StrangeLittleGirl
24.11.2006, 19:18
Մի ակնթարթում ստեղծված պատմվածք է…
Պատին կախված լուսանկարից նայող տիկնիկ՝ կապույտ դեմքով, աչքերի տակ՝ սև, բերանի մոտ՝ կարմիր. ասես արյուն է եկել, երևի շատ խոսելուց է: Ներկը մասամբ թափվել է. երևի հին խաղալիք է: Մազերը բաց շագանակագույն են՝ նման իսկականի, միակ բանը, որ կարծես բնական լինի: Հագին կտրտված սվիտր է. ասես ինչ-որ մեկը դիտմամբ վատություն է արել նրան:
Պատին կախված լուսանկարից կապույտ տիկնիկը նայում էր ինձ. մի հնացած խաղալիք, որի մասին վաղուց բոլորը մոռացել են, իսկ լուսանկարիչը, չգիտես ինչու, որոշել է նրան նորից կյանքի կոչել:
Ամեն օր քանի՜-քանի՜ մարդ է անցնում նրա կողքով ու հիանում այդ կատարյալ մաշվածությամբ:
Որտե՞ղ է հիմա կապույտ տիկնիկը: Մի՞թե ներկը վերջնականապես թափվել է, և նա դարձել է մի անպետք իր, հայտնվել աղբամանում: Երևի երեխան մեծացել ու ձանձրացել է նրանից, ուրիշ խաղալիք է գտել իր համար:
Իսկ տիկնիկը շարունակում է անթարթ նայել անցնող-դարձողին: Նա ճանաչում է շատերին, տարիներ առաջ շփվել է նրանց հետ և, ինչու ոչ, նաև եղել նրանց խաղալիքը: Բայց երեխաները մեծացել են ու չեն ուզում հիշել այդ կապույտ դեմքը, այլ միայն ուշադիր նայում են լուսանկարին, հիանում այդ անբնական էակի աչքերի կենդանի փայլով ու հեռանում:
Իսկ տիկնիկը շարունակում է վանդակում փակված մնալ՝ բավարարվելով իր երբեմնի փառքով:
Հասարակությունը սիրում է խաղալիքներ ընտրել իր համար, և հենց այդպիսին էր այս կապույտ տիկնիկը: Նա շատ յուրահատուկ էր, իր նմանը չուներ, և այդ պատճառով դուր էր գալիս մարդկանց: Տիկնիկին դուր էր գալիս այդ դուր գալը, և նա օրեցօր նոր հնարքներ էր գտնում, որ ավելի շատ դուր գա: Մի օր էլ կապույտ ներկվեց, շորերը կտրտեց ու հագավ դրանք՝ այդպիսով տարբերվելով մնացած բոլոր տիկնիկներից: Եվ նա մի օրում իր վրա հրավիրեց բոլորի ուշադրությունը. հայտնվեց հեռուստաէկրաններին, թերթերում, անգամ ինտերնետում: Հասարակությունը խաղաց նրանով, տրորեց նրան, և ներկը կամաց-կամաց սկսեց թափվել:
…Պահակը նկատեց, որ լուսանկարի մոտից մի աղջիկ էր հեռանում: Ներկը թափվել էր, տիկնիկը՝ մեծացել: Այդ անկենդան մարմինը շունչ էր առել և իջել նկարից:
…
5 տարի առաջ ես ընդամենը մի տիկնիկ էի՝ կապույտ դեմքով, քրքրված շորերով, որի աչքերը փայլում էին և որով սիրում էր հասարակությունը խաղալ: Հիմա ներկը թափվել է, ես իջել եմ լուսանկարից, դարձել մի մարդ, որը սիրում է հասարակության հետ խաղալ:
Պատին կախված լուսանկարից նայող տիկնիկ՝ կապույտ դեմքով, աչքերի տակ՝ սև, բերանի մոտ՝ կարմիր. ասես արյուն է եկել, երևի շատ խոսելուց է: Ներկը մասամբ թափվել է. երևի հին խաղալիք է: Մազերը բաց շագանակագույն են՝ նման իսկականի, միակ բանը, որ կարծես բնական լինի: Հագին կտրտված սվիտր է. ասես ինչ-որ մեկը դիտմամբ վատություն է արել նրան:
Պատին կախված լուսանկարից կապույտ տիկնիկը նայում էր ինձ. մի հնացած խաղալիք, որի մասին վաղուց բոլորը մոռացել են, իսկ լուսանկարիչը, չգիտես ինչու, որոշել է նրան նորից կյանքի կոչել:
Ամեն օր քանի՜-քանի՜ մարդ է անցնում նրա կողքով ու հիանում այդ կատարյալ մաշվածությամբ:
Որտե՞ղ է հիմա կապույտ տիկնիկը: Մի՞թե ներկը վերջնականապես թափվել է, և նա դարձել է մի անպետք իր, հայտնվել աղբամանում: Երևի երեխան մեծացել ու ձանձրացել է նրանից, ուրիշ խաղալիք է գտել իր համար:
Իսկ տիկնիկը շարունակում է անթարթ նայել անցնող-դարձողին: Նա ճանաչում է շատերին, տարիներ առաջ շփվել է նրանց հետ և, ինչու ոչ, նաև եղել նրանց խաղալիքը: Բայց երեխաները մեծացել են ու չեն ուզում հիշել այդ կապույտ դեմքը, այլ միայն ուշադիր նայում են լուսանկարին, հիանում այդ անբնական էակի աչքերի կենդանի փայլով ու հեռանում:
Իսկ տիկնիկը շարունակում է վանդակում փակված մնալ՝ բավարարվելով իր երբեմնի փառքով:
Հասարակությունը սիրում է խաղալիքներ ընտրել իր համար, և հենց այդպիսին էր այս կապույտ տիկնիկը: Նա շատ յուրահատուկ էր, իր նմանը չուներ, և այդ պատճառով դուր էր գալիս մարդկանց: Տիկնիկին դուր էր գալիս այդ դուր գալը, և նա օրեցօր նոր հնարքներ էր գտնում, որ ավելի շատ դուր գա: Մի օր էլ կապույտ ներկվեց, շորերը կտրտեց ու հագավ դրանք՝ այդպիսով տարբերվելով մնացած բոլոր տիկնիկներից: Եվ նա մի օրում իր վրա հրավիրեց բոլորի ուշադրությունը. հայտնվեց հեռուստաէկրաններին, թերթերում, անգամ ինտերնետում: Հասարակությունը խաղաց նրանով, տրորեց նրան, և ներկը կամաց-կամաց սկսեց թափվել:
…Պահակը նկատեց, որ լուսանկարի մոտից մի աղջիկ էր հեռանում: Ներկը թափվել էր, տիկնիկը՝ մեծացել: Այդ անկենդան մարմինը շունչ էր առել և իջել նկարից:
…
5 տարի առաջ ես ընդամենը մի տիկնիկ էի՝ կապույտ դեմքով, քրքրված շորերով, որի աչքերը փայլում էին և որով սիրում էր հասարակությունը խաղալ: Հիմա ներկը թափվել է, ես իջել եմ լուսանկարից, դարձել մի մարդ, որը սիրում է հասարակության հետ խաղալ: