Sunny Stream
05.11.2008, 01:07
Ժամանակի հասցեն
Սկզբում Նա ծնվեց:
Եվ երբ ծնվեց, գիտեր ամեն ինչ:
Հետո եկավ Ժամանակը ու սկսեց ստեպ-ստեպ հետևել Նրան` մաքրելով այն, ինչ գիտեր, երբ ծնվեց: Եվ առաջին անգամ Նա չհիշեց: Զայրացավ Ժամանակի վրա, որը ստիպում էր ավելի ու ավելի հաճախ չհիշել, որովհետև այն, ինչ արդեն չէր հիշում, շատ կարևոր էր: Դա Նա գիտակցում էր:
Նա որոշեց բռնել Ժամանակը, որպեսզի այն այլևս չջնջեր փշրանքներն ամենի, որ գիտեր, երբ ծնվեց:
Ժամանակը, որ բոլորից խորամանկն է,արագացրեց իր ընթացքն ու առաջ ընկավ Նրանից, իսկ աշխատանքը, որ սկսել էր Ժամանակը, ինքն իրեն շարունակվեց (չէ՞ որ գագաթից ներքև էր գլորվում):
Ժամանակի փախուստը ավելի զայրացրեց Նրան: Հետո, երբ հասկացավ, որ էլ չկա մեկը, ում կբռնի, կպատժի ու այլևս կդարարի չհիշել, Նրա հետ կատարվեց մի նոր բան (ասում են` հիասթափություն է կոչվում):
Նա որոշեց լցնել օրը ամենատարբեր անիմաստ բաներով, որոնք չհիշելը Նրան չէր տխրեցնի: Անելիքն ու վազելիքը շատ էր, զբաղված լինելը դուր էր գալիս:
Իրականում ինքը միայն վազող Ժամանակի ետևից էր քարշ գալիս` կապված ինչ-որ անտեսանելի թելով:
Մի օր Նա դա էլ հասկացավ:
Եվ երբ հասկացավ, ամեն բան դատարկ թվաց (սրան էլ են, կարծեմ, հիասթափություն անունը տալիս):
Նա որոշեց կանգ առնել, բայց թելը ձգվեց, Նա տեղից պոկվեց ու անկանոն թափահարվելով` շարունակեց քարշ գալ Ժամանակի ետևից: Ուզեց ազատվել, բայց պարզվեց, որ Ժամանակի հետ իրեն կապող թելը միակն էր, որ թույլ չէր տալիս ընկնել (իսկ ստորոտը դեռ շատ էր հեռու):
Մի օր նա նորից չէր կարողանում քնել: Ժամանակն էնքան էր առաջ վազել, որ երբ ինքը ուզում էր քնել, Ժամանակը “ցերեկ” էր թելադրում, իսկ կեսօրին աշխատավայրում ստիպում էր թաքուն անկյուն գտնել ու գոնե 5 րոպե մրափել: Նա զզվել էր. Ժամանակն էր նրա բոլոր անհաջողությունների պատճառը, Ժամանակն էր ստիպում ամեն անգամ սպասել հաջորդ օրվան, իսկ հաջորդ օրը նորից ոչինչ չէր հիշում...
Նա մի կարևոր բան էր հասկացել. իր փնտրած Ժամանակը գրված չէր կլոր, սահմանափակ ժամատախտակին ու ոչ մի կապ չուներ ժամացույցի սլաքների հետ:
Ժամանակը որևէ տեղ գտնելու ու մի լավ դաս տալու հույսը վաղուց կորցրել էր, վաղուց հարմարվել անկանոն ու խենթ արագությանը: Հիմա էլ գիտեր, որ չէր քնելու: Դա վաղուց հաստատված փաստ էր: Հատուկ “գիշերով գիրք կարդալու ու տանեցիներին չարթնացնելու” ջահ էր գնել, բայց այդ գիշեր գրքից էլ էր արդեն զզվել... Թույլ չրխկոցը նորից մթություն հաստատեց ննջասենյակում:
Աչքերը մեկ ժամվա թափառումից արդեն սովորել էին մթության մեջ իրերը զանազանել: Զգուշորեն վեր կացավ անկողնուց, հնարավորին չափ անաղմուկ շարժվեց դեպի պատուհանը, բայց էլի, ինչպես միշտ, հաջողացրեց ոտքը հարվածել աթոռին: Բարեբախտաբար չարթնացան: Մի քիչ թռչկոտեց մյուս ոտքի վրա ու շարունակեց քայլել: Պատուհանից այն կողմ ամեն բան քնած էր... հիշեց երգից մի տող. “...When the world is asleep I’m awake...” (ու հասկացավ, որ սիրում է այդ երգը)... “Բայց եթե աշխարհը քնած է, ուրեմն պետք է որ նրա ժամանակն էլ քնած լինի, այնպես չէ՞... Իսկ երբ Ժամանակը քնած է, այն չի վազում... Դե իհարկե, ո՞վ է տեսել, որ քնած մեկը վազի...” Ու փայլատակեց. “Ուրեմն վերջապես հնարավոր է ինչ-որ տեղ գտնել այդ ժամանակների հանգրվանը...”: Ուզեց քայլել դեպի գրապահարանը, հետո գլխին տվեց. ինչպե՞ս մտքով անցավ, որ ժամանակների երկիրը կարելի է գտնել քարտեզում... Մի քիչ ցուրտ էր: Նորից հենվեց բարձին, վերմակը կիսով չափ բարձրացրեց ու սկսեց մտածել քնած ժամանակների հանգրվանի մասին... “Երկիրը...ը... երևի Գիշերը, հա՞... Գիշեր երկրի... Անքնության, հա՞, քաղաք... Դե ուրիշ որտե՞ղ պիտի քնի Ժամանակը, եթե ոչ այնտեղ, ուր Անքնությունն է... Հա, պետք է գնալ Գիշերվա երկիր, Անքնության քաղաք: Այնտեղ երկու փողոց կա. երկրորդը ծնվում է առաջինից, որի շարունակությունն էլ սկիզբ է առնում երկրորդից... Պետք է շարժվել երկրորդով (որը գուցե առաջինն է), անունն էլ հաստատ Միայնություն է, իսկ շենքը... չէ, էստեղ թվերով չեն նշում շենքերը... դա Մտորումների շենքն է (շա~տ բարձրահարկ շենք է... ու քանի հարկ էլ գետնի տակ կա...)... Պետք է լա~վ բարձրանալ... այնքան, որ թվա, թե տեղում դոփում ես... ու... ու...”...հանկարծ մտքերը ընդհատվեցին: Տեղում դոփելը չէր ստացվում: Տխրեց, որ այդքան մոտ էր, այդքան մտածեց, բայց տեղ չհասավ... նորից զգաց մի բան, որը, ամեն դեպքում, շատ փոքր էր, որպեսզի հիասթափություն կոչվեր... ակամա անջատեց ուղեղի բոլոր կետերը ու սկսեց անշարժ հայացքով նայել ժամացույցի` մթան մեջ փայլող մետաղյա եզրին... ժամացույցը սենյակին համ փայլ էր տալիս, համ ձայն... ինքն էլ չզգաց, թե ինչպես նստեց ժամացույցի սլաքների թկթկոցների թևերին ու սլացավ... աչքերը բացի մետաղի փայլից էլ ոչինչ չէին տեսնում, միայն այդ սպիտակ լուսավոր կետը... լսողությունը սլանում էր հեռու-հեռու, իսկ ինքը կարծում էր, թե դադարել է մտածել... (...բարձրանալ ու դոփել...) ...ու սլաքի թկթկոցները նրան վերջապես հասցրեցին վերին` Ձանձրույթի հարկը... ժամացույցի փայլն արդեն մնացել էր կոպերից այն կողմ, ինքը ճախրում էր` դռնեդուռ ընկած: Մի պահ թկթկոցներն ընդհատվեցին, երբ ականջի ծայրին թույլ խռմփոցի ձայն հասավ: Բայց նա չհասցրեց հասկանալ, թե դա ինչ էր, ժամացույցի միալար թկթկոցը նրան ավելի հեռուն տարավ... նա դուրս եկավ առաջին փողոց (որը գուցե երկրորդն է) ու Երազում խաղաց ժամացույցի սլաքների հետ...
... իսկ քնած Ժամանակի խռմփոցն այդպես էլ մնաց ետևում...
2008թ., փետրվարի 18.
:lazy
Սկզբում Նա ծնվեց:
Եվ երբ ծնվեց, գիտեր ամեն ինչ:
Հետո եկավ Ժամանակը ու սկսեց ստեպ-ստեպ հետևել Նրան` մաքրելով այն, ինչ գիտեր, երբ ծնվեց: Եվ առաջին անգամ Նա չհիշեց: Զայրացավ Ժամանակի վրա, որը ստիպում էր ավելի ու ավելի հաճախ չհիշել, որովհետև այն, ինչ արդեն չէր հիշում, շատ կարևոր էր: Դա Նա գիտակցում էր:
Նա որոշեց բռնել Ժամանակը, որպեսզի այն այլևս չջնջեր փշրանքներն ամենի, որ գիտեր, երբ ծնվեց:
Ժամանակը, որ բոլորից խորամանկն է,արագացրեց իր ընթացքն ու առաջ ընկավ Նրանից, իսկ աշխատանքը, որ սկսել էր Ժամանակը, ինքն իրեն շարունակվեց (չէ՞ որ գագաթից ներքև էր գլորվում):
Ժամանակի փախուստը ավելի զայրացրեց Նրան: Հետո, երբ հասկացավ, որ էլ չկա մեկը, ում կբռնի, կպատժի ու այլևս կդարարի չհիշել, Նրա հետ կատարվեց մի նոր բան (ասում են` հիասթափություն է կոչվում):
Նա որոշեց լցնել օրը ամենատարբեր անիմաստ բաներով, որոնք չհիշելը Նրան չէր տխրեցնի: Անելիքն ու վազելիքը շատ էր, զբաղված լինելը դուր էր գալիս:
Իրականում ինքը միայն վազող Ժամանակի ետևից էր քարշ գալիս` կապված ինչ-որ անտեսանելի թելով:
Մի օր Նա դա էլ հասկացավ:
Եվ երբ հասկացավ, ամեն բան դատարկ թվաց (սրան էլ են, կարծեմ, հիասթափություն անունը տալիս):
Նա որոշեց կանգ առնել, բայց թելը ձգվեց, Նա տեղից պոկվեց ու անկանոն թափահարվելով` շարունակեց քարշ գալ Ժամանակի ետևից: Ուզեց ազատվել, բայց պարզվեց, որ Ժամանակի հետ իրեն կապող թելը միակն էր, որ թույլ չէր տալիս ընկնել (իսկ ստորոտը դեռ շատ էր հեռու):
Մի օր նա նորից չէր կարողանում քնել: Ժամանակն էնքան էր առաջ վազել, որ երբ ինքը ուզում էր քնել, Ժամանակը “ցերեկ” էր թելադրում, իսկ կեսօրին աշխատավայրում ստիպում էր թաքուն անկյուն գտնել ու գոնե 5 րոպե մրափել: Նա զզվել էր. Ժամանակն էր նրա բոլոր անհաջողությունների պատճառը, Ժամանակն էր ստիպում ամեն անգամ սպասել հաջորդ օրվան, իսկ հաջորդ օրը նորից ոչինչ չէր հիշում...
Նա մի կարևոր բան էր հասկացել. իր փնտրած Ժամանակը գրված չէր կլոր, սահմանափակ ժամատախտակին ու ոչ մի կապ չուներ ժամացույցի սլաքների հետ:
Ժամանակը որևէ տեղ գտնելու ու մի լավ դաս տալու հույսը վաղուց կորցրել էր, վաղուց հարմարվել անկանոն ու խենթ արագությանը: Հիմա էլ գիտեր, որ չէր քնելու: Դա վաղուց հաստատված փաստ էր: Հատուկ “գիշերով գիրք կարդալու ու տանեցիներին չարթնացնելու” ջահ էր գնել, բայց այդ գիշեր գրքից էլ էր արդեն զզվել... Թույլ չրխկոցը նորից մթություն հաստատեց ննջասենյակում:
Աչքերը մեկ ժամվա թափառումից արդեն սովորել էին մթության մեջ իրերը զանազանել: Զգուշորեն վեր կացավ անկողնուց, հնարավորին չափ անաղմուկ շարժվեց դեպի պատուհանը, բայց էլի, ինչպես միշտ, հաջողացրեց ոտքը հարվածել աթոռին: Բարեբախտաբար չարթնացան: Մի քիչ թռչկոտեց մյուս ոտքի վրա ու շարունակեց քայլել: Պատուհանից այն կողմ ամեն բան քնած էր... հիշեց երգից մի տող. “...When the world is asleep I’m awake...” (ու հասկացավ, որ սիրում է այդ երգը)... “Բայց եթե աշխարհը քնած է, ուրեմն պետք է որ նրա ժամանակն էլ քնած լինի, այնպես չէ՞... Իսկ երբ Ժամանակը քնած է, այն չի վազում... Դե իհարկե, ո՞վ է տեսել, որ քնած մեկը վազի...” Ու փայլատակեց. “Ուրեմն վերջապես հնարավոր է ինչ-որ տեղ գտնել այդ ժամանակների հանգրվանը...”: Ուզեց քայլել դեպի գրապահարանը, հետո գլխին տվեց. ինչպե՞ս մտքով անցավ, որ ժամանակների երկիրը կարելի է գտնել քարտեզում... Մի քիչ ցուրտ էր: Նորից հենվեց բարձին, վերմակը կիսով չափ բարձրացրեց ու սկսեց մտածել քնած ժամանակների հանգրվանի մասին... “Երկիրը...ը... երևի Գիշերը, հա՞... Գիշեր երկրի... Անքնության, հա՞, քաղաք... Դե ուրիշ որտե՞ղ պիտի քնի Ժամանակը, եթե ոչ այնտեղ, ուր Անքնությունն է... Հա, պետք է գնալ Գիշերվա երկիր, Անքնության քաղաք: Այնտեղ երկու փողոց կա. երկրորդը ծնվում է առաջինից, որի շարունակությունն էլ սկիզբ է առնում երկրորդից... Պետք է շարժվել երկրորդով (որը գուցե առաջինն է), անունն էլ հաստատ Միայնություն է, իսկ շենքը... չէ, էստեղ թվերով չեն նշում շենքերը... դա Մտորումների շենքն է (շա~տ բարձրահարկ շենք է... ու քանի հարկ էլ գետնի տակ կա...)... Պետք է լա~վ բարձրանալ... այնքան, որ թվա, թե տեղում դոփում ես... ու... ու...”...հանկարծ մտքերը ընդհատվեցին: Տեղում դոփելը չէր ստացվում: Տխրեց, որ այդքան մոտ էր, այդքան մտածեց, բայց տեղ չհասավ... նորից զգաց մի բան, որը, ամեն դեպքում, շատ փոքր էր, որպեսզի հիասթափություն կոչվեր... ակամա անջատեց ուղեղի բոլոր կետերը ու սկսեց անշարժ հայացքով նայել ժամացույցի` մթան մեջ փայլող մետաղյա եզրին... ժամացույցը սենյակին համ փայլ էր տալիս, համ ձայն... ինքն էլ չզգաց, թե ինչպես նստեց ժամացույցի սլաքների թկթկոցների թևերին ու սլացավ... աչքերը բացի մետաղի փայլից էլ ոչինչ չէին տեսնում, միայն այդ սպիտակ լուսավոր կետը... լսողությունը սլանում էր հեռու-հեռու, իսկ ինքը կարծում էր, թե դադարել է մտածել... (...բարձրանալ ու դոփել...) ...ու սլաքի թկթկոցները նրան վերջապես հասցրեցին վերին` Ձանձրույթի հարկը... ժամացույցի փայլն արդեն մնացել էր կոպերից այն կողմ, ինքը ճախրում էր` դռնեդուռ ընկած: Մի պահ թկթկոցներն ընդհատվեցին, երբ ականջի ծայրին թույլ խռմփոցի ձայն հասավ: Բայց նա չհասցրեց հասկանալ, թե դա ինչ էր, ժամացույցի միալար թկթկոցը նրան ավելի հեռուն տարավ... նա դուրս եկավ առաջին փողոց (որը գուցե երկրորդն է) ու Երազում խաղաց ժամացույցի սլաքների հետ...
... իսկ քնած Ժամանակի խռմփոցն այդպես էլ մնաց ետևում...
2008թ., փետրվարի 18.
:lazy