Դիտել ողջ տարբերակը : Մատաղ
ժողովուրդ ինչպե՞ս եք վերաբերվում այս արարողությանը: Ճիշտ է, սա գալիս է դեռ շատ հին ժամանակվանից, բայց եկեք թողնենք Աստվածաշունչը մի կողմ, հին ժամանակները մի կողմ և այլն... ինչքանո՞վ եք մատաղը համարում նորմալ: Որ բոլորի աչքի առջև գառանը մոռթում են արյունլըվա անելով, երեխաների աչքի առաջ և այլն և այլն...
չգիտեմ, իմ համար մի տեսակ տհաճա... դու՞ք ոնց եք վերաբերվում:
sarkavag
06.10.2008, 13:08
Եթե դեմ չեք լինի, մատաղի մասին ընթերցեք սա
http://www.lusamut.net/level2_.php?id=105&id_2=456&cat_=6&s=19
մարդու վայրենության հերթական դրսևորումներից մեկը... էդքան բան...
աստվածաշնչյան պատվիրանն ասում է՝ մի սպանիր. բա մատաղն ի՞նչ է, սպանություն չէ՞...
Ավելացվել է 3 րոպե անց
նողկալի է սպանությունը համարել «բարեպաշտական սովորույթ»
Ձայնալար
06.10.2008, 13:20
Անկախ տարբեր զանազան զարմանազան բացատրություններից, համարում եմ հեթանոսական մնացուկ, իսկ եթե շեշտը դրվում է մատաղի միսը կարիքավորներին բաժանելու վրա, ապա դա կարելի է անել առանց բեմականացված սպանդի, կենդանու կոկորդը աղ լցնելու և այնի:
Մեղապարտ
06.10.2008, 14:01
Եթե դեմ չեք լինի, մատաղի մասին ընթերցեք սա
http://www.lusamut.net/level2_.php?id=105&id_2=456&cat_=6&s=19
Հարգելի Սարկավագ շատ հետաքրքիր հղում էր ,շնորհակալություն , այս թեմայի հետ կապված մի քանի հարցեր կան , կցանկանայիք՞ այն քննարկել :
Եթե մատաղը սպանություն է, ուրեմն ցանկացած մարդ, ով միս է ուտում, մասնակից է սպանության: Բայց ես այդպես չեմ կարծում:
Ինչ վերաբերում է թատերականացմանը և այլնին, դրանց ես էլ եմ դեմ: Մատաղը բարեգործական բնույթ ունի, իսկ բարեգործությունը նաև պետք է արվի գաղտնի, ոչ թե հրապարակային հնչողություն տալով` անկախ մասշտաբներից: Շատ հաճախ է պատահել, երբ մատաղ անել ցանկացող մարդիկ ինձ հարցեր են տվել, թե ինչը ինչպես անեն: Բայց շատ հաճախ էլ տեսել եմ, որ այդ մարդկանց համար իմ պատասխանը եղած-չեղած մի հաշիվ է: Մարդը որոշել է քեֆ-ուրախություն անել, փորձում է դրան մի քիչ էլ կրոնական երանգ տա` խիղճը ինչ-որ հարցում հանգստացնելու համար կամ էլ ժամանակին Աստծուն խոստացել է, որ եթե այսինչ բանն այպես լինի, ինքը դրա պարտքի տակ չի մնա: Կարճ ասած` բարեպաշտական սովորույթը վեր է ածվում ռաբիսության:
Իսկ ով որ ցանկանում է օգնել կարիքավորներին, բայց աքլոր կամ ոչխար մորթելը սպանություն է համարում, ասեմ, որ շատ հանգիստ խղճով կարող է անել այդ մատաղը այլ կերպերով. ասենք` պարզապես կարող է հաց բաժանել կարիքավոր մարդկանց, ում համար այդ մի կտոր հացն իսկ արդեն մեծ բան է:
Yellow Raven
06.10.2008, 14:57
մարդու վայրենության հերթական դրսևորումներից մեկը... էդքան բան...
աստվածաշնչյան պատվիրանն ասում է՝ մի սպանիր. բա մատաղն ի՞նչ է, սպանություն չէ՞...
Ավելացվել է 3 րոպե անց
նողկալի է սպանությունը համարել «բարեպաշտական սովորույթ»
Մի սպանիրը հո ամեն ինչին չի վերաբերվում...
Ճանճ սատկացնելնելա սպանել եթե էդ կողմից նայենք:D
Մատաղին վատ եմ վերաբերվում, կարելիա առանց այլևայլությունների էլ յոլա գնալ...
sarkavag
06.10.2008, 16:09
[QUOTEՀարգելի Սարկավագ շատ հետաքրքիր հղում էր ,շնորհակալություն , այս թեմայի հետ կապված մի քանի հարցեր կան , կցանկանայիք՞ այն քննարկել : [/QUOTE]
Սիրով կփորձեմ
մարդու վայրենության հերթական դրսևորումներից մեկը... էդքան բան...
աստվածաշնչյան պատվիրանն ասում է՝ մի սպանիր. բա մատաղն ի՞նչ է, սպանություն չէ՞...
Ավելացվել է 3 րոպե անց
նողկալի է սպանությունը համարել «բարեպաշտական սովորույթ»
Ինչպես միշտ, կտրուկ և չհիմնավորված :)
Ամառու, ասացեք խնդրեմ, դուք որևէ կենդանու միս ուտու՞մ եք, թե՞ ընդակեր եք (вегетарианка):
Խնդրում եմ պատասխանից չփախչել։
Կարծում եմ` մատաղը ձևական բնույթ կրող արարողություն է, ինչպես ասենք` կնունքը, միայն թե մի տարբերությամբ. մատաղի ընթացակարգն իր մեջ պարունակում է բավականին տհաճ գործողություններ, որոնք արդեն նշվեցին: Բայց մատաղը չեմ համարում աստվածաշնչյան «մի՛ սպանիր» պատվիրանին հակասող գործողություն. եթե այդպես լինի, ոչ ճանճ պետք է սպանել, ինչպես Վահիկը նշեց, ոչ էլ միս պետք է ուտել, կամ էլ պետք է սպասել, կենդանին սատկի, սատկած կենդանու միսը ուտել ու սատկ.. կներեք` մահանալ:
Անհամ սովորույթ ա: Ուզում ա հեթանոսությունից մնացած լինի, ուզում ա քրիստոնեությունից: Ամենատհաճ պահը , երբ կենդանու արյունով երեխեքի(գուցե և ոչ միայն երեխեքի) ճակատին խաչ են անում: Մեկ էլ որ բաժանում են ...
Կաչճ ասած զուտ երևույթը ինձ տհաճ ա, իսկ ինչ խորհուրդ ա կրում չգիտեմ, չեմ էլ ուզում իմանալ:
Կարծում եմ` մատաղը ձևական բնույթ կրող արարողություն է, ինչպես ասենք` կնունքը
:o Կնունքը, կամ, ավելի ճիշտ, մկրտությունը, Եկեղեցու յոթ հիմնարար խորհուրդներից մեկն է, առաջինը, որն անցնում է հավատացյալը։ Ինչպե՞ս այն կարող է ձևական բնույթ ունենալ։
Անհամ սովորույթ ա: Ուզում ա հեթանոսությունից մնացած լինի, ուզում ա քրիստոնեությունից: Ամենատհաճ պահը , երբ կենդանու արյունով երեխեքի(գուցե և ոչ միայն երեխեքի) ճակատին խաչ են անում: Մեկ էլ որ բաժանում են ...
Կաչճ ասած զուտ երևույթը ինձ տհաճ ա, իսկ ինչ խորհուրդ ա կրում չգիտեմ, չեմ էլ ուզում իմանալ:
Հա, ինձ էլ էդ արյան պահը դուր չի գալիս, նենց տպավորություն ա, ոնց որ դաշնակները թուրք մորթեն:
:o Կնունքը, կամ, ավելի ճիշտ, մկրտությունը, Եկեղեցու յոթ հիմնարար խորհուրդներից մեկն է, առաջինը, որն անցնում է հավատացյալը։ Ինչպե՞ս այն կարող է ձևական բնույթ ունենալ։
Էէէ, Արս ջան, ի՞նչ ա փոխում կնքված լինելը, կասե՞ս դրա կարևորությունը:
Անհամ սովորույթ ա: Ուզում ա հեթանոսությունից մնացած լինի, ուզում ա քրիստոնեությունից: Ամենատհաճ պահը , երբ կենդանու արյունով երեխեքի(գուցե և ոչ միայն երեխեքի) ճակատին խաչ են անում: Մեկ էլ որ բաժանում են ...
Կաչճ ասած զուտ երևույթը ինձ տհաճ ա, իսկ ինչ խորհուրդ ա կրում չգիտեմ, չեմ էլ ուզում իմանալ:
Ճակատին խաչ անելը ոչ թե պարզապես տհաճ, այլ զզվելի երևույթ է: Բայց դա որևէ կապ չունի երևույթի բուն խորհրդի հետ: Դա այն բաներից մեկն է, որ վերևում նշել եմ` ասելով, որ երբ ինձ հարցրած մարդկանց բացատրում եմ, թե ինչն ինչոց է, շատերն էլի իրենցն են անում:
Ավելացվել է 3 րոպե անց
Էէէ, Արս ջան, ի՞նչ ա փոխում կնքված լինելը, կասե՞ս դրա կարևորությունը:
Մկրտության մասին խոսել ենք ժամանակին, թեմա կա:)
http://www.akumb.am/showthread.php?t=20197
Ճակատին խաչ անելը ոչ թե պարզապես տհաճ, այլ զզվելի երևույթ է: Բայց դա որևէ կապ չունի երևույթի բուն խորհրդի հետ: Դա այն բաներից մեկն է, որ վերևում նշել եմ` ասելով, որ երբ ինձ հարցրած մարդկանց բացատրում եմ, թե ինչն ինչոց է, շատերն էլի իրենցն են անում:
Ահագին սովորույթներ մնացել են հեթանոսությունից, ինչքան էլ ուզում ենք հերքենք: Արյունով իրանց Ացտեկներն ու Մայաներն էին նախշում: Դա մեզ վայել չէ:
Օրինակ դու գիտե՞ս որ Վազգեն Առաջինը ինքն է ասել, որ եկեղեցուց հետ հետ դուրս գալը «սատանայի ճանապարհն է»: Մեր ծանոթներից մեկն էր պատմում: Իրանք երեխա ժամանակ դասարանով Էջմիածին էին գնացել ու հետ հետ դուրս գալուց բաղխվել էին կաթողիկոսին: Ինքն էլ բացատրել էր, որ «հետ հետ սատանան էր փախնում Հիսուսի գերեզմանից, հիմա դուք իրա ուղին եք կրկնում»: Բայց ինչի ենք մենք մինչև հիմա տենց դուրս գալիս եկեղեցուց: Որովհետև չգիտենք:
Ինչպես միշտ, կտրուկ և չհիմնավորված :)
Ամառու, ասացեք խնդրեմ, դուք որևէ կենդանու միս ուտու՞մ եք, թե՞ ընդակեր եք (вегетарианка):
Խնդրում եմ պատասխանից չփախչել։
Եթե խնդրում եք, չեմ փախչի պատասխանից, թեև այդքա՜ն ուզում էի...
Ո՛չ, ես կենդանու միս չեմ ուտում. բուսակեր եմ, ինչպես նաև կարող եմ ավելացնել, որ կնքված էլ չեմ:
Վահի՛կ, այո՛, ճանճ սատկացնելն էլ է սպանել նշանակում, սակայն մենք դա «բարեպաշտություն» չենք անվանի, այլ պարզապես ինքնապաշտպանության նման մի բան… Հուսով եմ՝ միտքս հասկացաք, քանի որ չկարողացա հարմար բառ գտնել: :) Իսկ կենդանի էակի սպանությունը դարձնել սրբազան ծե՜ս...
Էէէ, Արս ջան, ի՞նչ ա փոխում կնքված լինելը, կասե՞ս դրա կարևորությունը:
Կուկ ջան, ասեմ, թե ինչա փոխում ինձ համար։
Ինձ համար դա հնարավորություն է մասնակցելու Եկեղեցու ամենակարևոր խորխուրդներից մեկին՝ հաղորդությանը, առանց մկրտվելու չի կարելի մասնակցել։ Մկրտությունն իմ ուխտն է Քրիստոսի հետ, որով ես մեկընդմիշտ ինձ հանձնել եմ Իրեն, կամքս եմ հայտնել գնալ Նրա ու մեր նախնիների հավատի ճանապարհով. թե ինչքանով կհաջողվի, Աստված գիտի։ Մկրտությունը վկայությունն է այդ որոշման՝ Աստծո, հրեշտակների և աշխարհի առաջ։ Դա նման է ամուսնության ժամանակ մատին մատանի դնելուն՝ հավատարմության խոստում է։
Մկրտվելու որոշումը ես մի օրում չեմ ընդունել, ու ինձ համար դա պարզապես գեղեցիկ ծես չի եղել։ Երկար մտածել եմ, վերլուծել, նոր միայն որոշում կայացրել։ Հիմա ես ինձ ավելի շատ եմ զգում մեր Ժողովրդի, մեր Եկեղեցու մաս։ Ընդամենը 44 օր է, ինչ մկրտված եմ, դեռ սկիզբն է :)
Ահագին սովորույթներ մնացել են հեթանոսությունից, ինչքան էլ ուզում ենք հերքենք: Արյունով իրանց Ացտեկներն ու Մայաներն էին նախշում: Դա մեզ վայել չէ:
Օրինակ դու գիտե՞ս որ Վազգեն Առաջինը ինքն է ասել, որ եկեղեցուց հետ հետ դուրս գալը «սատանայի ճանապարհն է»: Մեր ծանոթներից մեկն էր պատմում: Իրանք երեխա ժամանակ դասարանով Էջմիածին էին գնացել ու հետ հետ դուրս գալուց բաղխվել էին կաթողիկոսին: Ինքն էլ բացատրել էր, որ «հետ հետ սատանան էր փախնում Հիսուսի գերեզմանից, հիմա դուք իրա ուղին եք կրկնում»: Բայց ինչի ենք մենք մինչև հիմա տենց դուրս գալիս եկեղեցուց: Որովհետև չգիտենք:
Ես բան չունեմ ասելու: Որևէ ցանկություն չունեմ արդարացնելու այն սովորույթները, որ հեթանոսությունից են մնացել և այնքան էլ հումանիստական բնույթ չեն կրում: Բայց եթե ուշադրություն դարձնենք, շատ հաճախ ուղղակի հեշտ ձև ենք գտել ասելու, որ սա հեթանոսությունից են մնացել ու վերջ: Կան հարցեր, որ եթե հեթանոսական արմատներ էլ ունեն, ապա հեթանոսական բովանդակությունից վաղուց զրկվել են: Ուղղակի վեր են ածվել սովորույթների, որ եթե անգամ մարդկանց հարցնում ես, թե ինչու են հետևում դրանց, սպառիչ պատասխան չես լսում: Հիմա ինձ համար որևէ արդարացում չունի այն երևույթը, որ մատաղացու ոչխարի ականջը կտրում են, արյունով խաչ են անում, կամ նմանատիպ բաներ: Բայց հա բացատրի մարդուն, որ դա սխալ է, չի կարելի, էլի իրենցն են անում, չնայած հեթանոսական որևէ բովանդակություն չունի իր ենթագիտակցության մեջ:
Եթե խնդրում եք, չեմ փախչի պատասխանից, թեև այդքա՜ն ուզում էի...
Ո՛չ, ես կենդանու միս չեմ ուտում. բուսակեր եմ, ինչպես նաև կարող եմ ավելացնել, որ կնքված էլ չեմ:
Ա՜, այդ դեպքում անհիմն լինելու վերաբերյալ խոսքերս ետ եմ վերցնում և ներողություն խնդրում ձեազնից. դուք իրոք իրավունք ունեք այդպիսի հայտարարություն անելու, եթե ընդակեր եք :)
Մի քանի միտք գրեմ կենդանիների զոհաբերության մասին։
Այ, տեսեք, մեծ մասը գարշում է կենդանու սպանության տեսարանից։ Ես, օրինակ, միշտ մտածել եմ, թե ինչու՞ էր Հին Ուխտում պետք կենդանիների զոհաբերությունը, այն էլ մարդն իր ձեռքով պիտի տաներ կենդանուն սպանության։ Եվ երեխաներն էլ, կարծում եմ, տեսնում էին այդ զոհաբերությունները և գիտեին, թե ինչու են տանում կենդանիներին սպանելու (դրա օգտին է խոսում պատանի Իսահակի տված հարցը հորը, Աբրահամին, երբ Աբրահամը նրան տանում էր զոհաբերելու՝ ու՞ր է զոհաբերության գառը)։
Կենդանիների զոհաբերության պատճառը Հին Ուխտում մեկն էր՝ մարդու մեղքը։ Եթե մարդու մեղքը չլիներ, ոչ մի կենդանի չէին զոհի։ Մարդը պետք է տեսներ, որ մեղքը տանում է միայն մահվան։ Պետք է գիտակցեր, որ իրականում իր մեղքի համար պետք է իր կյանքով հատուցեր, բայց փոխարենը կենդանին է զրկվում կյանքից իր փոխարեն։ Մարդը պետք է զարհուրեր այն մտքից, որ իր մեղքն ինչ–որ մեկի մահվան պատճառ է դարձել, և ձգտեր հեռու մնալ այդ մահաբեր երևույթից։ Առավել ևս մարդ զարհուրում է, երբ մտածում է, որ իր փոխարեն կյանք է տվել Քրիստոս՝ մարդ և Աստված։
Այս ամենը դաժան է երևում, բայց դա իրականությունն է. մեղքը մահվան պատճառ է։
Հիմա, նորուխտյան ժամանակում կենդանիների զոհաբերությունն այլ իմաստ ունի, ինչքանով ես հասկանում եմ, այն ողորմության ակտ պետք է լինի։ Մարդ ոչ թե հարազատ–բարեկամներին հավաքած, օղու շշերը բացած քեֆ–ուրախություն պիտի անի խաշլաման «ռնդելով», այլ պետք է իր բերանը չառնի այդ մսից այլ բաժանի այն կարիքավորներին և աղքատներին։ Բայց ո՞վ է այդպես անում։ :(
Բայց հա բացատրի մարդուն, որ դա սխալ է, չի կարելի, էլի իրենցն են անում, չնայած հեթանոսական որևէ բովանդակություն չունի իր ենթագիտակցության մեջ:
Բա էլ ինչի՞ են եկեղեցականները փող վաստակում, հալա պետությանն էլ հարկ չեն տալիս + դրան բանակում էլ չեն ծառայում: Բան ու գործների անունն ի՞նչ ա, թող բացատրեն: Հո ես չեմ գնալու իրանց գործը անեմ: Մենակ չասես չեն լսում, չեն ընդունում: Էդ եհովայի վկաներին ու մորմոններին լսում են, եկեղեցականներին չեն լսու՞մ: Չեմ հավատում: Պարզապես մեր եկեղեցականների 90 տոկոսը զբաղված ա փող աշխատելով ու կիրակի օրերին թանկարժեք պոռնիկներ վարձելով: Ագիտացիա չեն անում, բացատրական աշխատանքներ չեն կատարում: Խի մեր եկեղեցականներին վայել չի՞ մարդկանց սովորեցնելը:
Կենդանիների զոհաբերության պատճառը Հին Ուխտում մեկն էր՝ մարդու մեղքը։ Եթե մարդու մեղքը չլիներ, ոչ մի կենդանի չէին զոհի։ Մարդը պետք է տեսներ, որ մեղքը տանում է միայն մահվան։ Պետք է գիտակցեր, որ իրականում իր մեղքի համար պետք է իր կյանքով հատուցեր, բայց փոխարենը կենդանին է զրկվում կյանքից իր փոխարեն։ Մարդը պետք է զարհուրեր այն մտքից, որ իր մեղքն ինչ–որ մեկի մահվան պատճառ է դարձել, և ձգտեր հեռու մնալ այդ մահաբեր երևույթից։ Առավել ևս մարդ զարհուրում է, երբ մտածում է, որ իր փոխարեն կյանք է տվել Քրիստոս՝ մարդ և Աստված։
Այս ամենը դաժան է երևում, բայց դա իրականությունն է. մեղքը մահվան պատճառ է։
Կրոնական տեսակետերս թողնեմ մի կողմ և փորձեմ հարցին մոտենալ ձեր տեսանկյունից...
Լավ, ընդունենք՝ մահվան պատճառը մեղքն է: Իսկ ԻՆՉՈՒ՞ պիտի մարդու մեղքերի համար պատժվի անմեղ կենդանին, այն էլ՝ այդպիսի բարբարոսական եղանակով: Ինչու՞ մարդու հանդեպ այդքան ներողամիտ լինել և դեռ նույնիսկ թույլ տալ, որ նա «զարհուրի և ձգտի հեռու մնալ այդ մահաբեր երևույթից»: Մեղք է գործել, թո՛ղ մահանա. էդպե՞ս չէ կարգը: Քանի՞ անգամ կարելի է ներել մեղքը, քանի՞ անգամ պիտի մարդու փոխարեն պատժվի կենդանին: Էստեղ արդեն հակասություն կա՝ մեղավոր մարդը կենդանի է մնում և դեռ իր մեղքերի ներման համար էլ սպանում է մի անմեղ էակի՝ նորից մեղք գործելով... Չէ՛, չեմ հասկանում:
Ես բաց եմ բացատրություններ լսելու համար: :)
Բա էլ ինչի՞ են եկեղեցականները փող վաստակում, հալա պետությանն էլ հարկ չեն տալիս + դրան բանակում էլ չեն ծառայում: Բան ու գործների անունն ի՞նչ ա, թող բացատրեն: Հո ես չեմ գնալու իրանց գործը անեմ: Մենակ չասես չեն լսում, չեն ընդունում: Էդ եհովայի վկաներին ու մորմոններին լսում են, եկեղեցականներին չեն լսու՞մ: Չեմ հավատում: Պարզապես մեր եկեղեցականների 90 տոկոսը զբաղված ա փող աշխատելով ու կիրակի օրերին թանկարժեք պոռնիկներ վարձելով: Ագիտացիա չեն անում, բացատրական աշխատանքներ չեն կատարում: Խի մեր եկեղեցականներին վայել չի՞ մարդկանց սովորեցնելը:
Թեմայից շատ չշեղվելու համար պատասխանեցի այստեղ.
http://www.akumb.am/showthread.php?p=1219261#post1219261
Ես բաց եմ բացատրություններ լսելու համար: :)
Եթե հաջողվի, այսօր կպատասխանեմ, եթե ոչ՝ կփորձեմ մոտակա ժամանակները։ Պարզապես գործը շատ է, չեմ հասցնում :8
Կուկ ջան, ասեմ, թե ինչա փոխում ինձ համար։
Ինձ համար դա հնարավորություն է մասնակցելու Եկեղեցու ամենակարևոր խորխուրդներից մեկին՝ հաղորդությանը, առանց մկրտվելու չի կարելի մասնակցել։ Մկրտությունն իմ ուխտն է Քրիստոսի հետ, որով ես մեկընդմիշտ ինձ հանձնել եմ Իրեն, կամքս եմ հայտնել գնալ Նրա ու մեր նախնիների հավատի ճանապարհով. թե ինչքանով կհաջողվի, Աստված գիտի։ Մկրտությունը վկայությունն է այդ որոշման՝ Աստծո, հրեշտակների և աշխարհի առաջ։ Դա նման է ամուսնության ժամանակ մատին մատանի դնելուն՝ հավատարմության խոստում է։
Մկրտվելու որոշումը ես մի օրում չեմ ընդունել, ու ինձ համար դա պարզապես գեղեցիկ ծես չի եղել։ Երկար մտածել եմ, վերլուծել, նոր միայն որոշում կայացրել։ Հիմա ես ինձ ավելի շատ եմ զգում մեր Ժողովրդի, մեր Եկեղեցու մաս։ Ընդամենը 44 օր է, ինչ մկրտված եմ, դեռ սկիզբն է :)
Պարզա, Արս ջան:) Ես չեմ ցանկանում մասնակցել հաղորդությանը, չեմ հանձնել ինձ Քրիստոսին, քանի որ Քրիստոսը պատրաստ է իրեն զոհաբերել այլոց հանցանքների համար, իսկ ես պատրաստ չեմ դրան և եթե հանձնեմ, հնարավոր է որ ինձ էլ զոհաբերի: Սա միքիչ կատակ էր, իհարկե;) Մկրտված չեմ:)
Իսկ ԻՆՉՈՒ՞ պիտի մարդու մեղքերի համար պատժվի անմեղ կենդանին, այն էլ՝ այդպիսի բարբարոսական եղանակով:
Որպեսզի մարդը հասկանա իր հանցանքի խորությունը։
Ինչու՞ մարդու հանդեպ այդքան ներողամիտ լինել և դեռ նույնիսկ թույլ տալ, որ նա «զարհուրի և ձգտի հեռու մնալ այդ մահաբեր երևույթից»: Մեղք է գործել, թո՛ղ մահանա. էդպե՞ս չէ կարգը:
:o Ինչ հեշտ եք ասում՝ թող մահանա։ Իսկ եթե շա՞տ ես սիրում նրան։ Այնքան շատ, որ պատրաստ ես քեզ զոհելո՞ւ։ Աստվածաշունչն ասում է, որ Աստված այնքան սիրեց աշխարհը (ես հասկանում եմ՝ մարդուն), որ իր ամենաթանկը, միակ Որդուն չխնայեց նրա համար։
Քանի՞ անգամ կարելի է ներել մեղքը,
Եթե դուք մեկին սիրեք, օրինակ ձեր երեխային, կամ, չգիտեմ, ամենաթանկ էակին, քանի՞ անգամ կներեք նրան։
քանի՞ անգամ պիտի մարդու փոխարեն պատժվի կենդանին:
Ներկա ժամանակում, կենդանուն մարդու մեղքի համար սպանելու կարիքը չկա, քանի որ Քրիստոսի զոհը ծածկել է բոլոր կենդանիների զոհերը։ Բայց այն ժամանակ անհրաժեշտ էր, որպեսզի մարդու մոտ մեղքի գիտակցությունն արթնացներ։
Մյուս կողմից, մարդիկ, այսպես թե այնպես, ուտում է կենդանիներին (նախապես մորթելով) և կենդանիներն էլ իրար են ուտում, այսինքն՝ միևնույն է մեռնում են բարբարոսային ձևով (օրինակ, երբ կատուն ճնճղուկի ձագ է սպանում, ուտում, դա բարբարոսային չէ՞ :think)։ Թե երբվանից է մարդը սկսել ուտել կենդանիներին, կամ նրանք միմյանց՝ չգիտեմ։ Բայց կարծում եմ՝ դա ադամական մեղքի արդյունք է։ Համենայն դեպս, եթե Աստվածաշնչի առաջին գլուխներն ուշադիր կարդաք, կտեսնեք, որ Ատված մարդուն և կենդանիներին ստեղծելիս՝ նրանց որպես կերակուր տալիս է միայն բույսեր։
Աստուած ասաց. «Ահա ձեզ տուեցի ողջ երկրի վրայ տարածուած սերմանելի բոլոր բոյսերի սերմերը եւ իրենց մէջ պտուղ սերմանելու սերմ պարունակող բոլոր ծառերը։ Դրանք թող ձեզ համար սնունդ լինեն, իսկ բոլոր կանաչ խոտերը երկրի բոլոր գազանների, երկնքի բոլոր թռչունների եւ երկրի վրայ սողացող բոլոր սողունների՝ բոլոր կենդանիների համար թող լինեն կեր»։ Եւ եղաւ այդպէս։(Ծննդ. 1.29, 30)
Մեղանչումից հետո միայն, Մովսեսի օրենքում սկսում են հայտնվել դրույթներ այն կենդանիների մասին, որոնք «մաքուր են» և «պիտանի ուտելու համար»։
Էստեղ արդեն հակասություն կա՝ մեղավոր մարդը կենդանի է մնում և դեռ իր մեղքերի ներման համար էլ սպանում է մի անմեղ էակի՝ նորից մեղք գործելով...
Կենդանուն սպանելը չեմ կարծում, որ մեղք է, եթե դա ուտելիքի և գոյատևման պահպանության համար է։ Իսկ եթե պարզապես հաճույքի համար է՝ այո։ Տվյալ դեպքում երկրորդը չէ, ոչ էլ ամբողջությամբ առաջինը, չնայած նրան, որ զոհաբերվող կենդանիների որոշ մասերն, այնուամենայնիվ ուտվում էին, այնպես որ ես սա մեղք չէի համարի, քանի որ հաճույքի համար կատարված սպանություն չէ։
Ես բաց եմ բացատրություններ լսելու համար: :) Չգիտեմ՝ ինչքանով են իմ բացատրությունները բավարար։ Նշեմ, որ սա իմ տեսանկյունն է և չգիտեմ, թե ինչպես է այն առնչվում եկեղեցական վարդապետության հետ (հոգևորականները թող բացատրեն անհրաժեշտության դեպքում)։
Ավելացվել է 49 վայրկյան անց
Մկրտված չեմ:)
Ամեն ինչ դեռ առջևում է ;)
:o Ինչ հեշտ եք ասում՝ թող մահանա։ Իսկ եթե շա՞տ ես սիրում նրան։ Այնքան շատ, որ պատրաստ ես քեզ զոհելո՞ւ։ Աստվածաշունչն ասում է, որ Աստված այնքան սիրեց աշխարհը (ես հասկանում եմ՝ մարդուն), որ իր ամենաթանկը, միակ Որդուն չխնայեց նրա համար։
Ես չեմ հեշտ ասում, պարզապես դու ասացիր, որ մեղքի համար պատիժը մահն է, ես էլ ասում եմ՝ թող մեղավորը պատժվի։ Իսկ եթե մեղավորին ներում է շնորհվում, էլ ինչու՞ պատժել մեկ ուրիշ անմեղին: Աստծուն անպայման մեղքի համար հատուցու՞մ է պետք՝ առանց հաշվի առնելու՝ մեղավորն է հատուցում, թե անմեղը:
Եթե դուք մեկին սիրեք, օրինակ ձեր երեխային, կամ, չգիտեմ, ամենաթանկ էակին, քանի՞ անգամ կներեք նրան։
չգիտեմ :) պատժելուց հետո կներեմ :) ես, իհարկե, մահով չեմ պատժում, քանզի չունեմ դրա իրավունքը, բայց պարզապես ներել՝ առանց պատժելու, չեմ կարող...
Մյուս կողմից, մարդիկ, այսպես թե այնպես, ուտում է կենդանիներին (նախապես մորթելով) և կենդանիներն էլ իրար են ուտում, այսինքն՝ միևնույն է մեռնում են բարբարոսային ձևով (օրինակ, երբ կատուն ճնճղուկի ձագ է սպանում, ուտում, դա բարբարոսային չէ՞ :think)։
Մարդը կենդանուց բանականությամբ է առանձնանում, մարդուն բնորոշ հատկանիշներից է նաև բարությունը. և դեռ նեանդերթալցու մոտ էլ ի հայտ են եկել բարության որոշ դրսևրումներ։ Ուժեղն ուտում է թույլի՞ն։ Մարդ արարածը, կարծում եմ, արդեն հասել է զարգացման այնպիսի մակարդակի, երբ նման պնդումների անժխտելիությունը պիտի գոնե կասկածներ առաջացնի...
Կենդանուն սպանելը չեմ կարծում, որ մեղք է, եթե դա ուտելիքի և գոյատևման պահպանության համար է։ Իսկ եթե պարզապես հաճույքի համար է՝ այո։ Տվյալ դեպքում երկրորդը չէ, ոչ էլ ամբողջությամբ առաջինը, չնայած նրան, որ զոհաբերվող կենդանիների որոշ մասերն, այնուամենայնիվ ուտվում էին, այնպես որ ես սա մեղք չէի համարի, քանի որ հաճույքի համար կատարված սպանություն չէ։
Եթե հենց գոյատևման պահպանության համար լիներ կատարված սպանությունը, ես դա էլի մեղք կհամարեի (թեկուզ մեղք հասկացությունը չեմ ընդունում. զուտ ձեր տեսանկյունից եմ ասում), բայց մի կերպ կհասկանայի՝ հաշվի առնելով, որ մեղքը կատարվել է այլ ելք չունենալու պատճառով, երբ կա՛մ կենդանին պիտի կեր դառնար, կա՛մ էլ մարդը պիտի սովից մեռներ. էս դեպքում, իսկապես, բնական ընտրությունն է գործում:
Չգիտեմ՝ ինչքանով են իմ բացատրությունները բավարար։ Նշեմ, որ սա իմ տեսանկյունն է և չգիտեմ, թե ինչպես է այն առնչվում եկեղեցական վարդապետության հետ (հոգևորականները թող բացատրեն անհրաժեշտության դեպքում)։
Ինձ թվում է, որ ամեն դեպքում քո բացատրությունն ավելի սպառիչ կլինի: :)
Ուլուանա
07.10.2008, 00:24
ժողովուրդ ինչպե՞ս եք վերաբերվում այս արարողությանը: Ճիշտ է, սա գալիս է դեռ շատ հին ժամանակվանից, բայց եկեք թողնենք Աստվածաշունչը մի կողմ, հին ժամանակները մի կողմ և այլն... ինչքանո՞վ եք մատաղը համարում նորմալ: Որ բոլորի աչքի առջև գառանը մոռթում են արյունլըվա անելով, երեխաների աչքի առաջ և այլն և այլն...
չգիտեմ, իմ համար մի տեսակ տհաճա... դու՞ք ոնց եք վերաբերվում:
Տհաճ բառը, կարծում եմ, տվյալ դեպքի համար չափից դուրս մեղմ ու նաև ինչ–որ առումով եսասիրական է հնչում։ Ես կասեի՝ անմարդկային։
մարդու վայրենության հերթական դրսևորումներից մեկը... էդքան բան...
աստվածաշնչյան պատվիրանն ասում է՝ մի սպանիր. բա մատաղն ի՞նչ է, սպանություն չէ՞...
Ավելացվել է 3 րոպե անց
նողկալի է սպանությունը համարել «բարեպաշտական սովորույթ»
Կրոնական տեսակետերս թողնեմ մի կողմ և փորձեմ հարցին մոտենալ ձեր տեսանկյունից...
Լավ, ընդունենք՝ մահվան պատճառը մեղքն է: Իսկ ԻՆՉՈՒ՞ պիտի մարդու մեղքերի համար պատժվի անմեղ կենդանին, այն էլ՝ այդպիսի բարբարոսական եղանակով: Ինչու՞ մարդու հանդեպ այդքան ներողամիտ լինել և դեռ նույնիսկ թույլ տալ, որ նա «զարհուրի և ձգտի հեռու մնալ այդ մահաբեր երևույթից»: Մեղք է գործել, թո՛ղ մահանա. էդպե՞ս չէ կարգը: Քանի՞ անգամ կարելի է ներել մեղքը, քանի՞ անգամ պիտի մարդու փոխարեն պատժվի կենդանին: Էստեղ արդեն հակասություն կա՝ մեղավոր մարդը կենդանի է մնում և դեռ իր մեղքերի ներման համար էլ սպանում է մի անմեղ էակի՝ նորից մեղք գործելով... Չէ՛, չեմ հասկանում:
Ստորագրում եմ։ Որպեսզի նույն հարցն ինձ էլ նորից չտրվի, միանգամից ասեմ, որ ես էլ եմ բուսակեր։
Մի սպանիրը հո ամեն ինչին չի վերաբերվում...
Ճանճ սատկացնելնելա սպանել եթե էդ կողմից նայենք:D
Ինչպես Amaru–ն ասաց, այո՛, ճանճին սատկացնելն էլ է սպանություն։ Բայց ճանճին սպանելիս մարդ գոնե ստիպված է լինում, իսկ կենդանիներին գրեթե միշտ սպանում են առանց որևէ լուրջ պատճառի։ Ինձ համար կենդանուն սպանելու համար միակ հիմնավոր պատճառն ինքնապաշտպանությունն է, մնացածը մարդու կողմից հորինված ու բարոյապես չարդարացված պատճառներ են։
Ի վերջո, ի՞նչ է մատաղը։ Զոհաբերություն, չէ՞։ Իսկ ի՞նչ է զոհաբերությունը։ Քեզ ինչ–որ բանից/մեկից զրկել, չէ՞։ Այսինքն՝ քեզ համար թանկ ինչ–որ բանից հրաժարվել՝ հանուն ինչ–որ բանի/մեկի։ Իսկ ի՞նչը կարելի է զոհաբերել։ Այն, ինչ միայն քեզ է պատկանում։ Իսկ մի՞թե կենդանու կյանքը մարդուն է պատկանում, որ նա իր հայեցողությամբ տնօրինի, տվյալ դեպքում՝ զոհաբերի հանուն ինչ–որ նպատակի կամ իր մեղքերի թողության։ Իհարկե, ո՛չ։ Այս երկրի վրա ցանկացած կենդանի էակ մարդուց պակաս իրավունք չունի ապրելու, և մարդ արարածը չի, որ պետք է որոշի նրա ապրել–չապրելը։ Կրկնում եմ, որ խոսքն ինքնապաշտպանության կամ նմանատիպ այլ հարկադրված սպանությունների մասին չէ, որոնց թվին, իմ խորին համոզմամբ, մատաղը չի պատկանում։
Իսկ ոչ հարկադրված սպանություն անելն ու դեռ դրա անունն էլ զոհաբերություն ու Աստծոն հաճոյանալ դնելն ուղղակի անհեթեթություն եմ համարում։ Դա ոչ այլ ինչ է, քան աստվածահաճության անվան տակ քողարկված շահադիտական սպանություն։
Գուցե շատերի համար ասածներս չափազանց խիստ հնչեն, բայց բարոյականության իմ պատկերացումների մեջ սա լիովին տեղավորվում է։
Մեղապարտ
07.10.2008, 01:11
Եթե մատաղը սպանություն է, ուրեմն ցանկացած մարդ, ով միս է ուտում, մասնակից է սպանության: Բայց ես այդպես չեմ կարծում:
Ինչ վերաբերում է թատերականացմանը և այլնին, դրանց ես էլ եմ դեմ: Մատաղը բարեգործական բնույթ ունի, իսկ բարեգործությունը նաև պետք է արվի գաղտնի, ոչ թե հրապարակային հնչողություն տալով` անկախ մասշտաբներից: Շատ հաճախ է պատահել, երբ մատաղ անել ցանկացող մարդիկ ինձ հարցեր են տվել, թե ինչը ինչպես անեն: Բայց շատ հաճախ էլ տեսել եմ, որ այդ մարդկանց համար իմ պատասխանը եղած-չեղած մի հաշիվ է: Մարդը որոշել է քեֆ-ուրախություն անել, փորձում է դրան մի քիչ էլ կրոնական երանգ տա` խիղճը ինչ-որ հարցում հանգստացնելու համար կամ էլ ժամանակին Աստծուն խոստացել է, որ եթե այսինչ բանն այպես լինի, ինքը դրա պարտքի տակ չի մնա: Կարճ ասած` բարեպաշտական սովորույթը վեր է ածվում ռաբիսության:
:
Հարգելի Մոնկ , մի քանի հարցեր ունեմ մատաղի արարողության վերաբերյալ , կցանկանայի լսել քո կարծիքը::)
Մեղապարտ
07.10.2008, 02:09
Չսպասելով երկու Սարկավագների արձագանքին տամ առաջին հարցը:
Ինչու՞ է կոչվում այդ ծիսական արարողությունը «մատաղ» ,խնդրում եմ չմատնանշենք հղումը , քանի որ այն թերի է քանի որ ՝
1) Մատաղ ձևը քրիստոնեական գաղափարախոսության տերմին է , իսկ արարողություն ինչպես գիտենք շատ հին է և այն փոխառնված է նախաքիրստոնեական մշակույթից:
2)Եթե այն այսպես է , իսկ դա այդպես է , հետևաբար բառի մեջ կա որոշակի իմաստային և տառա հնչյունային փոփոխություն , այդ մասին է վկայում Հայկազյան բացատրական բառարանը ::B
Մեղապարտ
08.10.2008, 17:47
Ահա դարեր շարունակ թե ինչու՞ են վանականների մի մասը ընդվզում ,տալիս ես հարց և չես ստանում պատասխան , իսկ տված հարցի համար մտնում ես խուցը:B
Հայ առաքելական եկեղեցին Արևապաշտական գաղափարախոսությունից շատ ծիսական արարողու թյուններ է վերցրել այդ մասին բավականին մշուշոտ ասում է նաև եկեղեցին, ներկայացնելով այն որպես ժողովրդական սովորություն , մոռանալով ասել , որ այդ սովորությունները Արևապաշտական դավանանքի մեջ նույնքան կայուն տեղ ունեին , ինչպես հիմա ունեն հայ առաքելական եկեղեցու տոնետի մեջ:
Նշենք մի քանիսը
Տրնդեզ, վարդիվոր, մատաղ, (նշել եմ այնպես ինչես այսօր արտասանվում են):
Մատաղի սովորույթը նախաքրիստոնեական աշխարհի համար կայուն արարողություն էր , որի միջոցով կրոնական տարբեր ուղղություններում ծիսական ակտէր էին կատարում:
Օրինակ շատ տարածված էր ընտանի կենդանիներից զոհաբերել խոյ և ցուլ :
Այս երկու կենդանիների զոհաբերության հետ շատ հայտնի ավանդապատումներ կան, որոք մեկնաբանում և բացատրում են թե ինչու հենց հատկապես խոյ և ցուլ:
Հիմնականում այս զոհաբերությունը կատարվում էր արևապաշտական գաղափարախոսության ընդիմա խոսների կողմից , որպես արևապաշտական խորհրդանշան կենդանիների ոչնչացման ակտ որը և կոչվում էր զոհաբերություն, այսինքն առաջին զոհաբերությունը ըստ հնագույն ավանդապատումների լուսնապա շտական և կրակապաշտական աշխարհի կողմից ճանաչվել են արևապաշտական խորհրդանիշ կենդա նիներ համարվող խոյը , հետագայում ցուլը:
Մ.թ. առաջ 300 թվականներին հելենիզմի տարածումից հետո զոհաբերության կանոնակարգը վերածվեց ուժի և կարողության ցուցադրման երևույթի և այդպես այն մնաց մինչև քրիստոնեության հաստատումը:
Ինչես տեսնում ենք նախաքրիստոնեական գաղափարախոսության ոչ արևապաշտական գաղափարա խոսության մեջ կա զոհ և զոհաբերույուն որը արտահայտվում է խոյի և ցուլի սպանությամբ՝ իբրև զոհ:
Քրիստոնեական գաղափարախոսությունը այս զոհաբերման արարողությունը կոչում է մատաղ տալով նրան փրկության երանգ , ըստ էության քրիտոնեական գաղափարախոսությունը ընդունեց այս ծիսական համա կարգը տալով նրան «մատաղ» ծիսական անունը: Ծիսական արարողության մեջ առավելություն տրվում է արու կենդանիներին , նախնտրելի է տնային կենդանիներց խոյը ,ցուլը և աքլորը:
(շարունակելի)
Հ.Գ.
Ինձ թվում է մինչև իմ շարունակելը մեր հարգաժան Սարկավագները կտան մեզ բացատրություն «մատաղ»տերմինի ծագման մասին::B
Ամեն
Աստծուն անպայման մեղքի համար հատուցու՞մ է պետք՝ առանց հաշվի առնելու՝ մեղավորն է հատուցում, թե անմեղը:
Այո, մեղքի վարձքը մահն է, այլապես Աստված արդար չէր լինի։
Բանը նրանում է, որ մեղքն ինքն այնպիսի բնույթ ունի, որ թափանցելով մարդու մեջ, սկսում է քաղցկեղի նման տարածվել և մահ է առաջ բերում։ Խոսքը ֆիզիկական մահի մասին չէ միայն, մարդու հոգին է դառնում մեռած, անընդունակ բարին ընդունելու և գործելու։ Ինչպե՞ս բացատրեմ։ :esim Այ, նայի՛ր, ի՞նչ է սև գույնը։ Դա ոչ թե գույն է, այլ գույնի ընդհանրապես բացակայություն (դեռ ֆիզիկայի դպրոցական դասընթացից է հայտնի)։ Նույն ձևով մեղքը՝ մարդու մեջ Աստծո լույսի պակասությունից է առաջ գալիս։
չգիտեմ :) պատժելուց հետո կներեմ :) ես, իհարկե, մահով չեմ պատժում, քանզի չունեմ դրա իրավունքը, բայց պարզապես ներել՝ առանց պատժելու, չեմ կարող...
Հետաքրքիրն ես :) Բա որ դու առանց պատժելու չես ներում, Աստծուց ինչպե՞ս ես պահանջում։ Իսկ դու ինչի՞ համար կպատժեիր։ Պատժի նպատակը ո՞րն է քեզ մոտ։
Եթե հենց գոյատևման պահպանության համար լիներ կատարված սպանությունը, ես դա էլի մեղք կհամարեի (թեկուզ մեղք հասկացությունը չեմ ընդունում. զուտ ձեր տեսանկյունից եմ ասում), բայց մի կերպ կհասկանայի՝ հաշվի առնելով, որ մեղքը կատարվել է այլ ելք չունենալու պատճառով, երբ կա՛մ կենդանին պիտի կեր դառնար, կա՛մ էլ մարդը պիտի սովից մեռներ. էս դեպքում, իսկապես, բնական ընտրությունն է գործում:
Ընդհանրապես կենդանիներ ուտելու հարցը շատ վիճահարույց է։ Ես կարծում եմ, որ դա, այնուամենայնիվ, անեծքի արդյունք է (ինչպես նշեցի նախորդ գրառմանս մեջի)։ Մյուս կողմից, այսպես որ գնանք, շատ հեռու կարող ենք հասնել. բույսերն, օրինակ, ի՞նչ է, կենդանի չե՞ն։ Շատ էլ, որ չեն շարժվում։ Հիմա այս խեղճ մարդ արարածը, որի օրգանիզմի գոյատևման համար որոշ նյութեր են անհրաժեշտ, դրանք որտեղի՞ց ձեռք բերի, եթե ոչ մի կենադանի օրգանիզմ չուտի։
Վերադառնանք նորից մատաղին։ Այն ձևով, որ հիմա է ընդունված, այսինքն՝ ոչ թե զոհաբերություն, այլ ողորմություն աղքատներին, ես այն լրիվ ընդունելի եմ համարում։ Քանի որ արդյունքը (եթե Եկեղեցու ասածին ականջ են դնում և բաժանում աղքատներին, այլ ոչ քեֆ անում բարեկամներով) դրական է՝ սոված մարդիկ կերակրվում են։ Ինչ վերաբերում է հանրության առջև կենդանուն մորթելուն, միգուցե, դա իրոք անհարիր է (հատկապես, երեխաների աչքի առաջ)։
Ուլուանա
08.10.2008, 20:26
Ընդհանրապես կենդանիներ ուտելու հարցը շատ վիճահարույց է։ Ես կարծում եմ, որ դա, այնուամենայնիվ, անեծքի արդյունք է (ինչպես նշեցի նախորդ գրառմանս մեջի)։ Մյուս կողմից, այսպես որ գնանք, շատ հեռու կարող ենք հասնել. բույսերն, օրինակ, ի՞նչ է, կենդանի չե՞ն։ Շատ էլ, որ չեն շարժվում։ Հիմա այս խեղճ մարդ արարածը, որի օրգանիզմի գոյատևման համար որոշ նյութեր են անհրաժեշտ, դրանք որտեղի՞ց ձեռք բերի, եթե ոչ մի կենադանի օրգանիզմ չուտի։
Չէի ցանկանա թեման շեղել բուսակերության ուղղությամբ, բայց քանի որ խոսք եղավ, չեմ կարող չպատասխանել։ Ճիշտ է, մարդու համար անհնար է ապրել առանց որևէ կենդանի օրգանիզմի վնասելու կամ ոչնչացնելու, բայց նախ նկատենք, որ առանց կենդանի ուտելու մարդը ոչ միայն կարող է ապրել, այլև շատ ավելի առողջ ու մաքուր է ապրում, քանի որ միսը վնասակար է, ի տարբերություն բույսերի։ Բացի դրանից, հայտնի է, որ բույսերն ունեն անհամեմատ ավելի թերի զարգացած նյարդային համակարգ, և ոչնչացվելիս նրանց «զգացած ցավը» պարզապես անհամեմատելի է կենդանիների ապրած ցավի հետ։ Էլ չեմ ասում, որ բույսերի հասունացմանը հաջորդում է դրանց փչացումը, այսինքն՝ չուտվելու դեպքում դրանք, միևնույն է, փչանալու են, այստեղից կարելի է եզրակացնել, որ դրանք ի սկզբանե նախատեսված են ուտելու համար, մինչդեռ մորթվող կենդանիները դեռ շատ երկար կարող էին ապրել, եթե մարդն ինքնագլուխ չորոշեր նրանց կյանքին վերջ տալ։ Էլի եմ ասում, մարդ արարածը չի կարող գոյատևել առանց որևէ կենդանի օրգանիզմի վնասելու, դա գործնականում անհնար է, բայց կարելի է և պետք է այդ վնասը նվազագույնի հասցնել, հատկապես որ դրանից միմիայն օգուտ է լինում թե՛ մարդուն, թե՛ կենդանական աշխարհին։
Վերադառնանք նորից մատաղին։ Այն ձևով, որ հիմա է ընդունված, այսինքն՝ ոչ թե զոհաբերություն, այլ ողորմություն աղքատներին, ես այն լրիվ ընդունելի եմ համարում։ Քանի որ արդյունքը (եթե Եկեղեցու ասածին ականջ են դնում և բաժանում աղքատներին, այլ ոչ քեֆ անում բարեկամներով) դրական է՝ սոված մարդիկ կերակրվում են։ Ինչ վերաբերում է հանրության առջև կենդանուն մորթելուն, միգուցե, դա իրոք անհարիր է (հատկապես, երեխաների աչքի առաջ)։
Եթե մատաղի նպատակն աղքատներին, սովյալներին կերակրելն է, ապա դա կարելի է անել այլ սննդատեսակների միջոցով, բոլորովին պարտադիր չէ, որ դրա համար ինչ–որ կենդանի կյանքից զրկվի։
Ճիշտ է, մարդու համար անհնար է ապրել առանց որևէ կենդանի օրգանիզմի վնասելու կամ ոչնչացնելու, բայց նախ նկատենք, որ առանց կենդանի ուտելու մարդը ոչ միայն կարող է ապրել, այլև շատ ավելի առողջ ու մաքուր է ապրում, քանի որ միսը վնասակար է, ի տարբերություն բույսերի։
Ոչ մի դեմ բան չունեմ։ Ինքս հազվադեպ եմ միս ուտում, նախընտրում եմ բուսական սնունդը։ Ծովամթերք (ձուկ, ծովախեցգետի, նման բաներ) ընդհանրապես չեմ ուտում փոքրուց։
Բացի դրանից, հայտնի է, որ բույսերն ունեն անհամեմատ ավելի թերի զարգացած նյարդային համակարգ, և ոչնչացվելիս նրանց «զգացած ցավը» պարզապես անհամեմատելի է կենդանիների ապրած ցավի հետ։
Կենդանիների մթերման շատ «քաղաքակիրթ» ձևեր են այժմ մշակված՝ ընդհուպ մինչև էլեկտրական պարպումը։ Այնպես որ «ցավ զգալը» վիճելի է։
Էլ չեմ ասում, որ բույսերի հասունացմանը հաջորդում է դրանց փչացումը, այսինքն՝ չուտվելու դեպքում դրանք, միևնույն է, փչանալու են, այստեղից կարելի է եզրակացնել, որ դրանք ի սկզբանե նախատեսված են ուտելու համար, մինչդեռ մորթվող կենդանիները դեռ շատ երկար կարող էին ապրել, եթե մարդն ինքնագլուխ չորոշեր նրանց կյանքին վերջ տալ։
Սա արդեն ապրիորի ենթադրություն է։ Երկարն ու կարճը մարդն իր կյանքի տևողությամբ է չափում։ Հիմա կենդանու կյանքի տևողությունն ավելի մոտ է միջինում մարդու կյանքի տևողությանը, քան բույսինը, բայց դա չի նշանակում, որ դա պատճառ է՝ բույսն ուտելու կենդանու փոխարեն։ Կենդանին էլ է «փչանում», ուղղակի ավելի ուշ։ Էլ չասած, որ մարդն ինքն է «փչանում»։ Անիմաստ, միայն հաճույքի համար կատարված սպանությանը (որինակ, որսին) ես էլ եմ դեմ։
Եթե մատաղի նպատակն աղքատներին, սովյալներին կերակրելն է, ապա դա կարելի է անել այլ սննդատեսակների միջոցով, բոլորովին պարտադիր չէ, որ դրա համար ինչ–որ կենդանի կյանքից զրկվի։ Դե, կոպիտ ասած, միևնույն է, կամ այդ կենդանին վերջում կսատկի, կամ էլ մեկ այլ կենդանի նրան կուտի։ Ավելի լավ չէ՞՝ աղքատն ուտի, կշտանա։ Նորից եմ ասում, ես ինքս մսի սիրահար չեմ, բայց մարդկանց, որոնք միս են ուտում, ոչ մի կերպ չեմ կարող կշտամբել։
Հետաքրքիրն ես :) Բա որ դու առանց պատժելու չես ներում, Աստծուց ինչպե՞ս ես պահանջում։ Իսկ դու ինչի՞ համար կպատժեիր։ Պատժի նպատակը ո՞րն է քեզ մոտ։
Ասածս այն է, որ ես միմիայն մեղավորին կպատժեի... թեման շեղեցինք :) Ուրեմն, աստված մեղքի փոխարեն վերցնում է ցանկացած հոգի՝ լինի անմեղ, թե մեղավոր... Նրան հատուցում է պետք, ուրիշ ոչինչ նրան հետաքրքիր չէ: Օրինակի համար՝ եթե մարդը հարուստ է, այսինքն՝ ունի շատ ոչխարներ, նա կարող է հանգիստ մեղքեր գործել, հերթով մոռթել ոչխարներին՝ ամեն մեղքի համար մի անմեղ հոգի տալ աստծուն. աստված ստացավ մեղքի փոխհատուցումը, հաշիվը փակված է, մեղքը՝ ներված, բոլորը երջանիկ են... Ու հաստատ էդ ոչխարի լեշը ինքն աղքատներին չի տա...
Ինչպես իմ տարեց ընկերներից մեկն է ասում. «Կա երկու անսահմանություն՝ Տիեզերական Իմաստության Անսահմանությունն ու մարդկային տգիտության անսահմանությունը»:)
մատաղը բնականաբար երկրորդին է պատկանում...
sarkavag
09.10.2008, 08:50
Ողջույն բոլորին, չգիտեմ հարգելիներ որտեղից սկսեմ ձեր բազմակողմանի ու «մարդասիրական» խոհերից հետո, հատկապես մեր վանականի ընդարծակ վերլուծություններից հետո կարծես թե այս թեմայում էլ բան չմնաց ասելու. մատաղն անվանեցինք անմարդասիրական երևույթ, կարծես թե դրանից բացի աշխարհն իրեն կոտորում էր մարդասիրությունից, հետո էլ մեր վանականը վերջակետը դրեց նրանով, որ մատաղն այնուամենայնիվ հեթանոսական արարողություն է: Նախ սկսեմ մարդասիրությունից, հարգելի ԲՈՒՍԱԿԵՐՆԵՐ« շտապեմ ձեզ ուրախացնել, որ մատաղ կարող եք անել ոչ միայն կենդանու մսի միջոցով, խնդրեմ, գնեցեք հաց և այն բաժանեցեք աղքատներին, ահա և քեզ մատաղ, և հետո` մարդկային պատմության ծագումն ուսումնասիրելով կհասկանանք, որ ի վերուստ մարդուն տրված է կենդանական աշխարհին կառավարելու բնական իրավունքը, սակայն խոսքը գնում է ողջախոհ կառավարման մասին, իսկ քանի որ մարդիկ սկսեցին արածացնել կենդանիներին, դրանք իրենց համար արդեն շատ թանկ մի բան էին, ինչպես Աբելի պարագայում ու դրանցից մեկի զոհաբերումն արդեն իսկ գնահատվում էր Տիրոջ կողմից:
Հետո կարծեմ Արս83ը շատ լավ բացատրել է, թե այդ կենդանական զոհի գաղափարը իչպես լրվեց` Քրիստոսով` մեծագույն զոհով, որից հետո այլևս զոհեր պետք չեն: Անձամբ ինձ համար էլ շատ տհաճ է կենդանու սպանդը, բայց հարգելիներս, եկեք մեր մարդասիրությունը չկենտրոնացնենք այդ անմեղ արարքի վրա, քանզի աշխարհը լի է այլ չարիքներով, որոնց որ պետք է ուղղվի մեր մարդասիրությունը: Այո, երեխաների ճակատներին արյուն քսելը խոտելի է, գառան ականջը կտրելը նույնպես կամ այդ ամենն երեխաների աչքի առաջ անելը, բայց միթե մեր ժողովրդին դա քսան անգամ պիտի բացատրվի: Ձեր գրածներից երևում է, որ մեր ժողովրդի տարբեր խավերում դեռ առկա է այդ հեթանոսական մոտեցումները: Մեկ անգամ ևս կրկնենք, դուք էլ սիրելիներ, անմեղ գառներին ափսոսալու փոխարեն, մտածեք որ քանի անմեղ երեխաներ են սոված նստած այդ մի փոքր մսի կարոտ: Ուղղակի բացատրեք բոլորին, որ եթե ուզում են գառան տեսքով անել մատաղը, անեն կարգին ու բաժանեն ԱՂՔԱՏՆԵՐԻՆ...
sarkavag
09.10.2008, 15:46
Վանական ջան, ուզում ես «մատաղ» բառի բացատրությունը, բայց պահանջում ես, որ իմ բերված հղումից չլինի, այդ հոդվածում բառի ստուգաբանական մի քանի տարբերակներ տրված են. մատուցել աղ կամ մատղաշ կենդանի զոհաբերել: Ես իրավասու չեմ դրանից ավելին բաներ հորինեմ, սեփական ստուգաբանություն բնականաբար չունեմ, չնայած ավելի հակված կլինեի, որ բառը ստուգաբանվեր` «մատուցիր աղքատներին կերակուր», քանզի այժմ իրոք այդ իմաստի գերակշռմամբ պիտի կատարվի մատաղը, և ոչ թե մեղքերի քավության ու թողության համար:
Մեղապարտ
10.10.2008, 02:06
Վանական ջան, ուզում ես «մատաղ» բառի բացատրությունը, բայց պահանջում ես, որ իմ բերված հղումից չլինի, այդ հոդվածում բառի ստուգաբանական մի քանի տարբերակներ տրված են. մատուցել աղ կամ մատղաշ կենդանի զոհաբերել: Ես իրավասու չեմ դրանից ավելին բաներ հորինեմ, սեփական ստուգաբանություն բնականաբար չունեմ, չնայած ավելի հակված կլինեի, որ բառը ստուգաբանվեր` «մատուցիր աղքատներին կերակուր», քանզի այժմ իրոք այդ իմաստի գերակշռմամբ պիտի կատարվի մատաղը, և ոչ թե մեղքերի քավության ու թողության համար:
Հարգելի Սարկավագ տպավորություն չառաջանա որ ես շատ բան եմ ցանկանում , ես ցանկանում են հասկանալ մատաղի գաղափարը:
Այն ինչ ներկայացվում է մեր եկեղեցու կողմից որպես կանոնիկ ծիսակատարություն իմ կողմից հասկանալի է , սակայն դա չի նշանակում որ հարցերի պատրասխանը կա ,կամ եղածը բավարարում է :
Հորինելու խնրիր չկա, ես ինքս հորինած ծիսակատարության մասին եմ մտածում,
որը դուրս է հումանիտար քրիստոնեական գաղափարախոսության համատեքստից:
Համարժեք են արդյոք իրար զոհաբերությունը և մատաղը :
Երկու դեպքում ել մենք գործ ունենք արյան հետ :think խորհուրդը ընկալելի չէ :
Մեր եկեղեցին իրոք աստվածատուր ծիսական արարողություններ ունի , որոնք վեհ են և շատ բարձր , արարում են և տալիս են լույս:
(շարունակելի)
sarkavag
10.10.2008, 09:57
Համարժեք են արդյոք իրար զոհաբերությունը և մատաղը :
Ոչ, համարժեք չեն, մատաղը միմիայն աղքատներին տրվող կերակուր է և ոչ ավելին, իսկ որ մատաղի ձև հայ ժողովրդի մոտ ընդունված է առավելաբար մատղաշ գառը, թող դա շփոթություների տեղիք չտա, մատաղի այս տեսակն ընդամենը բարեխաշտական սովորույթ է, որ խորապես արմատավորվել է մեր ժողովրդի կյանքում, ծիսական հատվածն այստեղ միմիայն աղի օրհնությունն է, որ Հաստատել է մեր առաջին կաթողիկոսը` Գրիգոր Լուսավորիչը, քանզի աղն ունի մաքրագործման խորհուրդ:
Մեղապարտ
11.10.2008, 00:02
Ոչ, համարժեք չեն, մատաղը միմիայն աղքատներին տրվող կերակուր է և ոչ ավելին, իսկ որ մատաղի ձև հայ ժողովրդի մոտ ընդունված է առավելաբար մատղաշ գառը, թող դա շփոթություների տեղիք չտա, մատաղի այս տեսակն ընդամենը բարեխաշտական սովորույթ է, որ խորապես արմատավորվել է մեր ժողովրդի կյանքում, ծիսական հատվածն այստեղ միմիայն աղի օրհնությունն է, որ Հաստատել է մեր առաջին կաթողիկոսը` Գրիգոր Լուսավորիչը, քանզի աղն ունի մաքրագործման խորհուրդ:
Ես ներկայացնեմ իմ երկխոսություն վարելու սկզբունքը , տպավորություն չառաջանա որ ես ցանկանում եմ վարքաբելել կամ թերահավատությամբ մոտենալ «մատաղի» արարողության անհրաժեշտությանը , այն պարզաբանման և ճիշտ ընկալման խնդիր ունի::)
Հարգելի Սարկավագ, կարծում եմ դուք նույնպես հակաված ենք այն կարծիքին , որ հայ էթնոսը (ոչժողովուրդը) իր ծիսական համակարգում պատահականություններին տեղ չի թողել : Ինչու՞ է այն դարձել բարեպաշտություն և ինչն՞ է ստիպել որպեսզի «մատաղի» ծիսական արարողության մեջ դրվի արու կենդանին: Իմ հարցադրմանը բավարար չէ սովորական և շարքային պատասխանները:
Եւ հակված եմ կարծելու որ շատ հավատացյալներ կցանկանային հասկանալ և ըմբռնել
մատաղի իրական խորհուրդը:
Երբ ես 8 տարեկան էի, իմ ծնողները որոնք իրենց ժամանակի համար առաջադեմ հայացքների տեր մարդիկ էին ինձ ասացին, որ ինձ համար մի գառ են գնել , նա իմն է և նրան մատաղ են անենու:
Մեծերը խոսում էին այդ մատաղի մասին մեծ ոգևորութամբ ,իսկ ես ինձ հպարտ էի զգում:
Եկավ մատաղի օրը, գառի վզին կարմիր վզնոց կապեցին , ուրախ զվարթ բոլորս գնա ցինք Գեղարդ ,...............թե ինչ տեղի ունեցավ, այն ժամանակ ես շատ ուշ հասկացա:
Տեր հայրը արյունով խաչ արեց ճակատիս, հետո հաց կերանք , գնացինք տուն , գառը մեր հետ չէր, մենք տանու էինք մեր հետ գառան մորթին :(
Ինչու մատաղ արեցիք ես գոռում և լաց էի լինում ,իսկ մեծեը ուսերն էին թոթովում և անկապ բան ասում:
Մատաղ անելով մարդիկ անարգում են Քրիստոսի թափած անարատ ու սուրբ արյունը: Մեզ համար Հիսուսը արդեն մատաղ է եղել մեկ անգամ և դրանով ծածկել է մեր բոլոր մեղքերը: Կենդանու մատաղը ընդունելը առնվազն կնշանակի որ այդ կենդանու արյունը ավելի սուրբ է քան Քրիստոսի արյունը…:(
ՉԷ։ Ես կարծում եմ որ մատաղի միջոցով մարդիկ փորձում են մարել իրենց խղճի ձայնը։ Շատերն անգամ չեն հավատում, բայց Ատծուց իրենց մեջ խղճմտանք է դրված և ստիպված են մարել այն։
Համարձակ հայտարարում եմ. դա ինքնախաբեություն է։ Իսկ նեղյալներին ավելի լավ է հաց ու պանիր բաժանեք, կարծեմ նույն գնին ավելի շատ նեղյալներ կկշտանան ու խնդրում եմ իրականությունը մի աղավաղեք։
Մատաղ անելով մարդիկ անարգում են Քրիստոսի թափած անարատ ու սուրբ արյունը: Մեզ համար Հիսուսը արդեն մատաղ է եղել մեկ անգամ և դրանով ծածկել է մեր բոլոր մեղքերը: Կենդանու մատաղը ընդունելը առնվազն կնշանակի որ այդ կենդանու արյունը ավելի սուրբ է քան Քրիստոսի արյունը…:(
Վերը արդեն բացատրվել է, թե մատաղն ինչպես և ինչ նպատակով պետք է կատարվի, վերընթերցեք, խնդրեմ։
Եվս մեկ անգամ շեշտեմ, մատաղը Եկեղեցու կողմից նախատեսված է որպես ողորմության ակտի (գործողության) մի տեսակ։ Այլ բան է՝ թե մարդիկ ինչքանով են իրականացնում այդ ակտը և ինչ իմաստ եմ դրան վերագրում։
Իսկ նեղյալներին ավելի լավ է հաց ու պանիր բաժանեք, կարծեմ նույն գնին ավելի շատ նեղյալներ կկշտանան
Իսկ սա արդեն ամեն մարդ ինքն է որոշում՝ ինչ բաժանի աղքատներին, ուզում է՝ հաց և պանիր, ուզում է՝ միս, ուզում է՝ հագուստ։ Պետք չէ սահմանափակել։
ու խնդրում եմ իրականությունը մի աղավաղեք։
Ինչի՞ մասին է խոսքը։
Ավելացվել է 4 րոպե անց
Օրինակի համար՝ եթե մարդը հարուստ է, այսինքն՝ ունի շատ ոչխարներ, նա կարող է հանգիստ մեղքեր գործել, հերթով մոռթել ոչխարներին՝ ամեն մեղքի համար մի անմեղ հոգի տալ աստծուն. աստված ստացավ մեղքի փոխհատուցումը, հաշիվը փակված է, մեղքը՝ ներված, բոլորը երջանիկ են... Ու հաստատ էդ ոչխարի լեշը ինքն աղքատներին չի տա...
Էհե՜յ, այս ինչ դատողություններ են... Մորթված կենդանին չի հատուցում մարդու մեղքը, այն միայն հիշեցնում է մարդուն նրա մասին, որ մեղքը տանում է մահվան։ Բայց հատուցումը միայն Քրիստոսի միջոցով է և մարդու առաքինի կյանքով (որով մարդ ցույց է տալիս, որ ընդունել է Քրիստոսի զոհն իր համար)։
Կան սովորույթներ ու ծիսակատարություններ, որոնք նունիսկ քրիստոնեություն տարածող մեր նախահայրերըչեն կարողացել հանել ժողովրդի միջից...
և նրանք ավելի իմաստուն են գտնվել. փխանակ փորձել ժողովրդին պարտադրել փոխել իր հին սովորույթները, դրանք կապել են նոր հավատքի հետ՝ նորիմաստ ու խորհուրդ տալով դրանց /ինչպես, օրինակ, Վարդավառը/
Չեմ կարծում, որ մատաղ անելուց մարդիկ խորը մտածում են, թե ինչ են անում և ինչի համար են անում...
Ուղղակի բնազդաբար ենթարկվում են եկող սովորույթին, նույն կերպ, ինչպես հարսանիք, ծնունդ, կամ հոգեհանստի արարողություններ են կազմակերպում:
Երբ մարդ դժբախտությունից կամ ծանր հիվանդությունից բարեհաջող դուրս է գալիս, հարազատները Աստծուն խոստանում են մատաղ անել' ի նշան երախտագիտության Աստծուն: Հնուց ի վեր ես այդ եմ լսել ու տեսել, մատաղն էլ բազում անգամներ տեսել եմ հենց ոնց են բաժանում աղքատ ընտանիքներին: Դաժան բան է իհարկե կենդանի զոհելը այդ նպատակով, բայց երբ դա արվում է բարի նպատակներով, աղքատներին կերակուր տալու նպատակով կամ հենց ի նշան երախտագիտության Աստծուն, կարծում եմ արդեն խորհուրդ ունի իր մեջ:
Շատերն ասում են, որ իրականում սխալ է մատաղ անելը, որ հեթանոսության արձագանք է, որ ոչ մի կապ չունի քրիստոնեության հետ: Մեր տանը չեն ընդունում ու չեն անում: Բայց ինքս, որ կրոնական տարբեր ծեսերին վերաբերվում եմ որպես գեղեցիկ ավանդույթներ, որոնք պարտադիր չի, որ մեծ խորհուրդ ունենան, մատաղին դեմ չեմ: Նախ, հին ժամանակներում շատ գեղեցիկ խորհուրդ է ունեցել մատաղը, հարուստներն են հիմնականում արել ու բաժանել են աղքատներին, այսինքն բարեգործություն է եղել: Հիմա էլ եթե մատաղները ճոխ, ցուցադրական խնջույքների չվերածվեն, ասենք մատաղը տանեն ժամի դռանը հավաքվող աղքատներին բաժանեն, կարծում եմ շատ գեղեցիկ երևույթ կլինի: Ու անպայման մատաղի նպատակը չլինի, որ «ընդունելի լինի», այլ արվի հենց այնպես, ի սրտե, որ «Կարգին հաղորդման» էն հանգուցյալ մեծահարուստի օրը չընկնեն, որ բարեգործությունների վրա մեծ փողեր էր ծախսել, բայց հրեշտակը նրան ուղարկում է դժոխք՝ խոստանալով փոխհատուցել ծախսերը: Հետաքրքիր կլիներ կարծիքներ լսել:)
Բարեգործության տեսակետից պետք չի նայել, Զատիկից մեկ շաբաթ հետո Գետառքել ա,Ծառուկյանը անվճար մատաղ ա բաժանում, գնում են լավ ուտում, խմում հետո իրար փոր են թափում առը քեզ բարեգործություն::D
Հեթանոսականը կապ չունի կարևորը գաղափարի ճիշտ լինելն է մի մոռացեք, որ Աստված Կայենից և Աբելից զոհ պահանջեց,Աբելը մահվանը պատճառը այն էր, որ Աստծոն դուրը չեկավ Կայենի զոհը,Նոյը երբ տապանից իջավ առաջինը զոհասեղան սարքեց, ասածս այն է, որ զոհ մատուցելը այն ժամանակ արդիական էր, խորոված արեք անունն էլ մատաղ դրեք բոլորին կանչեք հյուրասիրեք ու կդառնաք բարեգործ:D
Կարծում եմ մատաղը հետամնացություն է բնորոշում հա կարելի է որպես ադաթ պահել չգիտեմ, բայց որ օրինակ մեռնելուց պրծնես ու գնաս մատաղ անես էտ արդեն :8
Իմհո վայրենություն է։ Էդ ցուցադրական արյունահեղությունը ո՞նց կարող է աստվածահաճո լինել։
Իսկ բարեգործություն առանց կենդանի մորթելու էլ կարելի է անել, ի դեպ, նույն ծախսված փողի դեպքում ավելի շատ սոված մարդ կկշտանա։ ;)