PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Ծնողնե՞ր, թե՞ սիրած էակ



Cindy
24.07.2008, 14:32
Մեր օրերում շատ են պատահում այնպիսի դեպքեր երբ տղան կամ աղջիկը իրարից հեռանում են ծնողների պատճառով:Եթե ձեր ծնողները դեմ լինեին ձեր հարաբերություններին,ապա ինչպես կվարվեիք?Կընտրեիք սիրած էակին թե ձեր ծնողներին?Կամ էլ ինչ-որ ուրիշ բան կձեռնարկեիք?

Cindy
24.07.2008, 14:59
Դե մի բան ասեք,սպասում եմ:Ձեր հետ նման դեպք չի պատահել?

Ariadna
24.07.2008, 15:02
Դե մի բան ասեք,սպասում եմ:Ձեր հետ նման դեպք չի պատահել?

Չէ :D

chiburgen
24.07.2008, 15:05
Մեր օրերում շատ են պատահում այնպիսի դեպքեր երբ տղան կամ աղջիկը իրարից հեռանում են ծնողների պատճառով:Եթե ձեր ծնողները դեմ լինեին ձեր հարաբերություններին,ապա ինչպես կվարվեիք?Կընտրեիք սիրած էակին թե ձեր ծնողներին?Կամ էլ ինչ-որ ուրիշ բան կձեռնարկեիք?

Ասեմ :) իմ ծնողները շատ լավն են, ես իրանց վստահում եմ: Եթե նրանք ասում են "չե" ուրեմն մի բան գիտեն:Իսկ եթե սխալ գիտեն ուրեմն ես պիտի իրանց դա հասկացնեմ: Ամեն դեպքում ես ծնողներիցս չեմ հրաժարվի, որովհետև նրանք իմ վատը չեն ուզի::)

Cindy
24.07.2008, 15:05
Չէ :D

Քո հետ կարողա չի պատահել,բա մնացածը?:P

Ariadna
24.07.2008, 15:09
Ասեմ :) իմ ծնողները շատ լավն են, ես իրանց վստահում եմ: Եթե նրանք ասում են "չե" ուրեմն մի բան գիտեն:Իսկ եթե սխալ գիտեն ուրեմն ես պիտի իրանց դա հասկացնեմ: Ամեն դեպքում ես ծնողներիցս չեմ հրաժարվի, որովհետև նրանք իմ վատը չեն ուզի::)

Չիբուռգեն ջան, ոչ մի ծնող էլ վատը չի ուզում իր երեխայի, քո ծնողները բացառություն չեն էդ առումով, պարզապես շատ ժամանակ ցանկանում են շատ ավելի լավին տեսնել իրենց երեխայի կողքին, առանց գիտակցելու, որ երեխան արդեն էնքան էլ երեխա չի, ու հնարավոր է, որ սիրած էակից զրկվելով, հետո շատ ավելի վատի հետ ամուսնանա և շատ ավելի դժբախտ լինի։

Վարպետ
24.07.2008, 15:09
Ախր... Լավ է~...

Աթեիստ
24.07.2008, 15:25
Ախր... Լավ է~...

Արդեն հետաքրքրեց, խնդրում եմ ավելի մանրամասն:

chiburgen
24.07.2008, 15:44
Չիբուռգեն ջան, ոչ մի ծնող էլ վատը չի ուզում իր երեխայի, քո ծնողները բացառություն չեն էդ առումով, պարզապես շատ ժամանակ ցանկանում են շատ ավելի լավին տեսնել իրենց երեխայի կողքին, առանց գիտակցելու, որ երեխան արդեն էնքան էլ երեխա չի, ու հնարավոր է, որ սիրած էակից զրկվելով, հետո շատ ավելի վատի հետ ամուսնանա և շատ ավելի դժբախտ լինի։
համաձայն եմ, որ կուզեն ավելի լավին, բայց դրան հասնելու միջոց չեն օգտագործի"կամ մենք, կամ նա..........": Եթե տենց հարց ա առջանում ուրեմն այստեղ "ավելի լավի" հարցը չի::think

Ariadna
24.07.2008, 15:47
համաձայն եմ, որ կուզեն ավելի լավին, բայց դրան հասնելու միջոց չեն օգտագործի"կամ մենք, կամ նա..........": Եթե տենց հարց ա առջանում ուրեմն այստեղ "ավելի լավի" հարցը չի::think

Դու ինձ սխալ ես հասկացել, ես պարզապես ասում եմ, որ "կամ մենք կամ նա" ասող ծնողները, իրենց կարծիքով էլի լավն են ուզում, պարզապես նրանց գաղափարն ու մակարդակն է էդքան։ Բնական է, որ դա նորմալ չի, բայց միևնույն ժամանակ չի նշանակում որ վատ ծնող է, պարզապես խելքն է էդքան :)

Yellow Raven
24.07.2008, 15:47
Ամեն դեպքում պետքա ընդհանուր հայտարարի գալ...
Ծնողներից հրաժարվող մարդը մարդ չի:Եթե ծնողը համաձայն չի պետքա այնպես անել,որ համաձայն լինի:)

chiburgen
24.07.2008, 15:53
Դու ինձ սխալ ես հասկացել, ես պարզապես ասում եմ, որ "կամ մենք կամ նա" ասող ծնողները, իրենց կարծիքով էլի լավն են ուզում, պարզապես նրանց գաղափարն ու մակարդակն է էդքան։ Բնական է, որ դա նորմալ չի, բայց միևնույն ժամանակ չի նշանակում որ վատ ծնող է, պարզապես խելքն է էդքան :)

կարճ ասած հայ անձնավորությունը իր մենթալիտետով չպիտի ծնողից հրաժարվի:



Բա որ սիրած էակնա այդպիսի հարց դնում:think

Ariadna
24.07.2008, 16:04
կարճ ասած հայ անձնավորությունը իր մենթալիտետով չպիտի ծնողից հրաժարվի:



Բա որ սիրած էակնա այդպիսի հարց դնում:think

Ուրեմն սիրած էակ չի ու անարժան ա սիրուդ։

Նարե
24.07.2008, 16:37
Սիրացս անձնավորությունը երբեք չի կարող ստիպել ինձ հրաժարվել ծնողներիցս, բայց նաև չեմ կարողանա երեվի հրաժարվել իմ սիրած էակից,կարծում եմ երբեք այնպիսի ընտրություն կանեմ, որին կտրականապես դեմ կգնան ծնողներս, իսկ կոմպրոմիսների միշտ կարելի է գնալ

Աթեիստ
24.07.2008, 17:01
Ուրեմն սիրած էակ չի ու անարժան ա սիրուդ։

Եթե սիրած էակը չի ցանկանում ընդհանուր բան ունենալ մյուս կողմի ծնողների հետ, նշանակում է դրան պատճառ կա:

Դիմում են բոլոր այն մարդկանց ովքեր սրբացնում են ծնող հասկացությունը:
Մի օր մտեք մանկատուն և հետաքրքրվեք, թե մանկատան երեխաների քանի տոկոսն է երկկողմանի ծնողազուրկ, թե ինչպես են շարունակում ազդել մանկատուն հանձնած իրենց երեխաների վրա:

Նույնիսկ ծնողների մեջ հանդիպում են էգոիստ անձինք, որոնք նույնիսկ երեխաներին օգտագործում են սեփական շահերի համար:

Կան նաև ծնողներ, որոնք ոչ մի կերպ համակերպվում այն մտքի հետ, որ իրենց զավակն արդեն մեծ է և իսկապես կարող է սիրել, ըստ նրանց` դա ժամանակավոր սիրահարվածություն է, կանցնի:

Կարճ ասած` այնքան գործոններ է պետք հաշվի առնել, որ երբեք ոչ-ոք չի կարող խորհուրդ տալ:

impression
24.07.2008, 17:06
Սիրացս անձնավորությունը երբեք չի կարող ստիպել ինձ հրաժարվել ծնողներիցս, բայց նաև չեմ կարողանա երեվի հրաժարվել իմ սիրած էակից,կարծում եմ երբեք այնպիսի ընտրություն կանեմ, որին կտրականապես դեմ կգնան ծնողներս, իսկ կոմպրոմիսների միշտ կարելի է գնալ

ես իմացա էդ կոմպրոմիսը որն ա. տնփեսա բեր, ;) ծնողներդ իրեն եթե իրեն դեմ լինեն, ինքն էլ ծնողներիդ աչքերը մազոլ կանի, հրաշալի կոմպրոմիս:

Նարե
24.07.2008, 17:14
ես իմացա էդ կոմպրոմիսը որն ա. տնփեսա բեր, ;) ծնողներդ իրեն եթե իրեն դեմ լինեն, ինքն էլ ծնողներիդ աչքերը մազոլ կանի, հրաշալի կոմպրոմիս:

դե ետ էլ ա տարբերակ , բայց ուղղակի ետ դեպքում արդեն ես տնփեսայից կհրաժարվեմ

unknown
24.07.2008, 17:46
Մեր օրերում շատ են պատահում այնպիսի դեպքեր երբ տղան կամ աղջիկը իրարից հեռանում են ծնողների պատճառով:Եթե ձեր ծնողները դեմ լինեին ձեր հարաբերություններին,ապա ինչպես կվարվեիք?Կընտրեիք սիրած էակին թե ձեր ծնողներին?Կամ էլ ինչ-որ ուրիշ բան կձեռնարկեիք?

Եթե ծնողներս համաձայն չլինեն կթողնեմ այդ տղային:)Ծնողները մի բան գիտեն որ ասում են:)

Վարպետ
24.07.2008, 17:55
Եթե ծնողներս համաձայն չլինեն կթողնեմ այդ տղային:)Ծնողները մի բան գիտեն որ ասում են:)

Իսկ կոնկրետ ինչ գիտեն, Անուշ ջան?

Բարեկամ
24.07.2008, 18:27
Եթե ծնողներս համաձայն չլինեն կթողնեմ այդ տղային:)Ծնողները մի բան գիտեն որ ասում են:)

Ու չես սխալվի

ChildOfTheSky
24.07.2008, 18:50
Իմ պարագայում այսպիսի երկընտրանք չի կարող լինել, քանի որ ծնողս երբեք չի առարկի իմ որոշումներին այդ հարցերում:
Ընդհանրապես, ծնողների և սիրած էակի միջև ընտրություն կատարելու դեպքում, իմ կարծիքով, կա մի լուծում՝ սթափ տրամաբանել: Մնալ սիրած էակի հետ, լինել երջանիկ՝ թեկուզև անորոշ ժամանակով, թե մնալ ծնողների հետ, ապրել խորը ցավ բաժանման հետ կապված՝ հետագայում ընտրության հնարավոր իրավացիության մեջ համոզվելով: Կարծում եմ՝ պետք է գործել ըստ իրավիճակի: Ես կընտրեի սիրած էակիս. ծնողը պետք է սատարի իր զավակին՝ նրա կայացրած բոլոր որոշումներում, հարկ եղած դեպքում նաև իր կամքին հակառակ:
Մարդուն երջանիկ է դարձնում պահը, ոչ թե ապրած կյանքը:

unknown
24.07.2008, 21:33
Իսկ կոնկրետ ինչ գիտեն, Անուշ ջան?

Ամեն ինչ,եթե օր. իմ ծնողները դեմ լինեն իմ հարաբերություններին ես իրանց կլսեմ::)Ծնողները կյանք տեսած մարդիկ են ու գիտեն ինչ են ասում,օր, եթե ասում են ես տղաի հետ ընկերություն մի արա ուրեմն մի բան գիտեն չէ եդ տղու մասին,հո լավ տղաին տենց չեն ասի:)Հուսով եմ կարողացա բացատրել ինչ եմ ուզում ասել:)

Lapterik
24.07.2008, 22:53
Անուշ ջան մի քիչ մեծանաս, հետո ուրիշ ձև ես սկսելու մտածել, համոզված եմ:

Ետ ընտրությունը կարա լինի ցանկացած տարիքում ու հարաբերությունների ցանկացած փուլում, էնպես որ ձևեր շատ կան:

dvgray
25.07.2008, 02:59
Մեր օրերում շատ են պատահում այնպիսի դեպքեր երբ տղան կամ աղջիկը իրարից հեռանում են ծնողների պատճառով:Եթե ձեր ծնողները դեմ լինեին ձեր հարաբերություններին,ապա ինչպես կվարվեիք?Կընտրեիք սիրած էակին թե ձեր ծնողներին?Կամ էլ ինչ-որ ուրիշ բան կձեռնարկեիք?
Կոնկրետ ե՞ս :)
Կընտրեմ սիրածին: Որովհետև վստահ եմ սր ծնողներիս հետ մի ձև լեզու կգտնեմ: Իմ ծնողներն են ու իմ կապռիզը իրենց վրա անցնում է :D: Վերջին հաշվով ինձ սիրում են ոչ թե նրա համար որ սիրում աչքեր կամ խելոք մտքեր ունեմ, այլ որ իրենց զավակն եմ: Իսկ սիրածի հետ եթե բաժանվեմ, ապա դա կլինի վերջնական:

Հ.Գ. Բոլոր զավակներն էլ սովերաբար "շահագործում" եմ իրենց ծնողների անսպառ սերը իրենց հանդեպ՝ քիչ կան շատ: Դա օբեկտիվ ու նորմալ երթույթ է: Ծնողները մարդիկ են, ու կրծքին արխային կարելի է գլուխը դնել ու տզտզալ :):

Ուլուանա
25.07.2008, 03:22
Ընդհանրապես ես համարում եմ, որ նման հարցերին միանշանակ ճիշտ լուծում գտնելը դժվար է, քանի որ ամեն ինչ կախված է զանազան հանգամանքներից ու կոնկրետ մարդկանցից, տարբեր հանգամանքներում ճիշտ լուծումը կարող է տարբեր լինել, բայց ընդհանուր առմամբ Դիվիի տեսակետը որոշակիորեն գործող է. :P

Կոնկրետ ե՞ս :)
Կընտրեմ սիրածին: Որովհետև վստահ եմ սր ծնողներիս հետ մի ձև լեզու կգտնեմ: Իմ ծնողներն են ու իմ կապռիզը իրենց վրա անցնում է :D: Վերջին հաշվով ինձ սիրում են ոչ թե նրա համար որ սիրում աչքեր կամ խելոք մտքեր ունեմ, այլ որ իրենց զավակն եմ: Իսկ սիրածի հետ եթե բաժանվեմ, ապա դա կլինի վերջնական:

Հ.Գ. Բոլոր զավակներն էլ սովերաբար "շահագործում" եմ իրենց ծնողների անսպառ սերը իրենց հանդեպ՝ քիչ կան շատ: Դա օբեկտիվ ու նորմալ երթույթ է: Ծնողները մարդիկ են, ու կրծքին արխային կարելի է գլուխը դնել ու տզտզալ :):
Ուրիշ բան, որ հնարավոր է՝ ծնողներիդ ճիշտ էին, որի համար գուցե հետո գլխիդ տաս, բայց եթե տվյալ դեպքում ծնողներիդ պարզապես դուր չի գալիս սիրածդ էակը՝ առանց որևէ լուրջ հիմնավորման, կամ որովհետև նրանք քեզ համար մեկ ուրիշ՝ ավելի «հարմար» թեկնածու են նախատեսել :[, ապա սիրածդ էակին ընտրելը տվյալ դեպքում դժվար թե նշանակի ծնողներից զրկվել, քանի որ, ինչպես Դիվին ասաց, ծնողները, ոնց էլ լինի, մնում են քո ծնողները, ու վաղ թե ուշ կհամակերպվեն քո ընտրության հետ։ Շատ հազվադեպ է լինում, որ ծնողն իր զավակից հրաժարվի, ընդմիշտ կապերը խզի նման պատճառով։

Բարեկամ
25.07.2008, 04:00
Իսկ կոնկրետ ինչ գիտեն, Անուշ ջան?

Օրինակ էն, որ ավելի լավ են տարբերում կարճատև կիրքը տևական հարաբերությունների հնարավորությունից, կամ ավելի լավ կարող են տեսնել փաստացի անհամապատասխանությունը և դրա ինչ-որ տեղ անդառնելի հետևանքները, ու էլի լիքը բաներ :)

Անուշ ջան, ապրես, որ լսում ես մամային պապային :)

dvgray
25.07.2008, 04:35
Օրինակ էն, որ ավելի լավ են տարբերում կարճատև կիրքը տևական հարաբերությունների հնարավորությունից, կամ ավելի լավ կարող են տեսնել փաստացի անհամապատասխանությունը և դրա ինչ-որ տեղ անդառնելի հետևանքները, ու էլի լիքը բաներ :)

Անուշ ջան, ապրես, որ լսում ես մամային պապային :)
Բարեկամ ջան: Չէի ուզենա քո ասածին հակառակվել, բայց մի քանի խոսք էլ ես ասեմ :):
Կոնկրետ Անուշի իր ծնողներին երևում է որ վստահում է: Իսկ երեխաների մեծագույն մասը չի վստահում, մանավանդ 18-25 տարեկանում, քանի որ ծնողները օրվա խնդիրների հետևից ընկած չգիտեն թե ինչով է ապրում իր երեխան: Ու երբ որ մի կարևոր մոմենտ է լինում, ապա ծնողը յհանդես է բերում իր ստերիոտիպային պատկերոցումները/ ասենք եսիմ Վազգեն ձյաձայի ինչ որ մի պատմություն նմանատիպ իրավիճակից:/ Ու ռեալության մեջ երեխան կամ զոհ է դառնում բռնությանը /հաճախ հոգեբանական բռնությանը, քիչ դեպքերում նաև ծեծում են աղջկերքին/ ու կուլ է տալիս դառը իրականությունը: Իսկ կան նաև "ըմբոստ" երեխաներ, որոնք համարձակվում են ընդիմանալ ծնողների պատկերացումներին:

հ.գ. Բոլոր ծնողները չեն, որ արժանի են երեխա ունենալու ու դաստիրակել-մեծացնելու նրան :)

Բարեկամ
25.07.2008, 04:39
Բարեկամ ջան: Չէի ուզենա քո ասածին հակառակվել, բայց մի քանի խոսք էլ ես ասեմ :):
Կոնկրետ Անուշի իր ծնողներին երևում է որ վստահում է: Իսկ երեխաների մեծագույն մասը չի վստահում, մանավանդ 18-25 տարեկանում, քանի որ ծնողները օրվա խնդիրների հետևից ընկած չգիտեն թե ինչով է ապրում իր երեխան: Ու երբ որ մի կարևոր մոմենտ է լինում, ապա ծնողը յհանդես է բերում իր ստերիոտիպային պատկերոցումները/ ասենք եսիմ Վազգեն ձյաձայի ինչ որ մի պատմություն նմանատիպ իրավիճակից:/ Ու ռեալության մեջ երեխան կամ զոհ է դառնում բռնությանը /հաճախ հոգեբանական բռնությանը, քիչ դեպքերում նաև ծեծում են աղջկերքին/ ու կուլ է տալիս դառը իրականությունը: Իսկ կան նաև "ըմբոստ" երեխաներ, որոնք համարձակվում են ընդիմանալ ծնողների պատկերացումներին:

հ.գ. Բոլոր ծնողները չեն, որ արժանի են երեխա ունենալու ու դաստիրակել-մեծացնելու նրան :)

Համաձայն եմ. ասվածը բոլոր ծնողներին չի վերաբերում:
Բայց երիտասարդության մեջ ընդունված է կատեգորիկ մերժել, անգամ բնազդաբար հակառակվել ծնողներին, որ իրանք բան չեն հասկանում: Հավերժ խնդիրն ա հայրերի ու որդիների: Ու ես ուզում էի ընդամենը ասել, որ արժե որ երեխան մի հատ էլ ուրիշ դիրքից նայի ծնողի խորհրդին, մի քիչ հավատով :)

dvgray
25.07.2008, 04:48
Համաձայն եմ. ասվածը բոլոր ծնողներին չի վերաբերում:
Բայց երիտասարդության մեջ ընդունված է կատեգորիկ մերժել, անգամ բնազդաբար հակառակվել ծնողներին, որ իրանք բան չեն հասկանում: Հավերժ խնդիրն ա հայրերի ու որդիների: Ու ես ուզում էի ընդամենը ասել, որ արժե որ երեխան մի հատ էլ ուրիշ դիրքից նայի ծնողի խորհրդին, մի քիչ հավատով :)
18 տարեկան պատանին իր ողն ու ծուծով մերժում է: Դա հետ վերածննդի դարաշրջանի արդյունք է:
Օրինա, հա եթե Ջուլետան լսեր իր ծնողներին ու ձեռք քաշեր Ռոմեոից հաստատ ողջ կմանար: Բայց ի՞նչ արժեր այդ կյանքը, եթե նժարին դրված էր մարդկության մեժագույն զգացմունքը ՝ սերը, որը Ջուլետաի և Ռոմեո դեպքում շատ կարճ տևեց մարդկության ժամացույցով, բայց տիեզերականով հավերժություն է …
Ես կընտրեի կոնկրետ այս դեպքում միգուցե թիթեռնիկի կյանքի տևողությամբ, բայց ատոմային էներգետիկան …

Բարեկամ
25.07.2008, 04:50
18 տարեկան պատանին իր ողն ու ծուծով մերժում է: Դա հետ վերածննդի դարաշրջանի արդյունք է:
Օրինա, հա եթե Ջուլետան լսեր իր ծնողներին ու ձեռք քաշեր Ռոմեոից հաստատ ողջ կմանար: Բայց ի՞նչ արժեր այդ կյանքը, եթե նժարին դրված էր մարդկության մեժագույն զգացմունքը ՝ սերը, որը Ջուլետաի և Ռոմեո դեպքում շատ կարճ տևեց մարդկության ժամացույցով, բայց տիեզերականով հավերժություն է …
Ես կընտրեի կոնկրետ այս դեպքում միգուցե թիթեռնիկի կյանքի տևողությամբ, բայց ատոմային էներգետիկան …

էդ ամեն ինչը հրաշալի ա, ռոմանտիկ ա, պոետիկա, եթե չլիներ մի շատ պարզ, բայց ծանր, հողին կպած, ռեալ ծվատող զգացում. զղջումը

Ուլուանա
25.07.2008, 04:57
Համաձայն եմ. ասվածը բոլոր ծնողներին չի վերաբերում:
Բայց երիտասարդության մեջ ընդունված է կատեգորիկ մերժել, անգամ բնազդաբար հակառակվել ծնողներին, որ իրանք բան չեն հասկանում: Հավերժ խնդիրն ա հայրերի ու որդիների: Ու ես ուզում էի ընդամենը ասել, որ արժե որ երեխան մի հատ էլ ուրիշ դիրքից նայի ծնողի խորհրդին, մի քիչ հավատով :)
Համաձայն եմ, բայց դրա համար էլ ծնողները պետք է ի սկզբանե այնպիսի հարաբերություններ ձևավորած լինեն իրենց ու իրենց երեխայի միջև, որ նման անվստահություն ու հակառակվելու ցանկություն չլինի։ :) Բացի դրանից, եկեք չմոռանանք նաև այն ծնողներին, ովքեր իրենց մտքում իրենց երեխայի ապագա կողակցի ցանկալի կերպարն են հյուսում, ու եթե իրենց երեխայի ընտրյալը ինչ–ինչ կետերով չի համապատասխանում իրենց նախընտրած կերպարին, ուրեմն իրենց համար սխալ ընտրություն է, կամ ծնողներ կան, ովքեր ոչ մեկի չեն հավանում ու համարում են, որ իրենց երեխան ավելիին է արժանի։ :{ Նման դեպքերն, ի դեպ, քիչ չեն: Էլ չեմ խոսում այն դեպքերի մասին, երբ ծնողներն իրենց երեխային շահադիտական նպատակներով դրդում են ամուսնանալ հարուստ թեկնածուի հետ՝ թքած ունենալով զավակի զգացմունքների վրա։ Հիմա ի՞նչ, էդ դեպքու՞մ էլ ասենք՝ մի բան գիտեն, պետք է իրենց լսել։

Ուրիշ բան, եթե ծնողը տվյալ մարդու մեջ տեսնում է այնպիսի բացահայտ բացասական ու վտանգավոր հատկանիշներ կամ պահվածք, որոնք իրենց զավակը, սիրահարված լինելով, չի տեսնում, և հարկավոր է նրա աչքերը բացել։ Միայն նման դեպքերում կարելի է արդարացնել ծնողների կտրուկ միջամտությունը, բայց էլի շատ պատասխանատու բան է, քանի որ ոչ ոք չգիտի, թե հետագայում դրանից ինչ դուրս կգա։

Չգիտեմ, ինձ թվում է՝ նորմալ ընտանիքներում նման սուր խնդիրներ պիտի որ չառաջանան։ Առավելագույն «տարաձայնությունը» կարող է լինել այն, որ ծնողներն այնքան էլ գոհ չլինեն իրենց զավակի ընտրությունից, բայց համարելով, որ դա ամեն դեպքում իրենց զավակի կյանքն է, սահմանափակվեն միայն իրենց կարծիքը մեղմորեն արտահայտելով, քանի որ որևէ լուրջ հիմք չունեն դեմ լինելու համար։

Վերջիվերջո, լինում են նաև դեպքեր, երբ զավակը սիրում է և ուզում է ամուսնանալ, իսկ ծնողն այդ հարաբերությունները սխալ կամ ոչ հարմար համարելով, կտրուկ արգելում է կամ ամեն գնով խափանում նրանց միությանը, իսկ զավակը, հետագայում այդպես էլ չգտնելով իր երջանկությունը, ամբողջ կյանքում մեղադրում է ծնողներին, որ ժամանակին իր բախտի վրա քար գցեցին, զրկեցին իրեն իր միակ սիրո հնարավորությունից։ Նման դեպքեր գիտեմ։

dvgray
25.07.2008, 05:03
Գիտեք ինչ կասեմ ես ;):
Ամենատրագիկը այստեղ էն է, որ երբ սենց սիրուն նստած ու առանց նյութական կոնկրետացման խոսում ենք, ապա ամենաազատական տեսակետների կրողն եմ օրինակ ես: Սակայն մի քիչ առաջ ինքս ինձ բռնացրի էն մտքի վրո, որ եթե բա էս ամենը վերաբերվի իմ աղջկան, ապա ես ինչպե՞ս կվարվեմ որպես ծնող: Կբռնանա՞մ թե չէ: Ու ասեմ որ պատասխանել չկարողացա էտ հարցին: Մի տեսակ ուղեղս մթագնում էր :(

Բարեկամ
25.07.2008, 05:07
Իսկ ինձ մոտ անցյալն ու ապագան ձեռք-ձեռքի են :)
Եթե վերաբերեր իմ աղջկան, ես դժվար անտեսեի անձնական փորձը:

Ուլուանա
25.07.2008, 05:15
Իսկ ինձ մոտ անցյալն ու ապագան ձեռք-ձեռքի են :)
Եթե վերաբերեր իմ աղջկան, ես դժվար անտեսեի անձնական փորձը:
Ես էլ, հուսով եմ, կկարողանամ երեխաներիս ու իմ միջև այնպիսի փոխըմբռնման մթնոլորտ ձևավորել, այնպիսի հարաբերություններ կառուցել, ինչպիսին որ իմ ծնողներն են արել, քանի որ իմ ու ծնողներիս միջև նման խնդիրներ չեն եղել, ու դա հաստատ բախտի բերմամբ չի եղել։ Ուղղակի միշտ կարողացել ենք առաջացած խնդիրները քննարկել, պարզաբանել ու այնպիսի որոշում ընդունել, որ ոչ մեկն իրեն ստորացված կամ արհամարված չզգա։ ;) Ու, էլի եմ ասում, դրա համար հարկավոր է հենց սկզբից հիմքը ճիշտ դնել։

Սելավի
25.07.2008, 06:02
Ինձ թվումա նորմալ ծնողը հենց այնպես չի արգելի իր երեխային հանդիպելու իր ընտրիալի հետ: Նորմալ ծնողը միայն 2 լուրջ պատճառաբանություն կարող է ունենալ:
1-ին: Որ լավ ճանաչում է իր զավակի ընտրիալին ու ընտրիալի ընտանիքին, (բացասական իմաստով) այսինքը իրենց »ճերմակ հասակը» տարիների փորձ ունի:
2-րդ: Որ շատ կարևորա՝ ծնողները իրենց զավակի մոտ դեռ չեն նկատել համապատասխան լուրջ հասունություն, այսինքը իրենք իրենց զավակից են վախենում որ դեռ չի կարողանում զանազանել կարևորը հաճելիից, որ կյանքին դեռ նայումա վարդագույն ակնոցներով ու հենց ծնողներին էդ վախի զգացումնա դրթում որ արգելեն իրենց զավակներին ընտրիալի հետ հանդիպումից, որպեսզի չգայթակղվեն իրենց զավակները՝ ու խորտակվեն էս ալեկոծ կյանքում:

Երիտասարդները հենց էս 2-րդ տարբերակի վրա պիտի ուշադրություն դարձնեն ու ծնողների մոտ ձեռք բերեն համապատասխան վստահություն՝ իրենց դատողություններով ու հավասարակշռությամբ, այս դեպքում չեմ կարծում որ նորմալ ծնողը կարգելի իր զավակին հանդիպումներից, ոչ մի ծնող չի ուզենա տեսնի իր զավակին թախծոտ աչքերով մտամոլոր փակված իր սենյակում:



Հ.Գ. Պատմության մեջ դասեր կան որ էտի պտի անցնես սեփական փորձանքիդ ու փորձություններիդ միջով որ հասկանաս, ուրիշի բացատրելով հնարավոր չի որ հասկանաս:

Cassiopeia
25.07.2008, 10:11
Ծնողները երբեք իրենց զավակի վատը չեն ուզում: Սակայն շատ հաճախ է պատահում, որ զավակն ու ծնողն իրար չեն հասկանում: Սերնդային ժամանակաշրջանի տարբերությունն իրենն ասում է: Այսինքն, այն, ինչ կարող էր լավ լինել ծնողի համար, վատ է զավակի համար: Այստեղից էլ գալիս է հենց այդ "հակամարտությունը":

Օրինակ. Տղայի ծնողը աղջկան տեսնում է մեկ այլ տղայի հետ քայլելիս: Պարզվում է, որ այդ տղան իրականում աղջկա ու տղայի ընդհանուր ընկերներից է, ու տղան էլ տեղյակ է, որ իր սիրած էկան այդ պահին քայլում է այդ տղայի հետ (կամ հետագայում անպայման կիմանա): Ինչպե՞ս կմեկնաբանվի այդ հանգամանքը տղայի ծնողի կողմից. "Դուրս ընկած աղջիկ է, համ իմ տղայի հետ է ման գալիս, համ ուրիշի": Դե, եկեք ու ծնողին բացատրեք, որ դա անմեղ զբոսանք է եղել, պատահական կամ մտածված:

Ո՞րն է ելքը: Պարզապես պետք է ընդհանուր եզրեր գտնել ժամանակային անջրպետի մեջ ու ծնողին հասկացնել (ոչ տվյալ պահին, այլ մինչ նման իրավիճակում հայտնվելը), որ ներկայումս եթե քայլում ես տղայի հետ, դա դեռ չի նշանակում, թե դուրս ընկած ես:

Կամ, էլի նման հանգամանքում, երբ աղջիկը երրորդ անձի հանդիպելիս որպես ողջույն, համբուրում է նրա այտը, հետևաբար` դուրս ընկած է (ըստ ծնողների): Բայց չէ որ, տղան էլ կարող է նույնությամբ համբուրել որպես ողջույնի նշան թե այլ աղջկա և թե տղայի այտը: Բայց դա դեռ չի նշանակում, որ իրենց տղան էլ է դուրս ընկած կամ "երկնագույն"...

Մեկ այլ թեմայում արդեն ասել եմ, որ խոսքի ուժն այնքան հզոր է, որ կարող է մեծ ավերածություններ ու նաև հսկա նորարարություններ անել: Այսինքն, պետք է գործադրել խոսքի ուժը ու փորձել բանակցությունների մտնել ծնողների հետ, հասկացնելու համար, որ տվյալ աղջիկը (կամ տղան) այն միակ անձն է, որի հետ ապագան կարելի է կերտել համեմատաբար ամուր հիմքերով:

Եվ վերջում մի բան եմ ուզում նշել. Ոչ թե ծնողներն են ապրելու ձեր ընտրյալի հետ, այլ հենց դուք: Ու հենց դուք պետք է ընտրեք նրան, ում հետ կկարողանաք հաղթահարել կյանքի մատուցած անակնկալներն ու դժվարությունները, ու ում հետ կկարողանաք լիովին վայելել ՍԵՐ-ն ու ԿՅԱՆՔ-ը:

Աթեիստ
25.07.2008, 11:26
Ծնողները երբեք իրենց զավակի վատը չեն ուզում:

Կրկին նույն սխալը: Սա դոգմա չի, չի կարելի օգտագործել "երբեք" բառը:
Համաշխարհային պատմության մեջ քանի՞ թագավոր է սպանել իր զավակներին` վախենալով թե նրանք իրեն կսպանեն:
Շարքային քաղաքացիների մեջ ևս հաճախ հանդիպում է նման` "ծնողին ոչ բնորոշ" վարքը :

Ariadna
25.07.2008, 11:29
Կրկին նույն սխալը: Սա դոգմա չի, չի կարելի օգտագործել "երբեք" բառը:
Համաշխարհային պատմության մեջ քանի՞ թագավոր է սպանել իր զավակներին` վախենալով թե նրանք իրեն կսպանեն:
Շարքային քաղաքացիների մեջ ևս հաճախ հանդիպում է նման` "ծնողին ոչ բնորոշ" վարքը :

Հա, էլի վատը չեն ուզում, պարզապես մտածում են, որ մեռնի ավելի լավ կլինի իր համար :D

Աթեիստ
25.07.2008, 11:31
Հա, էլի վատը չեն ուզում, պարզապես մտածում են, որ մեռնի ավելի լավ կլինի իր համար :D

Այո, հիմա էլ նույն տրամաբանությամբ.
Ավելի լավ է մեր կողքին "անհույս կույս", քան թե երջանիկ, բայց էն տղու հետ, որ վզին կարիճի դաջվածք ունի:

Cassiopeia
25.07.2008, 11:39
Այո, հիմա էլ նույն տրամաբանությամբ.
Ավելի լավ է մեր կողքին "անհույս կույս", քան թե երջանիկ, բայց էն տղու հետ, որ վզին կարիճի դաջվածք ունի:

:D Ուրեմն պետք է այդ դաջվածքն այնպես նախշազարդել, որ կարիճի փոխարեն վարդակակաչ դառնա:D

Էլի եմ կրկնում ու կարծիքիս մեջ հաստատուն եմ մնում, կարելի է խոսքով ծնողին հասկացնել, թե որն է քո համար լավը և ինչու է հենց դա լավը:

Մարկիզ
25.07.2008, 11:42
Եթե պատին դեմ տան, ապա՝
ԾՆՈՂՆԵՐ:think;):

Katka
25.07.2008, 11:42
մամա ջան, էս թեման հալա շարունակվում է: Ужас!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!:angry

Աթեիստ
25.07.2008, 11:54
Քանի որ իմ ծնողները իմ բերած օրինակների ծնողներից չեն, որ կողմը սկսի ուլտիմատումով խոսել, մյուս կողմ կթեքվեմ (Бес противоречия):

Մարկիզ
25.07.2008, 11:59
Քանի որ իմ ծնողները իմ բերած օրինակների ծնողներից չեն, որ կողմը սկսի ուլտիմատումով խոսել, մյուս կողմ կթեքվեմ (Бес противоречия):
Ուլտիմատումը նկատի չունեմ ես...

Մի քիչ ֆանտաստիկ է ու մանկական...
Բայց եթե ընտրելու հարց լինի, ապա` ծնողները:

Աթեիստ
25.07.2008, 12:34
մի քիչ էլ մտածեցի.
Ծնողներիս ես ընտրել չեմ կարող, բայց գոնե այն մարդուն, ում հետ պատրաստվում եմ կյանքս կապել, պետք է ընտրեմ միայն ես: Եթե ծնողներս ինչ որ փաստեր ունեն, որի պատճառով դեմ են իմ որոշմանը, նրանցից միայն պահանջվում է ինձ ներկայացնել այդ փաստերը, բայց երբեք չփորձել ազդել իմ որոշման վրա:
Այսինքն, ավելի շատ հակված եմ սիրած էակի կողմը, քան ծնողի:

impression
25.07.2008, 12:37
օֆ օֆ օֆ... փոքր ժամանակ չեն թողնում շուն պահես, մեծանում ես, ավելի ա բարդանում ամեն ինչ :(

Katka
25.07.2008, 12:58
Մոդերատորական: Օտար լեզվով գրառումը ջնջված է:

Guest
25.07.2008, 14:09
Ինչ լավ ա, որ ես այդպիսի հարցի դեմ չեմ կանգնի :) Դժվար իրավիճակ ա իհարկե, բայց ես կարծում եմ, որ պիտի ամեն գնով մնաս աշխարհի ամենահարազատ մարդու՝ սիրած էակի հետ;

Արտիստ
25.07.2008, 15:17
ընդհանարապես ծնողներին և սիրած էակին համեմատության մեջ դնելը սխալ եմ համարում:angryիսկ ծնողներ թե սիրած էակ հարցը միայն ընտրություն է իրա մեջ պարունակում որի հիմքում ընկած է համեմատությունը.

համենայն դեպս այդպիսի իրավիճակում գտնում եմ,որ եթե ծնող երեխա հարաբերությունները ճիշտ հիմքի վրա են կառուցված,և կա փոխադարձ ըմբռնում,աօա այս դեպքում ևս հնարավոր է գալ համաձայնության այնպես որ լավ լինի թե ծնողների,թե սիրած էակի,և թե հենց քո համար:)

Երկնային
25.07.2008, 15:31
Հաշվի առնելով այն, որ շնողներիս ու իմ «ճաշակ»-ը համընկնում է` դժվար թե մոտս նման խնդիր առաջանա… :oy
նույնիսկ պապաս վերջերս որոշեց, որ ես չափից դուրս բծախնդիր եմ հակառակ սեռի ներկայացուցիչների նկատմամբ… :D

Նույնիսկ եթե նման իրավիճակ լինի, չեմ կարծում, թե կպարտադրեն ինչ-որ բան, այլ պարզ ու հստակ կներկայացնեն, թե ինչու են դեմ այս կամ այն մեկի հետ սիրուս…

Ընդհանրապես, մեր մեջ մոտ 35-40 տարվա տարբերություն կա, ու դա ոչնչով չի խոչընդոտում մեր` ընկերական հարաբերություններին… :P
Իսկ ես վստահում եմ ծնողներիս փորձին… :)

Մանոն
25.07.2008, 20:05
Նորմալ ընտանիքներում, որտեղ տիրում է ջերմ մթնոլորտ, փոխըմբռնում ու փոխադարձ հարգանք` այսպիսի հարց չի ծագի: Ծնողը պարտավոր է իր երեխային տալ այն ամենը ինչ գիտե, ինչ կարող է տալ, ինչը համարում է ճիշտ, դնել ճշմարիտ ճանապարհին ու բաց թողնել «ազատ կյանք»: Իհարկե հետագայում էլ կարող է անհրաժեշտության դեպքում խորհուրդներ տալ նրան, եթե` վերջինս դիմում է, բայց ողջ կյանքում անընդհատ վերահսկել որդու կամ դստեր որոշումները` սխալ է: Լավ ծնող ես` այնպես դաստիարակիր, որ վստահ իմանաս` չի սխալվի իր որոշումներում: Իսկ եթե դա ժամանակին չես արել, հետո էլ զուր է «սուր ճոճելը», ցավն այն է, որ շատ ծնողներ իրենք էլ չեն հասկանում այդ ամենը: Նման թեմայի շուրջ կարող եք կարդալ իմ այս գրառումը (http://www.akumb.am/showthread.php?t=8746), էլի շատ հետաքրքիր զրույց ծավալվեց այն ժամանակ:

Narinfinity
22.09.2008, 12:34
Մեր օրերում շատ են պատահում այնպիսի դեպքեր երբ տղան կամ աղջիկը իրարից հեռանում են ծնողների պատճառով:Եթե ձեր ծնողները դեմ լինեին ձեր հարաբերություններին,ապա ինչպես կվարվեիք?Կընտրեիք սիրած էակին թե ձեր ծնողներին?Կամ էլ ինչ-որ ուրիշ բան կձեռնարկեիք?

Սիրելի Սինդի,
Քո հարցի պատասխանը միանշանակ դժվար է ասել,
Բայց եթե որոշում ես, որ պիտի սեփական ընտանիքդ կազմես, ապա որոշիչ է քո ձայնը և ծնողները այստեղ միայն խորհուրդ կարող են տալ,
Ընտրություն կատարել ծնողների և սիրեցյալի միջև ես ճիշտ չեմ համարում`
Կամ ամեն ինչ, կամ ոչինչ, Ապրել, թե չապրել? Սա է հարցը և
եթե ապրել, ապա սիրեցյալիդ ու ծնողներիդ հետ համերաշխ...
Երբ ծնողները դեմ են, ապա պետք է պարզել թե որտեղ են թաքնված դրա հիմնապատճառները..., ինչու, ինչի համար, ինչպես?...
Կյանքը բարդ է, երբ մարդիկ կախված են իրարից, իսկ երբ մարդիկ ազատ են և գիտեն գնահատել դիմացինի ազատությունը, ապա կյանքը հիասքանչ է դառնում...
Ամեն ինչ մեր <<ձեռքերում>> է...:think

Superportal
23.10.2008, 18:52
Իհարկե - ԾՆՈՂՆԵՐ:

Ինչ էլ լինի այս աշխարհում,
Ում էլ սիրեմ ես այս կյանքում,
Չեմ մոռանա ծնողներին`
Ինձ լույս աշխարհ բերողներին:

Հրատացի
23.10.2008, 19:40
մի քիչ էլ մտածեցի.
Ծնողներիս ես ընտրել չեմ կարող, բայց գոնե այն մարդուն, ում հետ պատրաստվում եմ կյանքս կապել, պետք է ընտրեմ միայն ես: Եթե ծնողներս ինչ որ փաստեր ունեն, որի պատճառով դեմ են իմ որոշմանը, նրանցից միայն պահանջվում է ինձ ներկայացնել այդ փաստերը, բայց երբեք չփորձել ազդել իմ որոշման վրա:
Այսինքն, ավելի շատ հակված եմ սիրած էակի կողմը, քան ծնողի:
Լիովին համաձայն եմ :hands

Chilly
08.12.2008, 13:40
Մեր օրերում շատ են պատահում այնպիսի դեպքեր երբ տղան կամ աղջիկը իրարից հեռանում են ծնողների պատճառով: Եթե ձեր ծնողները դեմ լինեին ձեր հարաբերություններին,ապա ինչպես կվարվեիք? Կընտրեիք սիրած էակին թե ձեր ծնողներին? Կամ էլ ինչ-որ ուրիշ բան կձեռնարկեիք?

Եղել է նման մի բան, մի քիչ նման, միանշանակորեն ընտրել եմ ծնողներիս ու սիրած աղջկան բացատրել իր իրական տեղն արևի տակ... :angry

Երկնային
08.12.2008, 14:59
Եղել է նման մի բան, մի քիչ նման, միանշանակորեն ընտրել եմ ծնողներիս ու սիրած աղջկան բացատրել իր իրական տեղն արևի տակ... :angry
Այսինքն աղջի՞կն էր ընտրության առաջ կանգնացրել, թե՞ ծնողները… :8

Chilly
08.12.2008, 15:21
աղջիկը