Ես հորինել իսկապես չեմ կարող…

[Ծով]

/ի դեպ, այս անգամ նույնիսկ վերնագիր/

…

Պատերից բռնած հազիվհազ քայլում էր կամ էլ գլորվում էր մի «չափից դուրս» ծեր մարդ, որն ամեն ինչ արդեն կորցրել էր, ու միակ բանը, որ տարիների ընթացքում սովորել էր, դա չափսոսալն էր…
Նա մուրացիկ չէր։ Նա չէր սիրում մուրալ։ Նա դա համարում էր արժանապատվությունից այնքան ցածր, այսինքն վեր /մարդիկ այդպեսեն ասում/, որ նույնիսկ մտքով անգամ չէր անցնում երբևէ փող մուրալ։ Չնայած դրան, պատահում էր հաճախ, որ երբ որևէ հարմար, ասենք մինչև անգամ երբեմն փափուկ թվացող պատի տակ նստած կամ պառկած էր լինում, ոմանք նրա առջև փող էին շպրտում, և նա դա պատահաբար ասենք գտնում էր կամ էլ երբեմն համարում մարդկային բարի կամքի դրսևորում։ Նա հարբեցող չէր, զարմանալին այդ էր։Այդուհանդերձ նա միշտ հարբեցողի տեսք ուներ և գրեթե միշտ հարբածի նման էր քայլում կամ խոսում...
Խնդիրն այն է, որ նա խմիչքի փող էլ չուներ…
ՄԻ օր երբ նա սովորականի պես քնած էր ինչ-որ մուտքի նկուղի դռան մոտ, պատահեց այնպես, որ լույս ը բացվեց ու նրան սովորականի պես վաղ չարթնացրեց, որ չքվի մինչև քաղաքակիրթ հասարակության արթնացումը, ու շենքը դղրդաց նրան նկատելով, մինչև անգամ աղմուկ բարձրացավ և ոստիկան կանչվեց երեխաներին կեղտոտ «հարբեցողից» պաշտպանելու համար։
Մի քանիսը նրան փայտով հրմշտեցին, մեկը նույնիսկ ոտքով,ճիշտ է ասել քացով մի քանի հարված հասցրեց՝ ի դեպ կոշիկի վրա ցելաֆոն փաթաթած, բայց մեր «հարբեցողը» այդպես էլ չուզեց իր հարմար քնից արթնանալ, որովհետև վատ երազներ չէր սիրում, առավելևս՝ արթուն մղձավանջ։ Երբ նրան մի կերպ գցեցին ոստիկանական մեքենա առանց ծանուցագրի /ինչ եմ ասում է, դա նրա պարագայում բոլորովին անհրաժեշտ չէր/ և նույնքան մի կերպ քարշ տվեցին ոստիկանական բաժանմունք, նա փաստաբան պահանջեց ու տեսնելով, թե այդ ինչպես այդ պահանփը լուսի արագությամբ ծիծաղ առաջացրեց, նույն պահին հրաժարվեց։ Ծեր ոստիկանը, որ անընդհատ հորանջում էր, նայում էր նրան խիստ հետաքրքրական աչքերով ու մի գլուխ քաշում էր իր սեփական զարմացած բեղերը։
Հարբեցողը, նկատելով կիսաքուն ոստիկանին, արհամարհանքով շպրտեց.
-Աչքիս քեզ էլ չեն թողել քնել...էս ի՞նչ աշխարհ ա, մի կարգին քուն էլ չունենք, ախպե՛րս...
-Ասա՛, հլը տենանք ի՞նչ ես,ինչացու ես...
Նա հաստատ կուզենար ասել գոնե ով ես, ովացու ես, պարզապես իսկապես որ քունը տանում էր...
-Անցյալ կյանքում գյուղապետ, գողության մեջ մեղադրված, բայց գողության համը չտեսած, երկու երեխատեր, մի կին, մի ռուսի ճուտ էլ Մոսկվայում մարդ, ամեն ինչ կորցրած եքա բիձա ու կյանքումդ դեռ չհանդիպած կյանքը ամենաշատը երբևէ հարգած ու սիրած ու քո վրա բացահայտ թքած ունեցող, հարբեցողի տեսք ունեցող, բայց խմելու հետ սեր չունեցող 78տարեկան մի մահկանացու...մարդացու էլի...
- Բոմժ
Մեկը խլրտաց...
-Հա էլի...խփել եք ճիշտ նշանակետին...ապրելու տեղ չունեմ, թափառական եմ, ախպերս, բայց մեղք չեմ գործել...Դրախտի հույս ունեմ...
-Լսի՛ր, հիմա ա՛յ բիձա, տեղյա՞կ ես մորգում քո մեռնելուն են սպասում, իրանց ձրի դիակ ա պետք, որ էրեխեքը ուսումնասիրեն...
-Բայց ես մեռնելու հույս էլ չունեմ դեռ...սովածությունից մի քիչ տկար եմ, բայց ախպե՛ր ջան, ես մեղավոր չեմ, հոգու սով չունեմ, ինչ, չեմ մեռնում...
-ՀԻմա քեզ ի՞նչ անենք
Ոստիկանի հեռախոսը բզզաց. «Հա, բալես, հա, պուճուրս, հա, պապին մեռնի ջանիդ, բալե՛ս,էսօր չէ, վաղը, վաղը կառնեմ հեծանիվդ, հա ցավդ տանեմ..դե գնա՛, խելոք կմնաս...»
Նա նորից փոխեց դեմքի արտահայտությունը...
-Ասում ես հիմա քեզ ի՞նչ անենք...
-Սպանե՛ք, պարոն կատարածու, ծախե՛ք մորգի վրա, գուցե հեծանվի փողը դզվի, Ձեր թոռնիկը երջանկանա, իմ դրախտ ընկնելու հույսերն էլ շատանան...
-Գնա՛ գործիդ, տարե՛ք սրան, ես սրա հավեսը չունեմ։ Վաղը ուրիշ շենքի մուտքում քնի՛..ուրիշ թաղի էլի...քո հարցերով թող էս անգամ ուրիշ բաժանմուքնում զբաղվեն։ Կամ էլ, լսի՛, շուտ արթնացի, որ երեսդ մարդ չտեսնի առավոտը, հլը սպասի՛, ան, էս բուդիլնիկը դիր գրպանդ, ժամացույց ա ախպե՛ր, համ էլ բուդիլնիկ ունի, պետք կգա...դե տարե՛ք...տարե՛ք սրան...
Մի ջահել տղա, որ կարծես թե «կուրսանտ» էր, մոտեցավ, բռնեց ձեռքից, բացեց դուռը, հարգանքով ճանապարհ տվեց ու նույնքան թևքը մտած, մի տեսակ հարազատի ժեստով դուրս եկավ բաժանմունքից։
-Հըն, պապի՛կ, հիմա ու՞ր եք գնում...
-Հեյ գիտի, տուն բալե՛ս, այստեղ ամեն տեղ իմ տունն է, տե՛ս ինչ բախտ ունեմ։
-Դուք իսկապես երեխաներ ունե՞ք
-Չէ, զավա՛կս, ստեցի, այդ լավ չէ, դրախտ ընկնելու հույսերս քչացան, բայց դե իմ տարիքում այսքան մենակ լինելը դա մեծ մեղք է, ոչ ոք չունենալը՝ առավելևս, տղամարդ էլ էլի, բա մի էրեխեն ինչա որ չունենամ, որ գոնե չասեմ, թե ունեմ...
...
Երիտասարդ «կուրսանտին» կանչեցին։ Հարբեցողը քայլեց դեպի տուն..հերթով քայլեց տներով...բարևեց ծանոթ շներին ու մի տեսակ հագեցած օրվա գոնե ինչ-որ բանով կյանքը լցնող անցուդարձից, պառկեց մի ճմրթված նստարանի վրա ու խորը քուն մտավ։ Արևից սկսեց գլուխը ցավել, բայց դա նրան նույնիսկ հաճելի թվաց։ Ամեն մի ցավի դեպքում մեռնելու, առավելևս դրախտ ընկնելու հույսը մեծանում էր, իսկ նա ընդհանրապես հավատացյալ մարդ էր և հաճախ էր եկեղեցի գնում ու մեկ երկու րոպե աղոթելուց հետո, նույնիսկ աղոթքը դեռ չվերջացրած դուրս հրավիրվում ինչ-որ սքեմավորի կողմից։
Տարօրինակ է...նա միշտ ժպտում էր։ Հատկապես երեխաներին ու դեռ չէր պատահել, որ նրա կողքվ երեխաները անտարբեր անցնեին։ նրան սիրում էին աննպատակ շոշափել ասես նա փոշոտված մի խաղալիք էր, կամ կորցրած, այնումանեայնիվ խաղալիք, կամ լքված, բայց էլի խաղալիք...
Նա նման էր մի մեծ ու բարի մարդուկի, որի վտանգավոր չլինելը զգում էին միայն փոքրիկները, մինչ նրանց ծնողները քաշքշում էին , մինչև անգամ ցավեցնում երեխաներին նրանից հեռու տանելու համար։ Մի օր էլ, երբ մեր ծեր «հարբեցողը» պատահական բակում նստած էր պատահական նստարանի վրա, մի փոքրիկ մոտեցավ նրան, նստեց նրա կողքին ու ասես չէր էլ նկատում ոչ ոքի, սկսեց լաց լինել։ Հա, ես մի բան հաստատ գիտեմ։ Ծերուկը երեխայի լաց տանել չէր կարողնաում։ Ցավալին այն է, որ նա ոչ նյարդայնանում էր, ոչ էլ կարողանում էր հանգստացնել։ Նա երեխայի հետ հավասար լաց էր լինում հարկ եղած դեպքում։
Այս անգամ այնպես պատահեց, որ նրա լացը հասավ փոքրիկի ականջին ու վերջինս նույնիսկ զվարճացավ, երբ տեսավ երկար մորուքով թափառականին։
-Պապիկ, բա դու ինչու՞ ես լալիս...
-Հեծանիվ չունեմ,-հորինեց հանկարծ ծերուկը...
-Ինչ տարօրինակ է..ես էլ...
-Դրա համար էիր լալիս..
-Հա, շատ եմ ուզում հեծանիվ, բայց ոչ ոք չի առնում..գիտե՞ս ինչքան ժամանակ է երազումս միայն հեծանիվներ եմ տեսնում, բայց երազները չեն կատարվում...ես արդեն արթնանալ էլ չեմ ուզում...
-Լսի՛ր, սպասի՛ր, մեկ վայրկյան,-ու նա հանեց գրպանից նոր նվեր ստացած մաշված ժամացույցը,-ուրեմն երեկոյան, ժամը վեցին, դու ժամ նայել գիտե՞ս…
-Իհարկե
Փոքրիկը մոտ հինգ տարեկան էր...
-Ուրեմն այդ ժամին կգաս և այստեղից կտանես հեծանիվդ...
-Այդ ինչպես՞..
-Ես մի կախարդ գիտեմ, որ հեծանիվներ է պատրաստում ու նվիրում այն երազներում տեսնող երեխաներին...
-Բայց չի ստացվի
-Ինչու՞
-Ինձ այդ ժամին այստեղ չեն թողնի գալ,ավելի լավ է ես քեզ կասեմ, թե որտեղ եմ ապրում և դու կբերես այն մեր տան դռան մոտ...
-Լավ
-Բա ի՞նչ պիտի ասեմ տանը..
-Այ դա դժվար է..կախարդը չի սիրում, երբ նրա մասին պատմում են, նա վախենում է որ բոլորը կսկսեն կանխամտածված երազներ տեսնել..մի բա հորինի՛ր...
-Լավ, ես ապրում եմ այ այն շենքի երկրորդ հարկում, մի րոպե աջ դուռ, շագանակագույնը…
-Դե սպասի՛ր...
Փոքրիկը ուրախ-ուրախ հեռացավ...
…

[Ծով]

Բայց հեծանիվները բավականին թանկ էին ու ծերուկի գրպանին հարմար չէին, իսկ քանի որ նրա գրպանում փող չկար, ձրի հեծանիվ էլ չկար, նա սկսեց մոտ երկու ժամ տանջվել, մինչև մեկ ժամ կմնար անակնկալի սահմանված պահին...
Հանկարծ նա հիշեց այն խաչը, որ մանկությունից կրում էր և որի փոխարեն նա երևի այն ժամանակ կգերադասեր մի փոքրիկ հեծանիվ…Նա էլ երբեք չէր ունեցել այդ...այն մանկատանը, որտեղ մեծացել էր ոչ ոք հեծանիվ չէր երազել..և ինքն էլ..նրանց մտքով անգամ չէր անցել հեծանվի մասին երազել..նրանք միշտ երազում էին մայրիկ ու հայրիկ և ոչ ավելին, իսկ քանի որ երազներում ուրիշ բան չէին էլ տեսնում բացի մտացածին ծնողներից, բոլոր «հեծանիվները» զրկված էին նույնիսկ երազ լինելուց...
Չափահաս դառնալուն պես արդեն երբ ամեն ինչ միանգամից կորավ, սպիտակ խալաթով տիկինները բարի ճանապարհ մաղթեցին ու նոր կյանք, նա հաստատ գիտեր, որ իրեն ինչ-որ մի տեղ բանեցնելու են եզի նման, ուստի մնում էր թափառել այնքան, մինչև որ մի օր կյանքը կորոշի արդեն տանուլ տալ նրա չապրած օրերը…
Նա շատ արհավիրքների միջով էր անցել կյանքի ընթացքում։ Մի քանի անգամ նույնիսկ բախտը ժպտացել էր, բայց նա մի տեսակ միշտ էլ սպասել էր ինչ-որ հրաշքի։ Նրա համար հրաշքը անբացատրելի մի բան էր։ Նա դա չեր պատկերացնում ո՛չ փողի, ո՛չ գեղեցիկ կնոջ, ո՛չ երեխաների, ոչ էլ հրաշքի տեսքով։ Նա դա մի փոքր այլ կերպ էր պատկերացնում. ասենք հեծանիվի, որը քեզ կնվիրեր պատահական մի անցորդ...ոչ այդդան հենց այսպես, բայց ինչ-որ կերպ ես էլ կուզենայի հասկանալ թե նա հենց ինչին էր միշտ սպասում…
Խաչը, որ մնացել էր ըստ երևույթին ծնողներից, մինչ նրանց մեռնելը / ի դեպ, նա այն եզակի երջանիկներից էր, որին ծնողները մտածված չէին լքել, այլ պարզապես անժամանակ, իսկ մահը մի՞թե ժամանակ ունի, հեռացել էին կյանքից այդպես էլ չապրած.../
Մի խոսքով այս ամենը նա հիշում էր հիշում, իսկ ես ընդամենը հորինում եմ և այդ էլ չգիտեմ ինչու, մի հեծանվի, թե մարդկային տեսակները ճանաչելու համար, թե կյանքի հերոսներին զգալու ու նրանց բախտը մի քիչ ապրելու փորձից, ձգտումից, թե ինչ-որ կերպ ինչ-որ մեկին գոնե պատվածքում հեծանիվ նվիրելու ցանկությունից, ու հանկարծ հաստատ հիշեց, որ ունի խաչ, որը կարող է վաճառել փոքրիկի երազանքը կատարելու համար...
Նա մի վերջին անգամ համբուրեց վզից անբաժան ու արդեն հնարավորինս գունաթափված, մի տեսակ սևացած արծաթե խաչը...
Շատ դժվար , ինչպես կյանքում ձեռքբերված ու եռակի արագ կորցված ամեն ինչ, նա վաճառեց իրեն պատկանող միակ հարստությունը։ Երևի գողի տեղ էին դրել՝ չիմանալով որ նա վաղուց արդեն Դրախտի հույսեր ունի և դրա համար հող է նախապատրաստում...
Հետո գնեց մի շատ սիրունիկ ու հարմարավետ հեծանիվ ու գնաց պայմանավորված վայր։ Լավ է, որ ամառ էր, դեռ շոգ..ժամը վեցին էլ դրսում գրեթե մարդ չկար, բացի մեկ-երկու վազվզող երեխաներից...
Նա հազիվհազ հիշեց շենքը, դուռը...ավելի ճիշտ ինքն իրեն այդպես համոզեց, թե հազիվ է հիշում՝ այդկերպ ինքն իրեն ներշնչելով, որ բավականաչափ ծեր է և շուտով վերջապես կմեռնի։ Նրան մեղադրելու չէր..նա իսկապես հոգնել էր, իսկ իսկապես հոգնել ոչ բոլորն են կարող...
Մեծահասակների հետ անախորժություն չունենալու համար, նա հեծանիվը դրեց դռան առջև, դուռը ծեծեց, ավելի ճիշտ աղմուկով «ծեծեց դռանը» իր կոպիտ, բոլորովին էլ ոչ տկար ձեռքերով ու փախավ...
Թե ինչ ուրախություն, գոռում, գոչյուններ, գուցե բարկություն, զարմանք, կամ էլ արդեն ճշմարտությունը պատմած փոքրիկի անմեղ լաց, իսկ մեղավոր լաց նույնիսկ փոքրիկների դեպքում հաստատ լինում է ,բարձրացավ տանը, այդ ես արդեն հորինել չեմ կարող...
…Կեգիշերն անց մի չորս ժամ քնելու հաստատ ցանկությամբ «հարբեցողի»/ նա առաջին անգամ մի քիչ մնացած փողով հարբեց/ քայլերը մեխանիկորեն մոտեցան նույն շենքի, նույն մուտքին, որտեղից փախել էր դեռ երեկոյան և նա չգիտես ինչու քնեց այն դռան մոտ, որտեղ թողել էր հեծանիվը...
Ինչ-որ բան այն չէր..վաղուց չէր խմել...զզվելի մի դզզոց էր ներսում, ինչ-որ անհայտ ծագումով ցավ և այնումանայնիվ առաջին անգամ ոչ այնքան հաճելի…
Սովորության համաձայն նա ուզեց շոշափել խաչը հարցնելու համար դրախտի հույս կա՞ թե ոչ, բայց խաչը չկար, իսկ նա կարծես թե չէր էլ հիշում, թե այն ինչ էր արել…
Եվ այնուամենայնիվ ես կհորինեմ, որ նա որոշեց, թե դրախտն էլ այնքան պետք չէ իրեն, թե ինքն իսկապես արդեն բավականաչափ հոգնած է, թե ինքն այլևս չի էլ ուզում որևէ մի տեղ կյանք պատկերացնել, թե ինքն իսկապես հոգնել է մարդկանցից, բոլորից անխտիր և եթե մի քանի ժամ առաջ հանդիպած փոքրիկին էլ կարողանար հիշել, նույնիսկ նրանից էլ, թե ինքը վախենում է, որ նույնիսկ դրախտում մարդիկ կլինեն, թե ինքն իսկպես հոգնած է, իրավունք ունի և ոչ թե ուզում է մեռնել, ճիշտ հասկացեք, նա պարզապես շատ է ուզում, նույնիսկ երազում է, գուցե ինչպես մի հասարակ հեծանիվ կերազեն, նա շատ է ուզում պարզապես հանգստանալ…Նա միայն մի մտահոգություն ուներ. որ մորգում այնուամենայնիվ կճղրտեն իր մարմինը, կուսումնասիրեն, գիտական նպատակներով կաբանեցնեն անկենդան մարմնի մասերը, իսկ հոգին գուցե հանուն մարմնի այդպես էլ երկինք չբարձրանա…
Առավոտյան վեցն անց կես հանկարծ հնչեց զարդուցիչի ձայնը արդեն մաշված ժամացույցից։ Դուռը բացվեց, և շեմին երևաց զարմացած Ձեզ արդեն ծանոթ մի մարդ / այս զուգատիպությունը կարող էր լինել, եթե անգամ ես չհորինեի/...
Նա կռացավ բարկացած ու սառեց... նա ճանաչես դեռ մի քանի օր առաջ ապրող, այժմ անկենդան, անշունչ, ասես խաղաղ քուն մտած «հարմեցողին» ։ Նրան թվաց որ ինչ-որ բան չի հասկանում… նա մի տեսակ նույնիսկ չհասցրեց հասցնել, որ փոքրիկ թոռնիկը չտեսնի կատարվածը … իսկ որ ավելի սարսառելի է նրան ուշքի բերեց հենց փոքրիկի մանկական ծղրտոցը…
—Պապի՛կ, պապի՛կ տե՛ս, սա հենց այն կախարդն է, որի մասին ես քեզ ասացի...նույն պահին նա սկսեց լաց լինել՝ մտածելով որ կախարդը կմտածի, որ ինքը գաղտնապահ չի...
Այսուայնկողմ..այսպես, թե այնպես..տանը բոլորը խառնվեցին իրար...
...Շիրմաքարի վրա միշտ թարմացվում էին ծաղիկները, իսկ փոքրիկը անչափ խնամքով առավոտից մինչ ուշ երեկո կամ որքան հնարավոր է շատ հեծանիվ էր քշում ու ամեն տեղ զսպում իրեն, որ այլևս ոչ ոքի չպատմի կախարդի հեքիաթը…
…Ես չգիտեմ՝ ծերուկը դրախտ գնա՞ց , թե՞ ոչ..սա արդեն երկրորդ բանն է այս պատմվածքում, որ ես հորինել իսկապես չեմ կարող

[Chuk]

Բարի, շատ բարի, ու տխուր, բայց բարի ու շատ մեղմ :)
Լա՛վն ա:

[Ջուզեպե Բալզամո]

Փափուկ էր, տաք ու … դառը

[Ուլուանա]

Լավն էր պապիկը... Համոզված եմ, որ գնաց դրախտ։ :)


…Ես չգիտեմ՝ ծերուկը դրախտ գնա՞ց , թե՞ ոչ..սա արդեն երկրորդ բանն է այս պատմվածքում, որ ես հորինել իսկապես չեմ կարող
Էդքանը հորինել էիր, էդ մեկն էլ հորինեիր, էլի։ :)) Մի հատ ավել, մի հատ պակաս՝ բան չէր փոխի։ ;)

Բայց, ճիշտն ասած, էնքան էլ չհասկացա էդ հորինել–չհորինելու պահերի իմաստը... :think Կարծում եմ՝ կարիք չկար պարբերաբար գրելու, թե որ մասն ես դու հորինել, որ մասը չես կարող հորինել և այլն։ Առանց այդ բացատրությունների ավելի բնական կլիներ շարադրանքդ։ Իսկ էդ հորինել–չհորինելու բառախաղը մի տեսակ ավելորդ արհեստականություն էր հաղորդում, իմ կարծիքով։

Ի դեպ, կարծում եմ, վերնագիրն էլ կարելի էր ավելի խոսուն մի բան դնել։

[impression]

Ապրես, Ծով ջան, դրական տրամադրվեցի էս առավոտվա հանդեպ քո տողերի շնորհիվ:
Մի քանի շատ լավ ստացված նախադասություններ կային, հետո կխոսենք հա՞ :)

[Երկնային]

Շատ բարի էր Ծով… :)
խոսքեր չկան, շատ ապրես…

[Երվանդ]

Բայց ես մեռնելու հույս էլ չունեմ դեռ... սովածությունից մի քիչ տկար եմ, բայց ախպեր ջան, ես մեղավոր չեմ, հոգու սով չունեմ, ինչ չեմ մեռնում...

Հեծանիվ չունեմ, հորինեց հանկարծ ծերուկը:), լավա հորինում ուղղակի կայֆ:)

Կյանքը կորոշի տանուլ տալ նրա չապրած օրերը
Եվ այնուամենայնիվ ես կհորինեմ, որ նա որոշեց, թե դրախտն էլ այնքան պետք չէ իրեն, թե ինքն իսկապես արդեն բավականաչափ հոգնած է, թե ինքն այլևս չի էլ ուզում որևէ մի տեղ կյանք պատկերացնել, թե ինքն իսկապես հոգնել է մարդկանցից, բոլորից անխտիր և եթե մի քանի ժամ առաջ հանդիպած փոքրիկին էլ կարողանար հիշել, նույնիսկ նրանից էլ, թե ինքը վախենում է, որ նույնիսկ դրախտում մարդիկ կլինեն, թե ինքն իսկպես հոգնած է, իրավունք ունի և ոչ թե ուզում է մեռնել, ճիշտ հասկացեք, նա պարզապես շատ է ուզում, նույնիսկ երազում է, գուցե ինչպես մի հասարակ հեծանիվ կերազեն, նա շատ է ուզում պարզապես հանգստանալ…Նա միայն մի մտահոգություն ուներ. որ մորգում այնուամենայնիվ կճղրտեն իր մարմինը, կուսումնասիրեն, գիտական նպատակներով կաբանեցնեն անկենդան մարմնի մասերը, իսկ հոգին գուցե հանուն մարմնի այդպես էլ երկինք չբարձրանա…


Մի խոսքով այս ամենը նա հիշում էր հիշում, իսկ ես ընդամենը հորինում եմ և այդ էլ չգիտեմ ինչու, մի հեծանվի, թե մարդկային տեսակները ճանաչելու համար, թե կյանքի հերոսներին զգալու ու նրանց բախտը մի քիչ ապրելու փորձից, ձգտումից, թե ինչ-որ կերպ ինչ-որ մեկին գոնե պատվածքում հեծանիվ նվիրելու ցանկությունից

Անցյալ կյանքում գյուղապետ, գողության մեջ մեղադրված, բայց գողության համը չտեսած, երկու երեխատեր, մի կին, մի ռուսի ճուտ էլ Մոսկվայում մարդ, ամեն ինչ կորցրած եքա բիձա ու կյանքումդ դեռ չհանդիպած կյանքը ամենաշատը երբևէ հարգած ու սիրած ու քո վրա բացահայտ թքած ունեցող, հարբեցողի տեսք ունեցող, բայց խմելու հետ սեր չունեցող 78տարեկան մի մահկանացու...մարդացու էլի

Սրանք Լիլի ասած կտորներից էին:)

…Ես չգիտեմ՝ ծերուկը դրախտ գնա՞ց , թե՞ ոչ..սա արդեն երկրորդ բանն է այս պատմվածքում, որ ես հորինել իսկապես չեմ կարող - իսկ էս տողը կհանեի

[impression]

Բայց ես մեռնելու հույս էլ չունեմ դեռ... սովածությունից մի քիչ տկար եմ, բայց ախպեր ջան, ես մեղավոր չեմ, հոգու սով չունեմ, ինչ չեմ մեռնում...

Հեծանիվ չունեմ, հորինեց հանկարծ ծերուկը:), լավա հորինում ուղղակի կայֆ:)

Կյանքը կորոշի տանուլ տալ նրա չապրած օրերը

Մի խոսքով այս ամենը նա հիշում էր հիշում, իսկ ես ընդամենը հորինում եմ և այդ էլ չգիտեմ ինչու, մի հեծանվի, թե մարդկային տեսակները ճանաչելու համար, թե կյանքի հերոսներին զգալու ու նրանց բախտը մի քիչ ապրելու փորձից, ձգտումից, թե ինչ-որ կերպ ինչ-որ մեկին գոնե պատվածքում հեծանիվ նվիրելու ցանկությունից

Անցյալ կյանքում գյուղապետ, գողության մեջ մեղադրված, բայց գողության համը չտեսած, երկու երեխատեր, մի կին, մի ռուսի ճուտ էլ Մոսկվայում մարդ, ամեն ինչ կորցրած եքա բիձա ու կյանքումդ դեռ չհանդիպած կյանքը ամենաշատը երբևէ հարգած ու սիրած ու քո վրա բացահայտ թքած ունեցող, հարբեցողի տեսք ունեցող, բայց խմելու հետ սեր չունեցող 78տարեկան մի մահկանացու...մարդացու էլի

Սրանք Լիլի ասած կտորներից են:)
…Ես չգիտեմ՝ ծերուկը դրախտ գնա՞ց , թե՞ ոչ..սա արդեն երկրորդ բանն է այս պատմվածքում, որ ես հորինել իսկապես չեմ կարող - էս տողը կհանեի

հա, իմ ասած կտորներից էին, Երվանդը ճիշտ է նկատում, սակայն ես վերջին տողը չէի հանի "ես հորինել իսկապես չեմ կարող" շատ լավ էր ասել: Մի խոսքով, ԱՊՐԻ մեր Ծովը :)

[Երվանդ]

Մի շատ լավ արտահայտությունել կար չեմ կարում գտնեմ, որ ասումա ոչ բոլորը կարան իսկապես հոգնեն:)
Ծով էս գրելուց լացել ես արի խոստովանի:love:)

[impression]

Մի շատ լավ արտահայտությունել կար չեմ կարում գտնեմ, որ ասումա ոչ բոլորը կարան իսկապես հոգնեն:)
Ծով էս գրելուց լացել ես արի խոստովանի:love:)

Եր, հենց էդ նախադասությունից սկսեցի մտածել, որ Ծովի հետ հետո պիտի քննարկեմ :)
քեզ էլ եմ է շատ սիրում :)

[Երվանդ]

Եր, հենց էդ նախադասությունից սկսեցի մտածել, որ Ծովի հետ հետո պիտի քննարկեմ :)
քեզ էլ եմ է շատ սիրում :)

Դե ասում են դու իմ աղջիկ տեսակն ես կամ ես քո տղա տեսակը, երևի ճիշտ են ասում:D

[impression]

Դե ասում են դու իմ աղջիկ տեսակն ես կամ ես քո տղա տեսակը, երևի ճիշտ են ասում:D

հա, ուրեմն ես էլ ավտոմատ դառնում եմ Ադինոկայա Վալչիցա :D

[Ծով]

:DՉէ, Եր ջան, լացս չեկավ:P
Նախ շնորհակալ եմ կարծիքների ու քննադատությունների համար էլ...չնայած ենքան էլ թեթև բաներ են, քննադատություն էլ չեմ համարում, այլ զուտ կարծիք... ու ասեմ որ իրականում էդ ծեծված հորինելը ինձ օդի ու ջրի պես հարկավոր էր էս ստեղխագործության մեջ..առաջին անգամ ես այնքան հերոսներիս չէի զգում գրելուց ու ինձ համար մի քիչ դժվար էր նրանց հոգեհիվճակի մեջ մտնելը…քանի որ տեղ-տեղ որոշ զգացումներ, օրինակ սա՝

Եվ այնուամենայնիվ ես կհորինեմ, որ նա որոշեց, թե դրախտն էլ այնքան պետք չէ իրեն, թե ինքն իսկապես արդեն բավականաչափ հոգնած է, թե ինքն այլևս չի էլ ուզում որևէ մի տեղ կյանք պատկերացնել, թե ինքն իսկապես հոգնել է մարդկանցից, բոլորից անխտիր և եթե մի քանի ժամ առաջ հանդիպած փոքրիկին էլ կարողանար հիշել, նույնիսկ նրանից էլ, թե ինքը վախենում է, որ նույնիսկ դրախտում մարդիկ կլինեն, թե ինքն իսկպես հոգնած է, իրավունք ունի և ոչ թե ուզում է մեռնել, ճիշտ հասկացեք, նա պարզապես շատ է ուզում, նույնիսկ երազում է, գուցե ինչպես մի հասարակ հեծանիվ կերազեն, նա շատ է ուզում պարզապես հանգստանալ…Նա միայն մի մտահոգություն ուներ. որ մորգում այնուամենայնիվ կճղրտեն իր մարմինը, կուսումնասիրեն, գիտական նպատակներով կաբանեցնեն անկենդան մարմնի մասերը, իսկ հոգին գուցե հանուն մարմնի այդպես էլ երկինք չբարձրանա…
թղթին, ուզսւմ էի ասել վորդին փոխանցելը մի տեսակ արհեստական էր ինձ թվում , եթե հորինել բառը մեյդան չգար:hands
Քանի որ ինքս երբեք թափառականների հետ չեմ շփվել ու ըդնամենը ենթադրում եմ, թե ինչեր կարող են նրանք զգալ, իսկ ենթադրությունը ինքնին հաստատուն ոչինչ չի խոստանում…
Իսկ վերջին տողը կարևոր է նրանով, որ երկրի վրա մինչև անգամ եթե ամեն ինչ կարողանամ հորինել, երկնքին մոտենալ, մեղմ ասած բաբելոնյան աշտարակ կառուցել չեմ կարող..իսկապես չեմ կարող…:)
Ի դեպ, շատ շնորհակալ եմ կարծիքների համար...
Ասեմ որ նախորդ պարբերությունից մի խոշոր հատված հենց Երոյի խելամիտ մեկնաբանության շնորհիվ դուրս թռավ/ակումբի տարբերակում դեռ կա, բայց կհանեմ/ ու պատմվածքը մի տեսակ զրկվեց ավելորդ քաշից:D
Այնպես որ Ձեր խոսքերը միշտ կարևոր են ինձ համար...:)