Դիտել ողջ տարբերակը : Սուբյեկտիվ և օբյեկտիվ
Ընդհանրապես գոյություն ունի՞ օբյեկտիվ կարծիք, հայացք։ Էս վերջերս ավելի ու ավելի եմ համոզվում, որ ցանկացած կարծիք կամ հահացք ցանկացած երևույթի վերաբերյալ սուբյեկտտիվ է, այդ դեպքում ի՞նչն է օբյեկտիվ։
Հ.Գ. Մի փոքր խառը ստացվեց երևի, բայց խոսակցուցյան ընթացքում ավելի կպարզաբանեմ։
Մարդը ոչ մի բանի մասին օբեկտիվ պատկերացում չի կարող ունենալ, և միայն Աստված կարող է այդպիսի պատկերացում ունենալ :
բոլորի կարծիքն էլ սուբյեկտիվ է, բայց երբեմն պատահում է, երբ որոշ քանակությամբ մարդկանց կարծիքները համընկնում են, այդ դեպքում մեծամասնության կարծիքը համարում են այսպես ասած օպտիմալ բոլորի համար, ընդհանրացնում են այդ և անվանում են օբյեկտիվ, ու դրա համար մարդիկ երբեմն ասում են "օբյեկտիվորեն", չնայած դա մի քիչ վիճելի գաղափար է...
բայց ասեմ, որ միշտ է չէ, երբ այդ օբյեկտիվ կարծիքը ճիշտ է լինում...
StrangeLittleGirl
21.05.2006, 19:48
Ես կարծում եմ, որ ցանկացած օբյեկտիվ կարծիքի մեջ սուբյեկտիվություն կա, որը կարող է տարբեր չափերով լինել: Լիարժեք օբյեկտիվորեն կարող է դատել միայն Աստված:
Մարդու կարծիքը որևէ երևույթի նկատմամբ ինքնին սուբյեկտիվ է: Դա նրա պատկերացումն է այդ երևույթի մասին:
Այ վերաբերմունքը երևույթի նկատմամբ կարող է լինել օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ:
Սա իմ (սուբյեկտիվ) կարծիքն է այս հարցի վերաբերյալ:
Ես այս հարցի պատասխանը չգիտեմ: Ու մի՞թե ես որ հիմա այդպես եմ կարծում, դա սուբյեկտիվ կարծիք է: Իհարկե ոչ: Ես իսկապես հարցի պատասխանը չգիտեմ, հետևաբար դա օբյեկտիվ կարծիք է: Իսկ դա նշանակում է, որ ես արդեն կարող եմ հարցի պատասխանը տալ ու ասել, որ օբյեկտիվ կարծիք հնարավոր է, որ լինի: Բայց եթե ես այդ հարցի պատասխանը տվեցի, ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես հարցի պատասխանը չգիտեմ, սուբյեկտիվ էր, քանի որ ես սխալվել էի: Բայց եթե այդպես է, ապա ես էլի չեմ կարող պատասխանել, որ օբյեկտիվ պատասխան գոյություն ունի, որտև ես դեռ փաստ չունեմ այդ պնդումն անելու համար: Ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես չգիտեմ հարցի պատասխանը, իրոք օբյեկտիվ է...
Ես այս հարցի պատասխանը չգիտեմ: Ու մի՞թե ես որ հիմա այդպես եմ կարծում, դա սուբյեկտիվ կարծիք է: Իհարկե ոչ: Ես իսկապես հարցի պատասխանը չգիտեմ, հետևաբար դա օբյեկտիվ կարծիք է: Իսկ դա նշանակում է, որ ես արդեն կարող եմ հարցի պատասխանը տալ ու ասել, որ օբյեկտիվ կարծիք հնարավոր է, որ լինի: Բայց եթե ես այդ հարցի պատասխանը տվեցի, ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես հարցի պատասխանը չգիտեմ, սուբյեկտիվ էր, քանի որ ես սխալվել էի: Բայց եթե այդպես է, ապա ես էլի չեմ կարող պատասխանել, որ օբյեկտիվ պատասխան գոյություն ունի, որտև ես դեռ փաստ չունեմ այդ պնդումն անելու համար: Ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես չգիտեմ հարցի պատասխանը, իրոք օբյեկտիվ է...
:{ Բան չհասկացա :{ Եթե նպատակդ խառնելն էր, ապա ստացվեց :{
Ուլուանա
22.05.2006, 09:38
Ես այս հարցի պատասխանը չգիտեմ: Ու մի՞թե ես որ հիմա այդպես եմ կարծում, դա սուբյեկտիվ կարծիք է: Իհարկե ոչ: Ես իսկապես հարցի պատասխանը չգիտեմ, հետևաբար դա օբյեկտիվ կարծիք է: Իսկ դա նշանակում է, որ ես արդեն կարող եմ հարցի պատասխանը տալ ու ասել, որ օբյեկտիվ կարծիք հնարավոր է, որ լինի: Բայց եթե ես այդ հարցի պատասխանը տվեցի, ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես հարցի պատասխանը չգիտեմ, սուբյեկտիվ էր, քանի որ ես սխալվել էի: Բայց եթե այդպես է, ապա ես էլի չեմ կարող պատասխանել, որ օբյեկտիվ պատասխան գոյություն ունի, որտև ես դեռ փաստ չունեմ այդ պնդումն անելու համար: Ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես չգիտեմ հարցի պատասխանը, իրոք օբյեկտիվ է...
Հիանալի պատասխան էր։ :hands
Ես կարծում եմ, որ ցանկացած օբյեկտիվ կարծիքի մեջ սուբյեկտիվություն կա, որը կարող է տարբեր չափերով լինել: Լիարժեք օբյեկտիվորեն կարող է դատել միայն Աստված:
Կարող ա մեր երկուսի տրամաբանությունը նույն ծրագրով ա աշխատում?:D
Ես հանդիսավոր կերպով հայտարարում եմ, որ էսորվանից Բյուրի բոլոր պատասխանները կարող եք համարել նաև իմը:love Բացառությամբ տիպիկ կանացի մտածողությամբ արած հայտարարուրյունների:D
Ես այս հարցի պատասխանը չգիտեմ: Ու մի՞թե ես որ հիմա այդպես եմ կարծում, դա սուբյեկտիվ կարծիք է: Իհարկե ոչ: Ես իսկապես հարցի պատասխանը չգիտեմ, հետևաբար դա օբյեկտիվ կարծիք է: Իսկ դա նշանակում է, որ ես արդեն կարող եմ հարցի պատասխանը տալ ու ասել, որ օբյեկտիվ կարծիք հնարավոր է, որ լինի: Բայց եթե ես այդ հարցի պատասխանը տվեցի, ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես հարցի պատասխանը չգիտեմ, սուբյեկտիվ էր, քանի որ ես սխալվել էի: Բայց եթե այդպես է, ապա ես էլի չեմ կարող պատասխանել, որ օբյեկտիվ պատասխան գոյություն ունի, որտև ես դեռ փաստ չունեմ այդ պնդումն անելու համար: Ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես չգիտեմ հարցի պատասխանը, իրոք օբյեկտիվ է...
Դու փորձում էս սոփեստությամբ հարցը մտցնել տրամաբանական փակուղի: Դրա մնան մի հարց կա. "Կարող է? Աստված այնպիսի ծանր քար ստեղծել, որ հետո ինքը չկարողանա այդ քարը բարձրացնել: Եթե այո, ապա Աստված ամենակարող չէ, քանի որ կա մի քար , որը նա չի կարող բարձրացնել, իսկ եթե ոչ, ուրեմն էլի նույն բանն է ստացվում:
Բայց եթե այս կանոններով տանենք վեճը, ես կարող եմ ապացուցել, որ դու ամենայն հավանականությամբ գոյություն չունես, քանի որ , եթե մենք չենք կարող պնդել ոչ մեր օբեկտիվ ոչ ել սուբեկտիվ պատկերացումների վրա, ապա հիմք չունենք ենթադրելու, որ դու գոյություն ունես: Իսկ եթե դու գոյություն չունես, ապա գոյություն չունեն նաև քո խոսքերը, ուստի այլևս կարելի է չանդրադառնալ դրանց:P
ես գիտեմ մի բան - որ ոչինչ չգիտեմ.
կարելի ե իհարկե շարժվել այս սկզբունքով, բայց դա նույնքան վտանգավոր ե մարդու (և կենդանու :) ) համար, ինչպես և հակարակը - պնդել որ գիտես ամեն ինչ ամեն ինչի մասին.
Այնպես որ -
նապաստակը գիտի, որ գայլը - դա ոբեկտիվ վտանգ ե .
իսկ գայլը գիտի - որ նապաստակը - դա ոբեկտիվ սնունդ ե
իսկ որտեղից "գիտեն" նրանք ետ ամենը՞ :think
այ դա ուրիշ հարց ե և ինց թվում ե - շատ ավելի հետաքրքիր ուսումնասիրելու համար .:)
նապաստակը գիտի, որ գայլը - դա ոբեկտիվ վտանգ ե .
իսկ գայլը գիտի - որ նապաստակը - դա ոբեկտիվ սնունդ ե
Բայց դա նապաստակի ու գայլի սւբյեկտիվ կարծիքն է, քանի որ նապաստակը որոշ մարդկանց համար :P սնունդ չէ ;)
Ես կարծում եմ, որ ցանկացած օբյեկտիվ կարծիքի մեջ սուբյեկտիվություն կա, որը կարող է տարբեր չափերով լինել: Լիարժեք օբյեկտիվորեն կարող է դատել միայն Աստված:
Ժող, տեսնում եմ, որ ոմանք հարցս մի փոքր սխալ են հասկացել։ Խոսքս վերաբերվում է երկրի երեսին գտնվող մարդկանց կարծիքներին և երևույթներին։ Իչնենք ներքև ;)
կան օբյեկտիվ երևույթներ, որոնց բոլորի մասին բոլոր մարդիկ սուբյեկտիվ կարծիքներ են կազմում
Մոդերատորական: Խիստ օբյեկտիվ պատճառով այս գրառումը խմբագրվել է, չնայած որ ոմանց սուբյեկտիվ կարծիքը կարող է չհամընկնել իմ օբյեկտիվ որոշմանը:
Ես այս հարցի պատասխանը չգիտեմ: Ու մի՞թե ես որ հիմա այդպես եմ կարծում, դա սուբյեկտիվ կարծիք է: Իհարկե ոչ: Ես իսկապես հարցի պատասխանը չգիտեմ, հետևաբար դա օբյեկտիվ կարծիք է: Իսկ դա նշանակում է, որ ես արդեն կարող եմ հարցի պատասխանը տալ ու ասել, որ օբյեկտիվ կարծիք հնարավոր է, որ լինի: Բայց եթե ես այդ հարցի պատասխանը տվեցի, ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես հարցի պատասխանը չգիտեմ, սուբյեկտիվ էր, քանի որ ես սխալվել էի: Բայց եթե այդպես է, ապա ես էլի չեմ կարող պատասխանել, որ օբյեկտիվ պատասխան գոյություն ունի, որտև ես դեռ փաստ չունեմ այդ պնդումն անելու համար: Ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես չգիտեմ հարցի պատասխանը, իրոք օբյեկտիվ է...
վայ, գլուխս պտտվեց...:{:blin
տեսնես, որ մի անգամ էլ կարդամ, բան կհասկանա՞մ...:unsure
Դու փորձում էս սոփեստությամբ հարցը մտցնել տրամաբանական փակուղի: Դրա մնան մի հարց կա. "Կարող է? Աստված այնպիսի ծանր քար ստեղծել, որ հետո ինքը չկարողանա այդ քարը բարձրացնել: Եթե այո, ապա Աստված ամենակարող չէ, քանի որ կա մի քար , որը նա չի կարող բարձրացնել, իսկ եթե ոչ, ուրեմն էլի նույն բանն է ստացվում:
Բայց եթե այս կանոններով տանենք վեճը, ես կարող եմ ապացուցել, որ դու ամենայն հավանականությամբ գոյություն չունես, քանի որ , եթե մենք չենք կարող պնդել ոչ մեր օբեկտիվ ոչ ել սուբեկտիվ պատկերացումների վրա, ապա հիմք չունենք ենթադրելու, որ դու գոյություն ունես: Իսկ եթե դու գոյություն չունես, ապա գոյություն չունեն նաև քո խոսքերը, ուստի այլևս կարելի է չանդրադառնալ դրանց:P
վերջ, գնացի ուրիշ թեմա կարդալու...դուք մեզ ուղում եք վերջնականապես խճճել...
հ.գ. իմիջիայլոց, սա և վերինը ձեր երկուսի սուբյեկտիվ կարծիքն է, այստեղից հետևություն...:P
Մասսագետ
22.05.2006, 20:20
Ես այս հարցի պատասխանը չգիտեմ: Ու մի՞թե ես որ հիմա այդպես եմ կարծում, դա սուբյեկտիվ կարծիք է: Իհարկե ոչ: Ես իսկապես հարցի պատասխանը չգիտեմ, հետևաբար դա օբյեկտիվ կարծիք է: Իսկ դա նշանակում է, որ ես արդեն կարող եմ հարցի պատասխանը տալ ու ասել, որ օբյեկտիվ կարծիք հնարավոր է, որ լինի: Բայց եթե ես այդ հարցի պատասխանը տվեցի, ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես հարցի պատասխանը չգիտեմ, սուբյեկտիվ էր, քանի որ ես սխալվել էի: Բայց եթե այդպես է, ապա ես էլի չեմ կարող պատասխանել, որ օբյեկտիվ պատասխան գոյություն ունի, որտև ես դեռ փաստ չունեմ այդ պնդումն անելու համար: Ուրեմն իմ այն կարծիքը, որ ես չգիտեմ հարցի պատասխանը, իրոք օբյեկտիվ է...
Փաստորեն պարադոքս ա ստացվու՞մ:
Բայց ոչ, եթե դու չունես այդ հարցի պատասխանը, ուրեմն դու չունես նաև կարծիք այդ հարցի վերաբերյալ, հետևաբար, եթե չունես կարծիք, ուրեմն չունես ոչ ոբյեկտիվ, ոչ սուբյեկտիվ կարծիք:
Կարելի՞ է ասել, որ օբյեկտիվ կարծիքը մեծամասնություն կազմող սուբյեկտիվ կարծիքն է
Կարծում եմ,որ օբյեկտիվ կարծիքներ կան,բայց դրանք կազմում են կարծիքների 0,00000000000000000000000001 %-ը:
Բայց եթե այս կանոններով տանենք վեճը, ես կարող եմ ապացուցել, որ դու ամենայն հավանականությամբ գոյություն չունես, քանի որ , եթե մենք չենք կարող պնդել ոչ մեր օբեկտիվ ոչ ել սուբեկտիվ պատկերացումների վրա, ապա հիմք չունենք ենթադրելու, որ դու գոյություն ունես: Իսկ եթե դու գոյություն չունես, ապա գոյություն չունեն նաև քո խոսքերը, ուստի այլևս կարելի է չանդրադառնալ դրանց:P
Իրականում ես կարող եմ պնդել որ ես գոյություն ունեմ և դու գոյություն ունես, ու դա իմ օբյեկտիվ կարծիքն է: Որովհետև մենք օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ ասելով հիմա չենք հասկանում այդ բառերի նեղ և իրական իմաստը:
Ավելի շուտ օբյեկտիվ կարծիք կհամարենք այն կարծիքը, որը մարդկանց ճնշող մեծասնության աշխարհընկալման մեջ հասկացվում է որպես ճշմարիտ: Ենթադրենք ես կարծում եմ, որ մածունը սպիտակ է: Սա իրականում սուբյեկտիվ կարծիք է, բայց մենք այն ընդունում ենք որպես օբյեկտիվ, որովհետև մեր ուղեղում կառուցված աշխարհում այդ կարծիքն ընկալվում է որպես բացարձակ ճշմարտություն: Նույն կերպ ես կարծում եմ, որ դու և ես գոյություն ունենք, ու չնայած սա իրականում սուբյեկտիվ կարծիք է, բայց մենք՝ մարդիկս, դա ընկալում ենք որպես օբյեկտիվ:
Այս տեսանկյունից նայելով ես թեմայի հարցին կպատասխանեմ, որ այո, օբյեկտիվ կարծիքներ գոյություն ունեն: Օբյեկտիվ այն իմաստով, ինչ իմաստով այդ բառը հասկանում են (անկախ իրենցից) մարդկանց մեծամասնությունը:
նապաստակը գիտի, որ գայլը - դա ոբեկտիվ վտանգ ե .
իսկ գայլը գիտի - որ նապաստակը - դա ոբեկտիվ սնունդ ե
Նապաստակի կարծիքը սուբյեկտիվ է, որովհետև գայլը կարող է բուսակեր լինել կամ ախորժակ չունենա: Կամ էլ նախընտրի ուտել եղջերուի միս:
Գայլի կարծիքը սուբյեկտիվ է, որովհետև նապաստակը կարող է վարակիչ հիվանդ լինել, և նրան ուտելը վտանգավոր լինի, կամ պրոֆեսիոնալ մարզիկ, ու նրան բռնելը գրեթե անհնար լինի:
Փաստորեն պարադոքս ա ստացվու՞մ:
Ոչ, պարզապես հարցին այդ կողմից մոտենալը թույլ չի տալիս ճիշտ պատասխան գտնել:
Ուլուանա
23.05.2006, 10:05
Լսեք, դուք էս թեմայով վիճելուց դեռ չեք ցնդե՞լ։ :{
Չլինի՞ թե հույս ունեք, որ ընդհանուր հայտարարի եք գալու...:o :D
Բայց դա նապաստակի ու գայլի սւբյեկտիվ կարծիքն է, քանի որ նապաստակը որոշ մարդկանց համար :P սնունդ չէ ;)
Հմ...
իսկ նապաստակին գայլը չի ուտում միայն մուլտիկում.:P
Կան "խաղի կանոններ". Ով ե "գծել" , ինչի համար ե "գծել" և դա ինչ հետևանքների ե բերում, դա ուրիշ (և հավանաբար ավելի հետաքրքիր ) հարց ե.
Օբեկտիվ ընկալումը միայն օգնում ե ապրել, զարգանալ, շարունակվել (իհարկե ինչ որ միջավայրում).
համենայն դեպս համապատասխան օբեկտների համար խաղի կաննոնները գծվում են դրա համար. ( նման ե կլասներին -ին )
կարող ես իհարկե իրերի օբեկտիվ վիչակի հետ չհամաձայնել, դա հայտարերել սուբեկտիվ և փնտրել նոր օբեկտիվություններ, օրինակ ինչպես Սպարտակը... դա քո ընտրությունն ե.
Բայց հետևանքների պատասխանատուն նույնպես դու ես, և լավի և վատի:)
Իրականում ես կարող եմ պնդել որ ես գոյություն ունեմ և դու գոյություն ունես, ու դա իմ օբյեկտիվ կարծիքն է: Որովհետև մենք օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ ասելով հիմա չենք հասկանում այդ բառերի նեղ և իրական իմաստը: :
Բայց դու իսկական սոփեստ ես:D
Աշխարհի ընկալումը շատ սուբյեկտիվ է:
Մարդիկ ապրում են նույն իրականության մեջ, բայց միաժամանակ` տարբեր աշխարհներում, որովետև ամեն մեկը իր ձևով է ընկալում կյանքը: Ինչը մեկի համար լավ է, մյուսի համար վատ է, մեկի համար աղետ է, մյուսի համար փրկություն, մեկի տան բակը սիրուն է, իսկ այդ նույն բակի մյուս բնակչի համար` այլանդակություն:
Ժամանակին մուլտֆիլմերի մի շարք կար` «Կարուսել», հիշո՞ւմ եք: Երբ փոքր էի, հաճույքով նայում էի, ու հիշողությանս մեջ տպավորվել է դրանցից հատկապես մեկը: Հեղինակը սկսում է այսպես. «Եղանակը անտանելի էր, արքայադուստրը` հրաշալի...», հետո էլ պատմում է, թե ինչ արկածների է հանդիպում այդ հրաշալի աղջնակը, ու ամբողջ մուլտը նկարված է` ըստ հեղինակի պատմածի:
Երբ մուլտի առաջին մասն ավարտվում է, գալիս է ամենահետաքրքիր պահը, երբ նորից պատմվում է ամբողջը, բայց այս անգամ հակառակ ձևով, ու սկսվում է. «Եղանակը հրաշալի էր, արքայադուստրը` անտանելի», և հետագա ամբողջ պամությունն էլ նախորդի հակապատկերն է...
Իմ մանկական աչքերում դրանք երկու տարբեր պատմություններ էին` զվարճալի կոնտրաստով, իսկ հիմա, երբ մտաբերում եմ այդ մուլտը, մտածում եմ` ախր երկու մասն էլ լրիվ նույն պատմությունն էր... պատմողներն էին տարբեր:
Իրականում ամեն ինչի նկատմամբ մոտեցումն էլ սուբյեկտիվ է կամ որ նույնն է ամեն ինչն էլ հարաբերական է: Մարդն ամեն ինչն ընկալում է օգտակարության տեսանկյունից: Ցանկացած "օբյեկտիվ" երևույթի մարդը տալիս գնահատական, ինչն արդեն սուբյեկտիվ է և ընդհանրապես ցանկացած ընկալում ինքնին սուբյեկտիվ է: Եթե ժամանակի և տարածության նման դարեր շարունակ "օբյեկտիվ" և բացարձակ համարված կատեգորիաներն են այսօր արդեն դիտարկվում է որպձս հարաբերական, ապա ամենայն հավանականության ամեն ինչն էլ սուբյեկտիվ է: :think
Ցանկացած "օբյեկտիվ" երևույթի մարդը տալիս գնահատական, ինչն արդեն սուբյեկտիվ է և ընդհանրապես ցանկացած ընկալում ինքնին սուբյեկտիվ է:
Չի կարող ամեն ինչ լինել սուբեկտիվ և մենք դա իմանանք:
Օբեկտիվը՝ դա պայմանավորվածություն է: Զգայական, կամ տրամաբանական:
Տրամաբանության մեջ "կա" -ն և "չկա"-ն նույնն է, ինչ ասես "չկա":
Ինչու՞
Որովհետր այդպես է հարմար կոնկրետ խնդրի լուծելու համար: Ստացվե՞լ է օգտագորել այս պայմանականությունը: Իհարկե ստացվել է:
Ի՞նչ է աչքի զգացածը: Պայմանականություն: Ականջի լսածը նույնպես:
Սա է սկիզբը:
…
Պետք չի խճճվել:
Մեր խնդիրները իրենք են իրենց տրամաբանությամբ թելադրում, թե ինչը կոնկրետ դեպքում մենք համարեք օբեկտ, ինչը սուբեկտ:
Եթե սուբյեկտիվը դա կողմնակալն է, ապա անկողմնակալ կարծիք կարող է ունենալ միայն անտարբեր մարդը։ Այդպիսինները քիչ չեն։ Եթե լավ փորփրենք ամեն մարդու մոտ էլ մի թեմա կգտնենք, որի նկատմամբ ինքը օբյեկտիվ է՝ անտարբեր։
Ես կարծում եմ, որ ցանկացած օբյեկտիվ կարծիքի մեջ սուբյեկտիվություն կա, որը կարող է տարբեր չափերով լինել: Լիարժեք օբյեկտիվորեն կարող է դատել միայն Աստված:
Լու՞րջ :))