ivy
01.11.2008, 00:18
Առաջարկում եմ այստեղ տեղադրել մեր գրած հեքիաթները, պատմվածքները, բանաստեղծությունները, որոնք նախատեսված են երեխաների համար։ :)
Առաջինն էլ ես լինեմ։ :oy
Ո՞վ է ապրում մահճակալի տակ
Ծերուկ անտառի կանաչ բացատում կար մի փոքրիկ տնակ, որտեղ ապրում էր մոխրագույն Գայլուկը։
Գայլուկի ծնողներն ունեին անչափ կարևոր աշխատանք՝ մաքրել ու գեղեցկացնել անտառը, խնամել նոր աճած ծառերը, հոգ տանել հնաբնակների մասին։ Ու ստիպված էին հաճախ հեռանալ տնից, գնալ մի նոր ծնված ծառիկը խնամելու կամ հին ծառերը փրկելու։ Երբ ծնողները հեռանում էին տնից, Գայլուկին էր այցելում նրա ծնողների լավագույն բարեկամը՝ Ճագար մորաքույրը, որին փոքրիկ գայլը շատ էր սիրում։
Մոխրագույն փոքրիկը ուներ մի գաղտիք, որի մասին ոչ ոք չգիտեր՝ ոչ նրա ծնողները, ոչ Ճագար մորաքույրը։ Գայլուկը համոզված էր, որ իր մահճակալի տակ մի հրեշ է ապրում, անունը՝ Բոբո։ Թեև այդ Բոբոյին Գայլուկը երբեք չէր տեսել, նա միշտ մտածում էր, որ այդ հրեշը թաքնված է իր անկողնու տակ և սպասում է գիշերվան, որ դուրս գա իր թաքստոցից...
Դրա մասին Գայլուկը ոչ ոքի չէր ասում, ու ամեն գիշեր, անկողնում պառկած, վախով փակում էր աչքերը՝ փորձելով չմտածել Բոբոյի մասին։ Այ այդպիսի գաղտնիք։
Օրերից մի օր, երբ Գայլուկի ծնողները գնացել էին անտառի մյուս ծայրը՝ բուժելու մի թույլ ու տկար ծառի, փոքրիկի մոտ եկավ Ճագար մորաքույրը։ Նրանք միասին մի մեծ թղթի վրա նկարեցին իրենց հրաշք անտառը, հետո մի գիրք կարդացին փղի ու նրա ընկեր մկան մասին, իսկ հետո էլ խաղացին Գայլուկի խաղալիք գնացքով, որը միշտ գոհունակությամբ փնչացնում էր. «Չուքու, չուքու, տո՜ւ, տո՜ւ... չուքու, չուքու, տո՜ւ, տո՜ւ»։ Գնացքը հավաքելուց հետո Ճագար մորաքույրը հանկարծ անհանսգտացած ասաց.
– Որտե՞ղ է իմ ակնոցը։
Գայլուկն ու մորաթույրը նայեցին շուրջը, փնտրեցին ամենուր, բայց ակնոցը չգտան։ Ճագար մորաքույրը հոգոց հանեց.
– Ինչ արած։ Կխնդրեմ վարպետ Չղջիկին, որ ինձ համար նոր ակնոց սարքի։ Իսկ հիմա, Գայլուկ, քնելու ժամանակն է։
Գայլուկը նայեց պատուհանից դուրս ու տեսնելով, որ արևը նույնպես քուն է մտնում՝ արագ լվացվեց, հանեց շորորը ու մտավ անկողին։ Ճագար մորաքույրը ծածկեց Գայլուկին փափուկ վերմակով ու դուրս եկավ նրա սենյակից՝ անջատելով լույսը։ Գայլուկը մնաց մթության մեջ։ Նա պինդ փակեց աչքերը, մտքում հաշվեց իրենց անտառի բոլոր ծառերը, բայց քնել չկարողացավ։ Բոլոր մտքերը Բոբոյի մասին էին։
Իսկ այդ ժամանակ գործից տուն էր վերադառնում Սևուկ անունով սարդը։ Սևուկը ջրային բույսերի որսորդ էր։ Նա ամեն օր նստում էր Գայլուկի տան կողքով հոսող փոքրիկ առվի մոտ ու իր ցանցերով ջրիմուռ որսում։ Հետո հավաքում էր իր թրջված ցանցերը ու գնում տուն, որը գտնվում էր Գայլուկի սենյակի պատի մեջ։ Այդ պատճառով տուն գնալու համար Սևուկն ամեն անգամ անցնում էր Գայլուկի սենյակի միջով։ Նա միշտ շատ կամաց էր քայլում, որ մոխրագույն փոքրիկը չարթնանա։
Այդ օրը սովորականի նման Սևուկն աշխատանքից տուն վերադառնաում՝ անցնելով փոքրիկի սենյակի միջով, ճիշտ այն ժամանակ, երբ Գայլուկը պինդ փակել էր աչքերը ու չէր կարողանում քնել։
«Երևի վառեմ լույսը ու գտնեմ Բոբոյին»,– մտածեց Գայլուկը վախենալով։
Ու մի քիչ քաջություն հավաքելով՝ վեր կացավ տեղից։ Վառեց լույսը և կամաց, շատ կամաց գլուխն իջեցրեց մահճակալի տակ։ Այնտեղ ամեն ինչ շատ վատ էր երևում, բայց Գայլուկը շատ պարզ տեսավ իր վրա չռած երկու սև աչքերը։ Դա Սևուկն էր, ով իր համար տուն էր գնում։ Բայց Գայլուկը կարծեց, թե Բոբոյին է գտել ու վախից վեր թռավ տեղից, մտավ անկողնու մեջ ու գլուխը ծածկեց վերմակով։
Սևուկը արագ դուրս եկավ մահճակալի տակից ու հասկանալով, որ վախեցրել է փոքրիկի գայլուկին՝ կամաց ասաց.
– Հեյ, Գորշուկ, ներիր, որ վախեցրի քեզ, ես ուղղակի տուն էի գնում աշխատանքից...
– Դու ո՞վ ես,– գլուխը մի քիչ հանելով վերմակի տակից՝ հարցրեց Գայլուկը։
– Ես Սևուկ սարդիկն եմ, ապրում եմ ձեր տան պատի մեջ։
Գայլուկը վեր կացավ տեղից, նստեց իր անկողնու վրա և ուշադրի նայեց սարդին։
– Ուրեմն դու իմ մահճակալի տա՞կ չես ապրում,– հարցրեց նա։
– Չէ...
– Ու դու Սևո՞ւկն ես։
– Հա...
– Իսկ ո՞ւր է հրեշը,– շփոթվեց Գայլուկը։
Սևուկը նույնպես շփոթվեց, հետո նայեց իր սև ու մազոտ ձեռքերին, երկար ու չափից շատ ոտքերին և տխուր պատասխանեց.
– Երևի հրեշը ես եմ...
Գայլուկն ասաց.
– Չէ, դու Սևուկ սարդիկն ես, որն ապրում է մեր տան պատ մեջ, իսկ ես փնտրում եմ Բոբո հրեշին, որն ապրում է իմ մահճակալի տակ։
– Դու նրան երբևէ տեսե՞լ ես,– հարցրեց Սևուկը։
– Չեմ տեսել...
– Իսկ որտեղի՞ց գիտես, թե քո մահճակալի տակ Բոբո անունով հրեշ է ապրում։
Գայլուկը մտածեց, մտածեց ու ասաց.
– Ուղղակի գիտեմ...
– Այդպես չի լինում։
Այս ասելով՝ Սևուկ սարդն ուսերը թոթվեց, հետո մի հարմար անկյուն գտավ ու փռեց իր ջրիմուռ որսալու թաց ցանցերը, որ չորանան։
– Այդ ի՞նչ ես անում,– հարցրեց Գայլուկը։
– Չորացնում եմ ցանցերս, ես ջրիմուռ որսացող եմ,– բացատրեց Սևուկը։
– Ախ այդ դու ես ամենուր փռում քո ցանցերը ու մոռանում հավաքել,– ասաց Գայլուկը,– այն էլ ուր պատահի՝ առաստաղի անկյունում, դռան կողքին, մահճակալիս մոտ... Իսկ մայրիկս ու Ճագարը մորաքույր դրանք հանում են ավելի ծայրով։
– Իմ ցանցերը...,–բացականչեց Սևուկը, հետո քորեց գլուխն ու ասաց,– մյուս անգամ չեմ մոռանա հավաքել...
Գայլուկն իջավ անկողնուց ու նստեց Սևուկի կողքին։
– Լսիր, Սևուկ, դու ամեն օր անցնում ես իմ մահճակալի տակով, դու Բոբոյին չե՞ս տեսել։
– Չեմ տեսել,– խոստովանեց սարդը,– բայց եթե ուզում ես՝ կարող ենք հիմա միասին նայել, թե ինչ կա քո մահճակալի տակ։
– Լավ...,–համաձայնեց Գայլուկն ու սիրտը նորից վախ ընկավ։
Սևուկը, որ շատ ուժեղ ու մարզված ձեռքեր ուներ, բռնեց մահճակալի ծայրից ու մի կողմ հրեց այն։ Լույսն ընկավ ուղիղ հատակի բացված հատվածի վրա։ Գայլուկը վախից փակեց աչքերը։ Հետո սկսեց նայել մատների արանքից, բայց ոչ մի Բոբո էլ չտեսավ։
Մահճակալի տակ փոշոտ էր, ու այնտեղ տարբեր առարկաներ կային՝ տիկնիկի կոշիկ, կանաչ մատիտ, «չուքու» ասող գնացքի ռելսեր...
– Գայլուկ, իմ կարծիքով իրեն հարգող ոչ մի հրեշ այստեղ չի կարող ապրել,– ժպտալով ասաց Սևուկը՝ մատը տնկելով այդ ամոբղջ խառնաշփոթի վրա։
– Բոբո՜,– համենայնդեպս մի անգամ ևս համոզվելու համար ձայն տվեց Գայլուկը։
– Դմբո՜,– նորից ժպտաց Սևուկը։
– Ուրեմն իմ մահճակալի տակ Բոբո չի՞ ապրում,– ուրախացավ գորշ գազանիկը։
– Չէ,– ասաց Սևուկը,– ու ես ամեն օր անցնում եմ քո մահճակալի տակով, եթե ինչ–որ մեկը հայտնվի, անպայման քեզ կհայտնեմ։
– Հա,– ավելի ուրախացավ Գայլուկը։
Սևուկը քշտեց թևքերը ու պատրաստվեց հետ քաշել մահճակալը։ Բայց հանկարծ Գայլուկը բացականչեց.
– Ճագարի մորաքրոջ ակնո՜ցը։
Կանաչ մատիտի և «չուքու» ասող գնացքի ռելսերի մոտ ընկած էր մորաքույր Ճագարի ակնոցը։ Գայլուկն անմիջապես վերցրեց ակնոցն ու դրեց մի կողմ։ Հետո մտածեց մի քիչ ու հանեց նաև մնացած առաևկաները՝ ամեն մեկը դնելով իր տեղը։ Տիկնիկը շատ զարմացավ ու աչուկները փայլեցրեց՝ հետ ստանալով իր կորած կոշիկը։
Սևուկը հետ հրեց մահճակալը։
– Շնորհակալություն, որ օգնեցիր ինձ, Սևուկ,– ասաց Գայլուկը։
– Խնդրեմ, Գայլուկ։ Դե ես տուն գնամ, քեզ էլ՝ բարի գիշեր։ Ու հիշիր՝ մահճակալի տակ ոչո ոք չկա, իսկ ես այնտեղի պահակն եմ։
Այս ասելով՝ սարդը աչքով արեց Գայլուկին ու գնաց տուն՝ այս անգամ չմոռանալով հավաքել իր արդեն չորացած ցանցերը։
Իսկ Գայլուկը վերցրեց գտնված ակնոցը, կամաց քայլերով մտավ կողքի սենյակը սենյակը ու դրեց այն Ճագար մորաքրոջ կողքին, որ հանգիստ քնած էր ու երազ էր տեսնում բուժված ծառի մասին։
Հետո Գայլուկը վերադարձավ իր սենյակը, անջատեց լույսը ու առանց վախենալու մտավ անկողին։ Էլ երբեք չի վախենա քնելուց առաջ. չէ՞ որ արդեն գիտի. մահճակալի տակ Բոբո չի ապրում։
Գայլուկը փակեց աչքերը և մտածեց. «Այ թե առավոտյան կուրախանա Ճագար մորաքույրը»։ Ու անուշ քնեց։
Առաջինն էլ ես լինեմ։ :oy
Ո՞վ է ապրում մահճակալի տակ
Ծերուկ անտառի կանաչ բացատում կար մի փոքրիկ տնակ, որտեղ ապրում էր մոխրագույն Գայլուկը։
Գայլուկի ծնողներն ունեին անչափ կարևոր աշխատանք՝ մաքրել ու գեղեցկացնել անտառը, խնամել նոր աճած ծառերը, հոգ տանել հնաբնակների մասին։ Ու ստիպված էին հաճախ հեռանալ տնից, գնալ մի նոր ծնված ծառիկը խնամելու կամ հին ծառերը փրկելու։ Երբ ծնողները հեռանում էին տնից, Գայլուկին էր այցելում նրա ծնողների լավագույն բարեկամը՝ Ճագար մորաքույրը, որին փոքրիկ գայլը շատ էր սիրում։
Մոխրագույն փոքրիկը ուներ մի գաղտիք, որի մասին ոչ ոք չգիտեր՝ ոչ նրա ծնողները, ոչ Ճագար մորաքույրը։ Գայլուկը համոզված էր, որ իր մահճակալի տակ մի հրեշ է ապրում, անունը՝ Բոբո։ Թեև այդ Բոբոյին Գայլուկը երբեք չէր տեսել, նա միշտ մտածում էր, որ այդ հրեշը թաքնված է իր անկողնու տակ և սպասում է գիշերվան, որ դուրս գա իր թաքստոցից...
Դրա մասին Գայլուկը ոչ ոքի չէր ասում, ու ամեն գիշեր, անկողնում պառկած, վախով փակում էր աչքերը՝ փորձելով չմտածել Բոբոյի մասին։ Այ այդպիսի գաղտնիք։
Օրերից մի օր, երբ Գայլուկի ծնողները գնացել էին անտառի մյուս ծայրը՝ բուժելու մի թույլ ու տկար ծառի, փոքրիկի մոտ եկավ Ճագար մորաքույրը։ Նրանք միասին մի մեծ թղթի վրա նկարեցին իրենց հրաշք անտառը, հետո մի գիրք կարդացին փղի ու նրա ընկեր մկան մասին, իսկ հետո էլ խաղացին Գայլուկի խաղալիք գնացքով, որը միշտ գոհունակությամբ փնչացնում էր. «Չուքու, չուքու, տո՜ւ, տո՜ւ... չուքու, չուքու, տո՜ւ, տո՜ւ»։ Գնացքը հավաքելուց հետո Ճագար մորաքույրը հանկարծ անհանսգտացած ասաց.
– Որտե՞ղ է իմ ակնոցը։
Գայլուկն ու մորաթույրը նայեցին շուրջը, փնտրեցին ամենուր, բայց ակնոցը չգտան։ Ճագար մորաքույրը հոգոց հանեց.
– Ինչ արած։ Կխնդրեմ վարպետ Չղջիկին, որ ինձ համար նոր ակնոց սարքի։ Իսկ հիմա, Գայլուկ, քնելու ժամանակն է։
Գայլուկը նայեց պատուհանից դուրս ու տեսնելով, որ արևը նույնպես քուն է մտնում՝ արագ լվացվեց, հանեց շորորը ու մտավ անկողին։ Ճագար մորաքույրը ծածկեց Գայլուկին փափուկ վերմակով ու դուրս եկավ նրա սենյակից՝ անջատելով լույսը։ Գայլուկը մնաց մթության մեջ։ Նա պինդ փակեց աչքերը, մտքում հաշվեց իրենց անտառի բոլոր ծառերը, բայց քնել չկարողացավ։ Բոլոր մտքերը Բոբոյի մասին էին։
Իսկ այդ ժամանակ գործից տուն էր վերադառնում Սևուկ անունով սարդը։ Սևուկը ջրային բույսերի որսորդ էր։ Նա ամեն օր նստում էր Գայլուկի տան կողքով հոսող փոքրիկ առվի մոտ ու իր ցանցերով ջրիմուռ որսում։ Հետո հավաքում էր իր թրջված ցանցերը ու գնում տուն, որը գտնվում էր Գայլուկի սենյակի պատի մեջ։ Այդ պատճառով տուն գնալու համար Սևուկն ամեն անգամ անցնում էր Գայլուկի սենյակի միջով։ Նա միշտ շատ կամաց էր քայլում, որ մոխրագույն փոքրիկը չարթնանա։
Այդ օրը սովորականի նման Սևուկն աշխատանքից տուն վերադառնաում՝ անցնելով փոքրիկի սենյակի միջով, ճիշտ այն ժամանակ, երբ Գայլուկը պինդ փակել էր աչքերը ու չէր կարողանում քնել։
«Երևի վառեմ լույսը ու գտնեմ Բոբոյին»,– մտածեց Գայլուկը վախենալով։
Ու մի քիչ քաջություն հավաքելով՝ վեր կացավ տեղից։ Վառեց լույսը և կամաց, շատ կամաց գլուխն իջեցրեց մահճակալի տակ։ Այնտեղ ամեն ինչ շատ վատ էր երևում, բայց Գայլուկը շատ պարզ տեսավ իր վրա չռած երկու սև աչքերը։ Դա Սևուկն էր, ով իր համար տուն էր գնում։ Բայց Գայլուկը կարծեց, թե Բոբոյին է գտել ու վախից վեր թռավ տեղից, մտավ անկողնու մեջ ու գլուխը ծածկեց վերմակով։
Սևուկը արագ դուրս եկավ մահճակալի տակից ու հասկանալով, որ վախեցրել է փոքրիկի գայլուկին՝ կամաց ասաց.
– Հեյ, Գորշուկ, ներիր, որ վախեցրի քեզ, ես ուղղակի տուն էի գնում աշխատանքից...
– Դու ո՞վ ես,– գլուխը մի քիչ հանելով վերմակի տակից՝ հարցրեց Գայլուկը։
– Ես Սևուկ սարդիկն եմ, ապրում եմ ձեր տան պատի մեջ։
Գայլուկը վեր կացավ տեղից, նստեց իր անկողնու վրա և ուշադրի նայեց սարդին։
– Ուրեմն դու իմ մահճակալի տա՞կ չես ապրում,– հարցրեց նա։
– Չէ...
– Ու դու Սևո՞ւկն ես։
– Հա...
– Իսկ ո՞ւր է հրեշը,– շփոթվեց Գայլուկը։
Սևուկը նույնպես շփոթվեց, հետո նայեց իր սև ու մազոտ ձեռքերին, երկար ու չափից շատ ոտքերին և տխուր պատասխանեց.
– Երևի հրեշը ես եմ...
Գայլուկն ասաց.
– Չէ, դու Սևուկ սարդիկն ես, որն ապրում է մեր տան պատ մեջ, իսկ ես փնտրում եմ Բոբո հրեշին, որն ապրում է իմ մահճակալի տակ։
– Դու նրան երբևէ տեսե՞լ ես,– հարցրեց Սևուկը։
– Չեմ տեսել...
– Իսկ որտեղի՞ց գիտես, թե քո մահճակալի տակ Բոբո անունով հրեշ է ապրում։
Գայլուկը մտածեց, մտածեց ու ասաց.
– Ուղղակի գիտեմ...
– Այդպես չի լինում։
Այս ասելով՝ Սևուկ սարդն ուսերը թոթվեց, հետո մի հարմար անկյուն գտավ ու փռեց իր ջրիմուռ որսալու թաց ցանցերը, որ չորանան։
– Այդ ի՞նչ ես անում,– հարցրեց Գայլուկը։
– Չորացնում եմ ցանցերս, ես ջրիմուռ որսացող եմ,– բացատրեց Սևուկը։
– Ախ այդ դու ես ամենուր փռում քո ցանցերը ու մոռանում հավաքել,– ասաց Գայլուկը,– այն էլ ուր պատահի՝ առաստաղի անկյունում, դռան կողքին, մահճակալիս մոտ... Իսկ մայրիկս ու Ճագարը մորաքույր դրանք հանում են ավելի ծայրով։
– Իմ ցանցերը...,–բացականչեց Սևուկը, հետո քորեց գլուխն ու ասաց,– մյուս անգամ չեմ մոռանա հավաքել...
Գայլուկն իջավ անկողնուց ու նստեց Սևուկի կողքին։
– Լսիր, Սևուկ, դու ամեն օր անցնում ես իմ մահճակալի տակով, դու Բոբոյին չե՞ս տեսել։
– Չեմ տեսել,– խոստովանեց սարդը,– բայց եթե ուզում ես՝ կարող ենք հիմա միասին նայել, թե ինչ կա քո մահճակալի տակ։
– Լավ...,–համաձայնեց Գայլուկն ու սիրտը նորից վախ ընկավ։
Սևուկը, որ շատ ուժեղ ու մարզված ձեռքեր ուներ, բռնեց մահճակալի ծայրից ու մի կողմ հրեց այն։ Լույսն ընկավ ուղիղ հատակի բացված հատվածի վրա։ Գայլուկը վախից փակեց աչքերը։ Հետո սկսեց նայել մատների արանքից, բայց ոչ մի Բոբո էլ չտեսավ։
Մահճակալի տակ փոշոտ էր, ու այնտեղ տարբեր առարկաներ կային՝ տիկնիկի կոշիկ, կանաչ մատիտ, «չուքու» ասող գնացքի ռելսեր...
– Գայլուկ, իմ կարծիքով իրեն հարգող ոչ մի հրեշ այստեղ չի կարող ապրել,– ժպտալով ասաց Սևուկը՝ մատը տնկելով այդ ամոբղջ խառնաշփոթի վրա։
– Բոբո՜,– համենայնդեպս մի անգամ ևս համոզվելու համար ձայն տվեց Գայլուկը։
– Դմբո՜,– նորից ժպտաց Սևուկը։
– Ուրեմն իմ մահճակալի տակ Բոբո չի՞ ապրում,– ուրախացավ գորշ գազանիկը։
– Չէ,– ասաց Սևուկը,– ու ես ամեն օր անցնում եմ քո մահճակալի տակով, եթե ինչ–որ մեկը հայտնվի, անպայման քեզ կհայտնեմ։
– Հա,– ավելի ուրախացավ Գայլուկը։
Սևուկը քշտեց թևքերը ու պատրաստվեց հետ քաշել մահճակալը։ Բայց հանկարծ Գայլուկը բացականչեց.
– Ճագարի մորաքրոջ ակնո՜ցը։
Կանաչ մատիտի և «չուքու» ասող գնացքի ռելսերի մոտ ընկած էր մորաքույր Ճագարի ակնոցը։ Գայլուկն անմիջապես վերցրեց ակնոցն ու դրեց մի կողմ։ Հետո մտածեց մի քիչ ու հանեց նաև մնացած առաևկաները՝ ամեն մեկը դնելով իր տեղը։ Տիկնիկը շատ զարմացավ ու աչուկները փայլեցրեց՝ հետ ստանալով իր կորած կոշիկը։
Սևուկը հետ հրեց մահճակալը։
– Շնորհակալություն, որ օգնեցիր ինձ, Սևուկ,– ասաց Գայլուկը։
– Խնդրեմ, Գայլուկ։ Դե ես տուն գնամ, քեզ էլ՝ բարի գիշեր։ Ու հիշիր՝ մահճակալի տակ ոչո ոք չկա, իսկ ես այնտեղի պահակն եմ։
Այս ասելով՝ սարդը աչքով արեց Գայլուկին ու գնաց տուն՝ այս անգամ չմոռանալով հավաքել իր արդեն չորացած ցանցերը։
Իսկ Գայլուկը վերցրեց գտնված ակնոցը, կամաց քայլերով մտավ կողքի սենյակը սենյակը ու դրեց այն Ճագար մորաքրոջ կողքին, որ հանգիստ քնած էր ու երազ էր տեսնում բուժված ծառի մասին։
Հետո Գայլուկը վերադարձավ իր սենյակը, անջատեց լույսը ու առանց վախենալու մտավ անկողին։ Էլ երբեք չի վախենա քնելուց առաջ. չէ՞ որ արդեն գիտի. մահճակալի տակ Բոբո չի ապրում։
Գայլուկը փակեց աչքերը և մտածեց. «Այ թե առավոտյան կուրախանա Ճագար մորաքույրը»։ Ու անուշ քնեց։