PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Միայնակ ծնողների անձնական կյանքն ու երեխաները



Arisol
17.01.2007, 19:22
Աշխարհում շատ տարածված երևույթ ա, երբ ծնողները բաժանվում եմ կամ ծնողներից մեկը մահանում ա ու որոշ երեխաներ մեծ հոգեկան ապրումների մեջ են ընկնում: Առավել խորն ա լինում նրանց ցավը, երբ իրենց միայնակ ծնողը որոշ ժամանակ անց փորձում ա կարգավորել իր անձնական կյանքը… Եթե երեխան նորմալ մարդ ա լինում ու մտածում ա իր ծնողի երջանկության մասին, ապա, իմ կարծիքով, նա միայն կողմ կլինի, որ իր ծնողի անձնական կյանքում հայտնվի մեկ այլ մարդ, որը կկարողանա երջանկացնել ծնողին, բայց, ցավոք, լինում են այնպիսի դեպքեր, երբ երեխաներն էգոիստորեն են մոտենում այս հարցին և ընտրության առաջ են դնում ծնողին. «կա՛մ ես, կա՛մ ինքը»… Նման բաներ լինում են վաղ հասակում և տարիներ անց երեխան հասկանում ա, որ իրենց ծնողն անձնական կյանքիկարիք ունի, որ ծնողը մենակ իրենցով ապրել չի կարող և համակերպվում են այն մտքի հետ, որ ծնողը կարգավորի իր անձնական կյանքը: Սակայն լինում են ցավալի դեպքեր, երբ նույնիսկ հասունացաց, արդեն ձևավորված մարդը կտրուկ դեմ ա իր ծնողի անձնական կյանքին… Անցնում են տարիներ, երեխաներն ամուսնանում են, սեփական ընտանիք են կազմում, հեռանում են ծնողից, իսկ ծնողի համար արդեն էն տարիքն ա, երբ անձնական կյանք ստեղծելու համար բավակնին ուշ ա… Այդ դեպքում ծնողը մնում ա միայնակ, արդեն առանց երեխաների… Շատ ցավալի իրավիճակ ա, նման մի քանի դեպք գիտեմ ու հիմա ինձ հետաքրքիր ա ձեր կարծիքը հետևյալ թեմայի վերաբերյալ: Ինչպե՞ս կվերաբերեիք նրան, եթե ձեր ծնողները բաժանվեին և ամենքը ցանկանար անձնական կյանք ստեղծել: Կընդունեի՞ք ձեր ծնողի նման քայլը, թե կհրաժարվեիք նրանից: Եվ ընդհանրապես, մյուս ընտանիքներում, երբ նման բան ա լինում ո՞նց եք դրան վերաբերում:
Անձամբ ես կողմ եմ, որ նման դեպքերում ծնողները վերսկսեն իրենց անձնական կյանքը…

StrangeLittleGirl
17.01.2007, 19:32
Նա՛ր, էս ի՞մ մասին ես գրել: :( Ասելու շատ բան ունեմ, բայց կլռեմ, կարդացողները շատ են :(

Arisol
17.01.2007, 19:38
Նա՛ր, էս ի՞մ մասին ես գրել: :( Ասելու շատ բան ունեմ, բայց կլռեմ, կարդացողները շատ են :(
Ինչու՞ քո մասին: Իմ ծնողներն էլ են վոոբշե տո բաժանված ու ես դրանից իսկի էլ վատ չեմ զգում, նույնիսկ ուրախացել էի, երբ իմացա, որ բաժանվել են:D :

Մելիք
17.01.2007, 19:38
Ինչպե՞ս կվերաբերեիք նրան, եթե ձեր ծնողները բաժանվեին և ամենքը ցանկանար անձնական կյանք ստեղծել: Կընդունեի՞ք ձեր ծնողի նման քայլը, թե կհրաժարվեիք նրանից: Եվ ընդհանրապես, մյուս ընտանիքներում, երբ նման բան ա լինում ո՞նց եք դրան վերաբերում:
Անձամբ ես կողմ եմ, որ նման դեպքերում ծնողները վերսկսեն իրենց անձնական կյանքը…
Ցավոք, ամուսնալուծությունը հիմա հազվագյուտ երևույթ չի, ու, ինչքան նկատում եմ, գնալով ավելի ա շատանում ամուսնալուծությունների թիվը: Բայց եթե կոնկրետ ընտանիքում դա տեղի ա ունեցել, ու դրանից հետո ամուսիններից մեկը փորձում ա, նորից կյանքը դասավորել, դրա համար մենակ կարելի ա ուրախ լինել: Իսկ երեխեքն էլ, եթե հասկացող երեխեք են, պատք ա ամեն ձև ծնողներին պոդձերժկա անեն:

Բարեկամ
17.01.2007, 19:38
Երեխաներին կարելի ա հասկանալ. ծնողը երբ սկսում ա զբաղվել իր նոր անձնական կյանքով, բնականաբար ինչ-որ տեղ պակասում ա ուշադրությունը երեխայի հանդեպ, ու երեխայի զգայուն աչքից ու սրիտից դա չի վրիպում: Այդ դեպքում ես երեխայի կողմն եմ, որը ապրում ա հոգեկան մեծ տրավմա: Ուրիշ բան եթե ծնողը իր այդ երկրորդ զուգընկերոջը աշխատի ներգրավվել իր ընտանեկան կյանքի մեջ, մերձեցնի իր երեխայի հետ, իրար հետ խաղան կամ զբոսնեն օրինակ, որպեսզի երեխան ոչ միայն չզգա ուշադրության պակաս, այլ նույնիսկ նոր ընկեր ձեռք բերի:

Artgeo
17.01.2007, 19:49
Սկզբում կար մի փոքր էգոիստություն ու նույնիսկ ագրեսիա ցանկացած արական սեռի ներկայացուցցչի, որոնք հայտնվում էին մոտակայքում, բայց հետո այդ ամենը անցավ: Հիմա նույնիսկ ես եմ ուզում, որ մեկնումեկը հայտնվի:

Arisol
17.01.2007, 19:53
Սկզբում կար մի փոքր էգոիստություն ու նույնիսկ ագրեսիա ցանկացած արական սեռի ներկայացուցցչի, որոնք հայտնվում էին մոտակայքում, բայց հետո այդ ամենը անցավ: Հիմա նույնիսկ ես եմ ուզում, որ մեկնումեկը հայտնվի:
:)
Արթ, իսկ սկզբում էդ ագրեսսիան ինչի՞ց էր գալիս ու մինչև ո՞ր տարիքն էր:

Shauri
17.01.2007, 20:03
Եթե երեխան նորմալ մարդ ա լինում...
Ա'յ-ա'յ-ա'յ... չէր կարելի սենց բան գրել :(

StrangeLittleGirl
17.01.2007, 20:05
Ինչու՞ քո մասին: Իմ ծնողներն էլ են վոոբշե տո բաժանված ու ես դրանից իսկի էլ վատ չեմ զգում, նույնիսկ ուրախացել էի, երբ իմացա, որ բաժանվել են
Նա՛ր, ես ոչ թե վատ եմ զգում, այլ… բաժանվելը մի կողմ, էդ հեչ:
Լավ, մի քիչ համարձակություն կհավաքեմ ու ամեն ինչ կգրեմ:

Arisol
17.01.2007, 20:07
Ա'յ-ա'յ-ա'յ... չէր կարելի սենց բան գրել :(
Ներողություն եմ խնդրում տվյալ արտահայտությանս համար… Մի քիչ կոպիտ ասացի երևի… Բայց ի նկատի ունեի, որ էգոիստ չի լինում ու իր ծնողի երջանկության մասին մտածում ա…

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Նա՛ր, ես ոչ թե վատ եմ զգում, այլ… բաժանվելը մի կողմ, էդ հեչ:
Լավ, մի քիչ համարձակություն կհավաքեմ ու ամեն ինչ կգրեմ:
OK, դե կսպասենք;) :
Ի դեպ ասեմ, որ էս թեմայից մեկ այլ թեմա էլ երևի լինելու, չնայած կարելի ա հենց սրա մեջ քննարկել: Բայց ավելի ուշ կասեմ էդ թեման, հլը սա մարսենք;) :

Artgeo
17.01.2007, 20:29
:)
Արթ, իսկ սկզբում էդ ագրեսսիան ինչի՞ց էր գալիս ու մինչև ո՞ր տարիքն էր:
Չեմ կարող բացատրել, միգուցե կարծում էի, որ նրանցից ոչ մեկը արժանի չէ, միգուցե ինձ թվում էր, որ ինչ որ մեկը ուզում է գրավել այն տեղը, որը իրեն չի պատկանում: Իսկ միգուցե, ես չէի ուզում կիսել մեկ ուրիշի հետ: Բայց դե... Հիմա խնդիր չեմ տեսնում:

StrangeLittleGirl
17.01.2007, 20:40
Լավ, ես սկսեմ իմ պատմությունը:
Չեմ հիշում, թե քանի տարեկան էինք, երբ ծնողներս բաժանվեցին: Գիտեմ, որ անհիշելի ժամանակներից տարաձայնություններ էին սկսվել: Ես այդ բաժանվելը լավ չէի հասկանում: Տատիկս ինձ խնդրում էր, որ ծնողներիս համոզեմ, որ միանան: Բայց ես փոքր էի, չէի ընկալում, թե որքան կարևոր է դա: Դրա համար էլ առանձնապես ուշադրություն չէի դարձնում:
Եկավ ժամանակ, երբ մորս կողքին մի մարդու նկատեցի: Գժվում էի դրանից, գիշերները վերմակը քաշում էի գլխիս ու արտասվում էի: Մտածում էի ծնողներիս միանալու մասին, բայց արդեն շա՜տ ուշ էր: Հայրս արդեն ամուսնացել էր, կին ուներ: Մայրս էլ հեռու չէր դրանից:
Մի անգամ մայրս կանչեց ինձ, բացատրեց ամեն ինչ: Ես դրանից գժվել էի, հիստերիկայի մեջ ընկել, ահավոր դեմ էի: Իսկ եղբայրս հակառակը՝ ուրախացել էր: Կարծեմ այն ժամանակ 11-12 տարեկան էի: Այդ մարդը մեզ համար նվերներ էր գնում, երևի ուզում էր մեր սրտերը շահել:
Ահագին ժամանակ անցավ: Կարծեմ ինչ-որ տեղ համակերպվեցի այդ փաստի հետ, բայց ժամանակ առ ժամանակ նեղվում էի. մայրս բավարար չափով ուշադրության չէր արժանացնում ինձ, իսկ ես ահավոր մենակ էի զգում: Երևի պատճառն իմ մեջ էլ էր. ես չափից դուրս շատ ուշադրություն էի պահանջում: Այդ ժամանակ 18 տարեկան էի: Զգում էի, թե ինչպես եմ կամաց-կամաց հեռանում մորիցս: Գուցե դա բնական էր: Վերջիվերջո, արդեն բավական հասուն էի:
Իսկ անցյալ տարվանից այդ մարդը վերջնականապես տեղափոխվեց մեզ մոտ: Մինչև հիմա չեմ հարմարվում, տանն ինձ ազատ չեմ զգում: Աշխատում եմ նրան չհանդիպել: Նրա հետ չեմ կարողանում շփվել: Մի տեսակ ամաչում եմ, քաշվում եմ:
Նա էլ իր հերթին… հաճախ է պատահել, որ ես քնած եմ եղել կամ էլ պարզապես կողքի սենյակում, ու նա մորս ինչ ասես չի ասել իմ մասին: Երևի չեն իմացել, որ լսում եմ: Գիտեմ, որ մայրս դրանից շատ վատ է զգում: Իսկ ես չգիտեմ ինչպես վարվել. ասե՞լ մորս, որ ամեն ինչ լսում եմ, ու ասածների մեծ մասը իրականությանը չեն համապատասխանում: Բայց մի՞թե մայրս կհավատա: Նկատել եմ, որ առաջվանից քիչ է ինձ վստահում:
Չէ՛, այդ մարդը վատ մարդ չէ, մայրս երջանիկ է նրա հետ: Չեմ կարող ասել, թե սուտ է խոսում, պարզապես ամեն ինչ այլ կերպ է ընկալում: Մի օրինակ բերեմ, որ լավ հասկանաք: Ամենաթարմ դեպքն է: Ընդամենը մի քանի օր առաջ ես գիշերը վատացել էի, փսխում էի, տան մեջ վազվզում էի, որ լավանամ, բայց չէր օգնում: Այդպես գիշերը լուսացրեցի: Որոշեցի կոմպը միացնել, մի քիչ դեմը նստել, որ մոռանամ ցավերս: Այդ պահին մայրս արթնացավ, զարմացավ, որ արթուն եմ: Ասացի. «Ամբողջ գիշեր չեմ քնել»:
Ցերեկը, երբ արդեն մի քիչ լավ էի, քնել էի: Արթնացա մի խոսակցությունից, որի սկիզբը բաց էի թողել: Մայրս ասում էր. «…բայց ամբողջ գիշեր չի քնել»: Իսկ մորս ամուսինը պատասխանեց. «Ո՞նց կարող էր չքնել: Ես ամբողջ գիշեր արթուն եմ եղել, ոչ մի շարժում չեմ զգացել, շատ հանգիստ քնած էր»: Հա՛, հիշում եմ, որ կողքի սենյակի լույսը երկար ժամանակ վառվում էր, բայց գիտեմ, որ երբ գնացի առաջին անգամ փսխելու դեռ մութ էր, գիշեր էր: Ու դա մի քանի ժամ է տևել, մինչև լույսը բացվելը: Գուցե բառը սխալ եմ օգտագործել, գուցե ամբողջ գիշեր չէր, բայց ամեն դեպքում ստացվում էր, որ ես սուտ եմ խոսել:

Ու հիմա ամենասարսափելին. մորս երկու ամսով գործուղում են Պրահա: Ես ստիպված եմ նրա ամուսնու հետ ապրել: Չեմ պատկերացնում, թե ինչպես է լինելու: Ա՛յ, այստեղ եղբորս տեղը երևում է… Երևի կգնամ տատիկիս տուն:

Arisol
17.01.2007, 21:03
Ու հիմա ամենասարսափելին. մորս երկու ամսով գործուղում են Պրահա: Ես ստիպված եմ նրա ամուսնու հետ ապրել: Չեմ պատկերացնում, թե ինչպես է լինելու: Ա՛յ, այստեղ եղբորս տեղը երևում է… Երևի կգնամ տատիկիս տուն:
Նդա… Լավ չի, բայց Բյուր, միգուցե նստես հետը անկեղծ խոսե՞ս: Փորձե՞լ ես երբևիցե խոսել իր հետ: Բայց մի բան էլ կա. էդ խոսակցություններն ազդու՞մ են քո մոր պահելաձևի վրա, նրա վերաբերմունքը քո հանդեպ դեպի վա՞տն ա փոխվում, թե այդ մարդու խոսացածները ոչ մի էական բնույթ չեն կրում քո և մամայիդ միջև հարաբերություններում: Կարծում եմ հարկավոր ա նստել և երկուսի հետ էլ խոսել…
Իսկ այս երկու ամիսն օգտագործիր որպես իր հետ ընկերանալու միջոց, փորձիր հասկանալ, թե ինչու ա ինքը նման կերպ տրամադրված քո հանդեպ:

StrangeLittleGirl
17.01.2007, 21:10
Նդա… Լավ չի, բայց Բյուր, միգուցե նստես հետը անկեղծ խոսե՞ս: Փորձե՞լ ես երբևիցե խոսել իր հետ: Բայց մի բան էլ կա. էդ խոսակցություններն ազդու՞մ են քո մոր պահելաձևի վրա, նրա վերաբերմունքը քո հանդեպ դեպի վա՞տն ա փոխվում, թե այդ մարդու խոսացածները ոչ մի էական բնույթ չեն կրում քո և մամայիդ միջև հարաբերություններում: Կարծում եմ հարկավոր ա նստել և երկուսի հետ էլ խոսել…
Չէ՛, մորս վերաբերմունքի վրա չի կարող ազդել: Պարզապես մայրս սկսել է ինձ ավելի քիչ վստահել: Դա երևի ենթագիտակցորեն է: Չգիտեմ…
Իսկ խոսել… հեշտ է ասել: Ախր այս մի քանի տարվա ընթացքում ես նրա հետ հազիվ մի քանի բառ եմ փոխանակել: Չեմ կարող: Մորս հետ ուզում եմ խոսել, բայց չգիտեմ ինչից սկսել, ինչ ասել: Ինձ թվում է՝ միակ արդյունքն այն կլինի, որ իմ մասին խոսելիս մորս ամուսինն ավելի զգույշ կլինի:

Իսկ այս երկու ամիսն օգտագործիր որպես իր հետ ընկերանալու միջոց, փորձիր հասկանալ, թե ինչու ա ինքը նման կերպ տրամադրված քո հանդեպ:
Չեմ կարող: Երբ մորս վիրահատել էին, նորից նրա հետ մենակ էի մնում: Հազիվ մի քանի բառ էինք փոխանակում՝ մորս մոտ գնալու հետ կապված, ուրիշ ոչինչ:

Arisol
17.01.2007, 21:20
Չէ՛, մորս վերաբերմունքի վրա չի կարող ազդել: Պարզապես մայրս սկսել է ինձ ավելի քիչ վստահել: Դա երևի ենթագիտակցորեն է: Չգիտեմ…
Իսկ խոսել… հեշտ է ասել: Ախր այս մի քանի տարվա ընթացքում ես նրա հետ հազիվ մի քանի բառ եմ փոխանակել: Չեմ կարող: Մորս հետ ուզում եմ խոսել, բայց չգիտեմ ինչից սկսել, ինչ ասել: Ինձ թվում է՝ միակ արդյունքն այն կլինի, որ իմ մասին խոսելիս մորս ամուսինն ավելի զգույշ կլինի:
Դե եթե չի ազդում, ապա լավ ա: Բյուր, իսկ համոզվա՞ծ ես, որ մայրդ ա քեզ սկսել քիչ վստահել: Միգուցե դու՞ ես իրեն սկսել քիչ վստահել և քեզ հակառակն ա թվում…
Համենայն դեպս հարկավոր ա հավաքվել և խոսել երկուսի հետ էլ և ցույց տալ, որ վստահում ես ու ազատ ես իրենց հետ…

Չեմ կարող: Երբ մորս վիրահատել էին, նորից նրա հետ մենակ էի մնում: Հազիվ մի քանի բառ էինք փոխանակում՝ մորս մոտ գնալու հետ կապված, ուրիշ ոչինչ:
Հենց էս ա պատճառը… Հնարավոր ա, որ իրեն թվում ա, թե դու իրեն չես սիրում և իր դեմ ինչ-որ բաներ ունես…
Ես գիտեմ, որ դու ուժեղ մարդ ես ու եթե շատ ուզես, ապա կարող ես նստել երկուսի հետ էլ մարդավարի խոսել և ճշտել ամեն ինչ;) :

dvgray
17.01.2007, 22:30
Եկեք նաենք այս ամենին մի ուրիշ տեսանկյունից;
Բաժանումը դա ծանր վթար է: ընտանեական վթար;
Եվ ինչ ՞; Ծնողը իր անձնական երջանկության համար իրավունք ունի ծանրագույն տրավմա "պարգևել" իր երեխաներին ՞
Ես ավելի հակված եմ նրան, որ վթարի հետևանքները կրեն բոլորը, բացի երեխաներից; Ես դեպքերում վճռական խոսքը պետք է միանշանակ պատկանի երեխաներին; նոր ընտանիքը պետք է կազմվի միմյայն նրանց գիտակցված համաձայնությամբ; Հակառակ դեպքում կատարվում է բռնարարք երեխայի հանդեպ;

Եթե երեխան իրապես վստահում է իր մորը (հորը) նա կընդունի իր ծնողի նոր ընտրությունը; Պետք է լավ հասկանալ, որ երեխան ի տարբերություն իր մեծահասակ ծնողի, չի կարող մի օր թողնել իր տունը , և հեռանալ , (ինչպես վարվել է իր "հայր" կոչեցյալը) եթե իր հայրացուն իր սրտովը չի ; Դա նրան դատապարտում է անվերջ ստրեսների և լարված կյանքի, որի առաջացման հետ ինքը ընդհանրապես կապ չունի; Ծնողը էս դեպքերում պարտավոր է շարունակել ապրել "վթարված" եվ կրել ամբողջ ծանրությունը իր ուսերին , եթե երեխան չի վստահում իրեն ու իր նոր ընտրությունը; Առանց էտ էլ, երեխան անմեղ զոհ է;

Հ.Գ. 1 Բյուրակն, դու լրիվ ճիշտ էս, և հանգիստ խղճով կարող ես քո մորից պահանջել հարգանք քո զգացմունքներիտ հանդեպ;

Հ.Գ. 2 Հայաստանում ծնողները (մանավանդ երիտասարդ ծնողները) որպես օրինաչափություն ամենամեծ էգոիստներն են, և կրիտիկական պահերին երբեք էլ հաշվի չեն առնում երեխաներին; Երեխաներին ոչ թե կանֆետ ու խաղալի է պետք , այլ հայր ու մայր ; Սեմուչկի պես ամուսնանում ու բաժանվում են , իրենց հետևից որպես էտ ամենի վկայություն թողնելով ջարդված հոգեկանով մանկություն:

Arisol
17.01.2007, 22:52
Եկեք նաենք այս ամենին մի ուրիշ տեսանկյունից;
Բաժանումը դա ծանր վթար է: ընտանեական վթար;
Եվ ինչ ՞; Ծնողը իր անձնական երջանկության համար իրավունք ունի ծանրագույն տրավմա "պարգևել" իր երեխաներին ՞
Տվյալ դեպքի համար բերեմ մի օրինակ: Մի ծանոթ կին գիտեմ, որի ամուսինն իրեն թողել ա երեխայի հետ, երբ տղան 4-5 տարեկան էր: Կինն ամբողջությամբ նվիրվել ա իր երեխային, անձնական կյանք ընդհանրապես չի ունեցել ու երբ տղան բավականին մեծ էր, այդ կինը ցանկացավ կարգավորել անձնական կյանքը,բայց տղան կտրականապես դեմ էր, իսկ նա իր տղու կամքին հակառակ չգնաց: Անցան տարիներ, տղան ամուսնացավ, տուն բերեց մի աղջկա, որն ընդհանրապես չի հարգում այդ կնոջը ու փոխանակ տղան կնոջը բացատրի, որ նա իր մայրն ա, էդ տղան սուսիկ-փուսիկ իր համար կողք ա մնում ու չի խառնվում, մի բան էլ ավել՝ ինքն ա սկսել անհարգալից վերաբերմունք ցուցաբերել… Մայրն իր ամբողջ կյանքը նվիրել ա տղուն և ահա տղային «շնորհակալությունը»… Տվյալ դեպքում այդ կինն էլ ա մեղավոր, որ իր տղու «հրամաններին» սուսիկ-փուսիկ հետևել ա… Հիմա ամեն օր գլուխը պատերին ա խփում, թե ինչու ա տենց հիմար եղել…

Ես ավելի հակված եմ նրան, որ վթարի հետևանքները կրեն բոլորը, բացի երեխաներից; Ես դեպքերում վճռական խոսքը պետք է միանշանակ պատկանի երեխաներին; նոր ընտանիքը պետք է կազմվի միմյայն նրանց գիտակցված համաձայնությամբ; Հակառակ դեպքում կատարվում է բռնարարք երեխայի հանդեպ;

Այո, համաձայն եմ, որ հիմնականում դա ծնողների մեղավորությունն ա, բայց ես հո չեմ ասում միանգամից, բաժանվելուց հետո իրենց մի նոր մարդ գտնեն, այլ մի որոշ ժամանակ անց, երբ երեխան պատրաստ կլինի նման փոփոխության…

Ծնողներս բաժանվել են, երբ ես 5 տարեկան էի և ես նման ապրումներ չեմ ունեցել ու միայն կողմ եմ եղել մորս կյանքում նոր մարդու հայտնվելուն: Ուստի այս ամենը նույնպես գալիս ա տվյալ մարդու բնավորությունից…

Ուլուանա
17.01.2007, 23:38
Տվյալ դեպքում շատ բան կախված է ծնողից. կարծում եմ՝ ծնողները հիմնականում հնարավորություն ունենում են երեխային նախապատրաստելու և նրանց մեջ իրենց նոր կողակցի նկատմամբ դրական տրամադրվածություն առաջացնելու։ Ճիշտ է, երեխայի խառնվածքից էլ է շատ բան կախված, բայց, կարծում եմ, ծնողից՝ ավելի շատ։ Ծնողից մեծ նրբանկատություն է պահանջվում, որ կարողանա երեխային բավարար չափով ուշադրություն դարձնել, նույնիսկ ավելի մեծ ուշադրություն, քան մինչ այդ էր, որպեսզի երեխան հանկարծ չկարծի, թե խորթ հոր հայտնվելը մոր՝ իր նկատմամբ վերաբերմունքի վրա ազդել է, որ նրա սերն իր նկատմամբ պակասել է։ Բացի դրանից, ճիշտ կլինի, որ մայրը հենց սկզբից աշխատի մտերմիկ, ընկերական հարաբերություններ հաստատել երեխաների և իր նոր ամուսնու միջև։ Այս հարցում նրանից իսկապես շատ բան է կախված, և դա պետք է անել հենց սկզբից, քանի դեռ սառը, լարված մթնոլորտ չի ձևավորվել ընտանիքում, որ, անկասկած, ավելի բարդ կլինի փոխելը։ Մայրը պետք է լուրջ հոգեբանական աշխատանք տանի թե՛ իր նոր ամուսնու, թե՛ երեխաների հետ, փորձի նրանց մերձեցնել։

Այս հարցում սովորաբար փոքր երեխաների հետ ավելի քիչ խնդիրներ են լինում. խորթ հոր համար նրանց սերն ու վստահությունը շահելն ավելի հեշտ է լինում, քան մեծ երեխաներինը։

Այս ամենի մասին տեսականորեն շատ բան կարելի է ասել, խոսելը հեշտ է, բայց գործնականում դա երեխաների համար անասելի ծանր հոգեվիճակ է... :think

StrangeLittleGirl
17.01.2007, 23:59
Գիտեք, նորից հսկայական գրառում էի արել, բայց ջնջեցի :(
Միևնույն է, ինձ չեք հասկանա: Ձեր գրառումներից դա երևում է:

Shauri
18.01.2007, 00:39
Բյուր ջան, ախր դա բնական է... Քեզ իրոք հասկանալ կարող է միայն նա, ով ինքն է եղել այդ վիճակում... Ինչքան էլ կողքից խոսեն ու փորձեն օգնել, մեկ է, դժվարությունները քոնն են, ոչ թե ուրիշինը... :(

Բարեկամ
18.01.2007, 03:42
Բյուրակն ջան, չգիտեմ ինչքանով ա կարելի միջամտել անձնական նուրբ հարցերի, էն էլ հասարակավ, բայց քանի որ գրեցիր`
կուզենայի, որ մտնեիր մամայիդ դրության մեջ. միշտ իմացի, որ մամայի համար իրա երեխուց էնկողմ բան չկա, ինչքան էլ որ քեզ թվա, որ ինչ-որ տեղ օտարվել եք, բայց մի պահ գիտակցի, որ մայրդ, որ հավանաբար երիտասարդ ա, պետք ա կարգավորի իր անձնական կյանքը, այլապես կքայքայվի նախ որպես կին, հետո որպես մարդ. համոզված եմ, որ բոլոր տեսակի վիրավորվածության զգացումներիդ ու նեղսրտություններիդ հետեւում, կամ ավելի շուտ առջեւում, դու չես ուզենա որ մայրդ դժբախտ լինի, բայց հիմա փաստորեն նա շատ դժվար կացության մեջ ա` իր կյանքն ու ամեն ինչը` այսինքն դու, չի համադրվում իր հնարավոր անձնական երջանկության հետ, իրա համար պետք ա որ ահավոր ծանր լինի: Ու եթե կարծում ես, որ նա այդ մարդուն գերադասել ա քեզնից, հարյուր տոկոսով սխալվում ես, բայց կուրորեն իրան զոհաբերել էդ ժամանակավոր չհասկացվածությանը, որ կա քո ու իր ամուսնու միջև, հիմարություն կլինի, ու դու էլ հետո դա քեզ ոչ մի կերպ չես ների: Գիտեմ, որ խորհուրդ տալը հեշտ ա, լիքը նրբություններ ու իրավիճակներ ու հոգեվիճակներ կան, որ խորհուրդ տվողը չի կարա իմանա, բայց ես լինեի քո տեղը նախ կմտածեի մամայիս երջանկության մասին, կաշխատեի լավ լինել էդ մարդու հետ, որ մամաս ուրախանա, իսկ դրա համար նախևառաջ կփորձեի հասկանալ էդ մարդուն էլ . դու հաստատ հեշտ աղջիկ չես ;) , էնպես որ իրան էլ կարելի ա հասկանալ, բայց եթե լուրջ` գնահատի նրա մեջ մարդուն,ոչ թե ստատուսը :) ու ամեն ինչ իրա տեղը կընկնի:
Հուսով եմ գրածներս վերամբարձ խորհրդատվության երանգ չունեցան, ուղղակի կարող ա, հաստատ չգիտեմ, բայց կարող ա տենց լավ լինի:

StrangeLittleGirl
18.01.2007, 15:07
Բարեկա՛մ, դու էլ ես ինձ սխալ հասկացել: Ես մորս հասկանում եմ, նրա ամուսնուն չեմ հասկանում:

Ես էդ ամեն ինչը պատմել եմ ոչ թե նրա համար, որ խորհուրդներ լսեմ, այլ պարզապես որպես կոնկրետ իրավիճակ ներկայացրել եմ: Դատողություններ ինքներդ արեք, բայց, խնդրում եմ, խորհուրդներ մի տվեք: Ես դրանից վիրավորվում եմ:

Բարեկամ
18.01.2007, 15:19
Լավ, կներես

Gohar
18.01.2007, 17:45
Ես հասկանում եմ և՛ ծնողներին, և՛ երեխաներին:
Ծնողներին-Հասկանում եմ, որովհետև, անկախ երեխաների տարիքից և քանակից, ծնողներն էլ իրենց անձնական կյանքը ունենալու իրավունք ունեն, չէ՞, որ գալու է մի պահ, երբ երեխաները ամուսնանալու են, իրենց անձնական կյանքն են ունենալու ( անախ նրանից տղա թե աղջիկ), իսկ ինչո՞ւ ծնողը պետք է չունենա իր անձնականը:
Երեխաներին-Հասկանում եմ, որովհետև շատ հաճախ, այդ երեխաների ծնողները բացահայտ հանդիպում են իրենց ընտրյալի հետ ու…Ու հանկարծ, այնպես է ստացվում, որ նրանց անձնական կյանքը չի դասավորվում: Մեկի հետ չի ստացվում, երկրորդի հետ չի ստացվում, ու…(հուսով եմ հասկացաք):
Այս պարագայում տղան մտածում է, որ իր շրջապատում իրեն կծաղրեն, աղջիկն էլ մտածում է, իր ապագայի մասին: Այս տեսանկյունից, ես հասկանում եմ, այդ խմբի մեջ դասվող երեխաների տեղին անհանգստությունը:
Իսկ, եթե ծնողի և իր ընտրյալի մեջ ամեն ինչ նորմալ է ընթանում և երեխան չի ուզում, որ ծնողը ամուսնանա, ապա դա ես վերագրում եմ երեխայի ագահությանը(Հիմնականում, առանձին դեպքեր չեմ քննարկոմ):
Մի միտք եմ ուզում արտահայտել, չնայած համոզված եմ, որ շատերը գրածիս իմաստը սխալ կհասկանան, բայց հոգ չէ… Երեխայի ծնողը, մինչև ամուսնանալը իր ընտրյալի հետ պետք է հանդիպի ընտանիքի և շրջապատի աչքից դուրս:

asho
23.01.2007, 18:43
Գիտեք, նորից հսկայական գրառում էի արել, բայց ջնջեցի :(
Միևնույն է, ինձ չեք հասկանա: Ձեր գրառումներից դա երևում է:
Չէ, ես քեզ շատ լավ եմ հասկանում: Ես էլ էի համարյա քո վիճակում: Ի տարբերություն քեզ իմ պապան մահացել ա: Լրիվ նույն պատմության մեջ էլ ես էի: Բայց որ պապաս մահացավ շատ փոքր էի 3-4 տարեկան: Ես ոչ մի բան չեի հասկանում, բայց քուրս քո նման տանջվում էր: Ու մենակ էս մի քանի տարի ա որ հասկանում եմ էտ մարդը ով էր իսկականում: Բայց հիմա փառք Աստծո, մեր աղոթքների միջոցով ազատվեցինք էտ հրեշից: Ախր լրիվ նույն պատմությունն ա մերը: Քեզ մնում ա աղոթելը: Բա ախպերտ ուրա? Քեզ համբերություն:

StrangeLittleGirl
23.01.2007, 21:36
Չէ, ես քեզ շատ լավ եմ հասկանում: Ես էլ էի համարյա քո վիճակում: Ի տարբերություն քեզ իմ պապան մահացել ա: Լրիվ նույն պատմության մեջ էլ ես էի: Բայց որ պապաս մահացավ շատ փոքր էի 3-4 տարեկան: Ես ոչ մի բան չեի հասկանում, բայց քուրս քո նման տանջվում էր: Ու մենակ էս մի քանի տարի ա որ հասկանում եմ էտ մարդը ով էր իսկականում: Բայց հիմա փառք Աստծո, մեր աղոթքների միջոցով ազատվեցինք էտ հրեշից: Ախր լրիվ նույն պատմությունն ա մերը: Քեզ մնում ա աղոթելը: Բա ախպերտ ուրա? Քեզ համբերություն:
Ասում եմ, մենակ նա կհասկանա, ով այդ ամենի միջով անցել է կամ անցնում է: Միայն նա կարող է խորհուրդ տալ, ով իր կաշվի վրա զգացել է:
Եղբայրս բանակում է:
Աստված քեզ օրհնի :)

StrangeLittleGirl
23.01.2007, 22:23
Հ.Գ. իմ ու քո տարբերությունն այն է, որ, բարեբախտաբար, իմ խորթ հայրը հրեշ չէ, հրեշը ես եմ :(

asho
25.01.2007, 15:21
Իմ կարծիքով դու իսկականից պետք ա գնաս տատիկիդ տուն: Բայց չհասկացա խի ես դու հրեշ: Չէ որ ինքն ա քո մասին մամայիտ վատ բաներ ասում, ու մենակ դու ես տուժվում?

Idealistka
26.01.2007, 19:50
Հ.Գ. իմ ու քո տարբերությունն այն է, որ, բարեբախտաբար, իմ խորթ հայրը հրեշ չէ, հրեշը ես եմ :(


Կներես միջամտության համար, բայց ուզում եմ ասել, որ մասամբ հասկանում եմ ու կարծում եմ՝ անհիմն է ինքնաքննադատությունդ: Ասացիր,որ խորհուրդ չես ցանկանում լսել, բայց ուզում եմ խորհուրդ տալ/այն ոչ միայն քեզ է վերաբերում,այլ բոլորիս/ ավելի ԲԱՑ լինել շրջապատի համար: Աշխարհն ու կյանքը մեզ շատ հնարավորություններ է տալիս, ցույց է տալիս ճիշտ ուղին, միայն թե պետք է բացվես, նախապաշարմունքներով չլցվես , չէ որ բոլոր մարդիկ կարծում են, թե իրենք լավն են, ճիշտ են, դրա համար պետք է հասկանալ մարդուն, ըմբռնումով մոտենալ: Նորից ներողություն եմ խնդրում խառնվելու համար. չէի կարող անտարբեր մնալ: Համոզված եմ , որ ժամանակն ու փոխադարձ սերն ու ներողամտությունը ամեն-ինչ կկարգավորի, անպայման:)

Adam
25.09.2008, 19:15
Եկեք քննարկենք բոլորիդ երևի ծանոթ դեպք.
Ծնողները բաժանվում են, և ամեն մեկը փորձում է ստեղծել իր անձնական կյանքը: Հոր դեպքում երեխան փոքր-ինչ մեղմ է վերաբերվում (չնայած սա էլ քիչ տոկոս է կազմում), իսկ մոր դեպքում կտրականապես դեմ և չի թույլատրում մորը ունենալ իր անձնական կյանքը: Եթե բաժանվեց, ուրեմն էլ իրավունք չունի ստեղծել նոր կյանք (ամուսնական առումով) և այլն.... սա հիմնակաում հանդիպում է պատանիների շրջանում, բայց ասեմ, որ մեծերի մոտ կազմող տոկոսն էլ համարյա հավասար է: Ի՞նչ եք կարծում, ծնողի անձնական կյանքը երեխայի որոշելի՞քն է...
Եվ ի՞նչ կանեյիք եթե լինեյիք նման իրադրությունում:

Dayana
25.09.2008, 19:30
Ադամ էլի բարդ հարցեր ես գտել :8
Եթե ես երեխա լինեի, այսինքն իմ ծնողները բաժանվեին, երևի ոչինչ էլ չէի ասի :( ուղղակի լուռ կտանջվեի ` բաժանումից հետո ուրիշ մամա, պապա ունենալուց: Իսկ եթե ես ծնող լինեի :8 այ էդ մասում կկախվեի, որովհետև չեմ էլ ուզում պատկերացնել, թե էդ ինչ դժվար հարց է :(

Երկնային
25.09.2008, 23:24
Եկեք քննարկենք բոլորիդ երևի ծանոթ դեպք.
Ծնողները բաժանվում են, և ամեն մեկը փորձում է ստեղծել իր անձնական կյանքը: Հոր դեպքում երեխան փոքր-ինչ մեղմ է վերաբերվում (չնայած սա էլ քիչ տոկոս է կազմում), իսկ մոր դեպքում կտրականապես դեմ և չի թույլատրում մորը ունենալ իր անձնական կյանքը: Եթե բաժանվեց, ուրեմն էլ իրավունք չունի ստեղծել նոր կյանք (ամուսնական առումով) և այլն.... սա հիմնակաում հանդիպում է պատանիների շրջանում, բայց ասեմ, որ մեծերի մոտ կազմող տոկոսն էլ համարյա հավասար է: Ի՞նչ եք կարծում, ծնողի անձնական կյանքը երեխայի որոշելի՞քն է...
Եվ ի՞նչ կանեյիք եթե լինեյիք նման իրադրությունում:

Ամեն մարդ անձնական կյանք ունենալու իրավունք ունի, ու եթե նման հարցի առաջ կանգնած լինեի, չէի խառնվի երևի ծնողիս կյանքին… թույլ չէի տա, որ իմ պատճառով չունենա այն, ինչ գուցե իրեն շատ կերջանկացնի…

Մյուս կողմից ծնողի տեսանկյունից պատկերը այլ եմ տեսնում, այսինքն` ինչքանո՞վ կարող ես վստահ լինել, որ ինչ-որ տղամարդ (տեկուզ և քո կողմից շատ սիրելի, քեզ էլ շատ սիրի) կընդունի քո երեխաներին հարազատի պես… Ի դեպ, էդ խնդիրը հիմնականում հայերի մոտ եմ տեսնում: Արտասահմանցիները էնքան վատ չեն նայում դրան… Ու էս դեպքում պարզ է, որ առաջինը երեխայի մասին կմտածես…

Հ.Գ. ընկերուհիս երեք տարեկան էր, երբ հայրը մահացավ, ու մայրն էլ դեռ քսաներկու թե քսանմեկ տարեկան էր… երբ ընկերուհիս տասնութ էր, ինքն իր մամային «ամուսնացրեց» :)) գիտեմ, որ մաման չեմուչում էր անում, իսկ աղջիկը համոզում էր, որ ամուսնանա… :)

Ուլուանա
26.09.2008, 00:05
Եկեք քննարկենք բոլորիդ երևի ծանոթ դեպք.
Ծնողները բաժանվում են, և ամեն մեկը փորձում է ստեղծել իր անձնական կյանքը: Հոր դեպքում երեխան փոքր-ինչ մեղմ է վերաբերվում (չնայած սա էլ քիչ տոկոս է կազմում), իսկ մոր դեպքում կտրականապես դեմ և չի թույլատրում մորը ունենալ իր անձնական կյանքը: Եթե բաժանվեց, ուրեմն էլ իրավունք չունի ստեղծել նոր կյանք (ամուսնական առումով) և այլն.... սա հիմնակաում հանդիպում է պատանիների շրջանում, բայց ասեմ, որ մեծերի մոտ կազմող տոկոսն էլ համարյա հավասար է: Ի՞նչ եք կարծում, ծնողի անձնական կյանքը երեխայի որոշելի՞քն է...
Եվ ի՞նչ կանեյիք եթե լինեյիք նման իրադրությունում:
Պարզ է, որ ցանկացած մարդ, այդ թվում և ծնող, իրավունք ունի անձնական երջանկության։ Բայց եթե, ասենք, կինն զգում է, որ իր նոր սիրեցյալն այնքան էլ լավ հայր չի լինի իր երեխաների համար, նրանց չի սիրում, որ նրանց միջև այնպիսի հարաբերություններ չկան ու դժվար թե լինեն, որ կարողանան երջանիկ գոյակցել, նմանատիպ այլ գործոններ։ Մայրը պետք է միաժամանակ իր երեխաների երջանկության մասին մտածի, քանի դեռ իր խնամքի տակ են։ Վերջիվերջո, որքան էլ որ ամուսնու հետ հարաբերությունները լավ լինեն, կինը չի կարող լիարժեք երջանիկ լինել, եթե իր երեխաները դժբախտ են։ Խոսքս այն դեպքերի մասին չէ, երբ երեխան դեմ է լինում ընդհանրապես մոր՝ երկրորդ անգամ ամուսնանալուն՝ անկախ նրանից, թե ում հետ կամուսնանա։ Բայց ամուսնանալիս մայրը պետք է կարողանա պատկերացնել իր և իր երախաների համատեղ կյանքն իր նոր ամուսնու հետ։ Որոշ դեպքերում գուցե միասին ապրելն այնքան էլ ճիշտ չի՝ կախված իրավիճակից։ Իսկ երբ երեխաներն արդեն մեծ են ու իրենց անձնական կյանքն ունեն, կարծում եմ, արդեն ընդհանրապես իրավունք չունեն այդ որոշմանը մասնակցելու, եթե, իհարկե, մայրն ինքը նրանց այդ իրավունքը չի տալիս։

Բայց կարծում եմ, որ շատ դեպքերում, երբ խորթ հոր հետ երեխաների հարաբերությունները լավ չեն լինում, մեղավորը մայրն է լինում, քանի որ ի սկզբանե այնպիսի մթնլորոտ ստեղծած չի լինում, որ երկկողմանի ջերմություն ու համակրանք առաջանա։ Հասկանալի է, որ դա ոչ միշտ է հեշտ, բայց կարծում եմ, որ մեծ մասամբ հնարավոր է։ Ու հենց սկիզբը շատ կարևոր է, քանի որ եթե սկզբում այդ նուրբ պահը բաց թողնվեց, հետագայում շատ դժվար է լինելու «կարկատել» արդեն ձևավորված ոչ ջերմ, սառը կամ գուցե նաև կոնֆլիկտային հարաբերությունները։

ivy
26.09.2008, 00:12
Պարզ է, որ ցանկացած մարդ, այդ թվում և ծնող, իրավունք ունի անձնական երջանկության։ Բայց եթե, ասենք, կինն զգում է, որ իր նոր սիրեցյալն այնքան էլ լավ հայր չի լինի իր երեխաների համար, նրանց չի սիրում, որ նրանց միջև այնպիսի հարաբերություններ չկան ու դժվար թե լինեն, որ կարողանան երջանիկ գոյակցել, նմանատիպ այլ գործոններ։ Մայրը պետք է միաժամանակ իր երեխաների երջանկության մասին մտածի, քանի դեռ իր խնամքի տակ են։ Վերջիվերջո, որքան էլ որ ամուսնու հետ հարաբերությունները լավ լինեն, կինը չի կարող լիարժեք երջանիկ լինել, եթե իր երեխաները դժբախտ են։ Խոսքս այն դեպքերի մասին չէ, երբ երեխան դեմ է լինում ընդհանրապես մոր՝ երկրորդ անգամ ամուսնանալուն՝ անկախ նրանից, թե ում հետ կամուսնանա։ Բայց ամուսնանալիս մայրը պետք է կարողանա պատկերացնել իր և իր երախաների համատեղ կյանքն իր նոր ամուսնու հետ։ Որոշ դեպքերում գուցե միասին ապրելն այնքան էլ ճիշտ չի՝ կախված իրավիճակից։ Իսկ երբ երեխաներն արդեն մեծ են ու իրենց անձնական կյանքն ունեն, կարծում եմ, արդեն ընդհանրապես իրավունք չունեն այդ որոշմանը մասնակցելու, եթե, իհարկե, մայրն ինքը նրանց այդ իրավունքը չի տալիս։

Բայց կարծում եմ, որ շատ դեպքերում, երբ խորթ հոր հետ երեխաների հարաբերությունները լավ չեն լինում, մեղավորը մայրն է լինում, քանի որ ի սկզբանե այնպիսի մթնլորոտ չի ստեղծում, որ երկկողմանի ջերմություն ու համակրանք առաջանա։ Հասկանալի է, որ դա ոչ միշտ է հեշտ, բայց կարծում եմ, որ մեծ մասամբ հնարավոր է։ Ու հենց սկիզբը շատ կարևոր է, քանի որ եթե սկզբում այդ նուրբ պահը բաց թողեց, հետագայում շատ դժվար է լինելու «կարկատել» արդեն ձևավորված ոչ ջերմ, սառը կամ գուցե նաև կոնֆլիկտային հարաբերությունները։

Ան, ես քո գրածի հետ լրիվ համաձայն եմ, բայց ոնց որ թե թեման մի քիչ այլ էր...
Գիտեմ, որ հայ հասարակության մեջ հաճախ է լինում, և դա է նշում է հեղինակը, որ ամուսնալուծված կնոջ պատանեկության շամին հասած տղաները մորը կտրականապես արգելում են ունենալ անձնական կյանք՝ ընկեր, սիրեցյալ, ամուսին։ Դա համարում են խայտառակություն...

Ուլուանա
26.09.2008, 00:34
Ան, ես քո գրածի հետ լրիվ համաձայն եմ, բայց ոնց որ թե թեման մի քիչ այլ էր...
Գիտեմ, որ հայ հասարակության մեջ հաճախ է լինում, և դա է նշում է հեղինակը, որ ամուսնալուծված կնոջ պատանեկության շամին հասած տղաները մորը կտրականապես արգելում են ունենալ անձնական կյանք՝ ընկեր, սիրեցյալ, ամուսին։ Դա համարում են խայտառակություն...
Էդ դեպքում մի բան կասեմ, կարող է մի քիչ կոպիտ հնչի, բայց իրոք էդպես եմ մտածում, կներեք. երեխան ո՞վ դառավ, որ ծնողին որևէ բան արգելի կամ թույլատրի։ :o Ես համարում եմ, որ այն ընտանիքը, որտեղ երեխան ծնողին որևէ բան թելադրելու՝ արգելելու կամ թույլատրելու իրավունք ունի, արդեն իսկ նորմալ ընտանիք չէ. այդ երեխայի դաստիարակությունն ակնհայտորեն սխալ է եղել, ու հիմա ծնողը պարզապես քաղում է իր ցանածի պտուղները։

StrangeLittleGirl
26.09.2008, 16:35
Պարզ է, որ ցանկացած մարդ, այդ թվում և ծնող, իրավունք ունի անձնական երջանկության։ Բայց եթե, ասենք, կինն զգում է, որ իր նոր սիրեցյալն այնքան էլ լավ հայր չի լինի իր երեխաների համար, նրանց չի սիրում, որ նրանց միջև այնպիսի հարաբերություններ չկան ու դժվար թե լինեն, որ կարողանան երջանիկ գոյակցել, նմանատիպ այլ գործոններ։ Մայրը պետք է միաժամանակ իր երեխաների երջանկության մասին մտածի, քանի դեռ իր խնամքի տակ են։ Վերջիվերջո, որքան էլ որ ամուսնու հետ հարաբերությունները լավ լինեն, կինը չի կարող լիարժեք երջանիկ լինել, եթե իր երեխաները դժբախտ են։ Խոսքս այն դեպքերի մասին չէ, երբ երեխան դեմ է լինում ընդհանրապես մոր՝ երկրորդ անգամ ամուսնանալուն՝ անկախ նրանից, թե ում հետ կամուսնանա։ Բայց ամուսնանալիս մայրը պետք է կարողանա պատկերացնել իր և իր երախաների համատեղ կյանքն իր նոր ամուսնու հետ։ Որոշ դեպքերում գուցե միասին ապրելն այնքան էլ ճիշտ չի՝ կախված իրավիճակից։ Իսկ երբ երեխաներն արդեն մեծ են ու իրենց անձնական կյանքն ունեն, կարծում եմ, արդեն ընդհանրապես իրավունք չունեն այդ որոշմանը մասնակցելու, եթե, իհարկե, մայրն ինքը նրանց այդ իրավունքը չի տալիս։
Ո՞վ ասաց, որ մոր նոր ամուսինը պետք է հայր լինի երեխաների համար: Էդ էր պակաս մնացել :angry Ո՞վ դարձավ էդ օտարականը, որ հայր խաղա:

Ի դեպ, եթե չեմ սխալվում, նման թեմա կա, բացողն էլ Նարեն էր:

Artgeo
26.09.2008, 16:46
Մոդերատորական: «Ծնողի անձնական կյանքը երեխայի որոշելի՞քն է« թեմայի գրառումները միաձուլվել են այս թեմային:
Հետագայում թեմա բացելիս խնդրում ենք օգտվել որոնման համակարգից: Եթե չգիտեք, որոնման համակարգից օգտվել կամ պարզապես չեք գտնում նրա տեղը, ապա կարող եք դիմել ցանկացած մոդերատորի կամ ադմինիստրատորի, նրանք մեծ սիրով կբացատրեն ու կամ կուղարկեն:

Քամի
26.09.2008, 17:24
Էդ դեպքում մի բան կասեմ, կարող է մի քիչ կոպիտ հնչի, բայց իրոք էդպես եմ մտածում, կներեք. երեխան ո՞վ դառավ, որ ծնողին որևէ բան արգելի կամ թույլատրի։ :o Ես համարում եմ, որ այն ընտանիքը, որտեղ երեխան ծնողին որևէ բան թելադրելու՝ արգելելու կամ թույլատրելու իրավունք ունի, արդեն իսկ նորմալ ընտանիք չէ. այդ երեխայի դաստիարակությունն ակնհայտորեն սխալ է եղել, ու հիմա ծնողը պարզապես քաղում է իր ցանածի պտուղները։

իսկ եթե ծնողն ընտրում է զուգընկեր,որն էլ ունի ընտանիք ու երեխաներ, ապա դա տվյալ կնոջ երեխայի վրա շատ վատ ազդեցություն կունենա, թէ հոգեպես և թէ
ընկերական շրջապատում

իսկ եթե տվյալ պարագայում ծնողը մտածի թէ երեխաս ով դառավ, որ ինձ որևէ բան արգելի կամ թելադրի ապա դա արդեն իսկ նորմալ ծնող չէ...
Հ.Գ
ծնողի անձնական կյանք, դա միայն ամուսնությունը չի

Ուլուանա
26.09.2008, 20:23
Ո՞վ ասաց, որ մոր նոր ամուսինը պետք է հայր լինի երեխաների համար: Էդ էր պակաս մնացել :angry Ո՞վ դարձավ էդ օտարականը, որ հայր խաղա:
Բյուր, իմ կարծիքով, չարժե նման կանխակալ ատելությամբ արտահայտվել խորթ հայր հասկացության մասին։ Ես նկատի չունեի, որ ծնողի նոր զուգընկերն անպայման պիտի նաև հայր լինի իր կնոջ երեխաների համար։ Դա ամեն ընտանիքի անհատական որոշումն ու դրվածքն է, բնականաբար։ Շատ բան կախված է նաև նրանից, թե ինչ տարիքում ու ինչ հանգամանքներում են երեխաները խորթ հայր «ձեռք բերում»։ Կախված է նաև նրանից`երեխաների իսկական հայրը կենդանի է, թե ոչ, իր երեխաների հետ կապ պահպանում է, հայրություն անում է, թե ոչ։ Եթե երեխաները փոքր են, իսկական հայրն էլ կամ կենդանի չէ, կամ էլ կենդանի է, բայց «անունը կա, ամանումը չկա» կարգավիճակով, ապա միանգամայն հավանական է, որ մոր ամուսինն այդ երեխաների համար որպես հայր հանդես գա, լավ թե վատ հայր՝ արդեն այլ հարց է։ Շատ բան կախված է նաև մորից, այսինքն՝ թե նա ինչ հիմքերի վրա կդնի իր նոր ամուսնու դերն այդ ընտանիքում։ Կարող է հենց սկզբից նրան որպես զուտ իր ամուսին ներկայացնել և հայր լինելու մասին խոսք էլ չլինի, բայց կարող է և հենց սկզբից քիչ–քիչ երեխաներին փորձել տրամադրել, որպեսզի իր ամուսնուն սկսեն ընկալել որպես հայր։ Էլի եմ ասում, էս ամեն ինչը շատ անհատական է, և բազմաթիվ ու բազմազան հնարավոր տարբերակներ կան։

իսկ եթե ծնողն ընտրում է զուգընկեր,որն էլ ունի ընտանիք ու երեխաներ, ապա դա տվյալ կնոջ երեխայի վրա շատ վատ ազդեցություն կունենա, թէ հոգեպես և թէ
ընկերական շրջապատում

իսկ եթե տվյալ պարագայում ծնողը մտածի թէ երեխաս ով դառավ, որ ինձ որևէ բան արգելի կամ թելադրի ապա դա արդեն իսկ նորմալ ծնող չէ...
Հ.Գ
ծնողի անձնական կյանք, դա միայն ամուսնությունը չի
Երբեք չես կարող հաստատ ասել, որ ծնողի ամուսնու՝ այլ ընտանիք ունենալու հանգամանքը անպայման վատ ազդեցություն կունենա երեխաների վրա։ Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե երկու ընտանիքներն ինչպիսին են՝ նախ իրենց ներքին հարաբերություններում, ապա՝ միմյանց հետ։
Ամեն դեպքում նորմալ ընտանիքներում նման հարցերը երբեք արգելքներով չեն լուծում։ Վերջիվերջո, գոյություն ունեն փոխըմբռնման, քննարկման ու փոխհամաձայնության միջոցներ։

Քամի
26.09.2008, 22:25
Երբեք չես կարող հաստատ ասել, որ ծնողի ամուսնու՝ այլ ընտանիք ունենալու հանգամանքը անպայման վատ ազդեցություն կունենա երեխաների վրա։ Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե երկու ընտանիքներն ինչպիսին են՝ նախ իրենց ներքին հարաբերություններում, ապա՝ միմյանց հետ։
Ամեն դեպքում նորմալ ընտանիքներում նման հարցերը երբեք արգելքներով չեն լուծում։ Վերջիվերջո, գոյություն ունեն փոխըմբռնման, քննարկման ու փոխհամաձայնության միջոցներ։

այսինքն տվյալ տղամարդու կինը և երեխաները փոխհամաձայնության գան որպեսզի իրենց տան տղամարդը ունենա ևս մեկ ուրիշ կին/սիրուհի/

հարևանուհի ունեմ որը բաժանաված է ամուսնուց, տղան արդեն 20 տարեկան է,
մայրը ունի ընկեր որն էլ իր հերթին ունի կին և հինգ երեխա..
ամեն աստծո օր բակում կռիվ էր..տղայի մայրը, զոնքանչը, կինը խայտառակ էին անում բակում
իսկ խեղճ երեխան ամոթից փախնում էր տանից ու մի ամբողջ օր թաքնվում տարածքում գտնվող կիսակառույց տան պատերից այն կողմ..
իսկ ինչքան ամոթ էր մյուսի 5 երեխաների համար

դե միգուցէ հարևանուհիս մտածում է երևի թէ այսպես "երեխան ով ա որ իրա կարծիքն էլ հաշվի առնեմ"
ով իմանա...:think

Դեկադա
26.09.2008, 22:27
իսկ եթե տվյալ պարագայում ծնողը մտածի թէ երեխաս ով դառավ, որ ինձ որևէ բան արգելի կամ թելադրի ապա դա արդեն իսկ նորմալ ծնող չէ...
Հ.Գ
ծնողի անձնական կյանք, դա միայն ամուսնությունը չի

Բերեք հարցին նայենք մի ուրիշ տեսնկյունից:): Ծնողը համաձայնվում է երեխայի հետ` նրա բերած բոլոր պատճառները ընդունելով «ճիշտ » // երեխան կարող է պարզապես նաև խանդի ծնողի երջանկությանը// և չի դասավորում իր անձնական կյանքը: Հիմա հարց- իսկ այդ երեխան արդյո՞ք թույլ կտա նույն ծնողի միջամտությանը իր կյանքը դասավորելու հարցում
Եթե մարդիկ բաժանվել են դա դեռ չի նշանակում չէ, որ նրանք պետք է իրենց խաչեն ու հրաժարվեն անձնական երջանկությունից:

Ուլուանա
26.09.2008, 22:45
այսինքն տվյալ տղամարդու կինը և երեխաները փոխհամաձայնության գան որպեսզի իրենց տան տղամարդը ունենա ևս մեկ ուրիշ կին/սիրուհի/

հարևանուհի ունեմ որը բաժանաված է ամուսնուց, տղան արդեն 20 տարեկան է,
մայրը ունի ընկեր որն էլ իր հերթին ունի կին և հինգ երեխա..
ամեն աստծո օր բակում կռիվ էր..տղայի մայրը, զոնքանչը, կինը խայտառակ էին անում բակում
իսկ խեղճ երեխան ամոթից փախնում էր տանից ու մի ամբողջ օր թաքնվում տարածքում գտնվող կիսակառույց տան պատերից այն կողմ..
իսկ ինչքան ամոթ էր մյուսի 5 երեխաների համար

դե միգուցէ հարևանուհիս մտածում է երևի թէ այսպես "երեխան ով ա որ իրա կարծիքն էլ հաշվի առնեմ"
ով իմանա...:think
:o Էն սկզբում գրածիցդ ես լրիվ ուրիշ բան էի հասկացել... Ես կարծում էի, թե խոսքն այն մասին է, որ մայրն ամուսնանում է մեկ ուրիշ տղամարդու հետ, որն էլ իր հերթին բաժանված է իր կնոջից, ուղղակի ընտանիք ունի։ Պարզ է, էդ դեպքում շատ էլ նորմալ կլիներ, եթե այդ տղամարդը շարունակեր իր երեխաներին հայրություն անել, բայց ապրել իր նոր կնոջ հետ։ Ես սիրուհի–սիրեկան հարաբերությունների մասին չէի խոսում։ Իսկ քո նկարագրած դեպքն, ինչ խոսք, լրիվ աննորմալ եմ համարում։ Ընդհանրապես միաժամանակ կին ու սիրուհի ունենալու իրավիճակը, հատկապես երբ կինն էլ տեղյակ է, իմ ուղեղի մեջ ուղղակի չի տեղավորվում ոչ մի կերպ, թեև նմանատիպ իրավիճակների մասին, ցավոք, շատ եմ լսել Հայաստանում... :(

Բայց, միևնույն է, արգելելու մասին էլի խոսք լինել չի կարող։ Նախ ընդհանրապես արգելելով ոչ մի չարիք չի վերանում, այլ միայն կոծկվում է։ Արգելքը միշտ հանգեցնում է զարտուղի ճանապարհների որոնման ու գտնման, իսկ դա, բնականաբար, հարցի լուծում լինել չի կարող։ Բացի դրանից, ըստ ընտանեկան դրվածքների մասին իմ պատկերացման՝ երեխա–ծնող նորմալ հարաբերություններում երեխան չի կարող արգելողի դերում հանդես գալ։ Չգիտեմ՝ ծնողն ինչ աստիճանի մտավոր ու բարոյապես անճար վիճակում պիտի գտնվի, որ երեխան ստիպված իրեն նման իրավունք վերապահի։ Համարում եմ, որ խիստ բացառիկ դեպքերում կարող է երեխայի նման պահվածքն արդարացված լինել։ Ես չգիտեմ՝ քո նկարագրած իրավիճակում ինչպես էր։ Համենայնդեպս, քո պատմածը բավարար չէր՝ իրավիճակի մասին լիարժեք պատկերացում կազմելու համար, այնպես որ նախընտրում եմ ձեռնպահ մնալ։ Միայն կարող եմ փաստել, որ այդ ընտանիքը հաստատ կիլոմետրերով հեռու է նորմալ լինելուց...

StrangeLittleGirl
26.09.2008, 23:37
Լավ էլի :( Ախր մենք ո՞վ ենք, որ որոշենք՝ նորմալ է, թե ոչ: Հիմա շատերի համար էլ մեր ընտանիքը նորմալ չէ: Եթե ես էստեղ չլինեի, ու մեկը մեր դեպքը նկարագրեր, վստահ եմ, էլի «աննորմալ» պիտակն էր փակցվելու :(

*e}|{uka*
27.09.2008, 00:06
Մինչև նման իրավիճակում չընկնես չես կարող ասել, թե ինչպես կվարվես, երեխաները ինչպես կարձագանքեն : Երեխա կա ըմբռնումով ա մոտենում այդ հարցին , ուզում ա իր մայրը կամ հայրը երջանիկ լինեն, եթե նույնիսկ երջանկությունը կգտնեն այլ մարդու կողքին: Երեխա կա դա դավաճանություն է համարում իր նկատմամբ, մտածում է որ ինքը ավելորդ է և այն և այն... :
Եթե ես նման իրավիճակում լինեի՝ երեխայի դերում, կարծում եմ չէի ների :(
Իսկ ծնողի դերում սարսափում եմ պատկերացնեմ :
Ծնողի համար տվյալ դեպքում իր անձնականը առաջնային դեր չպետք է խաղա : Երեխային պետք չէ հոգեկան ստրեսների մեջ գցել : :(

Selene
27.09.2008, 12:22
Մինչև նման իրավիճակում չընկնես չես կարող ասել, թե ինչպես կվարվես, երեխաները ինչպես կարձագանքեն : Երեխա կա ըմբռնումով ա մոտենում այդ հարցին , ուզում ա իր մայրը կամ հայրը երջանիկ լինեն, եթե նույնիսկ երջանկությունը կգտնեն այլ մարդու կողքին: Երեխա կա դա դավաճանություն է համարում իր նկատմամբ, մտածում է որ ինքը ավելորդ է և այն և այն... :
Համաձայն եմ: Բայց կարծում եմ, որ իր երջանկությունը մեկ այլ մարդու կողքին գտնող ծնողի քայլը դավաճանություն համարող երեխաների մեծ մասը, մի որոշակի տարիքի հասնելով, դադարում են այդպես կարծել:
Ընդհանրապես, երեխաները խանդում են՝ կարծելով, որ անծանոթը կխլի իրենցից ծնողի ողջ սերն ու հոգատարությունը, իրենք կլինեն անտեսվածի, մի անկյուն շպրտվածի կարգավիճակում: Ինձ թվում է՝ էս դեպքում հենց ծնողից շատ բան է կախված: Եթե նա, հասկանալով, որ իր նոր /ապագա/ կողակիցը նորմալ կվերաբերվի երեխաներին, առավելագույնս հարազատի պես կընդունի նրանց, պիտի խոսի երեխաների հետ, բացատրի, որ երեխաներն ինչ նշանակություն ունեն իր համար, որ ոչինչ չի փոխվի ընտանիքում նոր անդամի ավելացմամբ, ամեն մեկն իր տեղն ունի, իսկ ծնողի սրտում երեխայի տեղը ամեն ինչից էլ վեր է ու հաստատուն:)

Եթե ես նման իրավիճակում լինեի՝ երեխայի դերում, կարծում եմ չէի ների :(
Իսկ ծնողի դերում սարսափում եմ պատկերացնեմ :
Ծնողի համար տվյալ դեպքում իր անձնականը առաջնային դեր չպետք է խաղա : Երեխային պետք չէ հոգեկան ստրեսների մեջ գցել : :(
Եթե ես երեխան լինեի, կողմ կլինեի, որ ծնողս միայնակ չմնար իր ամբողջ կյանքում, որովհետև որքան էլ որ մենք՝ երեխաներս, միշտ մեր ծնողների կողքին լինենք, մեկ է, գալիս է մի պահ որ սկսում ենք ամեն մեկս ապրել մեր կյանքով՝ ընտանիք ենք կազմում, երեխաներ ունենում, ճիշտ է, դա չի նշանակում, որ ծնողներին մոռանում ենք, բայց առաջվա ուշադրությունը, ժամանակը նրանց տրամադրել ուղղակի ֆիզիկապես չենք կարողանա, իսկ այդ ժամանակ մեր ծնողը կունենա այնպիսի կողակցի կարիք, ում հետ կասի, կխոսի, կկիսվի, հակառակ դեպքում՝ մենակության զգացումը անխուսափելիորեն հետապնդելու է նրան:(
Եթե լինեմ ծնողի դերում, կանեմ այն, ինչ վերևում արդեն իսկ գրել եմ:oy

StrangeLittleGirl
27.09.2008, 12:37
Կուզե՞ք լսել հենց երեխայի կարծիք: Ճիշտ է՝ շատ ժամանակ առաջ գրել եմ այս թեմայում, բայց երևի ավելացնելու բան ունեմ:
Երբ մայրս ինձ հայտնեց իր նոր ամուսնու մասին, ես չէի խանդում, չէի մտածում, թե ինձ ավելի քիչ ժամանակ կտրամադրի: Ես ինչ-որ բան նկատել էի ու գիտեի, որ վաղ թե ուշ դա լինելու է: Ոչ էլ ինչ-որ էգոիստական բաներ էին մոտս: Ուղղակի անհասկանալի պատճառներով պահի տակ հիստերիկացա: Մայրս ինձ համար նոր հայր չէր բերում (եթե համարձակվեր նման բան ասել, ես տնից կփախչեի), այլ իր համար՝ ամուսին:

Ու գիտե՞ք՝ ինչն է հետաքրքիր: Թեև էդ դեպքից տարիներ անց միայն այդ մարդը եկավ մեզ հետ ապրելու, թեև ես արդեն նշել եմ, որ իմ մտքով չի էլ անցել, որ մայրս նրա պատճառով ավելի քիչ ուշադրության կարժանացնի մեզ, բայց արդյունքում հենց դա էլ եղավ: Նրանք միասին էին աշխատում ու երբ տուն էին գալիս, շարունակում էին իրենց աշխատանքից խոսել: Մայրս, այսպես ասած, «անհասանելի» էր դարձել: Վերջին ժամանակներս կարծես այլևս այդպես չէ կամ ես եմ վարժվել, չգիտեմ:

Ուզում էի նաև հորս մասին պատմել: Նա էլ է երկրորդ անգամ ամուսնացել: Ու քանի որ միասին չենք ապրում, ինձ համար սկզբում պարզապես մեկ էր: Իսկ հիմա մեկ չէ. նրա կնոջ հետ բավական լավ հարաբերությունների մեջ եմ ու շատ սիրում եմ :) Հաճախ նրա հետ նույնիսկ ավելի անկեղծ եմ, քան հարազատ մորս:

Ավելացվել է 51 վայրկյան անց
Հ.Գ. Եթե ես լինեմ ծնողի դերում, ապա ամեն ինչ կանեմ, որ նախ ընտանիքս չքայքայվի:

Ֆրեյա
29.09.2008, 13:40
Երևի այն դեպքերում, երբ ծնողներից մեկը նորից է ամուսնանում, պետք է նախ ապագա ամուսինը մտածի, թե ինչպես լավ հարաբերությունների ստեղծի երեխաների հետ: Չէ որ ինքը տարիքով մեծ է, ավելի իմաստուն է, ու եթե իր վրա այդպիսի պատասխանատվություն է վերցնում ու կյանքը կապում մեկի հետ, ով արդեն երեխաներ ունի պետք է նաև գիտակցի որ այդ երեխաների կյանքի ու դաստիարակության վրա էլ է ազդելու, նրանց կյանքի համար էլ է պատասխանատու դառնում:

Դեռ ասեմ ձեզ, այնքան տխուր չէ, երբ ծնողներից մեկը նորից է ամուսնանում, լինում են դեպքեր, երբ ծնողներից մեկը ուղղակի սիրեկաններ է ունենում և բնականաբար երեխան էլ է տեսնում այդ ամենը :[ Ասեմ, որ էֆֆեկտը ահավոր է: Գուցե այդ երեխաները չեն նկատում, բայց իրենց կյանքի արժեքները և մտածելակերպը լրիվ փոխվում են :(
Լավ բան չեն անում :(

Narinfinity
02.10.2008, 10:42
Աշխարհում շատ տարածված երևույթ ա, երբ ծնողները բաժանվում եմ կամ ծնողներից մեկը մահանում ա ու որոշ երեխաներ մեծ հոգեկան ապրումների մեջ են ընկնում: Առավել խորն ա լինում նրանց ցավը, երբ իրենց միայնակ ծնողը որոշ ժամանակ անց փորձում ա կարգավորել իր անձնական կյանքը… Եթե երեխան նորմալ մարդ ա լինում ու մտածում ա իր ծնողի երջանկության մասին, ապա, իմ կարծիքով, նա միայն կողմ կլինի, որ իր ծնողի անձնական կյանքում հայտնվի մեկ այլ մարդ, որը կկարողանա երջանկացնել ծնողին, բայց, ցավոք, լինում են այնպիսի դեպքեր, երբ երեխաներն էգոիստորեն են մոտենում այս հարցին և ընտրության առաջ են դնում ծնողին. «կա՛մ ես, կա՛մ ինքը»… Նման բաներ լինում են վաղ հասակում և տարիներ անց երեխան հասկանում ա, որ իրենց ծնողն անձնական կյանքիկարիք ունի, որ ծնողը մենակ իրենցով ապրել չի կարող և համակերպվում են այն մտքի հետ, որ ծնողը կարգավորի իր անձնական կյանքը: Սակայն լինում են ցավալի դեպքեր, երբ նույնիսկ հասունացաց, արդեն ձևավորված մարդը կտրուկ դեմ ա իր ծնողի անձնական կյանքին… Անցնում են տարիներ, երեխաներն ամուսնանում են, սեփական ընտանիք են կազմում, հեռանում են ծնողից, իսկ ծնողի համար արդեն էն տարիքն ա, երբ անձնական կյանք ստեղծելու համար բավակնին ուշ ա… Այդ դեպքում ծնողը մնում ա միայնակ, արդեն առանց երեխաների… Շատ ցավալի իրավիճակ ա, նման մի քանի դեպք գիտեմ ու հիմա ինձ հետաքրքիր ա ձեր կարծիքը հետևյալ թեմայի վերաբերյալ: Ինչպե՞ս կվերաբերեիք նրան, եթե ձեր ծնողները բաժանվեին և ամենքը ցանկանար անձնական կյանք ստեղծել: Կընդունեի՞ք ձեր ծնողի նման քայլը, թե կհրաժարվեիք նրանից: Եվ ընդհանրապես, մյուս ընտանիքներում, երբ նման բան ա լինում ո՞նց եք դրան վերաբերում:
Անձամբ ես կողմ եմ, որ նման դեպքերում ծնողները վերսկսեն իրենց անձնական կյանքը…

Կարծում եմ այդ խնդիրը ոնի երկու կողմ`
1. ունեցվածքի հետ կապված հետագա ծագելիք պրոբլեմներ ու խնդիրներ
2. բացակա ծնողի հետ կապվածության, նրա տեղը ընդգծելու, հիշելու համար նրա տեղը զբաղեցնել փորձողի դեմ ընդվզում , անհամաձայնություն, որ նա լինի այդ կարգավիճակում

Փիսիկ
25.07.2009, 11:49
անկասկած, անտանելի դժվար է լինել միայնակ ծնող, բայց ավելի քան դժվար է լինել նրա երեխան: Միայնակ ծնողները չեն մեծացնում իրենց երեխաներին, այլ երեխաներն են նրանց մեծացնում: Ինձ կհասկանա, միայն մի ծնող ունեցող մարդը: Միայն նա կհասկանա, էն հսկայական սպասումների տոպրակը, որ գալիս է միայնակ ծնողի հետ: ճնշումն ահավոր է... ես ամեն օր կարծում եմ, որ այսօր կլինի վերջինը , բայց դիմանում եմ ու գիտեմ, որ միշտ էլ դիմանալու եմ... դա իմ "պարտքն" է!