ: Սովորել եմ դրան ու հետագա կծոցներից ծվատվում եմ /էս ինչ բառ գտա :))/ Դրա համար էլ հաճախ եմ անտեղի վիճում, որ ինչ-որ անջրպետ առաջանա դիմացինի հանդեպ ու հետագա կծմծոցից խուսափեմ, որ երբ նեղացնեն, ներել-չներելու համար չմտածեմ: Երբ մարդը քիչ հարազատ ա, ինչ ղալաթ էլ անի, ընդունում եմ որպես էդ մարդու ռեակցիա, իսկ երբ հարազատ, կարևոր մարդն է նեղացնում ՝ խորն եմ ընկալում ու նեղվում եմ:
Մի պարզ խոսակցություն.
-Էստեղ ե՞ս...
-Հա, մեռնեմ քեզ...
Ամենահեռու ու քիչ կարևրոր մարդուց, որը ստիպում ա վախենալ, ախր եթե վաղը էդ նույն մարդը ստիպված ինձ նեղացնի, ես կնեղվեմ, գուցե նույնիսկ լաց լինեմ, իսկ եթե երեկ նեղացներ, "չէի էլ նկատի": Մի խսքով սիրելի մարդկանց "ավելցուկ" ունեմ ու էդ վախեցնում ա: :(
Ինձ չնեղացնեք... :angry :D
Ուրշների դեպրեսիաների մասին կարդում եմ ու դեպրեսվում: :))
Իրանք իսկական հիստերիա չեն տեսել: Որոշակի ժամանակահատվածը մեկ գործից շուտ եմ դուրս գալիս, գալիս եմ տուն, նստում խոհանոցում ու սկսում բողոքել ամբողջ աշխարհից, ու էդ ուղեկցվում ա իմ անդադար լաց ու կոծով: Հետո խեղճ մամաս ինձ հանգստացնում ա, պաչիկ ա անում ու ուղարկում 15- 18 ժամյա քնի: Իսկ առավոտյան ամեն ինչ կարգին է: Ցտեսություն հիստերիա, մինչ հաջորդ հիստերիան: :D
Այ սա հիստերիա է, թե չէ մի ստից բանից նեղվել, տրամադրության անկում ունենալ և այլն, դրանք հաշիվ չեն: :)) :))
Հ.Գ. Էսօր աշխատանքից շուտ եմ դուրս եկել, գնացել եմ իմ լավ տրամադրությամբ վարակել Սոնային, հետո էլ եկել եմ ու տանեցիներին վարակել: :love
Բոլու ուժերս հավաքեցի ու որոշեցի ասեմ` համաձայն եմ, բայց փոխարենն ասեցի "էստեղ ես?":
Գիտես ոնց եմ վախում մթությունից? Եթե նույնիսկ այսօր քաջությունս հերիքեր ու ասեի էն ինչ ուզում եմ ասել, չափազանց մեծ ա հավանականությունը, որ ևս մեկ անգամ պիտի միայնակ չափեմ Թումանյանի մթությունը, ու էս անգամ երևի էլ երբեք չկարողանամ հաղթահարել վախս` մթությունից: Մի բան էլ ասեմ ծիծաղենք` եթե ևս 8 օր սպասեիր, ուղիղ մեկ տարի կլիներ:
Հ.Գ. Ինչ լավա, որ դու սա չես կարդա: :)
Ավելի զվարճալի բան, քան օրագրի հին էջերն են, դժվար է գտնել: :)
Եթե կյանքը չի տալիս այն, ինչ ուզում ես, պետք է սկսես ուրիշ բան ուզել: :))
Էս Ներսես_AM-ը մոնիտորս վերցնում, դնում ա հատակին, ու ես ստիպված եմ լինում հատակին նստած աշխատել: :cry2
Մարդիկ լինում են գոհ ու դժգոհ: Եթե մարդը ունակ չէ գոհանալու, ուզում ես աշխարհի գանձերը տուր նրան, մինչևնույն է քիչ կլինի, ուզում ես կյանքդ տուր ` մեկ է դժգոհ կլինի, իսկ եթե մարդը գոհ է, դու ձեռքից առնում ես ամեն ինչ, թողնում մենակ ու դատարկաձեռն, բայց նա գոհ է, ներսում ինչ-որ բան ունի "պահված" ու գոհ է: :)
Նման ա անխելք մարդու հեքիաթի սոված գայլին, բայց թե նա պիտի անխելք մարդ ուտեր, որ կշտանար, ասել է թե գոհանար, էս դժգոհներին ինչքան կուզես անխելք ու խելոք մարդ տուր ուտելու, մեկ է ` դժգոհ են ու դժգոհ: Ո՜ւֆ... :angry :(
Նախորդ կյանքում երևի Սիբիրում եմ ապրել: Չգիտեմ ոնց բացատրեմ, թե ինչքան եմ սիրում ձյունը: Մենակ էդ մասին մտածելուց մարմնովս սարսուռ ա անցնում: Էս տարի հասցրել եմ առաջին ձյունը տեսնել: Նենց դեմք էր, զանգել եմ պապային ու ասում եմ. "Պա՜պ, նենց ձյուն ա գալիս, փաթիլ-փաթիլ, ձեր մոտ էլա գալիս?", պապան զարմանքից չէր խոսում: Դժվար ա էդ բացատրել: Հետաքրքիրն էնա, որ չկա մեկը, ով իմ պես սիրում ա էդ գրողի տարած ձյունը, իսկ ես սիրում եմ...
http://www.visuallee.com/weblog/images/guilford_snow_dec2002.jpg
Մրսում եմ ...
Մենակ նստել եմ մեր պատշգամբի բազմոցին ու դողում եմ քնից նոր արթնացած մանչուկի պես...
քնիր...
լավն էր :hands
Էսօր նենց սիրուն անձրև էր: Նայեցի երկնքին, անձրևը սկսեց աչքերս լցվել, բայց չէի կարող թոքերիս չնվիրել էդ տոնը` անձրևի հոտը շնչելու: Հիշեցի դպրոցական տարիներս` անձրևնի կաթիլն առաջանում է ջրային գոլորշիների ու փոշու հատիկի միացումից: Տուն եկա փոշու հատիկների "մի մեծ կույտ" մազերիս մեջ, ու ոչինչ որ արդեն փռշտում եմ, հազում ու մի թեթև դողացնում, մազերիցս դեռ անձրևի հոտն է գալիս: :)
...չկա մեկը, ով իմ պես սիրում ա էդ գրողի տարած ձյունը, իսկ ես սիրում եմ...
Նվիրում եմ քեզ :)
http://www.youtube.com/watch?v=7A9xWYZD55U
Նվիրում եմ քեզ :)
Լեո ձյաձյա, անփաչ շնորհակալ եմ: Որտեղից էլ գտել էիր էս հրաշք երգն ու եռակի հրաշք հոլովակը: :love :yahoo
Ինսիտուտում ժողովրդական ասացվածքների մասին ինչ-որ տեսություն էինք քննարկում ու եկանք այն եզրահանգման, որ "մուրազդ փորումդ մնա" անեծքը ամենից դաժանն է, բայց արի ու տես, որ իրականում "հարամ անել" ասացվածքը ավելի խորն էր: Տեսնես ինչի՞ են մարդիկ էդքան շատ սիրում ուրիշի գլխին "հարամ անել" իրա ունեցած-չունեցած մի բուռ երջանկությունը՝ թեկուզ հորինած, թեկուզ ծուռումռտիկ, թեկուզ "վատը":
Աննասուն երկիր ա, աննասուն երկիր ա... :angry
Բայց ինչ դեմք բանա կյանքը: Երբ դեռ դպրոցական էի, կային հստակ սահմանված "օրինակելի մարդիկ", ում ես ձգտում էի նմանվել, հասնել նրանց ու եթե հանկարծ կարող էի, անցնել: Ժամանակի ընթացքում իմ էդ հեղինակությունները դարձան ոչ էնքան հեղինակություն ու նույնիսկ ավելին, սկսեցի աշխատել չանել էն, ինչ նրանք են անում կամ արել, որովհետև դա բացարձակ սխալ է ինձ համար: Երբեմն մտածում եմ, թե ժամանակը գնացել ա, իսկ իրանք մնացել են նույնը`ես ամենալավն եմ սկզբունքով: Բայց մի հատ լուրջ վտանգ կա, որ ես էլ եմ ինչ-որ ժամանակ անց մտածելու, թե ես լավն եմ ու գնալու եմ նույն ուղիով: Ուֆ, թե ասա ձեզ ինչ վատություն էի արել? Իմ համար խաղաղ ապրում էի, փորձում նմանվել, քայլ անել դեպի Ձեզ, իսկ դուք բաբաց ու ամբողջ աշխարհին անտեղյակության շղարշի տակ եք գցել ու ապրում եք ձեր "տեղեկացվածության դարաշրջանում":
Ներվայնանում եմ, որ մարդկանց մոտ սանդղակը միշտ նույնն ա ու միշտ միատեսակ, ոնց որ կյանքը մենակ մի գույնից լինի, էդ էլ անգույնն ա:
Բարև :)
Բարև :)
Ինչ լավա դու կաս ակումբում: Ուզում էի ասել, ձեր սենյակը, որ ժամանակին մեր սենյակն էր, էնքան իմն էր, էնքան լավն էր, իսկ հիմա ինչ-որ մալազիացի անդուր դեմքով աղջիկ ա զավթել, հետն էլ մի շշմած դեմքով նեմեց ա բերել: :sad
Վաղը, ավելի շուտ արդեն էսօր ուրբաթ ա, այսինքն մյուս օրը գործի չենք ու կարող ենք հանգիստ քնել: Էս շաբաթն էլ անցավ: Եվս մի շաբաթ, ու Նոյեմբերը կվերջանա: :)
Էլի գիշերվա կեսին մտքիս մի երգ ա եկել ու ոչ մի կերպ չի թողնում քնել` "Եվ վաղն ամեն ինչ կսկսվի նորից" ... :)
Երկնային
20.11.2009, 02:31
Վաղը, ավելի շուտ արդեն էսօր ուրբաթ ա, այսինքն մյուս օրը գործի չենք ու կարող ենք հանգիստ քնել: Էս շաբաթն էլ անցավ: Եվս մի շաբաթ, ու Նոյեմբերը կվերջանա: :)
Էլի գիշերվա կեսին մտքիս մի երգ ա եկել ու ոչ մի կերպ չի թողնում քնել` "Եվ վաղն ամեն ինչ կսկսվի նորից" ... :)
ու նոյեմբերս մեկ էլ մի տարուց կգա…
Я честно рад, что уже не будет хуже, да куда уж хуже....
Մաման էր զանգել: Մոտավորապես էսպիսի խոսակցություն եղավ.
Մամ: Արմի՞ն:
Ես: հաջան
Մամ: Ո՞նց ես
Ես: լավ եմ, դո՞ւք
Մամ: Մենք էլ: Հաց կերել ե՞ս:
Ես: Հա:
Մամ: Ի՞չ ես կերել:
Ես: Եսիմ Մամ, սալաթ - մալաթ
Մամ: Լա՞վ ես:
Ես: Հա Մամ, ի՞նչ կա:
Մամ: Ոչ մի բան, ուղղակի նոր զգացի, որ քեզ կարոտել եմ, ուզեցի խոսել հետդ:
Ես: Ապրես... :love
Մենակ ինքը կարող էր զգալ, որ նեղվզած եմ, որ չգիտեմ ի՞նչ անեմ: Իսկ Կուկն ասում ա, թե ավելի վատ չի լինում: Լինում ա, հաստատ լինում ա: :)
Մաման էր զանգել: Մոտավորապես էսպիսի խոսակցություն եղավ.
Մամ: Արմի՞ն:
Ես: հաջան
Մամ: Ո՞նց ես
Ես: լավ եմ, դո՞ւք
Մամ: Մենք էլ: Հաց կերել ե՞ս:
Ես: Հա:
Մամ: Ի՞չ ես կերել:
Ես: Եսիմ Մամ, սալաթ - մալաթ
Մամ: Լա՞վ ես:
Ես: Հա Մամ, ի՞նչ կա:
Մամ: Ոչ մի բան, ուղղակի նոր զգացի, որ քեզ կարոտել եմ, ուզեցի խոսել հետդ:
Ես: Ապրես... :love
Մենակ ինքը կարող էր զգալ, որ նեղվզած եմ, որ չգիտեմ ի՞նչ անեմ: Իսկ Կուկն ասում ա, թե ավելի վատ չի լինում: Լինում ա, հաստատ լինում ա: :)
Դայուուուշ:(:kiss Կանցնի, հա, կանցնի:)
Դայուուուշ:(:kiss Կանցնի, հա, կանցնի:)
Հա Կատ ջան, էս էլ կանցնի: ;)
Վերջը գտա էլի էս երգը: :)
http://www.youtube.com/watch?v=GKghB6ANO48&feature=related
Վերջը գտա էլի էս երգը: :)
Արձագանք - կենցաղային երգ (http://www.youtube.com/watch?v=GKghB6ANO48&feature=related)
Վայ: Կես բերան ասեիր՝ ղրգեի :oy:
Վայ: Կես բերան ասեիր՝ ղրգեի :oy:
Հայկ ջան, չեմ կարողանում դաունլոադ անել, որ խնդրեմ կուղարկես? Հեսա մեյլս Պմ անեմ :oy
Է՞լ ով ա ուզում: Շուտ ասեք՝ CC դնեմ, քանի upload ա անում :):
Արձագանք - Անահիտ
Արձագանք - Ես ուրիշ ցեղից եմ
Արձագանք - Իմ ընկեր
Սրանց համար էլ եմ գժվում :love
Բայց երկու ուրիշ երգ եմ փնտրում, ոչ մի տեղ չկան :(: Բառերն եմ հիշում մասամբ.
1. ...Հերթական անգամ պտույտ կգործի,
Երկիր մոլորակը շուրջն արևի,
Հերթական սերունդը քո դուռը կթակի,
Որ քեզ չթվա, թե դու ես միակ հույսն աշխարհի...
2. ...Ինչ-որ մի օր, ինչ-որ մի տեղ,
Կհանդիպե՜նք իրար որպես անծանոթներ...
Հ.Գ. Դայ, ստորակետո՞վ, թե՞ կետով :think...
Է՞լ ով ա ուզում: Շուտ ասեք՝ CC դնեմ, քանի upload ա անում :):
Արձագանք - Անահիտ
Արձագանք - Ես ուրիշ ցեղից եմ
Արձագանք - Իմ ընկեր
Սրանց համար էլ եմ գժվում :love
Բայց երկու ուրիշ երգ եմ փնտրում, ոչ մի տեղ չկան :(: Բառերն եմ հիշում մասամբ.
1. ...Հերթական անգամ պտույտ կգործի,
Երկիր մոլորակը շուրջն արևի,
Հերթական սերունդը քո դուռը կթակի,
Որ քեզ չթվա, թե դու ես միակ հույսն աշխարհի...
2. ...Ինչ-որ մի օր, ինչ-որ մի տեղ,
Կհանդիպե՜նք իրար որպես անծանոթներ...
Հ.Գ. Դայ, ստորակետո՞վ, թե՞ կետով :think...
Եթե մեյլի համար ես ասում, ենթադրաբար կետով :oy
Երկրորդ երգը ես էլ եմ շատ սիրում `
Քեզ ես կասեմ, մնս բարով,
Բայց հենց այնպես ոչինչ չի ավարտվում... :)
էսօր չգիտեմ ինչի հիշեցի իմ կարմիր ակով մատանին, որ տատիկս էր բերել: Էնքան հետաքրքիր պատմություններ կան կապված էդ մատանու հետ:
Տատիկն էդ մատանին բերել էր, երբ ես դեռ 3-4 տարեկան էի, ու քանի որ շատ փոքր էի, բնականբար չէի կրում: Երբ առաջին դասարան էի, ինձ թույլատրվեց կրել էդ մատանին կիրակի օրերին, երբ տանն էի լինում, ու քանի որ արդեն մեծացել էի, այն ճյուտիս էր լինում հագնել: Անդուր սովորություն ունեի` մատանին ատամներով սեղմել: Մի անգամ ինձ թողեցին մեր հարևանի տանը, ում աղջիկը հորեղբորս աղջկա դասարանցին էր, սա էլ ոչ ավել ոչ պակաս հայտարարեց, որ մատանին ճկուտին հագնելիս երազին սատանաներ են գալիս: Չեմ էլ ուզում հիշել, թե դրանից հետո ինչքան ժամանակ չէի կարողանում մատանին կրել ու ինչքան էի վախենում մթությունից և այլն: Բայց դե մանուկների գլուխը հիմարություններով լցնելու համար հորեղբորս աղջին իրան դաս տվեց: :))
Իսկ մի օր էլ մատանին ատամներով սեղմելիս, մտավ ատամների արանքն ու հորեղբորս հարևանը այն կտրեց և վերջ, վերջ իմ կարմիր ակով մատանուն, որի ակը մի քանի անգամ հասցրել էր պոկվել ու մաման սոսնձել էր:
Բայց ինչ սիրուն մանկություն եմ ունեցել? :)
*e}|{uka*
22.11.2009, 02:27
էսօր չգիտեմ ինչի հիշեցի իմ կարմիր ակով մատանին, որ տատիկս էր բերել: Էնքան հետաքրքիր պատմություններ կան կապված էդ մատանու հետ:
Տատիկն էդ մատանին բերել էր, երբ ես դեռ 3-4 տարեկան էի, ու քանի որ շատ փոքր էի, բնականբար չէի կրում: Երբ առաջին դասարան էի, ինձ թույլատրվեց կրել էդ մատանին կիրակի օրերին, երբ տանն էի լինում, ու քանի որ արդեն մեծացել էի, այն ճյուտիս էր լինում հագնել: Անդուր սովորություն ունեի` մատանին ատամներով սեղմել: Մի անգամ ինձ թողեցին մեր հարևանի տանը, ում աղջիկը հորեղբորս աղջկա դասարանցին էր, սա էլ ոչ ավել ոչ պակաս հայտարարեց, որ մատանին ճկուտին հագնելիս երազին սատանաներ են գալիս: Չեմ էլ ուզում հիշել, թե դրանից հետո ինչքան ժամանակ չէի կարողանում մատանին կրել ու ինչքան էի վախենում մթությունից և այլն: Բայց դե մանուկների գլուխը հիմարություններով լցնելու համար հորեղբորս աղջին իրան դաս տվեց: :))
Իսկ մի օր էլ մատանին ատամներով սեղմելիս, մտավ ատամների արանքն ու հորեղբորս հարևանը այն կտրեց և վերջ, վերջ իմ կարմիր ակով մատանուն, որի ակը մի քանի անգամ հասցրել էր պոկվել ու մաման սոսնձել էր:
Բայց ինչ սիրուն մանկություն եմ ունեցել? :)
........:love:love
Ես էլ եմ ճկույթիս մատանի հագնում մեկ- մեկ ու երազումս սատանա- մատանա եմ տեսնում մեկ- մեկ: :scare :D
Մթություն: :(
Դայ, դու ո՞նց ես մթությունը լցնում: Կսովորացնե՞ս: Թե՞ դու էլ չգիտես: :(
........:love:love
Ես էլ եմ ճկույթիս մատանի հագնում մեկ- մեկ ու երազումս սատանա- մատանա եմ տեսնում մեկ- մեկ: :scare :D
Մթություն: :(
Դայ, դու ո՞նց ես մթությունը լցնում: Կսովորացնե՞ս: Թե՞ դու էլ չգիտես: :(
Կարգավիճակովս Իդ, մենակ իրանով :)
Կյանք իր բոլոր խուճուճ-մուճուճություններով անտանելիության աստիճան կանխատեսելի ա, ու ես չեմ էլ կարող գոնե ձևացնել, թե չգիտեի, որ ամեն ինչ հենց էսպես պիտի լինի: Լավ ա, երբ ֆինիշը ստարտից առաջ ա, ավելորդ ուժեր վատնելու կարիք չի լինում... :)
Եվս մեկ Արձագանք
http://www.youtube.com/watch?v=ToA4uRE9160
Որոշեցի բառերը դուրս գրել, հին, տատական` լսել-գրել եղանակով :))
Երբ խոսքերը, ավելորդ են
Լավ մտքերն էլ խորթ են,
Կյանքը թող շարունակվի:
Երբ ընկերդ քեզ օտար է,
Իսկ օտարն ընկեր է,
Կյնաքը թող շարունակվի:
Անփոփոխ մնաց միայն մի բան,
Երբ բոլորը սողալով անցան,
Այն որ ջնջելով հետքերը` գնացին:
Երբ սրբերը մեղավոր են,
Մեղավորն էլ սուրբ է,
Կյանքը թող շարունակվի:
Երբ գործերը միասյն թուղթ են,
Իսկ թղթերն էլ սուտ են,
Կյանքը թող շարունակվի:
Անփոփոխոխ մնաց միայն մի բան,
Երբ բոլորը քայլելով անցան,
Որ փոշին ելավ և կնստի գետնին:
Երբ տեսնողը կույր է,
Իսկ կույրը տեսունակ է,
Կյանքը թող շարունակվի:
Երբ լսողը խուլ է,
Խուլն էլ ունկնդիր է,
Կյանքը թող շարունակվի:
Անփոփոխ մնաց միայն մի բան,
Երբ բոլորը վազելով անցան,
Ոնց աղմուկ ելավ, այնպես էլ կմարի:
Երբ լացողը ծաղրածու է,
Իսկ ծաղրածուն տխուր է,
Կյանքը թող շարունակվի:
Երբ սողունը թևերով է,
Թևերովն է գող է,
Կյանքը թող շարունակվի:
Ան փոփոխ մնաց միայն մի բան,
Երբ բոլորը թռնելով անցան,
Այդ քամուց անմիտ, փոշի և աղմուկ ելավ,
Այդ քամուց անմիտ, փոշի և աղմուկ ելավ:
Չեմ հասկանում ինչի՞ են մարդիկ էդքան Չագուչ լինում :( Անուկն ասում ա որ սենց արտահայտվելը սխալ ա, բայց էլ չեմ դիմանում: Ամեն օր, ամեն Աստծո օր կյանքս ուտում ա նույն մարդը՝ իրա կատարյալ բութ լինելով: Էն որ դու սենց քիթդ խոթած գործերիդ մեջ, չգիտես ի՞նչ անես ու քեզ անընդհատ մի տափակ, անիմաստ բան են ասում, ու էդ ամեն ինչը երջանիկ դեմքով: Ուզում ես հասկանալ, թե ինչի՞ վրա ա տենց երջանիկ :esim Արձակուրդ եմ ուզում :(
Էսօր ոչ օֆիցիալ թիմ լիդիս հետ վիճել եմ, նախկին օֆիցիալ թիմ լիդիս հետ վիճել եմ, Անուկիս հետ վիճել եմ, Ներսեսի հետ վիճել եմ, Գալաթեայի հետ վիճել եմ, պապայիս հետ վիճել եմ, տատիկիս հետ վիճել եմ, մամայիս հետ վիճել եմ, օֆիսում էլի ով ձեռքի տակ ընկավ ` հետը վիճեցի, ակումբում դեռ կհասցնեմ վիճել ու էդպես շարունակ: :)
Հա, ինչ էի ուզում ասել ` նենց հոգնած եմ, ինձ շտապ արձակուրդ ա պետք` ձյունոտ:
Էսօր ոչ օֆիցիալ թիմ լիդիս հետ վիճել եմ, նախկին օֆիցիալ թիմ լիդիս հետ վիճել եմ, Անուկիս հետ վիճել եմ, Ներսեսի հետ վիճել եմ, Գալաթեայի հետ վիճել եմ, պապայիս հետ վիճել եմ, տատիկիս հետ վիճել եմ, մամայիս հետ վիճել եմ, օֆիսում էլի ով ձեռքի տակ ընկավ ` հետը վիճեցի, ակումբում դեռ կհասցնեմ վիճել ու էդպես շարունակ: :)
Հա, ինչ էի ուզում ասել ` նենց հոգնած եմ, ինձ շտապ արձակուրդ ա պետք` ձյունոտ:
Էտ ցուցակում մեկի հետ կռվել ես աչքիս ոչ թե վիճել:D:D:P
Փոքր ժամանակ էնքան շատ էր լինում, որ զարմիկներս կամ զարմուհիներս մեր տանը մնային ու քնից առաջ միշտ դիմում էին "թևիկս շոյի" կամ "մազերի խաղա" տեսակի արտահայտություններով: Հետո, երբ ավելի հասուն տարիքում էի, փոքրիկ զարմիկներս սկսեցին գալ մեր տուն, իրենց համար էլ հեքիաթ էի պատմում ու ամեն անգամ ստիպում էին նոր մի բան պատմել, ես էլ երևակայությանս սկում էի զոռ տալ ու հազար տեսակի, հազար գլխանի հրեշներով, թռչող ափսեներով ու չգիտեմ էլ ինչերով զարդարած հեքիաթներ էի հորինում: Հիմա էն ամենափոքր, մի թիզ պստոներս էլ շահագործում են, ստիպում են նստել իրենց կողքին ու նայել, թե ոնց են համակարգչով խաղում, կամ հետները միասին "սքուբի դու" նայել կամ նման մի նորահայտ/տափակ մուլտֆիլմ: Երբեմն գալիս են ինձ հյուր ու իմ մուլտֆիլմենրի սկավառակները տանում են ու բնականաբար, չեն վերադարձնում:
Հա, ի՞նչ էի ուզում ասել, էսօր օֆիսում 24-ժամյա աշխատանքային օր էր, որը փոխարինեցի եղբորս հետ զրույցով, իսկ հետո համատեղ ֆիլմի դիտումով: Ասածս ի՞նչ ա - բայց ինչ լավ բան ա լավ եղբայր ունենալը` իրեն ոչ ոք, ոչ մի զարմիկ կամ զարմուհի, ընկեր կամ ընկերուհի չի կարող փոխարինել:
Էսօր ախպորս տղան նայեց երեսիս, մեկ էլ ասեց.
-Պապ, հլը նայ էս Արմինեի աչքերը ոնց որ աչքերի մեծ յաշչիկ լինի :))
Սկզբում չհասկացա ինչ ա ասում, ասում եմ ինչ բալես? ասում ա` աչքերդ մեծ են հորքուրիկ :oy
Զզվում եմ ամեն ինչի կրկնությունից: Դու քեզ պատեպատ ես տալիս, փորձում ես ամեն ինչ լավացնել ու միշտ նույն զզվելի ելքն ա ունենում: puppy-ի հետ կապվածության գիծը կարմրել ա, իսկ դեռ երեկ կանաչ էր: Լրիվ նույնը մի ամիս առաջ էր, կանաչել էր, նորից կարմրեց: :( Մինչև կանաչում ա, հարյուր գույն ա փոխում, ու էդ ընթացքում ես ակտիվ պահում եմ իրան, մեկ էլ բավականա մի օր, երկու անգամից քիչ կեր կամ ջուր տամ ու հետը չխաղամ և վերջ, կարմրում ա :(
Զզվում եմ ամեն ինչի կրկնությունից: Դու քեզ պատեպատ ես տալիս, փորձում ես ամեն ինչ լավացնել ու միշտ նույն զզվելի ելքն ա ունենում: puppy-ի հետ կապվածության գիծը կարմրել ա, իսկ դեռ երեկ կանաչ էր: Լրիվ նույնը մի ամիս առաջ էր, կանաչել էր, նորից կարմրեց: :( Մինչև կանաչում ա, հարյուր գույն ա փոխում, ու էդ ընթացքում ես ակտիվ պահում եմ իրան, մեկ էլ բավականա մի օր, երկու անգամից քիչ կեր կամ ջուր տամ ու հետը չխաղամ և վերջ, կարմրում ա :(
Բա գիտես թե կնիկ պահելը հեշտա հա? :))
Բա գիտես թե կնիկ պահելը հեշտա հա? :))
Ես շուն էի պահում :( էն էլ վիրտուալ :(
Դայ, ի՜նչ լավն ա ստորագրությունդ, :hahax:
Սպասում ես ձյուն լինի, որ խաղանք, չէ՞: Ես էլ եմ միանում ձնագնդախաղին սպասողներին: ;)
Դայ, ի՜նչ լավն ա ստորագրությունդ, :hahax:
Սպասում ես ձյուն լինի, որ խաղանք, չէ՞: Ես էլ եմ միանում ձնագնդախաղին սպասողներին: ;)
Ճիշտն ասած ես ձնագնդիկի մեծ սիրահար չեմ, բայց ձնեմարդի հարցում խնդիրներ չեմ տեսնում: ;)
Ճիշտն ասած ես ձնագնդիկի մեծ սիրահար չեմ, բայց ձնեմարդի հարցում խնդիրներ չեմ տեսնում: ;)
Ու՜խխ, ձնեմարդ վաղուց չեմ սարքել: Միանանք ձյան գալով: :love
Ամենից շատ լսած խոսքեր`
- Դու ուժեղ աղջիկ ես, մի մռութներդ կախի, գլուխդ բարձր, ամեն բանից էդքան չեն նեղվի: Վաղը անգլերեն ունես, վեր կաց պարապի: Մոռացել ես, թե ինչքան անելիք ունես? Դեռ պիտի մասնագիտությունդ փոխես, անգլերենդ նորմալացնես, Լոնդոն գնաս ու Օվկիանոս տեսնես, առագաստանավ նստես ու էն գրողի տարած տունդ կառուցես, դրա համար ուժեր են պետք, որ էսօր չպիտի վերջնականապես փչացնես: Դե... դու մեծ աղջիկ ես, ինչ ես տզզում? Ձագ, արի գրկեմ քնի, վաղը նոր օր ա սկսում, ամեն ինչ կհարթես, դու կարող ես...
-Գրկում եմ պարանոցս ու ... :lazy
Դայ, էս ո՞ւր ես կորել, կարոտել եմ:(
Օֆիսի մյուզիք բոքսը ամեն անգամ քրքրելիս մի ֆորլդըր եմ հանդիպում, որի մեջ ընդհամենը մի երգ կա, բայց ամեն հանդիպելիս միկրոինֆարկտ եմ ստանում...
Հեչ չէի մտածի, որ բլոգումս կգրեմ կիսաքաղաքական թեմաներով, բայց չդիմացա: Ամեն ինչ իմացող, խելոք, տեղյակ, քաղաքականապես հասուն դեմքերից արդեն նենց եմ կշտացել: Վերջին իդեատիզմը ուղղակի սպանեց: "Ղարաբաղցի զինվորականին կասեն նահանջել, ինքն էլ կնահանջի" ու մեկը չկա բացատրի, որ զինվորը բութ կենդանի չի, որ ասեն "նահանջի" ինքն էլ "ղուլաղները կախ" հետ գնա, էն էլ էն զինվորը, որը ոչ թե "խալխի" տունն ա թալանել նախորդ պատերազմի ժամանակ, այլ կռվել ա, ալյուրը որպես կենսաբանական զենք ա կիրառել, թշնամում "խաբելու" համար: Մարդիկ սովոր են իրանց հեղինակավոր հոպարներին լսել, գլուխները լցնել "հարմար" ինֆորմաթիայով ու սկսել մնացած բոլորին, ովքեր "կես տոն" շեղվում են իրենց իմացածից, համարել անհասկացող: Միշտ էլ ամենից բարձր գոռացողներն ամենաառաջինն են "թռնում" վտանգի ժամանակ...
Հ.Գ. Գրառումս խնդրում եմ չքննարկել:
Քանի որ էսօր նյարդային գրառում անելու օր ա, մի հատ էլ գրեմ: Ինչպես շատերդ գիտեք, մեր ֆիրման online matchmaking ուղղվածությամբ է, ասել է թե ունենք կայք, որը նախատեսված է "կյանքի ընկեր" գտնելու համար: Չգիտեմ ինչ եղանակով (չնայած երևի գիտեմ) ինչ-որ անհայտ աղջիկներ ինձ անընդհատ նամակներ են գրում, որին պարտադիր կցում են իրենց նկարները: Էդ դեռ ոչինչ, բայց այ նամակի տեսքն ինձ ուղղակի ափերից հանում է " Ողջույն, ես Այսինչն եմ, ձեր կոնտոկտը տեսել եմ be2 կայքում ու զարմանալի էր, որ դուք ՛փնտրում" էիք աղջիկ: Ուղարկում եմ ձեզ իմ նկարը, եթե հետաքրքրի, պատասխանեք իմ մեյլին": Դե արի ու մի բարկացի: :angry Ախր ո՞նց բացատրեմ, որ ես Որակի Ապահովման ինժիներ եմ ու ռեգիստրացիա եմ լինում բոլոր հնարավոր կոմբինացիներով, մի քանի տասնյակ "յուզերներով": Ուֆ :(
Դայ, էդ աջիկներին ինձ forward արա :))
Պատկերացնում եմ ձեր մոտ աշխատող Որակի Ապահովման տղա ինժեներները ինչ են քաշում :lol
Արմին ջան օգնելու բան կա? :))
Դայ, էդ աջիկներին ինձ forward արա :))
Պատկերացնում եմ ձեր մոտ աշխատող Որակի Ապահովման տղա ինժեներները ինչ են քաշում :lol
Հա, Մանավանդ եթե ՏՂԱ ԵՆ ՓՆՏՐՈՒՄ :))
Դայ, էդ աջիկներին ինձ forward արա :))
Պատկերացնում եմ ձեր մոտ աշխատող Որակի Ապահովման տղա ինժեներները ինչ են քաշում :lol
Խնդիրն էն ա, որ մեյլերի մասը ես եմ տեստ արել միշտ ու մենակ ես եմ ռեալ մեյլ դրել :D դրա համար մեր տղաները չեն ստանում :angry
Էսօր մեքենայի մեջ լսում էի "մարտիկի երգը", որ դպրոցական ժամանակ ինչ-որ միջոցառման ժամանակ պետք էր սովորել: Հիշում եմ, ես չկարողացա սովորել, որովհետև բավական էր մաման սկսեր երգել, ես սկսում էի հոնգուր-հոնգուր լաց լինել ու լավ հիշում եմ, որ դա մեր դպրոցից մի տղա սովորեց` Իվանը, ով ինձ ասում էր "ընկեր լեյտենանտ": Չեմ էլ հիշում, թե ինչի էր էդպես ասում? Վերջին անգամ դպրոցում 7 տարի առաջ եմ եղել, ևս 3տարի ու կասեմ "մեր ավատելու 10-ամյակն է", իսկ դպրոցական ժամանակ էդ տաս տարին էնքան հեռու էր, շատ հեռու:
Ըստ ինչ-որ հետազոտության, մարդու սիրտը մեկ միլիոն սթրեսից հետո պարզապես դադար է առնում: Էդ հաշվարկներով ես մի 50 տարի չեմ ձգի:
Հերթական անգամ դարակս բացելիս հերթական միկրոինֆարկտը ստանալուց հետո մնում էր ուղղակի փորձարկել լիմոնի ու աղի համադրությունը, հա ու էդ պետք ա համադրել Գարնանային Բլյուզով: :)
Քիչ առաջ մաման հետս կռիվ էր անում: Ասում էր.
-Ինչ արեցիր թավան?
-Ես չեմ վերցրել:
-Դրել ես սառնարանի մեջ?
-Չէ մամ, ես ձեռք չեմ տվել:
-Ոնց չէ? Նոր էստեղ էր, ես ասացի դնենք սառնարանը, իսկ հիմա չկա, հո չհամբարձվեց?
-Չգիտեմ մամ, կարող ա դու ես վերցրել?
-Ես չեմ վերցրել, ուզում էի վերցնել, բայց չվերցրեցի:
Մեկ էլ բաց է անում գազոջախի ներսի մասը, որտեղ բոլոր հայ տանտիկինները սովորություն ունեն ինչ-որ թավա խցկել ու հանում թավան:
Ու մի խինդ, մի ուրախություն :D Ես խմում եմ, մամաս ա հարբում :D
Եվս 15 րոպե ու ես կգժվեմ: Միաժամանակ 6 հոգի ինձ գրում են, ու 6-ն էլ բողոքում են, իսկ ես 6-ին էլ փորձում եմ ինչ-որ լավ բաներ ասել, ծիպա "հեսա ամեն ինչ լավ կլինի", "դե լավ մի նեղվի", "դուրս արի մի քիչ քայլի", "գնա արձակուրդ" ... :aaa
Իմ հորեղբայրը 30 տարեկանում հիվանդացավ քաղցկեղով ու 3 տարի անց մահացավ, թողնելով ընտանիքին մենակ ու անօգնական, իսկ մարդիկ բողոքում են, որովհետև էս տարի Եվրոպայում չեն կարողացել հանգստանալ ու որ Խուլիո Իգլեսիասի համերգին երկու անգամ գնացել են, բայց երրորդին չեն կարողացել: Ես կգժվեմ, ազնիվ խոսք, ինձ շտապ պետք ա բոլոր տեսակի չաթերն անջատել :{
Մարդիկ ինչ-որ դրական ինֆորմացիայի, լավի կարիք ունեն: Այ էս "հասարակ" մարդկանց լսեք՝
No matter who you are
No matter where you go in your life
At some point you're gonna need somebody
To Stand by You :)
http://www.youtube.com/watch?v=Us-TVg40ExM
yerevanci
09.02.2010, 16:32
Քիչ առաջ մաման հետս կռիվ էր անում: Ասում էր.
-Ինչ արեցիր թավան?
-Ես չեմ վերցրել:
-Դրել ես սառնարանի մեջ?
-Չէ մամ, ես ձեռք չեմ տվել:
-Ոնց չէ? Նոր էստեղ էր, ես ասացի դնենք սառնարանը, իսկ հիմա չկա, հո չհամբարձվեց?
-Չգիտեմ մամ, կարող ա դու ես վերցրել?
-Ես չեմ վերցրել, ուզում էի վերցնել, բայց չվերցրեցի:
Մեկ էլ բաց է անում գազոջախի ներսի մասը, որտեղ բոլոր հայ տանտիկինները սովորություն ունեն ինչ-որ թավա խցկել ու հանում թավան:
Ու մի խինդ, մի ուրախություն :D Ես խմում եմ, մամաս ա հարբում :D
Հա լավ ասեցիր, դա երևի բոլոր տանտիկինների սովորություննա, դե քանի որ քույր չունեմ, իրար «մեղադրելու» պահը չկա, մաման ինքն իրանա ասում
-Էս ու՞ր դրի, է:D
Մարդիկ ինչ-որ դրական ինֆերմաթիայի, լավի կարիք ունեն: Այ էս "հասարակ" մարդկանց լսեք՝
No meter who you are
No meter where you go in your life
At some point you're gonna need somebody
To Stand by You :)
No Matter միգուցե :)) Դայ մեր պայմանավորվածությունը հիշում ես չէ՞ :))
No Matter միգուցե :)) Դայ մեր պայմանավորվածությունը հիշում ես չէ՞ :))
I Kill you :angry 100դրամ :( :D
I Kill you :angry 100դրամ :( :D
200դրամ, երկու տեղ ես սխալ գրել :))
200դրամ, երկու տեղ ես սխալ գրել :))
ու 5 միավոր օֆտոպելու համար :)
Արմ նորմալ ա ամեն ինչ :)
Հետաքրքիր ա ինչն ի նկատի ուներ? Ես նորմալ ոչինչ չեմ նկատում, բացարձակապես ոչինչ...
Տերյան-Մոսկովյան խաչմերուհում, բնակելի շենքի առաջ մարդիկ էին հավաքված: Ինչ-որ մեկը մահացել էր: Երկու անգամ անցա էդ կողմով (մեկ լանչի գնալուց, մեկ էլ ՝ վերադառնալիս) ու երկու անգամ էլ ապշեցի, որովհետև մարդիկ զրուցում էին, ասում-խոսում ու ոչ մեկի դեմքին տխրության կամ գոնե "ափսոսանքի" նշույլ չկար: Լավ, հեչ չի ազդո՞ւմ :8 Հետո էլ ինձ ասում են "ինչի՞ չես հարգում ու ոչ մի թաղման չես գնում", ի՞նչ անեմ, ես էլ գնամ ու զրուցեմ հին ու բարի ծանոթների հետ, ում վերջին անգամ մի տարի առաջ, էսինչի թաղմանն եմ տեսել:
Էէէէէէ... կարոտելու ենք Դայուշ-մոդերուշին :)
Էէէէէէ... կարոտելու ենք Դայուշ-մոդերուշին :)
Դայուշ չէ, Դայանա ;)
Դայ, բայց ինչի՞ :cry2
Կարո՞ղ ա վատ էինք համամոդերություն անում Երկիր մոլորակում: Ամեն դեպքում շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար :)
Դայ, բայց ինչի՞ :cry2
Կարո՞ղ ա վատ էինք համամոդերություն անում Երկիր մոլորակում: Ամեն դեպքում շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար :)
Հայկ ջան մերսի:
Ժող, կարիք չկա էլի տենց գրելու, ես հո ֆրոնտ չեմ գնում? :} Ադմինություն էր էլի, երեկ տուգանում էի, էսօր էլ չեմ տուգանի, էդքան բան: Լիքը ազատ ժամանակ առաջացավ, լիքը պլաններ ունեմ, կիրագործեմ: ;)
Ման գամ գտնեմ տվածդ տուգանայինները, ոսկեզօծեմ կախեմ մի տեղից տենց մնա :) Ափսոս շատ քիչա :(
Ման գամ գտնեմ տվածդ տուգանայինները, ոսկեզօծեմ կախեմ մի տեղից տենց մնա :) Ափսոս շատ քիչա :(
Այ մարդ շատ ես տուգանում ` բողոքում են, քիչ ես տուգանում ` բողոքում են: Երգիրը երգիր չի էլի :D
Արմ ջան մարդս մարդ լինի :))
սիրածս մոդերատորների մեջ երկրորդ հորիզոնականում էիր, այ տոլերանտի մեկը:;)
սիրածս մոդերատորների մեջ երկրորդ հորիզոնականում էիր, այ տոլերանտի մեկը:;)
Հետաքրքիր ա, բա առաջինն ո՞վ ա :)
սիրածս մոդերատորների մեջ երկրորդ հորիզոնականում էիր, այ տոլերանտի մեկը:;)
Իսկ ես հուսով էի, թե առաջինն էի :(
Իսկ ես հուսով էի, թե առաջինն էի :(
Գնա ա է:beee
բայց դե շատ չցույց տամ թուլություններս, ասեմ մի բան, Nina Simone, դու հասկացիր:kiss
Տերյան-Մոսկովյան խաչմերուհում, բնակելի շենքի առաջ մարդիկ էին հավաքված: Ինչ-որ մեկը մահացել էր: Երկու անգամ անցա էդ կողմով (մեկ լանչի գնալուց, մեկ էլ ՝ վերադառնալիս) ու երկու անգամ էլ ապշեցի, որովհետև մարդիկ զրուցում էին, ասում-խոսում ու ոչ մեկի դեմքին տխրության կամ գոնե "ափսոսանքի" նշույլ չկար: Լավ, հեչ չի ազդո՞ւմ :8 Հետո էլ ինձ ասում են "ինչի՞ չես հարգում ու ոչ մի թաղման չես գնում", ի՞նչ անեմ, ես էլ գնամ ու զրուցեմ հին ու բարի ծանոթների հետ, ում վերջին անգամ մի տարի առաջ, էսինչի թաղմանն եմ տեսել:
Գրողը տանի... տառացիորեն նույն բանը ու նույն առիթով իմ մտքով է անցել... :(
Ճիշտ են էլի ասում, եթե ուզում ես մարդու մասին ճիշտ կարծիք կազմել, հարցրու նրան, թե ինչպես է մտածում նա ինքն իր մասին, հետո բազմապատկիր այն -ով ու կստանաս նրա իրական կերպարը...
*e}|{uka*
15.02.2010, 23:47
Ճիշտ են էլի ասում, եթե ուզում ես մարդու մասին ճիշտ կարծիք կազմել, հարցրու նրան, թե ինչպես է մտածում նա ինքն իր մասին, հետո բազմապատկիր այն -ով ու կստանաս նրա իրական կերպարը...
Ավելի լավ տարբերակ կա: Գովում ես տվյալ մարդուն իր ընկերների մոտ: :}
Ավելի լավ տարբերակ կա: Գովում ես տվյալ մարդուն իր ընկերների մոտ: :}
Ինչի ընդհանրացրիր? :)
Աֆորիզմն ասում է "Ուզում ես իմանալ աղջկա թերությունների մասին? Գովիր նրան իր ընկերուհիների մոտ" :))
Նորմալ ա...
Չէր կարող ամեն ինչ իդեալական լինել :)
Մարդ կա կույր ա, մարդ կա հոգով ա կույր, մարդ էլ կա էնքան կույր ա` թե հոգով, թե մարմնով, որ կույրաշապտությունից էն կողմ աշխարհը չի ընկալում ու մնացած ամեն ինչ իրա աչքին տարօրինակ ու նույնիսկ զվարճալի ա թվում :)) Հետաքրքիր ա, հոգու լինզաներ լինու՞մ են :think :D
Նենց հետաքրքիր ա, մի տաս տարի առաջ անքնություն ասվածն ինձ համար չգիտեմ ի՞նչ էր: Հիշում եմ, հորաքրոջս սկեսուրը, երբ իրենց տանն էի լինում, գիշերը ուղղակի քայլում էր սենյակում կամ նստած մնում մահճակալին: Ամեն անգամ գիշերն արթնանալիս ուզում էի ստուգել, չի քնել արդյո՞ք ու միշտ հիսթափվում էի ՝ չէր քնում: Էն ժամանակ էդ անքնություն ասվածն ինձ համար Ամերիկա հայտնաբերելուց էլ լուրջ ու տարօրինակ էր, բայց պարզվեց, որ էդ ինչ-որ հասարակ, "բնական" վիճակ էր: :}
keyboard
19.02.2010, 15:23
Նենց հետաքրքիր ա, մի տաս տարի առաջ անքնություն ասվածն ինձ համար չգիտեմ ի՞նչ էր: Հիշում եմ, հորաքրոջս սկեսուրը, երբ իրենց տանն էի լինում, գիշերը ուղղակի քայլում էր սենյակում կամ նստած մնում մահճակալին: Ամեն անգամ գիշերն արթնանալիս ուզում էի ստուգել, չի քնել արդյո՞ք ու միշտ հիսթափվում էի ՝ չէր քնում: Էն ժամանակ էդ անքնություն ասվածն ինձ համար Ամերիկա հայտնաբերելուց էլ լուրջ ու տարօրինակ էր, բայց պարզվեց, որ էդ ինչ-որ հասարակ, "բնական" վիճակ էր: :}
Քուրիկս, էդ ինչնա քո անքնության պատճառը, իմը հլը գոնե գիտեմ, բա քոնը...
Չնայած, դա նույնպես ինձ համար խորթ էր, բայց...
Չնայած խոստովանում եմ, մեկ-մեկ օգնումա, մտածելու, մենակ մնալու, կյանքը վերլուծելու համար շատ հարմար վիճակ է:
Քուրիկս, էդ ինչնա քո անքնության պատճառը, իմը հլը գոնե գիտեմ, բա քոնը...
Չնայած, դա նույնպես ինձ համար խորթ էր, բայց...
Չնայած խոստովանում եմ, մեկ-մեկ օգնումա, մտածելու, մենակ մնալու, կյանքը վերլուծելու համար շատ հարմար վիճակ է:
Ինձ էլ կասե՞ն Հով :))
Հ.Գ. Կարոտել-մարոտել եմ :)
keyboard
19.02.2010, 17:15
Ինձ էլ կասե՞ն Հով :))
Հ.Գ. Կարոտել-մարոտել եմ :)
Չէ, քեզ ով կարա ասի, ես տը հլը կենդանի եմ, մնացածի մասին չեմ խոսում:
Լրիվ հասկացա, մյուս շաբաթ, անգամ եթե երկրագունդն էլ հետ պտտվի, կարոտդ արնելու ես, եդ ես եմ խոստանում, նենց որ, բռնվի:
Ես էլ Հախվերդյանական այցետոմս "ստացա"... :)
վաղը գնում եմ զագս
չէ, էն իմաստով չէ, որ ամուսնանում եմ, էդ եղբայրս ա ամուսնանում, ու ես, որպես “բարի աչքերով մարդ” պիտի վկա լինեմ: Մինչ այս ևս մեկ անգամ եղել եմ ամուսնության վկա`մյուս եղբորս` հորեղբորս տղայի ամուսնության ժամանակ, դա 7 տարի առաջ էր: Հենց դիմում գրելու օրն էլ ինձ առաջարկեցին լինել վկա: Ամառ էր, առաջին կուրսի առաջին ամառը ու ես ամբողջ մի ամիս անընդհատ ինքս ինձ խոսում էի “վի ժե սկազալի, սվիձեծելի, ատդալիծես, յա ի ատդալիլաս” ու էնքան կարևոր էի ինձ զգում: Լավ հիշում եմ, որ զուգվել-զարդարվել, պատրաստվել էի էդ օրվան ու երբ ամուսնույթունը հաստատող կինը (չյոռտ զնայետ իրանց ոնց են անվանում) հարցրեց թե քանի տարեկան եմ` կախվեցի: Էդ ժամանակ դեռ 18-ս չէր լրացել, իսկ ԶԱԳՍ-ում պարտադիր էր 18 և ավելի տարեկան վկա ունենալ: Հիշում եմ, թե ինչ հուսահատ դեմքով նայեցի հարսիս, թե “մի բան ասա” ու երբ մերոնք բացատրեցին, որ ուզում են հենց ես լինեմ վկա ու որ ես շատ ուզում եմ լինել վկա` իսկ ես շատ էի ուզում, ինձ ահավոր կարևոր էի զգում, մեր տիկինը համաձայնվեց: Ու վաղը ևս մեկ նման դեպք պիտի լինի` ես պիտի կարևոր զգամ ինձ, էս անգամ քեռիիս տղայի ամուսնության ժամանակ: Ու իմ համար իսկական ամուսնությունը հենց սա ա, ոչ թե Հարսնաքարերում, Սիպտակցի Հայկոների կամ Սևցի Գուգոների կլկոցների տակ տաշի գոռացող, կամ Թաթա Սիմոնյանի ու Սոսո Պավլիաշվիլու Սիրուն Աղջիկների տակ տաս տոննա ոսկեղենով ծալծլված “ինծիլիգենտ” կանանց ու նրանց հաստափոր ամուսինների ջարդրտվող դեմքերով անց կացված/անց կացվելիք խնջույքները/երեկոները: Երդում Աստծո ու Պետությանդ առաջ:
Հ.Գ. :love
Ուզում էի հասկանալ, ուղեղիս բոլոր բջիջները լարեցի ու հասկացա մի բան ` ևս մեկ սխալ: Պո իդեե, էդքան սխալների մեջ էս մեկը մեծ կշիռ չունի, բայց զա ձեռժավու աբիդնո :)
Մի շաբաթ առաջ դրսում հանդիպեցի ընկերուհուս մայրիկին, ով մի քիչ նեղացկոտ ձայնով ասեց, որ ես արդեն երկու տարի ա խոստացել եմ իրենց հյուր գնալ: Իսկապես, ավելի քան երկու տարի ա, ու ընկերուհիս հասցրել ա արդեն երկու ճուտիկ ունենալ: Խոստացա, որ էս շաբաթ անպայման գնալու եմ, նույնիսկ որպես ապացույց ասեցի, որ արձակուրդ եմ վերցրել, էնպես որ հաստատ կգնամ: Իրենց տունը հենց մեր տան ետնամասում է ու մեր բալկոններն իրար են նայում, բայց չի ստացվում գնալ: Չեմ սիրում էլի ես հյուր գնալ, աղմուկ, լիքը մարդիկ ու առհասարակ տանից դուրս գալ չեմ սիրում :cry2
Հ.Գ. Այ եթե զույգ քույր ունենայի, իմ փոխարեն էդ "մասթերը" ինքը կաներ:
Մտածում եմ, էս մի շաբաթով արձակուրնդ ինձ չբավականացրեց, չբռնեմ մի շաբաթ էլ "գրիպ ընկնեմ" ? :think կամ էլ մի չարություն անեմ, ինձ մի երկու-երեք ամսով տնային կալանք նշանակեն, հանգստանամ :(
Չեմ ուզում գործի գնալ, չեմ ու-զում :aaa
Սոված էի: Ամբողջ օրը քայլել էինք, նույնիսկ վազել, հասցնելու համար տեսնել ամեն ինչ` սուր տանիքներով հսկա շենքերը, գետը, կամուրջները, թանկարժեք քարերով զարդեղենը... Իսկ այ կայարանում հրաշքների աշխարհից մնաց միայն արդեն կորցրած հիշողություններ: Ոտքերս ցավում էին, աչքես` փակվում: Միակ բանը, որ ուզում էի, նստել սալահատակին ու գլանակը վառել, բայց հանկարծ հիշեցի, որ չեմ ծխում, իսկ ինչպես հայտնի է, եթե չես ծխում, փոխարենն ուտում ես: Գնեցի ամենամեծ "սենդվիչն" ու դրեցի պայուսակիս մեջ: Խցիկում ցուրտ էր, ու ես փաթաթվել էի միակ տաք հագուստիս` շարֆիկիս մեջ: Կողքիս նստած Ամերիկացի երիտասարդը կիսաթև վերնաշապիկով շոգում էր, ու խնդրեց պատուհանը բացել: Դողում էի` ցրտից, հոգնածությունից, անընդհատ աչքերիս ընկնող լույսից: Կեսգիշերին մոտ էր, երբ կողքի "խցիկից" ընկերներս կանչեցին: Ներսում տաք էր ու մութ: Ինձ առաջարկեցին մի փոքր քնել: Շարֆս կիրառելով որպես բարձ, պայուսակից հանեցի սենդվիչն ու սկսեցի ուտել: Ոտքերիս ցավը, սովածությունս, հոգնածությունս, ճանապարհին վատ չզգալուս դիմաց խմած դեղի բժժածությունը իրեն արեց ` քնեցի: Երբ տեղ հասանք անձրև էր: Կայարանից վազելով գնացի համարս, փակեցի պատուհանը, որ միշտ բացում էր սենյակս հավաքող կինն ու պառկեցի տաք լոգարանում: Աչքերիս առաջ վազվզում էին տարբեր տեսակի ու գույների նկարներ, քանդակներ, շենքեր, հյուրանոցի պատռված բազմոցը, հարբած երիտասարդին, որ բոլորին սիրաշահում էր, անդուր թեյը, անտանելի նախաճաշը, "տիկնիկների տունը", ուր էդպես էլ չմտա, նեղլիկ միջանցքի լուսաֆորն ու կայարանում մեզ ցտեսություն ասող Անո տոտային` սպիտակ ժակետն ուսերին...
Երկու օր առաջ գիշերը մեկն անց էր, նստած զռռում էի, մաման փորձում էր հանգստացնել, մեկ էլ "անծանոթ համարից" ՍՄՍ ես ստանում ` "Ուզում էի ասել, որ ես քեզ սիրում եմ": Պատասխանում եմ "մերսի, իսկ ով ա?":
Amaru :)
Էս աղջիկը դեմք ա, բառիս ամենադրական իմաստով: Արցունքներս մաքերցի ու ժպտացի, նենց երջանիկ էի/ եմ ու թքած, որ մարդիկ էս կարդալով իրանց հիվանդ երևակայությունը ևս մեկ անգամ առսջ կգցեն ու կմտածեն, թե ես համասեռամոլ եմ, կարևորը, որ ես ինքս գիտեմ, թե ես ով եմ:
Երկու օր առաջ գիշերը մեկն անց էր, նստած զռռում էի, մաման փորձում էր հանգստացնել, մեկ էլ "անծանոթ համարից" ՍՄՍ ես ստանում ` "Ուզում էի ասել, որ ես քեզ սիրում եմ": Պատասխանում եմ "մերսի, իսկ ով ա?":
Amaru :)
Վույ: :love Երկուսիդ էլ սիրում եմ: Հե հե՜: :))
Արմինե ջան, Դայանա ջանա՜ :)
Աստված մեզ ստեղծելիս միայն Ազատություն ա տվել: Խնդրում եմ, մի սահմանափակեք ազատությունս ու թողեք ինչ ուզում եմ անեմ, ում ուզում ` սիրեմ ու առհասարակ, մարդիկ, ինձ հանգիստ թողեք էլի:
Ես ձեզ չեմ խանգարում չէ? Հենց խանգարեմ, ձեն հանեք, սուս ու փուս կգնամ, բայց օրագրումս ինձ խորհուրդասպան մի արեք էլի, շատ եմ խնդրում:
Ուլուանա
06.03.2010, 22:17
Մոդերատորական։ Մի շարք գրառումներ ջնջվել են, քանի որ թեմայի հեղինակը չի ցանկանում, որ իր մտորումները քննարկվեն։ Խնդրում ենք հարգել հեղինակի ցանկությունը՝ հաշվի առնելով, որ սա նրա անձնական օրագիրն է։
Որ փոքր էի, տարիները ահավոր դանդաղ էին անցնում ու թե ես, թե բոլորը իմ շրջապատում շատ ուշ-ուշ էին մեծանում: Իսկ հիմա մի տեսակ ամեն ինչ շատ արագ ա: Երևի կյանքն ա արագ կամ երկրագունդն ա արագ պտտվում: Մի տարի առաջ էս օրը շունչս պահած սպասում էի, որ մոծակս ծնվի, իսկ էսօր արդեն մի տարեկան ա դառնում/դառել: Մի քիչ էլ շունչս պահած որ սպասեմ, մեկ էլ հոպ ու մի օր կասի՝ հորքուրիկ: :love
Երևի ինքը էս աշխարհում միակն ա, ում սիրում եմ առանց փոխադարձության սպասելու, մաքուր, շատ, շատ-շատ...
http://lh5.ggpht.com/_IEp1xuzv3Tk/S4OSI2NuwCI/AAAAAAAAA2s/QUePpNx0fes/s640/SNB16362.JPG
Ես ձեզ չեմ խանգարում չէ? Հենց խանգարեմ, ձեն հանեք, սուս ու փուս կգնամ, բայց օրագրումս ինձ խորհուրդասպան մի արեք էլի, շատ եմ խնդրում:
Խորհուրդ եմ տալիս համբերատար լինել:Դ:Պ
Խորհուրդ եմ տալիս համբերատար լինել:Դ:Պ
Դու գնա դիպլոմային գրի, ստուդենտ :P
Կան չէ՞ մարդիկ, որ "ստեղծված են հարամ անելու համար": Իրանք մեղք չունեն, բնությունն էդպիսին ա սարքել: Կարող են ծննդյանդ օրը գալ ու ասել, որ սարսափելի տեսք ունես, ու ծաղիկները, որ սպասում էիր ինչ-որ կոնկրետ մեկից` չես ստանալու, որովհետև բավականաչափ լավը չես:
Տեսնես ինչի՞ էս հիշեցի, իմ թերությունների լիստն էի նախագծել, գրել-ջնջել, պատրաստել, բայց ջնջեցի, վաղը շուտ պիտի արթնանամ...
Տեսնես էդ անկեղծության չափիչն ինչ տեսք ունի, որով ինձ հաճախ չափչփում են: Հուսամ դա հեռավորություն/երկարություն չափող սարքը չի, դրանով չափում են միայն մի անգամ` վերջում, դա էլ դեռ կհասցնեն: :)
Մանկությունից շատ քիչ բաներ եմ հիշում, այն էլ ` աղոտ, բայց կա մի բան, որ հիշում եմ հստակ ` օրորոցայիններս են: Կիլոմետրերի հեռավորությունից "Մշո Աղջիկ" երգն ականջս ընկնելիս մի տեսակ խառնվում եմ իրար ու չնայած ես չգիտեմ երգի իրական բառերը, քանի որ մամաս բառերը փոփոխած էր երգում, իսկ հետագայում որքան էլ փորձեց սովորեցնել ճիշտը, չկարողացավ, միևնուն է, ամեն անգամ լսելիս սկսում եմ "իմ բառերով" ձայնակցել:
Տյառն Ընդառաջի ժամանակ ինչ-որ բլիթներ էին պատրաստվել, որոնց մեջ կոնֆետ կար, բացառությամբ մեկի` ինձ բաժին ընկավ, էսօր էլ ամանների մի մեծ "կույտից" վեց աման ընտրելիս միակ չլվացված ամանն ինձ բաժին ընկավ: Որ երկիր մոլորակի վրա աստերոիդ ընկնի, իմ գլխին ա ընկնելու: :bl
Տեսնես Աստված պապիկի "դավտարում" բողոքների բաժին կա? :think
Մյուզիք Ֆոլդերումս "ուբոռկա" արեցի ու Բրյուս ամենակարողի ֆիլմը հիշեցի ՝ Աշխարհի վերջը մոտ է ու քանի դեռ չէի որոշել դառնալ լավ մարդ՝ ներողամիտ, "ռիսայքլ բինս" մաքրեցի: Վեց մեգ ազատ տարածություն, մտածում եմ ինչո՞վ լցնեմ :))
Վեց մեգ? :)) Մի հատ mp3 դիր հերիքա :D
keyboard
22.03.2010, 17:42
Մյուզիք Ֆոլդերումս "ուբոռկա" արեցի ու Բրյուս ամենակարողի ֆիլմը հիշեցի ՝ Աշխարհի վերջը մոտ է ու քանի դեռ չէի որոշել դառնալ լավ մարդ՝ ներողամիտ, "ռիսայքլ բինս" մաքրեցի: Վեց մեգ ազատ տարածություն, մտածում եմ ինչո՞վ լցնեմ :))
Ամ, Գայուշոկի նոր նկարները տա՞մ, բայց վախենամ մի հատ հազիվ տեղավորես:P
Մարդեր, ցանկացած քայլից առաջ երկու անգամ մտածեք էլի, առաջին անգամ քեշից ա բերում...
Պուպուշ երգ ա :) համ էլ ահագին միտք ունի :)
http://www.youtube.com/watch?v=K52TzwvSm1s
Պարզվում ա բարկանալիս մկաններն ավելի են լարվում, քան ուղեղը, հետևաբար բարկանալիս ձայնի տոնը բարձրացնելու ու հայհոյելու փոխարեն պետք է մռութին խփել :))
Հատուկ շնորհակալություն Մինիստրին "չռփիչի" օրենը մանրամասն բացատրելու համար :))
Ամենադեմք մտքերնը գլուխս են "գալիս" կամ ծագում են առավոտյան, գործի գալու ճանապարհին: Էսօր մտածում էի, այ եթե Ղարաբաղի հարցը լուծվի իմ կենդանության օրոք, կգնամ էնտեղ, մի հատ պուճուրիկ տուն կգնեմ (ես պուճուր, յարս ՝ պուճուր) ՝ մի 60 քառ. մ. բնակ. տարածքով, ու պապերիս հողում կապրեմ, մեկ ա, Եվորպա-Մեվրոպա, դրանք բանի պետք չեն: :esim
Վերջին մի տարում էնքան եմ լսել. "Դայ, հեսա կտեսնես, նենց եմ խրվելու գործի մեջ, որ դուրս գամ ու երազեմ միայն քնելու մասին:"
Երեկ բավականին ուշ դուրս եկա, նստեցի մեքենա, միացրեցի Նալիչ ու "հանգեցի" ու եթե երեխեքը երկու վայրկյան ուշ դուռը բացեին, ինձ դժվարությամբ կարթնացնեին: Երազում էի հասնել տուն ու անկողին մտնել: Մեքենայի մեջ տաք էր ու փափուկ ու Նալիչն էր երգում, մեկ էլ մի պահ արթնացա ու միացա Նալիչին՝
Скажите принцу, ай молодцу,
Что принцу не к лицу обижать красавицу...
ու նորից քնեցի :lazy
Աղջկական խոսակցություն գիշերվա 4-ին.
Ես - Ինքը ռաբիզ հայ տղա ա:
Ինքը: -Չէ, ռաբիզ չի, քյարթ ա:
Ես: - Չէ, ռաբիզ ա, քյարթը մի քիչ ուրիշ ա: Կմեծանա, կդառնա քյարթ:
Ինքը:- դե, ռաբիսները մինիմում ռաբիս են սիրում ու լսում, ինքը կարծեմ չի սիրում :D թե՞ թաքուն գիշերները նաուշնիկներով լսում ա, խաբար չենք: Անկողնու մեջ խորը պահ մտած, որ մարդ չլսի։
Ինչ լավա, որ մենք չգիտենք էդ Քյարթի հայերեն բացատրությունը :D
Աղջկական խոսակցություն գիշերվա 4-ին.
Ես - Ինքը ռաբիզ հայ տղա ա:
Ինքը: -Չէ, ռաբիզ չի, քյարթ ա:
Ես: - Չէ, ռաբիզ ա, քյարթը մի քիչ ուրիշ ա: Կմեծանա, կդառնա քյարթ:
Ինքը:- դե, ռաբիսները մինիմում ռաբիս են սիրում ու լսում, ինքը կարծեմ չի սիրում :D թե՞ թաքուն գիշերները նաուշնիկներով լսում ա, խաբար չենք: Անկողնու մեջ խորը պահ մտած, որ մարդ չլսի։
Ինչ լավա, որ մենք չգիտենք էդ Քյարթի հայերեն բացատրությունը :D
Մենք հայերս, միշտ սխալ բնութագրում ենք տալիս քյարթ հասկացողությանը, չգիտես ինչի կապում ռաբիս երաժշտության հետ, ռաբիս ապրելակերպի և մնացած այլ ամենի հետ ինչ կապված է ռաբիսին: Քյարթը, դա ընդամենը որակական հատկանիշ է, ինչպես ասենք` փափուկը, այն կարելի է վերագրել ցանկացած բանի, մարդու, իրի և այլնի.
օրինակ`
քյարթ շուն
քյարթ մողես
քյարթ կոդ
քյարթ ռոքեր
քյարթ մետալիստ(հեռու պահի)
և այլն :) Կամ էլ ասենք քյարթ ռաբիս:) Իսկ թե ինչպես բացատրել որն է դա, ինչպես ամեն ուր, այստեղ էլ իր տեղն ունի հիերարխիան` յուրաքանչյուրիս համար այն տարբեր է, օրինակ, քյարթ ռոքերը մեկ այլ ռոքերին ավելի քյարթ է համարում, ու ճիշտ էլ անոււմա:) բա, այ տենց բաներ:
Օրինակ իմ մոտ 40 տոկոս քյարթ բանա ապրում, 50 տոկոս ոչ, են 10 տոկոսն էլ չի ապրում:)
Հեռուստացույցով Երգ-երգոց հաղորդումն ա: Լսում եմ մամայիս ձայնը, Առաջին սիրո երգն ա երգում: Եթե մամաս ինժիներ չդառնար, երևի օպերային երգչուհի կդառնար: Երևի բոլոր երեխաներին էլ իրենց մամաների ձայնը ամենազուլալն ա թվում: Երևի... :love
Պրոբլեմը հասկանալու վրա վատնածս ժամանակն անհամեմատելի էր պրոբլեմի իրական արժեքի հետ, որի արդյունքը ցավալիորեն (ինձ համար) պրոբլեմի անտեսումն էր :)
Վաղուց չէի զզվել, սիրտը խառնելու, աչքերը լցվելու աստիճան: Հիշեցի, վերապրեցի, բավական ա մի քանի ամսվա համար: :)
Էսօր վերջապես, վերջին երկու ամսվա ընթացքում գործից նորմալ ժամի դուրս եկա, քայլելով իջա կանգառ: Օպերայի մոտ տեսա մի խումբ մարդկանց, ովքեր "լոզոտ" աչքերով նայում էին Բագրիա ծածկանունով թմբլիկ հայուհու պորտապարին: Մեր փողոցում հանդիպեցի ֆիզիկայի ուսուցչուհուս, ով աղջկա հետ ինչ-որ տեղ էր գնում: Հարցրեց` Նորություն չունես? Մտածեցի, որ իր համար էնքան էլ հետաքրքիր չի լինի այն նորությունը, որ առանց րիլիզ սպրինտի րիլիզ ենք ունենալու, դրա համար էլ ասեցի ոչ: Մայր ու աղջիկ հոգոց հանեցին ու ասեցին` լավ չի, հեչ լավ չի: Մի տեսակ տրամս ընկավ: Մտածում եմ, գուցե պետք էր ասել րիլիզ սպրինտերի մասին? :esim
Օֆիսում ամեն "աշխտանաքային փուլից" հետո նոմինացիաներ են կազմակերպվում: Աշխատողներին ուղարկում են ցուցակ, որտեղ նշված են` թիմի ոգի, ամենից շատ թիմին աջակցող և այն նոմինացիաներ ու յուրաքանչյուրը կարող է նշել իր համար լավագույնին: Արդյունքները հաշվվում են ու հաղթողներին աստղիկներ են նվիրում: Իդեան շատ սիրուն ա ու այդ աստղիկներ բաժանելու պրոցեսը` բավականին հետաքրքիր, բայց էդ հեչ, նախապատմություն էր: Մինչ ես կլրացնեի այդ "ցանկը" "հանդիպում" (ժողով) կազմակերպվեց, որտեղ աղջիկներից մեկն եկավ ու նստեց կողիքս, նախապես ասելով, որ վաղուց չենք "շփվել", ես էլ կես կատակ, կես լուրջ հարցնում եմ.
- Ինձ ինչ նոմինացիա ես տվել?
-Ոչ մի ջանա, դու իմ համար էս օֆիսում ուրիշ տեղում ես, բոլոր նոմինացիաներից դուրս: Դու իմ ընկերն ես, միակ ու անկրկնելի,- ժպտացի, ու հիշեցրեցի, որ ինձանից զատ, ինքը մի ընկեր ունի օֆիսում, ով իսկապես իր ընկերն է ու շատ վաղուց: Ժպտաց. համաձայնվեց:
Լավ ա, երբ քեզ ասում են, որ ամեն տեսակ սահմանումներից դուրս ես, որ անփոխարինելի ընկեր ես, բայց մի տեսակ արի մնանք ընկերներ տեսքով հնչեց...
Եթե մի երեք օր էլ ինձ համոզեմ, որ ամեն ինչ կարգին ա, կսկսեմ հավատալ դրան :)
Հեռուստացույցով քահանա էր խոսում ` Տեր Շմավոն, երևի մեր ակումբի Տեր Հայրն է, ինչևէ, ասում էր ամեն օրվա վերջում ինքներս մեզ հարց պիտի տանք, քանի հոգու ենք էսօր ներել, որպեսզի Տերունական աղոթքը իրավունք ունենանք ասելու: Փաստորեն արդեն քսան և ավելի տարի ես "արգելված" աղոթք եմ անում: Հա, բայց ես ինչ անեմ, որ ներել չգիտեմ? չի ստացվում :(
Բայց դե լավ բաներ էլ կան ` Լապտոպիս պայուսակն արդեն հասել ա, իսկ լապտոպս դեռ ճանապարհին ա :love ես նյութապաշտ եմ? :esim
Ես հոսանքին հակառակ չեմ գնում, էդ հոսանքն ա ինձ հակառակ հոսում :unsure (c) մի խելոք մարդ
Ես հոսանքին հակառակ չեմ գնում, էդ հոսանքն ա ինձ հակառակ հոսում :unsure (c) մի խելոք մարդ
Պետք է կարողանաս այնպես անել, որ հոսանքի ուղղությունը ուղղես քո շարժման ուղղությամբ
Մոդերատորական: Վերջին հինգ ոչ օրագրային գրառումները ջնջվել են: Օրագիրը զրուցարանի մի՛ վերածեք: Հաջորդիվ, բոլոր նման գրառում կատարողները տուգանվելու են:
Դրպոցում մի տարի մեր պատմության ուսուցիչը փոխվել էր ու մի կին էր եկել, ով էն ստանդարտ "արի դասդ պատասխանելու" սկզբունքին լրիվ դեմ էր գնացել ու դասը պատասխանում էինք բոլորով, ընդհանուր քննարկման եղանակով ու գնահատական էլ չէր դնում, այլ ամեն բաժնի վերջին քննարկման ժամանակ ասում էր թե ով ինչքան գիտելիք ունի, ինչ պիտի լավացնի ու տենց բաներ: Գնահատվում էինք միայն տարեվերջին, բայց այսպես ասած ստիպված: Էն ժամանակ մտածում էի, որ երևի կարևորն էդ գիտելիքը, ստացած ու տված գիտելիքը, կատարած գործն էր, բայց ժամանակի ընթացքում սկսեցի հասկանալ "համակերպվել", որ "ճիշտը" գնահատվելն ա, բայց գնահատելն ու գնահատվելը, ոչ թե պտիչկա դնելը :)
Էն որ ասում էի է, լապտոպ-լապտոպ, մի խոսքով լապտոպ ատմենյայետցա, հրաբուխ ա :)) :D :lol
Հ.Գ. Մտածեցի տոնկում գտնվողների համար բացատրեմ էլի գրառումս: Հրաբխի, ավելի շուտ հրաբխային ամպի պատճառով բոլոր թռիչքները հետաձգվել են, ու լապտոպս չի կարող գալ, ու քանի որ շանսերը շատ քիչ են, որ հետո ինչ-որ մեկտ կբերի էդ լապտոպը... մի խոսքով հասկացաք :))
Պոզիտիվի դիֆիցիտ ա, ամեն տեղ:
Բա սրա վերջն ինչ ա լինելու? :unsure
Էհ, ասում եմ էդ 38 աստիճանը ստից բան ա, չեն հավատում, համ էլ մեկ ա գրիպը յոթ օր ա տևում, երեքն անցել ա :}
տակ չտո ռուկի պռոչ ատ մայեյ մագիլի :angry
Այսօր երկու անգամ փորձեցի սեփական գլխից բարձր ցատկել ու երկու անգամ էլ լուրջ վնասվածքներ ստացա: Այստեղից տրամաբանական հետևություն => թռիչք բարձրությունն իմ խելքի բանը չի: :)
Աստված պապիկը մի օր հոգնել ա մենակ մնալուց ու որոշել ա ստեղծել տիեզերքը, երկիր մոլորակն ու մարդկանց: Դե քաին որ ինքն իր պրադուկտ մենեջերն է, ինքն է որոշել թե ինչպիսին պիտի լինի մոլորակը, որը հենց իր, միակ սոֆթվեր արխիտեկտորի միջոցով որոշել է այդ աշխարհը ստեղծալու "ճշգիրտ" եղանակն ու փոխանցել ինքն իրեն, միակ "ծրագրավորողին" ու ասել ` դե սարքի: Մոտավոր ավարտից հետո "աշխարհը" ենթարկվել է իր տեստավորմանը ու ինչպես բոլոր ծրագրավորողները, ինքն իր վրա սխալներ չգտնելով և քանի որ ինքն է նաև այսպես ասած ռիլիզ մենեջերը, որոշել է պատրաստի աշխարհն ու մարդուն "կյանքի կոչել": Բայց դե ինչպես բոլոր ափալ-թափալ, 7 օրում գլուխ բերած գործերը, մեր աշխարհն ու առավել ևս բազմաֆուկցիոնալ մարդը լիքը թերություններով են եղել, որոնք Աստված պապիկը փորձում է/էր ուղղել, մինչև մի օր կորոշվի, որ այս "պրոեկտն" այլևս պիտանի չէ և կարիք կա մի նոր բան ստեղծելու :)
Աստված պապիկը մի օր հոգնել ա մենակ մնալուց ու որոշել ա ստեղծել տիեզերքը, երկիր մոլորակն ու մարդկանց: Դե քաին որ ինքն իր պրադուկտ մենեջերն է, ինքն է որոշել թե ինչպիսին պիտի լինի մոլորակը, որը հենց իր, միակ սոֆթվեր արխիտեկտորի միջոցով որոշել է այդ աշխարհը ստեղծալու "ճշգիրտ" եղանակն ու փոխանցել ինքն իրեն, միակ "ծրագրավորողին" ու ասել ` դե սարքի: Մոտավոր ավարտից հետո "աշխարհը" ենթարկվել է իր տեստավորմանը ու ինչպես բոլոր ծրագրավորողները, ինքն իր վրա սխալներ չգտնելով և քանի որ ինքն է նաև այսպես ասած ռիլիզ մենեջերը, որոշել է պատրաստի աշխարհն ու մարդուն "կյանքի կոչել": Բայց դե ինչպես բոլոր ափալ-թափալ, 7 օրում գլուխ բերած գործերը, մեր աշխարհն ու առավել ևս բազմաֆուկցիոնալ մարդը լիքը թերություններով են եղել, որոնք Աստված պապիկը փորձում է/էր ուղղել, մինչև մի օր կորոշվի, որ այս "պրոեկտն" այլևս պիտանի չէ և կարիք կա մի նոր բան ստեղծելու :)
Աստված պապիկը էնքան ճկունա ստեղծել տիեզերքն ու մարդուն, որ հանգիստ կարողանումա փոփոխություններ անել ու նոր ռիլիզ վերսիա տալ…;)
Նենց որ նոր բանի ստեղծման կարիք չի լինի, այլ հնի ձևափոխման ու զարգացման::P
Աստված պապիկը էնքան ճկունա ստեղծել տիեզերքն ու մարդուն, որ հանգիստ կարողանումա փոփոխություններ անել ու նոր ռիլիզ վերսիա տալ…;)
Նենց որ նոր բանի ստեղծման կարիք չի լինի, այլ հնի ձևափոխման ու զարգացման::P
Ինչպես ասում էր մի խելոք մարդ ՝ կապրենք կտեսնենք :)
Հ.Գ. բայց Աստվածաշնչում էլ է ասվում, որ էդ պրադուկտը պիտի "դուրս գա կիրառությունից", ասել է թե ռոլբեք ֆորեվը ;)
Ինչպես ասում էր մի խելոք մարդ ՝ կապրենք կտեսնենք :)
Կներեք խցկվելու համար:oyբայց աստված չանի,որ տեսնենք:)
Նույնիսկ վեց բաժակից հետո չկարողացա հասկանալ, թե էդ որ օրենքով ա Նազենի Հովհաննիսյանն ավելի կինո-դերասանուհի, քան Լոսթի ցանկացած Ճ դերասան: Որ ասում եմ աշխարհը սկսել ա հակառակ պտտվել, ասում են հարբած ես :beee
Հ.Գ. Խաչիկը, Վաչիկը, Հրաչիկը, Քաջիկը... :dance
Մանկությանս կապույտ դարբասները, որոնց առաջ ամեն ուրբաթ պպզած (կքանստած) սպաում էր տատիկիս եղբայրը: Իմ մանկության խարխուլ տանիքը, որի տակ ծիծեռնակները բույն էին հյուսում ու ամեն երեկո ծլվլում էին: Այդ ժամանակ ես իմացա, որ երբ ծիծեռնակը ցածրում է թռչում, ուրեմն անձրև է գալու, կիսաքանդված լողավազանը, որում երկար մնալուց կապտում ու ջերմում էի,առաջին կիթառը, առաջին ու ամենաամայի այգին, բադը, որ ամբողջ գյուղի առաջ ինձ ստիպեց գոռալով վազվզել: Իմ ամենասիրելի գյողը: Էնքան բան էր կապված էդ միջանցքի հետ, որ թվում էր թե հիմա դուռը կբացվի ու մանկությանս բարի քեռիները կգան, կպպզեն կողքիս ու իրանս գրկելով քրտինքահոտ համբույր կթողնեն այտիս, իսկ փոխարենը ես ստացա մանկությունից մնացած խարխուլ տանիքը՝ իր արդեն միակ ծիծեռնակով ու քեռիների այրիացած կանանցով: Մանկությանս բարի պապիկն այլևս նստած չէր կապույտ դարբասի առաջ ու մեզ չէր սպասում, այլ մնացել էր տան արևմտյան պատին փաքցված: Մեքենայից գլուխս դուրս հանեցի ու աչքերս ամուր սեղմեցի, որ արևը չծակի ու... որ արցունքներս չհոսեն....
Արթուրի աղունիկների դեմ բողոքի ակցիայից հետո հիշեցի մեր ծիտիկներին: Դեռ դպրոց չէինք գնում ու մեր տունը քանդել, նորն էին կառուցում: Մենք էլ տեղափոխվել էինք մեկ այլ տուն, որը բնակելի շենքում էր: Մեծ պատշգամբ ունեինք, որտեղ ես ու Հայկը սովորաբար խաղում էինք, ու էնտեղ միշտ շատ ծիտիկներ կային: Հայրիկին խնդրել էինք, մեր ծիտիկների համար մի "տախտակ" էր ամրացրել պատշգամբի գոգին, որի վրա հացի փշուրներ էինք լցնում ծիտիկների համար: Երկու ծիտիկ կային, որոնց ես ւ եղբայրդ "սեփականաշնորհել էինք": Իմ ծիտիկը թմբլիկ էր ու պուճուրիկ, անվանել էինք կլոր-փոքրիկ, իսկ Հայկի ծիտիկը աբելի մեծ էր, ու նիհարիկ, մի տեսակ երկարավուն, որին անվանել ինք երկարավզիկ: Ամեն անգամ հաց ուտելիս ես ու եղբայրս դուրս էինք թռչում, նախ երկարավզիկին ու կլորփորիկին հաց տալու, իսկ հետո նոր մենք էինք ուտում: Հորեղբորս տղան էդ ժամանակ չարաճճի տղա էր ու հաճախ էր ասում, որ պարսատիկով (ռագատկա) "ծիտ խփում", դրա համար էլ իրան մեր պատշգամբ չէինք թողնում: Մի անգամ էլ տատիկը հայտարարեց, որ մեր պատշգամբում մուկ կա ու որոշեց թակարդ դնել: ռավոտյան արթնացանք, ու տեսանք որ մկան փոխարեն ծիտիկն է թակարդն ընկել, իսկ նրա ընկերն այլևս մեր պատշգամբ չեկավ: Մի քանի օր շատ նեղվեցինք ես ու եղբայրս, իսկ հետո համակերպվեցինք:
Ես գիտեմ, որ մարդիկ
Մի անգամ են ապրում,
Մի անգամ են սիրում,
Մի անգամ են մեռնում։
Ռ. Հախվերդյան
Այ մարդ Կոլան խմել եմ, Չիպսն ու Շոկոլադն էլ կողքիս դրած են, հերթափոխով ուտում եմ, բայց դեպրեսիան չի անցնում ու չի անցնում:
Ասում եմ էլի, ճիշտ չիպսը Պրինգլզն ա, իսկ էս Լեյզը բանի պետք չի :beee
Մտածում եմ, եթե ես էնպիսի մի երկրում ապրեի, որտեղ գնացքն ու հասարակական տուալետն իրարից էականորեն տարբերվում են, ու եթե ես էլ տրանսպորտի, այդ թվում նաև գնացքի հետ մեծ խնդիրներ չունենայի, հիմա կնստեի գնացք ու անհայտ ուղղությամբ կգնայի, բայց... եթե ես էստեղ չլինեի ու ես չլինեի, էլ "էստեղ մի ռուսերեն արտահայտություն" / ինչի՞ պիտի գնայի, էն էլ անհայտ ուղղությամբ: :esim
Որ ես մի քիչ խենթ չլինեի, հիմա հաստատ գժվել էի
Ախր մարդկանց ինչի՞ն ա պետք առանց պատճառի ստելը: Եթե ոչ շողոքարթելու, ոչ ճշմարտությունը թաքցնելու, ոչ էլ մեկ այլ պատճառ չկա, ինչի՞ են մարդիկ ինչ-որ շատ փաթեթավորված սուտ հորինում ու հրամցնում աշխարհին, հը՞...
Հիասթափությունների դեմ պայքարի եղանակ է պետք գտնել :(
Ոչ պինգվինային հագուստով մատուցողներ ունի միայն Կոստա սրճարանը` Մոսկվայում իմ ամենասիրելը վայրը: Բայց հագուստից բացի կա ևս մի բան, որի համար Կոստան անփոխարինելի եմ համարում, դա տապակած ճուտիկն է ու թող ներեն ինձ բոլոր բուսակերները, բայց հրաժարվել ճուտիկից չեմ կարող, ուղղակի չեմ կարող:
-Տիկին Գայանե, խնդրում եմ փոխանցեք Վազգեն պապիկին, որ այսօր ես սովորականից ավելի ուշ եմ տուն գնալու, ասացեք որ ժամը տասին Կոստա սրճարանի մուտքի մոտ լինի:
Վազգեն պապն այս քաղաքում ունեցած միակ բարեկամս է: Նրանք ընտանիքով Մոսկվա են տեղափոխվել իմ ծնվելուց մի քանի տարի առաջ, իսկ հետո որդիները գնացել են Եվրոպա, իսկ Վազգեն պապը մնացել է էստեղ:
-Լյուսի, ինձ տապակած ճուտ և սպիտակ գինի բերեք խնդրում եմ:
-Ինչպես մի՞շտ՝ քաղցր:
-Այս անգամ դառը խնդրում եմ:
Լյուսին Կոստայի մենեջերն է: Մի քիչ լավ չեմ հասկանում նրա պատրականությունները, բայց դա իմ գործը չէ, ես գոհանում եմ իմ տապակած պատվերը չուշացնելու և նյարդերս ավելորդ հարցերով չսղոցելու համար:
-Մամ ջան, ամեն ինչ կարգին է... այո նշում եմ... մի քիչ աղմում է, կոլեգաներս երգում են, անչափ շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար... երեք օրից որոկավորման քննությունն է, եթե հաջողացնեմ, մի երկու շաբաթով արձակուրդ կգամ: Գրկիր իմ կողմից հայրիկին ու Վարդանին: Ես ձեզ շատ եմ կարոտել: Ցտեսություն մամ ջան:- Իմ ստերի համար հանդերձյալ աշխարհում ոտաբաց եմ քայլելու շիկացած "հատակին", բայց սեփական ծնողներին ցավ պատճառելուց ավելի գերադասելի է նրանց ստելը:
-Լյուսի, շնորհակալ եմ ընթրիքի համար: Կարող եմ խնդրել ինձ համար մի փոքրիկ թխվածքաբլիթ և մոմ բերեք:
-Մո՞մ: Շատ բարի, հիմա կխնդրեմ բերել:
-Շնորհակալ եմ: - Լյուսիին ինձ համար անհասկանալի մենեջեր կոչվող պոզիցիային վերցնելու համար երևի ամենալավ ու բավարար պայման այն է, որ նա խուսափում է հարցեր տալուց:
Վազգեն պապ, բարի երեկո: Կներեք, որ այսքան ուշ դուրս եկա:
-Բալես, էս քաղաքում սա ուշ չի, բայց մի տեսակ զարմացա: Սովորաբար ութին քեզ տուն եմ տանում, իսկ էսօր... եսի՞մ - Վազգեն պապի երեսին դրոշմված էր հայկական անհանգստությունը: Ամբողջ ճանապարհին կարծես կարդում էի Վազգեն պապի մտքերը` չլինի՞ երեխան սխալ շրջապատ է ընկել, կամ մի անհաջող մեկի հետ է հանդիպում ու որպեսզի խուսափեմ հարցերից ու չտանջեմ Վազգեն պապին, որոշեցի նախապես ամեն ինչ պատմել:
-Վազգեն պապ, ճիշտն ասած էսօր մի փոքրիկ առիթ կար, դրա համար էլ եկել էի Կոստա:
-Հա բալես:
-Դե, ճիշտն ասած էսօր ծննդյանս օրն է ու ... դե որոշեցի նշել:
-Վայ բալես, շնորհավոր: Ապրեն ծնողներդ, որ քո պես հալալ ծծկեր բալիկ են ունեցել: Խեղճ մարդիկ, հիմա երևի պռոշները ճաքում ա: - Պատուհանից դուրս քաղաքն էր, հսկայական շենքերով ու "անմար" լույսերով, իսկ մեր գյուղում հիմա գիշեր է, մութ, ինչպես գեհենը, իսկ անտառից հստակ լսելի են գայլերի ոռնոցները:Մուշեղն իր ակորդեոնն է նվագում, իսկ Գառնիկ պապը նստել է տան ետնամասում, ծխում է իր իսկ ձեռքերով աճեցրած թութունն ու երազկոտ հայացքով նայում բարդիներին, որ կարծես շրջափակում էին մեձ գյուղը:
Մտովի պատկերացրեցի տատիս տունը ` փոքրիկ, հողաշեն տունը, որն ավելի շատ խրճիթ կարող է անվանվել, բայց իմ մանկության ամենատաք ու սիրուն տունն է: Երբեմն երազիս տեսնում եմ մեր այգին, մեր սարերն ու պապիկիս, որ բղավում էր.
-Այ բալա, էդ շբալուտի ծառիցը դեսն իջի, ընկնելու ես ոտքդ կոտրես, հետո ես քո հորն ի՞նչ պատասխան պիտի տամ:
-Բա ո՞ւմ հետ էիր նշում ծնունդդ բալես, - մտքերիցս կտրեց Վազգեն պապի հարցը:
-Մենակ էի, Վազգեն պապ:
-Ո՞նց թե մենակ, էստե՞ղ, մենա՞կ: Բալես, արի քեզ մեր Վարդանի հետ ծանոթացնեմ: Ճիշտ է կրթություն չունի, բայց լավ, աշխատող տղա է: Ինչ-որ շինարարություն է աշխատում, ոչ խմում է, ոչ ծխում, կարգին, խելքը գլխին տղա է: Տեսքն էլ, տեղին: Ի՞նչ ես էս քաղաքում մենակ ապրում:
-Դե հա, մենակ էի: Էստեղ ընկերներ չունեմ, և բացի այդ, մի մեծ առիթ էլ չէր, ուղղակի չէի ուզում տանը մենակ մնալ, - Վազգեն պապն ամեն ինչ հասկացավ ու համոզված էի, որ նման խոսակցություն այլևս չի լինի:
-Էհ, բալա, լավ: Բա ես ու Գայանեն էլ ո՞ր օրվա բարեկամներն ենք, պիտի գայիր մեր տուն:
-Դե լավ, Վազգեն պապ, մյուս տարի կգամ: Շնորհակալ եմ: Վազգեն պապ, Մախովայից աջ կթեքվե՞ք: Մի փոքր զբոսնենք: - Մանեժնայա փողոցի անկյունում արգելակեց մեքենան: Մի կին կանգնած ծխում էր: Ծուխն անհագ քաշում էր ներս ու հազալով արտաշնչում: Թևանցուկ իջանք ու քայլեցինք փողոցով ցած: Մի քանի մետր ու համար 24 ատամնաբուժարանի առջև ենք:
Գյուղում միակ ատամնաբույժը Սիմոն քեռին էր, ում տան առաջ միշտ մարդիկ էին հավաքված, որվքեր վախը սրտներում սպասում էին, թե երբ են ներս գնալու ու քեռին ինչպես է քաշելու նրանց ցավող ատամը: Էխ Սիմոն քեռի, եթե դու հնարավորություն ունենայիր սովորելու այստեղ, կամ մեկ ուրիշ երկրում:
-Մա՞մ, ի՞նչ ա եղել, ինչի՞ ես էս ժամին զանգեմ, - մորս հեռախոսազանգից տագնապած ճչացի:
-Սուրենը, - լացում էր:
-Սուրենն ի՞նչ մամ: - Սուրենը մեր գյուղից էր, Կարոյի ու Սառայի միակ որդին: Փոքրիկը արդեն ութ տարեկան էր, սակայն չէր կարողանում քայլել: Սառան ինչ-որ վիրուսով էր վարակվել, որի արդյունքում փոքրիկը հիվանդ էր ծնվել: Լավն է Սուրենը, փոքրիկ, սպիտակամաշկ ու շատ սիրունիկ, կարծես աղջիկ լինի: Շատ անգամներ ենք միասին երեկոյան զբսնել: Երկու ձեռքին ձեռնափայտ ուներ, որոնք ամուր սեղմում էին թևերն ու օգնում տեղաշարժվել: Գյուղում բոլորը ճանաչում ու սիրում էին Սուրենին, իսկ նա էլ ժպտում էր բոլորին, անպայման հարցնում որպիսությունն ու կատակում: Հաճախ էր կատակում ինքն իր վրա, իսկ Սառան արցունքներն աչքերին սաստում նրան: -Մամ, դե խոսիր, ի՞նչ ա պատահել Սուրենին:
-Տարել են հիվանդանոց, ասում են Եվրոպայից մասնագետ է եկել, հետազոտում է, -մայրս հեկեկում էր: Ծննդյանս օրն է, իսկ մայրս զանգել ու հեկեկում է: Գլուխս լցվել են միլիոնավոր սարսափելի մտքեր, սիրտս ուր որ է դուրս կթռչի կրծքավանդակիցս ու... - Սառան ասում է, Սուրենը կարողանում է մի ոտքը շարժել, իսկ այդ Եվրոպացին, ինչ է դրա անունը, Հանսը, ասել է, որ վեց ամսվա ընթացքում երեխան կքայլի, հասկանո՞ւմ ես, մեր Սուրենչիկը կքայլի, - մայրս կախեց հեռախոսը, քանի որ գիտեր, թե ինչ է նշանակում ինձ համար Սուրենն ու որ խոսել` ամեն դեպքում ` դժվար թե կարողանամ:
-Վազգեն պապ, Կարոյի որդին ապաքինվում է, մեր Սուրենն ապաքինվում է:
-Ո՞նց թե, - ուրախությունից ճչած պապը, - ուրեմն մեր Կարոյի Սուրենը բուժվե՞լ ա: Այ քեզ հրաշք. հետո էլ ասում են, թե Աստված չկա:
Փակեցի աչքերս ու ամբողջ ուժով օդը ներշնչեցի: Երջանիկ էի ու համոզված, որ այս երջանկությունը երբեք չի անցնի: Ես երջանիկ էի ու չէի կարող հիմարություններ չանել: Վերցրեցի հեռախոսն ու մեխանիկորեն զանգեցի ու մի շնչով ասացի.
-Բարև: Լսիր, ներիր, որ այս ուշ ժամին եմ զանգում, ուղղակի... մեր գյուղի Սուրենին հիշում ես, նրա մասին պատմել եմ? Սուրենն ապաքինվում է:
- Ողջույն, դուք զանգահարել եք Դավիթին և Նարեին, մենք տանը չենք, խնդրում ենք թողնել հաղորդագրություն ձայնային ազդանշանից հետո: - Մոռացել էի, որ պետք էր նախ զանգի միանալուն սպասել, հետո բղավեի ամբողջ կոկորդով:
-Վազգեն պապ, ի՞նչ կասեք, եթե մեքենան ձեր տուն տանենք ու մի-մի բաժակ գարեջուր խմենք...
http://www.youtube.com/watch?v=bxXUSPZqSNs&NR=1
Վաղուց էս երգը փնտրում ի, բայց պաահական յութուբի լիստում երևաց: Հետո էլ ասում են պատահականություններ չկան :)
Տառերը սովորելիս մեզ ստիպում էին մասնիկների տարբեր օրինակներ գրել, տասնյակներով, հետո անցանք մաթեմատիկական խնդիրներին, որոնք մի-մի օրինակ ամեն տեսակից գրելուց հետո մի քանիսն էլ տանն էինք գրում, հետո դրանց ավելացան օտար լեզուներն իրենց քերականական օրենքներով ու բացատրությամբ ՝ օրինակոներով: Ես էլ հիմա երեխի հետ մաթեմատիկա եմ պարապում ու բերածս օրինակների բարդության պատճառով, բան չի հասկանում: Ակումբում էլ կան որոշակի օրինակներ, բայց էդ կարևոր չի: Էսօր իմ համար երկու մարդ երջանկության ամենապարզ ու հասկանալի օրինակը բերեցին... :)
Մի քանի ամիս առաջ ինձ չգիտես ինչու պարտավոր էի զգում նամակ գրել բոլոր էն ակումբաբնակներին, ովքեր ժամանակին եղել են ակտիվ, սակայն հիմա կամ չեն մտնում, կամ մտնելիս ոչինչ չեն գրում: Մի մեծ ցուցակ ունեի, որը կազմվել էր հիշողությամբ, վարկանիշային աղյուսակից օգտվելով և իհարկե սեփական ցանկությամբ, լօլ: Հերթով գրում էի ու նույնիսկ ոմանք սկսեցին ակտիվանալ ակումբում: Երեկ էլի մտածեցի էդ մասին ու մտածում էի, թե ումից սկսեմ, չնայած գիտեի որ սկսելու եմ Լիլի-4-ից, ու գուցե Սմերջի պես ևս մի խելացի մարդ էլ ինձ հետ ընկերանա, բայց առավոտյան մտքափոխվեցի՝ Լիլին արդեն գրառում էր արել: Այ եթե իմ տելեպատիան ազդեր ոչ միայն Լիլի-ի վրա :)
Ինսիտուտում Մաթեմատիկայի մի դասախոս ունեինք, որ չափազանց խիստ էր: Եթե որևէ մեկը տնային չէր գրել կամ ինչ-որ բան սխալ էր գրում, վերջ, կվիճախառը դուրս էր գալիս լսարանից: Էնքան էին ատում բոլորն էդ դասախոսին, որ երբ ընկեր էր ու ոտքը կոտրել, ամբողջ ֆակուլտետն ուրախացել էր: Կարգին մաթ անալիզ էր սովորեցնում, թե ասա ինչի՞ չէին սիրում: :esim Զարմանալիորեն ինձ շատ էր սիրում, բայց ամենից շատ սիրում էր Արև ու Մալինինի ռոմանսները: Միակ թերությունը, որի համար վրաս "իբրև" ջղայնանում էր, դա արևից պաշտպանվելս էր: Ամեն անգամ աչքերս կկողած տեսնելիս ասում էր. «Ջանիկ, ուզում ես ընկեր Մարտիրոսյանը բարկանա՞, արևը պայծառ բան է» ու մատն առաջ պարզած երկինքն էր ցույց տալիս: Հիմա երկինքը սևացել է ու անձրևի հոտ է գալիս, զգում եմ, որ ճիշտ էր:
Հա, իսկ Մալինինն իսկապես շատ լավ է ռոմանսներ երգում, ուղղակի... սպանող դառնությամբ... բայց հրաշալի :)
Իմիջ: Ի՞նչ է սա ու ինչու՞ պիտի ես դառնամ դրա գերին, ինչու՞ չպիտի լսեմ այն երաժշտությունը, որն ինձ հենց այս պահին է պետք՝ հին, սովետական, արնաքամ անող... Ինչու՞ պիտի հագուստը, երաժշտությունը կամ մեկ այլ բան "փչացնի" իմ ինձ համար բացարձակ անհասկանալի երևույթը: Ինչու՞ ես չեմ կարող ասենք չսիրել տռանս երաժշտություն ու բացակայել բոլոր այն միջոցառումներից, որոնց ժամանակ տռանս է լինելու, ու ընդհանրապես, ինչու՞ պիտի ես մասնակցեմ որևէ միջոցառման, երբ ես չեմ սիրում: Անցյալ շաբաթ մորեղբորս տուն էի գնացել, բարեկամ բոլոր կանայք ինձ ցեխը "մտցրեցին" նրա համար, որ բացակայում եմ բոլոր միջոցառումներից, որին մասնակցում են ընտանիքի բոլոր անդամները ու գիտե՞ք ինչ տոնով... :{
Դեպրեսիան դա "հոգեվիճակ" է, որը խլում է քունդ, ընկերներիդ, աշխատանքդ ու նյարդերդ, և ինչն ամենակարևորն է՝ ապագայի նկատմամբ ունեցած ցանկացած տեսակի սպասելիք: :)
Նենց հետաքրքիր է, թե ի՞նչ կլինի, եթե մարդկանց միջից եսասիրությունը դուրս գա, էն սովորական երասիրությունը չէ է, այլ էն զզվելի եսամոլությունը, որ կա ՝ ես, իմ, իմը, ինձանից, ինձ համար ու էդպես շարունակ... Ինձ երևի տենց հեշտ կլիներ, կամ սեփական էգոիզմս գլուխ կբարձրացներ, եսի՞մ... Ճիշտը չխմելն ու շուտ քնելն ա, մնացած ամեն ինչ սուտ ա :))
Պապան վրաս գոռգռաց :( մի խոսքով, այսուհետ ոչ մի դիետա :( ուֆ-ուֆ :(
Չեմ հիշում, Ռաֆոյի մասին գրե՞լ եմ, թե՞ չէ... Ճանաչածս միակ ու անփոխարինելի խենթը, ապացույցը նրա, որ խենթերը շատ ավելի խելացի են, քան հարյուրավոր "խելոքներ", անկախ նրանից կանգնած են ցիսիկ անում թե նստած (c) Յոժիկ
Մի հատ ուսա-սովետական ասացվածք կար է ՝ մի ունեցիր 100 ռուբլի, այլ ունեցիր 100 ընկեր: Պատկերացնու՞մ եք թե էդ բոլոր 100 ընկերները ոնց էին ձեր անձնական կյանքը տակնուվրա անելու: Մտածեցի, ավելի լավ չի՞ ունենալ 100 ռուբլի, որի վրա ԱՄՆ լեգենդար նախագահը կլինի ու մի ընկեր, որ էդ 100 "ռուբլին" կտար, լօլ, ու վախից, որ կարող է ետ չստանալ էդ գումարը, չէր խառնվի անձնական կյանքիդ: Քիչ էր մնում հայտարարություն գրեի, որ փնտրվում է մեկ ընկեր ՝ 100 "ռուբլով" :D
Հայապահպանման ու հայալեզու ֆորումի կայունացման համար առաջարկում եմ Անձնական օրագիր. Չեբուրաշկայի ամպերը թեման վերանվանել Անձնական օրագիր. Տնդղկիկի ամպերը :)) :love
Առավոտյան գնացի գործի, տեսա ծառու ծաղիկները ոչ ոք չի ջրել, մտքիս մեջ մի քիչ հայհոյեցի բոլորին (մանավանդ աղջիկներին) ու գնացի խոհանոց ՝ ցնցուղը ջուր լցնելու: Էդ մեր խոհանոցի ծորակն էլ լրիվ "բառադի" տիպ է, նորից փչացել էր, բայց չսարքեցի (ես հո էդպես կոչված սանտեխնիկ չե՞մ): Ծառ ու ծաղիկները ջրեցի, ձեռքի հետ էլ թևս թրջեցի ու "բարգացած" նստեցի տեղս: Մի 5 րոպե հետո տեսա աղջիկները թթված դեմքերով են նստած, առաջարկեցի գնալ խոհանոց ջուր/թեյ/սուրճ խմելու: Մեկ էլ հոպ ու էդ չարաբաստիկ ծորակը :sad Էս անգամ ստիպված եղա ծորակը սարքել: ուֆ-ուֆ, լրիվ էն վերոնշյալ ռուսերեն ասածս մասնագետն եմ դառել:
Ուֆ, չեմ կարողանում էլի հարսարակ լեզվով՝ առանց տողատակերի գրել :(
Պաղպաղակն էլ թափել եմ վրաս :beee
Հ.Գ. Շատ թարմ դեպք:
Տատիկն ասում ա. «Յոդը չգտա, դարակում չէր»:
Ասում եմ. «Ա, աչքիս բաղնիքում ա»:
Ասեց. «Աչքիդ բաղնիքը որտե՞ղ ա» :}
ու հետո մի քանի րոպե ինձ բացատրում էր, որ աչքիս ասելը ճիշտ չի, պիտի ասեմ "կարծում եմ" :Դ :D
Իմ բանջարը, քո հանճարին վնաս չէ ...
Ո՞նց անեմ, որ մարդիկ հասկանան մի հատ պարզ ճշմարտություն /տֆու, ինչ ձևական ստացեց/ ընկերը, հարազատը, բարեկամը ՝ իրենք մեր թշնամին չեն, ու եթե ինչ-որ ստացվել է ոչ այնպես, ինչպես մենք էինք ուզում, դա դեռ բարեկամին խեղդելու տեղիք չի տալիս :( Քանքարավոր Ախպեր-ը պետք է կրակել բոլորի ականջների մեջ, որ հասկանան :) Մնում է գտնել համապատասխան հրացան, ու գործը գրպանում է :)
Հ.Գ. Փնտրում եմ հրացան ... :))
Դեռ փնտրում եմ էդ գրողի տարած հրացանը :sad
Էնքան եմ վախենում մեծանալ...
Չէ, ես ոչ կնճիռներից, ոչ էլ տարիքային խալերից չեմ վախենում, դրանք ինձ նույնիսկ հետաքրքիր են: Ոչ էլ վախենում եմ, որ հարևանի պստիկներն ինձ Արմիկ տատիկ կասնեն:
Էսօր մի թեթև վիքէնդ էինք նշում, ու եղբորս պստիկներն էին եկել: Ինչքան շիրա ունեին վրաս քսեցին, իսկ հետո սկսեցինք գզվրտվել: Հարսս ասում է. «Արմ, ես մի բան չհասկացա, դու ե՞րբ հայտնվեցիր հատակին:» Ես էլ բացատրում եմ. «Դե Ան, նայի, նստած էի, էն մոծակն եկավ ու մեկ էլ գմփ, դմփ, դմփ, ընկնում ենք խալու վրա, մոծակը բարձրանում ա հորքուրի ուսերին ու սկսում ենք գզմզվզճզ, հետո դմփ-չմփ-չմփ, ու մեկ էլ խուտի-խուտի...»: Ժպիտից երևում էր, որ հասկացել էր: Եթե հանկարծ էս հատկություններս մի օր վերանան, ես էլ սկսեմ երեխեքին ասել, որ գզվրտվել, չարություն անել, ճվալ-ճչալն արգելվում է, կմեռնեմ: Այ էդ մեծանալն ինձ շատ է վախեցնում, շատ-շատ :(
Ուֆ, չեմ սպասում էդ 20 րոպեին: Գրում եմ, ու եթե գրառումներս միացավ, կանիծեմ բոլոր տեսակի նորամությունները, կբողոքեմ, որ սովետի ժամանակ տենց բան չկար ու կգնամ քնելու:
Ինչ ամառը որոշել է գալ Հայաստան, մոծակները որոշել են ինձ արնաքամ անել: Երեկ վերջնականապես հոգնած ու չքնած բողոքում եմ բոլորին, որ «սենց շարունակվել չի կարող, նույնիսկ տատիկը, որ միշտ կողքիս է քնում, թողել գնացել է ուրիշ սենյակ, ու մի օր գնացի իր մոտ, թողեց սենյակից գնաց»: Մի խոսքով լավ բողոքելուց հետո մերոնք համոզեցին, կարելի է ասել ստիպեցին օգտագործել մոծակների դեմ պայքարող քսուկ, որն իբր կախարդական է ու բոլոր մոծակներին հեռու է վանում: Ես ժլատություն չարեցի, թևերիս ու երեսիս էդ կախարդական դեղից քսեցի ու շատ գոհ անկողին մտա: Մի երկու ժամ անց արթնացա սաստիկ քորից ու զգում եմ, աչքս մի տեսակ չի բացվում: Որոշեցի գնալ լոգարան մի քիչ սառը ջրով գզգզված մաշկս զովացնելու ու աչքիս նայելու համար: Մեկ էլ ի՞նչ տեսնեմ ՝ աչքերս երկուսն էլ ուռած, տակերը կապտած, քիթս ու այտերս ուռած, թևերիս վրա իբր կծելու տեղ կար, դրանք էլ կծած. մի խոսքով մի լավ ռմբակոծված ու ընտանիքիս ու աշխարհի վրա բարկացած քնեցի: Առավոտյան տատիկս եկավ համոզվելու, որ իր դեղից հետո ոչ մի մոծակ էդ սենյակում չի երևացել, նայեց դեմքիս ու լուռ գնաց ՝ մոռնալով ավանդական «ուշ է, վեր կաց» տեսակի արտահայտությունները: Հիմա էլ ասել են սենյակումդ սուրճ վառի... :}
Նահանջը միշտ չի թուլություն, ուղղակի երբ «թիկունքումդ» հարազատ ու թանկ մարդիկ են, երբեմն գերադասելի է նահանջել ՝ պաշտպանելու համար վերոնշյալ մարդկանց: Ուղղակի էդ մարդիկ գրեթե միշտ ընկալում են էդ նահանջը որպես պարտություն ՝ քո պարտությունը: :)
Հ.Գ. Ժող, ինձ Դայուշ մի ասեք էլի: :)
Եթե ապակու առաջ կանգնած, ափերդ հենած ապակուն ճիգ ես գործադրում այն տեղից շարժելու, նախապես համոզված լինելով, որ այն երբեք էլ չի շարժվի, ու գրպանումդ մնջախաղի թատրոնի դերասանի "հավաստագիր" չկա, ուրեմն պարզապես ծամածռվում ես:
Քանի որ շատ հարուստ, մահամերձ պապիկ չունեմ, ինձ շտապ նոր ու մարդավարի աշխատանք ա անհրաժեշտ...
Պարզվում ա ուրիշի սիրելի երգեր երգելը բավականին ցավոտ ա: Ուրիշի՞...
Գրեցի, միամիտ կպա "բեք" կնոֆկային, լրիվ ջնջեց :( ըյուֆ-ըյուֆ (c) Ներսես_AM
Մեր օֆիսում մի սարք են տեղադրել, կներեք անգրագետիս, անունը չգիտեմ ինչ է, բայց կոֆե-կոնֆետ է տալիս փողի դիմաց: Մտածեցի, մարդ ես էլի, արտասահման-մարտասահման գնամ, կարիք լինի օգտագործել այդ "շարժական կրպակը", գոնե ձևը սովորեմ: Արդեն 4 օր է ինչ սարքը տեղադրված է օֆիսում, ու "գայլի"պես աշխատում էր: Որոշել էի "ՍՏիկերս" ուտել, գումարը բարեխղճորեն տվեցի սարքին, սա վերցրեց, ասեց "հինչ ե՞ս ոզըմ մատաղ", սեղմեցի համապատասխան կոճակները, չհասկացավ: Ներսեսն եկավ, վրաս գոռգռաց (սա մի ուրիշ գրառման ու բողոքի թեմա է, էս վերջերս հաճախ է վրաս գոռգռում), ինքը սեղմեց կոճակները ու "Օ՜ հրաշք", սարքը հասկացավ, որոշեց ինձ կոնֆետ տալ, բայց կեսից փոշմանեց :D Ներսեսն ու մեկ այլ կոլեգա սկսեցին էս խեղճ սարքին հրել, հրմշտել :)) սա ստիպված կոնֆետը տվեց:
Հետո մեկ ուրիշ կոլեգա կոլա գնեց, ու ոչ մի "տոռմուզ": :beee ուֆ :(
Երեկ եղբորս հետ մաթեմատիկայի պարապմունքները վերսկսել ենք: Երեկոյան գնացել եմ իրենց տուն, մյուս եղբորս տղան կողքիս նստած սպասում էև, ու հենց վերջացրեցի պարապմունքը, սկսեց համոզել, որ նամ իրենց տանը: Բացատրում եմ, որ չեմ կարող մնալ, որովհետևև գործի եմ: Հետո սկսեց համոզել, որ գոնե երկար մնամ, սկսեցի բացատրել, որ ախր մենք ինչպես միշտ "ռեմոնտ" ենք սկսել :)) ու պիտի գնամ օգնեմ մամանիկիս, բայց խոստացա այսօր գնալ: Նայեց դեմքիս ու.
-Դե ես քեզ վաղը 8-ին սպասելու եմ ու եթե մի րոպե ուշ ես եկել, ես քեզ մի գրամ էլ չեմ սիրի: :beee
Ես էլ մտածում էի, թե ինձ չի սիրում, ուղղակի խանդում ա, որ քրոջը սիրում եմ, դրա համար ա սիրաքստիկվում, փաստորեն չէ, սիրում ա:
Էս աշխարհում կա մեկը, ով ինձ սիրում ա ՝ հենց այնպես: :)
Հ.Գ. Բայց էսօր էնքան գործ ունեմ, որ հաստատ 8-ին չէ, սկի 9-ին չեմ կարողանա գնալ երեխու մոտ, նենց որ էս սիրելը մինչև այսօր երեկոյան 8-ն է: :(
Արամիկը ծնվեց :yahoo :love :dance
Հոգնել եմ...
Մենք մարդիկս ահավոր դաժան արարծներ ենք: Հեչ տեսել ե՞ք խամյակների համար վազելու անիվներ, որ մարդիկ իրենց տնային խամյաչոկի վանակում եմ դնում, ու օրվա ընթացքում էդ կենդանուն գցում են էդ անիվի վրա, իսկ ինքը վազում ա - վազում ա- վազում ա, ու... ոչ մի տեղ չի հասնում: Հետո որպես պարգևատրություն իրան կեր են տալիս, իսկ ոմանք նույնիսկ ոչինչ էլ չեն տալիս: Մենք երազում ենք շունիկ պահելու մասին, բայց հենց շուն ենք գնում կամ ավելի հաճախ ինչ-որ ծանոթ-բարեկամից գտնում, բակում իրա համար ինչ-որ բուն հիշեցնող տեղ ենք հատկացնում, կապում ու թողնում էնտեղ ու էդ խեղճ կենդանին ոռնում է- ոռնում, իսկ մենք ասում ենք, թե կսովորի: Դաժան ենք մենք, շատ դաժան: Մենք մարդկանց էլ ենք տենց տանջում, ուղղակի ոչ բացահայտ, որովհետև բացահայտ տանջելը քրեորեն պատժելի է, բայց հանդիպում են էնպիսիք, ովքեր կարողանում ենք շրջանցել էդ պատժիժն ու փորձեր ու դաժանություններ են անում մարդկանց հանդեպ: Երևի արժանի ենք իրար...
Հ.Գ. Սփէշըլ ֆոր Մինիստր ձյա - Էն «սոված եմ»-ը մի ուրիշ անգամ կգրեմ հա՞ :))
Ինչ զզվելի է իմանալ, որ կան մարդիկ, ովքեր ուրիշի նամակներ են կարդում, ու ավելի զզվելի է, երբ դա անում են քեզ ինչ-որ ժամանակ թանկ եղած մարդիկ: Շատ զզվելի է...
«Գնահատական»
Կարծում եմ, եթե ոչ բոլոր մարդիկ, ապա շատերը սիրում են «գնահատվել» իրենց արածների կամ չարածների համար: Ես էլ բացառություն չեմ կազմում ու մի բան էլ ավելին, սիրում եմ «գնահատվել»: Վիրտուալն էդ գնահատականը մի քիչ խեղաթյուրել է ՝ 5+, շնորհակալություն, վարգանիշ, լայք... Իրականում էդ գնահատականը կարող էր լինել մի պարզ ժպիտ, ողջունելիս անկեղծ ու սրտացավ որպիսություն հարցնելը, սխալի դեպքում մատնանշելն ու նման պարզ ու հասարակ բաներ, բայց դրանք արդեն ճոխություն են համարվում: Այս երևույթներից խուսափելու համար հաճախ ինքս գնահատանքի ՝ դրական թե բացասական` (եթե էդպես կարելի է ասել) արժանի արարքներս վկայող ամեն ինչ ջնջում եմ, որովհետև չեմ ուզում «կեղծության» բավականին լուրջ բաժին ունեցող երևույթներով գնահատվել: Մի քանի ամիս առաջ ընկերներիցս մեկին պետք էր օգնություն, ու ես, քանի որ չեմ կարողանում ինչ-եր պուպուշ բաներ ասել, օգնել կամ առավել ևս ցույց տալ դիմացինի ցավն ընկալելուս չափը, որոշեցի դա «ոչ ստանդարտ» եղանակով անել ՝ մեկ ուրիշի արդարացի միջամտությամբ: Ահագին դժվար ստացվեց, բայց ստացվեց, որից անմիջապես հետո նորից «ուլիկաներն անհետացրեցի» ու անկեղծ հավատում էի, որ մի ժպիտով կարժանանամ գնահատականի, բայց ստացվեց էնպես, որ ես ուղղակի անուշադրության մատնվեցի: Ներսես_ԱՄ-ն ասում ա, որ ցանկացած քայլ, որ մենք անում ենք կյանքի ընթացքում, ճշմարտացի է, քանի որ այդ քայլը տվյալ «դիրքը» գնահատելուց արված եզրակացություն է, ու նրա «սխալ» լինելն ապացուցվում է միայն «մատային» դրության ժամանակ: Թե էս ինչի՞ հիշեցի :esim Վերը նշված քայլս հաստատ ճիշտ էր, բայց ելքը միևնույն է «մատային» էր՝ գնահատված չլինելու պատճառով: Միթե՞ մարդ արարածն էդքան շատ գնահատականի կարք ունի, թե՞ միայն ես եմ այդպիսին:
էսօր ըստ պլանների պիտի կինո գնայինք, բայց դե ինչպես միշտ... մի խոսքով որոշեցի երեկոս քրոջս հետ անց կացնել: Նախ երթուղայինի վարորդը չլսեց, որ կանգառում կանգնի, ստիպված եսիմ որտեղ իջա ու փոխանակ նորմալ, մարդկանց համար նախատեսված «մայթով» քայլեմ, որոշեցի մի քիչ փոշոտ տեղերով քայլել: Տեսա 5 երեխա խաղում են, ասեցի ըհը, միանամ, մեկ էլ մոտենալիս զգում եմ, երեխեքը քարեր են իրար վրա շպրտում, հայերեն ասած նետում: Ուզում եմ մոտենալ ու զգուշացնել, որ «քարի մեջ արյուն կա», մեկ էլ լսում եմ մեկը մյուսին ասում ա. «դե խփի է, տղա ես խփի, այ ապուշ», «ապուշը ցեղդ ա», «ապուշը ազգդ ա, էս երկաթ, էս խաչ, էս էլ կարմիր խաչ» - ձեռքով ցույց էր տալիս քրոջ կարմիր զգեստը: Եսիմ, մի տեսակ նեղվել եմ: :(
Անուկի արած ծաղրանկարից հետո հիշեցի իմ առաջին ծաղրանկարը, որ արել էր իմ նկարչության ուսուցիչը՝ Ալեքսանդր Տաշչյանը: Չգիտեմ, երևէ մեկը կհիշի՞ նրա ծաղրանկարները Ոզնիները երգիծական շաբաթաթերթի էջերին, բայց ես էլ մի անգամ դարձա «դրանցից մեկը»: Մի անգամ էլ ՝ նկարչության դասին, թղթի մի փոքրիկ կտորի վրա նա իմ դիմանկարը նկարեց, որն այդպես էլ ցույց չտվեց ինձ, այն դեպքում, երբ համադասարանցիներս անհիմն պատրվակներով մոտենում էին նրան ու նայում նկարս: Մի քանի տարի առաջ դրսում հանդիպեցի ուսուցչիս, ողջունեցի, հարցրեցի որպիսությունն ու վերջ. ես ջնջվել էի նրա հիշողությունից, ինչպես «երևի» ջնջվել ու անհետացել էին իմ նկարները: Տեսնես ես իմ «հերոսներին» ինչքա՞ն ժամանակ անց կմոռանամ:
Ասածս ի՞նչ էր՝
Ты с высоты красоты своей меня не замечаешь
Но все равно будет ночь и ты меня еще узнаешь
Пускай сегодня я никто
и пусть твердят тебе что я не то
Дай мне этот день дай мне эту ночь
дай мне хоть один шанс
Ты не уснешь пока я рядом
Дай мне этот день дай мне эту ночь
дай мне хоть один шанс
И ты поймешь я то что надо
Я для тебя не богат не знаменит и не престижен
Но все равно мне смешно и на тебя я не обижен
Пускай сегодня я никто
и пусть твердят тебе что я не то
Дай мне этот день дай мне эту ночь
дай мне хоть один шанс
Ты не уснешь пока я рядом
Дай мне этот день дай мне эту ночь
дай мне хоть один шанс
И ты поймешь я то что надо :}
Իսկ Շինարան ասում էր, թե Օրագրերը մոդայիկ ու ոչ ինֆորմատիվ «էջեր են» :esim
Բնության պարգևած մի օրվա սկլերոզն ավարտվեց...
Հ.Գ. Խնդրում եմ, էդ «գալչկա» շնորհակալություններից չշարեք էստեղ:
Երբ ծնողներս բաժանվեցին, ես շատ փոքր էի: Չեմ հիշում, թե ինչպիսին էր կյանքը մեր տանը, մինչև այդ, բայց այդ օրը Լյուսին լաց էր լինում, բղավում, իսկ հայրս նայում էր նրան և ոչինչ չէր ասում: Հետո Լյուսին մի քանի հագուստ ու զարդեր լցրեց ճամպրուկն ու դուռը շրխկացնելով դուրս եկավ: Դրանից հետո մենք հանդիպում էինք միայն ուրբաթ օրերին, երբ Ռոջերը ՝ մորս ընկերը, տանը չէր լինում: Սկզբում ես միայն մարդկանց ներկայությամբ էի նրան անունով դիմում, իսկ հետո դա դարձավ սովորական: Մորս մասին պատմելու քիչ բան ունեմ, որովհետև չհասցրեցի ճանաչել նրան, երբ մի օր նա զանգահարեց ու հայտարարեց, որ ամուսնացել է Ռոջերի հետ, և որ նրա հետ մեկնում է Նյու Յորք: Հայրիկը ստիպված եղավ լինել ինձ համար կրկնակի ծնող:
Մենք ասում ենք, թե փոքր հասկանում խնդիրներն ու վեճերը մարդու վրա ազդեցություն չեն ունենում, սակայն դեռահասության շրջանում ունեցած խնդիրներն ամենից խորը հետքն են թողնում: Ես փոքրիկ, պեպենոտ աղջիկ էի, ում բոլորը ծաղրում էին, ով դպրոցական նստարանին նստում էր միայնակ, իսկ դպրոցից տուն վերադարձի ճանապարհին «քարկոծվում» համադասարանցիների կողմից: Բայց դպրոցն ինձ համար անտանելի էր ոչ միայն դասընկերներիս, այլև ուսուցիչներիս շնորհիվ: Միայն հիմա, երբ անկուշտի պես կուլ եմ տալիս ձեռքիս տակ ընկած ամեն գիրք ու ամսագիր, հասկանում եմ, որ այն ժամանակ, երբ գրականության ուսուցչին ասում էր, որ իմ նկատմամբ կիրառած ամեն տեսակ «կոպտություններն» ուղղված էին իմ ՝ կարդալ սիրելը զարգացնելուն, ճիշտ էր: Դպրոցի «գլխավոր հերոսին» սիրահարվելն և սրտում թաքուն պահած ֆիլմերի «հերոսուհու» կերպարն ինձ հարազատ չէին, այնպես որ դպրոցական տարիքում խնդիրներս՝ բարեբախտաբար, սահամանափակվում էին պեպեններով:
Ժաամանակի հետ Լյուսին ավելի չքնաղ էր դառնում, իսկ հայրս ՝ ծերանում: Երբ համալսարանի համար քննությունների էի պատրաստվում, հաճախ էի երեկոյան մինչև ուշ ժամը նստում գրքերի կամ համակարգչի առաջ, իսկ հայրս ձևացնում էր, թե թերթ է կարդում ու սպասում ինձ: Մաթեմատիկայի քննությանը մնացել էր երեք օր, իսկ ինձ թվում էր, թե երեք օրում պիտի հասցնեմ սովորել ամեն ինչ: Մի երեկո շատ երկար նստեցի համակարգչի առաջ:
- Լիզ, գնա պառկիր:
- Դու գնա, ես քիչ անց կգնամ: Հայր, կարո՞ղ ես ինձ առավոտյան մի քիչ շուտ արթնացնել, մի քանի բան կարծես թե չեմ հասցնում կրկնել:
- Լավ պստիկ:
Հայրս առավոտյան եկավ, ոտքիս տակ խուտուտ տվեց ու այնքան «փափուկ» արթնացրեց, որ ինքս էլ չզգացի թե քանիսն է: Հորս քնքշությունը նման էր Միսիս Նենսիի բակի աղուկների փետուրներին, որ թափահարելիս պոկվում ու օրորվելով ցած էին ընկնում, իսկ նրանց ծեր ու վտիտ տերը ժամանակ առ ժամանակ վերցնում էր այդ փոտուրներից որևէ մեկն ու մեղմ ժպտում:
- Լիզ, փոքրիկս, ես վաղու՞ց եմ ձեր տանը:
- Չէ հայր, այսօր ես եկել:
- Իսկ երեկ ո՞ւմ տանն եմ եղել:
- Քո տանը հայրիկ: Այսօր,ժամից հետո ես եկա քեզ մոտ, հետո միասին եկանք մեզ մոտ: Հիշու՞մ ես:
- Ես այսօր ժամ չեմ գնացել: Այսօր երկուշաբթի է, չէ՞:
- Չէ հայր, այսօր կիրակի է:
- Հմմ, զարմանալի է: Լսիր, հայրս, դե քո պապը էլի՞, նա էլ էր հիշողութունը կորցրել: Ոչ ոքի չէր հիշում, դրա համար էլ առավոտից մինչև ուշ երեկո այգում էր մնում, իսկ ինչ-որ ժամանակ անց նաև ինձ չէր ճանաչում:
- Թեյ կուզե՞ս, - իրավիճակը շտկելու համար ասում եմ մտքիս եկած ամենաանհեթեթ արտահայտությունը:
- Լսիր Լիզ, իսկ ես քանի՞ օր եմ ձեր տանը մնացել: Մտածում եմ, արդեն շատ եղավ, ամոթ է, Ռիչարդը կարող է վատ զգալ, չէ՞ որ նա պատավոր չէ իր տանը հյուրընկալել ինչ-որ զառմյալ ծերուկի, ով չի հիշում թե այսօր ինչ օր է:
Հետաքրքիր բան է այդ ծերությունը: Լյուսին հորիցս փոքր է մեկ-երկու տարով, սակայն Ռոջերի ուղեկցությամբ դեռ այցելում է հասարակական միջոցառումներից մինչև նորաձևության ցուցահանդեսներ, ու իհարկե չի մոռանում իր կարմիր շրթներկը, որ նրա նուրբ ու գեղեցիկ բերանն ավելի է գեղեցկացնում, մինչդեռ հայրս նույնիսկ իր ծննդյան օրն է մոռացել: Ես երբեք էլ չեմ մեղադրել Լյուսիին նոր «ընտանիք» կազմելու համար, ինչպես դա չարեց հայրիկը, նրանք ծայրահեղ տարբեր էին ու հայրս երբեք չէր կարող տալ Լյուսիին այն, ինչ Ռոջերն ուներ ՝ բարձր հասարակություն, գեղեցիկ հագուստներ ու ինձ համար անդադար թվացող շրջագայություններ: Հորս կողքին Լյուսին կունենար փոքրիկ տնակ, որն այսօր արդեն քարուքանդ է եղել ու հիշողությունը կորցրած զառամյալ ամուսին:
- Լիզ, իսկ ինչպե՞ս է Լյուսին, դուք դեռ կապ ունե՞ք: Գիտե՞ս, երբ ինձ տուն տանեք, ես քեզ կտամ նրա զգեստներից մի քանիսը, որոնք դեռ ինձ մոտ են մնացել: Մի տեսակ հարմար առիթ չեղավ, որ դրանք քեզ փոխանցեմ կամ դեն նետեմ, դրա համար էլ այսքան տարի մնացել են պահարանում: Դե լավ, վեր կաց, ինձ տուն տար, ես արդեն քանի օր է ձեր տանն եմ, անհարմար է: Հիմա այգիս լրիվ ձեռքից գնացել է երևի, քանի օր է ոչ ոք չի ջրում, իսկ ես եկել ու էստեղ նստել եմ, հիվանդ եմ ձևանում:
- Հայր, մենք այսօր ենք եկել, իսկ դու այգիդ ջրել էիր վաղ առավոտյան, մինչը եկեղեցի գնալդ: Այնպես որ հանգիստ պառկիր, հիմա թեյ կբերեմ...
«Տողատակերում» էնքան բան եմ «խցկում», որ իրական ասելիքս դառնում է 0: Չգիտեմ էլ, հնարավոր կլինի՞ արդյոք էդ ասելիքը ինչ-որ մի օր արտահայտել թեկուզ հայցքով, գիտեմ որ բառերով արտահայտելու ճոխությունը երբեք էլ չի տրվելու: :)
Կարդալու պակաս ունեմ :( Հենց անգլերեն մի բան եմ վերցնում կարդալու, երկու տարի «թթվում» եմ մի բանի վրա ու նյարդայնանում: Բոլորը խորհուրդ են տալիս կարդալ անգլերեն նույնիսկ եթե ինչ-որ բան չեմ հասկանում, առանց կենտրոնանալու կարդալ ու առաջ գնալ, բայց ախր ես կարդալուց հաճույք պիտի ստանամ, ամեն նախադասությունը անալիզի ենթարկեմ, ինձ համար ինչ-որ կարևոր մտքեր առանձնացնեմ, գոնե մտովի, իսկ եթե մի պարբերությունում 3-ից ավել բառ չեմ հասկանալու, էլ ի՞նչ հաճույք ստանալու մասին կարող է խոսք գնալ: Լրիվ պարադոքսալ իրավիճակ է, համ պիտի կարդամ, որ լեզուս բացվի, առանց կենտրոնանալու, համ էլ առանց հասկանալու չեմ կարող կադալ: Բա հիմա ես ի՞նչ անեմ: :(
Մարդերն ասում են, որ եթե ինչ-որ բան այն չէ, ուրեմն դու ինքդ էլ չգիտես ինչ ես ուզում, դրա համար էլ միշտ ինչ-որ բան պակաս է լինում: Ես շատ լավ գիտեմ ինչ եմ ուզում ու շատ ավելի լավ գիտեմ, թե ինչ չեմ ուզում: Շատ լավ գիտեմ, թե ինչից եմ ես դառնում շատ վատն ու ինչից պիտի մի օր կամ ուղեղս գլխատուփումս պայթի, կամ սիրտս կրծքավանդակումս տրաքի: Գիտեմ, թե ինչ դժվարությամբ ա երկիր մոլորակը որոշակի «վատ մարդկանց որդիների» պահում ու ոնց են իրանք գետի ջրամուռների մեջ թաքնված վիրուսակիր տզրուկի պես արյունդ ծծում ու միաժամանակ օրգանիզմդ թունավորում: Եղբայրս ասում ա, որ եթե հիմա մտածեմ իրենց դեմ պայքարի մասին, ուրեմն արդեն «կծել» են ու ես դառնում եմ իրենցից մեկը, բայց ոչինչ չանելն էլ «մահացու ելք» է ունենում: Մի խոսքով - «ին վալերիանա վի թրասթ» :sad
Կյանքում իրականում ինչ-որ բանի հասնելու համար պիտի եղունգերդ կողքերը պոկոտես ՝ արյուն հանելու աստիճան, հակառակ դեպքում ...
Էսօր: Մաշտոց-Մոսկովյան խաչմերուկին մե՜ծ խցանում էր, թեքվեցինք Մոսկովյան: Եղբորս առաջարկեցի հենց Մոսկովյանի վրա ինչ-որ միջին հատվածում իջեցնի ինձ ու ինքը Տերյանով հետ գնա: Իջա: Ուզում եմ հեռախոսս ձեռքիս ա: Մեկ էլ հոպ, հեռախոսս սև ա: :o Հասկանում եմ, որ էդ իմ հեռախոսը չի է, եղբորս հեռախոսն ա: Էս մասը երեխաներին դպրոց տարած ծնողները կհասկանան: Ես հեռախոսը ձեռքիս վազվզում եմ, ավելի շուտ թռչկոտում, ձեռքով անում մեքենային: Իսկ մեքենան գնում է: Մեկ էլ նկատում եմ, որ հեռվում կարմիր լույս վառվեց: Հիմա հո չեմ վազում, հո չեմ վազում: Մի 50 մետր վազեցի ու հասցրեցի: Կողքի մեքենաների վարորդներն ահագին ուրախացան :}
Կերին - ծաղրում ա զույգեին, ասում ա ամուսնանալուց հետո մարդիկ կորցնում են իրենց անհատականությւոնն ու դառնում ՝ մենք այս ֆիլմը չենք սիրում, մենք այս ուտեստը չենք սիրում, մենք սիրում ենք այսինչը կամ այնինչը, ու չկա ես:
Ես - լսում եմ մի զույգի հետաքրքիր խոսակցություն:
- Փյելսթեյշըն եմ առնելու:
- Քեզ ա թվում:
- Տղայիս հետ բա պիտի՞ խաղամ, թե՞ չէ:
- Աղջիկ, ոչ մի տղա:
- Ավելի լավ, աղջկաս կտանեմ թենիսի: Ես երազում եմ, որ աղջիկս Վիմբլդոնում խաղա...
- Միայն ձիասպորտ: Ոչ մի թենիս...
Մի ուրիշ զույգ:
- Տունս սենց եմ անելու:
- Վալկոնումս եսիմ ինչ եմ դնելու:
- Մենակ տեսնես տունս ինչ սիրուն ա դառնում:
- Հա, ճիշտ ա ասում, տունս արդեն լրիվ տան տեսք ա ստացել, մի երկու ամսից լրիվ պատրաստ կլինի:
Մտածում եմ, Կերիի բջջայինի համարը որտեղի՞ց գտնեմ, որ զանգեմ ասեմ, էդ մենքերն էլ չեն աշխատում :think
Ստորագրությունս կամաց-կամաց աքսիոմ ա դառնում...
Կարոտել էի... Մի երկու շաբաթվա ընթացքում էլի կկարոտեմ... Լավ ա, որ դու էն եզակիներից ես, ովքեր վաղուց գիտեն, թե երբ ու ինչ պատճառներով, ու առավել ևս դրանց բացակայության դեպքում եմ միկրո-ինֆարկներ ստանում...
Մի քիչ, սենց մի պստիկ էլ համբերություն, ասել է թե նյարդեր, ու ամեն ինչ կարգին կլինի... բայց այ էդ մի պստիկը ոնց որ անապատի ավազներում թաքնված «գալստուկ» լինի :sad
Հ.Գ. մտածում եմ, էն վերջին հաջողին մի այտդ «ֆսյոտակի» քիչ էր :think
Երեկ շուտ օֆիսից թռա, որ գնամ գորգը լվանալու: Մինչև էդ պատմում էի կոլեգաներիս, թե ինչ երազանքներ ունեի մանուկ հասկանում: Քանի որ «ուշքս գնում էր» թաց գորգի վրա ոտաբոբ թռչկոտելու համար, իսկ մաման մեծամասամբ արգելում էր շատ թրջվել, որովհետև էն գլխից էլ «բամբակիշ դեմք էի», երազում էի շուտ մեծանալ ու գորգ լվացող դառնալ: Իսկ հիմա՞: Ուզում եմ ինչ-որ սնիյոր ՔյուԷյ ինժիներ դառնալ: Էդ ՔյուԷյ-ը հերիք չի վախենալու բան ա թվում բոլորին, դեռ մի բան էլ սինյոր, ոչ թե սինյորիտա: Չէ, ֆսյոտակի աշխարհը «փչանում ա» :տհինկ
Անցյալ շաբաթ քեռիս իրանց ծտերին բերել ա թողել մեր տանը՝ դե հո կնոջ մոտ ծտերին հետը չէ՞ր տանելու :pardon: Միշտ ուզել եմ թութակ գնել, բայց մերոնք դեմ են եղել՝ աղմուկի պատճառով: Հիմա էս երկուսը ոչ միայն աղմկում են, ոչ ուտում են, ոչ խմում, ամբողջ օրը իրար միս են ուտում: Մի առողջ մարդ էլ պետք ա, որ դրանց հարակից տարածքները կես ժամը մեկ փոշեծծի: :sad Ինձ էլ հենց տեսնում են, մեջքները ուռացնում, կատաղած դեմքով ինձ են նայում: Մնում ա մինչև մերոնց վերադարձը սատկեն ու վերջ, մի ամբողջ տարվա դեպրեսիան պատրաստ ա :noti ուֆ-ուֆ...
Ուրեմն էս Կլօրը հենց նոր Զրիցարանում մի ծերունու նկար տեղադրեց, ու հիշեցրեց ինձ մանկությանս թոշակ բաժանող Շմավոնին: Էս մարդու մասին կարելի է լեգենդներ հյուսել, քանի որ ինքը մի ձեռքին ունի/ուներ 6 մատ: Մանկությանս ամենավախենալու դեմքերից երկրորդն էր, քանի որ առաջին պատվավոր հորիզոնականում եղել է ու միշտ կմնա տատիկիս հորեղբայրը, ով տատիկիս մաթեմատիկա է դասավանդել, կենդանի է մինչև հիմա ու ինձանից լավ մաթեմատիկա գիտի, ինձանից էլ մի տասն անգամ արագ է մտածում: Լավ, շեղվեցի: Ուրեմն էս լեգենդար Շմավոնը մեր քաղաքի թոշակ բաժանողն էր: Ամեն ամիս գալիս էր մեզ հյուր, բերում տատիկիս թոշակը, որը շատ սիրուն հաշվված էր, վրայից որոշակի գումար վերցրած: :)) Ինքը միշտ թեյ էր խնդրում, հետո 6-րդ մատով հաշվում տատիկս թոշակը, տալիս իրեն, մի քիչ էլ ոտը/ձեռքը կախ գցում, որ ևս մի փոքր գումար վերցնու ու գոհ-գոհ գնում էր: Այ էդ պահին ես դուրս էի գալիս խոհանոցի դռան ետևից :))
Շեֆս միծինգ ա նշանակել, ոչ մի բացատրութույն չկա, մենակ վերանգիրը՝ դեվելոփմենթ պլան: Սա Նեմեցլենդից ա եկել, ասում եմ կարո՞ղ ա չերեզ Հոլանդիա ա եկել :think Ես էլ թարսի պես հազիվ-հազիվ սկսել եմ մեքենա վարել, էն էլ անընդհատ աջ ա քաշում :sad Երևի էդ Քրիստմասի պլանից օգտվեմ, գուցե սկսի ձախ քաշել, արդյունքում նորմալ ուղիղ գծով քշեմ :D
Լիներ քարաշեն մի դղյակ, իսկ դու ներսում՝ դիցուհի,
Ես էլ լինեի շրջող մի ասպետ, որ այս կողմերում չի եղել:
Ու դղյակում քո այդ շքեղ վազվզեր մի սև կատու,
Չար մարդիկ էլ չաամչեին չարությունից իրենց ազդու:
Թող որ կախվեր տանիքներին ամեն օր, արծաթ լուսին,
Եվ ինչպես չքնաղ մի երազ, կլինեի միայն քեզնով արբած,
Գիշերներով կերգեի ես քեզ ՝ սիրելիս... :pardon
Բամբիռ
Էն դիցուհու մասը անկապ ա, նեռվայնանում եմ, բայց դե տղամարդ դից չի լինում, նոնց որ յոլա պիտի գնանք :D
Քիչ էր մնում մոռանայի ասել, հաջորդ անգամ պատրաստվում եմ գրել նույն խմբի Հարազատ Բմբուլի մասին երգի ` լայն հասարակության համար հայտնի որպես Հազարան Բլբուլ երգի բառերը :))
Բան չմնաց, մի 6-7 օր, բայց մի ձևի էսօր էի ուզում: Նույնիսկ գիտեմ ինչ կասեր՝
Հոն, թեյք իթ իզի, դու ուժեղ աղջիկ ես: Պաչ: :)
Առողջ բանականությունս թույլ չի տալիս նույնիսկ երազել...
Էսօր գտել էի երազելու մեխանիզմը, բայց մի տեսակ սուրճի մրուրով գուշակություն էր հիշեցնում: Երևի մի քիչ ավելի «բութ» եմ հավատալու համար նրան, որ տիեզերական էներգետիկ դաշտի ինչ-որ կետեր պարապ-սարապ նստած սպասում են, թե երբ պիտի ես երազեմ, որ իրենք «պրիզմայից» այն կողմ դա վերածեն իրականության: :esim
----------------
Միշտ զարմանում էի, որ երեխեքն ասում էին «մեռնեմ մամայիս ջանին կամ մեռնեմ պապայիս ջանին», ծայրահեղ անմիտ էր թվում, բայց չեք պատկերացնի թե էսօր ինչքան եմ գնահատել ծնողներիս, ու նրանց` իմ որոշ հայացքները բացարձակ անմիտ համարելը: :)
Հա, ես վատն եմ, ես շա՜տ վատն եմ, բայց «տենց» ինձ լավ ա:
Ասում եմ, եթե կյանքը ֆոտոշոփով «նկարելի» լիներ, իմը լրիվ նույնը կմնար ՝ «փնթի ու թափթփված», որովհետև փոտոշոփ գիտեմ էնքան, ինչքան «ապրել»:
Ամենասարսափելի բանը հումորի զգացողության բացակայությունն ա :scare
Ինչ-որ յոլա գնալը մոտս չի ստացվում՝ կամ չափազանց անհանդուրժող եմ, կամ չափազանց «իդեալիստ», բայց մի բան հաստատ ա, քանի դեռ բռունցքդ ուժ ունի, սկզբունքներդ չպիտի «կոտրվեն»:
Ահավոր ա ... Նոր սենյակս մի սարդ էր մտել, արն ավելի շատ սարդերի մի մեծ դինաստիա էր հիշեցնում, բայց ամենասարսափելին էն ա, որ տանը մենակ ես ու տատիկն ենք (որ ասում եմ չեմ սիրում էդ հարսանիքները :sad ) ու իմ 75 տարեկան տատիկը ստիպված եղավ բարձրանալ ինձ մոտ, հետ բարձրանալ բազմոցի վրա, որ կարողանա սատկացնել սարդին: Իսկ ես սատկած սարդին վախենում էի ավելով կպնել: Մի քանի օր առաջ անգլերենրի պարապմունքների ժամանակ ֆոբիաներից էինք խոսում, ու ես ասում էի, որ գրքի վրա նկարած օձի նկարին ձեռքով չեմ կպնի, փաստորեն ես սատկած սարդին էլ չեմ կպնում: Բյուրն էլ գնացել իրա համար Ավստրիայում տժժում ա, փոխանակ գա ինձ բուժի: :(
Ինձ թվում էր պիտի խղճալի տեսք պիտի ունենա, բայց փաստորեն չէ, ահագին սիրուն ա
http://molbiol.ru/pictures/heckfy_101.jpg
Ճիշտ էր ասում էդ տղան, անունը չեմ հիշում, մենք բոլորս ինչ-որ անբացատրելի պատերազմի մեջ ենք բոլորի հետ ու հեչ կապ չունի օսլայած վերնաշապիկով ու բարձրակրունկ կոշիկներով թե՞ ճղած ջինսերով ու սպորտային կոշիկներով ենք տանից դուրս եկել, մինևնույն ա, մենք բոլորին թշնամի ենք համարում ու ամեն րոպե փորձում ենք փոշերը դուրս պահած պաշտպանել մեզ էդ մեր երևակայած թշնամիներից: Մի տեսակ աբսուրդ ա ամեն ինչ...
Սովորաբար, երբ ինչ-որ մեկի «բալեծ» եմ անում, հեռուստացույցի մոտ չեմ գնում, ձևացնում եմ, թե անտարբեր եմ, որ չնավսեմ: Թե ասա էսօր ի՞նչ էիր գնացել ցցվել ԹիՎի-ի դիմացը :sad :(
Էս վերջերս ինչ-որ շատ եմ խելագարվում, ու երաժշտություն եմ լսում՝ նոր ու չլսված ՝ իմը, ամեն ինչում: Էն ստանդարդ՝ անձրևի կաթկթոցից, քամուց ու տերևաթափից «ծնվող» երաժշտություններից դուրս հիմա ականջումս հստակ լսում եմ իմ սուրճի երաժշտությունը: Հա, բա չէի ասե՞լ, սկսել եմ սուրճ խմել: Սուրճի, շաքարավազի, ջրի ու գդալի անդադար, կամ մինչև վերջին կումը խմելս լսվող երաժշտությունը... սիրուն ա...
Մի երկու ժամով տանից բացակայեցի ու ահա, մամաս բլոգս ա կարդացել: Նոր եկա տուն, ինձ մի լՅա՜վ խրատեց, ասեց տափակ ու անմիտ բաներ եմ գրում, իսկ ժամանակին խելքը գլխին մտքեր էի շարադրում: Հիմա մտածում եմ, նա ֆսյակի ակումբից լոգ աութ լինեմ, որ մաման գոնե էս Դայուշնոցս չկարդա, թե չէ վայն եկել ա ու ինձ տարել, որ տեսնի թե ինչ անգրագետ ու անմիտ բաներ եմ գրում: Էստեղից հետևություն՝ մամային համակարգչից օգտվող սովորացնողն ինքն ա ընկնում քննադատության տակ :))
Հ.Գ. Բայց ո՜նց եմ ուտախացել :love
Ա՜, էս Ռուֆուսն ի՜նչ լավ տղա ա :)) Էլիզ ջան, սորի, էսօր Ռուֆուսին եմ գովում, իրա պսակվելու «վախտն ա» :)) Ուրեմն, մի քանի ամիս առաջ եղբայրս ասեց, որ անգլերենի լավ իմացությամբ երիտասարդներ են պետք ՝ նորաբաց ինչ-որ ֆիրմայում «մենեջեր» աշխատելու համար: Ես էլ մտածեցի, որ Ռուֆուսն իմ ճանաչած ամանալավ «մենեջերն» ա, ու անմիջապես գրեցի իրեն: Հենց սկզբից «սպառնացի», որ գործի ընդունվելու դեպքում ինձ պիտի Կոկա-Կոլա առնի: Ռուֆս գործի ընդունվեց ու մի շաբաթ հետո հրաժարվեց, ես էլ ենթադրեցի, որ դիտմամբ ա հարաժարվել, որ Կոլաս չառնի :sad ու ամեն հանդիպելիս ասւմ էի ՝ «բա կոլաս ե՞րբ ես առնելու :think»: Ինչպես գիտեիք, կամ չգիտեիք, արձակուրդում էի, էսօր եկել եմ, ու Ռուֆը գրում ա, որ սպասում ա Դայուշնոցի գրառմանս: Ես էլ ընդհանրապես դարակս միայն «պլանինգ միծինգների» օրերին եմ բաց անում, պարզվում ա, ինքը դարակիս մեջ Կոլա ու Պինգո՜ալզ ա դրել ՝ էդ պրինգլզի կեղծած տեսակն ա:
Ասածս ի՞նչ ա, աղջիկներ ջան, էս մեր Ռուֆուսը սիրուն, սիմպատիչնի, բոյով-բուսաթով, խելացի, անգլեների ու համակարգչի գերազանց իմացությամբ տղա ա... ;)
Ռուֆ, ապրես :kiss
Հ.Գ. Տեսնեմ նոր աշխատատեղեր չկա՞ն, էս անգամ «մեՌսեդեՌս ուզեմ»: :))
Մեր ցանկացած քայլի համար մենք պատասխանատու ենք: Եթե նույնիսկ «թքած ունենք» դիմացինի կարծիքի վրա, ինքներս մեր առաջ անպայման պատասխանատու ենք: Պետք ա հարգել սեփական քայլերը: :)
Էս երևի «Ինչից եմ նյարդայնանում» թեմայի ֆորմատում է, բայց քանի որ շատ անձնական ա, էստեղ գրեմ: Ահավոր նյարդայնանում եմ, երբ մարդիկ, էն ծիպա մտերիմ մարդիկ, իրանց մազոլին ավելի մեծ կարևորություն են տալիս, քան դիմացինի ՝ հատկապես քո (իմ) կյանքի կարևորության խնդիրներին: Իրանց մազոլն էնքան կարևոր ա, որ կարող են քեզ լրիվ իգնոր անել ու էդ անել նենց, կարծես թե հենց տենց էլ պիտի լինի, ո՞նց կարող ա քո սրտի կաթվածն էդքան կարևոր լինի, երբ իրանց հենց նոր ֆենած մազը ծռվել ա: Էդ էգոիզմի գագաթնակետն ա ու հերթական միկրոինֆարկտի առիթը: Մարդեր, էդքան էգոիստ մի եղեք էլի, մի քիչ մարդ եղեք: :sad
Հ.Գ. Դլյա ծեխ, կտո բիլ վ տանկե, էս Ակումբի ու առավել ևս Ակումցիների հետ ո՜չ մի կապ չունի: Համենայն դեպս ես ՝ իմ ճանաչած էգոիստ ակումբցիներից ոչ մեկին ի նկատի չունեի: :))
Ինձ բացարձակ անհասկանալի էին քաղաքի համակարկալված բաժանումները, սակայն մենք արդեն 4-րդ թաղամասում էին ու մեքենան արգելակեց մի մեծ, սովետահոտ շենքի առաջ: Էդտեղ մենք պիտի ապրենք առաջիկա երկու օրը: Ներսում ամեն ինչ հիշեցնում էր Հայաստանը, միայն թե բոլորը խոսում էին ինձ անհասկանալի լեզվով...
Սենյակը լուսավոր էր ու մեծ, շատ մեծ պատուհանից երևում էր քաղաքը: Ես երբեք այդքան մեծ քաղաք չէի տեսել, ողողված գիշերային լույսերով, գեղեցիկ ու այնքան մոտ, որ թվում էր թե հիմա պատուհանը բաց կանեմ ու ձեռքս կդիպի դիմացի աշտարակին: Ես երբեք այդքան բարձրից չէի նայել քաղաքին ու առհասարակ, ես բարձրահարկ շենքում չեմ ապրել ու միշտ քաղաքն ինձ «հավասար» է եղել: Փորձեցի բացել հսկա պատուհանը: Չստացվեց: Ես պիտի «ներխուժեի» գիշերային քաղաքի «մեջ», այնպես որ քայլելու առարկություններ չընդունեցի ու դուրս վազեցինք: Աշտարակը, որ թվում էր «ուղիղ մեր քթի տակ», իրականում բավականին հեռու էր ու ստիպված եղանք մի երկու կիլոմետր քայլել ոլոր-մոլոր փողոցներով, որտեղ ոչ ոք չկար: Սիրուն էր, բայց մութ ու վախենալու: Սեփական չափերի քառակիից ավելի ժակետում փաթաթված քայլում էի...
Այսօր, երբ լսում էի անձրևի ձայնը, չգիտես ինչու մտածեցի, որ կյանքումս տեսած ամենամեծ պատուհանը հիմա երևի արտացոլում է անձրևոտ քաղաքը, իսկ անձրևն անընդհատ փորձում է փակել «նրա աչքերը» ու բոլորից ծածուկ պահել քաղաքը...
Ուրեմն 10-րդ դասարանում ենք, ես էլ որպես մեր դասարանի լավ սովորող, կազմակերպված աղջիկ (էս արտահայտությունը վերջն ա) պիտի վերջին զանգի էն զնգլ-մնգլի խնդիրը լուծեմ: Ես էլ էդ ընթացքում պարապում էի ու սենց հոգնած պարապմունքից գալիս էի ու նստում էդ վերջին զանգյան «սցենարների» վրա: Մի երգի բառեր ուզում եմ փոխել ու քանի որ շատ հոգնած եմ, դիմում եմ մամայի օգնությանը: Մաման թելադրում ա՝
Իմ ուսուցիչ, երբ դու հոգնած, տետրակների տրցակներով գալիս ես դպրոց....
Հիմա ես հո լաց ու կոծ չեմ անում, ամբողջ տեքստից մենակ տրցակ բառն ա աչքս մտել, էլ չեմ էլ զգում, որ մաման ամբողջ տեքստի վրա ա «հաճույքավատ» լինում:
Անցել ա չեմ ասի քանի տարի, որ չիմանաք, թե ինչ մեծ եմ ես, մեկ էլ էսօր մաման ասում ա ՝ էն կողմում էլ ափսեների մի տրցակ կա... :D
Պահեցի, պահեցի, հետո «ռասսիլկա» արեցի, մեկ ա պետք չէր գալու. ինչպես միշտ :)
Հ.Գ. Մի օր, Չինացին ու Նեգրը չաթ էին անում... :D
Էնքան «ծիծաղելի» ա, երբ դու անկարևոր ես դառնում որոշ մարդկանց համար, որովհետև վերցրել են էն ամենը, ինչ երբևէ կարող էիր տալ: :)
Ինչ լավ ա ունենալ հարզատ մարդիկ, նրանց, ովքեր չեն «թռնի դեմքիդ» որովհետև իրենց ծնունդ-կնունք-հարսանիքին չես գնացել, քանի որ էդ քո համար սթրես ա ու դու օրերով դուրս չես գալիս էդ մարդաշատ միջավայրերի թողած ազդեցության տակից: Էն մարդիկ, որ կարող են ասել ՝ «ինչի՞ ես մենակ կանգնել, հարազատս» ու լրիվ բավական ա, որ քեզ պաշտպանված զգաս էդ տասնյակ մարդկանց մեջ: Ու ինչ լավ ա, որ էդ դեպքում կարողանում ես գիտակցել, որ էն մնացածը (ինչ լավ արտահայտություն էր ՝ մնացածը) դառնում են էնքան կարևոր, ինչքան պիտի լինեին ի սկզբանե, եթե չինացի չլինեիր:
Հ.Գ. Էս բոլոր վարդերի հոտից շունչս մի քիչ կտրվում ա, բայց մի տեսակ չեմ ուզում ընդունել, որ մի սենյակի համար դա մի քիչ շատ ա: :)
Ինձ նորմալ աշխատանք ա պետք ՝ արլեքինի, ծաղկավաճառի կամ հեքիաթասացի, մենակ թե ոչ Որակի ապահովման ինժիների... :(
Եթե մինչև մեզ բոլոր խելոք մարդիկ ծնված ու բոլոր խելոք մտքերն ասած չլինեին, գուցե ես էսօր մի խելոք բան ասեի, բայց ցավալիորեն կամ բարեբախտաբար բոլոր խելոք մտքերն ասված են ու ինձ մնում է միայն «սոված եմ» կամ «ծարավ եմ» ֆորմատի մտքեր:
----
15 տարին երևի շատ երկար ա չէ՞: Երևի 15 տարում պարզ ճշմարտությունները կերևային չէ՞: Բա էլ ինչի՞ համար փորձել ինչ-որ չբացահայտված ճշմարտություններ բացահայտել:
----
Սուպեռ-պուպեռ «բումաժնիկս»: :love
Արդեն մի շաբաթ է, ինքս ինձ ամեն օր բացատրում եմ, որ գլուխումս բարոյական մաշվածությամբ մտքեր են պտտվում՝ ժամանակավրեպ ու անպիտան, բայց գլուխս, Ղարաբաղցու չոր գլուխ ա, չի ուզում ընդունել, ուզում ա փորձել, համոզվել, պատեպատ խփվել: Հարազատությունը հետաքրքիր զգացողություն ա, եսի՞մ... :)
- Մամ, դուք դեմ կլինեք չէ՞, եթե ես...
- Դու ամեն հարցում պիտի մեր հետ նախապես համաձայնեցնես նոր գործե՞ս: Դու ազատ ես, էն մուլտի կատվի պես, ու միշտ անում ես էն, ինչ սիրտդ ա ուզում, ճիշտ պապայիդ պես: Գուցե էս անգամ էլ ապացուցես, որ խելացի քայլ ես անելու:
- Եսի՞մ, - ու մտածում եմ, իսկապես, հայրիկիս գեներն ինձ քամու պես ազատ են ստեղծել, իսկ մայրիկիս հանդուրժող գեներն ինձ թույլ չեն տվել տոռնադո դառնալ: Գուցե պետք է որոշակի չհամաձայնեցված քայլեր անել, կամ ...
Քիչ առաջ դուրս եկա օֆիսից, ահագին ուշանում էի: Անցումի զեբրի մոտ սպասում եմ կանաչ լույսին: Արագ մոտենում է մի կին ՝ թռնիկի հետ: Թոռան ձեռքից առաջ ա քաշում, սա էլ թե .
-Տատ, մարդը կանգնած ա ու կարմիր, չի կարելի անցնել:
-Վայ մեռնեմ ես քո կարգապահ ջանին, ոնց սովորում ա, տենց էլ փողոցն ա անցնում,- նայում ա դեմքիս ու հպարտ ժպտում ա: Հետո նորից քաշում թռան ձեռքից ու փորձում ա փողոցն անց կացնել:
-Տատ, ախր ասեցի, չի կարելի անցնել:
-Այ բալա, բոլորն էլ անցնում են, արի գնանք:
-Երեխան ճիշտ ա ասում, չի կարելի անցնել, սպասեք,- չեմ դիմանում ու մեջ եմ ընկնում: Հետո շոյեցի երեխայի գլուխը, ու շնորհակալություն հայտնեցի, չնայած ինքս միշտ չեմ սիրել գլուխը շոյելը, ուղղակի ամաչեցի փողոցում, անցանոթ երեխայի ճակատը համբուրել: Մենք էլ եղբորս հետ անընդհատ դժգոհում ենք, թե նոր սերունդը բառադի ա, դրանցից բան դուրս չի գա: Փաստորեն էնքան էլ տենց չի: :)
Երեկ Էլիզին պատմում էի, թե ինչքան շատ ես չեմ սիրում հասարակական միջոցառումները՝ ցանկացած, ու ինչքան մարդաշատ, էնքան ՝ վատ, բայց քիչ առաջ մտածում էի, երբ do I -ը տեղափոխում ու դարձնում եմ I do, նույնիսկ հասարակական ու «հասարակությունաշատ» (մարդաշատն իմ լեզվով) միջոցառումները դառնում են «մի հրաշք երևույթ» :)) Ասածս ի՞նչ ա, էն պնթիկը պիտի տեղափոխեի ավելի վերև, բայց սիրուն էր: :aha :love
Հ.Գ. Էսօր մի բան եմ կարդացել, մի կես ժամ ծիծաղում էի գրողի ներեցեք արտահայտության տխմարության վրա, թե ոնց ա մարդը ինչ-որ բուլշիթ դուրս տալիս, որ ապացուցի, թե ինքն ինչ դեմ ա, իսկ իրականում իրա կրկնօրինակին ուզում էր կծեր: :D
Հ.Հ.Գ. Ինչ լավ ա չէ՞ հեփի լինելը :))
Էն բազմաթիվ ՝ ինձ համար անպատասխան հարցերից որոշները հանկարծ ծլել են հիմա:
Ինչու՞ է մեր տրամադրությունը մեծամասամբ կախված ուրիշների տրամադրությունից:
Որտեղ ու ինչպե՞ս են սահմանվում մեր գործած ու չգործած «աշխարհիկ» մեղքերը. մեղքեր մարդկության կամ նրա որոշ զանգվածի հանդեպ... ու ընդհանրապես, ի՞նչ է տելեպատիան հենց այս պահին ՝ հիվանդ երևակայությա՞ն արդյունք, խիստ զարգացած 6-րդ զգայարա՞ն, թե՞ պարզապես հերթական անքնության արդյունք:
Հետաքրքիր է, թե ինչպե՞ս պիտի Աստված ների մեզ մեր գործած մեղքերի համար ՝ ծանր ու դատապարտելի, երբ ինքներս մեզ չենք կարողանում ներել չգործած հիմարությունների համար:
Արդեն գրել եմ էն մասին, թե ինչպես մեզ Պրագայում դիմավորեցին կոլեգայիս Երևանյան հարևանները ու թե ինչպես թույլ չէին տալիս «շունչ քաշել»՝ ամեն տեղ մեզ մեքենայով ուղեկցելով: Քիչ առաջ քթիս տակ մզմզում էի «պուսծ ծիբե պրիսնիտցա, Պալմա դե Մայորկա» ու հիշեցի մեր «ապերին»: Էդպես էին դիմում նրան բոլորը, ու իսկապես եղբոր պես հոգատար էր բոլորի հանդեպ: Երեկոյան ուշ մեզ հյուրանոց են տանում ու հարց ու փորձ են անում, թե ի՞նչ է փոխվել Երևանում, ու Շուֆուտինկի են լսում: Ասում է. «Ափսոս էր էս մարդը, ջահել-ջահել մեռավ»: Էդ ժամանակ էլ լավ հիշում էի, որ Մյունխեն մեկնելուցս առաջ տեսել եմ Շուֆուտինսկու համերգի պաստառները (փոքր ժամանակ ասում էի Շիֆուտինսկի): Ասում եմ.
- Բայց ինքը չի մահացել: Ամսի էսինչին Երևանում համերգ ունի:
- Ո՞նց չի մահացել, հաստա՞տ:
- Ըհը: Եթե մահացել է, ուրեմն վերջին մի շաբաթվա ընթացքում, քանի որ մինչ մեկնելս կենդանի էր:
- Վայ, էդ ի՞նչ ես ասում, քուրս, ես գիտեի մի երկու ամիս առաջ ա մահացել: Էս ի՞նչ լավ բան ասեցիր: Ապրես քուրս, - ու ձեռքս սեղմեց, կարծես թե ես ոչ թե «քուրս» էի, այլ ՝ «ախպերս»: :))
Հիմա մեկ-մեկ հիշում եմ իրենց ՝ ապերին, իրենց ամբողջ ընտանիքին ու տիկին Անոյին՝ իրա մեծ ժակետով, որ երկու օրով մեզ էր «նվիրել», ու որի մեջ երեքով էին փաթաթվում:
Նոր մոծակս էր մամայի ու պապայի հետ եկել, էնքան քիթս «պիբիթ» արեց, «պիբիթս» փչացավ :)) :D :love
11 տարեկան էի, կամ 10, լավ չեմ հիշում, դպրոցում Պատմություն առարկայից մրցույթ էր: Լրիվ մի մատ էինք, մանավանդ ես, բայց ստիպել/համոզել էին, դրել պատմության 5-րդ դասարանի գիրքը կրծել էինք: Կազմվել էր 15 հոգուց բաղկացած խումբ, որի անդամները իբր մեր դպրոցի լավագույն աշակերտներն էին: Մի խոսքով: Խումբը հետո բաժանվեց 5-յակների ու ամեն հնգյակից ամենաուժեղը դուրս եկավ «ֆինալ»: Մեր խմբից ես էի դուրս եկել: Չեմ էլ հիշում, թե էլ ով կար էդ մեր խմբում, բայց կարևոր էլ չի, երևի: Վերջին փուլը, էդ ֆինալը էլի, բաղկացած էր երեք մասից: Առաջին մասում բանավոր հարցեր էին, որոնց բոլորս էլ պատասխանեցինք, երկրորդ մասում խաչբառ էր, իսկ երրորդը դասագրքից դուրս հարց էր: Ինչպես ասեցի, առաջին հատվածում ուժերը հավասար էին: Երկրորդը 5 հարցից բաղկացած խաչբառ էր: Լավ հիշում եմ, բոլոր հարցերի պատասխանները գիտեի ու գրել էի 4 հարցի պատասխան ու 5-րդի վրա նկատեցի, որ 4-րդ ու 5-րդ «պատասխանները» տեղերով խառնել եմ: Որոշեցի, որ ավելի լավ է 4 միավոր վաստակել, բայց էդ թույլ տված սխալն ուղղեմ: 0 միավոր ստացա: Ինչպես միշտ իջա «բեմից» ու պատասխան պահանջեցի այդ ժամանակվա դպրոցի տնօրենից, ով նաև պատմության ուսուցիչ էր: Միավոր չվաստակեցի, քանի որ արցունքներն ինձանից առաջ էին գնում: Երրորդ հարցը Աքքիլեսյան Գարշապարի մասին էր: Հարցի ընթացքում մամայի հետ բեմից աչքով-ունքով խոսում էինք, մաման ինձ դուխ էր տալիս, ասում էր «արցունքներդ մաքրի, քեզ է միավորը պետք չէր էս հարցին պատասխանի ու վերջ»: Հարցը չլսեցի, պատասխանն էլ ոչ մեկ չտվեց, հետո մաման ինձ համար հարցը կրկնեց ու ահագին քննարկեցինք: Հաղթեց Հովսեփը, լավ տղա էր, ափսոս էդպես էլ ոչ մի տեղ չընդունվեց, իսկ ես 3-րդ «պատվավոր» տեղը զբաղոցրեցի ու ինձ գիրք նվիրեցին, ինչպես և առաջին ու երկրորդ տեղերը գրավածներին: Իմը գրապահարանում է, էդպես էլ չկարդացի ՝ «Հայերի ցեղասպանությունը Օսմանյան Թուրքիայում»: Դաժան էր, չդիմացա, ես էլ շատ փոքր էր: Բայց դեռ դա էլ հեչ: Ինձ էդ խաչբառի անարդարությունը երկար ժամանակ հանգիստ չէր տալիս: Մտածում էի լավ, հասկացանք, որ երկրորդ տեղը գրաված աղջիկը քաղաքի ամենահայտնի բժիշկներից մեկի աղջիկն էր, ու իրեն նվիրեցին 4 միավոր, բայց ինչի՞ էին ուզում ինձ «ռելսերից գցել», ես ու՞մ էի վատություն արել, ու բացի այդ, էդ դիրեկտորը հայրիկիս ընկերոջ եղբայրն էր ու թե մեր տուն էր եկել, թե եղբորս էր դասավանդել, թե այլ առիթներով ինձ ու ընտանիքիս ճանաչում էր, ինչի՞ տենց «կռիսություն» արեց:
Երկուշաբթի հանդիում եմ իր աղջկան, ասում է.
- Արմին, ուրբաթ պապան եկել էր տուն, ասում էր պատմության մրցույթում Հայկի եղբայրն էր մասնակցում, առաջին տեղն իրեն տվեցինք: Դուք ուրիշ եղբայր ունե՞ք:
Փաստորեն մարդը չէր հիշում, որ Հայկը ոչ թե եղբայր, այլ քույր ունի, ու էդ քրոջը ինքն անարդարացիորեն 0 էր նշանակել, որովհետև ուզում էր, որ Հայկի եղբայրն ու Այսինչյանի աղջիկն իրենց ավելի լավ զգան:
Որ ասում են դպրոցներում սենց, նենց, միշտ հիշում եմ էս պատմությունը: :)
Ականջակալներում ` Ջո Կոկեր, Երկնքում ՝ ինչքան ուժ ուներ սիրուն մայրամուտ, դեմքիս ՝ ութսուն մետրանոց ժպիտ :))
Հետո էլ ասում են այտափոսիկը լավ բան ա, ինչ անում չես անում, մեկ ա, ինքը մատնում ա, որ ժպտում ես: :love
Երևան-Լենինգրադ գնացքի տոմը ձեռքիս կայարանում կանգնած եմ, ու լրիվ մոռացել եմ, որ Երևանից Լենինգրադ գնացքները դադարել են գնալ շա՜տ վաղուց :)
... ու ես իրավունք ունեմ սուրճ չսիրել ու փոխարենը ժասմինով կամ հայերեն ասած հասմիկով թեյ խմել :goblin
Ինչի՞ են մարդիկ երբեմն էդքան ճղճիմ լինում :esim
Փաստորեն ճիշտ էի, ճղճիմ էր/է :D Ես էլ չգիտես ինչու մտածել էի, թե եթե մարդն ազդվում է, ուրեմն դեռ ամեն ինչ կորած չէ, փաստորեն էդ ազդվելն էլ ձևի համար էր, հետևաբար ճղճիմի քառակուսի (c Կյուրեղյան) :D
Քանի որ 90-ականները վաղուց քաղաքականացվել են` հիշողությանս մեջ միայն մայրկիս պատրաստած փքաբլիթի համար կազմակերպված ընտանեկան լամպանկարման ու շաշկիի մրցույթնեն են մնացել, սա շարունակելս (մի հատ սիորւն բառ կա է) ժամանակավրեպ կլինի:
Ես ատում եմ անձրևները, իսկ այդ աշնանն այն անդադար էր: Ասելով Սոպտեմբեր ես հասկանում եմ անվերջանալի մրսածություն, ու եթե դրան գումարենք նաև ատելի ամպրոպը՝ դժողքն ապահովված է: Ամպրոպից ու կայծակից վախենում են շատերը, բայց ես առավել սարսափելի էի համարում այն, որ այդ շատերի մեծ մասը փոքրիկներն են ու միայն շատ փոքր մասում տեղավորվել էի ես՝ կենսաբանության ֆակուլտետի միակ ուսանողը, ով ամեն տարի մի քանի անգամ վազվզում էր բոլոր ստուգարքներին ու լիկվիդներին, քանի որ վախենում էր դիահերձարանից: Ես վախենում ու առավել շատ զզվում էի ամեն ինչից, ինչ կապված էր ցանկացած կենդանի կամ մեռած էակի հյուսվածքների ֆիզիկականի տեսքի հետ, բայց մասնագիտությունս փոխել չէի պատրաստվում: Երևի դա էլ պատվի հարց էր՝ սեփական որոշումների համար պատասխան տալ: Լաբորատորին, որտեղ անց էին կացվում մեր դասերը, ինձ միշտ հիշեցնում էր սարսափ ֆիլմ: Ուսանողական տարիներին երազում էի ազատ ժամանակ գտնել ու գիրք գրել այլ զարուհրելի տարածքի մասին:
Երբ փոքրիկներ են ծնվում, նրանց անհոգ մանկություն են մաղթում, իսկ իմ մանկությունը «գեղեցիկ» փաթեթավորված էր ծայրամասում գտնվող «մեր» խարխուլ տանը, որը մայրս վարձում էր իր «աշխատավարձի» ավելի քան ութսուն տոկոսի դիմաց: Տան տիրուհին, տիկին Ռոզին, ասում էր, թե այդ տունն ամենահարման էր քաղաքում, որ այն գրոթե անվճար է մեզ տալիս, ու ինչպես ինքն էր ասում՝ «ձրի է, ձրի»: Իսկ այդ ձրին մորս համար անքուն գիշերերն էին, օրական 8-10 ժամ տարբեր խմբերի հետ օտար լեզու պարապելն էր, հուսահատության պահերին ամբողջ տունը պլպլացնելն էր, որն ՝ իհարկե, հաշվի առնելով մեր տան «վիճակը», անհնարինների շարքում էր: Սենյակը, որտեղ մայրդ պարապում էր աշակերտների հետ փոքրիկ էր ու անշուք, եթե իհարկե էդպես կարելի է արտահայտվել կոտրած դռնով ու ոչ պակաս կոտրատված լոսւամուտով սենյակի մասին: Լուսամուտ, որի վրա մայրս ինքնուրույն երկու մեխ էր մխել, վրայից պարան կապել ու մեր ունեցած վարագույրը հարմարեցրել: Սենյակի կենտրոնում մորս սեղանն էր, որի կողքին 4 կիսակոտրած աթոռներ էին:
Այն շրջանում, երբ մայրս «կաշվից դուրս էր գալիս» ինձ համար հարմարավետ ապագա ստեղծելու համար, հայրս սեփական առագաստանավով զբոսնում էր կենտրոնական Եվրոպայում...
Ի սկզբանե նախատեսվծ էր նվիրված լինելու մի տաղանդավոր աղջկա, որի մեր ականջին անսովոր անունը դեռ կլսենք: :)
Երջանկությունը չունի մեխանիկա, այն կամ կա, կամ ՝ չէ...
Տատս ինձ ամեն օր կշտամբում է՝ «ամուսացի, դասարանցիներդ արդեն երկու երեխա ունեն, գնում ես կուրսեցիներիդ հարսանիքներին, հեչ չես նախանձու՞մ», ու բոլոր պատասխաններս, որ պիտի հանդիպեմ էն միակին, ում պատրաստ կլինեմ սիրել ամբողջ կյանքում տատիկիս համար անտեղի արդարացումներ են:
-Էդ սիրելս ո՞րն է, մենք որ առանց սիրելու ենք ամուսնացել, կարո՞ղ է չորս երեխա չենք ունեցել ու երջանիկ ապրել: Քաղցր է, քաղցր ապրել ենք:
Բավական է Աշխեն տատը խոսի երջանկությունից կամ ամուսնությունից, ինչը նրա կարծիքով հենց երջանկությունն է որ կա, նրա տաս թոռները շուրջբոլորը նստած են:
-Տատ, բա դու պապիին չէիր սիրու՞մ: Բա ինչի՞ էիր հետն ամուսնանում: Բա ընկերություն չեք արե՞լ, - ու հազար տեսակի հարցեր էին թափվում տատիս գլխին, որոնց պատասխանելը տատիս սիրած զբաղմունքն է: - Դե սիրելս ո՞րն է, այ որդի ջան, պապդ համալսարան էր ընդունվել ու գյուղից գալու էր քաղաքում ապրելու, ինձ էլ ամեն տեսնելիս ջամփին կանգնացնում էր, թե բա «քեզ հետս քաղաք եմ տանելու»: Ես էլ ութը նոր էի ավարտել ու հերս չէր թողնում սովորելու գայի: Էդպես մեզ պսակեցին ու միասին ուղարկեցին Երևան:
-Տատ, բա որտե՞ղ էիք ապրում, հանրակացարանու՞մ:
-Չէ, այ որդի ջան, տուն էինք վարձել: Դե տունը որն է, մի փոքր սենյակ էր, խոհանոց, բաղնիք և այլն, ապրում էինք մենք երկուսով ու Արշակի կուրսեցի ևս երկու տղա, մեկը Լեննականից, մյուսն էլ մեր Վաղինակը: Էնքան էլ խոնավ տուն էր. առաջին հարկում էր ու բոլորովին լուսավոր չէր:
- Բա հետո՞ տատ, դու սովորեցի՞ր:
-Ես ընդունվել էի տեխնիկում, մինչև թոքաբորբը դասի էի գնում, լավ էլ սովորում էի: Ընկեր Պարոնյանն էլ ասում էր, որ եթե էսպես շարունակեմ համալսարան կընդունվեմ:
-Ինչ թոքաբորբ տա՞տ, դու թոքաբորբ ե՞ս ընկել:
-Հա, որդի ջան, 63-ի ձմեռն էր, էնքան էլ անպետք ձմեռ էր՝ ցուրտ, սառնամանիք: Քննությունների շրջանն էր. Ձեր մոտ էլ ե՞ն հունվարին քննություն հանձնում: - Գլխով ենք անում ու սպասում շարունակությանը: - Հա, ես մի փիս թոքաբորբ ընկա, մեր տունն էլ դե ի՞նչ, ցուրտ, մենք էլ մի նեղ, սետկայից մահճակալ ունեինք: Արշակն անկողինը գետնին էր գցում ու տղերքի հետ հենց էդտեղ էլ քնում էին: Քոռանամ ես, Արշակիս մեջքն էդ ժամանակվանից մրսեց, - աչքորը լցնում է տատս ու պատուհանից դուրս նայում: Հիմա արդեն տատիս մտքերն ուրիշ տեղ են ու ոչ ոք չգիտի, գյուղ են գնացե՞լ պապիկի հետ, Երևանի վարձով բնակարանի խոնավ սենյակու՞մ են, թե՞ իրենց միակ ճանապարհորդությանն են մեկնել ՝ Սոչի: Թոռները լուռ հեռանում են տատի կողքից. հիմա նա մենակ մնալու կարիք ունի:
Տատս կարող է ժամերով նստել բազմոցին ու պատուհանից անթարթ դուրս նայել, մինչև ինչ-որ մեկը պատահաբար չի ասի. «Էս տատն ինչի՞ է լուռ ու մունջ նստել» ու տատն արցունքնեը կմաքրի Արշակին կարոտած աչքերից ու միամիտ կասի ՝ «համե՞»:
Երեկոյան ընթրիքից հետո թոռներով շրջապատում ու նոր հարցեր ենք տալիս.
-Տատ, բաց հետո՞, թոքաբորբդ երկար տևե՞ց:
-Ի՞նչ թոքաբորբ, այ որդի ջան, ես թոքաբորբ ե՞մ ընկել: Չեմ հիշում:
-Տատ, դե էն, որ պապիկի հետ վարձով էիք մնում, դու թոքաբորբ էիր, իսկ պապին կողքիդ ձեռքդ կապած էր քնում:
-Հա, թոքաբորբ էի, ես էլ ջահել երեխա, էդ խոնավ տան մեջ, բժիշկն էլ ասել էր առիթմիա է, ի՞նչ էր, սրտի հետ էր կապված: Մինչև լավացա, կես մարդ դառա, էն խեղճ Արշակին էլ իմ հետ տանջեցի:
-Չէ, տատ, բա ո՞նց եղավ, որ պապին սկսեց ձեռքիցդ կապած քնել:
-Էդ որ բժիշկն ասեց հիվանդ եմ, գիշերները մեկ-մեկ սիրտս վատանում էր, ուշքս անցնում էր: Արշոն նստում էր մինչև մեկը կամ երկուսը, համ պարապում էր, համ էլ ինձ էր թեյ ու դեղ անում: Գետնին էր քնում խեղճ մարդը, ինչ ա թե իմ տեղը հարմար լինի: Ես էլ գիշերը որ վատանում էի, ձայնս դուրս չէր գալիս, որ ասեի վատ եմ, շունչս էլ մի կողմից էր սկսում կտրվել, Արշակն էլ իմ թևից մի թել կապեց, տարավ իրա տևին կպցրեց, թե ես գիշերը քաշեի, ինքն արթնանում էր, որ տեսներ ո՞նց եմ: Ես էլ սնդիկի պես էի քնում, էնքան էի պտտվում, խեղճ մարդը մի գիշերվա մեջ հարուր անգամ վեր էր թռնում, բայց ինչքան հնդրում, աղաչում էի, որ էդ թելը չկապենք, չէր համաձայնվում:
- Բա հետո՞ տատ, էդ տանը երկար ապրեցի՞ք:
-Երկու երեխաս էդ տանն եմ ունեցել, այ որդի ջան: Մեր մահճակալը դարձրեցինք երեխի օրորոց, մենք էլ գետնին էինք գցում մեր տեղն ու քնում: Էդպես, ապրում էինք էլի: Հետո պապդ տուն ստացավ, տեղափոխվեցինք էս տունը:
-Տատ, բա պապիյի հետ կռվու՞մ էիք:
-Դե ում տանը «խոսվացկություն» չի լինի, այ որդի ջան, մեկ-մեկ կռվում էլ էինք: Մի օր էլ պապիդ վրա գոռացի, ասեցի ՝ էշ խելքս ասա, որ քեզ նմանին առել, եկել եմ քաղաքում թառել՝ հորն ու մորս թողած, պապդ էլ կատաղեց ու տնից գնաց: Երեկոյան հետ եկավ...
-Դե ու՞ր պիտի գնար, չէ՞ տատ, - տատի սրտի լարերին կպնելով վրա է տալիս Վարդանը:
-Հա, բա ի՞նչ: Գնացել էր, մի երկու բաժակ խմել ու հետ եկել: Լավ մարդ էր քո պապը, այ բալա, նա ոչ խմող էր, ոչ ծխող, որ էլ մի օր ինձ հայհոյեց: Մենակ որ պարապ էր մնում, հոգիս ուտում էր, ասում էր «մնայիր գյուղում, ձեր հարևան չոբան Միքոյին կառնեիր, ամառները կգնայիք սարերում ոչխար արածացնելու ...» ու իրա ասածի վրա ծիծաղում, հետո թևիվ խփելով հրում ու բեղի տակից ծուռ նայում ՝ իրա ասածից գոհ: - Ժպտում է տատս: Նորից միտքն են ընկեր երիտասարդ կյանքից դրվագներ ՝ երբ պապս կողքին էր, երբ ծնվեց նրանց առաջին երեխան, երբ Նանը՝ պապիս մայրը նրա ճակատը պաչել ու ասել էր, որ իրա Արշոյի համար մարգարիտի պես զուլալ աղջիկ է ընտրել... Տատիս դեմքին երջանկության պատկերն է դաջված ու նրա խամրած աչքերում կարծես իրենց առաջին տունը լինի ՝ ճոճվող, նեղ մահճակալով, իր թոքաբորբով, Արշոյի քննություններով ու իսկական սիրով բերնեբերան լցված:
- Քաղցր կյանք էր, քաղցր... Ճիշտ է, շատ պակաս տեղեր ունեինք, բայց քաղցր էինք ապրում էդ պակասության մեջ:
Էսօր, չէ, այսինքն արդեն երեկ, մամայիս ծննդյան ու ծնողներիս ամուսնության 28 ամյակն էր: Մեկ-մեկ մտածում եմ, իրենց կյանքի մեծ մասն ամուսնացած են եղել, եթե դրան գումարենք ընկերության 7 տարին, ստացվում է մի «հսկա» թիվ: Հետաքրքիր ա, կան էլի փաստորեն մարդիկ, ովքեր կարող են սենց ամբողջ կյանքում միասին լինել, ամեն օր վիճել, կռվել ու «բարիշել» ամեն անկարևոր բանի համար, իրար հոգ տանել ու սիրել ու էդ սիրուց ծնված երեխաներ ունենալ: Նման դեպքերը էն վեց միլիարդից մեկ դեպքերն են, չէ՞: :think
Հ.Գ. Շուտ եմ ասել, ես ամենասիրելի երեխան եմ :))
Փոքր ժամանակ երազում էի հագուստի մոդելավորող դառնալ: Մի մեծ տետր ունեի, որտեղ իմ անտաղանդ ձեռքով նկարում էի «ապագայի» հագուստները: Էլ ժամանակակից շորտեր ու տոպեր, էլ երեկոյան հագուստներ, էլ նախորդ դարում «մոդայիկ» կանացի զգեստներ ՝ շատ մեծ փեշերով, ինչ ասես որ չկար էդ տեստրում, որը մի քանի տարի անց հայտնվեց մեր աղբամանում: Բայց դրանով իմ հագուստների ձևավորումը չէր սահմանափակվում: Քանի որ ձեռքս բացարձակ «անորակ» էր/է, ես փորձերն անում էի բնական նյութերով: Էն ժամանակ մամաները ճամպրուկներում թաքցրած կտորներ ունեին, չէ՞, դա իմ ուրախությունն էր: Եթե մաման հանկարծ շփոթվեր իմ մոտ ինչ-որ բան ճամպրուկից հանել, ես ճիշտ և ճիշտ այնտեղ էի, նոր կտորի «ձեռք բերելու» համար, որի համար ամբողջ երևակայությունս գործի էի գցում, 5 րոպեում մամային նկարագրում էի իմ «նոր թխած» զգեստն ու համոզում, որ հենց այդ կտորից այն կարի: Մինչ մաման էդ շորը կկարեր, որը սովորաբար մեկ-երկու օր տևում էր, ես լաց ու կոծ էի անում, որ 20 րոպե տևող գործը երկու օր ձգձգում է: Բայց էդ բոլորից զատ ունեի իմ շեդեվր կտորը: Տատիկիս տանը ՝ պահարանում պահված մետաքսե գունավոր կտորը: Հենց ոտքս տատիկի տուն էր ընկնում, բարևից անմիջապես հետո վազում էի ննջարան ու պահարանից հանելով «իմ» կտորը, հերթական «գլուխգործոցը» հենց իմ վրա «կարած» դուրս էի գալիս «հանրությանը ցուցադրելու»: Երեկ ֆիլմում Sarah Jessica Parker-ի համար էոստրաօրդինար զգեստ էին կարում, հիշեցի իմ զգեստերը:
Ուֆ աման, ինչ դաժան մանկություն եմ ունեցել: :))
Շների մասին գրառումները հավեսի գցեցին:
Ես 13 տարի շուն եմ պահել, ու ինքը իմ պատկերացրած լավագույն շունն ա: Էնքան բաներ եմ հիշում Գրաֆի հետ կապված ՝ շանս անունը Գրաֆ էր: Հիշում եմ, թե ոնց հորեղբորս տղային չէր սիրում, որովհետև մի անգամ ջուր էր լցրել իրա վրա, չէր սիրում, երբ ինչ-որ մեկը ինչ-որ փաթեթ ձեռքին մեր տանից դուրս էր գալիս, էն դեպքում, երբ փաթեթով ներս եկողնեի վրա ոչ մի անգամ չէր հաչում: Ինքը համարյա չէր կծում ու կծելիս էլ, սովորաբար, տաբատն էր քաշքշում, բայց ինձ մի անգամ կծեց: Լավ հիշում եմ, պոչը թողեցի դռան տակ, հետո իմ արևին սառը ջուր վերցրեցի ու էդ խեղճի ցավող պոչը ջրի մեջ մտցրեցի: Ոռնաց, թեքվեց ու ձեռքս կծեց: Հետո ամբողջ օրը «հետս չէր խոսում», ես էլ իրանից էի նեղացել: Շատ ուժեղ լսողություն ուներ, ու մինչև հիմա, երբ ես զգում ինչ-որ մեկի մեր դռանը կպնելու ձայնը, մերոնք ինձ Գրաֆ են անվանում: :)) Մեր տանն իրա ֆավորիտը մայրս էր: Միշտ կատակներ էինք անում, եթե ես էի ձևացնում թե մամային խփում եմ, վրաս հաչում էր, իրեն պատեպատ էր տալիս, իսկ եթե մաման էր ինձ «փխում», ինքն էլ էր միանում ինձ «ծեծողների բանկաին» ու թաթերով ինձ հրմշտում էր: Ինքը մի հատ հատկություն էլ ուներ, որը մերոնք չէին սիրում: Եթե իրա ուտելիքին, ներքնակին (դոշակին) ինչ-որ մեկը մոտենար, կամ վրան բարկանար, սկսում էր ատամները «ցուցադրելով» գռմռալ, ու տաիկս միշտ բարկանում էր, ասում էր՝ «անաղ-ու-հաց քրդի շուն ա», բայց իրականում էդ հրաշալի հատկանիշ էր: Էդ մասին խելոք մարդիկ վաղուց արդեն գրել են, որ զզվելի ա, երբ շունը լիզում ա իրեն խփող ձեռքը: Չնայած էդ բոոր հատկանիշները մինչև «ծերանալն» էր: Վերջում ականջն էլ էր «ծանրդացել», ինքն էլ անհավես էր, էլ իրա ծանր տեղից վեր չէր կենում, որ հաչա կամ վազվզի, իսկ փոքր ժամանակ էնքան էինք վազվզում միասին, գզվում: Նստում էի հատակին, գալիս սկսում էր մազերս քաշել, հրում գցում էր ինձ...
Մեկ-մեկ միշտ հիշում եմ, թե ոնց մի օր սուս ու փուս սատկեց: Ամառ էր, ինքն էլ բակում էր, մեկ էլ զգացի, աչքիս չի երևում, գնացի նկուղ, տեսա սուս ու փուս պարկած ա ՝ անշունչ..
Փաստորեն մարդկանց վրա էլ կարող է փոշու հաստ շերտ նստել :)
Մամայիս քեռու բուսաբուժության գիրքն էմ գրում, էս արդեն մի քանի ամիս ա: Բայց սրա մասին առանձին կգրեմ՝ երբ վերջացնեմ:
Հա, ուրեմն հասել եմ ականջացավին ու ինչպես միշտ հիշել եմ իմ ականջացավերը:
Երեք տարեկան էի, մի քանի ժամ լաց ու կոծ անելուց հետո մերոնց համոզեցի, որ թույլ տան գնամ հորեղբորս տանը գիշերելու: Մեր տունը հին էր ու մեր լոգարանը բակում էր, ու էնտեղ էնքան ցուրտ էր լինում, որ մաման մեզ արագ լողացնում ու փաթաթած տուն էր բերում: Վաննայի մեջ ջրում չոփիկ անելը երազանք էր: Էսպես հասա հոպարենց տուն թե չէ խնդրեցի, որ իրենց վաննայում չոփիկ անեմ: Դե ես նպատակադրված էի գնացել, գիտեի, որ երեխեքն իրիկունը հաստատ չոփիկ կանեն, ես էլ կխնդրեմ, մեջ կընկնեմ: Լավ, ինչ եմ գլուխ ցավեցնում, ես էլ երեխեքի հետ ջուրը «թռա»: Չգիտեմ էլ ինչի, բայց ես ամենագետևում էի ու հենց մեծ քույրս մի թեթև չոփիկ արեց, ես «սկեցի» ու սկսեցի բլթբլթացնել: Չեմ հիշում ինչքան էի մնացել ջրի տակ, մինչև իրենք ինձ դուրս հանեցին: Ամբողջ գիշեր ականջս ցավում էր, լաց ու կոծով գիշերը 4-ին ինձ տուն բերեցին, որ մաման կաանջացավս բուժի: Էդ բուժումն իրականում ժամանակավոր էր: Դեռ մի քանի տարի ականջս անընդհատ ցավում էր: Էն լավ մութ տարիներն էին, մենք էլ մեր հին տունը քանդել ու հորաքրոջս չբնակեցված տանն էինք ապրում ՝ ժամանակավորապես: Սեփական տան բակում թռվռացած երեխեքի համար էդ բնակելի շենքի փոքր սենյակները բանտ էին թվում, հաշվի առնելով այն, որ շենքի բակ գրեթե դուրս չէինք գալիս ՝ «թշնամի» հարևանները քարերով խփում էին: Մի գիշեր էս մութ տան մեջ ականջացավս էլի բռնեց. էլ տաքացրած աղ դնել, էլ տաք օղի կաթեցնել, էլ ցավազրկողներ, ինչ ասես որ չարեցին մամաս ու տատիկս, բայց ցավը չի անցնում ու չի անցնում: Ես էլ մի ձենս գլուխս գցողը չեմ, անընդհատ նվվում եմ, պապան էլ թարսի պես հանրապետությունում չի ու էդ գիշերվա կեսին ինձ բժշկի տանելու կամ բժշկին իմ մոտ բերելու եղանակ չկար: Գիշերվա 3-ին մաման դիմեց «խորամանկ» քայլի, նստեց կողքիս, սկսեց լի՜քը «հեթակներ պապնել» ՝ ինչպես էն ժամանակ ես ասում էի, ու էդ էր ու էդ, ականջացավն անցավ, քնեցի: 94 թիվն էր, նոր էինք տեղափոխվել մեր նոր տունը, ցուրտ ձմեռ էր, նոյեմբերի վերջն էր, առավոտյան արթնացանք, տեսանք մի տոննա ձյուն ա եկել: (էդ օրը պապիկս մահցավ, դրանից հետո մի տաս տարի ձյունն իմ համար մահվան ավետաբեր էր) Հորքուրիս տղան իմ համար սահնակ էր սարքել, սահնակս առա, կարմիր գլխարկս, շարֆս ու ձեռնոցներս հագա ու «յալլա» դուրս ՝ ձնեմարդ սարքելու: Մեր բակում էլ մի տղա կար, իրա արևին կատակ էր անում, ձնագնդիով մի հատ որ չտվեց, ուղիղ ականջիս մեջ: :sad Ականջացավերի նոր «ալիք բարձրացավ» ու հետո մի քանի տարի ամեն թեթև մրսածությունից առաջինն ականջս էր ցավում ու էդ նույն տաքացրած աղերի ու օղիների պրոցեդուրաները կրկնվում էին: Բայց ոչինչ, ես իրա ձնագնդիի «պատասխանը մի քանի տարի առաջ տվեցի»: :goblin
Ասածս ի՞նչ ա, հենց ձեր երեխեքն ականջացավ ունենան գիշերվա կեսին, ձեն հանեք, հեքիաթի գիրքը կամ քեռու բուսաբուժության գիրքը թևիս տակ կնստեմ համակարգչի առաջ: :aha
Կան չէ՞ տենց մարդիկ, որ պիտի երջանիկ լինեն: Նորմալ չես էլ ճանաչում, բայց գիտես, որ եթե Աստված կա, իսկ ինքը հաստատ կա, ուրեմն հենց էդ մարդիկ պիտի երջանիկ լինեն: Բացատրություն չկա էդ զգացողությանը, ուղղակի գիտես ու վերջ, որ մուգ ակնոցի տակից փայլ զգաս: Ֆսյո, հոգեպես խմելն էլ եմ թարգում :))
Հ.Գ. լավ եմ անում :beee :dance
Այ մարդ, էս վերևինը ճիշտ ա էլի: Ես էլ ասում եմ ի՞նչ ա ասում երջանկություն, կիսել, լավ մարդիկ, լավ ընկերներ... Մեկը չկա ասի, քեզնից էլ լա՞վ :unsure
Երկու օրից հա՞, փաստորեն, բա հիմա ես ի՞նչ գրեմ, ո՞նց բացատրեմ, թե ինչքան երջանիկ եմ քո համար: Տեսա՞ր, որ հեչ էլ վախկոտ մուկ չես, ու ոչ մի կատվից էլ չես վախենում: Համ էլ ի՞նչ եմ լեզուս առաջ գցել, համարդ էն մեր թոփ թազա, յուղը վրեն կրկնակի հորքուրից վերցնելու եմ զանգեմ: :aha :yahoo
Սենց պատկերացնում եմ էն երջանիկ ժպիտդ ու լրիվ լօվե վիճակում եմ :love :yahoo :dance
Ինձ մեջ գցեցի ընկերներիդ ցանկի մեջ :aha :love
ՆյուՅորքԹայմզ-ին խաբեցի ու մեր տեստըվի քարտով ըքաունթ առա. երկու շաբաթ մարդավարի կկարդամ, իսկ դրանից հետո կսկսեմ կիրառել մյուս քարտերը :D
Հ.Գ. Իսկ մյուս ափին անմոռուկներ են ծաղկում ... :sulel
5-րդ դասարանում իմացա, որ հնում տուֆը ծառաել է ջուրը մաքրելու, թորելու համար, իսկ եթե ջուրը կաթ-կաթ լցվի տուֆի վրա, այն «կծակվի»: Փաստորեն քարն էլ կարելի է ծակել: Էն ժամանակ դա ինձ համար բացահայտում էր:
Էվրիսինկ չեյնջզ :))
Նոր մամաս ինձ խորհուրդներ էր տալիս ՝ կյանքում ճիշտ ապրելու: Ես էլ փորձում էի իմ «ճիշտը» առաջ տանել, մեկ էլ.
-Դե քո ասածը նույնն ա թե ես ասեմ ուզում եմ եգիպտական բուրգերում թաղվեմ... :sad
Հիմա մտածում եմ էդ բուգերի հետ լեզու գտնեմ շտոլի՞ :}
Ինչքան շատ մարդ կա քո չաթ-լիստում, էնքան ավելի քիչ ժամանակ ունես անձնական կպատակներով օգտագործելու համար:
Գթոլքիս լիստում քսանից ավելի մարդ կա, ու էդ մարդկանց գոնե 25 տոկոսն ուզում ա խոսել ՝ ու հենց իմ հետ: Երևի լռեմ սկայպի լիստի մասին, որը ի շնորհիվ ներկա, անցյալ ու ապագա կոլեգաներիս հարյուրից ավելին ա, ու էդ բոլորը երեկոյան պարապ են լինում, ու որոշում են մեկի հետ զրից անել: Երևի ես սարսափելի ընկեր եմ, որովհետև մարդիկ սովորաբար երազում են շատ ընկերների ունենալ, շատ շփվել ու նման բաներ, իսկ ինձ միշտ անձնական տերիտորիան չի հերիքում:
Եթե ժամանակով հետ գնանք, ապա մի երկու տարի առաջ ես նաև ԱյՍիՔյու ու ԷմէսԷն էի օգտագործում, ու էդ լիստի մարդիկ ունիկալ էին, քանի որ նրանց մեծ մասը միայն էնտեղ կային, բայց ես չհերիքեցի ու փակեցի էդ երկուսը:
Էս պառանոյիկ գրառումը կարող եք չկարդալ, ուղղակի էլ չեմ հերիքում...
Ես ընդհամենը «սար» էի ուզում, բայց դե էդ ահագին բարդ բան ա: Հայ ազգն արդեն մի դար է սարի կռիվ է տալիս, դրան էլ եթե գումարենք ակումբում սարերին որպես աստղեր ու չասեմ էլ ինչեր ընկալելը, իմ ուզած «սարը» «կարմիր գրքում» է գրվում:
Վուալյա. ավելի լավ կլինի շոկոլադե պուդդինգ պատրաստել ՝ համ համեղ ա, համ էլ բավականին «անվնաս»…
Հ.Գ. Բարի գիշեր ասելիս սովորաբար սպասում են պատասխանին...
ու... էսօրվա համար պառանոյան լրիվ հերիք ա :{
Ֆսյո, հասկացել եմ, աշխարհի «ամենալավ» հիվանդությունը Պարկինսոնյան հիվանդությունն է: Բոլոր նորմալ ազդակներդ «ծուռ» են տեղ հասնում ու դու մի դիրքով սթրված ես ՝ միշտ, ու ստիպված չես եղունգներիդ կողքի մսերը «կռծել», որ դիմանաս տեսածիդ ու լսածիդ, որ ստիպված չլինես ընկալել ու ընդունել, որ կյանքը ջունգլիից էլ վատ է, կամ ջունգլի է, որտեղ միայն բորենիներ են ապրում: (Բորենիները ամենաախմախ կենդանիներն են, էնքան *ա*լան են, որ որսի էլ չեն գնում, «լեշ» են ուտում): Իսկ բորենիների դեմ կամ պայքարում ես, կամ «լեզու գտնում», այսինքն դառնում ստոր ու շահամոլ, կամ էլ սպասում, մինչև վարի գնաս ու իրանք քեզ տասնյակներով խփշտեն. առանձին-առանձին կամ էսպես ասած մենակ իրանք «զադ չարժեն»:
Նենց վատ ա, որ մարդիկ քո մասին կարծիք են կազմում Օրագրային գրառումներով: Գրառումներ, որոնց մեծ մասը հիստերիաներ են՝ երբեմն նաև անհասցե, իսկ մյուս ոչ հիստերիկ հատվածը կոնկրետ հասցեատեր ունեցող խուճուճ, փաթեթավորված «խմոր», ու ընդհանրապես, վատ ա, որ մարդիկ քո մասին կարծիք են կազմում վիտուալ սարքած-թխած-կեղծած «կերպարից» ու դու ցանկացած ժամանակ կարող ես խելոք դեմք «երևալ»:
Անգրեյթֆուլ ջան, եթե սա կարդաս, էս կծող գրառում չէր: :aha
Էս մի շաբաթ էր մտածում էի, թե ինչ պիտի գրեմ էսօր, ( Սովորաբար էստեղ գրելիս չեմ մտածում, դրա համար էլ շատ հաճախ փոշմանում եմ գրածներիս համար, բայց արդեն ուշ ա լինում) բայց չկարողացա գտնել: Ուզում էի ասել՝ «Դայան Քրալ լսեք, որովհետև էսօր էդ օրն ա», բայց, եսի՞մ է...
Փոքր ժամանակ բոլոր երեխաները իրենց պապիկներին կամ պապաներին համոզում են, որ փուչիկը ծխախոտի ծուխով փչի, որովհետև տենց թելից կապած ժամանակ ինքը բարձրանում ա վերև, բայց հենց թելը բաց են թողնում, թռնում ա, թռչող օձերի պես: Ես երբեք թռչող օձ չեմ ունեցել...
Լիբերալիզմ...
Զգուշավորությունը աճել ու մաքսիմալի ա հասել, էնքան, որ նման ա մինչև վերջ սեղմված արգելակին. ճռռոցը ականջս ծակում ա: Էդ էլ ա մարդ-սպեցիֆիկ: Մարդ կա մինչև վերջ սեղմում ա արագացման ոտնակը (ց Ներսես_ԱՄ) սեղմած ա ամբողջ կյանքում, իսկ մարդիկ էլ կան (վռոձե մենյա) արգելակման ոտնակից բացի ուրիշ ոտնակ չեն ճանաչում :)) Ասածս ին՞չ ա, եթե արագացման ոտնակին չսեղմես, մեքենան երբեք չի շարժվի: :esim
էս վերևի գրածում արածս տրամաբանական սխալները կադացի, վախեցա: Էդ ա էլի միծինգների միջակայքում մի բան գրելու արդյունքը:
Եթե ևս 15 րոպե լիմոն չուտեմ, ժպիտս թիմին կնյարդայնացնի :D Ոտնակ, արագացուցիչ, շուն, գույնզգույն... :{ :)) :tease
Ցուրտ էր, ու անձրև, ու թաց ոտերով քայլում էի: Հանդիմանանքի խոսքերից հետո կծկվել էի ու...Երևի մեր տունն էր, չէի հասկանում. մութ էր, ու մի տեսակ մեկ էր, թե որտեղ էի հասել, որովհետև վստահության զգացողությունը ՝ ժամանակի վրա հիմնված ՝ «պաշտպանում էր».
-Այ միշտ պիտի էսպես լինի...
Ուզում էի ինչ-որ բան ասել...
-Արմինե, արդեն 9-ն անց ա, - տատիկիս ձայնն էր. քնած էի մնացել:
Շնորհավոր: :)
Էս մեր քաղաքում շատ հայտնի երևույթ է «ուգլ պահելը»: Հիմա բացատրեմ. երեկոյան տվյալ փողոցի տղաները կանգնում եմ փողոցի անկյունում, այսպես ասած խաչմերուկին, ու զրից են անում: Մեր տանից երկու փողոց վերև գտնվող փողոցին անվանում են «Ռավոյի ուգլ»: Էս նախաբանն էր: :))
Էսօր, որ Երոն «իր արդար բողոքի ձայնն էր բարձրացրել» օրագրերի վերնագրերի «պաթետիկ կամ ռոքընռոլիկ» լինելու դեմ, մտածեցի, ինչ լավ ա, չէ՞, որ իմ օրագիրը «կռուտոյ» անուն ունի ՝ Դայանայի «ուգլ» :D :D