Morpheus_NS
30.09.2008, 11:16
Քիչ առաջ նստած մատածում էի ու հասկացա, որ ուզում եմ գրել մատածածս: Չգիտեմ, թե ինչ ստացվեց:
Ես փակում եմ աչքերս ու մոռանում ներկան:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… գուցե ավելի զուսպ, ավելի խելացի, քան հիմա: Ասում են՝ մանուկները անհոգ են. սուտ է՝ նրանց հոգսերը հազար անգամ ավելի մեծ են քան թե մեծերինը, նրանք կյանքը ավելի ճիշտ են տեսնում, նրանք աշխարհին մաքուր աչքերով են նայում եւ ուզում են մաքուր տեսնել աշխարհը, արդարության ձգտումը ավելի վառ է ընդգծված մանուկների մոտ: Հիշե՛ք, թե քանի անգամ եք հեքաթի հերոսների հետ պայքարել չարի դեմ, քանի անգամ եք հաղթել յոթգլխանի վիշապին, հիշե՛ք թե ինչ էիք զգում այդ պահին:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի…ես խղճում էի ու ջանում էի օգնել բոլոր անզորներներին: Հիշում եմ, որ մի անգամ ստիպեցի ծնողներիս կիսափտած բանջերեղեն գնել՝ խղճալով զառամյալ «առեւտրականին»: Բոլորի հոգսը իմն էր, ու ինձ թվում էր, թե իմ հոգսն էլ պիտի բոլորինը լինի:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… սիրում էի մանկապարտեզի մեր խմբից մի աղջկա… այո՛, այո՛, մի՛ զարմացեք՝ սիրում էի, ու այդ սերը ավելի մաքուր, ավելի անարատ էր, քան այն «սերերը» որոնք իմ կյանքում եղել են հասուն տարիքում:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… հաճախ պապիս հետ ժամերով թափառում էի քաղաքում. նա լավագույն ընկերս էր… շա՜՜՜տ եմ կարոտել: Հավաբանաբար հենց նրա մահով էլ փոխվեցին աշխարհի մասին իմ պատկերացումները, մի տեսակ մռայլվեց աշխարհի պատկերը:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… շենքում բոլորն ինձ սիրում էին, քանի որ ճիշտ դաստիարակություն էի ստացել ու գիտեի, թե ինչպես վարվել թե՛ մեծահասակների, թե՛ փոքրահասակների հետ:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… ես ամեն օր խոսում էի Աստծո հետ ու ամեն քայլս նրա հետ համաձայնեցնում:
Ես բացում եմ աչքերս: Շուրջս նորից այս քաոսային իրականությունն է, խառը պատկերներ, բութ ու հիմար մարդիկ՝ ինքնագոհ, իրենց եսը աստվածացնող, իրենց սխալները երբեք չտեսնող: Արդարության նշույլ իսկ չկա, իսկ ազնվությունը մոռացված ու հնացված մի կատեգորիա: Մի՞թե այսքան փոխվել է աշխարհը: Ո՛չ, ավելի շուտ ես եմ փոխվել… ո՛չ, ավելի ճիշտ ես սկսել եմ ճանաչել աշխարհը ու լավ եմ հարմարվել աշխարհին: Էլ այնքան ընդգծված չէ արդարության զգացումը, չնայած երբեմն արդարության բռնկման նոպաներ են լինում(երեւի մանկությունից մնացած հիվանդություն է), այդքան հիվանդագին չեմ ընդունում շրջապատող մարդկանց դժբախտությունները, առաջվա պես գիտեմ մարդկանց հետ ինչպես վարվել, բայց նպատակներն են տարբեր: Միակ բանը, որ մնաց մանկությունից դա սիրո եւ ընկերության մեջ բացարձակ անկեղծ լինել է:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի…
Ես փակում եմ աչքերս ու մոռանում ներկան:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… գուցե ավելի զուսպ, ավելի խելացի, քան հիմա: Ասում են՝ մանուկները անհոգ են. սուտ է՝ նրանց հոգսերը հազար անգամ ավելի մեծ են քան թե մեծերինը, նրանք կյանքը ավելի ճիշտ են տեսնում, նրանք աշխարհին մաքուր աչքերով են նայում եւ ուզում են մաքուր տեսնել աշխարհը, արդարության ձգտումը ավելի վառ է ընդգծված մանուկների մոտ: Հիշե՛ք, թե քանի անգամ եք հեքաթի հերոսների հետ պայքարել չարի դեմ, քանի անգամ եք հաղթել յոթգլխանի վիշապին, հիշե՛ք թե ինչ էիք զգում այդ պահին:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի…ես խղճում էի ու ջանում էի օգնել բոլոր անզորներներին: Հիշում եմ, որ մի անգամ ստիպեցի ծնողներիս կիսափտած բանջերեղեն գնել՝ խղճալով զառամյալ «առեւտրականին»: Բոլորի հոգսը իմն էր, ու ինձ թվում էր, թե իմ հոգսն էլ պիտի բոլորինը լինի:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… սիրում էի մանկապարտեզի մեր խմբից մի աղջկա… այո՛, այո՛, մի՛ զարմացեք՝ սիրում էի, ու այդ սերը ավելի մաքուր, ավելի անարատ էր, քան այն «սերերը» որոնք իմ կյանքում եղել են հասուն տարիքում:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… հաճախ պապիս հետ ժամերով թափառում էի քաղաքում. նա լավագույն ընկերս էր… շա՜՜՜տ եմ կարոտել: Հավաբանաբար հենց նրա մահով էլ փոխվեցին աշխարհի մասին իմ պատկերացումները, մի տեսակ մռայլվեց աշխարհի պատկերը:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… շենքում բոլորն ինձ սիրում էին, քանի որ ճիշտ դաստիարակություն էի ստացել ու գիտեի, թե ինչպես վարվել թե՛ մեծահասակների, թե՛ փոքրահասակների հետ:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի… ես ամեն օր խոսում էի Աստծո հետ ու ամեն քայլս նրա հետ համաձայնեցնում:
Ես բացում եմ աչքերս: Շուրջս նորից այս քաոսային իրականությունն է, խառը պատկերներ, բութ ու հիմար մարդիկ՝ ինքնագոհ, իրենց եսը աստվածացնող, իրենց սխալները երբեք չտեսնող: Արդարության նշույլ իսկ չկա, իսկ ազնվությունը մոռացված ու հնացված մի կատեգորիա: Մի՞թե այսքան փոխվել է աշխարհը: Ո՛չ, ավելի շուտ ես եմ փոխվել… ո՛չ, ավելի ճիշտ ես սկսել եմ ճանաչել աշխարհը ու լավ եմ հարմարվել աշխարհին: Էլ այնքան ընդգծված չէ արդարության զգացումը, չնայած երբեմն արդարության բռնկման նոպաներ են լինում(երեւի մանկությունից մնացած հիվանդություն է), այդքան հիվանդագին չեմ ընդունում շրջապատող մարդկանց դժբախտությունները, առաջվա պես գիտեմ մարդկանց հետ ինչպես վարվել, բայց նպատակներն են տարբեր: Միակ բանը, որ մնաց մանկությունից դա սիրո եւ ընկերության մեջ բացարձակ անկեղծ լինել է:
Այն ժամանակ ես ուրիշ էի…