Simon
29.11.2006, 10:35
ՄԱՀՎԱՆ ՃԱՄՓՈՐԴ
Նստել ես հիմա մտախոհ
Մարմնիդ զմռսված մոմե աճյունին:
Աշխարհիս վրա թե մի ծառ է ավել.
Դու այն տնկեցիր,
Թե մի ծառ` պակաս, դու այն հատեցիր:
Իսկ հիմա արդեն քո առջև է դրված
Զսպվածության բաժակը կշեռքի վրա`
Աչքիդ մի ծայրն էլ
Արճիճապատված դրախտի դռնին:
Թմբուկները քիչ առաջ լռեցին,
Հիմա սպասում ես վերին վճռին:
Հե՛յ, մահվան ճամփո՜րդ,
Հայացքդ ուղղի՜ր աճյունիդ վրա:
Եվ ի՞նչ, տեսնում ես
Անդնդախոր բարձրունքին տենչացող կարո՞տ,
Որ ժայռերն մագլցես,
Մի քարայծ էլ այնտեղից մորթես,
Դարձնես խնջույքիդ սեղանին պատառ:
Թե՞ դու տեսնում ես մի հյուծված արծիվ,
Որ իր տունը կառուցեց ժայռին`
Գագաթների մոտ` արժանավորված ժայռերի փառքին:
Լռին պառկել ես` աչքերդ սառած
Ծեսին հավաքված հարազատներիդ:
Խոսք չունես ավել. թերևս ապրեցիր:
Թե՞ դժգոհում ես դագաղիդ փայտից.
Մեկ է, ինչքան էլ բռունցքդ սեղմես
Դատարկության մեջ, ոչինչ չի փոխվի:
Լրբացած նյարդերդ կոկո՞րդդ են սեղմում:
Օ՛հ, անեծք ունես, շուտ կանչի՜ր նրան`
Արժանացողին:
Բայց ո՜չ.
Նախավերջին պահն է. քիչ էլ զսպիր քեզ:
Առաջին անգամ, բայց նախավերջին,
Արձակի՜ր նրան …
Իսկ վերջին պահը վաղուց է եղել.
Ինքդ ես վճռել.
Կամ դու կգնաս գեհենի ճամփով,
Կամ էլ դրախտի ճառագող լույսով:
Սիմոն Սիմոնյան
23 հոկտեմբերի, 2006թ.
ՍՏՍ
Նստել ես հիմա մտախոհ
Մարմնիդ զմռսված մոմե աճյունին:
Աշխարհիս վրա թե մի ծառ է ավել.
Դու այն տնկեցիր,
Թե մի ծառ` պակաս, դու այն հատեցիր:
Իսկ հիմա արդեն քո առջև է դրված
Զսպվածության բաժակը կշեռքի վրա`
Աչքիդ մի ծայրն էլ
Արճիճապատված դրախտի դռնին:
Թմբուկները քիչ առաջ լռեցին,
Հիմա սպասում ես վերին վճռին:
Հե՛յ, մահվան ճամփո՜րդ,
Հայացքդ ուղղի՜ր աճյունիդ վրա:
Եվ ի՞նչ, տեսնում ես
Անդնդախոր բարձրունքին տենչացող կարո՞տ,
Որ ժայռերն մագլցես,
Մի քարայծ էլ այնտեղից մորթես,
Դարձնես խնջույքիդ սեղանին պատառ:
Թե՞ դու տեսնում ես մի հյուծված արծիվ,
Որ իր տունը կառուցեց ժայռին`
Գագաթների մոտ` արժանավորված ժայռերի փառքին:
Լռին պառկել ես` աչքերդ սառած
Ծեսին հավաքված հարազատներիդ:
Խոսք չունես ավել. թերևս ապրեցիր:
Թե՞ դժգոհում ես դագաղիդ փայտից.
Մեկ է, ինչքան էլ բռունցքդ սեղմես
Դատարկության մեջ, ոչինչ չի փոխվի:
Լրբացած նյարդերդ կոկո՞րդդ են սեղմում:
Օ՛հ, անեծք ունես, շուտ կանչի՜ր նրան`
Արժանացողին:
Բայց ո՜չ.
Նախավերջին պահն է. քիչ էլ զսպիր քեզ:
Առաջին անգամ, բայց նախավերջին,
Արձակի՜ր նրան …
Իսկ վերջին պահը վաղուց է եղել.
Ինքդ ես վճռել.
Կամ դու կգնաս գեհենի ճամփով,
Կամ էլ դրախտի ճառագող լույսով:
Սիմոն Սիմոնյան
23 հոկտեմբերի, 2006թ.
ՍՏՍ