Dayana
20.09.2008, 14:14
Առյուծներն այլևս Եղնիկ չեն որսում
Լիլիթին....
Մարդկային ավերող ձեռքից հեռու մնացած անտառում ապրում էր մի Եղնիկ: Տեսակում բացառիկ` շքեղ, գեղեցիկ, նուրբ ու փայլուն եղջյուրներով նա տարբերվում էր մյուսներից: Երբ ցատկոտում էր կուսական անտառում, թվում էր` ծառերն են անգամ բոլոր կենդանիների պես զարմանքով նայում նրա հրաշագեղ ազդրերին: Սիրու՜ն էր Եղնիկը, շա՜տ սիրուն: Աչքերը միշտ կիսաթաց էին` բարությամբ ու քնքշանքով ողողված: Առաջ պարզած դնչիկին նկարված նուրբ ու սրտաձև քիթը բոլոր գազանների հիացմունքի առարկան էր դարձել: Եղնիկների «խմբի» բոլոր «էգերը» նախանձից սատկում էին, մազաթափ լինում, քոսոտվում, եղջյուրները ծռմռվում էին ու կոտրատվում, իսկ հակառակ սեռը երազում էր նրա մասին: Բոլորն էին անտառում երազում տիրանալ Եղնիկին: Բացառություն չէր նաև արքան: Նա, որ ամենաուժեղն էր ու առնականը, Եղնիկին տիրելու ցանկությունից դարձել էր թույլ ու տկար: Այո՛, նա փորձում էր սիրահետել Եղնիկին, բայց ինչպես և բոլորը, չէր արժանանում նույնիսկ նրա հայացքին:
Անտառի արքայի մերժված լինեն արդեն իսկ ազդում էր նրա «հեղինակության» վրա, ու մի օր նա որոշեց Եղնիկին ցույց տալ կյանքի իրական կողմը: Ու երբ Եղնիկը վերադառնում էր ժայռի ստորոտում գտնվող գետափից, նա, գազազած, ճանկերը դուրս ցցած, մազերը գզգզած ու մեջքն ուռեցրած, նետվեց դեպի Եղնիկը, սուր ճանկերը մխրճեց հազար անգամ երազած ազդրերի մեջ ու երախը մեծ բացելով` ժանիքները խրեց Եղնիկի կոկորդը: Եղնիկը նույնիսկ չհասցրեց ըմբռնել, թե ինչ է կատարվում, իսկ Առյուծը, գոհունակ ժպիտը դեմքին, երազկոտ հայացքը երկնքին, փռվել էր խոտերի վրա: Նա ոչ մի բացատրություն չտվեց. դե՛, արքա է: Պարզապես երբ հպանցիկ նայեց Եղնիկի կիսահոշոտված վզին, ճանկռոտված ու արնաշաղախ ազդրերին, ինչ – որ անծանոթ, տարօրինակ ցավ զգաց, բայց ... լոկ ուժգին մռնչաց. ցավեցրել էր ոչ միայն Եղնիկին, այլև ինքն իրեն: Սակայն կարևորն այն էր, որ ցույց էր տվել իր ուժը:
Գազանները, որ մինչ այդ ապշահար նայում էին, մի քանի վայրկյանում ցրվեցին, իսկ նա թեքվեց դեպի ցավից ու նվաստացումից թպրտացող Եղնիկն ու մռնչաց. «Սա քեզ ու նմաններիդ դաս...»...
Շատ ու շատ տարիներ են անցել այդ դեպքից: Ճիշտ է, առյուծները հրաժարվել են եղնիկ որսալուց, միևնույն է, այլևս ոչ մի եղնիկ չի ցատկոտում նախկին կուսական անտառում:
Իսկ թե ինչ եղավ մեր Եղնիկին, գիտի միայն անտառի միակ կապտաթև թիթեռնիկը, ով երջանկություն է տարածում...
Էս փոքրիկ, շատ փոքրիկ պատմվածքը նվիրում եմ ընկերուհուս ` Լիլիթին: Դուք իրեն չգիտեք...
Լիլիթին....
Մարդկային ավերող ձեռքից հեռու մնացած անտառում ապրում էր մի Եղնիկ: Տեսակում բացառիկ` շքեղ, գեղեցիկ, նուրբ ու փայլուն եղջյուրներով նա տարբերվում էր մյուսներից: Երբ ցատկոտում էր կուսական անտառում, թվում էր` ծառերն են անգամ բոլոր կենդանիների պես զարմանքով նայում նրա հրաշագեղ ազդրերին: Սիրու՜ն էր Եղնիկը, շա՜տ սիրուն: Աչքերը միշտ կիսաթաց էին` բարությամբ ու քնքշանքով ողողված: Առաջ պարզած դնչիկին նկարված նուրբ ու սրտաձև քիթը բոլոր գազանների հիացմունքի առարկան էր դարձել: Եղնիկների «խմբի» բոլոր «էգերը» նախանձից սատկում էին, մազաթափ լինում, քոսոտվում, եղջյուրները ծռմռվում էին ու կոտրատվում, իսկ հակառակ սեռը երազում էր նրա մասին: Բոլորն էին անտառում երազում տիրանալ Եղնիկին: Բացառություն չէր նաև արքան: Նա, որ ամենաուժեղն էր ու առնականը, Եղնիկին տիրելու ցանկությունից դարձել էր թույլ ու տկար: Այո՛, նա փորձում էր սիրահետել Եղնիկին, բայց ինչպես և բոլորը, չէր արժանանում նույնիսկ նրա հայացքին:
Անտառի արքայի մերժված լինեն արդեն իսկ ազդում էր նրա «հեղինակության» վրա, ու մի օր նա որոշեց Եղնիկին ցույց տալ կյանքի իրական կողմը: Ու երբ Եղնիկը վերադառնում էր ժայռի ստորոտում գտնվող գետափից, նա, գազազած, ճանկերը դուրս ցցած, մազերը գզգզած ու մեջքն ուռեցրած, նետվեց դեպի Եղնիկը, սուր ճանկերը մխրճեց հազար անգամ երազած ազդրերի մեջ ու երախը մեծ բացելով` ժանիքները խրեց Եղնիկի կոկորդը: Եղնիկը նույնիսկ չհասցրեց ըմբռնել, թե ինչ է կատարվում, իսկ Առյուծը, գոհունակ ժպիտը դեմքին, երազկոտ հայացքը երկնքին, փռվել էր խոտերի վրա: Նա ոչ մի բացատրություն չտվեց. դե՛, արքա է: Պարզապես երբ հպանցիկ նայեց Եղնիկի կիսահոշոտված վզին, ճանկռոտված ու արնաշաղախ ազդրերին, ինչ – որ անծանոթ, տարօրինակ ցավ զգաց, բայց ... լոկ ուժգին մռնչաց. ցավեցրել էր ոչ միայն Եղնիկին, այլև ինքն իրեն: Սակայն կարևորն այն էր, որ ցույց էր տվել իր ուժը:
Գազանները, որ մինչ այդ ապշահար նայում էին, մի քանի վայրկյանում ցրվեցին, իսկ նա թեքվեց դեպի ցավից ու նվաստացումից թպրտացող Եղնիկն ու մռնչաց. «Սա քեզ ու նմաններիդ դաս...»...
Շատ ու շատ տարիներ են անցել այդ դեպքից: Ճիշտ է, առյուծները հրաժարվել են եղնիկ որսալուց, միևնույն է, այլևս ոչ մի եղնիկ չի ցատկոտում նախկին կուսական անտառում:
Իսկ թե ինչ եղավ մեր Եղնիկին, գիտի միայն անտառի միակ կապտաթև թիթեռնիկը, ով երջանկություն է տարածում...
Էս փոքրիկ, շատ փոքրիկ պատմվածքը նվիրում եմ ընկերուհուս ` Լիլիթին: Դուք իրեն չգիտեք...