Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Արդեն պատմել եմ (http://www.akumb.am/showthread.php/25941-%D5%80%D5%B8%D5%A3%D5%A5%D5%BE%D5%A1%D6%80%D6%84%D5%AB%D6%81-%D5%B0%D5%A5%D5%BF%D5%B8-(%D6%85%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%AB%D6%80)?p=2411070&viewfull=1#post2411070), թե ինչու է տանտիրուհիս մեծահոգաբար թույլ տալիս, որ կոշիկները ներքևում թողնենք:

Էս քանի օրը Խրոնինգենում բավական տաք է (ես ասեմ տաք, դուք հասկացեք +23, հետն էլ սառը քամի), սպորտ դահլիճում էլ հանդերձարանը չի աշխատում: Էդ երկուսի համակցության արդյունքում ամեն օր առավոտյան եմ որոշում՝ ինչ կոշիկ հագնել: Եթե աերոբիկա եմ ունենում, բնականաբար, սպորտային կոշիկներով եմ դուրս գալիս, որ հետո հեշտ փոխվեմ, իսկ եթե չէ, ուղղակի թեթև կոշիկ եմ հագնում, տուն գալուն պես էլ մուտքի մոտ հանում, հետս իմ սենյակ բարձրացնում: Արդյունքում՝ գարնանային ավելի տաք կոշիկներս մնում են ներքևում նույնիսկ էն ժամանակ, երբ տանը չեմ:

Էսօր երբ տուն էկա, տեսնեմ՝ կոշիկների վերևում տանտիրուհիս նամակ է թողել. "Dear all, please do not leave any extra shoes here!" Շշմած նայեցի գրությանը, չնայած սպասելի էր, որ վաղ թե ուշ նման բան լինելու էր. երևի էսօր մի քանի զույգ կոշիկ է տեսել ու բացակայող հեծանիվներ, ուղեղի տոկերն իրար են տվել, թե՝ հիմա սրանք տա՞նն են, թե՞ չէ: Հագիս թեթև կոշիկները հանեցի, հետս վերև տարա. միևնույն է, վաղը ցուրտ է լինելու, նորից գարնանայինները պիտի հագնեմ: Երբ հասա իմ սենյակ ու սկսեցի մի քիչ մտածել, որոշեցի տանտիրուհուս դաս տալ. սրանից հետո երբեք ներքևում որևէ տեսակի կոշիկ չեմ թողնի: Թող մատից հոտ քաշի, իմանա՝ տանն եմ, թե չէ:

[StrangeLittleGirl]

Նոր եմ ջոկում, որ ախր էս հոգեբանական թրիլլերը շատ կայֆ ժանր ա :)) Շատ էլ որ չեմ կարողանում կարդալ, բայց գրելը կա՜յֆ ա: Լիքը բան ես սովորում ընթացքում :))

[StrangeLittleGirl]

Առավոտն արթնանալուց դժվարություն չունեցա: Անցյալ գիշեր շուտ էի գնացել քնելու՝ կեսգիշերից կես ժամ առաջ, երբ մութը լրիվ չէր ընկել, ու արևմուտքում կարելի էր ամպերի սպիտակ գիծ նկատել:

Փորձի համար սուրճ չխմեցի: Ուզում էի տեսնել՝ ինչքան թարմ կմնամ: Նախաճաշից հետո դուրս եկա, գնացի սպորտ կենտրոն, որտեղ Սոֆյան փոխված արդեն ինձ էր սպասում: Քունը տանում էր: Ասում էր՝ հաճույքով նորից անկողին կմտներ: Իսկ ես զարմանալիորեն թարմ էի:

Դասից հետո դուրս եկանք, գնացինք համալսարան: Սոֆյան արթնացել էր, իսկ ես ոչ թե քնել էի, այլ մի տեսակ անջատվել էի: Նենց հաճելի հանգստություն էր իջել վրաս, այլևս ոչինչ չէր անհանգստացնում, պատրաստ էի թեզս կիսատ թողնել ու տուն գնալ կամ էդպես ռելաքսված ժամերով նստել: Բայց քանի որ աշխատանքային շաբաթը նոր է սկսվում, կաֆետերիայից XL սուրճ գնեցի, ամբողջ բաժակը դատարկեցի ու կես ժամ անց դարձա աշխույժ, ներվային միջին վիճակագրական մարդ ու անցա աշխատելու:

Ես գիտեմ, որ թարս եմ, բայց երկուշաբթիները մի տեսակ շատ եմ սիրում, ու ամեն շաբաթ-կիրակի անհամբերությամբ սպասում եմ, թե երբ է աշխատանքային շաբաթը նորից սկսվելու:

[StrangeLittleGirl]

Ինչքան ձգտում եմ հավասարակշռության իմ կյանքում, էնքան չի ստացվում:

Անցյալ շաբաթվա ծուլությունից հետո, երբ բացի Կուրսերայի մի էսսե գրելուց Պոյի պատմվածքները վերջացնելուց հետո բան չեմ արել գալիս է էս շաբաթը, երբ պիտի թեզիս երկու բաժին ավարտած լինեմ ու երկու ղեկավարներիս ուղարկեմ, Կուրսերայում էսսեներ գնահատեմ, Ֆրանկենշտայնը կարդամ, ուսումնական ծրագիրը գրեմ (սրա մասին շա՜տ հետո մի օր կպատմեմ): Ուֆ: Բայց երևի կյանքի ամբողջ իմաստն էս անհավասարակշռությունն ա, էս անսպասելիությունը, հանգստի ու ակտիվության իրար հաջորդելը: Թե չէ ահավոր անհետաքրքիր կլիներ, եթե էս բոլորն իրենք իրենցով բաշխվեին ամբողջ ամսվա մեջ:

[StrangeLittleGirl]

Լավ էր: Արևը լավն էր, մարդիկ էլ, ավազն էլ, ծովն էլ, Գաուդին էլ, բլուրներն էլ, պալատանման հոսթելն էր, դիմացի շենքի պատշգամբում պարբերաբար հայտնվող կիսամերկ ամեն տեղը թրաշած տղաներն էլ, ճամփի ընկերներս էլ, ուտելիքն էլ համ ուներ, սպասարկելիս մարդիկ ժպտում էին: Լավ էր:

Իսկ ինքնաթիռը չէր կարողանում վայրէջք կատարել, որովհետև փոթորիկ էր: Էրեխեքն էստեղ անհանգստանում էին մեզ համար, ասում էին՝ շատ վախենալու էր պատկերացնելը, որ էդ պահին մեր ինքնաթիռը պիտի իջնի: Մենք էլ էինք օդի մեջ վախեցել, երբ անընդհատ թափ էր տալիս, անընդհատ ընկնում էինք, պտտվում, գնում-գալիս: Բայց վերջը հասանք էստեղ, որտեղ արև չկա, միշտ ամպեր են, միշտ ցուրտ է, լանդշաֆտը տափակ է, տղաները սառած են, ուտելիքը համ չունի, սպասարկողներն էլ սառն են:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր կարևոր տոն է հյուսիսներում: Թաքուն ափսոսում էի, որ Սկանդինավիայում չեմ, որ տոնակատարությունները տեսնեմ, բայց հետն էլ մտածում էի՝ Խրոնինգենն էլ բավականաչափ հյուսիս է, գուցե էստեղ էլ մի բան լինի: Անցյալ տարի անգամ Պոտսդամում Ֆեթ դը լա մյուզիք կար:

Էդպես հույսերով մտածում եմ, թե երեկոյան ինչով կարելի է զբաղվել, մինչ առավոտվանից սկսված անձրևն ուղղակի չի դադարում, ոչ մի վայրկյան չի դադարում: Էս էլ ձեզ տարվա ամենաերկար օր:

[StrangeLittleGirl]

Գրադարանի կաֆետերիայում նստած թեյ էի խմում: Հայացքս մի կետի ֆիքսած մտածում էի՝ «Դրակուլայի» էսսեն ոնց եմ գրելու: Էդ կետն էլ մի կետ լիներ, ինձնից քիչ հեռու գտնվող դատարկ շիշ էր: Մեկ էլ հանկարծակի վեր եմ թռնում՝ նկատելով շշի վրա գրվածը. «Բյուրեղ»:

[StrangeLittleGirl]

Անցյալ տարի հանդիպեցի ինձ նման խելառ մեկին, որը երկրից երկիր էր գնում համերգների համար: Նա խորհուրդ տվեց, որ ամեն անգամ նման գժություն անելիս ընտրեմ էնպիսի քաղաք, որտեղ երբևէ չեմ եղել: Այն ժամանակ էդպես էլ արեցի՝ գնելով Ալանիս Մորիսեթի՝ Դյուսելդորֆում կայանալիք համերգի տոմսը: Բայց դրանից հետո նոր քաղաքների հանդեպ հետաքրքրությունս կորավ, մնացին համերգները, ու հիմա արդեն երրորդ անգամ եմ Դյուսելդորֆ գնում: Այս անգամ Զեմֆիրայի համար: Մի եսիմինչ քաղաք չէ, բայց արդեն էմոցիոնալ կապվածություն ունեմ հետը:

[StrangeLittleGirl]

Չէ, բայց բոց համերգ էր :D ամեն ինչով բոց էր: էն, որ դահլիճում խիստ քչություն անող գերմանացիներն ու հոլանդացիները մեկ ա նույն սառած քյաբաբն էին, էն որ նախկին սովետական ժողովուրդները լավ տժժում էին, ու դիմացի շարքերում շարժվելու տեղ չկար, մեկ էլ էն, որ անաստվածը բռնեց ու Հայաստանի ու Գերմանիայի դրոշները շփոթեց :D ու հա, կարևորներից, որ ինձ արտաքնապես ահավոր նման աղջիկը, որի դեմքից երևում էր՝ հայերեն չգիտի ու շատ վարժ ռուսերեն էր խոսում, վերջը հայ դուրս էկավ :D

[StrangeLittleGirl]

Ընդհանրապես, սիրում եմ սրճարաններում պատուհանի մոտ նստել, որ անցորդներին նայեմ. իմ սիրած զբաղմունքներից է:

Էսօր առավոտյան Դյուսելդորֆի մի սրճարանում կոֆեինի առաջին դոզաս էի ստանում, հետն էլ գիրք կարդում: Մեկ էլ նկատեցի՝ մի տատիկ է փողոցն անցնում: Կնճռոտ երեսով, սպիտակ մազերով, երկու հյուսով, ուսապարկով, վրան՝ արջուկ կախած: Էնքան նայեցի տատիկին, մինչև տեսադաշտիցս անհետացավ: Ախր շատ սիրուն էր ինքը: Ու մի եզրակացություն արեցի: Ծերությունը շատ սիրուն է, աչքի համար հաճելի: Ուղղակի չգիտես ինչու ժամանակակից հասարակությունը գեղեցկության Աստված գիտի ինչ ստանդարտներ է հորինել:

Էլ ծերանալուց չեմ վախենում:

[StrangeLittleGirl]

Չգիտեմ՝ ինչքան էիր ուզում ինձ հարբացնել անցյալ գիշեր, բայց կոկտեյլներդ շատ լավն էին ստացվում: Քեզ հետ կարող էի անվերջ զրուցել, ամբողջ գիշեր խմել, անցնել ալկոհոլի՝ սահմանածս բոլոր տեսակի սահմանները, բայց խիղճս չէր մեռել, ու ես գիտեի, որ առավոտյան կարևոր հանդիպում ունեի, հետևաբար պիտի տուն գնայի: Քեզ հետ ինձ ապահով էի զգում, մի բան, որ հազվադեպ է պատահում: Հասցրել եմ քեզ ուսումնասիրել այս երկու տարիների ընթացքում, ավելի լավ ճանաչել: Ու մի այլ կարգի հարգում եմ քեզ հենց թեկուզ նրա համար, որ PhD-ից հետո ուզում ես ֆերմերություն անել:

Երբ գնամ Հայաստան, գուցե մոռանամ գրադարանում անցկացրածս անվերջանալի ժամերը, անձրևն ու չեկող ամառը, մարդկանց անունները, որոնց հետ ծանոթացել եմ էս ընթացքում, բայց երբեք մտքիցս դուրս չի գա նոյեմբերյան այն երեկոն, երբ Ամելանդի նավահանգստից քայլում էինք դեպի հոսթել ու քննարկում նեյրոգիտության հարցեր, երբ Խրոնինգեն վերադարձիս առթիվ փուչիկ նվիրեցիր, երբ նայեցի քեզ ու նիհարած, դժբախտ, տարօրինակ տեսա, երբ գիշերը քո տնից դուրս գալիս ուզում էի վստահ լինել, որ ուղիղ եմ քայլում, իսկ դու ուսերս ցնցում էիր, որ թեքվեմ: Ու մենք ծիծաղում էինք, մեռյալ գիշերվա մեջ հռհռում:

[StrangeLittleGirl]

Մի յոգայի դասատու ունեմ, անունը՝ Էնջի: Եթե մի օր հաջողացնեմ, հոգեբանական թրիլլերս ավարտեմ, անպայման կհանդիպեք նրա կերպարին, բայց հիմա ուրիշ բան եմ ուզում պատմել: Հա՛, ուրեմն էս Էնջին հիմնական դասատու չէ, փոխարինում է Խեռիին կամ Ջինային: Խմբում շատերը կան, որ հենց իմանում են՝ հաջորդ դասն Էնջին է տալու, ուղղակի չեն գալիս:

Պատկերացրեք էս Էնջիին. միջին տարիքի կին է, ճկունությունը մասամբ կորցրած: Չգիտեմ էլ հոլանդացի է, թե չէ, որովհետև տարօրինակ ակցենտով է հոլանդերեն խոսում: Ահավոր շատ ու գունագեղ է քսվում (մանուշակագույն ստվերաներկ, կարմիր շրթներկ): Մազերը բլոնդից էլ բաց գույնի, ըստ երևույթին գունափած է, մեջն էլ մի կարմիր փունջ: Յոգայի շալվարը պարտադիր փայլերով է, սրունքների մազերը թրաշած չեն, ու երբ մոտենում է քեզ, հստակ տեսնում ես բարակ խուճուճ սև մազերը: Հետն էլ վրայից յուբկա է հագնում: Ոտքերի եղունգներն էլ կապույտ են ներկված: Ձայնը խռպոտ է:

Էս Էնջիի դասերին ահավոր լարվում ենք: Պատճառը մինչև վերջ չենք հասկանում: Գուցե ձայնից է, գուցե նրանից, որ ինքն էլ բոլոր դիրքերը կատարյալ չի անում կամ գուցե պարզապես փորձում է լավ դասատու երևալ, արդյունքում հակառակն է ստացվում: Էնջին դասի ժամանակ հաճախ է շարքերի միջով անցնում ու իբր ցուցումներ տալիս: Ասենք, մի անգամ մատրասիկս մի քիչ ծուռ էր, եկավ, ուղղել տվեց կամ էլ ռելաքսացիայի ժամանակ մատներս ծածկոցի տակից դուրս էին մնացել, մոտեցավ, ներս մտցրեց: Որպեսզի հակադրությունը հասկանաք, ասեմ, որ Ջինան էլ է շարքերի միջով անցնում: Մի անգամ ձեռքերը դրեց կրծքավանդակիս, որ տեսնի՝ ճիշտ եմ շնչում, թե չէ: Մի ուրիշ անգամ էլ մոտեցավ ու ծնկներս թեթևակի ծալել տվեց, որ ազդրիս առաջային մկաններն աշխատեն:

Էսօր էդ տխուր դասերից մեկն էր, երբ Էնջին Խեռիին էր փոխարինելու: Էդ առիթով դահլիճը կիսադատարկ էր, չնայած ուրբաթ երեկոյի դասերը սովորաբար լիքն են լինում: Հա, մեկ էլ ասեմ, որ յոգայի հաճախողներն ամենատարբեր տարիքի մարդիկ են՝ սկսած թինեյջերներից, վերջացրած յոթանասուն-ութսուն տարեկան տատիներով: Էսօր էն օրերից էր, որ էդ զառամյալ տատիներից մեկը եկել, դահլիճի մյուս ծայրում կանգնած յոգա էր անում: Էս Էնջին էլ բռնեց, մեզ sun warrior դիրքում կանգնացրեց ու սկսեց շարքերով անցնել: Ասեմ, որ տեղից էդ դիրքում երկար մնալն էնքան էլ հարմար չէ, իսկ տատիի համար իսկական գլխացավանք է: Դրա համար ինքը ծունկը չի էլ ծալում, ուղղակի մեջքը մի քիչ դեպի հետ է թեքում: Էնջին էլ, սաղ դահլիճի ջահելությանը թողած, կպած ուզում էր տատիի ժանգոտած ծունկը ծալել տալ, մինչև խեղճ պառավը չասեց, որ իր ծունկն ուղղակի չի ծալվում: Էստեղ նոր հասկացա, թե ինչու շատերը չեն սիրում նրա դասերին գալ:

[StrangeLittleGirl]

Սեպտեմբերին, երբ Դանիկային հրաժեշտ տվեցի, ասացի՝ մի օր կտեսնվենք: Աչքերս լցվել էին: Սա այն բաժանումներից էր, որ գիտես՝ գուցե դիմացինին այլևս երբեք չես տեսնի, ու դրանից ներսդ կծկվում է, գիտես, որ ահավոր կարոտելու ես:

Երեկ Լուիզի հրաժեշտի փարթին էր: Անկեղծ ասած, էնքան էլ չէի ուզում գնալ, բայց որ խոստացել էի, զոռով ինձ ստիպեցի ու սլացա բարի ուղղությամբ: Մեկ էլ ճամփին մի բան կատարվեց, որ քիչ մնաց՝ հեծանիվից ընկնեի: Դիմացի մայթին կանգնած էր ոչ ավել-ոչ պակաս, հենց ինքը՝ Դանիկան, հետն էլ Անահին, էլի Խրոնինգենի մեր էրեխեքից: Իջա հեծանիվիցս, գնացի, փաթաթվեցի, մի երկու բառ փոխանակեցինք:

Լուիզի փարթին նորմալ անցավ: Դանիկան ու Անահին դեռ Խրոնինգենում են: Իբր էսօր երեկոյան պիտի հանդիպեինք, երեկ հրաժեշտ չտվեցինք: Ես էլ Մարայայի տանն էի Լուիզի հետ: Մարայան էլ պիտի գնար Դանիկայի հետ հանդիպելու, բայց հոգնած էր, թողեց վաղվա: Ես չգնացի: Վաղն էլ չեմ գնա: Մի տեսակ ներքին անտարբերություն կա, ու հավատս չի գալիս, որ ոչինչ չեմ զգում էն փաստից, որ էս երկու տարվա լավագույն ընկերներիցս մեկն էստեղ ա ու որ գուցե այլևս երբեք չտեսնեմ նրան:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր հուլիսի մեկն ա: Հուլիս, լսու՞մ եք: Հու-լիս: Ամռան երկրորդ ամիսը: Դե լավ, եթե էս ախմախների ստանդարտներով գնանք, տասներորդ օրը: Բայց ըստ բոլոր սահմանումների ամառ ա:

Էսօր ես տնից դուրս եկա էն նույն կոշիկներով, որոնք հագնում էի փետրվարին: Էսօր նկատեցի, որ գուլպաներս մաշվել են, որովհետև էս տարի շատ եմ գուլպա հագել: Էսօր մամայիս հետ սկայփով խոսելիս տեսա, որ կարճթև է հագել, նախանձեցի: Էսօր եղանակի տեսությունը նայեցի, տեսնեմ՝ Երևանում 37 է: Հաստատ մարդիկ Ֆեյսբուքում ու այլուր շոգից են բողոքում: Է՜հ: Էրնեկ չէր տեղերով փոխվեինք:

[StrangeLittleGirl]

Գնացքդ հինգ րոպե ուշ է հասնում կայարան: Շնչակտուր վազում ես, որ հաջորդին հասնես: Քթիդ տակով դանդաղ սահում է հենց նոր բաց թողածդ գնացքը: Սահում, կամաց-կամաց արագանում ու կորում տեսադաշտիցդ: Կանգնում ես քարացած ու չես հասկանում՝ ինչ է կատարվում: Աշխարհի ամենավատ զգացողությունն է:

Իսկ ես ամեն ինչ անում էի, որ Բոն հնարավորինս շուտ հասնեմ, որ առաջին շարքում տեղս ապահովեմ: Իսկ հիմա... բաց կթողնեմ նաև Արնհեմ-Քյոլն գնացքը, ստիպված կլինեմ երկու ժամ սպասել հաջորդին, երկու ժամ ուշ կհասնեմ Բոն ու շնչակտուր կնետվեմ դեպի համերգասրահ: Ու հույս ունեմ, մեծ հույսեր ունեմ, որ ամեն դեպքում համերգից գոհ կլինեմ:

[StrangeLittleGirl]

Լավն ա Բոնը: Ներվերս անջատած նստել էի Հռենոսի ափին ու ոչ մի տեղ գնալ չէի ուզում: Ուղղակի արև էի տեսել ու բաց թողնել չէի ուզում:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր առաջին անգամ կարճթևով ու սանդալներով տնից դուրս եկա: Սառեցի: Էլ նման բան չեմ անի:

Ես գիտեմ, որ սովորաբար եղանակի տեսությունը հաղորդելիս ասում են ջերմաստիճանը ստվերում: Բայց դա Հայաստանի նման երկրների համար է: Էստեղ հայտարարում են այն ջերմաստիճանը, որը կստանաս, եթե ջերմաչափով դուրս գաս արևի տակ ու ջերմաչափիդ կես ժամ համոզես 20 աստիճանն անցնել: Ու չեմ հասկանում՝ էս ցրտին ո՞նց են էս հոլանդացիները տկլոր ֆռֆռում դրսերում:

[StrangeLittleGirl]

Մոտ վեց ամիս կլիներ, ինչ կոմպիս «Սաղ երգեր» փլեյլիսթը չէի միացրել (անունը համապատասխանում ա բովանդակությանը, նվագում ա կոմպիս մեջ ինչ կա-չկա): Էս երկու օրը լսում եմ ու հա զարմանում, թե՝ էս ի՞նչ երգեր են: Մի մասը լրիվ անծանոթ են, մի մասն էլ ոչ թե վեց ամիս, այլ մի քանի տարի չէի լսել: Ու հիշում եմ՝ անցյալ տարի հա բողոքում էի, թե մեդիա փլեյերս դաղալություն ա անում, իսկական խառը հերթականությամբ չի նվագում, որոշ երգեր շատ ավելի հաճախ են կրկնվում, քան եթե իսկականից խառը լիներ:

Չգիտեմ՝ մեդիա փլեյերս մոռացե՞լ ա ինչ էր սիրում, թե՞ մի քիչ խղճում ա ինձ, բայց էլ Քոնի Դովերով չի բռնաբարում ու իսկականից խառն ա նվագում: Շատ հավես ա հազար տարի չլսած երգերը նորից լսելը: Բա ի՜նչ հավես ա հայտնաբերելը, թե ինչ գանձեր կան կոմպիդ մեջ, որ երբևէ չես լսել: Չնայած մեկ-մեկ սիրտս վատանում ա. էս Մայքլ Ջեքսոնը որտեղի՞ց ա մտել կոմպիս մեջ:

[StrangeLittleGirl]

Հարգելի ու սիրելի մեդիա փլեյեր, ես հասկանում եմ, որ դու իմ լավն ես ուզում, փորձում ես իմ ճաշակով շարժվել, բայց մեկ ա, դու իդիոտ ես, դու դեբիլ ես, ուրիշ բան քո հասցեին չեմ կարող ասել:

Քերին Փոլուարթին ես սիրում եմ, նույնիսկ շատ եմ սիրում, բայց դա բոլորովին չի նշանակում, որ երբ պատահաբար նրա երգերից մեկին հինգ աստղ եմ տալիս, դու լռվում ես նույն ալբոմի վրա՝ անտեսելով կոմպիս մնացա 3922 երգերը: Ախր հասկացիր, որ եթե իմ լավն ես ուզում, ուրեմն shuffle կոճակը տառացիորեն նշանակում է shuffle, ոչ թե՝ վայ, էս երգը դուրդ էկավ, ուրեմն սա էլ դուր կգա, սա էլ:

[StrangeLittleGirl]

Ակումբի թեմաներից մեկն առիթ դարձավ, որ DSM-V-ը մի քիչ ուսումնասիրեմ (չիմացողների համար ասեմ, որ հոգեկան հիվանդությունների ամերիկյան դասակարգման հինգերորդ թողարկումն ա): Մտածում էի՝ երևի չորրորդ թողարկման հասցեին էդքան հնչած քննադատություններից հետո խելքները գլուխները կհավաքեն ու մի քիչ կխստացնեն ախտորոշիչ չափանիշները, բայց չէ... մի երկու հոդված կարդացի, ու սիրտս կանգնեց: Էս ամերիկացիք զոռով ուզում են մարդկանց հոգեկան հիվանդ հանել: Այսինքն, եթե դու մի քիչ անսովոր համոզմունքներ ունես, մի քիչ ուրիշ բնավորություն ունես, մի քիչ տարբեր տրամադրություն, մի քիչ ուրիշ սովորություններ, վերջ, հաստատ քեզ հարմար ախտորոշում կգտնվի: Ախր ինչի՞ համար են սենց անում :( Որ մի ամբողջ պետության ահել-ջահելի դեղի վրա նստացնե՞ն, որ ով իրանց պետք չի, դիագնոզ կպցնեն, ուղարկեն ջհանդա՞մը, թե՞ որ մարդկանց ավելի կառավարելի, իրար նման սարքեն... Չէ էլի, չէ, ես չեմ կարող աշխատել էս գրքով առաջնորդվելով: Փառք Աստծո, ՀՄԴ-ն (Հիվանդությունների միջազգային դասակարգում) կա, ու շատ երկրներում, այդ թվում՝ Հայաստանում, դրանով են առաջնորդվում:

[StrangeLittleGirl]

Երազիս մեջ Հայաստանում էի: Էկած-չեկած պարզվեց, որ ինձ դատապարտում են ազատազրկման սպանության մեղադրանքով: Ու ես էդպես էլ չհասկացա, թե ոնց էի արտասահմանում գտնվելով Հայաստանում սպանություն կատարել: Անընդհատ աղմկում էի, թե նման բան հնարավոր չէ, ստուգեք անձնագրիս կնիքները, թե երբ եմ մտել Հայաստան, երբ դուրս եկել: Անօգուտ էր: Ինձ կողքից ասում էին՝ բարձարձայնելն անիմաստ է, պիտի ենթարկվես:

[StrangeLittleGirl]

Էս քանի ամիսն էս տան մեջ երեք աղջիկներով + տանտիրուհի ենք ապրել: Հաշտ ու համերաշխ, առանց իրար խանգարելու, առանց լողարանի կամ խոհանոցի համար հերթ կանգնելու ապրել ենք: Հունիսի կեսերին երկու աղջիկները գնացին, տեղը երկու տղա նվեր ստացա: Տղաներից մեկը չինացի է, մեկը հոլանդացի: Դե հոլանդացու էրեսը շատ չեմ տեսնում, անգամ երբ հյուր ա ունենում, չես էլ նկատում:

Դառնանք էս չինացուն: Որ նոր էր էկել, ես դեռ հույս էի փայփայում, որ գոնե մի քիչ տարբեր չինացի ա, որ իրա հետ ապրելն անտանելի չի լինի: Հա, բարի տղա էր էրևում, մեր ընդհանուր զիբիլը միշտ ինքն էր թափում: Ատամներս մի կերպ սեղմում էի, երբ ափսեներն առանց չորացնելու էր դնում պահարանի մեջ: Ասում էի՝ ոչինչ, տղա ա, քթածակ չունի: Երբ ամեն անգամ խոհանոց էի մտնում, ինքն էլ էր էնտեղ լինում կամ երբ ուզում էի լողանալ, ինքը լողարանում էր լինում, մտածում էի՝ լավ, մենք նույն ռիթմով ենք ապրում, դրա համար իրար խանգարում ենք: Լողանալու ժամերս երեկոյից տեղափոխեցի առավոտ: Խոհանոցը մի քիչ ավելի բարդ էր, որովհետև երբ ինքն էնտեղ էր լինում, շարժվելու տարածք չէր մնում (աղջիկների հետ հանգիստ երկու հոգով միաժամանակ մեր ճաշերն էփում էինք). ամբողջ գազը, փուռը, բոլոր սեղանները զբաղեցնում էր: Ու մեկ-մեկ ստիպված եմ եղել ցուցադրաբար մի անկյունում խցկվել, որ գոնե տեղ ազատի, կարողանամ ես իմ անմահական սալաթը սարքել: Ժամերը ֆիքսել եմ. սովորաբար ընթրում է ութին-իննին՝ էն ժամերին, երբ ես տուն եմ գալիս:

Ուրբաթ օրերին համեմատաբար շուտ եմ տուն գալիս: Դրա համար էսօր որոշեցի առիթից օգտվել ու նորմալ ընթրիք սարքել: Մտա սուպերմարկետ, բրոկոլի առա: Մտքիս մեջ արդեն պատկերացնում եմ հարած ձուն բրոկոլիի հետ փռի մեջ, հետո հանում, համով-համով ուտում եմ: Լոզերս գնում եմ: Թարսի պես էլ էսօր չգիտեմ ինչու սովորականից սոված եմ տուն գալիս: Ժամը յոթն է: Արագ ինձ գցում եմ խոհանոց, որ սկսեմ ստեղծագործախոհարարական աշխատանքս, մեկ էլ տեսնեմ՝ չինացին իր հացերը փռել, անցել է գործի: Արագ-արագ գնումներս տեղավորեցի սառնարանում ու եկա իմ սենյակ իմ սև բախտը սգալու: Աչքիս էսօր սոված մնացի:

[StrangeLittleGirl]

Չգիտեմ՝ ինչ էր խելքիս փչել, բայց ես որոշել էի սեպտեմբերից լուրջ մարդ դառնալ: Այսինքն, դառնալը ո՞րն է: Էսքան տարի ուսանող լինելուց հետո վերջապես սկսելու եմ աշխատել, ու եթե Հայաստանում ուսանողի դերում լինելով ջինսերս և ուսապարկս մի կերպ ուտվում էին, ապա դասախոսի կամ բժշկի դեպքում հեչ չեն նայվի: Դե էլ չեմ խոսում կոնֆերանսների մասին, որոնց առօրյա հագուստով ներկայանալու միակ արդարացումս ուսանող լինելն էր:

Մի խոսքով, լուրջ մարդուն լուրջ հագուստ է պետք, մի բան, որ իմ զգեստապահարանում չկա: Էսօր որոշեցի էդ սխալն ուղղել և ուղևորվեցի դեպի հագուստի խանութներ՝ լուրջ շորեր առնելու: Քանի որ խանութում զեղչեր էին (բա մի կերպ պիտի ծախե՞ն ամառային շորերը, թե՞ չէ), մի երկու մայկա իմ սովորական ոճի մեջ ձեռքի հետ վերցրի, որ փորձեմ: Մեկ էլ հասա կոստյումների բաժնին: Սկսեցի հերթով նայել, որ տեսնեմ՝ որն ինձ կսազի: Սիրտս վատացավ: Ես դրանք հագնողը չեմ: Մի կերպ մենակ մի լուրջ սև յուբկա փորձեցի ու համոզվեցի, որ դրանով տարօրինակ եմ նայվում, մի հատ սիրուն կանաչ շոր առա, դուրս եկա: Կորչի լուրջ հագուստը, ես իմ ջինսերից դուրս չեմ գա:

[StrangeLittleGirl]

Ամենազզվելին՝ երբ օտարության մեջ հիվանդանում ես: Զգում ես, թե ինչպես է րոպե առ րոպե կյանքը դուրս գալիս միջիցդ, ու կողքիդ չկա մեկը, որ դադարեցնի այդ ընթացքը: Եվ չգիտես՝ առավոտյան կլինե՞ս արդյոք:

[StrangeLittleGirl]

Դեռ Հայաստան չհասած արդեն փոխանակային ծրագրեր եմ փորփրում, որ մյուս տարի ցվրվեմ: Կողքից էլ էն մի ներքին ձայնս ասում ա՝ հլը հիշի էդ անտեր Բրյուսելն ինչ ախմախ քաղաք ա, բա դու էնտեղ կապրեի՞ր, բա հլը հիշի ոնց էիր ուրախացել, որ ֆոսֆոմը քենսըլ արեցիր: Ու տենց փակում եմ Բրյուսելի ծրագրի էջը ու գոռում վրաս՝ ա դե հանգիստ սթրվի տեղդ էլի:

[StrangeLittleGirl]

Հարցրեց lastfm-ի յուզերնեյմս, գտավ ինձ, ավելացրեց: Մտա պրոֆիլը: Արդեն շատ լավ գիտեի, որ very low compatibility ա բերելու: Էդպես էլ եղավ: Ու ընդհանուր կատարողները լրիվ պապսովիկներ էին, որ չգիտեմ ոնց ու ինչ ճանապարհներով են հայտնվել իմ կոմպի մեջ, երեք հազար երգը մեկ հնչում են, lastfm-ն էլ գրանցում ա:

Հետո լավագույն տասնյակը նայեցի ու սկսեցի ծիծաղել, թե՝ էս ինչե՞ր ես լսում (Էնրիկե Իգլեսիաս, բան): Սկսեց արդարանալ, թե դա երեք տարի առաջվա ըքաունթ ա, որ հիմա էլ տենց բաներ չի լսում: Պահ, իմն էլ չորս տարի առաջվա ա, բայց էդ ընթացքում առանձնապես բան չի փոխվել, եթե չհաշվենք ավելացած նոր կատարողներին: Ես էլ, քիթս ամպերի մեջ, բռնեցի ու ասեցի, որ ինչ լսում եմ տասնմեկ տարեկանից, նենց չի լինում, որ հետո էլ չսիրեմ: Ասեց, որ ինքը տասնմեկ տարեկանում երաժշտություն չէր լսում, էրեխեքի հետ դրսում խաղում էր: Ասեց՝ դու վունդերկինդ ես: Պատասխանեցի, որ չէ, ուղղակի ուրիշ հետաքրքրություններ ունեի: Բռնեց թե՝ դե դու աղջիկ ես:

Էդ ո՞ր օրվանից երաժշտություն լսելն աղջկա գործ դառավ :'

Ուֆ, ես իզուր եմ սպասում սպիտակ ձիու վրա նստած... ըըը... ի՞նչ էի ասում: Հա, ինձ հետ համերգների եկող, նույն երաժշտությունից գժվող տղայի: Երևի պիտի ընդունեմ դառը իրականությունը ու հասկանամ, որ ախր երաժշտություն լսելը տղայի գործ չի:

[StrangeLittleGirl]

Մի րոպե, էս պահը պետք ա ֆիքսել:

Մյուս շաբաթ կվերջացնեմ թեզս գրելը: Կմնա խմբագրում, ֆորմատավորում, շնորհակալությունների էջ ու... մի րոպե, վերջացնում եմ: Ուղեղիս մեջ չի տեղավորվում:

[StrangeLittleGirl]

Մի ժամանակ, երբ ես էլ, համակուրսեցիներս էլ հանրակացարաններում էինք ապրում, բոլորս մի ընդհանուր տպավորություն էինք ստացել, որ չինացի ուսանողները միշտ եփում-թափում են միասին, ուտում են միասին ու խոհանոցը մի քանի ժամ շարունակ զբաղեցնում են: Ահագին գնահատում էինք նրանց միասնականությունը, իսկ գործի՝ էդքան երկար տևելն էլ բացատրում էինք, որ ընդհանրապես չինական ճաշեր եփելը շատ ժամանակ է խլում:

Հետս ապրող չինացին ամեն երեկո երեք ժամ խոհանոցը զբաղեցնում է իր ընթրիքի համար: Կմտածես՝ դե հա, չինական ճաշերը: Բայց ախր չէ էլի... տեսել եմ, լրիվ կիսաֆաբրիկատների վրա է նստած: Ու էդպես էլ իմ ուղեղում չի տեղավորվում, թե ոնց է իմ բլղուրով փլավ եփել, ուտել, հետևիցս հավաքելն ամենաշատը քառասուն րոպե տևում (ընդ որում, ես ափսեները չորացնում եմ լվանալուց հետո, իսկ չինացին դա չի անում), իսկ իր կիսաֆաբրիկատները տապակելն ու ուտելը՝ երեք ժամ: :( Սպանեք ինձ, բայց ես ռասիստ եմ:

Բայց հասկանում եմ, թե ինչու է արխային էդքան երկար զբաղեցնում խոհանոցը՝ առանց մտածելու, որ գուցե ուրիշներին էլ է պետք (ասեմ, որ մի երրորդ օգտվող էլ կա այդ խոհանոցից): Ախր չինացի ջահելները քույր-եղբայր չունեն: Նրանք փոքրուց էգոիստ են դաստիարակվում:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր անջատված քայլում էի քաղաքի կենտրոնական փողոցներից մեկով, որտեղ հեծանիվների մուտքն արգելված ա: Էդպես մտքերով ընկած գնում էի ու մարդկանց չէի բախվում, որովհետև հոլանդացիները շատ լավ կարողանում էին խույս տալ, մի կողմ քաշվել: Մեկ էլ լսում եմ.
- Զգույշ, քցիր տակդ:
Մինչև ուշքի եկա, հասկացա ինչն ինչոց է, ասողն արդեն անցել էր ինձ: Շուռ եկավ, հետևից գոռացի.
- Բայց չընկա տակը:
Չլսեց :(

[StrangeLittleGirl]

Խրոնինգենում եղանակն ահագին փոփոխական ա: Առավոտը կարող ա արև ու շոգ լինի, թեթև շորերով դուրս գաս, մեկ էլ մի ժամ հետո որտեղից որտեղ դույլերով անձրև դատարկվի գլխիդ: Դրա համար էստեղ եղանակի տեսությունը ոչ թե օրերով ենք նայում, այլ՝ ժամերով: Շատ ժամանակ դա էլ չի օգնում: Քանի՜ անգամ է պատահել, երբ բացել եմ այդ պահին պայծառ արև ցույց տվող եղանակի տեսությունն ու մանթո-մանթո նայել պատուհանին հարվածող անձրևի կաթիլներին: Այնուամենայնիվ, էստեղ պետք ա պատրաստ լինել կտրուկ փոփոխությունների:

Իմ վաղ մանկության սովորության համաձայն ես միշտ առավոտյան տնից դուրս եմ գալիս, երեկոյան՝ վերադառնում: Հազվադեպ է պատահում, որ ցերեկը տուն գամ, նորից դուրս գամ: Էս էլ հարցի պատասխանը, թե ինչու եմ միշտ հսկայական պայուսակներ հետս ման տալիս: Դե պատկերացրեք ամբողջ օրվա ընթացքում ինչքան բան ինձ պետք կգա: Ու պատկերացրեք ինչքան ավելի շատ բան ա ինձ պետք գալիս Խրոնինգենում:

Հիմա, ինչ ամառը եկել ա, տնից դուրս եմ գալիս թեթև շորով ու ամառային կոշիկներով: Պայուսակիս մեջ մի ժակետ եմ պահում նավսյակի: Բայց էսօր համոզվեցի, որ դա էլ ա քիչ: Ուրեմն լավ արև ու շոգ էր, մտա գրախանութ բացիկ առնելու: Վճարեցի, շրջվեցի, որ դուրս գամ, բերանս բաց մնաց: Ռեակցիաս տեսան խանութում գտնվող այլ մարդիկ ու ծիծաղեցին: Անձրևը չռռալով էր գալիս: Ես էլ թեթև շորով, ոտաբոբիկ: Դե հա, պայուսակիս մեջ մի զույգ գուլպա կար (բա, այ տենց կախարդական պայուսակ ունեմ), բայց բաց կոշիկներով ո՞նց հագնեի: Մի հատ էլ թեթև ժակետ ունեի: Ո՛չ հովանոց, ո՛չ նախշուն անձրևանոցս: Ի՞նչ պիտի անեմ: Իհարկե պիտի թրջվեմ:

Ու հիմա մտածում եմ՝ սրանից հետո աչքիս պիտի ճամպրուկով ման գամ: Ավելի ցուրտ ժամանակ շերտերով հագնվելն օգնում էր, հետո շերտ-շերտ հանվում էիր: Բայց էս սեզոնին պիտի հագնվես: Դեռ մի հատ էլ լրացուցիչ զույգ կոշիկ ա պետք էսպիսի սյուրպրիզների դեպքում:

Մի խոսքով, էլ չհարցնեք, թե ինչու եմ ամեն առավոտ ճամպրուկով տնից դուրս գալիս:

[StrangeLittleGirl]

Մեր էսօրվա գնացքի տոմսերը ժամը իննից հետո էին գործում, բայց Սոֆյան որոշեց ռիսկի դիմել. «8:46-ի գնացքը կնստեմ՝ հուսալով, որ ժամը 9-ից շուտ տոմսը չեն ստուգի: Ավելի լավ է շուտ հասնեմ օդանավակայան, մի քիչ սպասեմ»: Սրջանը որոշեց ռիսկի չդիմել, իսկ ես ասացի՝ թքած, կգնամ Սոֆյայի հետ՝ այդպիսով կոտրելով եվրոպական ինքնուրույնության կանոնները և Սոֆյային ճանապարհելով դեպի օդանավակայն:

Սրջանն ու Յովաննան նստելու էին մի ժամ հետոյի գնացքը, Սոֆյային ճանապարհելուց հետո հանդիպելու էինք Հաագայում:

Տոմս ստուգողը հայտնվեց մինչև գնացքի՝ Ասսեն հասնելը, այսինքն՝ մինչև ժամը ինը: Վախվխելով պարզեցինք մեր տոմսերը: Սուսուփուս դակեց ու ոչինչ չասաց: Սոֆյան աչքով արեց՝ լավ պրծանք:

- Գիտես, էս վերջերս անհանգստանում եմ գնացք նստելիս: Գալիսիայի դեպքից հետո ինչ լինում է, լուրերով տալիս են: Վերջերս էլ Շվեյցարիայում էր դեպք եղել,-խոստովանեց Սոֆյան:

Գնացքը նորմալ գնում էր: Արդեն տեղ էինք հասնում՝ Ամստերդամ հարավից շարժվեց դեպի Սխիպհոլ օդանավակայան, երբ հանկարծ լույսերը հանգեցին, գնացքը դանդաղեց, հետո՝ կանգ առավ: Առաջին հինգ րոպեն խելոք սպասում էինք: Երկրորդ հինգ րոպեն սկսեցինք հարցնել՝ էս ինչ էր: Միկրոֆոնով որևէ բան չէին հայտարարում: Երրորդ հինգ րոպեն տոմս ստուգողը եկավ-անցավ, հետ գնաց: Չորրորդ հինգ րոպեն մի հոլանդացի կին եկավ ու սկսեց բողոքել: Ոչ ոք ոչինչ չէր հասկանում: Հինգերորդ հինգ րոպեի ընթացքում մի կերպ բռնեցին տոմս ստուգողին ու հարցրին՝ ինչ է պատահել: Հոլանդերեն պատասխանից քաղեցի «կարճ միացում» արտահայտությունը:

Սոֆյան սկսեց լարվել: Կարճ միացման պատճառով վայ-ֆայ էլ չկար: Սրջանին սմս գրեց, ավիաուղիների հեռախոսի համարը ճշտել տվեց, զանգեց ու հարցրեց, թե մինչև երբ է ռեգիստրացիան: 13:15: Բացատրեց, որ գնացքում լռված ենք ու չգիտենք՝ երբ կշարժվենք, խնդրեց, որ հաշվի առնեն: Չէ որ չէ, 13:15 ու վերջ: Սոֆյան գնաց մեքենավարի մոտ ու հարցրեց, թե երբ ենք շարժվելու: Ասաց՝ տասնհինգ րոպեից, պիտի մյուս գնացքը գա, կապեն էս մեկին, ձգեն դեպի Սխիպհոլ: Արդեն հիսուն րոպե էր, ինչ կանգնած էինք:

Տասնհինգ րոպեն անցավ: Ձեն-ձուն չկա: Գնացքում ոմանք ներվայնությունից լացում են: Սոֆյան դեռ տիրապետում է իրեն: Օդ չկա շնչելու: Տոմս ստուգողը նորից անցավ: Հարցին, թե երբ կշարժվենք, պատասխանեց, որ ավելի քան հինգ րոպեից: Հինգ ժամն էլ է ավելի քան հինգ րոպե:

12:15 է արդեն: Եկան, ինչ-որ գործիքներով գնացքի դուռը բացեցին: Օդ խաղաց: Հետևի վագոնների ժողովուրդը տեղափոխվել է դեպի մեր վագոն: Դռնից դուրս ենք նայում, լրիվ ամայի-անկապ տեղում ենք: Գնացքից փախչելն ու տրանսպորտի ուրիշ միջոց փնտրելը տարբերակ չէ:

Շուտով մեր վագոնն էլ լքեցինք, ավելի առաջացանք: Դիմացի վագոնի դուռը բաց էր, ուղևորները ցատկով ու փրկարարների օգնությամբ ցատկում էին ներքև, առաջ գնում, բարձրանում ավելի դիմացի վագոնը, որին ամրացել էր նոր ժամանած գնացքը:

Մարդիկ օրորալով-շորորալով, ֆոտո անելով բարձրանում էին: Սոֆյան ներվայնանում էր: Հսկայական ճամպրուկները մի կերպ բարձրացրինք ու տեղավորվեցինք: Երբ շարժվեցինք, որ նստենք, պարզվեց՝ մի ճամպրուկն ուղղակի չի անցնում վագոնով:
- Մեկնումեկդ վեր կկենա՞ք ճամպրուկս դնեմ աթոռին: Դեռ էլի մարդիկ են գալիս, հետև էլ չի գնում ճամպրուկս:
Անտարբեր լռություն: Հոլանդական սառը, էգոիստ անտարբերություն: Սոֆյան նույնը կրկնեց համարյա գոռալով: Մի աղջիկ մուննաթը դեմքին վեր կացավ:

Սրջանենք Սխիպհոլում իջել են, մեզ են սպասում, մինչև Հաագա չեն գնացել: Պարբերաբար զանգում է:

12:40: Գնացքը դեռ չի շարժվում: Բարձրախոսով հայտարարեցին, որ հիմա էլ փորձում են հետևի վագոններից պոկվել, չի ստացվում: Գնացքը ցնցվեց: Մեկ, երկու, երեք, ու պոկվեց: Մարդիկ ուրախ բացականչեցին: Ճամպրուկավորները լարված են: Մի քանի հոգի արդեն բաց են թողել չվերթները ու չգիտեն՝ ինչի համար են Սխիպհոլ հասնում: Սոֆյան գժված էր. «Եթե չհասնեմ չվերթիս, ես անտուն եմ»: Ասածի մեջ ճշմարտություն կար. վերադառնում էր Նոր Զելանդիա, սենյակը հանձնել էր արդեն, իսկ մինչև օգոստոսի վերջ բոլոր չվերթները զբաղված էին:

12:50, վերջապես շարժվեցինք: 13:00, հասանք Սխիպհոլ: Վազում ենք դեպի ռեգիստրացիան: 13:10, հասել ենք: Սրջանն ու Յովաննան էլ են գալիս, մինչ Սոֆյան կշռում է հսկայական ճամպրուկը, ստիպված լինում որոշ բաներ հանել միջից, որովհետև շատ ծանր է լինում:

13:15, ռեգիստրացիան ավարտվեց: Սոֆյան պինդ գրկեց բոլորիս ու վազեց դեպի ինքնաթիռը: Բարի ճանապարհ, Սոֆյա: Երանի՜ քեզ, երկու օրից տանը կլինես:

Սրջանը, Յովաննան ու ես մի քիչ պտտվեցինք Սխիպհոլում, I amsterdam գրությունը գտանք, որի մոտ ամեն իրեն հարգող տուրիստ նկարվում է, իսկ ես 2007-ից մինչև էսօր ոչ մի նկար չունեի էնտեղ: Հետո իջանք կայարան՝ Հաագա գնալու:

Կայարանում պարբերաբար հայտարարում են, որ գնացքներն ուշանում են, ուղղությունները փոխում կամ քենսըլվում, որովհետև Ամստերդամ հարավի ու Սխիպհոլի արանքում մի գնացք «դեֆեկտ» ունի: Ու ես բոլորից լավ գիտեմ, թե այդ ինչ գնացք է...

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր բան եմ հայտնաբերել: Իրականում տղամարդկանց մեջ փնտրում եմ ոչ թե կոնկրետ հատկանիշներ, այլ հենց ինքս ինձ: Չգտնելով կռիվ-ղալմաղալ եմ սարքում, ուղարկում գրողի ծոցը, համոզվում, որ չկա էնպիսի տղամարդ, որ «իմ խելքին լինի»:

Այդուհանդերձ, միշտ մտքիս մեջ ունեցել եմ գծած տղամարդու իմ իդեալը: Ու մեկ էլ գիտեմ, որ սարսափելի չեմ սիրել ուժեղ մկաններով տղամարդկանց, էն որ գլուխդ դնում ես բազուկին, ոնց որ քար լինի: Բայց էս վերջերս սկսել եմ լավ մարզվածներին ուշադրություն դարձնել: Եվ պատճառը. որովհետև հիմա ես էլ քարե պնդության մկաններ ունեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ուրեմն էս ամերիկացիները ինչ զըրթ գիրք ասես չեն գրել է՛լ ժամանակի կառավարման, է՛լ թեզ գրելու, է՛լ պրոկրաստինացիայի մասին: Մի խոսքով, ամեն տեսակի գրականություն կգտնես «թե ոնցի» մասին: Ու էդ բոլոր զըրթերն առաջարկում են առաջադրանքը հավասար բաժանել օրերի միջև, ամեն օր հավասար ժամանակ տրամադրել: Մի էդպիսի զըրթ ամերիկացի դասախոս էլ ունեինք, որը մեզ հատուկ գրաֆիկներ էր տվել, որոնց վրա պիտի ներկեինք առաջադրանքին տրամադրված ժամանակը: Երբ պիկեր ու անկումներ էր նկատում, քննադատում էր, թե տենց չպիտի լինի:

Դուք սաղդ, իրար նման սարքած ամերիկացիներդ սաղդ ձեզ հավաքեք ու ռադներդ քաշեք իմ կյանքից: Կներեք, բայց ձեր ք*քոտ կանոններն ինձ վրա կիրառելի չեն: Ես մի օր արդյունավետ եմ աշխատում, մի օր՝ ընդհանրապես չեմ կարողանում: Սաղդ փախեք գրողի ծոցը, չեմ ուզում հավայի ենթարկվել ձեր մրցակցային ստանդարտներին ու դեպրեսվել, որ ես նորմալ չեմ աշխատում: Կորեք սաղդ:

[StrangeLittleGirl]

Կուրսերայի լուրջ թերություններից մեկն իսկական համակուրսեցիների բացակայությունն ա: Ճիշտ ա՝ կան մարդիկ, որոնց հետ ֆորումներում բան-ման ես քննարկում, բայց դե էն չի էլի, էն իսկական համակուրսեցին չի, որ դասից հետո հետը նստես ու սկսես դասախոսին ձեռ առնել, գովել, քննադատել, ջղայնանալ, ուրախանալ:

Ուրեմն էրեկ իմ ծանոթներից մեկի հետ գարեջուր էի խմում: Մեկ էլ որտեղից որտեղ հասանք ստատիստիկային ու կուրսերային: Պարզվեց, որ երկուսս էլ ստատիստիկայի նույն կուրսն ենք անցել: Ու գնա՜ց: Տնազը տնազի հետևից, մի ջրիկանալ ենք ջրիկացել: Էլ գարեջրի շշի կափարիչն ենք հիշում, էլ դասախոսի քաչալ գլուխն ու մազոտ դոշը (ասում ա՝ նա մազ ունի, որտեղ պետք չի, իսկ որտեղ պետք ա, չունի), էլ վերջին երգը, էլ «գժական բանաձևերը»: Մի խոսքով, հավեսով քննարկեցինք էդ դասընթացի բոլոր կողմերը:

Կուրսերայի թերություններից մեկն էն ա, որ երբեք չես իմանում՝ համակուրսեցիդ ով ա:

[StrangeLittleGirl]

Յահու՜, bird-ն արդեն երկու-երեք շունչ, իսկ bird in a basket-ը՝ մեկ-երկու շունչ պահում եմ: Էհ, որ ինձ հարցնեն՝ էս երկու տարվա ընթացքում ինչ սովորեցիր, պիտի ասեմ՝ ձեռքերի վրա կանգնել: Ու հեչ սուտ ասած չեմ լինի:

[StrangeLittleGirl]

Ձմռանը գրադարան գալիս միշտ տաք սվիտրներիս տակից կարճթև էի հագնում, որ հենց ներս մտնեմ, հանվեմ: Ամռանը գրադարան գալիս պայուսակիս մեջ միշտ տաք սվիտր եմ պահում, որ հենց ներս մտնեմ, հագնվեմ: Տրամաբանությունը չեմ հասկանում:

[StrangeLittleGirl]

Հարցրեց lastfm-ի յուզերնեյմս, գտավ ինձ, ավելացրեց: Մտա պրոֆիլը: Արդեն շատ լավ գիտեի, որ very low compatibility ա բերելու: Էդպես էլ եղավ: Ու ընդհանուր կատարողները լրիվ պապսովիկներ էին, որ չգիտեմ ոնց ու ինչ ճանապարհներով են հայտնվել իմ կոմպի մեջ, երեք հազար երգը մեկ հնչում են, lastfm-ն էլ գրանցում ա:

Հետո լավագույն տասնյակը նայեցի ու սկսեցի ծիծաղել, թե՝ էս ինչե՞ր ես լսում (Էնրիկե Իգլեսիաս, բան): Սկսեց արդարանալ, թե դա երեք տարի առաջվա ըքաունթ ա, որ հիմա էլ տենց բաներ չի լսում: Պահ, իմն էլ չորս տարի առաջվա ա, բայց էդ ընթացքում առանձնապես բան չի փոխվել, եթե չհաշվենք ավելացած նոր կատարողներին: Ես էլ, քիթս ամպերի մեջ, բռնեցի ու ասեցի, որ ինչ լսում եմ տասնմեկ տարեկանից, նենց չի լինում, որ հետո էլ չսիրեմ: Ասեց, որ ինքը տասնմեկ տարեկանում երաժշտություն չէր լսում, էրեխեքի հետ դրսում խաղում էր: Ասեց՝ դու վունդերկինդ ես: Պատասխանեցի, որ չէ, ուղղակի ուրիշ հետաքրքրություններ ունեի: Բռնեց թե՝ դե դու աղջիկ ես:

Էդ ո՞ր օրվանից երաժշտություն լսելն աղջկա գործ դառավ :'

Ուֆ, ես իզուր եմ սպասում սպիտակ ձիու վրա նստած... ըըը... ի՞նչ էի ասում: Հա, ինձ հետ համերգների եկող, նույն երաժշտությունից գժվող տղայի: Երևի պիտի ընդունեմ դառը իրականությունը ու հասկանամ, որ ախր երաժշտություն լսելը տղայի գործ չի:

Հիմա էլ ասում ա՝ յոգան աղջկա բան ա, չեմ տեսել յոգայով զբաղվող տղա :cry

Կանանց ու տղամարդկանց հավասարության մասին օրենք, դու Գերմանիայի հայերի կողքո՞վ ես անցել:

[StrangeLittleGirl]

Թեզիս առաջին սևագիրը պրծա: Թքած սաղի վրա, գնում եմ դիսկ առնեմ: Հա՛, ես հնաոճ եմ: Շատ էլ որ վեշերս շատանում են:

[StrangeLittleGirl]

Այս երկու տարիների ամենամեծ ձեռքբերումներիցս մեկը համարում էի այն, որ մարդկանց հետ չկապվեցի, չկար էնպիսի մեկը, որի համար արժեր մնալ Եվրոպայում, մինչդեռ Հայաստանում կային շատերը, որոնց համար ուզում էի վերադառնալ:

Էս շաբաթ-կիրակի (http://byurakn.wordpress.com/2013/08/11/%D5%AB%D5%B4-%D5%BD%D5%BF%D5%A1%D6%81%D5%BE%D5%A1%D5%AE-%D5%B0%D5%A1%D5%B6%D5%A3%D5%AB%D5%BD%D5%BF%D5%A8-%D5%BD%D5%AD%D5%AB%D6%80%D5%B4%D5%B8%D5%B6%D5%AB%D5%AF%D5%B8%D5%B8%D6%82%D5%AD%D5%B8%D6%82/) հասկացա, որ էնքան էլ տենց չի, որ ամեն դեպքում կան մարդիկ, որոնց կարոտելու եմ: Արդյունքում՝ սկսեցի ինքս ինձ ատել նորից ու նորից գլխիս նույն օյինը բերելու համար: Իմ կյանքն անընդհատ ինչ-որ մարդկանց կարիքը զգալու հերթագայություն է, անընդհատ նրանց փնտրելու, նորից հանդիպելու հույսով ապրելու, իսկ հետո կամաց-կամաց հուսախաբ լինելու ընթացք է:

Չգիտեմ, երևի ամեն դեպքում պիտի հպարտանամ գոնե, որ երեք քաղաքներից մենակ Խրոնինգենի հետ էմոցիոնալ կապվածություն ունեցա: Ու պիտի ուրախանամ, որ ամեն դեպքում էմոցիաներս մեռած չեն:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր դրած թեզս եմ ֆորմատավորում: Գժվեցի, երկու օր է՝ էդ գործի վրա եմ, ընդ որում՝ օրը չորս-հինգ մաքուր ժամ ծախսելով դրա վրա: Մի տեղ բոլդ, մի տեղ իտալիկ, մի տեղ ֆլան, մի տեղ ֆստան: Մի խոսքով, գլուխս պայթեց: Մեկ էլ մտա ակումբ, տեսնեմ՝ մեջբերումները սաղ իտալիկով են: Ուզեցի փոխել, նորմալացնել, հետո մտածեցի՝ երևի միշտ էլ տենց ա էղել, ես եմ նոր նկատում:

Հ.Գ. Սաղ հեչ, էս ամբողջ պրոցեսում ամենակայֆ հատվածը շնորհակալությունների բաժինը գրելն էր: Բայց մի հատ էլ առանձին ոչ պաշտոնական շնորհակալություններ եմ գրելու:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ ահավոր դուր ա գալիս հոլանդացիների պրագմատիզմը հատկապես անձնական կյանքի հարցում: Էստեղ սեր-մեր, ֆլան-ֆստան, էդպիսի սուտի բաներ չկան: Իրանց համար կարևոր ա՝ ի՞նչ կյանքով ա տվյալ անձն ապրում և արդյոք դա համընկնու՞մ ա մյուսի նպատակներին ու ապրելակերպին: Եթե չէ, ավելի լավ ա մարդ ա իր ճամփով գնա: Կուզեի, որ էս ամենն արևելյան հասարակության գլուխը մտներ:

[StrangeLittleGirl]

- Ես մի հայ ուրոլոգի գիտեմ: Կինը գինեկոլոգ է:
- Հա, տարածված բան է Հայաստանում:
- Օրինակ ես չէի ուզի, որ կինս գինեկոլոգ լինի: Կուզեի, օրինակ, հոգեբույժ կին:

Մանրամասները հաջորդիվ :D

[StrangeLittleGirl]

Մարդիկ կան, հարց տալու տաղանդ ունեն: Էդ մարդկանց տված հարցերի արդյունքում ամեն ինչ տեղն ա ընկնում, հասկանում ես, թե ինչից ես վախենում, ինչն ա քեզ անհանգստացնում:

Ուրեմն էսօր գրադարանում նստած թեզս էի բզբզում: Էլ անելու բան չկար, բայց շարունակում էի կետ-ստորակետ գրել-ջնջել, էնքան որ չուղարկեմ: Մեկ էլ որտեղից որտեղ Քրինան հայտնվեց: Տեսավ լարված եմ, վախենում եմ թեզս ուղարկել:
- Գնահատականի՞ց ես վախենում:
- Չէ,- ղեկավարիս շատ լավ իմանալով գիտեմ, որ ոչ մի լավ բանի չարժե սպասել:
Մի քիչ մտածեց-մտածեց, հետո.
- Գո՞հ ես քո արած աշխատանքից:
Ու այստեղ՝ էվրիկա՜: Վերջապես հասկացա, որ առաջին հերթին ինքս ինձնից եմ դժգոհ, դրա համար լարված եմ: Հաջորդ վայրկյանին ուղարկեցի թեզիս վերջնական սևագիրը: Ինչ լինում է, լինի:

[StrangeLittleGirl]

Մտածեցի էսօր ճաշի համար ձկնաշուկայի կողմերն իջնել, որովհետև պիտի փոստ էլ մտնեի:

Մինչև փոստը մի գրախանութ կա: Իմ ամենալարված, ներվային պահերին միշտ մտնում եմ էնտեղ ու շուրջս նայում: Հիմնականում բան չեմ առնում, առնելիս էլ բացիկ-մացիկ, ոչ մի գիրք:

Ճիշտ ա՝ էսօր հեչ էլ լարված ու ներվային չէի, բայց մտածեցի, որ մինչև Խրոնինգենից գնալս գուցե այլևս չհասցնեմ էդ գրախանութը մտնել: Գուցե արժե մի հինգ րոպեանոց պտույտ կատարել ներսում:

Էդպես, մտա մի վերջին անգամ գրքերի հոտը շնչելու, օրացույցների նկարներն ուսումնասիրելու, բացիկներով հիանալու: Մեկ էլ զգում եմ՝ ոտքերս գլորվում են ուղիղ դեպի էն բաժինը, որը սովորաբար չեմ մտնում. հոլանդերեն գրականություն: Սկզբում Օրվելի 1984-ն ա աչք ծակում: Ինչի՞ս ա պետք, էն էլ հոլանդերեն: Էն ա, քաշել եմ քինդլիս մեջ, մոտ ժամանակներս կկարդամ: Մի քիչ էլ աչքերով աջ ու ձախ, մեկ էլ տեսնեմ՝ Քոնի Փալմենի երեք գիրք կա:

Ուրեմն բացատրեմ: Քոնի Փալմենը բավական հայտնի հոլանդացի գրող ա: Էնքան հայտնի, որ առնվազն անգլերեն ու ռուսերեն թարգմանվել ա: Մի քանի տարի առաջ պապաս հա ասում էր՝ կարդա իրա գործերից (դե համ էլ որ Հոլանդիայի վրա տարած էի), անգամ մի անգամ ռուսերեն թարգմանությունը տվեց: Բայց տենց էլ չկարդացի, ախպերս կարդաց: Վերջին ժամանակներս իրան շատ եմ հիշում, հատկապես երբ հոլանդացիների հետ եմ գրականություն քննարկում: Ու հա ասում եմ՝ չկա-չկա, օրիգինալով կկարդամ: Իսկ քանի որ հոլանդերենս կրիայի քայլերով էր առաջ գնում, օրիգինալով կարդալը հա հետաձգվում էր:

Վերջերս գրախանութներում հաճախ եմ իրա գրքերը տեսնում: Բայց հա խուսափում եմ առնելուց. նախ ավելորդ ծանրություն չեմ ուզում, հեսա տեղափոխվելու եմ: Հետո, մի տեսակ ավելորդ ծախս ա. բա որ տենց էլ չկարողանա՞մ կարդալ: Դե էլ չեմ ասում, որ ինչ քինդլս առել եմ, ընդհանրապես թարգել եմ ինձ գրքերով ծանրաբեռնելուց: Ու էդպես հա ինքը մնում էր...

Էսօր որ տեսա երեք գիրք կա, մտածեցի՝ըհը, փաստորեն ընտրության հնարավորություն էլ կա: Հերթով վերցրի, շոշափեցի: Ընտրեցի... ամենաթեթևը :)) Բացեցի, սկսեցի կարդալ: Հա, ոչինչ, հասկանում եմ: Եթե բառարան էլ ձեռքիս տակ լինի, ընդհանրապես խնդիր չի լինի: Վերջ, առնում եմ էս գիրքը, քանի չեմ փոշմանել:

Մոտենում եմ վաճառասեղանին: Ուրեմն սենց. կյանքիս մեջ առաջին անգամ հոլանդերեն գիրք եմ առնում, ուրեմն պիտի նենց անեմ, որ ոչ մի վայրկյան չջոկի՝ արտասահմանցի եմ, չանցնի անգլերենի: Էդ նշանակում ա ոչ միայն պետք ա հոլանդերեն խոսել, այլև հոլանդացի ձևանալ: Բարդ գործ ա իմ մուգ մազերով ու կարճ բոյով:

Վերջը, կարճ կապեմ, հասա նրան, որ ոչ մի անգլերեն բառ չասեց վաճառողուհին: Փալմենի գիրքն ուրախ-ուրախ պայուսակս դրեցի ու գնացի փոստ՝ հիշելով վեց տարի առաջվա ծննդյանս օրը, երբ ընկերներիցս մեկն ինձ հոլանդերեն-ռուսերեն բառարան էր նվիրել: «Ես սիրում եմ անպետք նվերներ տալ»,- ասել էր:

[StrangeLittleGirl]

Էս մեր սպորտ կենտրոնում երեք սրահ կա, մեկը յոգայի, մեկը աերոբիկայի, իսկ երրորդն էդ մյուս երկուսի արանքում ա, որտեղ ժեշտերն են դրած ու հեծանիվները: Էդտեղ միշտ բարձր դըքցը-դըքցը երաժշտություն ա հնչում:

Ուրեմն էսօր էնտեղ եմ, մեկ էլ լսեմ՝ ծանոթ երգ ա գնում էդ մեջտեղի սրահում: Ոնց որ անգլերեն լիներ: Մտածում եմ՝ այ Սիրուշո-Սիրուշո, ամոթ քեզ, փաստորեն էս պրեգոմեշը թխել ես ուրիշից: Քայլեցի էդ կողմ, որ լավ լսեմ: Մեկ էլ մազերս բիզ-բիզ կանգնեցին, որովհետև ոչ ավել-ոչ պակաս հենց ինքն էր՝ Սիրուշոն: Վազում եմ հետ յոգայի սրահ, Ջանեթին ասում եմ՝ արի՜, հայկական երգ են միացրել: Վազելով էկավ, լսեց-լսեց, մեկ էլ ասում ա՝ ինչի՞ մասին ա էս երգը: Բա ես հիմա ո՞նց բացատրեմ:

Բայց սաղ հեչ, ակումբում էդքան քլնգեցինք, մարդու երգը Հոլանդիա ա հասել :))

[StrangeLittleGirl]

Մամաս նոր մի հատ հոդված (http://www.hurriyetdailynews.com/al-qaeda-targeting-european-rail-network-report.aspx?pageID=238&nID=52819&NewsCatID=351) ուղարկեց ինձ: Ասում ա՝զգույշ կլինես: Ասում եմ՝զգույշ լինելը ո՞րն ա, եթե տեռորիստը որոշի գնացքը գմփցնել, ու՞ր պիտի փախնեմ: Ու զզվելի էն ա, որ էս սաղ շուխուռ անողն ԱՄՆ-ն ա:

Վախենում եմ ասել՝ ԱՄՆ-ի օդերն են: Բա որ իսկականի՞ց գմփամ: Տենց լինում ա, չէ՞, որ մի բանի չես հավատում, գլխիդ ա գալիս: Մի խոսքով, ինչ լինում ա, լինի: Խելոք-խելոք կնստեմ բոլոր գնացքներս:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ նայում եմ՝ ինչ որոնումներ են մարդկանց բերում իմ բլոգը: Ինչ անհեթեթ բառ կամ արտահայտություն ասես չես տեսնի: Էսօր էլ նայեցի, մեկ էլ տեսնեմ՝ ինչ-որ մեկը «Թորի Էյմոս» է փնտրել: Նենց լավ զգացի: Ուրեմն էնտեղ ինչ-որ մի տեղ մեկ ուրիշն էլ կա, որ նույն երաժշտությունն է լսում, ինչ ես:

Հետաքրքրությունից դրդված ես էլ «Թորի Էյմոս» գուգլեցի: Բերեց իմ զանազան-զարմանազան բլոգները ու մեկ էլ ինչ-որ erkusov.am: Մտա կայքը, տեսնեմ՝ բուռն գիշերվա երգեր են թվարկված: Ջղայնացա: Ախր Թորին չափից դուրս բարձրակարգ է նման ախմախ կայքում հայտնվելու համար: Ուրեմն էնտեղ ինչ-որ մի տեղ ինչ-որ մեկը բուռն գիշերվա երգեր էր փնտրում:

[StrangeLittleGirl]

Բարի լույս, Խրոնինգեն: Ինձ մնաց քսանչորս ժամ:

[StrangeLittleGirl]

Վաղուց էսպես ինքս ինձ հետ չէի մնացել: Կարոտել էի ինձ: Էդ առիթով երևի վաղը երեկոյան միասին ընթրենք ռեստորանում:

[StrangeLittleGirl]

Անցյալ տարի բլոգումս գրել էի, որ մենակ Հայաստանում ինքնավստահ: Մտածում եմ՝ հիմա ահագին բան է փոխվել էս մի տարվա ընթացքում, ու անգամ օտար երկրներում ամեն հարցում պատրաստ եմ իմ իրավունքների համար կռիվ տալ:

Ուրեմն էս ամառային դպրոցի հյուրանոցի համար մեզ գրել էին, որ ժամը երկուսից կարող ենք չեքինվել, իսկ շուտ գալու դեպքում կարող ենք ճամպրուկները թողնել, գնալ ֆռֆռալ, հետո գալ չեքինվելու: Դե ես էլ էնպես էի հաշվարկել, որ Լյուբեկից Բեռլին հասնեմ երկուսից հետո, բայց համ էլ որ ժամանակ ունենամ լողանալ, դզվել-փչվել, որ բարի գալուստին ներկայանալի տեսք ունենամ:

Բեռլինում երեկ անսովոր շոգ էր: Քրտինքի մեջ կորած 30 կիլոյանոց ճամպրուկս քարշ տալով մի կերպ հասա հյուրանոց: Ընդունարանի աշխատողն ասեց, թե սենյակս պատրաստ չի, պիտի սպասեմ: Հարցրի՝ ինչքան: Ասեց՝ մի ժամ, բայց կարող եմ իրերս թողնել, գնալ, ֆռֆռալ: Մի ժամից չորսն էր լինելու, իսկ հինգին արդեն քաղաքի մեկ այլ հատվածում բարի գալուստն էր: Էստեղ ես ամենայն քաղաքավարությամբ, բայց ներսից ահավոր ջղային ասացի.
- Էդպես չի լինի: Մեզ ասել են՝ ժամը երկուսից, իսկ ես դեռ պիտի լողանամ ու պատրաստվեմ:
Տղան ներողություն խնդրեց և անմիջապես մեկ այլ սենյակ տրամադրեց:

Հաջորդ օրն իմացա, որ ամառային դպրոցի մասնակիցները, որոնք բոլորը, ի դեպ, արևելյան Եվրոպայից են, լսելով, որ պիտի սպասեն, խելոք-խելոք ենթարկվել են:

[StrangeLittleGirl]

Ամառային դպրոցի բելառուս մասնակցուհի երբ իմացավ, որ ռուսերեն գիտեմ, հանգիստ անցավ ռուսերենի ու սկսեց իր հիացմունքն արտահայտել Բեռլինի մասին: Դա հույզի մի տեսակ է, որ ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հասկանալ, որովհետև Բեռլինն ատում եմ:
- Գեղեցիկ քաղաք է,- եզրափակեց:
- Իսկ ես էդպես չեմ կարծում,- համեստորեն հակառակվեցի:
- Գիտեք, ես մի քանի երկրներում եմ եղել, օրինակ՝ Բելգիա, բայց Բեռլինն ուրիշ է:
Լայն, շա՜տ լայն ժպտացի ու ոչինչ չասացի:

[StrangeLittleGirl]

Ահավոր-ահավոր տարօրինակ զգացողություններ: Հենց նոր անձնագրումս հայտնվեց ԵՄ-ն լքելու կնիքը: Վերջին տասը օրերն ահավոր գժական էին: Հիմա վերջապես ժամանակ ունեմ ինքս ինձ հետ մնալու ու անցած երկու տարիների մասին մտածելու: Ինձ մի ասեք, ես գիտեմ, որ էշություն եմ անում: Ահավոր վախենում եմ, ահավոր:

Հիսունհինգ րոպեից ինքնաթիռս կշարժվի: Ու ես պիտի մի կերպ արցունքներս թաքցնեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ճամպրուկս տեղադրեցի սենյակիս կենտրոնում ու սկսեցի դատարկել: Զգացի, որ խեղդվում եմ: Սենյակում շարժվելու տեղ չկար: Ուզեցի փախչել էնտեղից:

Մի կերպ ինձ ստիպելով դատարկեցի ճամպրուկի պարունակությունն ու տեղադրեցի պահարաններում, որոնք արդեն լիքն էին ուրիշի շորերով ու գրքերով: Ինձ ներվայնացնում էր այդ ուրիշի ներկայությունը: Նրանից ազատվել էր պետք: Ցավոք, էդ ուրիշը երկու տարի առաջ ես էի:

[StrangeLittleGirl]

Իսկ էսօր ուղեղիս մեջ ուղղակի չէր տեղավորվում, թե ես ոնց եմ սիրահարված եղել նրան: Մտածում եմ` ինչ անճաշակն էի:

[StrangeLittleGirl]

Չէ բայց կարո՞ղ ա իսկականից մի բան էն չի: Կարո՞ղ ա ինչ-որ բան սխալ եմ հասկանում, ինչ-որ բան սխալ գնա ընթացքում: Չգիտեմ, հավատս չի գալիս, որ ամեն ինչ էսքան լավ ա: Կարո՞ղ ա մի պահ գա, որ հիասթափվեմ:

Մարդիկ միշտ ասում են` Հայլուրն ուրիշ Հայաստան ա ցույց տալիս: Բայց պիտի ասեմ` Ֆեյսբուքն էլ ա ուրիշ Հայաստան ցույց տալիս: Իսկ ես ուզում եմ իրականության մեջ լինել: Ու ինձ դուր ա գալիս էդ իրականությունը, դա բնավ զզվելի չի, դրանից բնավ փախչել պետք չի:

Ուզում եմ հավատալ, որ Դիլիջանում ամեն ինչ լավ ա լինելու :)

[StrangeLittleGirl]

Առավոտյան դուրս թռա անկողնուց ու սկսեցի ձգվել, որ արթնանամ: Հայացքս դիմացի սարերին էր ու դրանց վրայով դանդաղ սահող ամպերին: Լիլիթը խոհանոցում գործ էր անում: Լռություն էր տիրում, որը մեկ-մեկ հարևանի շունն էր հարամում: Անձրև էր եկել. ասֆալտը թաց էր:

Պատուհանը բացեցի ու ամբողջ ուժով թոքերս քաշեցի լեռնային հետանձրևային սառը օդը: Համով օդ, էդպիսի բան լսե՞լ եք: Այ դա էի շնչում: Իսկ երկնքում ամպերն իրար էին գալիս, մերթ սև-սև կուտակվում, մերթ՝ արևին ճանապարհ տալիս:
- Անձրև ա գալու:
Րոպեներ անց անձրև սկսվեց, որը չէիր նկատի, եթե պատուհանից դուրս չնայեիր: Այ էդքան լուռ էր:
- Լիլ, նայի, շենքի մի կողմում անձրև կա, մյուսում՝ չէ:
Երեխայի պես մի պատուհանից մյուսն էի վազում ու աչքերիս չէի հավատում: Պատուհաններն էի բացում, ձեռքս դուրս պարզում: Հաստատ էդպես էր. մենք գտնվում էինք անձրևի սահմանին:

Քիչ անց ամպերը հեռացան, արև դուրս եկավ: Սենյակը լուսավորվեց: Նորից նայեցի անտառածածկ սարերին, նայեցի իրար գլխի կառուցած փայտե տներին ու թաց ասֆալտին: Գրողը տանի, ես ուզում եմ էստեղ ապրել:

Կյանքում գալիս է մի պահ, երբ զանազան միջոցառումներն ու ընկերների հետ խմելը, անգամ կարիերան երկրորդական են դառնում: Քեզ համար կարևորը հանգստությունն է, դու գիտես՝ ստանալու ես դա այս քաղաքում:

[StrangeLittleGirl]

Հայաստանում մարդկանց մի խումբ կա, որ ատամները սրած սպասում է, թե երբ եմ անհաջողության մատնվելու, որ իրենցից գոհ հայտարարեն` որ ասում էի: Փախաք սաղդ, ես ձեզնից լավ գիտեմ, թե ինչ երկիր եմ եկել: Ու եկել եմ մնալու, թեկուզ դա կռիվ տալով լինի, ոչ թե փնթփնթալու, թե երկիրը երկիր չի:

[StrangeLittleGirl]

Ամեն Հայաստան գալուցս սենյակիս որևէ դարակ խառնշտորել-դասավորելը սուրբ արարողություն էր: Քանի որ այս անգամ գալով հետս բերել եմ նաև երկու տարվա կյանք, ստիպված եմ արդեն լիքը դարակներում տարածք ազատել այդ կյանքը տեղավորելու համար: Դա այնքան բարդ ու երկարատև գործ է, որ օրը մի դարակից ավելի չեմ հասցնում:

Իմ գրապահարանի ներքևում երկու փակ դարակներ կան, որոնք ինչ-որ իմաստով որպես արխիվ են ծառայում, որովհետև դրանք սովորաբար բացվում են ինչ-որ բան էնտեղ ավելացնելու, բայց գրեթե երբեք` դուրս բերելու համար: Չնայած դրանց ահռելի մեծությանը, մինչև վերջ լցված էին, ու իմ նոր ուսումնական նյութերի ու մնացած զըրթերի համար տեղ չկար: Սենյակիս բոլոր անկյուններում դասավորված թղթերից ազատվելու համար առաջին հերթին պետք էր այդ դարակների հարցը լուծել:

Անցյալ շաբաթ դրանցից ստորինը դասավորեցի: Սրտիցս արյուն կաթալով աղբարկղը նետեցի ուսանողական տետրերիս մեծ մասը` ինքս ինձ համոզելով, որ դրանք ամեն դեպքում աղբ են, որովհետև այդ դարակում հայտնվելուց հետո երբեք դուրս չեն եկել: Այսօր էլ վերին դարակն եմ դասավորում: Ահագին զարմացա` նկատելով, որ երկու դարակները շատ հստակ տարբերակում ունեն: Առաջինը բացառապես նվիրված էր ակադեմիական նյութերին. լեկցիաների տետրեր, գիտական հոդվածներ, գրքերի քսերոքսներ և այլ ուսումնական նյութեր: Իսկ երկրորդ դարակը, որով զբաղվում եմ այսօր, ոտքից գլուխ ստեղծագործական էր ու ինչ-որ տեղ իմ մասին: Այնտեղ տեղ էին գտել իմ բոլոր օրագրերը, բացիկների հավաքածուները ու ագենդաները (զարմանքով հայտնաբերեցի, որ Նիդեռլանդներ հասնելու կարիք չեմ ունեցել ագենդա պահելու համար): Ու մեկ էլ մի մեծ թղթապանակ գտա: Մտածեցի` ըհը, էս մեկը սխալ տեղում է, իջեցնեմ ներքևի դարակ. նման թղթապանակներում ուսումնական նյութեր էի պահում: Բայց մեկ էլ բարձրացրի, տեսնեմ` վրան մեծ-մեծ տառերով գրված է «ստեղծագործական»:

Քանի որ բավական կերած-խմած թղթապանակ էր, այն կիսով չափ փոքրացնելն ահագին տեղ կազատեր: Բացեցի ու սկսեցի հերթով ուսումնասիրել պարունակությունը: Տասնմեկ տարեկանից սկսած իմ բոլոր ստեղծագործությունները խնամքով դասավորված էին այնտեղ: Կային բազմաթիվ պատմվածքներ, հում նյութեր, որոնցից հնարավոր էր որևէ բան ստանալ ու բանաստեղծություններ (փաստորեն, ժամանակին պոեզիան ինձ տարել էր), ընդ որում` ոչ միայն հայերեն: Բայց ամենազարմանալին գտածս մի երգն էր (փաստորեն, երգ էլ եմ գրել) ու մեկ էլ սերիալի սցենարը: Պատմվածքներից մի քանիսը թերթեցի: Մի քանիսը զարմացրին, որովհետև շատ լավն էին (ո՞նց էի էդպես գրել տասնյոթ-տասնութ տարեկանում), իսկ մեկն էլ ծիծաղ առաջացրեց: Հիշու՞մ եք էն Էրիկ-մերիկի պատմվածքը: Այ լրիվ էդպիսի մի բան էր, բայց փոխարինված Ալանիսով: Բախտս բերել է, որ ոչ մեկի ցույց չեմ տվել, թե չէ լավ ղժժալու էին վրաս:

Բայց թղթապանակի գոյությունը դուրս եկավ: Պարզվում է` ժամանակին բավական լուրջ եմ վերաբերվել գրելուն ու ամեն մի խզբզանք խնամքով պահել եմ «մի օր պետք կգա» խորը փիլիսոփայական մտքով: Հիմա է, որ ամեն ինչ ցաքուցրիվ եմ անում, առանց խղճի խայթի բլոգներ վերացնում, ոչ մի բան մի տեղում չեմ կուտակում: Ամեն դեպքում, թղթապանակի տեղը կհիշեմ, որ հում նյութերս հանեմ, մի քիչ մշակեմ: Հավես կլինի էսքան տարի անց:

Հետո սկսեցի հետ դարսել բոլոր տետրերը, կիսով չափ դատարկված թղթապանակը (դեն նետեցի այն ստեղծագործությունները, որոնք մի քանի օրինակով էին էնտեղ) ու զարմանքով նկատեցի, որ, այնուամենայնիվ, դարակը լցվեց: Փաստորեն, տասնհինգ տարվա ընթացքում իմ օնլայն գործունեությունը չհաշված մի հսկայական դարակ գրավոր նյութ էի ստեղծել: Այ քեզ բան: Պետք է դրան տեր կանգնել:

[StrangeLittleGirl]

Լավն էին: Մանկավարժականում բոլորը լավն էին: Թե՛ դեկանը, թե՛ դեկանի տեղակալները, թե՛ ամբիոնի վարիչն ու նրա օգնականը ու ամենակարևորը... ուսանողները: Ես զարմացած էի, որ ուսանողներն էդքան հետաքրքրված էին, էդքան խելացի, էդքան գիտակ, էդքան պատրաստակամ, էդքան կարգապահ: Զարմացած էի նրանց տված բարդ ու խորը հարցերից, որոնց պատասխանները գտնելու համար պետք է ինձ վրա աշխատեմ: Հանուն էսպիսի երիտասարդների արժե Հայաստանում ապրել:

Մնաց մի հատ էլ լավ վարձատրվող աշխատանք գտնեմ, ու ես Հայաստանից ոչ մի տեղ էլ չեմ գնա:

[StrangeLittleGirl]

Փոստից զանգեցին, թե` ծանրոց կա քո անունով, արի, տար: Վազեցի: Սոֆյայից էր: Ծովապակուց պատրաստված վզնոց էր ուղարկել: Դա աշխարհի ամենայուրահատուկ նվերն է ինձ համար: Ծովապակին Բարսելոնայում ենք հավաքել, հետներս տարել Խրոնինգեն: Հետո Սոֆյան այն հասցրել է Թորանգա (Նոր Զելանդիա), իսկ էնտեղից փոստով եկել է Երևան: Կախել եմ վզնոցն ու հպարտ-հպարտ շրջում եմ. ասես ամբողջ աշխարհն եմ հետս տանում:

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր բան են հանրահավաքները, բողոքի ցույցերն ու երթերը: Էնտեղ կհանդիպես քեզ հետ երբևէ կապ ունեցած գրեթե բոլոր տղամարդկանց. մեկին սիրել ես, մյուսը քեզ է սիրել, երրորդը նախկին ընկերդ է, չորրորդին փորձել ես սիրել, չի ստացվել, հինգերորդին էլ երևի մի օր կսիրեմ...

...
Մի տեսակ անկապ օր էր:

[StrangeLittleGirl]

Լինում են կորած օրեր: Էսօր դրանցից էր: Ինչու՞ վերջին վայրկյանին որոշեցի յոգայի դասը քենսըլել: Ասա՝ ինձ պե՞տք էր: Գնայի, գլխիս վրա կանգնեի ու ոչ մի բանի մասին չմտածեի:

Այրիշ էկող չկա, քուիզն էլ ջրվեց:

Ու մտածում եմ՝ մինչև երբ եմ էս գրադարանում նստելու առանց որևէ բանով զբաղվելու:

[StrangeLittleGirl]

Երկրորդ բանկում էլ հայտնաբերելով հերթերի կտրոնային համակարգը՝ ահագին զարմացա: «Քաղաքակիրթ ենք դառնում»,- մտածեցի ու սուսուփուս տեղավորվեցի աթոռին՝ մինչ հերթ կհասներ: Իսկ այդ ընթացքում մի կին ականջիս տակ փնթփնթում էր, թե՝ էս ինչ նոր ձև ա, իմ համարը տենց էլ չի էրևում: Նա անգամ փորձեց ղեկավարությանը գտնել և արտահայտել իր բողոքը: Մի երկու տղա էլ, որոնց արտաքինից հանգիստ կարելի էր եզրակացնել, որ հայկական էն մյուս իրականությունից էին, որի հետ շատերս կապ չունենք, դժգոհում էին, թե՝ ինչ կտրոն-մտրոն, էն ա մարդավարի հերթ կանգնեինք էլի:

Ինչ ես ինձ հիշում եմ, էդ բանկում հերթեր միշտ եղել են, հաճախ՝ անտանելի երկար ու անքաղաքակիրթ մարդկանցով, որոնք զոռով առաջ էին խցկվում:

Ու չեմ զարմանա, որ կտրոնային համակարգերի մասին բաց նամակներ հայտնվեն ինտերնետում, Ֆեյսբուքում էլ խումբ ստեղծվի, թե՝ մենք դեմ ենք կտրոններով հերթերին:

[StrangeLittleGirl]

Հայաստանից գնացած ու գնալ ուզող մարդիկ ինձ հանգիստ չեն տալիս, անընդհատ ուզում են իմ բերանից լսել, որ «ոչինչ չի փոխվել»: Երևի ուզում են համոզվել, որ ճիշտ ճամփի վրա են: Իսկ ես ուղղակի պատասխանում եմ. «Ո՞նց չի փոխվել: Հեծանվորդները շատացել են»: Եվ նրանք երբեք չեն հասկանա, թե որքան կարևոր փոփոխություն է դա:

...
Խրոնինգենում անսովոր երևույթ էր քայլելը, բոլորը հեծանիվներով էին տեղաշարժվում: Իսկ երբ պատահմամբ հանդիպում էիր քեզ նման հետիոտնի, անպայման բարևում էր. էդպես էր կարգը: Երևանում անսովոր է հեծանիվով տեղաշարժվելը, բոլորը մեքենաներ ունեն կամ ոտքով են: Իսկ երբ պատահաբար հանդիպում ես հեծանվորդի, անպայման բարևում է:

...
Ես վերջապես լիարժեք հային ոչ հարիր, փչացած աղջիկ եմ: Մնացած մեղքերիս կողքին արդեն նաև հեծանիվ եմ քշում:

[StrangeLittleGirl]

Էն պահերից ա, երբ ուզում ես գոռալ:

Ուզում ես ջղայնությունից չգնալ Գյումրի, որովհետև քեզ գժվացրել է նրանց անկազմակերպ լինելն ու վերջին վայրկյանին ասեղների վրա տրանսպորտի ու մնալու տեղի մասին մեյլի սպասելը: Իսկ ընկերուհիդ հեռախոսով համոզում է, թե` արի գնանք, ես էնտեղ երբեք չեմ եղել, դու եղե՞լ ես որ:

Պատասխանում ես, որ շատ ես եղել, վերջին անգամ` երկու տարի առաջ: Մտքիդ մեջ հիշում ես էն մարդուն, որը երկու տարի առաջ էլի զոռով քեզ Գյումրի տարավ: Հիշում ես, թե ինչքան լավ էր նրա հետ արևի տակ շոգած թափառելը, իսկ երթուղայինում հոգնած գլուխդ նրա ուսին դնելը:

Ընկերուհուդ հետ խոսելու ընթացքում մեյլ է գալիս: Վազում ես, որ տեսնես` Բարքեմփի՞ց է արդյոք: Եվ սիրտդ ընկնում, փշուր-փշուր է լինում. մեկ տարվա լռությունից հետո քեզ գրել է այն մարդը, ում հետ վերջին անգամ Գյումրիում ես եղել, քո վերջին նախկին ընկերը. «Ես քեզ չեմ մոռացել»:

[StrangeLittleGirl]

Ես դեռ հիշում եմ էն օրերը, երբ մեյլս րոպեն մեկ ստուգում էի` հուսալով, որ որևէ բան գրած կլինես, չնայած գիտեի, որ գրեթե անհնար մի բանի եմ սպասում: Գիտեի հունիսի այն օրվանից հետո, երբ հարցիս, թե «հաջորդ շաբաթ» ասելով երբ նկատի ունես, էդպես էլ չպատասխանեցիր: Քեզ մի տեսակ ավարտված պատմություն էի համարում, մի սիրուն հիշողություն, որ միշտ հետս տանելու էի: Կարդալու էի եղբորդ գրքերը ու քեզ հիշեի:

Իսկ դու գրում ես այսօր, գրում այն ժամանակ, երբ ոչ թե մենակությունից պատեպատ եմ խփվում, այլ փորձում առաջ նայել, փորձում նորից կյանքս կառուցել ու ներվայնանում, որ քո պես մեկը չկա կողքիս, որ ուղղակի գլուխս դնեմ ուսին և լուռ լաց լինեմ, երբ քեզ գրեթե մոռացել էի, բայց հանկարծ Գյումրին հիշեցրեց: Դու գրում ես և ուղարկում Ինդոնեզիայում արված մի նկար, ինչից սիրտս վատանում է, որովհետև մազերդ երկարել են, իսկ ես գժվում եմ երկար մազերով տղամարդկանց համար, այն աստիճանի, որ պատրաստ եմ քեզ ներել: Դու գրում ես, որ նաև Հնդկաստան ես գնացել: Իսկ ես ուզում էի այնտեղ լինել, միայն թե ուղեկցող ունենայի:

Չգիտեմ` ինչու ես ինձ նորից հիշել: Ու չգիտեմ, թե ինչու էդպես էլ Բեռլին չեկար: Բայց անգամ այն փաստը, որ եղբայրդ Գոնկուր է շահել, ինձ չի հուզում: Հանգիստ թող ինձ, թող նայեմ առաջ: Խոստանում եմ, երբ ես էլ որևէ գրական մրցանակ շահեմ, դրա մասին կգրեմ քեզ:

[StrangeLittleGirl]

Հայաստանից գնալուց առաջ ինձ անհանգստացնող երևույթներից մեկն էլ անթիվ-անհամար ընկեր-ծանոթներս էին, որոնց բոլորին չնեղացնելու ու ժամանակ տրամադրելու համար մեջտեղից ճղվում էի, հետո էլ ավելի կարևոր գործեր չէի հասցնում, բայց սպառված ու ներվայնացած տուն էի գալիս:

Հիմա էնքան լավ է. շփվում եմ մենակ իմ ուզած մարդկանց հետ` անողոքաբար ցրելով նրանց, ում հավեսը չունեմ: Ու էդ սպառվածության զգացողությունը վաղուց ինձ չի այցելել: Մտածում եմ` երևի ամեն դեպքում պետք է առանց խղճի խայթի հրաժարվել էն բոլոր հարաբերություններից, որոնք ներվ են սղոցում: Նեղանում են, թող նեղանան: Ի վերջո, ես էլ եմ մարդ: Ու նաև մտածում եմ` շրջապատս թարմացման կարիք ունի: Կարծում եմ` բավական լավ կարողացել եմ ընտրել հներից ում պահել ու ծանոթանալ լիքը լավ նոր մարդկանց հետ:

[StrangeLittleGirl]

Մեր ոլորտում աշխատանք փնտրելը սենց ա. նստել բախտին ու սպասել բախտին, կամ էլ զանգել զանազան տեղեր, լիքը թուքումուր ուտել, հետո նոր նստել թախտին, սպասել բախտին:

[StrangeLittleGirl]

31-րդ օրը հասկացա, որ ուզում եմ գնալ էստեղից, ինչ գնով էլ լինի, որտեղ էլ լինի: Էստեղ ապրել այլևս չեմ կարող:

[StrangeLittleGirl]

Ես ֆիզիկապես շատ ուժեղ չեմ: Էնպես չի, որ մկաններս փալաս են, մի երկու կիլոյից ավել բարձրացնելուց վատանում եմ, բայց էնպես էլ չի, որ սարեր շուռ կտամ: Մի խոսքով, հեծանիվս աստիճաններով բարձրացնել ու տուն հասցնելը շատ սովորական ռիտուալ ա ինձ համար, որ ամեն օր անում եմ հարևանների թարս հայացքների տակ:

Էսօր էդ հարևաններից մեկը չդիմացավ, առաջարկեց օգնել: Հրաժարվեցի, ասեցի, որ շատ ծանր չի, ինքս կանեմ: Չլսեց, էկավ, ձեռիցս վերցրեց, մի կերպ բարձրացրեց ու միանգամից` ինչ ես խոսում է, լավ էլ ծանր ա: Ու էդ պահին նենց զզվելս էկավ: Ախր տասնհինգ կիլոն ի՞նչ ա, որ տղամարդն ասի ծանր ա: Ու հենց էդ տղամարդիկ կանգնում, կանանց բարեմասնություններից են խոսում: Սրա քամակը սենց, ծիծիկը նենց, մազերն էլ տենց: Ասա` մի հատ գնացեք, դուք ձեզ նայեք: Յախք:

[StrangeLittleGirl]

Գրեց, որ այս ընթացքում Հայաստանում չի եղել, բայց կարդացել է Թումանյան ու Սևակ... Չգիտեի` ջղայնանայի՞, թե՞ ուրախանայի: Ի վերջո, իմ մշակույթին ծանոթանալու փորձեր է անում, բայց չգիտի, թե որքան եմ ատում Սևակին: Հետո ինձ հանգստացրի. գուցե Սևակը ֆրանսերեն ավելի լավ է հնչում, քան հայերեն:

[StrangeLittleGirl]

Ժամանակին մի տղու էի թունդ սիրահարված: Երևի տենց թունդ վաղուց չէի սիրահարվել: Նենց լավ եմ հիշում, պատմվածքի մրցույթի պիտի մասնակցեի: Աչքերս փակեցի, մտքիս մեջ իրան պատկերացրեցի ու մի հատ պատմվածք գրեցի, ուղարկեցի: Բնականաբար, ոչ մի հաջողություն, բայց էդ գրելու պրոցեսը շատ ուժեղ ա տպավորվել, մի այլ կարգի հաճույք եմ ստացել... Հա, էդ պատմվածքն էլ ոչ մի տեղ չկա հրապարակված, դեռ պահում եմ:

Հետո էդ տղայից նույն ձևի թունդ հիասթափվեցի: Անընդհատ տեսնում էի ու մտածում` չէ բայց ես ո՞նց եմ իրան սիրահարված էղել: Ուրեմն էսօր էլ նստած ակումբի մրցույթի պատմվածքի վրա էի բզբզում, բան չէր գրվում: Մեկ էլ որտեղից որտեղ էդ տղան հայտնվեց, բարևեց, անցավ: Ու էստեղ հավեսով գրեցի-վերջացրի պատմվածքը: Էն նույն հաճույքն էր, որ էն մյուս մրցույթի համար գրելիս զգացի: Հիմա նոր սկսել եմ ջոկել, թե էդ մուսա կոչվածն ինչ ա:

[StrangeLittleGirl]

Լավ էր. շաբաթ օրվանից հետո տրամադրությունս բացվեց: Ընդհանրապես, եթե ուզում ես դեպրեսիայից դուրս գալ, պիտի մարմինդ հալումաշ անես էնպես, որ հենց նստես, էլ չկարողանաս վեր կենալ:

Հա, տրամադրությունս բացվեց, բայց խնդիրները չլուծվեցին... մի տեսակ մտածում եմ` բայց լավ, խնդիրը ո՞րն է: Ուզում եմ ուղղակի ինչ-որ մեկից կամ ինչ-որ բանից կառչել ու մինչև վերջ գնալ հետևից: Իսկ էսպես ոնց որ ազատ անկում կատարեմ: Ու ուր որ է` գետնին կհասնեմ:

[StrangeLittleGirl]

Էն որ հոգնած ու դեպրեսված գալիս ես տուն` «սաղ էսօր ինձ մոռացել են» տեսակի մտքերով ու մեկ էլ տեսնում ես, որ լրիվ անծանոթ մարդուց փոստով գիրք ես ստացել: Գիրքն էլ ինչ գիրք... իռլանդական ժողովրդական հեքիաթներ: Ու ստեղ սաղ դեպրեսիա-բան կորում են գրողի ծոցը, որովհետև դու լրիվ անծանոթ մի մարդուց փոստով գիրք ես ստացել...

[StrangeLittleGirl]

Մեր կուրսում մի հատ սիմպո տղա կար: Ինքը առանձնանում էր ոչ միայն նրանով, որ սիմպո էր (ու պարտադիր միշտ թրաշված, խալաթն էլ կոկիկ, արդուկած), այլև նրանով, որ վեց տարի հա հոգիս հանում էր էս տիպի հարցերով. «Ինչու՞ մազերդ չես ֆենում», «Ինչու՞ չես քսվում», «Ինչու՞ կաբլուկ չես հագնում»: Դե աղջիկներն էլ հետ չէին մնում նման հարցերից, բայց ասենք իրենց հանգիստ կարողանում էի կոպիտ պատասխան տալ, իսկ որ տղան է էսպիսի բաներ ասում, սովորաբար նեղվում եմ (բայց մեկ ա չեմ ենթարկվում):

Ուրեմն էսօր ամերիկյանից դուրս եկա: Էդ նույն տղան դրսում կանգնած էր: Սաղավարտս արդեն քաշել էի գլուխս: Բնականաբար, շոկային ատրիբուտ կնոջ վրա: Միանգամից հարցրեց, թե էդ ինչ է գլխիս: Պատասխանեցի, որ հեծանիվով եմ: Ցուցամատը տնկեց` դեմքին «էս ինչ դառավ էս աղջիկը» տիպի արտահայտություն: Իսկ ես ինձնից գոհ նստեցի հեծանիվս ու տուն եկա:

Սաղ հեչ, գենդերի օրենքն ի՞նչ եղավ:

[StrangeLittleGirl]

Ասում ա` էրեկ մի հատ բան տեսա, քեզ հիշացրեց: Ասում եմ` ի՞նչ: Ուղարկում ա. her heart was a secret garden and the walls were very high. Հետո էլ թե` սպասի գուշակեմ, թե Երևանի որ մասում ես ապրում: Եթե կարողանամ, դա կապացուցի, որ մեր միջև կապ կա:

Ախր ո՞նց ասեմ, որ մեր միջև ընդհանրապես ոչ մի տեսակի կապ չկա :( Որ ինչքան էլ ինքը մինչև ականջների ծայրը սիրահարված լինի ու ինչքան էլ դա ինձ դուր գա, մեկ ա, ես գերմաներեն չեմ սովորելու ու չեմ տեղափոխվելու Գերմանիա: Ուֆ: Էս ինչ բարդ ա: Հո զոռով չի, ազատությունից լավ բան չկա:

[StrangeLittleGirl]

Նենց մի տեսակ կլացեի... ուֆ:

[StrangeLittleGirl]

Էս Հայաստանում սթրեսի մի հատ նենց տեսակ եմ տանում, որ ինձ լրիվ սատկացնում ա: Նենց հետաքրքիր ա, մի պուճուր իրադարձություն ա լինում, որը բացասական հույզեր ա առաջացնում, ու գնա գալիս եմ... սաղ օրս կորում ա: Գլխացավ ու քնկոտություն ա սկսվում: Անգամ սուրճի անմարդկային դոզաները չեն փրկում:

Զզվելին էն ա, որ վերջին գրեթե երկու ամսվա ընթացքում հեչի պես արդեն մի տասն անգամ նման սթրես եմ տարել: Ուֆ-ուֆ, կյանքս կրճատվում ա:

[StrangeLittleGirl]

Էս տարի ծնունդիս օրով հետաքրքիր բան եմ մտածել :) Գնում եմ ուրիշների համար նվերներ առնելու:

[StrangeLittleGirl]

Էհ, գոնե սիրահարվեի...

[StrangeLittleGirl]

Նա ինձ ուղարկեց իր գրած գիրքը, որը հիմնականում օրագրային նոթերի հավաքածու էր: Ես թերթեցի այն և նկատեցի, որ ամսաթվերը հիմնականում ապագայում են: Սկսեցի կարդալ, որպեսզի իմանամ, թե երբ և որտեղ ենք հաջորդ անգամ հանդիպելու: Ասում էր՝ Բելգիայի ֆլամանդական մաս: Բայց երևի օրագիրը սխալ էր, որովհետև մենք հանդիպեցինք ինչ-որ մի տեղ անցյալում, Նիդեռլանդների իմ տանը: Զարմանալիորեն երրորդ մարդ կար սենյակում, որի դեմքը ոչ մի կերպ չէի հիշում: Մենք բոլորս էլ հայերեն էինք խոսում: Զարմանալիորեն: Ես հիշեցրի օրագրի մասին: Նա չէր հիշում: Ջղայնացած նայեցի պատուհանից դուրս: Նա մոտեցավ ու խնդրեց, որ իրեն չթողնեմ, իսկ ես պատասխանեցի, որ նման բան իմ մտքի ծայրով էլ չի անցել: Լուռ գրկեց ինձ՝ գլուխը դնելով գլխիս: Պատուհանից այն կողմ արև էր շողում: Ես ինչ-որ կատարյալ աշխարհ էի ստեղծել ինձ համար:

[StrangeLittleGirl]

Մենք բոլորս էլ ունենք դարակներ, որտեղ ամեն ինչ խառն է դասավորված, ու երբ ցանկանում ենք որևէ բան գտնել, մի ժամ քչփորում ենք, էդպես էլ չենք գտնում: Ամենալավ լուծումն այդ դարակները դատարկելը, փոշիները մի լավ սրբելն ու բոլոր իրերը հատիկ-հատիկ նորից դասավորելն է, որ դրանք անպայման իրենց տեղերում գտնվեն:

[StrangeLittleGirl]

Չեմ հիշում, իսկապես չեմ հիշում, որ Եվրոպայում ապրելիս էսպիսի սթրեսներ տանեի, որ հետո բացի հորիզոնական դիրք ընդունելուց ուրիշ բան չկարողանայի անել: Իսկ էստեղ առնվազն շաբաթը մեկ էս վիճակում եմ, էս շաբաթ` վաղը երկրորդը կլինի: Ու մենակ էս վիճակից ազատվելու համար հոգիս կծախեի եվրոպական մութ ուժերին ու կգնայի Հայաստանից: Սարսափելի զգացողություն ա սա:

[StrangeLittleGirl]

Ահավոր չեմ սիրում առաքելական եկեղեցին: Էսօր էլ պատահաբար աչքովս երկու հոդված ընկավ: Մեկն ասում էր` յոգան հակառակ ա քրիստոնեությանը, մյուսն էլ ռոքին, ջազին ու մնացած նորմալ երաժշտությանը սատանայական էր անվանում: Կատաղեցի, դրեցի ֆեյսբուքիս պատին, բայց դե ինչ պիտի լիներ, իմ ընկերների մեջ քանի որ ոչ մի ավելորդ մարդ չկա, ոչ մի տեսակի վայնասուն չբարձրացավ: Բայց ես առաքելական գզելու պահանջ պիտի բավարարեի:

Ու գտա ձևը... Գրեցի մեկին, որի հայերենը չէր հերիքի, որ էդ հոդվածները կարդար: Գրեցի` ի՞նչ կարծիք ունես ՀԱԵ-ի մասին... Ու սկսվեց պատերազմը: Հեսա մի քիչ բզիկ-բզիկ անեմ, հանգստանամ:

[StrangeLittleGirl]

Ամեն ինչ էնքան լավ ա, բոլորն էնքան բարի են ու ժպտերես, որ մտածում եմ` չլնի՞ հեսա Ռիփի ասած էն ուժըսները ստեղ էլ են սկսվելու: Բայց մյուս կողմից, հիշում եմ Նորքը ու հիշում եմ, թե ինչքան ահավոր էր առաջին օրը: Ու այ էդքան ահավոր էլ ամբողջ երկու տարին անցան: Իսկ ստեղ լավ էր առաջին օրը: Ու երևի ինչքան էլ մնամ էնտեղ, հավես ա լինելու:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր եվրոպական դիպլոմս մեյլով ուղարկել են: Պարզվում ա` հակառակ իմ բոլոր ջանքերին, էս մեկն էլ եմ գերազանցությամբ ավարտել :D Ու դա հաստատ չեմ համեմատի բժշկականի կոշմարների հետ: Դե արի ու մի ասա, Եվրոպայում սովորելն ավելի հեշտ ա, քան Հայաստանում, բայց Հայաստանում ստացած գիտելիքն ավելի անպետք ա, սաղ հարցը դրանում ա:

[StrangeLittleGirl]

Թվում ա` Հայաստան վերադառնալն ավելի հեշտ ա, քան որևէ երկրում հաստատվելը, որովհետև էստեղ են քո բոլոր ընկերները, ամեն ինչ զրոյից սկսելու կարիք չկա և այլն: Իրականում հեչ էլ էդպես չի: Ինչ եկել եմ, լրիվ զրոյից սկսելու վիճակում եմ: Էն հին ընկերները, որոնց վրա հույս էի դնում, անհետ կորել են: Կողքիս միայն երկու հոգի է մնացել: Ու ես զրոյից նոր հարաբերություններ եմ կառուցում, նոր մարդկանց հետ ծանոթանում, տանջվում, որ գոնե կես տարի հետո մի բանի հասած լինեմ: Ու հեռախոսս հիմա նույնքան լուռ է, որքան Եվրոպայում գտնվելիս:

[StrangeLittleGirl]

Եթե ես մյուս տարի էս ժամանակները դեռ Հայաստանում լինեմ, իմացեք, որ դա ոչ հայրենասիրությունից է լինելու, ոչ անճարությունից: Էդ ուղղակի իմ ուսանողներն են լինելու, ինձ ուժ ու հույս տվող, իմ պայծառ ուսանողները, որոնք իմ կյանքի միակ լուսավոր կետն են հիմա:

[StrangeLittleGirl]

Մարտ-ապրիլին երբ եկել էի Հայաստան, էնքան լավ եմ հիշում. վերադառնալուս ու էստեղ մնալու ցանկությունս հազարապատկվել էր: Հիմնական մղիչ ուժը երկուսն էին: Մեկը մարդկանց թշվառությունն էր ու նրանց օգնելու անհաղթահարելի ցանկությունը: Հետազոտությանս համար ես լիքը տներում եղա, տեսա դռների հետևում փակված, մոռացված դժբախտ ընտանիքների, որ հազիվ ծայրը ծայրին էին հասցնում ու փող չունեին անգամ, որ դեղեր գնեն: Ուզեցի հետ գալ հենց նրանց համար, որ գոնե ինչ-որ բանի համար պիտանի լինեմ:

Երկրորդը ջահելներն էին` էն դասադուլ անող, երեկոյան Ազատության հրապարակում կիթառով երգող ջահելները: Էն որ քեզ ապացուցում էին, որ էս երկիրը կորած չի, ապագա ունի: Էն որ ժամերով նայում էի մի անկյունում քաշված ու հմայվում, ուրախանում:

Հետո մոռացա էս բոլորը: Մինչև բոլորովին վերջերս մտքիցս լրիվ թռած էր: Բայց ինչ սկսել եմ Նուբարաշենին հարմարվել, հիվանդների հետ ավելի շատ շփվել, հանկարծ հայտնաբերել եմ, որ հիմա կյանքս հենց էդ երկու ուղղությունների մեջ է. մեկը թշվառությունն է, հիվանդներս, որոնց ուզում եմ ինչ-որ օգուտ տված լինել, մյուսն էլ ուսանողներս, որոնց մեջ կան Ազատության հրապարակում գտնվածներ: Էս երկուսն իրար լրացնում են, մի կողմից ուժ տալիս, որ կարողանամ մյուս կողմում դիմանալ: Ու երևի ամեն ինչ լավ է լինելու:

[StrangeLittleGirl]

Երբ զարթուցչից մի քանի րոպե առաջ ես արթնանում, նշանակում է` կյանքդ նորմալ ռիթմի մեջ է, նշանակում է` օրերը նորից կսկսեն վազել, ու դու չես հասնի նրանց հետևից:

Ինձ համար աշխատանքային շաբաթն ավարտվում է հինգշաբթի օրը, երբ Ստյոպի ռաֆը կանգնում է մեր դռան առաջ, և ես ասում եմ ցտեսություն, վաղն առավոտյան ինձ չսպասեք: Հետո սկսվում է ուսանողական երեկոս, որովհետև դասախոսությունն եմ կազմում, որ ուրբաթ ներկայացնեմ: Լսարանում ես ուսանող եմ: Ես ամենից լավ եմ սովորում այն ժամանակ, երբ սովորեցնում եմ:

[StrangeLittleGirl]

Մի քանի ամսից արտագաղթելն այսօր ավելի շոշափելի դարձավ: Երևի ճիշտ որոշում է:

[StrangeLittleGirl]

Գրողը տանի, ես ոնց որ նորից սիրահարվում եմ: Շուտ չի՞ :cry

[StrangeLittleGirl]

Չի կարելի, ոչ մի դեպքում չի կարելի որևէ մեկի գաղտնիք վստահել: Եթե դա քո միջից դուրս է գալիս, արդեն գաղտնիք չէ, հաստատ մյուս մարդու միջից էլ դուրս կգա ու կհասնի էնպիսի ականջների, որոնց հեչ պետք չէր:

Ուֆ:

[StrangeLittleGirl]

Շնորհակալ եմ անկման պահին ձեռքս բռնելու համար:

[StrangeLittleGirl]

Վաղը հոլանդական փարթիի եմ: Իմ հոլանդացի ընկերներից մեկն ինձ փորձում ա օգնել ռեցեպտներով: Մեկ էլ սկսեց ինչ-որ մի հատ դեսերտի ռեցեպտ ասեց, մեջը լիքը մրգեր, օրինակ` ելակ կամ դեղձ: Ուրեմն ինչ մրգի անուն տալիս ա, ասում եմ` մեզ մոտ չկա: Երևի մտածեց` էս ինչ չմո երկրում ա ապրում էս աղջիկը: Մտքով չի անցել, որ մրգերի տեսանկյունից մենք էնքան հաբրգած ենք, որ սեզոնից դուրս ոչ մի միրգ չենք ուտում:

[StrangeLittleGirl]

Վարսավիրանոց մտնելը մի մեծ մարտահրավեր է: Ամեն անգամ ոտքդ ներս դնելիս մտածում ես՝ դուրս կգա՞մ արդյոք հնարավորինս իմ ուզած տեսքով: Ու չնայած ամեն անգամ էնտեղ գնալիս նպատակդ ընդամենը մազերդ մի քանի սանտիմետրով կարճացնելն է, այն պահին, երբ վարսավիրն արդեն հանում է ուսերիդ գցված թիկնոցը, հայելու միջից քեզ նայում է բոլորովին անծանոթ մեկը: Հաղթում ես դու, եթե հնարավորինս քիչ փոխզիջման ես գնացել: Հաղթում է նա, եթե կարողացել է քեզ իր ուզած տեսքը հաղորդել:

Վարսավիրը քեզ լիքը անծանոթ բառերով կամ հասկացություններով հարցեր կտա, որոնց բոլորին «չէ» կպատասխանես, որպեսզի խուսափես հնարավոր այլանդակումից: Բայց ամենասկզբում կփորձի պարզել, թե ինչ կտրվածք ես ուզում:
- Ուղղակի կարճացրեք,- կպատասխանես,- ուսերիցս:
- Շերտեր անե՞մ,- կհարցնի:
- Չէ,- կասես, որովհետև տարիներ առաջ, երբ դեռ լավ չգիտեիր, թե դա ինչ էր, ասել էիր «հա» ու մի քանի տարի շարունակ շերտերի ձեռքին կրակն ընկել՝ վեց ամիսը մեկ վարսավիրանոց վազելով ու փորձելով հավասարեցնել մազերդ:
- Շերտեր անե՞մ,- նորից կհարցնի:
- Չէ, - կկրկնես:
Խըրթ-խըրթ, կշարունակի կտրել:
- Բայց էս մասը կարճոտ ա, շերտ պիտի անեմ:
- Լավ,- կհանձնվես, չնայած կնախընտրեիր, որ մնացած մասերն էլ կարճացներ ու բերեր «էս մասի» երկարության:
Իսկ հետո կգա ամենադաժան պահը, երբ պիտի գործադրես դիվանագիտական ողջ հմտություններդ ու առանց վարսավիրին վիրավորելու համոզես, որ հնարավորինս բնական թողնի քեզ:
- Ֆենու՞մ եմ:
- Չէ:
- Ուղիղացնելով չորացնե՞մ:
- Չէ,- նայում ես պատուհանից դուրս դեռ առավոտից տեղացող ձյանը: «Գոնե շուտ չկտրվի»,- մտածում ես՝ կանխազգալով մոտալուտ այլանդակումը:
- Բա ո՞նց անեմ:
- Խուճուճ թողեք:
- Ծայրերին մուս քսե՞մ:
- Չէ,- դու փոքրուց տանել չես կարողանում մազերիդ մեջ որևէ արհեստական նյութի առկայություն:
- Ուղղակի պահեմ, չորանա՞:
- Հա:
Ակրոբատիկ շարժումներով ֆենն էնպես է տարուբերում, որ մազերդ ուռում, դեզ են դառնում: Գրողը տանի, ո՞նց կարողացավ: Ախր տանը դու միշտ ֆենը պահում ես թաց մազերիդ ու սիրուն խուճուճներ ստանում: Ո՞նց էսպես դեզ սարքեց:
- Մի քիչ «չգիտեմինչ» անեմ,- ու չես հասկանում նրա օգտագործած տերմինը, բայց արդեն գիտես, որ շատ ուշ է: Պիտի համաձայնես, որովհետև գիտես, որ այս մի «չէի» արդյունքում դեզը գլխիդ ես դուրս գալու:
- Լավ:
- Էս էլ ա խուճուճ,- հանգստացնում է ու պահարանից մի հսկայական սանր հանում, սկսում մազերիդ ծայրերը կլորացնել:
Անջատում է ֆենը: Մնացածը ձեռքով է հարդարում:
- Ձեզ էսպես էլ է սազում,- իրենից գոհ հայտարարում է:
Նայում ես հայելու մեջ ու սարսափած նկատում 70-ական թվականներից փախած քառասունին մոտ մի կնոջ: Հայացքդ թեքում ես դեպի պատուհանը: Ձյունը կտրվում է: Գրողը տանի:

[StrangeLittleGirl]

Եթե մի օր կամ մոտ ժամանակներս ես Հայաստանից գնամ, միևնույն է, երբեք չեմ մոռանա, թե ինչպես ինձ խնդրեցիր, որ չգնամ՝ բազմաթիվ հորդորներից հետո վերջապես անցնելով «դուի»: Եթե մի օր գնամ, հանգիստ սրտով եմ գնալու, որովհետև կիմանամ, որ Հայաստանն ապահով ձեռքերում եմ թողնում: Ու եթե մի օր նստեմ ու հիշեմ վերադարձիս այս սարսափելի ամիսները, պիտի քեզ առանձնացնեմ որպես լույս: Շնորհակալ եմ երեկոյի համար, ջանիկս, վաղուց ոչ մեկի էսպես սրտանց չէի գրկել:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ ա, չեմ հասկանում էս ֆենոմենը: Կան մարդիկ, որոնց կարայիր ավելի շուտ ճանաչեիր ու պիտի ավելի շուտ ճանաչեիր, բայց ծանոթանում ես լրիվ ուրիշ միջավայրում, հետո կամաց-կամաց պարզում նրա` ով լինելը, իսկ հետո արդեն հայտնաբերում, որ ոչ մեկ անգամ երկուսդ էլ գտնվել եք նույն տեղում, նույն ժամին, անգամ այդ ամենը փաստող ֆոտոներ ես գտնում: Ու չէ, չես հասկանում, թե ինչու այդ մարդուն այն ժամանակ չես ճանաչել:

[StrangeLittleGirl]

Մենակության չափն ու կարդացած գրքերի քանակն ուղիղ համեմատական են: Դեկտեմբերը դեռ չի էլ կիսվել, իսկ ես արդեն երեք գիրք եմ վերջացրել (իսկ իմ միջին արագությունը 2 գիրք/ամիս ա): Էսպես մեկ էլ Գերմանիայում էր...

[StrangeLittleGirl]

Ասում են` վտանգ կա դասախոս-ուսանող հարաբերությունների սահման անցնելիս, ուսանողը երես կառնի, չի սովորի, դասախոսն էլ սուբյեկտիվորեն ավելի բարձր կնշանակի ուսանողին: Գրողը տանի, տենց բան չկա: Ես երկուշաբթի օրն ուսանողուհուս հետ թեյ էի խմում, բայց զգուշացրել էի, որ իր նկատմամբ շատ ավելի խիստ եմ լինելու ու տենց լիքը բաներ: Էսօր ինքը ինձ ցնցեց իր պրեզենտացիայով: Էնքան լավն էր, որ քիչ էր մնում` լացեի:

[StrangeLittleGirl]

Մի ժամից կյանքիս հետագա ընթացքն է որոշվելու (գոնե առաջիկա մի քանի տարվա): Չգիտեմ` ինչ կորոշվի, բայց գիտեմ, որ ինչ էլ լինի, լավ ա լինելու:

[StrangeLittleGirl]

Ազիմովը ռոբոտների տրամաբանությունը շատ պրիմիտիվ ա նկարագրում: Մտածում ես` մարդիկ ավելի բարդ են: Բայց չէ: Վերցնում ես տրամաբանական շղթան, քայլեր ձեռնարկում ու ստանում կանխատեսելի պատասխան: Մի քիչ հետաքրքիր էղեք էլի:

[StrangeLittleGirl]

Սենց օրերից հետո Հայաստանից ոչ մի տեղ գնալ չեմ ուզում: Ափսոս, որ հազվադեպ են լինում էսպիսի օրեր, ափսոս... Ու ճիշտ էր էլի, իսկապես պետք էր նոր շրջապատ ստեղծել: Հենց դրա շնորհիվ է, որ կամաց-կամաց ինձ ավելի լավ եմ զգում:

[StrangeLittleGirl]

Գնում եմ, լույսս, կներես ինձ, բայց գնում եմ: Գիտեմ, որ չես ուզում: Իմ մի մասն էլ չի ուզում հենց քեզ համար (ու գուցե ևս մի քանիսի): Բայց հանգիստ եմ գնում, վստահ, որ դու միշտ ամուր ես լինելու, միշտ պայծառ ես լինելու: Երբեք չեմ մոռանա ցրտից կարմրած դեմքդ Ազգային ժողովի մոտ ու դրանից արձակվող լույսը: Գնում եմ, լույսս, կարոտով եմ գնում: Դեռ չգնացած կարոտում եմ քեզ: Բայց գիտեմ, որ երեք տարի հետո գալու ես, ձեռքիցս բռնես ու հետ բերես: Գրկում եմ քեզ, լույսս:

[StrangeLittleGirl]

Ես հոգնել եմ իմ անհեռանկարային սերերից: Հոգնել եմ նրանց մի երրորդ երկրում հանդիպելուց, որտեղ մեզնից ոչ մեկը չի ապրում: Հոգնել եմ մի երրորդ երկրում սպասելուց, որտեղ մեզնից ոչ մեկը չի ապրելու: Հոգնել եմ նրանց բոլորին մոտ չթողնելուց՝ իմանալով, որ երկրորդ երկրում երկար չեմ մնալու: Հոգնել եմ երկար չմնալուց:

Քեզ կսպասեմ Անդերսենի արձանի մոտ: Մինչ հանդիպում:

[StrangeLittleGirl]

Ես գիտեի, ես կանխատեսում էի դա... Ֆեյսբուքի իմ նոր պրոֆիլում հավաքված են նենց մարդիկ, որոնք հաստատ Նոր տարվա նկարների վրա ինձ թեգ չէին անի, բացառությամբ մի քանի հոգու: Ու էդ մի քանի հոգին խմբավորվում են մի անվան տակ. ուսանողներ: Էհ, հաստատել եմ ընկերության առաջարկը, ուրեմն պիտի էս մի քանի օրը դիմանամ:

[StrangeLittleGirl]

Դեկտեմբերի 31-ից զզվում եմ, որովհետև տանը կռիվ-ղալմաղալ է, մամաս չի հասցնում, մյուսներս էլ ալարկոտ ձեռքներս ենք թափ տալիս:

Էս տարի մի քիչ ուրիշ է: Պահարանիս փոշիները խնամքով վերցնելուց հետո միացրել եմ Քերին Փոլուարթի վերջին ալբոմը, վառել գունավոր մոմերս ու գիրք եմ կարդում: Խաղաղություն կա այս ամենի մեջ:

[StrangeLittleGirl]

Չեմ ուզում քեզ խոստումներ տալ ու չեմ ուզում քեզնից խոստումներ կորզել, մանավանդ որ գիտեմ այս ամենի՝ խիստ անհեռանկարային լինելու մասին: Բայց կուզեի, որ 2014-ն ավելի շատ քեզնով լցված լինի, ու որ մեր հանդիպումները բնավ պատահական չլինեն, որ չվախենամ ինքնաթիռ նստել ու գալ քեզ մոտ:

Գրկում եմ քեզ, թանկագինս, գիտեմ, որ մի օր իրար գտնելու ենք, մի օր մեկնումեկս հանձնվելու է և ընտրելու է մյուսիս աշխարհագրությունը կամ երկուսիս թափառական կյանքի արդյունքում մի օր մեր աշխարհագրությունները նույնն են դառնալու:

Շնորհավոր, թանկագինս, շնորհավոր...

[StrangeLittleGirl]

Ինչ-որ մեկն սմս ստացավ: Տանը բոլորիս հեռախոսները Նոկիա են, նույն ձայնն են արձակում: Չէ, իմը չի մամ, ինձ ոչ ոք սմս չի գրում: Մամաս գնում ա իրա հեռախոսը վերցնելու: Բյուր, քոնն ա: Ուռա˜, ուռա˜, ինձ ինչ-որ մեկը հիշել ա, ինչ-որ մեկն սմս ա գրել, ուռա˜: Բացում եմ ու կարդում. «Դուք ստացել եք 100 օռանժ մերսի միավոր...»: Ուռա˜, Օռանժն ինձ հիշում ա:

[StrangeLittleGirl]

Մի քանի օր առաջ որոշել էի, որ տնից դուրս չեմ գալու ամսի 2-3-ին: Դե 2-ին վերջը դուրս եկա, իսկ 3-ին երկու ոտքս դրեցի մի կոշիկիս մեջ ու ասացի՝ ոչ մի դեպքում: Բայց ինձ զանգեցին, կանչեցին մեր ընկերներից մեկի տուն: Դեռ երեկ ասել էի, որ չեմ գնալու: Էսօր մեկ ա էլի զանգեցին: Ասեցի՝ չէ: Սկսեցին համոզել, թե՝ էնտեղ լինելու է մեր ընկերներից մեկը, որն անվերադարձ մեկնում է ԱՄՆ, և հազիվ թե նրան հաջող անելու այլ առիթ ունենամ: Էդ պահին խառն էի, վերջնական պատասխան չտվեցի, ասեցի՝ հետո կզանգեմ:

Էն, որ տնից մեկ ա դուրս չէի գալու, կասկածից դուրս էր: Ուղղակի սկսեցի մտածել ԱՄՆ մեկնող մեր ընկերոջ մասին... Ինչ վերադարձել եմ Հայաստան, նրան մի անգամ եմ տեսել, այն էլ՝ փողոցում պատահաբար: Ու հաստատ եթե ԱՄՆ չմեկներ, դժվար որևէ առիթով մենք հատուկ պայմանավորվեինք, հանդիպեինք: Չէ, ես նրան շատ սիրում եմ, մենք լավ ենք իրար հետ, բայց ամիսներով-տարիներով իրար չտեսնելը մեզ չի խանգարում: Ուրեմն ի՞նչ, մենակ նրա համար, որ մեկնում է ԱՄՆ, պիտի գնայի՞ հանդիպմանը: Բայց դա ի՞նչ կփոխեր իմ կյանքում: Ուղղակի ավելի հոգնած կլինեի օրվա վերջին, ավելի անպատրաստ կլինեի վաղվա հերթապահությանս:

Էդպես մտածեցի-մտածեցի, զանգեցի ընկերուհուս, ասեցի, որ չեմ գալիս: Ու ես ինձնից գոհ եմ: Պարտավորեցնող հանդիպումներից գոհ ու շնորհակալ եմ:

[StrangeLittleGirl]

Էնքան տխուր բան կա էս ամենի մեջ: Ինչ շուխուռ է ընկել, որ գնալու եմ, հանկարծ շատացել են ինձ տեսնել ցանկացողները, գետնի տակից դուրս են եկել վերջին ամիսներին անհետ կորած ընկերներս, պահանջում են, որ հաճախ տեսնվենք:

Ինչ-որ սխալ բան կա էս ամենի մեջ. մարդիկ քեզ սիրում են և ուզում են տեսնել միայն այն ժամանակ, երբ դու այս երկրի բնակիչը չես: Իսկ երբ գալիս ես ու ճամպրուկներդ վայր դնում՝ մնալու համառ մտադրությամբ, հանկարծ բոլորը կորում են, դառնում ես անկարևոր, ինչ-որ տեղ էլ պադոշ, երբ զանգում ու գլուխ ես տանում, թե՝ տեսնվենք:

Դրա համար ես գնահատում եմ բոլոր էն ընկերներիս, որոնք կողքիս էին վերջին ամիսներին՝ անկախ նրանից, թե շուտով գնալու էի, թե ոչ, սիրում եմ նրանց, որովհետև նրանք էլ ինձ են սիրում, ոչ թե իմ՝ երկրից հեռանալը:

[StrangeLittleGirl]

Երբ փոքր էի՝ դպրոցական, հասակակիցներիս հետ գրեթե չէի շփվում: Դպրոցական ընկերներ չունեի, հասկացանք: Բայց դպրոցից դուրս էլ ինձնից շա˜տ մեծերի հետ էի շփվում: Իմ ամենամեծ ընկերուհին Նոնան էր՝ տասներեք տարով մեծ, որ զանգում էր մեր տուն, տնեցիք ասում էին՝ քեզ մի հատ կին էր զանգել:

Էսօր նկատեցի, որ ընդհանրապես կյանքիս ընթացքում երբեք հասակակիցներիս հետ մտերիմ չեմ եղել: Միակ տարիքով քչից-շատից մոտ ինձ եղել է Անահիտը (մեկուկես տարով էր մեծ), այն էլ մոտ տասնմեկ տարի առաջ մահացավ: Ու անգամ համալսարանական տարիներին, երբ ունեի մտերիմ կուրսեցիներ, նրանք այն հարազատները չէին, որոնց հետ գժություններ կանեի կամ կվստահեի անձնական կյանքիս ամեն մի մանրուք:

Հիմա նայում եմ ընկերական շրջապատիս: Էն ամենամտերիմներն ինձնից բազմաթիվ տարիներով հեռացած են՝ կա´մ փոքր են, կա´մ մեծ (մեծերից ամենափոքրը լինելով ինձնից երկուսուկես տարով մեծ, փոքրերից ամենամեծը՝ երեք տարով փոքր): Հետաքրքիր բան ա, որ չեմ կարողանում հասակակիցներիս հետ մտերիմ լինել: Չգիտեմ, գուցե իրար տալու կամ իրարից ստանալու ոչինչ չունենք կամ էնքան հավասարակշռված ա էդ տալու-ստանալու պրոցեսը, որ ձանձրալի ա դառնում: Իսկ մեծերի ու փոքրերի հետ հետաքրքիր ա: Փոքրերի հետ ջահելանում եմ, մեծերի հետ՝ ավելի իմաստուն դառնում: Ու էս բազմազանությունը կյանքին համուհոտ ա տալիս:

[StrangeLittleGirl]

Երեկ, երբ քեզ հետ հեռախոսով խոսեցի, հետո սկսեցի լացել: Երևի տարօրինակ էր, որովհետև մենք երբեք մտերիմ չենք եղել: Ավելին՝ առաջին անգամ էի ձայնդ լսում: Ուղղակի անկեղծ ափսոսանք կար ձայնիդ մեջ, լիքը հույս, որ կհամոզես ինձ, իսկ ես անդրդվելի էի:

Հետո հիշեցի, թե երբ ենք մենք առաջին անգամ խոսել ֆեյսբուքով: Հիշեցի, թե ինչպես մազերս բիզ-բիզ կանգնեցին, երբ պարզվեց, որ քո մասին լսածներս հեչ կապ չունեին իրականության հետ: Ուրախացա, որ, փաստորեն, սուտ էր, որ դու երկրում չէիր: Ջղայնացա, որ, փաստորեն, դու մեղավոր չէիր, որ թերթի շապիկին էն ուռոդի նկարն էին տպել:

Հետաքրքիր էր, որ, փաստորեն, մենք տարբեր տարիներին նույն պաշտոնն ենք զբաղեցրել, բայց երբեք չենք հանդիպել: Հետաքրքիր էր, որ այն ժամանակ բոլորը մեզ համոզել էին, որ դու արտագաղթել ես, իսկ երեկ դու ինձ փորձում էիր համոզել չարտագաղթել: Լացեցի, ջանս, լացեցի: Անօգնականությունից:

[StrangeLittleGirl]

Ընկերների մի խումբ կա, որոնց հետ ներկա ու ապագա չունես, մենակ անցյալն է ձեզ կապում: Յուրաքանչյուր հանդիպում անցնում է հին ու բարի օրերը, ընդհանուր ընկերներին ու հավես իրադարձությունները հիշելով, պատմելով, վերապատմելով: Դրա համար էդ ընկերներիդ հետ հազվադեպ ես հանդիպում, որպեսզի բավականաչափ ժամանակ անցնի նույն պատմությունները մոռանալու համար:

[StrangeLittleGirl]

Լավն էր էս վիքենդը՝ արևոտ ու տաք, գարնան հոտով ու արկածներով լի, հետիս ճամփորդներն էլ գիժ ու հետաքրքիր: Լավն էր, մի հիշողություն ևս դրեցի ճամպրուկս, որ հետս տանեմ: Սիրում եմ ձեզ, գժուկներս:

Շին :kiss

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ ի˜նչ լավ կլիներ, եթե դու հիմա կենդանի լինեիր, եթե մի 80 տարի ուշ ծնվեիր: Հաստատ կսիրահարվեի քեզ, երկար-բարակ սիրային նամակներ կգրեի, կգայի մոտդ: Իրար հետ կթափառեինք, կխմեինք, կգրեինք, կդեպրեսվեինք ու վերջում էլ իրար հետ ինքնասպան կլինեինք:

Գժվում եմ, գիտե՞ս, գժվում եմ քո տեքստերից: Շատերը քեզ չեն էլ սիրում, ասում են՝ հիմար գրող ես, իսկ ով էլ սիրում է, դա անում է ինչ-որ անհասկանալի սենտիմենտալ պատճառներից ելնելով (ցլամարտ, սիրուն տղերք, Փարիզ-բան): Ու երբ քո անունը տալիս եմ, բոլորը թարս են նայում, թե՝ էս ինչ անհաջող դասականի անուն տվեցիր: Այ հիմա որ քեզ կարդում եմ, ավելի լավ եմ հասկանում, թե ինչու եմ քեզ սիրում: Ախր էն ամեն մի բառդ, ամեն մի նախադասությունդ անտանելի ծանոթ է: Ոնց որ հարյուր տարվա ծանոթս լինես, գարեջրի բաժակի մոտ հետս նստած, դարդերս լսած: Ոնց որ քո ամեն բջիջն անգիր իմանամ, հասկանամ, թե էդ բառերն ինչու ես գրել, ինչ ես դրել դրանց տակ: Ու դառը ժպտում եմ գիրքը փակելով: Ինչու՞ դու իմ ժամանակակիցը չես:

[StrangeLittleGirl]

Ձյունը խոշոր-խոշոր էր թափվում, էնքան, որ դիմացդ չէիր տեսնում: Իջա մեքենայից:
- Մյուս անգամ որ մենակ լինես, 200 կտաս,- ասաց վարորդը՝ վերցնելով պարզածս 100-անոցը,- բայց էս անգամ իջի:
Ձյան մեջ ճամփա բացելով առաջ գնացի: Պահակը կանգնած էր դարպասի մոտ: Բարևեցի:
- Բարև˜, ո՞վ ունես ստեղ,- հարցրեց:
- Բժիշկ եմ:
- Ո՞ր բաժնում:
- Ութում:
- Բա ո՞նց քեզ չեմ տեսել:
- Նոյեմբերից եմ ստեղ:
Պահակը մոտեցավ այնքան, որ ձյան խոշոր փաթիլների արանքից երևաց զինվորական համազգեստը, վրան գրված՝ «հայկական բանակ»: Ժպտաց: Ատամների մի մասը չկային:

[StrangeLittleGirl]

Ես վախենում եմ ամեն տեսակի խոստովանությունից, ամեն տեսակի կապվածությունից, ամեն տեսակի նվիրումից: Վախենում եմ, որովհետև այս զգացողությունը նոր չէ: Ես չեմ ուզում քեզ աստվածացնել, չեմ ուզում պնդել, թե հենց դու ես որ կաս, չեմ ուզում հավատալ, թե մենք միասին ճամփա ունենք անցնելու: Ուղղակի ինձ հաճելի է քեզ հետ շփվելը, մի ուրիշ տեսակի հաճելի:

[StrangeLittleGirl]

Մտածում եմ՝ եթե հիշեի, թե երկու տարի առաջ ինչ գժանոցում էի հայտնվել էս վիզայի հետ կապված հարցերի պատճառով, հաստատ արտագաղթելու միտք նորից չէի ունենա:

Ու մտածում եմ՝ ինչ լավ ա, որ ինտերնետը կա: Թե չէ եթե էն թղթաբանությունը, որը տպել-ստորագրել-սկան անել-ուղարկելով ա արվում, փոստով լիներ, մի քանի տարի կտևեր, մինչև սաղ փաստաթղթերը տեղը գային:

[StrangeLittleGirl]

Թեմաներ կան, որոնց մասին կոնկրետ կարծիք լսելիս ոնց որ ասեղներով ծակծկեն ինձ: Չնայած ընդհանրապես ես հակառակվող եմ, բայց էդ բոլորը լսելիս սովորաբար լռում եմ, կծկվում ու խեղճանում:

Էսօր իմ երկու սիրելի մարդիկ էին ինձ ծակծկում: Չէի դիմադրում: Ոնց որ քեզ ծեծեն, ու դու լուռ դիմանաս առանց ծպտուն հանելու: Մենակ դեմքիցս տեսնում էին, որ տրամադրությունս ընկել է:

Հետո գնացին նրանք: Ես քայլեցի կանգառ: Անձրև էր գալիս ու մութ էր: Լուռ լացեցի՝ ամբողջ ուժով ատելով ինձ: Եկա տուն, գրկեցի թեյի բաժակն ու նորից կծկվեցի: Սովորաբար ինձ այսպես խոցողներին ուղղակի հեռացնում եմ ինձնից, իսկ այս երկուսին շատ եմ սիրում ախր, ինձ ամենաթանկ մարդկանցից են: Ու ոչ մի ելք չեմ գտնում:

[StrangeLittleGirl]

Նենց մի տեսակ սիրահարվել եմ Րաֆֆու «Կայծերի» Կարոյին: Ու հետաքրքիրն էն ա, որ ինքն էլ մնացած կերպարների պես թղթից ա, գրքում էլ առանձնապես հաճախ չի երևում: Բայց նենց մի տեսակ սիրահարվեցի... նենց պատկերացնում եմ իրա արտաքինը, նե՜նց ծանոթ, նե՜նց հարազատ: Իրա մտքերն էլ օդից չեն, ոնց որ ինչ-որ մեկից ինչ-որ մի ժամանակ լսած լինեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ի՜նչ լավ էր, որ էսօր ասեցիր, որ երկուսիցս ոնց որ կախվածություն ունենաս: Ես էլ մտածում էի՝ ղզիկի մեկն եմ, որ ձեզ էդպես կարոտում եմ, որ ուզում եմ ամեն օր տեսնել երկուսիդ էլ:

Նենց հետաքրքիր ա, ինձնից փոքր ընկերներ շատ եմ ունեցել, բայց միշտ հասակակիցի տեղ եմ դրել նրանց: Ձեր երկուսի հետ ինձ մեծ եմ զգում, շա՜տ մեծ, բայց մյուս կողմից էլ ձեզ հետ անցկացրած ոչ մի վայրկյանիս համար չեմ փոշմանում: Դուք իմ էս դեպրեսիվ կյանքի լույսերն եք:

Չէի պատկերացնում, որ էսքան կարճ ժամանակահատվածում ձեզ էդքան կսիրեմ: Չէի պատկերացնում, որ էսքան կարճ ժամանակահատվածում ձեզ հետ էսքան կկապվեմ: Ու ո՜նց եմ հիանում ձեզնով, ո՜նց եմ ուրախանում, որ դուք կաք:

Էնքա՜ն ուրախ էի էսօր, որ ասեցիր՝ ոնց որ երկուսիցս կախվածություն ունենաս: Ինչ-որ բան տեղն ընկավ, ինչ-որ բան շատ ճիշտ է էստեղ: Սիրում եմ, շատ եմ սիրում մեր ընկերությունը:

[StrangeLittleGirl]

Մի տղա կար, անընդհատ ինձ youtube-ի լինքեր էր ուղարկում, իսկ ես կռիվ-ղալմաղալ էի սարքում, թե՝ հերիք ուղարկես, մեկ ա, չեմ նայելու, չեմ սիրում ուրիշների ուղարկած վիդեոներն ու ընդհանրապես ես նայող չեմ, լսող եմ: Բայց ասածներս վրան չէին ազդում: Ավելի էր ոգևորվում, ավելի շատ էր ուղարկում՝ հուսալով, որ ուղարկածներից մեկնումեկը վերջապես դուրս կգա: Իմ կռիվ-ղալմաղալներն էլ գնալով ավելի մեծ թափ էին առնում:

Մի ուրիշ տղա կա, որն ինձ հաճախ youtube-ի լինքեր է ուղարկում, ու ես դրանք հաճույքով նայում եմ՝ երազելով, որ ավելի շատ ուղարկի: Ամեն լինքից հետո շնորհակալություն եմ հայտնում տրամադրությունս բարձրացնելու համար:

[StrangeLittleGirl]

Չեմ սիրում էս Վալենտինը, հեչ չեմ սիրում: Էս էն տոնն ա, որը երբեք իմը չի էղել, որը նենց մի տեսակ հիշեցնում ա՝ դու ստեղ ավելորդ ես, վեր կաց, ռադդ քաշի: Էս տարի էլ ո՛չ բացիկ եմ գրել ինքս ինձ, ո՛չ կինո եմ հրավիրել, ո՛չ էլ ընթրելու եմ ինքս ինձ հետ: Լոքշ բաներ:

[StrangeLittleGirl]

Ինչքան մոտենում է գնալու օրը, էնքան ապաթիան շատանում է, էնքան ավելի եմ ուզում փախչել բոլորից ու որևէ մեկի երեսը չտեսնել: Նորից սոցիալական կրիզիս է սկսվում, ցանկություն բոլոր դռները փակելու ու ոչ մեկի ներս չթողնելու: Դրան գումարվում է նաև անհամբերությունը. ե՞րբ պիտի վերջապես ճամպրուկս շալակած նորից Կիև գնամ, հետո՝ իքս տրանզիտ քաղաք, հետո՝ Կոպենհագեն: Ու ի վերջո, ե՞րբ պիտի իմանամ, թե երբ եմ գնում:

Մտավախություն ունեմ, որ ամեն ինչ շատ հանկարծակի կստացվի, ու չեմ հասցնի բոլորին հրաժեշտ տալ: Գուցե լավն էլ հենց դա է. առանց ավելորդ էմոցիոնալության, առանց հրաժեշտի երեկոներ հիշելու, սառը, հանգիստ, ապաթիկ: Բայց ամենից շատ վախենում եմ վիզա չստանալուց: Էդ դեպքում մի տեսակ կյանքս կորած եմ պատկերացնում:

[StrangeLittleGirl]

Սայաթ-Նովայով տուն եմ բարձրանում: Հեռախոսով Starsailor-ի Tie Up My Hands-ն եմ լսում: Մի անգամ էլ տասնվեց տարեկանում էր, որ նույն ճամփան անցնելիս նույն երգն էի լսում. կենսաբանության պարապմունքից տուն էի վերադառնում: Այն ժամանակ հեռախոսները երգեր չէին նվագում. ռադիոյից ձայնագրած կասետով փլեյերս էր մոտս: Մութն ընկել էր, աստղազարդ պարզ երկինքն աչքիս առաջ էր: Այսօր երկինք չկար. տարիների ընթացքում բարձրացած գռեհիկ շենքերը ծածկել էին երկինքը:

Հիշեցի այն մարդուն, որի շնորհիվ առաջին անգամ լսել եմ երգը: Տասնվեց տարեկանում մինչև ականջներիս ծայրը սիրահարված էի նրան: Այն ժամանակ դեռ չէի ջարդել նրա մեյլի ծածկագիրը, չէի մտել նամակների մեջ ու գեյ պոռնո չէի հայտնաբերել: Դեբիլի պես սիրահարված էի, որովհետև ինքն էլ էր մոտավորապես նույն երգերը լսում, ինչ ես, ինքն էլ հայերենի, ռուսների ու ռուսերենի մասին այնպիսի կարծիք ուներ, ինչպիսին դաստիարակել են իմ մեջ: Իսկ այն ժամանակներում աշխարհից մեկուսացվածներիս համար դա հազվագյուտ երևույթ էր. ակումբ չկար: Ու նաև հեղափոխական էր: Տասնվեց տարեկանում լավ չէի հասկանում, թե դա ինչ էր, բայց հիշում եմ՝ Ռուսաստանից մի մեծահարուստ էր եկել, հանրահավաքներ էր անում, հեղափոխություն նախապատրաստում: Ու էդ տղաս ոգևորված գնում էր հեղափոխական հանրահավաքներին, մինչև մեծահարուստի գլխին տվեցին: Վերջին անգամ նրան քսանամյակիս եմ տեսել: Էնպես պատահաբար էր, փողոցում: Չէր հիշում, որ ծնունդս էր: Երբեք էլ չի հիշել, հիշեցրել եմ: Շնորհավորեց: Դրանից հետո լուր չունեցա նրանից: Հիմա մտածում եմ՝ գուցե հանրահավաքներին ու երթերին ինքը լինում է, բայց էնքան է փոխվել, որ չեմ ճանաչում:

Լիլիին հիշեցի: Տասնմեկ տարեկան էի, երբ առաջին անգամ իրական կյանքում տեսա նրան: Վանդակավոր յուբկա էի հագել: Մամայիս մորաքրոջ աղջկա հետ էի: Այսօր էլ ջինսից յուբկայով էի: Տասնմեկ տարեկանում ամեն ինչ էնքա՜ն հաստատուն է թվում: Երբ Լիլին անհետացավ, ինձ թվաց՝ այլևս երբեք նրան չեմ տեսնելու: Հետո թվաց, որ եթե փողոցում տեսնեմ, չեմ ճանաչի: Իսկ տասներեք տարեկանում մեզ նորից ծանոթացրեցին: Լիլին իմ այն ժամանակվա գիտաֆանտաստիկ պատմվածքներից մեկի հերոսը դարձավ: Ու այնքա՜ն հավերժ էր թվում ամեն ինչ, որ անգամ ապագայում նա դեռ նույն տեղում էր աշխատում:

Լիլին հիմա Սիրիայում է:

Starsailor-ը երգեց.

Let's watch the clock until the morning sun does rise

Հասա մեր խաչմերուկ: Վեց վայրկյան է մնացել, որ կարմիր դառնա: Դաշնամուրային հատվածից հետո միացան մյուս գործիքները: Վազելով անցա փողոցը, ու մարդուկը կարմիր դարձավ: Հեչ նույն մարդը չէի մնացել: Բարձրացա աստիճաններով: Քսանյոթ տարեկանում ամեն ինչ հեղհեղուկ ու փոփոխական է թվում:

[StrangeLittleGirl]

Իմ կյանքում շատ ա էղել, որ դեպրեսիաների մեջ ընկնեմ: Ընդհանրապես, գարունն ահավոր սեզոն ա էդ տեսանկյունից: Համարյա չեմ հիշում նենց գարուն, որ ինչ-որ չափով դեպրեսված չլինեմ, ու դրանից չտուժի գործունեությունս: Ամենալավը երկու դեպք եմ հիշում: Մեկը երրորդ կուրսում էր, որ մայիսին օրերով դասի չէի գնում: Ուղղակի հասցնում էի շաբաթ օրը լրացնել, դրա համար ինձ ոչ ոք դուրս չէր թողնում: Մյուս անգամն էլ Գերմանիայում սովորելիս էր: Բացի դեպրեսվելու հակվածությունիցս, Գերմանիան ինքը բավական տրամադրող մթնոլորտ էր ստեղծել, որ տրամս մինուս հազար լինի: Բայց ինչքան էլ տենց վիճակներում լինեի, երբեք օգնության չեմ դիմել, որևէ տեսակի դեղ չեմ խմել: Էս տարի առաջին անգամն ա, որ լրջորեն մտածում եմ հակադեպրեսանտ ընդունելու մասին, ընդ որում՝ դեռ կարգին չի էլ սկսվել դեպրեսիան: Առայժմ մենակ ոչ մի բանից հաճույք չեմ ստանում: Հաջորդ փուլին նոր կսկսեմ անկողնուց դուրս չգալ:

[StrangeLittleGirl]

Հա, ես էգոիստ զզվելի մարդ եմ: Քեզ հետ շարունակում եմ շփվել միայն ու միայն այն պատճառով, որ քեզնից շատ լավ գրական կերպար է ստացվում, ու իմ ամենալավ պատմվածքները ծնվում են հենց քեզ հետ շփման արդյունքում: Կներես, որ անընդհատ նոր կրակ եմ վառում, անընդհատ հիշեցնում իմ գոյության մասին, անընդհատ նորանոր վեճեր սադրում: Կներես, բայց մեր ամեն մի զրույցը մի-մի գրական ստեղծագործություն է: Կներես, որովհետև ես երբեք քեզ չեմ նվիրվելու:

...
Ինչու՞ ես էդքան կպել պատահականություններից: Ես հոգնեցի Երևանը տակնուվրա անելով ու քեզ որոնելով, հոգնեցի ամեն կարմիրի տակ կանգնելիս կողքի մայթերը տնտղելուց, հոգնեցի բոլոր անցորդներին քեզ հետ շփոթելով... Խնդրում եմ՝ արի հրաժարվենք պատահականություններից: Միևնույն է, քո մասին երբեք չեմ գրելու: Մեր զրույցները չափից դուրս ձանձրալի են, որովհետև ես միշտ համաձայն եմ քեզ հետ:

[StrangeLittleGirl]

Հիշու՞մ ես, որ սեպտեմբերին քո քաղաք եկա, բայց չզանգեցի քեզ: Հիվանդ էի: Չուզեցի հիվանդ-հիվանդ տեսնել քեզ:

Հիմա էլ եմ հիվանդ, թե չէ հաստատ նորից քո քաղաք կգայի: Իսկ այսօր բոլոր տատական-պապական միջոցներով փորձում եմ վռնդել ամեն տեսակի վիրուսներին, որ վաղը հեծանիվս վերցնեմ, շրջեմ քաղաքում: Գիտեմ, որ հանդիպելու ենք: Պատահաբար:

[StrangeLittleGirl]

Վաղուց էսպիսի բան չէր եղել ինձ հետ... Չէի զգում, թե ինչպես են ժամերը թռչում: Խոսում էի անընդհատ ու լսում էի անընդհատ: Ու կարևորը՝ վաղուց մենակության զգացումը չէր լքում ինձ: Երեկ լքել էր:

[StrangeLittleGirl]

Ես մի ճամպրուկ ունեմ, որտեղ հիշողություններ եմ դասավորում: Գնալով ավելի է ծանրանում այն, բայց ամեն հաջորդ օր տեղափոխվելիս հետս քարշ եմ տալիս ճամպրուկը, ամեն հաջորդ երկիր գնալիս տանում եմ հետս՝ առանց ավելորդ քաշի համար տուգանք մուծելու:

Այս առավոտ անցյալ գիշերվանից մնացած մի սիրուն հիշողություն ծալեցի, դրեցի ճամպրուկիս մեջ. կյանքիս մեջ երկրորդ սիգարետը, երրորդը՝ կիսատ, սառնոտ առաջին գարնանային գիշերը, ալկոհոլից խելագարված երկու գլուխ մթության մեջ, քայլում են փողոցներով, Թումանյան, Տերյան, Իսահակյան ու Ախմատովա արտասանում, իսկ վերջում՝ Ցվետաեվա երգում:

Չէ, ես էլ չեմ խմելու, էլ չեմ ծխելու: Այսօր առավոտյան բացել եմ Թումանյանի «Անուշն» ու կրկնում եմ այն տողերը, որոնք անցյալ գիշեր այդպես էլ չմտաբերեցի:


...Ուր որ հայրենի օջախի առաջ
Վաղու՜ց կարոտով ըսպասում են ինձ,
Ու ձըմռան երկար գիշերը նըստած`
Խոսում են Լոռու հին-հին քաջերից:

[StrangeLittleGirl]

Անցյալ գիշեր Ախմատովային հայտնաբերեցի: Էսօր շարունակում եմ կարդալ: Ինձ տարել ա.

А я иду, где ничего не надо,
Где самый милый спутник — только тень,
И веет ветер из глухого сада,
А под ногой могильная ступень.

[StrangeLittleGirl]

Իսկ ես կարծում էի, թե փոխվել եմ, մեծացել: Հպարտանում էի իմ հասունությամբ: Բայց ես լրիվ նույնն եմ մնացել մինչև իմ վերջին բջիջը: Լրիվ նույն զգացողություններն են, նույն կերպ երաժշտություն միացնելը, լույսերն անջատել, գետնին պառկելն ու լացելը: Ոչ մի նոր բան: Իսկ ես մեծանալ եմ ուզում:

[StrangeLittleGirl]

Կներես, ջանս, էս անգամ ուշ հիշեցի, որ ծնունդդ է: Կենացդ, ջանս, կենացդ... Կարոտել եմ քեզ:

Նուբարաշենում աշխատելու ընթացքում միշտ ուզեցել եմ մոտդ գալ, ծաղիկներ բերել քեզ: Կապ չունի, որ տասնմեկ տարի է, ինչ չեմ եկել այդտեղ: Կգտնեի, հաստատ գիտեմ՝ կգտնեի: Բայց չեկա: Մոռացա երևի կամ չհամարձակվեցի: Ինքս ինձ ուզում եմ արդարացնել, որ ուղղակի դու վաղուց արդեն այնտեղ չես, իմաստ չունի քեզ այնտեղ փնտրելը: Դու ամենուր ես ու լուռ հետևում ես ինձ:

Դու հիմա քսանինը կլինեիր ու երևի շատ բաների հասած կլինեիր: Ես կզանգեի քեզ, միասին կխմեինք երեկոյան, որ մոռանայի վատ տրամադրությունս: Չէ, ծնունդդ կնշեինք մի մեծ ընկերախմբով: Կլսեինք մեր սիրած երգերն 90-ականներից, կվիճեինք, թե արդյոք Ալանիս Մորիսեթն է ավելի լավը, թե Շերիլ Քրոուն, կհիշեինք թինեյջերական տարիքում մեր գրած սերիալները: Դու էլ բլոգ կունենայիր, գուցե ակումբցի էլ կլինեիր: Կքննարկեինք վերջին քաղաքական իրադարձությունները:

Ծնունդդ շնորհավոր, ջանս, շնորհավոր... Ես ամեն տարի մարտի 2-ին ամփոփելու եմ այն կյանքը, որ կարող էինք ունենալ, եթե դու չգնայիր: Ես ամեն տարի երազելու եմ ու փորձելու եմ հավատալ, որ հենց դա է իրականը, ոչ թե այն մեկը, որն ապրում եմ հիմա առանց քեզ:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ մխիթարում է, որ այս զգացողությունն անցողիկ է, ինձ ապրեցնում է այդ միտքը, հեռու վանում մեռնելու ցանկությունը: Բայց գիտեմ, որ կարող է լինել մի բան, որից հետո ես ի վիճակի չեմ լինի ապրել, իսկապես չեմ ապրի: Ես սարսափում եմ դրանից, չեմ ուզում, որ այդպես լինի, բայց եթե հանկարծ լինի, ես էլ հավերժ քսանյոթների խմբին կմիանամ:

[StrangeLittleGirl]

Եթե այս ամենին ուրիշ փիլիսոփայությամբ նայեմ, պիտի մտածեմ, որ ինչ-որ նշանակություն ունի, որ արդեն հինգերորդ օրն է, ինչ Կոպենհագենում չեմ: Անընդհատ ինքս ինձ հարցնում եմ՝ ի՞նչ են տալիս այս օրերը: Եթե չհաշվենք փետրվարի 28-ն ու մարտի 1-ը, ապա մնացած բոլոր օրերն անիմաստ են թվում: Ուրեմն կարող էի մարտի 2-ից Կոպենհագենում լինել ու էնտեղի գործերով վազվզել:

Փորձում եմ իմաստ գտնել այս օրերի մեջ ու գժվում դրանց դատարկությունից, դրանց միջին վիճակագրական առօրյայից էլ վատ լինելուց: Իսկ գուցե դեռ չե՞ն եկել այդ իմաստավոր օրերը: Հանգստացնում եմ ինձ: Իսկ եթե չգա՞ն: Իսկ եթե ամեն ինչ այսպես էլ մնա:

Աշխարհի ամենազզվելի բաներից մեկը վատ տրամադրությամբ արթնանալն է: Եթե տրամադրությունդ ընկնում է երեկոյան, դա նորմալ մարդկային երևույթ է: Բայց երբ արթնանում ես վատ տրամադրությամբ, իսկ երեկոյան ավելի լավ ես, նշանակում է, որ ինչ-որ համախտանիշ դուռդ ծեծում է:

Յախք: Էրնեկ էսքան բան չիմանայի:

[StrangeLittleGirl]

Հա, ուրեմն առավոտները գրելու սովորությունս: Մի քիչ առաջ էս օրագիրս էի փորփրում (էդպես շատ եմ անում, երբ սկսում եմ ինքս ինձ չհասկանալ), հիշեցի առավոտյան էդ լավ ավանդույթը, որ մի բաժակ սուրճի հետ նստում էի խզբզելու: Հիմա իմ կյանքում էնպիսի ժամանակներ են, որ առավոտյան գրելը շատ կօգնի:

Էս ինչ մռայլ օր է: Ուշ արթնացա: Տասնմեկուկես ժամ քնել եմ: Իսկ ես ասում էի՝ շուտ քնեմ, շուտ արթնանամ: Մարմինս մի տեսակ ջարդված էր: Յոգա՞ն: Բայց ախր երեկ ոչ մի արտառոց դիրք չենք արել, որ մարմինս բռնվեր: Մարմինս բողոքում է:

Մտածում եմ՝ չլինի՞ տրամադրությանս այս կտրուկ տատանումները եղանակի կտրուկ տատանումներով են պայմանավորված: Էդ դեպքում ինչպե՞ս բացատրենք, որ վերջին հինգ օրվա ընթացքում մենակ երեկ էր, որ ինձ լավ էի զգում գոնե օրվա երկրորդ կեսին: Բայց ձնծաղիկի պահը լավ էր... ինչ ասես չէր պատահել կարմիրի տակ կանգնած ժամանակ, բայց որ ձնծաղիկ նվիրեին... օրիգինալ էր: Ռումինական պոեզիան էլ էր հետաքրքիր:

Ընդհանրապես, նկատել եմ, որ իմ կյանքում միշտ ինչ-որ երևույթներ «կուտակվում» են: Երբ քիչ առաջ օրագիրս էի թերթում, տեսա, որ ինչ-որ մի ժամանակ էլ Հեսսեի մասին անընդհատ խոսվելու արդյունքում եմ «Տափաստանի գայլը» կարդացել: Դրանից հետո չեմ հիշում, որ որևէ մեկը Հեսսեի անուն տա: Հիմա էլ ռումինական պոեզիան: Ծիծաղս գալիս է դրանից: Ի՞նչ պիտի տա ինձ այդ պոեզիան: Հա, շարունակում եմ թերահավատորեն վերաբերվել դրան: Թեկուզ հենց մենակ այն պատճառով, որ ես երբեք ռումիներեն չեմ սովորի, իսկ պոեզիայի համը լրիվ դուրս է գալիս թարգմանություն կարդալիս:

Հին էջերը փորփրելիս մի բան էլ նկատեցի: Ես շատ էմոցիոնալ եմ: Հա, նույնիսկ չափից դուրս, միջին վիճակագրական կնոջից ավելի: Եվ ո՞վ է ասում, որ դա վատ է: Նենց մի տեսակ սիրեցի ինձ:

Հա, մի քիչ առաջ էլ Լիլյան էր զանգել՝ իմ կորած-մոլորած, երկու երեխատեր ուսանողական ընկերուհին: Ինձ էնքան է զարմացնում նրա իմաստությունը: Ինքը տան պատերի ներսում, ոչ ֆեյսբուք է մտնում, ոչ լուրերին հետևում, բայց ասում է՝ տասը տարի ժամանակ ունենք Հայաստանը փրկելու համար: Մի օր Լիլյայի մասին շատ կպատմեմ: Ինքը տեղով մեկ ուժ է, տեղով մեկ հերոս:

[StrangeLittleGirl]

- Ինչու՞ ես ականջակալներով քշում:
- Կարող ա մեռնեմ:

Երեկ վատ օր էր, շատ վատ: Ինձ խաղաղություն բերող յուրաքանչյուր գործողություն արդյունավետ էր միայն այդ պահին: Հերիք էր՝ անջատեի երաժշտությունը, իջնեի հեծանիվից, վերջացնեի սուրճ խմելը, անմիջապես նորից սկսվում էր. անիմաստ լարվածություն, անիմաստ մտքեր:

Ամենաանդուրն իմ ոչ ադեկվատ վարքին ու տագնապային ինքնազգացողությանն ուղեկցող սառը մտքերն են: Մի կողմից, էդ ամենից շուտ ազատվելու ցանկությունն է: Մյուս կողմից, ինքնասպանությունը որպես ելք տեսնելը՝ միաժամանակ հասկանալով, որ ես ուզում եմ ապրել: Դրա համար մտածում էի ժամանակավոր ինքնասպանության մասին: Ասենք, լավ կլիներ, չէ՞, մի չորս-հինգ օրով մեռնեի, հետո նորից արթնանայի, վերադառնայի իմ առօրյային:

Մեռնելու հետ կապված ինձ ամենաշատը վախեցնում է այն, որ իմ իրերին ուրիշներն են տիրանալու: Բացելու են սենյակիս հսկայական արխիվը, կարդալու են բլոգներիս թաքուն գրառումները, կոմպիս մեջ գտնելու են կիսատ պատմվածքներ, իմանալու են, թե ֆոտոներս ինչ սկզբունքով եմ տեսակավորել: Երկրորդ տեղում վախն է, որ չեմ հասցնի ամեն ինչ ասել: Բայց մեռնող մարդիկ ընդհանրապես հասցնու՞մ են ամեն ինչ ասել: Ինքնասպանություն անողները՝ երևի: Թե չէ որտեղի՞ց նամակների ավանդույթը:

Ես ականջակալներով եմ հեծանիվ քշում: Եթե մեքենան խփի, ես երջանկություն կունենամ մեռնելու այնպես, որ ոչ մեկի մտքով չի անցնի՝ ինքնասպանություն է: Բայց իմա՞ստը, եթե նամակ չկա, եթե վերջին ասելիք չկա:

Չգիտեմ, երեկ շատ էի խորացել էս ամենի մեջ: Ամեն դեպքում, մի բան գիտեմ. ես ինքնասպանություն անողը չեմ: Հաստատ: Էս անտեր կյանքն ինձ հաճույք է պատճառում նույնիսկ իր ամենազզվելի դրսևորումներով: Մազոխի՞զմ: Երևի ապրելը մազոխիզմ է, հատկապես եթե քո երազած կյանքով չես ապրում: Իսկ ո՞վ է իր երազած կյանքով ապրում: Բոլորն էլ բողոքում են: Ես ինքնառեալիզացվել եմ ուզում: Ոնց որ ուրիշ ոչինչ չի պակասում իմ կյանքում:

Էրեկ Աննայի ներվերը շատ կերա: Խեղճ աղջիկը ձեռս կրակն էր ընկել: Գոռացի վրան, կոպտեցի: Չէի ուզում, ճիշտ եմ ասում: Երբ ձայնս փորձում էի զսպել, այդ ամենը հայտնվում էր դեմքիս, ու Աննան դրանից ավելի էր լարվում, խառնվում իրար:

Էսօր հաստատ ավելի լավ եմ լինելու: Արթնացա մի ուժաստիկ երազից, բայց էգոիստական հեփի էնդով էր: Թիմի մնացած անդամներին նստեցրին էլեկտրական աթոռին, իսկ ես փախա: Բարձրահարկ շենքի լաբիրինթոսում վազեցի այնքան, մինչև աստիճանները գտա: Վազեցի հանդիպելով զանազան հետապնդողների, դահիճների, տեռորիստների: Փախա ու հասա առաջին հարկ: Դուրս եկա շենքից, իսկ դրսում արև էր:

[StrangeLittleGirl]

Երևի, երևի արժեր միայն հանուն երեկվա դեռ Հայաստանում լինել: Ոչ մի արտառոց բան, ոչ մի կյանք շրջող իրադարձություն: Ուղղակի մի շարք «առաջին անգամների» շղթա էր, փոքրիկ, աննկատելի, բայց հաճելի:

Էսօր շատ չեմ գրի: Էսօր լավ եմ:

[StrangeLittleGirl]

Կունդերայի Տոմաշը համոզված էր, որ բոլոր կանայք նույնն են ու միմյանցից տարբերվում են մեկ միլիոներորդականով: Ու հենց էդ միլիոներորդականի համար էլ անընդհատ տարբեր կանանց հետ էր քնում:

Իսկ ես համոզված եմ, որ բոլոր տղամարդիկ նույնն են ու տարբերվում են հենց մեկ միլիոներորդականով, ու դա փոխում է ամեն ինչ: Վերջին ժամանակներս շատ եմ մտածել, վերլուծել իմ ու տղամարդկանց հարաբերությունները (ոչ միայն սիրային): Ու էստեղ գրեթե առանց բացառությունների կանգնում եմ մի բառի վրա. մրցակցություն: Իհարկե, ոչ այնքան խելացի տղամարդկանց դեպքում ավելի հաճախ հարցը շատ արագ փակվում է իմ ջախջախիչ հաղթանակով: Իսկ խելացի տղամարդկանց հարցն ավելի բարդ է: Մրցակցությունը կարող է տարիներ շարունակվել ու գնալով ավելի լարվել: Եվ զարմանալին այն է, որ հազվադեպ է լինում, երբ սկսողը ես եմ: Ես խելացի տղամարդկանց հետ չեմ ուզում մրցել, ուզում եմ նույն թիմից խաղալ, բայց նրանք ինձ միշտ որպես մրցակցի են ընկալում, վախենում, որ հանկարծ կարող եմ իրենցից խելացի լինել: Իսկ ես չեմ ուզում ավելի խելացի լինել: Ի վերջո, խելքը բացարձակ մեծություն չէ, ու չկան միավորներ, որոնցով հնարավոր լինի որոշել՝ ում խելքն է ավելի շատ:

Հենց այստեղ գալիս է այդ միլիոներորդականը, գալիս է խելացի տղամարդը, որը չի մրցում, որն օգնում է ինձ, որ աճեմ, բռնում ձեռքիցս, որ չընկնեմ: Գալիս է այն տղամարդը, որին տարօրինակ կերպով շատ լավ հասկանում եմ, որովհետև նման եմ նրան, նման ուղի եմ ընտրել: Դրան հաջորդում է վախը, փոխադարձ վախը: Ու ես փորձում եմ նյարդերս անջատել, կրկնել հենց նրա խոսքերը. «Ինչ էլ լինի, լավ է լինելու»:

[StrangeLittleGirl]

Երբ գործից դուրս եկա, շատ էի վախենում, որ կբառադիանամ, կկորցնեմ օրվա ռեժիմս: Մտքովս չէր անցնում, որ դա կարող է բերել նոր սովորությունների, նոր ռեժիմի: Կարևորը՝ էլի քնում եմ նույն ժամին, արթնանում նույնից մի քիչ ուշ: Եթե սա կարողանամ պահել մինչև Դանիա գնալս, երջանիկ մարդ կլինեմ: Եթե այս ռեժիմս չպահեի, հաստատ այն մի քանի օրերի դեպրեսիան ավելի խորն ու անտանելի կլիներ:

Բայց այս ամենի հետ մեկտեղ նոր սովորություն եմ ձեռք բերել (կամ հինը վերականգնել, ինչպես կուզեք, անվանեք): Ամեն առավոտ գրում եմ: Իհարկե, առայժմ միայն օրագիրս է, և դա լավ է, որովհետև վերջում «պատասխանել» կոճակը սեղմելն ամեն դեպքում հաստատում է, որ պրոդուկտիվ եմ եղել: Բայց մտածում եմ՝ գուցե արժե դուրս գալ օրագրի սահմաններից և ամեն առավոտ ուղղակի գրել: Կապ չունի՝ ինչ: Կարող է լինել օրագիրս, բլոգս, ինչ-որ պատմվածք կամ էդպես էլ չշարունակվող վիպակս: Կարող է անգամ նամակ լինել, ինչպես այս առավոտ մինչև ակումբ մտնելս գրեցի: Այնուամենայնիվ, օգտակար սովորություն է, որից արժե կառչել:

Խմեմ սուրճս, գնամ, դանիերենովս զբաղվեմ:

[StrangeLittleGirl]

Կան մարդիկ, որ սկսում են գլխիս քարոզ կարդալ, թե՝ հայրենիքին ծառայել-բան, էս ուր ես գնում, պարտավոր ես հայրենիքի համար աշխատել: Երբ հակադարձում եմ, թե էս պահին ուղղակի ռեալ չէ իմ՝ Հայաստանում մնալը, երբ բացատրում եմ, որ դա իմ անձնական ընտրությունն է, ոչ ոք իմ կաշվի մեջ չի եղել, որ հասկանա՝ որքան անհեռանկարային է այս պահին մնալը, որ ոչ ոք իրավունք չունի խառնվելու իմ որոշումների մեջ, միանգամից ասում են՝ էդ եվրոպական բաները որտեղ ես սովորել: Պատասխանում եմ՝ էդ հայրենասիրական բաները որտեղ եք սովորել: Բանավեճը շարունակվում է:

Հետո սկսում են զանազան տարբերակներ առաջարկել մնալու, ճիշտ այնպես, երբ նոր պետք է հետ գայի, տարբերակներ էին առաջարկում: Ու չեն լսում, չեն հասկանում, որ էդ տարբերակների մի մասն ուղղակի ռեալ չեն, մյուս մասն արդեն փորձել եմ, անհաջողության մատնվել: Չգիտեմ՝ ինչու են մարդիկ էդքան սիրում ուրիշների կյանքի մեջ խառնվել և ուրիշների փոխարեն որոշել, թե որն է լավը: Կուզեի նրանցից մի քանիսին դնել իմ տեղում, տեսնել՝ նրանք ընդհանրապես Հայաստանում վերադառնալու փորձ կանեի՞ն, թե՞ չէ:

[StrangeLittleGirl]

Սրտաբանականի կանգառից Նորքի հոգեբուժարան ոտքով ուղիղ տասը րոպե է: Վերջին ինը և մի քիչ ավելի տարիների ընթացքում շատ եմ հետ ու առաջ արել այդ ճամփով, երբեմն՝ ոչ ամբողջությամբ, հրաժարվելով հասարակական տրանսպորտից, ոտքով իջնելով քաղաք: Ու հենց էդ ճանապարհին էր, որ իմ ամենագունեղ երազանքները փշուր-փշուր եղան, արցունքների վերածվեցին, իսկ հետո դարձան որոշում. ես այստեղ չեմ ապրելու:

Այսօր անցնում էի այդ ճամփով ու ինձ բռնացնում, որ նոր երազանքներ եմ կառուցում, նոր մտքեր են ինձ այցելում: Ստոպ: Սա դրա տեղը չէ:

Նորքում ոչինչ չէր փոխվել. բակում պառկած էր նույն գզգզված շունը, ցանկապատից այն կողմ այծեր էին արածում, պահակակետի շուրջ քմահաճ սիրամարգն էր պտտվում, ու նույն պահակը հետևում էր մտնող-դուրս եկողին: Քիչ այն կողմ ուսանողներն էին խալաթներով կանգնած տաքանում արևի տակ: Այգում մի քանի հիվանդներ էին զբոսնում:

Նույնն էր նաև սպիտակ շենքը: Ամեն ինչ իր տեղում էր մնացել: Եկել էի Զառային տեսնելու: Զրուցեցինք ահագին դեսից-դենից, մի քիչ մասնագիտական թեմաների անցանք: Հետո հանկարծ ուզեցի ամբիոն բարձրանալ: Հաստա՞տ: Զառային ասացի, որ կգնամ, կտեսնեմ՝ ով կա-չկա, հետ կգամ:

Դուրս եկա սպիտակ շենքից, քայլերս ուղղեցի դեպի հիմնական շենքը: Զգացի, որ ներքուստ լարվում եմ: Աստիճաններին ստիպված եղա կանգ առնել, մի քիչ շունչ քաշել: Ճիշտ նույն զգացողությունն էր, որ ունեցել եմ 2009-ի սեպտեմբերին՝ առաջին անգամ կլինիկական օրդինատուրա գալիս: Լարվածություն, սրտխփոց, շնչահեղձություն: Միայն թե այս անգամ աջ ձեռքումս կլինիկական օրդինատուրա ընդունվելու փաստաթուղթ չկար:

Մտա ամբիոն, որտեղ ավելի քան երկու տարի էր, ինչ չէի եղել: Պատերը սառն էին, օտար: Լռություն էր տիրում: Երազեցի, որ մարդ չլինի, վերադառնամ սպիտակ տուն, Զառայի հետ դուրս գամ: Մարդ կար: Էլենն էր այնտեղ՝ իմ հոգեբուժության դասախոսը, ու նաև Նարինեն՝ իմ օրդինատուրայի ղեկավարը: Զրուցեցինք մի քիչ: Այս մարդկանց մի ժամանակ շատ էի սիրում: Կարծում էի՝ հիմա էլ եմ շատ սիրում: Ու երևի կսիրեի, եթե ժպիտների տակ քողարկված սառնություն չզգայի: Անընդհատ ինձ հարցնում էի՝ ինչու՞ եկա:

Կարծում էի նաև, որ Նորքն իմ սիրելի տեղն է Երևանում: Բայց ինչպե՞ս կարող է պատահել, եթե այնտեղ են անցել իմ կյանքի ամենածանր պահերից մի քանիսը, ինչու՞ պետք է սիրեմ, երբ ամեն անգամ այդ տարածքով անցնելիս վերապրում եմ անցածը: Այսօր էլ վերապրեցի: Տուն եկա ինքս ինձ խոստանալով այլևս երբեք այնտեղ չգնալ: Այսօրվա սթրեսը դեռ շատ թանկ կնստի ինձ վրա:

[StrangeLittleGirl]

Զարմանալի օր էր երեկ: Լիքը զգացողություններ ո՞նց խտացան էդ մի քսանչորս ժամվա մեջ: Լավ էր երեկ: Ու ինչքա՜ն շատ եմ գրել: Ես չեմ հիշում իմ կյանքում մի էդպիսի օր, որ էդքան շատ գրած լինեմ, ինչքան երեկ: Մի հինգ-վեց էջ տարբեր բաներ գրած կլինեմ: Հետո էլ Նիմֆոմանուհու դիտումն էր ու դրան հաջորդած զրույցը: Հանգիստ էի երեկ երեկոյան: Ու ինչքա՜ն լավ է, երբ առանց ալկոհոլի կարողանում ես ցրվել:

Էսօր էլ եմ գրելու, շատ եմ գրելու:

[StrangeLittleGirl]

Թվում է՝ երեկ ոչնչով չեմ զբաղվել: Պարապ-սարապ ֆեյսբուքում ու ակումբում եմ ֆռֆռացել: Բայց չէ, գոնե կոմպիս «ստեղծագործական» կոչվող պապկան եմ դասավորել: Հետաքրքիր բան տեղի ունեցավ: Մի ֆայլ կար, կոչվում էր Պրեվեր: Մտածեցի՝ երևի որպես ոգեշնչման աղբյուր մի քանի բանաստեղծություն եմ հավաքել մեջը: Բացեցի ու սիրտս կանգնեց. «Նախաճաշի» թարգմանությունն էր, իսկ դրանից մոտ կես ժամ առաջ արագ-արագ թարգմանել, դրել էի ակումբում: Համեմատեցի երկու տարբերակները: Ահագին նման էին, միայն մի երկու բառ էս կողմ-էն կողմ: Հետաքրքիր բան ա հիշողությունը:

Հետո էլ ֆեյսբուքը Չարենցով էր ողողվել: Մտածեցի՝ ես, որ պոեզիայով են տարվել վերջերս, ինչու՞ մի բան չդնեմ: Էդպես սկզբում «Գանգրահեր տղայից» հատված դրեցի: Հետո «Հարդագողի ճամփորդներից» մի տող աչքովս ընկավ մի ուրիշի մոտ: Հավեսս տվեց, բացեցի, ամբողջ գործը կարդացի: Ու վատ էի: Ի՜նչ հետաքրքիր է նույն գործը տարբեր տարիքում կարդալը: Փոքր ժամանակ ես դա ուղղակի համարում էի շատ լավ գործ: Իսկ երբ երեկ կարդացի, ինձ տեսա մեջը, տեսա նաև իմ բոլոր հասակակիցներին:

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր պատկեր եմ նկատել. լարվածությունս իր գագաթնակետին է հասնում երկուշաբթի օրերը: Հետո կամաց-կամաց նվազում է, շաբաթ-կիրակի անհետանում է, որ երկուշաբթի նորից թափ առնի: Դա, իհարկե, բացատրություն ունի: Ամեն երկուշաբթի աչքերս բացում եմ՝ հասկանալով, որ այդ շաբաթ էլ եմ դեռ Հայաստանում լինելու, լարվում եմ անորոշությունից, հույս փայփայում, որ գոնե այդ շաբաթ վիզայիցս լուր կստանամ: Իսկ երբ գալիս է ուրբաթ երեկոն, անհանգստանալու կարիք չի լինում. միևնույն է, շաբաթ-կիրակի ոչ ոք պարապ չի մնացել, որ գործովս զբաղվի: Մնում է ուղեղն անջատել ու կյանքը վայելել:

Այս շաբաթ Երևանում լիքը հետաքրքիր իրադարձություններ կան: Այնքան շատ են, որ չգիտեմ՝ որին կհասցնեմ գնալ, որին՝ ոչ: Անցյալ շաբաթ Երևանը նորովի բացահայտեցի, սկսեցի սիրել այստեղի կյանքը, ափսոսացի, որ գնում եմ: Ինձ թվաց՝ բոլոր քաղաքներից գնացել եմ հենց այն ժամանակ, երբ սկսել եմ հարմարվել, երբ վերջապես կյանք եմ ստեղծել ինձ համար: Հետո հասկացա, որ բոլորովին էլ այդպես չէ, այլ ինչքան շատ եմ զգացել, որ հեռանալու ժամանակը մոտենում է, այնքան ավելի եմ գնահատել այնտեղ անցկացրածս յուրաքանչյուր րոպեն: Գուցե այդ իմաստով ճի՞շտ է վեց ամիսը մեկ բնակավայր փոխելը: Վեց ամիսը մեկ բաժանում, վեց ամիսը մեկ տրավմա, վեց ամիսը մեկ հիշողությունների մի նոր կույտ: Այդ տեսանկյունից Կոպենհագենն ինձ վախեցնում է. ինչպե՞ս եմ երեք տարի դիմանալու այնտեղ:

Երևանի կյանքս սկսել եմ գնահատել, ուրեմն իսկապես եկել է գնալու ժամանակը, իսկապես քիչ է մնացել: Այս շաբաթ երևի վիզայիցս լուր կստանամ:

[StrangeLittleGirl]

Հենց վիզաս սկսեց ուշանալ, այսինքն՝ կյանքս ընթանալ ոչ այն հունով, որով պլանավորել էի, տագնապեցի: Ինքս ինձ հանգստացնելու համար անընդհատ կրկնում էի՝ ուրեմն պետք է, որ հիմա Հայաստանում լինեմ: Ու անընդհատ սպասում էի «նշանների», սպասում էի ապացույցների, որոնք պիտի որ հիմարիս կյանքը փոխեին: Իսկ երբ օրերս անցնում էին, ու ոչ մի շրջադարձային երևույթ տեղի չէր ունենում, սկսում էի ավելի ու ավելի անհանգստանալ. ուրեմն լրիվ իզուր էր Հայաստանում գտնվելս:

Բայց անցյալ գիշեր, երբ տարբեր ազգության մոտ երեսուն հոգով Drunken Sailor էինք երգում ու երբ երջանկությունից լողում էի օդում, հանկարծ գլուխս պայծառացավ. ես էս պահի, հենց այստեղ ու հիմայի համար եմ Հայաստանում: Ու հետ նայեցի վերջին կես ամսվան, որը լիքն էր երջանիկ պահերով ու հաճույքներով: Հենց դրանք բաց չթողնելու համար արժեր, որ վիզաս ուշանար:

Իսկ երեկ տրամադրությունս շատ բարձր էր: Այդքան ուրախ վաղուց չէի եղել:

[StrangeLittleGirl]

Դու գոռում էիր ինձ վրա, ինքնամոռաց գոռում: Դեմքդ զայրույթից կարմրել էր: Ես լուռ լսեցի ու թույլ տվեցի, որ գնաս: Դու չամաչեցի՞ր արածիցդ: Երևի ես եմ մեղավոր, որ քեզ այդքան բան թույլ եմ տալիս: Ես եմ մեղավոր, որ քեզ այդքան մոտ եմ թողել: Մեղավոր եմ, որ քեզ այդքան երես եմ տվել:

Մի օր բացելու՞ ես աչքերդ, տեսնելու՞ ես ոլորտիդ խնդիրները, հասկանալու՞ ես, որ Հայաստանում կատարված ոչ մի հետազոտություն չկա, ոչ մի տարիքային նորմ չկա, ոչ մի կարևոր քայլ արված չէ: Մի օր հասկանալու՞ ես, որ մենք հետ ենք մնում աշխարհից, ու մասնագետների սրտացավությունը ոչ մի դեպքում գործն առաջ չի տանի, եթե ի վերջո չհասկանան, որ լիքը բացեր կան, չանցնեն բացերը փակելուն:

[StrangeLittleGirl]

Սկսել եմ ուշ արթնանալ: Շուտ քնել, ուշ արթնանալ: Սովորաբար այդպես լինում է, երբ նախորդ օրը յոգայի դաս եմ ունենում. մարմինս այնքան է հոգնում, որ դժվարությամբ է առավոտյան անկողնուց պոկ գալիս: Բայց վերջերս դա կապ չունի. ուղղակի ուշ եմ արթնանում:

Երևի պետք է վերջ տալ այս բառադիությանը, այս թափթփված կյանքին, այս չվաստակած հանգստին: Անընդհատ ինքս ինձ կրկնում եմ՝ վայելիր, որովհետև դժվար թե էլի կյանքումդ էսպիսի մի հատված լինի, որ ոչ մի պարտավորություն չունենաս: Բայց չէ, չի լինում:

Էսօր քիչ էր մնում՝ իռլանդերենի գրքերը շալակեի, գնայի ամերիկյան: Ալարեցի: Ամեն դեպքում, պետք է էսօր մի քանի բան անել, որ անելիքների հիմար ցուցակս մի քիչ փոքրանա: Հորինովի անելիքներ:

[StrangeLittleGirl]

Երևանում օդում կախված ինչ-որ դեպրեսիա կա: Երբեմն քեզ թվում է՝ մենակ ինքդ ես, բայց երբ մի քիչ շփվում ես հասակակիցներիդ հետ, հասկանում ես, որ չէ, շատերն են էդ վիճակում, բոլորն ինչ-որ չարդարացած սպասելիքներով կամ նոստալգիայով կամ հուսահատությամբ: Բոլորը փնտրում են, ինչ-որ բան են փնտրում, որ Հայաստանում չի գտնվում: Ու մի քիչ հանգստանում ես. մենակ դու չես էդպիսին:

[StrangeLittleGirl]

Ամեն անգամ զարմանում ու հիանում եմ, թե ինչքան լավ ընկերներ ունեմ: Նրանց մեջ կա մի խումբ, որոնց հետ չես զգում՝ ժամանակը ոնց է թռնում: Ամենաշատը հենց այդ ընկերներիս եմ սիրում: Նրանց հետ հանգիստ եմ, նրանց հետ կարող եմ խոսել ամեն ինչից: Նրանց կողքով քայլելիս չեմ նկատում հետս գլորվող հեծանիվս:

***
Անցյալ գիշեր ընկերուհուս հետ նստած էինք փաբում, որը զարմանալիորեն լիքը չէր շաբաթ գիշերով: Ու ինքն ինձ ասում էր՝ էս մի ամիսը հենցընենց չի: Ես անընդհատ գլխիս էի տալիս, թե՝ խելքիս ինչ փչեց, որ գնացի, դիմում գրեցի առանց վիզայի պատասխանի: Ասում էի՝ մեկ է, երբ էլ լիներ վիզաս, դրանից հետո երկու շաբաթ ժամանակ հաստատ կունենայի: Ընկերուհիս պնդում էր՝ էս մի ամիսը հենցընենց չի: Փորձում բացատրություններ գտնել. գուցե ենթագիտակցորեն փախել եմ աշխատավայրում ինչ-որ բանից կամ ցանկացել եմ մինչև մեկնելս մի քիչ թափառել կամ ժամանակ ունենալ մտածելու ու նախապատրաստվելու համար կամ, կամ...

Հետո մենք քայլեցինք գիշերով: Հիշեցինք էն հավես օրերը, որ միասին անցկացրինք Համբուրգում, Պոտսդամում ու Բեռլինում: Ընդամենը երկու օր էր, բայց էնքա՜ն հիշելու բան կար... մեր պոկվող ոտքերը Բաբելսբերգից հետո տուն քայլելիս, Լիլիթի կորած պայուսակն Ուլցենում, Պոտսդամի գնացքը ու քրքրված սենդվիչները, որ մինչև առավոտ սոված չմնանք... Լավ օրեր էին:

Ես միշտ համարել եմ, որ շատ լավ հիշողություն ունեմ, բայց վերջերս սկսել եմ կասկածել. հանդիպում եմ մարդկանց, որոնց գոյությունը ոչ մի կերպ չեմ մտաբերում, հիշեցնում են ինձ դեպքեր, ստատուսներ, մեկնաբանություններ, որոնք մտքիցս թռել ու թռել եմ, ու ինձ թվում է՝ ինձ հետ չի կատարվել: Անգամ մոռանում եմ, թե ինչու եմ ինչ-որ մեկի հետ ժամանակին կռվել կամ մոռանում եմ, որ նրա հետ այլևս չեմ խոսում, փողոցում տեսնելիս ուրախ բարևում եմ, իսկ նա հիշում է...

Հետո նորից հիշեցի Համբուրգը, Պոտսդամն ու Բեռլինը Լիլիթի հետ: Հիշեցի նաև Դիլիջանում մեր կազմած պլանները, իմ փնտրած վարձով տներն ու դրանց փուլ գալը, Գոշավանքն ու Պարզ լիճը, պուլլա ու խաչապուրի թխելը... Ու հասկացա, որ ես մոռանում եմ այն, ինչ կարևոր չէ, մոռանում եմ վիրտուալը, իսկ իրական կյանքում ապրածս յուրաքանչյուր վայրկյանը տպված է հիշողությանս մեջ:

[StrangeLittleGirl]

Նա ինձ ասաց, որ որոշումն ուղարկվել է Կիև: Հարցրի, թե ինչ է որոշումը: Ասաց՝ դու ստանում ես կացության իրավունք: Շնորհակալություն հայտնեցի և հեռախոսն անջատեցի: Դու ստանում ես կացության իրավունք: Գնալս ավելի առարկայացավ: Երկու շաբաթից ամենաշատը: Ու սկսեցի հուզվել, անհանգստանալ արդեն ուրիշ պատճառներով:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ սարսափելի զարմացնում է այն հաճույքը, որով աշխատում եմ Կոպենհագենի ղեկավարությանս հետ: Է՛լ ավելի է զարմացնում այն փաստը, որ այդքան տանջանքով գրածս թեզը, որն ուղարկելուց հետո որոշել էի ընդհանրապես չբացել, հիմա ահավոր սիրում եմ:

Ինձ զարմացնում է, թե ինչպես մինչև այնտեղի առաջադրանքներս (ընդ որում, հաճախ ոչ պարտադիր) չեմ կատարում, ուրիշ գործով չեմ կարողանում զբաղվել: Ես ինձ չեմ ճանաչում՝ ինձ, այն վաստակաշատ ձգձգամոլին:

Ու չգիտեմ՝ որտեղ փնտրել պատճառները: Կես տարի Հայաստանում փտե՞լը, ինչի արդյունքում կարևոր աշխատանքին կարոտ եմ մնացել, թե՞ հրաշալի ղեկավար ունենալը (գրողը տանի, ղեկավարն անպայման պետք է տղամարդ լինի, որ լավը լինի):

Կոնֆերանսի աբստրակտն ուղարկելուց հետո միլիարդերորդ անգամ համոզվում եմ, որ ճիշտ քայլ էր սա:

[StrangeLittleGirl]

Գրողը տանի քեզ, Թորի, դու ինչքա՜ն լավն ես: Ես զարմանում եմ, թե ինչպես տարիների ընթացքում դու չես փոխվում ու փոխվում ես շատ սիրուն ձևով: Նկատի ունեմ՝ չես փոխվում, որովհետև երբեք ավելի վատը չես դառնում, քո մի ալբոմը մյուսից լավն է լինում միշտ, միշտ գտնվում են երգեր, որոնք մի այլ կարգի սիրելի են դառնում: Ու փոխվում ես, որովհետև քո մի ալբոմը երբեք նման չէ հաջորդին: Դու դեմք ես, Թորի, լուրջ եմ ասում:

Թորի, ես չեմ հիշում, որ դու երբևէ ակուստիկ կիթառ օգտագործած լինես քո երգերում: Հիմա դրան էլ ես անցել: Էսօր լսում եմ նոր երգդ ու չեմ կշտանում: Իսկ ես երգ էի փնտրում, որ ինձ «տանի»: Թորի, անհամբերությամբ սպասում եմ քո նոր ալբոմին, իսկ մայիսի 24-ին համերգասրահի մուտքի մոտ քարշ կգամ ու տոմս կփնտրեմ: Քեզ տեսնելու եմ էս տարի, Թորի, անպայման տեսնելու եմ:

Ու հիմա ինձ մղում ես ստեղծագործելու, ինձ ստիպում ես հանել բոլոր կիսատ մնացած սևագրերս ու նորմալ գործեր սարքել: Ես սիրում եմ, թե ինչպես ես ինձ վրա ազդում: Սիրում եմ քո գոյությունն իմ կյանքում: Շնորհակալ եմ քեզ, իրոք շնորհակալ, որ դու միշտ լավն ես մնում: Ես քեզնից շատ բան եմ սովորել:


https://www.youtube.com/watch?v=_EAVmVijVw4#t=32

[StrangeLittleGirl]

Վերջապես հասա: Անքուն գիշերվանից հետո սատկած եմ, բայց գոհ: Եղանակը շատ վատ չէ, կարևորը՝ անձրև չի գալիս: Ցրտոտ է, բայց երևի վերջին օրերի Երևանի համեմատ ավելի տաք է:

Գնամ, մի քիչ հանգստանամ ու սկսեմ տարածքն ուսումնասիրել: Ոգևորված եմ: Վերջապես հասա:

[StrangeLittleGirl]

Չէ բայց իսկականից, դու ո՞նց ես էդքան լավ հասկանում, էդքան լավ պատկերացնում, էդքան լավ վերլուծում, թե ինչ է կատարվում իմ ներսում: Ես ասում եմ՝ էս վերջերս շատ եմ խմում, իսկ դու իմ բոլոր ապրումները դնում ես դիմացս: Չեմ ուզում վախենալ քեզնից: Ինձ դուր է գալիս, թե ինչպես ես ազդում վրաս, ինձ դուր են գալիս քո մտքերը, քո ներկայությունը, քեզ հետ զրուցելը: Բայց սարսափելի վախենում եմ: Գիտես՝ ինչու: Ինձնից լավ գիտես: Երևի որովհետև դու էլ ինձնից ես վախենում, չգիտեմ:

Եթե կա աշխարհում մի մարդ, որի հետ ուզում եմ անընդհատ խոսել ու չհոգնել, դա երևի դու ես: Ու գիտեմ, որ անընդհատ կարոտելու եմ քեզ: Ափսոս:

[StrangeLittleGirl]

Չէ էլի, չէ... որ նեղվում ես, երբ ծնողներդ խորհուրդներ են տալիս, կողքից ասում են՝ մի նեղվի, ինքն ավելի մեծ փորձ ունի, լսի իրան, բան-ման: Բայց ախր ինքը ավելի քիչ փորձ ունի Եվրոպայում ապրելու կամ տուն փնտրելու: Ինչու՞ ա ինքն առավոտից իրիկուն ինձ խորհուրդներ տալիս, թե ոնց անեմ, ինչ անեմ: Մամ, մի արա տենց, ինչ կլինի: Ես իմ անելիքը քեզնից լավ գիտեմ: Թող որ զզված չգնամ էս երկրից, թող վերջին օրերս վայելեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ամեն գիշեր հեծանիվով տուն գալիս նայում եմ աստղազարդ երկնքին, որովհետև գիտեմ, որ հյուսիսում մեկ էլ դա եմ ահավոր կարոտելու: Մենք՝ լկստված հայերս, ասում ենք, թե մայրաքաղաքում երկինքը չի երևում, ու այն տեսնելու համար պետք է սարեր բարձրանալ կամ բաց դաշտեր գնալ: Իսկ ես գիտեմ, որ մեզ մոտ աստղերը շատ ավելի շատ են, քան Սկանդինավիայում: Մեզ մոտ ուղղակի ամպեր շատ հազվադեպ են լինում:

[StrangeLittleGirl]

Ինչ-որ տարօրինակ ձգող բան կա էդ տղայի մեջ: Ես հաստատ գիտեմ, որ սիրահարված չեմ, հաստատ գիտեմ, որ նույնիսկ դուրս չի գալիս այնպես, ինչպես տղան ինձ դուր կգար: Բայց անընդհատ ինձ թվում է, թե մենք պետք է խոսենք: Ուղղակի նստենք ու զրուցենք: Թեկուզ միայն մի անգամ կյանքներիս մեջ, հետո մեր ճամփով գնանք: Ինչ-որ չասված բան կա մեր միջև, որ ոչ մի կերպ չեմ հասկանում:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ մեկ-մեկ թվում ա՝ սերիալում եմ ապրում, լուրջ եմ ասում: Էսքան հետաքրքիր բան, որ ինձ հետ ա լինում, տեսնես ուրիշների հետ լինու՞մ ա:

[StrangeLittleGirl]

Բայց էս տղամարդիկ ինչքան նման են իրար... Գրեց, որ վերջերս իմ մասին ա մտածում, հարցրեց, թե որտեղ եմ: Ասացի՝ գնում եմ Կոպենհագեն: Ցանկություն հայտնեց ինձ հյուր գալու: Գրեցի, որ դեմ չեմ: Հարցրեց, թե արդյոք թույլ կտամ իմ տանը մնալ: Ասացի՝ սպասիր, սկի ես դեռ մնալու տեղ չունեմ: Հարցրեց, թե արդյոք ես էլ եմ իրեն նույնքան շատ ուզում տեսնել, որքան ինքը: Իսկ ես տվեցի անկեղծ պատասխան. հիմա շատ ավելի կարևոր հարցեր ունեմ լուծելու, երբ տեղ հասնեմ, տեղավորվեմ, նորից կխոսենք: Վիրավորվեց, ասաց, որ անքաղաքավարի եմ, բլոկ արեց ինձ ու գնաց:

Խոխմն էն էր, որ մոռացել էր, որ մի տարի առաջ էլ էի ճիշտ նույնքան «անքաղաքավարի» ու պահանջում էի ինձնից հեռու մնալ: Խոխմն էն է, որ սա նմանատիպ առաջին դեպքը չի: Այս տարվա մեջ արդեն երրորդ նախկին չստացված կամ անծանոթ սերն է հայտնվում ու ասում, որ ուզում է ինձ տեսնել:

Երեկ Ամին տեսա: Ամուսնացել է երկու տարի առաջ: Իմ անձնականից հարցրեց: Արագ-արագ պատմեցի վերջին պատմությունները:
- Էս ամեն ինչը պետք է քեզ,- ասաց,- որ հասկանաս՝ նրանք քոնը չեն, ու երբ քոնը հայտնվի, միանգամից ճանաչես:

Ես ուզում եմ Ամին հավատալ, ուզում եմ հավատալ, որ մի օր ինձ տեսնելու ցանկություն հայտնելու է նաև այնպիսի մեկը, որը գոնե մի փոքր ինձ դուր է գալիս:

[StrangeLittleGirl]

Ես սիրում եմ անակնկալներ ու սիրում եմ ընկերներիս պատրաստած անակնկալները:

Վերջին օրով ընկերներս անանկալ են պատրաստել ու խնդրում են՝ տնից դուրս գամ: Ընդհանրապես, ինձ համար վերջին օրը, լինի դա քննությունից, թե ճամփորդությունից առաջ, սրբություն է, ու չեմ սիրում որևէ մեկի հետ պայմանավորվել, որևէ տեղ գնալ, որևէ բան անել հոգեպես ու ֆիզիկապես ճամփորդությանը պատրաստվելուց առաջ:

Վերջին օրով ընկերներս խնդրում են՝ սիրուն հագնված ներկայանալ: Ես հավաքել եմ բոլոր սիրուն շորերս ու մի ձեռք սպորտային հագուստ թողել, որով օդանավակայան պիտի գնամ: Ես վախենում եմ նրանց անակնկալից, շատ եմ վախենում: Հազար անգամ խնդրեցի, որ ասեն՝ ինչ է, որովհետև ես չեմ կարող տրամադրվել անակնկալների: Լռում են դեռ:

Ու ես հոգնած կգնամ: Հույս ունեմ՝ կկարողանամ ինձ զսպել, որ չգոռամ. ընկերներս ինձ սիրում են, վատ բան անել չեն ուզում:

[StrangeLittleGirl]

Ինչ հավես բան ա առավոտյան էսքան շուտ արթնանալը: Բաց պատուհանից ներս էր մտնում սառը օդը, ինչ-որ տարօրինակ թռչունների ծլվլվոց էր լսվում: Դրսում արդեն լույս էր, թեև ամպամած: Ու օդը մաքու՜ր-մաքու՜ր. մի բան, որ Երևանում վաղուց մոռացել ենք, թե ինչ է:

Շատ սիրեցի էս հոսթելը: Ձեռքիս ճար լիներ, մի քանի ամիս այստեղ կմնայի:

[StrangeLittleGirl]

Ի՜նչ սիրուն արևածագ էր:

Լավ է, էսօր անձրև չկա: Հուսամ՝ չի էլ լինի: Ու սկսվում է օրը 26կմ քշելու գժական առօրյան:

[StrangeLittleGirl]

Երբ Հայաստանում անընդհատ լարվում էի պարապությունից ու դեսուդեն խփվում, մամաս ու ընկերներս ասում էին՝ սա համարի արձակուրդ ու հանգստացիր: Ինքս ինձ խաբում էի, որ հանգստանում եմ: Բայց երևի չիմանայի, թե ինչքան հոգնած եմ, մինչև չհասնեի Կոպենհագեն: Նոր սենյակս տեղափոխվելուց հետո անընդհատ քնում եմ: Պառկում եմ երեկոյան իննին-տասին, արթնանում ցերեկը տասին-տասնմեկին: Նախաճաշում, մի քիչ նստում, հետո ևս երկու ժամ քնում: Օրվա մնացած մասը՝ կոմպի դիմաց, մեկ էլ հեծանիվով մի քանի պտույտ մեր թաղամասում, մի քիչ էլ ընթերցանություն:

Ու ինձ չեմ մեղադրում, չեմ ջղայնանում, թե ժամանակս անտեղի անցնում է: Զգում եմ, որ վերջապես հանգստանում եմ: Այ սա իսկական արձակուրդ է: Մի քանի օր այսպես անջատվելը շատ ավելին է, քան Երևանում մեկ-երկու ամիս աշխատանք չունենալը: Վերջին անգամ էսպիսի արձակուրդ ունեցել էի օգոստոսին Լյուբեկում: Ընդամենը երկու օրով:

[StrangeLittleGirl]

Երեկ «Եդեմի պարտեզի» կինոն էլ նայեցի: Որպես կինո շատ ախմախ բան էր: Էն ախմախներից չէ, որ գիրքը կարդում ես, հետո կինոն դուրդ չի գալիս, որովհետև դու լրիվ ուրիշ կերպ էիր պատկերացնում, այլ ախմախ կինո անկախ ամեն ինչից. վատ դերասանական խաղ, դիշովի տրյուկներ ու տենց լիքը բաներ: Բայց լավ էր, որ նայեցի, որովհետև էդ ընթացքում մի անգամ էլ շատ երկար ու կենտրոնացած մտածեցի գրքի մասին: Մտքերիցս մեկն էն էր, որ Հեմինգուեյն էնտեղ լիքը թաքուն երազանքներ է դրել, ու երևի պետք չէր, որ «Եդեմի պարտեզը» երբևէ հրապարակվեր, որովհետև դա գրել էր ինքն իր համար, ոչ թե ընթերցողի: Մեկ էլ Հեմինգուեյին ևս մեկ անգամ ու ավելի խորը սկսեցի հասկանալ: Մարիտայի կերպարը, որքան էլ անդեմ լիներ, մի երկու կարևոր հատկանիշ ուներ, որ ձգում էր: Հեմինգուե՞յն էլ արդյոք նման կնոջ չէր ուզում իր կողքին տեսնել: Հաստատ ուզում էր: Որովհետև ես էլ Մարիտայի տղամարդ տեսակը կուզեի:

Է՜հ Հեմինգուեյ ձյա, երանի չէ՞ր հիմա կենդանի լինեիր, նստեինք, մի-մի բաժակ խմեինք ու անկապ բաներից զրուցեինք:

[StrangeLittleGirl]

Մի շաբաթ, ու դեռ լավ եմ: Չգիտեմ՝ գուցե անցնի որոշ ժամանակ, ու սկսեմ մարդկանց կարիքը շատ սուր զգալ, բայց առայժմ էս մենության մեջ լավ եմ: Ինձ պետք էր սա, հաստատ պետք էր:

Կուզեի, որ տրամադրությունս այ էսպես կայուն շարունակեր մնալ: Թքած, թե մեջը ստեղծագործականություն չկա: Ես հո գոհ եմ իմ զգացածից:

Լավ էր ծովը երեկ (նեղուցը ծովի տակ կանցնի՞): Երեք օր է, արևոտ է՝ պայծա՜ռ-պայծա՜ռ:

Գիշերները մարդիկ շերտավարագույրն իջեցնում են, իսկ ես բարձրացնում եմ, որ երբ հանկարծակի արթնանամ, երկինքը տեսնեմ: Անցյալ գիշեր տեսա: Կանաչավուն երանգ ուներ, լուսինը սիրուն փայլում էր, ու մի քանի հատ էլ աստղ կար: Հավես էր:

[StrangeLittleGirl]

Ես գիտեմ, որ դեռ շուտ է նման մտքեր արտահայտելու համար, բայց օրեցօր ավելի ու ավելի եմ համոզվում, որ իմ հետագա կյանքը կապվելու է Դանիայի հետ: Կուզեի էս նույն բառերը մի քանի ամիս հետո էլ գրել, երբ կներվայնանամ ամառվա չգալուց, երբ կնեղվեմ երկրորդ տարին անընդմեջ ծիրան չուտելուց, երբ շուրջս մարդկանց ներակայությունը քչություն կանի: Բայց մնացած բոլոր առումներով Դանիան ոնց որ իմ երազանքների երկիրը լինի, Կոպենհագենը՝ մտքիս մեջ գծագրած իդեալական քաղաքը:

[StrangeLittleGirl]

http://www.joiedevivre.net/joieweb/sell/pop/ephemera/magnetroad200.jpg

Նենց եմ սիրում սենց հումոր... սենց, որ ինչ-որ նախնական ինֆորմացիա պիտի ունենաս, որ հասկանաս: Իրականում որ վերցնես, բոլոր մեր տեղական անեկդոտները, հատկապես քաղաքական բնույթի, էլի էդ կարգի հումոր են. մինչև ինֆո չունենաս Հայաստանի նիստուկացի մասին, չես հասկանա:

Բայց դե էս մեկը մեկ ա լավն ա էլի: Ու ասենք կարող ա ստեղծագործելիս սենց բաներ անես, ու ընթերցողը չհասկանա: Այ էդ ժամանակ ահավոր տխուր ա, որովհետև մեկ-մեկ ընթերցողից ավելի մեծ սպասելիքներ ես ունենում:

Մեկ էլ հիշում եմ, որ մի անգամ Կլօրը Կարինեին, որը կարմիր կոշիկներ էր հագել, ասեց, որ երեք անգամ կտկտացնի: Էդ պահն էլ էր հավես, բայց Կարինեն չհասկացավ: Գրական հումորը մի տեսակ շատ նեղ շրջանակի համար ա, բայց մեկ ա հավես ա:

[StrangeLittleGirl]

Երևանը չէ է, ոչ էլ Հայաստանը, աշխարհն ինքն ա տեղով մեկ պուճուր: Ու ինչքան ապրում եմ ու հանդիպում սենց բաների, մեկ ա, ամեն անգամ շարունակում եմ զարմանալ հենց աշխարհի պուճուրության վրա:

[StrangeLittleGirl]

Հեծանիվիս հետևի լույսն այսօր առաջին անգամ վառեցի: Այսօր առաջին անգամ Կոպենահագենի փողոցներում էի մութն ընկնելուց հետո: Տուն գալիս հեծանիվով գլորվում էի, ու քամին իմ շարժման ուղղությամբ էր փչում, ընթացքս ավելի արագացնում: Գլուխս բարձրացրի ու նայեցի երկնքին, տեսնեմ՝ լի՜քը աստղեր. եղանակը պարզ է: Ուրեմն այստեղ նույնիսկ աստղերը չեմ կարոտի:

[StrangeLittleGirl]

Իմ նախորդ կուրսում մի հոլանդուհի կար, ծնունդով հենց Խրոնինգենից: Ինքը վատ աղջիկ չէր, բայց իր ամբողջ էությամբ ու արտաքինով բլանդինկա էր: Էնպես էլ չէր, որ խելոք չէր, բավական լավ էր սովորում: Բայց բազմաթիվ կենցաղային ու առօրյա հարցերում խիստ բլանդինկա վարք էր ցուցաբերում: Անգամ բլոգն ու ֆեյսբուքի էջը լրիվ էդ ոճի մեջ էին:

Ինքը մեր սովորելու ընթացքում մի ֆին ընկեր կպցրեց, տեղափոխվեց Հելսինկի, հիմա միասին էնտեղ են ապրում: Երեկ մի էսպիսի ստատուս էր գրել. «Մեկ-մեկ ինձ հարց եմ տալիս՝ ինչու՞ տեղափոխվեցի Ֆինլանդիա: Մայիսին պատուհանից դուրս եմ նայում, ու ձյուն է գալիս: Աբսուրդ:»:

Սովորաբար էսպիսի ստատուսները թեթև եմ տանում, նման բաներ ես էլ եմ գրում, բայց Սյուզանի դեպքում մի տեսակ ջղայնացա: Ուղղակի հիշեցի, որ անցյալ մայիսին հենց նրա այդքան սիրելի Խրոնինգենում մինուս էր, ուղղակի բախտի բերմամբ ձյուն չեկավ: Ու մեկ էլ հիշեցի, թե ոնց էինք անցյալ տարի ամիսներով սպասում, որ ամառը գա, ու էդպես էլ չէր գալիս: Նենց մտածեցի, որ անարդար ա, ինքը բողոքելու տեղ չունի: Ֆինլանդիայի փոխարեն վիրավորվեցի:

[StrangeLittleGirl]

Էն որ Լիլիթ Բլեյանի երկու համերգները բաց թողեցի, ոչինչ, մի կերպ կդիմանամ. գուցե Լիլիթին էլի բռնացնեմ ինչ-որ տեղ: Էն որ ընկերներս Windrose-ի համերգներին են գնում, կեսից դուրս գալիս, բայց գալիս ինձ ջիջիլ գցում, մի կերպ կմարսեմ. ես նրանց երեք անգամ լսել եմ արդեն, համերգ էլ հաճախ են տալիս: Էն որ կյանքիս մեջ մի անգամ մի քաղաքում եմ ապրում, որտեղ էս տարի Եվրատեսիլն է լինելու, ու ես չեմ կարողանալու գնալ, որովհետև տոմսերը վերջացել են, էնքան էլ սարսափելի չէ. Եվրատեսիլն էկրանով ու մի խումբ ընկերներով նայելն ավելի մեծ հաճույք է: Բայց ես Բյուրը չեմ լինի, եթե ամսի 24-ին Թորիի համերգին չգնամ: Հետո ինչ, որ տոմսերը վերջացել են: Գետնի տակից էլ լինի, պիտի տոմս ճարեմ:

[StrangeLittleGirl]

Չեմ հասկանում՝ Կոպենհագենն իրո՞ք էդքան փոքր ա, թե՞ էստեղ լիքը հայ կա: Չեմ հիշում մի դեպք, որ ծանոթանամ մեկի հետ, չասի՝ հա, ես մի հատ հայ ընկեր ունեմ... Շատ անսովոր բան ա Եվրոպայում:

[StrangeLittleGirl]

Մի ամիս ա անցել արդեն, ու դեռ ամեն ինչ լավ ա: Չէ, ամեն ինչ լավ չի, որովհետև բանկային հաշիվս դեռ չկա, համալսարանի քարտս դեռ չի եկել, պրինտերիս կոդն է ուշանում, կացության քարտիցս ձեն-ձուն չկա, ընտանեկան բժիշկ դեռ չունեմ, դանիերենիս դասերը չեն սկսվել: Բայց գրողը տանի, տրամադրությունս լավ է, ես ինձ լավ եմ զգում: Ու չեմ հիշում իմ կյանքում մի որևէ էնպիսի ամիս, երբ անընդմեջ էսքան լավ լինեմ, երբ օրեցօր ավելի ու ավելի լավանամ: Չեմ հիշում որևէ երկիր, որտեղ այսքան հանգիստ զգամ:

Մենակ թե էսպես շարունակվեր ևս երեք տարի, գուցե ավելի երկար, մինչև կյանքիս վերջ: Մենակ թե կարողանայի մի քանի ամիս կամ մի տարի անց ասել, որ ես գտել եմ իմ տեղը:

[StrangeLittleGirl]

Արյա դե լավ էլի: Որ էս պակիստանցի-պարսիկ-արաբ-թուրքերը չեն դնում, ինձ բացատրում, որ կարելի ա հասարակական տրանսպորտով գործի գնալ-գալ: Արյա դե վազն անցեք, եթե ձեզ տենց ա հարմար, տենց արեք, ինձնից ի՞նչ եք ուզում: Հեծանիվով ավելի.
1. Արագ ա (հա, ճիշտ լսեցիք, արագ ա: ավելի շուտ, նույն 50 րոպեն ա, բայց հասարակական տրանսպորտով պրոպկա կա, անգամ մետրոյում, արդյունքում ավելի երկար ա տևում)
2. Առողջ ա (ըհը, մի հատ էլ էդքան ճամփա անցնելուց հետո ստիպված չեմ մտածել սպորտով զբաղվելու մասին)
3. Անկախ ա (գիշերը որ ժամին ուզեմ, տուն կգամ, «վերջին ավտոբուս» կոչեցյալից կախված չեմ)
4. Էժան ա

Ու ի վերջո, գրողը տանի, ինձ դզում ա հեծանիվ քշելը, հասկանու՞մ եք, դզում ա: Եթե ձեզ չի դզում, դուք ավտոբուս նստեք, մենակ ինձնից յան տվեք:

Ուֆ, էսօր ջղային եմ:

[StrangeLittleGirl]

Գրողը տանի, ես գնալու եմ այդ համերգին, գնալու եմ, գնալու եմ, գնալու եմ... Գետնի տակից էլ լինի, տոմս ճարելու եմ:

[StrangeLittleGirl]

Վերջին ժամանակներս իմ հավի հիշողությունն ահռելի չափսերի է հասնում, բայց հիմնականում դա վերաբերում է վիրտուալ տարածքում ասածին, գրածին ու արածին: Մեկ էլ ես երբեք աչքի չեմ ընկել մարդկանց դեմքերը հիշելու ունակությամբ: Ակումբցիները կարող են փաստել, թե քանի անգամ է եղել, որ նախկինում տեսած մարդուն հանդիպմանը տեսել եմ ու հարցրել, թե ինքն ով է ակումբում:

Կոպենհագենում գործի ընդունվելուց առաջ Սկայփով հարցազրույց եմ անցել: Հիշում եմ՝ չորս հոգի էին հարցազրուցավարները: Հատ-հատ ներկայացան, թե ով ով է, մի կես ժամ զրույց արեցինք: Անցավ մի քանի օր: Դրական պատասխանս եկավ: Արդեն գիտեի, որ էդպես էլ լինելու էր, որովհետև հարցազրույցի ժամանակ մի տեսակ ջերմ, մտերմիկ մթնոլորտ կար, կարծես մենք արդեն մի թիմ էինք:

Այստեղ գալուց հետո շատ եմ մտածել, թե ովքեր էին հարցազրուցավարները: Մեկին հաստատ գիտեմ. ղեկավարս էր: Մյուս երկուսը բավական պատկառելի ձյաձյաներ էին՝ ինչ-որ կառույցների ղեկավարներ: Երրորդն էլ կին էր, որի տված հարցերը դուրս գալիս էին, որովհետև պատասխաններն ունեի: Որ ասում եմ ջերմ ու մտերմիկ մթնոլորտ, դուք հասկացեք ղեկավարիս ու այդ կնոջ ստեղծած մթնոլորտը: Հա, ուրեմն էստեղ հասնելուց հետո միշտ փնտրում էի, թե ով ով է: Պատկառելի ձյաձյաներին տեսնելու հույս չունեի, բայց հո կարող էի պարզել, թե այդ կինն ով էր: Չգիտեմ ինչու, ուղեղիս մեջ մտել էր, որ HR բաժնից ինչ-որ մեկն է, օրինակ՝ Միչելան, որի հետ ամիսներ շարունակ նամակագրության մեջ էի մինչև էստեղ հասնելս:

Անցյալ ուրբաթ օրը, երբ թիմով կամ թիմի մեծ մասով հավաքված սոցիալիզացվում էինք, մեր հարցազրույցները հիշեցինք: Նիկոլինն ասաց, որ համը հանել էր: Ղեկավարս հաստատեց: Ասացի, որ ես էլ էի դժգոհ իմ հարցազրույցից (հա, չնայած դժգոհությանս, ես գիտեի, որ ընդունելու են): Լինեն՝ պոստդոկերից մեկը, զարմացած նայեց ինձ ու ասաց. «Չէ, ինչու՞: Դու քեզ համար անկեղծ-անկեղծ ինչ կար, ասում էիր»: Էստեղ առաջին անգամ մտքովս անցավ, որ փաստորեն էդ կինը Լինեն էր: Ու ասենք մի ամիս շփվում ենք, մտքովս չէր անցել, որ կարող էր նա լինել:

Հետո արդեն սկսեցի մեյլերս փորփրել, գտնել հին նամակները, որտեղ մարդկանց անուններ էին նշվում, ու էդ անուններն էն ժամանակ բացարձակապես կարևոր չէին, որովհետև ոչ մեկին չգիտեի: Հենց էդ նամակներից մեկի մեջ գտա Լինեի անունը, ու սիրտս տեղն ընկավ. լավ է, որ չի նկատել, որ չէի հիշում հարցազրույցը:

Բայց մի ավելի զավեշտալի դեպք էլ երեկ երկրորդ հարկի խոհանոցում տեղի ունեցավ: Իջել էի սուրճ վերցնելու: Մեկ էլ զգում եմ՝ մեջքիս վրա մեկի հայացքը ծանրացած է: Շրջվում եմ: Մի պատկառելի դանիացի ժպտում է ինձ: «Երևի ինչ-որ մեկի հետ շփոթում է»,- մտածեցի: Սուրճս լցվեց, արդեն դուրս էի գալիս, մեկ էլ էս պատկառելի ձյաձյան սկսեց ինձ խոսացնել: Հարցրեց, թե ոնց է, ինչ է ամեն ինչ: Ես էլ արագ-արագ պատասխանեցի: Ձեռքը մեկնեց: Ես էլ իմը: Հույս ունեի՝ կներկայանա: Չներկայացավ: Քիչ էր մնում՝ հարցնեի անունը: Ու հիմա մտածում եմ՝ ինչ լավ է, որ չհարցրեցի:

Ավելի ուշ, երբ հինգերորդ հարկի խոհանոցում Վիոլինի հետ սուրճ էի խմում, Լինեն բարձրացավ ու ասաց, որ Ջոնին հարցնում էր, թե ինչպես է անունս արտասանվում: Ջոնին մեր հսկայական ամբիոնի վարիչն է: Մեյլերս փորփրեցի ու գտա. հարցազրույց վերցնող պատկառելի ձյաձյաներից մեկն էր: Մեռնեմ իմ հավի հիշողությանը:

[StrangeLittleGirl]

Փրկեք ինձ էս անդուր իմիգրանտ տղերքից :cry Ե՞րբ եմ նորմալ տուն ճարելու, որ էդ սաղ ախմախ խմբերից դուրս գամ, ինձ համար հանգիստ ապրեմ: Մարդ չի հասկանում՝ հետները ոնց շփվի: Ոչ էն ա չորես ու վիրավորես, որովհետև իրանց առանց էդ էլ լիքը չորող ու վիրավորող կան, ոչ էն ա նորմալ վերաբերվես, որտև ուրիշ ձև են հասկանում: Մի ձև ասեք, ի՞նչ անեմ, որ պրծնեմ սրանցից:

[StrangeLittleGirl]

Գրել ա. Have ø nice Sunday! Ու ստեղ ուշքս գնաց :D

[StrangeLittleGirl]

Հայաստանում ես նենց շատ խելոք մեկն եմ համարվում, բայց երբ ընկնում եմ Եվրոպա, զգում եմ, որ սովորական եմ: Միշտ մտածել եմ՝ որն է ավելի լավ: Էս վերջերս գնալով ավելի եմ հասկանում. Եվրոպայում սովորական լինելը, որովհետև չնայած Հայաստանում դեմք եմ, բայց ես հո գիտեմ իմ պակաս-պռատ կողմերը, գիտեմ, որ աճել եմ ուզում, գիտեմ, որ սկսնակ եմ: Ու ահագին տհաճ է, երբ ուղղակի չես կարողանում գտնել մեկին, ով քեզ կսովորեցնի: Հաճախ ավագ մասնագետներն իրենք են սկսնակի մակարդակին մնացած... դեռ ավելի վատ՝ իրենց ժամանակվա սկսնակի: Իսկ Եվրոպայում քեզնից շատ են պահանջում, անընդհատ պիտի ինքդ քեզ վրա աշխատես, անընդհատ նոր բան սովորես: Ու կարևորը՝ գնահատում են դա:

[StrangeLittleGirl]

Գրողը տանի, ես էլ ասում եմ՝ ինչու եմ ինձ էսքան լավ զգում Դանիայում: Ախր էստեղ մրցակցություն չկա, բոլորը հավասար են, ամբիցիաներ չկան: Էստեղ ավելի կարևոր ա ոչ թե հաջողության հասնելը, այլ հասարակությանն օգուտ տալը:

[StrangeLittleGirl]

Կյանքում ոչ մի լեզու էսքան հաճույքով չեմ սովորել, ինչքան դանիերենը: Ինչ խոսք, ես ահավոր շատ եմ սիրում լեզու սովորելու ընթացքը, որ պրպտում ես, փորձում տրամաբանություն գտնել այնտեղ, որտեղ չկա կամ տրամաբանորեն բացատրում այն, ինչն ուսուցիչն անգիր էր հանձնարարել, երբ երգեր ես ման գալիս, ֆիլմեր ես դիտում, գրքեր ես կարդում: Երանելի բան է: Բայց դանիերենը մի այլ կարգի հաճույք է, որովհետև էստեղ նոր մարտահրավեր կա՝ ուղղագրությունը: Ու կան նաև լիքը դանիացի կոլեգաներ, որոնց հետ ամեն օր ճաշի ժամին փորձարկում ես նոր սովորածդ, իմացածդ տասը-քսան բառով իմպրովիզներ անում, իսկ կոլեգաներդ ուրախանում են, օգնում, որ ավելի շատ աճես:

Ուղղագրությունը հաղթահարելու երկու լավ մեթոդ եմ մտածել. մեկը գիրքը միաժամանակ լսել ու կարդալն է, մյուսն էլ դանիական կինոները սուբտիտրերով նայելը: Ափսո՜ս ֆոն Տրիերի կինոների օրիգինալները դանիերեն չեն:

[StrangeLittleGirl]

Մի քիչ առաջ իմ առաջին վիպակը վերջացրի: Լավ-վատ չգիտեմ (ամեն դեպքում, ինքս ինձնից հեչ գոհ չեմ), կարևորը՝ վերջապես ավարտեցի: Երևի սա ստիմուլ կլինի, որ անցնեմ ավելի մեծ գործեր գրելուն :think

[StrangeLittleGirl]

Դեռ շատ վաղուց՝ հավանաբար դեռահասային տարիքից, միշտ երազել եմ Ալանիս Մորիսեթ կամ Թորի Էյմոս լսող տղայի սիրահարվելու մասին, երազել եմ, որ միասին միացնենք նրանց երգերը, միասին լսենք, հետո միասին համերգների գնանք: Դեռահաս ժամականերս սիրահարվել էի մեկին, ով «թաքուն» Ալանիս Մորիսեթին շատ էր սիրում, որովհետև ինձ այդ մասին երբեք չէր ասում, բայց կողքից խաբար էին տալիս: Ամեն դեպքում, ես մեծացա, իմ սիրահարվածությունն անցավ, ինքն էլ անհետացավ...

Այդպիսի տղայի հանդիպելու ցանկությունս հատկապես մեծացավ, երբ վերջին տարիներին սկսեցի գնալ նրանց համերգներին ու գնալ մենակ: Եվ նույնիսկ այդ ժամանակ, չնայած շփվում էի նրանց երկրպագուների հետ, արի ու տես ոչ մեկի չէի սիրահարվում: Ինձ ահագին ժամանակ պետք եղավ հասկանալու համար մի պարզ բան. Ալանիս Մորիսեթի ու Թորի Էյմոսի թունդ երկրպագու տղաները սովորաբար գեյեր են: Ու ինձ համար զարմանալի չէ դա, զարմանալի էր, որ այսքան տարի պետք եղավ այդ ամենը հասկանալու համար: Ի դեպ, գեյ էր նաև այն երիտասարդը, որին սիրահարվել էի ջահել ժամանակ:

Ամեն դեպքում, լավ էր, որ սա հասկացա, այլևս մարդկանց երաժշտական նախասիրությունները շատ չեմ դատի (չնայած դեռ չի եղել, որ մեկից փախչեմ հենց երաժշտական ճաշակի պատճառով): Ու ընդհանրապես, սաղ հեչ...

Ալանիս, ծնունդդ շորհավոր:

[StrangeLittleGirl]

Ընդհանրապես, լեզվի խմբերում միշտ նկատել եմ, որ մարդիկ օգնության են դիմում իրենց «հաջորդ» իմացած լեզվին: Օրինակ, անգլերենի խմբերում անընդհատ տեղը ռուսերեն բառեր էին խցկում, իսպաներենի կամ ֆրանսերենի խմբերում՝ անգլերեն: Բայց երբեք ոչ հայերեն: Ես կարող եմ գլուխ գովել, որ երբեք այդպիսի բաներ ինձ հետ չէին լինում: Միայն մի բացառությամբ. երբ երկու լեզուներ շատ մոտ էին լինում իրար, բայց երբեմն սխալներս էնքան մոտ էին լինում ճշտին, որ դասատուն չէր էլ նկատում: Օրինակ, գերմաներեն սովորելիս անընդհատ ich-ի փոխարեն ասում էի հոլանդերեն ik, իսկ դասատուս ուրախացած նկատում էր, որ յուրացրել եմ Բեռլինի բարբառը: Կամ էլ իսպաներենի դասերին միշտ ֆրանսերեն բառեր էի խցկում, հետո՝ հակառակը, մինչև ֆրանսերենս էնքան անցավ, որ իսպաներենն էլ չխանգարեց: Հիմա էլ դանիերեն մի երկու բառ իրար կապելիս երբեմն հոլանդերեն արտահայտություններ եմ անում: Բայց ընդհանուր երբեք-երբեք անգլերեն կամ ռուսերեն չեմ խառնել, մենակ մոտ ազգակցական լեզուները:

Երեկ նախկին ընկերս էր զանգել: Հետը ֆրանսերեն էի խոսում: Դեռ մի կողմ, որ ֆրանսերենս ահագին հետ է գնացել: Անընդհատ ուզում էի անգլերեն խոսել: Ու ոչ թե որովհետև ֆրանսերեն բառեր չէի գտնում, այլ ուզում էի փախչել, ինձ ապահով զգալ: Անգլերեն երբեք որևէ մեկի չեմ սիրել:

[StrangeLittleGirl]

Ինչ անդուր բան ա էս անքնությունը... որ հոգնած ու ջարդված գործից գալիս ես, մի երկու ժամ հետո պառկում քնելու, մեկ էլ զգում ես՝ էլ հոգնած ու ջարդված չես, էլ աչքերդ չեն փակվում: Ու մեկ էլ էն ես զգում, որ լույսն արդեն բացվում ա... հա, ստեղ լույսը ժամը երեքին ա բացվում:

[StrangeLittleGirl]

Ես գիտեմ, ես ընդունում եմ, որ դու ամենալավն ես եղել: Նույնիսկ այն աստիճանի, որ պատրաստ էի երրորդ անգամ քեզ մոտ վերադառնալ, պատրաստ էի զիջումների գնալ, պատրաստ էի հրաժարվել պլանավորված կյանքից ու սպոնտանության անցնել, պատրաստ էի հանդուրժել, որ դու չես հասկանում իմ հայկական ինքնությունը, չես հասկանում շատ բաներ, որոնք ինձ համար կարևոր են: Պատրաստ էի անգամ թողնել այս դրախտ երկիրը ու քեզ մոտ գալ: Բայց հույս ունեի, որ դու էլ կփոխվես, որ սպոնտանությունդ մի քիչ պլանավորված կդառնա, որ ջանք կթափես իմ ինքնությունն ընկալելու համար, որ կսպասես գոնե վերջացնեմ ուսում-աշխատանքս, նոր գամ քեզ մոտ: Բայց չէ... ինչքան ավելի եմ զիջում, այնքան անդրդվելի ես դառնում դու, այնքան ավելի նույնն ես մնում: Կներես, ես ավելիին ի վիճակի չեմ ու հատկապես ի վիճակի չեմ քեզ վրա ֆրանսերեն գոռալու: Խնդրում եմ՝ ինձ հանգիստ թող, թող որ քեզ ափսոսանքով հիշեմ, բայց ուրախանամ, որ փախել եմ ինձ համար սարսափելի մի կյանքից:

[StrangeLittleGirl]

Ինչ ուզում եք, արեք: Կյանքում ամենահետաքրքիր բանը մարդկային պատմություններն են, լինեմ ես պատմողի, թե լսողի դերում, լինեն դրանք վիրտուալ տարածքում ֆորումներում կամ բլոգներում, թե գրքերի, կտավների, թե երգերի տեսքով: Մարդկային պատմություններն ամենասիրուն բանն են աշխարհում:

[StrangeLittleGirl]

Էս հիշողությունս վերջերս գժական տոկեր ա տալիս: Ընդհանրապես, շատ էի բողոքում, որ վատ հիշողություն ունեմ: Ասենք, մի ամիս կամ մի շաբաթ առաջ գրածս մեյլի բովանդակությունը չեմ հիշում, ու երբ բերում, դեմս են դնում, զարմանում եմ. էս ե՞ս եմ գրել: Բայց վերջերս հակառակ երևույթներն են տեղի ունենում: Սկսում եմ հիշել դեպքեր, որ մտքիցս թռել էին, ու լրիվ անկապ, առանց կոնտեքստի:

Ուրեմն լեկցիայի էի նստած: Ահագին ձանձրալի էր: Մեկ էլ միտքս սկսեց դեսուդեն գնալ, հայտնվեց վեց տարի առաջվա Սևիլյայում: Հա, նենց չի, որ Սևիլյան ու էնտեղ անցկացրածս ամիսը լրիվ մոռացել եմ: Չէ, ժամանակ առ ժամանակ մտովի վերադառնում եմ էնտեղ. կիսատ թողած բան կա, մի պատմվածք կա, որ դեռ չեմ գրել: Բայց էս անգամ լրիվ ուրիշ տեսանկյունից հայտնվեցի էնտեղ: Ոչ թե Իզոլդային, Միրյանային կամ Մարուշային հիշեցի (էնտեղի մտերիմներիս), այլ ոչ ավել-ոչ պակաս Ֆրայային: Ֆրայան դանիուհի էր, հետը ոչ մի շփում չեմ ունեցել, բացի նրանից, որ ծանոթացել եմ: Նման մարդկանց սովորաբար մոռանում ենք, ինչպես և արել էի ես: Բայց էդ օրը հանկարծ հիշեցի: Հետո տուն գնացի, փորփրեցի կոմպս, խմբակային լուսանկարներից մեկում գտա նրան: Էդքան բան:

Մյուս դեպքն էլ էսօր տեղի ունեցավ: Քաղաքի կենտրոնում քայլում եմ, քթիս տակ ինչ-որ երգ եմ երգում, ինչ-որ անկապ, մոռացված երգ: Ուզում եմ հիշել՝ ումն է, անունն ինչ է: Չեմ հիշում: Մենակ գիտեմ, որ իմ սիրելիներից չէ: Մի քիչ էլ որ հիշողությանս զոռ տվեցի, հիշեցի, որ վերնագրի մեջ Waltz բառը կար: Մի քիչ էլ, մի քիչ էլ, ու լրիվ հիշեցի. Imelda May - Kentish Town Waltz: Թե ինչու՞ հիշեցի :think

[StrangeLittleGirl]

Երեկ, երբ քեզ հետ հեռախոսով խոսեցի, հետո սկսեցի լացել: Երևի տարօրինակ էր, որովհետև մենք երբեք մտերիմ չենք եղել: Ավելին՝ առաջին անգամ էի ձայնդ լսում: Ուղղակի անկեղծ ափսոսանք կար ձայնիդ մեջ, լիքը հույս, որ կհամոզես ինձ, իսկ ես անդրդվելի էի:

Հետո հիշեցի, թե երբ ենք մենք առաջին անգամ խոսել ֆեյսբուքով: Հիշեցի, թե ինչպես մազերս բիզ-բիզ կանգնեցին, երբ պարզվեց, որ քո մասին լսածներս հեչ կապ չունեին իրականության հետ: Ուրախացա, որ, փաստորեն, սուտ էր, որ դու երկրում չէիր: Ջղայնացա, որ, փաստորեն, դու մեղավոր չէիր, որ թերթի շապիկին էն ուռոդի նկարն էին տպել:

Հետաքրքիր էր, որ, փաստորեն, մենք տարբեր տարիներին նույն պաշտոնն ենք զբաղեցրել, բայց երբեք չենք հանդիպել: Հետաքրքիր էր, որ այն ժամանակ բոլորը մեզ համոզել էին, որ դու արտագաղթել ես, իսկ երեկ դու ինձ փորձում էիր համոզել չարտագաղթել: Լացեցի, ջանս, լացեցի: Անօգնականությունից:

Իսկ այսօր հանդիպեցինք Կոպենհագենում... Տարօրինակ բան է կյանքը: Ու՞մ մտքով կանցներ:

[StrangeLittleGirl]

Այսօր ուղիղ երկու ամիսն է լրանում, ինչ Կոպենհագենում եմ: Ուղիղ երկու ամիս տրամադրությունս միշտ բարձր է եղել: Երբեմն տագնապել եմ, անհանգստացել, բայց հիմնականում միշտ ուրախ եմ եղել, միշտ լավ եմ զգացել:

Էսօր Ռեգինայի հետ պիտի զբոսանքի գնայինք քաղաքի այգիներում: Հանդիպեցինք, զրուցեցինք ահագին: Հավես էր: Ինքն իմ ամենալավ ընկերուհիներից է էստեղ: Առնվազն շաբաթը մեկ հանդիպում ենք: Մի օր ավելի մանրամասն կպատմեմ: Երբ արդեն ուզում էինք տուն գնալ, տեսնեմ՝ իմ հայ ընկերն է զանգել, էն դեպքերից, որ էնքան ընդհանուր ընկերներ ունեինք Հայաստանից, որ զարմանում էինք, թե ոնց իրար մինչև էդ չէինք ճանաչում: Հետ զանգեցի, չպատասխանեց: Ռեգինան իր ուղղությամբ քշեց, ես՝ իմ: Եվ ո՜վ քեզ զարմանք: Մեկ էլ իմ այդ հայ ընկերոջը տեսա փողոցում, ընդ որում՝ իմ ու նրա տներից շատ հեռու (զարմանալի պատահականությամբ մենք նույն թաղամասում ենք ապրում): Հետը մի հայ աղջիկ էր Շվեդիայից: Դու մի ասա՝ ինձ զանգում էր, որ միասին այս աղջկան ման տանք:

Զբոսնեցինք լիքը, քաղաքը ցույց տվեցինք: Եկա տուն շատ հոգնած, փռվեցի աթոռին: Ես ինչու՞ եմ էստեղ ինձ էսքան տանը զգում:

[StrangeLittleGirl]

Նենց հետաքրքիր ա... Երևանում իմ յոգայի դասատուն իսկապես շատ լավն էր, որոշ տեսանկյունից նույնիսկ ամենալավը իմ ունեցած բոլոր դասատուներից: Այսինքն, կային լիքը կարևոր բաներ, որ ինքը գիտեր ու ասում էր, մինչդեռ Հոլանդիայի դասատուներս կա՛մ չգիտեին, կա՛մ գիտեին ու չէին ասում, մինչև չէիր հարցնում: Հիշում եմ՝ Հոլանդիայում թռչնի դիրքի վրա ինչքան եմ տանջվել, մինչև սկսեցի կարողանալ երկու-երեք շունչ պահել: Էդ տանջվելու ընթացքում դասատուներս մոտենում, ասում էին՝ դուխդ չգցես: Խորհուրդ էին տալիս ծնկները հնարավորինս վերև դնել թևերի վրա: Իսկ օրինակ Երևանի դասատուս մի երկու նախապատրաստական դիրք էր անել տալիս, որից հետո թռչնի դիրքը վայրկենական ստացվում էր, ու ահագին երկար պահում էի:

Ինչ խոսք, Երևանի դասատուս էդքան փորձառու չէր, չուներ էն ֆիզիկական տվյալները, որոնք Հոլանդիայի դասատուներս ունեին (դե նրանք սաղ կյանքը եթե ոչ յոգայի, ապա գոնե սպորտի կամ պարի մեջ են եղել), ու անցումներն էլ շատ սահուն չէր անում: Բայց դե վերջին թերությունից ունեն գրեթե բոլոր դասատուները, մենակ Հոլանդիայում Ջինան էր, որ սահուն էր անցնում (երևի պարուհի լինելու արդյունքն էր):

Ինչևէ, ի՞նչ էի էսքան երկար-բարակ գրում: Ուրեմն Երևանում յոգայի դասերից հետո միշտ վատ էի լինում: Ֆիզիկապես չէ: Մի տեսակ դեպրեսիա էր սկսվում մոտս: Չնայած դասս բավական ուշ ժամի էր վերջանում, երբ դուրս էի գալիս ու հասկանում, որ տուն պիտի գնամ, սիրտս վատանում էր: Դրա համար միշտ աշխատում էի որևէ բան պլանավորել դասից հետո: Բացի դրանից, յոգան դադարել էր առաջնահերթություն լինելուց. եթե ուրիշ բան էր լինում էդ օրը, պատրաստ էի քենսըլ անել, դասի չգնալ (իսկ Հոլանդիայում հակառակն էր):

Ինչ Կոպենում սկսել եմ յոգայի դասերը, զգում եմ, որ առաջվա ազդեցությունն է թողնում. դասից դուրս եմ գալիս հանդարտված, նյարդերս անջատած ու երջանիկ: Ճիշտ այնպես, ինչպես Հոլանդիայում էր: Ու մտածում եմ՝ ինչու է այսպես:

[StrangeLittleGirl]

Ես գիտեմ չէ... պետք ա ազատ րոպե չունենամ, որ կյանքս էֆեկտիվ դառնա: Էսօրվանից սկսել եմ առավոտներն էլ յոգայի գնալ: Դե որ ախմախ դասատու էր, ու իրա մոտ էլ չեմ գնալու, էդ մի կողմ թողնեմ (մեկ ա, ընտրությունն էնքան մեծ ա, որ ուրիշ դասատուի մոտ կարամ գնամ): Բայց էսօրվանից սկսած քսանչորս ժամվա մեջ մենակ մեկ-երկու ժամ ունեմ չպլանավորած, իսկ էդ ընթացքում պիտի հասցնեմ ընթրել, լողանալ, հաջորդ օրվա յոգայի կենտրոնի տեղը պարզել քարտեզի վրա ու ֆեյսբուքվել-չաթվել-ակումբվել: Ու վերջապես սկսել եմ ամեն ինչ հասցնել:

[StrangeLittleGirl]

Վախենում եմ խոստովանել, բայց մեկ-մեկ ինձ թվում ա, որ իմ կյանքի վերջին հինգ տարիների ցանկացած լավ ու վատ, մեծ ու փոքր իրադարձություն տեղի ա ունեցել, որ ես գամ, կանգնեմ հենց այնտեղ, որտեղ գտնվում եմ այս պահին: Ինչ-որ հետաքրքիր նոր կետ ա, բայց մյուս կողմից էլ մի ամբողջ ուրիշ պատմության ավարտ: Ինչ-որ նոր սկիզբ ա, որ չգիտեմ՝ ուր ա տանում, բայց արդեն ճանապարհ կա, ուղղություն կա, էլ էն քաոսը չի:

[StrangeLittleGirl]

Մի քիչ առաջ մի դանիացի երգչուհու հայտնաբերեցի՝ Ագնես Օբել: Լավն է շատ, իսկական աշխատանքի ժամանակ լսելու երաժշտություն: Կենսագրությունը փորփրեցի: Պարզվում է՝ Գենտոֆտեում է ծնվել, Կոպենհագենի այն արվարձանը, որտեղ հիմա ապրում եմ ես: 2006-ին տեղափոխվել է Բեռլին, որովհետև «Կոպենհագենն արդեն խեղդում էր նրան»: Տեղափոխվել է էն քաղաքը, որն էդպես էլ չսիրեցի ու չհասկացա, որը ոչ թե խեղդում էր ինձ, այլ ծեծում ու ջարդում: Ու հիմա լսում եմ Ագնես Օբելի՝ Բեռլինում ստեղծված երգերը: Փաստորեն, էնտեղ ամեն դեպքում արվեստ ստեղծվում է:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ երբ ինչ-ինչ պատճառներով ակումբում արած հին գրառումներս եմ կարդում, սարսափում եմ: Ո՞նց, էս ե՞ս եմ գրել, ես սե՞նց էլ եմ էղել: Հնար լինեին, էդ գրառումները մի տեղ անհետացնեինք: Ու հետաքրքիր ա՝ էդ ի՞նչ պատահեց, որ փոխվեցի, ե՞րբ փոխվեցի, ի՞նչն ինձ փոխեց:

Մեկ էլ մտածում եմ՝ հիմիկվա գրառումների՞ս էլ եմ նույն կերպ վերաբերվելու տարիներ անց:

[StrangeLittleGirl]

Հատկապես էս սոցիալիզացիայի երեկոներից հետո ինձ ահավոր լավ եմ զգում: Հա, ես անունը դրել եմ սոցիալիզացիա, որովհետև չեմ կարող ընկերների հետ հանդիպում անվանել: Ուղղակի զանազան մարդիկ են, որոնց հետ շփվում եմ պարբերաբար, ոմանց հետ նոր եմ ծանոթանում, ոմանց հետ երրորդ-չորրորդ կամ քսաներորդ հանդիպումն է: Ոչ մեկի հետ մտերիմ չեմ, բայց բոլորի հետ անկեղծ եմ ու բոլորի հետ լավ է ու ինձ մենակ չեմ զգում:

Էսօրվանից.

Նկատել եմ, որ այսպես կոչված տոլերանտության հարցում դանիացիները (գուցե մյուս սկանդինավյան երկրներն էլ, չգիտեմ) մնացած Եվրոպայից մի քայլ առաջ են: Հաճախ ոմանք ասում են՝ բայց ի՞նչ տոլերանտություն, վատ բանի հանդեպ են տոլերանտ լինում կամ չլինում, նորմալ բանի հանդեպ ի՞նչ ա նշանակում տոլերանտ լինել: Այ էս բաները ես առաջ չէի հասկանում: Բայց Դանիայում դա տեսա: Մենք հաճախ ենք ասում՝ ուրիշի անկողնու մեջ քիթ չխոթենք: Գերմանիայում ու Հոլանդիայում էդպես էլ անում էին, իսկ Դանիայում մարդիկ իրենք են իրենց անկողինը բոլորի առաջ դնում: Ասենք, մի միասեռական պրոֆեսոր հետազոտություն է անում ու պարզում է, թե միասեռականների ու հետերոների խոսքն ինչով է տարբերվում: Ուրիշ երկրներում դա կդիտվեր որպես դիսկրիմինացիա: Իսկ էստեղ լրիվ սովորական բան է:

Էսօրվա մեր հավաքին էլ մի տղա կար, մատին՝ ամուսնական մատանի: Շուտ էր ուզում գնալ, որովհետև «փարթները» սպասում էր: Հետո խոսքի մեջ ասաց, որ ստիպված էին ամուսնանալ, որովհետև դա լիքը օրինական խնդիրներ է լուծում: Իսկ երբ գերմանուհին բացականչեց՝ հա՜, ուրեմն ամուսնացած ես, ամուսինդ է, ինչ փարթներ, տղան զարմացած ասաց՝ չէ, փարթներ:

Մնացածը հետո: Վաղն առավոտյան Լինեի հետ բացօթյա յոգայի եմ:

[StrangeLittleGirl]

Հորաքրոջս աղջիկը վերջերս մի նկար է գցել ֆեյսբուք (իզուր պրոֆիլումս ման չգաք, մենակ թեգ էղածներն են տեսնում): Ընտանեկան լուսանկար է, երևի 89-90 թվերի: Նկարում պապիկս, տատիկս, հորեղբայրս, հայրս, հորաքրոջս երեք աղջիկները, տատիկիս փիսոն, ես ու մայրս ենք: Էնքան ինֆորմացիա կա էդ նկարում: Բայց ամենաշատը սիրում եմ մամայիս նայել՝ ջահել ու սիրուն: Էդ նկարում ինքն իմ հիմիկվա տարիքից էլ փոքր է, բայց արդեն երկու երեխա ուներ ու արդեն բավական դժվար էր իր կյանքը: Մամաս երեկոյան զգեստով է նկարում, մնացածները սովորական շորերով են: Ասում է, որ ուղղակի ուրիշ հագնելու բան չուներ, դրա համար էդ շորն էր հագել սովորական ընտանեկան հավաքույթի ժամանակ:

Էդ նկարում ոնց որ ամփոփված լինի մամայիս ամբողջ կյանքն իմ ծնունդից հետո, էն բոլոր զոհաբերությունները, որոնց ինքը գնացել ա ինձ ու եղբորս մեծացնելու համար, էն բոլոր ծանր օրերը, աշխատանքի ու տան միջև ճղվելը, որ մենք ուտելու բան ունենանք: Ու հիմա սիրտս ճմլվում ա, որ տեսնում եմ՝ սիրուն մամաս ոնց ա մեծացել: Իր փոխարեն ափսոսում եմ, որ էդ ջահել ու սիրուն տարիներն անց է կացրել աղքատության դեմ կռիվ տալով ու մեզ մեն-մենակ մեծացնելով: Ու որ նայում եմ իմ հիմիկվա հեշտ ու հանգիստ, աներեխա կյանքին, մի տեսակ անարդար ա թվում: Ուզում եմ նենց անեմ, որ գոնե հիմա մամայիս լավ լինի: Ու չգիտեմ՝ ոնց:

[StrangeLittleGirl]

Ինչ ինձ հիշում եմ, կյանքումս մենակ մի անգամ ա եղել, որ իսկապես զուգահեռ երկու գիրք կարդամ: Ինչ-որ դպրոցական ամառային արձակուրդ էր, Շերվուդ Անդերսոն ու Քամյու էի կարդում լրիվ զուգահեռ. ամեն օր մի քանի էջ մեկից, մի քանի էջ մյուսից: Մնացած բոլոր զուգահեռ կարդալներս իրականում նշանակել են մի գիրքը կիսատ թողնել, արանքում մյուսը կարդալ, վերադառնալ կիսատին:

Շատը դրա համար չէի ուզում քինդլ ունենալը: Մենակ էն փաստը, որ հազարավոր գրքեր կարող են միաժամանակ հասանելի լինել, առանց դժվարության լիքը «զուգահեռ կարդալու» պատրանք են ստեղծում: Ու չէի սխալվում. էս պահին հինգ գիրք եմ կարդում, չորսը՝ քինդլիս մեջ, բոլորը մենակ սկսել եմ: Հիմա էլ հաճույք եմ ստանում ոչ թե կարդալուց, այլ կարդալ սկսելուց: Է՜հ: Գնացինք Գեյմանը սկսելու:

[StrangeLittleGirl]

Համարյա մի տարի ա անցել, ինչ ֆբ-ի նոր պրոֆիլ եմ բացել, դրանից երկար՝ ինչ հինը ջնջել եմ: Ու դեռ հայտնվում են մարդիկ, որ վիրավորված գրում են ինձ, թե՝ ինձ ինչու ես ջնջել ընկերներիդ միջից: :( Ախր եկեք ճիշտը խոսենք: Եթե դա նկատելու համար ձեզ մի տարի ա պետք, ֆեյսբուքում իրար ընկեր լինելու իմաստը ո՞րն ա: Ո՛չ ես եմ ձեր մասին մտածում, ո՛չ դուք՝ իմ: Եթե կարևոր գործնական հարց ունեք, կապի այլ միջոցներ կան: Ախր հասկացեք, որ ֆեյսբուքն իմ անձնական տարածքն ա, էնտեղ մենակ մոտիկ մարդկանց եմ թողնում, ոնց որ իմ տուն ամեն մարդու չեմ հրավիրում: Հիմա ձեզ դու՞ր ա գալիս, որ ամոթին զոհ գնալով հաստատում եմ ձեր ընկերության առաջարկը, բայց գցում limited խումբ, որ պոստերս չտեսնեք:

[StrangeLittleGirl]

Ինձնից գոհ Փասենջեր միացրեցի, որ տրամադրի, սկսեմ գրել: Էն էլ ինչ տրամադրել, ինչ բան, հա շեղվում, սկսում եմ նայել համերգային վիդեոները, հետը երգել: Մտածում էի՝ կյանքում իրա ֆանատ չեմ դառնա: Բայց էսօր լրիվ ինձ տարել ա: Տարել ա իրա կերպարն ամբողջությամբ՝ սկսած բասկեր լինելուց, վերջացրած իր բոլոր պատմություններով: Ինքը երգել ա շատ էնպիսի տեղերում, որտեղով ես քայլել եմ ու փնտրել փողոցային երաժշտություն: Ու ինքը երգել ա էն ժամանակ, երբ ես էնտեղ չեմ եղել:

Ուրբաթ օրը համերգն ա: Մինչև էսօր չէի էլ նկատել, թե քանի օր ա մնացել, ուղղակի ագենդայումս գրած էր՝ ամսի 11-ին համերգ: Էսօր սկսեցի օրերը հաշվել: Երբեք մտքովս չէր անցնում, որ 21-րդ դարի ինչ-որ երաժիշտ կարա էս աստիճանի դուրս գա... Իսկ ես համերգային վիդեոներ նայելու սովորություն, հավատացեք, չունեմ: Փասենջերը երրորդ դեպքն ա Թորիից ու Զազից հետո:

[StrangeLittleGirl]

Նենց հետաքրքիր ա, երբ մաստերս էի անում, ոչ մի բանով աչքի ընկնող ուսանող չէի, իսկական միջակություն (հատկապես առաջին տարում): Շատ էլ որ վերջում դիպլոմս գերազանցությամբ եկավ: Ո՛չ ինձ ճղում էի, ո՛չ դասախոսներին հարցեր տալիս: Նենց մի տեսակ ստվերում, սուսուփուս, ոչ էլ կարգին սովորում էի: Դրա համար ոչ մի PhD-ի առաջարկ ինձ չեղավ, մինչդեռ խմբիս լավագույն ուսանողները զանազան առաջարկներ ստացան ու ընդունեցին դրանք: Գրեթե մի տարի ա անցել մեր ավարտելուց: Հիմա մեր խմբից ամենաբարձր աշխատավարձով ու ամենաքիչ աշխատանքային ժամերով PhD ուսանողն եմ: Բայց դա հեչ... նաև ամենաերջանիկն եմ ու ամենագոհն եմ իմ աշխատանքից: Ուրեմն երևի չարժեր մեջտեղից ճղվել էն ժամանակ: Թե չէ էլի սխալ տեղում էի հայտնվելու ու առվնազն երեք տարի տառապեի (ի դեպ, էն ժամանակ անմիջապես PhD ման չգալուս պատճառը հենց էդ վախս էր, որ երեք տարի մի թեմայից կպած պիտի մնայի):

[StrangeLittleGirl]

Իմ կարճ կյանքի ընթացքում մի բան եմ հասկացել. համերգ պետք ա գնալ մենակով: Ճիշտ ա՝ տխրում ես, երբ տեսնում ես, թե ոնց են հայր ու աղջիկ, երկու ընկերուհիներ կամ ամուսիններ իրար հետ վայելում երաժշտությունը, բայց մյուս կողմից... շատ ավելի լավ ա, որ ուզածիդ չափ երգես, թռվռաս ու լացես, քան ամաչես կողքինիդ ներկայությունից՝ վախենալով, որ ինքն էլ քո վարքից ա ամաչելու:

[StrangeLittleGirl]

Հա, մեկ էլ մի կարևոր նշում, պետք կգա:
10.07.2012 - կյանքիս մեջ առաջին անգամ ներկա եմ գտնվում Ալանիս Մորիսեթի համերգին
11.07.2012 - առավոտյան շուտ նստում եմ ավտոբուս, գնում Պրահա, որ էնտեղից էլ Հայաստան գամ՝ այդպիսով բաց թողնում Փասենջերի փողոցային համերգը Բեռլինում: Բայց եթե նույնիսկ Հայաստան չգայի, չգիտեմ՝ այդ պահին պատահաբար կհայտնվեի՞ արդյոք այնտեղ, որտեղ նա համերգ էր տալիս:
10.07.2014 - կյանքիս մեջ առաջին անգամ ներկա եմ գտնվում Փասենջերի (փողոցային) համերգին
11.07.2014 - կյանքիս մեջ երկրորդ անգամ ներկա եմ գտնվելու Փասենջերի (տոմսով) համերգին

Էս երկու տարիների ընթացքում շատ բան ա փոխվել: Թե՛ իմ, թե՛ Փասենջերի կյանքում:

[StrangeLittleGirl]

Իմ հարկում մի տղա է նստում, անունը չգիտեմ: Ինքն իմը գիտի, շատ սիրուն, անսխալ արտասանում է: Ինքը գրականության PhD ուսանող է, մեկ էլ մետալիստ, որովհետև Կոպենհել փառատոնին էր գնում էն օրը:
Ես հազվադեպ եմ մեր հարկում լանչ անում: Դրա համար շատ չենք տեսնում իրար: Բայց էս շաբաթ ամեն օր մեր հարկում եմ:

Հեչ, բան չեմ ասում :))

[StrangeLittleGirl]

Անգլերենում մի լավ բառ կա. soulmate: Այ հենց դա ես ինձ համար: Գիտես, ժամանակ առ ժամանակ շատ ուժեղ կարոտում եմ քեզ: Էդ պահերին կարճ ու չոր մեյլ եմ գրում, որ իմանամ՝ ոնց ես: Դու էլ կարճ ու չոր պատասխանում ես, հետո էլ հարցնում, թե ես ոնց եմ: Մենք մի անգամ միմյանց համար պարզաբանել ենք, որ երկուսս էլ բառեր շռայլողներից չենք: Ու շարունակում ենք արտահայտվել ամենաժլատ բառերով: Համարձակությունս չի հերիքում ասել. «Վեր կաց, արի Կոպենհագեն»:

[StrangeLittleGirl]

Մի խելացի մարդ, բայց չգիտեմ՝ ով, կյանքը համեմատել է սպիրալի, ոչ թե շրջանի հետ, այսինքն՝ մենք անընդհատ հայտնվում ենք նույն կետում, բայց մի «լեվել» բարձր: Ու իմ հիմիկվա կյանքը ճիշտ երկու տարի առաջվանի կրկնությունն է, բայց «սխալներն» ուղղելով, ինձ ավելի առաջ, ավելի վեր տանելով:

Երկու տարի առաջ Եվրոպայի փոքր-ինչ ավելի հարավային մայրաքաղաքում՝ Բեռլինում էի ապրում: Ու սարսափելի դեպրեսիայի մեջ էի: Հիշում եմ՝ դրսում արև, սիրուն եղանակ, իսկ ես տնից դուրս գալ չէի ուզում: Մարդկանց հետ զոռով էի շփվում: Մենակ թողնեին՝ ամբողջ օրը երաժշտություն լսեի ու կարդայի:

Հիմա Եվրոպայի փոքր-ինչ ավելի հյուսիսային մայրաքաղաքում՝ Կոպենհագենում եմ ապրում: Տրամադրությունս միշտ լավ է: Հենց դրսում արև է լինում, բանուգործ թողնում, գնում եմ թափառելու: Մարդկանց հետ շփվում եմ հաճույքով, բայց չափավոր: Երաժշտություն լսում եմ շատ, կարդում եմ քիչ:

Երկու տարի առաջ տրամադրությանս անկումներից մեկի ժամանակ շատ իմպուլսիվ կերպով Հայաստանի տոմս գնեցի ու այն ժամանակը, որ պիտի անցկացնեի էսսեներս գրելու վրա, վատնեցի Երևանում: Վատնեցի Հայաստանը սիրելու վրա: Իսկ արձակուրդի վերջում որոշեցի, որ անպայման հետ եմ գալու Հայաստան: Որոշեցի չորս տարբեր մարդկանց հետ զրուցելու արդյունքում, որոնցից մեկն այլևս Հայաստանում չի ապրում, իսկ մյուսից հիասթափվեցի մինչև հոգուս խորքը:

Հիմա Հայաստան գնալու ցանկություն ընդհանրապես չունեմ: Որոշել եմ. մյուս ամառվանից ոչ շուտ: Հիմա գիտեմ, որ այլևս երբեք վերջնականապես չեմ վերադառնա Հայաստան: Գիտեմ իմ սեփական դառը փորձից հետո: Բայց գիտեմ նաև, որ Հայաստանում ունեմ հրաշալի ընկերներ, որոնց մի մասը շուտով կհամալրեն մեր շարքերը:

Երկու տարի առաջ հուլիսի 11-ին գնացի Բեռլինից ու բաց թողեցի փողոցներում երգող Փասենջերին: Այս տարի հուլիսի 11-ին ներկա գտնվեցի Փասենջերի մինչև այսօր տեղի ունեցած ամենամեծ համերգին՝ 18 000 հոգով:

Երկու տարի առաջ կարծում էի, որ հիմար եմ ու անգրագետ, որ երբեք ոչ մի ոլորտում հաջողություն չեմ ունենա: Իսկ հիմա էներգիան ներսումս եռում է: Ու ես գիտեմ, որ յուրաքանչյուր անհաջողություն ընդամենը նշանակում է՝ պետք է նորից փորձել: Ես պատրաստ եմ բարձունքներ նվաճելու, որ ոլորտում էլ լինեմ:

Երկու տարի առաջ հանկարծ իմ բոլոր երազանքներն իրականացան, ու ես առանց երազանքների մնացի: Հիմա նոր երազանքներ եմ կառուցել ու պիտի հասնեմ դրանց:

[StrangeLittleGirl]

Արևածագն ինչ էժան բան ա Սկանդինավիայում:

Հիշում եմ՝ Երևանում արևածագ տեսնելու համար ինչ քայլի ասես չէի դիմում. էլ մեռնելով սաղ գիշեր արթուն նստում, էլ առավոտվա հինգի վրա բուձիլնիկ դնում: Իսկ Կոպենհագենում հերիք ա գիշերը մի քիչ նստել, մեկ էլ տեսնում ես՝ լույսը բացվում ա: Ձմեռներն էլ եթե արթնանում ես էն ժամանակ, երբ արդեն լույսը բացված ա լինում, ուրեմն շատ ուշ ես արթնանում:

[StrangeLittleGirl]

Փաստորեն, ուղիղ տասնմեկ ամիս պետք եղավ, որ ֆեյսբուքիս նոր պրոֆիլը դառնա նույն զիբիլանոցը, ինչ նախկին պրոֆիլս էր: Ինչքան ուզում ես, հայդ արա տարբեր մարդկանց գրառումներ, ջնջի ներվերիդ վրա ազդողներին: Մեկ ա, գալիս ա մի պահ, երբ ֆեյսբուքը սկսում ա ժամանակդ ու ներվերդ ուտել: Ու հասկանում ես՝ պետք ա գնալ էնտեղից: Առնվազն արձակուրդ վերցնել: Առաջին անգամ նոր պրոֆիլս ապաակտիվացրեցի: Գտեք ինձ մեյլով, ակումբում, բլոգումս, հեռախոսով, մենակ ոչ ֆեյսբուքում:

[StrangeLittleGirl]

Սրահում ասեղ գցելու տեղ չկա: Ամեն շարժում անելիս շուրջդ ես նայում, որ հանկարծ կողքիններիդ, դիմացինիդ ու հետևինից չկպնես: Վիլյամը քայլում ա արանքներով՝ առանց իրա սեփական հրահանգները կատարելու: Մտածում ես՝ երևի ինքն էլ օրը հինգ-վեց ժամ դաս ա տալիս, ոչ բոլորի ժամանակ ա ինքը դիրքերն անում: Մեկ էլ նայում ես, տեսնում ես՝ յոգայի դասատուին ոչ հարիր փոր ունի: Կեղտոտ լակոտը, ախր լավն են իրա դասերը:

[StrangeLittleGirl]

Խառը, իրար հետ կապ չունեցող բաների մասին գրառում: Էնքան որ

Էս վերջերս արդեն որերորդ մարդն ա ինձ ասում, որ աշնանը տեղափոխվում ա Պոտսդամ: Իսկ ես սուտի պատճառներ եմ ման գալիս էդ կողմերում հայտնվելու: Ասենք, փորփրում եմ, թե ով Բեռլինում համերգներ ունի կամ ինչ կոնֆերանսներ կան: Չե՞ս կարող էդ ամեն ինչը մի կողմ շպրտել, մի շաբաթով գնալ Պոտսդամ հենց ընկերներիդ տեսնելու նպատակով:

***
Էսօր մի գրախանութ եմ գտել: Չէ, գրախանութ չէ, գրական փողոց: Գժանոց էր: Շունչ կտրվելու աստիճանի լավ տեղ էր: Մի օր դրա մասին մանրամասն կգրեմ բլոգումս: Գրական փառատոնից հետո:

***
Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ բռնեմ, 90-ականների սաղ երաժշտությունս ջնջեմ, ազատվեմ դրանից: Մեկ-մեկ թվում ա, թե ինչ-որ ավելորդ ծանրություն եմ հետս քարշ տալիս, խանգարում ա: Նոր փլեյլիսթ եմ սարքել, անունը դրել 21-րդ դար, մեջը մենակ նոր կատարողներ են:

***
Երեկոյան փռվել էի այգում խոտերի վրա, գիրք էի կարդում: Հավես էր: Հիմա էլ տանը մահճակալին եմ փռվել, ֆոնային երաժշտություն միացրել ու կարդում: Հետն էլ խնձորի հյութ եմ խմում լիմոնով: Հավես ա:

***
Կան քաղաքներ, որ վախենում ես գնալ, որովհետև այնտեղ բնակվում են մարդիկ, որոնց չես ուզում տեսնել, բայց մյուս կողմից, կնեղանան, որ իմանան եկել ես, բայց չես ասել: Երևի ավելի լավ է ուղղակի չգնալ այդ քաղաքները:

***
Ես միշտ ուրախանում եմ, որ ծանոթ մարդիկ են գալիս Կոպենհագեն: Ու կապ չունի՝ ովքեր են: Դա նաև օգնում է հասկանալ, որ այն մարդիկ, որոնց մի ժամանակ ատում էիր, հիմա ոչ մի բացասական հույզ չեն առաջացնում քո մեջ: Դա օգնում է հասկանալ, որ անկախ ամեն ինչից, շատերի ինադու քո կյանքը նրանցինից լավն է, և դու դրա համար պիտի շնորհակալ ու երջանիկ լինես:

***
Նա հարցրեց, թե արդյոք Հայաստանի ու այստեղի դասախոսների միջև տարբերություն կա: Իսկ ես ողջ կռիսությունս գործի դրեցի և խոստովանեցի, որ Հայաստանի դասախոսներն ուսանողների մեջ սպանում են մտածելու ցանկացած ունակություն:

[StrangeLittleGirl]

Չես պատկերացնի, թե ոնց եմ սիրում քո սերը: Կյանքում ինձ ոչ ոք նենց չի սիրել, ոնց որ դու, ոչ ոք նենց չի դիմացել իմ հիստերիկաներին, ոնց որ դու: Ինչքան էլ կոպտել եմ, նվաստացրել, գոռգոռացել, դու մեկ ա հետ ես էկել: Հետ ես էկել, որովհետև սիրում էիր ու դեռ սիրում ես: Մի անգամ հարցրի՝ բայց ինչու՞: Սկսեցիր թվարկել բոլոր արժանիքներս: Չէի պատկերացնում, թե էդքան լավ կընկալես ինձ, չէի պատկերացնում, թե կնկատես էն բոլորը, ինչ շատ տղամարդիկ չեն նկատում: Գրողը տանի, գժվում եմ, թե ոնց ես ինձ սիրում, ինձ ահավոր դուր ա գալիս դա: Բայց կներես, ինձ քեզ հետ հետաքրքիր չի: Ես տեսնում եմ, թե ոնց ես անընդհատ քեզ վրա աշխատում, որ «հասնես» ինձ: Կներես, հազար անգամ կներես, որ էսքան խաղում եմ հետդ, որովհետև հաստատ մի օր անվերադարձ եմ գնալու:

[StrangeLittleGirl]

Իսկ ես դարդ էի անում, թե էս տարի էլ ամառ չեմ տեսնի: Վախենում էի՝ ոսկորներս սառեն սկանդինավյան ցրտից: Պատրաստվում էի անձրևներին, վստահ էի, որ սանդալ հագնելն էդպես էլ երազանք կմնա:

Արի ու տես, որ Կոպենհագենում տաք էր ամբողջ ամառ, իսկ վերջին երկու շաբաթը նույնիսկ շոգ է: Այն աստիճանի, որ ինքս ինձ բռնացնում եմ դեպի ստվերը փախչելիս: Այն աստիճանի, որ սկսում ես երազել անձրևի մասին (որն իրեն ուշացնել չի տա, հուսով եմ): Այն աստիճանի, որ գիշերը չես կարողանում քնել: Ու այս բոլորը քեզ դուր է գալիս:

Բայց դե... էս տարի էլ ծիրան չկերա:

[StrangeLittleGirl]

Ո՜նց եմ սիրում էս մեր Phinal Phriday-ները: Իմ դանիական սոցիալիզացիայի ամենալավ օրերն են: Ու էնքան հավես ա, երբ քեզ նմանների հետ ես հանդիպում, խոսում լիքը լուրջ թեմաներից ու քեզ հիմար զգում մյուսների կողքին: Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ էսպիսի մարդկանց հետ շփվելն ինձ խոցելի ա դարձնում, որովհետև երբ մի օր դուրս գամ «մեծ աշխարհ» ու տեսնեմ, որ ոչ բոլոր դանիացիներն են էսպիսին ու ընդհանրապես ոչ բոլոր մարդիկ, ուժեղ շոկ կապրեմ: Բայց դե, մյուս կողմից մենք շփվում ենք մենակ մեզ հետաքրքրող մարդկանց հետ, չէ՞:

Էսօր երեք հոգու հետ ծանոթացա, որոնց նախկինում չէին տեսել: Հենց իմացան, որ Հայաստանից եմ, առաջինը.
- Երևանի՞ց:
Երկրորդը.
- Գիտե՞ս, որ Սինգապուրում հայ համայնք կա ու մի հայկական եկեղեցի: Երկնաքերների արանքում ա մնացել էդ պստիկ եկեղեցին, ու երևի իրանց ամենահին շինություններից ա:
Երրորդը.
- Դուք հրաշալի ձեռագրեր ունեք:

Կրթական համակարգերից խոսեցինք: Դանիացիներն ու գերմանացիները բողոքում էին, որ հաճախ համալսարաններում հանդիպում են մարդիկ, որոնք սովորելու ցանկություն հեչ չունեն, բայց քննություններից չեն կտրում, որովհետև ընդունված չէ դա: Ու էդպես դիպլոմ են ստանում:

Մտածում եմ՝ Հայաստանում էլ էդպես չի՞: Մենակ մի տարբերությամբ. Դանիայում ու Գերմանիայում գոնե դասախոսներն իրենց գործը գիտեն:

[StrangeLittleGirl]

Ես շոգ սիրում եմ: Իրոք սիրում եմ: Երբ 40 աստիճանի ժամանակ բոլորը սառնարաններում թաքնվում են ու վախենում դուրս գալ, ես կարող եմ ժամերով թափառել Երևանի փողոցներում, երբ Խրոնինգենում հասնում է 30 (իսկ էնտեղ խոնավ է), ու համալսարանի բոլոր համակարգիչները դադարում են աշխատել, ես իմ համակարգչով եմ գրադարանում նստում: Մի խոսքով, ես սիրում եմ շոգն անկախ խոնավությունից, աշխարհագրական դիրքից ու հանգամանքներից: Բայց էն, ինչ երեկ տեղի ունեցավ, առաջին անգամ էի տեսնում:

Կոպենհագենում հերթական շոգ օրն էր: Արդեն երկու շաբաթ է, բոլորը դժգոհում են, թե ինչքան շոգ է, աշխատել չի լինում և այլն: Իսկ ես ուրախ էի. ամառ էի տեսնում: Չնայած շոգին, երեկ եղանակի տեսությունը նաև անձրև էր կանխատեսել: Հետևաբար, շոգ էր ու ամպամած:

Ընդմիջումից հետո ոչ ոք չէր ուզում տեղից շարժվել: Բայց մի կերպ ինքներս մեզ համոզելով մեզ տշեցինք մեր մեղմ ասած ոչ այնքան զով օֆիսները: Այդ ժամանակ առաջին անգամ զգացի, որ ուղեղս «կանգնել» է: Թվում է՝ բավականաչափ թթվածին չի հասնում ուղեղիս: Հետո զգացի, որ ծանր եմ շնչում: Աշխատել չեղավ: Դուրս եկա, գնացի յոգայի: Առաջին դասից հետո գլխացավ էր սկսվել: Մտածեցի՝ գնամ տուն, երկրորդը բաց թողնեմ. միևնույն է, տոմսն արդեն տպել էի, չներկայանալու համար չէին տուգանի: Հետո հիշեցի, որ flow-ն լավ եմ տանում, երբ վատ եմ լինում: Հատկապես Էլլիի դասերը: Մնացի: Առաջին րոպեներին լավ էի, բայց հետո անընդհատ լինում էին պահեր, երբ քիչ էր մնում՝ ընկնեի: Անընդհատ անցնում էի երեխայի դիրքին: Էլլին նկատեց, մոտեցավ, տեսավ՝ շիշս դատարկ է, առաջարկեց լցնել և վերադառնալ: Մի քանի վայրկյանով դրսում գտնվելն ու ջուրը մի քիչ օգնեցին: Բայց էլի. մի քանի դիրք անելուց հետո մկաններս թուլացան, պահել չէր լինում:

Դասը վերջացավ: Նայեցի մյուսներին: Հասկացա, որ մենակ ես չէի վատ: Ինձ դուրս նետեցի ու կանգնեցի պատուհանի մոտ, սկսեցի խորը շնչել: Այդ ժամանակ նկատեցի, որ պատուհանից էլ օդ չի գալիս: Արագ-արագ իրերս հավաքեցի, դուրս եկա: Հեծանիվ նստել չէր լինում: Նստեցի գետնին, սպասեցի, որ մի քիչ լավ զգամ: Մի երկու րոպե անց բավականաչափ ուժ ունեի, որ հեծանիվին նստեի, բայց կանգնել հեչ չէր լինում: Դիքեր էլ չէի կարողանում բարձրանալ: Իջնում էի, նստում գետնին, մի քանի քայլ անում, նորից նստում: Էդպես մի կերպ հասա մեր շենքին: Իսկ ներսում էլի օդ չկար, ավելի վատ էր: Սենյակումս հոսանք ստեղծեցի: Քամի չկար: Կոպենհագենն առանց քամու: Նման բան չէի տեսել: Մեր փողոցով շտապօգնության մեքենա անցավ: Արդեն հաշիվը կորցրել էի, թե որերորդն էի տեսնում:

Մեկ էլ հիշում եմ, որ սառը սրբիչ դրեցի գլխիս ու լիքը լիմոնաջուր խմեցի: Հետո արդեն առավոտ էր:

[StrangeLittleGirl]

Երբ առաջին անգամ նայեցի դեմքիդ ու պեպեններդ նկատեցի, ինձ թվաց՝ ես եմ: Ինչ-որ հեռավոր նմանություն զգացի:

***
- ...Ոչինչ, եթե նույնիսկ Կոպենհագենում համերգ չլինի, կարող ես ինքնաթիռ նստել ու գնալ ուրիշ երկրում նրանց համերգին ներկա գտնվելու:
Հավատս չէր գալիս, որ նման խոսքեր էի լսում: Ինձ միշտ գժի տեղ են դրել, որ հանուն համերգի քաղաքից քաղաք եմ գնում:
- ...Գիտես, ծանոթություններս օգտագործել եմ իմ սիրած կատարողներից մեկին կուլիսներում տեսնելու համար: Վերջում ձեռքս մեկնեցի: Բայց ինքը դրա փոխարեն գրկեց: Գժվելու բան էր:
Գրողը տանի...

***
- Muse-ի երկրորդ ալբոմն եմ ամենաշատը սիրում... գիտես, նրանց համերգներին ներկա եմ գտնվել, երբ դեռ այդքան էլ հայտնի չէին:
- Ուրեմն դա պիտի որ ահագին վաղուց եղած լինի... Ես հիշում եմ, երբ Showbiz-ը թողարկվեց:
- Հա, դպրոցական էի:

***
Նստեցի հեծանիվ, իսկ դու քայլում էիր լճի ափին՝ նայելով մայր մտնող արևին: Երբ անցա մոտովդ, շրջվեցիր ու ձեռքով արեցիր: Գժվելու բան են Կոպենհագենի մայրամուտները:

Գրողը տանի, գրողը տանի...

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ պետք ա էլի լինում սենց գրել, թեթևանալ, որ կարողանաս կենտրոնանալ գործի վրա:

Էսօր առավոտվանից չեմ կարողանում աշխատել, որովհետև վատ եմ: Երեկվա կատարվածից հետո վատ եմ:

Երեկ հրաշալի օր էր, ամեն ինչ շատ լավ անցավ, անհավատալիորեն լավ: Բայց էսօր վատ եմ, որովհետև երեկը չի շարունակվում, որովհետև դա տեղափոխվեց օգոստոսի նախավերջին վիքենդ, այն էլ դեռ հարց է՝ ինչ կլինի:

Վատ եմ, որովհետև Լիզա Հաննիգանն անսպասելիորեն շատ ավելի լավն է, քան սպասում էի: Վատ եմ, որովհետև գիտեմ, որ անունն ինչ-որ տեղ լսել կամ տեսել եմ, բայց չեմ կարողանում հիշել, թե ով է, ինչ է:

Վատ եմ, որովհետև ցրտել է, իսկ ես թեթև եմ հագնված, հետևաբար Դերինի պիկնիկին դժվար կարողանամ գնալ:

Վատ եմ, որովհետև էսօր սիրուն մայրամուտ չեմ տեսնի:

Վատ եմ, որովհետև վստահ չեմ՝ ուզում եմ գնալ Լոնդոն, թե ոչ: Երևի մեծացել եմ ու գժությունների պատրաստ չեմ:

Վատ եմ, որովհետև ամեն ինչ շատ տարօրինակ է այսօր, իսկ կիսատ հոդվածն արդեն երրորդ օրն է չեմ կարողանում կարդալ:

Վատ եմ, որովհետև ամեն ինչ չափից դուրս լավ է: Դեռ:

[StrangeLittleGirl]

Բայց դու ինչքա՜ն, ինչքա՜ն անասուն դուրս էկար: Ուրեմն քեզ կատաղած մե՞յլ էր պետք, որ զանգեիր ու նվնվայիր, թե ընդամենը մի անգամ ա եղել, որ խոստացել ես զանգել ու չես զանգել: Իսկ դա, քո կարծիքով, քի՞չ ա: Էրեկ ատամներս սեղմելով փորձեցի հերթական սպոնտանությանդ հետ հաշտվել՝ մտածելով, որ դա վերջինն ա, որ գալու ես, ու ասեմ՝ վսյո: Ու դա հերիք չի, հիմա էլ էլի կորե՞լ ես, էլի չե՞ս ասում՝ գալիս ես, թե չէ: Գրողը տանի, ռադ էղի: Հետանցքդ կտեսնես, իմ էրեսը չես տեսնի: Թող ես հանգիստ կյանքս շարունակեմ:

...
Տոմսերն արդեն գնված են, հոսթելը վերցված է: Մնաց վիզան տան:

[StrangeLittleGirl]

Վերջերս մի հարցում էին ուղարկել մեր համալսարանի PhD աշխատողների համար: Իմաստն էն էր, թե ոնց ենք կյանքն ու աշխատանքը բալանսավորում: Հարցերից մեկն էն մասին էր, թե անցյալ շաբաթ քանի անգամ ենք սոցիալիզացվել: Հաշվեցի-հաշվեցի, տեսա՝ հինգ: Ռեկորդային թիվ ա իրականում, որովհետև նորմալ շաբաթվա ընթացքում մեկ-երկու անգամ եմ սոցիալիզացվում: Բայց դե հո չէի՞ ասելու, որ բացառիկ շաբաթ էր, որ պատահաբար հենց էն շաբաթն էր, երբ բացօթյա յոգա կար, հայ համայնքը միջոցառում էր կազմակերպել, խելքիս փչել էր միթափի ընթրիքի գնալ, ամսվա վերջին ուրբաթն էր, իսկ միջազգային բաժինն էլ մշակութային շրջագայություն ուներ: Էդպես, նշեցի հինգ, անցա առաջ:

Մեկ էլ էս շաբաթն եմ հաշվում: Արդեն երեք անգամ սոցիալիզացվել եմ: Շաբաթ-կիրակի էլ Լիզիի հետ պայմանավորվել եմ, որ պլյաժ գնանք, հետն էլ պիտի Կլաուդիային հանդիպեմ: Էլի հինգ ա անում: Մտածում եմ՝ արդեն չափից դուրս շատ ա դառնում, ինքս ինձ հետ մնալու ժամանակ չի մնում: Մտածում եմ՝ եթե մի քիչ էլ էսպես շարունակեմ, Երևանի նման կդառնա. երբ չես իմանում որ հանդիպմանը կամ միջոցառմանը գնաս: Ուրեմն երևի ժամանակն է շրջապատս ֆիլտրելու և թողնելու միայն այն մարդկանց, որոնց հետ իսկապես հետաքրքիր է:

Ադիլը երեկ կինոյից հետո սմս գրեց ու խնդրեց, որ ֆեյսբուքում ավելացնեմ, որ միջոցառումների մասին իրար տեղյակ պահենք: Չեմ ավելացնելու: Նոր շրջապատներ չեմ ուզում:

[StrangeLittleGirl]

Լիարժեք երջանկության համար ինձ բացարձակապես ոչ ոք պետք չի. ես արդեն լիարժեք երջանիկ եմ: Բայց ինձ պետք ա մեկը, որի հետ կկիսեմ երջանկությունս:

Էս ինչ հրաշալի բան ա կյանքը, ապրելուց չեմ կշտանում:

[StrangeLittleGirl]

Սկսել եմ նորից ձեռագիր օրագիր պահել: Մեջը ստատուսներ եմ գրում:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր վերջապես դանիական եղանակն իր իսկական դեմքը ցույց տվեց. առավոտից անդադար անձրև էր գալիս, էն աստիճանի, որ նույնիսկ մի արանք չէի կարողանում գտնել, որ տուն գնամ (ու արդյունքում երկու անգամ թրջվեցի): Էս մամաս սկսեց վայ-վույ անել, թե ոնց եմ ապրելու էս դեպրեսիվ քաղաքում, որտեղ անընդհատ անձրև ա գալիս:

Մամ ջան, ես լավ եմ :))

[StrangeLittleGirl]

Վերջ ամառվան, արդեն հաստատ վերջ :) Սկսվեց ձմեռը: Եթե շատ խիստ չլինենք, կասենք, որ մի քանի օր էլ աշուն արեց, անցումը շատ կտրուկ չէր: Օգոստոսի կեսեր ու արդեն ձմեռ: Բայց դժգոհ չեմ. մի քանի շաբաթ նորմալ ամառ տեսնելուց հետո ամեն ինչի պատրաստ եմ: Էս քանի օրը գնամ ձմեռային կոշիկներ առնելու:

[StrangeLittleGirl]

Ինքնաթիռ նստելուց առաջ ուզում եմ մի բան գրել: Ձեռագիր օրագիրս արդեն ուսապարկիս խորքերում է, թե չէ էնտեղ կգրեի:

Սա իմ կյանքի ամենագժական ճամփորդություններից է: Վստահ եմ, ինչ էլ լինի, ոնց էլ անցնի, միշտ հիշելու եմ այս ճամփորդությունը: Հիշելու եմ ինքս ինձ իրավիճակներում, երբ պատրաստ եմ ռիսկերի և այլ իրավիճակներում, երբ խոսքը նույնիսկ ռիսկի մասին չէ, բայց չեմ ուզում անել:

Երեկ մի տարօրինակ զգացողություն ունեցա: Վաղուց նման բան չէի զգացել: Չգիտեմ՝ արդեն քանի տարի:

Գիտեմ, վստահ եմ, որ լավ է լինելու:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ թվում է՝ հոգեկան հիվանդություններն առանձին արկղեր են, հոգեպես առողջները՝ այն միջին վիճակագրականները, որոնք կատարում են հասարակության պահանջները. կրթություն ստանալ, աշխատել, ընտանիք կազմել, երեխա մեծացնել, նրանց կրթություն տալ՝ ուղարկելով նույն ցիկլին, թոշակի անցնել, ծերանալ ու մեռնել:

Իսկ հոգեկան հիվանդությունների արկղերում հայտնվում են նրանք, ովքեր այս ստանդարտներից որևէ մեկից շեղվում են ու պատահաբար հայտնվում հոգեբույժի գրասենյակում: Վերջինս տնտղում է նրանց, փորձում պարզել, թե որ կողմից է շեղված, տեղադրում համապատասխան արկղում և ուղարկում այդպես կյանքը շարունակելու, որտեղ իր բոլոր ապրումները, մտքերն ու արարքները բացատրվելու են արկղով, որտեղից այլևս ելք չկա:

Ես չեմ ուզում, որ իմ կամ քո տարօրինակությունները հենց այդ արկղով բացատրվեն: Ուզում եմ, որ մենք դրանք ընկալենք պարզապես որպես մեր անհատականության մի մաս:

Ինձ սարսափելի դուր էր եկել, որ դու ինչ մտածում, ասում էիր: Իսկ հիմա ինչքան զզվելի է դա ախտանիշ կոչելը: Ինձ դեռ դուր է գալիս քո անկեղծությունը, ու ես դա երբեք չեմ կոչի «սոցիալ հմտությունների բացակայություն»:

[StrangeLittleGirl]

Վերջին օրերին ուղեղս նոնստոպ աշխատում էր: Թե՛ աշխատանքի առումով (լիքը կուտակված գործ), թե՛ անձնական (լիքը մտքեր, որ ինձ հանգիստ չէին տալիս): Ու էս ամենի արդյունքում եկա, կանգնեցի մի կետի. ամեն ինչ շատ լավ ա, շատ ավելի լավ, քան պատկերացնում էի:

Երբ երկու հոգի գիտեն, որ իրենք աշխարհի վերջին էգոիստներն ու երբ հայտնվում են մի իրավիճակում, երբ ամեն ինչ անում են դիմացինին չնեղացնելու, անհարմարություն չպատճառելու համար, ուրեմն ուղղակի չի կարող վատ լինել:

Մենք աննորմալ ենք, գիտեմ: Ու հենց դրանով էլ լավն ենք: Միջին վիճակագրական լինեինք, չէինք հիանա ուրիշ աննորմալների ստեղծածներով: Բա լավ չի՞:

[StrangeLittleGirl]

Դժգոհելու տեղ չունեմ, իրոք չունեմ: Ես իմ կյանքից սարսափելի գոհ եմ: Այն աստիճանի, որ աշխատանքային շաբաթվա վերջում կոմպս հավաքեցի, հետս տուն բերեցի, որ շաբաթ-կիրակի էլ աշխատեմ: Դեռ մի ամիս առաջ սարսափում էի սեպտեմբերի գալուց, բայց հիմա, երբ մոտերքում է, ոգևորվել եմ, որ շնչելու ժամանակ չեմ ունենալու:

Դեպրեսվում եմ մենակ էն ժամանակ, երբ սկսում եմ շփվել այլ էքսպատների հետ: Նրանք են, որ հիշեցնում են, որ նորմալ չէ Դանիայում լինել էքսպատ ու երջանիկ, սկսում են դժգոհել բաներից, որոնք թեև նկատում եմ, բայց չեմ ֆիքսվում դրանց վրա:

Էսօր ոնց որ ուշ աշուն լիներ, լրիվ նոյեմբերի եղանակ: Բայց էնքա՜ն ջերմ էր թվում եղանակը: Տուն եկա ու փակվեցի սենյակումս ու հիմա վայելում եմ ուրբաթ երեկոն: Գրողը տանի, ինձ իմ միայնությունը չի տանջում: Ես կարողանում եմ դրանից հաճույք ստանալ:

[StrangeLittleGirl]

Նստած լացում եմ հիմա: Վերջերս էլի երազիս մեջ մաթեմի դասատուիս (http://byurakn.wordpress.com/2013/02/10/%D5%AB%D5%B4-%D5%B4%D5%A1%D5%A9%D5%A5%D5%B4%D5%AB-%D5%A4%D5%A1%D5%BD%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%B6/) էի տեսել: Մտածեցի՝ ֆեյսբուքում փնտրեմ, գտնեմ: Գտա: Պրոֆիլի նկարից ինքն առաջվա պես ջահել ու սիրուն էր, իսկ աշխատավայրը՝ Մերի քեյ: Լացում եմ հիմա, որովհետև իրա պես մասնագետն էլ դպրոցում դաս չի տալիս: Լացում եմ, որովհետև Հայաստանում նման բաները համատարած են... ախր ինչու, ինչու է...

[StrangeLittleGirl]

Երբ Կլաուդիան գրեց, որ թրջվել է, ու չի կարողանա գալ հանդիպման, ահավոր կատաղել էի. կյանքում ինձ ոչ մի բան էնքան հունից չի հանում, որքան վերջին պահի չեղարկումները: Նրա հաղորդագրությունը կարդալիս արդեն հանդիպման վայրում էի, իսկ դա նշանակում է, որ երեսուն րոպե անձրևի տակ հեծանիվ էի քշել:

Երեկոն փչացած համարելուց հետո գնացի Նորեբրոյում սուրճ խմելու, հետո եկա տուն: Բացեցի կիրակի օրվա անելիքներիս ցուցակը. սոցիալիզացիան չստացվեց, գոնե էս մանր-մունր բաներից կազատվեմ: Հա, միակ բանը, որ կարող է ինձ իմ անելիքների ցուցակից շեղել, մարդկանց հետ շփումն է. ես գիտակցում եմ դրա անհրաժեշտությունը: Դրա համար հենց ընկերներիցս որևէ մեկն առաջարկում է հանդիպել, անմիջապես գործ-մործ, յոգա-մոգա մի կողմ եմ դնում ու վազում հանդիպման: Ուրեմն, Կլաուդիայի չգալը նորից ինձ վերադարձրեց իմ ցուցակին:

Ցուցակն էլ մեծ մասամբ բաղկացած է աշխատանքի հետ կապ չունեցող բաներից, ժամանցային են (օրինակ, բլոգի նոր գրառում) կամ խոստումներ, որ տվել եմ որոշ մարդկանց՝ ասելով, որ առաջիկա վիքենդներին կանեմ: Էդպես մի քանի առավել շտապ կետերի վրայով անցա ու մեկ էլ կանգ առա: Ցուցակը մի կողմ շպրտեցի ու փռվեցի կոմպի մոտ, սկսեցի ոչ մի բանով զբաղվել: Էստեղ հասկացա, որ իսկական հանգիստը պլանավորված հանգստից հանգստանալն է: Ցուցակները, անելիքները, պարտականությունները մեզ հոգնացնում են: Մեկ-մեկ պետք է դուրս գալ պլանավորածից ու լրիվ անջատվել: Այ հիմա էդ վիճակում եմ:

Ֆլեշմոբի գործերը վաղվանից կսկսեմ կարդալ :) Էսօր դա իմ ցուցակում էր, իսկ ցուցակին դավաճանել եմ:

[StrangeLittleGirl]

Անգլերենում կան արտահայտություններ, որոնք ինձ ծընգլ են անում: Դրանցից մեկը "more than friendship"-ն է կամ "more than a friend"-ը: Չգիտեմ՝ ինչու են ինտիմ հարաբերություններն ընկերությունից ավելին համարում, որովհետև կոնկրետ ինձ համար դրանք իրար հետ համեմատելի արժեքներ չեն կամ եթե նույնիսկ համեմատելի են, ապա ընկերությունը հաղթում է: Ուղղակի ինտիմ հարաբերություններն առանց ընկերության շատ հեշտ են քանդվում:

Էրեկ մեկը գրել էր՝ we can be more than friends: Դա ոնց որ ահազանգ լիներ, որովհետև մենք նույնիսկ ընկերներ էլ չենք: Իսկ եթե ընկերներ չենք, դրանից «ավելին» ուղղակի չի կարող լինել: Ու պետք չէ, բնավ պետք չէ թերագնահատել ընկերության դերը:

[StrangeLittleGirl]

Ահա Ռինգհոսփիթեյլը: Հանկարծ եսիմ ոնց անցա դրա դիմացով: Երեք օր շարունակ փորձում էի այնպես տուն գալ, որ այդ կողմերով անցնեմ, չէր լինում: Իսկ այսօր անցա բոլորովին պատահաբար: Հսկայական, տխուր շենք հեռվից երևացող բազմաթիվ մանր պատուհաններով:

Ամեն վայրկյան ուզում էի Նորե ալլեից հետ թեքվել, պտտվել խաչմերուկով, նոր տուն գալ: Ուզում էի համոզվել, որ ամեն ինչ կարգին է: Չէ, ես չեմ հավատում վատ կանխազգացումներին ու նման այլ դեբիլությունների: Դրա համար խելոք-խելոք քշեցի տուն: Համ էլ շատ ուժեղ զուգարան էի ուզում:

[StrangeLittleGirl]

Ու մեկ էլ զգում եմ, որ վիրտուալ աշխարհից կամաց-կամաց վերանում եմ: Մեկ էլ վերանում է այն աշխարհը, որն այստեղ ու հիման չէ: Ինձ մնում է միայն իմ այստեղ առօրյան, այստեղի հույզերը, այստեղի զգացողություններն ու այստեղի մարդիկ: Իսկ ֆեյսբուքի մեսիջները զոռով են պատասխանվում, մեյլերն ընթերցվում ու մնում են էդպես, դարակումս լիքը նամակներ կան, որոնց պատասխանները դեռ չեմ գրել, գրքերը չեն կարդացվում, ֆիլմերը չեն դիտվում, երգերը չեն լսվում, որովհետև իմ կյանքը հենց այս պահն ու այստեղն է: Ուրիշ ոչ մի տեղ փախչել չեմ ուզում: Ու չգիտեմ՝ դա լավ է, թե վատ:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ ինձ թվում ա՝ հեքիաթում եմ ապրում: Նոր Կլաուդիան գրեց: Ասում ա՝ արի գնանք Կլամպենբորգ հյուսիսափայլ նայելու:

[StrangeLittleGirl]

Ընդհանրապես, ահավոր շատ եմ սիրում, երբ արվեստի մի տեսակն ազդում է մյուսի վրա, ու հաճախ մի ոլորտից մյուսն անցնում: Օրինակ, «Հրեշտակների քաղաք» ֆիլմը սիրում եմ հատկապես էնտեղ հնչող երգերի ու էնտեղ հիշատակվող մի գրքի համար: Կամ կան գրքեր, որտեղ քո սիրած երգերը կամ պոեզիան են հիշատակվում: Կան երգեր, որոնք ինչ-որ արվեստի գործերից ոգեշնչված կամ գրքերից են ծնվել: Սիրում եմ էս ամենը, որովհետև իմ սեփական ստեղծագործականությունն էլ անընդհատ տարբեր ոլորտներից ազդվում է:

Բայց Ռեջինա Սպեկտորին չէի սիրում: Երբ առաջին անգամ լսեցի, հայտարարեցի, որ Թորիից թխած է, մի երկու երգ քաշեցի, նմուշի համար պահեցի կոմպումս ու անցա առաջ: Էս վերջերս նորից սկսեցի նրան լսել: Ավելի ճիշտ, lastfm-ը լսացրեց, ու ոչ ամենևին «Թորի Էյմոս և նմաններ» ալիքը լսելիս: Ահագին դուրս եկավ: Նրան լրիվ ուրիշ լույսի տակ տեսա ու զարմացա, որ երբևէ Թորիի հետ համեմատել եմ: Ախր լրիվ ուրիշ են: Միակ ընդհանրությունը երևի դաշնամուրն է: Ավելին՝ եթե նույնիսկ Թորիին նման լիներ, ապա պիտի որ ըստ տրամաբանության դուրս գար: Մի խոսքով, մտածեցի՝ մի քիչ ավելի խորը փորփրեմ: Գտա առաջին ալբոմը. Soviet Kitsch: Պարզեցի, որ վերնագիրը Կունդերայի «Թեթևությունից» ազդված է ընտրել: Դե արի ու մի սիրի այս երգչուհուն :)

[StrangeLittleGirl]

Էսօր Անգուս և Ջուլիա Սթոունների համերգի տոմս առա: Կյանքիս մեջ առաջին անգամ երկու հոգու համար :)

[StrangeLittleGirl]

Բլոգիս հին գրառումներն էի փորփրում (պրոկրաստինացիայի ամենալավ մեթոդներից ա, սովորեք): Երկու գրառում աչք ծակեցին: Մեկը 2011-ի մարտին էր, ասում էր՝ էս հաստատ սեր ա: Դրած մի ժամ ուղեղս փորփրում էի, փորձում հիշել, թե էդ ժամանակ ում եմ սիրահարվել, տենց էլ չհիշեցի:

Մյուսն էլ 2013-ի մարտին էր: Գրած էր, որ Նանայի հետ գնացի խմելու: Ժամերով գլուխ եմ ջարդել, տենց էլ տեղը չբերեցի՝ էդ Նանան ով էր:

Չգիտեմ, իմ հիշողության գլյուկներից ես արդեն ինֆարկտ եմ ստանում: Կարո՞ղ ա պատճառն էդքան շատ բան գրի առնելն ա, որ հետո միանգամից մտքիցս դուրս ա թռնում: Կարո՞ղ ա ինֆորմացիայի շատությունից ա, որ ուղեղս ուղղակի չի դիմանում ու ոչ կարևոր ինֆորմացիան (տվյալ դեպքում անգամ սիրահարվելն ա ոչ կարևոր դառնում) դուրս նետում:

Չգիտեմ, բայց սարսափում եմ հիշողությանս էս վիճակներից:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ թվում ա՝ կյանքիդ որոոշակի հատված, թեկուզ մինի տարբերակով, պիտի անպայման վերապրես, որ վերագնահատես դա, հասկանաս, թե ինչ կարևոր ճանապարհ ես անցել:

Էնքան տարօրինակ ու նաև հաճելի ա մի տարի առաջ ավարտածս կյանքին մի քանի օրով վերադառնալը: Ու էս ամենի հետ վերջապես հասկանում եմ, որ էդ երկու տարիները, որոնք ժամանակին կենսագրական սխալ եմ կոչել, իրականում իմ կյանքի ամենակարևոր ու ամենաորոշիչ տարիներն են եղել:

Սրջանը կամրջի վրայից տեսավ ինձ, վազելով իջավ, ու պինդ գրկեցինք իրար: Մի տարուց ավելի էր, ինչ իրար չէինք տեսել: Անսովոր էր նորից հանդիպելը: Փորձեց հոլանդերեն խոսել հետս: Դանիերեն էի պատասխանում:
- Մոռացել ես հոլանդերենը,- ասում է:

...
Ես էն ժամանակ առիթ չեմ ունեցել Սիլվիային ասելու, թե ինչքան կարևոր դեր ա ունեցել թեզս գրելիս: Իսկ երբ երեկ տեսա, պինդ գրկեցի, բաց թողնել չէի ուզում: Ինքն էլ թե՝ ընկերուհուդ էդ ինչե՞ր ես ասել իմ մասին, ես էդքան խելոք չեմ: Անընդհատ աչքերս լցվում են, երբ անցյալ տարվա մասին եմ խոսում:
- Եթե դու չլինեիր, ես ծրագիրն ավարտողը չէի,- ասում եմ:
- Էլ մի, դու շատ խելացի ես, հաստատ տակից դուրս կգայիր: Ես ի՞նչ եմ արել որ:
- Հլը հիշի ինչ վիճակում էի: Մենակ գիտական ներդրումդ չէր: Հոգեբանորեն օգնում էիր, որ չկտորվեմ:
Ժպտում է: Իր աչքերն էլ են լցվում:

...
Վանիային ու Ադրիային առաջ չէի սիրում: Էս օրերին նոր լույսի տակ տեսա նրանց, նորովի ճանաչեցի: Երկուսն էլ ահավոր լավն են: Կես տարի իրար հետ սովորել ենք, դասի նստել, բայց համարյա չենք ճանաչել իրար: Ինձ համար նրանք ամբիցիոզ կրծողներ էին: Հիմա տեսնում եմ, որ հումորով հասարակ ու հավես մարդիկ են: Թե՞ այլևս ներլսարանային մրցակցություն չկա, դրա համար ուրիշ կերպ եմ ընկալում նրանց:
...


Բաստիանզեն հրաշալի պրեզենտացիաներ ա տալիս: Որպես դասախոս էլ շատ լավն էր, չեմ ժխտում: Էսօրվա ելույթից հետո զգացի, որ անկախ ամեն ինչից իրեն շատ եմ սիրում: «Ես իրա նկատմամբ Ստոկհոլմի սինդրոմ ունեմ»,- ասում եմ Սրջանի ականջին:

...
Սերինեի հետ անկյունում նստած հայերեն եմ քչփչում:
- Անսովոր ա էս կոնտեքստում իրար տեսնելը,- ասում եմ,- ու համ էլ հայերեն խոսելը,- մեկումեջ ավտոմատ անցնում ենք անգլերենի: Այ էդ աստիճանի անսովոր ա ակադեմիական թեմաներ հայերեն քննարկելը:

Ու մեկ էլ նայում եմ բոլոր հավաքվածներին՝ մոտ հարյուր հոգի: Մեծ մասը Բաստիանզեի ձեռքի տակով անցածներ են: Գրողը տանի, հրաշալի բան ա: Էս կինն աֆազիոլոգիայի մի ամբողջ դպրոց ա ստեղծել, մի քանի սերունդ դաստիարակել: Ու անկախ ամեն ինչից երևի պիտի հպարտ լինեմ, որ թեզիս ղեկավարն ինքն ա եղել:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր Սրջանի հետ ընթրում էի: Կողքի սեղանից լսում էինք՝ բրիտանական անգլերեն են խոսում: Չգիտեմ՝ ոնց էղավ, զրույցի բռնվեցինք հետները: Ծեր մարդ ու կին էին Մանչեսթըրից: Ասեցին, որ թոշակի անցած բժիշկներ են, հիմա ման են գալիս, նավով Հունաստանից են եկել: Իրենց երեխաներից պատմեցին, մենք էլ մեր երկրների դարդերից կիսվեցինք: Ասում են՝ հա, ինչու՞ պիտի ջահելությունը մնա իր երկրում, եթե էնտեղ ապագա չկա: Հետո վեր կացան, ասեցին՝ թոշակի անցնելը լավ բան է, նույնը ձեզ ենք մաղթում: Իրար ձեռք բռնած հեռացան: Նենց լավն էին:

[StrangeLittleGirl]

Սիլվիան ասաց, որ եթե իր մասին որևէ պրոֆեսոր նման բնութագիր գրեր, ինքը կլացեր: Ես չգիտեմ բովանդակությունը, չգիտեմ՝ ինչ տեքստ է, բայց հաստատ չէի սպասում նրանից, որովհետև միշտ էնպիսի տպավորություն եմ ունեցել, որ ինձ չի սիրում:

Ու նաև չգիտեմ, թե ինչ մտածեմ նրա մասին, որովհետև այն հզոր կանանցից է, որին դեմ չէի լինի նմանվել, բայց մյուս կողմից նրա ներկայությամբ վախից դողում եմ: Ու էդ վախի հետ մեկտեղ չեմ կարողանում չխոստովանել, որ ամեն դեպքում հիանում են նրանով ու չափից դուրս շատ եմ սիրում: Էմոցիոնալ եմ: Ու չեմ կարող չնկատել նաև, որ լուռ հետևում է մեզ, հայացքը չի կտրում մեզնից: Կարճ զրույց ունեցա հետը: Գրողը տանի, անգամ խմած ժամանակ ի՜նչ պրոֆեսիոնալ է ինձ հետ: Ու զարմանալին այն է, որ անցյալ տարի շատերի նկատմամբ խիստ ոչ պրոֆեսիոնալ վարքագիծ է ցուցաբերել (թե՛ ֆավորիտներ ունենալով, թե՛ ոմանց հալածելով): Բայց իմ դեպքում երբեք սահմանը չի անցել ոչ մի կերպ: Ու երևի դա շատ ավելի լավ է:

[StrangeLittleGirl]

Գրեմ, որ չմոռանամ:

Վենետիկում աստղազարդ երկնքի տակ նավի վրա հավաքված մի խումբ ջահել գիտնականներով գինի էինք խմում ու ուրախանում: Հետո կորանք քաղաքի նեղլիկ փողոցների լաբիրինթոսում: Մարդ չկար տարածքում: Վենետիկը լուռ էր, բնավ ոչ նման իր ցերեկային կերպարին: Մի մասը հասան իրենց հյուրանոցներին, մենք երեքով նստեցինք Լիդո գնացող վապորետոն:
- Ինչպիսի՞ն կլինենք մի երեսուն տարի հետո,- հարցնում եմ Սիլվիային:
- Նայիր Էվիին ու Ռուլինին, այ էդպիսին:
- Տեսնես քանի՞սս ակադեմիայի աստիճաններով մինչև վերջ կբարձրանա:
- Հա, մի մասս չի դիմանա:

Հասանք հյուրանոց: Սիլվիային հաջող արեցի, ու ի տարբերություն անցյալ տարվա, երբ չգիտեի՝ հաջորդ անգամ երբ կհանդիպենք կամ կհանդիպե՞նք արդյոք, այս անգամ արդեն վստահ.
- Կտեսնվենք շուտով:

Շատ եմ ուզում, որ տարիներ անց բոլորիս էս լավ, մաքուր հարաբերությունները պահպանվեն, չդառնանք մեր ավագ սերնդի նման, որոնք կեղծ ժպիտները դեմքներին ման են գալիս՝ ներքուստ ատելով միմյանց:

[StrangeLittleGirl]

Վաղը շեֆիս հետ լուրջ զրույց եմ ունենալու: Պիտի խնդրեմ, որ թույլ տա՝ ավելի շատ աշխատեմ:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր Ռեգինայի հրաժեշտի երեկոն էր: Առաջին անգամ էր, որ ես մնացողն էի, եկել էի գնացողին հաջող անելու: Տարօրինակ զգացողություն էր: Էս վերջին ամիսների ընթացքում ինքն իմ ամենամտերիմ ընկերուհիներից էր:

Գիշերը քայլում էինք Կոպենհագենով: Փողոցները լիքն էին, երկինքը՝ աստղազարդ: Աստղերն այստեղ հաստատ ավելի շատ էին, քան Վենետիկում: Գրողը տանի, սիրում եմ էս քաղաքը:

[StrangeLittleGirl]

- Կարծում ես՝ շա՞տ կոպիտ եմ, երբ ասում եմ, որ ուզում եմ՝ կյանքի որևէ փուլում նա անհաջողություն ունենա:
- Բայց ինչու՞: Ի՞նչ է քեզ արել,- հարցնում եմ:
- Դե գիտես, ինքը էն տիպիկ արևելաեվրոպացիներից է, իր ուժերի վրա գերվստահ, բայց սարսափելի հիմար:
- Ինձ թվում է՝ շատ կոպիտ ես... ես էլ եմ արևելաեվրոպացի, ով գիտի՝ իմ մասին ինչեր ես ասում:
- Չէ, քո մասին միայն դրականը:
- Հաստա՞տ:
- Մեծ մասամբ:
- Չե՞ս ուզի, որ ես էլ մի օր անհաջողության հանդիպեմ,- նայեցի ուղիղ աչքերի մեջ:
- Չեմ ուզի:

...
Հեծանիվս փականներից անջատեցի:
- Կտեսնվենք,- ասացի,- բայց ինքնասպանության մասին մի մտածիր, լա՞վ:
- Ուրիշ բան չկա մտածելու:
- Կա:
- Օրինա՞կ:
Աչքերս լցվում էին:
- Օրինակ... - նստեցի հեծանիվս,- կտեսնվենք երկու շաբաթից:

[StrangeLittleGirl]

Հին ընկերների հետ շփումը լրիվ ուրիշ երևույթ է: Չես լարվում, չես փորձում թաքցնել քո բոլոր վատ հատկանիշները, չես անհանգստանում, որ հանկարծ սխալ բան կասես ու կանես, որով կվիրավորես դիմացինին: Ու համ էլ լիքը գրկում ես:

Էս երկու օրը Պրահայում հենց էդպիսին էին: Լավ էր Թերեզի ու Արմենի հետ: Նյարդերս անջատել ու նրանց ցույց էի տալիս մանկությանս քաղաքը:

Ծանոթ քաղաքում լինելը լրիվ ուրիշ բան է: Չես լարվում, չես անհանգստանում, որ կկորես, քարտեզի կարիք չունես, իսկ ամեն մի փողոցը, ամեն մի ծակուծուկը, ամեն մի խանութը ինչ-որ բան է հիշեցնում քո մանկությունից: Ու էդ բոլորը Կունդերայի ասած էպիզոդներն են, որ թեև քեզ համար կարևոր են, բայց երբեք չեն գրվելու սիվիումդ:

[StrangeLittleGirl]

Վերջին շաբաթներին կյանքս ահավոր ռոբոտացել է: Ամեն ինչ դարձել է մի հսկայական to do ցուցակ, որի զանազան տողեր հերթով ջնջվում են, հետո նորերն են ավելանում: Ու էդ ցուցակը ոչ միայն աշխատավայրում է, այլև անձնական կյանքում, առօրյայում, ամենուր:

Էսօր էլ հաշվում էի շաբաթական սոցիալիզացիաս: Ստացվում էր շաբաթը չորս անգամ: Հեչ լավ չի, պետք է կրճատել, երկու-երեք դարձնել: Յոգան շաբաթական ստաբիլ չորս ժամ է, բայց պիտի մի ժամ էլ ավելացնեմ: Օրը տասնհինգ րոպե կարդա՞լ: Հեչ լավ չի, կես ժամ պետք է սարքել: Ոչինչ, ֆեյսբուք մտնելը քչացնելու հաշվին: Ամիսը տասը բացիկից ավելի գրել չկա:

Թվեր, ռոբոտացված վիճակ, էմոցիաներ չկան: Ու ինձ դուր է գալիս այս ամենը: Առանց սթրեսի, առանց շառուփորձանքի, առանց անհանգստության: Երջանիկ ապրում եմ իմ կարգավորված կյանքում:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր առաջին անգամ Մայային հանդիպեցի: Քանի ամիս էր՝ ինտերնետով իրար հետ շփվում էինք, բայց չէինք հարմարացնում հանդիպել: Էսօր վերջապես ստացվեց: Հինգուկես ժամ Ռետրոյում նստած չաչանակել ենք: Էնքան հավես էր իրա հետ: Ես արդեն գիտեմ, որ Կոպենհագենում ինքն իմ ամենամտերիմ ընկերներից ա դառնալու: Ու կարևորը՝ որոշեցինք մեր ծնունդներն իրար հետ նշել:

[StrangeLittleGirl]

-... Ընդհանրապես, ցանկացած հարաբերություններում կանայք դոմինանտ են,- ասաց,- գիտես, շեֆս ասում է՝ ազատությունը չի տրվում, պիտի վերցնես:
- Լավն էր,- երկուսս էլ լռեցինք: Որոշ ժամանակ անց,- լավն էր... համաձայն եմ... ես միշտ ստիպված եմ եղել կռիվ տալ ազատության համար:
- Մենք հարաբերությունների մասին ենք խոսում, չէ՞:
- Նաև: Իմ բաժանումների հիմնական պատճառը հենց ազատության սահմանափակումն է եղել:
- Նայած ոնց ես սահմանում ազատությունը:
Նորից լռություն տիրեց: Սկանդինավյան աշնանային արևը պատուհանից ներսս էր ընկնում ու կուրացնում երկուսիս:
- Իմ ընկերներից մեկն ասում էի՝ ազատություն նշանակում է անել երբ ու ինչ ուզում ես:
- Իրոք, շատ պարզ է: Բայց հարաբերություններում էլ... եթե ճիշտ մարդու հետ ես, ինչու՞ պիտի ազատության սահմանափակում զգաս:
- Ճիշտ մարդ...
Ճիշտ մարդ չի լինում: Ինձ համար չի լինում:

[StrangeLittleGirl]

Համերգներն էն տեղերն են, որտեղ պիտի էմոցիաներդ լրիվ դուրս թափես: Էդ պահին ինչ զգում ես՝ ուրախություն, ջղայնություն, տխրություն, նոստալգիա, նպատակասլացություն, ամեն ինչ դուրս ես թափում: Ու այդ ամենը շատ սահուն է անցնում, երբ կողքդ միայն անծանոթ մարդիկ են լինում: Երևի էդ է պատճառը, որ ես սիրում եմ մենակ համերգ գնալ:

Էսօր էլ մի էդպիսի օր էր: Փասենջերը մի լավ թափ տվեց, ու լրիվ դզված տուն վերադարձա համերգից:

Մի ամսից էլի համերգի եմ: Սարսափում եմ, որ այս անգամ մենակ չեմ գնալու: Պատկերացնում եմ՝ եթե Sadder than You երգը կատարեն, բռունցքներս սեղմելու եմ, էմոցիաներս ներսս պահեմ ու էդպես դուրս գամ: Իսկ գուցե զգուշացնե՞մ, թե ինչ եմ դառնում համերգների ժամանակ: Գուցե հասկանա, գուցե ինքն էլ է լրիվ ուրիշ բան դառնում:

[StrangeLittleGirl]

Էնքան հետաքրքիր ա էս ամենը: Ամեն ինչ մի տեսակ գիտակցված ա, ուղեղի զոռ, ցանկացած առաջընթաց մաշկիդ վրա զգում ես, ցանկացած զարգացում մեծ ձեռքբերում ես համարում, հետո՝ խորը շունչ քաշում, թե՝ էս լեվելն էլ բարով-խերով հաղթահարեցինք: Ոնց որ երեխայի զարգացմանը հետևես, թե՝ այսօր առաջին անգամ ժպտաց, այսօր առաջին անգամ նստեց, այսօր առաջին անգամ «մամա» ասաց: Ու դանդաղ, շատ դանդաղ, համատեղ ջանքերով այս ամենն առաջ է գնում: Եվ երբ հասնենք այնտեղ, ուր գնում էինք, այնքան թանկ կլինի մեր ձեռքբերումը, որ ամեն կերպ կդողանք վրան, չենք թողնի, որ հենց էնպես կործանվի: