Դիտել ողջ տարբերակը : Ալեքսանդր Դյումաների ընթերցասեր
Բարև ընթերցասեր ակումբցիներ։ Ես շատ եմ սիրում Դյումաներին։ Նրանք հրաշք են։ Արկածային գրականության սիրահար էլ ես եմ։ ԻՆձ համար նրա յուրաքանչյուր վեպը մի նոր զգացողություն է առաջացնում։ "Կոդ Դա Վինչիի" ու "Գարի Պոտեր-ի" նման հավեսին են։
Ասեմ, որ "Կոմս Մոնթե Քրիսթո"-ի բոլոր ֆիլմերը նայել եմ։ Ոչ մեկը գրքին չի հասնի։
Իսկ դուք ինչ կարծիք ունեք Դյումաների մասին։ Որն է ձեր սիրելի վեպը։:)
Որոշել եմ բոլոր վեպերը կարդալ։
Իմ ամենասիրած գրողներից է Դյումա հայրը: Ամենասիրածս վեպը նրա "կոմսուհի դե-Մոնսորոն է": Բայց բոլորն էլ շատ եմ սիրում:
Իմ ամենասիրած գրողներից է Դյումա հայրը: Ամենասիրածս վեպը նրա "կոմսուհի դե-Մոնսորոն է": Բայց բոլորն էլ շատ եմ սիրում:
Իսկ իմը՝ "Կոմս Մոնթե Քրիսթո"
ՄԻ շնչով եմ կարդացել։
Իսկ իմը՝ "Կոմս Մոնթե Քրիսթո"
ՄԻ շնչով եմ կարդացել։
Երբ երկու կով են տանում սպանդանոց եւ հանկարծ մի կովին որոշում են չսպանել, մյուսը, որը պետք է մեռնի անկեղծորեն ուրախանում է......որ իր նմանին չեն սպանում
Իսկ մարդիկ.....:)
Կարդացել եմ միայն Կոմս Մոնտե Քրիստոն: Վերջն ա :aha
Ուրվական
29.06.2008, 14:28
Ես էլ եմ շատ սիրում, չնայած, որ, սա ընթերցողի մի տարիքային հատվածից հետո այլևս այն էֆեկտը չի ունենում: Բայց լավն են, շատ, բոլորն էլ: Դե, "Երեք հրացանակիրները" իրոք, շատ սիրուն գիրք ա, ուսուցողական, ավելի դպրոցահասակ ընթերցողների համար, բայց դրա մեջ շատ պահեր կան, շատ-շատ, որ տարիքով մարդու համար էլ կարող է ուսուցողական...
Ես քվեարկել եմ "20 տարի անց", բացատրեմ, թե ինչու...
Այնտեղ դրսևորվում է ընկերների՝ իրար կողքի լինելու կամքը, ոգին, իսկական ընկերությունը, որովհետև, այս գրքում շատ խոչընդոտներ կան, որոնք հաղթահարելու համար պետք է կամք, դրանցից վեր կարող է լինել միայն ընկերությունը...
Շատ եմ սիրում Դ'արտանյանի կերպարը, դե ինձ էլ շատ հաճախ նմանեցրել են նրան:oy
Կոմս Մոնե-Քրիստոյի ուղղությունը, նպատակը, մի փոքր այլ է, դա ես անձամբ արկածային գիրք չեմ համարում, այլ համարում եմ գիրք կյանքի մասին, որը մինչև հիմա էլ նույնն է, մինչև հիմա էլ կան Դանգլարներ, Ֆերնաններ, Վիլֆորներ, ու Էդմոններ... Մերսեդեսներ...
Հիմա էլ հազարից մեկ են հանդիպում Մորելներ...
Այս գրքում ամփոփված է փիլիսոփայական, ճշմարիտ մտքեր կյանքի մասին...
Հաճույքով կմասնակցեմ այս թեմայի քննարկումներին:)
Economist
29.06.2008, 14:56
Չգիտեմ գրված ստեղծագործություններից որն եմ ավելի շատ սիրում…
Բոլորն ել համաշխարհային գրականություն գոհարներից են:hands
Դյուման իմ սիրելի գրողներից է:love
Yellow Raven
29.06.2008, 20:54
Վախ Դյումա շատ եմ սիրել:love
Չնայած փոքր ժամանակ հիմնականում ստիպողաբար էի գիրք կարդում,բայց Դյուման ինքս իմ կամքով եմ կարդացել ուչ եմ փոշմանել:
Ճիշտա հիմա որ կարդամ կարողա էլ հետաքրքիր չլինի,բայց 13-14 տարեկանների համար Դյուման ուղղակի գլուխգործոցա:
Կոմս Մոնտե-Քրիստոյի 2 հատորը կարդացել եմ 4 օրում:hands
Lady-In-Red
29.06.2008, 21:05
Ես էլ եմ շաաաատ սիրում Դյումա, Մի ժամանակ Դյումայամոլ էի, տարված էի Դյումայով, Նրա համարյա բոլոր ստեղծագործություններն են ինձ դուր գալիս , բայց Կոմսուհի Դը Մոնսորոն առանձնակի տեղ է զբաղեցնում ինձ համար:ok
Ես էլ եմ շաաաատ սիրում Դյումա, Մի ժամանակ Դյումայամոլ էի, տարված էի Դյումայով, Նրա համարյա բոլոր ստեղծագործություններն են ինձ դուր գալիս , բայց Կոմսուհի Դը Մոնսորոն առանձնակի տեղ է զբաղեցնում ինձ համար:ok
Երևի հաջորդը հենց դա կարդամ ;)
impression
29.06.2008, 21:12
հա, էդ սպեցիֆիկ "դյումայական" տարիքում ես էլ էի դյումայամոլ, հիմա ավելի "բարդ" ու "մոդայիկ" բաներ եմ կարդում :D
շատ եմ կարդացել Դյումա, ու ասեմ, որ թեև սյուժետաին գրող է, սակայն հրաշալի նկարագրում է տվյալ ժամանկահատվածին բնորոշ ամեն ինչ, սկսած հագուկապից մինչև լուրջ պատմական իրադարձություններ, ու դա անում է այնքան հանճարեղ, որ լիքը ինֆորմացիա կուլ տալով հանդերձ չի թուլանում հետաքրքրությունը սյուժեի հանդեպ, ոչ էլ թե էդ սյուժեից դուրս նկարագրություններն ես կարողանում բաց թողնել: Սիրում եմ Դյումա հորը: Քվեարկությանը չեմ մասնակցել, բոլոր գործերն էլ կարդացել եմ, բացի երևի թե "Քառասունհինգ"-ից, ու բոլորն էլ սիրում եմ
սակայն հրաշալի նկարագրում է տվյալ ժամանկահատվածին բնորոշ ամեն ինչ, սկսած հագուկապից մինչև լուրջ պատմական իրադարձություններ, ու դա անում է այնքան հանճարեղ, որ լիքը ինֆորմացիա կուլ տալով հանդերձ չի թուլանում հետաքրքրությունը սյուժեի հանդեպ, ոչ էլ թե էդ սյուժեից դուրս նկարագրություններն ես կարողանում բաց թողնել
Մակարդակով ա գրում :aha :aha :aha
Լուսիանա
29.06.2008, 21:39
Դպրոցական տարիքում էի շատ կարդում Դյումա: Նշված բոլոր վեպերը կարդացել եմ՝ բացի "Քառասունհինգ"-ից: Ամենաշատը դուր է եկել "Մարգո թագուհի"-ն:
Ճիշտն ասած՝ դյումայի ոճը այնքան էլ չեմ սիրում: Շատ մակերեսորեն է գրում. սյուժետաին գրող է: Սյուժեներն էլ հիմնականում կամ քաղաքական ինտրիգներ են, կամ սիրային… Ֆրանսիացի շատ ավելի տաղանդավոր գրողներ կան
Որոշել եմ բոլոր վեպերը կարդալ։
Եթե բոլոր ասելով միայն քո թվարկած վեպերն ի նկատի ունես, ասեմ, որ Դյուման գրել է մոտ 300 հատոր, ուղղակի մնացածը այնքան էլ հայտնի չեն:
Հ.Գ. "Եթկաթե դիմակը" առանձին վեպ չի: Դա "Տասը տարի անց կամ Վիկոնտ դե Բրաժելոն" վեպի 2-րդ հատորի մի մասն է:
Դպրոցական տարիքում էի շատ կարդում Դյումա: Նշված բոլոր վեպերը կարդացել եմ՝ բացի "Քառասունհինգ"-ից: Ամենաշատը դուր է եկել "Մարգո թագուհի"-ն:
Ճիշտն ասած՝ դյումայի ոճը այնքան էլ չեմ սիրում: Շատ մակերեսորեն է գրում. սյուժետաին գրող է: Սյուժեներն էլ հիմնականում կամ քաղաքական ինտրիգներ են, կամ սիրային… Ֆրանսիացի շատ ավելի տաղանդավոր գրողներ կան
Եթե բոլոր ասելով միայն քո թվարկած վեպերն ի նկատի ունես, ասեմ, որ Դյուման գրել է մոտ 300 հատոր, ուղղակի մնացածը այնքան էլ հայտնի չեն:
Հ.Գ. "Եթկաթե դիմակը" առանձին վեպ չի: Դա "Տասը տարի անց կամ Վիկոնտ դե Բրաժելոն" վեպի 2-րդ հատորի մի մասն է:
Չէ, բնականաբար, ես գիտեմ որ շատ ունի։ Ես այստեղ գրել եմ ամենահայտնիները։ Ու Դյումա հոր, որին շատ եմ սիրում։
Ես էլ եմ շաաաատ սիրում Դյումա, Մի ժամանակ Դյումայամոլ էի, տարված էի Դյումայով, Նրա համարյա բոլոր ստեղծագործություններն են ինձ դուր գալիս , բայց Կոմսուհի Դը Մոնսորոն առանձնակի տեղ է զբաղեցնում ինձ համար:ok
Չկա մեկը, ով ընդհանրապես Դյումա կարդացած չլինի.
Չկա մեկը, ով կարդացած լինի Դյումայի բոլոր ստեղծագործությունները:
Lady-In-Red
30.06.2008, 02:15
Չկա մեկը, ով ընդհանրապես Դյումա կարդացած չլինի.
Չկա մեկը, ով կարդացած լինի Դյումայի բոլոր ստեղծագործությունները:
Լավ ասեցիր Կուկ, ապրես, բայց դե Դյուման ուրիշ է էլի, ստեղծագործություններում կյանք կա, ինքե վերջնա, ու հուսով եմ, որ կհասցնեմ իր բոլոր ստեղծագործությունները կարդալ , բա :8:P
Ջուզեպե Բալզամո
30.06.2008, 02:26
Դյուման իրոք արտակարգ է գրում: Նա եղել է Ֆրանսիայի արխիվի աշխատակից և ձեռքի տակ եղած իրական, պատմական դեպքերը յուրովի ներկայացրել հասարակությանը: Դրանով էլ է պայմանավորված նրա ստեղծագործությունների բարձր որակը: Դեպքերն իրական հիմք ունեն, իսկ ինքն էլ հիանալի երևակայություն ու պատմական չոր փաստին կենդանություն տալու տաղանդ:
Քվեարկել եմ "այլ": Իմ սիրած վեպը - "Ջուզեպե Բալզամո": Ի դեպ, խորհուրդ կտամ կարդալ…
"Երեք Հրացանակիրները"
Կարդացել եմ, կարդում եմ, կկարդամ :)
Ամենասիրածս գիքերից է: էն նուրբ հումերը, որ ստանում եմ այս գիրքը ընթերցելիս, անփոխարինել է:
"Կոմս Մոնտե Քրիստոն"
Եթե մի տարի չկարդամ ես գիրքը, ապա էտ տարին կորած է: :)
StrangeLittleGirl
03.08.2008, 12:50
"Կոդ Դա Վինչիի" ու "Գարի Պոտեր-ի" նման հավեսին են։
«Հարի Պոտերը» չեմ կարդացել, բայց «Դա Վինչիի ծածկագիրը» դեռ շատ հաց ու պանիր պետք է ուտի, որ Դյումայի նույնիսկ ամենավատ գործին հասնի: :angry Մի գիրք, որը իրա արևին բացարձակ ճշմարտություն ա ներկայացնում, բայց գնոստիկներին լրիվ սխալ ա ներկայացնում, էլ ի՞նչ ասեմ: Հիմա չգիտեմ. Դեն Բրաունը հատու՞կ ա արել, թե՞ ուղղակի չի հասկացել, թե ովքեր ու ինչ են եղել գնոստիկները:
Լավ, անցնենք Դյումային… Դե հա, համապատասխան տարիքում ես էլ էի շատ սիրում: Հիշում եմ, թե ինչպես էինք ես ու դասարանցիս մրցում, թե ով շուտ կկարդա «Կոմս Մոնտե Քրիստոն»: Դրա համար ամեն տեղ կարդում էինք. դասարանում, տանը, հյուր գնալիս: Վերջը ես նրանից տասը րոպե շուտ պրծա :D
Մի խոսքով էլի, իմ կարծիքով մինչև 14 տարեկանների համար Դյուման ամենալավ գրողն է: Պետք չէ թույլ տալ երեխաներին դպրոցի ծրագրային ապուշությունները կարդալ. կզզվեն գրականությունից, հետո էլ կասեք ինչու գիրք չեն կարդում: Մի հատ Դյումա ես տալիս, ու գնա՜ց, իրար հետևից բոլորը սկսում է կարդալ:
հա, էդ սպեցիֆիկ "դյումայական" տարիքում ես էլ էի դյումայամոլ, հիմա ավելի "բարդ" ու "մոդայիկ" բաներ եմ կարդում :D
Ինչի՞ Դյումա կարդալու համար տարիքը կապ ունի , Ես դյումայալոլ եղել էլ 15տարեկանում էլ հիմա էլ , ու կլինեմ 64-ում էլ:)
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Կարդացել եմ ««Մոնտե Քրիստոն » ,«Երեք հրացանակիրները»
Մեղապարտ
03.08.2008, 13:08
Ես քվըարկեցի «քսան տարի անց» գրքի համար Դյումայի բոլոր ստեղծագործությունները այսպես թե այնպես ներկա պահին իրենց դրսևորումները ունեն հայաստանում ,ինձ հետաքրքրում է հայաստանի «քսան տարի անց» վիճակը երբ իրար հանդիպեն հայաս տանյան չորս «առաջին նախագահները» հերոսները և իմիբերեն անցածը :
Հրազդանի ձորում............:B
Ես քվըարկեցի «քսան տարի անց» գրքի համար Դյումայի բոլոր ստեղծագործությունները այսպես թե այնպես ներկա պահին իրենց դրսևորումները ունեն հայաստանում ,ինձ հետաքրքրում է հայաստանի «քսան տարի անց» վիճակը երբ իրար հանդիպեն հայաս տանյան չորս «առաջին նախագահները» հերոսները և իմիբերեն անցածը :
Հրազդանի ձորում............:B
Ինչ՞…:o :D
Մեղապարտ
03.08.2008, 13:15
Ինչ՞…:o :D
Գովազդ :hands որից հետո կշարունակենք ինչ,ինչ:B
եթե կլինեն նոր հարցեր:think
Գրողը տանի - չնայած քվեարկեցի կոմսի օգտին, բայց Թագուհի Մարգոն -
Կոմսուհի Դե Մոնսորոն - Քառասունհինգը ևս շատ եմ սիրում:
Ի դեպ մի հարց - Քառասունհինգի շարունակությունից ով է կուրսի???
Բայց գիտեք, որ այն ժամանակ և հիմա էլ շատ հայտնի գրողներ օգտագործում են այնպիսի <հնարանքներ>, ինչպիսիք են <литературные негры>, սրանց կարիքը զգացվում է այն դեպքերում, երբ հեղինակը շատ պոպուլյար է, պահանջարկված, բայց չի կարող բնական պատճառներով բավարարել ընթերցողների պահանջը. օրինակ նա բնականոն ձևով հնարավորություն ունի գրելու տարեկան 1 կամ 2 վեպ, բայց ընթերցողը կվճարեր նրա` տարեկան 4 կամ 5 վեպերի համար, և գրողը, որպեսզի լրացնի այդ <սովը> (չուզենալով, իհարկե, բաց թողնել հավելյալ գումարներ վաստակելու հնարավորությունը), վարձում է այսպես ասած անհայտ, <սև աշխատանք կատարող> գրողներ, որոնց տալիս է վեպի գաղափարը, սյուժեն և այլն, որից հետո <նեգրը> սկսում է իր աշխատանքը` հնարավոր դարձնելով իրական գրողին զբաղվել <ավելի կարևոր> գործերով: Վեպի ավարտից հետո գործատու գրողը ստուգում է, խմբագրում է վեպը, որպեսզի այն, իրոք, համապատասխանի իր գրական ոճին, ձեռագրին և իր անվան ներքո հանձնում ընթերցողներ դատին, և հայտնի է, որ նույն Դյումա-հոր մի քանի վեպեր հեղինակել են, այսպես ասած <գրական նեգրերը>::)
Ես ևս, սակայն, հանդիսանում եմ Դյումայի մեծ երկրպագուն` հուսալով, որ կարդացել եմ հենց նրա ձեռքի ստեղծագործությունները;)
Բայց գիտեք, որ այն ժամանակ և հիմա էլ շատ հայտնի գրողներ օգտագործում են այնպիսի <հնարանքներ>, ինչպիսիք են <литературные негры>, սրանց կարիքը զգացվում է այն դեպքերում, երբ հեղինակը շատ պոպուլյար է, պահանջարկված, բայց չի կարող բնական պատճառներով բավարարել ընթերցողների պահանջը. օրինակ նա բնականոն ձևով հնարավորություն ունի գրելու տարեկան 1 կամ 2 վեպ, բայց ընթերցողը կվճարեր նրա` տարեկան 4 կամ 5 վեպերի համար, և գրողը, որպեսզի լրացնի այդ <սովը> (չուզենալով, իհարկե, բաց թողնել հավելյալ գումարներ վաստակելու հնարավորությունը), վարձում է այսպես ասած անհայտ, <սև աշխատանք կատարող> գրողներ, որոնց տալիս է վեպի գաղափարը, սյուժեն և այլն, որից հետո <նեգրը> սկսում է իր աշխատանքը` հնարավոր դարձնելով իրական գրողին զբաղվել <ավելի կարևոր> գործերով: Վեպի ավարտից հետո գործատու գրողը ստուգում է, խմբագրում է վեպը, որպեսզի այն, իրոք, համապատասխանի իր գրական ոճին, ձեռագրին և իր անվան ներքո հանձնում ընթերցողներ դատին, և հայտնի է, որ նույն Դյումա-հոր մի քանի վեպեր հեղինակել են, այսպես ասած <գրական նեգրերը>::)
Ես ևս, սակայն, հանդիսանում եմ Դյումայի մեծ երկրպագուն` հուսալով, որ կարդացել եմ հենց նրա ձեռքի ստեղծագործությունները;)
Լավ, այդ դեպքում խնդրում եմ ինձ ասա, որտեղից ես այդ ինֆորմացիան ձեռք բերել։ Ու եթե իրոք այդպես է, փաստեր ու ապացույցներ եմ ուզում։
Լավ, այդ դեպքում խնդրում եմ ինձ ասա, որտեղից ես այդ ինֆորմացիան ձեռք բերել։ Ու եթե իրոք այդպես է, փաստեր ու ապացույցներ եմ ուզում։
Ես մոտ մի տարի առաջ էր, մի հաղորդումով եմ լսել, ռուսական ОРТ-ով, եթե չեմ սխալվում. հատուկ հաղորդում էր` նվիրված <գրական <նեգրերին>: Միակ վատը էնա, որ արդեն չեմ հիշում կոնկրետ վեպերի անունները, բայց որ իրա անունն էլ տրվեց, էդ հաստատա, հավատում եք, հավատացեք, չէ`չէ:
Ես մոտ մի տարի առաջ էր, մի հաղորդումով եմ լսել, ռուսական ОРТ-ով, եթե չեմ սխալվում. հատուկ հաղորդում էր` նվիրված <գրական <նեգրերին>: Միակ վատը էնա, որ արդեն չեմ հիշում կոնկրետ վեպերի անունները, բայց որ իրա անունն էլ տրվեց, էդ հաստատա, հավատում եք, հավատացեք, չէ`չէ:
Մորուան ՛՛ Երեք Դյումա՛՛-ում գրել է դրա մասին, բայց ոչ որպես հաստատված փաստ:Ինչ որ մեկը անգամ դատվել է Դյումա հոր հետ,պիեսներից մեկի առիթով: Վաղուց եմ կարդացել,չեմ հիշում,թե որ:
Ես մոտ մի տարի առաջ էր, մի հաղորդումով եմ լսել, ռուսական ОРТ-ով, եթե չեմ սխալվում. հատուկ հաղորդում էր` նվիրված <գրական <նեգրերին>: Միակ վատը էնա, որ արդեն չեմ հիշում կոնկրետ վեպերի անունները, բայց որ իրա անունն էլ տրվեց, էդ հաստատա, հավատում եք, հավատացեք, չէ`չէ:
Եթե ՕՌՏ-ի պատրաստած վավերագրական ֆիլմերից է եղել, ապա հավատ ներշչող է։ Ռուս լրագրողները շատ լավ են աշխատում վավերագրության վրա։
Ես շատ կուզենայի տեսնել այդ ֆիլմը, ափսոս...։(
StrangeLittleGirl
20.08.2008, 21:48
Ճիշտն ասած, ես մի գիրք եմ տեսել. «Մոնտե Քրիստոյի որդին», որի հեղինակը Դյուման չէր: Գուցե դա էլ կապ ունի էս ամեն ինչի հետ:
Ճիշտն ասած, ես մի գիրք եմ տեսել. «Մոնտե Քրիստոյի որդին», որի հեղինակը Դյուման չէր: Գուցե դա էլ կապ ունի էս ամեն ինչի հետ:
Չէ,Դյուման այդ գրքի հետ կապ չունի ,անունն էլ հաստատ չէր լսել
StrangeLittleGirl
20.08.2008, 22:22
Չէ,Դյուման այդ գրքի հետ կապ չունի ,անունն էլ հաստատ չէր լսել
Ես չեմ ասում, թե կապ ունի, բայց գուցե նեգրերից սովորած արհեստ է: :think
Չէ,Դյուման այդ գրքի հետ կապ չունի ,անունն էլ հաստատ չէր լսել
Այդ գրքի հեղինակը Ժ. Լերմինարն է, ըստ իս մի անտաղանդ գրող, որը ընդամենը ցանկացել է օգտագործել <<Մոնտե-Քրիստոյի>> գրական հաջողությունը: Մի մասը կարդացել եմ, սակայն մյուսները /գիրքը 3 մասից է/ կարդալու ցանկություն ուղղակի չկա:
Այնտեղ կոմս Մոնտեք-Քրիստոն վերածվում է արկածային ժանրի սովորական մի հերոսի, վերջում մահանում է, իսկ գիրքն էլ անընդհատ ընդմիջարկվում է 19-րդ դարի ոճով գրված ու Մոնտե-Քրիստոյի հետ ընդհանրապես կապ չունեցող մի տափակ-բարոյախրատական սյուժեով...:)
Մի խոսքով - ավելի լավ է չկարդաք:)
Մորուան ՛՛ Երեք Դյումա՛՛-ում գրել է դրա մասին, բայց ոչ որպես հաստատված փաստ:Ինչ որ մեկը անգամ դատվել է Դյումա հոր հետ,պիեսներից մեկի առիթով: Վաղուց եմ կարդացել,չեմ հիշում,թե որ:
Այ դրա մասին չգիտեմ , բայց իմ տեսած հաղորդման ժամանակ մասնագետները խոսում էին հաստատ եղածի տրամադրությամբ, ուղղակի շատ եմ ափսոսում, որ չեմ հիշում վեպերի անունները, իսկ սենց էլ լրիվ օդի մեջա ստացվում խոսակցությունը, լավ չի...
Ինչ արած` որ իմանայի` էս մասին խոսք եմ բացելու.....:(
Ավելացվել է 2 րոպե անց
Եթե ՕՌՏ-ի պատրաստած վավերագրական ֆիլմերից է եղել, ապա հավատ ներշչող է։ Ռուս լրագրողները շատ լավ են աշխատում վավերագրության վրա։
Ես շատ կուզենայի տեսնել այդ ֆիլմը, ափսոս...։(
Որ մի օր կրկնեն, իսկ իրանք հաճախ են կրկնում տարբեր հաղորդումներ, անպայման քեզ տեղյակ կպահեմ;)
Ավելացվել է 9 րոպե անց
Ճիշտն ասած, ես մի գիրք եմ տեսել. «Մոնտե Քրիստոյի որդին», որի հեղինակը Դյուման չէր: Գուցե դա էլ կապ ունի էս ամեն ինչի հետ:
Չէ, էդ հաստատ կապ չունի իմ ասածի հետ, դա կապ կունենար թեմայի հետ, եթե Դյուման հանդես գար որպես հեղինակ, բայց իրականում ինքը չլիներ գրած վեպը: Թե չէ քո բերած օրինակի նման դեպք են Դեն Բրաունի <Դավինչիի կոդը> վեպին կամ թեմային արձագանքող այլ վեպեր, որոնք հաճախ ունեն այս վեպի անվանը շատ նման անվանումներ, բայց որոնց հեղինակները լրիվ այլ մարդիկ են::)
StrangeLittleGirl
22.08.2008, 00:16
Չէ, էդ հաստատ կապ չունի իմ ասածի հետ, դա կապ կունենար թեմայի հետ, եթե Դյուման հանդես գար որպես հեղինակ, բայց իրականում ինքը չլիներ գրած վեպը:
Վա՜յ, ինձ լրիվ դեբիլի տե՞ղ եք դնում: Էլ ո՞նց բացատրեմ, որ հասկանալի լինի: Էդ անտեր հեղինակը, իմանալով նեգրերի մասին, «լավ» բան է սովորել, փորձել ընդօրինակել:
Համարյա բոլորը կարդացել եմ, իսկ ամենավերջինը որ կարդացել եմ, դա Կոմսուհի դը մոնսորոն էր, որ վերջում բերվայնացա, չնայած ժամանակաշրջանի հրաշալի նկարագրություններին, մի քանի սյուժետային գծերին, հետաքրքիր կերպարներին ինձ գրքի լուծումը դուր չեկավ, Սիրահարվեցի Շիկոյի մտքին,
Հա իսկ ամենաշատը Կոմս Մոնտե Քրիստոն եմ սիրում, կամ սիրել, գուցե այն տարիքը երբ կարդացել եմ նման լավ զգացողությւնների պատճառն է
Համարյա բոլորը կարդացել եմ, իսկ ամենավերջինը որ կարդացել եմ, դա Կոմսուհի դը մոնսորոն էր, որ վերջում բերվայնացա, չնայած ժամանակաշրջանի հրաշալի նկարագրություններին, մի քանի սյուժետային գծերին, հետաքրքիր կերպարներին ինձ գրքի լուծումը դուր չեկավ, Սիրահարվեցի Շիկոյի մտքին,
Հա իսկ ամենաշատը Կոմս Մոնտե Քրիստոն եմ սիրում, կամ սիրել, գուցե այն տարիքը երբ կարդացել եմ նման լավ զգացողությւնների պատճառն է
Ես էլ եմ այդ ապրումներն ունեցել: ներվայնանալը քիչ էր, սկզբում ուղղակի ատում էի այդ գիրքը, զուտ վերի համար: Հետո, սիրեցի… դե վերջ է էլի, ով է անմահ: Մանավանդ որ իրական Բյուսին իրոք սպանվել է Մոնսորոյի կողմից: Ինձ մի ուրիշ բան է ՇԱԱԱՏՏՏ ներվայնացրել – այն, որ <<45>>-ը ըստ էության չի ավարտվում, այնտեղ շատ հարցեր այդպես էլ լուծում չեն ստանում:
Իսկ Շիկոն իրոք աննման է:
Կոմսը լավ գիրք է, բայց դժբախտաբար նրա էկրանիզացիաներից և ոչ մեկը չմոտեցավ գրքի նույնիքկ 10 տոկոսին…
Ալեքսանդր Դյուման իմ ամենասիրած գրողներից մեկն է:Ինձ հատկապես հոգեհարազատ է նրա ոճը: Նրա վեպերը միառժամանակ հագեցած են պատմական իրադարձություններով, ռոմանտիկայով, արկածներով: Քվեարկել եմ <<Կոմսուհի դե Մոնսորոյի օգտին>>, որովհետև այս վեպը իսկական գլուխգործոց է: Ինձ հատկապես ցնցեց ավարտը, քանի որ շատ անսպասելի էր ու դրամատիկ: Շատ եմ սիրում նաև <<Կոմս Մոնթե-Քրիստոն>> և <<Մարգո թագուհին>>:
Անամնիսիս
26.07.2010, 23:55
Ես շատ շատ եմ սիրում Դյումաներին, հատկապես հորը:
Շատ շատ եմ սիրում Երեք Հրացանակիրները և նրա շարունակություննեևը, թեպետ վերջի երկուսը Տաս տարի անցի բ և գ գրքերը կարդացել եմ ռուսերեն քանի որ չկան հայերեն:Այս շարքից շատ եմ սիրում քսան տարի անցը:
Շատ հաճելի գիրք է Սև կակաչը: Ասկանյոն ռոմանտիկ գլուխգործոց է թեպետ վերջը այդքան էլ լավը չի:Կոմս Մոնտեքրիստոի և Կոմսուհի Մոնսորոի մասին խոսելն անգամ ավելորդ է
Սիրում եմ հորը քանի որ նա ավելի արկածային սուր պահերով է գրուել լարվածությունը հասցնելով մինչև գերագույն աստիճանի, իսկ որդին ավելի շատ Ռոմանտիկա է օգտագործում
Իսկ ես էլ կարդացել եմ որ Դյումաի օգնական գրողը հենց իր որդին է, որը 20տարեկանում ընդվզում է հոր դեմ ու սկսում աշխատել ինքնուրույն: Երկար տարիներ նրանք իրարից խռով են լինում:Տեղեկություն կա որ նրանք համերաշխվում են, այց կա նաև տեղեկություն որ հայրը չի կարողանում ընդունել որդու մեղադրանքները և այդպես էլ մահանում է առանց ներելու նրան:Սա կարդացել եմ մի ամսագրում:
Իմ պատանեկությունը անցել է Ալքսանդր Դյումայի գրքերով: Ո՜նց էի կլանված կարդում...:love
Շատ եմ սիրել: Ամեն վեպը մի քանի անգամ կարդացել եմ: Է՜հ, անցան էդ օրերը: Հիմա ուղղակի Դյուման իր հերոսներով, հատկապես շատ եմ սիրել Շիկոյի կերպարը, լավ հիշողություն է դարձել, բայց այլևս ինձ համար ոչ կարդացվող: Տարիքն իրենն անում է::))
Rhayader
15.12.2013, 19:34
Դյումայի գրքերից շատերի սյուժեների հեղինակն, իհարկե, Օգյուստ Ժյուլ Մակեն է, բայց դե:) Դյումային նորից սկսեցի լուրջ վերաբերվել Արտուրո Պերես Ռևերտեի «Դյումա Ակումբը» գրքից ու «Oldboy» ֆիլմից հետո: Ընտրել եմ «Կոմս Մոնտե Քրիստոն»՝ որպես Մակեի ու Դյումայի ամենալուրջ ու ամենաբարդ համագործակցություն:
Ռայ, նենց ես ասում, ոնց որ Կոմս Մոնտե Քրիստոն ծերից ծեր Ժյուլ Մակեն ա գրել ու վերջում Դյուման նենգաբար տակն իրար անունն է դրել:
Կոմս Մոնտե Քրիստոյին բան չասեք, ես էդ գիրքը 4 անգամ կարդացել եմ: Ու դեռահաս տարիքում Դյուման իմ ամենասիրած գրողն էր, ինչ ձեռքս ընկնում, կարդում էի:
Փաստորեն ես էլ եմ շատ շուտ Մոնտե Քրիստո քվեարկել,ցանկից մեկ էլ ԴեՄոնսորոն ու Ասկանիոն եմ կարդացել: Ես էլ եմ հավեսով կարդացել փոքր ժամանակ, բայց ոչ շաաատ հավեսով:
Անվերնագիր
15.12.2013, 21:41
Չեմ կողմնորոշվում․ Կոմս Մոնտե Քրիստո-ն ա ինձ ավելի շատ դուր գալիս, թե՞ 3 հրացանակիրները: Էս 2 գրքերը էն գրքերն եղել, որ գիշերը վերմակի տակ բատարեյկի լույսի տակ եմ կարդացել: Բայց ամեն դեպքում 3 հրացանակիրների օգկտին կքվեարկեմ, էդ գրքի հետ սքանչելի հիշողություններ ունեմ :love
Ինձ ուրիշ բան ա հետաքրքրում, խի՞ եմ ես քվերակել Այլ, եթե ոչ մի բան Դյումաից չեմ կարդացել:
Rhayader
16.12.2013, 00:23
Ռայ, նենց ես ասում, ոնց որ Կոմս Մոնտե Քրիստոն ծերից ծեր Ժյուլ Մակեն ա գրել ու վերջում Դյուման նենգաբար տակն իրար անունն է դրել:
Կոմս Մոնտե Քրիստոյին բան չասեք, ես էդ գիրքը 4 անգամ կարդացել եմ: Ու դեռահաս տարիքում Դյուման իմ ամենասիրած գրողն էր, ինչ ձեռքս ընկնում, կարդում էի:
Նենգաբար չէ, փոխշահավետ համագործակցություն էր: Օգյուստն ուներ ժամանակ ու երևակայություն: Դյուման ուներ հեղինակություն ու ոճ: Գումարած՝ ֆրանսիական հասարակության մեջ հաջողության հասնելու տաղանդ: Սյուժեն համարյա ամբոջությամբ Մակեինն է: «Ինչպես Երեք Հրացանակիրներինը» («Քսան Տարի Անցն» ու «Վիկոնտ Դե Բրաժելոնը»՝ նույնպես), «Ժոզե Բալզամոն», «Մարգո Թագուհին» ու «Կոմսուհի դե Մոնսորոն»: Ու «Թագուհու Վզնոցը»: Ու «Սև Կակաչը»: Ու էլի լիքը հայտնի բաներ: Դրա համար ակադեմիկ շրջաններում վերոհիշյալ աշխատանքները համարվում են երկու հեղինակի ստեղծագործություն՝ Ալեքսանդր Դյումա և Օգյուստ Ժյուլ Մակե:
Նենգաբար չէ, փոխշահավետ համագործակցություն էր: Օգյուստն ուներ ժամանակ ու երևակայություն: Դյուման ուներ հեղինակություն ու ոճ: Գումարած՝ ֆրանսիական հասարակության մեջ հաջողության հասնելու տաղանդ: Սյուժեն համարյա ամբոջությամբ Մակեինն է: «Ինչպես Երեք Հրացանակիրներինը» («Քսան Տարի Անցն» ու «Վիկոնտ Դե Բրաժելոնը»՝ նույնպես), «Ժոզե Բալզամոն», «Մարգո Թագուհին» ու «Կոմսուհի դե Մոնսորոն»: Ու «Թագուհու Վզնոցը»: Ու «Սև Կակաչը»: Ու էլի լիքը հայտնի բաներ: Դրա համար ակադեմիկ շրջաններում վերոհիշյալ աշխատանքները համարվում են երկու հեղինակի ստեղծագործություն՝ Ալեքսանդր Դյումա և Օգյուստ Ժյուլ Մակե:
Բայց իմ իմանալով տենց միանշանակ փաստեր չկան, որ սյուժեն ամբողջությամբ Մակեինն ա: Հա, Դյուման ghostwriter ունեցել ա, բայց արդյո՞ք ապացույցներ կան, թե իր գրածներից կոնկրետ քանի տոկոսն ա իր գրածը ու որ մասը ghostwriter-ինը:
Rhayader
16.12.2013, 02:35
Maquet was born in Paris in 1813. He studied at the Lycée Charlemagne where he became a professor at the age of 18. Trained as a historian, he turned to literature, and became close with such literary figures as Théophile Gautier and Gérard de Nerval. Through Nerval, he became acquainted with the already famous Dumas in 1838. Dumas was given a play by Maquet and rewrote it, producing the successful drama Bathilde.
The two started writing historical romances together, with Maquet outlining the plot and characters in draft form and Dumas adding colorful dialogue and details. At the insistence of the publisher, Maquet's name was left off the title page, and in return he received generous fees. In 1861, he became an officer of the Légion d'honneur. Unlike Dumas, Maquet died comfortably well-off. He is buried in Père Lachaise Cemetery in Paris.
http://en.wikipedia.org/wiki/Auguste_Maquet
Եթե չլինեին, ես հո օդից չէի խոսելու :) Կարճ ասած, դա նույնիսկ չի թաքցվել որևէ կերպ, ու Դյուման ինքը կողմ էր, որ Մակեն նշվի որպես համահեղինակ, հրատարակիչը խորհուրդ չտվեց. զուտ Դյումայի անունն ընթերցողի համար ավելի ձգող կլիներ: